MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 4 :: กลับบ้าน -------------------------------------------------- สาวน้อยทำท่าทางเขินอาย เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าส่งสายตาหวานซึ้งและอบอุ่นมาให้ (แม้จะดูเก้ๆกังๆ บ้าง) นานเข้า หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับสายตานั่น
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะหันหนี
ชายหนุ่มกลับคว้าเอวของหญิงสาวไว้ก่อนที่จะรั้งให้ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้ แล้วประทับรอยจูบลงบนแก้มใสของเธอ
'คัท โอเค เสร็จ'
สิ้นเสียงของผู้กำกับจอมโหด เหล่าผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดต่างโล่งใจ และส่งเสียงเฮ เพราะตามธรรมเนียมปฏิบัติ เมื่อจบสิ้นการทำงานอันเหน็ดเหนื่อย
ก็จะเป็นเวลาแห่งการเฉลิมฉลอง ซึ่งต่างจากหนุ่มหน้าใส ที่ตอนนี้แยกตัวเดินกลับมานั่งอยู่ในห้องพักพนักงานร้าน LikeLover เรียบร้อยแล้ว
....
.
..
/ ครับพี่ เดี๋ยวผมขอพักสักครู่แล้วกันนะครับ เหนื่อยจัง /
' โอเคค่ะ แล้วรีบตามมานะคะ ' หนึ่งในพนักงานคอสตูม เดินกลับไปยังโต๊ะอาหาร เมื่อได้รับคำตอบจากหนุ่มหน้าใส เพราะความเหนื่อยล้าตั้งแต่ช่วงเช้า
ทำให้หนุ่มหน้าใส ถึงกับอ่อนแรง แม้ว่าปกติแล้วเรื่องกินนั้น เดียร์ไม่เคยพลาด แต่ครั้งนี้ ชายหนุ่มขอเวลาพักผ่อนสักหน่อยก่อนน่าจะดีกว่า
* อุ๊ย เอ่อ... เดียร์ไม่ไปทานอะไรกับพี่ๆทีมงานเหรอคะ * โฟร์ท พนักงานสาวประจำร้าน LikeLover ตั้งคำถาม เมื่อพบเดียร์นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะเพียงคนเดียว
/ เดี๋ยวค่อยตามไปดีกว่าครับ ตอนนี้ขอพักสักหน่อย /
* อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วรับเครื่องดื่มสักแก้วไหมคะ โฟร์ทกำลังจะเอาไปเสิร์ฟใหม่ เมื่อกี๊ให้พี่ภนต์ทำมีแก้วนึงออกจะหวานไปหน่อย ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครกินหรอก
แต่พี่เค้าก็บอกว่า ยังไงก็มี สุดท้ายก็ต้องตีกลับมานี่แหละ ^_^ *
/ ถ้าอย่างนั้นขอแก้วนั้นก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องทำใหม่ /
* แน่ใจนะคะ อืม.. ได้ค่ะ *
เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีฟ้าสดใส (ทำเฉพาะมีการสั่งเป็นกรณีพิเศษเท่านั้น) จากถาดในมือของพนักงานสาวมาลองชิม
/ อืม... ไม่เห็นหวานเลย กำลังดีนะ / หนุ่มหน้าใสดื่มน้ำที่รับมาจากสาวเสิร์ฟคนสวย แต่ก็ต้องแปลกใจ เพราะน้ำที่รับมาก็ไม่เห็นว่าจะหวานตรงไหน
* จริงเหรอคะ สงสัยให้พี่ภนต์ไปเปิดร้านหมอดูเลยดีกว่า รู้ด้วยว่ามีคนกินหวานขนาดนี้จริงๆ อ้อ งั้นโฟร์ทขอตัวก่อนนะคะ เดียร์จะได้พักผ่อนด้วย *
สาวน้อยจัดแก้วน้ำให้เป็นระเบียบก่อนที่จะขอตัวเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่หนุ่มหน้าใสที่นอนคิดอะไรอยู่คนเดียว
/ ต้องมีคนกินแน่ๆ งั้นเหรอ.... นายตั้งใจทำให้กันแน่นะ แก้วนี้ / เดียร์ คิด และมองไปยังแก้วน้ำสีฟ้าสดใสตรงหน้า
เพราะความไม่รู้ว่าในเครื่องดื่มนั้นมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ซึ่งโดยส่วนตัวของเดียร์ที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูนิดๆ จึงทำให้แม้จะได้ลิ้มรสเพียงแก้วเดียว
แต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้ชายหนุ่มออกจะมึนหัวอยู่บ้างก่อนที่จะผลอยหลับไป
..
.
....
.
- ขอบคุณมากๆ นะครับ -
' ขอบคุณอะไรกันคะ พี่สิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ ถ้าน้องภนต์ไม่ยอมให้พี่ใช้สถานที่ งานคงไม่ออกมาดีอย่างนี้แน่ๆเลย ^_^ '
- ยังไงก็ต้องขอบคุณครับ ถ้ามีโอกาส ยังไงก็มาใช้สถานที่ได้อีกนะครับ - นภนต์ กล่าวขอบคุณทีมงาน เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง
' แน่นอนค่ะ เอ้า สาวๆ เก็บของเสร็จรึยัง พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้านะ ใครอู้หักเงินเดือน!! '
" โห เจ๊......... " ทีมงานทั้งหมดต่างส่งเสียงร้อง ก่อนที่จะรีบเก็บข้าวของเครื่องใช้ แล้วจึงแยกย้ายกลับที่พักของตน
...
.
..
....
.
- หืม... -
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆ หนุ่มเจ้าของร้านเคาะโต๊ะเบาๆ เมื่อเห็นว่ายังมีคนอีกคน ที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ ทั้งๆที่ทีมงานที่เหลือ กลับกันไปหมดแล้ว
/ อะ อือ / หนุ่มหน้าใสขยี้ตา และเงยหน้าขึ้น เมื่อพบว่ามีคนอีกคนยืนมองอยู่
- ยังไม่กลับบ้านเหรอ -
/ อืม แล้วที่เหลือกลับกันไปหมดแล้วเหรอเนี่ย / เด็กหนุ่มถามกลับด้วยท่าทางอ่อนเพลียเต็มทน พลางขยี้หัวไปด้วย
- หมดแล้วหละ เหลือนายคนเดียวนี่แหละ แล้ว... จะกลับยังไงล่ะ -
/ ก็ขับรถกลับนั่นแหละ /
- ถึงจะเก่งแค่ไหน แต่ดูจากตอนนี้ ไหวแน่นะ - หนุ่มเจ้าของร้านถามด้วยความเป็นห่วง
/ ไหวสิ แต่ขอล้างหน้านิดนึงแล้วกัน / หนุ่มหน้าใสตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนที่จะลุกขึ้นเดิน โดยมีหนุ่มเจ้าของร้านยืนมองตามไป
..
.
แกร๊ก
.
..
..
ครืดดดดด
..
.
..
...แกร๊ก
.
..
ตึง!!!!
- เฮ้ย เดียร์!! เดียร์! - หนุ่มเจ้าของร้าน รีบวิ่งด้วยความรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณห้องน้ำภายในโซนพักผ่อนของพนักงานร้าน และเมื่อมาถึง
จึงได้พบกับเดียร์ที่กำลังลุกขึ้นจากพื้น
- เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า -
/ เอ่อ ก็.. เจ็บหัวนิดหน่อย ตอนที่ล้มมัน.. ดันไปเฉี่ยวกับ... ขอบโต๊ะอะ / เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองและตอบคำถาม
- ไม่หน่อยแล้วแบบนี้ ไหนหันหน้ามาสิ -
/ เอ่อ / เมื่อหนุ่มหน้าใสเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยจากคนตรงหน้า ก็เหมือนไม่มีแรงต้านทานใบหน้านั้นได้ แม้คนตรงหน้าจะบอกให้หันหน้ามา แต่เดียร์ก็กลับ
หันหน้าหนีไปทางอื่น จนหนุ่มเจ้าของร้านทนไม่ได้ ต้องยื่นมือเข้าไปจับที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะค่อยๆออกแรงดันน้อยๆ เพื่อให้คนตรงหน้าหันหน้ามามองตรงๆ เสียที
..
- ตรงนี้เจ็บรึเปล่า -
/ ไม่... ไม่เจ็บ /
- ตรงนี้ล่ะ -
/ ตรงนั้นก็ไม่ /
- แล้ว -
/ โอ๊ะ โอ๊ย... เจ็บๆ /
หนุ่มเจ้าของร้าน ถามคำถามหลังจากที่ยกปลายนิ้วออกจาก บริเวณหางคิ้วของคนตรงหน้า แล้วค่อยๆแตะลงไป ตามจุดต่างๆ รอบบริเวณที่มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย
เพราะแผลจากรอยถลอก
- โทษทีๆ นายรอตรงนี้แล้วกันนะ - นภนต์ เอื้อมมือไปจับที่ข้อมือของเดียร์ ก่อนที่จะพาเดินมานั่งที่โซฟา ใกล้ๆ ก่อนที่ตนเองจะเดินไปหยิบกล่องยาจากหลังเคาท์เตอร์ออกมา
- แสบนิดนึงนะ - หนุ่มเจ้าของร้านพูด พร้อมกับนำสำลีค่อยๆ ชุบกับทิงเจอร์ไอโอดีน
/ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้อง.ก็....ทา.. ทาก็ได้ / เด็กหนุ่มตั้งท่าจะปฏิเสธแต่กลับถูกหนุ่มเจ้าของร้านดุด้วยสายตาเสียก่อน
/ อื้อ... / หนุ่มหน้าใสเบี่ยงหน้าเล็กน้อย พร้อมหยีตา เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้า นำสำลีชุบยา ยื่นเข้ามาใกล้ ยิ่มใกล้ ก็ยิ่งหยีตามากขึ้น ทุกที ทุกที แต่จนผ่านไปนาทีกว่า
ก็ดูเหมือนกับว่า สำลีชุบยาที่เห็นนั้น ยังมาไม่ถึงตัว จนหนุ่มหน้าใสต้องลืมตาขึ้นดู
ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้หนุ่มหน้าใสอดหน้าแดงไม่ได้ เพราะแทนที่ตรงหน้าจะเป็นนภนต์ที่กำลังนำสำลีชุบยามาทาให้ตนเอง กลับกลายเป็นหนุ่มนภนต์
ที่นั่งมองมายัพร้อมรอยยิ้มกว้างแทน
/ ขะ..ขำอะไรเล่า /
- ก็ขำ คนกลัวโดนทายาน่ะสิ กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ^_^ -
/ ก็คนมันกลัวนี่ เบตาดีนก็ไม่มี แอลกอฮอล์นี่ก็พอทนได้ แต่นี่มันทิงเจอร์เลยนะ เออ ก็ได้ ถ้าขำก็ไม่ต้องทาแล้ว /
- โอเคๆ ไม่ขำแล้ว มาทายาก่อน ปล่อยทิ้งไว้เกิดติดเชื้อขึ้นมาจะทำไง -
..
/ โอ๊ย!!! / เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อสำลีถูกแตะลงบนบาดแผล
- ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บๆ - ฟู่วๆ.... หนุ่มเจ้าของร้านพูดปลอบคนตรงหน้า ก่อนที่จะโน้มหน้าตนเอง เข้าไปเป่าบริเวณบาดแผล เพื่อคลายอาการแสบที่เกิดขึ้น
จนคนที่ร้องโวยวายเงียบเสียงลง ถึงได้ก้มหน้าลงมามอง แต่เพราะใบหน้าของอีกฝ่ายที่เงยหน้ามองสวนขึ้นมาอยู่แล้วนั้น ทำให้ดวงตาของทั้งคู่ ต่างมองเข้าไปข้างใน
ดวงตาของอีกฝ่ายพอดี
เพราะสัมผัสจากคนตรงหน้าที่ทำราวกับว่า กำลังแตะต้องสิ่งของล้ำค่านั้นยังคงอ่อนโยน ประกอบกับใบหน้าขาวใสของคนอีกคน ที่แดงระเรื่อก็น่าดูยิ่งกว่าที่เคย
อีกทั้งริมฝีปากสีชมพูนิดๆ นั้นก็เหมือนเชิญชวนให้คนอีกคนแตะต้อง คนที่สูงใหญ่กว่า ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ใบหน้าของอีกฝ่าย ทีละนิด แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
แต่คนทั้งคู่ต่างก็รับสัมผัสของลมหายใจของแต่ละฝ่ายได้อย่างชัดเจนมากขึ้น เรื่อยๆ... เรื่อยๆ
..
.
...
- เอ่อ เสร็จแล้วหละ -
/ ขะ..ขอบใจนะ / เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน
/ เรา กลับก่อนนะ /
- ให้.. ไปส่ง..ไหม? -
/ ไม่เป็นไร ขอบใจมากๆ นะ สำหรับ .. ทุกอย่าง / นักแสดงหนุ่มหน้าใหม่ กล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเก็บของ และเดินไปที่หน้าร้าน แต่ก่อนที่จะก้าวออกไป
ก็กลับหยุดและหันกลับมา
/ นาย / - เดียร์ -
/ นาย.. พูดก่อนสิ / หนุ่มหน้าใสกล่าว กับหนุ่มเจ้าของร้าน แต่กลับเบี่ยงสายตาไปที่อื่น
- ก็ นี่.. ทำไว้ให้ตั้งแต่นายไปล้างหน้านั่นแหละ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน - หนุ่มหล่อเจ้าของร้าน หยิบแก้วพลาสติกทรงสวย ที่มีโลโก้ของร้าน LikeLover Café
พร้อมบรรจุเครื่องดื่มสีน้ำตาลอ่อนไว้ภายใน ให้กับหนุ่มหน้าใส หลังจากนั้นก็ทำท่าราวกับจะบอกอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
/ แค่นี้เหรอ / เด็กหนุ่มถามคำถาม เพียงหวังว่า อาจจะมีคำพูดอะไรมากกว่านี้
- ครับ แล้ว.. เดียร์ล่ะ ตกลงว่า มีอะไรรึเปล่า -
/ เอ่อ... ไม่มีแล้วแหละ ตอนแรกก็ว่า จะขอกาแฟสักแก้ว แต่ก็ ได้แล้วนี่ไง / เด็กหนุ่มยกแก้วกาแฟที่เพิ่งได้รับขึ้นโชว์ หลังจากพูดจบ ทั้งที่จริงๆแล้ว เดียร์... โกหก
/ ถ้าอย่างนั้น ก็ กลับแล้วนะครับ /
- ........เดินทางปลอดภัยนะครับ ^_^ -
..
.
กรุ๊งกริ๊ง
..
.
บรืนนนนน.............
.
..
หนุ่มเจ้าของร้าน ยืนมองรถ Mazda 3 สีดำ ที่ค่อยๆ วิ่งห่างออกไปจนสุดสายตาพร้อมทั้งกำลูกอมสีแดงสดในไว้ในมือ แม้ว่าจะมีหลายอย่างที่อยากจะพูด
กับคนที่นั่งอยู่ภายในรถคันที่มองอยู่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะระยะห่างของคนทั้งคู่ ตอนนี้มันไกลเกินไป และต่อให้ถึงอยู่ใกล้กันแค่ไหน ระยะห่างที่กั้นไว้ มันก็ยังคงไกล
ไกลเกินไปอยู่ดี
TBC..
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Next :MyMarch Short Story : Season 6
My Dear
Part 5 :: ห่าง..ไกล--------------------------------------------------ปล. ขออภัยที่ให้รอนานครับผม ยอมรับผิด จะทุบตียังไงก็ได้คร้าบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
