Previous : เพราะวิธีการของคุณหญิงสมสมัย ทำให้เลิฟจำต้องมานอนค้างกับเอกในคืนนั้นเอง
และด้วยเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้เอกมั่นใจแล้วว่า เขาชอบเลิฟเข้าแล้วจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 5 :: สารภาพ-------------------------------------------------- //อ้าว อ๋อมไม่ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยเหรอ/
*ขอโทษ แต่ช่วงนี้ไม่ได้จริงๆ ต้องรีบกลับบ้าน*
/ทำยังกะมีอะไรซ่อนไว้งั้นแหละ ดูจะเป็นห่วงจังเลย/
*บ้าแล้ว ไม่มีอะไร แต่ต้องรีบกลับ พอดีต้องรีบกลับไปดู... ดูหมาน่ะ เพิ่งได้หมามาใหม่ตัวนึง*
/เห่อว่างั้น/
*อืม ใช่ๆ งั้นเราไปก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ*
ระยะหลังมานี้ ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะชวนเพื่อนกลับบ้านด้วยกันกี่ครั้ง แต่ก็มักจะถูกปฏิเสธเสมอๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เหตุการณ์แบบนี้มันก็เป็นแค่เรื่องปกติ แต่สำหรับวันนี้ แค่คิดว่าจะต้องเดินทางกลับบ้านคนเดียว หลังจาก 5 วันที่ผ่านมาเคยมีคนยียวนมารับกลับด้วยเสมอๆ มันก็กลับเหงาเกินไป เพราะทุกเส้นทางที่ผ่าน มันชวนให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคนอีกคน
/ขอทางหน่อย ขอทางหนะ เฮ้ย ไอ ไออะ /
-เงียบๆสิ อย่าเงยหน้าขึ้นมานะ-
ถึงแม้คนที่เป็นฝ่ายโอบกอด จะพูดอย่างนั้น ก็เถอะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ เด็กหนุ่มแอบชำเลืองมองไปที่คนตรงหน้า เพราะอยากรู้ว่า เจ้าของแผงอกขาวดูแข็งแรงที่เปิดเผยให้เห็นได้จาก เสื้อนักศึกษาที่กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออก ประกอบกับกลิ่นน้ำหอมที่ชวนหลงไหลนี้เป็นใครกันแน่ แต่ยังไม่ทันที่สมองจะประมวลผลได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เจ้าของใบหน้า ก็ก้มลงมาใกล้ ใกล้เสียจน หัวใจเต้นแรงขนาดที่ว่า เด็กหนุ่มไม่กล้าสบตาอีกเลย
'เลิฟ'
..
.
'เลิฟ เป็นอะไร ยืนมองระเบียงแล้วยิ้มคนเดียวก็ได้เนี่ย'
/อะไรนะ อ๋อ ปะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไปก่อนนะ/
เด็กหนุ่มตอบคำถามของเพื่อนที่เดินมาเจอระหว่างทางเชื่อมที่เคยเดินผ่าน จนทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีต เรื่องบางเรื่อง ที่เกิดขึ้นกับคนบางคน ที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนที่เข้ามาขอให้ช่วยแกล้งทำเป็นแฟนด้วย แค่ระยะเวลา 5 วัน จะมีอิทธิพลต่อชีวิตได้มากขนาดนี้
/เฮ้อ ป่านนี้พี่เขาก็คงไปอยู่กับแฟนตัวจริงของเขาแล้วละมั้ง อย่าลืมสิ ว่าที่คบกันก็เพื่อผลประโยชน์ของทั้งคู่ ก็แค่นั้น/
เลิฟพูดกับตัวเอง แต่ยังไงก็ยังอดคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวานนี้ไม่ได้อยู่ดี
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17.30 เมื่อวานนี้ -เลิฟ พรุ่งนี้แม่พี่จะบินไปมาเลเซียแล้วนะ-
/ครับ แล้ว..../ เด็กหนุ่มพูดพลางเอียงคอถาม ท่าทีแสดงอาการสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
-ก็หมายความว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้...-
/พรุ่งนี้?/
-พรุ่งนี้เลิฟก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นแฟนพี่แล้วไง-
เกร๊ง
ช้อนตักไอศกรีมที่อยู่ในมือหนุ่มรุ่นน้อง หล่นลงกระทบกับถ้วยไอศกรีมที่กินอยู่ ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง จนกระทั่ง...
/อ้อ จริงด้วย แล้วไอ้แว่นโรคจิตนั่นก็ไม่มายุ่งกับผมอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้น เรามาฉลองให้แผนการณ์ของเรานะครับ/
-อะ อืม...- เอกตอบรุ่นน้อง โดยที่สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่กับคนที่พูดด้วยแม้แต่น้อย
แม้ปากจะบอกว่าเป็นการฉลอง แต่เมื่อไอศกรีมถูกนำมาเสิร์ฟ ต่างคนต่างก็ค่อยๆ ละเลียดกินไอศกรีม โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'อ้าว คุณเลิฟ'
/คะ ครับ/ เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงของสาวใช้บ้านคุณสมสมัยร้องทัก และสุดท้ายก็ต้องงงตัวเอง ว่าทำไมถึงเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงที่นี่ได้
'เข้ามาก่อนสิคะ คุณหนูสั่งไว้ว่า ถ้าคุณเลิฟมาหาที่บ้าน ก็ให้รับรองอย่างดี'
..
.
'น้ำค่ะ อ้อ แล้วก็นี่ คุณเอกฝากไว้ให้คุณค่ะ'
สาวใช้เสิร์ฟน้ำดื่มแบบที่เรียกได้ว่า เย็นจัด อย่างที่เด็กหนุ่มชอบดื่มมากที่สุด พร้อมกับกล่องของขวัญชิ้นเล็กให้กับเขา
เด็กหนุ่มบรรจงแกะห่อของขวัญที่ได้อย่างปราณีต ราวกับว่าหากของข้างในเป็นสิ่งบอบบาง เขาจะทำให้มันต้องบุบสลายไป ....
กล่องของขวัญถูกเปิดออก แต่ของที่พบ ภายในกลับเป็นกระดาษเล็กๆ หนึ่งใบ กับลูกกุญแจอีก 1 ดอกเท่านั้น
ถึง เลิฟ
ถ้าเลิกได้อ่านกระดาษนี้แสดงว่า วันนี้เลิฟมาหาพี่ที่บ้าน ส่วนสำหรับของที่พี่ให้นั้น พี่วางไว้ในห้องนอน นะ เลิฟขึ้นไปเอาได้เลย
แล้วรับไว้ด้วยนะ ถึงจะไม่ได้มีราคาอะไร แต่อย่างน้อย ก็เพื่อตอบแทนน้ำใจที่มีให้พี่ อีกอย่าง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ที่เราจะได้เจอกันอีก พี่
พี่ชอบเลิฟนะ
เอก /พี่เอกไม่อยู่เหรอครับ/
เด็กหนุ่มถามคำถามอย่างร้อนรนเมื่อได้อ่าน จดหมายน้อยที่ให้ไว้
'คุณเอก อ้าว นี่คุณเอกไม่ได้บอกคุณเลิฟหรือคะ ว่าคุณเอกก็ต้องไปต่างประเทศกับคุณผู้หญิงด้วย เห็นว่าไปทำเรื่องดร็อปเรียนมาแล้ว ปีหน้าถึงจะกลับมาน่ะค่ะ'
แปล๊บบ
อยู่ดีๆ คำตอบที่ได้รับฟัง ก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย ทำไม ทำไมนะ ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ แต่เรื่องแบบนี้
ก็น่าจะบอกกันบ้าง แล้วถ้าอย่างนั้น สิ่งที่เขียนมาข้างในจดหมาย มันหมายความว่ายังไงกัน
ติ๊งต่อง
' อุ๊ย ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเลิฟตามสบายเลยนะคะ หนูอ้อย ขอไปดูก่อนว่าใครมา'
เมื่อสาวใช้ออกไปนอนบ้าน เลิฟจึงได้ขึ้นไปชั้นบน อย่างน้อย เขาก็อยากรู้ว่า สิ่งของที่เอกบอกว่าจะให้เขานั้น คืออะไร
แต่เพียงแค่เดินไปหยุดหน้าประตูห้องเท่านั้น ภายใต้บานประตู มีรูปถ่ายของใครคนหนึ่ง เล็ดลอดออกมาครึ่งใบ เด็กหนุ่มหยิบรูป ขึ้นดู ก็ต้องพบว่า
คนที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ในรูปภาพใบนั้น คือ... เอก
/หนึ่งปี อีกตั้งหนึ่งปี กว่าจะได้เจอกันอีก ทำไมไม่รอผม ทำไมไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายบอกพี่บ้าง ว่าผม…….ก็ชอบพี่เหมือนกัน/
เด็กหนุ่มบิดกลอนประตูเข้าไปภายในห้องนอน ที่ตอนนี้ ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้อง ว่างเปล่า แต่ตามกำแพง กลับมีสิ่งของอย่างอื่นเข้ามาทดแทน
ภาพถ่ายของเจ้าของห้องในอิริยาบทต่างๆ มากมาย ถูกแปะติดตามผนังห้อง ไม่ว่าจะเป็นภาพที่มหาวิทยาลัย ภาพในขณะทำกิจกรรม
หรือแม้แต่ภาพที่ถ่ายเล่นกับเพื่อนๆ รอยยิ้มของคนในภาพ ยิ่งทำให้คนมองยิ่งเหงาในใจ รอยยิ้มแบบนี้ที่เคยเห็น อ้อมแขนของคนในภาพที่เคยได้รับ
หรือแม้แต่เสียงลมหายใจที่เคยได้ยิน จากวันนี้ไป จะไม่มีอีกแล้ว เด็กหนุ่มไปค่อยๆ ไล่ดูภาพเรื่อยๆ จากซ้ายไปขวา จนมาถึงภาพ ภาพหนึ่ง
ในนั้นเป็นภาพของเอก กำลังยิ้มและชี้ลงมาด้านล่าง เมื่อเด็กหนุ่มมองตามทิศทางที่คนในภาพกำลังชี้ จึงได้พบกับ สร้อยเส้นหนึ่ง ที่ภายในมีแหวนหนึ่งวง
สลักตัวอักษร L คล้องอยู่ ด้านข้างยังมีแหวนอีกวง ที่สลักตัวอักษร A วางไว้บนซองจดหมาย
"ถึงเลิฟ ของที่เราเห็นบนโต๊ะนี้ของสิ่งที่พี่อยากจะให้เรา ของทั้งสองอย่างนี้ เป็นตัวแทนความในใจของพี่
ถ้าเราคิดแบบเดียวกันกับพี่ พี่อยากให้เลิฟ เอาแหวนอีกวง คล้องไว้ด้วยกัน แต่ถ้าไม่ พี่ก็อยากให้เรารับเอาสร้อยกับแหวนที่เป็นเฉพาะชื่อของเลิฟไปด้วย
ไม่ว่ายังไง พี่อยากให้เลิฟได้เก็บไว้จริงๆ ซึ่งต่อให้เลิฟไม่เอาไปทั้งคู่ พี่ก็ไม่เสียใจ เพราะอย่างน้อย เลิฟก็ได้รับรู้ความในใจของพี่ สุดท้าย
พี่ยังคงยืนยันคำเดิม ว่า พี่ชอบเลิฟ เลิฟลองดูรูปของพี่ดีๆ นะครับ พี่เพิ่งเห็นเหมือนกัน ว่าเกือบทุกรูป หลายครั้งจะติดภาพของคนๆนึง อยู่ไกลๆ
จะเรียกว่า พรหมลิขิต ก็คงไม่ใช่ เพราะถ้าใช่ ป่านนี้ พี่ก็คงคบกับเลิฟจริงๆ ไปแล้ว และตอนนี้พี่ตัดสินใจไปต่างประเทศ เพราะพี่คงทนไม่ได้
ที่จะต้องอยู่ที่นี่ ที่ที่มีความทรงจำของพี่กับเลิฟอยู่เต็มไปหมด โดยที่มันไม่ใช่ความเป็นจริง แล้ววันไหนที่พี่ทำใจได้ พี่จะกลับมา" ฮึก ฮึก
เมื่อเด็กหนุ่มลองดูที่รูปภาพอีกครั้ง ก็พบว่า หลายรูปที่มี ตัวเขา ติดอยู่ด้วยไกลๆ ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น เจ็บ มันเจ็บที่ข้างใน
หน้าอกด้านซ้าย เด็กหนุ่มร้องไห้ออกมา โดยไม่เข้าใจ บาดแผลก็ไม่มี แต่กลับรู้สึกเจ็บได้มากมายขนาดนี้ เขาคงไม่ได้แค่ชอบ แต่ตอนนี้คงต้องเรียกว่า "ความรัก"
เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงจากชั้นบน ถ้ายังพอมีเวลาบ้าง อย่างน้อย ขอให้เขาได้บอกความรู้สึกกับอีกคนบ้าง ก็จะดี
/อ้อย น้ำอ้อย/
เด็กหนุ่มร้องเรียกสาวใช้ประจำบ้าน แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆขานรับกลับมา เด็กหนุ่มวิ่งหารอบๆ บ้าน จนได้พบกับสาวใช้ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่ในห้องครัว
/น้ำอ้อย น้ำอ้อยรู้ไหม ว่าพี่เอก ออกไปกี่โมง/
'ก็ ก่อนหน้าที่คุณเลิฟจะเข้ามาที่บ้านน่ะค่ะ ว่าแต่คุณเลิฟมีอะไรรึเปล่าคะ'
/ก่อนหน้า ไม่นาน ถ้างั้นตอนนี้ก็น่าจะทันสินะ ใช่ น้ำอ้อยบอกว่า พี่เอกให้รับรองผมให้ดีใช่ไหมครับ/
'ใช่ค่ะ ทำไมระ'
/ลุงนภอยู่ไหน บอกมาเร็ว/ เด็กหนุ่มสอบถามถึงคนขับรถประจำบ้านของหนุ่มรุ่นพี่ โดยหวังว่าอย่างน้อย จะได้ตามไปบอกอะไรบางอย่างกับเอกได้ทันบ้าง ก็คงจะดี
'ลุงนภไปส่งคุณเอกกับคุณผู้หญิงค่ะ แต่ถ้าคุณเลิฟจะไปไหน ให้คนงานใหม่ไปส่งก็ได้นะคะ เมื่อกี๊นี้เห็นยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ตรงท่าน้ำน่ะค่ะ'
/ขอบใจมาก ขอบใจ/
เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกไปที่ท่าน้ำ ในใจคิดแต่เพียงว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาจะต้องตามเอก ให้ทัน
/แฮ่ก แฮ่ก นาย นายคนงานคนใหม่ พาผมไปส่งที่สนามบินที เร็วๆ เดี๋ยวตามรถลุงนภไม่ทัน/ เด็กหนุ่มร้องเรียกคนงานที่ยืนหันหลัง รดน้ำต้นไม้อยู่
+ต้องรีบขนาดนั้นเลยหรือครับ มีธุระอะไรกับคุณเอกหรือครับ+
/ใช่ ถ้าไปไม่ทัน พี่เอกก็ไม่ได้รู้กันพอ... เดี๋ยว รู้ได้ยังไงว่าผมมีธุระกับพี่เอก/
+เปล่าครับ ผมก็เดาดู ไปดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่ทันพอดี+
..
.
....
.
/ขอบใจมากนะ/
ทันที่ทีไปถึงสนามบิน เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณผู้ที่มาส่ง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปยัง ที่พักผู้โดยสาร ที่จะเดินทางไปมาเลเซีย แต่ก็กลับวิ่งไปชนกับคนๆนึงเสียก่อน
/ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ/
-ร่างกายก็นิดหน่อย แต่ที่หัวใจ เยอะเลยครับ-
/ที่หัวจะ/ เด็กหนุ่มมองหน้าของผู้ตอบคำถาม แล้วถึงได้รู้ว่า คนๆนั้นคือ.... เอก
/พี่เอก คือว่า/
-เลิฟ มีอะไรก็เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันนะ พี่รีบ เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่องบินขึ้นน่ะ-
/พี่เอก รีบไป ต้องไปจริงๆเหรอครับ-
-ใช่ ต้องไปแล้วล่ะ- เอกพูดพลางจะเดินหนีจากไป
/เดี๋ยวพี่.../
เลิฟ หยิบสร้อยที่คล้องคอไว้ขึ้นมา พลางยื่นส่วนที่นำแหวนมาร้อยไว้ด้วยกัน 2 วงให้คนตรงหน้ามอง
/ถ้าในจดหมายที่ทิ้งไว้ให้มันเป็นคำถาม นี่ก็คือคำตอบของผม รู้อย่างนี้แล้ว... พี่เอก ไม่ไปได้ไหม พี่เอกยังจะ หันหลังจากเลิฟไปอีกรึเปล่า/
เด็กหนุ่มถามคำถาม พลันเงยหน้าขึ้นมองตาของหนุ่มรุ่นพี่ น้ำตาที่รื้นอยู่บริเวณดวงตาของเขา ทำให้เอกคิดได้ว่า เขาทำให้คนที่รัก ต้องเสียใจอีกแล้วหรือนี่
-ถ้าอย่างนั้น เลิฟมากับพี่ก่อนนะ-
เอก จับมือหนุ่มรุ่นน้อง แล้วพาวิ่งมาที่โซนที่พักผู้โดยสาร ก่อนที่จะยื่นซองเอกสารให้กับผู้เป็นแม่ ที่มารออยู่ก่อนหน้าแล้ว
*ต๊าย หนูเลิฟมาส่งแม่ด้วยเหรอจ๊ะ ตอนแรกแม่ก็นึกน้อยใจ ถามตาเอก ตาเอกก็บอกแค่ว่า หนูเลิฟต้องมาแน่ๆ แต่แม่ไม่เห็น
หน้าตั้งแต่เช้าเลย ก็เลยอดน้อยใจไม่ได้*
-โถ่แม่ ก็เอกบอกแล้วไง ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เลิฟต้องมาส่งแม่แน่ๆ-
/ไหนตอนแรก.../ เลิฟพูดพลางทำหน้าตาสงสัยอย่างหนัก มองไปที่เอกที ที่คุณหญิงที
*มาแบบนี้ ตาเอกไปแกล้งอะไรน้องอีกล่ะ เดี๋ยวโดนน้องงอน แม่ไม่ช่วยนะ เอาละ แม่คงต้องไปละ ดูแลน้องดีๆ แล้วก็ หนูเลิฟ
แม่ฝากตาเอกด้วยนะ ถ้าเกเรละก็ จับตีก้นได้เลยนะจ๊ะ*
คุณหญิงสมสมัยกล่าวลา หนุ่มๆทั้งสองคน ก่อนที่จะเดินจากไป และเมื่อเลิฟนึกขึ้นได้ ก็รีบเดินหนีทันที
-เดี๋ยว เลิฟ รอพี่ด้วย-
เอก คว้าข้อมือของเลิฟไว้ ก่อนที่จะหายเข้าไปในฝูงชนซะก่อน
-พี่ขอโทษ ที่หลอกเรา แต่ถ้าไม่ทำ พี่จะรู้ไหม ว่าเราคิดยังไงกับพี่- เด็กหนุ่มยังคงตีหน้ายักษ์กลับมา
-อย่าโกรธพี่เลยนะ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราเข้าใจกัน มากขึ้นใช่ไหมครับ- เลิฟยังคงทำหน้าดุกลับมา แต่หยุดการดึงรั้งที่ข้อมือลงแล้ว
/อ้อยรู้เรื่องนี้ด้วยรึเปล่า/ เด็กหนุ่มถามคำถามแฝงนัยย์ตาดุดัน
-รู้ครับ-
/คนขับรถที่มาส่ง ก็พวกเดียวกันใช่ไหม/
-ครับ-
/คิดแผนนี้มานานแค่ไหนแล้ว/
-เอ่อ คือ..-
/นานแค่ไหน/ เลิฟแค่นเสียง ให้ฟังน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม
-2 วัน-
/แล้วไดอารี่นั่น จงใจวางไว้ให้อ่านใช่รึเปล่า/
-ก็...ใช่-
/แล้วไหนบอกว่า 2 วัน!!!/ หนุ่มรุ่นน้องตะโกนเสียงดังจนคนรอบข้างต้องหันมามอง
-เอ้ย อันนั้นคนละเรื่องกัน ตอนนั้นแค่จะแกล้งเล่นๆ แต่คราวนี้ชอบจริงๆ เลยต้องทำ- เอก ตอบด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจ
แต่ก็แฝงไว้ด้วยความจริงใจไปในตัว จนผู้ตั้งคำถามก็เริ่มเห็นใจ
/แล้วถ้าวันนี้เลิฟไม่ได้ไปที่บ้านล่ะ/
-พี่ก็จะหาคนโทรไปตามให้เลิฟมาอยู่ดี- หนุ่มรุ่นพี่กล้าตอบ เมื่อเห็นว่าเลิฟเองก็ใจเย็นลงบ้างแล้ว ก็ตั้งแต่ที่เรียกแทนตัวเองว่า เลิฟ นั่นแหละ
/แล้วไม่คิดว่าผมจะโกรธบ้างเลยรึไง/
-โกรธ แต่ว่า ให้อภัยได้อยู่แล้ว-
/มั่นใจขนาดนั้นเชียว/ เลิฟ ถามคำถามอีกครั้ง ในใจเพียงแต่จะคิดว่า คนตรงหน้าจะมีลูกไม้อะไรอีก
-ก็ตั้งแต่เห็นว่า เราใส่แหวนอีกวงลงไปอยู่ในสร้อยด้วยนั่นแหละ-
คราวนี้เลิฟ ออกแรงสะบัดข้อมือจะหลุด แล้วรีบเดินหนีทันที
-เลิฟ เลิฟ เป็นอะไรไป อย่าโกรธพี่เลยนะ-
-เลิฟ พี่ชอบเรา ไม่ใช่ พี่รักเราจริงๆ นะ อย่าโกรธพี่เลย-
/ไม่ได้โกรธ/ เด็กหนุ่มตอบกลับมา ทั้งๆที่ก็ยังคงก้าวขาเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ
-ไม่ได้โกรธ ไม่โกรธแล้วทำไมต้องเดินหนีพี่ด้วยล่ะ- เอกหยุดเดิน แล้วถามคำถาม ถ้าเด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบกลับมา เขาก็คงต้องทำใจซะที
แต่ผิดคาด เลิฟหยุดเดินแล้วหันหลังกลับทันที
/ก็ไม่ได้โกรธ แต่.../
-แต่อะไร บอกพี่สิ- หนุ่มรุ่นพี่ตะโกนเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
/แต่ มัน เขิน โว้ย/
-O_O-
/ถ้ายังไม่รีบตามมา จะหนีแล้วนะ/ เลิฟ พูดกับคนตรงหน้า แล้วหันหลังเดินหนีทันที
-เดี๋ยว รอพี่ด้วย เลิฟ เลิฟ พี่จะไปเดี๋ยวนี้เลย เลิฟ ^_^-
สนามบิน ที่ที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก หลายคนมาเพื่อรับคนที่รักกลับบ้าน หลายคนมาเพื่อส่งคนที่รักไปสู่ที่แห่งใหม่ ไปเพื่ออนาคต และวันนี้สนามบิน ก็เป็นที่ ที่เด็กหนุ่มสองคน เข้ามาเพื่อตามหาหัวใจ
คนนึง ขโมยมันมา โดยหวังว่าจะมีคนมาพามันกลับไป
ส่วน อีกคน วิ่งมาเพื่อตามหาหัวใจ ที่คนเอาไป ต้องการให้เขามารับ กลับคืน
~ The end : Season 4 Popular ~------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่ภนต์ อยู่ไหนคะเนี่ย
พี่อยู่สนามบิน มีอะไรรึเปล่า
มีสิคะ มีคนติดต่อจะขอมาถ่ายมิวสิควีดีโอที่ร้าน โฟร์ทจะตอบก็ไม่กล้าตัดสินใจ เลยบอกให้พวกเขารออยู่ที่ร้านเนี่ย
อ้าวเหรอ โอเค เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ
--------------------------------------------------
วู้วๆๆ จบแล้วนะคับ สำหรับ Season 4 เล่นเอาเครียดเหมือนกันนะเนี่ย เนื้อหาเยอะจริงๆ (รู้งี๊แยกไปทำเรื่องยาวดีกว่า)
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และติชมนะคับ
แอบเปลี่ยนชื่อตอน Part 5 ด้วย จับได้กันรึเปล่าเอ่ย
ขอขอบคุณ คุณ here ด้วยที่หอบกำลังใจมาให้ซะกระบุงใหญ่เลย 
ส่วนเรื่องคิดมาก ไม่คิดหรอกครับ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่ต้องการ
เหมือนขายของน่ะคับ การที่มีคนติชม แปลว่า เขายังให้โอกาสเรา แต่ถ้าอยู่ๆ หายไปเลยนี่สิน่ากลัว อ้อ
มีคำถามด้วย ชื่อของเอก มันเป็นยังไงหว่า เหอๆ
มีเรื่องจะบอกด้วยคือว่า (แอบไปเปลี่ยน Previous ของ Part 3 มาละ อิอิ)
ขอบคุณ คุณ patz รู้ทันซะงั้นอะ มาให้ตีซะดีๆเลย 
ขอบคุณ คุณ namtaan 
มาทำไรเค้าไว้ เขินนะเนี่ย
ขอบคุณ คุณ dahlia ที่คอยติดตามมาตลอด (ตอนแรกว่าจะไว้อีกสักพักค่อยเอา Season นี้มาลง แต่เพราะคุณ dahlia นี่แหละ
ถึงได้รู้ว่ามีคนรออ่านเรื่องอยู่) แต่แปลกแฮะ มารออยู่เรื่อยๆ แต่เกือบทุก Season มักจะได้อ่าน Part 1 ทีหลังคนอื่นๆเสมอเลย ยังไงนิ 
ขอบคุณ คุณ Kungyung ที่มา reply ไว้ว่าชอบๆๆๆ เนี่ย ผมถือว่าชอบคนเขียนนะ 
ขอบคุณ คุณ DEMON3132 :L2:สำหรับคำติชม
ขอบคุณ คุณ kuraki สำหรับกำลังใจ 
ขอบคุณ คุณ littledragon o13สำหรับคำติชม จะนำไปปรับปรุงครับ
ขอบคุณ คุณ Melon_Jung คนนี้ก็แอบรู้ทันเราอีกคน
ขอบคุณ คุณ Dee^Day 
ที่ไม่ห่างหายไปไหน
และสุดท้าย ขอบคุณทุกๆท่าน ที่เข้ามาติดตามนะครับ แม้จะไม่ได้ comment แต่แค่ดูจากจำนวนคนที่เข้ามาอ่าน ก็ดีใจสุดๆละครับ
(ขอบคุณซะยืดยาว ขอบอกไว้ก่อนว่า ยังมีอีกนะครับ อีก 3 Season ยังไม่ได้ห่างหายไปไหน)
แล้วพบกันใหม่คร้าบบบ รักนะ คนอ่าน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
