"เล่นไรมึงอ่ะ...กูจะนอน..." ผมเอาไฟฉายส่องหน้ามัน...ก็หมั่นไส้มันนิครับ...ผมรู้ว่ามันยัง
ไม่หลับ แต่พอผมเรียกก็ไม่ขานรับ...ก็เลยต้องมานั่งก่อสงครามขนาดย่อมกันอยู่อย่างนี้...
"ก็หมั่นไส้มึง...เรียกแล้วไม่ขานทำไม..นี่แนะๆ.." ผมเอาไฟส่องตามันเลยครับทีนี้...
"กูบอกให้หลีกไง.." มันผลักผมซะกระเด็น...แล้วมันก็เอาผ้าห่มคลุมโปงเลยครับ...ของขึ้นเลยทีนี้...
"เป็นเชี่ยไรมึงอีกนิ...ให้มันได้อย่างนี้สิน่า...โธ่เว้ย..." ผมเห็นมันค่อยๆลดผ้าห่มลงจนโผล่แต่ตา...ส่วนผมแยกตัวออกไปนั่งอีกฝั่งของเต้นท์แล้ว...ผมเงียบ...เพราะรอให้มันพูด...แต่มันก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดี
"มึงไม่พูดใช่มั๊ย...ได้...งั้นตลอดค่ายนี้มึงอย่ามาพูดกับกูนะ...ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่..." แล้วผมก็นอนตรงที่ไอ้ชีนมันเลย...ไม่อยากอยู่ใกล้มัน ไม่อยากอะไรทั้งนั้นโว้ย
.
.
.
"มึงอย่ารำคาญกูนะ...(ในที่สุดมันก็ยอมพูดแล้วครับ...ผมค่อยๆหันหน้าไปทางมัน...แต่มันยังหันหลังให้ผมอยู่...)...กูรู้แล้วว่ากูเป็นเชี่ยไร...แต่กูไม่คิดว่ามันจะรุนแรงจนยากจะควบคุมขนาดนี้...กูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...กูยังแปลกใจตัวเองเลย...ว่ากูเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ?..." ผมไม่รู้หรอกว่ามันกำลังพูดถึงเร่ืองอะไร....แต่ผมรู้ว่ามันกำลังรู้สึกผิดกับเรื่องที่มันทำไปเมื่อครู่
"........."
"กูรู้ตัวว่ากูงี่เง่า....เอาแต่ใจ...ขี้โมโห...ขี้โวยวาย...ใจร้อน...ไม่มีเหตุผล...ชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น...แต่มึงอย่าเพิ่งรำคาญกูได้มั๊ย...กูขอเวลา...." ผมค่อยๆเข้าไปหามัน...และจับบ่ามันไว้ในที่สุด
"โจ๊ก..." ผมก็รู้ว่าผมพูดแรงเกินไป...แต่ผมเองก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน...
"กูกลัวจูน...กลัวว่าสักวันหนึ่ง..มึงจะทนคนเหี้ยๆอย่างกูไม่ไหว...."
"ถ้ามึงเหี้ย..กูก็คงเหี้ยเหมือนกัน...คนเหี้ยๆก็ต้องคบกับคนเหี้ยๆสิ..." เป็นไงครับ คำปลอบของผม...เจ๋งมั๊ย...จะปลอบไปให้ได้ไรว่ะกู
"หึหึหึ...บ้ามั๊ยมึง...คำปลอบบ้านไหนว่ะ..."
"อย่างน้อย..มึงก็หัวเราะแหละ...หันหน้ามาคุยกับกูได้ยัง..." มันค่อยๆหันมา...ผมว่าหน้าตามันไม่สดใสเอาซะเลย...เหมือนคนที่มีไรในใจ...แต่...ยังไงก็ไม่รู้...ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง...ผมรู้แค่ว่าตอนนี้มันต้องมีไรในใจแน่ๆ...เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
"จูน....มึงเคยสงสัยมั๊ย?....ว่าทำไมกูต้องเป็นอย่างนี้..."
"......." ผมโดนมนต์สะกดหรือนี่...มนต์สะกดจากสายตาของมัน
"มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า.....กูคิดยังไงกับมึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...ทำไมบางทีกูต้องทำไรงี่เง่า ไม่มีเหตุผลในสายตามึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า..ทำไมบางทีกูแทบบ้าเพราะห่วงมึง...มึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...."
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ...กูจะได้รู้...แล้วมึงเคยสงสัยมั๊ยว่า...บางทีกูก็อาจจะรอคำตอบนั้นอยู่ก็ได้นะ..." ผมโดนมันสะกดจริงๆด้วย
แล้วเราต่างคนก็ต่างนอนหันหลังให้กัน...เพียงแต่ตอนนี้...หลังผมสัมผัสกับแผ่นหลังของมัน...แผ่นหลังที่ผมเคยไม่อยากเห็นตอนที่มันห่างออกไป ..โดยที่ผมทำได้แค่มอง...
มันคงหลับไปแล้ว...แต่ผมพยายามยังไงก็ไม่หลับ...ก็จะให้หลับลงได้ยังไงล่ะครับ เล่นพูดอย่างกะมันจะบอกรักผมซะงั้น...
ห๊ะ...รัก...บอกรัก....มันจะบอกรักผม....บ้าไปแล้วไอ้จูนมึง...มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ...กลับมา...สติจงกลับมา.....เพี้ยง
" ....หมับ...." สติผมไม่กลับมา แถมกระเจิงหายไปหมดแล้ว...แต่ที่มาคือ อ้อมกอดของมัน...มันกำลังกอดผม...มันรู้มั๊ยว่าสิ่งที่มันทำอยู่ตอนนี้...ทำให้หัวใจผมกำลังเต้นผิดจังหวะ....
"หลับได้แล้วครับ...จูน...อย่าสงสัยไรเลย....อีกไม่นานโจ๊กจะบอกทุกอย่างเอง...อีกไม่นาน..." มึงเล่นพูดซะขนาดนี้...มึงยังจะให้กูข่มตาหลับอีกเหรอ...
"กู...นอนไม่หลับ.." ผมนอนนิ่งๆ...ทำไมผมไม่เคยนึกรังเกียจสัมผัสนี้เลยนะ..กลับรู้สึกดี อบอุ่น...และถ้าบอกว่าชอบ...ผมจะเป็นอะไรมั๊ย?...
"ทำไมครับ?...ปวดหัว?..หรือว่าปวดท้อง?..." มันกอดผมแค่เบาๆ....แต่ทำไมรู้สึกมันแน่นที่ใจผมนะ...
"โจ๊ก...มึงอยากจะบอกอะไรกูมั๊ย?..." ในที่สุดผมก็หันไปเชิญหน้ากับมัน
"งั้นฟังนะ...หลับฝันดีนะครับ...และที่รู้ตอนนี้คือ...กูต้องฆ่าตัวตายแล้วชัวร์ๆ..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112363 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก