ท่านชายจอมแสบ
ร่างบางเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น เมื่อเห็นว่าน้องชายหายไปนานจนผิดสังเกต
“ชานเหลียน ข้าว่าจื่อเทาไปนานเกินไปแล้ว ข้ากลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเขา” ไป๋เซียนบอกกับคนสนิทด้วยน้ำเสียงกังวล
“ท่านอย่าเพิ่งกังวลไป ท่านอ๋องเป็นคนที่มีฝีมือพอตัว และด้วยอำนาจของท่านอ๋อง ข้าว่าคงไม่มีผู้ใดยากเอาคอไปพาดกับเครื่องประหารหรอก ขอรับ”
“แต่ข้ารู้สึกร้อนใจ ข้าจะไปตามจื่อเทา” ร่างบางบอก ไป๋เซียนนั้นไม่เข้าใจตัวเองเท่าใดนัก ทำไมจึงได้ร้อนรนเช่นนี้แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันกำลังเตือนให้เขาตามน้องชายไป
“เดี๋ยวสิ ขอรับ!!” ชานเหลียนเอ่ยห้ามก่อนที่มือหนาจะคว้าข้อมือของไป๋เซียนเอาไว้แน่น
“ขออภัย ขอรับ ข้าน้อยไม่ควรแตะต้องตัวท่าน” ชานเหลียนบอกพลางปล่อยข้อมือบางนั้นอย่างช้าๆ แม้จะเป็นสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เขากลับไม่อยากปล่อยเอาเสียเลย อยากจะจับมือนี้ เอาไว้ให้นานเท่านาน แต่มันจะเป็นไปได้เช่นไร เมื่อฐานะของเขานั้นช่างแตกต่างกัน
“ช่างเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจ” ร่างบางตอบ แม้ในเสี้ยวของความรู้สึก ไป๋เซียน รู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นแรงขึ้นยามที่ถูก
มือหนานั้นสัมผัส แต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกข้ามไปเมื่อความรู้สึกร้อนใจที่น้องชายหายไปนานมีมากกว่า
“แล้วท่านจะไปตาม ท่านอ๋องที่ใดขอรับ”
“ข้าไม่รู้ แต่คิดว่า บ้านของเด็กคนนั้น คงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เพราะคงไม่มีเด็กเล็กๆที่ไหนจะกล้าออกมาเล่นไกลจากบ้านตัวเอง เราเดินไปตามทิศที่จื่อเทาเดินไป คงจะพบกบบ้านของเด็กนั้นเอง” ร่างบางบอกก่อนจะเดินนำคนสนิทออกไป
“ซิ่วหมิ่น เจ้ามีแผนการอะไรกันแน่” จงต้าเอ่ยถามคนรัก บอกตามตรงว่าเขาไม่ไว้ใจคนรักของตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะแผนการของซิ่วหมิ่นมันมักจะเหนือความคาดหมายจนเอาต้องปวดหัวอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้ดูท่าทางอ๋องน้อยของแคว้นอู๋จะสนุกกว่าทุกครั้งเสียด้วย
อันตราย อันตรายยิ่ง
“แผนนี้ของข้า ชื่อว่า……..” คนร่างอวบกำลังจะอธิบายแผนการให้คนรักฟังแต่กลับถูกเสียงของลูกชายเรียกเสียก่อน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ มีคนมาหาขอรับ” จงเหรินตะโกนเรียก คนในบ้านก่อนจะมองแขกที่มาเยือนอย่างไม่ไว้วางใจ แม้เขาจะยังเด็กแต่ก็เรียนรู้ จาก พ่อมาพอสมควร ลางสังหรณ์ของเขามันบอกว่าสองคนนี้ ไม่น่าไว้ใจ
“ใครมาหรือ จงเหริน…………เจ้า!!!” ซิ่วหมิ่นเบิกตาโพลง เมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่สองคนเป็นใคร แต่ที่ตกใจไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะว่าเขายังเตรียมแผนการไม่เสร็จเลยนะสิ เจ้าพวกนี้ก็โผล่มาซะแล้ว เห็นทีคงต้องใช้แผนสำรอง
“ท่านไป๋เซียน”
“หึ แผ่นดินกว้างใหญ่ ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับพวกเจ้าที่นี่” ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ท่าทางอวดดี ที่ทำราวกับตนเองสูงส่งเทียมฟ้า ทำเอาร่างอวบถึงกับกำหมัดแน่น แต่ยังหรอก มันยังไม่ถึงเวลา คนโอหัง อย่างเจ้านี่ ต้องโดนมากกว่าหมัด
“ ได้ยินชื่อเสียงท่านมานาน วันนี้ถือเป็นวาสนา ที่ซิ่วหมิ่นได้พบ ท่านไป๋เซียน เสียที”
“ฮ่าๆๆ ท่านชาย ถือเป็นเกียรติของข้าเช่นกันที่ได้พบกับพวกท่าน แต่ขอถามท่านสักประโยคหรือไม่ พวกท่านรู้จักเด็กคนนี้ด้วย
หรือ” ไป๋เซียนถาม พลางจ้องไปที่จงเหริน อย่างไม่วางตา
“เขาคือ ลูกชายบุญธรรม ของข้าน้อยขอรับ” เป็นจงต้าที่ตอบก่อนจะ เอากายเข้าบัง ซิ่วหมิ่นและจงเหรินไว้ คนผู้นี้ แม้ภายนอกจะดูบอบบางแต่ เขารู้ดีว่าไป๋เซียนพิษสง ร้ายกาจเพียงใด
“ถ้าเช่นนั้น น้องชายของข้าก็อยู่ที่นี่จริงๆ สินะ ชานเหลียน ถึงเวลาเชิญท่านอ๋องกลับจวนแล้ว” ร่างบางเอ่ยกับคนสนิทก่อนที่ ชานเหลียนจะเดินเข้าไปในบ้าน
“ช้าก่อน เจ้าคิดว่าจะเข้าไปได้ง่ายๆ เช่นนั้นหรือ” อี้ชิงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปขวางร่างสูงชองชานเหลียนไว้ คราวที่แล้วเขาเสียทีคนตรงหน้าเพราะ พิษสลายกำลัง แต่วันนี้เขาจะไม่มีวันยอมให้คนพวกนี้ ทำร้ายท่านอ๋องของเขาเป็นครั้งที่สอง
“เจ้าคิดว่า จะชนะข้าได้หรือ”
“หากพวกเจ้า ไม่เล่นสกปรกข้าไม่มีวันแพ้” อี้ชิงบอกเสียงเข้ม ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายทันที
เพล้งๆๆ
เสียงกระบี่ ปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดประกายไฟ สองร่างต่างเข้าต่อสู้โดยไม่มีใครยอมใคร ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กระบี่คมปะทะกัน แต่กลับไม่มีใครแสดงท่าทางเหนื่อยอ่อน เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องปกป้อง และจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำร้าย นายเหนือหัวของตนได้
ฉึก!
เข็มพิษที่ไม่ทราบที่มาปักเข้าที่ไหล่ซ้ายของไป๋เซียนอย่างแม่นยำ ก่อนที่ร่างบางจะทรุดลงกับพื้น
“พวกเจ้า!!” ร่างบางสบถล่น เมื่อร่างกายรู้สึกหนักอึ้งราวกับแบกเหล็กไว้บนบ่า หรือว่า เขาจะถูกพิษ!!
“การจะเอาชนะ คนเจ้าเล่ห์อย่างพวกเจ้าก็คือ ต้องเจ้าเล่ห์ กว่าถูกต้องหรือไม่ ท่านไป๋เซียน” ร่างอวบบอกเสียงเข้มก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นและหมดสติไป
“ท่านไป๋เซียน!!!” ชานเหลียนตะโกนลั่น เมื่อเห็นว่านายของตนเอง แน่นิ่งไป อี้ชิงยกยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีช่องโหว่ ก่อนจะซัดเข็มพิษใส่ร่างสูงทันที
ฉึก!!
“นี่พวกเจ้า !!” ชานเลียนทรุดลงแทบจะทันทีเมื่อถูกซัดเข็มพิษเข้าใส่
“อย่าได้กังวลไป ข้าก็แค่จะเชิญพวกเจ้าเป็นแขกพิเศษของบ้านเราก็เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ชานเหลียนได้ยินก่อนจะหมดสติไป
“อี้ชิง พาแขกพิเศษของเราไปไว้ที่ห้องรับรองซะ แล้วอย่าให้พี่ใหญ่รู้ล่ะ” ร่างอวบสั่ง ก่อนจะยกยิ้มอารมณ์ดี เมื่อแผนการทุกอย่างลุล่วง
“ซิ่วหมิ่น” จงต้าจ้องหน้าคนรักของตนเองอย่างเอาเรื่อง สายตาคาดคั้นทำให้เจ้าของร่างอวบทำได้แค่หลบสายตา
“เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้นนะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ร่างบอกบอกก่อนจะกอดอกอย่างเอาแต่ใจ เขาผิดด้วยหรือที่อยากจะช่วยพี่ชายของตัวเอง ทำไมเจ้าคนซื่อบื้อนี่ถึงมองเขาอย่างกับเขาทำผิดด้วยเล่า
“จงเหริน เข้าไปอ่านหนังสือในห้องเจ้าซะ ส่วนเจ้ามานี่กับข้า” จงต้าสั่งเสียงเข้มก่อนจะลากคนรักเข้าไปในห้องแทบจะทันที ปล่อยให้จงเหรินน้อย ที่ยังจับต้นชนปลายกับเรื่องของผู้ใหญ่ไม่ได้ ยืนงง ที่หน้าบ้าน ร่างเล็กส่ายหน้าก่อนจะคิดได้ว่า มันคงไม่
ใช่เรื่องของเด็ก หากถึงเวลาท่านพ่อ คงจะเป็นฝ่ายบอกเขาเอง
“เจ้ามีอะไรที่ปิดบังข้าอยู่ พูดมาให้หมด” จงต้าถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าคนรักตัวอวบเอาแต่นิ่งเงียบ
“ข้าไม่มีอะไรจะบอกเจ้า”
“ซิ่วหมิ่น”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อข้า ถ้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ข้าทำก็ไม่ต้องมายุ่ง ข้าจัดการเองคนเดียวได้!!” ร่างอวบบอกพลางกอดอกตัวเองแน่น
“ไม่ใช่ ข้าไม่เห็นด้วย แต่ทำไมเจ้าถึงทำทุกอย่างโดยที่ไม่บอกข้าสักคำ เจ้าไม่รู้หรือไงว่าท่านไป๋เซียนเจ้าเล่ห์มากแค่ไหนถ้าหากว่าเจ้าทำพลาดล่ะ” จงต้าบอกอย่างใจเย็น
“เจ้ามันก็ไม่เคยเชื่อใจ ข้าอยู่แล้วนิ ข้ามันไม่ได้เรื่องใช่ไหมล่ะ”
“ไปกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าแผนของเจ้าไม่ได้เรื่อง แต่ข้าเป็นห่วงเจ้านะ ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป ข้ากับจงเหรินจะอยู่ยังไง เจ้าเคยคิดบ้างไหม ชีวิตของข้ามีแค่เจ้ากับลูกนะซิ่วหมิ่น ”
“จงต้า ข้า..” ซิ่วหมิ่นครางแผ่ว ก่อนจะโผเข้ากอดคนรักแน่น
“ข้าขอโทษนะ ทีหลังจะไม่ทำให้เจ้าเป็นห่วงอีกแล้ว ขอโทษนะ” เอ่ยกับคนรักเสียงเบา
“ทีนี้เจ้าจะบอกได้หรือยังว่าแอบไปตกลงกับอี้ชิง ตอนไหน ทำไมข้าไม่รู้ แล้วท่านอ๋องล่ะ ข้างนอกเอะอะโวยวายเช่นนี้ทำไมท่านอ๋องถึงยังไม่ออกมา”
“ก็ตอนที่ข้าให้เจ้าไปเอาขนมให้ข้าไง อย่าเพิ่งว่าข้านะ” ร่างอวบเอ่ยขัดเมื่อเห็นว่า คนรักของตนกำลังจะตำหนิ
“ก็ข้าอยากให้เจ้ารู้ ว่าคนไม่ได้เรื่องอย่างข้าก็ทำประโยชน์ให้คนอื่นได้เหมือนกัน แล้วอันที่จริงข้ากำลังจะบอกเจ้าแต่ติดที่ว่า ไป๋เซียนกับชานเหลียนมาเร็วไปหน่อย ข้าก็เลยไม่ทันได้บอก ส่วนพี่ใหญ่กับจื่อเทา ป่านนี้คงหลับเพราะยาสลบของข้าอยู่ ฮ่าๆๆ”
“เจ้านี่แสบจริงๆ เลยนะซิ่วหมิ่น แล้วจากนี้เจ้าจะทำยังไงกับ แขกพิเศษของเจ้าล่ะ”
“คนที่ไม่มีความรัก อย่างไป๋เซียน ไม่มีวันเข้าใจหรอกว่า การจากลาทั้งๆที่ยังรัก มันเจ็บปวดเพียงใด ข้าก็แค่ จะทำให้เจ้านั่น รู้จัก ความรัก เท่านั้นเอง”
“แล้วเจ้าจะทำเช่นไร”
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้” ร่างอวบยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถูกคนรักหน้านิ่ง ขโมยหอมแก้มอวบด้วยความหมั่นเขี้ยว
จงต้าได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา เมื่อคิดจะรักท่านชายจอมแสบของแคว้นอู๋ก็คงต้องทำใจ เพราะต่อจากนี้คงมีเรื่องปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
…รุ่งเช้า…
ร่างสูงของอู๋อ๋อง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พลางมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจ ทำไมเขาถึงนอนอยู่บนเตียงได้ล่ะ ความทรงจำสุดท้ายคือเขากอดจื่อเทาอยู่ไม่ใช่หรือ ร่างสูงพยายามคิดอย่างหนักแต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าจู่ๆ เขาจะหลับไปได้อย่างไร หรือว่า เจ้าน้องชายจอมแสบของเขาเล่นอะไร ไม่เข้าท่าอีกแล้ว
จื่อเทา ใช่สิ แล้วจื่อเทา เล่า
ร่างสูงรีบกวาดสายตาหาร่างเพรียวทันที ก่อนจะพบว่าคนที่ตามหานั้น หลับอยู่ข้างๆตน
“จื่อเทา เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า จื่อเทา” อู๋อ๋องเอ่ยถามอย่างร้อนรน พลางปลุกอีกคนด้วยเสียงที่ไม่เบาหนัก
“อื้อ” ร่างเพรียวที่ถูกรบกวนการนอนครางอือ ก่อนที่เปลือกตาสวยจะค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ
“จื่อเทา เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ร่างเพรียวที่เหมือนยังไม่ตื่นดี ส่ายหน้าช้า ๆ อาการงัวเงีย ของคนรักทำให้ อู๋อ๋อง ยิ้มอย่างขบขัน นานแค่ไหนแล้ว ที่พี่ไม่ได้เห็นเจ้าตอนตื่นนอน ร่างสูงยิ้มก่อนจะเกลี่ยแก้มใสแล้วกดจมูกเพื่อสูดความหอมที่ไม่ว่าจะผ่านไป
นานแค่ไหนก็ยังคงติดตรึงในใจเสมอ
“ท่าน!!” ร่างเพรียวที่เหมือนจะเพิ่งได้สติ แหวลั่น แต่กลับปฏิเสธไม่ได้ว่า ใจสั่น
“ท่านทำอะไร แล้วทำไม ข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้”
“พี่ไม่รู้ว่าเราสองคนมานอนตรงนี้ได้อย่างไร ส่วนเรื่องเมื่อครู่ พี่ขอโทษ ขอโทษที่ ล่วงเกินเจ้าไปเช่นนั้น แต่นั่นเพราะ พี่ คิดถึง
เจ้ามากเหลือเกิน เจ้ารู้ไหม” เสียงทุ้มที่แสนอ่อนโยนเอ่ยบอกก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของอู๋อ๋อง จะค่อยๆเคลื่อนเข้ามาช้าๆ
ฮึกๆๆ แง้ๆๆๆๆๆๆๆ เสียงร้องไห้จ้า ของ เด็กน้อยที่นอนอยู่ ในเปลเรียกสติของ จื่อเทาให้กลับมาก่อนที่จะผลักอีกคนให้ออกห่าง
ร่างเพรียวหลบสายตาคมของอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าเด็กตัวขาวที่กำลังร้องไห้จ้า พลางอุ้มไว้แนบอก
หากว่านี่เป็นเพียงความฝัน อู๋อ๋องแทบไม่อยากให้ตัวเองตื่นอีกเลย ภาพที่ร่างเพรียวที่เขารักกำลังปลอบลูกน้อยนั้น ทำให้ มังกรผู้ไม่เคยแยแส สิ่งใด อยากจะเก็บมันเอาไว้ตลอดกาล ไม่อยากให้สิ่งใดมาพรากคนที่รักไปอีกแล้ว ชีวิตของเขาไม่เคยต้องการอะไร มากไปกว่าได้อยู่กับ จื่อเทาและซือซุน ใช้ชีวิตสงบสุขในบ้านหลังเล็กๆ ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด
หากว่าสวรรค์ จะเมตตาเขาบ้าง ก็คงดี
............TBC...............
รู้สึกรักซิ่วหมิ่น นางทำไม น่ารักอย่างเน้
เขียนเองบ้าเอง ฮ่าๆๆ
ส่วนคู่หลัก ปล่อยมันไปก่อน
ใกล้จะจบแล้ว
หัวข้อ: เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20 (อ่าน 198456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก