หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[หลงไหลในม่านหมอก]

น่ารักอีกแล้วเด็กสองคนนี้

 :กอด1:ชีน (ไม่ลืมๆ อิอิ)

ขอบคุณที่ทำให้มีรอยยิ้มจากเรื่องนี้ค่ะคุณดิว

[hotladyanyavee]

บวกหนึ่งให้กำลังใจคะ

[StillLoveThem]

...โจ๊กนะ ความคิดมันเกินอายุ แถมความอดทน และการมีเหตุผลก็เยอะกว่าอายุอีก
...ส่วนเรื่องผู้ใหญ่บางคน กับความคิดเห็นก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์มากเลย
...ต้องเข้าใจอย่างนึงเค้าเกิดกันมาในยุคที่เรื่องของเพศที่ 3 ยังไม่เปิดกว้าง
...อาจขวางหูขวางตาไปบ้าง แต่พี่เชื่อว่าถ้ามีคนในครอบครัวเค้าเป็นพวกเค้าสามารถรับได้
...นานา จิตตังเนอะ แต่ที่จูนย้อนไปนั่นก็ทำให้ป้าแก จะเป็นลมแล้วมั้ง

[kihaezzzzzz]

จูนเริ่มกลัวน้อยลงเเล่ว ว

เย่ๆ ดีใจเเทนโจ้ก

มาต่อไวๆนะคะ;D

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ไม่ว่างโคดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทิ้งไปตั้งห้าสิบหน้าแหน่ะ กว่าจะมาอ่านทัน
ยังสนุกเหมือนเดิมนะครับ และเดาว่านายชีนคงจะแห้วรับประทานแน่ๆ
ส่วนเรื่องตัวละคร ยังคิดเหมือนเดิมตั้งแต่เม้นท์ครั้งแรกตอนหน้า 4 ว่า...
ตัวละครไม่เหมือนเด็กมอหกเลย เด็กกว่ามอหก
แต่ก้อนะ ยัไงก้อต้องชมว่าแต่งเก่งจริงๆ อย่างที่ชมมาตลอด ^^
ลุ้นต่อครับ ว่าจะลงเอยยังไง

ปอลอ อยากรู้เรื่องสองจริงๆ อ่ะ
ท่าทางจะต้องให้คนอื่นเล่าซะแล้ว
อีกอย่าง สองหายไปนานๆ แบบนี้ กลับมาท่าจะใหญ่แน่ๆ

[gang]

 :impress3:รออ่านต่อ

[Pattaya]

ชอบ ความจะตามอ่านได้ ถ้าจบจริงๆขอให้มีภาค2ต่อนะครับพี่คนเขียน
อ่านๆไปทำไมน้ำตามันไหลด้วยนะเออ  ต่ออีกนะครับพี่

[phanupatkung]

อยากให้มีภาค 2 ต่อนะครับ ชอบมากๆๆเรย

[due]

หึหึหึ...มาแล้วครับ
ช่วงนี้จะเบาหวานแล้วนะครับ
ชีวิตมันต้องมีหลายรสชาติสิ...ถึงจะเรียกว่าชีวิต.
.
.
.
.
.
.
.
เวลา...มันช่างทำหน้าที่ของมันได้อย่างเที่ยงตรงและเป็นธรรมกับทุกคนเสมอ
คนเราโกงเวลาได้....แต่เวลาไม่เคยโกงใครเลย
เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เคยที่จะรั้งรอใครหรือแคร์ใคร
ทุกอย่างอาจจะบิดเบือน ผิดพลาด หยุดหรือชะลอกันได้...แต่เวลา...ไม่...
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..มันจะทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเป็นที่สุด
เวลาไม่เคยสนใจที่จะรอใคร......ใครคนนั้นต่างหากที่ต้องไล่ตามเวลาให้ทัน
เวลาไม่เคยใส่ใจใคร......ใครคนนั้นต่างหากที่ต้องใส่ใจกับเลาที่ผ่านไปทุกๆนาที
เวลาเองก็มีหน้าที่...คือเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ...โดยไม่มีวันย้อนถอยหลัง
ก็เหมือนกับคนเราต่างก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง
ทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ต่างก็ต้องมีหน้าที่ด้วยกันทั้งนั้น
และสิ่งๆหนึ่งอาจจะไม่ได้มีแค่บทบาทหน้าที่เดียวเท่านั้น
เช่นผม....หน้าที่การเป็นลูกที่ดี...
หน้าที่การเป็นพี่หรือน้องที่ดี
หน้าที่การเป็นนักเรียน
หน้าที่การเป็นเพื่อน
หน้าที่การเป็นคนที่ดีของสังคม
หรือแม้กระทั้งหน้าที่ของคนที่มีความรู้สึกดีดีต่อกัน
แล้วผมจะทำหน้าที่ทุกอย่างเหล่านี้ได้ดีแค่ไหน
ผมอาจจะทำหน้าที่หนึ่งได้ดี....แต่อาจจะไม่ดีกับอีกหน้าที่หนึ่ง
แต่ผมจะพยายามทำทุกหน้าที่ให้ดีที่สุด....เท่าที่คนๆหนึ่งอย่างผมจะทำได้
"พ่อครับ?..." ผมนั่งคุยกับพ่อหลังจากอาหารมื้อค่ำ ส่วนแม่กำลังจัดการเรื่องเก็บล้างในครัวอยู่
"ว่าไงลูก?"
"คนๆหนึ่งจะทำให้ดีที่สุดได้แค่ไหนครับ?..."
"ดีที่สุดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน...ทำไมถามแปลกๆ....มีไรรึเปล่าจูน?..."
"ผมก็แค่อยากจะรู้นะครับว่า...คนๆหนึ่งจะทำอะไรได้ดีที่สุดแค่ไหน?..."
"ฟังนะลูก....คนเราไม่สามารถทำอะไรให้สมบูรณ์แบบไปได้ซะทุกอย่างหรอก...และก็อีกเหมือนกันนั้นแหละ...ไม่มีใครที่จะทำอะไรแล้วมันจะแย่ไปซะทุกเรื่อง ทุกครั้ง ทุกคราหรอก....โลกนี้จึงมีทั้งสุขและทุกข์...สมหวัง-ผิดหวัง....ดีใจ-เสียใจ...รัก...เกลียดไงลูก....ทุกอย่างบนโลกนี้มีสองด้านเสมอ..แล้วแต่ว่าเราจะเลือกมองด้านไหน...แต่คนเราก็มักจะมองในด้านที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข..ซึ่งนั่นมันก็คือธรรมดาของมนุษย์เรา..."
"ครับพ่อ....แล้วเราจะจัดการกับคนที่คิดไม่เหมือนเรายังไงดีล่ะครับ?"
"จูนต้องเข้าใจว่า...คนเราเติบโตมาไม่เหมือนกัน...เพราะฉะนั้นมันเป็นอะไรที่ธรรมดามากๆที่จะมีความคิดต่างกัน...อย่าว่าแต่ความคิดเลย ขนาดหน้าตาคนเรายังไม่เหมือนกันเลย...คนบนโลกนี้มีตั้งกี่หมื่นแสนล้านคนล่ะ...แต่จะมีใครซักกี่คนที่หน้าตาเหมือนกันจริงๆ....มันเป็นไปไม่ได้หรอกลูกที่จะให้ทุกคนคิดเหมือนเราหรือยอมรับความคิดของเราทุกคน...เราต้องจัดการกับตัวเราต่างหาก....ไม่ใช่ไปจัดการกับคนนั้นที่คิดต่างจากเรา...เข้าใจมั๊ย?..." ฟังจนเพลินไปเลย
"ผมอยากเก่งเหมือนพ่อจัง...จะได้จัดการกับทุกปัญหาได้..."
"ปัญหามันก็มีคู่นะ...ปัญหามันถูกสร้างขึ้นมาให้คู่กับวิธีแก้ปัญหา...แค่ลูกยังหาไม่เจอแค่นั้นเอง"
"พ่อครับ...ถ้าผมทำผิด...พ่อยังจะรักลูกคนนี้อีกมั๊ย?"
"งั้นถ้าลูกทำผิด...ลูกจะยังเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกรึเปล่าล่ะ?"
"เป็นสิครับ...ผมจะเป็นลูกของพ่อกับแม่ตลอดไป"
"ตราบใดที่ลูกยังเป็นลูกของพ่อแม่...จะไม่มีวันที่พ่อแม่จะไม่รักลูกหรอก...พ่อแม่ดุด่าว่ากล่าวตักเตือนได้...แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า...ไม่รักลูก...จูน...ลูกมีอะไรใช่มั๊ย?"
"คือ...." ผมสับสนจังครับ...ผมคววรจะเริ่มต้นอธิบายให้พ่อฟังยังไงดี
"พ่อกับแม่รักลูกนะ..." ผมก็รักพ่อกับแม่ครับ
"คือ....ผมว่าผมกำลังมีความรักครับ...."
"นั่นคือธรรมชาติที่ถูกต้องที่สุด..."
"คือ.....คือ..." ยากนะครับ...ยากมาก..กับการที่จะบอกพ่อแม่ในสิ่งที่อาจจะทำให้พวกท่านเป็นทุกข์
"เค้าคนนั้นไม่รักลูกของพ่อเหรอ?..."
"เปล่าครับ...เค้าทำให้ผมใจอ่อนกับความรัก...เค้าทำให้ผมรู้จักว่ารักมันเป็นยังไง..."
"แล้วอะไรที่ทำให้ลูกของพ่อกลุ้มใจล่ะ?..."
"ผมแค่กลัวว่าผมจะทำทุกหน้าที่ได้ไม่ดีนะครับ..."
"ไม่ต้องดีที่สุดก็ได้...แค่พอดีก็น่าจะพอนะลูก...อะไรที่มันเป็นที่สุดนะ...มักจะทรมานเสมอ..."
"พ่อลูกคุยไรกันจ๊ะ?..." แม่ออกมาพอดีเลย
"กำลังสอนลูกอยู่...."
"เหรอจ๊ะ...นี่จูน...ชวนโจ๊กมาเที่ยวที่บ้านสิลูก...แม่ชักคิดถึงแล้วซิ..." แค่ผมได้ยินชื่อมัน...ผมก็เผลอยิ้มออกมาแล้ว...พ่อครับอย่ามองผมอย่างนั้น...ผมเกร็ง
"งั้นคืนวันศุกร์นี้ผมชวนมันมาค้างที่บ้านนะครับ จะได้อ่านหนังสือกันด้วย..."
"ดีเลยลูก...ชวนมาให้ได้ล่ะ?....พ่อเป็นอะไรค่ะ...ทำไมจ้องลูกซะขนาดนั้น?..."
"ลูกเราโตขึ้นเยอะเลย...โตพอที่จะรักใครได้แล้ว..." แล้วพ่อก็เดินไปชั้นบนครับ...ครับพ่อ ผมโตพอที่จะรักใครได้แล้ว...แต่ใครคนนั้นพ่อจะยอมรับได้หรือไม่
"จูน...ไปนอนเถอะลูก...พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก...แม่รักลูกนะ....จุ๊บ..." แม่จุ๊บหน้าผากผม
"ผมก็รักแม่กับพ่อครับ....."
.
.
.
.
.
.
เย้ๆๆๆๆวันนี้วันศุกร์แล้ว
พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ แล้วก็อาทิตย์ แล้วก็สอบ แล้วก็ปิดเทอม
สวรรค์ชัดๆ
"โจ๊ก...แม่ให้ชวนมึงไปที่บ้าน..."
"แม่จริงอ่ะ?..."
"งั้นไม่ต้องไป..."
"ใจร้ายว่ะ..."
"ไป.....ไม่ไป"
"ไปครับ..."
"ไปอ่านหนังสือนะมึง...ไม่ใช่ไปทำอย่างอื่น.."
"แล้วมีอย่างอื่นให้ทำด้วยเหรอ...นอกจากอ่านหนังสือ..."
"มึงนี่มัน...ไปไกลๆตรีนกูเลย..." ผมยันโครมที่เก้าอี้มัน ไถลไปหน่อยหนึ่ง...แต่ดีครับที่มันพยุงตัวได้
"เป็นอะไรมึง...กูเห็นหน้ามึงเครียดมาหลายวันแล้วนะ..." มันกระเถิบมานั่งที่เดิม
"มึงบอกพ่อแม่มึงยังไงถึงเรื่องของ........................เรา...?"
"กูยังไม่ได้คิดว่ะ..."
"เราจะผ่านไปได้มั๊ย?...โจ๊ก"
"กูไม่รู้ว่าเราจะผ่านไปได้มั๊ย...แต่ข้างๆมึงจะมีกูเสมอนะ..."
"ข้างๆมึงก็จะมีกูเหมือนกัน..." มันจับมือผม...จับแบบที่คนให้กำลังใจกัน จับเพื่อบอกให้รู้ว่าเราจะมีกันและกัน
"ฮะแฮ่มๆๆ......" ไอ้เสก...ผมกับมันรีบปล่อยมือทันทีเลย...ไม่รู้มันจะเห็นหรือได้ยินอะไรรึเปล่า...
"อะไรติดคอละมึง...ให้กูเอาตรีนช่วยล้วงมั๊ย?..."
"มึงไม่ต้องมาช่วยกูล้วงหรอกไอ้โจ๊ก...แต่กูกำลังจะง้างปากพวกมึงสองคน..." นี่มันเวลาพักเที่ยง...แต่ทำไมสมองผมถึงไม่ได้พักเลยล่ะ
"มึงไม่เคยบังคับกูนะเสก..." โจ๊กมันพูดเสียงจริงจังแล้วครับทีนี้
"เพราะกูคิดมาตลอดไงว่าวันหนึ่งมึงก็ต้องบอกกูอยู่ดี...เพราะเราเป็นเพื่อนกัน...แต่นี่..มึงไม่คิดที่จะบอกอะไรกูเลย..." เสกมันมองหน้าโจ๊กทีผมที ส่วนไอ้โจ๊กมันก็หันมามองหน้าผม...คงอยากถามประมาณว่า...บอกมั๊ย...แต่ทุกอย่างแล้วแต่ผม
"แล้วมึงอยากรู้อะไรล่ะ?..." ผมถามบ้าง
"อยากรู้ว่าพวกมึงสองคน...คิดอะไรกันอยู่...?"
"กูชอบจูน..."
"โจ๊ก...!!!!!" ผมเผลอเรียกชื่อมัน...ก็ผมไม่คิดว่ามันจะบอกนี่ครับ
"แล้วไง..." นี่เสกครับ
"แต่ดูมึงจะไม่แปลกใจนะที่รู้ว่ากูรู้สึกอย่างนั้นกับจูน?..."
"จะแปลกใจไปทำไม..ก็ในเมื่อสิ่งที่มึงคิดไม่ได้ต่างจากสิ่งที่กูคาด...กูแค่อยากได้ยินจากปากมึงเท่านั้น..."
"ขอบใจนะมึง....ที่เป็นเพื่อนกูมาตลอด..."
"ที่กูอยากรู้ไม่ใช่อยากแส่...แต่กูเป็นห่วงพวกมึง...กูห่วงความรู้สึกมึงนะโจ๊ก...มึงลืมเรื่องนั้นไปแล้วใช่มั๊ย?" เรื่องอะไร
"กูลืมไม่ลงหรอก...แต่กูก็ไม่ได้ใส่ใจแล้ว..."
"กูดีใจนะที่มึงผ่านมันมาได้...จูน...มึงแน่มากที่เอาชนะใจคนอย่างไอ้โจ๊กได้..." มันตบบ่าผมแปะๆ
"เอ๊ยมึง!!!!ของกู...อย่ามาแตะ..." ไอ้โจ๊กมันกันมือไอ้เสกออกไป
"พอเปิดเผยเข้าหน่อย...เอาใหญ่เลยนะมึงไอ้โจ๊ก...จูนมันก็เพื่อนกูเหมือนกัน...เพราะงั้นกูก็มีสิทธิ์กอดมัน..." ว่าแล้วเสกก็ถลามาทำท่าจะกอดผม...แต่ไอ้ตัวดีมันเอามือดันหน้าผากเสกไว้ก่อนจะถึงตัวผม
"เพื่อนมึง...แต่คนของกู...กูหวง...แตะได้นิดหน่อย...มากกว่านั้นห้าม..."
"ไอ้ขี้หวงเอ๊ย..."
"ก็คนของกูน่ารัก...ถ้ากูจะไปขอกอดเจนบ้าง..มึงจะยอมป่ะล่ะ..."
"ยอมให้มึงแดกตรีนกูสิ..."
พวกมันพูดกันสองคน
ส่วนผมแทบจะมุดดินหนีอยู่แล้ว
ก็อายไอ้เสกนะสิครับ
"แล้วมึงจะบอกไอ้ปาล์มมั๊ย?.."
"เอาเป็นว่า...ถ้ามันถามกูจะบอกแล้วกัน...ถ้ามันไม่ถาม..กูก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายมันยังไงเหมือนกัน..."
"จูน?" เสกมันเรียกผมครับ
"กูอยากจะบอกมึงว่า...การที่ไอ้โจ๊กมันจะรักใครซักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ...แต่มึงก็ได้จากมันไป...ดูแลกันดีดีนะ...ถ้ามีอะไรที่กูพอจะช่วยพวกมึงได้...บอก...แค่บอกกูเท่านั้น..."
"ขอบใจ..."
"ขอบใจวะเพื่อน"
"ก็ใครใช้ให้กูเป็นเพื่อนกับพวกมึงล่ะ"






เป็นไงครับ
ความรักของพ่อแม่
มิตรภาพของความเป็นเพื่อน
ความรักไม่ว่ารูปแบบไหน...สวยงามเสมอ

[kuankao]

ดูจูนจะยังกังวลยุน่ะนั้น

และก็ดูเหมือนว่าโจ๊กยังมีอะไรปิดปังจูนยุ

รออ่านตอนต่อไปครับ

สำหรับพี่ดิวครับ

[Rafael]

ก็นะ ...
รักของพ่อแม่ ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไง
ก็รักเสมอแหละ
อย่ากังวลไปเลยน่าจูน ^^

[Xfish]

นี่แหละคือสิ่งที่ยากลำบาก สำหรับคู่ชาย-ชาย  ไม่ว่าจะยังไง มันไม่ง่ายเลย จะไม่แคร์สังคม หรือคนรอบข้าง ให้โลกนี้มีแค่สองเรา มันทำได้ที่ไหน

ทำไงให้รอบข้างยอมรับ ในสิ่งที่เราเป็นได้นั้นท้าทายที่สุด  นี่คือปัญหาที่เป็นจริงและแก้ยากที่สุด หากไม่หนักแน่นพอที่จะก้าวข้ามไปให้ได้

ขอบใจสำหรับน้องดิว ที่เขียนได้เก่งขึ้นเรื่อยๆ  พัฒนาการที่ดี เข้าถึงอารมณ์ดีคับ

รออ่านต่อตอนต่อไปนะคับ  

[roseen]

รักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ

[NUTTYZERO]

ฮิดฮิ้วว...ปิดฉากอย่างสวยงาม  เอร๊ย...ม่าช่าย ยังไม่จบ

สู้ๆต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับพี่ดิว

ความรักสวยงามเสมอ ^^!

[info001]

แต่ละคนเมื่ออ่านนิยายแล้ว ก็จะมีจินตนาการถึงตัวละครว่าควรจะมีหน้าตาอย่างไร  ซึ่งแต่ละคนก็คงแตกต่างกันไป สำหรับผมก็มีจินตนาการถึงรูปร่างหน้าตาของโจ๊ก และจูน ประมาณนี้ครับ (แค่ใกล้เคียง)

Thanks: ฝากรูป ฝากรูป
 

[win200]

โจ๊กจูนสู้ๆน้า พ่อแม่ต้องเข้าจัยนอนแน่

[naiin]

เป็นกำลังใจให้กันและกัน เชื่อมั่นต่อความรักที่มี มันจะฝ่าฟันไปได้

[Killua]

รักของพ่อแม่ไม่เคยมีเงื่อนไข รักแบบเพื่อนถ้าใครเจอดี ก็ดีไป ก็สู้ๆนะ
แต่อยากรู้เรื่องโจ๊กกะสองมากเลยว่าสองทำไร ทำไมโจ๊กถึงเป็นแบบนั้นอ่ะ

[due]

"อ่อน...พอกูไปถึงบ้านมึง..กูต้องเรียกพ่อตาแม่ยายรึเปล่า?"
"ลองเรียกดูสิ...เค้าจะได้ไล่ตะเพิดมึงออกจากบ้านแทบไม่ทัน..."
"โห....นี่รักเรามีอุปสรรคด้วยเหรอ...งั้นคืนนี้เราไปยืนที่หน้าต่างแล้วหนีตามไปกันนะ..."
"ถ้ากูหนีตามมึงจริง...มึงมีปัญญาเลี้ยงกูเหรอ?"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...กูจะเฉือนเนื้อตัวเองให้มึงกินต่างกับข้าว จะรีดเลือดให้มึงกินต่างน้ำ..."
"พอเหอะมึง..กูไม่ใช่ผีดูดเลือด...ชิส์"
"แต่มึงเป็นผีชนิดหนึ่งนะที่คอยตามหลอกหลอนใจกูตลอดเวลา..."
"เลิกเล่นได้แล้วมึง...แม่อยู่ในบ้าน...แม่ครับกลับมาแล้วครับ..." เสียงแม่คงทำกับข้าวอยู่ในครัวแน่ๆเลย
"โจ๊กก็มาด้วยนะครับแม่...คืนนี้ฝากท้องด้วยนะครับ..."
"แม่อยู่ในครัวจ๊ะลูก....ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ...แล้วเดี๋ยวลงมากินไรกัน..."
"........" ผมกับมันยังคงเดินหน้าไปหาแม่ในครัวอยู่
"อุ๊ย..ก็แม่บอกแล้วไงว่าให้เปลี่ยนเสื้อผ้าพักผ่อนกันก่อน...เข้าครัวเดี๋ยวหัวก็เหม็นกลิ่นกับข้าวกันหรอก..."
"ไม่เป็นไรครับแม่...มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ?.." มันปะเหลาะแม่ผมอีกแล้วครับ
"ไม่เป็นไรจ๊ะโจ๊ก...แม่ทำคนเดียวได้จ๊ะลูก..."
"แม่ครับ...ให้มันช่วยเหอะ...เดี๋ยวมันจะลงแดงตาย"
"ไม่เหนื่อยกันเหรอลูก...เรียนกันมาทั้งวันแล้วนะ"
"ไหวสิครับแม่...แค่นี้สบายๆ..."
"งั้นแม่ไม่เกรงใจล่ะนะ..."
ผมกะจะออกไปดูทีวี..เพราะอยูในนี้ก็ช่วยอะไรเค้าไม่ได้เกะกะเปล่าๆ
แต่มันพูดว่า...พูดเบาๆนะครับแค่ได้ยินกันสองคน
"ไม่มีมารยาท...ให้แขกมาทำกับข้าวในครัว ส่วนตัวเองไปดูทีวีข้างนอก..."
"ก็มึงอยากทำเองไม่ใช่เหรอ?"
"พูดมาก...เอาผักไปล้างเลย..." กรรมของผมอีกละซิ...ผักตั้งมากตั้งมาย
ส่วนมันกับแม่คุยกันถูกคออย่างกับเป​็นแม่ลูกกันมาซักสิบชาติได้มั้ง
"โจ๊กนี่เก่งนะลูก...ดูแลตัวเองได้แล้ว..จูนเจียวไข่ยังไหม้เลย..."
"แต่ยังไงผมก็เป็นลูกแม่นิครับ..." อ้อนหน่อย
"จ้า...ลูกก็ยังเป็นลูกแม่"
"ก็นี่ไงครับแม่...ผมกำลังจะขอเป็นลูกของแม่อีกคน..." ผมหันขวับไปมองหน้ามัน...มันคิดจะพูดอะไร
"ก็ดีนะ...แม่จะได้มีลูกเพิ่มมาอีกคน..."
"ขอบคุณครับแม่..." กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกัน ที่ไม่พูดต่อ
"ทั้งหล่อทั้งเก่งขนาดนี้...โจ๊กมีแฟนยังลูก?" เอาเข้าไปแม่เรา
"ไม่มีใครเค้าเอาผมหรอกครับแม่...ใช่มั๊ยจูน..."
"เร่ืองของมึง...จะไปรู้ได้ไง..."
"ลูกโจ๊กพูดอย่างนี้แสดงว่าต้องมีเล็งๆไว้แล้วแน่ๆเลยใช่มั๊ยลูก?..."
"ประมาณนั้นครับแม่" หันมามองกูทำไม
"นี่ถ้าแม่มีลูกสาวนะ...แม่จะจองโจ๊กไว้เลย"
"แม่ครับ..แต่แม่ไม่มลูกสาวนะ" ผมพูดบ้าง
"งั้นโจ๊กขอสมัครเป็นลูก........."
"โอ๊ย!!!!!"
"อ่อน...เป็นไร?" มันมาถึงตัวผมก่อนแม่ซะอีก ทั้งที่แม่อยู่ใก้ลผมมากกว่า
"มีดบาด..."
"ทำไมทำอะไรไม่รู้จักระวังตัวเองเลย...ดูสิ..ลึกซะด้วย...แล้วเจ็บมากรึเปล่า?..." มันจับมือผมเพื่อสำรวจบาดแผล
"..........." ผมส่ายหน้า
"อยู่นิ่งๆ..."
"เอ๊ย...ทำไรมึงอ่ะ..."
"อู่อิ้งๆ (อยู่นิ่งๆ) " ก็มันดูดเลือดที่นิ้วผม แต่มันลืมไปรึเปล่าว่าไม่ได้มีแค่ผมกับมัน...
"โอ๊ย..เจ็บมึง"
"อนอ่อย (ทนหน่อย...)"
"..........."
"เสร็จแล้ว...ถ้าไม่เอาเลือดออกแผลมันจะช้ำ..."
"เสร็จแล้ว..ก็ปล่อยมือกูสิ..." ประโยคหลังผมพูดเบาๆกับมัน
"อ๋อ...อืม..." มันปล่อยมือผม..แล้วเกาหัวแก้เขินมั้งครับ
"จูน...เป็นอะไนมากรึเปล่าลูก?..."
"ไม่เป็นไรครับแม่..." แล้วแม่จะคิดยังไงกับภาพเมื่อกี้นะ
"โจ๊ก...แม่รบกวนพาจูนไปทำแผลหน่อยลูก...แล้วเดี๋ยวนี้ทางนี้แม่จัดการเอง...."
"ครับ/ครับ..."



"โอ๊ยมึงเบาๆหน่อยสิ..นิ้วกูนะ...ราดลงมาได้ ทิงเจอร์นะมึง ไม่ใช้น้ำแร่..."
"มันน่าจะโดนที่ปากนะ...จะได้หยุดพูดซะมั่ง...อยู่นิ่งๆ"
"ก็มันเจ็บอ่ะ"
"ทนหน่อยสิครับ..ถ้าล้างแผลไม่สะอาด...เดี๋ยวมันจะอักเสบหรือติดเชื้อได้นะ..."
"ก็ทำเบาๆได้มั๊ยล่ะ?"
"คร้าบบบ...จะปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด"
"ดี"
มันทำได้เหมือนที่มันพูดครับ
มันทำเบามือมากๆ...มากจนผมลืมไปเลยว่าว่านิ้วตัวเองเจ็บอยู่...หรือว่า...ผมมีอย่างอื่นให้สนใจมากกว่าแผล
"มองไรอ่อน?..." นั่นไงว่าแล้วกู
"เปล่า..." ผมเผลอมองมันอีกแล้ว ให้ตายซิ
"เสร็จแล้ว...ระวังอย่าให้โดนสิ่งสกปรกล่ะ..."
"อย่างนั้นเหรอ...งั้นกูก็โดนมึงไม่ได้สิ..."
"ร้ายนักนะเรา..."
"แล้วรักมั๊ยล่ะ?..."
"ที่สุดเลยครับ..."


ผมกับมันลงมาชั้นล่าง
แม่ก็จัดโต๊ะเสร็จแล้วครับ
ส่วนพ่อก็นั่งดูทีวีอยู่...พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไร
ทุกคนนั่งประจำที่
"พ่อครับ...นี่โจ๊กเพื่อนผมครับ...เค้าจะมานอนบ้านเราคืนนี้..." พ่อกับมันไม่เคยเจอกันครับ
"สวัสดีครับพ่อ..."
"ตามสบายนะลูก...โจ๊กใช่มั๊ย..."
"ครับพ่อ...ขอบคุณครับ..." พวกเรานั่งคุยกันไปกินกันไป
อาหารอร่อยเหาะไปเลยครับ
แน่สิแม่กับมันช่วยกัน..ไม่อร่อยไงไหว
"โจ๊ก..ทีี่โรงเรียนจูนไปจีบใครบ้างรึเปล่าลูก?"
"แม่จะไปถามมันทำไม..ถามผมซิครับ..."
"ก็ไม่เห็นนิครับแม่..."
"เหรอจ๊ะ...งั้นแล้วมีใครมาสนใจจูนบ้างมั๊ย?"
"แม่ครับ!!!!!"
"ถ้าอย่างนั้น..มีหลายคนเลยครับ..."
"แล้วโจ๊กล่ะ....มีแฟนรึยัง..หรือว่าสนใจใครอยู่บ้าง" เป็นไงครับพ่อผม...ถามทีเดียวเงียบกันทั้งโต๊ะ
"ก็มีนะครับพ่อ...ผมมีคนที่ผมรักแล้ว...แต่เค้ายังไม่รับรักผมเต็มร้อย..."
 "ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?..."
"ผมอาจจะยังรักเค้าไม่พอมั้งครับ...เค้าเลยอยากขอเวลา..." มันยิ้ม
มึงรู้ตัวมั๊ยโจ๊กว่ามึงเป็นผู้ชายที่ยิ้มสวยที่สุดในโลก...เท่าที่กูเคยรู้จักมา
แต่มึงเป็นรองแค่คนๆเดียวนะ...คนนั้นคือพ่อกูไง...









"อื้ม...อิ่มจัง...พ่อแม่มึงก็น่ารักดีนี่วะ...ใจดีด้วย"
 "ลุกขึ้นจากที่นอนกูเลยนะ...ไปอาบน้ำแปรงฟันเลย..." ก็มันนะสิครับ ขึ้นมาห้องปุ๊บ ล้มแผละบนเตียงนอนปั๊บ
"ก็คนมันอิ่ม..ของีบก่อนไม่ได้รึไง..."
"ไม่ได้...ไม่ใช่หมูนะ...ที่จะอิ่มปุ๊บนอนปั๊บนะ..." ผมกระชากมือมันขึ้นมา...แต่มันกลับกระตุกมือผมตอนเผลอ...ผมเลยไปนอนกลิ้งในอ้อมแขนมัน
"ไหนเมื่อกี้ดึงให้กูลุก....แล้วไหงกลับมานอนให้กูกอดซะงั้น..." ดูมันพูด
"ไอ้โจ๊กบ้า...ปล่อยเลยนะ...อึดอัด ตัวเหม็นด้วย..."
"อย่าดิ้นสิ..ขอกอดหน่อยเดียว...แค่กอดจริงๆนะ..."
"ไม่ได้...ไม่งั้นกูจะไล่ให้มึงกลับบ้านตอนนี้เลย..."
"ก็ได้....กูเกลียดมึง..." แล้วมันก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ...แต่มันคงไม่รูหรอกครับว่า...ใจผมหล่นวูบแค่ไหน
ที่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น..เกลียด...
ทั้งที่รู้ว่ามันพูดเล่น
แต่มันก็วูบไปหมดทั้งใจเลยนะครับ...เป็นเอาหนักแล้วกู



มันออกมาจากห้องน้ำแล้ว
แต่ผมยังอยู่ในท่าเดิมอยู่เลย
มันพูดอะไรตั้งมากตั้งมาย
แต่ไม่มีคำไหนที่หลุดรอดออกจากปากผม
จนมันต้องมนั่งคุยข้างๆผมนั่นแหละ
"เป็นอะไรครับ?..." ผมจับมือมันที่ลูบหัวผมมากุมไว้
"........"
"หึ..เป็นอะไรครับ..ปวดท้อง ปวดหัว ไม่สบาย...หรือเจ็บแผลที่นิ้วครับ?"
"........." ผมส่ายหน้า
"แล้วเป็นอะไรครับ?..."
"อย่าพูดคำนั้นกับกูอีก...." ผมก้มหน้า..เพราะรู้สึกว่าตัวเองตาร้อนผ่าวๆ
"เป็นอะไรครับจุน...บอกโจ๊กสิ..." บ่าผมสั่นมั้งครับ..มันเลยรวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วพร่ำถามว่าผมเป็นอะไร
"อย่าพูดอย่างนั้นกับกูอีก....กูไม่ชอบ..กูกลัว..."
"คำไหน...?" มันค่อยๆดันตัวผมออก
"เกลียด...."
"กูขอโทษ..." มันรวบผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
"อย่าพูดอีกนะ...กูขอร้อง..."
"ครับ..จะไม่พูดแล้ว...ขอโทษ..."





พวกผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือกันนะ
จนเกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว
"ก๊อกๆๆๆๆๆ....." มันเดินไปเปิดประตูห้อง...ดีจริง
"ว่าไงจ๊ะสองหนุ่ม...เป็นไงบ้างเหนื่อยกันรึเปล่า...แม่ว่าแล้วเชียวต้องอ่านหนังสือกันดึกแน่เลย...แม่เอาโดนัทมาให้จ๊ะ..เพิ่มพลังตอนดึก..นี่จ๊ะ"
"ขอบคุณครับแม่" ผมกับมันพูดพร้อมกัน
แม่ยื่นให้มันเลือกก่อน
แต่มันบอกให้ผมเลือกก่อน.. น่ารักนะมึง
"งั้นผมเอาชิ้นนี้นะครับ"
"งั้นของโจ๊กชิ้นนี้นะลูก...แม่เองก็ไม่รู้หรอกว่าชิ้นไหนไส้อะไร...กินกันเองนะ...แม่ไปละ ไม่กวนแล้ว...ออ...อย่าหักโหมกันล่ะ"
"ครับ....ครับ"
แล้วเราก็ลงมือจัดการกับอาหารรอบดึก
"โจ๊กของมึงไส้ไร....?" มันกินไปได้ครึ่งลูกแล้ว
"สตรอแบรี่...ของมึงล่ะ?..."
"ไม่บอก...แต่ขอบอกว่าอร่อยกว่าของมึง...เดี๋ยวมึงแย่ง..."
"แต่กูมีวิธีของกูที่จะรู้....หึหึหึ" หน้ามันไม่น่าไว้ใจอย่างแรง
"มึงจะทำอะไร?"
"ก็จะทำให้รู้ไงว่าโดนัทที่มึงกินรสอะไร...."
แล้วมันก็ฉกวูบที่ปากผม
ไอ้หื่น...
"อื้ม...อืม...อืม..." ผมประท้วงมันโดยการทุบอก
"แค่อยากลองว่ารสอะไร...อยู่เฉยๆสิครับ..."
"..............." ผมเลยอยู่นิ่งๆให้มันทดสอบซะงั้น....แล้วมันก็ค่อยถอนหน้าออกจากปากผม
"รสชอกโกแลตอร่อยจริงด้วย...." หน้ามันเจ้าเล่มาก..กูเขินนะเว้ย
"ไอ้บ้า...ไอ้หื่น...ไอ้โรคจิต...ไอ้..."
"ปากเก่งขนาดนี้...น่าจะโดนอีกนะ..." มันยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง
"หยุดนะมึง...."
"รู้มั๊ยกูไม่เคยกินชอคโกแลตที่ไหน...อร่อยเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย...หวานโคตร..โคตรหวาน..."
"ไอ้บ้า..."
"พูดอีก..เดี๋ยวกูชิมอีกนะ..."
"หยุดนะ...."
"โอเค...ไม่แกล้งแล้วครับ...งั้นนอนกันนะ...พรุ่งนี้ค่อยอ่านกันต่อ...อ๋อ...ไปแปรงฟันเลย...ไปแปรงพร้อมกันนี่แหละ...ไม่แปรงเดี๋ยวฟันผุนะ..."
"แปรงเสร็จนอนเลยนะ..."
"ถ้าไม่นอน...จะทำอะไรได้อีกบ้างล่ะ?..."
"............"
"ขอโทษครับ..ไม่แหย่แล้ว...ไปแปรงฟัน..."



เรานอนกันบนเตียงเดียวกันอีกแล้ว
 "ฝันดีนะครับ..."
"ฝันดี..."
ผมไม่อยากจะบอกมันเลยว่าความกลัวผมแทบจะไม่เหลือแล้ว

[DeJavu~ ★]

น้องจูนครับ

เมื่อไรจะเลิกกลัว

สักที คนอ่านจะได้

มีความสุข

อย่ากลัวเลยที่จะรักใครสักคน

มันเป็นเรื่องที่ดีและดีมากด้วยนะครับ

การที่มีใครสักคนที่รักน้องจูน

อย่าได้ไปกลัว อย่าได้ไปแคร์สังคมรอบข้าง

หรือ พวกไม่สมควรที่จะแคร์เลยครับ

[win200]

ทีนี้ก็เหลือแต่พ่อแม่สิน่ะ



ขอให่ผ่านอุปสรรคไปได้นร๊าคร๊าบ

[naiin]

นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้ ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก        

[กลั่นกรอง]

หึหึหึ   5555 ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


 

มีการพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ 


 
คนแต่ง

[DeJavu~ ★]

นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้

ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก 

ใช้ต้องฉึกๆๆๆๆๆๆๆ


 

[DeJavu~ ★]

นอนเตียงเดียวกันขนาดนี้

ยังปล่อยให้ล่วงถึงเช้าอีกนะโจ๊ก 

ใช้ต้องฉึกๆๆๆๆๆๆๆ


 

[CaroL]

เป็นกำลังใจให้ครับ
รู้สึกโจ๊กจะเคยเจอกับเรื่องบางเรื่องไม่อยากให้เป็นเรื่องที่คิดเลย
โจ๊กผ่านมันมาได้ก็ดีแล้วครับอย่าไปคิดถึงมันอีก
ขอให้ทั้งสองคนจูนและโจ๊กพบเจอแต่ความสุข
รักกันนานเท่านาน
เป็นกำลังใจให้ครับ

[SPSJ]

เลิกกลัวได้แล้วครับจูน
ความรักถ้าไม่ลองเสี่ยง
เราก็จะไม่รู้คำตอบหรอกนะว่ามันจะทุกข์หรือจะสุข
หมั่นไส้โจ๊กหวานเกินขอ :z13:หน่อย

[lasom]

คุณดิวอ่ะ เขิลแก้มแตกแล้วเนี้ย :-[ไอ้นี่ก็ หยอดเอาหยอดเอา

[N.T.❁]

อยากจะบอกน้องจูนว่า...
เซ้นส์พ่อแม่อะ แรงกว่าที่คิดนะจ๊ะ ^^

เลิกกลัวได้แล้วน้าาา
มีความสุขกันให้เยอะๆดีกว่านะเด็กๆ..

[arewhy]

ครอบครัวจูนอบอุ่นดีจังครับ

จูนคิดหนักก่อนจะมาคบกันขนาดนี้แล้ว
ถ้าคบกันได้จูนก็ควรเชื่อใจโจ๊กให้มากๆนะ

รักกันได้แล้วคนอ่านลุ้น!!