ดีใจจังเลยครับ
ผมอ่านมาจนจบถึงตรงนี้ภายใน 2 วัน
โจ๊กกับจูน ทำให้ผมเห็นตัวเองตอนเด็กๆเหมือนกันครับ
ช่วงนี้พอผมอ่านเรื่องของ โจ๊กกับจูน ผมเริ่มฝันเกี่ยวกับเค้าคนนั้นครับ
ผมเองก็ขอระบายหน่อยแล้วกันครับ
ตัวผมก็เคยมีความรักในช่วงม.6 ก่อนจะเข้ามหาลัย
ตอนแรกผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าไปรักเพื่อนคนนี้ไปเมื่อไหร่
เพราะมันเล่นหยอดผมตลอดเลย
มันจะบอกผมเสมอเวลาโทรศัพท์หากันเสร็จว่า
"รักจอมนะ" "จอมรักเรารึเปล่า?"
ฟังครั้งแรก ผมเองก็อึ้งแด๊กส์เลยครับ เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาบอกรักผมแบบนี้
ความรู้สึกมันปนเปกันหมด ผมก็เลยถามว่า "ที่พูดมาเนี่ย ไปกินไรผิดสำแดงมาป่าว?"
มันก็ตอบกลับมาครับว่า "ก็เปล่าง่ะ คิดถึง คิดแบบนั้นจริงๆ บอกหน่อย รักเรามั่งป่าว?"
ผมเองก็อายม้วนต้วนเลยฮะแต่ก็บอกกลับไปว่า "รัก(ชื่อมัน)ครับ พอใจยัง"
ตอนนั้นผมมีความสุขมากที่สุดเลยครับ และมันก็เป็นแบบนี้เรื่อยมา
หลังจากที่พวกผมแยกย้ายไปเรียนกันตามมหาวิทยาลัยแล้ว
ผมเองยอมรับว่าผมคิดถึงมันมาก จนต้องโดดเรียน โดดกิจกรรมไปหามัน
แต่ที่สุดแล้วผมเองก็จำเป็นต้องทำกิจกรรม ทั้งเป็นลีดคณะ เยอะแยะ ไหนจะเรื่องเรียนที่ผมโดดอีกล่ะ
ก็เลยไม่สามารถจะกระดิกตัวหรือทำอะไรได้มากมาย
ความห่างทำให้ผมทำอะไรเพื่อมันได้ไม่เต็ม 100%
เพราะต้องรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งเรื่องของตัวเอง เรื่องเรียน
เวลามันเป็นทุกข์ ผมเองก็ทำได้แค่พูดว่า อย่าร้องไห้นะครับ จอมอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนนะ
ผมเจ็บมากครับ วันที่มันโทรมาร้องไห้แล้วผมทำอะไรไม่ได้
ผมโกรธตัวเองที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ตอนที่มันต้องการผมมากที่สุด
ในที่สุดแล้วความรักของผมก็ไม่ได้จบแบบของโจ๊กกับจูนครับ
เวลาเกือบปีที่ได้ใช้คำว่าแฟนกับมันจบลง
ถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 6 ปีแล้วที่ผมเจ็บครั้งนั้น
แต่ผมก็เข้าใจครับว่าวันเวลาและระยะทางที่เปลี่ยนไปใจคนเราก็อาจจะแปรผันไปได้ด้วยเหมือนกัน
ผมยังรักมันมากในฐานะเพื่อนแม้ตอนนี้มันจะไม่สนใจแม้แต่จะคุยกับผม หรือมองเห็นผมในชีวิตมัน
ไม่มีแม้แต่คำว่าเพื่อนสำหรับมัน ไม่มีแม้แต่คำว่าลาสำหรับผม...
ผมเองไม่ได้ท้อครับ ไม่ได้รอมัน ไม่ได้จมปลักกับความเศร้า
ผมเลือกที่จะเดินหน้าต่อไป เสาะหาความรักที่จริงใจต่อไป
ผมเองไม่อยากท้อ เพราะคนเราไม่ได้จะได้อย่างใจไปเสียทุกครั้ง
ตอนนี้ผมเองพอใจกับชีวิตครับ ผมรักชีวิตของผม และคนที่มาร่วมแบ่งปันที่ผ่านเข้ามา
ต้องขอบคุณคุณดิวและเรื่องของโจ๊กกับจูนที่ทำให้ผมจำสิ่งที่สวยงามในวันวานได้ครับ ผมรักที่จะได้เห็นคนมีความสุขเพราะผมเข้าใจว่าทุกข์มันเป็นยังไง
ผมรักเรื่องนี้มากๆเลยครับ
จากเด็กใต้นายจอมครับ ^^