หัวข้อ: เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20

[lizzii]

เห้อออออออออออออออออออออ
เจ็บกันถ้วนหน้า

[Nus@nT@R@]

เห้ออออ ไม่รู้จะสงสารใครดี ความรักกับหน้าที่มันไปด้วยกันไม่ได้เหรอ

[มะลิลา]

ไม่รู้จะสงสารใครดีจริง ๆ
เรื่องมันเศร้า

[Ali$a฿eth]

เจ็บกันถ้วนหน้าละ อยู่ที่แค่ใครจะเริ่มแก้ เรื่องใหม่

[WilpeR]

จะลงเอ๋ยยังไงเนี่ย ทำไมดูไม่มีใครมีความสุขเลยอ่ะ

[na-au]

ใครเศร้า ใครร้องไห้ ใครเจ็บ

คนแกไม่รู้   

แต่คนแก่  ต่อมน้ำตาแตก

 

[fay 13]

 

[supizpiz]

โอ๊ยตาย 

[@Lucifer_Prince@]

ฮือออ  อย่าต้มนานนักนะมาม่าอ่ะ  ไม่อยากเห็นคนเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว  จื่อเทาทำอะไรลูก  เฮ้อ  รีบๆคืนดีน๊า  จื่อเทาถ้าจื่อเทากลับไปรักอาอี้ฟานก็จบแล้วน่ะ  อาอี้แกยังต้องการรักอยู่  แกไม่โกรธหรอกนะ  เพื่อบ้านเมือง  เพื่อคนรัก  เรามีทางออกสำหรับทุกปัญหาเสมอนะจื่อเทา รีบหาทางออกให้เจอนะ  อิเฉินนี่ เอ๊ะ  จงจินต้าสิเนอะ  จะมาง้อน้องซิ่วงัยน๊า รีบคืนดีกันน่ะ  ThankS ^^

[RenaBee]

   กระซิกๆเจ็บกันทุกคน

[maru]

สงสารอี้ฟานกับซิ่วเหมิน

[Chichi Yuki]

ตอนนี้เจ็บสุดแบบไม่มีคนเข้าใจหรือสนิทอยู่ข้างกาย ก็เห็นจะเป็นจื่อเทาของเรา
เฮ่อ! อี้ฟ่านก็น่าสงสาร แต่ถ้าหากมาเทียบกับจื่อเทาที่ไม่มีทางละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไปใช้ชีวิตอยู่กับคนรักได้นี่ เห็นทีงานนี้คงปล่อยไว้อย่างนี้ไปไม่ได้หรอก

[sukaz]

ซิก ซิกๆๆๆๆ

แง แง แง

มาม่า อืดเต็มบ้านแล้ว เมื่อไรจะมีความสุขสักทีอ่ะ

 

[Riko]

ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดเหมือนจะเป็นเทาน้อย
เพราะถ้าไม่เป็นเพราะบ้านเมืองก็คงจะมีความสุขกว่านี้
ฮือออออออออออออออออออ
เฉิน นายเป็นอิสระแล้วนะ
เหมือนปล่อยเฉินไป ทั้งๆที่ตัวเองอยู่โดดเดี่ยว
แล้วใครจะปกป้องนายล่ะเฉิน
ใครจะอยู่เป็นเพื่อน
โธ่ สงสารอี้ฟานด้วย น่าเศร้า 

[HanATarO]

รู้สึกว่าอ่านตอนนี้แล้ว มันหน่วงๆ ในความรู้สึกพิกล

เราไม่รู้ว่าใครน่าสงสารมากกว่ากัน แต่การจากกันแบบนี้มันก็ต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่

อยากให้ทั้งสองได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ จัง

และหวังว่า ซิ่วหมิ่น จะให้อภัย เฉิน นะ

[koikoi]

ถามว่าใครเจ็บสุดก็คนอ่านนี่ล่ะค่ะเจ็บสุดๆ

[greenapple]

เศร้า

[pita]

ชีวิตที่ขาดเธอ 2

“จื่อเทา พักสักหน่อยเถิด เจ้าอ่านฎีกา มาสามชั่วยามแล้วนะ ร่างกายคงจะเหนื่อยล้ามากแล้ว พี่ว่าเจ้าออกไปเดินเล่นที่สวนดีหรือไม่” ไป๋เซียนบอก เมื่อเห็นว่า ร่างเพรียว มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก


“ขอข้าตรวจฎีกา อีกสักนิด เดี๋ยวข้าก็พักแล้ว” จื่อเทาบอกเสียงเรียบ คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อของน้อง ตั้งแต่วันที่น้องชายของเขา สืบทอดตำแหน่งอ๋อง ก็ดูเหมือนว่า จื่อเทามักจะทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำเสมอ  จนร่างกายเริ่มซูบลงเพราะไม่ได้พักผ่อน

“จื่อเทา ฎีกา พวกนั้นไม่ใช่เรื่องด่วน เจ้าเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็ได้”

“ไม่ได้หรอก พี่ใหญ่ เรื่องทุกเรื่องของประชาชน และบ้านเมืองนั้นสำคัญเสมอ ข้อนี้ท่านเป็นคนสอนข้ามิใช่หรือ”



ไป๋เซียนทำได้เพียงลอบถอนหายใจ ถึงเขาจะดีใจที่ จื่อเทาทุ่มเทแรงกายเพื่อบ้านเมืองแต่ในฐานะของพี่ชายเขาก็คงไม่สบายใจ
นักที่เห็นน้องเป็นเช่นนี้  แล้วที่จื่อเทาเป็นเช่นนี้ เพราะความรัก เช่นนี้หรือ




“ดูท่าทางท่าน มีเรื่องไม่สบายใจสินะ ขอรับ” ชานเหลียนเอ่ยถามผู้เป็นนายหลังจากที่ร่างบางกลับมาที่ห้องพัก

“เจ้าจำสิ่งที่ข้าเคยถามเจ้าได้หรือไม่ ชานเหลียน”

“เรื่อง ความรัก นะหรือ ขอรับ”

“ใช่ เรื่องความรัก  เจ้าเคยมีความรักไหม ชานเหลียน” ร่างบางเอ่ยถาม

“ทำไมท่านถึงได้ถามคำถามนี้กับข้า ”

“เพราะ ข้าแค่อยากรู้ คนที่มีความรัก จะรู้สึกเช่นไร  ความรักทำให้คนเรามีความสุขหรือความทุกข์กันแน่”

“ความรัก ทำให้คนเกิดได้ทั้งความสุขและความทุกข์ ขอรับ ข้าเองก็เคยมีความรัก แต่ ความรักของข้า เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้ามีความสุขที่ได้รัก แต่ในขณะเดียวกัน ข้าก็ทุกข์ ที่ไม่อาจจะบอกรัก” ชานเหลียนบอกเสียงแผ่ว ความรักของเขาเป็นรักต้องห้าม แต่เขาก็ยินดีที่จะให้ ความรักนั้นผลิบานในหัวใจต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่มีสิทธิ์บอกให้อีกฝ่ายรับรู้เลยก็ตาม




จื่อเทาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืด ก่อนจะวางฎีกาลง มือเรียวบีบไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อไล่อาการเมื่อยล้า วันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน  วันแล้ววันเล่า ที่เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ร่างเพรียวทำได้เพียงแสยะยิ้ม จะโทษใครได้เมื่อทุกอย่างเขาเป็นผู้เลือกเอง

“ป่านนี้เจ้าจะ นอนแล้วหรือยังนะ ซือซุน ชิงเออร์กับม่านเออร์ จะยังดูแลเจ้าเหมือนเดิมไหม” ร่างเพรียวเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหยิบ
เอารองเท้าเด็กคู่หนึ่งออกมา รองเท้าที่เขาตั้งใจเย็บให้ซือซุน แต่น่าเสียดาย ชาตินี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ให้








อดีตองครักษ์แคว้นเยว่ มองกระท่อมไม้ไผ่ หลังเล็กด้วยความลังเล เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่า คนในบ้านนั้นจะยังต้อนรับเขาอยู่หรือไม่

“ข้าคิดว่าเจ้าควรจะเข้าไปข้างในนะ ” เสียงปริศนาดังขึ้น ก่อนที่องครักษ์ของแคว้นอู๋ จะเดินออกมา

“อี้ชิง ”

“มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่เข้าไปข้างใน” อี้ชิงเอ่ยถาม

“ข้าละลายใจเกินกว่าจะ พบหน้าพวกเจ้า โดยเฉพาะซิ่วหมิ่น เขาคงไม่อยากเห็นหน้าข้าอีกแล้ว”

“ผิดแล้วล่ะ เราไม่เคยโกรธเจ้า เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเจ้า ข้าเชื่อว่าท่านชายต้องเข้าใจ” อี้ชิงบอกก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ


“ขอบใจนะ อี้ชิง  ”  อดีตองค์รักษ์แคว้นเยว่บอกกับอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็ก แม้ว่าจะกังวลอยู่มากเรื่องซิ่วหมิ่นแต่เขาในตอนนี้คงขี้ขลาดไม่ได้ หากอยากได้คนรักกลับมา




ก๊อกๆ

“ใครน่ะ อี้ชิงเหรอ เข้ามาก่อน…. เจ้า!!!”  ร่างอวบอุทานลั่นเมื่อเห็นว่า ใคร ยืนอยู่ที่หน้าประตู

“ซิ่วหมิ่น” เฉินครางแผ่ว ก่อนจะคว้ามือของคนตรงหน้ามาจับแน่น

“ไม่ทราบว่า ท่านแม่ทัพมาหาข้าถึงที่นี่ มีธุระอะไร”  น้ำเสียงเย็นชาและเป็นทางการถูกถามขึ้นพร้อมกับที่ร่างอวบสะบัดมือออกจากการเกาะกุม

“ซิ่วหมิ่น ฟังข้าก่อนได้หรือไม่”

“ข้าย่อมต้องฟัง ท่านแม่ทัพ อยู่แล้ว มีอะไรจะสั่งก็รีบพูดมาเถิด ข้าเกรงว่าบ้านโทรมๆหลังนี้ จะไม่สมเกียรติท่าน หากอยู่นานเกินไปจะทำให้ท่านมัวหมองเสียเปล่าๆ”

“ซิ่วหมิ่น ข้าไม่ได้มาที่นี่ ในฐานะ แม่ทัพของแคว้นเยว่ แต่ข้ามาในฐานะ.. ”

“ท่านจะมานานะอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับข้า รีบบอกธุระของท่านมาแล้วกลับไปซะ!!”  ร่างอวบแทรกขึ้น  เฉินทำได้เพียงลอบถอนหายใจก่อนจะจับมือร่างอวบไว้อีกครั้ง

“ท่านต้องการอะไร” ซิ่วหมิ่นถามเสียงเข้ม

“ข้าต้องการ อธิบาย อธิบายทุกเรื่องที่ผ่านมา ให้เจ้าเข้าใจ”

“ไม่จำเป็น เพราะข้าเข้าใจมันทุกอย่างแล้ว”

“เจ้ากำลัง เข้าใจข้ากับท่านอ๋องผิดนะ ซิ่วหมิ่น จริงอยู่ว่าการที่ข้าเข้ามาในแคว้นอู๋ นั้นคือแผน แต่การได้พบเจ้ามันไม่ใช่แผน เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ว่าการที่ข้ารักเจ้า มันไม่ใช่แผน” เฉินบอกเสียงเข้ม พลางกระชับมือบางแน่นขึ้น อยากจะส่งผ่านความรู้สึกไปให้อีกคนรับรู้ ว่าตอนนี้ เขาก็ทุกข์ไม่ต่างกัน



“ท่านแม่ทัพ หากว่าท่านพูดจบแล้วก็จงกลับไปซะ อย่ามายุ่งกับ ข้าอีกเลย ” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงสั่น แม้ในใจจะรักมาก แต่ความกลัวมันกลับมีมากกว่า เขาไม่อยากเจ็บเหมือนเดิมอีกแล้ว

“ไม่ ข้าไม่มีวันทิ้งเจ้าไปไหนอีกแล้ว ข้ารักเจ้านะซิ่วหมิ่น คำว่ารักของข้าไม่เคยโกหก  ข้ารักเจ้า ต่อให้วันนี้ เจ้าฆ่าข้าให้ตาย ข้าก็รักเจ้า!!”

“เชื่อข้า อีกสักครั้งได้หรือไม่ ซิ่วหมิ่น” เฉินบอกเสียงแผ่ว



“ข้า..ไม่รู้” ซิ่วหมิ่น บอกทั้งน้ำตา เขาไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าต้องทำเช่นไร เขาจะเชื่อใจ คนๆนี้ได้ จริงๆหรือ คำว่ารักที่ อีกคนพูดมานั้น มัน ใช่ ความจริงแน่หรือ





“ซิ่วหมิ่น  มองตาข้า” เฉินบอกก่อนจะค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาบนแก้มอวบอย่างแผ่วเบา

“ ข้ารักเจ้านะ  รักเจ้าจริงๆ ชีวิตของข้าเป็นของท่านอ๋อง แต่หัวใจของข้าเป็นของเจ้า ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า เชื่อข้าอีกสักครั้งเถอะนะ” เฉินบอกด้วยแววตาจริงจัง เงาสะท้อนในดวงตาคมคู่นั้นทำให้ร่างอวบใจสั่น  คำว่า “รัก” ที่คนตรงหน้าสื่อผ่านแววตา
ทำให้ กำแพงที่เพิ่งจะเริ่มสร้างพังลงอย่างไม่มีชิ้นดี 




ใจหนอใจ ทั้งที่ๆ ถูกทำร้ายมากขนาดนั้น กลับยอมยกโทษให้ง่ายๆ ตั้งแต่ เห็นเจ้าองครักษ์ งี่เง่า มายืนที่หน้าประตู 




“ฮึกๆ เจ้าองครักษ์  งี่เง่า เจ้าบ้า กล้าดียังไง ทำให้ข้าร้องไห้ ตั้งหลายวัน ฮึก เจ้ามัน เจ้ามัน…ฮื่อๆๆ ” ร่างอวบบอกทั้งน้ำตาก่อนที่กำปั้นอวบๆ จะระดมทุบคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ข้าขอโทษ ขอโทษนะซิ่วหมิ่น ต่อไปนี้ ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนอีกแล้ว ไม่มีวันจะทำร้ายให้เจ้าเสียน้ำตาอีก อย่าร้องไห้เลยนะ ข้า
ไม่อยากเห็นน้ำตาของเจ้าเลย” เฉินบอกพลางรวบอีกคนเข้ามากอด คิดถึง คิดถึงมากเหลือเกิน

“ถ้าเจ้ากล้า ทำผิดต่อข้าอีกละก็ ข้าจะสับเจ้าเป็น ชิ้นๆ แล้วโยนให้ หมามันกิน!!” ร่างอวบขู่

“ข้าไม่มีวัน ทำให้เจ้าเสียน้ำตาอีกเด็ดขาด ข้าสัญญา”





“แล้วเจ้า มาที่นี่ได้ยังไง ถ้าจื่อเทารู้เข้า เจ้าจะโดนลงโทษไหม” ร่างอวบเอ่ยถามคนรัก หลังจากที่ สงบจากการร้องไห้อย่างหักมาสักพัก

“ท่านอ๋อง เป็นคนให้ข้ามาที่เอง ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้า คือ จงต้า เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ไม่ใช่เฉิน แม่ทัพองครักษ์ของแคว้นเยว่ อีกต่อไปแล้ว เจ้าจะยอมรัได้ไหม หากคนรักของเจ้าเป็นแค่คนธรรมดา”

“ทำไมข้าถึงจะยอมรับเจ้าไม่ได้ ตัวข้าเอง ก็ไม่ใช่ เทวดาที่ไหน เราทุกคนเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ทั้งนั้น อำนาจ บารมี ยศถาบรรดาศักดิ์ มันก็เป็นแค่เปลือกเท่านั้น ข้าไม่เคยตัดสินคนที่ ชาติกำเนิดหรอฐานะหรอกนะ ถ้าข้าคิดจะรัก ต่อให้เจ้ากลายเป็นยาจก ข้าก็รัก ”

“ข้ารักเจ้านะ ท่านชายน้อยของข้า”

“ข้าก็รักเจ้า เจ้าองครักษ์ งี่เง่า”    สองร่างต่างถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน ท่ามกลางราตรีที่เหน็บหนาวแต่หัวใจกลับอบอุ่นไปด้วยไอรัก





“ในที่สุด ซิ่วหมิ่นก็ยิ้มได้แล้วสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับคนสนิท

“ขอรับ” อี้ชิงรับคำ  พลางลอบมองผู้เป็นนายอยู่เงียบๆ ท่านชายซิ่วหมิ่น ยิ้มได้แล้ว แล้วเมื่อไหร่กันหนอ ที่ ท่านอ๋องจะได้ยิ้มบ้าง




...................................TBC.......................................

เสร็จไปแล้ว 1 คู่ ฮ่าๆๆๆ คู่รองนั้นไซร้ มันไม่ม่า หรอก
ตอนนี้ก็เหลือแค่ จื่อเทา สินะ

[na-au]

อ่านแ่ล้ว คนแก่ก็ยังไม่เห็นหนทางที่ทั้งคู่จะีคืนดีกันได้เลย 

 

 

[@Lucifer_Prince@]

เสร็จไปแล้วหนึ่งคู่นึกว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนี้ซะอีก  ชานเหลียนรักไป๋เซียนใช่มั๊ยน่าสงสารเจ้าจังเลยนะ น้องเทารีบรู้ตัวได้แล้วนะว่าหัวใจมันเรียกร้อง  ขอบคุณคัฟคนเขียน  รอตอนต่อไปนะ ^^  แก้ผิดให้หน่อยนะ  ข้าละลายใจเกินกว่า... <<<ละอาย  แล้วอีกเรื่องตะเองวันนี้วันที่17นะจ๊ะ^o^

[nunnan]

จื่อเทาถึงขนาดกอดรองเท้า 

[Nus@nT@R@]

คู่จื่อเทาท่าทางอีกนานกว่าจะหมดทุกข์

[omyim_jjj]

    เมื่อไรท่านอ๋องจะดีกัน

[lizzii]

คู่หลักก็อย่ามาม่าเลยน๊าาา

[fay 13]

 

[tawan]

เป็นกำลังใจให้อีกคู่หนึ่งสู้ๆนะ

 

[Chichi Yuki]

ท่านอ๋องก็ลองพยายามเหมือนที่เฉินพยายามหน่อยสิ
ช่วยไปง้อจื่อเทาหน่อยจะได้ไหม จะปล่อยเป็นอย่างนี้จริงๆ เหรอ
ทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้ว่าอันที่จริงจื่อเทาก็รักอี้ฟานเหมือนกัน
หากใจตรงกันแล้ว แค่อาศัยความพยายามสักนิด ไม่นานผลที่ได้รับจะดีดั่งใจหวังเป็นแน่

[Ali$a฿eth]

เดี๋ยวนะ อี้ชิง ขานว่าขอรับเหรอ ไม่ใช่เพคะเหรอ รึยังไง


รอจื่อเทาจบนะจ๊ะ ในตอนนี้

[punthipha]

  อิ่มแล้วหล่ะ 

[koikoi]

แล้วจื่อเทาล่ะจะทำยังไง