จบจนได้............ ขอบคุณคับ
******************************************************
ตอนที่ 43จากคำที่อั้มพูดออกมา สรุปคร่าวๆได้ว่า เอกอยากจะเลิกกับพี่หนุ่ยตั้งแต่เริ่มรู้จักกับผม ตอนแรกมันก็ไม่คิดว่า ผมกับมันจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้ มันชอบผมจริงๆ ชอบมากๆตามที่ไอ้อั้มบอก แต่กับพี่หนุ่ย ไอ้เอกมันเกรงใจเค้ามากๆ เพราะเค้าเป็นคนส่งเสียมันเรียน ตั้งแต่มันอยู่ปี 3 จนจบ แล้วตอนนี้ก็ยังส่งเสียมันทุกเดือน แล้วมันก็เอาตังค์ตรงนี้แหละ ให้พ่อแม่เป็นค่าเล่าเรียนของไอ้อั้ม มันเจอกับพี่หนุ่ยตอนมันเรียนอยู่ปี 2 (ก็หลายปีแล้วนะ คบกันนานโคดๆ)
ตอนไอ้อั้มรู้ตอนแรกๆ มันก็โกดพี่มันเหมือนกัน แต่ไอ้เอกก็บอกให้มันคิดถึงพ่อกับแม่ มันอยากให้พ่อกับแม่สบายซะที มันเก็บตังค์มาตลอด กินอยู่อย่างประหยัด เก็บเงินทั้งที่เป็นเงินเดือนมัน ทั้งเงินที่พี่หนุ่ยให้ เอาเป็นค่าเล่าเรียนไอ้อั้มหมด
"พี่ต๋อง อย่าโกดไอ้เอกมันเลยนะ เอกมันเป็นคนดี ที่มันยังทำอยู่แบบนี้เพราะผมเอง มันอยากเลิกกับพี่หนุ่ย แต่พี่หนุ่ยก็ไม่ยอม มันอยากหางานใหม่ เงินเดือนจะได้เยอะกว่านี้ จะได้เอามาจ่ายค่าเทอมให้ผมได้" ไอ้อั้มพยายามอธิบายถึงความจำเป็นที่ไอ้เอกทำอย่างงั้น
"อั้ม พี่ขอบคุณนะที่อั้มมาบอกพี่เรื่องไอ้เอก รวมไปถึงเหตุผลที่มันทำว่าเพราะอะไร เอกมันเป็นคนดี พี่ไม่เถียง พี่รู้และก็เชื่อด้วยว่ามันเป็นคนดี ดีมากๆคนนึง แต่ที่มันโกหกพี่ มันทำจริงๆ ที่พี่ทนไม่ได้ก็ตรงนี้แหละ อั้มรู้ใช่ป่ะ ว่าพี่กับไอ้เอกคบกันยังไง"
"รู้ดิพี่ เอกมันบอกตั้งแต่ที่พี่ไปบ้านแล้ว ว่ามันจะเลิกกับพี่หนุ่ย เพราะมันจะมาคบกับพี่"
"รู้ก็ดีแล้ว จะได้คุยง่ายๆหน่อย" ผมตอบกลับไป "พี่รู้จักกับไอ้เอกผ่านเพื่อน จนเริ่มสนิทกัน เริ่มไปไหนด้วยกัน พี่บอกมันตลอดว่า พี่ขออย่างเดียว คือ อย่าโกหก แต่นี่ก็เท่ากับว่า ไอ้เอกมันโกหกพี่ตั้งแต่แรกที่รู้จักกับพี่มาเลยนะ พี่ไม่ชอบที่พอพี่มารู้ทีหลัง มันเหมือนพี่เป็นควายน่ะ พี่รู้สึกว่าพี่ดูโง่มากๆที่โดนหลอกมาตลอด"
"แล้วถ้ามันไม่หลอกพี่ตั้งแต่แรกพี่จะยอมคบกับมันหรอ" ไอ้อั้มสวนกลับมา "ถ้ามันบอกว่า มันมีพี่หนุ่ยเลี้ยงอยู่ พี่จะยอมคุยกับมันตั้งแต่แรกหรอ มันก็รู้ตัวดีนะพี่ ว่าชีวิตมันแย่กว่าพี่เยอะ แต่มันชอบพี่ไง มันเลยโกหกพี่ตั้งแต่แรก แล้วพยายามจะแก้ปัญหาก่อนที่พี่จะรู้ แต่เรื่องมันก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่แหละ"
ผมอึ้งไปเลยคับ มันก็จริงอย่างที่ไอ้อั้มว่า ถ้ามันบอกผมตั้งแต่แรก มันคงจะจบไปตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันแล้วแหละ ผมก็คงแค่นั่งหัวเราะหลังจากไปกินเหล้ามา ว่าเจอคนน่ารักด้วยเว้ย เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที โคดน่ากินเลย แต่เสียดายมันดันมีแฟนแล้ว เซ็งว่ะ แล้วผมก็คงล้มตัวลงนอน โดนที่ไม่ใส่ใจมันอีก แต่พอมันโกหกผม ทำให้ผมกับมันก็มีเวลาที่เรียนรู้ว่า ในโลกใบนี้ มีคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันกับเรา ผมได้มีช่วงเวลาดีๆกับมันอยู่ตั้ง 8 เดือน ก่อนที่มันจะจบลง
"แต่ยังไงมันก็โกหกพี่อยู่ดีแหละ อั้ม นั่นแหละประเด็น" ผมเถียงกลับไปข้างๆคูๆ
"พี่ต๋อง พี่ไม่ให้โอกาสมันหน่อยหรอพี่ ตั้งแต่วันที่พี่เลิกกับมัน มันหงอยไปเลยนะพี่ ที่มันไม่โทรไปหาพี่ เพราะมันก็รู้ตัวว่ามันผิด มันคงไม่กล้าสู้หน้าพี่ มันเครียดเหมือนกันที่มันโกหกพี่อ่ะ มันลางานกลับไปอยู่บ้านเกือบอาทิตย์ วันๆไม่คุยกับใคร กินแต่เหล้า แล้วพอมันเมา มันก็ร้องไห้ขอโทษพี่ ผมเห็นก็สงสารมันเหมือนกัน"
ผมไม่นึกว่าไอ้เอกจะเป็นขนาดนี้ "แล้วตอนนี้มันเป็นไงมั่งอ่ะ อั้ม" จะว่าไป พอผมฟังผมก็เป็นห่วงมันมากๆเหมือนกัน คนมันเคยรู้สึกดีๆให้กัน ไม่สิ ไม่ใช่เคย ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกดีๆกับมันอยู่
"มันก็ดีขึ้นแล้วแหละ พี่ แต่มันคุยน้อยลงเยอะ"
ผมถอนหายใจโล่งอก "มันดีขึ้นก็ดีแล้ว" จริงๆผมก็ไม่ได้โกดอะไรมันแล้วนะคับ ลืมๆอะไรไปเยอะแล้วด้วยซ้ำ เพราะมาคิดดูจริงๆ ในช่วง 8 เดือนที่ผมรู้จักกับมัน มันทำให้ผมทั้งอมยิ้ม หัวเราะ ปลื้มจนเก็บไปนอนฝันดี :give2:มากกว่าที่มันทำให้ผมเครียด แล้วก็เจ็บช้ำน้ำใจจนร้องไห้
ปริมาณอย่างแรกมันมากกว่ากันเยอะ เทียบกันแล้ว 90:10 เลยก็ได้ พูดง่ายๆ มันทำให้ผมมีความสุขมากกว่า แล้วในตอนนี้ ตอนที่ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว ผมเลือกที่จะจำสิ่งดีๆที่มันทำให้ผมในทุกๆวันที่รู้จักกับมันมา 8 เดือน มากกว่าที่มันโกหกผมแล้วทำให้ผมร้องไห้เป็นบ้าในวันสุดท้ายเพียงวันเดียว
"เออ ใช่พี่ต๋อง ไอ้เอกมันฝากของขวัญวันเกิดมาให้ด้วยพี่ Happy Birthday นะคับ" ไอ้อั้มพูดแล้วก็ยื่นของขวัญของเอกมาให้ "ตอนแรกมันจะฝากกับเพื่อนพี่ไป แต่มันก็ไม่กล้ามั๊ง พอดีผมลงมากรุงเทพ มันเลยฝากมา บอกให้เอามาให้พี่"
ผมลังเลหยิบของขวัญที่ไอ้อั้มมันยื่นมาให้ ผมจะแกะเลยตอนนี้ดี หรือจะรอไปแกะที่บ้านดีล่ะเนี่ย ผมกลัวว่าถ้าแกะเลย มันจะทำให้ผมคิดถึงมันอีก ผมกลัวตัวเองจะร้องไห้ ผมไม่อยากจะอ่อนแอเหมือนเมื่อเดือนที่แล้วอีก แต่ถ้าผมไม่แกะ มันก็จะดูว่าผมไม่ใส่ใจกับของขวัญชิ้นนั้นเลย ซึ่งมันไม่ใช่
"แกะเลยดิ พี่ อยากรู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน" ไอ้อั้มเชียร์
เอาวะ แกะก็แกะ จริงๆกรูก็อยากรู้เหมือนกันแหละน่า ว่าเอกมันจะซื้ออะไรให้
พอฉีกกระดาษห่อออก ผมก็เห็นหนังสือเล่มนึงคับ เป็นหนังสือที่รวบรวม Quote ต่างๆที่เกี่ยวกับความรัก
"อะไรเนี่ย หนังสือหรอ ไม่ลุ้นเลยไอ้เอกเนี่ย" ไอ้อั้มบ่นแทนผม
"นึกว่าจะเป็นอะไรล่ะ"
"ไม่รู้ดิพี่ นึกว่ามันจะโรแมนติกกว่านี้มั้ง"
"ไม่หรอก เนี่ยดีแล้ว" ผมมองที่หนังสือที่มันให้
ไอ้อั้ม เมิงเนี่ยช่างไม่รู้อะไรเลยจิงๆว่ะ เนี่ยเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลย ไอ้เอกมันเข้าใจผมจริงๆ มากกว่าใครๆด้วย ปีนี้ผมได้ของขวัญหลายชิ้นนะคับ ทั้งเสื้อ ทั้งน้ำหอม ทั้งปลอกหมอน หรือแม้แต่ถุงยาง 365 กล่อง ที่คุณนิว เพื่อนทะเล้นๆของผม มันซื้อให้ บอกจะใด้เอาไปใช้ทุกวัน แต่หนังสือเล่มนี้ต่างหาก ที่ผมชอบมากที่สุด
ผมเป็นคนชอบอ่าน Quote ของคนอื่นๆอยู่แล้วคับ คนที่รู้ว่าผมชอบก็จะมีไม่กี่คน ไอ้เอกเป็นหนึ่งในนั้น ของที่มันให้เนี่ย บอกให้ผมรู้ว่า มันรู้จักและเข้าใจผมจริงๆ
"ฝากขอบคุณมันด้วยนะ อั้ม แล้วก็ฝากบอกมันด้วยว่า พี่ไม่ได้โกดอะไรมันแล้ว ขอให้มันโชคดีล่ะกัน"
"พี่ก็โทรไปบอกมันเองดิ"
"ไม่อ่ะ พี่ลบเบอร์ ลบเมลล์มันทิ้งไปหมดแล้ว"
"พี่โกดมันขนาดนั้นเลยหรอ"
"อึม ตอนนั้นนะ ยอมรับว่าโกดว่ะ เกลียดเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เฉยๆแล้ว จำแต่สิ่งดีๆดีกว่า อย่างน้อยพี่ก็เคยรักมัน"
"เคยหรอพี่ ตอนนี้พี่ต๋องไม่ได้รักมันแล้วหรอ"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ อั้ม พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่รู้สึกกับมันยังไงกันแน่ เอาเป็นว่ายังรู้สึกดีๆด้วยแล้วกัน"
"งั้นพี่ก็กลับไปหามันใหม่ดิ ผมว่าคราวนี้มันคงไม่โกหกพี่แล้วล่ะ มันคงจะเลิกกับพี่หนุ่ยจริงๆแน่ มันรักพี่จะตาย ผมเชียร์พี่นะ"
"เฮ้อ"
ผมได้แต่ถอนหายใจ เพราะผมไม่รู้จะพูดยังไงให้ไอ้อั้มมันเข้าใจดี ผมไม่อยากโดนไอ้เอกหลอกอีก ความรู้สึกมันระแวงไปแล้วไงคับ ถึงผมกลับไปคบกับไอ้เอกอีกครั้ง รู้สึกดีๆกับมันเหมือนเดิม พยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ ความรู้สึกระแวงมันก็ยังคงอยู่ ผมคงไม่ไว้ใจมัน ระแวงมันตลอด แล้วมันจะไปหาความสุขจากไหน ถ้าต้องอยู่ด้วยกันแบบระแวงกัน คอยจับผิดกันตลอด
ผมรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้เอกครั้งเดียวก็พอแล้ว สู้เราเลิกกันไป แต่ยังมีความทรงจำดีๆเหลือให้กันมากมาย ดีกว่ากลับมาคบกัน แล้วทำลายความรู้สึกไปจนหมด ไม่มีเหลือ
"เอาเป็นว่าถ้ามันอยากติดต่อพี่ ให้มันติดต่อเองดีกว่า อั้ม พี่คงไม่ติดต่อมันก่อนหรอก"
"ก็แล้วแต่พี่ล่ะกัน แล้วผมจะบอกมันให้แล้วกันนะพี่"
............................................................................................
...............................................................................
................................................................
......................................................
.......................................
............................
.................
...........
ไอ้อั้มจากไป เหลือแต่ผมที่นั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับหนังสือเล่มนั้น ของขวัญที่มันซื้อให้ผม ผมสังเกตว่า มันถูกคั่นไว้ด้วยที่ขั้นหนังสือ ผมไม่รู้หรอกว่า มันแค่ถูกเสียบเอาไว้เฉยๆ หรือว่ามีความหมายอะไรพิเศษ แต่ผมก็เปิดไปอ่านหน้าที่ถูกคั้นไว้ครับ
ที่หน้านั้น มีข้อความที่ถูกไฮไลท์ด้วยปากกา สีเขียวสะท้อนแสงบางๆ เน้นข้อความเพื่อตอกย้ำว่า สำคัญกว่าข้อความที่เหลือโดยรอบ
What "love" is I don't know if it's not the response of our deepest natures to one another.
เอก.......ขอบคุณนะ ที่ให้ข้อแบบนี้มา ให้กรูรู้สึกว่าเป็นคนพิเศษของเมิงอีกครั้ง
เอกมันไม่รู้หรอกว่า ในหนังสือเล่มที่มันให้ผมมา นอกจากคำที่มันไฮไลท์เอาไว้ มันมีอีกประโยคที่ผมชอบมากๆ อีกหนึ่งประโยคอยู่ในหน้าถัดไป
The way to love anything is to realize that it might be lost
(คำที่ผมใช้ใน Msn และ Signature ของผมในเล้า)
ผมไม่เหลือคำพูดอะไรให้มันทั้งนั้นคับ เพราะผมเลือกที่จะไม่สานความสัมพันธ์กับมันต่อ ผมเลือกที่จะก้าวต่อไปกับความรักครั้งใหม่ที่เข้ามา ผมเลือกที่จะเรียนรู้รูปแบบของความรักจากเรื่องของผมกับเอก
ผมเลือกที่จะเขียนเรื่องนี้เก็บไว้ เป็นความทรงจำดีๆระหว่างผมกับมัน
และ ผมก็เลือกที่จะจบเรื่องนี้ ... ในตอนนี้
ผมไม่รู้หรอก ว่าวันข้างหน้าเรื่องราวระหว่างผมกับไอ้โจ๊กจะเป็นอย่างไร เราจะไปกันรอดมั๊ย
หรือเอกมันจะโทรมาหาผมรึเปล่า แล้วผมจะคุยกับมันยังไง ผมไม่รู้อะไรเลยคับ
ผมเชื่อว่า คนเราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ครับ เรียนรู้ที่จะรัก เรียนรู้ที่จะเจ็บ เรียนรู้ที่จะจำ และเรียนรู้ที่จะไม่ทำ หากสิ่งนั้นทำให้เราเจ็บ
ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้ ผมได้เรียนรู้เรื่องของความรัก จากสิ่งที่มันทำให้กับผม ทำให้มุมมองความรักของผมเปลี่ยนไป
ผมได้เรียนรู้ว่า ไม่ว่าผมจะเป็นอย่างไร มีเพศไหน ผมยังมีเพื่อนแท้คอยอยุ่เคียงข้างผมเสมอ
ผมได้เรียนรู้ว่า เวลาที่ผมล้ม ผมมีคนที่เข้ามาทั้งพยุง ทั้งปลอบ ทั้งด่าให้ตาสว่างมากมาย แต่สรุปสุดท้ายเหมือนกันคือ ทุกคนรักผม
ผมได้เรียนรู้ว่า ชีวิตคนเรามีหลายมุมหลายด้านให้มอง ผมโกด เกลียดเอก เพราะผมมองมันจากมุมของผมแค่มุมเดียว แต่เอกในสายตาไอ้อั้ม มันคือฮีโร่ที่ยอมเสียตัวเองให้น้องเรียนจบ และพ่อแม่ได้สบาย
ผมได้เรียนรู้ว่า ผมได้มีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกมากมายในเล้า จากเรื่องที่ผมเขียนขึ้นมาจากความทรงจำของผมกับเอก เรื่องนี้ และถ้าผมตั้งใจจริง ผมก็พอเขียนได้ล่ะน่า อิอิ สนุกไม่สนุกไม่รู้ แต่กรูภูมิใจที่เขียนได้จนจบ
และนั่นคือคำตอบทั้งหมด เป็นที่มาของชื่อเรื่องคับ "เหตุผลที่เราพบกัน"
ขอบคุณนะ เอก ขอบคุณนายมากๆจริงๆ ขอบคุณที่เรามาพบกัน........................
จบ
*********************************************************************
ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่านมาโดยตลอดนะคับ
มือใหม่ อาจจะมาโพสช้าไปหน่อย เรื่องน่าเบื่อไปนิด
ก็ให้อภัยกันด้วยนะค๊าบบบบบบบ
แฮะ แฮะ
กำลังเขียน Epilogue หรือ ตอนส่งท้ายของเรื่องนี้อยู่ เย็นๆคงมาโพสอีกทีคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
