Previously : แม้ว่าทั้งสองพยายามที่จะตัดใจ แต่เหตุการณ์ต่างๆ
ก็กลับนำพาให้คนทั้งคู่ ได้ใกล้ชิดกัน และในท้ายที่สุด คงถึงเวลาแล้ว ที่ร่างสูงจะต้องเลือก
เลือกบอกความรู้สึกที่มี แล้วรอดูผลลัพท์นั้น หรือ
เลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้ แล้วปล่อยให้มันหายไปตามกาลเวลา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------MyMarch Short Story : Season 5
The Secret
Part 5 :: ความลับที่ไม่ลับ อีกต่อไป-------------------------------------------------- ~ พี่มิค พวกตัวแกนเขาบอกว่าให้เตรียมเก็บของกลับได้แล้วพี่ ตอนนี้พวกอาจารย์กำลังถ่ายรูปกับพวกครูใหญ่กันอยู่ ~
/ อ้าวเหรอ อืมๆ โอเค ถ้างั้นฝากบอกคนเช็คชื่อด้วยว่า จะไปรอที่รถเลยนะ สงสัยต้องพาตั้มไปรอที่รถก่อน /
~ อ่อ..... ครับพ้ม ~ เด็กหนุ่มรุ่นน้องเข้ามาบอกให้ร่างบางเตรียมตัวเก็บของเพื่อเดินทางกลับบ้าน จริงๆแล้ว ถ้าเก็บเฉพาะของใช้ที่เป็นของมิคเอง
ก็คงใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่
/ ตั้ม... ตั้ม / ร่างบางเขย่าร่างของคนตรงหน้าที่งีบหลับไปเบาๆ
/ ตั้ม... เอากระเป๋ามารึเปล่า เขาจะกลับแล้ว เดี๋ยวเราไปเอามาให้ /
+ อืม.. มีเป้ อะ สีน้ำเงินลายพราง กับกล้องโพลาลอยด์ อยู่ที่ห้อง... ห้องพละ มั้ง + ร่างสูงตอบพลางขยี้ตาไปด้วย
/ โอเค ถ้างั้นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวเราไปเอามาให้ / ร่างบางพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากห้องทันที
+ ขอบใจนะ..... เฮ้ย มิค มิค!! +
ตั้มกล่าวขอบคุณ และก่อนที่จะคิดอะไรบางอย่างได้ ร่างบางก็ได้เดินออกไปจากห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว
ณ ห้องพละ
/ อืม เป้สีน้ำเงินลายพราง... เป้สีน้ำเงินกับกล้อง อยู่ตรง... / ร่างบางหยิบกระเป๋าใบแล้ว ใบเล่า ก่อนที่จะมองเห็นเป้ใบที่ต้องการอยู่ไม่ไกล
/ นี่ไงล่ะ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย อึ๊บ /
พรวด......
ด้วยความรีบร้อน ทำให้ร่างบางไม่ได้ตรวจดูว่าเป้ใบที่ต้องการ ยังไม่ได้รูดซิปปิดจนสนิท ทำให้เมื่อมิคดึงเป้ขึ้น สิ่งของที่อยู่ภายในถึงได้หล่นลงมากองที่พื้นห้อง
/ โหย อะไรกันเนี่ย เสื้อทีม ผ้าขนหนู(ผืนเล็ก) ขวดน้ำ กล่องกระดาษถ่ายรูป แล้วนี่ / ร่างบางก้มลงเก็บของที่หล่นอยู่กับพื้น จ
นกระทั่งไปเจอกระดาษขนาดเล็กที่คว่ำหน้า ตกอยู่ใกล้ๆ
….
/ นี่มัน.... /
หลังจากนั้น @ ห้องพยาบาล
/ อะ นี่เป้ กับกล้อง อันนี้ใช่รึเปล่า /
+ เอ่อ ใช่ ขอบใจนะ +
/ ตั้ม.. เราถามอะไรหน่อยสิ / มิคกี้เอ่ยขึ้น หลังจากเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เตียง ที่มีร่างสูงลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงกำแพงอยู่
/ แต่ตั้มต้องสัญญานะ สัญญาว่าจะไม่โกหก /
+ ถะ ถามมาสิ +
/ รับปากก่อน ได้ไหม / แม้ว่าตอนแรก ตั้มตั้งใจที่จะตอบคำถามแบบบ่ายเบี่ยง แต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของคนตรงหน้า ตั้มก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
+ ก็ได้ แต่ต้องผลัดกันถามนะ +
/ ตั้มถ่ายรูปนี้เองเหรอ / มิค หยิบรูปที่เจอตอนทำของในกระเป๋าของร่างสูงหล่นขึ้นมา ในนั้นมีภาพของร่างสูง ที่กำลังยิ้ม ยิ้มแบบมีความสุขที่สุด
โดยที่ไหล่ข้างๆ มีคนอีกคน กำลังนอนหลับ แล้วเอาหัวซบกับไหล่ของร่างสูงอยู่ด้วย
+ ใช่ แล้วมิคเห็นรูปแล้ว คิดว่ายังไง +
/ ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่นายก็ไม่ค่อยชอบหน้าเรา แล้วจะมาถ่ายรูปเราไปทำไม /
+ ใครบอกมิคว่าเราไม่ชอบมิคน่ะ +
/ มะ เมื่อกี๊นายบอกว่า ยังไงนะ /
+ คือ เราจะหมายความว่า ใครบอกมาว่าตั้มไม่ชอบหน้ามิค + ร่างสูงรีบแก้ตัว เพราะไม่อยากให้ร่างบางต้องลำบากใจ ถ้ารู้ตัวตอนนี้
ความรู้สึกที่เขามีให้ มันมากเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว
/ ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ ทั้งๆที่เรียนห้องเดียวกัน แต่เจอหน้ากันก็ไม่เคยทัก หลายครั้งที่รู้สึกว่า มิคอยู่ที่ไหน ก็จะ... ไม่ทาง... เจอตั้ม ... ที่นั่น /
ร่างบางบรรยายความรู้สึกที่อึดอั้น แม้ว่าต่อหน้าคนอื่นๆ มิคจะทำท่าทางเข้มแข็งเก่งสักแค่ไหน แต่ต่อหน้าคนๆนี้ มิคกลับไม่สามารถแม้แต่จะซ่อนหยาดน้ำตา ไว้ได้เลย
+ มิค มันไม่ใช่อย่างที่มิคคิดเลยนะ +
/ ไม่เป็นไรหรอกตั้ม มิคแค่... ยังไงซะ หลังจากวันนี้ มิคจะต้องลืม มิคจะทำให้ได้ ตั้มอย่าสนใจเลยนะ /
+ มิค!!! มิคฟังก่อนสิ + ร่างสูงพูดเสียงดัง จนคนที่ร้องไห้อยู่ ต้องหยุดแล้วตั้งใจฟัง
+ ตอนแรก ที่ตั้มไม่กล้าเข้าไปทัก เข้าไปคุย ถ้ามิคยังจำได้ละก็ มีอยู่วันนึง ที่มิคโดนลูกบอลจากไหนไม่รู้กระแทกเข้าที่ข้างหลัง จนสลบไป
นั่นน่ะตั้มเอง ตั้มเป็นคนเตะไป แต่ใจมันก็ไม่กล้าพอ ที่จะยอมรับ ตอนนั้นตั้มได้แต่คอยไปดูตอนที่มิคนอนอยู่ในห้องพยาบาล ยิ่งมอง ก็ยิ่งเป็นห่วง ยิ่งมอง
ก็ยิ่งอยากดูแล จนตอนเย็นที่เพื่อนๆมิค เข้ามาเยี่ยม มิคก็ยิ้มให้กับทุกคน ตอนนั้นตั้มเริ่มรู้สึกว่า ทำไม ทำไมคนที่ได้รอยยิ้มนั้นไว้ ไม่ใช่ตั้ม ทำไมคนที่ได้ดูแลมิค
ไม่ได้มีแค่ตั้มคนเดียว แล้วหลังจากนั้น ทุกครั้งที่เจอ มิคมักจะยิ้มให้คนอื่นๆ เสมอ ยิ่งเห็น ก็ยิ่งไม่พอใจ ไม่พอใจว่าทำไม ทำไมมิคต้องยิ้มให้ใครต่อใครด้วย
หลายครั้งที่ตั้มอยากจะเข้าไปแทรกตรงกลาง อยากจะเข้าไปรับเอารอยยิ้มนั้นไว้คนเดียว แต่สมองมันก็คอยถามอยู่เสมอว่า แล้วตั้มเป็นอะไร ตั้มมีสิทธิ์อะไร
ที่จะทำอย่างนั้น มิคเข้าใจไหม +
ร่างบางเงยหน้าขึ้น มองคนตรงหน้า ด้วยความไม่เข้าใจ สรุปว่า ความเย็นชาของตั้มทั้งหมดนั้น กลายเป็นมิค ที่คิดเองเออเองไปเองคนเดียว
+ ขอโทษนะมิค ที่ทำให้ไม่สบายใจ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ว่ามิคก็มีใครอยู่ แต่อย่างน้อยขอให้ตั้มได้พูด ได้บอกสิ่งที่เก็บไว้มานานซะที +
/ เอ๋.... / ร่างบางเอ่ยเบาๆ เพราะยิ่งฟัง ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตั้มกำลังพูดถึง ใคร
/ ตั้มกำลังหมายถึง..../
+ เจ้าของรถ BMW คันเมื่อวานนี้ไงล่ะ คนที่มิคขอหัวใจนั้นแหละ +
/ เดียร์ เดียร์น่ะนะ อุ๊บ.... / ร่างบาง เอ่ยขื่อที่นึกขึ้นได้ แต่หลังจากนั้นก็ทำท่าทางราวกับ กลั้นหัวเราะ จนคนตรงหน้าถึงกับ งง ในท่าทีของร่างบางที่เปลี่ยนไป
+ ขำอะไรเหรอ +
/ ก็เดียร์ ไม่รู้จักเดียร์จริงๆเหรอ / ร่างสูงสายหน้าเป็นคำตอบ
/ เดียร์ พงศกร ธนานุรักษ์ /
+ ธนา นุ รักษ์? +
/ ใช่ พงศกร ธนานุรักษ์ K-Idol Thailand ปีนี้ พี่ชายของ นาย อลงกรณ์ ธนานุรักษ์ ไง /
+ พี่ชาย พี่ชายของ... มิค พี่ชายของมิค!! + ร่างสูงทวนคำเสียงดัง จนร่างบางต้องเอามือขึ้นมาปิดหูไว้
/ อ่าฮะ / มิคกี้ตอบพร้อมขำไปกับท่าทางแปลกของตั้มไปด้วย
+ มิค.ยัง.ไม่.มี.แฟน!!!! วู้วว โอ๊ยยยยย + เพราะดีใจมากเกินไป ทำให้ร่างสูงลืมตัวยกขาขึ้นมา แต่จังหวะที่เอาขาลง กลับเอาลงแรงเกินไป
จนขาข้างที่มีบาดแผลไปกระแทกกับขาเตียงอย่างแรง
/ ตั้ม ทำอะไรเนี่ย เดี๋ยวแผลก็แตกหรอก / ร่างบางพยายาม สำรวจรอบบริเวณผ้าพันแผล ว่ามีเลือดซึมออกมาบ้างหรือไม่ แต่ก่อนที่จะได้ดูจนทั่ว
มือของร่างบางกลับถูกทาบไว้ด้วยมือของคนอีกคน
+ มิค + ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็ต้องหวั่นไหว และเมื่อร่างบางหันมามอง ก็กลับรู้สึกราวกับถูกมนต์สะกดไว้จนแน่นิ่ง
เพราะแม้ว่าใบหน้าของร่างสูงจะเข้ามาใกล้แค่ไหน แต่มิคก็ไม่สามารถที่จะหันหน้าหลบหนีไปทางไหนได้เลย
....
+ มิค...ขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะรอ +
/ หา........ /
...
..
.....
/ ขึ้นไหวมั้ย /
+ ได้ๆ +
ร่างบางช่วยดัน ตั้ม ขึ้นไปบนรถที่ใช้โดยสารกลับ และถึงแม้ว่าระยะทางจากหน้ารถ ไปยังที่นั่งด้านหลังจะไม่ไกลนัก แต่ถ้าได้เดินจับมือคนร่างบาง
ไปตลอดทางอย่างนี้ ต่อให้เป็นระยะทางไกล ที่ต้องเดินจนขาเจ็บมากกว่านี้ก็ยอม
- อ้าว ดีขึ้นยังวะเพื่อน - บอลเดินมาถามอาการของเพื่อนรัก ทันทีที่ขึ้นมาบนตัวรถ
+ ก็ดีขึ้นว่ะ ไม่ปวดแล้ว ได้หมอดี +
- เหอๆ ทำปากดีนะมึง ยังไงถ้าจะจีบละก็ ให้ดีนะเว่ย ถ้ารู้ว่าดูแลไม่ดี กุจะมาเอาคืน แถมตื้บเอ็งซ้ำด้วย - คำพูดของบอล ทำให้มิคถึงกับเขิน
- เอ้า กูเอาผ้ามาให้ ขากลับเห็นพี่คนขับบอกว่าจะหนาวกว่าตอนมา -
+ แล้วเอ็งจะเอาอะไรใช้วะ +
- มีแล้วกันน่า อย่าถามมาก -
+ ท่าทางแมร่งมีพิรุธโคตรๆ มีอะไรก็บอกกันมั่งดิ +
- เอาน่ะ เอาเป็นว่า ขากลับข้าจะอุ่นมากๆ แล้วกัน ดูมิคด้วยนะมึงอย่าให้ป่วยกลับบ้านนะ ไม่งั้นเอาตาย -
+ เออ ห่วงจริง + ร่างสูงหันไปยิ้มกับเพื่อนอีกครั้ง ก่อนที่บอลจะเดินกลับไปนั่งที่ ที่ไม่ใช่ที่นั่งของตัวเอง!?
+ มันร้ายจริงๆ.. เอ้อ แล้วมิค.. อ้าว+ ร่างสูงหันไปพูดกับมิค แต่ไม่ทัน เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ ชิ่งหลับไปก่อนแล้ว
...
.
...
ท่าทางคำพูดของบอลจะเป็นเรื่องจริง เพราะเพียงเดินทางออกมาได้ไม่ถึง 20 นาที บรรยากาศข้างทาง กลับหนาวเหน็บ แม้ว่าช่วงนี้จะเป็นฤดูร้อน
แต่บรรยากาศบนถนน ที่รายล้อมไปด้วยภูเขาและต้นไม้ กับหยาดฝนเม็ดเล็กๆ กลับทำให้อากาศที่สัมผัส หนาวจับใจ
/ อึ๋ย.... / ร่างบางขยับตัว เพราะเริ่มรู้สึกทนกับความหนาวไม่ไหว
+ ฮ้าว... หนาวเหรอ + ร่างสูงหาวเล็กน้อย ก่อนที่จะหันมาพูดกับคนข้างๆ
/ อืม /
+ ถ้างั้น เอาอย่างนี้สิ จะได้อุ่น +
/ อ๊ะ / ตั้มขยับตัวเข้าไปจนชิดกับร่างของมิค ก่อนที่จะกางผ้าที่ได้รับมาก่อนหน้า คลุมร่างกายของทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
.
..
+ ยังไม่หายหนาวเลยเนอะ ว่ามั้ย +
/ จะไปรู้ได้ไงเล่า / ร่างบางตอบ แม้จะไม่หันหน้ามา แต่ร่างสูงก็รู้ว่า คนที่อยู่ข้างๆ ยังยิ้มไม่หุบเลย
+ ก็นี่ไง มือเย็นเจี๊ยบเลย +
/ ทำอะไรน่ะ / + ฟู่ว ฟู่ว +
ตั้มยกมือของมิคกี้ขึ้นมาตรงหน้าก่อนที่จะ เป่าลมหายใจลงไป
+ อุ่นขึ้นบ้างรึยัง ^_^ +
/ อะ อืม /
+ เหรอ แต่แบบนี้จะอุ่นกว่านะ +
มือของร่างบางที่ถูกเกาะกุมไว้ด้วย มือที่แข็งแกร่ง ถูกนำกลับมาอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเล็กที่ใช้คลุมอยู่บนร่างกายของคนทั้งคู่ ก่อนที่ศีรษะจะถูกมืออีกข้าง
โน้มลงมาไว้ที่ไหล่ แล้วตามมาด้วยปลายจมูกของคนที่ได้หัวใจไปครอบครอง
+ เหม็นอย่างที่เดียร์บอกจริงๆแฮะ +
/ โห... ไปเลย /
+ ล้อเล่นน่า อย่างอนนะ นะคร้าบบ คนดี +
แม้ว่าการเดินทางจะสิ้นสุดลง แต่ความรู้สึกของคนสองคนในแบบที่ไม่ต้องมีอะไรปิดบัง กลับเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ไม่ว่าอุปสรรคจะมากหรือจะน้อยเพียงใด
อากาศจะหนาวเหน็บมากแค่ไหน แต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างมีให้ จะช่วยส่งผ่านไออุ่นและผลักดันให้คนทั้งคู่ ฝ่าฟันไปได้ในวันข้างหน้า
ในบางครั้ง ความลับ ก็ควรจะถูกเก็บเป็นความลับอยู่อย่างนั้น แต่กับเรื่องหัวใจนั้น บางที ถ้าเราไม่พูด ไม่บอก ความลับนั้นก็อาจเป็นตัวปิดกั้น
ทำให้เราไม่สามารถเข้าใจความต้องการของคนอีกคน
~ The end : Season 5 The Secret ~
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามครับ Season นี้เขียนเอง ก็งงเอง ทำไมมันอึมครึมแปลกๆ นี่มันมะช่ายเรานี่นา อิอิ
ปล. อยากจะจบเศร้าบ้าง แต่ก็.... ทำไม่ได้จริงๆ มันขัดอยู่ในหัวใจ
Next :
--------------------------------------------------MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
--------------------------------------------------
*พี่ภนต์ อยู่ไหนคะเนี่ย*
- พี่อยู่สนามบิน มีอะไรรึเปล่า -
*มีสิคะ มีคนติดต่อจะขอมาถ่ายมิวสิควีดีโอที่ร้าน โฟร์ทจะตอบก็ไม่กล้าตัดสินใจ เลยบอกให้พวกเขารออยู่ที่ร้านเนี่ย*
- อ้าวเหรอ โอเค เดี๋ยวพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ -
Coming soon
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
