หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[CYPINUS]

เยี่ยมมากอาทิตย์   
ธงรบในวันนี้ ก็ยังเหมือนกับธงรบในอดีตอยู่ดี กินเหล้า เคล้าผู้ชาย   
เมื่อไหร่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เหมือนอธิคมซะทีนะ 
อาทิตย์หาแฟนใหม่ดีกว่า อาวุธก็ดี คชานนท์ก็ได้ 

[alterlyx]

กำลังจะสมน้ำหน้าเลยค่ะ ... แต่พอเจอข้อความทิ้งท้าย เลยต้องรีบเป็นกำลังใจให้   

ความผิดพลาดในคืนเดียว มันทำลาย ภาพความปรารถนาดีต่อภานุวัฒน์ ไปซะเกลี้ยงงงงเลยนะคะ
กลืนไม่เข้า คายไม่ออก , มืด 8 ด้าน ... วินาทีนี้ กี่คำแก้ตัวก็ไม่มีความหมายแล้ว เพราะกฏข้อ 1 ค้ำคอไว้ หลักฐานคาตา กรรมจริง ๆ

+1 ให้ความหฤหรรย์ค่ะ 

[┗◎┗◎]

5555555+

งานนี้ธงรบไม่รอด 

อาตี๋น้อยโหดมากๆ สะใจ 

[Y2Y]

เริ่มสงสารธงรบแระ แต่ ก้อดหมั่นใส้ความเจ้าชู้ไม่ได้  ถ้าใจไม่คิดอะไรกะภาณุวัฒน์ ถึงจะกินเหล้าก็ไม่ควรสิ 

[กุหลาบเดียวดาย]

  อาทิตย์หึงแร้งงงงง

แววเริ่มมา รักสามเส้า ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหรือทั้งสามฝ่ายต่างเจ็บปวด
ยังไงต้องเคลียร์ให้สวยที่สุด อย่าค้างคาใจต่อกัน

[nuttykung]

อาทิตย์ทำลายข้าวของทำไม
ขว้างใส่สารวัตรดีกว่าอีก

 

[astral]

สมน้ำหน้า ยังมาโกหกอีกว่าเสื้อกะกุงเกงเป้นของตัวเอง

จับปลาสองมือ จมน้ำตายไปซ้า 

[oaw_eang]

นึกว่ากำลังอ่านเรื่องของตัวเองอยู่

เหมือนกันเกือบทุกฉากทุกตอน

ยกเว้น ทุ่มเก้าอี้ใส่ทีวี  เท่านั้น  เพราะใช้นาฬิกาปลุก เขวี่ยงใส่แทน 

ตั้งแต่เกิดมา เพิ่งจะเข้าใจคำว่า โกรธจนลมออกหู มันเป็นอย่างไร  ก็วันนั้นนี้เอง 

[teenza]

 
คุณพระ
กะกระทืบซำสารวัตรซะหน่อย
เจอคุณนายแช่งซะหันหลังกลับแทบไม่ทัน
แต่ก็ขอหน่อยเหอะ
สมนำหน้า

อยากบอกคุณนายว่า
ขออีก ขออีก :

[cmos]

 

เซ็งธงรบอ่ะ น่าเบื่อเนอะ

ผิดซ้ำซาก ว่าป่ะ นี่ไงเวลาพูดไรอ่ะ

ตี๋น้อยเลยไม่เชื่อ ชิ เซ็ง

[kaewpoo]

555+ งานเข้าอย่างแรง!!! เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยแบบนี้นะ พ่อเสาธง

[thaitanoi]

ตกลงนี่เข้าใจผิดหรือเปล่า  รอเฉลยนะครับแต่ก็แอบเห็นใจทั้งสองฝ่ายนะ

[emmybblood]

ออกโรงสนับสนุนตาเน่าเสาธงละกัน  กลัวเป็นโสด อิ อิ

สนับสนุนให้ไปได้ดีกะน้องเจ้าของกุงเกงเขียวคนนั้นอ่ะนะ    ห่วงกันจังนิ


ส่วนตี๋น้อยกลอยใจ  แม่ยกใส่พานไว้ถวายพ่ออาวุธยอดขมองอิ่มแล้วจ้า ฮี่ๆ 


ตอนหน้าโผล่มาเถิดนะพ่อ

[morrian]

  อาทิตย์โมโหหึง ข้าวของกระจายกันเลยทีเดียว

ความซวยก็บังเกิดแก่สารวัตรธง บอกแล้วว่าให้พูดความจริง

ซะตั้งแต่แรก นี่เครียดแล้วก็ดื่ม แล้วก็มีไรกันกับโจ้อีก 

ยอมรับชะตากรรมซะเถอะสารวัตร หุหุ

อันนี้เห็นใจธงรบนะคับ ไม่ได้ซ้ำเติม อิอิ กัวเป็นโสด 

[nam-nueng]

อาตี๋น้อยอาทิตย์ สุโค่ยยยยยยยยยยยยยยยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

น่าจะต่อยอีกซักหมัดสองหมัดให้เห็นดาวไปเลย

น่าง้ออีกนานละผู้กอง ถ้าจะให้ดี ให้อาตี๋ไปมีหนุ่มๆคนใหม่น่าจะสะใจกว่า

แต่...เค้าก็เห็นใจผู้กองนะ นิดนึง อิ๊อิ๊

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อาตี๋น้อย น่าจะจับ สารวัตร ธงรบ โยนลงจากตึกไปด้วยนะ 
 
 แต่ อาตี๋โหดดด เค้ากลัว~~~!!   
 
 
ผู้กองธงรบ โชคดีค่ะ สวดวัดไหนบอกด้วย จะไปฟังสวด  - -..  งานใหญ่หนักเชียวว

[oaw_eang]

เข้ามากดบวกให้รีบนก็เพราะ...".อาตี๋น้อย น่าจะจับ สารวัตร ธงรบ โยนลงจากตึกไปด้วยนะ"

แหร่ม ได้ใจเจ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[the_pooh9]

 

แก้ไม่หายซะทีนะ

ผู้กอง ธงหัก

 

[Ak@tsuKII]

 :m31:โกดดดดดดดดด  ธงรบมากก สมน้ำหน้าสุดๆๆ  อาตี๋หนีไปให้ไกลๆๆเลย 

อย่าคืนดีง่ายๆๆๆนะ 

อิประโยคแก้ตัวนี่ เมา เมา เมา  เกลียดจริงๆๆ

เบื่อจริงพวกคำแก้ตัวแบบนี้  อย่าไปโทษที่ความซวย ซวย ที่อาทิตย์ไม่ได้ไปเมืองนอกอย่างที่บอก (อ่อ นี่ถ้าอาทิตย์ไม่รู้ก็จะยังตีหน้าซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แทนที่จะรู้สึกผิดที่ไปนอนกะคนอื่น )

เกิดขึ้นง่ายเหลือเกิน

โทษสันดานตัวเองเถอะ  มักมาก มักง่าย   แล้วต่อไป จะเป็นแบบนี้อีกไหม จะไว้ใจได้ไง พอเมาแล้วแม่งเอาหมด งั้นก็อย่าแตะเหล้าไปตลอดชีวิตเลย 

อาตี๋โคตรอาละวาดสะใจเลย  เอาหนักๆๆนะ  คนอ่านเชียร์

สงสารอาทิตย์มากมาย ต้องไปเจอภาพตำตาแบบนั้น 

หัวใจที่แง้มออกมายากอยู่แล้ว ต่อไปคงปิดสนิท

ลำพังเจอว่าอยู่ด้วยกันแย่แล้ว นี่ยังพบว่านอนด้วยกันอีก แม่งสุดทน 

[shine]

อาทิตย์หึงแรงมาก แรงสมชื่อจริงๆ 

ถึงเป็นโสดก็ยอมค่ะ ขอบอกว่าสะใจมาก  สมน้ำหน้าธงรบ

เฮอะๆ แล้วยังมีหน้ามาคิดอีกนะว่า ทำไมอาทิตย์ต้องโกรธเพราะบอกว่าจะไม่สนใจว่าธงรบจะมีอะไรกับใคร

คิดอย่างน่ะสิสมควรโดนทิ้งอย่างแรง

[railay]

 

[wan2055]

เหอะ ๆๆ ธงรบงานเข้า
งานนี้ตายแน่ 

[amito]

ธงเอ๋ยนะธงรบ เจ้านี้หนาช่างปรวนแปร กลางคืนมีจันทร์แข ไม่แยแสระวิวรรณ

เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด ของจริง แล้วจะง้ออาทิตย์ยังไงดีล่ะศาลาวัด 

[everytime]

   อาทิตย์น่าจะเปลี่ยนจากถีบโซฟาไปถีบอีตาผู้กองดีกว่า







  อาทิตย์มีชู้มั่งแล้วจะธงหัก หึหึหึหึหึ

[katawoot]

กองหนุนสารวัตรธงรบเยอะจริงๆ แฮะ

บทที่ 26 ครับ

Tongrob 26

สุริยะกับตะวันนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน แต่เมื่อได้ยินเสียงคนเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้ามาในบ้านก็พากันชะเง้อมองด้วยความสงสัย ดาทิตย์เดินผ่านด้านหน้าห้องนั่งเล่นตรงไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของบ้านโดยไม่พูดไม่จา
“สงสัยทะเลาะกับแฟน" ตะวันส่ายหน้าเมื่อมองตามน้องชายคนเล็ก
“ใคร" สุริยะถาม
“ก็จะใครซะอีก"
“แล้วใครล่ะตะวัน" สุริยะถามซ้ำเพราะรู้ว่าน้องชายคนนี้ไม่เคยพูดอะไรให้เข้าใจได้ง่ายๆ
“เฮียอย่ารู้เลย อาตี๋เล็กไม่อยากให้บอก" ตะวันปฏิเสธแล้วผละจากพี่ชายเดินออกไปนอกห้อง
“ตะวัน อย่าเพิ่งไปยุ่งกับน้อง" สุริยะรีบพูดขึ้น "ปล่อยซักพัก"
“ใครว่าผมจะยุ่ง ท่าทางมันอาการหนัก ถ้าขนาดนี้ เฮียไปคุยกับมันดีกว่า"
“พี่จะไปคุยได้ยังไง พี่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร"
“ตอนนี้พี่ก็รู้แล้วไงว่าทะเลาะกับแฟน"
“แน่ใจหรือ แค่น้องเดินอารมณ์เสียเข้ามา" สุริยะแย้ง
“อพิโธ่คุณพี่คร้าบ แค่นี้ก็ดูออกแล๊ว อาตี๋เล็กอีแต่งตัวไปทำงานแต่เช้า พอสายๆ ก็ปึงปังกลับบ้าน ไม่เห็นจะดูยากอะไรนักหนา เฮียก็โตแล้ว มองไม่ออกหรือไงว่าอาตี๋น้อยมีความรัก แล้วนี่คงงอนพี่เค้า" ตะวันส่ายหน้าแล้ววิ่งขึ้นบันได ทิ้งให้สุริยะนั่งขมวดคิ้วกับคำพูดสุดท้ายของน้องชายคนรอง

สุริยะนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่เดิม แต่ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นอาทิตย์เดินผ่านไปยังประตูหน้าบ้าน แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนซ์สีซีด สวมรองเท้าผ้าใบสีดำ
“ไม่ไปทำงานหรืออาทิตย์" สุรยะลุกขึ้นเดินตามน้องชาย
“ไม่ครับ" อาทิตย์หันมาส่ายหน้าแล้วเดินต่อ
“งั้นจะไปไหน"
“ห้าง" อาทิตย์ตอบเบาๆ โดยไม่หันมามองพี่ชาย
“พี่ไปด้วยสิ กำลังจะซื้อของ"
“ผมมีนัดกับเพื่อน" อาทิตย์ตอบ หันหน้ามามองพี่ชายซึ่งเร่งเท้าเดินเข้ามาใกล้
“เพื่อนหรือแฟน ถึงไม่อยากให้พี่ไปด้วย" สุริยะถามยิ้มๆ และมองหน้าน้องชายอย่างพิจารณาจึงสังเกตเห็นประกายตาลุกวาบของคนที่โดนถาม อาทิตย์เม้มปากทันทีและเมินมองไปทางอื่น เพียงแค่นี้พี่ชายคนโตก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาต้องการยืนยันถึงคำพูดของตะวันเท่านั้นเอง
สุรยะมองตามอาทิตย์จนน้องชายเขาขับรถออกไป ในใจก็คิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วที่จะได้ดูแลน้องชายคนเล็ก เขารู้ว่าอาทิตย์ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าตะวันและเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุตัวเอง แต่ความจริงอาทิตย์นั้นยังเด็กนักและต้องการคนที่คอยแนะนำ ปกติเขามักโยนภาระให้ตะวันเป็นคนดูแลน้องทั้งที่ตะวันชอบทำตัวเป็นเด็กกว่าอายุ แต่ตะวันสนิทกับอาทิตย์มากกว่าแม้จะดูเหมือนว่าชอบเถียงกันอยู่ร่ำไป สองคนนั้นเข้ากันได้ดีทั้งที่ความจริงแล้วเขากับน้องชายคนเล็กมีบุคลิกและนิสัยใจคอคล้ายกัน เวลาอยู่พร้อมกันทั้งครอบครัว ตะวันจะขลุกอยู่กับอาทิตย์ ส่วนเขาจะนั่งคุยกับพ่อและแม่
...อาทิตย์คงกำลังสับสนในความรัก เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เขาอยากรู้นักว่าอาตี๋น้อยของทุกคนกำลังตกหลุมรักกับใคร และทำไมตะวันพูดว่าอาทิตย์กำลังงอน 'พี่เค้า'...
...รักคนที่อายุห่างกันมากเกินไปอาจไปกันไม่อดเพราะแตกต่างกันมากเกินไป อาทิตย์ควรรักคนที่เหมาะสมกัน และควรอายุน้อยกว่าตัวเอง เขาไม่เห็นด้วยที่ผู้ชายจะมีแฟนอายุมากกว่าตัวเอง...
...ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นพี่ชายคนโตและคอยมองน้องอยู่ห่างๆ คราวนี้เขาจะใกล้ชิดน้องบ้าง...

อาทิตย์เดินเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้างสรรพสินค้าหรูกลางกรุง แวะเข้าออกร้านต่างๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านี้ จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องเพชรซึ่งเขาทราบว่าเป็นร้านคู่แข่งของมารดา ในร้านมีคนยืนอยู่เต็มไปหมด ท่าทางไม่เหมือนลูกค้า อาทิตย์จึงยืนมองอยู่ด้วยความสนใจและไม่นานสายตาก็ประสานเข้ากับสายตาคมกริบของใครคนหนึ่งที่อยู่ในร้าน
...พันตำรวจโทอาวุธ!...
อาทิตย์ลังเลว่าจะยืนดูต่อหรือเดินจากไปดี อาวุธยิ้มและก้มศีรษะให้เขา ก่อนจะส่งสัญญาณมือบอกให้รอ เขาจึงเดินออกห่างจากหน้าร้านและไปยืนมองอยู่เงียบๆ
ไม่ถึงสามนาทีนายตำรวจร่างสูงก็เดินออกมาจากร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วบอกว่ามาสืบสวนคดีค้าเพชรเถื่อน
“ร้านนี้หรือครับ" อาทิตย์แปลกใจ
“มีคนเอาเพชรมาขายที่นี่หลายครั้งแล้วครับ ตอนนี้คดีกำลังคืบหน้า อีกไม่นานเราก็คงจับคนทำผิดได้" อาวุธพูดอย่างมั่นใจก่อนถามว่าอาทิตย์ไม่ทำงานหรืออย่างไร
“ผมอยากพักผ่อน" อาทิตย์ยิ้มบางๆ แต่หาปกปิดความเศร้าบนใบหน้าได้ไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสายตาของอาวุธ
“ดีครับ ทำงานหนักก็ควรพักผ่อนบ้าง แต่ดูคุณอาทิตย์ก็ยังไม่ค่อยสดชื่น"
“งั้นหรือครับ" อาทิตย์ถาม
“ผมเป็นตำรวจ ผมช่างสังเกต" อาวุธยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องว่า "ตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ไม่ได้เจอคุณอาทิตย์เลย วันนี้โชคดี ไปหาอะไรเย็นๆ ทานกันไหมครับ เขาบอกว่าคนที่กำลังไม่สบายใจถ้าได้ทานไอศกรีมจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น"
“สารวัตรจะชวนผมไปทานไอศกรีม" อาทิตย์เลิกคิ้วข้างเดียว ทำหน้าสงสัย
“ตำรวจก็ทานไอศกรีมได้ครับ" อาวุธหัวเราะ "ผมชอบทานไอศกรีม มันเย็นดี ดับร้อนได้ทั้งกายและใจ ว่าไงครับ มีร้านอร่อยๆ ที่ชั้้นสอง เคยมีคนแนะนำมา แต่ว่าถ้าคุณอาทิตย์มีแพลนอย่างอื่นก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมแค่คิดว่าคุณอยากมีเพื่อนคุย ท่าทางกำลังเซ็งๆ"
“สารวัตรนี่มองคนออกจริงๆ" อาทิตย์เปรย
“บอกแล้วไงครับ ว่าผมเป็นตำรวจ ผมชอบมองคน" อาวุธอมยิ้ม แล้วออกเดินด้วยความมั่นใจว่าคนที่เขาชวนต้องเดินตามอย่างแน่นอน
“ผมไม่อยากเชื่อว่าสารวัตรเป็นเพื่อนสนิทกับสารวัตรธงรบกับสารวัตรอธิคม" อาทิตย์พูดขึ้นมาเบาๆ เงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ตัวสูงกว่า
“แต่ก่อนใช่" อาวุธพยักหน้า
“แล้วตอนนี้...”
“อืม ตอนนี้ก็คิดว่ายังคงสนิทอยู่นะครับ อย่างน้อยผมก็คิดว่ายังงั้น มีช่วงหนึ่งผมไปเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศ พอกลับมาเมืองไทยก็ทำงานหน่วยพิเศษของ DSI ไม่ค่อยได้สังคมกับเพื่อนร่วมรุ่นเท่าไหร่นักก็เลยห่างๆ กันไป แล้วตั้งแต่กลับจากแพร่ก็ยิ่งห่างกันออกไปอีก"
...เรื่องที่สารวัตรอาวุธเกือบแย่งพี่นุไปจากสารวัตรอธิคมนั่นหรือ เขารู้มาบ้างคร่าวๆ เคยได้ยินธงรบคุยกับเพื่อนด้วยการเรียกอีกฝ่ายว่า 'ไอ้วุธ' เขาพยายามไม่สนใจ ไม่อยากจะรับรู้ แต่เมื่อรถเช่าเสียระหว่างเดินทางจากแพร่ไปเชียงใหม่และคนที่มาช่วยคือนายตำราจมาดนิ่งคนนี้ สิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะรับรู้ก็ได้รู้ และเขาก็แปลกใจตัวเองว่า เมื่อได้รู้เรื่องบางส่วนเขาก็ยิ่งอยากจะรู้มากขึ้น อาวุธตอบคำถามเขาไม่มากและให้คำตอบแบบกลางๆ ผู้ชายคนนี้อ่านยากและซับซ้อน ไม่เหมือนอีกคน...
...ไม่สิ อีกสองคน ที่อ่านง่าย เข้าใจได้ทันทีว่ามีอารมณ์อย่างไร...
...คนอย่างอาวุธเหมาะกับอนุภาพมากกว่าอธิคม เพียงแค่ได้เจอไม่นานเขาก็กล้าพูด...
...แล้วอย่างเขาล่ะ เหมาะกับธงรบหรือเปล่า...
...เขาเหมาะกับใคร...

ตะวันเปิดประตูบ้านให้นายตำรวจในเครื่องแบบที่ยืนทำหน้าเศร้าแล้วถอนหายใจแรงๆ ธงรบน้ำเสียงร้อนรนเมื่อโทรศัพท์มาหาเขาและขอเข้ามาในบ้าน เขาตัดสินใจอยู่นานเมื่อได้ยินคำอ้อนวอนจากนายตำรวจ ใจหนึ่งก็กลัวว่าน้องชายจะอาละวาด ใจหนึ่งก็เกรงว่าพี่ชายคนโตจะกลับมาเห็น แต่อีกใจหนึ่งก็สงสาร
สารวัตรธงรบบอกว่าทะเลาะกับอาทิตย์และต้องการมาง้อ เขาถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่ธงรบก็พูดวกไปวนมาจนเขาขี้เกียจจะฟัง
“รีบๆ เข้านะสารวัตร เดี๋ยวเฮียสุริยะกลับบ้านมาล่ะยุ่งตายเลย" ตะวันมองออกไปนอกบ้านเหมือนกลัวพี่ชายคนโตจะมาเห็นแล้วมองเข้าไปในบ้านเหมือนกลัวน้องชายคนเล็กจะเห็นเช่นกัน
“แล้วพ่อกับแม่"
“ไม่อยู่ ไปเมืองนอกตามเคย" ตะวันตอบแล้วเดินนำธงรบไปยังด้านหลังของบ้านและบอกว่าอาทิตย์อยู่ที่สวนญี่ปุ่นหลังบ้าน
“อยู่ห่างๆ ไว้หน่อยก็ดี เวลาอาตี๋โกรธจัดมันมักทำลายข้าวของ" ตะวันเตือน
ธงรบไม่พยักหน้ารับทราบเพราะรู้ซึ้งแล้วเป็นอย่างดี ตามองออกไปนอกประตูยังสวนหลังบ้านดังจะมองหาคนที่เขาอยากพบใจจะขาด ตะวันบอกว่าหากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินให้ตะโกนดังๆ แล้วตัวเองจะรีบออกมาช่วย ธงรบไม่หัวเราะกับคำพูดติดตลกของอีกฝ่าย ตะวันตบไหล่เขาเบาๆ แล้วให้กำลังใจพร้อมกับแนะนำว่า
“อาตี๋ของผมขี้งอนมาแต่ไหนแต่ไร ใจแข็งเป็นที่สุด แต่ก็ไม่ใช่ว่าง้างใจไม่ได้หรอกนะ ตื๊อหนักๆ เข้ามันก็อ่อนเองล่ะ แล้วก็อย่าลืมล่ะสารวัตร อาตี๋เล็กชอบคนหนักแน่น เพราะฉะนั้น คำพูดทุกคำของสารวัตรต้องมีน้ำหนัก"
“ขอบคุณครับ" ธงรบกล่าวเบาๆ แล้วสูดลมหายใจลึกๆ พร้อมกับเดินไปข้างหน้าช้าๆ ในหัวคิดเตรียมคำพูดที่จะเริ่มต้นพูดกับอาทิตย์
...คำพูดที่มีน้ำหนักยังงั้นหรือ ก็เห็นจะๆ ขนาดนั้น จะให้เขาแก้ตัวยังไงเล่า จะให้มีน้ำหนักได้ยังไง จะให้บอกว่า อาทิตย์ พี่เผลอดื่มเหล้าแก้กลุ้ม แล้วได้ยินเสียงร้องไห้ของภานุวัฒน์ในห้องก็เลยเดินเข้าไปปลอบ พอภานุวัฒน์โผเข้ากอดพี่แล้วคร่ำครวญ พี่ก็เลยตะบะแตก...
...แบบนี้อาทิตย์จะยอมเชื่อและยอมให้อภัยหรือเปล่่า...

ธงรบยอมรับว่าหวั่นเกรงเป็นอย่างมากเมื่อเห็นร่างคุ้นตายืนหันหลังกอดอกอยู่กลางสวนญี่ปุ่นอันสวยงาม เขาอดมองอย่างหวาดระแวงไม่ได้ว่าจะมีอะไรที่อาทิตย์พอจะหยิบฉวยมาขว้างเขาได้หรือเปล่า แต่พอเห็นว่ามีแต่หินก้อนใหญ่ๆ ธงรบก็โล่งอกไปบ้างเพราะไม่คิดว่าอาทิตย์จะแข็งแรงพอจะยกทุ่มใส่เขาได้
...แต่ความจริงเขาไม่กลัวเจ็บตัวหรอก...
...เขากลัวอย่างอื่นมากกว่า...
...จะพูดกับอาทิตย์ยังไงดี...
แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้และยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร อาทิตย์ก็พูดขึ้นมาเบาๆ ด้วยเสียงเย็นชาว่า "กลับไปเถอะสารวัตรธงรบ ผมยังไม่อยากคุย"
“อาทิตย์ แต่พี่...” ธงรบคราง
“แล้วไม่ต้องไปพูดโน้วน้าวอะไรพี่ตะวันอีก คนอื่นๆ ก็ไม่ต้อง ผมต้องการอยู่เงีียบๆ ซักพัก"
“ถ้าไม่ฟังพี่ก่อน อาทิตย์จะเข้าใจผิด" ธงรบพูดเสร็จก็กัดฟันเพราะรู้ว่าตัวเองพลาดอีกแล้ว ตอนนี้เขาอยากต่อยตัวเองจริงๆ เพราะรู้ว่าบทจะจริงจังเขาก็ปากไม่ดี แต่เวลาพูดเล่นกลับลื่่นไหลได้ไม่เคยติดขัด
...เขารู้ว่าอาทิตย์ไม่ได้เข้าใจผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นอาทิตย์เข้าใจถูก เขาทำผิดไปข้อนี้เขายอมรับ เขารู้สึกผิดและตอนนี้ก็อยากเตะตัวเองนักที่เผลอใจไปกับภานุวัฒน์...
...เพราะเขาดื่มเหล้าเข้าไปไงล่ะ เพราะภานุวัฒน์ออดอ้อน พอโผเข้ามากอดเขาแล้วทำตาละห้อยเขาก็อ่อนยวบยาบ...
...บ้าจริงๆ ไม่เคยบังคับใจตัวเองได้เลย...
...เขากำลังจะทำพังหรือนี่ อุตส่าห์พยายามมาปีกว่าๆ ตอนนี้จะพังทลายเสียแล้วหรือ...
“อาทิตย์ ฟังพี่ซักนิดเถอะนะ พี่อยากจะขอยอมรับว่าพี่...”
“บอกว่าไม่อยากคุย" อาทิตย์หันมา ใบหน้าบึ้งตึง ยืนกอดอกมองธงรบด้วยสายตาลุกวาบ "และผมไม่อยากฟัง"
“คือว่า...” ธงรบยังคิดจะดันทุรัง แต่เมื่อเห็นแววตาของอาทิตย์เขาก็ชะงัก จึงเป็นโอกาสให้อีกฝ่ายพูดต่อว่า
“ผมบอกว่าผมยังไม่อยากคุย" อาทิตย์เน้นเสียงทุกคำ
“ถ้าไม่คุย จะรู้เรื่องได้ยังไง" ธงรบเสียงอ่อน
“แน่ใจหรือว่าอยากคุย" อาทิตย์เสียงกร้าว "ถ้าอยากจะคุยตอนนี้ให้ได้ ผมจะตัดสินใจโดยอิงจากอารมณ์ของผม ณ เวลานี้ ถ้าสารวัตรต้องการให้ทุกอย่างชัดเจนเดี๋ยวนี้เลยผมก็จะทำให้มันชัดเจน ว่าแต่สารวัตรเถอะ พร้อมที่จะคุยจริงๆ หรือเปล่า"
“งั้นยังไม่คุยก็ได้" ธงรบพึมพำเสียงอ่อย
...ขู่กันหรืออาทิตย์ ไม่เห็นต้องขู่กันเลย...
...แล้วกลัวหรือเปล่าล่ะธงรบ...
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว
...กลัวสิวะ ถามได้...
...เขากลัวว่าอาทิตย์จะเลิกกับเขา ท่าทางเป็นคนใจเด็ดไม่ใช่เล่น...
...ใจแข็ง ใจเด็ด มาดมั่น เอาจริง เด็ดเดี่ยว จริงจัง สารพัดจะหาทำมาอธิบายตี๋เข้มของเขาคนนี้...
...ของเขายังงั้นหรือ อาทิตย์เป็นของเขายังงั้นหรือ...
“พร้อม พี่พร้อมสำหรับอาทิตย์มาตั้งนานแล้ว อาทิตย์เถอะ พร้อมสำหรับพี่หรือเปล่า" ธงรบพึมพำขึ้นมาเบาๆ ขณะที่เดินถอยห่างจากอาทิตย์ ตัดสินใจว่าจะให้ชายหนุ่มได้คิดอะไรต่ออยู่คนเดียวเพราะเขายังไม่อยากให้อาทิตย์ตัดสินใจอะไรโดยอิงจากอารมณ์ 'ณ เวลานี้' ตามที่่ฝ่ายนั้นขู่
...แต่ยังไงๆ เขาก็จะมาตามง้ออีก เป็นไงเป็นกัน...

หลังจากไปง้ออาทิตย์วันนั้นธงรบก็โทรศัพท์ปรับทุกขกับอธิคมไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากปรับทุกข์กับอธิคมเรื่องอาทิตย์เสร็จและเพื่อนรักกำชับให้กลับบ้านแต่เขาก็แวะดื่มเหล้าที่ผับซึ่งชอบไปประจำเวลาไม่ค่อยสบายใจ ผับนี้ค่อนข้างเงียบและไฟค่อนข้างสว่าง ลูกค้าส่วนมากเป็นคนวัยทำงานที่แวะมาดื่มก่อนกลับบ้าน ธงรบสั่งเครื่องดื่มครั้งเดียวสองแก้วทั้งที่ในใจเตือนและด่าตัวเองไปพร้อมกันว่า 'ดื่มเหล้าทีไรได้เรื่องทุกที'
...แต่ครั้งนี้เขาจะเอาชนะมันให้ได้ เขาจะควบคุมตัวเอง ไม่ว่าจะมีอะไรเขาก็จะไม่หาเรื่องใส่ตัว...
ไม่ถึงนาทีบาร์เทนเดอร์ก็ยื่นแก้วเหล้ามาให้ พร้อมๆ กับที่มีใครบางคนนั่งลงข้างๆ แล้วคว้าแก้วของเขาอีกแก้วหนึ่งไปถือไว้
“ศรุต" ธงรบหันไปมอง เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนที่เพิ่งนั่งลง
“ทำหน้าเหมือนเห็นผี" ศรุตอมยิ้มแล้วยกเหล้าขึ้นจิบก่อนจะทำหน้าเหยเกแล้วบอกว่า "โอ้โห ทำไมแรงยังงี้"
“คนมันแรง" ธงรบยักไหล่แล้วยกเหล้าของตัวเองแก้วหลือขึ้นดื่มพรวดเดียวเกลี้ยง
“แปลกนะ สารวัตรนั่งดื่มอยู่คนเดียวเหงาๆ เป็นอะไรหรือครับ หนักใจที่คิดไม่ตกว่าจะชวนใครไปเที่ยวดี หรือว่า...”
“ไม่ต้องมาประชดนะศรุต รู้อะไรมาก็พูดมาเถอะ" ธงรบแทรกเสียงเข้ม
“หรือวาคนที่พี่ตระเวนบอกเลิกเขาไม่ยอมเลิก" ศรุตหัวเราะ
“ศรุต" ธงรบทำหน้าดุ "พี่อยากนั่งคนเดียว"
“อย่าเพิ่งไล่กันสิครับสารวัตรธงรบ" ศรุตหน้าตาสดชื่นทั้งที่ถูกไล่ไปหยกๆ "คุยกันก่อน สารวัตรน่าจะอยากคุยกับผม"
“พี่ไม่อยากคุย" ธงรบตอบเสียงสะบัดแล้วสั่งเครื่องเหล้าเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว
“ต้องคุย" ศรุตเสียงเข้มขึ้น "เพราะในที่สุด พี่ก็ต้องตามไปคุยกับผม ถ้าพี่ตระเวนบอกเลิกกับเด็กเก่าๆ คนที่อยู่ในลิสท์ก็เป็นผมด้วย"
“ใครบอก"
“ลืมไปแล้วหรือครับ" ศรุตเอียงหน้า "เราเคยมีอะไรกัน ทำเป็นลืม ถึงขนาดถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยนะ ผมยังเจ็บใจไม่หายที่สารวัตรถ่ายคลิปวีดีโอ แต่ผมถ่ายได้แค่ภาพนิ่ง"
“ศรุต" ธงรบหันขวับ เสียงเข้ม ใบหน้าบึ้งตึง
“กรุงเทพฯ เล็กนิดเดียว เดินไปเดินมาก็เจอแต่คนที่รู้จักกัน ไม่ว่าจะกษิดิษฐ์ ธีรยุทธ โตโต้ ท๊อป โป้ง บอย ตั้ม เป้ ป้อง หนุ่ม ต่อ แล้วอีกหลานต่อหลายคน พวกนั้นโดนสารวัตรธงรบบอกเลิกหมดแล้ว ยกเว้นกษิดิษฐ์เพราะกษิดิษฐ์ไม่เคยเห็นสารวัตรธงรบอยู่ในสายตาและมัวแต่จะเอาชนะคุณอนุภาพเพื่อดึงพี่คมกลับมาซึ่งเป็นการกระทำที่โง่จริงๆ ไม่น่าเชื่อว่ากษิดิษฐืจะทั้งโง่ทั้งทึมที่ปักใจเชื่อว่าพวกเจ้าชู้จะเปลี่ยนไปได้"
“ต้องการอะไรว่ามาเลยศรุต"
“ผมไม่ต้องการพี่ก็แล้วกัน พอๆ กับที่ผมไม่ต้องการพี่คม คู่หูจอมเจ้าชู้แห่งประเทศไทยคู่นี้ใครได้ไปเป็นเวรเป็นกรรมแก่ชีวิต" ศรุตเสียงห้วน
“จะมากไปแล้วนะ" ธงรบเสียงห้วนเหมือนกัน
“อย่างพี่กับพี่คมน่ะ เหมาะสำหรับมันส์กันเป็นครั้งเป็นคราว จะให้เอามาทำแฟนขอตายดีกว่า ขี้เกียจปวดหัวปวดประสาท"
“ถ้าไม่รู้จะพูดอะไร พี่ไปแล้ว" ธงรบลุกขึ้นพลางควักเงินออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่มซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ศรุตวางโทรศัพท์ของตัวเองลงบนโต๊ะ หน้าจอเป็นรูปภาพเขากับศรุตกำลังจูบกัน
ธงรบตะครุบโทรศัพท์แล้วกดดูภาพต่อๆ ไป ตาเบิกกว้าง ไม่นึกว่าศรุตจะทำแบบนี้กับเขาได้
“คิดว่าตัวเองแน่คนเดียวหรือไง แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง" ศรุตทำหน้าเข้ม เสียงเข้ม แล้วรีบพูดขึ้นว่า "อ๊ะๆ อย่าขว้างโทรศัพท์นะสารวัตร ผมจะแจ้งความข้อหาทำลายทรัพย์สิน และที่สำคัญผมแบ็คอัพข้อมูลของเครื่องเอาไว้หมดแล้ว"
“จะแลกกับคลิปนั่นใช่ไหม ไม่มีหรอก พี่ลบทิ้งไปแล้ว ไม่วิตถารเก็บเอาไว้หรอก พี่แค่อยากจะช่วยไอ้คมให้สมหวังกับแฟน"
“จำได้ด้วยหรือ" ศรุตเค้นเสียงผ่านไรฟัน
“ศรุต ต้องการอะไรกันแน่" ธงรบถอนหายใจ มองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเอือมระอา
“ผมก็แค่อยากสนุก พักหลังไม่มีหนุ่มๆ หล่อๆ เร้าใจเสาธงใหญ่คับปากมาให้สนุกด้วย ก็เลยคิดถึงคนที่เคยมีอะไรกันมา" ศรุตยักไหล่ ยิ้มให้ธงรบตาวาว "พี่ธงเยี่ยมที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ จะบอกอะไรให้ พี่คมผมยังจัดให้เป็นที่สองเลย"
“ไร้สาระ" ธงรบบ่น ทำเป็นไม่สนใจ แต่ลังเลว่าควรจะเดินหนีไปดีหรือไม่
“หนึ่งอาทิตย์กับผม อาทิตย์แลกอาทิตย์ พี่กับผมสนุกกันหนึ่งอาทิตย์ แลกกับการได้อาทิตย์สมใจพี่" ศรุตยื่นข้อเสนอ
“หมายความว่ายังไง"
“หมายความว่า ถ้าพี่สนุกกับผมหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ผมจะลบรูปพวกนี้ทั้งหมด ไม่ยังงั้น ผมจะส่งให้อาทิตย์ดู พี่คงจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าคุณชายคนนั้นเห็นอะไรของคนรักสนุกอย่างเราๆ แบบนี้" ศรุตหัวเราะ ถือโอกาสที่ธงรบกำลังอึ้ง ดึงโทรศัพท์ออกจามือของอีกฝ่าย
“นี่แบล็คเมล์กันใช่ไหม" ธงรบถลึงตา เค้นเสียงออกมาอย่างขุ่นเคือง อยากจะฉีกศรุตออกเป็นชิ้นๆ "ขู่พี่ใช่หรือเปล่า"
“ใช่" ศรุตจ้องตาอีก่ายอย่างท้าทาย "พี่ธง พี่ตั้งใจจะบอกเลิกผมด้วยใช่ไหม พี่บอกเลิกธีรยุทธกับโตโต้ก่อนเป็นคนแรกๆ แล้วไล่บอกคนอื่นๆ ตามมา ไม่นานก็คงถึงผม"
“ไม่" ธงรบปฏิเสธเสียงแข็ง "พี่กับคุณไม่เคยคบกัน จะบอกเลิกทำไม เราแค่สนุกกันไม่กี่ครั้ง"
“หนุ่มก็ไม่ใช่ หนุ่มมีอะไรกับพี่แค่ไม่กี่ครั้งเหมือนกัน แต่ก็ไปบอกเลิกหนุ่ม ซึ่งหนุ่มเขางงมากเพราะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับพี่มาตั้งนานแล้ว พี่กำลังกลัวจนทำอะไรไม่ถูก"
“แล้วไง ถ้าคิดว่าเราแค่สนุกกันไม่กี่ครั้ง ไม่มีอะไรมาก แล้วมายุ่งกับพี่ทำไม" ธงรบถามห้วนๆ
“พี่อย่ารู้เลย" ศรุตยักไหล่ "ตัดสินใจแล้วโทรไปบอกผม หรือถ้าพี่จะหาตัวช่วยมาก็ได้นะ ครั้งนั้นพี่เสนอตัวเองเป็นตัวช่วยเพราะเพื่อนพี่คิดจะกำจัดผมให้พ้นทาง ตอนนี้ตัวเองเจอเข้ากับตัว เพื่อนก็น่าจะช่วยเพื่อนเป็นการตอบแทนบ้าง"
“ตกลงนี่ต้องการอะไรแน่" ธงรบกระแทกเสียง "แค้นพี่หรือแค้นไอ้คม ถ้าแค้นไอ้คมตามไปลุยมันที่แพร่สิ มันโดนยิงกำลังรักษาตัว ตอนนี้เดินโขยกเขยกได้แล้ว ถ้าอยากขย่มมันนักก็ไปขออนุญาตแฟนมัน คุณนุอาจจะยอม"
“ทั้งสองคน" ศรุตเสียงห้วน ไม่สนใจที่โดนธงรบประชด "แต่ถ้าพี่ส่งพี่คมมาจัดการผมไม่ได้ พี่ก็ส่งตัวเองมาก็แล้วกัน หนึ่งอาทิตย์ ไม่ทุกวันหรอก ผมจะให้พี่พักบ้าง ยังไงผมก็ไม่รีดพิษพี่จนหมดตัว"
ธงรบขบกรามแน่น ความโกรธแล่่นขึ้นมาเป็นริ้ว ศรุตพูดจบก็เดินจากไปโดยเร็ว ทิ้งให้เขายืนกำมืออยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์เหล้า
...ไอ้คมมันคงยอมส่งตัวเองไปเป็นเครื่องบรรณาการหรอก...
...ซวยจริงๆ ตอนนี้มีเรื่องภานุวัฒน์กับอาทิตย์ นี่ก็หลายวันแล้วที่เข้าไม่ถึงตัวอาทิตย์ ทำไมซวยยังงี้วะ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกจริงๆ เลยให้ตายสิ แล้วนี่เมื่อไหร่เรื่องอดีตแย่ๆ นี่จะจบสิ้นเสียที...
...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปสิ ทำไมจะมายุ่งกับอนาคตของเขา จะรักใครซักคนทำไมมันยากแบบนี้วะ...
***26***

[mecon]

  ศรุตเต็มที่เลยนะคะอินู๋ แร๊งมะมีใครเกิ๊นแหม......มาได้ถูกจังหวะ
แหมแต่โลภนะ เสาธงก็อยากวัดขนาด อิคนกึ่งพิการก็เอาได้ไม่ปฏิเสธ
งานเข้าคะงานเข้า  หาตัวตายตัวแทนสิคะ เอาที่หญ่ายยยยยคือกันศรุตคงยอมนะดูท่านังหนูจะว๊อนมากๆ

ส่วนน้องอาทิ๊ตตตตตตตตตตตตตตต ไปกินติมกับอาวุธแล้วเป็นไงลูก
ใจเย็นขึ้นยัง ...........คิดจะตัด...ให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ เมื่อไหร่ล่ะ 

+1 คะ แม่ยกอาทิ๊ตตตตตตตตต

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

โอ้วว. . .  ตอนต่อไปคงจะกำลังเข้มข้นขึ้น  หึหึ....  ตีข้าศึกเป็นร้อยเพื่อประชิดเพียงหนึ่ง
 
สู้ๆค่ะ สารวัตร. . .
 
 
 
 
ปล.  ขอบคุณ เจ๊สองที่ กดบวกให้ หนูค่ะ    

[astral]

ไม่ใช่ว่า " จะรักใครซักคนทำไมมันยากแบบนี้วะ..." แต่อดีตของสารวัตรมันมากมายเกินคนธรรมดาเท่านั้นเอ๊ง เพราะงั้นผลกรรมเลยทวีคูณเป็นเงาตามตัว 

[กุหลาบเดียวดาย]

พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่าควรจะสงสารและให้อภัยคนเจ้าชู้ดีไหม
แต่ทุกคนที่ผ่านมาเต็มใจร่วมสนุกและได้กันทั้งสองฝ่ายมิใช่หรือ

เอาใจช่วยคุณนาย

[┗◎┗◎]

งานนนี้ธงรบตายไม่ฟื้น

เก็บศพด่วน