หลังจากออกจากหอไอ้หมง ผมตรงไปหาไอ้โชคที่คณะ
ผมเดินหามันอยู่สักพักก็เจอมัน เห็นมันผมวิ่งไปหา จูงมือมัน แล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั่งที่บึงหลังคณะไอ้โชค
"โชค มึงทำอะไร กูบอกแล้วไง กูจะลืมมันให้ได้"
"มึงกำลังโกหกใคร เล็ก นอกจากมึงจะพยายาม หลอกคนอื่น มึงยังยังหลอกตัวเองด้วย" มันหันหน้ามาจ้องผม
"ถึงมึงจะทำตัวเหมือนเดิม สนุกสนานร่าเริง แต่แววตามึงมันปกปิดกูไม่ได้หรอกว่ะ"
"ทุกๆครั้งที่กูมองตามึง รู้ไมว่ากูเห็นอะไร กูเห็นภาพไอ้หมงไง" เสียงของมันเริ่มจะสั่นไม่เพียงแค่เสียงของมันเท่านั้น ร่างของมันก็สั่นเทาด้วย
"เล็กถึงกูรักมึงมากแค่ใหน แต่กูรู้มึงกับไอ้หมงมันมีสายใยบางๆที่เป็นสิ่งผูกพันมึงสองคนไว้ กูอาจเป็นทุกข์ที่เห็นมึงกับมันเคียงคู่กัน แต่ก็เจ็บปวดมากกว่าที่เห็นมึงไม่มีความสุข ไอ้หมงมันก็เป็นแบบนี้มาแต่ใหนแต่ไรแล้วนิ มึงรักมันที่มันเป็นแบบนี้ เล็กขอให้มึงรู้ไว้นะ กูจะอยู่ตรงนี้"
ไอ้โชควางฝ่ามือมันไว้ที่หน้าอกของผม ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันไว้เช่นกัน
"กูจะอยู่ในใจมึง วันใหนมึงทุกข์ใจ ให้จำเอาไว้ มึงจะมีกูเสมอ" ถึงตอนนี้น้ำตาผมซึมออกมาแล้ว ผมกำลังจะอ้าปากพูดเรื่องผมกับไอ้หมง โชคมันเอานิ้วมาแตะริมฝีปากผมไว้
"มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก เล็ก กูจะอยู่แค่ตรงนี้ กูจะไม่เอื้อมมึงมา กูขอแค่ให้กูได้รักมึงอย่างนี้ก็พอแล้ว"
โชคมันดึงร่างผมมากอด ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่กระทบกับใหล่
"โชค กูให้สัญญาว่ะว่ากู...."
ผมพูดยังไม่ทันจบ มันดันร่างผมออก ทำให้ผมได้เห็นหน้ามัน ที่ตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตา
"อย่าเล็ก มึงอย่าสัญญาอะไรทั้งนั้น กูไม่อยากให้คำสัญญาของมึง มันต้องผูกมัดตัวมึง"
ผมยกมือไปเช็ดน้ำตาให้มัน ทั้งๆที่ผมเองก็กำลังร้องให้เหมือนกัน
"กูต้องไปแล้วนะ แล้วกูจะไปหามึงที่หอตอนเย็น"
โชคหันหลังเดินกลับไปที่คณะ
"โชคกูรักมึงว่ะ" ผมตะโกนบอกมัน ผมค่อยๆนั่งลงอีครั้ง ผมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา คงจริงอย่างที่โชคมันพูด ผมรักไอ้หมงที่มันเป็นคนอย่างนี้ คนที่แคร์คนอื่น เป็นทุกข์แทนคนอื่นเสมอ มันอ่อนโยน แต่ก็อ่อนใหวง่ายเช่นกัน
หากมันเข็มแข็งและเด็ดขาด ผมคงไม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้
ผมกับหมงคงก้าวไปไม่ไกลกว่านี้แล้ว ผมนั่งเล่นอยู่จนเย็น จึงค่อยกลับหอ มาถึงหอผมเจอเพลิงยืนรออยู่ เราเลยเดินไปนั่งคุยกันที่โต๊ะหน้าหอ สายตาที่เพลิงมองผม ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
"เพลิงครับ ผมกับหมงเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้วนะครับ"
"แล้วเล็กจะมีความสุขเหรอครับ ผมไม่ได้ดีใจเลย ที่หมงกับเล็กจะเลิกกัน ผมรักเล็กนะครับ แต่ผมไม่ได้หวังครอบครองเล็ก ผมอยากให้เล็กมีความสุข ผมอยากเห็นเล็กยิ้ม เป็นเล็กที่ร่าเริงเหมือนเก่า" เพลิงยืนมือมากุมมือผม ทำไมผู้ชายสองคนนี้ต้อง ทำเพื่อผมมากมายอย่างนี้
"เล็กครับ ผมจะรอเล็กเสมอ จะรอจนกว่าเล็กจะลืมหมงเค้าได้จนหมดใจจริงๆ" เพลิงค่อยคลายมือที่กุมผมออก
"เล็กไปพักผ่อนก่อนนะครับ" เพลิงพาผมมาที่ห้อง ก่อนกับเพลิง โน้มหน้ามาหอมแก้มผม ผมได้แต่ยิ้มให้เพลิงมัน
ผมเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วล้มตัวนอนหลับไปทันที่คอาจเป็นเพราะผมเพลียมากนั้นเอง
ผมตื่นขึ้นมาอีครั้งก็เกือบ2ทุ่ม ลุกไปล้างหน้า ผมเดินลงมาข้างล่าง ไอ้โชคกับเพลิงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะ ผมรีบสาวเท้าไปหามันทั้งสอง พอมันเห็นผมมันทั้งสองก็ลุกขึ้นพลางส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่เราจะได้คุยอะไรกัน มันสองคนดันผมไปขึ้นรถแล้วขับรถออกไป มันขับรถมาจอดที่ร้านอาหาร
เราทั้งสามลงจากลงมา มันสองคนไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มอย่างเดียว เราอยู่ในร้านทานอาหารกันไป มันสองคนเอาใจผมมาก มากจนผมรู้สึกผิดกับมันสองคน หลัจากทานเสร็จ เราทั้งสามก็ไปนั่งดื่มเบียร์กันต่อที่ลานเบียร์
"เล็ก มึงจะไม่คืนดีกับไอ้หมงจริงๆเหรอว่ะ" ไอ้โชคเอ่ยถามหลังจากเบียร์เยือกที่สองหมดไป มันถามในสิ่งที่ผมต้องนิ่งอึ้ง
"มึงไม่ต้องพูดได้ไหมว่ะ ตอนนี้กูไม่อยากคิดเรื่องมันอีก"
บทสนทนาเรื่องไอ้หมงจึงต้องหยุดแค่นั้น ที่ลานเบียร์เค้าจะให้ลูกค้าขึ้นไปแจมกับนักดนตรีได้ เราดื่มกันไปจนผมรู้สึกเริ่มมึนๆแล้ว ก็มีเสียงประกาศชื่อผม มองไปที่บนเวที
อ้าวแม่งมันสองตัวไปยืนทำอะไรบนนั้นว่ะ
http://www.chestha.com/music/special/uhaveme.htmเมื่อมันร้องจบ ผมร้องให้เลย ผมซึ้งกับมันสองคนมากๆ
มันเดินลงมาที่โต๊ะแล้วกอดผม ตอนนั้นไม่อายใครนะครับ
เราก็ดื่มเบียร์กันต่อ ผมกำลังจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม ก้มีมือกระชากเสื้อผมจากด้านหลัง จนผมหงายหลังล้มลงจากเก้าอี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
