หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[kingphai]

งืมมม
ไม่ต้องหื่นหรอก
แบบนี้อ่ะดีแล้ว
น่ารักๆ
แบบเด็กๆ
ใสๆ
ไร้แอล
(หรือเปล่า)

[TaNWa]

วี้ดวิ้วววววววววววว อิอิน่ารักจัง

[DeJavu~ ★]

อ่านแล้วของบอกว่าเรา รู้สึกได้ถึงความรักของสองคนนี้ ที่ผ่านจากคำว่าเพื่อน และความรู้สึกที่ค่อยพัฒนา

เหมือนการก้าวไปตามขั้นบรรไดทีละก้าว อย่างใจย็น บางทีคนเราก็มีความกลัวได้ แต่ก็นั่นแหละ เราอยากให้จูน

ผ่านความกลัวนั้นไปให้ได้ แม้ต้องใช้เวลา แต่เชื่อไงวันนี้ความกลัวของจูนก็ค่อยลดลงเรื่อย อีกไม่นานก็คงมีคำว่าเรารักกัน

และคงใช้คำว่าแฟน แทนคำว่าเพื่อนสนิท

[Monkizzz]

เป็นกำลังใจ

[Killua]

น่ารักไปใหนอ่ะ เสกรู้เรื่องแล้วแน่ๆเลย ชีนให้จากวงการไปเลยอ่ะ คิดถึง

[phanupatkung]

น่ารักกันเชียว คิดถึงพี่ดิวจัง มมต่อไวๆๆนะครับ คนดี

[dragonnine]

พัฒนาไปอีกขั้น แต่ยังม่ายได้เข้านิยามคำว่ารักสักที
นี่ขนาดยังม่ายได้เข้าขั้นแฟน ยังหวานขนาดนี้
ถ้าเป็นแฟนจะหวานขนาดไหนเนี่ย

[Bejae]

 
 พี่เสกของน้อง 
พูดไม่เคลียทำเป็นๆ ทำเปนพูดกะฟ้ากะดิน

จะอยู่รอจูนเป็นเพื่อนโจ๊ก รอวันที่จูนหายกลัวแล้ว
อย่านานนักน๊า าา ไอ้โจ๊กจะตายซะก่อน 555

[due]

ผมถือว่าผมประสบความสำเร็จในการเขียนแล้วนะครับ
เพราะทุกคนเข้าใจกันแล้วว่าผมตั้งใจจะบอกอะไร..และดูเหมือนทุกคนจะเข้าใจผมด้วย
การได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่ง ได้รับรู้และได้เเห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของใครซักคน
เราก็จะลุ้น อยากให้เค้าสมหวังกันใช่มั๊ยครับ
แต่ในที่สุดไม่ว่าจะสมหวัง.............หรือ................ผิดหวัง
เราก็คืิอหนึ่งในผู้ที่ได้รับรู้ด้วย
งง กันมั๊ยครับ
ดิวเขียนเองยังงงเลย
หึหึหึ......
เรื่องดำเนินมาจะจบแล้วนะครับ
ขอบอก
แต่จะมีภาคต่อหรือไม่นั้น...ต้องดูก่อนว่า..ทุกคนยังต้องการจะอ่านต่อกันอีกมั๊ย
ความลับบางเรื่องก็ปล่อยไว้อย่างนั้น
มันจะได้เป็นความลับตลอดไป
หึหึหึ...

[aim]

อยากอ่านค่า ถ้ามีต่อจะดีมาก ๆ เลย รอไรท์เตอร์ตัดสินใจนะคะ

[nopkar]

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลง...ขอให้เหมือนเดิม ของบูโดกัน

[taroni]

โจ๊กนี่หวงจูนจริงๆ

[aeecd]

จะจบแล้วเหรอ

[hotladyanyavee]

อยากให้มีตอนต่อไปอะ

[Killua]

อยากอ่านต่ออย่างแรงอ่ะ จะต่อภาคต่อไปอีกสักกี่ภาค จะภาคใหนๆก็จะตามอ่าน
ขอบคุณไรเตอร์ที่นำนิยายดีมาให้อ่านกันนะคะ

[yayee2]

อุ๋ย...จะจบแล้วเหรอ
ถ้าจบแบบมีอะไรค้างคาใจน่ะไม่เอานะคะดิว
ถ้าจะมีภาคสอง ก็จะรออ่านค่ะ

[หลงไหลในม่านหมอก]

ง๊าวววววว

จะจบแล้วเหรออออออ  ไหนๆก็นั่นๆแล้ว

ในเมื่อชีนไม่ได้เป็นพระเอก รบกวนคุณดิวทำให้ชีนเป็นผู้ร้ายเลยได้ไหม

ลักหลังจูนไปเลยลูกชาย ฮ่าๆๆๆ

[lasom]

รับทราบคร้าบบบบคุณดิว แต่ทำใจไม่ได้อย่าพึ่งรีบจบจิฮับ
ไม่งั้นก็เอาภาคต่อก็ได้แบบไตรภาคไปเลยนะ คริคริ

[OHmeza019]

อ๊ากกก เเต่ความลับบางเรื่อง
มันก้น่ารู้นะครับ ดิว อิอิอิ
อ่านต่อสิครับ อยากอ่านต่อ

[foyer]

โอ๊ะ คู่แข่งเพิ่มมาอีกคนละคุณโจ๊ก

สงสารชีน.... แหะๆ

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

ว๊า ๆ  ....


อยากอ่านตอนต่อไปนะครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Mura_saki]

ความลับ..บางครั้งก็ปล่อยเอาให้เถอะ ให้มันเป็นไปตามเวลา

ดิวเขียนเองยังไง แต่คนอ่านไม่งงนะ55++


ชอบนะเรื่องนี้ ขอชมๆๆๆ

แต่ดิวจะเขียนต่อมั้ย...ก็แล้วแต่ เพราะเรายังติดตามเรื่องนี้ต่อไป

อยากรู้ว่าความกลัว ความผิดหวัง หรือ ความสมหวัง


มีใครได้รับมันไป แล้วจะเป็นยังไงต่อไป ความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนไปหรือเหมือนเดิมหรือไม่....

อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับความรักที่มีเพียงคำว่า...ความกลัวเป็นเส้นกั้นแบบนี้


หลงรักคงชื่อซีนนะ ขอบอกๆๆๆ
5555

[Bejae]

อ่า าา คุณดิว
เปนกำลังใจหั้ยเสมอค่ะ

มีภาคต่อเค้่ก้อรออยู่

[due]

ยังไม่จบ
แค่กำลังจะเท่านั้นครับ
ยังหาคำตอบของตอนจบไม่ได้
หึหึหึ





ผมจะกลับบ้านตั้งแต่เช้า
แต่มันบอกว่ากลับตอนบ่ายๆดีกว่า...เดี๋ยวจะได้ทำไรกินกันตอนมื้อเที่ยง
แล้วผมเคยขัดใจมันสำเร็จมั๊ยล่ะครับ....



ผมกับมันเลยไปซื้อของกันที่ซูเปอร์ เพื่อทำข้าวเที่ยงกัน
คนเยอะจังครับวันนี้...ก็วันนี้มันวันอาทิตย์นี่ วันแห่งครอบครัวซะด้วย..
ส่วนมากที่มาซื้อของกันก็พวกป้าๆ น้าๆ แม่บ้านทั้งนั้นแหละครับ
"อ่อน..ของสดได้ครบแล้ว..มึงจะเอาไรเพิ่มอีกรึเปล่า?"
"ไม่เอาแล้ว...แค่นี้ก็เยอะเกินเยอะแล้ว"
"งั้นแชมพูกูหมดแล้ว...ไปช่วยกูเลือกหน่อย..."
"ย่อมได้..."
แล้วผมกับมันก็เดินผ่านโซนของสดไปยังโซนของใช้....
ถ้าผมไม่คิดมากจนเกินไป...ระหว่างที่เราเดินกันมีคนมองผมกับมันตลอด....
พอผมหันไปมองพวกเค้าตอบ....ก็พากันหลบหน้าพรึบ
แต่ไอ้โจ๊กมันกลับไม่สนใจอะไรหรือใครเลย...เลือกแชมพูของมันไปเรื่อย
ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำไรผิดนะ...แต่ทำไมคนเหล่านั้นต้องมองผมกับมันด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย
หรือว่า เพราะผมกับมัน.........แต่เราก็ทำตัวปกติกันทุกอย่าง...ไม่ได้เดินจับมือกัน ไม่ได้เดินคลอเคลียกันซะหน่อย...ทำไมผู้ชายสองคนมาซื้อของด้วยกันไม่ได้รึไง...ไม่เข้าใจจริงๆ
"ไปสนใจพวกเค้าทำไม?...พวกเค้าเหล่านั้นไม่ได้ให้เงินกูกับมึงใช้ซะหน่อย....." ไอ้โจ๊กพูดไม่ได้เสียงเบาเลยครับ...บรรดาป้าๆทั้งหลายต่างหลบตากันพรึบ...มันคงเห็นผมมองคนนั้นที คนนี้ทีมั้ง...เลยพูดอย่างนี้
"แล้วพวกเค้าจะมามองพวกเราทำไม?...กูกับมึงไม่ได้ทำไรไม่ดีซะหน่อย..."
"ก็นั่นไง...เราไม่ได้ทำไรผิดซะหน่อย....แล้วจะไปสนใจทำไม..."
"อืม...."
"มึง...กูว่าจะเปลี่ยนยาสระผมใหม่...ตัวเก่ากูว่ามันทำให้กูเป็นรังแค..."
"งั้นลองยี่ห้อดูนี่มั๊ย..หอมดี..." ผมยื่นให้มันหอม
"ก็หอมดี....มึงว่าดีกูก็ว่าดี..."
"ใจง่ายนะมึง...."
"ก็ง่ายแต่กับมึงนั่นแหละ..." ผมกับมันก็หยอกกันเล่นตามประสา ไม่ได้มีอะไรเกินไปเลย...พูดกันก็เสียงเบาๆ...แต่
"เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด..." ป้าที่ยืนไม่ห่างจากผมพูด...ปรี๊ดเลยครับผม
"มันเรื่องของพวกเค้า...แล้วคุณจะไปยุ่งทำไม" คาดว่าจะเป็นสวามีของป้าท่านช่วยปรามครับ...แต่มีหรือที่ป้าท่านจะยอมหยุด
"นี่ถ้าฉันเป็นพ่อแม่ของเด็กพวกนี้นะ....ฉันต้องบ้าตายแน่นอนเลย..."
"แต่ต้องขอโทษด้วยนะครับป้า....เผอิญผมไม่ใช่ลูกของป้า...เพราะฉะนั้น..."
"เอ๊ย...อ่อน..." ไอ้โจ๊กมันดึงผมไว้ซะก่อน
"จะพูดอะไนพูดให้จบสิ..." ป้าท่านยังไม่หยุดครับ
"เพราะฉะนั้นอย่ามาสนใจไงครับ...เพราะ..."
"อ่อน...."
"นี่คุณไปกันได้แล้ว..." แล้วลุงท่านก็ลากภรรยาของแกไปเลย...
"โธ่เว้ย....."
"เอ๊ย...อ่อนใจเย็น....."
"มึงจะซื้อไรซื้อละกัน...กูจะไปรอที่รถ..." ผมยอมรับว่าผมหัวเสียเอามากๆเลยครับ

ผมเดินฉุนเฉียวออกมาคอยมันที่รถ
ปกติผมไม่ใช่คนที่ก้าวร้าวกับผู้ใหญ่เลย
แต่นี่อยู่ดีดีเค้าก็มาว่าผมอย่างนี้....ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน...
เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชื่ออะไร...แล้วเค้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าผม
แล้วไหนจะสายตาของคนอื่นๆอีกล่ะ
ผมอึดอัด...ไม่ชอบ รังเกียจ ผมไม่อยากให้ใครใช้สายตาแบบนั้นมองผมกับมัน

"กูได้ของครบแล้ว....แล้วมึงล่ะสติกลับมาครบรึยัง?"
"คาดว่ายังไปวิ่งเล่นอยู่อีก 30 %" ผมช่วยมันจัดของลงตะกร้าหน้ารถ...รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่ได้ช่วยมันถือเลย ของก็ใช่น้อยๆ
"อย่าเก็บมาใส่ใจเลยมึง...คนที่ไม่สบายใจคือเรานะ...ไม่ใช่เค้า..."
"พูดนะมันง่าย...แต่ทำอ่ะยากโคตร...." ผมลากเสียงยาว เพื่อให้มันรู็ว่ายากสุดๆ
"ไม่ยากหรอกมึง...แคร์เฉพาะคนที่สมควรจะแคร์ ใส่ใจเฉพาะคนที่ควรใส่ใจ...คำพูดของคนอื่นอ่ะ...ฆ่าเราไม่ได้หรอก....แต่ถ้าเราเก็บมาใส่ใจ..มันจะค่อยๆทำร้ายเรา...." บางครั้งมันก็ใจเย็นและมีสติอย่างที่ผมคาดไม่ถึงเชียวแหละ อย่างคราวนี้เป็นต้น...
"รู้มั๊ย..คำพูดมึงทุกครั้ง...ทำให้กูยิ้มได้..."
"หึหึหึ...กูแค่ไม่อยากให้คนของกูทำหน้ามู่ทู่...เดี๋ยวไม่น่ารัก..."
"ชิส์..."




เรากำลังสาละวนกับการทำอาหารเที่ยงกันอยู่
แต่เอาเข้าจริงๆมันคนเดียวแหละครับที่ยุ่ง
ส่วนผมพยายามทำตัวให้ยุ่งซะมากกว่า เพราะเดี๋ยวจะไร้ประโยชน์จนเกินไป
"อ่อน...นั่นมึงจะทำอะไร?"
"ก็ล้างผักไง"
"มึงจะล้างผักหร่อว่ามึงจะทำให้ผักช้ำกันแน่...เบาๆมือหน่อยซิ...เดี๋ยวผักก็ช้ำหมด..."
"ไม่ช่วยแล้ว...ทำไปคนเดียวเลย...ชิส์.." ผมเลยไปนั่งแฉะที่เก้าอี้ของมุมห้อง
"นั่งเฉยๆซะก็ดี....รอกิน......แล้วก็รอเก็บรอล้างตอนจบ...หึหึหึ..."
"ชิส์..." มันไม่ยอมให้ผมสบายตลอดหรอก...มันต้องมีวิธีมาทรมานผมในตอนท้ายทุกที

.
.
.
"นี่โจ๊ก...."
"ว่าไงครับ..." ครับซะด้วย แล้วไหนจะยิ้มละลายใจกูอีก....มึงฆ่ากูเลยดีกว่า
"ตอนแรกกูมีความกลัว 200 %"
"ความกลัวมึงซู้งสูง...."
"แต่พอมึงบอกว่า....รู้สึกดีดีกับกู...มันก็ลดนะ...ลดลงมาเหลือ....150 %"
"ถือว่าพัฒนาการณ์ดีขึ้น..."
"หลังจากนั้น...การกระทำของมึงทุกอย่าง คำพูดทุกคำพูดของมึง...ก็ทำให้ความกลัวนั้นลดลงอีก...เหลือ 100%"
"แสดงว่าฝีมือกูก็ใช่ย่อย..." นี่ผมกำลังจะบ้าใช่มั๊ยที่พูดอะไรอย่างนี้ออกไป
"แล้วเมื่อกี้ที่มึงเตือนสติกู...ทำให้กูคิดอะไรได้มากขึ้น....ความกลัวกูก็ลดลงอีกแล้ว....เหลือ 80 %"
"กูเก่งขนาดนั้นเชียว....หึหึหึ...."
"มึงอ่ะเก่งสุดยอดเลย..."
"หึหึหึ...แต่ตอนนี้ช่วยกันยกข้าวไปที่โต๊ะกันดีกว่า....เสร็จแล้ว..."
.
.
.
"อู้ว.....อิ่มจัง ตังค์หายไปหน่อยหนึ่ง.."
"หึหึหึ..." ที่จริงมันจะเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด แต่ผมไม่ยอม...ขอหารด้วย...ก็เราทั้งคู่ยังหาตังค์เองไม่ได้เลย ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้...
"โจ๊ก...กูชอบอาหารที่มึงทำนะ....นับวันก็ยิ่งชอบ ยิ่งได้กินก็ยิ่งขาดไม่ได้...กี้ก็เหมือนกัน...กูรักมันนะ....รักมันขึ้นทุกวัน..."
"หึหึหึ..." ยิ้มมึงฆ่ากูอีกแล้ว...

ตามระเบียบครับ...ผมต้องทำหน้าที่ตัวเองในตอนสุดท้าย
เก็บโต๊ะ....เก็บครัว.....ล้างทำควาามสะอาดทุกอย่าง
โดยที่คุณชายโจ๊กท่านไปนั่งดูทีวีตีพุงเพลินไปแล้ว...ไม่คิดจะมาช่วยกูเลย
เสร็จแล้วผมก็เดินไปหามัน
เพื่อจะบอกว่ากลับบ้านก่อน
แต่มันกลับบอกว่า...พอมึงอิ่มปุ๊บ...กูหมดความหมายแล้วใช่มั๊ย...ตามระเบียบครับ..เอ้อ....

ผมนั่งคิดถึงคำพูด ถึงสายตา ของคนเหล่านั้นที่มองผม
หรือว่าผมทำผิด...แล้วถ้าพ่อแม่ผมรู้...พวกท่านจะเสียใจจริงๆเหรอ?
"โจ๊ก...."
"หืม?..."
"มึงว่า...สิ่งที่เรากำลังคิด กำลังรู้สึก หรือที่กำลังทำกันอยู่มันผิดมั๊ย?..."
"แล้วใครละที่จะเป็นคนบอกมึงว่าผิดหรือไม่ผิด..."
"สังคมรอบตัวเราไง.."
"แล้วพวกเค้าเหล่านั้นเป็นใคร?...ที่มาบอกว่ามึงหรือกูผิด...เค้าใช้สิทธิ์อะไรมาติดสินเรา...แล้วเค้าใช้อะไรวัด..."
"ธรรมชาติไง...ธรรมชาติสร้างให้อย่างหนึ่งคู่กับอย่างหนึ่ง...ไม่ใช่สร้างให้กูกับมึงคู่กัน..."
"ไม่ผิดหรอก....เรื่องนี้ไม่มีใครผิดไม่ว่าจะมึงหรือกู...ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้..."
"งั้นเหรอ?"
"มึงถูกสร้างโดยธรรมชาติใช่มั๊ย?"
"อืม"
"กูก็เหมือนกันถูกสร้างโดยธรรมชาติเหมือนคนอื่นๆ..."
"แต่...."
"เราต่างก็ถูกธรรมชาติสร้างมา....เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...เราไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมของธรรมชาติ.....แต่ธรรมชาติต่างหากที่สร้างให้เราแตกต่าง...จากคนอื่นๆ...ธรรมชาติเป็นผู้สร้าง.....แค่เค้าสร้างให่เราแตกต่าง...เพราะฉะนั้นถ้าจะหาคนผิด...คือธรรมชาติ...."
"หึหึหึ...เราไม่ได้ฝืนธรรมชาติ...แต่ธรรมชาตสร้างเรามาแบบนี้...คิดได้นะมึง..."
"ก็มันเรื่องจริงนิ...."
"งั้น...ความกลัวกูลดลงอีกแล้ว...เหลือ...50%"
"เจ๋ง..."
"โจ๊ก..."
"ครับผม...ว่าไง..."
"งั้นกูจองนะ..."
"จองอะไร?..."
ผมกับมันนั่งโซฟาตัวเดียวกัน
แต่เป็นโซฟาตัวยาว
ไม่ได้นั่งชิดกันมาก
แต่สามารถเอื้อมกันถึงได้
"กูจอง....ตาเหล่ๆคู่นี้...จมูกบานๆนี้ก็จองด้วย....แก้มบวมๆก็จะจอง...ปากกว้างๆก็จะจองเหมือนกัน...หูกางๆก็เอาด้วย...กูจองทุกอย่างเลย...."
"แล้วจะรับของเมื่อไรครับ...จองนานแค่ไหน?"
"อืม...ความกลัวหมดเมื่อไร...รับของที่จองเมื่อนั้น..."
"งั้น..." มันเขยิบมานั่งซะ...นั่งบนตักกูเลยดีมั๊ย
"กระเถิบไปเลยมึง...เอาใหญ่เลยนะ..."
"ก็ได้ๆ...งั้นคงไม่นานแล้วใช่มั๊ย?"
"ใช่...รักษาไว้ให้ดีล่ะ...ถ้ารู้ว่าตาคู่นี้ จมูกนี้ แก้มนี้ ปากนี้...ไปใช้กับใคร.....เลิกจองทันที..."
"โอเค..รักษาเท่าชีวิต...แต่ตอนนี้ขอค่ามัดจำได้มั๊ย?...."
"เมื่อคืนให้ไปแล้ว...กระเถิบไปเลยมึง...ก่อนจะได้ตรีนกูไปมัดจำ"
"โหดว่ะ.....(แล้วมันก็เขยิบออกไป) อ่อนอีกอาทิตย์หนึ่งก็สอบแล้ว...อ่านหนังสือกันได้แล้วนะ..."
"ใช่ๆ....ไปอ่านบ้านกูดิ..."
"ได้จริงอ่ะ?"
" อ่านหนังสือมึง....ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น...กลับบ้านแล้ว...แม่หวงพ่อห่วง"
"เดี๋ยวไปส่ง...จะได้ไปทำคะแนนด้วย..."
"ชิส์..."
เย้ๆ.....ความกลัวผมจะหมดแล้ว
ขอบใจนะ..คุณชายโจ๊ก....ของคุณจูนมั้ง...บ้าไปแล้วกู

[mamotic]

   ^^

น่ารักมากมาย

[กลั่นกรอง]

ในที่สุด    5555  ก็จะหมดลงแล้วสินะความกลัว 

สู้ๆๆ


 



 

[arewhy]

รอคอยวันที่ความกลัวของจูนหมด~

อยากรู้ตอนจบ แต่ไม่อยากให้จบ T T

[win200]

แล้วชีนง่า


ยินดีกับโจ๊กจูนด้วยคนครับ

[Yunatsu]

อีก50%เองโจ๊กก

เด๋วก้หมดแล้วววว


จูนจาได้รับของซะที อิอิ

ยังมะอยากให้จบเลยยยยย

ชอบบบบ เวลาหวานกัน น่ารักดี

[Xfish]

น่ารักครับ  ชอบผู้ชายแบบโจ๊ก  คงเส้นคงวา  มีความเป็นผู้นำดีคับ   รอติดตามน้องจูนเทใจเต็มสูบให้โจ๊กนะ 

ขอบคุณน้องดิว ที่มีเรื่องน่ารักๆ ให้อ่าน รักนะ จุ๊บุ จุ๊บุ