ตอนที่ 44 ออกทริป
...สิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้ไม่ผิดจากที่คิด เพียงไม่กี่สัปดาห์แซนก็เริ่มทิ้งขว้างเจ้าเทปเป ทามาก๊อตประจำตัวของแซน
“แซนทำไมเอาเทปเปมาทิ้งแบบนี้” ผมถามขึ้นขณะที่กำลังเก็บของ
“หู้ย...ก็มันเบื่ออ่ะ”
“แล้วถ้าเป็นสัตว์จริง จะทำอย่างไง”
“เป็นของจริงก็เล่นต่อดิ อีกอย่างปล่อยดูมันกลิ้งไป กลิ้งมา ก็สนุกดี”
“อ่าวทีเอิร์ธยังดูแลได้เลย” เอิร์ธโทรมาทุกครั้งที่ว่าง เล่าให้ฟังว่าทามาก๊อตของตนโตถึงไหนแล้ว (ของเอิร์ธใช้ชื่อชิน ชินแฟนเก็บล่อลา ดังนั้นอายุน้อยกว่า 1 วัน เพราะเซ็ทค่าใหม่)
“มันให้คนอื่นเลี้ยงก็ได้ ไม่ต้องได้เลี้ยงเองตลอดหรอกน่า”
“อ่ะนะตามใจ”
...ผมเอาเทปเปเก็บที่ (วางข้างๆล่อลา) นับวันผมรู้สึกว่าผมกับแซนเริ่มห่างกันแล้ว จากแต่ก่อนที่แซนเคยตามติดเวลาไปเดินที่สวนในมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็เริ่มกลับไปเล่นบอล หรือไม่ก็ทำรายงาน ข้าวที่อย่างน้อยที่ต้องทานด้วยกันทุกมื้อ แต่ตอนนี้ก็เริ่มทานด้วยกันบ้างบางวันเท่านั้น ตัวผมก็ทำใจนานแล้ว แต่ความรู้สึกที่ห่างขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันมันชวนใจหายไม่ได้ ยิ่ง 2-3 วันมานี้ดูแปลก ออกจากห้องโดยไม่บอกว่าไปไหน กลับอีกทีก็ดึกๆ พอถามก็บ่ายเบี่ยงนู้นนี้ทุกทีไป จนผมเริ่มไม่อยากถาม เพราะช่วงนี้ผมเองก็ทำงานโปรเจคหนักขึ้นเรื่อยๆ แซนอยู่กับคอมบนโต๊ะที่หอทำต่อมาจากที่แต่งหน้า ส่วนผมอยู่กับแล๊ปท๊อปบนโต๊ะญี่ปุ่นด้านล่าง
...วันรุ่งขึ้นผมไปส่งแซนที่ตึกเรียนรวม ส่วนตัวผมไปเรียนที่ตึกคณะ ผมนั่งรอเพื่อนๆของผมที่แต่ล่ะคนดูยังไม่ตื่นดีนัก เพราะเวลาที่หายไปนานกับการเรียนแต่ละคนตื่นไม่เที่ยง ก็บ่าย
“เห้ยโอ๊ต”
“อ่าวว่าไงเมิง”
“แม่งมีผัวเด็กสบายนะเมิง ตื่นเช้าจนชิน”
“กัดกูเหรอ”
“นิดหนึ่ง”
“กูกระโดดถีบยอดหน้าไหม จะได้ตื่น”
“ไม่เอาเดียวหลับยาว”
“เออ เรื่องไปทริปเอาไงว่ะ”
“เห้ยกูลืม”
“กูว่าแหละหยุดยาวเกิน ลืมกันหมด” ใช่ครับ เทอมนี้เทอมสุดท้ายที่จะได้อยู่ร่วมกันในรั่วมหาวิทยาลัย พวกผมเลยจัดทริปพิเศษกัน ผมเคยเปรยๆกับที่บ้านไว้แล้ว แต่ยังไม่จ่ายเงิน
“จ่ายเงินเมื่อไรว่ะ”
“จ่ายได้เลย”
“ออเดี๋ยวกูถอนตังค์เอามาให้”
“เออไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไม่มีใครจ่ายเลย”
“เดินทางพรุ่งนี้ไม่เลื่อนใช่ป่ะ”
“อืม”
...เอาล่ะสิ ผมยังไม่บอกแซนเลย เดียวก็ตามคงผมไปอีก แต่ถึงจะไป พวกเพื่อนผมไม่ยอมแน่เพราะทริปห้ามคนนอกครับ เป็นแฟนก็ห้าม
...หลังจากเรียนเสร็จ แซนส่งข้อความมาหาบอกว่า ไปทานข้าวได้เลย เดี๋ยวแซนอยู่ทำธุระกับเพื่อน ผมก็จัดไปครับ ไปทานข้าวกับเพื่อน ต้องเรียกว่าสเต็กสิ อารมณ์ประมาณสเต็กสามย่านอ่ะครับ แต่เนื้อคุณภาพดีกว่า และราคาแพงกว่า 3 เท่าเช่นกัน
“เห้ย แฟนมึงไปไหนว่ะ หมู่นี้ไม่ค่อยได้เจอ”
“มันทำงานมันนะ”
“แน่ใจเหรอมึง ทำงานเดี๋ยวงานจะเข้า”
“เข้าก็ดี”
“อ่าวไหง๋พูดงั้นว่ะ”
“ไม่รู้ดิอารมณ์ปั่นป่วน”
“วัยทองแล้วเหรอมึง”
“พูดมาก แดร๊กๆไป”
“สาด”
“ว่าแต่มึงทักแบบนี้ เห็นอะไรมาเหรอ”
“แนะไอ้เชี้ยนี้อยากรู้ แต่ปากแข็ง”
“มึงรีบพูดให้ว่อง”
“ไม่มีอะไร เห็นว่ามันหายไปไหน เห็นทุกครั้งตามแจเชียว”
“มันบอกว่าทำงานนั้นแหละ”
“กูไปห้องสมุดก็ไม่เจอนะ”
“ไม่รู้ดิ ชั่งเหอะว่ะ กินกันดีกว่า” ถ้าแซนมีคนอื่นจริงๆหล่ะ ผมจะทำอย่างไร ผมจะอยู่กับใครช่วงทำโปรเจคหล่ะ...หมอบีมคือคำตอบสุดท้าย 555
...ผมกลับมาถึงหอ หลังจากที่ไปเที่ยวตะล่อน ตะล่อนทั่วกับเพื่อนๆ ไปนั่งหอนู้นนอนหอนี้ สุดท้ายกลับมาที่ห้องตัวเองก็ปาไป 4 ทุ่ม แต่ห้องผมไม่มีใครเข้ามาเลยนับตั้งแต่ที่ออกไปครั้งล่าสุด หรือแซนมาแล้วเข้าห้องไม่ได้ โทรหาผมแล้วมือถือผมดับ ผมเอามือถือมาเช็ค ก็ปรกติดี ส่งสัยยังทำงานอยู่ ผมจัดการเข้าห้องเอาข้าวของเก็บ อาบน้ำ แล้วนั่งดูงานบ้าน เล่นเน็ตบ้างตามประสาคนไม่มีไฟมาลนก้น
...ผมนั่งเล่นจนเวลาล่วงเลยมาตี 2 แล้ว แต่ไม่มีวี้แววของโทรศัพท์ ข้อความ หรือเอ็มเอสเอ็น มีเอิร์ธโทรมาตอนเที่ยงคืน โทรมาราตรีสวัสดิ์ก่อนนอน ผมนั่งเล่นคอมได้สักพักจนไม่ไหวจึงขึ้นเตียงนอน ถ้าแซนเข้าห้องไม่ได้ก็คงเรียกเองแหละ
...เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาทั้งๆที่ข้างกายว่างเปล่าแซนไม่ได้กลับห้อง ปัญหาคือวันนี้ผมจะจ่ายตังค์ค่าทริปแล้วกลับไปเตรียมตัวที่บ้านก่อน ผมพยายามหาเหตุผลมารั้งตัวเอง เพื่อรอคุยกับแซน ผมโทรไปหาแซนก็ไม่รับสาย จนสุดท้ายก็โทรไม่ติด ผมจัดการโทรหาเพื่อนเพื่อชำระหนี้ก่อนกลับบ้านไปเตรียมข้าวของ ตอนผมอยู่บ้านก็พยายามโทรหาแซนแต่ว่าไม่ติด จนสุดท้ายผมขึ้นรถจากบ้านเกิดไป ทั้งๆที่ยังติดต่อแซนไม่ได้
...ทริปนี้ใช้เวลา 3 วัน 2 คืน เป้าหมายคือเสม็ด (เสม็ดมีดีอะไร ทำไมใครก็อยากไป) ไหนไหนได้ไปผ่อนคลายความเครียดผมก็ขอทิ้งความเครียดไว้ที่นี่แล้วกัน ผมส่งข้อความบอกเอิร์ธว่า “จะไปอยู่ในที่ไม่มีคลื่นสัญญาณ 3 วัน ถามแซนถามไม่ต้องบอก”
กริ๊ง...กริ๊ง...เอิร์ธโทรมาครับ ไม่ถึง 5 นาที
“ฮะโหลวพี่โอ๊ต”
“ครับ”
“เป็นอะไรไหม”
“เปล่า”
“เฮียทำอะไรพี่เหรอ”
“เปล่า”
“พี่ร้องไห้เหรอ”
“เปล่า”
“อ่าวแล้วพี่เป็นอะไร”
“พี่ออกทริปกับเพื่อนๆ นะ”
“อ่าวสงข้อความสะอย่างกับคนอกหัน”
“ไม่รู้สิ พี่ติดต่อแซนไม่ได้ 2 วันแล้ว”
“เหรอ อืม งั้นเดินทางดีๆ นะพี่”
“ครับ” ผมจัดการตัดสายทิ้ง แต่เหมือนได้ยินเอิร์ธพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ทันผมตัดสายก่อน ผมจัดการปิดเครื่อง มุ่งหน้าสู่ทะเล
...เขาบอกว่าคนที่ไปทะเลคือคนที่อกหักหรือมีทุกข์ ผมคงเป็น 1 ในนั้น แต่ไม่รู้จะเลือกอันไหนดี สรุปขอบ้ากับเพื่อนแล้วกัน 2คืน 3 วันที่ผมอยู่เสม็ด ผมไม่ได้เปิดโทรศัพท์มือถือเลย ใช้ชีวิตกับเพื่อนเต็มที่ครับงานนี้ ไปปิ้งอาหารทะเลกินกลางชายหาด ดีดกีตาร์ร้องเพลงกัน จิบเบียร์เบาๆ นั่งดูคลื่นซัดฝั่งเล่นๆ มันก็เพลินดีเหมือน แต่อีกไม่นอนก็ต้องกลับไปเผชิญโลกความเป็นจริงแล้วสินะ เห้อ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 44
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553 (อ่าน 386066 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก