ธงรบ 27
อาทิตย์จอดรถแล้วนั่งเงียบอยู่หลายนาทีก่อนจะหันหน้าไปทางด้านขวาเพื่อมองกำแพงสูงกว่าสองเมตร จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาถือเอาไว้ชั่วครู่ก่อนจะเปิดดูข้อความภาพซึ่งมีคนส่งมาให้เขาเมื่อตอนเที่ยง
เป็นภาพคนที่เขารู้จักดีกำลังจูบกับใครบางคน!
แม้จะดูภาพนั้นมาแล้วหลายครั้งแต่อาทิตย์ก็ยังกัดฟันจนปวดเมื่อเห็นภาพเดิม มือเกร็ง ใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะความโกรธ อยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
ทั้งที่เขาพยายามบอกตัวเองว่าเป็นภาพเก่าของธงรบกับเด็กเก่าคนใดคนหนึ่ง แต่เขาก็อดโกรธคนเจ้าชู้คนนั้นไม่ได้ ภาพที่เขาได้รับมีเพียงสองภาพ แต่ก็เห็นชัดเจนว่าเป็นใคร และที่สำคัญ คนในภาพไม่ได้สวมเสื้อ
...เขาได้แต่ภาวนาว่า ใครก็ตามที่ส่งภาพนี้มา อย่าได้ส่งมาอีกเลย อย่าได้ส่งภาพที่เห็น 'อะไรมากกว่านี้' มาให้เขาดูอีกเลย...
ในที่สุดอาทิตย์ก็ติดสินใจลบภาพนั้นทิ้งแล้วถอนหายใจแรงๆ มือขยับเปลี่ยนเกียร์เพื่อนเคลื่อนรถไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวาไปตามถนนหน้าบ้านซึ่งมีรั้วสูงทึบ ไม่ถึงนาทีก็หยุดรถอยู่ที่หน้าประตูสูงตระหง่านยิ่งกว่าประตูบ้านของเขา
อาทิตย์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดหมายเลขโทรศัพท์ของเจ้าของบ้าน แต่ทันใดประตูก็เปิดออกเขาจึงวางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถเข้าไปข้างใน สายตามองตรงไปข้างหน้า อดทึ่งไม่ได้กับอาณาจักรของพันตำรวจโทอาวุธ
จากการประมาณด้วยสายตา บ้านชั้นเดียวทรงแปลกตาหลังใหญ่มีความสูงเท่ากับบ้านสองชั้นตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างเกือบสองไร่ สนามหญ้าสีเขียว มีต้นไม้ปลูกเป็นแนวสูงพ้นรั้วบ้านไม่มากมากนัก
เมื่อได้รับข้อความภาพเขาก็ตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง ยิ่งรชานนท์เพื่อนของเขาเดินเข้ามาในห้องแล้วทำตัวเป็น 'ผู้เจรจาความ' ให้คนที่ทำความผิดก็ยิ่งทำให้เขาขุ่นเคืองมากกว่าเดิม
...ที่ยื่นคำขาดว่าไม่ให้ธงรบไปขอความช่วยเหลือจากใครนั้นไม่ได้ผล พี่ตะวันก็ยังคงกรอกหูเขาทุกวันว่าให้ยกโทษให้ธงรบ รชานนท์กับพจนีย์ก็ด้วย ณิชาเลขานุการของเขาก็โดนธงรบดึงไปเป็นแนวร่วมอย่างเต็มตัวอีกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งลุงสมบูรณ์ ยามรักษาความปลอดภัยกะกลางคืน...
...อยากหาคนช่วยดีนักก็เอาสิ ลองดูกันซักตั้งหน่อยเถอะ ถ้าเขาวิ่งมาหาอาวุธเพื่อนของตัวเอง ธงรบจะทำยังไง...
...จะดัดหลังคนเจ้าชู้ให้หลังหักไปเลย...
อาทิตย์ลงจากรถและยืนยิ้มให้เจ้าของบ้านที่กำลังเดินออกมาต้อนรับ อาวุธดูแปลกตาออกไปจากที่เขาเคยเห็นในชุดเครื่องแบบสีกากี วันนี้นายตำรวจสวมเสื้อยืดบางๆ สีขาวเผยให้เห็นกร้ามอกแกร่งซึ่งเขาคิดว่าตัวใหญ่กว่าที่เคยเห็น กางเกงผ้าฝ้ายสีน้ำตาลอ่อนซึ่งทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่ชอบสวมใส่แต่เสื้อผ้าสีนี้
...พันตำรวจโทอาวุธ...
...คนนี้หรือที่ทำให้อธิคมแทบหมดสภาพ นอกเหนือจากที่พี่นุหนีไปอยู่แพร่...
...สารวัตรอาวุธยังไม่ได้จีบพี่นุด้วยซ้ำ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าหากนายตำรวจมาดเท่คนนี้กระโดดลงสนามแข่งกับสารวัตรอธิคมในเวลาพร้อมๆ กัน ใครจะได้พี่นุไป...
“ยินดีต้อนรับครับ" อาวุธยิ้มกว้างให้ผู้มาเยือนแล้วผายมือไปรอบๆ ดังจะสื่อสารว่า 'นี่คือบ้านของผม'
“บ้านของสารวัตรเหมือนสถานฑูต รั้วกับประตูกันการบุกรุกใช่ไหมครับ" อาทิตย์ถามพร้อมกับหันไปมองรอบๆ
“ผมมีศัตรูเยอะ" อาวุธพูดยิ้มๆ แล้วพยักหน้าให้อาทิตย์เดินตามไปยังด้านข้างของบ้านซึ่งเป็นสวนสวยติดกับแม่น้ำ
“ฝั่งนี้ดูพระอาทิตย์ขึ้น ส่วนฝั่งโน้นดูพระอาทิตย์ตกดิน เศร้าไปนิดแต่ก็สวยจับใจ โชคดีผมได้ที่ดินที่สวยมาก เลยทุ่มทุนสร้างเพื่อตัวเองอย่างที่ใจอยากได้" อาวุธอวด
อาทิตย์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจหนุ่มจึงเห็นว่าอาวุธขบกรามขณะที่พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะหันมายิ้มสดใสให้เขา
“หวังว่าคุณอาทิตย์คงสบายใจที่ได้มาพักผ่อนที่นี่นะครับ"
“ขอบคุณสารวัตรมากครับที่ให้ผมมารบกวน"
“ยินดีครับ" อาวุธยิ้มบางๆ "ถ้าไม่สบายใจ ได้มาอยู่ที่เงียบๆ แปลกไปจากที่เคยอยู่ก็อาจทำให้เราสบายใจได้บ้าง บ้านริมแม่น้ำเจ้าพระยาของผมบรรยากาศดี เหมาะสำหรับนั่งเล่นเพลินๆ"
...เหมือนที่อนุภาพเคยมานั่งตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วเลือกอธิคม...
“ผมอยากมีเพื่อนคุย" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินไปเกาะรั้วสูงเพียงเสมอเอว ตามองออกไปยังสายน้ำเบื้องหน้า
“ผมคุยไม่ค่อยเก่ง" อาวุธเอนหลังพิงรั้ว เอียงหน้ามองอาทิตย์ยิ้มๆ
“ผมว่าสารวัตรคุยเก่ง" อาทิตย์แย้ง "หรืออย่างน้อยก็จับความรู้สึกของคนเก่ง"
“คุณปิดบังความรู้สึกของตัวเองไม่เก่งต่างหาก" อาวุธแสดงความเห็น "ไม่่สบายใจเรื่องอะไรคับ อยากเล่าให้เพื่อนใหม่อย่างผมฟังหรือเปล่า"
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ลังเลว่าจะเล่าเรื่องของเขากับธงรบให้อาวุธฟังดีหรือไม่ หรือหากจะเล่า เขาจะให้รายละเอียดแค่ไหนดี
เมื่อเห็นอาทิตย์เงียบไป อาวุธจึงเปลี่ยนเรื่องด้วยการชวนแขกทานข้าวเพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว
“ผมทำกับข้าวไว้แล้ว พร้อมทาน แต่มีไม่กี่อย่างนะครับ ไม่มีเวลาเตรียมเท่าไหร่ แล้วอีกอย่าง คุณก็ไม่ได้บอกเวลาผมแน่นอนว่าจะมาถึงเมื่อไหร่"
“ทำกับข้าว" อาทิตย์ทวน เลิกคิ้วอย่างสงสัย ไม่เชื่อหูตัวเอง
“คิดว่าตำรวจทำกับข้าวไม่เป็นหรือครับ" อาวุธหัวเราะ
...ตำรวจธงรบน่ะใช่ ตำรวจอธิคมนั่นก็คงใช่ด้วย เขาเจออาวุธไม่นานแต่ก็สามารถบอกได้ว่าต่างจากเพื่อนสองคนนั้นมากจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน...
“ผมอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ชินกับการทำอะไรเองทุกอย่าง รับรองว่าทานได้ครับ อาจจะไม่ค่อยอร่อยแต่ก็พอทานได้" อาวุธพูดไปหัวเราะไปเช่นเคย
“ผมทานง่ายครับ" อาทิตย์ยิ้ม
“ดีครับดี" อาวุธพยักหน้าแล้วชี้ศีรษะไปยังระเบียงกว้างข้างบ้านก่อนจะเดินน้ำไปช้าๆ อาทิตย์ยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ อดคิดไม่ได้ว่าแค่คำพูดสั้นๆ ของอาวุธยังทำให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายแฝงความหมายอะไรบางอย่างไว้
...เหมือนครั้งแรกๆ ที่เขาได้คุยกับอาวุธที่เชียงใหม่ ตอนนั้นอาวุธกับเขาต่างก็รู้ว่าตัวเองรู้จักกับคนที่อีกฝ่ายรู้จักเป็นอย่างดี อาวุธดูตกใจพอสมควรที่รู้ว่าเขาคืออาทิตย์ คนที่ธงรบรัก...
...เขาจำคำพูดสั้นๆ ของอาวุธได้ว่า 'ธงรบเคยเล่่าให้ผมฟัง' และหลังจากที่ 'รู้จัก' กันแล้ว อาวุธก็พูดอะไรเหมือนจะแฝงความหมายอยู่ตลอดเวลา...
...หรืออาจเป็นเพราะบุคลิกของอาวุธชวนให้คิดอย่างนั้น...
...ธงรบไม่เคยทำให้เขาต้องคิดแบบนี้ รายนั้นพูดอะไรเข้าใจได้เลยทันที เพียงแต่ต้องกรองคำพูดไร้สาระทิ้งออกไปจนเหลือเฉพาะใจความสำคัญ หรือบางทียังไม่อ้าปากพูดเขาก็รู้ว่าธงรบคิดจะพูดอะไร...
ธงรบเม้มปากและขบกรามจนขึ้นเป็นสันด้วยความโกรธ มือที่กำโทรศัพท์บีบแน่นแทบจะให้แหลกคามือ เขาซุ่มรออยู่ใกล้บ้านอาทิตย์มาเป็นชั่วโมง อาทิตย์ออกจากบ้านแล้วขับรถช้าเหมือนจงใจจะให้เขาตามทันตอนที่ขับรถตามอาทิตย์มาจากบ้านเขาไม่เคยนึกเลยว่าจุดหมายปลายทางของอาตี๋น้อยจะเป็นบ้านของอาวุธ
เวลาผ่านไปนานหลายนาทีจนธงรบหายจากอาการที่เขาคิดว่านี่คืออาการช๊อค
...ช๊อคที่เห็นว่าอาทิตย์ขับรถเข้าไปในบ้านของอาวุธ...
...ช๊อคที่รู้ว่าสองคนนั้นรู้จักกัน...
...อาวุธรู้จักตี๋น้อยของเขา...
...อาทิตย์รู้จักกับอาวุธ...
...ได้โปรดเถอะ อย่าให้เป็นนิยายโศกแบบอธิคมเลย อย่าเอาหนังเรื่องที่อธิคมเป็นพระเอกสร้างใหม่แล้วเปลี่ยนให้เขาแสดงแทน ถ้าเป็นยังงั้นก็ตายแน่ๆ ธงรบเอ๋ย...
...อนุภาพรักอธิคมมาก แม้ขนาดนั้นก็ทำให้เพื่อนของเขาอาการหนัก ส่วนอาทิตย์นั่นหรือ อาทิตย์ทนอยู่กับเขา ทำเป็นแฟนเขาเหมือนทำหน้าที่รับผิดชอบอะไรซักอย่าง หากอาวุธเกิดปิ๊งอาทิตย์ขึ้นมาต้องแย่แน่ๆ...
...และที่สำคัญ หากอาทิตย์เกิดชอบอาวุธ...
อาวุธอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้วหยุดยืนมองอาทิตย์ที่นั่งหลับพิงโซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ชั่วครู่ก่อนจะเดินไปยังจอภาพโทรทัศน์วงจรปิดที่เขาติดตั้งเอาไว้เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยรอบๆ บ้านทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน
...ทุกวันตั้งแต่คนที่เขารักจากไป...
...ใช้เงินติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยไปมากมาย แต่เขาก็รักษาชีวิตของนทีไม่ได้...
...นที สายน้ำแห่งชีวิตของเขา ไหลผ่านไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ เหมือนสายน้ำเจ้าพระยาข้างบ้านที่ไหลผ่านเขาไปทุกวัน...
อาวุธหรี่ตามองภาพบนจอเมื่อสังเกตเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่หัวมุมของรั้วทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ จากจอภาพเขาบอกยี่ห้อของรถได้แต่ไม่สามารถมองเห็นหน้าคนขับ หากรถ BMW สีบรอนซ์คันนี้ขยับมาข้างหน้าอีกสามสี่เมตรและจอดตรงๆ เขาอาจจะปรับมุมของกล้องให้จับภาพคนขับได้
แต่ทันใด อาวุธก็นึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มคนเก่งของหน่วยสืบสวนพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติเดินไปที่คอมพิวเตอร์ในห้องทำงานและป้อนข้อมูลทะเบียนรถเพื่อยืนยืนถึงคำตอบของสิ่งที่เขาสงสัย จากนั้น อาวุธก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอนแล้วกดหมายเลขของเจ้าของรถ
“มีอะไรวุธ" ธงรบรับสายเสียงห้วน ต่างจากทุกครั้งที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ
“อยากจะชวนนายไปหาอะไรดื่ม ว่างหรือเปล่า" อาวุธทำเสียงปกติ
“ไม่ว่าง กำลังทำงาน"
“ที่ ส.น. หรือ" อาวุธถาม
“เปล่า กำลังซุ่มจับโจรขโมยของ" ธงรบเสียงเข้ม
“เสียดาย อยู่เฉยๆ ก็นึกอยากดื่มเหล้ากับนาย ตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"
...เดี๋ยวก็ได้เจอ...
ธงรบกัดฟัน พลางคิดว่าควรจะพูดเรื่องที่อาทิตย์มาขลุกอยู่ที่บ้านของอาวุธจนค่ำแล้วยังไม่ยอมกลับดีหรือไม่
“ดูแลตัวเองดีๆ นะธง เราเป็นห่วง" อาวุธพูดขึ้น
“ขอบใจ"
“อืม" อาวุธทำเสียงในลำคอแล้วเงียบไป ดังจะรอให้คู่สนทนาพูดต่อ แต่คนที่กำลังอารมณ์ขุ่นมัวก็ยังเงียบ
ธงรบกัดฟัน อยากจะพูดออกมาตรงๆ ใจจะขาดว่าให้อาวุธบอกอาทิตย์ให้กลับบ้านได้แล้ว
“ธง...” อาวุธพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเงียบไปครู่ใหญ่
“ทำไม แกมีอะไรจะบอกงั้นหรือ" ในที่สุดธงรบก็ตัดสินใจว่าจะพูดเรื่องอาทิตย์
“เราคิดว่านายมีอะไรจะพูดมากกว่า"
“พูดอะไร" ธงรบเสียงห้วน พยายามพูดอย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมีทักษะการใช้ภาษามากกว่าตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้น"
...เกิดอะไรวะ ไอ้วุธนี่มันพูดอะไรตอบยากจริงๆ ผับผ่าสิ แล้วนี่จะเริ่มยังไงดี...
“แกไม่รู้หรือ" ธงรบถาม
“ถ้านายไม่พูด แล้วเราจะรู้ได้ยังไง"
...พอกันที ขี้เกียจจะเล่นลิ้นกับไอ้วุธแล้ว...
“อาทิตย์ไปทำอะไรอยู่ที่บ้านแก" ธงรบเข้าประเด็น เสียงกร้าวขึ้นกว่าเดิม
“รู้ได้ยังไง" อาวุธเสียงเรียบ
“ถามก็บอกมาเถอะ"
“นายสะกดรอยตามอาทิตย์งั้นหรือ"
“ไม่ได้ยินหรือไง ข้าถาม เอ็งก็ตอบมา พูดอะไรง่ายๆ เข้าใจง่ายๆ ไม่ต้องพูดแบบฉลาดๆ" ธงรบใกล้จะทนไม่ไหว
“อาทิตย์มาเยี่ยม บอกว่าไม่ค่อยสบายใจ อยากหาเพื่อนคุย" อาวุธยังคงพูดเสียงราบเรียบ
“แค่นั้นหรือ"
“แต่พอมาถึงก็ไม่เห็นพูดอะไรเท่าไหร่ เราก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไป เรื่องนายบ้าง เรื่องอธิคมบ้าง อาทิตย์เขาอยากรู้ว่าแต่ก่อนนายเป็นแบบไหน เราก็เล่า...”
“แกคงเล่าถึงข้าไม่มีดีเลยสิ" ธงรบแทรก
“ทำไมต้องเล่่าเรื่องไม่ดีล่ะ มีเหตุผลอะไร" อาวุธถาม "เราไม่พูดถึงเพื่อนในทางที่ไม่ดีหรอกธง นายน่าจะรู้จักเรานะ ใช่ไหม"
...รู้สิ ทำไมจะไม่รู้จักเอ็ง รู้จักดีมากด้วย...
...ถึงได้หวั่นๆ อยู่นี่ไง...
“วุธ แกบอกอาทิตย์ให้กลับบ้านที นี่ก็ค่ำแล้ว"
“อาทิตย์หลับอยู่"
“อะไรนะ" ธงรบแทบตะโกน
“นั่งหลับอยู่หน้าทีวี ดูหนังไปได้ครึ่งเรื่องก็หลับ สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอน เห็นขอบตาคล้ำๆ"
“แกรู้ได้ยังไง" ธงรบโวยวาย
“ก็มองหน้าอาทิตย์น่ะสิธงรบ เวลาเราพูดกับใครเราก็มองหน้าเขา ตาของคนนั้นเราก็มอง คนขอบตาคล้ำเราเห็นได้ไม่ยากหรอก" อาวุธหัวเราะเบาๆ "ว่าแต่นายเถอะ ตอนนี้ขอบตาคล้ำหรือเปล่า"
“ไม่ต้องมาอยากรู้เลย" ธงรบกระแทกเสียงแล้วพูดต่อว่า "วุธ แกให้อาทิตย์กลับบ้านได้แล้ว บอกว่าดึกแล้ว แกต้องนอน"
“เพิ่งสองทุ่มกว่าเองนะ" อาวุธทำเป็นไม่รับรู้ "แล้วทำไมต้องเซ้าซี้ให้เราไปบอกอาทิตย์"
“แกรู้จักอาทิตย์ได้ยังไง" ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
“เรื่องมันยาว อย่าให้เล่าทางโทรศัพท์เลย ไว้วันหลังนัดเจอกัน เราจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่ว่านายมีเรื่องอะไรกับอาทิตย์หรือเปล่า"
“จะอยากรู้ไปทำไม" ธงรบเสียงอ่อนลง
“นายยังอยากรู้เลยว่าเรารู้จักกับอาทิตย์ได้ยังไง" อาวุธยังคงพูดด้วยจังหวะเนิบนาน "แต่เอาเถอะ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด เราต้องขอตัวก่อนนะ ต้องไปปลุกแขกให้ตื่น อาทิตย์จะได้กลับบ้านอย่างที่นายต้องการไงล่ะ แต่เรารู้สึกเหมือนอาทิตย์ไม่ค่อยจะอยากกลับ นี่ไม่รู้ว่ามีเรื่องทะเลาะกับที่บ้านหรือเปล่าถึงอยากหนีมาอยู่ที่เงียบๆ"
ธงรบกำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อแต่ก็ชะงักไปชั่วครู่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อาวุธกล่าวอำลาและวางสายโทรศัพท์ คนที่กำลัง 'ซุ่มจับโจรขโมยของ' จึงกัดฟันอย่างขุ่นเคืองเพราะรู้สึกว่าเพื่อนเหน็บแนมแบบเจ็บแสบ
...อยากต่อยปากมันจริงๆ ตอนนั้นไอ้คมคงรู้สึกแบบนี้กระมัง และหากไปพูดกับมันแบบเห็นหน้า ก็คงยิ่งจะอยากต่อยมากกว่านี้อีกหลายเท่า...
..ไม่รู้ว่ามีเรื่องทะเลาะกับที่บ้านหรือเปล่า เฮอะ พูดออกมาได้ ฉลาดอย่างแกนะหรือจะไม่รู้ว่าอาทิตย์งอนข้า...
...แล้วนี่มันรู้จักกับอาทิตย์ได้ยังไงวะ รู้จักกันตอนไหน ทำไมอาตี๋ไม่เคยพูดอะไรซักคำว่ารู้จักกับเพื่อนของแฟนตัวเอง ตอนอยู่ที่แพร่ก็คลาดกันไปคลาดกันมา ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย...
...แล้วนี่ รู้จักกันตอนไหน รู้จักกันได้ยังไง...
...โอย คิดไปคิดมาก็วนมาเรื่องเดิมอีกแล้ว...
...หรือว่าตอนที่อาทิตย์กลับจากแพร่ช้าไปหนึ่งคืนเพราะว่าไม่ได้พลาดเที่ยวบินสุดท้ายจริงๆ รถก็ไม่ได้เสีย แต่ว่าจงใจกลับช้าเพราะ...
...ตอนนั้นไอ้วุธก็ยังอยู่ที่เชียงใหม่...
...โอย ถ้ายังงั้นก็แสดงว่ารู้จักกันมานานแล้วละสิ...
...โธ่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
...ทำไม...
อาทิตย์ออกจากบ้านของอาวุธเมื่อเวลาสี่ทุ่ม แสงไฟหน้ารถทำให้เขาเห็นว่ามีคนมาจอดซุ่มรออยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้านของอาวุธและตอนนี้คงนอนหลับอยู่เพราะเขาขับรถผ่านก็ยังเฉย
...อึดเหมือนกันนะ ขอให้นอนหลับให้สบายเถอะสารวัตรธงรบ อย่าให้ขาดอากาศตายเสียก่อนล่ะ...
อาทิตย์เร่งความเร็วรถเมื่อเลี้ยวพ้นหัวมุมรั้วบ้านของอาวุธ จุดหมายคือคอนโดมิเนียมของอธิป คืนนี้เขาจะอาศัยนอนกับเพื่อนแทนที่จะกลับบ้าน เขาตั้งใจจะปั่นหัวธงรบต่ออีกสักสามสี่วัน หลังจากนั้นถึงจะ 'จัดการ' ขั้นเด็ดขาด อธิปบ่นอุบเมื่อเขาโทรศัพท์ไปขอนอนค้างด้วยเพราะคืนนี้ตั้งใจจะออกไปตระเวนราตรี แต่เมื่อเขาบอกว่ากำลังมีเรื่องกับธงรบ อธิปก็ยอม
“สารวัตรคิดจะฟันเราด้วยล่ะ" อธิปฟ้อง "เกือบโดนมอมเหล้าไปหลายครั้ง แต่เราดื่มประคองตัวเอาไว้ได้"
...เจ็บใจ ยิ่งได้ยินคำพูดของอธิปแล้วยิ่งเจ็บใจ...
...เราคิดผิดหรือคิดถูกที่มารักคนเจ้าชู้...
...รักยังงั้นหรือ เขารักธงรบยังงั้นหรือ รักตั้งแต่เมื่อไหร่...
...แต่ที่แน่ๆ เมื่อเห็นธงรบกับภานุวัฒน์บนเตียงในห้องนอน เขาโกรธมาก โกรธจนอยากจะกระโดดเข้าไปต่อยธงรบให้เลือดกลบปาก...
...แต่เขาก็ทำไม่ได้ เขาอาละวาดขว้างปาข้าวของ แต่เขาก็ไม่ขว้างอะไรใส่ธงรบโดยหมายจะให้บาดเจ็บ...
...บ้า บ้าจริงๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
...ทำไม...
***27***
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กับธงรบนะครับ
"อย่ามาพูดว่ารักผม" อาทิตย์เสียงเข้ม "อย่างผู้กอง ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่รักหรอก"
"ดูถูกกันมากไปแล้วนะ"
"ผมดูไม่ผิด" อาทิตย์สวนกลับ "ผู้กองรักใครกี่คน ไม่ปล่อยให้ใครหลุดมือ อ้อ ไม่สิ โยนใครทิ้งมากี่คนแล้วล่ะ"
"นั่นมันอดีต" ธงรบแย้ง"ทำไมพี่ทิ้งผมได้ลงคอ ผมรักพี่มาก พี่ไม่เห็นแก่ความรักของผมบ้างหรือครับ นี่เป็นความรักครั้งแรก ผมไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน ผมทุ่มเทให้พี่หมดทั้งใจแบบนี้ ทำไมพี่ไม่ใยดีผมเลย" เสียงของภานุวัฒน์ดังสะอึกสะอื้น"กลับไปซะเถอะ อย่ามาพูดเรื่องนี้อีก ถ้ายังอยากจะคบกับผมอยู่ก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องรัก"
"หันหน้ามาพูดกับพี่สิ มาพูดใกล้ๆ ให้พี่ได้ยินชัดๆ" ธงรบเสียงดังขึ้น มือดันประตูเปิด กำลังจะก้าวข้าลงจากรถ แต่อาทิตย์หันขวับมาเสียก่อนและเดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดย้ำเหมือนตอกลิ่มเข้าไปกลางหัวใจของธงรบ
"ผมรักพี่นุ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ทำให้ผมเปลี่ยนใจมารักสารวัตรได้หรอก"
"...อาทิตย์..." ธงรบคราง ทว่า เสียงค้างอยู่ที่ลำคอ ตอนนี้นอกจากลิ่มที่กำลังตอกหัวใจเขาอยู่ เขารู้สึกมีสายฟ้ากำลังฟาดเข้ากลางหน้าผาก
...โอย ทำไมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น หายใจไม่ออก ใจจะขาด แขนขาไม่มีเรี่ยวแรง ปากชาไปหมด จะอ้าปากพูดอะไรต่อก็ยกริมฝีปากไม่ขึ้น...
...แบบนี้หรือที่เรียกกันว่าช๊อค...
มือที่ดันประตูรถค้างเติ่ง เท้าขวาเหยียบอยู่บนพื้นถนนรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกดูดหายลงไป ความเงียบสงัดของกลางดึกทำให้ธงรบได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแผ่วลงเบาๆ ประหนึ่งกำลังจะหยุดสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายในอีกไม่กี่วินาที
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก (อ่าน 359349 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก