หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[4559]

อีแพรวนี้แรดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[J_ann]

ม่ายนะ...ชีเสแสร้ง

[lizzii]

ชริๆๆ ไปท้องกับใครมาก็ไม่รู้
แย่ที่สุดเลยยัยแพรวนี่ ๆๆๆ

เห็นใจแซนอ่ะ ๆๆๆ

[Aon]

  รวดเดียวจบแบบนันสตอปเลยง่วงล่ะนะ

ไปนอนก่อน ตี 3 แว้ว อึดจริง เวงพรุ่งนี้ตรูก็มีเรียน

[XTeND]

เคโร๊ะ~

...สวัสดีขอรับกระผ๊ม...วันนี้ข้าพเจ้าเข้ามาเช็คความเรียบร้อยในบอร์ด นึกว่าชาวเพโกปองจะกระวนกระวายกับการหายตัวไปของข้าพเจ้าเสียอีก แต่กลับไม่มีเลยใครสงสัยใจการหายตัวของข้าพเจ้าเลยแม้นแต่น้อยเลยนะขอรับ สงสัยจะเฉยชินชินช้าเสียแล้ว...นี้คือแผนการในการยึดดาวเพโกปองของข้าพเจ้า เคโร๊ะ เคโระ เมื่อข้าพเจ้าหายตัวไปโดยไม่มีใครสงสัย แล้วชาวเพโกปองก็นั่งรอ รอ รอ ฟิคที่ข้าพเจ้าแต่งจยไม่เป็นอันทำงานข้าพเจ้าจะใช้เวลาช่วงนั้นยึดดาวเพโกปองมาเป็นของข้าพเจ้า และยึดครองกันเพาว์ทั้งหมดมาเป็นของข้าพเจ้า เคโร๊ะ เคโระ ชั่งเป็นกลยุทธ์ที่แยบยลสินะขอรับ

...ว่าแต่ตอนนี้ข้าพเจ้าขอตัวไปช่วยท่านัตซึมิทำรายงานก่อนนะขอรับ ชาวเพโกปอง...

เคโร๊ะ~

พันเอก เคโร โร๊ะ (โฟล์คเต่า)

[namtaan]

^
^
 

ปล
ว่าจะเมนท์ตั้งแต่ครั้งที่แล้วลืมเลย
หัวข้อและชื่อตอน สะกดผิดนะจ๊ะ  "เลือนราง" ตามนี้ค่ะ
ส่วน "เคโระ" ก็ตามนี้
ว่างๆก็แวะมาอัพบ้างนะ ลุ้นนานละเดี๋ยวยายแพรวคลอดซะก่อน 

[Cha Ris Ma]

เป็นแผนที่ลึกซึ้งมาก ถึงมากที่สุด ท่านสิบโท

เหอๆๆ

รีบมาต่อเหอะ ยัยแพรวจะคลอดแล้ว

 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ข้าพเจ้าได้ไง มันผิ๊ดดดมันผิดดด มันต้องข้าน้อยสิขอรับกระผม ><

เกโระรี๊  

เกโระ เกโระ

ปล. เค้าชอบคุรุรุมากกว่าา หลอนดี ช๊อบบบชออบบบ 

[gboy]

 
เศร้าแทนตัวเอง

[l_k]

 
รีบมาเคลียร์นะ

[DexTunG]

รัยอะ  เดี๋ยวโดน   นะ 


    

[lizzii]

มาต่อเถอะน๊าา

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เมื่อไหร่เธอจะกลับมาหาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากบอกว่ารออ่านอยู่น๊า กำลังถึงจุดไคล์แม็คแล้วลุ้นๆ
แล้วจะรอนะ

[ranaways]

ไม่น่าเร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย

[XTeND]

ตอนที่ 31 ขอโทษ...ครับ

...ผมยืนอยู่หน้าหอแซนด้วยอารมณ์เหมือนเพิ่งถูกตบหน้าแรงๆ ทั้งที่เข้าใจว่าแซนต้องการอยู่คนเดียว แต่ทำไมถึงต้องเอาของของผมมาวางข้างนอกแบบนี้ บอกกันดีๆก็ได้ ผมยอมรับว่าความเครียดหลายๆอย่างมันถาโถมเข้าใส่ ไม่ว่าจะเป็นรายงานที่ต้องนำเสนออาจารย์ และอาทิตย์หน้ากับการสอบไฟนอล แล้วนี้เรื่องแซน แล้วไหนจะเรื่องที่พักผมอีก

“พี่โอ๊ตครับ”

“...”

“พี่โอ๊ต”

“ครับ”

“พี่โอ๊ตเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าครับ...เออไม่มีอะไร”

“ของนี้เอาอย่างไงพี่”

“เดี๋ยวพี่ขนกลับบ้านก็ได้”

“พี่โอ๊ตครับ...เออ...คือ ถ้าพี่โอ๊ตไม่รังเกลียดอยู่กับบีมก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร พี่เกรงใจนะ”

“ผมไม่มีใครพี่ ผมอยู่คนเดียวถ้าพี่มาอยู่ด้วยก็ถือว่ามาเป็นเพื่อนผมตอนอ่านหนังสือ” บีมบอก ตัวผมเองไม่อยากกลับบ้านเพราะมันเหนื่อยครับ ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะนัดติวพรีเซนเมื่อไร ไหนจะติวหนังสืออีก พวกเพื่อนผมเป็นประเภทบอกวันนี้เอาพรุ่งนี้ด้วย ครั้งจะนอนหอเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนแต่ละคนอยู่กับแฟนผมไปก็คงเหมือนกางขวางคอ จะไปอยู่กับอีกคนนั้นก็เป็นผู้หญิงเดียวมีปัญหาอีก ผมคิดอยู่หลายต่อหลายคราวสรุปอยู่กับบีมก็ไม่เสียหายอะไร ผมจะได้คอยขึ้นมาเทียวดูไอ้เจ้าแซนด้วย

“ครับ...” ผมตอบเบาๆ เหมือนโดนมัดมือชก แต่กับอีกฝ่ายกับดีใจออกหน้าออกตา บีมช่วยผมยกสัมภาระหนักๆ ลงไปไว้ที่ห้องบีม เหลือแต่ผมกับของเบาๆ ที่เจ้านายของมันยังคงอาลัยห้องที่เคยอาศัยอยู่ตรงนั้น

...หลังจากที่ผมเอาข้าวกล่องไปแขวนไว้หน้าห้องและเคาะบอกคนในห้องแล้วผมก็ลงมาห้องบีม ที่ยังคงจัดเป็นระเบียบเฉกเช่นครั้งสุดท้ายที่เข้ามา ผมจัดการเอาของออกวางแต่ผมเอาออกมาเพียงเท่าที่จำเป็นเพียงหวังว่าห้องที่ล๊อกจะเปิดในไม่ช้า

...แต่ก็ไร้วี่แววใดๆ หลังจากที่ผมเอาของออกมาวาง ผมก็ขอตัวไปอ่านหนังสือผมขึ้นไปที่ห้องแซน ข้าวกล่องยังห้อยอยู่ตรงนั้นผมได้เพียงแต่นั่งพิงพนังห้องอ่านหนังสือรอเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา ผมเกลียดน้ำตา เกลียดทุกครั้งที่ได้เห็นใครร้องไห้นอกจากร้องไห้เพราะดีใจ ผมเกลียดความเศร้า แต่ตอนนี้ผมอยากเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายมากที่สุด อย่างน้อยผมยังรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายดีกว่าแบบนี้ที่เงียบหายไป และไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกอีกฝ่ายได้เลย ผมใช้เวลาทั้งหมด 5 ชั่วโมงกับการนั่งอ่านหนังสือหน้าเพียงหน้าเดียว ทั้งๆที่เรียนมาจะ 4 ปีแล้ว หน้านั้นก็พูดถึงอะไรที่รู้ๆอยู่แล้ว แต่ผมกลับไม่สามารถจำมันได้เลย

...ผมจัดการหยิบกล่องข้าวที่ห้อยอยู่หน้าห้องลงมาทานที่ห้องบีม บีมเห็นก็ไม่พูดอะไรกลับไปสนใจรายงานที่บีมกำลังทำอยู่ต่อ

“พี่โอ๊ตบีมจะไปทานข้าว เอาอะไรไหม”

“ไม่อ่ะให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรพี่ทานแล้วนิ”

“ไม่...ไปได้นะ สมองพี่มันไม่รับอะไรแล้ว”

“ไปด้วยก็ได้พี่ พักสมองบ้างก็ดีนะ”

“ครับ”

...สรุปผมกับบีมก็ออกไปทานข้าวด้วยกัน ผมไปนั่งมองบีมทานเสียมากกว่า ส่วนตัวผมก็นั่งดูนู้นดูนี้ไปเรื่อยๆ ว่าไปผู้ชายใน ม. หล่อๆก็เยอะทำไมผมไม่เคยสังเกตนะ หุหุ แต่หลายครั้งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ลงเมื่อเห็นชายสองคนมาด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือเป็นแฟน ทุกครั้งที่เห็นคนทั้งคู่ผมจะถึงภาพผมกับแซน เห้อ อยากรู้ว่าตอนนี้มันทำอะไรอยู่

...ผมจัดการสั่งข้าวใส่กล่องเวลาที่บีมทานใกล้หมด พอกลับถึงหอผมขอตัวเอาข้าวใหม่ไปไว้หน้าห้องแซน แล้วเอากล่องเก่ากลับมาทานที่ห้อง ผมทำอย่างทุกมื้อ และทุกวัน เวลาผ่านไป 3 วันแล้วไม่มีวี่แววใดๆจากแซนเลย ทุกครั้งที่ผมว่างไม่ว่าจากการเรียน การติวหนังสือ หรือการพรีเซนงาน ทุกคืนก่อนนอนผมจะมานั่งหน้าห้องแซน อ่านหนังสือฆ่าเวลาไปเรื่อย โดยหวังว่าประตูจะเปิดออกมาบ้าง พรุ่งนี้วันศุกร์ ผมต้องกลับบ้านแล้ว ผมพยายามเคาะเรียกแต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ผมรู้สึกไม่ดีเลย เริ่มกลัวแซนคิดสั้น

...เช้าวันศุกร์หลังจากที่กับบีมทานข้าวเสร็จ ผมแวะกลับเข้าหอเพื่อเอาข้าวมาให้แซนอย่างเคย พอผมลงมาผมเจอกับรุ่นน้องในเอก

“อ่าวว่าไง”

“หวัดดีพี่โอ๊ต ไอ้แซนเป็นอะไรไม่มาจะสัปดาห์หนึ่งแล้ว”

“เออ... มันไม่สบายนะ มีอะไรหรือเปล่า”

“ก็พรุ่งนี้อาจารย์นัดพรีเซน โทรไปก็ปิดเครื่อง เอ็มก็ไม่ออน ติดต่อไม่ได้เลย”

“อ่าวงานส่วนมันยังไม่เสร็จเหรอ”

“เปล่ามันเสร็จแล้ว ก่อนชาวบ้านเขาแหละ แต่พรีเซนกลุ่มไง ไม่มาโดนหักคะแนนรายบุคคล”

“อือแล้วพี่จะบอกให้”

“ครับ รบกวนด้วยนะพี่”

“อือ ไม่เป็นไร” ผมรับคำแต่ผมก็ไม่รู้ว่าแซนจะว่าอย่างไง

...ผมขับรถไปถึงห้องก่อนเวลาตามปรกติ แต่ที่ไม่ปรกติคือวันนี้ไอ้แบงค์มาก่อนเวลาเรียน มันชูไม้ชูมือเรียกผมให้ไปนั่งกับมันที่โรงอาหารใต้ตึก

“ไงเมิง”

“ไม” ผมทักกลับ

“ท่าทางมึงซึมๆนะ ทะเลาะกับเด็กมาไง”

“เสือกรู้นะมึง”

“ฮะ ฮ่า” มันกลืนข้าวลงคอก่อนพูดต่อ(มารยาทดีจริงเคียวไปคุยไป) “มีอะไรกันว่ะ”

“แพรวท้อง”

“อีเบเบ้อ่ะนะ แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง”

“ท้องกับแซน”

“เชื่อได้เหรอ”

“กูไม่เชื่อแต่อีกฝ่าย...” ผมละคำตอบไว้ในฐานที่เข้าใจ

“เออ ไอ้เชี้ยแล้วแต่ รีบเคลียร์แล้วกัน กูอยากคุยกับเด็กมึง”

“เออ รีบยัดห่าเถอะมึง เดี๋ยวขึ้นสายหรอก”

“เห้ยมึงห่อข้าวมาแดร๊กเหรอเดี๋ยวนี้”

“เออ”

...อย่างที่รู้กันครับวันศุกร์เป็นวันที่ผมปลดปล่อยความบ้ากันอย่างเต็มที่ ยอมรับว่าวิชานี้ช่วยผมได้ระดับหนึ่งโชคดีที่ลงเรียน พอเรียนเสร็จผมจัดการทานข้าวจากเมื่อคืนที่โรงอาหารกับเพื่อนๆ ก่อนแวะซื้ออาหารชุดใหม่ไปห้อยไว้ที่ห้องเหมือนเดิม

...พอผมมาถึงหอผมจัดการเก็บของที่ห้องบีม ก่อนเอาข้าวไปทิ้งไว้หน้าห้องเหมือนเดิม บีมกลับมาแล้วครับ นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

...ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“แซน...พี่เอาข้าวมาให้แล้วนะ” คำพูดเดิมๆที่พูดมาตลอดสัปดาห์ ผมหยุดคิดอาไรอยู่สักพัก “เดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้อาจารย์นัดพรีเซนรายงานคะแนนรายบุคคล อย่าลืมนะ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรมันจุกอกมากๆ ผมเหมือนคนบ้ายืนคุยกับประตู “พี่ไปแล้วนะ” ผมคงบ้าไปจริงๆนั้นแหละ ผมเดินกลับพร้อมกับข้าวที่มาทิ้งไว้หน้าห้องตอนเช้า

“พี่โอ๊ต” ผมหันกลับไปมอง แซนยืนอยู่ตรงนั้นในมือมีถุงกับข้าวที่ผมพึ่งซื้อให้ แซนใส่เสื้อผ้าชุดเดิมกับวันที่เกิดเรื่อง หนวดเครายาว หน้าที่ซูบตอบ ตาที่บอบช้ำ แซนดูโทรมมาก โทรมมากๆ ผมรับไม่ได้กับสภาพที่เห็น มันเหมือนศพมากกว่าคน

“...”

“พี่โอ๊ต...ผมขอโทษ"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 31

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีขอรับกระผ๊ม

...บะบายขอรับกระผ๊ม

โฟล์คเต่า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 ให้เลยดีใจที่ได้อ่าน
อ่านจบน้ำตาไหล เศร้าอะ พี่โอ๊ต ... ผมขอโทษ
เฮ้อ มันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วแค่คำพูดมันก็มีพลังพอจะดึงอารมณ์ของทั้งตอนได้เป็นดิบดี
ตอนหน้สหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นบ้างนะ
เพราะสงสารแซนเหลือเกินไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกลับต้องมาเจออะไรอย่างนี้
มันใช่เรื่องเสียเมื่อไหร่ละ เหมือนเป็นแพะเสียมากกว่า
คนเราบทมันจะซวยต่อให้ดวงแข็งทนทายาทอย่างไรก็ต้องเจออยู่ดี
เรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้นับว่ามีจุดยืนที่แข็งแรงใช้ได้ทีเดียว
ตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์ที่จะดึงดูดกันและกันได้อย่างน่าดูชม
ภาษาที่ใช้ก็ชัดเจนแก้ไขได้ตามสมควรนะเท่าที่เห็น คำผิดเล็กๆน้อยๆก็มีบ้างเป็นธรรมดา
อย่างตอนนี้ที่อ่าน ก็เห็นจะมีอยู่จุดหนึ่ง
บีม เขียนเป็น บีท ลองมองหาดูคงจะเห็นนะคราบ
แล้วจะรออ่านต่อเป็นกำลังใจให้เสมอ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นได้ใจ อิๆ
นิว

[namtaan]

แซนทดท้อมากมาย
แต่เก็บตัวเป็นอาทิตย์แบบนี้ไม่มีอะไรดีขึ้น
รอว่าต่อไปแซนกับโอ๊ตจะจัดการยังไง
ขอบคุณนะคะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

  คนเดียวหัวหาย 2คนเพื่อนตาย
แซนเก็บตัวอยู่แต่ให้ห้องเงียบๆ ไม่ดูแลตัวเองเลย เอาพี่โอ๊ตไปเป็นเพื่อนช่วยคิดดีกว่าไม๊

[Tifa]

ดูแลน้องแซนดีๆนะ

ยิ่งช่วงนี้จิตใจยิ่งอ่อนแออีก

พากันฝ่าออกไปให้ได้ สู้ๆ

[DexTunG]

อ่านแล้ว มากเลย  ตัวอักษรแต่ละตัวสะท้อนให้เห็นถึงอารามณ์เลยนะครับ

+ 1 เปนกำลังใจให้นะครับ

     

[gboy]

 
อีพลอย

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

พลอยคนละเรื่องจ๊ะ เรื่องนี้น้องเบ้แพรว หึหึ

[gboy]

โอ๊ย เค้าไม่รู้เรื่อง
เค้าบ้า

 

[ToeY_@_KP]

   สงสาร..

[Chatcha]

สงสารแซนอะ

[ranaways]

คำว่าขอโทษเพียงคำเดียวอ่ะ

ทำให้อะไรที่คิดมาหายไปหมดเลยนะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ขอแบบพี่โอ๊ตซักคนได้มั้ยอ่ะ
แซนด์ไม่ได้ท้องกับไอ้เบเบ้หรอก
มันมั่วชัวๆ เรื่องนี้บีมมีเอี่ยวแน่ๆ อ่ะ
รอให้เรื่องแดงก่อนเหอะ
ชิ

[l_k]

 

เศร้าใจ

[ToeyTato]

  แซนสู้ๆน้า เปงกำลังใจให้ อย่างนี้ต้องพิสูจน์

[ChiOln]

เศร้าอ่ะ


  เบเบ้ ซักที

หมั่นไส้