มีใครเคยเป็นเหมือนผมมั๊ยครับ....
รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว...ทั้งที่รอบๆตัวก็มีคนรายล้อมเต็มไปหมด
รู้สึกว่าเหงาจับใจ...ทั้งๆที่มีเสียงหัวเราะพูดคุยของคนอื่นๆอยู่ข้างๆหูตลอดเวลา
รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่อีกโลกหนึ่ง...ทั้งๆที่เราก็อยู่บนโลกใบเดิม
รู้สึกอยากมีคนคุยด้วย หัวเราะด้วย ยิ้มด้วย ร้องไห้ด้วย....ทั้งๆที่ทุกอย่างที่ต้องการมันก็มีอยู่ตรงหน้า
ก็คนเหล่านั้น...ไม่ใช่คนๆนั้นของผมนะสิครับ....เพราะคนเหล่านั้นไม่ใช่...โจ๊ก
ป่านนี้มันจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
มันจะสนุกจนลืมคิดถึงผมไปรึเปล่า
มันจะนั่งรอวันที่จะได้เจอกันเหมือนที่ผมนั่งนับวันรอรึเปล่า
คิดถึง
อยากเจอ
อยากกอด
หึหึหึ...อยากด่ามันและให้มันด่าด้วย
อยากแกล้งมัน....และให้มันแกล้ง
ยังไงๆ...เราก็รักกัน...เนอะโจ๊กเนอะ
หงุดหงิดโว้ย......
ทำไมปีนี้มันมี 965 วันรึไง....ทำไมมันถึงยาวนานขนาดนี้...
พระอาทิตย์ครับ...พระจันทร์ครับ...ช่วยหมุนให้เร็วๆหน่อยได้มั๊ยครับ...ไม่สงสารผมเหรอครับ....นี่ผมกำลังจะเป็นโรคคิดถึงคนรักอาการขั้นโคม่าแล้วนะครับ...ปล่อยไว้อีกหน่อยมีหวังตายสถานเดียว
อ้าวๆๆๆ...นั่นสองคนนั้นจับมือกันทำไม...กลัวหลงรึไง...จับมือกันแน่นเชียว...โตกันแล้วนะเว้ย...จับที่ไหนไม่จับมาจับกันต่อหน้ากู...แสลงโว้ย
แล้วนั่นๆ...สองคนนั้น...พิสูจน์กลิ่นสบู่กันรึไง...ถึงได้ไซ้กันซะขนาดนั้น....
โหนั่นหนักเข้าไปอีก...สงสัยอยากพิสูจน์รสชาติยาสีฟันกัน...เลยต้องจูบปากกันซะขนาดนั้น...
แล้วนั่นทางนั้นอีก....ที่นั่งก็มีเหลือเฟือ...ทำไมต้องไปนั่งตักกันด้วย...กลัวคนอื่นไม่รู้รึไงครับว่า...ได้เสียกันแล้ว
อาการเหล่านี้คืออาการปกติธรรมดาของผมครับ....เวลาเห็นคนอื่นรักกันให้เห็น...มันจะข่วนๆในใจไงไม่รู้
เอ้อ.....กลับไปนอนห้องดีกว่า...นึกว่ามาท่องราตรีแล้วจะสนุกบ้าง...ที่ไหนได้....เอ้อ.....
หัวถึงหมอนปุ๊บ...
หน้าคนๆหนึ่งที่อยู่ในจิตสำนึกผมตลอดเวลาก็ลอยมาปั๊บ
คิดถึงจัง
คิดถึงจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
จูน...อ่อน...เมื่อไรเราจะได้เจอกันซะที
ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จะไม่ยอมห่างกันอีกแล้ว
ไม่อยากทรมานแบบนี้อีกแล้ว
รัก...รัก...แล้วก็รัก.....จูน....นะครับ
โอ๊ย....คิดถึงเว้ย....กูคิดถึงอ่อนของกูจังโว้ย!!!!!!!!!!!!
เอาความรู้สึกที่ไม่ต้องมีบทพูดนะครับ
คิดถึงเจียนตาย....ถ้าไม่เจอเองไม่รู็หรอกครับว่ามันทรมานแค่ไหน
ของอย่างนี้ต้องลองเอง....หึหึหึ
ขอบคุณครับ