ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกรุณาอ่านนะครับ และขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ ชื่อใจทุกทีที่เห็น
ขอบคุณทุกคนที่จิ้มก้นผม เอ๊ย จิ้ม +1 ให้คะแนนด้วยนะคร้าบบบ
เช้าวันนี้อาจบทที่ 18 ต่อกันนะ
เวอร์ัชั่นบอร์ดเซ็งเป็ดนี่ผมมีเขียนเพิ่มบ้างหน่อยอ่ะครับ เพราะรู้สึกว่าพอได้อ่านทบทวนของตัวเองแล้ว มันมีอะไรทะแม่งๆ อยู่ชอบกล ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะกว่าจะเป็นฉบับสมบูรณ์ แล้วถึงจะลองส่งให้สำนัำกพิมพ์ตีพิมพ์ ถ้าได้คลอดออกมาเป็นกระดาษ ก็อย่าลืมคฑาวุธตัวน้อยๆ คนนี้นะคร้าบ
ขอฝากคดีรักกับผู้กองอธิคมไว้ในอ้อมใจอ้อมกายของทุกท่านด้วย
บทที่ 18 “ลุ่มหลง”
เช้าวันถัดมาเป็นวันสุดท้ายของการถ่ายทำฉากต่างๆ ที่ต้องใช้นายแบบตำรวจรูปหล่อ อนุภาพไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในกองถ่าย เขาจึงถือโอกาสหามุมสงบในรีสอร์ทนั่งทำงาน
สมบัติโทรมารายงานว่านายแบบจำเป็นทำงานได้ดี แต่มีงอแงบ้างเรื่องแต่งหน้าเพราะเขาบ่นว่าไม่ใช่นางแบบ กว่าจะปลุกปล้ำยอมให้แต่งหน้าลบรอยคล้ำใต้ขอบตาก็ใช้เวลา
“นี่ไอต้องเอายูขึ้นมาอ้างเลยนะถึงยอม...ว่าจะฟ้องที่นอนดึกแล้วตื่นมาหน้าตาไม่สดใส” สมบัติรายงาน “พ่อคุณยังมีหน้ามาเถียงว่า ถึงขอบตาคล้ำผมก็ยังหล่อ”
อนุภาพหัวเราะเบาๆ พลางนึกภาพท่าทางเอาเรื่องของผู้ชายตัวโตคนนั้น ที่อิดออดไม่ยอมให้ช่างแต่งหน้าลงแป้งรองพื้นเหมือนครั้งที่ทดสอบหน้ากล้องที่สตูดิโอ
“นุ หัวเราะทำไมเหรอ” สมบัติแกล้งถามด้วยความอยากรู้ ทั้งที่ตัวเองนึกออกอยู่ว่า อนุภาพเริ่มชอบอธิคมทีละน้อย
“ยูพาเขาไปเที่ยวตะเวนราตรีในเมืองดึกใช่ม่ะ เห็นหายไปทั้งสองคนตั้งแต่เย็น อ๊ะ อ๊ะ มีอะไรไม่บอกกัน” สมบัติยั่วเย้า
อนุภาพรีบออกตัว “เปล่านะ ไปทานข้าวเฉยๆ ที่ร้านอาหารริมทะเลสาบเชิงเขา
“ไม่ต้องเขินหรอน่านุ เจ๊หนับหนุน” สมบัติหัวเราะคิดคัก “เจ๊ว่าเขานอนไม่หลับทั้งคืนเพราะคิดถึงใครบางคนมั๊ง หรือว่า เพราะนอนคนเดียวไม่ได้ หรือว่ามีคนกวนเขาจนไม่ได้นอน...” สมบัติบีบเสียงน่าหมั่นใส้
“นี่อาเฮีย ผมต้องโทรไปคุยเรื่องงานกับลูกค้าแล้ว ไม่อยากฟังคำทำนายของหมอเดา” อนุภาพตัดบทและตัดการสนทนา พลางหยิบนามบัตรของคุณสมหมาย เจียงวิวัฒน์กิจเจริญ ลูกค้าคนใหม่งานโฆษณาผลิตภัณฑ์โรลออนดับกลิ่นที่จู้จี้เหลือประมาณ
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเริ่มกดเบอร์โทรศัพท์ แต่เสียงโทรศัพท์กลับแผดเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน
“พี่บั๊ด อะไรอีก” สบบัติ นั่นเอง
“อีกอย่างนะนุ คุณลูกค้าสุดเนี๊ยบคนนั้นมาเกาะแกะผู้กองของไอด้วยแหล่ะ ประกบไม่ยอมห่างเลย นั่งเฝ้าอยู่ได้ นุต้องระวัง...”
อนุภาพรีบสวนคำพูดบอกว่าช่างเถอะ พอแล้วไม่ต้องมาบอก ไม่ใช่เรื่องของเขาที่ต้องไปรับรู้ เขาต้องโทรคุยกับคุณสมหมาย
อนุภาพใช้เวลาคุยกับคุณสมหมายราวครึ่งชั่วโมงเรื่องโฆษณาสินค้าตัวใหม่ คุณสมหมายต้องการให้ภาพลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ออกมาสำหรับผู้ชายเข้มๆ ห้าวๆ เท่ห์ๆ ที่มีความแข็งแกร่ง เป็นผู้นำ กร้าวแกร่ง ไม่กลัวใคร มั่นใจในตัวเอง โดยเฉพาะกลิ่นชายหนุ่มของตัว
อนุภาพถอนใจ ต้องหานายแบบอีกแล้ว โมเดลลิ่งที่หานายแบบให้บริษัทเอคโด่แอดเวอร์ไทซิ่งก็มักจะมีแต่นายแบบสุดเนี๊ยบที่เหมาะสำหรับโฆษณาแนวหรูหราทันสมัย
แวบหนึ่ง อนุภาพนึกถึงอธิคม เข้มๆ ห้าวๆ เท่ห์ๆ มีเสน่ห์ กร้าวแกร่ง มั่นใจในตัวเอง ไม่กลัวใคร น่าจะเป็นคนเดียวที่บุคลิกเหมาะที่สุดแล้วกระมัง แต่ชายหนุ่มก็รีบสลัดความคิดออกไป ถ้ามีงานอีกโปรเจ็ค ผู้กองกร้าวแกร่งคนนั้นก็คง “ยื่นคำขาด” อะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย
-------------------------
การถ่ายทำโฆษณาฉากหลักๆ ที่ต้องใช้นักแสดงสิ้นสุดลงเอาเมื่อใกล้พระอาทิตย์ตกดิน เมื่อได้ยินเสียง “คัท” ทุกคนถอนหายใจโล่งอกที่งานเสร็จ เพราะต่างพากันลุ้นให้อธิคมแสดงได้ตรงตามใจผู้กำกับ หลังจากนั้น ทีมงานเก็บของเตรียมกลับที่พัก...เย็นนี้มีเลี้ยงอาหารบุฟเฟ่ซีฟู้ดและเครื่องดื่มไม่อั้น ตามคำสั่งตฤณ
ทุกคนรู้ดีว่าตฤณดุ แต่ก็เป็นดุที่มีเหตุผล ตฤณใจดีกับพนักงานเสมอ เพราะเหตุนี้พนักงานทุกคนจึงรักเขา
“นุ ผู้กำกับสั่งคัทแล้ว โล่งอกเป็นบ้า” สมบัติโทรมารายงาน ”โล่งอกที่ผู้กองอธิคมไม่ต้องเทคอีกเป็นครั้งที่หนึ่งพันแปดร้อยยี่สิบเอ็ดจุดศูนย์ห้าห้าห้า”
ชายหนุ่มกลันหัวเราะไม่อยู่ พยายามจินตนาการใบหน้าผู้กำกับและทีมงานทุกคนที่ร่วมเป็นแรงใจให้นายตำรวจดาราจำเป็น อนุภาพอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่า ในเมื่องานโฆษณาเสร็จแล้ว เขาก็ไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างให้อธิคมอีก คราวนี้จะมายื่นคำขาดบีบเขาไม่ได้อีก....
แต่อนุภาพหารู้ไม่ว่าตัวเองคิดผิด...
--------------------------------------------
อาหารค่ำมื้อพิเศษจัดขึ้นที่ริมสระว่ายน้ำ อนุภาพเดินไปหาภาคภูมิผู้กำกับที่สนิทสนมและทำงานด้วยกันมานาน เขารู้จักกับภาคภูมิตั้งแต่เรียนอยู่ต่างประเทศ ภาคภูมิคือคนหนึ่งที่ให้คำแนะนำเมื่อเขาเรียนจบปริญญาตรีสถาปัตยกรรมและต้องการเปลี่ยนสาขาเป็นการโฆษณา
“พี่ภูมิ ขอบคุณพี่มากนะครับ...ถ้าไม่ได้พี่กำกับให้ต้องแย่แน่เลย”
“พี่สิต้องขอบคุณนุ ส่งงานให้พี่จนไม่มีที่จะเก็บเงินอยู่แล้ว”
“งั้นพี่คงรวยอีกแล้วล่ะ ผมมีงานใหญ่ของเป็บซี่กำลังตกลงกันอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์ creative brief ก็จะเสร็จแล้ว แบ๊งค์ นิตินัย เป็นพรีเซ็นเตอร์ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มหมายถึง แบ๊งค์ นักร้องวัยรุ่นชื่อดัง
ภาคภูมิตาโต “โอโห งั้นพี่ต้องรีบเคลียร์งานสิ”
“ครับ ถ่ายทำโลเคชั่นทะเสสวยๆ ภาคใต้ตั้งหลายที่ สมุย กระบี่ สุราษฏร์ สิมิลัน...”
ทั้งสองคุยเรื่องงานงานคร่าวๆ อนุภาพบอกว่าจะโน้มน้าวที่ประชุมให้เลือกภาคภูมิเป็นผู้กำกับ
“แบ๊งค์ นิตินัยนี่ทำงานด้วยยากไหมครับ” อนุภาพไม่คุ้นกับการทำงานกับดารานักร้อง
“อืมม เขามืออาชีพนะ ถึงเป็นนักร้องแต่การแสดงไม่ต้องห่วงหรอก เด็กพวกนี้เขาเก่ง แต่พักหลังเขามักมีปัญหาเรื่องคิว กว่าจะได้คิวยากมาก นุอาจต้องปวดหัวกับผู้จัดการเขาหน่อย พี่เคยทำ MV อัลบั้มชุดที่สองให้เขา”
“เผลอๆ อาจจะยากพอๆ กับโฆษณารถกระบะ” ชายหนุ่มอดพูดถึงไม่ได้ ทั้งสองหัวเราะ
ภาคภูมิส่ายหน้าช้าๆ “เหนื่อยที่สุดในชีวิตการทำงานของพี่แล้วล่ะ คราวหลังนุทำโฆษณา อย่าให้นักแสดงคนนี้มีบทพูดนะ” ภาคภูมิแกล้งบ่น “ให้ยืนทำหน้าหล่อๆ อย่างเดียวก็พอ”
“นักแสดงคนนี้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ”
อนุภาพไม่คิดจะอยากขอให้อธิคมแสดงโฆษณาให้อีกแล้ว...ปวดหัวและเหนื่อยเป็นที่สุดเหมือนกัน
ชายหนุ่มไม่รู้ว่า ในอนาคตนั้น ยังจำต้องใช้บริการนายแบบจำเป็นอยู่...และนักแสดงเจ้าปัญหาคนนี้เอง ที่จะกลายมาเป็นอัสวินขี่ม้าขาวมาช่วยเขาอีกหลายงาน
“คุยอะไรกันอยู่หรือครับ หัวเราะกันสนุกเชียว” อธิคมเดินเข้ามาใกล้
ภาคภูมิและอนุภาพจำต้องหยุดการ ‘นินทา’
“ก็คุยเรื่องทั่วๆ ไปครับผู้กอง” ภาคภูมิอมยิ้ม
อธิคมหันไปมองอนุภาพ นัยน์ตาชายหนุ่มยังเป็นประกายขันๆ เขาเห็นชายหนุ่มหัวเราะเมื่อครู่นี้ ทำให้นึกถึงคำพูดของธงรบที่เคยบอกว่าอนุภาพยิ้มแล้วเหมือนทำให้เกิดแสงแฟลชสว่างวูบวาบจนแสบตา
“คุณนุ ไม่เห็นไปดื่มอะไรกับพวกเราทางโน้นเลย” อธิคมบุ้ยปากไปทางกลุ่มใหญ่ที่เริ่มตั้งวงเหล้า
“ผมไม่ค่อยชอบดื่มเหล้า”
“เดี๋ยวผมไปร่วมวงด้วย” ภาคภูมิเสนอตัว
“ดีครับ เขากำลังแข่งกันว่าใครจะคอแข็งที่สุด คนชนะได้กินเหล้าฟรีหนึ่งเดือน พวกที่แพ้ต้องลงขันเลี้ยง”
“งั้นผมต้องรีบไปแข่ง รางวัลดีๆ น่าสนใจ” ภาคภูมิขอตัวไปร่วมวงกับทีมงาน เปิดโอกาศให้อธิคมได้มีเวลาส่วนตัวกับอนุภาพ เขามองออกว่าทั้งสองเริ่มมีเยื่อใยต่อกัน ภาคภูมิอยากเห็นอนุภาพมีความสุข เขารู้จักชายหนุ่มตั้งแต่อยู่ต่างประเทศและรู้ว่าอนุภาพเคยเจ็บเพราะพิษแห่งความรัก...ธนาภพเพื่อนรุ่นน้องภรรยาของเขา
“ผมชอบพี่ภูมิจัง” อธิคมหันไปมอง “เป็นผู้กำกับที่รู้ใจผมที่สุด”
...ทำตาวิบวับอีกแล้ว...อนุภาพมองชายหนุ่มตรงหน้า
“ถ้าคุณนุจะจ้างผมแสดงอีกนะ ขอให้พี่ภูมิเป็นคนกำกับ”
“ผมสงสัยว่าพี่ภูมิจะคิดเหมือนผู้กองหรือเปล่า...สงสารพี่ภูมิเถอะครับ” อนุภาพอดประชดไม่ได้
“ใจร้าย” อธิคมแกล้งทำหน้าบึ้ง “คุณไม่ต้องมาล้อผมเลย พวกทีมงานล้อผมนี่ก็เกินพอแล้ว หัวเราะกันสนุกอยู่ได้ ผมเลยกลายเป็นตัวตลก” ผู้ชายตัวโตแกล้งทำเสียงงอนๆ
อนุภาพปลอบอธิคมว่าไม่ใช่นักแสดงอาชีพ เป็นเรื่องธรรมดาที่ตื่นกล้องและแสดงทื่อๆ แต่เมื่อผู้กำกับสั่งคัท จบงาน ก็แสดงว่าทุกอย่างออกมาได้ดี เขาเชื่อฝีมือภาคภูมิเพราะเป็นผู้กำกับที่เก่งและเขาไว้ใจมากเรื่องการทำงาน อนุภาพบอกเขาว่าจะขอให้ภาคภูมิกำกับงานโฆษณาโปรเจ็คใหญ่ที่มีนักร้องชื่อดังเป็นพรีเซ็นเตอร์
“อ้าว ไม่จ้างผมเหรอ ผมคิดค่าตัวไม่แพง” อธิคมล้อเล่น
“ลูกค้าเขาต้องการนักร้องดังครับ แบ๊งค์ นิตินัย”
“อ้อ” อธิคมรับรู้สั้นๆ...นิตินัย นวเมธี...อนุภาพจะคิดอย่างไรนะถ้ารู้ว่าแบ๊งค์คือหนุ่มคนหนึ่งที่เคย ‘ผ่านมือ’ เขามาก่อนเมื่อเป็นนักร้องใหม่ๆ แบ๊งค์หลงไหลเครื่องแบบ และแสดงออกว่าชอบเขาเมื่อไปช่วยรณรงค์โครงการต้านยาเสพติด ค่ำคืนนั้นในงานเลี้ยงขอบคุณดารานักแสดง นักร้องหนุ่มยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้ คืนถัดมาเขาทำการสอบสวนและปิดคดีเรียบร้อย และสอบสวนต่ออีกสองสามอาทิตย์ก่อนที่เขาจะไปสอบสวนคนอื่นต่อไป
‘ขออย่างเดียว...อย่าให้ธงรบปากโป้งเลย’
อธิคมอดที่จะระแวงไม่ได้ไปเสียทุกเรื่อง กลัวว่าอดีตของความเจ้าสำราญรักสนุกของเขาจะมาทำให้อนุภาพรู้สึกลังเลใจที่จะตอบรับไมตรีจิตจากเขา ชายหนุ่มรู้ว่าอนุภาพไม่ชอบคนเจ้าชู้...สมบัติเองที่ช่วยลุ้นให้เขาจีบอนุภาพก็ย้ำนักย้ำหนา
เวลาส่วนตัวสั้นๆ ของทั้งสองต้องจบลง หลายคนเดินเข้ามาคุยกับอนุภาพ อธิปมาดึงตัวเขากลับไปร่วมวงเพราะเหตุผลว่า “ท่าทางพี่เขตต์จะชนะดวลเหล้า ผู้กองไปช่วยหน่อย ผมไม่อยากเป็นคนเลี้ยงพี่เขตต์”
อธิปบอกว่าเลี้ยงเหล้าพี่เขตต์เป็นเวลาหนึ่งเดือนต้องจนแน่เพราะกินเหล้านอกแทบทุกวัน เลี้ยงเหล้าอธิคมดีกว่าเยอะ ‘อย่างน้อยผู้กองก็ใจดี ไม่กินเหล้าบ่อย และคงเห็นใจคนแพ้บ้าง’
อธิคมหัวเราะ จำต้องถูกลากตัวไป ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอธิปมาแผนสูง เขารู้ว่าอธิคมคอแข็ง ต้องชนะแน่นอน แต่ถึงจะต้องแพ้พนันกลายมาเป็นคนเลี้ยงเหล้าหนึ่งเดือนเขาก็ไม่หวั่น เพราะจะใช้อนุภาพเป็นตัวช่วย...อนุภาพไม่ชอบคนดื่มเหล้า
อาหารเย็นบุฟเฟ่ต์ซีฟู้ดไม่ค่อยพร่อง แต่เหล้าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า อธิคม เขตต์ อธิป ช่างภาพ และผู้ชายอีกสามสี่คนล้อมวงดื่ม คุย และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาม ผู้กองหนุ่มเข้ากับคนได้ง่ายและกลายเป็นขวัญใจทีมงานในที่สุด
อนุภาพสังเกตเห็นอัสนัยเดินเข้าไปร่วมวง พยายามชวนอธิคมคุย ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้ว่าสองคนนั้นคงรู้จักกันมาก่อน
“ผมขอพนัน ผู้กองชนะแน่ๆ ไม่เชื่อคอยดูสิ” เสียงอัสนัยประกาศ “ถ้าผู้กองชนะ คืนพรุ่งนี้ผมเลี้ยงเหล้าทุกคนฟรี”
เสียงไชโยดังลั่นที่จะได้กินเหล้าฟรีอีก พรุ่งนี้ทีมงานยังอยู่ต่อเพื่อถ่ายทำฉากรถกระบะวิ่งในภูมิประเทศแบบต่างๆ ที่ไม่ต้องใช้ตัวแสดง
อนุภาพนั่งมอง เริ่มรู้สึกง่วง สมบัติทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ท่าทางไม่เหมือนคนเพิ่งรู้จักกัน นุต้องคอยจับตามองหน่อยนะ” สมบัติหวังดี
“ทำไมต้องจับตามอง เขาจะคุยกัน สนิทกัน มันก็เรื่องของเขา” อนุภาพตอบเสียงเรียบ ไม่สนใจ
“อ๊ะ อ๊ะ คิดแบบนี้ไม่ได้ ผู้กองก็ใช่ย่อย ยูก็รู้ คุณอัสนัยนั่นก็ท่าทางไม่เบา น้ำมันกับไฟ เข้าใกล้กันมันก็อาจจะลุกพรึบ” สมบัติทำท่าคิด “พี่ชักสงสัยว่าถ่านไฟเก่า”
“พี่บั๊ดไร้สาระ บอกแล้วไง ไม่เกี่ยวอะไรกับผม” ชายหนุ่มลุกขึ้น ทำท่าบิดตัวอย่างเหนื่อยล้า
“ผมเพลีย ขอตัวไปพักก่อนนะ” อนุภาพตัดบทแล้วรีบเดินลิ่วกลับห้องพัก
“ไม่เกี่ยวแน่เร๊อ อนุภาพ...ไอก็เห็นยูมองๆ คู่นั้นเขาอยู่” สมบัติส่งเสียงลอยตามไป “ผู้ร้ายปากแข็ง" ประโยคหลังพูดกับตัวเอง...เป็นห่วงน้องรัก
สมาชิกวงเหล้าเริ่มขอตัวไปนอนทีละคนสองคน
“หนุ่มๆ อย่าลืมนะพรุ่งนี้ต้องทำงานแปดโมง หลังเคารพธงชาติ” ผู้กำกับเริ่มหน้าตึงๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ “อย่านอนดึกกันนัก พี่ขอตัวไปนอนก่อน”
“ว่าแต่พี่ภูมิเถอะ ตื่นให้ทันแล้วกัน” อธิปเย้า เป็นที่รู้กันดีว่าภาคภูมินั้นนอนขี้เซาเป็นที่สุด
เขตต์คอพับคออ่อน ยอมแพ้อธิคม ขอตัวไปนอน...ส่วนนายตำรวจหนุ่มหน้าแดง แต่ยังไม่เมา
“ผู้กอง เจ๋งที่ซู้ด” อธิปยกนิ้วให้ ตาปรือๆ แล้วเอนตัวลงจะนอนบนเก้าอี้อาบแดดข้างสระว่ายน้ำ พจนีย์รีบรับไว้ทัน “อย่ามานอนตากยุงตรงนี้นะอธิป ลุกๆ ไปนอนในห้อง”
โต้งเข้ามาช่วยอีกแรง ดึงอาทิตย์ขึ้นแล้วพยุงพากันเดินลับไป
อัสนัยได้โอกาสที่จะคุยกับอธิคมเพียงลำพังเสียที ชายหนุ่มขยับลุกจากเก้าอี้ตรงข้ามมานั่งข้างๆ นายตำรวจหนุ่ม
“พี่คมยังดื่มเหล้าเก่งเหมือนเคย จนขนาดนี้ยังไม่เมาอีก”
“ธงรบดื่มเก่งกว่าพี่อีก” ผู้กองหนุ่มยิ้ม พยายามดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยว ชายหนุ่มรู้ว่าอัสนัยคิดอย่างไรกับเขา
“คู่หูเจ้าสำราญ ดื่มเหล้าเป็นน้ำ...นัยจำได้...นัยคิดถึงพี่คมมาตลอดเลยนะครับ” อัสนัยยิ้มตาเชื่อม แสดงความรู้สึกตรงไปตรงมา
“จะคิดถึงไปทำไม๊”
“ใครจะลืมหมวดอธิคมได้ลง...คนอย่างพี่คม ใครก็ลืมไม่ลง”
“นานขนาดนั้นแล้ว ยังจำได้อีกหรือ” อธิคมถามยิ้มๆ เหมือนไม่เชื่อ นึกว่าอัสนัยพูดเล่น
“จำได้สิครับ...พี่คมคิดว่าคนเราจะลืมอะไรที่ประทับใจเรามากได้ง่ายๆ หรือ ถึงผ่านไปนานเท่าไหร่ นัยก็ยังคิดถึงพี่คม จำทุกอย่างได้อย่างชัดเจน”
“คงเกือบสิบปีได้แล้วมั๊ง...ตอนที่ไปเรียนเมืองนอกก็คงอายุ 19 ใช่ไหม นานขนาดนั้นแล้วยังจะคิดถึงอยู่เหรอ”
“พี่คมคิดว่านัยพูดเล่นหรือไง” อัสนัยทำหน้าขึงขัง “จริงอยู่...เวลาที่เรารู้จักกันมันช่วงสั้นๆ แล้วเราต่างคนก็ต่างสนุกสนานกับชีวิต แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นัยก็จำพี่คมได้เสมอ”
อธิคมมองชายหนุ่มตรงหน้า ค้นหาว่าอัสนัยกำลังพยายามบอกอะไรสักอย่าง
“ตอนนี้พบกันแล้ว ก็หายคิดถึงแล้วสิ”
“พี่คมนี่ พูดเล่นอีกแล้ว”
“แล้วจะไปซีเรียสทำไม” ชายหนุ่มวางแก้วเหล้า
“ซีเรียสสิ ตอนนี้นัยไม่ใช่เด็กๆ ผ่านเวลารักสนุกมาแล้ว ถึงเวลาจริงจังกับชีวิตเสียที...อายุก็ใกล้จะสามสิบแล้วนะ” อัสนัยจ้องตาอธิคม
“นัยกำลังจะบอกอะไรพี่” อธิคมตัดสินใจถาม
“นัยจะบอกว่า นัยดีใจที่ได้เจอพี่คมอีก และหวังว่าพี่คมจะให้โอกาสนัยบ้าง ให้โอกาสเราที่จะรื้อฟื้นความทรงจำกันอีกครั้ง เพราะความทรงจำของนัยเกี่ยวกับพี่คมมีแต่สิ่งดีๆ ทั้งนั้น”
อธิคมอึ้งไปชั่วครู่ ไม่นึกว่าอัสนัยจะพูดตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้
...เขาจะให้โอกาสได้อย่างไรกัน ในเมื่อตอนนี้เขาเองกำลังจีบอนุภาพอยู่...แต่หากจะบอกอัสนัยตอนนี้ก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ชายหนุ่มจึงคิดว่ารอดูไปก่อนอีกซักระยะ
“นัยเป็นนายจ้าง พี่เป็นนายแบบโฆษณาของนัย มันไม่เหมาะนา” อธิคมยิ้ม นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร ฤทธิ์แอลกอฮอลล์และความง่วงทำให้เขามึนๆ
“ไม่เห็นจะเป็นไร” อัสนัยยักไหล่ “นัยไม่แคร์ งานก็งาน เรื่องส่วนตัวมันเป็นเรื่องของเรา ก็แค่โฆษณา นี่ก็ถ่ายทำจบแล้ว จะว่าไปเรื่องนายจ้างกับนายแบบอะไรนี่ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน...ว่าแต่ว่าพี่คมอย่ารีบปิดประตูกั้นนัยก็แล้วกัน ให้โอกาสกันบ้าง” อัสนัยกำมือหลวมๆ ยกขึ้นชกหัวใหล่อธิคมเบาๆ
สมบัติหูผึ่ง ชะงักมือที่กำลังควานหาสิ่งของ เขากำลังก้มหาโทรศัพท์ที่ตกอยู่ใต้เก้าอี้ที่นั่งคุยเพื่อนๆ เมื่อครู่ โชคดีกระถางต้นไม้กั้นอยู่ ไฟสลัวๆ อำพรางหนุ่มร่างใหญ่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
'ผู้กองอธิคมกับอัสนัยเคยรู้จักกันมาก่อน และท่าทางจะไม่ได้รู้จักกันแบบธรรมดาเสียด้วย'
อัสนัยเป็นเด็กนอก พูดตรงไปตรงมาจนไม่น่าไว้วางใจ เขาต้องไปเตือนอนุภาพให้รู้ไว้
“พี่คมไปเที่ยวในเมืองกาญจน์กันไม๊ฮ่ะ นัยอยากท่องราตรีเมืองกาญจน์”
“เมืองกาญจน์ไม่เห็นมีอะไร เงียบจะตาย...มีแต่รถเข็นหมี่เกี๊ยวโต้รุ่ง...ไม่สนุกหรอกครับ”
“พี่คมไม่อยากไปใช่ไหมล่ะ...ไม่อยากไปกับนัยก็บอกมาตรงๆ เถอะ” อัสนัยพูดยิ้มๆ ทำตารู้ทัน
“พี่ง่วงมาก ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง นี่ก็ดื่มเหล้าไปเยอะ พรุ่งนี้ก็ต้องขับรถ พี่ว่าจะไปนอนแล้ว”
“เดี๋ยวนัยเดินไปส่ง” อัสนัยลุกขึ้น ยื่นมือจะดึงแขนอธิคม แต่ผู้กองหนุ่มยกมือขึ้นประสานกันแล้วบิดขี้เกียจ--เขาไม่อยากให้อัสนัยถึงเนื้อถึงตัว
สมบัติยังก้มอยู่ข้างๆ เก้าอี้ ตาโต หูผึ่งมากกว่าเดิม
...หมั่นใส้...‘เดี่ยวนัยเดินไปส่ง’
ใจหนึ่งเขาอยากจะตามไปดู แต่ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะรู้จะเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น
'ไม่รู้อะไรเสียเลยอาจจะดีกว่า' สมบัติตระหนักดีว่าชีวิตอย่างที่พวกเขาเป็นอยู่นี้เรื่องความสนุกชั่วครั้งชั่วคราวเกิดขึ้นได้ง่ายๆ รวดเร็วกว่าชายกับหญิง ผู้กองอธิคมก็ท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา ส่วนอัสนัยก็ใช่ย่อย
สมบัติบอกตัวเองว่าถ้าจะอธิคมจะมีอะไรกับอัสนัยสักครั้งก็อาจไม่น่าเกลียด ถึงอธิคมไม่เมาก็ใกล้เมา ดื่มเหล้าขนาดนั้น จะเผลอตัวไปบ้างก็คงสมเหตุสมผล อีกอย่าง...อีกฝ่ายก็เชิญชวนเหลือเกิน
'แต่ถ้าเกิดติดพันไม่ใช่เผลอตัวเผลอใจไปครั้งเดียวล่ะ มิแย่หรือ เสียแรงอุตส่าห์สนับสนุน'
เขานึกถึงอนุภาพ แม้จะอยู่เมืองนอกมาครึ่งชีวิตเหมือนอัสนัยแต่กลับต่างกันมาก...
...น้องของพี่จะสู้ผู้บริหารหนุ่ม ฝรั่งจ๋าได้หรือ ถ้าอัสนัยรุกอธิคมหนักๆ เข้า...ก็ไม่แน่...ทุกอย่างอาจจะพัง
สมบัติรอจนทั้งสองเดินลับไป แล้วจึงค่อยๆ โผล่ลุกขึ้น รีบเดินไปห้องพักของอนุภาพ
..........................
อนุภาพงัวเงียเปิดประตู ชายหนุ่มขอตัวเข้านอนก่อนใครๆ ตั้งแต่ตอนที่วงเหล้าเริ่มแข่งกันดวลแก้ว
“มีอะไรพี่บั๊ด นอนไม่หลับหรือไง”
“เปล่า...ยังไม่ได้นอน วงเพิ่งเลิก อธิปเมาพับไปเรียบร้อย ยัยพจน์ต้องลากไปนอน...”
“แล้วใครชนะดวลเหล้า”
“ผู้กองอธิคม...รายนั้นดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำ”
“ฮื่อ” อนุภาพรับคำสั้นๆ ตัวโงนเงนเพราะง่วงจัด
“นุพี่มีอะไรจะคุย” สมบัติลังเล ไม่รู้ว่าจะพูดหรือไม่พูดดีเพราะสิ่งที่เขาไปรับรู้มานั้นอัดแน่นอยู่ในอก
“คุยอะไร สำคัญมากหรือไงต้องคุยตอนนี้”
“ก็เอ่อ...” สมบัติเริ่มไม่มั่นใจว่าควรบอกเรื่องที่ได้ยินให้อนุภาพฟัง ปรกติแม้อนุภาพจะง่วงขนาดไหนถ้าเรื่องสำคัญต้องคุย สมบัติก็ไม่รอ แต่คราวนี้เขาตัดสินใจเก็บเอาไว้เป็นความลับ ‘ชั่วคราว’
“ไม่แล้วล่ะ เห็นยูงัวเงียขนาดนี้ ไม่คุยแล้ว ไปนอนเถอะ”
“พี่ก็รีบไปนอนเหมือนกันนะ good night” อนุภาพกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วหันหลังโผเผไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอน...หลับสนิท
..........................
อธิคมแยกกับอัสนัยหน้าเคาท์เตอร์รีเซฟชั่นเพราะต้องแวะไปรับกุญแจห้องที่ฝากไว้ อัสนัยพัก Pavilion Suite เรือนพักใหญ่ริมแม่น้ำ ส่วนเขาพักเรือนพักธรรมดาใกล้กับสวนสวยติดเนินเขา อัสนัยยืนยันจะเดินไปส่งผู้กองหนุ่มที่ห้องแต่เขาปฏิเสธ
“ไปส่งกันไป ไปส่งกันมา ไม่ได้นอนกันพอดี” อธิคมพูดเล่น หัวเราะเบาๆ
อัสนัยอยากจะบอกว่า ‘งั้นไปส่งนัยอย่างเดียว แล้วพี่คมก็ไม่ต้องกลับ’ แต่เขายังไม่กล้า เวลาที่ไม่ได้พบกันเลยกว่าสิบปียังทำให้รู้สึกเหมือนมีระยะห่างระหว่างกันอยู่
“พี่คมนี่เคยพูดเล่นยังไง ตอนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนนะ”
“ก็พี่เป็นคนอารมณ์ดี ไม่เครียด”
“เพราะเสน่ห์ของพี่คมแบบนี้ล่ะ...ที่นัยไม่เคยลืม” อัสนัยกล่าวราตรีสวัสดิ์ ยืนมองอธิคมที่โบกมือราตรีสวัสดิ์ เดินลับไปในสวนหย่อมของรีสอร์ทที่จัดไว้อย่างสวยงาม
...........................................................
อธิคมยังไม่กลับห้องพัก เขาเดินเล่นไปเรื่อยจนถึงกระท่อมไม้เล็กๆ ริมธารน้ำตกที่อนุภาพพักอยู่ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลซีดของชายหนุ่มวางอยู่บนขั้นบันไดเตี้ยๆ
เดินทางมากาญจนบุรีครั้งนี้เขาได้พบตัวตนบางแง่มุมของอนุภาพ ชายหนุ่มแต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อสีน้ำตาลอ่อนลายเดิม และสวมรองเท้าคู่เก่งทุกวัน สมบัติบอกว่าอนุภาพชอบซื้อเสื้อสีเดียวกัน ลายเดียวกันทีละหลายตัว เหมือนเครื่องแบบเสื้อยืด
“พี่นุต้องมีแฟนเป็นคนในเครื่องแบบ...เหมาะกันเลย” พจนีย์ล้อ ก่อนที่สมบัติ อธิป และอธิคมจะหัวเราะครืน ทิ้งให้อนุภาพทำตาขวางอยู่คนเดียว
ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาอยากเดินไปหยุดยืนหน้าประตูแล้วเคาะปลุกอนุภาพให้ลุกขึ้นมาเปิดประตูรับเขาเข้าไปข้างใน...ให้เขาเข้าไปนอนซุกอยู่บนเตียงด้วยกัน...ให้เขาได้กอด...ได้สัมผัส...
แต่ความเป็นจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น...อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้...เขาได้แต่ปลอบตัวเอง
อธิคมยิ้มกับตัวเองว่าเขาเป็นเอามาก...มายืนมองประตูห้องก็ชื่นใจ...
...แค่นี้ก็พอใจแล้ว...ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินกลับที่พัก
ในมุมมืด อัสนัยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเริ่มหวั่นไหวว่าจะไม่มีโอกาสดึงอธิคมมาเป็นของตัว แต่ในใจกลับไม่ยอมแพ้ และตั้งใจว่าต้องเอาชนะใจอธิคมให้ได้ ความทรงจำในอดีตทำให้เขารู้ใจตนเองว่าโหยหาอธิคมมาตลอดเวลาไม่เคยลืม แม้จะมีใครต่อใครหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตก็ไม่มีใครลบภาพนายตำรวจหนุ่มได้ เขามาดมั่นว่าจะทำทุกวิธีทางที่จะไขว่คว้าเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ...แม้จะต้องแย่งชิงจากคนอื่นก็ตาม
**************************
เีดี๋ยวบ่ายๆ มาโพสต่ออีกตอนครับ เพราะจะไม่ได้เจอกันอีกหลายวัน เพราะกระผมจะเดินทางไปไกลครับ
จาก...คนที่สิ้นลายแล้ว (มั๊ง)...
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843355 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก