พึ่งรู้ว่ามารยาหญิงที่ว่าร้อยเล่มเกวียนยังสู้มารยาชายมะได้เยย
หรือว่าพอๆกันหว่า
รู้สึกว่าจาได้สมาชิกเด็กช่างเพิ่มขึ้นแฮะ
***********************************************************************************************
********ผมพาน้องเค้กขี่รถมาถึงไหน ถึงไหนแล้วเนี๊ยะ งง มาถึงที่นี้ได้ไง สงสัยเบลอ ผมพาน้องเค้กมาถึงสวนสาธารณะนอกเมืองได้ไง แต่มาถึงแล้วนี้ก็เลยจอดรถแล้วลงมานั่งข้าง ๆ สวน น้องเค้กเดินตามผมลงมา
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้องเค้กถามผม
“ไม่เป็นอะไรครับไ
“แต่รู้สึกสีหน้าพี่เจตไม่คร่อยสบายใจ”
“น้องเค้กรู้จักกับเคนมานานยังครับ”
“ก็พอ ๆ กับรู้จักพี่แม็กนะครับเพราะว่าเข้ามาพร้อมกัน มีอะไรหรือเปล่าครับ
“เปล่าครับ แค่อยากรู้ว่าเขามีนิสัยยังไง”
“ก็ดีครับ ทำงานดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น” ทำงานดีเชื่อตายละ
“เหรอ”
“ครับ” แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น แม็กโทรมา ไม่รับ ซะอย่างจะทำไม
“น้องเค้กครับพี่อยากกินเหล้า ช่วยไปซื้อให้พี่หน่อยได้ไหมครับ”
“ครับ” น้องเค้กรีบออกไป ผมล้มตัวลงนอน คิดในหัวว่าทำไมแม็กถึงไปเชื่อไอ้เคนมันนะ นี้เราไม่ดีถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ซักพักน้องเค้กก็มาถึงพร้อมกับสุราและอาหาร
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรถ้าเป็นพี่เจตผมยินดีครับ” น้องเค้กครับ อย่าพูดแบบนี้เลยพี่ใจคอไม่ดี ผมดื่มเหล้าคนเดียวนานเท่านานที่จำได้แต่สรุปคือเมาจำอะไรไม่ได้ ผมตื่นเช้าขึ้นมา ห้องใครเนี๊ยะ ไม่คุ้นเลย ทีวีห้องเราไม่ตั้งอยู่ตรงนี้นี้นา แล้วประตูห้องเราก็ไม่อยู่ตรงนี้ ผมรีบลุกขึ้นนั่ง ปวดหัวจัง ห้องใครผมมองไปรอบๆ ยิ่งไม่คุ้นไปใหญ่ แล้วเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้น น้องเค้กนี้ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเรามานอนห้องน้องเมฆ ไม่จริง ๆ นี้เราเสียตัวไปหรือยัง
“ตื่นแล้วเหรอครับพี่เจต”
“ครับ.....เอ่อ..คือ...พี่มานอนที่นี้ได้งัยครับ”
“ก็เมื่อคืนพี่เจตกินเหล้าคนเดียวจนเมามาห ผมเลยพานอนที่นี้ก่อนนะครับ”
“เหรอครับ” อายจังกู เมาขนาดนั้นเลยเหรอ
“นี้ครับน้ำเต้าหู้แล้วก็ข้าวครับ ผมลงไปซื้อมาให้แล้วจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” น้องเค้กจัดแจงเทกับข้าวและน้ำเต้ามาให้ผม
“พี่อาบน้ำก่อนดีกว่าครับ” น้องเค้กลุกขึ้นไปค้นตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัว ผมควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงไม่มี อ้าวโทรศัพท์เราไปไหนนะ
“น้องเค้กครับ เห็นโทรศัพท์พี่ป่าวครับ”
“อ๋อ อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งนยะครับ” ผมหันไปก็เจอโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะแป้ง จึงเข้าไปหยับ 16 สายไม่ได้รับ แม็กโทรมานั้นเอง แต่ทำไมเราไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นะ แล้วนี้ใครมาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้นะ หรือว่าจะเป็นน้องเค้ก ช่างเถอะรีบเข้าไปอาบน้ำดีกว่า ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาทานข้าว
“น้องเค้กไม่ทานเหรอครับ”
“ไม่ครับ”
“ทำไมละครับ”
“เห็นพี่เจตกินก็อิ่มแล้วครับ” เห่อ ๆ หน้าแดงเลยกู อายเป็นนะ ซักพักโทรศัพท์ผทก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แม็กโทรมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมรับางสัยหายเมาแล้ว
“มีอะไร”
“มึงอยู่ที่ไหน” ผมหยุดการสนทนาแล้วเดินออกมานอกห้องน้องเค้กไม่อยากทะเลาะให้น้องเค้กเห็น
“แม็กสนใจเราด้วยเหรอ” ต้องเริ่มเปิดประเด็น
“ทำไมมึงพูดแบบนี้ มึงเป็นแฟนกูนะ”
“แฟนเหรอ แต่รู้สึกว่า แม็กจะเชื่อคนอื่นมากกว่าเรานะ” เมื่อเปิดประเด็นแล้วก็ต้องเข้าสู่เนื้อเรื่อง
“ใคร”
“จะใครอีกละ ก็คนที่เราถีบไง เป็นไงละ อ้อนกันพอแล้วใช่ไหมถึงได้โทรมาหาเราได้นะ” เรื่องประชดประชันละกูนี้ละที่หนึ่ง
“มึงไม่ต้องมาหาเรื่องแล้วมึงไปถีบมันทำไม”
“ไม่มีอะไร อยากถีบ ถีบแล้วสะบายใจ” จริง ๆ อยากจะเข้าไปซ้ำด้วยซ้ำไป
“ถามจริงๆ เถอะมึงเป็นอะไรปกติมึงไม่เคยเป็นคนแบบนี้นี้นา”
“ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร ก็เราเป็นคนไม่ดี แม็กก็อยู่กับคนดีดีอย่างไอ้เคนนั้นแหละดีแล้ว”
“อย่ามาประชดได้ไหม เอาเรื่องมึงก่อนตอนนี้อยู่ที่ไหน อย่าบอกว่าอยู่กับไอ้เค้กนะ”
“ใช่ ทำไม” ตอบอย่างมั่นใจ
“มึง........อยู่ตรงนั้นก่อนบอกกูมาหอมันอยุ่ไหนกูจะไปหา”
“ไม่รู้ ว่าอยู่ตรงไหน”
“กูถามว่าอยู่ตรงไหน” เสียงแม็กเพิ่มขึ้นเป็น 200 เดซิเบล ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย ชักกลัวขึ้นมาแหะ
“งั้นเดี๋ยวนะขอเข้าไปถามน้องเค้กก่อนว่าหออยู่ตรงไหน” ผมเข้าไปถามน้องเค้กแล้วก็ออกมา
“หออยู่ตรง........ห้อง 305”
“มึงรอกูอยู่ตรงนั้น” มาบังคับกูอีกแล้วแต่ก็ต้องรอกลัวขึ้นมาถนัดใจ ผมเข้ามานั่งในห้องหลังจากที่วางหูจากแม็ก
“พี่แม็กจะมารับเหรอครับ”
“ครับ” ผมนั่งคุยกับเค้กไปเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงมอไซด์เข้ามา จำได้ เสียงรถแบบนี้รถแม็กชัวร์ พอสิ้นเสียงรถแม็กไม่นานแม็กก็ปรากฏตัวตรงหน้าห้องน้องเค้ก หายตัวขึ้นมารึงัยทำไมถึงได้รวดเร็วเช่นนี้
“กลับหอ” ไม่พูดเปล่าแม็กเข้ามาชุดกระชากลากถูผมออกไป
“นี้แม็กเราเดินได้” กูไม่ใช่วัวใช่ควายนะ
“สวัสดีครับพี่แม็ก” แต่ดูเหมือนแม็กจะสนใจคำสวัสดีของน้องเค้กแม้แต่น้อย
“น้องเค้กครับพี่กลับก่อนนะครับ ขอบคุณที่ให้มานอนด้วย” แม็กหันมามองผมอีกครั้งด้วยสายตาแห่งพญามาร ผมเดินออกมาก่อนแม็ก พอจะลงบันไดแม็กก็เข้ามาจะดึงผมไว้ผมเบี่ยงตัวเพื่อหลบมือแม็กแล้ว แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้น 3 ผมได้ยินเสียงแม็กวิ่งตามผมลงมา (เหมือนหนังอินเดีย นางเอกวิ่งหนีพระเอกวิ่งตาม) ผมยิ่งสะปีดความเร็วขึ้นจนมาชั้น 1 ผมรีบวิ่งออกประตูแต่ก็เป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่รถขนน้ำเลี้ยวเข้ามาพอดี
“เฮ้ย.....เอี๊ยดดดดดด” นั้นเป็นอีกเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่จะไม่รู้สึกตัว..............
หัวข้อ: [story]เด็กช่างรักจริง....ภาคเจตเปลี่ยนไป by เจตนา (อ่าน 387578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก