ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------------------------------------------------------------------------
เรื่อง Untitle ได้รับการอนุญาตจากพี่ Sake ให้มาโพสในเล้าเป็ดเท่านั้นค่ะ
ภาค 1 / ตอนที่ 1
“ทำไมมันยังไม่โผล่หัวมาอีกวะ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้มมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาสิบโมงกว่าเข้าไปแล้ว
“คู่อื่นเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว” เสียงสบถยังคงดังต่อไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่เห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลเข้มซอยสั้นเข้ากับรูปหน้าเรียว
กำลังวิ่งกระหืดกระหอบผ่านประตูใหญ่หน้ามหาวิทยาลัยมาหาเขา
“มัวไปทำอะไรอยู่” พอได้ระยะ ประวิชก็สวดคำบ่นใส่เจ้าของร่างโปร่งที่ยืนกระหืดกระหอบทันที
“ขอโทษๆ” นทนทีรีบขอโทษขอโพยเพื่อนตนเองยกใหญ่ก่อนจะบอกเล่าความล่าช้าร่วมชั่วโมงนี้
“นัดเจ๊แดงให้มาเอาส้มโอที่สวนตอนตีห้า กว่าเจ๊เขาจะมาก็ปาเข้าไปหกโมงเช้าแนะ แล้วกว่าจะช่วยกันขนขึ้นรถ คิดเงินอีกก็เกือบเก้าโมงเช้าแล้ว”
“พอๆ เข้าใจแล้ว” ประวิชรีบห้ามก่อนที่นทนทีจะสาธยายเหตุผลต่อไปอีก
“คราวหน้าโทรมาบอกก่อนแล้วกัน” ยังคงหลงเหลืออารมณ์หงุดหงิดจากการรอคอยในน้ำเสียง
“อืม……………..แต่ฉันไม่มีมือถือนี่” ประโยคต่อมาของนทนทีทำให้ประวิชที่กำลังเตรียมอุปกรณ์การถ่ายรูปให้พร้อมสำหรับงานที่เขาจะไปหันขวับมามองร่างโปร่งทันที
“โทรศัพท์บ้านก็ได้นี่” ประวิชแยกเขี้ยวตอบกลับไปทันที
“ใครจะวิ่งไปวิ่งมาโทร คนต้องทำมาหากิน” คำตอบพร้อมยิ้มยียวนกวนประสาทของคนตัวเล็กกว่าทำให้คนตัวโตคอตกไหล่ตกจนด้วยคำพูด
“เอาเถอะๆ ไปกันได้แล้ว นายหิ้วกระเป๋านี่ก็แล้วกัน” เจ้าตัวยื่นกระเป๋าเก็บอุปกรณ์กล้องให้เพื่อน ส่วนตนเองเอากล้องมาคล้องคอเตรียมพร้อมทำงานทันที
“แล้วคราวนี้เราต้องไปสัมภาษณ์ใคร” เพราะตนเองมาไม่ทันประชุมแบ่งสายการทำงานของชมรมหนังสือพิมพ์มหาวิทยาลัย นทนทีจึงถามเอากับเพื่อนที่เป็นทั้งคู่บัดดี้ในการทำงานครั้งนี้และเป็นเพื่อนสนิทซี้ปึกของเขาด้วย
“ชมรมมวยสากล” คนตอบพลางเหล่มองเพื่อนที่เดินตามหลังตนมา เห็นเหงื่อตามไรผมยังไม่แห้งหายไป ใบหน้าซับสีเลือดจาง ๆ จากการเร่งรีบยังคงสังเกตเห็นได้ชัดเจน ถึงเขาจะหงุดหงิดใส่คนๆนี้บ่อย ๆ แต่เขาก็ไม่เคยโกรธจริงๆจังๆ เลยสักที ก็เจ้าหมอนี่มันลูกกตัญญูชัด ๆ พ่อเสียไปตั้งแต่ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย ตัวเองเลยต้องช่วยแม่ทำงานตัวเป็นเกลียว
“หรอ” เสียงตอบอย่างแกนๆ ของนทนทีทำให้ประวิชหยุดเดิน
“อย่าคิดมาก งานชมรม จะแลกกับคนอื่นเดี๋ยวเขาจะหาว่าเรื่องมาก”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ถึงจะปากจะบอกว่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่หน้าตาคนตอบไม่บ่งบอกว่า ปกติเลยสักนิด
“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันสัมภาษณ์เจ้าหมอนั่นเองก็แล้วกัน” ประวิชหาทางแก้ปัญหาให้ เขารู้ที่มาของความกังวลนี้ดีเพราะเห็นนทนทีเจอหน้าเจ้าหมอนั่นทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้ลับฝีปากกันทุกครั้ง พูดผิดหูกันนิดเดียวก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตจะวางมวยกันอยู่หลายครั้ง ยิ่งพักหลังๆ มานี่ยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน ขิงก็ราข่าก็แรงปานนั้นเลยละ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้สาเหตุของการไม่ชอบขี้หน้ากันอย่างรุนแรงนี้เลย
“ดีๆ” นทนทีเห็นด้วยกับทางแก้ปัญหานี้ พลางยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้าอย่างขอบใจ เขาคบหาประวิชเป็นเพื่อนตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก จนนี่ก็ปีสุดท้ายแล้วก็ยิ่งสนิทกันมาก หลายครั้งเวลาที่เขาไม่สบายใจก็ได้คนตัวโตที่เดินนำหน้าอยู่คอยรับฟังปัญหาของเขา ถึงจะทำท่ารำคาญโมโหใส่เขาแต่เขาก็รู้ว่าประวิชไม่ได้โกรธเขาจริงจังหรอก พูดดีๆด้วยเดี๋ยวก็หาย เขาดีใจที่ได้รู้จักเป็นเพื่อนกับคนตัวโตคนนี้ผิดกับคนตัวโตอีกคน คิดถึงแค่นี้อารมณ์ก็ขุ่นมัวขึ้นมาทันที
“ทำไมมันไม่ไปเกิดแถวตะเข็บชายแดนเดินเหยียบกับระเบิดตายไปเลยนะ” จะได้ไม่ต้องมาเห็นหน้าให้กวนบาทาอย่างทุกวันนี้ เจ้าตัวยังคงบ่นอุบอิบเบาๆ
“อะไรเหรอ” ประวิชได้ยินเสียงนทนทีพูดแว่วๆ
“เปล่า”
“รีบไปเถอะ เสร็จแล้วจะได้ไปกินข้าวกัน” คนเดินตามหลังพยักหน้าหงึก ๆ ตอบรับ
งานของชมรมหนังสือพิมพ์ครั้งนี้คือการติดตามสัมภาษณ์นักกีฬาของมหาวิทยาลัยที่จะไปแข่งขันงานกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ในอีกสามเดือนข้างหน้า และครั้งนี้ประวิชกับนทนทีต้องรับผิดชอบทำข่าวนักกีฬาชมรมมวยสากลตั้งแต่เริ่มแข่งคัดตัวเพื่อเป็นตัวแทนไปแข่ง จนจบเลยทีเดียว
“ประวิช เย็นนี้ไปเที่ยวบ้านเรามั้ย เราเก็บส้มโอกับชมพู่ไว้เผื่อนายด้วย”
“ถ้าไปก็ต้องค้างละ มันไกล ไปกลับไม่ไหวหรอก” คนตัวโตบ่นถึงระยะทางจากบ้านนทนทีกับบ้านของตนเอง
“แค่พุทธมณฑลนี่เอง บ่นไปได้”
“ก็ไกลนี่”
“จะไปมั้ยละ”
“ไป”
ถึงที่ทำการชมรมมวยสากล ทั้งคู่เดินเข้าไปภายในอาคารก่ออิฐฉาบปูนชั้นเดียวแบ่งพื้นที่เป็นสองส่วน ด้านหน้าไว้สำหรับเป็นที่ทำการธุรการทั่วไป ด้านหลังเป็นโรงยิมพร้อมอุปกรณ์ออกกำลังกายเพียบพร้อม ทั้งสองแจ้งความประสงค์กับประธานชมรมเพื่อขอเก็บภาพและสัมภาษณ์นักกีฬาภายในชมรม ซึ่งก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ประวิชถ่ายภาพภายในอาคารเพื่อเป็นข้อมูลประกอบแล้วจึงพากันไปบริเวณโรงยิม มีสมาชิกในชมรมมาซ้อมและออกกำลังกายอยู่หลายสิบคน เสียงตบมือของประธานชมรมทำให้ทั้งคู่เป็นเป้าสายตาโดยปริยาย
“วันนี้เรามีเพื่อนชมรมหนังสือพิมพ์มาเยี่ยมชมกิจกรรมของเรา พร้อมทั้งขอสัมภาษณ์และติดตามกิจกรรมชมรมของเราไปจนกว่าจะจบงานกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย เพราะฉะนั้นสมาชิกทุกคนโปรดให้ความร่วมมือด้วยนะครับ………พวกเราจะดังกันใหญ่แล้วน่ะ” เริ่มต้นกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเป็นการเป็นงานดูน่าเลื่อมใสแต่ลงท้ายอย่างขี้เล่นเป็นกันเอง ทำให้นทนทีหัวเราะออกมาเบาๆ
จบประกาศที่ไม่มีพิธีรีตองของประธานชมรมมวยสากล สมาชิกในชมรมก็หันกลับไปทำกิจกรรมของตนต่อไป นทนทีกวาดสายตาไปรอบโรงยิมอันคึกคักดูมีชีวิตชีวา
ด้วยหยาดเหงื่อและเสียงเหนื่อยหอบจากการซ้อมของหนุ่มน้อยใหญ่ทั่วโรงยิม นอกจากสมาชิกชมรมแล้วยังมีนักศึกษาหญิงมาคอยให้กำลังใจเพื่อนของตนอยู่ไม่ห่าง พลันสายสายตาสะดุดเข้ากับกลุ่มนักศึกษาหญิงสี่ห้าคนกำลังหัวเราะกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมชุดวอร์มสีเทาอ่อนออกกำลังกายเบาๆ อยู่มุมด้านหนึ่ง ชายหนุ่มกางแขนออกแล้วก้มตัวให้ปลายนิ้วสัมผัสกับปลายเท้าอีกข้างสลับกันไปมา แล้วยืดตัวขึ้นบิดตัวไปทางซ้ายทีขวาที ปากก็พูดคุยกับหญิงสาวกลุ่มนั้นไปด้วย
ท่าทางจะสนุกถึงจะไม่ได้ยินก็เถอะ สังเกตจากใบหน้าที่ดูมีความสุขจนออกนอกหน้าขนาดนั้น
นทนทีเบ้ปากโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันที่เขาจะเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มที่เขานึกค่อนแคะก็หันหน้ามาสบตากับเขาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพอดี สายตาที่มองมาเหมือนจะถามว่า มองหาอะไร ก็ทำให้เขาฉุนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จึงรีบเสเดินไปหาประวิชก่อนที่จะเผลอหลุดอะไรออกไป
“ทำหน้ากวนโอ๊ยจริงๆ” ร่างบางบ่นพึมพำ
“นายสัมภาษณ์ไปเรื่อยๆนะ ฉันจะเก็บภาพตาม” ประวิชเห็นนทนทีเดินเข้ามาใกล้จึงบอกแนวการทำงาน พลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายหงิกงอ
“อะไรอีกละ”
“เปล่า”
“ออ….” เสียงลากยาวเมื่อเหลือบมองไปฝั่งตรงข้ามที่พวกเขายืนอยู่ก็เห็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนเขาหน้าหงิก เขาไม่แปลกใจเลยที่มีหญิงสาวมาล้อมหน้าล้อมหลังชายหนุ่มคู่อริเพื่อนเขาแบบนั้น โครงหน้าได้รูปสมชาย คิ้วเข้มรับกับดวงตาสีนิลรียาว จมูกก็โด่งเป็นสัน ริมฝีปากไม่หนาบางเกินไปเหยียดยิ้มเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ผิวสีอ่อนไม่ขาวซีดอย่างคนมีเชื้อสายจีนทั่วไป จากการประเมินคร่าวๆ ของเขา น่าจะสูงเกิน 180 เซนติเมตร แขนขายาวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมส่วน แม้แต่เขาซึ่งเป็นผู้ชายด้วยกันยังต้องยอมรับว่า....มันหล่อ
ไม่ใช่แค่มีรูปเป็นทรัพย์เท่านั้น เจ้าหมอนั่นยังคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเลยทีเดียว แค่วันแรกที่เข้ามาเรียนก็ทำเอาหนุ่มๆสาวๆ ทั่วบริเวณต้องเหลียวมองเป็นทางเดียว ก็เล่นขับรถสปอร์ตเห็นยี่ห้อก็รู้ว่าราคามันแพงสุดๆ แถมยังเปลี่ยนรถยังกับเปลี่ยนเสื้อผ้า ข่าวคนดังรูปหล่อ สาวตรึม มักเข้าหูมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ ว่ากันว่าที่บ้านทำธุรกิจค้าขายระหว่างประเทศ สินค้ามีตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ แถมด้วยธุรกิจเรือเดินสมุทรอันดับต้นๆ ของประเทศ ยังไม่นับธุรกิจบริการทำเล่นๆ
ไม่กี่แห่งอย่างโรงแรม รีสอร์ทแถวทางใต้อีก พูดง่ายๆ ว่าจะผลาญเงินยังไงขนหน้าแข้งพ่อแม่ก็ไม่ร่วง ยังไม่หมดแค่นี้ ยังมีน้องชายรูปหล่อไม่แพ้พี่ตามเข้ามาเรียนในปีถัดมา ทำเอาสาวๆ กรี๊ดแทบสลบเวลาเห็นพี่น้องคู่นี้อยู่ด้วยกัน แต่ที่น่าแปลกใจสำหรับเขาคือไอ้หนุ่มรูปร่างหน้าตาดีท่าทางเจ้าสำอางค์กลับเข้าชมรมมวยสากล เห็นชกกันหน้าตาแตกบ่อยๆ นั้นละทำให้ชื่อ นายปถวี อนันต์วาณิช ฝังอยู่ในสมองเขา
“อย่าไปสนใจทำหน้าที่ของนายไป ทางโน้นฉันจัดการเอง” ประวิชเตือน
นทนทีเลือกสัมภาษณ์สมาชิกที่เป็นตัวเก็งไปเรื่อยๆ จนคนสุดท้ายที่นั่งยกดัมเบลหนักๆ อยู่ไม่ไกลจากคู่อริเขานัก
ประวิชเก็บภาพเสร็จจึงให้สัญญาณบอกนทนทีว่าตนจะไปสัมภาษณ์นายปถวีแล้ว เจ้านั่นก็เป็นหนึ่งในตัวเก็งด้วยเหมือนกัน นทนทีทรุดตัวนั่งข้างๆ ชายหนุ่มที่ยกดัมเบล สายตามองตามเพื่อนตนเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคู่อาฆาต
“ผมประวิช ขอเวลาคุยด้วยได้มั้ยครับ” ร่างสูงใหญ่ของประวิชเมื่อเข้าไปยืนใกล้ปถวีแล้วแทบไม่เห็นความแตกต่างของทั้งคู่ เพราะคนถูกสัมภาษณ์เองก็มีความสูงไล่เลี่ยกับประวิชจะต่ำกว่าก็นิดหน่อยเท่านั้น
“ได้สิ” น้ำเสียงขี้เล่นตอบกลับมาทำให้ประวิชคลายความกังวลลง
“ช่วงนี้ซ้อมหนัก………”
“อ้าว! นายสัมภาษณ์เองเหรอ เห็นถ่ายภาพมาตลอดเลยนี่” ประวิชถามค้างได้แค่นั้นเพราะถูกชายหนุ่มแทรกขึ้นมากลางคัน
“อ้อ…ทางนั้นเขาเหนื่อยแล้ว ฉันสัมภาษณ์ก็เหมือนกันละ” ประวิชพูดตัดบท
“อืม…คิดว่าหลบหน้า” อีกฝ่ายยังต่อความยาวสาวความยืด จากจุดที่นทนทีนั่งอยู่นั้นทำให้ได้ยินทุกประโยคที่ทั้งคู่พูดโต้ตอบกัน แต่ประโยคสุดท้ายทำให้เขาไม่อาจทนนั่งเฉยได้อีก ขาก้าวไปโดยไม่ต้องคิดหยุดตรงหน้าชายหนุ่มคู่อริทันที
“ฉันหลบใคร” เสียงเข้มเน้นหนักทุกคำบ่งบอกว่าคนถามเหลือความอดทนไม่มากนัก
-------TBC------
เรื่องนี้มี 2 ภาค+ตอนพิเศษค่ะ เจี๊ยบชอบเรื่องนี้มากๆ เลยขออนุญาตพี่ sake มาลงที่นี่ด้วย หวังว่าคงจะชอบเหมือนกันนะ
รับรองความสนุก หุหุหุ
มาอีดิทให้อ่านง่ายขึ้น ขอบคุณมากๆค่ะที่บอก เเหะๆ ปกติชินกะอีกเเบบ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
