ผมรู้สึกปวดหัวหนึบๆจังครับ...ครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย...อย่าบอกนะว่าผมกำลังจะเปื่อย...เอ๊ย..ป่วย
"เป็นไรอ่อน...หน้าซีดเชียวมึง..." ผมกับมันมานั่งอ่านหนังสือกันที่โต๊ะหน้าบ้าน ลมพัดเย็นสบายดีครับ..แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าหนาวแล้ว
"กูเหมือนกำลังจะไม่สบายว่ะ...ปวดหัวด้วย..."
"งั้นเหรอ?.." ความเร็วของมันปานปลาจรวด..มันพรวดมานั่งแหมะลงข้างผม ทำไมไม่นั่งตักกูเลยละมึงและมันก็จัดการวัดไข้ผมซะงั้น
"ทำไรมึง? ถอยออกไปเลยนะ..." ไม่ใช่ไรหรอกครับ แต่กลัวพ่อกับแม่มาเห็นเข้า...ผมผลักมือมันออกไป...แต่มันก็ยังเอามือมันมาแปะที่หน้าผากผมอีกครั้ง
"อยู่นิ่งๆสิ....กำลังวัดไข้อยู่...อืม...อืม...ตัวรุมๆนะ.."
"รู้ผลแล้ว..งั้นก็กลับไปนั่งที่เดิมมึงได้แล้ว..."
"มีอะไรกันรึเปล่าลูก?..."
"พ่อ/พ่อ..." เรียกพ่อกูซะเนียนเลยนะมึง..ไอ้โจ๊กถอยกรูดกลับไปนั่งที่เดิมแทบไม่ทันเลยครับ
"ว่าไง...เป็นไรกันรึเปล่า...เมื่อกี้เสียงดังเชียว...พอพ่อมาเงียบซะงั้น"
"คือ...อ่อน..เอ๊ยจูน..ไม่ค่อยสบายนะครับ..." แล้วทำไมไม่ให้กูพูดเองวะ
"อ้าวเหรอ....แล้วเป็นไรมากรึเปล่าจูน?...หรือว่าอ่านหนังสือกันหักโหมเกินไป...แบบนี้มันก็ไม่ดีนะ..."
"เปล่าหรอกครับพ่อ...ผมมีอาการเหมือนจะเป็นไข้มาหลายวันแล้ว...เมื่อคืนนอนดึก...มันคงเลยกำเริบนะครับ..."
"ทำไมโจ๊ก...คิดไรอยู่รึเปล่าลูก...คิ้วผูกกันมั่วหมดแล้วนั่นนะ..."
"คือ..ผมกลัวว่าจูนจะไปสอบไม่ไหวนะครับ..วันจันทร์นี้ก็จะสอบแล้ว..." ห่วงกูจริงอ่ะ
"เรื่องแค่นี้เองไม่น่าห่วงหรอก...ลูกพ่อซะอย่างใช่มั๊ยจูน...พักเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว...ใช่มั๊ยเรา?"
"ครับพ่อ...อย่าห่วงไปเลยมึง" สุดท้ายผมหันไปพูดกับมัน
"งั้นพ่อว่า...โจ๊กพาจูนไปนอนพักก่อนดีกว่า...แล้วเดี๋ยวเย็นๆหน่อยถ้าหากว่าไหว...ค่อยลุกมาอ่านกันต่อละกัน...โจ๊กก็น่าจะพักบ้างนะลูก...เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน..."
"ครับพ่อ/ครับ"
ระหว่างทางที่มันพาผมมาบนห้อง
มันบ่นตลอดทางเลยครับ นี่ถ้าลองเก็บดูคงจะได้เป็นเข่งๆแล้วแหละ
บ่นโน่น บ่นนี้...ผมไม่ดูแลตัวเองบ้างล่ะ
ไม่ใส่ใจตัวเองบ้างล่ะ
แล้วถ้าป่วยมากไปสอบไม่ไหวจะทำยังไง...
มันบ่นไรของมันไม่รู้เรื่อยเปื่อย...ขี้บ่นจริงๆ คนไรก็ไม่รู้
เข้ามาในห้อง มันยังไม่เลิกบ่นอีก...เอาถ้วยไปเลยดีกว่ามึง...บ่นเก่งกว่าแม่กูอีก
"เลิกบ่นได้ยังมึง....หูกูชาไปหมดแล้วนี่..." มันจัดการให้ผมนอน ทำอย่างกับผมเป็นเด็กเจ็ดขวบงั้นแหละ...
"ยังมีหน้ามาทำทะเล้นอีก....รู้มั๊ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงมากแค่ไหน?....เอานี่ยา...กับน้ำ กินซะ..จะได้พัก.." มันไม่เล่นด้วยครับ...อุ๊ย..ดุจัง
ผมเลยยอมกินยาอย่างง่ายๆ...เดี๋ยวมันต่อยเอา
"ก็ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย นี่ไงกินยาแล้ว เดี๋ยวนอนพักหน่อย...ตื่นขึ้นมาก็หายแล้ว..." มันยังไม่ยอมลุกจากข้างๆผมเลยครับ
"ยังปวดหัวอีกมั๊ย....แล้วปวดตรงไหนอีกบ้าง...หิวมั๊ย...อยากกินไรเป็นพิเศษรึเปล่า?...เดี๋ยวกูทำให้..." สายตาของมัน น้ำเสียงของมัน สัมผัสของมัน..ทำให้ผมอบอุ่นได้ทุกครั้ง...ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันเลย
"อย่าห่วงกูนักเลย...ถ้าวันหนึ่งมึงเกิดไม่ห่วงกูขึ้นมา...แล้วกูจะทำไง..." ผมจะหันหลังให้มัน แต่มันยื้อไว้ก่อน
"กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอว่า...ความห่วงกูมันเป็นแบบชนิดเติม...มันไม่วันหมดหรอก..."
"หึหึหึ....กูง่วงแล้ว...มึงจะไปทำไรก็ไปเถอะ...ไม่ต้องมานั่งเฝ้ากูหรอก..."
"สำคัญตัวเองผิดไปป่าวมึง...กูยังไม่ได้บอกเลยซักคำว่าจะเฝ้ามึง...อะโด่..คนหลงตัวเอง..." มันทำปากยื่นๆด้วยอ่ะ...
"ชิส์..." ดูมันครับ ดูมัน...ดูยังไงมันก็น่ารักนะ...หึหึหึ...บ้าไปแล้วไอ้จูน
ผมตื่นขึ้นมาอีครั้ง...ฟ้าด้านนอกมืดแล้ว...นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนียะ
อาการปวดหัวดีขึ้นมากแล้วครับ
หืม...โจ๊กมันนั่งจดไรยิกๆอ่ะ..หน้าเครียดเชียว
เวลาที่มันทำอะไรด้วยสีหน้า แววตาแบบนี้...มันจะเป็นไอ้โจ๊กอีกคนหนึ่งไปเลยครับ
ไม่ใช่ไอ้โจ๊กที่เอาแต่กวนส้นคนอื่นไปวันๆ
มันดูดี มีมาด..ดูเป็นผู้ใหญ่...เคร่งขรึม...แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน...มันก็เป็นไอ้โจ๊กของผมแหละครับ
หือ...'ไอ้โจ๊กของผม' คิดได้ไงวะกู เขินตัวเองเลย...
ผมคงกระตุกตัวแรงไปหน่อย..มันจึงเห็นว่าผมตื่นแล้ว
"อ้าว..ตื่นนานแล้วเหรอ?"
"เพิ่งตื่น..." จะให้บอกมันเหรอว่ากูตื่นมามองหน้ามึงตั้งนานแล้ว ฝันไปเหอะ ให้ตายก็ไม่ยอมบอก...เขิน
"แล้วยังปวดหัวอีกรึเปล่า...หิวมั๊ย?" มันเดินมาวัดไข้ผมอีกแล้ว
"อื้ม....ไม่ปวดแล้วครับ...หิวหน่อยหนึ่งด้วย" อยากอ้อนมันอ่ะ เวลามันพูดด้วยเพราะๆนี่โคตรชอบเลย
"หืม?...." มันเองก็คงแปลกใจนะครับที่ผมพูดเพราะๆกับมันก่อน...เพราะปกติผมไม่ค่อยได้พูดแบบนี้กับมันซักเท่าไร
"แล้วเมื่อกี้นั่งทำไรเหรอ...เห็นจดยิกๆเชียว..."
"อ้อ...ชอตโน้ตวิชาสุดท้ายสำหรับคุณมึงไงละครับ..." มันว่าพลางก็สะบัดแขนไปมา เพื่อคลายเมื่อยมั้ง
"นี่มึงนั่งชอตโน้ตให้กูหมดเลยเหรอ?...." มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับนั่น
"อืม...ก็มึงคงอ่านไม่ทันหรอก...กูเลยโน้ตไว้ให้และเก็งตรงที่คิดว่าครูๆเค้าจะออกกันอ่ะ..."
"นั่นมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะมึง..."
"แต่มันก็ไม่ได้มากเกินไปที่กูจะทำให้มึงนิ...ว่าแต่พอจะลุกมาอ่านไหวรึยัง?"
"โจ๊ก...." ผมลุกพรวดกอดมันซะเต็มรักเลยครับ...ไม่องไม่อายมันแล้ว...มันทำอะไรเพื่อผมมาตั้งมากมาย
" ทำไมครับ...หืม...อยู่ดีดีก็ทำตัวน่ารักซะงั้น" มันกอดผมตอบเบาๆ...แล้วยังโยกตัวเบาๆด้วย
"ก็แค่อยากกอด...อยากขอบคุณ.."
"งั้นต่อไปก็ขอบคุณกูแบบนี้บ่อยๆสิ...กูชอบ...จุ๊บ..." มันแอบจุ๊บแก้มอีกแล้ว
"ไอ้บ้า..ปล่อยเลยนะ..." ผมผลักมันออก..ฉวยโอกาสเป็นที่หนึ่ง
"อ้าว..ก็ขอรางวัลบ้างสิ...นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำนะ..."
"มึง....."
"ก๊อกๆๆๆๆๆ....ตื่นรึยังจ๊ะจูน?..." เสียงแม่
"ตื่นแล้วครับแม่..." ส่วนมันก็ไปเปิดประตูให้แม่..ดีจัง ไม่ต้องลุกเอง
"เป็นไงบ้างลูก...อืม...ไข้ลดลงแล้วนิ...ไปทานข้าวกันได้แล้วนะ...โจ๊กไปกันลูก..."
"ครับแม่/ครับ.." ผมหันไปคาดโทษกับมันด้วยสายตา
.
.
.
.
.
.
.
"ทำไมทานนิดเดียวละจูน...แม่ทำของโปรดของลูกทั้งนั้นเลยนะ..."
"ไม่ไหวจริๆครับแม่...อิ่มแล้ว".
"ก็ลูกไม่ค่อยสบายอยู่นิแม่...ทานได้เท่านี้ก็ดีแล้ว..."
"งั้นเดี๋ยวผมต้มโจ๊กไว้ให้จูนละกันครับ...โจ๊กย่อยง่าย...เหมาะสำหรับคนป่วย...งั้นผมไปทำเลยนะครับ.."
"เอ๊ยมึง ไม่ต้อง ไม่หิว..." มันไม่ฟังเสียงผมเลย...เดินเข้าครัวดุ่มๆไปแล้ว
"โจ๊กนี่เค้าน่ารักนะลูก...เป็นเพื่อนที่ดีเชียวแหละ...พ่อเห็นเค้าดูแลเอาใจใส่จูนตลอดเลย..." หึหึหึ
"ที่ไหนได้ละครับพ่อ...อยู่ต่อหน้าพ่อแม่หรอกมันถึงทำดีกับผม ปกติมันแกล้งผมจะตาย..." หายใจหายคอไม่ค่อยคล่องเลยเว้ย
"แต่แม่เห็นด้วยกับพ่อนะจูน....เพื่อนอย่างนี้หายากนะลูก...ดูแลกันดีดีละ มิตรภาพจะได้อยู่ไปนานๆ..."
"เหรอครับ....แหะๆๆๆๆ. " หัวเราะได้แย่ที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ผมทำท่าจะช่วยแม่เก็บจาน
"ไปพักเถอะลูก...เดี๋ยวแม่ทำเอง..."
"ขอบคุณครับแม่...ผมรักพ่อกับแม่นะครับ"
"พ่อกับแม่ก็รักลูกจ๊ะ..." พ่อไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งยิ้มให้ผม
สมองผมมืดไปหมดแล้ว...ผมจะทำทุกหน้าที่ได้ดีจริงเหรอ?...
.
.
.
.
.
ผมมานั่งมืดๆในห้อง...ไม่ยอมเปิดไฟ...มืดเหมือนสมองของผมตอนนี้เลยไงครับ
พ่อกับแม่ผมจะคิดยังไงกันบ้างนะ
แต่ก็ไม่เห็นพวกท่านจะว่าไรนิ
หรือว่าพวกท่านคิดแค่ว่าผมกับมันเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆกันเท่านั้น
แต่ถ้าพวกเค้าคิดมากกว่านั่นละ...แต่ทำไมพวกท่านไม่แสดงปฏิกิริยาไรเลยละ..คิดเยอะเริ่มปวดหัวแล้ว...
ครืดๆๆๆๆ...เสียงโทรศัพท์ผมมีสายเข้า...
แล้วมันอยู่ไหนว่ะ...เปิดไฟก็ได้.....
"ว่าไงมึง?..." ผมรับสาย
"กูไม่ได้เจอมึงกี่วันแล้วนี่?"
"ไม่รู้ กูไม่ว่างพอมานั่งนับ"
"แหงสิ..ก็มึงไม่เคยแคร์กูนิ..." พูดซะกูรู้สึกผิดเลย
"แล้วมึงไปอยู่ไหนละ...ที่โรงเรียนก็ไม่เห็น..."
"แน่สิ..ก็ในสายตามึงไม่เคยมีกูเลยนิ..."
"ไอ้นี่....โทรมากวนส้นแค่นี้ใช่มั๊ย?"
"คิดถึง...เหตุผลแค่นี้พอมั๊ย?"
"........"เป็นผมซะเองที่เงียบ
"โจ๊กกับโจ๊กมาแล้ว...มากินเลยกำลังร้อนๆ..." เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะมึง..มันเห็นผมคุยโทรศัพท์อยู่ก็เลยเงียบ วางโจ๊กไว้ที่โต๊ะ
"ไอ้บ้านั่นอยู่กับมึงเหรอ?..." เสียงตามสายมาเลยครับ
"อืม...มันนอนกับกูสองคืนแล้ว" อะไรที่บอกได้ผมก็บอกครับ
"หึหึหึ...." มันจะหัวเราทำซากอะไร
"มึงคุยกับใครอ่อน...." เอาเข้าไป ไอ้บ้านี้ก็เป็นไปกับเค้าด้วย
"ไอ้ชีน..." ผมบอกไปตามความจริง ก็ไม่อยากโกหกมันนิ...
หน้ามันเรียบทันทีเลยครับ...แล้วก็เดินลงไปข้างล่างเลย
ส่วนไอ้ปลายสายก็หัวเราะบ้าไรไม่รู้นักหนา...ดูรายการตลกอยู่รึไง
"อยู่บ้านมึงหรือมันละ?"
"บ้านกู..." ถามทำไม
"แล้วทำไมมันต้องมานอนบ้านมึงด้วยล่ะ...มันไม่มีบ้านเหรอ หรือว่าที่บ้านโดนตัดน้ำตัดไฟ..."
"มันมาอ่านหนังสือสอบกับกู...แล้วมึงเป็นไรเนียะ ถามจัง"
"หวงอ่ะ..เข้าใจมั๊ยว่าหวง..." แล้วมึงจะตะโกนทำเพื่อ.....มันใช้คำว่าหวงครับ ไม่ใช่ห่วง...จะบ้าไปใหญ่แล้วเพื่อนกูแต่ละคน...
"จะตะโกนทำแห้วไรว่ะ...หูกูบอดหมด..."
"กูกินจนอิ่มแล้ว..แห้วอ่ะ...มึงนั่นแหละขยันป้อนกูจัง" เอ้อ...
"แล้วนี่มึงอ่านหนังสือสอบบ้างยัง...แล้วสอบวันไหนบ้าง"
"ติวอังกฤษให้กูหน่อยสิ....กูสอบอังคารวันแรก...มึงสอบเสร็จบ่ายสองใช่ป่ะ...วันจันทร์อ่ะ...งั้นเดี๋ยวกูเข้าไปหามึงนะ..." มันรู้ตารางสอบผมด้วยครับ
"ได้ๆ...รอกูที่หน้าซุ้มตึกกูละกัน...นั่งเฉยๆนะมึง..อย่าไปเที่ยวปีนต้นไม้เล่นอีกล่ะ" กัดมันหน่อย
"นั่นไง..กูกะว่าจะปีนขึ้นไปหานกเอี้ยงมาเลี้ยงไว้บนหัวมึงซักตัว" โดนอีกจนได้กู
"แกร็ก...โครม..." ไอ้โจ๊กมันเปิดประตูเข้ามา...แล้วก็ไสหัวตัวมันเองไปนั่งทีโต๊ะอ่านหนังสือ ซึ่งคาดว่าตอนนี้มันคงยึดเป็นที่ทำการมันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่มองหน้ากูด้วยเว้ย...ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ..งานเข้าแล้วไงกู..
ตอนนี้มีครบทุกรสชาติเลยครับ
แล้วพรุ่งมาต่อให้นะคร้าบ
ขอบคุณคร้าบ
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1113585 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก