ตอนที่ 42 กลางภาค
...นี้คงเป็นการบ่นครั้งที่ 1,000 ของผมที่รู้สึกว่าวันวันผมว่างเปล่ามาก ผมขออนุญาตคุณพ่อ - คุณแม่ผมมาอยู่หอแซนเป็นการถาวรในช่วงจันทร์ - ศุกร์ กลับบ้านช่วงเสาร์ – อาทิตย์ ซึ่งท่านก็อนุญาตครับ คงเพราะเห็นว่าปี 4 ท่านคงรู้ว่ารายงานมันเยอะ เลยปล่อย ประกอบกับคุณแม่แซนขอร้องทางบ้านผมให้ไปดูแลเซนด้วย (แถมส่งค่าเลี้ยงดูมาให้ด้วย แต่ไม่ถึงผมหรอกครับ เจ้าแสบเอาไปซื้อขนมกินหมด) เมื่อผมมานั่งเทียบกับแซนที่ตอนนี้มันเรียนเป็นบ้าเป็นหลัง ซึ่งผมเห็นแล้วมันมีความสุขดีแท้ ได้เจอเพื่อนๆทุกวัน ส่วนผมเรียนบ้าง ไม่เรียนบ้าง ส่วนมากอาจารย์ลาหยุดเนื่องด้วยเหตุผลทางราชการ แล้ววิชาส่วนใหญ่อาจารย์สั่งงานทิ้งไว้แล้ว ก็ทำส่งตอนปลายภาคทีเดียว ลองคิดดูสิครับ สอบกลางภาคยังไม่สอบเลย ดังนั้นตั้งแต่เปิดเทอมมา ผมมาเที่ยวหาเพื่อน มาเดินเล่นที่ ม. ตอนเย็นๆ มาดูหนุ่มๆวิ่งออกกำลังกาย จนแซนรู้มันเลยมาคุมแทนจะไปเล่นฟุตบอล เล่นบาสเหมือนแต่ก่อน อดเลยตู แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เห็นคนเขาพาน้องหมามาเดินเล่น ผมก็ถือว่าพาแซนมาเดินเล่นเหมือนกัน (ของผมไม่ต้องใช้โซ่ล้ามด้วยนะ หุหุ)
“พี่โอ๊ตครับ” มาเรียบร้อย
“จะเอาอะไรหล่ะเนี้ย”
“เราเลี้ยงหมากันเถอะ”
“ไม่เอา”
“ทำไมอ่ะ”
“ทำไมต้องเลี้ยงหล่ะ”
“ก็ดูดิคู่รักเขาเลี้ยงกันทั้งนั้นอ่ะ”
“เหรอ...”
“จริงๆ นะ”
“หอห้ามเลี้ยง”
“พี่ชั้น 3 ยังเลี้ยงได้เลย เห็นเห่าทุกคืนอ่ะ”
“แล้วมันรบกวนเขาไหมหล่ะ”
“เราเลี้ยงเราก็สอนมันดิครับ”
“ไม่เอา ภาระเปล่า”
“นะ นะ นะ”
“แซน พี่ปี 4 แล้วนะ เทอมนี้พี่ก็จบแล้ว แล้วอีก 3 ปีนะ ที่แซนต้องเลี้ยงมันคนเดียวนะ”
“พี่ก็ฝึกงานที่ ม. ทำงานที่ ม. ดิ”
“เรื่องดิ ไม่เอาอ่ะ”
“แล้วพี่ฝึกงานที่ไหน” อ่าวเวรมาเรื่องที่ไม่อยากพูดจนได้ (ใครจำได้บ้างผมฝึกงานที่ไหน จำไม่ได้งอล)
“เออ...อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ถามหน่อยเลี้ยงคนเดียวเลี้ยงได้ไหม”
“ได้”
“แน่ใจ”
“แน่”
“เดียวรู้กัน...” ผมทิ้งให้แซนสงสัยไว้แค่นี้ครับ ผมไม่บอกว่าอะไร แต่ผมไม่เลี้ยงแน่ๆ ที่บ้านก็มีอยู่แล้ว พอรู้ว่าเป็นภาระมากแค่ไหน ปลาทองก็ยังเอาไม่รอดเลย
...ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาบทสนทนาส่วนใหญ่ไม่พ้นเรื่องสัตว์เลี้ยง จากน้องหมา มาเป็น แมว นก กระรอก กิ้งก่า และอีกมากมาย เรากลับมาที่ห้องหลังจากไปเดินเล่น (ผมไปเดินเล่นกับเพื่อน แซนตามไปเหมือนเคย)
“พี่โอ๊ต พี่อยากเลี้ยงอะไรบ้างเนี้ยในชีวิต”
“เด็กผู้ชาย ม.ปลาย ขาวๆ น่ารักๆ”
“พี่โอ๊ต หมายถึงสัตว์ ไม่ใช่ผม”
“แก ม.ปลายตรงไหน ฟ่ะ”
“จะให้ใส่ชุด ม.ปลาย ไหมหล่ะ”
“โห้ไม่ละอายแก่ใจเลย”
“งั้นเลี้ยงงูไหม”
“งู”
“งู งอ อู งู งูสีๆ สวยๆอ่ะ”
“แล้วตอนกลางคืนออกมากัดเจ้าของตายนะเหรอ”
“เออ เอาไว้เฝ้าห้องได้ด้วย กันขโมย”
“เจ้าของจะตายก่อน”
“ก็ซื้อแบบไม่มีพิษสิครับ”
“แล้วแกจะเลี้ยงทำไม”
“ก็แตกต่างจากคนอื่น และอีกอย่างเพื่อพี่จะยอมใจอ่อน”
“งั้นแกจะพามันไปเดินเล่นอย่างไง”
“นั้นนะสิ”
“เออ นั้นนะสิ”
“ก็อยากเลี้ยงอ่ะ นะนะ”
“เอางี้ดีกว่า ไหนไหนก็เห็นแกความพยายาม และไม่ได้เล่นพนันมานานแล้ว... ถ้าแกสอบมิดเทอมได้ท๊อป 3 วิชา จะซื้อให้”
“จริงนะ”
“อืม”
“ไม่โกหก”
“ไม่โกหก”
“เย้ อิอิ” ไอ้แซนกดโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี “...” มันคุยกับปลายสายอยู่พักใหญ่ๆ
“พี่โอ๊ต มีคนอยากคุยด้วย”
“สวัสดีครับ”
“ว่าไง...อาโอ๊ต”
“อ่าวม้า สวัสดีครับ ม้าสบายดีเหรอครับ”
“สบายดีเหรอ เออนิเห็นว่ายังไม่รู้คะแนนสอบกลางภาคอาแซนรึ”
“ครับ”
“เทอมนี้อีท๊อป 4 วิชา อีก 1 ตัวรองท๊อป อั้วต้องขอบใจลื้อมากๆนะ ดีนะม้าฝากไว้ไม่ผิดคน” นี้เขาสอบกลางภาคไปแล้วเหรอ เสร็จไปกันเป็นสัปดาห์แล้วด้วย
“คะ ครับ แซนก็ตั้งใจแหละครับ” ไอ้เราเห็นถามนู้นถามนี้ นึกว่าทำรายงาน ที่ไหนได้สอบกลางภาค “แล้วนี้ม้าสบายดีไหมครับ”
“อั้วกับเตี้ยอีสบายดี”
“ม้าอั๊วคุยด้วย” เสียงเจ้าเอิร์ธร้องลั่น...เมื่อเย็นเพิ่งคุยไปนะ
“อะอะคุยกะ อาเอิร์ธก่อนนา”
“พี่โอ๊ตคร๊าฟ”
“คร๊าฟ...”
“คิดถึงพี่จัง”
“เหอะๆ เพิ่งคุยไปเมื่อเย็น” แซนหันมามองค้อน แซนรู้แหละครับว่าเอิร์ธโทรมา แต่ผมรายงานทุกครั้ง ทำไมต้องรายงาน ไม่เข้าใจ แต่ที่แน่ๆ กลัวมันเวลาโกรธ
“พี่ของที่สั่ง ส่งไปให้แล้วนะ”
“อืมได้ใช้พอดีแหละ”
“อืมผมซื้อมาอีกอัน เอาไว้ ผมแย่งพี่มาอยู่กับผมได้เมื่อไร จะได้เล่นต่อเลย”
“เออขอบใจ”
“พี่ผมไปก่อนนะ เดียวส่งข้อความไปหา ไปทำงานก่อน”
“ครับ”
“พี่โอ๊ต” ถึงตอนนี้เอิร์ธพูดเบามากครับ หรือสัญญาณไม่ได้
“ฮะโหลว... เอิร์ธ ได้ยินพี่ไหม”
“พี่โอ๊ต...”
“เสียงเบามาเลยว่ะ” ผมเอาโทรศัพท์แนบหู ถ้ามันยัดติดหน้าได้คงติดไปแล้วตอนนี้
“จุ๊ฟ” อันนี้เสียงดังปรกติ”
“นี้เราหลอกพี่เหรอ”
“เปล่านะ… แค่อยากหอมแก้มเลยให้อยู่ใกล้ๆ ไปแหละครับ”
“อือ”
...สายถูกตัดไป ตอนนี้แซนยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“พี่ขอ 3 ผมทำให้ 4 แบบนี้ต้องมีรางวัลเสริมนะครับ”
“อะไร ไม่เกี่ยวเลย ทำเกินเอง” แซนจ้องหน้าผม ด้วยสายตาที่มีเลศนัย รอยยิ้มที่แฝงอยู่ที่มุมปาก เดินเข้ามาหาผมที่ละก้าวช้าๆ ผมก็ถอยที่ละก้าวจนติดกำแพง
“เหรอครับ” หลังผมติดกำแพงจนไม่มีที่ไป แซนเอามือสองข้างมากั้นไว้ ตอนนี้ผมไปไหนไม่ได้
“จะเอาอะไรอีกหล่ะ”
“ของที่ผู้ชายทุกคนต้องการในเวลานี้” แซนค่อยเคลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาเขามาหาผม ปากสีชมพูเผยอเล็กน้อย สายตาที่มองทำเอาผมหวั่นไหว ผมหลับตาปี้ ใบหน้าของแซนมาหยุดที่ด้านข้าง แก้มผมโดนแก้มนุ่มๆของแซน อะไรคราวนี้จะไซร้คอก่อนเหรอ ทุกครั้งจะจูบก่อน อ๊าค....ยิ่งทำให้ผมกลัวไปใหญ่ ไม่เค้ย ไม่เคย ไหนจะเสียงลมหายใจของแซนอีก ผมอยากกลั้นหายใจให้ตาย จะทำอาไรก็รีบทำ ยอมแล้ว ฮือ...
“ข้าวเย็น”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 42
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอม
...สวัสดีครับ หุหุ ไม่ได้มานาน ส่วนมากเอาเวลาไปย้ำราตรี ว่างงานจัด สุดท้ายต้องกลับมาปั่นงาน เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ งิงิ
หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553 (อ่าน 386177 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก