หุหุ วันนี้มาต่อซะดึกรุย อย่าว่ากันเลยนา ติดธุระด่วนจริงๆ
ส่วนนู๋บาส พี่ยังมะหายงอลล ชิส์
**************************************************************************************************
“ไม่เจอกันนานนะครับพี่เจต”
“ครับ แล้วเข้ามาได้งัยครับ อายุไม่ถึงไม่ใช่เหรอ”
“ครับ รู้จักกับการ์ดนะครับเขาเลยให้เข้ามาอีกอย่างพบได้ข่าวว่าพี่เจตชอบมาที่นี้ก็เลยมาดักนะครับเผื่อเจอซักวันและแล้ววันนี้ก็เป็นจริง......อ้าวลืมสวัสดีครับพี่แม็ก” ยังดีที่ยังจำแม็กได้
“สวัสดี” มารยาทดีมากแม็กน้องเขาสวัสดีก็ต้องสวัสดีตอบแบบนี้แหละ พอแม็กสวัสดีเสร็จก็ดึงผมเข้าไปกอด ไม่ต้องก็ได้เขารู้แล้วว่าเราเป็นแฟนกัน
“แล้วพาใครมาอีกละครับไม่แนะนำให้ผมรู้จักเลย”
“อ๋อครับ นี้เค้กครับ แล้วนี้” ผมหันไปทางไอ้เคนด้วยหางตา
“เคน”
“สวัสดีครับ ผมเมฆครับ” พร้อมกับยกแก้วขึ้นชนทุกคน พอชนแก้วเรียบร้อยสายตาน้องเมฆก็หันมาทางผม
“พี่เจตครับไปรู้จักกับเพื่อนผมไหมครับอยู่ที่โต๊ะโนั้นนะครับ” พร้อมกับชี้นิ้วไปทางโต๊ะอีกฝั่ง
“เอ่อ....คือ” จะไปไหนงัยครับน้องเมฆแม็กยืนอยู่ตรงนี้
“ไปเถอะ” แม็กระซิบที่กูผม
“แต่ไปเฉย ๆ นะแล้วรีบกลับมา” ผมหันไปมองหน้าแม็ก เมื่อได้รับอนุญาต ผมจึงเดินไปกับน้องเมฆ
“เพื่อน ๆ นี้พี่เจตแฟนกู” คือน้องเมฆจะเป็นการไม่สมควรมั้งครับที่จะแนะนำพี่อย่างนี้ แล้วอีกอย่างเพื่อน ๆ น้องเมฆไม่ว่าเหรอครับที่แนะนำว่าผู้ชายเป็นแฟน
“สวัสดีครับ” เพื่อน ๆ น้องเมฆทุกคนกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกแก้วขึ้นชน ผมหันไปมองแม็กเป็นระยะ ๆ แต่ขณะเดียวกันก็เห็นน้องเค้กมองมาทางผมเหมือนกัน ซักพักน้องเค้กก็มายืนข้างหลังผมแล้วเต้น พร้อมกับกอดผมไว้ เอ่อคือน้องเมฆครับทำแบบนี้พี่คิดว่าเราจะตายพร้อมกันนะครับ ผมใช้มือค่อย ๆ แกะมือน้องเมฆออกแล้วเบี่ยงตัวออกมา น้องเมฆหัวเราะออกมา
“แกล้งคนนี้มันสนุกนะครับ” น้องเมฆนะสนุกครับแต่พี่นะสยอง
“พี่ขอตัวกลับโต๊ะก่อนนะครับ”
“ครับ” ผมรีบเดินกลับมาที่โต๊ะ
“ว่าไงอุ่นไหมกอดไอ้เมฆนะ” เห็นด้วยเหยอ
“ไม่หรอกน้องเขาแกล้งนะ”
“น้องเขาอาจจะคิดไปไกลกว่านั้นแต่มึงห้ามคิดไปด้วยละ” ดีนะที่เดี๋ยวนี้แม็กอารมณ์เย็นลงเยอะ ไม่งั้นผมคงโดนไปแล้ว ผมดื่มเหล้าลงไปอีก ไอ้ผมมันก็นะกินเหล้า เยอะ ๆ แล้วเมาไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร เมาแล้ว
“เดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อนนะ” แม็กกระซิบข้างๆ ผมแต่ไม่กระซิบธรรมดานี้ซิแม็กกัดไปที่หูด้วยสยิวนะเว้ย แม็กกำลังจะเดินออกไป
“จะไปไหนเหรอ” ไอ้เคนมันถามแม็ก
“ไปห้องน้ำ”
“ไปด้วยคนสิ” อ้าวเฮ้ยไม่ถูกต้องนะ ไอ้เคนรีบเดินตามแม็กไป ผมได้แต่ทำตาปริ๊บ ๆ
“พี่เจตครับ”
“ครับ” น้องเมฆเรียกผม
“วันนี้ผมสนุกจังเลยครับเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาเที่ยวเธคแบบนี้”
“ครับ วันหลังพี่จะพามาอีก ถ้าน้องเค้กชอบ”
“พี่เจตครับผมอยากเข้าห้องน้ำครับ”
“ครับ เดี๋ยวรอสองคนนั้นกลับมาก่อนแล้วกันนะครับ เราค่อยไป”
“ครับ” ซักพักสองคนนั้นก็กลับมา แต่ไม่ได้กลับมาธรรมดามีการประคองกันมาด้วย แม็กประคองไอ้เคนมานะครับ เป็นอะไรนักหนาต้องประคองกันมาด้วย ผมเพ่งกระแสจิตไปสยบแม็กไว้
“เคนเป็นอะไร” ผมถามแม็ก
“มันเมานะ” อู๊ย ตอแหล very much เมื่อกี้ยังเดินเหินยังกับนางพญาตอนนี้ทำเป็นเมา อย่างนี้ต้องตบ ๆๆๆๆๆ แม็กประคองมาจนถึงโต๊ะก็เอาไอ้เคนวางลง
“เราไปห้องน้ำก่อนนะ ไปครับน้องเค้ก” ตอนไปห้องน้ำก็ต้องเดินผ่านโต๊ะน้องเค้กอีก
“ไปไหนครับ”
“ไปห้องน้ำครับ”
“ผมไปด้วยครับ” น้องเมฆเดินตามผมมา จนถึงห้องน้ำ ทำธุระกันเสร็จเรียบร้อยกำลังจะเดินกลับ
“พี่เจตครับ คืนนี้ไปทานกันต่อไหมครับ”
“ไม่ดีกว่าครับน้องเมฆเอาไว้วันหลังนะครับ”
“ผมเข้าใจครับ แต่ยังไงผมก็ยังรักพี่เจตนะครับ” น้องเค้กหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่แปลก ๆ ผมรีบเดินออกมาน้องเค้อจับแขนผมไว้ผมหันไปมองหน้าน้องเค้ก
“พี่เจตครับ ผมมีเรื่องจะพูดด้วย”
“มีอะไรครับ” ผมจึงเดินเลี่ยงออกมานั่งโต๊ะที่ว่าง ๆ แล้วมุมมืด ตอนนี้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ส่วนน้องเค้กยืนอยู่ข้างหน้าผม
“พี่เจตครับ ผมชอบพี่เจตนะครับ” วันนี้วันอะไรกูจุดธูปผิดดอกไปเหรองัยมีแต่คนมาบอกรักบอกชอบ
“ตั้งแต่วันนั้นที่เราได้เจอกันผมก็ถูกชะตากับพี่เจต และตั้งแต่วันนั้นผมก็เฝ้ามองว่าพี่เจตจะมาอีกเมื่อไรจนได้มารู้ทีหลังว่าพี่เจตมีแฟนแล้ว แต่ผมก็ยังชอบพี่เจตอยู่เหมือนเดิม พี่เจตคงไม่ว่านะครับที่ผมจะชอบพี่เจต” น้ำตาน้อย ๆ ของน้องเค้กไหลออกมา โธ่ พี่จะโกรธได้งัยพี่ก็เป็นส่วนหนึ่งเหมือนกันวันนั้นไม่น่าไปให้ความหวังน้องเลย
“พี่เจตครับผมขอกอดพี่เจตซักครั้งได้ไหมครับ” ไม่รอคำตอบจากผมน้องเค้กโผเข้ามากอดผม ผมก็ใช่จะใจร้ายก็กอดน้องเค้กตอบ ภาวนาอย่าให้แม็กเดินมาเข้าห้องน้ำตอนนี้เลย น้องเมฆกอดพร้อมกับร้องไห้ออกมา ไม่ร้องเฉย ๆ อีกละ น้องเค้กก้มลงตรงซอกคอผมพอดี เสียวเว้ยๆ น้องเค้กกอดผมแน่น ๆ ตอนนี้น้องเค้กหันจมูกมาหอมผมตั้งแต่ซอกคอขึ้นมาถึงหู น้องเค้กครับอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวพี่เอาจริงนะ ผมพยายามจะผลักน้องเค้กออก
“พี่เจตรังเกียจผมเหรอครับ”
“ไม่ได้รังเกียจครับแต่มัน..เอ่อ” น้องเค้กก้มลงจูบผม ดีที่มันมืดนะเนี๊ยะ ไม่งั้นละอายแย่เลย แต่ก่อนที่อะไร ๆ มันละเลยเถิดไปกว่านั้นไฟในเธอก็ถูกเปิดขึ้น น้องเค้กหยุดทันทีผมรีบลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นตำรวจเข้ามานี้นา ตายห่าละ ผมรีบจูงมือน้องเค้กกลับมาที่โต๊ะ ที่โต๊ะแม็กทำหน้าไม่พอใจอะไรซักอย่าง
“ทำไมไปห้องน้ำนาน”
“เราปวดท้องนะ”
“ดีที่กูเห็นไอ้เมฆมันมาก่อนไม่งั้นกูคิดว่ามึงต้องไปทำมิดีมิร้ายกับไอ้เมฆมาแน่นอน” ถูกต้องคราบ ไม่ได้ไปทำกับน้องเมฆหรอกไปทำกับคนอื่นมานะ
“ตำรวจมารีบออกไปเถอะ น้องเค้กยังอายุไม่ถึง” ผมรีบเดินนำหน้าออกมากะว่าจะออกทางประตูหลัง ไอ้เคนยังทำเป็นเมาเดินเป๋ไปเป๋มา เดี๋ยวแม่ให้เมามัดกูหรอกไม่รู้จักเวล่ำเวลา ความคิดแว็ปหนึ่งผมก็แล่นเข้ามาน้องเมฆก็อายุไม่ถึงนี้นา จะทำไงดีวะ พอมาถึงประตูหลังก็มีตำรวจยืนอยู่แล้ว ตายแหง ๆ ผมจึงพาทั้ง 3 กลับมาที่โต๊ะ ผมมองไปที่โต๊ะน้องเมฆตอนนี้ก็นิ่งเงียบกันหมด ตำรวจค่อย ๆ เข้ามาตรวจทีละโต๊ะ นี้เขายกมาทั้งสำนักงานตำรวจเลยหรือไงทำไมถึงได้มาเยอะขนาดนี้ ดูน้องเค้กกระวนกระวายคงกลัวโดนตรวจละซิ นั้น ๆ ๆ พ่อเรานี้ พ่อเราย้ายมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อไร เฮ้ ดีใจจังเลย แต่จะดีใจไปทำไมเมื่อพ่อเราตัดเราไปแล้วนี้ผมยังยืนอยู่ไม่ไหวติง ซักพักพ่อก็เดินมาถึงโต๊ะผม พอพ่อเห็นผมก็ก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ผมจ้องมองดูพ่อ พ่อกำลังจะเดินไปแล้วนี้เป็น
โอกาสสุดท้ายที่จะช่วยน้องเค้กและน้องเมฆได้นะ ผมรีบเรียกพ่อทันที
“พ่อ” พ่อหยุดแล้วหันมามองผมอีกครั้ง แต่ก็เดินออกไป หมดหวังแล้วกู พอจะถึงโต๊ะผมโดนตรวจก็มีนายตำรวจเดินทางโต๊ะผม เอะ นี้มันนายตำราจคนที่เราเจอเมื่อมีเรื่องครั้งนั้นนี้
“น้องครับเชิญน้องกับเพื่อน ๆ ออกไปข้างนอกครับ”
“มีอะไรป่าวครับ”
“ไม่มีอะไรครับ นายบอกให้ออกไปครับ”
“เอ่อยังเหลืออีกโต๊ะครับ”
“ไหนครับ” ผมชี้ไปที่โต๊ะน้องเมฆ
“งั้นก็ไปเรียกให้รวมกันที่นี้ครับแล้วเดินออกไปพร้อมกันเลย” ผมรีบเดินไปตามน้องเมฆพร้อมกับเพื่อน ๆมารวมกันและเดินตามคุณพี่นายร้อยคนนั้นออกไป ตอนออกไปม่แต่คนมอง ช่างเถอะต้องเป็นพ่อ แน่ ๆเลยที่ช่วยเราไว้ ดีใจจังอย่างน้อยก็รู้ว่าพ่อยังไม่ตัดเราจริง จนมาถึงข้างนอก
“ขอบคุณครับที่ช่วยไว้”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นคำสั่งครับ”
“ไม่ทราบว่าใครครับ”
“นายครับ” แล้วพี่นายร้อยก็เดินเข้าไป
“พ่อพี่เจตเป็นตำรวจเหรอครับ” น้องเค้กถาม
“ครับ เรากลับกันเถอะครับ”
“ขอบคุณพี่เจตมากนะครับ ไว้ผมจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะครับ” น้องเมฆหันมาขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มให้กับน้องเมฆ แล้วเราก็แยกย้ายกันผมกำลังจะขึ้นซ้อนท้ายแม็ก ก็ได้ยินเสียงรถล้มลง อ้าวรถน้องเค้กนี้แต่คนที่ล้มคือไอ้เคน ทำเป็นรถล้มลงแล้วทำท่าเมา แม้กเดินลงไปดูช่วยผยุงตัวเคนขึ้นส่วนเค้กดึงรถขึ้น
“สงสัยจะเมานะ คงขับไม่ไหวแล้ว” ตอแหลมาก ๆ
“งั้นให้เค้กขี่สิ” แม็กบอก
“เค้กขี่ไม่ค่อยแข็งนะ” มันรีบบอกแม็ก
“ให้แม็กขี่ได้ไหมให้เราซ้อน แล้วคันนี้ให้เจตขี่ให้เค้กซ้อน” ช่าง...วาง...แผน..เหลื๊อะ..เกินนะ....นางแมงป่อง ไม่นะแม็ก เราก็ขี่ไม่ค่อยเป็นนะ
“ได้” อ้าวแฟนกรูหลงกลมันซะละ มันพยายามเดินกระแพรก ๆ มาขึ้นซ้อนท้ายแม็ก ตบซะดีไหมเนี๊ยะ ผมก็ขึ้นสต๊าทรถมันน้องเค้กก็ขึ้นซ้อนท้าย แม็กออกตัวไปก่อน นั้น ๆ ๆ มันกำลังกอดแม็กกกกกกกกก ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ จนมาถึงหอไอ้เคน
“แม็กพยุงเราขึ้นห้องหน่อย” พอได้ยินเท่านั้นผมจึงเดินเข้าไปแย่งตัวมันออกมาจากแม็ก
“เดี๋ยวเราขึ้นไปส่งเอง” ผมจึงพยุงมันขึ้นบนห้อง
“ขอบใจนะเจตแต่จำคำเราไว้เราจะแย่งแม็กมาจากนาย” มันกระซิบที่หูผม นี้กูไปมีความบาดหมางอะไรกับมึง ผมหันหน้าไปมองมัน ตอนนี้ผมกำลังพามันเดินขึ้นชั้น 2 มันกอดคอผมไว้แล้วทิ้งน้ำหนักลงทันทีด้วยแรงของมันมือมันจึงหยุดจากบ่าผมแล้วมันก็กลิ้งตกบันไดลงมาประมาณ 3 ขั้น
“โอ๊ย” เสียงมันร้องออกมา ผมเหรอครับอึ้งสิครับมันทำลงไปทำไม แม็กกับน้องเค้กวิ่งเข้ามาผยุงมัน
“เป็นอะไรไหม” แม็กรีบถามมัน ส่วนผมก็เดินลงมาดู
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก เจตนะสิไม่รู้เป็นอะไรแค่เราบอกว่าแม็กน่ารักเท่านั้นแหละก็ปล่อยเราเลย เราเลยตกลงมา” อ้าวอีนี้ ตอแหลเห็น ๆ
“มึง” ผมกำลังจะเถียง
“เจตทำไมทำแบบนี้ไม่มีน้ำใจเลย” อ้าวแฟนกรูเป็นไปอีกคน..กลุ้มสิกรู เอาเข้าไป ๆ ๆ กูผิด
“เดี๋ยวเราพาขึ้นห้องเอง” แม็กพยุ้งมันลุกขึ้น
“โอ๊ย”
“เป็นอะไร” แม็กถามอีกครั้ง
“เจ็บข้อเท้านะ”
“กอดบ่าเราไว้สิ” ไม่รอช้ามันรีบกอดบ่าแม็กไว้พร้อมกับหันมาแลบลิ้นให้ผม ไม่ไหวแล้วโว้ย ขอฟูเขาไฟฟิลิปิน่าระเบิดทีเถอะ ผมเดินเข้าไปถีบมันทันที แน่นอนครับล้มทั้ง 2 คน แม็กหัน มามองผม แม็กกำลังจะอ้าปาก
“หุบปากเลยแม็ก เราเป็นคนไม่มีน้ำใจและลืมบอกไปเราเป็นคนไม่ดีด้วย ขอให้แม็กอยู่กับคนดีดีเถอะ ไปน้องเค้ก” ผมจูงแขนน้องเค้กมาขึ้นรถแล้วสะต๊าทออกไป...........................
หัวข้อ: [story]เด็กช่างรักจริง....ภาคเจตเปลี่ยนไป by เจตนา (อ่าน 366924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก