ตอนที่ 3 มอเตอร์ไซค์
"ไอ้กริชๆๆๆ!!!"
"ห่า กรูกำลังหั่นผักมรึงเรียกซะตกใจ มีอะไรวะ?"
เย็นนี้เป็นเวรผมทำกับข้าว ตั้งใจว่าจะทำยำวุ้นเส้นแต่เกือบได้กินยำเลือดนิ้วตัวเองซะละ
"2,500 เองว่ะ!! 2,500 เอง!" ไอ้สิงห์หน้าตาตื่นวิ่งเข้าประตูบ้าน เหงื่อโทรมชุดนร.มาเลย
"อะไร 2,500?"
ผมยังไม่เข้าใจสิงห์จะพูดอะไรแต่ท่าทางต้องเรื่องดีแน่ๆ เพราะหน้ามันซ่อนอารมณ์ดีใจไม่เป็น และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้ผมเผลอยิ้มตามได้ทุกครั้ง
"มอ...แฮ่กๆ มอ...เตอร์...มอเตอร์ไซค์! วันนี้กรูเจอมอไซค์ ขาย 2,500 เองนะมรึง!!"
"บ้าเดะ มอไซค์อะไรถูกขนาดนั้น? ของมือสองมือสามเจ้าของตายคาสนามรึเปล่าวะ?"
"มือหนึ่งเลย! จอดในร้าน มันแปลบสะท้อนหน้ากรูเลยล่ะ"
ผมนั่งยองๆ ฟังมันพูด ไอ้สิงห์คงวิ่งมาเร็วจริงๆ มันนั่งหน้าประตูบ้านเหงื่อแตกพลั่กๆ
"เงินดาวน์รึเปล่า ใครจะขายถูกขนาดนั้น?"
"ไม่เลย นี่ราคาเขียนตัวเบ้งๆวางไว้บนเบาะ เขาวาดรูปดาวประกบไว้สองข้างด้วย เด่นโคตรๆ"
".........นั่นแหละเงินดาวน์"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
สิงห์มันยังเฮิร์ตไม่เลิก ตอนแรกก็ขำมันแต่ตอนนี้ไม่ขำละ
แม้แต่ยำวุ้นเส้นของโปรดมันที่กรูอุตส่าห์ทำมันก็ไม่แตะ เอาแต่นั่งดูดาวบนระเบียงชั้นสอง
"อยากได้มากเหรอสิงห์?"
ผมยื่นเบียร์ขวดนึงให้มัน อีกขวดของผมแล้วนั่งบริจาคเลือดให้ยุงเป็นเพื่อนมัน จริงๆก็ไม่เห็นดาวหรอกเพราะแสงสีในกรุงเทพกลบจนหมด
ไม่เหมือนที่บ้านสวนของเรา ที่พอเหมือนบ้างก็ร้านของชำใกล้บ้านที่ยอมขายเหล้าขายเบียร์ให้เด็กอายุต่ำกว่า 18
สิงห์ยังนิ่งเงียบแต่ผมรู้ว่ามันเศร้า
"....มากเลยว่ะกริช กรูนึกว่าจะซื้อได้...." หนังสือมอเตอร์ไซค์เล่มนึงวางอยู่ข้างตัวมัน ปกใหม่เอี่ยม
"ถ้าได้มา กรูจะขับพามรึงเที่ยวให้รอบกรุงเทพฯ เลย"
"นั่งรถเมล์ก็เที่ยวได้รอบเหมือนกัน"
"ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันหรอก"
ผมเข้าใจความหมายที่มันพูดและดีใจที่สิงห์คิดถึงผมเป็นคนแรก
"เอ๊.......กรูจะหุ้นด้วยดีมั๊ยน้อ?"
"กริช มรึงเอาจริงอะ?"
"แล้วเงินมรึงคนเดียวจะไหวเรอะ? คันนึง 2-3หมื่น กรูก็อยากพามรึงเที่ยวเหมือนกันนะ"
"เดือนนึงมรึงเก็บเงินได้เท่าไหร่วะ? กรูเก็บได้ 200 เอง"
".......พอๆ กัน"
.....มอเตอร์ไซค์ในฝันถูกเข็นกลับร้านในอากาศไปแล้ว.....
"ถ้าช่วยกันเก็บตัง ซักวันต้องได้แน่!"
"เออ! ถึงวันนั้นใครได้มากกว่าก็ได้ขี่คนแรกนะว้อย"
ความเงียบยังดำเนินต่อไปในขณะที่ใจของเด็กหนุ่มม.4 ทั้งสองโลดลิ่วไปกับมอเตอร์ไซค์ในฝัน
ความฝันแบบเด็กๆ ที่รู้ว่าความเป็นจริงมันยากเย็นกว่านั้นมาก
....บางสิ่งที่เหมือนจะอยู่ใกล้ให้เห็นตรงหน้าทุกวัน แต่ไม่มีวันจะคว้าไว้ได้.....
…………………………