หึหึหึ
มาแล้วครับ
เมื่อวานไม่ไหวจริงๆ
วันนี้มา...แล้วครับ
ไม่น่าเชื่อว่าเช้านี้ผมจะตื่นแต่เช้าไหว
เพราะเมื่อคืนเป้นไข้ด้วย
แถมยังนอนดึกอีก...เพราะมันแต่คุยโทรศัพท์กับมันนั่นแหละ
แต่ผมยังยิ้มอยู่เลยนะครับ
เป็นใครจะไม่ยิ้มบ้างล่ะ....ใช่มั๊ย?
"เป็นไรจ๊ะคนหล่อของแม่....ฝันดีรึไงถึงเดินยิ้มน้อยใหญ่ลงมาเชียว..." ยิ่งกว่าฝันดีอีกครับแม่
"เปล่าซะหน่อยนิครับแม่...ผมก็อารมณืทุกเช้าอยู่แล้ว..." ผมเดินลงมาช่วยแม่จัดโต๊ะอาหารเช้าด้วยซะเลย
"หมู่นี้ลูกแม่...ดูอารมณืดี มีคาวมสุข...มีไรที่ยังไม่ได้บอกแม่รึเปล่าจ๊ะ..."
"ก็ไม่มีนิครับ...แค่กๆๆๆๆๆ" ผมไอสองสามที
"ไม่สบายหรือลูก....ใช่จริงๆด้วย...ลูกหน้าซีดนะ...งั้นไปนั่งเลย..ไม่ต้องมาช่วยแม่...เดี๋ยวแม่จัดคนเดียวได้จ๊ะ.." แม่ดันหลังผมให้มานั่งที่เก้าอี้ประจำของผม...ผมนั่งมองแม่...ดูแม่จะมีความสุขกับการที่ได้ทำอาหารให้พ่อกับผมกินทุกเช้า แม่สนุกกับการซักเสื้อผ้า แม่สนุกกับทุกอย่างที่ได้ทำให้ผมกับพ่อ...
"ยิ้มไรจ๊ะจูน...." แม่นั่งลงบ้างหลังจากที่จัดอาหารเช้าเสร็จ แต่ยังรอพ่อที่ยังไม่ลงมาจากชั้นบน
"แม่รักพ่อมากมั๊ยครับ?..."
"เมื่อก่อนแม่รักพ่อมาก...รักมากจนคิดว่าแม่จะขาดพ่อไม่ได้อีกแล้ว..."
"เมื่อก่อนรักมาก...แล้วตอนนี้ละครับแม่?..."
"ตอนนี้แม่กับพ่อก้าวผ่านคำว่ารักมาแล้ว....เราอยู่กันด้วยความผูกพัน...ความมีกันและกัน...มันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นและกระปรี้กระเปร่าเหมือนเมื่อยังหนุ่งยังสาว...แต่เราจะคอยมอบยิ้มที่อบอุ่น มอบคำให้กำลังใจซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันในวันที่สุข และช่วยกันคิดในวันที่มีปัญหา...ทุกวันนี้พ่อกับแม่ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไป..เราก็จะอยู่ต่อไปได้ด้วยความสุข...เพราะเรามีลูก...ลูกที่เป็นตัวแทนความรักของพ่อและแม่ไง....ลูกเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่นะ..." ผมนั่งฟังแม่พูดไปเรื่อยๆ..ผมสัมผัสได้ถึงความรักที่แม่มีต่อพ่อและต่อผม และผมก็รู้ด้วยว่าพ่อรักผมกับแม่มากแค่ไหน ผมสัมผัสถึงความรักของท่านได้ แม้ท่านจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ ก็ตาม.....
"แม่ลูกนั่งคุยไรกัน....กำลังบอกรักพ่ออยู่รึเปล่าล่ะ?..." เป็นไงครับพ่อผม ... หวานไม่เบาเลย
"แม่กับลูกรักพ่อเสมอแหละจ๊ะ....." แม่ผมละครับ...ไม่เบาเหมือนกันเลยใช่มั๊ย...
"โอเค...รักกันๆ...งั้นทานข้าวกันเลยดีกว่า...พ่อหิวแล้ว..."
พวกเราลงมือทานข้าวกันไป
คุยกันไป
ยิ้มกันไป
หัวเราะกันไป
ผมโชคดีเอามากๆเลยครับที่ได้เกิดมาในครอบครัวอย่างนี้....
"จูน...มีไรที่อยากจะบอกพ่อมั๊ย?..."
"เปล่านิครับพ่อ...ทำไมเหรอครับ..?"
"ก็ตอนที่พ่อจีบแม่ใหม่ๆและแม่ตอบรับพ่อ...พ่อก็มีอาการเหมือนลูกตอนนี้นี่แหละ..." อาการผมฟ้องขนาดนั้นเลยเหรอ
"เปล่านิครับ...."
"พ่อนิพูดอะไรก็ไม่รู้...แม่เขินนะ..." แม่อ่ะพูดมากกว่าพ่ออีกครับ...หึหึหึ...หวานกันได้ทุกวันจริงๆเลย"งั้นตอนนี้...ลูกของอพ่อกำลังตามจีบใครอยู่รึเปล่า?..." แนะ ยังไม่เลิกอีกพ่อ
"ผมไม่ได้จีบใครเลยนะพ่อ..." แต่มีคนมาตามจีบผมต่าหากล่ะ
"ครืดๆๆๆๆๆๆ" โทรศัพท์เจ้ากรรมผมดันสั่นขึ้นมา.....
"นี่เดี๋ยวนี้...พกโทรศัพท์ตอนกินข้าวเลยเหรอลูก?..." พ่อยังแซวผมไม่เลิก...
"ก็วันนี้มีนัดไปดูเพื่อนเตะบอลกันอ่ะครับ...." พ่อแม่มองหน้าผมพร้อมกับยิ้มๆ...บ้าจริงมึง...โทรมาทำไมแต่เช้า
"ทำไมไม่รับล่ะลูก?..."
"ไม่อยากรับอ่ะครับแม่...ไว้ค่อยคุยกันก็ได้..." จริงๆไมอยากคุยต่อหน้าพวกท่านหรอก
" เดี๋ยวเค้าจะเสียใจเอานะลูก...อุตส่าห์โทรมาแต่เช้า..."
"เพื่อนกัน...ไม่เป็นไรหรอกครับแม่...."
"งั้นตามใจ..แล้วทำไมหมู่นี้โจ๊กไม่มาเที่ยวบ้านเราบ้างล่ะลูก...แม่ชักคิดถึงแล้วสิ.." ก็มันนั่นแหละครับที่โทรมาเมื่อกี้
"ก็...ก็..ช่วงนี้มันซ้อมบอลทุกวันเลยครับ ก็มันนั่นแหละครับที่แข่งบอลนัดชิงวันนี้..." มีแต่ผมกับแม่เท่านั้นที่คุยกัน ส่วนพ่อได้แต่นั่งฟังเราแม่ลูกอย่างเงียบๆ แต่ผมรู้ว่าพ่อกำลังสนใจผมอยู่...
.
.
.
.
ทานข้าวเสร็จ
ช่วยแม่เก็บโต๊ะ...ส่วนล้างจานแม่บอกว่าจะทำเอง...
ผมเลยรีบขึ้นห้องนอน
เผื่อว่ามันจะโทรมาอีก...
แต่เปล่าเลย...มันไม่โทร...ไอ้บ้า
ผมรู้สึกปวดหัวหน่อยๆ..เลยฟาดยาพาราไปสองเม็ด...แล้วก็ผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.
.
.
.
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆ...." แผ่นดินไหวเหรอ....อ๋อ..โทรศัพท์เรานี่เอง...ผมงัวเงียรับ
"ครับ?..." พูดเพราะๆไว้ก่อน เพราะไม่ได้ดูว่าเบอร์ใคร
"ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น...ไม่สบายเหรอ?...." รู้แล้วครับ ผมจำเสียงนี้ได้
"เปล่าซะหน่อย...." ถ้าบอกว่าไม่สบายเดี๋ยวมันไม่ให้ไปดูบอลด้วย ซวยเลย
"แล้วทำไมไม่รับสายล่ะ?...นึกว่าไม่สบายซะอีก...เป็นห่วงนะเนี่ยะ..."
"ก็รับอยู่นี่ไง..."
"กูโทรไปตั้ง4สายแล้วนะ...แล้วนี่ก็สายที่ 5 แล้วด้วย.."
"เหรอ?..." สติยังมาไม่ครบครับ
"เพิ่งตื่นเหรอ?...เสียงงัวเงียเชียว...กำลังเป็นหมาตาปรืออยู่รึเปล่านิ?"
"อืม..ว่าแต่นี่กี่โมงแล้ว..."
"10 โมงแล้วครับพี่น้อง..." นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ยะ
"กูตื่นมาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อเช้า...แต่เผลอหลับไปอีกรอบหนึ่ง...ตื่นก็เพราะโทรศัพท์มึงนี่แหละ..."
"ไปล้างหน้าล้างตาก่อน...เดี๋ยวกูถือสายรอ...กูไม่อยากมีแฟนฟันผุ..." เกี่ยวกันมั็ยนี่
"อืม..รอแปบนะ..."
ผมรีบจัดการให้ตัวเองสดชื่น
ล้างหน้าล้างตา
แปรงฟัน
เข้าห้องน้ำ
แล้วก็มาคุยกับมันต่อ
"ครับผม....อยู่ป่าวมึง...โจ๊ก...อยู๋ป่าว..."
".........."
"นี่นี่...อยู๋รึเปล่า...."
"อยู่ครับ...แปรงฟันยังมึง..."
"แปรงแล้ว..."
"ดีแล้ว...ฟันจะได้ไม่ผุ..." โจ๊กมันเป้นคนที่รักฟันมากๆ..เพราะฟันมันสวย...มันเลยพลอยห่วงและหวงฟันของคนอื่นไปด้วย
"แล้วจะไปสนามกี่โมง?"
"บอลแข่งสี่โมง....เที่ยงนิดๆก็น่าจะไปแล้ว..."
"แค่กๆๆๆๆ..." เผลอไอจนได้
"มึงไม่สบาย..." นั่นไงครับ ทันทีเลย
"สำลักน้ำลายต่างหาก...กูสบายดี..."
"ให้แน่นะคุณมึง..."
"คุณกูอ่ะแน่อยู่แล้ว...คุณมึงเหอะ...วันนี้ต้องชนะนะ...คุณกูจะคอยดู..."
"ครับบบบบๆๆๆๆๆ...เออ..อ่อน..วันนี้มึงได้ดูพยากรณ์อากาศรึเปล่า?"
"เปล่า...ทำไมวันนี้พายุเกย์จะเข้าอ่าวไทยเหรอ?..." หึหึหึ
"อ่าวไทยนะไม่เข้าหรอก...แต่คาดว่าจะเข้าบ้านมึงแทน...ถ้าปากยังดีขนาดนี้..." อุ๊ย...กลัวแล้ว
"ทะลึ่งแล้วมึง...เดี๋ยวเหนี่ยวเลย..."
"หึหึหึ..."
"หัวเราะแบบคนโรคจิตอีกแล้วนะมึง...ชิส์"
"เอาๆๆๆ...คือเมื่อเช้ากูได้ดูข่าวพยากรณ์อากาศไง....เดี๋ยวกูรายงานให้มึงฟังนะ..."
"จัดมา..." ผมตั้งใจฟังมันเต็มที่...เผื่อจะได้วางแผนกิจกรรมของวันนี้ได้
แต่ไม่น่าเชื่อเลยครับว่าคนอย่างมันจะดูอะไรที่เป็นสาระอย่างนี้ด้วย
" วันนี้คลื่นความคิดถึงสูงทะลุหัวใจ.........บริเวณห้องนอนกู..แต่กำลังแผ่ขยายไปห้องนอนมึงแล้ว..."
"หึหึหึ..."
"ลมกรรโชกแรงถึงแรงมาก...จนพาใจกูลอยไปหามึงแล้ว...ฝนกำลังตกหนักบริเวณตากู...และอาจจะท่วมใจอย่างฉับพลัน อันเนื่องมาจากความอดทนในการคิดถึงมึงต่ำถึงต่ำมาก...แบบว่าคิดถึงปุ๊บ อยากเจอหน้าปั๊บประมาณนั้น...แรงต้านทานต่ำมาก...อากาศหนาวบริเวณมือ...เพราะมันว่างเปล่าเกินไป..แก้ได้โดยมืออีกคู่ให้มาอยู่ใกล้ๆกัน...และคาดว่าในเวลาไม่นานนับจากนี้จะเกิดลมพายุขนาดใหญ่ถ้ากูไม่ได้เห็นหน้ามึง...จบการรายงาน...." ผมเผลอหัวเราะออกมา...คิดได้ไงว่ะ...สะเหร่อได้อีกมึง...กูเขิน...
"คิดนานมั๊ยมึงมุขนี้.."
"มันอยู่ในสายเลือดกูแล้ว..."
"เน่าได้สนิทเลยมึง..."
"แต่มึงก็ชอบ เพราะมึงกำลังยิ้มอยู่...กูรู้.."
"ชิส์..."
"เอ๊ย...แต่รายงานนั้นเป็นความจริงทุกอย่างนะเว้ย เชื่อถือได้...จริงๆนะ"
"ก็ยังไม่ได้ว่าไรเลย....เอองั้นเดี๋ยวกูไปหามึงที่บ้าน..." ใจง่ายไปมั๊ยกู
"ไม่ต้องมึงไม่สบายอยู่...เดี๋ยวกูไปหามึงเอง.."
"กุสบายดี...เดี๋ยวกูไปหา...มึงเตรียมตัวให้พร้อมกับการแข่งดีกว่า...เดี๋ยวกูไปหาเอง..."
"คิดถึงกูเหมือนกันก็บอกมาดี๊...ท่ามาก..."
"งั้นกูไม่ไปแล้ว..."
"ดี..กูจะไปหามึงเอง" ซะงั้น
"ไม่ต้องๆเลย...กูจะออกไปแล้วนะ..."
"ครับผม...ขับรถระวังล่ะ...อย่าลืมเอาใจกูกลับมาคืนด้วยล่ะ..."
"เน่า...ชิส์"
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114350 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก