หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[┗◎┗◎]

ธงรบจะรอดไหม

[teenza]

^
^
จิ้มโล่จังปาดผม
ใจร่มๆเน้ออาทิตย์
อย่าไปทำอะไรสารวัตรรุนแรงมาก
เอาแค่ สั่งสอนก็พอ
ว่าแต่ไอ้หนูนี่น่าจะกลับบ้านเนอะ
ยังไงบ้านก็เป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดแหละ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อาทิตย์ตามขึ้นไปเลยค่ะ เอาให้เห็นกับตาอย่างแท้จริง!!~ - -*
คนแบบนี้ต้องคาหนังคาเขา มิฉะนั้นจะลื่นเป็นปลาไหล   แต่พูดไปอย่างนั้นแหละ
 
ก็แค่อยากให้เชื่อใจ สารวัตรบ้าง บางทีเค้าอาจจะอยากกลับตัวจริงๆก็ได้ เพราะฉะนั้นขึ้นไปดูให้เห็นแล้ว เค้นความจริงเอาจากปากจ้า
 
 โอ๊ยย!!  คุณนายหายไปหลายวัน กลับมาก็ทิ้งระเบิดตูม!! แล้วหนีไปทำงานต่อสินะคะ 
 
ฮึ่ม... จับไม่ได้ไล่ไม่ทันจริงๆ

[alterlyx]

ขึ้นไปเจอ 3 P แน่ๆ  

[McDeliVery]

เเบบนี้ต้องเชือด!!!


ให้สุญพันธ์ไปซะ!!!


ไอ่คนหลายใจ!!!


 

[Y2Y]

ธงรบ กลายเป้นธงหักแน่งานนี้


แต่ไม่แน่ว่าคุรหมออาจมารับน้องโจ้ไปอยู่ด้วยกันก้ได้นะ 

[morrian]

  ตามลุ้นคับ

[oaw_eang]

ใครๆ ก็ชอบที่จะฉลาดและรู้ไปหมดทุกเรื่อง

แม้ว่าบางเรื่องจะทำให้เราเจ็บปวดสุดๆ ก็ตาม

[andy_kwan]

เสาธงหักแง๋มๆ   อิอิ

[Ak@tsuKII]

ไม่รอดแน่แล้ว

[DEMON3132]

จะสงสารหรือสมน้ำหน้าสารวัตรธงรบดีละเนี่ย
หรือจะโทร 191/ เรียกรถพยาบาลมารอไว้ก่อน
 

[mecon]

ตัดให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ     
ตบดังฉาดเลย เพลี๊ยะ เพลี๊ะ เพลี๊ยะ 

อาทิ๊ตตตตตตตตต จับให้ได้คาหนังคาห้องเลยนะคะ ฮูเร
อยากเห็นหน้าสารวัตรคนเก่งนักจะซีดแค่ไหน 
ดัดนิสัยให้ราบจำเลย อาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตตตต

+1 คนเจ้าชู้ ประตูผี

[emmybblood]

ตี๋น้อยยยยย   กองหนุนอาวุธพร้อมมือรอหน้าปากซอยแล้วนะที่รัก 

[Fujitaga]

มาถึงขนาดนี้แล้ว พ่อตะวันฉาย บุกเลยคับ 
แต่เพลา ๆ มือหน่อยก็ดีนะคับ ชักสงสารสารวัตธงรบ (หรือไม่ดีกว่าน้า...)

[Ak@tsuKII]

 

เข้ามารออ่าน จะมาไหมหว่าวันนี้

+1 

[katawoot]

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ ขอบคุณคอมเมนท์ทุกคอมเมนท์ครับ

ธงรบ 25

ธงรบเดินมาส่งพศวัตที่รถเงียบๆ หูฟังส่ิงที่นายแพทย์หนุ่มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับภานุวัฒน์ ใจก็คิดหาวิธีแก้ปัญหาไปด้วย จนเมื่อถึงรถจึงกล่าวขอบคุณพศวัตสำหรับการช่วยเหลือ
“โดยรวมแล้วเขาก็โอเคนะครับ คงไม่ถึงกับต้องรับคำปรึกษาอะไรจากแพทย์หรือแม้แต่นักจิตวิทยาหรอก" พศวัตสรุป
“ขอบคุณหมอมากที่เสียเวลามาคุยกับภานุวัฒน์ ตอนแรกผมกะจะพาไปหาที่โรงพยาบาล แต่ว่า...”
“ดีแล้วครับที่ได้คุยแบบนี้ บรรยากาศสบายๆ เป็นธรรมชาติ ผ่อนคลาย ทำให้ผมทำงานง่าย เป้าหมายไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกประเมิน" พศวัตตอบยิ้มๆ แล้วมองธงรบอย่างครุ่นคิดจนอีกฝ่ายรู้สึกผิดปกติ
“มองอะไรครับ" ธงรบเลิกคิ้ว "ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือ"
“เคย" พศวัตหัวเราะเสียงดัง "แต่ไม่เคยเห็นคนหล่อที่เก่งแบบนี้"
“ประชดผมใช่ไหม" ธงรบทำหน้ามุ่ย
“ยังมีอารมณ์พูดเล่นอีก" พศวัตส่ายหน้า "รู้ไหมครับว่าตัวเองกำลังทำอะไร"
“ทำอะไรครับ" ธงรบสงสัย
“คิดดีแล้วนะที่พามาอยู่ที่นี่" พศวัตแหงนหน้าขึ้นมองไปบนตึกคอนโดมีเนียม
“คิดไม่ออกนะสิ ผมก็คิดได้แค่นี้ล่ะ ถามหมอให้หาทางออกสวยๆ ให้ หมอก็พูดแฝงปรัชญา ผมฟังไม่รู้เรื่อง" ธงรบเบ้ปากแล้วเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า "ผมกำลังรอคนอยู่ อีกหน่อยเขาจะกลับจากต่างประเทศ ผมจะให้เอาไปอยู่ด้วยชั่วคราว ไม่ก็ให้มันจัดการเรื่องนี้ให้ซะเลย"
“ใครครับ ไว้ใจได้หรือ แล้วสารวัตรไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ เป็นผู้ใหญ่ และดูแลคนอื่นได้หรือครับ"
“มี" ธงรบตอบพลางส่ายหน้า "แต่พวกนั้นมันมีลูกมีเมียหมดแล้ว ไอ้พวกที่โสดก็... อืม ช่างเถอะ พูดไปก็เข้าตัว เพราะหมอก็คงบอกว่า พวกที่โสดก็คงเหมือนๆ ผมนี่ล่ะใช่ไหม"
พศวัตไม่ตอบ เอาแต่อมยิ้มมองธงรบอยู่อย่างใจเย็น นายตำรวจหนุ่มจึงพูดต่อไปด้วยเสียงราบเรียบว่า
“คนที่โดนอะไรอย่างภานุวัฒน์ก็คงจะได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ใช่น้อย ผมเห็นว่าบางครั้งภานุวัฒน์นั่งเหม่อ"
“เป็นผมก็อาจจะแย่เหมือนกัน" พศวัตพยักหน้า "แล้วเรื่องตำรวจ เรื่องจับตัวคนที่ทำ"
“น้องชายผมกำลังสืบอยู่ รับรองว่าลากตัวมันมาได้แน่ แต่ก็คงเอาผิดได้แค่ทำร้ายร่างกายและกักขังหน่วงเหนี่ยว" ธงรบถอนหายใจ "แต่ผมจะแถมให้มันด้วยการเลาะฟันออกจากปากมันซักสิบสี่ จะได้ไม่เหลือฟันหน้าไปกัดใครอีก" ธงรบเสียงกร้าว ตาลุกวาบเมื่อพูดถึงคนที่ทำกับภานุวัฒน์
“โหดร้าย"
“สิ่งที่พวกนั้นทำกับภานุวัฒน์มันน่าไหมล่ะครับ หมอเห็นรอยบุ่หรี่จี้ตามตัวหรือเปล่า วันแรกที่เข้าโรงพยาบาลมีรอยกัดตามคอ ตามหน้าอก ตามแขน แทบจะทั้งตัว เต็มไปหมด ไอ้พวกซาดิสม์พวกนี้ผมอยากจะจับมันมัดมือมัดเท้าเฆี่ยนให้สลบคามือ ดูซิว่ามันจะยังมีความสุขอยู่หรือเปล่าถ้ามันเป็นคนโดนเอง"
“สารวัตรห่วงใยเด็กคนนี้มาก" พศวัตเอียงหน้าถาม ใบหน้าครุ่นคิด "เพราะอะไรครับ เพราะเขาน่าสงสาร ไม่ถูกกับพ่อ ไม่มีใครดูแล หรือเพราะเหตุผลอย่างอื่น"
“จะให้ผมไม่ดูดำดูดีได้ยังไง"
“แล้วจะเอายังไงต่อ เท่าที่ผมเห็น เด็กรักสารวัตรมาก รักจนแทบจะขาดไม่ได้ ยิ่งสารวัตรดูแลเขาตอนที่เจ็บปวดแบบนี้ยิ่งจะทำให้เขารักและผูกพันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม และ...” พศวัตชะงัก
“และอะไรครับ" ธงรบถาม
“ผมเห็นว่าเขาค่อนข้างเปราะบาง" พศวัตตอบเสียงเบา ในใจอดตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ไม่ได้พูดความจริงอย่างที่ตัวเองคิด
...ภานุวัฒน์เปราะบางมาก...
ธงรบถอนหายใจเบาๆ เบือนหน้าออกไปมองด้านข้างอย่างไร้จุดหมายแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ผมทิ้งให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก"
“แบบไหนครับ" พศวัตถาม
“แบบ...” ธงรบอึกอักแล้วถอนหายใจหนักๆ "แบบที่ต้อง...”
“ความรัก บางทีมันก็ยาก" พศวัตเปรยขึ้นมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดอะไรไม่ออกแล้วจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถและหันมาพูดกับธงรบขณะที่ขึ้นนั่งบนรถ "แต่บางทีมันก็ง่ายนะครับ"
“ผมก็อยากให้มันง่าย" ธงรบพูดเสียงเบา ก้มหน้าลงมองนายแพทย์หนุ่ม
“ทางออกง่ายๆ ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ละคนมักจะเลือกทางออกของตัวเองแบบที่คนอื่นไม่ค่อยจะเห็นด้วย" พศวัตยิ้มอย่างอ่อนโยน "ผมไปล่ะ อย่าลืมว่าทางออกของสารวัตรไม่ได้มีแค่วันสองวันนะครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีหลายอาทิตย์"
“ผมอยากจะแนะนำหมอให้รู้จักกับใครคนหนึ่งจังเลย" ธงรบยิ้ม "พูดอะไรเข้าใจยากเหมือนกัน เหมือนเป็นฝาแฝดกันเลยล่ะ แต่เอาเถอะ คืนนี้ผมจะพยายามคิด"
ธงรบปิดประตูรถให้นายแพทย์พศวัตแล้วถอยออกห่าง ยืนมองจนรถคันนั้นเคลื่อนออกไปแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในคอนโดมิเนียมพลางบอกกับตัวเองว่าที่จะพยายามคิดนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะคิดออกได้เมื่อไหร่กันแน่
...อยากเมาจริงๆ เลยให้ตายสิ เวลาคิดอะไรไม่ออกกรอกเหล้าเข้าปากเยอะๆ จะได้ไม่ต้องคิด...
...เฮ้อ ทำไงดี จะให้บอกอาทิตย์ยังงั้นหรือ เขาไม่กล้าหรอก อาทิตย์ได้โวยวายว่าเขาไปหลอกเด็กนะสิ และที่สำคัญ เขามีความรู้สึกว่าอาทิตย์มีประเด็นกับภานุวัฒน์ยิ่งกว่าคนอื่น กับธีรยุทธ โตโต้ เป้กับป้อง หรือคนอื่น อาทิตย์ทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่กับภานุวัฒน์นี่ถึงกับตามไปซักไซร้ไล่เลี่ยงเอากับภานุวัฒน์ว่าเป็นแฟนกับเขาหรือเปล่า แสดงว่าสัญชาตญาณของอาทิตย์นั้น 'แรง' มาก...
...เพราะอะไร เพราะอยากจับธงรบให้มั่นและคั้นธงรบให้ตายยังงั้นหรือ จะได้หาเหตุผลมาเลิกกับเขา...
...อาทิตย์คิดยังไงกับเขากันแน่ ทำไมซับซ้อนเหลือเกิน เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจอาทิตย์ซะที...

วันนี้อาทิตย์ตื่นเช้ากว่าปกติ เขาได้นอนไม่กี่ชั่วโมง คืนที่ผ่านมานอนแทบไม่หลับ ในใจนึกถึงแต่ธงรบกับหมอพศวัต หลังจากตามไป 'ดู' จนถึงที่แล้วเขาก็กลับบ้านและขังตัวเองอยู่ในห้อง นอนดูดีวีดีภาพยนต์จบไปหลายเรื่อง พยายามบอกตัวเองว่าพศวัตแวะไปหาเพื่อนซึ่งบังเอิญพักอยู่ที่เดียวกันกับธงรบ แต่ความคิดด้านลบกลับเอาชนะจนได้ ท้ายที่สุดเขาหาบทสรุปให้ตัวเองว่า พสวัตแวะไปหาธงรบ และคงมีความสุขกัน หลังจากนั้นพศวัตก็กลับบ้านตัวเอง
...ธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนเขาไม่สน เคยพูดกันไว้แล้ว เขาต้องยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้...
...จะให้ธงรบหยุดที่เขาคนเดียวคงเป็นเรื่องเหลือเชื่อและยากยิ่งกว่าสร้างปราสาททรายบนยอดเขาหิมาลัย...
อาทิตย์ยกเท้าแตะเบรกช้าๆ การจราจรชั่วโมงเร่งด่วนในตอนเช้าติดขัดเช่นเคยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสี่แยกแห่งนี้ซึ่งเป็นหัวมุมของโรงเรียนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง  ขณะที่รถติดไฟแดงอาทิตย์หันไปมองรอบๆ รถ สายตาหยุดนิ่งอยู่ที่ธงผืนใหญ่ที่กำลังโบกสะบัดอยู่บนเสาแล้วทำให้เขานึกถึงธงรบอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตโดยไม่ได้รับเชิญ การพบกันครั้งแรกนั้นเป็นเรื่องที่เขายังรู้สึกฉุนและอายจนถึงทุกวันนี้และไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง ช่วงแรกๆ ที่รู้จักกันเขาแทบจะเป็นโรคประสาทเพราะลูกตื๊อของคนที่ไม่เหมือนใครที่เคยรู้จักกันมาก่อน เวลาผ่านไป เขาคุ้นเคยกับธงรบและรู้ว่าอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปมาก
...อย่างน้อยก็หัวใจของเขา...
แต่อย่างหนึ่งที่เขาต้อการคืออยากให้ธงรบมีเขาคนเดียว เขาเองก็จะมีธงรบคนเดียว
ในใจเขาจะมีธงรบเพียงคนเดียว
เย็นวานนี้ส่งที่เขาเห็นนั้นรบกวนจิตใจเขามากทำให้นอนไม่หลับแทบทั้งคืน หลับตาลงก็เห็นแต่ภาพของหมอรูปหล่อคนนั้นนอนบิดตัวไปมาใต้ร่างแกร่งกำยำของธงรบ ในห้องสองต่อสอง บนเตียงที่เขากับธงรบนอนด้วยกัน หรือในห้องน้ำที่ติดกระจกบานใหญ่บนผนังสองด้าน บนโซฟาในห้องนั่งเล่น บนเก้าอี้เลซี่บอยตัวโปรดหน้าโทรทัศน์
...ปกติธงรบจะออกไปเที่ยวนอกบ้าน กว่าจะหลับก็ดึกดื่น และนอนตื่นสาย แต่เมื่อวานคงขลุกอยู่แต่ในบ้านเพราะมีคนมาหาถึงที่...
...และเช้านี้ก็คงไม่อยากจะลุก...
...เชื่อสิ ถ้าเขาแวะไปดูที่บ้าน ก็คงเห็นรถ BMW สีดำคันนั้นจอดอยู่ที่เดิม...
...อยากจะรู้นัก ใกล้จะแปดโมงเช้าแล้ว สารวัตรธงรบจะตื่นขึ้นมาเคารพธงชาติหรือเปล่า หรือจะนอนกอดหมอจนเพลิน...
อาทิตย์ละสายตาจากธงชาติผืนใหญ่ที่โบกสะบัดอยู่บนเสาหน้าอาคารเรียนสูงห้าชั้นแล้วเคลื่อนรถไปข้างหน้าเพราะไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ทันใดเขาก็เปลี่ยนใจขับรถตรงไปแทนที่จะเลี้ยวซ้าย
...เขาจะไปดูให้เห็นกับตาว่ารถของหมอคนนั้นยังจอดอยู่ที่เดิมหรือไม่...
...เมื่อเย็นวานนี้เขาพอทนได้ แต่ถ้าเห็นว่าค้างคืนด้วยกันเขาทนไม่ได้...

สิบห้านาทีหลังเวลาแปดนาฬิกาอาทิตย์ขับรถเข้ามาในลานจอดรถเล็กๆ หน้าคอนโดมิเนียมที่พักของธงรบ รถจอดอยู่ไม่กี่คันเพราะผู้ที่พักอาศัยอยู่ที่แห่งนี้คงออกไปทำงานกันเกือบหมด รถของธงรบยังจอดอยู่ที่เดิม ไม่ตรงช่องเช่นเคย ถัดไปเป็นรถฮอนด้าซีวิคสีขาว และโตโยต้าแคมรี่สีบรอนซ์ใหม่เอี่ยมติดแผ่นป้ายทะเบียนสีแดง จักรยานยตน์หรูยี่ห้อ คาวาซากิจอดอยู่ใกล้ๆ และริมสุดเป็นรถเล็กซัสสีทอง
ไม่มี BMW 520d สีดำ!
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ใจที่เต้นแรงเมื่อก่อนเลี้ยวรถเข้ามาตอนนี้รู้สึกเต้นเบาลง เขานั่งนิ่งอยู่ในรถครู่ใหญ่ก่อนจะกลับรถเพื่อขับออกไป แต่มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตัดผ่านหลังรถทำให้เขาเสียจังหวะการถอย อาทิตย์มองตามอย่างหงุดหงิดจึงเห็นว่าเป็นนายตำรวจรูปร่างสูงโปร่ง อายุประมาณยี่สิบต้นๆ เหมือนเพิ่งจะรับราชการ ฝ่ายนั้นหันมายิ้มให้เขาแล้วก้มศีรษะลงเป็นการขอโทษหรือทักทายก็ไม่ทราบได้ และตรงไปยังรถฮอนด้าซีวิคแต่ก็ยังหันมายิ้มให้อีกครั้งทำให้อาทิตย์อดคิดถึง 'สารวัตร' คนที่พักอยู่บนชั้นสี่ของคอนโดไม่ได้
...สายขนาดนี้ไม่ไปทำงานหรือไง หรือไม่ได้เข้าเวร หากไม่ได้เข้าเวร ธงรบมักจะโทรหาเขาตอนเช้าและรายงานตัวว่าวันนั้นว่าง อยากเจอ อยากชวนไปทานข้าว ไปเทีี่ยว อยากทำอะไรต่ออะไรอีกมากมาย และลงเอยด้วยการชวนมาค้างที่บ้าน จนเขาต้องบอกให้หยุดพูด...
...จะแปดโมงครึ่งแล้วยังไม่ยอมโทร จะนอนขี้เซาไปถึงไหน...
...คงตื่นได้หรอก เมื่อคืนคงหมดแรงละสิท่า...
เสียงในหัวของอาทิตย์เอาแต่ถกเถียงกันจนต้องสะบัดศีรษะแล้วตัดสินใจว่าจะขึ้นไปปลุกธงรบเป็นครั้งแรกในชีวิต
อาทิตย์เลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทนทีจะใช้ลิฟท์ ในใจนึกถึงคนที่ชอบบ่นเวลาลิฟท์เสีย ธงรบบ่นไม่ยอมหยุดตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นบันไดขั้นแรกจนถึงขั้นสุดท้าย เสียงห้าวทุ้มดังก้องใหนช่องบันใดแคบๆ ข้างลิฟท์ มีทั้งคำพูดติดตลก คำพูดยั่วเย้า และเสียงหัวเราะ
เมื่อใกล้จะถึงชั้นสี่ อาทิตย์อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงสิ่งที่ธงรบพูดเมื่อกำลังจะเปิดประตูออกจากช่องบันไดไปยังโถงทางเดินหน้าห้องพัก
“ดีนะที่มากับอาทิตย์ ถ้าพี่กลับบ้านคนเดียวแล้วกินเหล้ามาครึ้มๆ เกิดลิฟท์เสียละก็ พี่จะนอนมันตรงลอบบี้นั่นล่ะ"
“แล้วทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่น"
“อาทิตย์ไม่รู้อะไร เห็นพี่เป็นแบบนี้ พี่ก็รักเดียวใจเดียวเหนียวแน่นมั่นคงนะจ๊ะ ลองพี่ได้รักได้ชอบแล้วพี่ไม่เปลี่ยนใจหรอก พี่จะฝังแน่นอยู่กับสิ่งเดิม คนเดิม"
...ยังงั้นหรือ เขาจะเชื่อธงรบได้มากแค่ไหน...
...แต่ปีกว่าที่ผ่านมา ธงรบก็เรียกได้ว่าเหนียวแน่นกับเขาจนเห็นได้ชัด จนบางครั้งเขาก็แทบจะไม่อยากเชื่อ...
อาทิตย์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องชุดของธงรบชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมมือออกไปเพื่อนกดกริ่งแต่ก็ต้องดึงมือกลับเมื่อรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างๆ แม่บ้านวัยกลางคนยืนยิ้มให้และบอกว่ากำลังจะมาทำความสะอาดห้องพักให้ธงรบ
“มีกุญแจหรือหรือครับ" อะไรบางอย่างทำให้อาทิตย์ถามขึ้นมา
...ธงรบจะทำหน้าอย่างไรถ้าเห็นเขาเดินเข้าไปในบ้านของตัวเองตอนเช้าแบบนี้...
แม่บ้านพยักหน้าแต่ก็ยังรีรอ อาทิตย์จึงบอกให้เปิดประตู และบอกว่าเขามาหาธงรบอยู่บ่อยๆ แม่บ้านคงจะพอมองออกว่าอะไรเป็นอะไรจึงเปิดประตูห้องพักของนายตำรวจหนุ่มแล้วหลีกทางให้อาทิตย์เดินเข้าไปก่อน
“ตายแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้" แม่บ้านอุทานขึ้นมาเมื่อเดินเข้าไปเห็นห้องชุดของธงรบดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อย
...นั่นสิ ทำไมเป็นแบบนี้ ห้องของธงรบควรจะรกเหมือนป่าดงดิบซึ่งแม้แต่งูเลื้อยเข้ามาก็ยังหลงทาง...
“ป้ามาความสะอาดตั้งแต่วันนั้น ปกติสองวันก็รกแล้ว นี่ตั้งสี่วัน ห้องยังสะอาดเหมือนเดิม"
“เจ้าของห้องคงเก็บกวาดด้วยมั๊งครับ" อาทิตย์เปรย
...หรือคนที่ไม่ใช่เจ้าของห้องเป็นคนทำให้...
“ไม่เก็บหรอกค่ะ ทุกทีเดินเข้ามาป้าจะสะดุดรองเท้าที่หน้าประตูนี่ล่ะ แล้วก็เห็นกางเกงกองอยู่หน้าโซฟา" แม่บ้านพูดขึ้นอย่างรู้ดี
“ถ้ายังงั้นป้าก็ไม่ต้องทำความสะอาดแล้วล่ะ สบายไปอีกหนึ่งวัน" อาทิตย์หันไปยิ้มแล้วบอกให้แม่บ้านกลับไปพร้อมกับรับประกันว่าจะบอกให้ธงรบทราบเพราะฝ่ายนั้นกลัวจะโดนตำหนิที่ไม่ได้มาทำความสะอาดให้เมื่อสองวันที่แล้วตามกำหนด

เมื่อแม่บ้านเดินออกไปจากประตูอาทิตย์ก็หันมากวาดตามองไปรอบๆ ห้องชุดของธงรบ ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นยิ่งกว่าตอนก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณคอนโดมิเนียม
...ถ้าไม่ใช่หมอพศวัตแล้วจะเป็นใคร...
อาทิตย์เดินตรงไปยังห้องนอนของธงรบช้าๆ เขารู้ว่าฝ่ายนั้นไม่ชอบปิดประตูห้องนอน เวลามาค้างกับธงรบเขาต้องเดินไปปิดประตูทุกครั้ง และเมื่อธงรบเดินออกไปยังห้องครัวเพื่อดื่มน้ำและกลับเข้ามาในห้องนอนก็มักจะเปิดประตูทิ้งไว้จนเขาต้องดุว่าให้ไปปิดประตูก่อนค่อยขึ้นมานอนบนเตียงได้ ธงรบจะทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินกระแทกเท้าไปปิดประตูพร้อมกับบ่นว่า 'ก็อยู่กันสองคนจะกลัวใครมาเห็นเรานอนแก้ผ้ากอดกันล่ะอาทิตย์'
...แล้วตอนนี้ทำไมปิดประตู...
...แต่โชคดีที่ไม่ถึงกับล๊อค...
อาทิตย์กลั้นหายใจแล้วหมุนลูกบิดประตูห้องนอนของธงรบแล้วดันเปิดเบาๆ ในห้องนอนสว่างเพราะแสงจากข้างนอกส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่เจ้าของห้องไม่ชอบรูดม่านปิดทำให้เขาเห็นเจ้าของห้องนอนอยู่นอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างชัดเจน
และข้างๆ มีร่างของใครคนหนึ่งกำลังซบอยู่ เห็นแต่ไหล่ขาวสะอาด ศีรษะทุยได้รูป ผมค่อนข้างยาว ไม่สั้นเกรียนเหมือนแพทย์หนุ่มคนนั้น
“อาทิตย์"
ธงรบตาค้าง พึมพำเสียงเบา รู้สึกตัวทันทีเมื่อคนที่กำลังซบไหล่ขยับตัวในเวลาเดียวกันกับที่มีคนเปิดประตูเข้ามายืนมอง
“อาทิตย์" ธงรบเรียกอีกครั้ง เสียงดังขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับยกศีรษะขึ้นมองคนที่ยืนหน่้าบึ้งอยู่ที่ประตู คนที่นอนตะแคงกอดซบธงรบอยู่รู้สึกตัวเช่นกันจึงหันหน้ามาทางประตูแล้วทำหน้าตกใจไม่แพ้กัน
...เด็กคนนั้นเอง...
...ภานุวัฒน์...
...ไม่ใช่หมอ...
...แต่เมื่อคืนก็คงใช่ พอหมอกลับไปก็คงออกไปตระเวนราตรีแล้วพาเด็กคนนี้กลับมาด้วยล่ะสิ...
...คนนี้ตาตี่เป็นตี๋แท้ๆ เหมือนเขา หมอก็ตี๋ แม้จะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศสแต่หน้าตาก็เป็นตะวันออกมากกว่าตะวันตก ออกแนวตี๋คมเข้ม...
...ธีรยุทธ โตโต้ เป้ ป้อง แล้วใครต่อใครอีกหลายคนก็ออกแนวเดียวกัน นี่คงชอบตี๋มากและคงมีตี๋ทุกสไตล์ในสังกัด...
“อาทิตย์ ฟังพี่ก่อน" ธงรบยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วกระโดดลงจากเตียง ผ้าหุ่มหลุดลุ่ยจึงเผยให้เห็นว่าทั้งตัวเองและคนที่นอนซบอยู่ต่างก็เปลือยเปล่าทั้งคู่
ความโกรธของอาทิตย์ซึ่งใกล้จะถึงจุดเดือดจึงพุ่งทะลุจุดเดือนในทันใด มือที่ยังจับลูกบิดประตูค้างอยู่กระชากปิดเสียงดังสนั่นแล้วเดินตรงไปยังประตูห้องชุดทันที หูได้ยินเสียงธงรบแว่วดังออกมาจากในห้องร้องเรียกชื่อเขาอย่างร้อนรน
แต่เมื่อถึงกลางห้องอาทิตย์ก็เปลี่ยนใจ หันกลับไปเพื่อยืนรอเจ้าของห้อง ตั้งใจว่าจะขอต่อยหน้าที่เคยทะเล้นของคนเจ้าชู้สักหนึ่งหมัด
ธงรบเปิดประตูออกมาหน้าตาตื่น ท่าทางร้อนรน มือกำลังพันผ้าเช็ดตัวสีขาวรอบเอว
“ผู้กองผิดกฎ" อาทิตย์ชี้หน้า
“ฟังพี่ก่อนนะอาทิตย์"
“ฟังทำไม ฟังคำแก้ตัวงั้นหรือ" อาทิตย์ตวาด เบือนหน้าหนี แต่สายตากลับมองเห็นกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วบนเก้าอี้เลซี่บอยของธงรบ
...เก้าอี้ตัวโปรด และนี่คงทำท่าโปรดกันบนเก้าอี้ละสิ ถึงได้ลืมกางเกงสีเขียวอ่อนวางทิ้งเอาไว้ ธงรบน่ะหรือจะใส่กางเกงสีนี้ ธงรบชอบสีทึมๆ กางเกงตัวนี้คงเป็นของเด็กคนนั้น ทิ้งกางเกงไว้ตรงนี้ยังไงล่ะถึงไม่มีกางเกงใส่แล้วไปนอนเปลือยอยู่บนเตียง...
อาทิตย์ก้าวสองก้าวก็ถึงเก้าอี้เลซี่บอยและก้มลงหยิบกางเกงสีเขียวตัวเล็กขึ้นมา แต่สายตากลับมองเห็นเสื้อกล้ามสีขาวตกอยู่บนพื้นข้างๆ
เท่านั้นเองเขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
“กางเกงใคร" อาทิตย์คลี่กางเกงสีเขียวอ่อนในมือจึงเห็นว่ามีรูปการ์ตูนสีแดงและสีฟ้าอยู่บนกางเกง แค่นี้เขาก็มั่นใจอย่างที่สุดว่ากางเกงเป็นของใคร "แล้วนี่เสื้อกล้ามใคร" อาทิตย์เสียงเข้ม ตาลุกวาว ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าให้ธงบเห็นสิ่งที่อยู่ในมือชัด
“ของพี่" ธงรบครางเสียงอ่อน ตามองเสื้อกล้ามที่อยู่ในมือซ้ายของอาทิตย์ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าตาตัวเองโดยสัญชาตญาณเมื่ออาทิตย์ขว้างสิ่งที่อยู่ในมือมาใส่ หลักจากนั้นก็ต้องตาเหลือก อ้าปากค้างเมื่อ 'ตี๋น้อย' ของเขาตอนนี้กลับกลายมาเป็นซุปเปอร์แมนยกเก้าอี้เลซี่บอยทุ่มใส่โทรทัศน์ด้วยพลังมหาศาล
“เฮ้ย อาทิตย์ นั่นแพงนะ" ธงรบตะโกนลั่นแล้วถอยกรูดทันใดเพราะอาทิตย์หันไปคว้าโคมไฟข้างโซฟาขึ้นมาแล้วไม่รอช้า ขว้างใส่ประตูห้องนอน ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหานายตำรวจซึ่งตอนนี้กำลังพยายามหาที่กำบัง
“อาทิตย์ ใจเย็นๆ ก่อนสิ เรื่องนี้พี่อธิบายได้ พอดีพี่กินเหล้าเข้าไปก็เลย..."
คำพูดของธงรบเป็นเหมือนน้ำมันราดกองไฟ อาทิตย์ยกเท้าขึ้นถีบเก้าอี้เลซี่บอยซึ่งกองอยู่หน้าโทรทัศน์จนกระเด็นไปอีกทาง และตามมาด้วยสิ่งของอื่นๆ ที่อยู่ในรัศมีมือเอื้อมถึงโดยที่เจ้าของห้องเอาแต่กระโดดหลบไปหลบมาพร้อมกับร้องเรียกชื่อคนที่กำลังบ้าระห่ำ
เมื่อทำลายข้าวของจนพอใจอาทิตย์ก็หันขวับแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องชุดโดยมีธงรบตามไปติดๆ และทำท่าจะกระโดดเข้าไปยื้อยุดฉุดเอาไว้ แต่คนที่กำลังโกรธจัดหันขวับมายกมือขึ้นชี้หน้าแล้วตวาดห้ามเสียงดังก่อนจะเปิดประตูวิ่งหนีไป
ธงรบตามอาทิตย์มาจนถึงหน้าลิฟท์แล้วพยายามจะอธิบายแต่อาทิตย์หันมาทำตาขวางและพูดเสียงกร้าว
“อย่านะผู้กอง อย่าตามมาเด็ดขาด ไม่งั้นผมไม่รับรองความปลอดภัย"
“ฟังพี่ก่อนสิ" ธงรบเสียงอ่อน
“ผมไม่ต้องการฟัง ไม่ใช่ตอนนี้ ห้ามมาใกล้ผมเด็ดขาด" อาทิตย์พูดเสียงเฉียบขาด หน้าตาถมึงทึง แล้วกระแทกมือเข้ากับปุ่มเรียกลิฟท์ซึ่งเปิดออกมาทันใด ธงรบยังขยับตามแต่เมื่อเห็นดวงตาลุกโชนเหมือนไฟของอาทิตย์แล้วก็ต้องหยุดยืนปล่อยให้ประตูลิฟท์ปิดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง
“ซวยจริงๆ ซวยฉิบหาย ซวยโคตรซวย อะไรจะซวยยังงี้วะ" ธงรงครางเสียงแผ่ว แทบจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น "รู้ยังงี้เชื่อหมอซะตั้งแต่แรก รู้ยังงี้ไม่กินเหล้าซะก็ดี"
...กำลังจะไปได้ดีทีเดียว ทำไมเป็นแบบนี้...
...ไหนอาทิตย์บอกว่าจะไปต่างประเทศ แล้วนี่ทำไมอยู่ดีๆ ก็มาโผล่ที่บ้านเขาตอนเช้า แล้วเข้าห้องได้ยังไง...
...แล้วทำไมโกรธดุเดือดขนาดนี้ ไหนบอกว่าไม่สนใจว่าเขาจะมีอะไรกับใครยังไงล่ะ...
ธงรบยกมือขึ้นกุมขมับแล้วเดินกลับไปที่ห้องชุด ในใจคิดถึงเรื่องต่างๆ สารพัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ไปเยี่ยมอธิคมที่จังหวัดแพร่และพักอยู่ในห้องพักโรงแรมเล็กๆ กับอาทิตย์ถึงเจ็ดคืนและใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้งเจ็ดวัน ทานอาหารด้วยกันแทบทุกมื้อ ได้ใกล้ชิดกันมากกว่าครั้งไหน แล้วยังสุดสัปดาห์ที่บ้านชายทะเลเมื่อไม่นานมานี้อีก อาทิตย์แสดงออกให้เขาเห็นว่ายอมรับเขามากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้กลับมีเรื่องนี้เกิดขึ้น เขากลับทำพัง
เหมือนกำลังขับเครื่องบินชมธรรมชาติสวยงามอยู่ดีๆ แล้วก็มีฟ้าผ่าเปรีี้ยงลงมา
...โอย ทำไมสวรรค์ช่างโหดร้ายกับธงรบนัก...

***25***

ขอบคุณที่สนับสนุนธงรบนะครับ
รักทุกคนที่เอาใจช่วยธงรบ
ส่วนคนที่หมายมั่นจะเหยี่ยบย่ำซ้ำเติมธงรบ ขอให้อยู่เป็นโสดกันทุกคน

[duchess]

  55 เอาใจช่วยคับ

[andy_kwan]

เห็นใจสารวัตรธงจริงๆ   
คงต้องถือพานดอกไม้ธูปเทียนไปง้อตี๋อาทิตย์

[หนุ่มร้ายนายหรู]

อาตี๋น้อยน่าจะซัดสารวัตรด้วยลูกตะกั่วสักลูก สองลูก
สมน้ำหน้า   
อย่างงี้ต้องเอาให้ตาย 

[SweetSacrifice]

ซวยโคตรซวยจริงๆ
 

[mecon]

 
สารวัตรรรรรรรรรรรรจองศาลาวัดไว้รึยังคะ 5555555555555555
สะใจเป็นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันไม่ได้เรียกว่าความซวยหรอก เหอะๆ มันเรียกว่า กรรมสนอง ความประมาทเป็นหนทางสู้ค.ชิบ....หาย
ดีนะคะเนี่ย ที่เก้าอี้เลซี่บอยไม่โดนทุ่มใส่กบาล แหม........ผีบ้านผีเรือนผีทะเลคุ้มครองจริงๆ

อาทิ๊ตของคนอ่านนนนนนนนนนนนนนน เลิศสุดคะแหม..เหนื่อยชิมิคะ
ทั้งโมโหหึง ทั้งอาละวาด ทุ่มโน้นทุ่มนี่ มามะจิบน้ำชานิดจะได้หายเหนื่อย
ใช้พลังงานมาเลยนี่นา เวลาโกรธเนี่ย เท่สุดพลังเลยนะคะ
ไม่ต้องหือไม่ต้องอือนะคะถ้ามาง้ออ่ะ อิอิเก็บเสื้อผ้าหนีไปไกลๆเลยเน้อ 


ขอบคุณที่สนับสนุนธงรบนะครับ
รักทุกคนที่เอาใจช่วยธงรบ
ส่วนคนที่หมายมั่นจะเหยี่ยบย่ำซ้ำเติมธงรบ ขอให้อยู่เป็นโสดกันทุกคน
>> คุณพระ...........แหมกลัวจังเลยนะคะ เรื่องโสดเนี่ย  อิตาธงง้อจนเหี่ยวแห้งซะเถอะ 

[Solar cell]

ตี๋น้อย....หึงสารวัตรพี่ธงเค้าล่ะเซ่

[dek_jun_rai]

จะสงสารหรือสมน้ำหน้าธงรบดีเนี๊ย 

[MIkz_hotaru]

ระเบิดลง ตู้มมมมมมมมมมมมม
แหลกละเอียด
เท่านั้นแหละธงรบ   ให้มาอยู่เฉยๆคงจะพอเห็นใจนะ แต่   ด้วยนี่สิ
 

ปล ทำไมอ่านตอนนี้น้ำตาไหล  

“สารวัตรห่วงใยเด็กคนนี้มาก" พศวัตเอียงหน้าถาม ใบหน้าครุ่นคิด "เพราะอะไรครับ เพราะเขาน่าสงสาร ไม่ถูกกับพ่อ ไม่มีใครดูแล หรือเพราะเหตุผลอย่างอื่น"

อ่านแล้วมันจี๊ดดดด หรือว่า...
รอตอนต่อไป  อย่านานน้า

[Little Devil]

สงสารหรือว่า [แอบ] สะใจสารวัตรธงรบดีนะ
ตามรอยสารวัตรอธิคมมาติดๆ
จากภาคก่อน ภาพไม่ชัดเจน ตอนอาทิตย์ของขึ้น
เห็นใจธงรบเลย
คุณนาย ไม่ต้องอวยพร...lol...
โสดแบบไม่รู้ตัวอยู่แล้ว .. hehe...
FC>คุณนุกะสารวัตรอธิคมต่างหาก

ตอนนี้ทำคนอ่านซึมเลย เหมือนรีบน
บรรยายซะเห็นภาพ ยิ่งสงสารน้องโจ้มากกว่าเดิม
คนมันเลวจริงๆ เนอะ
 

[bellebee]

งานนี้ รอเหยียบซ้ำ ผู้กองค่ะ

เพราะ  ทำงี้ไม่สวยมาแต่แรกแล้ว 

อาทิตย์  เอาให้หนักๆ เลย

คนไม่เด็ดขาดอย่างนี้ แย่มากกกกก ฮึ่มมมมๆๆ

ปล. ทำไม เราไม่สงสารภานุวัตน์เลยแหะ (สงสัยไม่ชอบแนว หนุ่มนิสัยสาว อิ อิ)

[wan]

กรรมของคนเจ้าชู้  โจรกลับใจ แต่จะมีใครเข้าใจโจรไหมครับ

กรรมนะศาลาวัด ทำคนอื่นเอาไว้มาก ทีนี้แหละจะได้รู้ซะว่า มันเจ็บ

แต่ก็เอาใจช่วยอยู่นะ ( กลัวเป็นโสด เหมื่อนพี่นาย ) ก็คิดว่าคงง้อสำเร็จ

อย่างว่า คงต้องยากหน่อยละคราวนี้

+1 ให้พี่นาย 1331 เลขนี้ส่วยนะครับ พี่นาย 

[gboy]

555
อาตี๋น้อยเิริ่มแผลงฤทธิ์
ไม่ได้ซ้ำเติมนะแต่สะจาย
 

[ลูกหมีน้ำแดง]

สารวัตรเอ๋ย ง้อยากแน่คราวนี้
ตี๋น้อย อาละวาดได้สะใจมาก  แอบสมน้ำหน้าสารวัตร 

[kasarus]

นี่แหละน้า ผลของการไม่ยอมพูดกันตามตรง