ตอนที่ 22 : 12-10-55
ผมกำลังนั่งอ่านการ์ตูนในเน็ต เป็นการ์ตูนเกี่ยวกับพระเอกที่โดนหนูกัดจนเกิดติดเชื้อ แต่ดันสามารถวิวัฒนาตนเองรอดจากการกลายเป็นซอมบี้มาได้ แต่ดันต้องมาค่อยฆ่าซอมบี้เพราะหมอโรคจิตบังคับ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น
ประเด็นคือ
กูรำคาญนางเอกวะ!!!
แม่งเอ๊ย จะอะไรนักหนา รู้ตัวซะมั๊งสิโว๊ยว่าทำให้พระเอกเกือบตายเพราะเข้าไปช่วยมันหลายรอบแล้ว รู้ซะมั๊งสิโว๊ยว่าไอ้ความเป็นห่วงแล้วย้อนกลับมาหาทั้งที่พระเอกอุตส่าห์ไล่ออกไปเพื่อนความปลอดภัยของตัวนางเอก และมันไม่เกะกะเวลาต้องฆ่าพวกซอมบี้ด้วยน่ะ รู้ซะมั๊งสิโว๊ย มาตีหน้ากูเบรฟ กูเก่ง กูช่วยได้อยู่นั้น ห่านนึ่งเอ๊ย!!!
ไหนๆพูดประเด็นนี้แล้ว ขอพูดถึงละครเมื่อคืนบ้างเถอะ
เมื่อวานที่ผมนั่งดูละครหลังข่าวกับป้ามะลิกับลุงจีน เนื้อเรื่องก็เดิมๆแต่ขายได้เสมอ
นางเอกก็โง่ให้ผู้ชายหลอก ไร้กำลังจะปกป้องตัวเองจากพวกขี้นินทา แต่ดันมีหน้าไปเป็นชู้กับสามีชาวบ้าน รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายมีลูกมีภรรยาแล้วก็ยังทำ ถึงจะบอกว่าโง่ แต่จริงๆผมขอด่าว่าร่าน แรงไปไหม?ไม่นะ เรื่องจริงชัดๆ เหอะ รักนะคะพ่อง
นั้นละ ทั้งหลายทั้งมวล
ทำให้ผมเกลียดนางเอก ชื่นชอบนางร้ายมากกว่า นางทำทุกอย่างเพื่อความต้องการของตัวเอง มันไม่ดีตรงไหน? ในเมื่ออยากได้ ก็หาทางไขว้คว้าด้วยตัวเอง ไม่งอมืองอเท้ารอให้คนเอามาประเคน มันไม่ดีตรงไหน? ทั้งที่รักมาก่อน รักมานาน แต่กลับโดนนางเอกที่โผล่มาจากไหนไม่รู้คว้าไปต่อหน้าโดยไม่ต้องพยายาม มันไม่ขี้โกงไปหน่อยรึไง?
แหม ด่าแล้วมันส์ในอารมณ์ หายเครียดจากหุ้นที่ตกไปเยอะเลย!
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยที่ไอ้สันติสอน แล้วก็มหาวิทยาลัยที่ ที่รักผมเรียนอยู่ ว้าย พูดแล้วมันกร๊าวใจดีจัง!
ผมมานั่งรอที่รักเรียนเสร็จ แล้วจะได้ไปกินข้าวเย็นกันที่บ้านผม วันนี้ผมให้ป้ามะลิเตรียมของชอบทั้งของผมของพลไว้แล้ว ส่วนลุงจีน ที่ขับมาส่งผมที่นี้ ตอนแรกลุงว่าจะอยู่รอเป็นเพื่อนผม แต่ผมไม่ยอม บอกให้ลุงกลับไปก่อน เพราะลุงต้องไปรับลูกชายที่โรงเรียนตอนเย็นอีก ผมยังไม่ได้บอกใช่ไหม ลูกชายลุงจีนกับป้ามะลิน่ะ อายุ10ขวบอยู่ป.4แล้ว น่ารักมากเลยครับ แต่ผมกลับบ้านดึกทุกทีเลยทำให้ไม่ค่อยได้เจอ เพราะน้องมิ๊วมิว(จริงๆชื่อมิวครับ แต่ผมชอบเรียกมิ๊วมิว น่ารัก~)นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว
ผมปิดการ์ตูนเพราะหมั้นไส้นางเอก ยกชาเขียวเฟรปเป้ขึ้นมาดูดอย่างเสียอารมณ์ มองนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมา อุ๊ย คนนั้นขาสวยโคตร โอ้ คนนั้นกระดุมจะแตกแล้ว อู๊ว คนนั้นล๊อหล่ออะ~
"สวัสดีครับ นั่งด้วยคนได้ไหม?"ไอ้ล๊อหล่อ เดินมายิ้มเจิดให้ผมแล้วถามเสียงล๊อหล่อใส่
"ถ้าอยากนั่งกับผม ก็จูบสิครับ"ผมยิ้มหวานแล้วส่งมือให้อีกฝ่ายได้คุกเข่าจุมพิตที่หลังมือเหมือนอัศวินกับเจ้าหญิงสูงศักดิ์
ไอ้ล๊อหล่อทำการอุกอาจโดยการคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้ว จับมือผมไว้ แนบริมฝีปากลงมาอย่างนุ่มนวล ท่ามกลางสายตาทั้งในร้านกาแฟทั้งนอกร้านกาแฟ เพราะผมเลือกนั่งริมกระจกที่สามารถเห็นคนผ่านไปมาได้อย่างสะดวก
"As you please,My princess"เสียงล๊อหล่อกระซิบผ่าน ให้ลมหายใจร้อนกระทบผิวเนื้อที่หลังมือ ให้พอขนลุกเกรียวกราวเล่น
"You're not my prince. But you're my lover."ผมตอบ ไอ้ล๊อหล่ออึ้งไปเลย
"นะครับ"ผมทิ้งท้ายด้วยเสียงหวานน้ำตาลร่วงกราว
"เมษาแกล้งพลนี่นา"ไอ้ล๊อหล่อขยี้ผมจนยุ่ง มือใหญ่ยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆหมายให้สีที่ฉาบบนหน้าเลือนหายไป
"เปล่าซะหน่อย~"ผมตอบด้วยน้ำเสียงใสกิ๊ง ดูปฏิกิริยาของไอ้ล๊อหล่อตรงหน้าอย่างสนุก น่ารักเป็นบ้าวะแฟนกู~
พลลุกขึ้นจากพื้นแล้วก้าวมานั่งตรงข้ามกับผม โดนที่หน้ายังแดงระเรื่อ
"มารอพลนานแล้วเหรอครับ"พลพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติสุดๆขัดกับหน้าตาจะผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ น่าร๊ากกกกกกก
"ถ้าหัวเราะอีกคำเดียว คืนนี้ไม่ได้นอนแน่"พลว่าหน้ามุ้ย แต่ผมรีบหุบปากหน้ามุ้ยกว่าทันที ไอ้เด็กบ้า!
"กล้าขู่ฉันเหรอ!"ผมกดเสียงต่ำให้ดูน่ากลัว แต่ไอ้น้องพลยักไหล่แล้วหัวเราะหึใส่ผม
"ขู่ไม่ขู่ เมษาก็รู้ดี หึหึ"หึหึพ่อง!ไอ้สลัดเป็ด!!
ผมโดดข้ามความหน้าหนาของไอ้น้องพลไปเลยแล้วกัน หมั้นไส้!
ตอนนี้ ผมกับพลนั่งกินข้าวฝีมือป้ามะลิกันอยู่ที่บ้านผมเอง โต๊ะใหญ่ๆที่มีทั้งผมทั้งพล ทั้งป้า ลุง มิ๊วมิว ทานด้วยกัน มันครื้นเครง ผมหัวเราะจนท้องแข็งกับเรื่องตกจากบาร์โหนของมิ๊วมิวละครับ ขำมาก!มิ๊วมิวไปเล่นบาร์โหนกับเพื่อน แล้วดันพิเรน โดดจากกระถางต้นไม้ใกล้ๆไปหาบาร์ เพื่อให้เหวี่ยงตัวได้แรงขึ้นเร็วขึ้น แต่ดันพลาดเนี่ยสิ บินเป็นซุปเปอร์แมนเลยครับทีนี้ แถมซุปเปอร์แมนลงพื้นห่วยอีก เต็มๆพื้นเลย! ผมหัวเราะจนแทบหายใจไม่ออกจนมิ๊วมิวงอนจนแทบจะโดดงับหัวผมนั้นแหละ ผมถึงได้หยุด หยุดหัวเราะดังๆน่ะนะ
หลังมื้ออาหาร ผมชวนพลไปนั่งเล่นในสวน ลมเย็นๆกับกลิ่นหญ้า ผมชอบมากเลย
"พรุ่งนี้ไปบ้านพลบ้างนะ คุณแม่คุณพ่อคิดถึงเมษานะครับ"พลกระซิบข้างหูผม เพราะตอนนี้ผมเอาร่างหนาๆอุ่นๆของพลมาทำเป็นเบาะมนุษย์
"อืม...ก็ได้ครับ แต่ต้องมีกุ้งทอดนะ"ผมว่าแล้วเอาหัวดันหน้าพลออกจากซอกคอ จะซุกไปถึงไหนเล่า เดี๋ยวอารมณ์ขึ้น!
"อยากกินเหรอ กินของพลก่อนไหม กุ้งมังกรนะ"ไอ้หน้าด้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนเอ่ยด้วยหน้าหื่นๆอย่างหล่อๆ โอ๊ย กูหมั้นไส้!!!
"ไม่เอา!หนอนชาเขียวชัดๆ!"ผมตอบงอนแล้วพลักไอ้น้องพลออกก่อนที่จะได้เสียตัวกันกลางสวนบ้านตัวเอง ก็ดูมือมันเด่ะ ปลดกระดุมรูปซิปผมเรียบร้อยแล้วเนี่ย!
"หนอนชาเขียว?หนอนอะไรจะใหญ่ขนาดนี้?เนอะ"ไอ้น้องพลถามแล้วจับมือผมไปจับหนอนของจริงด้านหลัง ห่า นี่มึงเป็นขนาดนี้แค่เพราะนั่งพิงกันเนี่ยนะ!
"หื่น!"ผมว่าใส่หน้าแล้วรีบชักมือกลับ ใครจะกล้าจับต่อ เดี๋ยวเผลอตัวลูบพอดี
"ไม่ให้หื่นกับเมษา จะให้ไปหื่นกับคนอื่นเหรอ?ยอมเหรอ?"ไอ้น้องพลทำเสียงดี๊ด๊ามาก หนอยๆ
"เอาสิ ถ้าพลทำ ฉันก็ทำ ทีนี้ห้ามงอนด้วย!"ผมท้า เอาดิ๊!
"ถ้าเมษาทำ...อีก"อุ๊ย ตายห่าละ กูลืมตัว ดันขุดหลุมดักตัวเองซะงั้น
ไอ้น้องพลไม่ได้พูดว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่หน้าโคตรฆาตรกรโรคจิต ประมาณซอร์+ชักกี้ทำให้ผมขนหัวลุก รีบสวมวิญญาณดาราเข้าออเซาะทันที
"ล้อเล่นเองครับ~ใครจะทำ ในเมื่อพลจะไม่ทิ้งฉันไปนี่นา ใช่ไหมละ ก็เรารักกันขนาดนี้~~~"ผมเอ่ยเสียงโคตรอ้อน โอบรอบคอแล้วซุกหน้าไถกับอกแน่นๆสองสามที แล้วเงยขึ้นไปส่งสายตาที่ปิ๊งวั๊งยิ่งกว่าดื่มวีต้าเบอรี่แล้วนอน!
"ครับ พลรักเมษา"เฮ๊อ!โล่งอก พระเอกสุดหล่อของเรากลับมาแล้ว ชิ้วๆเจ้าฆาตรกรโรคจิต เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วละ ไป๊~
ณ ร้านกาแฟร้านเดิม
ผมมารอไอ้น้องพลเลิกเรียนอีกแล้วครับ ก็ที่สัญญากันเมื่อวานแหละ ว่าวันนี้จะไปกินข้าวที่บ้านทรายทองซะหน่อย เป็นลูกสะใภ้ที่ดีก็ต้องโผล่หน้าไปให้คุณหญิงแม่กับคุณพ่อสุดฮ๊อตรักหลงซะหน่อย(จริงๆแล้ว อยากเจอคุณพ่ออ่ะ อั๊ย)
วันนี้ผมก็น่ารักเพอร์เฟ็คเช่นเดิม ผมสีน้ำตาลเข้มที่เริ่มยาวประบ่า ทำให้ผมเหมือนสก๊อยม.ต้นที่เริ่มเข้าม.ปลาย แต่สวยกว่าเยอะ//สะบัดบ๊อบ
วันนี้ผมเรียกเรทติ้งด้วยการใส่กางเกงเดนิมสั๊นสั้น อวดเรียวขาขาวผ่องที่ผ่านการทำสปามาอย่างดี คุคุคุ มองกันเข้าไป เอาให้คุ้มกับค่าสปาเลย
"นี่เธอ"หืม?เสียงใครเรียกใคร เธอไหน ใกล้กูจัง
"เธอน่ะแหละ นังตุ๊ดม.ต้น!"ห่ะ!กูเหรอ???
ผมหันไปตามเสียงเรียก+แรงกระชากที่ไหล่
สาวสวย3คนยืนล้อมผมอยู่ อืม แต่งหน้าจัดไปนะ ผิวมึงแย่อ่ะสิ โบกหนาเป็นเมตรขนาดนี้
"พวกคุณเรียกผมเหรอครับ"เอาละ มารยาที่ไม่ได้ใช้มาน๊านนานกลับมาแล้ว ผมเอียงคอถามด้วยสีหน้าซื่อบริสุทธิ์ประหนึ่งเทวดาน้อยๆบนภาพไมเคิลแองเจโล่(อีกแล้ว)
สาวๆสตั๊นไป3วิ ก่อนจะสะปัดหัวเรียกสติกลับมา
"แกนั้นแหละ นังตุ๊ดม.ต้น!"สาวคนซ้ายที่ปรับสติได้คนแรกเบียดตัวมากระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะที่ผนนั่งอย่างแรง เอ้าๆ เจ็บไหมล่ะแม่คุณ
"แต่ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดนี่ครับ"ผมกระพริบตาปริบๆตอบ แล้วเผยรอยยิ้มหวานนุ่มๆเหมือนมาร์ชเมลโล่ให้เธอ เอาละเธอมึนกับความหวานจนแตะมือเพื่อนเปลี่ยนตัวแล้ว ลดไป1ล่ะ
"แกจะเป็นอะไรก็ตาม แต่ก็วิปริตนั้นละ!!"สาวด้านขวาเอ่ยแทรกขึ้นมาเสียงดัง จนคนในร้านเริ่มหันมาให้ความสนใจกับโต๊ะผมแล้ว
"ว..วิปริต..."ผมอุทาน ทวนคำพูดเธอด้วยสีหน้าตกใจระคนเสียใจ ยกมือสั่นๆขึ้นป้องปากตนราวกับหวาดกลัวมากมาย แต่จริงๆคือซ่อนมุมปากที่กระตุกโกรธ
ก็แล้วชะนีอย่างมึงสนใจกูม๊ายยยยยยยยยยยย แสรด ความทรงจำอันโหดร้ายในวัยขบเผาะแล่นปรี๊ดมาให้จี๊ดถึงก้นกบ
"คบกับเรานะ เราชอบเธอเมย์"
"ไม่ได้หรอกสงกรานต์ เราไม่ชอบผู้ชายเตี๊ยๆแถมแคระแกร็นอะ"
อา...เหมือนยังได้ยินเสียงเมย์ก้องอยู่ข้างหูอยู่เลย กระซิกๆ โลกมันอยู่ยากขึ้นทุกที!
"ตอแหล!อย่ามาทำท่าเป็นนางเอกแถวนี้นะย่ะ!อย่างแกมันนางร้ายชัดๆ!!!"อู๊วอา~~~~ทำไมเธอรู้~~~~
"ผ..ผมไปทำอะไรให้พวกคุณเหรอครับ ทำไมต้องมาพูดจาโหดร้ายกับผมขนาดนี้ด้วย...ผม..."ผมอยากจิกหัวพวกนางมาตบ!
"หนอย ยังกล้ามาทำเป็นไม่รู้เหรอย่ะ อีตุ๊ดสตอ!!"เธอเงื้อมือขึ้น ทำท่าเหมือนจะฝาดผ่ามือลงบนหน้าผม แต่ว่าสาวที่สวยที่สุดที่เงียบมาตั้งแต่แรก สาวคนกลาง ยกมือขึ้นกันเธอไว้
"พอเถอะ ให้ฉันได้พูดเองเถอะนะ"ว้าว เสียงยังสวยอะ!
"สวัสดีครับ"ผมเอ่ยทักพร้อมยิ้มให้เธอที่มองตรงมาที่ผม
"สวัสดีคะ พี่อยากจะคุยเรื่องของพลน่ะ"เธอเอ่ยเสียงเรียบ แล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม ส่วนสาวอีกสองคนนั่งที่โต๊ะข้างๆกัน แต่ยังไม่วายส่งสายตาจิกด่ามาให้ผม เออ ว่าแต่ เธอเรียกตัวเองว่าพี่กับผมอีกแล้ว นี่ผมหน้าเด็กขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?
"พล?เรื่องของพลทำไมเหรอครับ?"
"น้องเป็นอะไรกับพลเหรอคะ"
"เอ่อ...คือ.."ผมไม่ได้เอ่ยตอบ แต่แสดงสีหน้าขัดเขิน อมยิ้มกลับไปให้เดาได้
"เป็นแฟนกันสินะคะ"เธอเอ่ยต่อให้ ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ายิ้มๆกลับ
"หน้าด้าน!นี่น่าต่างหากแฟนของพล!!"สาวที่อยู่โต๊ะข้างๆแหววมาด้วยน้ำเสียงเคืองโกรธ ผมฟังแล้วก็หันมามองสาวสวยตรงหน้า เธอพยักหน้ายืนยัน
"เคยเป็นน่ะคะ"นี่น่าเอ่ยชี้แจง ผมบรรลุได้ในทันที แฟนของน้องพลก่อนที่จะมาเจอผม!
"พี่ไม่ได้จะมาว่าอะไรน้องนะคะ แค่เป็นห่วง ว่าพลคบกับคนแบบไหนเท่านั้น"เธอเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งผมนั่งเงียบฟังเธอ
"น้องแน่ใจแล้วเหรอคะ กับความสัมพันธ์ที่ไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมแบบนี้ น้องทราบใช่ไหมคะว่าพลเขามีกิจการอะไร ความน่าเชื่อถือสำคัญแค่ไหน แล้วเรื่องนี้จะกระทบต่อความเชื่อมั่นและหน้าตาทางสังคมมากแค่ไหน น้องคิดว่าน้องจะยอมรับต่อสิ่งเหล่านั้นได้ไหมคะ ดีแล้วเหรอกับการที่พลจะโดนดิสเครดิตด้วยเรื่องทำนองนี้ แล้วน้องคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะยั่งยืนไปถึงไหนคะ"
ผมไม่ได้เอ่ยตอบเธอสักคำถาม ที่เธอพูด เป็นเรื่องจริงที่ผมเลี่ยงที่จะคิดมาโดยตลอด...
พลเป็นคนหน้าตาดี สติปัญญาดี ฐานะดี นิสัยดี เขาเพรียบพร้อม
พลยังเด็ก เขาจะเติบโตขึ้นไปเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้ จะได้พบเจอกับสิ่งใหม่ๆ ผู้คนมากมาย
ที่อาจทำให้เปลี่ยนใจ...
มั่นใจแล้วเหรอ ว่าเขาจะหยุดอยู่ที่เรา
กับความสัมพันธ์ที่ผิดแผกแบบนี้
คำตอบคือ ไม่เคยมั่นใจเลย...
"น้องลองทบทวนดูนะคะ พี่ก็แค่อยากจะมาเตือนสติเท่านั้น"นี่น่าเอ่ยเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนจะพาเพื่อนของเธอออกจากร้านไป ผมมองแผ่นหลังของเธอเดินไปจนลับตา
ผมไม่ถนัดรับมือคนแบบนี้เลย อย่างเพื่อนของเธอสองคน ยังดีซะกว่า
นี่น่า เธอพูดสิ่งที่ตอกย้ำ สิ่งที่ฟุ้งอยู่ในความคิด แล้วจะตกตะกอนที่ไม่มีวันหายไป เธอพูดความจริง
ผมนั่งทบทวนคำพูดของเธอจนพลมาทัก ผมถึงรู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งนิ่งตรงนี้มานานแค่ไหน
"เมษาเป็นอะไรรึเปล่าครับ?"พลถามผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าห่วงใย มือใหญ่เอื้อมมาสัมผัสที่หน้าผากของผมเพื่อวัดอุณหภูมิ ผมยิ้มแล้วเอามือของพลออก
"ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่ง่วงๆน่ะ เมื่อคืนดูทีวีดึกไปหน่อย"ผมโกหกไป แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
"ไปกันเถอะ หิวแล้วละ"ผมยิ้มแล้วจับมือพลให้ออกเดิน พลหันมายิ้มให้ผม เขากุมมือผมไว้จนรู้สึกอุ่น
อนาคตจะเป็นยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้ ขอให้ผมได้มีความสุขกับผู้ชายคนนี้...
TBC.
สวัสดีคะ อะแหะ จริงๆจะลงตั้งแต่วันอังคารแล้ว แต่ไม่เสร็จ แบบยังอยากจะต่ออีกนิดๆก็เลยพิมพ์ต่อๆๆไป ตอนนี้เลยเหมือนจะยาว555 เขียนแล้วก็ไม่มั่นใจเลยแฮะ ว่าคนอ่านจะรู้เรื่องไหม คนแต่งยังงงๆเลย ฮา
ตอบเมนต์
coon_all - ฮา เปลี่ยนไม่ได้ แต่ลุงเขายอมรับเป็นอีกชื่อแล้วไง~~ ลุงน่ารักเนอะ น่ากัดให้จมเขี้ยวจริงๆ ยุให้คนเขาต่อยกันแล้วนั่งดูเนี่ย! ช่วงนี้สงสัยลุงจะหักดิบไอ้น้องพลอยู่ เห็นม่ะ ไม่ได้แอ้มเลยซักยก คุคุคุ
NOoTuNE - กร๊าก "ผัวเมียพอๆกัน" นี่มันน่ารักจังเลย!!!เหมือนชมว่าสมกันกิ่งทองใบหยกเลยสำหรับเรา!
ม๊วฟๆดีใจที่อ่านไปยิ้มไปนะคะ คนแต่งปลื้ม!
takara - หึงแล้ววววววววววววว เริ่มเข้าเรื่องราวแบบคู่รักทั่วๆไปกับเขาบ้างแล้วเรื่องนี้ ฮิ๊วววววววววววว
koikoi - กร๊าก เราก็ชอบคะ แต่งไปก็หมั้นไส้ไป เมษามารยาวะ แต่น่ารัก!กร๊าก!
yeyong - ถ้าเอาความแรดออกจากตัวเมษาไป ก็กลายเป็นเคะโมเอะสุดน่ากดธรรมดาๆสิคะ แบบนั้น จะไปจับน้องพลได้ยังไงกัน!
MEMO MINI - แฮ่ ขอบคุณนะคะที่บอกว่าพลกับเมษาน่ารัก คนแต่งก็คิดแบบนั้นเหมือนกันคะ55555555555
๛ナーリバス๛ - ฮา เราว่าบางคนอาจจะลืมทั้งชื่อทั้งนามสกุลเมษาไปละ!ก็เรียกแต่เมษาทั้งตอนเลยนี่นา!5555 แต่น้องพลไม่ได้แอ้มเมษานะคะคุณนิ เอาน่ะ มากสุดอาจจะได้ภายนอก แต่ภายในท่าจะยาก ตอนนี้ลุงอยู่ในช่วงพักรักษาตัวหลังสงครามโลก!!!
rubymoona -
nunnan - คนเขียนใจง่ายจัดไปแล้วคะ5555 ล้อเล้นนะคะ จริงๆกะจะเขียนแบบนี้อยู่แล้ว เพราะว่าน้องพลเราก็ร้ายใช่ย่อยที่ไหนละ ก่อนหน้านี้ก็ไปทั่วอยู่แล้ว เรื่องงี้มันต้องมีมาแน่ๆ
Rafael - อรั๊ง
รักคุณRafael
รักคนอ่าน