CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: โมกข์มีนา ที่ 29-06-2009 00:29:33

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 - 6 เชิญอ่านได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 29-06-2009 00:29:33

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากผู้เขียน ยินดีต้อนรับสู้ Season 2 นะครับ เรื่องราวยังคงตามสไตล์ของผมเช่นเคย
แต่จะมีบางส่วนที่ต่อเนื่องมาจาก Season ที่ 1 แต่ถึงไม่อ่านก็ไม่งงครับ ยังไงก็ถ้าอยากอ่าน Season 1 ก็คลิก  "Coffee of Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10624.0)"
 เลยครับ ส่วน Season 2 เชิญอ่านได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
ด้วยรัก MyMarch...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Season 1 "Coffee of Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10624.0)"

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 29-06-2009 00:36:46

MyMarch Short Story : Season 2
Close friend
Part 1 :: ฟุตบอล
--------------------------------------------------

             /ไอ้ ภาค ทำไมวันนี้เล่นห่วยจังเลยวะ อย่างงี้จะไปแข่งกับใครได้/
             /โหไอ้ แมกซ์ เล่นแบบนี้ ไปเล่นกะเด็กหลังหมู่บ้านเลยดีกว่ามั๊ง/
             /แตะตรงๆแบบนี้ ยังรับลูกไม่ได้ โกลภาษาไรวะเนี่ย/
             /โห่ย ไอ้..../
             อัคคี ส่งเสียงสบถดังลั่นสนาม ด้วยตำแหน่ง กัปตันทีมทำให้อัค ต้องสังเกตการเล่นของทุกคนในสนาม และในเมื่อเป้าหมายข้างหน้า คือคว้าชัยชนะให้กับทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัย ให้ได้ ทำให้อัค ต้องเข้มงวด กับการซ้อมฟุตบอลในทุกครั้ง รุ่นน้อง รวมถึงเพื่อนๆนักฟุตบอลในทีมเอง ต่างให้ความเคารพในการตัดสินใจ และเชื่อในความสามารถของเขาทั้งสิ้น

             /ไอ้ทศ วิ่งช้าขนาดนี้ สงสัยต้องหากองกลางคนใหม่มาเปลี่ยนกับเอ็งมั๊ย/
             *โห่พี่ จะชั่วโมงแล้ว ยังไม่ได้พักเลยจะให้พวกผมตายก่อนป่าว*
             /อ้าว เออๆ พักได้/
             ช่วงพักเหนื่อย บรรดาสาวๆของนักฟุตบอล ต่างเข้ามาประกบกับ แฟน ของตัวเอง แน่ล่ะ ระดับนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัย แต่ให้หน้าตาไม่หล่อ ไม่ดูดี แต่แค่ความเท่ห์ก็กินขาดแล้ว แม้ว่าตลอดการฝึกซ้อม อัค จะคอยดูรูปแบบการเล่นของเพื่อนร่วมทีมทั้งหมดอีกทั้งยังสามารถหาจุดบกพร่องได้อย่างเฉียบขาด แต่บ่อยครั้งที่ เขา คอยสังเกตอดีตเพื่อนร่วมทีมอีกคน ที่นั่งอยู่ภายในร้าน LikeLover ใกล้ๆกับสนาม
 
             *พี่อัค ตกลง 'พี่วา' เขาจะเลิกเล่นจริงๆเหรอพี่* คำถามของทศ ทำให้อัคถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาเล็กๆ
             /ไม่รู้แม่ง มันไม่อยากแข่ง ก็ไม่ต้องไปง้อมัน ท่าทางมันก็มีความสุขดีอยู่แล้วนี่/
             *ถามจริงๆ เหอะ พี่มีปัญหาอะไรกันปะ* ทศ ยังคงถามคำถาม โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของผู้ถูกถามแม้แต่น้อย
             /ไม่มี ข้าบอกเอ็งกี่ทีแล้ว ว่าไม่มี เอ็งจะมาคาดคั้นอะไรวะ/
             *พี่จะมาเหวี่ยงใส่ผมทำไมอะ ก็แค่ล่าสุดผมเห็นพี่กับพี่วาไปซื้อของด้วยกัน แล้วมาอีกวัน พี่วาก็มาบอกพวกผมว่า จะเลิกเล่น ก็แค่นั้น*
             /อืมๆ โทษที แต่ไม่มีก็คือไม่มี เอ๋ๆ มาเอาแฟนไปเก็บดิ๊ เซ้าซี้น่ารำคาญ/
             //แฟนอะไรล่ะ พี่อัคก็ เพื่อนกันตะหาก// เอ๋ ดาวคณะวิทยาศาสตร์ ที่ปัจจุบันนี้ กลายมาเป็นเพื่อนสนิท ของทศ ปฏิเสธอัคด้วยความเขินอาย ทั้งๆที่ ดูจากการปฏิบัติแล้ว ยังไงก็หนีไม่พ้นคำว่า แฟนไปได้
 
             อัค ยังคงทอดสายตาไปยัง วา อดีตเพื่อนรัก ที่เคยกอดคอเล่นกัน แต่แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของทั้งคู่ต้องจบลง เมื่ออัคพบว่า เพื่อนรักที่สนิทมากๆ ขนาดที่ว่า แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันได้นั้น ชอบเพศเดียวกัน แต่เขาก็ยังหวังว่า วันนึง เพื่อนรัก จะกลับมาเป็นแบบเดิม
             หนุ่มกัปตันทีมฟุตบอลมหาวิทยาลัย ทอดสายตาไปยังตำแหน่งที่ วา นั่งอยู่ แต่เขากลับพบว่า ตอนนี้ เพื่อนรักกำลังคุยกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยคนหนึ่ง หรือ เอก หรือที่ใครๆต่างก็ให้ฉายาว่า เสือไบ ขั้นเทพ ไม่ว่าผู้หญิง ผู้ชาย แกเอาหมด ทำไมนะ ทำไม วา ถึงได้ไปสนิทสนมกับคนแบบนี้ แล้วเรื่องที่ วา พูดวันนั้น มันหมายความว่ายังไง
 
 


             /แม่ครับ วันนี้ขออนุญาตมาค้างบ้านแม่นะครับ แล้ว วา อยู่ไหนอะแม่/
             #อยู่ข้างบนนั่นน่ะ เห็นว่าโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนผู้หญิงชื่อโฟร์ทอะไรเนี่ย เป็นนานสองนาน อัครู้จักไหมลูก#
             /เอ่อ... ไม่ครับ งั้นอัคขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับแม่/
             อัคคี เพื่อนรักเพียงคนเดียว ผู้ซึ่งเข้านอกออกในบ้านของ ศิวายุ เพื่อนรักได้ตลอดเวลา ด้วยการที่สองคนเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งยังไม่เคยมีประวัติเสียหาย ทั้งเรื่องยาเสพย์ติด หรือเรื่อง การพนันเลยสักครั้ง จึงไม่แปลกที่ผู้ใหญ่ของทั้งสอง จึงยอมรับในความเป็นเพื่อนของทั้งสองคน
 
             ไอ้วา เอ็งนะ ทีกับข้าละ คุยนิดเดียววาง แล้วยัยโฟร์ทนี่ใครวะ มันน่าชะมัด
             ..
             .
             -ฮัลโหล ได้ยินนะ อืม ได้ดิ แต่ วาไม่อยากเสียเพื่อนไง-
             .......................
             -ใช่ นั่นน่ะ เพื่อนคนสำคัญที่สุด-
             .......................
             -พูดไม่ได้หรอก พูดไม่ได้จริงๆ-
             .......................
             -ก็เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้ไง มันเป็นไปไม่ได้-
             .......................
             -ก็มันเป็นผู้ชายไง เข้าใจมั๊ย-
      .........................
      -ใช่เรารัก ไอ้อัค-
             ตึก ตึกๆๆ เสียงลูกบอลหล่นลงบนพื้นห้อง ทำให้ วา ถึงกับสะดุ้ง เมื่อหันกลับไปมองก็ต้องพบกับ เพื่อน เพื่อนที่เขารักมากที่สุด กำลังมองมา มอง ด้วยสายตาแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
             -ไอ้อัค- /ไอ้วา เอ็ง.../
             -เอ็งกำลังเข้าใจผิดนะเว่ย-
             /เข้าใจผิด สรุปว่าเรื่องที่ข้าได้ยิน เอ็งจะบอกว่าเข้าใจผิด หรือว่าเอ็งพูดเล่นล่ะสิ ใช่ไหม/
             -คือข้า- เพื่อนรักพยามยามเอื้อมมือไปจับทีไหล่ของอัค พร้อมทั้งพยายามอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่..
             ผั่วะ หมัดขวาตรงถูกปล่อยออกไปยังแก้มซ้ายของ วา อดีตเพื่อนรักของเขาอย่างสุดแรง ซึ่งนั่นถึงกับทำให้ คนที่ขาวกว่า ถึงกับเซถลาไปด้านข้าง
             /คะ คือ ขะ ขอโทษ.... / อัค พูดได้เพียงแค่นั้น ก็ต้องเงียบไปเมื่อมองเห็นสายตาของคนมองมา นัยย์ตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใส รอยเลือดจางๆ ที่ถูกเช็ดออกอย่างรวกๆ วา มันไม่พูดอะไรสักคำ แต่ในสายตา มันบ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวด แต่สิ่งที่อัคไม่รู้ก็คือ วามันไม่ได้เจ็บที่กาย แต่มันเจ็บที่หัวใจ
 
 


             /ฮึ ทำเป็นเอาชื่อไปอ้าง ที่แท้ ก็ไอ้.... แมร่ง โว๊ย/ ลูกฟุตบอลอย่างดี ถูกเตะอย่างแรง ด้วยฝีมือการเล่นระดับอัคแล้ว ลูกฟุตบอลพุ่งไปยังเป้าหมายอย่างแม่นยำ
             ปัง!! ลูกฟุตบอลกระแทกกับกระจก ซึ่งเป็นกำแพงของร้านกาแฟที่ วา นั่งอยู่ อย่างจัง ซึ่งมัน ได้ผล ศิวายุ ลุกขึ้นมองมายังอัค ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความโกรธ และทำท่าจะเดินออกมา เอาเรื่องกับเขาเป็นแน่
 
            *เฮ้ยพี่ ทำไรอะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก*
             /ดี มีเรื่องก็ดี นี่ถ้ามันไม่ยอมออกมา ข้านี่แหละ จะเข้าไปหามันเอง/

--------------------------------------------------
next : /ไอ้ ไอ้วา มึงทำอย่างนี้กับเพื่อนมึงได้ไงวะ/
             -อะ อ้าว ก็แบบนี้ไง แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่คุณพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น- TBC

See ya..  :bye2:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 29-06-2009 02:22:15

มาอ่านเรื่องใหม่ แต่มีบางฉากที่อยู่ในเรื่องเก่าซะด้วย
สาเหตุยังงี้นี่เอง ในเรื่องก่อนนี้ วาถึงเป็นอย่างนั้น
น่าติดตามมากๆ
บวก 1 แต้มให้คนแต่งด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 29-06-2009 08:38:57

เข้าไปอ่านภาคแรกจบแล้ว
เลยมาติดตามภาคสองต่อครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: vin2526 ที่ 29-06-2009 10:03:04

เรื่องน่ารักครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 29-06-2009 10:04:00

ต้อนรับซีซั่นใหม่  :mc4:

ท่าทางคู่นี้จะมันส์นะเนี่ย เหอๆๆๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 29-06-2009 10:07:53

ตามมาอ่านเรื่องที่สอง  o18

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 29-06-2009 10:53:46

ตามมาอ่านอย่างติด ๆ

ชอบจัง..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 29-06-2009 11:47:46

อยากอ่านต่อ

อิอิ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 1 :: ฟุตบอล]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 29-06-2009 16:25:16

มาตามอ่านซีซั่นนี้ด้วยค่ะ
จัด + ให้ระหว่างรอตอนต่อไปค่ะ :L2:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 29-06-2009 23:12:35

MyMarch Short Story : Season 2
Close friend
Part 2 :: ร้าย
--------------------------------------------------
Previously : แม้ว่าอัคคีจะรับไม่ได้ ในสิ่งที่เพื่อนสนิทเป็น แต่เขาก็
ทนดูไม่ได้ ถ้าต้องเห็นว่า เพื่อนรักติดต่อกับ คนที่ไม่น่าไว้ใจ
See ya..  :bye2:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

             +ว่าไง เอ็งเองเหรอที่เตะลูกบอลมาโดนร้านข้า นี่ถ้าเป็นคนอื่น ได้เรื่องแล้ว เกือบไปแล้วรู้เปล่า+ เจ้าของร้าน เอ่ยกับผู้ที่เกือบทำกระจกร้านแตก ด้วยน้ำเสียงคาดโทษ
             'ขอโทษพี่ ตอนแรกผมจะส่งลูกให้ไอ้พวกเด็กในทีมซะหน่อย สงสัยรองเท้าลื่นมั้ง เลยแฉลบมาทางนี้เฉยเลย ขอโทษจริงๆพี่'
             +รองเท้าลื่น?...+

             ปัง!! /พี่ภนต์ ช่วยดูเครื่องต้มกาแฟให้หน่อยสิคะ มันแปลกๆน่ะค่ะ/ โฟร์ท สาวสวยประจำร้านเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน พร้อมทั้งลาก ศิวายุ ออกมาด้วย
             -พี่ไปดูเครื่องเหอะ ทางนี้ผมเคลียร์เอง- สองหนุ่มอดีตเพื่อนรัก ยืนประจันหน้ากัน ไม่มีใครหลบใคร จนกระทั่ง วาเอง ที่เป็นฝ่ายหันหน้ามาทางโฟร์ทเสียเองก่อน
             -เอ่อ โฟร์ท...-
             /ก็ได้ย่ะ/ เพื่อนหญิงคนสนิทของวา พูดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปทำงานด้านใน อีกครั้ง
 
             แต่กว่าที่ ศิวายุ จะได้พูดอะไร อัคคีกึ่งจูงกึ่งลาก วา มาที่สวนหย่อมบริเวณหลังร้าน เพื่อที่จะคุยกัน เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็น่าจะพอหลบสายตาของคนแถวนั้นได้บ้าง หรืออย่างน้อยก็ดีกว่าต้องมาเคลียร์ปัญหาต่อหน้า พี่ชายและเพื่อน ของวา

             -จะเอายังไง ทำแบบนี้ทำไมวะ-
             /ทำเพราะ ยังเห็นว่าเอ็งเป็นเพื่อนไง/
             -เพื่อน-
             /ถึงข้าจะ... ช่างมันเหอะ แต่ว่า ไอ้เอกมันเป็นยังไง เอ็งก็รู้ไม่ใช่เหรอ แล้วไปสนิทกับมันทำไมวะ ไอ้ตอนคุยโทรศัพท์ทำเป็นเอาชื่อไปอ้าง อย่างว่าแหละ/
             -พี่เขาเข้ามาคุยกะข้าเอง อีกอย่าง ข้าไม่เคยเอาชี่อใครต่อใครไปอ้างมั่วๆ แล้วไอ้ที่บอกว่า อย่างว่า น่ะหมายความว่าไง-
             /ก็หมายความว่า อย่างเอ็ง ก็คงไปกับใครต่อใครไปทั่ว/
             -หุบปากเอ็งเดี๋ยวนี้เลยนะ-
             /ไม่โว้ย บอกกับคนนี้ว่ารักคนนั้น  แต่ว่าแต่ละวันก็ไปควงกับคนนู้นคนนั้นไม่ซ้ำหน้า/
             -ดี ในเมื่อในสายตาเอ็งข้าเป็นคนแบบนั้นละก็-
             /ใช่!!! ทำไม ก็สิ่งที่เอ็งทำ มันก็บอกอย่างนั้นอยู่แล้ว/
             -ยัง ยังไม่ใช่ ถ้าใช่ มันต้องแบบนี้-
             อุ้บ... ริมฝีปากของคนที่กล่าวหา ตอนนี้ ถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากของคนที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน
อัคคีพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนของคนตรงข้าม แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งแน่น รสจูบของคนตรงหน้า ยังคงมอบให้อย่าง รุนแรง แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน
 
             แฮ่กๆ ๆ กว่าคนที่เป็นฝ่ายกล่าวหาจะหลุดออกมาจากพันธนาการมนุษย์ได้นั้น ก็แทบขาดอากาศหายใจ
             /ไอ้ ไอ้วา มึงทำอย่างนี้กับเพื่อนมึงได้ไงวะ/
             -อะ อ้าว ก็แบบนี้ไง แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่คุณพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น- ศิวายุ กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทาง
เย้ยหยันฝ่ายที่ถูกคุกคามด้วยความโกรธ ต่างฝ่ายต่างใช้วาจาเข้าห้ำหั่นกัน โดยลืมสิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกันมา ตอนนี้ ขอเพียงแค่ว่า ให้คนที่อยู่ตรงหน้า
เจ็บปวด มากที่สุด เท่านั้นเป็นพอ

             /ไอ้.../ ผลั่ก หมัดขวาตรงของอัคคี ยังคงใช้การได้ดีอยู่ เพียงแต่ครั้งนี้ สิ่งที่ตอบกลับมา ไม่ใช่แววตาที่เจ็บปวดอีกแล้ว
             -หึหึ หมัดหนักเหมือนคราวที่แล้วเลยนี่ แบบนี้สิ ถึงจะสะใจ-
             ศิวายุ ถอยหลังพิงต้นชมพูพันธ์ทิพย์ เลียริมฝีปากที่มีเลือดซึมนิดๆ และจ้องเข้าไปในตาของอัคคี ด้วยสายตาท้าทาย
             /จำไว้นะ อย่าทำแบบนี้กับข้าอีก ไม่งั้นละก็ จะโดนหนักกว่านี้/ อัคคีพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป
             -ได้!! แต่จำไว้ด้วยนะว่า เอ็งนั่นแหละ ที่จะต้องมาเป็นคนควงของข้าคนต่อไป ยังไงก็หนีไม่รอดหรอก จำไว้-


--------------------------------------------------
next : -นี่ แอบมองหรือไง-
             /ขำตายล่ะ ใครจะแอบมองคุณ/
             -ก็เมื่อกี๊นี้ไง เดี๋ยวมอง เดี๋ยวมอง อย่าคิดนะว่าไม่รู้ แต่ไม่เป็นไร เข้าใจๆ ก็หน้าตาหล่อขนาดนี้ ใครก็อยากมอง-
             TBC
See ya..  :bye2:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 30-06-2009 02:44:24

วาขู่ด้วยแฮะ
กว่าจะได้คบกัน ต้องชกกันอีกกี่หมัดเนี่ย
บวก 1 แต้มจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 30-06-2009 09:43:38

คู่นี้มันโหดกันดีแท้ๆ  แต่ทิ้งท้ายไว้ซะอยากอ่านตอนต่อไปแล้วนะเนี่ย   :sad4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 30-06-2009 09:47:42

สุดท้ายคงจะไม่ใช่แค่คนควง..

แล้วเมื่อไหร่จะยอมรับและรับรักสะที..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 30-06-2009 10:23:56

ตอนแรกนึกว่า อัค เข้ม
...เหอ เหอ เหอ ...วา เข้มกว่าอีก
กร๊ากกกกกกกกกกกกก  :laugh:
...
ตอนต่อไปน่าสนใจนะเนี่ย ...มาลงชื่อรอนะคะ  o18

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 30-06-2009 14:19:02

 :3123:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 30-06-2009 14:51:53

สงสัยคู่นี้กว่าจะรักกันได้นี่ต้องโดนต่อยกันจนน่วมแน่ๆๆเลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 2 :: ร้าย]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 30-06-2009 19:34:50

เวลาโกรธเนี่ย...บางทีสิ่งที่หลุดออกมาก็ไม่ตรงกับใจหรอกเนอะ
แค่เอาให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บก็พอ...แล้วแบบนี้จะดีกันได้ยังเนี่ย...
เล่นมีขู่ทิ้งท้ายอีกด้วย... :serius2:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 01-07-2009 00:01:37

MyMarch Short Story : Season 2
Close friend
Part 3 :: รุก(ฆาต?)
--------------------------------------------------
Previously : เพราะด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือด ทำให้อัคคี ตราหน้าว่า ศิวายุ เป็นพวกที่ไปกับใครไม่เลือก
             ซึ่งทำให้ศิวายุถึงกับหงุดหงิดไม่น้อย จนในที่สุด วา ถึงกับออกปากว่า จะทำให้อัค มาเป็นคนควงคนต่อไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สโมสรทีมฟุตบอล มหาวิทยาลัย
             /เฮ้ย ทศ ตกลงหากองกลางคนใหม่ได้ยังวะ ไอ้พวกเด็กใหม่ๆในทีม มีใครฝีเท้าพอไหวบ้างเปล่า/
             *กองกลาง ทำไมต้องหากองกลางใหม่ด้วยอะครับ*
             /อ้าว ไอ้นี่ ก็กองกลางมันขาดอยู่ เอ็งจะวิ่งแทนได้สองตัวเลยหรือไงวะ/
             *ผมก็เล่นปีกของผมเนี่ยแหละ ส่วนกองกลางอะ ไม่ต้องหาใหม่แล้วพี่*
             /หมายความว่าไงวะ/
             -โง่อีก ก็หมายความว่า ข้า กลับ มา แล้วไง- วา หรือ ศิวายุ อดีตเพื่อนรักที่ตอนนี้กลายเป็นอย่างอื่นในสายตาอัคคี ยืนตอบคำถามของเพื่อนรักอยู่หน้าประตูสโมสร ด้วยท่าที่เท่ห์ที่สุด แต่ในสายตาของอัค มันเป็นท่าทางที่ กวน.....ชะมัด
             /ได้ไงวะ ไอ้คิว จะให้พวกที่อยากไปก็ไป อยากมาก็มา มาเล่นให้กับทีมเราเนี่ยนะ นี่สโมฯนะเว้ย ไม่ใช่โรงแรม/
             *เอาน่าพี่ ตอนนี้จะหาใครที่ฝีเท้าแทนพี่วาได้ ไม่มีแล้วมั๊ง อีกอย่างโค้ชก็ตกลงไปแล้วด้วย เอ้อ โค้ชฝากเอกสารอะไรไม่รู้ให้พี่ดูอะ อยู่บนโต๊ะนะ ตอนแรกว่าจะให้ไอ้ไพน์ดูแล้ว แต่มันบอกต้องรีบไปดูไอ้หมาอะไรของมันที่บ้านไม่รู้พี่ แล้วก็ ผมขอตัวก่อน เอ๋รอนานแล้ว*
             /อ้าวเฮ้ย เดี๋ยวดิ รอด้วย/
             อัคคีวิ่งตามรุ่นน้องที่กำลังจะทิ้งให้เขาอยู่ในห้องสโมฯตามลำพัง แต่มันก็ช้าเกินไป เพราะ วา ยื่นมือมากั้นระหว่างประตูไว้ซะก่อน
             /จะทำอะไรวะ หลีกไป/
             -เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ จะไปไหนอีกล่ะ-
             /เรื่องของข้า/
             -กลัวเหรอ-
             /กลัว กลัวทำไม คนที่ไม่มีอะไรปิดบัง ต้องกลัวอะไรวะ เอ็งนั่นแหละ ที่ต้องกลัว/
             -ก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไปดูเอกสารบนโต๊ะดีกว่ามั๊ง ไปเถอะ ข้าก็จะอยู่นี่เงียบๆ โอเค้- อัคคีย้อนกลับไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับตรวจดูเอกสารบนโต๊ะ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเอกสารสำคัญทั้งนั้น โดยไม่ได้หันมาสนใจกับคนตรงประตูอีกเลย
 
 
             -เฮ้ออ เบื่อโว้ย- วาบ่นเสียงดัง จนคนที่นั่งทำงานใกล้ๆ ต้องเหลือบตาขึ้นมามอง
             ..
             .
             -หิวว่ะ- อัคเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง พร้อมกับชี้มือมาที่วา ประมาณว่า ถ้ามีอีก โดนแน่
             ..
             .
             -ร้อนจริงวุ้ย- อัคคีเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แต่ภาพเบื้องหน้าทำให้อัค ต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าหันไปอีกทาง หากเป็นเมื่อก่อน เรื่องแค่นี้ กับอัคคีเองก็คง เฉยๆ
             ศิวายุ นั่งเล่นเวทอยู่ตรงส่วนเก็บอุปกรณ์กีฬา เสื้อนักศึกษาถูกถอดออก ผึ่งไว้กับเก้าอี้อีกตัว แม้ว่าอากาศจะไม่ร้อนมากนัก แต่เพราะต้องออกกำลัง ตามร่างกายและมัดกล้ามของศิวายุ จึงถูกประพรมไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ มืออีกข้างถูกนำมาใช้เสยผมที่กำลังตกลงมา ให้ห่างออกจากใบหน้าได้รูป หากสาวๆมาเห็นเข้า คงมีหลงกันเป็นแน่
 
             -นี่... แอบมองหรือไง-
             /ขำตายล่ะ ใครจะแอบมองคุณ/
             -ก็เมื่อกี๊นี้ไง เดี๋ยวมอง เดี๋ยวมอง อย่าคิดนะว่าไม่รู้ แต่ไม่เป็นไร เข้าใจๆ ก็หน้าตาหล่อขนาดนี้ ใครก็อยากมอง-
             /อย่างนั้นหล่อ อย่างนี้ก็เรียก เทพเจ้า แล้ว อีกอย่างข้าก็มีเว้ย ไอ้ซิกซ์แพ็คน่ะ ทำมาเป็นโชว์ /
             -เหรอ.... พูดก็พูดได้ แต่มีจริงรึเปล่า ก็ไม่แน่- ศิวายุ วางสิ่งที่อยู่ในมือลง ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาคนที่โอ้อวดเมื่อครู่
             -ไหนล่ะ มีก็เอามาโชว์หน่อยดีกว่ามั้ง-
             /หึ ฝันไปเถอะ ใครเขาจะมาเปิดเสื้อโชว์พวกที่ชอบผู้ชายด้วยกัน/
             -กลัว?-
             /ไม่ได้กลัว! นี่เว่ย/ อัคคีดึงชายเสื้อขึ้น โชว์กล้ามหน้าท้องที่ภาคภูมิใจ เพราะทนไม่ได้หากต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนขี้กลัว ซึ่งนิสัยในข้อนี้ ศิวายุ รู้ดีเป็นที่สุด
             -เล็กกว่าตั้งเยอะ-
             /อะไรวะ ตลกละ เห็นๆอยู่ว่าเท่ากัน ไม่เชื่อดู/ อัคคีวัดขนาดกล้ามท้องตัวเอง ด้วยวิธีวางมือลงไป แล้วกะขนาดด้วยนิ้วชี้และนิ้วโป้ง หลังจากนั้น ก็นำมาทาบกับหน้าท้องของศิวายุ โดยไม่ได้คำนึงเลย ว่าสิ่งที่ทำ จะทำให้ผู้ถูกกระทำรู้สึกอย่างไร
             /เนี่ย เท่ากันชัดๆ ถ้ามะ.../
             ศิวายุจับชายคางผู้ที่กำลังวัดขนาดให้เงยหน้าขึ้นมา โดยหวังว่า อัคคีจะพอเข้าใจสิ่งที่ เขา ต้องการบอกผ่านสายตาออกไป ชายหนุ่มทั้งสอง สบตากันเนิ่นนาน คนที่สูงกว่าก้มหน้าลงหาใบหน้าของอัค ลมหายใจของทั้งคู่ ต่างสัมผัสกันและกัน และ
             /เฮ้ย จะทำอะไรวะ/ อัคคีผลักคนตรงหน้าออก ก่อนที่จะรีบเก็บของ และออกไปทางประตูห้องสโมฯ ปล่อยให้วา ยืนหัวเราะกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น โดยไม่ได้เอะใจเรื่องคนข้างหลังเลย
            
             /ขำดีนะ ไอ้วา เมิง!!/ อัคคีกางแขน เตรียมขว้างลูกฟุตบอลไปที่ คนที่หันหลังให้
             'นายเบอร์ 10! จะทำอะไรน่ะ' อัคคีเสียหลักจนเกือบล้มลง หรือแม้แต่กระทั่ง ศิวายุเองก็ต้องตกใจหันหลังกลับมา เพราะเสียงแหลมสูงและดุดัน ที่ดังมาจากประตูห้อง ของอาจารย์ลดา หรือ เจ๊เรดาร์ที่นักศึกษาหลายคนกล่าวขวัญ เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นพอดี
             'ฉันเห็นนะ ว่าเธอกำลังจะทำอะไร นี่คิดจะก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั๊ย ฉันละเบื่อพวกนักฟุตบอลจริงๆ เลยให้ตาย'
             -อ๋อ ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมบอกให้ไอ้อัค เอ้ยนายเบอร์ 10 ที่อาจารย์เรียกน่ะครับ ส่งลูกฟุตบอลให้ แค่นั้นเองครับ- ศิวายุเดินมาขนาบข้างคนที่กำลังหน้าซีด และกอดคอแน่นอย่างสนิทสนมเป็นที่สุด
             'จริงเร้อ แต่ที่ฉันเห็นน่ะ มันไม่ใช่อย่างที่พูดเลยนะ'
             -จริงสิครับ เนี่ยพวกผมรักกันจะตาย ใช่มะอัค ถ้าอาจารย์ไม่เชื่อนะ-
 
             ฟอดดดด !!!
 
             ศิวายุยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคนข้างๆ ด้วยอาการที่เรียกได้ว่า แก้มของอีกคนแทบจะติดจมูกมาด้วยเลยทีเดียว จนทำให้อัคคีหันมามองหน้าเหรอหราด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ อย่าว่าแต่ อัคคีเลย แม้แต่เจ๊เรดาร์ก็ถึงกับนิ่งไปเหมือนกัน
             -อ้าว อาจารย์ยังไม่เชื่อเหรอครับ งั้น เดี๋ยวผมจูบให้ดูเลยปะครับ อัค... มามะ จุ๊บๆๆๆ- ศิวายุใช้มือทั้งสอง จับหน้าของคนเคียงข้างที่ตอนนี้ แดงเป็นลูกตำลึงสุกไปหมดทั้งหน้า ให้หันหน้ามา พร้อมกับก้มหน้าเข้าไปใกล้ อีกทั้งยังยื่นปากออกมา ทำท่าเหมือนปลากำลังจะกินเหยื่อซะอย่างนั้น
             'หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ตายๆๆ ตายแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย' ภาพตรงหน้าแม้แต่เจ๊เรดาร์เองก็ไม่อาจรับได้ เลยได้แต่บ่นอะไรสักอย่างจนจับใจความไม่ได้ และรีบเดินหนีไป
 
             -ฮะ ฮะ ฮ่าๆ เห็นเปล่า เจ๊แกงงไปเลย ฮ่าๆ-
             /ไอ้บ้าเอ้ย ทำอะไรลงไปวะ ไอ้ ไอ้... ไอ้โรคจิต!!!/ อัคคี สบัดตัวออกมาจากศิวายุ พร้อมกับต่อว่าต่างๆนานา ก่อนที่จะรีบหนีออกไปจากห้อง ถ้าเป็นทุกครั้ง เจ้าวาคงจะได้กินหมัดไปสัก สองถึงสามหมัดแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ แค่จะให้พูด ก็ยากมากพอแล้ว เพราะตอนนี้ อย่าว่าแต่แค่มือ หรือตัวเลย แม้แต่หัวใจก็ยังสั่นไปเหมือนกันหมด
 


             -อาการมันฟ้องซะขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะรู้ตัวซะที อัคเอ๊ย ฮึฮึ-

--------------------------------------------------
next : *เออว่ะพี่ เมื่อกี๊พี่วาบอกว่าจะไปอนามัยแถวบ้านแกอะเพราะห้องพยาบาลคงปิดแล้ว สงสัยข้อเท้าอักเสบมั๊ง ตอนโดนเสียบหลังส่งลูกให้พี่อัค ยิงประตูลูกสุดท้ายนั่นแหละ แกบอกเจอกันที่เลี้ยงเลย*
             /เฮ้ย ไอ้วา เป็นไรป่าวมากป่าววะ เอางี๊ เดี๋ยวข้าเอาของไปให้มันเอง พวกเอ็งไปก่อนเลย/
             TBC

ปล. ตอนนี้แถมให้ยาวหน่อยนะครับ ชดเชยตอนที่แร้ว ที่สั้นกระจึ๋งนึง หวังว่าคงไม่โกรธกันนะครับ
See ya..  :bye2:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 01-07-2009 01:13:03

อืมมม อีกไม่นานแล้วมั้งแบบนี้
วาสู้ๆ ท่าทางไม่นานอัคก็คงอ่อนใจ ใจอ่อนแล้วหละ

ปล ยาวแล้วเหรอเนี่ย ยาวอีกักนิดก็ดีนะคนแต่ง แต่มาทุกวันแบบนี้ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 01-07-2009 10:04:36

อัคคี เหอๆๆๆ  :z1:  :z1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 01-07-2009 11:29:17

เธอคืบคลานเข้ามาไม่ให้รู้ตัวก่อน......

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 01-07-2009 13:17:23

โหว... วารุกกลับได้แรงสะใจจริงๆ

ว่าแต่ เหมือนละครแนวตบจูบเลยนะเนี่ย  :z1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 3 :: รุก(ฆาต?)]
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 01-07-2009 19:22:29

มารอ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 01-07-2009 21:28:56

MyMarch Short Story : Season 2
Close friend
Part 4 :: จำ
--------------------------------------------------
Previously : จากอาการและท่าทางของอัคคี ทำให้ศิวายุตัดสินใจแล้วว่า ถึงเวลาที่ควรจะทำให้ อัครู้ใจตัวเองสักที
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

             กรี๊ด อัคคี สู้ๆ ยิงเลย ยิงเลย
             ศิวาสู้ๆ วายุสู้ตาย ศิวาไว้ลาย สู้ตายสู้ๆ
             เหล่าบรรดากองเชียร์มากหน้าหลายตา ทั้งนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอง รวมถึงแฟนคลับของเหล่านักกีฬา ต่างส่งเสียงก้องกังวาล เพื่อเป็นการส่งกำลังใจให้กับนักกีฬาทุกคนในสนาม แต่ดูเหมือนกับว่า เสียงเชียร์ของศิวายุ และ อัคคีจะดังกว่าใครๆ
             'และแล้ว เบอร์ 10 ครับ เบอร์ 10 พยัคฆ์หน้าหยก ยิงไปแล้ว เข้าไหม เข้าไหม และ โกลด์!!!! เข้าไปเรียบร้อย' ปิ๊ด ปิ๊ด ปี๊ดดดดด เฮ้...
             เสียงนกหวีด ส่งสัญญาณบอกว่า การแข่งขันจบสิ้นลง พร้อมกับชัยชนะ ของทีมมหาวิทยาลัย xxx ด้วยการทำประตูอย่างฉิวเฉียดกับเวลาของศูนย์หน้าอัคคี หรือที่รู้จักกันในฉายาพยัคฆ์หน้าหยก บรรดาเพื่อนร่วมสถาบัน ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาแสดงความยินดีกับนักกีฬาทุกคน และคนที่ดีใจที่สุด ก็คงจะหนีไม่พ้น อัคคี ด้วยการฝึกซ้อม และการเฝ้าฝึกฝนเหล่านักกีฬา ทำให้ได้ชัยชนะครั้งนี้มาอย่างขาวสะอาด แต่ใครจะรู้ว่าชัยชนะครั้งนี้ จะเป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายๆ เพราะคำที่ว่า 'เกมส์แพ้ คนไม่แพ้'
 
             เสียงโห่ร้องแสดงความยินดี ยังคงกึกก้องทั่วมหาวิทยาลัย เพียงแต่ตอนนี้ นักกีฬาทุกคนจำต้องเข้ามาจัดการกับข้าวของเครื่องใช้ ภายในสโมสรให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวรับงานเลี้ยงฉลองที่จะจัดขึ้นในเย็นวันนี้                     
             //ทศ!!! เอ๋เอาน้ำมา ว้ายยย// อยู่ดีๆ เอ๋ คนรักของทศ? ก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องแต่งตัวนักกีฬา ที่ตอนนี้ ต่างก็ถอดเสื้อบ้าง ถอดกางเกงบ้าง ก็มี ซึ่งนั่นก็สร้างความเฮฮาให้กับเหล่านักกีฬาได้ไม่น้อย อัคคีมองไปรอบๆ ก็ได้พบกับรอยยิ้มของเพื่อนนักกีฬา นี่แหละ ความภาคภูมิใจของกัปตันทีม แต่ทว่า ในกลุ่มรอยยิ้มเหล่านั้น กลับไม่มีใบหน้าของ วา
             'พวกเอ็งสังเกตุรึเปล่าวะ จริงๆไอ้วามันยิงประตูเลยก็ได้นะเว่ย ลูกสุดท้ายอะ แต่แม่งส่งให้ไอ้อัค นี่ถ้าพวกมันสองคนยิงประตูไม่ทันนะ มีหวังป่านนี้พวกเราเละไปแล้ว 55'
             คำพูดของนพ เพื่อนนักฟุตบอลอีกคนของอัค สร้างความสงสัยให้เหล่านักกีฬาไม่น้อย ทั้งๆที่ อัคคีรู้คำตอบดีที่สุด แต่ก็เลือก ที่จะไม่พูดดีกว่า
 
 
 
 
             /เดี๋ยวก่อน ไอ้วา ทั้งๆที่ลูกสุดท้าย เอ็งจะยิงก็ยิงได้ จะส่งให้ข้าทำไม/  ขณะที่เดินกลับออกจากสนาม อัคคีไตร่ถามถึงเรื่องที่สงสัย เพราะจำได้ว่า ศิวายุ เคยพูดกับเขาครั้งหนึ่ง ว่า ถึงแม้จะเป็นกองกลาง แต่ถ้าเขาได้ทำประตูชัย ก็คงจะเท่ห์ไม่น้อย
             -อยากรู้จริงรึเปล่า ถ้าอยากรู้ก็จะบอก- อัคคีพยักหน้าเป็นคำตอบ
             -ก็เพราะ เอ็งเคยพูดกับข้าเมื่อก่อนว่า 'คนที่เป็นกัปตันทีม ถ้าสามารถพาให้ทีมชนะได้ นั่นแหละ คือความภาคภูมิใจที่สุดของกัปตัน' และในเมื่อมันมีโอกาส ข้าก็อยากทำให้ความฝันของเอ็งเป็นจริง-
 
 
 
 
             //เอ่อ เข้าไปได้รึยังคะ ทุกคน// เอ๋ยังคงพยายามเข้ามาให้ได้อยู่ดี
             *เอ๋จะเข้ามาทำไมอะ มีแต่ผู้ชาย รอก่อนได้ป่าว*
             //ไม่ได้แล้ว มีคนฝากของมาให้พี่วา ไม่อยากถือนาน มันเขิน//
             *อ้าวเหรอ งั้น อืม มาเลยๆ เสร็จกันหมดแล้ว*
             กุหลาบสีม่วงช่อใหญ่ ถูกถือเข้ามายังห้องแต่งตัวของนักกีฬา สร้างเสียงฮือฮาให้กับ เหล่านักกีฬาทั้งหลายได้มาก และยังถึงกับทำให้อัคคีต้องมองจนตาค้าง เพราะ การส่งช่อกุหลาบสีม่วง ช่อใหญ่ขนาดนี้ แม้ไม่ต้องมีการ์ดของถึงเจ้าของ ทุกคนในสถานศึกษาแห่งนี้ก็จะรู้ได้ทันทีว่าคนที่ส่งมา คือ เอก
             'ว้าวๆๆๆ เดี๋ยวนี้ไอ้วามันฮ็อตใหญ่แล้วโว้ย ขนาดไอ้เสือเอกยังส่งดอกไม้มาเลย อ้าวแล้ว ไอ้วามันเป็นพวกเดียวกับเอกเหรอวะ ไม่น่าพลาดเลยกรู รู้งี๊จีบมันซะก็ดี'
             *เฮ้ยไม่หรอกพี่ พวกพี่ก็รู้นี่นา ไอ้พี่เอกแมร่ง ชาย หญิง คิง ทอม ดี้ มันเอาหมด กลัวแต่พี่วาอะ จะพลาดเปล่าไม่รู้ เห็นแกล่ำๆแมนๆ อย่างงั้นด้วย โคตะระน่าเป็นห่วงเลย*
             'แล้วไอ้วา มันไปไหนวะ จะได้แซวมันซะหน่อย'
             *เออว่ะพี่ เมื่อกี๊พี่วาบอกว่าจะไปอนามัยแถวบ้านแกอะเพราะห้องพยาบาลคงปิดแล้ว สงสัยข้อเท้าอักเสบมั๊ง ตอนโดนเสียบหลังส่งลูกให้พี่อัค ยิงประตูลูกสุดท้ายนั่นแหละ แกบอกเจอกันที่เลี้ยงเลย*
             /เฮ้ย ไอ้วา เป็นไรป่าวมากป่าววะ เอางี๊ เดี๋ยวข้าเอาของไปให้มันเอง พวกเอ็งไปก่อนเลย/
             'นั่นแน่ะ จะแอบเอาของไอ้วาไปทิ้งอะเด้ หึงมันก็บอกกันตรงๆ ดูจากสายตาเมิงก็รู้แล้ว'
             /เพ้อเจ้อ ไอ้นพ เดี๋ยวโดนดีแน่ ถ้าไม่เงียบ/ 'เออๆ ไปดีกว่าเว้ย ปล่อยมันงงชีวิตมันไปก่อน แต่ที่แน่ๆ อย่านานนะเว้ย เด๋วไอ้ห่าเอกคาบไปแหลกก่อน ไม่อยากเห็นลูกหมาร้องไห้หาเจ้าของว่ะ 55'
 
สถานพยาบาลหมู่บ้านแกรนด์วิว
            /ขอโทษครับ คุณพยาบาลคนสวย ไม่ทราบว่ามีนักกีฬาที่ข้อเท้าเจ็บ มารักษาที่นี่รึเปล่าครับ/
            +มีครับ แต่เพิ่งกลับไปเมื่อกี๊นี้เอง แล้วอีกอย่าง ผมเป็นผู้ชายครับ+ คำตอบของผู้ช่วยพยาบาลตรงหน้า ทำให้อัคคีงงไม่น้อย เพราะคนตรงหน้า ดูอย่างไร ก็เหมือนผู้หญิง เพราะผมที่ยาวด้วยกระมัง
            +เอ่อ แต่ถ้าจะตามไปก็น่าจะทันนะครับ เพราะเพิ่งออกไปไม่ถึง 5 นาทีได้มั๊งครับ+
            /ขอบคุณครับ/ อัคคีรีบวิ่งออกจากสถานพยาบาล หวังว่า อย่างน้อยคงจะทันจน กระทั่งถึงบริเวณสะพานข้ามคลองเล็กๆ หน้าหมู่บ้าน ถึงได้พบกับ ศิวายุ และนักฟุตบอลคู่แข่งอีกกลุ่มหนึ่ง
 
            'อ้าวไม่ทันไร เป๋แล้วเหรอวะ เมื่อบ่ายยังเก่งอยู่เลยนิ พวกข้าจำได้แม่นเลย ไอ้ 2 ตัวที่มันรับส่งลูกกัน แล้วก็ยิงเข้าประตูก่อนหมดเวลาน่ะ พูดแล้วมันเจ็บจี๊ดว่ะ'
            -พวกเอ็งต้องการอะไร-
            'ก็แค่ อยากรู้ว่ะ ว่าถ้าขาเอ็งใช้ไม่ได้เนี่ย ปีหน้ามันยังจะเอาที่ไหนมาชนะพวกข้าได้อีกวะ เฮ้ย ลุย'
            อัคคี วิ่งเข้ามาพยายามช่วยศิวายุ แต่ช้าเกินไป ไม้หน้าสามท่อนใหญ่ถูกฟาดลงบน ขาข้างขวาของวา ภาพที่เห็นแม้อัคคีไม่ได้โดนเอง แต่ความเจ็บปวดที่เขาได้รับ แทบไม่ต่างกันเลย ทันทีที่โดนฟาด เลือดมากมายไหล่ผ่านออกมา ราวกับว่าเลือดเหล่านั้นไม่อยากอยู่กับศิวายุต่อไป แม้อัคคีจะเก่งสักแค่ไหน แต่ก็คงสู้กับคนถึง 5 คนไม่ได้ ทั้งสองโดนทั้งหมัดและเท้า อย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งมีนักเรียนม.ปลายอีกกลุ่มเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน  แต่ถึงกระนั้น ศิวายุ ก็สลบไปเสียก่อน
 
            /น้องๆ ขอบใจว่ะ ถ้าพวกเอ็งไม่มา ข้าสองคนแย่แน่/
            "สองคน? เฮ้ย ผมว่าพี่รีบพาเพื่อนพี่ไปโรง'บาลเหอะ ท่าจะหนัก ปะผมช่วย" เด็กหนุ่มผมสกินเฮดที่น่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งค์เด็กมอปลาย อาสาช่วยเหลืออัคคีทันที เมื่อเห็นว่า มีคนร่างสูงอีกคน ที่ตามร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด นอนสลบอยู่ไม่ไกล
            จากการสันนิษฐานของแพทย์ ศิวายุ ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินโดยระหว่างทาง อัคคียังคงกุมมือ และกระซิบเหมือนกับเป็นการเตือนอะไรบางอย่าง ไปตลอดทาง
 
            /วา อย่าเป็นอะไรนะเว้ย อย่าเพิ่งเป็นอะไร อย่างน้อย ขอให้ข้าได้พูด พูดสิ่งที่อยู่ในใจ พูดสิ่งที่อยู่ในใจสักครั้งก็ยังดี วา เอ็งต้องปลอดภัยนะเว้ย/

--------------------------------------------------
next : ‘ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าน้องเป็นอะไรกับ คนเจ็บหรือครับ รู้สึกว่าจะห่วงเหลือเกิน’
            /อ้อ ต้องขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวนะครับ คือว่า ผมเป็น คนที่คนเจ็บต้องการมากที่สุดครับ/
             TBC
 See ya..  :bye2:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 01-07-2009 22:56:21

สงสารวาจังครับ
แต่ก็ถือว่าเจ็บครั้งนี้คุ้มค่าครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 01-07-2009 23:24:17

โห..ท่าทางวาจะโดนหนักเอาการอยู่...น่าเป็นห่วงจริงๆ
ว่าแต่ความในใจที่อัคอยากจะบอกวาเนี่ยอะไรหรอ
อยากรู้จังเลย...อิอิ :m21:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 02-07-2009 02:17:15

 o22

...

วาจะเป็นอะไรมากปะเนี่ย ??!
...
ได้แฟนมาคนกะเดี้ยงตลอดชีวิตนี่จะคุ้มมั้ยเนี่ย  :laugh:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 02-07-2009 03:23:07

วาน่าสงสารจังเลย
โดนไปอย่างนั้นจะเป็นไงบ้าง
แล้วอัคจะบอกอะไรวา รู้ใจตัวเองแล้วรึ
บวก 1 ให้คนแต่งด้วยจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 02-07-2009 06:28:36

รู้สึกเจ็บแทน อย่าลืมแจ้งความด้วยนะครับ เอาให้หนัก
เจ้าพวกต่างม. มาก่อเรื่องพวกนี้

ขอบคุณที่เอาเรื่องสนุกมาให้อ่านกันนะครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 02-07-2009 09:50:26

ไอ้พวกไม่มีน้ำใจนักกีฬา  :beat:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 4 :: จำ]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-07-2009 10:33:33

เคยมีคนบอกว่าการสูญเสียทำให้เราเห็นคุณค่า

แต่ขอให้ใช้กับสิ่งของนะ..เพราะถ้าหมายถึงชีวิตคน

เราต้องเห็นคุณค่าก่อนเกิดการสูญเสีย

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 02-07-2009 23:44:33

MyMarch Short Story : Season 2
Close friend
Part 5 :: ลืม
--------------------------------------------------
Previously : ศิวายุ  ยอมละทิ้งสิ่งที่ต้องการทำ เพื่อทำให้ความฝันของอัคคีเป็นจริง แต่แล้วสุดท้าย กลับถูกพวกนักกีฬาอันทพาล รุมทำร้าย จนหมดสติไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

             'หมอขอแจ้งให้ทราบก่อนนะครับว่า นอกจากคนไข้จะมีอาการกระดูกขาส่วนล่างหักแล้ว ยังได้รับความกระทบกระเทือน ที่ศีรษะด้วย ซึ่งเราจะต้องรอดูในช่วงที่คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ ว่าคนไข้เองสูญเสียความจำช่วงใดช่วงหนึ่งไปรึเปล่า'
             นับตั้งแต่เหตุการณ์คราวนั้น ทำให้อัครับรู้ และเข้าใจความต้องการส่วนลึกในหัวใจของตนเอง ว่าใคร คือคนที่หัวใจต้องการ และนั่นกลับเป็นสิ่งที่ทำให้อัคต้องกลัวที่สุด กลัวว่าในวันนี้ วันที่เขารู้ รู้คำขอของหัวใจ มันจะเป็นวันที่คนตรงหน้าฟื้นขึ้นมา พร้อมกับความทรงจำ ที่ไม่มีเขายืนอยู่ในนั้น
 
             /วา ตื่นเถอะ ตื่นมาฟังเราที ตื่นมาฟังเราบอกว่า../
 
             แกร๊ก..
 
             เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของคนอีกคน ในชุดนักศึกษา ที่ในมือนั้นมีช่อดอกกุหลาบสีขาว ช่อใหญ่เข้ามาด้วย
             'คือ พี่มาเยี่ยมวา น่ะครับ แล้วนี่หมอบอกว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า'
             /ข่าวไวจังเลยนะครับ หมอบอกว่าขาหักแล้วก็.../
             'ขาหักหรือครับ แล้วนี่ ภนต์ พี่ชายวาไม่อยู่หรอกหรือครับ'
             /กลับไปแล้วครับ ผมมาอยู่ดูแลแทน/
             'ดูแล? ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าน้องเป็นอะไรกับ คนเจ็บหรือครับ รู้สึกว่าจะห่วงเหลือเกิน'
             /อ้อ ต้องขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวนะครับ คือว่า ผมเป็น คนที่คนเจ็บต้องการมากที่สุดน่ะครับ/
             'อ้อ แต่...แค่นั้นเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นพี่จะได้'
             /จริงๆก็เป็นพ่อบ้านด้วยครับ คอยเก็บกวาดอะไรที่มันเกะกะให้วา เขาด้วย ว่าแต่นี่ก็ดึกแล้ว ผมว่าพี่รีบไปดีกว่าครับ เสียงดังๆ เดี๋ยวคนเจ็บตื่นพอดี/
             '55 เหรอครับ ถ้างั้นฝากบอกวา ด้วยแล้วกันนะครับว่า เอกที่เป็นญาติห่างๆ มาหา' เอกยิ้มอย่างรู้ทันความหมายในคำพูดของอัค และก่อนที่จะจากไป เอกเอื้อมมือทั้งสองเข้าไปกุมมือของ คนที่หลับไหลไว้ เพื่อเป็นการร่ำลา แต่ก่อนที่จะถอยกลับไป คนที่หลับอยู่กลับตื่นขึ้นและดึงรั้งมือของเอก เอาไว้
 
             -พี่เอก- ศิวายุ เปล่งเสียงเท่าที่ทำได้ เมื่อรู้ว่ามีใครมาหา
             'ตื่นแล้วนี่เรา ไปทำอีท่าไหนล่ะ ถึงได้เป็นแบบนี้'
             -ก็ แค่กๆ หิวน้ำจังเลยครับ- ยังไม่ทันขาดคำ น้ำเปล่า 1 แก้วก็ถูกนำมาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า โดยที่คนเสิร์ฟหวังว่า จะเรียกชื่อเขาสักคำก็ยังดี
             -ขอบคุณครับ เอ่อ พี่เอก คนนี้คือ?- และแล้วสิ่งที่อัคคีกลัวก็เป็นความจริง แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่า ศิวายุ จำตัวเขา ไม่ได้
            'เอ่อ วา เดี๋ยวพี่ต้องกลับแล้ว อีกอย่างขอพี่คุยกับเขา แป๊บนึงนะ' เอกเดินนำอัคคีให้เดินตามไปบริเวณประตู ก่อนฝากฝังให้ช่วยดูแล น้องชายห่างๆของเขาให้ดี ก่อนที่จะขอตัวกลับไป
 
             -โอ๊ย!!-  ศิวายุส่งเสียงร้อง พร้อมทั้งเอามือขาไว้แน่น
             /นี่ จะทำอะไรน่ะ ขาหักอยู่รู้บ้างไหม/
             -คือว่าเรา เราปวดฉี่-
             /โถ่เอ๊ย แล้วก็ไม่บอก ปะ/ อัคประคองวาอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะไม่ต้องการให้ขาที่บาดเจ็บต้องไปกระเทือนกับอะไรอีก
             
             -นี่...- /อะไร อะ/
             -อย่าแอบดู นะ- /ใครเขาจะอยากดู ของผมก็มี/
             -ไม่รู้ดิ แค่รู้สึกว่า กับนาย เรา เราอายอะ- /อืม บอกว่าไม่ดูไง นายทำธุระของนายไปเหอะ/
             หลังจากที่การสนทนาจบลง อัคยังคงยืนรอวาทำธุระต่อไป แต่เพราะเสียงที่เงียบผิดปกติทำให้ อัคต้องหันไปดูอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องพบกับใบหน้าของวาที่หันรอไว้อยู่แล้ว
             -นั่นไง หันมาจริงๆด้วย- /โอ๊ย ที่หันน่ะ ก็เพราะนายเงียบผิดปกติต่างหากเล่า/
             กว่าศิวายุจะทำธุระเสร็จ ก็เล่นเอาอัคคีต้องเหนื่อยไปตามๆ กัน แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ ตลอดเวลาที่คอยดูแล ก็เหมือนกับ วาคอยจะแกล้งกันอยู่เสมอ
 
 
             -นาย... อยากกินนม- ศิวายุทำท่าทางมองไปยังกล่องนมที่ตั้งอยู่ห่างออกไป สลับกับมองไปที่ขาของตัวเองที่ถูกพันธนาการไว้กับเฝือกชนาดยักษ์
             /ไม่ต้องทำท่าทางขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวหยิบให้/ อัคหยิบนมพร้อมกับใส่หลอดลงไป วางไว้ข้างๆ เตียงของวา
             -กินไงอะ เนี่ย- ศิวายุยังคงทำท่าทางลักษณะเดิม มองไปที่กล่องนมที ที่เฝือกที
             /เฝือกใส่ที่เท้า เกี่ยวไรกัน/ -ก็เดี๋ยวเอื้อมไปหยิบมันก็กระเทือนไปถึงขาอีกอ่า-
             /ก็ได้ๆ/ อัคคีหยิบนมแล้วยื่นให้ตรงหน้าของคนที่นอนอยู่อย่างไม่เต็มใจนัก ไม่ใช่ว่าเขา ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ถ้าศิวายุจำเรื่องที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้ การที่จะให้ศิวายุเป็นเหมือนผู้ชายทั่วๆไป คงจะดีที่สุด
 
 
             -นาย... - /ว่าไง หะ/
             -อยากกิน องุ่น- /ก็เอาสิ ของนายทั้งหมดแหละ/
             -เนี่ย- เอาอีก เอาอีกแล้ว ศิวายุมองไปที่องุ่นทีนึง ที่ขาทีนึง ถึงแม้ว่าจะทำแบบเดิมๆ แต่มันก็ได้ผลทุกครั้ง
             -โอเคๆๆ- อัคคีต้องใช้ความพยายามในการป้อนองุ่นให้กับศิวายุ เพราะดูเหมือนว่า ในแต่ละครั้ง วา พยายามจะงับนิ้วของเขาเข้าไปด้วย
 
 
             -นาย...- /อะไรอีก/
             -ผมมีคนที่ผมรักไหม- ศิวายุถามคำถาม ที่ทำให้คนฟังรู้สึกแปล๊บๆในหัวใจ
             /มีสิ/ -แล้วทำไมเขาไม่มาหาผมบ้าง- คนที่นอนอยู่ถามคำถาม ด้วยสายตาที่เหม่อลอย ซึ่งนั่นทำให้คนที่ตอบคำถาม ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก
             /มาสิ ช่วงที่วาหลับอยู่ เขาก็มาดูแลตลอดเลยนะ/ วายิ้ม เมื่อได้ยินคำตอบ
             -แล้ว.. เขารักผมรึเปล่า-
             /รักเหรอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็คงไม่รู้ แต่ตอนนี้ รักสิ เขารักคุณมากๆด้วย/
             ศิวายุ ยิ้มกว้างเมื่อได้รับรู้ว่า คนที่เขารัก ก็ รัก เขาเช่นกัน
             -คุณอัค พาผมไปในสวนข้างล่างได้ไหมครับ อยู่แต่ห้องแคบๆนี่น่าเบื่อจะแย่-
 
             อัค พาศิวายุ ลงมาเดินเล่นในสวนหย่อมของโรงพยาบาล แม้ว่าค่ำคืนนี้จะเป็นคืนเดือนมืด แต่แสงจากเจ้าหิ่งห้อยตัวน้อย ที่พอมีให้เห็นอยู่บ้าง กลับช่วยให้ค่ำคืนที่แสนเงียบสงัด กลับสวยงาม
             -ก่อนที่ผมจะลืมตา อัคจะบอกอะไรผมนะครับ- อัคคียังคงนึก นึกว่าเขาเคยจะพูดอะไรกับวา เพียงแค่นั้น ผู้ถูกถามก็กลับหน้าแดง แต่ทว่า ถึงจะบอกอะไรไปตอนนี้  มันก็เท่านั้น
             /เอ่อ ไม่มีอะไร ไม่สำคัญหรอก/
             -แต่ วามีอะไรจะบอก- /บอก บอกอะไร?/
             -ก่อนอื่น ช่วยผมลุกขึ้นหน่อยได้ไหม?- อัคคียื่นมือให้ศิวายุ ใช้เป็นที่รั้งตัวขึ้นมา จากรถเข็น แต่ยังไม่ทันจะยืนได้ดี ศิวายุกลับเสียหลักล้มลงมา กอดกับอัคคีซะก่อน และเมื่ออัคคีพยายามดึงมือของวาออกด้วยความอาย ก็ยิ่งเหมือนกับว่า อ้อมกอดกลับยิ่งแน่นขึ้น แน่นขึ้นมากกว่าเดิม
             -อัคคี ถ้านายเคยรักใครสักคน นายจะลืมเขาได้รึเปล่า-
             /ถ้าลองเราได้รักใครสักคน มันก็คงยาก ยากที่จะลืมเขาได้/
             -แล้วทำไม ดูเหมือนอัค จะคิดว่าวา ลืมคนที่วารักได้ล่ะ อัค เรารักนาย แล้ววาก็รู้ด้วย ว่าตอนนี้ อัคก็รักเราเหมือนกัน เรา... เราคบกันนะ-
             อัคคียังคงงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนนึกขึ้นได้นั่นแหละ ว่าเขา โดนหลอกซะแล้ว
 
             /ตกลงนี่หลอกว่าลืมใช่มั๊ยเนี่ย หืม... ฮึ่ย/ อัคคีพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของอีกคน แต่ทำอย่างไร ก็ไม่หลุดสักที
             -ขอโทษ ก็ถ้าไม่ทำ จะรู้ไหมว่าเขาคิดกับเรายังไง นะนะ หายโกรธนะ ถ้าหายนะ ให้หอมเลยเอ้า-.
             /บ้าเปล่า อะไรวะ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ไม่เอาด้วยอะ แล้วก็ ปล่อยได้แล้ว คนมองนู่น อายว่ะ/
             -อยากให้ปล่อยก็บอกมาก่อน ว่าโอเคไหม-
             /โอเค เรื่องอะไร/
             -ก็ เรื่องที่ จะคบกันไง-
             /ไอ้บ้า ปล่อยเลย เร็ว/ -บอกก่อนดิ ดิ ดิ-
             /อืม/ -อะไรนะ-
             /บอกว่าอืม/ -ห๊ะ-
             /เออ........... ถ้ายังไม่ได้ยินอีกนะ จบไม่ค้งไม่คบมันแล้ว/
             -อะ คร้าบๆ- /แล้วจะปล่อยได้รึยังเล่า เร็วดิ/
             -ไม่ปล่อย ไปก็ไปด้วยกันดิ อายเหมือนกันอะ-
             /อ้าว ไอ้บ้านี่ ทีเมื่อกี่ไม่อาย/ -อายก็อดได้แฟนดิ อิอิ-
             /งั้นนั่งรถเร็วๆเลย เร็ว/ -ไม่เอาอะ อยากเดินไปมากกว่า-
             /เออ เรื่องมากจริง... แฟนใครวะเนี่ย/
             อัคคีใช้แขนโอบเอวของศิวายุ ไว้แล้วให้วา ยกแขนขึ้นมาคล้องคอของเขาไว้อีกที มืออีกข้างของศิวายุ ถูกวางไว้บนมือของคนที่โอบร่างของตนแล้วจึงเดินกลับเข้าไปด้วยกัน ท่ามกลางเส้นทางที่หนาวเหน็บ และแม้ตอนนี้ร่างกายจะเจ็บปวดเพียงใด แต่ไออุ่นที่หัวใจนั้นได้ส่งผ่านไปถึงหัวใจของกันและกัน
     
             
 
 
 
 
 
 






 
             'นั่นไง ว่าแล้วว่าไอ้น้องเบอร์ 10 มันต้องยังไงยังไงก็น้องเอ็งแน่ๆ ไอ้ภนต์'
             "เออ แค่นี้ก็รู้แล้ว แล้วเมิงจะมองข้าทำไม อย่านะเว้ย อย่าแม้แต่จะคิด ไม่งั้นโดนเตะจริงๆ"

--------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ แล้วพบกันใหม่ ใน

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 03-07-2009 01:56:28

จบไปแล้ว
หวานๆตอนท้ายนิดนึง น่ารักดี
ดีนะที่รู้ใจกันตอนยังไม่สายเกินไป
รออ่าน season ถัดไปจ้า
ขอบคุณมากๆ บวก 1 แต้มให้นะจ๊ะ (รอเวลาบวกเพิ่มได้ตามไปบวกให้ทีหลังนะ)

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 03-07-2009 04:05:12

 :laugh:
หึ หึ หึ ...แล้ววาก็ได้มาทั้งแฟน แถมไม่เสียขา  :mc4:

...

รอ season 3 นะคะ ...คราวนี้เป็นพี่ภนต์กะพี่เอกปะ ?  :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 03-07-2009 05:50:29

เย้!!! มารอภาคถัดไปเหมือนกัน
ตะหงิดๆ กับน้องชายคุณภนต์ที่โผล่มาแป่ปหนึ่ง
ในภาคหนึ่ง จะเป็นพระ/นายเอกให้ภาคไหนกัน

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 03-07-2009 07:58:43

น่ารักจัง :impress2:ที่จบไปอย่างhappy

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-07-2009 10:02:44

จะตามหาไม่ว่าเธออยู่ไหน
จะตามไปให้ได้เธอคืนมา

จะตามไปทุกเรื่อง..
อ่านไปยิ้มไป..ชอบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 03-07-2009 10:26:18

happy ending ไปอีกคู่ มีความสุขจริงๆๆ  :man1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 03-07-2009 10:33:11

แอบนอยด์ ตอนแรกนึกว่า วา จะลืม อัค จริงๆซะอีก

 :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 : Close friend - [Part 5 :: ลืม] จบ Season 2
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 04-07-2009 08:27:02

ไออุ่นที่หัวใจนั้นได้ส่งผ่านไปถึงหัวใจของกันและกัน
^
^
ชอบประโยคนี้จังค่ะ...ให้ความรู้สึกอบอุ่นของความรักเลยอ่ะ :กอด1:
+1จัดให้ค่ะ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 1 :: คิด]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 08-07-2009 20:53:27

Talk :      สำหรับเรื่องนี้ ยังคงเรื่องราวแบบเดิมนะครับ คือมีการเกี่ยวโยงกันระหว่างเรื่องราวในภาคก่อนๆ
             แต่อย่างที่บอกไว้ว่า ถึงไม่ได้อ่าน ก็ไม่งงครับ และอีกอย่างที่ยังคงเหมือนเดิมคือ 5 ตอนจบ
             และสำหรับเรื่องนี้ ดึกๆผมจะเข้ามาอัพให้อีกตอน เพราะช่วงนี้งานยุ่งเหลือเกิน กลัวไม่มีเวลามาอัพให้
             สุดท้าย ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะครับ ปล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ล่วงหน้าครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 1 :: คิด
--------------------------------------------------

             "ฮือๆ ป๋มเจ็บ"
             /โอ๋....  ไม่ร้องนะคับ เป็นลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ รู้เปล่า/
             "แต่มันเจ็บจิงๆ นี่คับ บอกแล้วไงว่าไม่เอายาแดง"
             /คราวหลังก็อย่าไปหาเรื่องใครเขาสิ อีกอย่าง ถ้ายังร้องไห้ หมดหล่อไม่รู้ด้วยนะ นู่น เห็นน้องผู้หญิงตรงนั้นมั๊ย เขาแอบมองเราอยู่นั่นน่ะ/
             "ไหนๆ ใครร้อง ไม่เห็นมีสักกะคน เนอะ อิอิ"
             /คร้าบ ไม่มีจริงๆด้วย สงสัยวิ่งหนีไปไหนแล้วมั๊ง ^_^/
             ริมฝีปากได้รูป สีชมพูสวย ขยับพูดคุยหยอกล้อกับเด็กๆ ที่มารักษาแผล ณ อนามัยประจำหมู่บ้านอย่างรู้ทัน หากเป็นเด็กหนุ่มคนอื่นๆ เวลาว่างหลังเลิกเรียนเช่นนี้ ถ้าไม่อยู่ร้านอินเทอเน็ต ก็คงเที่ยวอยู่กับแฟนสาวกันซะมากกว่า แต่สำหรับ นภวรรษ แล้วการได้เห็นเด็กๆ ยิ้ม และหัวเราะ กลับเป็นสิ่งที่สร้างความ "อิ่มใจ" ให้กับเขาได้มากที่สุด อาจเป็นเพราะเด็กๆที่นี่ ทำให้ เขา หายคิดถึงใครอีกคน
 

 
             งั่ม งับๆๆ
             /โอ๊ย งับผมพี่ได้ไง หยุดเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นพี่ไม่ให้ขี่หลังแล้วนะ เดินกลับบ้านเองเลยด้วย/
             +เบสหิวนี่นา พี่นภ อ่า ใจร้ายกับเบสจัง+
             /อ้าว แล้วก็ไม่ยอมบอกก่อน ไม่งั้นพาไปกินติมแล้วเนี่ย/
             +จิงอะ ไปเลยๆ กินติมกัน เย้ๆ+
             /แต่ไม่ใช่วันนี้นะ มืดแล้ว เดี๋ยวพ่อเราก็เป็นห่วงหรอก/
             +ง่า ก็ได้ งั้นสัญญามาก่อน ว่าจะพาไปแน่ๆ+
             /สัญญา คับผม/
             +กินรสมะนาวนะ+ /อืม/
             +รสส้มด้วยนะ+ /อืม/
             +รสช็อคโกแลตด้วย+ /อืม/
             +รสวะนิลาอีกลูก+ /อื้ม/
             +รถไฟเหะด้วยนะ+ /เออออ/
             +ที่สวนสนุก+ /จะเอาไรก็ได้ พอใจมั๊ย/
             +^_^+
             /เฮ้ย!!!/
             +ฮ่าๆ ไม่รู้แหละ รับปากแล้วด้วย เย้ๆๆๆๆ+
             เป็นธรรมดาที่ชาวบ้านระแวกนั้นจะพบเห็น เด็กหนุ่มร่างบาง แต่สูงกว่าเดินกลับบ้านพร้อมกับมี เด็กชายหน้าตาคมเข้ม ท่าทางทะโมนมิใช่น้อย ขี่หลังกลับมาด้วย ความที่บ้านของทั้งสองอยู่ติดกัน คุณนพพล พ่อของเบส จึงฝากฝังให้นภ ช่วยไปรับเบสกลับบ้านหลังเลิกเรียน เพราะตัวของเขาไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่ เพียงแต่วันนี้ อาจไม่มีใครคิดมาก่อนว่า จะได้เห็นหนุ่มน้อย 2 คนเดินกลับบ้านพร้อมกัน เป็นครั้งสุดท้าย

             'เบส แกต้องไปอยู่กับป้า'
             +ไม่ไป เบสจะอยู่ที่นี่+
             'ยังไงก็ต้องไป ขึ้นไปเก็บของ เดี๋ยวนี้เลย!!!'
             เสียงการสนทนาของคนสองคน ดังออกมาจากบ้านหลังข้างๆ แม้ว่าเสียงที่ได้ยินดังไม่มากนัก แต่ก็ไม่ยากเกินที่จะจับใจความในการสนทนาครั้งนั้นได้ หากแต่คราวนั้น นภ ยังเล็กเกินไป ที่จะทำอะไร ได้มากเกินไปกว่าแค่การ "นั่งฟังอยู่เฉยๆ"
 
 
             เมื่อใดที่เรามีความสุข เวลา มักผ่านเราไปเร็วเสมอ แม้ว่าระยะทางจากบ้าน จะอยู่ไกลจากอนามัยพอสมควร นภต้องใช้เวลาเดินกลับมา ราว 25 นาที แต่วันนี้เพียงแค่เขานึกถึง คู่ซี้ของเขาเมื่อก่อน ระยะทาง กลับดูสั้นลงไปถนัดตา
             -พี่ชายคนสวย!!-
             นภวรรษ หยุดเดินแล้วรีบหันมองรอบตัว เพียงหวังว่าจะได้พบกับ ที่มาของเสียงที่ได้ยิน ดูเหมือนว่า ฉายา "พี่ชายคนสวย" ของเขา น่าจะถูกลืมเลือน ไปนานแล้ว ฉายาที่คนระแวกนั้น เลิกกล่าวถึง เพราะเมื่อไรที่เขาได้ยิน ถ้ารู้ตัวคนพูดละก็ เป็นต้องได้เห็นดีกัน ฉายา ที่คู่ซี้ต่างวัยเป็นคนตั้งให้ หลังจากที่เขาตั้งให้ก่อนว่า "เจ้าเตี้ยจอมจ้อ" ฉายา ที่อาจจะไม่ได้ยิน จากปากคนตั้งให้ อีกครั้ง
 
             /เฮ้อ 4 ปีแล้วสินะ คิดถึงเจ้าเบสจัง ป่านนี้จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้สิ/
             เวลาที่ผ่านไป 4 ปีสิ่งต่างๆรอบตัว นภ ก็เปลี่ยนไปตามอายุของมัน แต่สิ่งนึงที่เหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลย ก็คือตัวของนภเองนั่นละ ถ้าไม่นับผมที่ยาวขึ้น ก็คงจะเป็นเรื่องความสูงที่เพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย เท่านั้น แต่แล้ว ภาพที่เห็นเบื้องหน้า กลับทำให้นภ ต้องถอนใจอีกครั้ง เมื่อประตูรั้วของบ้านข้างเคียง ที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่ บัดนี้ กลับถูกปลดออก ป้ายตัวอักษรที่บ่งบอกว่า เจ้าของ ต้องการขายมัน ได้หายไปแล้ว อีกทั้งแสงไฟที่ลอดออกมา จากหน้าต่าง ทำให้นภรู้แล้วว่า โอกาสที่จะได้พา เจ้าเตี้ย ไปสวนสนุกนั้น ไม่มีอีกแล้ว

--------------------------------------------------
next :
             /นี่นาย ลืมไปเลย พี่ชื่อนภ นะ แล้วนาย/
             +นภ+ เพียงแค่ได้ยินชื่อ ชายหนุ่มร่างสูง ก็ยิ้ม
             /ตลกมากรึไง แน่จริงก็บอกมาสิ ว่าชื่ออะไร เผลอๆ ชื่อนายนั่นแหละ ที่น่าขำน่ะ/
             หนุ่มหน้าสวย ที่ตอนนี้ตอนนี้หน้าพองไปแล้ว เงยหน้าขึ้นมา ด้วยกะไว้ว่า จะขอว่านายรุ่นน้องตัวโตสักหน่อย มีอย่างที่ไหน ได้ยินชื่อไปแล้วก็ขำอยู่ในใจ ไร้มารยาทชะมัด


แล้วพบกันดึกกับ Part 2 ใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 2 :: ฝน
--------------------------------------------------
 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 1 :: คิด]
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 08-07-2009 21:47:55

season 3 แล้ว  :mc4:
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ  :impress2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 1 :: คิด]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 08-07-2009 22:35:36

ซีซั่นสามมาแว้ววววววววววววววววววว

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 1 :: คิด]
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 08-07-2009 22:51:04

มารอตอนใหม่ด้วยคน

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 1 :: คิด]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 08-07-2009 23:07:06

ซีซั่นใหม่มาแล้ว เย้  :mc4:

แอบถูกใจกับซีซั่นนี้อะ  :m1:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 08-07-2009 23:40:26

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 2 :: ฝน
--------------------------------------------------
Previously :     นภวรรษ หนุ่มสวยแสนจะใจดี (จะเหมือนนางงามไปไหมหว่า) ช่วงเย็นๆ จะทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครที่สถานีอนามัย
เพราะมันช่วยทำให้เขาหายคิดถึง น้องชายสุดที่รัก โดยที่หารู้ไม่ว่า โชคชะตากำลังจะเล่นตลกอะไรกับเขาเข้าแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part 2

             ก๊อกๆ ๆ เว๊คอัพ  ก๊อกๆ ๆ กู๊ดมอร์นิ่ง.... ก๊อกๆ ๆ เว๊คอัพ  ก๊อกๆ ๆ กู๊ดมอร์นิ่ง
             ก๊อกๆ ๆ เว็คอัพ  ก๊อกๆ ๆ คลิ๊ก
             เช้าวันอังคารที่สุดแสนสบาย กลิ่นไอดินที่เกิดขึ้นจาก หยาดฝนโปรยเมื่อตอนเช้ามืด ลอยเข้ามาปะทะกับจมูกของนภ กอปรกับบรรยากาศเย็นสบายแบบนี้ ยากนักที่จะทำให้หนุ่มหน้าสวย ลุกขึ้นจากเตียงนอนของเขาได้ หากวันนี้เป็นวันหยุด กว่าจะลุกขึ้นมาได้ ก็คงจะราวๆบ่าย ได้กระมัง แต่วันนี้ เขามีเรียนกับอาจารย์ลดา หรือ ที่เหล่านักศึกษาให้สมญานามว่าอาจารย์เรดาร์ ในช่วงเช้านี้
             ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า แล้วเดินไปเปิดหน้าต่างห้อง แม้ว่าจะมีเวลาไม่มาก แต่อย่างน้อย ให้แสงอาทิตย์ได้ส่องเข้ามาบ้าง ก็ดีกว่าไม่ใช่หรือ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปเรื่อยๆ สิ่งต่างๆยังคงทำหน้าที่ของมัน ถนนหน้าบ้าน ยังคงเป็นเส้นทาง ให้ได้ใช้สัญจรกันไปมาตามปกติ นภ ขยับหน้าเชิดขึ้น ให้แสงแดด ตกกระทบจนทั่วใบหน้า เพราะคิดว่า เขาจะได้ประโยชน์ จากการให้ร่างกายได้สัมผัสไออุ่นจากแดด ในตอนเช้า หรือหากคิดผิด อย่างน้อย แสงแดดก็ช่วยปลุกให้เขาตื่นขึ้นอย่างสดชื่นแน่นอน
             วูบบบ สายลมแรง พัดผ่านเข้ามาในห้อง ทำให้ผมของคนหน้าสวย ปลิวไสวไปตามแรงลม เสื้อกล้ามบางตัวน้อย พริ้วไหวยกขึ้น เผยให้คนที่แอบมองจากหน้าต่าง บ้านข้างๆ วูบไหว ไปกับ ร่างกายสมส่วน ไม่ใช่สิ อย่างนภต้องเรียกว่า สวยงาม ถึงจะถูก
            
             /แม่ครับ เช้านี้นภไม่ทานข้าวนะแม่ อยากไปมหาลัยให้ทันก่อนฝนตกน่ะครับ/
             -อ้าวเหรอ งั้นเอาคุ้กกี้ไปกินแทนละกัน แม่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆเลยนะ ชอบไม่ใช่เหรอเรา-
             /โห น่ากินจัง ขอบคุณครับแม่ แล้วทำไมเยอะจัง ให้มาตั้ง 2 ถุงแน่ะ เอ๊ะ เดี๋ยวๆ รูปหัวใจซะด้วย อย่าบอกนะว่า หึหึ/
             -หึหึอะไร ตานภ อย่ามาทำทะลึ่ง เห็นว่ามันสวยดีหรอกน่ะ แล้วถ้ามันเยอะไป เราก็เอาไปแบ่งเพื่อนแล้วกัน นานๆแม่จะโชว์ฝีมือเองนะเนี่ย-
             /ไม่ต้องโชว์ เพื่อนนภ ก็รู้อยู่แล้ว ว่าแม่ของนภอะ นำขนมอร่อยที่ซู้ดเล้ย/
             -ก็นี่ใครล่ะคะ ลูกแม่เก่งตั้งหลายอย่าง แม่จะยอมได้ที่ไหนเล่า-
             หลังจากยอกันเองพอหอมปากหอมคอ หนุ่มหน้าสวยหยิบกระดาษวาดเขียนกับสีน้ำมันคู่ใจ พร้อมกับคุ๊กกี้สองห่อ ติดมือไปด้วย สองข้างทางยังคงเหมือนเดิม คุณป้าศรี ยังคงยืนรดน้ำต้นชมพูพันทิพย์หน้าบ้าน เหมือนเช่นทุกวัน สิ่งหนึ่งที่ต่างออกไป คือบ้านเดิมของคู่ซี้ ที่ตอนนี้ มีคนมาอยู่เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่เย็นวาน นภ พยามมองเข้าไปในบ้านหลังนี้ แต่ก็ไม่เคยที่จะได้พบกับผู้ที่อาศัยอยู่ภายในบ้านเสียที
 
             แหมะ
             หยดฝนเล็กๆ ตกลงบนปลายจมูกของนภ นอกจากนี้จะเป็นสัญญาณที่บอกว่า เขา ควรจะรีบเดินให้มากกว่านี้แล้วนั้น สิ่งที่นภเชื่อเสมอก็คือ เมื่อใดที่เม็ดฝนหยดลงบนปลายจมูกพอดี เมื่อนั้นจะขอพรใดๆ ก็ได้ 1 ข้อตามที่ต้องการ
             /สาธุ ถ้าเป็นไปได้ละก็ ขอให้วันนี้ เป็นวันที่ดีวันนึงละกัน สาธุ สาธุ สาธุ/
             +เธอ! ระวัง!!+
             ทันทีที่ นภ อธิษฐานจบ กลับมีเสียงที่บ่งบอกซึ่งความอันตรายดังขึ้นจากด้านหลัง จักรยานคันโต แล่นมาด้วยความเร็วสูง ดูแล้วผู้ที่ขี่อยู่ ไม่สามารถควบคุมมันได้สักเท่าไหร่ พุ่งตรงมายังนภ และล้มลงเมื่อเลยออกไป แม้ว่าเขาจะสามารถเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว แต่นั่นก็ทำให้ กระดาษวาดเขียน หล่นพื้นจนเปียกชนิดที่เรียกว่า ไม่สามารถใช้การได้อีก
             /ว้า แย่แล้ว โดนด่ายับแน่เลย/ นภหยิบกระดาษเปียกน้ำขึ้นมาสะบัด แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร
             +ขอโทษครับพี่ คือว่าผมไม่นึกว่าพื้นมันจะลื่นน่ะครับ+ หนุ่มสกินเฮดยกรถขึ้น และถอยหลังมาจนถึงด้านข้างๆของ นภ
             /ไม่เป็นไรๆ นายไปเถอะ/ ระหว่างที่พูดคุย หนุ่มหน้าสวยยังคงเช็คความเป็นระเบียบของเครื่องแต่งกายต่อไป
             +ไม่ได้พี่ ผมต้องรับผิดชอบดิ เอางี๊ พี่ซ้อนผมไปร้านเครื่องเขียนก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปเรียนพร้อมกัน ยังไงผมก็ผ่านมหาลัยพี่อยู่แล้ว+
             /หืม ไม่เป็นไร รถนายล้ม นายก็เจ็บนะ รีบไปเถอะ ฝนตกหนักเมื่อไหร่จะยุ่ง/
             เหมือนพระพิรุณจะแกล้งกัน ไม่ทันที่นภจะพูดจบ หยาดฝนห่าใหญ่กลับกระหน่ำลงมา สองข้างทางไม่มีที่ให้หลบ ทางที่ดีคือ รีบไปจากจุดที่ยืนอยู่ให้เร็วที่สุดนั่นเอง
             +นั่นไง ตกแล้ว มาเร็วพี่ เดี๋ยวก็เปียกจริงๆหรอก+
             เด็กชายร่างสูง ดูแล้วน่าจะอยู่ในช่วงมัธยมปลาย จูง จะเรียกจูงก็คงไม่ถูกนัก อย่างนี้ต้องเรียกว่าลาก ลากรุ่นพี่ผมยาวสวย มาที่รถจักรยาน โดยคิดว่าจะให้คนหน้าสวยนั่งซ้อนด้านหลัง แต่ทว่า ที่ซ้อนด้านหลังหายไป คงจะเป็นเพราะตอนที่รถล้มละมั้ง หนุ่มร่างสูง จึงได้เปลี่ยนให้ นภ ย้ายมานั่งบริเวณแกนกลางด้านหน้า แม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้คิดอะไร แต่หากใครมาเห็น เด็กมหาวิทยาลัยนั่งซ้อนจักรยานอยู่ด้านหน้า และมีเด็กม.ปลายเป็นคนขี่ แขนสองข้างดูราวกับว่า จะโอบกอดและช่วยบดบัง หยาดฝนที่จะโดนคนภายในอ้อมกอดของเขา ก็คงเป็นภาพที่แปลกไม่น้อย
 
             นภใช้เวลาไม่นาน ในการซื้อกระดาษแผ่นใหม่ สองหนุ่มมีการพูดคุยกันบ้าง ระหว่างการเดินทาง แต่ก็ไม่ได้มากนัก การคุยครั้งนี้ ทำให้นภ รู้ว่า เพื่อนใหม่ผู้นี้ เรียนอยู่ ม.6 โรงเรียนไม่ห่างไปจากมหาลัยของเขาสักเท่าไหร่
             /นี่นาย ลืมไปเลย พี่ชื่อนภ นะ แล้วนาย/
             +นภ+ เพียงแค่ได้ยินชื่อ ชายหนุ่มร่างสูง ก็ยิ้มออกมา ตั้งแต่วันแรกที่ได้ย้ายกลับมา ชายหนุ่มได้แต่เก็บความสงสัยไว้ว่า ผู้ชายหน้าสวยคนนี้ จะใช่พี่ชายใจดีที่เขารู้จักรึเปล่า ถึงหน้าตาจะคล้ายกัน แต่ผมที่ยาวขึ้น และรูปร่างที่ดูบอบบางเกินไปนั้นนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขา ไม่แน่ใจ หากแต่เขาหารู้ไม่ว่า การยิ้มของเขาทำให้หนุ่มหน้าสวย ออกจะไม่พอใจอยู่เนืองๆ
             /ตลกมากรึไง แน่จริงก็บอกมาสิ ว่าชื่ออะไร เผลอๆ ชื่อนายนั่นแหละ ที่น่าขำน่ะ/
             หนุ่มหน้าสวย ที่ตอนนี้ตอนนี้หน้าพองไปแล้ว เงยหน้าขึ้นมา ด้วยกะไว้ว่า จะขอว่านายรุ่นน้องตัวโตสักหน่อย มีอย่างที่ไหน ได้ยินชื่อไปแล้วก็ขำอยู่ในใจ ไร้มารยาทชะมัด
             +ไม่ใช่อย่างนะ.....+
             หนุ่มรุ่นน้องก้มหน้ามาหมายว่าจะแก้ตัว แต่ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันเกินไป ต่างคนต่างสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้า แม้ว่าหนุ่มรุ่นน้อง จะเคยคบกับหญิงสาวมามากมายแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยมีใคร ที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้รุนแรงขนาดนี้
             กว่าจะได้สติกลับมาอีกครั้ง จักรยานก็เกือบจะชนกับถังขยะเข้าซะแล้ว หนุ่มรุ่นน้อง ต้องเบรครถกระทันหัน ความแรงของรถผลักให้ผู้ขี่ขยับตัวมาด้านหน้า ผู้ที่ซ้อน วาดแขนโอบคนที่ขี่ไว้ตามสัญชาติญาณ สภาพของทั้งคู่เลยกลายเป็นว่า คนที่ผมยาว ซุกหน้าอยู่บริเวณหน้าอกของหนุ่มรุ่นน้อง โดยแขนทั้งสองข้าง โอบรอบเอวของรุ่นน้องผู้นี้ไว้ด้วย
             +เอ่อ เอ่อ.. ถึงแล้วละครับ+
             นภ เงยหน้ามองดูด้านข้าง ตอนนี้ เขาทั้งคู่ อยู่บริเวณทางเข้ามหาวิทยาลัย สายตาของนักศึกษาหลายคนที่หลบฝนอยู่แถวนั้น ต่างจับจ้องมาที่เขาทั้งคู่ นภ คลายมือออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระโดดลงมาจากรถจักรยาน หน้าตาของหนุ่มรุ่นน้อง แดงระเรื่อ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่นภ คงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อหยุดบรรยากาศแปลกประหลาด แบบนี้
 
             / คือ หัวพี่ไปกระแทกเรารึเปล่า ถึงได้หน้าแดงขนาดนี้น่ะ/
             +ไม่ใช่ๆ ไม่เป็นไรครับ แต่หน้าแดง คง คง เอ่อ คง..หิวมั๊งครับ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย+ ชายหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เขาถึงได้ตอบไปแบบนั้น
             / อ้าวเหรอ อืม งั้น งั้นก็ อะนี่ อย่างน้อยก็ถือว่าตอบแทนเรื่องที่มาส่งแล้วกัน รับไว้นะ /
             นภ ยื่นถุงคุ๊กกี้ให้เพื่อนร่วมทางถุงหนึ่ง ก่อนส่งสายตาแกมบังคับว่า "ต้องรับเท่านั้น" แถมมาด้วย
             +ครับๆ ขอบคุณมากครับ งั้น ผมไปก่อนนะครับ บาย+
             /บาย/
             หนุ่มรุ่นน้อง ขี่จักรยาน จากไป นภก็หันหลัง แล้วรีบวิ่งเข้าไปในมหาวิทยาลัยเช่นกัน โดยหารู้เลยว่า


                                                                                           “คุ๊กกี้รูปหัวใจที่ให้ไป ถูกแลกไว้ด้วยหัวใจของผู้รับไว้ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

--------------------------------------------------
next :
             /ตรงนี้เจ็บมั้ย/
             +มะ ไม่+ ภัทรตอบกลับทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าของผู้ที่สัมผัสกับร่างกายแม้แต่น้อย
             /แล้วตรงนี้หละ/ คนหน้าสวย เลื่อนนิ้ว..แผ่ว
             +ตรงนั้นก็ไม่ครับ+
             /ถ้างั้น ตรงนี้../ +ไม่ๆ ไม่ใช่ตรงนั้น+
             สองนิ้วของนภ เลื่อนมาอยู่.......







(ฮั่นแน่ อย่าคิดลึกน่า......) แล้วพบกันกับ Part 3 July 09, 2009 ใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 3 :: เจ็บ
--------------------------------------------------
 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 09-07-2009 00:11:07

 :angry2: เฮ้ยยยย มาตอนไหน ...แหะ แหะ แหะ พึ่งเห็น  :laugh:

...

ตอนนี้เริ่มมาน่ารักเหมือนเคย

รอตอนต่อไปนะค้าบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 09-07-2009 06:10:01

หน้าแดงเพราะหิวเนี่ยนะ....ตอบไปได้เนอะ...ฮ่าๆๆๆ :m20:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: mist ที่ 09-07-2009 09:23:54

อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลง "พี่สาวครับ" ของจรัลขึ้นมาเลย แต่สงสัยงานนี้คงเปลี่ยนเป็น "พี่ชายครับ" แทนแล้วม้างงงงงงง  :z1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 09-07-2009 09:34:53

ตอนต่อไปอยู่หนายยยยยยยยยยยยย  :dont2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 09-07-2009 19:24:11

ตอนนี้น่ารักจังเลย
น้องจำพี่ได้ แต่พี่จำน้องไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ย
รอตอนต่อไปจ้า
บวก 1 แต้มเช่นเคยนะจ๊ะ ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 2 :: ฝน]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 09-07-2009 19:34:18

 :-[ :-[ :-[ น่ารักจัง

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 09-07-2009 22:57:32

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 3 :: เจ็บ
--------------------------------------------------
Previously :      เหมือนฟ้าฝนจะแกล้งกัน นภ ออกจากบ้านฝนก็ตกทันที แล้วไหนยังจะเรื่องจักรยานของเด็กหนุ่มม.ปลายอีก ทำให้กระดาษวาดเขียนเสียหาย สุดท้าย เด็กหนุ่มคนนั้นจึงได้รับอาสาจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นเอง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part 3
             /โฟร์ท อย่าลืมเรื่องงานกลุ่มด้วยนะ แล้วเจอกัน/
             -ค่ะ คุณหนู เอ้อ แล้วอย่าลืมไปอุดหนุนที่ร้านบ้างนะ-
             /คร้าบๆ ไปแน่ๆ บายคร้าบ/
             -เอ้อ นภ ฉันว่า เด็กนั่น ต้องหลงแกแน่ๆ ฮิอิ-
 
 
             เด็กนั่น ต้องหลงแกแน่ๆ ต้องหลงแกแน่ๆ ต้องหลงแกแน่ๆ.....
             คำพูดของ "โฟร์ท" เพื่อนรักของนภ ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขาตั้งแต่เช้า ไม่ใช่ว่านภจะไม่สังเกตเห็นอาการหน้าแดงของหนุ่มม.ปลายเมื่อตอนเช้า หากแต่เขาคิดว่ามันไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ กับคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดต่อให้นภจะหน้าสวยแค่ไหน แต่เขาก็เป็น ผู้ชาย
             แม้ในช่วงเช้า จะเกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย แต่ช่วงเย็น ณ สถานีอนามัยหมู่บ้านแห่งนี้ ก็ยังคงเป็นสถานที่ ที่นภ จะสามารถหาความสงบได้มากกว่าที่อื่นหน่อย จนกระทั่ง
             -น้องนภคะ น้องนภ-
 
             -น้องนภคะ!-
             /ครับ ว่าไงครับพี่ก้อย/
             -คือ วันนี้ไม่ค่อยมีอาสามาช่วยเลยน่ะคะ แล้วพอดีมีนักเรียนจะมาทำแผล แต่ไม่มีใครอยู่เลย อีกอย่าง พี่เห็นเด็กๆก็ไม่มีแล้ว พี่รบกวนนกๆ น้องนภช่วยทำแผลให้หน่อยได้ไหมคะ-
             /อ่อครับ ได้ครับ/
             -ขอบคุณมากๆนะคะ แต่ว่า อะไรน๊า ที่ทำให้น้องนภใจลอยซะจนพี่เรียกไม่ได้ยินเลยคะเนี่ย-
             /55 ไม่มีอะไรหรอกครับ ว่าแต่พี่ก้อยบอกให้เขาเข้ามารอที่ห้องเลยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมหยิบอุปกรณ์ก่อน แล้วจะตามไป/
             ด้วยเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น นภ อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมเด็กผู้ชายคนเดียว ถึงได้มีอิทธิพลต่อความคิดของเขามากมายขนาดนี้  แต่ที่แน่ๆตอนนี้ หน้าที่ของอาสาอย่างเขา ควรจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เพราะสิ่งที่ทำอยู่ บางครั้งอาจเกี่ยวข้องกับยาต่างๆ หากหยิบผิดหยิบถูก จะเป็นผลเสียต่อผู้อื่นได้ ดังนั้นเขาควรสลัดความคิดบ้าๆ นี้ไปซะที
             
             /นี่นาย..../
             +อ้าว เธอเอ้ย คุณนั่นโอ้ย..เอง+
             นภตกใจที่เห็น (อดีต)เด็กหนุ่มหน้าใส คนเมื่อเช้ามาอยู่ตรงหน้า ในห้องทำแผล ซึ่งตอนนี้หลายจุดบนบริเวณใบหน้า ฟกช้ำ บริเวณหางคิ้ว และ ริมฝีปาก มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ดูแล้ว เด็กคนนี้ไม่น่าจะเป็นคนเกเร หรืออันทพาล ทำให้คนหน้าสวยอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาไปได้รอยฟกช้ำและแผลพวกนี้มาจากไหน
 
             /นี่นาย เอ่อนาย.../
             +คีตภัทร เรียกภัทร ก็ได้ครับ + เด็กหนุ่มตอบพลางยิ้มกว้าง
             /อืม นายภัทร ไปทำอีท่าไหนมา ถึงได้แผลเต็มตัวขนาดนี้เนี่ย/
             +แค่หน้าเองครับ ที่ตัวไม่มีซะหน่อย+
             /หน้าก็หน้า แล้วนี่ตกลงไปทำอะไรมาเนี่ย ดูซิเยินไปหมดแล้ว/
             +อย่าไปสนใจเลยเนอะ รู้แต่ว่ามันก็คุ้มนี่นา ถ้ารู้ว่าเป็นแล้วจะได้......+
             /ได้อะไร/ หนุ่มหน้าสวยซักถามหนุ่มรุ่นน้อง เพราะไม่เข้าใจความหมายของคำตอบที่ได้รับมากนัก
             +ก็ ได้ ได้   ได้รู้ว่ามันรู้สึกเท่ห์คอดๆ เลยงัยเล่า ^_^ ชะอุ๋ย+ ภัทรทำหน้าที่คิดว่าเท่ห์ที่สุด แต่แผลบนใบหน้าก็ไม่ได้อำนวยเอาซะเลย
             /ยังจะทำทะเล้นอีกนะ รู้ไหม ไอ้เรื่องชกต่อยเนี่ย มัน บราๆๆๆๆๆ/
             +เอ่อ+
             /นี่แล้วถ้าพ่อแม่เขารู้เข้า เคยคิดบ้างไหม ว่า บราๆๆๆๆๆ/
             +เอ่อ+
             /เอ่ออะไร ล่ะ/
             +คือแบบว่า เลือดมันไหลใหญ่แล้วอะ เมื่อไหร่จะทำแผลซักทีอะ+
             /เฮ้ย ขอโทษๆ/
             ถึงแม้ว่า อายุของนภและภัทร จะห่างกันไม่มากนัก แต่ด้วยความที่คนหน้าสวย ถูกเลี้ยงดูมาแบบผู้ใหญ่ ทำให้หลายครั้ง นภ อาจติดนิสัยมาบ้าง พอมาเจอใครทำตัวไม่ถูกต้อง รับรองได้เลยว่า ถ้าไม่หูชา คนๆนั้น ก็คงไม่อยากที่จะทำสิ่งนั้น ไปอีกนานเลยทีเดียว
             
             /นี่ตกลงจะบอกได้รึยัง ว่าไปทำอะไรมา/
             หนุ่มหน้าสวย ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีเช่นเคยขณะถามคำถามไปด้วยกัน นิ้วเรียวสวยจับสำลีชุบแอลกอฮอลขึ้นมาเช็ดบริเวณแผล อย่างแผ่วเบา ด้วยแผลนั้นอยู่ใกล้กับดวงตามากเกินไป ทำให้นภต้องใช้ความตั้งใจอย่างมาก จนไม่ทันได้สังเกตว่า ถูกผู้ได้รับบาดเจ็บจ้องมองอยู่นานขนาดไหน
             +ก็ ก็มีเรื่องชกต่อยกันนิดหน่อย แต่เดี๋ยว อย่าเพิ่งว่านะ คือเห็นคน 2 คนโดนรุมอยู่ ก็เลยทนไม่ได้+
             /อ๋อเหรอ พ่อพลเมืองดี ตอนแรกนึกว่ามีเรื่องชกต่อยแบบว่า แย่งแฟนกันทำนองนั้น/
             +ไม่ใช่ๆ ถ้าเป็นเรื่องที่ว่าละก็ ผมอาจเจ็บมากกว่านี้ก็ได้ แต่ยอม แฟนทั้งคน เพียงแต่ตอนนี้ ผมได้แค่มองๆเขาแค่นั้นแหละ ไม่กล้าจีบ+
             /เหรอ.. เขาคงน่ารักมากๆเลยนะ ถ้าจะทำให้นายโกรธแทนได้ขนาดนั้น/ แม้คำพูดจะดูธรรมดา แต่ลึกๆ ในใจของนภ กลับเหมือนว่ามันจะเต้นช้าลง และช้าลง
             +น่ารักสิครับ น่า...รัก มากๆ ด้วย โอ้ยยย+
             /ขอโทษ ก็บอกแล้วว่าให้นั่งนิ่งๆ เป็นไง เจ็บละสิ เอ้า ตรงปากเสร็จแล้ว หันหน้ามาตรงๆด้วย/
             เป็นอีกครั้ง ที่นภ บรรจงหยิบสำลีชุบยาล้างแผล มาทำความสะอาดก่อนที่จะติดพลาสเตอร์บริเวณสันจมูก แต่แปลก ที่คราวนี้หลังจากละสายตาจากบาดแผลแล้ว สายตาของนภ กลับจ้องมองไปยังดวงตาของคนที่นั่งตรงกันข้าม ราวกับมีแรงดึงดูด
             /สะ เสร็จแล้ว/ นภถอนสายตาจากภัทรหลังจากจ้องมองกันอยู่ได้ไม่นาน จากนั้น จึงได้เก็บอุปกรณ์ที่นำมาด้วย เตรียมตัวที่จะกลับไปยังห้องพักของตน แต่ไม่วาย ถูกหนุ่มรุ่นน้องที่ตัวใหญ่กว่า จับข้อมือไว้ซะก่อน
             +เดี๋ยวก่อนสิ เอ่อ คือมันเจ็บๆ แถวหน้าอกน่ะครับ ช่วยดูให้หน่อยได้ไหม ว่าเป็นอะไร คือตอนที่มีเรื่อง ภัทรล้มไปกระแทกกับรั้วไม้ น่ะครับ+
             สายตาของหนุ่มรุ่นน้อง บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด ทั้งที่จริงๆแล้ว มันหายเจ็บจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้วด้วยซ้ำ
             /อะ อืม ได้ ทีเมื่อกี๊ละบอกว่าที่ตัวไม่มีแผล แต่ว่าเราคงทำได้แค่ตรวจสอบเบื้องต้นนะ เพราะไม่รู้อะไรมากหรอก ยังไงก็ต้องรอถามคุณหมออีกที เดี๋ยวนายก็ไปนอนบนเตียงนะ แล้วปลดกระดุม นิดหน่อย ให้พอตรวจได้โอเคนะ/
           
             เพียงครู่เดียวที่ นภ หันหลังไปเก็บอุปกรณ์ หนุ่มรุ่นน้อง ก็ขึ้นไปรอบนเตรียงตรวจเรียบร้อยแล้ว
             /เฮ้ย บอกว่าให้ปลดกระดุม นิดหน่อย ไม่ถึงกับต้องถอดเสื้อก็ได้/
             +อ้าว ไหนๆ ต้องปลดแล้วก็ถอดไปเลย เผื่อมีตรงไหน ที่ผมไม่เห็นอีกด้วยไง+
   
             การตรวจแบบนี้ นภ เคยช่วยพี่ๆพยาบาลทำหลายครั้ง แต่คงจะเป็นครั้งนี้แหละ ที่นภรู้สึกว่ายากที่สุด ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน นภก็เคยถอดเสื้อเล่นกีฬากับเพื่อนๆมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยที่จะต้องอยู่ใกล้ชิด และ สัมผัสกับร่างกายดูดี ของคนที่ไม่คุ้นหน้าแบบใกล้ชิดขนาดนี้ อีกอย่างนภนั้นอยู่ช่วยฝ่ายเด็กเล็ก
             /ตรงนี้เจ็บมั้ย/ สองนิ้วเรียวสวย กดลงไปบริเวณเหนือหน้าอกด้านขวา ของคนที่อายุน้อยกว่า เพื่อตรวจหาว่า จะมีอาการฟกช้ำภายในหรือไม่
             +มะ ไม่+ ภัทรตอบกลับทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าของผู้ที่สัมผัสกับร่างกายแม้แต่น้อย
             /แล้วตรงนี้หละ/ คนหน้าสวย เลื่อนนิ้วมาบริเวณกลางหน้าอก แล้วกดลงไปอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่า หากมีการฟกช้ำ ก็จะทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกเจ็บเกินไป
             +ตรงนั้นก็ไม่ครับ+
             /ถ้างั้น ตรงนี้../ +ไม่ๆ ไม่ใช่ตรงนั้น+
             สองนิ้วของนภ เลื่อนมาอยู่บริเวณหน้าอกด้านซ้าย ของภัทร  ยังไม่ทันที่นิ้วจะสัมผัสโดนร่างกายดี แต่ภัทรกลับโพล่งออกมาว่าไม่ใช่ ซึ่งนั่นทำให้คนที่ตรวจอยู่งงนิดๆเช่นกัน ทีแรก ภัทร กะว่าจะแกล้งหนุ่มรุ่นพี่คนนี้ เล่นๆ แต่ไปๆมาๆ กลายเป็นเขาเขินซะเอง เขินที่ถ้ารุ่นพี่หน้าสวยที่อยู่ตรงหน้า รู้ว่า บริเวณหน้าอกด้านขวาของเขา เกิดแรงสั่นสะเทือนที่มาจาก "หัวใจ" รุนแรงจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอกได้อยู่แล้ว
             +คือ ไม่เจ็บแล้วหละ พอเถอะ+
             ภัทร รีบลุกขึ้นนั่งพร้อมจัดแจงใส่เสื้อกลับดังเดิม
             /อืม ก็.. ถ้ามีอะไร หรือปวดเจ็บตรงไหน ก็มาดูอาการอีกทีแล้วกัน/
             +แสดงว่า ถ้าไม่เจ็บอะไร ก็มาไม่ได้ใช่ไหม?+ แม้ว่าน้ำเสียงของผู้ถาม จะดูปรกติดี แต่สีหน้าและแววตา บ่งบอกถึงความน้อยใจอยู่เล็กๆ
             /ภัทร ที่นี่น่ะ สถานอนามัยนะ ไม่ใช่ร้านก๋วยเตี๋ยว ถ้าไม่เป็นอะไรจะมาทำไมล่ะ/ คำตอบของ นภ ถึงกับทำให้หนุ่มรุ่นน้องยิ้มร่า ถ้ามีใครดูอยู่ เขาคงคิดว่า เด็กหนุ่มคนนี้ บ้าไปแล้วแน่ๆ
             /นี่นาย เป็นไรอะ น่ากลัวนะเนี่ย ยิ้มคนเดียว/
             +ก็ดีใจนี่นา+
             /เรื่อง?/
             +คุณนภ เรียกชื่อ ภัทร ครั้งแรกเลยนะ+
             /อะไรนะ/ นภมองหน้าของหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาจับผิด
             +เปล่านี่ ไม่มีอะไร เอ้อ ผมกลับก่อนนะ จะมืดแล้ว แถวนี้ยิ่งเปลี่ยวๆอยู่ด้วย+
             หนุ่มหล่อรุ่นน้อง รีบเดินออกไปจากห้องทำแผล เพราะไม่อยากให้คนที่อยู่ในห้องเห็นว่า ตนเองหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก
 
             /อืมใช่ แถวนี้น่ะเปลี่ยวนะ อย่าไปฉุดใครมั่วซั่วล่ะ/ นภ ตะโกนแซวไล่หลังหนุ่มรุ่นน้องไป
             /ทำไมน้า อยู่ใกล้ๆเจ้าเด็กโข่งนี่ทีไร ยิ้มได้ทุกทีสิน่า/

--------------------------------------------------
next :
             /จริงๆนะ เราว่าต้องมีคนแอบตามเราแน่ๆเลยอะ/
             *คิดมากรึเปล่า แต่ก็ไม่แน่นะ แกก็แปลก ผู้ชายแท้ๆ สวยกว่าฉันซะงั้น* นภแวะมาหาเพื่อนรักที่ร้าน LikeLover ก่อนกลับบ้าน ด้วยหวังว่าคำพูดของโฟร์ทที่ตอนแรกนภคิดว่าจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้น กลับทำให้มันดูแย่ลงมากกว่า
             ++เราก็รีบหาหนุ่มๆไปรับไปส่งซะทีสิ จะได้ไม่ต้องคอยกลัวว่าจะมีคนคอยแอบตามเรา++ ภนต์หนุ่มหล่อเจ้าของร้านแสดงความเห็น
             /โห พี่ก็อีกคนผมผู้ชายนะ แต่ถ้า..../







แล้วพบกันกับ Part 4 July 10, 2009 ใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)
--------------------------------------------------
 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 10-07-2009 00:13:33

^
^
จิ้มๆ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ครับ
แอบสงสัยว่านภจำชื่อภัทรไม่เหรอครับ หรือจำแต่ฉายา

ในขณะที่ภัทรจำนภได้ มันออกประหลาดอ่ะ แบบว่า
นภโตกว่าไม่ใช่เหรอ น่าจะจำได้น่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 10-07-2009 00:19:13

หึ หึ หึ ...น้องภัทร ...แอบชอบใครเหรอจ๊ะ ?  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 10-07-2009 02:08:00

ภัทรคือเบสแน่ๆใช่มั้ยเนี่ย
เบส คีตภัทร ความหมายมันพ้องกันซะด้วย
แบบที่รีบนๆสงสัย ถ้าใช่คนเดียวกัน
ตอนจากกันยังเด็กอยู่เลย นภอาจจะรู้จักแต่ชื่อเล่นไม่รู้จักชื่อจริงน้องหละนะ

แต่ตอนนี้สงสัยใจคงตรงกันทั้งคู่แล้ว
รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 10-07-2009 05:57:15

แค่เห็นว่านภเป็นคนทำแผลให้...ก็หายเจ็บแล้วอ๊ะป่าว...อิอิ :กอด1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 10-07-2009 07:33:29

รอตอนต่อไปครับบบบบบบบบบบ :m3:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 10-07-2009 09:29:26

เด็กขี้อาย น่ารักนะเนี่ย  :z1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-07-2009 09:48:16

นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว
เรื่องนี้น่ารักดี..อ่านไปยิ้มไป

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: mist ที่ 10-07-2009 15:16:49

แอบเขินแทน  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 10-07-2009 18:42:31

เข้ามาแจ้งว่า วันนี้อาจอัพดึกถึงดึกมากๆนะครับ
พอดีงานเข้า ขอบคุณมากครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 3 :: เจ็บ]
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 10-07-2009 20:23:30

คู่นี้ก็น่ารักอีกแล้ว แต่เหมือนภัทรจะยังไม่อยากให้นภรู้รึเปล่า ว่าย้ายมาอยู่ในบ้านหลังนั้นแล้ว เพราะถ้าใกล้มืดแล้วอย่างนี้ ก็น่าจะชนนภกลับบ้านด้วยอ่ะ


รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบ  :L2:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 11-07-2009 16:39:08

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)
--------------------------------------------------
Previously :     นภวรรษทำแผลให้ หนุ่มรุ่นน้องที่ทำตัวเป็นพลเมืองดีมา
            ตอนแรกภัทรกะว่าจะแกล้ง หนุ่มหน้าสวย แต่จนแล้วจนรอด กลับเหมือนว่าเขาโดนนภแกล้งให้ใจสั่นซะเอง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part 4
             แกร๊กๆ ปัง!!! สามวัน สามวันแล้วทีเดียว ที่นภ มีท่าทีหวาดระแวง จนทำให้ผู้เป็นแม่ออกอาการสงสัยไม่น้อย
             'นภ เป็นอะไรน่ะเรา หนีแฟนคลับมารึไงหะ' ผู้เป็นแม่ถามแกมหยอกลูกชายไปในตัว
             /โห ถ้ามีก็ดีดิแม่ แต่นภรู้สึกเหมือนกับ โดนใครคอยตามอยู่ก็ไม่รู้ ตั้ง 3 วันแล้ว บางทีก็ได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าเดินตาม แต่พอมองไป ก็ไม่มี/
             'คิดมากรึเปล่าเรา?'
             /โห แม่ นภไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใครนะ / ผู้เป็นลูกชาย ทำแก้มป่องให้พอรู้ว่าตอนนี้งอนแล้วนะ จนผู้เป็นแม่ถึงกับขำออกมา
             'เออๆ ฉันเชื่อแก ไม่เชื่อแกจะให้ไปเชื่อลูกแมวน้ำที่ไหน ใช่มะ'
             /โถ่ แม่ก็...../
             'เอ้อ แล้วนี่แกได้เจอเพื่อนบ้านคนใหม่รึยัง แม่ว่าจะแนะนำให้รู้จักกันไว้ซะ แต่แกก็กลับซะค่ำทุกที'          
             นภวรรษ เดินหนีผู้เป็นมารดา ขึ้นห้องนอนตัวเอง เพราะเขาไม่ได้อยากจะรู้จักกับเพื่อนบ้านคนใหม่นี่สักเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อย คนข้างบ้านนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขา อาจไม่ได้เจอกับ น้องชายอีกเลย
 
             หนุ่มหน้าสวยอาบน้ำสระผมเสร็จเรียบร้อย หยิบผ้าเช็ดหัวขึ้นมา ซับน้ำที่เปียกอยู่บนศีรษะหมาดๆ จากนั้นจึงเดินไปเปิดหน้าต่าง แล้วมองไปยังหน้าต่างบ้านตรงข้าม ขอหน่อยเถอะ ขอดูหน่อยว่า เพื่อนบ้านคนใหม่ที่แม่อยากให้รู้จักนักหนา จะหน้าตาเป็นยังไง  ไม่ทันไรความมืดมิดของห้องฝั่งตรงข้ามกลับสว่างไสว พร้อมกับมองเห็นขาของใครอีกคนเดินผ่านไป อีกด้านหนึ่งของห้องเพียงแค่นั้น
             /เฮ้อ.. เลยไม่ได้เห็นหน้าสักที แต่ว่า ไม่ยอมแพ้หรอกน่า/ นภวรรษเดินไปปิดไฟในห้อง แล้วกลับมานั่งอยู่ที่เดิม เพราะหากคนข้างบ้านมองมาเห็นว่า มีคนนั่งมองอยู่ คงไม่ดีเท่าไหร่ แต่แล้วสิ่งที่ทำให้นภต้องชะงักงันก็คือภาพของคนตรงหน้า เพราะสิ่งที่เห็นคือหนุ่มผมสกินเฮดหรือ ภัทร เดินเข้ามาบริเวณหน้าต่างห้อง โดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันไว้รอบเองอย่างหลวมๆ เท่านั้น
             /เฮ้ย!!/ นภวรรษส่งเสียงดัง เมื่ออยู่ดีๆ ภัทรก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันตัวเองอยู่ออกต่อหน้าต่อตา ซึ่งนั่นก็ทำให้คนตรงหน้าหันหน้ามาด้วยความตกใจ พร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันไว้อย่างเดิม
             +พี่ ... พี่แอบดูผมเหรอ+ แสงไฟจากห้องของภัทรที่ตกกระทบไปยังหน้าต่างบ้านข้างๆ ทำให้ภัทรรู้ว่าคนที่มองอยู่เป็นใคร รู้ดังนั้นภัทรก็กลับมาวางมาดตามปกติ อีกทั้งยังน้ำเสียงแบบว่า จัดผิดแต่ปนขำเล็กๆ ถามคนที่กำลังมองเขาอยู่กลับไป
             /อย่า..อย่ามาตลก พี่จะ จะไปแอบดูนาย ทำไม/
             +อ้าว ถ้าไม่แอบดูแล้วจะปิดไฟทำไมอะ+
             /ก็ ก็แค่จะนอนแล้วหรอกน่า แล้วพอดี จะมาปิดหน้าต่าง ก็แค่นั้น/
             +อ้อ เหรอครับ แต่จริงๆแล้ว ถ้าเป็นพี่นภ ผมให้ดูก็ได้นะ ยังไงเราก็มีเหมือนกันไม่ใช่เหรอคร้าบ+
             /ไอ้ ไอ้บ้า ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากดู/ นภวรรษตะโกนบอก แต่ไม่ทัน เพราะเจ้าคนข้างบ้านก็เหมือนจะแกล้งกัน เพราะอยู่ดีๆ ก็ปลดผ้าเช็ดตัวออกซะอย่างนั้น
             /ไอ้เด็กโรคจิต!!/ นภรีบปิดผ้าม่าน แล้วข่มตาลงนอน แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะนานเนิ่นนาน กว่าที่จะหลับตาลงได้ เพราะเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มบ้านข้างๆ ที่เหมือนว่าดังก้องอยู่ในหูตลอดเวลา
             /ไอ้เตี้ยนะ ไอ้เตี้ย ถ้าแกยังอยู่บ้านนี้ ป่านนี้คงไม่ต้องมาเจอกับเด็กโรคจิตนี่แน่ พูดไปก็คิดถึงแกว่ะ เจ้าเบส/
 
เย็นวันรุ่งขึ้น
             /จริงๆนะ เราว่าต้องมีคนแอบตามเราแน่ๆเลยอะ/
             *คิดมากรึเปล่า แต่ก็ไม่แน่นะ แกก็แปลก ผู้ชายแท้ๆ สวยกว่าฉันซะงั้น* นภแวะมาหาเพื่อนรักที่ร้าน LikeLover ก่อนกลับบ้าน ด้วยหวังว่าคำพูดของโฟร์ทที่ตอนแรกนภคิดว่าจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้น กลับทำให้มันดูแย่ลงมากกว่า
             ++เราก็รีบหาหนุ่มๆไปรับไปส่งซะทีสิ จะได้ไม่ต้องคอยกลัวว่าจะมีคนคอยแอบตามเรา++ ภนต์หนุ่มหล่อเจ้าของร้านแสดงความเห็น
             /โห พี่ก็อีกคนผมผู้ชายนะ แต่ถ้าจะให้ผมคบผู้ชายละก็ คงมีคนเดียวแหละ คนอื่นไม่เอาหรอก ฮึ่ย/ นภพูดไปพลางก็ทำท่าเหมือนอยากจะอ้วกซะให้ได้
             ++เจ้าเด็กที่ชื่อเบสนั่นน่ะเหรอ++ นภตาค้างเมื่อมีคนรู้ว่า คนที่ตัวเองหมายถึงคือใคร
             /ตลกแล้วพี่ เฮ้อ คุยกับพวกคุณๆก็เหนื่อยใจ กลับดีกว่า/ นภเดินกุ้มหน้างุดๆออกจากร้านไป จนไปชนกับใครอีกคน
 
             //อ้าว คุณผู้ช่วยพยาบาลนี่เอง// ศิวายุ หนึ่งในผู้ที่นภเคยช่วยปฐมพยาบาลให้ทักทาย
             /อ้าว สวัสดีครับ นี่มาทานกาแฟกันเหรอครับ ร้านนี้กาแฟอร่อยดีนะ/ วายิ้มก่อนจะตอบกลับ
             //อร่อยสิครับ ก็นี่ร้านพี่ชายผมอะ 55+//
             /เหอๆ ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลย/ //ไม่หรอกครับ จริงๆแล้วจะพาเพื่อนมาสมัครงานน่ะครับ ตอนนี้ร้านกำลังค้าขายรุ่งสุดๆ แล้วอยากหาพนักงานเพิ่ม คุณ... เอ่อ คุณนภสนใจไหมครับ โอ้ย//
             ศิวายุ ร้องลั่นซึ่งนภเองก็สังเกตเห็นว่า มือของคนข้างๆนภ หรือถ้าเขาจำไม่ผิด นี่ก็คือ อัคคี นักฟุตบอลศูนย์หน้าของมหาวิทยาลัย (ใครไม่รู้จักก็แย่แล้ว) กำลังบีบไหล่ของวาไว้แน่น แน่นซะจนนภกลัวว่ามันจะหลุดติดมือมาให้ได้
             //เอ่อ ขอแนะนำใหม่นะครับ นี่อัคคี ฟะ แฟนผมเอง// แม้ว่าศิวายุจะดูท่าทางนักเลงนิดๆเหมือนไม่กลัวใคร แต่พอมาเจอกันในท่าทางแบบนี้ ก็น่าขำดีไม่น้อย
             /รู้แล้วล่ะครับ รู้ตั้งแต่ร้องโอ้ยแล้ว/ นภพูดไปพลางขำไปพลาง ซึ่งแม้แต่อัคคีก็ออกอาการหน้าแดงเหมือนกัน
             //ถ้างั้นก็ ถ้าสนใจก็มาสมัครนะครับขาดอีก 2 คนเอง ขอตัวก่อนครับ//
 
             /น่ารักดีเหมือนกันนะ แฟนกันเนี่ย/ คนสวยเปรยกับตัวเองเบาๆ
             +น่ารักก็หาบ้างสิครับ+ เสียงของภัทรที่ดังข้างหู ทำให้นภถึงกับตกใจ แต่นั่นก็ยังทำให้ตกใจได้ไม่เท่ากับ ที่มืออีกข้างของภัทรกำลังจับไหล่ของเขาอยู่
             /หืม ตกใจหมด เด็กโรคจิตนี่เอง มาทำอะไรเนี่ย/
             +เอ้า ผมจะมาบ้างไม่ได้เหรอไงอะ จริงๆก็ แม่พี่บอกให้ผมมารับพี่กลับบ้าน เห็นบอกมีคนคอยตามไม่ใช่เหรอ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าใคร+
             /แม่เหรอ? อืมๆ/
 
             ภัทรเดินนำคนหน้าสวยไปที่จักรยานคู่ใจ แต่เมื่อมาถึง ก็ไม่มีวี่แววว่าภัทร จะขึ้นขี้จักรยานสักที
             /เอ้า ไม่ไปเหรอ/              +พี่ก็ขี่ซะทีดิ ผมจะได้ซ้อน+
             /อ้าว ไหงงั้นอะ/              +ก็ผมจะได้ดูหลังให้ไง ว่ามีใครแอบตามรึเปล่า เกิดผมเป็นคนขี่ แล้วพี่โดนลากไปกลางทางผมจะรู้ไหมอะ+
             /ถ้างั้นไม่เอาดีกว่า นายตัวยังกะตึก จะไปไงไหว/              -แน่ใจนะ นี่ก็มืดแล้วด้วย แล้วถ้าวันนี้มันวางแผนฉุดพี่ขึ้นมา ว๊าแม่พี่คงเสียใจแย่-
             /พอๆ ไปก็ได้ เอ้า ขึ้นมาสิ/
             ได้ผล ยังไงก็ได้ผล เพราะตลอดทางที่ผ่านมา แม้ว่าตลอดทางจะมืด จะเปลี่ยวยังไง แต่นภก็ไม่เกิดความรู้สึกที่ว่ามีคนคอยตามเกิดขึ้นอีกเลย
            
             +พี่นภ ใช้แชมพูยี่ห้อไรอะ ยังกะกลิ่นผลไม้เลย+
             /อย่ามาตลก หอมอะไรกันตั้งกะเมื่อวานยังไม่ได้สระผมเลยนะ/ คนหน้าสวยแกล้งหยอก หวังว่าคนที่ซ้อนจะเหวอบ้างก็ดี
             +ใครตลกกันแน่ ก็เมื่อวานตอนที่แอบดูผม พี่ยังนั่งเช็ดหัวไปด้วยเลย+ นภถึงกับหน้าแดง ก็อยู่ดีๆ หนุ่มรุ่นน้องพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนซะอย่างนั้น
             /ก็บอกว่า ไม่ได้แอบดูไง อีกอย่าง ถ้ามันเหมือนผลไม้ขนาดนั้น ทำไมไม่กินเข้าไปเลยล่ะ ชิส์/
 
             งั่ม งับๆๆ ใครจะไปนึก เจ้านภมันก็พูดไปอย่างนั้น แต่คนที่ถูกท้าทายกลับทำจริงๆ
              /โอ๊ย งับผมพี่ได้ไง หยุดเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นพี่ไม่ให้..../ พูดถึงตรงนี้ นภจอดรถแล้วเงียบไป เพราะมัน มันทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีต มันช่างคล้ายกับเมื่อคราวนั้น เหมือนเรื่องนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน
             +หยุดทำไมอะ เฮ้ย ฝนตก+
             เปาะ แปะ เปาะแปะ หยดน้ำที่หล่นลงมาเรื่อยๆ จากน้อยกลับแรงขึ้นเรื่อยๆ หนุ่มรุ่นน้องรีบบอกให้คนหน้าสวยเปลี่ยนตำแหน่ง หากเขาปล่อยให้คนหน้าสวยตากฝนจนเป็นหวัด เขาต้องแย่แน่ๆ
             ระยะทางที่เหลือ แม้ว่าจะไม่ไกลนัก แต่ด้วยสายฝน และลมที่พัดค่อนข้างแรง ทำให้ขี่จักรยานได้ยากลำบากกว่าปกติ
             /ฮัดเช่ย ๆ/ คนหน้าสวยจามติดต่อกัน นั่นทำให้ผู้ที่เป็นสารถีเป็นห่วงมากขึ้น
             +หนาวเหรอ จะถึงแล้วทนหน่อยนะครับ+ /อืม ฮัดเช่ย/
             +เอ่อ ถ้าหนาวก็ ก็…+ ภัทรเอื้อมมือของตัวเองไปดึงมือของนภวรรษ ให้กอดเอวของเขาไว้ แม้คนหน้าสวยจะดูขัดเขินนิดหน่อย แต่ภัทรก็ยังคงรั้งมือไว้ จนนภต้องกอดเอวเขาไว้อย่างนั้น
             ครืนนนน เสียงฟ้าร้องดังสนั่น ทำให้คนหน้าสวยตกใจโผเข้ากอด ภัทรเต็มๆ ถึงตอนนี้ แม้ว่าร่างกายจะหนาวเหน็บสักแค่ไหน แต่ในใจกลับอบอุ่นเสียเหลือเกิน
 
 
             เอี้ยด...
             ..
             .            
             ...
             +ถึงแล้ว+ นภวรรษ ค่อยๆลืมตา แล้วก็ต้องตกใจปล่อยมือออกเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขากำลังกอดหนุ่มรุ่นน้องอยู่
             /อ้อ ถึง ถึงแล้ว งั้น ขอบใจนะ/
             +ครับ แต่รู้งี๊ ไม่บอกว่าถึงแล้วก็ดีอะ อิอิ+
             นภ เขินหน้าแดง จนทำอะไรไม่ถูกเลยรีบวิ่งเข้าบ้าน แต่ทันทีที่เข้าบ้าน ฝนก็หยุดตกเอาเสียดื้อซะอย่างนั้น ทำให้คนหน้าสวยถึงกับนึกน้อยใจท้องฟ้า ที่มาแกล้งกันได้
             'นี่เจ้าตัวดี รีบไปอาบน้ำสระผมเลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย คราวนี้ละ แทนที่จะช่วยรักษาเด็กกลายเป็น ไปแพร่เชื้อให้เด็กแทน แล้วเวลาตัวเปียกเข้าบ้าน รอให้แห้งหน่อยก่อน ค่อยเข้าสิ บราๆๆๆ'
             นภรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อจัดการอาบน้ำสระผมให้เรียบร้อย อย่างน้อยก็ดีกว่า อยู่ฟังแม่ของเขาบ่นนี่แหละ  
 
             หนุ่มหน้าสวยยังคงจัดการอยู่กับห้องนอนของตัวเอง หยับนั่น จับนี่ จนกำลังจะนอนนั่นแหละ ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัวว่า มีคนกำลังมองอยู่
             /คือ/ +คือ+ ภัทรและนภ ต่างยืนตรงหน้าต่าง แล้วพูดขึ้นมาพร้อมกัน จากนั้นก็เงียบไป
             /คือ... นายพูดก่อน/
             +ไม่อะ พี่พูดก่อน+
             /นายแหละ/
             +ไม่ๆ พี่พูดก่อน+
             "โว้ย!!! เงียบๆหน่อย คนจะหลับจะนอน" เสียงที่ได้ยิน ทำให้ทั้งสองรู้ว่า คงไม่ใช่เวลาทีจะมาเกี่ยงกันต่อไป
             /คือ/ +คือ+ แต่ก็ไม่วายพูดพร้อมกันอยู่ดี
             /คือ แค่อยากจะบอกว่า วันนี้...ขอบใจนะ/ ไม่รู้ทำไม แค่พูดเท่านั้น นภก็ถึงกับใจสั่น ไม่กล้า แม้แต่จะมองหน้าเพื่อนบ้านที่กำลังคุยกันอยู่
             +ครับ ผมก็แค่จะบอกว่า วันนี้...อุ่นดีจัง ^_^ +   ป๊อง!  อีกแล้วเด็กคนนี้ทำให้เขาต้องหน้าแดง อีกแล้ว
             /เอ่อ ไป ไปนอนดีกว่า ฝะ ฝันดีนะ/ นภตอบแล้ว ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่รอฟังว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรต่อ
             +ครับ แล้วฝันถึงด้วย ฝันดีครับ+ เสียงที่ได้ยิน ทำให้นภนอนยิ้มอยู่คนเดียว ดีนะ ที่คนหน้าสวยไม่ได้ต้องนอนรวมกับใคร ไม่อย่างนั้น เขาต้องถูกกล่าวหา ว่าบ้าไปแล้วแน่ๆ

--------------------------------------------------
next :
             /นี่ภัทร นายรู้อะไรไหม พี่เคยสัญญากับเด็กคนนึง ว่าจะพาเขามาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้พามาสักที/
             +เหรอครับ เขาคงสำคัญมากเลยนะครับ+
             /สำคัญสิ ตอนเด็กๆเราสนิทกันมากเลยนะ แต่ มันก็นานมาแล้ว/
             +แล้วอย่างนี้ถ้ามาเจอกันอีกที พี่นภจะจำเขาได้เหรอครับ+
             /ต้องจำได้สิ เมื่อเช้าก็เพิ่งได้จดหมายของเขามาเลยนะ ส่งรูปมาด้วย โตขึ้นไม่เท่าไหร่เลยเด็กคนนี้/
             +เหรอครับ น่าอิจฉาจัง ทีผมไม่เห็นมีใครจะจำได้เลย+




แล้วพบกัน เร็วๆนี้
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 5 :: สวนสนุก
--------------------------------------------------
 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 11-07-2009 16:58:28

ห้องนอนตรงกันด้วย ปีนๆๆๆ ....... มานั่งคุยกันดีๆ สิ  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-07-2009 16:59:46

^
^
^
แง ๆ มาไม่ทันอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 11-07-2009 17:18:46

คู่นี้น่ารักจังอ่ะ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 11-07-2009 17:48:03

อะ จากตัวอย่างตอนต่อไป ทำไมถึงมีจดหมายและรูปของเบสส่งมาหานภได้ล่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: mist ที่ 11-07-2009 18:20:22

ตกลงมันยังไงกันแน่ล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 12-07-2009 15:59:36

เราก็ยังคิดว่าเบสกะภัทรคือคนเดียวกัน
ตอนนี้นภคงรู้สึกไม่ธรรมดากับภัทรแล้วหละ
รอตอนจบจ้า
บวก 1 แต้มให้คนแต่งนะจ๊ะ ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 12-07-2009 16:28:29

น่ารักอ่ะ...มีดึงมือพี่นภไปกอดด้วย...หุหุ :-[

แถมน่ารักเพิ่มด้วยคู่วากะอัคเนี่ยแหล่ะ :m1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Bass - [Part 4 :: ฝน(อีกแล้ว)]
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 12-07-2009 19:21:27

ถ้าจะลึกลับซับซ้อนน่าดูเลย

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 13-07-2009 00:20:53

MyMarch Short Story : Season 3
Bass
Part 5 :: สวนสนุก
--------------------------------------------------
Previously :      เป็นอีกครั้งที่นภและภัทร ขี่จักรยานลุยฝนไปด้วยกัน
             แต่ทว่า ครั้งนี้ มันอบอุ่นกว่าการฝ่าฝนในครั้งที่แล้วเสียอีก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Part End
             'นภ มีจดหมายมาถึงแน่ะ ไม่ได้จ่าหน้าซองมาด้วยว่าใคร แม่วางไว้บนโต๊ะนะ'     
             นภวรรษ เดินขยี้หัวลงมาจากห้องนอน แม้วันนี้จะเป็นเช้าวันอาทิตย์ แต่เสียงของมารดาสุดที่รัก กับประโยคที่บอกว่า มีจดหมายมาหา ก็ทำให้คนหน้าสวยถึงกับต้องลุกมาดูเสียหน่อย และเมื่อมาถึงโต๊ะ หนุ่มหน้าสวยก็พบว่า มีจดหมายฉบับเล็กๆ ในซองสีชมพูที่ถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนา หน้าซองไม่พบที่อยู่ของผู้ส่งแต่อย่างใด แต่ในส่วนของชื่อผู้รับ กลับทำให้นภถึงกับยิ้มกว้าง เพราะมันถูกเขียนด้วยลายมือว่า "ถึง พี่นภ (พี่ชายคนสวย)"
             
 
 ****************************************************************************************************************************
ถึง พี่ชายคนสวย
             สวัสดีครับ พี่นภ 4 ปีแล้วสินะครับ ที่ผมไม่ได้ติดต่อพี่ไปเลย แต่อย่าเพิ่งงอนนะ อยากบอกพี่นภจังเลยครับว่า ไม่มีวันไหนเลย ที่ผมจะไม่คิดถึงพี่ชายคนสวยของผม (ย้ำเน้นๆเลยว่า ของผม)
พี่นภสบายดีไหมครับ ส่วนผมสบายกาย แต่ป่วยที่ใจ เพราะต่อให้คิดถึงพี่นภมากแค่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อพี่นภยังไงดี เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ที่อยู่ก็จำไม่ได้ 55 อย่างว่าแหละครับ ลูกคุณหนู มีคนคอย
จำให้หมด อ้อ พี่นภ ตอนนี้ผมสูงขึ้นแล้วนะครับ จะมาเรียกว่า เตี้ยจอมจ้อไม่ได้แล้วด้วย ให้โอกาสคิดใหม่นะครับ แต่ถ้าคิดไม่ได้ ผมอนุญาตให้เรียกว่า "ที่รัก" ละกัน (ฮั่นแน่ แอบเขินละสิ ก็ผมหล่อนี่นา)
งึมงัมๆ ผมส่งรูปถ่ายล่าสัด เอ้ย ล่าสุดมาให้ดูด้วย เผื่อจะหายคิดถึง อะ อ่านถึงตรงนี้ผมให้เวลาดูรูปผมก่อน 1 นาที แล้วค่อยมาอ่านต่อนะครับ
 
 **********************************************************

             คนหน้าสวยหยิบรูปถ่ายที่แนบมากับซองจดหมายขึ้นดู มันเป็นภาพของหนุ่มหน้าขาว ผมทรงตามสมัยนิยม ใส่ต่างหูสีดำข้างเดียว โดยรวมแล้ว ก็ดูหล่อเหลาเลยทีเดียว
 
 **********************************************************

 
             ฮั่นแน่ หล่อใช่ไหมล่ะครับ พี่นภครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่นภสักหน่อย มันเป็นเรื่องที่อยู่ภายในใจผมนานแล้ว พี่ยังจำวันสุดท้ายที่เรากลับบ้านด้วยกันได้อยู่รึเปล่าครับ พี่นภสัญญาไว้ว่า จะพาผมไปเลี้ยงไอศกรีม แล้วก็ไปสวนสนุกด้วย ถ้าผมเดาไม่ผิด จดหมายฉบับนี้ต้องมาถึงมือพี่คนสวยวันเสาร์แน่ๆ ถ้าอย่างนั้น ผมทวงสัญญาเลยนะครับ วันอาทิตย์นี้ (พรุ่งนี้นั่นเอง) ผมจะไปรอพี่นภ ที่สวนสนุก... นะครับ10 โมงเช้า แล้วก็ถึงเมื่อไหร่ผมจะโทรบอกพี่อีกที ผมได้เบอร์พี่มาแล้วด้วย 55+ แต่ผมไม่ให้เบอร์ผมหรอก ก็นะ ผมมันหล่อขนาดนี้ เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว คิดถึงผมจนผมต้องออกมาหาพี่จนได้
             แล้วเจอกันนะครับ
             ผม รัก พี่นะครับ
             เตี้ยจอมจ้อ ของ พี่นภคนสวย
  ****************************************************************************************************************************

 
 
 
             นภยิ้ม เมื่อได้อ่านเนื้อความในจดหมาย อย่างน้อยวันนี้ เขาก็จะได้เจอกับเจ้าเตี้ยอีกครั้ง แต่คนหน้าสวยก็ยิ้มได้ไม่นาน เพราะภาพของเจ้าเตี้ยที่กำลังยิ้มอยู่ในความคิดของนภ กลับถูกแทนที่ด้วย ใบหน้าของ คีตภัทร
             /เฮ้ย!!/ นภวรรษร้องเสียงหลง เมื่อหันไปมองนาฬิกา แล้วพบว่าตอนนี้เวลา 8 โมงกว่าแล้ว
 
 
 
สวนสนุก....
             ครืด ครืดดดด...ขอโทษครับพี่นภ วันนี้ผมคงไปไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะครับ
             /ว่าแล้วเชียว/ คนหน้าสวยหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณ ขึ้นมาดู แต่ก็ต้องถอนใจ เพราะ sms ที่ได้รับจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก แต่ก็รู้ว่าเป็นใครปรากฎขึ้น รู้อย่างนั้น นภวรรษ เลยหมดอารมณ์จะเที่ยวต่อ เลยเตรียมตัวกลับบ้าน ถ้าไม่เจอกับใครคนนึงซะก่อน
             +อ้าว พี่นภ มาเที่ยวเหมือนกันหรือครับ ^_^+ หนุ่มรุ่นน้องถามพลันยิ้มกว้าง
             /อะ อืมตอนแรกก็ว่างั้นแหละ แต่โดนเบี้ยวซะก่อน/ นภวรรษตอบกลับเสียงเซ็ง แต่ก็ยิ้มตอบให้คนตรงหน้า
             +55 เหมือนกันเลย นี่ผมก็โดนเพื่อนลอยแพเหมือนกัน อยู่ดีพวกมันก็บอกไม่ไปกันซะอย่างนั้น อะ เอางี๊ดีกว่า ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ผมยอมเข้าไปเล่นเป็นเพื่อนก็ได้+
             /เพื่อน นี่เป็นเพื่อนกันเหรอห๊ะ/ คนหน้าสวยตอบพลางเอียงคอเล็กน้อย แม้ท่าทางจะดูเหมือนโกรธอยู่นิดๆ แต่น้ำเสียงบ่งบอกได้ว่า กำลังยิ้มอยู่ชัดๆ
             +หรือจะให้เป็นแฟนดีล่ะครับ+
             /O_O.................................ทะลึ่งละ เอ้าจะเข้าไหมล่ะสวนสนุกเนี่ย ช้านักไปคนเดียวละกัน/ คำพูดของภัทร ถึงกับทำให้หน้าของนภเปลี่ยนเป็นสีแดง และเมื่อนภไม่อยากให้ภัทรเห็น เลยต้องพูดกลบเกลื่อนเสียก่อน
 
 
             +พี่นภๆ ผมอยากเข้านี่อะ+ ภัทรทำท่าทางตื่นเต้น กับเจ้าเครื่องเล่นหรือสถานที่ ซึ่งนภเองเห็นแล้วยังต้องส่ายหัว ก็คนที่ร้องโวยวายตัวโตซะขนาดนั้น แต่ดันอยากเล่นของที่เขาสร้างเอาไว้หลอกเด็กๆ จะอะไรซะอีก ก็เพราะเจ้าภัทร ดันร้องขอว่า อยากจะเข้าไปดูใน "บ้านยักษ์"
             +โห เก้าอี้โยกได้ด้วย+
             +55 กระจก ดูดิ ในกระจกผมหัวโตเบ้อเริ่มเลย+
             +ไข่ๆ มีไข่ทองคำด้วย+
             
             /นี่ภัทร ถามจริงเหอะ นายไม่เคยมาที่นี่เลยเหรอ/ หนุ่มหน้าสวยตั้งคำถามเมื่อเห็นว่า ภัทร ดูจะถูกอกถูกใจกับบรรดาเครื่องเล่นเหล่านี้เป็นพิเศษ
             +ไม่เคยครับ เมื่อก่อนเคยมีคนสัญญาไว้ว่า จะพามาเที่ยวแต่ก็ไม่ได้มา หลังจากนั้นก็เลยไม่คิดจะมากับใครอีกเลย+
             /เหรอ สัญญาต้องเป็นสัญญาสินะ../ คำตอบของภัทรทำให้นภวรรษ ได้คิดถึงเรื่องในอดีต แต่มันก็เท่านั้นแหละ ป่านนี้ เจ้าเบสคงลืมไปแล้วก็ได้มั๊ง
             /แล้วนี่ อยากไปเล่นอะไรต่อล่ะ/
             +แล้วแต่พี่นภละกัน ผมเลือกแล้ว พี่ก็เลือกบ้าง ผลัดกันๆ ผมไม่เอาเปรียบหรอกน่า+
             /แน่ใจนะ/ +อื้ม+
 
 
             ซูมมมมม สายน้ำที่ซัดสาดลงมา ทำให้ผู้ที่อยู่บนเครื่องเล่นที่ชื่อว่า สแปลชต้องเปียกชุ่มทุกราย หนุ่มหน้าสวยเลือกเล่นเครื่องเล่นชิ้นนี้เป็นชิ้นแรกๆ เพราะกว่าเขาจะไปเล่นรถไฟเหาะ ไวกิ้ง หรืออะไรจำพวกนั้นหมด ก็คงแห้งพอดี
             /เอ้า ตานายแล้ว อยากเล่นอะไรต่อ/
             +ปราสาทผีสิง+
             /เฮ้ย!!/
 
             กว๊ากกกก ปัง!!! ตึง!! กรี๊ดดด
             /เอ้า อยากมาแล้วจะปิดตาทำไมเนี่ย/
             +โห น่ากลัวจะตาย มีแต่พี่แหละ ไม่กลัวอะไรกะเขาเลย+ ผิดแผน ตอนแรกภัทรกะว่าจะชวนมาบ้านผีสิง เพราะเท่าที่เคยดูตามโทรทัศน์ ก็มีแต่ที่นี่แหละ ที่นางเอกจะต้องกลัวจับใจ จนสุดท้ายก็มากอดพระเอก แต่ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้หว่า แต่ก็นั่นแหละ กับบ้านผีพวกนี้ หนุ่มหน้าสวยเล่นมาหลายครั้ง จนแทบจะบอกได้อยู่แล้วว่า เดินต่อไปข้างหน้าจะเจอกับอะไร ก็มากับเพื่อนๆหรือคนรู้จักทีไร ก็ต้องพามาที่นี่เสมอ แรกๆก็กลัวอยู่หรอก แต่พอบ่อยเข้า บ่อยเข้า มันก็ชินไปเอง
             หลังจากเล่นเครื่องเล่นมาจนหมด นภและภัทร ต่างก็ตกลงกันว่า จะเล่นกระเช้าลอยฟ้า เป็นอย่างสุดท้าย
             +โห จะว่าไป สวนสนุกนี่ก็ใหญ่เหมือนกันแฮะ+
             /อ้าวก็แน่สิ เดินมาทั้งวันไม่ทั่ว ยังไม่รู้อีกเหรอ/
             +หงะ รู้น่ะรู้ครับ แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะใหญ่ได้ถึงขนาดนี้ไง+
 
             กึก!!


             แค่เพียงไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่ เข้ามานั่งในกระเช้า อยู่ดีๆ กระเช้าลอยฟ้าเจ้ากรรม ก็ดันหยุดขยับเอาดื้อ
 
             /อ้าว อีกแล้วเหรอ/
             +อะไรอีกแล้ว+
             /ก็กระเช้านี่สิ ขึ้น 4 ครั้ง เป็นแบบนี้อยู่ 3 ครั้ง แต่ละครั้งก็นานด้วยนะ เซ็งเลย/
             +ดีออก จะเซ็งทำไม+
             /ติดแหง่กอยู่บนนี้อะนะ ดียังไงเนี่ย/
             +อิอิ ดีแล้วกัน เอางี๊ ถ้ากลัวเบื่อละก็ เล่นต่อเพลงกันไหมครับ+
             /เล่นเป็นเด็กๆไปได้เรา/
             +แล้วจะเล่นปะ+
             /ก็ไม่มีอะไรดี ไม่ดีพอ สักอย่าง อย่างฉันนั้นคงยังห่าง ห่างไกลชีวิตเธอ แต่ถ้าเป็นความจริงใจ ฉันจริงใจเสมอ ไม่ต้องการใจของเธอ ปล่อยให้ฉันได้รักเธอ ก็พอ... พ.พาน/
             +อ้าว เฮ้ย ไหนบอกไม่เล่นไง+ /ใครบอกไม่เล่น บอกว่าเล่นเป็นเด็ก แล้วนี่ก็เด็กอยู่ด้วย ฉะนั้น ไม่ผิดๆ เอ้า ต่อเลยๆ/     
             +พ.พาน.....อืม.....+
             +พี่สาวครับ ตอนนี้ผมเป็นหนุ่มแล้วครับ มีแม่หญิงมาไล่จับ จะยับเอาผมไปเป็นแฟน ล้าลา  เจอกันเมื่อสองสามปีก่อน ผมยังละอ่อนและซนแก่น ฮักเป็นปี้สาว บ่อได้เมาเอาเป็นแฟน แล้วปี้ก็ฮักป๋มเป็นน้องจาย... จ.จาน+
             /o_O…….จูบ ใครคิดว่าไม่สำคัญ จูบเบาๆเท่านั้น ทำเอา.... อ.อ่าง/ นภเลือกเพลงนี้ เพราะดูแล้วเพลงแรกที่เจ้าภัทรเลือกมันดูเหมือนจะแกล้งกัน แล้วคนอย่างเขา จะยอมได้ซะที่ไหน แต่แล้วก็ต้องหยุดร้องไป เพราะคนฟังดันทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มซะขนาดนั้น
             +อายุเป็นเพียงแค่สายลมผ่านพัดไป อย่าได้คิดมากได้ไหม ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่เรื่องใด อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง... ง.งู+
             /O_o…….พอๆ ไม่เล่นแล้ว แต่ละเพลงของนายเนี่ย มันแหม่งๆ ยังไงไม่รู้/ จะไม่ให้แปลกได้ยังไง ก็ในเมื่อภัทรตั้งใจให้เป็นแบบนี้แต่แรกแล้ว
             /นี่ภัทร นายรู้อะไรไหม พี่เคยสัญญากับเด็กคนนึง ว่าจะพาเขามาที่นี่ แต่ก็ไม่ได้พามาสักที/
             +เหรอครับ เขาคงสำคัญมากเลยนะครับ+
             /สำคัญสิ ตอนเด็กๆเราสนิทกันมากเลยนะ แต่ มันก็นานมาแล้ว/
             +แล้วอย่างนี้ถ้ามาเจอกันอีกที พี่นภจะจำเขาได้เหรอครับ+
             /ต้องจำได้สิ เมื่อเช้าก็เพิ่งได้จดหมายของเขามาเลยนะ ส่งรูปมาด้วย โตขึ้นไม่เท่าไหร่เลยเด็กคนนี้/
             +เหรอครับ น่าอิจฉาจัง ทีผมไม่เห็นมีใครจะจำได้เลย+
             /อ้าว ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า เล่าให้ฟังได้ไหม/
 
             +เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมก็สนิทกับพี่อยู่คนนึงครับ พี่เขาสัญญากับผมว่า จะพาผมไปเลี้ยงไอศกรีม แต่ก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ผมไม่ได้ไป หนำซ้ำยังไม่ได้เจอหน้าพี่เขาอีกเลย+
             /แล้วนายก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลยเหรอ/
             +เจอสิครับ แต่เขาจำผมไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะจำเขาได้ก็ตาม +
             /เหรอ แย่จังเลยนะ นี่ๆ แล้วพี่คนนั้นน่ะ ชื่ออะไรเหรอ/
             +อยากรู้จริงๆหรือครับ+
             /ใช่สิ/ +พี่เค้าชื่อว่า นภ หรือชื่อจริงก็ นภวรรษ น่ะครับ+
             ..
             .
             .....
             ..
             /นี่นาย ไม่ตลกนะ นายกำลังจะบอกพี่ว่า นายคือ.../ +เบสครับ เบสเอง พี่นภจำได้ รึยัง +
             /อย่ามาตลก พี่ไม่สนุกด้วยนะ/
             +เบสจริงๆ ผมเตี้ยจอมจ้อไง พี่ชายคนสวย +
             /งั้น งั้นนายก็หลอกพี่มาตลอดเลยสิ แล้วไหนจะรูปที่ส่งมาในจดหมายอีกล่ะ/ คนหน้าสวยทำหน้าบึ้ง น้ำเสียงบ่งบอกความน้อยใจ
             +อ้าว ผมสิต้องงอนพี่ มีอย่างที่ไหน เบอร์พ่อผมพี่ก็มี แล้วพอกลับมา ก็ยังจำผมไม่ได้อีก ตอนแรกก็นึกว่าพี่แค่อำเล่น แต่ 2 วันก็แล้ว 3 วันก็แล้ว สรุปจำไม่ได้จริงๆ ขนาดบอกชื่อจริงพี่ก็จำไม่ได้ ส่วนเรื่องรูปอะ รูปไอ้มายด์ไง ที่ตอนนู้นพี่ไปรับผม แล้วมันเจอ มันบอกอยากเป็นน้องพี่อะ+ หนุ่มรุ่นน้องตอบบวกกับมีท่าทางที่เรียกกันว่า "งอน" บ้างแล้ว
             /ไม่ใช่ๆ ก็นายสูงขึ้นเว่อร์ขนาดนี้ 4 ปีที่แล้วยังเตี้ยกว่าพี่ตั้งเยอะ หน้าตาก็ ก็..../
             +หล่อขึ้น ^_^+
             /กล้าพูด ส่วนเบอร์พี่ก็ทำหายไปตั้งแต่วันแรกแล้ว แล้ว แล้วพี่จำได้จริงๆนี่นา นายชื่อธีรภัทร ไม่ใช่คีตภัทร/
             +ธีรภัทร?+ เบส พูดย้ำชื่อที่นภบอกด้วยความสงสัย
             /ใช่ ธีรภัทรไง โกหกไม่เนียนเลยนะ/
             +หึ ธีรภัทรน่ะ นะ.... ชื่อพ่อผม+ O_O เอาอีกแล้วนภวรรษ แม้ว่าจะดูเป็นผู้ใหญ่สักแค่ไหน แต่นิสัยจำสลับไปสลับมานี่ก็แก้ไม่ได้สักที
 
             กึก หวืดดดดด
             แม้ว่า กระเช้าลอยฟ้าจะกลับมาทำงานตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือคนที่อยู่ข้างใน แม้ว่าจะมีแอบมองกันบ้าง แต่พอหันมาสบตากันทีไร ก็หันหน้าหนีทุกที จนลงมาจากกระเช้านั่นแหละ
 
             +ผมอยากกินไอศกรีม+
             /อืมไปสิ/
             +ตามสัญญานะ+
             /สัญญา?/ ด้วยคำพูดน้ำเสียงระคนสงสัยของนภ ทำให้หนุ่มรุ่นน้องตีหน้าเศร้าทันที เมื่อรู้สึกว่า นภ ลืมสัญญาที่เคยไว้ให้ไปแล้ว
             /รสมะนาว ส้ม ช็อคโกแลต วนิลา แล้วก็รถไฟเหาะ ^_^/ นภวรรษพูดพลางยักคิ้วให้ นั่นเรียกรอยยิ้มของเบส ได้อีกครั้ง
             ระหว่างที่กินไอศกรีม นภวรรษกำลังจะถามเรื่องบางเรื่องกับเบส แต่เมื่อเห็นว่าเบสกำลังตื่นเต้นกับขบวนพาเหรด เลยต้องหยุดคำถามไว้ก่อน
 
             เมื่อขบวนพาเหรด ตัวละครต่างๆ จบลงสองหนุ่ม เบส และ นภ จึงได้เดินมาบริเวณหน้าหอไอเฟลในเมืองจำลอง หนุ่มหน้าสวยจึงตัดสินใจพูดขึ้น
             /คือเบส เรื่องจดหมายน่ะ ไม่เห็นต้องแกล้งกันแรงขนาดนั้นเลยนะ ทิ้งท้ายจดหมายว่าอย่างนั้นได้ไง พี่ว่าจะเคลียร์กับเจ้าของจดหมายพอดี/
             +ที่บอกว่า...  ผม รัก พี่   ใช่ไหมครับ+ แม้คนที่พูดจะหน้าแดงแล้วแต่คนฟังกลับหน้าแดงยิ่งกว่า
             /อะ อืม.... นั่นแหละ พี่ พี่ไม่สนุกด้วยนะ/
             +ผมก็ไม่สนุกครับ+
             /แล้วนายเขียนมาอย่างนั้นทำไม/
             +ก็เพราะ ผม ผมอยากบอกจริงๆ พี่นภ ผมรัก ผมรักพี่มาตลอด รู้ไหม หลังจากวันที่ผมต้องย้ายบ้านไป ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึง หลายครั้งที่อยากมาหา แต่พอจะมา ใจนึงมันก็บอกว่า พี่คงไม่คิดถึงผมหรอก เบอร์ก็มีแต่พี่ก็ไม่คิดจะโทรมาหา จนสุดท้ายผมได้กลับมาอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่จะใช่พีนภหรือเปล่า แต่น้ารักแม่พี่จำผมได้ ก็เลยได้คุยกันผมเลยบอกน้ารักว่า อย่าบอกว่าผมคือเบส เพราะผมอยากรู้ว่าพี่จะจำผมได้ไหม ส่วนเรื่องจดหมายอย่างอื่นผมอาจล้อเล่น แต่เรื่องที่ว่าผม รัก พี่ผมเขียนออกมาจากใจจริงๆนะครับ+
             /เบส นาย นายจะ/
             +คบกับผมนะครับ+
 
 
 
             +นะครับ+
             /อะ..อืม/ ทันทีที่ได้รับคำตอบ เบสดีใจจนไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของตัวเอง จนต้องคว้าเอวของนภวรรษมากอดไว้  เฮ้ออ รู้อย่างนี้หลอกให้มาสวนสนุกแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้ววว จริงมั๊ย

--------------------------------------------------
Talk :
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม กันจนจบ Season 3 นะครับ  :-[
และต้องขออภัย เนื่องจาก ตอนที่แล้วโพสต์ชื่อเรื่องผิด เป็น Season 4 ซะงั้น (มีใครสังเกตเห็นรึเปล่า)
แล้วก็จะขอแจ้งข่าวนิดหน่อย คือว่าสำหรับตอนต่อไป อาจนานหน่อยนะครับ กว่าจะเอามาลง เพราะว่าช่วงนี้งานชุกเหลือเกิน
สุดท้าย เขียนมาถึง 3 เรื่องแล้ว เลยอยากจะทราบว่า ระหว่าง Season 1 – 3 นั้น คุณผู้อ่าน
1. ชอบ Season ไหนมากที่สุด
2. เพราะอะไร
3. อยากให้ปรับปรุงอะไรตรงไหนบ้าง
ทั้งหมดนี้เพื่อนำไปพัฒนาการเขียนในเรื่องต่อๆไป ให้ถูกใจทุกท่านมากที่สุด
ขอบพระคุณมากครับ

                                                                                                        รัก และ เคารพ
                                                                                                          MyMarch
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 13-07-2009 03:04:21

พี่ชายคนสวยจำชื่อคุณพ่อเป็นคุณลูกซะนี่ เลยจำน้องเตี้ยจอมจ้อไม่ได้
แต่จบแบบมีความสุข พี่คนสวยได้พบน้องที่ไม่เตี้ยอีกต่อไปแถมยังหล่อซะด้วย
ขอบคุณสำหรับ season นี้จ้า

ตอบคำถามของคนแต่ง
1. ชอบ Season ไหนมากที่สุด
ชอบ ทั้งสาม season

2. เพราะอะไร
เพราะ season ที่หนึ่งและสาม ตัวละครคือกรณ์และนภได้แสดงความคิด ความรู้สึกของตัวเองออกมาค่อนข้างชัดเจน
อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครได้มาก
นอกจากนี้ยังเห็นบทบาทของตัวเอกทั้งสองที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกันอยู่เยอะ
มองเห็นจุดเริ่มต้น และที่มาที่ไปของความสัมพันธ์ และการพัฒนาความรู้สึกได้ค่อนข้างชัด

แต่ season ที่สองนั้น อาจเพราะว่าตัวเอกทั้งสองมีความขัดแย้งทางอารมณ์ความรู้สึกแทรกอยู่ก่อนที่จะจบ
เลยทำให้มุมมองแตกต่างไปจากเรื่องอื่น
ความสับสนทางความรู้สึกของอัคคีทำให้ความหวานของ season นี้น้อยกว่า season อื่น
แต่สิ่งที่ได้มากกว่าคือการลุ้นให้ศิวายุสมหวังนั่นเอง

3. อยากให้ปรับปรุงอะไรตรงไหนบ้าง
ชอบเรื่องแนวนี้อยู่แล้วค่ะ จบแบบมีความสุข อ่านแล้วไม่เครียด ไม่สั้นมาก แต่ก็ไม่ยาวนัก
แค่ห้าตอนจบ อ่านสบายๆ ใช้ภาษาได้เหมาะสมกับการบรรยายแต่ละเหตุการณ์
แต่ขออนุญาตแสดงความเห็นเรื่องการแทรกบทสนทนากับบทบรรยายค่ะ
ตย.เช่นตอนล่าสุด ที่แบ่งบทสนทนาของนภโดยใช้ // และบทสนทนาจากภัทร โดยใช้ ++
เป็นความพยายามที่ดีของคนแต่งที่ต้องการสื่อให้ชัดเจนว่าใครพูด
แต่ว่าอยากให้แบ่งบรรทัดแยกให้ด้วยค่ะ เพราะเครื่องหมายที่อยู่ชิดติดกันก็ทำให้งงได้เหมือนกัน
โดยเฉพาะเมื่อเวลาอ่านต่อเนื่องเพลินๆ แล้วต้องมาสะดุดย้อนกลับไปอ่านอีกทีว่าใครพูด
ต้องรบกวนพิจารณาตรงนี้ด้วยจ้า

สุดท้ายขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องน่ารักๆ เบาๆ สบายๆ มาให้คนอ่านมีความสุขกันนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 13-07-2009 07:25:25

อ่านจบแล้ว ชอบทั้ง 3 เรื่องเลยครับ 3 เรื่อง 3 รส ให้ความรู้สึกอุ่นๆกันคนละแบบอะครับ

 o13

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 13-07-2009 07:47:30

จบซะแล้ว อ่านไปก็ยิ้มไป น่ารักดีอ่ะ
ชอบทั้งสามซีซั่นเลยครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: mist ที่ 13-07-2009 09:59:19

ชอบหมดทั้งสามซีซั่นอ่ะ มีดีกันไปคนละแบบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 13-07-2009 10:03:50

1. ชอบ Season ไหนมากที่สุด  
>>> มากสุดก็ต้องเป็น 3  รองมาก็ 1

2. เพราะอะไร  
>>>  ชอบแนวแบบนี้ น่ารักดี เพราะเราชอบเด็ก โลกนี้ดูสดใส 55555

3. อยากให้ปรับปรุงอะไรตรงไหนบ้าง
>>>  อยากให้แต่ละซีซั่นยาวก็นี้อีกสักหน่อย เพราะอย่างซีซั่น 3 มันดูแบบรีบรัดตัดตอนจบไปหน่อย อ่านแล้วไม่ค่อยเคลียร์ในอารมณ์
แล้วก็มีคำผิดอยู่คำ 2 คำ เช่น วนิลา  นอกนั้นเราชอบหมด เพราะอ่านเรื่องนี้แล้วสบายใจดี 555

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-07-2009 10:31:56

ขอบคุณกับความสุขที่มอบให้คนอ่านทุกบรรทัด
ถ้าถามว่าชอบตอนไหน ..ตอบว่าทุกตอน
เพราะอ่านไปยิ้มไป มีเรื่องไหนทำได้บ้าง..
รอเรื่องใหม่ได้..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 13-07-2009 11:48:47

เพิ่งกลับจาก trip ...อ่านไป 2 ตอนรวดเลย  :laugh:

...

ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ เลยนะคะ ...น่ารัก ๆ อ่านสบาย ๆ แบบนี้เราชอบมาก ๆ ๆ ๆ เลยล่ะ  o13

...

มาตอบคำถาม:
เราชอบ Season 2 มากที่สุดเลยแหละ ...เราว่า อัค กับ วา ...ห่ามดี  :laugh:
คือ ไงดีอ่ะ ? ...เราชอบเรื่องที่ตัวละครสองตัว พระเอกกะนายเอก ใครจะเป็นใครไม่รู้แหละ แต่เราชอบที่ระหว่างคนสองคนมันมีคำว่า 'เพื่อน' เพิ่มไปจากความรักแบบคู่รัก น่ะค่ะ

ส่วนเรื่องที่ต้องปรับปรุง ...อาจจะมีเรื่องที่เราคิดว่า บางทีเขียนเล่าเป็นภาษาพูดมากขึ้น มันจะอ่าน 'คล่อง' ขึ้น ...อันนี้เน้นช่วงที่เป็นตอนบรรยายน่ะค่ะ
จริง ๆ มันเป็นเรื่องของ style ด้วยมั้งแบบนี้

ที่เราอยากบอกจริง ๆ ไม่ใช่เรื่องปรับปรุง แต่เป็นเรื่อง crossover แบบที่ทำตอน season นี้ ที่เอา 2 หนุ่มเพื่อนรักเพื่อนกลับมาน่ะ
เราว่า มันเป็นการโยงให้คนอ่านยังจำตัวละครเก่า ๆ ได้ ...แล้วมันทำให้เรารู้สึกว่า ตัวละครมันไม่ได้เห็นแค่สองคนมาแล้วก็หายไป
แต่มันมีอะไรให้ต้องติดตาม

...ถ้าเขียน season 4 จบแล้ว หรือยังไง ...ลองเอาทุก season มา crossover กันหมดเลยสิค่ะ ...น่าสนุกดีออกเนอะ  o18

...

รอ season 4 จ้า  :bye2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 14-07-2009 00:18:08

ถ้าให้บอกก็ชอบทุก season ค่ะ เพราะในแต่ละ season ก็มี
ความแตกต่างในตัวเองอยู่แล้วอ่ะ แต่ถ้าให้เน้นว่าชอบอันไหนมาก
ก็เป็น season 1 จ้า...ชอบตรงที่มีทั้งกวนๆ กุ๊กกิ๊กน่ารักดีค่ะ

แต่ที่ชอบมากๆคือตัวละครจะโยงไปในแต่ละ season
เหมือนเราได้เจอคนคุ้นเคยอีกรอบ แล้วได้รู้ว่าตอนนี้เค้าอยู่ดีกันมั๊ย

ข้อปรับ...อืม..ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้นมั๊ง...บางทีจะรู้สึกว่าจบแล้วหรอ
มันน่าจะมีอะไรได้มากกว่านี้สิ อย่าง season 3 เนี่ยพอตกลงคบกัน
ก็จบแล้วอ่ะ อยากได้หวานๆเพิ่มอีกนิดนึง...อิอิ :-[

ยังงัยก็ขอบคุณนะค่ะ ที่เอาเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านค่ะ
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 3 : Bass - [Part 5 :: สวนสนุก] จบ Season 3
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 28-07-2009 16:39:04

คนแต่งหายไปไหนแล้วค่ะ เราอยากอ่านซีซั่นต่อไปแล้ว  :z3:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 09-08-2009 22:05:53

Talk :      มาแล้วครับกับ Season 4 ต้องขอโทษที่ลงช้าไป(ไม่)นิด
             พอดีคิดเรื่องยาวได้ ก็เลยติดลมไปหน่อย พอจะมาต่อเรื่องสั้น งานก็เข้าอีก
             แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่อ่าน และ ทุกท่านที่ให้ข้อเสนอแนะมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 1 :: เสือ/สิงห์
--------------------------------------------------

 01.00 PMโซนพนักงาน @ LikeLover Café
             +ฮ่าๆ สงสัยไอ้เสือต้องสิ้นลายแล้วคราวนี้ ฮ่ะ ฮ่าๆ+
             นภนต์ หนุ่มหน้าตาดีเจ้าของร้าน LikeLover Café หัวเราลั่น จนคนในร้านหลายคนต้องหันมามอง หลังจากที่ เขา ได้ยินเรื่องราวจากเอก เพื่อนซี้ของเขา
             -เออ ดี ขำไปเหอะ สาธุ ขอให้เอ็งเจออย่างข้าบ้าง แล้วจะขำไม่ออก-
             +ฮะๆ ฮ่า ไม่มีทางเว้ย ที่บ้านข้าน่ะ ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว แต่เอ็งเหอะ อยู่ดีๆ ทำไมหม่อมแม่ ถึงได้จะจับให้แต่งงานกับยัยช้างพังนั่นวะ+
             -สั้นๆ คำเดียว "รวย"-
             //พูดเป็นเล่นพี่เอก ทำเป็นละครหลังข่าวไปได้ สมัยนี้ยังมีอยู่อีกเหรอคะ คลุมถุงชนเนี่ย อีกอย่างถ้าสวยอย่างพี่นก ดาวคณะเราจะไม่ว่าอะไรเลย// โฟร์ทพูดเสริมอีกแรง
             -ทำไงดีวะ-
             +มันจะไปยากตรงไหน เอ็งก็หา "แฟนตัวจริง" สักที แล้วก็พาไปหาหม่อมแม่เอ็งน่ะ บอกว่าเอ็งมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แค่นี้ก็จบ แล้วอย่างเอ็งคงหาได้ไม่ยาก แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็เด็กๆในสังกัดไง+
             -พอเลยว่ะ ที่ผ่านๆมา มันไม่ใช่ว่ะ ไม่ใช่ว่าข้าเจ้าชู้นะเว่ย แต่พอคบแล้ว มันไม่ใช่จริงๆ แล้วถ้าจะให้กลับไปหาก็เหมือนว่าไปให้ความหวังเค้าอีก-
             ///ค่า คุณพี่หน้าหล่อ หล่อไม่ธรรมดา หล่อมากมากกกก// โฟร์ทพูดด้วยความหมั่นไส้ แล้วจึงเดินสะบัดบ๊อบจากไป แต่ก็ต้องเดินกลับมาอีกครั้ง
             //พี่ภนต์ๆ หน้าร้านค่ะ หน้าร้าน คือว่า...//
             -อ้าว นั่นมันไอ้หนู Popular นี่หว่า แล้วมันอะไรกันวะน่ะ-




ณ มุมหนึ่ง @ LikeLover Café
             'เงียบ พูดอะไรก็เงียบ ไม่ปฏิเสธแปลว่าจีบได้'
             /โอ๊ย ไม่เข้าใจรึไง ที่เงียบเนี่ยคือ รำคาญ/
             'ไม่สน และตราบใดที่ยังไม่มีแฟน ก็แปลว่าจีบได้ดิ' เด็กหนุ่มใส่แว่น ดูท่าทางโรคจิตหน่อยๆ ยังคงพยายามตื้อต่อไป
             /ก็บอกว่าไม่ได้ไง เอางี๊ บอกก็ได้ เรามีแฟนแล้ว เข้าใจไหม/
             'แฟนมีก็ต้องมา นี่แฟนไม่มา ก็แปลว่า แฟน ยังไมมี'
             /บอกว่ามีแล้วก็มีสิวะ เบื่อโว้ย/

             ก๊อกๆๆ เสียงกระจกด้านที่ติดกับที่นั่งของเด็กหนุ่มทั้งสองดังขึ้น ภายนอกมีกลุ่มนักเรียนหญิงสาว กลุ่มหนึ่งกำลังมองเข้ามาภายในร้าน ในมือแต่ละคนมีทั้ง กล่องของขวัญ กรอบรูปที่ภายในเป็นภาพของคนที่กำลังถูกตามตื้อในอริยาบถต่างๆ เมื่อยามที่เขาเผลอ หรือบางคนมีแม้กระทั่ง ป้ายไฟ (ซารางเฮโย พี่เลิฟ)

             /มากันอีกแล้ว.....เฮ้อ/
             พฤกษ์ดนัย หรือ เลิฟ  หนุ่มนักศึกษาวัยเฟรชชี่เจ้าของ ผมสีควันบุหรี่ หน้าตาอินเทรนด์ และด้วยความที่เป็นลูกของเจ้าของบริษัทดัง จึงไม่แปลกเลย ที่จะทำให้ เขา เคยเป็นพรีเซนท์เตอร์ให้กับโฆษณา หลายต่อหลายชิ้น  และนี่ก็คือสาเหตุของเรื่องวุ่นๆที่เขาเอง ต้องเจออยู่ทุกวัน
             /สวัสดีครับ หึๆ/
             เด็กหนุ่มขยับปากเป็นคำว่าสวัสดี พร้อมกับยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ให้กับ บรรดาสาวๆที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกระจกของร้าน ซึ่งนั่นก็ทำให้ สาวๆ บางคนแทบละลายได้เลย หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินไปด้านหลังทันที
             'ไปไหน' เจ้าแว่นถาม และทำท่าทางจะตามไปด้วย
             /ห้องน้ำ อย่าตามมานะ ไม่พูดแล้วยังไม่ฟัง แม้แต่หน้าก็อย่าได้มาให้เห็น/ เด็กหนุ่มหาข้ออ้างที่จะสบัดเจ้าแว่นให้หลุดเสียที ในใจได้แต่คิดว่า สงสัยต้องหา "แฟนหลอกๆ" มาควงสักหน่อยแล้วมั๊ง
             ..
             .
             ...
             .
             เลิฟ เดินไปห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด แต่แล้วก็ถูกขวางไว้ซะก่อน
             /ขอทางด้วยครับ/ เด็กหนุ่มพูดโดยไม่ได้มองว่า คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเป็นใคร
             -ได้ แต่ว่า ทำธุระเรียบร้อยแล้ว ออกมาหาพี่ด้วยนะ ถ้าไม่อยากให้เจ้าแว่นนั่นไม่มายุ่งวุ่นวายกับเราอีก-
             /อ้าว พี่..เอ่อ พี่.../ เด็กหนุ่มพูดติดขัดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบกับ คนที่คุ้นๆ หน้าว่าเป็นรุ่นพี่ แต่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ที่สบตา เด็กหนุ่มก็ถึงกับต้องพ่ายแพ้ให้กับดวงตาคม ที่แฝงแววเจ้าชู้ในตัว
             -พี่เอก-
             /อื้มใช่ พี่... พี่เอก สวัสดีครับพี่ ว่าแต่พี่ช่วยได้จริงๆเหรอครับ/
             -จริง แต่ว่าเราเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยก่อน แล้วไปเจอพี่ตรงเคาท์เตอร์คิดเงินนะ-
             /ครับๆ/ แม้ว่าเด็กหนุ่มจะอยากรู้วิธีจากรุ่นพี่แค่ไหน แต่เลิฟก็รู้สึกได้ถึงรังสีประหลาดจากคนที่แอบมองอยู่  ทำให้เขาต้องทำเป็นเข้าห้องน้ำไปซะก่อน
             ..
             .
             ...
             เมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มเดินออกมายังบริเวณเคาท์เตอร์ของร้าน จึงได้พบกับ เอก ยืนอยู่กับคนที่ชื่อภนต์ ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นเพื่อนกัน และยังมีผู้หญิงสูงวัย ดูภูมิฐาน ถ้าเขาจำไม่ผิด นี่คงเป็น คุณหญิงสมสมัย ที่เขาเคยเจอที่งานเลี้ยงบริษัทของพ่อของเขาแน่ๆ
             /เอ่อคือ ผมเข้ามารบกวนอะไรรึเปล่าครับ/
             *เอ๊ะนี่... ตาเลิฟใช่ไหมลูก ได้ข่าวว่าเรียนที่เดียวกันกับลูกชายป้า ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่นี่* หญิงสูงวัยทักด้วยความเป็นมิตร
             /ครับ บังเอิญจังเลย แล้วคุณหญิงมาทำอะไรหรือครับ/
             -แม่พี่เค้าจะมาดูหน้าว่าที่ลูกสะใภ้น่ะ-
             /เหรอครับ/ เลิฟถามคำถาม ที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ
             *จ๊ะ นี่แม่อุตส่าห์หาผู้หญิงดีๆ มาให้เลือก ตาเอกก็ไม่เลือกสักคน หนำซ้ำยังเคยหลอกคุณแม่ด้วยว่า คบกับผู้ชายอยู่ หมายถึงน้องกรณ์น่ะ คุณแม่ตกใจนะ แต่ไม่เป็นไร ถ้าเป็นน้องกรณ์ลูกคุณพิพัฒน์  เอ่อ ที่เป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์น่ะจ้ะ คุณแม่ก็ยังพอหยวนๆ ได้ แต่ดีที่คุณแม่มาถามตา ภนต์ ดักไว้ก่อน เลยรู้ว่า น้องกรณ์มีแฟนไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณแม่ต้องโดนเจ้าลูกชายหลอก เอ้า แล้วไง ไหนล่ะ แฟนเรา* คุณสมสมัยคุยกับเด็กหนุ่มจนเสร็จ จึงได้หันไปพูดกับลูกชายของตนต่อ
             *จะเป็น ผู้หญิง หรือกะเทยที่ไหน ฉันไม่สนใจ แต่ถ้าฐานะไม่ดี จะมาเกาะฉันกินละก็ อย่าหวังว่าจะผ่านได้ง่ายๆนะ ไอ้ตัวแสบ* คุณสมสมัยกระซิบบอกลูกชาย แต่นั่นก็ดังพอที่คนรอบๆ จะได้ยิน
             -ก็ คนนี้ไงครับ แฟนผม- เอกบุรุษตอบผู้เป็นแม่ พร้อมดึงตัวเด็กหนุ่ม มากอดไว้แน่นโดยไม่ได้สนใจท่าทีของคนข้างๆแต่อย่างใด





Next
             -อย่างนี้น่ะเหรอ-
             หนุ่มรุ่นพี่โน้มตัวลงไปด้านหน้า ปลายนิ้วยื่นไปสัมผัสกับข้างแก้มขาวใส ของหนุ่มรุ่นน้อง มืออีกข้างวางไว้บนเอวสวย เอกค่อยๆก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกเตะปลายจมูก แม้ว่า.......

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 2 :: หนี้
--------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 09-08-2009 22:20:00

^
^
^
จิ้มคนเขียน

ขอโทร.กลับเมืองไทยก่อน เดี๋ยวมาอ่านค้าบ  :กอด1:

...

เค้ามาแล้วววววววววว  :impress2:

...น้อง Love นี่น่ารักอ่ะ  :-[

...สุดท้ายพี่เอกจากภาค อัค-วา ก็มีคู่ซะทีเนอะ  o18

รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค้าบ  :bye2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 09-08-2009 22:27:29

เหอๆๆๆ...ขอโทษนะค่ะ...แต่คุณแม่น่ากลัวจริงจริ๊ง

คุณพี่เอกก็นะ...น้องเลิฟเค้ายังไม่ทันตั้งตัวเลย...ก็โดนจับมาเป็นแฟนหลอกๆซะแล้ว
รอลุ้นว่าจะเป็นแฟนจริงๆเมื่อไร...อิอิอิ :-[

สปอล์ย part 2 เนี่ยน่าสนใจจังเลย :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 09-08-2009 22:33:52

ตอนนี้น่าสนใจจริงๆ
คุณแม่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ขอรวยไว้ก่อนเป็นพอเหรอเนี่ย
จากรักหลอกๆไว้บอกแม่ ท่าจะกลายเป็นรักแท้หละนะ
บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 09-08-2009 23:07:08

ตอนนี้มาแนวตกกระไดพลอยโจนอ่ะ
ชอบคร้าบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-08-2009 11:32:59

เลิฟ เลิฟ..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 1 :: เสือ/สิงห์] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 10-08-2009 22:09:24

โอ้ว... ต่อหน้าแม่เลยนะ หุ หุ หุ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 10-08-2009 23:26:26

Previous :      เอกบุรุษ ที่จำเป็นต้องหาคนมาปลอมเป็นแฟน เพราะต้องการหยุดเรื่องการหาคู่จากผู้เป็นแม่
                 ก็ได้มาพบกับ เลิฟ เด็กหนุ่มนายแบบหน้าใหม่ ที่ำกำลังต้องการหลีกหนีจากคนบางคนอยู่พอดี
                 แต่ด้วยความซื่อ(รึเปล่า) ทำให้ในตอนท้าย เขาต้องกลายเป็นจำเป็นของหนุ่มรุ่นพี่ไปซะได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 2 :: หนี้
--------------------------------------------------

              /O_o เฮ้ยพี่ ทำไมพูดอย่างนั้นเล่า ผมไม่ใช่/ เด็กหนุ่มกระซิบถาม
             -เอาน่า เนียนๆ ไปก่อน เห็นเปล่า แฟนคลับบางคนก็เดินกลับไปแล้ว ไอ่แว่นนั่นก็มองอยู่ตลอด-
             *อ้าว แล้วก็ไม่บอกคุณแม่ บอกว่าเป็นหนูเลิฟก็สิ้นเรื่องแล้ว ปล่อยให้คุณแม่เป็นห่วง* คุณสมสมัยหยิกแก้มลูกชายและพูดด้วยสายตาเป็นประกาย
             *แล้วคบกันได้กี่เดือนแล้วจ๊ะ*
             /5/
             -2-
             แม้ทั้งคู่จะตอบพร้อมกัน แต่คำตอบ กลับไม่ตรงกัน
             -เอ่อ เลิฟ.. คุณแม่ถามว่าคบกันกี่เดือนแล้ว อย่านับรวมช่วงที่จีบกันสิ- เอกหันไปพูดกับเด็กหนุ่มพลางกัดฟันไปด้วย
             /อ้าวเหรอครับ ฮะ... ฮะ/
             *หืม น่ารักจังเลยนะจ้ะ ลูกสองคนนี้ อุ้ยต๊ายตาย คุณแม่ก็เผลอนับน้องเลิฟเป็นลูกคุณแม่ไปแล้ว คุณแม่ดีใจมากไปนิดนึงน่ะจ้ะ แต่ว่าตอนนี้คุณแม่ขอตัวไปทำธุระก่อน แล้วพรุ่งนี้เย็นเจอกันที่บ้านนะจ้ะ คุณแม่จะรอ*
             /ครับผม แล้วเจอกันครับ ^_^/ เด็กหนุ่มปั้นหน้ายิ้ม และเผลอตอบรับคำเชิญของคุณสมสมัย
             ..
             .
             /เดี๋ยวนะ พรุ่งนี้เย็นเหรอ/
             -ใช่เย็นนี้ รับปากแล้วด้วย-
             /ตลกแล้ว ใครจะไปกับพี่/
             -ก็เราไง ยังไง เราก็ต้องไป ถึงไม่ไป พี่ก็จะทำให้เราต้องไป เพราะว่าเราเป็นแฟนกัน-
             /ไรวะ แล้วพี่คิดไงไปพูดงั้นเนี่ย เดี๋ยวถ้าแม่พี่เอาเรื่องนี้ไปพูดกับพ่อผมละ ตายแน่คราวนี้/
             -เอาน่า ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกที แต่นี่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เจ้าแว่นนั่นเดินคอตกออกจากร้านไปตั้งแต่ พี่กับเรากอดกันแล้ว-
             /ก็!! อะ เอ่อ ตอนกะ กอ กอดกัน/
             -ใช่ไง กอดกัน ดีมั๊ยล่ะ-
             /ดี เฮ้ยไม่ใช่ ผมหมายถึง ดีแล้วที่เรื่องเป็นแบบนี้ อย่างน้อยผมจะได้อยู่อย่างสงบสุขซะที/
             -ถ้างั้น ไปรอที่บ้านพี่ดีกว่า เนอะ ที่รัก- เอกพูดพลางจูงมือเด็กหนุ่มรุ่นน้องออกจากร้าน
             /(>.<) อาไรพี่ อย่ามาเรียกงี๊ดิ ที่ผมเล่นด้วยเพราะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายหรอก ฮึ่ย ขนลุก คิดผิดคิดถูกกันแน่เนี่ย ที่เล่นด้วย พี่แมร่งมืออย่างกับปลาหมึก/
             -ฮ่าๆ เห็นอย่างนี้เถอะ ติดใจพี่ทุกคนนะ ขอบอก ฮะ ฮ่าๆ-
             /ไม่ใช่ผมคนนึงแล้วกันน่า/
             …
             .             
             ..
00.10 PM วันรุ่งขึ้น @ มหาวิทยาลัย
             /ขอโทษ แฮ่ก แฮ่ก ขอโทษๆ ขอทางหน่อย/
             โครม!! ฮึบ
             เด็กหนุ่มรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว อาจจะต้องฝ่าฝูงชนอยู่บ้าง ล้มบ้าง แม้ว่าขาจะเจ็บ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ขอผ่านไปให้ได้ก่อนแล้วกัน
             /หลีกๆๆๆๆ/ 'ว้าย อะไรของเค้านะ'
             'กรี๊ด น้องเลิฟ พี่เลิฟ' บรรดาแฟนคลับ ยังคงวิ่งตามอย่างเหนียวแน่น ถ้าถามว่าชอบไหมที่มีคนมาปลื้มผลงานของเรา ใครก็ชอบทั้งนั้น แต่ถ้าจะต้องมีแฟนคลับมาคอยตามกรี๊ดอยู่ตลอดเวลาขนาดนี้ ก็ดูออกจะเกินไปสักหน่อย
             /ขอโทษคร้าบ/
             เด็กหนุ่มยังคงวิ่งต่อไป มีหลบบ้าง แอบบ้าง แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเหล่าแฟนคลับไปได้ จนกระทั่ง
             
             /ขอทางหน่อย ขอทางหนะ เฮ้ย ไอ ไออะ / (  = ใคร ใครอะ)
             -เงียบๆสิ อย่าเงยหน้าขึ้นมานะ-
             'อ้าวไปไหนอีกละ ไวชมัดเลย' เสียงของแฟนคลับดังขึ้นใกล้ๆ อีกครั้งหลังจากที่อยู่ดีๆ เด็กหนุ่มก็หายตัวไปกลางทาง
             'อยู่ในทางเชื่อมระเปล่านะ ว๊าย ขอโทษค่ะ' หนึ่งในกลุ่มแฟนคลับร้องเสียงหลง เมื่อนึกว่าคนที่กำลังตามอยู่น่าจะเดินมาทาง ทางเชื่อมระหว่างอาคารเรียน แต่สิ่งที่ได้พบกลับเป็น เสือรุ่นพี่ปี 4 กำลังทำท่าทางเหมือนกับกำลังจูบกับนักศึกษาที่ระบุไม่ได้ว่าเป็นใครเพราะแขนของเอก ที่ใช้ยันกำแพงไว้ อยู่ในระนาบเดียวกันกับใบหน้าของเด็กหนุ่มพอดี และในทันทีที่ได้ยินเสียง หนุ่มรุ่นพี่จึงได้ถอนใบหน้า ขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ต้นกำเนิดเสียงนั้นด้วยสายตาที่น่ากลัว จนคนที่มองอยู่ต้องรีบถอยหนีออกไป
             
             ...
             ..
             .
             ..
             /ขะ ขอบใจนะ แต่ว่า ไม่เห็นต้องเอาหน้ามาใกล้ขนาดนั้นเลย /  คนที่ถูกคร่อมอยู่พูด โดยไม่สามารถสบตา
             -ยังไง?-
             /ก็แบบที่... ที่นายเอ้ยพี่ทำเมื่อกี๊/
             -อย่างนี้น่ะเหรอ-
             หนุ่มรุ่นพี่โน้มตัวลงไปด้านหน้า ปลายนิ้วยื่นไปสัมผัสกับข้างแก้มขาวใส ของหนุ่มรุ่นน้อง มืออีกข้างวางไว้บนเอวสวย เอกค่อยๆก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกเตะปลายจมูก แม้ว่าเด็กหนุ่มเบื้องหน้าของเขาจะดูเก่ง และเข้าใจกับเรื่องแบบนี้อยู่บ้าง แต่อาการยิ่งหลับตาแน่น อีกทั้งยังหันหน้าหนีไปด้านข้าง มันบ่งบอกได้ว่า จริงๆแล้วเด็กหนุ่มไม่ได้เป็นสิงห์ แต่เป็นแค่ลูกแมวตัวน้อยๆ เท่านั้น
             -กลัวเหรอ-
             เด็กหนุ่มลืมตาหนึ่งข้าง เพื่อดูว่าคนตรงข้ามอยู่ณ ตำแหน่งไหน เมื่อรู้ว่าเอก ถอยกลับไปแล้ว จึงได้หันหน้ามาพร้อมทั้งทำตัวให้ปกติที่สุด
             /กลัว? ใคร? ใครกลัว ตลกแล้ว เมื่อกี๊เค้าหันหน้าหนีแฟนคลับหรอก/
             -อ้าว เหรอ ฮะ ฮะ-
             /ก็ใช่ดิ แล้วนี่ เอามือออกได้แล้ว ยังไงก็ ขอบคุณที่ช่วยแล้วกัน/
             เด็กหนุ่มพูดขอบคุณแล้วรีบเดินหนีไป แต่ก็ถูกคว้ามือไว้ได้เสียก่อน
             -เดี๋ยว... พี่ไม่ได้ช่วยฟรีๆนะ-
             /แล้วใครบอกให้ช่วยมิทราบ.../ เด็กหนุ่มตอบกลับอีกทั้งยังทำสีหน้าเชิงท้าทาย
             -อ้าวทุกท่าน ใครอยากเจอกับ น้องเลอะ - แปะ!!!
             เอกตะโกนเสียงดัง จนเลิฟต้องเอามือไปปิดปากของคนตรงหน้า แต่ทว่า เพราะความสูงที่ต่างกัน อีกทั้งเอกก็ไม่ยอมยืนอยู่นิ่ง จากการเอามือปิดปาก ก็เลยพลาด กลายเป็นการตบลงไปเบาๆ (รึเปล่า) แทน
             -โห แค่นี้ถึงกับต้องตบปากกันเลยเหรอ-
             /ขอโทษ ไม่ใช่อย่างนั้น คือแค่จะให้พี่หยุดพูด/
             -ก็เลยตบปาก?-
             /ก็บอกว่าไม่ใช่ ไม่ตั้งใจ ขอโทษๆ ได้ไหม/
             -ได้แต่...-
             /แต่อะไร...ครับ/ หนุ่มรุ่นน้องตอบด้วยท่าทางสำนึกผิด
             -นายเป็นหนี้พี่สองครั้ง ดังนั้นนายต้องไปกินข้าวบ้านพี่เย็นนี้ และไปในฐานะแฟนพี่ด้วย-
             /เออ ก็ได้ แล้วจบแล้วนะ/
             -ยังไม่หมด นายต้องรับบทเป็นแฟนพี่จนกว่าแม่พี่จะเดินทางไปต่างประเทศ อย่างมากก็ไม่เกิน 7 วัน-
             /โห มันจะไม่มากไปเหรอพี่-
             -แล้วนายคิดว่ามันมากพอที่จะแลกกับการช่วยนายจากการตามของเหล่าแฟนคลับ กับการถูกตบปากไหมล่ะ ห๊า ว่าไง-
             /ก็ ก็ได้/
             -ดีมาก ถ้างั้น 6 โมงครึ่ง เจอกันหน้าคณะ เดี๋ยวพี่มารับ ส่วนตอนนี้ กลับไปเรียนได้แล้ว- 
             เอกพูดกับหนุ่มรุ่นน้อง ในขณะที่จ้องเข้าไปในดวงตา ของอีกฝ่าย แววตานั้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะขัดขืนอย่างไร สิ่งที่ทำได้อย่างมากก็แค่ ตอบตกลง
             ..
             .             
             ....
             ..





             .
             ..
             *เลิฟ ไม่สบายเหรอหน้าแดงๆ* อ๋อม หรือเพื่อนคนที่เลิฟมักเรียกว่า แว่น ซึ่งทั้งคู่สนิทกันมากเพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นผู้ตั้งคำถาม
             /หะ จริงดิ/
             เด็กหนุ่มตอบกลับพลางหยิบกระจกของเพื่อนผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ขึ้นมาส่องดู ทำเอาเจ้าของมองมาแบบไม่พอใจเล็กน้อย เพราะสาวเจ้ากำลังชื่นชมในความงดงามของตนอยู่ โดยอดแปลกใจไม่ได้  ที่แค่การคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น จะทำให้เขาเป็นได้ขนาดนี้
             *อืม จริงสิ เนี่ยหูเหอแดงหมดแล้ว*
             /O_O/
             *ตัวร้อนด้วยรึเปล่า* อ๋อมยื่นหลังมือมาทาบบริเวณหน้าผากของเพื่อนรัก แต่ก็ไม่พบว่ามีไข้แต่อย่างใด
             *ไม่เห็นจะร้อนเลย ปลายจมูกก็แดง ดูสิ โดนตัวอะไรกัดมารึเปล่า*
             /ใช่!! ใช่ สงสัย มดกัดมั๊ง เหอๆ/
             *เฮ้อ อย่างนี้ทุกที ชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย นิสัยไม่ดี*
             / T_T /
             *ล้อเล่นน่า*
             /โห่ แกล้งกันอีกแล้วอ่า ฮะ ฮะ/
             สองหนุ่มหยอกล้อกัน โดยไม่ได้สนใจเลยว่า มีคนคอยฟังอยู่ห่างๆ อยู่นานแล้ว



             -วัดอย่างนั้นมันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า เด็กหนอเด็ก หึหึ-


Next
             เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับใบหน้าเรียวสวยของคนตรงหน้า อีกทั้งยังก้มหน้าลงไปใกล้ แต่ก็โดนขัดไว้เสียก่อน             
             #จะทำอะไรกรณ์วะ#   หนุ่มในชุดช็อปอีกคนเดินเข้ามาแทรกกลาง ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเซนิดหน่อย
             +ไนน์!!!+

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 3 :: รอ
--------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 11-08-2009 02:49:28

หนี้ที่ต้องชำระ
ยังงี้จะต้องเรียกว่าหนี้รักเลยสินะ
บวก 1 แต้มจ้า
เห็นสปอยล์ตอนหน้าแล้ว ยิ่งอยากอ่าน หุหุ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 11-08-2009 09:57:54

ซีซั่นใหม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เพิ่งเห็น  :z3:

รอตอนต่อไปนะคะ มีไนน์กับกรณ์ มาด้วย

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 11-08-2009 10:08:33

เอาแล้ว...เตรียมตัวงานเข้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 11-08-2009 11:28:16

ตอนนี้ ...หึ หึ หึ

...

พี่เอกปากว่า มือถึง แม้ในที่สาธารณะจริง ๆ  o18

...

แต่ที่ ฮาที่สุด ...คือ ชื่อจริงของพี่เอกเนี่ยแหละ

...

...

...

เอกบุรุษ  o22

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 11-08-2009 20:09:36

โถ..ลูกแมวน้อยอย่างน้องเลิฟ...จะไปขัดใจอะไรกะพี่เอกได้หล่ะ :laugh3:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 11-08-2009 23:26:22

น่ารักจัง ลูกหนี้อย่างงี้ เลี้ยงไว้นานๆนะ อย่าเพิ่งให้ใช้หนี้หมด อิอิ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 2 :: หนี้] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 12-08-2009 11:10:08

ไม่ได้เขียนวิจารณ์ตามที่ขอสักที ได้โอกาสดีเลยเข้ามาเรียบเรียงคำตอบครับ

ชอบบทที่หนึ่งมากที่สุด อย่างแรกก็เพราะว่าเป็นตอนแรกที่อ่าน แล้วก็ทำให้ประทับใจ
กับเรื่องราว เลยติดตามต่อมาเรื่อยๆ
อย่างที่สอง ชอบฉาก ความรักเร่ิมขึ้นที่ร้านกาแฟ ทำให้รู้สึกหวังว่าสักวัน อาจได้
เจออะไรแบบนี้บ้าง (อันนี้คิดไปเองอ่ะ)
อย่างที่สาม เนื้อเรื่องอ่านง่าย เข้าใจง่าย วิธีนำเสนอทำให้เนื้อเรื่องไม่เกลื่อนเกินไป
ก็เลยชอบครับ

แต่season 4 รู้สึกว่าอ่านยากครับ งงกับชื่อตัวละคร และมุมกล้องที่เปลี่ยนไปมา
อาจจะเพราะไม่ได้มาต่อนาน เลยงงหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะค่อยอ่านต่อไปเรื่อยๆ แล้ว
จะมาบอกใหม่แล้วกันนะครับ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 12-08-2009 18:26:19

Previous :     เพราะต้องการหลีกหนีความวุ่นวายรอบตัว เด็กหนุ่มต้องรีบวิ่งหนี
                 กลุ่มแฟนคลับที่คอยตามติดไปทุกที่ เลยทำให้เขาได้รับความช่วยเหลือจากรุ่นพี่อีกครั้ง
                 โดยหารู้เลยว่า สิ่งที่เกิด เป็นไปตามแผนการณ์ของหนุ่มรุ่นพี่ทั้งหมด
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 3 :: รอ
--------------------------------------------------

             (ปีศาจ ปีศาจแน่ๆ เจอคนมาก็เยอะ ไม่เคยอยู่ดีๆ ก็เหมือนโดนสะกดให้ตกลงง่ายๆอย่างนั้นเลย)
             (ไม่ใช่มั๊ง ปีศาจมันมีจริงที่ไหนล่ะ)
             (มีสิ ก็รุ่นพี่นั่นไง แค่มองมาก็ตอบตกลงแล้ว คนธรรมดาทำไม่ได้หรอก)
             'นายพฤกษ์ดนัย ฉันเรียกเธอเป็นรอบที่ 3 แล้วนะ เธอคงยังฟังฉันอยู่ใช่ไหม!!'
             /อะ ครับๆ ฟังอยู่ครับ/
             'แน่ใจนะ ถ้างั๊น ลองบอกมาซิ ว่าฉันกำลังพูดเรื่องอะไร'
             /ก็ เรื่อง.. เรื่องการทดลองแก้ปัญหาฮานอยทาวเวอร์ครับ/ เลิฟตอบกลับอย่างมั่นใจ เมื่อได้เห็นสิ่งที่ถูกเขียนบนบอร์ดหน้าห้อง
             'เธอ เก่งมากที่มองสิ่งรอบๆแล้วนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ แต่มัน....ผิด!! เมื่อกี๊นี้ฉันพูดเรื่องงานการบ้านของวันนี้ต่างหาก ส่วนตอนนี้ไปยืนหน้าบอร์ด แล้วตั้งใจฟังฉัน จนจบด้วยนะ'
             /ครับ อาจารย์ T_T/
             เด็กหนุ่ม อนาคตนายแบบขั้นนำ เดินคอตกออกมาหน้าชั้นเรียน ในใจก็ได้แต่คิดว่า "ทำไมกัน ตั้งแต่มีรุ่นพี่เอกเข้ามาในชีวิต เขาก็เจอกับเรื่องยุ่งๆ มากขึ้นทุกวัน ทุกวัน" แต่สิ่งหนึ่งที่เลิฟคิดไม่ถึงก็คือ เรื่องยุ่งๆ มันไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น
 
             -ขออนุญาตครับอาจารย์-  
             เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งอาจารย์และนักศึกษาในห้องต้องหันไปมอง และเมื่อได้เห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงประตู นักศึกษาหญิงหลายคน หรือแม้แต่กระทั่งนักศึกษาชาย(ไม่)แท้ ก็ถึงกับเคลิ้มฝัน  ด้วยสายตาประดุจเสือที่กำลังจะขย้ำเหยื่อนั้นมองไปทั่วห้องนั้น  ประกอบกับร่างกายกำยำสมส่วน หรือแม้แต่ท่าทางที่ดูมีมาดน้อยๆ เป็นใครก็ต้องหวั่นไหวบ้างละ
             'อ้าว เอกบุรุษ มีอะไรถึงได้มาหาอาจารย์แก่ๆ ได้ถึงในห้องเรียนล่ะเนี่ย'
             คราวนี้ถึงตาที่นักศึกษาชาย จะต้องอ้าปากค้างบ้าง แปลกจริงๆ ก็แค่เพียงชั่วพริบตาที่รุ่นพี่ผู้นี้เข้ามา พายุร้ายดูเหมือนกับว่ากำลังจะพัดกระหน่ำ กลับกลายเป็นท้องฟ้าสว่างไสวขึ้นมาทันที
             -คือผมมีเรื่องจะมาประกาศให้รุ่นน้องทราบน่ะครับ ประธานรุ่นฝากมา-
             'อ๋อ จ้ะๆ ได้จ้ะ เอาสิ ^o^'
             [ยังกะคนละคนเลย]
             'เอ๊ะ เมื่อกี๊ ใคร!!! คะ เอ่อ ขอโทษทีจ๊ะ พอดี อาจารย์ตกใจโทรศัพท์มันสั่น'
             ทันทีที่เอกหันไปมองอาจารย์มหาโหด จากที่กำลังจะว่านักศึกษา ก็กลับเป็นท่าทีโดยอัตโนมัติ
             'น้องๆ ครับ พี่โอประธานรุ่นของเรา ฝากพี่มาบอกว่า วันนี้ขอเลื่อนประชุมไปก่อนนะครับ ส่วนจะคุยอีกทีวันไหนนั้น จะส่งคนมาบอกอีกที แค่นี้ครับ ขอบคุณมาก อ้อ ส่วนรุ่นน้องคนไหน ที่พี่นัดไว้เป็นการส่วนตัว ห้ามลืมเด็ดขาด ขอบคุณอีกครั้งครับ'
             เมื่อพูดจบ เอกก็เดินหันหลังไปยังประตูทันที เหลือทิ้งไว้แค่เพียงสายตาอาลัยอาวรณ์ของอาจารย์เหล่านักศึกษา ยกเว้นนักศึกษาหน้าชั้นคนเดียวเท่านั้น
             -อ้อ เกือบลืมไปเลย-
             'ว่าไงจ๊ะ ลืมอะไรเหรอ นายเอกบุรุษ'
             -คืออย่างนี้นะครับ-
 
             ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ
             หนุ่มรุ่นพี่ก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของอาจารย์ ก่อนที่จะเดินหัวเราะจากไป
 
             'นาย พฤกษ์ดนัย กลับไปนั่งที่ได้'
             /OoO/
             'จะตกใจเวอร์ไปแล้ว พอดีว่าฉันอารมณ์ดี เอ้าว่าไง จะมานั่งไหม ถ้าไม่นั่งฉันจะให้ไปยืนที่เดิมนะ'
             /ครับๆ นั่งครับ ขอบคุณครับ/ เลิฟขอบคุณอาจารย์แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า อะไรที่ทำให้อาจารย์อารมณ์ดีได้ขนาดนั้น
 
             หงืด......... หงืด...................... You got message
             "คงเห็นแล้วนะ ว่าพี่ทำอะไรได้บ้าง ฉะนั้น อย่าได้คิดหนี แล้วเจอที่ที่นัดไว้ เวลาเดิม.... เอก"
             (อย่าคิดว่าพี่จะมีเสน่ห์แค่คนเดียวนะ คอยดูผมบ้างแล้วกัน) เด็กหนุ่มคิดพลางนั่งยิ้มเย็นยะเยือกอยู่คนเดียว แม้แต่อ๋อมยังไม่กล้าเข้ามาทักเลย
 
 
 
 
 
 
06.45 PM วันเดียวกัน @ หน้าคณะฯ
             แหมะแหมะ ซ่า...... หยาดฝนที่ซัดสาดอย่างหนักในเวลาพลบค่ำ หลายคนคงไม่ชอบ แต่ผิดกับ เด็กหนุ่มที่ป๊อปปูล่าคนนี้ เพราะสายฝนที่ตกมาถูกที่ถูกเวลา มันจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้คำพูดของเขาเป็นจริง
             เด็กหนุ่ม เดินออกมายืนรอคนที่ให้คำสัญญาไว้ บริเวณขั้นบันไดหน้าคณะฯ แม้ว่าสายฝนจะซัดสาดมามากเพียงใด แต่เลิฟก็ไม่คิดที่จะหลบฝนเข้าไปยืนด้านใน จนกระทั่งมีชายหนุ่มอีกคน เดินกางร่ม มาหยุดอยู่ตรงหน้า
             +อ้าวนาย ทำไมมายืนตากฝนตรงนี้อะ+
             ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมถามด้วยความสงสัย เพราะเขาจำได้ว่าคนตรงหน้า น่าจะเป็นคนที่เคยเห็นในโฆษณา ทั้งๆที่ก็ดูคุณชายแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้มายืนตากฝนอยู่ตรงนี้
             /เอ่อคือ จริงๆแล้วเราว่า เรากำลังจะหลบเข้าไปข้างในอยู่แหละ แต่ว่ารอ เอ่อ..รอเพื่อนอยู่น่ะ/
             +เหรอ+ ชายหนุ่มตอบ ก่อนที่จะเข้าไปยืนข้างๆ เพื่อให้เลิฟ ได้เข้ามาอยู่ภายใต้ร่มที่ถือมาด้วยกัน
             +ถ้างั้น เรารอเป็นเพื่อนก็ได้ พอดี เรามารอคนอื่นเค้าเหมือนกันแหละ ^_^+
             /อะ อื้อ ขอบใจนะ/ (คนอะไรน่ารักชะมัด ไม่เห็นจะเหมือนไอ้พี่เอกนั่นเลย เฮ้ย แล้วจะไปคิดถึงไอ้พี่บ้านั่นทำไมวะ)  
             /เอ่อ นายรู้รึเปล่าว่าเรา.../
             +รู้สิ แต่เราไม่ใช่พวกบ้าดาราหรอก เชื่อเหอะ+
             /เหอๆ นายรู้จักเรา แต่เรายังไม่รู้จักนายเลย นายชื่ออะไรเหรอ/
             +กรณ์ เราชื่อกรณ์ โอ๊ะ+
             ทันทีที่ตอบคำถาม ลมเจ้ากรรมกลับพัดอย่างรุนแรง ทำให้บางอย่าง ปลิวเข้าไปในดวงตาของกรณ์
             /กรณ์ นายเป็นไรอะ มาๆ เดี๋ยวเราดูให้/  เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับใบหน้าเรียวสวยของคนตรงหน้า อีกทั้งยังก้มหน้าลงไปใกล้เพื่อดูว่าอะไรที่เข้าตา แต่ยังไม่ทันจะได้ดู ก็โดนขัดไว้เสียก่อน
             #จะทำอะไรกรณ์วะ#   หนุ่มในชุดช็อปอีกคนเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่าง เลิฟ และ กรณ์ ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเซนิดหน่อย
             +ไนน์ เลิฟเขาแค่จะดูว่าอะไรที่มันเข้าตาเรา แค่นั้นเอง+
             #อ้าว เหรอ เฮ้ยขอโทษที เรานึกว่านายจะมาทำอะไรแฟนเรา แค่นั้นเอง#
             /แฟน!!!/
             +อื้ม นี่ไนน์แฟนเราเอง ตกใจเหรอ ^_^+
             /ก็ ก็นิดหน่อย แค่คิดว่าอย่างกรณ์ถ้ายังไม่มีแฟนก็ดีสิ/  เลิฟหลุดปากพูดไป แต่จะให้ทำยังไงได้อยู่ใกล้คนน่ารักทีไร แล้วปากมันก็พาไปทุกที
             #หมายความว่าไง เอ็งจะจีบกรณ์เหรอวะ#   ไนน์กระชากคอเสื้อของคนที่พูด พร้อมเตรียมตัวปล่อยหมัดออกไปเต็มที่
             -ไนน์ เอ็งกำลังเข้าใจแฟนพี่ผิดอยู่นะ-
             #แฟน!!! OoO#  คราวนี้เป็นคราวของไนน์และกรณ์บ้างแล้วที่จะตกใจ
             -ใช่ ดังนั้นเลิฟเขาคงไม่ได้ตั้งใจจะจีบกรณ์หรอก ใช่ไหม-
             /อะ อือ/
             #เหรอ งั้นผมขอโทษด้วยแล้วกัน ขอโทษที่ล่วงเกินแฟนพี่ด้วยนะครับ#
             -เออๆ เอ็งจะไปไหนก็ไปเหอะ ข้าไม่ถือหรอก ก็แฟนเอ็งน่ารักขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องห่วง-
             #ผมว่า เพราะพี่นั่นแหละที่ผมควรจะห่วงแฟนมากกว่า กรณ์ กลับหอกันนะครับ รอนานรึเปล่า ไปเหอะ สระผมกันเนอะ เดี๋ยวไม่สบาย เดี๋ยวเค้าสระให้#
             ไนน์ พูดตอบหนุ่มรุ่นพี่ ส่วนประโยคหลัง มันก็แค่จะอ้อนแฟนมันเท่านั้น โดยลืมนึกไปว่า พูดดังซะขนาดนั้น จะทำให้กรณ์ต้องอายเขินขนาดไหน
             +ไนน์ พูดอะไรเนี่ย ไม่รู้แล้ว พี่เอก ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เลิฟ บายนะ+
             #กรณ์ รอด้วย กรณ์.. พี่ครับ ผมขอตัวก่อนนะพี่ สุดที่รักงอนแล้ว ไม่ไหวๆ งอนเก่งอย่างนี้ เดี๋ยวปั๊ดจัดให้ชุดใหญ่เลย ฮ่าๆ ไปนะพี่#
             -เออ ทำเก่งไปเหอะ พี่ว่าเอ็งนั่นแหละโดน-  เอกพูดไล่หลัง เมื่อเห็นท่าของรุ่นน้องแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงๆ
             ..
             .
             ...
             .
             -เอ้า มอง มองเข้าไป ละห้อยซะ แฟนนายน่ะยืนอยู่ตรงนี้-
             /เหอะๆ แค่ชั่วคราวเพ่ อย่าลืมๆ อีกอย่าง พี่น่ะยังไม่เคยทำให้ผมใจเต้นได้เท่ากรณ์เลยสักครั้ง รู้ไว้ด้วย/
             -จริงอะ-
             /จริงดิ/
             -เฮ้ยอะไรวะนั่น-
             ด้วยเสียงกึ่งตกใจ ทำให้เลิฟต้องหันไปมองตามทิศทางที่เอกกำลังมองอยู่
            
             /ไม่เห็นจะมีอะ ฮึ้ยยยยยย ทำอะไรเนี่ย/
             -อ้าว ก็พี่เห็นอะไรไม่รู้มันติดอยู่ที่หูเรา พี่ก็เลยเอาออกให้-
             /จะเอาออกก็เอกออกดีๆดิ ทำไมต้อง ต้อง... ต้อง.../
             -ใช้ปากงับ-
             /เออ นั่น... นั่นแหละ/
             -ก็มืไม่ว่าง ถือกุญแจรถอยู่เห็นปะ-
             /ก็แค่มือเดียว อีกมือยังว่างอยู่ ไม่ใช่เหรองะ เฮ้ย โอบตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย/   เลิฟโวยวายเมื่อรู้สึกตัวว่า ถูกโอบอยู่นานแค่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้
             -ก็ตั้งแต่บอกว่านายเป็นแฟนพี่ ไม่งั้นมันจะไม่สมจริง-
             /หืม พี่แมร่ง/
             -แมร่งอะไร ไป ไปขึ้นรถ เร็ว หรือจะรอให้ยามมาล็อคล้อรถพี่ก่อน แล้วเดินกลับเอา-
             /ใครบอกว่าจะไปด้วย/
             -ต้องให้อุ้ม?-
            หนุ่มรุ่นพี่พูดน้ำเสียงท้าทาย พร้อมเงยหน้าเล็กน้อย
             /ไปเองก็ได้/  เด็กหนุ่มตอบ พลันรีบเดินเข้าไปนั่งในรถทันที แต่ก็ไม่วายโดนถามคำถาม ที่ไม่อยากตอบ ก่อนที่เอกจะสตาร์ทรถ
             -เป็นไง ใจเต้นได้ครึ่งของตอนที่คุยกับเจ้ากรณ์รึยัง-
             /อะ ไอ้ ไอ้พี่บ้า/
             เอก นั่งหัวเราะกับท่าทางของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะสตาร์ทรถออกไปจากสถาบัน แม้ว่าที่นั่งข้างๆของเอกจะเคยมีคนนั่งมาแล้วมากมาย แต่ก็ไม่เคยที่จะมีคนไหน ทำให้คนที่เป็นสารถียิ้มได้ทุกครั้ง ที่ได้หันไปเจอกับคนที่นั่งข้างๆ ได้ เหมือนกับคนคนนี้เลยสักคนเดียว


Next
             -พี่ว่า.. เราไม่สบายรึเปล่า ดูหน้าแดงๆ ตัวแดงๆนะ-
             /ไม่เป็นไรๆ วันนี้อ๋อมดูให้แล้ว ไม่ต้องมาสนใจหรอกน่า/
             -เห็นแล้วล่ะ แต่วิธีนั้นมันจะใช้ได้แน่เหรอ ลองวิธีพี่ดีกว่า หลับตาสิ-

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 4 :: โกรธ
--------------------------------------------------

T_T ต้องขออภัยอย่างยิ่ง เรื่องที่ว่า มุมกล้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ทำให้อ่านยาก
ต้องขอยอมรับว่า อาจจะเป็นเพราะสับสนในวิธีการเขียนนิดหน่อย แบบว่า ช่วงนี้กำลังเรียบเรียงเรื่องยาวอยู่ เลยอาจจะมีที่ติดมาบ้าง (จับปลาสองมือก็งี๊แหละ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้ว)
อีกอย่าง ด้วยเรื่องราวของคนคู่นี้ ยิ่งเขียนก็ยิ่งรู้สึกว่า เนื้อเรื่องเยอะจริงๆ น่าจะจับทำเป็นเรื่องยาว เลยจำเป็นต้องตัดไปตัดมา แต่ก็ยังอ่านยากอยู่ดี
ดีนะ ที่จับเรื่องทั้งหมดมาแยกเขียนเป็น Season ตอนแรกสุดเลยกะว่า จะเขียนพร้อมๆกันหมดทุกคู่ เพราะเนื้อเรื่องมันมีบางจุด บางส่วนที่เกี่ยวข้องกัน กะว่าจะตัดไปที่เรื่องคนนั้นที คนนี้ที แต่เหอๆ เอาแบบนี้แหละดีละ
ปล. คราวหน้าคราวหลังจะพยายามให้อ่านง่ายกว่านี้ครับผม สัญญา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 12-08-2009 19:06:20

เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า สู้ๆ

ลุ้นๆ น้องเลิฟ กับพี่เอก อิอิ  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 12-08-2009 19:53:51

+1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ชอบทุก season เลย
เป็นเรื่องสั้นที่กำลังดี คือไม่ยาวเกินและไม่สั้นเกิน จบแบบ
happy ด้วย แม้การเดินเรื่องจะไม่ลึกซึ้งให้ต้องค้นหา
แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียอรรถรสในการอ่านไปเลย ชอบค่ะ
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 12-08-2009 20:18:21

พี่เอกนี่รุกจริงๆๆเล้ยยยย
ชอบๆๆชอบคร้าบบบบบบบบบ
น่ารักดีคร้าบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 12-08-2009 20:24:40

พี่เอกน่ารัก ชอบๆๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 3 :: รอ] หน้า 5
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 13-08-2009 02:13:03

season นี้น่ารัก อ่านง่ายๆ สบายๆทุกตอนเลยค่ะ
ชอบชื่อตอนด้วย ชี้ธีมแต่ละตอนได้ชัดเจนดี
เลิฟน่าจะแพ้ทางเอกแล้วนะเนี่ย
บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 4 :: โกรธ]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 13-08-2009 02:28:57

Previous :     เด็กหนุ่มยืนตากฝน รอหนุ่มรุ่นพี่ แต่ก็ได้เจอกับกรณ์และไนน์
                        แถมยังไปพูดท้าทายรุ่นพี่เข้าซะอีก จนตัวเองโดนหยอกเย้าซะเอง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 4 :: โกรธ
--------------------------------------------------

08.25 PM @ BMW  
             'เขาคือเธอใช่ไหม เขาคือเธอใช่ไหม คือเธอใช่ไหม ที่จะไม่เดินจากฉันไป เหมือนใครๆที่แล้วมา…' เสียงเพลงจากวิทยุ คลื่นดัง ยังคงเปิดเพลงรักหลากหลายอารมณ์ เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศการเดินทางกลับบ้านในช่วงเวลาที่ผู้คนต่างเคร่งเครียดกับความคับคั่งของท้องถนนในช่วงเวลาที่ฝนตกหนักแบบนี้ แม้ว่าเอกจะไม่ใช่คนที่ชอบฟังเพลงไทยสักเท่าไหร่ แต่ตลอดเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับเด็กหนุ่มเคียงข้าง ก็กลับฟังได้ไม่รู้เบื่อ
             แกร่ก
             เลิฟปรับช่องทิศทางแอร์เพื่อให้พ้นจากตัว ทำไมนะแอร์เกือบทุกตัว ถึงได้ถูกปรับทิศทางให้หันไปทางเบาะของคนที่นั่งข้างๆ คนขับเกือบทั้งหมด
             -หนาวก็บอก พี่จะได้ลดแอร์ให้-
             /ก็ นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอกครับ/
             -หิวไหม?-            
             /ยังครับ/
             …
             .
             ..
             พรึ่บ
             ผ้าขนหนูผืนน้อย ถูกนำมาวางบนศีรษะของหนุ่มรุ่นน้องและนำมาซับน้ำที่เปียกอยู่อย่างเบามือ ขนาดที่ว่าตัวผู้ถูกกระทำเองยังต้องหันหน้ามามอง แม้ว่าบางครั้ง เอกจะดูกวนๆ ไปบ้าง แต่ในบางเวลา เอกก็กลับนุ่มนวลเสียเหลือเกิน
             -มองอะไรเล่า-
             /ก็.. ไม่มองก็ได้/
             หนุ่มรุ่นพี่แกล้งหยอกรุ่นน้อง เพราะอดขำกับอาการงอนเล็กๆ ของคนข้างๆ ไม่ได้เสียที
             -งอน...งอนอีก-
             /ใครงอน อย่ามาตลก/  เด็กหนุ่มตอบโดยไม่หันไปมอง
             -เฮ้อ... อ้าว เข็มขัดก็ไม่รู้จักใส่ เดี๋ยวก็ได้โดนป๋าเรียกเอาหรอก-
             เอกบุรุษ เอื้อมมือไปบริเวณไหล่ซ้ายของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ  ท่าทางที่เหมือนกับจะกอดนี่เอง ทำให้เลิฟถึงกับตกใจ ต้องหันหน้ากลับมามองว่า หนุ่มรุ่นพี่ต้องการจะทำอะไรกันแน่ แต่เพราะหน้าที่อยู่ใกล้กันเกินไป เพียงแค่เลิฟหันหน้ามาเท่านั้น ปลายจมูกของเขา จึงได้แตะเข้ากับข้างแก้มของหนุ่มรุ่นพี่โดยไม่ตั้งใจ
             /อ๊ะ!! เอ่อ.. ใส่เองได้น่า/
             เด็กหนุ่มโวยวาย เพราะไม่รู้จะทำยังไง อาจเป็นเพราะไม่อยากให้คนที่นั่งข้างๆ รู้ว่าตอนนี้จิตใจมันเต้นแค่ไหนแล้ว โดยหารู้ไม่ว่าอาการที่แสดงออกมา ทำให้คนข้างๆ แทบจะคลั่งตายได้เหมือนกัน
             -พี่ว่า.. เราไม่สบายรึเปล่า ดูหน้าแดงๆ ตัวแดงๆนะ-
             /ไม่เป็นไรๆ วันนี้อ๋อมดูให้แล้ว ไม่ต้องมาสนใจหรอกน่า/
             -เห็นแล้วล่ะ แต่วิธีนั้นมันจะใช้ได้แน่เหรอ ลองวิธีพี่ดีกว่า หลับตาสิ-
             ทันทีที่พูดจบ เอก เอื้อมมือทั้งสองมือไปจับข้างแก้มของ เลิฟไว้แล้วค่อยๆเลื่อนหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆ ทีละนิด ทีละนิด จนกระทั่งหน้าผากของคนทั้งสองคน เข้ามาบรรจบกันและกัน
             ...
             .
             ..
             -อืม ร้อนหน่อยๆ จริงๆด้วยแฮะ โอเค ลืมตาได้-
             ตอนแรก เอกเพียงแค่จะแกล้งเด็กหนุ่มตรงหน้าก็แค่นั้น แต่ทว่า เมื่อเลิฟลืมตาเอกเองก็กลับเหมือนถูกมนต์สะกด  ให้เขาค่อยๆเลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้ๆ ใกล้ๆ และใกล้จน..
 
             ปี๊นๆ
             เสียงแตรบ่งบอกการที่ของรถ จากรถคันข้างหลัง ทำให้ทั้งสองคนหลุดออกจากภวังค์ ต่างคนต่างรีบผละตัวออกห่าง แล้วหันหน้าไปในทิศทางตรงกันข้าม แม้เอกจะไม่ค่อยแน่ใจ ว่าเลิฟรู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เขา ยิ้มได้ตลอดการเดินทาง
            
 
 
09.45 PM โต๊ะอาหาร @ บ้านเอก
             'หนูเลิฟนี่น่ารักสมชื่อจริงๆเลย ตาเอกเนี่ยตาคมจริงๆ แล้ว... ตาเอกดูแลเราดีรึเปล่าหนูเลิฟ'
             ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน คุณหญิงสมสมัย ยังคงตั้งคำถาม ที่เกี่ยวกับการคบกันระหว่าง เขาและเอก ผู้เป็นลูกชาย ไม่ได้หยุด แม้ว่าท่าทางที่แสดงออกมา ดูเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ประสมไปด้วยความจริงใจในตัว
             /ครับผม พี่เอกดูแลเทคแคร์ผมตลอดเวลาเลยครับ มีขนมมีน้ำมาให้ตลอดเลยครับ คุณหญิงแม่/
             'อุ๊ย ต๊ายตาย น่ารักจริงๆเลย เรียกคุณหญิงแม่ด้วย อ้อ หญิงแม่ลืมไป วันนี้หนูเลิฟค้างที่นี่ซะเลยนะ หญิงแม่โทรบอกคุณเกษมให้แล้ว ว่าวันนี้หนูเลิฟมาทานข้าวเย็นที่นี่ แล้วคงจะกลับไม่ได้ เพราะฝนตกหนักมากๆ'
             /เอ่อ อะ..ครับ O_O/ มาถึงขนาดนี้แล้ว จะปฏิเสธก็ดูจะยังไงอยู่
             /แล้ว ให้ผมนอนห้องไหนดีครับ/
             ' ^_^ ห้องตาเอกไงจ๊ะ'
 
 
 
 
 
 
10.20 PM @ ห้องนอนเอก
             /แล้วจะนอนกันยังไงเนี่ย/
             -ก็นอนบนเตียงเนี่ยแหละ หรือกลัวว่าจะโดนทำมิดีมิร้าย-
             /ใช่... ก็ใครใช้ให้พี่เที่ยวจีบคนนั้นคนนี้ไปทั่วล่ะ/
             -เอางั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้น เราก็นอนบนเตียงไป เดี๋ยวพี่ไปนอนโซฟาเอง-
             /ดีมาก เป็นเจ้าบ้านที่ดีเหมือนกันนี่นา/ เด็กหนุ่มพูดเย้า และล้มตัวลงนอนทันที
             -แล้วนั่นจะนอนทั้งอย่างนั้นน่ะเหรอ -
             /แน่นอน ผมไม่มีทางมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้แน่ๆ /
             -ตามใจละกัน งั้นพี่อาบน้ำก่อนละ ถ้ายังไม่ง่วงก็เปิดคอมเล่นได้นะ-
             ทันทีที่เอกเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กหนุ่มจึงได้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปที่โต๊ะคอมฯ ทันที แต่สิ่งที่เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มได้มากกว่านั้น ก็คือ... ไดอารี่
 
             "             วันนี้ก็ยังคงเป็นอีกวัน ที่ต้องมาเจอกับเรื่องเดิมๆ สายตาของคนรอบข้างแบบเดิมๆ อยากรู้จริงๆ ว่ามันผิดมากรึไงฟร่ะ ที่มีเสน่ห์(อันนี้ไม่ได้ชมตัวเองจริงๆ มีคนเคยบอก) ทั้งๆที่ก็ไม่เคย
             จะเข้าไปจีบใครก่อน(จริงๆนะ) แต่พอไปไหนมาไหนกับใคร ก็ต้องมีคนรู้จักมาเห็นทุกที หลายคนก็มองด้วยสายตาแบบว่า มันทำได้ไง แต่ก็หลายคนเหมือนกัน ที่มองว่า ทำไมเมิงเลวได้ใจอย่างนี้
             มั่วกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย แต่วันนี้แปลกกว่าวันอื่นๆ ก็ตรงที่ มีเด็กคนนึง มองมาด้วยสายตาที่บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันหมายความว่ายังไง มันเหมือนกับสายตาของคนที่มองคนอีกคน
             อย่างไม่ได้สนใจอะไรมากมาย มันนานแล้วจริงๆ นานแล้วที่จะมีใครมองมาด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่ไม่ได้ตัดสินความเป็นคนจากคำพูด หรือแค่จากการกระทำที่ได้เห็น ถ้าต่อไปนี้ ได้เห็น
             สายตาแบบนั้นตลอดไปก็ดีสิ             "
 
             แกร๊ก...
             -ทำอะไรอยู่น่ะ-
             หนุ่มรุ่นพี่ถาม เมื่อเห็นเด็กหนุ่มอีกคน นั่งทำอะไรบางอย่างหน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ จนคนที่ถูกถามตกใจ ทำสิ่งที่อยู่ในมือร่วงลงมา
             /เอ่อ คือ....../ เด็กหนุ่มพูดพลางย่อตัวลงเก็บสิ่งที่ทำหล่น ทั้งๆที่สายตายังไมได้ละไปจากคนตรงหน้า
             -เฮ้ย!!!-  เอกบุรุษรีบวิ่งมา เพื่อจะแย่งไดอารีจากมือหนุ่มรุ่นน้อง ทั้งที่คิดว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องส่วนตัวของเขาแล้วแท้ๆ แต่ก็เผลอจนได้  
             /ขอโทษ/ เด็กหนุ่มกล่าวขอโทษ พร้อมยื่นไดอารีในมือคนให้กับหนุ่มรุ่นพี่ อย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะรู้ตัว ว่าได้ทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำไปซะแล้ว
             - ทำไมนายทำอย่างนี้ นี่มันเรื่องส่วนตัวพี่ - เอกขึ้นเสียงกับเด็กหนุ่มตรงหน้า จนเลิฟถึงกับหน้าเสีย
             /คือ ผมขอโทษ พี่ยกโทษให้ผมนะ นะครับ/  เลิฟกล่าวขอโทษ น้ำเสียงบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดจากใจจริง จนเอกใจอ่อน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ขอแกล้งสักหน่อยเถอะ
             - นายจะขอโทษทำไม นายทำไปแล้วนี่ - เอกพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ แล้วหันหลังเดินหนีเพราะกลัวว่า ถ้าหันหน้าไป เด็กหนุ่มต้องเห็นว่าเขายิ้มอยู่เป็นแน่
             แต่ทันทีที่เอกเดินห่างออกไป ก็ถูกกอดไว้ด้วยอ้อมแขนเนียนจากทางด้านหลังทันที จนเอกเองก็แปลกใจ
             /ฮึก ฮึก อย่าหนีไป เลิฟขอโทษ เลิฟขอ ฮึก โทษ มีแต่ ฮึก แต่คนชอบหันหลังแล้ว ฮึก เดินหนีเลิฟ ทั้งนั้น ฮึก เลยแล้วตอน ฮึก นี้ ก็มีคนหันหลัง ให้ ฮึก ให้เลิฟอีกแล้ว ฮือ..../          
            เอกแกะมือของหนุ่มรุ่นน้องออก แล้วหันหน้ากลับไปกอดหนุ่มรุ่นน้องไว้ ด้วยความรู้สึกผิดที่อาจไปขุดปมอะไรบางอย่างในใจของเด็กหนุ่มตรงหน้าเข้าแล้ว ประกอบกับ ความรู้สึกเห็นใจ และเป็นห่วงจากใจจริง โดยหารู้ไม่ว่า เด็กหนุ่ม เห็นว่ารุ่นพี่แอบยิ้ม จากกระจกในห้องน้ำ ตั้งแต่ที่เอกหันหลังแล้วยิ้มนั่นแหละ
             -ครับๆ ไม่โกรธ แล้วก็ไม่หนีไปไหนแล้วครับ ไม่ร้องแล้วนะ มาๆ พี่อยู่ตรงนี้ไง ไหน เงยหน้ามามองหน้ากันหน่อยซิ คนเก่ง-
             หนุ่มรุ่นพี่ ปลอบหนุ่มรุ่นน้อง พร้อมเชยคางเด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นมา สบตากับเขา ทันทีที่เห็นหยาดน้ำตา ที่ไหลรินลงไปข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปอีก
             /ไม่โกรธ ฮึก แล้ว จริงๆนะ/ เด็กหนุ่มถาม โดยที่ในใจเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไม ตอนแรกก็เห็นอยู่ว่าตั้งใจแกล้งเขาแน่ๆ แต่ตอนนี้กลับดูเป็นห่วงเขามากขนาดนี้
             -ครับ ไม่โกรธแล้ว หยุดร้องนะ-
             /ฮึก ฮึก/
             -อ้าว ไม่หยุดแฮะ  พี่ไม่หนีไปไหนแล้วจริงๆนะครับ-
             /ฮึก ฮึก เลิฟ.. ปวดหัว/
             เอก อุ้มเด็กหนุ่มตรงหน้า แล้วพาไปนอนลงบนเตียงโดยที่มีตัวเองนอนอยู่ข้างๆ แล้วลูบหัวจนเลิฟหลับไป โดยที่เขานอนมองหน้าของเด็กหนุ่มอย่างไม่ละสายตา จนรู้สึกหนาวนั่นแหละ ถึงได้รู้สึกตัวว่า ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำ ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย แต่จะลุกไปก็เกรงว่า เจ้ารุ่นน้องตรงหน้าจะตื่น ทางด้านเลิฟเอก กว่าจะหลับลงได้ ก็ต้องทำใจอยู่นาน เพราะตัวเขาเอง ก็ไม่เคยมีใครมานอนอวดรูปร่างอยู่แนบชิดขนาดนี้เหมือนกัน
             -เฮ้อ ถ้ามันจะหนาวตาย โดยที่มีเด็กนี่นอนซุกอยู่ตรงนี้ก็ยอมวะ ท่าทางจะหลงเจ้านี่จริงๆแล้วสิเรา ^_^-


Next
            -เลิฟ พรุ่งนี้แม่พี่จะบินไปมาเลเซียแล้วนะ-
            /ครับ แล้ว..../ เด็กหนุ่มพูดพลางเอียงคอถาม ท่าทีแสดงอาการสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
            -ก็หมายความว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้...-
            /พรุ่งนี้?/
            -พรุ่งนี้เลิฟก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นแฟนพี่แล้วไง-

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 5 :: สารภาพ
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 4 :: โกรธ] หน้า 6
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 13-08-2009 02:39:10

ตอนนี้น่ารักอีกแล้ว
คุณหญิงแม่ช่างใจกว้าง ยอมรับง่ายๆ เหมือนที่พูดไว้เลย
ขอให้ฐานะ ชาติตระกูลเท่าเทียมกันเป็นพอจริงๆเลยนะ
แต่สปอยล์ตอนหน้าเนี่ย น่าคิด แล้วใครจะตามใครกันหนอ
เพิ่งบวกไปไม่นาน ทำไงดี งั้น  :กอด1: คนแต่งแทนก่อนละกัน
ชอบเนื้อเรื่อง season นี้จริงๆ ถูกใจ
ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 4 :: โกรธ] หน้า 6
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 13-08-2009 07:09:27

วู้ววว แกล้งกันไป แกล้งกันมา แต่ก็น่ารักดี


ปล.คำโปรยของตอนหน้า เป็นคำพูดบังคับให้อีกฝ่ายบอกรักรึเปล่าเนี่ย  :interest:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 4 :: โกรธ] หน้า 6
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 13-08-2009 10:06:08

 o22 ...ตกใจยิ่งกว่าตอนรู้ชื่อจริงของพี่เอก

...

โอ้ ...เอกบุรุษช่างเป็นคนดี  :laugh:

...

season นี้มันมีเรื่องเยอะอย่างที่ MyMarch ว่าไว้เลยค่ะ ...เขียนเป็นเรื่องยาวกว่า 5 ตอนได้สบาย ๆ เลยนะ
น่ารักจริง ๆ เจ้าคู่นี้  o13

...

MyMarch ไม่คิดมากเนอะเรื่องที่มีคนมาติชม ?
เราว่า ...คนเขียนที่มีคนมาเสียเวลาเขียนอะไรยาว ๆ อย่างหวังดีนี่ ...โชคดีมากเลยล่ะค่ะ  :กอด1:

...

ว่าแล้วก็ ...เราว่า หัวช่วง previous ของ part 3 มันเป็นส่วนของ part 4 นะค้าบ

...

รอตอนจบจ้า  :bye2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 4 :: โกรธ] หน้า 6
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 13-08-2009 21:10:52

น่ารักจังเลย  :-[

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 13-08-2009 21:29:51

Previous :      เพราะวิธีการของคุณหญิงสมสมัย ทำให้เลิฟจำต้องมานอนค้างกับเอกในคืนนั้นเอง
                        และด้วยเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้เอกมั่นใจแล้วว่า เขาชอบเลิฟเข้าแล้วจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 4
Popular
Part 5 :: สารภาพ
--------------------------------------------------

             //อ้าว อ๋อมไม่ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยเหรอ/
            *ขอโทษ แต่ช่วงนี้ไม่ได้จริงๆ ต้องรีบกลับบ้าน*
             /ทำยังกะมีอะไรซ่อนไว้งั้นแหละ ดูจะเป็นห่วงจังเลย/
             *บ้าแล้ว ไม่มีอะไร แต่ต้องรีบกลับ พอดีต้องรีบกลับไปดู... ดูหมาน่ะ เพิ่งได้หมามาใหม่ตัวนึง*
             /เห่อว่างั้น/
             *อืม ใช่ๆ งั้นเราไปก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ*
             ระยะหลังมานี้ ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะชวนเพื่อนกลับบ้านด้วยกันกี่ครั้ง แต่ก็มักจะถูกปฏิเสธเสมอๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เหตุการณ์แบบนี้มันก็เป็นแค่เรื่องปกติ แต่สำหรับวันนี้ แค่คิดว่าจะต้องเดินทางกลับบ้านคนเดียว หลังจาก 5 วันที่ผ่านมาเคยมีคนยียวนมารับกลับด้วยเสมอๆ  มันก็กลับเหงาเกินไป  เพราะทุกเส้นทางที่ผ่าน มันชวนให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคนอีกคน
 
             
             /ขอทางหน่อย ขอทางหนะ เฮ้ย ไอ ไออะ /
             -เงียบๆสิ อย่าเงยหน้าขึ้นมานะ-
            ถึงแม้คนที่เป็นฝ่ายโอบกอด จะพูดอย่างนั้น ก็เถอะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ เด็กหนุ่มแอบชำเลืองมองไปที่คนตรงหน้า เพราะอยากรู้ว่า เจ้าของแผงอกขาวดูแข็งแรงที่เปิดเผยให้เห็นได้จาก เสื้อนักศึกษาที่กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออก ประกอบกับกลิ่นน้ำหอมที่ชวนหลงไหลนี้เป็นใครกันแน่ แต่ยังไม่ทันที่สมองจะประมวลผลได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เจ้าของใบหน้า ก็ก้มลงมาใกล้ ใกล้เสียจน หัวใจเต้นแรงขนาดที่ว่า เด็กหนุ่มไม่กล้าสบตาอีกเลย
 
            'เลิฟ'
            ..           
            .
            'เลิฟ เป็นอะไร ยืนมองระเบียงแล้วยิ้มคนเดียวก็ได้เนี่ย'
            /อะไรนะ อ๋อ ปะ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไปก่อนนะ/
            เด็กหนุ่มตอบคำถามของเพื่อนที่เดินมาเจอระหว่างทางเชื่อมที่เคยเดินผ่าน จนทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีต เรื่องบางเรื่อง ที่เกิดขึ้นกับคนบางคน ที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนที่เข้ามาขอให้ช่วยแกล้งทำเป็นแฟนด้วย แค่ระยะเวลา 5 วัน จะมีอิทธิพลต่อชีวิตได้มากขนาดนี้
 
            /เฮ้อ ป่านนี้พี่เขาก็คงไปอยู่กับแฟนตัวจริงของเขาแล้วละมั้ง อย่าลืมสิ ว่าที่คบกันก็เพื่อผลประโยชน์ของทั้งคู่ ก็แค่นั้น/           
            เลิฟพูดกับตัวเอง แต่ยังไงก็ยังอดคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวานนี้ไม่ได้อยู่ดี
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17.30 เมื่อวานนี้
            -เลิฟ พรุ่งนี้แม่พี่จะบินไปมาเลเซียแล้วนะ-
            /ครับ แล้ว..../ เด็กหนุ่มพูดพลางเอียงคอถาม ท่าทีแสดงอาการสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
            -ก็หมายความว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้...-
            /พรุ่งนี้?/
            -พรุ่งนี้เลิฟก็ไม่ต้องแกล้งทำเป็นแฟนพี่แล้วไง-
            เกร๊ง
            ช้อนตักไอศกรีมที่อยู่ในมือหนุ่มรุ่นน้อง  หล่นลงกระทบกับถ้วยไอศกรีมที่กินอยู่ ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง จนกระทั่ง...
 
            /อ้อ จริงด้วย แล้วไอ้แว่นโรคจิตนั่นก็ไม่มายุ่งกับผมอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้น เรามาฉลองให้แผนการณ์ของเรานะครับ/
            -อะ อืม...- เอกตอบรุ่นน้อง โดยที่สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่กับคนที่พูดด้วยแม้แต่น้อย
            แม้ปากจะบอกว่าเป็นการฉลอง แต่เมื่อไอศกรีมถูกนำมาเสิร์ฟ ต่างคนต่างก็ค่อยๆ ละเลียดกินไอศกรีม โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย   
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
         
           
            'อ้าว คุณเลิฟ'
            /คะ ครับ/ เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงของสาวใช้บ้านคุณสมสมัยร้องทัก และสุดท้ายก็ต้องงงตัวเอง ว่าทำไมถึงเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงที่นี่ได้
            'เข้ามาก่อนสิคะ คุณหนูสั่งไว้ว่า ถ้าคุณเลิฟมาหาที่บ้าน ก็ให้รับรองอย่างดี'
 
            ..
            .
            'น้ำค่ะ อ้อ แล้วก็นี่ คุณเอกฝากไว้ให้คุณค่ะ'
            สาวใช้เสิร์ฟน้ำดื่มแบบที่เรียกได้ว่า เย็นจัด อย่างที่เด็กหนุ่มชอบดื่มมากที่สุด พร้อมกับกล่องของขวัญชิ้นเล็กให้กับเขา
            เด็กหนุ่มบรรจงแกะห่อของขวัญที่ได้อย่างปราณีต ราวกับว่าหากของข้างในเป็นสิ่งบอบบาง เขาจะทำให้มันต้องบุบสลายไป ....
กล่องของขวัญถูกเปิดออก แต่ของที่พบ ภายในกลับเป็นกระดาษเล็กๆ หนึ่งใบ กับลูกกุญแจอีก 1 ดอกเท่านั้น
 
 
 
 
ถึง เลิฟ
            ถ้าเลิกได้อ่านกระดาษนี้แสดงว่า วันนี้เลิฟมาหาพี่ที่บ้าน ส่วนสำหรับของที่พี่ให้นั้น พี่วางไว้ในห้องนอน นะ เลิฟขึ้นไปเอาได้เลย
แล้วรับไว้ด้วยนะ ถึงจะไม่ได้มีราคาอะไร แต่อย่างน้อย ก็เพื่อตอบแทนน้ำใจที่มีให้พี่ อีกอย่าง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ที่เราจะได้เจอกันอีก พี่ 
                                                                                   พี่ชอบเลิฟนะ
                                                                                       เอก     
 
 
 
            /พี่เอกไม่อยู่เหรอครับ/
            เด็กหนุ่มถามคำถามอย่างร้อนรนเมื่อได้อ่าน จดหมายน้อยที่ให้ไว้
            'คุณเอก อ้าว นี่คุณเอกไม่ได้บอกคุณเลิฟหรือคะ ว่าคุณเอกก็ต้องไปต่างประเทศกับคุณผู้หญิงด้วย เห็นว่าไปทำเรื่องดร็อปเรียนมาแล้ว ปีหน้าถึงจะกลับมาน่ะค่ะ'
 
            แปล๊บบ
            อยู่ดีๆ คำตอบที่ได้รับฟัง ก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนกับเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย ทำไม ทำไมนะ ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ แต่เรื่องแบบนี้
ก็น่าจะบอกกันบ้าง แล้วถ้าอย่างนั้น สิ่งที่เขียนมาข้างในจดหมาย มันหมายความว่ายังไงกัน
 
            ติ๊งต่อง
            ' อุ๊ย ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเลิฟตามสบายเลยนะคะ หนูอ้อย ขอไปดูก่อนว่าใครมา'
            เมื่อสาวใช้ออกไปนอนบ้าน เลิฟจึงได้ขึ้นไปชั้นบน อย่างน้อย เขาก็อยากรู้ว่า สิ่งของที่เอกบอกว่าจะให้เขานั้น คืออะไร
แต่เพียงแค่เดินไปหยุดหน้าประตูห้องเท่านั้น ภายใต้บานประตู มีรูปถ่ายของใครคนหนึ่ง เล็ดลอดออกมาครึ่งใบ  เด็กหนุ่มหยิบรูป ขึ้นดู ก็ต้องพบว่า
คนที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ในรูปภาพใบนั้น คือ... เอก
            /หนึ่งปี อีกตั้งหนึ่งปี กว่าจะได้เจอกันอีก ทำไมไม่รอผม ทำไมไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายบอกพี่บ้าง ว่าผม…….ก็ชอบพี่เหมือนกัน/
 
 
 
            เด็กหนุ่มบิดกลอนประตูเข้าไปภายในห้องนอน ที่ตอนนี้ ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้อง ว่างเปล่า แต่ตามกำแพง กลับมีสิ่งของอย่างอื่นเข้ามาทดแทน
            ภาพถ่ายของเจ้าของห้องในอิริยาบทต่างๆ มากมาย ถูกแปะติดตามผนังห้อง ไม่ว่าจะเป็นภาพที่มหาวิทยาลัย ภาพในขณะทำกิจกรรม
หรือแม้แต่ภาพที่ถ่ายเล่นกับเพื่อนๆ รอยยิ้มของคนในภาพ ยิ่งทำให้คนมองยิ่งเหงาในใจ รอยยิ้มแบบนี้ที่เคยเห็น อ้อมแขนของคนในภาพที่เคยได้รับ 
หรือแม้แต่เสียงลมหายใจที่เคยได้ยิน จากวันนี้ไป จะไม่มีอีกแล้ว  เด็กหนุ่มไปค่อยๆ ไล่ดูภาพเรื่อยๆ จากซ้ายไปขวา จนมาถึงภาพ ภาพหนึ่ง
ในนั้นเป็นภาพของเอก กำลังยิ้มและชี้ลงมาด้านล่าง เมื่อเด็กหนุ่มมองตามทิศทางที่คนในภาพกำลังชี้ จึงได้พบกับ สร้อยเส้นหนึ่ง ที่ภายในมีแหวนหนึ่งวง
สลักตัวอักษร L คล้องอยู่   ด้านข้างยังมีแหวนอีกวง ที่สลักตัวอักษร A วางไว้บนซองจดหมาย
 

            "ถึงเลิฟ ของที่เราเห็นบนโต๊ะนี้ของสิ่งที่พี่อยากจะให้เรา ของทั้งสองอย่างนี้ เป็นตัวแทนความในใจของพี่
ถ้าเราคิดแบบเดียวกันกับพี่ พี่อยากให้เลิฟ เอาแหวนอีกวง คล้องไว้ด้วยกัน แต่ถ้าไม่ พี่ก็อยากให้เรารับเอาสร้อยกับแหวนที่เป็นเฉพาะชื่อของเลิฟไปด้วย
ไม่ว่ายังไง พี่อยากให้เลิฟได้เก็บไว้จริงๆ ซึ่งต่อให้เลิฟไม่เอาไปทั้งคู่ พี่ก็ไม่เสียใจ เพราะอย่างน้อย เลิฟก็ได้รับรู้ความในใจของพี่ สุดท้าย
พี่ยังคงยืนยันคำเดิม ว่า พี่ชอบเลิฟ เลิฟลองดูรูปของพี่ดีๆ นะครับ พี่เพิ่งเห็นเหมือนกัน ว่าเกือบทุกรูป หลายครั้งจะติดภาพของคนๆนึง อยู่ไกลๆ
จะเรียกว่า พรหมลิขิต ก็คงไม่ใช่ เพราะถ้าใช่ ป่านนี้ พี่ก็คงคบกับเลิฟจริงๆ ไปแล้ว และตอนนี้พี่ตัดสินใจไปต่างประเทศ เพราะพี่คงทนไม่ได้
ที่จะต้องอยู่ที่นี่ ที่ที่มีความทรงจำของพี่กับเลิฟอยู่เต็มไปหมด โดยที่มันไม่ใช่ความเป็นจริง แล้ววันไหนที่พี่ทำใจได้ พี่จะกลับมา"
 
 
            ฮึก ฮึก
            เมื่อเด็กหนุ่มลองดูที่รูปภาพอีกครั้ง ก็พบว่า หลายรูปที่มี ตัวเขา ติดอยู่ด้วยไกลๆ ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น เจ็บ มันเจ็บที่ข้างใน
หน้าอกด้านซ้าย เด็กหนุ่มร้องไห้ออกมา โดยไม่เข้าใจ บาดแผลก็ไม่มี แต่กลับรู้สึกเจ็บได้มากมายขนาดนี้ เขาคงไม่ได้แค่ชอบ แต่ตอนนี้คงต้องเรียกว่า "ความรัก"
            เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงจากชั้นบน ถ้ายังพอมีเวลาบ้าง อย่างน้อย ขอให้เขาได้บอกความรู้สึกกับอีกคนบ้าง ก็จะดี
            /อ้อย น้ำอ้อย/
            เด็กหนุ่มร้องเรียกสาวใช้ประจำบ้าน แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆขานรับกลับมา เด็กหนุ่มวิ่งหารอบๆ บ้าน จนได้พบกับสาวใช้ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่ในห้องครัว
 
 
            /น้ำอ้อย น้ำอ้อยรู้ไหม ว่าพี่เอก ออกไปกี่โมง/
            'ก็ ก่อนหน้าที่คุณเลิฟจะเข้ามาที่บ้านน่ะค่ะ ว่าแต่คุณเลิฟมีอะไรรึเปล่าคะ'
            /ก่อนหน้า ไม่นาน ถ้างั้นตอนนี้ก็น่าจะทันสินะ ใช่ น้ำอ้อยบอกว่า พี่เอกให้รับรองผมให้ดีใช่ไหมครับ/
            'ใช่ค่ะ ทำไมระ'
            /ลุงนภอยู่ไหน บอกมาเร็ว/ เด็กหนุ่มสอบถามถึงคนขับรถประจำบ้านของหนุ่มรุ่นพี่ โดยหวังว่าอย่างน้อย จะได้ตามไปบอกอะไรบางอย่างกับเอกได้ทันบ้าง ก็คงจะดี
            'ลุงนภไปส่งคุณเอกกับคุณผู้หญิงค่ะ แต่ถ้าคุณเลิฟจะไปไหน ให้คนงานใหม่ไปส่งก็ได้นะคะ เมื่อกี๊นี้เห็นยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ตรงท่าน้ำน่ะค่ะ'
            /ขอบใจมาก ขอบใจ/
 
            เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกไปที่ท่าน้ำ ในใจคิดแต่เพียงว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาจะต้องตามเอก ให้ทัน
            /แฮ่ก แฮ่ก นาย นายคนงานคนใหม่ พาผมไปส่งที่สนามบินที เร็วๆ เดี๋ยวตามรถลุงนภไม่ทัน/ เด็กหนุ่มร้องเรียกคนงานที่ยืนหันหลัง รดน้ำต้นไม้อยู่
            +ต้องรีบขนาดนั้นเลยหรือครับ มีธุระอะไรกับคุณเอกหรือครับ+
            /ใช่ ถ้าไปไม่ทัน พี่เอกก็ไม่ได้รู้กันพอ... เดี๋ยว รู้ได้ยังไงว่าผมมีธุระกับพี่เอก/
            +เปล่าครับ ผมก็เดาดู ไปดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่ทันพอดี+
            ..           
            .
            ....
            .
            /ขอบใจมากนะ/
            ทันที่ทีไปถึงสนามบิน เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณผู้ที่มาส่ง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปยัง ที่พักผู้โดยสาร ที่จะเดินทางไปมาเลเซีย แต่ก็กลับวิ่งไปชนกับคนๆนึงเสียก่อน
            /ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ/
            -ร่างกายก็นิดหน่อย แต่ที่หัวใจ เยอะเลยครับ-
            /ที่หัวจะ/ เด็กหนุ่มมองหน้าของผู้ตอบคำถาม แล้วถึงได้รู้ว่า คนๆนั้นคือ.... เอก
            /พี่เอก คือว่า/
            -เลิฟ มีอะไรก็เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันนะ พี่รีบ เดี๋ยวจะไม่ทันเครื่องบินขึ้นน่ะ-
            /พี่เอก รีบไป ต้องไปจริงๆเหรอครับ-
            -ใช่ ต้องไปแล้วล่ะ- เอกพูดพลางจะเดินหนีจากไป
            /เดี๋ยวพี่.../
            เลิฟ หยิบสร้อยที่คล้องคอไว้ขึ้นมา พลางยื่นส่วนที่นำแหวนมาร้อยไว้ด้วยกัน 2 วงให้คนตรงหน้ามอง
            /ถ้าในจดหมายที่ทิ้งไว้ให้มันเป็นคำถาม นี่ก็คือคำตอบของผม รู้อย่างนี้แล้ว... พี่เอก ไม่ไปได้ไหม พี่เอกยังจะ หันหลังจากเลิฟไปอีกรึเปล่า/
            เด็กหนุ่มถามคำถาม พลันเงยหน้าขึ้นมองตาของหนุ่มรุ่นพี่ น้ำตาที่รื้นอยู่บริเวณดวงตาของเขา ทำให้เอกคิดได้ว่า เขาทำให้คนที่รัก ต้องเสียใจอีกแล้วหรือนี่           
 
            -ถ้าอย่างนั้น เลิฟมากับพี่ก่อนนะ-
            เอก จับมือหนุ่มรุ่นน้อง แล้วพาวิ่งมาที่โซนที่พักผู้โดยสาร ก่อนที่จะยื่นซองเอกสารให้กับผู้เป็นแม่ ที่มารออยู่ก่อนหน้าแล้ว
 
            *ต๊าย หนูเลิฟมาส่งแม่ด้วยเหรอจ๊ะ ตอนแรกแม่ก็นึกน้อยใจ ถามตาเอก ตาเอกก็บอกแค่ว่า หนูเลิฟต้องมาแน่ๆ แต่แม่ไม่เห็น
หน้าตั้งแต่เช้าเลย ก็เลยอดน้อยใจไม่ได้*
            -โถ่แม่ ก็เอกบอกแล้วไง ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เลิฟต้องมาส่งแม่แน่ๆ-
            /ไหนตอนแรก.../ เลิฟพูดพลางทำหน้าตาสงสัยอย่างหนัก มองไปที่เอกที ที่คุณหญิงที
            *มาแบบนี้ ตาเอกไปแกล้งอะไรน้องอีกล่ะ เดี๋ยวโดนน้องงอน แม่ไม่ช่วยนะ เอาละ แม่คงต้องไปละ ดูแลน้องดีๆ แล้วก็ หนูเลิฟ
แม่ฝากตาเอกด้วยนะ ถ้าเกเรละก็ จับตีก้นได้เลยนะจ๊ะ*
            คุณหญิงสมสมัยกล่าวลา หนุ่มๆทั้งสองคน ก่อนที่จะเดินจากไป และเมื่อเลิฟนึกขึ้นได้ ก็รีบเดินหนีทันที
            -เดี๋ยว เลิฟ รอพี่ด้วย-
            เอก คว้าข้อมือของเลิฟไว้ ก่อนที่จะหายเข้าไปในฝูงชนซะก่อน
            -พี่ขอโทษ ที่หลอกเรา แต่ถ้าไม่ทำ พี่จะรู้ไหม ว่าเราคิดยังไงกับพี่- เด็กหนุ่มยังคงตีหน้ายักษ์กลับมา     
            -อย่าโกรธพี่เลยนะ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราเข้าใจกัน มากขึ้นใช่ไหมครับ-  เลิฟยังคงทำหน้าดุกลับมา แต่หยุดการดึงรั้งที่ข้อมือลงแล้ว
 
            /อ้อยรู้เรื่องนี้ด้วยรึเปล่า/ เด็กหนุ่มถามคำถามแฝงนัยย์ตาดุดัน
            -รู้ครับ-
            /คนขับรถที่มาส่ง ก็พวกเดียวกันใช่ไหม/
            -ครับ-
            /คิดแผนนี้มานานแค่ไหนแล้ว/
            -เอ่อ คือ..-
            /นานแค่ไหน/ เลิฟแค่นเสียง ให้ฟังน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม
            -2 วัน-
            /แล้วไดอารี่นั่น จงใจวางไว้ให้อ่านใช่รึเปล่า/
            -ก็...ใช่-
            /แล้วไหนบอกว่า 2 วัน!!!/ หนุ่มรุ่นน้องตะโกนเสียงดังจนคนรอบข้างต้องหันมามอง
            -เอ้ย อันนั้นคนละเรื่องกัน ตอนนั้นแค่จะแกล้งเล่นๆ แต่คราวนี้ชอบจริงๆ เลยต้องทำ- เอก ตอบด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจ
แต่ก็แฝงไว้ด้วยความจริงใจไปในตัว จนผู้ตั้งคำถามก็เริ่มเห็นใจ
            /แล้วถ้าวันนี้เลิฟไม่ได้ไปที่บ้านล่ะ/
            -พี่ก็จะหาคนโทรไปตามให้เลิฟมาอยู่ดี- หนุ่มรุ่นพี่กล้าตอบ เมื่อเห็นว่าเลิฟเองก็ใจเย็นลงบ้างแล้ว ก็ตั้งแต่ที่เรียกแทนตัวเองว่า เลิฟ นั่นแหละ
            /แล้วไม่คิดว่าผมจะโกรธบ้างเลยรึไง/ 
            -โกรธ แต่ว่า ให้อภัยได้อยู่แล้ว-
            /มั่นใจขนาดนั้นเชียว/ เลิฟ ถามคำถามอีกครั้ง ในใจเพียงแต่จะคิดว่า คนตรงหน้าจะมีลูกไม้อะไรอีก
            -ก็ตั้งแต่เห็นว่า เราใส่แหวนอีกวงลงไปอยู่ในสร้อยด้วยนั่นแหละ-
            คราวนี้เลิฟ ออกแรงสะบัดข้อมือจะหลุด แล้วรีบเดินหนีทันที
 
            -เลิฟ เลิฟ เป็นอะไรไป อย่าโกรธพี่เลยนะ-
            -เลิฟ พี่ชอบเรา ไม่ใช่ พี่รักเราจริงๆ นะ อย่าโกรธพี่เลย-
            /ไม่ได้โกรธ/ เด็กหนุ่มตอบกลับมา ทั้งๆที่ก็ยังคงก้าวขาเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ
            -ไม่ได้โกรธ ไม่โกรธแล้วทำไมต้องเดินหนีพี่ด้วยล่ะ- เอกหยุดเดิน แล้วถามคำถาม ถ้าเด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบกลับมา เขาก็คงต้องทำใจซะที
แต่ผิดคาด เลิฟหยุดเดินแล้วหันหลังกลับทันที
            /ก็ไม่ได้โกรธ แต่.../
            -แต่อะไร บอกพี่สิ- หนุ่มรุ่นพี่ตะโกนเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
            /แต่ มัน เขิน โว้ย/ 
            -O_O-
            /ถ้ายังไม่รีบตามมา จะหนีแล้วนะ/ เลิฟ พูดกับคนตรงหน้า แล้วหันหลังเดินหนีทันที
            -เดี๋ยว รอพี่ด้วย เลิฟ เลิฟ พี่จะไปเดี๋ยวนี้เลย เลิฟ ^_^-
            สนามบิน ที่ที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก หลายคนมาเพื่อรับคนที่รักกลับบ้าน หลายคนมาเพื่อส่งคนที่รักไปสู่ที่แห่งใหม่ ไปเพื่ออนาคต และวันนี้สนามบิน ก็เป็นที่ ที่เด็กหนุ่มสองคน เข้ามาเพื่อตามหาหัวใจ

คนนึง ขโมยมันมา โดยหวังว่าจะมีคนมาพามันกลับไป
ส่วน อีกคน วิ่งมาเพื่อตามหาหัวใจ ที่คนเอาไป ต้องการให้เขามารับ กลับคืน
 
 
 
                                                                                                                  ~ The end : Season 4 Popular ~
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
            พี่ภนต์ อยู่ไหนคะเนี่ย
            พี่อยู่สนามบิน มีอะไรรึเปล่า
            มีสิคะ มีคนติดต่อจะขอมาถ่ายมิวสิควีดีโอที่ร้าน โฟร์ทจะตอบก็ไม่กล้าตัดสินใจ เลยบอกให้พวกเขารออยู่ที่ร้านเนี่ย
            อ้าวเหรอ โอเค เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ

 --------------------------------------------------
วู้วๆๆ จบแล้วนะคับ สำหรับ Season 4 เล่นเอาเครียดเหมือนกันนะเนี่ย เนื้อหาเยอะจริงๆ (รู้งี๊แยกไปทำเรื่องยาวดีกว่า)
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม และติชมนะคับ 

แอบเปลี่ยนชื่อตอน Part 5 ด้วย จับได้กันรึเปล่าเอ่ย

ขอขอบคุณ คุณ here ด้วยที่หอบกำลังใจมาให้ซะกระบุงใหญ่เลย :L2: ส่วนเรื่องคิดมาก ไม่คิดหรอกครับ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่ต้องการ
                          เหมือนขายของน่ะคับ การที่มีคนติชม แปลว่า เขายังให้โอกาสเรา แต่ถ้าอยู่ๆ หายไปเลยนี่สิน่ากลัว อ้อ
                          มีคำถามด้วย ชื่อของเอก มันเป็นยังไงหว่า เหอๆ
                          มีเรื่องจะบอกด้วยคือว่า (แอบไปเปลี่ยน Previous ของ Part 3 มาละ อิอิ)

ขอบคุณ คุณ patz รู้ทันซะงั้นอะ มาให้ตีซะดีๆเลย :laugh:

ขอบคุณ คุณ namtaan :o8: มาทำไรเค้าไว้ เขินนะเนี่ย

ขอบคุณ คุณ  dahlia ที่คอยติดตามมาตลอด (ตอนแรกว่าจะไว้อีกสักพักค่อยเอา Season นี้มาลง แต่เพราะคุณ dahlia นี่แหละ
                          ถึงได้รู้ว่ามีคนรออ่านเรื่องอยู่) แต่แปลกแฮะ มารออยู่เรื่อยๆ แต่เกือบทุก Season มักจะได้อ่าน Part 1 ทีหลังคนอื่นๆเสมอเลย ยังไงนิ o18

ขอบคุณ คุณ Kungyung  ที่มา reply ไว้ว่าชอบๆๆๆ เนี่ย ผมถือว่าชอบคนเขียนนะ  :z1:

ขอบคุณ คุณ DEMON3132  :L2:สำหรับคำติชม

ขอบคุณ คุณ kuraki สำหรับกำลังใจ :3123:

ขอบคุณ คุณ littledragon  o13สำหรับคำติชม จะนำไปปรับปรุงครับ

ขอบคุณ คุณ Melon_Jung  คนนี้ก็แอบรู้ทันเราอีกคน :laugh:

ขอบคุณ คุณ Dee^Day  :impress2: ที่ไม่ห่างหายไปไหน

และสุดท้าย ขอบคุณทุกๆท่าน ที่เข้ามาติดตามนะครับ แม้จะไม่ได้ comment แต่แค่ดูจากจำนวนคนที่เข้ามาอ่าน ก็ดีใจสุดๆละครับ

(ขอบคุณซะยืดยาว ขอบอกไว้ก่อนว่า ยังมีอีกนะครับ อีก 3 Season ยังไม่ได้ห่างหายไปไหน)
แล้วพบกันใหม่คร้าบบบ รักนะ คนอ่าน :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 13-08-2009 21:43:19

+1 เป็นกำลังใจให้ ที่ comment ไว้ตอนก่อนหน้านี้เป็นคำชมล้วน ๆ เลยนะ
ไม่ได้ติเลย ตอนนี้ก็ขอชมอีกนั่นแหละ เพราะคนเขียนลงได้ยาวถูกใจมากเลย
แล้วก็เป็นเรื่องที่น่าติดตาม สนุกมาก แม้จะเป็นเรื่องสั้นแต่ก็เกี่ยวพันกันในแต่ละ
season ทำให้ต้องเข้ามาติดตามแต่ละตอนอยู่เสมอ ๆ สนุกไงเลยทิ้งไม่ลง อิ อิ
 :pig4: ขอบคุณจริง ๆ ที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่าน คนเขียนออกจะกรุณาขนาดนี้
คนอ่านจะกล้าติได้ไง ยืนยันว่าชอบจริง ๆ นะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 13-08-2009 21:50:07

ก็ยังเป็นกำลังใจให้อีกนะคะ

จบไปอีกเืรื่องใสๆ น่ารักง้าาา คุณหญิงแม่เปรี้ยว สมสมัยสมชื่อจริงๆ อิอิ

รอ season ต่อไปค่ะ

 :3123: :3123:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: alterlyx ที่ 13-08-2009 21:52:25

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านรวดเดียววันนี้ค่ะ ... ขอฝากตัวเป้นสมาชิกด้วยคน  :impress2:

เนื้อเรื่องน่ารักดีน๊า ... ไม่สั้น ไม่ยาว กระชับ กะทัดรัด ... +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ  :กอด1:
ตอนแรก ก็รู้สึกติดขัดกับการใช้เครื่องหมายคำพูดแบบของใครของมัน ที่เป็น * // .. - อะไรต่างๆ
แต่พออ่านไปอ่านมา ก็รู้สึกว่า อ่านง่ายดีแฮะ ... ไม่มีงงเลยว่าอันไหนใครพูดๆ
จะติดตามไปเรื่อยๆ แน่นอนทีเดียวค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 13-08-2009 21:59:08

นึกว่าจะทัน ไม่เป็นไรเป็นคนที่สองก็ได้ จริงอย่างที่คาด อ่านไปแล้วก็เข้าใจได้ง่ายขึ้นจริงๆ
ตอนหนึ่งมันคงเปลี่ยนไปมาเร็วเกินไปมั้ง (อาจเฉพาะผมก็ได้) เลยงงครับ ตอนนี้ก็อย่างที่
คุณ MyMarch เองก็ว่า ทำเป็นเรื่องยาวถ้าจะดีกว่า แบบนี้ดูเหมือนจะรวบรัดไป อย่างเช่น
ประโยคสุดท้าย ในไดอารี่

อ้างถึง

มันนานแล้วจริงๆ นานแล้วที่จะมีใครมองมาด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่ไม่ได้ตัดสินความเป็นคนจากคำพูด หรือแค่จากการกระทำที่ได้เห็น ถ้าต่อไปนี้ ได้เห็นสายตาแบบนั้นตลอดไปก็ดีสิ

ใช่เลิฟหรือเปล่า
แล้วก็

อ้างถึง

*บ้าแล้ว ไม่มีอะไร แต่ต้องรีบกลับ พอดีต้องรีบกลับไปดู... ดูหมาน่ะ เพิ่งได้หมามาใหม่ตัวนึง*

ดูมีพิรุจ
แล้วก็เรื่องไนน์กับกรณ์ด้วย ออกมาแล้วหายไป เหมือนไม่ค่อยมีเหตุผลการออกมาเท่าไร อ่านแล้ว
อยากให้เพ่ิมบทขึ้นอีกนิด แต่ก็เข้าใจว่าเป็นเรื่องสั้นอ่ะน่ะ ได้เห็นมาแว่บๆ ก็พอชื่นใจคนอ่านแล้ว

มาจ้องรอตอนต่อไปครับ ทีนี้คงถึงตาเจ้าของร้านกาแฟเสียที หลังจากเฝ้ามองคนอื่นมีคู่ไปนาน แถมดูท่า
จะเป็นคนในวงการอีก จะเป็นอย่างไรเนี้ย รอติดตามครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 13-08-2009 23:41:34

กำลังคิดอยู่ว่าอย่างพี่เอกเนี่ย...ไม่น่าจะทิ้งน้องเลิฟไปง่ายๆ
ในที่สุดก็นะ...แผนพี่เอกนี่เอง...เตรียมการณ์พร้อม...คนร่วมมืออีกตรึม
แล้วน้องเลิฟจะไปไหนได้...นอกจากตกกับดักพี่เอกอ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ  :fox2:

น่าร๊ากกกกกกันทั้งคู่เลยอ่ะ....แต่แอบลำเอียงไปทางน้องเลิฟมากกว่านิดนึงน๊า
แบบว่าชอบ..ตอนที่พี่เอกเดินง้อ...แล้วน้องเลิฟบอกไม่ได้โกรธแต่เขิลเนี่ย
ทำเอายิ้มตามไปด้วยเลยอ่ะ...อิอิ :-[

+1 จัดให้กับความน่ารักค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 14-08-2009 02:28:55

"แต่ มัน เขิน โว้ย" 555555 แหมนึกว่าจะโกรธให้ง้ออีกซะหน่อย
บอกแล้วว่า season นี้น่ารัก ตอนจบก็น่ารัก
เปลี่ยนชื่อตอนแล้วมาบอกไม่เรียกว่าแอบแล้วจ้า
จำได้ว่าชื่อเดิมใช้ชื่อ "ตาม" เพราะสงสัยว่าใครจะตามใคร
ที่แท้พี่เอกสารภาพ ให้น้องเลิฟตามนี่เอง
แต่สุดท้ายพี่เอกก็ต้องวิ่งตามน้องเลิฟอยู่ดี
บวกอีก 1 แต้ม และ :กอด1: คนแต่งอีกรอบจะได้ชิน
รออ่าน season ต่อไปนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-08-2009 10:47:56

ขอบคุณที่เขียนถึงกัน
และที่สำคัญ ไม่เลิกเขียนก็ไม่เลิกอ่าน

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 14-08-2009 11:07:35

พี่เอก น่ารักอะ  สงสัยงานนี้อ้อยกะลุงนภได้โบนัสแน่ๆๆ   :m4:

อ้างถึง

ขอบคุณ คุณ  dahlia ที่คอยติดตามมาตลอด (ตอนแรกว่าจะไว้อีกสักพักค่อยเอา Season นี้มาลง แต่เพราะคุณ dahlia นี่แหละ ถึงได้รู้ว่ามีคนรออ่านเรื่องอยู่)

ปล. 1  ขอบคุณเหมือนกันที่กลับมาต่อ เรื่องน่ารักๆๆแบบนี้อย่าหายไปนานดิ

อ้างถึง

แต่แปลกแฮะ มารออยู่เรื่อยๆ แต่เกือบทุก Season มักจะได้อ่าน Part 1 ทีหลังคนอื่นๆเสมอเลย ยังไงนิ

ปล. 2  แหะๆๆๆ ไม่มีข้อแก้ตัวอะ   :m23:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: loveyous ที่ 14-08-2009 21:02:39

น่ารักจริงจริ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 15-08-2009 10:12:58

อ้างถึง

ขอขอบคุณ คุณ here ด้วยที่หอบกำลังใจมาให้ซะกระบุงใหญ่เลย :L2: ส่วนเรื่องคิดมาก ไม่คิดหรอกครับ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่ต้องการ
                          เหมือนขายของน่ะคับ การที่มีคนติชม แปลว่า เขายังให้โอกาสเรา แต่ถ้าอยู่ๆ หายไปเลยนี่สิน่ากลัว อ้อ
                          มีคำถามด้วย ชื่อของเอก มันเป็นยังไงหว่า เหอๆ
                          มีเรื่องจะบอกด้วยคือว่า (แอบไปเปลี่ยน Previous ของ Part 3 มาละ อิอิ)

...

แหมมมมม ก็ ...ชื่อ พี่เอก มัน มาดแมน แสนเท่ห์ มากมาย อ่ะคุณ มีนาของผม  o22

แถมตอนนั้นยังไม่รู้ว่า พี่เอกนี่เข้าทำนอง รูปหล่อคนเลยมองว่าเจ้าชู้ (เหรอ ??!)  ...ก็เลยอ่านแล้วแบบ

โห ...เอกบุรุษ เลย ?

...มันเหมือนจะขัดกับความเจ้าชู้ กะล่อน ปลื้นปล้อน ฉวยโอกาส ...ฯลฯ ของพี่แกมาก  :jul3:

555

...

เหมือน ๆ จะรู้สึกว่า มีนาของผม ตั้งชื่อประชดไงไม่รู้ ...ทำนองนั้นแหละค่ะ

แต่ชื่อเท่ห์จริง ๆ นะ  o13

...

คุณเจ้าของ ร้านกาแฟนี่ ...เค้าจะมีวันมีคู่มั้ยอ่ะ ? ...แบบว่าช่วยคนสมหวังมาหลายรายละนะเนี่ย  :monkeysad:

...

ไม่ต้องของคุณสำหรับกำลังใจหรอกค่ะ  :-[

ขอบคุณ MyMarch มากกว่าที่อุตส่าห์มาเขียนให้อ่าน  :bye2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 15-08-2009 22:04:16

จบได้น่ารักจังเลย ชอบๆ  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 4 : Popular - [Part 5 :: สารภาพ] หน้า 6 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 16-08-2009 17:10:18

แล้วก็จบไปได้น่ารักอีกซีซั่นหนึ่ง :o8: :o8:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 16-08-2009 23:26:58

Preupdate
ก่อนที่จะขึ้น Season 5 เลยอยากจะขอทบทวนความจำกันซักหน่อยดีกว่าเนอะ
ลองมาดูกันอีกทีว่าใครเป็นใคร

LikeLover Café (Main place) : ร้านกาแฟเปิดใหม่ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความรัก  :-[
นภนต์ เจ้าของร้าน LikeLover และเป็นเจ้าของรถ Fino สีแดง ยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วย
โฟร์ท สาวสวยประจำร้าน เป็นผู้ช่วยของนภนต์ และเป็นเพื่อนกับ ศิวายุ



Season 1-4
Coffee of love
กรณ์ เด็กหนุ่มเชื้อสายไทย-จีน ผิวขาว คิ้วหนา ตาสีน้ำตาล
ไนน์ เด็กหนุ่มมาดกวน กลัวเลือด เรียนคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม

Close Friend
ศิวายุ น้องชายของนภนต์ แอบชอบเพื่อนข้างเดียวมานาน
อัคคี กัปตันทีมฟุตบอลมหาวิทยาลัย เจ้าของฉายา พยัคฆ์หน้าหยก

Bass
นภ เด็กหนุ่มร่างบางหน้าสวย เจ้าของฉายาพี่ชายคนสวย เป็นอาสาสมัครอยู่ ศูนย์อนามัย
เบส เด็กหนุ่มม.ปลาย รักเพื่อน รักความยุติธรรม และ รักพี่ชายคนสวย

Popular
เอก คาสโนว่าตัวพ่อ เป็นเพื่อนกับนภนต์ มักใช้สายตาทรมานใจคน (เวอร์ไปป่าวเนี่ย) ต้องการหาแฟนจริงๆซะที
เลิฟ นายแบบหน้าใหม่ ที่ต้องการหาแฟนหลอกๆ มาเพื่อคอยกันเขาจากแฟนคลับและ หนุ่มท่าทางโรคจิต

Season 5
The Faller (อาจมีการเปลี่ยนแปลงแก้ไข ก่อนโพสต์เพื่อความเหมาะสม)
Unknown
Unknown



อดใจรออีกนิดนะครับ ขอเวลาขัดเกลา เหลาให้กลมนิดส์นึง ทีนี้
ก่อนที่จะขึ้น Season 5 ก็เลยอยากจะทบทวนกันนิดนึง ว่าใครเป็นใคร จะได้ไม่งงกันว่า คนนี้ใครนะ
คนนั้นใครหว่า แล้วใครเป็นอะไรกับใคร เกี่ยวข้องกันยังไง



แต่ทว่า












Season 5 แทบไม่เกี่ยวข้องกับใครใน Season ที่กล่าวถึงก่อนหน้าเลยละ (ฮา) :laugh:
อีกอย่าง Happy มาเยอะ จบแบบช้ำๆ เจ็บแบบซ้ำๆ  :o12: บ้างดีมั๊ยเนาะ อิอิ

แล้วเจอกันงับ บ๊ายบาย :bye2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 17-08-2009 00:36:19

^
^

เอ่อ...เอา happy ต่อไปก็ดีนะค่ะ... :impress:
อย่าพึ่งคิดจะจบและเจ็บแบบช้ำๆเลย
แต่งัยเค้าก็ตามใจคนแต่งนะ...ถ้าจะแบบช้ำๆจริงๆเนี่ย...
เตรียมทิชชู่ไว้ให้เค้าด้วยหล่ะ :o11: :o12:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 17-08-2009 01:18:26

 :freeze:

...

แหงะ ...

บอกยังงี้ ...ตอนจบนี่ ไม่ตาย นอกใจ ...ก็คงไปปล้น bank เลยโดนจับเข้าคุก  o16

...

เอาเถอะท่าน ...ขอให้พี่ นภนต์ อยู่รอดปลอดภัย ไม่ไปเดินผ่านทางกระสุนก็พอละ  :oni1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 17-08-2009 03:46:36

อย่าเลยน้าาาาาาาาาาาาา

MYMarch Short Story  ต้องจบแบบมีความสุข ได้ยิ้มกันไปสิ :impress:

รออ่าน รอยิ้มนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 17-08-2009 12:23:32

อ้างจาก: MyMarch ที่ 16-08-2009 23:26:58  

อีกอย่าง Happy มาเยอะ จบแบบช้ำๆ เจ็บแบบซ้ำๆ  :o12: บ้างดีมั๊ยเนาะ อิอิ

ม่ายยยยยยยยย อย่าเศร้าดิมันผิดคอนเซป  :z3:
เห็นด้วยกับคุณ namtaan

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 19-08-2009 09:54:26

กล้าทำกับแฟนคลับก็ลองดู
กล้าทำก็กล้าอ่าน..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 22-08-2009 09:51:39

ช่วยด้วย ๆๆ มีคนหาย
ออกตามหา ด่วน..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 25-08-2009 10:12:43

 :undecided:

...

คนเขียนที่รักคะ ...Pre-update มาหลายเพลาแล้วนะคะ

...มีนาของผม หายไปหนายยยยยยยยยยย  o12

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MyMarch Short Story : Preupdate หน้า 7
เริ่มหัวข้อโดย: both^^ ที่ 25-08-2009 10:24:24

น่าสนดีเหมือนกันค่ะ

อิอิ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 26-08-2009 01:24:12

Talk :      เพราะคิดถึง จึงมาหา เรื่องนี้จะสั้นนิดนะครับ
             (แค่ที่ผ่านมายังไม่สั้นพออีกเหรอ :angry2:) เง้อ จะมีใครว่าแบบนี้รึเปล่าน้อ อิอิ
             เชิญอ่านตามอัธยาศัยครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม
--------------------------------------------------

             "ชมรมอาสาพัฒนาฯ ขอเชิญชวนทุกท่านที่สนใจ เข้าร่วมโครงการ พี่ช่วยน้อง ณ โรงเรียนบ้านยังคอย เดินทางเช้าวันที่ 16 เดือน xxx  หยุดยาวนี้ เรามาทำอะไรดีๆ ให้สังคมกันนะคะ" เหล่านี้คือความหมายของตัวอักษรสีน้ำเงิน บนป้ายประกาศมหาวิทยาลัย ของชมรมอาสาพัฒนาฯ ที่หลายคนมองผ่าน เพียงแต่ว่าวันนี้ มีคนที่สนใจกับคำเชิญชวนนี้เพิ่มอีกหนึ่งคน
             / ดีจัง อย่างน้อยก็คงเป็นอีกวันนึง ที่จะทำให้ไม่ต้องคิดถึงคนที่เขาไม่ได้ชอบเราแหละน่า  /
             หนุ่มร่างเล็กปากแดง พูดกับตัวเอง หลังจากที่อ่านคำเชิญบนป้ายประกาศ แต่ก่อนที่จะเดินไปก็กลับถูกเรียกไว้ ด้วยเสียงของใครบางคนซะก่อน
             -อ้าวมิค อ่านไรอยู่นิ.... เฮ้ย จะไปอาสาด้วยเหรอ อย่าไปเลย คิดแล้วก็เสียดายผิวขาวๆของมิค อะ-
             / อื้ม มิคว่าจะไปนะ เห็นเขาบอกว่าขาดพยาบาล เลยคิดว่าน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง.. มั๊ง ^_^  /
             -มิคอ่า...-
             / หืม อะไรเหรอบอล /
             -บอลบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่ายิ้มแบบนี้ แล้วเดี๋ยวพอบอลไปชอบมิค ก็โดนมิคหักอกกลับมาอีก เป็นครั้งที่ 3 หรอก อิอิ-
             อย่างที่เจ้าบอลพูดนั่นแหละ  แม้ว่าจะถูกมิคปฏิเสธมากี่ครั้งแล้ว มันก็ยากอยู่ดี ที่จะต้องห้ามใจ ไม่ให้รักใครสักคน
             มิค หรือที่เพื่อนๆสนิท มักเรียกว่า มิคกี้ มิคกี้เป็นเด็กหนุ่มรูปร่างบอบบาง ความจริงแล้วก็ไม่ได้บอบบางมากมาย แต่ถ้าเทียบกับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว ก็ยังดูตัวเล็กกว่าอยู่ดี ประกอบกับผิวขาวซีดจนเหมือนกับคนอมโรค จนบางครั้งเพื่อนๆ ก็อดคิดไม่ได้ว่า มิคคงจะถูกเลี้ยงดูมาแบบลูกคุณหนูขนานแท้แน่นอน แต่อีกด้านหนึ่ง รอยยิ้มของมิคนั้นช่างดูสดใส และจริงใจ จึงไม่ยากเลย ที่จะทำให้ใครที่ได้พบเห็น ต้องตกหลุมรักรอยยิ้มนั้นแทบทุกคน               
             +เฮ้ย บอล พ่อมึงให้มาตามแน่ะ เห็นบ่นใช้ให้มาซื้อน้ำแล้วก็หายไปเลย แล้วนี่มะ+
             เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันอีกคน เดินเข้ามากอดคอเพื่อนของตนไว้ ก่อนที่จะคุยอย่างออกรสออกชาด จนเมื่อหันมาเห็นคนอีกคน จึงได้เงียบไป
             -มะ? มะอะไรของเอ็งวะไอ้ตั้ม-
             +เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก มาบอกแค่นี้แหละ ไปก่อนนะช่วงนี้แมร่งยุ่งสะ.. ยุ่ง นิดหน่อย เพื่อน+
             -เออ กลับบ้านดีๆล่ะ แล้วไม่ต้องขับรถเร็วมากนะเว่ย เมื่อวานกุยังหลอนไม่หาย-
             สองเพื่อนรักร่ำลากันนิดหน่อย ก่อนที่ตั้มจะเป็นฝ่ายเดินออกไปจากจุดที่บอลและมิคคุยกันอยู่ก่อน
             / เอ่อ บอล ถ้างั้นเราก็ขอตัวกลับก่อนนะ /
             -อ้าว จะกลับแล้วเหรอ พอบอลมา มิคก็จะกลับเลยนะ งอนดีกว่า-
             / ไม่ใช่อย่างนั้นน่า วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ก็เลยต้องรีบกลับไปให้ข้าวมิกิ เอ่อ กระต่ายของมิคน่ะ /
             -โห ยิ่งแล้วใหญ่เลย เห็นกระต่ายสำคัญกว่าบอล-
             / เง้อ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือ...คือว่ามัน / เด็กหนุ่มปฏิเสธพร้อมโบกมือพัลวันจนยุ่งไปหมด
             -55 บอลล้อเล่นอะ ว่าแต่บ้านมิคยังอยู่ที่เดิมใช่ปะ- มิคพยักหน้าเป็นคำตอบ
             - ถ้างั้น รอแป๊บนะ -
             บอล หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นพร้อมกดอะไรบางอย่าง บนหน้าจอ ก่อนที่จะยกขึ้นรอคนที่ปลายสายตอบรับสัญญาณ
             ..
             .
             ...
             - เออ กุเอง อยู่ไหนวะ -
             - เหรอ เฮ้ย อย่าเพิ่งๆ รอด้วย เดี๋ยวไปหา -
             - เออๆ ขากุจะพันกันเป็นปลาหมึกแล้ว -
            -  เออ รู้แล้ว!!! เจอกัน -
             - มิค ไม่ได้จะไปแวะที่ไหนก่อนใช่ปะ - เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบอีกครั้ง
             - งั้น ไปกับบอลดีกว่า ปะ -
             บอล เอื้อมมือของตัวเองไปคว้ามือของ คนตรงหน้าไว้ ก่อนที่จะดึง ให้วิ่งตามมา จนถึงบริเวณลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ ที่มีตั้มสตาร์ทรถรออยู่ จนเมื่อรู้สึกว่า เพื่อนของตนกำลังมองไปที่บางอย่างนั่นแหละ ถึงได้รู้สึกตัว และปล่อยมือของมิคได้เสียที
             / อะ แค่ก แค่ก บอล.. บอลจะพามิค ไปไหน เนี่ย แค่กๆ /
             - โหยมิค บอลขอโทษ บอลลืมไปเลย ว่ามิคไม่ใช่พวกนักฟุตบอลเหมือนบอลอะ -
             + แล้วมึงจะรีบวิ่งมาทำไมขนาดนั้นวะ เดี๋ยว... เออ จะรีบอะไรนักหนา + ร่างสูงต่อว่า เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักทำให้ "คนอื่น" ต้องลำบากไปด้วย
             - ก็ใครล่ะวะ บอกให้รีบมา 3 นาทีมาไม่ทันไม่รอ -
             +เออ กุเอง แต่จะไปรู้ได้ไงวะ ว่าไม่ได้มาคนเดียว +
             - ผิดอีก ช่างแมร่งเหอะ เฮ้ย ไอ้ตั้ม วันนี้ฝากมิคกลับบ้านด้วยคนดิ ดูท่ากว่ารถเมล์จะมา ฝนจะตกซะก่อน กุกลัวมิคจะไม่สบายว่ะ อีกอย่าง ยังไงก็ทางผ่านบ้านมึง-
             / อุ้ย ไม่ต้องก็ได้ บอล เรากลับเองได้ /
             - มิค ถือว่าบอลขอนะ เกิดมิคไม่สบายไป เดี๋ยวไปอาสาฯไม่ได้นะ -
             + มอเตอร์ไซต์มันคงนั่งไม่สบายเท่า ฟอร์ดสีน้ำเงินเหมือนทุกๆวันละมั๊ง +
             - หุบปากไปเลยมึงน่ะ นะครับมิคเชื่อบอลนะ - บอลหันไปด่าเพื่อนรัก ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับมิค (แบ่งแยกชนชั้นเห็นๆ) ก่อนที่จะเดินกลับไปยังตึกอำนวยการอีกครั้ง
             ..
             .
             ...
             + อะ ใส่ไว้สิ + มิคตาโต เมื่อตั้มโยนเสื้อแจ็คเก็ตมาให้เขาใส่ แต่ถ้าถามว่าทำไมต้องทำตาโตด้วย ก็แค่เสื้อ  สิ่งที่ทำให้มิคต้องทำตาโตนั้น เพราะว่าหนุ่มร่างบางกำลังอึ้ง เพราะนี่เป็นการพูดกันแบบตรงๆ ครั้งแรกใน 1 เดือน หลังจากงานกีฬาฟุตบอลประเพณี (ด้วยประโยคที่ว่า "มิค ทางนี้")
             + มองอะไรอะ เอานี่ไปใส่ด้วย + ตั้มหยิบหมวกกันน็อคส่งให้กับมิค โดยไม่ได้หันหน้าไปมองแม้แต่น้อย
             / แต่มันมีใบเดียว นายใส่สิ /
             + นายใส่ไว้นั่นแหละ บอลมันห่วงนักห่วงหนา ถ้าไม่ดูแลดีๆ เดี๋ยวมันจะว่าเอา +
             / ก็ได้ / มิครับหมวกกันน็อค มาจากคนตรงหน้า โดยที่ในใจได้แต่คิดว่า "เพราะอย่างนี้นี่เอง"  แต่เพราะที่บ้านแทบจะไม่ยอมให้มิคนั่งรถมอเตอร์ไซต์เลย เมื่อต้องมาใส่หมวกกันน็อค มิคจึงดูเก้ๆกังๆ พอควร
             ..
             + ลูกคุณหนู ก็อย่างนี้แหละน๊า +
 
             แกร๊ก
             ตั้ม เอี้ยวตัวมาขยับหมวกกันน็อคให้เข้าที่ พร้อมกับขยับสายรัดคางให้แน่นพอ สำหรับใบหน้าของมิค ด้วยความระมัดระวัง ท่าทางของตั้มดูจริงจังจนมิคอดขอบคุณไม่ได้
             / ขอบใจนะ ^_^ /
             + ขะ ขึ้นรถสิ + เพื่อนผู้ที่แทบจะไม่ได้คุยกันเลย เรียกให้มิคขึ้นรถ ถ้ามิคสังเกตุสักหน่อย ก็จะรู้ว่าผู้ที่นั่งอยู่ด้านหน้า ใบหน้าระเรื่อไปด้วยสีแดงเล็กน้อย
             + เบาะมันอาจจะนุ่มไม่เท่า BMW แต่ก็ เกาะดีๆนะ +
             / เกาะดีๆ ? /
             ยังไม่ทันที่มิค จะได้สงสัย ตั้มสตาร์ทรถออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจในแรงกระชากของตัวรถ ทำให้มิค ต้องเอื้อมมือไปเกาะเอวของคนตรงหน้าไว้ อย่างไม่ตั้งใจ แต่ยิ่งออกถนน ก็ยิ่งดูเหมือนกับคนขับจะแกล้งขี่ให้หวาดเสียวมากขึ้น จนผู้ที่ซ่อนอยู่จำต้องเอื้อมมือไปกอดเอวของคนตรงหน้าไว้ ตลอดการเดินทาง
             
             
             /( ถ้าไม่เต็มใจ ก็บอกกันดีๆก็ได้ นี่มันแกล้งกันชัดๆ )/


Next
            น้องๆครับ ใครที่มาถึงแล้ว มาลงชื่อรับป้ายชื่อที่นี่นะครับ แล้วก็มาจับฉลากหาที่นั่งที่พี่นะครับ ใครได้เบอร์อะไรอย่าเพิ่งบอกกัน
             ..
             .
             ...
             - มิค มิคได้เบอร์ไรอะ บอลได้ เบอร์ 7 -
             / เดี๋ยวนะ... มิคได้เบอร์ 52 /
             ..
             .
             ...
             + ตรงนี้ใช่ที่นั่งเบอร์ 53 รึเปล่าครับ... +
             / อะ....

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 2 :: ออกเดินทาง
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 26-08-2009 01:34:05

วู้ววววว season ใหม่มาแล้ว ชื่อน่าติดตามมากมายเลย
อ่านแล้วยังเรียกรอยยิ้มได้เหมือนเดิม
งานนี้เพื่อนตั้มจะหักเหลี่ยมโหดเพื่อนบอลหรือเปล่าเนี่ย
รออ่านต่อนะจ๊ะ บวก 1 แต้ม ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 26-08-2009 04:42:05

 :undecided:

มิค คิดว่า ตั้ม ไม่ชอบ เลยชอบคิดถึง ตั้ม

ตั้ม แอบชอบ มิค

...

...

น้องบอลของเจ๊ก็อกหักอ่ะดิ  :dont2:

...

...

จริง ๆ หลายครั้งหลายครา เรา ๆ มัวแต่ focus ที่ พระเอก กะ นายเอก ...บางทีเราลืมไปว่า: ...ตัวประกอบก็มีจิตใจเนอะ  :o11:

...แสนดี เป็นห่วงเป็นใย ...จริง ๆ ก็ 'พระเอก' ...อาจจะยิ่งกว่า ...เพียงแต่ความรักมันไม่ได้สมหวังกันตาม degree ความดี ก็เท่านั้น

...

...

...

...

ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วเศร้าจังอ่ะ ?

...

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 26-08-2009 06:26:32

ตั้มแอบชอบมิคอ่ะจิ...แล้วมาทำเป็นเก๊กเก็บอาการ
แต่นะ...มีหลุดเขินหน้าแดงด้วยเฟ้ย...ฮิ้ววว :impress2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 26-08-2009 07:02:27

ชอบอ่า หลังจากซุ้มมานาน  :z2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-08-2009 10:35:03

คนเขียนก็แปลก..ชอบทำให้เราอ่านแล้วยิ้มคนเดียวได้

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 26-08-2009 12:31:28

คือว่า ยังไม่ใช่คู่ของเจ้าของร้านอีกเหรอครับ...........เสียดาย

ดูคู่ใหม่แล้วจะเป็นไงเนี้ย ดูถ้าจะมีคนอกหักไปหลายคนเลย คนหนึ่งก็เพื่อน อีกคนก็คนที่ชอบ
ตั้มก็คงรู้อยู่แล้วที่บอลชอบมิค ถ้าจะปนเศร้าแน่ๆ เรื่องนี้

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 26-08-2009 12:38:43

ตอนใหม่มาแล้วววว

อ่านแรกๆ เหมือนบอลจะเป็นพระเอง แต่ไปๆมาๆ กลายเป็นพระรองไปซะแล้วมั้งเนี่ย

รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 1 :: เจ้าของรอยยิ้ม] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: PEAK ที่ 26-08-2009 17:03:06

season 4  จบได้   o13  ประทับใจมากครับ
season 5  เริ่มเรื่องมาน่าสนใจดีจังครับ ... ใครกันนะนิ

สำหรับผม ผมว่าคุณมีพัฒนาการงานเขียนที่ดีนะครับ ... ผมชอบ~!! .. บวก 1 เป็นกำลังใจให้ครับ ^_^
ขอบคุณนะครับ ... มีความสุขกับการอ่านงานของคุณทุกครั้งนะครับ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 28-08-2009 00:57:47

Previously :     มิคกี้ เด็กหนุ่มหน้าตาดีแต่ดูอมโรค ตั้งใจเข้าร่วมโครงการ
อาสาพัฒนาของมหาวิทยาลัย ด้วยหวังว่า อย่างน้อยก็จะเป็นอีกหนึ่งวัน ที่จะทำให้เขาไม่ต้องคิดถึง ใครบางคน คนที่แอบชอบมานาน
แต่เขากลับไม่มีทีท่าสนใจ แม้แต่มองก็เหมือนไม่อยากจะมองเลยสักนิด แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ยิ่งหนีก็ยิ่งเหมือนกับได้อยู่ใกล้เข้าไปทุกที
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 2 :: ออกเดินทาง
--------------------------------------------------

             * ถ้ามีอะไรรีบโทรมาบอกเลยนะ *
             / รู้แล้วน่า ไม่ให้บอกเดียร์จะให้ไปบอกใคร ^_^ /
             * นิสัยยังไงก็อย่างนั้น  ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเรา *  เด็กหนุ่มหน้าตาคมคาย พูดกับร่างบางอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเอื้อมมือ
ไปลูบผมของคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
             / เดียร์ก็เหมือนกันนั่นแหละ ยี้ๆๆๆ ไปนะ ขอบคุณที่มาส่ง /
             มิคกี้ ตอบกลับเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มด้วยความหมั่นไส้ แล้วจึงได้แยกตัวลงมาจากรถ BMW คันงาม
โดยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่า ทุกการกระทำ มีคนบางคนแอบดูอยู่ห่างๆ
 
 
 
             'น้องๆครับ ใครที่มาถึงแล้ว มาลงชื่อรับป้ายชื่อที่นี่นะครับ แล้วก็มาจับฉลากหาที่นั่งที่พี่นะครับ ใครได้เบอร์อะไรอย่าเพิ่งบอกกัน
ไว้ไปลุ้นกันตอนขึ้นรถแล้วเลย ส่วนคนที่ลงชื่อแล้ว พี่ขอแรงไปช่วยยกของที่จะบริจาคด้วยครับ'
             / ต้องรับป้ายชื่อก่อน แล้วก็... จับฉลาก อืม ป้ายชื่ออยู่ตรง อุ๊บส์ /
             ร่างบาง ทบทวนสิ่งที่จะต้องทำในตอนนี้ตามเสียงที่ได้ยินจากโทรโข่ง นั่นคือ รับป้ายชื่อ แล้วจับฉลาก แต่ปัญหาคือ เด็กหนุ่มไม่รู้ว่า
จะต้องไปรับป้ายชื่อที่ไหน มองซ้ายที ขวาที จนไปชนกับใครบางคนซะก่อน
             / ขอโทษครับ อ้าวบอล มาด้วยเหรอเนี่ย /
             - ต้องมาสิ ก็มิคมาด้วยนี่นา -
             / เอ่อ บอลอย่าบอกนะว่า / มิคเริ่มกังวลใจ เพราะถ้าบอลเพราะเขาอย่างที่พูดจริง แสดงว่าอีกไม่นาน เขาคงต้องทำให้บอลเสียใจอีกแล้ว
             - พูดเล่นน่ามิค แต่สำหรับเรื่องจริงก็ ตรงที่ นั่นน่ะ -
             บอลชี้ไปที่กลุ่มคนบริเวณหน้าทางขึ้นอาคาร ณ ตำแหน่งนั้นมีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกำลังวุ่นอยู่กับถุงขนมสำหรับเด็กๆอยู่
             / อย่าบอกนะว่า... / เด็กหนุ่มถามพลางยิ้มมีเลศนัยย์
             - ก็ ฮะๆ อย่างที่คิดแหละ -
             / เฮ้ย ทะลึ่ง!! /
             - เอ้า มิคคิดอะไรอยู่เนี่ย คือบอลแค่กำลังจีบน้องเค้าอยู่เฉยๆ มิคคิดไรอะ -
             / ล้อเล่น ^_^ /
             - มิค... อีกแล้วอะ แล้วเมื่อไหร่บอลจะลืมรอยยิ้มของมิคได้ซะทีอ่าคับ -
             / ก็ไม่เห็นต้องลืมเลยนี่ เพื่อนกันยิ้มให้กันไม่เห็นแปลก ว่าแต่เขาลงชื่อกันตรงไหนเหรอ /
             - ก็จริง อืม ถ้าลงชื่อก็ ตรงนั้นแหละที่คนเยอะๆน่ะ กำลังมุงๆกันอยู่ สงสัยอยากรีบไปจับฉลากมั๊ง แค่นี้ก็ตื่นเต้นไปได้ -
             / เหรอ งั๊นเดี๋ยวมิคไปลงชื่อก่อนนะ อยากจับฉลากน่ะ ตื่นเต้น /
             - อ้าว มิค.... มิคกี้  เหอะๆ -
             ..
             .
             …
             'ไง มากับเขาด้วยเหรอเนี่ย จะไหวมั๊ยเรา'
             เอ๊าะ นักศึกษารุ่นพี่ ที่ตอนนี้มีตำแหน่งหัวหน้างานสวัสฯ ทักทายพร้อมแซวเล่นอย่างเป็นมิตร เมื่อเห็นร่างบางเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้ด้วย
             / ไหวครับ สู้ขาดใจเลย ^_^ /
             'จ้ะ ไม่ต้องมายิ้มหวานเลย พี่ไม่หลงเสน่ห์เราหรอก ส่วนของมิค ก็เดี๋ยวนะ...อืม อุ้ย อยู่ฝ่ายพยาบาลเหรอเรา นี่จะไปเป็นพยาบาล หรือจะให้พยาบาลดูแลกันแน่เนี่ย'
             / อิอิ พี่อ่า แซวผมอีกแล้ว /
             'นิดนึง มันอดไมได้จริงๆ นี่หน่า อะอันนี้ของเรา อดจับนะ ใบสุดท้ายพอดี' มิค รับกระดาษแผ่นเล็ก จากรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เช็ครายชื่อ
ในใจก็ภาวนาไปด้วยว่า ขอให้ได้นั่งกับคนที่คุยด้วยง่ายๆ หน่อยเถอะ
             'โอเค ครบ ทุกคน ขึ้นรถได้เลยนะจ๊ะ'
             ..
             .            
             - มิค มิคได้เบอร์ไรอะ บอลได้ เบอร์ 7 -
             / เดี๋ยวนะ... มิคได้เบอร์ 52 /
             - โห หลังสุดเลยดิ เซ็งเลย นึกว่าจะมีเพื่อนคุยซะหน่อย เอ้อ มิคเห็นไอ้ตั้มมั่งเปล่า เห็นโทรมาบอกว่าถึงนานแล้ว แต่บอลยังไม่เห็นหัวมันเลย -
             / ตั้ม O_o ตั้มมาด้วยเหรอ / เด็กหนุ่มถาม ด้วยหวังว่าคำตอบที่ได้รับนั้นคือ บอลล้อเล่น
             - มาสิ แล้วทำไมต้องทำตาโตซะขนาดนั้น -
             + จะอ้อนกันอีกนานรึเปล่าครับ ถ้าอย่างนั้นจะได้ขอทางเดินหน่อย +
             ยังไม่ทันที่มิคจะได้ตอบคำถาม ก็กลับมีเสียงของตั้ม แทรกขึ้นมาซะก่อน
             - โห ไอ้ห่า มาถึงก็ปากหมาเลยนะ เออ เอ็งอย่าเพิ่งไปนั่ง ขอคุยด้วยก่อน เดี๋ยวเจ้าของที่มา แล้วเอ็งค่อยไป -   บอล เอื้อมมือไปคว้าไหล่เพื่อนรัก ก่อนจะลากให้มานั่งคุยตรงที่นั่งที่ว่างอยู่
             / เอ่อ บอล ถ้างั้นเราไปนั่งที่เราก่อนนะ /
             แม้ว่าร่างบางอยากจะร่วมสนทนากับบอล และตั้มมากแค่ไหน แต่เด็กหนุ่ม ก็จำต้องขอตัวออกจากการสนทนา
เพราะยังไม่แน่ใจว่าตั้มจะยังโกรธเขาเรื่องเมื่อเย็นวานนี้อยู่หรือไม่ โกรธในเรื่องที่เขาเองก็ไม่รู้ ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
 
 
 
             / เฮ่อ กว่าจะถึง แทบแย่เลยแฮะ /
             มิค เดินเข้าไปนั่งยังที่นั่งริมหน้าต่าง และพยายามเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ที่ต้องใช้ให้เป็นระเบียบมากที่สุด แล้วรอคอยเจ้าของที่นั่งข้างๆ อย่างใจจดใจจ่อ
             เกร๊ง
             / อ้าว ไปไหนซะล่ะ /
 
 
             + หาไอ้นี่อยู่เหรอ +
             เด็กหนุ่มก้มลงหาตลับยาขนาดเล็ก ที่ทำหล่นขณะที่ตัวเองกำลังหยิบ ipod ขึ้นมาจากกระเป๋า จนกระทั่ง มีคนยื่นตลับยามาตรงหน้า
             / ใช่ๆ ขอบคุณครับ / ร่างบางเอ่ยขอบคุณ ก่อนที่จะรับตลับยาคืนมา
             + ตรงนี้ใช่ที่นั่งเบอร์ 53 รึเปล่า... เฮ้อ+
             ตั้มถอนหายใจ แล้วจัดแจงยัดหูฟังที่ต่อกับโทรศัพท์มือถือเข้ากับหูแล้วนั่งลงพร้อมหันหน้าไปอีกด้านทันที เมื่อเห็นว่า
เด็กหนุ่มตรงหน้าทำได้แค่เพียงพยักหน้าตอบกลับไปเท่านั้น
 
             'เอาละครับ ขณะนี้รถได้เคลื่อนตัวออกจากสถานที่ต้นทางแล้วนะครับ เราคาดว่าจะใช้เวลาในการเดินทาง 6 ชั่วโมง
แต่... ถ้าใครคิดจะหลับแล้วละก็ ถ้าหลับได้ หลับเลยครับ เพราะผมมีเกมส์ให้เล่น  เนื่องจากวันนี้เราก็มากันจากหลากหลายคณะ
เกมส์แรกที่ผมจะให้เล่นกันก็คือเกมส์แนะนำตัว โดยให้พวกเราทุกคน แนะนำตัวดังนี้ ตัวอย่างนะครับ
"ตัวผม ตัวผมชื่อนัท  ผมชอบ ขัด อวัยวะ" เห็นไหมครับ ไม่ยากเลย ทีละคน ห้ามซ้ำ เริ่มจากด้านหน้าไปด้านหลัง เริ่มครับ
             ตัวผม ตัวผมชื่อ นก ผมชอบ ฉก อวัยวะ
             ตัวหนู ตัวหนูชื่อ สวย หนูชอบ...ดมด้วย อวัยวะ'
 
             / (อะ แย่แล้ว แล้วชื่อมิค มิค ชอบ... T_T ชอบอะไรดีอะ) /
             - ตัวผม ตัวผมชื่อ บอล ผมชอบ นอน กอดอวัยวะ -
             แม้ว่า คำตอบของแต่ละ คนจะสร้างรอยยิ้มให้หลายคนได้เป็นอย่างดี แต่กับมิค ยิ่งใกล้ตัวมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งนั่งไม่ติดที่มากขึ้น
จนทำให้คนที่นั่งข้าง ต้องหันมามองด้วยสายตาระอานิดๆ นั่นแหละ ถึงได้หยุดอยู่เฉยๆ ได้เสียที
             / ขอโทษ (T^T เอาไงดีเนี่ย โดนมองแล้วด้วย)  /
             + ตัวผม ตัวผมชื่อตั้ม ผมชอบ ขยำ อวัยวะ +  คำตอบของตั้ม ทำเอาสาวๆหลายคนถึงกับเขินอาย
             ' โห ติดเรทนะครับน้อง คนสุดท้าย น้องมิคครับ '
             / ตัวผม ตัวผมชื่อ มิค ผมชอบ... ชอบ.. เอ่อ /
             'ช้า ถ้ายังไม่ได้พี่ให้ไปทำกิจกรรมหน้ารถนะครับน้องมิค'
             / ได้แล้วๆ เอ่อ ตัวผม ตัวผมชื่อ มิค ผมชอบ.... ชอบ...... /
             + กระดิก +
             / ผมชอบ กระดิก อวัยวะ……………. O_o! ห๊า!!!!!  / ฮา ฮ่าๆ
             เสียงหัวเราะดังขึ้น ทั่วรถทั้งคันอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบของ มิค เพราะไม่มีใครนึกว่า มิค จะใช้คำที่ กำกวม แบบนี้
และเมื่อมิคหันหน้าไปมอง คนต้นคิด ก็ได้เห็นว่า ตั้ม แอบยิ้มอยู่ข้างๆ
             / (ฝากไว้ก่อนเถอะ) / ร่างบางคิดในใจ ก่อนที่จะมองหน้าตั้มด้วยสายตาคาดโทษ
            
             การเดินทางและการเล่นกิจกรรมยังคงดำเนินต่อไป จนกระทั่งเกมส์สุดท้าย สิ้นสุดลง คณะผู้จัดกิจกรรม จึงยอมให้อาสาทุกคน
ได้พักผ่อนกันจริงๆ เสียที แต่ก็ใช่ว่า ทุกคนจะนอนหลับได้อย่างสบายๆ เพราะฝุ่นที่มาจากถนนลูกรัง ที่รถกำลังแล่นอยู่กลับเป็นปัญหาอย่างมาก
             + อะอื้ม แค่กๆ ฟืด + แม้ว่าจะเป็นนักกีฬาก็ตาม แต่ถ้าต้องมาเจอฝุ่นแบบนี้ คนที่ไม่ค่อยสัมผัสกับฝุ่นแบบตั้ม ก็แย่เหมือนกัน
             'ทุกคน ปิดหน้าต่างด้วยนะครับ เพราะฝุ่นเข้า ส่วนใครที่ถ้ารู้สึกว่าหายใจไม่ออกให้ ติดต่อหน่วยพยาบาลนะครับ ครึ่งหน้าติดต่อน้องนภ
นะครับ ส่วนครึ่งหลัง ติดต่อที่น้องมิคได้เลย'
             สิ้นเสียงของตัวแทนกิจกรรม นักศึกษาและผู้เข้าร่วมกิจกรรมหลายคนต่างเข้ามาติดต่อของผ้าปิดจมูกกับหน่วยพยาบาลจนหมด
ทั้งๆที่ตั้มเอง ก็ดูย่ำแย่พอตัว แต่ก็กลับไม่ร้องขอผ้าปิดจมูกจากคนที่นั่งใกล้เลยสักนิด
             + แค่กๆ +
             / เอ่อ เอานี่ไปใช้ก่อนสิ เดี๋ยวจะแย่เอา /
             มิคกี้ยื่นซองผ้าเย็นซองสุดท้ายให้กับคนที่นั่งข้าง แต่ซองนั้นกลับปลิวออกไปนอกรถ เพราะแรงลมที่ปะทะเข้ามาเสียก่อน
ทำให้ร่างบางตัดสินใจยื่น ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปให้แทน
             + แล้วนาย ไม่เป็นอะไรเหรอ +
             / ชินแล้วล่ะ บ้านเดิมเราก็อย่างนี้แหละ ^_^  /
             + ขะ ขอบใจ +
             / ดะ เดี๋ยวตั้ม..... /
             ตั้มรับผ้าเช็ดหน้าของมิคขึ้นมาและกำลังจะนำไปปิดจมูก แต่ทว่าร่างบางกลับโวยวาย จนแม้แต่ตั้มเองยังตกใจ
            
             + อะไร +
             / นายดูดีๆ ก่อนนะ มีด้านนึงเราเพิ่งเช็ดปากตอนกินน้ำไปก่อนขึ้นรถนี่เอง /
             ร่างสูงหยิบผ้าขึ้นมาดูทั้งด้านหน้า และด้านหลัง
             + ด้านนี้ใช่มะ +    / อืม /
             + ..........ไม่ถือ +
             โปะ ร่างสูงสลับผ้าเช็ดหน้าให้ด้านที่ใช้แล้ว อยู่ด้านในแล้วนำมาปิดจมูกทันที ถ้าคนที่พบเห็นไม่คิดอะไรมาก ก็ดีไป แต่สำหรับเจ้าของผืนผ้า การกระทำแบบนี้ มันเกือบจะเป็นการ จูบ ทางอ้อมอยู่แล้ว
             / ถ้า..มีอะไร ก็....เรียกแล้วกัน..... นะ /
             เด็กหนุ่มพูดติดขัด อีกทั้งยังเสียงสั่นน้อยๆ ด้วยความเขิน จากนั้นจึงได้หยิบเสื้ออีกตัวขึ้นมาห่ม ก่อนที่จะหลับตาลง แต่ด้วยสภาพอากาศที่หนาวเย็น ไม่ว่าจะพยายามข่มตานอนสักกี่ครั้ง ก็ยังไม่สามารถนอนหลับได้อยู่ดี จนมิคคิดว่า ไม่นอนซะยังดีกว่า แต่ก่อนที่มิคจะได้ลืมตา ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากเสื้อคลุมตัวใหญ่ กับ ลมหายใจของใครอีกคน อยู่ใกล้ๆ
 
             + ผ้านี่ขอยึดไว้ก่อนแล้วกันนะ ตัวเล็ก แล้วใจดีแบบนี้ ตั้มจะทำอย่างที่ตั้งใจได้เมื่อไหร่ล่ะ...เฮ้ออ +
             แม้ว่าสิ่งที่ได้ยินจะไม่ดังนัก แต่เพียงแค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่แกล้งนอนอยู่ ไม่กล้าลืมตา
            
             เพราะไม่กล้าพอ  ที่จะถูกมองเข้าไปในดวงตา
             และไม่กล้า ที่จะแสดงให้คนตรงหน้า รู้ว่ากำลังรู้สึกอย่างไร

----------------------------------------------------------------------------
Next
             - ตั้ม เอาผ้าเย็นเปล่าวะ -
             + ไม่ว่ะขอบใจ ขอน้ำเย็นๆสักแก้วพอ +
             บอลถือน้ำเย็นมาให้เพื่อนรักที่ข้างสนาม เมื่อร่างสูงรับแก้วมาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมา แล้วเทน้ำราดลงไป ก่อนที่จะนำขึ้นมาเช็ดหน้า
             - โหย ไอ้สำอางค์เดี๋ยวนี้พกผ้าเช็ดหน้าด้วย -
             + ไม่ใช่ของกู +
             - เอาแล้ว เห็นทำเงียบๆไม่มองสาวที่ไหน แล้วไปแอบเอาผ้าเช็ดหน้าใครเขามาวะ ร้ายลึกว่ะ -
             + ของ...

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 3 :: แค่มอง
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 28-08-2009 02:07:39

โหวววว ตั้มร้ายลึกจริงๆหรือเปล่า
ตกลง season นี้ตัวเอกคือ มิคกี้กับตั้มสินะ
บอล เดียร์ และคนอื่นๆ เป็นตัวประกอบแน่เลย
บวก 1 แต้มนะคะ ความน่ารักเริ่มมาเยือนอีกแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 28-08-2009 11:37:31

เชียร์ใครดี เชียร์ใครดี  :-[

แต่ตอนนี้เศร้าใช่มะ  ม่ายยยยยยยยยเอานะ  :o12:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 28-08-2009 12:06:25

ชอบ...กระดิก...อวัยวะ
ฮาๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 28-08-2009 14:20:26

กระดิกอวัยวะ

เป็นยังไงอ่า

ผมงงจัง

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 28-08-2009 18:50:00

ทำงัยอ่ะ..กระดิกอวัยวะอ่ะ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 28-08-2009 19:41:08

เห็นตั้ม ชอบขยำ แล้ว นึกว่า มิค จะชอบหยิก ซะอีก

แต่เป็นกระดิก เรียกความหื่นได้ยิ่งกว่าเดิมอีก  :z1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 2 :: ออกเดินทาง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 29-08-2009 23:34:42

เหอๆๆ...ตั้ม...เห็นไม่ค่อยพูด
แต่อาการที่แสดงออกเนี่ยไม่ค่อยเลยนะ
เล่นใช้ผ้าเช็ดหน้าด้านเดียวกะที่มิคใช้แล้ว..จนกลายเป็นจูบทางอ้อมซะง้าน  :-[

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 30-08-2009 01:57:26

Previously :      มิคเดินทางไปงานของชมรมอาสา โดยได้นั่งข้าง
                    คนที่ตัวเองแอบชอบอยู่ แต่ไม่ว่ายังไง ทีท่าของคนที่นั่งข้างก็คือไม่ยอมหันมามองเลยแม้แต่น้อย
                    แถมยังโดนแกล้งอีก ด้วยซ้ำ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 3 :: แค่มอง
--------------------------------------------------

             / ฮ้าววว... ใกล้ถึงแล้วเหรอ / หนุ่มร่างบางลืมตาขึ้นมองออกไปด้านนอกของรถบัสขนาด 60 ที่นั่ง จึงได้พบภาพของโรงเรียนในพื้นที่ขนาดเล็ก
แต่รายล้อมไปด้วย พรรณไม้นานาพันธุ์ อีกทั้งยังมีกลิ่นของดอกไม้ในยามเช้าโชยมาอ่อนๆ ในเมื่อบรรยากาศเป็นใจ ได้นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนุ่ม
และยังมี หมอน ที่อบอุ่น ใครล่ะที่อยากจะตื่น
             / หือ? หมอนเหรอ /
             ร่างบางตกใจ เพราะจำได้ว่า เขา ไม่ได้พกหมอนมาด้วย แล้วถ้าอย่างนั้น สิ่งที่หนุนอยู่นี่คือ...
             / หา!! แย่แล้วมิคเอ้ย  ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งตื่นเลยนะ / เด็กหนุ่มร้องบอกกับตัวเอง เมื่อพบว่า หมอนที่ใช้หนุนนอน คือไหล่กว้างของคนที่นั่งเคียงข้าง
ที่ตอนนี้มีคราบน้ำดวงเล็กๆ ติดอยู่
 
             + ทำอะไรน่ะ +
             เด็กหนุ่มคนที่ตัวใหญ่กว่า เอ่ยถามขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า คนร่างบาง กำลังพยายาม เอากระดาษทิชชู่เช็ดที่บริเวณไหล่ของตน
             / อ๊ะ /    +เฮ้ย+
             ทั้งตั้มและมิคร้องเสียงหลง เมื่อล้อรถบัสที่กำลังเลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าประตูโรงเรียน เหยียบกับก้อนหินขนาดย่อม ทำให้รถเสียหลัก
จนข้าวของบนรถหลายอย่างตกกระจัดกระจาย และมีเสียงบ่นของสาวๆ บนรถบ้าง แต่ถ้าใครสังเกตบริเวณหลังรถ เขาจะพบว่ามีคนสองคนกำลังนั่ง
อยู่บนเบาะรถในท่าทางที่ไม่ปกติ
             คนที่รูปร่างเล็กซบอยู่ที่อก โดยที่แขนซ้ายของอีกคนก็กอดคนร่างเล็กไว้ ส่วนมืออีกข้างก็โอบศีรษะด้านหลังของร่างเล็กไว้พร้อมกัน
             /ขอโทษ/  +ขอโทษ+
            สองหนุ่มกล่าวขอโทษพร้อมกัน ทันทีที่มิคดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนข้างๆ เมื่อรถเริ่มหยุดนิ่ง   แล้วทั้งสองจึงได้เงียบไปอีกครั้ง
ก่อนที่ตั้มจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงก่อน
             + เอ่อ ไม่เป็นไร ส่วนเรื่องผ้าเช็ดหน้า ขอยืมก่อนนะ แล้วจะหาอันใหม่มาให้ เพราะเราใช้ไปแล้ว +  ตั้มบอกกับคนที่นั่งข้าง ก่อนที่จะลุก
ออกไปสมทบสมาชิกอาสาที่ลงจากรถไปก่อนหน้านี้แล้ว
             / จริงๆ คืนผืนนั้นมาก็ได้ เพราะยังไงนายก็คงเอาไปทิ้งอยู่ดี / มิคกี้พูดเปรยกับตัวเอง ก่อนที่จะหยิบของลงจากรถไปอีกคน
 
 
             'เอาละครับ  เดี๋ยวเราจะแบ่งกลุ่มกันตามสีป้ายชื่อนะครับ'
             เมื่อทุกคนลงจากรถ ทีมประสานงาน จึงได้จัดกลุ่มให้กับผู้ที่เข้าร่วมกิจกรรมอาสา โดยแบ่งกลุ่มตามสีของป้ายชื่อแต่ละคน โดย บอลและตั้ม
อยู่ในส่วนของ กิจกรรมสันทนาการและกีฬา ส่วนมิคนั้น ไปอยู่กับหน่วยพยาบาล กับเด็กหนุ่มที่ดูแล้วน่าจะยังเรียนอยู่ม.ปลาย อีกคน โดยมี นภวรรษ
เป็นหัวหน้ากลุ่มงานพยาบาล เท่านั้น
             / เอ่อ นภ แล้วเราต้องทำอะไรบ้างอะ เราเพิ่งเคยมาครั้งแรก เลยไม่รู้ว่างานพยาบาลเขาต้องทำอะไรยังไง /
             *อ้าวเหรอ ก็มีดูแลงานพยาบาลพื้นฐานแหละ เช่นพวก ยาดม ยาแก้ปวดหัว แก้แพ้อากาศ อะไรพวกนี้ แล้วก็จะมีพวกช่วยโรงเรียนเขาจัดการห้องพยาบาล
จัดของ จัดยาที่ได้รับบริจาคมา  มิคจะทำตำแหน่งไหน*
             / อืม ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเราไปเดินตามกลุ่มงานดีกว่า เพราะอยู่จัดยา เราก็ทำไม่เป็นอะ /
             * ได้ๆ ทางนี้เดี๋ยวเราทำเองได้ ฝากด้วยนะ *
             มิคกี้หยิบกล่องปฐมพยาบาล ที่ได้รับมาก่อนออกเดินทาง แล้วเดินไปตามกลุ่มงานต่างๆ ตามที่นภบอก ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจในฝีมือการทำงาน
ทางด้านนี้ แต่เมื่อหนุ่มร่างบาง เดินไปยังกลุ่มงานต่างๆ แล้วได้เห็นสมาชิกอาสาฯทุกคน พยายามทำงานกันอย่างเต็มที่ ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ
ก็กลับทำให้มิคมีกำลังใจมากขึ้นไปอีก
             
             'สีแดงสู้ๆ สีแดงสู้ตาย สีแดงไว้ลายสู้ตายสู้ๆ' เสียงเชียร์ของเด็กๆดังขึ้น บ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาของการแข่งขันกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์
กลุ่มงานสันทนาการและกีฬา ทำหน้าที่ได้อย่างไม่มีที่ติ เด็กๆทุกคนสนุก กับกิจกรรมที่ได้รับ และตอนนี้ เป็นการแข่งขันฟุตบอล ระหว่างทีมผสมนักเรียนชั้น
ประถม 4 ถึง 6 กับทีมย่อยสันทนาการ (ทีมสีแดง) และทีมผสมนักเรียนชั้นประถม 4 ถึง 6 กับทีมย่อยกิจกรรมกีฬา  (ทีมสีส้ม) แต่สิ่งที่เรียกความสนใจของมิค
กลับไม่ใช่เพราะความสนุกของการแข่งขันกีฬา แต่เป็นเพราะรอยยิ้มของศูนย์หน้าทีมสีแดง รอยยิ้มของ ตั้ม
             ตูม!!! วิ้ววววว
             ลูกบอลหนังอย่างดี ถูกเตะเข้าเต็มแรงในระยะที่ไม่น่าพลาดเป้า แต่แล้วลูกบอล กลับลอยสูงขึ้นไปเหนือระดับของประตู ด้วยเหตุที่ว่าผู้มีหน้าที่
ทำประตูอย่างตั้ม เผลอนึกไปถึงเหตุการณ์ที่บ้านของคนที่มองเห็นอยู่ไกลๆ
 
------------------------------------------------------------------------------
17.30 เมื่อวานนี้ @ หน้าบ้าน มิคกี้
 
             / ตั้มๆ ตรงนี้แหละ /             
             เอี๊ยด
             รถจักรยานยนต์สีดำ รุ่นใหม่ล่าสุดถูกจอดไว้ก่อนถึงหน้าประตูรั้วของบ้าน เพราะหากคนที่พักอาศัยอยู่ภายในเห็นว่า มิคกี้ ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์
กลับบ้าน คงได้โดนบ่นหันหูชาแน่ๆ
             / เอ่อตั้ม ขอถามหน่อยสิ นายทนได้ยังไงอะ หัวก็หนัก ร้อนก็ร้อน /
             มิคกี้ ถามคำถามเมื่อยื่นหมวกกันน็อคคืนให้กับสารถีหน้าหล่อ หลังจากนั้นจึงได้รูดซิป เสื้อคลุม ที่เป็นสาเหตุให้เด็กหนุ่มร้อนจนเหงื่อที่ออกมา
เปียกเสื้อนักศึกษาไปทั้งชุด เผยให้เห็นรูปร่าง และ บางสิ่ง ที่อยู่ภายใน จนคนที่รอรับเสื้อไม่อาจละสายตาได้แม้เพียงเล็กน้อย
             / ตั้ม... /
             / ตั้ม!!! เอ่อ....ขอโทษ /
             +อะ อ๋อไม่หรอก เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ + คนที่คร่อมอยู่บนรถ ร้องถามเมื่อคนตรงหน้า ทำท่าเหมือนจะปลดกระดุมชุดนักศึกษาออกตรงหน้า
             / ก็เสื้อมันเปียก อีกอย่างอยู่บ้านถ้าวันไหนร้อนๆ ก็ไม่ใส่เสื้ออยู่แล้ว ทำไมเหรอ /  แม้การกระทำเช่นนี้จะเป็นเรื่องปกติ แต่มิคกลับไม่รู้เลยว่า
คนที่อยู่ตรงหน้ากำลังเผลอคิดอะไรต่ออะไรไปบ้างแล้ว
             + หยุดเลย แห้งก็แห้ง แถมผิวยังซีดยังกะอะไร จะทำมาโชว์ เห็นแล้ว... + แม้สิ่งที่คิดจะเป็นเพราะความหวังดี แต่ด้วยนิสัยปาก...ที่แก้ไม่หาย
กว่าจะรู้ตัวว่าพลั้งปากพูดว่าอะไรออกไป คนที่ยืนฟังอยู่ก็ก้มหน้านิ่งไปแล้วซะแล้ว
             + เอ้า!! ใส่ซะ เข้าบ้านแล้วค่อยถอด + แม้จะไม่ได้หันมา แต่ร่างสูงก็ยื่นเสื้อที่เพิ่งได้รับคืนไปกลับมาอีกครั้ง ถึงแม้จะพูดว่ายังไง แต่มิคก็รู้ว่า
ลึกๆนั้น ตั้มก็เป็นคนที่ห่วงเพื่อนๆ อยู่เสมอ
             / ขอบใจ ^_^ / ร่างบางหยิบเสื้อที่คนตรงหน้าส่งให้ขึ้นมาใส่ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของตนจะดังขึ้น
 
             ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว ......
             / ครับ ถึงบ้านแล้วครับ ....  โหย ไม่อันนั้นไม่เอานะ... ไม่เอาครับ เดี๋ยวก่อนๆ เอาหัวใจมาฝากอย่างเดียวก็พอแล้ว ^_^... อิอิ คร้าบ สวัสดีครับ /
             ถึงแม้ว่าคนที่อยู่ข้างๆ จะไม่ได้ตั้งใจการสนทนาของมิค แต่รูปแบบของการคุยของร่างบางกับคนที่ปลายสาย อีกทั้งรอยยิ้มที่แสดงถึงความสนุกสนานแบบที่
คนอื่นๆอาจไม่ได้เห็นบ่อยนัก แค่นี้ก็ทำให้ตั้ม หงุดหงิดได้อยู่เหมือนกัน
             + มีความสุขจังเลยนะ +
             / หะ นี่แสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ /
             + หึๆ +
             / อ้าว ทำไมระ /     " มิค ยืนคุยกับใครอยู่ลูก "
             มิค จำต้องหยุดคำถาม เมื่อเสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้น
             / อ๋อ นี่ตั้มครับ เพื่อนที่มหาวิทยาลัย พอดีคือว่า คือ... /
             + ผมลืมหนังสือไว้ที่มิคครับ เลยแวะมาเอา +
             "อ้าวเหรอ ถ้าอย่างนั้นเข้าบ้านก่อนสิหนุ่มๆ เพิ่งมาถึงใช่รึเปล่าเรา พักให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยกลับนะ ^_^"  รอยยิ้มของผู้เป็นแม่ของมิค
ช่างดูอ่อนโยน ไม่ต้องสงสัยเลยว่า มิคได้รอยยิ้มแบบนี้มากจากใคร
             ..
             .
             …
             + โห หอมจังเลยนะครับ +
             คำพูดของร่างสูงทำให้มิคถึงกับงง เพราะแม้ว่าแม่ของมิคจะดูเป็นแม่ศรีเรือนมากแค่ไหน แต่สำหรับเรื่องทำกับข้าวนั้น หลายครั้งที่มิคกับพ่อมักจะพูดว่า 'ซื้อเอาก็ได้แม่'
             "เหรอจ๊ะ แหม ก็คนแรกเลยนะเนี่ย เห็นไหมล่ะตามิค ของดีๆน่ากินอย่างนี้ คนใกล้ตัวกลับไม่เห็นค่า... อ้อ แล้ววันนี้รีบกลับรึเปล่าเราน่ะ อยู่ทานข้าวฝีมือแม่ก่อนสิ"
             / ไม่ได้นะ / ร่างบางรีบทักท้วง เพราะถ้าร่างสูงลองได้ชิมอาหารฝีมือแม่แล้ว ไม่เป็นไข้ก็ต้องท้องเสียแน่ๆ
             + ผมว่าผมกลับดีกว่า มิคคงจะไม่สะดวก +
             / มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่า คือ....         
             * สวัสดีครับ ทุกคน *
             / เดียร์ /
            สิ้นเสียงทักทาย อย่างเป็นกันเองทุกคนในบ้าน จึงพร้อมใจกันหันไปดู และทันทีที่รู้ว่าคนๆนั้นคือใคร มิคก็วิ่งเข้าไปสวมกอดทันที
แต่หากร่างบางจะสนใจสิ่งรอบข้างสักนิด ก็จะรู้ว่ามีใครบางคน ที่พยายามทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
             / คิดถึงจังเลยครับ ถึงจะรู้ว่าวันนี้จะมา แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดี อิอิ / 
             ฟอด....
             * ผ่านไปก็เดือนก็ยังเหมือนเดิมนะ ไอ่หัวเหม็น *
             / บ้า เขาเพิ่งสระผมเมื่อเช้าเองนะ /  ร่างบางตอบปฏิเสธข้อกล่าวหาหน้าแดงกล่ำ
             + ถ้ายังไงผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ลืมไปว่ามีธุระน่ะครับ +
             / เดี๋ยว!! อย่าเพิ่ง..... ไป / แม้ว่าร่างบางจะพูดแค่ไหน แต่ร่างสูงกลับยิ่งรีบเดินจากไป เพราะทนไม่ได้ ถ้าจะต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจ แบบนี้อีก
------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
             กว่าตั้มจะรู้สึกตัวอีกที ก็เมื่อกรรมการเป่านกหวีดหมดครึ่งแรกแล้วนั่นแหละ
             - ตั้ม เอาผ้าเย็นเปล่าวะ -
             + ไม่ว่ะขอบใจ ขอน้ำเย็นๆสักแก้วพอ +
             บอลถือน้ำเย็นมาให้เพื่อนรักที่ข้างสนาม เมื่อร่างสูงรับแก้วมาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมา แล้วเทน้ำราดลงไป ก่อนที่จะนำขึ้นมาเช็ดหน้า
             - โหย ไอ้สำอางค์เดี๋ยวนี้พกผ้าเช็ดหน้าด้วย -
             + ไม่ใช่ของกู +
             - เอาแล้ว เห็นทำเงียบๆไม่มองสาวที่ไหน แล้วไปแอบเอาผ้าเช็ดหน้าใครเขามาวะ ร้ายลึกว่ะ -
             + ของ... +
 
             / ตั้ม /      -  -
             เสียงนกหวีดที่ดังเป็นสัญญาณว่าหมดช่วงพักครึ่ง กลบเสียงของมิคที่กำลังยื่นผ้าเย็นมาให้ ทำให้ร่างสูงไม่ได้ยินเสียงของคนที่หวังดี
ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในสนาม  ถ้าตั้มหันหลังมามองสักหน่อย ก็คงจะได้เห็นว่า มีคนบางคนที่อยากจะเอาผ้าเย็นมาให้ กำลังยืนมองแผ่นหลังของเขา
ที่มันกำลังค่อยๆ ห่างออกไป ทุกที ทุกที
             
 
 
 
 
                         
             / แล้วก็ได้แต่มองเหมือนเดิม /
 
             / ช่างมันเถอะมิค แค่นี้เขายังไม่หันมาแม้แต่จะมองเลย อย่างน้อย ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งรู้ตัวซะก่อน ว่ายังมีคนอีกคนที่มองอยู่จากตรงนี้
แล้วหลังจากนี้เราจะต้องคิดกับนายแค่เพื่อนให้ได้ซะที /
             หนุ่มร่างบาง พูดกับตัวเองก่อนที่จะหยิบ ipod ขึ้นมาฟังเพลงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกของตัวเอง อย่างเช่นทุกๆวัน
         
             "อย่าเพิ่งหัน..มาได้ไหม
             อยากจะแอบมองเธอชัดๆ ให้เต็มหัวใจ
             อย่ามองตรงนี้..จะได้ไหม
             ฉันยังไม่พร้อมให้เธอรู้ว่ามีใคร
 
             ที่แอบมองเธอ..ทุกวัน ไม่ยอมเจอะกันใกล้ๆ
 
             เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก ฉันต้องทำยังไงอีก
             หัวใจมันหวั่นไหวเมื่อเจอะเจอ
             เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก แล้วต้องทำยังไงอีก
             รักเธอมากแต่ใจ กลับไม่กล้าเจอ
 
             เพราะฉันนั้นรู้ใจเธอมีเขา และรู้ว่าเราก็คงคบกันไม่ได้ไกล
             ไม่ว่าวันนี้หรือว่าวันไหน คงต้องเก็บมันอย่างวันนี้เรื่อยไป
             ได้แต่มองเธอทุกวัน ไม่ยอมเจอะกันใกล้ๆ
 
             เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก ฉันต้องทำยังไงอีก
             หัวใจมันหวั่นไหวเมื่อเจอะเจอ
             เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก แล้วต้องทำยังไงอีก
             รักเธอมากแต่ใจ กลับไม่กล้าเจอ"
             

----------------------------------------------------------------------------
Next
             / มะ มองอะไร /  ร่างบางเอ่ยถาม แต่ไมก่ล้าสบตา
             + เปล่า +             
             / ก็เห็นว่ามองอยู่ / ร่างบางยืนกรานหนักแน่น เพราะถือว่าตัวเอง เห็น อย่างที่พูดจริงๆ
             + หลงตัวเอง +
             / ........................................ /

แล้วพบกันใน
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 30-08-2009 02:13:47

แต่ละเพลงในเรื่้อง ความลับ ไม่รู้ หึหึ Dojo City ของโปรดทั้งนั้น  :z2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 30-08-2009 02:14:57

คู่นี้ใจตรงกันทั้งตั้มและมิค
แต่ยังไม่รู้ใจกันมันเลยยุ่งเหยิงสินะ
แล้วจะรู้ใจกันได้ยังไงหนอ
รออ่านต่อตอนหน้านะจ๊ะ
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 30-08-2009 02:25:43

โอ๊ะ โอว ว่องไวอะไรปานชะนี้

อย่านอนดึกกันนักเน่อ เป็นห่วงสุขภาพคนอ่านนะงับ ด้วย Love  :m1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 30-08-2009 02:29:35

^
^
คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันนะจ๊ะ  :กอด1:
ฝันดีล่วงหน้าจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 30-08-2009 05:25:58

รอวันที่ความลับของหัวใจถูกเปิดเผย  :-[




ปล.ขนาดว่า ตอนที่5 แทบจะไม่เกี่ยวข้องกับตอนก่อนๆหน้า ก็ยังมี นภวรรษ โผล่มาเกี่ยวจนได้ อิอิ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 3 :: แค่มอง] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 30-08-2009 09:25:14

^
^
รอเหมือนคนข้างบนเลย...แต่กว่าความลับจะเปิดเผยเนี่ย
ไม่รู้ว่าจะเข้าใจกันผิดไปขนาดไหน :n1:

+1 จัดให้ค่า  :กอด1:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 30-08-2009 23:42:08

Previously :      ร่างบางทำหน้าที่พยาบาลของตัวเองได้อย่างดี
                จนกระทั่งพักครึ่งของการแข่งขันฟุตบอล มิคกี้ตั้งใจเอาผ้าเย็นไปให้กับคนที่ตัวเองแอบชอบอยู่
                แต่เขาก็เหมือนกลับไม่สนใจเลยสักนิดเดียว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก
--------------------------------------------------

             * มิค กลับมาแล้วฝากดูห้องพยาบาลด้วยนะ เรากับเบสออกไปหาซื้อยาที่สำคัญจากในตัวเมือง มาเพิ่มก่อนแล้วจะรีบกลับมา ปล. จะซื้อขนมมาฝากด้วยนะ ขอบใจมาก *
             มิคอ่านเอกสารแผ่นเล็ก ที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ เมื่อร่างบางเดินกลับเข้ามายังห้องพยาบาล หลังจากที่ดูการแข่งขันฟุตบอลครึ่งหลังไปได้ไม่ถึง 20 นาที ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้พักเหนื่อย ห้องพยาบาลก็มีเรื่องให้ต้องทำงานทันที
 
             ครืดดดดดด...
             - มิคๆ ช่วยดูไอ้ตั้มหน่อย เมื่อกี๊มันวิ่งไปเก็บลูกบอล แล้วทำอีท่าไหนไม่รู้ เหยียบเศษแก้วเข้าเต็มๆเลย -
             บอลและสมาชิกชมรมอาสาอีกคน ช่วยกันประคองร่างสูง เข้ามายังห้องพยาบาล ทั้งๆที่แผลลึกขนาดนี้ เป็นคนอื่นคงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อให้หมอเย็บปากแผลให้แล้ว แต่เพราะร่างสูงเองนั่นแหละ ที่ยืนยันว่า ยังไงก็จะมาแค่ ห้องพยาบาล
             / โห บอล ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนั้นล่ะ พาตั้มมานั่งนี่ก่อน แล้วก็เอาเก้าอี้มาให้พาดขาไว้ ให้ตั้งขนาดกับพื้นนะ / มิคกี้บอกวิธีการปฏิบัติการผู้ที่นำร่างสูงมาส่ง ก่อนที่จะหันกลับไปจัดเตรียมอุปกรณ์
             - เรียบร้อยแล้วมิค โอเค เดี๋ยวเรากลับไปช่วยเขาจัดการเศษแก้วที่เหลือก่อนนะ ก่อนที่จะมีใครมาเหยียบอีก ฝากด้วยนะมิค -
             / ดะ เดี๋ยว... บอล /
             ท่าทางที่ดูเหมือนอึดอัดของมิค ทำให้ร่างสูงอดคิดน้อยใจไม่ได้ว่าจริงๆแล้ว มิคก็ไม่ได้อยากจะช่วยเหลือหรือ "ใส่ใจ" ตัวเขาสักเท่าไหร่
             ..
             .
             ....
             / เจ็บหน่อยนะ /
             + โอ้ย +   
             ร่างสูงร้องเสียงหลง เมื่อถูกสำลีชุบแอลกอฮอล์ แตะที่บาดแผล แม้ว่ามิคจะระมัดระวัง โดยการแตะอย่างแผ่วเบาที่สุดแล้วก็ตาม
             / ขอโทษๆ แต่ช่วยทนอีกนิดนะ /
             คราวนี้มิค ระมัดระวังมากกว่าเดิม ซึ่งถือว่าผลของความระมัดระวังก็เป็นที่น่าพอใจ เพราะตั้งแต่ล้างแผล จนถึงใส่ยา ร่างสูงยังไม่ส่งเสียงร้องสักนิด จนร่างบางอดสงสัยไม่ได้ จึงต้องเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้รู้ว่า ตลอดเวลาการทำแผล ทุกกริยา ทุกวินาทีนั้น เขาถูกร่างสูงคอยมองอยู่ตลอดเวลา
             
             / มะ มองอะไร /  ร่างบางเอ่ยถาม แต่ไมก่ล้าสบตา
             + เปล่า +             
             / ก็เห็นว่ามองอยู่ / ร่างบางยืนกรานหนักแน่น เพราะถือว่าตัวเอง เห็น อย่างที่พูดจริงๆ
             + หลงตัวเอง +
             / ........................................ /
             + ฮ่าๆ ฮะๆๆ โอ้ย.... + เพราะร่างบางทำท่างอนจนแก้มป่อง  ต่อให้มีความสามารถทางด้านการเก๊กท่าขั้นเทพแค่ไหน แต่ลองได้เจอคนๆนี้ ทำท่างอนแล้วล่ะก็ เป็นใคร ก็อดขำไม่ได้ แต่อาจเพราะตั้มดูจะมีความสุขจนออกนอกหน้าเกินไป ร่างบางจึงอดหมั่นไส้ จนต้องขอเอาคืนสักนิดก็ยังดี
             / เป็นไงล่ะ บอกแล้วว่าให้อยู่นิ่งๆ  /
             + ยังไม่ทันขยับเลยเหอะ เอาคืนใช่ไหมล่ะ +
             / เปล่านะ ก็นายขยับจริงๆ จะเถียงเหรอ / มิคทำหน้าดุ ก่อนที่จะยกสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์จนชุ่ม แล้วทำทาราวกับจะกดมือลงมา จนคนที่รอรับการล้างแผลถึงกับหน้าซีด แต่สุดท้ายมิคก็ทำท่าราวกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
             + แกล้งกันนี่นา +
             / หึ หึ พรืดดด ฮ่าๆ นาย ทำหน้าเหมือน.. เหมือน ลิงตกใจ /
             + ตลกเกินไปละ คนเขาออกหล่อ มาบอกทำหน้าเหมือนลงตกใจได้ไง +
             / หลงตัวเอง / ร่างบางรีบพูดสวนทันควัน พร้อมยิ้มที่มุมปากและยักคิ้วอีกเล็กน้อย
             + ฮ่าๆๆๆ +    / ฮ่าๆ อิอิ ^_^ / สองหนุ่มหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ร่างบางหัวเราะเพราะสะใจที่สุดท้ายเขาก็เอาคืนได้ ส่วนตั้มก็หัวเราะในความร้ายกาจของ คนตรงหน้า เพราะเพิ่งมีครั้งนี้นี่แหละ ที่คนปากอย่างเขา ถูกเอาคืนได้รวดเร็วขนาดนี้
 
 
             ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว ......
             เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างบางดังขึ้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ และแม้ว่าหน้าจอจะไม่ได้ใหญ่โตเท่าไรนัก แต่ก็ใหญ่พอที่จะทำให้ร่างสูงเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามาได้ ชื่อของ "~ Dear ~"
             / ขอตัวก่อนนะ / ร่างบางหยิบโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกจากห้องไป โดยทิ้งคนเจ็บไว้ ให้นอนมองอยู่ไกลๆ คนเดียว
             ..
             .
             …..
             ..
             ~ ชอบพี่เขาอะดิ ~
             + เฮ้ย!! นายเป็นใครเนี่ย +  ร่างสูงตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีเด็กหนุ่มอีกคนมานั่งอยู่ข้างๆ
            ~ ผมอยู่งานพยาบาลนี่เหมือนกัน เมื่อกี๊นี้พี่มิคเขาฝากผมมาทำแผลต่อ ~
             + เหรอ ขอบใจว่ะ + ตั้มกล่าวขอบคุณเด็กรุ่นน้อง ก่อนที่จะหันกลับมานั่งคิดอะไรคนเดียว
            ~ ว่าแล้ว ดูไม่ผิดจริงๆ ~
             + อะไร ที่ว่าไม่ผิด +
             ~ก็ที่พี่ชอบพี่มิคไง พอรู้ว่าพี่เขาไม่มาดูแลต่อก็ซึมเลย แต่ผมไม่บอกเขาหรอกพี่ ~
             + อะ... เออ ขอบใจว่ะ แล้วนี่ดูออกง่ายอย่างนั้นเลยรึไง +  ร่างสูงเอ่ยถาม เพราะที่ผ่านมาแม้แต่บอล ก็ยังไม่เคยมีทีท่าว่าจะรู้เรื่องนี้เลย
             ~ใช่พี่ ก็มองตามซะขนาดนั้น นี่ขนาดผมเพิ่งเดินสวนกับพี่เขาเข้าประตูมา จนมานั่งอยู่ตรงนี้ พี่ยังไม่เห็นผมเลย ว่าแต่ ทำไมพี่ชอบเขาแล้วไม่บอกพี่เขาไปอะ ~
             + มันพูดยากว่ะ หลายเรื่อง +     ~ แคร์สังคม ว่างั้น ~
             + ก็นิดหน่อย แต่จริงๆแล้วมันมีเรื่องอื่นอีกว่ะ +
 
             ~ เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวผมเล่าอะไรให้ฟัง กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กคนนึง เขาเกิดรักคนที่อายุมากกว่า ที่สำคัญ เขาก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ แม้ว่าที่บ้านของเด็กชายเอง จะไม่เห็นด้วยแค่ไหน แต่สุดท้ายเด็กชายก็เลือกที่จะ ทำตามความรู้สึกของตัวเอง แล้วไปบอกรักกับคนที่ชอบ สุดท้าย เขาสองคนก็ได้คบกัน ผมถามพี่ว่า ถ้าเด็กชายคนนั้นเลือกทำตามเหตุผลที่ว่า ที่บ้านไม่ยอมรับ เลยเลือกที่จะหายไปเฉยๆ พี่ว่าตอนนี้เด็กคนนั้นจะเป็นยังไง ~ เด็กหนุ่มถามคำถาม ก่อนที่จะเว้นช่วงให้ผู้ที่โตกว่าได้ตอบคำถามบ้าง
 
             + จะไปรู้ได้ไงวะ +
             ~ เด็กหนุ่มคนนั้น ก็จะไม่ได้มานั่งคุยกับพี่ตรงนี้นี่ไง ~
             + อย่าบอกนะว่านาย + ตั้มถามคำถามพร้อมกับชี้ไปที่เด็กหนุ่มตรงนี้ที สลับกับชี้ไปที่เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่นั่งจัดยาอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง
             ~ ใช่ อย่างที่พี่คิดแหละ ส่วนเรื่องของพี่น่ะ ผมก็ไม่รู้ว่าพี่มีปัญหาอะไรนะ แต่ผมอยากจะบอกพี่ว่า... ~
             + ว่า? +
             ~ ความรักมันไม่เหมือนกับลูกฟุตบอลเราๆเล่นกันหรอกพี่ ที่จะแค่พอรู้ยี่ห้อก็บอกได้แล้วว่า มันเป็นลูกฟุตบอลที่ดี มีคุณภาพ  แต่กับความรักน่ะ มันไม่มียี่ห้อ ถ้าเราไม่ลองเข้าไปสัมผัส เราก็ไม่มีทางรู้หรอก ว่าความรักที่เราอยากรู้จักนั้น หน้าตามันเป็นยังไง อะเสร็จละ ผมขอตัวก่อนนะพี่ ~ เด็กหนุ่มตัดผ้าพันแผล ที่ยาวเกินเสร็จพอดี ก่อนที่จะขอตัวกลับไปช่วยหวานใจ จัดยาที่เพิ่งซื้อมาใหม่ให้เข้าที่
 
             + ให้เด็กสอนซะได้ มันก็จริงอย่างที่เอ็งว่านั่นแหละ แต่มันก็ใช่ว่าทำตามความรู้สึกแล้วมันจะสมหวังนี่หว่า + ร่างสูงพูดกับตัวเองเมื่อเด็กหนุ่มขอแยกตัวจากไป
             + แล้วเราควรจะเลือกอะไร ระหว่างเหตุผล กับ ความรู้สึก เพราะไม่ว่าจะเลือกอะไร ยังไงก็ต้องมีคนเจ็บอยู่ดี +
             






----------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าเป็นตอนจบของ Season 5 นะครับ ขออนุญาตไม่เอาตัวอย่างมาลง
ไว้รออ่านของจริงเลยแล้วกันเนอะ

See ya[/b]
Next
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 31-08-2009 00:02:43

รอลุ้นกะผลงานของนายตั้งเค้าหล่ะ...ว่าตอนหน้าจะทำให้มิค
เข้าใจความรู้สึกของตั้มได้ยังงัย.... :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 31-08-2009 00:43:29

ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว ......
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของมิคเนี่ย บอกความในใจจริงๆนะ
แต่ตั้มคงไม่เข้าใจว่ามิคจะบอกอะไรตัวเอง
แล้วเดียร์คือใครกันนะ มาหลายฉากแล้ว ยังไม่รู้เลยว่าใคร ตอนหน้าคงได้รู้ซะที
ขอบคุณมากๆนะคะ  :กอด1: แทนบวก 1 ก่อนค่ะ

--------------------------
มาบวกเพิ่มให้แล้วนะคะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 31-08-2009 09:14:42

กล้าๆหน่อยสิตั้ม


รอลุ้นต่อไป ว่าตั้มจะบอกความลับในใจให้มิครู้ยังไง  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 31-08-2009 10:14:59

กลัวอะไร ระหว่าง
ใจเราเจ็บ หรือ ใจคนอื่นเจ็บ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 31-08-2009 13:31:20

เด็กมันสอนถูกนะนั่น ฟังที่เด็กเตือนบ้าง น่าจะดีนะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 31-08-2009 16:32:35

ความรู้สึกตั้มก็คงเป็นการรักใครครั้งแรกละมั้ง

ถึงไม่กล้าแสดงออกจนเกินไป

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 4 :: เหตุผลกับความรู้สึก] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 31-08-2009 19:33:18

สู้โ้ว้ยยยยย!!! นายตั้ม

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 31-08-2009 23:39:00

Previously :      แม้ว่าทั้งสองพยายามที่จะตัดใจ แต่เหตุการณ์ต่างๆ
                ก็กลับนำพาให้คนทั้งคู่ ได้ใกล้ชิดกัน และในท้ายที่สุด คงถึงเวลาแล้ว ที่ร่างสูงจะต้องเลือก
                เลือกบอกความรู้สึกที่มี แล้วรอดูผลลัพท์นั้น หรือ
                เลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้ แล้วปล่อยให้มันหายไปตามกาลเวลา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับ อีกต่อไป
--------------------------------------------------

             ~ พี่มิค พวกตัวแกนเขาบอกว่าให้เตรียมเก็บของกลับได้แล้วพี่ ตอนนี้พวกอาจารย์กำลังถ่ายรูปกับพวกครูใหญ่กันอยู่ ~
             / อ้าวเหรอ อืมๆ โอเค ถ้างั้นฝากบอกคนเช็คชื่อด้วยว่า จะไปรอที่รถเลยนะ สงสัยต้องพาตั้มไปรอที่รถก่อน /
             ~ อ่อ..... ครับพ้ม ~ เด็กหนุ่มรุ่นน้องเข้ามาบอกให้ร่างบางเตรียมตัวเก็บของเพื่อเดินทางกลับบ้าน จริงๆแล้ว ถ้าเก็บเฉพาะของใช้ที่เป็นของมิคเอง
ก็คงใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่
             
             / ตั้ม... ตั้ม / ร่างบางเขย่าร่างของคนตรงหน้าที่งีบหลับไปเบาๆ
             / ตั้ม... เอากระเป๋ามารึเปล่า เขาจะกลับแล้ว เดี๋ยวเราไปเอามาให้ /
             + อืม.. มีเป้ อะ สีน้ำเงินลายพราง กับกล้องโพลาลอยด์ อยู่ที่ห้อง... ห้องพละ มั้ง +  ร่างสูงตอบพลางขยี้ตาไปด้วย
             / โอเค ถ้างั้นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวเราไปเอามาให้ / ร่างบางพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากห้องทันที
             + ขอบใจนะ..... เฮ้ย มิค  มิค!! +
             ตั้มกล่าวขอบคุณ และก่อนที่จะคิดอะไรบางอย่างได้ ร่างบางก็ได้เดินออกไปจากห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว         
 
 
 
 
 
ณ ห้องพละ
             / อืม เป้สีน้ำเงินลายพราง... เป้สีน้ำเงินกับกล้อง อยู่ตรง... / ร่างบางหยิบกระเป๋าใบแล้ว ใบเล่า ก่อนที่จะมองเห็นเป้ใบที่ต้องการอยู่ไม่ไกล
             / นี่ไงล่ะ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย อึ๊บ /
 
             พรวด......
             ด้วยความรีบร้อน ทำให้ร่างบางไม่ได้ตรวจดูว่าเป้ใบที่ต้องการ ยังไม่ได้รูดซิปปิดจนสนิท ทำให้เมื่อมิคดึงเป้ขึ้น สิ่งของที่อยู่ภายในถึงได้หล่นลงมากองที่พื้นห้อง
             / โหย อะไรกันเนี่ย เสื้อทีม ผ้าขนหนู(ผืนเล็ก) ขวดน้ำ กล่องกระดาษถ่ายรูป แล้วนี่ / ร่างบางก้มลงเก็บของที่หล่นอยู่กับพื้น จ
นกระทั่งไปเจอกระดาษขนาดเล็กที่คว่ำหน้า ตกอยู่ใกล้ๆ
            ….
             / นี่มัน.... /
 
 
 
 
 
หลังจากนั้น @ ห้องพยาบาล
             / อะ นี่เป้ กับกล้อง อันนี้ใช่รึเปล่า /
             + เอ่อ ใช่ ขอบใจนะ +
             / ตั้ม.. เราถามอะไรหน่อยสิ / มิคกี้เอ่ยขึ้น หลังจากเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เตียง ที่มีร่างสูงลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงกำแพงอยู่
             / แต่ตั้มต้องสัญญานะ สัญญาว่าจะไม่โกหก /
             + ถะ ถามมาสิ +
             / รับปากก่อน ได้ไหม / แม้ว่าตอนแรก ตั้มตั้งใจที่จะตอบคำถามแบบบ่ายเบี่ยง แต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของคนตรงหน้า ตั้มก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
             + ก็ได้ แต่ต้องผลัดกันถามนะ +
 
 
             / ตั้มถ่ายรูปนี้เองเหรอ / มิค หยิบรูปที่เจอตอนทำของในกระเป๋าของร่างสูงหล่นขึ้นมา ในนั้นมีภาพของร่างสูง ที่กำลังยิ้ม ยิ้มแบบมีความสุขที่สุด
โดยที่ไหล่ข้างๆ มีคนอีกคน กำลังนอนหลับ แล้วเอาหัวซบกับไหล่ของร่างสูงอยู่ด้วย
             + ใช่ แล้วมิคเห็นรูปแล้ว คิดว่ายังไง +
             / ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่นายก็ไม่ค่อยชอบหน้าเรา แล้วจะมาถ่ายรูปเราไปทำไม /
             + ใครบอกมิคว่าเราไม่ชอบมิคน่ะ +
             / มะ เมื่อกี๊นายบอกว่า ยังไงนะ /
             + คือ เราจะหมายความว่า ใครบอกมาว่าตั้มไม่ชอบหน้ามิค + ร่างสูงรีบแก้ตัว เพราะไม่อยากให้ร่างบางต้องลำบากใจ ถ้ารู้ตัวตอนนี้
ความรู้สึกที่เขามีให้ มันมากเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว
             / ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ ทั้งๆที่เรียนห้องเดียวกัน แต่เจอหน้ากันก็ไม่เคยทัก หลายครั้งที่รู้สึกว่า มิคอยู่ที่ไหน ก็จะ... ไม่ทาง... เจอตั้ม  ...  ที่นั่น /
ร่างบางบรรยายความรู้สึกที่อึดอั้น แม้ว่าต่อหน้าคนอื่นๆ มิคจะทำท่าทางเข้มแข็งเก่งสักแค่ไหน แต่ต่อหน้าคนๆนี้ มิคกลับไม่สามารถแม้แต่จะซ่อนหยาดน้ำตา ไว้ได้เลย
             + มิค มันไม่ใช่อย่างที่มิคคิดเลยนะ +
             / ไม่เป็นไรหรอกตั้ม มิคแค่... ยังไงซะ หลังจากวันนี้ มิคจะต้องลืม มิคจะทำให้ได้ ตั้มอย่าสนใจเลยนะ /

             + มิค!!! มิคฟังก่อนสิ + ร่างสูงพูดเสียงดัง จนคนที่ร้องไห้อยู่ ต้องหยุดแล้วตั้งใจฟัง
             + ตอนแรก ที่ตั้มไม่กล้าเข้าไปทัก เข้าไปคุย ถ้ามิคยังจำได้ละก็ มีอยู่วันนึง ที่มิคโดนลูกบอลจากไหนไม่รู้กระแทกเข้าที่ข้างหลัง จนสลบไป
นั่นน่ะตั้มเอง ตั้มเป็นคนเตะไป แต่ใจมันก็ไม่กล้าพอ ที่จะยอมรับ ตอนนั้นตั้มได้แต่คอยไปดูตอนที่มิคนอนอยู่ในห้องพยาบาล ยิ่งมอง ก็ยิ่งเป็นห่วง ยิ่งมอง
ก็ยิ่งอยากดูแล จนตอนเย็นที่เพื่อนๆมิค เข้ามาเยี่ยม มิคก็ยิ้มให้กับทุกคน ตอนนั้นตั้มเริ่มรู้สึกว่า ทำไม ทำไมคนที่ได้รอยยิ้มนั้นไว้ ไม่ใช่ตั้ม ทำไมคนที่ได้ดูแลมิค
ไม่ได้มีแค่ตั้มคนเดียว แล้วหลังจากนั้น ทุกครั้งที่เจอ มิคมักจะยิ้มให้คนอื่นๆ เสมอ ยิ่งเห็น ก็ยิ่งไม่พอใจ ไม่พอใจว่าทำไม ทำไมมิคต้องยิ้มให้ใครต่อใครด้วย
หลายครั้งที่ตั้มอยากจะเข้าไปแทรกตรงกลาง อยากจะเข้าไปรับเอารอยยิ้มนั้นไว้คนเดียว แต่สมองมันก็คอยถามอยู่เสมอว่า แล้วตั้มเป็นอะไร ตั้มมีสิทธิ์อะไร
ที่จะทำอย่างนั้น มิคเข้าใจไหม +

             ร่างบางเงยหน้าขึ้น มองคนตรงหน้า ด้วยความไม่เข้าใจ สรุปว่า ความเย็นชาของตั้มทั้งหมดนั้น กลายเป็นมิค ที่คิดเองเออเองไปเองคนเดียว
             + ขอโทษนะมิค ที่ทำให้ไม่สบายใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ว่ามิคก็มีใครอยู่ แต่อย่างน้อยขอให้ตั้มได้พูด ได้บอกสิ่งที่เก็บไว้มานานซะที +
             / เอ๋.... / ร่างบางเอ่ยเบาๆ เพราะยิ่งฟัง ยิ่งไม่เข้าใจ  ไม่เข้าใจว่าตั้มกำลังพูดถึง ใคร
             / ตั้มกำลังหมายถึง..../
             + เจ้าของรถ BMW คันเมื่อวานนี้ไงล่ะ คนที่มิคขอหัวใจนั้นแหละ +
             / เดียร์ เดียร์น่ะนะ อุ๊บ.... / ร่างบาง เอ่ยขื่อที่นึกขึ้นได้ แต่หลังจากนั้นก็ทำท่าทางราวกับ กลั้นหัวเราะ จนคนตรงหน้าถึงกับ งง ในท่าทีของร่างบางที่เปลี่ยนไป
             + ขำอะไรเหรอ +
             / ก็เดียร์ ไม่รู้จักเดียร์จริงๆเหรอ / ร่างสูงสายหน้าเป็นคำตอบ
             / เดียร์ พงศกร ธนานุรักษ์ /
             + ธนา นุ รักษ์? +
             / ใช่ พงศกร ธนานุรักษ์ K-Idol Thailand ปีนี้ พี่ชายของ นาย อลงกรณ์ ธนานุรักษ์ ไง /
             + พี่ชาย พี่ชายของ... มิค พี่ชายของมิค!! + ร่างสูงทวนคำเสียงดัง จนร่างบางต้องเอามือขึ้นมาปิดหูไว้
             / อ่าฮะ / มิคกี้ตอบพร้อมขำไปกับท่าทางแปลกของตั้มไปด้วย
             + มิค.ยัง.ไม่.มี.แฟน!!!! วู้วว โอ๊ยยยยย + เพราะดีใจมากเกินไป ทำให้ร่างสูงลืมตัวยกขาขึ้นมา แต่จังหวะที่เอาขาลง กลับเอาลงแรงเกินไป
จนขาข้างที่มีบาดแผลไปกระแทกกับขาเตียงอย่างแรง
             / ตั้ม ทำอะไรเนี่ย เดี๋ยวแผลก็แตกหรอก / ร่างบางพยายาม สำรวจรอบบริเวณผ้าพันแผล ว่ามีเลือดซึมออกมาบ้างหรือไม่ แต่ก่อนที่จะได้ดูจนทั่ว
มือของร่างบางกลับถูกทาบไว้ด้วยมือของคนอีกคน
 
             + มิค + ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็ต้องหวั่นไหว และเมื่อร่างบางหันมามอง ก็กลับรู้สึกราวกับถูกมนต์สะกดไว้จนแน่นิ่ง
เพราะแม้ว่าใบหน้าของร่างสูงจะเข้ามาใกล้แค่ไหน แต่มิคก็ไม่สามารถที่จะหันหน้าหลบหนีไปทางไหนได้เลย
             ....
             + มิค...ขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะรอ +
             / หา........ /
 
             ...
 
             ..
 
             .....
 
             / ขึ้นไหวมั้ย /
             + ได้ๆ +
             ร่างบางช่วยดัน ตั้ม ขึ้นไปบนรถที่ใช้โดยสารกลับ และถึงแม้ว่าระยะทางจากหน้ารถ ไปยังที่นั่งด้านหลังจะไม่ไกลนัก แต่ถ้าได้เดินจับมือคนร่างบาง
ไปตลอดทางอย่างนี้ ต่อให้เป็นระยะทางไกล ที่ต้องเดินจนขาเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม
 
             - อ้าว ดีขึ้นยังวะเพื่อน - บอลเดินมาถามอาการของเพื่อนรัก ทันทีที่ขึ้นมาบนตัวรถ
            + ก็ดีขึ้นว่ะ ไม่ปวดแล้ว ได้หมอดี +
            - เหอๆ ทำปากดีนะมึง ยังไงถ้าจะจีบละก็ ให้ดีนะเว่ย ถ้ารู้ว่าดูแลไม่ดี กุจะมาเอาคืน แถมตื้บเอ็งซ้ำด้วย - คำพูดของบอล ทำให้มิคถึงกับเขิน
            - เอ้า กูเอาผ้ามาให้ ขากลับเห็นพี่คนขับบอกว่าจะหนาวกว่าตอนมา -
            + แล้วเอ็งจะเอาอะไรใช้วะ +
            - มีแล้วกันน่า อย่าถามมาก  -
            + ท่าทางแมร่งมีพิรุธโคตรๆ มีอะไรก็บอกกันมั่งดิ +
            - เอาน่ะ เอาเป็นว่า ขากลับข้าจะอุ่นมากๆ แล้วกัน ดูมิคด้วยนะมึงอย่าให้ป่วยกลับบ้านนะ ไม่งั้นเอาตาย -
            + เออ ห่วงจริง + ร่างสูงหันไปยิ้มกับเพื่อนอีกครั้ง ก่อนที่บอลจะเดินกลับไปนั่งที่ ที่ไม่ใช่ที่นั่งของตัวเอง!?
            + มันร้ายจริงๆ..  เอ้อ แล้วมิค.. อ้าว+ ร่างสูงหันไปพูดกับมิค แต่ไม่ทัน เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ ชิ่งหลับไปก่อนแล้ว
            ...
            .
            ...
            ท่าทางคำพูดของบอลจะเป็นเรื่องจริง เพราะเพียงเดินทางออกมาได้ไม่ถึง 20 นาที บรรยากาศข้างทาง กลับหนาวเหน็บ แม้ว่าช่วงนี้จะเป็นฤดูร้อน
แต่บรรยากาศบนถนน ที่รายล้อมไปด้วยภูเขาและต้นไม้ กับหยาดฝนเม็ดเล็กๆ กลับทำให้อากาศที่สัมผัส หนาวจับใจ
            / อึ๋ย.... / ร่างบางขยับตัว เพราะเริ่มรู้สึกทนกับความหนาวไม่ไหว
            + ฮ้าว... หนาวเหรอ + ร่างสูงหาวเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมาพูดกับคนข้างๆ
            / อืม /
            + ถ้างั้น เอาอย่างนี้สิ จะได้อุ่น +
            / อ๊ะ / ตั้มขยับตัวเข้าไปจนชิดกับร่างของมิค ก่อนที่จะกางผ้าที่ได้รับมาก่อนหน้า คลุมร่างกายของทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
            .
            ..
            + ยังไม่หายหนาวเลยเนอะ ว่ามั้ย +
            / จะไปรู้ได้ไงเล่า / ร่างบางตอบ แม้จะไม่หันหน้ามา แต่ร่างสูงก็รู้ว่า คนที่อยู่ข้างๆ ยังยิ้มไม่หุบเลย
            + ก็นี่ไง มือเย็นเจี๊ยบเลย +
            / ทำอะไรน่ะ /  + ฟู่ว ฟู่ว +
            ตั้มยกมือของมิคกี้ขึ้นมาตรงหน้าก่อนที่จะ เป่าลมหายใจลงไป
            + อุ่นขึ้นบ้างรึยัง ^_^ +
            / อะ อืม /
            + เหรอ แต่แบบนี้จะอุ่นกว่านะ +
            มือของร่างบางที่ถูกเกาะกุมไว้ด้วย มือที่แข็งแกร่ง ถูกนำกลับมาอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเล็กที่ใช้คลุมอยู่บนร่างกายของคนทั้งคู่ ก่อนที่ศีรษะจะถูกมืออีกข้าง
โน้มลงมาไว้ที่ไหล่ แล้วตามมาด้วยปลายจมูกของคนที่ได้หัวใจไปครอบครอง
            + เหม็นอย่างที่เดียร์บอกจริงๆแฮะ +
            / โห... ไปเลย /
            + ล้อเล่นน่า อย่างอนนะ นะคร้าบบ คนดี +
           
 
 
 
 
 
 
 
            แม้ว่าการเดินทางจะสิ้นสุดลง แต่ความรู้สึกของคนสองคนในแบบที่ไม่ต้องมีอะไรปิดบัง กลับเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ไม่ว่าอุปสรรคจะมากหรือจะน้อยเพียงใด
อากาศจะหนาวเหน็บมากแค่ไหน แต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างมีให้ จะช่วยส่งผ่านไออุ่นและผลักดันให้คนทั้งคู่ ฝ่าฟันไปได้ในวันข้างหน้า
            ในบางครั้ง ความลับ ก็ควรจะถูกเก็บเป็นความลับอยู่อย่างนั้น แต่กับเรื่องหัวใจนั้น บางที ถ้าเราไม่พูด ไม่บอก ความลับนั้นก็อาจเป็นตัวปิดกั้น
ทำให้เราไม่สามารถเข้าใจความต้องการของคนอีกคน 
 
 
                                                          ~ The end : Season 5 The Secret ~






-------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามครับ Season นี้เขียนเอง ก็งงเอง ทำไมมันอึมครึมแปลกๆ นี่มันมะช่ายเรานี่นา อิอิ  :pig4:
ปล. อยากจะจบเศร้าบ้าง แต่ก็.... ทำไม่ได้จริงๆ มันขัดอยู่ในหัวใจ


Next :
--------------------------------------------------
MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
--------------------------------------------------
            *พี่ภนต์ อยู่ไหนคะเนี่ย*
            - พี่อยู่สนามบิน มีอะไรรึเปล่า -
            *มีสิคะ มีคนติดต่อจะขอมาถ่ายมิวสิควีดีโอที่ร้าน โฟร์ทจะตอบก็ไม่กล้าตัดสินใจ เลยบอกให้พวกเขารออยู่ที่ร้านเนี่ย*
            - อ้าวเหรอ โอเค เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ -
            Coming soon

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: melon_jung ที่ 01-09-2009 00:00:52

ตกลงที่ตั้มทำนิ่งๆเฉยๆเนี่ย....เป็นเพราะไม่สบอารณ์ใช่มั๊ย
หวงรอยยิ้มของมิคว่างั้นเหอะ.... :m12:
แต่พอเข้าใจกันแล้วเนี่ย...มันอุ๊นอุ่นที่หัวใจเนอะ...ฮิ้วววววววว :m3:

+1 จัดให้ค่า  :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 01-09-2009 00:01:34

ชอบตอนจบที่พูดถึง ความลับของความรัก ใช่เลยถ้าเราไม่พูดมันเหมือนจะยิ่งแย่นะ  :z2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 01-09-2009 03:59:21

ถ้าไม่มีรูปถ่าย
ถ้ามิคไม่ตัดสินใจถาม
นายตั้มจะพูดอะไรมั้ยเนี่ย
ดีนะที่จบหวานๆ แบบมีความสุข หุหุ
บวก 1 แต้มไปเลย
แล้วรอความหวานจาก season หน้านะจ๊ะ
ขอบคุณมากจ้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 01-09-2009 05:54:49

และแล้วความลับก็ถูกเปิดเผย  :impress2:


ว่าแต่ บอล อ่ะ ทำยังไง ถึงได้ "อุ่นมากๆ" เหรอ จะมีเรื่องของบอลคู่กับใครอีกรึเปล่าน้า...

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 01-09-2009 09:19:41

ยิ้มให้เหมือนเคย..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 01-09-2009 15:18:36

รูปถ่ายสื่อรัก  :mc4:

จบแบบนี้สิถึงจะดี อ่านไปยิ้มไปเนอะ  :man1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 02-09-2009 21:55:39

 :m17: เค้ามาทัน ment ตอนแรกเอง ...แล้วเค้าก็งานยุ่งมาก เลยได้แต่อ่าน แต่ ment ไม่ได้

(ที่ทำงานใหม่ block ไม่ให้ reply อ่ะค่ะ)

...

ตกลงน้องบอลของพี่มีคู่ไปแล้ว  :เฮ้อ: ...โล่งอก

...

ตอนนี้ ...แหะ แหะ แหะ เค้าเฉย ๆ กับสองตัวเอกจัง ไม่รูัทำไม  :m21:
ไม่ใช่ว่าเรื่องไม่สนุกนะ สนุกเหมือนเดิม ฉากเอย theme เอย เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ แต่ก็มีความเกี่ยวพันของตัวละคร ...เค้าชอบมาก ๆ
เพียงแต่คราวนี้แทนที่จะอ่านแล้ว focus ที่คู่เอก ไอ้เราดันไปเหล่มองเหล่าตัวประกอบ  :m23:

...

สงสัยเราเองจะชอบ character ของ 'พระรอง' แบบเจ้าบอลล่ะมั้ง เพราะคนแบบนี้ เรื่องไหน ๆ มักเป็นแค่ตัวรอง ทั้ง ๆ ที่ออกจะน่ารัก  :m13:

เค้าแอบชอบ เดียร์ แหละคุณมีนาของผม

แล้วเค้าก็ดีใจที่เบสกับนภกลับมาเยี่ยมด้วย  :m4:

...

แล้วตอนหน้า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่นภนต์ (อาจจะ) มีคู่กะเค้าซะที  :m3:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 02-09-2009 23:25:09

อ้างจาก: here ที่ 02-09-2009 21:55:39  

:m17: เค้ามาทัน ment ตอนแรกเอง ...แล้วเค้าก็งานยุ่งมาก เลยได้แต่อ่าน แต่ ment ไม่ได้

(ที่ทำงานใหม่ block ไม่ให้ reply อ่ะค่ะ)

...

ตกลงน้องบอลของพี่มีคู่ไปแล้ว  :เฮ้อ: ...โล่งอก

...

ตอนนี้ ...แหะ แหะ แหะ เค้าเฉย ๆ กับสองตัวเอกจัง ไม่รูัทำไม  :m21:
ไม่ใช่ว่าเรื่องไม่สนุกนะ สนุกเหมือนเดิม ฉากเอย theme เอย เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ แต่ก็มีความเกี่ยวพันของตัวละคร ...เค้าชอบมาก ๆ
เพียงแต่คราวนี้แทนที่จะอ่านแล้ว focus ที่คู่เอก ไอ้เราดันไปเหล่มองเหล่าตัวประกอบ  :m23:

...

สงสัยเราเองจะชอบ character ของ 'พระรอง' แบบเจ้าบอลล่ะมั้ง เพราะคนแบบนี้ เรื่องไหน ๆ มักเป็นแค่ตัวรอง ทั้ง ๆ ที่ออกจะน่ารัก  :m13:

เค้าแอบชอบ เดียร์ แหละคุณมีนาของผม

แล้วเค้าก็ดีใจที่เบสกับนภกลับมาเยี่ยมด้วย  :m4:

...

แล้วตอนหน้า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่นภนต์ (อาจจะ) มีคู่กะเค้าซะที  :m3:

เค้าก็อยากจะบอกว่า




คิดเหมือนเค้าเลย  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 05-09-2009 23:44:35

อ้างจาก: MyMarch ที่ 02-09-2009 23:25:09  

เค้าก็อยากจะบอกว่า




คิดเหมือนเค้าเลย  :-[

...อคิ อคิ ...เค้าดีใจมากที่คุณมีนาของผมคิดเหมือนกัน  :-[

...

แต่เค้าสงสัยว่ะ ...เอ้ยยย อ่ะค่ะ  :laugh:  ว่า:

...คิดเหมือนกันเรื่องไหนอ่ะคนเขียน ? แบบว่า มันหลายประเด็นยิบย่อย ment เองงงเอง

...

เห็นด้วยว่า:

เราแก้ตัวเรื่องไม่ได้มา ment ได้เนียนมาก ? ...เอิ่ม อันนี้เค้าไม่สามารถจริง ๆ นะ  :monkeysad:

ดีใจที่ส่งน้องบอลไปตามหารักใหม่ ไม่ได้อกหักรักคุดซะทีเดียว  :m2:

เฉย ๆ กับสองตัวเอก ที่แอบชอบกันแต่ต่างฝ่ายต่างคิดว่า อีกคนไม่ชอบ  :m21:

หลงรัก character ของ 'พระรอง' แบบเจ้าบอลเหมือนเราเลย  :กอด1:

แอบชอบ เดียร์ ด้วยอีกคน  :o8:

ดีใจที่ยัดเยียดเบสกับนภเข้ามาในเรื่องนี้ด้วยได้  :haun5:

หรือ ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ที่พี่นภนต์ (อาจจะ) มีคู่กะเค้าซะที  :a2:

...

 :m26: เอาให้ชัวร์ เค้าจะได้ปลื้มใจถูกประเด็น

 : 222222:

...

Have a nice weekend นะค้าบ  :bye2:

...

===========

+EDIT เพิ่ม

เค้าเพิ่งสังเกตชื่อเรื่องใหม่

My DEAR

...

การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ...อย่าบอกนะว่า...

 :m3:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 5 : The Secret - [Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป] P.9 End Season
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 01-10-2009 20:13:06

มารอพี่นภนต์จ้า  :L2:

หายไปนานเลยเน้อ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น]
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 11-10-2009 23:16:40

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 1 :: จุดเริ่มต้น  o18
--------------------------------------------------

             ต่อให้ฉัน จะรักเธอมากเท่าไหร่ แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ และยังฝันไกล ยังคงหวังเอาไว้ข้างในจิตใจว่าสักวันเธอจะมีฉัน.....ติ๊ด
             * พี่ภนต์ อยู่ที่ไหนคะเนี่ย *
             - อยู่บ้านเอก กำลังจะกลับ มีอะไรรึเปล่า - หนุ่มเจ้าของร้าน LikeLover Café ตอบคำถามของลูกน้อง ที่บางทีก็ออกจะเหมือนเจ้านายในบางเวลา
             * มีสิคะ ก็เนี่ยมีคนมาติดต่อ จะขอใช้ร้านเราถ่ายทำมิวสิควีดีโอ โฟร์ทไม่รู้จะตอบยังไง เลยบอกให้เขารอพี่ภนต์อยู่ที่ร้านนี่แหละ *
             - เหรอๆ โอเค 10 นาทีถึง หาอะไรรับรองเขาด้วยล่ะ-
             * นี่แหละ รอฟังคำนี้ตั้งนาน โฟร์ทจะเอากาแฟมารับรอง แต่ก็กลัวโดนหักเงินเดือน เลยรอพี่ภนต์สั่ง หุหุ * สาวสวยรุ่นน้องพูดกับหนุ่มรุ่นพี่ ก่อนที่จะพูดประโยคหลังในลักษณะที่เบาจนเกือบจะเหมือนกระซิบ
             - โห เวอร์ไปละ โอเคเดี๋ยวเจอกัน -
             หนุ่มหล่อรูปร่างสมส่วน กดล็อคโทรศัพท์มือถือ แล้วหย่อนลงในกระเป๋าเสื้อคลุมเมื่อคุยกับโฟร์ทเสร็จ
จากนั้นจึงได้คืนกุญแจรถให้กับ อ้อย สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มประจำบ้านของเอกเพื่อนรัก
 
             'คุณภนต์ ไม่อยู่รอคุณเอกก่อนเหรอคะ เมื่อครู่คุณเอกบอกว่า ให้เตรียมกับข้าวไว้ให้พร้อมเพราะว่าคุณเลิฟจะมาค้างที่นี่ด้วยน่ะค่ะ'
             - ฮะๆ ถ้าอย่างนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ปล่อยเขาไปจู๋จี๋กันสองคนเถอะ พอดีว่ามีธุระที่ร้านนิดหน่อยด้วย  ยังไงก็ขอตัวก่อนละกัน -
             'คุณภนต์ก็ พูดอะไรก็ไม่รู้ น้ำอ้อยเขินแทนเลย ขอบคุณแทนคุณเอกด้วยนะคะ สวัสดีค่ะ'
 
 
 
อีกด้านหนึ่ง
             / ไงกี้ ถึงบ้านรึยังเรา /
             ....
             / อ้าวเหรอ พี่ว่าจะแวะไปรับเราซะหน่อย ถ้างั้น เดี๋ยวพี่จะผ่านตลาดซอยเจ็ด จะเอาอะไรรึเปล่าเรา หรือจะให้พี่ซื้อของสดไปให้แม่ทำกับข้าวให้กิน /
             ....
             / ฮ่าๆ หือ ว่าไง /
             .....                         
             / โอเคๆ ได้ แล้วอย่าไปพูดแบบนี้ต่อหน้าสาวๆล่ะ เดี๋ยวเขาเข้าใจผิดกันหมด โอเค งั้นแค่นี้แล้วกัน เดี๋ยวเจอกันที่บ้านมาให้พี่กอดให้หายคิดถึงเลยด้วยนะ หัวเหม็น /
             ....
             ' ขอโทษนะครับคุณ คุยกับแฟนเหรอครับ ดูรักกันดีนะครับ'
             / อุ้ย คุยกับน้องน่ะครับ น้องแท้ๆ เอ่อ เดี๋ยวลุงตรงไปก่อนนะครับ แล้วไปจอดตรงหน้าตลาดซอยเจ็ดแป๊บนึง ซื้อของกินไปฝากไอ้ตัวดีซะหน่อย /
             + น้องพงศ์ พี่ว่าน้องพงศ์คงจะรู้นะคะ ว่าตอนนี้ อยู่ดีๆ น้องพงศ์จะลงไปซื้อของตรงนั้นตรงนี้ ตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว นะคะ
เกิดคนแถวนี้จำได้วิ่งเข้ามารุมน้องพงศ์กัน ไม่แย่เหรอ ถ้าน้องพงศ์อยากได้อะไรละก็ บอกพี่นะคะ พี่จะลงไปซื้อมาให้ +
             / แต่ว่านี่.. /
             + ไม่มีแต่ค่ะ อย่าลืมสิคะ น้องพงศ์มีตำแหน่งอะไรติดตัวอยู่ ตอนนี้น้องพงศ์ไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ อีกแล้วนะคะ อีกอย่าง ฯลฯ +
             / ครับ ครับผม เอ่อ ลุงครับ จอดตรงนี้แหละครับ.... ครับๆ ตรงนี้แหละ พี่หน่อย รบกวนซื้อไก่ร้านในสุด
ที่เขียนว่าร้านป้าแดงน่ะครับ เอามาเยอะๆเลยก็ได้ โดยเฉพาะหัวใจ ไอ้ตัวดีมันชอบ ขอบคุณครับ /
             + ได้ค่ะ แล้วก็ อย่าลืมนะคะ ห้ามลงจากรถเด็ดขาด ไม่งั้นพี่จะฟ้องต้นสังกัดจริงๆ ด้วย ถ้าไม่เชื่อพี่ + หน่อย ผู้จัดการส่วนตัวพูดกับเด็กหนุ่มในรถ TAXI
             / ถ้าพี่ฟ้อง ผมก็จะบอกบริษัทเหมือนกัน ว่าพี่เอารถ TAXI มารับผม / เด็กหนุ่มสวนกลับ พร้อมยิ้มกวนๆให้ สองครั้ง
             + อย่าค่ะ ลูกไม้แค่นี้ใช้กับพี่ไม่ได้ผล ที่พี่เอารถ TAXI มารับ เพราะรถพี่เสียต่างหาก ยังไงก็แล้วแต่ ห้ามลงจากรถ เข้าใจนะคะ ดีค่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบมา+
หญิงสาว (ตอนปลาย) พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งพอใจเล็กน้อย เมื่อหนุ่มหน้าใส พยักหน้ารับคำที่ตนพร่ำบอก ตั้งแต่ต้น ก่อนที่จะลงจากรถ และเดินหายเข้าไปในทิศทางของร้านที่เด็กหนุ่มพูดถึง
 
             ...
             .
             ..
             / อืม... นานจังเลยแฮะ /
             กึก..
             'พ่อหนุ่ม จะทำอะไรน่ะ' ลุงคนขับ TAXI ร้องทัก เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ดังมาจากด้านหลัง
             / จะออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยน่ะครับ ผมแพ้กลิ่นน้ำหอมในรถครับลุง /
             'แต่คุณคนนั้น บอกให้คุณรอในนี้น่ะครับ'
             / ไม่เป็นไรหรอกครับ ออกไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็เข้ามาแล้ว /
             ฟึบ!!
             / เฮ้ย!!! / เพราะมัวแต่คุยกับลุงคนขับ ทำให้หนุ่มหน้าใส ไม่ได้หันไปมองถนน ก่อนที่จะเปิดประตูรถออกไป
             เป็นจังหวะเดียวกันกับ ที่รถมอเตอร์ไซต์ ฟีโน่ สีแดงวิ่งผ่านทางด้านข้างพอดี จังหวะของการเปิดทำให้คนที่ขี่อยู่เสียหลักเล็กน้อยเพราะความตกใจ
ซึ่งไม่ต่างจากความรู้สึกของผู้ที่เปิดประตูรถออกไปสักเท่าไหร่ เด็กหนุ่มหน้าใสหยิบแว่นตากันแดดสีดำอันใหญ่มาใส่ปิดบังใบหน้าสวยได้รูป ก่อนที่จะก้าวลงจากรถด้วยความหงุดหงิดใจ
             เด็กหนุ่มในชุดแต่งกายราวกับหลุดมาจาก แมคกาซีนวัยรุ่นเกาหลี ที่ซ่อนใบหน้าไว้ภายใต้แว่นดำ ก้าวขาลงมาจากรถ
ก่อนที่จะเดินอาดๆ ตรงไปยังจุดที่รถมอเตอร์ไซต์จอดอยู่
             / นี่นาย ขี่รถยังไงทำไมไม่ดูซะมั่ง ถ้าคนเขาเปิดประตูไป แล้วนายชนเข้ามา คิดบ้างรึเปล่า ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!! / หนุ่มหน้าใสตะโกน
ว่าผู้ที่ยังคงคร่อมอยู่บนรถจักรยานยนต์ เสียงดัง จนคนที่คร่อมรถอยู่ทนไม่ได้ต้องเดินมาเคลียร์กันสักหน่อย ทั้งที่ตอนแรกกะว่าจะขอดูหน้าคนที่
ไม่รู้จักดูตามาตาเรือ อยู่ดีๆก็เปิดประตูรถออกมาซะอย่างนั้นซะหน่อย อย่างนี้คงต้องแลกหมัดกันสักตั้งแล้ว
             - โทษทีนะ ไอ้น้อง ไอ้คนที่ผิดน่ะนายนั่นแหละ อยู่ดีๆ เปิดประตูออกมาได้ยังไง หัดดูก่อนซะบ้างนะ ว่ามีรถสวนมา หรือมีใครอยู่ข้างๆรึเปล่า
นี่ถ้าเกิดหลบไม่ทัน แล้วชนรถคว่ำตายไปใครจะรับผิดชอบ ตัวเองผิดแล้วยังไม่รู้จักยอมรับผิด มารยาทก็ไม่มีสักนิด!! -
             / โห ใครกันแน่ ไม่มีมารยาท ขนาดจะคุยกัน ยังไม่คิดจะถอดหมวกกันน็อคเลย ไง กลัวจะโดนตีรึไง ขี่รถแบบนี้ใครเขาก็อยากตีทั้งนั้นแหละ /
หนุ่มหน้าใสยังคงเถียงต่อ โดยไม่ลดราวาศอกเลยแม้แต่น้อย
             - หึๆ แล้วใครนะ ที่มันใส่แว่นตาปิดหน้า ยังกะหลบใครอยู่งั้นแหละ อะนี่พอใจรึยัง แล้วนายก็ควรจะทำด้วยนะ!! - นภนต์ ถอดหมวกกันน็อคออกมาถือไว้
ก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วชี้ เขี่ยแว่นตาของเด็กหนุ่มตรงหน้าออกมาถือไว้ แต่หลังจากต่างฝ่ายเห็นหน้ากันและกัน จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อกันอีก
             ..
             .
             ...
             + ตายแล้ว ตายๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นเนี๊ยะ + ทันทีที่สาวใหญ่ท่าทางใจดี ออกมาจากตลาดแล้วเห็นสองหนุ่มกำลังเผชิญหน้ากัน ก็อุทานแล้วพูดด้วยเสียงสูง
แม้แต่ลุงคนขับรถ TAXI ที่นั่งอยู่ภายในรถ ยังได้ยินเสียงนั้น
             / เอ่อ ก็... ก็นายคนนี้ ขี่รถมายังไงไม่รู้ ไม่ได้ดูเลย ผมเปิดประตูรถออกมา เกือบจะชนเลยน่ะ นิสัย / เด็กหนุ่มกล่าวโทษฝ่ายตรงข้าม
แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไรออกมา
             + เดี๋ยวน้องพงศ์ ถ้าอย่างนั้นพี่ว่าน้องพงศ์ผิดเต็มๆเลยล่ะค่ะ กลับขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย ทางนี้พี่เคลียร์เอง + หญิงสาวกระซิบบอกเด็กหนุ่ม
เมื่อรู้ดังนั้น หนุ่มหน้าใสถึงกับหน้าเสียเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบกลับมาตีสีหน้าปกติ
             / ก็ได้ ถือว่าวันนี้ไม่ใช่วันของผม ฝากไว้ก่อนแล้วกันนะนาย / เด็กหนุ่มเดินกลับไปที่รถ แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับมาฝากฝังความแค้นไว้กับอีกฝ่าย
             + ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เด็กคนนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ หาเรื่องปวดหัวให้ตลอด + หน่อยกล่าวขอโทษฝ่ายตรงข้าม
ด้วยท่าทางจริงใจ ถือว่าเรื่องคราวนี้ หน่อย ทำหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวได้ดีเลยทีเดียว
             - ครับๆ ยังไงก็ ช่วยดูแลเรื่องมารยาทด้วยนะครับ -
             + ค่ะๆ ขอบคุณที่ไม่ถือสานะคะ + หญิงสาวกล่าวขอบคุณอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินกลับมายังรถ แต่ยังไม่ทันก้าวขึ้นไป ก็ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายนึงดังขึ้น
             - คราวนี้โชคดี มีแม่มาเคลียร์ให้ คราวหน้าขอให้โชคดีแบบนี้แล้วกันน้องชาย - นภนต์หันกลับมาตะโกนบอก ก่อนที่จะขี่รถจักรยานยนต์ของตนจากไป 
ทิ้งไว้แต่ความหงุดหงิดไว้กับเด็กหนุ่มด้านหลัง
             / ไอ้บ้าเอ๊ย!!! /             
             ....
             ..
             .
             .....
             .
             ......
             .
             ...
             กรุ๊งกริ๊ง
             * โหพี่ภนต์ กว่าจะมา คุณคนนั้นเขามารอตั้งนานแล้วนะเนี่ย *
             - เอาน่า พอดีมีเรื่องนิดหน่อยว่าแต่ ไหนล่ะ-
             * โซนในสุดเลยค่ะ มีผู้หญิงหนึ่ง แล้วก็เอ่อ แบบว่า เอ่อ... เจ๊อีกหนึ่ง *
             - โอเค - หนุ่มเจ้าของร้าน เดินเข้าไปพบกันคนสองคน มีการทักทายกันเล็กน้อย ก่อนที่จะเจรจาธุรกิจกัน ซึ่งกินเวลาพอสมควร
             ..
             .
             'เอาเป็นว่า ตกลงตามนี้นะจ้ะ เดี๋ยวเซ็นสัญญากันอีกทีก็เสร็จละ' หญิงสาวที่ดูภูมิฐานกล่าว
             - เซ็นวันนี้เลยเหรอครับ ทำไมรีบจัง -
             'ไม่ได้หรอก กว่าเจ๊จะหาร้านที่บรรยากาศเหมือนที่จินตนาการไว้ได้แบบนี้ แทบลากเลือดเลยนะคะ พอได้ปุ๊บเจ๊ไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปแน่ๆ'
             - อ่อ ครับๆ -
             ครืดๆ กึก...
             'เรียบร้อย ขอบคุณมากๆนะคะที่ยอมให้เราใช้ร้านเป็นสถานที่ถ่ายทำ'
             - ครับผม ผมก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน ถือว่าได้โปรโมทร้านไปในตัวด้วย -
             ''ว่าแต่ คุณน้องไม่สนใจเข้าฉากกันหน่อยเหรอคะ หน้าตาก็ดี ไม่น่ามาอยู่ในมุมอับแบบนี้เลย ถ้าไปอยู่กับพี่ เอ้ย อยู่ในสังกัดพี่ รับรองรุ่งแน่นอนจ้ะ''
คนที่โฟร์ทเรียกว่า เจ๊ พูดกับหนุ่มเจ้าของร้าน ก่อนที่จะยื่นมือเข้ามา หมายว่าจะขอจับมือที่ตกลงธุรกิจด้วยกัน แต่ก็โดนหญิงสาวอีกคนแทรกตัวเข้ามาตรงกลางเสียก่อน
             'พอเลย เจ๊ เขาให้สถานที่เราก็ดีแค่ไหนแล้ว แต่ว่า ถ้าสนใจเมื่อไหร่ บอกได้นะคะพี่อยากได้น้องร่วมงานจริงๆ'
             - แหะๆ ครับผม เอ่อ ว่าแต่คนที่จะมาเล่นเป็นตัวเอกนี่ใครเหรอครับ -
             'ถ้าผู้หญิงก็ น้องอุ้ม สุกัญญา ที่ขึ้นปกหนังสือ The High ฉบับล่าสุดไงค่ะ ส่วนถ้าผู้ชายก็ ชื่ออะไรนะเจ๊ ที่เป็น K-Idol Thailand คนล่าสุดน่ะ'
             ''ชื่อ พงศกร ธนานุรักษ์ ไงค้า''

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Next :
MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง
--------------------------------------------------
แถมตอนท้าย
กลิ่นของกาแฟ จะช่วยทำให้สมองตื่นตัว และรู้สึกผ่อนคลายครับ
ส่วนถ้ามาดูในด้านของกาแฟเองแล้วนั้น จะมีคาเฟอีนอยู่
ซึ่งคาเฟอีนในปริมาณที่ไม่มากจนเกินไป จะช่วยเร่งความเร็วของการประมวลผลข้อมูลในสมอง
และช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของงานที่ต้องการสมาธิ อีกทั้งยังช่วยลดความหงุดหงิด ซึมเศร้า และความเครียดได้ดี
ทำให้คนที่ดื่มรู้สึกมีความสุขได้ด้วยนะ

ปล. ขอโทษที่ให้รอนาน(งานเข้า) และ ขอบคุณที่ติดตามครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 11-10-2009 23:21:34

รอตั้งนานแหนะ  :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 11-10-2009 23:29:23

season ใหม่มาแล้ว

อยากรู้ว่าพอพ่อพระเอกเจอกับเจ้าของร้านแล้วจะเป็นยังไงต่อไปน้า...


 :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 12-10-2009 01:40:36

มาแล้ว วู้ววว ดีใจ
ไม่เป็นไรมาช้ายังดีกว่าไม่มาจ้า
ตอนนี้สุดหล่อได้เป็นตัวเอกแล้ว รอลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คู่ปรับเป็นคนดังซะด้วย พี่หน่อยจะว่ายังไงบ้างเนี่ย
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 12-10-2009 02:47:14

 :mc4:

รอคอยเธอมาแสนนาน ...ทรมานวิญญาณหนักหนา

...

ในที่สุด พี่นภนต์ก็ได้พบน้องเดียร์  :m3:

...แต่แอบตกใจนะเนี่ย ตอนแรกเรานึกว่า พี่นภนต์จะไม่เด็กขนาดนี้ซะอีก

แต่ก็นะ ลืมคิดไปว่า อายุน่าจะแค่ราว ๆ พี่เอก อืมมมมมมมมม

...

แล้วก็ได้รู้ว่า หนุ่มคนดังนามว่า เดียร์ แท้จริงแล้วชื่อ พงศ์  :m20:

...ในวงการนี้ ...ชื่อและหน้าตาเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ พับผ้า

...

เอ หรือจริง ๆ แล้วเจ้ากี้เรียกพี่ชายตัวเองว่าเดียร์เฉย ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับชื่อทางการแสดง ??!

...

แต่สองหนุ่มนี้น่ารักดีจังอ่ะคุณมีนาของผม

ตลกดีดันต้องมาให้คนที่ไม่ชอบใช้ฉากที่ร้าน

...หรือจริง ๆ แล้วก็ปิ๊งกันน่ะแหละ ...แต่ทำโวยกลบเกลื่อน ...ก็เล่นเห็นหน้ากันแล้วเงียบขนาดนั้น  o18

...

คนเขียนงานเข้าเหรอคะ ? ...เอาใจช่วยนะ  :กอด1:

เราก็มีปัญหาเรื่องงานอยู่เล็กน้อยถึงปานกลางเหมือนกัน  :m16:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 12-10-2009 09:18:35

ภนต์จะมีคู่แล้วใช่ไหมเนี่ย

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 1 :: จุดเริ่มต้น] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 12-10-2009 10:21:29

พบเนื้อคู่เหมือนคู่อื่่นซะที แล้วแบบนี้ต่อไปกาแฟร้านนี้จะหวานไปป่าว  :laugh:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 14-10-2009 01:06:56

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง
--------------------------------------------------

             - ฮ้าววว วว ว - นภนต์ หนุ่มเจ้าของร้าน นั่งมองกลุ่มคนงานกองถ่าย จัดสถานที่ที่ใช้ในการถ่ายทำมิวสิควีดีโอ พร้อมๆกับนั่งหาวไปด้วย
แม้ปกติหนุ่มหล่อจะตื่นแต่เช้าอยู่แล้ว แต่วันนี้ภนต์ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เพราะกองถ่ายต้องการเก็บแสงตอน 6 โมงเช้า ทำให้ภนต์ ต้องเปิดร้านเร็วกว่าปกติ
             
             ''เอ้า ดอลลี่เสร็จรึยัง เจ๊ปวดหัวแล้วนะ แล้วคอสตูม คอสตูมมากันรึยัง โอ๊ยอะไรกันเนี่ย เดี๋ยวถ้าเฮียแกเก็บแสงไม่ทัน ฉันก็โดนหางเลขไปด้วยทุกที
ยัยตา น้องอุ้มกับน้องเดียร์มารึยัง''
             'น้องอุ้มมาแล้ว แต่น้องเดียร์ยังไม่มี ติดต่อพี่หน่อยก็ไม่ได้พี่'
             ''อะไรนะ!! ติดต่อเจ้หน่อยไม่ได้ ตายแล้วววว ตกลงวันนี้ฉันต้องโดนด่าใช่ไหม อย่าให้รู้นะว่าพี่หน่อยรู้เห็นเป็นใจให้น้องเดียร์สายนะ ตายๆ เสียหมดฉัน''
เจ๊เอ็มมี่ (จริงๆแล้วชื่อเอ็มเฉยๆ) โวยวายเสียงดัง เมื่อเริ่มรู้สึกว่า กำหนดการทุกอย่างที่จัดเตรียมมา มีแววจะล่าช้ากว่าปกติ

             - เออ เอาเข้าไป งานของตัวเองแท้ๆ ทำคนอื่นเขาวุ่นกันแทบทุกคนเลยแฮะ - หนุ่มหล่อเจ้าของร้านพูดเบาๆกับตัวเอง เมื่อเห็นสภาพร้านกาแฟของตนที่ตอนนี้ภายใน
ไม่ว่าจะมุมไหนก็ดูวุ่นวายไปซะหมด
             ~ขอ Hot Latte หนึ่งแก้วค่ะ~ นางเอกสาวสวยในชุด พนักงานเสิร์ฟ กล่าวขอกาแฟร้อนจากภนต์ หนุ่มเจ้าของร้าน โดยแฝงไว้ด้วยยิ้มน้อยๆ และแววตาซุกซน
             - เอ้อออ ครับ ได้ครับ - หนุ่มหล่อตอบด้วยท่าทางเคอะเขินเต็มที
             ~แล้วไม่ทราบว่าคุณเจ้าของร้านจะให้เกียรติดื่มกาแฟเป็นเพื่อนด้วยกัน จะได้รึเปล่าคะ~
             * ได้แน่ค่ะ!! อ้อ พี่ภนต์คะ เดี๋ยวของพี่ภนต์หนูทำเอสเปรสโซ่ให้นะคะ มันเข้มดี ตาจะได้สว่าง! * แม้ว่าคนตอบจะเพิ่งมาถึง แต่ก็อ่านสถานการณ์ได้ทะลุปรุโปร่ง
             - เอ้า โฟร์ท มาแล้วเหรอเรา แล้วพูดอะไรของเราน่ะ - หนุ่มหล่อเจ้าของร้าน ร้องทักเมื่อได้ยินเสียงของรุ่นน้องสาวสุดแสบที่อยู่ดีๆ ก็ดังขึ้นแทรกการสนทนา
ก่อนที่จะเดินเข้าไปพูดประโยคหลังด้วยเสียงเบาที่สุด
             * ก็ดูเขาทำตาเข้าสิ จะกินพี่ทั้งตัวแล้วยังไม่รู้อีก แล้วข่าวเสียๆหายๆ ก็มีเกือบทุกวันด้วย โฟร์ท ไม่ ชอบ*
             - คิดมากน่าเรา -
            ~ คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ดูสนิทสนมกันจังเลย ^_^ ~ นักแสดงสาวกล่าวกับหนุ่มเจ้าของร้านอย่างเป็นมิตร แต่สายตาที่มองไปยังเด็กสาวรุ่นน้อง
พนักงานประจำร้าน LikeLover Café นั้นไม่น่าจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่
             ''น้องอุ้มขา เดี๋ยวเข้าฉากก่อนเลย ไม่รอแล้ว ถ่ายเฉพาะซีนที่ไม่มีพระเอกก่อน''
             ~ ค่ะๆ แล้วไว้คุยกันใหม่นะคะ ^_^ ~ นางเอกสาวขานรับผู้กำกับ ก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายไว้ เชิงบอกเป็นนัยย์ว่า ระหว่างหล่อนกับภนต์ คงมีเรื่องให้ได้คุยกันอีกแน่ๆ
ก่อนที่จะเดินจากไป
             * พี่ภนต์เห็นมั้ย เห็นรึเปล่า สายตานั่น อี๋... แล้ว.. แล้วพระเอกอะคะ*
             - เอายังไงแน่เรา ห๊ะ ปรับอารมณ์เร็วจริงวุ้ย พระเอกน่ะยังไม่มาเลย เห็นปล่อยให้ทีมงานเขาวุ่นกันตั้งแต่เช้ามืด สงสัยไปส่งลูกเข้าเรียนก่อนมั๊ง -
             * ตลกแล้วค่ะ พี่เดียร์ยังไม่มีลูกซะหน่อย เขามีแต่น้องชาย พี่ภนต์นี่ก็ไม่ได้รู้อะไรกับเขาเล๊ยยยย *
             - เอาเถอะ ว่าแต่นายพงศกร นี่คนไหนฮะ -
             * ก็คนที่หน้าตี๋ๆหน่อย ดูใสๆ รูปร่างดี มีกล้ามเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับล่ำ อุ๊ยเขิน * สาวน้อยกล่าวถึงคนที่มาสายด้วยสายตาเพ้อฝัน
             
             - อืม ....  อืม... เฮ้ย!! - หนุ่มหล่อส่งเสียงดัง หลังจากที่เห็นหน้าใครบางคนในความคิด
             * อะไร พี่ภนต์ เป็นอะไร! *
             - ปะ เปล่าๆ ไปทำงานเถอะเรา -
             * ไม่มีอะไรแน่นะ... ก็ได้ค่ะ * สาวน้อยพูดกับหนุ่มเจ้าของร้านด้วยความสงสัย แต่ก็ยอมหันกลับไปทำงานของตน
             - ตลกแฮะ เผลอคิดไปถึงหน้าเจ้าหน้าอ่อนนั่นได้ไงฮะเรา หึหึ -
             ...
             .
             .....
             .
2 ชั่วโมงผ่านไป
             * พี่ภนต์ แฮ่ก พี่ ภนต์ * พนักงานสาวสวยประจำร้าน LikeLover ร้องเรียกหนุ่มรุ่นพี่ด้วยท่าทีตื่นเต้นที่สุด
             - เอ้าๆ อะไรล่ะเรา เสียงดังขนาดนี้เดี๋ยวก็เข้าไปในกล้องทีมงานเขาหรอก -
             * พี่ภนต์ คือ เดียร์ เดียร์ขวัญใจน้องโฟร์ทมาแล้วแหละ * สาวน้อยกล่าวด้วยสายตามที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเพ้อฝัน
             - อืม -
             * อืม... อืม. อืม! เนี่ยนะ แค่นี้เนี่ยนะ *
             - ก็.. ใช่ ว่าแต่คนไหนล่ะ ที่ทำเขาวุ่นกันไปทั้งกอง -
             * โหพี่ภนต์ก็หาเรื่องตลอด ช่างเถอะ แต่ว่า พี่ภนต์ พี่ปขอลายเซ็นต์ให้หน่อยนะ นะๆๆ *
             - เอ้า เราก็ไปขอเองสิ พี่ไม่ได้บ้าดาราซะหน่อย แต่... ก็ได้ - หนุ่มหล่อหยุดคิดสักพัก จึงได้รับปากก่อนทีจะหยิบกระดาษจากสาวรุ่นน้องแล้วรีบเดิน
ไปยังบริเวณที่ดาราหนุ่มนั่งหันหลังให้อยู่
             * แหม ทำเป็นไม่สนใจ จริงๆก็อยากรู้ใช่ปะ ว่าเขาหน้าตายังไง แบร่ * สาวน้อยส่งเสียงไล่หลังหนุ่นรุ่นพี่ ก่อนที่หนุ่มหล่อจะหันกลับมา
             - ที่ทำให้ เพราะอยากรู้หรอกว่า คนที่ไม่มีความรับผิดชอบน่ะ หน้าตาเป็นยังไงตะหาก -
             * ว้าย ไม่ได้ๆ พี่ภนต์ กลับมาก่อน *
             - หึหึ ไม่ทันแล้วล่ะ สาวน้อย -




อีกด้านหนึ่ง
             + ตายแล้ว น้องพงศ์มาแล้วเหรอคะ พี่บอกว่าจะไปรับก็ไม่ให้ไป โทรไปก็ปิดเครื่อง สายตั้งแต่งานแรกอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ + หนุ่มหน้าใสถูกผู้จัดการส่วนตัว
สั่งสอนทันทีที่มาถึง
             / ขอโทษครับ พี่หน่อย ผมไม่นึกว่ารถมันจะติดขนาดนี้ น่ะครับอีกอย่างโทรศัพท์แบทหมดน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดเครื่องหนีจริงๆ /
             + ค่ะๆ ไม่ว่ากัน แต่ยังไงน้องพงศ์ต้องไม่ลืมขอโทษพี่ๆทีมงานที่เขามารอกันตั้งแต่เช้ามืดด้วยนะคะ เอาล่ะ เดี๋ยวน้องพงศ์นั่งรอตรงนี้ก่อน พี่จะไปบอกทีมงาน
ว่าน้องพงศ์มาแล้ว +
             / ครับผม / พงศกร หรือเดียร์ ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ที่ผู้จัดการส่วนตัวจองไว้ให้ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปเคลียร์งานกับทีมงาน
             ..
             .
             ...
             - ขอโทษครับ -
             ..
             - ขอโทษครับ คุณ -
             .
             - นี่นาย!! - หนุ่มหล่อขึ้นเสียง เพราะไม่พอใจที่เรียกเท่าไหร่ ผู้ที่ถูกเรียกก็ทำราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
             เพราะสมาธิที่จดจ่ออยู่กับการอ่านบท ประกอบกับเสียงที่ดังจากหูฟัง ipod รุ่นล่าสุดของหนุ่มหน้าใส ทำให้ชายหนุ่มไม่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากภายนอกมากเท่าไหร่นัก
แต่เสียงคำว่า "นี่นาย"
ที่ได้ยินนั้น ดังมากพอที่จะทำให้รู้ว่าผู้ที่พูดนั้นกำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน และสิ่งที่ชายหนุ่มไม่เข้าใจก็คือ ทำไมผู้พูด ถึงต้องขึ้นเสียงซะขนาดนั้น
             
             - นาย!! -  / นาย!! /
             ครืด... พรวด!

            - เฮ้ย!- ด้วยความตกใจ มือของหนุ่มหน้าหล่อจึงพลาดไปปัดเอาแก้วน้ำผลไม้ที่วางไว้ข้างๆ ล้มคว่ำลงบนกางเกงของตัวเองจนเปียกชุ่มไปหมด
             / โห นี่นาย กางเกงเราเปียกไปหมดแล้วเห็นรึเปล่า /
             - อ้าวๆ จะมาโทษกันได้ไง นายตกใจเอง แล้วก็มือไปโดนเองด้วย จะมาโทษกันแบบนี้ไม่สวยเลย -
             / ก็ถ้านายไม่โผล่เข้ามาแบบนี้ มันจะหกไหมเล่า นายนี่มัน เจอกี่ทีก็มีแต่เรื่อง /
             - แบบนี้ จะหาว่าเป็นตัวซวยงั้นสิ -
             / พูดเองนะ / เด็กหนุ่มได้ที รีบตอบกลับ พร้อมทั้งทำหน้าราวกับว่าตนเองได้ชัยชนะใส่ฝ่ายตรงข้าม
             - นายนี่มัน! -

             + ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันอีกคะเนี่ย ดูซิ เลอะเทอะหมดแล้ว อ๊ะนี่คุณ + หน่อย ผู้จัดการส่วนตัวหนุ่มหน้าใส ร้องทักด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันหน้าไปพบกับ
ชายหนุ่มที่เคยเกือบจะมีเรื่อง
กับเด็กหนุ่มในสังกัด เมื่อวันก่อน
             - อ้อ สวัสดีครับคุณพี่ ช่วยดูแลเด็กคุณพี่ด้วยนะครับ ทำน้ำหกใส่ตัวเองแล้วยังมาหาเรื่องคนอื่นอีก -
             / ก็ถ้านายไม่! /   
             + พอค่ะ พอ พอทั้งคู่เลย โอ๊ย พี่ปวดหัวจะแย่แล้ว ทางนั้นก็เร่ง ทางนี้ก็มีเรื่อง เอาเป็นว่า สงบศึกชั่วคราว ทั้งคู่เลย นะคะ ส่วนตอนนี้ น้องพงศ์รีบไปเปลี่ยนชุดเลยค่ะ
นี่เสื้อกับกางเกงที่ใช้เข้าฉาก
รีบเปลี่ยน แล้วก็รีบมาให้เร็วที่สุดนะคะ โอเค๊ + สาวใหญ่ ผู้จัดการส่วนตัวกล่าวด้วยน้ำเสียงดุ เพราะหากการทำงานล่าช้าไปกว่านี้ คนที่จะถูกว่าก็คือตัวของพงศ์
เด็กหนุ่มทีหล่อนมีหน้าที่ดูแลอยู่เอง
              / ครับๆ จะรีบเดี๋ยวนี้แหละครับ / วื๊ด...
             + ตายแล้ว น้องพงศ์จะทำอะไรคะ + หญิงสาวรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นหนุ่มหน้าใส รูดซิปกางเกงต่อหน้าต่อตา
             / ก็เปลี่ยนกางเกงไงพี่ /
             + โอ๊ย คุณ เอ่อ คุณภนต์ใช่ไหมค่ะ ช่วยเป็นธุระให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ +
             - เอ่อครับ มาทางนี้เลย ตัวแสบ -
             / เฮ้ย จะพาไปไหนน่ะ ปล่อยเด้ะ ปล่อย!! / หนุ่มหล่อเจ้าของร้าน คว้าข้อมือของเดียร์ และรับเสื้อผ้ามาจากหญิงสาว ก่อนที่จะพาหนุ่มหน้าใสที่กำลังโวยวาย
เข้าไปเปลี่ยนชุดภายในห้องพักของพนักงานร้าน


โซนที่พักพนักงาน ร้าน LikeLover Café
             / เฮ้ เฮ้.. ปล่อยได้แล้ว จะลากเข้ามาทำไมเนี่ย / หนุ่มหน้าใสพูดขึ้น เมื่อเข้ามาอยู่ในโซนห้องพักเรียบร้อยแล้ว
             - นายจะแก้ผ้าตรงนั้นจริงๆรึไง - นภนต์ชี้ไปที่จุดเกิดเหตุ ซึ่งถ้ามองจากตำแหน่งที่อยู่ปัจจุบัน จะเห็นได้ชัดว่า กำลังถูกมองกลับมาด้วยสายตาผิดหวังจากกลุ่มคอสตูม
และช่างแต่งหน้าสาวประเภทสอง
             / อะ อะไรเล่า ก็.. ก็คนมันรีบนี่นา / เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงติดขัด เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ตนเป็นฝ่ายขึ้นเสียงกับคนที่หวังดีกับตัวเอง
             - เอาเถอะ มาก็สาย ยังไม่รีบแต่งตัวอีก พูดอยู่ได้ -
             / นายนี่มัน / กรอดๆ แม้ว่าจะอยากต่อปากต่อคำมากแค่ไหน แต่ถ้าปล่อยให้ช้าไปมากกว่านี้ เห็นทีเขาจะต้องโดนว่าแน่ๆ
             ..
             .             
             ...
             / อะ เฮ้.. มองอะไรเล่า หันไปทางอื่นเซ่!! / หนุ่มหน้าใสรีบพูดกับคนตรงหน้า เมื่อนึกขึ้นได้ว่า คู่ปรับยังคงยืนหันหน้ามองมาที่ตนเองอยู่
             - อ้าวเหรอ เราก็นึกว่าชอบโชว์ เห็นจะแก้ผ้าต่อหน้าคนตั้งเยอะ เมื่อกี๊นี้ -
             / อย่ามาตลก  เมื่อกี๊นี้มันรีบก็เลยลืมไป แต่ตอนนี้รู้ตัวแล้ว รีบๆหันไปเลย คนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า /
             - ฮ่าๆ จริงๆแล้วนายนี่ก็.. ตลกดีนะ - หนุ่มหล่อเจ้าของร้านพูดติดตลก เมื่อหันหลังให้กับเด็กหนุ่มแล้ว

            พลั่ก!!
             - โอ๊ย อะไรน่ะ... - หนุ่มหล่อร้องเสียงหลง เมื่อโดนสิ่งของที่น่าจะเป็นเบาะรองนั่งของโซฟา ลอยมาประทะกับบริเวณหลังของเขาทันที
             / ก็บอกว่าอย่าหันมาไงเล่า ถ้าหันมาโดนอีกทีแน่ /
             - เออๆ ยังไงก็ได้รีบๆเหอะ มีลูกค้าเข้าร้านแล้ว จะรีบไปดูแลต่อ - นภนต์ยังคงหันหลังให้กับหนุ่มหน้าสวย ซึ่งดีแล้ว เพราะถ้าหากเขาหันกลับไป แล้วอีกคน
เห็นว่าเขากำลังหัวเราะอยู่ละก็ ห้องพักพนักงาน
คงจะได้เละกันไปข้างนึงแน่ๆ
             ..
             .
             ...
             - เสร็จรึยัง แต่งตัวแค่นี้ ทำไมช้าจัง -
             / เดี๋ยวดิ กำลังผูก.. อยู่ /
             - ผูก? - นภนต์กล่าวด้วยความสงสัย เพราะไม่เข้าใจว่าคนอีกคนกำลังจะสื่อถึงอะไร
             / หันมาได้แล้ว เนี่ย ผูกยังไงก็ไม่สวย ไม่ผูกได้ปะ / หนุ่มหน้าใสที่ตอนนี้กำลังทำหน้านิ่ว เพราะหงุดหงิด ที่ไม่ว่าจะลองผูกสักกี่ครั้ง แต่เนคไทด์ที่กำลังผูกอยู่นั้น
ก็ไม่ยอมออกมาได้รูปเสียที
             - ตลกแล้ว ชุดพนักงานที่นี่ยังไงก็ต้องใส่เนคไทด์ ถ้านายไม่ใส่ก็เสียชื่อหมด อย่าบอกนะ ว่าผูกเนคไทด์ไม่เป็นน่ะ -
             / ไม่ใช่ไม่เป็น แต่เคยผูกแต่แบบสำเร็จรูป / หนุ่มหน้าใสตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน แต่กลับไม่มองหน้าคนตรงข้ามแม้แต่น้อย
             - อย่างนั้นเขาก็ไม่เรียกว่าผูกอยู่ดี ปล่อยๆ แล้วก็เขยิบมาใกล้ๆ เสียเวลาจริงๆ -
             แม้ว่าหนุ่มหน้าใสจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยอมเดินเข้ามาใกล้ๆแต่โดยดี

             - ดูแล้วจำไว้นะ เอามาคล้องคอไว้ แล้วก็เอาด้านที่ปลายใหญ่กว่า มาทับอีกด้านไว้ แล้วก็ทบไปด้านหลัง แล้วพันมาทบด้านหน้า อีกที จากนั้นย้อนขึ้นด้านบน
แล้วมันจะมีช่องว่างอยู่ตรงกลาง เห็นไหม แล้วก็ค่อยๆเอาลงไปในช่องนั้น ดึงลงมาให้สุด จับตรงปมดีๆ จัดซะหน่อย แบบนี้ โอเค จำได้รึเปล่า -
             แม้ว่าจะไม่ชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ แต่เมื่อได้มาอยู่ใกล้กันขนาดนี้ หนุ่มหน้าใสก็รู้สึกหวั่นๆใน หัวใจยังไงพิกล
             / ผูกเร็วขนาดนี้ ใครจะไปจำได้ อีกอย่างที่ทำเป็นผูกเร็วๆเนี่ย มั่วรึเปล่าก็ไม่รู้ /
             - โห ทำให้ขนาดนี้ยังปากดีอีกคนเรา ดูนี่นะ ถ้าผูกถูกต้อง ดึงทีเดียวก็หลุดแล้ว -
             พรืดดดด  หนุ่มหล่อเจ้าของร้าน ดึงส่วนปลายของเนคไทด์ออกแล้วดึงปลายทั้งสองด้าน อย่างรวดเร็ว จนเนคไทด์กลายเป็นผืนผ้าตรงๆ เส้นเดียว
             / อ้าว เฮ้ แล้วจะแก้ทำไมเล่า ต้องใช้นะ /
             - ก็เห็นถามว่า มั่วรึเปล่า เลยแก้ให้ดู อะ อยากใช้ก็ลองผูกดูสิ ตามวิธีที่บอกนั่นแหละ - นภนต์ยื่นเนคไทด์ให้กับหนุ่มหน้าใสตรงหน้า ก่อนที่จะยืนดู เดียร์
ที่กำลังพยายามผูกเนคไทด์อย่างเก้ๆกังๆ อยู่อีกสักพัก

             - พอๆ ขืนรอมีหวัง นายโดนด่าแน่ มาเดี๋ยวจะผูกให้ดูอีกที นี่นะ -
             / เดี๋ยวๆ ไม่ต้องเลย ผูกอย่างนี้แล้วให้ดู พอดีงงแย่ ถ้าไม่มีวิธีสอนดีกว่านี้ก็พอเหอะ ไม่ส่งไม่ใส่มันละ / หนุ่มหน้าใสโวยวาย เมื่อเห็นว่าหนุ่มคู่ปรับเจ้าของร้าน
ทำท่าจะสอนเขาด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง
             - ไม่ได้ๆ ก็บอกแล้วว่าชุดของพนักงานที่นี่ ต้องใส่เนคไทด์ ส่วนเรื่องวิธีสอน ถ้ามีวิธีสอนดีกว่านี้ จะยอมให้สอนไหมล่ะ -
             / ก็เอาดิ ถ้าคิดว่าดีกว่า แล้วจะจำได้ ก็ลองดู / หนุ่มหน้าใสยักคิ้วท้าทายกลับไป เมื่อนภนต์ทำท่าทางท้าทายให้กับเขาก่อน
             ..
             .
             / เฮ้ย! เดี๋ยวๆ นายจะทำอะไรอะ เฮ้ย / เดียร์ร้องโวยวาย เมื่อหนุ่มหล่อคู่ปรับ ย้ายตัวเองมายืนทางด้านหลัง และเอื้อมมือ ราวกับว่ากำลังจะโอบตัวของเขาไว้
             - นิ่งๆ น่า แล้วก็ดูที่มือไว้ด้วย ว่าทำยังไง ในเมื่อยืนตรงข้ามมันดูไม่รู้เรื่อง ก็หันหน้ามันด้านเดียวกันนี่แหละ เอ้า เงียบ แล้วก็ดูซะ -
             
             นภนต์ค่อยๆบรรจง หยิบผืนผ้าเส้นเล็ก ขึ้นมาคล้องคอให้กับคนในอ้อมแขน ก่อนที่จะจับมือทั้งสองข้างของคนตรงหน้า ขึ้นมาจับที่เนคไทด์ แล้วค่อยขยับให้
แต่ละปลายนิ้ว เคลื่อนไหวไป เพื่อจัดการให้ผืนผ้า
กลายเป็นเนคไทด์ที่สวยความ ด้วยความตั้งใจที่จะให้ผู้ที่อยู่ด้านหน้าจดจำรายละเอียด ของการผูกเนคไทด์นี้ไว้ทั้งหมด โดยหารู้ได้เลยว่า ตอนนี้เด็กหนุ่มตรงหน้า จิตใจนั้น
ได้ลอยละล่องออกไปอยู่ที่ไหนต่อไหน
ตั้งนานแล้ว

             + น้องพงศ์ แต่งตัวเรียบร้อยรึยังคะ พี่ๆทีมงานรอนานแล้วนะ + เสียงของหน่อย ดังขึ้นจากด้านนอกทำให้เด็กหนุ่มหลุดออกจากภวังค์
             / เสร็จแล้วก็ไม่บอกเล่า ยืนนิ่งอยู่ได้ /
             - อ้าวเฮ้ย นี่แปลว่าไม่ได้ตั้งใจดูเลยใช่ไหม คราวหน้าผูกเองให้ได้แล้วกัน -
             / ได้ อาจารย์ไม่ได้เรื่องแบบนี้ ลูกศิษย์จะไปจำได้ไง อ่อ แล้วก็คราวหน้า ไม่จำเป็นไม่ต้อง.. / เมื่อพูดจบ หนุ่มหน้าใสจึงรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องพักทันที
             - ร้ายนักนะ ตัวแสบ -

             / เฮ้ นายต้นไม้ / เจ้าหนุ่มหน้าใส วิ่งกลับมาหน้าห้องพักอีกครั้งพร้อมทักด้วยชื่อใหม่ ที่ตนเองตั้งให้กับอีกคน
             - อะไรอีกล่ะ -
             / ขอบใจนะ / หนุ่มหน้าใสกล่าวขอคุณจากใจ ซึ่งนั้นเรียกรอยยิ้มของหนุ่มหล่อได้ไม่น้อย
             - พูดดีๆก็เป็นนี่เราน่ะ -
             / แล้วก็นี่ ค่าตอบแทน รับนะ อะ.. /
             แปะ.. ลูกอมสีแดงสดใส ในห่อที่เต็มไปด้วยตัวอักษรต่างชาติ ถูกรับไว้ในมือของเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เจ้าของ ของตอบแทนชิ้นนั้นจะพูดอีกสองสามคำ
แล้วรีบเดินจากไป

             / เอาไว้อมนะ ปากจะได้ไม่ว่างมาเถียง อย่างนั้นถึงจะน่าคุยด้วยหน่อย ปายละ /
            ..
            .
             - เห้อ.. เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว - นภนต์พูดกับตัวเอง พร้อมกับยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความทะเล้น ของลูกศิษย์หมาดๆ ที่เพิ่งเดินจากไป

                                                                                                     TBC..
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Next :
MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 3 :: ฉากรัก
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 14-10-2009 01:32:57

ฉากนี้น่ารักกก
ลูกอมม  :z2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 14-10-2009 02:07:02

น่ารักจัง :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 14-10-2009 02:21:31

เน็คไทด์สื่อรัก หุหุ
ตอนนี้น่ารักมากเลย
แต่ตอนหน้า ฉากรัก น่าจะหวานเนอะ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 14-10-2009 06:05:13

กะแล้ว... ว่าต้องสอนผูกแบบนี้ อิอิ

น่ารักทั้งสองคนเลย  :L1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 14-10-2009 07:21:19

 :m1:

ตอนผูก necktie นี่ ....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

มันน่ารักอ่ะคุณ มีนาของผม  :-[

...

ตอนนี้ทำไมมันดูมีชีวิตชีวาและเราอินกว่า 2 ตอนที่แล้วหว่า  :m28:

...สงสัยรอพี่ภนต์มีคู่มานาน  :m4:

...

แต่มันลำบากเหมือนกันนะ ...เพราะ น้องเดียร์ (aka น้องพงศ์) เค้าดังนี่นา ...แล้วเกิดปิ๊งกันจะไม่มีปัญหาฤ  :m29:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 14-10-2009 08:14:56

น่ารักมากมาย

โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 14-10-2009 11:56:30

กัดกันไป กัดกันมา เดี๋ยวก็เป็นเรื่องจนได้ น่ารักๆๆ :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 16-10-2009 23:12:55

ว้าววววววววๆๆๆ
ดีใจจังพี่นภนต์ของเราจะมีคู่แว้ววววววววว

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 17-10-2009 11:26:04

อิอิ..เอาอีก

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 2 :: เมื่อพบกันอีกครั้ง] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 17-10-2009 13:58:57

 :o8:  เขินด้วยคนสิ 555

มาต่อเร็วๆนะค้า น่ารักมากกกกกก

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 17-10-2009 15:30:08

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 3 :: ฉากรัก
--------------------------------------------------
             'ซีน 4 เทค 2 แอคชั่น'              ยิ่งนานเข้า เสียงการกำกับของผู้กำกับคนดัง ก็ยิ่งดังมากขึ้นไปอีก อาจเป็นเพราะฝีมือการแสดงของตัวเอกนั้น
ยังไม่ถึงขั้น ไม่ว่าจะแสดงยังไงก็ดูเหมือนจะไม่ถูกใจไปซะทุกอย่าง แต่นั่นก็สามารถเรียกความสนใจของลูกค้า ในร้านได้เป็นอย่างดี             
             
             * เฮ้อ วันนี้รายได้เราเลยลดลงไปตั้งเยอะเลยนะคะ * พนักงานสาวสวยประจำร้านบ่นเป็นครั้งที่ 3 หลังจากที่สังเกตได้ว่า ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้าน
มีวัตถุประสงค์เพื่อที่จะมาดูการทำงานของ เดียร์ เท่านั้น
             - อย่าบ่นให้มากเลยเรา ทีมงานก็ใช่ว่าจะไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เขาถึงได้ยอมจ่ายค่าสถานที่ให้เราตั้งเยอะ -
             * ก็นั่นแหละ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเรื่องดี เพราะจะได้เห็นเดียร์ใกล้ๆ แต่ที่ไหนได้ งานกลับน้อยลง แล้วอย่างนี้ เบี้ยขยันจะไปเอามาจากไหนอะ *
             - ที่แท้ก็ห่วงเรื่องนี้นี่เอง ^_^ -  นภนต์ยิ้ม ก่อนที่จะใช้มือขยี้ผมของสาวสวยรุ่นน้องตรงหน้า
             ..
             .
             'เอ้า เดียร์เวลาทำงาน จะเหม่อไปถึงไหน บอกให้ศึกษาเรื่องการชงกาแฟมาก็ไม่ทำ แล้วไอ้หน้าตาอินเลิฟน่ะ ทำไมทำไม่ได้ ไม่เคยมีแฟนหรือไง แล้วไหนยังจะเหม่ออีก'
             / ขอโทษครับพี่ ขออีกครั้งนะครับ / หนุ่มหน้าใสกล่าวขอโทษผู้กำกับก่อนที่จะขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้ง
             'ได้ เห็นว่าใหม่หรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่นก็เตรียมเปลียนบทได้เลย แต่ตอนนี้พักกองก่อน ส่วนเราน่ะ พี่ให้เวลาทำสมาธิ แล้วถ้าอีกครั้งสองครั้งยังไม่ได้ ไม่ต้องถ่ายแล้วซีนนี้'
             ..
             .
             * หึย อย่างนี้สงสัย พี่เดียร์แย่แน่ๆเลยเนอะ พี่ภนต์เนอะ * โฟร์ทกระซิบกระซาบกับหนุ่มหล่อเจ้าของร้าน หลังได้ยินเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
             - ทำงานของเราไปเถอะน่า ห่วงแต่คนอื่นอยู่ได้ -
             * ค่าๆ * แม้ว่าจะทำเหมือนรับปาก แต่ลึกๆแล้ว เด็กสาวก็พอรู้ว่า หนุ่มรุ่นพี่ก็เป็นห่วงคนอีกคนเช่นเดียวกัน
             
โซนพักผ่อนพนักงาน LikeLover Café
             + น้องพงศ์ ทำไมตอนถ่ายทำ ถึงได้ทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะคะ ผู้กำกับเขาก็บอกว่าให้ยิ้มๆ +
             / โห พี่หน่อย ใครจะไปทำได้ล่ะพี่ ก็เล่นให้ชงกาแฟแบบมืออาชีพ แล้วก็มีอีกคนมาดม แล้วก็ชมว่าหอมจัง ถ้าเป็นสาวๆหน่อยก็คงจะได้
แต่นี้มันผู้ชายนะพี่แล้วมาอย่างล่ำเลย /             + น้องพงศ์ ที่เกาหลีน่ะ บางทีเขาให้หอมแก้มกันเลยก็มีนะคะ แต่นี้แค่เหมือนว่าเราถูกจีบ แค่นั้นเอง
เพราะตอนจบนางเอกก็คือน้องอุ้ม แล้วน้องพงศ์เป็น K-Idol นะคะ ยังไงก็คงต้องตามกระแสเขาหน่อย +
             / สรุปว่าต้องเล่นจริงๆใช่ไหมครับ / หนุ่มหน้าใสถามอีกครั้ง เพราะถึงเกาหลีจะทำแบบนี้ แต่ในไทยมันจะถึงเวลาแล้วหรือยัง
             + ใช่ค่ะ ว่าแต่แล้วเรื่องที่ว่าเหม่อ มัวแต่ดูอะไรอยู่คะ เห็นมองไปทางน้องเจ้าของร้านกับน้องพนักงานสาวสวย หรือว่า...  อุ๊ย แป๊บนึงนะ+
             ...             
             + ตายแล้ว น้องพงศ์ เดี๋ยวพี่หน่อยขอตัวก่อนนะคะ พอดียัยตัวเล็กไม่ค่อยสบาย คงต้องรับไปหาหมอก่อน แล้วถ้าเสร็จเร็ว พี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนนะคะ +
หน่อย ผู้จัดการส่วนตัวของดาราหน้าใหม่ กล่าวด้วยความร้อนใจ
             / ไม่เป็นไรครับพี่ ยังไงน้องไนซ์ก็สำคัญกว่า ผมอยู่ได้สบายมาก ฝากความห่วงใยถึงน้องไนซ์ด้วยนะครับ /
             + จ้ะ ขอบใจมากๆ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวก่อนนะ +

             แม้ว่าในบางครั้ง เดียร์จะทำให้ตัวเองดูเหมือนคนที่เก่งสักแค่ไหน เพื่อไม่ให้คนที่รักและคนที่แคร์ต้องเป็นห่วง แต่จริงๆแล้ว เขาเองก็รู้ตัว ว่าบ่อยครั้งที่ตนเอง
ต้องการแค่ใครสักคน ที่จะคอยปลอบใจ และให้กำลังใจในเวลาที่ท้อแท้บ้าง เหมือนกับคนอื่นๆ
             และตอนนี้ก็เช่นกัน หากที่ๆเขาอยู่ตอนนี้เป็นที่บ้าน ก็คงจะมีครอบครัว และน้องชายที่น่ารักคอยให้กำลังใจอยู่แน่ๆ หนุ่มหน้าใส ยังคงปล่อยให้ตัวเองนั่งฟุบ
อยู่กับโต๊ะแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนเกือบจะหลับไป ถ้าไม่ได้กลิ่นไอของอะไรบางอย่าง ปลุกขึ้นมาเสียก่อน
             กึก
             - ดื่มนี่สักหน่อยสิ - แก้วน้ำทรงสวยที่บรรจุไว้ด้วยเครื่องดื่มสีน้ำตาลและกำลังส่งกลิ่นหอม ถูกวางลงข้างหน้าของชายหนุ่มก่อนที่ผู้ที่ถือมาจะใช้มือเลื่อน
ให้เข้ามาใกล้ๆ กับหน้าของผู้ที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ
             / ไม่เอาอะ ขมจะตาย / หนุ่มหน้าใสกล่าวปฏิเสธก่อนที่จะใช้นิ้วดันแก้วน้ำให้ออกไปจากตัว
             - ว๊า อุตส่าห์ทำมาให้ สูตรพิเศษเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นก็วางไว้ตรงนี้แหละ เผื่อใครอยากกินก็ให้เขากินไป -
             / ตามใจ / หนุ่มน้อยตอบก่อนที่หันหน้ากลับไปอีกด้านนึง
             - ว่าแต่ คนไม่เคยอินเลิฟเนี่ย เขากินกาแฟไม่เป็นกันรึไง - หนุ่มร่างสูงพูดแหย่เมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่ร่าเริงขึ้นแม้แต่น้อย
             / เงียบๆไปเลยนายน่ะ! / หนุ่มหน้าใสหันมาพูดพร้อมทำหน้าดุใส่ จนคนที่ถูกดุต้องยกมือขึ้นสองข้าง ทำท่าราวกับว่า "ผมยอมแล้วคร้าบ " ก่อนที่จะเดิน
ออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายที่จะหันกลับมาพูดกับหนุ่มหน้าใสอีกครั้ง
             - ว่ากันว่า กลิ่นของกาแฟ ช่วยให้เราสมองโล่งขึ้น คิดอะไรได้ดีขึ้น ลองดูสักหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมั๊ง -
             ..
             .             
             ...
             หนุ่มหน้าใสค่อยเลื่อนมือเข้าไป เพื่อเกี่ยวเอาแก้วน้ำที่ถูกวางเมื่อครู่ ให้เลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะมองออกไปที่ประตู เพื่อดูว่าไม่มีใครคอยดูอยู่ จากนั้นจึง
ยื่นจมูกเข้าไปใกล้ๆ เพื่อทำตามสิ่งที่เจ้าของร้านหนุ่มบอกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป
             / จะว่าไปก็... หอมดีเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยเหมือนกาแฟเลยแฮะ /
             / จะไม่ขมจริงๆ รึเปล่า แต่กาแฟ ยังไงก็ต้องขมสิ /
             / อืม.... วานิลลานี่นา อร่อยจริงๆด้วยดิ ขอชิมอีกทีละกัน /

             - นั่นแน่ะ!! -
             พรวดด แค่กๆ
             / ทำอะไรของนายฮะ มันร้อนนะเนี่ย / หนุ่มหน้าสวยโวยวาย ก่อนที่จะแลบลิ้นออกมา แล้วเอามือทำท่าพัดราวกับว่ามันจะช่วยได้อย่างนั้น
             - อะหึ หึ ฮ่ะ ฮะ ฮ่าๆๆ - เพราะท่าทางประหลาดๆของหนุ่มหน้าใส ทำให้นภนต์ตลกจนไม่สามารถกลั้นขำไว้ได้
             / ขำอะไรของนาย /
             - ก็.. ขำที่อยู่ดีๆนายก็หายเครียดแล้วไง บอกแล้วกาแฟช่วยได้ - นภนต์บอกเหตุผล แล้วจึงเดินหัวเราะกลับไปยังเคาท์เตอร์จริงๆ
             ' น้องเดียร์ เข้าฉากได้แล้วค่ะ ผู้กำกับให้มาตามแล้วค่ะ '
             / ครับพี่ /

             ..
             .
             ....
             .
             'เริ่มซีน 4 เทค 4 แอคชั่น'
             ทันทีที่เสียงของผู้กำกับเงียบลง หนุ่มหน้าใสในชุดบาริสต้า จึงค่อยๆหยิบแก้วใบเล็ก ออกมาแล้วค่อยๆ เทของเหลวสีน้ำตาลลงไปในถ้วยตวงอีกใบ
ที่มีส่วนผสมอื่นรอไว้อยู่แล้ว ก่อนที่บรรจงใช้ช้อนกาแฟคนอย่างช้าๆ ในขณะนั้น ฮาเวิร์ด นายแบบที่รับบทบาริสต้าอีกคน ก็ค่อยๆเดินมาหยุดทางด้านข้าง แล้วยื่นหน้า
ลงไปดมของเหลวในแก้ว ก่อนที่ยกตัวขึ้นมา มองหน้า แล้วพูดว่า "หอมจัง"
             หนุ่มหน้าใสหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง แต่เพราะอะไรบางอย่าง กลับทำให้ชายหนุ่มมองเลยผ่านไป  มองไปยังตำแหน่งที่คนอีกคนยืนอยู่
ซึ่งกำลังชูนิ้วโป้งแล้วยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้าส่งรอยยิ้มเล็กน้อย เพียงแค่นี้ ไม่รู้ทำไม ชายหนุ่มถึงรู้สึกราวกับว่า ตนเองไม่มีภูมิต้านทานรอยยิ้มนั้นได้ ทำให้มือไม้
ที่ควรจะอยู่นิ่งกลับขยับเคลื่อนไหวไปมา อีกทั้งยังหลบสายตาแล้วก้มหน้าลงทันที
             'คัท!!!'
             สิ้นเสียงผู้กำกับ บรรยากาศในกองถ่ายก็เงียบสงัดอีกครั้ง เพราะไม่แน่ใจว่า ตอนนี้ผู้กำกับมือทองแต่ขี้หงุดหงิดกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
             'สุดยอด สุดยอด เหมือนมาก ถ้าตั้งใจทำก็ทำได้นี่นา หน้าตาอินเลิฟสุดๆ สุดยอด แล้วก็เดี๋ยวเซ็ทฉากเตรียมถ่ายซีนสุดท้ายได้'
             / O_O / แม้ว่าหลายคนจะรู้สึกดีที่การถ่ายทำฉากนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี แต่คนที่งงที่สุดก็คือเดียร์ งง เพราะทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อยู่ดีๆก็ผ่านเอาง่ายๆ
ซะอย่างนั้น
             ..
             .
             ..
             หนุ่มหน้าใสเดินกลับมายังโซนห้องพักพนักงาน ที่ตอนนี้กลายเป็นห้องพักประจำตัวของเขาไปซะแล้ว
             / หืม / ชายหนุ่มคิดอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นนภนต์กำลั่งจัดการเก็บแก้วกาแฟของตนที่วางไว้ ก่อนที่จะไปเข้าฉาก

             / หรือจะเป็นเพราะนี่   ขอบคุณสำหรับกาแฟนะนายเจ้าของร้าน ^_^ /

                                                                                                     TBC..
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Next :
MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 4 :: กลับบ้าน
--------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 17-10-2009 16:08:59

 o18

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 17-10-2009 17:05:56

 :-[  กลายเป็นฉากรักของน้องเดียร์พี่ภนต์ คิๆๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 17-10-2009 17:17:25

น่ารักกันจริงๆๆๆๆๆๆ

 :o8: :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 17-10-2009 17:18:53

กลายเป้นฉากรักกับตัวจริง !!!  :z2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 17-10-2009 17:57:48

 :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Lollipop_pop ที่ 17-10-2009 20:10:55

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 17-10-2009 20:30:28

"หรือจะเป็นเพราะนี่" นี่ ที่ว่าเนี่ย กาแฟ รึว่า คนชง กันแน่ อิอิ  :z1:


ปล.ถ้าเปลี่ยนตัวแสดง เอานภนต์ไปแทนอิตาฮาเวิร์ดนั่น คงผ่านฉลุยตั้งแต่แรกแล้วล่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 18-10-2009 04:18:39

 :m1: น้องเดียร์น่ารักจริง ๆ เล้ย

...ว่าแต่ น้องเดียร์เนี่ยชอบเค้าไปเต็ม ๆ ละ แถมมีหึงอีกต่างหาก

แต่ ...พี่ภนต์เนี่ย เราว่า มันยังไม่ชัดยังไงไม่รู้อ่ะ คุณมีนาของผม

แบบว่า เหมือนจะเป็นพี่ชายใจดีมากกว่า ...แบบนี้ต้องติดตามตอนต่อไป  :oni1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 18-10-2009 05:14:10

ฉากรักของใครกันแน่น้า
หวังว่าเดียร์คงไม่เข้าใจผิด นภนต์กับโฟร์ทไปซะก่อนนะนั่น
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 18-10-2009 15:36:18

น่ารักจัง :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 19-10-2009 10:37:07

ตอนต่อไป กลับบ้าน นะ บ้านใครค่ะ เราอยากรู้ :laugh:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 19-10-2009 16:59:41

อ่านได้ 3 ตอนแล้ว

จะตามเก้บให้หมดเลย


ชอบบบบบบบบบบมากทุกตอน


 o13

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 20-10-2009 16:28:54

อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว


สุดยอด


 o13

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 3 :: ฉากรัก] P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 21-10-2009 09:42:34

รออยู่นะคับ

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 24-10-2009 01:17:22

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 4 :: กลับบ้าน
--------------------------------------------------
             สาวน้อยทำท่าทางเขินอาย เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าส่งสายตาหวานซึ้งและอบอุ่นมาให้ (แม้จะดูเก้ๆกังๆ บ้าง) นานเข้า หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับสายตานั่น
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะหันหนี
ชายหนุ่มกลับคว้าเอวของหญิงสาวไว้ก่อนที่จะรั้งให้ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้ แล้วประทับรอยจูบลงบนแก้มใสของเธอ
             'คัท โอเค เสร็จ'
             สิ้นเสียงของผู้กำกับจอมโหด เหล่าผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดต่างโล่งใจ และส่งเสียงเฮ เพราะตามธรรมเนียมปฏิบัติ เมื่อจบสิ้นการทำงานอันเหน็ดเหนื่อย
ก็จะเป็นเวลาแห่งการเฉลิมฉลอง ซึ่งต่างจากหนุ่มหน้าใส ที่ตอนนี้แยกตัวเดินกลับมานั่งอยู่ในห้องพักพนักงานร้าน LikeLover เรียบร้อยแล้ว
              ....
             .
             ..
             / ครับพี่ เดี๋ยวผมขอพักสักครู่แล้วกันนะครับ เหนื่อยจัง /
            ' โอเคค่ะ แล้วรีบตามมานะคะ ' หนึ่งในพนักงานคอสตูม เดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร เมื่อได้รับคำตอบจากหนุ่มหน้าใส  เพราะความเหนื่อยล้าตั้งแต่ช่วงเช้า
ทำให้หนุ่มหน้าใส ถึงกับอ่อนแรง แม้ว่าปกติแล้วเรื่องกินนั้น เดียร์ไม่เคยพลาด แต่ครั้งนี้ ชายหนุ่มขอเวลาพักผ่อนสักหน่อยก่อนน่าจะดีกว่า
             * อุ๊ย เอ่อ... เดียร์ไม่ไปทานอะไรกับพี่ๆทีมงานเหรอคะ * โฟร์ท พนักงานสาวประจำร้าน LikeLover ตั้งคำถาม เมื่อพบเดียร์นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะเพียงคนเดียว
             / เดี๋ยวค่อยตามไปดีกว่าครับ ตอนนี้ขอพักสักหน่อย /
             * อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วรับเครื่องดื่มสักแก้วไหมคะ โฟร์ทกำลังจะเอาไปเสิร์ฟใหม่ เมื่อกี๊ให้พี่ภนต์ทำมีแก้วนึงออกจะหวานไปหน่อย ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครกินหรอก
แต่พี่เค้าก็บอกว่า ยังไงก็มี สุดท้ายก็ต้องตีกลับมานี่แหละ ^_^ *
             / ถ้าอย่างนั้นขอแก้วนั้นก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องทำใหม่ / 
             * แน่ใจนะคะ อืม.. ได้ค่ะ *
             เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีฟ้าสดใส (ทำเฉพาะมีการสั่งเป็นกรณีพิเศษเท่านั้น) จากถาดในมือของพนักงานสาวมาลองชิม
             / อืม... ไม่เห็นหวานเลย กำลังดีนะ / หนุ่มหน้าใสดื่มน้ำที่รับมาจากสาวเสิร์ฟคนสวย แต่ก็ต้องแปลกใจ เพราะน้ำที่รับมาก็ไม่เห็นว่าจะหวานตรงไหน
             * จริงเหรอคะ สงสัยให้พี่ภนต์ไปเปิดร้านหมอดูเลยดีกว่า รู้ด้วยว่ามีคนกินหวานขนาดนี้จริงๆ อ้อ งั้นโฟร์ทขอตัวก่อนนะคะ เดียร์จะได้พักผ่อนด้วย *
             สาวน้อยจัดแก้วน้ำให้เป็นระเบียบก่อนที่จะขอตัวเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่หนุ่มหน้าใสที่นอนคิดอะไรอยู่คนเดียว
             / ต้องมีคนกินแน่ๆ งั้นเหรอ.... นายตั้งใจทำให้กันแน่นะ แก้วนี้ / เดียร์ คิด และมองไปยังแก้วน้ำสีฟ้าสดใสตรงหน้า
             เพราะความไม่รู้ว่าในเครื่องดื่มนั้นมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ซึ่งโดยส่วนตัวของเดียร์ที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูนิดๆ จึงทำให้แม้จะได้ลิ้มรสเพียงแก้วเดียว
แต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้ชายหนุ่มออกจะมึนหัวอยู่บ้างก่อนที่จะผลอยหลับไป
              ..
             .
             ....
             .
             - ขอบคุณมากๆ นะครับ -
             ' ขอบคุณอะไรกันคะ พี่สิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ ถ้าน้องภนต์ไม่ยอมให้พี่ใช้สถานที่ งานคงไม่ออกมาดีอย่างนี้แน่ๆเลย ^_^ '
             - ยังไงก็ต้องขอบคุณครับ ถ้ามีโอกาส ยังไงก็มาใช้สถานที่ได้อีกนะครับ - นภนต์ กล่าวขอบคุณทีมงาน เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง
             ' แน่นอนค่ะ เอ้า สาวๆ เก็บของเสร็จรึยัง พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้านะ ใครอู้หักเงินเดือน!! '
             " โห เจ๊......... " ทีมงานทั้งหมดต่างส่งเสียงร้อง ก่อนที่จะรีบเก็บข้าวของเครื่องใช้ แล้วจึงแยกย้ายกลับที่พักของตน
             ...
             .
             ..
             ....
             .
             - หืม... -
             ก๊อกๆๆ ก๊อกๆ หนุ่มเจ้าของร้านเคาะโต๊ะเบาๆ เมื่อเห็นว่ายังมีคนอีกคน ที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ ทั้งๆที่ทีมงานที่เหลือ กลับกันไปหมดแล้ว
             / อะ อือ / หนุ่มหน้าใสขยี้ตา และเงยหน้าขึ้น เมื่อพบว่ามีคนอีกคนยืนมองอยู่
             - ยังไม่กลับบ้านเหรอ -
             / อืม แล้วที่เหลือกลับกันไปหมดแล้วเหรอเนี่ย / เด็กหนุ่มถามกลับด้วยท่าทางอ่อนเพลียเต็มทน พลางขยี้หัวไปด้วย
             - หมดแล้วหละ เหลือนายคนเดียวนี่แหละ แล้ว... จะกลับยังไงล่ะ -
             / ก็ขับรถกลับนั่นแหละ /
             - ถึงจะเก่งแค่ไหน แต่ดูจากตอนนี้ ไหวแน่นะ - หนุ่มเจ้าของร้านถามด้วยความเป็นห่วง
             / ไหวสิ แต่ขอล้างหน้านิดนึงแล้วกัน / หนุ่มหน้าใสตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่จะลุกขึ้นเดิน โดยมีหนุ่มเจ้าของร้านยืนมองตามไป
             ..
             .
             แกร๊ก
             .
             ..             
             ..
             ครืดดดดด
             ..
             .
             ..
             ...แกร๊ก
             .
             ..
             ตึง!!!!
             - เฮ้ย เดียร์!! เดียร์! - หนุ่มเจ้าของร้าน รีบวิ่งด้วยความรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณห้องน้ำภายในโซนพักผ่อนของพนักงานร้าน และเมื่อมาถึง
จึงได้พบกับเดียร์ที่กำลังลุกขึ้นจากพื้น
             - เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า -
             / เอ่อ ก็.. เจ็บหัวนิดหน่อย ตอนที่ล้มมัน.. ดันไปเฉี่ยวกับ... ขอบโต๊ะอะ /  เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองและตอบคำถาม
             - ไม่หน่อยแล้วแบบนี้ ไหนหันหน้ามาสิ -
             / เอ่อ / เมื่อหนุ่มหน้าใสเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยจากคนตรงหน้า ก็เหมือนไม่มีแรงต้านทานใบหน้านั้นได้ แม้คนตรงหน้าจะบอกให้หันหน้ามา แต่เดียร์ก็กลับ
หันหน้าหนีไปทางอื่น จนหนุ่มเจ้าของร้านทนไม่ได้ ต้องยื่นมือเข้าไปจับที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะค่อยๆออกแรงดันน้อยๆ เพื่อให้คนตรงหน้าหันหน้ามามองตรงๆ เสียที
             ..
             - ตรงนี้เจ็บรึเปล่า -
             / ไม่... ไม่เจ็บ /
             - ตรงนี้ล่ะ -
             / ตรงนั้นก็ไม่ /
             - แล้ว -
             / โอ๊ะ โอ๊ย... เจ็บๆ /
             หนุ่มเจ้าของร้าน ถามคำถามหลังจากที่ยกปลายนิ้วออกจาก บริเวณหางคิ้วของคนตรงหน้า แล้วค่อยๆแตะลงไป ตามจุดต่างๆ รอบบริเวณที่มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย
เพราะแผลจากรอยถลอก
             - โทษทีๆ นายรอตรงนี้แล้วกันนะ - นภนต์ เอื้อมมือไปจับที่ข้อมือของเดียร์ ก่อนที่จะพาเดินมานั่งที่โซฟา ใกล้ๆ ก่อนที่ตนเองจะเดินไปหยิบกล่องยาจากหลังเคาท์เตอร์ออกมา
             - แสบนิดนึงนะ - หนุ่มเจ้าของร้านพูด พร้อมกับนำสำลีค่อยๆ ชุบกับทิงเจอร์ไอโอดีน
             / ถ้าอย่างนั้นไม่ต้อง.ก็....ทา.. ทาก็ได้ / เด็กหนุ่มตั้งท่าจะปฏิเสธแต่กลับถูกหนุ่มเจ้าของร้านดุด้วยสายตาเสียก่อน
             / อื้อ... / หนุ่มหน้าใสเบี่ยงหน้าเล็กน้อย พร้อมหยีตา เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้า นำสำลีชุบยา ยื่นเข้ามาใกล้ ยิ่มใกล้ ก็ยิ่งหยีตามากขึ้น ทุกที ทุกที แต่จนผ่านไปนาทีกว่า
ก็ดูเหมือนกับว่า สำลีชุบยาที่เห็นนั้น ยังมาไม่ถึงตัว จนหนุ่มหน้าใสต้องลืมตาขึ้นดู
             ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้หนุ่มหน้าใสอดหน้าแดงไม่ได้ เพราะแทนที่ตรงหน้าจะเป็นนภนต์ที่กำลังนำสำลีชุบยามาทาให้ตนเอง กลับกลายเป็นหนุ่มนภนต์
ที่นั่งมองมายัพร้อมรอยยิ้มกว้างแทน
             / ขะ..ขำอะไรเล่า /
             - ก็ขำ คนกลัวโดนทายาน่ะสิ กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ^_^ -
             / ก็คนมันกลัวนี่ เบตาดีนก็ไม่มี แอลกอฮอล์นี่ก็พอทนได้ แต่นี่มันทิงเจอร์เลยนะ เออ ก็ได้ ถ้าขำก็ไม่ต้องทาแล้ว /
             - โอเคๆ ไม่ขำแล้ว มาทายาก่อน ปล่อยทิ้งไว้เกิดติดเชื้อขึ้นมาจะทำไง -
             ..
             / โอ๊ย!!! / เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อสำลีถูกแตะลงบนบาดแผล
             - ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บๆ - ฟู่วๆ.... หนุ่มเจ้าของร้านพูดปลอบคนตรงหน้า ก่อนที่จะโน้มหน้าตนเอง เข้าไปเป่าบริเวณบาดแผล เพื่อคลายอาการแสบที่เกิดขึ้น
จนคนที่ร้องโวยวายเงียบเสียงลง ถึงได้ก้มหน้าลงมามอง แต่เพราะใบหน้าของอีกฝ่ายที่เงยหน้ามองสวนขึ้นมาอยู่แล้วนั้น ทำให้ดวงตาของทั้งคู่ ต่างมองเข้าไปข้างใน
ดวงตาของอีกฝ่ายพอดี
             เพราะสัมผัสจากคนตรงหน้าที่ทำราวกับว่า กำลังแตะต้องสิ่งของล้ำค่านั้นยังคงอ่อนโยน ประกอบกับใบหน้าขาวใสของคนอีกคน ที่แดงระเรื่อก็น่าดูยิ่งกว่าที่เคย
อีกทั้งริมฝีปากสีชมพูนิดๆ นั้นก็เหมือนเชิญชวนให้คนอีกคนแตะต้อง คนที่สูงใหญ่กว่า ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ใบหน้าของอีกฝ่าย ทีละนิด แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
แต่คนทั้งคู่ต่างก็รับสัมผัสของลมหายใจของแต่ละฝ่ายได้อย่างชัดเจนมากขึ้น เรื่อยๆ... เรื่อยๆ
             ..             
             .
             ...
             - เอ่อ เสร็จแล้วหละ -
             / ขะ..ขอบใจนะ / เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน
             / เรา กลับก่อนนะ /
             - ให้.. ไปส่ง..ไหม? -
             / ไม่เป็นไร ขอบใจมากๆ นะ สำหรับ .. ทุกอย่าง / นักแสดงหนุ่มหน้าใหม่ กล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเก็บของ และเดินไปที่หน้าร้าน แต่ก่อนที่จะก้าวออกไป
ก็กลับหยุดและหันกลับมา
             / นาย /   - เดียร์ -
             / นาย.. พูดก่อนสิ / หนุ่มหน้าใสกล่าว กับหนุ่มเจ้าของร้าน แต่กลับเบี่ยงสายตาไปที่อื่น
             - ก็ นี่.. ทำไว้ให้ตั้งแต่นายไปล้างหน้านั่นแหละ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน - หนุ่มหล่อเจ้าของร้าน หยิบแก้วพลาสติกทรงสวย ที่มีโลโก้ของร้าน LikeLover Café
พร้อมบรรจุเครื่องดื่มสีน้ำตาลอ่อนไว้ภายใน ให้กับหนุ่มหน้าใส หลังจากนั้นก็ทำท่าราวกับจะบอกอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
             / แค่นี้เหรอ / เด็กหนุ่มถามคำถาม เพียงหวังว่า อาจจะมีคำพูดอะไรมากกว่านี้
             - ครับ แล้ว.. เดียร์ล่ะ ตกลงว่า มีอะไรรึเปล่า -
             / เอ่อ... ไม่มีแล้วแหละ ตอนแรกก็ว่า จะขอกาแฟสักแก้ว แต่ก็ ได้แล้วนี่ไง / เด็กหนุ่มยกแก้วกาแฟที่เพิ่งได้รับขึ้นโชว์ หลังจากพูดจบ ทั้งที่จริงๆแล้ว เดียร์... โกหก
             / ถ้าอย่างนั้น ก็ กลับแล้วนะครับ /
             - ........เดินทางปลอดภัยนะครับ ^_^ -
             ..
             .
             กรุ๊งกริ๊ง
             ..
             .
             บรืนนนนน.............
             .
             ..
             หนุ่มเจ้าของร้าน ยืนมองรถ Mazda 3 สีดำ ที่ค่อยๆ วิ่งห่างออกไปจนสุดสายตาพร้อมทั้งกำลูกอมสีแดงสดในไว้ในมือ แม้ว่าจะมีหลายอย่างที่อยากจะพูด
กับคนที่นั่งอยู่ภายในรถคันที่มองอยู่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะระยะห่างของคนทั้งคู่ ตอนนี้มันไกลเกินไป และต่อให้ถึงอยู่ใกล้กันแค่ไหน ระยะห่างที่กั้นไว้ มันก็ยังคงไกล
ไกลเกินไปอยู่ดี
                                                                                                     TBC..
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Next :
MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 5 :: ห่าง..ไกล
--------------------------------------------------
ปล. ขออภัยที่ให้รอนานครับผม ยอมรับผิด จะทุบตียังไงก็ได้คร้าบ  :z10:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 24-10-2009 01:37:43

 :beat:

รอนาน

๕๕๕

อ๊ากกก

ชื่อตอนต่อไป มันจี๊ดๆ  :z3:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 24-10-2009 01:49:12

ถึงจะห่างไกล แต่ใจใกล้กันม้ายยย

แล้วเมื่อไหร่จะได้บอกความในใจกันซะที

 :call:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 24-10-2009 02:16:38

ห่างไกลได้ไง ไม่เอานะ ไม่ยอมๆๆๆ
ต้องสมหวังสิ แม้จะนานนิด รอหน่อยก็ไม่เป็นไร
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะ รออ่านต่อนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 24-10-2009 06:04:28

อ้างจาก: MyMarch ที่ 24-10-2009 01:17:22  

ปล. ขออภัยที่ให้รอนานครับผม ยอมรับผิด จะทุบตียังไงก็ได้คร้าบ  :z10:

จัดให้ค่ะ:

 :beat: 1 ที

 :z6: 2 ครั้ง

 :z13: ...ไม่จำกัด

...

...

สงสารพี่ภนต์ ...ฮืออออออออออออ น้องเดียร์เลยไม่กล้าพูดเลย

จะพระเอกไปมั้ยแก ?  o12

...

...

คุณมีนาของผม ...ถ้าคู่นี้จบ 5 ตอนไม่สมหวัง ...ต้องมีภาค 2 นะ ...เค้าขอประท้วง  :m16:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Donpopper ที่ 24-10-2009 07:16:27

อ่านชื่อตอนต่อไป

แล้วรู้สึกแปลกอ่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 24-10-2009 08:53:04

ปล. ขออภัยที่ให้รอนานครับผม ยอมรับผิด จะทุบตียังไงก็ได้คร้าบ  :z10:
[/quote]
^
^
เราไม่ชอบใช้กำลัง แต่เราชอบแช่งมากกว่า :laugh3: :laugh3:(อย่างบ้าคลั่ง)

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 24-10-2009 11:17:57

ถ้ายอมรับความจริงของหัวใจ ระยะทางไม่ใช่ปัญหาหรอก

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 4 :: กลับบ้าน] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 24-10-2009 11:40:45

ยังไม่ทันจะสานความรู้สึกต่อเลย  ชื่อตอนหน้าก็ทำ แป่ววววววววว แล้วอะ  :serius2:

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 25-10-2009 23:36:42

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 5 :: ห่าง..ไกล
--------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น
             หลังจากการถ่ายทำเสร็จสิ้น สิ่งของทุกอย่างในร้าน LikeLover Café ตอนนี้ก็กลับสู่ที่ที่เคยอยู่ โต๊ะเก้าอี้ ที่เคยถูกจัดให้อยู่ในมุมบริเวณสวนหลังร้าน ก็กลับมาอยู่ที่เดิม
หรือแม้แต่ถ้วยกาแฟทรงสวย ที่เจ้าของเคยชงกาแฟ และยื่นให้คนอีกคน ตอนนี้ก็ได้กลับไปอยู่ในตู้โชว์ตามเดิม ซึ่งต่างจากตัวเจ้าของเอง ที่ก่อนหน้านี้เคยมีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา
แต่ตอนนี้กลับ... ไม่เหมือนเดิม
             ..
             .
             ----------------------------------------------------------------------------------
             / โอ๊ย!!! / เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อสำลีถูกแตะลงบนบาดแผล
             - ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บๆ - ฟู่วๆ.... หนุ่มเจ้าของร้านพูดปลอบคนตรงหน้า ก่อนที่จะโน้มหน้าตนเอง เข้าไป
             เพราะสัมผัสจากคนตรงหน้าที่ทำราวกับว่า กำลังแตะต้องสิ่งของล้ำค่านั้นยังคงอ่อนโยน ประกอบกับใบหน้าขาวใสของคนอีกคน ที่แดงระเรื่อก็น่าดูยิ่งกว่าที่เคย
อีกทั้งริมฝีปากสีชมพูนิดๆ นั้นก็เหมือนเชิญชวนให้คนอีกคนแตะต้อง คนที่สูงใหญ่กว่า ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ใบหน้าของอีกฝ่าย ทีละนิด แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
แต่คนทั้งคู่ต่างก็รับสัมผัสของลมหายใจของแต่ละฝ่ายได้อย่างชัดเจนมากขึ้น เรื่อยๆ... เรื่อยๆ
            
            แต่สุดท้าย หนุ่มเจ้าของร้านกลับหยุดการกระทำไว้แค่นั้น เพราะเผลอนึกถึงใบหน้าของใครบางคนเข้ามาเสียก่อน ใบหน้าของ "กรณ์"
             -------------------------------------------------------------------------------------            
             .
             ..
             - ถ้าความรู้สึกที่มี ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะว่ารูปร่างหน้าตาของนายคล้ายกับ กรณ์ จริงๆก็คงจะดี -









1 เดือนหลังจากนั้น
            ' ไม่ทราบว่า มีความรู้สึกยังไงบ้างคะ ที่ถูกส่งชื่อเข้าชิงรางวัล ดาราหน้าใหม่ยอดเยี่ยม ปีนี้น่ะค่ะ'
             / ก็ ดีใจครับ แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีคนให้การสนับสนุนมากมายขนาดนี้ /
            ' แล้วจากที่มีแหล่งข่าวบอกว่า เดียร์กำลังถูกอุ้ม สุกัญญา ตามจีบอยู่นี่เรื่องจริงรึเปล่าคะ'
             / อุ้ย.. เอาข่าวมาจากไหนครับ ไม่ใช่เลย อีกอย่างถ้าจะมีคนจีบ น่าจะเป็นผมมากกว่า เพราะอุ้มเขาเป็นผู้หญิง / หนุ่มหน้าใสตอบคำถามนักข่าว ขณะเตรียมตัว
เข้าร่วมพิธีมอบรางวัลทางด้านโทรทัศน์ แม้ว่าบางเรื่องจะเป็นเรื่องจริง แต่สำหรับหนุ่มหน้าใสแล้ว การที่จะให้ฝ่ายผู้หญิงเสียหาย มันก็มากเกินไปจริงๆ
            ' อีกคำถามค่ะ แล้วที่แหล่งข่าววงในบอกว่า เดียร์มีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่จริงรึเปล่าคะ'
             / เอ่อ คือ.../
             + ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะคุณนักข่าว เดี๋ยวงานก็เริ่มแล้ว ตอนนี้ขอพาตัวน้องเดียร์ไปพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวงานจบค่อยสัมภาษณ์ก็ยังทันค่ะ ขอโทษนะคะ +
หน่อย ผู้จัดการส่วนตัว พูดตัดบทแล้วรีบพาเด็กหนุ่มในสังกัด ออกมาจากวงล้อมนักข่าว เมื่อเห็นท่าทีว่า ชายหนุ่มเริ่มตอบคำถามติดขัด จนมาถึงห้องรับรองของงานประกาศผลรางวัล
             .
             ..
             + น้องพงศ์ เอ้ย น้องเดียร์ เฮ้อ..... เรียกยังไงก็ไม่ชินสักที นี่..ทำไมไม่ตอบไปเลย มัวแต่อึกอักอึกอัก ไม่ว่าเราจะตอบจริงหรือไม่จริง เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี
             / ขอโทษครับพี่ แต่ตอนนั้นไม่นึกว่าเขาจะถามเรื่องส่วนตัวเข้ามาเรื่อยๆ ตอนแรกก็ถามเรื่องงานอยู่ /
             + อย่างนี้แหละ ต่อไปจะยิ่งกว่านี้อีก ยิ่งมีคนรักมาก ก็ยิ่งมีคนอยากทำลายมาก บางคนก็ใช่ว่าจะอยากทำลายเรา แต่เพราะเรื่องแบบนี้น่ะ ไม่ว่าจะจริงหรือเฟค มันก็ขายได้ทั้งนั้น +
             / ครับพี่ /
             + นี่ว่าแต่ เรื่องที่เขาถามน่ะ จริงใช่ไหมล่ะ ที่ว่ามีคนที่ชอบอยู่น่ะ +
             / อะ... เอ่อ / เด็กหนุ่มเริ่มติดขัดอีกครั้ง เมื่อไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไร
             + แปลว่าจริง  ว่าแล้วเชียว เพราะว่า 3 อาทิตย์ ไม่สิ น่าจะสักเดือนนึงได้แล้วที่เรา ดูเหม่อ ดูเหมือนคิดอะไรตลอดเวลา ทำไมงานเยอะจนไม่มีเวลาคุยกับแฟนเหรอไงเรา ^_^ +
แม้ว่าบางทีหน่อยจะเข้มงวดไปบ้าง แต่สำหรับเรื่องส่วนตัว ก็คือเรื่องส่วนตัว หากมันไม่มีผลกระทบอะไรกับงานมากนัก ผู้จัดการอย่างเธอ ก็เลือกที่จะคอยดูแล อยู่ห่างๆ
             / ไม่ใช่แฟนหรอกครับ เราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ สงสัย ผมคงจะชอบเขาข้างเดียว /
             + จริงอะ นี่ใครกันน้า ที่กล้าเมินกับน้องพี่คนนี้ สาวคนไหนเขาก็ต้องชอบเราทั้งนั้นแหละ เคยบอกเขารึยังล่ะ +
             / หึหึ นั่นสินะครับ สาวๆที่ไหนก็ชอบผมทั้งนั้น เอ่อ พี่หน่อยครับ ผมขอถามอะไรอย่างสิครับ /
             + จ้ะ ว่ามา + ผู้จัดการส่วนตัวตอบคำถาม หนุ่มหน้าใสมีท่าทีกังวลใจมากขึ้น อย่างเห็นได้ชัด
             / ถ้ามีใครถามอีก หรืออะไรก็ตาม เรื่องว่าผมชอบใครอยู่ไหม ถ้าผมจะตอบไปตรงๆ พี่จะว่าอะไรไหมครับ  / หนุ่มหน้าใสถามคำถาม แม้ว่าโอกาสที่คำตอบ
จะเป็นอย่างที่เขาต้องการนั้นมีน้อยเต็มที แต่อย่างน้อยก็ถือว่า เขาเองยังเคยลงมือทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ  แล้วเดียร์ก็ถึงกับยิ้มออก เพราะสิ่งที่ได้รับกลับมา คือรอยยิ้มจากผู้จัดการ
             + พี่คิดว่าพี่รู้ ว่าเดียร์อยากจะทำอะไร เอาเป็นว่า สำหรับพี่นะ ถ้าพี่คิดว่ามันจะดีสำหรับพี่ พี่ก็จะทำ แต่เรื่องนี้ไม่แน่ทางผู้ใหญ่อาจจะมีปัญหาก็ได้ + หน่อย ตอบคำถาม
โดยเว้นวรรคนิดหน่อยเพื่อให้เด็กหนุ่มได้ใช้เวลาคิดบ้าง
             + แต่ถ้าเกิดมีปัญหาอะไร พี่รับผิดชอบเอง ^_^ +
             / ขะ..ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ ^_^ /
             .
             ..
             …
             ..
             .
วันเดียวกัน @ LikeLover Café
             " อู้เหรอ อู้จริงๆด้วย " หนุ่มนักกีฬาแหย่สาวสวยประจำร้าน ที่ใช้เวลาในช่วงที่ว่าง อัพเดทข่าวดาราอยู่ที่โซนอินเตอร์เน็ท
             * เปล่าซักหน่อย มาถึงก็หาเรื่องเลย อย่าคิดว่าเป็นน้องพี่ภนต์แล้วจะไม่กล้านะ ชิส์ * สาวสวยส่งสายตาค้อนให้กับ วา น้องชายเพียงคนเดียวของนภนต์
             " โถ่ แค่นี้ก็งอน ล้อเล่นน่า แต่ทำอะไรให้กินหน่อยสิครับ หิวอะ "
             * ทีอย่างนี้ละพูดเพราะ พี่ภนต์ พี่ภนต์คะ เจอแล้วค่ะ * พนักงานสาวร้องเรียกหนุ่มเจ้าของร้าน ด้วยท่าทางตื่นเต้น
             - เจออะไรล่ะเรา - หนุ่มหล่อตั้งคำถามด้วยความสงสัย เพราะจำได้ว่าไม่เคยสั่งให้โฟร์ทไปหาอะไรเลย
             * เจอคนอู้ไงคะ นี่ไง กลางวันก็ไม่ช่วยทำ กลับไปเตะบอล พอเตะเสร็จก็จะมาให้ทำอะไรให้กินอีก *
             " โห พอเลยๆ หาเองก็ได้ " หนุ่มนักกีฬา รีบเดินไปยังโซนทำอาหาร เมื่อดูสถานการณ์แล้ว ถ้าอยู่ต่อ มีงานเข้าแน่ๆ
             - โถ่ พี่ก็นึกว่ามีอะไร -
            .
            ..
             * อืม...พี่ภนต์คะ ปิดร้านดีไหมคะวันนี้ ดูคนดิไม่มีเลยอะ *
             สาวสวยประจำร้านบ่นเล็กน้อย เมื่อมองไปทั่วร้าน ก็มีลูกค้านั่งอยู่ ไม่ถึง 5 คน  แม้ว่าวันนี้จะเป็นคืนวันศุกร์ที่ ตามปกติแม้ว่าจะเกือบเที่ยงคืนก็ยังมีคนเข้ามาเรื่อยๆ ก็ตาม
             - เอาน่ะเรา ก็วันนี้ตรงกับวันหยุดพอดี คนก็เลยน้อยหน่อย แล้วผับบาร์ก็ปิด คนก็เลยยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ แต่ยังไงก็ต้องปิดตรงเวลา เพราะถ้าลูกค้าตั้งใจมา
แล้วร้านปิดทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลา เขาก็จะเสียความรู้สึก -
             * ก็ได้ ก็ได้ *
             "เฮ้!! นี่ของใครอะ กินนะ " วา ตะโกนเสียงดังจากทางเคาท์เตอร์ ในมือชูสิ่งของสีแดงชิ้นเล็กที่ถูกห่อไว้ด้วยกระดาษใสอย่างดี
             - ไอ้วา อย่านะ เฮ้ย - ทันทีที่หนุ่มเจ้าของร้านรู้ว่า สิ่งของที่อยู่ในมือนั้นคืออะไร ก็ตะโกนห้าม แต่ มันก็ช้าเกินไปเพราะเวลาที่คำถามจบลง มันก็คือเวลาเดียวกันกับ
ที่ลูกอมสีแดงสดใส ถูกหย่อนลงไปในปากของ วา พอดี
             * อะ..เอ่อ พี่ภนต์ ดูนี่ดีกว่านะคะ * โฟร์ทเบี่ยงเบนความสนใจด้วยความระมัดระวังที่สุด เพราะตั้งแต่ 1 เดือนที่ผ่านมา นภนต์มักจะนั่งคิดอะไร และทำอะไรเงียบๆ
แต่กับของชิ้นเล็กๆแค่นั้น กลับทำให้ชายหนุ่มโวยวายออกมาได้ขนาดนี้
             ..
             'ค่ะ และรายการต่อไป เป็นงานประกาศผลรางวัล TV Award จากห้อง Grand Diamond Room โรงแรมเดอะไฮน์ สำหรับวันนี้ ราตรีสวัสค่ะ'
             - ดูไปเถอะเรา พี่ไม่ชอบดู - หนุ่มเจ้าของร้านทำท่าจะปฏิเสธ และเดินกลับไป หากแต่ ก็ถูกเรียกไว้ด้วยเหตุบางอย่างเสียก่อน
             * พี่ภนต์น่ะ ดูด้วยกันนะๆ เมื่อกี๊นี้โฟร์ทเปิดเน็ท เขาบอก เดียร์ได้รับส่งชื่อเข้าชิงด้วยแหละ *

             ..
             .
             ...
             .
            ' เอาล่ะค่ะ และต่อไป เป็นรางวัล ดาราหน้าใหม่ยอดเยี่ยม ที่หลายท่านรอคอยกันแล้วนะคะ'
            ' ใช่ครับ และสำหรับ ผู้ที่มีรายชื่อเข้าชิง มีดังต่อไปนี้'
             ..
             .
            ' และสุดท้าย พงศกร  ธนานุรักษ์ จากมิวสิควีดีโอ Love Begin'
             .
            ' และสำหรับ รางวัลดาราหน้าใหม่ยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ได้แก่.... พงศกร  ธนานุรักษ์ จากมิวสิควีดีโอ Love Begin ค่ะ'
            เสียงปรบมือดังกึกก้อง ทั่วห้องประกาศผลรางวัล เมื่อรายชื่อของเดียร์ถูกประกาศขึ้น
            ' ขอเชิญคุณพงศกร กล่าวอะไรสักหน่อยค่ะ ' หนุ่มหน้าใส เจ้าของรางวัลดาราหน้าใหม่ ขึ้นไปยืนยังโพเดียมกลางเวทีประกาศผลรางวัล หลังจากแสดงความขอบคุณ
ให้กับพิธิกรสาว
            .
            ..
            / ครับ และสำหรับรางวัลชิ้นนี้ ผมขอขอบคุณ ทีมงานทุกคน ขอบคุณท่านผู้ใหญ่หลายๆท่าน ที่ให้โอกาส ขอบคุณแฟนคลับทุกคนที่คอยสนับสนุนผมมาเสมอ............
และสุดท้าย ขอบคุณ คนที่สอนผม ถึงแม้ว่าคนๆนั้น จะไม่ได้สอนในเรื่องของบทบาทการแสดง แต่เขาก็สอนผม ในเรื่องของอารมณ์ ความรู้สึก และสอนผมให้รู้จัก "รัก" ใครสักคน
และไม่ว่าตอนนี้ คนที่อยู่ห่างไกลคนนั้น จะได้นั่งดูอยู่หรือไม่ ผมก็อยากจะบอกกับคนๆนั้น ว่า ผมขอบคุณสำหรับความห่วงใย และความอบอุ่น ที่ถึงแม้ว่าไม่ต้องบอกแต่ผมก็ รู้สึกได้
ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ /
            ................  .............  ............  ........  ....  ... .
            ตั้งแต่ 1 นาทีแรกที่ เดียร์เริ่มพูดจนถึงวินาทีสุดท้ายที่พูดจบ บรรยากาศในห้องประชุมก็เงียบสนิด จนเมื่อผู้ที่อยู่ในห้องประชุมตั้งสติได้ เสียงปรบมือ จึงค่อยๆดังขึ้นเรื่อย
จนถึงตอนนี้เสียงปรบมือก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลดลงเลย
            ..            
            .
            ...
            .
            * ตายแล้ว... นี่.. นี่เดียร์เขากำลังบอกรักใครอยู่รึเปล่าเนี่ย ถ้าเป็นโฟร์ทนะ โฟร์ทคงจะลงไปนอนชักๆๆๆ ตายคาที่แน่ๆเลย จริงไหมคะพี่ภะ... อ้าว *
            พนักงานสาว พูดกับคนที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยท่าทางเพ้อฝัน แต่เมื่อหันมาอีกครั้ง คู่สนทนา กลับเหลืออยู่แค่ วาที่กำลังนั่งกินแซนวิชอยู่คนเดียว
            * วา พี่ภนต์อยู่ที่ไหนอะ *
            " ม่ายอู้ดิ เห็นเอินออกไป  อะ แค่ก แค่ก............. สตาร์ทรถออกไปไหนไม่รู้ "
            * เอ๊า อะไรของเขานะ *
             .
            ..
            ....
            .
            ..
            - ทำไมเพิ่งรู้นะไอ้โง่เอ๊ย....... เดียร์ รอก่อนนะ จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ -

                                                                                                     TBC..
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Next :





MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part End :: (ไม่บอกหรอก!!!)
--------------------------------------------------
ขออนุญาตตัดไปอีกบทหนึ่งเน่อ เดี๋ยวจะหลากอารมณ์เกินไป ( Season 6 เลยมี 6 Parts เลย )

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: lime ที่ 26-10-2009 00:11:44

อ่านแล้วน่าติดตามทุกเรื่องเลยครับ

ขอ part 6 ต่อเลยได้มั้ยครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 26-10-2009 00:20:44

 :m3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เรารักคุณ มีนาของผม มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

...

ขอ  :กอด1:  ที

...

หุ หุ หุ ...ต้องตามดูตอนที่ 6 ของภาค 6 ต่อไป  :m4:

...

ว่าแต่ พี่ภนต์นี่ ...ไม่ใจเล้ยยยยยย ให้อีกคนเริ่มก่อนตลอดอ่ะ  :m12:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 26-10-2009 01:02:22

ดีๆ

ไม่สปอยล์ PArt หน้า  :laugh:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 26-10-2009 03:45:21

แหมๆๆ บอกรักผ่านรายการสดเลยนะเนี่ย อิอิ

น่ารักอ่า...  :L1:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 26-10-2009 06:43:11

 :-[  รอ part หน้าอย่างจดจ่อ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 26-10-2009 08:14:51

อยากอ่าน part6 เร็วๆแล้วอ่ะ :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 26-10-2009 10:34:58

ยิ้มปากฉีก..

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 26-10-2009 10:51:23

 :m1: พี่ภนต์ให้ไวเลยนะ น้องเดียร์บอกรักเองแล้วอ้ะแบบนี้
รอตอนหน้า รอๆๆๆๆ
บวก 1 แต้มให้ MyMarch จ้า จุ๊บๆๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 26-10-2009 14:26:14

สงสัยตอนเป่าแผล พี่ภนต์แอบเสกคาถารักใส่น้องเดียร์ด้วยแน่เลย  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 26-10-2009 22:04:03

รักจริง ผ่านจอ ค่ะงานนี้  :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 5 :: ห่าง..ไกล] P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 27-10-2009 10:54:48

 :o8:ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกกกก  รอค่ะๆๆๆๆๆๆ o13

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: โมกข์มีนา ที่ 02-11-2009 00:55:55

MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 6 :: ลูกอม
--------------------------------------------------
ความเดิม
            / ครับ และสำหรับรางวัลชิ้นนี้ ผมขอขอบคุณ ทีมงานทุกคน ขอบคุณท่านผู้ใหญ่หลายๆท่าน ที่ให้โอกาส ขอบคุณแฟนคลับทุกคนที่คอยสนับสนุนผมมาเสมอ
และสุดท้าย ขอบคุณ คนที่สอนผม ถึงแม้ว่าคนๆนั้น จะไม่ได้สอนในเรื่องของบทบาทการแสดง แต่เขาก็สอนผม ในเรื่องของอารมณ์ ความรู้สึก และสอนผมให้รู้จัก "รัก"
ใครสักคน และไม่ว่าตอนนี้ คนที่อยู่ห่างไกลคนนั้น จะได้นั่งดูอยู่หรือไม่ ผมก็อยากจะบอกกับคนๆนั้น ว่า ผมขอบคุณสำหรับความห่วงใย และความอบอุ่น ที่ถึงแม้ว่าไม่ต้องบอก
แต่ผมก็ รู้สึกได้ ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ /


            - ทำไมเพิ่งรู้นะไอ้โง่เอ๊ย....... เดียร์ รอก่อนนะ จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ -
            ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

            เอี๊ยด.... เสียงเบรคที่ดังจากรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีแดงดึงขึ้นบริเวณหน้าสถานที่จัดงานประกาศผลรางวัล ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับ ที่เหล่าดารา และนักแสดง
เริ่มทยอยเดินออกมาจากสถานที่จัดงาน เจ้าของรถพยายามใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี มองหา คนๆเดียว ที่อยากเจอที่สุด เด็กหนุ่มในชุดสูทสีขาวที่ไว้ผมทรงเกาหลีตามสมัยนิยม
คนที่เคยต่อปากต่อคำกันและกัน คนที่ตัวเองเพิ่งจะรู้ว่า เป็นคนที่ตัวเองรอคอยตลอดมา
            = พี่ภนต์ พี่ภนต์ใช่รึเปล่าครับ = หนุ่มน้อยเจ้าของฉายาเจ้าพ่อโฆษณา กล่าวทักทายเมื่อพบว่า นภนต์ ผู้ที่เคยช่วยให้ความรักของเขาสมหวัง ยืนอยู่ไม่ไกล
            - อ้าว เลิฟ สบายดีเหรอเรา -
            = ก็ดีครับ แล้วพี่ภนต์อะ ช่วงนี้ไม่เห็นไปเที่ยวกับพวกผมเลยนะ =
            - ก็เพื่อนพี่มันห้ามไว้... ล้อเล่นนะครับ พอดีพี่ติดงานน่ะ อีกอย่าง ช่วงนั้นต้องคอยอยู่คุมร้านด้วย กองถ่ายเขามาขอใช้สถานที่น่ะ -
            = จริงๆด้วย ผมก็ว่าแล้ว ว่าร้านกาแฟใน MV ตัวที่ได้รางวัลนั่นทำไมคล้ายร้าน LokeLover จังเลย นี่เขาได้ 2 รางวัลเลยนะครับ ทั้งพวกองค์ประกอบสถานที่
อะไรพวกนี้ แถมยังไงของดาราหน้าใหม่หรือ ดาวรุ่งอะไรนั่นด้วย โอ้ย = เลิฟอุทาน พร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจเล็กๆ ไปที่นักข่าวคนหนึ่งที่สนใจแต่จะสัมภาษณ์จน
เดินมาชนกับเขาจนเซ แต่กลับไม่สนใจที่จะขอโทษสักนิด
            = โห นิสัย อ้อ ว่าแต่พี่ภนต์มาทำอะไรที่นี่อะครับ หรือว่าจะมาขอลายเซ็นต์ใครอะ =
            - มา เอ่อ มาคุยกับคุณหน่อย ผู้จัดการส่วนตัวของเดียร์ คนที่ได้รางวัลที่ว่านั่นน่ะแหละ -
            = เหรอครับ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวผมไปดูให้แล้วกัน จะได้ไม่เสียเวลา ขืนให้มองหาแล้วคนเยอะขนาดนี้ คงยาก พี่รอตรงนี้แล้วกันนะครับ =
            - ขอบใจนะ -
            .
            ..
            ...
ขณะเดียวกัน
            เด็กหนุ่มในชุดสูทสีขาว เดินฝ่ากองทับนักข่าวนับสิบที่รุมล้อม เพื่อขอสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ยังดีที่ผู้จัดการส่วนตัว ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี
อีกทั้งยังมีทีมงานที่ช่วยเปิดทางเดินให้กับเด็กหนุ่ม จนมาถึงรถยนต์คันงามที่ใช้เป็นพาหนะในการเดินทางกลับ จนนักข่าวบางคนอดบ่นไม่ได้ เพราะทั้งที่มีโอกาสได้ข่าวดีๆ
แต่กลับไม่ได้อะไรกลับไปเลย
            + อีกแล้ว โอ๊ยจะโทรอะไรกันนักหนานะ + หน่อย ผู้จัดการส่วนตัวของเด็กหนุ่มที่วันพรุ่งนี้จะกลายเป็นข่าวฮ็อตที่สุดเอ่ยปาก เมื่อพบว่าหน้าจอ แสดงรายชื่อ
เจ้าของสังกัดของเด็กหนุ่ม เป็นครั้งที่ 42
            / ขอโทษนะครับ พี่หน่อย ผมก็ไม่น่าสร้างเรื่องเลย /
            + ไม่เป็นไรหรอกเดียร์ พี่บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวพี่จัดการเรื่องนี้เอง ^_^ +
            / ขอบคุณพี่มากๆเลยนะครับ ^_^ / เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณอีกครั้ง กับความเข้าใจที่ผู้จัดการส่วนตัวของเขามีให้ตั้งแต่เริ่มทำงานร่วมกัน
            + จ้ะ ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เข้าใจ ออกรถเถอะค่ะ คุณลุง +
            รถยนต์ BMW สีดำรุ่นล่าสุด เคลื่อนตัวออกจากสถานที่จอดรถของสถานที่จัดงาน อย่างช้าๆ เพราะกองทัพนักข่าว ที่ยังรุมล้อมอยู่ด้านนอกตัวรถ แม้ว่าเดียร์
จะได้พูดความในใจออกไปจนหมด แต่ถึงกระนั้น ก็ยังไม่สามารถที่จะสะกดกั้นความรู้สึกที่มีได้อยู่ดี
            / นั่นมัน... / เด็กหนุ่มร้องทักเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์สีแดง ที่คุ้นตาจอดอยู่ริมถนน หน้าบริเวณทางเข้าอาคารประกาศผลรางวัล
            + มีอะไรเหรอ +
            / ปะ เปล่าครับ  คงไม่ใช่ อืม ไม่มีอะไรหรอกครับ / เด็กหนุ่มตอบปฏิเสธ เพราะถึงแม้รถที่เห็นจะคุ้นตาขนาดไหน แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี
            ...
            ..
            .
            พี่ภนต์ ข้างในเขาบอกออกมาแล้ว สงสัยจะกลับไปแล้วด้วยนะ โทรไปก็ไม่มีใครรับ
            - เหรอ - หนุ่มหล่อครุ่นคิดนิดหน่อย ก่อนที่จะบอกลาหนุ่มรุ่นน้อง แล้วขี่รถมอเตอร์ไซค์ของตนออกไปจากสถานที่จัดงาน
            .
            ..
            โคมไฟที่รายล้อมสนามฟุตบอลฝั่งตรงข้าม LikeLover Café ค่อยๆดับลงทีละดวง ทีละดวง ซึ่งสามารถใช้บอกเวลาได้อย่างคร่าวๆ ว่าอย่างน้อย เวลานี้
น่าจะราวๆ เที่ยงคืนกว่าเห็นจะได้ เด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ละสายตาจากดวงไฟเหล่านั้น หลังจากที่ทอดกายลงนั่ง บริเวณบรรไดทางขึ้นหน้าร้านกาแฟที่ตนเองเป็นเจ้าของ
เมื่อต้องกลับมากับความว่างเปล่า
            กรุ๊งกริ๊ง....
            - ดึกแล้ว ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ - หนุ่มหล่อกล่าวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ดังมาจากทางด้านหลัง
            / ติดใจกาแฟมั้ง /
            - เดียร์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ - หนุ่มเจ้าของร้าน อึ้งไปชั่วครู่ เมื่อหันมาพบว่าคนที่ตัวเองพูดด้วย คือคนที่ตอนนี้อยากพบเจอมากที่สุด
            / ก็.. ไม่นานหรอก นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว ยังดีที่เจอเอ่อ วา.. ใช่ วา  ก็เลยขอเข้ามารอที่นี่ /
            - เหรอ อืม... - นภนต์พูดได้เพียงแค่นี้ จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็เงียบไป
            ..
            จ๊อก.... เสียงที่ดังมาจากหนุ่มหน้าใส ทำให้คนตรงหน้าถึงกับอดยิ้มไม่ได้
            / ไม่หิวบ้างให้รู้ไป /
            - ครับผม เข้าไปในร้านดีกว่า เดี๋ยวหาอะไรให้กิน - นถนต์บอกกับเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่เดียร์กลับยืนนิ่ง
            / หา อะไรให้กิน นี่คนนะ / หนุ่มหน้าใสโวยวาย พร้อมทำแก้มป่อง ทำให้คนที่มองขำมากขึ้นไปอีก
            - เอ้า ก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น มาเถอะน่า -
            ..
            .
            / โหย จับซะแน่นเลย / หนุ่มหน้าใสพูดเบาๆ หลังจากที่อีกคนยอมปล่อยมือที่จูงมือของตนเข้ามาภายในร้านได้สำเร็จ
            - ถ้าไม่จับไว้ให้แน่นๆ เดี๋ยวนายก็จะหายไปอีก - แม้ว่าจะเป็นคำพูดธรรมดาๆ แต่คนฟังก็ถึงกับหน้าแดงได้เหมือนกัน
            / ก็.. ไม่ได้หายไปไหนซะหน่อย / เด็กหนุ่มพูดกับคนตรงหน้า แต่สายตากลับมองไปที่อื่นซะอย่างนั้น
            - เสร็จแล้ว กาแฟสูตรพิเศษ - นภนต์ พูดก่อนยื่นแก้วกาแฟให้กับ เดียร์
            / ไม่เห็นพิเศษตรงไหน ก็แค่กาแฟใส่กลิ่นวานิลลา แค่เนี๊ยะ /
            - พิเศษสิ -
            / ยังไง? ล่ะ ก็ยังไม่เห็นว่าจะพิเศษตรงไหนจริงๆ /
             - ตรงที่.. เจ้าของร้านเป็นคนทำเอง -
            / เยอะแยะไป /
            - อีกอย่าง ก็ตรงที่.. กาแฟสูตรนี้ ไม่ได้ชงให้ใครอีกเลย นับตั้งแต่ครั้งแรก วันนั้น -  หนุ่มเจ้าของร้านตอบ แต่นัยย์ตาแฝงไว้ด้วยความหมาย
            / ก็.. แล้วไง ก็ออกจะปกติ มีแก้วที่ 1 เดี๋ยวก็มีแก้วที่ 2 ที่ 3 ตามมา / เดียร์ให้เหตุผล แต่ถึงกระนั้นก็แอบยิ้ม เล็กๆ
            - ยังมีอีกข้อ -
            / ว่ามาซิ /
            - สุดท้าย ที่มันพิเศษก็เพราะ... -
            / เพราะอะไรเล่า ลีลาจริงๆ /
            - เพราะว่า.. กาแฟแก้วนี้ คนทำ ทำด้วยใจ และทำให้เฉพาะคนพิเศษ คนนี้.. ไง - หนุ่มเจ้าของร้านพูด และจับมืออีกข้างของคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้
            ....
            - เดียร์ ขอโทษนะ -
            / ขอโทษ? /      
            - ขอโทษ... ที่ปล่อยให้รอ -  นภนต์กล่าวติดขัด แต่จริงใจ  - ขอโทษ... ที่ปล่อยให้คิดอะไรอยู่คนเดียว… คงไม่ช้าไปใช่ไหม ถ้าจะบอกว่า เดียร์ ก็เป็นคนที่ทำให้
รู้จักกับคำว่า รัก อีกครั้ง -
            หนุ่มหน้าใสยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองแล้วหลบสายตา พร้อมกับสายหัวเล็กน้อย
            - ถ้าอย่างนั้น ขอ.. ขอกอด ได้ไหม - นภนต์กล่าวน้ำเสียงหนักแน่น แต่ก็ดูเคอะเขินเต็มที่ และคำตอบของคนตรงหน้า ก็มีเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น
            - จะกอดเอาไว้ แบบนี้ ไม่ยอมให้หายไปไหนเป็นเดือนแบบนี้อีกแล้วนะ เดียร์ -
            
            แก้วกาแฟใบสวย ถูกวางลงบนโต๊ะข้างๆ เมื่อร่างกายของผู้ที่ถือมัน ถูกโอบกอดไว้ด้วยอ้อมแขนอันแสบอบอุ่นของคนตรงหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะตอบสนองอ้อมแขนนั้น
ด้วยการทำแบบเดียวกัน แม้ว่าจะไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากคนทั้งคู่ แต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านซึ่งกันและกัน นั้นสามารถบอกได้ ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหัวใจของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี
ยังดีที่คนทั้งคู่รู้ และ เข้าใจ เสียงเรียกร้องจากหัวใจของตัวเอง คนนึงรู้และทำตามความต้องการของหัวใจ อีกคนเข้าใจและก้าวไปตามทางที่หัวใจบอกให้ก้าวเดิน




            ในบางครั้ง ความรัก ต้องมาพร้อมกับความเข้าใจ หลายคนพยายามค้นหา และเร่งรีบเพื่อให้ได้ความรักมา แต่เมื่อถึงระยะเวลาหนึ่ง ความรักเพียงอย่างเดียว
อาจไม่สามารถช่วยให้อะไรดีขึ้น ในทางกลับกัน หลายคน ต้องการที่จะเข้าใจในความรัก แต่กว่าจะถึงเวลานั้น เราอาจต้องเสียคนที่เรารักไปแล้วก็ได้
            ขอให้ทุกท่าน มีความรักและเข้าใจ ให้แก่กัน แล้วพบกันใหม่ Season หน้า (อีกนานเลยละ)
                                                                                                            
            ….
            ..
            .
            ..            
            …..
            ….
            ..
            .
            ..            
            …..
            ….
            ..
            .
            ..            
            …..
            - อะ.. - นภนต์คลายอ้อมกอดออกมาหลวมๆ เมื่อรู้สึกว่า มีอะไรบางอย่าง กดมาที่หน้าอกของตน
            ลูกอมสีแดงสดใส ในห่อพลาสติก ถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อของคนในอ้อมแขน ก่อนที่เจ้าของลูกอมนั้นจะพูดอะไรบางอย่าง
            / ที่ให้ไปกินไปรึยัง อร่อยดีนะ / เดียร์พูดกับคนตรงหน้า เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเรื่องอะไรดี
            - ยังเลย โดนเจ้าวาขโมยไปแล้วอะ ถ้างั้น อันนี้ขอแล้วกันนะ -
            หนุ่มเจ้าของร้านแบมือ ส่งให้กับเดียร์ ที่กำลังแกะห่อลูกอมอยู่ แต่หนุ่มหน้าใสกลับ หยิบลูกอมเข้าปากตัวเองไปซะก่อน
            - ช่วยไม่ได้ อยากไม่รักษาเอง สมน้ำหน้า อดกิน - เดียร์พูดเยาะ คนที่ตัวสูงกว่า แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้....
            / งั้นเหรอ / หนุ่มร่างสูง ยื่นมือไปจับแก้มของคนตรงหน้าก่อนที่จะค่อยๆ ยกมือขึ้น ทำให้ใบหน้าของเดียร์เงยขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆก้มหน้าของตัวเองลงไป
            
            อะ.. อื้อ อื้มม.............................................

            - อืม หวานจริงๆ ด้วยแฮะ ^_^ - นภนต์ยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อได้ลูกอมเม็ดนั้นมาครอบครอง
            / ยังจะมาพูดอีก กลับบ้านแล้ว / เดียร์หน้าแดงจัด เพราะนึกไม่ถึงว่าจะถูกแย่งลูกอมไปด้วยวิธีนี้
            - เดี๋ยว.. เดียร์ - นภนต์ รั้งข้อมือของคนที่ตัวเล็กกว่าไว้ พร้อมตีหน้าเศร้า แต่ก็ทำได้ไม่นานนัก
            - มาเอาคืนไปก่อนสิ - นภนต์พูดพร้อมแลบลิ้น เผยให้เห็นลูกอมเม็ดสีแดงสดใส
            / โอ๊ย พอเถอะ แค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว /
            - นะๆๆๆๆๆ -
            / ไม่อาววววววว /            
            ท่ามกลางความเงียบสงบ กลางดึกของคืนวันศุกร์ ยังคงมีอีกหนึ่งสถานที่ ที่ยังคงสว่างไสวไปด้วยความรู้สึก ของคนสองคน ร้านกาแฟที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น
            ..
            .
            ร้านกาแฟ LikeLover Café


                                                                             ด้วยรัก และอยากให้ทุกท่าน มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
                                                                                                       MyMarch

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: ปี้ปี้ปี้~PalmY ที่ 02-11-2009 01:09:03

 :-[

อ๊าากก

เขินน

น่ารัก

อ๊ากกก

(เป็นเอามาก)

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: lime ที่ 02-11-2009 01:11:02

มีความสุขทุกครั้งที่อ่าน
รอ season ต่อไปคร้าบ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: here ที่ 02-11-2009 01:21:38

อ้างจาก: MyMarch ที่ 02-11-2009 00:55:55  

                                                                             ด้วยรัก และอยากให้ทุกท่าน มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
                                                                                                       MyMarch

...

มีค้าบ

สองคนนี้น่ารักชะมัดเลยแฮะ ตอนแรกแอบนึกว่า จะเกิด scene ที่ที่ประกาศรางวัล

แต่แบบนี้ดีแล้วแหละ  o13

...

...ขอบคุณมาก ๆ สำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ ดี ๆ ที่เขียนมาแบ่งปันกันนะคะ  :กอด1:

...

ช่วงนี้คุณ มีนาของผม คงยุ่งจังเนอะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

...

เมื่อไหร่ที่ว่างก็แวะมาทักทายกันเน้อ :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 02-11-2009 08:05:06

 :-[น่ารักกกกกกกกก o13

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: Lollipop_pop ที่ 02-11-2009 09:49:18

Season หน้า
ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอนะค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 02-11-2009 12:45:11

นับแต่นี้ต่อไปสงสัยร้านนี้ มีแต่กาแฟหวานนนนนนนนนนนนน แน่ๆ เลย เจ้าของร้านอินเลิฟขนาดนี้  :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-11-2009 12:46:55

คนเราจะเห็นค่าของผู้อื่นก็ต่อเมื่อมี..ความรัก

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 02-11-2009 21:10:19

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 02-11-2009 21:51:57

มีความสุขที่ได้อ่านทุก season จริงๆ ค่ะ
 :L2:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: kuraki ที่ 02-11-2009 21:54:46

 :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 02-11-2009 23:25:14

อ้างจาก: MyMarch ที่ 02-11-2009 00:55:55  

                               ด้วยรัก และอยากให้ทุกท่าน มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
                                                                                                       MyMarch

ความตั้งใจของ MyMarch สำเร็จแล้วจ้า
ตอนนี้น่ารักไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว
จบแบบนี้ สำลักความหวานเลยอ้ะ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะจ๊ะ และสุขสันต์วันลอยกระทงด้วยจ้า  :call:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: patz ที่ 04-11-2009 06:47:01

ตอนนี้หวานมากกกกกก

นภนต์นี่ก็เจ้าเล่ห์ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย หึๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: mascot ที่ 07-11-2009 15:20:37

ขอบคุณที่มี Season หวานๆมาให้อ่าน

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 31-12-2009 22:38:30

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

น่ารักไม่อยากจะบอก อิอิ

ชอบทุกๆ คู่เลยครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: Gligar ที่ 25-01-2010 21:12:42

เรื่องสนุกดีครับ อ่านได้สบายๆ ไม่เครียด

ชอบทุกคู่เลยครับ

งงๆ กับตอนสุดท้าย มันรวบรัดไปหน่อย แต่ก็ยังสนุกอยู่ครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: Nanzari ที่ 05-02-2010 23:53:40

ขอบคุณสำหรับ Season หวาน ๆ

 :L2:...เป็นกำลังให้เรื่องต่อไปนะ ^^

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: yunjaejoong ที่ 11-02-2010 14:09:03

ชั่งหวานมั้กๆเลยน่ะ :man1:น่ารัก น่ารัก

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear - [Part 6 :: ลูกอม] P.12 จบ Season
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-03-2010 14:34:05

โอ๊ยย ๆๆๆ น่ารักมาก ๆๆๆๆ
ทุกเรื่องเลย แบบ อ่านไปยิ้มไป :)

 o13

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear -
เริ่มหัวข้อโดย: takkie ที่ 14-04-2011 23:00:59

ต้องลองเอาลูกอมคืนด้วยวิธีของนภนต์ดูมั่งแล้วสิครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องรักหวาน ๆนะครับ อ่านไปก็ยิ้มไป มีความสุขจัง

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear -
เริ่มหัวข้อโดย: Margarin_Butter ที่ 16-04-2011 16:42:18

Season 2 คู่รักนักฟุตบอล  :L2:
กว่าจะหวาน ตอนท้ายๆเลย
ดีที่รู้ใจกันนะ

Season 3 โดนเด็กหลอก  :myeye:
เอ๊ะ หรือพี่นภเซ่อเอง จำผิดจำถูก

Season 4 แอบอ้าง สมยอม
แต่เลิฟๆกันจริงก็โอเค
พี่เอกนี้ก็ขยันแกล้งน้องเนอะ

Season 5 ก่อนอ่านนึกว่าจะเป็นคู่พี่นภนต์นะเนี่ย
ต่างคนก็ต่างแอบชอบกัน
ตอนนี้อ่านแล้วฮา
"ขยำ" อวัยวะ กับ "กระดิก" อวัยวะ
จะไปขยำกับกระดิก อวัยวะเดียวกันอะป่าวเนี่ยย  :o8:

Season 6 รักเกิดกับเจ้าของร้านกาแฟ
เจอกันครั้งแรกก็ทะเลาะกันสะละ
ตอนสอนผูกไทร์นี้ อร๊ายย เขินน  :-[
 :เฮ้อ: นึกว่าจะจบเศร้า

น่ารักทุก Season เลยคะ ชอบทุกคู่
 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear
เริ่มหัวข้อโดย: seinia ที่ 18-04-2011 00:18:36

ชอบทุกซีซั่นเลยยยยยย จะเฝ้ารอคอยใจจดใจจ่อเลยนะคับบ ^^

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 6 : My Dear -
เริ่มหัวข้อโดย: DeJavu~ ★ ที่ 21-04-2011 21:15:20

น่ารักทุกซีซันเลยอ่าก

ชอบทุกคู่เลยครับ

สนุกและมีความสุขมากๆในการอ่านเรื่องนี้

สุดท้ายนี้ขอขอบคุนมากๆๆครับ :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 - 6 เชิญอ่านได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-06-2015 09:26:29

น่ารักทุกคู่เลย  :pig4:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 - 6 เชิญอ่านได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 13-07-2015 20:28:26

สนุก น่ารักทุกคู่เลยครับ ...... ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) MSS Season 2 - 6 เชิญอ่านได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 13-07-2015 20:45:34

น้ำผึ้งเดือนห้า :o8: