มาลงต่อให้ก่อนครับ เพราะอาจจะหายไปสักพัก เพราะงานเยอะมาก
เด๋วจะหาว่าทำให้ค้างกันเปล่าๆ ขอบคุณทุกคนที่อ่านแวะเรื่องของผมนะคับ
*********************************************************************
ตอนที่ 39ในวินาทีนั้น ผมอยากที่จะหยุดหายใจไปเลย ในหัวมันนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น ที่เมาๆอยู่หายเกลี้ยงเลยครับ นี่ไอ้เอกมันบอกว่า พี่หนุ่ยพูดจริงหรอ แปลว่าที่ผ่านมามันโกหกมาโดยตลอดเลยหรอครับ ที่ผ่านมา มันเห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่
“ต๋อง ต๋องฟังเอกก่อนนะ เอกขอโทษ เอกไม่ได้อยากทำอย่างงี้นะ เอกจริงใจกับต๋องนะ” ไอ้เอกมันพูดพลางมองหน้าผม แต่ผมไม่เห็นมันหรอก เพราะตอนนี้ในตาของผมมันมีน้ำใสๆอยู่เต็มเบ้าตาไปหมด
ตอนนั้น จำได้ว่า ผมรู้อย่างเดียวว่า ผมจะไม่ให้มันเห็นน้ำตาผม ผมไม่ค่อยได้ร้องไห้ให้ใครเห็นเท่าไหร่ คนที่เห็นผมร้องไห้เนี่ย แปลว่า ผมเชื่อใจและให้ความสำคัญกับคนๆนั้นมากๆจริงๆ และตอนนี้ ไอ้เอกไม่สมควรที่จะเห็นผมร้องไห้ หมัดของผมกำแน่น เหมือนจะเป็นการทำร้ายตัวเอง ที่หลงโง่อยู่ได้ อยากต่อยตัวเองให้เลือดกลบปากไปเลยเพราะอย่างน้อย กรูก็โง่เอง กรูก็สมควรโดน
ผมมองมันอย่างที่มนุษย์คนนึงจะเหยียดหยามมนุษย์อีกคนได้อย่างที่สุด เพราะผมถือว่า คนเราเกิดมามีมือเท้าเท่ากัน ถ้ารู้จักคำว่าพอ ก็ไม่ควรเอาตัวเข้าไปขายซะขนาดนั้น ไอ้เอกมันคิดยังไง ถึงต้องขนาดเอาตัวเข้าไปแลกกับเงิน ผมรู้สึกถึงขั้นรังเกียจของๆมัน ที่เคยเข้ามาอยู่ในตัวผม ล่วงล้ำเข้ามาในส่วนที่ผมไม่เคยที่จะให้ใครได้มันมาก่อน ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งขยะแขยงตัวเองเข้าไปทุกที
น้ำในตามันคลอซะจนเริ่มเอ่อ ทำให้ผมต้องหันหน้าหนีออกจากมัน
กรูต้องไปจากที่นี่ กรูไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในตอนนั้น ผมเดินไปหยิบของๆผม (เสื้อผ้าที่กองพับไว้ก่อนไปอาบน้ำ) แล้วเดินไปที่ประตู โดยที่ไม่เอ่ยปากพูดกับมันอีกแม้แต่คำเดียว
“ต๋อง เราขอโทษ” ไอ้เอกมันลุกขึ้นมาขวางทางผม พร้อมกับกำลังจะมากอด
แต่ผมพูดขึ้นมาก่อน “หลีกไป กรูไม่อยากยุ่งกับเมิง ขยะแขยง” มันดูช๊อคๆไป หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด ผมอยากจะทำร้ายมันให้เหมือนที่มันทำกับผมครับ เหมือนกับที่มันทำร้ายจิตใจผม อย่างน้อย ก็พูดให้มันรู้สึกแย่ที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
“เมิงถอยไปเลยนะ” ผมตวาดใส่มัน หน้ามันดูอึ้งๆไปเลย หลังจากที่ได้ยินผมพูด หน้าของไอ้เอกซีดซะจนผมเริ่มรู้สึกสงสาร แต่ตอนนั้นผมโกรธและเจ็บมากกว่าทำให้ผมลืมคิดถึงความรู้สึกของมัน หลังจากที่ได้ยิน ว่ามันก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่หรอก ที่มันโกหกผม
ผมเห็นมันยืนเหมือนว่ามันหมดความพยายามที่จะห้ามผมอีกต่อไป ผมเลยเดินไปที่ประตูห้อง และในตอนที่ผมเดินผ่านมันไป ผมก็ได้ยินมันพูดกับผมเบาๆ ว่า “เอกขอโทษนะ แต่จำไว้อย่างนะ ว่า เอกรักต๋องนะ”
พอได้ยินคำนั้น ที่ผมไม่เคยได้ยินจากมันมาก่อน ผมก็หมดความอดทนที่จะกลั้นน้ำตาอีกแล้ว ผมเลยหันกลับไปบอกมันเลยทั้งๆน้ำตา “เมิงรักกรูแล้วเมิงทำอย่างงี้กับกรูเนี่ยนะ นี่เมิงรักกรูแล้วใช่มั๊ย ความรักของเมิงเป็นอย่างงี้ใช่มั๊ย” พอพูดเสร็จ ผมก็เดินออกไปจากห้องนั้นทันที โดยที่ในใจผมคิดว่า ผมจะไม่มีวันหันหลังกลับไปมองมันอีกเป็นอันขาด
ผมเอาร่างที่ลอยๆเหมือนไร้วิญญาณขึ้นแท็กซี่ กลับบ้าน พอถึงบ้านผมก็เก็บกระเป๋าทันที โชคดีที่ผมลาหยุดงานเอาไว้แล้ว ไม่งั้นผมคงเป็นศพเดินได้ไปทำงานแน่ๆ ผมยอมรับเลยครับ ว่า ผมอยากจะหนีไปที่อื่นก่อน ผมอยากจะพักหัวที่มันต้องรับฟังอะไรที่ไม่อยากได้ยิน อยากไปย่อยความคิด ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมกับมันเคยทำร่วมกัน แล้วเอาทิ้งแ_ม่งไปให้หมด ทิ้งทะเลให้หมดไปเลยยิ่งดี
อีก ชั่วโมงต่อมา ผมก็มายืนอยู่ที่โรงแรมที่ผมกับมันเคยมานอนค้างที่พัทยา ดูเหมือนมันเพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือนเอง ที่มันเพิ่งเซอร์ไพร์ผมด้วยการนั่งรถตามมา ผมเช็คอินแล้วเดินลงมาที่ชายหาด นั่งมองทะเล มองคลื่นไป ผมไม่เห็นอะไรหรอกคับ เพราะมันมืดๆแล้ว ตอนนั้นก็ตี 3 กว่าๆแล้ว ได้ยินแค่เสียงที่คลื่นซัดเข้าชายฝั่ง
จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว ความรู้สึกทั้งหมดเริ่มถาโถมเข้ามาในหัว
* กรูมันโง่ โดนหลอกมาตั้งนาน รู้จักมันมา 8 เดือน ก็เท่านั้นแหละ
* กรูโง่ถึงขนาดพามันไปให้รู้จักแม่เลยหรอ ให้มันไปนอนที่บ้าน เข้าไปในห้องของผม ผมไว้ใจมันขนาดนั้น
* คอนโดที่ซื้อไว้ ที่อาคาร A ชั้น 8 จากนี้คงไม่มีคนไปอยู่ด้วยแล้วสินะ ยังสร้างไม่เสร็จเลย สงสารตัวเองจิงๆ
* พ่อคับ ต๋องโง่มากมั๊ย ให้คนเค้ามาหลอกอยู่ได้ ต๋องคิดถึงพ่อจัง
* ตลอดมามันเคยจิงใจกับกรูมั่งมั๊ยเนี่ย หรือว่ามันแค่หลอกกรูเล่นๆไปวันๆ
* โชคดีนะ ที่มันไม่มาทำงานที่เดียวกัน ไม่งั้นตอนนี้คงมองหน้ากันไม่ติด และผมคงเป็นฝ่ายลาออกเอง
* แม่คับ ต๋องเหนื่อยจังเลยคับ แม่
* นี่กรูพาคนอย่างมันไปไหว้พ่อ พ่อคับ ผมขอโทษ
* ทำไม ไม่มีใครรักเราเลยวะ ชีวิตนี้
* กรูเกิดมาเป็นแบบนี้ก็แย่แล้ว แล้วนี่ยังโง่อีก กรูมันคนดักดานจริงๆ
* ในที่สุด วาเลนไทน์ของกรูกับมันก็มาไม่ถึงจนได้ นี่กรูจะหวานในวันวาเลนไทน์กับคนที่รักมากๆ มันไม่มีเลยหรอก
* กรูกับไอ้เอกมันคงไม่มีกันอีกแล้วใช่ม๊ยผมคิดไปก็นอนร้องไห้ไป นอนไปให้คลื่นมันซัดมาโดนที่ปลายเท้าเรื่อยๆ..............................................................
บินไปเดียวดาย กลางสายลมแปรปรวน
เพียงทะเลครวญ ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำคืนนี้ ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ฉันหนาว .......................... และเหงาเหลือเกิน
ไม่เคยมีใคร มีรักแท้จริงใจ
จะมองทางใด ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า
ฝ่าลมฝนลำพัง มากี่ร้อนหนาว......................................... จนล้าสิ้นแรง
*ไม่อยากเห็นภาพใด แม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตา ลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อน กายในเงาจันทร์
จะหลับฝัน ไม่ขอตื่นขึ้นมา
**คงจะมีเพียง ลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดิน ยอมรับความแพ้พ่าย
ปีกของฉันมันหนัก บินต่อไม่ไหว........................................................ จะขอพักกายชั่วกาล********************************************************************
เฮ้อ ขอไม่ลง icon อะไรเลยนะคับ ตอนนี้ มันไม่มีตัวไหนที่แสดงอารมณ์ตอนนี้ได้เลย
เฮ้อ
เขียนไป นึกถึงไป ...................... เศร้าไป
นึกว่าตัวเองจะ OK แล้วนะเนี่ย แย่จัง เข้มแข็งหน่อยดิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
