หัวข้อ: ¤ø,¸¸,ø¤จดหมายจากเพื่อนรัก¤ø,¸¸,ø¤ by M@nfaNG **กลับบ้านเรา**25/01/12

[wan]

อ่านตอนนี้แล้ว อึดอัดแทนใหญ่จัง

คงต้องมาลุ้นกันต่อว่า ใหญ่จะจัดการปัญหานี้ยังไง

+1 ให้นะครับ รอตอนต่อไปอยู่

[M@nfaNG]

  มาแจ้งข่าวให้ทราบว่าช่วงนี้อาจมาต่อช้านะคะ
เพราะมีภารกิจที่อยากจะดันให้เสร็จในระยะนี้
เลยยังไม่มีสมาธิที่จะเขียนต่อ
ถ้าเป็นไปได้จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดค่ะ
ไม่ค่อยได้มารี แต่ก็ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ติดตามอ่านมาตลอดค่ะ
ขอบคุณค่ะ 

[christiyaturnm]

ขออ่านให้จบรวดเดียวแล้วจะมาเม้นต์ให้นะ



  ชอบเรื่องที่รู้สึกถึงกลิ่นเศร้าๆแต่ต้นเรื่องและ




เป็นกำลังใจให้ครับ

[nana]

รอต่อไป

[Ak@tsuKII]

สงสารใหญ่  ไปเคลียร์กับครูน้ำอีกรอบดีมะ

บอกไปเลยว่าเป็นเกย์รับ แล้วผมก็รักเค้ามาก เจอไปแบบนี้ไม่ถอยก็ให้มันรู้ไป

แต่กลัวพ่อใหญ่จะไม่สบาย แล้วเอาปัญหาด้านสุขภาพมาบังคับใหญ่่ ซวยแน่ๆๆ

ุถ้าเป็นแบบนี้ เพราะใหญ่คงห่วงพ่อแล้วไม่กล้าขัดแน่ๆๆ

เราว่าปัญหาพ่อใหญ่ ตอนนี้คงเหมือนบัวใต้น้ำ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกจากสิ่งที่ตนคาดหวัง และคิดแทนลูกทุกอย่าง
ยังยึดติดกับสูตรสำเร็จของชีวิต 

ื
 คงต้องให้ใครมาช่วงชี้ทางสว่างรึเปล่า  ถึงจะช่วยกระทุ้งให้สติพ่อใหญ่ให้ได้ิคิด

อะไรคือสิ่งที่จะทำให้ลูกตัวเองมีความสุขที่สุด  ในเมื่อสองทางไม่อาจร่วมกันได้

ทางแรกใหญ่ได้ครองคู่กับคนรักหากแต่ยังเป็นความรักที่ยังไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม

ทางที่สอง แต่งงานมีลูกเมีย แต่หาความสุขไม่ได้

[McDeliVery]

มาดันรอต่อไปปปป   


เป็นกำลังใจให้นะครับ ไรเตอร์ 

 

[zeazaiz]

 
ช่วยดันจ่ะ

[OhJa]

มารอๆๆๆ 

[PAN@DA]

มาให้กำลังใจคนแต่ง... แล้วก้อเอาใจช่วยใหญ่กับฝัน ให้พ่อยอมรับได้เร็วๆนะ

  Merry X'Mas นะคะ : 

[สาวบ้านนอก]

ต้องขอโทษด้วยค่ะที่ทิ้งไปนาน คราวนี้คงหายอีก 555+ แต่คงไม่นานแล้วค่ะ
เพราะคนเขียนเค้าพอมีเวลานิดนึงก่อนจะงานเข้ามาอีก คงมีมาต่อได้เป็นระยะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ใหญ่กับฝันต่อไปนะคะ 
*****************
(ตอนที่ ๔๒)

ในชีวิตผมตั้งแต่เกิดมาเรียกได้ว่าชีวิตค่อนข้างราบรื่นมาตลอด มีสะดุดก็แค่เมื่อครั้งที่พ่อเสีย แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาในเรื่องการดำเนินชีวิตหลังจากนั้น เพราะแม่สามารถจัดการได้หมด การเรียนของผมก็เป็นไปด้วยดีมาตลอด สอบเข้าอะไรก็เข้าได้ไม่เคยต้องให้แม่เดือดร้อนวิ่งหาที่เรียนให้  ผมไม่ได้เรียนดีนักแต่ก็ไม่เคยสอบตกไม่เคยเข้าขั้นอาจจะโดนรีไทร์เหมือนเพื่อนหลายๆคน
เมื่อเรียนจบผมก็หางานได้ทันทีไม่เป็นภาระให้แม่ต้องเลี้ยงผมฟรีๆ เรียนโทผมก็หาเงินเรียนของผมเอง อาจเป็นไปได้ว่าภูมิต้านทานต่อปัญหาของผมจึงมีน้อยมาก แต่ครั้งนี้เมื่อผมมีความรักมันกลับเป็นปัญหาที่ผมคาดไม่ถึง มันเริ่มตั้งแต่เมื่อรู้สึกรักแล้ว ทั้งที่ใครๆก็บอกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม โลกนี้จะงดงามเมื่อคนเรามอบความรักให้แก่กัน แล้วทำไมความรักของผมกลับไม่เป็นเช่นนั้น
ความขัดแย้งในใจตั้งแต่แรกเริ่มของทั้งผมและใหญ่ก็ทำให้เกิดความเจ็บปวดไปแล้ว ต่อมาเมื่อเราเข้าใจกันดีเราน่าจะมีแต่ความสุขแล้วไม่ใช่เหรอ แต่เรากลับมีความสุขจากความรักกันได้ไม่นาน
ผมอ่านจดหมายใหญ่แล้วผมเป็นทุกข์ มันเป็นทุกข์ที่เกิดจากความรักอย่างแท้จริง แต่เมื่อเรารักไปแล้วให้ทุกข์ยังไงเราก็ต้องฝ่าฟันไปครับ

ใหญ่ที่รัก
มึงอย่าเพิ่งอ่อนแอนะถ้ามึงอ่อนแอลงไปคน กูเองก็คงไม่ไหว กูรู้ว่ามันอยากสำหรับคนที่จิตใจดีอย่างมึงที่จะทำร้ายจิตใจใครอย่างครูน้ำ แต่บางครั้งความจริงถึงแม้มันจะทำให้เจ็บก็ยังดีกว่าที่เราจะหลอกลวงเค้าไปวันๆด้วยความฝันที่มันไม่มีวันเป็นได้จริง กูว่าครูเค้าต้องขอบใจมึงมากกว่าที่พูดตรงๆไปกับเค้า
กูมีข่าวดีจะเล่าให้มึงฟัง กูกำลังจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นซุปเปอร์ไวเซอร์แล้วนะ ถึงแม้กูจะลาบ่อยทำงานก็ได้เรื่องมั่งไม่ได้เรื่องมั่ง แต่หัวหน้าเค้าก็เห็นความตั้งใจของกู กูจะได้เงินเดือนขึ้นด้วยนะ มึงอย่าเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆนะ ตอนนี้ถ้ามีเรื่องไหนที่ทำให้กูมีความสุขได้กูก็จะคิดถึงเรื่องนั้น กูอยากให้มึงทำแบบกู
ถ้าตอนนี้เรื่องไหนที่ทำให้มึงยิ้มได้มึงก็ยิ้มไปกับมัน อย่าเอาทุกเรื่องมารวมกัน กูมาคิดได้ว่าคำตอบของทุกปัญหามันไม่ได้มีแค่ใช่หรือไม่ใช่ ได้หรือไม่ได้ ในความเป็นจริงแล้วมันอาจมีทางเลือกที่สามสี่ห้าที่เรายังคิดไม่ออกในตอนนี้ก็ได้
ถ้ามึงบอกครูน้ำไปแล้วก็เล่ามาให้กูฟังบ้างว่าเป็นยังไง แต่กูรู้ว่าที่มึงตัดสินใจจะทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เราค่อยไปแก้ไปทีละเรื่องแล้วกันนะ
กูอยู่ข้างมึงเสมอ
ฝัน...รักนะ


“ฝัน กูว่าปีนี้เราไปเราไปเที่ยวเขาใหญ่ดีไหม เห็นเค้าว่าส่องสัตว์น่าสนุก”
ผมเงยหน้าขึ้นมองใหญ่ท่าทางมันคงไปได้ข้อมูลอะไรมา “ไปเขาใหญ่? นึกยังไงวะ”
ใหญ่ยิ้มแล้วบอกผมว่า “ก็เห็นเค้าฮิตกัน  กูอยากไปเข้าสู่ธรรมชาติแบบซาฟารีไปดูสัตว์ป่ากัน ตอนนี้ก็เริ่มๆหนาวแล้วด้วยกูอยากไปเจออากาศเย็นๆ สูดอากาศบริสุทธ์บ้าง รึมึงว่าไง”
“ก็ดีนะฝัน อ้อยก็อยากไปแต่อ้อยว่าเราไปทะเลกันดีกว่า ช่วงนี้หนาวๆใครๆก็ไปเขาใหญ่ คนเยอะจะตาย ไปทะเลดีกว่าเนอะใหญ่ อ้อยว่าไปทะเลดีกว่า”  อ้อยพยายามชักจูงให้ใหญ่เปลี่ยนใจ

ใหญ่มันเงียบไปผมรู้ว่ามันไม่อยากไปทะเล แต่มันก็ไม่พูดแย้งขึ้นมาผลเลยพูดแทน “แต่ช่วงนี้หนาวไปทะเลมันไม่เข้ากันหรอกอ้อย ไปเขาใหญ่ดีแล้วหนาวๆน่าจะสนุก”
“แต่อ้อยไม่อยากไปเขาใหญ่นี่ อ้อยขีเกียจเดิน” ผู้หญิงคงไม่ชอบลำบากครับ แต่ผู้ชายอย่างผมชอบผจญภัยอยู่แล้ว
“ไปทะเลก็ได้ฝัน อย่างที่อ้อยว่าก็ถูก ช่วงนี้คนคงเยอะ เราไปแบบไม่ต้องแย่งกับใครดีกว่า”ใหญ่มันขยิบตาพยักหน้าให้ผมโอเคกับที่มันพูด  แต่ผมไม่เข้าใจถ้าเราไม่อยากไปทำไมเราไม่บอกไปตรงๆว่าเราไม่อยาก
“เอางี้ดีกว่าลงคะแนนเสียงว่าไปไหนดี ผมเลือกเขาใหญ่ ส้มกับหมู พวกนายด้วยไปไหนดีวะ ไม่ออกความเห็นกันบ้าง”ผมหันไปไล่ถามเพื่อนๆว่าอยากไปที่ไหนกันสรุปว่าส่วนใหญ่เลือกไปเขาใหญ่กันมากกว่า ทำเอาอ้อยงอนผมไปเลย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ถึงแม้ผมจะชอบอ้อยอยู่มากแต่ผมก็คิดถึงเหตุผลและความต้องการของคนส่วนใหญ่มากกว่า

“ทำไมมึงไม่ตามใจอ้อยไปวะ มึงชอบเค้าไม่ใช่เหรอ”ใหญ่มันมาถามผมเมื่อเราสองคนแยกกันออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อกลับบ้าน
“กูต้องถามมึงมากกว่า มึงไม่อยากไปทะเลแล้วไปตามใจเค้าทำไมกัน”ผมมองมันแล้วส่ายหน้า
“มึงทำไมต้องไปตามใจคนอื่น ทำไมต้องฝืนใจตัวเอง” ผมดุมันไปทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าพอเห็นมันทำแบบนี้แล้วผมหงุดหงิดใจ
ใหญ่ทำหน้าหงอยก่อนตอบผมว่า “ก็เห็นว่ามึงชอบอ้อย กูก็อยากช่วยมึง กูเลยกลายเป็นคนผิดไปอีก”ใหญ่มันพูดจบก็เดินไวๆเหมือนงอนหนีผมไปเลยครับ เดือดร้อนผมต้องวิ่งตามดึงมือมันไว้
“เป็นอะไรวะ กูไม่ได้ว่าอะไรมึงสักหน่อย” มันหันมามองหน้าผมทำหน้าเสียใจ
“เนี่ยนะไม่ว่า มาดุกู”  มันสะบัดหน้าหนีผมแล้วดึงมือออก
“กูไม่ได้ดุมึง กูแค่...ไม่ชอบใจที่มึงชอบเห็นความรู้สึกคนอื่นสำคัญกว่าตัวเอง”
ใหญ่หันหน้ามามองผมทำหน้าไม่เข้าใจ “ยังไง?”

“มึงชอบตามใจคนอื่นมากไป ไม่รู้จักรักษาสิทธิของตัวเอง ถ้าอีกหน่อยมึงไปเจอคนที่เค้าจ้องจะเอาเปรียบ มึงมิต้องยอมเค้าไปตลอดเหรอ” ผมเห็นมันใจดีแบบนี้แล้วก็ห่วงมัน ถึงเรื่องบางเรื่องจะเป็นเรื่องเล็กๆแต่ถ้าผมเห็นว่าควรเตือนมันผมก็อยากเตือน
“ถ้ามันไม่ทำให้กูลำบากนักกูก็อยากทำ มันไม่ยากนักนี่ในการที่เราจะทำให้คนอื่นมีความสุข” ใหญ่มันให้เหตุผลกับผมแบบนี้ แล้วบอกต่ออีกว่า “อย่างเรื่องไปเที่ยวถึงกูไม่ได้ไปเขาใหญ่อย่างที่อยากไป แต่กูไปทะเลกูก็ไม่ได้ทุกข์อะไรมากมายนี่  แค่ตามใจเพื่อนนิดๆหน่อยๆไม่เห็นจะต้องเป็นเรื่องใหญ่อะไร”
ผมเบ้หน้าแล้วบอกมันว่า “มึงก็ใจดีแบบนี้เรื่อย”
ใหญ่ส่ายหน้า “กูใจดียอมเฉพาะเพื่อให้คนที่กูรักเท่านั้นนะ ถ้าคนนั้นกูไม่ได้สนใจเค้ากูก็ไม่ยอมหรอก มึงไม่ต้องห่วง”
ผมหันไปมองหน้ามันทันทีที่มันพูดจบ แต่มันก็มองไปทางอื่นทำให้ผมไม่รู้ว่า 'คนที่กูรัก' ของมันรวมถึงใครบ้าง

เรื่องนี้มันนานมาแล้วครับตั้งแต่สมัยเราเรียนมหาวิทยาลัยปี2แต่ผมก็ยังจำได้ดี ในตอนนั้นผมเคยชื่นชมนิสัยมันแล้วนึกด่าตัวเองว่าผมคงแคร์คนอื่นน้อยไป ไม่เหมือนกับใหญ่ที่เหมือนมีเรดาร์จับความรู้สึกหรือความต้องการของคนอื่นตลอด  ในเรื่องเดียวกันที่ต้องตัดสินใจถ้าเป็นผม ผมจะต้องเอาความคิดหรือความต้องการของตัวเองมาก่อน แต่ถ้าเป็นใหญ่มันจะเอาทั้งความต้องการของตัวเองและของคนอื่นมาประกอบการตัดสินใจตลอด  ถ้าเรื่องไหนที่มันยอมให้คนอื่นได้มันก็มักจะยอม ใครๆอาจจะบอกว่าที่ใหญ่ทำเป็นการประนีประนอมแต่สำหรับผมมันคือน้ำใจของใหญ่มากกว่า น้ำใจที่รู้จักเสียสละและเป็นผู้ให้ แต่ตอนนี้ผมกลัวน้ำใจแบบนี้ของมันจริงๆครับ ถ้าเกิดมันเป็นคนดีขึ้นมาอีกผมจะทำยังไงดี

ผมเฝ้ารอคอยจดหมายจากใหญ่อยู่หลายวันแต่ก็ยังไม่มีข่าวส่งมา  ผมพยายามทำใจให้ร่าเริงไปกับตำแหน่งใหม่อย่างที่ผมบอกกับใหญ่ไป แต่ทำไมผมจะไม่รู้ว่าผมมีความกังวลใจไม่สบายใจอยู่ลึกๆที่สลัดไม่ออกจากความคิดได้ง่ายๆ เลย

ฝัน...
คิดถึงมึงจัง กูพยายามทำใจให้มีความสุขกับเรื่องอื่นๆอย่างที่มึงบอก มันก็ช่วยได้นะแต่ได้ไม่นาน กูคงดื้อเกินไปมึงสอนอะไรกูไม่ยอมทำ ฮ่าๆ
ดีใจด้วยนะเรื่องได้เลื่อนตำแหน่ง กูว่าเจ้านายมึงคงเห็นว่ามึงมีคุณค่าที่คู่ควร ต่อไปนี้มึงก็ตั้งใจทำงานล่ะ อย่าเอาเวลางานมาคิดถึงกูให้มากไป เผื่อเค้าจะได้เลื่อนตำแหน่งให้มึงอีก หึหึ
เมื่อวานกูคุยกับครูน้ำแล้วมันไม่ยากอย่างที่กูคิดเลย กูดีใจที่กูตัดสินใจบอกครูน้ำไป มึงคงอยากรู้ว่าครูเค้าว่าไงเมื่อกูบอกเค้าไปว่ากูกับมึงรักกัน กูคงใช้คำนี้ได้ใช่ไหม 'เรารักกัน' ครูน้ำยิ้มนะมึงแต่กูว่ามันเศร้า กูไม่อยากจะพูดแบบคนหลงตัวเองว่าครูเค้าชอบกู แต่ตากูไม่ฝาดกูมองก็รู้ว่าครูเค้ารักกู

ครูน้ำพูดว่า 'น้ำรู้ค่ะ ถึงแม้จะไม่แน่ใจก็ตาม พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะคะน้ำเข้าใจทุกอย่าง' มึงเห็นรึยังว่ามันง่ายกว่าที่กูคิดเยอะเลย กูบอกครูน้ำไปว่าพ่อพยายามจับคู่เราครูก็เข้าใจดีครูน้ำบอกว่าจะช่วยกู เราเลยตกลงกันว่าให้กูกับครูทำตัวตามปกติ ถ้าพ่อเห็นเราติดต่อพูดคุยกันเหมือนเดิมจะได้เข้าใจว่าเราชอบพอกัน แต่ถ้าพ่อมาเร่งเรื่องแต่งงานครูจะเป็นคนพูดกับพ่อเองว่าขอดูใจกันไปก่อน กูก็เห็นด้วยกับวิธีนี้อย่างน้อยมันก็ซื้อเวลาไปได้

กูคุยกับครูน้ำเข้าใจไปแล้วกูนอนหลับดีเลยฝัน มึงว่านี่คือข่าวดีของเรารึเปล่าแต่สำหรับกูมันใช่เลย อย่างน้อยกูก็ไม่ต้องฝืนใจปิดบังใคร ลึกๆกูรู้สึกผิดกับพ่อเหมือนกันแต่ตอนนี้กูคงทำได้แค่วิธีนี้เท่านั้น  คืนนี้กูคงนอนฝันถึงมึงได้อย่างสบายใจ มึงดีใจกับกูรึเปล่า
คิดถึงมึงนะ...อยากพูดแบบนี้อีกครั้ง
ฝัน...คนเดิม   

ใหญ่ที่รัก
กูขอลอกมึงได้ไหม...กูคิดถึงมึงจัง มันช่างดีที่เราคิดถึงกันอย่างน้อยเราก็ต่างมีกันและกันในความคิด เรื่องนี้มึงคิดเหมือนกูรึเปล่า
กูดีใจนะที่ได้รับข่าวดีจากมึงเรื่องครูน้ำ ทำเอากูนอนหลับฝันดีไปอีกคน ไม่น่าเชื่อนะใหญ่...เดี๋ยวนี้เรื่องของมึงมันกลายมาเป็นเรื่องของกู แล้วที่สุดก็กลายมาเป็นเรื่องของเราไปได้ยังไงกัน  ทุกๆเรื่องของมึงมันกลายเป็นเรื่องของเราไปแล้ว หลังจากกูอ่านจดหมายจากมึงกูยอมรับในน้ำใจครูน้ำจริงๆ เท่ากับว่าตอนนี้เรามีครูมาเป็นฝ่ายเราอีกคนแล้วสิ กูได้แต่หวังว่าระหว่างนี้เราจะมีทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย กูรู้ว่ามันจะต้องดีแน่ๆใหญ่

ใกล้จะปีใหม่แล้วมึงจะไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูคงแล่นขึ้นไปอยู่กับมึงแล้วแต่ตอนนี้กูไม่อยากกดดันพ่อมึงมากเกินไป ยังไงๆเค้าก็คงไม่ดีใจแน่ๆที่เห็นหน้ากู เราจะทำยังไงดีให้ได้เจอกัน กูหยุดหลายวันไม่ได้ทำงานแล้วกูจะทำยังไงถ้ากูคงคิดถึงมึงจนทนไม่ไหว
มึงอย่ายิ้มนะกูไม่ได้เว่อร์ไป ความคิดถึงมันห้ามกันได้ง่ายๆที่ไหน มันก็เหมือนกับที่เค้ารณรงค์ห้ามกินเหล้า แล้วมึงดูสิห้ามได้ที่ไหนกูก็ยังเห็นเค้ากินกันออกโครมๆ ถ้ามาห้ามกูคิดถึงมึงกูคงลงแดงตายแน่ๆ ฮ่าๆ

ปีใหม่นี้ถ้าถามกูว่ากูอยากได้อะไร กูแค่อยากได้นอนกอดมึงตลอดไป มึงว่าฝันของกูจะเป็นจริงไหม...ใหญ่
รักมึงเหมือนเคย
ฝัน

เรื่องของใหญ่มีผลกับชีวิตผมจริงๆครับ จนทั้งแม่ก็ทักและไอ้หนุ่ยเพื่อนผมมันก็สังเกตเห็น
“มึงจะยิ้มทำไมวะ กูแค่บอกว่ากูโดนส้มทิ้งแล้ว” ไอ้หนุ่ยมันหน้ามุ่ยถามผม ผมถึงรู้ตัวว่าผมอารมณ์ดีผิดเวลาไปหน่อย
“โทษทีว่ะ กูคิดเรื่องอื่นเพลินไปหน่อย ไหนมึงว่าไงนะ...ส้มทิ้งมึง ทิ้งได้ไง ของดีราคาถูกขนาดนี้”
ไอ้หนุ่ยมันเอื้อมมือมาตบหัวผมทันทีครับ “ปากเสียนะมึง กูมันของดีสมราคาเว้ย ราคาถูกที่ไหน หึหึ”
ดูๆไอ้หนุ่ยมันไม่เห็นเศร้าเลยครับที่โดนทิ้งจนผมเริ่มไม่แน่ใจว่ามันมาอำผมรึเปล่า “มึงไม่เห็นเศร้าเลยวะหนุ่ย ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ถามจริงโดนทิ้งจริงๆเหรอ”

ไอ้หนุ่ยยิ้มฝืนๆแล้วยกดื่มตามเคย “เศร้าดิ กูรักเค้านะ แต่คนอย่างกูชีวิตเดินหน้าไม่มีถอยหลัง กูมีแต่เกียร์Dเว้ย เกียร์Rกูไม่ใช้” มันเข้าใจเปรียบครับแต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าโดนทิ้งมันเดินหน้าหรือถอยหลังยังไง
“อธิบายเพิ่มหน่อย ช่วงนี้สมองกูมันเต็มๆไปด้วยไอ้ใหญ่ เหลือสติปัญญาคิดเรื่องอื่นน้อยเต็มที หึหึ”พอผมพูดจบไอ้หนุ่ยมันทำท่าอ้วกเลยครับ มันคงหมั่นไส้ผมเต็มที ผมก็อยากปลอบมันนะครับแต่ดูหน้ามันแล้วมันอกหักตรงไหน ผมปลอบมันไม่ไหวจริงๆ
“ก็เค้าเลือกไอ้คนนั้นไปแล้ว ปีหน้าเค้าจะแต่งงานกันแล้วมึงจะให้กูทำไง เค้าก็มีชีวิตของเค้าเมื่อเค้าไม่เลือกมาร่วมชีวิตกับกู กูก็ต้องเดินหน้าต่อไปหาแม่ของลูกคนใหม่ กูไม่มามองเรื่องที่กำลังจะเป็นอดีตหรอกฝัน มองย้อนหลังไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะ” ไอ้หนุ่ยมันยิ้ม มันยิ้มได้ไงผมล่ะงง

“มึงเหมือนไม่ได้รักส้มเท่าที่ควรเลยว่ะ มึงไม่ยื้อไม่สู้หน่อยเหรอ”
“กูสู้แล้ว ตอนที่กูสู้มึงก็ไม่รู้เรื่อง ก็อย่างที่มึงบอกสมองมึงมันมีแต่ไอ้ใหญ่ กูไม่เจอหน้ามึงนานแล้วนะกูจะไปเล่าให้มึงฟังตอนไหนกัน” อะเหรอนี่ผมทิ้งมันไปนานขนาดนั้นเลย แต่ผมรู้ว่าไอ้หนุ่ยมันแกร่งพอที่จะแก้ปัญหาได้  ผมช่วยมันได้แค่รับฟังเท่านั้นเอง
“กูสู้ได้ถ้ามันมีรางวัลคือส้มรอกูอยู่ แต่ถ้ารางวัลไม่มี ส้มเค้าไม่ได้รอกูอยู่ตรงนั้น กูจะสู้ต่อไปทำไม”

“หรือว่าเค้าไม่ได้รักมึง เค้ารักคนนั้นสิ เค้าดีกว่ามึงตรงไหนวะ มึงก็ดีซะขนาดนี้ ดีชิ...หาย” ผมหัวเราะ ไอ้หนุ่ยเลยยื่นขามาเตะผมเบาๆมันหัวเราะไปกับผมด้วย
“ขอบใจที่ไม่บอกว่ากูดีเห้ๆ ขอบใจนะมึง” ไอ้หนุ่ยถอนหายใจยาว
“เค้ารักกู แต่รักน้อยกว่ารักพ่อแม่เค้า เค้าเลือกไปแล้ว เลือกทางลูกกตัญญูชวนป๋วยปี่แป่กอ สปอนเซอร์เค้าเป็นยาแก้ไอ กูมันสปอนเซอร์เป็นยาขมน้ำเต้าทองเว้ย คนละอย่างกัน หึหึ” ไอ้หนุ่ยหัวเราะแล้วยกแก้วชนกับผม

ผมหัวเราะที่มันคิดได้ มันยังอุตส่าห์มีอารมณ์ขัน ก็ยังดีครับอย่างน้อยก็ดีกว่าเอาแต่เมา “กูให้กำลังใจมึงนะ ผู้หญิงไม่ไร้เท่าใบพุทรา เดี๋ยวสักวันมึงก็ต้องเจอคนของมึง คนดีเห้ๆอย่างมึงจะอยู่เป็นโสดไปได้นานแค่ไหนเชียว”   
“พูดดีเว้ย กูก็ว่างั้นคนดีเห้ๆอย่างกู ต้องมีคนตาถึงมาเห็นอยู่แล้ว กูกับส้มคงไม่ใช่คู่กัน แต่ลึกๆกูก็สบายใจนะ อย่างน้อยกูก็ไม่ใช่คนที่ทำให้ครอบครัวเค้าทะเลาะกัน กู...” ไอ้หนุ่ยมันหยุดพูดไปเมื่อเห็นสีหน้าผม เพราะผมเองก็ไม่อยากให้ครอบครัวใหญ่ทะเลาะกัน

 “กูไม่ได้ว่ามึงนะฝัน กูรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่มีถูกผิด มันมีแต่ควรทำอะไรหรือไม่ควรทำอะไร”
“กูรู้หนุ่ย แต่บางทีไอ้ที่ว่าควรทำไม่ควรทำใครจะเป็นคนตัดสินล่ะ มองคนละด้านมันก็คนละอย่างนะ”
ไอ้หนุ่ยตบไหล่ผม “เอาน่ะ เมื่อถึงเวลาที่มันต้องคิดต้องทำ มึงก็รู้เองว่ามึงควรทำอะไร จะเครียดไปก่อนปวดหัวไปก่อนก็ขาดทุนเปล่าๆ เรามาดื่มดีกว่า คิดมากปวดหัว”
เราดื่มกันต่อแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยครับ อย่างที่ไอ้หนุ่ยมันว่าคิดมากไปปวดหัว ผมเลยพักเรื่องที่ยังคาราคาซังไว้ก่อน คิดแค่ว่าปีใหม่นี้ผมต้องมีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตแน่ๆ ยังไงชีวิตผมก็ต้องใส่เกียร์Dเหมือนกันครับ เดินหน้าแก้ปัญหากันไปดีกว่าจะกังวลไปทำไม
***************
เรามาใส่เกียร์Dลุยไปข้างหน้ากันเถอะค่ะ 
สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะคะ ขอให้ปีนี้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต เรื่องไม่ดีก็ให้ผ่านไปกับปีนี้นะคะ 

 

[OhJa]

เหมือนๆเรื่องมันจะเป็นไปด้วยดีนะ
แต่แอบกังวลว่าจะมีอะไรร้ายๆรออยู่ข้างหน้ารึเปล่า
รักทางไกลแอบน่ากลัวแฮะ 

[namtaan]

สวัสดีปีใหม่ คนแต่งและคนโพสต์ค่ะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ

เป็นกำลังใจให้กันในปีหน้าฟ้าใหม่
และเป็นกำลังใจให้ใหญ่กะฝันด้วย สู้ๆ ฮ่าๆๆๆๆ

บวกอีก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณนะคะ

[jigsaw44]

ขอบคุณคุณฟางคนแต่งและคุณคิคิคุคุคนโพส
หวังว่าฝันคงไม่คิดแบบหนุ่ยเพื่อให้พ่อของใหญ่มีความสุขหรอกนะ
ถ้าเป็นอย่างนั้นจะมีคนทุกข์มากกว่าคนสุข อย่างน้อยก็ฝันใหญ่ครูน้ำ
แล้วถ้าลูกไม่มีความสุข พ่อแม่ของทั้งสามจะมีความสุขได้อย่างไรกัน
คนเราหลอกใครก็ได้แต่หลอกใจตัวเองโดยไม่ยอมรับความจริงจะหลอกไปได้นานแค่ไหนเชียวในเมื่อใจมันอยู่กับเราตลอดเวลา

[Ploy-Tawan]

อ่านเรื่องนี้แล้วบีบหัวใจที่สุด
หวานปนขม อบอุ่นปนเศร้า
เป็นเรื่องที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แต่ใช้ภาษาสวย ไม่เยิ่นเย้อ บรรยายความรู้สึกของตัวเอก ฝันและใหญ่ได้ดีจนรู้สึกอินไปกับตัวละครด้วย
ตอนแรกที่อ่านชื่อตัวเอก ฝันและใหญ่  อืม ทำไมชื่อโหลและดาดดื่นจัง แต่เมื่ออ่าน ๆ ไปกลับรู้สึกเหมือนจำลองชีวิตจริงของคู่ใครสักคนมาให้ได้รู้จัก และโลดแล่นอยู่ตรงหน้าจริง ๆ
พัฒนาการจากเพื่อนเป็นคนรัก อุปสรรคของความห่างไกล ความหวังของพ่อแม่ที่อยากให้ลูกได้ดี มีความสุขแต่มีวิธีคิดที่ต่างกัน แม่ของฝันมีความสุขเมื่อลูกมีความสุข แต่พ่อของใหญ่จะมีความสุขถ้าลูกเดินไปบนเส้นทางปกติ (แต่งงานมีครอบครัวอย่างคนทั่วไป) ปัญหาเหล่านี้เป็นสิ่งที่พบเจอได้เสมอในรักของชายกับชาย ขึ้นอยู่กับทั้งคู่ว่าจะร่วมแรงฝ่าฟันกันไปได้หรือไม่
หลายครั้งที่อ่านแล้วก็ต้องลุ้นว่าฝันหรือใหญ่จะจัดการกับปัญหานั้นอย่างไร บางครั้งก็ยิ้ม บางครั้งก็เฮ้อ และหลายครั้งก็น้ำตาซึมตามไปด้วย
ขอบคุณคุณฟางคนแต่ง ขอบคุณคุณคิคิคุคุคนโพสต์ เป็นเรื่องที่ติดอยู่ในหัวใจจริง ๆ ค่ะ อ่านแล้วมีความสุข (ไม่ว่าเรื่องจะจบเศร้าหรือแฮปปี้ก็ตาม)
  สวัสดีปีใหม่นะคะ 

[dahlia]

อ่านเรืองนี้แล้วปวดใจทุกทีเลยอะ ปีใหม่แล้ว ฝันกับใหญ่ จะมีอะไรดีๆ เข้ามาบ้างมั้ย 

สวัสดีปีใหม่ค่ะ 

[สาวบ้านนอก]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ นอนพักซะหลายวัน แต่ก็ยังอยากหยุดต่อ
มาอ่านกันต่อดีกว่าค่ะ
***********
(ตอนที่ ๔๓)

ฝัน
หวัดดีฝัน มึงเป็นไงมั่ง ได้ข่าวว่างานยุ่งไม่ค่อยเขียนจดหมายมาหากูเลยนะ แต่กูก็ไม่ว่าอะไรมึงหรอกใครๆก็ต้องมีธุระขอแค่มึงอย่าลืมคิดถึงกูก็พอ
 ช่วงนี้กูค่อยรู้สึกสบายใจหน่อย เพราะพ่อไม่มายุ่งกับกูมากนัก เค้าคงเห็นว่ากูยอมพูดคุยกับครูน้ำดี หารู้ไม่ว่ากูกับครูน้ำเป็นพันธมิตรกันไปแล้ว เหมือนกูกำลังเล่นละครเลยว่ะฝัน แต่ทำยังไงได้ในเมื่อกูไม่ชอบบทที่พ่อเขียนมาให้กูขอใช้บทที่กูเขียนเองดีกว่า
ใกล้ปีใหม่แล้วกูก็อยากไปหามึงเหมือนกัน กำลังคิดหาหนทางอยู่มึงไม่ต้องห่วง อีกไม่นานเราคงได้เจอกัน

ใหญ่ (ยิ้ม)

ใหญ่มันจบจดหมายไปสั้นๆ ผมไม่รู้ว่ามันงอนผมหรือเปล่า ก็อย่างที่ในจดหมายเขียนมา ผมไม่ได้เขียนไปหามันหลายอาทิตย์แล้วไม่ใช่ว่าผมงานยุ่งหรอกครับ แต่แม่ผมป่วยต่างหากล่ะ อยู่ๆ แม่ที่เคยแข็งแรงของผมก็เกิดอาการแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกขึ้นมากลางดึกคืนหนึ่ง โชคยังดีที่มีผมอยู่บ้านผมเลยรีบพาแม่ส่งโรงพยาบาลได้ทันที
คืนนั้นแม่ต้องแอดมิทนอนที่โรงพยาบาลเพื่อความปลอดภัยครับ หมอตรวจแล้วปรากฏว่าแม่ผมเป็นโรคหัวใจและควรต้องทำบอลลูนในเร็ววัน

 ผมถึงกับปวดหัวตึบไม่คิดไม่ฝันว่าแม่ผมจะป่วยได้ ปกติแม่ผมแข็งแรงมาตลอดไม่เคยต้องกินยาอะไรเลย แต่เมื่อมาคุยกับแม่ภายหลัง ผมถึงรู้ว่าช่วงหลังๆแม่เหนื่อยง่ายและรู้สึกแน่นหน้าอกมาแล้วหลายครั้ง แต่ไม่ได้บอกให้ผมรู้เพราะแม่นึกว่าเป็นชั่วครั้งคราว
ผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ค่อยได้สังเกตอาการของแม่ ไม่ได้เอาใจใส่แม่เท่าที่ควร ทำเอาผมเครียดจนไม่อยากเขียนจดหมายเลยครับ ผมไม่อยากเพิ่มเรื่องให้ใหญ่กังวลไปกับผมด้วย แต่พอใหญ่เขียนจดหมายมาแบบนี้ถ้าผมจะทำเป็นไม่สนใจหรือไม่ตอบจดหมายมัน ผมก็กลัวว่ามันจะน้อยใจ คืนที่ผมมานอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลผมเลยนั่งเขียนจดหมายหามัน

ใหญ่ที่คิดถึง
กูขอโทษนะที่ไม่ได้เขียนจดหมายไปหามึงมาหลายวัน อย่างที่มึงเดาแหละช่วงนี้กูยุ่งมากๆแทบไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอะไรเลย แต่มึงไม่ต้องเป็นห่วง กูไม่เคยลืมคิดถึงมึง ยังคิดถึงมึงทุกทีที่หายใจ

ปีใหม่กูคงไปไหนไม่ได้ต้องอยู่กรุงเทพฯ  มึงลงมาหากูให้ได้นะ
กูจะคอย... ยังรอคอยคืนวันที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง

เรื่องที่พ่อมึงไม่รู้เรื่องพันธมิตรของมึงกับครูน้ำกูดีใจด้วย ถึงกูจะรู้ว่าวิธีนี้มันไม่ถูก แต่เราก็คงทำได้แค่ถ่วงเวลาให้พ่อเห็นใจเราในที่สุด กูรู้ว่าพ่อมีพื้นฐานที่รักมึงมากกว่าตัวเองอยู่แล้ว สุดท้ายท่านก็ต้องอยากให้ลูกมีความสุขนั่นแหละ

“ฝัน ทำอะไรอยู่ลูก” แม่เรียกผมในขณะที่ผมยังเขียนไม่จบ ผมเดินไปหาแม่ที่ตื่นขึ้นมา
“ผมเขียนจดหมายหาใหญ่มันน่ะแม่ แม่จะเอาอะไรครับจะเข้าห้องน้ำหรือเปล่า?”
แม่ยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่เข้าหรอก แต่ตื่นขึ้นมาเห็นฝันนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ ไม่รู้ว่าทำอะไร เลยสงสัย”

ผมก้มหน้าลงไปหอมแก้มแม่ ดูแม่หน้าตาสดใสดีไม่น่าเชื่อเลยว่าจะป่วยได้ “แม่ตื่นเต้นไหมครับ พรุ่งนี้จะทำบอลลูนแล้ว” พรุ่งนี้พี่ฝ้ายจะตามมาตอนเช้า ส่วนผมลางานมาเฝ้าแม่ผ่าตัดทั้งวัน
“ไม่ตื่นเต้นหรอกฝัน เดี๋ยวนี้หมอเค้าเก่งจะตาย ทำบอลลูนไม่น่ากลัวแล้ว” ผมยิ้มเป็นกำลังใจให้แม่ แม่ไม่ตื่นเต้นแต่ผมก็กังวลอยู่ดี
“งั้นแม่นอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า จะได้มีแรง เดี๋ยวผมปิดไฟแล้ว” ผมคงเขียนจดหมายได้ไม่จบเพราะกลัวไฟไปทำให้แม่ตื่น
“อื้อ...จะเขียนจดหมายก็เขียนต่อเถอะไม่ต้องปิดไฟ เดี๋ยวแม่ก็หลับแล้ว” แม่ยิ้มเหมือนล้อผมก่อนถามว่า
 “ ใหญ่เป็นไงมั่งสบายดีรึเปล่า”

เพียงแค่คำพูดของแม่ประโยคนี้ทำให้แม่กลับกลายเป็นกำลังใจให้กับผมบ้าง “สบายดีครับ ปีใหม่เค้าอาจลงมาหาผม แม่ไม่ว่าอะไรนะครับ”
แม่หัวเราะเบาๆ “แม่จะไปว่าอะไร เค้ามาก็ดีสิ มีคนคิดถึงเค้าหลายคน”
“หลายคนที่ไหน ก็มีผมที่คิดถึงเค้าคนเดียว เค้าไม่ได้มีแฟนคนอื่นสักหน่อย”
แม่ยิ้มแล้วว่า “ก็แม่อีกคนไงที่คิดถึงเค้า แม่ก็รักใหญ่นะ ใหญ่น่ารักออก” แม่พูดจบผมค่อยเบาใจหน่อย ผมรู้ว่าแม่รักใหญ่จริง ขนาดว่าเมื่อก่อนเป็นแค่เพื่อนลูกแม่ก็รักมากอยู่แล้ว พอแม่รู้ว่าผมกับใหญ่รักกันดูเหมือนว่าแม่จะยิ่งรักใหญ่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ผมเข้าไปกอดแม่ “รักใหญ่แล้วรักผมน้อยลงรึเปล่า ผมก็หวงแม่นะ” แม่กอดตอบผมแล้วหอมแก้มผม
แม่บอกว่า “รักใหญ่เพิ่มขึ้น แต่ไม่ได้รักฝันน้อยลง พอใจไหมพ่อตัวดี” ผมหัวเราะแต่เริ่มหัวเราะไม่ออกเมื่อแม่ถามกลับว่า
“แล้วฝันล่ะ รักใหญ่แล้วรักแม่น้อยลงรึเปล่า”
ให้ผมตอบตรงๆ ผมก็ตอบได้ทันทีว่ารักของผมที่มีต่อแม่คงไม่มีรักไหนมาทัดเทียมได้  “ไม่ครับ รักใหญ่แล้วก็รักแม่เหมือนเดิม แล้วตอนนี้ก็รักยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำไป”

ผมเข้าไปกอดแม่ไว้ แม่ลูบหัวผม น้ำเสียงของแม่ช่างอ่อนโยนเหมือนน้ำทิพย์ที่ปลอบใจผมได้เสมอๆ “แม่ไม่ว่าอะไรนะ ถ้าฝันจะรักใหญ่ รักแม่น้อยลงก็ได้แม่ไม่ว่าแต่ที่สำคัญอย่าลืมรักตัวเองด้วย ถึงจะเป็นรักอย่างมีสติ นะลูกนะ”
ผมรักแม่เพราะแม่เป็นแบบนี้ แล้วใหญ่ล่ะ...มันก็คงคิดเหมือนผม

ถ้าเทียบกันแล้วระหว่างผมกับพ่อ ใหญ่ก็ต้องรักพ่อมากกว่าผมอยู่ดี แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็ไม่มีสิทธิที่จะไปโกรธมันอยู่ดี คิดแล้วกลุ้มจนเผลอถอนหายใจออกมา
“เป็นอะไรไปลูก ถอนหายใจทำไม”
“แค่กังวลเรื่องที่พ่อใหญ่ไม่ยอมให้เรารักกันน่ะแม่ ยังหาทางออกไม่ได้เลย” ไปๆมาๆผมกลับทำให้แม่ไม่ได้นอนพักไปได้
“อืม...ค่อยๆ คิดแก้ปัญหาไปนะ อย่าไปดื้อดึงกับผู้ใหญ่ ยังไงก็นุ่มนวลหน่อย พยายามใช้เหตุผลกัน อย่าใช้อารมณ์”
ผมพยักหน้ารับปากกับแม่ ผมก็คิดแบบนั้นแต่... “ ทำยังไงดีล่ะแม่ ”

แม่เงียบไปเหมือนคิดหนัก “ ตามความเห็นแม่คือเข้าไปพูดกันตรงๆ ไม่ต้องไปคาดหวังว่าพ่อเค้าจะยอมรับเราทันที มันยากนะสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่… ”
ผมแย้งขึ้นไปทันที “ ทีแม่ยังเข้าใจเลย ”  แต่แม่ส่ายหน้า
“คนเป็นพ่อ กับเป็นแม่คิดต่างกันนะ แต่ละคนก็คิดกันไปคนละอย่างเอาไปเทียบกันไม่ได้หรอก เพราะเหตุผลของแต่ละคนไม่เหมือนกัน”
“แม่ว่า ฝันไปขอเวลาพ่อเค้าดีกว่า ขอเวลาแสดงตัวว่าเรารักลูกเค้าจริงไม่ใช่อารมณ์หวือหวา ...” แม่หาวมาจนได้ ผมไม่น่าเอาเรื่องมาให้แม่พลอยกังวลไปด้วยเลย

“แม่นอนดีกว่า ผมเลยมาชวนคุยจนดึกไปได้ ” แม่ยอมนอนไปตามที่ผมบอก แต่ก่อนนอนแม่ก็บอกว่า
“ใจเย็นๆ ทุกปัญหาต้องมีทางออกนะลูก”
ส่งแม่เข้านอนแล้วผมจึงมีเวลามาเขียนจดหมายหาใหญ่ ผมต้องนั่งนิ่งๆเรียบเรียงความคิดกันใหม่อีกรอบ แต่ก็เขียนต่อได้สั้นๆเพียงว่า

...มึงลงมาเมื่อไหร่เราคงได้คุยปรึกษากันจริงๆ จังๆ เสียที  ทุกวันนี้กูเองก็มีความสุขแต่มันสุขไม่สุด เหมือนมันยังมีอะไรที่ยังค้างๆในใจ กูจะรอวันที่จะได้เจอกันนะ อยากให้มันถึงวันนั้นเร็วๆ
ฝันคนเดิม

การทำบอลลูนของแม่ผ่านไปด้วยดีพักอยู่ห้องCCUไม่กี่วันแม่ก็กลับบ้านได้ แต่ปัญหาคือแม่ยังต้องนอนพักฟื้นที่บ้าน ผมกับพี่ฝ้ายเลยตกลงกันว่าเราจะสลับเวรกันมาดูแลแม่ ตอนกลางวันพี่ฝ้ายจะลางานมาเฝ้า แต่กลางคืนผมต้องนอนเฝ้าแม่เพราะพี่ฝ้ายต้องกลับไปนอนที่บ้านแฟน ดังนั้นทุกวันผมต้องรีบกลับบ้าน หลังเลิกงานไม่มีเวลาสังสรรค์เฮฮากันต่อไป

บางทีผมยังนึกแปลกใจว่าผมก็ดูแลคนป่วยได้ทั้งที่ผมไม่เคยดูแลใครมาก่อน งานดูแลคนป่วยไม่ง่ายอย่างที่ผมคิดแต่มันก็ไม่ได้ยากจนเกินไปเมื่อเราทำให้กับคนที่เรารักอย่างแม่ของเรา ผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของใหญ่เมื่อมันมีภาระต้องดูแลพ่อแม่เวลาท่านไม่สบาย ความรู้สึกกังวลว่าเราอาจจะต้องสูญเสียท่านไป ความรักที่มีต่อพ่อแม่ที่เราเพิ่งมาตระหนักว่าเราก็รักท่านมากเหมือนกันก็เมื่อท่านป่วย

 ไม่น่าเชื่อว่าชีวิตเราเหมือนเป็นภาพสะท้อนกันตลอดเวลา มันช่างคล้ายคลึงกันไปเสียทุกเรื่อง มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่ยังคงแตกต่างคือความรู้สึกที่มีต่อความรักของเราของพ่อใหญ่...กับแม่ผม  ผมได้แต่หวังว่าสุดท้ายแล้วพ่อของใหญ่ท่านคงเข้าใจเราเหมือนที่แม่ผมเข้าใจ 

เสียงหัวเราะคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาเมื่อผมเดินเข้าบ้านไปทำเอาผมประหลาดใจ ต้องกลับมาคิดว่าวันนี้มันวันที่เท่าไหร่กันแน่ทำไมเจ้าของเสียงหัวเราะนั่นถึงมาอยู่ที่บ้านผมได้
“อ้าว...ฝันกลับมาพอดี มานั่งนี่สิลูกใหญ่มาถึงนานแล้ว กำลังพูดถึงเราอยู่พอดี” เสียงที่ดีใจของแม่บวกกับแววตาที่สดใสที่ส่งมาให้ผมของคนที่นั่งอยู่ทำให้ผมยิ้มแทบไม่หุบ

“ มึงมาได้ไงวะ นี่มันวันที่26เองนะ ไม่บอกกูเลย ” ผมยื่นมือไปให้ใหญ่ก่อนที่มันจะจับมือผมไว้แล้วดึงตัวผมลงไปนั่งข้างๆมัน ใหญ่ดูหน้าตาสดใสมีความสุขแววตาเป็นประกายก่อนที่จะตัดพ้อผมว่า
“ มึงไม่ต้องพูดเลย แม่ป่วยก็อุบเงียบไม่บอกกู กูต่างหากล่ะที่ต้องต่อว่ามึง”
แม่หัวเราะก่อนแก้ตัวแทนผมว่า “ อย่าไปว่าฝันเลยลูก แม่ไม่ให้บอกเอง มันไม่ได้หนักหนาอะไร ของแม่เส้นเลือดตันไม่กี่เส้นไม่อันตรายอะไร ”
ใหญ่ส่ายหน้า “ไม่ได้เลยนะแม่ อย่าประมาทนะครับ ผมพอมีประสบการณ์เดี๋ยวผมบอกฝันเองว่าต้องทำยังไงมั่ง ”

ใหญ่กับแม่นั่งคุยกันเรื่องอาการป่วย ท่าทางใหญ่มันกลายเป็นผู้ชำนาญไปแล้วเรื่องสุขภาพ ผมนั่งฟังสองคนคุยกันแล้วคอยเสริมเป็นระยะ เรายังคงจับมือกันไว้ไม่ปล่อย ใหญ่บีบมือผมเป็นระยะเหมือนให้กำลังใจผมเรื่องที่แม่ป่วย
“แม่ง่วงแล้ว เดี๋ยวฝันทำกับข้าวเสร็จค่อยมาปลุกแม่แล้วกันนะ ลูกก็คุยกันไปก่อน คุยกันให้หายคิดถึงซะ”แม่ยิ้มแล้วลุกขึ้น ใหญ่รีบลุกไปประคองแม่แต่แม่โบกมือแล้วบอกว่า “แม่ไปเองได้ลูก แม่แข็งแรงกว่าที่คิดนะ” 

เมื่อแม่เดินลับตาไปผมเดินไปหาใหญ่แล้วรวบตัวมันมากอดทันที ผมซุกหน้าลงที่ไหล่ของมันแล้วพูดคำที่อยากพูดตั้งแต่เห็นหน้ากัน
“คิดถึงมึงจัง อยากกอดมาตั้งนานแล้ว” ใหญ่อื้ออ้าอยู่ในคอแต่ไม่พูดอะไร แต่มันก็เอาแขนมากอดตอบผมเหมือนกัน ผมยืนรัดตัวมันไว้นิ่งๆ อยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติต้องผลักมันออกห่างเพื่อดูหน้ามันชัดๆ
“ทำไมมึงไม่พูด เป็นอะไร? ”  เราสบตากันผมถึงเห็นว่ามันตาแดงๆ ผมใช้ฝ่ามือประคองหน้ามันที่ก้มหน้างุดให้เงยขึ้นแล้วถามอีกครั้ง

“ทำไมตาแดงๆ คิดอะไรอีกใหญ่ กูอยู่นี่แล้วไง” มันส่ายหน้าแล้วยิ้มเศร้าๆ ให้ผม
“คิดถึงแม่ เห็นแม่มึงป่วยแล้วนึกถึงแม่กูเลย ” ผมกอดมันอีกครั้งแล้วลูบหลังมันเบาๆ
“แม่เค้าไปสบายแล้วอย่าร้องไห้เลยเดี๋ยวแม่รู้เข้าจะไม่สบายใจนะ ”
 คิดแล้วผมยังโชคดีที่มีแม่อยู่ไม่ใช่ทำได้แค่คิดถึงเหมือนมัน
“เอางี้  กูให้ยืมแม่กูให้มึงรักแล้วกัน ไม่รักกันจริงไม่ให้นะขอบอก ”

ใหญ่หัวเราะกิ๊กขึ้นมาทันทีแล้วดันตัวออกจากกอดของผม “ มึงนี่มันบ้า มีให้ยืมแม่มารักด้วย ฮ่าๆ”
ผมยิ้มทันที “ยิ้มได้แล้วเหรอ กูไม่ให้ยืมก็ได้ กูยกให้เป็นแม่มึงอีกคนดีไหม แม่เค้ารักมึงเหมือนลูกอยู่แล้วนี่”
ใหญ่น้ำตาคลอๆได้อีก แล้วบอกผมว่า “ขอบใจฝัน กูก็รักแม่มึง เพราะว่าแม่เป็นแม่นะไม่ใช่เพราะว่าเป็นแม่ของมึง”
ผมพยักหน้า “อืม กูรู้ ไม่เอาไม่ร้องไห้มาคุยกันดีกว่ามาได้ยังไง แล้วจะอยู่กี่วัน”

ใหญ่อ้าปากกำลังจะตอบคำถามผม แต่ก็มีเสียงร้องของเด็กดังขึ้นมาจากบนบ้าน ใหญ่รีบผุดลุกขึ้นทันทีอุทานว่า
“น้องออมร้องนี่ เดี๋ยวกูมา ”
 ใหญ่เดินหันหลังให้ผมไป แต่ผมดึงมือไว้ “มึงว่าอะไรนะ น้องออมมาด้วยเหรอ”
ใหญ่พยักหน้า “ใช่ ...”
ใหญ่นิ่งเงียบเหมือนกำลังคิดว่าจะพูดต่อดีรึเปล่าก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ
 “ครูน้ำด้วย ครูน้ำกับน้องออมมากับกู”

“...”
ผมเงียบไปก่อนที่เสียงร้องของน้องออมจะดังขึ้นมาอีก ผมพูดรำพึงกับตัวเองว่า  “ครูน้ำมาเหรอ?”
***************************
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[mecon]

  มากันยกบ้านเลย เอามาเป็นข้ออ้างให้พ่ออนุญาต
ให้มากรุงเทพใช่มั๊ยเนี่ย  ทำแบบนี้มันเป็นการซื้อเวลาจริงๆเหรอ
หรือจะเป็นการสร้างความหวังให้พ่อมากขึ้นกว่าเดิมรึป่าว  เรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนยิ่งนัก
+1 คะ สวัสดีปีใหม่คะคนแต่ง

[jigsaw44]

ไหนๆครูน้ำก็มากรุงเทพ ฝันก็แนะนำหนุ่ยให้รู้จักกับครูน้ำซะเลย
แล้วฝันก็อย่าลืมทำคะแนนกับน้องออมล่ะ น้องออมจะได้ช่วยสนับสนุนอีกแรง

[morrian]

เพิ่งได้เข้ามาวันนี้เอง สวัสดีปีใหม่คนแต่งย้อนหลังด้วยนะค้าบบ

มีความสุขมากๆนะคับ แล้วจะติดตามอ่านเรื่องราวของฝันกะใหญ่

และคนรอบข้างต่อไปนะคับ ^^

[McDeliVery]

ไหนๆครูน้ำก็มากรุงเทพ ฝันก็แนะนำหนุ่ยให้รู้จักกับครูน้ำซะเลย
แล้วฝันก็อย่าลืมทำคะแนนกับน้องออมล่ะ น้องออมจะได้ช่วยสนับสนุนอีกแรง

เยี่ยมเลยยย 


ปล. เอาครูน้ำมาด้วยนี่ สมมุติว่าถ้ามาคนเดียวนี่พ่อจะอนุญาตป่ะเนี่ย 

[namtaan]

ไหนๆครูน้ำก็มากรุงเทพ ฝันก็แนะนำหนุ่ยให้รู้จักกับครูน้ำซะเลย
แล้วฝันก็อย่าลืมทำคะแนนกับน้องออมล่ะ น้องออมจะได้ช่วยสนับสนุนอีกแรง

พี่ยู เจ๋งมากค่ะ
นั่นหละ ลงตัว คนมีความคิดดีๆแบบหนุ่ย ก็เหมาะกับผู้หญิงน่ารักแบบครูน้ำมากนะ
งานนี้ฝันกับใหญ่เป็นพ่อสื่อเลย บุญจะได้หนุนให้ความรักสมหวังเร็วๆ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[Y2Y]

ขอบคุณนะค่ะที่มาต่อ  คิดถึง ฝัน กับ ใหญ่ มานานแล้ว

[dahlia]

อ่านตอนนี้แล้วเกือบยิ้มได้เต็มๆ แต่ดันมายิ้มค้างเอาไอ้ประโยคที่ว่า

“ครูน้ำด้วย ครูน้ำกับน้องออมมากับกู”

  

กลุ้มกะคู่นี้จริงๆๆ สุขแบบครึ่งๆ กลางๆ 

[Ak@tsuKII]

“ครูน้ำด้วย ครูน้ำกับน้องออมมากับกู”

เซ็งเลย    

มาทำไมวะ  

 ไม่ชอบครูน้ำเลยถึงจะยอมเป็นพันธมิตรก็ยังไม่ชอบชีอยู่ดี เหมือนเสี้ยนยังไงไม่รู้
 รู้สึกไม่ไว้ใจยังไงไม่รู้  

แล้วพอหอบหิ้วมาแบบนี้ ให้คิดไงวะ ถึงจะยอมมาเพราะไม่งั้นพ่อใหญ่จะไม่อนุญาต
ก็เถอะ    มันเหมือนภาพครอบครัวพ่อแม่ลูกเลย ถึงจะพยายามเข้าใจแต่ก็มีทิ่มแทงใจฝันบ้างล่ะนะ

 

น้องออมก็เหมือนกันไม่ชอบ  แก่แดดเกินเด็กเกินไป ไม่น่ารักเลย

แล้วก็ยังสร้างภาพ  เฮ้ออออออออ  ซื้อเวลากันต่อไป เหมือนหลอกให้ความหวังพ่อใหญ่ลมๆแล้งๆ แบบนี้ยิ่งเจ็บปวดรึเปล่า

ควรจัดการได้แระ

อ่อแล้วฝันก็ทำตามที่แม่ฝันบอกน่ะแหละ เฮ้ออออออออ  ทำได้แล้ววว อย่าซื้อเวลาอีกเลย

หนุ่ยเลิกกับแฟนแล้ว เย่ๆๆๆๆ  หาหนุ่มน้อยหน้าแฉล่มมาปลอบจวยด่วน ไม่เอาครูน้ำนะ เพราะไม่ชอบชีอย่างแรง เอิ้กๆ เสียดายหนุ่ย  

[O_cha]

หนุ่ยเลิกกับแฟนแล้ว เย่ๆๆๆๆ   หาหนุ่มน้อยหน้าแฉล่มมาปลอบจวยด่วน ไม่เอาครูน้ำนะ เพราะไม่ชอบชีอย่างแรง เอิ้กๆ เสียดายหนุ่ย 

หนุ่มน้อยหน้าแฉล่มแบบน้องเกี๊่ยงรึเปล่าครับ 

ไม่ใช่อะไร  ผมคิดถึงน้องเกี๊ยงน่ะ  หายไปเลย

[Ak@tsuKII]

หนุ่ยเลิกกับแฟนแล้ว เย่ๆๆๆๆ   หาหนุ่มน้อยหน้าแฉล่มมาปลอบจวยด่วน ไม่เอาครูน้ำนะ เพราะไม่ชอบชีอย่างแรง เอิ้กๆ เสียดายหนุ่ย 

หนุ่มน้อยหน้าแฉล่มแบบน้องเกี๊่ยงรึเปล่าครับ 

ไม่ใช่อะไร  ผมคิดถึงน้องเกี๊ยงน่ะ  หายไปเลย

  น้องเกี๊ยง  เออเนอะ น่าสน   อุอุ  น้องน่ารักเหมือนกันนะคนนี้ คิดถึงน้องเหมือนกัน  กร๊ากกกกกกก  งั้นรีเควสต์คู่หนุ่ย เกี๊ยง ได้มิเคอะ 

[Ploy-Tawan]

หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น
น้องออมติดครูน้ำแบบนี้น่าหนักใจเหมือนกันแฮะ

[OhJa]

อะไรกันเนี่ย  ครูน้ำมาด้วยทำม้ายยยยย 

[สาวบ้านนอก]

มาแล้วค่าก่อนจะหายไปอีก อิอิ อ่านกันก่อนเลยค่ะ
****************************
(ตอนที่ ๔๔)

ผมเดินตามใหญ่ขึ้นบ้านไปอย่างเซ็งๆ หงุดหงิดในหัวใจแต่ก็ไม่กล้าพูด พอจะเข้าใจเหตุผลที่ใหญ่ต้องพาทั้งหลานและครูน้ำติดสอยห้อยตามมาด้วย  มันทำให้ความดีใจของผมลดลงไปเยอะทีเดียว
“ฮือๆ คุณพ่อขา หนูกลัว”  น้องออมผวาจากอ้อมกอดของครูน้ำเข้าหาใหญ่ทันทีที่ใหญ่ก้าวเข้าไปในห้อง
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณพ่ออยู่นี่นะ”
“แกฝันร้ายค่ะ” ครูน้ำยกมือไหว้ผมเมื่อหันมาเห็นว่าผมเดินตามหลังใหญ่มาด้วย
“ขอมารบกวนหน่อยนะคะ” ผมพยักหน้าตอบพยายามยิ้มตอบไปให้โดยไม่ฝืนมากนัก
“ครับ ไม่เป็นไร ตามสบายครับ”

“น้องออมขา ยังไม่สวัสดีลุงฝันเลย” ครูน้ำบอกน้องออม แต่น้องออมกลับเบือนหน้าหนี แล้วกอดใหญ่แน่นไม่ยอมไหว้ผม
“ น้องออมไม่น่ารักเลย ไหว้ลุงฝันสิลูก อย่าดื้อนะ” ใหญ่พูดกับหลานด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วจับน้องออมให้หันมาไหว้ผม แต่น้องออมก็ยังไม่ยอมจนใหญ่ต้องดุไปอีกครั้ง “ถ้าน้องออมไม่ไหว้ลุงฝัน คุณพ่อไม่รักนะ”
คราวนี้น้องออมยกมือไหว้ผมทันที  ไหว้เสร็จแล้วรีบหันไปอ้อนใหญ่ต่อ “น้องออมไหว้แล้ว คุณพ่อจะรักน้องออมมั้ยคะ”
ใหญ่ยิ้มแล้วกอดน้องออมแน่น “รักสิคะ”  น้องออมยิ้มทั้งน้ำตา

ผมยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลายอย่าง  มันบอกไม่ถูกว่าคืออะไรกันแน่ แต่ที่มั่นใจก็คือ ผมเหมือนเป็นคนนอกสำหรับใหญ่ไปแล้ว หรือว่าผมกำลังหวงใหญ่กัน
 “ใหญ่อยู่กับหลานไปก่อนแล้วกันนะ กะ..เอ๊ย ผมขอไปอาบน้ำก่อน”
 ผมหันไปทางครูน้ำแล้วบอกว่า “ขอตัวก่อนนะครับ ต้องการอะไรบอกผมได้” ยกเว้น...ใหญ่ที่ครูต้องการยังไงผมก็คงให้ไม่ได้อยู่ดี ผมได้แต่พูดอยู่ในใจ
ผมอาบน้ำเสร็จเข้ามาในห้องก็เห็นใหญ่นั่งรอผมอยู่ ผมถามมันไปว่า “มึงจะอาบน้ำบ้างไหม หิวข้าวหรือยัง”
ใหญ่ส่ายหน้า “ไม่ทั้งสองอย่าง ตอนนี้อยากคุยกับมึงมากกว่า” ใหญ่ก้มหน้าถอนหายใจก่อนที่จะเอ่ยปากออกมาอีกครั้ง
“กูขอโทษนะ ที่ต้องพาหลานกับครูมารบกวนมึง”

ผมแต่งตัวยืนหันหลังให้กับใหญ่ ปกปิดสีหน้าของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใหญ่เห็น ผมยอมรับว่าผมไม่ค่อยสบายใจนักกับการมาของน้องออมกับครู แต่ก็ต้องฝืนใจพูดออกไป “ไม่เป็นไร รบกวนที่ไหนกัน คนกันเองทั้งนั้น หลานมึงก็เหมือนหลานกู” แต่ครูของหลานมึง กูก็ไม่รู้ว่ามันมาเกี่ยวกับกูตรงไหน เหอะ
“ยังไงกูก็ต้องขอโทษมึงอยู่ดี ที่พามาโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านก่อน”
ผมยังคงเงียบไม่ได้พูดตอบอะไรไป ใหญ่ถามผมขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ  “มึงไม่โกรธกูนะ”

“บอกว่าไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไรสิ !”  ผมเผลอพูดเสียงแข็งไปแล้ว ผมมันคนใจแคบผมยอมรับครับ ในความดีใจที่ใหญ่มาหา มันมีความอิจฉาอยู่ในใจผม  มันยากที่จะห้ามใจตัวเองจริงๆ  ผมโกรธตัวเองที่ผมเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำใจไม่ได้
“กะ...กู” ใหญ่คงจับน้ำเสียงผมได้ ทำเอามันไม่กล้าพูดต่อ ผมแต่งตัวเสร็จแล้วแต่ก็ยังยืนหันหลังให้มันอยู่ ไม่อยากเอาหน้าบึ้งๆให้มันเห็น
“มึงโกรธกูใช่ไหม ทำไมมึงไม่มองกู ทำไม...” น้ำเสียงของใหญ่ตัดพ้อ
ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวใหญ่ก็มายืนกอดผมจากด้านหลัง ผมรู้เลยว่าใบหน้าของมันเกลือกกลิ้งอยู่ที่แผ่นหลังผม
เสียงของมันใกล้เข้ามาในหัวใจผมทุกที

“กูรักมึงคนเดียวนะ ใครที่อยู่ใกล้กูขนาดไหนก็ไม่มีความหมายสำหรับกูเลย”   ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปมาที่ตัวผม
“กูอยากมาหามึง แต่ถ้ามาคนเดียวกูก็ไม่รู้จะบอกพ่อว่ายังไง กูเลยต้องบอกว่าจะพาหลานมาเที่ยวกรุงเทพฯ แต่พ่อก็ไม่ยอมให้มากันสองคน บังคับให้ครูมาเที่ยวกับกูด้วย กูทำอะไรไม่ได้จริงๆนะฝัน มึงเข้าใจกูรึเปล่า”
ผมกอดมือมันเอาไว้แล้วข่มใจตัวเอง พยายามยกเหตุผลมาลบล้างความรู้สึกที่ไม่ดีออกไป
 “กูไม่โกรธมึง แต่กูยอมรับว่ากูผิดหวังนิดหน่อยที่มึงไม่ได้มาคนเดียว”

“ก็กูบอกแล้วไง ว่าใครๆก็ไม่มีความหมายกับกูเลย มาด้วยก็ไม่มีผล” ใหญ่หอมแก้มผมเพื่อง้อ คิดๆดูแล้วผมก็ไม่น่าไปโกรธมันเลย แต่มันอดไม่ได้จริงๆนี่ครับ
“หันหน้ามามองกูหน่อยสิ กูมาตั้งไกลนะ มึงยังจะใจดำกับกูได้ลงคอเหรอ” ใหญ่มันพูดเสียงอ้อนมากเลยครับ ไม่รู้ไปเลียนแบบหลานสาวมารึเปล่า
“ใครใจดำ” ผมพูดเสียงสะบัดออกไป
“ก็คนนี้ไง คนที่กูยืนกอด ยืนอ้อนอยูตั้งนาน ยังใจแข็ง ใจดำไม่หายงอนกูสักที” ใหญ่เอาหน้ามาซุกไซ้ที่คอผม เดี๋ยวนี้ใหญ่มันก้าวหน้าขึ้นจริงๆครับ ทำให้ผมใจดำแล้วทำให้ผมใจสั่นได้ด้วย และต่อมาก็ทำให้ผมใจอ่อนได้อีก ผมหันหน้ามาหาใหญ่แล้วบอกว่า
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธ แต่กูขอทำใจหน่อยแล้วกัน มีคู่แข่งอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ทำใจลำบากจริงๆ”

ผมห้อมแก้มมันคืนบ้าง แล้วรวบตัวมันมากอด “แล้วมากันเป็นพรวนอย่างนี้ กูจะได้มีเวลาสวีทกับมึงบ้างไหมนี่ เฮ้อ กรรมของกูมารักพ่อม่ายลูกติด”
ใหญ่มันหน้าแดงทันทีที่ผมพูดแล้วชกท้องผมเบาๆ “พูดบ้าอะไรวะ”
นี่ล่ะครับการแสดงความรักของเราหวานบ้างห้าวบ้างไปตามประสา  ผมพยายามทำใจไหนๆ มันก็เป็นแบบนี้แล้วอะไรจะเป็นยังไงก็เผชิญกับมันไปแล้วกัน

 ผมกับใหญ่ตกลงกันว่าคืนนี้เราจะออกไปทานข้าวนอกบ้านกัน  เพราะไม่ได้เตรียมอาหารต้อนรับแขกมาก่อนโดยจะชวนแม่ไปกินด้วย ขบวนของผมเลยใหญ่พอสมควรเลยครับ กว่าเราจะไปถึงร้านอาหาร  แม่ของผมก็กลายเป็นคุณย่าของน้องออมไปแล้วครับ
“คุณย่าขาน้องออมอยากไปเที่ยวซาฟารีเวิลด์ คุณย่าพาน้องออมไปนะคะ”
“คุณย่าขา คุณย่าไม่สบายเป็นอะไรคะ”
“คุณย่าขา น้องออมไม่ชอบกินผัก แต่คุณพ่อชอบบังคับให้กิน คุณย่าบอกคุณพ่ออย่ามาบังคับน้องออมได้ไหมคะ”
แม่ผมก็ดูจะมีความสุขกับการตอบคำถามเด็กดีครับ มิน่าเค้าถึงบอกว่าปู่ย่าตายายมักจะรักหลานมากกว่าลูก แม่ผมดูจะหลงน้องออมไปอย่างง่ายดาย ผมกับใหญ่หันมายิ้มให้แก่กัน

“คุณย่ามานั่งตรงนี้ค่ะ ข้างน้องออม” น้องออมกลายเป็นคนกำหนดที่นั่งให้ผู้ใหญ่ไปแล้วครับ “คุณครูก็นั่งข้างน้องออม คุณพ่อกับคุณลุงนั่งฝั่งนู้นค่ะ”
เป็นครั้งแรกที่ผมขอบใจน้องออมครับ แค่ได้อยู่เคียงข้างกันต่อหน้าครูน้ำเพียงไม่กี่ชั่วโมงผมก็ยังแอบดีใจ ตลอดเวลาที่เรากินข้าวกันน้องออมเป็นศูนย์กลางความสนใจของผู้ใหญ่ทุกคน แต่เมื่อใหญ่ปล่อยให้ครูน้ำดูแลน้องออมไปเหมือนเป็นแม่ของเด็ก ลึกๆในใจผมเริ่มกังวลอีกครั้ง
“น้องออมทานข้าวให้เสร็จก่อนะคะ ค่อยพูด พูดไปทานข้าวไปไม่ได้นะคะ”
“คุณครูดูแลน้องออมดีจังค่ะ อย่างนี้ใหญ่ก็หมดห่วงเลยสิ” แม่ผมชมครูต่อหน้าผมได้ยังไง แม่พูดผิดไปรึเปล่า
“ครับ ก็ได้ครูมาช่วย ผมเลยมีเวลาไปทำงานสบายใจขึ้น” เอ้า...ชมกันเข้าไป ผมเซ็งไปเลย

“น้องขอเบียร์ขวด” ผมคิดถึงไอ้หนุ่ยตงิดๆ ถ้ามันอยู่ด้วยมันคงด่าผมที่ผมทำตัวเป็นคนขี้หงุดหงิดขี้งอนขนาดนี้
“ฝันดื่มได้ยังไง เดี๋ยวต้องขับรถด้วยนะอย่าลืม” แม่ผมทำตาดุปรามมาทันที แต่ผมก็มีข้ออ้างครับ
“แม่ไหนๆก็จะปีใหม่แล้ว ดื่มนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก ถ้าเมาก็ให้แฟนขับ เอ๊ย...ใหญ่ขับ” ผมหันไปพยักพเยิดกับใหญ่มันก็ทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้ารับ แต่มือที่อยู่ใต้โต๊ะกลับมาหยิกแขนผม ผมเจ็บที่แขนแต่ยังหัวเราะได้ครับ มีแต่ครูน้ำที่ทำหน้าไม่ดีเลยครับพอผมพูดจบ  ผมแอบยิ้มในใจด้วยความสะใจ
“คุณครูมาแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอครับ” ครูน้ำทำหน้าแปลกใจสงสัยในคำถามผม ผมเลยต้องอธิบายอีกครั้ง
“ผมหมายถึงมากับใหญ่ที่เป็นผู้ชายน่ะครับ”
ครูทำหน้าแปลกๆแต่ก็ตอบคำถามผมอย่างใจเย็น “ที่บ้านน้ำไว้ใจพี่ใหญ่ค่ะ เลยให้มา”
“ถือโอกาสมาเที่ยวนะหนู แต่ตอนนี้ที่เชียงใหม่มีแต่คนขึ้นไปเที่ยวกัน คงคึกคักน่าดู” แม่ผมชวนครูคุยอย่างสนิทสนม ผมเลยมีเวลาคุยกับใหญ่บ้าง

“มึงจะพาเค้าไปเที่ยวไหนบ้างวะ กูจะได้พาไป” ใหญ่มันทำท่านึกแล้วบอกผมว่า
“กูจะรู้ได้ยังไงกูไม่ใช่คนที่นี่นะ มึงพาไปสิ อยากพาไปไหนก็ไป กูไปได้กับมึงทุกที่ล่ะ”
ผมสะกิดมันเบาๆแล้วยักคิ้วให้ “ไปสวรรค์ไปปะ หึหึ”
ใหญ่ทำหน้าแดงน่ารักมากเลยครับ แล้วด่าผม “ไอ้บ้า”
ผมหัวเราะเสียงดัง ไม่โกรธมันหรอกครับที่มันด่าผม น่ารักจะตาย แม่เห็นผมหัวเราะลั่นเลยหันมาถาม
“ขำอะไรกัน หัวเราะซะดังเชียวฝัน”
“คุณพ่อขา เผ็ดใช่ไหมคะ ทำไมคุณพ่อหน้าแดง” น้องออมเขย่าแขนถามใหญ่ขึ้นมา ทำเอามันหน้าแดงเข้าไปอีก ผมมองแล้วก็อมยิ้มอยากจะรู้ว่ามันจะแก้ตัวกับลูกว่าอะไร
ใหญ่ส่ายหน้า “คุณพ่อสำลักค่ะน้องออม สำลักน้ำ” ใหญ่ตอบน้องออมปากก็ยิ้มนะครับ แต่มือแอบหยิกขาผมใต้โต๊ะ ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็ยังขำใหญ่อยู่ดี 

เราทานข้าวกันไปบรรยากาศค่อนข้างดีครับ ครูน้ำดูๆก็ไม่มีอะไรถึงแม้จะส่งสายตาละห้อยมาหาใหญ่บ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แม่ผมกระซิบบอกอีกว่า “ครูน้ำนี่น่ารักนะ ซื่อๆดี”
แต่ใครจะวางใจได้ล่ะครับ ผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี อาจจะเป็นเพราะว่าผมดูละครกับแม่มากไป เห็นผู้หญิงในทีวีแต่ละครแล้วผมเข็ดขยาด  ทั้งนางเอกนางร้ายแสบไม่ได้ยิ่งหย่อนกว่ากัน ดีไม่ดีนางเอกที่เห็นว่าเรียบร้อยนี่ล่ะร้ายยิ่งกว่านางร้ายที่เสดงออกให้เห็นชัดๆเสียอีก แต่ผมจะทำให้เค้ารู้ตัวทำไมล่ะครับว่าผมระแวงอยู่

“น้องออมกับครูน้ำอยากไปที่ไหนบ้างคะ พรุ่งนี้ลุงจะพาไป” ผมไม่ค่อยคุ้นเคยกับเด็กแต่ก็พยายามเต็มที่ครับ
น้องออมไม่ตอบผมแต่หันไปเกาะแขนใหญ่อ้อนถาม “คุณพ่อขาน้องออมจะไปที่ไหนดีคะ”
ใหญ่ตอบหลานด้วยเสียงอ่อนโยน “น้องออมไม่ตอบลุงฝันคะ คุณลุงถาม อย่าเสียมารยาทสิคะ”
น้องออมหน้างอทันทีแล้วบ่นว่า “ก็หนูไม่รู้ว่าที่นี่มีที่ไหนให้ไปเที่ยวนี่คะคุณพ่อ” พอเด็กตอบมาผมก็ถึงคิดได้ว่า ก็จริง...เด็กตัวแค่นี้จะรู้ที่เที่ยวได้ไงถ้าผู้ใหญ่ไม่พาไป
“ใช่เลย ลุงฝันขอโทษนะคะ เป็นความผิดของลุงเอง”  น้องออมก็ยังไม่ยอมคุยกับผมโดยตรงอยู่ดี ทำเอาผมหนักใจพอดู ใหญ่เองก็คงเห็นเหมือนกันมันเลยกุมมือผมไว้บีบให้กำลังใจ แล้วพูดกับผมเบาๆว่า
“น้องออมเป็นเด็กผู้หญิง  ปกติไม่ค่อยคุยกับผู้ชายคนที่ไม่คุ้นเคย เดี๋ยวอีกสักพักก็คงหายกลัวเอง มึงอย่าโกรธหลานเลยนะ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ “อืมกูรู้”
ผมรู้ว่ามันต้องใช้เวลาในการทำความรู้จักและใกล้ชิดกับเด็ก แต่ผมก็ตั้งใจจะทำให้ได้  ผมจะใช้เวลาที่มีช่วงนี้ทำให้น้องออมรู้สึกได้ว่าผมเป็นญาติอีกคนของแก ถึงแม้ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม

วันนี้กว่าเราจะกินข้าวกันเสร็จน้องออมก็ง่วงพอดี ใหญ่ต้องอุ้มหลานขึ้นพาดบ่า แต่มามีปัญหาที่ผมดื่มเยอะไปหน่อยจนขับรถไม่ไหวต้องให้ใหญ่ขับแทน ใหญ่ที่อุ้มน้องออมอยู่เริ่มทำท่าลังเลว่าจะเอายังไงดี
“มึงส่งหลานมาให้กู กูอุ้มให้เอง”
“ให้น้ำอุ้มให้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวน้องออมตื่นขึ้นมาจะงอแง”
ผมส่งมือไปให้ใหญ่ขอรับหลานมาอุ้ม แล้วบอกกับครูน้ำว่า “ไม่เป็นไรครับ ลูกใหญ่ก็ลูกผมเหมือนกัน” ครูน้ำเงียบไปก่อนก้าวขึ้นรถเงียบๆ
ผมอุ้มน้องออมเหมือนที่ใหญ่อุ้ม  หลานยังคงหลับสนิทไม่รู้ว่าถูกเปลี่ยนมือจากคุณพ่อมาเป็นผมไปแล้ว กว่าเราจะกลับถึงบ้านผมก็แขนชาไปหมด แต่ความรู้สึกที่อุ้มเด็กเป็นครั้งแรกก็ทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“ส่งน้องออมมาให้กู  กูพาเค้าขึ้นนอนเอง” ใหญ่ขอหลานคืนเมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้วขณะที่เราเดินเข้าบ้านด้วยกัน แต่แม่ผมบอกว่า “ปล่อยเค้าไปใหญ่ ให้เค้าหัดไว้ อีกหน่อยก็ต้องช่วยใหญ่เลี้ยงนี่ใช่ไหม” แม่หัวเราะเบาๆ เหมือนล้อใหญ่ แต่ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด
ใหญ่เขินจนทำมือทำไม้ไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้างุดเดินหนีเข้าบ้านไป
 ผมหัวเราะเบาๆออกมาจนใหญ่ต้องหันขวับมาค้อนผม “หัวเราะทำไม เดี๋ยวลูกตื่น” ผมกลั้นหัวเราะอุ้มน้องออมเดินตาม มีความสุขจังครับ

ครูน้ำเดินแซงหน้าผมไปเปิดประตูบ้านให้เห็นหน้าซีดๆ ผมออกจะสงสารหน่อยๆ เสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ใจอ่อนให้หรอกครับ งานนี้ไม่มียอมเสียใหญ่ไปเพราะความสงสารแน่ๆ
ผมจัดแจงวางน้องออมลงที่เตียงแล้วกล่าวราตรีสวัสดิ์ครูน้ำอีกครั้ง “คุณครูตามสบายนะครับไม่ต้องเกรงใจ ห้องนี้ไม่มีคนมาอยู่เพราะพี่สาวผมแต่งงานไปแล้ว คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองแล้วกัน”
ครูน้ำยิ้มเศร้าๆ ส่งมาให้ผม ผมแอบสงสารว่ามาคราวนี้ครูจะสนุกกับการเที่ยวไปได้ยังไงในเมื่อสถานการณ์มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้  ใหญ่เองไม่ได้มองมาที่ครูน้ำ ห่มผ้าให้น้องออมแล้วก็ลุกออกมา
ผมกับใหญ่แยกกันที่หน้าห้อง ผมบอกใหญ่ว่า “มึงไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน กูขอไปดูแม่หน่อยนะ”
“โอเค ฝากขอบคุณแม่ด้วยนะที่ให้พวกกูมารบกวน”
“อืม” ผมตงิดๆใจกับคำว่า ‘พวกกู’ แอบขัดใจว่าพวกนี่รวมถึงครูน้ำด้วยรึเปล่า จนต้องสะบัดหัวไล่ความคิดร้ายๆออกไป

ผมเข้าไปในห้องแม่กำลังจะนอนพอดี แม่ส่งยิ้มนุ่มนวลมาให้ “สาวๆนอนกันแล้วเหรอ” ผมพยักหน้าให้แม่ แล้วเดินไปดูที่โต๊ะ เช็คว่าแม่ทานยาก่อนนอนเรียบร้อยหรือยัง
“เข้านอนไปแล้วครับ สาวเล็กนอนหลับปุ๋ย แต่สาวใหญ่ผมไม่แน่ใจ หึหึ”
“ฝันอย่าทำเสียงแบบนี้ แม่ไม่ชอบเลย ไม่น่ารักเลยนะเรา” แม่มองหน้าผมเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่แล้วพูดต่อ
“ฝันต้องมีเมตตานะ คนที่แพ้เค้าก็แย่อยู่แล้ว อย่าซ้ำเติม คิดซะว่าครูเค้าเป็นน้องสาวเราสิ ถ้าน้องสาวเราเจอแบบนี้เราจะไม่สงสารเหรอ” คำพูดของแม่ทำเอาผมเลวหนักขึ้นไปอีก ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที จริงของแม่ 
“ผมขอโทษครับแม่ ผมจะพยายามทำใจให้ได้ครับ” ผมเข้าไปนั่งลงที่พื้นเอาหัวซบตักแม่ แม่ลูบหัวแล้วสอนว่า
“แม่ชอบที่จะเห็นฝันอ่อนโยน มากกว่าใจดำนะ” ผมกอดเอวแม่แล้วสัญญากับตัวเองพร้อมรับปากแม่ไปว่า
“ครับแม่”
“ดีมาก งั้นแม่นอนดีกว่า วันนี้เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็ดี ตั้งแต่ป่วยได้มีโอกาสออกไปข้างนอกก็วันนี้”  แม่ล้มตัวลงนอน ผมห่มผ้าห่มให้ปิดไฟแล้วเดินจะออกมา ก่อนจะออกจากห้องแม่เรียกผมอีกครั้ง

“ดูแลใหญ่ดีๆนะ  เค้าอุตส่าห์มาหา”
“ขอบคุณครับแม่”
แม่ก็ยังเป็นแม่ที่เข้าใจผมเสมอมา  ผมออกจะห่วงแม่อยู่เหมือนกันว่ามีแขกมาเต็มบ้านแบบนี้ ผมจะดูแลแม่ได้เต็มที่รึเปล่า

ผมเปิดประตูห้องเข้าไป ใหญ่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานผมหันมาพอดี “รอตั้งนาน มาแล้วเหรอ”

ผมถึงคิดได้ว่านอกจากแม่แล้วก็มีคนนี้อีกคนที่ผมก็ต้องดูแลเท่าชีวิตเหมือนกัน
*******************************
มะกี้อ่านรีพลาย คิดตั้งนานว่าน้องเกี๊ยงไหน 555+ ไม่เลวเนอะจับคู่กันไปกับหนุ่ย คงเป็นคู่หูคู่ฮาดี

ขอบคุณสำหรับทุก+ค่ะ

 

[morrian]

ขอบคุณที่มาต่อให้นะค้าบบ

ยังค้างอยู่เลย ถ้าไงก็รีบมาต่อนะคับ อิอิ รออยู่คับผม

คืนนี้ ก็รีบๆ สวีทกันให้มากๆนะ ฝันใหญ่