หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[Ak@tsuKII]

แหม เสาธงมาครวญคราง ขอคนโน้นคนนี้พูดให้     ไปจัดการกับภายในตัวเอง(สันดาน)ตัวเองก่อนไป  พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองรึเปล่า  เรื่องภาณุวัตรก็เหมือนกัน คาราคาซังอยู่นั่น ไม่เด็ดขาด   ผลัดไปเรื่อย ไม่แก้ซักที มีปัญหา ทีก็ซุกไว้ใต้พรม  ชอบตะวันจัง น่ารัก ขี้เล่นเหมือนเด็ก อธิคมก็ด่าได้สะใจจริงๆ ไอ้ฉิบหาย 555 เรียนผูกเรียนแก้เอาเองละกันเสาธงหัก  เชียร์อาตี๋น้อยต่อไป รักอาทิ๊ต   +1

[Y2Y]

ตอนนี้เปลี่ยนพระเอกไม่ทันไม่เป็นไร เรื่องหน้า ขอ อาวุธกะ ภารุวัฒน์ ก็ได้นะคุณนาย

[the_pooh9]

เข็ดไมละ ศาลาวัดเสาธงหักเอ้ย

สมอ่ะ

[va_yu]

สงสารธงรบเอาใจคนเขียนเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าใจร้าย

อาวุธเป็นคนที่ดูยากจัง เหมือนจะรักเพื่อน แต่การกระทำกลับคุมเครือ
ฉลาดเกิน เป็นได้ทั้งมิตรและศัตรูในเวลาเดียวกัน...

+1ให้คนเขียนค่ะ

[Ak@tsuKII]

เข้ามาส่อง  บับว่า อยากอ่านแย้ววว



---------
อ่านถึงท่อนนี้แล้วฮากราก

"นี่แกไม่รู้อะไร เวลาอาทิตย์โกรธนี่ยิ่งกว่าพายุสลาตัน ร้ายจริงๆ ให้ดิ้นตาย ข้าวของพังระเนระนาดหมด ทีวีพลาสม่าข้าพังยับ เก้าอี้เลซี่บอยนอนหงายท้องอยู่ข้างประตู เก้าอี้ลอยไปกองอยู่บนซิงค์ล้างจานเลยว่ะเพื่อน"

>>ซิงค์ล้างจาน 5555 อาตี๋น้อยพลังทำลายจริงๆๆ

แหมๆๆตอนเล่าตะวันนี่ ใส่ไข่ เติมสีซะ 55

อาตี๋น้อยวิ่งร้องไห้กระซิก ๆ ออกจากห้อง

ไม่ไหวจะเคลียร์ ตาเสาธง




"ไอ้วุธน่าจะได้กับคุณนุไปซะ จะได้ไม่มายุ่งกับอาทิตย์ของข้า" ธงรบสรุป

"ธง เอ็งลองลองไปวิ่งไล่จับผู้ร้ายแล้วให้ถูกยิงสาหัสนอนไอซียูซักสองสามวันดูสิวะ เผื่ออาทิตย์จะใจอ่อน"
>>   พอกันเลยเพื่อนซี้สองคนนี้





------

อาุวุธก็ต้องคู่กะตะวันสิฮ้าาาาาาาา เลิศเลอที่ซุ๊ดดดด!!!  

(ถึงจะเป็นชายแท้แต่ก็ทำให้เป็นเกย์ได้นี่นา แอร๊ยยยย )

เจ้าชายน้ำแข็งอย่าวอาวุธ  เจอความสดใสน่ารักขี้เล่นของตะวันเข้าไป ต้องละลาย ๆๆๆๆ  อิอิ




-------
รออ่านค่าาาาาา  

[Fujitaga]

ตอนนี้ถึงจะบอกว่าสารวัตธงรบ น่าสงสารก็เถอะ แต่เมื่อถามถึงว่า ทำไมอาตี้น้อยต้องหนีไปอยู่กับ
สารวัตอาวุธ ทำไมต้องต้องอ้ำอึ้งแถมยังมีความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ผิดอีกตังหากนะ
สรุปแล้วที่ทุรนทุรายเนี่ย เพราะเอาชนะอาทิตย์ไม่ได้หรือว่าเพราะรักจนแยกกันไม่ได้กันแน่ 

รู้อยู่ว่าทรมานนะคับสารวัต แต่ก็ต้องรอเวลาที่จะง้อเค้าอย่างจริงจังเสียที อาทิตย์นะเป็น
พวกจริงจังในความรัก เหมือนคุณนุนะแหละคับ เกิดทำเล่น ๆ แบบรักพี่เสียดายน้องหละก็ มีหวัง
จากเสือลายพาดกลอน ได้กลายเป็นแมวบ้านตัวน้อยแน่ ๆ เลย
แถมยังเจออาเฮียสุริยะ งานนี้ได้เห็นนรก ตั้งแต่ยังไม่ได้หมดลมหายใจแหง๋ ๆ

พี่นายขยันโพสอย่างนี้ +1 ให้เป็นของขวัญแล้วกัน จะรอต่อไปแล้วกันนะคับ

[Mimimimi]

แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? 

[arjinn]

คุณคฑาฯ...

เค้าเชียร์ "ธงรบ" นะ
(อนาคตท่านโฆษก ชิมิ อิอิ)

[MIkz_hotaru]

แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? 

ใครรุกใครรับล่ะนั่น  แต่ก็น่าสนนะพี่นาย แปลกดี

[CocO naTtH mIlK]

 สาธุ  ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาเป็นว่ามาตามดูคนเจ้าชู้กันดีกว่า ว่าจะเป็นยังไงต่อไป...แต่อย่านานนักนะ เด๋ว "จืด" ซะก่อน

อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์และร่วมเป็นแรงใจให้ธงรบนะครับ ส่วนเรื่องเปลี่ยนพระเอกกลางคันคงไม่ได้หรอกครับ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วก็ให้ธงรบเขาเป็นพระเอกต่อไปเถอะนะ สงสารเค้า

แล้วขออนุญาตยืดนิยายนะครับ ตอนแรกว่าจะจบภายใน 30 ตอนคงทำไม่ได้แล้วเพราะเรื่องราวมันยังติดพันอยู่ หวังว่าคงยังไม่เบื่ออ่านก่อนนะครับ

ขอบคุณครับ

[thaitanoi]

สารวัตรแย่แล้ว

[Mimimimi]

แล้วถ้า.. อาุวุธคู่กับเฮียสุริยะล่ะ ??? 

ใครรุกใครรับล่ะนั่น  แต่ก็น่าสนนะพี่นาย แปลกดี

ขอแบบ อาวุธรับเฮียสุริยะรุกละกันนะ  พอดีนึกภาพอาวุธไปจีบไม่ออก

[m_pop91]

มาปูเสื่อรอครับ

[katawoot]

ธงรบ 31

หลายวันมานี้ธงรบกลายมาเป็นลูกค้าของผับ Entwined ผับที่เขาเคยมานั่งคอยคำตอบจากอาทิตย์่ว่าจะยอมเป็นแฟนเขาหรือไม่ ที่นั่งในผับเป็นโซฟาขนาดใหญ่ จัดวางให้มีความเป็นส่วนตัวสูง ในผับเปิดเพลงเบาๆ เหมาะแก่การนั่งคิดอะไรเพลินๆ  ลูกค้าส่วนมากเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน และที่สำคัญไม่ใช่ผับแบบที่ 'เด็กเก่าๆ' ของธงรบจะเข้ามาเที่ยว...
บริกรคนเดิมเข้ามารับคำสั่งจากธงรบด้วยหน้าตาปกติ ต่างจากครั้งแรกๆ ที่ชอบทำหน้าสงสัยเพราะแขกที่ดื่มหนักคนนี้สั่งเครื่องดื่มแบบแปลกๆ
ธงรบอดคิดถึงบรรยากาศที่เข้ามาที่นี่ครั้งแรกไม่ได้ ความจริงเขาไม่ชอบที่แบบนี้ เขาชอบผับที่อึกทึกครึกโครม มีคนแออัด และที่สำคัญ มีคนแบบที่เขา 'ถูกใจ' เยอะๆ
หลายวันที่ผ่านมาเขาปรับทุกข์เรื่องชีวิตรักกับคนหลายคน นอกจากอธิคมแล้วก็มีตะวันซึ่งใกล้ชิดกับอาทิตย์ มีชาคริตซึ่งยอมรับหน้าที่ดูแลภานุวัฒน์ และที่สำคัญคือพศวัต
เขาพบหมอพศวัตที่นี่ ตอนนั้นดูเหมือนว่านายแพทย์หนุ่มหน้าคมจะกลายมาเป็นคู่ควงอีกคนของเขา แต่พอนานเข้ากลับรู้สึกว่ากลายมาเป็นเพื่อนให้คอยปรับทุกข์ด้วย
...ตอนนี้เขากำลังเริ่มคิดว่าพศวัตจะกลายมาเป็นจิตแพทย์ประจำตัวเขา...
...เฮ้อ นี่เราถึงต้องพึ่งหมอเลยหรือเนี่ย...
ธงรบเอนตัววางศีรษะลงบนโซฟาตัวใหญ่ อยากจะจมหายลงไปในเบาะนุ่มชั่วครู่แล้วหลุดเข้าไปในโลกมืดใต้เบาะคนเดียวเพราะตอนนี้เขาทรมานจนแทบจะทนไม่ไหว วันนี้เขาไปดักรออาทิตย์หน้าบริษัทอีกแล้วและขับรถตาม อาทิตย์ตรงไปบ้านของอาวุธทันทีที่เลิกงาน ท่าทางคงจะใช้เวลาสุดสัปดาห์ด้วยกันเช่นอาทิตย์ก่อน เขาอยากจะขวางทางรถของอาทิตย์ลงไปเปิดประตูและดึงตัวอาทิตย์ออกมาคุยกัน แต่เขาก็ยังหวั่นกลัวอยู่ว่าจะทำให้อาทิตย์โกรธจนตัดความสัมพันธ์กับเขาไปเลยจริงๆ เพราะตอนนี้ที่เขายังดันทุรังตามอาทิตย์อยู่ก็ค่อนข้างเสี่ยงไม่ใช่น้อย
...ทำยังไงได้ เขาทนไม่ไหวนี่นา...

“ให้ผมเดา สารวัตรคงคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงต่อไปดี" เสียงนุ่มๆ ดังขึ้นข้างหู ธงรบยังไม่ลืมตาเพราะรู้ว่าคนที่พูดเป็นใคร แต่ปากเอ่ยออกมาว่า
“ขอยาระงับประสาทซักเม็ดหน่อยสิครับหมอ"
“กินยาไม่หายนะครับ แค่ควบคุมได้ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น อยากจะหายต้องผ่าตัด" พศวัตนั่งลงข้างๆ
“ผมกลัวไม่ฟื้น" ธงรบลืมตาขึ้นมาช้าๆ เอียงหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วดันตัวขึ้นนั่งตัวตรง ก่อนจะหยิบวิสกี้บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม
“สารวัตรรักเขามากหรือครับ" พศวัตถาม ตามองคนที่กำลังดื่มเหล้า และเมื่อเห็นธงรบพยักหน้าจึงพูดต่อว่า "แล้วก็รักคนอื่นด้วย"
“เปล่า"
“แสดงว่ารักคนเดียว"
“นี่หมอกำลังบำบัดจิตผมอีกแล้วใช่หรือเปล่า" ธงรบหันมาถาม "นี่เป็นวิธีของจิตแพทย์ที่กำลังวิเคราะห์จิตใจผมใช่ไหม"
“เปล่า" พศวัตส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบริกรและรอจนบริกรเดินจากไปจึงพูดกับธงรบต่อว่า "แค่ในบทบาทของนักจิตวิทยาก็แล้วกัน อาการของสารวัตรยังไม่ถึงขั้นนั้น"
“เมื่อกี้ยังบอกว่าจะผ่าตัด" ธงรบเบ้ปาก
“เท่าที่มองก็เห็นว่าสารวัตรยังมีสติ สามารถรู้สึกรับผิดชอบชั่วดีได้อยู่"
“ผมผิดมากหรือหมอ" ธงรบทำเสียงเศร้า
“ไม่ผิดหรอกครับ คนเราทำผิดพลาดกันได้" พศวัตยิ้ม
“ไม่ผิด แต่ทำไมว่าผมทำผิดพลาด"
“ผมไม่ได้บอกว่าสารวัตรทำผิดพลาด" พศวัตปฏิเสธ "ผมพูดว่านเราทำผิดพลาดกันได้ ใครๆ ก็ผิดพลาดได้ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะต้องการแก้ไขความผิดพลาดนั้นหรือเปล่า"
“พูดยังไงก็ว่าผมผิดพลาดอยู่ดี" ธงรบถอนหายใจ แล้วยกมือเรียกบริกร พลางยกแก้วขึ้นและชี้นิ้วใส่แก้วให้รู้ว่าต้องการเครื่องดื่มเพิ่ม
“จะให้ผมทำยังไง" ธงรบถามนายแพทย์พศวัต
“ผมให้สารวัตรทำยังไงไม่ได้หรอก ขึ้นอยู่กับสารวัตรต่างหากว่าจะอยากทำยังไง จะตัดสินใจทำอะไร เมื่อไหร่ อย่างไร" พศวัตตอบ
“พูดเข้าใจยาก"
...เหมือนคชานนท์กับอาวุธไม่มีผิด นี่เขามาเจอแฝดสามหรือไง อาวุธเป็นพี่ชายคนโต พศวัตเป็นน้องชายคนรอง คชานนท์เป็นคนเล็กสุด...
...เหมือนลูกชายสามคนของบ้านนั้น แต่ทว่าสามคนนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สุริยะดูเคร่งขรึมและดุ ตะวันทะลึ่งทะเล้นกวนอารมณ์ ส่่วนอาทิตย์เป็นคนเล็กสุด มองมุมไหนก็น่ารัก...
...โอย คิดเรื่องอะไรก็วนกลับมาหาคนเดียว...
...เขารักอาทิตย์...
...พอคิดถึงอาทิตย์เขาก็อดคิดเรื่องภานุวัฒน์ไม่ได้ เขารักภานุวัฒน์ด้วยหรือเปล่า...
...เปล่า เขาแค่สงสาร เอ็นดู ห่วงใย...
“ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน คนอื่นก็มาเปลี่ยนเขาไม่ได้หรอกครับ" พศวัตพูดต่อ
“หมอหมายความว่า อาทิตย์ยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนหรือ"
“ผมไม่รู้" พศวัตกึ่งขันกึ่งฉุน อยากจะเอื้อมมือไปบิดปากธงรบนักที่ถามคำถามนี้
“หมอไม่รู้ ผมจะรู้ได้ยังไง หมอควรจะฉลาดกว่าผมนี่นา" ธงรบถอนหายใจ
“แสงว่าสารวัตรไม่ได้รักอาทิตย์" พศวัตสรุป
“รักสิ ทำไมจะไม่รัก" ธงรบแย้งขึ้นมาทันที
“ถ้ารัก ก็น่าจะรู้ว่าเขาต้องการอะไรสิครับ"
“ถ้ารักก็ต้องรู้หรือ" ธงรบทำหน้าหนักใจ มองหน้าพศวัตอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
“สารวัตรอาการหนักกว่าที่คิด" พศวัตส่ายหน้ายิ้มๆ "แบบนี้ต้องคุยกันอีกนาน"
“หมอก็พูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายๆ หน่อยสิ" ธงรบทำหน้ามุ่ย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มให้แบบเนือยๆ
“อะไรที่ง่าย มักจะไม่มีค่า"
“อันนี้ผมรู้" ธงรบพยักหน้า
“ถ้าผมแก้ปัญหาให้สารวัตรเลย สารวัตรก็ไม่ได้พยายาม ผมอยากให้สารวัตรคิดได้เอง ไม่ใช่ให้คนอื่นวิเคราะห์หาทางออกให้ แบบนั้นก็ไม่ได้เรียนรู้ อีกหน่อยก็อาจจะเกิดเรื่องแบบเดิมขึ้นมาอีก เวลามีคนอยากกินปลา มันจะดีกว่าถ้าสอนให้เขารู้จักวิธีหาปลา แทนที่จะยื่นปลาให้"
“ยื่นปลาให้ผมก็ทำกับข้าวไม่เป็นอยู่ดี" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
พศวัตทำเป็นไม่ได้ยินที่ 'คนไข้พิเศษ' พูดจึงเอ่ยต่อไปว่า "สิ่งที่ผมทได้คือแค่ชี้แนะไปในทางที่คิดว่าน่าจะช่วยได้"
“ตอนนี้ชี้ทางที่จะให้อาทิตย์ยอมพูดกับผมก่อนได้ไหม จากนั้นค่อยชี้ทางอื่นๆ เพิ่มเติ่ม หรือไม่ก็ค่อยสอนวิธีหาปลาผมก็ได้" ธงรบต่อรอง
“แล้วสารวัตรพอจะมองเห็นทางหรือยังครับ"
“ยัง" ธงรงส่ายหน้าช้าๆ "ถ้าเห็น ผมจะมานั่งกินเหล้าอยู่แบบนี้หรือ"
“ก็เคยบอกว่าแล้วว่าให้ระวังเรื่องกินเหล้า เดี๋ยวก็เกิดเรื่องขึ้นอีก สารวัตรนี่บอกยากจริงๆ" พศวัตแกล้งทำเสียงดุ
“ผมมาผับที่เป็นเซฟตี้โซน ไม่มีปัญหาแน่"
“สารวัตรต้องดูว่าเขาต้องการอะไร และให้สิ่งที่เขาต้องการ นั่นคือทางแรก ทางง่ายๆ แต่ทำยาก" พศวัตพูดต่อ
“อ้าว ตกลงนี้คือทางที่ว่าหรือเปล่านี่" ธงรบทำหน้าผิดหวัง
“แล้วภานุวัฒน์เป็นยังไงบ้างครับ" พศวัตไม่ตอบ เปลี่ยนไปพูดเรื่องใหม่
“ก็คงสบายดีมั๊ง ตอนนี้ผมเอาไปฝากไว้ที่บ้านเพื่อน" ธงรบยักไหล่ เอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าซึ่งบริกรเพิ่งวางลงบนโต๊ะขึ้นมาถือไว้
“ตลอดไปหรือครับ"
“คงไม่ เพราะยังไงเสียก็ต้องให้กลับไปอยู่ที่บ้าน"
“แล้วก็คงวิ่งกลับไปหาสารวัตรอีก" พศวัตเติม
“โอ๊ย ปวดหัว" เมื่อพูดถึงเรื่องเดิม ธงรบก็วางแก้วลงแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ น้ำเสียงอ่อนแรง "ผมจะทำยังไงดี"
“นั่นสิ สารวัตรจะทำยังไงดี" พศวัตหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อว่า "ก็สารวัตรมีจุดอ่อนนี่นา ถ้าผมเป็นสารวัตร ผมจะกำจัดจุดอ่อนซะก่อน"

ธงรบยืนอยู่หน้าห้องของชาคริต รอให้คนมาเปิดประตู ทุกครั้งที่เขามาหาเพื่อนคนนี้ มักจะมีหนุ่มหน้าใหม่มาเปิดประตูทุกครั้งไป แต่คราวนี้ไม่ใช่
คราวนี้เป็นภานุวัฒน์
“พี่ธง" ภานุวัฒน์คราง ใบหน้าเศร้าๆ เปลี่ยนเป็นสดชื่นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พี่มารับ ไปเก็บของนะ" ธงรบพูด
“ครับ" ภานุวัฒน์รีบพยักหน้าแล้วทำท่าจะโผเข้าหาธงรบแต่ก็ต้องสะดุดกึกเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“พี่จะพาไปส่งบ้าน"
“ผมไม่อยากไป" ภานุวัฒน์ส่ายหน้า ทำตาละห้อยแบบที่ธงรบต้องใจอ่อนทุกครั้ง แต่คราวนี้ธงรบเตรียมตัวมาดี เขาหมายมั่นว่ายังไงๆ ก็จะไม่ใจอ่อนกับภานุวัฒน์อีกเด็ดขาด
“ไม่อยากไปก็ต้องไป ถ้าโจ้ไม่เชื่อพี่คราวนี้พี่จะไม่สนใจโจ้อีกเลย"
“พี่ธง" ภานุวัฒน์พึมพำเสียงแผ่ว
“พี่ทิ้งให้อยู่กับชาคริตนานไม่ได้หรอก โจ้มีพ่อ มีบ้าน ยังไงก็ควรจะไปอยู่บ้าน ไปปรับความเข้าใจกับพ่อซะ และตั้งใจเรียนหนังสือ"
“พ่อไม่เคยเข้าใจผม พ่อไม่รักผม" ภานุวัฒน์ก้มหน้า พูดเสียงขื่น
“แล้วเราเข้าใจพ่อหรือเปล่า" ธงรบเสียงแข็ง "โจ้ต้องยอมพ่อบ้าง ผู้ใหญ่ก็แค่นนั้น เขาชอบใช้คำสั่ง ต้องการกำหนดชีวิตของคนอื่น อดใจรออีกหน่อยจนเรียนจบ พอหางานทำโจ้ก็อยู่ได้ด้วยตัวเอง ตอนนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องมีใครมาบังคับ"
“ตอนนี้จะให้ผมทำงานหาเงินผมก็ทำได้"
“พี่ไม่อยากให้คิดยังงั้น ยังไงก็ต้องเรียนให้จบปริญญาตรี และอย่างที่บอก โจ้มีครอบครัวก็ควรจะอยู่กับ...”
“ผมไม่มีครอบครัวมาตั้งนานแล้ว พ่อไม่รักผม แม่ยิ่งไม่รักผม แม่ไล่ให้ผมมาอยู่กับพ่อ ส่วนพ่อก็ไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วย พี่ธงเป็นครอบครัวคนเดียวของผม ผมรักพี่ อยากอยู่กับพี่" ภานุวัฒน์สะอื้นแลวโผเข้ากอดเอวธงรบเอาไว้แน่น
...อย่านะธงรบ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด แข็งเข้าไว้...
“พี่อยากให้โจ้ลองพยายามดูอีกซักครั้ง เชื่อพี่นะครับ ถ้าไม่เชื่อพี่ครั้งนี้ พี่จะผิดหวังมาก" ธงรบพูดด้วยเสียงหนักแน่น
“ผมรักพี่ธง" ภานุวัฒน์ซุกหน้าเข้ากับอกของธงรบ
“รักพี่ก็ต้องเชื่อพี่ ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ไม่ต้องมาบอกว่ารัก" ธงรบกัดฟันพูด และยิ่งเกลียดตัวเองมากกว่าเดิมที่ยื่นคำขาดแบบนี้กับภานุวัฒน์อีกแล้ว
...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมภานุวัฒน์รักเขามากเหลือเกิน หากอาทิตย์รักเขาได้ซักครึ่งหนึ่งของภานุวัฒน์ เขาก็คงจะ...
...คงจะ...
“ครับ" ภานุวัฒน์ผงกศีรษะแล้วเกลือกกลิ้งใบหน้าอยู่กับอกของธงรบ
“อดทนหน่อยนะ ถ้าเหงามาก ทนไม่ไหว พี่จะพาไปเที่ยวบ้าง"
...เฮ่ย เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย...
อีกครั้งที่ธงรบพูดเสร็จแล้วแทบจะกัดลิ้นตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งก็แย้ว่าเขาจำเป็นต้องหาทางออกเพราะหากไม่ทำแบบนี้ภานุวัฒน์ก็คงไม่ยอม
“ผมรักพี่ธง" ภานุวัฒน์แหงนหน้ามองนายตำรวจด้วยสายตาเปี่ยมรักแล้วซุกหน้าลงกับอกของคนที่เขารักอีกครั้ง ธงรบถอนหายใจเบาๆ และเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาจึงผลักภานุวัฒน์ให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
ชาคริตเดินออกมาจากห้องนอน หัวยุ่ง ตาปรือ และสวมกางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียว เมื่อเห็นธงรบจึงโบกมือทักทายเนือยๆ แล้วเดินตรงไปยังห้องครัว
“ไอ้เสือ เอ็งเดินแก้ผ้าออกมาแบบนี้ได้ยังไง" ธงรบเค้นเสียงผ่านไรฟัน พลางหันไปมองภานุวัฒน์ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องรักแขก
“ใส่กางเกงในอยู่ไม่เห็นหรือ"
“เอ็งก็รู้ว่าภานุวัฒน์..”
“ข้าไม่ได้แตะเด็กเอ็งแม้แต่นิด" ชาคริตหันมาถลึงตาใส่เพื่อน "ทั้งที่อยากแทบใจขาด เอ็งรู้ไหมธง อยู่กับเด็กคนนี้ข้าทรมานจนปวดไปทั้งตัว รูปร่างหน้าตายั่วตัณหาข้าฉิบหาย นี่ข้าต้องตะลอนๆ อยู่นอกบ้านทุกวัน รอจนดึกแล้วค่อยกลับ หนำซ้ำพยายามไม่กินเหล้าก่อนกลับบ้านอีกต่างหาก ถ้าไม่เห็นเอ็งเป็นเพื่อนและ...”
“เอ็งกลัวว่าข้าจะยกกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจบุกเข้าตรวจผับเอ็งทุกครั้งที่จัดปาร์ตี้ต่างหาก" ธงรบเสียงเข้ม
“เออๆ" ชาคริตพยักหน้า "ข้ากลัวเอ็งฆ่าตายพอใจหรือยัง ไม่งั้นเด็กนี่เสร็จข้าไปหลายครั้งแล๊ว"
“ดีแล้วที่คิดได้ยังงั้น" ธงรบแสยะปาก "วันนี้ข้ามาพาโจ้กลับ จะพาไปส่งบ้านพ่อ"
“หนีออกมาอีกแหงๆ เด็กอยู่กับพ่อไม่ได้หรอก" ชาคริตแสดงความเห็น
“ทำเป็นรู้ดี"
“ข้าเห็นคุยกับพ่อทางโทรศัพท์สองสามครั้ง แล้วก็ร้องไห้ทุกครั้ง" ชาคริตยักไหล่ "ข้าว่าเอ็งไปหาเช่าอพาร์ทเมนท์ให้อยู่เถอะวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เลี้ยงเป็นเมียเก็บซะเลย"
“ไอ้ห่_ เสือกแนะนำดีนัก เดี๋ยวพ่อเตะก้านคอหรอก" ธงรบตะคอก
“ไม่ก็ให้อยู่กับข้าไปก่อน ขอรับรองด้วยเกียรติของชาคริต ข้าไม่ฟันภายในสิ้นเดือน" ชาคริตหัวเราะเบาๆ พลางยกมือขึ้นทำท่าสัญญา
“ข้าจะเอาภานุวัฒน์ไปส่งบ้าน" ธงรบพูดเสียงหนักแน่น เขาตัดสินใจแล้ว คราวนี้เขาจะใจแข็งและมุ่งมั่นให้ถึงที่สุด จากนั้นจะไปตามง้ออาทิตย์ แม้จะยื่นคำขาดไม่ให้ไปโผล่หน้าให้เห็นเขาก็ไม่สน จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะไป ทนไม่ไหวแล้ว

ภานุวัฒน์ถอนหายใจหนักๆ เมื่อรถของธงรบจอดหน้าบ้าน เขาพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้และบอกตัวเองว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
...แต่ที่แน่ๆ เขาตัดใจจากสารวัตระงรบไมได้หรือก ต่อให้ตายลงตรงนี้เขาก็จะไม่เลิกรักสารวัตรของเขา...
“อย่าลืมที่คุยกันนะ ต้องอดทน พ่อพูดอะไรก็พยักหน้ารับปากไว้ก่อน อันไหนที่พอทำได้ก็ทำ อันที่ไม่อยากทำก็แกล้งทำไปก่อน ไม่ไหวจริงๆ ค่อยเลี่ยง หาแฟนผู้หญิงให้พ่อดูซักคน...” ธงรบพูดขึ้นเสียงราบเรียบ
“ผมไม่อยากมีแฟน พี่ธงเป็น...” ภานุวัฒน์รีบพูดขึ้น
“แค่ทำให้พ่อเห็นเท่านั้นว่าเรายอมเปลี่ยนแปลง มันเป็นการลดความตึงเครียด ทีนี้พ่อเขาจะไม่มาบีบคั้นหรือยุ่งวุ่นวายกับเรามากนัก"
“อีกหน่อยพ่อก็จะบังคับให้ผมแต่งงาน"
“ยังหรอกน่า กำลังเรียนอยู่ พ่อไม่บังคับให้แต่งงานตอนนี้หรอก จำที่พี่บอกได้ไหม พอเราเรียนจน หางานทำ เราก็ใช้ชีวิตของเราเองได้ ตอนนั้นเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พ่อไม่มายุ่งกับเราเท่าไหร่หรอก ตอนนี้เขาห่วงว่าจะเสียการเรียน พ่ออยากให้เรียนจบปริญญาตรี" ธงรบพยายามโน้วน้าวภานุวัฒน์ "ถ้าพ่อเห็นว่าเรายอมทำตามเขา อีกหน่อยก็คงขี้เกียจจะวุ่นวายกับเรา"
“ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วเอียงตัวซบไหล่ของธงรบ
“ผมรักพี่ธง ผมจะทำตามที่พี่ธงบอก" ภานุวัฒน์เสียงอ่อน ตามมองออกไปข้างหน้าผ่านกระจกรถ สายตาจับอยู่ที่รั้วบ้านซึ่งคิดมาตลอดว่าเป็นกรงขังที่คอยกักขังเขาเอาไว้ "พี่ธงอย่าลืมที่สัญญากับผมนะครับ"
ธงรบเม้มริมฝีปาก หลุบตาลงมองพวงมาลัยรถอย่างครุ่นคิด ก่อนจะก้มหน้าลงมองศีรษะทุยได้รูปของภานุวัฒน์ เรื่อยไปจนถึงไหล่และแขนเนียนสะอาด
ภานุวัฒน์จับมือของธงรบมาวางบนหน้าอกแล้วลูบไล้เบาๆ หันหน้าเข้าซุกต้นแขนแข็งแรงของนายตำรวจแล้วสูดดมเอากลิ่นกายของคนที่เขารัก ต้องการจดจำทุกอย่างเอาไว้ราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนี้อีก
น้ำตาของภานุวัฒน์เริ่มไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของชายหนุ่มเกลือกกลิ้งอยู่กับแขนเส้ือของอีกฝ่าย
“เสื้อพี่เปียกหมดแล้ว" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทำต่อไป
ภานุวัฒน์ร้องไห้จนตัวสั่นแต่ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ธงรบมองเงียบๆ ในจนก็คิดว่าภานุวัฒน์คงกำลังทำใจยอมรับสภาพที่กำลังเกิดขึ้น
“ผมรักพี่ธง ผมรักพี่ รักพี่มาก รักพี่ที่สุด" ภานุวัฒน์รำพันเสียงสั่นเครือ ฟังดูเจ็บปวด
ธงรบสะอึก เสียงในหัวกระซิบถามตัวเองว่าเขาควรจะตอบอย่างไรเล่า ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่ภานุวัฒน์พร่ำว่ารักเขาก็อดนึกถึงอีกคนไม่ได้ เขาบอกรักอาทิตย์ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อาทิตย์เอาแต่นิ่งเงียบ เหมือนที่เขาไม่เคยตอบภานุวัฒน์เลยว่ารัก
...เขารักภานุวัฒน์หรือเปล่า...
...เขาอยากจะปลอบใจภานุวัฒน์ว่า รักคนที่เขารักเราดีกว่า แต่เขาก็ไม่กล้าหาญพอที่จะเอ่ยออกมา...
...จะพูดแบบนั้นได้อย่างไรกัน...
...รักคนที่เขารักเราดีกว่า ใครมันจะกล้าพอที่จะพูดได้...
...เขา อาทิตย์ ภานุวัฒน์ หรือแม้แต่อาวุธ ต่างก็รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา...
...เจ็บ เจ็บ เจ็บจริงๆ...

***31***

[mecon]

 

****************

สงสารน้องโ้จ้เป็นที่สุด อดทนนะลูกถ้าหนูผ่านวันเวลาแย่ๆกับคนที่บอกให้หนูฟังเค้าถ้ารักเ้ค้าล่ะก้อ
อีกหน่อยเราโตขึ้นเราจะรู้เองว่า...ทำไมอิพี่ธงมันถึงทำแบบนั้น
สงสารนุ้งโจ้ อะเกน  หนูคงไม่คิดอะไรสั้นเพื่อหนีปัญหานะลูก

+1 คะ

[teenza]

เจ็บก็ทนหน่อย
ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก
ยิ่งคนเจ้าชู้ ผูกปมไว้เยอะๆ
ยิ่งต้องทำใจ
ส่วนโจ้
เมื่อไหร่จะคิดได้นะ
+1ให้คุณนายเป้นกำลังใจ
ปล ดีใจที่ยังไม่ได้นอน ได้อ่านอีกตอนก่อนนอน หุหุ

[SweetSacrifice]

 
โจ้ไม่น่าหลวมตัวไปรับอิตาเสาธงเล้ย

[alterlyx]

เฮ้อออ เหนื่อยแทนทุกตัวละคร และ ทุกกำลังใจค่ะ ... ทำไมความรักมันช่างหนักหนาและซับซ้อนแบบนี้ 
นึกว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ ... แต่กลับสลับมุมให้อึดอัดไปมาตลอด ... อดทนหน่อยน๊า สารวัต

ปล. ถึงจะไม่ค่อยเชียร์สารวัต แต่ก็ไม่ใจร้ายพอจะยุยงส่งเสริมให้เปลี่ยนพระเอกหลอกค่ะ ... ขำๆ
+1 ให้ความอึดอัดที่วนกลับมาหาฝั่งภานุวัฒน์ ... ตอนต่อไป คงไปอึดอัดกันอยู่แถวหน้าบ้านอาวุธ 5555+

[andy_kwan]

ทนเจ็บหน่อยนะน้องโจ้
รักสารวัตรธงก็ต้องแบบนี้   อิอิ

[หนุ่มร้ายนายหรู]

 

[gboy]

 

[RAKDEK_KA]

เข้ามา แว๊บ    ไปดีกว่า เดี่ยววันหลังจะตั้งสมาธิอ่าน    

[amito]

สงสารน้องโจ้ รักสารวัตรจนยอมเชื่อทุกอย่าง ถ้าไม่ติดว่าสารวัตรธงรบกับอาทิตย์มีความผูกพันกันมาก่อนเราก้ออยากเอาใจช่วย แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก้อได้แต่หวังว่าสักวันน้องจะเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเอง

อันนี้ฝากให้สารวัตรนะคะิ

"เราหยุดแล้ว ท่านล่ะ หยุดหรือยัง" ลองเก็บไปคิดดูนะคะ

[m_pop91]

รู้สึกว่าทุกคนต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนกันหมด

ไม่ว่าจะเป็นธงรบ  อาทิตย์  ภานุวัฒน์

สู้หน่อยนะ เชื่อว่าวันหนึ่งต้องสมหวังทุกคน

[dek_jun_rai]

หวังว่าเรื่องนี้คงไม่มีใครตายเพื่อหนีปัญหาอีกหรอกนะ   
ถ้าหาทางออกไม่ได้ก็เอาอีตาธงรบไปฌาปณกิจเลยละกานนะ เหอะๆ 

[MIkz_hotaru]

หวังว่าส่งถึงบ้านแล้วคงไม่หนีออกมาอีกนะ
เหมือนเรื่องของโจ้จะยังไม่จบแค่นี้แน่ๆ มันยังค้างๆคาๆ แบบว่าไม่เคลียร์ 

[everytime]

   ให้อาทิตย์คู่กับอาวุธซะ ส่วนธงรบคู่ก่ะชาคริตตัดปัญหา อิอิอิ 

[thaitanoi]

เศร้าจังเลย

[Little Devil]

บรรยายความรู้สึกของน้องโจ้
เหมือนจริงซะ คนอ่านซึม :monkeysad

[┗◎┗◎]

ขอพระเอกให้โจ้บ้างได้ไหม