โทดทีนะครับไม่ได้โพสทุกวัน ช่วงนี้ยุ่งๆ หลายเรื่องครับ ขอบคุณที่อดทนรออ่านนะครับ (รอหรือป่ะเนี่ย?)
ธงรบ 24
เมื่อธงรบเดินเข้ามาในโรงพยาบาลเช้าวันนี้ก็ได้ความคิดว่าจะต่อรองกับหมอขอให้ภานุวัฒน์พักรักษาตัวในโรงพบาบาลจนแผลหายแล้วจะพาไปส่งบ้านเลย แต่หมอก็ยืนยันว่าภานุวัฒน์อาการดีขึ้นมากและไม่จำเป็นต้องนอนพักรักษาตัวต่อ
“แล้วรอยบุหรี่จี้ตามตัวนั้นล่ะครับจะไม่ เอ่อ...”
...ไม่มีอาการแทรกซ้อนหรือครับหมอ...
ความคิดดันทุรังแวบขึ้นมาในหัวแต่ธงรบก็หยุดได้ทันไม่ให้หลุดออกจากปากเพราะรู้ว่าเป็นเหตุผลงี่เง่า
“จะเป็นแผลเป็นไหมครับ" ธงรบถามอย่างอื่นแทน
“คงไม่หรอกครับ" หมดวัยกลางคนตอบคำถามแต่เลิกคิ้วขึ้นราวกับสงสัยว่าทำไมญาติคนไข้ถามคำถามแบบนี้ "คุณห่วงเรื่องอื่นเถอะครับ เรื่องรอยบนตัวไม่ใช่เรื่องใหญ่" หมอพูดต่อ
...รอยในใจงั้นหรือเรื่องใหญ่...
ธงรบกำลังจะอ้าปากถาม แต่พลันก็ขมวดคิ้วและอึ้งไปทันทีเมื่อแพทย์ผู้ทำการรักษาภานุวัฒน์พูดต่อว่า "ลูกชายคุณยังเป็นวัยรุ่น ถ้าดูแลไม่ดีและให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก หมอกลัวว่าเขาจะติดเอดส์"
...อะไรนะ ติดโรคเอดส์!...
...ลูกชายยังงั้นหรือ...
...โอ๊ย ต่อยหมอซักหมัดดีไหมเนี่ย...
...ลูกชายบ้าที่ไหน ตัวใหญ่ขนาดนี้ เขาเองก็ใช่ว่าจะดูแก่ ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว อายุห่างจากภานุวัฒน์แค่ 16 ปีเอง...
ธงรบทำหน้าฮึดฮัดแล้วหันไปมองภานุวัฒน์ซึ่งเปิดประตูเดินออกมาจากห้องผู้ป่่วย 'หมอผู้ห่วงใย' จึงหันไปยิ้มให้ภานุวัฒน์แล้วขอตัวไปตรวจคนไข้อื่น
...ลูกชาย...เฮอะ เป็นลูกชายก็ดีสิ เขาจะได้ส่งเข้าโรงเรียนประจำ...
ภานุวัฒน์เดินเข้ามาใกล้ธงรบแล้วยิ้มประจบ ราวกับจะบอกว่า 'สารวัตร อย่าทิ้งผมนะครับ ผมฝากชีวิตไว้กับสารวัตรแล้ว'
“ผมหิวข้าว" ภานุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“งั้นก็ไปกันเถอะ" ธงรบพยักหน้า ยื่นมือไปคว้าเอาถุงพลาสติกใส่สิ่งของส่วนตัวมาจากมือของภานุวัฒน์
“ไปไหนครับ" ภานุวัฒน์ถาม
...จริงสิ ไปไหนกันดี ตอนนี้เขาคิดไม่ออกว่าจะพาภานุวัฒน์ไปฝากไว้กับใคร...
...ถ้าคุณนุอยู่กรุงเทพฯ เขาอาจจะไปขอร้องให้รับภานุวัฒน์ไปดูแลซักระยะ...
...แต่คุณนุก็คงทำหน้าดุแล้วบอกให้เขาเอาเด็กไปส่งบ้านพ่อแม่ คงเหมือนไอ้วุธนั่นล่ะ...
“ไปกินข้าวกันก่อน แล้วพี่จะหาที่อยู่ให้ แต่อย่าลืมที่เราคุยกันนะ ยังไงก็ต้องกลับไปอยู่บ้าน" ธงรบพูดออกไปเท่าที่คิดได้
ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วเดินตามหลังธงรบอย่างว่าง่าย จนเมื่อถึงห้องโถงด้านหน้าของโรงพยาบาลจึงหยุดเดินเมื่อธงรบรับโทรศัพท์อย่างลุกลี้ลุกลนแล้วส่งสัญญาณมือให้เขาคอย
“เอ่อ พี่อยู่ที่...” ธงรบอึกอักเพราะคนที่โทรศัพท์มาถามคำถามแบบที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน ในหัวคิดอย่างรวดเร็วว่าจะตอบอย่างไรดีเพราะจู่ๆ อาทิตย์ก็เปิดฉากถามว่า 'ผู้กองตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ'
ปกติอาทิตย์ไม่เคยถามเขาแบบนี้ซึ่งเป็นแบบที่คนทั่วๆ ไปถามกันเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์ ความจริงอาทิตย์ไม่ค่อยใช้คำถามกับเขา เวลาเป็นฝ่ายโทรมามักจะใช้ประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำสั่งด้วยซ้ำ
“วันนี้ผมจะไปยิม ผู้กองไปคนเดียวนะครับ" อาทิตย์ไม่รอคำตอบ "เย็นนี้ผมต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับที่บ้าน"
“เมื่อวานก็กินแล้ว"
“ทานข้าวกับที่บ้านสองวันติดต่อกันไม่เป็นแปลกนี่ครับ พอดีคุณลุงกับคุณป้าจะมาทานด้วย คุณแม่สั่งให้รีบกลับ อีกอย่างผมต้องเตรียมเอกสาร ผมต้องไปปีนังสามวัน เรื่องงาน"
“ไปเมืองนอกอีกแล้ว" ธงรบเผลออุทาน รู้สึกทั้งไม่ชอบใจและโล่งอกในเวลาเดียวกัน
ไม่ชอบชอบใจที่อาทิตย์เดินทางไปไหนไกลๆ และจะต้องห่างกัน แต่ความรู้สึกอีกอย่างก็คือเขาจะได้มีเวลาหายใจอีกสามวันและตอนนั้นคงคิดออกว่าจะจัดการกับภานุวัฒน์อย่างไรดี
อาทิตย์เหลือบตามองนาฬิการซึ่งบอกเวลาบ่ายสี่โมงแล้วจึงเดินออกจากห้องทำงาน วันนี้เขาตั้งใจว่าจะทำอะไรบางอย่างซึ่งเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำ แต่เขาตัดสินใจแล้ว วันนี้เขาไม่มีสมาธิทำงานตั้งแต่เช้า หากต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้วใจมัวแต่คิดเรื่องที่กำลังคิดอยู่เขาก็คงจะทนไม่ไหว แต่เมื่อใกล้จะถึงประตูหน้าบริษัท รชานนท์ก็ส่งเสียงเรียกและถามว่าทำไมรีบกลับ
“จะไปธุระ" อาทิตย์ตอบ
“ธุระอะไร พักหลังนี่รีบกลับจังเลยนะ" รชานนท์เดินเข้ามาใกล้
“ทำไมรีบกลับไม่ได้ จะให้ทำงานดึกดื่นทุกวันหรือไง"
“แล้วถ้าสารวัตรมาไม่เจอล่ะ เดี๋ยวก็รอเก้อ" รชานนท์ขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย ก่อนจะพูดต่อว่า "แต่เอ๊ะ ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้"
“คงป่วยมั๊ง เห็นเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลอยู่บ่อย" อาทิตย์เบ้ปากแล้วผละจากรชานนท์ออกประตูไป แต่ทันได้ยินเสียงเพื่อนเขาพูดตามว่า
“ป่วยได้ยังไง ออกจะแข็งแรงล่ำบึ๊กขนาดนั้น"
...คงป่วยเป็นหรอก แล้วเรื่องไปโรงพยาบาลไม่ใช่ว่าจะต้องป่วยอย่างเดียวนี่นา คนบางคนไปโรงพยาบาลเพราะมี 'เรื่องอื่น' ต้องให้ไป...
...อย่างเขาวันนี้เป็นต้น...
อาทิตย์เดินยังไม่ถึงรถ แต่มือล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเปิดประตูรถรอ ในใจรู้สึกร้อนรุ่มอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขากำลังจะทำ
...ทำไมต้องไปโรงพยาบาลบ่อยๆ มีอะไรที่โรงพยาบาล...
...หมอคนนั้นมีอะไรดี...
...มีสิ รูปร่างหน้าตาดียังไงล่ะ ลูกครึ่งหน้าคมแบบนั้นคงดึงดูดความสนใจคนเจ้าชู้ได้เป็นอย่างดี...
อาทิตย์ใช้เวลาเพีียงครึ่งชั่วโมงก็ถึงโรงพยาบาล เขาตรงไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งความประสงค์ว่ามาพบหมอเพราะไม่สบาย พยาบาลสอบถามอาการเบื้องต้น อาทิตย์จึงบอกไปว่ามีอาการปวดศีรษะและเจ็บคอ และต้องการพบหมอคนเดิมที่เคยตรวจรักษาเขามาก่อน
“ผมจำชื่อหมอไม่ได้ครับ แต่ว่าเป็นหมอคนที่อายุประมาณยี่สิบปลายๆ หน้าตาดี เหมือนลูกครึ่งจีนกับฝรั่ง" อาทิตย์อธิบายลักษณะของหมอคนที่เคยเห็นว่ายืนคุยกับธงรบ
“อ๋อ หมอพศวัต" พยาบาลพูดทันที "แต่หมอไม่ได้ตรวจคนไข้นอกค่ะ หมอเป็นหมอพิเศษ มาตรวจคนไข้ในเฉพาะที่นัดไว้เท่านั้น แล้วก็ เอ่อ อาการคุณก็ เอ่อ...”
“ทำไมครับ"
“อาการปวดศีรษะ เจ็บคอ มีไข้ ตรวจกับหมออื่นจะดีกว่านะคะ" พยาบาลอึกอัก
“ทำไมล่ะครับ" อาทิตย์ทำหน้าเรียบนิ่ง
“คุณหมอพศวัตเป็นจิตแพทย์ค่ะ คงไม่เหมาะ" พยาบาลยิ้มแหยๆ
อาทิตย์อึ้งไปชั่วครู่ ยอมรับว่าค่อนข้างตกใจที่รู้ความจริงข้อนี้ จึงเปลี่ยนแผนใหม่โดยการพูดต่อว่า "ผมอาจจำหมอผิด แต่หมอคนที่ผมต้องการพบเป็นลูกครึ่งจีน-ฝรั่ง สูงพอๆ กับผม ผิวขาว หน้าคมเข้ม"
“หมอพศวัตแน่นอนค่ะ หมอลูกครึ่งมีไม่กี่คน พยาบาลจำได้ หนุ่มหล่อมีอยู่คนเดียว หมอลูกครึ่งที่เหลืออายุมากทั้งนั้น หมอพศวัตเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส มาตรวจที่โรงพยาบาลวันเดียวเท่านั้นค่ะ เฉพาะคนไข้บางเคส" พยาบาลยืนยันเสียงหนักแน่นแล้วบอกว่าอีกไม่กี่นาทีก็หมดเวลาตรวจ อาทิตย์จึงกล่าวขอบคุณแล้วผละจากพยาบาลสาวใหญ่ เดินออกไปยังลานจอดรถด้านหน้าของโรงพยาบาลเพื่อกวาดสายตามองหารถของ 'หมอคนนั้น'
ลานจอดรถของโรงพยาบาลไม่กว้างมากนัก ไม่นานอาทิตย์ก็เห็นรถของ 'หมอตี๋ลูกครึ่งรูปหล่อ' จอดอยู่ในช่องจอดรถพิเศษของแพทย์
...รถคันนี้เขาจำยี่ห้อ สี และหมายเลขทะเบียนได้เป็นอย่างดี หน้าตาคนขับเขาก็จำได้...
...เขาจะตามไปดูว่าหมอคนนี้จะไปที่ไหน เลิกงานแล้วจะมีนัดทานข้าว หรือนัดดูหนังกับ 'ใคร' หรือเปล่า หรือจะตรงกลับบ้านเลย...
...วันต่อไป เขาจะตามอีกคน ว่าจะไปสถานที่เดียวกันกับที่หมอคนนี้ไปหรือไม่...
อาทิตย์นั่งคอยอยู่ในรถไม่ถึงสิบห้านาทีก็เห็น 'หมอลูกครึ่งญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส' เดินออกมาจากประตูด้านหน้าโรงพยาบาลตรงไปยังรถ BMW 520d สีดำ หมอพศวัตขับรถช้าทำให้อาทิตย์ยิ่งขับตามง่าย การจราจรเย็นวันนี้ไม่ค่อยหนาแน่น ไม่ถึง 20 นาทีรถ BMW คันงามก็เลี้ยวซ้ายเข้าถนนที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย
...เส้นทางที่ไปคอนโดของสารวัตรธงรบ!...
อาทิตย์เกร็งมือที่จับพวงมาลัย ในใจบอกตัวเองว่าหมอหนุ่มคงมาทำธุระหรือมาทานข้าว ถนนสายนี้มีร้านอาหารอยู่หลายร้าน
...ไม่เห็นมีร้านอร่อยพอกระเดือกลงซักร้าน...
อาทิตย์นึกถึงคำพูดของธงรบ
...หมอคนนี้ท่าทางเป็นไฮโซ ร้านอาหารธรรมดารสชาติไม่อร่อยคงลงทุนขับรถมาจากโรงพบาบาลเพื่อมาทานข้าวที่นี่หรอก...
แต่ทว่า ห้านาทีต่อมาอาทิตย์แทบจะหมดความสงสัยและเผลอกลั้นหายใจเมื่อรถคันที่อยู่ข้างหน้าเปิดไฟเลี้ยวขวาเพื่อรอเลี้ยวเข้าซอย เขารู้ดีว่าในซอยนั้นไม่มีร้านอาหารแม้แต่ร้านเดียว ซอยแคบๆ ที่เงียบสงบและร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเป็นซอยตัน เกือบสุดซอยเป็นคอนโดมีเนียมเล็กๆ ที่ลิฟท์เสียอยู่บ่อยๆ
ขณะที่กำลังคิดอาทิตย์ก็สะดุ้งเมื่อรถคันหลังบีบแตรไล่ เขามองตามรถของหมอพศวัตจนลับสายตาแต่ตัวเองกลับไม่ขับตาม อาทิตย์สองจิตสองใจว่าควรจะตามต่อไปดีหรือไม่ ใจหนึ่งบอกว่าพศวัตคงไปทำธุระและเป็นความบังเอิญที่ 'ธุระ' ของแพทย์หนุ่มอยู่ในซอยนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า
...ธุระของหมอพศวัตอยู่ที่คอนโดท้ายซอยละสิ...
...คอนโดของคนเจ้าชู้...
...สายๆ ไปหาที่โรงพยาบาล เย็นๆ คนที่โรงพยาบาลมาหาถึงที่ มิน่า เมื่อเช้านี้ตอนถามว่าอยู่ที่ไหนทำอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ...
เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนเจ้าชู้ที่ระบายยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ตลอดเวลาอาทิตย์ก็ตัดสินใจได้ เสียงแตรรถคันหลังดังขึ้นอีกหลายครั้งบอกให้รู้ว่าคนขับคงหงุดหงิดเต็มที อาทิตย์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเช่นกันแล้วทะยานรถข้ามช่องจราจรช่องขวาพุ่งเขาไปในซอยอย่างรวดเร็ว
จุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกล
...จุดหมายคือที่เดียวกันกับรถของหมอคนนั้น!...
ลานจอดรถเล็กๆ หน้าคอนโดมีเนียมสูงห้าชั้นที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่นมีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน แม้อาทิตย์นั่งอยู่ในรถก็สามารถกวาดตามองเห็นได้ทั่วลานจอด รถคันอื่นๆ เขาไม่สนใจ
เขาสนใจเพียงสองคน นั่นก็คือรถยี่ห้อเดียวกัน แต่่ต่างรุ่นต่างสี
520d สีดำ กับ Z6 สีบรอนซ์!
รถหมอพศวัต กับ รถคนที่พักอยู่ที่นี่
อาทิตย์กัดริมฝีปาก มือกำพวงมาลัยเกร็งแน่น รู้สึกใบหน้าร้อนเหมือนโดนไฟลาม ความรู้สึกหึงหวงพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน โกรธที่เห็นว่าหมอพศวัตมาหาธงรบถึงที่บ้าน โกรธที่ธงรบรออยู่ ไม่ไปออกกำลังกายที่ยิมทั้งที่ถึงเวลาแล้ว
...นี่พอรู้ว่าเย็นนี้เขาจะไม่ไปยิมก็เลยเปลี่ยนแผนทันทีละสิท่า...
และ ที่สำคัญ โกรธตัวเอง!
เขาเป็นคนพูดกับธงรบเองว่า 'ผู้กองจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนผมก็ไม่แคร์' กฏข้อที่หนึ่งที่ตั้งเอาไว้ก็บอกไว้ชัดเจน เพียงแต่มีเงื่อนไขว่า 'อย่าให้เห็นกับตาก็แล้วกัน'
...แต่ตอนนี้เขาถึงกับ 'ตามผู้ต้องสงสัย' จนถึงที่ เพื่อให้ 'เห็นกับตา'...
...กฎข้อที่หนึ่งซึ่งเขาสร้างเอาไว้นั้นเป็นกฎเหล็กที่ธงรบชอบบ่นอยู่เป็นประจำ ส่วนข้อที่สองนั้นคนที่ชอบโวยวายแทบจะไม่ยอมเอ่ยถึงเลย...
...กฎบ้าๆ ตั้งกฎเหล็กเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์...
...ตอนนี้เขากลับพยายามจะหาทางให้ตัวเอง 'เห็นกับตา' จะได้อ้างกับธงรบว่า 'นี่ยังไงล่ะ ผู้กองผิดกฎ เราต้องขาดกัน' และธงรบก็จะออกไปจากชีวิตเขา เลิกตอแยกับเขา ชีวิตเขาก็จะสงบสุข แบบนี้ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการมาตลอด...
...โธ่ ไม่ใช่...
...ไม่...
...มันเปลี่ยนไปแล้ว...
***24***
รักธงรบบ้างนะคร้าบ (อืม ดูเหมือนจะมีคนพร้อมจะกระทืบซ้ำเติมธงรบกันหลายคนนะ ตกลงเชียร์ธงรบมะเนี่ย ธงรบง๊ง งง)
เช็งอ่ะ รถไฟฟ้ามาหาผิดคัน
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 359344 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก