หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Classical]

^
^
^
รับทราบพี่ดิว แง่มๆๆ  วันนี้น้องเบียร์(กระแดะว่าตรู)ไปเห็นอีกบอร์ดที่พี่ดิวโพทส์ไว้ด้วยอ่า

เว็ป ไรไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว


แต่รออ่านตอนต่อปายยยยยยยยยยย




ปล. หลุดเฟรมอีกแล้ว  

[Jesale]

จ้ะ ดิว รับทราบนะ ติดตามอ่านเสมอ
สู้ๆจ้ะ

[SpaTa]

รับทราบครับ
จะติดตาม

 

[หอยทาก]

อย่างนี้ก็หนุกดีน้า แม้จะลุ้นมั่กมาย
แต่ค่อยเป็นค่อยไปก็ดีครับ
น่าติดตามดี
ขอบคุณนะคร้าบ ^^
จากหอยทากตัวหนึ่ง

[hahn]

ถึงจะอ่านไปลุ้นไป แต่ก้อยังติดตามอยู่นะ อยากรู้ว่าจะลงเอยกันแบบไหน อย่าเพิ่งท้อล่ะ

รออ่านอยู่

[due]

"งั้นกูถามใหม่....ถ้ามีคนอื่น..ทำอย่างที่กูทำกับมึง...มึงจะโกรธเค้ามั๊ย?"
"ใครล่ะ?" ผมถามมันกลับ แทนที่จะตอบมัน
"ผู้ชายเหมือนมึง....มึงจะว่าไง?..."
"......." กูจะฆ่ามัน..ผมตอบมันด้วยสายตา....
"โอเค...กูรู้คำตอบมึงแล้ว...หึหึหึ" หัวเราะหาป้ามึงเหรอ?...
"ห้ามหัวเราะ..ไม่งั้นกูโกรธ..."
"งอนเหรอ?..."
"ป่าวซะหน่อย..."
 "งั้นมึงก็ห้ามให้ใครทำแบบที่กูทำ...."
"ชิส์...ทำเป็นสั่ง....เรื่องของกู"
"กูทำได้คนเดียวเท่านั้น..."
"อย่ามามั่วมึง....โป๊ก..." ผมเลยเพ่นกบาลมันหนักๆทีหนึ่ง...
"โอ๊ย...เจ็บนะครับคุณมึง..."
"กูไม่เตะมึงจมดินก็บุญเท่าไรแล้ว...เล่นไรไม่คิด..."
"กูคิดไง...ถึงได้ทำ..."
"........" อึ้งๆๆๆๆๆๆๆ
"คิดสั้นไง...หึหึหึ..."

ผมอยู่ในความคิดของผม
มันก็คงอยู่ในความคิดของมันเหมือนกัน
มันจะคิดเหมือนผมรึเปล่านะ..
มันจะคิดมั๊ยว่ามันทำแบบนั้นไปทำไม
มันจะคิดมั๊ยว่า...ทำไมผมถึงยอมให้มันทำแบบนั้น....
มันจะคิดมั๊ยว่า....ตอนนี้ผมรู้สึกยังไง


"มึงทำแบบนั้นทำไม?..." ในที่สุดความสงสัยของผมก็ถูกถามออกไป
"ถ้ากูตอบว่า...อยากทำ...มึงจะเกลียดกูมั๊ย?..."
"........." นั่นสิ...ผมจะเกลียดมันลงมั๊ย...
"จูน...?..."
"แล้วมึงถามกูซักคำมั๊ยว่า....กูอยากทำแบบนั้นรึเปล่า?.."
"งั้นก็...แล้วมึงเต็มใจรึเปล่า?...."
"ไม่..."
"แต่มึงก็ไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้หนี....ไม่ได้รังเกียจ...และที่สำคัญ ไม่ได้เกลียดกูนิ..."
"ชิส์....พูดเอาแต่ได้นะมึง..."
"หึหึหึ...มึงเชื่อมั๊ย...สัมผัสจากมึง..ทำให้กูสบายใจขึ้นเป็นกองเเลย..."
"ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง" ผมละเกลียดมันจริงๆ
"จูน?..."
"มึงเรียกชื่อกูอย่างนี้ทีไร...งานเข้าทุกที..."
"ทำใจเหอะมึง เพราะมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป..."
"ชิส์...."
"ถ้ากูไม่สบายใจ...กูขอทำอย่างเมื่อกี้ได้อีกมั๊ย?....เหมือนกับว่ามึงเพิ่มพลังให้กูไง..."
"ไอ้เหวโจ๊ก....พูดบ้าไรของมึง...กูไม่เอาด้วยหรอก..."
"กูสัญญา...กูจะจุ๊บเบาๆ...กูจะแตะอย่างอ่อนโยน..."
"มึงรู้มั๊ยว่ามึงเหมือนคนบ้ากามเข้าไปทุกที...ไอ้หื่น..."
"รับปากสิ...นะนะนะนะ..."
"ไม่โว้ย....ออกห่างๆกูเลย...กูเตะตกเตียงเลยมึง..."
"นะนะนะ.."




"งั้นมึงฟังนะ...ทำไมต้องเป็นกู..ทำไมไม่เป็นไอ้เสกหรือไอ้ปาล์มหรือใครก็ได้...ที่ไม่ใช่กู.."
ผมถามมันจริงจังเลยครับ ไม่ได้ล้อเล่น ไม่ได้คาดคั้น...แค่ต้องการรู้
"กูตอบได้แค่ว่า..กูทำอย่างนั้นกับมึงได้เพียงคนเดียว..."
"พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ..." ผมลุกออกมา กำลังจะเดินจากห้อง
" อย่าโกรธกูนะ...อย่าทิ้งกู..."
"มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว..." ผมตอบมันโดยไม่หันกลับไปมองมัน
"ขอบใจ...."

ผมไม่ได้โกรธมัน
แต่ผมโกรธตัวเองมากกว่า......โกรธเพราะผมโกรธมัน โกรธตัวเองที่โมโหที่มันให้คำตอบผมไม่ได้ว่ามันทำแบบนั้นไปทำไม....บ้าไปแล้วกู



ผมกลับมาถึงบ้าน
แม่ก็ถามว่าไปไหนมา ทำไมกลับบ้านคำ่เลย...ไม่โทรบอกด้วย
ผมขอโทษแม่ที่ทำให้ท่านเป็นห่วง
ผมขึ้นห้องนอนแล้วไม่ลงทานข้าว
พ่อคงเป็นห่วงผมเลยตามขึ้นมาดู
"เป็นไรหึ...ลูกพ่อ..."
"พ่อครับ....?..." เอ้อ...พูดไรดีล่ะ
"มีไรบอกพ่อได้นะ....?"
"คือว่าผมเองก็ไม่รู้จะบอกไงดี...หรือบางทีมันอาจจะไม่มีไรเลยก็ได้ครับ"
"มีความรักแล้วเหรอเรา?.." พ่อพูดขึ้นมาลอยๆ...แต่นั้นทำให้ผมถึงกับสะอึกไปลเยครับ
"รัก?..."
"วัยของลูก...ถ้าจะมีความรักมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่ใช่เรื่องเสียหาย...ไม่ผิด ลูกโตพอที่จะทำความรู้จักและสัมผัสกับคำคำนี้...เพียงแต่ลูกต้องควบคุมมัน ไม่ใช่ให้มันมาควบคุมลูก...พ่อเชื่อเสมอ...ว่าลูกคิดได้แล้วว่าไรดี ไม่ดีควรไม่ควร..พ่อเชื่ออย่างนั้นนะ..."
"มันไม่ใช่ความรักนะครับ...มันคือความห่วงใย...ความคิดถึง...ความผูกพัน..."
"จูนไม่ต้องมาตอบพ่อหรือบอกพ่อหรอก...จูนแค่ตอบตัวเองให้ได้และคนต่อไปที่จูนจะต้องบอก...คือคนที่ทำให้จูนรู้สึกอย่างนั้น..."
"ตอบตัวเอง?..."
"ใช่....แต่มีไรลูกบอกพ่อแม่ได้ทุกอย่าง...ทุกเวลา..."
"คุยไรกันจ๊ะพ่อลูก?..."
"แม่/ แม่..."
"คุยกันตามประสาผู้ชายนะ...."
"ว้าย...นี่ลูกชายแม่มีความรักแล้วเหรอ?...."
"อะไรครับแม่...จูนป่าวซะหน่อย..."
"แม่ไปนอนเถอะ..พ่อง่วงแล้ว...ลูกต้องไปเรียนแต่เช้าด้วย...ฝันดีลูก..." พ่อเดินออกไปก่อน..ส่วนแม่
"ฝันดีนะจ๊ะลูกแม่....แม่รักลูกนะ..." แล้วแม่ก็จูบที่หน้าผากผมเบาๆ...
แต่ผมดันไปคิดถึงสัมผัสของไอ้โจ๊กซะได้....ไอ้บ้า....


ผมกำลังมีความรักจริงเหรอ?
กับใคร?
แนน?...ไม่น่าใช่
ลองคิดๆดู...วันหนึ่งๆชีวิตผมมีแต่ไอ้โจ๊ก....ซ้ายมัน ขวาก็มัน หน้าก็มัน หลังก็มันอีกนั่นแหละ
ในสายตาของผมมีแต่มัน
ผมยอมรับก็ได้ว่า ผมคิดถึงมันเวลาไม่เจอกัน
ผมห่วงมัน เวลามันทุกข์...แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของเพื่อนกันนิ
แล้วพ่อดูจากไรล่ะ ว่าเรากำลังมีความรัก?
รัก?...ความรู้สึกนี้มันเป็นยังไงกันนะ
แล้วถ้า...สิ่งที่ผมรู้สึกอยู่นี้เรียกว่ารัก....งั้น
ก็หมายความว่า....
ผมคิดได้แค่นั้น...ก็ตกใจกับความคิดของตัวเอง...ท่าจะบ้าไปแล้วเรา...
โอ๊ยๆๆๆ....บ้าแล้วแน่ๆกู

[iforgive]

ไม่บ้าหรอกค้าบจูน  ถ้าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าความรักแล้วบ้า
พี่ก็บ้ามาหลายรอบแล้วล่ะ  อิ อิ

[naiin]

รู้แล้วสิว่าตัวเองคิดกันเกินเลยเพื่อน ความรู้สึกช้าจังจูน

[win200]

บ้าก็บ้ารักและจูน

[Classical]

 
จูนบ้าไปแล้ว


แต่บ้าในรักของโจ๊กนะ  แง่มๆ

[someoneonthenet]

ชอบเรื่องนี้นะครับ  มันใส ๆ ซื่อ ๆ ดี

อย่างโจ๊กพอรู้ว่าตัวเองรักจูนก็เกิดกลัวขึ้นมา
ส่วนจูนพอเริ่มรู้ตัวว่ารักโจ๊กก็ว่าตัวเองบ้า

ทั้งจูนและโจ๊กถูกฝังความคิดมาตลอดว่าผู้ชายต้องรักกับผู้หญิงเท่านั้น
ผู้ชายรักกับผู้ชายเป็นสิ่งผิด  ที่โจ๊กกลัวใช่ตรงนี้รึเปล่า
ส่วนจูนยังไม่รู้ตัวเอง ถ้ารู้แล้วจะคิดยังไง  สงสัยจัง

ขอถามคุณดิวหน่อยครับว่า ตอนแต่งเรื่องนี้ใช้จินตนาการล้วน ๆ
หรือว่าใช้ประสบการณ์ตรงหรือเรื่องจริงจากคนรอบตัวมาประกอบด้วยหรือเปล่า
ขอบคุณครับ

[RomeO_C_Leng]

ความรักแบบนี้มันก็พูดยากกกแหะ

ขอบคุณนะคร้าบบบบ

[SpaTa]

เฮ้อออ

พุ่งนี้ก้หมดอาทิตแล้ว
ไคจะเปิดเผยหล่ะ ?

  สันยาแล้วหน่ะ

[TON1974]

      ขอบคุณนะคับน้องดิวที่ตอบคำถามพี่ต้นพี่ต้นดีใจมากครับที่น้องดิวเข้ามาทักทายพี่ต้นซักทีแบบว่ารอมานานมากแล้วครับตั้งแต่บ้านเก่าเพิ่งจะสมหวัง จริงๆพี่ต้นก็พอจะเข้าใจเนื้อเรื่องอยู่บ้างครับ ก็แค่สงสัยเล็กน้อยแต่ตอนนี้กระจ่างแล้วครับ ไม่รู้ใครจะรู้สึกเหมือนพี่ต้นบ้างว่า ครูพัฒน์ใจดีมากและเข้าใจพฤติกรรมวัยรุ่นได้เป็นอย่างดี และทันเกมซ์ นักเรียนตลอด และรู้สึกได้เลย่ครับว่าครูเขารักนักเรียนจริงแต่การแสดงออก จะเป็นเพื่อนและครูตลอดเวลาและพร้อมจะให้คำปรึกษากับนักเรียนทุกเรื่อง แลพร้อมที่จะแก้ไขปัญหาให้เสมอ พี่ต้นชอบวิธีลงโทษนักเรียน น่ารักและสมเหตุสมผลโดยที่ไม่สามารถโต้แย้งได้ แล้วก็ได้ผลจริงๆ พี่ต้นรักและศัทราครูพัฒน์ จริงๆ อยากให้ในบ้านเราเมืองเรามีครูแบบครูพัฒน์เยอะๆ นักเรียนจะได้เติบโตอย่างมีคุณภาพ และสามารถอยู่ในสังคมนี้อย่างมีความสุก น้องดิวครับคิดได้งัย ที่ถ่ายทอดตัวละครอย่างครูพัฒน์ได้อย่างดีมากๆ หรือว่าน้องดิวได้มีโอกาสรู้จักครูที่มีลักษณะเดียวกับครูพัฒน์ ครับ ขอบคุณนะครับขอบคุณจริงๆ

[lasom]

ไม่มีใครยอมรับใจตัวเองซักคน
ลุ้นกันต่อไป
ไปเชียร์เยอรมันต่อก่อนดีกว่า

[NUTTYZERO]

จูนมีความรัก (แล้วหรอ)

ให้ตายสิ...เมื่อไหร่จะบอกกันซักที ลุ้นจนตัวโก่งแล้วค๊าบบบ

[RomeO_C_Leng]

มารออ่านครับผม

[foyer]

ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งล่าสุด

หนุกมากเลยจ้า

[gang]

ขอบคุณครับ

[Overdose]

ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหว ใช่ไหม โจ๊กจูน

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เริ่มจะรู้ตัวแล้วนะจูน
ต่อไปก้อเหลือแค่บอกนายโจ๊กแล้วหล่ะ

[hahn]

แอบมีมาอัพต่อด้วย น่ารักจริง ๆ

[Yunatsu]

จูนเริ่มรู้ตัวแล้วววววว
เย้วๆๆๆๆๆๆ
 



ครายจาเปิดเผยความในใจก่อนเนี่ยยยยยย

[iamohm]

เฮ้อ แล้วก็ไม่รู้กันอีกตามเคย
รอคอยมานาน ดิวนี่ช่างทำให้เรารอได้นานเหลือเกิน
แฟนเรา เรายังไม่รอขนาดนี้นะ
ทำร้ายจิดใจเราจัง555555
รออยู่นะครับ รอ รอ รอ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[♥a2k♥]

จูนเริ่มรู้ตัวแล้วว
มีความรักถึงจะสับสนไปนิด
แต่ไม่บ้าหรอกนะจูน

[hotladyanyavee]

คำตอบที่จูนหาให้กับตัวเองไม่ได้ เลดี้คิดว่า เพราะจูนไม่เยสัมผัสกับคำนี้มาก่อน แต่ก็รู้ได้วามันแตกต่างจากคนอื่น
ความรู้สึกที่ตัวเองมีให้โจ๊ก แต่ไม่รู้จะหาคำไหนมาแทน นอกจากคำง่ายๆๆที่รู้จัก ที่ใช้แทนไปพลางๆๆก่อน คือห่วงใย คิดถึง
อะไรประมาณนี้ แต่ก็ต้องให้เวลาจูนนะ เพราะจูนเข้าใจวันไหน โจ๊กคงได้รับคำตอบเองอะนะรอหน่อยนะโจ๊ก แต่สำหรับดจ๊ก
รู้ตัวแล้ว แต่ยังต้องหาว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน ความรู้สึกที่มีมากกว่าเพื่อน แต่เขาก็พยายามหาคำตอบโดย
เลืกจูบว่ารู้สึกดีไหม ถ้าจูบกับจูน ซึ่งคำตอบก็รู้แล้วอะนะ แต่จูนก็เหมือนได้เริ่มคิดว่า ทั้งที่ควรเกลียดและโกรธ แต่กลับไม่รู้สึก
เอาเป็นว่าชอบพ่อจูนด้วยให้คำปรึกษาลูก และบอกว่าถ้าเราให้คำตอบตัวเองได้ ก็อย่าลืมให้คำตอบคนนั้นด้วย บ้านนี้เสรีเรื่องรักจัง แต่ก็ดีแล้ว
อย่าหาม เพราะยิ่งหามพายุหนักจะพัด แต่คอยอยู่ใกล้ให้คำปรึกษาไปเรื่อยๆๆ เขาจะได้เข้มแข็ง

[beambeam]

  จีากกกกกกกกกกก งานเข้าแล้วครับพี่น้องจูนครับ แบบนี้ก็แย่แล้วเด่ ระวังคลื่นใต้น้ำนะ นายสองที่หายไปนะ กำลังมีแผนไรเหรอเปล่า น่าลุ้นแหะ อิอิ (แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้ผมลุ้นจนท้องผูกกันเลยล่ะครับ )

[namngern]

อร๊ายยยย ><
มีขอจุ๊บอีกแหน่ะโจ๊ก
5555555555.
รักจูนๆๆ

[kp]

เฮออออออ...
ใครจะรู้ละว่าที่จริงแล้วครูพัฒน์
ก็คืผู้ปกครองของโจ๊ก
555+++
คิดได้ไงว่ะเราเนี๊ยะ

รักน้องดิวมากๆๆๆๆม๊ากครับ

[due]

ดีคร้าบ
ตอบคุณ someoneont...เรื่องนี้ตอนต้นเป็นประสบการณ์จริงของคนแต่งครับ...แต่อาจะไม่มากมายเท่าในเรื่อง...แต่เค้าโครงมาจากเรื่องจริงทั้งหมด...

ตอบพี่ต้น...ครูพัฒน์ในเรื่องผมดัดแปลงมาจากครูพละในสมัยเรียนของผมเองครับ...อาจจะมีการเพิ่มสีสันลงไปบ้าง...

ใครมีคำถามฝากไว้ได้นะครับ
งั้นไปต่อกันเลยดีกว่า










เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็แทบแย่ไปเลยครับ
ก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้...มาวิ่งเล่นในหัวผมอยู่นั่นแหละ
ไล่เท่าไรก็ไม่ไป
แฮ่ะๆๆๆเช้านี้เลยตื่นสายกว่าทุกวัน

วันนี้ผมจะได้ปีนกำแพงกับมันแล้ว
ได้เรียนกับมัน
ได้นั่งข้างๆมัน
ได้กินข้าวพร้อมมัน
ดีไม่ไดี...ได้เตะมันหรือมันเตะผมกันแน่...อันนี้ต้องรอลุ้น


"มาช้านะมึงเดี๋ยวนี้...นิสัยนิสัย...โป๊ก..." เป็นไงครับ ในที่สุดมันก็เป็นฝ่ายเบิ๊ดหัวผมจนได้ แต่ไหงวันนี้ไอ้โจ๊กมาเช้าได้ล่ะ
"โอ๊ย เจ็บนะมึง....ทำบ้าไรแต่เช้าเนียะ...คนยิ่งรมณ์ไม่ดีอยู่..."
"เอ๊ย มึง...อ่อน...โกรธจริงดิ...กูล้อเล่นเองนะเว้ย อย่าโกรธดิ..."
"ไม่..." ผมเดินหนีมัน ก็เพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน
"อ่อน...กูขอโทษ...โกรธจริงดิ....อย่าโกรธกูเลยนะ...นะนะนะนะ..." ผมเคยบอกแล้วใช่มั๊ยครับว่าผมเป็นคนที่แพ้คำนี้มากมาย
"อารมณ์ไม่ดี..."
" โจ๊กผิดไปแล้วก๊าบ...อย่าโกรธผมเลยนะครับ...นะนะนะนะ.." มันทำหน้าตาใสซื่อ...หน้าสลดหน่อยๆ...ตาเศร้าๆ....ปากก็บอกว่านะนะนะ...โอ๊ย..ไม่ไหวแล้วกู
"อืออือ...กูไม่โกรธมึงแล้วก็ได้..." ผมโกรธมันไม่ลงจริงๆด้วย..เอ้อ...
"หึหึหึ..ใจง่ายนะมึง.... " เป็นไงล่ะครับพี่น้อง มันหลอกผมอีกแล้ว โง่ตามเคยกู...แต่ช่างเหอะ...ชินซะแล้ว
"เรื่องของกู...ว่าแต่ทำไมวันนี้มาเช้าได้ว่ะ...."
"อยากรู้จริงเหรอ?..." มันลอยลอยตาถาม หมั่นไส้จริงโว้ย
"โอเค งั้นกูไม่อยากรู้แล้ว...มึงอย่าบอกนะ...ไม่งั้นกูเอาตาย...ชิส์..."
"กูอยากเห็นหน้ามึงเร็วๆไง...."
".........." เอ้อ...
"จริงๆนะเว้ย...กูเป็นบ้าไรไม่รู้...คิดถึงมึงทั้งคืนเลย..คิดถึงกูมั๊ย?...คิดเหมือนกันกับกูมั๊ย?..." ผมจะคิดว่ามันพูดเล่นตามเคย ถ้ามันจะไม่พูดด้วยน้ำเสียงและแววตาแบบนี้...แววตาเหมือนตอนที่มันเล่นบอล
"..........."
"ทำไมไม่พูดไรบ้างล่ะ"
"ก็ไม่รู้จะพูดไรนิ...แล้วมึงว่ากูควรพูดไรดีล่ะ" มันคือความจริงที่สุด....ก็แล้วจะให้ผมพูดไรได้ล่ะครับ
"กูลืมไป....ว่ามึงมันถนน 18 เลนส์..."
"......."
 "เลี่ยงได้เลี่ยงดีไง...."
"เหรอ?...แล้วถ้ากูยังเลี่ยงอยู่อย่างนี้...มึงจะยังตามกูอีกมั๊ย?....  " พูดบ้าไรออกไปว่ะกู....
"มึงก็ให้สัญญาณกูหน่อยล่ะกัน...ว่าตอนนี้มึงอยู่จุดไหนแล้ว?...กูจะได้ตามได้ถูกทาง..."
"โจ๊ก...เรากำลังพูดเรื่องไรกันอยู่เหรอ?..." ผมว่าผมบ้าแล้วนะที่ถามมันอย่างนั้น แต่มันกลับบ้ากว่าที่ตอบผมกลับมาอย่างนี้
"นั่นสิ...เรากำลังพูดถึงทางเข้าโรงเรียนอยู่มั้ง...โน่นไง...ประตูใหญ่อยู่ทางโน้น...ไปกันดีกว่า...กูคิดถึงโรงเรียนจะแย่อยู่แล้ว..." มันออกตัววิ่งนำผมไปก่อน...ผมค่อยๆเดินตามมันไป ค่อยๆคิดตามมัน...เมื่อกี้เราพูดเรื่องทางเข้าโรงเรียนจริงเหรอ?


ตอนเที่ยงพวกผมไปทานข้้าวพร้อมกัน
แต่มันอึดอัดมากๆเพราะตอนนี้ไอ้ปาล์มกับไอ้โจ๊ก พวกมันยังไม่ยอมพูดกันเลยครับ
ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดี
หันไปทางไอ้เสก มันก็ประมาณว่า...กูเองก็ไม่รู้จะทำไงดีแล้วเหมือนกัน...ก็เลยได้แต่นั่งกันไปเงียบๆจนกินเสร็จ
เหมือนนั่งกินอยู่ในสมรภูมิหมอกปกคลุมเลยครับ มันอึมครึมไปหมด

ผมกับไอ้โจ๊กไปนั่งเล่นกันที่สนามบอลต่อ...เพราะคาบต่อไปก็ว่าง
"เอ้อ...สบายใจโคตรๆ...คิดว่าจะไม่ได้มานั่งที่นี่เป็นอาทิตย์เลย...คิดแค่นั้นกูก็จะเฉาตายไปแล้ว...."
"คิดทำไมอีก..ก็ในเมื่อตอนนี้มึงได้มานั่งตรงนี้แล้ว..."
"กูไม่มาเรียน...มึงมาที่สนามบอลบ้างรึเปล่า?..." มึงจะถามเพื่อ?
"มา.." สั้นๆ ง่ายๆ...
"ทำไม?"
"ไม่รู้.."
"ทำไมไม่รู้...?"
"ความเคยชินมั้ง....ความเคยชินที่กูต้องมานั่งตรงนี้กับมึงทุกวัน ทั้งเช้า เที่ยง เย็น....ความเคยชินที่กูต้องมานั่งเล่น นั่งคุย นั่งหัวเราะ...นั่งข้างๆมึงอย่างนี้...." ผมพูดจบไป หันไปมองมัน....มันมองตรงไปข้างหน้า มองอย่างไร้จุดหมาย...ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ...
"ความเคยชินงั้นเหรอ?...."
"กูไม่มีคำอธิบายที่ดีกว่านี้หรอก...เชื่อกูมั๊ย?"
"งั้นที่กูคิดถึงมึง...อยากเจอหน้ามึง..อยากคุยกับมึง...อยากได้ยินเสียงมึง ...อยากอยู่ใกล้ๆมึง...ห่วงใยมึง....ทั้งหมดนี้คือความเคยชินงั้นเหรอ?..." มันพูดอย่างนี้...ผมเลยนึกถึงคำพูดของพ่อเมื่อคืนทันทีเลยครับ
"มึงตอบตัวเองให้ได้ก่อนสิ...เมื่อตอบตัวเองได้แล้ว ก็อย่าลืมบอกคนๆนั้น...ที่ทำให้มึงเป็นอย่างนี้..." ขอบคุณครับพ่อ

มีน้องมอต้นเตะบอลกันอยู่ในสนาม...มันคงอยากจะไปเล่นด้วยแหละ...นั่งมองจังเลย
"พี่ครับ..เก็บบอลให้หน่อย..." ลูกบอลมาตกที่พวกผมนั่งอยู่...น้องมันตะโกนให้ช่วยส่งให้มันหน่อย
"เอาไป..." โจ็กมันขว้างบอลออกไปเบาๆ...แต่ทำไมไปไกลจังหว่า...แข็งแรงจริงเว้ยไอ้นี่
"ขอบคุณครับพี่..." มันตะโกนกลับมา
แล้วมันก็นั่งมองน้องๆเล่นกันต่ออีก
ชิส์ อยากเล่นก็ลงไปสิ...นั่งเงียบอยู่ได้...
.
.
.
..
..
.
.
.
"จูน...มึงเคยได้ยินคำนี้มั๊ย?..."
"ไม่เคย....."
"........"ไม่ขำเว้ย....เงียบก็ได้..
"แล้วคำว่าไรล่ะ?.." ผมถามมันเบาๆ
" เพื่อนรัก?..."
"แหงอยู่แล้ว....กูก็มีนะ....เพื่อนรัก...ไม่อยากจะบอกว่า.....ก็มึ..." ผมพูดไม่จบมันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน...นิสัยๆ
"แล้ว...รักเพื่อนล่ะ?...เคยได้ยินมั๊ย?...."
"เคยสิ....กูเคยฟังจากเพลง....เศร้ามากๆ...รักเพื่อน...เพืื่อนรัก...มันใกล้กันแค่นิดเดียวจริงๆ...แต่ในความจริงแล้ว...มันห่างกันเหลือเกิน....เศร้าน่ะ..."
"แล้วมึงคิดว่าไงบ้างล่ะ?....กับคนแบบนี้..."
"ไม่รู้สิ....น่าสงสารนะ....เพื่อนรัก...แต่กลับต้องมารักเพื่อน...มันคงหวานปนขมดีพิลึก...."
"มันไม่หวานเอาซะเลย..."
"หืม?...."
"มึงพูดอย่างกะ...มึงกำลัง...."
"ใช่...กูกำลังรักเพื่อนรักของกู...มึงได้ยินมั๊ย..ว่ากู...กำลังระ......" จึก....สั่นทำไม....หนาวทำไม ร้อนทำไม....
"กูไปห้องน้ำก่อนนะ...เจอกันที่ห้องเลย...." แล้วผมก็วิ่งออกมาเลย ไม่รอฟังจนจบว่ามันจะพูดไรต่อ....
ผมไม่เข้าใจ..มันบอกแค่ว่า...มันรักใคร...ใครซักคน....ใครคนนั้นคือใครกันล่ะ....พ่อครับ...ผมกำลังจะตอบคำถามตัวเองได้แล้ว....แต่คนๆนั้นคงไม่อยากฟังคำตอบของผมหรอก เพราะ...เค้ารักใครไปแล้ว...