ผมพยายามโทรหามันอีกหลายครั้ง
แต่ผลเหมือนเดิมครับ
มันไม่ยอมรับสาย
กูโทรไปไม่รับ...ไม่รับ..งั้นก็ไม่ต้องคุย...นอนแล้วเว้ย
ผมล้มตัวนอนครั้งที่สองแล้ว......
นอนก็นอนไม่หลับ...พลิกตัวไปมา....
ไอ้โจ๊ก...มึงอย่ามาหลอก มาหลอนกูได้มั๊ย?....กูจะนอน....
ดูนาฬิกาที่หัวเตียง.....ตายห่าละหว่าเที่ยงคืนแล้ว
แต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้วันเสาร์
ผมพยายามข่มตาอีกรอบ
ไม่สำเร็จครับ
โจ๊ก...กูขอร้อง...ออกไปจากหมองกูก่อนได้มั๊ย?....กูจะนอน...กูเพลีย...
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเว้ย....
มึงจะหลอกหลอนกูไปถึงไหน
ในที่สุดผมก็ยอมแพ้ครับ...นอนไม่หลับ...งั้นก็ไม่ต้องนอน
อยากคิดถึงมัน งั้นก็ปล่ยให้คิดถึงไป...ไม่ฝืนมันแล้ว
ผมไปค้นในกระเป๋านักเรียน...จะหาปากกามาเขียนไดอารี...
กระดาษไรหว่า...แล้วมาอยู่ในกระเป๋ากูได้ไงนิ..แล้วมันมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไร
"น่ารักดีนะมึง....ถึงจะปากเสียไปหน่อยก็เหอะ...กูอยากรู้จักมึงจริงๆ...อย่ามาหาว่ากูพูดไม่ดีกับมึงนะ..ก็มึงเคยพูดดีกับกูรึเปล่าล่ะ....ให้โอกาสกูรู้จักกับมึงได้มั๊ย?...ใจกว้างๆหน่อยนะพวก....ชีน..."
ผมอ่านจบ...เออ..ตลกดีว่ะ...แทนที่จะโกรธ ผมกลับอยากจะขำ
มีผู้ชายมาชมว่าน่ารัก...อยากทำความรู้จัก
แต่ผมว่าก็ดีนะ...เผื่อมันจะทางช่วยไอ้โจ๊กได้บ้าง...เรื่องมันอาจจะจบสวยกว่านี้...
ผมนั่งเขียนไดอารีของผมไปเรื่อยๆ....
กลับไปอ่านตั้งแต่เริ่มเขียน...เอ๊ย...ทำไมมันมีแต่เรื่องไอ้โจ๊กว่ะ...
ไม่เอาไม่เขียนแล้ว...เริ่มรู้สึกว่าง่วงแล้วครับ
นอนดีกว่า
สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะมีสายเข้า
ใครบ้าหน้าไหนโทรมาป่านนี้ว่ะ...พ่อจะด่าให้แหลกเลย...ตีสองนะเว้ย...ไม่ใช่บ่ายสอง
ไหนๆก็ตื่นแล้วรับซักหน่อยแล้วกัน
ผมกดรับสาย..โดยที่ยังไม่ได้ดูหน้าจอเลยว่าใคร
"ใคร?..." งัวเงียสุดๆเลยกู
"........" เงียบ
"กูถามว่าใคร...กวนกันรึไง...ถึงโทรมาป่านนี้" อารมณ์เริ่มปรี๊ด
"....." เงียบได้อีกนะมึง
"ที่บ้านไม่มีนาฬิการึไง...หรือไม่เคยมีใครสอนมารยาท..."
"........"
"แมร่ง...กูถามว่าใคร..โทรมาทำซากมึงรึไง..โทรแล้วไม่พูด..." ผมขึ้นเสียงใส่เลยครับ ก็มันโมโหนิ...ง่วงก็ง่วง..กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ตั้งนาน
"แล้วทำไมมึงไม่แหกตาดูละว่าเบอร์ใคร?..." ไม่ต้องแหกตาดูเบอร์หรอกครับ...เสียงนี้ผมจำได้
"ไอ้โจ๊ก...!!!!"
"เออ...กูเอง...มึงจะด่าไรอีก..."
"ก็ไม่ได้ว่าไรซะหน่อย...(เสียงอ่อยเลยกู)...แล้วบ้าป่าวมึง...โทรมาป่านนี้...?" ตอนท้ายทำเสียงเข้มหน่อย...เดี๋ยวมันรู้ว่าผมกลัว
"แล้วมึงละบ้าป่าว...ลุกขึ้นมารับสายป่านนี้" เออน่านดิ...เอ้า!!!...ผิดซะงั้นกู
"แล้วโทรมามีไร?..."
เงียบซะงั้น...ผมเองก็ไม่รู้จะพูดไร...เลยเงียบด้วยดีกว่า
ไม่เงียบแล้ว....อึดอัด
"โจ๊ก...?
"มีไร?"
"กูโทรไป...ทำไมไม่รับ..." ผมอยากได้ยินคำตอบว่ามันติดธุระ...หรือไม่ว่างจังเลยครับ
"ไม่อยากรับ..." เหมือนมีไรปักจึกลงทีีหน้าอกเลยครับ....จี๊ดเลยครับผม
"ไอ้ห่า....กูโทรจนมือแทบหงิก...เป็นห่วงมึงไปสารพัด...แล้วมึงตอบกูได้แค่ว่าไม่อยากรับ....มันไม่มากไปหน่อยเหรอ..." มันเกินไปจริงๆครับ
"ก็กูไม่อยากรับจริงๆ..." มันพูดเสียงเรื่อยๆครับ...ส่วนผมนี่ทะลุเพดานไปแล้ว
"ฟู่ว....โอเค....แล้วมึงโทรมาทำซากไร...ถ้าไม่อยากคุย..."
"ก็ตอนนี้อยากคุยแล้ว..." มันพูดเสียงล้อๆ....
"แค่นี้นะ...กูจะนอน..." ผมไม่อยากประสาทกินไปมากกว่านี้...และผมกลัวที่จะพูดรุนแรงกับมัน...ขอวางสายดีที่สุด
"มึงห้ามวาง...." เสียงมันเด็ดขาด
"กูไม่อยากเกลียดมึง...พอๆกับที่ไม่อยากให้มึงเกลียดกู...เพราะฉะนั้น...กูขอวาง...."
"จูน....ถ้ามึงวาง....กูกับมึง....จบกัน..."
"..........." จบอะไร?...จบยังไง?
ผมไม่วางครับ...ถือสายอยู่อย่างนั้น
แต่ทั้งมันและผมไม่ยอมพูดกัน
ในที่สุดมันก็ยอมพูดก่อน หลังจากที่เงียบกันไปหลายนาที
"กูดีใจนะ....ที่มึงไม่วาง..."
"มีไรว่ามา...."
"ตอนนั้นกูไม่อยากรับสายมึงจริงๆ...เพราะถ้ากูรับ...กูไม่รู้ว่ากูจะพูดไรออกไปบ้าง...กูเองก็ไม่อยากเกลียดมึง...และไม่อยากให้มึงเกลียดกู...ไม่ต่างจากมึงหรอก..."
"ไอ้บ้า!!!!...เลยโทรมาปลุกกูตอนตีสองกว่านี่นะ.....กูละเชื่อมึงจริงๆเลย...."
ไม่ไหวจริงๆครับ....
เลยเผลอเสียงดังไปนิดหน่อย
จะโกรธมันก็โกรธไม่ลง
แต่ก็ดีใจนะครับที่ได้ยินเสียงมัน
ผมว่าคืนนี้แบตมันอ่อนครับ...เงียบดีเหลือเกิน
"มึง?.." ผมเป็นคนทำลายความเงียบก่อน
"หืม?"
"มึงรู้มั๊ย...ว่ากูโทรหามึงจนเจ็บมือไปหมด...กูไม่เคยกดโทรหาใครเยอะเท่ามึงมาก่อน...มึงรู้มั๊ยกูโทรหามึงตั้งกี่สาย..."
"รู้สิ...ก็กูนั่งดูหน้าจอทุกสายของมึง"
"แล้วทำไมไม่รับ?"
"ก็มึงโทรไม่ทะลุเป้าที่กูวางไว้"
"อะไรของมึง...เป้าอะไร..."
"ก็กูตั้งไว้ว่า...ถ้ามึงโทรครบ77สายเมื่อไร... กูถึงจะรับ..แต่มึงก็โทรแค่ 76 สาย"
"แค่ 76 สายงั้นเหรอ?...มึงใช้คำว่า แค่...แทนที่จะเป็น ตั้ง...บ้าชริบ..." ผมเริ่มทะลุเพดานอีกแล้วครับ แล้วดูมันพูดสิ มันน่ามั๊ยล่ะ...พูดออกมาได้ แค่ 76 สาย...
"แล้วมึงรู้มั๊ย?....กูโทรหามึงเป็นร้อยๆสาย...ทั้งที่รู้ว่ามึงปิดเครื่อง..." อึ้งครับ...
"...."
"กูโทรหาคนนั้นคนนี้...เพื่อจะโทรหาเบอร์บ้านมึง..กูโทรถามเพื่อนทุกคนในห้อง ไม่มีใครรู้....กูต้องโทรหาอ้อย....เพื่อขอเบอร์แจน...และโทรหาแจน...เพื่อขอเบอร์บ้านมึง...กูโทรไป แม่มึงรับ...บอกว่ามึงยังไม่กลับ...แล้วไงต่อมึงรู้มั๊ย...กูห่วงมึงไปสารพัด...จนกูแทบเป็นบ้า..."
"....." มันเว้นช่วงไว้ครับ...แต่ผมไม่พูด...มันจุกไปหมด...มันมืดไปหมด
"เงียบทำไม...ทำไมไม่ด่ากูล่ะ...ด่ากูอีกสิ...กูจะได้เลิกความรู้สึกบ้าๆนี่ซะที..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112684 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก