เกมส์เริ่มไปแล้วครับ
ไอ้โจ๊กของพวกเรายังโดดเด่นกว่าใครเพื่อนเหมือนเดิม
ผมตั้งใจดูบอลมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ครับ
จน....
"จูน?...." แพมสะกิดเรียกผมครับ คือแพมกับเกตก็มาเชียร์มันด้วยวันนี้และยังมีเพื่อนๆมันอีกตั้งหลายคนที่ผมยังไม่รู้จักเลย
"ว่าไง?...." ผมตอบไปแต่ตาไม่ได้ละไปจากสนามเลย
"โจ๊กได้บอกอะไรนายไปบ้างรึยัง?" ผมหันมามองขวับเลยครับทีนี้...นี่ไอ้บ้านี่มันบอกเรื่องนี้กับคนอื่นด้วยเหรอเนี่ยะ....
"บอกอะไรเหรอ?...ไม่เห็นมันจะบอกอะไรเลยนะ...." ต้องแกล้งไขสือครับ ไม่งั้นผมต้องโดนแซวจนตายแดดิ้นไปเลยหรือไม่ก็โดนล้อจนลูกบวชโน่นแหละ...แต่ว่าแต่ผมกับมันจะมีลูกกันได้เหรอ...หึหึหึ บ้าไปแล้วไอ้จูน
"อย่ามาตีหน้าเป็นนะจูน...ยังไงเกตก็ไม่เชื่อหรอก..."
"เราไม่รู้จริงๆ...."
"เกต...นี่สุดหล่ออย่างนายโจ๊กของเรากลายเป็นคนป๊อดรั่วอย่างนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรล่ะนี่..." ดูศัพท์พวกเธอครับ นำเทรนด์จริงๆ
"แต่ก็อย่างว่าแหละแพม...เรื่องอย่างนี้มันต้องใช้เวลา...มันต้องใช้ความกล้าบวกความบ้า มันต้องรู้สึกอย่างนั้นจริงๆจึงจะบอกไปได้...เพราะมันพิเศษไง...." ใช่ครับ ผมเห็นด้วยกับที่เกตพูด ความรู้สึกแบบนี้มันต้องใช้ความกล้าบวกความบ้าจึงจะกล้าที่จะยอมรับและมันต้องใช้เพิ่มเข้าไปอีกมากกว่าจะกล้าบอกอีกคนออกไป...อยากรู้จัง...โจ๊กมันไปเอาความกล้าบวกความบ้ามากขนาดนี้มาจากที่ไหน...จึงกล้าบอกผมอย่างนี้
สองคนนั้นคงจะเลิกสนใจผมแล้วเห็นไปนั่งปรึกษาไรกันเบาๆไม่รู้...ขอบคุณนะเกต แพม ที่ห่วงพวกเรา...
จบจากคู่นี้....มีอีกคู่แล้วครับ....
"ผู้หญิงอะไร..ไม่น่ารักเอาซะเลย...เสียงดัง...."
"งั้นก็ช่วยแหกตาดูด้วยนะคะคุณปาล์ม...ว่าผู้หญิงทุกคนในสนามนี้เค้าก็กรี๊ดกันทั้งนั้น..."
"งั้นคุณเป้ครับ....ช่วยกรี๊ดให้มันเบาๆลงหน่อยได้มั๊ยครับ..."
"จะบ้าเหรอค่ะไอ้คุณปาล์ม...ถ้าเบาเค้าจะเรียกว่ากรี๊ดเหรอ?..." จริงของเธอ...ยกนี้มึงแพ้ไอ้ปาล์ม
"งั้นช่วยไปกรี๊ดไกลๆหูเราหน่อยได้มั๊ย?..กินนกหวีดเป็นอาหารเช้ารึไง...เสียงดังชะมัด...หูอื้อไปหมดแล้วนี่..."
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..." ทีนี้เป้เล่นกรี๊ดใส่หูไอ้ปาล์มแบบจ่อๆเลยครับ...ร้ายนะครับเป้นี่
"เธอจะบ้าเหรอเป้....แหกปากมาได้....หูแตกรึเปล่าก็ไม่รู้..."
"ดี...แตกไปเลย...เผื่อสมองจะได้ฉลาดขึ้นบ้าง..." แล้วเธอก็เดินไปนั่งเกือบๆสุดท้ายของกลุ่มเลยครับ....
"ผู้หญิงอะไรไม่มีความอ่อนหวานเอาซะเลย...หน้าตาน่ารักซะเปล่า..." มันยังไม่วายบ่นตามหลังเป้อีก
"แต่กูว่าเป้เค้าน่ารักดีนะ...ไม่เฟควะ..."
"งั้นมึงก็จีบดูดิ..."
"มึงแน่ใจนะ...."
"ไว้ก่อนก็ได้...." หึหึหึหึ....น่ารักกันจริงๆเพื่อนผมแต่ละคนนี่
ผมตั้งใจกลับมาดูบอลต่อ
ประตูยัง 0-0 กันอยู่เลย
ไอ้โจ๊กโดนประกบตลอดเลย
หาโอกาสทำประตูยากกว่ายากซะอีก
แต่มันมักจะเหลียวมาดู...ผมมั้ง....บ่อยๆเวลาที่เท้ามันไม่ได้จับบอล แต่แค่แวบเดียวนะครับแล้วมันก็หันไปสนใจกับเกมส์ในสนามต่อ...แต่มีหรือครับที่ไอ้คนช่างสังเกตอย่างไอ้เสกจะพลาด
"จูน...ไอ้โจ๊กมันหันมามองไรทางนี้บ่อยๆว่ะ..." นั่นไงครับ มาแล้ว
"ก็ดูพวกเรานี่แหละ..." ผมตอบแบบขอไปที...
"จริงเหรอว่ะ?"
"หรือไม่มันก็ตาเหล่...ก็เลยเหล่มาทางนี้ไง..."
"จับไม่ได้ไล่ไม่ทันนะพวกมึง...."
"กูกับมันไม่ใช่ลูกควาย...ไม่ต้องมาไล่..."
"ขำไปเหอะมึง....." มันคาดโทษผมครับ...ชักเสียวๆสันหลังแล้วสิ
"ไอ้เสก...กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมึง...อั้นไว้นานแล้ว" จบครึี่งแรกแล้วครับ กะจะไปปล่อยแมคซะหน่อย
"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั๊ย?..." ยังไงมันก็ยังห่วงผมนะ
"กูโตแล้ว...แต่ขอบใจนะ..."กว่าจะเดินลงมาได้...ฉี่แทบราดนะครับ ก็คนมันแน่นเอามากๆเลย
ผมทำธุระเสร็จ...เหมือนโลกนี้สดใสขึ้นเป็นกองเลยแหละ...
รีบกลับไปเชียร์มันต่อดีกว่า..เดี๋ยวมันไม่มีกำลังใจ ...สำคัญตัวมากเกินไปรึเปล่าวะเรา
"นาย...นี่นาย...นายคนที่วิ่งงอยู่นั่นอ่ะ..."
"........" กูเหรอ....คนยิ่งรีบๆอยู่
" ใช่...นายนั่นแหละ..." มันวิ่งมาใกล้ผมอีกหน่อย
"เรียกเราเหรอ?..."
"ใช่...." ใครวะ ไม่เห็นรู้จักเลย...มันมาหยุดยืนอยู่หน้าผมแล้ว
แต่มันใส่เสื้อทีมคู่แข่งไอ้โจ๊กนี่นา....
"เรารู้จักกันด้วยเหรอ?..." ผมถามแนวดิ่งเลยครับ
"เปล่า...แต่นี่ไงกำลังจะรู้จักกันแล้ว..."
"กูไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า...ไปนะ..."
"อย่าเพิ่งสิ...คุยกันก่อน" มันเดินมาดักหน้าผมไว้
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า...หรือไม่ก็หน้าแปลก...หลีก"
"ขนาดดุยังน่ารักเลย...แล้วนี่ถ้ายิ้มจะน่ารักขนาดไหน..."
"มึงคงไม่มีบุญได้เห็นหรอก....ไอ้หน้าเห่ย...."
"โจ๊ก/มึง..." ไอ้โจ๊กมันดึงผมมายืนข้างมัน
"กูคุยกับเค้าอยู่นะ....แล้วมึงมาแส่ไรด้วย" อ้าว..นี่มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูอ่ะ....อะไรดี...งั้นเราเป็นเพื่อนสนิทละกันเนาะ..ยังหานิยามสำหรับความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ ขอยืมคำนี้ใช้ก่อนละกัน
"ไอ้นี่มาเชียร์กู....ถ้าอยากลงสนามครึ่งหลังอย่างสบายกายและใจ...ใสหัวเน่าๆมึงไปซะ...."
"งั้นเหรอ...งั้นก็แล้วไปซิ.... " แล้วมันก็เดินหางจุกตูดไปเลย...เป็นไงละเพื่อนสนิทผม เจ๋งป่าว...เอ๊ย..แต่อย่ามามองกูแบบนั้นนะ..มันมาเอง กูไม่เกี่ยว
"เสน่ห์แรงจริงนะมึง...คลาดสายตาเป็นไม่ได้....ต่อไปคงต้องมีป้ายจองคล้องคอไว้ซักอันแล้วแหละมึง...คนอื่นจะได้ไม่เข้ายุ่งอีก...."
"แขวนคอมึงเองสิ..." จะบ้ารึไง
"ถ้ามึงเป็นคนจอง...กูยอม..." ไอ้บ้า
"ชิส์....แล้วนี่ทำไมยังไม่ลงสนามอีก..."
"ก็ตามหามึงนี่แหละ...กลัวไปทำซุ่มซ่ามที่ไหน..."
"พูดมาก...ไปลงสนามได้แล้ว...ชิ่วๆๆ"
"ขอกำลังใจหน่อย"มันเสนอแก้มมันมาให้ผม...แก้มมันแดงมากๆเลยครับ คงจะทั้งเหนื่อย ทั้งแดด แต่ตัวมันไม่ยักเหม็นนะ....เซี้ยวใหญ่แล้วนะมึง...กูด้วยแหละ...ชิส์
"นี่แนะ..."
"โอ๊ย..." ผมหยิกมันเต็มแก้มเลย...ทะลึ่งดีนัก
"เจ็บนะ..." มันจับแก้มตัวเองป้อยๆเลย...อุ๋ย..แดงมากเหมืนกันนะนั่น
"ทะลึ่งทำไมล่ะ?.."
"ขอกำลังใจแค่นี้ก็ไม่ได้...." มันทำเสียงเศร้าๆ...ใจอ่อนอีกนะสิผม...แล้วเคยใจแข็งกับมันได้มั๊ยล่ะ
"งั้นก็ได้...แต่หลับตาก่อนนะ..."
"ครับ..." มันหลับตา...ผมมองไปรอบๆก็ไม่มีใครนิ...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...นิดเดียวเองแค่หอมแก้มเอง...หวังว่าคงไม่มีใครเห็นนะ...
ผมค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้แก้มมัน
ใกล้
ใกล้
แล้วกำลังจะ...จุ
"โจ๊ก.....เร็วๆ...กรรมการเรียกเตรียมลงสนามแล้วมึง..." เพื่อนมันมาเรียกแล้วครับ....วู่...มันเป่าลมออกจากปาก สวรค์เข้าข้างกู..แต่กับมึง...หึหึหึ...
"เออๆๆๆ..เดี๋ยวตามไป...มึงไปก่อนเลย" ดูมันจะหัวเสียนะครับ แต่กูรอด เย้ส.......
"ไม่ใช่ความผิดของกูนะ........" ผมทำมือประมาณ..กูไม่เกี่ยว
"แค่มึงคิดจะทำ...กูก็ดีใจแล้ว...."
"ดีมากๆ..."
"แต่...." แล้วมันฉกวูบเข้าที่ปากผมเลยครับ ความเร็วปานแสง...
ก่อนที่ผมจะด่ามันหรือทำอะไรได้ มันก็ถอยออกไปแล้ว
"กูยังไม่ได้กินของหวานเลย...แต่ของหวานยังอร่อยเหมือนเดิม...ไม่สิ..หวานมากกว่าเดิมซะอีก...ถ้าชนะ...ขออีกถ้วยนะ...เชียร์กูด้วยล่ะ..."
"ไอ้หื่นกาม....." นี่ผมเสียจูบให้มันอีกแล้วเหรอนี่...แต่ก็หวานจริงๆด้วย....หึหึหึ
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1180065 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก