หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[wan]

รักจวนเจียนจะขาดใจ แต่ทำไมอุปสรรคมันขวางกัน

อดทนต่อไปน่ะ ศาลาวัด จริง ๆ อาวุธก็เป็นใจให้เพื่อนอยู่หรอก เพียงแต่ไม่แสดงออกมากเท่านั้น

เอ๊ะ ชักยังไง เริ่มสงสารเสาธงแล้วหรือไงนะเรา 

+1 ให้พี่นาย เอาให้หนักอีกสักสองตอนแล้วค่อยให้อาตี๋ยิ้มให้นะครับ พี่นาย 

[กุหลาบเดียวดาย]

อึดอัดยิ่งกว่าสารวัตรธงรบอีก
 

ลุ้นๆๆต่อ

[KriT_SuN]

  แด่ผู้ชายเจ้าชู้ทั้งมวล ยกเว้นผม ฮ่า ๆ ๆ

สนุกมากครับ รออ่านต่อไปนะค้าบ โย่ว ๆ สู้ ๆ

[railay]

 

[katawoot]

ธงรบ 33

สุดสัปดาห์หยุดยาวติดต่อกันสามวันอาทิตย์ก็มาขลุกอยู่กับอาวุธเช่นเคยแต่คราวนี้ไม่มีธงรบตามมาจอดรถเฝ้าอยู่หน้าบ้าน อาวุธสอนยิงธนูให้อาทิตย์ ส่วนอาทิตย์นั้นอาสาทำอาหารให้นายตำรวจทานเป็นการตอบแทน อาทิตย์บอกว่าให้แม่ครัวที่บ้านสอนทำอาหารจนเป็นหนึ่งอย่าง
"อร่อยไหมครับ" อาทิตย์ถามเมื่ออาวุธตักอาหารเข้าปากคำแรก อาวุธพยักหน้าแล้วยกนิ้วให้ก่อนจะพูดว่า
"ผมบอกแล้ว ให้แม่ครัวที่บ้านสอนก็ได้ ไม่ต้องไปเรียนที่ไหน ทำบ่อยๆ ก็เก่งไปเอง ต่อไปก็ทำอาหารให้แฟนทานได้สบายมาก"
อาทิตย์ยิ้มเศร้าๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอาวุธ ความจริงวันนี้เขาตั้งใจจะคุยกับอาวุธเรื่องแผนการบางอย่างซึ่งนอนคิดมาหลายคืน ตอนนี้ธงรบปักใจเชื่อว่าเขามาพักอยู่กับอาวุธทุกสุดสัปดาห์และกำลังคบกัน เขาต้องการให้อาวุธเล่นบทพระเอกผู้เสียสละ โดยไปคุยกับธงรบเพื่อคืนเขาให้ฝ่ายนั้น และบอกข้อเสนอหรือจะเรียกให้ถูกว่า 'คำขาด' ที่เขาเตรียมเอาไว้แล้ว และนายตำรวจหนุ่มสุดยอดคนเจ้าชู้มีเวลาเพียงสามเดือนที่จะทำตาม
“คิดอะไรอยู่หรือครับ" อาวุธเลิกคิ้ว "เพราะที่ผมพูดเมื่อกี้หรือ"
“สารวัตรจงใจพูดหรือแค่พลั้งปาก" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ
“จงใจ" อาวุธอมยิ้มแล้วตักอาหารเข้าปากต่อ
อาทิตย์นั่งเงียบ มองอาวุธที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนตัวเองซึ่งเป็นคนทำอาหารกลับตักอาหารทานทีละน้อยเหมือนไม่อร่อยเอาเสียเลย แต่ในที่สุดก็ทนไม่ได้ จึงพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมา
พันตำรวจโทอาวุธมองหน้าอาทิตย์ชั่วครู่แล้วถามขึ้นว่า "คุณอาทิตย์คิดดีแล้วหรือครับที่จะทำแบบนี้"
“ครับ" อาทิตย์ตอบรับทันที "สารวัตรธงรบต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง"
“ผมว่าเขาได้รับบทเรียนแล้วนะ มาจอดรถนั่งเฝ้าอยู่หน้าบ้านผมตั้งหลายวัน ขนาดนี้ไม่พอหรือครับ"
“ไม่ครับ คนแบบนี้ต้องโดนหนักๆ" อาทิตย์หรี่ตา ท่าทางเอาจริง
“ผมกลัวธงรบจะบุกเข้ามายิงผมจังเลย" อาวุธพูดยิ้มๆ "อธิคมก็เกลียดผมแล้ว ธงรบนั้นพยายามจะเชื่อมความสัมพันธ์ของเรา แต่ตอนนี้คงอยากจะกระทืบผมเหมือนอธิคม"
“ผมขอโทษ" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองอาวุธ ส่งสายตาเห็นใจ "แต่ผมอยากจะดัดหลังสารวัตรธงรบ ผมต้องการให้เขาเปลี่ยนแปลงจริงๆ"
“คุณอยากทดสอบธงรบ" อาวุธเลิกคิ้ว
“ผมรู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่นัก แล้วก็คงทำให้สารวัตรรู้สึกลำบากใจ"
“ผมลำบากใจตั้งแต่ที่เราอยู่ด้วยกันแล้วครับ เพราะผมรู้ว่าธงรบทรมานมาก" อาวุธพูดยิ้มๆ
“สารวัตร" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมองอาวุธ
“ธงรบมาเฝ้าคุณตั้งแต่วันแรกที่คุณมาหาผม"
“ผมรู้" อาทิตย์พูดเสียงเบา  "ผมขอโทษ"
“ขอโทษเรื่องอะไรครับ" อาวุธถาม
“ขอโทษเรื่องที่...” อาทิตย์อ้ำอึ้ง
“ผมเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง" อาวุธพูดอย่างอ่อนโยน "และผมก็จะเคารพต่อการตัดสินใจของคุณ ถ้าคุณแน่ใจว่าจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ถ้าคุณแน่ใจว่าอย่างนั้น"
“ผมไม่แน่ใจหรอกครับ" อาทิตย์ส่ายหน้า "ความจริงผมไม่มั่นใจอะไรทั้งสิ้น"
“แต่คุณก็จะทำแบบนี้"
“ผมแค่อยากจะทดสอบสารวัตรธงรบว่ารักผมจริง และพร้อมที่จะเลิกวิถีชีวิตแบบเดิมและมุ่งไปข้างหน้ากับผม"
“แสดงว่าคุณอาทิตย์พร้อมแล้ว"
อาทิตย์พยักหน้า สายตามุ่งมั่น แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น "ผมต้องการให้สารวัตรธงรบพร้อม"
อาวุธนิ่งไปครู่ใหญ่ ตลอดเวลาที่นั่งนิ่งก็มองอาทิตย์ด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“เพื่อเพื่อน ผมจะช่วย อธิคมได้รับบทเรียนแล้ว คิดว่าคราวนี้น่าจะเป็นทีของธงรบบ้าง สองคนนี้ทำคนอื่นมาเยอะ ถึงคราวคนเจ้าชู้โดนเด็ดปีก ดีเหมือนกัน ธงรบจะได้รู้จักความรัก"

เช้าวันทำงานวันแรกของสัปดาห์ถัดมา อาวุธไปหาธงรบถึงที่ทำงาน ทันทีที่เห็นอาวุธ ธงรบก็ทำหน้าบึ้ง จ้องตาเพื่อนราวจะกินเลือดกินเนื้อ และถามเสียงห้วน
“เอ็งมาทำไม"
“ธงรบ เรามาคุยดีๆ"
“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเอ็ง" ธงรบทำหน้าเย็นชา เมินไปมองผนังห้อง
อาวุธถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "ก็ได้ เราจะได้กลับไปบอกอาทิตย์ว่าธงรบไม่ต้องการคุย จะได้เปลี่ยนใจรับข้อเสนอของอาทิตย์โดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ"
ธงรบหันขวับมาหาอาวุธทันที "ข้อเสนออะไร บอกมาเดี๋ยวนี้"
“อยากคุยแล้วหรือธงรบ" อาวุธเสียงเย็น ใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
“เอ็งอย่ามาท่ามากเลยวุธ จะพูดอะไรก็พูดมา"
“อาทิตย์มาขอเป็นแฟนกับเรา" อาวุธพูดเนิบนาบ "แบบจริงจัง ย้ายไปอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน"
ธงรบช๊อค รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ
...อาทิตย์ ทำไม อาทิตย์คิดอะไรแบบนี้ โหดร้ายจริงๆ...
“แต่เรายังเห็นว่านายกับเราเป็นเพื่อนกัน เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ก็เลยมาคุยกับนาย"
“แกจะเอายังไง"
“เปล่าธงรบ เราไม่ยังไง นายต่างหาก จะเอายังไง"
“อย่ามาพูดวกไปวนมาใช้ภาษาซับซ้อน ข้าไม่เข้าใจ พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า จะพูดแบบนี้ไปพูดกับคชานนท์โน่น" ธงรบกระแทกเสียง โบกมืออย่างฉุนเฉียว
“เราหมายความอย่างที่พูด มาตกลงกันไหมธงรบ เราจะถอยฉากออกไป ให้นายง้ออาทิตย์ได้สบายๆ นายมีเวลาสามเดือน ถ้าสามเดือนอาทิตย์ยังไม่ยอมคืนดี เราจะตกลงเป็นแฟนกับอาทิตย์ และนายก็ต้องตัดใจ เลิกกับอาทิตย์โดยเด็ดขาด" อาวุธพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงราบเรียบ
...สามเดือน ทำไมต้องสามเดือน ตอนนั้นอธิคมก็โดนยื่นคำขาดสามเดือน คราวนี้เขาก็เจอเหมือนกัน ทำไมใครๆ ก็ชอบกำหนดเวลาสามเดือนกันนัก...
“แต่อาทิตย์บอกว่าไม่อยากเห็นหน้าข้าเป็นเวลาสามเดือน ห้ามเข้าใกล้รัศมีหนึ่งกิโลเมตร" ธงรบพึมพำ นัยน์ตาเหม่อเลย
“นายเคยเชื่อไหมล่ะ จำได้ว่าถึงโดนขู่แบบนั้นนายก็ไปตามอาทิตย์ไม่ลดละ"
“ข้าไม่ยอมหรอก" ธงรบกระชากเสียง "ใครก็อย่าได้คิดจะมาแย่งแฟนของข้า"
อาวุธเบือนหน้าไปกลั้นยิ้ม เห็นทางชนะแบบง่ายๆ ลองธงรบเป็นขนาดนี้ เขากับอาทิตย์แทบไม่ต้องพยายามอะไรเลย แต่เพื่อความแน่ใจ ธงรบต้องโดนหนักๆ จะได้กลับตัวกลับใจอย่างแท้จริง
“เราจะคุยกับอาทิตย์ว่าให้ยกเลิกกฎอันนี้ ให้โอกาสนายพิสูจน์ตัวเอง ช่วงสุดสัปดาห์นายจะเข้าบ้านเราเมื่อไหร่ก็ได้"
“แล้วทำไมจะต้องเข้าบ้านแก ให้อาทิตย์ออกจากบ้านแกสิวะ" ธงรบเสียงห้วน
“ตามใจ ถ้าทำได้ก็ตามใจ" อาวุธยักไหล่ โยนกุญแจลงบนโต๊ะทำงานของธงรบ "ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์เราจะไปอยู่คอนโดเพื่อเปิดโอกาสให้นาย"
อาวุธหันหลังกลับ แต่ก่อนจะถึงประตูห้องทำงานก็หันมามองธงรบอีกครั้งแล้วพูดว่า "แต่ในระหว่างนี้เราไม่สัญญานะว่าจะไม่เจออาทิตย์ เราจะแยกตัวออกไปก็จริงอยู่ แต่ถ้าอาทิตย์ตามเรา ก็ช่วยไม่ได้ แต่ขอรับประกันว่าจะอยู่เฉยๆ จะเลี่ยงให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่จำไว้นะธงรบ สามเดือนถ้านายยังทำไม่สำเร็จ เราจะจีบอาทิตย์ทันที และทำทุกวิถีทางที่จะเป็นแฟนกับอาทิตย์แบบจริงจังและใช้ชีวิตร่วมกัน ซึ่งเราคิดว่าคงไม่ยาก ธงรบ สามเดือนเท่านั้น เราให้เวลานายสามเดือน"
...สามเดือนจะไปพออะไรวะ แค่สามเดือนเท่านั้นเอง สามเดือนเป็นเวลานิดเดียวในการงอนง้ออาทิตย์ ไอ้คมยังทำกับคุณนุไม่สำเร็จเลย นี่ถ้าไม่โดนยิงปางตายไอ้คมก็ไม่มีทางได้คืนดีกับคุณนุภายในสามเดือนหรอก อาทิตย์ร้ายกว่าคุณนุตั้งเยอะ ท่าทางใจแข็งเด็ดเดี่ยวมากกว่านัก สามเดือนจะไปทำอะไรได้...
...สามเดือนอันยาวนานของอธิคม กลับกลายมาเป็นสามเดือนอันแสนสั้นของธงรบ...
ธงรบนิ่งอึ้งเมื่อนึกถึงเวลาเท่ากันแต่กลับทำให้รู้สึกต่างไปลิบลับ
...ต้องห่างอาทิตย์สามเดือนมันนานต่างกันกับมีเวลาสามเดือนที่ต้องง้อขอคืนดีให้สำเร็จ ที่แย่กว่านั้นมีอาวุธหายใจรดต้นคออยู่ ครบสามเดือนเมื่อไหร่ หากเขาทำไม่สำเร็จ อาวุธจะโดดลงมาแย่งอาทิตย์ทันที...
...อนุภาพที่รักกับอธิคมนักหนา เจออาวุธเข้าก็เขวไปไม่น้อย แล้วที่แยกกับอธิคมก็ไม่ใช่แบบที่อาทิตย์เห็นเขากับภานุวัฒน์อยู่บนเตียงด้วยกัน งานนี้หืดขึ้นคอแท้ๆ เชียว รู้สึกเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ...

ธงรบมาหยุดยืนหน้าประตูบ้านของอาวุธ มือกำกุญแจบ้านของเพื่อนไว้แน่น ในใจคิดว่าจะไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปเลยหรือเคาะประตูดี
...เฮ้อ ทำไมมันลำบากใจแบบนี้นะ พอเห็นหน้าบึ้งๆ ของอาทิตย์แล้วจะทำยังไงดี...
...เอาวะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เป็นไงเป็นกัน วันนี้เขาจะเอาอาทิตย์ออกไปจากบ้านของอาวุธให้ได้...
ธงรบตัดสินใจเสียบกุญแจ ปลดล๊อค เปิดประตูบ้านของอาวุธ แล้วเดินเข้าไปเพราะคิดว่า หากกดกริ่ง อาทิตย์คงจะไม่ยอมมาเปิดประตูให้
บ้านของอาวุธสะอาดเรียบร้อยมาก ต่างจากบ้านเขาราวฟ้ากับดิน ในใจก็คิดว่า นี่ก็คงเป็นข้อเปรียบเทียบแรกๆ ที่เห็นได้ชัด ถ้าอาทิตย์เลือก ก็คงเลือกอาวุธกระมัง
...อาวุธทำกับข้าวให้อาทิตย์กินด้วย อาวุธทำกับข้าวเป็น ส่วนเขานั่นหรือ เปิดอาหารกล่องแช่แข็งอุ่นไมโครเวฟยังไม่สุกเลย กินแทบไม่ลง ต้มมาม่าก็เละ ชงกาแฟก็หกเลอะเทอะ...
...เฮ้อ เรามันมีดีตรงไหนวะ สงสัยช่ำชองเรื่องบนเตียงอย่างเดียว...
“อาทิตย์"
ธงรบชะงัก หยุดความคิดของตัวเองไว้ชั่วขณะเมื่อเห็นตี๋หนุ่มสุดที่รักของเขาเดินออกมาจากห้องนอน นุ่งกางเกงขาสั้นสีขาวและเสื้อกล้ามสีดำ ในมือถือโทรศัพท์กำลังกดหมายเลข แต่ครั้นเงยหน้าเห็นธงรบ ชายหนุ่มก็พับโทรศัพท์เก็บเอาไว้ เมินหน้าออกไปมองด้านข้าง เดินหนีออกไปที่ระเบียงด้านหลังบ้าน
“อาทิตย์ ฟังพี่ก่อนสิ" ธงรบรีบเดินตาม
“ผมบอกแล้วว่าห้ามมาให้เห็นหน้า ห้ามเข้าใกล้ในรัศมีหนึ่งกิโลเมตร"
“อ้าว ไหนไอ้วุธบอกว่า...” ธงรบทำหน้าเหรอหรา
...ไอ้วุธนะไอ้วุธ ไหนบอกว่าจะคุยกับอาทิตย์ให้ยกเลิกมาตรการทำโทษชั่วคราว แกนะแก...
“สารวัตรกลับไปซะเถอะ ผมไม่อยากคุย" อาทิตย์เสียงเย็น ยืนกอดอกอยู่ริมระเบียง ตามองลงไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่กำลังไหลเอื่อยๆ
“แต่พี่อยากคุย อาทิตย์อย่าโกรธพี่เลยนะ มาง้อแล้ว" ธงรบเสียงอ่อน
“ง้อเรื่องอะไรครับ"
“ก็เรื่อง...” ธงรบตะกุกตะกัก "เรื่องที่...”
“เรื่องสารวัตรนอกใจ เอาคนมานอนด้วยถึงบนเตียงในห้องนอน" อาทิตย์ตอบแทน "เตียงที่ผมยอมมีอะไรกับสารวัตรเป็นครั้งแรกและเป็นคนแรกของผม"
“พี่รู้ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว" ธงรบเสียงอ่อย "แต่อาทิตย์ก็เคยพูดว่าไม่เห็นจะสนใจว่าพี่จะไปมีอะไรกับใครที่ไหน"
...เฮ้อ ธงรบ พูดผิดก็ผิดอีก แต่ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาพูดอีกแล้วนี่นา นี่ถ้าคิดคำพูดคมๆ เหมือนไอ้วุธได้ก็คงดี ไม่ก็คำพูดที่เข้าใจยากๆ เหมือนคชานนท์หรือหมอพศวัต อย่างน้อยอาทิตย์จะได้ตีความไปในทางที่ดีบ้าง...
“สารวัตรกำลังจะบอกว่าผมผิดคำพูด" อาทิตย์หันหน้ามา ยืนกอดอกพิงราวระเบียง มองหน้าธงรบนิ่ง
“ไม่ได้ว่าซะหน่อย" ธงรบบ่นอุบอิบ
“สารวัตรไม่เข้าใจจริงๆ หรือ"
“เข้าใจอะไรเล่า" ธงรบเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจอาทิตย์จริงๆ อย่างที่ถาม "แล้วนี่ทำไมเรียกแต่สารวัตร ไม่เรียกว่าผู้กอง แต่ก่อนเคยเรียกผู้กอง"
“ก็แต่ก่อนไม่เหมือนเดี๋ยวนี้แล้วนะสิครับ" อาทิตย์หันหน้าไปมองด้านข้างแล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันกลับมามองธงรบด้วยสายตาเย็นชา "สารวัตรธงรบ นี่ล่ะที่ผมทนไม่ได้ สารวัตรไม่เข้าใจความรู้สึกของผมเลย ไม่สนว่าผมรู้สึกยังไงด้วย ถ้าแคร์ความรู้สึกผมซักนิด ก็คงไม่พาใครไปนอนถึงบนเตียงในห้องนอนหรอก สัญญาคือสัญญาก็จริงอยู่ แล้วถ้าสารวัตรบอกว่าผมเคยพูดไว้แบบนั้น ผมจึงไม่ควรจะเลิกกับสารวัตร ผมก็มองว่ามันเป็นแค่ข้อแก้ตัว"
ธงรบอ้าปากจะอธิบาย แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะรู้ว่าตัวเองผิด แม้จะเป็นสิ่งที่อาทิตย์เคยพูดเอาไว้ แต่จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า
“พี่รักอาทิตย์นะ พี่ขอโทษ ที่เผลอทำไปเพราะพี่ลืมตัวจริงๆ ต่อจากนี้พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ถึงจะมีใครมาให้ท่าพี่ก็ไม่สน ผิดครั้งนี้จะลงโทษถึงกับประหารเลยหรืออาทิตย์" ธงรบทำตาละห้อย
“หยุดบอกว่ารักซะทีเถอะ ผมไม่อยากฟัง"
“ก็รักจริงนี่นา"
“สารวัตรรู้จักความรักด้วยหรือ นึกว่ารู้จักแต่ความใคร่อย่างเดียว" อาทิตย์เหยียดปาก น้ำเสียงเย็นชาแบบที่ธงรบไม่เคยได้ยินมาก่อน นายตำรวจหนุ่มผู้ตกเป็นจำเลยสะอึก รู้สึกปวดร้าวในหัวใจที่อาทิตย์ไม่ยอมเชื่อเขาเสียที
ทั้งสองต่างยืนนิ่งเงียบ อาทิตย์กอดอกมองออกไปยังสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อย ไม่สนใจธงรบที่ยืนแขนตกข้างลำตัวมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง
ธงรบละสายตาจากแผ่นหลังของตี๋หนุ่มเจ้าของหัวใจของเขา มองไปยังต้นแขนขาวสะอาดของชายหนุ่ม เรื่อยลงมายังบั้นท้ายแน่นๆ แล้วต่ำลงจนถึงปลีน่องแกร่ง ในหัวนึกภาพร่างกายเนียนสะอาดของ 'พ่อตะวันน้อย' ของเขาได้อย่างติดตา เขาจำรสสัมผัสได้ จำความเนียนของผิวกายทุกตารางนิ้วของอาทิตย์ได้ เขายอมรับว่าครั้งแรกที่มอมเหล้าอาทิตย์และพาไปนอนด้วยนั้นคือความใคร่ แต่คืนนั้นที่เขานั่งพิงโซฟาข้างอาทิตย์ คืนที่อาทิตย์ยอมเป็นของเขา และครั้งต่อๆ มานั่นไม่ใช่ความใคร่ หรือแม้แต่ความปรารถนาเบื้องต้น แต่เป็นความรัก
...รักอาทิตย์จริงๆ...
...รักแรกของเขา...
...ตอนนี้อาทิตย์ยืนอยู่ตรงหน้า ห่างไปไม่กี่ก้าว แต่เขาก็ไม่กล้าจะเข้าไปแตะเนื้อต้องตัวคนที่เขารัก เพราะหวั่นใจว่ายิ่งจะทำให้อาทิตย์ถอยห่างออกจากเขาไปมากกว่าเดิม...
...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก เขาตื๊ออาทิตย์มานานเป็นปีกว่าอาทิตย์จะ 'ยอม' เป็นของเขา อธิคมยังชมว่าความอดทนของเขาเป็นเลิศ คราวนี้เขาคงต้องตื๊ออีกครั้ง ดูซิว่าอาทิตย์จะใจอ่อนหรือเปล่า แต่คราวนี้มีเวลาไม่ถึงปี เวลาสั้นนัก มีเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น ก่อนจะที่อาวุธจะโดดเข้ามาแย่งอาทิตย์ไปจริงๆ...
...สามเดือน ทำไมเร็วเช่นนี้...

อาทิตย์เอื้อมมือไปหยิบรีโมทแล้วปิดโทรทัศน์ เขายอมรับว่าแม้จะใช้เวลาสองชั่วโมงดูภาพยนต์จบไปหนึ่งเรื่อง แต่เขาก็ไม่มีสมาธิ แทบจะจำเรื่องราวของภาพยนต์เรื่องที่ดูไม่ได้ ในใจรู้สึกว้าวุ่นสับสน นึกถึงแต่ภาพใบหน้าของคนที่มางอนง้อเขาอยู่ตลอดเวลา
สารวัตรธงรบเดินจากไปเงียบๆ ตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว อาทิตย์คิดว่าป่านนี้คงกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ในผับที่ไหนซักแห่ง หรือไม่ก็กำลังนั่งปรับทุกข์กับสารวัตรอธิคม แต่เมื่อเดินไปที่ประตูเพื่อมองดูจอภาพที่แสดงภาพจากกล้องวงจรปิดรอบๆ บ้านของอาวุธเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยก่อนเข้านอนก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นรถของนายตำรวจจอมตื๊อจอดอยู่หน้าบ้าน
อาทิตย์เปิดประตูออกไป เห็นธงรบนั่งอยู่บนขั้นบันใดหน้าบ้าน นายตำรวจหันมามองทันทีที่ได้ยินเสียง แล้วลุกขึ้นช้าๆ นัยน์ตาอ้อนวอน
“สารวัตร กลับไปซะเถอะ มานั่งทำไมอยู่ตรงนี้" อาทิตย์ทำเสียงอ่อนใจ
“จะให้พี่ไปไหน"
“ก็กลับบ้านไปสิ"
“ไม่อยากกลับ จะนั่งเฝ้าอาทิตย์อยู่อย่างนี้ล่ะ จนกว่าอาทิตย์จะยอมกลับ ให้ยุงกัดจนหน้าลายไปเลย"
“ผมไม่กลับไปกลับสารวัตรหรอก อย่าหวังเลย" อาทิตย์เสียงแข็ง
“พี่ไม่กล้าคิดหรอกว่าอาทิตย์จะกลับไปกับพี่" ธงรบยักไหล่ หน้าเศร้าซึม กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจังว่า "แต่ขอร้องว่าอย่าอยู่ที่นี่ได้ไหม อย่างน้อยก็กลับบ้านตัวเอง อย่าทำร้ายพี่ถึงขนาดนี้เลย อย่างน้อยก็อย่ามาอยู่กับอาวุธ จะให้พี่หายหน้าไปให้ไกล ห่างอาทิตย์ในรัศมีสิบกิโลเมตรก็ยังดีกว่ามาอยู่กับเพื่อนพี่"
“ผมจะอยู่ที่ไหนก็เรื่องของผม" อาทิตย์ตอบเสียงห้วน "ตามใจ อยากนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ ให้เจ้าของบ้านเขาไล่เองก็แล้วกัน"
อาทิตย์หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ปิดประตูเสียงดัง แล้วยืนพิงประตูด้วยความหนักใจ ภาพใบหน้าและแววตาเจ็บปวดของธงรบยังคงติดตาเขาอยู่ และเขาคิดว่า คืนนี้ทั้งคืนก็คงไม่จางหายไป
...คืนไหนๆ ก็คงไม่จาง...

อาทิตย์เดินเข้ามาในห้องทำงานก็พบว่ารชานนท์ยืนอยู่หน้าโต๊ะ กำลังค้นหาเอกสารบางอย่าง ทันทีที่เห็นอาทิตย์ รชานนท์ก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ ว่า
“ไง พ่อนกขมิ้นเหลืองอ่อน มาทำงานได้ซะที ยุ่งจะตายอยู่แล้ว เป็นเจ้าของบริษัทก็ไม่ใช่ว่าจะหยุดได้ตามใจนะ"
“แค่วันจันทร์วันเดียวเองนะนนท์" อาทิตย์ชกหัวไหล่เพื่อนเบาๆ
“อาทิตย์ นี่เราทำงานบริษัทโฆษณานะ ไม่ใช่ข้าราชการ เราหยุดเสาร์อาทิตย์และแถมด้วยวันจันทร์ไม่ได้นะอาตี๋" รชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "อีกอย่าง งานโฆษณาบัตรเครดิตที่คนนั้นเป็นนายแบบก็ยังไม่จบ เขายืนยันจะเอาสารวัตรธงรบอย่างเดียว"
“ถ้าเรื่องมากนักก็เปลี่ยนตัวนักแสดงซะเลย" อาทิตย์นำ้เสียงหงุดหงิด "แล้วนี่พากันเอารูปสารวัตรไปให้เขาดูทำไม"
“ตอนนั้นมันจวนตัว ลูกค้าก็ช่างเลือกไม่จบไม่สิ้น" รชานนท์ตอบ
"เปลี่ยนเสนอคนอื่นไปสิ บอกว่าเรามีนายแบบคนใหม่ที่ดีกว่าคนเก่า"
"ลูกค้าจะเอาคนนี้" รชานนท์เตือน "พอเสนอไปปุ๊บเขาเลือกปั๊บ ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เสน่ห์สารวัตรธงรบแรงมาก แรงจริงๆ ให้ตายสิ แล้วโฆษณาบัตรเครดิตอันนี้ทำกันเป็นซีรี่ย์เลยนะอาทิตย์ ได้หลายจ๊อบเลยล่ะ เงินไหลมาเทมา"
“เราจะไปคุยกับลูกค้าเอง"
“เขาคงยอมหรอก" รชานนท์เบ้ปาก
“ไม่ยอมก็ยกเลิก ให้เขาไปจ้างบริษัทอื่น เรื่องมากนัก"
“เฮ่ย ทำธุรกิจแบบนี้ได้ยังไง ป่นปี้หมดกันพอดี" รชานนท์โวยวาย
“นนท์" อาทิตย์เสียงเข้ม "เราไม่อยากยุ่งกับสารวัตรธงรบ"
“เฮ้อ อะไรนักหนา" รชานนท์ถอนหายใจเสียงดัง เดินตรงไปยังประตูห้องทำงานของเพื่อน
“นายไม่รู้อะไรไม่ต้องมาพูด"
“ก็เล่าให้ฟังบ้างสิ" รชานนท์หันหน้ากลับมา "เราเป็นเพื่อนนายนะอาทิตย์ เป็นเพื่อนกันมานานแล้วด้วย มีอะไรก็ปรึกษากันได้ หรือนายไม่อยากคุยอะไรกับเราแล้วหรือ"
“เปล่า" อาทิตย์พูดเบาๆ แล้วก้มหน้าอ่านเอกสาร รชานนท์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
...เราพูดไม่ได้นนท์ เรื่องของสารวัตรธงรบเราไม่รู้จะคุยยังไง เราเองก็กำลังสับสน ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน...
...หึงนะสิ หวงด้วย ไม่อยากแบ่งปันธงรบให้ใคร แม้แต่ให้อยู่หน้ากล้อง ถอดเสื้อโชว์หุ่น ทำตายั่วยวน เชิญชวนให้คนใช้บัตรเครดิตซื้อความสุขให้ชีวิตตามแนวคิดของโฆษณาที่วางเอาไว้ แค่คิดเขาก็ไม่ชอบใจแล้ว...
...ที่สำคัญ เขากลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เขายังจำเรื่องที่อธิคมเป็นนายแบบโฆษณาให้บริษัทคุณตฤณได้ ไม่ใช่สิ เป็นนายแบบโฆษณาให้พี่นุต่างหาก ตอนนั้นก็เหมือนกัน ลูกค้าจู้จี้เลือกนักแสดงมาก แต่พอพี่บั๊ดแอบเสนอผู้กองอธิคมไปก็ตอบตกลงทันที เขายังจำอัสนัยคนที่เลือกนายแบบได้ อัสนัยคือคนรักเก่าของอธิคม ลูกค้าตกลงเลือกนายแบบเพราะหลงไหลนายแบบ ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ลูกค้าเรื่องมากอยู่เป็นนานสองนาน แอบเสนอธงรบไปก็ตกลงทันที...
--- ๓๓ ---

[katawoot]

คนที่เคยเก่งเคยฉลาด แต่พอตกอยู่ในวังวนแห่งความรัก บางครั้งก็โง่และงี่เง่า ไม่เป็นตัวของตัวเอง อะไรที่ควรทำก็ไม่ทำ อะไรที่ไม่ควรทำแต่ก็ทำ เรื่องของความรัก มีใครไม่เคยงี่เง่าบ้าง???  และมีกี่คนที่ต้องมาเีสียใจภายหลัง??? ใครไม่เคยเสียใจเลยกับสิ่งที่ทำไปเพราะความรัก? มีตำราความรักหรือเปล่า? ใคร 'ดำเนินการ' ตามแบบฉบับแห่งความรักทุกอย่าง??

ธงรบ 34

หลังจากไปพักฟื้นอยู่ที่แพร่เป็นเวลานาน อธิคมก็ย้ายกลับมากรุงเทพฯ โดยมีคชานนท์น้องชายคนเก่งเป็นคนจัดการทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเดินทางและเรื่องงาน วันแรกที่อธิคมมาถึงกรุงเทพฯ ธงรบก็รีบมาหาเพื่อน พอเดินเข้ามาในห้องก็บ่นทันทีเรื่องความทุกข์ใจที่วันนี้ตามง้ออาทิตย์ไม่สำเร็จ
“คนอะไร ใจแข็งเป็นบ้า ส่งดอกไม้ให้ก็แล้ว อะไรก็แล้ว อาทิตย์ก็ยังทำเย็นชาเหมือนเดิม โกรธอะไรข้านักหนา จะไม่ไหวแล้วนะคม ข้าใกล้จะถอดใจแล้วนะเพื่อน" ธงรบทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ เพื่อน แล้วถอดรองเท้าเหวี่ยงไปข้างละทาง
“เฮ่ยๆ เอาไปเก็บดีๆ สิวะ" อธิคมชี้ไม้ชี้มือ "เดี๋ยวคุณนุด่า"
“อะไรกัน ทุกทีข้าก็ถอดรองเท้าแบบนี้" ธงรบโวยวาย
“ก็ทุกทีเอ็งมาหาข้าแล้วข้าก็อยู่คนเดียว ตัวคนเดียว แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมโว้ย" อธิคมทำเสียงดุ
“แกจะกลัวคุณนุไปถึงไหน" ธงรบเบ้ปาก เอนตัวลงนอน ไม่สนใจจะเดินไปเก็บรองเท้าให้เรียบร้อย
“ยังกับตัวเองไม่กลัวอาทิตย์"
“อย่าพูดชื่อนี้ให้ข้าได้ยิน" ธงรบกระแทกเสียง "ข้าช้ำใจ ได้ยินแล้วมันแสลงหู"
“เอ็งลองไปจ้างนักร้องดังๆ ให้ไปยืนร้องเพลงง้อหน้าห้องทำงานอาทิตย์สิวะ ท่าทางจะโรแมนติก อาทิตย์อาจจะใจอ่อน" อธิคมแนะนำ "เอาแบ้งค์ นิตินัยก็ได้ กำลังดัง ค่าตัวคงไม่แพงเท่าไหร่เพราะคุ้นเคยกับแกดี"
“แนะนำเข้าไป๊" ธงรบถอนหายใจแล้วแหงนหน้ามองเพดาน หางตามองเห็นอนุภาพเดินออกมาจากในห้องจึงทักชายหนุ่มแล้วขอทานอาหารเย็นด้วย
อนุภาพเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงเก็บรองเท้าที่วางอยู่คนละมุม อธิคมรีบฟ้องว่าเป็นรองเท้าของธงรบ
“ผมบอก มันก็ไม่เชื่อ" อธิคมคว้านิตยสารแล้วโยนใส่เพื่อน
“สารวัตร เดี๋ยวขาด" อนุภาพหันมาเตือน
“หนังสือของผมนะ" อธิคมเถียง
“ของใครก็เถอะ พอขาดแล้วก็ไม่ได้อ่านกันพอดี อะไรที่ขาดมันต่อติดยากนะครับ" อนุภาพอธิบาย
“กำลังกระเทียบกระเทียบผมอยู่หรือเปล่าคุณนุ" ธงรบพูดขึ้นมา "อยากจะว่าอะไรก็เชิญตามสบายเลยนะ เอาให้หนักๆ เลย ผมจะได้เจ็บให้ถึงใจ"
“ใครจะไปอยากซ้ำเติมสารวัตรล่ะครับ" อนุภาพหัวเราะเบาๆ แล้วปรายตาไปมองอธิคม "มีคนรอซ้ำเติมสารวัตรอยู่แล้ว"
“ไอ้คมมันซ้ำเติมผมอยู่เสมอ"
“ยังกับว่าเอ็งไม่เคยซ้ำเติมข้า รอให้ข้าแข็งแรงกว่านี้หน่อยเถอะ จะเตะเอ็งให้ดู ที่เอ็งเคยแกล้งข้าตอนนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาลข้ายังไม่ลืมเลยนะไอ้ธง"
“งั้นระหว่างที่เอ็งยังไม่แข็งยังไม่มีแรง ให้ข้าทำการบ้านแทนเอ็งดีไหมวะ" ธงรบกระชากเสียง
“ไอ้นี่ วอนโดนเตะ" อธิคมตะคอก ขยับตัวลุกขึ้นจะเตะเพื่อนทันใดแต่ก็ต้องทำหน้านิ่วร้องครางเพราะเจ็บแผลที่เพิ่งหาย
“สารวัตรอธิคม เดี๋ยวได้แผลปริหรอก" อนุภาพดุคนใจร้อนที่ขยับตัวโดยไม่ระมัดระวัง
“ขัากลัวเองจริงๆ เลยว่ะคม" ธงรบหัวเราะเบาๆ "แต่ข้ากลัวคุณนุมากกว่า"
“ผมไม่มีอะไรน่ากลัว" อนุภาพพูด
“ผมกลัวว่าคุณนุจะไม่ช่วยผม รู้หรือเปล่า คุณนุเป็นคนเดียวที่ผมคิดว่าจะช่วยผมได้มากที่สุด แต่คุณนุก็ใจร้าย ยืนมองผมกำลังจะถูกประหาร ทั้งที่มีประกาศิตสั่งเป็นสั่งตายได้" ธงรบทำเสียงน้อยใจ
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ" อนุภาพอมยิ้ม
“อย่ามาพูดกับแฟนข้าแบบนี้นะไอ้เสากระโดง" อธิคมพูดแทรกขึ้นทันที
อนุภาพส่ายหน้า เห็นว่าท่าทางคุยกันสามคนแบบนี้ไม่ดีแน่เพราะอธิคมคอยขัดคอเพื่อนอยู่ร่ำไป ส่วนธงรบก็เอาแต่ยั่วยุอีกฝ่าย
...เขาอยากจะช่วยธงรบจะแย่ แต่ตอนนี้เขาคิดว่าธงรบกำลังมีใครบางคนพยายาม 'ช่วย' อยู่ และท่าทางคงใกล้จะสำเร็จ จากที่เห็น ธงรบเป็นเอามาก และมีแนวโน้วว่าจะยอมลงหลักปักฐานกับอาทิตย์...
อนุภาพเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอุ่นอาหาร หูก็ฟังเพื่อนสองคนคุยกันไปเถียงกันไป อธิคมจะกลับไปทำงานอาทิตย์หน้า คราวนี้ไม่ใช่ทำงานด้านปราบปราม เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบที่ผ่านมา อธิคมสัญญากับเขาไว้ว่าจะลดความเสี่ยงในการทำงานจึงเปลี่ยนมาทำงานด้านสอบสวนแทน แต่เขารู้ว่ายังไงอธิคมก็คงแอบออกไป 'วิ่งไล่จับโจรผู้ร้าย' อย่างไม่ต้องสงสัย
“คุณนุ เย็นวันอาทิตย์ เอ๊ย เย็นวันสุดท้ายของสัปดาห์นี้เราไปดูหนังกันนะครับ" อธิคมตะโกนตามมา
“ข้าไปด้วย ข้าไม่มีอะไรทำ ไม่อยากอยู่คนเดียว" ธงรบรีบแทรก
“เอ็งจะไปทำไมวะ คนเขาจะไปกันสองต่อสอง เกะกะ" อธิคมเสียงห้วน
“แล้วแกจะให้ข้าทำยังไง" ธงรบโอดครวญ "ข้าอยู่คนเดียวมานานแล้วนะโว้ย"
“เอ็งก็ไปจอดรถเฝ้าอาตี๋ของเอ็งที่หน้าบ้านคุณชายมิสเตอร์เพอร์เฟคสิ" อธิคมหัวเราะ

ศรุตเดินเข้าไปในผับ The Vanity เมื่อเวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง สายตาจับอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ที่ชอบนั่งอยู่ด้านในสุดหน้าเคาท์เตอร์บาร์ เขาไม่เห็นธงรบมาที่นี่นานแล้ว ความจริงเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ว่าธงรบจะมาเที่ยวผับหรือไม่มา อธิคมต่างหากที่เขาสนใจ อธิคมคือคนที่เขาอยากพบ ตอนนี้อธิคมย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วและคงชวนเพื่อนคู่หูออกเที่ยวกลางคืนบ้าง แต่คืนนี้เขามีจุดประสงค์บางอย่าง เขาต้องการพบธงรบ
ธงรบเป็นเพียงเครื่องมือของเขา
“เจอคนโดนแฟนทิ้งอีกแล้ว" ศรุตยืนหน้าเข้าไปกระซิบธงรบแต่ฝ่ายนั้นไม่หันมามอง ทำเป็นไม่รับรู้ว่าได้ยินเสียง มือยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ
“สารวัตรใช้เวลาคิดเรื่องนั้นนานมากเลยนะครับ" ศรุตเอียงหน้าพูดกับธงรบ "หรือว่าสารวัตรลืมไปแล้วว่าผมเคยเสนออะไรไป"
ธงรบวางแก้วเหล้าบนโต๊ะ แล้วเทเหล้าในขวดเติมลงไปในแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะหันมาทำหน้าเรียบเฉยกับศรุตแล้วทวนข้อเสนอที่เคยได้รับ
“แต่พี่ไม่กลัวหรอก อยากทำก็ทำไป พี่ไม่สนแล้ว จะเป็นยังไงก็ช่าง" ธงรบยักไหล่
“แสดงว่าสารวัตรปลงแล้ว" ศรุตหัวเราะ "เอ หรือเพราะว่ามันเป็นแค่รูปภาพ ไม่ใช่คลิป"
“ศรุต" คราวนี้ธงรบเรียกอีกฝ่ายเสียงห้วน
“ทำไมครับ ไม่คิดว่าผมจะมีอะไรอย่างที่สารวัตรมีหรือ สารวัตรก็รู้ว่าผมเป็นคนชอบเล่นกับกล้อง" ศรุตหัวเราะหยันๆ
“พี่จะบอกอาทิตย์ว่ามันเป็นเรื่องเก่าก่อนที่จะเป็นแฟนกัน ก็รู้ว่าพี่ฟันใครมาหลายคน จะมีคลิปกับทางผ่านมาบ้างจะเป็นไรไป"
“"คิดหรือว่าอาทิตย์จะเชื่อ รู้ไหม ปากตัวเองนั่นน่ะ พูดอะไรออกไปเขาไม่มีวันจะเชื่อหรอก ต้องให้คนอื่นคอนเฟิร์ม อาทิตย์ถึงจะยอมฟัง สารวัตรไม่เหลือเครดิตอะไรแล้ว ยอมรับซะเถอะ และถ้าผมยืนยัน ธีรยุทธยืนยัน โตโต้ยืนยัน"
"ศรุต" ธงรบแทบจะยื่นมือไปบีบคออีกฝ่าย ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกว่าศรุตที่ซ่อนความร้ายกาจจากไว้ภายใต้บุคลิกเยือกเย็นอารมณ์ดีมาตลอดความจริงแล้วร้ายกว่ากษิดิษฐ์ยิ่งนัก รายนั้นร้ายแบบไม่ปิดบัง โผงผาง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม รู้สึกอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น แต่ศรุตนั้นร้ายลึก เดาใจยาก
"หากสารวัตรยอมเป็นของผมหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ผมจะไปสารภาพกับอาทิตย์ว่าเป็นคนแอบถ่ายคลิบตอนที่เราพบกันครั้งแรกและครั้งเดียว จากนั้นก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย"
"จะแบล็คเมล์กันหรือ" ธงรบกระชากเสียง
"พูดให้ดีๆ นะ ใครเป็นคนแบล็คเมล์ใคร ใครเป็นคนหาเรื่องใส่ตัว ก็ตัวเองนั่นล่ะ" ศรุตพูดเสียงห้วน "สารวัตรธงรบครับ ทางพุทธเขาเรียกว่า กรรมตามสนอง เคยสนใจเรื่องศาสนาหรือเปล่า ว่าไง จะตกลงหรือไม่ อาทิตย์แลกอาทิตย์ หนึ่งอาทิตย์กับผม แลกกับไม่เสียอาทิตย์ไป"
“ไม่" ธงรบตอบห้วนๆ
“พี่คงไม่รู้ว่าผมเจ็บใจแค่ไหนที่รู้ว่าพี่คมพยายามกำจัดผมไม่ให้ขวางทางรักตัวเองกับอนุภาพด้วยการส่งเพื่อนให้มาจีบผมแล้วถ่ายคลิปเอาไว้ บีบให้ผมกลัวว่าพี่จะเอาคลิปไปให้พี่คมดูเพื่อจะได้หาว่าผมทำตัวเหลวแหลกไม่เหมาะกับที่จะมาเป็นแฟนของเขา" ศรุตเปลี่ยนน้ำเสียง
“พี่ลบทิ้งไปแล้ว" ธงรบพูด
“ถ้าคุณนุรู้ว่าแฟนตัวเองกับเพื่อนรักของแฟนทำกับผมแบบนี้...”
“ศรุต" ธงรบเรียกชื่ออีกฝ่าย ตาลุกวาบ แสดงท่าทางให้รู้ว่าตัวเองกำลังเริ่มโกรธจะทนไม่ไหวแล้ว
“ผมแค่อยากจะได้ความทรงจำ" ศรุตเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนลง ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ตาเหม่อมองออกไปเบื้องหน้า "ผมอยากจะใช้เวลากับสารวัตร อย่างน้อยผมจะได้มีอะไรดีๆ ให้จดจำบ้าง"
ธงรบถอนหายใจ หรี่ตามองศรุตอย่างประเมินท่าที ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะมาไม้ไหน "บังคับให้ไปนอนด้วยแบบนี้หรือจะเรียกว่ามีเวลาดีๆ ด้วยกัน ข่มขู่ คุกคามทางเพศตำรวจ พี่จะจับไปโรงพักตอนนี้ก็ยังได้นะ"
“พี่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกผมเลย พี่คมก็ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกผม พี่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้ง" ศรุตหันมามองธงรบด้วยสายตาเจ็บปวด
“เราแค่สนุกกัน"
“พี่สนุก แต่คนอื่นไม่สนุก โดยเฉพาะตอนที่เขาโดนตัดสัมพันธ์" ศรุตเสียงขื่น "และตอนนี้ ผมยิ่งรู้สึกไม่สนุก กลับรู้สึกสมเพธตัวเองด้วยซ้ำที่ต้องมาใช้วิธีนี้เพื่อที่จะได้มีอะไรกับพี่ เพียงแค่จะได้จดจำช่วงเวลาสุดท้ายด้วยกัน"
“ศรุตก็รูปร่างหน้าตาดี จะหาใครที่ไหนก็ได้"
“ผมไม่ได้คบคนแค่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียว" ศรุตเถียง
...งั้นก็ที่ขนาดและลีลาหรือไง ตอนนั้นยังบอกเลยว่าติดใจขนาดและลีลาของเขา ศรุตนี่จะเอายังไงกันแน่...
“พี่ธง ทิ้งความทรงจำให้ผมแค่ครั้งเดียวได้ไหม ผมไม่เรียกร้องเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว แค่คืนเดียวก็ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับพี่อีก พี่ไม่สึกหรออะไรนี่"
“พี่ทำไม่ได้หรอก" ธงรบส่ายหน้า "พี่มีแฟนแล้ว พี่รักอาทิตย์" ธงรบเสียงแข็ง "ครั้งล่าสุดกับคนอื่นของพี่จบไปแล้ว"
“อาทิตย์จะไม่มีวันรู้เลย ผมจะไม่บอกอาทิตย์ ไม่บอกใครทั้งสิ้น ถ้าพี่ไม่เชื่อ ผมจะให้พี่ถ่ายคลิปเฉพาะเห็นหน้าตาผม จะให้ชัดยังไงก็ได้ ถ้าผมผิดสัญญาพี่เอาไปลงอินเตอร์เน็ตเผยแพร่ยังไงก็ได้ ชื่อเสียงผมจะป่นปี้ยังไงก็ได้"
“พี่ไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก จะมีประโยชน์อะไร" ธงรบส่ายหน้า "ศรุต อย่ามายุ่งกับพี่เลย จบแล้วก็จบไปเถอะ พี่บอกแล้วไงว่าพี่รักอาทิตย์ พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับใครอีก"
“พี่ก็พูดได้ เพราะพี่เกลียดผม" ศรุตส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
“กับคนอื่นพี่ก็จะพูด แค่นี้ก็ยุ่งยากพอแล้ว พี่ไม่อยากให้อะไรมันเลวร้ายไปกว่านี้ ปล่อยพี่ไปเถอะ ปล่อยให้พี่มีความรักดีๆ กับใครซักคน" ธงรบพูดเสียงเข้มแล้วผละจากเคาท์เตอร์บาร์ ก่อนจะหันมาพูดกับศรุตเป็นประโยคสุดท้ายว่า "อ้อ จ่ายค่าเหล้าให้ด้วยนะ"
ศรุตยืนนิ่ง หรี่ตามองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินหายไปในกลุ่มคนกลางผับที่เปิดไฟสลัวๆ มือของชายหนุ่มกำโทรศัพท์แน่น ฟันขบกันจนเกร็งไปถึงต้นคอ ธงรบปฏิเสธเขาอย่างไม่ใยดี ตาแข็งกร้าวอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ศรุตไม่เคยนึกเลยว่าคนอย่างธงรบจะกลับกลายมาเป็นแบบนี้ได้
มือที่กำลังโทรศัพท์แน่นเริ่มคลายออก ก่อนจะยกขึ้นมากดหมายเลขที่เขาจำได้ขึ้นใจเพราะเป็นหมายเลขที่จำง่ายมาก เสียงเรียกดังขึ้นเพียงสามครั้งปลายสายก็รับโทรศัพท์ด้วยเสียงราบเรียบ ศรุตสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วพูดกับคนที่เขาโทรศัพท์หาด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่นเครือ
“คุณชนะแล้ว สารวัตรไม่ยอมรับข้อเสนอ อย่าลืมที่สัญญากันไว้ล่ะ"

อธิคมไปทำงานวันแรกหลังจากหยุดพักรักษาตัวจากอาการบาดเจ็บไปนาน เมื่อถึงที่ทำงาน เขาเดินเข้าไปคุยกับธงรบซึ่งนั่งหน้ามุ่ยอยู่หลังโต๊ะทำงานที่สะอาดสะอ้านแทบจะไม่มีเอกสารใดๆ วางอยู่บนโต๊ะ
"มีคนบอกว่าเอ็งเป็นผีดิบมาได้หลายอาทิตย์ เอ๊ย หลายสัปดาห์แล้ว ทำงานทำการบ้างสิวะ จะได้ลืมอาตี๋ตะวันแดง" อธิคมยกมือขึ้นเท้าสะเอว เอียงหน้ามองเพื่อน
"หุบปาก" ธงรบพูดห้วนๆ
"ออกไปปราบปรามผู้ร้ายกับข้าเถอะ ไปจับเด็กมั่วยากัน ข้าไม่อยากกลับมาแล้วได้ยินข่าวตำรวจฆ่าตัวตายในห้องทำงานเพราะพิษรักเป็นเหตุ"
"คุณนุไม่ว่าเอาหรือไง ไหนบอกว่าจะเปลี่ยนมาทำงานสอบสวน ไม่ใช่ปราบปราม"
"แค่ไปจับวัยรุ่นมั่วสุมเสพยา งานอนุบาล ทำแก้เบื่อ" อธิคมยักไหล่ "แต่ถ้าคุณนุไม่รู้ก็ไม่โดนว่า เอ็งอย่าปากโป้งก็แล้วกัน"
ธงรบถอนหายใจพร้อมกับลุกขึ้นอย่างเนือยๆ เอื้อมมือไปหยิบหมวกขึ้นมาสวมแล้วเดินออกจากห้องนำหน้าอธิคมไปช้าๆ โดยมีเพื่อนเดินตามและล้อเลียนว่าพาผีดิบออกจากโลงตอนกลางวัน
"เอ็งก็ไม่ต่างจากข้าหรอกคม ตอนเอ็งโดนคุณนุทิ้ง ข้าว่าเอ็งยิ่งหนักกว่าข้าเสียอีก" ธงรบหันมาทำตาขวางใส่เพื่อนที่เอาแต่ล้อเลียน
"แต่ข้าก็กลับมาครองรักกับคุณะได้แล้วนะโว้ย หนำซ้ำยังหวานแหววกว่าเดิมอีก" อธิคมหัวเราะ "เอ็งอยากคืนดีกับอาทิตย์ก็ลองถูกยิงบ้างสิ เผื่ออาตี๋เบ็นซ์ดำจะใจอ่อน"
"ขอบใจสำหรับคำแนะนำอันสร้างสรรค์ของเอ็ง" ธงรบกระแทกเสียง "ข้าไม่ยอมเสียอาตี๋หรอก ยังไงๆ ข้าก็จะเอาอาทิตย์มากกกอดให้ได้ ข้าจะเปลี่ยนอาทิตย์ จะเปลี่ยนให้อาทิตย์เป็นฝ่าย...เป็นของข้าโดยสิ้นเชิง"
"หมายความว่ายังไงวะ" อธิคมเลิกเอียงหน้าถาม
"หมายความว่ายังไงเอ็งอย่ารู้เลย" ธงรบโบกมือแล้วเร่งฝีเท้าตรงไปด้านหน้าสถานีตำรวจพลางบอกตัวเองว่าการทำงานคงพอช่วยเขาให้ลืมเรื่องอาทิตย์ไปได้สักพัก หากไปทำอย่างอื่น บางทีความคิดดีๆ อาจจะแวบเข้ามาหัว เกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขายอมห่างอาทิตย์บ้างเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างได้คิดอะไรเงียบๆ ตอนนี้ขอพักยกกับอาทิตย์สักหน่อย รอเวลาที่จะกลับไปรุกหนักอีกครั้ง

[katawoot]

ต่อ

“หยุด นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกก้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้” ธงรบสั่งเสียงเข้ม มือยกปืนเล็งเข้าไปในห้องแคบซึ่งมีเด็กหนุ่มสองคนกำลังนั่งอยู่
“ไอ้เสาธง” อธิคมหันไปทำเสียงดุใส่เพื่อนคู่หู
“ลุกขึ้นสิวะ” ธงรบไม่สนใจอธิคมที่ทำตาขวาง ตวาดเสียงดุใส่เด็กวัยรุ่นทั้งสองคนที่ตกใจสุดขีดและลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาราวจะหาทางหนี แต่ตำรวจในเครื่องแบบร่างสูงใหญ่สองนายยืนขวางประตูของห้องเล็กๆ บนชั้นสองของทาวน์เฮาส์เอาไว้ หมดทางออกเพราะหน้าต่างห้องนอนติดเหล็กดัดแน่นหนา ทางออกทางเดียวคือประตูห้อง
“อืม” ธงรบทำเสียงในลำคอเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองยืนขึ้นเต็มตัวหันไปหันมาจึงลดปืนลงแล้วเดินส่ายอาดๆ ไปยังวัยรุ่นทั้งสอง “ยังเด็กอยู่เลยไอ้หนูเอ๊ย คิดยังไงวะถึงริอ่านอั๊พยา”
“ผมเปล่า” เด็กหนุ่มผิวขาวตาตี่ในชุดนักศึกษาส่ายหน้า
“งั้นกำลังทำการบ้านกันงั้นสิ” ธงรบตะคอก “ปากแข็ง เดี๋๋ยวโดน”
“คุณตำรวจครับ อย่าจับผมเลยนะครับ ปล่อยผมไปเถอะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่...” เด็กหนุ่มอีกคนที่หน้าเด็กแต่ตัวใหญ่กว่าเพื่อนพูดขึ้น
“แค่เอามาวางไว้บนโต๊ะ” ธงรบก้มลองมองบนโต๊ะ พลันเด็กหนุ่มหลบฉาก วิ่งตรงไปที่ประตูห้องเมื่อเห็นอธิคมลดปืนลงและหันไปมองด้านข้าง แต่ธงรบไวกว่า ยื่นมือไปคว้าเสื้อของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้แล้วกระชากกลับจนคนที่กำลังจะหนีเซเกือบล้ม เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาถือโอกาสวิ่งบ้าง แต่ธงรบใช้แขนอีกข้างเข้าขวางและรัดเอวเอาไว้ได้
“เฮ่ย ช่วยหน่อยสิวะ” ธงรบตะโกนเรียกเพื่อน อธิคมก้าวยาวๆ สองก้าวก็ถึงตัว เอื้อมมือแข็งแรงบีบไหล่เด็กหนุ่มตัวโตเอาไว้จนฝ่ายนั้นร้องเสียงหลง
“ยังใส่ข้าสั้นอยู่เลย ริอ่านทำสิ่งไม่ดี นั่งลง” อธิคมตวาด
“จะดิ้นทำไมวะ” ธงรบตวาดอีกคนบ้างเพราะนักศึกษาหนุ่มที่โดนธงรบรัดเอวเอาแต่ดิ้น “เดี๋ยวจับกดซะนี่ หนอยแน่ะ ทำเป็นเก่ง ตัวแค่นี้ คิดว่าจะหนีรอดเร๊อะ เดี๋ยวพ่อจับหักคอซะนี่” ธงรบทำเสียงเข้ม แต่นัยน์ตาวิบวับ ยิ่งนักศึกษาหนุ่มดิ้น เขายิ่งรัดตัวเอาไว้แน่นกว่าเดิม อธิคมคว้าคอเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วดึงออกจากอ้อมแขนของธงรบ ตำรวจคนที่พยายามควบคุมตัวผู้ต้องหากลับไม่ยอมปล่อย
“ไอ้ธง น้อยๆ หน่อย จะเกินไปแล้ว” อธิคมเตือนเพื่อน แล้วกระชากตัวเด็กหนุ่ม ผลักให้ลงไปนั่งอยู่กับอีกคน แล้วยกมือขึ้นชี้หน้าทั้งสองท่าทางเอาเรื่อง
“ถ้าคิดหนีอีก ทีนี้โดนเตะกระอักแน่ อยากลองดีหรือไง” อธิคมเสียงห้วน “เราน่ะ อยู่ชั้นใหน”
“ม. 6 ครับ” เด็กหนุ่มตัวโตในชุดนักเรียนมัธยมปลายตอบเสียงอ่อย
“สอบตกกี่ปีวะ ทำไมตัวโตขนาดนี้ ม. 6 ตัวใหญน่า...” ธงรบพูดขึ้นแต่โดนอธิคมแทรกอีกครั้งด้วยการสั่งว่า
“ธงรบ เอาตัวไปโรงพัก”
“เดี๋ยวสิ ขอสอบสวนก่อน เอ็งไปรอข้างล่าง” ธงรบส่ายหน้า
“ไอ้ธง” อธิคมเสียงห้วน
“บังอาจคิดจะหนี ต้องสอบและสวนให้หนักๆ”
“คุณตำรวจครับ ผมขอโทษ อย่านะครับ ผมกลัวแล้ว อย่าซ้อมผมเลย” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนยกมือไหว้
“ใครว่าจะซ้อม” ธงรบพึมพำเสียงเบาแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงดุ “เราน่ะอายุกี่ปีแล้ว ไหนเอาบัตรมาดูซิ”
“เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาถึงวะ” อธิคมบ่น หันไปมองประตู
“18 พอดี๊พอดี โชคเข้าข้าง” ธงรบมองบัตรประจำตัวประชาชนของเด็กหนุ่ม
“ไอ้ธง อย่านะโว๊ย เดี๋ยวข้าเตะตายชัก” อธิคมขมวดคิ้วใส่เพื่อน
“เราเล่นบนตำรวจดีตำรวจเลวไม่ได้หรือวะคม” ธงรบยักคิ้ว
“ดาบโชคมาถึงให้เอาขึ้นรถไปโรงพักเลย แล้วติดต่อผู้ปกครองเด็ก” อธิคมสั่งการ “ส่วนเรื่องเล่นบทบาทตำรวจดีตำรวจเลวไม่ต้องเล่นก็ได้ เอ็งมันไม่ต้องเล่นก็เลว ผู้ต้องหาก็ไม่เว้น ยังเด็กกันอยู่เลย จะร้องไห้ขี้มูกโป่งกันอยู่แล้ว”
“18ปีแล้วนะเพื่อน” ธงรบหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปหาเด็กหนุ่มทั้งสอง สั่งให้ลุกขึ้น แล้วทำหน้าเข้ม ก่อนจะพูดว่า “อย่าคิดจะหนีเด็ดขาด ทำตัวดีๆ ให้ถูกใจแล้วสารวัตรจะเมตตา หน้าตาคล้ายกันเป็นพี่น้องกันหรือเปล่านี่”
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มทั้งสองตอบพร้อมกัน
“รู้ไหมว่ายาอีมันไม่ดี อั๊พเข้าไปแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ เกิดนั่นกันขึ้นมาจะว่ายังไง ถ้าเป็นผู้หญิงก็ท้อง ถ้าเป็นผู้ชายก็เสี่ยงเป็นโรคเอดส์ ทำอะไรต้องคิดไตร่ตรองให้ดี ยังเรียนหนังสือกันอยู่ เดี๋ยวก็เสียอนาคต”
อธิคมหันไปมองธงรบที่กำลังสั่งสอนเด็กหนุ่มทั้งสองแล้วส่ายหน้าช้าๆ พลางก้มลงเก็บของกลางแล้วจึงเดินไปที่ประตูห้องเพราะได้ยินเสียงของลูกน้องซึ่งตามมาสมทบ ดาบตำรวจตรีโชคชัยเดินเข้ามาในห้องและรายงานอธิคมถึงผลการปฏิบัติงานก่อนจะรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้นำเด็กหนุ่มทั้งสองคนกลับไปยังสถานีตำรวจ
“รถเต็มเอี๊ยดเลยครับสารวัตร อัดแน่นกันเป็นปลากระป๋อง ถ้าเอาสองคนนี้เพิ่มเข้าไปอีกคงหายใจกันไม่ออกแน่ๆ” ดาบตำรวจตรีโชคชัยตอบ
“หมู่บ้านนี้มันหมู่บ้านเสพยาเสพติดหรือไงวะ” อธิคมส่ายหน้า “แค่ไม่กี่หลังก็จับวัยรุ่นมั่วยาได้เป็นสิบๆ”
“แล้วสารวัตรเจอสองคนนี้ได้ยังไงครับ สายของเราไม่ได้รายงานเลยว่ามีหลังนี้ด้วย” โชคชัยถาม
“คนขายของชำแอบกระซิบ” อธิคมตอบแล้วสั่งการว่า “ดาบ ให้คนหาข่าวเพิ่ม ต้องมีอีกเยอะแน่ คราวนี้เอารถหกล้อมาเลย จับให้หมด”
“สองคนนี้เอาขึ้นรถสารวัตรไปก็ได้ เดี๋ยวจัดการเอง” ธงรบพูดขึ้น แล้วปรายตาไปมองเด็กหนุ่มสองคนที่ยืนคอตกอยู่ข้างๆ
“ยังไงเรียกผู้ปกครองเขามาก่อน” อธิคมสั่งธงรบ แล้วเดินออกจากห้อง
“อ้าวเดินสิไอ้หนู ยังไม่ได้อัพยาก็เลยหมดแรงหรือไง โชคดีนะสารวัตรมาจับซะก่อน ถ้ามาตอนอัพยากันแล้วล่ะน้องเอ๊ย ไม่อยากจะจินตนาการ” ธงรบพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
 
สถานีตำรวจเต็มไปด้วยความโกลาหลเพราะหน่วยปราบปรามยาเสพติดจับผู้ต้องหาเสพยาได้มากกว่าสิบคน ขณะนี้ญาติและผู้ปกครองของผู้ต้องหาต่างก็ออกันอยู่กลางห้องส่งเสียงฟังไม่ได้สรรพ ที่สำคัญ สองคนในจำนวนนั้นเป็นลูกชายของคนใหญ่คนโต โชคดีที่สื่อมวลชนยังไม่ได้มาทำข่าว อธิคมถอนหายใจหนักๆ ละสายตาจากภาพที่กำลังมองอยู่แล้วหันกลับมามองหน้ายิ้มๆ ของธงรบซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า
“นี่ข้าจะต้องนำลูกน้องออกวิ่งไล่จับเด็กวัยรุ่นมั่วยาอีกกี่รอบวะเนี่ย”
“ก็คงอีกซักพัก ตอนนี้ตำรวจกำลังประชาสัมพันธ์ตัวเอง” ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ดีเสียอีก ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องเสี่ยงตาย งานสบายๆ”
“ของชอบเอ็งนะสิ” อธิคมเบ้ปาก “ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้วนะธง”
“แกเลือกทำเองและชวนข้าออกไปเองนะเพื่อน อยากไปสัญญาคุณนุทำไมว่าจะไม่ทำงานเสี่ยงตาย แต่ข้าว่าก็ดีนะ เปลี่ยนจากฝ่ายปราบปรามมาเป็นฝ่ายสืบสวนสอบสวน แล้วก็รับจ๊อบพิเศษไล่จับปาร์ตี้ เหมาะกับงานของตำรวจแมวเหมียวอย่างเอ็ง”
“ปากไม่ดี เดี๋ยวโดนพ่อซัดซักหมัดหรอก” อธิคมเงื้อมือขึ้นตั้งท่า
“อ๊ะๆ อย่านะโว้ยคม จำไม่ได้หรือว่าถูกห้ามใช้กำลังตัดสินปัญหา” ธงรบแกล้งทำท่าหลบก่อนจะหัวเราะลั่นเพราะชอบใจที่ได้ 'กัด' เพื่อน
“ข้าจะทำคดีฆาตรกรรมเสี่ยพิศาล” อธิคมพูดขึ้น
“เฮ่ย งานหนักนะโว้ย” ธงรบอุทาน “คุณนุจะอนุญาตหรือวะ”
“คุณนุไม่ใช่ผู้กำกับ ข้ารับคำสั่งจากพลตำรวจโทวิโรจน์ ผู้บังคับบัญชาโดยตรงเท่านั้น” อธิคมเสียงกร้าว
“เชื่อแล้วว่ะเพื่อน ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้นก็ได้” ธงรบพยักหน้า
“แต่เอ็งอย่าไปปากบอนเด็ดขาด”
“ครับผม ไม่กลัว แต่ไม่ให้บอก” ธงรบยกมือขึ้นวันทยหัตถ์ทำท่าล้อเลียนอธิคม แล้วหันไปมองเหตุการณ์ในห้องสอบสวนเมื่อเห็นร้อยเวรกำลังรับหน้าผู้ปกครองของเด็กหนุ่มที่เขากับธงรบจับมาข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง
“ไม่น่าเชื่อว่าเป็นลูกชายของคุณประสิทธิ์ นี่ถ้านักข่าวรู้ว่าลูกชายรองประธานวุฒิสภาเสพยาคงดังไปทั้งประเทศ แล้วเขาจะรู้ไหมวะเนี่ยว่าลูกชายกำลังจะอัพยาอีกับเพื่อนรุ่นน้องที่เรียนมัธยม”
“ไอ้ธง อย่านะโว้ย เด็กยังไม่ยี่สิบปีด้วยซ้ำ ที่สำคัญ เป็นผู้ต้องหา”
“เด็กมันอ่อยข้าด้วยว่ะ ตอนนั่งกันมาในรถ สายตานี่แพรวพราวใช่ย่อย คนหัวเกรียนไม่เท่าไหร่ แต่คนตาตี่นี่สิ...”
“สายตาเอ็งสิแพรวพราว” อธิคมตะคอกเสียงเบา “นี่ยังไม่เข็ดอีก เรื่องของภานุวัฒน์เอ็งยังจัดการไม่ได้ เรื่องธีรยุทธอีก เรื่องโตโต้ เรื่องสารพัดเรื่อง มันกำลังจะรัดคอเอ็งให้ขาดใจตาย”
“ข้าถือคติ เหนื่อยนักก็พักร้อนซะหน่อย” ธงรบยักไหล่ “พอสบายใจแล้วค่อยไปลุยแก้ปัญหาต่อ”
“ถ้ามีปัญหา ข้าไม่ช่วยเอ็งอีกแล้ว” อธิคมส่ายหน้าแล้วผละไป ทิ้งให้ธงรบยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า
“เอ็งเป็นเพื่อนข้า ยังไงๆ ก็ทิ้งกันไม่ได้หรอกคม พอเคี้ยวหมากฝรั่งรสมิ้นต์ให้หายเหงาปากแล้ว ข้าจะไปเคี้ยวกระดูกพ่อตะวันรอนของข้าต่อ” ธงรบพูดคึกคะนอง แต่น้ำเสียงและหน้าตาไม่ไปกับคำพูด อธิคมมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเพราะชักจะรู้สึกว่าอารมณ์ของเพื่อนรักขึ้นลงไม่คงที่ เขากลัวอย่างเดียวว่าธงรบจะปลงและย้อมแพ้ในที่สุดหากภารกิจงอนง้อขอคืนดีอาทิตย์ยืดเยื้อนานเกินไป
...ตอนนี้ธงรบท่าทางเป็นเอามาก คนไม่เคยมีความรักก็แบบนี้ล่ะน๊า...

*** 34***
"ธงรบก็คือธงรบ"

[katawoot]

ธงรบ - 35

เมื่อถึงเวลาออกเวร ธงรบชวนอธิคมไปหาอะไรดื่มโดยให้เหตุผลว่าไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วแต่อธิคมปฏิเสธเพราะต้องแวะซื้อของให้อนุภาพ
"คุณนุบอกว่าห้ามเถลไถล" อธิคมพูด
"ไอ้คนกลัวเมีย" ธงรบเบ้ปากใส่เพื่อน
"เอ็งไม่กลัวงั้นสิ"
"ข้าไม่มีเมียโว้ย" ธงรบเสียงห้วนก่อนจะเหยียดปากแล้วทำเสียงเย้ยหยันว่า "ตอนนี้ข้าโสดสนิท"
"เอ๊ะ หรือว่าอาทิตย์เป็นผัวเอ็ง"
"ไอ้บ้า ไอ้...ไอ้..." ธงรบโวยวาย ยกเท้าขึ้นจะเตะเพื่อน
"ก็เอ็งบอกว่าไม่มีเมีย งั้นอาทิตย์เป็นอะไรกับเอ็ง"
"ไม่ได้ยินหรือไงที่ข้าพูดว่าตอนนี้โสดสนิท ข้าหมายความว่าตอนนี้อาทิตย์เป็นของไอ้วุธ"
"เอหรือว่าไอ้วุธมันเปลี่ยนสเป็ค อาทิตย์รักคุณนุนี่หว่า ไหงกลายมาเป็น..." อธิคมหรี่ตา ทำท่าคิด
"อาทิตย์เปลี่ยนขั้วแล้ว"
"จริงเร๊อ แล้วทำไมยังรักคุณนุไม่เลิก" อธิคมทำเสียงไม่เชื่อ
"เอ็งเลิกวิเคราะห์จิตใจอาทิตย์ให้ข้าฟังซะที คนอะไรเข้าใจยากฉิบหาย ทำเหมือนรัก ทำเหมือนเกลียด ทำเหมือนไม่แยแส ทำเหมือนหึงหวง เฮ้อ เอายังไงกันแน่" ธงรบถอนหายใจเสียงดัง
"แต่ที่แน่ๆ ทิ้งเอ็งไปแล้ว ข้าว่าเสร็จไอ้วุธแล้วแน่ๆ คำถามก็คือว่ากี่ครั้งๆ" อธิคมพยักหน้า
"ไอ้คม เอ็งนะเอ็ง" ธงรบชี้หน้า "ตกลงเอ็งเป็นเพื่อนข้าหรือเปล่า เอ็งจะช่วยข้าไหม เอ็งจะช่วยข้าแย่งอาทิตย์จากไอ้วุธไหม ทำยังไงไอ้วุธมันจะเป็นมารร้ายในสายตาอาทิตย์วะ"
"คุณชายอาวุธกับคุณชายอาทิตย์ ก็ฟังดูคล้องจองเหมาะสมกันดี"
"หุบปากซะที ไม่ช่วยก็ไม่ต้องมาซ้ำเติม" ธงรบตะคอก
"ช่วยสิวะ แหมทำเป็นงอน ล้อเล่นนิดเดียว ตอนเอ็งทำกับข้าไว้ตอนเจ็บทำเป็นลืม" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน
"เอ็งได้ยินด้วยหรือ"
"ได้ยินสิ ได้ยินทุกคำแต่ข้าพูดไม่ไหวด่าเอ็งไม่ได้ อยากลุกขึ้นมาเตะเอ็งจะแย่แต่ก็ขยับไม่ได้"
"ทำยังไงวะคม ทำยังไงอาทิตย์จะแยกจากไอ้วุธ" ธงรบพูดเสียงอ่อนระโหยโรยแรง ท่าทางหนักใจ
"ก็เห็นแยกกันอยู่ ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ"
"แต่ศุกร์เสาร์อาทิตย์ พ่อตี๋น้อยของข้าก็ไปขลุกอยู่กับมันที่คฤหาสน์ริมแม่น้ำเจ้าพระยาไม่ออกมาจากบ้านเลยนะโว้ย"
"ไหนว่าเอ็งแอบหลับบ้างตอนไปเฝ้าที่หน้าบ้าน เขาอาจจะออกมาตอนเอ็งหลับ" อธิคมเลิกคิ้ว
"ไอ้วุธมันมีอะไรดีวะ" ธงรบทำเป็นไม่ได้ยินที่อธิคมพูด
"มันไม่เจ้าชู้" อธิคมแสดงความคิดเห็นแล้วหัวเราะก๊าก ธงรบหันมาทำตาขวางแล้วนั่งนิ่ง เม้มปากแน่น รู้สึดอัดอั้นตันใจยิ่งนัก
"อาทิตย์ไม่ชอบคนเจ้าชู้ อาทิตย์เป็นคนจริงจัง รักเดียวใจเดียว ที่เอ็งโดนลงโทษอยู่เพราะตัณหาของเอ็ง เพราะความไม่เด็ดขาด" อธิคมวิเคราะห์
"อยากให้อาทิตย์เห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายบนเตียงกับคนอื่นเหมือนข้าจังเลย คงสะใจพิลึก อาทิตย์คงแทบกระอัก" ธงรบพึมพำแล้วถอนหายใจ
"เข้าท่า" อธิคมหรี่ตา ความคิดเก่าที่เคยมีตอนนอนเจ็บอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลฉาบวาบขึ้นมาทันใด
"ธงรบ ข้ามีวิธี" อธิคมพูดขึ้นมาเบาๆ ยิ้มมุมปากบางๆ อย่างมาดมั่น
...แค้นนัก ของแก้แค้นซักหน่อยเถอะ...

ธงรบตามอธิคมมาที่บ้านและนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนอยู่ในห้องรับแขก คนที่กำลังทุกข์ใจเพราะความรักบ่นว่าตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้วเพราะพยายามอดทนไม่ไปตามง้ออาทิตย์มาสองสัปดาห์เต็มๆ
"เดี๋ยวอาทิตย์ก็ลืมหน้าเอ็ง" อธิคมแสดงความเห็นแบบประชดประชัน
"อาทิตย์ไปขลุกอยู่กับไอ้วุธทุกสุดสัปดาห์ ไม่ใช่สิ ไอ้วุธไปขลุกอยู่กับอาทิตย์ ทั้งที่มันบอกว่าจะไปอยู่คอนโดตัวเองในเมือง"
"แล้วตกลงใครไปขลุกอยู่กับใครวะ"
"ไอ้วุธให้อาทิตย์เข้าไปอยู่บ้านตัวเองได้ตามสบาย แบบนี้มันหมายความว่ายังไงวะคม วันศุกร์เลิกงานอาทิตย์ไม่กลับบ้านตัวเองแต่ไปนอนบ้านไอ้วุธเหมือนเป็นโรงแรม เช้าวันจันทร์ก็ออกมาทำงาน เสาร์อาทิตย์ไอ้วุธก็ไปหา ไปอยู่ด้วยกัน"
"นอนด้วยกันหรือเปล่า" อธิคมถาม "เอ็งไปดักซุ่มดูแล้วหลับไปอีกเหมือนเคยหรือเปล่า"
"เปล่า" ธงรบส่ายหน้า "พอเย็นๆ คิดว่ากินข้าวเย็นกันเสร็จไอ้วุธก็กลับ อาทิตย์ก็ใช้บ้านไอ้วุธเป็นที่พักผ่อนสุดสัปดาห์ สองคนนี้กำลังเล่นสงครามประสาทกับข้าหรือไงวะคม"
"แล้วเอ็งทำไมไม่ไปง้อ มันอุตส่าห์ให้กุญแจบ้านมาแล้ว หายไปสองอาทิตย์ เอ๊ย สองสัปดาห์แบบนี้ เสียเวลาไปเปล่าๆนะไอ้เสาธง"
"เอ็งจะพูดว่าสองอาทิตย์ก็พูดเถอะคม ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นใช้คำผิดแล้วพูดว่าสัปดาห์เพื่อถนอมน้ำใจข้าหน่อยเลย" ธงรบแบะปาก ทำตาค้อน แล้วเมินหน้ามองออกไปด้านข้าง
"หรือว่าไอ้วุธมันจะชอบอาตี๋ตะวันแดงจริงๆ"
"ไอ้คม ไอ้ห่_" ธงรบหันมาตะคอกเพื่อน
"อะไรวะ ไอ้นี่ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จริงเลย เมื่อกี้บอกไม่ต้องถนอมน้ำใจ ตอนนี้เสือกมาด่า ทำเป็นฟังไม่ได้" อธิคมโวย
"พูดไม่เป็นมงคล"
"แล้วเอ็งแน่ใจหรือว่าอาทิตย์ไปขลุกอยู่กับมันหรือมันไปขลุกอยู่กับอาทิตย์"
"คชานนท์เล่าให้ฟัง" ธงรบเสียงสะบัด
"แล้วทำไมไม่ให้ไอ้นนท์ช่วย ไอ้นั่นมันน้องชายคนโปรดไอ้วุธนี่"
"เอ็งอยากรู้ไหมว่าทำไม" ธงรบจ้องตาอธิคม รู้ไหมว่าน้องชายตัวดีของเอ็งพูดว่ายังไง มันบอกว่า รอให้อาการข้าโคม่าก่อนมันถึงจะช่วย ตอนนี้มันกำลังยุ่งเรื่องตลาดหุ้นอยู่ ไม่ว่างมาสนใจเรื่องรักใคร่ไร้สาระของพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา"
อธิคมหัวเราะก๊ากจนน้ำตาไหล ปล่อยให้ 'คนที่เห็นโลงศพ' นั่งทำหน้าบึ้งพลางมองเพื่อนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อคนที่หัวเราะเยาะ
"ปากน้องเอ็งนี่จริงๆ เลย" ธงรบเบ้ปากแล้วส่ายหน้าอย่างหดหู่
"ข้าว่ามันเลียนแบบวิธีพูดมาจากไอ้วุธ" อธิคมยังคงหัวเราะ
"คม ทิ้งไว้อย่างนี้นานไม่ได้นะเพื่อน มันไม่ปลอดภัย เผื่อไอ้วุธมันเกิดคิดจะกินตี๋ขึ้นมาจริงๆ เนื้ออ่อนๆ นุ่มๆ หอมๆ ของอาทิตย์ได้กินแล้วติดใจ ถ้าไอ้วุธมันตัดใจจากคุณนุได้และคิดจะมีรักใหม่ไปชั่วชีวิตแล้วเกิดตกลงใจจะเอาอาตี๋น้อยของข้า ซวยเลยนะโว๊ย ไหนเอ็งว่ามีแผน คิดได้หรือยังวะ ทำไมนานนัก"
"คิดได้แล้ว" อธิคมพยักหน้า "งานนี้เราต้องทำอย่างรัดกุมและมีทีมงาน"
"ทำยังไงวะ" ธงรบถาม
"ไอ้วุธไม่เคยเมา มันกินเหล้านับแก้วได้ ทำยังไงก็ไม่ทำให้มันเมาได้ แต่คราวนี้ หากมันเมา เราก็อาจจะประสบความสำเร็จ เอ็งบอกว่าเหล้าทำให้เราซวย กินเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที"
"ข้าไม่ได้พูด ข้าโดนด่ามา" ธงรบพูด
"ตอนเลี้ยงฉลองเลื่อนยศไอ้สิทธิ์ เราต้องมอมเหล้าไอ้วุธ" อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ธงรบ "พอไอ้วุธเมา เราก็จัดการมันซะ เหล้านี่ล่ะจะทำให้ไอ้วุธซวย"
"จัดการยังไงวะ" ธงรบสนใจอยากรู้ต่อ
"ข้าจะคุยกับพวกนั้นให้ช่วย พากันยุให้ไอ้วุธกินเหล้าเยอะๆ ทุกคนมันอยากเห็นไอ้วุธเมากันทั้งนั้นโดยเฉพาะไอ้นินท์กับปกรณ์"
"มันจะยอมหรือวะ"
"เราสองคนต้องทำเป็นไม่ติดใจเรื่องในอดีต อะไรที่ผ่านมาก็ผ่านไป ทำเป็นกำลังเริ่มจะหายโกรธมัน ให้มันวางใจว่าเราทำใจได้แล้ว เรื่องที่มันคิดจะแย่งคุณนุหรืออาทิตย์นั่นนะ เราไม่แค้นอะไรไอ้วุธ" อธิคมอธิบาย "ที่เหลือข้าจัดการเอง"
"จัดการยังไง" ธงรบยังอยากรู้
"ข้าจะใช้อาวุธสงครามชนิดพิเศษจัดการกับไอ้วุธ เอ็งจำที่พูดได้ไหมว่าถ้าเห็นไอ้วุธนอนเปลือยกายบนเตียงกับคนอื่นแล้วอาทิตย์มาเจอเข้าต้องกระอักแน่ๆ" อธิคมเสียงค่อยลง พลางเหลือบตาไปมองที่ประตูห้องทำงานของอนุภาพอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่า 'ท่านผู้กำกับ' จะเดินออกมาได้ยินเข้า ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อน แทบจะกลั้นหายใจรอฟังอธิคมพูดต่อ ในใจก็ได้แต่บอกตัวเองว่าขอให้ภารกิจครั้งนี้สำเร็จด้วยเถิด

เมื่อได้ยินแผน 'กำจัด' อาวุธธงรบก็ตาเหลือกด้วยคาดไม่ถึงว่าเพื่อนคู่หูจะกล้าทำขนาดนี้
"ไม่มากไปหน่อยหรือคม" ธงรบทักท้วง
"เอ็งอยากได้อาทิตย์กลับมาหรือเปล่าล่ะ"
ธงรบพยักหน้าแต่ก็พูดเสียงไม่ค่อยมั่นใจว่า "แต่มันจะได้ผลหรือวะ"
"เอ็งลองคิดดูสิ อาทิตย์เห็นเอ็งอยู่บนเตียงกับภานุวัฒน์ยังบ้าได้ขนาดนั้น"
"เฮ่ย พูดถึงตี๋น้อยของข้าดีๆ หน่อย" ธงรบขมวดคิ้ว ไม่พอใจที่เพื่อนมาว่าตี๋เข้มของเขา
"ก็เอ็งบอกว่าอาละวาดบ้านแทบพังไม่ใช่หรือ เก้าอี้เลซี่บอยลอยไปกระแทกทีวีแตกนี่ไม่เรียกว่าบ้าก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ดีนะไม่ได้อยู่ในห้องครัว ไม่งั้นเอ็งได้เจอฤทธิ์อาตี๋มีดบิน"
"แค่คิดก็เสียวแล้ว โชคดีข้าเก็บปืนไว้มิดชิด"
"อาทิตย์โผไปหาอาวุธเพราะคิดว่าเป็นคนดีกว่าเอ็ง" อธิคมเท้าความ
"ดีกว่าเอ็งด้วย" ธงรบเติม พยักหน้าเห็นด้วย
"เออๆ" อธิคมส่ายหน้า "แต่กลับเป็นว่าความจริงไอ้วุธก็ไม่ต่างไปจากเอ็งหรอก"
"ไม่ต่างไปจากเอ็งด้วย" ธงรบแย้ง
"เอ๊ะไอ้นี่ ละไว้ในฐานที่เข้าใจไม่ได้หรือไงวะ" อธิคมยกสันมือขึ้นเหมือนขู่จะฟาดอีกฝ่ายที่เอาแต่ขัดคอ "อาทิตย์ก็ต้องเลือดขึ้นหน้าถ้าเห็นไอ้วุธนอกใจทั้งๆ ที่ทำท่าว่าเป็นคุณชายผู้แสนสมบูรณ์แบบ อาทิตย์จะต้องผิดหวังที่มองคนผิด คราวนี้ก็จะหันมาหาเอ็งที่รีบเข้าไปง้อและแสดงให้เห็นว่าตัวเองปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ประพฤติดีประพฤติชอบแล้ว"
"ใครจะมานอนเปลือยกายบนเตียงกับมันวะ คุณนุหรือ" ธงรบเลิกคิ้ว
"ไอ้ห่_ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวพ่อเปรี้ยงเข้าให้" อธิคมยกศอกขึ้นใส่ธงรบแล้วพูดเน้นเสียงว่า "กษิดิษฐ์"
"ฮ๊า"
"คนที่บ้าผู้ชายในเครื่องแบบที่สุด แรงที่สุดก็มีกษิดิษฐ์นี่ล่ะ ถ้ากษิดิษฐ์ติดใจไอ้วุธ คราวนี้ได้ตามมันจนกระดิกตัวไม่ได้" อธิคมกระหยิ่มยิ้มย่อง
"ทำยังไง"
"ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง วันเลี้ยงฉลองเลื่อนตำแหน่งไอ้สิทธิ์นี่ล่ะได้วุธเจอดีแน่" อธิคมตาลุกวาบ ในหัวนึกวางแผนเพิ่มเติมอย่างรวดเร็ว "อย่าลืมนะ ก่อนอื่นทำดีกับมันให้มันตายใจก่อนว่าเราไม่ได้โกรธอะไรมันมากมายอีกแล้ว"
"เอางั้นหรือ" ธงรบมองออกไปนอกห้อง ตาเหม่อลอย พยายามคิดตามเพื่อนแต่ทว่าในหัวกลับมีแต่ภาพใบหน้าอาทิตย์ลอยไปลอยมา
"เชื่อข้าเถอะเพื่อน" อธิคาตบหลังธงรบ "เราเพื่อนกันก็ต้องช่วยกัน ข้าจะช่วยเอ็งแย่งอาทิตย์มาจากไอ้วุธให้ใด้ แต่เรื่องนี้ห้ามให้เข้าถึงหูคุณนุเด็ดขาด ไม่งั้นเอ็งกับข้าโดนประหาร"

อนุภาพเดินออกมาจากห้องทำงานเงียบๆ และเห็นว่าอธิคมกับธงรบนั่งคุยกันอยู่หน้าโทรทัศน์ แต่ครั้นสองหนุ่มมองเห็นเขาก็หยุดคุยทันทีแล้วพร้อมใจกันหันมายิ้มให้ วินาทีนั้นอนุภาพอดคิดไม่ได้ว่านายตำรวจสองคนนี้เหมือนกันอย่างกับเป็นฝาแฝด
...ยิ้มแป้น ตามองตรงมายังเขาไม่หลุกหลิก นิ่งเหมือนหุ่นยนต์ กำลังคิดจะชวนกันทำอะไรไม่ดีแน่ๆ...
อนุภาพถามว่ากำลังคุยอะไรกัน คนที่เคยเจ้าชู้ทั้งสองตอบออกมาแทบจะพร้อมกันแต่เป็นคนละคำตอบ อธิคมบอกว่าคุยเรื่องทั่วๆ ไป ส่วนธงรบบอกว่าคุยเรื่องงาน
"อ๋อ คุยเรื่องงานทั่วๆ ไป" อนุภาพพยักหน้าเข้าใจ "แล้วคืนนี้ไม่ออกไปเที่ยวไหนกันหรือครับ คืนวันเสาร์ต้นเดือน สารวัตรน่าจะออกไปสังสรรค์กันบ้าง"
"พูดจริงหรือประชดนี่คุณนุ" อธิคมถาม
"ข้าว่าเหน็บแนม" ธงรบแสดงความคิดเห็น
"กระทบกระเทียบต่างหาก" อธิคมหันไปพูดกับเพื่อน
"หรือว่าแดกดัน" ธงรบเลิกคิ้วแล้วรีบขยับหนีออกห่างอธิคมเพราะอีกฝ่ายยกสันมือขึ้นทำท่าจะฟาดใส่พร้อมทำเสียงดุว่า "อย่ามาว่าแฟนข้าแบบนี้นะโว้ยไอ้เสาธง"
"เอ็งเป็นคนเริ่มก่อนนะไอ้คิตตี้" ธงรบไม่ยอมแพ้
อนุภาพขมวดคิ้วเพราะได้ยินธงรบเรียกเพื่อนด้วยคำนี้เป็นครั้งแรก
"แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้เอ็งว่าแฟนข้าได้นะโว้ยไอ้กระต่ายน้อย" อธิคมผลักไหล่ธงรบ
"ตกลงจะไปหรือไม่ไปครับ" อนุภาพแทรกการทะเลาะกันของเพื่อนสนิท
"...เป็นแมวกับกระต่ายเวลาอยู่ในบ้าน แต่ข้างนอกนั้นไม่อยากจะคิด ไม่เป็นเสือกับสิงห์ก็คงเป็นกระทิงกับแรด...
"ทำไมอยากจะให้ไป เกิดอะไรขึ้นคุณนุ กินยาผิดซองหรือเปล่า" อธิคมถาม
"ตามใจ ถ้ายังงั้นสารวัตรก็เฝ้าบ้าน" อนุภาพยักไหล่แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นออกมาดื่มโดยมีอธิคมกับธงรบมองตาม
"คุณนุดื่มน้ำโดยไม่เทใส่แก้วด้วยว่ะคม แฟนเอ็งเปลี่ยนไปน่าใจหาย" ธงรบกระซิบ
"ตั้งแต่คบกับอัสนัยก็เป็นแบบนี้ล่ะ อาการน่าเป็นห่วง  อัสนัยชอบทำตัวเป็นที่ปรึกษาให้คุณนุกระด้างกระเดื่อง " อธิคมตอบ "นี่ก็คงว่างมากเลยหาเรื่องปั่นหัวคุณนุให้มาปั่นหัวข้า ไม่รู้จะแค้นฝังหุ่นข้าไปถึงไหน ดูๆ ไปก็เหมือนเป็นเพื่อน เป็นน้อง แต่ดูอีกทีก็เหมือนจะเหยียบข้าให้จมดิน ดีนะที่ยังมีคุณตฤณคอยคุมเอาไว้"
อธิคมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินตามไปยืนพิงกรอบประตูห้องนอน มองคนรักที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวทำเหมือนกำลังจะอาบน้ำ
"หมายความว่ายังไงให้ผมเฝ้าบ้าน" อธิคมถาม
"ผมจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้เจอกันนาน"
"เพื่อน เพื่อนที่ไหน เพิ่งมาถึงกรุงเทพฯ ทำไมมีเพื่อนเร็วจัง" อธิคมถาม
"ทำไมจะไม่มี พี่บั๊ด พจนีย์ อธิป ตั้ม แล้วคนอื่นๆ อีกหลายคน อย่าลืมสิครับผมเคยทำงานบริษัทโฆษณามาก่อน ผมก็เคยมีสังคม" อนุภาพทำเสียงโวยวายแต่ไม่ดังมากนัก
"เบาๆ สิคุณนุ ไม่ต้องออกอาการขนาดนี้ก็ได้" อธิคมยกมือขึ้นปราม "แล้วทำไมไม่ชวนผมออกไปด้วยกัน"
"ก็เห็นอยู่กับสารวัตรธงรบ แล้วผู้กองก็ไม่เห็นออกไปไหนนานแล้ว ผมก็แค่อยากจะให้ไปเที่ยวบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าควบคุมกักขังหน่วงเหนี่ยวให้สูญเสียอิสรภาพ" อนุภาพยักไหล่แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยมีอธิคมเดินตาม
"จะตามมาทำไม๊" อนุภาพหันไปทำเสียงดุเมื่ออธิคมเดินตามหลังมาติดๆ
"อาบด้วย"
"ออกไปเลยนะสารวัตรอธิคม คนจะอาบน้ำ"
"ผมจะไปด้วย ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง เราไม่เคยไปเที่ยวกลางคืน้วยกันนานแล้วนะ" อธิคมหน้ามุ่ย
"แล้วสารวัตรธงรบล่ะ"
"ปล่อยมันไปตามทางของมัน" อธิคมยักไหล่แล้วถอดเสื้อและกางเกงออกโดยเร็ว ทั้งตัวเหลือแต่กางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียว มือผลักประตูห้องอาบน้ำที่อนุภาพพยายามดันประตูเอาไว้
"อาบทีหลัง ไม่ต้องเข้ามา" อนุภาพทำเสียงเข้ม
"คิดหรือว่าจะสู้แรงผมได้" อธิคมยักคิ้ว อมยิ้ม
"ผู้กอง อย่านะเพื่อนก็นั่งอยู่ข้างนอก อย่ามาทำอะไรห่ามๆ นะ" อนุภาพสู้แรงอธิคมไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นหายจากอาการบาดเจ็บมากแล้ว
"คิดมาก ผมก็แค่จะอาบน้ำ คุณนุนี่คิดอะไรสัปดน" อธิคมหัวเราะร่า
"ดูตาก็รู้" อนุภาพเบ้ปาก "อย่าเข้ามานะผู้กอง ผมจะรีบอาบน้ำ จะรีบไป เดี๋ยวอธิปรอ"
"อะไรนะ" อธิคมอุทานเสียงดัง "คุณจะไปเที่ยวกับอธิป"
"กับพจนีย์ กับราชานนท์สามีพจนีย์ มีพี่บั๊ดกับตั้มด้วย แล้วก็ไพศาลกับแฟน" อนุภาพไล่รายชื่อคนไปเที่ยวให้ฟัง
"เขามีคู่กัน คุณจะไปเป็นคนโสดแทรกเขาทำไม เอาแฟนสุดที่รักไปด้วยสิ" อธิคมยักคิ้วหลิ่วตา
"ผมก็ไปคู่กับอธิปนี่ไง" อนุภาพกระแทกเสียง
"คุณนุ พูดแบบนี้ไม่สวยนะ" อธิคมทำหน้าบึ้ง
"ผมต้องแวะรับอธิป"
"ให้อธิปรอไป" อธิคมยักไหล่
"สารวัตรอธิคม" อนุภาพเสียงเข้มเมื่ออธิคมเข้ามายืนในห้องน้ำจนได้แล้วดึงกางเกงชั้นในลงมาที่เข่า อวดความหนุ่มแน่นท้าทาย
"ไหนบอกว่าจะอาบน้ำเฉยๆ" อนุภาพค้อน
"ฮึๆ ช่วยไม่ได้ พอเห็นแฟนโป๊แล้วอธิคมน้อยก็คึกคักเป็นธรรมดา" อธิคมใหญ่ยักคิ้วแล้วก้มหน้าลงมองส่วนกลางของตัวเอง "ได้ออกกำลังแล้วลูกเอ๊ย"
อนุภาพส่ายหน้า หมดทางจะขัดขืนเมื่ออธิคมเดินเข้ามาโอบเอวเอาไว้แน่นแล้วซุกไซร์จมูกโด่งคมเข้ากับซอกคอ มือป่ายปะไปทั่วร่างกาย พยายามจะถอดกางเกงของเขาออกให้ได้
"จะอาบน้ำก็ถอดกางเกงซะทีสิจ๊ะที่รัก" อธิคมทำเสียงทุ้มต่ำ แหบพร่า นัยน์ตาเต้นระริก ก่อนจะหันไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงธงรบตะโกนมาจากหน้าห้องนอน
"คมโว๊ย เดี๋ยวข้าเปิดเพลงดังๆ ให้นะเพื่อน จะได้กลบเสียง"
"บ้า" อนุภาพต่อว่า
"ไอ้ธงมันก็บ้าแบบนี้ล่ะ" อธิคมพยักหน้า หูได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดดังปัง
"ว่าทั้งสองคน ไม่ได้ว่าคนเดียว" อนุภาพผลักร่างสูงใหญ่ให้ออกห่าง อธิคมแกล้งทำเป็นซวนเซแต่ก็รีบโถมตัวเข้ากอดรัดคนรักทันที
"ว่าก็ว่าไป ผมไม่โกรธ เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังมีอารมณ์" อธิคมยิ้มกว้าง เบียดตัวเข้ากับเนื้อแน่นๆ ของอนุภาพ
"หน่อยนะคุณนุ ไม่ไหวแล้ว นานๆ จะได้ทำอะไรกันใต้ฝักบัว" อธิคมออดอ้อน "แล้วผมจะยอมเฝ้าบ้าน ให้คุณออกไปสนุกกับเพื่อนๆ ไม่งั้นผมจะตามไปคุม"
...แต่อาบน้ำเสร็จผมจะโทรศัพท์ไปขู่อธิปเอาไว้ก่อนเพราะหึงแฟน...

--- ๓๕ ---

[KriT_SuN]

  ไม่คิดสงสารธงรบเลย ฮ่า ๆ

แต่ก็อยากบอกว่า อาทิตย์ แรงจิงของจิง 555

สู้ ๆ ค้าบผม

[KriT_SuN]

  อัพเร็วดีแท้ ฮ่า ๆ ผมว่า แผนคราวนี้จะพากันซวยทั้งคู่

หาเรื่องจริง ๆ อธิคม ธงรบ ฮ่า ๆ ๆ งานเข้าแน่ ๆ

รออ่านนะค้าบ สนุกมากค้าบ โย่ว ๆ

ปล. อยากรู้จังว่าใครคือผู้บงการลับ ที่ให้ศรุตมายื่นข้อเสนอ ฮ่า ๆ

เดาว่าเปน ...

[┗◎┗◎]

อื้อหือ มาจุใจจริงๆ   

เอาละแผนใครแผนมัน ซ่อนเงื่อนเลี่ยมดำ

ระวังจะแก้ปมกันไม่ออก

[alterlyx]

โอ๊วว วันนี้มาต่อให้ยาวสะใจ อ่านซะตาแห้งเลยค่ะ ... ดีที่มีตอนจบให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้าง 

นอกจากจะไปไม่ถึงไหนแล้ว ยังมีแผนการร้ายเข้ามาในวิถีโคจรอีก ....
เฮ้อออ ชีวิตคู่ อาเสาธง กับ ตี๋ตะวันแดง ที่ซัดเซอยู่แล้ว ... จะทรุดโทรมลงกว่าเดิมมั้ยคะเนี่ย ... คงจะพากันซวยคู่จริงๆ

ช่วงนี้ขออ่านผ่านๆ ไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น ... +1 ค่ะ

[Little Devil]

ขอบคุณมากมากคุณนาย
เหมือน make a  wish
คิดถึงคุณนุกะสารวัตรอธิคม
ก้อได้เจอเลย 

[gboy]

 
+1ไปเลยพี่
ยาวได้ใจจิงๆ

[cmos]

วันนี้คุณนายใจดี ลงให้ตั้งหลายตอน

น่ารักกกกจิง ๆ จุ๊บๆ

[Thep503]

ลงเยอะแยะ อ่านจนจุใจผมเลยน่ะครับพี่นาย   มาลงต่อไหวๆน่ะครับบบบ     รู้สึกตอนต่อไป มีเสียวววววววน่ะเนี่ย   

[CYPINUS]

ยาวจุใจมากกกกกกกกก..........

ตอนนี้ชักจะเหมือน เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะแล้ว 

อาวุธ VS ธงรบ+อธิคม

แผนของใครจะเหนือกว่ากัน ต้องติดตาม 

[naiin]

มาแบบเป็นล่ำเป็นสัน ยาวๆแบบนี้สะใจนักแรงครับ

[everytime]

  มาอัพแบบนี้บ่อยๆๆๆนะจ๊ะ ชอบเอิ้กๆๆๆๆๆ 

[Ember]

กำลังคิดว่า

สุดท้ายแล้ว คนที่จะโดนกษิดิษฏ์น่าจะเป็นธงรบเนอะ

เพราะว่าอย่าลืมสิว่าอาวุธนะฉลาดเป็นกรด เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก

เหอะๆ

หรือไม่ต่อให้อาวุธได้กับกษิดิษฏ์จริง อาทิตย์ก็ต้องรู้ว่ามันเป็นแผนการของธงรบ

เหอะๆ สงสารธงรบเนอะ ไม่มีใครเข้าข้างเลย

แต่ก็แอบเซ็ง ดันมาโง่ตอนมีความรัก 555+

ขอบคุณนะคับ ที่เอามาลงทีเดียวจุใจเลย

แบบนี้ก็สนุกดีนะคับ ทีละสามตอน แหะๆ

ใกล้จะจบแล้วรึเปล่าน๊อ.?

เพราะว่ากำลังเข้าสู่ช่วงโค้งสุดท้ายแล้ว

หรือว่าอาวุธจะได้คบกับอาทิตย์ แล้วธงรบก็ไปเจอกับอะไรร้ายแรง อาทิตย์ก็เลยมาดูใจ แบบคุณนุ คิคิ

ขอให้เป็นแบบนั้นที่เถ๊อะ สงสารธงรบ เฮ้อออ.~

กลัวแต่ธงรบจะพลาดท่าเสียตัวให้ใครอีก

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง รออ่านตอนจบเลยดีกว่า แหะๆ

ไม่ไหวจริง ลุ้นจนหัวใจจะวายตายแล้ว

[wan2055]

มาอย่างจุใจ
ขอบคุณมากมาย
รอลุ้น  ฮึฮึ แผนใครจะเด็ดกว่ากัน

[Y2Y]

สอง สารวัตร  นี่ร้ายกาจเหลือเกินคิดจะแบคเมล์ เพื่อน 
ทีแรกก็ว่าจะสงสาร ธงรบแล้ว พอเจอตอนสมคบคิดกันกะเพื่อนรักนี่ ไม่ไหวจะเคลียร์

ระวังนะเดี๋ยวจะยุ่งไปใหญ่

[mecon]

โถ่ๆๆตอนนี้อ่ะแบ่งกันเป็นก๊กเป็นเหล่าเลยนะ
ต่างคนต่างวางแผน เอิ่ม...จะถล่มอิพี่ธงให้ยับเลยชิมิคะเนี่ย มะได้เหนใจนะ
แค่คิดว่าจะสนุกแค่ไหนกัน 

เพื่อนวุธกับคุณแฟนก็วางแผนซะดิบดีแต่ถ้าคิดอีกนิดนะ  มีเหรอที่ตัวเองจะเข้าถึง
บ้านอาวุธถึงตัวนุ้งอาทิ๊ตตได้นะถ้าอาทิ๊ตไม่เปิดทาง เห็นหน้าพี่ธงก็คงคิดโกรธเจ้าของบ้านไปด้วยแหละ
ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นแหม.......อ่อยดิบดีเลย
จริงๆแล้วอ่ะอาทิ๊ตอ่ะ ก็เพียงแค่ทำตัวเหมือนหมูอยู่บนเขียง วางเฉยๆให้อิพี่ธงมาหาเอง
 :เฮ้อ: นุ้งอาทิ๊ตตตตก็แค่อยากจะบอกว่ารู้สึกไงนะหลังจากที่พอจะทำใจกับภาพหลอนแบบนั้นได้แล้วอ่ะ
ถ้าแกคิดสักนิดจะรู้ว่านุ้งอาทิ๊ตนะเค้ากำลังตัดพ้อ
ต่อว่า....และเสียใจเป็นที่สุด ..คำว่ารักเพียงลมปากก็ช่วยอะไรไม่ได้

ส่วนเพื่อนคมกับคุณนุ กรี๊ดดด หวีดเป็นที่สุด แหม..รู้นะว่าไรที่คุณนุไม่ชอบ
อันนี้คุณนุห้าม อันนี้ต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ มีแต่คำว่าคุณนุๆๆๆๆ พี่คิตตี้ (คนอ่านขำจะบ้า )
จะวางแผนมอมเหล้าเืพ่อนเนี่ยนะคิดได้ ไม่สำเร็จหรอกพ่อคู๊นนนนนนนนนน  :เฮ้อ:

ส่วนศรุต...นายใหญ่ตัวจริงคือใครกันนะ คุณนุ คงมะใช่ เพื่อนอาวุธเรอะ หงะ ซับซ้อนจริงๆ
แต่ถ้าเป็นคุณนุกับอัสนัยที่ปรองกันแล้วด้วย อิอิงานนี้มันส์ (คุณนุโคตรน่าปล้ำเลย  )

รอดูชะตากรรมของพี่ธงต่อไป อิิอิ แผนสองเสือถ้าจะไม่สำเร็จเอิ๊ก
+1 คะ  แม่ยกนุ้งอาทิ๊ตตตรักคนแต่ งเอิ๊ก

[K2KARN]

หวานกันอย่างไม่สนใจธงรบ 
น่างสงสารธงรบจริงๆ ,, กลัวแต่จะวางแผนแล้วเข้าตัวน่ะสิ 

[crazy Y]

ไม่ได้มาเม้นท์ซะนาน  แต่ตอนนี้ขอเหอะ 

ท่านธงรบค่ะไม่ทราบว่าท่านจบ ตำรวจมาเป็นถึงสารวัตรได้ไง   ทำไมเรื่องความรักนี่บื้อจางนะ 

เดี๋ยวก็ไปเป้นแนวร่วมกับคนรักอาวุธหรอก 

[teenza]

ลงจุใจเลยคุณนายน่ารักจริงๆ

กำลังจะออกเสียงเชียร์สารวัตรธงรบ
มาสะดุดหน้าทิ่มก็ตอนธงรบหลีเด็กนี่ละ เชียร์ไม่ออกเลย
ต่างคนต่างวางแผน แล้วฝ่ายไหนจะสำเร้จละเนี่ย
วุ๊ย งานนี้มันส์
ปล คิตตี้กับกระต่ายน้อยน่ารักเนอะ

มอบแต้มที่1379 ให้คุณนายเพราะลงได้จุใจคนอ่านแบบไม่มีสะดุด รักคนแต่งจัง จุ๊บุ จุ๊บุ

[MIkz_hotaru]

โอ้ว มาต่อยาวถูกใจแฟนคลับแท้ๆ   +1 [ใจจริงอยากบวกให้ซักสิบ อิอิ]
แลดูแผนการณ์ของอธิคมคงไม่สำเร็จหรอก เหอๆๆ มันจะเป็นไปได้เร้ออออออ อาวุธคงไม่ติดกับง่ายๆหรอก ศาลาวัดทั้งสอง
เผลอๆของอาจเข้าตัว ซวยกว่าเดิม 5555

แล้วไม่ไปง้ออาตี๋ล่ะ มัวมานั่งจิตตกอะไรแถวนี้ น่าสงสารตายแหละ  
ป่านนี้อาทิตย์รอแล้วรออีก ทำอาหารรอ อิอิ
ว่าแต่ตอนคุยกับศรุตนี่สุดยอดเลยนะ หนักแน่น เด็ดเดี่ยว เฉียบขาด น่าชื่นชมเหลือเกิน
พอมาเจอเด็ก 18 นี่คนละเรื่องเลย -"- 
ปล ชอบตอนท้ายๆ จัง ไม่มีฉากกุ๊กกิ๊กมานานแล้วนะพี่นาย  
พรุ่งนี้มาต่ออีกนะ แห่ะๆ อยากอ่านเยอะๆ แต่ไม่อยากให้จบ  
 

[m_pop91]

ขอบคุณมากๆนะครับ

มาอัพให้ตั้งสามตอน

สนุกมากครับ

ทำไมธงรบไม่รู้จักพอ

มีโอกาสก็ไม่ไขว่คว้า

พอไม่มีโอกาสก็กะเกียกตะกายจัง

ชักเริ่มหมั่นไส้สารวัตรและ

555

[SweetSacrifice]

แผนการสองคนนี้ดูท่าจะล่มแหะ(มีแววโดนเหยียบซ้ำ)
 

[kasarus]

อยากบวกให้คุณนายที่ใจดีลงให้ยาวจุใจ
แต่ยังบวกไม่ได้ งั้นมอบคำขอบคุณแทนละกันครับ