ได้7เม้นท์เองง่ะ เศร้า
แต่เพื่อแฟนคลับที่เหนียวแน่นจาลงเพิ่มให้อีกก้อแย้วกัน
(รักแฟนคลับจัง)
***************************************************************************************************
ผมอึ้งไปนานพอสมควรสำหรับคำถามจากแม็ก
“มึงว่าไง มึงจะเลือกกูหรือว่าพ่อกับแม่” แม็กทำไมถึงตั้งคำถามที่มันยากเย็นขนาดนี้นะ
“แม็กคือว่าเรา.....เรา”
“เอาละมึงไม่ต้องตอบละกูเข้าใจแล้ว.....แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวแม็ก..” ตู๊ด ๆ ๆ แม็กตัดสายไปแล้ว ไม่นะแม็ก ผมรีบโทรกลับเบอร์เมื่อกี้ ติดแต่แม็กไม่ยอมรับสาย แม็กรับสิ ต้องพูดให้รู้เรื่องแต่จนแล้วจนรอดแม็กก็ไม่ยอมรับสาย ผมเลยหยุดโทรซักพักก็มีข้อความเข้าเครื่องผม
“กูเข้าใจทุกอย่างแล้วขอให้มึงโชคดี ขอบใจสำหรับเวลาที่ผ่านมา ลาก่อน” ผมอ่านข้อความเสร็จก็ร้องไห้ออกมามันช่างเจ็บปวดรวดร้าวอะไรเช่นนี้ทำไมคนที่เรารักไม่ไม่ฟังคำเรา ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เลือกแม็กแต่มันก็พูดยาก ผมรีบกดโทรศัพท์หาแม็กอีกครั้ง เหมือนเดิมแม็กก็ยังไม่รับสาย ผมเลยส่งข้อความไปบ้าง
“แม็กครับได้โปรดรับโทรศัพท์ ขอร้อง” อีก 5 นาทีผมก็โทรไปอีกเหมือนเดิมไม่รับสาย ผมทิ้งตัวเองลงกับที่นอนแล้วร้องไห้แล้วก็หลับไป นานเท่าไรไม่ทราบตื่นอีกทีแม่ขึ้นมาเรียก
“เจต ๆ ๆลูก” ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองหน้าแม่
“แม่จะกลับแล้วนะ แม่อยากให้ลูกเข้าใจแม่ แม่มีลูกคนเดียว และแม่ก็อยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี ต่อไปน้าโตจะเป็นคนไปรับส่งลูกกับที่เรียน” นรกชัด ๆ
“แม่ผมโตแล้วนะครับ”
“นั้นแหละยิ่งสำคัญ โตแล้วกลับไม่มีความคิด และแม่ข้อร้องเด็ดขาดห้ามยุ่งเกี่ยวกับแม็กอีก มีอะไรน้าโตจะรายงานแม่ทันที” แล้วแม่ก็เดินออกจากห้องไป ผมกดโทรศัพท์ไปหาแม็กอีกครั้ง แม็กก็ยังไม่ยอมรับสาย ผมส่งข้อความไปอีกครั้ง
“ไหนแม็กบอกว่าจะเลิกรักเราเมื่อหมดผมหายใจไง ตอนนี้แม็กยังมีลมหายใจ ทำไม่รักเราแล้ว” แล้วผมก็ล้มตัวลงนอน ก็มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำได้นี้ครับ ซักพักเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นผมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ดีใจจังแม็กโทรมาแล้ว
“มึงจะตอบกูได้หรือยังว่ามึงจะเลือกใครระหว่างพ่อแม่ กับกู”
“แม็กเราลำบากใจที่จะตอบฝ่ายหนึ่งก็แม่กับพ่อ อีกฝ่ายก็คนที่เรารัก แม็กช่วยเราคิดหน่อยสิจะให้เราทำยังไง”
“มึงรักกูไหม”
“รักสิแล้วก็รักมากด้วย”
“ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“อยู่บ้านน้า”
“ออกมาได้ไหม”
“ไม่ได้” แม็กเงียบไปซักพัก
“มึงขอน้ามึงออกมาทานข้าวได้ไหม แล้วบอกกูว่ามึงอยู่ตรงไหนเดี๋ยวกูไปหา”
“จะพยายาม” ผมวางสายจากแม็กก็ลงไปหาน้าโต น้าโตกำลังดูทีวีอยู่
“น้าโตครับผมขอออกไปทานข้าวได้ไหมครับ”
“กับข้าวมีในตู้กับข้าวน้าซื้อมาแล้วไปกินสิ” เสียแผนเลยกู คิดแผนอื่นต่อไอ้เจต
“คือผมอยากไปเซเว่นด้วยนะครับ ยังไม่มีของใช้อะไรเลย”
“งั้นน้าออกไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ น้าดูทีวีเถอะครับ ผมขอยืมมอไซด์น้าแล้วกัน” ดูท่าทางน้าโตยังลังเลอยู่บ้าง
“ก็ได้น้าให้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะ รีบกลับมาแล้วอย่าทำให้น้าต้องลำบากใจ” เฮ้ๆๆๆๆๆๆ
“ครับ” ผมรีบบึ่งมอไซด์ออกจากบ้านน้าโต ก็รถผมยังอยู่ที่คอนโต ขี่ก็ไม่ค่อยถนัดด้วยกู ถึงเซเว่นผมก็โทรหาแม็กอีกไม้กี่อึดใจสุดที่รักของผมก็เดินทางมาถึง ผมละอยากจะโผเข้าไปกอดจริง ๆ เลยแต่ก็อายคนแถวนั้น
“มึงมาถึงนานหรือยัง”
“ไม่อะไม่นาน แม็กเราจะทำยังไงดี” ดูแม็กก็วิตกไม่แพ้ผมเหมือนกัน
“เราไปหาหออยู่ด้วยกันไหม” แม็กเสนอความคิดเห็นมา
“เอ้อ.....”
“มึงว่าไงหรือว่ามึงไม่อยากอยู่กับกู”
“เปล่า แต่แม็กไม่กลัวพ่อเราเหรอ”
“ไม่...กูกลัวมึงไม่รักกูมากกว่า มึงว่าไงมึงจะออกมาอยู่กับกูไหม” นี้ถ้าผมตัดสินใจออกมาอยู่กับแม็กรับรองว่าครอบครัวผมต้องช็อกแน่ ๆ แล้วเป็นงั้นจริงพ่อกับแม่จะทำยังไงกับผมนะ
“มึงว่ายังไง”
“ตกลง”เอาละสิกูความรักทำให้คนตาบอดแท้ ๆ แล้วเราก็วางแผนกันให้แม็กไปเอาของที่คอนโดแล้วไปพักกับไอ้ไก่ก่อน พรุ่งนี้ให้แม็กไปหาหอพร้อม แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ ผมกลับมาถึงบเนน้าโต
“กลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ”
“ไหนละของที่ไปซื้อ” ซวยสิกรูลืมไปเลยว่าบอกน้าโตจะไปซื้อของ ที่เซเว่น
“เอ้อ....”
“ไปหาไอ้นั้นมาใช่ไหม”
“ครับ” ผมตอบตามความจริง
“นั่งลง” ผมมานั่งตรงหน้าน้าโต
“ทำไมเราถึงทำให้น้าลำบากใจแบบนี้ฮะ ถ้าแม่เรารู้แม่เราคงฆ่าน้าแน่ ๆ ผู้ชายก็คือผู้ชายนะซักวันก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิง” น้าโตจ้องหน้าผมจนผมต้องหลบสายตาน้าโต
“ไอ้นั้นมันมีดีตรงไหน ตัดใจซะเถอะ”
“ผมทำไม่ได้หรอกครับน้าโต ผมรักแม็ก” ด้วยอานุภาพความรักแท้ ๆ ที่ทำให้เราเถียงน้าโตได้ ก็อย่างที่บอกนะครับจริง ๆ ผมกับน้าโตไม่ได้สนิทอะไรกันมากนักเพราะน้าโตกับผมเจอกันไม่กี่ครั้งจะเปรียบไปเกือบเป็นแค่คนรู้จัก
“อีกอย่างผมก็คิดว่าไม่เห็นจะผิดตรงไหน คนเราจะรักกันทำไมต้องจำกัดเฉพาะผู้ชายต้องรักกับผู้หญิงละครับ” ผมยังตั้งหน้าตั้งตาเถียงน้าโต
“น้าโตไม่เข้าใจหรอกครับ” น้าโตลุกขึ้นแล้วถอนหายใจ
“ทำไมน้าจะไม่เข้าใจ เมื่อแฟนน้าก็เป็นผู้ชาย” หา อะไรกันนี้น้าโตก็เป็นเกย์เหรอ ดีใจจังเราจะได้คุยกันง่ายขึ้น
“งั้นน้าโตน่าจะเข้าใจความรู้สึกของผมนะครับ” ผมลุกขึ้นมายืนประจันน้ากับน้าโต
“น้าเข้าใจแต่มันไม่เหมือนกันเรายังเรียนหนังสือ และน้าก็คิดว่าเราน่าจะเจอสิ่งที่มันถูกต้อง”
“สิ่งไหนละครับที่มันถูกต้อง” ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ต้องเริ่มใช้มารยา
“อย่าร้องไห้เลย ตัดใจเถอะ”
“น้าโตครับ น้าโตต้องช่วยผมนะครับ จะให้ผมทำอะไรก็ยอมขอให้ผมกับแม็กได้เจอกันได้พบกันนะครับ”
“ไม่ได้” ผมเดินคอตกมานั่งที่โซฟาพร้อมกับก้มลงร้องไห้ซักพักน้าโตก็เดินมานั่งข้าง ๆ ผมไม่น่าเชื่อน้าโตดึงผมเข้าไปกอด ผมเงยหน้ามองน้าโต เท่านั้นแหละครับน้าโตก้มตัวลงมาจูบปากผมทันที ไม่นะน้าโตเราเป็นน้าหลานกันนะ ผมใช้มือพยายามผลักน้าโตให้ออกไป พร้อมกับสะบัดหน้าหนี
“น้าโต อย่าครับ” น้าโตมองหน้าผมอีกครั้ง ทีนี้น้าโตใช้มือกดผมลงกับโซฟาพร้อมกับระดมจูบตามซอกคอ ผมพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงน้าโตไม่ได้ แม็กช่วยด้วย น้าโตล้มตัวลงนอนทับแขนข้างหนึ่งของผมไว้ แล้วใช้มือที่ว่างล้วงเข้าไปจับน้องชายผม ไม่นะน้าโต
“น้าโตครับหยุดเถอะไม่งั้นผมจะร้องให้คนช่วยนะ” น้าโตลุกขึ้นจูบปากผมอีกครั้ง พร้อมกับมือที่สาวน้องชายของผมขึ้นลงใจผมอยากปฏิเสธแต่น้องชายผมสิครับกลับแข็งสู้มือน้าโต น้าโตจูบและไซ้มาจนถึงหูของผม
“ไหนบอกน้อจะยอมทุกอย่างไง”
“แต่ไม่ใช่แบบนี้นะครับน้าโต” น้าโตไม่ฟังเสียงมือน้าโตยังคงสาวน้องชายของผมขึ้นลงพร้อมกับปากที่ทั้งไซ้ทั้งกัดตามซอกคอ จนผมต้องร้องครางออกมา
“อย่าปฏิเสธเลยตอนนี้ยอมรับมาเถอะว่ามีอารมณ์แล้ว” มันก็ต้องมีสิวะคนนะไม่ใช่หินไม่ใช่ดินโดนขนาดนี้ไม่มีอารมณ์กูก็จะไปบวชแล้ว ตอนนี้ผมไม่ขัดขืนแล้วน้าโตอยากทำอะไรก็ทำเลย น้าโตเห็นผมไม่ขัดขืนก็หยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
“เจต” น้าโตเรียกผม
หัวข้อ: [story]เด็กช่างรักจริง....ภาคเจตเปลี่ยนไป by เจตนา (อ่าน 358882 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก