-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สวัสดีครับทุกท่าน ขอลองโพสนิยายรักกุ๊กกิ๊กหน่อยนะครับ สำหรับคนชอบผู้ชายในเครื่องแบบครับผม อ่านเอาสนุกนะ เพ้อฝันนิดๆ :n1:
ขอบคุณครับ
บทที่หนึ่ง
… Cause there's a wall
In your heart
That no one can get through
And it's cold and it's dark
And you don't have a clue
คลิ๊ก ....
มือเรียวผิวสะอาดสะอ้านยื่นไปกดปุ่มเปลี่ยนสถานีวิทยุอย่างช้าๆ ราวกับครุ่นคิดว่าจะฟังเพลงต่อไปอีกดีหรือไม่
..สุขุมวิทขาเข้าจากปากซอยทองหล่อมุ่งหน้าไปอโศกติดขัดค่ะ ปริมาณรถหนาแน่นมาก เดี๋ยวจะมีรายงานเพิ่มเติมจากสารวัตรทวีศักดิ์ค่ะ สารวัตรค่ะ สารวัตร .. สัญญาณไม่ค่อยดีเลยค่ะ เดี๋ยวเราลองมาฟังรายงานสภาพจราจรถนนสีลมก่อนนะค่ะ...
คลิ๊ก..
อนุภาพ ยื่มมือไปกดปุ่มเปลี่ยนสถานีอีกครั้ง
There's a wall in your heart
That no one can get through
'ยังไม่จบอีก' อนุภาพคิดอยู่ในใจ พลางกดปุ่มเปลี่ยนสถานีวิทยุไปเรื่อยๆ เหมือนกับไม่รู้ว่าจะฟังอะไรดี เสียงครางของเครื่องยนต์และเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ ภายในรถเก๋งสปอร์ตสีแดงสองประตู เท้าที่เหยียบเบรคยกขึ้นช้าๆ เพื่อให้รถขยับตามรถคันหน้าไปอีกนิดและหยุดอีกครั้ง
อนุภาพเอนศรีษะลงกับพนักพิงถอนหายใจเบาๆ ตาเหม่อมองไปข้างจับอยู่ท้ายรถ BMW X5 ใหม่เอี่ยมสีดำสนิท ชายหนุ่มคิดในใจว่าคนขับข้างในจะรู้สึกเบื่อเหมือนเขาหรือไม่ที่กว่าจะออกจากซอยสุขุมวิท 49 ได้ต้องใช้เวลาแต่ละเช้าไม่ต่ำกว่า 20 นาที
นิ้วเคาะพวงมาลัยอย่างเหม่อลอย
ทุกเช้าเขาต้องขับรถจากคอนโดที่อยู่ในซอบสุขุมวิท 49 ไปทำงาน ระยะทางไม่ไกลนักแต่รถติดในกรุงเทพฯ ก็ทำให้การเดินทางใกล้ๆ แค่นี้เป็นเรื่องยากลำบากได้...กรุงเทพฯ...เมืองที่เขาไม่เคยคิดจะมาอยู่
เพื่อนๆหลายคนบอกเขาว่า "ชินแล้วกับรถติดในกรุงเทพฯ"
อนุภาพไม่เห็นชินเลย อยู่มาเกือบจะหกปีแล้ว ตั้งแต่เรียนจบกลับจากต่างประเทศและทำงานบริษัทโฆษณาระดับแถวหน้าของเมืองไทย งานเขายุ่งมากและต้องออกไปพบปะกับลูกค้ามากมาย ชีวิตในกรุงเทพฯ รีบเร่งแทบทุกวัน
.. If it's the last thing I do
I'll get through this wall in your heart…
‘จบซะที’
อนุภาพคิดอยู่ในใจเมื่อเอื้อมมือมากดเปลี่ยนสถานีวิทยุกลับมาที่สถานีที่บันทึกความจำไว้
เพลงนี้แทงใจเขาอย่างประหลาด
บางคนบอกเขาว่าอนุภาพสร้างกำแพงขึ้นล้อมลอบตัวเองเพราะขยาดจากความรักครั้งที่ผ่านมา
"ใครจะไม่ขยาดล่ะ รักกันมาตั้งเกือบสิบปี ยังทิ้งเราได้"
แม้เวลาผ่านมานาน เขาเองรู้และบอกตัวเองว่าไม่รู้สึกเสียใจแล้ว ทุกอย่างจบลงพร้อมกับตัวเขาเองที่เริ่มทำงานอย่างหนักตั้งแต่เรียนจบเพื่อพยายามลืมเรื่องต่างๆ ในอดีต
อนุภาพไม่ค่อยชอบชีวิตในกรุงเทพฯ เท่าใดนัก เขาฝันไว้ว่าถ้าเกิบเงินได้มากพอ เขาจะไปซื้อบ้านอยู่เชียงใหม่และทำธุรกิจของตัวเอง
...บ้านหลังเล็กๆ ชั้นเดียว ห้องนั่งเล่นกว้างๆ หน้าต่างกระจกบานสูงรอบห้องจะได้มองออกไปเห็นต้นไม้เขียวขจีข้างนอก...
อนุภาพยังจำได้ บ้านเล็กในความฝันหลังนั้นทาสีขาวสะอาดตา ขาวโพลนเหมือนหิมะ อนุภาพกับธนาภพร่างแบบขึ้นมาด้วยกัน
'ภพสร้าง...นุตกแต่ง พอสร้างบ้านของเราเสร็จ เราก็ไปรับสร้างให้คนอื่น' ชายหนุ่มนึกถึงอดีต...ธนาภพเรียนวิศวกรรมเขาเรียนสถาปัตยกรรมปีสุดท้ายตอนเริ่มออกแบบบ้านหลังนั้น...พิมพ์เขียวยังอยู่ในตู้เก็บของที่คอนโด
อนุภาพคิดเรื่อยเปื่อย
'...ธนาภพ...ภพ...เขาเป็นอย่างไรบ้างนะ? มีแฟนใหม่รึยังไม่รู้?'
แต่เขาต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงแตรรถคันข้างหลังดังลั่นติดต่อกัน
'แย่จังมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์'
รถคันข้างหน้าเคลื่อนตัวห่างไปไกลพอสมควร อนุภาพถอนเท้าจากเบรคและเหยียบคันเร่งตามไป
รถไม่ขยับ!
'อะไรว่ะ' ชายหนุ่มนึกฉุนในใจ
จากนั้นก็นึกได้ว่าตัวเองเลื่อนเกียร์มาไว้ที่เกียร์ว่าง
รถคันหลังก็บีบแตรไล่อีก
อนุภาพดันเกียร์มาที่เกียร์เดินหน้าแล้วรีบเหยียบคันเร่งอย่างแรงเพื่อรีบออกรถ...รู้สึกผิดอยู่ในใจเล็กน้อยว่ารถคันหลังคงด่าแย่แล้ว
ในซอยไม่กว้างเท่าใดนัก อนุภาพรีบตามให้ทันรถคันข้างหน้า เขาเข้าโค้งค่อนข้างเร็ว แต่อารามที่รีบออกรถหนีมาจากคันหลังๆ ที่บีบแตรไล่ทำให้เขาพุ่งเข้าไปไกล้รถคันข้างหน้าเกินไป และไม่ทันสังเกตุเห็นรถโฟร์วีลด์สีดำที่เพิ่งจะเลี้ยวออกจากซอยเล็กที่อยู่ถัดจากมุมหัวโค้งที่เขาเพิ่งผ่านมา
อนุภาพเหยียบเบรคอย่างแรงเมื่อเห็นว่าตัวเองใกล้รถ BMW X5 คันเดิมมากเกินไป 'นี่ถ้าชนท้ายรถคันหรูป้ายแดง...คงเซ็งไปเลย'
แต่แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นที่อนุภาพจะมีเวลาคิด เสียงโครมดังขึ้นด้านท้าย แรงกระแทกจากข้างหลังทำให้รถสปอร์ตคันเล็กของเขากระโดดพุ่งไปข้างหน้า อนุภาพสะดุ้งอย่างตกใจ แรงชนจากข้างหลังไม่ใช่ค่อยๆ ทั้งตัวของเขาเหมือนถูกผลักไปข้างหน้าอย่างแรก ศรีษะโขกกับส่วนบนของพวงมาลัยเพราะที่นั่งของรถสปอร์ตคันนี้ต่ำมาก
"โอ๊ย” อนุภาพรู้เจ็บที่หัวคิ้วข้างขวา ด้วยสัญชาติญาณและสติยังพอมี เขายกเท้าเหยียบเบรก โชคดีเป็นจังหวะที่รถคันข้างหน้าได้ออกตัวไปแล้ว
อนุภาพนั่งนิ่งด้วยความรู้สึกตกใจอยู่ชั่วครู่ หลังจากรวบรวมสติได้แล้ว ความรู้สึกตกใจหายไป อารมณ์โกรธเข้าแทนที่ - โกรธรถคันที่ชนท้าย ถึงจะเป็นอุบัติเหตุเขาก็ไม่สน...ใครผิดใครถูกยังไม่รู้...ตอนนี้อารมณ์เสีย...ต้องลงไปเอาเรื่อง
ชายหนุ่มเปิดไฟฉุกเฉินแล้วดับเครื่อง เปิดประตูก้าวเท้าออกมาจากรถเพื่อสำรวจความเสียหาย
'วันนี้ต้องมีประชุมเรื่องงานโฆษณาลูกค้ารายใหม่ ต้องไปสายซะอีก ซวยจริงๆเรา'
อากาศกรุงเทพฯ ตอนแปดโมงเช้าเริ่มร้อน แสงแดดส่องมากระทบหน้า เขาหยีตาพลางมองดูความเสียหายที่เกิดขึ้น ฝากระโปงหลังยุบเกือบถึงกระจก กันชนท้ายรถทั้งแผงบู้บี้ห้อยครูดกับพื้นถนน แรงปะทะจากแลนด์โรเวอร์คันสีเทาดำหนักพอควรที่จะทำให้รถเก่งคันเล็กของเขาพังขนาดนี้
ชายหนุ่มหันไปมองคนขับ รถโฟร์วิลล์ติดฟิมล์สีเข้มมองเห็นรางๆ ว่ามีชายหนุ่มกำลังโทรศัพท์อยู่
'มิน่า...เบื่อจริงพวกโทรศัพท์ขับรถ' เขาคิดเข้าข้างตัวเองเพราะความที่กำลังอารมณ์เสีย
'รอไม่ไหวแล้ว ชนท้ายเขาแล้วยังมีหน้านั่งโทรศัพท์อยู่ได้'
ชายหนุ่มเดินตรงไปที่แลนด์โรเวอร์เคาะกระจกข้างคนขับ
ผู้ชายอายุราวสามสิบต้นๆ คนเดียวในรถยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้เขารอสักครู่ อนุภาพไม่สน เคาะกระจกอีกครั้ง
เขาเลื่อนกระจกลง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ผมตัดสั้นเหมือนตำรวจเลิกคิ้ว คล้ายจะบอกให้รู้ว่าเขากำลังใช้โทรศัพท์อยู่...อย่ายุ่ง
'..กวนอารมณ์..' อนุภาพคิด
…ประกันภัยหมดอายุ... ชายหนุ่มสังเกตบนหน้ากระจกแลนด์โรเวอร์
“ตามประกบเอาไว้ อย่าให้พลาดนะหมู่ มีอะไรรีบโทรหาผม...เออ...พอแค่นี้ก่อน” เขาจบการสนทนา
เขาเปิดประตูรถ ร่างสูงราว 185 เซ็นติเมตรลงมายืนข้างรถเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วหน้ามุ่ย เม้มปากสะกดอารมณ์ที่เริ่มระอุ ร่างหนาข่มอนุภาพให้ดูเป็นคนตัวเล็กทั้งที่ชายหนุ่มก็สูงใหญ่พอสมควร
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีใบหน้าคมสัน โหนกแก้มสูง นัยฺน์ตาคมกริบรับกับคิ้วหนา จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากคมได้รูปอย่างผู้ชาย ไรหนวดที่เพิ่งผ่านการการโกนเป็นแนวเข้ม คางบุ๋มเล็กน้อย ผิวเข้มเหมือนคนตากแดดเป็นประจำ ใหล่กว้าง หน้าอกหนา กล้ามแขนแน่นเป็นมัดเพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอ
...รูปหล่อร้ายกาจ...อนุภาพจำคำพูดของสมบัติเพื่อนรุ่นพี่ที่ชอบชมผู้ชายรูปหล่อมาสรุปรูปลักษณ์ภายนอกทั้งหมดของผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"คุณชนท้ายรถผม!" อนุภาพเปิดฉาก
"เห็นแล้วครับ" ชายหนุ่มตอบ ท่าทางดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อน อนุภาพนึกหมั่นใส้นัยน์ตาวาววับคู่นั้น
"คุณเบรกกระทันหันมากเลยนะ" ต่อว่ากลายๆ
"ถ้าไม่เบรก ผมก็ชนท้ายคันหน้าสิ - นี่จะรีบไปทำงานต้องมาเสียเวลา" เขาเริ่มหงุดหงิด ร้อนก็ร้อน
"แหม รถตามมาเป็นพรวน คุณขับก็เร็ว เบรกกระทันหัน ใครจะหยุดทัน"
"พูดแบบนี้ หมายความว่าคุณจะไม่รับผิดชอบ" เขาเริ่มเสียงดัง
"เปล่านี่ ยังไม่ได้พูดซะหน่อย" ชายหนุ่มเลิกคิ้วเหมือนท้าทาย
อนุภาพฉุนกับใบหน้าคมเข้มท้าทาย ทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"รถคุณมีประกันรึเปล่า"
เหงื่อเริ่มผุดขึ้น ใบหน้าขาวสะอาดของอนุภาพเริ่มแดงระเรื่อ คิ้วขมวด จ้องหน้านายตำรวจหนุ่มเขม็ง
...หมั่นใส้นัก กวนอารมณ์ตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว .. รถเขามีประกัน แต่เขาจะบอกว่าไม่มีประกัน จะใด้ให้จ่ายเองเลย.. อนุภาพคิด
'ท่าทาง เอาเรื่องไม่เบา' ร.ต.อ. อธิคมนึกในใจ
ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะแดดและความร้อนของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เขาสนใจ ที่จริงแล้ว จะเรียกว่า พึงใจ ก็ว่าได้
ดวงตาเศร้าแต่วิบวับเหมือนคนเจ้าอารมณ์ ผิวขาวสะอาด คิ้วดกเรียวคม จมูกโด่ง ริมฝีแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ รูปร่างสูงโปร่งราว175 เซ็นติเมตร มีกล้ามเนื้อพอควร แต่งกายเรียบง่ายแต่ดูดีเหมือนหนุ่มสมัยใหม่ อายุน่าจะราวยี่สิบปลายๆ
อะไรไม่รู้ทำให้เขาอยากรู้จัก
อธิคมคิดหาวิธี
แม้มีนิสัยเจ้าชู้นิดๆ แต่อธิคมก็ไม่ชอบไล่ตามจีบดะ
ด้วยเป็นตำรวจ และในสภาวะแบบนี้ทำให้เขาต้องค่อนข้างระมัดระวังตัว จะทำอะไรโจ่งแจ้งเกินไปก็ไม่เหมาะ
ชายหนุ่มอย่างเขาดึงดูดคนรอบข้างได้เสมอ มีคนมาชอบเขามากมายทั้งเพศตรงข้าม และเพศเดียวกัน คนตามจีบเขาก็เยอะ
แต่ชายหนุ่มที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้ว่า "ใช่"
เขาพอใจ และอยากจะลองดู
พักหลังมานี่เขาก็ยุ่งๆ ไม่ค่อยได้มีอะไรกุ๊กกิ๊กกับใครให้สดชื่นหัวใจเล่น
ที่มีมักจะเป็นหนุ่มรักสนุกที่เขาพบตามผับเวลาออกท่องราตรีกับเพื่อนคู่หู...ร้อยตำรวจเอกธงรบ...ไม่ก็จากเพื่อนแนะนำมา
ใครล่ะจะไม่ชอบร้อยตำรวจเอกหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างดีและฐานะเรียกได้ว่าเป็นคนรวยคนหนึ่งอย่างเขา
รถของเขามีประกันชั้นหนึ่ง เพิ่งจะต่ออายุมาหมาดๆ แต่ยังไม่ได้ผิดแผ่นป้ายหน้ากระจกรถ แต่ถ้าเขาปล่อยให้ประกันภัยจัดการ เขาก็จะไม่ต้องเกี่ยวข้องและจะไม่ได้ติดต่อกับชายหนุ่มอีก
...อืมม...ผู้กองหนุ่มคิด...ชายหนุ่มตรงหน้าถูกใจเขา ลองจีบเล่นหน่อยท่าจะดี...
**********************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ทักทายกันคะ
เรื่องราวของตำรวจหรอคะ
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ทำไงดี
เจ้ไม่ปลื้มกับคนในอาชีพนี้เสียเลย
กำ!
-
สวัสดี...เหมือนกัน
:L2:
อ่านจบแล้ว ตาตำรวจนี้เจ้าชู้จริงๆ
-
กรี๊ดดดดดด ในที่สุดก็มาโพสท์บอร์ดนี้แล้ว ยินดีต้อนรับค่า จะเข้ามาช่วยดันบ่อยๆน้า :oni2:
-
เข้ามาบอกว่าเรืองนี้สนุกดี
อิอิ
-
การี๊ดอี๊ดดดดๆๆๆๆๆ
ผู้กองอธิคมบุกเล้าเป็ด :m4:
ชอบเรื่องนี้มากเลย จะเป็นกำลังใจให้น้า :L2:
-
เข้ามาต้อนรับน้องชาย :L2: ยินดีต้อนรับจ้า :mc4:
-
จะรออ่านต่อไปน้า
:m4: :m4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m4: เย้ๆๆๆ ในที่สุด คุณ KATAWOOT ก็มาโพสต์ที่เล้าเป็ดแย้ววว
ดีจัยคับ แต่ตอนนี้ลุ้นอยู่อ่า ว่าผู้กองหล่อร้ายกาจ กะ คุณ นุ
จะเปนยังไงต่อไป
:m13: เป็นกำลังใจดวงใหญ่ๆให้นะครับ
-
:mc4: เจิมๆๆๆจิ้มๆๆๆ
-
มาเจิมเรื่องใหม่จ้ะ :t2:
สู้ๆ รออ่านต่อปาย :a1:
-
อ่านจบไปแล้ว แต่ตามมาให้กำลังใจเหมือนกันค่ะ เรื่องดีๆที่ไม่ควรพลาด :m4:
-
อุ๊ย! ผู้กองมาถึงเล้าแล้ว
มามะ มา :จุ๊บๆ: ทีนะเคอะ
-
กรรม ตำรวจเลยเรอะ
มีตำรวจตามจีบด้วยแฮะ น่าสน ๆ ๆ
มาลงบ่อย ๆ นะค๊าบ......
ปล. นิยายใหม่เยอะจริง ๆ ๆ ตามอ่านกันแทบไม่ทันเลย
-
ในที่สุดก็มาที่เล้าแล้ว o13
ชอบเรื่องนี้ครับ
-
เฮ่อ ใครมีแฟนเป็นตำรวจ ระวังนะ
ระวังจะเหมือนผม โดนตำรวจ หักอกกกกกกก งือๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ดีคระ :m4: ชอบคนในเครื่องแบบ อ่ะ อิอิ ท่าทางจะสนุก :m1:อ่า มาต่ออีกนะ
-
ตามมากีสสสสสสสสสสสสหนุ่มในเครื่องแบบ
แพ้เครื่องแบบอย่างแรง
:m1: :m1:
-
คนในเครื่องแบบ อิอิ
-
:m1: :m1:
:L1:
-
:m4: เรื่องไหม่ๆๆๆๆๆ :m1:
:m4:อิอิ ติดตามด้วยคน
:m12: ไม่ค่อยมีแบบเปนตำรวจ :m4:
-
ไม่เชียร์คุณคมหรอก เชอะ! :m14:
รอคุณธงรบที่รักโผล่มาค่า ฮิ้วๆ แม่ยกผู้กองธงรบ :mc4:
ปล.ในที่สุดคุณวุฆิก็เอามาลงบอร์ดนี้แล้ว :oni2:ช่วยดันสุดชีวิตค่า~
ปล.2 อยากอ่านตอนของธงรบเยอะๆอ่าค่า^w^ น่าจะทำเป็นปิดคดีอีกภาคน้า :m13:
-
ไม่ค่อยมีเรื่องคนในเครื่องแบบเลย
เป็นกำลังใจให้คร้าบ น่าสนุกและน่าติดตามดีคร้าบ o13
-
ขอบคุณครับที่ให้การต้อนรับ (มีคนรู้จักกันด้วยเหรอครับนี่ อิ อิ ) บอร์ดนี้โพสได้ง่ายกว่าเยอะเลยอ่ะ ชอบ ชอบ
บทที่ สอง
ร้อยตำรวจเอกอธิคมเริ่มแผนการณ์ ‘จีบเล่นๆ’
"แย่หน่อยนะคุณ รถผมไม่มีประกัน" เขาโกหก
"อะไรกัน รถแพงอย่างนี้ไม่มีประกันได้ไง"
"ไม่มีประกันผมก็ไม่หนีหรอกน่า"
"แสดงว่าคุณยอมรับชดใช้ค่าเสียหาย?" ชายหนุ่มรีบสวน
"ทำไงได้ ผมชนท้ายนี่ครับ" อธิคมเบ้ปาก
"งั้นขอบัตรประชาชน" ชายหนุ่มแบมือ
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นมั๊ง ผมให้นามบัตรคุณ คุณเอารถไปซ่อม แล้วผมจ่ายให้ แต่ต้องเป็นอู่ผมนะ" อธิคมต่อรอง
"จะไว้ใจได้ไงว่าคุณจะไม่เบี้ยว"
"ผมเป็นตำรวจนะคุณ"
"ตำรวจแล่ะตัวดี ไม่ว่าคุณเป็นใครผมก็ไว้ใจไม่ได้หรอก" ชายหนุ่มเน้นคำพูด
"อ้าว ดูหมิ่นผู้ทักษ์สันติราษฎร์" อธิคมทำหน้ากวน
"นี่คุณ รีบหน่อยได้ไม๊ ผมต้องรีบไปทำงาน มีประชุมกับลูกค้าด้วย" ชายหนุ่มโบกมือ หงุดหงิด
"นี่นามบัตรผม ร้อยตำรวจเอก อธิคม อัษฎางกูร - ส.น. ทองหล่อ - ถามใคร ใครก็รู้จัก" เขายื่นนามบัตรให้
ชายหนุ่มยื่นมือมารับ
"มือเนียนจัง" อธิคมนึกในใจ พลางคิดไปถึงว่ามือนี้กำลังลูบไล้หน้าอกแน่นไปด้วยมัดกล้ามของเขา
…บ้าจัง คิดอะไรทะลึ่ง…เขาสะบัดหัว อมยิ้ม
“ใครก็รู้จักสิ คงขับรถชนท้ายเขาไปทั่วเมือง” อนุภาพพึมพำกับกับตัวเองเบาๆ หลังจากรับนามบัตร
"เอ๊ะคุณ คุณพูดอะไรผมได้ยินนะ"
"ผมพูดอะไร" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ลอยหน้า
อธิคมสูงใหญ่กว่า ร่างหนาของเขาสูงกว่า185เซ็นติเมตร บดบังร่างของชายหนุ่มเกือบมิด
อนุภาพก็ถือว่าเป็นคนสูงกว่ามาตรฐานชายไทย แต่อธิคมสง่ากว่า ผิวที่เข้ม เสื้อยืดรัดรูป และกล้ามเนื้อแกร่งทำให้เขาดูสง่า
"คุณว่าผม ..." อธิคมหรี่ตา
"ขอดูบัตรประชาชนด้วยครับ ผมจะรีบไป แล้วอู่คุณอยู่ที่ไหน" ชายหนุ่มรบเร้า
"เฮ้อ จริงๆ เลย" อธิคมแกล้งทำท่าเซ็งๆ
ชายหนุ่มตรงหน้ามองแบบค้อนกลายๆ
…แปลก ไม่เคยเห็นใครทำสีหน้าแบบนั้น…อธิคมกลับเห็นว่าน่าชม
…ดูอีกทีเหมือนเด็ก…เขาทายอายุชายหนุ่มไม่ถูก ดูหน้าเด็กเหลือเกิน
"แล้วนามบัตรคุณล่ะครับ"
ชายหนุ่มยื่นนามบัตรให้
อนุภาพ เอเวอร์ริชด์ บริษัท เอคโค่ แอดเวอร์ไทซิ่ง
...พวกอาร์ติสท์...มิน่า ท่าทางอารมณ์ไม่เบา
...ลูกครึ่งหรือ นามสกุลฝรั่ง แต่ดูหน้าตาไม่เห็นจะออกไปทางฝรั่ง
"แล้วอู่คุณล่ะ ชื่ออะไร อยู่ที่ไหนเขียนแผนที่ให้ด้วย " ชายหนุ่มรบเร้า
อนุภาพถอนหายใจ...อธิคมมองมองปากอิ่มเต็มแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติของคนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า
"อู่วัฒนา เอ่อ...ซอยวัชรพล รามอินทรา ผมจำเบอร์โทรเขาไม่ได้หรอกคุณ เดี๋ยวโทรไปบอก ตอนนี้คุณรีบไปทำงานไม่ใช่เหรอ? ผมก็ต้องรีบเข้า ส.น."
อธิคมกรอกตา แกล้งพูดเนือยๆ เหมือนเหนื่อยหน่าย
ได้ผล ประกายตาของชายหนุ่มวาบขึ้นมาทันที
"เผี่อคุณเบี้ยว ใครจะไปรู้" ชายหนุ่มกระแทกเสียง
"เอ คุณนี่ คำก็เบี้ยว สองคำก็เบี้ยว เดี๋ยวผมจับข้อหาหมิ่นประมาทซะเลย บัตรประชาชนก็ดูไปแล้ว" อธิคมสวน
ชายหนุ่มรู้ว่าเขาแดกดัน
“แล้วนี่ผมต้องใช้รถด้วย ต้องตระเวนไปหาลูกค้าวันละหลายๆ คน เสียเวลา เสียค่าใช้จ่าย เสียหายตั้ง...”
“โอเค โอเคครับคุณ จะเรียกร้องค่าเสียหายก็ค่อยคุยกันทีหลัง ผมชนท้ายคุณ ยังไงๆ ผมก็คงต้องผิดอยู่แล้วมั๊ง ตอนนี้ผมว่าเราเอารถออกจากถนนก่อนดีกว่า กีดขวางการจราจร รถติดทั้งซอยแล้ว”
อนุภาพหันหลังกลับเดินไปที่รถ พึมพำ “แหงล่ะ ก่อนชนไม่คิด”
“นี่คุณ ผมได้ยินนะ” เสียงเข้มดังตามหลัง
ชายหนุ่มหันกลับมามอง เอียงหน้า เลิกคิ้วท้าทาย
ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก โคลงศรีษะหันหลังกลับไปที่รถเขา แต่เขาชะงัก หันหลังกลับ อะไรไม่รู้ทำให้เขาเดินตามชายหนุ่มเจ้าอารมณ์มาที่รถ
เหลือบไปมองท้ายรถเก๋งสีแดงเห็นกันชันยังห้อยครูดกับถนน เขาเคาะกระจก ชายหนุ่มลดกระจกลง
ใบหน้ายังบึ้ง คิ้วขมวดเหมือนเด็กเจ้าอารมณ์กำลังถูกแกล้ง
“คุณครับ จะขับไปทั้งที่กันชนห้อยๆ แบบนี้เลยหรอ”
ชายหนุ่มถอนหายใจ
“คุณเปิดก้นด้วย เดี๋ยวผมเก็บใส่ท้ายรถให้”
อนุภาพพยายามข่มอารมณ์ พยายามนึกถึงข้อดีที่ว่าเขาเองยังโชคดีอยู่ที่คู่กรณีคุยรู้เรื่อง แม้จะกวนอารมณ์ไปนิด แต่ก็ยอมรับซ่อมรถให้ แต่โชคร้ายตรงที่อาทิตย์กว่าๆ ที่รถเข้าอู่เขาจะไม่มีรถขับและลำบากที่ต้องเดินทางไปพบลูกค้าหอบเอกสารพะรุงพะรัง
ร้อยตำรวจเอกอธิคม อัศฎางกูร นามสกุลคุ้นๆ ชายหนุ่นครุ่นคิด เสียงโครมครามท้ายรถทำให้เขาสะดุ้ง พลันนึกได้ว่ากำนามบัตรของนายตำรวจหนุ่มในมือแน่น เขาแบมือออก นามบัตรของนายตำรวจยับยู่ยี่ ชายหนุ่มคลี่นามบัตรสีขาว
“โอ้โห นี่โกรธมากจนทำกับนามบัตรผมขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นข้างหู
อนุภาพสะดุ้ง หันขวับไปมองใบหน้ากรุ้มกริ่มลอยอยู่ใกล้ ใกล้มากจนได้กลิ่นครีมโกนหนวด
”เอาล่ะผมใช้เชือกรัดบั้นท้ายคุณเรียบร้อย รับรองถึงที่ทำงานแน่ แต่ขับประคองดีๆแล้วกันนะครับ ห้ามซิ่ง เกิดใครชนท้ายคุณอีก คราวนี้คงไม่มีใครใจอ่อนเหมือนผมอีกแล้วนะ” เขาขยิบตาล้อ”
...กวนอารมณ์... ชายหนุ่มนึกในใจ แล้วกระชากรถขับออกไปอย่างเร็ว
อธิคมอมยิ้ม มองตามจนรถสปอร์ตสีแดงเลี้ยงโค้งหายไป
ท่าทางน่าสนุก ยั่วขึ้นซะด้วย
ลองจีบเล่นๆ ซักหน่อย...นานนานจะเจอคนหน้าตาถูกใจมากๆ แบบนี้ซะที
....................
อนุภาพถึงที่ทำงานสายมาก...หงุดหงิด อารมณ์เสีย
"ซวยที่สุดเลยพี่บั๊ด" อนุภาพกระแทกตัวลงนั่ง
"อะไรพ่อคุณ กินรังแตนที่ไหนมา" บั๊ด หรือสมบัติ พี่ใหญ่ประจำแผนกถาม
"ถูกชนท้ายนะสิพี่"
อนุภาพเล่าเรื่องทั้งหมดให้สมบัติฟัง ไม่ลืมอธิบายท่าทางกวนๆ ของร้อยตำรวจเอกหนุ่ม พร้อมเติมสีสันเข้าไปอีกนิดให้ ‘ตำรวจคนนั้น’ ดูแย่ลง
"กวนที่สุด" อนุภาพสรุป
"เป็นไม๊" สมบัติทำตาหวาม
สมบัติ หรือ พี่บั๊ด เพี่อนรุ่นพี่ของอนุภาพที่ทำงานด้วยกันมานานถามแบบอยากกรู้อยากเห็น สมบัติเป็นคนสนุกสนานเฮฮา ตลก และออกจะนุ่มนิ่มเกินชายสักนิดแต่ไม่น่าเกลียด แต่งตัวเนี๊ยบนำสมัย บุคลิกแตกต่างจากชื่อเชยๆ โดยสิ้นเชิง หลายคนเคยแนะนำให้เปลี่ยนชื่อให้เขากับตัวตน แต่สมบัติปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าชื่อเดิม “เท่ห์ดี” น้องๆ ในบริษัทจึงพร้อมใจตั้งชื่อเล่นให้ว่า บั๊ด หรือ บั๊ดดี้
"พี่สมบัติ ผมจะไปรู้หรอ คงไม่มั๊ง เป็นตำรวจท่าทางห้าวๆ แต่กวนอารมณ์ที่สุด" อนุภาพย้ำ สรรพนามเรียกสมบัติเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยตามอารมณ์ เหมือนสมบัติที่ใช้สรรพนามเรียกตัวเองเปลี่ยนไปตามอารมณ์เช่นกัน
"อ้าว ก็นึกว่ายูมีเกย์ด้าไม่ใช่เหรอ" แกล้งเบ้ปากทำหน้าผิดหวัง
"เรด้าผมไม่มีรัศมีเข้มเหมือนพี่นี่"
"พี่ นุ คุณตฤณเชิญพบที่ห้องครับ" อาทิตย์ เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเดินเข้ามารายงาน
อนุภาพพยักหน้า กล่าวขอบคุณ
ตฤณ กรรมการผู้จัดการหัวหน้าของเขานั่นเอง...เชิญให้ไปพบที่ห้อง
ชายหนุ่มทราบว่าเรื่องอะไร…
เขาควรจะมาถึงที่ทำงานสายแค่ราวครึ่งชั่วโมง และอาจเข้าประชุมทันหรือไม่ก็สายนิดหน่อยถ้ารถเจ้ากรรมไม่ทำพิษ
รถสปอร์ตเตี้ยกว่ารถเก๋งทั่วไป ความเร่งรีบเขาไม่ทันสังเกตุเห็นสันคอนกรีตลดความเร็วเมื่อก่อนเลี้ยวออกจากซอย กระแทกเข้าไปเต็มที่ ได้ยินเสียงดังสนั่นท้ายรถ กันชนท้ายหลุดลงมา ชายหนุ่มต้องจอดรถลงมาดู แต่ทำอะไรไม่ได้ เขาเก็บกันชน ตั้งใจจะยัดเข้ากระโปรงท้ายรถเผื่อเอาไว้ซ่อม แต่เปิดไม่ได้เพราะถูกชนบู้บี้
อนุภาพตัดสินใจทิ้งกันชนไว้ข้างถนน รถที่ตามหลังมาบีบแตรไล่ ...ทุกคนต้องรีบไปทำงานทั้งนั้น
ก่อนเลี้ยวเข้าซอยบริษัท รถเขากระตุกถี่ๆ ส่งเสียงแปลก ทำท่าจะเร่งไม่ขึ้น ทั้งที่ขับรถฝ่ารถติดแบบช้าๆมาตลอด ไฟท้ายเขาแตกใช้การไม่ได้ อนุภาพต้องคลานมาตลอดทาง เปลี่ยนเลนอย่างยากลำบาก
เมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว เขารีบเร่งเครื่อง แต่รถขยับช้ามาก และกระตุก...เขารู้ว่าต้องมีปัญหาอะไรอีกแน่นอน ชายหนุ่มจึงจำต้องรถลงไปดูอีกครั้ง
อนุภาพเลยเห็นว่าท่อไอเสียท้ายรถเขาแตก บี้เข้ามายับยู่ยี่ กว่าจะถึงที่ทำงานได้ต้องลุ้นแทบแย่
...วันนี้ซวยจริงๆ...
อนุภาพโยนความผิดให้เจ้าของรถแลนด์โรเวอร์ทั้งหมด...หน้าตายียวนกวนประสาทนัก รถเขาแทบไม่เป็นอะไรเลย…
.......
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของ ตฤณ เทวานุภาพ
ตฤณ เป็นคนทำงานเก่ง บุคลิกเงียบขรึม ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ เดาใจยาก เด็ดขาด ตรงไปตรงมา แต่หากใครทำอะไรผิดพลาด เขาจะดุไม่ไว้หน้า แต่ไม่ใช่เพราะใช้อารมณ์ฉุนเฉียวโดยไม่มีเหตุผล
อนุภาพเองก็ทรนงในตัวเองเหมือนกันที่เป็นคนเก่ง งานที่เขาทำออกมาดีเสมอ ซึ่งตฤณก็ทราบข้อนี้ดี
มีอย่างหนึ่งที่อนุภาพสังเกตเห็นในตัวเจ้านาย ตฤณแสดงออกบางอย่างให้เขาสงสัยอยู่บ้างว่าชอบเขาอยู่เหมือนกัน แต่ตฤณเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ บางครั้งเขาก็ปิดกั้นตัวเองเกินไป
ความที่เป็นหัวหน้าทำให้ตฤณไม่แสดงออกอะไรออกมาชัดเจน...
อนุภาพเองก็เป็นคนนิ่งๆ ไม่แสดงออกทางอารมณ์แบบนี้เท่าใดนัก
...นานมากแล้ว นานตั้งแต่เขาเลิกกับธนาภพ ... ไม่สิ ... ตั้งแต่ธนาภพทิ้งเขาไป...
อนุภาพสั่นหัว อยากจะสะบัดให้ความทรงจำทั้งหมดหายไป...แต่ยากนัก...
เขาเคาะประตูห้องของตฤณแล้วเปิดเข้าไปโดยไม่รอให้เจ้าของห้องตอบรับ ตฤณจ้องมองที่ประตูอยู่แล้วเหมือนกำลังรออยู่ เขาเอนตัวกับพนักพิงของเก้าอี้ผู้บริหารบุหนังสีดำตัวใหญ่
ผนังห้องของตฤณเป็นไม้โอ๊คสีน้ำตาลเข้ม โคมไฟเปิดไม่หมดทุกดวง เฟอร์นิเจอร์ในห้องล้วนชิ้นใหญ่ๆ สีทึมหม่น อนุภาพนึกถึงห้องของอธิการบดีเมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัยมากกว่าจะเป็นห้องของประธานกรรมการบริหารบริษัทโฆษณา
"คุณมาไม่ทันประชุมกับลูกค้า ให้คนโทรตามก็ไม่ติด" ตฤณเปิดฉาก
"โทรศัพท์แบตหมดครับ แล้วก็คุณตฤณคงยังไม่ทราบ รถผมเกิดอุบัติเหตุ"
ตฤณเลิกคิ้ว
อนุภาพอยู่ตรงหน้าท่าทางเยือกเย็นไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ เขาเลยไม่แสดงออกชัดเจนว่าตกใจกับเรื่องอุบัติเหตุ
"ผมอยากให้คุณบรีพกับลูกค้า เขาเองก็อยากจะคุยกับคุณมากกว่าเพราะเป็นคนออกแบบ อาทิตย์ยังเด็กไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ ผมเองก็เข้ารับฟังเฉยๆ คอยเสริมเท่าที่ทำได้ พจนีย์เลยต้องรับหน้าอธิบายไปแต่ก็ไม่ละเอียดทั้งหมด คุณควรโทรไปหาเค้าอีกที"
ชายหนุ่มนึกในใจว่าเขาต้องโทรไปอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องมาบอก...บางทีตฤณก็จู้จี้กับเขาเกินไป
"แล้วเรื่องราคาเขาโอเคไม๊ครับ"
"เขาต่อนิดหน่อย ผมเลยลดให้ รายละเอียดคุณไปถามคุณปณิตา"
อนุภาพคุยกับตฤณเรื่องงานอื่นต่ออีกประมาณ 15 นาที จนเจ้านายหนุ่มอนุญาตให้กลับไปทำงานได้
ชายหนุ่มขยับตัวจะลุกขึ้น
"เจ็บไม๊" ตฤณชะโงกหน้าเข้ามาใกล้
ตลอดเวลาที่คุยกัน เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ตลอด สายตาจับอยู่ที่หน้าของอนุภาพ คุยเป็นการเป็นงาน
อนุภาพเลิกคิ้ว แปลกใจนิดที่จู่ๆ ตฤณเปลี่ยนเรื่อง
"เอ่อ นิดหน่อยครับ" ตอบเสียงค่อย
เมื่อชะโงกหน้าเข้าใกล้ เขาสังเกตุเห็นกลางหน้าผากและเหนือปลายคิ้วขวาของชายหนุ่มมีรอยช้ำแดงๆ
อยากเอื้อมมือไปแตะและลูบไล้ให้หายเจ็บ ... ตฤณได้แต่นึก ไม่กล้าทำเช่นนั้นจริงๆ
อนุภาพแสดงท่าทางเงียบขรึมและเยือกเย็นกับเขาแทบทุกครั้งที่คุยกัน นอกจากบางครั้งที่มีขัดแย้งกันบ้างถึงจะเห็นชายหนุ่มแสดงท่าทางหงุดหงิด
...อนุภาพเป็นคนรั้น..ข้อนี้เขารู้ดี
"คุณน่าจะไปทายาแก้ฟกช้ำซะหน่อย"
ตฤณไม่กล้าแสดงออกว่าห่วงมากนัก
ความเงียบเสี้ยววินาทีเกิดขึ้นก่อนที่อนุภาพจะขอตัวกลับไปทำงาน
ประตูห้องปิด ตฤณมองตามหลังชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด
ไม่มีใครรู้ว่าเขาชอบอนุภาพ เขาเป็นคนเคร่งขรึมและค่อนข้างดุในสายตาลูกน้อง ใครทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นเอาเรื่อง ลูกน้องในสำนักงานเกรงเขาทั้งนั้น มีอนุภาพที่เถียงได้มากกว่าคนอื่นเวลาขัดแย้งทางความคิดเรื่องงาน
บางครั้งเขาก็ยอม อาจเป็นเพราะเหตุผลของอนุภาพดีกว่า และเขาเองก็เชื่อในฝีมือ อีกใจหนึ่งเขารู้ว่าเพราะเขาชอบชายหนุ่ม เลยยอมอ่อนให้บ้าง แต่บ่อยครั้งเขาเองก็ฉุนเฉียวกับชายหนุ่มเหมือนกัน
เขาเป็นหัวหน้าทุกคนในบริษัท ทุกคนเกรงเขา ตฤณรู้สึกลำบากใจที่จะแสดงความรู้สึกแท้จริงให้ใครเห็นโดยเฉพาะอนุภาพที่ช่างเยือกเย็นกับเขานัก
...ตฤณไม่รู้จะทำอย่างไร!
******************
-
เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตาม :m4:
เป็นกำลังใจให้ค๊าบบ :L2:
+1 ให้เลย.. :oni2:
-
:mc4: ยินดีกับเรื่องใหม่ แค่เริ่มต้น ก็สนุกแล้ว
เมื่อคนอารมณ์ อ่อนไหว เจอกับคนเจ้าเลห์ อะไรจะเกิดขึ้น
เป็นกำลังใจให้นะครับ ประเดิมเรื่องให้ก่อน +1 ให้เป็นกำลังใจ
และขอให้ขยัน ๆ ลง ขอให้จบด้วยนะครับ
ปล. ไม่ค่อยชอบ คนอาชีพนี้เหมือนกัน แต่ไม่ได้เกียจนะครับ
-
ว้าวๆๆๆๆๆ เรื่องใหม่ เกี่ยวกับตำรวจซะด้วยวุ้ย น่าสนใจ อยากรู้เป็นงัยต่อ ท่าทางจะพัลวัน(สะกดผิดขออภัย) ไม่น้อย
ติดตามต่อไป
-
คุณ นุ น่ารักจังครับ :o8:
เป็นกำลังใจให้ จขกท ด้วยนะครับ
ภาค 2 อ่ะ ผมรออยู่นา :oni1:
-
อ่า มาแล้วเหรอคับ
อิอิ กำลังคิดจะอ่านอีกรอบพอดีเลย
-
:m16: คิดจะจีบเล่นๆอะ นิสัยไม่ดี :เตะ1:
-
:m1:
แอบมาให้กำลังใจนะ
-
หนุกๆๆๆๆ จะจีบอารายเล่นๆๆจีบแบบจิงจังดิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
:pig4: :กอด1:
ขอบคุณครับสำหรับคอมเมนท์ ยินดีรับคำติชมนะครับ
บทที่สาม
ปรกติวันจันทร์เป็นวันที่ยุ่งมากอยู่แล้ว แต่วันนี้ยุ่งที่สุด และซวยที่สุดด้วย อนุภาพนั่งไตร่ตรองว่าวันนี้ควรจะขับรถกลับบ้านดีหรือไม่ เขากลัวรถเสียกลางทาง และเขาเองก็ไม่รู้เรื่องรถเท่าใดนัก
ตำรวจคนนั้นยังไม่โทรมาอีก
เขาอยากจะเอารถเข้าอู่ให้เร็วที่สุด เพราะถ้าไม่มีรถ - ลำบากแน่
ชายหนุ่มยกหูโทรศัพท์
สายไม่ว่าง ..
ชายหนุ่มลองอีกครั้ง - ไม่ว่างอีก ลองจนเหนื่อย สายก็ยังไม่ว่าง
ยิ่งคิด อนุภาพยิ่งโกรธ นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องเมื่อเช้า ก็ไม่ต้องมานั่งวุ่นวายแบบนี้
"พี่นุครับ เรื่องรถว่าไงครับ? เห็นพี่บั๊ดบอกว่ารถเหมือนจะเสีย" อาทิตย์ หนุ่มรุ่นน้องผู้ช่วยใหม่ของเขาเข้ามาถาม
อนุภาพส่ายหน้า "ยังไม่รู้จะเอายังไง นายคนนั้นยังไม่ยอมติดต่อมาอีก" เขาเบ้ปาก
"รถเขาไม่มีประกันเลยหรือครับ"
"ไม่มี" อนุภาพส่ายหน้าเนือยๆ
"พี่อย่าเสี่ยงขับรถกลับบ้านเลยนะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง" อาทิตย์อาสา ยิ้มกว้าง
ปากยิ้ม นัยน์ตาก็ยิ้มด้วย...
อาทิตย์เป็นที่ชอบของทุกคนที่ทำงาน เขาเป็นคนร่าเริงและอัธยาศัยดี ช่วยเหลือทุกคนทั้งเรื่องงานและส่วนตัว
เด็กหนุ่มเพิ่งเรียนจบปีกลายและทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวอนุภาพ เรียกได้ว่าช่วยจิปาถะ ชายหนุ่มพยายามฝึกให้อาทิตย์เรียนรู้งานโฆษณาแทนที่จะมาทำงานแบบธุรการ อนุภาพไม่มีเลขานุการแต่ก็ไม่ลำบากเพราะบริษัทมีกลุ่มเลขานุการส่วนกลางที่ทำงานให้กับหัวหน้าแผนกต่างๆ อยู่แล้ว
อาทิตย์เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวสะอาด ตาเรียวเล็ก คิ้วหนาเข้ม จมูกโด่ง ปากแดงจัดจนสาวๆ อิจฉา ผมทรงรากไทรดำขลับ รูปร่างสูงปานกลาง กล้ามแน่นกำยำเพราะเล่นกีฬาเป็นประจำ เขาชอบเล่นฟุตบอล ตีเทนนิส กอล์ฟ สควอช และว่ายน้ำ จนทุกคนแต่งตั้งให้เป็นแผนกกีฬาประจำบริษัท ฐานะทางบ้านของอาทิตย์นั้นมีอันจะกิน มีธุรกิจเพชรพลอยของครอบครัว แต่ชายหนุ่มอยากทำงานหาเลี้ยงตัวเอง
"ขอบใจนะอาทิตย์ แต่อย่าเลย เหนื่อยเปล่าๆ พี่นั่งแท๊กซี่ได้” อนุภาพยิ้ม
"ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ พี่นุทำงานเหนื่อย ผมขับรถไปส่ง ดีกว่าเลิกงานแล้วผมไปตะลอนๆ เที่ยว ไร้สาระเป็นไหนๆ ผมจะได้รู้จักบ้านด้วยไงครับ"
อนุภาพไม่เคยให้ใครรู้จักบ้านตัวเอง นอกจาก เพื่อนซี้รุ่นพี่ สมบั๊ดของน้องๆ
อาทิตย์ชอบมาคลุกคลีอยู่กับเขามากกว่าคนอื่น ซึ่งอาจดูไม่แปลกเพราะอาทิตย์เป็นผู้ช่วยของอนุภาพ แต่ชายหนุ่มเองนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าอาทิตย์ช่วยเขามากกว่าที่ควรจะทำ
"พี่กลับแท็กซี่ได้ สะดวกกว่าตั้งเยอะ" อนุภาพปฏิเสธ
อาทิตย์หยุดเซ้าซี้เพราะสมบัติเดินเข้ามา
อนุภาพคิดว่าเห็นแววตาผิดหวังของเด็กหนุ่ม
อาทิตย์เป็นคนน่ารัก เป็นคนดี...แต่เขาก็เด็กเกินไปสำหรับอนุภาพ
เขาต้องการคนที่แข็งแกร่ง อย่างน้อยก็แกร่งกว่าเขา - นั่นเป็นความปรารถนาลึกๆ ในหัวใจ
อนุภาพเป็นคนแกร่ง - เขายืนหยัดและฝ่าฟันแทบทุกอย่างในชีวิตมาด้วยตัวของเขาเอง แม้แต่ตอนที่เขามีธนาภพ...
ธนาภพเป็นคนที่อบอุ่น อ่อนโยน สนุกสนาน ร่าเริง บางส่วนของเขาคล้ายกับอาทิตย์
แต่เขาเป็นคนไม่เข้มแข็ง ไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ไม่ ’สู้’ มากพอเท่ากับอนุภาพ ไม่หนักแน่นพอที่จะฝ่าฟันปัญหาไปพร้อมกับเขา
จริงอยู่ ธนาภพเลือกที่จะทำตามความต้องการของพ่อที่ยื่นคำขาดให้เขากลับมาประเทศไทยเพื่อรับหน้าที่ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศ เขาต้องการสร้างความฝันของตนให้เป็นจริง ฝันนั้นที่อนุภาพเข้าไปอยู่ด้วยไม่ได้...ฝันที่ไม่ใช่ฝันอันเดิมของทั้งสองที่เคยร่วมสร้างมาด้วยกันตลอดเวลาที่ศึกษาอยู่ต่างประเทศ
ในที่สุดทุกอย่างก็จบลง…
ธนาภพเลือกทางเดินอื่นให้กับชีวิตของตนเอง
จบปริญญาตรี อนุภาพเปลี่ยนสาขาไปเรียนปริญญาโททางการโฆษณา เขาเปลี่ยนแปลงทางเดินชีวิตอย่างสิ้นเชิง เขาต้องการหนีจากความทรงจำเดิมที่คอยกัดกร่อนความรู้สึก
ถ้าให้ต้องอยู่กับสภาพเดิมโดยไม่มีธนาภพ เขาคงทนไม่ได้ อุตส่าห์ร่ำเรียนด้วยกันมาเพื่อที่จะสร้างฝันนั้นให้เป็นจริง แต่ท้ายที่สุด ถ้าเขาต้องสร้างความฝันนั้นให้เป็นจริงเพียงคนเดียว...เขาก็ไม่อยากทำ
ความใฝ่ฝันร่วมกันที่เขาต้องทำให้เป็นจริงเพียงลำพัง...ความใฝ่ฝันนั้นอนุภาพไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น
คุณพ่อและคุณแม่ของอนุภาพเสียชีวิตเมื่อเขาเรียนจบชั้นมัธยมต้น อาโนลด์ เอเวอริจช์รับเขาเป็นลูกบุญธรรมและพาไปอยู่แคนาดา พอเรียนจบปริญญาโทได้ไม่นานคุณพ่อบุญธรรมของเขาก็เสียชีวิต ชายหนุ่มกลับเมืองไทยอย่างเงียบๆ เพื่อเริ่มต้นชีวิตช่วงใหม่ด้วยตัวคนเดียว ไม่คิดจะอาศัยอยู่ที่แคนาดาต่อไปแม้ญาติของพ่อจะดีกับเขา ชีวิตในต่างประเทศนั้นว่างเปล่าเหลือเกิน รู้สึกเหมือนคนนอกท่ามกลางผู้คนต่างชาติพันธ์ ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่อย่างซีแอตเติ้ลเกินครึ่งชีวิตแต่เมืองไทยก็ยังเป็นบ้านของเขาอยู่ดี
คุณแม่ของอนุภาพมีบ้านอยู่ที่อยุธยา แม้เป็นบ้านไม้หลังเก่าๆ แต่ก็เป็นสมบัติชิ้นเดียวของแม่ที่ตกทอดถึงเขาผู้เป็นทายาท ส่วนพ่อบุญธรรมก็ไม่ได้เป็นคนร่ำรวย ด้วยฐานะปานกลางท่านทิ้งมรดกให้เขาเพียงพอที่จะดำรงชีวิตอย่างสุขสบายไปพร้อมๆ กับการทำงานกินเงินเดือนบริษัทเหมือนคนวัยทำงานทั่วไป
แต่อนุภาพต้องการการเปลี่ยนแปลงในชีวิต... เขาต้องการไปจากที่ที่เขามีความทรงจำร่วมกับธนาภพ
เขาพบสมบัติในกองถ่ายทำโฆษณาที่น้ำตกไนแองการ่า จากการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และอัธยาศัยใจคอที่ถูกชะตา ความเป็นเพื่อนก่อตัวขึ้น แม้จะอยู่ข้ามทวีป ทั้งสองก็ติดต่อกันไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ สมบัติใช้ประสบการณ์จริงแนะนำอนุภาพจนเรียนจบการโฆษณาแล้วจึงชวนให้มาทำงานร่วมกัน
อนุภาพเป็นคนเก่ง เรียนรู้ได้เร็ว เวลาเพียงไม่กี่ปีทำให้อนุภาพกลายมาเป็น ‘มือวางอันดับหนึ่ง’ ของบริษัท สมบัติยังเคยยกย่องว่า “ยูนี่หัวเร็ว ลิงยังอาย ทำงานไม่กี่ปีข้ามหัวพี่ไปซะแล้ว”
.................
ร้อยตำรวจเอก อธิคม วางหูโทรศัพท์ หมุนคออย่างเหนื่อยล้า เขาเพลียมากเพราะนอนดึกติดต่อกันหลายวัน คดีที่กำลังสืบสวนอยู่เข้มข้นขึ้นทุกขณะ นายตำรวมหนุ่มกำลังสาวเข้าถึงปมของคดี ความจริงใกล้กระจ่าง ถ้าคดีนี้สำเร็จก็จะเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของเขาเลยทีเดียว
อธิคมกำลังใกล้จะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นพันตำรวจตรี...วิ่งไล่ตามเพื่อนคนอื่นทันเสียที เพื่อนเขาส่วนมากได้ยศพันตำรวจตรีกันแทบหมดทุกคนแล้ว
ชายหนุ่มเป็นตำรวจเพราะใจรัก การเป็นตำรวจมือปราบเป็นความฝันของเขามาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นตำรวจมือดี ตรงไปตรงมา ฉลาดและเก่ง ใครๆ ก็ยอมรับ แต่ไม่คุ้นเคยกับการเข้าหาผู้ใหญ่
ที่จริงเขาเองก็ไม่ต้องการที่จะเป็นตำรวจเพื่อใต่เต้าให้ได้ตำแหน่งสูง แต่ข้อดีของการมีตำแหน่งสูงคือเขาสามารถทำงานได้สะดวกกว่า นั่นหมายความว่าสามารถทำประโยชน์ให้สังคมได้มากขึ้น
แม้เงินเดือนตำรวจนั้นน้อยนิด แต่อธิคมก็มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ชายหนุ่มเก็บเกี่ยวส่วนแบ่งจากเงินปันผลที่เป็นรายได้จากธุรกิจที่เขา ‘แทบไม่เคยไปดูแล’ อย่างที่คชานนท์น้องชายของเขาเคยค่อนขอด
อธิคมบอก ‘ยอดน้องชาย’ ว่า เขามีคนเก่งที่สุดบริหารงานอยู่แล้ว จึงไม่ต้องเข้าไปช่วยบริหารงาน ‘ให้ล่มจม’ ก็ได้ เพราะคนอย่างเขาไม่มีหัวทางด้านธุรกิจเอาเสียเลย
“พี่ยิงปืนเป็นอย่างเดียว อ้อ จับผิดคนเป็นอีกอย่าง” เขาพูดเล่นๆ กับน้องชาย
ยอดน้องชายบอกว่า มรดกที่คุณตาทิ้งไว้ให้หลานรักอย่างอธิคมนั้น กินจนตายก็ไม่หมด แต่ถ้านำไปลงทุนในตลาดหลักทรัพย์และมีผู้บริหารสินทรัพย์ดีๆ ยิ่งกินไม่หมดไปอีกหลายชาติ
อธิคมบอกน้องชายว่าเขาคงไม่อยากเกิดอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากินมรดกของคุณตาให้หมดหรอก ขอเพียงแต่มันไม่สูญเสียไปอย่างไร้ค่าก็พอแล้ว
น้องชายของเขาเพียรพยายามอธิบายการลงทุนให้พี่ชายเข้าใจ แต่ก็ต้องยอมแพ้ ในที่สุดคชานนท์ก็รับหน้าที่บริหารสินทรัพย์ให้พี่ชายผู้ไม่ประสีประสาเรื่องธุรกิจ
ผู้กองหนุ่มมองไปข้างโทรศัพท์ นามบัตรของชายหนุ่มเจ้าของรถสปอร์ตสีแดงยังวางอยู่ เขาเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาพลางนึกถึงใบหน้าใสสะอาดท่าทางเจ้าอารมณ์นิดๆ
เพียงพบครั้งแรกเขาก็รู้สึกชอบ ความจริงเขาเองไม่จัดเจนถึงขนาดเมื่อพบใครแล้วจะสามารถบอกได้ว่า ‘เป็น’ เหมือนที่เขาเป็นหรือเปล่าอย่างที่เพื่อนคู่หูของเขาร้อยตำรวจเอกธงรบ เคยบอกว่า “คนอย่างเราๆ นี่มันต้องมีเรด้าพิเศษ คอยตรวจจับว่า ผู้ชายคนไหน ‘เป็น’ หรือ ‘ไม่เป็น’
แต่มีอะไรบางอย่างในแววตาของชายหนุ่มที่ดึงดูดเขาเหมือนมีแม่เหล็ก สัญชาติญาณลึกๆ ในตัวเขาบอกว่า ‘คนอารมณ์ร้อน’ คนนั้นน่าสนใจอยู่ไม่น้อย
ที่จริงแล้วผู้กองหนุ่มรูปงามอย่างเขาก็เหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดคนรอบข้างได้ไม่ยาก เวลาออกไปเที่ยวกลางคืนตามผับกับธงรบ หรือไปยกน้ำหนักที่ยิม ทุกครั้งจะมีคนเข้ามาจีบทั้งหญิงและชาย
'โทรไปซะหน่อยดีหรือปล่าวน๊า' ผู้กองหนุ่มนึก
แล้วเขาก็ทำตามใจตัวเอง ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา ‘ลองดูซะหน่อย ลองจีบเล่นๆ เผื่อฟลุ๊ก’
คนรับเป็นหญิงสาวเสียงใสเหมือนวัยรุ่น บอกให้เขารอสาย
ร้อยตำรวจเอกอธิคมเอานิ้วเคาะโต๊ะคอยสาย
'นานจัง' เขาได้ยินเสียงคนพูดกันวุ่นวายในสาย 'ออฟฟิสนั้นคงยุ่งน่าดู'
เขากำลังจะวางสายแล้ว พลันมีเสียงนุ่มๆ ตอบกลับมา
"สวัสดีครับ อนุภาพพูดสายครับ"
"ผมร้อยตำรวจเอกอธิคม จำได้รึเปล่าครับ"
"อ๋อจำได้สิ ลืมได้ไง คุณขับรถชนท้ายผม" น้ำเสียงตำหนินิดๆ
ชายหนุ่มนึกภาพหน้าใสๆ คิ้วเข้มขมวด ปากเรียวแดงเม้มอย่างไม่พอใจเหมือนเมื่อเช้านี้
ชายหนุ่มกลับนึกว่าดูน่ารักดี
เขาชอบคนที่รั้นๆ มีอะไรท้าทาย อาจเป็นเพราะเขาเจอแต่คนที่ง่ายๆ กับเขา
ก็แน่ล่ะ ตำรวจหนุ่มหน้าตาดี และรวยอย่างเขา ได้ใครง่ายๆ เสมอ
"แหมคุณครับ อย่าเพิ่ง’รมณ์เสียสิครับ ผมโทรมาเนี่ยน่าจะดีใจนะ ที่แสดงออกว่าผมพร้อมรับผิดชอบ ไม่หายหน้าไปไหน"
"คุณจะโทรมาบอกเรื่องอู่ซ่อมรถ?"
"เอ่อเรื่องนั้น เดี๋ยวผมบอก"
"แล้วทำไมไม่บอกตอนนี้ล่ะ"
"ตอนนี้ผมยังหาเบอร์ไม่เจอเลย แต่ว่าที่โทรมาเนี่ยมีข่าวดีมากกว่านั้นนะครับ ผมว่าจะมาพาคุณไปที่อู่เลยนะ"
ผู้กองหนุ่มเริ่มรุก
"ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณ บอกเบอร์โทรมาแล้วผมไปเองก็ได้"
ผู้กองหนุ่มไม่ยอม
"แต่ว่าโต๊ะทำงานผมมันรกจัง นี่ผมไม่แน่ใจว่าจะหาเบอร์อู่เจอรึเปล่า แต่ผมจำทางได้ พาไปเลยสะดวกกว่า"
ปลายสายถอนหายใจ "นี่คุณตำรวจครับ อย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากเลย"
"เปล่าทำนะครับ ผมว่าทำให้เป็นเรื่องสะดวกต่างหาก นี่อาสาพาไปที่อู่นะครับ ผมกะจะคุยกับอู่ให้ด้วยว่าทำรถให้คุณดีๆ อีกอย่าง ต้องไปเซ็นเอกสารอะไรสารพัด"
ผู้กองหนุ่มอมยิ้ม กำลังสนุกกับเกมส์ ‘จีบเล่นๆ’
ปลายสายเงียบไปซักครู่เหมือนกำลังตัดสินใจ
"ถ้างั้นเดี๋ยวผมเช็คตารางงานของผมก่อน"
ชายหนุ่มนึกถึงรูปร่างหน้าตาของคนพูด ใบหน้าสะอาด ตาดูเศร้าๆ แต่ก็ดูเจ้าอารมณ์อยู่ในที รูปร่างมีกล้ามเนื้อพอประมาณอย่างคนดูแลตนเอง
...อืม นี่ถ้าได้เอามือลูบไล้เนี่ย ผิวเนื้อจะเนียนขนาดไหนนะ... ความคิดเขาเริ่มเตลิด
"วันพฤหัสบ่ายโมง แล้วเจอกันยังไงครับ"
ชายหนุ่มพลันตื่นจากภวังค์
"เอ่อ เที่ยงดีกว่าครับ พอดีผมต้องไปธุระแถวนั้นตอนสิบเอ็ดโมง เสร็จแล้วจะได้เจอกันเลย ผมจะได้ไม่ต้องรอถึงบ่ายโมงไง"
"แต่ว่าผมต้องทานกลางวันก่อน"
"งั้นก็ทานกลางวันด้วยกันซะเลยสิครับ" ชายหนุ่มได้ที
"ไม่ได้หรอก ผมต้องทานข้าวกับเพื่อน เราทานด้วยกันทุกวัน"
"แหมวันเดียวเองครับ น่า นะ งั้นผมก็ต้องแกร่วอยู่ตั้งชั่วโมง"
"อ้าว ผู้หมวดก็.."
"ผู้กองครับ" ร้อยตำรวจเอกหนุ่มแทรก
"อ้อ ผู้กอง...เอ่อ..ก็ทานข้าวก่อนแล้วค่อยมาเจอกันสิครับ"
...ปล่อยไปก่อน ...ชายหนุ่มคิด...เป็นธรรมดาก็คงต้องเล่นตัวหน่อยล่ะน่า…
"เอางั้นก็ได้ งั้นผมเจอคุณตอนบ่ายโมงที่หน้าบริษัทคุณนะครับ"
"รู้จักเหรอครับ"
"ผมเป็นตำรวจนะครับ มีนามบัตรคุณแล้ว ผมหาเจอก็แล้วกัน โจรผู้ร้ายหนีคดีฆ่าคนตายผมยังหาเจอเลย"
ผู้กองหนุ่มวางหูโทรศัพท์หลังจากนัดหมายกัน
เขายิ้ม วันนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกหน่อย เหมือนได้กินยาชูกำลัง
อนุภาพกระแทกหูโทรศัพท์เบาๆ นึกในใจว่า 'โจรผู้ร้าย...ฮึ...มาเปรียบเขากับโจรผู้ร้าย'
ส่วนอีกฝ่ายก็นึกว่า 'คอยดูเถอะ...เล่นตัวดีนัก...ตำรวจคนนี้จะตามจับให้อยู่หมัด...หนีไปไหนไม่พ้นหรอกน่า'
************
-
:mc4: :mc4: :mc4:
น่ารักจัง
ชอบมากกกกกกกกกกกกก
:man1: :man1: :man1:
-
:m13:
-
:m1: อะไรจะน่ารักกันได้ขนาดนั้น เป็นกำลังใจนะคร๊าฟฟฟฟ
-
ชอบครับ น่ารักดี~~
-
555555 ผู้กองทำเป็นปากดี เดี๋ยวก็หลงจนหน้ามืด..... งานนี้นอกจากจะทำลายกำแพงในใจอนุภาพไม่ง่ายแล้ว ยังมีคู่แข่งอีกบานตะไท เหอ เหอ
-
:o8:
หนูไม่ยอม ...หนูไม่ยอม.... หนูไม่ยอมมม
ผู้กองขา หนูขอแจ้งความ เมื่อวันที่ 13 ตอน สองยามเห็นจะได้
มีชายคนหนึ่งไม่รู้เขาชื่ออะไร ผิวดำๆ ร่าง ใหญ๊ ใหญ่
เขาจับ ..เขากอด..เขาจูบ..เขาลูบ เขาคลำ เขาทำอย่างนั้น เขาทำอย่างนี้ เขาทำไอ้นู่น เขาทำไอ้นี่..
แล้วเขาก็วิ่งหนีไป...หนูไม่ยอม..หนูไม่ยอมหนูขอแจ้งความ..ผู้กองต้องตามนำตัวมาให้ได้...
มาให้เขาทำหนูใหม่แล้วหนูจะไม่เอาความ...
อร๊ายยยยเขิลลลจัง :o8:
-
:m16: ยังจะเน้นคำว่าจีบ เล่นๆ อยู่อีกนะ :m31:
:m23: ดีนะที่ผู้กองหล่อเหลือร้าย อิอิ :m1:
o12 ไม่งั้นโดน :เตะ1:
o13 หนุกดีนะคะเรื่องไหม่ :jul3:
-
เล่น เล่น เล่น เล่น
ไม่จริงมั้ง 5555 :laugh:
-
:oni3:
เอามาลงไวๆนะ
-
สนุกดี ชอบๆ
:oni2:
-
มาติดตามด้วยคน ชอบคนโนเครื่องแบบบบ อย๊ายยยยย :L1:
-
บทที่ 4 มาแล้วครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ
บทที่สี่
เช้าวันนี้ยุ่งเหมือนเคย แม้อนุภาพเป็นคนคล่องแคล่วในการทำงาน แต่ปริมาณงานที่เยอะมากทำให้เขารู้สึกหายใจหายคอไม่สะดวก จัดการงานเร่งด่วนชิ้นแล้วชิ้นเล่ายังไม่ทันเสร็จก็มีงานอื่นเข้ามา
เขามีลูกค้าอยู่หลายรายในคราวเดียวกัน บางโปรเจ็คต้องแก้แล้วแก้อีกเพราะลูกค้าเกิดเปลี่ยนใจในรายละเอียด ประชุมครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าจะสรุปแผนงานทั้งหมดได้--การคัดเลือกนักแสดง การถ่ายทำ การตัดต่อ การซื้อเวลาโฆษณา...สารพัดปัญหา
ชายหนุ่มไม่ถนัดงานบริหาร เขาอยากเป็นเพียง project manager ที่ทำงานโฆษณาทีละชิ้นๆ -- งานที่นำเสนอไอเดียที่สร้างสรรค์และดึงดูดความสนใจของผู้ชม แต่ตฤณผู้เป็นเจ้านายขอให้เขารับตำแหน่ง creative director แบบ ‘ชั่วคราวระยะยาว’ โดยให้เหตุผลว่าเขาเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด
อนุภาพเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตา พักสมอง
"ฝันอะไรอยู่ พ่อเทพบุตรสุดหมายปอง" เสียงนิ่มๆ ของสมบัติดังข้างหู
ชายหนุ่มสะดุ้ง "เจ๊ มาเงียบๆ" เวลาฉุนอนุภาพมักเรียกสมบัติว่าเจ๊
"ไม่เงียบซะหน่อย แต่เรานะกำลังฝันอะไรอยู่ นึกถึงตำรวจล่ะสิ " หนุ่มรุ่นพี่ทำตาล้อเลียน
"บ้าเหรอ พี่บั๊ด นึกถึงทำไม" อนุภาพปฎิเสธ โยนปากกาลงบนโต๊ะอย่างเซ็งๆ แต่แวบหนึ่งในสมองเขาเห็นภาพใบหน้าคมเข้มกรุ้มกริ่มและกวนๆ ของผู้กองหนุ่ม
พจนีย์ที่นั่งอยู่ใกล้ยกมือขึ้นทำท่าโทรศัพท์พร้อมกับทำปากพูดโดยไม่ออกเสียง ‘โทรมาทุกวัน’
“โอ๊ย อยากถูกตำรวจจับ ใส่กุญแจมือไพร่หลัง แล้วดันเข้าห้องขัง อิ อิ” สมบัติแกล้งทำเสียงออดอ้อน
อนุภาพส่ายหน้า อดยิ้มไม่ได้...อยู่กับสมบัติทำให้ยิ้มได้เสมอ
"นี่จะเอารถไปทำเมื่อไหร่ ขับรถไม่สมประกอบแบบนี้เดี๋ยวได้เกิดมีปัญหากลางทางหรอก รึว่า จะให้มีปัญหาดับกลางทาง แล้วน้องพระอาทิตย์จะได้ไปบริการรับส่ง เอ...รึว่าจะเป็นฮ่องเต้ไปรับ รึว่า จะบอกตำรวจให้ไปรับ รึว่า..." สมบัติจีบปากจีบคอ พร้อมเลียนแบบท่าทางฮ่องเต้
"พอ พอ พี่บั๊ด เดี๋ยวใครเห็นเอาไปฟ้องฮ่องเต้ พี่จะซวย” อนุภาพเตือน พลางนึกขำเมื่อเห็นนึกภาพตฤณแต่งตัววางท่าเป็นฮ่องเต้
“วันนี้ตอนบ่ายผมก็จะเอารถไปเข้าอู่แล้ว...ลาครึ่งวัน” อนุภาพไม่บอกว่า ‘ใคร’ จะเป็นคนพาไป
สมบัติตั้งฉายาให้ตฤณเพราะครั้งหนึ่งถูกดุเรื่องงานและถูกเรียกเข้าไปในห้องทำงานให้อธิบายเหตุผล เจ๊ใหญ่ประจำออฟฟิสเดินออกมาจากห้องทำงานของตฤณด้วยความโกรธสุดขีด หน้าแดงก่ำ และรายงานเรื่องราวให้อนุภาพและอาทิตย์ฟังพร้อมประกอบท่าทางเลียนแบบฮ่องเต้จนทั้งสองหัวเราะน้ำตาไหล
“ใครกล้าก็ลองดูสิ แม่จะจับทำผัวซะเลย” สมบัติแกล้งทำท่าเหมือนผีดิบจะกัดกินมนุษย์
“พี่กล้ากินทอมมี่ เฮลฟิ้งเกอร์หรือ” อนุภาพแกล้งทำหน้าตกใจ พร้อมเน้นเสียงเฮลหนักๆ เป็นที่รู้กันสองคนว่าหมายถึงนรก
“แหวะ ยัยทอมขี้ฟ้องนะเหรอ กระเดือกไม่ลง ขอยกให้อาทิตย์” สมบัติหัวเราะคิกคัก เมื่อพูดถึงทองมี สาวห้าวประจำออฟฟิสที่ตั้งชื่อเล่นให้ตัวเองว่า ทอมมี่
ทองมีเปลี่ยนชื่อแล้วเป็นอัษฎา แต่หลายคนก็แอบล้อว่าอัดข้างฝา เพราะนิสัยช่างฟ้องทำให้ทุกคนเอือมระอาอยากอัดทอมมี่เข้าข้างฝาทั้งนั้น
ทองมีกับสมบัติ เริ่มทำงานในบริษัทพร้อมๆ กัน เป็นคู่รักคู่แค้นกันมาแต่ไหนแต่ไร
“แต่ถ้าอาทิตย์เป็นคนฟ้องก็ดีสิ จะได้จับทำ...” สมบัติแกล้งทำตาหื่นกระหาย
“พี่บั๊ด ถ้ารถผมเสียนะ ผมจะบอกพี่เป็นคนแรก" อนุภาพรีบแทรก
"โอ๊ย ไม่ต้องมาบอกพี่เลย ไปบอกน้องดวงตะวันดีกว่า นั่นก็ตาละห้อยน่าสงสารเชียว อยากไปส่งยูใจจะขาดเสียให้ได้...อนุภาพ ยูทำบุญด้วยอะไรวะ ใครๆ ก็ชอบยูทั้งนั้น"
ชายหนุ่มหันไปมองผู้ช่วยหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่มุมห้อง พอดีกับจังหวะที่เขาเงยหน้ามองมาพอดี เขายิ้มให้ สายตาเปิดเผยความรู้สึก อนุภาพยิ้มให้บางๆ
"โอ๊ย หัวใจจะละลาย" สมบัติแซว
"พอได้แล้วเจ๊"
"น่าสงสาร สายตานี่ฟ้องเชียว นุน่าจะทำบุญกับเด็กบ้างนะ อย่างน้อยยอมให้เด็กมันแต๊ะอั๋งบ้าง มันจะได้ทำงานอยู่กับเราไปนานๆ"
อนุภาพแกล้งถอนหายใจแรงๆ พลางกรอกตาไปมา บอกให้สมบัติเลิกล้อเล่น
อาทิตย์เป็นชายหนุ่มที่น่ารัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรมากไปกว่าคนรู้จักกัน หรือแค่เพื่อนร่วมงาน
โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปรับ แต่ไม่ทันสมบัติที่แย่งรับก่อน พร้อมเสียงตอบรับ
“อรุณไม่ค่อยสวัสดิ์ฮ่ะ ใครจะจีบนุต้องเข้าคิวนะฮ้า”
อนุภาพรีบถลันตัวเข้าแย่งโทรศัพท์จากโอเปอเรเตอร์จอมทะลึ่งซึ่งตอนนี้รีบแว่บหนีไปอย่างรวดเร็ว
อนุภาพส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “สวัสดีครับ อนุภาพครับ”
ปลายเสียงยังหัวเราะขำกับการตอบรับโทรศัพท์แผลงๆ ของสมบัติ อนุภาพจำเสียงได้ พลางนึกภาพใบหน้าของปลายเสียงได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเองในใจว่า ‘บ้าจริง ทำไมนึกภาพใบหน้าเขาได้ชัดอย่างนี้นะ’
“ผมโทรมาเตือนคุณว่าเที่ยงนี้เจอกันนะครับ จะพาไปอู่รถ” น้ำเสียงยังกลั้วเสียงหัวเราะ
“บ่ายโมงครับ ไม่ใช่เที่ยง” อนุภาพแย้ง
“ว้า ผมนึกว่าจะได้กินข้าวฟรี นี่กะว่าจะไปให้ถึงก่อนเที่ยง ทันรับบัตรคิว”
โทรศัพท์วางสายไปแล้ว อนุภาพยังนั่งจ้องโทรศัพท์เป็นนานสองนาน ปากเม้มเป็นเส้นตรง ในใจยังฉุนไม่หาย ฉุนสมบัติที่เล่นพิเรณทร์ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก เพราะพฤติกรรมหลุดโลกของ ‘ขาใหญ่ประจำบริษัท’ เป็นเรื่องปรกติที่ใครๆ ก็ชินแล้ว
ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าเขาฉุน ‘ตำรวจคนนั้น’ ต่างหากที่แกล้งล้อเลียน
“...ทันรับบัตรคิว”
เขายังจำเสียงหัวเราะเบาๆ นั้นได้
ล้อเล่นดีนัก คอยดูเถอะ
อนุภาพนึกเรื่องที่จะเอาคืน ’นายตำรวจจอมยั่ว’ ให้ได้แม้จะยังนึกไม่ออกก็ตามที...แต่เขาต้องหัวเราะไม่ออกแน่ๆ
...................................
เวลาพักกลางวันมาถึง อนุภาพเดินนำหน้ากลุ่มนักโฆษณาไปยังร้านอาหารประจำข้างตึกสำนักงาน มีอาทิตย์เดินตามหลังต้อยๆ อย่างเพลิดเพลิน ชายหนุ่มเหมือนแมวเชื่องคอยตามคลอเคลียเจ้าของ ความสุขเล็กน้อยของอาทิตย์คือช่วงเวลาพักเที่ยงที่เขาได้เดินตามหลังอนุภาพไปทานข้าว เพราะเขามีโอกาสได้แอบมองคนที่เขาหลงไหลอย่างไม่มีใครคอยขัดจังหวะ สมบัติกับพจนีย์เดินคู่กันคุยกันอย่างออกรสออกชาติ อธิปเดินรั้งท้ายกลุ่ม คอยเหล่มองสาวสวยที่เดินผ่านไปมา
ทั้งหมดหาได้รอดพ้นสายตาของผู้กองหนุ่มที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม
อธิคมนึกหมั่นใส้ชายหนุ่มหน้าตี๋ท่าทางสำอางที่เดินตามหลังอนุภาพต้อยๆ ซึ่งเมื่อเทียบกันแล้วเขาเหนือกว่าหนุ่มคนนั้นทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือความคมเข้ม เว้นเสียแต่ว่าอนุภาพจะชอบเด็กๆ แต่เขามองไม่ผิด อนุภาพไม่น่าจะชอบแบบนั้น...ผู้กองหนุ่มนึกเข้าข้างตัวเอง
บ่ายโมงตรงอนุภาพออกมายืนรอที่ริมถนน อธิคมเดินเอื่อยๆ ไปหา สายตาจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มในชุดทำงานเสื้อสีขาว ผูกเน็คไทเรียบร้อย กางเกงพอดีตัวสีเทาเข้ม รองเท้าหนังขัดมันสีดำ มือสะอาดถือโทรศัพท์เหมือนหนุ่มออฟฟิสทั่วไป
'ทำงานโฆษณาแต่แต่งตัวผูกไทด์เรียบร้อยไม่เหมือนพวกอาร์ติสท์' อธิคมคิดในใจ
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ฟากตรงข้ามของถนนมีแรงดึงดูดเขาอย่างประหลาด อธิคมเริ่มเข้าใจ...นี่หรืออย่างไรที่เขาเรียกกันว่าปฏิกิริยาเคมีทางร่างกายที่เรามีต่อคนบางคน
อนุภาพยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก ตามองตรงไปข้างหน้า หย่อนเข่าซ้ายนิดๆ
ผู้กองอธิคมก้าวลงจากฟุตบาธเพื่อข้ามถนนเดินตรงไปหาชายหนุ่ม
‘ยืนเหมือนหุ่น’ เขานึกในใจ อนุภาพดูเยือกเย็นเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
‘แล้วยังเย็นเหมือนน้ำแข็ง' แม้ยืนอยู่ริมถนนอากาศร้อนอบอ้าวแต่อธิคมรู้ว่าน้ำแข็งเย็นๆ อย่างที่เห็น เวลาจะเดือดก็ร้อนได้ใจเหมือนกัน
เมื่อข้ามมาอีกฝั่งของถนน อธิคมเดินไปยืนข้างๆ อนุภาพแล้วทัก ‘หนุ่มน้ำแข็ง’ เบาๆ
“สวัสดีครับ” เขาส่งยิ้มให้
อนุภาพหันมามองและกล่าวสวัสดี แต่ยังตีหน้าเคร่ง ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเดินนำไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล
“ทำเหมือนผมจะเอาไปฆ่า” อธิคมเริ่ม ‘ยั่ว’
“ใช้เวลาเท่าไหร่ครับกว่าจะถึง” อนุภาพไม่สนใจ
“ถ้ารถไม่ติดก็ไม่ถึงชั่วโมงครับ” อธิคมแบมือขอกุญแจ
อนุภาพหยุดนิ่ง มองหน้าตำรวจหนุ่มตรงหน้าชั่วครู่
“อย่าไปชนใครอีกนะครับ” ชายหนุ่มยื่นกุญแจให้
“อย่าห่วงครับ ผมจะขับให้คุณนั่งเหมือนได้ลอยอยู่บนปุยเมฆเลยทีเดียว”
ทั้งสองขึ้นนั่งบนรถ อธิคมสตาร์ทเครื่อง เคลื่อนรถออกตัวช้าๆ หันหน้ามายิ้มให้เหมือนจะบอกว่า ‘เห็นไหมล่ะ ผมขับรถดี’
รถไม่ติด ถนนยามบ่ายค่อนข้างโล่ง อธิคมขับรถช้าๆ ตามหลังคันข้างหน้าทั้งที่ช่องทางด้านขวาว่าง อนุภาพหันมามองคนขับเหมือนจะถามว่า ‘ทำไมไม่แซง’
“ผมกลัวไปชนใครเขาอีก” เหมือนรู้ใจ...อธิคมรีบออกตัว
‘เอาอีกแล้วสิ ถนัดยั่วจริงๆ’ อนุภาพนึกในใจ ขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืด เขาหันหน้าออกไปนอกรถ มองร้านรวงข้างถนน ความคิดล่องลอยไปไกล…คิดว่าเมื่อไปถึงอู่ เอารถเข้าซ่อม หลังจากนั้นก็ทางใครทางมัน รอรถเสร็จอย่างเดียว
ถ้ามีญาณวิเศษ ชายหนุ่มก็คงจะรู้ว่าเรื่องไม่ได้จบแค่นี้ ชีวิตข้างหน้าของเขาต้องเกี่ยวข้องกับ ‘ตำรวจช่างยั่ว’ คนนี้จนแยกกันไม่ออก
********************************
-
ทั้งเล่ห์ ทั้งเหลี่ยม เยอะจริงๆ
:m29:
-
เจอตำรวจช่างยั่ว
อย่างนี้ต้อง "ยั่ว" คืน
:laugh:
-
ขี้แกล้งเลยจริงๆเลย :m12:
-
:jul3:สมกะเป็นตำรวจเลย
ลูกเ่ล่นจริงๆ
-
ตำรวจเนี่ย เ่อ่อจะไว้ใจได้จริงๆหรือเจ้าคะ o12
-
ต้องยุ่งกันจนแยกไม่ออกจริงๆด้วย หึๆๆ :t2:
-
"รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ" ท่านว่าเล่นด้วยไม่ได้ จริงอะป่าวหว่า 555555
ยั่วกันไป ยั่วกันมา แล้วก็เป็นเรื่อง....555
-
นี่มันจีบเล่นแน่เร๊ออ คุณตำรวจขา ~
ตำรวจช่างยั่ว
ก็ไปยั่วเค้ากลับสิเคอะ *
-
ใครว่าง ๆ บ้าง
มาต่อยกาน หาเรื่องขึ้นโรงพัก
เจอกันใกล้ ๆ สถานนี ทองหล่อนะ เอิ๊กๆ
-
:laugh: อ่านรวดเดียวจบเลย...ชอบครับชอบ
เป็นกำลังใจให้นะครับ (อยากเจอตำรวจแบบนี้มั่งจัง :m1:)
-
:m13:
จัดมา
น้องก็จัดไป
-
มาจิ้มก่อน
คืนนี้ค่อยเก็บ
-
อร๊ายยยย
ผู้กองต่อ ขา
กรี๊ซซซซซซ
:o8: :o8:
-
วู้ว น่ารักจิง ๆ
อิอิ.......
-
:m13: ขอแบบห้าตอนรวดได้มะครับแบบว่าชอบมากอะคร๊าฟฟฟฟ
-
แบบนี้อานุภาพมีหวังรอดยาก 555
-
นั่น ๆๆๆๆ ไปถึงอู่ แล้วจาโดนยั่วอาไรอีกป่าวเนี่ย :t2:
-
รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ ไว้ใจไม่ค่อยได้จำได้ป่ะที่โบราณเคยว่าไว้ :m23:
แต่ว่าคนเขียนเรื่องตำรวจ ไว้ใจได้ครับ ว่าไม่เคยหลอกใครเลย
:m13:
ตำรวจเนี่ย เ่อ่อจะไว้ใจได้จริงๆหรือเจ้าคะ o12
-
บทที่ห้า
เริ่มต้นของความสัมพันธ์
พอพ้นสภาพจอแจของถนนในกรุงเทพฯ รถสปอร์ตสีแดงทะยานขึ้นทางด่วน ใช้ความเร็วปานกลาง ขับมุ่งหน้าตรงไปยังถนนรามอินทรา เมื่อลงทางด่วน อธิคมใช้เส้นทางซอยวัชรพลตรงไปอีกประมาณเจ็ดกิโลเมตร รถเริ่มบางตาเพราะขณะนี้กำลังมุ่งหน้าออกนอกเมือง สองข้างทางเป็นตึกแถวสลับกับทุ่งหญ้าคาโล่ง
อนุภาพสงสัยว่าจะต้องใช้เวลาเดินทางอีกนานเท่าใด ครั้งล่าสุดที่เขาถามนายตำรวจหนุ่ม อธิคมได้แต่พูดว่า “อีกไม่ไกลครับ อีกแป๊บเดียวก็ถึง”
บ่อยครั้งเข้า ชายหนุ่มเลยขี้เกียจจะสอบถามอีกเพราะคิดว่าคงจะได้คำตอบเหมือนเดิม
อนุภาพนึกฉุนอยู่ในใจว่า ทำไมอู่ซ่อมรถของเพื่อนที่รู้จักกันของอธิคมจึงอยู่ใกลนัก ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมเอารถไปซ่อมที่อู่นี้
...บางทีอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก หากจะต้องนึกถึงความสะดวกตอนมารับรถ...
ผ่านทุ่งหญ้ากว้างทางด้านซ้ายมือ อธิคมเริ่มชะลอรถ และเลี้ยวซ้ายเข้าไปในซอยเล็กๆ ขับรถตรงไปอีกประมาณสองกิโลเมตร สองข้างทางนั้นแทบไม่มีตึกแถวหรือร้านรวงทำธุรกิจอะไรเลย
อนุภาพนึกอยู่ในใจว่าถ้าอธิคมจะเอาตัวมาฆ่าเหมือนอย่างที่พูดเล่นเมื่อตอนขึ้นรถ เขาก็คงจะสูญหายไปจากโลกนี้โดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องรู้ราวเป็นแน่แท้
ขณะที่คิด ชายหนุ่มเผลอหันหน้าไปมองคนขับโดยไม่รู้สึกตัว
อธิคมพูดว่า “ถึงแล้วครับ” เหมือนจะเข้าใจว่าอนุภาพหันหน้าไปถามว่า ‘เมื่อไหร่จะถึง’
เขาจอดรถหน้าอู่ซ่อมรถที่มีหลังคาโครงเหล็กสูงประมาณตึกสองชั้น อู่นี้ใหญ่พอสมควร ไม่น่าเชื่อว่านอกเมืองจะมีอู่ซ่อมรถใหญ่ขนาดนี้
เมื่อเดินเข้าไปข้างใน อนุภาพเห็นว่าอู่มีบริเวณกว้างใหญ่เกินคาด รถรอซ่อมจอดเรียงราย ทั้งรถเก๋ง รถตู้ เอ็สยูวี กระบะโฟรวิลล์ พนักงานหลายคนกำลังทำงานของตนอย่างขะมักเขม้น
อธิคมผายมือเชิญอนุภาพไปที่ห้องรับรองลูกค้าที่อยู่ทางด้านข้างใกล้กับห้องอบสี อนุภาพตรงลิ่วไปที่สำนักงาน เมื่อเปิดประตูเข้าไป พนักงานต้อนรับเชิญให้ทั้งสองนั่งรอผู้จัดการสักครู่ แล้วพูดว่า “เดี๋ยวเฮียมาค่ะ”
ไม่นานนัก ชายอายุสามสิบปลายๆ เดินเข้ามาแนะนำตัวเอง เฮียสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร ผิวขาวซีด ดวงตายาวรีแบบคนไทยเชื้อสายจีน จมูกโด่งคม ปากบางเฉียบ สวมเสื้อยืดสีเทาลายขวางดำ กางเกงยีนส์สีซีด สวมสร้อยคอทองคำเส้นโต นาฬิกาข้อมือสีทองอร่าม
เฮียยิ้มกว้างทักทายต้อนรับอธิคมอย่างสนิทสนม “ว่าไงเฮีย ผมเอารถของ...” นายตำรวจหนุ่มเว้นวรรคชั่วครู่แล้วกล่าวต่อว่า “เพื่อน มาส่งซ่อมครับ พอดียืมท้ายรถเขาเป็นที่หยุดรถชั่วคราว” ทั้งสองหัวเราะอย่างเห็นขัน อนุภาพยังคงใบหน้าเรียบเฉย
อธิคมแนะนำให้อนุภาพรู้จักกับเฮียชัย “รับรองว่าผมซ่อมให้แหล่มเลย ไม่ต้องห่วง ช่างที่นี่ฝีมือเยี่ยม”
อนุภาพถามว่าจะใช้เวลานานเท่าไร เฮียตอบว่า “ไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวทำให้เสร็จใสกิ๊กเลย”
อนุภาพสงสัย...รถซ่อมแล้วแหล่มและใสกิ๊กนี่มันเป็นยังไง เขาหวังว่ามันคงออกมาได้สวยเหมือนกับตอนที่ก่อนจะถูกยืมเป็นที่หยุดรถชั่วคราว อย่างที่คุณตำรวจเจ้าคารมกล่าว...
“อาทิตย์นึงได้ไม๊ครับเฮีย” เขาถาม
“โอ๊ยไม่นาน ไม่นานครับ”
สรุปแล้วอนุภาพไม่ได้รับคำตอบว่ากี่วัน หรือวันที่เท่าไหร่จะได้รับรถ คำตอบคือ “ไม่นาน” เหมือนตอนที่ได้รับคำตอบเมื่อครั้งถามอธิคมว่าเมื่อไหร่จะถึงอู่ว่า “แป๊บเดียวครับ”
เขาหวั่นใจ “แป๊บเดียว” หลายๆ ครั้งนี่รวมกันแล้วคงใช้เวลาพอสมควร
ขออย่าให้ “ไม่นาน” ของเฮียชัยมีหลายครั้งจนบวกรวมกันได้ระยะเวลามากขึ้นเหมือน “แป๊บเดียว” ของอธิคมเลย
หลังจากตกลงกันและเซ็นเอกสารเรียบร้อย อนุภาพรีบเดินออกมานอกสำนักงาน หยุดยืนที่ประตูรั้วของอู่ หันรีหันขวาง แล้วมองตรงไปเบื้องหน้าที่เป็นทุ่งโล่งว่างเปล่าเห็นอาคารพาณิชย์สีขาวอยู่ลิบๆ อธิคมเดินตามมาหยุดยืนข้างๆ
“ไม่รอเลย” เขาตัดพ้อ
อนุภาพหันไปถาม “ไม่เห็นมีแท็กซี่ผ่านมาซักคัน” เขาขมวดคิ้ว
อธิคมยิ้ม ตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขาวที่ตอนนี้แก้มเริ่มระเรื่อเพราะความร้อนอบอ้าว เหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะปรายจมูกโด่งคมจนเขาอยากเอื้อมมือไปเช็ด
“ซอยลึกขนาดนี้ไม่มีแท็กซี่มาหรอกครับ” เขาตอบเสียงเรียบๆ ดูไม่อนาทรร้อนใจ
“อ้าว แล้วนี่จะกลับกันยังไง อย่าบอกนะว่าต้องเดินไปจนถึงถนนใหญ่” อนุภาพประท้วง
“คงงั้นมั๊ง” อธิคมหุบยิ้ม ตีหน้าเซ็ง
อนุภาพถอนหายใจแรงๆ “แย่จริง รู้ยังงี้จ้างให้แท็กซี่ขับรถตามมารอรับเสียก็ดี”
อธิคมหัวเราะเบาๆ ตอบว่า “ล้อเล่นครับ เดี๋ยวมีราชรถมาเกย”
อนุภาพหันหน้าไปทำตาขวาง ผู้ชายคนนี้กวนอารมณ์ได้ดีจริงๆ
แต่เอาเถอะ รถก็ส่งอู่แล้ว ถ้าเดาไม่ผิด ‘ไม่นาน’ ของเอียชัยสักสองสาม ‘ไม่นาน’ บวกกัน ยังไงก็คงไม่เกินสองอาทิตย์ วันที่ 30 สิ้นเดือนเขาก็มารับรถแล้วก็จบกัน ไม่ต้องมาเสียประสาทกับคนตัวใหญ่มุขเยอะที่กำลังยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างๆ
แต่อนุภาพไม่รู้เลยว่า “ไม่นาน” ของเฮียชัย ยังไม่ได้บวกกับ “อีกแป๊บเดียว” ของอธิคมไปอีกหลายต่อหลายครั้ง และเรื่องก็ไม่จบลงแค่ที่ว่ารถซ่อมเสร็จ
ทั้งสองยังมีอะไรที่ต้องเกี่ยวพันกันอีกมาก
...........................................
“ราชรถ” ของอธิคมคือโตโยต้าวีออสกลางเก่ากลางใหม่คันจิ๋วของอู่ขับโดยช่างหนุ่มวัยรุ่น อธิคมนั่งคุดคู้คู่กับคนขับ ตัวสูงใหญ่ของเขาเก้งก้าง ศรีษะติดเพดานรถ สองขายาวยกสูงพับเข่าเบียดชิดกับคอนโซลหน้ารถ เขาต้องถอยเบาะจนเกือบจะสุด เหมือนผู้ใหญ่ขึ้นไปนั่งรถเด็กเล่นที่สวนสนุกยังไงยังงั้น
อนุภาพอมยิ้มเล็กน้อย นึกขัน
อธิคมเหมือนมีตาข้างหลัง หันหน้ามามอง พลางขมวดคิ้วเหมือนจะปรามว่า “หัวเราะอะไรผม”
นักโฆษณาหนุ่มทำเป็นไม่สนใจ เมินหน้าออกไปมองนอกกระจก
ตลอดทางอนุภาพนั่งนิ่งเงียบบนเบาะหลัง ฟังอธิคมคุยเจื้อยแจ้วกับสารถีของราชรถ
ขณะนั้นเป็นเวลาเย็นแล้ว ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตั้งเค้าจะตก รถของอู่ส่งทั้งสองลงที่หน้าปากซอย แท็กซี่ที่ผ่านมาไม่ว่างสักคัน มีผู้โดยสารใช้บริการทั้งสิ้น
อธิคมยืนใกล้ๆ อนุภาพ ชะเง้อมองไปที่ถนนเพื่อจะเรียกแท็กซี่ อนุภาพยืนนิ่งตรงไม่กระดุกกระดิกทั้งที่ในใจรู้สึกกังวลว่าฝนกำลังจะตก
เขาจะทำยังไงดี เขาไม่อยากเปียกฝน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่กำลังสวมอยู่นั้นเป็นผ้าบางๆ ไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามข้างใน ถ้าเปียกฝนเสื้อจะแนบชิดผิวกาย...ผู้กองหนุ่มที่ยืนยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่ข้างๆ ก็ชอบจ้องมองเขาเหลือเกิน
ดูอธิคมไม่ร้อนใจ หรือว่าบุคลิกของเขาเป็นเช่นนี้ เขาสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เคยกังวลอะไรหรือไม่...เวลาผ่านไปสิบห้านาที ไม่มีวี่แววว่าจะมีรถแท็กซี่ว่างผ่านมาสักคัน
“คุณหิวข้าวไม๊ครับ ผมว่าเราหาอะไรแถวนี้กินกันก่อนดีกว่า”
อนุภาพกระแทกเสียง “แถวๆ นี้เห็นมีแต่หญ้าคา จะให้กินอะไร” เขาประชด
อธิคมเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง “คุณนี่ เข้าใจประชด เดินไปอีกสักหน่อยก็มีร้านค้าแล้ว แวะทานอะไรซะก่อน เพราะว่าถ้าเรียกรถแท็กซี่ได้กว่าจะถึงบ้านก็อีกนาน คงจะหิวใส้ขาดบนรถเสียก่อน เดี๋ยวจะหาว่าเลี้ยงดูปูเสื่อไม่ดี”
อนุภาพลังเล จริงอย่างที่เขาพูด ถ้าฝนตกลงมาระหว่างที่กำลังเดินไปร้านอาหารข้างหน้ากว่าจะได้รถแท็กซี่คงจะอีกครู่ใหญ่ๆ ช่วงฝนตกก็คงจะหาได้ยาก เพราะใครๆ คงจะเรียกแท๊กซี่กันแทบทุกคน...ฝนตกรถติด กว่าจะถึงบ้าน คงอีก ‘หลายแป๊บเดียว’
“ไม่ต้องห่วงครับ พอเริ่มค่ำเดี๋ยวมีแท็กซี่ ตอนนี้หกโมง เพิ่งเลิกงาน แท๊กซี่ไม่ว่างหรอก” อธิคมกล่าวเหมือนล่วงรู้ความคิดของอนุภาพ
ชายหนุ่มไม่ตอบ สาวเท้าเดินนำหน้าไปยังอาคารพาณิชย์เบื้องหน้าไกลออกไป...เท่าที่สายตามองเห็น ในใจก็คิดว่า…เดินไปเรื่อยๆ ก็ยังดีกว่ายืนเซ็งๆ อยู่ตรงนี้
อธิคมเดินตามมาช้าๆ ทอดน่องเอื่อยๆ เหมือนไม่เร่งรีบ เขายกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คุย อนุภาพหันหน้าไปมอง ขมวดคิ้ว นึกฉุนคนตัวโตว่าเวลาอย่างนี้ยังจะมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยคุยโทรศัพท์อย่างสบายอารมณ์
นายตำรวจหนุ่มเร่งฝีเท้าก้าวยาวๆ ตามมาไม่มีกี่ก้าวก็ทันคนใจร้อน
“โทรเรื่องงานครับ ไม่ได้โทรเรื่องไร้สาระ” เขาบอก แล้วเดินลิ่วๆ นำหน้า
...ผู้ชายคนนี้อ่านใจคนได้หรือไงนะ...อนุภาพถอนหายใจ
ข้างทางเป็นทุ่งโล่ง ลมกระโชกแรง หอบเอาฝุ่นปลิวคลุ้ง เป็นสัญญาณว่าพายุฝนกำลังจะตกลงมาในอีกไม่ช้า อนุภาพรีบสาวเท้าก้าวเร็วขึ้น เพราะเห็นป้ายร้านเซเว่นอีเลฟเว่นที่อาคารข้างหน้า อนุภาพแซงหน้าอธิคม ตรงลิ่วไปที่รถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว แล้วนั่งลงเพื่อเตรียมสั่งอาหาร
อธิคมเร่งฝีเท้าไม่กี่ก้าวก็ตามทัน
“คุณจะรีบไปไหน วัวหายรึยังไง” เขาถามประชด
อนุภาพไม่เข้าใจคำเปรียบเทียบ “วัวอะไรหาย”
อธิคมไม่ตอบแต่หัวเราะเสียงดัง ตาหยี อนุภาพมองเขาเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“ขำอะไรกัน...ผมหิวข้าว” อนุภาพเสียงเข้ม เริ่มหงุดหงิด
“อ้าว หิวก็สั่งสิครับ ไม่มีใครห้ามนี่นา”
ชายหนุ่มหันไปสั่งก๋วยเตี๋ยว “คุณป้าครับ ผมขอเส้นเล็กน้ำหนึ่งชามครับ”
อธิคมนึกในใจว่า “ทีพูดกับแม่ค้าล่ะเสียงเพราะเชียว แต่กับเราพูดเสียงแข็ง หมางเมิน”
“อ้าว จะทานคนเดียวเหรือครับ ไม่สั่งเผื่อผมรึยังไง”
“คุณจะทานอะไรครับ” เขาถามเพื่อนร่วมโต๊ะตามมารยาท
“อะไรผมก็ทานได้ครับ ผมไม่ช่างเลือก”
อนุภาพยิ้มมีเลศนัยแล้วจึงสั่งเพิ่ม “เพิ่มเส้นใหญ่พิเศษอีกชามครับ ไม่ใส่ผัก เส้นกับหมูน้อยๆ น้ำเยอะๆ” เขาหันหน้ามายิ้มเยือกเย็น เอียงหน้า ท้าทาย
อธิคมยิ้มมุมปาก ไม่โต้แย้ง สายตาท้าท้ายเหมือนจะบอกว่า “ถ้าคุณกล้าสั่ง ผมก็กล้ากิน”
แม่ค้านำก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟ อนุภาพไม่ปรุงเครื่อง เขี่ยถั่วงอกออกจากเส้นก๋วยเตี๋ยวชามของตนช้าๆ ส่วนอีกชามเป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำโหรงเหรง มีเส้นและหมูอยู่นิดเดียว น้ำซุปเต็มชาม อธิคมจ้องมอง ‘ก๋วยเตี๋ยวอัปลักษณ์’ แล้วเงยหน้ามองแม่ค้าหญิงวัยกลางคนร่างอวบที่ยืนทำหน้าเจื่อนๆ
“ไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะค่ะคุณตำรวจ”
“ใจร้าย” อธิคมมองคนใจร้ายตรงหน้าอย่างตัดพ้อ แต่ก็คีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนเด็ก สลับกับเงยหน้าขึ้นมองอนุภาพเป็นครั้งคราวพร้อมกับส่งยิ้มให้
เขาจัดการกับก๋วยเตี๋ยว ‘พิเศษ’ ชามนั้นอย่างรวดเร็วและสั่งเพิ่มอีกสองชามในคราวเดียว
“พี่ครับ ขอเส้นเล็กอีกสองชาม ใส่ ผัก เยอะ เยอะ” เขาเน้นเสียงท้ายประโยค แล้วหันกลับมามองอนุภาพอีกครั้ง
“คราวนี้ล่ะ ได้กินอร่อย”
ส่วนคนชอบแกล้งนั้นทานไปได้แค่ครึ่งชามก็รวบช้อน อนุภาพมองไปถนนข้างหน้า ทำไม่สนใจว่านายตำรวจหนุ่มประชด
พออธิคมทานก๋วยเตี๋ยวหมดชามที่สาม ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ อนุภาพเดินอ้อยอิ่งเลือกขนมขบเคี้ยว โดยมีผู้กองจอมประชดเดินตามหลังใกล้ๆ
ชายหนุ่มหยุดยืนที่ชั้นวางขนม ตามองเหมือนจะพิจารณาอ่านฉลากข้างถุงเป็นนานสองนาน อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้เอ่ยว่า “เมื่อกี้ คุณก็ทานก๋วยเตี๋ยวไม่หมด มิน่า จะเก็บท้องไว้ทานขนมที่ไม่มีสารอาหารนี่เอง”
อนุภาพตอบโดยไม่หันหน้าไปมองว่า “ไม่อร่อย กินไม่ลง”
อธิคมตอบว่า “ที่ไม่อร่อยเพราะก๋วยเตี๋ยวไม่อร่อย หรือเพราะว่าต้องนั่งทานกับผมกันนะ”
อนุภาพทำเสียง “ฮึ” ในลำคอ แล้วก็หยิบช๊อคโกแล็ตหนึ่งถุง เดินไปที่พนักงานคิดเงิน
อธิคมหันไปหยิบเบียร์หนึ่งกระป๋องแล้วเดินตามไปที่เคาท์เตอร์ วางเบียร์ลงใกล้ๆ กับขนมของอนุภาพที่รอคิดเงินอยู่ “จ่ายรวมครับ”
อนุภาพหันขวับมามองผู้ชายตัวโตที่ถือวิสาสะให้เขาจ่ายเงินโดยไม่ขออนุญาติ
อธิคมก้มหน้าลงมอง ยิ้มบางๆ “ตำรวจเงินเดือนน้อยครับ” เขารีบออกตัว
“อ๋อ เงินเดือนผ่อนแลนด์โรเวอร์” อนุภาพประชด หันไปบอกพนักงานว่า “จ่ายรวมกันแต่แยกถุงครับ”
อธิคมหัวเราะแล้วบอกพนักงานว่า “น้อง...ไม่ต้องใส่ถุง ลดขยะ ลดภาวะโลกร้อน”
อนุภาพพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ พยายามสะกดอารมณ์ เขาบอกตัวเองว่า ต้องใจเย็น ไม่เช่นนั้น ชายหนุ่มตัวโตผู้รักธรรมชาติที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คงได้สนุกสนานกับการได้ยั่วเย้าเขาอยู่เรื่อยไป
เขาคว้าขนมของตัวเองแล้วเดินออกมายืนอยู่หน้าร้าน กอดอก มองสายฝนที่กำลังโปรยปราย ละอองฝนปลิวมาปะทะใบหน้าและแผ่นอกทำให้เสื้อเชิ้ทสีขาวของเขาเริ่มจะชื้น
...เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกนะ นี่คงอีกนานเกินชั่วโมงกว่าจะกลับถึงบ้าน...ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเย็นสะท้าน
ขณะที่อยู่ในห้วงคำนึง มือใหญ่แข็งแรงยื่นขวดน้ำมาตรงหน้า อนุภาพหันไปมอง... นายตำรวจหนุ่มยิ้มบางๆ “เดี๋ยวขนมติดคอ” เขาพูดเสียงเรียบ
ดูเอาเถอะ ไม่ว่าตอนไหน เขาก็ช่างสรรหาคำพูดมายั่วเย้าได้ไม่ขาด
“ไปยืนรอข้างในไม่ดีกว่าเหรอครับ”
อนุภาพไม่ตอบ ยังคงยืนนิ่งมองดูสายฝนที่กำลังโปรยปราย โดยหวังว่าฝนคงจะหยุดตกในอีกไม่นาน...แล้วแท๊กซี่ก็จะวิ่งผ่ามมา...แล้วจะได้กลับบ้าน...อาบน้ำอุ่น...นอนหลับอย่างสบาย
อธิคมเลิกกวน ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนเงียบๆ เขายกเบียร์ขึ้นดื่มช้าๆ
เวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง ฝนเริ่มซา จนในที่สุดเหลือแต่ละอองฝนปรอยๆ
แท๊กซี่เขียวเหลืองมีไฟหน้ารถ “ว่าง” ชะลอตัว อธิคมวิ่งเหยาะๆ ไปที่ริมถนนโบกมือเรียก เปิดประตูบอกจุดหมายปลายทาง แล้วหันหน้ามาทางอนุภาพ พยักหน้าเรียกให้ไปขึ้นรถ
ชายหนุ่มวิ่งไปที่รถ...ได้กลับบ้านแล้ว
อธิคมเปิดประตูด้านหลังให้ อนุภาพยังยืนอยู่ไม่ยอมก้าวเข้าไป เขารู้ว่าอธิคมเปิดประตูให้เขาเข้าไปนั่งก่อน ทำเหมือนกับว่ากำลังเทคแคร์เขาอยู่
อธิคมเร่ง “เร็วสิครับ ฝนตก จะเปียกกันหมดแล้ว”
อนุภาพบอกว่า “ผมไม่ชอบนั่งฝั่งใน”
อธิคมรู้ทันว่าชายหนุ่มตั้งแง่อยู่เพราะอะไร ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังขมวดคิ้วหน้าเข้ม...งอนเพราะเขาแกล้งเทคแคร์เหมือนผู้ชายทำกับผู้หญิง...
ละอองฝนโปรยปราย เสื้อสีขาวบางของอนุภาพเริ่มเปียกแนบเนื้อเผยให้เห็นผิวกายใต้เสื้อบางเด่นชัด อธิคมอมยิ้ม ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ อนุภาพตามเข้ามาแล้วปิดประตู นั่งชิดประตูรถด้านซ้าย กอดอกนิ่งเงียบ
ท่าทางคงหนาว อธิคมคิด เขาจึงขอให้คนขับลดแอร์ลง
เช่นเคย...อนุภาพนั่งนิ่งเงียบมองข้างทางไปเรื่อย หูฟังเสียงคุยกันระหว่างผู้กองหนุ่มกับคนขับ คิดอยู่ในใจว่า ...ผู้ชายคนนี้ช่างหาเรื่องคุยกับใครๆ ได้เสมอ... อธิคมกับคบขับเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อย จนรถเข้าเขตเมือง เลียบทางด่วนรามอินทรา-อาจณรงค์ ถึงซอยเอกมัย เลี้ยวขวาเข้าสุขุมวิทเพื่อตรงไปซอยสุขุมวิท 49 ที่เป็นซอยที่ทั้งสองอาศัยอยู่
เมื่อถึงกลางซอย อนุภาพบอกให้รถแท็กซี่จอดหน้าคอนโดสูง The Pacific Heights
อธิคมกล่าวราตรีสวัสดิ์ ถามอนุภาพว่า “พักที่นี่เหรอครับ”
อนุภาพพยักหน้าเตรียมตัวลง
“ผมนึกว่าคุณจำตึกผิด...ซอยมันมืด”
“ผมไม่เคยจำบ้านตัวเองผิด...ไม่ได้เมานะ” ชายหนุ่มลงจากรถ กล่าวขอบคุณตามมารยาท เขาเห็นแววตาขันๆ ของอธิคมเป็นประกายวิบวับ
ก่อนปิดประตูรถ เขาได้ยินเสียงจากตำรวจผู้ห่วงใยประชาชน “อาบน้ำอุ่น เช็ดหัวให้แห้งนะครับ เดี๋ยวเป็นหวัด”
อนุภาพยืนมองรถแท๊กซี่จนแน่ใจว่าลับสายตาแล้วเดินย้อนกลับไปตามถนนถัดไปอีกสามช่วงตึก
The Veranda Residence อาคารแฝดสูงเจ็ดชั้น ด้านหน้าเป็นลานจอดรถเล็กๆ ร่มรื่นด้วยต้นไม้เขียวขจีคือสถานที่พักที่แท้จริงของเขา คอนโดที่บอกให้แท๊กซี่จอดส่งเมื่อครู่เป็นแค่ที่พักหลอกๆ เพราะเขาไม่ต้องการให้อธิคมรู้ว่าพักที่ไหน
ชายหนุ่มทักทาย รปภ. อย่างคุ้นเคยแล้วเดินเข้าไป ในใจนึกถึงน้ำฝักบัวอุ่นๆ และเตียงนอนนุ่มๆ...
****************
-
:m32: ลวดลายแท้น้อคุณตำรวจ
จะตามเค้าทันม่ายนะนายเอกของเรา อิอิ :t2:
-
:m4: ผู้กองนี่ น่ามั่นเขี้ยวจังเลย
-
อ๊ากกกกกกกก :serius2: :serius2:
ทำไงดีเริ่มหลงผู้ชายในเครื่องแบบ(ตำรวจ)ซะแว้วววว
-
แหมคุณตำรวจอธิคมเนี่ย แพรวพราวซะจริงๆเลยนะ :o8:
แต่ว่าคนเขียนเรื่องตำรวจ ไว้ใจได้ครับ ว่าไม่เคยหลอกใครเลย
จริงเร้อ..อออ :m12:
-
หลอกหลวงเ้จ้าพนักงานอย่างนี้มีความผิดนะอนุภาพ
ต้องโดนผู้กองลงโทษ
:laugh:
-
ชอบนะ ผู้กองเจ้าเล่ห์แต่น่ารัก
สนุกมาก รออ่านตอนใหม่ค่ะ
-
แค่เริ่มเรื่อง ก็ดูวุ่นวายกับการจีบเล่น ๆ ของนายตำรวจหนุ่ม
แต่สงสัย สุดท้าย นายตำรวจหนุ่มคงต้อง วุ่นวายกับการกันคนรอบข้าง
ของอนุภาพ ซะแล้ว เชื่อเหอะ กรรมมีจริง มารอตอนต่อไปดีกว่า
-
อนุภาพนะอนุภาพ หลอกไปเท้อะ ไม่คิดมั่งเล้ยว่าผู้กองแกสืบหาที่อยู่ไม่ยากร้อก คนมันอยากจีบนี่นะ :laugh:
คุณวุธลงถี่สะใจมากๆค่า :m1:
-
มาช่วยเชียร์ ตำรวจคร้าบ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เออ ดูทันกันดีเนอะ 55555
+1 ให้ก่อนเลย ขยันได้ใจมากๆๆๆ
-
ร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยน่ะเนี่ย มีสับขาหลอกด้วย 555
-
:m12: ผูกองนี่เล่เหลี่ยมแพรวพราวไม่เบาเลยนะเนี่ย :laugh:
:m12: แล้วนุจะตามทันมั้ยเนี่ย :laugh:
-
:L2: กด +1 ให้พร้อมกับอ่านตอนที่ 5...สนุกจริงๆ ลูกเล่นแพรวพราวทันกันทั้งสองคนเลยนะครับ
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:m1: :m1: :m1:
-
:m1:
อ๊ากซ์ซซซซซซซ
รักคนโพสจัง
-
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านสำหรับคำชมนะครับ อยากรู้จังว่าใครเพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรกครับ คือเคยโพสที่อื่นมาบ้างแล้ว แต่อยากลองโพสที่นี่บ้างอ่ะครับ ไม่รู้ว่าจะมีคนชอบกันไม๊ เผื่อพิมพ์ออกมาเป็นเล่มแล้วจะได้ถือว่าเป็นการโฆษณาไปด้วย อิ อิ
KATAWOOT -คนที่เลิกเ้จ้าชู้แล้วล่ะ (และไม่เคยเจ้าเล่ห์หลอกใครเลย) :o8:
บทที่ 6
เช้าวันถัดมา ตฤณมอบหมายงานใหม่ให้อนุภาพ เป็นโฆษณารถกระบะยอดนิยมอันดับต้นๆ ของประเทศที่เพิ่งจะออกรุ่นใหม่
“ผมรู้ว่าคุณงานยุ่ง แต่โปรเจ็คนี้เรามีเวลาไม่มาก คุณฤดีก็ท้องสี่เดือน เริ่มจะทำงานช้าลง ผมให้อยากให้คุณช่วย”
“แต่งานแบบนี้ไม่ใช่สโตล์ผม” อนุภาพแย้งเสียงเนือยๆ
“ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบสไตล์แบบนี้ แต่ว่าผมมองไม่เห็นใครจริงๆ” เขาจ้องหน้าชายหนุ่มเหมือนจะอ้อนวอนแกมบังคับ...ตฤณรู้ว่างานโฆษณารูปแบบนี้อนุภาพไม่ถนัด
พักหลังๆ ตฤณมักจะมัดมืดชกอยู่บ่อยๆ อนุภาพเห็นใจฤดีที่คงไม่สะดวกถ้าต้องทำโปรเจ็คนี้ตอนกำลังเริ่มตั้งครรถ์ท้องแรก...อย่างน้อย...ฤดีก็เคยช่วยงานเขาหลายครั้ง
ตฤณอธิบายรายละเอียดเบื้องต้นให้อนุภาพไปตามงานจาก AE และให้สรุปแผนดำเนินการภายในสามวัน
“แต่ผมมีโฆษณาบัตรเครดิตต้องพรีเซ้นท์ต้นอาทิตย์หน้า” อนุภาพแย้ง
“ผมรู้ว่าคุณทำได้…You are the best”
ตฤณชม ใช้ไม้ตาย อนุภาพยิ้มรับคำแล้วกลับออกมารายงานสัมบัติ
“ชมแบบบังคับทางอ้อม ฮ่องเต้สั่ง สนมก็ต้องทำ” สมบัติจีบปากจีบคอ
อนุภาพแย้ง “ผมไม่ใช่สนม”
“เออจริง ไม่ใช่สนม ลืมไป เขาอยากได้ยูเป็นฮองเฮา แต่ยูเล่นตัวเหลือเกิน ทำไมไม่เป็นเราวู๊ย...จะรีบพลีกายให้ฮ่องเต้” สมบัติหัวเราะเสียงระรื่น
“พี่บั๊ด เข้าเรื่องงานดีกว่า พูดเล่นอยู่ได้”
“เออ เออ งั้นบ่ายนี้เรียกประชุมเลยนะ concept ว่าไง” สมบัติเป็นงานเป็นการ
“ให้ภาพลักษณ์เข้าถึงประชาชน ทำประโยชน์ให้ส่วนรวม ตัวแสดงเป็นตำรวจใช้รถเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่สร้างคุณค่าให้ท้องถิ่น ไม่ว่าจะอยู่ใกลเพียงใด ตำรวจไม่ย่อท้อ แม้นอกเวลาราชการก็ยังช่วยเหลือประชาชนในงานอื่นๆ นอกเหนือจากงานประจำ” อนุพาพอธิบายคร่าวๆ
“โอ้โห ให้กรอบมาอย่างนี้เลยเหรอ นี่ creative เราเลยไม่ต้องใช้ความคิดอะไร”
“มองอีกอย่างก็ดีนะพี่บั๊ด ประหยัดเวลาเราตั้งเยอะ ให้ concept ที่ชัดเจนมาขนาดนี้ ก็ทำได้ง่ายขึ้น ที่จริงรับงานต่อจากฤดี ท้องสี่เดือนอาจไม่ไหว เวลามีเหลือไม่มาก คุณตฤณให้ฤดีไปทำงานเบา”
“แล้วให้เราออกไปทำโฆษณาลูกทุ่ง” สมบัติไม่ค่อยชอบออกต่างจังหวัด เขาชอบงานโฆษณาที่ถ่ายทำในสตูดิโอ หรือในกรุงเทพฯ หรือชิ้นที่มีตัวแสดงเป็นนายแบบวัยรุ่นไม่ก็ใช้ดาราหน้าตาดี
ในช่วงบ่าย อนุภาพประชุมวางแผนกับทีมงาน พจนีย์กับอธิปดีใจที่จะได้ออกต่างจังหวัด สองคนนั้นชอบเที่ยว อาทิตย์ได้รับหน้าที่สำคัญ คือ ควานหานายแบบจากโมเดลลิ่งมาแสดงเป็นตำรวจ ชายหนุ่มรับหน้าที่แบบเนือยๆ “ทำไมผมได้รับงานยาก โมเดลลิ่งที่เราใช้ประจำมีแต่นายแบบสวยๆ ทั้งนั้น”
ทั้งหมดหัวเราะก๊าก เพราะเป็นประเด็นที่เอามาล้อกันจนเป็นเรื่องสนุกประจำบริษัท
“ไม่แน่นะ ถ้าไม่ได้จริงๆ เราอาจใช้ตำรวจจริงที่เราสนิทสนมอยู่” สมบัติจีบปากจีบคอพูดลอยหน้าลอยตา
เมื่อเลิกประชุม สมบัติกระซิบกระซาบอนุภาพ “นักแสดงตำรวจไม่ต้องหาใครที่ไหน ยูมีคนใกล้ตัวอยู่ จีบผู้กองเป็นนายแบบสิ แบบว่าแลกกับค่าซ่อมรถ ฮิ ฮิ ประหยัดกว่าตั้งเยอะ”
“เจ๊ เลิกล้อเล่นได้แล้ว”
“นี่อยากเห็นน่าผู้กองยอดรักจังเลย ว่าจะหล่อล่ำน่าหม่ำขนาดไหน ท่าทางคงจะคมเข้มไม่เบา ห้าวๆ แมนๆ เท่ๆ... ฮื่อ...” สมบัติทำท่าฝันหวานเดินล่องลอยออกไปจากห้องประชุม
อาทิตย์รีบเดินเข้ามาคุยกับอนุภาพ
“พี่นุครับ เย็นนี้ผมไปส่งไหมครับ เห็นว่ารถยังอยู่ที่อู่” ชายหนุ่มยิ้มกว้างอวดฟันขาว
“ไม่เป็นไรอาทิตย์ พี่นั่งแท็กซี่ไปเดี๋ยวเดียวถึง อาทิตย์ไม่ต้องลำบาก” อนุภาพยิ้ม เริ่มเดินออกจากห้องประชุม
อาทิตย์เดินตาม “ผมไปธุระที่ทองหล่อ นัดเพื่อนไว้ ผมไปส่งพี่ไม่เห็นลำบากเลย แค่นี้เอง ไม่ต้องเปลืองเงินค่าแท็กซี่”
“เดี๋ยวเพื่อนรอ” อนุภาพพยายามหาเหตุผล
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ซีเรียส เพื่อนมันรอได้อยู่แล้ว นะครับ พี่นุ ผมอยากไปส่งพี่บ้าง” อาทิตย์รุก อนุภาพแปลกใจ วันนี้อาทิตย์ใจกล้ากว่าทุกครั้ง
อนุภาพนึกถึงคำพูดของสมบัติ “สงสารเด็กมัน ยูก็ทำบุญกับเด็กมันหน่อย ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของอาทิตย์”
อนุภาพรู้ว่าเขาปฏิเสธความหวังดีของอาทิตย์มามากแล้ว บางทีลองทำตามที่พี่บั๊ดแนะนำบ้างก็คงไม่เสียหาย แต่ใจหนึ่งเขากลัวอาทิตย์จะถลำลึกมากกว่านี้ว่าเขาเริ่มเปิดใจให้ เมื่อมีครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม อาทิตย์อาจจะใจกล้ารุกคืบมากขึ้น
“หรือว่าพี่ไม่อยากให้ผมไปส่งจริงๆ” อาทิตย์ตัดพ้อ ตีหน้าเศร้า
“เปล่า พี่แค่ไม่อยากรบกวนใครเท่านั้นเอง” อนุภาพอธิบาย
“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมแค่เห็นว่าไหนๆ ผมก็ไปทองหล่อ แล้วบ้านพี่ก็อยู่ถัดไปไม่กี่ซอย ผมก็เลย...” อาทิตย์ก้มหน้า
'อาทิตย์แกล้งตีหน้าเศร้า หรือเป็นจริงๆ' อนุภาพอดคิดไม่ได้ 'เอาเถอะทำบุญสักครั้ง อย่างที่พี่บั๊ดเพียรแนะนำ'
“งั้นก็ได้ แต่พี่ขอออกช้าซักสิบห้านาทีนะ” อนุภาพตัดสินใจ
“ครับๆ เดี๋ยวผมรีบไปเคลียร์งานก่อนนะครับ” อาทิตย์ระร่ำระรัก เปลี่ยนอารมณ์บนใบหน้า ยิ้มกว้างตาหยีเช่นเคย รีบเดินผลุนผลันกลับไปที่โต๊ะทำงาน
อนุภาพมองตามหลัง อาทิตย์เป็นชายหนุ่มที่น่ารัก จะว่าไปเขาไม่มีข้อบกพร่อง อาทิตย์ตั้งใจทำงาน เรียนรู้ได้เร็ว ทำทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพ อัธยาศัยดี รูปลักษณะภายนอกไม่มีที่ติ--หน้าตาหล่อเหลายิ่งกว่าดาราวัยรุ่นบางคน ผิวขาว คิ้วเข้ม จมูดโด่งคม สาวแท้และสาวเทียมคลั่งไคล้เขากันทั้งนั้น เขาแสดงออกอย่างแจ้งชัดว่าชอบอนุภาพ
...แต่ทำไมเขาไม่เคยมีความรู้สึกวูบวาบเอาเสียเลย...อนุภาพเฝ้าถามตัวเอง
………………………….
เลิกงานอนุภาพเดินออกมาจากห้อง สมบัติยืนรอใกล้ประตูทางออก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แหมวันนี้ยูได้บุญเยอะนะ อาทิตย์กำลังปูพรมแดงรอหน้าบริษัทแล้วล่ะ ราชรถจอดเทียบอยู่โน่น” สมบัติบุ๊ยปากไปที่ลานจอดรถหน้าอาคาร
อาทิตย์ยืนรออยู่ข้างรถ หน้าตายิ้มแย้ม
“จะให้พ่อสุริยาน้อยมาช่วยถือของไหมอนุภาพ” สมบัติยังล้อเลียน
อนุภาพส่ายหน้า กล่าวอำลาเพื่อนรุ่นพี่แล้วเดินตรงไปที่ราชรถยี่ห้อเมอร์ซีเดสเบ็นซ์สีดำหรู
ฐานะที่บ้านของอาทิตย์มีอันจะกิน ไม่ต้องทำงานก็ดำรงชีวิตอยู่อย่างสะดวกสะบายเพราะคุณพ่อคุณแม่ตามใจลูกชายคนสุดท้องทุกอย่าง ‘ตี๋เข้ม’ อย่างอาทิตย์นั้นเป็นดาราได้สบายๆ แต่ชายหนุ่มต้องการหาประสบการณ์ทำงานด้วยตัวเอง เขาให้เหตุผลที่ทำงานที่บริษัทนี้เพราะว่า “ทุกคนดีกับผมเหลือเกิน”
แต่สมบัติเติม “โดยเฉพาะพี่นุ” แล้วหัวเราะคิกคัก
อาทิตย์บอกว่าเขาต้องการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เขาใฝ่ฝันว่าสักวันจะเป็นเจ้าของบริษัทโฆษณา
“พี่นุหิวข้าวไหมครับ” อาทิตย์ยิ้มกว้างตามแบบฉบับ
อานุภาพส่ายหน้าแล้วบอกว่าตอนเย็นทานแค่สลัด ทำทานเองที่บ้าน แล้วต้องทำงานต่อ
“พี่นุพักบ้างนะครับ ผมเป็นห่วง” อนุภาพกำลังคิดว่าอาทิตย์เริ่มกล้าขึ้นมากกว่าเดิม
บางทีให้อาทิตย์ไปส่งเย็นนี้อาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก คราวต่อไป อาทิตย์ต้องเซ้าซี้เขาอีกแน่ อาจจะกล้าแสดงออกอะไรต่ออะไรมากกว่าเดิม แต่เอาเถอะ แค่ให้ไปส่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก อย่างน้อยก็ไปส่งคอนโดหลอกๆ อย่างที่เขาทำกับผู้กองอธิคม
ผู้กองอธิคม...ภาพของนายตำรวจหนุ่มตัวดีผุดขึ้นในความคิด
อาทิตย์ชวนคุยตลอดทางที่ขับรถ ชายหนุ่มเป็นคนคุยเก่ง ถ้าเป็นเรื่องทั่วๆ ไป อนุภาพคุยกับอาทิตย์ได้ยาวและหัวเราะอย่างสนุกสนาน ส่วนมากเป็นเรื่องตลกจากการที่ทำงาน
เมื่อถึงทางแยกกลางซอย รถคันหรูของอาทิตย์ชะงัก เพราะเป็นจังหวะเดียวกับรถสปอร์ตบีเอ็มดับลิวสีบรอนซ์คันงามโผล่ออกมาทางด้านซ้าย เขาเหยียบเบรกตัวโก่งพร้อมๆ กับรถอีกคัน กันชนหน้าของรถหรูสองคันจ่อชิดกันฉิวเฉียด โชคดีที่ไม่ชน อาทิตย์ถอนหายใจ
อนุภาพหันไปมองรถคู่กรณีโดยสัญชาติญาณ
...ผู้กองอธิคม... เขาอุทานในใจ
ผู้ชายตัวโตคนนั้นในที่นั่งคนขับ ใส่เสื้อสีขาว ยิ้มกว้างให้ ยักคิ้วแผล่บ ทำหน้าทะเล้น
อนุภาพกระพริบตาช้าๆ แล้วหันหน้ากลับมามองตรงไปข้างหน้า อาทิตย์ก้มหัวให้เป็นการกล่าวขอบคุณแล้วพุ่งรถไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
อนุภาพไม่รู้เลยว่านายตำรวจหนุ่มตีความหมายกิริยาของเขาว่า ‘ค้อน ทำเมิน ร้อนตัวที่เราเห็นว่ามากับหนุ่ม’
อนุภาพนึกถึงสมบัติ และคำแนะนำให้ ‘ทำบุญ’
เขาถอนหายใจเบาๆ ‘ทำบุญ’ วันนี้แทนที่จะได้บุญ กลับซวยจริงๆ เพราะเขารู้ว่านายตำรวจจอมกวนคนนั้นต้องเอาเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ที่ทางแยกไปยั่วเย้าเขาแน่ๆ
…. ...............
ทุกวันก่อนเที่ยง อนุภาพจะได้รับโทรศัพท์จากร้อยตำรวจเอกอธิคม โทรมารายงานถึงความคืบหน้าของการซ่อมรถ แล้วชวนเขาคุยเสียยืดยาวเรื่อง ‘อุบัติเหตุก็คืออุบัติเหตุ’
ผู้กองช่างพูดบอกชายหนุ่มว่า “อย่าคิดว่ารถผมชนท้ายรถคุณสิครับ ขอให้คิดว่ามันคืออุบัติเหตุ…ไม่งั้นมันทำให้ผมรู้สึกผิดนะครับ ทำให้คนอื่นทุกข์ บาปนะคุณ”
...ตกลงเขาผิดหรือนี่...อนุภาพถอนหายใจแทบทุกครั้งที่เถียงกันเรื่องรถ
“ถก...อย่าเรียกว่าเถียงเลยครับ” คนเจ้าปัญหาเคยให้เหตุผล แล้วการสนทนาก็จบลงด้วยคำถามที่ว่าไปทานข้าวที่ไหน กับใคร
“สรุปแล้ว คุณไปทานข้าวที่เดิมๆ กับคนเดิมๆ ทุกวันเลยหรือ” นายตำรวจหนุ่มตั้งคำถาม
อนุภาพบอก ถ้าทานข้าวที่ไหนแล้วอร่อย บรรยากาศดี มีความสุข ไม่มีคนกวนใจ เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะเปลี่ยน
“ว้า สรุปแล้ว ก๋วยเตี๋ยวหน้าเซเว่นคงไม่อร่อย”
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน โทรศัพท์บนโต๊ะของเขาดังขึ้นประมาณสิบห้านาทีก่อนเที่ยงขณะที่อนุภาพกำลังวุ่นวายอยู่กับการเลือกรูปภาพของนายแบบ ร้อยตำรวจเอกอธิคมอยู่ในสาย น้ำเสียงรื่นเริงเช่นเคย เขาโทรมาสอบถามว่า อนุภาพเดินทางมาทำงานอย่างไร
“ผมกลัวว่าคุณจะเดินทางลำบาก” อนุภาพยังจำที่อธิคมพูดได้
“ขึ้นแท็กซี่ก็เปลืองเงินนะ แล้วขากลับมีคนไปส่งที่บ้านหรือเปล่าครับ...เราอยู่ซอยเดียวกัน คุณติดรถผมไปทำงานก็ได้ คิดราคาไม่แพง” เขาเสนอ
อธิคมวางสายไปแล้ว อนุภาพนั่งนิ่งมองโทรศัพท์ เสียงของนายตำรวจหนุ่มยังดังก้องอยู่ในหู ‘วันละสองร้อยบาทเอง ถ้าแวะหาอะไรทานก่อนกลับบ้าน ผมเป็นคนจ่ายก็ได้’...สองร้อยบาท...ค่าจ้างที่เขาคิดตอบแทนไปรับไปส่ง
ชายหนุ่มส่ายหน้า ทั้งฉุน ทั้งขำ...นี่เขาจะต้องคุยกับนายตำรวจคนนี้อีกนานเท่าไหร่...
--------------
อนุภาพลงจากแท๊กซี่ ก้าวฉับๆ เข้ามาในบริษัท เหงื่อผุดเต็มหน้า วันนี้อากาศร้อนกว่าปรกติ โชคร้ายนั่งแท๊กซี่ที่แอร์เกิดจะมาเสียกลางทาง ชายหนุ่มโยนวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะ และตัดสินใจว่าจะต้องโทรไปสอบถามที่อู่ เขาอยากรู้ว่าจะได้รถเมื่อไหร่
“โหพี่ ยังไม่เสร็จหรอกครับ นี่แค่อาทิตย์เดียว ยังต้องดึงตัวถัง ต้องเคาะ ต้องขัดสี แล้วอีกตั้งหลายอย่าง มันใช้เวลานะพี่”
อนุภาพเร่ง “เร่งไม่ได้เหรอช่าง ผมจำเป็นต้องใช้รถ”
น้ำเสียงอีกฝ่ายเริ่มหงุดหงิด “ลูกค้าทุกคนต้องรีบทั้งนั้นพี่ ผมต้องทำตามคิว”
อนุภาพวางโทรศัพท์อย่างอ่อนใจ นึกถึงใบหน้ากวนๆ ของนายตำรวจหนุ่ม ถ้าไม่ถูกชนท้าย ก็ไม่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์นี้ ไม่ต้องเอารถไปเข้าอู่ไกลแสนไกล
อนุภาพพาลนึกถึงอธิคมที่เกิดจะต้องขับรถมาชนท้ายเขา…
เหมือนจะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการที่จะต่อว่า มือถือของเขาดังขึ้น ปลายเสียงคือจำเลยตัวดีนั่นเอง
“วันนี้ผมถามที่อู่ เขายังซ่อมรถไม่เสร็จเลย” อนุภาพได้ทีต่อว่า
“โถคุณ นี่เพิ่งอาทิตย์เดียว ไม่เสร็จเร็วขนาดนั้นหรอกครับ” นายตำรวจหนุ่มแก้ตัว
“ก็ไหนคุณว่าอู่นี้รู้จักกัน จะทำให้เป็นพิเศษ”
อธิคมหัวเราะแหะๆ “อู่เขาคงมีรถเข้ามาเยอะ ก็เลยเร่งงานไม่ค่อยได้
“ผู้กองพูดเหมือนที่อู่เมื่อกี้เลย ผมเพิ่งโทรไป เขาพูดเหมือนกันอย่างนี้ล่ะ” อนุภาพประชด กระแทกเสียง
อธิคมรีบออกตัว “ก็ผมเพิ่งคุยกับอู่เหมือนกันนี่ครับ เฮียชัยบอกว่าจะรีบทำให้”
อนุภาพกลับ “ถามเมื่อไหร่”
นายตำรวจผู้กลายเป็นจำเลย เกาหัว อ้ำอึ้งตอบเสียงอ่อยๆ “เมื่อวาน แต่คุณไม่ต้องห่วง ถ้ารถไม่เสร็จภายอาทิตย์นี้ ผมแวะรับคุณไปทำงานก็ได้ บริการฟรี”
“ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ ผมไปทำงานเจ็ดโมงทุกวัน ผู้กองคงตี่นทัน” ชายหนุ่มประชด
“อ้าว มาหาว่าผมตื่นสาย” ปลายสายประท้วง “ตอนเช้าวันนั้นที่รถเราชนกัน…”
“คุณชนท้ายรถผม” อนุภาพแทรก แก้ไขคำพูดให้ถูก
“ครับๆ วันที่เกิดอุบัติเหตุผมชนท้ายคุณ…ตอนนั้นผมก็กำลังออกจากบ้านไปทำงานเหมือนกันนะครับ...เห็นไหม เราไปทำงานเช้าพอๆ กัน” เขาเน้นย้ำคำพูด ทำให้อนุภาพนึกขวาง...ใบหน้ายิ้มๆ ของเขาในมโนภาพทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาจงใจล้อเลียน
“วันนั้นไม่ได้เรียกว่าเช้า วันที่คุณขับรถชนท้ายรถผม ผมไปทำงานสายกว่าปรกติ... แปดโมงสามสิบห้านาที” อนุภาพเน้นคำพูดเหมือนกัน
“อ๋อ ตื่นสาย” เขาทำเหมือนเข้าใจ
“ไม่ใช่ ผมเพียงแค่ออกไปทำงานสาย”
“คนออกไปทำงานสายก็หมายความว่าตื่นสายสิครับ” เขายังท้วง
“ไม่ใช่...” อนุภาพลืมตัว...นี่เขาต้องมาเถียงเรื่องนี้ทำไม...ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่านายตำรวจจงใจพูดกวนอารมณ์
“เอาเถอะ ยังไงคุณก็มารับผมไปทำงานตอนเจ็ดโมงเช้าทุกวันไม่ได้หรอก ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ” ชายหนุ่มตัดบท ปรามาสว่าคนท่าทางเจ้าสำราญขี้เล่นอย่างเขาคงดีแต่พูดเล่นสนุกสนาน
“อย่าท้าผมนะ ผมไปรับคุณได้เจ็ดโมงตรงเป๊ะทุกวันจนกว่ารถคุณจะเสร็จ ถ้าผมทำไม่ได้ ผมยอมเติมน้ำมันรถให้คุณเป็นเวลาหกเดือน พนันกันไหมล่ะ” ปลายสายท้า
อนุภาพกรอกตา ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจที่รถนายตำรวจไม่มีประกัน ถ้ามีประกันชั้นหนึ่ง ป่านนี้ทุกอย่างก็จบ--เขาเอารถเข้าศูนย์ ประกันจ่าย ถึงเวลาก็ไปรับรถ ศูนย์ซ่อมรถยี่ห้อของเขาอยู่ใกล้บ้าน บริการรวดเร็วเยี่ยมยอด
ชายหนุ่มอดบ่นไม่ได้ “รถของคุณก็หรู ไม่มีประกันได้ยังไง ถ้ามีประกัน ป่านนี้ผมเอารถเข้าอู่ของผมได้แล้ว อยู่ในซอยใกล้บ้าน ไปนั่งเฝ้าทุกวันยังได้”
อธิคมรีบแก้ตัว “รถมันขาดประกันครับ ผมงานยุ่งไม่ได้ต่อ ใครจะไปรู้ประกันขาดสองสามวันก่อนไปชนท้ายคุณ”
“ช่างเถอะ ถือว่าเป็นเวรกรรมของผม” อนุภาพถอนหายใจ
“ผมว่าเป็นฟ้าลิขิตมากกว่า” อธิคมไหลไปตามน้ำได้เรื่อยๆ
อนุภาพนึกภาพไปหน้านายตำรวจหนุ่มที่ทำหน้ายิ้มๆ อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา บางครั้งเขานึกว่า...จะมีสักครั้งใหม่ที่อธิคมขมวดคิ้วทำหน้าดุ...เพราะทุกครั้งที่พบ นัยน์ตาคมกริบนั้นก็เหมือนจะยิ้มได้ ทุกครั้งที่เขายั่วเย้า นัยน์ตาคู่นั้นเต้นระริกเหมือนจะพูดได้แทนปาก…
“ฮัลโหล ฮัลโหล” เสียงจากปลายสายดังขึ้น
อนุภาพรู้สึกตัวหลังจากลืมตัวไปชั่วครู่ ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปชั่วขณะ
“เอาอย่างนี้แล้วกัน คุณเขียนแผนที่ให้ผม แล้วต้นอาทิตย์หน้าผมจะตามไปเร่งที่อู่ ไปดูว่าทำไปถึงไหน เฮียชัยเขาคงเข้าใจผมบ้างล่ะ เขียนแผนที่แล้วส่งแฟกซ์มาที่...”
“คุณครับ ไม่ต้องขนาดนั้น แต่ถ้าคุณอยากไปดูจริง เดี๋ยวผมอาสาพาไป” นายตำรวจหนุ่มต่อรอง
“ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร ผมจะโทรไปที่อู่ขอให้เขาส่งแผนที่มาก็ได้” อนุภาพไม่ง้อ
อธิคมรีบส่งเสียงมาตามสาย “เถอะน่าคุณ ผมพาไป สบายกว่าตั้งเยอะ ถึงจะมีแผนที่ แต่ถ้าหลงทางล่ะ แท๊กซี่ก็หาลำบาก จำไม่ได้เหรอ เกิดเจอฝนกลางทางแล้วเรียกแท็กซี่ไม่ได้ แท็กซี่พาหลง เดี๋ยวถูกลวงไปทำอะไรต่ออะไร ใครจะตามไปช่วย”
“บ้าเหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ แท็กซี่จะมาทำยังงั้นได้ยังไง” อนุภาพฉุน
“ทำอะไร”
“ก็ทำอะไรอย่างที่คุณคิด...ทะลึ่ง” อนุภาพตอบ
“อ้าวคุณคิดทะลึ่งเหรอ...ผมหมายความว่าแท็กซี่ลวงไปปลดทรัพย์ ไปปล้นต่างหาก” อธิคมพูดเสียงจริงจัง “แล้วคุณคิดว่าอะไร”
อนุภาพหมดคำพูด “...”
อธิคมชักแม่น้ำทั้งห้ามาอธิบายจนอนุภาพอ่อนใจกับเหตุผลสารพัดที่ผู้ช่วยเหลือสันติราษฏร์ยกขึ้นอ้างเจื้อยแจ้วอยู่ในสายโทรศัพท์
...คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องเสียเงิน ไม่ต้องลำบาก นั่งรถไปอย่างเดียว แต่อาจต้องอดทนกับคารมคมคายของผู้ชายคนนี้สักหน่อย...
อนุภาพคิดไปหลายอย่าง จึงตกลงคิดเปรียบเทียบด้านบวกกับด้านลบแล้วก็เห็นว่าน่าจะเป็นการดีกว่าที่มีสารถีขับรถให้นั่ง
‘คนผิดก็ต้องรับผิดชอบสิ’
“ถ้ายังงั้น บ่ายวันเสาร์ก็แล้วกัน” อนุภาพนัดเวลา
อธิคมแย้ง “ผมว่า บ่ายวันทำงานดีกว่าครับ เพราะบ่ายวันเสาร์เร็วไป เมื่อวานนี้ งานที่เขาทำกับรถอาจจะยังไม่ก้าวหน้าไปถึงไหน”
แต่อนุภาพแย้งว่า “บ่ายวันทำงานผมยุ่ง จะให้ลางานไปที่อู่หรือยังไง”
อธิคมต่อรอง “ก็คุณออกจากออฟฟิสเร็วขึ้นสักชั่วโมง ไปถึงอู่ตอนห้าโมง อู่เขาปิดหกโมงเย็น มีเวลาทัน”
อนุภาพไม่อยากไปเวลาฉิวเฉียดอย่างนั้น เพราะขากลับหมายความว่าจะเป็นเวลาอาหารเย็นตอนหกโมง และนายตำรวจหนุ่มคงหาข้ออ้างชวนแวะทานข้าวและยื้อเวลากลับเข้าเมืองช้าเหมือนครั้งที่แล้ว
“คุณไม่ต้องห่วง คราวนี้เราไม่ติดฝนรอแท็กซี่อีกแล้ว เพราะเราขับรถไปเองนี่ครับ” อธิคมรีบดักคออย่างรู้ทัน “แล้วสัญญาว่าคราวนี้ผมเลี้ยงอาหารดีๆ รับรองไม่เลี้ยงแค่ก๋วยเตี๋ยวหน้าเซเว่น”
พิลึกคน อธิคมกำลังอ่านใจเขาอยู่...อนุภาพนึกในใจ
ในที่สุดนายตำรวจหนุ่มก็สรรหาเหตุผลมาอธิบายให้อนุภาพฟังจนชายหนุ่มอ่อนใจ ตกลงว่าจะไปที่อู่ด้วยกันบ่ายวันพุธ เขาต้องออกจากออฟฟิสก่อนเวลาชั่วโมงครึ่ง ตอนบ่ายสามโมง
ทั้งที่งานยุ่งแต่อนุภาพก็ต้องไป...ไปให้เห็นกับตา
******************
ขอบคุณครับที่อุตส่าห์อ่านจนจบตอน อ่านแล้วคิดถึงคนเขียนด้วยเน้อ
-
ติดหนึบหนับ อธิคมเจ้าแผนการนัก
-
น่ารักจิง ๆ !!!~
-
:t2: ตำรวจไทย วาจาเป็นเลิศ :a2:
-
น่ารัก เจ้าเล่ห์จริงๆคุณตำหรวจ :laugh:
-
มาติดนิยายเรื่องนี้อีกเรื่องหนึ่งแล้ว ดีจังมีนิยายดี ๆ ให้อ่านเรื่อย ๆ ขอบคุณคนเขียนนะครับ :m1:
-
เข้ามารอ
เคยแอบเห็นที่บอร์ดอื่น
แต่ขี้เกียจหาแระ
มานั่งรอในเล้าดีกว่า
:a11:
มาต่อไวๆ นะค้า :L2:
-
อ่านแล้วก็อ่านอีกได้
:m1:
-
เพิ่งเคยอ่าน สนุก สนุก :m4:
-
สนุกมากเลย
อัพไวๆๆน้า
-
วาจาคมคายนะเนี่ย ,,
เลี้ยวไปมา อย่างนี้นุไม่โดนต้อนไม่รู้จะว่าไงล่ะเนี่ย ?
ฮ่าฮ่าฮ่า ,,
ว่าจริงๆแล้วอธิคมก็รู้ที่อยู่ของอีกคนล่ะ
แต่เนียนไปงั้น ไม่งั้นจะถามเหรอว่าแน่ใจนะว่าถูกบ้าน หึหึหึ *
ขอบคุณค่ะ ,, มาต่อเร็วๆน๊า อิอิ * :laugh:
-
:o8: อนุภาพ...ไม่ทันเล่ห์ของผู้กองอธิคมซะแล้ว...สนุกดีครับชอบ
มายกมือสารภาพว่าผมไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อนเลยครับ
เพราะปกติผมอ่านเรื่องที่เล้านี้อย่างเดียวอ่ะครับ :man1:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกคร๊าบบบบบบพ้มมมมมมมมมมม
-
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ :t2: ขอคำติบ้างนะครับ ชมอย่างเดียว เดี๋ยวเหลิง อิ อิ
บทที่ 7 “การต่อรอง”
เจ็ดโมงเช้า อนุภาพออกจากลิฟท์เดินออกมาด้านหน้าของคอนโดที่พัก ทักทาย รปภ.อย่างคุ้นเคยและยื่นกล่องขนมให้
“อร่อยนะพี่สิงห์ เพื่อนเอามาฝากจากเมืองนอก” สิงห์ยิ้มกว้าง กล่าวขอบคุณ
อนุภาพใจดีกับพนักงานทุกคนที่คอนโด เขาสนิทกับ รปภ. พนักงานต้อนรับ แม่บ้าน แม้กระทั่งผู้จัดการ อัธยาศัยใจคอที่เป็นกันเองของอนุภาพทำให้ทุกๆ คนรักเขา
“หล่อหน้าตาดี แล้วจิตใจยังดีงาม ใครเห็นใครก็รัก” ป้าน้อมแม่บ้านประจำตึกชื่มชม ‘คุณนุของป้า’
อนุภาพเคยช่วยพาป้าน้อมส่งโรงพยาบาลและจัดการเรื่องการรักษาพยาบาลให้อย่างเรียบร้อย ตลอดจนไปเยี่ยมที่บ้านเมื่อป้าน้อมพักฟื้นจากอุบัตเหตุหกล้มในห้องซักผ้าของคอนโด
อนุภาพเดินผ่านลานจอดรถตรงไปประตูรั้วเพื่อเรียกแท๊กซี่แต่ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นอธิคมก้าวลงจากรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวคันสวย...คันที่เกือบชนกับรถของอาทิตย์
“อรุณสวัสดิ์ครับ เชิญขึ้นราชรถได้เลยครับ” เขาเดินเข้ามาใกล้
ผู้กองหนุ่มอยู่ในชุดตำรวจครึ่งท่อน กางเกงสีกากีพอดีตัว เผยให้เห็นต้นขาแข็งแรง เขาใส่เสื้อกล้ามสีขาว ขลิบปลายแขนสีแดงเลือดหมู เสื้อสอดเข้าในกางเกง เผยให้เห็นแผ่นอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้าม
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมพักอยู่ที่นี่” อนุภาพขมวดคิ้ว สงสัย
“เอาเป็นว่าผมฉลาดก็แล้วกัน” เขายักคิ้ว ยิ้มกว้าง “ผมเป็นตำรวจนะครับ ตามจับโจรยังง่ายกว่าสืบดูว่าคุณอยู่ที่ไหน”
“ละเมิดสิทธิส่วนบุคคล”
“อ้าว เปล่านะ ผมรักษาสัจจะที่ว่าจะรับคุณไปทำงานตอนเช้า จำได้ไม๊ครับที่เราตกลงกัน” นายตำรวจหนุ่มทำหน้าจริงจัง
“แต่คุณแกล้งผมนี่นา” อธิคมพูด เอียงศรีษะเหลือบตาขึ้นข้างบน ทำท่าเหมือนนึกถึงอะไรสักอย่าง “ผมสืบดูก็เลยรู้ว่าคุณหลอกผมเรื่องที่อยู่”
“ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าพักอยู่ที่ไหน นี่มันสิทธิส่วนบุคคล” อนุภาพปากแข็ง
“อ๋อเหรอ ผมนึกว่าคุณจะตอบว่า คืนนั้นฝนมันตกพรำๆ เลยจำตึกคอนโดตัวเองไม่ได้” อธิคมลอยหน้าลอยตา
อนุภาพเชิดหน้า จ้องตาอธิคมไม่หวาดหวั่น “ผมกล้าทำก็กล้ารับว่ามันเป็นแค่กลลวงไม่ให้คนรู้จักบ้าน”
“กลลวงนี้ใช้กับผมคนเดียวหรือกับอาตี๋เบ็นซ์ดำด้วยครับ” อธิคมขยิบตา อมยิ้ม
อนุภาพขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงจึงขยับตัวจะเดินไปที่ประตูทางออก
“อ๊ะ อ๊ะ ขึ้นรถสิครับ ผมไปส่ง บอกแล้วไงว่าตอนที่รถยังไม่เสร็จนี่ ผมรับผิดชอบชีวิตคุณเอง คุณเป็นคนท้าผมเองนะ ผมรับคำท้าแล้ว หรือคุณไม่รักษาคำพูด” อธิคมท้วง “นี่หล่ะน๊าคนเรา...อยากจะพูดยังไงก็พูดได้...เสียชีพอย่าเสียสัตย์” ผู้กองหนุ่มยังส่งเสียงลอยตามมา
อนุภาพชะงัก รู้ตัวว่าเขายั่ว ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับไปที่คนช่างทวง
“ไม่ใช่เพราะว่ารู้สึกผิดเพราะคำพูดคุณนะครับ แต่เพราะว่าขี้เกียจเรียกแท็กซี่และต้องการประหยัดเงิน” อนุภาพตัดปัญหา
ชายหนุ่มคิดว่า ก็ยังดีกว่ายืนขาแข็งเรียกแท็กซี่ในซอยตอนเช้าเช่นนี้--แฟ้มเอกสารขนาดใหญ่ กระเป๋าคอมพิวเตอร์ที่กำลังห้อยอยู่บนบ่า รวมถึงเป้ใส่ชุดกีฬาที่เย็นนี้ต้องไปยิม และจากประสบการณ์ เขารู้ดีว่าต้องใช้เวลาร่วมยี่สิบนาทีถึงจะมีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน
ชายหนุ่มบอกตัวเอง...ให้อธิคมชดใช้ความผิดก็ดีเหมือนกัน เขาขับรถชนท้าย อีกทั้งอู่ที่เขา ‘บังคับ’ ให้เอารถเข้าซ่อมก็ทำงานไม่คืบหน้า ไม่มีรถใช้ ทำให้ลำบากเดินทาง ไปไหนมาไหนไม่สะดวก พอไม่มีรถอาทิตย์ก็เซ้าซี้จะมาส่งให้ได้ และที่สำคัญ เขาต้องยกประเด็น ‘ไม่รักษาสัจจะ’ ไปแปรเปลี่ยนเป็นประเด็น ‘เสียชีพอย่าเสียสัตย์’ เอามายั่วเย้าจนได้สิน่า
“แล้วตอนเย็นจะให้ไปรับกลับบ้านด้วยไม๊ครับ” อธิคมทำลายความเงียบขณะติดไฟแดงที่สี่แยกเอกมัย
“ตอนเย็นไม่ได้อยู่ในข้อตกลงครับ” อนุภาพประท้วง
“เออจริงสินะ...แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นบริการเสริม”
“เวลาเลิกงานผมไม่แน่นอน”
“เหรอครับ” อธิคมทำท่าเข้าใจ แต่เมื่อรถเคลื่อนที่ไปอีกหนึ่งไฟแดงเขาประชดเสียงเรียบ
“ตอนเลิกงานเป็นหน้าที่ของอาตี๋เบ็นซ์ดำ” หน้าอธิคมนิ่งเหมือนไม่ได้ประชด แต่อนุภาพรู้ว่าเขากำลังยั่วเย้า
...นี่เป็นบุคลิกของเขาอีกอย่างหนึ่งหรือยังไงกันนะ... อนุภาพปิดประสาทหูของตัวเอง บอกตัวเองว่าไม่ฟังอะไรจากผู้กองหนุ่มช่างยั่วคนนี้อีกแล้ว
รถจอดหน้าอาคารเอ็คโค่ แอดเวอร์ไทซิ่ง ลานจอดรถเล็กๆ หน้าบริษัทมีรถจอดอยู่สี่คัน--เบนซ์สีทองของตฤณ กระบะขับเคลื่อนสี่ล้อของอธิป รถของอาทิตย์ และอีกคันอนุภาพไม่รู้จัก เหลือที่ว่างอีกแปดช่อง ต้นไม้เขียวชอุ่มแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา ทางเดินทอดสู่บันใดเล็กๆ หน้าอาคารทรงสมัยใหม่มีสไตล์ตกแต่งด้วยหินปูนสีเทาอ่อน ด้านข้างตกแต่งเป็นน้ำพุเล็กๆ สามบ่อ ภายนอกของอาคารสำนักงานบริษัทดูเด่นสะดุดตาผู้ผ่านไปมาในซอย
“อาตี๋เบนซ์ดำก็มาแล้ว” อธิคมไม่วายล้อ
อนุภาพนึกถึงผลของการ ‘ทำบุญ’ ตามคำแนะนำของสมบัติแล้วถอนใจ...ถ้ารู้ว่าจะต้องไปจ๊ะเอ๋กับอธิคมตรงทางแยกในซอยเข้าบ้าน เมื่อวานนี้เขาก็อยากเลือกที่จะไม่ ’ทำบุญ’ เสียดีกว่า
...อาทิตย์จะว่าอย่างไรหากรู้ว่าเขาได้ฉายาใหม่ว่า ‘อาตี๋เบ็นซ์ดำ’…
อนุภาพกล่าวขอบคุณตามมารยาท สะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์และแฟ้มกระเป๋างานลงจากรถ ก่อนปิดประตูชายหนุ่มเห็นใบหน้านิ่งเฉยของนายตำรวจหนุ่มจอมประชด
...นี่เขาแกล้งทำหน้านิ่งๆ เพื่อยั่วเย้ารึเปล่านะ หรือว่าเขาฉุน หรือว่าหึง บ้าจริง คิดอะไรอย่างนั้น...อนุภาพนึกแล้วจึงอดประชดไม่ได้ก่อนปิดประตูรถ
“อย่าเผลอขับรถไปชนท้ายใครอีกนะครับ สงสารเค้า”
อนุภาพหันหลังเดินตรงขึ้นบันไดสำนักงาน
ชายหนุ่มไม่เห็นว่าอธิคมอมยิ้มทันที...เมื่อสักครู่เขาแกล้งทำหน้านิ่ง ผู้กองหนุ่มมองตามจนอนุภาพเดินผ่านประตูกระจกบานใหญ่ ก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไป เปิดเพลง นิ้วเคาะพวงมาลัยอย่างเพลิดเพลินอารมณ์ ยิ้มไปตลอดทาง
ร้อยตำรวเอกอธิคมรู้แล้วว่า อนุภาพเองก็ไม่ได้รังเกียจเขาเท่าไรนัก!
..............................
อนุภาพเดินผ่านพนักงานต้อนรับ อาทิตย์กำลังยืนคุยกับอาริษา ชายหนุ่มหันหน้ามายิ้มอ่อนๆ ให้อนุภาพ หน้าตาไม่สดใสขัดกับภาพปรกติที่มักจะยิ้มทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มกว้างตาหยี
ผ่านโต๊ะอธิปกับพจนีย์ทั้งสองทักทายพร้อมยิ้มทะเล้นเหมือนล้อเลียนอะไรซักอย่าง ส่วนสมบัตินั้นชายหนุ่มมองเห็นอยู่ไกลๆ จึงโบกมือทักทาย
อนุภาพวางของบนโต๊ะทำงาน ดึงคอมพิวเตอร์ออกจากกระเป๋าจัดวางให้เข้าที่ สมบัติเดินอมยิ้มเข้ามาให้ห้อง แกล้งกระแอมดังๆ
“ใคร” สมบัติเปิดฉากถาม
“ใคร อะไร หมายความว่าไงเหรอครับ” อนุภาพตอบ พลางเสียบเมาส์ต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ ยังไม่เงยหน้าขึ้น
“อย่ามาทำไก๋ ใครมาส่ง บอกมาซะดีๆ เขาอยากรู้กัน”
ชายหนุ่มหยุดจัดของบนโต๊ะให้เข้าที่ ยืดตัวตรง เงยหน้าขึ้นมา “อ๋อ มิน่าล่ะ ตอนเดินเข้ามาทำหน้ากันแปลกๆ”
อนุภาพไม่นึกว่าจะมีใครหลายคน “สอดรู้สอดเห็น” กันตั้งแต่เช้าตรู่ วันนี้เกิดจะมีคนมาทำงานเช้าตรู่กันหลายคน
“นี่สงสัยคงเกาะหน้าต่างแอบดูกันเป็นแถวๆ สิ...ใช่ไม๊เจ๊”
“เปล่า อาทิตย์เห็นก่อน พอไอเห็นพ่อตะวันตายกลายเป็นตะวันคว่ำ เลยรีบถลาเข้าไปจะปลอบใจ ยัยพจน์กับอธิปรีบเข้ามาช่วย แล้วยัยจอยก็เลยหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป” สมบัติเล่าเป็นฉากๆ
“บ้าเหรอ ถ่ายรูปด้วยเหรอ บ้ากันไปใหญ่แล้ว” อนุภาพขึ้นเสียง
สมบัติหัวเราะ บอกว่าล้อเล่น แล้วคะยั้นคะยอจะเอาความจริง
อนุภาพอ้ำอึ้ง “เพื่อนมาส่ง” ในที่สุดเขาพึมพำเบาๆ
“เพื่อนคนไหน พี่รู้จักไม๊” สมบัติยังไม่ยอมเลิกรา
“ก็เพื่อนรุ่นน้อง พี่ไม่รู้จักหรอก”
“เพื่อนหรือพี่น้องท้องติดหลัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สมบัติล้อทะลึ่ง หัวเราะชอบใจ
“บ้าน่าเจ๊…สัปดน” อนุภาพส่ายหน้า อดหัวเราะกับสมมุติฐานของสมบัติไม่ได้
อาทิตย์เดินมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องที่เปิดอยู่ เขาเคาะประตูเบาๆ หน้ายังเรียบเฉย
สมบัติรีบเดินออกไป แต่ไม่วายล้อ “ไปล่ะ ไม่อยากเป็น กอ ขอ คอ”
“คุณตฤณเชิญไปพบครับ” อาทิตย์แจ้งข่าว ตามองไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของอนุภาพ
“ขอบใจนะอาทิตย์” อนุภาพยิ้มบางๆ แล้วนั่งลงหยิบงานออกมาจากแฟ้ม
“คุณตฤณบอกว่าตอนนี้เลยครับ” อาทิตย์ยังพูดอยู่กับเก้าอี้
“ว้า แต่เช้าเลยเหรอ” อนุภาพบ่น “อยากคุยทำไมไม่โทรมา” อนุภาพลุกจากเก้าอี้เซ็งๆ
เวลาตฤณต้องการพบอนุภาพเรื่องงาน เขาไม่เคยโทรมาเชิญให้ไปพบ เขามักจะบอกให้คนมาตาม และทุกครั้งจะบอกว่าต้องการพบทันที
อนุภาพเดินผ่านอาทิตย์ที่ยังยืนนิ่งที่ประตู เขายิ้มให้ชายหนุ่ม อาทิตย์มองอย่างตัดพ้อ อนุภาพแกล้งทำไม่เห็นแล้วเดินไปตามทางเดินหน้าห้อง อาทิตย์เดินตาม ‘ตาละห้อย’ อย่างที่สมบัติเคยล้อ เพียงแต่ว่าอนุภาพมองไม่เห็นจากข้างหลัง
“เมื่อเช้ารถติดไหมครับพี่นุ” เสียงชายหนุ่มดังตามมา
อนุภาพหันหน้ากลับไปตอบโดยยังไม่หยุดเดิน “ก็ติดเหมือนกัน อาทิตย์ล่ะ” เขาถาม
“ติดครับ” ชายหนุ่มตอบเบาๆ แล้วหยุดยืนนิ่ง “แต่ถึงติดก็ไม่เป็นไร ได้นั่งในรถสบายๆ แอร์เย็นๆ”
อนุภาพนึก...อาทิตย์หัดประชดเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่...
อนุภาพเลี้ยวซ้ายตรงมุมห้อง มุ่งไปยังฝั่งซ้ายของอาคารซึ่งเป็นฝั่งห้องทำงานของตฤณและผู้บริหารคนอื่นๆ ...พี่บั๊ดเรียกว่า ‘วังหลังของฮ่องเต้’
-----------------------------
อนุภาพหยุดยืนหน้าประตูไม้โอ๊ค ถอนหายใจเบาๆ ก่อนเคาะประตู เอื้อมมือจับลูกบิด
ชายหนุ่มแปลกใจที่ประตูเปิดออกแทบทันทีทันใด ทุกครั้งเขาจะเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปทันที
ตฤณเปิดประตูแล้วทักทายด้วยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากตามแบบฉบับคนหน้าเคร่งอย่างเขา
“มีอะไรแต่เช้าครับ” อนุภาพตาม เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของตฤณ ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าตฤณเปิดม่านหน้าต่างตลอดแนวให้แสงแดดเช้าอ่อนๆ สาดสองเข้ามา ห้องนี้ดูกว้างขึ้นกว่าที่เคย เกือบทุกครั้งที่เข้ามาตฤณมักจะรูดม่านหน้าต่างเปิดโคมไฟ
สมบัตินินทาว่าห้องนี้เหมือนฮ่องเต้เรียกเข้าไปพิพากษาเตรียมประหาร “ถ้าคุณตฤณพิพากษาให้โบย พี่จะไม่ว่าสักคำ” พี่บั๊ดทำท่าเหมือนทาสยั่วสวาท “แต่ต้องให้อาทิตยเฆี่ยนนะ แล้วคุณตฤณยืนคุม” แล้วสมบัติก็หัวเราะก๊าก ชายหนุ่มอดเผลอยิ้มไม่ได้
“เช้านี้ดูท่าทางสดชื่นเป็นพิเศษ” ตฤณเดินเข้ามาใกล้ หยุดยืนอยู่ข้างๆ มุมโต๊ะด้านหน้าใกล้กับเก้าอี้ที่อนุภาพนั่งอยู่ เขารู้สึกว่าตฤณดูขรึมกว่าทุกวัน ยิ่งเป็นคนเงียบขรึมอยู่แล้ว ถ้าเช้านี้พนักงานคนอื่นในบริษัทเข้ามาพบก็คงงกๆ เงิ่นๆ กันไปตามๆ กัน
“พอดีกำลังนึกถึงอะไรตลกครับ” อนุภาพตอบเสียงเรียบ ชายหนุมกำลังนึกว่าตฤณจะมาไม้ไหน
เจ้านายหน้าเข้มอ้อมไปนั่งลงที่เก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน
“ผมรู้ว่าคุณกำลังยุ่ง แต่ผมมีงานอีกชิ้นอยากขอให้คุณทำ เอ่อ... พาโนวิว คอนโดหรูริมน้ำ มีไทมไลน์ไม่มาก” ตฤณยื่นแฟ้มให้
อนุภาพถอนหายใจ “งานเร่งอีกแล้ว concept แบบที่คุณก็รู้ว่าผมไม่ค่อยถนัด” อนุภาพประท้วง
“ผมรู้ แต่ว่ามันจำเป็น เพื่อนคุณปราการเขาฝากมา เขาไว้ใจเรา และขอร้องให้เราช่วยทำด้วย แล้วตอนนี้คุณก็รู้ว่าผมกำลัง short of staff” ตฤณอธิบายเสียงเรียบ
“You are the best นะครับ” ตฤณชมอีกแล้ว...ชมแบบบังคับ “อีกหน่อยก็ได้คนมาแทนคุณจีจี้แล้ว หลานคุณอาวิทวัสกำลังจะกลับจากอเมริกา เก่งทีเดียว” ตฤณปลอบ
“ผมจะทำงานนี้ แต่คุณสัญญาได้ไหมว่าอย่างน้อยอีกสองสามโปรเจ็คต่อไป ของานที่เป็นสโตล์ผม”
“เอาล่ะ ผมสัญญา”
ทั้งสองนั่งคุยเรื่องงานอีกชั่วครู่แล้วอนุภาพก็ขอตัวกลับไปทำงาน
“รถยังซ่อมไม่เสร็จอีกหรือ” ตฤณถามขึ้นมาขณะที่อนุภาพกำลังเอื้อมมือจับลูกบิดประตู
ตฤณก็เป็นอย่างนี้ คุยเรื่องงานจริงจัง พอเขาจะออกจากห้อง จู่ๆ ก็จะโพล่งเรื่องส่วนตัวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาตั้งตัวไม่ติด
“ยังครับ คงอีกสักอาทิตย์กระมัง”
“เอารถผมไปใช้ก่อนสิ” ตฤณพูดเร็วๆ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ ผมไม่อยากรบกวน”
“ผมมีรถสองคัน ไม่รบกวนหรอก” ตฤณยืนกราน เดินตามมาที่ประตู “ตอนเช้ามาทำงานลำบาก รถผมอีกคันก็จอดทิ้งอยู่เฉยๆ เอาคันบีเอ็มของผมไปใช้”
อนุภาพแปลกใจ ทำไมใครๆ จึงห่วงเรื่องเขามาทำงานตอนเช้ากันนัก จริงอยู่ไม่มีรถใช้เขาไม่สะดวกในการเดินทางไปกลับ และไปไหนมาไหน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสจนทนไม่ได้ แล้วนี่อยู่ดีๆ ตฤณก็มาเสนอให้เอารถของเขามาใช้ เขามีรถสองคัน เบ็นซ์คันใหญ่สีทอง และบีเอ็มดับเบิลยูเอ็กซ์ไฟว์
อนุภาพอดสะดุ้งไม่ได้เมื่อตฤณเสนอ “เอาคันบีเอ็มของผมไปใช้”
...หรือเขาเห็นว่ามีคนขับบีเอ็มดับบลิวมาส่งเขาเมื่อเช้า ตฤณจงใจพูดหรือเปล่า...
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่นั่งแท๊กซี่ No big deal” ชายหนุ่มยักไหล่ เปิดประตู ก้าวเดินออกจากห้อง บางครั้งเวลาคุยกับตฤณเขาใช้ภาษาไทยปนภาษาอังกฤษอยู่บ่อย โดยเฉพาะเวลาที่ถกเถียงกัน
“Really, I meant it”
“Seriously, I mean it too.” อนุภาพยิ้มให้แล้วหันหลังกลับไปตามทางเดินกลับออฟฟิส
ตฤณยืมมองด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย เขาเห็นอนุภาพก้าวลงจากรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิว Z6 ที่หน้าบริษัท ชายหนุ่มยังยืนคุยอยู่กับคนที่อยู่ในรถชั่วครู่ก่อนจะปิดประตู เขามองไม่เห็นคนขับเพราะฟิล์มกรองแสดงหน้ารถที่สะท้อนกับแสงแดด
เขาใจหายบอกไม่ถูก ความรู้สึกลึกๆ ในใจเขาบอกตัวเองว่า ระยะระหว่างเขากับอนุภาพที่ห่างกันอยู่แล้วยิ่งห่างกันออกไปอีก
เขาฉุนตัวเองนักที่แอบชอบใครสักคนและคงไม่มีโอกาสที่จะเป็นเจ้าของคนๆ นั้น เขาก็คงไม่ต่างจากจากอาทิตย์ที่แอบชอบอนุภาพเหมือนกัน แต่อนุภาพก็คงไม่มีวันที่จะตอบรับความสัมพันธ์ อาทิตย์มีภาษีดีกว่าเขาที่ทำงานใกล้ชิดกันมากกว่า และเปิดเผยความรู้สึกต่ออนุภาพได้มากกว่า ส่วนเขาที่เป็นเจ้านายแล้วไปชอบลูกน้อง ดูไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง
ตฤณอดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่ออนุภาพลาออกไปทำธุรกิจส่วนตัวอย่างที่เขาเคยแอบได้ยินชายหนุ่มคุยกับสมบัติ ถึงตอนนั้นไม่ได้เป็นเจ้านายกับลูกน้องกันแล้ว เขาจะมีโอกาสที่ดีขึ้นกว่านี้หรือไม่
********************
ถามหน่อย เชื่อกันรึเปล่า่ว่าคนเลิกเ้จ้าชู้ได้จริงๆ
ทำไมไม่มีใครเชื่อว่าเลิกเจ้าชู้ได้? :a6:
-
คนเจ้าชู้เหรอออออออ เราไม่เคยเป็นนะ (แค่รักใครหลายคนในเวลาเดียวกันเท่านั้นเอง) :o8: ตอนนี้กำลังรักหัวปักหัวปำอยู่กับคนสองคน คนที่หนึ่งรู้ตัวว่ารัก แต่อีกคนหนึ่งกะลังจีบอยู่ :angry2: (ต้องสับรางให้ดีนะเมิง) ผมคิดว่านะ คนเจ้าชู้ก็เจ้าชู้อยู่วันยังค่ำ ขอให้ได้ตอดนิดตอดหน่อยก็มีฟามมมมมมมมมมสุขแล้ว ยังไงซะคนเจ้าชู้ก็เลิกไม่ได้หรอกครับ ผมหมายถึงทางใจนะ แต่ทางกายผมว่าเลิกได้ ชัวร์ 100 %
-
:t2: มีแต่คนตามหวง ตามหึง
:serius2: อยากให้เป็นเค้าบ้างจังเลยอ่ะ
-
:bye2:
-
คู่แข่งเยอะจริงๆน่ะเนี่ย 555
ปล.คนเจ้าชู้เลิกไม่ได้หรอกคับ มันฝังรากลึกไปในนิสัยแล้ว
-
อยากให้ นุ ใจแข็งแบบนี้ไปตลอดครับ (เชียร์) :m23:
ปล. คนเจ้าชู เลิกไม่ได้ครับ แต่ควบคุมได้ครับ (แล้วแต่ว่าจะควบคุมยังไง ตัวเองหรือใครควบคุม เอิ๊กๆ)
ปล2. รบกวน ถามต่อ เป็นไปได้ไหม ว่า ถ้ามีคนแบบ นุ จะใจแข็งไปตลอด
-
นุนี่เนื้อหอมจริงๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปครับ
-
น้องนุ ของเรานี่เสน่ห์แรงจริงๆ
ใครๆก็พากันรุมจีบ อิจฉา......
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจอ่อนๆ
ก็ต้องอ่อนลงบ้างแหล่ะน่า
เปิดไฟสลัวๆ ซะหน่อย เปิดเพลงคลอเบาๆ ซักนิด
จุดเทียนหอมพอให้กรุ่นๆ
เปิดแอร์ให้เย็นจัด (เพราะไม่นานเธอก็จะเริ่มหนาวและต้องการหาอกอุ่นซุก)
เีดี๋ยวก็อ่อน อิ อิ
อยากให้ นุ ใจแข็งแบบนี้ไปตลอดครับ (เชียร์) :m23:
ปล. คนเจ้าชู เลิกไม่ได้ครับ แต่ควบคุมได้ครับ (แล้วแต่ว่าจะควบคุมยังไง ตัวเองหรือใครควบคุม เอิ๊กๆ)
ปล2. รบกวน ถามต่อ เป็นไปได้ไหม ว่า ถ้ามีคนแบบ นุ จะใจแข็งไปตลอด
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจอ่อนๆ
ก็ต้องอ่อนลงบ้างแหล่ะน่า
เปิดไฟสลัวๆ ซะหน่อย เปิดเพลงคลอเบาๆ ซักนิด
จุดเทียนหอมพอให้กรุ่นๆ
เปิดแอร์ให้เย็นจัด (เพราะไม่นานเธอก็จะเริ่มหนาวและต้องการหาอกอุ่นซุก)
เีดี๋ยวก็อ่อน อิ อิ
^
^
^
คนเขียนก็ใช้วิธีนี้บ่อยชิมิล่า :t2:
-
:m1:
รักคนโพสอีกและ
-
ท่าทางคนเขียนก็ไม่ใช่ย่อยนะนั่น
-
คิกคิก ขำพี่บั๊ดอ่ะ อานุภาพเหมือนมีพี่สาวใจดีคอยพูดคุยด้วยเลยนะเนี่ย
ส่วนคุณตฤณ โอ๋ๆๆๆ หันมามองฉันสักหน่อยสิเธอ...น่าสงสารจริงๆเลย o7
-
สงสารคุณตฤณ.... แต่ก็สงนะน่าด้วยเช่นกัน ชอบเค้าจริงก็คิดดิว่าทำงัย
แอบกลัวใจคุณตำรวจ(เจ้าชู้)
เฮ้อ ว่ารักๆกันไป อดีตรักถ่านไฟเก่าจะกลับมานะ กลัวใจคนแต่งจริงๆๆ
ปล. เจ้าชู้ เป็นอะไรที่เลิกยากว่ายาเสพติด แต่หยุดได้(ชั่วคราว) ถ้าเจอคนที่ใช้ 5555555
-
กี่คนแล้วเนี่ยที่มาชอบนุ
เสน่ห์แรงจริงๆ
ท่าทางผู้กองคงต้องเจอศึกหนักหน่อยล่ะ
-
แวะมาให้กำลังใจคนเขียนคราบ
ว่างๆ เขียนภาคสองไวไวนะคร๊าบบบบ
จะรออ่านครับ
-
เอิ๊กกกก...........
อ่านกันจนตาลายเลยทีเดียว
-
ยังไม่เคยอ่านที่หนายเรยนะ อ่านที่นี่ที่แรกเลย
แล้วมาต่ออีกน้า รอคอย ๆ
สนุกอะ แต่แอบอิจฉา มีแต่คนรุมรัก อิอิ :oni2:
-
คนเจ้าชู้เลิกเจ้าชู้ได้ไหม?
ตอบ : แล้วแต่บุคคลมั่ง ถ้าเจอคนที่ใช้ก็น่าจะเลิกได้นะ
ข้อสำคัญ :เจ้าชู้ได้ แต่ห้ามเป็นคนโลเลน่ะ เพราะมันเป็นข้อเสียอันดับหนึ่งของการคบกันเลยง่ะ
แหมท่าทางจะใช้ได้น่ะคนเขียนเนี้ย :t2:
-
เอาอีดก จะเอาอีก จะเอา จะเอา
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:m13:จิ้มให้กำลังใจนะคร๊าฟฟฟขอไปห้าได้มาสามกะโอเค :t2: ยิ่งอ่านยิ่งติดชอบมากๆ
ปล.อย่าเจ้าชู้เลยครับคุณอาจทำให้คนที่เค้ารักคุณเค้าเสียใจนะครับ :m15:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคร้าบ
เอามาลงไวมากมาย อ่านเพลิดเพลินจริง ๆ :a2:
ส่วนเรื่องเจ้าชู้เนี่ย เจ้าชู้นิด ๆ ดูกะหล่อน หน่อย ๆก็ดูดีนะคร้าบ :laugh:
-
แอบคิดว่าคนเขียนเป็นคุณตำรวจหรือเปล่าหว่า เอามาลงบ่อย ๆ นะครับ ชอบอ่าน :m1:
-
:m12:เนื้อจิงๆนุเนี่ย :m4:
:m23:อิจฉาอะ :m1:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบผุ้กอง จังเลย อิอิ
ช๊อบ ชอบ :m1:
-
ผู้กองเริ่มดำเนินแผนการณ์ เข้าใกล้ชิด อนุภาพมากขึ้น ๆ
ตัวนายเอกของเรา ก็ใช่ว่าจะไม่สนใจ พระเอก เสียทีเดียว
แต่คนรอบข้างเริ่ม ประกาศตัว เป็นคู่แข่งแล้ว เห็นไหม ผมบอกแล้ว
กรรมมีจริง จากเริ่มจะจีบเล่น ๆ เดี๋ยวคอยดูเถอะ ลมเพชรหึงคงได้ทำงานเต็มที่
มารอตอนต่อไป +1 ให้กับความคงเส้นคงวา ในการโพส
ปล. ผู้ชายเจ้าชู้ เลิกได้ไหม
เลิกได้ถ้าใจอยากเลิก แต่เห็นมา ร้อยทั้งร้อย เจอของถูกใจ หูตั้ง หางโผล่
นั้นแหละ สันดานละ นอกจากเจอคนจริง แล้วคุมอยู่ แต่ยังไง ก็เลิกไม่ได้หลอก
ฟันธง
-
:m29: เหนื่อยแทนนุจริงๆ...มีแต่คนรุมจีบเทคแคร์ (อิจฉาด้วย)
ส่วนเรื่องเจ้าชู้...ผมว่าของแบบนี้เลิกยากน๊า บางทีมันเป็นไปโดยอัตโนมัตแบบไม่รู้ตัวด้วยอ่ะดิ :m23:
-
เอามาลงแล้ว :m4: มาให้กำลังใจจ้า
-
:laugh: :laugh:
อร๊ายยยยยยยยยยยย
อิจฉาตาร้อนผ่าวๆ
ใครก็ได้เรียกรถดับเพลิงมาฉีดน้ำเข้าตาเจ๊ที
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ นังหนูนุ
ชาติหร่อนเกิดเป็นก้อนขี้หรอคะ ชาตินี้ชายถึงมารุ่มทึ้งยังกับแมลงวันตอม
อร๊ายยยยย
อยากได้มั่ง
-
:m23: ความจริงไม่ชอบตำรวจหรอก แต่ก็ชอบอานเรื่องนี้นะครับ
-
เนื้อหอมจริง ๆ เลย นายนุของเรา :o8:
-
จะเอาผมไปใช้อะไร?
ผมซ่อมก๊อกน้ำกะไฟฟ้าได้นะครับ ติดตั้งเครื่องซักผ้าก็เป็น แต่ซ่อมแอร์ไม่ได้ :m12:
คนเจ้าชู้เลิกเจ้าชู้ได้ไหม?
ตอบ : แล้วแต่บุคคลมั่ง ถ้าเจอคนที่ใช้ก็น่าจะเลิกได้นะ
ข้อสำคัญ :เจ้าชู้ได้ แต่ห้ามเป็นคนโลเลน่ะ เพราะมันเป็นข้อเสียอันดับหนึ่งของการคบกันเลยง่ะ
แหมท่าทางจะใช้ได้น่ะคนเขียนเนี้ย :t2:
-
บทที่ 8
เช้าวันนี้ทั้งวันอาทิตย์นิ่งเงียบไม่ชวนใครคุยอย่างสนุกสนานเช่นเคย สมบัติคอยแวะเวียนมาล้ออนุภาพว่าอาทิตย์อกหัก อาจแอบหนีไปฆ่าตัวตายในห้องน้ำ และเซ้าซี้ให้อนุภาพออกไปคุยกับอาทิตย์
“นี่ไปช่วยทำให้ตี๋เข้มของพี่ยิ้มแย้มซักหน่อยสิ...หนุ่มรูปหล่อขวัญใจแม่ยกไม่ยิ้มแย้ม มันทำให้สาวแก่แม่ม่ายในออฟฟิศรู้สึกหดหู่นะอนุภาพ”
“พี่บั๊ด เรื่องไม่เป็นเรื่อง...เดี๋ยวอีกหน่อยอาทิตย์ก็รื่นเริงได้เอง”
“จริงๆ นะ นุ ยูทำร้ายจิตใจอาทิตย์มากนะ ไม่ทันไรก็ให้คนมาส่งที่ทำงาน ตอนเช้าอีกตะหาก แสดงว่าไปรับที่บ้านตอนเช้าตรู่ หรือไม่ก็....” สมบัติทำท่าเหมือนคิดอะไรได้
“คิดบ้าๆ นะเจ๊ อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิด” อนุภาพรีบดักคอเสียงเข้ม “นี่ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่”
“เห็นใจเด็กที่แอบชอบบ้างสิ ถึงไม่รัก ถึงไม่ยอมตกร่องปล่องชิ้นก็อย่าทำร้ายมัน ทำให้เด็กมันมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ เสียบ้าง” คุณพี่ใจดีเจื้อยแจ้ว
“ผมกลัวอาทิตย์เข้าใจอะไรผิด”
“ผิดไม่ผิด วันนี้เด็กมันก็เศร้าไปแล้ว เพียรพยายามออดอ้อนยูมานามนับปี ยูก็ยังใจแข็ง” สมบัติทำหน้าจริงจัง “ยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัวหน่อยก็ไม่ได้ ถือว่าทำบุญ” สมบัติเชียร์อาทิตย์จนออกนอกหน้า
“ก็ไม่ใช่เพราะทำบุญเหรอ เมื่อเย็นวานผู้กองอธิคมเลยเห็น นี่เขาคงล้อไม่ยอมหยุด อาทิตย์ได้ฉายาใหม่ว่า อาตี๋เบ็นซ์ดำด้วยนะ”
สมบัติหัวเราะก๊าก “อ๋าย ผู้กองนี่คารมไม่เบา”
“ก็คงพอๆ กับพี่ล่ะ” อนุภาพประชด
“ชักอยากจะเห็นผู้กองหนุ่มคนนี้ซะแล้ว ว่าจะหล่อเท่ขนาดไหน” สมบัติฝัน ทำตาลอย
“กวน เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ไม่เห็นจะเท่ตรงไหนเลย”
“ที่อยากเห็นเพราะอยากจะเทียบว่า จะให้คะแนนใครสูงสุดเมื่อเทียบกับอาทิตย์ คุณตฤณ เอหรือว่าต้องเพิ่มคนที่ อืมมม...คนขับบีเอ็มมาส่งยูเมื่อเช้าเข้าไปในลิสท์ด้วย”
ตอนกลางวันอาทิตย์ไม่ไปทานอาหารเที่ยงกับกลุ่มเดิมเหมือนทุกวัน อนุภาพ สมบัติ พจนีย์ และอธิปรับประทานอาหารกันรวดเร็วเพราะต้องรีบกลับมาทำงาน แต่ทั้งหมดยังคุยกันสนุกสนานเพราะล้วนแต่มีความสามารถพิเศษในการคุยไปกินไปในเวลาเดียวกัน...ขาดแต่เสียงหัวเราะทุ้มของอาทิตย์ที่เคยผสมโรง
“อาทิตย์งอนอยู่น่ะ” สมบัติแอบกระซิบอนุภาพ
การประชุมติดตามงานตอนบ่ายพูดถึงเรื่องงานโฆษณารถกระบะ งานทุกอย่างเตรียมพร้อมไปมากแล้ว ปัญหาเดียวที่กำลังเผชิญอยู่คือ ตัวแสดง
“นายแบบสวยๆ ทั้งนั้นเลย ไม่มีใครเป็นตำรวจได้ซักคน” พจนีย์สรุป
“ผมมีเพื่อนที่เป็นตำรวจอยู่ครับ เอารูปมาให้พี่บั๊ดกับพี่พจน์ดูแล้วแต่ไม่ผ่าน...ไม่ได้ให้พี่นุดูเพราะคิดว่าพี่นุคงไม่ชอบเพราะยังดูเด็กๆ กันอยู่ครับ” อาทิตย์รายงานเสียงเรียบๆ
อนุภาพกับสมบัติสบตากันโดยอัตโนมัติ อนุภาพนึก...หลังเลิกประชุมพี่บั๊ดต้องมาล้อว่าอาทิตย์ประชดเขาแน่ๆ เลย…
เลิกประชุม อาทิตย์รีบเดินออกจากห้อง คาดไม่ผิด...สมบัติกระแซะเข้าใกล้อนุภาพ ทำตาโตกระซิบกระซาบ
“อาทิตย์เริ่มจะหัดประชดเป็นด้วยล่ะ”
“แหงล่ะ เขาใช้เวลาอยู่กับพี่กับยัยพจน์มากเกินไปแล้วนี่”
“น่าสงสารจริงๆ คืนนี้อาทิตย์คงเมาแน่ๆ ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านดึกๆ หิ้วใครกลับไปนอนบ้านประชดรักหรือเปล่านะ...คนมันเสียใจ...ไปพูดกับเด็กมันหน่อยสิ” สมบัติทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป
อนุภาพเห็นว่าไม่ควรจะเก็บเอามาใส่ใจมากนัก ปล่อยไว้สักหน่อยก็คงจะซาไปเอง ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคุยอธิบายอะไรกับอาทิตย์ อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ใช่คู่รักกัน และคงไม่มีวันเป็นอย่างนั้นได้...เขาไม่รู้สึกอะไรกับอาทิตย์เลย
พจนีย์มาปรึกษากับอนุภาพเรื่องนายแบบ
“คุณตฤณทำท่าจะเขมือบหนูอยู่แล้วว่าเรื่องนักแสดงยังไม่ไฟนอลซะที”
“ออดิชั่นเลยดีไหม” ปานวาดสาวห้าวผู้ช่วยพจนีย์เสริม
“เรื่องใหญ่ไป” พจนีย์หันกลับมาที่อนุภาพ “พี่บั๊ดบอกว่าพี่นุรู้จักตำรวจอยู่นี่นา พี่ไม่ลองขอให้เขามาเทสท์หน้ากล้องดูหน่อยเหรอคะ”
“พี่ไม่ค่อยสนิทกับเขาเท่าไหร” อนุภาพออกตัว
“จริงเหรอ” พจนีย์ถามเรียบๆ อนุภาพมองเหมือนจะค้นหาว่าพจนีย์แกล้งล้อหรือถามจริงๆ
ถ้าเป็นดาราพจนีย์คงตีบทหน้าเซ่อได้แนบเนียนมาก...เขาสงสัยว่า ‘แก๊งค์’ ของเขาคงกำลังมี ‘อะไร’ ลับหลังเขาอยู่แน่ๆ
ก่อนเลิกงานสมบัติเดินเข้ามาคุยกับชายหนุ่มเรื่องงาน รวมถึงเรื่องนักแสดงที่ยังไม่ลงตัว
“ลูกค้าติงเรื่องนักแสดงมากๆ เรื่องอื่นไม่ติเลย โอเคตลอด แต่เรื่องนักแสดงเขาเน้นว่าต้องให้ได้ตามที่เขาต้องการ ตำรวจหล่อๆ คมๆ แมนๆ จะหาได้ที่ไหนว่ะนี่ เท่าที่เห็นตำรวจมา...แมนก็แมนอยู่หรอกนะ แต่หาหล่อๆ เพอร์เฟคขึ้นกล้องไม่ได้ซักคน”
อนุภาพถอนหายใจ “ตำรวจก็คือตำรวจ ผู้ชายแมนๆ ที่ไหนแต่งเป็นตำรวจก็เป็นตำรวจได้แล้ว บริษัทนี้ทำไมต้องมาจำกัดว่าต้องหล่อด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“เจ้าของบริษัทคงเป็นเกย์มั๊ง” สมบัติหัวเราะเสียงดัง...ดูเอาเถอะ เวลาเครียดๆ สมบัติก็ยังทำให้เขายิ้มได้
“ผู้กองอธิคมที่ขับรถชนยูไง จีบมาแสดงซะเลย ยูก็บอกว่าเป็นค่าเสียหายที่ขับรถชนรถยู”
“เขารับผิดชอบค่าเสียหายให้แล้วนะ แล้วตอนนี้ยังมา....” อนุภาพชะงัก เก็บคำพูดไว้ทัน
สมบัติทำไม่รู้ไม่ชี้ “เหอะน่า ยูไม่กล้าเดี๋ยวไอคุยเอง นัดให้ไอเจอสิ เดี๋ยวกล่อมเอง ไม่รู้เหรอ เจ๊ถนัดกล่อมหนุ่มมาเป็นนายแบบ”
“ผมไม่อยากทำงานกับเขา” อนุภาพให้เหตุผล
“วุ้ย จะอะไรกันนักกันหนา ขำๆ น่า…เว้นแต่ว่า...ยูจะเก็บเอาไว้กับตัวคนเดียว” สมบัติทำตาพราวระยับ
อนุภาพบ่ายเบี่ยงแล้วรีบเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน
ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ประตูทางออก ระหว่างทางเขาสังเกตุเห็นว่าโต๊ะทำงานของอาทิตย์เก็บเรียบร้อยแสดงให้เห็นว่าเจ้าของโต๊ะกลับบ้านไปแล้ว
ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดล้อเล่นของสมบัติว่าคืนนี้อาทิตย์คงเมาประชดรักหิ้วใครกลับไปนอนด้วย
อนุภาพสลัดความคิดออกไป ชายหนุ่มก็พยายามนึกว่าอาทิตย์คงไม่ทำอะไรขนาดนั้น
...อาทิตย์ไม่ได้อกหักอะไรนี่ จะทำอย่างนั้นทำไม แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง อีกอย่าง ไม่มีใครเห็นคนที่ขับรถมาส่งเขาสักหน่อย อาจเป็นเพื่อนหรือเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น ทำไมอาทิตย์ต้องเสียใจถึงกับกินเหล้าเมาคว้าใครกลับไปนอนบ้านด้วยเหมือนในละครทีวีน้ำเน่า... ผู้กองอธิคมเสียอีกดูน่าจะทำอย่างนั้นได้มากกว่า--ตำรวจ...ดูท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา เลิกงานก็คงเมาเหล้าแล้วก็พาใคร...
อนุภาพรีบควบคุมความคิดของตัวเอง...บ้าจริง ทำไมต้องไปนึกถึงคนช่างกวนโมโหคนนั้นด้วยนะ...
----------------------------
คนช่างกวนโมโหกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ห้องชุดสุดหรูของตัวเอง ชายหนุ่มยังไมได้โกนหนวดเคราที่เริ่มขึ้นเป็นแนวหนาเข้มซึ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาที่คมคายอยู่แล้วดูเข้มบาดใจขึ้นมากกว่าเดิม
ผู้กองหนุ่มใส่เสื้อกล้ามสีขาวรัดรูป เผยให้เห็นหน้าอกหนาบึกอย่างคนออกกำลังสม่ำเสมอ กางเกงผ้ายืดขาสั้นสีน้ำตาลเข้มอวดต้นขาแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม ปลีน่องแน่น ไรขนสีดำไม่ดกเกินไป
ธงรบเคยบ่นอิจฉาอธิคม “ทำไมฟ้าส่งข้ามาเกิด แล้วต้องส่งแกมาด้วยว่ะ ข้าก็ว่าหล่อเต็มที่แล้ว แกนี่ทำให้ข้าเสียความมั่นใจไปเยอะ ไปเที่ยวที่ไหน คนที่ข้ามอง เขาก็มองเอ็งก่อนข้าทุกที...ไอ้มารผจญ”
คนขี้อิจฉากำลังชงเหล้าอยู่ที่บาร์ใกล้หน้าห้องครัว แล้วเดินถือแก้วเหล้าสองแก้วมาที่โซฟา ยื่นให้อธิคมหนึ่งแก้ว แล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม
อธิคมรับแก้วมาถือไว้ ตายังจับจ้องอยู่ที่จอทีวี
“ชอบดูโฆษณาหรือไง จ้องอยู่ได้” ธงรบนั่งลงข้างๆ
“ดูโฆษณาแล้วนึกถึงคุณนุ” อธิคมพูดเบาๆ
ธงรบกรอกตา “เป็นเอามาก...ที่ข้าชวนแกไปดื่มเหล้าข้างนอกแล้วไม่ยอมไปก็เพราะยังงี้นี่เองใช่ไหม”
“คงงั้นมั๊ง”
“ข้าจะดูว่าเอ็งจะสนใจได้กี่เดือน” ธงรบคิด
ทุกทีเขาเคยเย้าแต่ว่า ‘กี่อาทิตย์’ คราวนี้เขาขยายเวลาให้เป็นเดือน เพราะท่าทางเพื่อนรักเปลี่ยนไปน่าใจหาย
“ว่าแต่ว่า เอ็งจะเปลี่ยนแนวไปชอบหนุ่มโฆษณาจริงหรือว่ะ” ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
“ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ เผลอๆ ได้เป็นดาราโฆษณา ดีเสียอีกได้คลุกวงใน...เผื่อได้ข่าวเรื่องยาอี”
“คงไม่มั๊ง ข้าว่าเอ็งหาเหตุผลไปวนเวียนอยู่กับคุณนุมากกว่า ข่าวยาอีอะไรนั่นไปหาเองก็ได้ ไปตามผับ จับนักร้องดารานายแบบได้ง่ายๆ ได้ทั้งข่าว ได้ทั้งคาว” ธงรบยักไหล่ ไม่เชื่อเหตุผลของเพื่อน “แต่ว่าถ้ามีใครชวนไปเป็นดารา แกชวนข้าไปมั่ง ข้าอยากออกทีวี เผื่อดัง ไม่ก็เผื่อได้รู้จักดาราใหม่ๆ แล้วก็...”
“ไหนเอ็งบอกไปจับเอาตามผับได้เอง” อธิคมท้วง
“ก็...เขาไม่ได้ท่องราตรีกันทุกคนนี่หว่า ดาราไม่ค่อยไป พักหลังๆ มีแต่นักร้องวัยรุ่นกับนายแบบ...ชักเซ็ง” ธงรบยักไหล่
“อ๋อ เบื่อนักร้องน้องรัก”
“...แต่เอ...ข้าว่าลองเปลี่ยนไปมองหนุ่มออฟฟิศดูหน่อยก็ดี” ธงรบทำท่าคิด
อธิคมหันขวับจากจอทีวีมาถลึงตาใส่เพื่อนคู่หู
“เอ็งอยากถูกต่อยก็ลองดู” อธิคมเสียงเข้ม “เอ็งจะไปไหนก็ไป ขวางหูขวางตา”
“หมาหวงก้าง” ธงรบลุกขึ้นยืน “ตัวเองยังไม่ได้กิน แล้วยังหวงไม่ให้คนอื่นกินอีก” ชายหนุ่มเดินไปหยิบกุญแจรถ
“ข้าไป Route 79 ไปไหมว่ะ น่านะไปจับผู้ร้ายกัน จำเมื่อก่อนได้ไหม เราไปนั่งที่หน้าบาร์ใกล้ๆ เสา แล้วรอให้เหยื่อมาอ่อย พักหลังนี้หล่อๆ เยอะเลยนะโว้ย ผู้หญิงน้อยลงกว่าเดิม...วันก่อนเจอนักร้องหน้าใหม่มากับเพื่อนสองคน ยิ้มให้ข้าแบบทอดสะพานคอนกรีตเสริมเหล็ก ข้าส่งเหล้าให้แค่แก้วเดียว...เที่ยงคืน...ปิดคดีได้ จับผู้ร้ายเข้าคุกสองคนพร้อมกัน”
อธิคมส่ายหน้า
“คม...เอ็งเอาจริงเหรอเรื่องคุณนุ” ธบรบถามจริงจัง
“ก็กำลังจีบอยู่ แกคิดว่าเล่นๆ หรือไง”
“ทุกทีแกไม่เคยคบใครนานเกินเดือนนี่หว่า” ธงรบเตือน “เรามันก็ประเภทฟันแล้วทิ้ง...คราวนี้เกือบเดือนแล้วเอ็งยังไม่ได้ฟะ...”
“เฮ้ย อย่าพูดพล่อยๆ ...เดี๋ยวเหอะ” อธิคมถลึงตา
“เออๆ” ธงรบสายหน้า “แหม พูดอะไรนิดอะไรหน่อยถึงคุณนุไม่ได้เลยนะ” ธงรบเดินตรงไปที่ประตู
“พนันกันไหมว่ะ ข้าว่าสองเดือนเอ็งก็ถอดใจ ได้ยากได้เย็นขนาดนี้ ผิดวิสัยร้อยตำรวจเอกอธิคม สองเดือนนะโว้ย สองเดือน ไม่ใช่สองวันอย่างที่เคยท้า”
อธิคมโบกมือไล่ให้ธงรบไปให้พ้นๆ
“เอางี้ ถ้าเอ็งจีบคุณนุได้ก่อนข้าจีบน้องแม๊คติด ข้ายอมให้เอ็งพังประตูหลัง” ธงรบรีบเปิดประตูผลุนผลันออกไป ก่อนที่อธิคมจะหยิบอะไรใกล้มือขว้างตามมา
ผู้กองหนุ่มส่ายหน้ากับเพื่อนรักกวนประสาท ถ้าเขาพนันกับธงรบก็คงแพ้หลุดลุ่ย อนุภาพยังสงวนท่าทีกับเขามาก
สถิติการ ‘ปิดคดี’ ของเขาช้าสุดคือสองวัน...ของธงรบหนึ่งอาทิตย์ คราวนี้เพื่อนรักให้เวลาเขาสองเดือน ชายหนุ่มยังหนักใจว่าสองเดียวนี่คงเร็วไป...
...แต่อย่าให้ถึงสามเดือนเลย ถ้าเกินนั้นเขาคงอกแตกตาย ไม่ใช่ว่าจะถอดใจ แต่เขาคงทรมานที่ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสอนุภาพที่เขาพึงใจเสียที…
...แค่พึงใจ? หรือชอบ? หรือว่ามากกว่านั้น? หรือรัก?...คำตอบสุดท้ายนี้เขายังไม่มั่นใจ รู้แต่ว่าเมื่อวันแรกที่เขาพบชายหนุ่ม ‘ท่าทางเอาเรื่อง’ ที่ยืนขมวดคิ้วต่อว่าเขาเรื่องอุบัติเหตุ ตอนนั้นเขาคิดว่าจะลองจีบเล่นๆ ...วันถัดมาชายหนุ่มก็จะรับนัดเขา...เขาจะพาไปหาอะไรดื่ม...ฟังเพลงเพราะๆ แล้วก็ ‘ปิดคดี’ ส่วนจะคบต่อ ‘ให้ถึงเดือน’ อย่างที่ธบรบพูดนั้น...ขึ้นอยู่กับว่า ‘ถูกใจ’ เขามากเพียงใด…
เขาลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง มองออกไปที่แนวต้นไม้ข้างนอก เหนือแนวต้นไม้นั้นเป็นตึกสูงประมาณสิบกว่าตึก หนึ่งในตึกเหล่านั้นอาจเป็นที่พักของอนุภาพ
ความเป็นจริงที่รุมเร้าเขาอยู่ก็คือว่า--ขณะนี้เขายืนอยู่คนเดียวที่ระเบียง ซึ่งร้อยวันพันปีแทบไม่เคยเปิดประตูห้องนั่งเล่นออกมายืนเหม่อเช่นนี้
...ผ่านไปเกือบเดือน... อย่าว่าแต่ ‘ปิดคดี’ เลย... แม้แต่มือก็ยังไม่ได้จับ…
ชายหนุ่มหันไปมองโทรศัพท์ข้างโซฟา เขามีเบอร์บ้านของอนุภาพ เขาอยากจะโทรไปหา ใช้เบอร์บ้านแทนที่จะเป็นมือถือเพราะรู้สึกว่าใช้โทรศัพท์บ้านให้ความใกล้ชิดมากกว่า...เขาอยากได้ยินเสียง อยากเย้าแหย่ อยากคุยให้คลายเหงา…อยากให้อนุภาพรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแต่ละวันที่ผ่านไป
-------
ธงรบนั่งดื่มเหล้าคนเดียวอย่างเซ็งๆ ที่สตูลหน้าเคาท์เตอร์บาร์ อธิคมไม่ยอมออกมาเที่ยวกับเขาทั้งที่เขาคะยั้นคะยอ เขาคิดว่าอธิคมกำลังทำตัวเป็นฤาษีเข้าไปทุกวัน--เลิกงาน ไปยิม แล้วก็กลับบ้าน ทิ้งให้เขาท่องราตรีคนเดียวเป็นเวลาเกือบเดือนอยู่แล้ว
กลุ่มเล็กๆ มุมห้องในผับหรู Route 79 เป็นจุดสนใจของตำรวจหนุ่ม ชายหนุ่มห้าคนและผู้หญิงหนึ่งคน--สองคนเขามองผ่านเลย หญิงสาวดูก๋ากั่น ส่วนชายอีกคนท่าทางนุ่มนิ่ม อายุราวสี่สิบ รูปร่างท้วมๆ แต่งตัวสีสันฉูดฉาด สี่หนุ่มที่เหลือดึงดูดความสนใจ ชายหนุ่มสองคนเป็นลูกครึ่งหน้าคมเฉียบ ผิวขาดจัด แต่งตัวทันสมัยราวกับนายแบบนิตยสารแฟชั่น อีกหนุ่มเป็นวัยรุ่นหน้าตาน่ารัก แต่งตัวเนี๊ยบเช่นกัน แล้วเขาก็เห็นชายหนุ่มอีกคน ผิวขาวสะอาด หน้าตาคมเข้มแบบไทย ผมตัดสั้น แต่งตัวต่างจากคนอื่นๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดประดุมแขนเสื้อพับรั้งขึ้นมาครึ่งแขน กางเกงสแลคสีเท้าเข้ม...ยิ้มกว้างสดใส! เขารู้สึกเหมือนมีแม่หล็กดึงดูด รอยยิ้มของชายหนุ่มเป็นยิ้มที่สดใสมีชีวิตชีวา...ต่างจากที่เขาเคยเห็น รอยยิ้มกว้างนั้นเป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะทำให้ห้องส่องสว่างวาบขึ้นมา
...นี่ถ้าอธิคมมาด้วยคงจะดี จะได้ช่วยกัน ‘จับผู้ต้องหา’ เขาคนเดียวจะฝ่าด่านเพื่อนห้าคนของคนที่เขาถูกใจก็กระไรอยู่ ถ้ามีอธิคมก็จะรู้สึกอุ่นใจ ไม่ขัดเขินว่ามาคนเดียว…
ธงรบแปลกใจ ปรกติเขาจะชอบคนที่ดูเนี๊ยบและสำอางเหมือนนายแบบหรือนักร้องดาราวัยรุ่น...เหมือนนายแบบสองคนนั้น...เหมือนหนุ่มหน้าตาน่ารักชุดดำที่นั่งหันข้างให้...แต่ชายหนุ่มเสื้อเชิ๊ตขาวกลับดึงดูดใจเขามากกว่า
เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้องมอง ชายหนุ่มหน้าไทยหันขวับมามอง ธงรบรีบหลบตา มองไปทางอื่น ทำไม่รู้ไม่ชี้...เขาอมยิ้ม พอชายหนุ่มเผลอ เขาก็หันกลับไปมองอีกอย่างเพลิดเพลิน
------------------------------------------
อนุภาพเลี้ยงฉลองให้ “ตั้ม” หนุ่มน้อยที่สมบัติเป็นผู้สนับสนุนประกวดดัชชี่บอยจนได้รับรางวัลชนะเลิศ เจฟกับกริณคู่รักคู่แฝดเพื่อนของตั๊มมาร่วมด้วย ทั้งสองเป็นนายแบบลูกครึ่งที่หน้าตาคล้ายกันมากและกลายมาเป็นแฟนกัน
พจนีย์รีบมารอแต่หัวค่ำและเป็นสาวคนเดียวในกลุ่ม “หนูชอบอยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อๆ มันทำให้รู้สึกว่าหนูเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก” เธอให้เหตุผล
“แกอย่ามาหาว่าฉันหล่อนะยัยพจน์ ฉันโกรธแกจริงๆ ด้วย” สมบัติรีบประท้วง ก่อนที่ทั้งหมดจะหัวเราะสนุกสนาน
เพื่อนคนอื่นๆ ทะยอยตามมาร่วมวงจนกลายเป็นกลุ่มที่ใหญ่ขึ้น
ธงรบมองไม่เห็นคนยิ้มสวยคนนั้นอีกแล้วเพราะคนอื่นๆ บังหมด
...คนหน้าตาดีๆ ทั้งนั้น ละลานตาไปหมด นี่ถ้าอธิคมมาด้วย คงจะดีจริงๆ... แต่ธงรบอดสงสัยไม่ได้ว่าจะเหมือนวันก่อนๆ หรือไม่ พักหลัง อธิคมเกิดจะทำตัวเป็น ‘คนดี’ ขึ้นมาเสียยังงั้น...ทิ้งให้เขาท่องราตรีอย่างเดียวดาย
นายตำรวจหนุ่มลุกเดินออกจากผับ คิดอย่างเซ็งๆ ว่าจะโทรไปชวนน้องอั๊ตนักร้องหนุ่มหน้าใหม่ที่เขากำลังคั่วอยู่ออกมาเที่ยวดีกว่า นายตำรวจหนุ่มดีดก้นบุหรี่ลงถังขยะข้างประตู ลมเย็นปะทะใบหน้า ฝนเพิ่งหยุดตก หลังคารถที่จอดเรียงรายอยู่หน้าผับเปียกด้วยเม็ดฝนที่เกาะอยู่พร่างพราย กระทบกับแสงไฟนีออนหลากสีเป็นประกายระยิบระยับ
ค่ำคืนอีกคืนหนึ่งผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว ยังเหลือสนุกได้อีกไม่กี่ชั่วโมง...ความคิดของธงรบสะดุด เขาชะงักเมื่อพบว่าชายหนุ่มคนที่เขาแอบมองอยู่ในผับตอนนี้ยืนอยู่ริมถนนใกล้กับรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิว Z6 ของเขาที่จอดอยู่ ชายหนุ่มยืนมองอย่างพินิจพิจารณาเหมือนสนใจรถสวยคันนี้
ได้ผลแฮะ...ไม่เสียแรงเสียเงินซื้อรถสปอร์ตคันหรู เพราะเท่าที่ผ่านมา รถสวยคันนี้เรียกได้ว่าเป็น ‘ปัจจัย’ เรียกเด็กอีกอย่างหนึ่ง
ธงรบเคยพูดสนุกๆ กับเพื่อนรักอธิคมว่า...หนุ่มในเครื่องแบบ รูปหล่อ หุ่นดี คารมเยี่ยม รถหรู เป็นสูตรสำเร็จในการจีบเด็กที่ได้ผลนัก
ชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกตัวว่าเจ้าของรถเดินมาหยุดยืนข้างประตูคนขับ เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ
ธงรบยิ้มรับกว้าง “รถผมเองครับ”
“รถสวยนะครับ” อนุภาพเปรย “เหมือนเคยเห็นในซอยใกล้บ้าน” ชายหนุ่มนึกถึงอธิคมในรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวเมื่อวันก่อนในซอยเข้าบ้านซึ่งเกือบจะกลายเป็นอุบัติเหตุรอบสอง
“อ้อ แสดงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน” ธงรบยิ้มกว้าง นัยน์ตาระยิบระยับ
อนุภาพอดคิดเปรียบเทียบกับนัยน์ตากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ของ ‘ผู้ต้องสงสัย’ ที่ขับรถคล้ายกันนี้ไม่ได้...ขอบโครเมี่ยมรอบกระจกมองข้าง คิ้วติดขอบสเกิร์ตด้านล่างของรถ สติคเกอร์สีทองติดพาดจากประตูหน้าข้างคนขับเป็นริ้วพริ้วไปจนถึงไฟท้าย มีรูปการ์ตูนเด็กหนุ่มหน้าตี๋ติดอยู่ใต้ไฟเลี้ยว
“ท่าทางขับดีนะครับ” อนุภาพถามยิ้มๆ “ผมกำลังเก็บเงินซื้ออยู่เหมือนกัน” อนุภาพแกล้งทำท่าสนใจ
“จริงหรือครับ ไว้ไปลองขับกันก็ได้” ธงรบยิ้มย่องในใจว่าอนุภาพทอดสะพานให้
“ปรกติขับคนเดียวหรือครับ” ชายหนุ่มหมายถึงรถขับมือเดียว
“ครับผม แต่อยากหาคนมานั่งเป็นเพื่อนอยู่เหมือนกันครับ” ธงรบรุก
“งั้นขอให้โชคดีได้ตุ๊กตาหน้ารถเร็วๆ นะครับ”
อนุภาพอวยพร ก่อนหันไปโบกมือเรียกแท๊กซี่
ธงรบตื๊อ เดินอ้อมหน้ารถมายืนข้างๆ ชายหนุ่ม เริ่มแผนสอง--ชวนเที่ยว ไม่งั้นก็ขอเบอร์
“ไปเที่ยวต่อหรือครับ ผมรู้จักร้านดีๆ ที่...”
“จะกลับบ้านนอนครับ ไม่ชอบเที่ยว” อนุภาพสวน ตาจ้องแท๊กซี่คันที่ว่าง
“รถสวยดี อย่าให้ใครที่ขับรถไม่ดีเอาขับไปชนคันอื่นนะครับ”
แท๊กซี่จอด อนุภาพก้าวขึ้นรถ ธงรบยืนเกาหัว ไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มหน้าหล่อยิ้มสวยทิ้งท้ายเอาไว้
เขาเสียหน้านิดๆ คนที่เขาจีบผละหนีเดินจากไปดื้อๆ อุตส่าห์มองอยู่เป็นนานสองนาน นึกว่าจะโชดดี โดนปฏิเสธหน้าตาเฉย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น แต่ก็ยังดีแถวนี้ไม่มีใครรู้ใครเห็น
ธงรบหยิบโทรศัพท์กดเบอร์น้องอั๊ต
... ค่ำคืนของธงรบเพิ่งจบลงเมื่อเวลาใกล้สาง ... เช้าตรู่ของอนุภาพกำลังจะเริ่มขึ้น...
----------------------------------------
คำถาม - คนเจ้าชู้ที่กลับใจแล้ว ควรจะโดนลงโทษสำหรับสิ่งต่างๆ ในอดีตที่เคยทำไว้ไหมครับ?
-
บทที่ 8 (ต่อ ครับ เพราะเมื่อกี้โพส บอร์ดบอกว่าตัวหนังสือยาวเกินต่อหนี่ง comment)
ตีห้าครึ่ง เสียงนาฬิกาปลุกกรีดร้องดังลั่นเหมือนเสียงนางร้ายในละครทีวี อนุภาพรีบลุกจากที่นอน เดินออกไปเคาะประตูห้องนอนแขกที่สมบัตินอนหลับอยู่ เสียงงัวเงียตอบรับพร้อมกับการต่อรองขอหลับต่ออีกนิด อนุภาพยืนกรานว่าต้องรีบไปทำงานแต่เช้า “ต้องเอาเอกสารด่วนให้ฮ่องเต้” ชายหนุ่มยกตฤณขึ้นมาอ้าง
ความจริงแล้ว อนุภาพต้องรีบออกไปก่อนที่สารถีที่รับผิดชอบต่อคำสัญญาคนนั้นจะมาถึง ต้องรีบออกเพราะกลัวว่าสมบัติจะรู้และเห็นว่ามีใครมารอรับเขาไปส่งที่ทำงาน
เมื่อคืนสมบัติไม่กลับบ้านเพราะอยู่ไกลจากผับ “ไอไม่ไหวแล้ว ง่วงชิบหาย ต่อให้ผู้ชายมากวักมือเรียก ไอก็จะนอน” เมื่อคืนอนุภาพขอตัวกลับก่อน แสงไฟวูบวายในผับ Route 79 ทำให้เขาปวดหัว
ชายหนุ่มกลับมานั่งทำงานต่อที่บ้าน...แทบทุกคืนที่ผ่านมาเขาหอบงานมาทำที่บ้านจนดึก
สมบัติมาพักค้างคืนที่คอนโดของอนุภาพบ่อยๆ ชายหนุ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อยเมื่อเพื่อนรุ่นพี่โทรมาบอกว่ากลับบ้านไม่ไหว ขอแวะนอนด้วย อนุภาพกลัวว่าตื่นเช้าไปทำงานจะพบอธิคมรออยู่ที่หน้าอาคารที่พัก...ถ้าสมบัติรู้มีหวังถูกล้อไม่จบสิ้น
“จะรีบไปไหนว่ะ นี่แค่หกโมงสี่สิบห้าเอง ชาวบ้านเขายังไม่ตื่นกันเลย” สมบัติบ่นเสียงงอแง หน้าตายังยับยู่ยี่ อนุภาพรีบดันหลังให้ออกจากลิฟท์
“ผมมีเรื่องด่วนต้องทำให้คุณตฤณ” อนุภาพยกตฤณขึ้นมาอ้าง ซึ่งรอดตัวได้เสมอ
“ยังง่วงอยู่เลย” คนขี้เซาอุทธรณ์ “คุณตฤณนี่บาปกรรม คนจะนอน ยังตามมาหลอกมาหลอน”
“ค่อยไปนอนบนรถนะพี่บั๊ด” อนุภาพรีบเดินไปที่ลานจอดรด ตรงลิ่วไปที่ประตูรั้ว หันซ้ายหันขวาด้วยความหวาดระแวง เมื่อพ้นต้นปาล์มต้นที่สองกลางลานจอดรถ เสียงแตรดังสั้นๆ สองครั้ง...รถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ใกล้ๆ ประตู
“รีบไปไหนครับ” เจ้าของรถเปิดประตูด้านคนขับเดินลงมาจากรถ ยิ้มกว้าง เดินทอดน่องเอื่อยๆ มาหาอนุภาพ
อนุภาพอ้ำอึ้ง “ยังไม่เจ็ดโมงนี่นา อีกตั้งสิบห้านาที เรารึก็รีบออกแต่เช้า...ทำไม...” ชายหนุ่มนึกในใจ
“รอด้วยสิว่ะ” สมบัติกระหืบกระหอบตามมาถึง หันไปมองชายหนุ่มแปลกหน้าตาค้าง
“ผมมารอตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้วครับ...เชิญครับ”
อธิคมยกมือทักทายสมบัติแบบฝรั่ง สมบัติยังตาค้างอยู่ แต่ก็ยกมือขึ้นทักทายตอบพร้อมพูดเบาๆ “ไฮ”
อนุภาพตัดปัญหา ไม่อยากพูดคุยกับอธิคมมากกว่านี้ เพราะนายตำรวจหนุ่มคงจะเล่นคารมทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากกว่าเดิม ชายหนุ่มจึงก้มหน้าเดินไปที่รถคันใหญ่ เปิดประตูขึ้นจะขึ้นนั่งเบาะหลัง แต่ช้าไปกว่าสมบัติที่รีบกระโดดขึ้นไปนั่งเสียก่อน พร้อมหันมาขยิบตาทำหน้าทะเล้น ทำปากพูดว่า “หล่อมากกกก” โดยไม่ออกเสียง
“ผมรู้ว่าคุณตั้งใจรีบออกแต่เช้ามาก เลยมารอ” อธิคมหันไปมองอนุภาพ นัยน์ตาเข้ม เน้นเสียง ทั้งที่ในใจอยากพูดว่า “จงใจ”…นี่ถ้า ‘สาย’ ของเขาไม่รีบโทรไปบอก ก็คงมาไม่ทัน
อนุภาพหลบตา
เมื่อถึงถนนใหญ่ สมบัติยื่นหน้ามาตรงกลางเบาะระหว่างคนขับกับอนุภาพ
“ผู้กองนี่ใจดีจังนะฮะ นุเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆ ขับรถชนแล้วยังรับผิดชอบทั้งเรื่องซ่อมเรื่องส่ง”
อนุภาพหันไปถลึงตา
“รูปก็หล่อ...สงสัยคงยังไม่มีแฟน” สมบัติส่งสายตาท้าทายอนุภาพ
ตลอดทางสมบัติเอาแต่ชมผู้กองอธิคมไม่ขาดปาก
“ผู้กองนี่บึกจังเลยนะฮะ กล้ามเป็นมัดๆ ล๊อหล่อ ไม่สนใจเป็นนายแบบโฆษณาบ้างเหรอฮะ”
“พี่บั๊ด ไม่เอาน่า” อนุภาพปราม
“ตอนนี้เราทำโฆษณาอยู่ กำลังหาคนแสดงเป็นตำรวจ บั๊ดว่าคงไม่มีใครเหมาะเท่ากับตำรวจจริง”
“ผู้กองงานยุ่ง จะมาแสดงโฆษณาให้เราได้ยังไง” อนุภาพรีบออกรับแทน
“ยูรู้ได้ไงว่าผู้กองงานยุ่ง” สมบัติแย้ง “ได้ยินนุพูดถึงผู้กองบ่อยๆ เพิ่งได้เจอตัววันนี้”
“เหรอครับ” อธิคมเอียงหน้ามองอนุภาพ นัยย์ตาพราวระยับ
“นุบอกว่าผู้กองใจดี รถชนท้ายก็รับผิดชอบ นี่ยังมารับไปทำงานอีก จะหาคนอย่างผู้กองได้ที่ไหน” สมบัติพร่ำไปตลอดทาง
ทั้งสองคุยกันสนุกสนาน ผู้กองอธิคมเข้ากับสมบัติได้ไม่ยาก ที่จริงแล้วใครก็เข้ากับสมบัติได้ไม่ยากเพราะเป็นคนสนุกสนาน ผู้กองทันมุขของสมบัติซึ่งก็ทันมุขของอีกฝ่ายเหมือนกัน
อนุภาพนิ่งเงียบตลอดทางจนถึงตอนที่สมบัติจีบผู้กองอธิคมไปเป็นนายแบบโฆษณาอีกครั้ง
“บั๊ดรู้ว่าผู้กองต้องเห็นใจเราสมกับเป็นผู้กรุณาสันติราษฎร์” สมบัติออเซาะ
“ผู้กองจะเอาเวลาที่ไหน เวลาราชการ เวลาส่วนตัว เวลา...”
“ถ้าไม่เห็นแก่บริษัทเรา ก็เห็นแก่อนุภาพนะฮ่ะ” สมบัติขัด
“พี่บั๊ด” อนุภาพเสียงเขียว
“ยูก็รู้ เส้นตายกำลังจ่อคอหอยอยู่ นายแบบก็ยังไม่ได้ ผู้กองนี่หล่ะอิศวินขี่ม้าขาวมาโปรด”
“ผมไม่เคยแสดงอะไร กลัวว่าจะทำให้เสียงาน”
“ไม่เป็นไรฮ่ะ มีคนฝึกสอนให้” สมบัติปรายตาไปยังอนุภาพ
“กลัวคนสอนเขาจะไม่อยากฝึกให้นะสิครับ” ผู้กองหนุ่มพูดยิ้มๆ
“พี่บั๊ด อย่าเซ้าซี้ผู้กอง เดี๋ยวโดนไล่ลงจากรถ”
“ผู้กองอธิคม นะๆ เห็นใจเราเถอะ”
“ผู้กองเข้าเวรออกเวร เวลาไม่แน่นอน” อนุภาพไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาแย้ง นอกจากเรื่องเวลา
“อ้าว ถ้ายุ่งนักยูก็เป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เลยสิ เหมือนผู้จัดการดาราไง ไม่แน่นะ ผู้กองดังขึ้นมา ได้เป็นผู้จัดการคนดัง”
“ดีครับ มีผู้จัดการส่วนตัวก็ดีเหมือนกัน อยากมีมาตั้งนานแล้ว” อธิคมหัวเราะ หันไปมองอนุภาพ
สมบัติยิ้ม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผู้กองอธิคมกำลัง “จีบ” อนุภาพ...เขาอยากช่วยผู้กองอธิคม อยากให้อนุภาพเปิดใจรับคนใหม่บ้าง อนุภาพ “จม” อยู่กับอดีตมานานเกินไป
“แสดงว่าตกลงใช่ไหมฮ่ะ งั้นเดี๋ยวให้นุโทรมานัดวันไปเทสท์หน้ากล้องเลยนะฮ่ะ” สมบัติสรุป
“ขอเวลาผมคิดซักหน่อยนะครับ” อธิคมเอียงคอ สายตายังจับอยู่ที่อนุภาพที่ควักโทรศัพท์ออกมากดเล่น “ผมอยากคุยรายละเอียดกับคุณนุเรื่องค่าตัว”
ได้ฟังคำตอบ สมบัติหัวเราะชอบใจ
รถจอดหน้าบริษัท มีรถของตฤณจอดอยู่เพียงคันเดียว สมบัติกับอนุภาพมาถึงเช้ามากกว่าปรกติ...ทั้งสองขอบคุณผู้กองอธิคม
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ เจ็ดโมงเช้า” อธิคมเน้นเสียงย้ำ ส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วทะยานรถไปเบื้องหน้า
“หล่อกระชากใจ” สมบัติมองตามรถตาปรอย
“ยังไม่มีใครมาเลย ต้องนั่งหง่าวอีกเกือบสองชั่วโมง” สมบัติทิ้งตัวลงบนโซฟาที่ห้องโถงส่วนรับแขก “อาทิตย์ก็ยังไม่มา...สงสัยกลัวเจอภาพบาดตาบาดใจ เมื่อวานบีเอ็ม วันนี้แลนด์โรเวอร์ หนุ่มหน้าใหม่เวียนมาส่งพี่นุทุกเช้า” สมบัติทำตาขยิบ
“คนใหม่ที่ไหน เมื่อวานก็...” อนุภาพเผลอหลุดปาก
“อ๊ะ อ๊ะ หรือว่าเมื่อวานนี้...” สมบัติทำตาโต ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “แหม...ไวไฟนะอนุภาพ...นี่คงมารับมาส่งกันตั้งแต่รถเข้าอู่แล้วสิท่า”
“บ้าเหรอพี่... เพิ่งเมื่อวานวันแรก”
“มิน่า...นี่ลากไอออกมาทำงานเช้าขนาดนี้ กะจะปิดไว้เป็นฟามลับล่ะสิ” สมบัติจ้อ “โอ๊ย ผู้กองนี่รุกเร็วทันใจแฮะ น้องดวงตะวันของพี่ชีช้ำหนักกว่าเดิมแน่คราวนี้” สมบัติทำหน้าเศร้า
อนุภาพเดินไปที่ห้องทำงาน สมบัติยังเดินตาม เจื้อยแจ้วไม่หยุด
“ผู้กองนี่หล่อร้ายกาจ เวลายิ้มเซ็กซี่ละลายใจจนพี่ระทวยไปหมด ไรหนวดเขียวครึ้มถ้ามาซุกไซ้ซอกคอคงสยิวน่าดู ตัวนี่ก็บึก วงแขนกล้ามเป็นมัดๆ อุ๊ยน่าจะกัดแขนเล่นเบาๆ “ สมบัติร้องเป็นเพลงลูกทุ่ง “น่ากระซิก เบียดก้นกระแซะ แล้ววางมือแหมะไว้บน... บน... บนไหนดีว้า... อ๋อ บน...” สมบัติทำท่าครุ่นคิด แล้วทำท่าทางแทนคำพูดที่อยู่ในความคิด...หัวเราะร่า
อนุภาพรู้ว่าบางครั้งเพื่อนรุ่นพี่ก็เล่นอะไรทะลึ่งสัปดน ผู้กองอธิคมจะทำหน้าอย่างไรนะ ถ้าสมบัติจะวางมือตรงที่กำลังคิดอยู่
“พอแล้วพี่บั้ด แล้วพี่เอาอาทิตย์ของพี่ไปไว้ที่ไหน”
“แต่ผู้กองหล่อเร้าใจกว่านี่หว่า หล่อพิฆาต ส่วนอาทิตย์พี่ยกให้ยูไปกิน”
อนุภาพส่ายหน้า ตัดบทว่าจะรีบทำงานให้ตฤณ อย่างน้อยรถของเขาก็จอดอยู่ข้างนอก เป็นข้ออ้างของการรีบผลุนผลันมาแต่เช้าได้ดี หรือเป็นข้ออ้างในการเลี่ยงที่จะคุยเรื่องที่พูดไปก็รังแต่จะเข้าเนื้อตัวเอง สมบัติเองก็รู้เล่ห์กลข้อนี้ เขาเองก็เคยใช้ข้อแก้ตัวนี้เช่นกัน ยังเคยล้อว่า “คุณตฤณนี่เป็นยันต์กันผีได้เลยนะ…ขอบอก”
“นี่นุ แล้วเรื่องโฆษณาล่ะ พี่ฟันธงว่าผู้กองอธิคมเหมาะที่สุด ตำรวจแท้ๆ คาแรคเตอร์ตรงตามลูกค้าต้องการเป๊ะ ไม่มีทางปฏิเสธแน่ shooting จะได้เริ่มเสียที” สมบัติพูดจริงจัง
“คิดดูนะ งานอื่นก็ระดมเข้ามา ยูรอไม่ได้อีกแล้ว ถ้ายูไม่อยากคุย พี่จะคุยกับผู้กองเอง ไม่นั่งจับเข่าคุยหรอก จะเปิดอกคุยเลย นั่งคุยนอนคุยก็ยังได้” สมบัติไม่วายพูดเล่น
อนุภาพไตร่ตรอง ยอมรับว่าจริงอย่างที่สมบัติพูด ความจริงเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างแล้วตั้งแต่ที่สมบัติคุยกับเขาตั้งแต่ประชุมคราวที่แล้ว
“แล้วแต่พี่แล้วกัน” สมบัติยิ้มกว้าง “นุ งานก็ส่วนงาน รักก็ส่วนรักนะ ไม่ต้องวอรี่” เพื่อนรุ่นพี่หยอกเย้าทิ้งท้ายก่อนรีบเดินจากไป
“โอ๊ย อยากถูกตำรวจจับ แล้วถูกหวดด้วยกระบอง” เสียงโอดครวญลอยมาไกลๆ จากอีกฟากหนึ่งของออฟฟิส
อนุภาพไม่รู้ว่า อีกไม่นานเขาจะถูกตำรวจคนนี้ ‘จับ’ ใส่กุญแจมือจนดิ้นไม่หลุด
*********************
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจอ่อนๆ
ก็ต้องอ่อนลงบ้างแหล่ะน่า
เปิดไฟสลัวๆ ซะหน่อย เปิดเพลงคลอเบาๆ ซักนิด
จุดเทียนหอมพอให้กรุ่นๆ
เปิดแอร์ให้เย็นจัด (เพราะไม่นานเธอก็จะเริ่มหนาวและต้องการหาอกอุ่นซุก)
เีดี๋ยวก็อ่อน อิ อิ
อยากให้ นุ ใจแข็งแบบนี้ไปตลอดครับ (เชียร์) :m23:
ปล. คนเจ้าชู เลิกไม่ได้ครับ แต่ควบคุมได้ครับ (แล้วแต่ว่าจะควบคุมยังไง ตัวเองหรือใครควบคุม เอิ๊กๆ)
ปล2. รบกวน ถามต่อ เป็นไปได้ไหม ว่า ถ้ามีคนแบบ นุ จะใจแข็งไปตลอด
โอ๊ะ
แบบนี้ คงบอกว่าเต็มปากเต็มคำว่า คนเจ้าชู เลิกไม่ได้
เอิ๊กๆ
:laugh:
-
:t2:
คิดอะไรมากเจ้าชู้มันมาในสายเลือด :o9:
แก้ไงก็ไม่หาย o16 เพียงแต่จะทำไงไม่ให้เค้าจับได้ไง 55555 :pandalaugh:
คำถาม - คนเจ้าชู้ที่กลับใจแล้ว ควรจะโดนลงโทษสำหรับสิ่งต่างๆ ในอดีตที่เคยทำไว้ไหมครับ?
อดีตมันก็คืออดีตผ่านแล้วผ่านเลย ไปไม่กลับหลับไม่ตื่นพื้นไม่มี เนี้ยมันคืออดีต
ทำวันนี้ปัจจุบันและอนาคตให้ดีไม่ดีกว่าหรือ จะไม่ฝังใจอะไรนักหนากะอดีต
(ถ้าไม่เข้าใจกรุณากลับไปอ่าน 2 บรรทัดบน อิอิ :t2:)
-
เริ่มเข้าใกล้กันแล้ว :oni2:
ป.ล.ผมว่าคนเจ้าชู้เลิกยากครับไม่รู้สิความรู้สึกส่วนตัวนะครับผมว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาแล้วล่ะคงแก้ยาก :m13:
-
ช๊อบ ชอบ!!!~
ปล.คนเจ้าชู้ก็เหมือนโรคเอดส์......มียาบรรเทา แต่ไม่มียาที่รักษาหาย
จริงอ่ะเปล่า?????
-
แวะมาเชียร์คุณนุ :m1:
-
เลิกเจ้าชู้เหรอ
ยากกกกกส์
-
สนุกเว่ออ่ะเรื่องนี้ เขียนได้ดีมากเลยนะ ไหลลื่นไม่สะดุด แถมไม่ลีลา เอ้อระเหยอีก ชอบๆๆๆๆๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ติดหนึบหนับเลยคราวนี้ แต่ละตอนยาวสะจายยยยยยยยยยยยย ขอบคุณคนแต่งนะครับ :กอด1: +1 ให้กำลังใจแล้วนะ สำหรับคำถามที่ว่าคนเจ้าชู้ที่เลิกแล้วสมควรโดนลงโทษไหม แหมแหม ถ้ารักกันจริงและเลิกเจ้าชู้จริง ๆ แล้วก็ต้องให้อภัยกันจริงมะ :m1:
-
ขอบคุณคนอ่านด้วยเหมือนกัน
แล้วยังเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีด้วย แบบนี้ล่ะนางในดวงใจ :m23:
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ติดหนึบหนับเลยคราวนี้ แต่ละตอนยาวสะจายยยยยยยยยยยยย ขอบคุณคนแต่งนะครับ :กอด1: +1 ให้กำลังใจแล้วนะ สำหรับคำถามที่ว่าคนเจ้าชู้ที่เลิกแล้วสมควรโดนลงโทษไหม แหมแหม ถ้ารักกันจริงและเลิกเจ้าชู้จริง ๆ แล้วก็ต้องให้อภัยกันจริงมะ :m1:
-
อาทิตย์มาม๊ะ จะดามหัวใจให้ ชอบนะละตี๋หนุ่ม ช๊อบ ชอบ~
-
คนเจ้าชู้หรือ ไม่ล่ะ ขี้เกียจวิ่งไล่ตาม เดี๋ยวเหนื่อยฟรี เอาแบบคุณตฤณหรือแบบอาทิตย์ดีกว่า คิกคิก ท่าจะอยู่ในโอวาทดี :oni1:
-
เข้ามาจิ้ม+ให้น้องชาย ขายขนมจีบอีกแล้วน้องเรา :เฮ้อ: สงสัยไอ้โรคเจ้าชู้นี่คงเกินจะเยียวยา
-
อ่านแล้วติดเหมือนยาเสพติดแล้ว
ไม่อ่านไม่ได้ :m12:
จะรอต่อไปน้า
-
แบบนี้ยิ่งใกล้ชิดเข้าไปใหญ่เลย มันส์ๆๆๆๆๆๆ
แต่ธงรบนี้สิ รู้ว่าเป็นคนเดียวกันจะมีแย่งกันป่าว
-
:o8: :o8:
อร๊ายยยยยยยยยย
ผู้กองน่ารัด
อร๊ายยย
อยากรัดผู้กอง
กรี๊ซซซซซซซซซซซซ
-
5555 งานนี้นุรอดยากกกกก
ว่าแต่ผู้กองธงก็ปิ้งนุอยู่เหมือนกัน จะเกิดศึกเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดหรือเปล่าหว่า
อาทิตย์หายไปไหนอ่ะ
-
"...อนุภาพไม่รู้ว่า อีกไม่นานเขาจะถูกตำรวจคนนี้ ‘จับ’ ใส่กุญแจมือจนดิ้นไม่หลุด"
:m1: สงสัยจะรอดยากจริงๆ แถมจะมาถ่ายโฆษณาให้อีกนะเนี่ย
ว่าแต่...ผู้กองจะเจ้าชู้ไหมเนี่ย แอบเป็นห่วงอนุภาพซะแล้ว
-
โอ๊ ๆ พี่จับ ยังไงก็ต้องจับ ยังไงก็ต้องจับใช่ม้า ...
อย๊ายยย อยากโจนจับมั้ง :jul3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด.....คนแต่งจะให้เค้าเป็นนางในดวงใจเหรอ ไม่เอาหรอกเค้าอายยยยยยยยยยยย :o8: แต่ว่า.......
:m12: ขอเป็นนางในกล่องดวงใจแทนได้ไหมมมมมมม....... :o8:
-
กรี๊ดดดด มากมาย อ่านรวดเดียวจบ หงึๆๆๆๆ :laugh:
ชอบอ่ะ หุๆๆๆ ร๊าก ผู้กองมากมาย ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆ :m1:
-
ผู้กอง สุดหล่อ กับหนุ่มนักโฆษณา สุดน่ารัก อิอิ :m1:
-
:m1:
-
เย้ คุณ katawoot มาลงที่เล้าแล้ว :m4:
ช้าไปหน่อยแต่มาต้อนรับ + ให้กำลังใจค่า :mc4: :L2:
-
:oni2:
-
ขอบคุณค่ะ มาเร็วทันใจดีมากกกก :m4: :m4:
แล้วมาอีกบ่อยๆ เลยนะค่ะ ชอบค่ะ น่ารักดี
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m13:เม้นไว้ก่อนเด้วคืนนี้กลับไปค่อยอ่าน อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยย :o8: แหม ตัวเองก็ ใช้มาซ่อมหัวใจอันอ่อนไหวของเค้าได้ป่ะ
คือ เห็นผู้ชายในเครื่องแบบทีไรมันอ่อนไหวทุกทีเลยง่ะ :jul3:
ไปอ่านต่อหล่ะ :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด
เพราะลุ้นตัวโก่งทีเดียว ><
-
:jul3:
-
ทนไม่ไหวจนต้องแวะไปอ่านที่เวป :laugh:
แต่จะมาวนเวียนแถวนี้บ่อยๆ อิอิ * :L2:
-
:m23: ขอบคุณครับ
-
:m4: :m4:
-
แวะมดัน :a1:
-
:m12:ผู้กองเริ่มจะไม่จีบเล่นละ :laugh:
:m1: จะจีบจริงแล้ว :m1:
:m4:หนุกดีอะ ชอบ :L1:
-
ทนไม่ไหวจนต้องแวะไปอ่านที่เวป
ูู^
^
^
จะมาสารภาพว่าเป็นเหมือนกัน :o8:...แอบไปอ่านนอกเล้าแล้วด้วยความอยากรู้เรื่องเร็วๆ
แต่ยังไงก็เข้ามาในนี้ประจำเหมือนเดิมนะครับ
-
เก็บความรู้สึกเข้าไป แต่เก็บยังไง มันก็ไม่มิด
เหมือนกำลังจมอยู่กับอดีต กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
แต่เชื่อว่า คงจะต้านความรู้สึกอีกด้านไม่ได้แน่ มารอลุ้นกันดีกว่าว่า
เมื่อไหร่ที่ นุ จะยอมเปิดใจให้ ตำรวจหนุ่มเข้ามานั่งในหัวใจ
แล้วธงรบละ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเขาเอง วิ่งตำตอเข้าแล้ว ถ้ารู้จะทำหน้ายังไงน้า
แต่สงสารหนุ่มตี๋ เบนซ์ดำ นะ รีบหาคนมาดามหัวใจให้หนุ่มตี๋หน่อยนะครับ
ปล. คนเจ้าชู้ ถ้ากลับตัวกลับใจได้ ก็น่าให้อภัย เพราะอดีตที่ผ่านมา
มันแก้ไขอะไร ไม่ได้แล้ว แต่ผมว่า มันยากที่จะกลับใจ
หรือไม่ก็คงเจอแบบคน ว่าใช่เลยนั่นแหละอาจจะ ( อาจจะนะ )
แต่บอกจริง ๆ ยาก เพราะเจอกับตัวเองแล้ว :m20: หรือ :monkeysad:
-
ผ่านมาดู :m32:
ยังไม่มาเรยย :m16:
รอ ๆๆ :a12:
-
อรุณสวัสดิ์คุณผู้อ่านที่รักและคิดถึงทุกท่าน ขอโทษด้วยนะครับมาโพสตอนต่อไปช้าไปหน่อย เมื่อคืนกลับดึก (มันมืด หาทางกลับบ้านไม่เจอ ติดฝนอีกต่างหาก)
สุขสันต์วันให้ผีหลอกนะครับ :L1: :กอด1: :m1:
บทที่ 9 “ความในใจ”
อนุภาพกลายเป็นคนตื่นเช้ากว่าปรกติ เวลาผ่านไปเกือบจะหนึ่งอาทิตย์ที่ชายหนุ่มต้องรีบเร่งตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อรีบออกไปทำงานก่อนที่อธิคมจะมารับ แต่ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนเวลาเป็นเช้ามากเพียงใด อธิคมก็มาดักรออยู่หน้าคอนโดทุกครั้ง
เขาถูกผู้กองหนุ่มจี้ตัวขึ้นรถแล้วนำไปส่งที่หน้าบริษัททุกวัน…
ชายหนุ่มถึงบริษัทประมาณเจ็ดนาฬิกา ในเวลาเช้าเช่นนี้จะมีเพียงเขาและตฤณสองคนเท่านั้นในออฟฟิส เจ้านายที่ไปทำงานเช้าก่อนใครแทบทุกวันก็มักจะวนเวียนเดินเข้าออกออฟฟิสกลางอยู่บ่อยๆ โดยให้เหตุผลว่า “ผมมาดื่มกาแฟ”
เกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่อนุภาพกระอักกระอ่วนใจ ทั้งที่บ้านและที่ทำงานไม่ต่างกันเลย
...เช้าก็เจออธิคม ไปถึงที่ทำงานก็เจอตฤณ...เจ้านายก็ชอบเดินมาดื่มกาแฟฝั่งพนักงานเหลือเกิน แล้วก็ยังทำตาแปลกๆ เวลามองเขา...
เช้าวันศุกร์ชายหนุ่มตัดสินใจเลิกทรมานตัวเอง เหนื่อยเปล่าที่จะต้องรีบตื่นแต่เช้ามืด เขาจึงตัดสินใจออกไปทำงานเจ็ดโมงเช้าตามเวลานัด กะว่าเมื่อไปถึงบริษัทแปดโมงเช้า อย่างน้อยก็ยังมีอาริษา มีเอนก มีพจนีย์ และพนักงานอีกสองสามคน แทนที่จะมีแต่เขาและตฤณ
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าอธิคมติดสินบนสิงห์ รปภ. ประจำคอนโดให้รายงานเขาเมื่อเห็นว่าไฟในห้องอนุภาพสว่างในตอนเช้าซึ่งเป็นสัญญาณว่าตื่นนอนแล้ว รปภ. ผู้หลงไหลเครื่องแบบไฝ่ฝันจะเป็นตำรวจถูกคอกับนายตำรวจหนุ่มจนกลายเป็นลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ได้อาทิตย์กว่าแล้ว
เช้าวันศุกร์อากาศสดชื่น ฝนตกพรำๆ เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้อนุภาพนอนได้เต็มอิ่ม เขานอนหลับได้เต็มที่ ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องรีบลุกขึ้นมาแต่เช้ามืด
ชายหนุ่มเดินลงมาที่จอดรถ ตรงไปยังรถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่ตรง ‘ที่จอดรถประจำ’ เขาทำแซนวิชสองแผ่น ตั้งใจว่าจะให้อธิคมทานเป็นอาหารเช้า อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ
เขาแปลกใจที่เดินเข้าใกล้รถแล้วผู้อธิคมไม่เปิดประตูด้านคนขับลงมายืนยิ้มกว้างให้เช่นเคย
...อธิคมไม่ได้นั่งอยู่ในรถ! อนุภาพเอื้อมมือจับที่ประตูรถ...รถล๊อคอยู่ ที่จับเย็นจัด สังเกตเห็นหยดน้ำค้างและเศษใบไม้เล็กๆ บนหลังคารถ แสดงให้เห็นว่ารถจอดทิ้งไว้ทั้งคืน...อธิคมไปไหน...
ก่อนที่อนุภาพจะคิดอะไรต่อไป สิงห์ก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามาทางด้านหลังร้องเรียกชายหนุ่ม
“คุณนุครับ กุญแจครับ” เด็กหนุ่มหน้าซื่อยิ้มแหยๆ ยื่นกุญแจให้
“ผู้กองฝากไว้ให้ครับ ผู้กองบอกว่าไปราชการ จะกลับวันอาคาร มารับไม่ได้”
อนุภาพหรี่ตา ‘อธิคมจะมาไม้ไหน’
ชายหนุ่มรับกุญแจทั้งที่ไม่อยากรับเพราะเขาไม่อยากให้สิงห์ลำบากใจ ดูท่าทางคงถูกสั่งมาอย่างดี เขานึกภาพอธิคมสั่งกำชับเด็กหนุ่ม ตำรวจในเครื่องแบบยื่นสั่ง รปภ. สิงห์คงเอาแต่ก้มหน้ารับคำ “ครับๆ”
.......................................
เช้าวันนี้รถติดมาก มีอุบัติเหตุรถเมล์เฉี่ยวชนกับรถแท๊กซี่ทำให้การจราจรชั่วโมงเร่งด่วนตอนเช้ายิ่งติดหนักมากกว่าเดิม อนุภาพถึงที่ทำงานสาย โชดดียังเหลือที่จอดรถหน้าออฟฟิศหนึ่งช่อง เขาถอยรถแลนด์โรเวอร์เข้าช่องจอดรถช้าๆ เพราะไม่คุ้นเคยกับรถคันใหญ่...ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถมาทำงานเพราะตั้งใจว่าจะเราไปคืนอธิคมที่สถานีตำรวจ
อนุภาพหันไปมองหน้าต่างกระจกบ้านกว้างของออฟฟิสอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะเห็นใบหน้าคนชอบสอดรู้สอดเห็นเกาะกระจกกันสลอนอย่างที่เคยพูดเล่นๆ กับสมบัติ
‘อาทิตย์ยังไม่มาทำงาน’ เขามองไม่เห็นรถเบ็นซ์สีดำ ‘หรือว่าวันนี้ขับคันอื่น’...เขารู้ว่าที่บ้านอาทิตย์มีรถหลายคัน
ชายหนุ่มหอบแฟ้มและสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์รีบสาวเท้าตรงไปขึ้นบันไดหน้าอาคาร เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหน้าต่างห้องทำงานของตฤณ
‘ม่านรูดปิด’ อนุภาพโล่งอก ชายหนุ่มสะบัดหัว ‘บ้าจริง ทำไมต้องรู้สึกว่าเหมือนผู้ร้ายทำความผิดกลัวคนเห็นอย่างนี้นะ’
อนุภาพนึกถึงใบหน้าคร้ามเข้มของอธิคม รอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ...ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วดวงตาก็ยิ้มด้วย...เต้นระริกเหมือนจะพูดได้ ตั้งแต่อธิคมเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างดูวุ่นวายไม่เข้ารูปเข้ารอยอย่างที่เคยเป็น ชีวิตของเขาที่เคยราบเรียบสงบสุข...ตอนนี้วุ่นวายไปหมด
ที่อนุภาพรับกุญแจจากสิงห์และขับรถอธิคมมาทำงานเพราะตั้งใจว่าจะเอาไปคืนที่โรงพัก เขาไม่ต้องการใช้รถของนายตำรวจหนุ่ม ตฤณจะคิดอย่างไรถ้ารู้ว่าเขาปฏิเสธความหวังดีแล้วไปใช้รถของคนอื่น แล้วยังจะอาทิตย์อีก...ถ้ารู้เข้าก็คงจะหงอยๆ ...แล้วพี่บั๊ดก็จะมาเซ้าซี้เขาให้ไปคุยกับชายหนุ่มแล้วก็เอาไปล้อไม่หยุด...ความลับในบริษัทนี้มีที่ไหน…
‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม คุณนี่ช่างทำให้ผมลำบากทั้งกายและใจจริงๆ’
ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าประตูกระจกทางเข้าอาคารชั่วครู่ ถอนหายใจเบาๆ ชั่วเสี้ยววินาทีเขารู้สึกเหมือนกับว่าเห็นใบหน้ากรุ้มกริ่มของอธิคมสะท้อนเงาอยู่ในกระจกสีชาเข้มบานใหญ่...อมยิ้มและยักคิ้วให้
‘คนบ้า’ ชายหนุ่มนึกในใจ แล้วผลักประตู เตรียมเข้าไปเผชิญหน้ากับสถานการณ์ต่างๆ ในบริษัท
เช้านี้พนักงานกำลังขะมักเขม้นกับงานของตน เขาได้ยินเสียงสมบัติกำลังโวยวายกับเด็กสาวผู้ช่วยคนใหม่ ‘โก๊ะตี๋วีรวรรณ’ ที่เคยตั้งฉายาให้--เด็กสาวทอมบอยที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ แต่ขึ้นชื่อเรื่องซุ่มซ่าม
พจนีย์กับอธิปที่นั่งติดกันเงยหน้าขึ้นยิ้มทักทายอนุภาพ ชายหนุ่มพยายามจับสายตาทั้งสองคู่เพื่อค้นหาว่ามีนัยแอบแฝงใดๆ หรือไม่ แต่เขาไม่เห็นอะไรผิดปรกติ อาทิตย์มองเขาอยู่แล้วและยิ้มให้ สดใสขึ้นกว่าเมื่อหลายวันที่ผ่านมา พักหลังๆ ชายหนุ่มเงียบขึ้น ไม่สนุกสนานเท่าที่เคย
อนุภาพสงสารอาทิตย์ เขารู้วาการแอบรักใครแล้วไม่ได้รับรักตอบนั้นมันทรมานทั้งกายและใจเพียงใด ทำอย่างไรได้ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกับอาทิตย์ เขาไม่อยากให้อาทิตย์มีความหวังลมๆ แล้งๆ แต่เขาก็นึกถึงคำพูดของสมบัติที่ว่าควรทำให้อาทิตย์ได้มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ บ้าง...
อนุภาพเดินไปหาอาทิตย์ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมายิ้มเนือยๆ...
“นึกว่ายังไม่มาทำงาน ไม่เห็นรถอาทิตย์จอดอยู่”
“ผมเอาเล็กซัสที่บ้านมาครับ รถผมเข้าอู่” ชายหนุ่มยิ้ม
“เป็นอะไรหรือเปล่า...ไม่ใช่อุบัติเหตุนะ” อนุภาพแสดงความห่วงใย
อาทิตย์ยิ้มกว้างขึ้น ประกายตาสดใส “เปล่าครับ เช็คคอมแอร์ครับ มันไม่ค่อยเย็น”
“โล่งอกไป นึกว่าเที่ยวดึก ดื่มเหล้า เมาแล้วขับ แล้วไปชนใครเข้า”
“ไม่หรอกครับ พี่นุอย่ามาแช่งผมสิ” อาทิตย์หัวเราะ
“นึกว่าอาทิตย์เป็นวัยรุ่นใจร้อนไปซิ่งแข่งกับคนอื่น”
“พี่นุเห็นผมเป็นเด็กอยู่ได้ ผมจะ 24 แล้วนะครับ”
ชั่ววูบหนึ่ง อนุภาพเข้าใจว่าอาทิตย์ตัดพ้อ แต่ชายหนุ่มยังยิ้มตาหยี
“ผมไม่ดื่มจนเมาไม่ได้สติหรอกครับ…แต่ขอบคุณครับที่เป็นห่วง”
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” อนุภาพบอกเสียงนุ่ม...จริงใจ
“ครับ ผมจะดูแลตัวเอง พี่นุก็เหมือนกันนะครับ” ชายหนุ่มนึกในใจ ‘ผมอยากให้เราดูแลกันและกันต่างหาก’
อนุภาพขอตัวไปทำงาน ทิ้งให้อาทิตย์ยืนยิ้มตาลอย โลกของเขาสดใสขึ้นมาทันตาเห็น อย่างน้อยอนุภาพก็มีไมตรีและล้อเล่นกับเขาบ้างหลังจากทั้งสัปดาห์เขารู้สึกหม่นหมองมาตลอดเมื่อได้ยินพจนีย์คุยกับอธิปว่ามีคนมาส่งอนุภาพทำงานทุกเช้า ชายหนุ่มพยายามอดทนและควบคุมตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่านเพราะไม่อยากจะรู้สึกแย่มากไปกว่านี้
สมบัติงานยุ่งทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาแวะเวียนมายั่วเย้าอนุภาพเช่นเคยแต่ก็ไม่วายโทรมาล้อชายหนุ่ม
“แทงกิ้วหลายๆ ที่ทำให้อาทิตย์ยิ้มออก ออฟฟิศสดใสขึ้นเยอะ พวกสาวแก่แม่ม่ายกระชุ่มกระชวยไปตามๆ กัน” เสียงปลายสายเจื้อยแจ้ว
“สาวแก่แม่ม่ายเท่านั้นเหรอ”
“ไม้ป่าเดียวกันด้วย ทั้งต้นอ่อนต้นแก่” สมบัติหัวเราะร่า
...อาทิตย์เป็นขวัญใจของทุกคนในออฟฟิส แต่ก็ไม่เคยได้เป็นขวัญใจของอนุภาพ...คนที่เขาหมายปอง
--------------
สิบโมงเช้าอนุภาพเตรียมรายงานเรื่องโฆษณาชิ้นใหม่ ‘พาโนวิว’ คอนโดหรูหราระดับห้าดาว เสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะโทรไป ‘เอาเรื่อง’ กับร้อยตำรวจเอกอธิคม
“ผู้กองไม่ต้องเอารถมาทิ้งให้ผมใช้ เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด” อนุภาพไล่เบี้ย
“เข้าใจผิดว่าอะไรครับ” ปลายสายทำเสียงสงสัย
“เข้าใจผิดว่า...” อนุภาพนึกคำพูดที่เหมาะๆ ไม่ได้
“โถ่คุณนุ ผมอยากให้คุณสะดวกสะบาย คุณบ่นเองว่าผมชนท้ายคุณจนไม่มีรถใช้ ลำบากไปไหนมาไหน จำไม่ได้หรือครับ แล้วก็ผมไม่อยากเสียเงินเติมน้ำมันรถให้คุณตั้งสามเดือนนะคร้าบบ…กลัวแพ้พนัน ตำรวจเงินน้อย”
“จริงสิ ผู้กองบอกว่าจะรับผมมาทำงานทุกวันจนกว่าผมจะได้รถ วันนี้ไม่ได้มารับก็แสดงว่าผิดข้อตกลง” ชายหนุ่มอดต่อล้อต่อเถียงไม่ได้
“ผมไปราชการ เรื่องสำคัญของชาติเชียวนา คุณใช้รถผม นั่งเบาะเดียวกันกับผม ก็เหมือนนั่งตักผม...”
“ผมไม่อยากใช้รถคุณ” อนุภาพรีบตัดบท อธิคมอาศัยช่องมายั่วเย้าเขาจนได้ “ผมนั่งแท๊กซี่ได้ สบายใจกว่า ถ้าอยากรับผิดชอบมากนัก จะรวบรวมใบเสร็จไปเก็บเงินจนกว่าผมจะได้รถคืน”
“แท๊กซี่ให้ใบเสร็จด้วยหรือ” ปลายสายแกล้งทำเสียงสงสัย
อนุภาพถอนใจ บางครั้งเขาก็ขำที่นายตำรวจหนุ่มไม่เคยจำนนคำพูด บางครั้งก็ฉุนที่โดนต้อนด้วยเหตุผลที่ได้เรื่องและไม่ได้เรื่องบ้าง ท้ายที่สุดเขาก็ต้องยอมเพราะหากต่อปากต่อคำนานไปเขาก็เริ่มจะปวดขมับ
“คุณนุครับ ใช้รถผมจะเป็นไรไปเล่า” อธิคมโอดครวญ “หรือกลัวว่าใครจะนินทาว่าเราเป็นอะไรกัน”
อธิคมพูดเหมือนมานั่งอยู่ในความคิดของอนุภาพ ‘เกลียดนักคนรู้ดี’
แต่อนุภาพยังยืนกรานว่าไม่ต้องการใช้รถของอธิคม
“ผมอยากไปรับคุณเหมือนเคยครับ แต่ผมมาราชการ ไม่อยากให้คุณลำบาก ทำไม ผมผิดหรือที่อยากทำอะไรดีๆ ให้คุณ” อธิคมพูดเสียงเรียบ ไม่มีน้ำเสียงล้อเล่นอย่างเคย
‘เขาพูดจริงจังก็เป็นด้วย’ อนุภาพนิ่งคิด
‘หรือว่าแกล้งทำเป็นจริงจัง เวลาพูดแบบนี้หน้าตาจะเป็นอย่างไรนะ’ ชายหนุ่มนึกภาพใบหน้าคมเข้มที่ชอบทำตาระยิบระยับว่าจะตีหน้าเคร่งเวลาพูดจริงจังหรือไม่
“คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับคุณ อย่าผลักใสกันนักสิครับ” อธิคมยังทำเสียงเรียบ “ผมอยากไปรับไปส่งคุณทุกวันด้วยซ้ำ แม้ว่ารถคุณจะซ่อมเสร็จผมก็ยังอยากจะ...”
“ช่างเถอะ” อนุภาพตัดบท แล้วรีบจบการสนทนา เขากลัวว่า ‘คนเสียงเรียบ’ ที่บทจะพูดจริงจังขึ้นมาจะพูดอะไรยืดยาวจนทำให้เขาอ้ำอึ้งหมดคำพูดจะมาต่อปากต่อคำ
----------------------
อนุภาพรีบสะสางงานให้เสร็จมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะหลังเที่ยงเขาวางแผนจะไปดูรถที่อู่ เพื่อให้เห็นกับตาว่างานซ่อมรถก้าวหน้าไปเพียงใด ถ้าผิดนักเขาจะสวมวิญญาณ ‘มารร้าย’ โวยวายบีบให้อู่เร่งงานให้เสร็จภายในวันสองวัน เฮียชัยก็เฮียชัยเถอะ บทอนุภาพจะร้ายขึ้นมา เขาก็กล้าดับเครื่องชนเหมือนกัน แล้วจากนั้นเขาจะเอาไปรถไปคืนอธิคมที่ ส.น. ทิ้งกุญแจไว้...แล้วก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
‘จริงหรือ แล้วโฆษณาตำรวจกับรถกระบะนั่นล่ะ’ ชายหนุ่มกุมขมับ
--‘ช่างมัน ให้พี่บั๊ดทำไป เจ้ากี้เจ้าการอยากได้อธิคมมาแสดงนักนี่’
‘อย่างไรก็ต้องมาเกี่ยวข้องกับเราอยู่ดี’
--‘งั้นก็เลี่ยงๆ ไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง ถ้าไม่ไหวก็ชิ่งหนี ทิ้งงานให้พี่บั๊ดกับอาทิตย์ทำ’
‘อาทิตย์ไม่ยอมหรอก แล้วผู้กองจะยอมหรือ เขาแสดงออกชัดเจนแล้วนี่ว่าเริ่มจีบ’
--‘จีบหรือผู้กองเริ่มจีบหรือ’ อนุภาพตกใจกับความคิดนี้
‘เขาเริ่มจีบตั้งแต่ขับรถชนท้ายแล้ว ไม่งั้นเขาจะโยกโย้ท่านั้นท่านี้เรื่องซ่อมรถทำไม...นี่ล่ะเรียกว่าจีบ’
--‘บ้าจริงทำไมต้องมาเถียงกับตัวเองอยู่ได้?’
อนุภาพโยนปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดาน ภาพใบหน้าคมเข้มของอธิคมลอยละล่องอยู่ตรงหน้าเหมือนผีตามหลอกหลอน ผู้ชายคนนี้ ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาอย่างไม่คาดฝันเหมือนอุบัติเหตุ และดูท่าว่าจะผลักดันให้ออกไปได้ยากด้วย...ไม่ว่าจะในความเป็นจริงหรือความคิดคำนึง
------------------------------
อนุภาพดั้นด้นไปจนถึงอู่ซ่อมรถจนได้แม้จะต้องจอดรถถามทางและกางแผนที่ออกมาดูบ้างเป็นระยะๆ รถในอู่ที่จอดรอซ่อมมีจำนวนพอประมาณ แต่ไม่มากมายอย่างที่เขาคิด ชายหนุ่มเดินมองหารถของตัวเองและพบว่าจอดอยู่ใกล้ๆ ห้องอบสี--กันชนหายไป ฝากระโปรงหลังถูกขูดสีออกเผยให้เห็นสีแท้ๆ ของเหล็ก ดูสภาพแล้วเหมือนว่าช่างเพิ่งเริ่มงาน
อารมณ์ของชายหนุ่มพุ่งปรี๊ด เขาตรงรี่เข้าไปในสำนักงานของอู่ พนักงานต้อนรับบอกว่าเฮียชัยไม่อยู่ ไปต่างประเทศ เมื่ออนุภาพโวยวาย หญิงสาวรีบลนลานไปตามช่างใหญ่ประจำอู่เข้ามาพบ
“เห็นบอกว่าไม่ต้องเร่งก็ได้นี่ครับ” ช่างใหญ่พูดเสียงเรียบ
ชายหนุ่มเถียงว่าไม่จริง เฮียชัยบอกว่าจะเร่งให้เป็นพิเศษ เฮียชัยเพื่อนผู้กองอธิคมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ผู้กองนั่นหล่ะบอกว่าไม่ต้องเร่ง”
เมื่อเถียงกันนานเข้า ชายหนุ่มปะติดปะต่อคำตอบของช่างใหญ่ประจำอู่ ทำให้เขาเริ่มตระหนักได้ว่า ผู้กองอธิคมเจ้าเล่ห์ยื้อเวลาให้อู่ซ่อมรถให้เขาช้า
“แผลแค่นี้ เร่งทำจริงๆ แค่อาทิตย์เดียวก็เสร็จแล้ว” นายช่างใหญ่ทิ้งลูกระเบิดลูกสุดท้าย
อนุภาพยิ่งเจ็บใจ...เจ้าเล่ห์นัก เขาแกล้งยื้อเวลาเพื่ออะไรหรือ เพื่อจงใจประวิงเวลาเพราะไม่อยากจ่ายเงินค่าซ่อม เพื่อจะได้มีเวลาตอแยเขา เพื่อจะได้ไปรับตอนเช้า หรือเพื่อหาเรื่องจีบเขา…
ข้อสันนิษฐานสามข้อแรกนั้นดูท่าจะเป็นจริงแล้ว...ข้อสุดท้ายกำลังเกิดขึ้นหรือ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย...เขาไม่อยากเป็นแฟนคนเจ้าชู้…
------------------------------------------------------
อนุภาพขับรถเข้าในเมือง มีจุดหมายปลายทางคือ ส.น. ทองหล่อ อารมณ์กรุ่นๆ หยิบโทรศัพท์กดเบอร์ผู้กองเจ้าเล่ห์ แต่ก็ติดต่อไม่ได้...ยิ่งรู้ว่าอธิคมปิดโทรศัพท์อนุภาพยิ่งฉุน
ชายหนุ่มเร่งความเร็วรถ สายตามองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าอธิคมเหมือนลอยเด่นอยู่หน้ากระจกรถ...ยิ้มตามแบบฉบับของเขา ยักคิ้วหลิ่วตา เสียงทุ้มๆ หัวเราะเบาๆ อารมณ์ดี...ชายหนุ่มอยากเอานิ้วจิ้มเข้าไปในดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นเหลือเกิน
อนุภาพฝ่าดงรถติดจนมาถึงสถานีตำรวจ แดดร้อนจัดจนแสบหน้า ชายหนุ่มก้าวขึ้น ส.น. แล้วเดินตรงไปยังสิบเวร
“ผมเอารถผู้กองอธิคมมาคืน ขอฝากกุญแจไว้ให้ผู้กองด้วยครับ” อนุภาพแจ้งสิบเวร
“ผมว่าไปฝากไว้ที่ห้องผู้กองธงรบดีกว่าครับ เขาสนิทกัน” สิบเวรร่างใหญ่ชี้มือบอกทาง
อนุภาพก้าวฉับๆ ไปตามทางเดิน ผ่านห้องทำงานส่วนกลางของตำรวจ โต๊ะเรียงรายเป็นแถว ผู้คนเดินขวักไขว่วุ่นวาย ผู้ต้องหาบางคนที่ถูกคุมตัวสอบสอบอยู่โวยวาย สามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังถกเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียดอยู่เบื้องหน้านายตำรวจร่างผอมที่กำลังพยายามไกล่เกลี่ย
ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าห้อง ‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม’ แล้วเดินผ่านเลยไปยังห้องข้างๆ ที่มีป้ายติด ‘ร้อยตำรวจเอกธงรบ...’ ประตูห้องเปิดอยู่ เขากำลังจะเดินเข้าไปในจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เกือบพอๆ กับอธิคมเดินออกมา...ทั้งสองชะงัก
ธงรบตะลึง นึกไม่ถึงว่าจะเจอชายหนุ่มคนที่เขาแอบมองในผับ Route 79 ตรงหน้าห้องทำงานเช่นนี้
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” เขายิ้มทัก นัยน์ตาระยิบระยับ
อนุภาพจำชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้...แต่นัยย์ตาแบบนี้เหมือนอธิคมไม่ผิด
“ผมมาพบผู้กองธงรบครับ”
“ผมเองครับ...นี่คุณตามมาดูรถผมถึงที่เลยหรือครับ ผมยังไม่ได้ขับชนใครนะ รถยังสวยเนี๊ยบอยู่เลย ถ้าคุณสนใจซื้อจริง ผมลดราคาให้พิเศษเลยครับ รับประกันหลังการขายด้วย ถ้าจะไปลองขับ เดี๋ยวผมพาไปตอนนี้ได้เลย” ธงรบบรรยายสรรพคุณด้วยน้ำเสียงร่าเริง
อนุภาพชะงัก นึกภาพออก…เขานั่นเอง…ชายหนุ่มเจ้าชู้ที่หว่านเสน่ห์หน้าผับที่ขับรถคันเดียวกันกับที่อธิคมเคยขับไปเกือบชนกับรถของอาทิตย์กลางซอย ถ้าเช่นนั้น ข้อสันนิษฐานของเขาก็ไม่ผิด...สิบเวรบอกให้มาฝากกุญแจกับผู้กองธงรบ...‘เขาสนิทกัน’
‘สนิทกันถึงกับให้รถกันขับ เป็นเพื่อนกันหรือแฟนกันนะ’
-- ‘วันนี้เราก็ขับรถของผู้กองอธิคม แต่ก็ไม่ใช่แฟนกันนี่นา’
‘ผู้กองอธิคมกำลังจีบเรา ถ้าเช่นนั้นเขาก็อาจจีบผู้กองธงรบด้วย’
--‘คงไม่หรอก ห้องทำงานอยู่ติดกัน คงเป็นเพื่อน เป็นตำรวจท่าทางห้าวๆ กันทั้งคู่ จะเป็นแฟนกันได้อย่างไร’
‘ว่าได้หรือ เข้มๆ สองคนยังเป็นแฟนกันได้ เห็นมานักต่อนักแล้ว เพื่อนที่มหาวิทยาลัยหนวดเคราดูเหี้ยมทั้งสองคนยังเป็นคู่รักหวานแหววกันได้’
“ว่าไงครับ” นายตำรวจถาม
“เอ่อเปล่าครับ ผมมาฝากกุญแจรถ ผมเอารถผู้กองอธิคมมาคืน” อนุภาพยื่นกุญแจให้
ผู้กองธงรบมองอย่างงงๆ แล้วก็แปรเปลี่ยนสีหน้าทันที
“คุณอนุภาพหรือครับ” ธงรบรู้สึกเสียดายนิดๆ อนุภาพ...คนที่อธิคมชอบและกำลังจีบ--คนที่เขาปิ๊ง
“คุณรู้จัก...?”
“คมพูดถึงคุณบ่อยๆ ครับ”
ลึกๆ แล้วอนุภาพรู้สึกโล่งใจนิดๆ ที่อธิคมพูดถึงเขาให้ ‘คนสนิทกัน’ ฟัง...คงเป็นเพื่อน ไม่ใช่แฟน ถ้าเป็นแฟนคงไม่เอาเรื่องของเขามาเล่าให้แฟนฟัง คนเจ้าชู้แบบนั้นคงต้องพยายามปิดปังไม่ให้แฟนรู้ว่าแอบไปทำเจ้าชู้กับใครที่ไหน
ชายหนุ่มขอตัวกลับ ผู้กองธงรบเดินตามมาส่ง พยายามชวนคุย
อนุภาพนึก ‘สองคนนี้ไม่ค่อยต่างกันเลย’ มิน่า เป็นเพื่อนกันได้ เขานึกภาพเวลาทั้งสองหนุ่มอยู่ด้วยกันคงคึกคะนองกันน่าดู
...อนุภาพไม่เคยคิดว่าชีวิตของเขาจะต้องมาสู้รบปรบมือกับคนเจ้าชู้...
**************************
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
-
**************************
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
หยิบคนมาถือ เฉย ๆๆ
เดียวกระต่าย มันตื่นตูน เอง
เอิ๊กๆ
ปล. พวกคำถามนิเกี่ยวกับ นิยายป่าวง๊าบบบบ!!!
-
น้องนุหวั่นไหวกับคุณผู้กองอธิคมมากขึ้นทุกทีๆล่ะนะ กลัวหนูนุจะเสียใจเพราะคนเจ้าชู้สายตาพูดได้คนนี้จริงๆเลย :m17:
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
............................แหลก..................................
-
ขอแแบบ สามตอนรวด ได้อ่ะเปล่า
ห้าตอนรวดยิ่งดี อยากรู้ต่อเร็วๆ
ต่อมอยากรู้แตกเปรี๊ยะ แตกเปรี๊ยะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่ะนะ นึกว่าจะเกิดศึกชิงนางกันซะแระ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ ^^
มาต่อเร็วๆนะ จะรออ่านค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
เป็นคนใจเย็นนะ ก็จะถามเค้าดีๆว่า เอ๊ะผ้าผืนนี้ของใคร? แต่ถ้า.....ตอบไม่ถูกใจ ก็เอาผ้าผืนนั้นละนะ
ยัดใส่ปากมันซะเลย
-
ใจร้ายน๊อ
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
เป็นคนใจเย็นนะ ก็จะถามเค้าดีๆว่า เอ๊ะผ้าผืนนี้ของใคร? แต่ถ้า.....ตอบไม่ถูกใจ ก็เอาผ้าผืนนั้นละนะ
ยัดใส่ปากมันซะเลย
-
เหอๆ......
-
รอผู้กองกลับจากราชการ :t3:
-
ผู้กอง ยอดรัก อิอิ
-
หยิบแล้วส่งให้แฟนเลย แล้วถามนิ่มๆยิ้มร้ายๆว่า ทำผ้าเช็ดหน้าตกไว้เหรอ
-
อ๊ะ แฟนแบบนี้ น่ารัก
:m4:
หยิบแล้วส่งให้แฟนเลย แล้วถามนิ่มๆยิ้มร้ายๆว่า ทำผ้าเช็ดหน้าตกไว้เหรอ
-
ตอบคำถามนะครับ
หยิบขึ้นมาดูก่อนเลยว่าใช่ของเราหรือเปล่าหรือว่าของเขา ถ้าไม่ใช่ทั้งคู่ก็เหยีบให้เห็นเลยแล้วกระฉากมาถามว่าของใคร o12
ป.ล.ล้อเล่นครับเเฉยๆอ่ะ
ขอบพระคุณมากๆนะครับสำหรับนิยาย :L2:
-
เข้ามาให้กำลังใจคุณ katawoot ด้วยคนนะครับ
ตามมาจากบอร์ดปาล์มเรยนะค้าบ :L2:
-
ใจร้ายน๊อ
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
เป็นคนใจเย็นนะ ก็จะถามเค้าดีๆว่า เอ๊ะผ้าผืนนี้ของใคร? แต่ถ้า.....ตอบไม่ถูกใจ ก็เอาผ้าผืนนั้นละนะ
ยัดใส่ปากมันซะเลย
หุหุ เค้ารักหรอกถึงหวงไงละจ๊ะ :m13:
-
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
ก็จะจิกตาใส่แล้วถามว่า
"ของใคร?"
แล้วคอยดูปฏิกิริยากันต่อไป
5555555555555555 *
ถ้ามันทำหน้านิ่งก่อนทำหน้างงๆ ก็แล้วไป แต่ถ้าลุกลี้ลุกลนเมื่อไหร่ เจอกัน !
ฮ่าฮ่า ,,
แต่เอ ,, กรณีนี้ไม่ค่อยถามใคร
แต่เจอกับตัวเองบ่อยนะเนี่ย :o8:
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
ขอบคุณนะคะคุณ katawoot ;')
-
สวัสดีครับ ผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน (รวมถึงคนที่ดุๆ ด้วยนะ) เอาบทที่ 10 มาให้อ่านก่อนกลับบ้านครับ เย็นนี้คืนนี้ก็ขอให้สนุกกับฮัลโลวีนนะครับ ขอให้โดนผีหลอกกันทั่วหน้า ส่วนผมจะไปหาหลอกผี
บทที่ 10
คนหน้าหล่อยิ้มสวยลงจาก ส.น. กลับไปแล้ว ธงรบยืนมองจนลับตา แกว่งพวงกุญแจรถของอธิคมเพื่อนรักพลางคิดคำนึง
“มิน่า ไอ้คมเป็นเอามาก” ธงรบรำพึง
เมื่อได้เห็นอนุภาพใกล้ๆ เขาเองยังชอบ 'แต่จะมาชอบคนๆ เดียวกัน เพื่อนรักคงเอาตายแน่'
ธงรบถอนหายใจเซ็งๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารายงานเพื่อนรัก แต่โทรศัพท์ปิดเครื่อง เขากดอีกเบอร์ซึ่งเป็นเบอร์ฉุกเฉินที่เปิดทิ้งไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“ว่าไงไอ้เสือ” อธิคมรับทันที
“หล่อ น่ารัก ยิ้มสวยจนแทบละลายหัวใจ” ธงรบแกล้งเพ้อ
“ไอ้บ้า เป็นอะไรว่ะ อย่ามาเล่นแผลงๆ กับข้านะโว้ย ขนลุก จะอ๊วก” อธิคมเสียงเข้ม
“เปล่า ไม่ใช่แก ถ้าข้าชมแกอย่างนั้น ข้าก็ขนลุกเหมือนกันว่ะ ข้าชมคุณนุต่างหาก มิน่า แกถึงได้ทิ้งเพื่อนอย่างข้าให้ท่องราตรีคนเดียว มีของดีไม่แบ่งกันบ้างเลยนะเอ็ง”
“คุณนุ แกไปเจอคุณนุเมื่อไหร่ ที่ไหน เจอได้ยังไง” อธิคมรีบถามเสียงเข้ม
“เฮ้ย ถามทีละคำถามซิวะ...เขามาหาเอ็งที่ ส.น.” ธงรบแกล้งทิ้งจังหว่ะ นึกภาพใบหน้าเพื่อนรักคงยิ้มดีใจ ก่อนจะทำลายรอยยิ้มนั้น “แต่เขาเอารถแกมาคืน บอกว่าไม่อยากใช้ ไม่ต้องการความหวังดีจากแก เขาโกรธแกจนควันออกหูเลยนะโว้ย” ธงรบจงใจเติมสีสันยั่วอธิคม
“ไอ้โกหก” อธิคมรู้ว่าเพื่อนแกล้งพูด แต่เขาก็พอจะนึกถึงหน้าตาท่างทางของอนุภาพเวลาอารมณ์เสียได้--คิ้วขมวดเล็กน้อย ปากอิ่มแดงระเรื่อเม้มนิดๆ ตาเศร้าหรี่ลงช้าๆ แบบเอาเรื่อง
“ยิ้มสวยเป็นบ้า ข้าชอบว่ะ ชอบเอามากๆ คืนก่อนข้าเห็นที่ผับ จำได้ไหม คืนที่แกบังคับให้ข้าดื่มเหล้ากับแกที่บ้านเพราะเอาแต่ดูโฆษณาทีวี หลังจากแกเฉดหัวข้าออกมา ข้าไป Route 79 เจอคุณนุกับเพื่อนๆ กำลังสังสรรค์กันอยู่ ข้าแอบมองเป็นนานสองนาน...ยิ้มสวยชิบ...อยู่คนละฟากห้องยังรู้สึกเหมือนแสงแฟลชวูบวาบ แสบตาไปหมด” ธงรบพร่ำ “รักแรกพบจริงๆ ขอข้าเถอะ ข้าจะลองจีบ” ธงรบขอดื้อๆ
อธิคมฉุนกึก “อย่านะ ห้ามแกยุ่งเกี่ยวคุณนุเด็ดขาด”
“อ้าวทำไม แกจะหวงไว้ทำไม”
“ข้าเจอคุณนุก่อน คุณนุเป็นของข้า” อธิคมประกาศ
“ของเอ็งก็เหมือนของข้า แกลืมไปแล้วหรือ” ธงรบทวง
“คนนี้ไม่ใช่”
“จ้าพ่อคุณ แต่ว่าแกเบื่อแล้วก็ส่งต่อให้ข้าก็ได้นะโว้ย...ยอม”
“หุบปากเลยไอ้ธง อย่าฝัน” อธิคมเสียงแข็ง
ธงรบยังประท้วง “อ้าวเพื่อน ลืมเสียแล้วหรือ ใครผ่านมือข้าก็ผ่านมือแก...ใครผ่านมือแกก็ต้องผ่านมือข้า”
“นั่นมันอดีตโว้ย ปัจจุบันมันไม่เหมือนเดิม อนาคตยิ่งไม่เหมือนเดิม ขอบอกคำเดียวนะไอ้เสาธง ห้ามข้องแวะคุณนุ ไม่งั้นเอ็งตาย” อธิคมขู่
อธิคมไม่คิดว่าธงรบจะเอาจริง แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่มั่นใจ หากอนุภาพทำให้ธงรบเปลี่ยนไปเหมือนที่เขาเปลี่ยนเล่า เขามิต้องเจอคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกันหรือ เป็นเพื่อนรักก็จริง แต่ถ้าต้องขึ้นสังเวียนกับเพื่อนคู่หู เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น...อธิคมคิดว่าเห็นจะเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว
แม้จะคิดว่าธงรบอาจไม่คิดจริงจัง หวังเพียงจะได้แล้วทิ้งอย่างที่ผ่านๆ มา แต่อธิคมก็วางใจไม่ได้
เขาเองยังไม่ ‘ได้’ เสียที ธงรบจะมีน้ำยาอะไรเกินหน้าเกินตาเขา ทุกครั้งเขาชนะธงรบเรื่องแบบนี้เสมอ
แต่ธงรบมีลูกตื้อหนักกว่า นี่ผ่านไปเกือบเดือนเขามัดใจอนุภาพยังไม่ได้เลย...ผิดวิสัย...เพราะว่าในอดีตที่ผ่านมาทุกคนไม่เคยรอดมือเขาได้เกินสองวันสองคืนที่สามารถ ‘ปิดคดี’ ได้เสมอ
อธิคมนึกไว้ไม่ผิดที่อนุภาพไม่ยอมใช้รถ เมื่อเช้าชายหนุ่มเลิกเถียงเรื่องรถกับเขาเพราะคงตัดความรำคาญ แต่เขาไม่นึกว่าอนุภาพจะรีบเอารถมาคืนที่ ส.น. ภายในตอนบ่าย นายตำรวจคิดไว้ว่าถ้าอนุภาพไม่ยอมใช้รถก็คงจะจอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถของคอนโดรอให้เขาแวะไปรับเองตอนกลับบ้าน
...หรือว่าอนุภาพจะโทรมาแล้วพบว่าเขาปิดโทรศัพท์ โกรธเรื่องนั้นหรือเปล่า... อธิคมร้อนใจ อดกังวลไม่ได้...ที่ธงรบจงใจตีใข่ใส่สีสันก็ต้องอิงจากพื้นฐานความจริงอยู่บ้าง
ชายหนุ่มร้อนใจจนไม่อาจรอได้ เขาพักเรื่องงาน เดินออกมาที่ระเบียงแล้วโทรศัพท์ถึงอนุภาพ แต่ไม่มีใครรับสาย เขาโทรสามครั้งก็ยังไม่รับสาย ‘สงสัยงานยุ่ง’ เขาปลอบตัวเอง
ผู้กองอธิคมเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อคุยเรื่องงานต่อกับพันตำรวจโทธนาวุฒิเพื่อนสมัยเรียนตำรวจรุ่นเดียวกัน แต่ธนาวุฒเลื่อนยศ ‘พรวดพราด’ เกินหน้าเกินตาคนอื่น ธงรบเคยประชดว่า ‘พ่อมันใหญ่’
ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายจนเข้าเรียนนายร้อยตำรวจ...‘สามทหารเสือ’ คือฉายาของสามหนุ่ม ธงรบเคยบ่นว่าเป็นตำรวจเพื่อนรักกันสามคนทำไมต้องเรียกว่าสามทหารเสือ อธิคมตอบว่า "มันเป็นสำนวน เข้าใจไม๊ไอ้โง่"
เมื่อเรียนจบ ธนาวุฒิแยกย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศและกลับมาทำงานที่สำนักงานสอบสวนกลาง ความเก่งบวกกับ ‘พ่อใหญ่’ ทำให้เขาก้าวหน้าในการงานเกินคนอื่น
บุคลิกและนิสัยของธนาวุฒิต่างจากอธิคมและธงรบ เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมเยือกเย็น พูดน้อยต่อยหนัก เก็บอารมณ์ อ่านใจยาก
ธงรบเคยล้อธนาวุฒว่าเป็น ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ ที่ไม่เคยจีบใคร ทุกครั้งที่สองหนุ่มไปสนุกสนานกับการ ‘จับผู้ร้าย’ ธนาวุฒิจะปลีกตัวออกไป...และแทบทุกครั้งที่ไปเที่ยวกลางคืนธนาวุฒิจะคอยเป็นคนไปแบกสองหนุ่มกลับเพราะเมาจนหาทางกลับบ้านไม่เจอ...
อธิคมคุยกับสารวัตรใหญ่ตรงหน้าเกี่ยวกับคดีที่กำลังสืบสวนอยู่อย่างคร่ำเคร่ง ธนาวุฒิรู้จักผู้ใหญ่ในพื้นที่หลายคนที่สามารถช่วยงานสืบสวน อธิคมรู้สึกมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมว่าจะปิดคดีที่เขากำลังทำอยู่ได้ในเร็ววันเพราะความช่วยเหลือจากเพื่อนคนเก่ง...อธิคมยอมรับว่าฝีมือของธนาวุฒินั้นเหนือกว่าเขา...แต่ชายหนุ่มไม่เคยนึกเลยว่าในอนาคต...เพื่อนรักคนนี้จะทำให้ชีวิตรักของเขาวุ่นวายแทบตั้งตัวไม่ติด
-----------
อนุภาพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏว่ามีข้อความเตือนว่า “ไม่ได้รับสาย” ร่วมสิบครั้ง
‘รู้สึกเสียบ้างว่าโทรติดต่อไม่ได้เป็นยังไง’ ชายหนุ่มนึกในใจ ‘โทรแล้วติดแต่ไม่รับสายและไม่โทรกลับนี่สิ สะใจกว่าโทรไปแล้วปิดเครื่องตั้งเยอะ เพราะการปิดเครื่องมีหลายเหตุผล เช่นแบตเตอรี่หมด อับสัญญาณ หรือตำรวจอย่างอธิคมอาจติดราชการยุ่งทำให้เปิดเครื่องไม่ได้’
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพสะดุ้ง สมบัติหันมามองนัยน์ตามีคำถาม ท้ายที่สุดก็โพล่งออกมา
“นุ ปล่อยให้ดังอยู่ได้ ทำไมไม่รับสาย” อนุภาพนั่งอยู่ข้างโต๊ะของสมบัติ กำลังมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดตัวอย่าง storyboard ของโฆษณาพาโนวิวให้ดู
“ไม่อยากรับ” อนุภาพพูดเซ็งๆ หยิบภาพคู่ของพรีเซนเตอร์โฆษณาขึ้นมาดู
เสียงโทรศัพท์ยังดัง สมบัติเอื้อมือไปหยิบพลางพูดว่า “งั้นปิดเสียง มันจี๊ดประสาทเจ๊ นี่ทำไมยูไม่เปลี่ยนริงโทนเดิ้ลๆ ใช้ริงโทนธรรมดาอยู่ได้ เชยแหลก”
อนุภาพไม่สนใจเพราะเขาไม่ได้บันทึกเบอร์โทรของอธิคมในเครื่องจึงไม่ต้องห่วงสมบัติจะรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ของใคร ชายหนุมจำเบอร์โทรศัพท์ของผู้กองเจ้าเล่ห์ได้ตั้งแต่ครั้งแรก ตัวเลขจำง่าย ตัวคนก็จำง่าย ใครจะลืมได้ลง
“อยู่ฮะ เดี๋ยวสักครู่นะฮะ” บั๊ดเสียงหวาน ยื่นโทรศัพท์ให้ ยิ้มทะเล้น
อนุภาพกำลังอยู่ในห้วงคำนึง...รับโทรศัพท์มาแนบหูอย่างเนือยๆ เสียงในสายทำให้เขาตื่นจากภวังค์
“คุณไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลย งานยุ่งมากเลยหรือครับ” ปลายสายแกล้งเฉไฉ ทั้งที่เขาอยากจะถามว่า ...โกรธอะไรผมหรือครับ...
“ก็ยุ่ง...ยุ่งมากด้วย” อนุภาพเสียงเรียบ
“โถ น่าสงสาร มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างครับ” อธิคมทำเสียงห่วงใย
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไร”
“คุณไม่โทรหาผมบ้างเลย ผมกลับมากรุงเทพแล้ว เย็นนี้ผมรับคุณไปทานข้าวเย็นนะครับ มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” อธิคมอยากขอโทษ และตั้งใจว่าจะตอบตกลงรับแสดงโฆษณาให้
“ผมโทรไปหาผู้กองแล้ว...แต่ผู้กองปิดเครื่อง”
“เหรอครับ โทษที บางครั้งผมต้องปิดมือถือเวลาประชุมเรื่องคดี แต่พอเลิกประชุมเสร็จ ผมก็เปิดตลอด คุณโทรเพราะคิดถึงหรือครับ...” อธิคมโมเมเข้าข้างตัวเอง
...เจ้าเล่ห์นัก ยังมาตีหน้าทำเสียงอ่อนเสียงหวานอยู่ได้...อนุภาพนึกฉุน
“ผมโทรไปสองครั้ง ติดต่อไม่ได้ก็ไม่ได้โทรอีก แค่จะบอกว่าเอารถไปคืนแล้วที่ ส.น. ฝากกุญแจไว้กับเพื่อนสนิทของผู้กอง” อนุภาพรีบแทรก เน้นเสียง ก่อนที่อธิคมจะพูดอะไรยืดยาวอย่างที่เขากำลังคิดว่าผู้กองหนุ่มจะพูด
อธิคมยังเซ้าซี้จะมารับเขาไปทานข้าวเย็น แต่อนุภาพบ่ายเบี่ยง “ผมไม่ว่าง เย็นนี้ผมมีนัดทานข้าวกับลูกค้า”
อธิคมวางสายไปแล้ว น้ำเสียงผิดหวัง อนุภาพไม่ได้โวยวายใส่เขาเรื่องรถ ความเป็นจริงแล้วชายหนุ่มไม่ได้โกรธอะไรมากมาย เพียงแต่นึกฉุนที่โดนคนเจ้าเล่ห์หลอก...เสียรู้ เจ็บใจจริงๆ
ชายหนุ่มอาจจะยิ่งเจ็บใจมากกว่าเดิมหากรู้ว่าสมบัติเดินเลี่ยงออกไปเงียบๆ เพื่อโทรคุยกับผู้กองหนุ่มลับหลัง
“เขาคงโกรธผมมาก” ผู้กองอธิคมตัดพ้อ หลังจากที่ทราบจากสมบัติว่าอนุภาพไปที่อู่และกลับมาโวยวายว่าโดนหลอกเรื่องซ่อมรถ “คุณนุไม่เห็นพูดอะไรสักคำเกี่ยวกับเรื่องซ่อมรถ”
“นุเขาเป็นอย่างงี้ล่ะผู้กอง ถ้าโกรธจะเงียบและไม่พูดถึงเรื่องที่ทำให้โกรธ บางทีเขานั่งเงียบได้เป็นวันๆ ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ผู้กองไม่ต้องห่วง บั๊ดจะช่วยพูดให้ นุกับบั๊ดเปิดอกคุยกันได้ทุกเรื่อง ผู้กองก็เปิดอกผู้กองคุยกับบั๊ดได้เหมือนกัน” สมบัติไม่วายล้อเล่น
“แต่ว่าผู้กองต้องใช้เวลาหน่อยนะ ถ้าทางนุโกรธไม่เบา เขาเฮิร์ทที่โดนหลอก” สมบัติวางหมากตัวแรก
“ผมไม่ได้หลอกนะครับ ผมเพียงแต่...” อธิคมอ้ำอึ้ง ร้อนตัว
“เขาบอกว่าผู้กองสั่งไม่ให้อู่ทำรถให้เขา นุเขาไปที่อู่มา ฉะพนักงานที่อู่จนลนลานไปตามๆ กัน เวลาโกรธ อนุภาพเขาดับเครื่องชนทุกที ใครหน้าไหนไม่เคยกลัว คุณตฤณเจ้านายใหญ่ก็เถอะ ยังแหยงๆ อนุภาพเล๊ย” สมบัติสาธยาย ตีไข่ใส่สีสันเพิ่มเข้าไปบ้าง
อธิคมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แม้อนุภาพจะมีบุคลิกนิ่งๆ ค่อนข้างเย็นชา แต่ก็ดูเจ้าอารมณ์เอาเรื่องเหมือนกัน เขาพอนึกภาพออกว่าเวลา ‘เอาเรื่อง’ นั้นก็น่าจะร้ายพอสมควร เขาเองก็เคยเจอฤทธิ์อ่อนๆ ของชายหนุ่มมาแล้ว แต่แบบดับเครื่องชนนั้นยังไม่เคยเจอ ผู้กองหนุ่มบอกตัวเองว่า ถึงอนุภาพจะดับเครื่องชนเขาก็คงรับไหว เพียงแต่ยังไม่อยากได้ประสบการณ์อย่างนั้นในตอนนี้ ในตอนที่หัวใจเขากำลังเริ่มเป็นสีชมพู
“น่าผู้กอง บั๊ดจะเป็นกาวใจให้ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน บั๊ดเป่าหูนุทุกวัน หัวใจอ่อนๆ ก็ยังทำด้วยเลือดเนื้อนาผู้กองนา” สมบัติปลอบเพื่อหวังผล “แต่ระหว่างนี้ ผู้กองอย่าก่อคดีใหม่ขึ้นมาซ้ำซ้อนอีกล่ะ นุกำลังเครียดเรื่องงานอยู่ด้วย โฆษณารถกระบะยังไม่ไฟนอลเสียที เว้นแต่ว่าผู้กอง...” สมบัติทิ้งเสียง
“ที่ผมอยากคุยกับคุณนุก็เพราะเรื่องนี้ แต่เย็นนี้คุณนุไม่ว่างต้องไปทานข้าวกับลูกค้า เขาจงใจหลบหน้าผม” อธิคมเสียงอ่อน
“โอ๊ย นุไม่เคยไปทานข้าวเย็นกับลูกค้าหรอก เขาส่งพี่ไม่ก็ส่งอาทิตย์ไปแทน”
“ผมก็ว่าอย่างนั้น”
“ผู้กองก็เป็นคนใจร้อนไม่ใช่หรือ” สมบัติหมายถึง...ผู้กองก็ไวไฟเหมือนกันนี่... “จะรอให้ถึงเย็นทำไม๊”
สมบัติใช้ความสามารถในการโน้วน้าวใจชายมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ยิงนกทีเดียวได้ตั้งหลายตัว...หนึ่งได้นายแบบโฆษณา สองช่วยให้คนสมหวังนั้นเป็นสุขทางใจดีออก สามได้นั่งดูผู้ชายหล่อเซ็กซี่อย่างผู้กองอธิคม มือไม่ได้แตะก็ขอสูดดมกลิ่นกายหนุ่มหล่อก็พอ...ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของสมบัติ
--------------
ก่อนเที่ยง อธิคมบุกมาพบอนุภาพที่บริษัท ชายหนุ่มจอดรถฝั่งตรงข้าม นั่งคอยดู ‘ขบวนไปทานข้าวกลางวัน’ ก็ยังไม่เห็น จึงเดินข้ามถนนมายังลานจอดรถเล็กๆ หน้าอาคารบริษัทแอ๊คโค่ แอดเวอร์ไทซิ่ง
เขาเดินผ่านรถที่จอดเรียงรายอยู่ อดหันไปมองหา “เบ็นซ์ดำ” ไม่ได้ เมื่อไม่พบเขาจึงเดินก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นไปบนบริษัท แจ้งพนักงานต้อนรับสาวสวยที่เคาท์เตอร์ถึงความประสงค์
อาริษาเงอะงะ เธอทำงานที่บริษัทนี้พบเจอคนรูปหล่อหลายคน--คุณตฤณหล่อดุเคร่งขรึม...เธอไม่ค่อยกล้ามองเท่าไรนัก อาทิตย์หล่อแบบตี๋ทันสมัยสดใสร่าเริง อธิปหล่อเซอร์ๆ คุณนุหล่อเย็นๆ นิ่งๆ โต้งหล่อทะลึ่งตึงตัง นายแบบที่เคยเดินเข้าออกบริษัทหล่อเนี๊ยบๆ สะอาดสะอ้านสำอาง แต่ตำรวจหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อเซ็กซี่...เข้มสะท้านใจ ยิ่งสวมเครื่องแบบสีกากีรัดติ้วติดดาวบนบ่ายิ่งเพิ่มดีกรีความเร้าใจกว่าหนุ่มคนอื่นๆ
“คุณนุพักเที่ยงค่ะ ผู้หมวด...เอ่อ...” อาริษานับดาวบนบ่า “อุ๊ย...ผู้กอง เอ่อ...นัดไว้หรือเปล่าค่ะ เดี๋ยวษาจะโทรตามให้ก็ได้ค่ะ” อาริษาตะกุกตะกัก
“เปล่าครับ” ชายหนุ่มตอบ ก้มลงมองป้ายชื่อบนเคาท์เตอร์ “คุณอาริษาไม่ต้องลำบากครับ” เขายิ้ม โปรยเสน่ห์
“ถ้าไม่ได้นัดไว้ก็พบตัวยากครับ” เสียงเข้มดังขึ้นข้างๆ อธิคมหันไปมอง ชายหนุ่มหน้าตี๋รูปร่างสูงเพรียวยืนทำหน้าเคร่ง ผมทรงรากไทร ใบหน้าขาวสะอาด ตาเรียวยาว คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ หุ่นมีกล้ามเนื้อพอดีๆ ‘แบบที่ธงรบชอบ’ ดูเผินๆ เหมือนดาราวัยรุ่นยอดนิยม
อธิคมมองชายหนุ่มตรงหน้าใกล้ๆ เต็มตา ‘ตี๋เบ็นซ์ดำ’ คนนี้นี่เองที่ไปส่งอนุภาพและเดินตามหลังต้อยๆ เหมือนแมวหวงเจ้าของในขบวนพักเที่ยงที่เขาเคยล้ออนุภาพ...ท่าทางหวงอนุภาพน่าดู...
“ผมเป็นผู้ช่วยคุณอนุภาพ คุณฝากชื่อกับเบอร์โทรไว้ ผมจะเรียนให้คุณอนุภาพทราบ”
“ไม่เป็นไร” อธิคมตอบเสียงเข้มพอกัน แล้วเขาก็หันไปขอบคุณอาริษาพร้อมยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ หวังผลในอนาคตที่อาจต้องอาศัยความช่วยเหลือ ก่อนหันไปพยักหน้าให้ตี๋หนุ่มหน้าหวานที่พยายามทำหน้าดุ เขาคาดคะเนว่าคงอายุไม่เกิน 24-25 ปี
อธิคมฉุน...ขวางดีนัก...เดี๋ยวก็ยุให้ธงรบจีบเสียเลย อธิคมคิดเล่นๆ เดินไปตามฟุตบาธตรงไปยังร้านค้าที่เขาเคยเห็น ‘ขบวนพักเที่ยง’ เดินไปทานอาหารกลางวัน ตาสอดส่ายหาร้านอาหารที่พนักงานออฟฟิสกำลังนั่งทานอยู่
นายตำรวจหนุ่มผ่านร้านอาหารเล็กๆ ตกแต่งร้านสวยงามในโทนสีฟ้าอ่อน หน้าร้านเป็นกระจกใสบานใหญ่ กระถางดอกไม้หลากสีสวยงามตั้งเรียงรายใกล้ประตูทางเข้า ในร้านไม่มีลูกค้ามากนัก อนุภาพนั่งทานข้าวอยู่กับสมบัติ ไม่มีหญิงสาวห้าวๆ อีกคนกับชายหนุ่มมาดเซอร์ๆ อยู่ด้วย และแน่นอน...ไม่มี ‘แมวน้อยหวงเจ้านาย’ คอยเกะกะ เพราะเมื่อครู่ยังยืนทำหน้าดุใส่เขาในออฟฟิส
ทางโล่ง เขาเปิดปะตูเดินเข้าไปในร้าน
อนุภาพชะงัก เลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกไม่ถึงว่าจะเห็นอธิคมยืนอยู่ตรงหน้าเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนายตำรวจหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีกากีเต็มยศ ชุดที่รัดติ้วยิ่งเน้นรูปร่างของเขาให้เด่นชัด
ทุกครั้งที่พบกันตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุคราวนั้น เขาเห็นผู้กองอธิคมในชุดครึ่งท่อนกางเกงสีกากี เสื้อยืดสีขาวขลิบรอบคอและแขนสีแดงเลือดหมู...สอดชายเสื้อเข้าในกางเกงบ้าง ไม่ก็ทิ้งชายเสื้อสบายๆ วันนี้อธิคมดูคมเข้มยิ่งขึ้นในชุดตำรวจ สวมหมวกสีเข้มหลุบต่ำลงปิดหน้าผากไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นคิ้วเข้มและดวงตาคมกริบอยู่รำไร
อธิคมทักทาย แล้วถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะโดยไม่รอให้รับเชิญ สมบัติตาค้างอ้าปากหวอ มือที่ตักอาหารค้างเติ่ง
“สวัสดีครับคุณนุ พี่บั๊ด...ทานข้าวอร่อยไหมครับ” อธิคมยิ้มบางๆ แต่นัยน์ตาที่มองอนุภาพระยิบระยับ
“อร่อยฮะ...เดี๋ยวขอเช็ดน้ำลายหกก่อน” สมบัติวางช้อนแล้วเอื้อมมือจะหยิบกระดาษเช็ดปาก แต่อนุภาพยื่นรอไว้ให้แล้วหนึ่งแผ่น ตายังจับอยูที่ใบหน้าของอธิคม
“ผู้กองมีธุระอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มถามเสียงเย็น
“ผู้กองหล่อจัง” สมบัติแทรก “หล่อร้ายกาจ ยิ่งใส่เครื่องแบบยิ่งเท่ห์ นี่ถ้าโฆษณาออนแอร์ต้องดังระเบิด กลายเป็นขวัญใจทั้งสาวทั้งหนุ่มทั่วประเทศ ต้องมีคนตามจีบผู้กองกันเป็นแสนเป็นล้านคน...” ประโยคหลังหันมามองอนุภาพ
“พี่บั๊ด ผู้กองยังไม่ตกลงแสดงซักหน่อย” อนุภาพปราม
“ธุระผมคือ...ขอมาทานข้าวด้วยคนนะครับ” เขายิ้ม ถอดหมวก
“เรากำลังจะอิ่มพอดี” อนุภาพรีบพูด
“แต่พี่จะกินของหวานต่อ” สมบัติขวาง
“พอดีผ่านมาแถวนี้แล้วหิวข้าวเหรอครับ” อนุภาพอดประชดไม่ได้
“ครับผม” อธิคมเออออ “พอดีโชคดีจริงๆ ที่มองเข้ามาแล้วเห็นคุณนุกับพี่บั๊ด” เขาเรียกสมบัติอย่างคุ้นเคย
“พอดีจริงๆ เลยนะ” อนุภาพหันไปมองสมบัติ ด้วยคิดว่าต้องเป็นสมบัติแน่ๆ ที่เป็นตัวการ
...ไปคุ้นเคยกันตอนไหน เจอกันครั้งเดียวแค่ตอนมาส่งวันนั้น...ตอนที่เขากะเวลาออกจากบ้านผิดพลาด...
อนุภาพหารู้ไม่ว่าคนเจ้าเล่ห์ทั้งสองมีการ ‘คุย’ กันนอกรอบมาแล้ว
“ที่จริงธุระผมก็คือ มาขอโทษคุณนุเรื่องรถ จะรอถึงเย็นคุณนุก็บอกว่าไม่ว่าง ในเมื่อทานข้าวเย็นไม่ได้ ก็ทานกลางวันแทนก็แล้วกัน” อธิคมทำเสียงนุ่ม
“พี่อิ่มแล้ว พี่กลับออฟฟิสก่อนนะ” สมบัติขอตัว
“พี่บั๊ดจะกินของหวานต่อไม่ใช่หรือ” อนุภาพเตือน จับแขนเพื่อนรุ่นพี่เอาไว้ ตายังจ้องนายตำรวจหนุ่ม “ช่างเถอะครับ เรื่องแล้วก็แล้วไป ผมจะจำไว้เป็นบทเรียน” อนุภาพพูดเสียงเรียบ
“แบบนี้ผู้กองต้องถูกลงโทษ” สมบัติแทรก “ต้องทำงานไถ่โทษ”
อนุภาพรู้ว่าสมบัติจะพูดอะไรจึงรีบแทรก “พี่บั๊ด ไม่ต้องหรอก ผู้กองไม่ได้ทำอะไรผิด ผู้กองยังใจดีช่วยซ่อมรถให้ทั้งที่รถไม่มีประกัน” อนุภาพไม่รู้ตัวว่ากำลังงอน--อธิคมมองว่าน่าเอ็นดูนัก
“จะลงโทษผมก็ยอมครับ” อธิคมแกล้งทำหน้าเศร้าแต่นัยน์ตาพราวระยับ
“นุ เส้นตายเช้าวันจันทร์แล้วนะ ยังหาตัวแสดงไม่ได้เลย มีมิสเตอร์เพอร์เฟ็คอยู่ตรงหน้า ตาเธอยังหามีแววไม่” สมบัติโน้วน้าว “ลองดูก่อน ถ้าลูกค้าไม่ชอบก็ไม่ต้องเอา แล้วค่อยคิดหาวิธี ผิดนักก็ไปตะเวนรับสมัครตามโรงพักซะเลย ที่ทำเอง พี่ชอบ” สมบัติพูดจริงจังแต่อดไม่ได้ที่จะทิ้งท้ายตลกตามนิสัย
“คุณนุคงไม่อยากให้ผมเข้ามายุ่มย่ามเรื่องงาน” อธิคมแกล้งทำหน้าผิดหวัง เสียงเนือยๆ
น่าหมั่นใส้ พอๆ กับพี่บั๊ดเลย คู่นี้เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย อนุภาพยอมแพ้
ถ้าเข้ากันได้ดีนัก...จะให้พี่บั๊ดรับบทบาทไปเต็ม ตัวเขาจะปลีกตัวออกมาทำโฆษณาพาโนวิวที่ต้องใช้นายแบบนักธุรกิจกับสาวสวยที่เป็นคู่รักเตรียมตัวซื้อคอนโดหรูหราโรแมนติก
“ว่าแต่ผู้กองเถอะ ตัดสินใจแล้วหรือฮะ”
อธิคมพยักหน้า “ขอแค่คุณนุเอ่ยปาก ผมก็ยอม” อธิคมทำตายิ้มใส่อนุภาพ
ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง สมบัติมองทั้งสองซ้ายทีขวาทีจึงเอาศอกกระทุ้งอนุภาพเบาๆ
ชายหนุ่มพยักหน้า สมบัติยิ้มลิงโลดอย่างดีใจ อธิคมอมยิ้มนิดๆ หันไปเรียกบริกรสั่งอาหาร
สมบัตินัดให้นายตำรวจหนุ่มมาทดสอบหน้ากล้องที่สตูดิโอ
“บ่ายโมงวันเสาร์นะฮะผู้กอง สตูดิโออยู่ไกลหน่อยแถวปิ่นเกล้า เดี๋ยวบั๊ดจะเขียนแผนที่ให้” สมบัติทำท่านึกได้ “อ้อ บ้านอยู่ใกล้กันนี่ ผู้กองไปรับนุแล้วไปพร้อมกัน นุเขารู้ทาง”
“บอกให้ผู้กองไปรับผมแต่แรกเลยก็ได้พี่บั๊ด ไม่ต้องมาเล่นมุข” อนุภาพฉุน
“เปล่ามุขนะ เพิ่งนึกออกจริงจริ๊ง” สมบัติหัวเราะชอบใจ ส่วนผู้กองหนุ่มเอาแต่อมยิ้ม ไม่พูดอะไรสักคำ
“แต่ที่จริงอย่างผู้กองนี่ ไม่ต้องเทสท์หน้ากล้องก็ได้ เพราะหล่อร้ายกาจสุดๆ ยิ่งใสเครื่องแบบยิ่งซุปเปอร์หล่อระทึกใจ แต่ว่ายังไงก็ต้องทำพอร์ทโฟลิโอส่งให้ลูกค้าฮะ” สมบัติหลงไหลได้ปลื้มนายตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบอย่างฉุดไม่อยู่
ทั้งสองไม่รู้เหตุการณ์ในอนาคตว่าคนที่หล่อร้ายกาจจนแทบไม่ต้องเทสท์หน้ากล้องจะสร้างความปวดหัวให้ไม่น้อยเวลาอยู่หน้ากล้อง
ผู้กองอธิคมยังมีความเจ้าเล่ห์ที่ยังไม่ได้ปล่อยออกมาอยู่อีกเยอะ!
************************
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
-
^
จิ้มคุณ katawoot
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
ก็ต้องดูว่าแฟนทำหน้ายังไง ?
แต่ส่วนมากเท่าที่เคยเจอเพื่อนเล่าสู่กันฟัง ท่านบอกมาว่า ให้ดูว่าเค้าจำทำยังไงต่อ
ส่วนมากจะเห็นอยู่ในเก๊ะ ,, ไม่ได้หยิบออกมาแล้วก็ปิดเก๊ะนั่งเงียบไป
แต่มีสองสามรายที่หยิบออกมา แล้วถามว่านี่อะไร ?
อันเพื่อนของเรามันก็ตอบไปว่า ถุงยางไง ไม่เคยเห็นเราะ ? (เออ เพื่อนกรูว์)
แล้วก็จบประเด็นกันไป
ส่วนกรณีที่สามคือ เมิงเอาไปใช้กับใครที่ไหนอย่างไร ?
กรณีนี้แรง ต้องเคลียร์กันยาวพอสมควร
กรณีที่สี่คือ ถามนิ่งๆว่า นี่มันถุงยางนี่ เอามาทำอะไร ?
อ๊ะ ! เข้าทาง จบ เผด็จศึก 5555555555555555 *
ประการฉะนี้แล :laugh:
ขอบคุณนะคะคุณ katawoot ;')
-
แปะ คนแต่ง คนขยัน
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
ยังไม่แกะก็แล้วไป แต่ว่า..(อีกแหละ) แกะเมื่อไร ? ....!(เว้นไว้ในฐานที่เข้าใจ) o18 หึ หึ หึ
-
เฉยๆครับแต่ตั้งคำถามในใจอ่ะช่างเหอะยังดีมันยังรู้ตัวว่าต้องป้องกัน :m23:
ขอบคุณมากๆนะครับที่มาต่อ :L2:
-
โถโถ ตี๋เบนซ์ดำ น่าสงสารจริงๆ กระซิกกระซิก
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือ เปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
ของมันอยู่ผิดที่แบบนี้ ก็คงได้แต่บอกให้พารถ + รีบแกะถุงยางกล่องนั้น แล้วไปใช้กับคนอื่นได้เลย อย่าได้แคร์ :bye2:
-
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
"ขอยืมหน่อยนะ พอดีที่เก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ไม่เหลือแล้ว"
จบ!!
-
อุ๊ย อันนี้ยังไม่เคยลองเลย
คืนนี้ใช้กันนะ
จบ
:t2: :t2: :t2: :t2: :t2:
-
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
จะซื้อไว้ใช้กะผัวใหม่รึไง แสรดดดดดดดดดด
-----------------------------------------------
พี่บั๊ตนี่เป็นแม่สื่อขั้นเทพพพพพพพพพ
มีแวววว่าอาทิตจะไม่เหงงาแฮะ
-
ก็ซื้อมาใช้กับตัวเองนั่นแหละ นี่คือคำตอบค๊าบ.......
อ่านตอนนี้แล้วกลัวตาตำรวจอีกคนจัง อีตาไท ธนาวุฒอ่ะ
จะมาสร้างความร้าวฉานหรือป่าวเนี่ย
เอิ๊กกกก.......
-
ตอบคำถามเคอะ
- ทำใจเคอะ แล้วแอบเอาเข็มมาเจาะถุงยางมัน :o
ชิส์ สวยไม่ใส่จีเคอะ :laugh:
-
ได้ลุ้นผู้กองธงรบกะอาทิตย์อีกคู่ไหมเนี่ยครับ :laugh:
-
อ่านไปยิ้มไป กับความเจ้าเล่ห์ ของผู้กอง
สงสารก็แต่ นุ ไม่รู้เลยว่า โดนพี่บัติ หักหลัง ( แต่หวังดี )
สงสารอีกคน นายดวงตะวัน คงทำใจยากกับการร่วมงานกับ อธิคม
มารอตอนต่อไป ดีกว่า ขอบคุณครับ ที่ขยันลงให้ทุกวัน
ปล. ถ้าเจอเหตุการณ์นี้ คงเปิดที้งไว้สักครู่ แล้วมองหน้า โดยไม่ถามอะไร
คอยดูปฎิกิริยาว่า จะทำท่ายังไง แล้วค่อยว่ากันอีกที
-
:m29:
มีหลายกรณีแท้เว้ย ตัดสินใจไม่ถูกดิ ขอคิด2วันนะ :oni1:
-
เราก็จะตอบว่า
เปลี่ยนใหม่เถอะ ยี่ห้อนี้เราไม่ชอบ :laugh: :laugh:
พี่บั้ดน่ารักจัง
-
โทษทีที่็เป็นมนุษย์เจ้าปัญหา ใครเคยมีแฟนขึ้นรถ แล้วมือบอนไปเปิดเก๊ะ แล้วเห็นกล่องถุงยางอนามัยดูเร็กซ์ที่ยังไ่ม่ได้แกะเปิดอยู่ในกล่องบ้างหรือ เปล่า ถ้าเป็นคุณ จะทำยังไง?
ของมันอยู่ผิดที่แบบนี้ ก็คงได้แต่บอกให้พารถ + รีบแกะถุงยางกล่องนั้น แล้วไปใช้กับคนอื่นได้เลย อย่าได้แคร์ :bye2:
โห ที่รัก
ใจเด็ดมาก
:t2:
-
:m12: กามเทพบั๊ด :m1:
:m12: อย่างนี้นุคงหนี้ไม่พ้นผู้กองแหงๆ :m4:
-
ถ้าเจออย่างนั้น
ผมก็จะถามว่า
ซื้อจากเซเว่นหรือป่าว
แล้วขนมจีบซาลาเปาละอยู่ไหน
กรูหิววววววววววววว
อิอิ
:laugh:
-
:m23: ขอบคุณครับ ส่วนคำตอบก็เฉยๆ แล้วปิดไว้อย่างเดิมครับ
-
บทที่ 11
ร้อยตำรวจเอกอธิคมออกเวรตอนเที่ยงตรง เขาแวะมารับอนุภาพที่คอนโดเวลาเที่ยงสิบห้านาที ชายหนุ่มยืนรออยู่แล้ว เที่ยงวันเสาร์อากาศร้อนอบอ้าว การจราจรถบนถนนคับคั่ง แต่ชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าที่ขับรถดูร่าเริงเป็นพิเศษ
“คุณว่าผมหล่อร้ายกาจอย่างพี่บั๊ดชมหรือเปล่าครับ” อธิคมโพล่งขึ้นมา
อนุภาพอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร ความจริงผู้กองอธิคมนั้นหล่อมากอย่างที่ใครๆ ชม แต่อยู่เฉยๆ เขาถามโพล่งขึ้นมาแบบนี้ ชายหนุ่มจึงสงสัยว่าจะมาไม้ไหน เลยได้แต่พยักหน้าช้าๆ
“ผมก็ว่าอย่างนั้น” ตำรวจหลงตัวเองเออออ “แต่หล่อๆ อย่างนี้ไม่ยักกะมีแฟน” เขาเสริมลอยๆ
อนุภาพไม่ยอมพูด เอาแต่นั่งนิ่ง มองออกไปนอกรถ ราวกับว่าสนใจร้านรวงข้างถนนมากยิ่งนัก อธิคมผิวปากเป็นเพลงเบาๆ เป็นระยะ สลับกับการชวนคุย อนุภาพตอบรับบ้างสั้นๆ จนนายตำรวจหนุ่มล้อเลียนว่า "คุณนุนี่สงสัยตอนเป็นเด็กหัดพูดช้ากว่าเด็กทั่วไป"
"คงงั้นมั๊งครับ" อนุภาพยอมรับ หันหน้าไปมองผู้กองอธิคมที่กำลังทำตาวิบวับ "ผู้กองก็คงพูดเป็นคำตั้งแต่ยังไม่เริ่มหัดเดิน"
อธิคมหัวเราะเสียงดัง ชอบใจที่อนุภาพพูดกระทบกระเทียบ "ผมเป็นคนชอบคุย เป็นคนมีไมตรีจิต เป็นมิตรกับคนอื่น"
...คงเป็นมิตรกับใครไปทั่ว มิน่า หูตาถึงได้แพรวพราวนัก หรือไม่ก็หัดยั่วเย้าคนอื่นตั้งแต่เรียนอยู่อนุบาล...อนุภาพค่อนขอดในใจ ทำทีไม่สนใจสิ่งที่อธิคมพูด แล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟัง แต่ก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงเพลงร๊อคดังลั่นขึ้นมา
"โอ๊ะ เบาๆ ตกใจหมดเลย" อธิคมยิ้มกว้าง เอื้อมมือมาหรี่เสียงให้เบาลง "คุณนุนี่มือบอนเหมือนกันนะ"
อนุภาพขมวดคิ้ว ทำหน้าง้ำ อดฉุนไม่ได้ที่โดนว่าตรงๆ "ใครจะไปรู้ว่าคุณฟังเพลงดังขนาดนี้ ก่อนปิดเครื่องเสียงทำไมไม่หรี่ให้มันเบาลงก่อน"
"อืม จริงสินะ ผมลืมไป มันไม่มีใครมาคอยเตือนนี่ครับ ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด นี่ถ้ามีคนนั่งด้วย ก็จะได้ช่วยควบคุมพฤติกรรมการฟังเพลง" อธิคมอธิบายเสียงเรียบ ตีหน้าซื่อ
...น่าหมั่นใส้...อยากเอานิ้วจิ้มตาให้ทะลุจังเลย...อนุภาพนึก ปรายตามองผู้ชายหน้าเป็น...แล้วก็นั่งเงียบต่อ ตัดสินใจไม่พูดต่อปากต่อคำ เพราะรู้ว่าอธิคมคงไม่ยอมหยุด
เพลงร๊อคดุเดือดของวงโอเอซิสบรรเลงไปได้สามเพลงอธิคมก็เปลี่ยนเป็นฟังจากสถานีวิทยุ นายตำรวจหนุ่มกดเปลี่ยนสถานีไปเรื่อยๆ แทบจะทุกครึ่งนาที จนอนุภาพทนไม่ไหว
"ผู้กองครับ ฟังซักสถานีได้ไม๊"
"มันไม่มีที่ไหนเปิดเพลงเพราะๆ นะสิครับ" อธิคมแก้ตัว "ไม่เห็นเปิดเพลงรักกันเลย มีแต่ดีเจพูดเรื่อยเปื่อยอยู่ได้"
อนุภาพไม่ตอบโต้...นึกขึ้นได้ว่าไม่น่าเลย...คราวนี้อธิคมต้องหาเรื่องจีบเขาอีกแล้ว...
"อยากเปิดเพลงรักหวานๆ ให้คุณนุฟัง จะได้สบายใจ" น้ำเสียงของนายตำรวจหนุ่มฟังร่าเริ่งยิ่งนัก ราวกับมีความสุขมากที่ได้ยั่วเย้าคนหน้านิ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ "ถ้าไม่งั้น ผมจะร้องให้ฟัง"
"ฟังโอเอซิสก็ได้ครับ" อนุภาพตัดบท...
"ไม่อยากฟังเพลงรักเลยเหรอ" อธิคมเสียงออดอ้อน
"อยากฟัง แต่เพลงรักที่เพราะจริงๆ หายากครับ เท่าที่ได้ยิน เห็นมีแต่เพลงรักพร่ำเพรื่อที่เอาแต่ร้องๆ กันจนเอียน" แม้คิดว่าจะไม่อยากตอบโต้ แต่ในที่สุดอนุภาพก็อดไม่ได้
"โอ้โห เจ้าคารมแฮ่ะ" อธิคมไม่สะดุ้งสะเทือน ยังทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวและหมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวา พร้อมกับพึมพำเบาๆ จนอนุภาพแทบไม่ได้ยิน "ไว้จะร้องให้ฟัง...ข้างๆ หู"
อนุภาพได้ยินไม่ถนัด แต่พอจับใจความได้ ใจหนึ่งอยากจะตอบกลับ แต่อีกใจหนึ่งกลับห้ามไว้ได้...เพราะรู้ว่าหากต่อปากต่อคำต่อก็คงไม่มีทางจบ...นิ่งเอาไว้ดีกว่า...เดี๋ยวอธิคมก็หยุดกวนเอง...
ทั้งสองใช้เวลาร่วมหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงสตูดิโอ ผู้กองหนุ่มจอดรถในซอยเล็กๆ และเริ่มบ่นว่าหิว อนุภาพชวนให้ทานอาหารที่ร้านอาหารห้องแถวข้างถนนเพราะไม่ต้องการเสียเวลา
“คุณนุนี่ทานง่ายจังเลย อะไรก็ทานได้ แบบนี้เลี้ยงไม่ลำบาก”
อนุภาพยังคงรักษาภาพลักษณ์ ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ ไว้อย่างเหนียวแน่นเวลาอยู่ต่อหน้าอธิคม แม้บางครั้งจะออกอาการอารมณ์เสียอยู่บ้างเมื่อนายตำรวจหนุ่มยั่วเย้าจนเขาทนไม่ไหว
บุคลิกนิ่งๆ ของอนุภาพไม่ได้ทำให้อธิคมรู้สึกประหม่าในการหาเรื่องคุย ผู้กองหนุ่มรู้สึกสดชื่นที่ได้อยู่ใกล้ๆ ทำตัวสนิทสนมเหมือนเป็นคู่รัก ออกจากบ้านด้วยกัน นั่งรถไปทำงานด้วยกัน ทานข้าวกลางวันด้วยกัน
"คุณนุทานนิดเดียว อยู่ได้เหรอครับ"
"ผมกินเพื่ออยู่ ไม่ได้อยู่เพื่อกิน"
คนที่โดนกระทบกระเทียบว่าอยู่เพื่อกินชะงัก ผลักจานข้าวจานที่สองออกไปข้างๆ แกล้งทำตาค้อนกลายๆ ใส่คนหน้านิ่ง แล้วหันไปยังแม่ค้า สั่งเพิ่มอีกหนึ่งจาน ก่อนจะหันหน้ากลับมายิ้มยิงฟันให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"ผมตัวใหญ่ ต้องทานเยอะๆ เดี๋ยวไม่มีแรงถ่ายแบบ" อธิคมพูดหน้าตาเฉย "ว่าแต่ว่า ไอ้เรื่องเทสท์หน้ากล้องนี่ ต้องทำด้วยเหรอครับ ถ้าเทสท์แล้วไม่ผ่าน ผมก็ไม่ต้องแสดงใช่ไม๊"
"ผ่านสิครับ" อนุภาพหรี่ตา "ผู้กองคิดอะไรอยู่"
"เปล๊า" อธิคมยักไหล่ "เผื่อช่างภาพบอกว่าผมไม่หล่อพอ ก็แค่นั้น"
"ผ่านอยู่แล้วครับ ใครจะมาหล่อเท่าผู้กอง" อนุภาพพูดล้อเลียน แต่ใบหน้าเคร่งขรึม เอาเรื่อง ราวกับจะขู่คนตัวใหญ่ตรงหน้าว่า "ห้ามลีลาเด็ดขาด"
"ผู้กองตั้งใจหน่อยนะ จะได้เสร็จเร็วๆ ยังไงๆ ผู้กองก็ได้แสดงแน่ ตกลงกันแล้วนะครับ เลิกกลางคันไม่ได้ มันเสียหาย"
"รักแล้วเลิกได้ไง" อธิคมพึมพำ
อนุภาพได้ยินไม่ถนัด เพราะมอเตอร์ไซด์รับจ้างเพิ่งวิ่งผ่านไป ได้ยินแต่สามพยางค์สุดท้าย จึงถามอธิคมว่า "อะไรนะครับ ผู้กองเลิกไม่ได้นะ เลิกไม่ได้เด็ดขาด มาจนถึงขั้นนี้แล้ว"
"ใจเย็นๆ ครับ" อธิคมยกมือขึ้นปราม ทำท่าเหมือนอนุภาพกำลังจะวิตกจริตทั้งๆ ที่ชายหนุ่มพูดเสียงเข้มขึ้นเพียงนิดเดียว "ผมไม่เลิกหรอกครับ ถูกใจแล้ว...เอ๊ย...ตัดสินใจแล้ว รับรองว่าไม่เลิก"
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ หันหน้าไปมองคนเดินผ่านไปมานอกร้าน ปล่อยให้อธิคมรับประทานอาหารจานที่สามต่อ
...ท่าทางหิวมาก...ทานข้าวเยอะอย่างนี้ทุกวันหรือเปล่านี่...ใครได้ไปเป็นแฟนคงเลี้ยงไม่ไหว...อนุภาพลอบมองนายแบบจำเป็นที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ
"ของหวานต่อไม๊ครับ" ในที่สุดอนุภาพก็อดไม่ได้...
"ผมเป็นคนหวานอยู่แล้ว ไม่ต้องก็ได้ครับ" อธิคมตอบยิ้มๆ
"ว่าแล้วเชียว" อนุภาพเอ่ยเบา
อีกฝ่ายยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม...เข้าใจที่อนุภาพพูด แต่ก็แกล้งถามกลับ "ว่าแล้วเชียวอะไร ว่าผมหวานน่ากินแล้วเชียวหรือว่า..."
"ว่าแล้วเชียวว่าผู้กองก็คงพูดแบบนี้ ไม่ต้องมาทำหน้าเป็น"
"รู้แล้วจะพูดทำไมเล่า" อธิคมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วยกมือลูบท้อง "เรียบร้อย ทีนี้ลุยได้เลยครับ ถึงไหนถึงกัน ท้องอิ่มแล้ว จะเอาผมไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็ตามใจ"
อนุภาพไม่ตอบ ลุกขึ้นยืน เดินออกจากร้านค้าทันที ทิ้งให้อธิคมโวยวายตามหลัง "อ้าวคุณนุ กินแล้วชักดาบหรือ"
นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆ พอใจที่เห็นคนที่เขาชอบทำท่าทางฮึดฮัด หันไปถามราคาอาหาร แม่ค้าสาวใหญ่รีบเดินเข้ามาใกล้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะนานๆ ถึงจะเห็นตำรวจหนุ่มรูปหล่ออารมณ์ดี
"ฟรีได้ไหมนี่แม่ค้า"
"ถ้ามากินทุกวันก็ฟรีได้ค่ะ" แม่ค้าหัวเราะคิกคัก ก่อนบอกราคา อธิคมควักเงินให้ บอกว่าห้าบาทไม่ต้องทอน ถือว่าเป็นทิปที่ยิ้มหวานได้ใจ ก่อนจะรีบเดินตามหลังอนุภาพที่หยุดยืนรออยู่ห่างออกไป
"ขายขนมจีบไปทั่ว" อนุภาพบ่นเบาๆ จงใจให้อธิคมได้ยิน แล้วรีบเดินหนีเข้าไปในประตูเล็กๆ ข้างอาคารพาณิชย์ ปล่อยให้อธิคมเดิมอมยิ้มตามหลังมา พูดกับตัวเองว่า "ก็คนที่ผมอยากจีบ ไม่ยอมให้จีบนี่น๊า"
เมื่อเดินเข้าในสตูดิโอ หนุ่มๆ สาวๆ หลายคนฮือฮาเมื่อเห็นนักแสดงกิตติมศักดิ์ที่ใช้เวลาในการควานหาตัวเป็นเวลานาน
อธิคมในชุดเครื่องแบบเต็มยศเป็นจุดสนใจของทุกคน ช่างภาพแอบกระซิบล้ออนุภาพว่า ‘หล่อร้ายกาจ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังอดมองไม่ได้’
ทุกคนเรียนรู้ศัพท์ใหม่จากสมบัติจนอธิคมหัวเราะชอบใจ “ผมว่าคุณนุก็หล่อน่ารักร้ายกาจเหมือนกัน”
อนุภาพไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดง ชายหนุ่มเดินหนีไปนั่งอยู่มุมห้องมองอธิคมที่ยืนอยู่หน้ากล้อง สไตลิสท์จัดท่าทางให้นายแบบโพสท่าถ่ายรูปอย่างสนิทสนมจนเกินงาม สมบัติทำตาเขม่น ส่วนช่างแต่งหน้าทำตาค้อนอิจฉาสไตลิสท์ที่ได้แตะเนื้อต้องตัวผู้กองหนุ่ม
อธิคมดูเก้งก้างไม่รู้จะวางท่าอย่างไร ผู้ชายคนนี้ดูลื่นไหล เป็นธรรมชาติ มีเสน่ห์ดึงดูดใจ แต่เมื่ออยู่หน้ากล้อง มีไฟสปอตไลท์ส่อง มีคนยืนจ้องมองพร้อมออกคำสั่งให้ขยับแขนขยับขาเอียงหน้าเอียงคอ เขากลับกลายเป็นคนละคน ผู้กองหนุ่มดูตื่นกล้อง ตัวแข็งทื่อ
อนุภาพเผลอยิ้มขันๆ…
อธิคมหันมามองเห็นพอดีจึงขมวดคิ้วไม่พอใจ “ผู้กองอย่าขมวดคิ้วสิครับ” ช่างภาพสั่ง อนุภาพเบือนหน้าไปทางอื่น หุบยิ้มเพราะถูกจับได้
‘เขาคงมองไม่เห็น แสงไฟจ้าส่องตาขนาดนั้น’ ชายหนุ่มคิด กลัวว่าผู้กองหนุ่มจะจดจำเอามาเป็นประเด็นยั่วเย้าเขาอีก
การถ่ายภาพเสร็จสิ้นเกือบเย็น ทีมงานทั้งหมดแยกย้ายกันกลับ อนุภาพกับสมบัติและพจนีย์เตรียมตัวไปงานวันเกิดของเอนก copy writer ของบริษัท
วันเสาร์เสร็จสิ้นลงอีกวัน อธิคมกลับบ้านพักผ่อนอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่นึกว่าเป็นนายแบบจำเป็นจะเหนื่อยถึงเพียงนี้ แค่ยืนเอียงไปเอียงมาหน้ากล้องที่ไฟส่องสว่างจ้าจนแสบตาเขาก็รู้ว่าเหนื่อยล้ากว่าไปวิ่งจับผู้ร้าย
…ถ้าไม่ใช่เพื่ออนุภาพ...เขาไม่มีวันจะทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด
-----------------------
เช้าวันจันทร์ สมบัติ อาทิตย์ และพจนีย์ไปนำเสนอรายละเอียดครั้งสุดท้ายให้บริษัทรถพิจารณาก่อนจะเริ่มถ่ายทำจริง พจนีย์บอกว่า “ตื่นเต้นจริงๆ ขอให้ลูกค้า approve ทีเถอะ สาธู๊...”
อนุภาพไม่หนักใจเพราะรู้ว่าคงไม่มีใครปฏิเสธนายแบบอย่างอธิคมได้ แม้ท้ายที่สุดของการถ่ายภาพในสตูดิโอคืนนั้นนายแบบยังดูแข็งทื่ออยู่ดี...แต่ความหล่อร้ายกาจของเขาไม่มีใครที่จะปฏิเสธได้
ชายหนุ่มคาดไม่ผิด...ทั้งสามกลับบริษัทพร้อมกับข่าวดี
“กลับมาเร็วจัง” อนุภาพถามพจนีย์
“งานฉลุยพี่นุ” พจนีย์ยิ้มแป้น “ลูกค้าไม่ท้วงอะไรซักคำ”
“พอยื่นพอร์ทของผู้กองให้ ดูปุ๊บ พยักหน้าปั๊บ เจอนายแบบหล่อร้ายกาจเข้า อึ้งทึ่งเสียวไปเลย” สมบัติเสริม ยิ้มกว้างจนปากเกือบถึงใบหู
อาทิตย์หน้าขรึม นิ่งเงียบ แล้วแยกตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ก้มหน้าไม่สนใจใคร
อนุภาพกับสมบัติมองตาม แล้วหันหน้ามาสบตากัน
“อาทิตย์เขาช๊อคเล็กๆ เมื่อเปิดพอร์ทโฟลิโอดูตอนนั่งรอคุณอัสนัย” สมบัติเสียงเรียบ “แล้วก็อยู่ในอาการถูกผีอำจนกลับมาถึงบริษัทนี่ล่ะ...น่าสงสาร”
“พี่เป็นคนเลือกผู้กองเอ็งนะ พี่ต้องโทษตัวเอง”
“อ้าว นี่พี่ช่วยทำให้งานเสร็จนะ เห็นไหมลูกค้าเปิดแฟ้มดูปุ๊บยื่นกลับปั๊บ ไม่เมนท์อะไรซักคำ...รู้ไม๊ รองเอ็มดีที่นี่ยังหนุ่มอยู่เลยนะ หน้าตาก็ดีใช่ย่อย คุณอัสนัยนี่ล่ะที่คอมเมนท์นายแบบมาตลอด เจอผู้กองของจริงเข้าไป...พูดไม่ออก เราเริ่มถ่ายทำได้เลยปลายๆ อาทิตย์ ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว”
“อาทิตย์คงฉุนน่าดูที่เราไม่ได้ถามความเห็นเขาก่อน”
“จะว่าไป ถ้ายูไม่ไปขับรถชนกับผู้กอง มันก็ไม่มาถึงขั้นนี้หรอก” สมบัติพาล
“เจ็สมบัติ ผู้กองขับรถชนท้ายรถผม” อนุภาพแก้ให้ถูก “ไม่ใช่ขับรถชนกับผู้กองอธิคม แล้วที่เขามายุ่มย่ามนี่ก็เขาเองนะ...แล้วก็มีเจ๊ทำตัวเป็นเจ๊ดัน”
“เออๆ ใครชนใครก็ช่างเถอะ ที่แน่ๆ ได้นายแบบออกมาหล่อเร้าใจก็พอแล้ว”
“ท่าทางงานนี้ไม่ค่อยหมูนะเจ๊ สุดหล่อของพี่แข็งทื่อเป็นผีดิบเวลาอยู่หน้ากล้อง” อนุภาพดันทุรัง
“เหอะน่า มาถึงขั้นนี้แล้ว ลงเรือลำเดียวกันแล้วฉันไม่ปล่อยเธอจมน้ำตายคนเดียวหรอก”
สมบัติสะบัดก้นเดินออกไปจากห้องทำงาน
อนุภาพถอนหายใจ งานโฆษณาชิ้นนี้ต้องทำงานกับอธิคม--นายแบบผู้มีแววว่าจะสร้างความหนักใจให้ไม่น้อย นี่ยังไม่นับรวมถึงปัญหาที่อาทิตย์เขม่นกับอธิคม
“ผู้ช่วยส่วนตัวคุณเขาไม่เป็นมิตรกับผมเลย จ้องจะบีบคอผมให้ได้” อธิคมทำหน้าตาย บ่นให้เขาฟังเมื่อขับรถไปสตูดิโอถ่ายรูป “เขาหวงคุณเหมือนแมวหวงเจ้า...”
“พอแล้วครับ ไม่ต้องเปรียบ” อนุภาพปรามคนช่างเปรียบที่กำลังหัวเราะในลำคอเบาๆ
------------------
หลังเที่ยง อธิคมโทรมาแจ้งว่ารถทำเสร็จแล้ว แต่ก่อนที่จะวกเข้าเรื่องรถ ผู้กองเจ้าคารมก็ชวนอนุภาพคุยเรื่องอื่นสารพัด จนอนุภาพต้องเร่งให้พูดเสร็จเร็วๆ
“ผมไปเร่งกับช่างด้วยตัวเองเลยนะ เขากลัวคุณบุกไปฆ่าถึงอู่ เลยเสร็จเร็วทันใจ” ผู้กองหนุ่มรายงาน
“จริงหรือครับ นึกว่าได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้ดำเนินการต่อไปได้” อนุภาพประชด
“แหม คุณนุก็...มันเป็นเรื่องความผิดพลาดทางเทคนิคบางประการ” อธิคมเสียงอ่อย “แต่ทางอู่เขาก็รับผิดชอบรีบซ่อมให้แล้ว คุณนุอย่าถือสาหาความเลยนะครับ”
“ดีครับที่เขารับผิดชอบ ใครทำผิดต้องรับผิดชอบ” อนุภาพลงเสียงเน้นหนัก จงใจกระทบอธิคม
“จริงครับ ใครทำผิดต้องรับผิดชอบ” อธิคมทิ้งเสียงก่อนเพิ่มเติม “รับผิดชอบด้วยชีวิต”
อนุภาพส่ายหน้ากับความขี้เล่นของผู้กองหนุ่ม
“เย็นนี้ผมพาไปรับรถ” เขาเสนอตัว แต่ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเคยไปอู่ด้วยตัวเองแล้วตอนที่ไปค้นหาความจริง คราวนี้ผมไปรับรถคนเดียวได้”
“เถอะน่าคุณนุ” นายตำรวจหนุ่มทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าโดนประชด “ทำยังกับเราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน นี่คุณไปรับรถต้องจ่ายเงินอู่ด้วยนา ไม่จ่ายเงินเขาไม่ให้คุณเอารถออกนา” อธิคมให้เหตุผล
“ผมมีเงินจ่าย แล้วจะเอาบิลไปเก็บที่ผู้กอง” อนุภาพต่อล้อต่อเถียง
“ผมจะไปราชการอีกหลายวัน อีกนานกว่าคุณจะได้เงินคืนนะครับ” เขาลื่นไหลไปตามน้ำดื้อๆ
อนุภาพรู้ว่าตัวเองต่อรองไปก็คงไม่ชนะ อธิคมต้องพาเขาไปที่อู่จนได้ ชายหนุ่มยอมแพ้และนัดเจอกับอธิคมที่หน้าปากซอยตอนบ่ายสามโมงครึ่งโดยบอกว่าไม่ต้องมารับที่หน้าบริษัท
“คุณกลัวใครเห็นเราหรือครับ” อธิคมทำเสียงนุ่ม
“เปล่าหรอก...ผมบอกว่าหน้าปากซอยก็หน้าปากซอยเถอะ ไม่ต้องต่อรองซักครั้งจะได้ไม๊”
“บ่ายสามโมงครึ่งไม่ได้ครับ ต้องเป็นสี่โมงครึ่ง ผมไม่อยากเบียดบังเวลาราชการ” เขาบอกเฉย
อนุภาพถอนหายใจ ขี้เกียจต่อปากต่อคำ ใจหนึ่งก็คิดว่าเขาแกล้งแต่อีกใจก็คิดว่าอาจจะจริงก็ได้ เขาเป็นตำรวจ...รับราชการ เขาอาจมีงานต้องสะสางจริงๆ
---------------------
อธิคมขับรถใช้ความเร็วพอสมควร ถนนค่อนข้างโล่ง อนุภาพบอกว่าไม่ต้องขับรถเร็วมากก็ได้เพราะห่วงเรื่องความปลอดภัย
“ผมขอโทษที่ออกช้า วันนี้แว่บก่อนเวลาไม่ได้จริงๆ” นั่นคือสาเหตุที่เขารับรถเร็วเพราะต้องการชดเชยเวลา “ผมรู้ คุณอยากได้รถเร็วๆ เรื่องจะได้จบๆ ลงเสียที” เขากล่าวเสียงเรียบ
อนุภาพนึกในใจ ‘ประชดเป็นด้วย’ ชายหนุ่มเผลอคิดว่าผู้กองหนุ่มอาจรู้สึกน้อยใจที่เขาเร่งรัดเรื่องรถให้จบลงเร็วๆ ‘จะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก’
เขาถามตัวเองว่าไม่ต้องการเกี่ยวข้องกันอีกแล้วจริงๆ หรือ ความรู้สึกลึกๆ ของเขาเริ่มรู้สึกชินกับการที่ผู้ชายตัวโตๆ คนนี้เข้ามาข้องแวะ มายั่วเย้า มากวนอารมณ์ อนุภาพแย้งในใจว่า ที่จริงยังต้องเกี่ยวข้องกันเพราะอธิคมได้กลายมาเป็นนักแสดงจำเป็นเสียแล้ว
เสียงโทรศัพท์ของอธิคมดังขึ้น เขาหยิบมารับแต่โทรศัพท์ยังดัง เขาวางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงแล้วควานหาอีกเครื่อง อนุภาพหยิบโทรศัพท์ที่ซุกอยู่ข้างๆ เกียร์รถส่งให้
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มหวาน ก่อนเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อได้ยินเสียงคนในสาย
“ว่าไงนะ...” อธิคมถามเสียงเข้ม “จริงหรือ...อยู่บนทางด่วนรามอินทรา-อาจณรงค์...ได้เลย..เตรียมสกัดเอาไว้นะ..ผมจะไล่ให้ย้อนลงอุโมงค์แยกเกษตร..บอกจ่ายุทธสกัดอย่าให้ผ่านอุโมงค์ได้..” อธิคมโทรศัพท์เสียงเครียด
นายตำรวจหนุ่มเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว แลนด์โรเวอร์ทะยานไปข้างหน้าเหมือนธนูพุ่งจากแล่ง อนุภาพเองก็เป็นคนขับรถเร็ว แต่คราวนี้เขารู้สึกว่าอธิคมกำลังเหยียบคันเร่งส่งกำลังให้รถแล่นเกือบจะถึงความเร็ว180 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ใบหน้าเข้มนิ่งเงียบเคร่งขรึม ผิดจากภาพที่เจนตาเป็นคนละคน
“คุณนุครับ ขอโทษนะครับ มีเรื่องฉุกเฉิน”
เสียงวิทยุในรถตำรวจดัง รายงานลักษณะของรถผู้ต้องสงสัยค้ายาเสพติดที่กำลังหนีการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ศูนย์วิทยุประสานงานว่าผู้กองอธิคมกำลังขับรถตาม ให้ทุกหน่วยเตรียมพร้อม ผู้กองจะไล่ให้ลงอุโมงค์แยกเกษตรศาสตร์
อนุภาพเกร็งตัว ขยับสายเข็มขัดนิรภัยให้กระชับ...นิ่งเงียบ ชายหนุ่มสงสัยว่าถ้าเขาโวยวายขึ้นมาให้ไปรับรถที่อู่ให้ทัน ผู้กองอธิคมจะทำอย่างไร แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร เขาภาวนาในใจว่าขออย่าให้ต้องควักปืนออกมายิงกันเปรี้ยงปร้างเหมือนในหนังเลย...แต่ถ้าถึงขั้นนั้น เขาก็คงมุดตัวลงตรงช่องว่างหน้าเบาะนี่ล่ะ จะว่าขี้ขลาดก็ยอม แม้ตัวเองจะเป็นนักกีฬายิงปืนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย คุ้นเคยกับปืนเป็นอย่างดี แต่ในชีวิตจริงไม่เคยเจออะไรอย่างนี้นี่นา…
อธิคมตามทันรถเก๋งสปอร์ตแต่งซิ่งสีดำไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียนข้างหน้า ซึ่งตอนนี้รู้สึกตัวแล้วว่ารถแลนด์โรเวอร์กำลังติดตามมาอย่างกระชั้นชิด จึงเร่งความเร็วปาดไปปาดมาบนทางด่วนยามชั่วโมงเร่งด่วน อธิคมตามจี้ท้ายไม่ยอมลดละ ฝีมือขับรถของเขาเยี่ยมยอด ถึงรถจะมีแรงเหวี่ยงจากการเปลี่ยนเลนกระทันหัน แต่อนุภาพรู้สึกถึงความมั่นคง เสียงเบรคดังลั่นแสบแก้วหู...เสียงแตรรถคันอื่นๆ ดังสนั่น
อธิคมหยิบวิทยุมาสั่งการ
“ทุกหน่วยรับทราบ ตอนนี้ลงทางด่วนแล้ว กำลังไล่ให้เข้าเกษตร-นวมินทร์ ให้ดักที่อุโมงค์แยกเกษตร ทราบแล้วเปลี่ยน” เสียงวิทยุประสานงานดังไม่ได้สรรพ อนุภาพหูอื้อ เริ่มวิงเวียน เพราะรถส่ายไปสายมาตลอดเวลา...ถ้าให้ขับเองคงไม่เวียนหัวขนาดนี้…
รถฝ่าไฟแดงหลายแยกมุ่งตรงแยกเกษตรศาสตร์ รถสปอร์ตที่กำลังหนีการจับกุมคงเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกบีบให้ตรงไปเพื่อลงอุโมงค์พยายามจะเลี้ยวเข้าซอยด้านข้างเพื่อหนีการไล่ล่า รถตำรวจจอดซุ่มอยู่หัวมุมทางแยกเข้าขวางเปิดไซเรนดังลั่น อธิคมพยายามแซงรถสปอร์ตขึ้นด้านซ้ายเพื่อตีคู่ขวางไม่ให้เปลี่ยนเลนได้
ใกล้ทางลงอุโมงค์เข้าไปทุกขณะ รถเก๋งเร่งความเร็วสุดพุ่งทะยานให้พ้นแลนด์โรเวอร์ แล้วปาดหน้าเพื่อเปลี่ยนเลนซึ่งเป็นจังหวะพอดีกับรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อขับล้ำเลนเข้ามาจึงเกิดการเบียดกระแทกกันก่อนที่รถสปอร์ตจะเสียหลักชนแผงปูนกั้นถนนตรงทางลงอุโมงค์ เสียงชนโครมดังสนั่นพร้อมกับเสียงเบรกกรีดร้องจนแสบแก้วหู เสียงแตรรถดังระเบ็งเซ็งแซ่ อนุภาพยกมือดันแผงคอนโซลหน้ารถเตรียมตัวรับสถานการณ์เพราะรู้ว่าอธิคมต้องห้ามล้อฉุกเฉิน รถแลนด์โรเวอร์คันใหญ่เบรกจนตัวเอียงล้อครูดไปกับพื้นถนน ด้านท้ายรถชนกรวยยางแบ่งช่องจราจรจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง
รถจอดสนิท อธิคมดึงเบรกมือ เปิดประตูรถวิ่งตรงไปยังรถที่ชนกันข้างหน้า รถกระบะถูกเบียดกระแทกตั้งแต่ช่วงกลางรถจนถึงกระบะหลังด้านขวาพังเป็นแถบ โชคดีที่คนขับไม่ได้รับบาดเจ็บ รถเก๋งสปอร์ตหมุนคว้างกระแทกกับแผงปูนกั้นถนนลาดลงอุโมงค์แล้วหยุดนิ่ง ตำรวจหลายนายวิ่งกรูเข้าใกล้ โบกไม้โบกมือสั่งรถที่อยู่รอบๆ ให้หลบไป พร้อมส่งสัญญาณให้ประชาชนที่อยู่ในรถใกล้ๆ ก้มตัวลง เหตุการณ์ชุลมุนก่อนมีเสียงปืนดังขึ้นสามสี่นัด เสียงคนกรีดร้องด้วยความกลัว ผู้ขับขี่รถมอเตอร์ไซด์ทิ้งรถวิ่งหนีตายไปคนละทิศละทาง อนุภาพก้มหน้าหลบซุกกับคอนโซลรถโดยสัญชาตญาณ ชั่วอึดใจเขาเงยหน้าขึ้นเห็นอธิคมยกเท้ากระทืบกระจกด้านข้างของเก๋งสปอร์ตปืนจ่ออยู่ชิดศรีษะคนขับ ตำรวจคนอื่นๆ กรูเข้ามาประชิดรถเปิดประตูลากชายวัยรุ่นสองคนออกมากดแนบกับพื้นถนน
อนุภาพนั่งตัวแข็งอยู่ในรถ ไม่นึกว่าตัวเองจะมานั่งอยู่ในสถานการณ์เหมือนในฉากภาพยนต์ หัวใจเขาเต้นรัวด้วยความระทึกใจ แม้มองไม่เห็นภาพชัดเจนเมื่อได้ยินเสียงปืนเพราะก้มหน้ามุดโดยสัญชาติญาณ วูบหนึ่ง เขานึกถึงอธิคม ‘เขาใส่เครื่องแบบธรรมดาไม่ได้ใส่เสื้อกันกระสุนอย่างพวกตำรวจมือปราบนอกเครื่องแบบใส่กัน ถ้าเกิดถูกยิง เขาก็...’
อนุภาพอดฉุนไมได้กับความบ้าระห่ำของอธิคม...เขาไม่กลัวตายหรืออย่างไรนะ...ชายหนุ่มนั่งคอยหน้าเคร่ง...ถ้าเป็นอะไรไปคนที่รักที่ห่วงเขาจะทำอย่างไร…
เสียงตะโกนโหวกเหวกเริ่มซาลง รถที่ติดขัดอยู่เริ่มขยับ ตำรวจลากตัวผู้ต้องหาขึ้นรถตำรวจเปิดไซเรนลั่นก่อนลับหายลงอุโมงค์ลอดทางแยก
จังหวะเต้นของหัวใจของอนุภาพเริ่มกลับมาเป็นปรกติ ไม่นาน อธิคมก็เดินกลับมาที่รถ หน้าตายิ้มระรื่นเช่นเคย
“คุณนุครับ เสร็จเรื่องแล้ว ไปกันเถอะ” เสียงนุ่มๆ ของอธิคมปลุกให้อนุภาพตื่นจากภวังค์ เขายืนอยู่ข้างรถฝั่งคนขับตรงประตูที่เปิดกว้างทิ้งไว้
อนุภาพมัวแต่ตกใจจนลืมเอื้อมมือไปปิด ใบหน้าอธิคมกลับมาเป็นเหมือนเดิม ระบายยิ้มกรุ้มกริ่มตามแบบฉบับ”
“กลัวจนนั่งตัวแข็งเลยหรือครับ เปิดประตูอ้าทิ้งไว้อย่างนี้ เผื่อผู้ร้ายมันวิ่งหนีเข้ามา ขับรถพาคุณหนีไป ผมจะทำยังไง” เขาล้อ ก้าวขึ้นนั่งบนรถ และขยับรถออกจากการกีดขวางทางจราจร
“ผู้กองก็ตามไปช่วยผมกลับสิ” อนุภาพกระแทกเสียง ยังคงนั่งหน้านิ่งเฉย ใจเริ่มกลับมาเต้นเป็นจังหวะปรกติแล้ว กร้ามเนื้อเกร็งเริ่มคลายตัว...ถ้าเป็นอย่างที่อธิคมล้อ ผู้ร้ายวิ่งเข้ามาเอาปืนจ่อบังคับให้เป็นตัวประกัน เขาคงตกใจแทบช้อค ยิ่งคิดยิ่งฉุนผู้กองอธิคม…
“ผู้กองเปิดประตูทิ้งไว้เอง ไม่รู้จักปิด” ชายหนุ่มพาล
“ผมรีบวิ่งไปจับผู้ร้ายนะครับ เสี้ยววินาทีเดียวไม่มีเวลาปิดหรอก” อธิคมทำตาโต
“เสี้ยววินาทีผู้กองทำให้ผมแทบจะหยุดกลั้นหายใจ คราวหลังจะไล่ล่าผู้ร้ายยิงต่อสู้กันก็ปล่อยผมให้ลงจากรถก่อนนะ”
“อ้าว ถ้าผมปล่อยให้คุณนุกระโดดลงจากรถตอนไล่จับผู้ร้าย คุณก็บาดเจ็บสิครับ” อธิคมแกล้งล้อ
อนุภาพถอนหายใจกับคารมก่อกวนของผู้กองคนเก่ง
“ผมขอโทษครับ ผมจำเป็นจริงๆ อย่าโกรธนะ” อธิคมหันหน้ามาทำหน้าอ้อนวอน รู้สึกผิด
‘จริงหรือแกล้งทำ’ อนุภาพนึกในใจ
“ถ้าโจรจี้เอาตัวคุณไป ผมจะตามไปลากคอมันกลับมาเข้าตะราง...ใครเอาคุณไป ผมจะตามไปเอากลับมา ผมไม่ให้ใครพรากคุณไปจากผมหรอก” อธิคมทำหน้าขึงขัง
“พูดเป็นนิยาย” อนุภาพยิ้มเยาะๆ
“ก็ลองดูสิ” ผู้กองอธิคมยังทำหน้าจริงจัง อนุภาพรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว ชายหนุ่มจึงหุบปากเงียบหันหน้าไปมองนอกรถ ด้วยเกรงว่าผู้กองมือปราบจะพูดอะไร ‘ไม่เข้าหู’ ให้ได้ยินอีก
****************
ป.ล. โพสนี้ไม่มีคำถามครับ กลัวคนอ่านเบื่อผม...เอว่าแต่ว่าเบื่อคนเขียนหรือยังนี่ :m23:
ขอบคุณสำหรับคำชมและความคิดเห็นนะครับ ขอคำติบ้างหน่อยก็ดี จะได้เอามาปรับปรุงครับผม :man1:
-
:L2:
จอมที่ไว้รีบไปอ่านก่อน
โฮหล่อได้โล้เลยเว้ยพระเอกตู :m10:
“ถ้าโจรจี้เอาตัวคุณไป ผมจะตามไปลากคอมันกลับมาเข้าตะราง...ใครเอาคุณไป ผมจะตามไปเอากลับมา ผมไม่ให้ใครพรากคุณไปจากผมหรอก”
:m3:หวานสลบอีกต่างหาก :jul3:ไม่รักพี่น้องก็ไม่รู้จะรักใครแล้ว :m25:
จริงป่ะคุณนุ อิอิ :loveu:
-
ไม่เบื่อหรอกค๊าบบบ!!!~
-
นุก มาก เลย คับ น่า ติด ตาม ทุก ตอน ไง ก็ จะ ติด ตาม ต่อ ไป อะ นะครับ :mc4: :bye2:
-
เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วเหนื่อยมากมาย
-
มาอีกไวๆนะครั บเพิ่งมาอ่านวันี้ สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สนุกดีครับ
มาต่อไวๆอีกนะ
ปกติ ไม่ค่อยชอบอ่านนิยายที่พระเอกเจ้าชู้เท่าไร(เดวจะเหมือนอารายคุ้นๆกระทบตัวเอง) แต่เรื่องนี้ก้อสนุกดีครับ หวังว่า จะจบด้วยดี ไม่เสียน้ำตานะคร
-
ไม่เบื่อเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขยันลงซะขนาดนี้
ไอ้ถุงยางในรถเนี่ยเรื่องปกติน่ะ แต่ควรให้เก็บในกล่องที่กันร้อนได้ไม่งั้นจะเสื่อมคุณภาพ อิอิ
-
ยังไม่เบื่อค่ะ เริ่มรักคนเขียนแล้วด้วยต่อเร็วทันใจดีมาก
รีบๆๆ มาต่ออีกก็จะยิ่งรักมากยิ่งขึ้ค่า~~~ :pig4:
-
วันนี้ นุ จาได้รถ ป่าวคับนี่
รอตอนต่อไปครับ
-
ลุ้นระทึก นี่กะจะแกล้งคนอ่านให้หัวใจวายเล่นใช่มะเนี่ย (ยิ่งอายุไม่น้อยอยู่ด้วย)
แต่ก็นะ ระทึก แต่แอบหวาน อูย ... ได้ใจจริง ๆ พ่อพระเอกคนนี้ หยอดมาแต่ละคำ หืมมมมมม เลี่ยนได้อีก ๆ
แล้วมาต่ออีกนะครับ รออ่านนะ (ปล. ถ้ามาทีเดียวหลาย ๆ ตอนรวดเลยจะยิ่งรักคนเขียนมากขึ้นอีกนะเนี่ย 55555)
-
ผุ้กอง ขาาาาา หาโอกาสเหมาะๆ บอกความในใจสิค๊า
-
ยังอ่านไม่จบ มาเม้นท์ก่อน
นิยายสนุกดีค่ะ จริงๆไม่ค่อยชอบตำรวจเท่าไหร่
มาอ่านเรื่องนี้ก็ยังไม่ชอบเหมือนเดิม ขอบทอนุภาพโหดกับผู้กองอธิคมเยอะๆหน่อย :เตะ1:
เป็นกำลังใจใหคนแต่งด้วยค่ะ +1 เลย
-
แหมใครจะไปเบื่อคนเขียนลงละครับ
นั่งเฝ้ารอทุกวันต่างหาก :oni1:
-
ใจร้าย จะทำกับผมได้ลงคอเหรอ :เฮ้อ:
มาอ่านเรื่องนี้ก็ยังไม่ชอบเหมือนเดิม ขอบทอนุภาพโหดกับผู้กองอธิคมเยอะๆหน่อย :เตะ1:
-
จิ้ม
อ่าว
นึกว่ามาต่อ
เอิ๊กกกก.....
-
อร๊างงงง แพ้คนในเครื่องแบบ :haun5: 555
หนุกอะชอบๆๆ ขออีกๆๆ
ไม่อยากได้คำชม อยากได้คำติหรอ??
งั้นขอติว่า..มาลงน้อยเกิน วันละตอนไม่ซะใจ ขอสองงงง555
-
ตอนนี้อ่านไปลุ้นไป ยังกะหนังแอคชั่น ฮ่าฮ่า
พีเอส ,, ไม่เบื่อคำถามหรอกจ้า ,, มาเรื่อยๆ สนุกดี ฮ่าฮ่า o13
-
:m24: อ่านตอนนี้แล้วลุ้นไปด้วย เหมือนดูหนังแอ๊คชันเลยครับ แต่ก็ยังแอบหวานด้วยนะเนี่ย :o8:
-
:m12:ใครจะเบื่อก็ช่างงงงงงงงงงงงงงงง เราไม่เบื่อแน่ๆ
:m1:มันสุดอะตอนนี้ :m13:
:m4:ชอบ :m4:
-
:m13:
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้คนแต่ง เขียนงานดีๆออกมาอีกคราบ
ว่าแต่ คุณนุ สเน่ห์แรงเจงๆ
-
^
^
^
^
^
:m32: ได้แจะไข่อีกแล้วตู อิอิ
-
อึ๊บ อึ๊บ ดัน ดัน
ต่อเร็วๆนะ
:t4: :t4: :t4: :t4: :t4:
-
น่ารักจัง
เป็นนิยายรักโรแมนติกจริงๆด้วย
ผู้กองเจ้าเล่ได้อีก ว่าแต่เมื่อไหร่จะจีบติดล่ะเนี่ย อิๆ นานแล้วน๊า
-
ตามมาจากบอร์ด ปาล์มครับ
ยังรออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าครับ (อ่านภาค1รอๆไปก่อน หุหุ)
เชียร์ผู้กองงงง :oni1:
-
:oni1:ไปต่างจังหวัดมาต้องสามวัน ไปทอดกฐิน พอกลับมาปุ๊บก็เปิดคอมปั๊บ โอยยยยยยยยยไม่ได้อานตั้งสามวัน คิดถึงผู้กองอธิคมมาก ๆ
:m1:คิดถึงคุณKatawoot ด้วยแหละ
:oni2:ขอบคุณนะคร๊าบบบบบบ +1 ให้เป็นกำลังจายยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
รอคุณ katawoot มาโพส >x<
o13
-
ไปไหนอา~~~~ :serius2:
กลับมาต่อด่วน :m31: :m31:
-
เอา หายไปไหนละครับ
หรือว่าไปช่วยผู้กอง จับผู้ร้ายอยู่ :m20:
รออยู่นะครับ ไม่เบื่อง่าย ๆ หรอกครับ ก็สนุกออกอย่างงี้ :bye2:
-
อรุณสวัสดิครับ โทษทีที่ปล่ยอให้รอนาน คงไม่ทรมานเพราะคิดถึงคนเขียนหรอกใช่ป่ะ
(แต่คนเขียนกลับทุรนทุรายคิดถึงคนอ่านที่น่ารัก เพราะสุดสัปดาห์ไม่ได้ใช้เน็ต มัวแต่ไปเดินหลงที่เซ็นทรัลเวิลด์กับสยามกินพาราก่อน) สองห้างนี่มันใหญ่จริงๆ ไปกี่ครั้งกี่ครั้งก็เดินหลง กว่าจะหาทางออกจากห้างได้แทบร้องให้
บทที่ 12 มาแล้วครับผม
บทที่ 12
อธิคมกับอนุภาพไปถึงอู่ประมาณหกโมงครึ่ง ก็พบว่าอู่ปิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้อนุภาพทัดทานว่าไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปที่อู่แล้วเพราะคงไปไม่ทัน แต่อธิคมรั้นและบอกว่าจะรีบไปให้ทัน อนุภาพจึงต้องอดทนกับการขับรถฉวัดเฉวียนของนายตำรวจหนุ่มอีกครั้ง เขาใช้ความเร็วพอสมควร ปาดไปปาดมาทำเอาชายหนุ่มเวียนหัวจนอดบ่นไม่ได้ว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพราะยังมีอะไรหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ
“บอกแล้วไม่เชื่อ” อนุภาพขมวดคิ้ว
“ผม...เอ่อ” อธิคมอ้ำอึ้ง
นายตำรวจนิ่งอยู่ชั่วครูก็โพล่งออกมาว่า “เอ๊ะ ทำไมวันนี้อู่ปิดเร็วกว่าปรกติ" อธิคมทำเสียงสงสัย ยังไปได้น้ำขุ่นๆ แล้วจึงเปลี่ยนเป็นเสียงนุ่ม หันมากล่าวกับอนุภาพว่า "คุณนุครับ ผมขอ...”
“ไม่ต้องขอโทษผมนะ ไม่อยากฟัง ผู้กองไม่ได้ทำอะไรผิด และก็ไม่ต้องรับผิดชอบ” อนุภาพพูดเสียงเรียบ อดประชดไม่ได้
“แต่ผมอยากรับผิดชอบคุณนี่นา...” เขากล่าวยิ้มๆ “ตอนนี้ผมต้องรับผิดชอบคุณนุเรื่องอาหารเย็น...ผมว่าเราไปหาอะไรทานดีกว่าครับ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง...อ๊ะ อ๊ะ ห้ามปฏิเสธว่าไม่หิว”
“หิว หิวมากๆ ด้วย หิวตั้งแต่ผมบอกผู้กองแล้วว่ายังไงเราก็มาถึงอู่ไม่ทัน เพราะเรามัวแต่ไปวิ่งไล่จับโจรอยู่...ที่พูดนี่ไม่ได้ประชดนะครับ”
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก” อธิคมอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมพึมพำเบาๆ กับตัวเอง “ขี้งอน”
อนุภาพจำต้องทานข้าวกับอธิคมเพราะไม่เห็นว่าจะโยกโย้ทำไม ยังไงอธิคมก็ต้องทานข้าวเย็นกับเขาให้ได้ อีกอย่าง เขาก็หิวมากจนไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกแล้ว
ผ่านหน้าร้านเซเว่นอีเลฟเว่นที่เคยมาทานอาหารเย็นมื้อแรกด้วยกัน ผู้กองหนุ่มอดล้อไม่ได้
“วันนี้ทานร้านหรูหน่อยก็แล้วกัน ถือว่าผมเลี้ยงขอโทษที่ทำให้เสียเรื่อง เว้นแต่ว่าคุณอยากทานก๋วยเตี๋ยวไม่ใส่ผัก” เขายิ้มกว้างนัยน์ตาเป็นประกาย
------------------------
ร้านหรูของร้อยตำรวจเอกอธิคมคือสวนอาหารริมคลองข้างถนน โต๊ะและเก้าอี้ไม้ไผ่แบบลูกทุ่ง พนักงานสวมเสื้อลายดอกสีแดงสลับขาวเดินขวักไขว่ ร้านอาหารมีลูกค้าพลุกพล่าน ท่าทางจะรับประกันได้เรื่องความอร่อย
“ไม่ทราบว่าคุณนุจะทานได้หรือเปล่า อาหารที่นี่อร่อยนะครับ รสเด็ด แต่ถ้าไม่ไหวก็สั่งไข่เจียวหมูสับกับแกงจืดก็ได้นะครับ” อธิคมถามอย่างห่วงใย แต่อนุภาพคิดว่าเขากำลังล้อเล่น
“นี่ก็ไม่ได้ว่าคุณจืดชืดนะครับ” เขารีบออกตัว “ผมแค่เป็นห่วง”
ตำรวจหนุ่มมือปราบสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ อนุภาพมองตาโต “จะทานไหวหรือ”
“ผมหิวมาก แทบกินคนได้ทั้งคน” อธิคมทำตาเชื่อม
อนุภาพเมินหันไปมองพนักงานเสริฟ “เขามีแต่กินช้างได้ทั้งตัว”
“ผมไม่ได้อยากกินช้างนี่นา...” อนุภาพไม่ได้หันไปมองหน้าผู้กองเจ้าชู้ แต่ก็นึกภาพออกว่าอธิคมจะทำหน้าตาอย่างไร
ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตารับประทานผัดผักและยำวุ้นเส้นช้าๆ ตอบคำถามเขาบ้างเวลาชวนคุย อธิคมทำตัวดี ไม่กวน ไม่ยั่วเย้า ชายหนุ่มทั้งสองคุยกันเรื่องสัพเพเหระ อธิคมเป็นคนคุยเก่ง เขาอธิบายเรื่องการสืบสวนสอบสวนให้อีกฝ่ายฟัง อนุภาพอธิบายเรื่องงานโฆษณา...เวลาที่อธิคมไม่ยั่วเย้าล้อเลียนเขา อนุภาพก็คุยกับเขาได้ยืดยาวเป็นพิเศษ
อธิคมมองชายหนุ่มตรงหน้ากำลังอธิบายเรื่องการทำสเปเชี่ยลเอฟเฟคในงานโฆษณา อนุภาพบอกว่าทำให้ผู้หญิงหุ่นดียุบได้พองได้ด้วยคอมพิวเตอร์กราฟฟิค งานโฆษณาบางชิ้นลงทุนสูงมาก มีนักแสดงเป็นร้อยๆ ใช้เวลาถ่ายทำหลายอาทิตย์ แต่ตัดต่อจนเหลือเพียงสี่สิบวินาที
อธิคมมองอนุภาพจนเพลิน เขาฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง สายตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่ม...ปากเวลาพูด เวลายิ้ม ทำให้เขามองได้ไม่เบื่อ
เวลาอนุภาพคุยถึงสิ่งที่ตนเองชอบและถนัด ชายหนุ่มดูร่าเริงสดใสเป็นธรรมชาติ นัยน์ตาเป็นประกายอย่างที่ธงรบเล่าให้ฟัง...แต่รอยยิ้มกว้างสดใสนี้สิ เขายังไม่เห็นอย่างชัดๆ เสียที
‘คงจะต้องไปแอบดูเวลาอนุภาพคุยเล่นสนุกสนานอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ กระมัง’
เพื่อน...อธิคมนึกถึงสมบัติ พจนีย์ ชายหนุ่มร่างโย่งที่ชื่ออธิป และตี๋หนุ่มหน้าเข้มที่แสดงท่าทางไม่เป็นมิตรกับเขา---อาทิตย์
เขาสังเกตว่าอนุภาพค่อนข้างระวังตัวเมื่ออยู่กับเขาต่อหน้าคนอื่น นายตำรวจหนุ่มชอบเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้มากกว่า...เขาคิดว่าคงจะดีที่ได้นั่งใกล้ๆ บนเก้าอี้นุ่มๆ ด้วยกัน ตัวแนบชิด หรือไม่ก็...แทนที่จะนั่งตรงข้ามกันเช่นนี้
อธิคมปล่อยใจตัวเองให้ล่องลอย...อาหารมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษ
ขากลับอนุภาพคุยเรื่องถ่ายโฆษณารถกระบะให้เขาฟัง พูดถึงพจนีย์กับอธิป นินทาสมบัติเมื่อไปถ่ายโฆษณาที่ญี่ปุ่นแล้วถูกนายแบบตามจีบ แต่ชายหนุ่มไม่พูดถึงอาทิตย์เลย
ผู้กองหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข วันนี้ต่างจากวันอื่นๆ ที่อนุภาพนั่งรถกับเขาซึ่งส่วนมากเอาแต่นิ่งเงียบมองข้างทาง...อธิคมเริ่มเห็นแสงแห่งความหวังรำไร หัวใจเขาพองโต ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า ที่เคยลองคิดจะจีบเล่นๆ คงต้องเปลี่ยนใจเสียแล้ว...
...อนุภาพทำให้เขารู้สึกแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน!
“ผมจะให้อู่เอารถไปส่งคุณที่ออฟฟิศพรุ่งนี้เช้า” ผู้กองอธิคมบอกอนุภาพก่อนกล่าวราตรีสวัสดิ์ ชายหนุ่มยิ้มขอบคุณอธิคม คืนนี้เขาไม่กวนอารมณ์ให้ฉุน อนุภาพอดคิดไม่ได้ว่าอธิคมทำตัวสุภาพอ่อนโยนก็เป็น
อธิคมขับรถช้าๆ ตรงกลับที่พักซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในซอย เขาอมยิ้มโล่งใจ ตอนแรกเขากลัวว่าอนุภาพจะโกรธที่เขาขับรถไล่จับผู้ร้ายและไปรับรถที่อู่ไม่ทัน แต่อนุภาพก็มีเหตุผลและไม่โวยวายอย่างที่เขาเกรง ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มยังคุยกับเขามากกว่าที่เคยแบบ ‘ถามคำตอบคำ’
เขาได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง---อนุภาพเป็นคนฉลาด ความคิดสร้างสรรค์เยี่ยมยอด ชอบทำอะไรที่แหวกกรอบเดิมๆ และมีไอเดียที่เป็นเอกลัษณ์ไม่ซ้ำซากจำเจ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังทำอะไรบางอย่างตามแบบแผน เหมือนมีสองบุคลิกอยู่ในคนคนเดียวกัน
อธิคมจอดรถหน้าคอนโด เดินผิวปากขึ้นไปบนห้องพักอย่างสบายใจ เขารู้สึกเหมือนเดินล่องลอยบนปุยนุ่น...
...เออหนอ คนเราเมื่อใจพองโตนี่มันดูตัวลอยๆ พิกล...เขารู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนกลับมาเป็นหนุ่มน้อยวัยกระเตาะอีกครั้ง
‘คืนนี้จะนอนคิดถึงคุณนุทั้งคืน’ อธิคมยิ้มกับกระจกในลิฟท์
‘ขออย่างเดียวอย่าเปิดห้องเข้าไปพบพ่อตัวดีธงรบเข้ามายุ่มย่ามเลย’
------------------------
กรรมเวรอันใดของอธิคมไม่อาจทราบได้ ‘พ่อตัวดี’ นอนเอกเขนกบนโซฟาในห้องนั่งเล่น จ้องดูทีวีตาไม่กระพริบ ไม่รับรู้ว่าเจ้าของห้องชุดตัวจริงเดินเข้ามา
“ไอ้ธง ไม่มีบ้านอยู่หรือยังไง” อธิคมเดินมายืนขวางหน้าทีวี
ธงรบใส่กางเกงวอร์มตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่า มือหยิบองุ่นเข้าปาก เอียงคอพยายามดูทีวีที่อธิคมยืนบังอยู่
“เฮ้ย หลีกไปสิวะ กำลังดูน้องแม๊ค”
ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ หน้าตาใสสะอาดน่ารักในทีวีกำลังให้สัมภาษณ์ในรายการทอล์คโชว์
“ข้าขับรถไล่จับโจรแต่เอ็งมานอนเอกเขนกบนโซฟาข้า ดูทีวีข้า กินองุ่นข้า เปิดไฟเปิดแอร์ข้าสบายใจ”
“ไม่ใช่คดีข้านี่หว่า” ธงรบยิ้มทะเล้น
“แล้วนี่ไม่ออกไปท่องราตรีกับน้องอะไรที่ไหนของแกหรือ” อธิคมแดกดัน ด้วยรู้ว่าธงรบมีเด็กในสังกัดเยอะ
“คืนนี้เหนื่อยว่ะ หมดแรง ขอนอนพักผ่อน”
“อย่างเอ็งนี่ต้องพักด้วยหรือ” อธิคมปลดกระดุมเสื้อ ถอดเครื่องแบบโยนไปที่ตะกร้ามุมห้อง
“คม ไปถอดเสื้อผ้าโชว์จ้ำบ๊ะไกลหูไกลตาข้าหน่อย” ธงรบโบกมือ ยืดคอดูทีวี อธิคมส่ายหน้าช้าๆ เดินไปที่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำดื่มยกขึ้นมากรอกปาก
“น้องๆ ของแกไม่รอแกไปหาอยู่หรือไง” อธิคมเห็นโน๊ตโทรศัพท์...โทรกลับอัสนัย? อัสนัยไหน?...
“วันนี้น้องไม่ว่างโว้ย น้องอั๊ตถ่ายหนัง”
“ก็เลยมานอนน้ำลายยืดดูน้องแม๊คอยู่หน้าทีวีในบ้านข้า”
“น่ารักใช่ไม๊ คนนี้น้องแม๊คที่ข้ากำลังสอบสวนอยู่ ใกล้ปิดคดีแล้ว...ส่วนน้องอั๊ตปิดคดีไปหลายวันแล้ว รู้จักไม๊น้องอั๊ต นักร้องใหม่ที่เพิ่งชนะไอเดิลสตาร์ไง”
“ไอดอลสตาร์” อธิคมแก้
“อ้าวแกรู้จักด้วยเหรอ...ฮั่นแน่ แอบนอกใจคุณนุสิท่า” พักโฆษณา ธงรบลุกขึ้นเดินส่ายอาดๆ มาที่เค้าท์เตอร์บาร์หน้าตู้เย็นที่อธิคมกำลังนั่งอยู่
“อ้อ มีโทรศัพท์ ชื่ออัสนัย เสียงเพราะเชียว อยากจีบเหมือนกัน แต่เห็นว่าเป็นเด็กแก เลยไม่กล้ายุ่ง กลัวโดนต่อย”
“ข้าไม่มีเด็กอะไรที่ไหนแล้วโว้ย”
“อ๋อ ข้าลืมไป แกกลายมาเป็นคนรักเดียวใจเดียวแล้วนี่นา” ธงรบทำตาล้อเลียน
“น้องอั๊ตของแกเนี่ยเขาให้เบอร์ข้าด้วยล่ะ เมื่อวาน...ตอนข้าไปบริษัทเอเว็กซ์คุยกับคุณฉัตรชัยเรื่องนักร้องวัยรุ่นในสังกัดที่ต้องสงสัยซื้อยาไอ้แก็งค์มังกรจีน”
“ได้ไงว่ะ เด็กข้านะเว้ย” ธงรบทำตาโต โวยวาย
“เด็กคนนี้ไม่เบาว่ะ” อธิคมลุกขึ้น ทำตายิ้มๆ “เขาให้เบอร์ข้าได้ ก็ให้เบอร์คนอื่นได้ ไม่ได้มีแกคนเดียว เหมือนที่แกไม่ได้มีเขาคนเดียว”
“ข้าไม่ถือว่ะ” ธงรบยักไหล่ “แกไปทำเจ้าชู้อีท่าไหนน้องอั๊ตเขาถึงให้เบอร์แก”
“ไม่ได้ทำอะไร เขาเข้ามาหาข้าเอง บอกว่าเห็นรูปข้าตอนไปเทสท์หน้ากล้องแสดงโฆษณาที่บริษัทคุณนุ”
“แล้วก็เดินมาจีบเอ็งเฉยๆ นี่นะ”
“ช่วยไม่ได้นี่ที่ข้าหล่อ” อธิคมยักไหล่
“เออ หล่ออย่างเอ็งนี่ไงถึงได้วิ่งตามคุณนุอยู่...ไม่ได้แอ้มซักที” ธงรบปรามาส
“เฮ๊ย คุณนุนี่รักจริงหวังแต่งโว้ย” อธิคมพูดจริงๆ
“แสดงว่าแกเอาจริง ไม่ได้กะจะคิดจีบเล่นเพื่อฟันแล้วทิ้งอย่างเคย” ธงรบไม่ค่อยเชื่อ
“อือ” อธิคมทำเสียงในคอเบาๆ แววตาคิดคำนึง “ตอนแรกก็กะจะจีบเล่นๆ แต่นานไปก็...”
“มิน่าแกถึงยอมเอาตัวเข้าแลก” ธงรบหมายถึงเรื่องงานแสดงโฆษณา “นี่แกเอาจริงหรือเรื่องโฆษณา” ธงรบเสียงจริงจัง
“ก็ตกลงเขาไปแล้ว ทำไงได้ คิดอีกที เข้าไปในวงการก็อาจได้เบาะแสเรื่องยาอี กับเรื่องโคเคนด้วยนะ”
“ข้าว่าไม่ใช่มั๊ง ไม่ต้องเป็นนายแบบเราสองคนก็คลุกคลีวงในกับไฮโซดารานักร้องนายแบบอยู่นี่ ข้านี่ไง สายของเอ็ง นายแบบหรือนักร้องน้องรักคนไหน ข้าสืบให้ได้” ธงรงอาสา
“คงได้หรอก เอ็งคงได้สืบ ได้สังเกตอะไรหรอก เห็นน้องๆ ตี๋หล่อคนไหนแกก็หน้ามืดมองไม่เห็นอะไรนอกจากก้นข้าวๆ” อธิคมเบ้ปาก ไม่เชื่อน้ำหน้าเพื่อนคู่หู
ชายหนุ่มเดินหนีเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ
ธงรบหัวเราะชอบใจ
“เฮ้ย เมื่อไหร่แกเริ่มซ้อมถ่ายทำ ข้าขอไปดูด้วย” ธงรบยังตามมาตอแย หยุดยืนที่ประตู
“ฝันไปเถอะ” อธิคมปลดกระดุม ก้มลงถอดกางเกง
“หันหน้าไปโว้ย ห้ามมองเบื้องหลังข้าเด็ดขาด” อธิคมล้อ
“อืม จะว่าไป แกนี่ก็ใช่ย่อย” ธงรบแกล้งทำเสียงแหบ
เขายืนมองอธิคม แผ่นหลังหนากว้างเป็นรูปตัววี เบื้องหลังแน่นบึกได้รูป ต้นขาและปลีน่องล่ำสัน แต่กลับไม่เร้าอารมณ์อะไรเขาเลย--เขากับอธิคมเห็นกันและกันเปลือยกายมาตั้งแต่เรียนอยู่มัธยมถึงโรงเรียนนายร้อยตำรวจมานับครั้งไม่ถ้วนจนทำงานเป็นตำรวจด้วยกัน ความเป็นเพื่อนสนิทและเป็น ‘ขั้วเดียวกัน’ ทำให้ทั้งสองหนุ่มไม่มีความอายต่อกัน
ธงรบชอบคนขาวๆ บางๆ หน้าตาน่ารักอย่าง ‘ตี๋หล่อ’ ที่เขาตามจีบอยู่ แต่แว่บหนึ่งเขานึกถึงชายหนุ่มหน้าคมที่หล่อเย็นๆ นิ่งๆ แบบไทยๆ ...อนุภาพ... ใบหน้านั้นลอยเด่นขึ้นมาในห้วงคำนึง
“ไอ้บ้า ออกไปได้แล้ว จะอาบน้ำนอน” อธิคมพันผ้าขนหนูรอบกายท่อนล่าง เดินเข้าไปในห้องน้ำ
“สเป็คข้า...ต้องตี๋เข้มโว้ย” ธงรบหัวเราะอารมณ์ดี เดินกลับไปห้องนั่งเล่น
อธิคมเปิดฝักบัวปล่อยให้น้ำเย็นราดรดศรีษะ “ตี๋เข้มหรอ...อืม...อาทิตย์ก็ตี๋เข้ม ตัวหนาไปสักหน่อยแต่ก็สเป็คธงรบ”
ชายหนุ่มเกิดความคิด ‘สร้างสรรค์’ ผุดขึ้นมาทันใด ยิงนกทีเดียวได้ถึงสองตัว
ขจัดอาทิตย์ให้พ้นทาง...กันธงรบมาเกาะแกะอนุภาพ
*******************************
-
ฉลาดจังนะผู้กองง!!!!~
-
แหม เจ้าชู้ แถม ยัง แกมโกง อีกนะ ผู้กองเนี่ย :t2:
-
สั้นจัง~~~
ยังไม่จุใจเลย อีกนิดดิค่ะ ^___^
-
จิ้มๆๆๆ
อัพไววววน้า
-
ตำรวจนี่แผนสูงจริงๆ
:m32:
-
:laugh: อยากบอกว่ารักแต่ใจไม่กล้า
-
ผู้กองช่าง...เจ้าเล่ห์นัก
-
เข้าทางเค้าล่ะ
-
คุณนุไม่หลงกลไม่รู้จะว่ายังไง ฮ่าฮ่า :laugh:
ให้มันรู้ไปเลย ผู้กองอธิคม
ขอบคุณค่ะ ;')
-
:oni2:ผู้กองอธิคม เท่ห์โคตร ๆ แถมยังฉลาดล้ำเลิศ o13 คุณ Katawoot สุดยอด
-
บทที่ 13
อาริษาหยิบโบรชัวร์วางบนเคาท์เตอร์อย่างกระแทกกระทั้น เช้าวันนี้เธอลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่บ้าน มอเตอร์ไซด์รับจ้างที่นั่งเข้าซอยมาทำงานก็พูดจาแทะโลมจนน่ารำคาญ แถมไม่มีเงินทอนอีก
“รีเซฟชั่นบริษัทนี้หงุดหงิดตั้งแต่เช้าเลยนะ อย่าทำหน้างอนักสิ เดี๋ยวลูกค้าไม่กล้าเข้า” โต้ง ชายหนุ่มร่างผอมสูงยั่วเย้าหญิงสาว
“อย่ามายั่วแต่เช้านะนายไก่โต้ง” อาริษาค้อน กระแทกตัวนั่งลง โต้งจีบเธอทีเล่นทีจริงมาตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานใหม่ๆ
หญิงสาวเปิดหน้าเว็บไซท์ตรวจดูข่าวซุบซิบดาราเพื่อนำไปเป็นข้อมูลสนทนากับเพื่อนๆ ตอนทานอาหารกลางวัน จากนั้นเปิดดูรูปดาราวัยรุ่นรูปหล่อซึ่งเป็นกิจกรรมที่ทำให้ผ่อนคลายจากความเครียดได้เป็นอย่างดี อาริษากำลังจ้องหน้าจออย่างเพลิดเพลิน พลันมีเสียงทักทายหน้าเคาท์เตอร์
“สวัสดีครับคุณอาริษา” หญิงสาวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ชายหนุ่มหน้าใสอายุต้นยี่สิบยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า ใส่เครื่องแบบตำรวจสีกากีเข้ม ยื่นซองสีชมพูมาให้ หญิงสาวอดมองดูดาวบนบ่าไม่ได้... หนึ่งดาว...ตำรวจจบใหม่
“นายผมฝากให้คุณอนุภาพครับ”
“เอ่อค่ะ...” หญิงสาวเอียงอาย อาริษาเอียงอายทุกครั้งที่พบชายหนุ่มหน้าตาดี
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” ทั้งสองกล่าวขอบคุณพร้อมกัน อาริษาหลุบตาลงมองซองจดหมาย แล้วช้อนตามองตำรวจหนุ่มตรงหน้า ร้อยตำรวจตรีชัชชัยยิ้มอวดลักยิ้มแล้วยกมือขึ้นตะเบ๊ะ กล่าวอำลา
“คุณทราบชื่อดิฉันได้ยังไงคะ” หญิงสาวรวบรวมความกล้า ถามก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินจากไป
“นายผมบอกครับ...ว่าให้เอาซองมาฝากคุณคนสวยๆ ที่เคาท์เตอร์รีเซฟชั่นชื่ออาริษา ผมมองๆ ดู ไม่เห็นมีใครสวยเท่าคุณซักคน ก็เลยแน่ใจว่าใช่คุณแน่” ชัชชัยหยอดคำชมก่อนยิ้มหวานให้แล้วเดินจากไป
อาริษายิ้มกว้างก้มหน้ามองซองสีชมพูในมือ เช้าวันทำงานที่เริ่มต้นแย่ๆ กลับแปรเปลี่ยนเป็นเช้าที่มีชีวิตชีวา แต่หญิงสาวต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงชายหนุ่มคนเดิมถาม “อ้อ ลืมไป ผมขอเบอร์โทรบริษัทด้วยได้ไหมครับ จะให้เจ้านายโทรมาติดตามว่าได้รับซองหรือยัง” ชัชนัยดำเนินการแผนสองด้วยการขอเบอร์โทรศัพท์
“เอ่อ...ค่ะๆ เบอร์ 083-943...อุ๊ย ไม่ใช่ค่ะ เอ่อ...02-252-5656” หญิงสาวอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีที่เกือบเผลอบอกเบอร์มือถือตัวเอง
อาริษาเดินตัวลอยเอาซองจดหมายมาให้อนุภาพที่ห้องทำงาน ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างแปลกใจกับอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“การ์ดแต่งงานเหรอคุณษา” อนุภาพเย้า
“เปล่าค่ะ...แต่ก็ใกล้ๆ แล้ว” อาริษาเดินตัวลอยกลับออกไป
อนุภาพเปิดซองสีชมพูหวานแหววก็พบวาเป็นกุญแจรถของเขานั่นเอง พร้อมกับการ์ดเล็กๆ เขียนข้อความว่า “รถจอดอยู่หน้าบริษัทครับ...รถจบแต่คนไม่จบนะครับ/yours fathfully”
การ์ดไม่ได้ลงชื่อ แต่ชายหนุ่มทราบดีว่าเป็นใคร อุตส่าห์เขียนลงท้ายเป็นภาษาอังกฤษก็ยังสะกดผิด เขาเผลอยิ้ม อดนึกไม่ได้ว่าอธิคมจงใจบอก ‘ความนัย’ ผ่านมา...yours--ผมเป็นของคุณ...faithfully--จริงๆ นะครับ...
อนุภาพตรวจดูความเรียบร้อยของพาวเวอร์พ้อยท์งานโฆษณาพาโนวิวเพื่อเตรียมไปนำเสนอลูกค้า โฆษณาชิ้นนี้เป็นผลงานฝีมือของเขาล้วนๆ เขามุ่งมั่นว่าการนำเสนอลูกค้าครั้งแรกจะต้องได้รับความประทับใจสูงสุดจนลูกค้าแทบไม่ต้องให้แก้ไขเพิ่มเติม
ชายหนุ่มคว้ากุญแจรถ คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและแฟ้มเอกสาร เดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปพบลูกค้ารายใหญ่ที่ตฤณบอกว่า “ค่าจ้างเยอะพอควร”
รถของเขาจอดอยู่ช่องจอดรถขวาสุดใกล้ทางเดินชิดกับน้ำพุ ทำสีใหม่เอี่ยมขัดมันวาววับ อนุภาพยืนมองชั่วครู่ อดนึกถึงคู่กรณีไม่ได้---ผ่านไปเดือนกว่า...เขาได้รถคืนมาเสียที ผ่านไปเดือนกว่าที่ผู้ชายตัวโตคนหนึ่งคอยวนเวียนอยู่ในชีวิตเขาไม่ขาด ผ่านไปเดือนกว่า...การซ่อมรถจบสิ้นแต่ ‘คนไม่จบ’ ดังที่คู่กรณีประกาศเอาไว้ เดือนกว่ากับงานซ่อมที่ช่างใหญ่บอกว่า “แค่อาทิตย์เดียวก็เสร็จ”
ชายหนุ่มเปิดประตูรถ กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศส่งกลิ่นกรุ่น ภายในได้รับการทำความสะอาดเอี่ยมอ่อง ข้างเบาะคนขับมีกุหลาบสีแดงหนึ่งดอกวางอยู่ ไม่มีการ์ดเขียนข้อความติดมาด้วย อนุภาพรู้ทันทีว่าใครเป็นเจ้าของ เขาหยิบกุหลาบขึ้นมา ลงจากรถเดินไปที่ถังขยะใกล้ๆ แต่ก็เปลี่ยนใจเดินกลับมาที่รถแล้วเปิดช่องเก็บของหน้ารถ วางดอกกุหลาบใส่เข้าไป
อนุภาพไม่รู้ว่าทั้งหมดอยู่ภายในสายตาของ ‘พนักงานส่งรถกิตติมศักดิ์’ น้องชายของธงรบที่โทรศัพท์กลับไปรายงานเพื่อนพี่ชาย
-----------------------------------
อธิคมยิ้มแฉ่งทั้งวันจนธงรบสงสัย วันนี้เพื่อนซี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษจนอดแหย่ไม่ได้
“ยิ้มปากจะถึงใบหูแล้วนะไอ้คม”
“คนมีความสุขนี่หว่า คุณนุเขาเริ่มชอบข้าแล้ว ใครที่จะมาขโมยปลาย่างถอยไปไกลๆ”
ชายหนุ่มเล่าให้เพื่อนฟังว่าขอให้น้องชายธงรบที่เป็นตำรวจ ส.น. ใกล้ๆ อู่ ไปรับรถแล้วนำไปส่งให้อนุภาพที่บริษัท แล้ววางดอกไม้สีแดงไว้บนเบาะ
“คุณนุเขาไม่ทิ้ง เขาเก็บเอาไว้”
“แกนะแก เอาน้องข้าไปยุ่งด้วย”
“ข้าต้องหาพยานปากเอก เผื่อแกจะมาเกาะแกะคุณนุ มาทำบาปเป็นชู้กับแฟนเพื่อน” อธิคมยักคิ้ว
“คุณนุไปเป็นแฟนเอ็งตั้งแต่เมื่อไหร่” ธงรบเอียงหน้าท้าทาย “เท่าที่ข้ารู้ เอ็งก็ยังจีบเขาไม่ติด”
“เอ็งจะไปรู้อะไร” อธิคมข่มเพื่อน ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่ธงรบพูดนั้นเป็นความจริง---อนุภาพยังเย็นชากับเขา!
“เย็นวันศุกร์ข้าต้องไปถ่ายหนังโฆษณากับคุณนุ ข้าจะลองใจเขา จะใช้ไม้ตาย”
“ฮ้า ไม้ตาย ชวนเขาขึ้นเตียงนี่นะ ท่าทางนิ่งๆ อย่างคุณนุคงยอมแกหรอก” ธงรบดูแคลน
“ไอ้บ้า ไม่รู้อะไรอย่าเดา”
เป็นที่รู้กันระหว่างสองหนุ่มว่าไม้ตายคือ ‘ชวนขึ้นเตียง’ อธิคมยอมรับว่าเขาไม่ค่อยมั่นใจว่าเมื่อไหร่จะได้ใช้ไม้ตายที่ว่านี้เสียที ชายหนุ่มข่มเพื่อนคู่หูของเขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอนุภาพนั้นกำลังคืบหน้า ส่วนมารผจญอย่างธงรบนั้นให้หลบไป...อย่างน้อยก็เป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นลม
-------------------------------
รถแท๊กซี่จอดหน้า NeoBangkok Studio ร้อยตำรวจเอกอธิคมในชุดเครื่องแบบสีกากีก้าวลงจากรถ เย็นนี้เขาต้องมาซ้อมถ่ายทำก่อนไปเจอการถ่ายทำจริงที่กาญจนบุรี เขาต้องเรียนรู้การวางท่าทาง เรียนรู้มุมกล้อง ฝึกการแสดงเบื้องต้นว่าจะแสดงเป็นตำรวจอย่างไร
ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นบันไดพลางหัวเราะในลำคอ ‘เวรกรรม เป็นตำรวจอยู่แล้วกลับต้องมาฝึกแสดงเป็นตำรวจ จะยากขนาดไหนเชียว’
นายตำรวจหนุ่มคนเก่งคิดผิด การแสดงไม่ง่ายอย่างที่คิด เขารู้สึกว่าตัวเองเงอะงะไม่รู้จะหันหน้าหันตัวอย่างไร มือไม้ก็เก้งก้าง บทพูดก็จำไม่ได้ ซ้ำยังต้องพูดประโยคเดิมๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แสงไฟก็แสบตา ร้อนก็ร้อนจนแสบหน้าไปหมด
“ผู้กองลองนึกว่าไม่มีกล้องอยู่ตรงหน้านะครับ พูดเหมือนพูดกับคนจริงๆ” ภาคภูมิผู้กำกับร่างท้วมแนะนำ
‘พูดได้ไงวะ ก็ยืนอยู่หน้าแสงไฟแล้วยืนพูดอยู่กับกล้องอยู่แท้ๆ’ ชายหนุ่มเริ่มปวดขา ตาพร่า เขาหันไปมองหาอนุภาพ
“ผู้กองมองกล้องสิครับ” ผู้กำกับส่งเสียงเตือนทันที
‘ว่ะ มองไปทางไหนก็ไม่ได้’ อธิคมเริ่มหงุดหงิด เขาเห็นอนุภาพยืนกอดอกหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ผู้กำกับ ส่วนสมบัตินั่งกดโทรศัพท์เล่นไม่สนใจใคร พจนีย์จ้องเขาไม่วางตา อาทิตย์ยืนหน้าเคร่งปากเม้ม
“ผู้กองอย่าขมวดคิ้วสิครับ แค่ทำหน้าจริงจังก็พอ” ผู้กำกับสั่ง เสียงพจนีย์บอกให้ช่างแต่งหน้าซับเหงื่อ ฮันนี่ช่างแต่งหน้าหนุ่มมาดหวานยิ้มกว้างรีบเดินเข้ามาประชิดตัวอธิคมใช้กระดาษเช็ดหน้าซับหน้าผาก สันสมูก และแก้มของเขาอย่างพิถีพิถัน
“พอแล้วยัยฮันนี่ ให้ซับหน้านะ ไม่ใช่ให้เช็ดตัว” เสียงสมบัติดัง ฮันนี่หยุดซับ เดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปนั่งข้างๆ สมบัติที่หันมาถลึงตาใส่
เวลาผ่านไปจนอธิคมรู้สึกเหมือนว่ายาวนานเป็นสิบชั่วโมง ชายหนุ่มเริ่มแสบตาจนทนไม่ไหว เขามองมายังอนุภาพด้วยสายตาเว้าวอนขอความเห็นใจเหมือนจะบอกว่า ‘เห็นใจผมเถอะ ผมจะไม่ไหวแล้ว’
อนุภาพกระซิบภาคภูมิ แล้วผู้กำกับจึงบอกให้พักได้
นายตำรวจดาราจำเป็นทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง มือปลดกระดุมเครื่องแบบจนเห็นแผ่นอกแน่นใต้เสื้อกล้ามบางสีขาว เหงื่อเปียกชุ่มทั้งที่เปิดแอร์เย็น อนุภาพยื่นขวดน้ำเย็นให้พร้อมหลอดกาแฟ
อธิคมเปิดขวดแล้วยกขึ้นจะกรอกน้ำเข้าปาก อนุภาพรีบปราม
“อย่านะครับผู้กอง ใช้หลอดดูด เดี๋ยวต้องแต่งหน้าใหม่”
อธิคมชะงักรับหลอดน้ำดื่มจากอนุภาพงอนๆ
อนุภาพเบือนหน้าไปข้างๆ อมยิ้ม ‘ผู้ชายตัวโตห้าวๆ อย่างอธิคมกระฟัดกระเฟียดก็เป็น’
“หน้าหล่อๆ อย่างผมต้องแต่งด้วยหรือ” เขาเสียงเข้ม
“อยู่หน้ากล้องต้องแต่งทุกคนครับเพราะไม่งั้นจะดูซีด ต่อให้หล่อร้ายกาจแค่ไหนก็ต้องแต่ง” อนุภาพอธิบายเสียงเรียบ
“คุณนุ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ” อธิคมโอดครวญ
“ทีวิ่งไล่จับผู้ร้ายละเก่งนัก แค่นี้ก็บ่นแล้วหรือครับ”
“มันคนละอย่างกันนี่นา งานนี้มันทรมานกันชัดๆ ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว”
“อดทนอีกนิดก็เสร็จ ผู้กองก็อย่าพูดทื่อๆ เหมือนท่องหนังสือสิ แล้วอย่าฝืน ทำตัวเป็นธรรมชาติ” อนุภาพนึกได้จึงรีบเสริม “แต่ธรรมชาติตามบทนะครับ ไม่ใช่ธรรมชาติแบบเจ้าเล่ห์หน้าตาเจ้าชู้”
ผู้กองหนุ่มชะงัก คายหลอดที่กำลังดูดน้ำดื่ม
“นั่นไม่ใช่ธรรมชาติของผมสักหน่อย ธรรมชาติผมเป็นคนจริงใจ รักจริง” เขาทำหน้าจริงจัง
...เอาอีกแล้ว เล่นบทเจ้าชู้อีกแล้ว...อนุภาพรู้สึกเริ่มอึดอัดจึงลุกขึ้นเดินไปที่หลังกล้อง ส่งสัญญาณให้ถ่ายทำต่อ
อธิคมลุกขึ้นอย่างเนือยๆ เดินตามมา ตาจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่ม “พักต่ออีกนิดไม่ได้หรือครับคุณนุ”
“ถ้าพูดเล่นได้แล้ว ก็แสดงว่าพร้อมถ่ายทำได้แล้ว” อนุภาพให้เหตุผล
“ผมหิวมากแล้วนา...” ผู้กองหนุ่มยังอุทธรณ์
“งั้นผู้กองต้องตั้งใจ จะได้เสร็จเร็วๆ” ชายหนุ่มปลอบ “เอาเถอะ เสร็จงานผมจะเลี้ยงข้าวต้มรอบดึก” อนุภาพเอาของกินเข้ามาล่อ
ร้อยตำรวจเอกอธิคมยังหรี่ตามองอนุภาพอย่างคาดคั้นขณะที่เดินเข้าไปหน้าฉากกลางแสงไฟจ้า
อาทิตย์ยืนอยู่มุมห้องจับตามองอนุภาพกับอธิคม เขาถอนหายใจ รู้สึกอารมณ์คุกรุ่น ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่าผู้กองอธิคมจีบอนุภาพ แม้ชายหนุ่มไม่มีท่าทีตอบรับ แต่การทำท่าทางเฉยๆ ไม่รังเกียจก็ทำให้อาทิตย์ร้อนรุ่มได้พอสมควร
เขารู้ดีว่าอธิคมดูเหนือกว่า ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา บุคลิกลักษณะ แถมยังเจ้าคารมคมคายกว่า เขาเคยนึกตำหนิตัวเองว่า...เพราะเขาอายุน้อยกว่าอนุภาพมาก ยังเป็นเด็ก อนุภาพเลยไม่มอง แต่ความจริงใจ ความห่วงใย ความภักดีของเขา จะเอาชนะใจอนุภาพไม่ได้เลยหรือ
...ผู้ชายท่าทางเจ้าชู้อย่างผู้กองอธิคมมีอะไรดี...
เมื่อผู้กำกับสั่งคัท เสร็จงาน อธิคมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก...อย่างน้อยก็แค่คืนนี้ เขาเริ่มจะคิดว่าถ่ายทำจริงคงจะยิ่งกว่านี้อีกหลายเท่า
ขณะนี้เป็นเวลาค่อนข้างดึก ทุกคนกำลังแยกย้ายกันกลับ อธิคมเรียกร้องคำสัญญาเลี้ยงข้าวต้มรอบดึกเพราะเขาเหนื่อยและหิว
“ไม่นึกว่าแสดงหนังจะเหนื่อยขนาดนี้”
“ให้ผมเลี้ยงผู้กองดีกว่าครับ พี่นุคงต้องรีบกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้ต้องมาประชุมกับคุณตฤณแต่เช้า” อาทิตย์ขัด ยกตฤณและการประชุมสำคัญเช้าตรู่มาอ้าง
…ไม่ว่าจะมีอะไร คนบริษัทนี้ก็ชอยยกเอาตฤณขึ้นมาอ้าง ตฤณเป็นยันต์กันผีหรือยังไง...อธิคมฉุนอยู่ในใจ
“คุณอาทิตย์อย่าลำบากเลยครับ ผมกับคุณนุกลับบ้านทางเดียวกันอยู่แล้ว...แวะทานข้าวตรงปากซอยก่อนเข้าบ้านเราก็ได้ใช่ไหมครับ” ประโยคหลัง อธิคมหันไปหาอนุภาพจงใจเน้นเสียง
ชายหนุ่มอึดอัด สองหนุ่มตรงหน้าเริ่มมีท่าทีเขม่นกัน หันไปมองสมบัติก็ทำไม่รู้ไม่ชี้
“ไปยัยพจน์ บ้านเราอยู่ไกล” สมบัติเร่งพจนีย์
“อ้าว หนูนึกว่าอาทิตย์จะไปส่ง” พจนีย์ทำหน้าหรอหรา
“ผู้กองกับพี่นุต่างคนต่างกลับไม่ใช่หรือครับ พี่นุเอารถมา...” อาทิตย์ไม่ยอม
“พอดีผมไม่ได้เอารถมา...จะอาศัยรถคุณนุกลับบ้านได้ไหมครับ” อธิคมมองหน้าอาทิตย์แล้วหันหน้ามาขอคำตอบอนุภาพ
อนุภาพมองสมบัติ ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ เพื่อนรุ่นพี่ทำท่าทางถอนใจ
“น่าอาทิตย์ ไปกินข้าวกับพี่กับยัยพจน์ พี่หิวแล้ว ไปส่งพี่ด้วย” สมบัติเข้ามาช่วย “บ้านเขาอยู่ซอยเดียวกัน เขาก็ต้องไปด้วยกัน...แยกกันเลยนะนุ ดึกแล้ว ยัยพจน์เข้าบ้านลำบาก เดี๋ยวผู้ชายทำมิดีมีร้ายมันตอนเดินเข้าบ้าน” สมบัติล้อ
“ขอให้จริงเถอะเจ๊ หนูจะไม่บ่นเลย มากันซักสองสามคนก็ได้” พจนีย์ก๋ากั่นเช่นเคย
สมบัติดึงแขนอาทิตย์ ชายหนุ่มมองอนุภาพอย่างตัดพ้อแต่ก็เดินตามสมบัติไปอย่างหงอยๆ
“ดูเขาหวงคุณจังเลยนะครับ” อธิคมกระซิบ
อนุภาพทำหน้านิ่งแล้วหันไปโบกมือลาภาคภูมิกับอธิปก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอเงียบๆ
อธิคมเดินตามอนุภาพ ฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดีผิดกับตอนที่อยู่หน้ากล้องแทบเป็นคนละคน
“มีความสุขมากหรือครับที่ได้ทะเลาะกับอาทิตย์” อนุภาพถามเรียบๆ ปรายตาไปมองคนอารมณ์ดี
“ผมเปล่านะ ลูกน้องคุณเขม่นผมก่อน” เขาแก้ตัว
“ทะเลาะกันเหมือนแย่งของเล่น...” อนุภาพชะงัก รีบหยุดพูด ลืมตัวว่ากำลังเปิดช่องให้คนช่างล้อ
“ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นของเล่น” อธิคมทำตาโต ยิ้มกริ่ม
อนุภาพถอนหายใจแล้วรีบสาวเท้าตรงรี่ไปที่รถ จนผู้กองหนุ่มต้องวิ่งเหยาะๆ ตาม
“หิวข้าวมากหรือครับ" เขายังตามมาล้อก่อนเปิดประตูรถขึ้นนั่งข้างคนขับ
“ผู้กองไม่ได้เอารถมาจริงหรือ” อนุภาพถาม ยังไม่สตาร์ทเครื่อง
“จริงสิครับ ผมจะไปโกหกคุณทำไม รถผมเสีย ตอนนี้คุณก็มีรถใช้แล้ว ถึงตาคุณขับให้ผมนั่ง”
“เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย ขับไล่โจรบ้าระห่ำขนาดนั้นมาเสียได้ยังไง”
“นั่นสิ ผมก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน” อธิคมเอนคอพิงพนักเบาะ ทำตาสงสัย อนุภาพไม่เชื่อ ชายหนุ่มคิดว่าผู้กองเจ้าเล่ห์จงใจไม่เอารถมาเพราะจะได้ให้เขาขับรถไปส่งที่บ้าน
ชายหนุ่มทั้งสองแวะทานข้าวต้มข้างทางใกล้ปากซอยสุขุมวิท 49 อธิคมทานอาหารไม่มาก แต่ทานอย่างช้าๆ
“ทานมากกลัวคุณเสียเงินเยอะ...เลี้ยงผมทั้งที”
...จงใจถ่วงเวลาอีกแล้วหรือ...อนุภาพนึกในใจ เขี่ยข้าวต้มเล่น
“ยังได้กลิ่นกุหลาบหอมๆ ในรถอยู่เลยนะครับ” อธิคมโพล่งขึ้นมา หันไปมองรถที่จอดอยู่ข้างถนน ก่อนหันมายิ้มมุมปากกับอนุภาพ “คุณนุยังเก็บกุหลาบไว้ในรถหรือครับ”
“เปล่า ผมทิ้งไปแล้ว” อนุภาพตอบเสียงเรียบ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ทิ้งไปจริงๆ หรือครับ” ผู้กองหนุ่มถามย้ำ
“จริงครับ ทิ้งไปแล้ว ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม”
“เหรอครับ...” อธิคมยิ้ม หยุดเซ้าซี้ ...จากประสบการณ์สอบปากคำผู้ต้องหา เขามองออกว่าใครพูดจริงหรือโกหก เวลาคนโกหก กล้ามเนื้อบนใบหน้าจะขยับแตกต่างจากคนพูดความจริง
“ผมนึกว่าคุณเก็บดอกไม้ผมไว้ เผื่อว่า...” ชายหนุ่มเดายิ้มๆ แล้วหยุดเซ้าซี้
ระหว่างทางกลับบ้าน อธิคมนั่งเงียบมาตลอด หยิบโน่นจับนี่ในรถของอนุภาพมาดูเหมือนเด็กซนๆ ครั้งหนึ่งเขาเอื้อมมือไปที่ช่องเก็บของหน้ารถเหมือนจะเปิดออก อนุภาพหลุบตาลงมองตามมือแข็งแรงอย่างระแวง อธิคมหันหน้ามามอง เลิกคิ้ว อมยิ้ม...เขารู้แล้วว่าอนุภาพเก็บดอกกุหลาบไว้ที่ไหน
“คุณนุปล่อยผมลงตรงหน้าคอนโดคุณก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินไปเองก็ได้” อธิคมตีหน้าซื่อ ขัดกับสายตาอ้อนวอนเหมือนจะพูดว่า ‘ไปส่งผมให้ถึงที่นะครับ’
อนุภาพจอดรถหน้าคอนโดสูงราวยี่สิบชั้นที่แวดล้อมด้วยต้นไม้ร่มรื่น The Granade คอนโดสวยหรูราคาแพง
ยามหน้าประตูขอแลกบัตร ตรวจท้องรถหาระเบิด และเปิดท้ายรถเพื่อตรวจสอบเหมือนคอนโดหรูหราทั่วไปที่การรักษาความปลอดภัยเข้มงวด
“เหมือนขับรถเข้าสถานทูตก็ไม่ปาน” อนุภาพประชด “ตำรวจเงินเดือนน้อยแต่อยู่คอนโดหรูหรา”
“ผมรูปหล่อพ่อรวยครับ” อธิคมยิ้ม ยังไม่ยอมลงจากรถ “คอแห้งไหมครับ ขึ้นไปดื่มน้ำที่ห้องผมซักหน่อยไหมครับ”
อนุภาพคิดในใจ ‘ออกลายแล้วไหมล่ะ คิดล่ะสิว่าจะเล่นบทเดิมๆ อย่างที่ตัวเองอาจเคยเล่นกับคนอื่น’
“ขอบคุณครับ แต่ผมมักติดขวดน้ำดื่มไว้ในรถ” ชายหนุ่มก้มลงมองขวดน้ำที่วางอยู่ในช่องข้างๆ เบรคมือ”
อธิคมยังยิ้ม “คุณนุครับ รถผมเสีย พรุ่งนี้เช้าคุณช่วยแวะเข้ามารับให้ผมติดรถไปทำงานด้วยนะครับ แวะเข้าไปส่งผมที่ ส.น. เดี๋ยวเดียว ยังไงก็ทางผ่าน” ผู้กองหนุ่มออดอ้อน เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
“ผมว่าให้เจ้าของบีเอ็มมารับดีกว่าครับ อีกอย่างผมไม่ได้ขับรถชนท้ายคุณ และไม่ได้เจ้าเล่ห์ยืดยื้อเวลาซ่อมรถ ผมก็ไม่ต้องรับผิดชอบรับส่ง” อนุภาพประชด
“รถบีเอ็มนั่นของธงรบครับ” อธิคมยิ้มกว้าง...อนุภาพหึงหรือ
“งั้นผู้กองก็ออกไปทำงานเอง เดินออกไปนิดเดียวก็เรียกแท๊กซี่ได้แล้ว”
“โอ๊ย ใจร้าย” อธิคมอิดออด ทำท่าจะไม่ยอมลงจากรถ
อนุภาพแกล้งหาวบอกให้รู้ว่าเขาง่วงนอนเต็มที่ ผู้กองเจ้าเล่ห์จึงยอมลงจากรถ ยกมือขึ้นทำท่าบ๊ายบายเหมือนฝรั่ง นิ้วกระดุกกระดิก แต่แขนซ้ายยังค้ำของประตูรถเอาไว้ไม่ยอมปิด
“หึงผมหรือ ผมกับธงรบเป็นเพื่อนซี้กันนะ”
อนุภาพโน้มตัวมาจะคว้าประตูฝั่งผู้โดยสารดึงปิด อธิคมจึงยอมถอยปิดประตูรถให้
---------------------------------------------------------------------
คืนนี้อธิคมเปิดห้องชุดเข้ามาพบความสงบเพราะเพื่อนตัวดีไม่ได้แอบเข้ามาเสวยสุขและคอยกวนประสาท ชายหนุมอาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วออกมายืนรับลมที่ระเบียง เขาพักห้องชั้นเกือบบนสุดของตึก ห้องนอนของนายตำรวจหนุ่มอยู่ด้านข้าง...ฝั่งทิศตะวันออกที่หันหน้าไปปากซอย
อธิคมยืนมองแสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ และคิดถึงอนุภาพที่อยู่ถัดไปไม่ไกล..บนคอนโดของตึกใดตึกหนึ่งที่เขากำลังมองอยู่
...ยิ่งมองยิ่งคิดถึง...เขาไม่อยากฝืนทนความต้องการของตนอีกแล้วจึงตัดสินใจยกหูโทรศัพท์หมุนเบอร์บ้านของอนุภาพ ชายหนุ่มยังไม่นอน เสียงยังดูสดชื่น
“คุณแกล้งง่วงนี่นา เสียงไม่เห็นจะดูง่วงนอนเลย” อธิคมต่อว่า
“ผู้กองได้เบอร์บ้านผมมาได้ยังไง... อ้อ ลืมไป เป็นตำรวจนี่นา ไม่เกินความสามารถตำรวจไทยคนเก่งใช่ไหมครับ”
ผู้กองคนเก่งหัวเราะเบาๆ ไม่นำพาต่อคำพูดของอีกฝ่ายที่ถามเองตอบเอง
“คุณนุทำไมยังไม่นอนอีกครับ...ผมไม่ง่วงเลย นอนไม่หลับ” อธิคมทำเสียงนุ่ม
“ไหนบอกว่าเหนื่อยแทบตายไง แสดงว่าผู้กองแกล้งพูดปั่นป่วนการถ่ายทำ”
“เปล่านะครับ เหนื่อยนะเหนื่อยจริง แต่ง่วงไม่ง่วงนี่คนละเรื่อง ผมอยากได้ยินเสียงคุณนุก่อนนอน” อธิคมไม่รีรอ เริ่มรุกจีบ...รอไม่ไหวแล้ว...
“ตอนนี้ได้ยินเสียงแล้วก็แสดงว่าไปนอนได้แล้ว” อนุภาพสรุป ชายหนุ่มพยามยามทำเสียงเรียบ ตามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแสงแดงๆ พาดอยู่บนท้องฟ้ามืดมิด
“สรุปแล้ว ทำไมคุณนุยังไม่นอนอีกครับ คุณก็อยากได้ยินเสียงผมก่อนนอนเหมือนกันใช่ไหม”
อนุภาพส่ายหน้า บทผู้กองอธิคมจะตรงไปตรงมาเขาก็พูดอะไรออกมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
“ผมกำลังดูแสงอะไรไม่รู้อยู่บนท้องฟ้า” อนุภาพมองออกไปนอกหน้าต่างๆ
นอกจากแสงที่เห็นพาดอยู่ปลายเส้นขอบฟ้าและความมืดมิดของราตรีกาล ชายหนุ่มเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของอีกฝ่ายลอยเด่นอยู่ในห้วงคิดคำนึง
อธิคมบอกว่าเป็นแสงจากไอพ่นของจรวด เขาเองก็กำลังมองอยู่ ผู้กองหนุ่มบอกว่าแสงจากไอพ่นของจรวดเป็นลำยาวพาดคู่กันไปบนท้องฟ้า เหมือนเขาที่กำลังเคียงข้างอนุภาพไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางของชีวิต แต่เขาก็ไม่อยากเป็นเส้นขนานตลอดไป อยากให้แสงมารวมกันแล้วเป็นหนึ่งเดียว อนุภาพบอกว่าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง อธิคมถามว่า “ไม่เข้าใจที่ผมพูดจริงหรือ” ชายหนุ่มอ้ำอึ้งและตัดบทขอตัวไปนอน
นายตำรวจหนุ่มยังเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า
...คุณนุ...คุณหนีผมไม่พ้นหรอก ผมจะตามจับคุณใส่กุญแจมือ และปิดคดีให้ได้ในเร็ววัน...อธิคมคิด
ปิดคดีของเขาไม่ได้มีความหมายแบบเดิมที่เคยเป็นที่เข้าใจกันดีระหว่างเขากับธงรบ...ปิดคดีของเขาในครั้งนี้มีความหมายลึกซึ้งกว่า จริงจังกว่า
แต่นายตำรวจหนุ่มหารู้ไม่ว่า...กว่าจะปิดคดีรักนี้ได้เลือดตาเขาก็แทบกระเด็น
**************
เหงาจัง
:m15:
-
คุณ นุ น่ารักจัง :bye2:
-
ช่างทำหนอ ผู้กอง ใช้วิธีส่งดอกไม้ให้ประจำละซิ
ปล. คนแต่งเหงาเหรอ งั้น :กอด1:
-
เพิ่งเม้งแตกกับตำรวจมา
นึกขึ้นได้ว่า...เห็นมีเรื่องเกี่ยวกับตำรวจก็เลยเข้ามาอ่าน
แหม...ทำไม๊คุณตำรวจที่คุยด้วย
ไม่น่ารักอย่างตาผู้กองอธิคมเล้ย...ให้ตาย
:jul3:
-
โห้ โห้ คุณ นุ นี้ ใจ แข็ง จิง จิง เลย o2 o2
แล้ว อย่าง นี้ คุณ ผู้ กอง จะ ทำ ไง ละ นิ อิอิ :oni2: :oni2:
-
นุใจแข็งจังเลยอ่ะ สงสารผู้กองที่สุดเลย
-
thank you kaaaa
ต่อไว ทันใจมาก o13
:L2: :L2:
-
จอง
-
สงสารตำรวจเถอะครับ บางทีเขาก็มีความน่ารักซ่อนอยู่ภายใต้ความห้าวๆ เถื่อนๆ นะ เพียงแต่ยังไม่ได้ขุดออกมา เอ่อ ในกรณีนี้สถานการณ์มันไม่อำนวย ก๊อ เลย ไ่ม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่
ถ้าทะเลาะกับตำรวจก็ใจเย็นๆ นึกถึงผู้กองอธิคมกับผมก็แล้วกัน 555 :m4:
เพิ่งเม้งแตกกับตำรวจมา
นึกขึ้นได้ว่า...เห็นมีเรื่องเกี่ยวกับตำรวจก็เลยเข้ามาอ่าน
แหม...ทำไม๊คุณตำรวจที่คุยด้วย
ไม่น่ารักอย่างตาผู้กองอธิคมเล้ย...ให้ตาย
:jul3:
ป.ล. ยังเหงาอยู่อ่ะ
-
จิ้ม
เอิ๊กกกกก
-
อยากบอกคุณนุว่า..........เล่นตัวให้มาก ๆ น่ะ
ไอ้พวกเจ้าชู้ต้องเอาให้กระอัก :laugh:
-
55555 คู่นี้ท่าทางจะอีกนานนนนนนน คู่แข่งทั้งเยอะ ทั้งไม่ธรรมดาทั้งน่านนนนน
เชียร์กันต่อไป
-
เอาอีก เอาอีก
เยอะๆ เลยนะ
นะ นะ นะ นะ
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อิอิ เพื่อนผมก็เป้นตำรวจ แต่ไม่ยักกะมีเสน่ห์เหมือนผู้กองเลย อิอิอิ
-
สงสารตำรวจเถอะครับ บางทีเขาก็มีความน่ารักซ่อนอยู่ภายใต้ความห้าวๆ เถื่อนๆ นะ เพียงแต่ยังไม่ได้ขุดออกมา เอ่อ ในกรณีนี้สถานการณ์มันไม่อำนวย ก๊อ เลย ไ่ม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่
ถ้าทะเลาะกับตำรวจก็ใจเย็นๆ นึกถึงผู้กองอธิคมกับผมก็แล้วกัน 555 :m4:
:oni2:ไม่ซีเรียสค่า
เพราะมีโอกาสได้คุยกับตำรวจเฉลี่ยเดือนละหน สองหน
มุมน่ารักๆ ที่เคยเจอก็ต้องคุณลุงตำรวจคนนึง
แหม...แกใจดีน่าดู
บอกว่านัดสถานที่มา
เดี๋ยวแกจะเอาตัวสำเนาบันทึกประจำวันที่ขอไว้มาให้
คุณลุง "หนูมาถูกมั้ยเล่า หน้า สน มีป้าย...น่ะ"
หนู (?) "ไม่เป็นไรค่า เดี๋ยวหนูส่งซองเปล่าติดแสตมป์ไปให้ คุณตำรวจช่วยเอาสำเนาใส่ซองส่งหาหนูก็พอ"
คุณลุง "หนูอยู่แถวไหนล่ะ ถ้าใกล้ๆ สน เดี๋ยวเอาไปให้ก็ได้"
หนู (?) "หนูอยู่อโศกค่า จากป่าตองขึ้นมาก็ไกลพอดู คุณตำรวจส่งเป็น จอมอ ให้หนูดีกว่าเนอะ"
คุณลุง "อโศก ?"
หนู (?) "แม่นแล้ว หนูอยู่บางกอก คุณตำรวจอยู่ภูเก็ต ส่งอีเอ็มเอสดีกว่าเย้อออออ"
คุณลุง ":jul3:"
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วก็พากันขำไปอีกร่วมห้านาที :laugh:
-
ผู้กองสู้ สู้ เชียร์นะ
:ped149: :ped149:
-
สนุกมากกกกก
ชอบมากมาย :m1:
-
ผุ้กองหยอดเยอะๆเลยค่ะ
ชอบบบบ :m1:
-
:m12: เหอๆในที่สุดก็ยอมรับสารภาพว่ารักจริงหวังแต่ง
ค่อยน่ารักขึ้นหน่อยนะผู้กอง
แต่แหมๆหมู่นี้ชักจะหยอดเยอะนะเจ้าคะ
-
:m12: ผู้กองเจ้าเล่ห์
-
อย่าพึ่งใจอ่อน กับการหวานเสน่ห์ ของผู้กองนะครับ คุณนุ
ทรมานให้สาสมก่อน กับความเจ้าเลห์ แล้วสุดท้าย จับใส่กุญแจมือ
เข้าคุก ( หัวใจ ) ตลอดชีวิต แต่หนทางอีกยาวไกล
เพราะอ่านสปอย เอาไว้ว่าคู่แข่งมีมากมายมหาศาล ไหนจะเพื่อนตำรวจ
ไหนจะที่ทำงาน ไหนจะคนรอบข้าง รู้ทั้งรู้ว่าเป็นพระเอก แต่ยังไม่อยากให้สมหวัง 55.....
ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องสนุก ๆ เป็นกำลังใจให้ครับ +1 ให้เลย :bye2:
-
สุดยอดดดด หนุกหนาน ๆ เอาอีก ๆ ชอบๆ :oni2:
-
โธ่ ใจร้าย :m29:
อยากบอกคุณนุว่า..........เล่นตัวให้มาก ๆ น่ะ
ไอ้พวกเจ้าชู้ต้องเอาให้กระอัก :laugh:
-
^
^
^
ผู้กองจะได้รู้ไงค้าว่ารักแท้มันไม่ได้มา ง่าย ง่าย ฮี่ๆๆ :t2:
-
โห~~~ ว่าจะเข้ามาต่อ o6
ยังไงก็จะคอยค่า :loveu: :loveu: :loveu:
-
คู่คมกะนุ น่าจาโอแระ
ลุ้นคู่อาทิตย์กะธงรบดีกว่า
รอตอนต่อไปครับ
-
:m22:
-
ตามรีบนมา :m22:
-
สวัสดีครับ ผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน มาโพสบทที่ 14 ให้อ่านแล้วครับ
อ่านแล้วก็เมตตาผู้กองอธิคมและผู้เขียนด้วยนะคร้าบบ
บทที่ 14
อัสนัยนั่งลงที่โต๊ะทำงานเพื่อเตรียมเอกสารประกอบการประชุมเกี่ยวกับรถรุ่นใหม่ที่กำลังทำตลาด ชายหนุ่มอายุย่างสามสิบ เข้ามาทำงานรับตำแหน่งดูแลเรื่องการตลาดและการโฆษณาเพราะประธานกรรมการบริหารเป็นเพื่อนกับคุณพ่อของเขา หลายคนในบริษัทปรามาสเขาว่าเข้ามาทำงานระดับบริหารเพราะเส้นสายทั้งๆ ที่อายุยังน้อย แต่เวลาเพียงไม่ถึงปี อัสนัยพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า แม้จะเข้าทำงานเพราะเส้นสายแต่ความสามารถของเขานั้นล้นเหลือ ผลงานของเขาดีเลิศจนคนที่เคยสบประมาทเขาต้องยอมรับในความสามารถ
ชายหนุ่มหยิบแฟ้มสีน้ำตาลเข้มเกี่ยวกับงานโฆษณารถกระบะรุ่นใหม่ออกมาวางบนโต๊ะ เขาศึกษาดูแล้วเป็นอย่างดี คราวนี้เขาเปิดผ่านๆ ไปยังส่วนที่เป็นการถ่ายทำโฆษณา...ส่วนของนักแสดง...นักแสดงที่เขาเคยให้ความเห็นไปหลายต่อหลายครั้งให้เปลี่ยนใช้ตำรวจจริง จนได้นักแสดงคนใหม่ที่เขาปฏิเสธไม่ลง ‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม’
เขาไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้ ชายหนุ่มหน้าเข้มที่สะดุดตาเขาเมื่อพบกันในงานเลี้ยงที่เพื่อนจัดขึ้นเพื่อเลี้ยงส่งให้ไปเรียนต่อต่างประเทศ--นายร้อยตำรวจจบใหม่หน้าตาหล่อเหลา ตัวสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่ง คุยสนุก ขี้เล่น และมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
หลังจากทำความรู้จักกันอย่างรวดเร็ว ร้อยตำรวจตรีอธิคมพาเขาท่องราตรีกรุงเทพฯ แล้วไปจบลงที่ห้องพักหรูหราใหม่เอี่ยมของอธิคม หลังจากนั้นทั้งสองพบเจอกันอีกหลายต่อหลายครั้ง
แม้จะเป็นเวลาช่วงสั้นๆ ไม่กี่อาทิตย์ แต่อัสนัยก็ลืมหมวดอธิคมไม่ลง นอกเหนือจากเสน่ห์กายกำยำล่ำสัน บุคลิกของนายตำรวจหนุ่มยิ่งดึงดูดใจ เขาอายุเพิ่งครบสิบแปดปี ส่วนอธิคมเพิ่งเรียนจบตำรวจ ตอนนั้นอัสนัยรู้ดีว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็ต้องการเพียงความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว
เมื่อเขาเดินทางไปต่างประเทศก็ขาดหายการติดต่อกัน ชีวิตในต่างประเทศกว่าสิบปีตลอดช่วงเวลาที่เรียนปริญญาตรีและโทและการทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ในอังกฤษเปิดโอกาสให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน เขาผ่านความสัมพันธ์กับใครต่อใครมาหลายคน แต่ไม่มีใครที่จะตรึงใจเขาเท่าอธิคม
และแล้ววันหนึ่งเมื่อเขาหยิบพอร์ทโฟลิโอนักแสดงของงานโฆษณารถรุ่นใหม่ที่บริษัทโฆษณานำเสนอครั้งล่าสุดขึ้นมาดู วินาทีแรกที่มองเห็นรูปชายหนุ่มหน้าเคร่งในเครื่องแบบตำรวจ เขามือสั่น ใจเต้นระรัว ภาพเก่าๆ ในอดีตผุดขึ้นมาในมโนทัศน์ราวกับสโลด์ที่ฉายต่อกันเป็นชุดๆ
อัสนัยจำอธิคมได้ในทันที...เขาจำได้ถึงช่วงเวลาที่กลับมาเยี่ยมเมืองไทยตอนปิดเทอม ชายหนุ่มพบอธิคมบ้างตามแหล่งเที่ยวกลางคืนแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทักทาย นายตำรวจหนุ่มไม่เคยอยู่คนเดียว ข้างกายเขาจะมีเพื่อนๆ หรือ ‘ใครคนหนึ่ง’ อยู่ข้างๆ เสมอ ทั้งสองได้แต่พยักหน้ายิ้มทักทาย แต่ผ่านไปหลายๆ ปี อธิคมจำเขาไม่ได้ ครั้งสุดท้ายชายหนุ่มเห็นอธิคมเมื่อกว่าสามปีที่แล้วในงานคอนเสิร์ทการกุศล
อัสนัยยิ้ม ประชุมครั้งล่าสุดกับบริษัทโฆษณาเขายื่นข้อเสนอให้หานายแบบที่เป็นตำรวจจริง เพราะนายแบบที่เคยเสนอมาไม่ถูกใจสักคน เขาไม่นึกว่าตำรวจจริงที่เสนอไป จะได้ ‘ตัวจริง’ ของชายหนุ่มที่เคยตรึงอยู่ในใจเขามาตลอดเวลา
อธิคมในวัยสามสิบกว่าๆ ยิ่งดูคร้ามคมหล่อเหลาและมีเสน่ห์มากกว่าสมัยหนุ่มๆ ...เขาไม่ได้พบอธิคมมานานหลายปี อัสนัยสงสัยว่าอธิคมตัวจริงในวันนี้จะเป็นอย่างไร
“คุณแพรวครับ เคลียร์งานสุดสัปดาห์ให้ผมด้วย ผมจะไปต่างจังหวัด กลับวันอาทิตย์” เขายกหูโทรศัพท์ถึงเลขานุการส่วนตัว “ให้สมศักดิ์ขับรถไปส่งผมที่เมืองกาญจน์ด้วย”
เขาจะไปดูการถ่ายทำโฆษณา จะไปฟื้นความสัมพันธ์กับอธิคม ขณะนี้เขาเป็นผู้ใหญ่ อดีตที่เคยรักสนุกเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ ทำให้เขาเริ่มเบื่อ ตอนนี้เขาต้องการใครสักคนในชีวิต ต้องการคู่รักเป็นตัวเป็นตน ต้องการคนที่เขารักจริงๆ และคนเดียวที่อยู่ในใจเขาตลอดมาคือร้อยตำรวจเอกอธิคม
--------------------
วันนี้อนุภาพไม่ได้ไปข้าวกลางวันพร้อมกับเพื่อนๆ อย่างเคย ชายหนุ่มมีแขกพิเศษที่เรียกร้องให้ไปเป็นเพื่อนรับประทาน ‘business lunch’
ร้อยตำรวจเอกอธิคมบอกว่าตอนนี้เขากำลังฝึกภาษาอังกฤษเพราะต้องทำคดีใหญ่ร่วมกับเจ้าหน้าที่สืบสวนจากสหรัฐอเมริกา และวันนี้ต้องการคุยธุระเรื่องการถ่ายโฆษณาและเรื่องค่าตัว ผู้กองหนุ่มมารออยู่ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามออฟฟิศ และย้ำว่าให้อนุภาพไปคนเดียว
อนุภาพเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่จัดตกแต่งสวยงาม มีพนักงานออฟฟิศนั่งรับประทานอยู่ราวสี่ถึงห้าโต๊ะ อธิคมอยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศนั่งยิ้มมองอยู่แล้วตั้งแต่เดินเข้าร้าน เขาเลิกคิ้วแปลกใจที่เห็นอนุภาพแต่งตัวสบายๆ
“คุณนุดูแปลกไปนะครับ ทุกครั้งที่ไปทำงานเห็นคุณแต่งตัวเรียบร้อยเป็นหนุ่มออฟฟิส”
“วันนี้อยากแต่งตามสบายครับ...พักหลังๆ ก็เห็นผู้กองแต่งเครื่องแบบเต็มยศ แต่ก่อนเห็นแต่งสบายๆ”
“เมื่อก่อนกับตอนนี้ไม่เหมือนกันครับ ตอนนี้ผมจริงจังก็เลยปรับปรุงตัว” อธิคมจ้องหน้าชายหนุ่ม เสียงจริงจัง...ผู้กองหนุ่มจงใจพูดเพื่อบอกความนัย
อนุภาพรู้ว่าอธิคมกำลังจะสื่อความหมายบางอย่าง ชายหนุ่มหันไปมองบริกร ยกมือเรียกเพื่อสั่งอาหาร
อนุภาพสั่งสปาเก็ตตี้แฮม นายตำรวจหนุ่มสั่งลาซันย่า “ลองซักหน่อย ดูสิว่าผมจะพูดภาษาปะกิดเก่งขึ้นไม๊” อนุภาพสังเกตว่าอธิคมไม่ถนัดเรื่องอาหารอิตาลี่ เพราะเขาเปิดเมนูไล่นิ้วมือไปตามรายการอาหารหลายรอบกว่าจะตกลงใจเลือกอาหารที่ร้านแนะนำไว้หน้าแรก
“อิตาลี่ไม่ได้พูดอังกฤษนะครับ ถ้าอยากพูดภาษาอังกฤษเก่งต้องไปกินแม๊คโดนัล” อนุภาพประชด
“แหม อาหารฝรั่งเหมือนกัน คงพอช่วยได้”
“หาแฟนฝรั่งสักคนสิครับ ไม่กี่เดือนเก่งภาษาอังกฤษ” ชายหนุ่มล้อเล่น แต่พลันนึกขึ้นได้ว่า...ไม่ควรเลย…
“ผมไม่ได้ชอบฝรั่ง ผมชอบคนไทย หาแฟนคนไทยที่เป็นนักเรียนนอกดีกว่าเป็นไหนๆ” อธิคมยิ้มกรุ้มกริ่ม ตาเป็นประกาย อนุภาพนึกโทษตัวเองในใจว่าไม่ระมัดระวังคำพูด เปิดช่องให้อธิคมพูดอะไรๆ แบบนี้อีกแล้ว
“ว่าแต่ว่า ผู้กองมีธุระอะไรครับ”
“โธ่คุณนุ ทานข้าวก่อนสิครับ จะรีบคุยเรื่องธุระไปทำไม” อธิคมทำหน้าอ่อนใจ
“ก็ไหนผู้กองบอกว่าเป็น business lunch ช่วงที่รออาหารเราก็คุยกัน จะได้จบเรื่อง ทานอาหารเสร็จจะได้แยกย้ายกลับไปทำงาน”
“เอาไว้คุยกันหลังทานข้าวเสร็จก็ได้ ไม่ก็คุยกันตอนเลิกงาน คุณนุไปรับผมที่ส.น. วันนี้ผมนั่งรถเมล์ไปทำงาน ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน ตอนเย็นขอนั่งรถเก๋งแอร์เย็นๆ สบายๆ กลับบ้านด้วยคน”
...เจ้าเล่ห์...ชายหนุ่มนึกในใจ อยากจะต่อล้อต่อเถียงว่าทำไมไม่นั่งแท๊กซี่ แต่คิดไปก็ป่วยการเพราะคนอย่างอธิคมก็คงหาคำพูดมาต่อปากต่อคำจนได้
“ถ้าไม่คุยตอนนี้ก็ไม่เรียกว่า business lunch ตอนเย็นผมต้องไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เรื่องค่าตัวของผู้กองผมจำตัวเลขแน่นอนไม่ได้ พรุ่งนี้จะให้คนโทรไปแจ้ง แล้วก็...”
“ค่าตัวผมไม่อยากได้เป็นตัวเงิน” อธิคมแทรก
อนุภาพรู้ว่าอธิคมจะต้องมีแผนอะไรสักอย่าง “ต้องรับเป็นเงินสดครับ เราต้องมีการเบิกจ่าย ถ้าไม่รับค่าตัว ผมจะเอาไปบริจาคการกุศล”
“อ๊ะ อ๊ะ ไม่นะ ทำยังงั้นก็เหมือนใช้ผมฟรีๆ สิครับ” อธิคมทักท้วง “เอาไว้ผมค่อยบอกคุณนุทีหลัง ตอนนี้พูดเรื่องถ่ายทำก่อน”
“จะว่าไป ผู้กองก็ไม่สิทธิ์เรียกร้องค่าตัวนะครับ เพราะจำไม่ผิด ผู้กองแสดงโฆษณาให้เพื่อไถ่โทษที่โกหกเรื่องรถ” อนุภาพทวง
“อ่า นั่นก็ด้วย แต่คุณนุไม่คิดว่ามันแพงเกินไปหรือครับ แสดงโฆษณานี่มันได้ค่าตัวกันหกเจ็ดหลักไม่ใช่หรือ”
อนุภาพขมวดคิ้ว เริ่มเหนื่อยต่อปากต่อคำ “นั่นมันดาราซุปเปอร์สตาร์ ผู้กองโนเนม ได้หลักหมื่นก็ดีถมไปแล้ว”
“หล่อๆ อย่างผมนี่นะ ได้แค่หมื่น ถ้างั้นผมไม่ไปเล่นแล้วล่ะ...” อธิคมทำท่าคิด
“ผู้กอง” อนุภาพเรียกเสียงเข้ม
“พูดเล่นครับ พูดเล่น” ผู้กองเจ้าเล่ห์หัวเราะชอบใจ “คุณพจนีย์บอกว่าไปถ่ายกันที่กาญจนบุรี รถออกบ่ายสามโมง ให้ผมนั่งไปกับรถตู้ แล้วบอกข่าวร้ายว่าคุณนุไม่ได้ไปด้วย”
“ผมมีงาน พี่บั๊ดก็ไป ดูแลทุกอย่างได้ทั้งหมด งานถ่ายทำผมไม่ค่อยออกไปด้วย post production ผมถึงจะเข้ามาดูอีกทีนึง” อนุภาพบอกเสียงเรียบ ผู้กองหนุ่มเริ่มหน้ามุ่ย
“ไอ้ pot production นี่เป็นไงผมไม่รู้ ผมขอยื่นคำขาดให้คุณนุไปด้วย” อธิคมปั้นหน้าจริงจัง
“ยื่นคำขาด” อนุภาพทวนคำ
“ใช่ครับ ยื่นคำขาด...ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่ไป”
อนุภาพสูดลมหายใจลึกๆ พลางคิดว่าผู้กองอธิคมจะออกฤทธิ์อะไร ชายหนุ่มเริ่มขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง เพราะท้ายที่สุด เขาก็คงต้องยอม อย่างน้อยงานจะได้เสร็จๆ ไปเสียที...เขาไม่อยากเสียเวลากับงานโฆษณารถกระบะไปมากกว่านี้ เขายังมีโฆษณาชิ้นอื่นที่อยากจะทำรออยู่ในแฟ้มที่ทำงาน... ‘เอาเถอะ ถือว่าไปเที่ยวต่างจังหวัดก็แล้วกัน’
“ผมไปแต่วันไม่ได้หรอก ต้องเลิกงานห้าโมงเย็น สรุปว่า เลิกงานผมจะมารับแล้วเราก็ขับรถไปด้วยกัน” อธิคมยื่นข้อเสนอ
“ห้าโมงเย็นกว่าจะหลุดจากกลางกรุงเทพได้ก็ต้องหกโมง ถึงเมืองกาญจน์สามสี่ทุ่มพอดี กว่าจะถึงที่พัก กว่าจะได้นอน...” อนุภาพสาธยาย
“ผมนอนห้าหกทุ่มก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย”
“ที่ต้องรีบไปก็เพราะต้องเตรียมงาน เช้ามืดต้องรีบถ่ายทำ เพราะต้องการฉากพระอาทิตย์ขึ้น ที่อยากให้ผู้กองรีบไปก็เพื่อจะได้ไม่นอนดึกเพราะจะดูโทรม ขอบตาคล้ำแล้วถ่ายออกมาจะดูไม่ดี...ที่สำคัญ ต้องตื่นก่อนตีห้ามาเตรียมตัว”
“โอ้โห นี่คงกะใช้ผมซะคุ้มเลยนะนี่ ไม่เห็นพจนีย์บอกผมอย่างนี้นี่นา แบบนี้ต้องเพิ่มค่าตัว”
“ไปถึงแล้วผู้กองจะเอาแต่เที่ยวไม่ได้นะครับ ต้องดูแลตัวเอง รีบนอนแต่หัวค่ำ ตื่นมาหน้าตาจะได้สดใส อีกอย่าง...แดดจะร้อนมาก จะมาบ่นออดแอดเหมือนตอนถ่ายซ้อมไม่ได้นะ เรามีเวลาจำกัด ที่แน่ๆ จะเหนื่อยกว่าถ่ายซ้อมที่สตูดิโอเยอะ” อนุภาพยังอธิบายเสียงเรียบให้สมกับเป็นอาหารกลางวันมื้อธุรกิจ
“ถ้าถึงขนาดนี้ยิ่งคุณนุต้องไปให้กำลังใจผม ไม่ยังงั้นผมก็จะถอนตัว” อธิคมยื่นคำขาด
“พูดเล่นหรือเปล่าครับผู้กอง” อนุภาพอุทาน “จะหยุดกลางคันไม่ได้นะ งานเริ่มมาถึงขนาดนี้แล้ว ได้พังกันพอดี”
อธิคมส่ายหน้า
“ผมขอยื่นคำขาด ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่ไป ผมถือว่าคุณเป็นคนชักนำผมเข้าสู่วงการ คุณก็ต้องดูแลผมให้ดี ถ้าขืนยังบังคับผมให้ไปคนเดียว จะแน่ใจได้อย่างไรครับว่าผมจะแสดงได้ดี เผลอๆ ผู้กำกับอาจทนไม่ไหวฆ่าตัวตาย ทีนี้การถ่ายทำก็...”
ใจหนึ่งอนุภาพคิดว่าอธิคมล้อเล่น แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่มั่นใจว่านายตำรวจเจ้าเล่ห์คนนี้จะมีฤทธ์เดชแค่ไหน เขาเคยเห็นความบ้าระห่ำของอธิคมแล้วครั้งหนึ่งที่ขับรถไล่ล่าคนร้าย ถ้าคราวนี้อธิคมเอาจริง ผู้ชายคนนี้จะทำอะไร?
“ถ้าคุณนุไป จะได้ดูแลกำกับพฤติกรรมของผม ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่มีความสุข นอนไม่หลับ ตื่นมาก็ไม่สดชื่น หน้าไม่หล่อ ลูกค้าไม่พอใจงานที่ถ่ายทำออกมานะ”
“ผู้กองอธิคมครับ นี่แกล้งงอแงยั่วโมโหให้ผมโกรธหรือไง” อนุภาพถอนหายใจ
“เปล่านะ ผมจะยั่วโมโหคุณนุทำไม ผมไม่อยากให้คุณโกรธผมหรอก ไม่อยากให้รู้สึกกับผมอย่างนั้น อยากให้รู้สึกอย่างอื่น เช่น...”
“เอาล่ะๆ ผมจะไปก็ได้ แต่เราต้องรีบออกให้เร็วที่สุด ผมจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนห้าโมงเย็น มารอผมที่หน้าออฟฟิศ” อนุภาพตัดปัญหาเพราะรู้ดีว่าอย่างไรอธิคมก็คงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ ชายหนุ่มคิดในใจว่าจะมีสักครั้งไหมที่เขาไม่ต้องยอมผู้ชายคนนี้
‘รอให้งานถ่ายโฆษณาเสร็จก่อนเถอะ จะเอาคืนให้สาสม ตอนนี้ต้องอดทนก่อน’
“คุณนุตัดสินใจไม่ผิดหรอกครับ” อธิคมยิ้มกว้าง ตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เขากะเอาไว้ว่าถ้าอนุภาพไม่ยอมเดินทางไปด้วย เขาก็จะมาดักหน้าที่ทำงานแล้วจี้ขึ้นรถไปด้วยกัน เขารู้ว่าอนุภาพห่วงเรื่องงาน แต่ที่ไม่ไปด้วยเพราะเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ๆ เขา
‘อนุภาพ คุณมีอะไรในใจนะ ทำไมทำเหมือนสร้างกำแพงกั้นเอาไว้รอบตัว’
ร้อยตำรวจเอกอธิคมคิดหาวิธีที่จะทำลายกำแพงที่มองไม่เห็นเพื่อเข้าให้ถึงตัวตนของอนุภาพ---ชายหนุ่มที่รบกวนจิตใจเขาจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอนมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว อนุภาพเป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดให้เขาอยากใกล้ชิด ชายหนุ่มที่ทำให้เขายิ้มกับกระจกโดยไม่มีเหตุผล...ชายหนุ่มที่เขาอยากหยุดความเจ้าสำราญแล้วจริงจังกับชีวิต...
*******************************
ทำไมใครๆ ก็อยากทำโทษผู้กองกลับใจจังเลยน๊อ
-
ท่าทางไปกาญฯ คราวนี้ :jul3:
-
:o ไปกาญฯนุจะรอดมั้ยอ่ะ
ใจแข็งเข้าไว้นุจ๋า อิอิ :oni1:
-
ไปกาญคราวนี้สนุกแน่
มีอัศนัยไปด้วยยยยยย
อยากรู้ว่าผู้กองของเราจะทำยังไง
รอตอนต่อไปครับ
-
งานนี้มีคู่แข่งเพิ่มมาอีก 1 สนุกแน่ :laugh:
ต่างคนต่างมีคู่แข่ง
-
เริ่มจะวุ่นซะแล้วว
คราวนี้อนุภาพอาจหึง อุอุ
-
กองถ่ายระเบิดแน่คราวนี้ :m22:
-
ไปเมืองกาญจ์ครั้งนี้ มีเรื่องสนุกแน่ๆ
ผู้กองระวังตัวให้ดีๆ :laugh:
-
o7 ในที่สุดก็เก็บทุกตอนหมด
แล้วนี่ มีอัศนัย เพิ่มมาอีก ผู้กองเราจะทำไงนะ
มาต่ออีกไวๆนะ :a2:
-
เอ่ เอ่ คุณ นุ เรา จะ หึง ผู้ กอง ไหม น่า
อิ อิ แล้ว ที นี้ ผู้ กอง จะ ทำ ไง ละ นี้ :oni2: :oni2:
นุก ขึ้น ทุก ที แล้ว ซิ นะ ครับ
เป็น กำ ลัง ใจ ให้ ต่อ ไป มา ต่อ เร็ว ๆ นะ ครับ o13 o13
รัก กัน จิง ต้อง ไม่ ทิ้ง กัน ไป ไหน ว่า ปะ
-
ว้ :oni2:าว....ว้าว.....ได้อ่านอีกแล้ว...ขอบคุณครับคุณ ผู้กอง Katawoot
:o8:หากเรารักใครสักคน....เราก็พร้อมเสมอที่จะให้อภัยเขา แม้ว่าเขาจะเคยทำตัวไม่ดีมาก่อน
-
คู่ขาเก่าก็จะไปด้วยอีก
ไปกันใหญ่แระ
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆค๊าบบบบบบบ
พอดีอ่านจากในเวปแล้วอ่าค๊าบบบ
ชอบมากมายยยยย~
-
:m1:โหผู้กองอะ ดื้อใช่เล่นนะ
น่ารักอะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบ
:c5: :กอด1:
อัพไววววน้า
-
เอาอีกอ่ะ จะอ่านอีกอ่ะครับ อิอิอิ
-
:oni1: :oni1: :oni1:
ไปเมืองกาญจ์
-
ผุ้กองจอมตื้อ อิอิ
-
อยากรู้ไหมครับ ว่าทำไมใคร ๆ ก็ไม่ค่อยรักผู้กอง ฯ
เพราะความเป็นตำรวจไง อีกอย่างเพราะใคร ๆ ก็รัก นุ
กลัวความเจ้าชู้หลายใจ ของนักรัก จะทำให้ นุ เจ็บเพราะความรักอีก
หายสงสัยหรือยังครับ
มารอตอนต่อไป ว่า เมืองกาญจนบุรี จะมีอะไรให้เกิดความวุ่นวายอีก
เพราะ กิ๊ก เก่า ในฐานะนายจ้าง ก็จะไป +1 ให้เป็นค่าน้ำมันไปกาญจนบุรี :bye2:
-
อรุณสวัสดิ์พ่อแม่พี่น้อง เอาตอนที่ 15 มาต่อครับ
วันนี้เจมส์บอนด์ฉายแล้ว อย่าลืมไปดูกันนะครับ เพราะผมจะไม่ได้ดู (เซ็ง -ทุกทีได้ดูวันเปิดโรง) ตอนนี้กำลังนึกๆ พล๊อตนิยายที่พระเอกเป็นสายลับ ชอบหนังแอ๊คชั่น มันส์ดี
บทที่ 15
อนุภาพรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพราะอธิคมบอกว่าจะมารับที่หน้าบริษัทห้าโมงเย็น...ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา...อีกสิบนาที...เขาไม่อยากให้อธิคมรอนาน
แม้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานแต่พนักงานในออฟฟิศกลับกันแล้วเกือบหมดทุกคน วันนี้มีคอนเสิร์ทนักร้องดัง หนุ่มสาวในออฟฟิศตื่นเต้นกันใหญ่เพราะได้รับบัตรฟรีจากตฤณกันทั่วหน้า แถมเจ้านายยังอนุญาตให้กลับก่อนเวลาได้ครึ่งชั่วโมง
ที่สำคัญเขาไม่อยากให้อธิคมเจอกับตฤณ เดี๋ยวจะเกิดเขม่นกันเหมือนที่เจอกับอาทิตย์ ชายหนุ่มอดนึกไม่ได้ว่าที่เขม่นกันเพราะท่าทางอธิคมคงจะเป็นคนเริ่มก่อนเป็นแน่แท้
‘ลักษณะของอธิคมบ่งชี้ให้คิดอย่างนั้นนี่นา...ยียวน กวนอารมณ์ไม่มีใครเกิน’
ตฤณยังทำงานอยู่ เขามาทำงานก่อนใครแต่เช้าและกลับหลังคนอื่นเสมอ อนุภาพเห็นตฤณเดินเข้าออกออฟฟิสกลางสองสามครั้งแล้ว และครั้งที่สี่ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเขา ไหล่ข้างซ้ายเอนพิงขอบประตู
“ผมได้ยินมาว่าคุณไม่ไปดูคอนเสิร์ท”
“พอดีผมไม่ว่างต้องไปทำงาน”
“ที่เมืองกาญจน์..” ตฤณจบประโยค “ผมนึกว่าคุณไม่ไป เห็นกำลังเร่งทำโฆษณาพาโนวิว” ตฤณยังคงเคร่งขรึม
“พาโนวิวใกล้เสร็จแล้วครับ กลางอาทิตย์หน้าก็เอาไปให้ลูกค้าดูได้แล้ว ถ้าไม่มีอะไรแก้มาก อาทิตย์ถัดไปก็ยิงสปอตได้” อนุภาพปิดคอมพิวเตอร์
“ผมกลัวคุณเหนื่อยเกินไป ไม่พักบ้างหรือ” ตฤณส่งแววตาแสดงความห่วงใย
“ถ้ากลัวเหนื่อยก็ลดโหลดงานสิครับ” อนุภาพยิ้ม “เล่นโยนงานมาให้เยอะๆ ก็เหนื่อยสิ” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง
“ผมรู้ ผมกำลังพยายาม รออีกหน่อย พอได้คนมาแทนคุณจีจี้คุณก็จะสบายขึ้น”
อนุภาพสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์ หอบแฟ้มแล้วเดินออกมาจากห้อง ตฤณหันหลังกลับเดินตามแล้วเรียกอนุภาพ
“คุณนุ...ทีมงานไปกาญจน์ก่อนแล้วนี่...คุณไปยังไง” ชายหนุ่มหันหลังกลับ คิดว่าจะตอบตฤณอย่างไรดี
ตฤณหูตาเป็นสับปะรด รู้หมดเสียทุกเรื่อง ยกเว้นฉายา “ฮ่องเต้” ที่ทีมสมบัติตั้งให้
“เอ่อ คือว่าผม...”
“อย่าขับรถไปเองนะ ให้คนขับรถผมไปส่ง...” ตฤณชะงัก ตาเขามองเลยไปด้านหลังของอนุภาพ ได้คำตอบชัดเจน
อนุภาพหันตามเพราะรู้ว่าคำตอบที่ตฤณได้รับคือร้อยตำรวจเอกอธิคม ชายหนุ่มถอนหายใจ...‘บอกให้รออยู่หน้าบริษัท’
อธิคมยืมยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย แต่อนุภาพมองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาของผู้กองหนุ่ม---แววตาท้าทาย แววตาไม่ยอมแพ้ แววตาที่แสดงความหวง อนุภาพอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขาเห็นแววตาเช่นนั้น ตฤณที่มีความลุ่มลึกยิ่งกว่าก็คงมองเห็นเหมือนกัน
ตฤณเดินผ่านอนุภาพตรงไปหาผู้กองอธิคม
“ผู้กองไม่ได้ไปพร้อมทีมงานหรือครับ”
“ผมรอคุณนุ” อธิคมตอบสั้นๆ ชัดๆ เบี่ยงตัวหลบออกจากทางเดินแคบๆ ระหว่างโต๊ะทำงาน เพื่อให้ตฤณเดินผ่าน แต่ตฤณยังไม่ขยับตัว
“ผมว่าไม่เหมาะนะครับ...นายแบบต้องขับรถพา creative director ไปถ่ายโฆษณา ผมกำลังคิดว่าจะให้คนขับรถผมเป็นคนไปส่ง ลำบากผู้กองขับรถ เดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป” ตฤณพูดเบาๆ จนอนุภาพซึ่งยืนอยู่ข้างหลังแทบไม่ได้ยิน
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีขับรถไปเองกับคุณนุ”
อนุภาพรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เริ่มก่อตัวขึ้น จึงรีบแทรก
“คุณตฤณอย่าห่วงเลยครับ เมืองกาญจน์แค่นี้เอง เดี๋ยวเดียวก็ถึง ผลัดกันขับก็ได้...ผู้กองรีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะดึก” อนุภาพให้เหตุผล เดินตรงไปที่ประตูทางออก โดยหวังว่าอธิคมจะเดินตามออกมาทันที แต่เปล่า...เขายังยืนประจันหน้ากับตฤณ
“คุณตฤณอย่าห่วงครับ ผมจะดูแลลูกน้องคุณตฤณให้ดีที่สุด”
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ นึกไม่ถึงว่าอธิคมจะจงใจยั่วตฤณ
“บริษัทเราต่างหากที่ต้องดูแลคุณอย่างดีในฐานะนักแสดง” ตฤณก้าวเท้าจะเดินกลับออฟฟิส “ผมจะโทรไปสั่งลูกน้องให้คอยดูแลคุณอย่างดี”
ตฤณเดินจากไป อธิคมหรี่ตามองตาม ก่อนที่จะหันกลับเดินตามอนุภาพ
“ผมจะสั่งให้คนจับตามองคุณทุกฝีก้าว” อธิคมพึมพำเบาๆ แกล้งทำเสียงเนิบๆ เรียบๆ เลียนแบบตฤณ
อนุภาพได้ยิน ทั้งอ่อนใจ ทั้งขำ อธิคมนอกจากขี้เล่นและเจ้าเล่ห์...ยังช่างยั่วด้วย
ทั้งสองเดินมาถึงรถ อธิคมเปิดประตูรถพร้อมบ่นว่าเจ้านายอนุภาพดุและดูหวงพนักงานเกินหน้าที่
“ทำเหมือนผมจะลักพาคุณไปเรียกค่าไถ่”
“คุณตฤณเขาเป็นอย่างนี้เองครับ ดูดุๆ” ชายหนุ่มเปิดประตูเอากระเป๋าขึ้นรถ “เขาไม่มีเหตุผลอะไรจะมาโกรธผู้กอง” อนุภาพแก้ต่าง
“บางทีเขาอาจเขม่นผมเหมือนๆ ที่คุณอาทิตย์เขม่นผม”
“ถ้าผู้กองไม่ได้ยั่วคุณตฤณก็ไม่น่าคิดมาก...จะไปกันหรือยังครับ ถ้าจะนินทาเจ้านายผมต่อ ผมว่าเราเดินไปนั่งที่ร้านกาแฟตรงโน้นดีไหม” ชายหนุ่มตัดบทแกมประชดเล็กน้อย
อธิคมคิดในใจว่าคู่แข่งเขามีหลายคน--อาทิตย์ก็คอยทำตัวเป็นแมวหวงเจ้านาย ตฤณก็ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง ธงรบก็ทำท่าจะเป็นแมวขโมยปลาย่าง
‘เฮ้อ เผลอตัวเผลอใจมาชอบอนุภาพนี่ก็หนักใจไม่ใช่น้อย’
อธิคมไม่รู้เลยว่าทั้งหมดเหล่านั้นเขาคิดผิด คนที่จะเป็นคู่แข่งของเขาคือใครบางคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า คนที่เป็นเหมือนพลังเงียบที่เขาไม่เคยรู้จัก
อธิคมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเขาเองจะต้องมานั่งกังวลกับชายหนุ่มมาดนิ่งคนหนึ่งอย่างอนุภาพ ชายหนุ่มคนที่ไม่สนใจตอบรับเขาเลย คนที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เคยเคยคบ...คนที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นหน้า
เมื่อรถออกจากเขตเมืองหลวง อนุภาพจงใจแกล้งนอนหลับไปตลอดทางไม่คุยกับผู้กองอธิคม
‘ดื้อเงียบ’ อธิคมคิดในใจ เขารู้ว่าตัวเองบังคับอนุภาพให้มาดูการถ่ายทำที่กาญจนบุรีและชายหนุ่มก็คงกำลังฉุน
ผู้กองหนุ่มตัดพ้อว่าไม่ยอมนั่งเป็นเพื่อนแก้ง่วง
“คุณนุ หลับแล้วจริงๆ หรือครับ” ผู้กองหนุ่มหันไปมองชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ที่นอนหลับสบายบนเบาะรถข้างคนขับ ดวงหน้าคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน หน้าใสเนียนเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากได้รูปสีแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติเม้มสนิท ผู้กองหนุ่มรู้ว่าแกล้งหลับ ตำรวจอย่างเขาทำไมจะมองไม่ออก
“ผมรู้นะคุณไม่หลับจริง ผมเป็นตำรวจนะครับ มองออกว่าใครแกล้งไม่แกล้ง สอบสวนผู้ร้ายที่แกล้งได้เนียนๆ ยังดูออกได้ง่ายกว่านี้”
อนุภาพผลิกตัวหันหลังให้คนรู้ดี ในใจก็คิดว่า ‘มองออกก็มองไปสิ เราจะทำเป็นนอนหลับซะอย่างใครจะทำไม’
อธิคมขำกับอาการเด็กๆ ของอนุภาพ เขาขับรถไปเรื่อยๆ แม้จะรู้สึกเพลียอยู่บ้างแต่เมื่อหันไปมองคนข้างๆ กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาได้อย่างประหลาด
แม้จะมองเห็นแต่แผ่นหลังของอนุภาพแต่ผู้กองหนุ่มก็รู้ได้ว่าตอนนี้คนที่เคยแกล้งหลับนั้นหลับจริงเสียแล้ว แผ่นหลังของชายหนุ่มขยับเป็นจังหวะเพราะจังหวะหายใจใจสม่ำเสมอ อธิคมอดไม่ได้ที่จะมองต่ำลงไป อนุภาพยังคาดเข็มขัดสีดำเส้นเล็กเพราะยังแต่งตัวชุดทำงานอยู่
เขาคิดสงสัยว่าชายหนุ่มจะอึดอัดหรือไม่ อยากจะปลุกให้คลายเข็มขัดหรือดึงเสื้อเชิ้ทสีขาวออกนอกกางเกงจะได้นั่งอย่างสบายตัว แต่เขาก็กลัวว่าหากรู้สึกตัวชายหนุ่มจะทำปั้นปึ่งใส่เขาราวกับจะบอกว่า “ไม่ต้องมายุ่ง”
อธิคมรับรู้ถึงความเสน่หาที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย เขาอยากสัมผัสไออุ่นจากร่างกายของชายหนุ่มที่นอนขดตัวอยู่ในที่แคบๆ ข้างเขาขณะนี้ เรือนร่างได้สัดส่วนที่กำลังหลับสบายยามนี้ดูไร้พิษสง ผู้กองหนุ่มแทบจะบังคับสายตาตัวเองไม่ได้ที่จะไม่ให้มองต่ำลงไปมากกว่านี้อีก เขาถอนหายใจหนักๆ ช้าๆ อย่างพยายามจะข่มอารมณ์ปรารถนา
คนที่เขาพึงใจอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ก็ไม่อาจจะเชยชมได้ดั่งใจ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่เขาเคยชอบและก็ได้รับการสนองจนเกินพอทุกครั้ง
อนุภาพเป็นเหมือนพลังเงียบๆ ที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาด ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นทีละเล็กละน้อย ความรู้สึกที่เขารอได้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเร่าร้อนอยากจะกระโจนเข้าใส่แต่ก็ต้องสะกดกั้นเอาไว้...แม้ทำได้อย่างยากเย็น แต่เขาก็ยอมทน...ทนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
อธิคมเผลอยิ้มเมื่อตรึงสายตาตัวเองกับส่วนหนึ่งของร่างกายของชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ นานเกินไป ...‘ก้นสวย’ เขาเผลอคิดทะลึ่ง
แสงไฟกระพิบวูบวาบจากรถที่สวนทางมาข้างหน้าพร้อมเสียงบีบแตรลั่นดึงสติของเขาให้กลับมา
“เฮ้ย” เขาอุทานเบาๆ เบิกตาเพราะตกใจที่ขับรถล้ำไปอีกช่องทางหนึ่งของถนน กล้ามเนื้อทั่วสรรพางค์กายกระตุกโดยสัญชาตญาณ ผู้กองหนุ่มเกร็งมือรีบสาวพวงมาลัยดึงรถกลับมาช่องทางเดินรถของตนเอง แรงเหวี่ยงของรถทำให้ผู้ที่นิทราอย่างมีความสุขสะดุ้งตื่นพร้อมเสียงร้องครางเบาๆ
“โอ๊ย” อนุภาพงัวเงียหันหน้ามาส่งสายตาเหมือนจะถามว่า ‘เกิดอะไรขึ้น’
คนขับตัวดีที่ชอบแอบมอง ‘คนอื่น’ จนขับรถล้ำช่องทางเดินรถที่วิ่งสวนมาพลันรู้สึกร้อนตัว รีบบอกว่า “รถงี่เง่าที่ไหนไม่รู้ขับปาดหน้า ผมต้องรีบหลบ”
อนุภาพยกมือลูบหน้าผากป้อยๆ เพราะถูกปลุกให้ตื่นด้วยวิธีที่ไม่ธรรมดา เขากำลังนอนหลับสบายใบหน้าเอียงแนบกับเสาข้างประตูรถ แรงเหวี่ยงของรถทำให้หน้าผากขาวเนียนของชายหนุ่มกระแทกกับเสาด้านข้าง
“ขอโทษครับ” ผู้กองหนุ่มส่งสายตารู้สึกผิด
“ขอโทษคงหายเจ็บหรอก” ชายหนุ่มพูดเบาๆ หันหน้ากลับไปมองแสงไฟหน้ารถที่ส่องสว่างฝ่าความมืดเบื้องหน้า
“ใจร้าย ทิ้งให้ผมนั่งตื่นขับรถอยู่คนเดียว” นายตำรวจขี้น้อยใจแกล้งทำเสียงงอน
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ ‘เอาอีกแล้ว แกล้งยั่วให้ต่อปากต่อคำอีกแล้ว’
ชายหนุ่มอดที่จะประชดประชันไม่ได้ “งั้นผมเปลี่ยนขับให้ก็ได้ ผู้กองจะได้งีบหลับ อย่าง มี ความ สุข” พูดเน้นสี่พยางค์สุดท้าย
ผู้กองอธิคมหัวเราะเบาๆ แล้วก็ไม่พูดจาอะไรอีก
ความเงียบคืบคลานเข้ามา มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆ ขณะที่กำลังทำหน้าที่ของมัน ชายหนุ่มทั้งสองต่างนั่งเงียบ ตาจ้องมองไปเบื้องหน้า อธิคมรู้สึกถึงการสื่อสารไร้คำพูดที่กำลังเกิดขึ้น
อนุภาพตื่นแล้วและไม่ยอมหลับอีก หรือจะเรียกว่าไม่แกล้งหลับอีกเหมือนเมื่อเริ่มออกเดินทาง ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก ในใจเริ่มรู้สึกพองโตเพราะความตระหนักรู้ที่ว่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ยอมนั่งตื่นเป็นเพื่อนเขา 'เพราะเป็นห่วงกลัวเขาง่วงหรือกลัวเจ็บหน้าผาก' ก็ไม่รู้ได้ แม้จะไม่ชวนคุยแก้ง่วง แต่กลิ่นไอของความห่วงใยทำให้เขารู้สึกว่ากำลัง “คุย” อยู่กับอนุภาพ
…เออแปลกดีนะ คนเรานั่งกันอยู่เงียบๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนกำลังคุยกันอยู่…
รถกำลังจะผ่านปั๊มน้ำมัน อธิคมลดความเร็วลง หันหน้ามามองอนุภาพ...ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างช้าๆ โดยไม่รู้สึกตัว อธิคมยิ้มกว้างแล้วเพิ่มความเร็วเป็นปรกติ อีกฝ่ายหันมามองคนขับรถพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะถามว่า ‘อะไรกัน’
ที่จริงอธิคมลดความเร็วลงเหมือนจะถามอนุภาพว่าอยากแวะปั้มน้ำมันหรือไม่ ปฏิกิริยาของอนุภาพที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้สึกตัวทำให้ผู้กองหนุ่มรู้สึกถึงการสื่อสารภายในระหว่างคนสองคน เหมือนมีสายใยอะไรบางอย่างที่กำลังก่อตัวเริ่มผูกเข้าไว้ด้วยกัน
‘อนุภาพจะรู้สึกอย่างที่เขากำลังรู้สึกอยู่หรือไม่นะ’ แต่อธิคมรู้สึกถึงความอิ่มเอิบใจที่เกิดขึ้น...อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าอนุภาพเริ่มที่จะลดระยะห่างระหว่างกันลงมาบ้างแล้ว
ปฏิกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ของการส่ายหน้าเหมือนจะสื่อความหมายว่า ‘ไม่ครับ ไม่แวะ’ ซึ่งเป็นการสื่อสารภาษากาย...ทำให้อธิคมรู้สึกพึงพอใจกับความสำเร็จแรกของปฏิบัติการ ‘ยื่นคำขาด’ ในการเดินทางมากาญจนบุรีด้วยกัน แต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสัยไม่ได้---‘หรือว่าเขาคิดไปเอง’
อธิคมเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเขามีจุดหมายใหม่ ธงรบล้อว่าจะเอาจริงหรือจะพยายามเอาชนะพนันที่ว่าต้องจีบอนุภาพให้ได้ นายตำรวจมือปราบเริ่มคิดว่าจะจริงจังกับความรักเสียที
อนุภาพคือเป้าหมายก่อการรักของเขา…
* * *
ขอบคุณคุณ wan ที่ให้ +1 ค่าน้ำมันครับ
มันไม่พออ่ะ รถมันซดน้ำมันอ่ะครับ ขอเพิ่มอีกเยอะหน่อยจิ
ทำไมคอมเมนท์คนอื่นตั้งสามสี่พันก็มีน๊อ คอมเมนท์กระทู้นี้จะถึง 400 ไม๊เนี่ย สงสัยอีกแล่ะ
[attachment deleted by admin]
-
อิอิ ปลื้มผู้กองสุดๆเลยตอนนี้ อออิ
-
มากด +1 ให้แล้วนะครับ...
ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นท์เรื่องนี้ เพราะแอบไปอ่านที่เว็บของคุณ Katawoot แล้วอ่ะครับ :o8:
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลยนะครับ สนุกครบทุกอารมณ์จริงๆ
-
:m4: :m4:
-
ขอบคุณครับ กด +1 คืนให้แล้วเหมือนกัน :กอด1:
มากด +1 ให้แล้วนะครับ...
ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นท์เรื่องนี้ เพราะแอบไปอ่านที่เว็บของคุณ Katawoot แล้วอ่ะครับ :o8:
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลยนะครับ สนุกครบทุกอารมณ์จริงๆ
-
ผู้กองน่ารักที่สุดเลย :oni2:
-
........ +1 ให้กับผุ้พิทักษ์สันติราษฏร์ค่ะ แฮะ ๆ เข้ามาครั้งแรกอ่านรวดเดียวเลยค่ะ ......
....... หนุกดีค่ะ ชอบจังเจ้าชายน้ำแข็ง .... อยากรู้พี่คมเราจะทำไงให้น้ำแข็งละลายน้า .....
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยดิ มาต่อทุกวันนะ
รอด้วยความหวัง
+1 ให้คนเจ้าชูที่จะกลายเป็นคนเกียร์มัวในอนาตค :t2:
ปล.มีคำถามมาถามอีกก็ได้นะยินดีตอบ :jul3:
-
เข้ามาเดินเล่น :oni1:
อิอิ *
เค้า +1 ไปหลายล่ะเนี่ย ฮ่าฮ่า ๆๆ ,,
มีคำถามมาเยอเก็ดีเนอะ ว๊างว่าง
คนเจ้าชู้พอเลิกเจ้าชู้ก็ต้องกลายเป็นคนเกียมัว
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก * :m20:
-
จับผู้ร้ายมาตั้งเยอะ
แต่ ทำไม๊ ทำไม คุณนุผู้น่ารัก เสน่ห์แรงถึงจับไม่อยู่ซะที หุหุ
-
+1 ให้ เหมือนกันครับ
ชอบๆๆ มาไวๆนะครับ
ถ้ามาวันละ 2 ตอน +1 ให้ทุกวันเลย 555555
-
:o8: ไกล้ความจริงแล๊วว :laugh:
-
ผู้ กอง เรา นี้ ลูก เล่น ดี จิง จิง :laugh: :laugh:
คน เจ้า ชู้ ก็ งี้ แหละ
แล้ว อย่าง นี้ คุณ นุ จะ ตาม ทัน ไหม นะ :t2: :t2:
:L2:รัก คน เจ้า ชู้ ต้อง อด ทน :L2:
-
ไม่เห็นเกียร์มัวเลยอ่ะ
แค่เกรงใจอะนะ :serius2:
ขอบคุณทุกท่านผู้น่ารักที่ จิ้ม + ให้ผมนะคร้าบบบ
รักทุกคนเลย ให้ตายสิ :c5: :L1: :L2: :กอด1: :m1:
-
300 แล้วววว :mc4: :mc4:
รีบมาต่อนะค่ะ
-
ตัวอย่าง - เกมรัก พนันหัวใจ -
"สนุกมากหรือไงกับเกมไร้สาระของคุณ" ชานนท์กระชากเสียง "สนุกที่ได้ปั่นหัวผมให้หลงรักเพื่อคุณจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชนะเพื่อนคุณใช่ไม๊" หมอหนุ่มหน้าเข้มบีบแขนอิสราแล้วเขย่าแรงๆ ชายหนุ่มยังนิ่ง อ้ำอึ้ง ไม่ยอมสบตา
"ตอบมาสิ บอกว่าคุณแค่อยากจะเล่นๆ กับหัวใจของผม"
อิสราไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ที่ผ่านมาเขารู้สึกสับสนและไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เกมสนุกที่เล่นแข่งกันกับเพื่อนคู่หู ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นละครชีวิตเศร้า
"อิสรา...ถ้าไม่รักผม คุณน่าจะบอกผมตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้มันมาไกลถึงขนาดนี้ ไม่น่าต้องรอให้ผมรักคุณมากจนผมอาจจะลืมคุณไม่ได้" ชานนท์ตัดพ้อ เสียงขมขื่น
"หมอ...ผมขอโทษ" ในที่สุด อิสราก็เอ่ยขึ้นมาเสียงกระท่อนกระแท่น
"ขอโทษที่เกมการละเล่นกับหัวใจของผมถึงเวลาหยุดแล้วใช่ไม๊ คุณจะได้ไปหาเกมอื่นเล่นต่อ" ชานนท์ปล่อยมือ ก้าวถอยหลัง นัยน์ตาปวดร้าว...เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะรักอิสรามากขนาดนี้
"ตัวตนจริงๆ ของคุณเป็นยังไงอิสรา ที่ผ่านมาคุณสวมบทบาทไหนอยู่"
...ชานนท์...ที่ผ่านมานั่นคือตัวตนของผมจริงๆ...ตั้งแต่วันที่ผมผิดกฎข้อบังคับ นั่นล่ะคือตัวตนผมจริงๆ...อิสราได้แต่ร่ำร้องในใจ
-------------
กฎของเกมนี้มีอยู่ว่า แต่ละคนจะมีเวลากับเป้าหมายคนละหนึ่งอาทิตย์สลับกันไป ช่วงเวลาที่คนหนึ่งกำลัง 'กระทำภารกิจพิชิตใจหนุ่ม' อยู่นั้น อีกคนหนึ่งจะเข้ามาวุ่นวายก่อกวนไม่ได้เด็ดขาด ห้าม 'นอน' กับเป้าหมายภายในเดือนแรก และต้องเลิกภายในสามเดือน และที่สำคัญ "ห้ามตกหลุมรัก"
คำขวัญ - ใช้รูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธ ใครสะดุดต้องสะกดให้หลงรัก และเมื่ออีกฝ่ายบอกรักแล้ว...ต้องทิ้ง และห้ามหวนกลับไปคบกันอีก...
--------
ภีรวัฒน์พับโทรศัพท์เก็บ...ถอนหายใจ...หากอิสรารู้ว่าเขาผิดกฎ จะต้องถูกเพื่อนรักเหยียบแน่นอน แค่สามอาทิตย์เขาก็ผิดกฎไปหลายข้อ เริ่มจากไปทานข้าวกับสินธพในช่วงอาทิตย์ที่เป็นเวลาของอิสรา นอนกับสินธพไปแล้วตั้งแต่อาทิตย์ที่สาม และที่สำคัญ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลัง 'ชักจะชอบ' อาจารย์หนุ่มคนนี้มากขึ้นทุกวัน...ระยะอันตรายของการใกล้ตกหลุมรัก...
สินธพกระชับอ้อมแขน ดึงชายหนุ่มเข้าไปแนบอก ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูเบาๆ
"ภีร์...พรุ่งนี้อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่ต่ออีกซักคืน เช้าวันจันทร์ค่อยกลับ"
ภีรวัฒน์อยากจะพยักหน้า แต่หากค้างคืนวันอาทิตย์ต่อ เขาก็จะใช้เวลาที่ตกลงกันไว้เกินไปหลายชั่วโมง หกโมงเช้าของวันจันทร์เป็นเวลาเริ่มต้นอาทิตย์ของอิสรา...หากเพื่อนรักรู้ เขาคงแย่...
...แต่เช้าวันจันทร์อิสราก็ต้องไปทำงาน ถ้าอิสราจะ 'ทำงาน' กับเป้าหมายก็ต้องรอจนกว่าอิสราหรือ ดร. สินธพจะเลิกงาน...อีกเสียงหนึ่งในความคิดของภีรวัฒน์ประท้วง...
"เอ่อ...ไม่ได้หรอกครับ เช้าตรู่วันจันทร์ผมมีนัด ต้องรีบเข้าออฟฟิส ยังไงคืนนี้ก็ต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ"
"แต่คุณบอกว่าคุณไม่เคยทำนัดเช้านี่นา"
...ภีร์วัฒน์ตาโต...พลาดไปถนัด...สินธพเป็นคนความจำดี
"เอ่อ คือพอดี แขกวีไอพีครับ เลยต้องไป"
"ผมไม่ให้คุณไป" สินธพกระชับแขนแน่นเข้า เบียดอกกว้างเข้ามาจนแทบเป็นเนื้อเดียวกันกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม "คืนนี้จะกักตัวไว้ที่นี่ ไม่ให้ไปกลับ พรุ่งนี้อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน"
...ตายล่ะ...ทำยังไงดี...ภีร์วัฒน์พยายามใช้ความคิด...บางครั้งเขาก็นึกเบื่อที่จะเล่นเกมนี้เสียแล้ว เขายอมรับว่าหลังๆ ที่ผ่านมา เขารู้สึกดีกับ 'เหยื่อ' สองสามคน แต่พอสองเดือนผ่านไป ไม่ถึงกลางเดือนที่สามก็ต้องตัดความสัมพันธ์ ทั้งที่ลึกๆ ก็เสียดายอยู่เหมือนกัน
-------------------
"ผมรักคุณทั้งสองคน...รักเท่ากัน" ศรุตหน้านิ่ง ก่อนจะเติมว่า"เริ่มรักพร้อมๆ กัน"
อิสราอึ้ง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากนายทหาร ส่วนภีรวัฒน์เม้มปากแน่น ในใจรู้สึกเจ็บแปลบที่ได้ยินศรุตพูดออกมาหน้านิ่งๆ เขาเคยคิดลึกๆ ว่าที่ผ่านมา ศรุตรักเขา ไม่ใช่อิสรา ท่าทางของศรุตบอกเช่นนั้น เท่าที่สังเกต อิสราเองก็ดูเหมือนจะรับรู้ความจริงข้อนี้อยู่เหมือนกัน
...แต่ทำไม...ตอนนี้ผู้กองศรุตถึงมาบอกว่ารักทั้งสองคน...เป็นไปได้ยังไง…
"ผู้กองหลายใจ" ในที่สุดอิสราก็ทำลายความเงียบ
"ผมรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับคุณทั้งสองคน" ศรุตพูดเสียงเรียบ ยอมเสี่ยงที่จะเล่นไปตามเกม ทั้งที่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเกมที่เขาเริ่มเล่นนั้น จะออกมารูปแบบไหน "ผมก็ลำบากใจเหมือนกัน"
...นี่คือวิธีเดียวเท่านั้นที่จะยืนยันว่าใครรักเขาจริง...วิธีเดียวที่จะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์...วิธีเดียวที่จะดัดหลังคนที่มาทำให้เขารัก...คนใจกล้าที่อาจหาญมาตอแยกับหัวใจนักรบอย่างเขาได้...คราวนี้ล่ะ...จะได้รับบทเรียนเสียบ้าง...ลองดูสิว่าจะใจแข็ง โกหกตัวเองไปได้นานสักเพียงใด
"ลำบากมากเลยล่ะทีนี้ ผู้กองกำลังจะทำให้เพื่อนสองคนมองหน้ากันไม่ติด" อิสราพูดต่อ หันไปมองภีรวัฒน์ คาดคั้นให้เพื่อนพูดอะไรเสียบ้าง
จากที่เคยเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ภีรวัฒน์ไม่ยอบรับลูกต่อ ชายหนุ่มหันหลัง เดินหนีไปเสียดื้อๆ
"ภีร์..." อิสราร้องเรียก แล้วหันมาคาดโทษร้อยเอกศรุต "ผู้กองตัดสินใจใหม่นะ ตัดสินใจดีๆ เลือกให้ได้ซักคน อย่าจับปลาสองมือ เดี๋ยวจะไม่เหลือให้จับ" อิสราหันหลังกลับ เดินตามเพื่อนไปช้าๆ
ศรุตยังยืนหน้านิ่ง อมยิ้มเล็กน้อย แม้จะยอมรับว่าตัวเองหนักใจอยู่พอสมควร แต่เขาก็เลือกที่จะดำเนินภารกิจนี้ต่อไป
...ภารกิจดัดหลังคนเจ้าเล่ห์...คิดว่าเก่งนักนะ...คราวนี้เจอความร้ายกาจของเขาบ้างเสียเถอะ...จะเอาให้ร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเขาเลย...คอยดูสิ...
------------
-
โหหหหห นึกว่าเป็นคนที่ 300 แล้วอะ sad sad sad!!!!!
มาลงอีกเร็วๆนะค่ะ หนูช๋อบ ชอบ เรื่องนี้
กด +1 ให้ด้วย ในฐานะที่เรื่องสนุก แล้วก็ลงเร็ว :m1:
:L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ะ โพสผิด โทษครับ (ข้าน้อยสมควรถูกตีก้น)
บทที่ 16
“คัท” เสียงผู้กำกับสั่งเป็นครั้งที่ห้า อธิคมพ่นลมหายใจออกมาดังๆ ขมวดคิ้ว
‘เขาทำอะไรผิดอีกล่ะ’ ทุกทีที่สั่งคัท ผู้กำกับต้องตะโกนคุยกับเขาบอกให้พูดใหม่ให้เป็นธรรมชาติ อย่าท่อง...ไม่ท่องได้ยังไง ไม่ท่องแล้วจะจำได้หรือ...นี่เขาพูดประโยคเดิมๆ มาห้าครั้งแล้ว
“ผู้กอง...เอ่อ...” ผู้กำกับกำลังพยายามเรียบเรียงคำพูด “ผู้กอง...พูดเร็วกว่านี้ซักหน่อยนะครับ แต่ให้มีจังหวะจะโคน เสียงสูง เสียงต่ำบ้าง...เมื่อกี้มัน...”
“ทื่อไป” อธิคมเติมคำลงในช่องว่างอย่างรู้ดี
เขาหันไปมองอนุภาพ ชายหนุ่มยืนมองอยู่ในเต้นท์เล็กๆ ข้างต้นไม้ ส่วนสมบัตินั่งหลับอยู่บนเก้าอี้
เขารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นดารา ทุกครั้งที่เดินกล้อง แสงไฟสาดส่อง เริ่มแสดงท่าทางสมมุติตามที่ถูกสั่ง และพูดตามบทที่ท่องมา เขาก็กลายเป็นคนคนละคน ยิ่งทุกคนเงียบกริบ จ้องมองเขาเป็นจุดเดียว โดยเฉพาะอนุภาพที่ยืดกอดอกนิ่งมองมาที่เขาแทบไม่กระพริบตา อธิคมยิ่งรู้สึกประหม่า ในท้องขมวดเกร็ง ในคอเหมือนมีก้อนแข็งจุกอยู่จนหายใจไม่ค่อยออก ตาพร่า หูได้ยินแต่เสียงหวีดหวิวก้องอยู่ในโสตประสาท...แล้วจากนั้นเขาก็จะลืมว่าต้องทำอะไรต่อไป
ผู้กำกับสั่งเดินกล้องอีกครั้ง ไม่นานก็สั่งคัทอีก
“คัท” ผู้กำกับส่งเสียง ถอนหายใจลึกๆ ด้วยความอดทน หันมามองอนุภาพแวบหนึ่ง แล้วเดินไปหาอธิคม...ทั้งสองคุยกันเบาๆ
“ผู้กองครับ จำที่ผมสอนได้ไหม ผู้กองจินตนาการว่าตัวเองเป็นตำรวจกำลังห้ามชาวบ้านให้วางใจว่าตำรวจจะช่วยแก้ปัญหาให้...ผู้กองทำตัวเป็นธรรมชาติครับ ไม่ต้องเกร็ง”
‘จินตนาการเป็นตำรวจ ทั้งที่เป็นตำรวจนี่นะ’ อธิคมคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“ธรรมชาติผมก็เป็นตำรวจ ต้องจินตนาการด้วยหรือ” อธิคมแย้ง “เวลาผมพูดกันประชาชน ผมไม่ได้พูดอย่างนี้นี่นา แล้วมันจะเป็นธรรมชาติได้ยังไง”
“คือมันต้องเป็นการแสดงหน่อยๆ ครับ เอาของจริงทั้งหมดเลยไม่ได้...แต่ว่าก็ต้องพูดแบบเป็นธรรมชาติครับ” ผู้กำกับเริ่มมีปัญหาเรื่องการอธิบาย
“ก็ผมไม่ใช่นักแสดงอาชีพนี่นา”
“ผมรู้...แต่ว่าผู้กองอย่าลืมนะว่า...” แล้วหลังจากนั้นผู้กำกับก็ต้องพยายามอธิบายอีกยืดยาวจนอธิคมพยักหน้า
“ครับๆ “นายตำรวจหนุ่มตัวจริงทำท่าทางขึงขัง เตรียมพร้อมสำหรับเทคใหม่
ผู้กำกับสั่งเดินกล้อง ฝ่ายเอฟเฟ็คทำหน้าหน้าที่พ่นละอองฝน ตัวประกอบที่เริ่มเหนื่อยล้าวิ่งสวนไปสวนมา อธิคมขับรถกระบุพุ่งเข้ามากลางลานวัด กระโดดลงมาตะโกนเรียกให้ทุกคนหยุดฟังเขา นักแสดงที่รับบทชาวบ้านหัวรุนแรงสี่คนวิ่งกรูเข้าไปจะทำร้ายชายสูงวัยที่รับบทเจ้าของโรงสี อธิคมกระโดดเข้าขวางผลักอกจนชาวบ้านล้มไป พร้อมพูดตามบท...
“คัท” ผู้กำกับส่งเสียงอีกครั้ง
อนุภาพถอนหายใจ ก่อนละสายตาหันมามองสมบัติที่เพิ่งตื่นจากหลับกลางวัน
“อ้าวยังฉากเดิมอีก” สมบัติเขม้นมองการถ่ายทำ
“พระเอกของพี่ เทคแล้วเทคอีก...ผู้กำกับเสียงแหบหมดแล้ว...น้ำทำละอองฝนก็คงใกล้หมดแท้งค์แล้วมั๊ง” อนุภาพหันกลับไปมองเหล่านักแสดงที่กำลังยืนฟังผู้กำกับ
อนุภาพนั่งลงบนเก้าอี้ เขายืนกอดอกมองการถ่ายทำมาตลอดชั่วโมงกว่าแล้ว
“น้ำมันรถตำรวจใจเด็ดก็ใกล้จะหมดถังเหมือนกัน” พจนีย์เสริม หัวเราะคิกคัก
ทั้งสามหันไปฟังเสียงผู้กำกับอธิบาย
“ชาวบ้านสี่คนให้วิ่งดาหน้าเข้ามาพร้อมกัน อีกสามคมทำไมวิ่งไม่ทัน คุณเข้ามาช้าไป แล้วผู้กองก็ไม่ต้องผลักแรงขนาดนั้น แล้วอย่าพูด...”
“ทื่อๆ” สมบัติกับพจนีย์กระซิบกระซาบกันเบาๆ พร้อมผู้กำกับ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกันคิกคัก
อนุภาพหันไปมองตาเขียว
“เพราะพี่บั๊ดนั่นแหล่ะ เลือกผู้กองมาแสดง”
“อ้าว ซวยละตู” สมบัติทำหน้าเหรอหรา
“ผมไม่ได้ผลักแรง...” ทั้งสามได้ยินเสียงอธิคมเถียง
“แรงยังกะม้าศึก ผลักแค่นั้นชาวบ้านก็ล้มแล้ว ใครเป็นคนแคสติ้งชาวบ้านหัวรุนแรงว่ะ มีแต่คนผอมแห้งแรงน้อย หาล่ำๆ บึกๆ มาหน่อยก็ไม่ได้” สมบัติบ่น...เข้าข้างอธิคม
“ผมลื่นล้มเองครับ” ชาวบ้านเสียงอ่อยๆ และปรากฏว่าอีกสามคนวิ่งไม่ทันเพราะวิ่งกันหลายรอบจนเหนื่อยไปตามๆ กัน
“ตอนห้ามชาวบ้าน ผู้กองต้องพูดอ่อนกว่านี้” ผู้กำกับแนะนำ
“ผู้กำกับบอกให้ผมพูดเข้มแข็ง”
“ครับ...เข้มแข็ง จริงจัง แต่ไม่ใช่ขู่เหมือนจะจับผู้ร้าย แล้วผู้กองอย่าชะงัก มูฟเม้นท์ต้องให้ไหลไปเรื่อยๆ ไม่ต้องกังวล”
อธิคมคิด…ไม่ให้กังวลได้ยังไง เขาต้องท่องจำคำพูดตามบท จำคำอธิบายท่าทางการแสดง คุณนุก็จ้องมองอยู่ไม่วางตา ยิ่งถูกจ้องเขาก็ยิ่งประหม่า…
ในที่สุดชายหนุ่มก็สรุปว่าปัญหาของเขาคือ ‘อนุภาพ’…
ผู้กำกับสั่งพักเพราะสงสารทุกคนที่เหนื่อยล้ากันเต็มที่ ความเป็นจริงเขาสงสารตัวเอง...เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ...กำกับใครก็ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้
“พี่ภูมิ น้ำเย็นๆ ฮ่ะ” สมบัติยื่นขวดน้ำให้ผู้กำกับ
“บั๊ด พี่ว่าเปลี่ยนเรื่องเป็นแฟรงเกนสไตน์ขับรถกระบะไปล่าหัวมนุษย์ดีกว่า”
“แหมพี่ภูมิ ให้โอกาสผู้กองหน่อยสิ เพิ่งแสดงครั้งแรก”
“พี่ให้โอกาสมาสิบเทคแล้วนะ”
“หกเทค...เรานับกันอยู่” สมบัติตอบ
“อย่างอื่นก็ดีอยู่หรอก แต่พอต้องพูดตามบทนี่กลายเป็นแฟรงเกนสไตน์ไปทู๊กที บั๊ดไม่ได้ให้เรียนการแสดงมาก่อนรึไง หรือจะเอาหน้าหล่อหุ่นล่ำอย่างเดียว” ผู้กำกับกระทบกระเทียบ
“เวลาจำกัดฮ่ะพี่ กว่าจะได้ผู้กองมาถ่ายนี่เลือดตาแทบกระเด็น”
“บั๊ดเอาไปสอนอีกหน่อยสิ ช่วยพี่พูด ช่วยพี่อธิบายหน่อย” ผู้กำกับเริ่มจะถอดใจ
“บั๊ดสอนมาเยอะแล้ว...คนนี้...ต้องให้นุคุย”
สมบัติกลับมานั่งข้างอนุภาพ ผู้กองอธิคมเดินโซโซเข้ามาในเต็นท์แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนผืนผ้าใบข้างๆ ชายหนุ่ม
“คุณนุนะคุณนุ ที่ผมรับแสดงเพื่อเป็นการไถ่โทษเรื่องรถนี่ กะจะเอาผมถึงตาย ต้องแลกด้วยชีวิตเลยหรือครับ” อธิคมเสียงหอบ มือประสานท้ายทอย หลับตา ปากยังพูด
“ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว สงสารผมเถอะ” ผู้กองอธิคมอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
“ผมว่าคำพูดนี้น่าจะผู้กำกับเป็นคนพูดนะ”
“ใจร้าย”
“ผู้กองก็แสดงให้เป็นธรรมชาติหน่อยสิครับ อย่าทำเหมือนท่องบทอาขยาน” อนุภาพปลอบเสียงเรียบ
“ผมไม่ใช่ดาราตุ๊กตาทองนี่นา”
“ทีบทอื่นละตีบทแตก...” อนุภาพประชด “ตั้งใจหน่อยนะครับ อีกไม่กี่ฉากก็เสร็จแล้ว อีกแป๊บเดียว...จำได้ไหม แป๊ปเดียวเหมือนตอนที่ซ่อมรถ”
“โธ่คุณนุคนดี จำไม่ลืมเลยนะ”
อนุภาพอมยิ้ม...สมน้ำหน้า
“ผู้กองฮะ อย่ามัวแต่กังวลสิ ลืมๆ ไปว่านี่เป็นการแสดง แล้วไม่ต้องเกร็ง คิดเสียว่ามันเป็นชีวิตจริง ใช้จินตนาการ เข้าใจไหมจินตนาการ” สมบัติช่วยเสริม
“ผมก็ลองใช้อยู่ แต่มันนึกภาพไม่ออก” ชายหนุ่มลืมตา มือประสานท้ายทอย หันมองอนุภาพ
“เหนื่อย ปวดเมื่อยไปทั้งตัวจะแย่อยู่แล้ว” นายตำรวจทำเสียงออดอ้อน ส่งสายตาวิบวับ
อนุภาพนั่งนิ่งทำเป็นไม่ได้ยิน
“งั้นเดี๋ยวบั๊ดนวดให้” สมบัติขยับตัวนั่งลงข้างอธิคม เอื้อมมือไปจับต้นขาแกร่งทำท่าจะบีบนวด
“ผู้กองหลับตา แล้วลองจินตนาการว่าไม่ใช่มือบั๊ดแล้วกันนะฮะ” สมบัติปรายตาไปมองอนุภาพ อธิคมหัวเราะชอบใจ
“ยังสนุกกันอยู่ได้ ฉากนี้ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า” อนุภาพกระพิบตาช้าๆ หันหน้าไปมองทางอื่น ไม่อยากจะมองคู่หูสองคนที่ทำหน้าระรื่น...ชายหนุ่มไม่รู้สึกตัวว่ากำลังค้อน
...ค้อนก็เป็นแฮะ...อธิคมนึกในใจ เห็นว่าน่ารัก
“ถ้าจินตนาการแบบนี้ ผมนึกภาพออก” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันอีก
อนุภาพส่ายหน้า แล้วลุกหนีไป...อธิคม สมบัติ...เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
...ขวางนัก...เวลาไม่ได้อยู่หน้ากล้องนี่กลายเป็นคนละคน
“พี่บั๊ด ผมจะบอกความลับอะไรอย่าง” อธิคมทำเสียงจริงจัง “ผมอายคุณนุ รู้สึกประหม่าที่ถูกจ้องเอาๆ พี่บั๊ดช่วยบอกให้คุณนุไปที่อื่นตอนถ่ายทำได้ไหมครับ”
“ล้อเล่นหรือผู้กอง” สมบัติตาโต มือของเขายังวางอยู่บนต้นขากำยำของนายตำรวจหนุ่ม
อธิคมยันตัวขึ้นตั้งศอกกับพื้น ยังเอนตัวอยู่
“ไม่ได้ล้อเล่นครับ...พูดจริง ก็คุณนุเล่นจ้องเขม็งแบบนี้ เป็นใครก็เขิน”
สมบัติหัวเราะก๊าก อธิคมทำหน้ามุ่ย “ไม่เห็นตลกเลยพี่บั๊ด”
“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก”
“ตอนแรกๆ ผมยังไม่มั่นใจ แต่ตอนผู้กำกับสั่งเทคล่าสุดผมถึงรู้ตัว”
“หลายเทคนะกว่าจะรู้ตัว...มิน่า เห็นหันมามองทางนี้บ่อยๆ สมบัติพยักหน้าช้าๆ “ผู้กองต้นขาแข็งปั๊กเลยอ่ะ”
อธิคมยิ้มกว้าง “จินตนาการจบแล้วครับ...หยุดแต๊ะอั๋งผมได้แล้ว”
“บ้า ผู้กองนี่” สมบัติตีแขนผู้กองหนุ่มเบาๆ
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้คุยกันต่อ รถเก๋งคันหรูสีดำขลับแล่นเข้ามาจอดที่ลานใกล้ๆ เต้นท์พัก ชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดมาดดีก้าวลงจากรถ
“คุณอัสนัย” สมบัติอุทาน “มาทำไมนี่”
“ใครหรือครับ” อธิคมถาม
“ก็ลูกค้าที่จ้างเราทำโฆษณาชิ้นโบว์แดงของผู้กองนี่ล่ะ” สมบัติลุกขึ้น มองหาอนุภาพแต่ไม่พบ จึงจำต้องเดินไปต้อนรับ
“พี่บั๊ด เมื่อกี้ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ให้คุณนุไปที่อื่น อย่าให้มาดู” อธิคมรีบย้ำ เกรงว่าจะไม่ได้คุยกันอีก
อัสนัยแต่งตัวลำลอง เสื้อเชิ้ทลายทางสีขาวสลับฟ้าอ่อน กางเกงขาสามส่วนสมัยนิยมสีเบจ ชายหนุ่มแต่งตัวเนี๊ยบ ราวกับนายแบบแฟชั่น
“คุณอัสนัยมาดูการถ่ายทำหรือครับ” สมบัติทัก
“ครับผม...พอดีผมมาทำธุระในเมืองกาญจน์ ก็เลยถือโอกาสออกมาดูการถ่ายทำที่นี่ คุณสมบัติคงไม่ขัดข้อง” อัสนัยยิ้มให้อย่างสุภาพ
สมบัติยอมรับว่าชายตรงหน้ามาดดี แต่งตัวเนี๊ยบ หน้าตาหล่อเหลาเอาการ
“ไม่ขัดข้องหรอกครับ ดีใจเสียอีก คุณอัสนัยน่าจะโทรมาบอกก่อน เราจะได้เตรียมต้อนรับ วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวนะครับ เกรงว่าจะนั่งไม่สบาย...ตอนนี้กำลังพักกองครับ นักแสดงเหนื่อย”
อัสนัยมองหาคนที่เขาอยากเจอ อธิคมยืนอยู่ในเต้นท์เล็กๆ ใกล้ต้นไม้ สวมชุดเครื่องแบบตำรวจเนื้อตัวมอมแมม ชายหนุ่มกำลังถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกบึกบึนใต้เสื้อกล้ามบางๆ สีขาวเปียกแนบเนื้อ หญิงสาวร่างท้วมถือไม้แขวนเสื้อชุดเครื่องแบบตัวใหม่ยืนรออยู่ใกล้ๆ
“คุณอธิคม นักแสดงนำใช่ไหมครับ” อธิคมถามสมบัติแล้วเดินนำไป
“ใช่ครับ...คนที่คุณอัสนัยเลือกกับมือ...เชิญที่เต้นท์ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมตามไป” สมบัติหรี่ตามองตาม สัญชาตญาณบอกว่าอัสนัยไม่ได้แวะผ่านมาดูการถ่ายทำธรรมดา
สมบัติหันซ้ายหันขวามองหาอนุภาพ เห็นว่ากำลังยืนคุยอยู่กับผู้กำกับข้างๆ รถพ่นละอองฝน จึงตรงลิ่วไปหาเพื่อรายงาน ‘ข่าว’
อธิคมถอดเสื้อออกเพื่อเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบชุดใหม่เตรียมตัวถ่ายซ้ำฉากเดิม หญิงสาวฝ่ายเสื้อผ้าก้มหน้าเอียงอายเพราะกำลังใกล้ชิดชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นดีที่กำลังยืนเปลือยอก
อัสนัยเดินเข้ามาใกล้ ไม่อยากละสายตาจากใบหน้าคมเข้มและท่อนบนเปลือยเปล่าของนายตำรวจหนุ่ม...ผู้ชายที่เคยอยู่ในความทรงจำของเขา
อธิคมในวัยสามสิบกว่าในวันนี้ดูไม่ค่อยต่างจากอดีตเท่าใดนัก หากคมเข้มหล่อล่ำขึ้นมากกว่าเดิม
อัสนัยทักทายอธิคมและแนะนำตัวเอง
“พี่คมคงจำผมไม่ได้ เพราะครั้งล่าสุดที่พบกันก็เกือบจะสามปีแล้ว”
อธิคมขมวดคิ้ว...อัสนัย...ชื่อนี้คุ้นๆ หน้าตาก็คุ้นๆ แต่เขานึกไม่ออก
อัสนัยเล่าเรื่องงานเลี้ยงส่งไปเรียนต่อเมืองนอก...ร้านอาหารเซอรอคโค่...งานเลี้ยงหรูหราบนชั้นสูงสุดของตึกสูง...นักร้องดังระดับประเทศที่จ้างมาร้องในงานโดยเฉพาะ...ฮาเลย์ เดวิตสันที่เขาซ้อนท้ายตระเวนทั่วกรุง...ผับหรูเปิดใหม่ที่อธิคม ธงรบ อัสนัย และพิพัฒน์ แข่งกันดื่มเหล้าราคาแพงนำเข้าจากฝรั่งเศสที่เหลือเพียงสี่ขวด”
“อ๋อ ผมจำได้แล้ว” อธิคมเริ่มนึกออก เด็กหนุ่มคนนั้นเอง...ที่เพิ่งเรียนจบ...เขาพาไปตระเวนราตรีกรุงเทพฯ แล้วมีความสัมพันธ์ช่วงสั้นๆ ไม่กี่อาทิตย์ก่อนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ...หลังจากนั้นหลายปีก็เจอกันอีกไม่กี่ครั้งตามที่เที่ยวกลางคืน...ภาพในอดีตเริ่มกลับมา---บางฉากเลือนลาง บางฉากเริ่มเด่นชัด
“ไม่นึกเลย ตอนนี้เป็นผู้บริหารบริษัทระดับประเทศ แถมยังเป็นนายจ้างผมอีก”
“ผมขอแวะมาดูการถ่ายทำ พี่คมคงไม่ว่าอะไรนะครับ”
“ไม่หรอกครับ...เชิญตามสบาย แต่ต้องอดทนหน่อยนะครับ เพราะนี่เทคมาเกือบจะสิบครั้งแล้ว”
“หกค่ะ” หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ แก้จำนวนครั้งให้ถูก
“เดี๋ยวผมแถมให้ครบสิบ” อธิคมหัวเราะ
อธิคมรับผ้าขนหนูจากหญิงสาวผู้ช่วย เขาพันผ้าผืนใหญ่รอบเอว ล้วงมือเข้าไปปลดกระดุมกางเกง
“โทษนะครับ” ชายหนุ่มเอียงหน้า ยักคิ้วเล็กน้อย แล้วหันหลังให้ อัสนัยเมินมองไปทางอื่นทั้งที่อยากจะเก็บภาพนั้นเอาใว้ในความทรงจำ
สมบัติลากแขนอนุภาพเดิมเข้ามาถึงเต้นท์พอดี
“ตายแล้วยัยแวว ทำไมให้ผู้กองเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้” สมบัติเสียงดัง หญิงสาวฝ่ายเสื้อผ้าอึกอัก “ผู้กองฮ่ะ ไปเปลี่ยนตรงข้างรถตู้ไม่ดีกว่าหรือฮ่ะ เขาขึงผ้ากันเอาไว้แล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อาย” อธิคมพูดหน้าตาเฉย
“รู้ว่าผู้กองไม่อาย แต่หนูแววหน้าแดงจนเป็นลูกตำลึงสุกอยู่แล้ว” หญิงสาวยังก้มหน้างุด แต่ก็แอบช้อนตามองนายตำรวจหนุ่ม
อัสนัยแนะนำตัวกับอนุภาพและขออนุญาตอยู่ดูการถ่ายทำ
“เคยเห็นแต่เบื้องหน้าในทีวี ผมอยากดูเบื้องหลังบ้าง” อัสนัยให้เหตุผล
อนุภาพยืนคุยกับอัสนัยเรื่องการถ่ายทำ อธิคมเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ข้างๆ ทำท่าไม่สนใจใคร สมบัติหยิบเครื่องแบบตำรวจชุดเก่าที่เปื้อนแล้วขึ้นกาง ทำทีเป็นม่านกั้น ท่าทางตลกของสมบัติทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่อดยิ้มไม่ได้
อนุภาพสังเกตว่าอัสนัยเหลือบตามองอธิคมอยู่บ่อยๆ นึกในใจว่า...แหงหล่ะ มายืนแต่งตัวยั่วใครเขาขนาดนี้ ใครก็อดมองไม่ได้
จังหวะที่อัสนัยหันไปมองทางอื่น อนุภาพปรายตามองมองผู้กองหนุ่มว่าแต่งตัวเสร็จหรือยัง ก็พบว่าเขามองอยู่ก่อนแล้ว ยักคิ้วให้อย่างทะเล้น
ผู้กำกับเรียกนักแสดงให้เริ่มการถ่ายทำ อธิคมรีบเอ่ยกับสมบัติ
“พี่บั๊ด ตกลงที่ผมขอ เรียบร้อยใช่ไหมครับ”
สมบัติยังไม่ทันตอบนายตำรวจหนุ่ม อนุภาพรีบแทรก
“เรียบร้อยครับผู้กอง ไม่ต้องห่วง รับรองจะไม่เห็นหน้าแม้แต่แว็บเดียว” ชายหนุ่มหรี่ตามอง ’นักแสดงขี้อาย’ อย่างคาดโทษ “แล้วไม่รู้จะให้ผมมาทำไม”
“คุณอัสนัยครับเชิญนั่งตามสบายนะครับ” อนุภาพเลื่อนเก้าอี้ให้ แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วพลางคิดว่าดีเหมือนกันที่เขาจะได้ใช้เวลาไปทำงานอื่น
อธิคมวิ่งเหยาะๆ ไปที่ฉาก ขึ้นนั่งในรถกระบะ เตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายทำเทคใหม่...ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ...เขานึกในใจ...เช่นเดียวกับความคิดในใจของคนหลายๆ คน ณ ที่นั้น
เสียงผู้กำกับสั่งเดินกล้อง ทุกคนเงียบกริบ...
อัสนัยนั่งมองชายหนุ่มเบื้องหน้า...อธิคมดูกร้าวแกร่งในเครื่องแบบตำรวจ หน้าเคร่งขรึมแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
อธิคมในความทรงจำของเขาเป็นผู้ชายอารมณ์ดี ระบายยิ้มอยู่บนใบหน้าแทบตลอดเวลา นัยน์ตาคมกริบพราวระยับ ลมหายใจอุ่น กลิ่นกายเย้ายวน อ้อมกอดแข็งแรง และบทบาทเร้าใจลืมไม่ลง...
อัสนัยยิ้ม...คนที่เขาต้องการอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม
'แต่สายตาที่เขาเห็นอธิคมมองอนุภาพนั่นเล่า...หมายความว่าอย่างไร'
ชายหนุ่มสลัดความคิดนั้นทิ้ง
จะอย่างไร...นี่คือปัจจุบันของเขา...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เขาขอลองทำตามใจปรารถนาสักครั้ง...เพื่ออนาคต...อนาคตที่เขาจะมีอธิคมเป็นคนรัก
*********************
อย่าลืมไปดูเจมส์บอนด์กันนะครับ
-
55555 ตกลง ที่ลงเนี่ยข้างบนเนี่ย post ผิดหรอเนี่ย
เอาเรื่อง นี้มาลงด้วยก็ได้นะค่ะ อ่านไปแล้วอะ น่าสนุกดี :t2:
-
เมื่อคืนไปดูเจมส์ บอนด์มาแล้ว :laugh:
เหอ เหอ เหอ
ว่าแต่
เรื่องที่ลงก่อนตอนล่าสุดนี่
เอามายั่วกันเหรอ :m13:
ท่าทางจะน่าสนุกนะเนี่ย
-
เรื่อง ที่ลงผิด ก็สนุกคับ
เอามาลงด้วยก็ดีนะ :laugh:
-
ตอนตัวอย่างนี้ :m16: มาทำอยากแล้วก็จากไปนะ :o12:
ยังไม่ดูเจมส์ เดี๋ยวไปดู :t2:
-
จิ้มคนที่สองครับผม :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สู้ๆ ผู้กอง!!!~
-
สู๊ดดดดด ตอนตัวอย่างน่ากิน เอ๋ยน่าอ่านมากกกกก 555555
เห็นแววยุ่งยากมาแต่ไกลๆๆแล้ว เฮ้อ จะไปรอดไปหนอคู่นี้ อุปสรรคเยอะเหลือเกิน
-
:m1:
ให้กำลังใจผู้กองด้วยคน
-
:m1: +1 เป็นค่าน้ำมันให้ผู้กอง Katawoot นะครับ
:o8: ขอบคุณนะครับที่ขยันมาลงบ่อย ๆ
-
ตำรวจจะเป็นดารา
หึๆ
:m20:
-
ส่อเค้าวุ่นวายแล้ว
-
ชัวร์ป๊าบ แฟนเก่านุ ต้องกลับมา :laugh: :laugh:
ลงเร็วๆ :oni3:ลงเร็วๆ :oni3:ลงเร็วๆ :oni3:
-
เอาอีกๆๆๆๆ
อยากอยู่กองถ่ายด้วยจัง อิอิ
จะดูผู้กองเปลี่ยนชุด กร๊ากๆๆ
-
พอตัดพ้อหน่อย ได้ค่าน้ำมันมาหลาย + เลยนะครับ
เมื่อได้ค่าน้ำมันแล้ว ก็รีบมาลงให้มาก ๆ นะ ไม่งั้นถูกทวงค่าน้ำมันคืนแน่ ๆ :m20:
คราวนี้ ผมให้ค่าอาหารแล้วกัน +1 :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับค่าน้ำมันและค่าอาหารครับ
ขอค่าหมึกปากกาเขียนนิยายหน่อยสิคร้าบ :m23: :m1:
เมื่อคืนทนไม่ไหว ไปดูก้นเจมส์ บอนด์มาแล้วครับ สนุกดี
บทที่ 17 มาแล้วครับ ตอนโปรดของผม เขียนไปก็นึกถึงความหลังครั้งเก่าบนสันเขื่อนศรีนครินทร์ :เฮ้อ:
อดีตนี่มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไปจริงๆ
คิดแล้วอยากมีแฟนเป็นโดเรมอน
:เฮ้อ:
บทที่ 17
บ่ายแก่ ตะวันกำลังทอแสงอ่อนๆ อนุภาพนั่งทำงานอยู่ริมธารน้ำ สายลมเย็นๆ พัดมาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่น ชายหนุ่มปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค สบายใจว่าทำงานเสร็จแล้ว แต่พลันต้องสะดุ้งเมื่อหันไปเห็นอธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ชวนไปทานอาหารเย็นอร่อยๆ ที่ร้านอาหารโรแมนติกเชิงเขา
อนุภาพสัพยอกว่า “ต้องยื่นคำขาดหรือไม่ครับว่าถ้าไม่ไปทานจะไม่ยอมถ่ายโฆษณาต่อ ผมจะได้ยุให้บริษัทฟ้องเรียกค่าเสียหาย”
“ผมไม่กลัว ฟ้องก็ฟ้องไป ผมมีเงินจ่าย” ผู้กองคนเก่งท้า
“อ้อ ลืมไปว่ารูปหล่อพ่อรวย” อนุภาพย้อน บอกว่าจะชวนคนอื่นๆ ไปด้วย อธิคมไม่ยอมเพราะต้องการไปกันสองคน
“ถ้าไม่ไปกันแค่สองคน ผมจะไม่ตั้งใจถ่ายทำ แล้วคุณก็จะปวดหัวเพราะงานไม่เสร็จเสียที ท้ายที่สุดผู้กำกับก็ต้องเปลี่ยนตัว...ลองคิดดูนะครับ” อธิคมขู่
“เห็นไหมล่ะ ลงท้ายผู้กองก็ยื่นคำขาดอีกแล้ว...ระวังผมจะยื่นคำขาดบ้างนะ จะหาว่าไม่เตือน”
“กลัวจัง” อธิคมทำท่าทางขนลุก
ความเป็นจริงเขาออกจะหวั่นๆ อยู่ว่า หากอนุภาพยื่นคำขาดเรื่องใดๆ กับเขาขึ้นมาจริงๆ เขาจะทัดทานได้หรือเปล่า ไม่ใช่เพราะว่ากลัว แต่เพราะไม่แน่ใจตนเองว่าจะทนใจแข็งกับชายหนุ่มตรงหน้านี้ได้หรือไม่
อนุภาพบอกว่าต้องรักษาสัจจะที่ว่าจะไถ่บาปถ่ายโฆษณาให้ เพื่อทดแทนที่โกหกเรื่องรถ
“ผมรู้ครับ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ผมแค่เป็นห่วง เพราะถ้าถ่ายทำไม่ดีคุณก็จะปวดหัวเพราะงานไม่เสร็จ ไม่อยากเห็นคุณนุขมวดคิ้วหน้ายุ่ง เดี่ยวจะดูแก่ก่อนวัย” อธิคมตัดบท
"ไม่เคยกลัวว่าจะดูแก่ก่อนวัย"
“เถอะน่า คุณนุ ไปทานข้าวกับผมแค่วันเดียวไม่เสียหายซักเท่าไหร่หรอก ถือเสียว่าคุณดูแลผมอย่างที่เจ้านายคุณสั่ง” อธิคมอดประชดคำพูดของตฤณไม่ได้---นึกถึงใบหน้าขรึมๆ นั้นแล้วก็เกิดอาการหมั่นใส้
“ไม่ใช่ผม คุณตฤณสั่งพจนีย์ต่างหาก”
“มิน่า คุณพจนีย์ดูแลผมแจ ขยับตัวแทบไม่ได้ นี่ไม่รู้ว่าแอบถ่ายคลิปพฤติกรรมผมไปรายงานฮ่องเต้ด้วยหรือเปล่า”
อนุภาพกลั้นหัวเราะ อธิคมเรียนศัพท์ใหม่จากสมบัติและพจนีย์ได้เร็วมาก เขาอดคิดแผลงๆ ไม่ได้ว่าหากผู้กองอธิคมไปพูดให้ตฤณได้ยิน ฝ่ายนั้นจะออกอาการอย่างไร หวังว่าคงไม่ออกอาการมังกรพ่นไฟอย่างที่สมบัติเคยล้อว่า “คุณตฤณเขาดุไออีกแล้ว ไม่รู้จะดุไปถึงไหน นี่ถ้าพ่นไฟได้คงเผาไอให้ใหม้เป็นจุล”
อนุภาพตัดความรำคาญ “ที่จะไปนี่ไม่ใช่กลัวเสียหายหรอก แต่เพราะหิวข้าว แล้วจะได้เสร็จเรื่องภารกิจการทานข้าวเอาใจนายแบบเสียที ไม่งั้นผู้กองก็คงเซ้าซี้ไม่ยอมหยุด ใช่ไม๊”
“คุณก็รู้อยู่นี่ แล้วยังจะถ่วงเวลาอยู่ได้” นายตำรวจหนุ่มยิ้มกริ่มตามแบบฉบับ ใบหน้าคมเข้มดูอ่อนโยนยามทอดสายตามองมายังชายหนุ่มหน้าดุที่กำลังเก็บเอกสารบนโต๊ะ หากอนุภาพที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่มองไม่เห็นใบหน้าของผู้กองอธิคม
“ขอเอาของไปเก็บก่อนนะ” อนุภาพลุกขึ้น เตรียมจะหันหลังเดินกลับไปห้องพัก
ผู้กองหนุ่มก้าวเท้าเข้าขวาง ผายมือให้ชายหนุ่มเดินไปทางที่จอดรถโดยแย้งว่า “ไม่ต้องหรอกครับ แฟ้มไม่กี่แฟ้ม เก็บเอาไว้ในรถก็ได้ ผมหิวข้าวจนใส้จะขาดอยู่แล้ว”
'ดูเอาเถอะ ยังจะถ่วงเวลาอีก...บทอนุภาพจะรั้นก็ไม่ต่างไปจากเด็กๆ'
อนุภาพทำเสียงฮึดฮัดในลำคอและเดินนำหน้าไปที่ลานจอดรถเพราะรู้ดีว่า คุณตำรวจเจ้าปัญหาคงไม่ยอมให้เขาถ่วงเวลาต่อไปอีก
“หิวข้าวมากเหรอคร้าบ” อธิคมตะโกนยั่วพลางเดินตามหลังมาช้าๆ
อนุภาพยังเดินฉับๆ ไปข้างหน้าไม่หันมามอง ชายหนุ่มกรอกตาเพราะระอากับความช่างยั่วของอธิคม เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นคน ‘ยั่วขึ้น’ แต่หลายครั้งก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ส่วนอธิคมนั้นเล่า สดชื่นรื่นเริงไปได้เรื่อยๆ
‘เกลียดนัก หน้าตากรุ้มกริ่มอย่างนั้น ชอบอมยิ้มทำตาระยิบระยับอยู่ได้’
ชายหนุ่มสองคนนั่งทานข้าวเงียบๆ อธิคมปล่อยให้อนุภาพทานอาหารเย็นช้าๆ ไม่ชวนคุยมากนัก ตักอาหารชนิดอื่นให้บ้างเป็นบางครั้งเมื่อสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มทานแต่แกงจืดและผัดผักเป็นส่วนมาก อนุภาพบอกว่าทานเผ็ดไม่ได้ แต่ก็ยอมทานแกงคั่วสับปะรดที่อธิคมตักให้ ใบหน้าขาวเนียนเริ่มแดงระเรื่อเพราะไม่คุ้นกับอาหารรสจัด อธิคมทอดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน...อนุภาพทานข้าวมากกว่าที่เคย
'ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนทานเยอะ'
เขาล้อชายหนุ่มด้วยซ้ำเมื่อสั่งอาหาร “โอ้โหคุณ ไม่ได้ทานข้าวมากี่มื้อแล้วนี่”
แต่อนุภาพกลับย้อนว่า “กลัวไม่มีเงินจ่ายหรือไง”
“เรื่องจ่ายเงินผมไม่กลัวหรอก ผมกลัวว่าคุณนุจะอ้วน พอตุ้ยนุ้ยแล้วเดี๋ยวไม่มีใครมาจีบนะ”
“ดี...มีคนมาจีบแล้วปวดหัว” อนุภาพตอบสั้นๆ แล้วทานอาหารต่อ ทำเป็นไม่สนใจคนที่ชอบล้อ
"ไม่ต้องห่วง ผมมียาพาราให้กิน"
นานแล้วที่เขาไม่รู้สึกสบายใจเช่นนี้ ชายหนุ่มที่กำลังมีความสุขกับอาหารตรงหน้าทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลิน นานแล้วที่อาหารเย็นแต่ละวันของเขาจืดชืด ไร้ชีวิตชีวา หลายครั้งที่นั่งทานข้าวคนเดียวในร้านอาหาร หลายครั้งที่ทานข้าวกับคู่หูธงรบ หรือกับสาวๆ ที่เข้ามาติดพันเขา ไม่ก็หนุ่มๆ ที่เขารู้จักและ ‘สนุก’ ด้วยชั่วข้ามคืน
อาหารเย็นวันนี้เป็นอาหารเย็นที่มีรสชาติอย่างที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน ‘รสชาติ’ นุ่มๆ ที่ทำให้เขารู้สึกอร่อยและอยากจะ “ทาน” อีก...รสชาติที่เขารู้ว่าคงจะหาทานไม่ได้ง่ายๆ...รสชาติที่เขาจะไม่มีวันลืม
ชีวิตหนุ่มของเขาดูเหมือนจะมีความสุขที่ได้สนุกสนานกับชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งรสชาติของความหฤหรรษ์จากคนที่เขาพึงใจและคนที่พึงใจเขาแทบจะทุกสุดสัปดาห์ ด้วยรูปร่างหน้าตาอย่างเขา แถมพ่วงด้วยการเป็นหนุ่มในเครื่องแบบยิ่งดึงดูดใจผู้คนรอบข้าง ยามเขาเดินเข้าไปในแหล่งเที่ยวยามค่ำคืน อธิคมมีเสน่ห์ดึงดูดใจใครต่อใครหลายคนได้ไม่ยาก ไม่มีสักคืนที่เขาจะกลับบ้านคนเดียวหากคืนนั้นอยากจะมีใครสักคนนอนแนบข้าง
อนุภาพรู้ว่านายตำรวจหนุ่มตรงหน้ามองเขาอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มรู้สึกขัดเขินที่มีคนจ้องมองจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารแทบไม่เงยหน้าขึ้น เขารู้ว่าร้อยตำรวจเอกอธิคมเริ่มจีบเขาแล้ว ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ และมีความมุ่งมั่นเป็นที่สุดหากอยากได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
สิ่งหนึ่งที่คอยดึงชายหนุ่มไว้คือข้อเท็จจริงที่ว่า บางครั้ง คนหนึ่งเมื่อได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาแล้วก็จะหมดความปรารถนาอีกต่อไป ผู้ชายสายตากรุ้มกริ่มอย่างอธิคมต้องเจ้าชู้พอสมควร อนุภาพไม่กล้าที่จะนึกถึงอนาคตที่จะตกลงปลงใจไปกับคนเจ้าชู้ เขาเคยได้ยินใครบางคนพูดว่า “คบคนเจ้าชู้ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ตัวเราจะเร่าร้อนอยู่ตลอดว่าเวลานี้ ร่างกายของ ‘คนของเรา’ จะไปอิงแอบแนบชิดอยู่กับใครที่ไหน” เขาเองคงทนไม่ได้ที่ ‘คนของเรา’ จะไปเป็นของคนอื่น...แม้เพียงชั่วขณะ
“อาหารอร่อยนะครับ ผมไม่นึกว่าคุณนุจะทานเยอะขนาดนี้ ใครได้ไปเป็นแฟนจะเลี้ยงไหวไหมนี่” อธิคมทำลายความเงียบ
อนุภาพรวบช้อน “ไม่คิดจะให้ใครมาเลี้ยง”
“แล้วถ้ามีคนอยากเลี้ยงล่ะครับ” อธิคมยิ้ม
...อนุภาพหันไปมองไปยังแนวต้นไม้ที่ยืนต้นสล้างอยู่ริมธารน้ำ นิ่งอยู่ชั่วอึดใจ แล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เหมือนกับจะพูดกับตัวเอง “หายากนะครับ คนที่จะเลี้ยงคนอื่นให้อิ่มได้ คนเราไม่ได้กินข้าวเพียงอย่างเดียวนะ”
อธิคมนิ่ง ไตร่ตรองคำพูดของอนุภาพชั่วครู่
วูบหนึ่ง เขาค่อนข้างมั่นใจว่าอนุภาพจะต้องมีความหลังอะไรบางอย่างแน่นอน ซึ่งเขาจะต้องค้นหาให้ได้ เขารู้สึกว่าราวกับว่าชายหนุ่มหน้าดุกำลังก่อกำแพงกั้นอะไรบางอย่างเอาไว้...แต่ไม่ว่าจะเป็นกำแพงอะไร เขาจะลองฝ่าข้ามไปดู...
'ลองกันสักตั้งหน่อยเถอะ' ร้อยตำรวจเอกหนุ่มมุ่งมั่นกับภารกิจหัวใจครั้งนี้
เมื่อทานข้าวเสร็จ อธิคมชวนอนุภาพไปเดินเล่นที่จุดชมวิวใกล้สันเขื่อน เขาแปลกใจที่อนุภาพไม่อิดออด แม้จะมีคำถามว่า “มืดอย่างนี้จะดูอะไรได้”
ผู้กองหนุ่มบอกว่าดูดาวตก ไปยืนรับลมเย็นอากาศบริสุทธิ์ ชื่นชมกับธรรมชาติ เดินย่อยอาหาร อนุภาพยกมือขึ้นปรามพลางเอ่ยว่า “เหตุผลผู้กองดีๆ ทั้งนั้น...พอแล้ว...ไปครับไป” แล้วเดินตรงลิ่วไปที่รถ
ที่ลานกว้างริมหน้าผาข้างถนนที่ไต่พาดขึ้นไปบนสันเขาอีกฝากหนึ่งของเขื่อนศรีนครินทร์ ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสลัว พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวส่องสว่างทอดแสงตกกระทบผืนน้ำในเขื่อนระยิบระยับเห็นอยู่ไกลๆ ต้นไม้สูงใหญ่ยืนต้นเป็นแนวทางด้านซ้ายของลานจุดชมวิว ลมเอื่อยๆ พัดกิ่งใบของปราการธรรมชาติให้ขยับไหว เสียงหวีดหวิวเบาๆ ราวกับกระซิบกระซาบกัน ด้านขวาเปิดโล่งมองออกไปเห็นทิวเขาสลับซับซ้อนทอดตัวอยู่ท่ามกลางความมืด
อนุภาพกระชับแขนที่กอดอก พลางเดินออกไปที่แนวรั้วไม้ไผ่เล็กๆ ที่กั้นระหว่างผืนดินกับความว่างเปล่าเบื้องหน้า ลมเย็นๆ พัดโชยมาปะทะใบหน้าเบาๆ ชายหนุ่มก้มลงมองไปยังหน้าผาลึกเบื้องล่างเห็นแต่ความมืดดำ
“ดาวสวยนะครับ” เสียงทุ้มข้างหูดังขึ้นทำลายความเงียบ
ชายหนุ่มหันไปมองเจ้าของเสียง ผู้กองหนุ่มยืนอยู่ใกล้ๆ แหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า สันจมูกโด่งคมทาบเป็นเงาจางๆ ในแสงเดือนจากพระจันทร์เสี้ยวของคืนข้างแรม ณ วินาทีนี้ อนุภาพตระหนักว่านายตำรวจเจ้าปัญหาคนนี้ตัวสูงใหญ่เหลือเกิน ดูราวกับภูผาทมึนที่ยืนบดบังสายลมเอื่อยๆ ที่พัดมาปะทะร่างเขาเสียหมดสิ้น ในใจอดคิดไม่ได้ว่า...ภูผาแข็งแกร่งนี้ จะเป็นที่พักพิงให้เขาได้ไหมหนอ ภูผาอย่างธนาภพยังพังทลายได้เลย...
“ประเดี๋ยวมีดาวตก” ผู้กองหนุ่มเอ่ยขัดจังหวะความคิดล่องลอยของชายหนุ่ม
“มีญาณวิเศษหรือไง” ชายหนุ่มอดแขวะไม่ได้
ผู้กองภูผาหัวเราะหึๆ ในลำคอ “จากประสบการณ์ที่ผมเคยยืนดูดาวบนภูเขาตอนกลางคืนหลายๆ ครั้ง ผมเห็นดาวตกบ่อยๆ”
“อ้อคงพาใครมาดูบ่อยๆ” ชายหนุ่มอดเน้นเสียง ‘ดู’ ไม่ได้
“คุณนุครับ อย่าทำลายบรรยากาศสิ” นักดูดาวประท้วงอย่างอ่อนใจ...ดูเอาเถอะ บทจะกวนก็กวนได้เหมือนกันนะ...อธิคมนึกในใจ หางตาแอบมองอนุภาพ
ก่อนที่จะทันได้พูดอะไร บนฟากฟ้าที่ระบายสีด้วยจุดสีขาวระยิบระยับของดวงดาวก็มีดาวตกสองดวงไล่เลี่ยกัน
อนุภาพเบิกตากว้าง อุทานเบาๆ ซึมซับเอาความสวยงามของธรรมชาติที่เขาแทบจะจำไม่ได้ว่าเคยสัมผัสความสวยงามของท้องฟ้าเช่นนี้เป็นครั้งสุดท้ายเมื่อใด
ตั้งแต่เรียนจบ ชีวิตในเมืองใหญ่ที่วิ่งวุ่นกับงาน แม้พระจันทร์เต็มดวงก็แทบไม่เคยเห็น
“เขาบอกว่า ถ้าเห็นดาวตกให้อธิฐานขอพรอะไรก็ได้” ผู้เชี่ยวชาญเรื่องดาวตกเริ่มสาธยาย
“คุณนุลองอธิษฐานสิครับ”
“ผู้กองเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” ชายหนุ่มถาม ใบหน้ายังแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เผื่อจะเห็นดาวตกอีก
นายตำรวจหนุ่มหันมามองชายหนุ่มด้านข้างด้วยสายตาอ่อนโยน “ลองดูก็ไม่เสียหายนี่นา”
ทั้งสองยืนเงียบ ครู่ใหญ่ก็เกิดดาวตกอีกครั้ง ครั้งนี้เห็นเป็นลำแสงสีขาวนวลพาดยาวบนท้องฟ้าอย่างชัดเจน ก่อนจะเคลื่อนคล้อยตกลงอีกฟากหนึ่งของเส้นขอบฟ้าช้าๆ เหมือนจะรอให้สองหนุ่มอธิษฐานได้ทันท่วงที
อธิคมถามว่าอนุภาพอธิษฐานอะไร ชายหนุ่มยักใหล่และบอกว่าขอให้งานสำเร็จ
“แน่ใจหรือครับว่าอธิษฐานแค่นั้น”
“ก็แค่นั้น จะให้ผมขออะไรล่ะ” คนห่วงงานหันมามองตำรวจช่างสงสัยแล้วกลับไปมองท้องฟ้าต่อ
“ก็เขามักอธิษฐานกันว่า ให้เจอเนื้อคู่ เจอคนรัก สมหวังเรื่องความรัก อะไรแบบนี้” อธิคมก้าวเท้ามายืนตรงหน้าอนุภาพ ก้มหน้าลงมองด้วยสายตาแพรวพราว สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงดูผ่อนคลายสบายใจเหลือเกิน
“ใครจะอธิษฐานแบบนั้น งมงาย” อนุภาพอึกอัก ระดับสายตาของเขาอยู่ตรงริมฝีปากของผู้ชายตัวใหญ่เบื้องหน้า ซึ่งขณะนี้กำลังระบายยิ้มอ่อนๆ หนวดเคราที่เพิ่งโกนใหม่เป็นแนวเข้ม ชายหนุ่มได้กลิ่นอ่อนๆ ของครีมโกนหนวด...อมานี่เสียด้วย...อนุภาพคิด เริ่มประหม่า เพราะไม่นึกว่าอธิคมจะรุกประชิดเช่นนี้
“ผมนี่ไง ผมอธิษฐานว่าขอให้เจอคนที่รัก”
“งั้นก็ขอให้สมหวังนะครับ” อนุภาพไม่รู้จะพูดอะไร อธิคมทำให้เขาเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ชายหนุ่มรู้สึกร้อนวูบวาบผสมผสานกับเย็นสะท้าน สายลมเอื่อยเริ่มแรงขึ้น การที่อธิคมผละมายืนข้างหน้าเขาทำให้ลมที่พัดมาด้านข้างปะทะตัวเขาเต็มๆ เพราะ ‘ภูผาสูงใหญ่มีชีวิต’ ไม่ได้ยืนบังเอาไว้อีกแล้ว
“แน่นอน ผมว่าผมใกล้จะสมหวังแล้วล่ะ อย่างน้อยก็เจอคนที่ชอบแล้ว อีกหน่อยก็กลายเป็นรักได้ไม่ยาก”
...อะไรนะ เจออะไรแล้ว...อนุภาพได้ยินเสียงอธิคมอยู่ใกล้ๆ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขากระทบหน้าผากเบาๆ...เป็นตำรวจอะไรใช้ครีมโกนหนวดอมานี่...อนุภาพรู้สึกราวถูกสะกด...เขาอมหมากฝรั่งรสอะไรนี่ กลิ่นเย็นๆ...
อนุภาพยืนนิ่ง
“คุณนุ” เสียงทุ้มๆ เรียก
อนุภาพเผลอเงยหน้าขึ้นมองคนอยากสมหวังตรงหน้า ก็พบว่าสายตาที่อธิคมกำลังทอดมองมานั้นส่องแสงระยิบระยับเหมือนผิวน้ำในเขื่อนที่ถูกสายลมพัดไหวระริกต้องกับแสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบ ริมฝีปากได้รูปอมยิ้มนิดๆ ใบหน้ากรุ้มกริ่มทำให้อนุภาพรู้สึกขัดเขิน
ชายหนุ่มหลบตาหันหน้าไปมองความมืดว่างเปล่าซ้ายขวาสลับไปมา พลางกระชับแขนที่กอดอกให้แน่นขึ้น ห่อไหล่เล็กน้อย พ่นลมออกมาเบาๆ หารู้ไม่ว่าลมที่พ่นออกมาปะทะเข้ากับซอกคอของผู้กองหนุ่ม ทำให้อธิคมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าฟาดกระทบที่หน้าอกแผ่ซ่านเป็นริ้วลงไปถึงหน้าท้องแกร่งเกร็ง
“ฮื่อ เริ่มหนาวแล้ว กลับกันเถอะ”
“หนาวเหรอครับ” ผู้กองหนุ่มถามเสียงนุ่ม พลางขยับตัวช้าๆ เข้ามาใกล้อีก ราวกลับจะบอกว่า...ถ้าหนาว ผมจะทำให้หายหนาว
อนุภาพก้าวเท้าซ้ายไปข้างหลัง หันกลับ แล้วรีบเดินอ้าวไปที่รถ อธิคมส่ายหน้าเบาๆ พร้อมระบายยิ้มอย่างถูกใจที่ได้หยอกล้อให้อนุภาพเขิน
ทั้งสองนั่งนิ่งเงียบตลอดทาง ความรู้สึกพึงพอใจกันและกันเริ่มก่อตัวขึ้น...
อนุภาพมองออกไปนอกหน้าต่างฝ่าความมืดออกไปเบื้องหน้า ในใจสับสนพลุ่งพล่าน ต่อสู้กับความรู้สึกข้างใน กำแพงที่เคยสร้างขึ้นปิดกั้นใครต่อใครมานานหลายปีถูกสั่นคลอน แต่เขาเองยังรู้สึกสับสนในใจ ในหัวมีแต่ความวุ่ยวายไม่แน่ใจในเรื่องสารพัดเรื่องซึ่งเขาเองก็บอกเหตุผลไม่ได้
ที่ลานจอดรถของอิงธารรีสอร์ท อนุภาพกล่าวขอบคุณอธิคมเบาๆ ก่อนเปิดประตูรถลงเดินกลับที่พัก นายตำรวจหนุ่มมองตามร่างนั้นไปจนลับตา ความรู้สึกอิ่มเอมเริ่มพองขึ้นในอกเหมือนจะดันทะลุออกมา นี่ล่ะหนาที่เขาพูดกันว่า หัวใจพองโต เขารู้สึกถึงจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่ขึ้น ดังขึ้น เหมือนเสียงกลองยามงานฉลองพิธีสำคัญ
ชายหนุ่มส่ายหน้า หัวเราะกับตัวเองเบาๆ นึกเขินตัวเองที่รู้สึกมีชีวิตชีวิตราวกับเป็นหนุ่มน้อยที่เริ่มริรัก
...'คืนนี้สงสัยคงนอนไม่หลับแน่เลยเรา' ร้อยตำรวจเอกอธิคมคิด 'ถ้าไอ้ธงรบรู้คงหัวเราะเยาะแน่เลย'
อธิคมเดินผิวปากกลับที่พัก สลับกับแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าเป็นระยะ เผื่อจะเห็นดาวตกอีกครั้ง
คืนนี้เขาต้องพยายามนอนหลับให้ได้ "ตื่นมาจะได้หน้าตาหล่อสดใส" อย่างที่อนุภาพเคยบอก
อนุภาพ...อนุภาพ...อนุภาพ...ชื่อนี้ดังก้องอยู่ในหัวเขาทั้งคืน
ภาพใบหน้าขัดเขินของอนุภาพก่อนที่จะหันหลัง “วิ่งหนี” เขากลับไปที่รถ ตามหลอกหลอนจนนอนแทบไม่หลับ
หากมีใครถ่ายรูปผู้กองหนุ่มยามนอนหลับก็คงจะเห็นใบหน้าเหล่อเหลาคร้ามเข้มนั้นระบายยิ้มอ่อนๆ ทั้งคืน
**********
[attachment deleted by admin]
-
:m29: สมชื่ออนุภาพจิ๊งจิง ตามหลอนแม้ในฝัน
ชอบมัีกมากเลย เอาเรื่องที่ลงผิดมาลงด้วยดิ น้านะนะ
คนดี๊คนดี เด่ยให้อมยิ้มอัน นะนะ :jul3:
-
ทั้งสองคนเริ่มไปกันได้ด้วยดีแฮะ แต่อัสนัยจะมาทำเสียเรื่องป่าววะเนี่ยยยยยยยย
-
:m12: +1 ให้แล้วนะครับ เรื่องนี้สนุกจริงๆ
-
ร๊ากกานเยอะ!!!~
-
วุ้ย เขินแทนคุณนุเจ้าค่า~ เดินหนีทำไมกันเนี่ย :-[
-
นึกว่านุจะโดนผู้กองจูบซะแล้ว เสียดายจัง
คนเขียนทำได้ไงเนี่ย ทำให้เราตื่นเต้นตามฉากดาวตกเนี่ย บรรยายได้เก่งสุดยอดเลย
-
เข้าใจหาที่เปิดเผยความในใจเน้อ ผู้กอง
คนเจ้าชู้มักสร้างสถานการณ์เสมอ :m12:
-
หวานละมุน อุ่นหัวใจ :m1:
-
:m1: :m1:
-
อ๊ายยย เขิล แทน นะ เนี่ย :m1:
-
ชอบผู้กองมากมายเลยยย~
-
ขอบคุณครับสำหรับคำชม :m23:
พอดีมีประสบการณ์ตรง :m23:
นึกว่านุจะโดนผู้กองจูบซะแล้ว เสียดายจัง
คนเขียนทำได้ไงเนี่ย ทำให้เราตื่นเต้นตามฉากดาวตกเนี่ย บรรยายได้เก่งสุดยอดเลย
-
^
อย่างนี้นี่เองงงงง :m12:
ว่าแต่คนแต่งตอนนี้เลิกเจ้าชู้ยังจ๊ะ ?
สิ้นลายไปหรือยังเนี่ย ? ฮ่าฮ่าฮ่า ,,
ขอบคุณนะคะ ;')
-
:m13:
ใช่ครับ
คนเราไม่ได้กินแต่ข้าวอย่างเดียวนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านทันแล้ว
ชอบผู้กอง เชียร์ผู้กอง :man1: อยากได้....
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:man1: :man1: :man1:
-
โอ้ โอ้ อยาก มี คน พา ไป ทาน ข้าว อย่าง นี้ บ้าง จัง อะ :t2: :t2:
คุณ นุ นี้ จิง จิง เสีย ดาย จัง :o8: :o8:
:L2:รัก คน เจ้า ชู้ ต้อง ทำ ใจ :L2:
-
ชอบตอนนี้อ่ะ
อ่านไปเขินไป คิคิคิคคิ
-
รักกันไว ๆ นะครับ
-
แหม๋ เข้าใจหาสถานที่ โรแมนติกมากมาย :o8:
-
วิ่งตามจนทัน ได้ฤกษ์จิ้มกะเค้าสักที เย้ๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่น้าคนหล่อเข้มๆอย่าง คมคุง จะมาตามจีบป๋มม้างงงงง :laugh:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
รอไม่ไหวเลยตามไปหาอ่านจนจบภาค 1 แล้ว :m1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ (รออ่านภาค 2 อยู่ค่า) :m3:
-
เมื่อไหร่น้าคนหล่อเข้มๆอย่าง คมคุง จะมาตามจีบป๋มม้างงงงง :laugh:
:m24:
พี่เก็บหลักฐานไว้แล้ว
ไม่อยากโดนแฉ
มาให้พี่ :จุ๊บๆ:ซะโดยดี
:laugh:
-
:m4: เห็นด้วย เก็บหลักฐานเอาไว้ ข่มขู่ หากไม่ยอมอัพเรื่องของตัวเอง มีแฉ
รีบกลับไปอัพเรื่องตัวเองเร็ว ๆ ไม่งั้น 5555......( นอกเรื่องไปหน่อย )
มีความสุขไปกับ นุ กับ ผู้กองหนุ่ม แต่คิดว่าความสุขแบบนี้คงอยู่ไม่นาน
เพราะอะไร ผู้กองหนุ่มย่อมรู้ดี มารอตอนต่อไปดีกว่า ครับ
-
55555
คุณผู้กองร้อยเทค เจอคู่ขาเก่าแล้ว
ตอนต่อไปมันหยดติ่งแน่ๆ
ขุนแผนไปเมืองกาญจน์ รถไฟสายพิมพิลาไลย กับสายสร้อยทอง ชนกันดังโครม
นี่คือที่มาของทางรถไฟสายมรณะแหละ :m31:
น้องอาทิตย์จ๋ามาปลอบนายอนุภาพเร็วๆ โอกาสทองมาแย้ว :a11: :a4: หุหุ
มาต่อเร็วๆนะคะ คุณผู้กองขี้เหงา :bye2:
+1 ให้ด้วย
-
:m32:
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้..
..ช๊อบ..ชอบ..แต่งเก่งจังเลยค่ะ
..
ที่เพิ่งเข้ามาอ่านเพราะไม่ชอบตำรวจ
ชีวิตจริง.ตำรวจแบบพระเอกนี่คงหายากกว่างมเข็มในมหาสมุทร
..
เชียร์จ๊ะ..
..
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :bye2:
-
แวะมาให้กำลังใจผู้กอง :laugh:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน
กรี๊ดดดด.......หนูเป็นคนไม่ดี
ขโมยของคนอื่น.....ทำร้ายร่างกาย
ขายยา....ค้าประเวณี.........
จับหนูขังเถอะค่ะ.....กรี๊ดดดดดด
-
อ่านครั้งเดียวรวดเลยค่ะ
อดใจไม่อยู่แล้ว ตกหลุมรักผู้กองและคุณนุเข้าไปเต็มๆ
:m1:
-
ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกรุณาอ่านนะครับ และขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ ชื่อใจทุกทีที่เห็น
ขอบคุณทุกคนที่จิ้มก้นผม เอ๊ย จิ้ม +1 ให้คะแนนด้วยนะคร้าบบบ
:m1:
เช้าวันนี้อาจบทที่ 18 ต่อกันนะ
เวอร์ัชั่นบอร์ดเซ็งเป็ดนี่ผมมีเขียนเพิ่มบ้างหน่อยอ่ะครับ เพราะรู้สึกว่าพอได้อ่านทบทวนของตัวเองแล้ว มันมีอะไรทะแม่งๆ อยู่ชอบกล ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะกว่าจะเป็นฉบับสมบูรณ์ แล้วถึงจะลองส่งให้สำนัำกพิมพ์ตีพิมพ์ ถ้าได้คลอดออกมาเป็นกระดาษ ก็อย่าลืมคฑาวุธตัวน้อยๆ คนนี้นะคร้าบ
ขอฝากคดีรักกับผู้กองอธิคมไว้ในอ้อมใจอ้อมกายของทุกท่านด้วย :m13: :m13:
บทที่ 18 “ลุ่มหลง”
เช้าวันถัดมาเป็นวันสุดท้ายของการถ่ายทำฉากต่างๆ ที่ต้องใช้นายแบบตำรวจรูปหล่อ อนุภาพไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในกองถ่าย เขาจึงถือโอกาสหามุมสงบในรีสอร์ทนั่งทำงาน
สมบัติโทรมารายงานว่านายแบบจำเป็นทำงานได้ดี แต่มีงอแงบ้างเรื่องแต่งหน้าเพราะเขาบ่นว่าไม่ใช่นางแบบ กว่าจะปลุกปล้ำยอมให้แต่งหน้าลบรอยคล้ำใต้ขอบตาก็ใช้เวลา
“นี่ไอต้องเอายูขึ้นมาอ้างเลยนะถึงยอม...ว่าจะฟ้องที่นอนดึกแล้วตื่นมาหน้าตาไม่สดใส” สมบัติรายงาน “พ่อคุณยังมีหน้ามาเถียงว่า ถึงขอบตาคล้ำผมก็ยังหล่อ”
อนุภาพหัวเราะเบาๆ พลางนึกภาพท่าทางเอาเรื่องของผู้ชายตัวโตคนนั้น ที่อิดออดไม่ยอมให้ช่างแต่งหน้าลงแป้งรองพื้นเหมือนครั้งที่ทดสอบหน้ากล้องที่สตูดิโอ
“นุ หัวเราะทำไมเหรอ” สมบัติแกล้งถามด้วยความอยากรู้ ทั้งที่ตัวเองนึกออกอยู่ว่า อนุภาพเริ่มชอบอธิคมทีละน้อย
“ยูพาเขาไปเที่ยวตะเวนราตรีในเมืองดึกใช่ม่ะ เห็นหายไปทั้งสองคนตั้งแต่เย็น อ๊ะ อ๊ะ มีอะไรไม่บอกกัน” สมบัติยั่วเย้า
อนุภาพรีบออกตัว “เปล่านะ ไปทานข้าวเฉยๆ ที่ร้านอาหารริมทะเลสาบเชิงเขา
“ไม่ต้องเขินหรอน่านุ เจ๊หนับหนุน” สมบัติหัวเราะคิดคัก “เจ๊ว่าเขานอนไม่หลับทั้งคืนเพราะคิดถึงใครบางคนมั๊ง หรือว่า เพราะนอนคนเดียวไม่ได้ หรือว่ามีคนกวนเขาจนไม่ได้นอน...” สมบัติบีบเสียงน่าหมั่นใส้
“นี่อาเฮีย ผมต้องโทรไปคุยเรื่องงานกับลูกค้าแล้ว ไม่อยากฟังคำทำนายของหมอเดา” อนุภาพตัดบทและตัดการสนทนา พลางหยิบนามบัตรของคุณสมหมาย เจียงวิวัฒน์กิจเจริญ ลูกค้าคนใหม่งานโฆษณาผลิตภัณฑ์โรลออนดับกลิ่นที่จู้จี้เหลือประมาณ
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเริ่มกดเบอร์โทรศัพท์ แต่เสียงโทรศัพท์กลับแผดเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน
“พี่บั๊ด อะไรอีก” สบบัติ นั่นเอง
“อีกอย่างนะนุ คุณลูกค้าสุดเนี๊ยบคนนั้นมาเกาะแกะผู้กองของไอด้วยแหล่ะ ประกบไม่ยอมห่างเลย นั่งเฝ้าอยู่ได้ นุต้องระวัง...”
อนุภาพรีบสวนคำพูดบอกว่าช่างเถอะ พอแล้วไม่ต้องมาบอก ไม่ใช่เรื่องของเขาที่ต้องไปรับรู้ เขาต้องโทรคุยกับคุณสมหมาย
อนุภาพใช้เวลาคุยกับคุณสมหมายราวครึ่งชั่วโมงเรื่องโฆษณาสินค้าตัวใหม่ คุณสมหมายต้องการให้ภาพลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ออกมาสำหรับผู้ชายเข้มๆ ห้าวๆ เท่ห์ๆ ที่มีความแข็งแกร่ง เป็นผู้นำ กร้าวแกร่ง ไม่กลัวใคร มั่นใจในตัวเอง โดยเฉพาะกลิ่นชายหนุ่มของตัว
อนุภาพถอนใจ ต้องหานายแบบอีกแล้ว โมเดลลิ่งที่หานายแบบให้บริษัทเอคโด่แอดเวอร์ไทซิ่งก็มักจะมีแต่นายแบบสุดเนี๊ยบที่เหมาะสำหรับโฆษณาแนวหรูหราทันสมัย
แวบหนึ่ง อนุภาพนึกถึงอธิคม เข้มๆ ห้าวๆ เท่ห์ๆ มีเสน่ห์ กร้าวแกร่ง มั่นใจในตัวเอง ไม่กลัวใคร น่าจะเป็นคนเดียวที่บุคลิกเหมาะที่สุดแล้วกระมัง แต่ชายหนุ่มก็รีบสลัดความคิดออกไป ถ้ามีงานอีกโปรเจ็ค ผู้กองกร้าวแกร่งคนนั้นก็คง “ยื่นคำขาด” อะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย
-------------------------
การถ่ายทำโฆษณาฉากหลักๆ ที่ต้องใช้นักแสดงสิ้นสุดลงเอาเมื่อใกล้พระอาทิตย์ตกดิน เมื่อได้ยินเสียง “คัท” ทุกคนถอนหายใจโล่งอกที่งานเสร็จ เพราะต่างพากันลุ้นให้อธิคมแสดงได้ตรงตามใจผู้กำกับ หลังจากนั้น ทีมงานเก็บของเตรียมกลับที่พัก...เย็นนี้มีเลี้ยงอาหารบุฟเฟ่ซีฟู้ดและเครื่องดื่มไม่อั้น ตามคำสั่งตฤณ
ทุกคนรู้ดีว่าตฤณดุ แต่ก็เป็นดุที่มีเหตุผล ตฤณใจดีกับพนักงานเสมอ เพราะเหตุนี้พนักงานทุกคนจึงรักเขา
“นุ ผู้กำกับสั่งคัทแล้ว โล่งอกเป็นบ้า” สมบัติโทรมารายงาน ”โล่งอกที่ผู้กองอธิคมไม่ต้องเทคอีกเป็นครั้งที่หนึ่งพันแปดร้อยยี่สิบเอ็ดจุดศูนย์ห้าห้าห้า”
ชายหนุ่มกลันหัวเราะไม่อยู่ พยายามจินตนาการใบหน้าผู้กำกับและทีมงานทุกคนที่ร่วมเป็นแรงใจให้นายตำรวจดาราจำเป็น อนุภาพอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่า ในเมื่องานโฆษณาเสร็จแล้ว เขาก็ไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างให้อธิคมอีก คราวนี้จะมายื่นคำขาดบีบเขาไม่ได้อีก....
แต่อนุภาพหารู้ไม่ว่าตัวเองคิดผิด...
--------------------------------------------
อาหารค่ำมื้อพิเศษจัดขึ้นที่ริมสระว่ายน้ำ อนุภาพเดินไปหาภาคภูมิผู้กำกับที่สนิทสนมและทำงานด้วยกันมานาน เขารู้จักกับภาคภูมิตั้งแต่เรียนอยู่ต่างประเทศ ภาคภูมิคือคนหนึ่งที่ให้คำแนะนำเมื่อเขาเรียนจบปริญญาตรีสถาปัตยกรรมและต้องการเปลี่ยนสาขาเป็นการโฆษณา
“พี่ภูมิ ขอบคุณพี่มากนะครับ...ถ้าไม่ได้พี่กำกับให้ต้องแย่แน่เลย”
“พี่สิต้องขอบคุณนุ ส่งงานให้พี่จนไม่มีที่จะเก็บเงินอยู่แล้ว”
“งั้นพี่คงรวยอีกแล้วล่ะ ผมมีงานใหญ่ของเป็บซี่กำลังตกลงกันอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์ creative brief ก็จะเสร็จแล้ว แบ๊งค์ นิตินัย เป็นพรีเซ็นเตอร์ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มหมายถึง แบ๊งค์ นักร้องวัยรุ่นชื่อดัง
ภาคภูมิตาโต “โอโห งั้นพี่ต้องรีบเคลียร์งานสิ”
“ครับ ถ่ายทำโลเคชั่นทะเสสวยๆ ภาคใต้ตั้งหลายที่ สมุย กระบี่ สุราษฏร์ สิมิลัน...”
ทั้งสองคุยเรื่องงานงานคร่าวๆ อนุภาพบอกว่าจะโน้มน้าวที่ประชุมให้เลือกภาคภูมิเป็นผู้กำกับ
“แบ๊งค์ นิตินัยนี่ทำงานด้วยยากไหมครับ” อนุภาพไม่คุ้นกับการทำงานกับดารานักร้อง
“อืมม เขามืออาชีพนะ ถึงเป็นนักร้องแต่การแสดงไม่ต้องห่วงหรอก เด็กพวกนี้เขาเก่ง แต่พักหลังเขามักมีปัญหาเรื่องคิว กว่าจะได้คิวยากมาก นุอาจต้องปวดหัวกับผู้จัดการเขาหน่อย พี่เคยทำ MV อัลบั้มชุดที่สองให้เขา”
“เผลอๆ อาจจะยากพอๆ กับโฆษณารถกระบะ” ชายหนุ่มอดพูดถึงไม่ได้ ทั้งสองหัวเราะ
ภาคภูมิส่ายหน้าช้าๆ “เหนื่อยที่สุดในชีวิตการทำงานของพี่แล้วล่ะ คราวหลังนุทำโฆษณา อย่าให้นักแสดงคนนี้มีบทพูดนะ” ภาคภูมิแกล้งบ่น “ให้ยืนทำหน้าหล่อๆ อย่างเดียวก็พอ”
“นักแสดงคนนี้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ”
อนุภาพไม่คิดจะอยากขอให้อธิคมแสดงโฆษณาให้อีกแล้ว...ปวดหัวและเหนื่อยเป็นที่สุดเหมือนกัน
ชายหนุ่มไม่รู้ว่า ในอนาคตนั้น ยังจำต้องใช้บริการนายแบบจำเป็นอยู่...และนักแสดงเจ้าปัญหาคนนี้เอง ที่จะกลายมาเป็นอัสวินขี่ม้าขาวมาช่วยเขาอีกหลายงาน
“คุยอะไรกันอยู่หรือครับ หัวเราะกันสนุกเชียว” อธิคมเดินเข้ามาใกล้
ภาคภูมิและอนุภาพจำต้องหยุดการ ‘นินทา’
“ก็คุยเรื่องทั่วๆ ไปครับผู้กอง” ภาคภูมิอมยิ้ม
อธิคมหันไปมองอนุภาพ นัยน์ตาชายหนุ่มยังเป็นประกายขันๆ เขาเห็นชายหนุ่มหัวเราะเมื่อครู่นี้ ทำให้นึกถึงคำพูดของธงรบที่เคยบอกว่าอนุภาพยิ้มแล้วเหมือนทำให้เกิดแสงแฟลชสว่างวูบวาบจนแสบตา
“คุณนุ ไม่เห็นไปดื่มอะไรกับพวกเราทางโน้นเลย” อธิคมบุ้ยปากไปทางกลุ่มใหญ่ที่เริ่มตั้งวงเหล้า
“ผมไม่ค่อยชอบดื่มเหล้า”
“เดี๋ยวผมไปร่วมวงด้วย” ภาคภูมิเสนอตัว
“ดีครับ เขากำลังแข่งกันว่าใครจะคอแข็งที่สุด คนชนะได้กินเหล้าฟรีหนึ่งเดือน พวกที่แพ้ต้องลงขันเลี้ยง”
“งั้นผมต้องรีบไปแข่ง รางวัลดีๆ น่าสนใจ” ภาคภูมิขอตัวไปร่วมวงกับทีมงาน เปิดโอกาศให้อธิคมได้มีเวลาส่วนตัวกับอนุภาพ เขามองออกว่าทั้งสองเริ่มมีเยื่อใยต่อกัน ภาคภูมิอยากเห็นอนุภาพมีความสุข เขารู้จักชายหนุ่มตั้งแต่อยู่ต่างประเทศและรู้ว่าอนุภาพเคยเจ็บเพราะพิษแห่งความรัก...ธนาภพเพื่อนรุ่นน้องภรรยาของเขา
“ผมชอบพี่ภูมิจัง” อธิคมหันไปมอง “เป็นผู้กำกับที่รู้ใจผมที่สุด”
...ทำตาวิบวับอีกแล้ว...อนุภาพมองชายหนุ่มตรงหน้า
“ถ้าคุณนุจะจ้างผมแสดงอีกนะ ขอให้พี่ภูมิเป็นคนกำกับ”
“ผมสงสัยว่าพี่ภูมิจะคิดเหมือนผู้กองหรือเปล่า...สงสารพี่ภูมิเถอะครับ” อนุภาพอดประชดไม่ได้
“ใจร้าย” อธิคมแกล้งทำหน้าบึ้ง “คุณไม่ต้องมาล้อผมเลย พวกทีมงานล้อผมนี่ก็เกินพอแล้ว หัวเราะกันสนุกอยู่ได้ ผมเลยกลายเป็นตัวตลก” ผู้ชายตัวโตแกล้งทำเสียงงอนๆ
อนุภาพปลอบอธิคมว่าไม่ใช่นักแสดงอาชีพ เป็นเรื่องธรรมดาที่ตื่นกล้องและแสดงทื่อๆ แต่เมื่อผู้กำกับสั่งคัท จบงาน ก็แสดงว่าทุกอย่างออกมาได้ดี เขาเชื่อฝีมือภาคภูมิเพราะเป็นผู้กำกับที่เก่งและเขาไว้ใจมากเรื่องการทำงาน อนุภาพบอกเขาว่าจะขอให้ภาคภูมิกำกับงานโฆษณาโปรเจ็คใหญ่ที่มีนักร้องชื่อดังเป็นพรีเซ็นเตอร์
“อ้าว ไม่จ้างผมเหรอ ผมคิดค่าตัวไม่แพง” อธิคมล้อเล่น
“ลูกค้าเขาต้องการนักร้องดังครับ แบ๊งค์ นิตินัย”
“อ้อ” อธิคมรับรู้สั้นๆ...นิตินัย นวเมธี...อนุภาพจะคิดอย่างไรนะถ้ารู้ว่าแบ๊งค์คือหนุ่มคนหนึ่งที่เคย ‘ผ่านมือ’ เขามาก่อนเมื่อเป็นนักร้องใหม่ๆ แบ๊งค์หลงไหลเครื่องแบบ และแสดงออกว่าชอบเขาเมื่อไปช่วยรณรงค์โครงการต้านยาเสพติด ค่ำคืนนั้นในงานเลี้ยงขอบคุณดารานักแสดง นักร้องหนุ่มยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้ คืนถัดมาเขาทำการสอบสวนและปิดคดีเรียบร้อย และสอบสวนต่ออีกสองสามอาทิตย์ก่อนที่เขาจะไปสอบสวนคนอื่นต่อไป
‘ขออย่างเดียว...อย่าให้ธงรบปากโป้งเลย’
อธิคมอดที่จะระแวงไม่ได้ไปเสียทุกเรื่อง กลัวว่าอดีตของความเจ้าสำราญรักสนุกของเขาจะมาทำให้อนุภาพรู้สึกลังเลใจที่จะตอบรับไมตรีจิตจากเขา ชายหนุ่มรู้ว่าอนุภาพไม่ชอบคนเจ้าชู้...สมบัติเองที่ช่วยลุ้นให้เขาจีบอนุภาพก็ย้ำนักย้ำหนา
เวลาส่วนตัวสั้นๆ ของทั้งสองต้องจบลง หลายคนเดินเข้ามาคุยกับอนุภาพ อธิปมาดึงตัวเขากลับไปร่วมวงเพราะเหตุผลว่า “ท่าทางพี่เขตต์จะชนะดวลเหล้า ผู้กองไปช่วยหน่อย ผมไม่อยากเป็นคนเลี้ยงพี่เขตต์”
อธิปบอกว่าเลี้ยงเหล้าพี่เขตต์เป็นเวลาหนึ่งเดือนต้องจนแน่เพราะกินเหล้านอกแทบทุกวัน เลี้ยงเหล้าอธิคมดีกว่าเยอะ ‘อย่างน้อยผู้กองก็ใจดี ไม่กินเหล้าบ่อย และคงเห็นใจคนแพ้บ้าง’
อธิคมหัวเราะ จำต้องถูกลากตัวไป ชายหนุ่มไม่รู้ว่าอธิปมาแผนสูง เขารู้ว่าอธิคมคอแข็ง ต้องชนะแน่นอน แต่ถึงจะต้องแพ้พนันกลายมาเป็นคนเลี้ยงเหล้าหนึ่งเดือนเขาก็ไม่หวั่น เพราะจะใช้อนุภาพเป็นตัวช่วย...อนุภาพไม่ชอบคนดื่มเหล้า
อาหารเย็นบุฟเฟ่ต์ซีฟู้ดไม่ค่อยพร่อง แต่เหล้าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า อธิคม เขตต์ อธิป ช่างภาพ และผู้ชายอีกสามสี่คนล้อมวงดื่ม คุย และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาม ผู้กองหนุ่มเข้ากับคนได้ง่ายและกลายเป็นขวัญใจทีมงานในที่สุด
อนุภาพสังเกตเห็นอัสนัยเดินเข้าไปร่วมวง พยายามชวนอธิคมคุย ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้ว่าสองคนนั้นคงรู้จักกันมาก่อน
“ผมขอพนัน ผู้กองชนะแน่ๆ ไม่เชื่อคอยดูสิ” เสียงอัสนัยประกาศ “ถ้าผู้กองชนะ คืนพรุ่งนี้ผมเลี้ยงเหล้าทุกคนฟรี”
เสียงไชโยดังลั่นที่จะได้กินเหล้าฟรีอีก พรุ่งนี้ทีมงานยังอยู่ต่อเพื่อถ่ายทำฉากรถกระบะวิ่งในภูมิประเทศแบบต่างๆ ที่ไม่ต้องใช้ตัวแสดง
อนุภาพนั่งมอง เริ่มรู้สึกง่วง สมบัติทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“ท่าทางไม่เหมือนคนเพิ่งรู้จักกัน นุต้องคอยจับตามองหน่อยนะ” สมบัติหวังดี
“ทำไมต้องจับตามอง เขาจะคุยกัน สนิทกัน มันก็เรื่องของเขา” อนุภาพตอบเสียงเรียบ ไม่สนใจ
“อ๊ะ อ๊ะ คิดแบบนี้ไม่ได้ ผู้กองก็ใช่ย่อย ยูก็รู้ คุณอัสนัยนั่นก็ท่าทางไม่เบา น้ำมันกับไฟ เข้าใกล้กันมันก็อาจจะลุกพรึบ” สมบัติทำท่าคิด “พี่ชักสงสัยว่าถ่านไฟเก่า”
“พี่บั๊ดไร้สาระ บอกแล้วไง ไม่เกี่ยวอะไรกับผม” ชายหนุ่มลุกขึ้น ทำท่าบิดตัวอย่างเหนื่อยล้า
“ผมเพลีย ขอตัวไปพักก่อนนะ” อนุภาพตัดบทแล้วรีบเดินลิ่วกลับห้องพัก
“ไม่เกี่ยวแน่เร๊อ อนุภาพ...ไอก็เห็นยูมองๆ คู่นั้นเขาอยู่” สมบัติส่งเสียงลอยตามไป “ผู้ร้ายปากแข็ง" ประโยคหลังพูดกับตัวเอง...เป็นห่วงน้องรัก
สมาชิกวงเหล้าเริ่มขอตัวไปนอนทีละคนสองคน
“หนุ่มๆ อย่าลืมนะพรุ่งนี้ต้องทำงานแปดโมง หลังเคารพธงชาติ” ผู้กำกับเริ่มหน้าตึงๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ “อย่านอนดึกกันนัก พี่ขอตัวไปนอนก่อน”
“ว่าแต่พี่ภูมิเถอะ ตื่นให้ทันแล้วกัน” อธิปเย้า เป็นที่รู้กันดีว่าภาคภูมินั้นนอนขี้เซาเป็นที่สุด
เขตต์คอพับคออ่อน ยอมแพ้อธิคม ขอตัวไปนอน...ส่วนนายตำรวจหนุ่มหน้าแดง แต่ยังไม่เมา
“ผู้กอง เจ๋งที่ซู้ด” อธิปยกนิ้วให้ ตาปรือๆ แล้วเอนตัวลงจะนอนบนเก้าอี้อาบแดดข้างสระว่ายน้ำ พจนีย์รีบรับไว้ทัน “อย่ามานอนตากยุงตรงนี้นะอธิป ลุกๆ ไปนอนในห้อง”
โต้งเข้ามาช่วยอีกแรง ดึงอาทิตย์ขึ้นแล้วพยุงพากันเดินลับไป
อัสนัยได้โอกาสที่จะคุยกับอธิคมเพียงลำพังเสียที ชายหนุ่มขยับลุกจากเก้าอี้ตรงข้ามมานั่งข้างๆ นายตำรวจหนุ่ม
“พี่คมยังดื่มเหล้าเก่งเหมือนเคย จนขนาดนี้ยังไม่เมาอีก”
“ธงรบดื่มเก่งกว่าพี่อีก” ผู้กองหนุ่มยิ้ม พยายามดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยว ชายหนุ่มรู้ว่าอัสนัยคิดอย่างไรกับเขา
“คู่หูเจ้าสำราญ ดื่มเหล้าเป็นน้ำ...นัยจำได้...นัยคิดถึงพี่คมมาตลอดเลยนะครับ” อัสนัยยิ้มตาเชื่อม แสดงความรู้สึกตรงไปตรงมา
“จะคิดถึงไปทำไม๊”
“ใครจะลืมหมวดอธิคมได้ลง...คนอย่างพี่คม ใครก็ลืมไม่ลง”
“นานขนาดนั้นแล้ว ยังจำได้อีกหรือ” อธิคมถามยิ้มๆ เหมือนไม่เชื่อ นึกว่าอัสนัยพูดเล่น
“จำได้สิครับ...พี่คมคิดว่าคนเราจะลืมอะไรที่ประทับใจเรามากได้ง่ายๆ หรือ ถึงผ่านไปนานเท่าไหร่ นัยก็ยังคิดถึงพี่คม จำทุกอย่างได้อย่างชัดเจน”
“คงเกือบสิบปีได้แล้วมั๊ง...ตอนที่ไปเรียนเมืองนอกก็คงอายุ 19 ใช่ไหม นานขนาดนั้นแล้วยังจะคิดถึงอยู่เหรอ”
“พี่คมคิดว่านัยพูดเล่นหรือไง” อัสนัยทำหน้าขึงขัง “จริงอยู่...เวลาที่เรารู้จักกันมันช่วงสั้นๆ แล้วเราต่างคนก็ต่างสนุกสนานกับชีวิต แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี นัยก็จำพี่คมได้เสมอ”
อธิคมมองชายหนุ่มตรงหน้า ค้นหาว่าอัสนัยกำลังพยายามบอกอะไรสักอย่าง
“ตอนนี้พบกันแล้ว ก็หายคิดถึงแล้วสิ”
“พี่คมนี่ พูดเล่นอีกแล้ว”
“แล้วจะไปซีเรียสทำไม” ชายหนุ่มวางแก้วเหล้า
“ซีเรียสสิ ตอนนี้นัยไม่ใช่เด็กๆ ผ่านเวลารักสนุกมาแล้ว ถึงเวลาจริงจังกับชีวิตเสียที...อายุก็ใกล้จะสามสิบแล้วนะ” อัสนัยจ้องตาอธิคม
“นัยกำลังจะบอกอะไรพี่” อธิคมตัดสินใจถาม
“นัยจะบอกว่า นัยดีใจที่ได้เจอพี่คมอีก และหวังว่าพี่คมจะให้โอกาสนัยบ้าง ให้โอกาสเราที่จะรื้อฟื้นความทรงจำกันอีกครั้ง เพราะความทรงจำของนัยเกี่ยวกับพี่คมมีแต่สิ่งดีๆ ทั้งนั้น”
อธิคมอึ้งไปชั่วครู่ ไม่นึกว่าอัสนัยจะพูดตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้
...เขาจะให้โอกาสได้อย่างไรกัน ในเมื่อตอนนี้เขาเองกำลังจีบอนุภาพอยู่...แต่หากจะบอกอัสนัยตอนนี้ก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ชายหนุ่มจึงคิดว่ารอดูไปก่อนอีกซักระยะ
“นัยเป็นนายจ้าง พี่เป็นนายแบบโฆษณาของนัย มันไม่เหมาะนา” อธิคมยิ้ม นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร ฤทธิ์แอลกอฮอลล์และความง่วงทำให้เขามึนๆ
“ไม่เห็นจะเป็นไร” อัสนัยยักไหล่ “นัยไม่แคร์ งานก็งาน เรื่องส่วนตัวมันเป็นเรื่องของเรา ก็แค่โฆษณา นี่ก็ถ่ายทำจบแล้ว จะว่าไปเรื่องนายจ้างกับนายแบบอะไรนี่ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน...ว่าแต่ว่าพี่คมอย่ารีบปิดประตูกั้นนัยก็แล้วกัน ให้โอกาสกันบ้าง” อัสนัยกำมือหลวมๆ ยกขึ้นชกหัวใหล่อธิคมเบาๆ
สมบัติหูผึ่ง ชะงักมือที่กำลังควานหาสิ่งของ เขากำลังก้มหาโทรศัพท์ที่ตกอยู่ใต้เก้าอี้ที่นั่งคุยเพื่อนๆ เมื่อครู่ โชคดีกระถางต้นไม้กั้นอยู่ ไฟสลัวๆ อำพรางหนุ่มร่างใหญ่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
'ผู้กองอธิคมกับอัสนัยเคยรู้จักกันมาก่อน และท่าทางจะไม่ได้รู้จักกันแบบธรรมดาเสียด้วย'
อัสนัยเป็นเด็กนอก พูดตรงไปตรงมาจนไม่น่าไว้วางใจ เขาต้องไปเตือนอนุภาพให้รู้ไว้
“พี่คมไปเที่ยวในเมืองกาญจน์กันไม๊ฮ่ะ นัยอยากท่องราตรีเมืองกาญจน์”
“เมืองกาญจน์ไม่เห็นมีอะไร เงียบจะตาย...มีแต่รถเข็นหมี่เกี๊ยวโต้รุ่ง...ไม่สนุกหรอกครับ”
“พี่คมไม่อยากไปใช่ไหมล่ะ...ไม่อยากไปกับนัยก็บอกมาตรงๆ เถอะ” อัสนัยพูดยิ้มๆ ทำตารู้ทัน
“พี่ง่วงมาก ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง นี่ก็ดื่มเหล้าไปเยอะ พรุ่งนี้ก็ต้องขับรถ พี่ว่าจะไปนอนแล้ว”
“เดี๋ยวนัยเดินไปส่ง” อัสนัยลุกขึ้น ยื่นมือจะดึงแขนอธิคม แต่ผู้กองหนุ่มยกมือขึ้นประสานกันแล้วบิดขี้เกียจ--เขาไม่อยากให้อัสนัยถึงเนื้อถึงตัว
สมบัติยังก้มอยู่ข้างๆ เก้าอี้ ตาโต หูผึ่งมากกว่าเดิม
...หมั่นใส้...‘เดี่ยวนัยเดินไปส่ง’
ใจหนึ่งเขาอยากจะตามไปดู แต่ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะรู้จะเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น
'ไม่รู้อะไรเสียเลยอาจจะดีกว่า' สมบัติตระหนักดีว่าชีวิตอย่างที่พวกเขาเป็นอยู่นี้เรื่องความสนุกชั่วครั้งชั่วคราวเกิดขึ้นได้ง่ายๆ รวดเร็วกว่าชายกับหญิง ผู้กองอธิคมก็ท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา ส่วนอัสนัยก็ใช่ย่อย
สมบัติบอกตัวเองว่าถ้าจะอธิคมจะมีอะไรกับอัสนัยสักครั้งก็อาจไม่น่าเกลียด ถึงอธิคมไม่เมาก็ใกล้เมา ดื่มเหล้าขนาดนั้น จะเผลอตัวไปบ้างก็คงสมเหตุสมผล อีกอย่าง...อีกฝ่ายก็เชิญชวนเหลือเกิน
'แต่ถ้าเกิดติดพันไม่ใช่เผลอตัวเผลอใจไปครั้งเดียวล่ะ มิแย่หรือ เสียแรงอุตส่าห์สนับสนุน'
เขานึกถึงอนุภาพ แม้จะอยู่เมืองนอกมาครึ่งชีวิตเหมือนอัสนัยแต่กลับต่างกันมาก...
...น้องของพี่จะสู้ผู้บริหารหนุ่ม ฝรั่งจ๋าได้หรือ ถ้าอัสนัยรุกอธิคมหนักๆ เข้า...ก็ไม่แน่...ทุกอย่างอาจจะพัง
สมบัติรอจนทั้งสองเดินลับไป แล้วจึงค่อยๆ โผล่ลุกขึ้น รีบเดินไปห้องพักของอนุภาพ
..........................
อนุภาพงัวเงียเปิดประตู ชายหนุ่มขอตัวเข้านอนก่อนใครๆ ตั้งแต่ตอนที่วงเหล้าเริ่มแข่งกันดวลแก้ว
“มีอะไรพี่บั๊ด นอนไม่หลับหรือไง”
“เปล่า...ยังไม่ได้นอน วงเพิ่งเลิก อธิปเมาพับไปเรียบร้อย ยัยพจน์ต้องลากไปนอน...”
“แล้วใครชนะดวลเหล้า”
“ผู้กองอธิคม...รายนั้นดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำ”
“ฮื่อ” อนุภาพรับคำสั้นๆ ตัวโงนเงนเพราะง่วงจัด
“นุพี่มีอะไรจะคุย” สมบัติลังเล ไม่รู้ว่าจะพูดหรือไม่พูดดีเพราะสิ่งที่เขาไปรับรู้มานั้นอัดแน่นอยู่ในอก
“คุยอะไร สำคัญมากหรือไงต้องคุยตอนนี้”
“ก็เอ่อ...” สมบัติเริ่มไม่มั่นใจว่าควรบอกเรื่องที่ได้ยินให้อนุภาพฟัง ปรกติแม้อนุภาพจะง่วงขนาดไหนถ้าเรื่องสำคัญต้องคุย สมบัติก็ไม่รอ แต่คราวนี้เขาตัดสินใจเก็บเอาไว้เป็นความลับ ‘ชั่วคราว’
“ไม่แล้วล่ะ เห็นยูงัวเงียขนาดนี้ ไม่คุยแล้ว ไปนอนเถอะ”
“พี่ก็รีบไปนอนเหมือนกันนะ good night” อนุภาพกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วหันหลังโผเผไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอน...หลับสนิท
..........................
อธิคมแยกกับอัสนัยหน้าเคาท์เตอร์รีเซฟชั่นเพราะต้องแวะไปรับกุญแจห้องที่ฝากไว้ อัสนัยพัก Pavilion Suite เรือนพักใหญ่ริมแม่น้ำ ส่วนเขาพักเรือนพักธรรมดาใกล้กับสวนสวยติดเนินเขา อัสนัยยืนยันจะเดินไปส่งผู้กองหนุ่มที่ห้องแต่เขาปฏิเสธ
“ไปส่งกันไป ไปส่งกันมา ไม่ได้นอนกันพอดี” อธิคมพูดเล่น หัวเราะเบาๆ
อัสนัยอยากจะบอกว่า ‘งั้นไปส่งนัยอย่างเดียว แล้วพี่คมก็ไม่ต้องกลับ’ แต่เขายังไม่กล้า เวลาที่ไม่ได้พบกันเลยกว่าสิบปียังทำให้รู้สึกเหมือนมีระยะห่างระหว่างกันอยู่
“พี่คมนี่เคยพูดเล่นยังไง ตอนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนนะ”
“ก็พี่เป็นคนอารมณ์ดี ไม่เครียด”
“เพราะเสน่ห์ของพี่คมแบบนี้ล่ะ...ที่นัยไม่เคยลืม” อัสนัยกล่าวราตรีสวัสดิ์ ยืนมองอธิคมที่โบกมือราตรีสวัสดิ์ เดินลับไปในสวนหย่อมของรีสอร์ทที่จัดไว้อย่างสวยงาม
...........................................................
อธิคมยังไม่กลับห้องพัก เขาเดินเล่นไปเรื่อยจนถึงกระท่อมไม้เล็กๆ ริมธารน้ำตกที่อนุภาพพักอยู่ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลซีดของชายหนุ่มวางอยู่บนขั้นบันไดเตี้ยๆ
เดินทางมากาญจนบุรีครั้งนี้เขาได้พบตัวตนบางแง่มุมของอนุภาพ ชายหนุ่มแต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อสีน้ำตาลอ่อนลายเดิม และสวมรองเท้าคู่เก่งทุกวัน สมบัติบอกว่าอนุภาพชอบซื้อเสื้อสีเดียวกัน ลายเดียวกันทีละหลายตัว เหมือนเครื่องแบบเสื้อยืด
“พี่นุต้องมีแฟนเป็นคนในเครื่องแบบ...เหมาะกันเลย” พจนีย์ล้อ ก่อนที่สมบัติ อธิป และอธิคมจะหัวเราะครืน ทิ้งให้อนุภาพทำตาขวางอยู่คนเดียว
ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาอยากเดินไปหยุดยืนหน้าประตูแล้วเคาะปลุกอนุภาพให้ลุกขึ้นมาเปิดประตูรับเขาเข้าไปข้างใน...ให้เขาเข้าไปนอนซุกอยู่บนเตียงด้วยกัน...ให้เขาได้กอด...ได้สัมผัส...
แต่ความเป็นจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น...อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้...เขาได้แต่ปลอบตัวเอง
อธิคมยิ้มกับตัวเองว่าเขาเป็นเอามาก...มายืนมองประตูห้องก็ชื่นใจ...
...แค่นี้ก็พอใจแล้ว...ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินกลับที่พัก
ในมุมมืด อัสนัยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเริ่มหวั่นไหวว่าจะไม่มีโอกาสดึงอธิคมมาเป็นของตัว แต่ในใจกลับไม่ยอมแพ้ และตั้งใจว่าต้องเอาชนะใจอธิคมให้ได้ ความทรงจำในอดีตทำให้เขารู้ใจตนเองว่าโหยหาอธิคมมาตลอดเวลาไม่เคยลืม แม้จะมีใครต่อใครหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิตก็ไม่มีใครลบภาพนายตำรวจหนุ่มได้ เขามาดมั่นว่าจะทำทุกวิธีทางที่จะไขว่คว้าเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ...แม้จะต้องแย่งชิงจากคนอื่นก็ตาม
**************************
เีดี๋ยวบ่ายๆ มาโพสต่ออีกตอนครับ เพราะจะไม่ได้เจอกันอีกหลายวัน เพราะกระผมจะเดินทางไปไกลครับ
จาก...คนที่สิ้นลายแล้ว (มั๊ง)...
-
ยังจิ้ม+1ให้อย่างต่อเนื่อง
ผู้กองสุดหล่อ พ่อปลาไหลใส่สเก็ต
-
แล้วจะรอรอบบ่ายนะคะ
ไปไหนหลายวันเนี่ย
คิดถึงคุณนุแย่เลย
อิอิ
เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ
-
เมื่อไหร่น้าคนหล่อเข้มๆอย่าง คมคุง จะมาตามจีบป๋มม้างงงงง :laugh:
:m24:
พี่เก็บหลักฐานไว้แล้ว
ไม่อยากโดนแฉ
มาให้พี่ :จุ๊บๆ:ซะโดยดี
:laugh:
เป็นพยานบุคคลให้ แหะแหะ :m32:
ค่าปิดปากให้หอมด้วยจิ :m1:
อย่าลืมมาต่อนะ :bye2:
-
:m13:
ขอบคุณครับ
-
บอกเบอร์มาดิ จาปายจีบ 55 :m23: :m23: :m23:
เมื่อไหร่น้าคนหล่อเข้มๆอย่าง คมคุง จะมาตามจีบป๋มม้างงงงง :laugh:
:m24:
พี่เก็บหลักฐานไว้แล้ว
ไม่อยากโดนแฉ
มาให้พี่ :จุ๊บๆ:ซะโดยดี
:laugh:
เป็นพยานบุคคลให้ แหะแหะ :m32:
ค่าปิดปากให้หอมด้วยจิ :m1:
อย่าลืมมาต่อนะ :bye2:
-
พี่ฮะตอนนี้บ่ายโมง20แล้วนะครับมาทวงนิยายครับ :m22:
-
บ่าย แก๊แก่ ป่าววว :laugh: แก่งั๊กแล้ว
-
คิดถึงกันบ้างนะครับ
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์ครับผม
บทที่ 19 “หึง”
อนุภาพตื่นนอนแต่เช้าตรู่ด้วยความสดชื่น นานมากแล้วที่เขาไม่ได้นอนหลับสนิททั้งคืนเช่นนี้ ชายหนุ่มออกไปวิ่งออกกำลังกายได้ประมาณ 45 นาทีแล้วกลับมาเก็บประเป๋า เตรียมตัวกลับไปสู้รบปรบมือกับความวุ่นวายในกรุงเทพฯ
มีเพียงพจนีย์กับเขาทานอาหารเช้าด้วยกัน ทีมงานคนอื่นๆ ยังไม่มีใครตื่นสักคน
“ผู้กองคงหลับเป็นตาย เมื่อคืนดวดเหล้าไปเป็นถัง” พจนีย์ติดจะพูดเกินจริงเหมือนสมบัติ
“ใครชนะดวลเหล้า”
“ผู้กองนะสิพี่นุ กินเหล้ายังกะน้ำ พี่เขตต์ที่ว่าคอแข็งต้องยอมแพ้ อธิปก็คอพับคาวงเหล้า นี่ไม่รู้จะตื่นหรือเปล่า แต่ผู้กองไม่เมาเลยนะ หน้าตึง แดงๆ สงสัยแค่มึน”
'อธิคมคอแข็งขนาดนั้นเชียวหรือ' - ไม่น่าแปลก เห็นตำรวจดื่มเหล้ากันเก่งทุกคน
“พี่ภูมิก็ยังไม่ตื่น ก่อนนอนยังบอกให้ทีมงานตื่นมาทำงานหลังเคารพธงชาติ” พจนีย์ยังรายงานไม่หยุด “นี่คงสิบโมงละมั๊ง เบรคฟาดไม่ต้องฟาดกันพอดี”
อนุภาพยิ้ม พจนีย์เข้าใจล้อเลียน
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้กลับกันก็ไม่รู้ เมื่อคืนพจน์ห้ามไม่ให้คนขับรถตู้ดื่มเหล้า พ่อคุณยังอุตส่าห์แอบกรึ๊บไปหลายแก้ว”
“รถนั่งกันกี่คน” อนุภาพถาม เผื่อจะมีที่ว่างให้เขาแทรกตัวขึ้นไปด้วยอีกคน ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่แน่ใจว่าอธิคมจะยอมปล่อยให้เขาไปกับรถของทีมงานหรือไม่
“เต็มค่ะ ถึงไม่เต็มก็เต็ม แต่ละคนตัวใหญ่ๆ กันทั้งนั้น ขยับที เสียงแหนบรถลั่นเอี๊ยดอ๊าด”
“พจน์ คารมชักจะใกล้เคียงพี่บั๊ดเข้าไปทุกที” อนุภาพอดพูดไม่ได้
“ก็พจน์เป็นน้องรักพี่บั๊ดนี่นา”
สายตาชายหนุ่มชะงัก...อธิคมเดินเข้ามาพร้อมกับอัสนัย ทั้งสองแต่งตัวสบายๆ อัสนัยสวมเสื้อเชิ้ทแขนสั้นสีอ่อนเปิดกระดุมเม็ดบนสุดเผยให้เห็นแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กางเกงขาสั้นสีเข้ม ส่วนอธิคมสวมเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้า กางเกงสแล๊คสีกากีอ่อน ศรีษะยังเปียกแสดงให้เห็นว่าเพิ่งอาบน้ำ
“ทานข้าวกันอร่อยไหมครับ” อัสนัยทักยิ้มแย้ม
“อร่อยครับ แต่อิ่มพอดี” อนุภาพเสียงเรียบ
“คุณนุ ตื่นแต่เช้าจังเลยครับ” อธิคมนั่งลงข้างๆ ส่วนอัสนัยนั่งตรงข้ามอธิคม
“พอดีผมนอนแต่หัวค่ำ ก็เลยตื่นเช้าเป็นธรรมดา”
“เมื่อคืนผมดื่มหนักไปหน่อยเลยตื่นสาย แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ขับรถได้สบายมาก”
“จะออกเดินทางกี่โมงครับ เพราะถ้าผู้กองอยากอยู่ต่ออีกซักหน่อย ผมจะกลับรถตู้พร้อมทีมงาน” อนุภาพยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“กลับด้วยกันสิครับ ทานข้าวเช้าเสร็จก็ไปเลย รอผมอีกแป๊บเดียว”
“ผมขอติดรถกลับด้วยนะครับ คนขับรถผมกลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนเพราะต้องรับผู้บริหารอีกคนจากเมืองกาญจน์เข้ากรุงเทพฯ พี่คมคงไม่รังเกียจ” อัสนัยหันไปมองนายตำรวจหนุ่ม
'พี่คม...อัสนัยเรียกผู้กองว่าพี่คม...ไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน หรือหลังจากวงเหล้าเมื่อคืน'
“ดีครับ ผู้กองอธิคมจะได้มีเพื่อนนั่งเข้ากรุงเทพฯ ด้วย เผื่อง่วงจะได้ชวนคุย” อนุภาพพูดเสียงเรียบ
อธิคมหันมามองอนุภาพด้วยแววตาอ่อนโยน
“มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิครับคุณนุ เลือดสุพรรณทิ้งกันได้ยังไง”
อธิคมร้อนตัว กลัวว่าอนุภาพจะเข้าใจผิดที่เห็นเขากับอัสนัยเดินมาด้วยกันเหมือนเพิ่งจะตื่นนอนพร้อมกัน
'ขออย่าให้คิดอกุศลกับเขาเลย' ชายหนุ่มหวั่นว่าอนุภาพจะคิดว่าอัสนัยค้างกับเขา เลยตื่นนอนสายและเดินมาทานข้าวพร้อมกัน ทั้งที่จริงเขาพบอัสนัยที่ทางเดินใกล้ๆ ห้องพัก
พจนีย์ขอตัวไปเก็บกระเป๋า แต่ที่จริงรีบเดินอ้าวตรงไปห้องสมบัติเพื่อรายงานสถานการณ์ที่ ‘ไม่ชอบมาพากล’
..................................
ช่วงที่อัสนัยเดินกลับไปที่ห้องเพื่อหยิบกระเป๋า อธิคมรีบเดินไปดักอนุภาพที่หน้าห้องพัก เขากลัวว่าชายหนุ่มจะแอบหนีไปกับรถตู้ของทีมงาน
“คุณนุครับ ผมมาช่วยถือกระเป๋า” อธิคมเห็นอนุภาพกำลังปิดประตูห้องพัก กระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่บนพื้นใกล้ๆ ชายหนุ่มหอบแฟ้มเอกสารและสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์
“เดี๋ยวผมเอาไปไว้ที่รถเลยนะ” อธิคมถือโอกาสหยิบกระเป๋าขึ้นมา
“ผู้กองกลับพร้อมคุณอัสนัยเถอะ ผมจะกลับกับพี่บั๊ด จะได้คุยกันสนุกๆ”
“อ้าว แล้วผมจะทำยังไง ใครจะคุยสนุกๆ กับผม”
“มีคุณอัสนัยทั้งคน คงไม่เหงาปากหรอก” อนุภาพยื่นมือจะคว้ากระเป๋าคืน แต่อธิคมเบี่ยงตัวหนี
“คุณนุ...งอนผมหรือ”
“จะไปงอนคุณทำไม”
“ไม่งอนก็กลับด้วยกัน ผมไม่ให้คุณทิ้งผมกลางคันหรอก อย่าลืมนะครับว่า...”
“โฆษณาถ่ายจบแล้ว ไม่ต้องมายื่นคำขาดอะไรอีกแล้ว ไม่ได้ผล” อนุภาพเสียงเข้ม
“งั้นเหรอ ยังไงคุณก็ต้องกลับกับผม มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน รถตู้เขาเต็มกันแล้วจะไปนั่งเบียดเขาทำไม” อธิคมเดินลงบันไดสะพายกระเป๋าของชายหนุ่มลงไปด้วย
ก่อนที่จะเกิดการต่อล้อต่อเถียงกัน สมบัติก็วิ่งกระหืดกระหอบมา
“รอด้วย รอบั๊ดด้วย ขอกลับด้วยคน”
สมบัติบอกว่ารถตู้เต็ม นั่งไม่สบาย และพลพรรคบางคนยังไม่ตื่น กว่าจะได้กลับก็คงเกือบเที่ยง
“พวกนั้นยังคิดจะแวะเมืองกาญจน์อีก อธิปเมาหลับเป็นตาย ไม่รู้จะแซะออกจากเตียงได้เมื่อไหร่ ขอนั่งรถหรูๆ นิ่มๆ กลับกรุงเทพด้วยคน พี่ต้องรีบไปดูตั้มบันทึกเทป”
อธิคมยิ้มแป้น รู้ว่าอนุภาพหมดทางดื้อดึง ชายหนุ่มเดินดุ่มๆ ไปที่รถปล่อยให้อธิคมกับสมบัติเดินตามมาห่างๆ
อัสนัยยืนรออยู่ข้างรถแลนด์โรเวอร์คันใหญ่ สมบัติไม่แปลกใจเพราะรู้อยู่แล้วจากคำบอกเล่าของพจนีย์ที่วิ่งกระหืดกระหอบไปเคาะประตูห้อง
“หัวเปียกทั้งคู่เลยพี่บั๊ด เหมือนเพิ่งตื่น แต่งตัวเสร็จใหม่ๆ แล้วเดินเข้ามากินเบรคฟาสท์ด้วยกัน แล้วคุณอัสนัยก็ขอติดรถเข้ากรุงเทพฯ ด้วย”
สมบัติรีบกระวีกระวาดเก็บของ ในใจอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนที่อัสนัย ‘เดินไปส่ง’ อธิคมแล้วผู้บริหารหนุ่มรูปหล่อกลับห้องหรือไม่ เขาเกรงว่าสิ่งที่กังวลเมื่อคืนอาจจะเป็นจริง...คนหนึ่งดื่มเหล้าเข้าไปมึนๆ เคลิ้มๆ อีกคนก็อ่อยจนเปิดเผย
'ไม่ได้...ต้องไปเป็นกว้างขวางคอ ปล่อยให้นุไปคนเดียวคงเอาแต่นั่งนิ่งเงียบ'
------------------------
สมบัติทำตาขวางที่อัสนัยขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่กับคนขับ แต่จะว่าอะไรได้ เพราะเมื่ออธิคมเปิดล๊อครถยนต์อนุภาพก็ปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังก่อนเสียแล้ว สมบัติจึงจำต้องขึ้นนั่งหลังสารวัตรหนุ่ม
รถแลนด์โรเวอร์คันใหญ่เดินทางด้วยความเร็วคงที่ ถนนค่อนข้างโล่ง อธิคมใช้ความเร็วปานกลาง เปิดเพลงเบาๆ อนุภาพนั่งนิ่งมองออกไปนอกรถทำเป็นสนใจภูมิประเทศข้างทาง ชายหนุ่มฟังเพลงที่สถานีวิทยุกำลังเปิด เนื้อหากินใจทำให้นึกถึงชายหนุ่มสองคนที่เข้ามาในชีวิตเขา
I have never felt like this
For once I’m lost for words
Your smile has really thrown me...
This is not like me at all
I never thought I’d know
The kind of....
“ขอฟังข่าวหน่อยนะครับ ช่วงเป็นดาราไม่ได้ฟังข่าวสารบ้านเมืองมาตั้งสองวันแล้ว”
พลันอธิคมเปลี่ยนคลื่นวิทยุเป็นสถานีรายงานข่าว
ห้วงคำนึงของอนุภาพสะดุด ภาพของธนาภาพหายไป คงเหลือไว้เพียงอธิคม...ชายหนุ่มสงสัย รอยยิ้มของใครระหว่างสองหนุ่มที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกโยนขึ้นไปบนอากาศ...
*****
อัสนัยหัวเราะกับการพูดเล่นของอธิคม ชายหนุ่มชวนอธิคมคุยเรื่องการถ่ายทำโฆษณา เรื่องรถรุ่นที่กำลังทำตลาดอยู่
อัสนัยหันมาถามความเห็นอนุภาพเรื่องโฆษณาที่จะช่วยดันยอดขายของรถแล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นๆ ชายหนุ่มเป็นคนคุยสนุก คุยได้สารพัดเรื่อง บุคลิกสนุกสนานร่าเริงของอัสนัยทำให้ทุกคนในรถคุยกันได้ตลอดทาง ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นหัวข้อใด
“พี่คมยังขับฮาเล่ย์ เดวิตสันอยู่หรือเปล่าครับ” อัสนัยหันมาถามอธิคม
ผู้กองหนุ่มนิ่งชั่วครู่ เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าอัสนัยกำลังจะทำอะไร
“ก็...เอ่อ...มีแลนด์โรเวอร์แล้วจะขับมอเตอร์ไซด์ทำไม”
“ผู้กองขับฮาเล่ย์ด้วยเหรอ...เท่ห์จัง” สมบัติตามอัสนัยทัน เขารู้ว่าอัสนัยกำลังจะบอกว่าเคยรู้จักกับอธิคมมาก่อน
“นั่นสิ...” อัสนัยรับคำสั้นๆ
เกิดความเงียบขึ้นในรถชั่วขณะ
“แต่มอเตอร์ไซด์มันขับสนุกกว่านะ...ทำให้รู้สึกถึงความอิสระเสรี ไร้ขอบเขต”
“ผมอายุมากขึ้น ก็ชอบอะไรที่แตกต่างไป” อธิคมตอบเสียงเรียบ แอบชำเลืองมองอนุภาพผ่านกระจกมองหลัง
“ผู้กองจำได้ไหม ตอนที่ขับขึ้นไปบนสะพานลอยฟ้าแล้วบอกว่าอยากจะทะยานออกไปให้เหมือนในหนัง คงตื่นเต้นน่าดู”
“โอ้โห ทำยังงั้นก็ได้ตายกันพอดี” อธิคมหัวเราะ อดเหลือบมองอนุภาพทางหางตาไม่ได้
'เอาว่ะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด' อธิคมนึกอยู่ในใจ...อัสนัยกำลังจะบอกว่าเคยรู้จักกับเขามาก่อน แต่ตอนนี้ทั้งหมดก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว คงไม่พูดอะไรที่มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากเกินไป ถ้าถึงขนาดนั้นก็คงน่าเกลียด อัสนัยเองก็ทำงานระดับผู้บริหารคงรู้ว่าความสัมพันธ์ทางกายชั่วไม่กี่อาทิตย์ที่เคยมีกับเขาไม่ใช่เรื่องจะเอามาบอกกันอย่างนี้
“คุณอัสนัยกับผู้กองรู้จักกันมานานตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” อนุภาพถามให้จบเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาวางฟอร์มกัน
อธิคมสะดุ้งไม่นึกว่าอนุภาพจะทะลุกลางปล้อง นี่คือแง่มุมใหม่ของชายหนุ่มที่เขาเพิ่งจะเห็น นายตำรวจหนุ่มอมยิ้ม รู้ว่าอนุภาพคิดอย่างไร
‘คุณนุ...คุณนี่ไม่เบาเลยนะ’
อัสนัยบอกว่ารู้จักกับอธิคมหลังจบมัธยมปลายได้เกือบปีเพื่อรอไปเรียนต่อต่างประเทศ และเคยไปเที่ยวด้วยกัน มีธงรบกับเพื่อนอีกคนหนึ่งไปด้วย พอไปต่างประเทศก็ขาดการติดต่อ
“ตอนเห็นรูปผู้กองผมตกใจ ไม่นึกว่าจะได้เจอกันอีก ตอนนั้นผู้กองเพิ่งจบนายร้อยตำรวจมาใหม่ๆ” อัสนัยเล่าอดีตคร่าวๆ ให้ฟัง
อธิคมโล่งอก อย่างน้อยอัสนัยก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่พูดอะไรออกมา เขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นอดีตที่นานมาแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากให้มันแทรกเข้ามาในช่วงเวลานี้...ช่วงเวลาที่อนุภาพเริ่มจะเป็นมิตรกับเขา...ช่วงเวลาที่เขาอดคิดไม่ได้ว่าอนุภาพเองก็เริ่มจะชอบๆ เขาบ้างแล้ว
อธิคมจำใบหน้าของชายหนุ่มได้เมื่อตอนที่เขาพาไปดูดาวตก อนุภาพดูเคอะเขินและประหม่าเวลาอยู่ใกล้ๆ เขาสองต่อสองในบรรยากาศโรแมนติก...
'ถ้ารุกอีกซักหน่อย...คราวนี้ได้หอมแก้มแน่...ขออย่างเดียวอย่าให้อัสนัยหรืออดีตของเขาคนไหนมาทำให้เสียเรื่องเลย...'
***********************************************************
-
แน่ใจเหรอครับว่าจะทำได้อ่ะ :เฮ้อ:
-
แอบเห็นด้วยกับน้องทรี :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกะสองรีบนอีกนั้นแหล่ะ
ชิ ชิ เจ้าชู้...ต้องให้กระอัก :laugh:
(http://i292.photobucket.com/albums/mm26/soulmate_u2/vlcsnap-37715.png)
-
พี่นุสู้ๆค๊าบบ!!!~
-
เรื่องนี้ท่าทางจะมะรุมมะตุ้ม รุมรักกันให้มั่ว
5++++++
:laugh:
มาต่อไว ๆ นะ
======================แจกการ์ตูน YAOI NC18++==================
http://kewlshare.com/dl/6fab5c3670dc/cartoon-yaoi.txt.html
(เป็นไฟล์ text ข้างในจะมีลิงค์อยู่)
-
โอ๋คนขี้หึงนะเราอ่ะ อิอิ
น่ารักเป็นที่สุด 5555 :t2:
-
นัย VS นุ
ยกที่ 1 แก๊งๆ......
-
นุ สู้ๆ :a2:
-
ไม่ต่างจังหวัด ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคร้าบ
ไป-กลับ โดยสวัสดิภาพ :t2: :a11: :a4: :a1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :pig4:
-
o2 o2 o2 o2
บรรยากาศมันดู มาคุ งัยไม่รู้อ่ะเนาะ
เหอๆๆๆๆๆๆ
บังไม่ยอมเปิดจัยกัน
เรื่องคงวุ่นวายน่าดู
เปงกำลังใจให้สอง คนนี้นะครับบ
-
แวะมาส่ง
เดินทางไปต่างจังหวัดก็ขอให้ปลอดภัยเน้อ
รักษาสุขภาพด้วยครับ.....
-
อัศนัยนี่น่ากลัวเหมือนกันแฮะ แรงงงงงงง
รอตอนต่อไปครับ
-
:เฮ้อ:
-
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ กลับมา ก็อย่าลืมมาต่อนะครับ
มาลุ้นกันว่า พี่บัติ จะช่วยให้น้องชาย รับมือกับอดีตเก่า ๆ ของผู้กองได้ไหม
กลัวแต่ นุ จะไม่ยอมสู้ก็เท่านั้น :bye2:
-
:oni1: วิ่งมาอ่านอีกรอบ อิ อิ
-
:m23: เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ ขอบคุณครับ
-
ไปเที่ยวหรอค่ะ :m13:
ขอให้สนุกนะ^___^
-
:m4: :m4: :m4: สนุกมาก อ่านทันแล้ว :m4: :m4: :m4:
-
ขอมอบเพลงนี้
"เปิดใจฉันหน่อยคนดี ฉันเหนื่อยเต็มทีฉันกลัวทนไม่ไหว"
:music:
-
จิ้มก่อนค่อยเมนต์
แรง ... สมกับเป็นผู้บริหารระดับสูงนะ ตานัยเนี่ย
ยังไงก็เอาใจช่วยทั้งผู้กอง ทั้งน้องนุ
ผู้กองน่ารัก อยากให้สมหวังกับน้องนุคนเก่งจัง อิอิ
-
มาอัพเร็วๆ นะค่ะ
ผู้กองอธิคม กับ อนุภาพ น่ารักมากกกกก ^^
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
อย่างงี้เขาเรียก กรรมของคนเจ้าชู้ ใช่ไหมนะ อิอิอิอิอิ :laugh:
-
ผู้กองสงสัยงานเข้าซะแล้ว :jul3:
-
รอลุ้นอยู่นะค่ะ ว่าผู้กองจะชนะใจ คุณนุ ได้มั้ย มาต่อเร็วๆนะ
:L2: :pig4: :L1:
-
แก๊ง! ยกที่ 1 แอนตาซิลแจก
-
o2 o2 o2 o2 o2
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ
รออยู่นะครับ
มาเร็วๆๆๆๆ นะ
-
มามะ มามะ
รอนานแล้วนะครับ
-
กลับมายังหนอ
รออยู่นะ
สู้ ๆ
-
:กอด1: อรุณสวาทครับ
สุดสัปดาห์ที่หายไปคิดถึงคนอ่านน่าดู โดยเฉพาะคนที่จิ้มก้นผม เอ๊ย คนที่จิ้มให้ + 1
ไปงานแต่งงานเพื่อนที่ต่างจังหวัดมาครับ เหนื่อยจริงๆ รู้เลยว่าตัวเองแก่แล้ว ขับรถไกลๆ ไม่ไหว แต่ก่อนตอนไปทีลอซู ขับรวดเดียวถึงอุ้มผาง สบายมาก ตอนนี้แทบจะตายคาพวงมาลัย ปวดหลังปวดเอวไปหมด คนนวดให้ก็ไม่มีแล้ว :เฮ้อ:
อ่านต่อนะครับ บทที่ 20 แล้ว ใกล้จะครึ่งทางแล่ะ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ เพราะผมก็ยังไม่เบื่อโพส :m23:
ที่หายไปสองวันนี่มีเวลาเขียนแทรกเพิ่มเข้าไปด้วยครับ เพราะเห็นว่าเรื่องระหว่างธงรบกับอาทิตย์น่าจะมีอะไรเพิ่มอีกซักหน่อย...กลัวสองคนนั้นเสียใจที่บทน้อย :m13:
บทที่ 20
แลนด์โรเวอร์คันงามแวะเติมน้ำมันและจอดพักให้ผู้โดยสารได้ยืดเส้นยืดสาย สมบัติทำหน้าที่เป็นก้างขวางคออย่างเต็มที่โดยชวนให้อัสนัยและอนุภาพเดินเข้าไปรอในร้านกาแฟ สั่งเครื่องดื่มเย็นๆ ขณะที่อธิคมกำลังเติมน้ำมัน...เขาไม่อยากปล่อยให้อธิคมกับอัสนัยอยู่กันสองต่อสอง เพราะรู้ว่าเมื่อรถจอด อนุภาพจะปลีกตัวเดินไปที่ร้านกาแฟทันที
อธิคมพยายามหาทางจะคุยกับอนุภาพตามลำพังหลังจากที่ชายหนุ่มนั่งเงียบตลอดทาง
เขาได้โอกาสตอนที่อนุภาพขอตัวไปซื้อของในร้านมินิมาร์ท ชายหนุ่มรีบเดินตาม ปล่อยให้สมบัติชวนอัสนัยคุยเรื่องท่องเที่ยวกรุงปารีส
“คุณนุ ไม่เห็นคุยกับผมบ้างเลย...ขับรถเหนื่อยๆ อยากได้กำลังใจบ้าง” อธิคมออดอ้อน
“ที่คุยกันมาตลอดทางไม่พอหรือครับ” อนุภาพหมายถึงที่คุยกับอัสนัยและสมบัติ
“ผมอยากคุยกับคุณนุนี่นา”
“ผมไม่รู้จะคุยอะไรอีกแล้ว ไม่ใช่คนคุยเก่ง”
'ประชดหรือเปล่านี่...' อธิคมนึก
“หรือคุณงอนผม” อนุภาพหยุดยืนหน้าตู้ขายน้ำอัดลมกำลังเลือกเครื่องดื่ม อธิคมพิงอยู่กับประตูตู้ข้างๆ
“ผมกับคุณอัสนัยเคยรู้จักกันมาเมื่อตอนนานนน...มากแล้ว ไม่เคยเจอกันเกือบสิบดีได้แล้วมั๊ง” อธิคมร้อนตัว ลากเสียงให้รู้ว่านานจริง
“เขาเล่าให้ฟังแล้วนี่ รู้จักก็รู้จักกันไปสิครับ ดีเสียอีก คนรู้จักกันมาเจอกันอีก มิตรภาพจะได้แน่นแฟ้นกันยิ่งขึ้น”
“นั่นไง คุณงอนผมจริงๆ ด้วย” อนุภาพเดินไปจ่ายเงิน ไม่สนใจผู้ชายตัวโตที่เดินตามต้อยๆ
"ทำไมต้องงอน ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย" อนุภาพยักไหล่
"เป็นสิ...ถึงคุณนุไม่เป็น แต่ผมเป็น"
"เป็นอะไร..."
"เป็นอย่างที่คุณนุกำลังคิดอยู่..." อธิคมทำตาหวาน...ที่จริงเขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าอนุภาพคิดกับเขาถึงขั้นไหนแล้ว...แต่เขาต้องโยนหินถามทาง ไม่เช่นนั้น อะไรๆ ก็คืบหน้าได้ช้าเหลือเกิน
“ฟังนะ ผู้กอง ผมไม่มีเหตุผลที่จะยุ่งอะไรกับผู้กองหรือกับคุณอัสนัย ไม่ได้งอน ไม่ได้อะไรทั้งสิ้น ผู้กองจะทำอะไรก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผม”
“เกี่ยวหน่อยไม่ได้เหรอ” อธิคมยังเซ้าซี้
อนุภาพเดินออกจากร้านก็พบว่าอัสนัยกับสมบัติยืนรออยู่หน้าร้านกาแฟแล้ว...ถึงเวลาเดินทางต่อ
.............
การเดินทางช่วงหลังเมื่อใกล้เข้าเขตกรุงเทพฯ ไม่คล่องตัวนัก ปริมาณรถเริ่มมากขึ้นเพราะคนกรุงฯ ที่ออกไปเที่ยวต่างจังหวัดสุดสัปดาห์เริ่มพากันกลับบ้าน ผู้โดยสารทั้งสามหลับไปตามๆ กันปล่อยให้อธิคมขับรถอยู่คนเดียว
ชายหนุ่มหันไปมองอนุภาพที่เอนตัวไปด้านข้างพิงกับกระจก เขานึกถึงตอนที่อนุภาพยืนรอรถกับเขา ชายหนุ่มยืนตัวตรง นิ่ง ไม่กระดุกกระดิก...นั่งหลับก็ยังดูตัวตรง ใบหน้าคมเข้มยามหลับดูอ่อนเยาว์ลง ปากอิ่มแดงระเรื่อน่าสัมผัส
อธิคมหันมามองอัสนัย จะว่าไปอัสนัยก็เป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง บุคลิกสนุกสนานรื่นเริง มาดเนี๊ยบไม่มีที่ติ แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรด้วยเลย อธิคมไม่เข้าใจตนเอง...ในความคิดคำนึงของเขามีแต่ภาพของอนุภาพลอยอยู่เด่นชัด
..............
รถเข้าเขตชานกรุง การจราจรเริ่มหนาตา ผู้โดยสารสามคนที่หลับไหลตื่นขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนอธิคมอีกครั้ง
“ผู้กองฮ่ะ ถึงถ่ายโฆษณาเสร็จแล้วผู้กองก็อย่าหายหน้าไปไหนนะฮ่ะ ว่างๆ ก็ไปเยี่ยมเราที่บริษัทบ้าง” สมบัติอ้อนวอนอธิคม ทั้งที่รู้อยู่ว่าผู้กองหนุ่มคงต้องไปวนเวียนอยู่ใกล้ๆ บริษัทไม่ห่าง
“ถึงไม่บอกผมก็จะแวะไปเยี่ยมอยู่เรื่อยๆ ครับ แล้วถ้าผ่านไปแถวนั้นอาจจะขอไปทานข้าวกลางวันด้วย”
อัสนัยอยากจะขอให้อธิคมแวะไปเยี่ยมเขาด้วยเหมือนกันแต่คงจะไม่เหมาะถ้าพูดต่อหน้าสมบัติกับอนุภาพ ชายหนุ่มมาดมั่นว่าจะรอเวลาที่เขาได้อยู่กับอธิคมสองต่อสองเพื่อรื้นฟื้นความสัมพันธ์
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สมบัติบ่น
“นี่อนุภาพ ยังไม่เปลี่ยนริงโทนอีก เดี๋ยวนี้เขาใช้ริงโทนเป็นเสียงเพลงเอ็มพีสามกันหมดแล้ว”
“ผมชอบอะไรแบบเดิมๆ” อนุภาพรับสาย
“อาทิตย์ ว่าไง...”
อธิคมหูผึ่ง…อาทิตย์โทรมาทำไม?
“ใกล้จะถึงปิ่นเกล้าแล้ว...ไม่นานคงถึง...ไม่ค่อยติดครับ...เปล่าไม่เหนื่อยหรอก...พี่ไม่ได้ขับรถ....นี่ก็หลับมาตลอดทาง...ทานแล้วครับ แล้วอาทิตย์ล่ะทานข้าวหรือยัง...”
แม้ได้ยินเสียงคู่สนทนาเพียงด้านเดียวแต่อธิคมก็พอจะเดาได้ว่าคนในสายพูดว่าอะไร อนุภาพคุยโทรศัพท์กับอาทิตย์เป็นเวลานานพอสมควร...คุยไปยิ้มไป ดูเพลิดเพลินกับการสนทนาเป็นอย่างยิ่ง
'ทีกับเรานั่งนิ่งเงียบตลอดทาง' อธิคมรู้สึกหน้าตึง อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันใด เขาแทบจะทนไม่ไหวที่ได้ยินเสียงอนุภาพคุยเล่นกับคนในสาย เหลือบตามองผ่านกระจกหลังก็เห็นใบหน้าอนุภาพระบายด้วยรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่เขาอยากให้ชายหนุ่มยิ้มให้เขาคนเดียว
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก มาทำงานแค่สองวันไม่เห็นจะเหนื่อย สบายเสียอีกได้พักผ่อนเต็มที่ ที่กองถ่ายเขาไล่พี่ออกมาไม่ให้ไปเกะกะ ไปนั่งจับผิด เลยนอนเล่นสบายไปเลย”
'ประชดเขา' อธิคมเริ่มอารมณ์คุกรุ่น เขาอยากเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์มาจากอนุภาพและบอกให้อาทิตย์วางสายไปเสีย
“แหม...ห่วงแต่พี่นุ ไม่ห่วงพี่บั๊ดบ้างหรือไงอาทิตย์” สมบัตแกล้งส่งเสียงดังใกล้ๆ หูอนุภาพแล้วหัวเราะคิกคัก
“พี่คมครับ...ระวัง” อัสนัยหันหน้ามาเตือนคนขับซึ่งตอนนี้เร่งความเร็วรถจนคนนั่งหน้าเริ่มหวาดหวั่น อธิคมขับปาดไปปาดมาจนอัสนัยรู้สึกกลัว
'อธิคมหึง? ใครคืออาทิตย์? แค่ได้ยินอนุภาพคุยโทรศัพท์กันอาทิตย์ในสาย อธิคมก็โกรธแล้วหรือ'
อัสนัยนั่งเงียบ รู้สึกน้อยใจที่เห็นปฏิกิริยาของอธิคม ชายหนุ่มเริ่มจะมองเห็นว่าอนาคตที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับอธิคมนั้นท่าทางจะไม่ง่ายเสียแล้ว…แต่คนอย่างเขาไม่ยอมแพ้เสียหรอก
“ผู้กองฮ่ะ บั๊ดเริ่มเวียนหัวแล้ว ช้าๆ ลงหน่อยได้ไม๊ฮ่ะ” สมบัติชะโงกหน้าไปใกล้เบาะของอธิคม
“ขอโทษครับ ผมนึกว่าจะรีบให้ถึงกรุงเทพฯ เร็วๆ เผื่อใครมีนัดจะได้ไปทัน”
อธิคมตอบเสียงเรียบแต่ก็ลดความเร็วของรถ
“ผู้กองประชด” สมบัตินึกในใจ 'ลมเพชรหึงกำลังขึ้น...อนุภาพจงใจแกล้ง...สองคนนี้ชักจะยังไงๆ เสียแล้ว'
สมบัติเอนคอพิงพนักเบาะยิ้มพอใจ นึกขอบคุณอาทิตย์อยู่ครามคันที่ทำให้ผู้กองอธิคม ‘ออกอาการ’
...............
อนุภาพไม่รู้ว่าทำไมเขาจงใจคุยเล่นกับอาทิตย์เป็นนานสองนาน แต่เขารู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นอธิคมแสดงอาการฮึดฮัด ส่วนเรื่องขับรถปาดไปปาดมานั้นเขาไม่กลัวอีกแล้วเพราะเคยผ่านประสบการณ์แย่ที่สุดในชีวิตมาแล้วเมื่อครั้งอธิคมบ้าระห่ำขับรถไล่จับผู้ร้าย
ชายหนุ่มรู้ดีว่าฝีมือขับรถของอธิคมนั้นอยู่ในระดับเยี่ยมยอด และเขาคงไม่ยอมให้อะไรร้ายๆ เกิดขึ้นแน่นอน
อนุภาพประหลาดใจ…'ทำไมเขารู้สึกเชื่อมั่นในตัวผู้ชายคนนี้'
--------------------------------------------------
เมื่อเข้าเขตกรุงเทพฯ อัสนัยขอให้อธิคมไปส่ง เขาตั้งใจจะชวนอธิคมทานข้าวและหวังไว้ในใจว่าอนุภาพกับสมบัติคงจะขอแยกตัวกลับโดยแท๊กซี่
“บ้านนุกับผู้กองอยู่ซอยเดียวกัน ผมอยู่ถนนตก คุณอัสนัยอยู่สาธร ลงทางด่วนก็เข้าสาธรผ่านหน้าบ้านพอดี เมื่อกี้คุณอัสนัยบอกว่าตึกอะไรนะครับ...” สมบัติตั้งใจขวางเต็มที่
“สาธรสวีท” อัสนัยตอบสั้นๆ รู้ว่าสมบัติพยายามทำตัวเป็นก้างขวางคอมาตลอดตั้งแต่เดินทางออกจากกาญจนบุรี
อัสนัยไม่พอใจแต่ก็ต้องจำยอมต่อเหตุผล จะดันทุรังไปก็เสียคะแนนนิยมเปล่าๆ ผู้กองอธิคมคงไม่ชอบคนจู้จี้เอาแต่ใจ
.............
รถจอดหน้าสาธรสวีท คอนโดหรูหราที่พักของอัสนัย ชายหนุ่มกล่าวอำลาอนุภาพและสมบัติ
“ขอบคุณคุณอนุภาพและคุณสมบัติที่ดูแลผมอย่างดีนะครับ เอาไว้เจอกันตอนพรีเซนท์งาน แต่ผมขอดู preview clip ก่อนประชุมวันศุกร์ได้ไหมครับ”
“ได้ครับ ไม่เกินวันพฤหัสก็คงทำ final cut เสร็จ คงจะส่งเมล์ให้คุณอัสนัยดูได้ช้าสุดวันศุกร์”
“ตื่นเต้น อยากจะดูดาราโฆษณาคนใหม่” อัสนัยหันไปล้ออธิคม
“คราวนี้ผมดังแน่...คอยดูเถอะ ถ้าดังแล้วผมจะขึ้นค่าตัว” อธิคมหัวเราะกับอัสนัย แล้วปรับเป็นสีหน้าขรึมเมื่ออัสนัยและสมบัติก้าวลงจากรถ
เขารอเวลาที่จะได้อยู่กับอนุภาพเพียงลำพัง...รอก่อนเถอะคุณนุ!
สมบัติแอบกระซิบข้างหูเพื่อนรุ่นน้องขณะที่อนุภาพกำลังจะก้าวขึ้นนั่งบนเบาะหน้าคู่กับคนขับ “นุ...สนุกนักใช่ไม๊...ระวังผู้กองเอาคืนนะ ท่าทางฉุนไม่เบา”
ชายหนุ่มยักไหล่ หันไปมองข้างๆ เห็นอัสนัยยังเกาะขอบประตูรถคุยกับอธิคมอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะปิดประตูแรงๆ
อธิคมสะดุ้ง หันมามอง...อนุภาพคิดว่าเขาสังเกตเห็นแววตาขันๆ ของนายตำรวจหนุ่ม
อัสนัยกล่าวอำลาแล้วเดินเข้าประตูล๊อบบี้ของคอนโดหรู สมบัติเดินไปหยุดรอแท๊กซี่ใต้ต้นไม้ริมถนน ในรถเหลือเพียงอนุภาพกับอธิคม...ความเงียบเริ่มเข้ามาครอบคลุม...อธิคมออกรถ
นายตำรวจหนุ่มยังขับรถหน้าขรึม
อนุภาพรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นคนที่เคยยิ้มกรุ้มกริ่มตลอดเวลาทำหน้าเคร่ง
'อยากทำหน้าเคร่งดีนัก เขาจะนั่งเงียบตลอดทางเหมือนกัน คอยดูสิ'
“คุณนุ...คุณจงใจแกล้งผม” อธิคมเปิดฉาก...ในที่สุดเขาก็อดทนต่อไปไม่ได้
"...."
"ใจร้าย" อธิคมยังพูดต่อ
"...."
"แกล้งดีนักนะ" เขาทำเสียงน้อยใจ
อนุภาพอดไม่ได้ “แกล้ง...แกล้งยังไง ผมก็นั่งของผมอยู่เฉยๆ”
“คุณแกล้งให้ผมหึง”
“ผู้กองอย่ามาหาเรื่องนะ” อนุภาพหันหน้าออกไปมองนอกรถ
“ใจร้าย” อธิคมพูดคำเดิมๆ ที่ชอบว่าอนุภาพเวลาเขาน้อยใจ
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมผมจะต้องแกล้งทำให้ผู้กองหึง” อนุภาพเริ่มหวั่นว่าอธิคมจะมาไม้ไหน
“คุณจงใจคุยเล่นกับอาทิตย์เพื่อยั่วผม สนุกนักหรือไง” อธิคมเริ่มอมยิ้ม อารมณ์คุกรุ่นเมื่อครู่เริ่มหายไป รู้สึกสนุกขึ้นมาเล็กน้อยที่ได้ยั่วอนุภาพ
เวลาอยู่สองต่อสองเขาก็อดไม่ได้ที่จะ ‘หาเรื่อง’ ชายหนุ่ม
“ทำไมผมต้องทำอย่างนั้น ก็คุยกับอาทิตย์เป็นปรกติเหมือนคุยกับอธิป กับพจนีย์” อนุภาพยังมองข้างทาง ไม่รู้ตัวว่ากำลังแก้ตัว...ทำให้อธิคมอดยิ้มไม่ได้ ชายหนุ่มเริ่มทำตาหวาน
“เพราะว่าคุณหึงอัสนัยที่มาเกาะแกะผม คุณเลยแกล้งผมบ้างเพื่อให้ผมหึงกลับ แบบนี้เขาเรียกว่าเราเป็นอะไรกันน๊า...” อธิคมทำเสียงน่าหมั่นใส้
อนุภาพไม่ได้หันหน้าไปมองคนที่ขับรถตีหน้าเคร่งมาตลอดทาง แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าอธิคมกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
ชายหนุ่มสุดจะทน...อธิคมกลับมาเป็นคนเดิม...ยั่วเย้า...จงใจทำให้เขาต่อล้อต่อเถียง
“ผู้กองอธิคม...ผมจะลงต่อแท๊กซี่ตรงนี้เลยถ้ายังไม่หยุดคุยเรื่องนี้อีก”
“ถ้าผมไม่ยอมหยุดรถเสียอย่าง คุณก็ลงไม่ได้...”
อนุภาพหันหน้ากลับไปมองคนช่างยั่วก็เห็นว่าแววตาของอธิคมนั้นช่างระยิบระยับนัก...'เมื่อกี้ยังทำหน้าเคร่งอยู่เลย'
“อ๊ะอ๊ะ อย่าคิดจะเปิดประตูกระโดดลงจากรถนะครับ...ไม่คุ้มหรอก”
อนุภาพขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืดจึงเอนตัวพิงประตู หลับตาแล้วทำเป็นต้องการนอนหลับ ไม่สนใจอะไรต่อไปอีกแล้ว
“มามุขเดิมอีกแล้ว” อธิคมส่งเสียงลอยๆ
'อยากพูดก็พูดไป เขาจะหลับตาทำเป็นหลับเสียอย่าง อธิคมจะทำอะไรได้' อนุภาพนั่งนิ่งไม่ไหวติง
ฝ่ายนั้นยังพูดต่อ
“คุณนุครับ ถ้าคุณไม่พอใจเรื่องอัสนัย ผมขอโทษ อยู่ๆ เขาก็โผล่มา ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะว่าไปผมก็ไม่ผิดนะ ผมถูกล่อลวงให้ถ่ายหนังโฆษณาที่บังเอิญเขาเป็นคนจ้าง จะมาโกรธผมไม่ได้”
อนุภาพกลั้นหายใจ อธิคมกำลังพล่าม
'เขาจะพูดอะไรอีก?'
“คุณนุครับ...คุณอัสนัยเป็นเพียงอดีตช่วงสั้นๆ ของผมเท่านั้น ส่วนคุณเป็นปัจจุบัน...และผมก็อยากให้เป็นอนาคต...”
'อธิคมพูดอะไรแบบนี้ก็เป็น' เสียงเขาราบเรียบจริงจัง
'ใบหน้าเขาจะเคร่งขรึมจริงจังอย่างเสียงพูดหรือเปล่า' อนุภาพอยากเห็นใบหน้าของอธิคมตอนนี้...แต่ชายหนุ่มรั้นเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมา
'ขืนลืมตาขึ้นมาก็เสียหน้าแย่'
อนุภาพสงสัยอยู่ในใจ...'นี่ผู้กองอธิคมกำลังบอกรักหรือ'
**************************************************************
-
ใกล้สารภาพรักแล้วววววว
เอาใจช่วยครับบ
ว่าแต่ผู้กองของเราอยู่ สน. ไหนหว่า จะตามไปส่อง
ปล. สน. วัดพระยาไกรป่าว อิอิ
-
รอดูแผนจีบต่อไปของผู้กอง
-
:m23: ขอบคุณครับ กลับมาก็ลงให้อ่านกันเลยขยันจริงๆ
-
:z1: น่ารักเป็นที่สุด อิอิ
-
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
เฮ้อ ได้อ่านซะที
ต่อไวๆนะจ๊ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยย
:m1:
-
เมื่อ ไร คุณ นุ จะ ใจ อ่อน นะ
จะ ว่า ไป ก็ สง สาร ผู้ กอง เหมือน กัน นะ
แต่ มา คิด คิด ดู ก็ น่า แหละ เจ้า ชู ตัง ยง นิ
ต้อง ให้ ได้ อะ ไร ที่ มัน ยาก ยาก หน่อย ถึง จะ เห็น คุณ ค่า :t2: :t2:
:L2:รัก คน เจ้า ชู้ ต้อง ทำ ใจ :L2:
-
ผู้กองเขาแอบบอกรักมาหลายทีแล้วล่ะ คุณนุ :m12:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บทที่ 21 “คิดถึง”
ธงรบโทรศัพท์มาปลุกอธิคมแต่เช้า เล่าเรื่องความสนุกสนานสุดสัปดาห์ให้อธิคมฟังว่าปาร์ตี้ไฮโซสนุกเพียงใด
“เจอกิ๊กเก่าเอ็งด้วยหว่ะ กษิดิษฐ์ จำได้ไม๊ คนที่บินตามแกไปจนถึงออสเตรเลียตอนแกไปสัมนา” ธงรบรายงาน
อธิคมพยายามนึกหน้ากษิดิษฐ์...เรื่องราวเขาพอจำได้ - แต่นึกหน้าตาไม่ออก
กษิดิษฐ์ ชายหนุ่มลูกชายเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ บินตามเขาไปถึงซิดนีย์...
'เสียงเคาะประตูหน้าห้องโรงแรมกลางดึก เขางัวเงียไปเปิดประตู เจอชายหนุ่มยืนยิ้มหวานอยู่หน้าห้อง' ... ห้าวันหลังจากนั้นเขาแอบโดดสัมนาเป็นครั้งคราวไปเที่ยวสนุกกับกษิดิษฐ์ซึ่งกลายเป็นไกด์กิตติมศักดิ์พาเขาท่องราตรีมหานครซิดนีย์
“จำได้แล้ว...ไกด์พิเศษที่ทำให้ข้าเหนื่อยแทบตายเป็นอาทิตย์”
“ลืมไม่ลงใช่ไหมล่ะไอ้เสือ” ธงรบหัวเราะร่าเริง
“ไอ้ธง...เอ็งห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูดให้เข้าหูคุณนุเด็ดขาด...อ้อ ห้ามไม่ให้เข้าหูใครก็ตามที่รู้จักคุณนุด้วย”
“เฮ้ย อย่ามาบังคับข่มขืนใจกันยังงี้สิว่ะ เอ็งจะกลัวเขาเข้าใจผิดไปถึงไหน” ธงรบประท้วง
“ข้าต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม ต้องป้องกันทุกทาง”
“สรุปว่าแกไม่ได้จีบเขาเล่นๆ เหมือนที่คิดไว้ตอนแรก?”
“คราวนี้ข้าเอาจริง เพราะฉะนั้นแกอย่ามาทำให้เรือรักข้าล่ม”
“รักหรือ เอ็งบอกรักเขาแล้วเหรือ” ธงรบรีบถาม อธิคมไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นใจแป้วไปเหมือนกัน
อธิคมเงียบ ไม่รู้จะพูดอย่างไร
“งี่เง่าเอ๊ย ให้ข้าเดานะ เอ็งเผด็จศึกเขายังไม่ได้แหงๆ นี่ก็คงยังไม่ได้บอกรักเขาล่ะสิ เงอะงะอยู่นั่นล่ะ ระวังเสือหิวที่ไหนจะคาบไปหม่ำเสียก่อน” ธงรบทำเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่าง แต่ก็ยังอุตส่าห์พูดเพราะๆ ท้ายประโยค
เป็นครั้งแรกที่อธิคมรู้สึกอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะหาคำพูดใดๆ มาต่อปากต่อคำเพื่อนรัก
'ถึงเขาบอกรักอนุภาพ แต่หากอนุภาพไม่บอกรัก...ไม่รับรักเขา มันจะมีประโยชน์อะไร...คงไม่ต่างจากการรักเขาข้างเดียว
หรือฟ้าจะเล่นตลก...ตลอดชีวิตรักสนุกของเขามีแต่ได้แล้วทิ้ง...คราวนี้เขาจะถูกฟ้าลงโทษหรือไร...'
อธิคมบอกตัวเองว่า เมื่อวานนี้เขา ‘บอก’ อนุภาพแล้ว ‘คนแกล้งหลับ’ ก็น่าจะได้ยิน
“คุณเป็นปัจจุบัน...และผมอยากให้คุณเป็นอนาคต...”
“เฮ้ยไอ้คม ทำไมเงียบ...อย่าคิดมากจนฆ่าตัวตายนะโว้ย ข้าไม่อยากตกเป็นผู้ต้องสงสัยรายแรก จำไว้นะเพื่อน ทุกปัญหามีทางออก” เสียงธงรบล้อเลียน
“อ้อ ยังมีอีก เจอกิ๊กเก่าเอ็งอีกสองคนในงานด้วย เป๊กกับโป้ง สองพี่น้อง ตอนนี้เล่นกล้ามซะบึก เขาถามถึงเอ็ง ข้าเลยบอกว่าเอ็งบวชเป็นฤาษีแล้ว จำศีลอยู่ที่คอนโด ข้าเลยให้ที่อยู่แกไป สองคนนั้นดีใจใหญ่ เดี๋ยวอีกหน่อยคงรีบวิ่งไปหาเอ็ง แล้วก็...” อธิคมวางหูโทรศัพท์ตัดสายไปดื้อๆ ชักจะทนไม่ไหวกับการยั่วเย้าจากธงรบ
ไม่ถึงอึดใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก อธิคมยกหู กรอกเสียงเข้ม
“ไอ้เสาธง ไปทำงานทำการเสียทีเถอะ เลิกกวนได้แล้ว”
“เพื่อนรัก ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ถ้าแกปล่อยให้คุณนุหลุดมือ จะรอคว้ากลับมาใหม่ คราวนี้ไม่ง่ายนะเพื่อน” ธงรบเสียงจริงจัง แต่ไม่วายจบด้วยคำแนะนำน่าแตะ “รีบรวบหัวรวบหางคุณนุซะ”
ธงรบวางสายไปแล้ว อธิคมยังนอนเหม่อมองเพดาน...ครุ่นคิด...
'คงรวบหัวรวบหางได้หรอก...ยังไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ…
อนุภาพยังไม่ได้มาอยู่ในมือเลย จะหลุดมือไปได้อย่างไร'
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็กังวล
'หากไม่มีโอกาสมาถึงมือเขาเลยล่ะ หากไขว่คว้าแล้วไม่ถึงเสียที...อนุภาพจะล่องลอยห่างออกไปจากเขาจนเกินที่จะเอื้อมหรือเปล่า'
--------------------------------
กองบัญชาการตำรวจสอบสวนกลางขอตัวอธิคมไปช่วยคดีฆาตรกรรมระดับประเทศที่การสืบสวนกำลังเข้มข้น เขาได้เลื่อนยศซึ่งจะมีผลอาทิตย์หน้า เช้าวันนี้ต้องไปรายงานตัวและเริ่มทำงานแทนนายตำรวจคนเก่าที่ถูกดึงตัวไปทำคดีอื่น
......
อนุภาพสรุปงานโฆษณาพาโนวิวเพื่อนำเสนอลูกค้าเป็นครั้งสุดท้าย เตรียมงานโฆษณาชิ้นสำคัญของเอเวอร์แทร็กที่ต้องเดินทางไปถ่ายทำถึงญี่ปุ่น ต้องประชุมวางแผนนำเสนอโปรเจ็คใหญ่ให้เป็บซี่ ต้องแก้ปัญหาโฆษณาอีกหลายชิ้นร่วมกับ art director และอีกสารพัด งานโปรเจ็คต่างๆ ถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นซัด
.....
อธิคมกรอกกาแฟเข้าปาก พยายามฝืนตัวเองให้ตื่น เขานอนน้อยมาหลายวันติดต่อกัน ชายหนุ่มมีเวลามีเวลาไม่มาก สายของเขาบอกว่าพบพยานปากสำคัญที่เพชรบุรี เขาต้องรีบไปให้ทันก่อนที่จะหญิงสาวคนนั้นจะหายตัวไปเพราะความกลัวหรือเพราะฝ่ายตรงข้ามตามเก็บ
นายตำรวจหนุ่มดีดก้นบุหรี่ทิ้ง อนุภาพไม่รู้ว่าเขาสูบบุหรี่ ที่จริงเขาเลิกไปนานแล้ว แต่ความเหนื่อยผสมกับความเครียดทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบมาสูบสักมวน อธิคมเดินไปที่รถ...ถึงเวลาเดินทางต่อ ขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงจุดหมาย ความมุ่งมั่นเรื่องงานอัดอยู่ในตัวเขาทำให้เขาไม่ยอมแพ้ แต่ความคิดถึงอนุภาพก็ยิ่งทวีคูณ...เขาคิดถึงรอยยิ้มบางๆ คิดถึงกลิ่นกายของชายหนุ่มเวลาอยู่ใกล้...คิดถึงใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความดื้อรั้น...ปากอิ่มเต็มแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ...เขาอยากดึงเข้ามาใกล้ๆ แล้วก้มหน้าลงไปจูบ...เสร็จงานแล้ว เขาจะไปกลับไปหาอนุภาพ...ไปยั่วเย้า หยอกล้อ ให้มีความสุข
-------
อนุภาพประชุมแทบตลอดทั้งวัน เขาต้องคุยกับผู้กำกับศิลป์งานโฆษณาซึ่งแต่ละคนมีปัญหาใหญ่บ้างเล็กบ้าง กว่าจะเสร็จงานก็ค่ำมืด ผู้ช่วยตฤณคนใหม่มาทำงานแล้ว...ชายหนุ่มหน้าตาดี หลานอาของเขาที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ...คล่องแคล่ว เก่ง และฉลาด ตรงไปตรงมามากเกินไปจนอนุภาพนึกกลัวว่าอาจจะสร้างความขัดแย้งกับทีมงานแต่ละทีม ส่วนพจนีย์ก็ป่วยเข้าโรงพยาบาลหลายวัน ขาดกำลังสำคัญไปหนึ่งคน อนุภาพแทบขาดใจ ถ้าไม่ได้สมบัติกับอาทิตย์เขาคงแย่...อาทิตย์ ชายหนุ่มที่น่ารักของทุกคน คอยอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง ช่วยงานเขาทุกอย่างจนต้องบอกให้กลับบ้าน แต่อนุภาพกลับนึกถึงภาพใบหน้าคมเข้มของนายตำรวจหนุ่ม
...ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง...ไม่ได้คุยโทรศัพท์กันหลายวัน...มีเพียงข้อความสั้นที่บอกว่าห่วงใยส่งมาให้วันละหลายครั้ง
-----
อธิคมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน สมองเขาล้าไปหมด คดีฆาตรกรรมที่ซับซ้อนเริ่มคลายปม เขาเร่งทำสำนวนแทบไม่มีเวลาพัก
หลายวันแล้วที่ไม่ได้คุยกับอนุภาพ ความคิดถึงรุมเร้าอยู่ในใจ ภาพใบหน้าของชายหนุ่มลอยเด่นอยู่ในมโนทัศน์ของเขาแทบตลอดเวลา เขาทนไม่ไหวแล้ว...ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์...กดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ
...เสียงอนุภาพฟังดูเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน
“คิดถึงจังเลย” อธิคมอดพูดไม่ได้...เขาไม่อยากเก็บความรู้สึกต่อไปอีกแล้ว คำพูดของธงรบก้องอยู่ในหัว...”เงอะงะ”
อนุภาพนิ่งชั่วครู่ แล้วทำเฉไฉไม่ได้ยินเช่นทุกครั้ง “ฟังเสียงผู้กองเหมือนไม่ได้นอนมาหลายวัน”
“ตอนนี้ผมทำคดีใหญ่ แต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วครับ นอนคืนละไม่กี่ชั่วโมงมาเกือบอาทิตย์แล้ว ต้องตะเวนสืบหาหลักฐาน เหนื่อยแทบแย่ ดึกๆ คืนไหนได้กลับบ้าน ผ่านคอนโดคุณนุ อยากแวะเข้าไปสวัสดี...”
อธิคมอยากพูดว่า 'อยากแวะเข้าไปเจอหน้า กอดให้ชื่นใจ เป็นกำลังใจให้ผมทำงานต่อ' แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่กล้าพูด
“ผมก็กลับดึกเหมือนกัน ตอนนี้กำลังเร่งงานหลายชิ้น พรุ่งนี้ต้องไปญี่ปุ่น กว่าจะกลับก็อาทิตย์กว่าๆ”
“แย่จัง...แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกัน” อธิคมใจหายที่จะไม่ได้มีโอกาสเจอกันตั้งสองอาทิตย์
“เอาไว้กลับจากญี่ปุ่นแล้วค่อยชวนพี่บั๊ดไปหาอะไรดื่มกัน เห็นเขาบอกว่าอยากเลี้ยงขอบคุณผู้กองที่ช่วยรับแสดงโฆษณา”
อนุภาพปากไม่ตรงกับใจ...เขาอยากขอบคุณที่อธิคมช่วยงาน พรุ่งนี้โฆษณารถกระบะที่นำแสดงโดยนายตำรวจรูปหล่อจะออกอากาศ
“ผมอยากไปกับคุณนุสองต่อสอง ไม่อยากให้คนอื่นไปเกะกะ”
อนุภาพทำเป็นไม่ได้ยิน “ต้นอาทิตย์หน้าผู้กองจะได้ออกทีวีแล้วนะครับ บริษัทซื้อเวลาโฆษณาแบบตั้งใจกระตุ้นยอดขายเต็มที่ คราวนี้ผู้กองได้เป็นดาราดังสมใจ” อนุภาพเย้า
“ถ้าผมเป็นดาราดัง แล้วคุณนุจะมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ผมไหม”
เช่นเคย...อนุภาพเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง อธิคมอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เขานึกภาพใบหน้าของชายหนุ่มที่คงยิ้มเขินๆ หรือไม่ก็ก้มหน้างุดๆ เดินหนี...เหมือนครั้งที่เขาพาอนุภาพไปดูดาวตกคืนนั้น...
คืนนี้เขาอยากชวนอนุภาพไปหาอะไรดื่มด้วยกันหลังเลิกงาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินทางไปต่างประเทศ...ก่อนที่จะห่างกันไปไกลถึงสองอาทิตย์ซึ่งแม้จะโทรศัพท์คุยได้แต่ก็ไม่เหมือนเห็นหน้า...แต่งานของทั้งสองที่คั่งค้างอยู่เป็นอุปสรรค
สองอาทิตย์ที่จะมาถึง เขาคงต้องอดทนสู้กับความคิดถึงที่กำลัง ’เข้มข้น’ ขึ้นเรื่อยๆ
อธิคมไม่เคยนึกเลยว่าในชีวิตเขาต้องมาทุกข์ทรมานกับการคิดถึงใครมากมายเช่นนี้...
------------------------------------
อนุภาพก้าวเข้ามาในห้องประชุม อาทิตย์เดินตามหลัง สมบัติกับพจนีย์เดินเข้ามาพร้อมกัน ผู้บริหารบริษัทรถนั่งรอบโต๊ะประชุมใหญ่กลางห้อง อัสนัยนั่งอยู่ใกล้ๆ หัวโต๊ะ ชายหนุ่มสวมสูทหรูสีเทาเข้ม ผูกเน็คไทสีสีเบจ คุยกับเพื่อนร่วมงานเบาๆ
อาทิตย์เป็นคนนำเสนอผลงานโฆษณา พจนีย์ค่อยช่วยเสริมรายละเอียดด้านแผนการตลาด อนุภาพสรุปและช่วยตอบคำถาม
ชายหนุ่มสังเกตอัสนัยขณะที่กำลังชมโฆษณารถกระบะที่จะออกอากาศตามสื่อทีวี อัสนัยนั่งนิ่ง ตาจับจ้องอยู่หน้าจอ ตาเป็นประกาย อนุภาพบอกตัวเองว่าเขาเห็นประกายแห่งความชื่นชมหลงไหล...อัสนัยชอบอธิคมหรือ แล้วอธิคมล่ะ ชอบอัสนัยด้วยหรือเปล่า...
...หรือเขาชอบเรา...
การนำเสนอสิ้นสุด ทุกคนชื่นชอบผลงานโฆษณามาก อนุภาพและทีมงานได้รับการชื่มชมจนสมบัติกับพจนีย์ยิ้มแทบหุบไม่ลง อัสนัยเดินเข้ามากล่าวขอบคุณอนุภาพ
“เยี่ยมมากเลยครับคุณอนุภาพ ได้ไปดูเบื้องหลังแล้วพอมาเห็นเบื้องหน้านี่ได้อารมณ์เยี่ยมยอดที่สุด”
“ผู้กำกับเก่งครับ”
“นักแสดงก็เก่งด้วย” สมบัติล้อ--หมายถึงอธิคม--ทั้งหมดหัวเราะ ยกเว้นอาทิตย์ยิ้มบางๆ
“พี่นุ ผมขอตัวนะครับ”
อาทิตย์เดินเลี่ยงไป พจนีย์ถามว่าไปไหน ชายหนุ่มตอบว่าไปห้องน้ำ สมบัติกับพจนีย์จึงขอตามไปด้วย
อัสนัยเดินออกมาส่งอนุภาพหน้าห้องประชุม...อยู่กันตามลำพังแล้ว อัสนัยตัดสินใจพูดความในใจ
“คุณอนุภาพเก่งมากเลยครับ โฆษณาชิ้นต่อไปต้องให้ขอให้คุณอนุภาพทำให้อีก”
“ยินดีครับ งานไหนที่ได้เงิน เรารับทำไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว” อนุภาพพูดติดตลก
“คนเก่งอย่างนี้คงมีใครจ้างจนรับงานแทบไม่ไหว”
“ผมทำเฉพาะงานที่ถนัดครับ แต่ถ้าชิ้นใหนไม่ถนัดก็คงต้องขอให้คนอื่นทำ ที่บริษัทมีคนเก่งๆ หลายคน”
“จริงสินะ อะไรที่ไม่เหมาะนี่ก็เปลี่ยนไปให้คนอื่นได้” อัสนัยพยักหน้าเห็นด้วย
อนุภาพเริ่มรู้สึกว่าคำพูดของอัสนัยนั้นแฝงนัยอย่างอื่น
“เหมือนคนที่ใส่เสื้อผ้า พอเห็นว่าไม่เหมาะกับตัวเอง ก็ต้องถอดให้คนที่ใส่แล้วดูเหมาะกว่าใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ” อนุภาพรับคำ “ถ้างานชิ้นไหนไม่ถนัดผมก็คงทำออกมาไม่ดี แต่ถ้าลูกค้ายืนยันจะให้ผมทำ ก็แสดงว่าลูกค้าเขาไว้ใจเราจริงๆ ก็ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด ถ้าทำสุดความสามารถแล้ว ผลงานก็ต้องออกมาได้ดีแน่”
อัสนัยกลั้นหายใจ...อนุภาพดูเหมือนจะเข้าใจความนัยของเขา พูดทำนองว่าไม่ยอมแพ้เช่นกัน
เอาสิ...มาลองกันสักตั้ง...มีผู้กองอธิคมเป็นเดิมพัน
****************************
:m23: สงสัย
ทำไมคนยังชอบผู้ชายเจ้าชู้อยู่นะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเจ้าชู้ ทำไมยังไปชอบเขาอยู่ ไม่เข้าใจ
-
ขอจิ้มสักทีเถอะ กร๊ากๆๆ
เอาอีกๆๆ ชอบๆ อนุภาพสู้ๆๆๆๆ
-
นุสู้ๆ นุสู้ตายยยยยยยยยยย
โย่ว
-
เต็มอิ่มเลย 2 ตอน ขอบคุณมากคร้าบ
แสดงว่านุจะเข้าร่วมแย่งชิงผู้กองกับอัสนัยแล้วอ่ะดิ
-
:m1:
ได้มาอ่านและ
ดีใจจัง
-
:a2: Yeh!!!
ตามทันล่ะ
หวายยย ทำไงดี หลงรักผู้กองเ้ข้าแล้วอ่ะ
+1 ให้นะคะ สำหรับผู้กอง :o8:
-
ยิ่งอ่าน
ก็ยิ่งรักคุณนุอะ :m1:
-
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ เอาจช่วย นุ ครับ
อย่ายอมแพ้
ของของเรา ยังงัย ก็ต้องเป็นของของเรา
:a2: :a2: :a2:
-
นุสู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ปล. ก็มันเร้าใจอ่ะ คนเจ้าชู้อ่ะ
-
โห กลับมาจากต่างจังหวัด ก็ฟิตจัดเลยนะคะ
ลงวันเดียว ๒ ตอน จุใจคนอ่านเลย
มาให้กำลังใจผู้กองอธิคม หรืออาทิตย์ดีหว่า
+1 สำหรับ ๒ ตอนวันนี้ค่ะ
-
ศึกชิงพระเอก อิ อิ
ปล. ก็คนเจ้าชู้มันมีสีสัน น่าตื่นเต้น
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m13: :m13:
เข้ามาบอกร๊ากกกกกกกกกกก ผู้กอง อร๊ายยย อยากได้งี้ 1 ที่
เข้ามาให้กำลังใจคนเขียน ชอบมากมาก เรื่องนี้ o13 o13
อ่านแล้ว ก็อ่านอีก
-
อนุภาพสู้แล้ว เอาเลย ๆ ของ ๆ เรา ทำไมต้องให้คนอื่นเอาไปด้วย อย่ายอม ๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยคนครับ จะได้แต่งนิยายออกมาให้คนอ่านได้อ่านกันเยอะ ๆ สู้ ๆ +1 ให้ อิอิ :m1:
-
ผู้กอง อดีตที่ผ่านไปแล้ว แต่มันอาจจะย้อนคืน มาทำให้เจ็บปวด
เพราะการกระทำในอดีต มันส่งผลมาให้จนถึงปัจุบัน
มารอดูว่า นุ จะจัดการกับปัญหานี้ยังไว เพราะอัสนัย คงไม่ยอมให้เรื่องนี้
ผ่านไปแบบง่าย ๆ แน่ นี่แหละน้า ความเจ้าชู้ :m14:
เป็นกำลังใจให้นะครับ :bye2:
-
อนุภาพ ก็ใช่ย่อย
:a2: :a2:
อัสนัยเข้ามันเลยย
:laugh: :laugh:
-
:jul3: สงครามเกิดขึ้นแล้ว :jul3:
-
:m23 ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:a2:
-
บทที่ 22
บทที่ 22 "กำแพง"
แอร์เย็นในรถพ่นปะทะใบหน้าของอนุภาพเบาๆ เขามองหยาดน้ำฝนที่ตกลงมาปรอยๆ กระทบกระจกบังลมหน้ารถ ใจล่องลอยไปถึงบ้านริมธารที่เคยไปพักเมื่อคราวที่บริษัทพาพนักงานไปเที่ยวพักผ่อนประจำปี...
ในห้องนั่งเล่น ผนังด้านที่มองเห็นภูเขาเป็นกระจกใสบานใหญ่สูงจรดเพดานที่ทำเป็นช่องสกายไลท์ เขานอนบนโซฟานุ่มสบายดูท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืนที่ไร้แสงดาว หยาดฝนเม็ดเล็กๆ ที่เกาะอยู่ดูพร่างพราวยามต้องแสงไฟของเทียนหอมเล่มใหญ่บนโต๊ะข้างโซฟา แสงไฟเต้นระริกราวมีชีวิต ต้องหยาดฝนเม็ดเล็กๆ เหนือกระจกสกายไลท์ดูสวยงาม..เยือกเย็น
ไฟแดงเปลี่ยนเป็นเขียวสาดกระทบกระจกรถของเขา ละอองฝนหน้ารถสะท้อนเป็นประกาย อนุภาพขยับรถเลี้ยวซ้ายเข้าซอยสุขุมวิท 49...อีกไม่นานก็จะถึงบ้านได้ซุกตัวบนที่นอนนุ่มๆ เพื่อพักผ่อนจากการทำงานอันหนักหน่วงของวันนี้
ชายหนุ่มเปิดที่ปัดน้ำฝันเบอร์เบาสุด ทันทีที่ใบปัดน้ำฝนทำงาน กระจกหน้ารถชัดเจนขึ้น เขามองไปเบื้องหน้าฝั่งซ้ายของถนน แวบหนึ่งเหมือนเห็นคนรู้จักเดินอยู่บนฟุตบาท ผู้ชายตัวสูงใหญ่ในเครื่องแบบสีกากี ไหล่กว้าง แผ่นหลังแกร่งกำยำ ตัวตรง เดินทอดน่องช้าๆ เหมือนไม่สนใจกับฝนปรอยๆ ที่กำลังโปรยปรายลงมา
“ผู้กองอธิคม” อนุภาพพึมพำ...'มาเดินทำไมแถวนี้'
เมื่อรถเคลื่อนเข้าใกล้ ชายหนุ่มสังเกตเห็นแขนขวาของอธิคมพับขึ้นสอดอยู่ในผ้าคล้องแขน
“แขนหักหรือ” อนุภาพอุทานเบาๆ
ชายหนุ่มชะลอรถ ทั้งที่ในใจก็รู้สึกประดักประเดิดนิดๆ ด้วยว่าในช่วงเกือบสองอาทิตย์ที่เดินทางไปทำงานต่างประเทศและต้องทำงานแข่งกับเวลาทำให้เขาไม่ได้ติดต่อกับอธิคมเลย
ชายหนุ่มชะลอรถเพื่อจอดข้างอธิคมที่กำลังเดินอยู่ เขายังเดินต่อไป ไม่รู้ตัวว่ามีรถเก๋งอยู่ข้างๆ อนุภาพขยับรถตามแล้วบีบแตรรถเบาๆ เพื่อเรียกคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ อธิคมยังไม่รู้สึกตัว ยังเดินต่อไป ไม่หันมามอง
“บ้าจริง ไม่ได้ยินหรือไง” อนุภาพนึกในใจ
อนุภาพขยับรถเลยไปข้างหน้าแล้วหยุดรถเพื่อรอผู้ชายตัวโตที่กำลังเดินอยู่ข้างถนนโดยไม่สนใจใคร เขาตั้งใจว่าเมื่ออธิคมเดินมาถึงจะบีบแตรดังๆ จุดนี้ข้างถนนเป็นด้านหน้าอาคารสำนักงาน ไม่มีเสียงรบกวน คราวนี้อธิคมต้องได้ยิน เมื่อสักครู่อาจจะมีเสียงจากร้านขายของข้างทางดังเกินไป
‘แต่เขาเป็นตำรวจนี่นา การสังเกตอะไรรอบข้างน่าจะเหนือกว่าคนธรรมดา ไม่รู้หรือยังไงว่าข้างๆ มีรถชะลอบีบแตรเรียก’
อนุภาพหันไปมองด้านซ้ายมือแต่ไม่เห็นว่า ‘ตำรวจหูตึง’ จะมาถึงเสียที กระจกด้านฝั่งผู้โดยสารโดนละอองฝนเกาะพอประมาณทำให้มองไม่เห็นชัดเจน ชายหนุ่มเปลี่ยนไปมองกระจกมองหลังเลิ่กลัก ด้วยแปลกใจว่าอธิคมหายไปไหน แต่ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงเคาะกระจกด้านข้างคนขับ ใบหน้าคมเข้มคุ้นตายิ้มเผล่อยู่ใกล้ๆ กระจก อวดฟันขาว ไรหนวดครึ้มทำให้ใบหน้าคร้ามคมยิ่งดูเข้มขึ้น นัยน์ตาคมกริบเหมือนเหยี่ยวคู่นั้นยิ้มเหมือนกำลังขัน
อธิคมยืดตัวขึ้นแล้วเดินอ้อมด้านหน้ารถมาฝั่งที่นั่งผู้โดยสารเอื้อมมือจับที่เปิดประตู แต่ยังล๊อคอยู่
...อยากล้อเล่นดีนักใช่ไม๊…อนุภาพฉุน ขยับรถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเหมือนจะแกล้งว่า…ไม่ต้องขึ้นรถก็แล้วกัน
นายตำรวจหนุ่มตกใจนึกว่าอนุภาพงอนไม่ยอมรับเขาขึ้นรถ จึงปล่อยมือแล้วกำลังจะวิ่งตามเคาะกระจก แต่รถสปอร์ตสีแดงคันนั้นหยุดลงเมื่อเคลื่อนไปข้างหน้าได้ราวหนึ่งช่วงตัว
อธิคมส่ายหน้าอย่างนึกขัน “ร้ายจริงๆ คนขี้งอน” เขานึกในใจ
“ผมนึกว่าคุณจะทิ้งให้ผมเดินเปียกฝนซะแล้ว” อธิคมต่อว่าเมื่อขึ้นนั่งบนรถ เอียงหน้าหันมามองอนุภาพที่นั่งหน้าเคร่ง ตามองตรงไปข้างหน้า ก่อนออกรถพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“เทวดามาโปรดลูกช้างจริงๆ” อธิคมยังล้อเลียน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มเจนตายังระบายบนใบหน้าเข้มคร้ามนั้น
“สนุกมากใช่ไหมครับผู้กอง คุณได้ยินตั้งแต่บีบแตรครั้งแรกใช่ไหม แต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน” อนุภาพคาดคั้น
“เปล่าครับ ผมไม่ได้ยิน” ตำรวจหนุ่มออกตัว
อนุภาพหันหน้าไปมองแว่บเดียว อธิคมที่คมเข้มอยู่แล้วยิ่งดูเข้มขึ้นเพราะผิวที่คล้ำลงเหมือนอาบแดด ผมยาวขึ้น ไรหนวดและเคราครึ้มเป็นปื้นเหมือนไม่ได้โกนมาหลายวัน เขาดูเซียวๆ เหมือนอ่อนล้า แต่ใบหน้านั้นยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
...ยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าชู้...อนุภาพเคยประชดประชันเวลาที่เขากับสมบัติ ‘นินทา’ นายตำรวจหน้าเข้มคนนี้
“ผมมัวแต่นึกถึงใครคนหนึ่งอยู่ เลยไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบข้าง” อธิคมเล่นบทเจ้าชู้จนได้ อนุภาพไม่แน่ใจว่า ‘ใครคนหนึ่ง’ ที่เขาหมายถึงนั้นคือใคร จะพาซื่อถามว่าใครก็กลัวจะเข้าเนื้อตัวเอง
“แล้วผมก็เจ็บแขนด้วย คุณคงไม่ได้สังเกต” ดูเอาเถอะ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นออดอ้อนได้ในทันที
“แขนหักเหรอครับ...แล้วรถไปไหน” อนุภาพถามเสียงเรียบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ ที่จริงเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“โดนยิงครับ...รถเข้าอู่” อธิคมตอบด้วยนำเสียงธรรมดาเช่นกัน
อนุภาพตกใจ มือที่กำลังกำพวงมาลัยกระตุก...ดูเถอะ เขาพูดว่าโดนยิงด้วยน้ำเสียงธรรมดาเหมือนบอกว่าไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ
“โดนยิง แล้วเจ็บมากไหม”
“คุณเป็นห่วงผมหรือครับ” นายตำรวจขี้อ้อนได้ที เปลี่ยนน้ำเสียงออดอ้อน
“ก็...ผมก็ถาม...เพราะ...ตาม...” อนุภาพอึกอัก
“ตามมารยาท” อธิคมเติมคำลงช่องว่าง แล้วหันหน้าไปมองถนนเบื้องหน้า
“อาทิตย์ที่แล้วผมไปวิ่งจับผู้ร้ายมา ล่อซื้อยาบ้าครับ แค่โดนเฉียดๆ หรอก ไม่เจ็บมาก” อธิคมบรรยายต่อ “แต่คืนแรกที่โดนนะ หลังกลับจากโรงพยาบาล ผมไข้ขึ้นเลย นอนอยู่ที่บ้านคนเดียว เหงื่อโทรมตัวไม่มีใครดูแล”
“แล้วทำไมไม่นอนโรงพยาบาล จะกลับไปบ้านทำไม” อนุภาพถามด้วยเสียงเรียบๆ พยายามไม่นึกว่าอธิคมกำลังเริ่มจะทำเจ้าชู้ใส่...แกล้งพูดให้สงสารเพื่อจะบอกว่าอยากให้เขาไปดูแล
“ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่ครับ แผลแค่นี้เองใกล้จะหายแล้ว คืนนี้ก็ถอดผ้าคล้องแขนออกได้ ส่วนเรื่องนอนโรงพยาบาลนี่สำหรับพวกใจเสาะมากกว่า”
“ถ้างั้นก็ไม่เห็นต้องบ่นใช่ไม๊ครับ ผู้กองคนเก่ง” อนุภาพสรุป
“สารวัตรครับ” อธิคมหันมายิ้มกว้าง “ผมเพิ่งเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี
“จริงเหรอ...ขอแสดงความยินดีด้วยครับ” อนุภาพยิ้ม ยินดีด้วยอย่างจริงใจ
อธิคมซึบซับภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ รอยยิ้มของอนุภาพเหมือนแสงไฟประกายวูบวาบที่ทำให้ความสลัวในรถสว่างเจิดจ้า เขาอยากยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วสัมผัสกับริมฝีปากแดงระเรื่อนั้นเหลือเกิน
“แบบนี้ต้องฉลองครับ ผมเลื่อนยศใหม่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อยากจะบอกคุณแต่คุณก็ไม่อยู่ไปต่างประเทศ ติดต่อก็ไม่ได้ เกือบสองอาทิตย์ที่ไม่ได้คุย ไม่ได้เจอตั้งนาน ผมคิด...”
“ถึงแล้ว” อนุภาพตัดบท เบรครถหยุดจนอธิคมหัวทิ่ม ด้วยรู้ว่าบทจะพูด อธิคมก็จะระบายความรู้สึกออกมาเสียยืดยาว
นายตำรวจคนนี้คารมเป็นต่อรูปหล่อไม่เป็นรองจริงๆ
“คุณนุครับ ไม่ขึ้นไปส่งหรือครับ ผมบาดเจ็บ ไม่รู้จะขึ้นคอนโดไหวหรือเปล่า ช่วยพยุงหน่อยสิ” แววตาเว้าวอนจนอนุภาพอยากเอานิ้วจิ้มเข้าไปในดวงตาพราวระยิบระยับคู่นั้น
“แขนหักนะครับ ไม่ใช่ขาหัก...ไหนบอกว่าแค่โดนยิงเฉียดๆ ไม่เจ็บมาก ผู้กองคนเก่งใจไม่เสาะขึ้นลิฟท์ไม่ได้เลยหรือ” ชายหนุ่มกระแทกเสียง
“สารวัตรครับ สารวัตร” สารวัตรคนใหม่รีบแก้ไข “ตอนนี้ผมรู้สึกว่าจะไข้ขึ้น” อธิคมเริ่มสำออย
“ราตรีสวัสดิ์ครับ สารวัตรอธิคม” อนุภาพกล่าวอำลาเสียงเข้ม “เอาไว้ให้ขาหักเดินไม่ไหว ผมจะช่วยพยุงลงจากรถ ถ้าอาการปางตายจะลากไปส่ง รปภ.หน้าลิฟท์ให้พาขึ้นไป”
"ใจร้าย"
"ก็ไม่เคยเป็นคนใจดีนี่ครับ" อนุภาพเสียงเรียบ ใบหน้ายิ้มๆ
“เย็นวันศุกร์ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ฉลองยศผม คุณมารับนะ ผมเจ็บแขนขับรถไม่ได้” สารวัตรคนใหม่อ้อนวอน ไม่สนใจคำประชดของอนุภาพ
รถสปอร์ตสีแดงพุ่งทะยานออกไปแล้ว อธิคมยังยืนยิ้มมองตามไปจนลับตา อนุภาพไม่รับคำเพียงยิ้มมุมปากเล็กน้อย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับอธิคม รับปากหรือไม่ พรุ่งนี้เขาก็จะโทรไปตื้อให้ไปทานข้าวเย็นกับเขาให้ได้ ผิดนักก็จะไปรอหน้าบริษัทจี้ตัวขึ้นรถเสียเลย
"ก็ยังดีวะ แค่พยุงไปส่งหน้าลิฟท์ก็เอา เขาจะแกล้งทำตัวหนักๆ ล้มทับซะเลย ดูซิว่าจะพยุงไหวรึเปล่า จะโอบแขนรอบคอ แล้วแกล้งคอพับคออ่อนซุกไซร้ใบหน้าขาวสะอาดแล้วก็..อืมม” อธิคมจินตนาการพลางเดินเข้าไปยังอาคารที่พัก ผิวปากอย่างอารมณ์ดี
----------------------------------
อธิคมหมุนลูกบิดประตูห้องชุดเปิดเข้าไปก็พบว่าไฟในห้องรับแขกเปิดสว่างไสว เสียงเพลงเบาๆ ดังออกมาจากห้องนอนแขกที่อยู่ซีกตะวันตกของห้องชุดสุดหรู มองไปยังระเบียงด้านหน้าของห้องนั่งเล่น ประตูกระจกเลื่อนบานใหญ่เปิดอยู่ ผ้าม่านลูกไม้สีขาวปลิวไสว ลมเย็นโชยเข้ามาในห้องนำเอาความสดชื่นของไอฝนเข้ามาด้วย
ธงรบ เพื่อนคู่หูของเขานั่นเองที่ถืออภิสิทธ์เข้ามาครอบครองห้องชุดของเขา
ชายหนุ่มหุ่นไล่เลี่ยกับอธิคมผละจากระเบียงห้องนั่งเล่นเดินเข้ามาในห้อง มือถือแก้วบรั่นดีที่พร่องไปเกินครึ่งแก้ว ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลายิ้มกว้าง แววตาเหมือนขบขันอะไรบางอย่าง
อธิคมโยนกุญแจห้องไปบนถาดเหล็กกลมเล็กๆ บนโต๊ะไม้โอ๊คสีดำข้างประตู มือซ้ายเริ่มปลดกระดุมเสื้อพลางเดินทอดน่องช้าๆ ตรงไปยังโซฟากลางห้อง
“ไอ้ธง บ้านเอ็งไม่มีที่กินที่นอนรึไง ดึกดื่นป่านนี้ยังมายืนยิ้มมีความสุขอยู่ในบ้านข้าอีก” อธิคมทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“บ้านข้าตอนนี้เป็นเขตอันตรายโว้ย คืนนี้ขออาศัยนอนซักคืน” ธงรบย่อตัวนั่งหมิ่นๆ บนขอบโซฟาอีกฟากหนึ่ง มือไกวแก้วบรั่นดีอย่างสบายอารมณ์ ท่าทางสบายๆ ตรงข้ามกับคำพูด
“น้องแม๊คมาว่ะ นั่งเฝ้ารอที่ห้องตั้งแต่เย็นแล้ว โทรตามยิกๆ เร่งให้ข้ากลับเร็วๆ นี่ข้าต้องปิดมือถือเลยนะเนี่ย รู้อย่างนี้ไม่ให้กุญแจเสียก็ดี” ธงรบรายงาน คิ้วย่น ส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนระอาใจ
“ก็แกไปทำให้เขาติดใจทำไมว่ะ ตอนอยากได้เขาก็ตามเช้าตามเย็น ทีนี่ล่ะมาบ่น” อธิคมส่ายหน้า เอนตัวลงพิงพนักโซฟา แหงนหน้ามองเพดานห้อง ใบหน้าของอนุภาพลอยเด่นในความคิดคำนึง
“ใครจะไปรู้ว่าน้องเขาจะแรงดีไม่ดีตกยังงี้ว่ะ ทุกทีที่ค้างกันข้าแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เบิ้ลแล้วเบิ้ลอีก ตื่นมาฟ้าเหลืองหมดแรงแทบต้องคลานไปทำงาน นี่ไปทำคดีมาเกือบอาทิตย์ เหนื่อยฉิบ น้องแม๊คนั่งคอยที่ห้อง กลับไปคืนนี้โดนขย่มไม่ได้นอนแน่ๆ พรุ่งนี้ต้องเร่งทำสำนวนด่วนส่งซะด้วยสิ” ธงรบพร่ำยาวเช่นเคย กระดกแก้วเหล้าลงคอพรวดเดียวเกลี้ยง
“เวรกรรม” อธิคมไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาตอบ
“ว่าแต่แกเถอะ เหนื่อยๆ อย่างนี้นอนยิ้มอยู่ได้”
“ไปนอนได้แล้วธง พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” อธิคมตัดบท
“แล้วเขาไม่ขึ้นมาส่งหรือไงว่ะ แกก็บาดเจ็บ จะได้ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวไง” ธงรบไม่สนใจว่าถูกไล่ เขาขยับเข้ามาใกล้ ขยิบตา
“ใคร” อธิคมหลับตา หน้ายังแหงนพิงพนักโซฟา
“ทำเป็นไก๋ ข้ามองเห็นนะโว๊ย ว่าใครขับเซลิก้าสีแดงมาส่งแกที่หน้าคอนโด”
“เอ็งมายุ่งอะไรด้วย ตาดีนักนะ อยู่สูงขนาดนี้ยังเสือกมองเห็นอีก” อธิคมลืมตา จ้องหน้าเพื่อนรัก
“ความสามารถพิเศษของตำรวจหว่ะ แกก็รู้ว่าตำราจเราตาดีขนาดไหน” ธงรบยักไหล่ “คนพิเศษของแกเขาไม่อยากดูแลตำรวจบาดเจ็บอย่างแกบ้างหรือไง” ธงรบไม่ยอมจบการสนทนา
“เขาไม่ยอมขึ้นมา คงรู้มั๊งว่ามีคนใช้อย่างเอ็งมารอเช็ดตัวให้ข้า” อธิคมลุกขึ้นจากโซฟาและเดินข้ามไปอีกด้านของห้องนังเล่นตรงไปยังห้องนอนใหญ่
“บ้าสิ แกอย่าพูด ขนลุก” ธงรบทำท่าประกอบ
อธิคมจบการสนทนา เดินเข้าห้องนอน อาบน้ำยังไม่ค่อยถนัดนักเพราะพยายามไม่ให้น้ำถูกแผลที่แขนขวา
ชายหนุ่มเช็ดตัวจนแห้ง พาดผ้าขนหนูไว้บนพนักเก้าอี้ข้างโต๊ะใกล้ๆ ตู้เสื้อผ้า แล้วเดินมาที่เตียง ก้มตัวลงจะคลี่ผ้าห่ม ประตูห้องนอนเปิดผลัวะ ธงรบเดินเข้ามายืนตรงประตู
“เฮ้ย” อธิคมตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอื้อมมือปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเพราะเขายืนเอียงข้างให้ประตู ชายหนุ่มไม่อายเพื่อนคู่หูอย่างธงรบด้วยว่าทั้งสองสนิทกันมากตั้งแต่เรียนมัธยมปลายและเห็นอะไรต่ออะไรของกันและกันมานักต่อนักแล้วตลอดเวลาที่ทั้งคู่ไปสนุกด้วยกัน เพื่อนรักสองคนมีรสนิยม “ขั้ว” เดียวกันจึงไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันอย่างที่เกิดขึ้นกับคนอื่น
“ไอ้ห่...รบ อะไรอีกว่ะ ไม่รู้จักเคาะประตู” อธิคมบริภาษ
ธงรบไม่สนใจคำด่า “ขอถามหน่อย นี่แกว่าข้าจะรักใครได้หรือเปล่าว่ะคม ข้าไม่เห็นรู้สึกอยากหยุดอยู่ที่ใครคนเดียวเลยว่ะ มันอยากแต่จะลองคนใหม่ๆ ไปเรื่อยๆ เปลี่ยนรสเปลี่ยนชาติไม่จำเจ แกว่าข้าจะหลงรักใครหัวปักหัวปำเหมือนแกได้ไหมวะ” ธงรบพูดแจ้วๆ
“คงไม่มั่ง เอ็งมันสำส่อนซึมลึกเข้าเลือดเข้าอณูเนื้อแล้วนี่ เปลี่ยนผู้ชายคนใหม่เหมือนเปลี่ยนกางเกงใน” อธิคมหัวเราะในลำคอหึๆ พลางก้าวขึ้นเตียง เอนตัวลงแล้วคลี่ผ้าหุ่มคลุมถึงหน้าท้องแกร่งเป็นลอน
“แกก็ไม่เห็นจะต่างจากข้านี่หว่า ที่ผ่านมาทุกทีที่เปลี่ยนกางเกงใน เราก็เปลี่ยนด้วยกัน พร้อมๆ กัน แกกับข้านี่มันคู่หูสองทหารเสือปาท่องโก๋เลยนะโว้ย” ธงรบอุทธรณ์
“ไอ้ธง แกไม่สังเกตรึไงว่าหลายเดือนมานี่ แกออกไปเที่ยวล่าเหยื่อคนเดียว” อธิคมเตือนความจำ
“เพราะฉะนั้น ข้าต่างจากแกว่ะ” อธิคมสรุปแล้วเอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแผ่นอกกว้างแกร่ง เอื้อมมือปิดโคมไฟข้างเตียง ‘ไล่’ คู่หูทหารเสือทางอ้อม
“เออจริง” ผู้กองคู่หูจึงล่าถอยไป ปิดประตูตามหลังเบาๆ
อธิคมนอนลืมตาโพลงอยู่ในห้องนอนมืดสลัว แสงไฟจากข้างนอกส่องเข้ามาต้องกระทบผนังห้องฝั่งตรงข้ามปลายเตียง เขาขยับตัวให้เข้าที่และยกแขนขวาขึ้นวางบนหมอนใบเล็กๆ ที่นำมองรอง สารวัตรหนุ่มครางเบาๆ เพราะยังเจ็บแผลอยู่
เขานึกถึงคำของธงรบเพื่อนรักที่ล้อว่า “เผื่อเขาอยากจะดูแลตำรวจบาดเจ็บ...”
'คุณนุ คุณอยากจะดูแลผมหรือไม่นะ แต่ถ้าคุณไม่สบายผมอยากจะดูแลคุณ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากสัมผัสเนื้อตัว อยาก...'
ความคิดของอธิคมหยุดชะงักเมื่อประตูห้องนอนเปิดผลัวะอีกครั้ง
“ไอ้ธง” อธิคมเข่นเขี้ยว เรียกชื่อเพื่อนรักเสียงเข้มรอดผ่านไรฟัน
“คำถามสุดท้ายว่ะคม แกทิ้งข้าท่องราตรีคนเดียวได้หลายเดือนแล้วนี่ ว่าแต่ว่าเอ็งได้แอ้มคุณนุรึยังว่ะ” ธงรบตีหน้าตาย ถามเสียงเรียบ
“คุณร้อยตำรวจเอ๋งธงรบครับ ถ้าคุณยังไม่เลิกกวน ผมจะยึดกุญแจคอนโดของผมคืนนะครับ” อธิคมแกล้งทำเสียงเย็นยะเยียบ เขาจะเรียกเพื่อนรักจอมกวนเต็มยศเวลาเขาเริ่มจะฉุน
“ไร้น้ำยา” ธงรบพูดเบาๆ หาได้อนาทรร้อนใจใดๆ ไม่ พลางหันหลังกลับปิดประตู
“กดล๊อคประตูด้วยนะโว๊ย” อธิคมส่งเสียงตามหลัง
เสียงประตูล๊อคดังกริ๊ก ความเงียบครอบคลุมห้องนอนกว้าง อธิคมส่ายหน้าระอากับนิสัยห่ามๆ ของเพื่อนรัก เขาหลับตา ขยับหัวบนหมอนนุ่มสีขาวเพื่อหาจุดที่สบายที่สุด
...ไร้น้ำยาหรือ... อธิคมนึกถึงคำพูดของเพื่อน ถ้าจะว่าไรน้ำยาก็อาจจะจริงในแง่ที่ว่าเขายังไม่ได้ 'แอ้ม' คนที่เขาหมายปองอย่างที่เพื่อนสบประมาท แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่าไม่จริง น้ำยาของเขามีประสิทธิภาพมากต่างหาก ทุกครั้งที่เขาเจอคนที่เขาพึงใจ ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะไม่สมดังใจต้องการ ความหล่อและมีเสน่ห์ของเขาแทบจะไม่ต้องทำให้เขาพยายามใช้ 'น้ำยา' จีบใครเลยสักคน
...เอ...แต่ว่านี่ผ่านไปเกือบสามเดือน อย่าว่าแต่จูบเลย แก้มก็ยังไม่ได้หอม แม้แต่กอดก็ยังไม่ได้ทำ ถ้าธงรบรู้คงถูกล้อไม่จบสิ้น...
ความสัมพันธ์ของเขากับอนุภาพเป็นไปอย่างช้าๆ อ้อยอิ่งๆ เขารู้ว่าอนุภาพเองก็ไม่ได้รังเกียจเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของเขาที่เสนอให้ อนุภาพยังมีช่องว่างกั้นระหว่างกันและกันอยู่ กำแพงเล็กๆ ที่เขายังทลายมันลงยังไม่ได้
...คุณนุ...คุณทำไมต้องกั้นผมเอาไว้ด้วย...
******************
สุขสันต์วันลอยกระทงนะครับ
รักษ์วัฒนธรรมไทย พยายามอย่าเสียตัวกันวันลอยกระทงนะครับ
ด้วยความเป็นห่วงจากผู้เขียน
-
จิ้มก่อน
:m13:
-
มาแล้วๆ
วันนี้มารอตั้งกะเช้าแล้วนะเนี่ย
(อู้งานรอเลย :jul3:)
สารวัตรก็รีบๆ รุกหน่อยเด้
-
สู้ ๆ ค๊าบบ สารวัตร!!!~
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตายแล้ว......3เดือนผ่านไปยังไม่ได้อะไรเลย
ฝีมือตกนะเนี่ย............คริๆ
-
ขอบคุณครับที่จิ้ม
รู้สึกดีมากครับที่มีคนจิ้ม
เมื่อไหร่....ที่ผมพร้อมที่จะรัก.....ผมจะบอกนายเอง.....รอผมนะครับ....ผมรักนายคนเดียวนะ...
ืิ อิ อิ อันนี้ผมก็เคยทำ ผลก็คือ เขารอไม่ได้ เลยโบกมืออำลาไปซะแล่ะ :m23:
จิ้มก่อน
:m13:
-
เห็นผู้กองธงรบออกมาที่ไร
อยากอ่านของตาผู้กองนี้จริงๆ
-
ธงรบยังไม่รู้ตัวอ่ะเด้
ว่าจาต้องมาหยุดที่อทิตย์
รอตอนต่อไปครับ
-
โธ่ๆ สารวัตรช่างน่าสงสาร
-
:m13: :m13: :m13: :m13:
เปงกำลังใจให้ สา รา วัด คนใหม่ นะครับ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
ได้เลื่อนตำแหน่ง
แต่ความรัก ยังไม่ได้เลื่อน
เอิ๊กกกกก
-
สารวัตรสู้ตายครับ กำแพงเมืองจีนยังอาจถล่มได้ นับประสาอะไรกับกำแพงเล็ก ๆ ในใจของอนุภาค ไม่เกินแรงหรอก จริงมะ :laugh:
-
สารวัตรครับ อย่าผลีผลาม ก็รู้อยู่ว่า นุ ก่อกำแพงเล็ก ๆ ขวางกั้นเอาไว้
ถ้าคิดจะหักหาร จะเจอกำแพงสูงใหญ่ดังกำแพงเมืองจีน เมื่อนั้นละเอ๋ย
สารวัตรได้ขาดใจตายแน่ ๆ
มารอตอนต่อไปดีกว่า ขอบคุณนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
+1 ให้เป็นค่ากระทง สุขสันต์ วันลอยกระทง นะครับ :กอด1:
-
o13 ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวัน คุณ Katawoot เอามาลงตั้งหลายตอน อ่านสะจายไปเลย ขอบคุณครับ ว่าแต่เคยไปเขื่อนศรีนคิรนทร์มาเหรอครับ สวยมาก ๆ ใช่ปะ ผมเคยมีโอกาสนั่งเรือไปทอดกฐินที่วัดโบสถ์สแตนเลสด้วยแล้วก็ไปเที่ยวที่น้ำตกห้วยแม่ขมิ้น ยังจำได้ไม่ลืมอ่ะ แต่น้ำตกทีลอซูนี่อยากไปมาก ๆ แต่ก็ไม่มีโอกาสไปซักที ทำยังไงดีอ่ะ อยากไปมาก ๆ เลย ( ชอบเที่ยวแบบลุย ๆ นั่งโฟร์วีลขึ้นเขาลงห้วย ลุยป่า โอ้โห.....สุดยอดมากกกกกก)
-
แล้วคุณก็ได้รับรู้ ว่าความยากลำบากนั้นเป็นเ่ช่นไร สารวัตรอธิคม :jul3: :jul3: :jul3:
อีกน๊านนน
-
หวังว่าวันฉลองตำแหน่งสารวัตร คงมีข่าวดีนะครับ อิอิอิ
-
สุขสันต์วัยลอยกระทงเช่นกันต่ะ ขอให้จีบกันไปนานๆนะคู่นี้ ชอบค่ะ o13
-
:m23: ยินดีด้วยกับตำแหน่งสารวัตใหม่นะครับ แล้วก็สุขสันต์วันลอยกระทงเช่นกันครับ
-
เป็นศาลาวัด เอ๊ย สารวัตรแล้ว เอาเรื่องเลี้ยงฉลองมาอ้างซะงั้น อุอุ ขอให้แอ้มได้สำเร็จไว ๆ นะคร้า
-
สวัสดีวันลอยกระทงค่ะ
-
ออกต่ีางจังหวัดประจำครับ เขื่อนศรีนครินทร์ไปหลายครั้งแล้วครับ ก็ที่จริงก็ไม่ค่อยสวยหรอกครับ พอดีไปตอนมีความสุขเลยสวยดี
ลองไปตอนกำลังอกหักดูสิ สวิสเซอร์แลนด์ยังไม่สวยเลย :เฮ้อ:
ทีลอซูไปเมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว สมัยเริ่มอ้วน คนเยอะเหมือนปลวกเลย เต้นท์กางติดๆ กัน แบบยื่นมือออกไปเขกหัวกันได้ ตอนไปห้องน้ำต้องยืนเข้าแถวยาวเหมือนสมัยที่คนไปเข้าซื้อขนมปังอะไรนะ...เอ่อ...มิสเตอร์บันหรืออะไรนี่ล่ะ ไม่ก็แถวยาวเหมือนคนกำลังรอกดเิงินหน้าตู้เอทีเอ็มตอนสิ้นเดือนหน้าโรงงานทอผ้าแถวปทุมธานีอ่ะครับ ดีนะที่ตอนนั้นแค่ปวดฉี่ ไม่งั้นละคุณเอ๊ย...
หลังจากไปฉี่แล้วก็หาทางเดินกลับเต้นท์ วนไปวนมาหลายรอบ ก็เดินทางมาถึงที่พัก
นอนเล่นในเต้นท์ ฟังเสียงคนเดินไปเดินมานอกเต้นท์ ผู้ชายสองคนคุยกันว่า
"กูว่าไม่ใช่ทางนี้"
"กูจำได้ว่ามาทางนี้"
ซักหน่อยไม่ถึงห้านาที ผมก็ได้ยินเสียงเดิม
"เอ กูว่าตรงนี้เราเคยมาแล้ว"
"กูบอกแล้วให้ปักธงไว้หน้าเต้นท์ มึงก้ไม่เชื่อ"
555
ตอนที่ไปทีลอซู เขากำลังเอารถแบ๊คโฮ ปรับพื้นผิวถนนครับ คิดว่าไม่กี่เดือนหลังจากนั้นคงถนนดีขึ้นแล้วมนุษย์ผู้รักธรรมชาิตก็คงขึ้นไปหาความสำราญกับธารน้ำตกที่ความสวยงานเปลี่่ยนแปลงไปพอสมควร
....( ชอบเที่ยวแบบลุย ๆ นั่งโฟร์วีลขึ้นเขาลงห้วย ลุยป่า โอ้โห.....สุดยอดมากกกกกก).... อิ อิ เคยมาหมดแล้วล่ะ
ตอนนี้เป็นแบบนี้ครับ
...ขอเที่ยวแบบขับรถไปจอด เปิดประตูแล้วเดินสิบก้าวก็เอนตัวนอนเล่นได้... :m4: :m4: 555
สุดสัปดาห์นี้ไปกางเต้นท์ที่ตากครับ จะเอารูปมาฝากนะ ถ้าใครอยากดู ไปโต้ลมหนาว
อาทิตย์ถ้ดไป ไปดอยภูคา ครับ เพราะฉะนั้นช่วงเดือนนี้เดือนหน้าหากเห็นหายหน้าไปก็คิดถึงกันบ้างนะครับ :m23:
o13 ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวัน คุณ Katawoot เอามาลงตั้งหลายตอน อ่านสะจายไปเลย ขอบคุณครับ ว่าแต่เคยไปเขื่อนศรีนคิรนทร์มาเหรอครับ สวยมาก ๆ ใช่ปะ ผมเคยมีโอกาสนั่งเรือไปทอดกฐินที่วัดโบสถ์สแตนเลสด้วยแล้วก็ไปเที่ยวที่น้ำตกห้วยแม่ขมิ้น ยังจำได้ไม่ลืมอ่ะ แต่น้ำตกทีลอซูนี่อยากไปมาก ๆ แต่ก็ไม่มีโอกาสไปซักที ทำยังไงดีอ่ะ อยากไปมาก ๆ เลย ( ชอบเที่ยวแบบลุย ๆ นั่งโฟร์วีลขึ้นเขาลงห้วย ลุยป่า โอ้โห.....สุดยอดมากกกกกก)
-
บทที่ 23 “อาหารมื้อพิเศษ”
เช้าวันศุกร์ยุ่งเหมือนเคย อนุภาพทำงานด้วยความคล่องแคล่ว จัดการกับทุกอย่างจนเรียบร้อย โปรเจ็คใหม่คือโฆษณาเสื้อผ้าผู้ชายแบรนด์หรูที่จะเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่ต้นเดือนหน้า มือสะอาดสะอ้านจับปากกาขีดเขียนร่างแผนงานบนกระดาษ จนเวลาผ่านไปถึงบ่ายสามโมง เสียงจากโทรศัทพ์มือถือเครื่องใหม่เอี่ยมข้างๆ ดังขึ้นเพื่อเตือนว่ามีข้อความสั้นส่งเข้ามา ชั่วเสี้ยววินาทีเขานึกถึง ‘ใครบางคน’ ที่ชอบโทรศัพท์มาช่วงใกล้เที่ยงถามเรื่อง ‘การจัดขบวนไปทานอาหารกลางวัน’
“ทุกทีผมเห็นคุณเดินนำหน้า ตี๋น้อยเดินตามหลัง พี่บั๊ดคุยจ้อเดินคู่กับคุณพจนีย์ แล้วอธิปปิดท้ายขบวน เคยเปลี่ยนลำดับบ้างไหมครับ” เขาล้ออาทิตย์ว่าเป็นตี๋น้อย
…วันนี้เขาไม่ได้โทรมาเลย หายเงียบไปทั้งวัน แล้วเสียงเตือนที่เพิ่งจะดังนี่เป็นข้อความจากอธิคมหรือไม่นะ…
อนุภาพกำลังเขียนวาระการประชุมที่ต้องคุยกันในตอนเช้าวันเสาร์--งานมอบหมายที่ต้องให้อาทิตย์ พจณีย์ ป้อง เอนก โต้ง.... ชายหนุ่มหันไปมองโทรศัพท์
--เย็นนี้เขาชวนไปทานข้าวเย็นเลี้ยงฉลองเลื่อนยศ
คราวนี้จะลองให้อาทิตย์เป็นรับผิดชอบเรื่องนายแบบ อาทิตย์คงฉุนนิดๆ เพราะเขากลัวว่าจะถูกนายแบบจีบ พี่บั๊ดชอบล้อว่า “อาทิตย์เขากลัวว่ายูจะงอนที่มีคนมาเกาะแกะ”
--เมื่อคืนก่อนเขาไม่ได้รับปากอธิคม
เขาอยากจะให้ copy writer คนใหม่ลองงานนี้ดูบ้าง เขาเห็นงานของป้องในโฆษณาน้ำหอมแล้วชอบ
--แม้จะบอกว่าไม่ไป อธิคมก็คงดึงดันทำให้ไปให้ได้อยู่ดี คนๆ นี้ อยากได้อะไรแล้วต้องได้
ต้องเตือนโต้งไม่ให้เล่นภาพวูบวาบเกินไป
--แต่ถ้าไปทานข้าวสองต่อสองกับอธิคม จะฉลองยังไงกัน ผู้กองต้องมีแผนจะพูดอะไรแน่ๆ ...ขอความรักหรือ?
นายแบบต้องดูดีมีสไตล์ วัยทำงาน หน้าตาไทย ไม่ลูกครึ่ง
--แล้วอธิคมจะทำเจ้าชู้อะไรอีก คราวที่แล้วเขาเหมือนจะรุกประชิดตัว
ตฤณกำหนด time line ถึงเมื่อไหร่นะ
อนุภาพหันไปมองโทรศัพท์
---บ้าจริง...อนุภาพสับสน ในสมองเหมือนมีเสียงไม่ได้ศัพท์ดังวุ่นวาย เขาควบคุมความคิดมุ่งไปจุดเดียวไม่ได้ มันปนเปกันไปหมด
ในที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์มากดเรียกดูข้อความเพื่อเป็นการตัดปัญหาให้รู้แล้วรู้รอด
“ผมรู้คุณกำลังคิดว่าคืนนี้จะไปหรือไม่ไป
1 ทุ่มเจอกันที่ Le’ Crystal ถ.นราธิวาสนะครับ
อยากไปรับแต่ผมต้องไปเอารถ
สารวัตรอธิคม – I don’t take no for awnser}
ใช้ภาษาอังกฤษเสียด้วย...ภาษาต่างด้าวไม่แข็งแรงสะกดผิดเหมือนเคย อนุภาพยิ้มมุมปากนิดๆ
เสียงในหัวของอนุภาพเริ่มจะคุยกันเอง
---ถ้าเราไม่ไป และเงียบหายหนีกลับบ้านไปเลย เขาจะทำอย่างไร...ปล่อยให้นั่งเก้อที่ร้านอาหารคนเดียวหรือ?
’โหดร้ายไปนะ’
---หรือไปช้า ปล่อยให้รอซักชั่วโมง
’เข้าที แต่ว่ายังไงก็รู้สึกประดักประเดิดอยู่ดี ผู้กองพาไปทานร้านอาหารหรูมาก ต้องทำอะไรที่เขานึกไม่ถึงแน่ๆ’
อนุภาพพยายามใช้ความคิด
---ชวนพี่บั๊ดไปด้วยดีกว่า ไม่อยู่กันตามลำพังสองต่อสอง อย่างน้อยพี่บั๊ดก็รู้จักกันดี ไม่โหดร้ายเกินไป
‘เข้าที แล้วก็บอกว่าเข้าใจผิด นึกว่าให้ชวนพี่บั๊ดด้วย ยังไงเขาก็ไม่กล้าไล่พี่บั๊ดกลับบ้าน’
...สารวัตรอธิคม...ขอ “เอาคืน” ซักครั้งเถอะ...อนุภาพมาดมั่น ครั้นแล้วก็เดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของสัมบัติ
“อ่ะแฮ่ม” อนุภาพเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนรุ่นพี่ กระแอมในลำคอ
พี่ใหญ่ประจำออฟฟิสตกใจ รีบเลื่อนมือคลิ๊กเมาส์กดปิดหน้าจออินเทอร์เน็ต
สมบัติกำลังเพลิดเพลินกับการชม “แคตตาล๊อกหนุ่มๆ” บนเว็บไซท์ hi5
“พี่บั๊ดเย็นนี้ว่างใช่ไม๊”/ “ไอ้บ้า” ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
“ตกใจหมดเลย ไม่ให้สุ้มให้เสียง นึกว่าฮ่องเต้มาซะอีก” สมบัติค้อนประหลับประเหลือก
“ก็กระแอมแล้วไง” อนุภาพยิ้ม “ว่าไง เย็นนี้ว่างไช่ไม๊ ผมจะชวนพี่ไปทานข้าวเย็นมื้อพิเศษที่ร้าน Le Crystal”
“หา Le Crystal นี่นะ” สมบัติทำตาโต
“อาทิตย์ พี่นุชวนไปทานข้าวด้วยกันเย็นนี้ ว่างไหม ไปรึเปล่า” สมบัติทะลึ่งลุกพรวด ชะโงกหน้าถามชายหนุ่มที่กำลังมองอยู่จากมุมห้อง
“เจ๊สมบัติ” อนุภาพอุทาน ตกใจ ไม่นึกว่าสมบัติจะเล่นแรง
“ไปครับ ว่างครับ เอารถผมไปนะครับ” อาทิตย์ลุกขึ้นยืน พยักหน้า รีบรับคำ ฉีกยิ้มกว้าง ตาหยี
“พี่นุ” พจนีย์กับอธิปที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ประสานเสียง “ไม่ลืมเราใช่ป่าว” พจนีย์เสียงอ่อนเสียงหวาน
อนุภาพถอนหายใจ “เออ เออ” แล้วลดเสียงลง ดึงให้สมบัตินั่ง
“เจ๊ ผมกะชวนเจ๊ไป เอ่อ...คนเดียว” ชายหนุ่มตะกุกตะกัก
“แหม สงสารอาทิตย์มัน ชวนมันไปด้วยจะเป็นไรไป เดี๋ยวช่วยออกเงิน ไม่ก็ให้ออกเอง...อาทิตย์รวย”
“ผมไม่ได้เลี้ยง”
“อ้าว แล้วใครเลี้ยง”
“เอ่อ คือว่า.... เอ่อ... เย็นนี้สารวัตรอธิคมเขาชวน” อนุภาพอ้ำอึ้งเสียงเบา
“อ๋อ...แล้วจะชวนไอไปเป็นกันชน” สมบัติทำท่าทางเข้าใจ
“แต่ตอนนี้ยิ่งกว่ากันชนแล้ว...แผงปูนกั้นทางด่วนเลยล่ะ” อนุภาพกรอกตา
“ตายห่... แล้วใครจะไปรู้ว่ะว่าผู้กองเลี้ยง”
“ก็พี่ไม่ถาม เล่นอะไรไม่รู้”
“ก็ไอนึกว่ายูพูดเล่นนี่นา”
“ผู้กองอธิคมของพี่เขาได้เป็นสารวัตร เขาเลยเลี้ยง” อนุภาพถอนหายใจ
“อ้าว งั้นก็พอถูไถแก้ตัวไปได้ เลี้ยงฉลองเลื่อนยศ พ่อเทพบุตรในฝันของเจ๊คงไม่ใจดำไล่เรากลับบ้านหรอก ผู้กองเขาใจดี” สมบัติทำตาฝันเฟื่อง
“มันหลายคนเกินนะพี่นา ลำพังพี่คนเดียวก็ไม่น่าเกลียด” อนุภาพทำท่าจริงจัง
“พจน์กับอธิปนี่ไม่เท่าไหร่ บอกมันสองคนได้ไม่มีปัญหา ขำๆ แต่อาทิตย์นี่สิ ยูไม่เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยเหรอ พี่กลัวอาทิตย์ร้องให้จังเลยหว่ะ” สมบัติทำท่าคิด
อนุภาพชะเง้อหน้ามองไปที่โต๊ะอาทิตย์ แต่เขาหายตัวไปเสียแล้ว
“อาทิตย์คงรีบวิ่งแจ้นไปเช็ดรถรอแล้วมั๊ง” สมบัติประชด
อนุภาพลุกขึ้นยืนจะเดินกลับห้องทำงาน “ปัญหาของเจ๊นะ แก้เอาเอง เล่นอะไรแผลงๆ รับหน้าผู้กองเองก็แล้วกัน ไม่ก็หาทางออกบอกทั้งสามคนว่าเปลี่ยนแผน” ชายหนุ่มทิ้งให้สมบัตินั่งกรอกตานึกหาทางออก
........................
เลิกงานหกโมงเย็น อนุภาพเก็บของเดินออกมาจากห้องทำงาน พนักงานส่วนมากกลับบ้านไปแล้ว ยังมีบางคนที่ยังนั่งทำงานหรือคุยกันอยู่ อนุภาพเดินตรงไปประตูทางออกหน้าบริษัท สมบัติ พจนีย์ อธิป และอาทิตย์ยืนจับกลุ่มคุยกัน แล้วทั้งหมดก็หันหน้ามาฉีกยิ้มให้อนุภาพเมื่อชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้
เขาอ่อนใจ ทางออกของสมบัติคือ “ไม่ต้องหาทางออก” ซึ่งก็หมายถึง “ดับเครื่องชน” อย่างที่เคยชอบพูด
สบบัติยังไม่ได้บอกทั้งสามคนว่าอาหารเย็นร้านหรูค่ำนี้ใครเป็น “เจ้ามือ”...
อนุภาพเดินนำทุกคนออกไปหน้าบริษัท “ตามลำดับ” อย่างที่อธิคมเคยล้อ อาทิตย์เดิมตามอนุภาพมาติดๆ
“ผมช่วยถือไม๊ครับพี่นุ” ชายหนุ่มยื่นมือมาจะช่วยแบ่งเอาแฟ้มเอกสารไปถือ
ปรกติอนุภาพจะบอกว่า “ไม่เป็นไร พี่ถือเอง”
สมบัติเดินเข้ามาใกล้ประซิบเบาๆ “ความสุขเล็กๆ น้อยๆ”
อนุภาพนึกถึงใบหน้าของอาทิตย์ที่กำลังจะเจอกับอธิคม เขาอดรู้สึกผิดไม่ได้ อย่างน้อยให้อาทิตย์ได้มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่พี่บั๊ดแนะนำก็ยังดี ก่อนที่จะไปเจอคู่ปรับ
คราวนี้เขายื่นแฟ้มทั้งหมดให้อาทิตย์ คงเหลือแต่กระเป๋าคอมพิวเตอร์ที่ถือเอาไว้เอง
อาทิตย์ยิ้มกว้าง ตาเรียวเล็กหยีแทบมองไม่เห็น
ตอนที่อาทิตย์รู้ว่าไปทานอาหารเย็นที่เลี้ยงโดยอธิคม เขาจะทำหน้าอย่างไรนะ อนุภาพคิดกังวลอยู่ในใจ
.............................
อธิคมหุบยิ้มเมื่อเห็นชัดว่ารถเล็กซัส RX 300 รุ่นใหม่สีดำที่เคลื่อนเข้ามาจอดมีอาทิตย์เป็นคนขับและอนุภาพนั่งเคียงข้างมาด้วย
ใบหน้าของอาทิตย์ไม่ต่างจากอธิคมเท่าใดนัก ปากกำลังหัวเราะกับบทสนทนาตอบโต้กับเพื่อนๆ ในรถหุบลงในทันที เขาจอดรถหน้าตำรวจหนุ่มตัวโตที่เขาไม่ชอบหน้า ชายหนุ่มหันหน้าไปมองอนุภาพอย่างตัดพ้อ
อนุภาพกำลังก้มหน้าปลดเข็มขัดนิรภัย ไม่ทันเห็นแววตาน้อยใจของชายหนุ่มหน้าตี๋
อาทิตย์ไม่พูดไม่จา อนุภาพเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีไปกว่าการนิ่งเงียบ เขาลงรถก่อนคนอื่น ประตูด้านหลังเปิดออก อธิปและพจนีย์ก้าวลงตามมา ส่วนสมบัติลงอีกด้าน อาทิตยก้าวลงจากที่นั่งคนขับช้าๆ ยื่นกุญแจรถให้พนักงานรับจอดรถ
อธิคมยิ้มกว้างต้อนรับและทักทายทุกคน เขาพยักหน้าให้อาทิตย์เล็กน้อย อาทิตย์ก้มหัวให้เช่นกัน ไม่ยกมือไหว้เหมือนอธิปและพจนีย์
“พี่ผู้กองใจดีจังชวนเรามาเลี้ยงฉลองยศ” พจนีย์เจื้อยแจ้ว
“พี่สารวัตรถึงจะถูกยัยพจน์” อธิปแย้ง
“จะกินก็ระมัดระวังมารยาทนะย่ะหล่อน เกรงใจเจ้าภาพกันบ้าง” สมบัติเสริม ทำไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาเข้มของอนุภาพที่ตวัดหันมามอง
“เชิญข้างในครับ โต๊ะ 7 ใกล้น้ำพุ” อธิคมผายมือเชิญ
อนุภาพเดินนำหน้าเฉียดผ่านอธิคมเพื่อเข้าไปร้านอาหาร
สายตาทั้งคู่สบกัน สารวัตรหนุ่มหรี่ตา ใบหน้ายังระบายยิ้มอ่อนๆ นัยย์ตาเข้ม เหมือนจะบอกว่า “ร้ายนักนะ เดี๋ยวมีคิดบัญชี”
อนุภาพหลบตาก้มหน้าเดินผ่านแล้วพึมพำเบาๆ กับอธิคม “เขาตามกันมาเอง” แล้วรีบเดินเข้าร้าน
“ตามกันมาตามลำดับเช่นเคยนะครับ” อธิคมตอบกลับเบาๆ พอได้ยินกันสองคนระหว่างเขากับจำเลย
อาทิตย์หน้าเข้มเดินผ่านนายตำรวจหนุ่ม สบตาอย่างท้าทาย แสดงให้เห็นว่าไม่พอใจ ส่วนพจนีย์กับสมบัติคุยกันจ้อ เดินไปหัวเราะไป ตามด้วยอธิป เช่นเคย เพียงแต่คราวนี้คนปิดท้ายขบวนคืออธิคมกับใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ใครจะนึกว่าอนุภาพจะ ’เล่นแรง’ อย่างนี้
นี่สงสัยคงหาโอกาส ’เอาคืน’ เขาอยู่ล่ะสิท่า
แต่อย่าคิดว่าเขาจะ ’ยอม’ ปล่อยให้จำเลยลอยนวล
...อนุภาพ ผมจะต้องคิดบัญชีกับคุณเร็วๆ นี้... อธิคมเริ่มคิดแผนลักพาตัวอนุภาพไปทานข้าวเย็นมื้อพิเศษกับเขาสองต่อสอง ทานกันที่นี่ไม่ได้ ก็ไปทานที่ไกลๆ เสียเลย จะได้ไม่มีก้างขวางคอ
จะว่าไปอาหารเย็นมื้อพิเศษมื้อนี้ก็ไม่น่าเบื่อ สมบัติ พจนีย์ อธิป และอธิคม คุยกันอย่างถูกคอเพราะเคยสังสรรค์กันแล้วคราวที่ไปถ่ายทำโฆษณาที่กาญจนบุรี เสียงหัวเราะสนุกสนานดังเป็นระยะๆ อาทิตย์นั่งเงียบ อนุภาพคุยบ้างแต่ก็นั่งเงียบเสียเป็นส่วนมาก
อธิคมหันไปมองอนุภาพอย่างคาดคั้น ส่วนอาทิตย์ก็หันมามองเขาอย่างตัดพ้อ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเป็นจำเลย สายตาของสารวัตรใหม่เหมือนจะบอกว่า “ระวังเถอะ ผมไม่ยอมหรอก” ส่วนสายตาของอาทิตย์ก็บอกว่า "พี่นุ ทำไมทำกับผมอย่างนี้"
“คุณนุดูเงียบๆ นะครับ อาหารไม่อร่อยหรือเปล่าหรือว่ากำลังกังวลอะไรอยู่” อธิคมจงใจเน้นเสียง
“พี่นุงานยุ่งครับ มีโฆษณาใหม่หลายตัว” อาทิตย์แทรกขึ้นมา
“ตอนนี้ต้องหานายแบบใหม่อีกแล้ว โฆษณาโรลออน นายแบบต้องห้าวๆ เท่ๆ เซ็กซี่มีเสน่ห์เร้าใจ มั่นใจในกลิ่นกายตัวเองเวลาใช้ ต้องถอดเสื้อโชว์หุ่นด้วย” พจนีย์ทำตาฝัน
“ผู้กองเหมาะที่สุด” อธิปชม
“สารวัตรย่ะ...กำลังกินของฟรีฉลองเลื่อนยศอยู่ยังมีหน้าลืม เดี๋ยวได้จ่ายเงินเอง” พจนีย์ดุอธิป
“คุณอาทิตย์คงหานายแบบได้แล้วมั๊งครับ” อธิคมหันไปหาอาทิตย์ พูดยิ้มๆ
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้นๆ อนุภาพรู้ว่าอธิคมจงใจกระทบกระเทียบ
“ผมไม่อยากเล่นโฆษณาอีกแล้ว ผมกลัวจะดัง” อธิคมพูดติดตลก คู่หูทั้งสามหัวเราะ
“อย่างผู้กอง เอ๊ย สารวัตรถ้าเล่นหนังนี่ดังเป็นพลุแน่ แล้วถ่ายแบบด้วย หนังสือต้องขายดียิ่งกว่าเทน้ำเทท่า” สมบัติจีบปากจีบคอ
“พี่บั๊ดจะจีบสารวัตรเป็นนายแบบในสังกัดส่วนตัวหรือไง” อธิปเย้า เพราะรู้ว่าสมบัติมี ‘เด็กๆ’ ที่กำลังผลักดันเข้าสู่วงการอยู่สองสามคม
“บ้าเหรอ สารวัตรท่านมีสังกัดแล้ว เดี๋ยวเจ้าของตัวจริงสารวัตรได้มาแหกอกพี่”
“สารวัตรยังโสดนี่ จริงไหมค่ะ” พจนีย์แกล้งทำเซ่อ
“อืมม...คิดว่าไม่แล้วนะครับ” สารวัตรอธิคมตอบยิ้มๆ
ลูกคู่หัวเราะสนุกสนาน อาทิตย์ไม่สนุกด้วย ชายหนุ่มขอตัวไปห้องน้ำ อนุภาพส่งสายตาไปยังสารวัตรเจ้าคารมกับสมบัติจอมชงเรื่องเหมือนจะบอกว่า ’สนุกนักหรือไง’
กว่าอาหารเย็นมื้อนั่นจะเลิกราก็กินเวลากว่าสี่ทุ่ม อาทิตย์ทำท่าอึกอักก่อนเสนอตัวว่าจะไปส่งทุกคน ซึ่งเขาหมายถึงทุกคนยกเว้นสารวัตรคนใหม่
“ผมกับคุณนุบ้านอยู่ซอยเดียวกัน กลับพร้อมกันก็ได้” อธิคมพูดเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง
“พี่นุไม่ได้เอารถมา สารวัตรก็ไม่ได้เอารถมา” อาทิตย์แย้ง
“ใครบอก ผมเอารถมา”
“ผู้กองยังแขนเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอครับ”
“หายแล้ว ผมขับรถได้สบายมาก...ถ้าคุณเป็นห่วงคุณนุเรื่องความปลอดภัย”
อนุภาพเริ่มเห็นความตึงเครียดระหว่างสองหนุ่มที่กำลังเพิ่มขึ้น...ส่วนอีกสามคนนั้นยังคุยจ้อกันไม่หยุด
“อาทิตย์ส่งพี่บั๊ดกับพจน์เถอะ ไม่ต้องห่วงพี่” อนุภาพตัดสินความ
อาทิตย์หน้าตึง น้อยใจ ทั้งที่เขาเองก็ยอมรับความจริงว่าที่พักของนายตำรวจกับอนุภาพนั้นอยู่ในซอยเดียวกัน ถึงเขาจะรั้นไปส่งก็ไม่เหมาะสมอยู่ดี อนุภาพต้องยกเหตุผลขึ้นมาว่า พจนีย์เข้าซอยลำบากเพราะดึกแล้วอันตรายสำหรับผู้หญิง
วูบหนึ่ง ชายหนุ่มอยากจะย้ายมาอยู่ใกล้ๆ อนุภาพเลยเสียก็ดี อยู่ในซอยเดียวกัน เขาจะได้มีข้ออ้างเหมือนที่สารวัตรอธิคมกำลังทำอยู่
รถของเพื่อนร่วมวงจากไปแล้ว อธิคมยืนอยู่หน้าร้านอาหารกับอนุภาพ ลมเอื่อยๆ โชยมาปะทะใบหน้า อนุภาพเผลอตัวหาวแสดงอาการง่วงนอน
“ขอบคุณครับที่มาทานข้าวกับผม” อธิคมพูดยิ้มๆ
“เอ่อ...ขอบคุณผู้กองต่างหากครับที่เลี้ยง” อนุภาพตอบเบาๆ แล้วนึกได้ว่าเรียกยศเขาผิด แต่อธิคมไม่แก้อะไร ในใจชายหนุ่มนึกว่าอาหารเย็นคืนนี้คงจะแพงไม่ใช่น้อย ร้านอาหารหรู ลำพังสองคนก็ราคาเอาการอยู่เหมือนกัน นี่ปาเข้าไปหกคน น่าจะเกินหลักหมื่น
“อาหารไม่อร่อยหรือครับ ผมเห็นคุณนุทานไม่เยอะ”
“อร่อยครับ แต่ปรกติมื้อค่ำไม่ทานเยอะ มันสะสมเป็นไขมัน”
“ท่าทางอาทิตย์เขาไม่ชอบหน้าผมเอามาก” อธิคมพูดเสียงเรียบ
อธิภาพอึดอัด ไม่รู้จะตอบอะไร ใบหน้าอธิคมดูยิ้มๆ ก็จริงอยู่ แต่ก็ดูไม่ขี้เล่นเหมือนเคย...หรือเขาจะโกรธ ผู้ชายคนนี้โกรธแล้วยังทำหน้ายิ้มๆ อย่างนี้หรือไร... ชายหนุ่มไม่แน่ใจ
“แล้วสารวัตรชอบหน้าอาทิตย์หรือเปล่าล่ะครับ”
“ถ้าเขาชอบผม ผมก็ชอบเขา” อธิคมเล่นลิ้น
“ผมว่าอาทิตย์ก็คงไม่ได้เกลียดผู้กอง” อนุภาพเริ่มเรียกยศเขาผิดๆ ถูกๆ ตามองไปข้างหน้า เริ่มสงสัยว่า นี่กำลังรออะไรอยู่
อธิคมเหมือนรู้ความคิด “เดี๋ยวพนักงานก็เอารถมาให้แล้ว” ขาดคำ รถแลนด์โรเวอร์แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า อธิคมให้ทิปพนักงานรับรถแล้วยื่นมือมาคว้าเอากระเป๋าคอมพิวเตอร์และแฟ้มเอกสารจากอนุภาพไปเก็บที่เบาะหลัง
นายตำรวจหนุ่มรู้ดีว่าอนุภาพรู้สึกอึดอัด เขาแกล้งทำขรึมเพื่อให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดที่ขนเอาเพื่อนมาด้วยในการนัดทานอาหารเย็นกับเขา อธิคมคิดว่าอนุภาพจงใจแกล้งเขาเพื่อแก้แค้นเรื่องรถ ไม่ก็อุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้ทั้งสองได้พบกัน หรือไม่ก็เรื่อง ‘การยื่นคำขาด’ บังคับให้ชายหนุ่มเดินทางไปดูการถ่ายทำโฆษณาที่กาญจนบุรีกับเขา
...คุณนุ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอธิคม... สารวัตรหนุ่มเริ่มคิดแผนการลักพาตัว
ออกจากร้านอาหารได้ไม่นานแลนด์โรเวอร์สีดำก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่อเลี้ยวเข้าถนนใหญ่การจราจรติดขัดมากเพราะมีการซ่อมผิวถนน ช่องทางเดินรถหลายช่องบีบเหลือเพียงช่องเดียว รถขยับตามกันได้ทีละนิด เวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง เขาหันไปมองอนุภาพก็พบว่าชายหนุ่มหลับไปแล้ว
หลังอนุภาพเดินทางกลับถึงเมืองไทยเขาไม่เคยพัก ยังเร่งทำงานต่อจนดึกดื่น นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงแล้วก็ต้องรีบตื่นไปทำงานแต่เช้าจนงานเสร็จเอาเกือบบ่ายทันเสนอลูกค้า หลังจากนั้นเข้าประชุมมาราธอนกับผู้บริหารตลอดบ่าย หลังทานอาหารเย็นชายหนุ่มรับประทานยาแก้แพ้และเมื่อขึ้นนั่งบนรถที่เคลื่อนตัวทีละน้อย มีแอร์เย็นๆ เป่าหน้า ชายหนุ่มก็หมดพลัง หลับสนิท
'เป็นไงเป็นกัน เขาจะถือโอกาสนี้ลงโทษผู้ต้องหาเสียเลย' ทั้งที่ใจหนึ่งก็อดนึกหวาดหวั่นไม่ได้ว่าอนุภาพอาจจะโกรธ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ คนอย่างเขาไม่ใช่คนขี้ขลาด…ขอดับเครื่องชนสักครั้ง
พันตำรวจตรีอธิคมเลี้ยวรถออกนอกเส้นทางกลับบ้าน จุดหมายใหม่คือบ้านพักริมทะเลของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ
เมื่อถึงที่หมาย เขาจะให้เหตุผลอนุภาพว่าชายหนุ่มต้องพักผ่อนเสียบ้าง
ปฏิบัติการลักพาตัวจึงเริ่มขึ้น...
***************************************
-
^
^
^
^
ได้จิ้มคุณวุธ คิกๆๆๆ
คู่นี้อ่านกี่ทีก็น่าร้าก เอาคืนกันไปเอาคืนกันมา อย่างว่าละรักแท้มันต้องพิสูจน์กันนานๆนิ :m4:
-
55555555
ปฏิบัติการลักพาตัวจะเป็นไงน้าาาาาาา
รอตอนต่อไปครับ
-
:z1:
ลักพาตัวและ
ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นน้า
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
รีบมาต่อเลยนะครับ
รอๆๆๆอ่ะ
ตอนหน้าน่าจะมีฉาก หวานๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่ะนะ
รับๆๆๆๆๆๆๆๆมาลง นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a5:
อ้าว
ไหงคุณตำรวจมากลายเป็นโจรเสียเองล่ะเนี่ย
โจรปล้นใจซะด้วย
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว
-
มารอ อิอิ :m24:
-
ลักพาตัว ลักพาใจ คุณสา~รา~วัตร~
-
เข้ามาเก็บหลักฐาน
:m24:
-
จิ้มเอ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a2:
-
จิ้ม หมีกี้ ของโต๋
-
สวัสดีตอนบ่ายก่อนกลับบ้านนะครับ เอาบทที่ 24 มาให้อ่านครับ ก่อนที่ผู้เขียนไปหาหมอฟัน :m15:
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์และจิ้มก้นผม + 1 กันทุกคนนะครับ
ใครที่ไม่ได้จิ้มก้นให้คะแนน + 1 ผมขอให้หาซื้อกระทงไม่ได้ :m14:
บทที่ 24 “บ้านริมทะเล”
รถจอดสนิท อนุภาพงัวเงียรู้สึกตัวตื่น ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ๆ พยายามปรับสายตา ลมเย็นโชยมาปะทะใบหน้า หูแว่วได้ยินเสียงซ่าๆ รอบข้างมืดสลัวมีแสงไฟวิบวับด้านหน้า ชายหนุ่มหันไปมองด้านข้าง...อธิคมหายไป
...นี่ไม่ใช่ลานจอดรถหน้าคอนโดนี่นา…
ชายหนุ่มหันขวับมาทางด้านซ้าย กระจกรถลดลงมาจนถึงขอบประตู อธิคมยืนยิ้มอยู่ เอามือล้วงกระเป๋า
“นี่ที่ไหน”
“บ้านริมทะเล”
“อะไรนะ...บ้านริมทะเล แล้ว...คอนโดผม...” อนุภาพเริ่มคิดอะไรออก
“คอนโดคุณนุ ก็ยังอยู่ที่เดิม”
“...”
“คุณหลับตลอดทาง” อธิคมยังพูดเสียงเนิบนาบ
“ผู้กองอธิคม คุณพาผมมาที่ไหน ผู้กองไม่ได้พาผมไปส่งที่คอนโดหรือ” ชายหนุ่มเสียงเข้ม
“บ้านพักตากอากาศริมทะเลของผมเองครับ ผมพาคุณมาพักผ่อน” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่แอบขับรถพาเขามาไกลถึงริมทะเล
“คุณใส่ยานอนหลับให้ผมกิน แล้วลักพาตัวผมมาไกลถึงที่นี่” อนุภาพเริ่มเสียงดัง
“ใครบอก คุณทานอาหารเย็นมื้อพิเศษราคาแพงจนอิ่มแปล้ แล้วก็หลับเป็นตาย อย่ามากล่าวหาผมนะ” อธิคมยังเอามือล้วงกระเป๋ายืนอยู่ไม่ห่าง กางขาออกเล็กน้อย ท่าทางสบายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พาผมกลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้นะ”
“โอโห ผมเพิ่งมาถึงนะครับ ขับรถมาเหนื่อยจะตาย ไม่เห็นใจกันบ้างเลย กลับได้ไง นี่มันดึกมากแล้ว”
อนุภาพมองนาฬิกาข้อมือ “ดึกผมก็จะกลับ”
“ผมง่วงแล้ว ผมจะนอน” อธิคมทำท่าหาว ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ
“ผู้กอง...”
“สารวัตรครับ” อธิคมแก้ยศของตัวเองให้ถูก
อนุภาพไม่สนใจ “ผู้กองจะนอนก็ไปนอน ขอกุญแจให้ผมด้วย ผมจะขับรถกลับเอง”
“อยากได้ก็มาล้วงเอาสิ” อธิคมเอานิ้วเกี่ยวกุญแจยกให้ดู ก่อนจะยัดลงไปในกระเป๋ากางเกงเครื่องแบบตำรวจรัดรูป ยกมือขึ้นกอดอก เอียงคอทำหน้าขึงขัง
อนุภาพถอนหายใจ กัดฟัน ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง เพราะรู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่ชนะสารวัตรเจ้าเล่ห์คนนี้
ชายหนุ่มหันหน้ากลับมองตรงไปข้างหน้า แสงไฟวิบวับหน้าบ้านไม้สีขาวอยู่ไม่ไกล บ้านชั้นเดียว หลังใหญ่พอสมควร ระเบียงหน้าบ้านกว้างมีซุ้มไม้เลื้อย เสียงลมทะเลสาดซัดหาดทรายดังซ่าๆ
ชายหนุ่มเหนื่อยและง่วงจนแทบจะนั่งหลับต่อในรถได้ ถึงขนาดนี้แล้วก็คงต้องพักที่บ้านพักตากอากาศริมทะเลของอธิคม ผู้ชายสองคนนอนค้างคืนในบ้านหลังใหญ่ด้วยกันไม่มีอะไรเสียหาย
“คุณนุครับ ผมเห็นคุณทำงานหนักมากจนน่าสงสาร ไปต่างประเทศกลับมาก็รีบตรงเข้าออฟฟิสทำงานต่อจนดึก วันถัดมาก็ทำงานตั้งแต่เช้าตรู่จนเย็น ทานข้าวเสร็จขึ้นนั่งบนรถไม่เท่าไหร่คุณก็หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง ผมขับรถมาถึงนี่คุณก็ไม่รู้สึกตัว จนถึงป่านนี้ยังไม่อยากพักอยู่หรือ ซักวันสองวันก็ได้ จะโกรธผมก็ยอม แต่ผมไม่ส่งคุณกลับหรอก ผมแค่อยากให้คุณได้พักผ่อนตากอากาศ” อธิคมก้าวเข้ามาใกล้ประตูรถ พูดเสียยืดยาว
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ แล้วเปิดประตูรถลงเดินตรงไปที่บ้านพักริมทะเลเงียบๆ ไม่หันหลังกลับไปมองโจรลักพาตัว
อธิคมหอบของพะรุงพะรังเดินตามมา ทั้งกระเป๋าของตัวเอง กระเป๋าคอมพิวเตอร์ของอนุภาพ แต่ไม่มีแฟ้มเอกสาร
“แฟ้มคุณนุทิ้งไว้ในรถก่อนนะ ไม่หายไปไหนหรอก ขืนเอาเข้าบ้านด้วย เดี๋ยวคืนนี้คุณก็นั่งทำงานต่อ”
“เอาคอมพิวเตอร์มาผมก็ทำงานได้”
“คืนนี้เก็บคอมไว้ที่ห้องผมก่อน พรุ่งนี้ผมคืนให้”
“อยากได้ก็เก็บไว้เลยไม่ต้องคืน” อนุภาพประชด อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
อนุภาพยืนอยู่กลางห้องโถงของบ้าน มองไปรอบๆ ด้วยความชื่นชอบ ห้องโถงกว้างทาสีขาว พื้นไม้ขัดมันสีโอ๊ค เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น มีเพียงโซฟา โต๊ะติดผนัง ตู้หนังสือสองตู้ ตู้เก็บของเล็กๆ และอุปกรณ์ยกน้ำหนัก ประตูห้องซึ่งน่าจะเป็นห้องนอนอยู่ตรงข้ามกัน สุดห้องโถงเป็นห้องครัว มีโต๊ะทานอาหารอยู่ตรงกลางห้อง ตู้เย็นสีตะกั่วใหม่เอี่ยม
“ห้องนอนคุณฝั่งซ้าย ของผมฝั่งขวา มีห้องโถงกั้นกลางระหว่างเรา ปลอดภัยไว้ใจได้ครับ”
อนุภาพเดินตรงไปที่ห้องนอน
“แล้วเสื้อผ้า...”
“ในตู้มีเสื้อยืดกับกางเกงบ๊อกเซอร์อยู่หลายตัวครับ ห้องน้ำก็อยู่ข้างใน ทุกอย่างครบ ไม่ต้องห่วง”
“เสื้อผ้าคุณนี่นะ ตัวใหญ่ยังกะ...”
“ตัวเล็กก็มี คุณเปิดตู้เลือกดูเอา”
“อ้อ มีทุกขนาดทุกไซท์ เอ็ส เอ็ม แอล เอ็กซ์แอล” อนุภาพประชด
“โธ่คุณนุ อย่าประชดกันสิ” อธิคมทำท่าอ่อนใจ
“ใส่เสื้อผ้าของผู้กอง แล้ว...เอ่อ...จะดีหรือ” อนุภาพอึกอัก
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ”
อธิคมพูดหน้าตาเฉย...นัยย์ตาวิบวับอีกแล้ว... อนุภาพรีบเปิดประตูห้องแล้วกล่าวราตรีสวัสดิ์ ปิดห้องทันที ทิ้งให้อธิคมยืนอึ้งอยู่หน้าประตู
“อ้าว...” ชายหนุ่มยืนมองประตูห้องสีขาวด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
“คุณนุ จะนอนเลยหรือ...คุณนุ”
ไม่มีเสียงตอบรับ อนุภาพเงียบสนิท
สารวัตรหนุ่มยิ้มมุมปากกับการงอนเล็กๆ ของอนุภาพ ภูมิใจกับปฏิบัติการลักพาตัวผู้ต้องหามาพักผ่อนที่บ้านริมทะเลของเขา
ก่อนหน้านั้นอธิคมใจตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวอนุภาพจะโกรธและโวยวาย ‘ดับเครื่องชน’ ยื่นคำขาดให้เขาพากลับกรุงเทพฯ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเหนือความคาดหมาย อนุภาพยังประชดเขาเหมือนเคย แต่ไม่ได้แสดงทีท่าว่าโกรธขึง
เอ...หรือเป็นเพราะเหนื่อยและง่วงจนไม่มีแรงทะเลาะ อธิคมคิดในใจ เดินไปปิดไฟแล้วเข้าห้องพักอย่างสบายอารมณ์
คืนนี้เป็นคืนที่เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก คืนแรกที่เขาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับอนุภาพสองต่อสองในบ้านริมทะเลของเขา...
นายตำรวจหนุ่มถามตัวเองว่า...แล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่ในห้องเดียวกัน นอนหลับบนเตียงเดียวกัน ได้ใกล้ชิด ได้สัมผัส ได้สนองแรงปราถนาที่พุ่งพล่านอยู่ในหัวใจของเขาเสียที....
--------------
เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนปลุกอธิคมให้ลุกขึ้น ชายหนุ่มได้ยินเสียงกุกกักนอกห้องจึงรู้ว่าอนุภาพตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว อธิคมรีบล้างหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
กลิ่นหอมจากห้องครัวโชยมาแตะจมูก เขาเดินตรงไปยังต้นทางพบว่าอนุภาพนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกำลังจัดเตรียมตัวจะทานอาหารเช้า ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง คงจะเป็นเสื้อยืดตัวเล็กที่สุดของเขา
...แต่ทำไมบนโต๊ะมีจานเพียงชุดเดียว...
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณนุ” อธิคมยังจ้องอนุภาพเตรียมตัวจะถามคำถาม
“สวัสดีตอนเช้าครับสารวัตร” ชายหนุ่มก้มหน้าเริ่มทานอาหารเช้า ไข่ดาวสองฟอง ใส้กรอกสองชิ้น ขนมปังปิ้ง และนมสดหนึ่งแก้ว
“เอ่อ ทำไมมีอาหารแค่หนึ่งชุด คุณนุลืมอะไรไปหรือเปล่า เราอยู่กันสองคน... คุณกับผม...”
“อ้อ ในตู้เย็นมีเหลืออยู่แค่นี้ครับ ผมหิวก็เลยทาน...ใกล้จะหมดแล้ว” อนุภาพเงยหน้าขึ้นมามอง ทำหน้าเฉยแล้วก้มลงทานต่อไม่สนใจ
ชายหนุ่มจงใจแกล้งเขา
“ใจร้าย” อธิคมบ่น เดินไปเปิดตู้เย็น เห็นนมกล่องยูเอชทีเหลือสองกล่อง จึงคว้าออกมาวางบนโต๊ะตรงข้ามอนุภาพ
“คอยดูนะ วันนี้ผมจะไม่ออกไปไหน ดูซิว่าคุณจะทำอะไรทานตอนเที่ยง” อธิคมนั่ง จัดการกับนมสองกล่อง
“ผมก็จะเดินออกไปซื้ออะไรทานแถวนี้”
“แถวนี้ไม่มีอะไรหรอกครับ บ้านริมทะเลผมอยู่ไกลจากชุมชน ถ้าเดินไหวก็เชิญ กุญแจรถอยู่ที่ผมนะ อย่าลืม” อธิคมหน้าเรียบ
“ผมไม่กินก็ได้ ผู้กองไม่รู้อะไร ผมเคยอดอาหารลดน้ำหนักมาก่อน แค่สองวันสบายมาก”
“โธ่คุณนุ อย่ามาเล่นสงครามประสาทกันแบบนี้นะ ยังโกรธผมอยู่อีกหรือที่พามาพักผ่อนตากอากาศ?”
“เปล่า” อนุภาพตอบ ลุกขึ้นหยิบจานที่ทานเสร็จไปล้าง อธิคมเดินตามไปยืนข้างๆ
“ตอนกลางวันผมจะพาไปทานอาหารที่ร้านริมทะเลที่อร่อยที่สุดจนคุณลืมไม่ลง...เลี้ยงฉลองเลื่อนยศผมนะครับ...เมื่อคืนนี้ไม่นับ” อธิคมยิ้ม
อนุภาพพยักหน้า ไม่เงยหน้ามองอธิคมเต็มตัว
สารวัตรคนใหม่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆ พอดีตัว ซึ่งน่าจะเก่ามากแล้วผ้าเลยบางพริ้วจนเห็นกล้ามเนื้อแน่นๆ ใต้เสื้อ กางเกงนอนผ้าฝ้ายสีเนื้อก็บางพอๆ กัน ยิ่งเข้ามายืนใกล้มากขนาดนี้ ยิ่งทำได้สัมผัสกลิ่นกายของเขา อนุภาพรู้สึกประหม่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจึงรีบเดินเลี่ยงไป
อนุภาพนั่งอ่านหนังสือบนเปลยวนที่ขึงไว้หน้าบ้าน ระเบียงกว้าง มองออกไปเห็นหาดทรายขาวทอดตัวเป็นแนวยาว น้ำทะเลใสน่าเล่น ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ
อธิคมไปค้นหาของกินในรถ เขาได้ขนมมาหลายถุงแบ่งให้อนุภาพ
“ใจร้าย...ทำอาหารเช้าก็ไม่ให้ผมทานด้วย คุณนุแน่ใจหรือว่าในตู้เย็นมีแค่นั้นจริงๆ ผมว่าป้านิ่มคนทำความสะอาดบ้านน่าจะทิ้งอะไรไว้มากกว่านั้น หรือว่าคุณจงใจขนไปทิ้ง แล้วทำเฉพาะให้ตัวเองพอกิน?” อธิคมนั่งบ่นอยู่บนเก้าอี้เอนนอนตัวใหญ่ข้างๆ เปล
“คำก็ใจร้าย สองคำก็ใจร้าย สารวัตรว่าผมใจร้ายมาหลายครั้งแล้วนะ เดี๋ยวก็ใจร้ายให้ดูจริงๆ”
“อย่าร้ายจริงๆ เลยครับ ผมกลัว” อธิคมยิ้มกว้าง “ผมว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ”
“เพิ่งอ่านหนังสือได้ไม่ทันไร นี่ยังไม่เที่ยงเลย”
“ถือซะว่าเป็นบลั้นท์ก็แล้วกันนะครับ ผมจะพาคุณแวะไปไหว้พระที่วัด ไปดูประภาคาร แล้วก็ขับรถชมวิวซักหน่อย แล้วเราค่อยไปร้านอาหาร”
อนุภาพกลั้นยิ้ม “บรั้นช์ ไม่ใช่บลั้นท์ สะกด b-r-u-n-c-h ไม่ใช่ b-l-u-n-t”
“อ้าวก็ผมไม่ใช่เด็กนอกนี่นา” อธิคมพูดเขินๆ
ใจจริงอนุภาพสงสารว่าอธิคมคงหิวเพราะอยากจะออกไปข้างนอกเต็มที่ อย่างน้อยได้แวะซื้ออะไรรับประทาน ชายหนุ่มจึงวางหนังสือลง พยักหน้าตอบรับว่าถึงเวลาออกไปเที่ยวนอกบ้านแล้ว
อธิคมขับรถช้าๆ ไปตามถนนเรียบริมทะเล เปิดกระจกลงให้ลมทะเลได้พัดเข้ามา อนุภาพมองทิวทัศน์สองข้างทางอย่างสนใจ ลมพัดผมดกดำของชายหนุ่มจนหัวยุ่ง อนุภาพหยีตาเพราะแสงแดดจ้า
“คุณนุครับ สวมแว่นกันแดดผมสิ จะได้ไม่แสบตา” อธิคมยื่นแว่นกันแดดให้
“โอ้โห ใหญ่เบ้อเริ่ม ปิดได้ทั้งหน้าเลยนะนี่”
“พูดเป็นเล่นไป ไหนลองใส่ให้ผมดูซิ”
อนุภาพส่ายหน้า อธิคมพยักหน้าลุ้นให้ชายหนุ่มใส่ “แดดจ้านะครับ”
อนุภาพสวมแว่นกันแดดของอนุภาพแล้วเงยหน้าขึ้นแกล้งทำเป็นกลัวว่าแว่นจะหล่น แล้วเอานิ้วชี้ดันแว่นให้แนบกับสันจมูก ชายหนุ่มยิ้มกว้าง อธิคมหัวเราะขัน เขาอยากเห็นแววตาเป็นประกายของอนุภาพยามยิ้มสดชื่น
“เดี๋ยวแวะซื้อแว่นที่พอดีๆ นะ คุณจะได้ซื้อของใช้ส่วนตัวด้วย”
“ใครว่าผมจะซื้อ” อนุภาพตอบ หันหน้าไปมองทะเล
“อ้าวคุณไม่อยากได้เอ่อ...อันเดอร์แวร์หรือครับ หรือว่านี่ใส่ตัวเดิมเมื่อคืน หรือไม่ได้ใส่ หรือใส่ของผม...”
“บ้า...ผู้กองนี่” อนุภาพหันมามองตาขวาง แต่อธิคมมองไม่เห็นเพราะแว่นกันแดดบดบังดวงตาคู่นั้น
“ก็คุณนุบอกว่ะไม่ซื้อนี่นา จะให้ผมเข้าใจว่ายังไง” อธิคมประท้วง
“แล้วทำไมผมต้องซื้อ สารวัตรต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายสิ ลักพาตัวมาแล้วนี่” อนุภาพล้อ
“แล้วก็ไม่บอก จะเอาอะไรผมหาให้ได้ทั้งนั้นล่ะ...เพื่อคุณนุ” วลีหลังพูดเบาๆ ให้ได้ยินแค่ตัวเอง “ของผม...” เสียงหายไปในลำคอ...
อนุภาพไม่เคยทานอาหารเยอะขนาดนี้มาก่อนในรอบหลายๆ ปี อาหารกลางวันอร่อยมากสมกับที่อธิคมชมนักหนา
“คงอ้วนไปหลายวัน” อนุภาพดื่มน้ำ เอนตัวพิงพนัก แว่นกันแดดสีชาราคาถูกที่แวะซื้อจากซุปเปอร์มาร์เก็ตในตัวเมืองทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มดูเข้มขึ้น ผมยุ่งเพราะลมทะเล อนุภาพไม่สนใจที่จะปัดเสยให้เรียบร้อย ชายหนุ่มดูร่าเริงอย่างที่อธิคมไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกครั้งอนุภาพอยู่ในมาดนิ่งๆ เย็นๆ และทำท่าทางฉุนเฉียวเล็กน้อยเมื่อมีใครกวนใจ ซึ่งใครคนนั้นมักจะเป็นอธิคมนั่นเอง
“ผมว่าเย็นนี้ทำกับข้าวทานกันดีกว่านะครับ” อธิคมเสนอ
“สารวัตรทำเป็นหรือ”
“ไม่เป็น” อธิคมบอกหน้าตาเฉย
“อ้าว แล้วมาชวนทำไม” อนุภาพแกล้งถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอธิคมหมายถึงให้เขาเป็นคนทำอาหาร
“ก็คุณนุทำอาหารเช้า ก็น่าจะทำอาหารเย็นด้วย คราวนี้ทำให้กินกันสองคนนะครับ ไม่ใช่คนเดียว”
“ก็ได้ ไข่ดาวสี่ฟอง ใส้กรอกสี่ชิ้น ขนมปังสี่แผ่น หารสอง ได้กินกันคนละคู่พอดี”
“ใจร้าย”
“ใจร้ายอีกแล้ว...ระวังผมใส่ยาพิษลงในอาหารเย็นนะ คราวนี้ได้ร้ายเหมือนที่กล่าวหา” อนุภาพเมินมองไปยังคลื่นที่กำลังซัดหาดทราย
“ถ้าทำลงก็เชิญเลย...” อธิคมชะงัก เขาเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผิวขาวหน้าเข้มกำลังเดินเข้ามาในร้านอาหาร...อนุภาพหันตาม
“เพื่อนเก่าครับ” อธิคมบอกยิ้มๆ แล้วลุกขึ้นโบกมือให้ ชายหนุ่มคนนั้นหันมามองเห็นพอดีจึงยิ้มกว้างแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะของทั้งสอง
“คม...ไม่นึกว่าจะเจอ”
“โลกกลมนะรองผู้กำกับ คุณนุครับ พันตำรวจโทธนาวุฒิครับ นายตำรวจมือดีกองสอบสวนกลาง สำนักงานตำรวจแห่งชาติ เพื่อนเก่าผมที่ได้ดีเกินหน้าเกินตาผมกับธงรบ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ธนาวุฒิทักอนุภาพ ชายหนุ่มถอดแว่น ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
ธนาวุฒิสะดุด อนุภาพดูคุ้นหน้าคล้ายกับอดีตคนรัก ชายหนุ่มตรงหน้าดูมีเสน่ห์ ยิ้มเป็นประกาย สดชื่นเหมือนกับท้องฟ้าสดใส ธนาวุฒิคุยกับชายหนุ่มทั้งสองชั่วครู่ก่อนขอตัวเพราะเขานัดทานอาหารกับนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่เพื่อคุยกันเรื่องงาน
“กำลังตามคดีเพชร” ธนาวุฒิบอกอธิคม ก่อนหันมายังอนุภาพ “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณอนุภาพ”
ธนาวุฒิเดินไปแล้ว อธิคมจ่ายเงินค่าอาหาร แล้วชวนอนุภาพไปตลาดเพื่อซื้ออาหารเตรียมสำหรับมื้อเย็นและวันถัดไป
อธิคมเดินเคียงคู่กับอนุภาพไปที่รถ ในใจคิดคำนึงถึงสิ่งที่ได้เห็นในร้านอาหารเมื่อครู่
...ธนาวุฒิมองอนุภาพจนลืมไปว่าเขาสังเกตเห็นความสนใจที่ซ่อนเอาไว้... ทำไมอธิคมจะมองธนาวุฒิไม่ออก เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนาน แม้จะแยกกันไปหลายปีตั้งแต่ธนาวุฒิไปศึกษาต่อต่างประเทศแต่เขาก็รู้จักธนาวุฒิดี...อนุภาพคือลักษณะของคนแบบที่ธนาวุฒิชอบ...
ธนาวุฒิไม่เคยแสดงออกว่าชอบใครง่ายๆ ตั้งแต่รู้จักกันมามีเพียงแค่สองคนที่ธนาวุฒิเคยมีความสัมพันธ์ด้วย คนแรกเป็นล่ามของสหประชาชาติ อีกคนเป็นหมอนิติเวช และทั้งสองคนมีลักษณะแบบเดียวกัน...เพื่อนของเขาไม่เคยเปลี่ยน...ธนาวุฒิชอบทำอะไรแบบเดิมๆ...
แต่สิ่งหนึ่งที่อธิคมกลัวก็คือ ธนาวุฒิเป็นคนที่มุ่งมั่นมาก ถ้าสิ่งใดที่เขาต้องการ ผู้ชายคนนี้ไม่เคยยอมแพ้
...อธิคมเอ๋ย...ศึกหนักละคราวนี้...ไหนจะตฤณ ไหนจะอาทิตย์ ไหนจะธงรบที่ทำท่าทีเล่นทีจริง แล้วยังจะธนาวุฒิอีก...
...อนุภาพ...ทำไมใครๆ ถึงมารุมชอบคุณกันนัก...
--------------------
ตะวันยามบ่ายคล้อยลง ทอแสงอ่อนๆ เงาของบ้านริมทะเลทาบทับบนสนามหน้าสีเขียวหน้าบ้าน อนุภาพนั่งเล่นบนเสื่อใต้ต้นไม้มองดูบ้านสีขาวหลังใหญ่ของอธิคม
...บ้านริมทะเล..บ้านพักตากอากาศของครอบครัว...หรือเขาเอาไว้มาพักผ่อนเอง...หรือเอาไว้พาใครๆ มาเที่ยว...
นายตำรวจหนุ่มเดินยิ้มเข้ามาหา
“คุณไม่เห็นปลุกผมเลย ปล่อยให้ผมนอนกลางวัน ทิ้งแขกให้นั่งเหงาอยู่คนเดียว”
“จะว่าผมใจร้ายอีกล่ะสิ” อนุภาพแกล้งทำเสียงเข้ม
“เปล่านะครับ ผมไม่ว่าคุณใจร้ายอีกแล้ว กลัวจะไม่ได้กินข้าวเย็น” อธิคมทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ
“บ้านสวยนะครับ ชื่อบ้านริมทะเลเฉยๆ อย่างนี้หรือ ไม่ได้ตั้งชื่อเพราะๆ ให้ อย่างเช่น บ้านชมสมุทร บ้านอิงธาร หรืออะไรแบบที่คนอื่นๆ เขาตั้งกัน”
“ไม่มีชื่อครับ พอสร้างเสร็จก็เรียกมันว่าบ้านริมทะเลเฉยๆ” อธิคมเอนตัวตั้งข้อศอกกึ่งนั่งกึ่งนอน
“สารวัตรสร้างเอง?”
“ฮื่อ” อธิคมทำเสียงในคอเป็นคำตอบ “ก็จ้างช่างแถวๆ นี้สร้าง ธงรบมาช่วยชี้นิ้วออกความเห็นบ้าง แต่คนที่เป็นหัวแรงใหญ่คือธนาวุฒิ คนที่คุณเจอวันนี้ที่ร้านอาหาร...รายนั้นเขาเก่ง ออกความเห็นทีไรช่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ผิดกับธงรบที่ช่างเอาแต่ส่ายหน้า"
อธิคมเล่าเรื่องสามทหารเสือในอดีตให้ฟังสั้นๆ ไม่ลืมจะข้ามตอนวีรกรรมความรักสนุกของเขากับธงรบ
“มาแยกกันตอนเขาไปเรียนเมืองนอก กลับมาก็ไปทำงานคนละที่เลยห่างๆ กันไป”
“ผมเคยฝันอยากมีบ้านแบบนี้ด้วยเหมือนกัน แต่อยู่บนเนินเขาที่มองออกไปเหินวิวธรรมชาติสีเขียวโล่งๆ อากาศเย็นๆ มีหมอกตอนเช้าตอนหน้าหนาว” อะไรไม่รู้ทำให้อนุภาพเล่าความใฝ่ฝันให้อธิคมฟัง
“ก็สร้างสิครับ...ผมช่วยไม๊ ผมรู้จักวิศวกรหลายคน”
“ยังดีกว่าครับ ยังไม่พร้อม ขอเก็บเงินซักระยะก่อน” อนุภาพส่ายหน้า หันสายตามองไปยังทะเล อดคิดคำนึงถึงใครคนหนึ่งที่ทำพิมพ์เขียวจนเสร็จ แล้วห่อกระดาษสีขาวผูกริบบิ้นสีแดงให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด...ของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้าย...
“หลังนี้เสร็จตั้งแต่ผมจบตำรวจใหม่ๆ นี่ก็เพิ่งปรับปรุงซ่อมแซมทาสีใหม่หมดเมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง”
“เอาไว้ลักพาตัวคนมาพักผ่อน” อนุภาพเสริมแกมประชด
“เปล่านะ” อธิคมร้อนตัว รีบพูดเสียงตื่น
“เสื้อผ้าคุณในห้องมีตัวเล็กๆ เกือบพอดีตัวผม นึกว่าเตรียมพร้อมไว้สำหรับคนรูปร่างทุกไซส์...เอส เอ็ม แอล...หรือว่ามีเอ็กซ์แอลด้วย”
อธิคมหัวเราะเสียงดังก่อนลุกขึ้นนั่งกอดเขา หันมามองอนุภาพนัยน์ตายิ้มพราว
“ไม่ใช่ของผมครับ...ของน้องชายผม ตัวเขาประมาณคุณนุนี่ล่ะ” สายตาอธิคมยังตรึงอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
“บางทีเขาก็มาพัก หรืออาจพาเพื่อนๆ มาด้วย ก็ทิ้งเสื้อผ้าไว้บ้าง คนดูแลบ้านก็ซักเก็บไว้”
อนุภาพพยายามจินตนาการใบหน้าและบุคลิคลักษณะของน้องชายอธิคมว่าจะถอดแบบพี่ชายออกมาหรือเปล่า
“เขาเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ เหมือนคุณนุ ไม่เหมือนผมหรอก”
อธิคมอ่านความคิดของชายหนุ่มออกอีกแล้ว
“แต่เขาประชดไม่ค่อยเก่ง”
อนุภาพทำเป็นไม่ได้ยินคำประชดของอธิคมที่หาว่าเขาประชดเก่ง
‘ก็ประชดเก่งพอๆ กันแหล่ะน่า’...ชายหนุ่มนึกในใจ ‘ตัวเองก็ใช่ย่อย’
“บ้านพักตากอากาศของครอบครัวอยู่ที่กระบี่ครับ ไกลไปหน่อย...แต่คุณพ่อชอบที่นั่น ตั้งแต่ผมเรียนตำรวจก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีอยู่กันไม่กี่คน ผมสร้างบ้านริมทะเลเอาไว้พักผ่อนจริงๆ เดินทางไปมาสะดวก”
“สะดวกมากนะครับ อยู่ซะลึก...ร้านค้าอะไรก็ไม่มี” อนุภาพเว้นวรรรค “แสดงความเห็นนะ ไม่ได้ประชด”
“ก็แถวๆ นี้มันสำหรับบ้านพักตากอากาศส่วนตัวนี่ครับ ไม่ใช่บางแสนพัทยา”
อธิคมซึบซับบรรยากาศรอบข้างเอาไว้ในความทรงจำ นานมากแล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ ความสนุกที่เคยมียามท่องราตรีไม่เคยทำให้เขามีความสุขได้เท่ากับช่วงเวลาเพียงชั่วโมงเดียวบนสนามหญ้าหน้าบ้านริมทะเลที่เขากำลังเอนตัวนอนข้างอนุภาพ ชายหนุ่มยังนั่งกอดเข่ามองทะเลอย่างเพลิดเพลิน เขาอยากดึงอนุภาพลงมานอนข้างๆ ถึงไม่ได้กอด แต่นอนหงายมองท้องฟ้าแล้วคุยกันก็ยังดี
สายลมยามบ่ายพัดมาเอื่อยๆ แม้จะหลับกลางวันมาแล้วแต่ไม่นานอธิคมก็หลับไปได้อีกเพราะรู้สึกสบายใจ
เขาตื่นมาอีกครั้งเมื่อตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องทาบทาธรรมชาติรอบข้างดูสวยงามยิ่งนัก สารวัตรหนุ่มหันไปมองรอบๆ ข้างแต่ไม่พบชายหนุ่มคนที่เขาหลงไหล
.............................................
อนุภาพลอยคลออยู่ในทะเลเงียบๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าสีทองยามอาทิตย์อัสดง ชายหนุ่มขยับแขนไปมาและตีเท้าเบาๆ เพื่อพยุงตัวบนผิวน้ำ นึกขอบคุณอธิคมที่ลักพาตัวเขามาสัมผัสกับธรรมชาติอันสวยงาม นานมากแล้วที่ไม่เคยได้หลุดออกมาจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ชีวิตที่เร่งรีบ และงานที่ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก
“ฮั่นแน่ แอบหนีผมมาอยู่นี่เอง” เสียงอธิคมดังขึ้นใกล้ๆ
อนุภาพตกใจ พลิกหน้าหันไปมองทำให้น้ำทะเลเค็มๆ เข้าปากและแสบตา ชายหนุ่มพยายามทรงตัว ตีเท้ากระทุ้งน้ำ ปลายเท้าแตะเข้ากับร่างกายท่อนล่างของอธิคมที่ยืนอยู่ข้างๆ
“โอ๊ย” อธิคมแกล้งร้องลั่น
“ผู้กอง...มาเงียบๆ” อนุภาพทรงตัวได้แล้ว ขยับตัวออกห่าง ปลายเท้าเขย่งเหยียบอยู่บนพื้นทราย
อธิคมยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า ผมดำเปียกลู่ ไหล่กว้าง เห็นแผงอกกำยำพ้นผิวน้ำ
“ไม่เห็นชวนผมเลย”
“ก็เห็นสารวัตรนอนหลับฝันหวานอยู่ เลยไม่อยากกวน”
“ตกลงคุณนุจะเรียกผมผู้กอง หรือสารวัตรกันแน่” อธิคมประท้วง “ถ้าลำบากนักก็เรียกพี่คมก็ได้นะครับ”
“เรียกคุณตำรวจเลยดีกว่า” อนุภาพพูดเสียงงอนๆ แล้วว่ายน้ำออกไปยังทะเลกว้าง
อธิคมว่ายตาม “รอผมด้วยสิ”
ทั้งสองฝ่ายน้ำไปจนห่างจากฝั่งพอสมควร อนุภาพว่ายน้ำเก่งมากจนอธิคมแทบจะตามไม่ทัน ส่วนหนึ่งก็เพราะเขายังเจ็บแขนอยู่ ชายหนุ่มลอยคลอดูพระอาทิตย์กำลังจมลงสู่ผิวน้ำเบื้องหน้าไกลลิบลับ อธิคมเริ่มหายใจหอบเพราะเหนื่อย อนุภาพยิ้มกว้างก่อนตีกรรเชียงมุ่งกลับฝั่ง
“พักซักหน่อยไม่ได้หรือคุณนุ” อธิคมถอนหายใจแล้วว่ายตาม
เมื่อใกล้ถึงฝั่ง ชายหนุ่มลงยืนกับพื้นทรายแล้วเดินขึ้นฝั่งช้าๆ ทะเลราบเรียบสะท้อนกับแสงตะวันสุดท้ายที่ระบายผิวน้ำเป็นสีทองระยับ
“ชาติก่อนคุณเกิดเป็นปลาหรือไง” อธิคมบ่น ลุยน้ำตามหลังชายหนุ่ม แผ่นหลังขาวสะอาดของอนุภาพยามเปลือยเปล่ายิ่งเพิ่มแรงปรารถนาในใจของเขา อธิคมรู้สึกความเกร็งในช่องท้องที่เริ่มก่อตัวขึ้น จุดประกายความร้อนแผ่ซ่านลงไปเบื้องล่าง
อนุภาพนุ่งกางเกงขาสั้นสีดำมีลายทรงเรขาคณิตสีขาวพาดสะโพกถึงปลายกางเกงที่เปียกลู่แนบเนื้อ อธิคมอดไม่ได้ที่จะมองช่วงล่างด้านหลังของชายหนุ่ม...อนุภาพซ่อนรูปไม่เบา ยิ่งเวลาเดิน สองขาสลับไปมา ‘ส่วนนั้น’ ของร่างกายด้านหลังเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติ...อธิคมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก...อยากจะกระโจนเข้าใส่
...อนุภาพ...คุณนี่ช่างทรมานผมจริงๆ... นายตำรวจหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเลือกที่จะเดินตามหลังชายหนุ่มเงียบๆ กลับไปที่บ้านเพราะอยากจะซึบซับภาพตรงหน้าให้ตรึงอยู่ในความทรงจำ
**************************************************
[attachment deleted by admin]
-
คุณนุ
เซะซี่ :m25:
-
อยากกระโจนแล้วทำไมไม่กระโจนล่ะผู้กอง :z1:
คนอ่านลุ้นกันเมื่อยแล้วนะขัดใจจริงๆเล้ย :serius2:
-
คุณนุเนื้อหอมจิงๆด้วยเเหะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
สนุกมากกกกกกกกกกกก เรื่อง พี่ตำรวจ
จะบ้าตาย.........
-----------------
ตามอ่านอยู่นะคะ แต่ยังไม่ทัน แหะๆ กรี๊ดๆๆๆๆ
-
ดูแลคุณนุให้ดีๆ นะคับ
สารวัตร.... :z1:
-
ลุ้นเมื่อยแล้วฮ่ะสารวัตร เมื่อไรจะรุกคืบซ้ะทีอ่า ไปเที่ยวกันจะครบสี่ภาคแล้วยังไม่ได้จับมือเล้ย
-
....สู้ๆค๊าบบบบ....
-
+1 ให้คุณวุธ กลัวหาซื้อกระทงไม่ได้ ฮิๆ :call:
-
ว้าว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ลักพาตัวแล้ว
ลักหลับไปเล๊ย.......
-
ไม่ได้อ่านหลายวัน
มาไกลเลยทีเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดด
รักผู้กอง...อยากได้อ่ะ
อุอุ
-
สวัสดีตอนบ่ายก่อนกลับบ้านนะครับ เอาบทที่ 24 มาให้อ่านครับ ก่อนที่ผู้เขียนไปหาหมอฟัน :m15:
ไปหาหมอฟัน หรือ จะไปฟันหมอกันแน่จ๊ะ
-
:z1:
-
หลงรักคุณนุสุดใจขาดดิ้นนนน :monkeysad:
.
.
แอบไปรอที่บอร์ดคุณพี่บ่อยๆ...รอเก้อตลอด...
..ภาคสองเมื่อไหร่จะมาต่อจ๊ะ.. :m31:
.
.
อย่ากินของหวานมากนักนะจ๊ะ..ฟันจะได้ไม่ผุ..
-
:impress2: :impress2: :impress2:
สู้ต่อไปนะครับ
คู่แข่งเยอะจังเลย
สู้ต่อไปนะครับ
เปงกำลังใจให้นะครับ
:call: :call: :call: :call:
-
อีตาสารวัตรลามก แอบมองก้น
-
+1 ให้นะครับ แต่ไม่ได้กลัวหาซื้อกระทงไม่ได้นะ
ให้เพราะความขยัน ยิ่งวันนี้ 2 ตอนเลย ขอบคุณครับ
มารอลุ้นกันต่อไป ว่าศาลาวัด จะทำยังไง คู่แข่งปรากฎตัวอีก 1 555.....
สมน้ำหน้า คนเจ้าชู้ จะได้รู้สึก :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress3:
ตราตรึงซึ้งใจ
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุยๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว่าแล้วเชียวต้องมีคนกลับคำ :m20: ไปหาหมอฟันจริงๆ คร้าบ ปวดฟันมาก อุดไปสองซี่
ที่สำคัญเจาะจงเลือกทำนัดกับหมอผู้หญิงด้วยครับ (กลัวอดใจม่ายหวายและเมื่อวานลอยกระทง รถติด เลยเข้าไปถึงพญาไทไม่ได้) :เศร้า1:
สวัสดีตอนบ่ายก่อนกลับบ้านนะครับ เอาบทที่ 24 มาให้อ่านครับ ก่อนที่ผู้เขียนไปหาหมอฟัน :m15:
ไปหาหมอฟัน หรือ จะไปฟันหมอกันแน่จ๊ะ
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
บทที่ 25 ครับ
บทที่ 25
อนุภาพเตรียมอาหารเย็นอย่างคล่องแคล่ว เขาทำอาหารง่ายๆ --- ผัดผักและตุ๋นไข่สำหรับตัวเอง ต้มยำกุ้งและยำปลาหมึกให้อธิคมซึ่งกำลังพยายามทำหน้าที่ลูกมือช่วยล้างผัก
"เบาๆ นะครับ อย่าทำให้ผักช้ำ" อนุภาพอดห่วงไม่ได้
"คร้าบบบท่านผู้กำกับ" อธิคมล้อเลียน หันมายิ้มทะเล้น "ผมกำลังล้างมะนาวนะ"
"ผมหมายถึงตอนล้างผักชี" อนุภาพยังดันทุรัง...อีกฝ่ายอมยิ้ม แกล้งผงกหัวงึกงักทำเป็นเข้าใจ...
'ก่อนโน้นอยากให้อนุภาพเป็นผู้จัดการส่วนตัว...ตอนนี้อยากให้เป็นผู้กำกับ'
“นึกว่าผมนุ่มนวลไม่เป็นรึไง” นายตำรวจมือปราบบ่นพึมพำเบาๆ
เสียงโทรศัพท์ของอธิคมดังขึ้น เขารีบเช็ดมือ ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเลี่ยงออกไปจากห้องครัว
…..
“ว่าไงไอ้ธง โทรมากวนทำไม”
“โอ้โห เพื่อนรัก ติดต่อไม่ได้ตั้งชาตินึง รับโทรศัพท์เสียงมะนาวไม่มีน้ำเลยนะโว้ย...ข้าจะชวนแกไปงานเลี้ยงของน้องบอยว่ะ น้องบอยเพิ่งชนะประกวดสุดยอดนายแบบ แล้วตอนนี้กำลังจะเป็นดารา”
“เอ็งจะไปก็ไปคนเดียว มาเกี่ยวอะไรกับข้า ไม่เห็นรู้จักน้องบอยอะไรของเอ็ง”
“ที่จะชวนไปก็เพราะเรื่องสืบยาอีของแกด้วย มีเป้าหมายที่ต้องสงสัยมางานด้วยว่ะ แกไม่อยากได้เบาะแสหรือไง”
“ข้าไปไม่ได้” อธิคมยิ้ม “ข้าอยู่ที่บ้านริมทะเลกับคุณนุ”
“อะไรนะ” ธงรบเสียงดัง “ฮั่นแน่...แกนี่ไม่เลวเหมือนกันแฮ่ะ ว่าแต่ว่า...เอ่อ...แบบนั้นกันรึยัง”
“ทะลึ่ง...เรื่องส่วนตัวเอ็งไม่ต้องยุ่ง”
“อ้าวแต่ก่อนเห็นเล่าให้ฟังทุกที”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพอแค่นี้นะ ข้าต้องไปช่วยคุณนุทำกับข้าว เรื่องยาอีอะไรนั่น เอ็งหาข้อมูลไว้ให้ด้วย”
อธิคมวางสายและปิดโทรศัพท์เบอร์ฉุกเฉิน เพราะรู้ดีว่าธงรบต้องโทรมา ‘รอบสอง’ ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเพื่อกวนประสาทเขา
……
เขายืนพูดโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น มองไปเห็นหลังอนุภาพอยู่ในห้องครัวที่มีเพียงมู่ลี่กั้นอยู่ อนุภาพไม่ได้หันมามองเขา ยังคงง่วนอยู่กับการทำอาหาร
อธิคมเดินกลับเข้าไปในครัวเงียบๆ อนุภาพเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก้มหน้าลงทำอาหารต่อ อธิคมอึกอัก สายตาคู่นั้นเหมือนจะถามว่า “คุยกับใคร...ทำไมต้องเลี่ยงออกไปข้างนอก”
“เอ่อ...ธงรบโทรมาครับ ถามว่าผมกำลังทำอะไร...แต่ผมปิดโทรศัพท์ไปแล้วล่ะ” อธิคมไม่รู้ว่าทำไมเขารีบ ‘รายงาน’
อนุภาพไม่พูดอะไร เงยหน้าขึ้นมายิ้มบางๆ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“ผมก็บอกว่ากำลังช่วยคุณนุทำกับข้าว”
อนุภาพยังเงียบ แล้วชี้มือชี้ไปที่ถ้วยน้ำมะนาว อธิคมหยิบเดินเข้าไปให้
“แล้วคุยเรื่องคดีนิดหน่อย เขาชวนผมไปงานเลี้ยงดาราที่มีดารานายแบบต้องสงสัยซื้อยาอีมาร่วมงาน”
อนุภาพพยักหน้ารับรู้ หันหน้ามาหาอธิคม เลิกคิ้วเล็กน้อย
“ผมมีโทรศัพท์สองเครื่อง เบอร์ที่คุณใช้โทรหาผมที่ปิดไว้ตลอดวันนี้ แล้วก็อีกเบอร์หนึ่งเป็นเบอร์ฉุกเฉินที่เปิดทิ้งไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เฉพาะเรื่องสำคัญ...เบอร์ 085-255-6235 เผื่อคุณนุอยากรู้ แต่ว่าตอนนี้ก็ปิดแล้วด้วยเหมือนกันครับ จะได้ไม่มีใครโทรมารบกวน”
อธิคมรู้สึกเหมือนเป็นจำเลย อยู่ๆ เขาก็รีบบอกอะไรต่ออะไรออกมา
ตลอดวัน เขาปิดโทรศัพท์เพราะอยากพักผ่อนอยู่กับอนุภาพ เมื่อเช้านี้เขายังตื้อให้ชายหนุ่มปิดโทรศัพท์
“โถ่คุณนุ เงียบอยู่ได้”
“แล้วจะให้ผมพูดอะไรครับ” ในที่สุด อนุภาพก็ถาม...
“ก็ไม่เห็นคุณนุถาม”
“ถามอะไร” อนุภาพเสียงเรียบๆ มือขยับปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่ว
“ก็ถามว่าใครโทรมา โทรมาเรื่องอะไร ทำไมต้องไปรับโทรศัพ์ข้างนอก แล้วก็....”
“ถามทำไม อยู่ดีๆ สารวัตรก็บอกมาหมดแล้วนี่” อนุภาพยกหม้อต้มยำลงจากเตา กลิ่นหอมฉุยน่าทาน จากนั้นเอากระทะขึ้นวางบนเตาเตรียมตัวผัดผัก
อธิคมถอนหายใจ...ไม่เข้าใจตัวเอง -- แค่อนุภาพเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็รีบบอกอะไรต่ออะไรไปหมดสิ้น เหมือนมีพลังอยู่ในดวงตาคู่นั้น...เหมือนมีคำสั่งให้ตอบคำถาม...รีดเค้นเอาความจริง
ถ้าผู้ต้องหาที่เขาสอบสวนอยู่คายคำตอบออกมาง่ายๆ แบบนี้ก็ดี...แค่มองตา...ผู้ต้องหาก็ต้องรีบพูด
“ผู้กองเกะกะ ออกไปรอข้างนอกก่อนเถอะครับ” อนุภาพเดินมาหยิบของบนโต๊ะ อธิคมยืนอยู่ข้างๆ ขวางทางอยู่ ไหล่ของอนุภาพกระทบแผ่นอกของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ รู้สึกร้อนวูบวาบที่ได้สัมผัสเนื้ออุ่นๆ แน่นๆ ของชายหนุ่ม ใบหน้าร้อนผ่าว ความร้อนในช่องท้องแผ่ซ่าน
“อ้าว...เมื่อกี้ผมยังเป็นลูกมือคุณนุอยู่เลย”
“ตอนนี้ใกล้เสร็จ...สารวัตรก็หมดประโยชน์แล้ว” อนุภาพแกล้งพูด
“จำไว้เลยนะ” อธิคมแกล้งทำเสียงน้อยใจ แล้วขยับเดินออกมานั่งบนเก้าอี้ที่มุมห้องครัวติดกับประตู
“หอมน่ากินจังเลย”
“กินอิ่มแล้ว ผู้กองต้องรับหน้าที่ล้างจานนะครับ” อนุภาพเรียกเขาสลับไปมาระหว่างผู้กองกับสารวัตร...อธิคมขี้เกียจแก้ให้ถูก ในใจเขาอยากให้อนุภาพเรียกเขาว่า ‘ที่รัก’ มากกว่า ไม่ก็เรียกว่า ‘คุณ’ แทนที่จะเรียกยศของเขา
“ช่วยกันล้างสิครับ ทานด้วยกันก็ต้องช่วยกัน คุณนุล้างน้ำสบู่ ผมล้างน้ำเปล่า แล้วเรามาช่วยกันเช็ดจาน”
“ผมทำกับข้าวแล้ว ผู้กองก็ล้างชาม แฟร์ๆ ดี ถ้าไม่อย่างนั้นผู้กองต้องทำอาหารเช้า”
“พูดเป็นเล่น เกิดมายังไม่เคยทำอาหารซักครั้ง พอดีไม่ต้องกินกัน” อธิคมเกาหัว
“งั้นตอนเช้าต่างคนต่างกิน” อนุภาพยิ้มกว้าง
“ตอนเช้าผมไม่กินก็ได้ เมื่อเช้านี้ก็ไม่ได้กิน พรุ่งนี้ไม่ได้กินอีกจะเป็นไรไป” อธิคมแกล้งทำหน้าบึ้ง
อนุภาพยิ้ม...คนตัวใหญ่ประชด
….
เถียงกันไปเถียงกันมากับข้าวเสร็จพอดี อธิคมเสนอว่าไปนั่งทานที่ระเบียงหน้าบ้านดีกว่า เขาวิ่งออกไปเตรียมสถานที่แล้วกลับเข้ามาค้นของกุกกักในบ้าน จนอนุภาพเดินมาตาม
“ผู้กองเสร็จหรือยังครับ หิวข้าวแล้ว เมื่อไหร่จะได้ฤกษ์ทานเสียที”
“ผมหาเทียนอยู่” อธิคมยังก้มหน้า
“งั้นก็หาต่อไปแล้วกัน ผมทานก่อนนะ อาหารจะเย็นหมดแล้ว” อนุภาพเดินไปที่ครัว เริ่มยกอาหารไปที่ระเบียงหน้าบ้าน
ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอธิคมตั้งโต๊ะตรงระเบียงใต้ซุ้มไม้เลื้อย เก้าอี้สีขาวสองตัววางไว้ติดกัน แทนที่จะวางไว้คนละฟาก โต๊ะปูผ้าสีขาวค่อนข้างยับยู่ยี่...สงสัยไปค้นมาจากลิ้นชักในตู้...อนุภาพดึงเก้าอี้มาวางอีกฟากหนึ่งของโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส
เสียงของนายตำรวจหนุ่มดังออกมาจากในบ้าน
“โธ่คุณนุ รออีกนิด จุดเทียนซะหน่อยจะได้โรแมนติก”
“ผมว่าเปิดไฟง่ายกว่า สว่างกว่า ได้กินเร็วกว่า”
อธิคมยืนอยู่ที่ประตู ตามองมายังโต๊ะทานข้าวที่เก้าอี้ไม่ได้ตั้งอยู่ที่เดิม
นายตำรวจหรี่ตามองคนที่กำลังหิวข้าว
“ทำลายบรรยากาศ...”
อนุภาพยิ้มไม่สนใจ นั่งลงเตรียมตัวรับประทานอาหาร
“โรแมนติกกับท้องอิ่ม...ผมเลือกอันหลัง” นันย์ตาของชายหนุ่มวิบวับ สบายใจที่ได้แกล้งอธิคมบ้าง
...ท้ายที่สุด อาหารเย็นมื้อนั้นก็จบลงใต้แสงไฟสีอำพัน แทนที่จะเป็นแสงเทียน”
.......
“เป็นอาหารเย็นมืออร่อยที่สุดเลยครับ” อธิคมพูดเสียงนุ่ม ยิ้มกว้าง ส่งสายตาพราวระยับ
“อยากให้คุณนุทำให้ผมทานทุกเย็น”
อนุภาพเบือนหน้าไปมองทะเลที่กำลังสาดซัดหาดทราย...ชายหนุ่มนึกไว้อยู่แล้วว่าอธิคมต้องพูดอะไรแบบนี้
“คุณนุ...” อธิคมเรียก “นั่งเงียบอีกแล้ว จะให้ผมพูดพร่ำอยู่คนเดียวหรือยังไง”
“ถ้าขี้เกียจพูดก็หยุดสิครับ”
“ไม่อยากหยุด...อยากพูด”
“อ้าว อยากพูดก็พูดไปสิ มาบ่นทำไม”
“ไม่อยากพูดคนเดียวนี่นา...อยากคุยกับคุณนุ”
“ผมยังอิ่มอยู่...คุยไม่สะดวก” อนุภาพเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เอามือลูบท้อง
“อ๋อ ลมมันตีท้อง เรอออกมาหน่อยก็ดีนะ” อธิคมล้อ
อนุภาพกรอกตา...’เมื่อกี้ยังทำท่าโรแมนติกอยู่เลย ผู้ชายคนนี้...เชื่อเขาเลยจริงๆ’
“คุณนุครับ กลับไปถึงกรุงเทพฯ ผมขอแวะไปทานอาหารเย็นที่บ้านคุณนุบ้างได้ไหม”
อธิคมเริ่มรุกมากขึ้น อนุภาพอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
“ที่คอนโดผมไม่มีครัว”
“โกหก...ผมรู้ว่าคุณมีครัว”
“รู้ได้ยังไง” อนุภาพถาม
“ก็เอ่อ...” อธิคมอึกอัก เกือบจะบอกแล้วว่า ‘ก็ถามแม่บ้านที่ทำห้องคุณนะสิ คุณทำอาหารอยู่บ่อยๆ’ แต่ยั้งไว้ทัน
“ผมรู้ก็แล้วกัน” เขารู้ว่าอนุภาพจะพูดอะไร
“อ้อลืมไป เพราะคุณเป็นตำรวจ เลยสืบจนรู้ได้ทุกอย่าง”
"คงงั้นมั๊ง"
"..."
“คุณนุครับ...ผมไม่อยากให้อะไรดีๆ ที่มันเกิดขึ้นที่บ้านริมทะเลสุดสัปดาห์นี้จบลงแค่นี้ ผมยังอยากให้มันเกิดขึ้นอีก...ที่ในกรุงเทพฯ...ในชีวิตประจำวันของเรา” อธิคมตัดสินใจรุกประชิด...รอไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวธงรบล้อว่า เงอะงะ...ไม่ทันกิน...ไร้น้ำยา...สารพัดที่จะสรรหามาดูถูก
…..
เขายื่นมือมาจับมืออนุภาพ ชายหนุ่มเกร็งมือเล็กน้อยเหมือนจะดึงมือออกแต่ก็ไม่ทำ อธิคมกุมมือแน่นขึ้น
“คุณนุก็รู้ว่าผมคิดกับคุณยังไง...ให้โอกาสผมบ้าง...ถ้ายังไม่รู้สึกอะไรกับผมตอนนี้ก็เปิดประตูแง้มๆ ไว้ให้ผมบ้างนะครับ”
อนุภาพไม่รู้ตัวว่าตัวเองหน้าแดง โชคดีที่อธิคมมองไม่เห็นเพราะแสงไฟสลัวสีอำพันจากโคมไฟตรงระเบียง แต่อธิคมเห็นสีหน้าขัดเขินของชายหนุ่ม ตาหลุบลงมองที่พื้นโต๊ะ
อนุภาพอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี หูอื้ออึงแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ในใจนึกประหวั่นว่าอธิคมจะบอกรัก
...เขายังไม่พร้อม...เขายังไม่รู้ว่าจะลบอดีตที่ฝังแน่นอยู่ออกไปได้หรือไม่...หรือเมื่อไหร่...เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ภาพของชายหนุ่มสองคน--อธิคมและธนาภพ--ซ้อนทับกันอยู่ในห้วงคำนึงของเขายามล้มตัวลงนอนในทุกค่ำคืน...
...เขายังลบภาพธนาภพออกไปจากใจไม่ได้...
ทั้งสองไปเดินเล่นริมทะเล อธิคมอยากจะจับมือกันเดินไปเรื่อยๆ แต่เขาจำต้องอดทนไม่ทำเช่นนั้นเพราะกลัวว่าอนุภาพจะรู้สึกประดักประเดิด...เขาเลือกที่จะเดินล้วงกระเป๋า ทอดน่องเคียงข้างไปกับอนุภาพช้าๆ มองทะเล...มองท้องฟ้ายามค่ำคืนไปเรื่อยๆ ปราศจากการพูดคุยด้วยคำพูด...ไม่อยากให้เสียงใดๆ มารบกวนการคุยกันเงียบๆ ของหัวใจทั้งสองดวง
ความเงียบ...คนสองคนคุยกันโดยไม่ใช้คำพูด...นายตำรวจหนุ่มรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสอดประสานกับอนุภาพที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ ไหล่กระทบกันบ้างเป็นครั้งคราว...
สัมผัสกายเพียงน้อยนิด...สร้างความหฤหรรษ์ให้แกเขาได้มากกว่าสัมผัสเร่าร้อนรุนแรงครั้งใดกับใครๆ ที่เขาเคยผ่านมาตลอดช่วงเวลาชีวิตรักสนุกของเขา
อธิคมยิ้มกับช่วงเวลาแห่งความสุขสั้นๆ ที่กำลังตรึงอยู่ในความทรงจำ...
...เขาไม่มีญาณรับรู้อนาคตว่าภาพของชายคนหนึ่งที่ทับซ้อนจางๆ กับภาพของเขาในห้วงคิดคำนึงของอนุภาพกำลังจะเด่นชัดเป็นตัวตนที่จับต้องได้...
**********************
-
o18
จิ้มอีกครั้ง
-
ฟินนาเล่เลย ได้จับมือแร้ว โชคดีๆจริงๆที่ตื่นเช้ามาอ่าน
-
มีจับมือถือแขนกันแล้ว :กอด1:
อย่างนี้เรียก โจรในเครื่องแบบหรือเปล่าครับ
เมื่อคืนไม่ได้ไปลอยกระทงกับใครเลย
เลยไม่ เสีย... ให้ใคร อิอิ :L3:
+1 ให้ระคร้าบบบบบ :call:
:bye2:
-
อ่านถึงบรรทัดล่างๆ แล้ว
งานนี้จะมี "ยามเมื่อลมพัดหวน" ไหมเนี่ยคุณนุ :เฮ้อ:
-
:m4:
บวก 1 ให้คับ
หนุกหนาน
-
โรแมติกมากมาย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh: ท่าทางสารวัตรอธิคมจะเจอสึกหนักในไม่นานนี้แล้ว
:angry2: นี่คุณสารวัตรอธิคมนะ....ธนาภพจะกลับมาง้อขอคืนดีกับคุณนุแล้ว เตรียมตัวรับมือ
ให้ไวเลย
:monkeysad: เมื่อคืนผมก็ไปเที่ยวงานลอยกระทงมาเหมือนกานนะ
จุดประสงค์คือไปดูเขาจุดดอกไม้ไฟกัน แล้วก็เดินดูน่นดูนี่ชั่วโมงกว่า ๆ
ก็กลับแหละ เบื่อออออออออ......แฟนไม่มี เห็นเขามากันเป็นคู่ ๆ
อืมมมมมมมมมมมมมม แสลงหัวใจ :L3:
(ส่วนกระทงก็ไม่ได้ลอยกับเขาหรอกขี้เกียจทำ ไม่อยากซื้อ
และที่สำคัญไม่อยากลอย แบบว่า.....รักษ์น้ำครับ :jul3:)
:กอด1: ขอบคุณคุณ Katawoot นะครับ ขยันสุดยอดเลย โพสต์เช้าโพสต์เย็น
o13 +1 ให้แล้วนะครับ
-
น่าจะวันละ 2 ตอน อิอิอิ
ลุ้นจนเหนื่อย ได้จับมือก็ยังดี อิอิอิ
-
ลุ้นแทบตาย!!!~
-
จิ้มค้าบบบบบบบบบบ
เมื่อไหร่จะตกร่อง ปล้องใต้ถุนกันสักที
คนแทรกแซงมันเยอะเหลือเกิ๊นนนนนน
เนี่ยคอยลุ้นม่ะไหร่ คุงสารวัตรจะได้ จึ๊บๆ คุงนุสักที
เอาใจช่วยจนกาเจี๊ยวจะเหี่ยวหมดแล้วเน้อ :impress2:
-
สาราวัตรสู้ๆ :เศร้า1:
ลุ้นจะแย่แล้วคุณนุผู้ใจแข็ง :กอด1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อึดอัด อ่ะ
เหอๆๆๆๆๆ
เมื่อ หรั่ย จรู้ใจ กันสักที เนี่ย
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ใครที่ลุ้นให้พระเอกกับนางเอกได้กันก็อดใจรอนะครับ อีกไม่นานหรอก :pigha2:
บทที่ 26 อ่านกันก่อนกลับบ้านครับ :กอด1:
เช้าวันอาทิตย์ อนุภาพตื่นแต่เช้าตรู่เช่นเคย ชายหนุ่มค้นตู้รองเท้าพบรองเท้าคู่ที่พอใส่ได้จึงสวมออกไปวิ่งออกกำลังกาย
อากาศยามเช้าริมทะเลอันสดชื่น แสงแดดอ่อนๆ ลมทะเลพัดเอื่อยๆ ทำให้การวิ่งออกกำลังยามเช้าช่างมีความสุขยิ่งนัก ชายหนุ่มอดนึกขอบคุณอธิคมไม่ได้ที่พาเขามาพักผ่อนที่บ้านริมทะเล
อนุภาพวิ่งไปพลางชื่นชมธรรมชาติสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน การวิ่งบนเครื่องวิ่งสายพานในยิมที่กรุงเทพฯ เทียบไม่ได้กับการวิ่งบนถนนสายเล็กๆ ริมทะเล เขาวิ่งไปได้ประมาณห้ากิโลเมตรจนถึงประภาคารสีขาวท้ายหมู่บ้านชาวประมง
อนุภาพยืนมองคลื่นที่สาดซัดโขดหิน น้ำทะเลสีครามแตกกระเซ็นเป็นฟองสีขาว ใจพลันนึกถึงชายฝั่งเมืองเบนด์ รัฐโอเรกอนที่เขากับธนาภพชอบขับรถไปเที่ยวเวลาต้นฤดูใบไม้ผลิ...นั่งเฝ้ารอดูพระอาทิตย์ขึ้น...เขานั่งกอดเข่าส่วนธนาภพเอาแต่นอนซุกอยู่ข้างๆ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นเขาปลุกชายหนุ่มแล้วธนาภพก็จะคว้ากล้องรีบวิ่งออกที่ปลายสะพานเพื่อถ่ายรูปอนุภาพนั่งกอดเข่าเหม่อมองทะเล มีประภาคารสีขาวหม่นเป็นฉากหลัง
ธนาภพ...ภาพใบหน้าชายหนุ่มที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาเป็นนิจเริ่มปรากฎเด่นชัดขึ้น ธนาภพจืดจางไปจากชีวิตเขานานหลายปี แต่ธนาภพในวันนี้เริ่มชัดเจนขึ้นเหมือนภาพที่ฉายทาบลงบนผืนฟ้าเวิ้งว้างยามเช้า ยามที่เขามีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต...อธิคม...อนุภาพครุ่นคิดถึงอนาคต...เมื่อใดหนอที่ภาพนั้นจะมีเพียงภาพเดียว...
อธิคมบอกว่าเขาคือปัจจุบันและอนาคต...แต่อนุภาพรู้ดีว่าตัวเองยังสลัดอดีตไม่พ้น
ยิ่งอธิคมพยายามใกล้ชิดเขา...ภาพของอดีตยิ่งเด่นชัดขึ้น
อนุภาพพยายามถามตัวเองว่าเขาลบธนาภพออกจากหัวใจได้หมดหรือยัง
...แล้วอธิคมล่ะ...อนาคตของเขากับอธิคมจะดำเนินไปได้นานสักเท่าใด...หนึ่งเดือน...หนึ่งปี...หรือเกือบสิบปีเหมือนอดีตที่เขาเคยมีร่วมกับธนาภพ...
แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มแรงกล้าขึ้น...ถึงเวลาที่ต้องผละจากห้วงเวลาของการคิดคำนึงเพื่อวิ่งกลับบ้านริมทะเล...ขากลับอาจเหนื่อยกว่าขามาเพราะแดดเริ่มร้อนและท้องเริ่มหิว
อนุภาพเดินเลาะมาตามถนนแคบๆ ตัดผ่านทุ่งหญ้าโล่ง ทัศนียภาพสวยเหลือเกินจนเขาไม่อยากกลับกรุงเทพฯ ชายหนุ่มเลี้ยวขวาเข้าถนนใหญ่ ตั้งใจว่าผ่านเนินสูงข้างหน้าแล้วก็จะเริ่มต้นการวิ่งขากลับอีกห้ากิโลเมตร รวมเช้าวันนี้เขาวิ่งได้ 10 กิโลเมตรพอดี...น้อยกว่าที่เบนด์ โอเรกอน...ทุกเช้า...เขาวิ่งจากกระท่อมริมทะเลไปที่ประภาคาร ไปกลับเกือบ 20 กิโลเมตร...ธนาภพปั่นจักรยานตามหลังบ่นว่าเหนื่อย...
ชายหนุ่มวิ่งมาได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงรถแล่นตามหลังโดยที่ยังไม่เร่งความเร็วแซงไปเสียทีจึงอดหันกลับไปมองไม่ได้...กระบะโฟร์วีลด์สีเงินชะลอความเร็วลงข้างๆ...อนุภาพแปลกใจที่เห็นคนขับข้างในรถ
"สวัสดีครับคุณอนุภาพ...วิ่งมาไกลเลยนะครับ"
"คุณเอ่อ..." อนุภาพไม่แน่ใจว่าควรเรียกยศเขาอย่างไรดี
"ธนาวุฒิครับ พันตำรวจโทธนาวุฒิ เพื่อนอธิคมที่เราเจอกันเมื่อวานที่ร้านอาหาร" ชายหนุ่มหน้าขรึมยิ้มบางๆ
อนุภาพหยุดวิ่ง ธนาวุฒิจอดรถ
"จำได้ครับ เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่าควรเรียกยศว่า..."
"เรียกสารวัตรก็ได้ครับ...บางทีคนเขาเรียกสารวัตรใหญ่ ไม่ก็รองผู้กำกับ แต่ถ้าสะดวกก็เรียกธนาวุฒิเฉยๆ ก็ได้ครับ"
อนุภาพเริ่มเข้าใจ จำได้ว่าร้อยตำรวจตรีและโท ต้องเรียกหมวด ส่วนร้อยตำรวจเอกต้องเรียกผู้กอง...เหมือนผู้กองอธิคม...หลังจากเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี...เขาเรียกผิดๆ ถูกๆ จนอธิคมชอบแก้ว่าเขาเป็นสารวัตรแล้ว...
พันตำรวจโทธนาวุฒิ...เพื่อนของอธิคม...สามทหารเสืออย่างที่อธิคมเล่าให้ฟังเมื่อวานนี้...อธิคม...ธงรบ...ธนาวุฒิ...คนหลังนี่ต่างจากสองคนแรกเหลือเกิน...ดูสุภาพ เคร่งขรึม เยือกเย็น
"ผมไปส่งไหมครับ คุณอนุภาพคงพักที่บ้านริมทะเลของอธิคมใช่ไหมครับ...หรือว่าอยากจะวิ่งกลับ" ธนาวุฒิอดใจแปลบไม่ได้...ครั้งแรกที่เขาเห็นอนุภาพก็รู้สึกถูกใจ ยิ่งหน้าตาคุ้นมากยิ่งทำให้เขารู้สึกมั่นใจว่าเห็นชายหนุ่มที่ไหนสักแห่งแต่นึกไม่ออก แต่การที่อนุภาพอยู่กับอธิคมก็หมายความว่าเป็นคู่ควงคนใหม่ของอธิคม
เขาได้แต่นึกว่าอีกไม่นาน อธิคมก็คงเลิกรากับชายหนุ่มแล้ว...รายนั้นคบใครได้ไม่ถึงเดือน...เปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ เมื่อนั้นเขาก็มีสิทธิ์...หากคิดจะจีบ
"ขอวิ่งกลับดีกว่าครับ ไหนๆ ก็มาวิ่งออกกำลังกายทั้งที...ว่าแต่ว่า เช้าๆ แบบนี้สารวัตรไม่อยากวิ่งออกกำลังกายบ้างหรือครับ?" อนุภาพยิ้มสดใส...ไม่รู้ตัวว่าทำให้ธนาวุฒิรู้สึกวูบวาบ...'ชายหนุ่มคนนี้ยิ้มสดใสเหมือนตะวันทอแสงยามเช้า...ยิ้มที่ทำให้โลกสว่างไสว'
"ผมก็วิ่งทุกเช้าครับ ตั้งแต่เช้ามืด ดูพระอาทิตย์ขึ้น แล้วก็วิ่งกลับ...ถ้าคุณอนุภาพอยู่นานผมจะชวนไปวิ่งด้วยกัน ผมรู้เส้นทางสวยๆ ครับ ที่หาดคุ้งวงเดือน เส้นทางสวยมาก วิ่งเลียบหาดตลอดเกือบห้ากิโลเมตร ด้านซ้ายมือเป็นทิศตะวันออก วิ่งไปดูพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้า เพลินไปเลย แต่วันนี้ผมมาหาคนรู้จักแถวนี้...เรื่องงานครับ เลยอดวิ่ง"
"ผมต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ วันนี้เที่ยงครับ ไม่รู้จะได้มาพักผ่อนแบบนี้อีกเมื่อไหร่" อนุภาพยิ้ม
"ผมมาที่นี่บ่อยๆ ครับ ถ้าคุณอนุภาพอยากมาพักผ่อนอีกผมก็ยินดีเป็นไกด์ให้" ธนาวุฒิยื่นนามบัตรให้ "เดือนหน้ามีงานเทศกาลผลไม้ด้วยครับ ถ้าว่างก็น่ามาเที่ยว"
ธนาวุฒิขับรถจากไปแล้ว...อนุภาพเก็บนามบัตรแล้วเริ่มต้นวิ่งขากลับ...เขาคิดว่าเห็นบางอย่างในแววตาคมเข้มคู่นั้น...ธนาวุฒิเป็นคนสุภาพ เป็นผู้ใหญ่ ดูเข้มแข็ง จริงจัง และมั่นคง...อนุภาพนึกเปรียบเทียบกับอธิคมและธงรบ...เพื่อนรักสามคน...เข้ากันได้ยังไง...
ขณะที่วิ่งกลับบ้าน ชายหนุ่มอดนึกถึงธนาวุฒิไม่ได้
'ผู้ชายคนนี้ดูเข้มแข็ง จริงจัง ไม่มีแววว่าเป็นคนเจ้าชู้...หากเขาจะจีบเรา...เราจะรักเขาได้ไหม'
........
พันตำรวจตรีอธิคมยังไม่ตื่น บ้านเงียบสนิท
อนุภาพเดินขึ้นมาบนบ้านริมทะเลแล้วตรงเข้าห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าง่ายๆ เขาหิวมากแล้ว...ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าขอทานข้าวเสียก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ และทำงานสักหน่อยก่อนกลับกรุงเทพฯ เขาไม่ได้ติดต่อใครตั้งแต่คืนวันศุกร์แล้ว ป่านนี้สมบัติและคนอื่นๆ คงบ่นถึงเขากันน่าดู
อนุภาพเตรียมอาหารเช้าให้อธิคมมากเป็นพิเศษเพราะกลัวจะถูกหาว่าใจร้าย...เขาทานเยอะมาก ตัวโตและทานเยอะแต่ก็ไม่อ้วนเพราะคงออกกำลังกายหนัก...แต่ตื่นสาย...
ชายหนุ่มเดินไปเคาะประตูห้องเพื่อปลุกให้นายตำรวจขี้เซาลุกขึ้นมาทานข้าว และเขาจะได้ขอคอมพิวเตอร์ที่ถูกยึดไปคืนมา
"สารวัตรอธิคม ตื่นได้แล้วครับ...สารวัตร...ผู้กอง...ตื่นเถอะ...ถึงเวลาใช้ชีวิตแล้ว" อนุภาพเคาะประตูจนเริ่มเจ็บมือ...อธิคมนอนขี้เซาจริงๆ จนอดนึกไม่ได้ว่าที่อธิคมตื่นแต่เช้าไปรับเขาที่คอนโดช่วงที่รถเข้าอู่...เขาทำได้อย่างไร...'สงสัยใช้นาฬิกาปลุกหลายเรือน'
"คร้าบบ...ลุกแล้วครับ" อธิคมขานรับเสียงงัวเงีย
สักครู่เขาได้ยินเสียงกุกกัก แล้วประตูก็ถูกกระชากเปิดออก
อนุภาพเบิกตาด้วยความตกใจ อธิคมยืนอยู่ตรงหน้า หัวยุ่ง ตาปรือ มือเกาต้นคอขยุกขยิก แผ่นอกเปลือยเปล่า หน้าท้องแน่นเกร็งเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอน และสวมกางเกงชั้นในสีขาว เช้าตรู่ตื่นนอนใหม่ๆ องคาพยพส่วนล่างของเขานูนเด่นชัดใต้กางเกงผ้าฝ้ายบางๆ
"คุณนุมีอะไร" อธิคมงัวเงีย
อนุภาพเมินหน้าหันไปมองผนังข้างๆ หน้าร้อนผ่าวเพราะไม่นึกว่าจะเห็นอธิคมเกือบเปลือยเช่นนี้
"ทานข้าวครับ" ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ แล้วรีบหันหลังเดินกลับไปที่ห้องครัว "คนอะไร...ไม่รู้จักสวมอะไรให้เรียบร้อยก่อนเปิดประตู"
"อะไรนะครับ" อธิคมถามลอยมาตามหลัง
อนุภาพไม่รู้ว่านายตำรวจดาวยั่วยืนอมยิ้มอยู่อย่างเจ้าเล่ห์ที่เห็นอนุภาพทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ...เขารู้ว่าชายหนุ่มเขินที่เห็นเขาในสภาพนี้
'นี่กรุณามากแล้วนะ อุตส่าห์คว้ากางเกงในมาสวมก่อนเปิดประตู' อธิคมหัวเราะกับตัวเองก่อนปิดประตู รีบถอดปราการด่านสุดท้ายเดินเข้าห้องน้ำ
....
อนุภาพนั่งทานข้าวเงียบๆ อธิคมอาบน้ำเร็วมาก และเดินตามเข้ามา กลิ่นสบู่หอมกรุ่น
สารวัตรหนุ่มยิ้มบางๆ อย่างชอบใจที่เห็นอนุภาพเอาแต่ก้มหน้าทานข้าวต้มหมูสับที่ส่งกลิ่นหอมฉุย
"อืมมม...หอมน่ากิน..." อธิคมนั่งลงข้างๆ "คุณนุนี่ทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลกเลย ถ้าทำให้ผมกินทุกวันสงสัยผมต้องอ้วนเป็นหมู"
"กลัวว่าจะเป็นช้าง" อนุภาพอดประชดไม่ได้...ก็ตัวเขาใหญ่ยังกับช้างสารนี่นา
"เป็นช้างก็ยอมครับ"
"ผู้กองครับผมขอคอมพิวเตอร์ด้วยนะ อยากจะขอทำงานซักหน่อย หวังว่าคงอนุญาต"
"ครับผม ได้สิ..." อธิคมเสียงหวาน แล้วทานข้าวเงียบๆ ก่อนโพล่งขึ้นมาว่า "ผมรู้แล้ว...ตั้งแต่ผมเลื่อนยศนี่คุณนุเรียกผมทั้งผู้กองทั้งสารวัตรเพราะอะไร"
อนุภาพเงยหน้าขึ้น สบตานายตำรวจหนุ่ม
"เวลาคุณนุฉุนผม จะเรียกผมว่าผู้กอง เวลาธรรมดาสติครบถ้วนจะเรียกผมว่าสารวัตร"
"นี่กำลังว่าผมไม่มีสติเวลาอารมณ์เสียใช่ไหม" อนุภาพเริ่มเสียงเข้ม
"เปล่าๆ ครับ...แค่บอกว่าฉุน"
"เมื่อกี้ผมก็เรียกว่าผู้กอง ผมไปฉุนอะไรสารวัตร" อนุภาพยกน้ำส้มคั้นขึ้นมาดื่ม
"ก็เอ่อ...คุณนุฉุนที่เห็นผมแก้ผ้าโชว์" อธิคมแกล้งทำหน้าอายๆ "อาจจะคิดว่าผมจงใจแกล้งให้คุณนุตาเป็นกุ้งยิง"
"ผู้กอง..." อนุภาพเผลอตัว
"ฮั่นแน่...นั่นไงล่ะ" อธิคมยกนิ้วขึ้นมาชี้ ยิ้มกว้าง
อนุภาพถอนหายใจ 'งั้นก็คงจะจริงตามข้อสันนิษฐานแล้วกระมัง'
"งั้นต่อจากนี้ไปจะเรียกว่าผู้กองทุกครั้ง" อนุภาพลุกขึ้น เดินไปล้างแก้วน้ำส้มคั้น
"เรียกอย่างอื่นไม่ได้หรือครับ ผู้กองไม่อยากให้เรียก สารวัตรก็ไม่อยากให้เรียก...แต่อยากให้เรียกว่า..."
อนุภาพหันขวับมามองคนช่างยั่ว หรี่ตา นิ่งเงียบรอว่าอธิคมจะพูดอะไรต่อ แต่นายตำรวจหนุ่มกลับอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยทำเป็นไม่สนใจ
"ผมรู้แล้วว่าจะเรียกยังไงดี" อนุภาพเปรยแล้วเดินออกไปจากห้องครัว
........
ชายหนุ่มทั้งสองเดินทางกลับกรุงเทพฯ เมื่อใกล้เที่ยง อนุภาพบอกว่าตอนเย็นต้องรีบทำงานให้เสร็จเพื่อให้ทันส่งงานลูกค้าพรุ่งนี้เช้า
อธิคมอิ่มเอมใจกับการผลของการลักพาตัวอนุภาพไปยังบ้านริมทะเล...ชายหนุ่มทำตัวใกล้ชิดกับเขามากขึ้นแม้จะแง่งอนกับเขาบ้างแต่ก็เป็นเวลาแค่ช่วงสั้นๆ ...ทำเหมือนหยอกล้อกัน
ระหว่างทางอนุภาพชวนเขาคุย ขอความเห็นเขาเรื่องงานโฆษณาในฐานะที่เป็นผู้ชมโทรทัศน์ ชายหนุ่มกำลังเตรียมงานชิ้นสำคัญของโฆษณาน้ำอัดลมที่มีนักร้องชื่อดังเป็นตัวแสดง
"เรื่องอื่นๆ ไม่ยากเลยครับ เรื่องคิวนี่ยากที่สุด ได้ครั้งละวันสองวัน นี่ต้องล่องใต้ถ่ายทำตามชายหาดสวยๆ ตั้งหลายที่ แบ๊งค์ต้องบินไปบินกลับ กว่าจะถ่ายเสร็จคงหลายอาทิตย์ ถ้าเราได้คิวเขาเต็มๆ ติดต่อกันซักอาทิตย์กว่าๆ ทุกอย่างคงจบ"
"แสดงว่าคุณนุจะไปใต้ตั้งอาทิตย์เลยหรือครับ" อธิคมไม่อยากให้ชายหนุ่มไปไกลขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ใกล้ชิดกันอย่างนี้แล้ว เขายิ่งไม่อยากห่างอนุภาพ
"ไม่ใช่แค่อาทิตย์เดียว ที่แน่ๆ เกินอาทิตย์อยู่แล้ว" อนุภาพทำหน้าเซ็งๆ
"ถ้าผมช่วยได้คุณนุจะให้อะไรผม" อธิคมเปรยๆ
อนุภาพหันมามองอย่างงงๆ "สารวัตรจะช่วย...ช่วยได้ยังไง"
"ไม่รู้สิ...ผมก็อยากช่วยคุณนุบ้าง จะได้เสร็จงานเร็วๆ ถ้าไปอยู่ไกลขนาดนั้นผมคงทนไม่ไหว..."
"ผู้กอง...มาทำเป็นล้อเล่นอีกแล้วนะ คนกำลังหนักใจอยู่"
"นั่นไง...คุณนุเรียกผมว่าผู้กองอีกแล้วเวลาฉุน เมื่อกี้ยังเรียกสารวัตรอยู่ดีๆ"
"งั้นจะไม่เรียกว่าผู้กองอีกแล้ว" อนุภาพนึกว่าเขาจะลืมเรื่องเมื่อเช้า กลับเอามายั่วเล่นอีกจนได้
เสียงเพลงจากสถานีวิทยุดังขึ้น อนุภาพชะงัก...เพลงที่กินใจเขาดังขึ้นอีกแล้ว...เพลงที่เขาได้ยินครั้งที่กลับจากถ่ายโฆษณาของอธิคมที่กาญจนบุรี
อนุภาพนิ่งเงียบฟังเพลง...
I have never felt like this
For once I'm lost for words
Your smile has really thrown me
อธิคมหันมามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่จู่ๆ ก็นั่งนิ่ง... 'โกรธอะไรเขาหรือเปล่า'
This is not like me at all
I never thought I know
The kind of love you've shown me
"คุณนุ?" อธิคมอดถามไม่ได้
อนุภาพหันมายิ้มให้บางๆ "กำลังฟังเพลงอยู่ครับ เพลงโปรด"
Now no matter where I am
No matter what I do
I see your face appearing
Like an unexpected song
An unexpected song...
That only we are hearing
อธิคมโล่งใจ...อนุภาพไม่ได้โกรธเขา เพียงแต่ล่องลอยอยู่ในอารมณ์ของเพลง...เขาสงสัยว่าเพลงนี้มีความหมายว่าอย่างไร ภาษาอังกฤษเขาก็กระท่อนกระแท่น ที่ไปเรียนภาษาอังกฤษมาก็ได้แค่งูๆ ปลาๆ
I don't know what's going on
Can't work it out at all
Whatever made you chose me
I just can't believe my eyes
You look at me as though
You couldn't bear to lose me
'อนุภาพนึกถึงใครอยู่...เขาหรือใคร..." อธิคมร้อนใจอยากถามให้รู้เรื่องแต่ไม่อยากรบกวนชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์
Now no matter where I am
No matter what I do
I see your face appearing
Like an unexpected song
An unexpected song
That only we are…hearing…
เสียงร้องก้องกังวานของนักร้องจบลง อนุภาพกลับคืนมาอยู่ในโลกใบเดิม อธิคมทนไม่ไหว...เขารู้ว่าเพลงต้องมีความหมายเกี่ยวกับความรัก...เขาได้ยินคำว่า Love หนึ่งครั้ง 'ฟังออกอยู่คำเดียวนี่หล่ะ'
"เพลงเพราะนะครับ" อธิคมชิมลาง
"ความหมายดีครับ ทำให้นึกถึงอะไรๆ หลายอย่าง" อนุภาพยิ้ม...เขานึกถึงรอยยิ้มของอธิคมแต่กลับถูกซ้อนทับด้วยภาพรอยยิ้มของธนาภพ...รอยยิ้มทั้งสองที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกโยนขึ้นไปในอากาศ...ล่องลอยไปไกลแสนไกล...รอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นระส่ำ...ไม่เป็นตัวของตัวเอง...เพียงแต่ต่างกาล...ต่างเวลา
"คุณนุอธิบายให้ผมฟังบ้างสิ"
"อ้าวก็ไหนคุณบอกว่าไปเรียนภาษาอังกฤษมาแล้วไง...เห็นบอกว่าจะต้องทำงานร่วมกับหน่วยสืบสวนจากอเมริกาไม่ใช่เหรอ" อนุภาพแกล้งทำหน้าเหรอหรา
"อ่า นั่นก็ใช่ครับ แต่เขาไม่ได้ร้องเพลงเสียงสูงปรี๊ดยังงี้นี่นา ผมฟังออกแต่คำว่า love คำเดียว"
"ซีดีเขาก็มีขายเยอะแยะ มีเนื้อเพลง คุณก็ไปถามคนอื่นให้เขาแปลให้ฟังสิ"
"เอ๊ะคุณนุ ทำไมเรียกผมว่าคุณตลอด" อธิคมท้วง...เปลี่ยนเรื่อง
"บอกแล้วจะไม่เรียกผู้กองอีกแล้ว จะเรียกว่าคุณ...คำเดียวสั้นๆ นี่ล่ะ...ประหยัดคำพูด" อนุภาพทำเสียงเย็น
"ว้า...นึกว่าจะเรียกอย่างอื่น...เช่น..." อธิคมละคำพูดเอาไว้ให้อนุภาพเดาใจเขา...เรื่องคำเรียกขานนี่ยังไม่หยุดตั้งแง่ตั้งงอนกันอีก...
"เรียกว่าพันตำรวจตรีอธิคมเลยซะดีไม๊" อนุภาพแกล้งทำหน้าจริงจัง
"ถ้าไม่เหนื่อยก็เชิญ" นายตำรวจหนุ่มยักคิ้ว
"น่านะคุณนุ ผมอยากรู้ว่ามันความหมายต่อคุณนุมากแค่ไหน" อธิคมอ้อน...กลับมาเรื่องเดิม
"ก็แค่เพลงรักธรรมดาๆ"
"เพลงรักธรรมดาที่คุณนุนั่งนิ่งฟังเหมือนตกอยู่ในภวังค์ คิดถึงใครอยู่ล่ะสิ" อธิคมพูดเสียงน้อยใจ
"นึกถึงพี่บั๊ด" อนุภาพอมยิ้ม "ผู้กองอยากรู้ไปทำไม"
"อยากรู้สิครับ...อยากรู้ว่าในใจคุณนุจะมีผมยืนอยู่บ้างหรือเปล่า" อธิคมเริ่มเผยความในใจโจ่งแจ้งมากขึ้น
"สารวัตรตัวใหญ่ใป เข้าไปยืนอยู่คงแน่นคับที่ไปหมด"
"ผมจะบีบตัวให้เหลือตัวเล็กๆ เท่าพี่บั๊ด" อธิคมทำเสียงนุ่ม
"บ้าเหรอ ถ้าเท่าพี่บั๊ดก็ใจแตกตายพอดี" อนุภาพหัวเราะขัน อธิคมจงใจล้อเลียนสมบัติ "ผมจะไปฟ้องพี่บั๊ด"
"อย่านะ...เดี๋ยวพี่บั๊ดเขาไม่เอ็นดูผม"
อธิคมหมายถึง 'เดี๋ยวพี่บั๊ดจะไม่คอยเชียร์ผมกับคุณนุ'
"..."
"คุณนุครับ...ผมอยากให้คุณนุรู้ว่าผมรู้ไว้ว่าผมอยากอยู่ในใจคุณนุคนเดียว ไม่อยากให้ใครมาแย่งที่ คุณก็รู้ว่าผมตัวใหญ่ ต้องการพื้นที่เยอะๆ" อธิคมละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาจับมือของอนุภาพ บีบเบาๆ ส่งถ่ายความรู้สึก อยากจะดึงตัวคนหน้าแดงมามาโอบเอาไว้แต่ก็กลัวจะถูกดุ
'รอก่อนเถอะ...ไม่นานหรอกจะทำมากกว่ากอด' อธิคมนึกในใจ อมยิ้มอย่างมีความสุข
การลักพาตัวอนุภาพมาบ้านริมทะเลครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ...เขาซึมซับความสุขช่วงสั้นๆ...
นายตำรวจหนุ่มยังไม่ได้ตระหนักว่า ชีวิตรักของคนเรามีห้วงแห่งสุขและทุกข์ปะปนกันไป หลากหลายความรู้สึก มีทั้งเสียงหัวเราะ มีทั้งเสียงร้องให้...บางครั้งสดใสราวกับทะเลที่ผิวน้ำต้องแสงตะวันยามเช้าส่องประกายระยิบระยับสวยงาม ก่อนที่แสงแดดยามบ่ายจะแผดเผาเร่าร้อนและคลื่นจะสาดซัดถาโถม หากบางครั้งเหมือนพายุมืดครึ้ม โหมพัดกระหน่ำจนซวนเซแทบตั้งตัวไม่ติด...
*********
อยากทราบหน่อยครับว่าคนที่อ่านนิยายผมนี่อายุเท่าไหร่กันบ้างอ่ะ แล้วมีความคิดเห็นอย่างไรกับลักษณะภาษาที่ใช้ คือว่าแอบไปอ่านนิยายของเพื่อนๆ ในบอร์ดแล้วเห็นว่ามีแต่วัยรุ่น ก็เลยไม่แน่ใจว่าตัวเองมาลงผิดที่หรือเปล่าว๊า
:3123: :L1: :pig4: :n1: :mc4: :กอด1:
-
แปะ ..คนแต่ง
อยากเห็นผู้กองอธิคมตอนตื่นนอนจังเลยเน้อ
-
ถ้าลงเรื่องแล้วคนอ่านชอบกัน อายุเท่าไหร่ก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ :laugh:
แต่ว่าลุ้นเหนื่อยมากเรื่องนี้ขอบอกกกกกก :sad4:
-
ลุ้นจริงๆ
ส่วนเรื่องอายุขอแปะไว้ก่อน
-
ก็อ่านแล้วลื่นดีน้า อ่านง่ายออก อ่านได้ทุกเพศทุกวัย อุอุ
ส่วนเรื่องอายุ ก็วัยสะรุ่น(รุ่นใหนหว่า)อยู่น้า เหอๆ :really2:
ยังไงก็ชอบๆเรื่องนี้น้า มารอตอนต่อไปจ้า
-
LOVE LOVE !!!!~
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อืมนะ
คุ้มกับการลักพาตัว
ผมว่า ภาษาก็โอเคอยู่นะครับ
-
อยากรู้บอกให้ก็ได้ 31 แล้วอ่ะ :-[ แต่อย่างว่า อายุเป็นเพียงตัวเลข
แล้วไม่ต้องห่วงเลยนะว่าจะลงนิยายผิดที่หรือเปล่า สำหรับผม นิยายทุกเรื่องก็ถือว่าเป็นนิยายที่ดีทั้งนั้นแหละครับ ส่วนเรื่องภาษาเนี่ย อ่านง่ายครับ ได้ใจดี ตั้งแต่อ่านมาเนี่ย หาคำผิดแทบไม่เจอเลย อ่านแล้วสบายตาสบายใจดีจริง ๆ (ถึงเรื่องจะมีให้ชวนลุ้นจนเหนื่อยก็เหอะ) :laugh:
-
ไม่เป็นไรหรอกจ้า.....ถึงเราจะเด็ก
แต่ก็ชอบผู้ใหญ่นะ คริๆ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
แลจะเศร้าจังเลย เรื่องนี้
แต่ก็จะรอ
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ภาษาอยู่ในเกณฑ์ดีมากนะ ไม่แบ๊วและก้อไม่ออกไปทางวรรณคดี
อ่านเรื่องได้ลื่นไหล รู้สึกร่วมไปกะตัวละครเลย
-
มันไม่ผิดหรอกครับ
อ่านสนุก ภาษาที่ใช้ ก็สวยดีครับ ทำให้อ่านสบาย ๆ แล้วยังอนุรักษ์ ภาษาไทย
ให้คงอยู่ ตราบนานเท่านาน ( ดูเหมือนคนแก่จัง )
เป็นกำลังใจให้นะครับ อย่าเก็งไปเลย ขยัน ๆ มาต่อนะครับ :pig4:
-
ดีครับผม เรื่องสนุกดีออกครับ ผมวัยรุ่น 18 เอ๊าะๆ ครับ อ่านไปรู้สึกว่าอบอุ่นดี ไม่เครียด ไม่ค้าง เหอะๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ ^^
-
ไม่ต้องคิดมากครับ เพราะช่วงนี้เรื่องวัยรุ่นอาจเยอะหน่อยครับ จริงๆ ในเล้าก็มีทุกแบบแหละครับ
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นดีนะ ผมว่า ตัวละครมีมิติดีออก
เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล 25 ครับ
-
:z1:
-
:z1: :z1:
-
ตามอ่านในเวบ แบบไม่หลับไม่นอน
บ้าไปเรย
อยากเป็น ภริยา นายตำรวจ กร๊ากกกกเป็นเอามากกก
มา +1 ให้ คนแต่งน๊า
-
อ่านแล้วไหลดีครับ
น่ารัก
:z1:
-
มีแต่คนแปะ อายุไว้ก่อน555
ชอบครับ อ่านรื่นดี บรรยายได้ดีมากอ่ะ
แต่อยากอ่านวันละหลายๆตอนอ่ะครับ ลงแบบนี้ ดี อ่านเช้าอ่านเย็น 555+
ผมจะ 24 แระครับ แก่แระ 5555
-
:pig4: เรื่องภาษาที่เขียนอ่านง่ายดีครับ หาคำผิดยาก เป็นกำลังใจให้นะ จะติดตามต่อไปนะครับ
-
ธนาภพ & ธนาวุฒิ
กับ
ความสัมพันธ์ ของเค้าทั้งสอง คือ????
ครั้งแรกที่เขาเห็นอนุภาพก็รู้สึกถูกใจ ยิ่งหน้าตาคุ้นมากยิ่งทำให้เขารู้สึกมั่นใจว่าเห็นชายหนุ่มที่ไหนสักแห่งแต่นึกไม่ออก
-
ความสัมพันธ์คือเป็นเพื่อนร่วมโลกครับ อิ อิ
ชื่อคล้ายกันจริงๆ ยอมรับ (ความลับก็คือ - ผู้เีขียนนึกชื่อตัวละครไม่ออกอ่ะ ตอนที่เีขียนมันตื้อๆ ก็เลยเอาชื่อแรกที่แว่บขึ้นมาในหัว ทีนี้พอเขียนๆ ไปแล้ว จะเปลี่ยนก็ไม่ได้เพราะหลงรักธนาวุฒิเข้าไปซะแล้ว เวงกำ รักคนไม่มีตัวตน สมเพธตัวเอง :L3:)
ส่วนประโยคข้างล่างนี้ถ้าได้อ่่านภาคสองแล้วจะเข้าใจคร้าบบบ
คุณ marchmenlo นี่ตาดีจริง สมแล้วที่ผมชอบกิน :กอด1:
ธนาภพ & ธนาวุฒิ
กับ
ความสัมพันธ์ ของเค้าทั้งสอง คือ????
ครั้งแรกที่เขาเห็นอนุภาพก็รู้สึกถูกใจ ยิ่งหน้าตาคุ้นมากยิ่งทำให้เขารู้สึกมั่นใจว่าเห็นชายหนุ่มที่ไหนสักแห่งแต่นึกไม่ออก
-
^
^
^
^
^
^
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
เราต้องการผู้กองๆๆๆ :monkeysad:
-
ภาคแรกก็ลุ้นตัวโก่งแล้ว
เดี๋ยวมีภาคสองด้วย
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านเร็วๆ อะ
ลุ้นคุณตำรวจให้รีบจับผู้ต้องหาคดีทำร้ายหัวใจให้รักเธอเข้าห้องขังไวๆ
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
บทที่ 27
หลังจากจบการสนทนาทางโทรศัพท์กับลูกค้า อนุภาพยิ้มอย่างภูมิใจที่โฆษณาพาโนวิวได้รับคำชมและอนุมัติให้ออกอากาศทางโทรทัศน์ได้ทันทีไม่ต้องมีการแก้ไข บริษัททุ่มงบซื้อเวลาโฆษณาเต็มที่ งานเปิดตัวจัดขึ้นอย่างหรูหราบนห้องประชุมลอยฟ้า The Skybox ของโรงแรมเปิดใหม่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
อนุภาพและทีมงานได้รับเชิญให้ไปร่วมงาน พจนีย์ตื่นเต้นที่จะได้แต่งชุดราตรีสวยๆ อาทิตย์กับอธิปนัดกันว่าจะใส่ทักซิโด้ สมบัติถึงกับไปสปาเพื่อนวดหน้า อนุภาพบอกกับทั้งสามว่าอาจจะไปสายเพราะต้องทำธุระสำคัญ
ธุระสำคัญของชายหนุ่มคืออธิคม...
นายตำรวจหนุ่มจะมารับเขาที่บ้านเพราะต้องการความช่วยเหลือเรื่องงาน
"คุณนุต้องช่วยผมนะ พรุ่งนี้เช้าต้องไปประชุมกับพวกฝรั่ง ผมอ่านรายงานที่เขาส่งมาให้ไม่รู้เรื่อง ช่วยแปลให้ผมฟังด้วย จะให้ผมทำอะไรเป็นการตอบแทนผมก็ยอม" อธิคมออดอ้อน
"ผมจะต้องไปงานเปิดตัวพาโนวิวที่โรงแรม The Skyline"
"อ้าวที่เดียวกันครับ ผมก็ไปงานเลี้ยงแต่งงานเพื่อน เราก็ไปด้วยกัน และกลับด้วยกัน...บังเอิญจริง...คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน" อธิคมเสียงใสสดชื่น
อนุภาพนั่งรอชายหนุ่มที่ล๊อบบี้คอนโดพลางนึกว่า "บังเอิญจริง หรือบังเอิญหลอกๆ กันแน่...อธิคม...เข้ามาในชีวิตแล้วก็ไม่ยอมออกไป...คนตัวโตๆ ที่เริ่มเข้ามาเบียดบังพื้นที่ในใจเขาทีละนิดๆ"
อธิคมรูปหล่อในชุดสูทสีดำ แปลกตาไปจากที่เคยเห็น อนุภาพอยู่ในชุดสูทสีเทาอ่อนผูกเน็คไทสีน้ำตาลเข้ม นายตำรวจหนุ่มล้อว่าเขารักเดียวใจเดียวกับสีน้ำตาลเพราะชอบความหวานของน้ำตาลหรืออย่างไร
"คุณนุนี่ก็ดูไม่ค่อยหวาน แต่ทำให้มีผึ้งมาตอมกันเยอะนัก" อธิคมทำหน้ากรุ้มกริ่มเมื่อเดินออกจากคอนโดไปขึ้นรถ "มีของดีอะไรหรือครับ"
"อยากรู้ไปทำไมครับ"
อธิคมหันมายิ้ม เปิดประตูรถให้ชายหนุ่ม แล้วผายมือราวกับกำลังเชิญแขกคนสำคัญขึ้นรถ อนุภาพกรอกตาแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย
"อะไรเกี่ยวกับคุณนุ ผมอยากรู้ทั้งนั้น" อธิคมทำตาพราวระยับ ยังไม่ยอมปิดประตู หากยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "อยากรู้ว่าในใจคุณนุ ตอนนี้มีใครอยู่"
"จะไปกันหรือยังครับ หรือจะเล่นยี่สิบคำถามกันก่อน" อนุภาพทำเสียงเรียบ
อธิคมไม่ตอบ อมยิ้มชอบใจที่เห็นอนุภาพทำเฉไฉออกนอกเรื่อง พักหลังเขาเริ่มจะจับสังเกตชายหนุ่มได้ อนุภาพมักจะทำเสียงเรียบ หน้านิ่ง และเปลี่ยนเรื่องทันทีที่รู้สึกเขินอาย แทนที่จะ 'เข้าโหมดนิ่งเงียบ' หรือเดินหนีเขาเสียดื้อๆ อย่างที่ชอบทำ
...เล่นบทดุ...น่ากลัวตายล่ะคุณนุเอ๋ย...อธิคมคิดอย่างขันๆ แล้วเดินผิวปากไปยังด้านคนขับ เปิดประตูรถขึ้นมานั่ง หันมามองชายหนุ่มหน้าเรียบที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วเอี้ยวตัวไปด้านข้าง ดึงเข็ดขัดนิรภัยมารัดตัวอนุภาพไว้
"ขี้ลืมจริง" อธิคมพูดเสียงนุ่ม ใบหน้าห่างอนุภาพเพียงคืบเดียว กลิ่นกายของชายหนุ่มเย้ายวนเขาจนอยากจะยื่นปากไปจูบ
อนุภาพรู้ว่านายตำรวจหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดเสียงเข้มว่า "อย่านะสารวัตร"
"แทนที่จะขอบคุณ กลับมาดุเราเสียนี่" อธิคมแกล้งทำหน้ามุ่ย แล้วดึงตัวกลับมาพิงเบาะตัวเอง "เพราะห่วงหรอกถึงได้วุ่นวาย น้อยใจนะ"
อนุภาพไม่สนใจสารวัตรขี้น้อยใจ ยังคงนั่งนิ่งมองตรงไปข้างหน้า อธิคมเคลื่อนรถออกจากที่ แต่ไม่ว่ายบ่นว่า "ถ้าเขาไม่รักเขาก็ไม่ห่วงหรอก"
"ขอบคุณครับสารวัตร ทีนี้เลิกบ่นได้หรือยัง" อนุภาพกล่าวเสียงเย็น "แล้วรายงานที่จะให้ช่วยดูอยู่ไหนครับ"
อธิคมไม่ตอบ เอื้อมมือชี้ไปที่ช่องเก็บของหน้ารถ อนุภาพดึงเอกสารยับยู่ยี่ออกมาหนึ่งแผ่น อดตำหนิอธิคมไม่ได้ว่าเก็บของไม่เป็นระเบียบ เอกสารราชการแต่เอาไปซุกอยู่ในช่องเก็บของเล็กๆ
รายงานที่อธิคมขอให้เขาช่วยอ่านมีเพียงสองหน้ากระดาษ ชายหนุ่มแปลใด้เขาฟังขณะเดินทางไปที่โรงแรม อธิคมพยักหน้าหงึกหงัก ทำหน้าตาเหมือนสนใจฟังคำแปล หากนัยน์ตาระยิบระยับ
นักแปลจำเป็นอดนึกไม่ได้ว่า อธิคมจงใจมาขอความช่วยเหลือเพราะอยากไปโรงแรมพร้อมกัน
...สงสัยติดสินบนสายสืบในบริษัท...
..........
รถจอดหน้าโรงแรม The Skyline โรงแรมใหม่สูงกว่าร้อยชั้น รูปทรงทันสมัยแปลกตา ก่อสร้างด้วยโครงเหล็กและกระจก จนอนุภาพอดทึ่งไม่ได้กับความสามารถของสถาปนิกและวิศวกร ก่อนจะเปิดประตูรถและยื่นกุญแจให้พนักงานรับจอดรถของโรงแรม อธิคมยื่นหน้าเข้ามาพูดกับเขาว่างานเขาอยู่ที่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสอง ถ้างานแต่งงานน่าเบื่อ เขาจะขึ้นไปหาอนุภาพข้างบน ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องขึ้นไป เลิกงานแล้วต่างคนต่างกลับบ้าน แต่อธิคมประท้วงว่ามาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน การถกเถียงท่าทางจะยืดเยื้อ อนุภาพเลยตัดบทด้วยการยอมนายตำรวจหนุ่ม
"อย่าไปทำตัวเป็นน้ำตาลล่อมดที่ไหนให้มาตอมนะครับ...จะกลับเมื่อไหร่โทรเรียกผม" อธิคมยักคิ้วให้ก่อนเดินแยกออกไปที่ล๊อบบี้โรงแรม งานเลี้ยงของอธิคมอยู่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสอง ส่วนอนุภาพต้องขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น 89...สูงจนเขาไม่อยากขึ้น...อนุภาพไม่ค่อยชอบความสูงเท่าใดนัก...ธนาภพชอบแกล้งพาเขาขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆ แล้วยืนชิดระเบียง โอบตัวเขาไว้จากเบื้องหลัง เอาใบหน้ามาซุกที่คอแล้วมองลงไปเบื้องล่าง
อนุภาพสลัดความคิดนั้นออกไป...ขึ้นลิฟท์ตรงขึ้นไปยังงานเปิดตัวห้องชุดหรูหราของพาโนวิว...ห้องชุดที่เริ่มต้นอย่างต่ำสิบล้านบาท...
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคืนนี้...ภาพจางๆ ของอดีตที่เริ่มเด่นชัดกำลังจะกลายเป็นตัวตนจริงๆ
งานเปิดตัวคอนโดหรูหราพาโนวิวจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงที่ประดับตกแต่งอย่างสวยหรู เพดานห้องสูงมาก โคมไฟคริสตัลเด่นอยู่กลางห้อง ผนังเป็นกระจกเกือบรอบ มองออกไปเห็นแสงไฟระยิบระยับยามราตรีของกรุงเทพฯ ห้องโทนสีน้ำตาลเข้มประดับด้วยลายไทยสีทองสลับดำ แขกเหรื่อในชุดราตรีหรูหรายืนสนทนากันอยู่เป็นกลุ่มๆ
อนุภาพเดินเข้ามาในงาน ตรงไปยังกลุ่มของสมบัติและเพื่อนร่วมงานของเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าใกล้เวที ขณะนั้นพิธีกรบนเวทีกำลังกล่าวว่า "ขอขอบคุณโฆษณาสวยๆ ที่ใครๆ ต่างก็ชมกันไม่ขาดปาก ฝีมือของเอ๊คโค่แอดเวอร์ไทซิ่ง โดยทีมงานฝีมือดีที่สุดของบริษัทค่ะ...คุณอนุภาพ คุณบัดดี้ คุณพจนีย์ คุณอาทิตย์ และคุณอธิป" พิธีกรบนเวทีผายมือมาทางกลุ่มของสมบัติที่ยืนยิ้มกว้าง แขกปรบมือแสดงความชื่นชม อนุภาพเดินเข้าไปถึงพอดี ชายหนุ่มยกมือทักทายกลุ่มของเขาอย่างดีใจแล้วหันกลับไปสวัสดีขอบคุณผู้ร่วมงาน...
ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มที่ยืนอยู่บนเวทีก้าวออกมาข้างหน้าช้าๆ...นัยน์ตาเขาเบิกกว้าง...ตกตะลึง
อนุภาพก็เช่นกัน...ยิ้มค้าง...นัยน์ตาพร่า...ภาพที่เห็นเหมือนไม่ใช่ความจริง
ธนาภพ...สามคนที่ยืนอยู่บนเวทีใกล้กับพิธีกรต้องเป็นผู้บริหารบริษัท...หนึ่งในนั้นคงจะเป็นเจ้าของ...พาโนวิว...คอนโดหรู...โครงการใหม่ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำ...ความฝันของเขา...ความฝันที่ธนาภพเลือก...ความฝันที่เขาเลือก...
อนุภาพยืนนิ่ง ใบหน้าที่ระบายด้วยรอยยิ้มเมื่อเดินเข้ามาหายไป...อาทิตย์เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น...ทุกครั้งที่อยู่ใกล้อนุภาพเขาไม่เคยละสายตาจากชายหนุ่มเลย
'มีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้แน่ๆ อนุภาพและธนาภพเจ้าของบริษัท...สองคนตกใจที่เห็นกันและกัน...
ธนาภพหันหน้ามามองกลุ่มของพวกเขาอยู่บ่อยๆ เหมือนอยากจะเข้ามาคุยด้วย แต่ติดพันกับแขกผู้ใหญ่...อนุภาพเงียบมากกว่าเดิม ไม่ค่อยคุยสนุกสนานเช่นเคย'
"พี่นุครับ ไม่สบายหรือเปล่า ผมเห็นพี่ดูเงียบๆ" อาทิตย์ส่งสายตาห่วงใย
"เปล่า...เพียงแต่รู้สึกง่วงๆ นิดหน่อย"
"ยังหัวค่ำอยู่เลย" อาทิตย์หันไปมองเจ้าของโครงการพาโนวิว...เขาหันหน้ามาพอดี สองหนุ่มสบตากัน...อาทิตย์สายตาแข็งกร้าวไม่เป็นมิตร...ธนาภพมองเขานิ่งอย่างประเมินท่าที
"เมื่อคืนพี่นอนดึก มัวแต่ดูทีวี นี่ก็คงอยู่ได้ไม่นาน"
"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ จะกลับเมื่อไหร่ก็บอก" อาทิตย์พูดเสียงนุ่ม "พี่นุอย่าปฏิเสธผมอีกนะ"
"ขอบใจนะอาทิตย์ พี่กลับเองได้ อาทิตย์รอกลับพร้อมพี่บั๊ดกับพจนีย์ดีกว่า"
อาทิตย์ทำหน้าผิดหวัง "แล้วก็ต้องไปส่งพี่พจน์ด้วยเพราะเดินเข้าซอยอันตราย" ชายหนุ่มกล่าวอย่างเซ็งๆ...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านี่เป็นเหตุผลที่ยกขึ้นมาอ้างกันเขาให้ห่างจากอนุภาพ
ชายหนุ่มยืนซึมเพราะอนุภาพปฏิเสธความหวังดี...อาทิตย์ตั้งใจว่าคืนนี้เขาจะคุยเปิดใจกับอนุภาพ เขารอไม่ได้แล้ว...อธิคมรุกอนุภาพหนักเหลือเกิน เขากลัวจะเสียโอกาสอันน้อยนิดที่เขามี แม้จะรู้สึกลึกๆ ในใจว่าความหวังของเขานั้นเป็นเพียงแสงเทียนริบหรี่
...แต่ตราบใดที่แสงเทียนยังไม่ดับ เขาก็ยังอยากจะลองแล้วลองอีก...ลองบอกความในใจชัดๆ...บอกว่าเขารักอนุภาพ...
"ผมคุยกับอธิปแล้ว เขาบอกว่าไปส่งพี่พจน์ให้ก็ได้" อาทิตย์พูดเบาๆ
"อ้าวอธิปไม่ไปท่องราตรีกับกิ๊กเขาหรือไง" อนุภาพสงสัย ปรกติอธิปจะแยกตัวออกไปเที่ยวกับสาวๆ แทบทุกครั้ง
"คืนนี้ไม่ครับ" อาทิตย์ขอร้องให้อธิปรับอาสาไปส่งสมบัติกับพจนีย์สักวัน...ชายหนุ่มบอกว่าคืนนี้เขาอยากขอใช้เวลากับอนุภาพ...วันสำคัญของเขา
"แล้วอาทิตย์ล่ะ ไม่อยากไปเที่ยวกลางคืนกับใครที่ไหนหรือ คืนนี้ใครเขาก็ไปต่อกัน"
"ไม่เคยอยากไปกับใครที่ไหนครับ...คืนนี้ผมอยากไปส่งพี่นุที่บ้าน"
อนุภาพรีบมองหาตัวช่วย...อาทิตย์ดื่มไปค่อนข้างเยอะ ใบหน้าขาวใสเริ่มแก้มแดงๆ...ตัวช่วยของอนุภาพกำลังคุยจ้ออย่างออกรสออกชาติกับดาราหนุ่มวัยรุ่น พจนีย์กับอธิปก็แยกย้ายไปคนละทาง
ชายหนุ่มไม่คาดฝัน ตัวช่วยของเขากลับเป็นใครคนหนึ่งที่เขา 'หนี' มาตลอดเกือบห้าปี...
"โฆษณาสวยมากครับ...ยอดเยี่ยมที่สุด" ธนาภพยืนอยู่ข้างหลัง เสียงนุ่มๆ ที่เขาคุ้นเคยดังอยู่ใกล้ๆ หู กลิ่นน้ำหอมจางๆ...อนุภาพยังไม่หันหน้ากลับไป เขาสังเกตเห็นอาทิตย์หน้าตึง
"ขอบคุณมากครับ" อาทิตย์พูดเสียงเรียบ สายตาจับอยู่ที่ธนาภพไม่วางตา
ธนาภพอ้อมมายืนข้างๆ อาทิตย์ มองอนุภาพด้วยสายตาบ่งบอกความรู้สึก ไม่สนใจอาทิตย์...ไม่สนใจว่าชายหนุ่มหน้าอ่อนยืนอยู่ตรงนั้น
"ไม่ได้เจอตั้งนาน...คืนนี้โชคดีจริงๆ นุสบายดีหรือ ภพคิดถึงมากเลยรู้ไม๊" ธนาภพกล้ามาก...เขาตรงไปตรงมาแตกต่างจากชายหนุ่มคนเดิมที่ขี้เล่น สนุกสนาน --ธนาภพในวัยสามสิบปีแต่เป็นถึงระดับผู้บริหารสูงสุดของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ย่อมมีความมั่นใจเต็มที่
"สบายดีครับ ขอแสดงความยินดีกับคุณธนาภพด้วยที่โครงการยิ่งใหญ่ประสบความสำเร็จ" อนุภาพเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง รู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ ขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ
"ต้องขอบคุณนุมากๆ ที่มาช่วยทำให้พาโนวิวประสบความสำเร็จ คนพูดถึงโครงการเราเยอะมาก ส่วนสำคัญก็มาจากโฆษณาชิ้นนี้"
อาทิตย์รู้สึกถูกกันออกไปจากการสนทนา...สองคนนี้กำลังอยู่ในห้วงแห่งความหลัง...ทั้งๆ ที่พูดถึงเรื่องปัจจุบัน...สายตาที่มองกันนั้นสนิทกันมากนัก...ลำคอเขาแห้งผาก...กรามขบกันแน่น...กล้ามเนื้อเกร็ง...หัวใจเต้นแรง
'ผู้กองอธิคมยังไม่ทำให้เขารู้สึกหึงหวงอนุภาพได้ปานนี้...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เพียงแค่ไม่กี่นาที ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกถีบกระเด็นร่วงลงไปในเหวลึก'
อาทิตย์ทนไม่ได้...เขาต้องเดินออกไปจากตรงนี้...เขาอยากจะยืนขวางธนาภพไว้ คอยคุยแทรกเหมือนตอนที่เคยทำกับอธิคม แต่สมองของเขากลับสั่งการให้เขาเดินหนีไป...เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นอะไรบาดตาบาดใจเช่นนี้...สายตาของอนุภาพ...สายตาของธนาภพ...เหมือนสายตาของอดีตคนรัก
อนุภาพมองตามอาทิตย์อย่างสงสาร...ชายหนุ่มขอตัวแล้วรีบเดินก้มหน้าไป...ปากเม้มตรง...นัยน์ตาเจ็บปวด
"นุ..ภพคิดถึงนุมากรู้ไม๊ ตลอดเวลาที่ผ่านมาภพไม่เคยลืม..."
"นุก็ไม่เคยลืมเหมือนกัน...จำได้ทุกอย่าง...แต่นั่นมันเป็นอดีต...ที่จำไว้ก็เพราะแค่ต้องการเตือนใจตนเอง" อนุภาพไม่มั่นใจว่าตนเองพูดตรงกับใจหรือไม่...เขาจำไว้เพียงแค่ต้องการเตือนใจตนเองเท่านั้นหรือ...หรือเพราะยังเสียใจกับอดีตอยู่...หรือเพราะยังจมอยู่ในห้วงแห่งอดีตอันเปรียบเหมือนทะเลลึก...ตะเกียกตะกายว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง...แต่ว่ายจนสุดแรงก็ยังไม่ถึงเสียที
"นุยังโกรธภพอยู่อีกหรือ นุก็รู้ว่าภพจำเป็นต้องกลับเมืองไทย"
"เปล่า นั่นไม่ใช่ประเด็น ภพต้องการทำในสิ่งที่ตนเองต้องการมากกว่า"
"แต่นุก็รู้ ภพไม่มีทางเลือก ตอนนั้นภพยังเด็กอยู่ เรายังเด็กอยู่ ไม่รู้ว่าอะไรเหมาะสมที่สุด"
"ภพ...นุไม่อยากจะเถียงเรื่องเดิมกับภพนะ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ช่างหัวมันเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเอาขึ้นมาพูดอีก วันนี้กับวันนั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว" อนุภาพเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้
"วันนี้ของภพก็ยังมีนุอยู่เหมือนเดิม" ธนาภพมองหน้าอนุภาพนิ่ง "วันนั้นภพขับรถทั้งคืนไปแวนด์คูเวอร์ ไปถึงก็ไม่เจอนุแล้ว...ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่านุไปไหน...ภพอยากบอกว่าเสียใจ อยากให้นุเข้าใจ ไม่อยากกลับเมืองไทยทั้งที่ยังทะเลาะกัน"
อนุภาพจำภาพทุกภาพได้ชัดเจน...ความเจ็บปวดนั้นลืมไม่ได้...กว่าสิบปีที่มีกันและกัน...ความทรงจำดีๆ ระหว่างเขาทั้งสองมีมากมายเหลือเกิน...ทุกอย่างพังครืนลงมาเพียงเพราะเขาต้องการเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ตามที่บิดาต้องการ
"จะมาพูดเรื่องนี้อีกทำไม มันผ่านมาแล้ว จบลงไปแล้ว เราต่างคนต่างก็ดำเนินชีวิตกันมานานแล้ว" อนุภาพเดินตรงไปยังประตู...เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว
"ยังสิ ยังไม่จบ ภพยังรักนุอยู่ รักไม่เคยหยุด"
"พอซะทีเถอะภพ"
ธนาภพไม่สนใจ ความรู้สึกยังพรั่งพรู "ถึงกลับมาเมืองไทย เคลียร์อะไรเสร็จ ตอนสปริงภพก็กลับไปอีก ไปตามหานุ ตะเวนไปทุกที่ที่เราเคยไป แต่ก็ไม่เจอนุแม้แต่เงา..."
อนุภาพเร่งผีเท้า ใกล้จะถึงประตูทางออก ธนาภพยังเดินตามมาไม่ยอมห่าง
ชายหนุ่มเคยคิดว่าเขาเอาชนะอดีตได้แล้ว คิดว่าเข้มแข็งมากพอที่จะไม่รู้สึกอะไรกับความเจ็บปวดจากความรักครั้งแรกและครั้งเดียวได้แล้ว...เคยคิดเล่นๆ ว่าหากเจอธนาภพอีกเขาจะยืนยิ้มทักทายเสมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...
แต่เขาคิดผิด...
อารมณ์...ความรู้สึก...มันไม่เป็นไปตามที่เคยคาดคิด...เพียงเห็นหน้าธนาภพ...ภาพอดีตทุกภาพที่เคยเลือนลางก็ถูกฉายออกมาเหมือนภาพยนต์...หลั่งไหลออกมาด้วยความเร็วที่สองตาแทบจะมองไม่ทัน
"ภพไม่เคยลืมนุเลย...ตลอดหลายปีภพตามหานุจนอ่อนใจ ถามเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครยอมบอก...โกรธเกลียดภพนักหรือ...ภพผิดมากจนนุให้อภัยไม่ได้หรือยังไง...นุ...นุ..." ธนาภพเดินตามหลังมาติดๆ พร่ำรำพัน...ในแบบของเขา...เดินตามหลัง...เอียงหน้า...พยายามจะพูดใกล้ๆ หูซ้ายของอนุภาพ...หูซ้ายที่เขาชอบเอาฟันขบเล่นแล้วเฝ้าบอกว่า "นุ่มจังเลย"
อนุภาพตาเริ่มแดง เขาเดินถึงลิฟท์กระแทกนิ้วกดเปิดแรงๆ
ลิฟท์เปิดกว้างในทันที ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยืน...หันหน้ามาเผชิญคนรักเก่า
"อย่าตามมานะ" อนุภาพพูดเสียงเข้ม...ธนาภพชะงัก หยุดยืนมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ
ประตูลิฟท์ปิด...อนุภาพเอนตัวพิงผนังกระจกเย็นเฉียบ แหงนหน้ามองแสงไฟสีทองดวงเล็กๆ พยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอ...เขาเกลียดตัวเอง...ไม่นึกว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ขนาดนี้
'อย่างนี้หรือที่เขาเรียกว่าอาการช๊อค...อนุภาพ...ทำไมอ่อนแออย่างนี้'
ถึงชั้นล่าง ชายหนุ่มเดินตรงลิ่วไปยังประตูทางออกของโรงแรม ด้วยเกรงว่าธนาภพอาจเปลี่ยนใจตามเขาลงมา
'หากธนาภพยังเซ้าซี้ไม่หยุด...พร่ำบอกว่ารักเขา...ต้องการเขากลับไป...เขาจะตอบอย่างไร'
อนุภาพเห็นว่าทางที่ดีที่สุดตอนนี้คือถอยไปตั้งหลักก่อน...ขอเวลาสักนิด...แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไง
ชั่วอึดใจ...เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย...เสียงที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่าง...นานมาแล้ว
"นุ...รอก่อน...นุ" ธนาภพเร่งเดินตามมา...เขาดูตัวหนาขึ้นกว่าเดิม...ร่างสูงนั้นดูแตกต่างไปจากชายหนุ่มในอดีต...หน้าขาวใส...ผมยาวระต้นคอ...ยิ้มกว้างเป็นนิจ...สดชื่นร่าเริง...ชอบล้อให้เขาหัวเราะ
อนุภาพเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น มุ่งตรงไปทางลาดหน้าโรงแรมที่ทอดยาวลงไปจนถึงลานกว้างริมถนน เขาเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ไม่ห่าง...กำลังโทรศัพท์
ธนาภพใกล้เข้ามา ส่งเสียงเรียกไม่หยุด "นุ...คุยกับภพก่อนสิ...อย่าเพิ่งไป...นุครับ...นุ"
ชายหนุ่มคนนั้นหันขวับมายังต้นเสียง
"สารวัตร" อนุภาพอุทานเบาๆ
อธิคมมองไปยังธนาภพที่เดินมุ่งตรงเข้ามาไกล้กำลังยื่นมือจะคว้าแขนอนุภาพ...นายตำรวจหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ สองสามก้าวก็ถึงตัวชายหนุ่ม...เอาตัวเข้าขวาง แววตาเอาเรื่อง...ธนาภพชะงัก
"คุณนุ...มีเรื่องอะไรครับ" อธิคมเสียงเข้ม หน้าตึง
"คุณถอยไป ผมมีเรื่องจะคุยกับนุ" ธนาภพก้าวเท้าเข้ามาใกล้ อธิคมยกแขนขึ้นจะผลักอก อนุภาพรีบคว้าแขนอีกข้างของสารวัตรหนุ่ม ดึงออกห่าง...เขาเกรงว่าอธิคมจะเกิดระห่ำขึ้นมาเหมือนตอนไล่จับผู้ร้าย...ธนาภพอาจจะเจ็บตัว
"ผู้กองครับ...ไม่เอานะ...กลับเถอะ" ชายหนุ่มจับแขนอธิคมแน่น...เขายอมเดินตามโดยดี แต่ตายังมองธนาภพเขม็ง...ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าผู้ชายหน้าจืดคนนี้อาจจะเป็นตัวการที่ทำให้อนุภาพสร้างกำแพงกีดกั้นใครๆ...รวมทั้งเขาด้วย...ความสงสัยในใจทวีคูณขึ้น...เกิดอะไรขึ้น...ทำไมอนุภาพเดินลิ่วๆ หนีมาอย่างนั้น...
...'ภพ' คือใคร โผล่มาจากไหน ทำไมเขาไม่เคยระแคะระคายอะไรมาก่อน ท่าทางสนิทกันมากจนแทนตัวเองด้วยชื่อ--- 'นุ...คุยกับภพก่อนสิ'
......
อาทิตย์ยืนอยู่หน้าประตูล๊อบบี้โรงแรมจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกปวดใจ เขาตามหลังผู้ชายคนนั้นมาไม่ห่างเมื่อเห็นว่าเจ้าของพาโนวิวเปลี่ยนใจกดลิฟท์ลงตามอนุภาพ
ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ไกล ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าแขนชายหนุ่มที่เขารัก สารวัตรอธิคมรีบก้าวเข้ามาขวาง แสดงท่าทางปกป้อง...แล้วอนุภาพก็ยึดแขนเขาไว้แน่น...
อาทิตย์เม้มปากเป็นเส้นตรงจนเจ็บ...อนุภาพกำลังจะหลุดลอยจากเขาไป ความหวังที่เริ่มริบหรี่ตั้งแต่อธิคมเดินเข้ามายุ่งเกี่ยวตอนนี้เริ่มจะมอดดับ...เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากเป็นเขายืนอยู่ตรงนั้น แทนที่จะเป็นสารวัตรอธิคม...อนุภาพจะคว้าแขนเขาไว้หรือไม่
ก่อนหน้านั้นมีเพียงเขากับอนุภาพ พี่บั๊ด พจนีย์และอธิปเป็นกลุ่มสนิทกัน แม้อนุภาพจะไม่ได้แสดงออกว่าชอบเขาแต่เขาก็ได้ใกล้ชิด ได้คุย ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน...โลกของเขาสดใส...มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาพอใจ... จู่ๆ ผู้ชายสองคนนี้ก็โผล่เข้ามา...กำลังจะแย่งอนุภาพไปจากเขา...
.......
อนุภาพเดินตามอธิคมเงียบๆ ไปที่รถ...สารวัตรหนุ่มไม่ถามอะไรทั้งสิ้น เขาอยากให้เวลาอนุภาพอยู่เงียบๆ กับตัวเองสักครู่...จากนั้นเขาจะสอบถาม...ถ้าคืนนี้เขาไม่รู้คำตอบอะไรบ้าง...เขาก็คงกลับบ้านนอนไม่ได้
ชายหนุ่มนั่งเงียบตลอดทางจนในที่สุดอธิคมทนไม่ไหว
"คุณนุครับ...เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ผมฟังบ้าง อย่าเอาแต่นั่งเงียบสิครับ"
อนุภาพถอนหายใจ หันมามองอธิคมช้าๆ นัยน์ตาเศร้าคู่นั้นดูเงียบสงบ
"เอาไว้ให้พร้อมแล้วผมค่อยเล่าให้ฟังได้ไม๊ครับ" อนุภาพเสียงเบา ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก "ตอนนี้...ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี..."
"ครับผม" อธิคมรับคำสั้นๆ ไม่อยากกวน...เขาเอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่มบีบเบาๆ
"คุณนุ...อย่าคิดว่าผมเป็นคนอื่นนะครับ"
อนุภาพเอนศรีษะลงพิงเบาะ...นัยย์ตาล่องลอยไปไกล...เริ่มดึงสติของตัวเองกลับมา
...ผู้ชายสองคน...อดีต...และปัจจุบัน...อนาคตล่ะ...ใครจะเป็นอนาคต...
*************
ขอบคุณทุกท่านที่ตอบคำถามและแนะนำนะครับ ช่วยดูตัวสะกดหน่อยก็ดี อิ อิ o18 ใครเห็นตัวสะกดผิดมีรางวัลให้เป็นบทพิเศษที่เขียนไว้แล้วตัดออกไปจากภาคที่สอง แบบว่า deleted scene เหมือนในดีวีดีอ่ะครับ :impress3:
ส่วนใครที่ไม่ยอมบอกอายุขอให้นอนหนาวคนเดียว
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์นะครับ สุดสัปดาห์นี้ผมเข้าป่าเหมือนเคยครับ จาไปกางเต้นท์ที่ จ. ตาก แก้ผ้าท้าอากาศหนาว :bye2:
คิดถึงคนเขียนบ้างนะครับ ส่วนผมจะคิดถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคนเลย โดยเฉพาะ.... :m23:
-
สงสารพี่นุ!!!~
ผู้กองสู้ๆ นะค๊าบ!!!~
-
กรรมแฟนเก่ามา o22
ปกติก็ลุ้นเหนื่อยแล้ว มีมีตัวแปรอีก :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ :impress2:
ชอบๆๆๆ.........เมื่อไหร่อานุภาพจะใจอ่อนน๊อ :L2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
lต่อไปนะครับ สารวัตร
เปง กำลังใจให้ ทะลายกำแพงให้ได้นะครับ
รักสารวัตรนะครับ
-
สารวัตร สู้ๆจะคับ เอาใจช่วยสุดใจขาดดิ้นเลย
-
สารวัตร ใกล้แล้วเอย คุณนุเริ่มมีใจให้แล้ว สู้ๆ
-
:เฮ้อ:
-
ทำไมมีแต่คนเชียร์และเห็นใจสารวัตรอธิคมกันเนี่ย? :เศร้า1: ไม่มีใครเชียร์ตี๋หนุ่มอาทิตย์บ้างเหรอ ไม่ก็เชียร์ถ่านไฟเก่า
-
กรี๊ดดด แมน มากค่ะ สารวัต :กอด1: :-[
-
:z1:
-
อ่านตั้งนานเพิ่งมาเม้นท์อ่ะค่ะ ความจริงชอบพระเอกนิ่งๆมากกว่าเจ้าชู้แต่สารวัตอธิคมหล่อ ให้อภัย อิอิ
สนุกมากค่ะ รอคอยภาคสองค่า :impress2:
-
ทำไมมีแต่คนเชียร์และเห็นใจสารวัตรอธิคมกันเนี่ย? :เศร้า1: ไม่มีใครเชียร์ตี๋หนุ่มอาทิตย์บ้างเหรอ ไม่ก็เชียร์ถ่านไฟเก่า
น่านดิ งั้นขอเชียร์อาทิตย์ดีกว่า แบบคบเด็กสร้างบ้าน หรือไม่ก็ถ่านไฟเก่า ก็น่าเห็นใจไม่ใช่น้อย
แล้วสุภาษิตเขาว่า เรือเมล์ ยี่เก ตำรวจ นี่เจ้าชู้จาตาย
-
คุณนุสู้ๆ ค้าบบบบบบบบบบบบ !!!!!! :z1:
-
แล้วศาลาวัดของเรา
จามีหวังมั๊ยเนี่ยยยยยยยยยย
เพราะมีคนที่ทำให้นุ เป็นได้มากขนาดนี้ มาอีกคน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่ะ ... มีตอนเดียวเองเหยอ ใจร้ายจริง ๆ นะเนี่ย
สงสารอนุภาพน่ะ ทำไมเรื่องมันถึงต้องมาคลายปมให้สารวัตรในลักษณะนี้ด้วยเนี่ย
อีกคนที่น่าสงสาร นายอาทิตย์ ทำไมกันเนี่ย อยากให้คนเขียนหาคู่ให้อาทิตย์บ้างจัง จะให้เป็นธงรบก็ได้นะ(ถ้าตาสารวัตรยังไม่ลืมที่จะแนะนำให้รู้จักนะ)
โชคดีที่บอกอายุไปแล้ว (ถึงจะเยอะก็เหอะน่า :o8:) จะได้ไม่ต้องนอนหนาวคนเดียว อิอิอิ
-
แพ้คนในเครื่องแบบ ฉะนั้นแล้ว
เชียร์สารวัตรอธิคมสุดใจ :laugh:
-
:o8: เมื่อคืนอ่านตอนที่ 26 จบแล้วและกำลังพิมพ์คอมเม้นต์อยู่ กำลังจะบอกคุณ
Katawoot อยู่พอดีว่าเค้าอายุเท่าไหร่อ่ะ แต่ว่าเน็ตมันเจ๊งซะก่อน
คุณ Katawoot ก็เลยอดรู้เลย อิอิ......
:serius2: ว่าแต่ว่าถามอายุคนอ่านแล้ว คนเขียนไม่บอกอายุตนเองบ้างเหรอคร๊าบบบบบบบ
แบบว่าก็อยากรู้เหมือนกันนะ :impress3: เดาเอาว่าไม่เกิน 25 อิอิอิ...........
o13 ส่วนเรื่องภาษาที่ใช้ในนิยายเหรอครับ อ่านง่ายดีครับ
ผมอ่านนิยายได้หลายแนวครับ หวาน ๆ ก็ได้ ฮาฮาก็ดี วัยรุ่นก็ชอบ
อารมณ์หนัก ๆ แบบอ่านไปแล้วน้ำตาร่วงก็อ่านได้ครับ
:กอด1: โหยยยยยยยยย...จะไปกางเต๊นท์นอนแก้ผ้าท้าลมหนาวเหรอครับ
อยากไปนอนด้วยจังเลย :haun4:
-
:call: สาธุ ขอให้เค้าได้กันไวไว
-
fighting!!
:pig4:
-
ลุ้นสารวัตรคนเดียว คิคิคิ
และก็ลุ้นให้อาทิตย์ได้กะธงรบ 555555555555
-
ไปกางเต้นนอน เก็บข้อมูลหรือครับ
กลับจากเก็บข้อมูลแล้วรีบมาต่อนะครับ
ปล. ไม่บอกอายุ ก็ใช่ว่าจะแก่นะครับ
ใครว่า ขอให้...แข็งไม่ยอมลง :m5:
-
18...
อายุเกินนี้ก็ไม่เคยนับอีกเลย อิอิ
ปล.จับคู่ให้อาทิตย์เจอธงรบดีกว่า กับคุณนุอ่ะ ไม่มีหวังเเน่ๆ
เชียร์สารวัตรอธิคมขาดจาาาาย
-
ยิ่งอ่านยิ่ง เลิฟๆ ผู้กองมากกกกกกกกก
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ.............
-
ผู้กอง :กอด1:
-
ผู้กองแมน เท่ หล่อ ล่ำมาก น้ำยายไหย
-
ถ่านไฟเก่ายังร้อนไหมนิ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ม่ายยยยยยย
-
'รัก' นี้ วุ่นวายเจงๆ
ท่าทางจะปิดคดียากนะ ........สารวัติ !!!! :pighaun:
-
ก้างชิ้นโต...สารวัตรงานเข้า
แต่ก็ดีจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จะได้วางแผน วางกลุยุทธ์ถูก
ปล.สู้ไม่ไหวลักพาตัวอีกทีไปเลย แน่ะนำ :laugh:
-
:a5: :a5: :a5:
ยังม่ะมาอีกเหรอ
o22 o22
-
โอ้ โอ้ หาย ไป ซะ หลาย วัน ตอน นี้ กลับ มา แล้ว ครับ o18 o18
ตาม เก็บ ทุก ตอน หมด แย้ว
นุก หนาน เหมือน เดิม เลย อะ ครับ o13 o13
เมื่อ ไร คุณ นุ จะ ใจ อ่อน นะ :impress2: :impress2:
:L2:รัก คน เจ้า ชู้ ต้อง ทำ ใจ :L2:
-
เดินทางปลอดภัย กลับมาลงให้ได้อ่านกันอีกนะ
-
o18 ยังไงก็ขอบคุณนะครับ เรื่องอายุอะถึงไม่บอกก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วไม่เป็นไร ไปนอนแก้ผ้าจริงเหรอครับถ้าไม่แข็งตายซะก่อนละนะ เป็นกำลังใจให้นะครับแล้วจะติดตามต่อจนถึงภาค 2 ด้วยก็แล้วกัน ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ
-
รีบๆมาต่อนะครับบบ
รออยู่ :impress2:
-
:t3: รอ รอ รอ รอ รอร อ
-
:เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สารวัตร ยังม่ะมา อีกเหรอ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักสุดๆ :impress2: :impress2:
-
:เศร้า1:
-
:o12: :o12: :o12:
เรื่อง มัน เส้าาาาาาาาาาาาาา
-
กลับมาต่อด่วน เอิ๊กกกกกก...
-
แอบอ่านมาตั้งนาน มารายงานตัวฮับ !!!! :m23:
เชียร์สารวัตรอธิคมสุดใจ !!! o7
-
คิดถึง 'คุณนุ' และค้าบบบ !!!!
:really2:
-
รอรอรอรอรอ :call: :call: :call:
o13
รอตอนต่อไป
:call: :call:
-
คุณคนแต่งที่รัก กลับจากเดินป่าหรือยังเนี่ย รออยู่เน้อ :เฮ้อ:
-
รอๆๆ มาดูวันละ 5 รอบ อยากอ่านอ่ะ
-
:haun4: คุณ Katawoot ไปนอนแก้ผ้าท้าลมหนาวที่ตากตั้งหลายคืน
:haun4:กลับมาสงสัยเป็นโรคไข่บวมมมมมมม..... เอ๊ย...ม่ายช่ายแร่ะ
:pigha2: สงสัยปอดบวมกลับมาแหง็มแหง็ม
:o8: เหอเหอ ม่ายมีไรหรอก แค่เค้าคิดถึงตัวเองก็แค่นั้นอ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
รออยู่นะครับ ถ้าหายเหนื่อยแล้วก็มาต่อด่วน
-
:m13:
แอบมารอด้วยคน
-
งืม นึกว่าตอนเช้าจะได้อ่าน
อุตสาห์มาตั้งแต่ตีห้า เอิ๊กกกกกก
เอ้า รอกานต่อไปค๊าบ........
-
อิ อิ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับ พอดีบนเขาไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ครับ เลยไม่แข็ง และยังรอดชีวิตกลัับมาได้ครับ :laugh:
ไปตากไม่ค่อยได้เที่ยวหรอกครับ กินซะเป็นสวนมาก แล้วก็นอน แล้วก็เดินดูคนหล่อๆ สวยๆ ที่กางเตนท์อยู่ใกล้ๆ กัน :pigha2:
อากาศดีมากจริงๆ ครับ สดชื่นที่สุด สุดสัปดาห์หน้าไปอีก คราวนี้จะไปหาภูเขาที่สูงกว่าที่ตาก เพราะมันหนาวไม่ได้ใจ มีรูปเล็กๆ มาฝากด้วยครับ คิดถึงผู้่อ่านทุกคนเลยนะครับ
o18 ยังไงก็ขอบคุณนะครับ เรื่องอายุอะถึงไม่บอกก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วไม่เป็นไร ไปนอนแก้ผ้าจริงเหรอครับถ้าไม่แข็งตายซะก่อนละนะ เป็นกำลังใจให้นะครับแล้วจะติดตามต่อจนถึงภาค 2 ด้วยก็แล้วกัน ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ
บทที่ 28 "บอกรัก"
อธิคมเทียบรถหน้าคอนโด หันมายิ้มอบอุ่นให้อนุภาพ....ไม่มีแววยั่วเย้าเช่นเคย
"ผมขึ้นไปส่งนะครับ"
อนุภาพพยักหน้าช้าๆ นายตำรวจหนุ่มแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะยอมง่ายๆ เช่นนี้
อธิคมเปิดประตูรถ มองหาลูกน้องคนสนิทคนใหม่ สิงห์รปภ. ประจำคอนโดรีบวิ่งเข้ามาหา ทำความเคารพ
"สวัสดีตอนดึกครับสารวัตร"
อธิคมยกมือขึ้นวันทยหัตถ์ตอบ แล้วยื่นกุญแจรถให้สิงห์ช่วยเอารถไปจอด อนุภาพมองตามอย่างไม่เชื่อสายตา
"สารวัตรไปสนิทกับพี่สิงห์ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ตั้งแต่เมื่อก่อนที่ผมมารอรับคุณนุไปทำงานไงครับ" อธิคมยิ้ม...พยายามกลบเกลื่อนและบังคับตนเองไม่ให้พลั้งปากบอกอะไรออกมา เพราะสายตาส่งคำถามคู่นั้น...ที่เขาเคยถูกบีบให้คายคำตอบออกมาแล้วอย่างง่ายดายเมื่อครั้งอยู่ด้วยกันที่บ้านริมทะเล
ทั้งสองยืนนิ่งในลิฟท์...ตามองตา
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ แล้วหันไปมองตัวเลขเหนือประตูลิฟท์ อธิคมยิ้มบางๆ ส่งสายตาห่วงหาอาทร...เขาอยากดึงร่างที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้ามากอดปลอบขวัญ...มอบความมั่นคงให้...ปกป้องไม่ให้ใครมาทำให้เสียใจ...ปกป้องอนุภาพ...ไม่ให้ผู้ชายคนนั้นข้ามาใกล้
ถึงกอดไม่ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มก็อดไม่ได้ที่ขยับตัวเข้าไปใกล้ให้ไหล่ชนกัน ถ่ายเทไออุ่นจากตัวเขาให้ชายหนุ่มที่กำลังเสียขวัญ
อธิคมก้มลงยิ้มอ่อนโยน...อีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมองแล้วยิ้มมุมปากบางๆ หันหน้ากลับไปมองประตูนิ่ง
ช่วงเวลาสั้นๆ ในลิฟท์ อนุภาพปล่อยใจตัวเองให้คิดเรื่อยเปื่อย ในเวลานี้ที่จริงเขาควรจะผลักใสให้คนอื่นไปไกลๆ แล้วใช้เวลาอยู่คนเดียว...เวลาเสียใจคนเรามักจะอยากอยู่คนเดียว...
…อยู่คนเดียว ครุ่นคิดไตร่ตรอง...คิดหาเหตุผล
'แต่อธิคมไม่ใช่คนอื่น...จะผลักใสเขาไปทำไม"
--'ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนอื่น แล้วเขาเป็นอะไรกับเราล่ะ'
'เป็นคนรักหรือ...ไม่รู้สิ...ยังไม่รู้...ยังไม่แน่ใจ'
--'ใช้เวลาอยู่คนเดียวซักพัก คิดใตร่ตรองให้ดี'
'เขาอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอบอุ่นดี มีใครอยู่ใกล้ๆ ยังดีกว่าอยู่เดียวดาย ต้องคิดอะไรอีก'
--'อยากให้เขาอยู่ด้วยหรือ'
อนุภาพตกอยู่ในภวังค์ เสียงในความคิดเถียงกันอีกแล้ว...สับสน...วุ่นวาย
-----------------
อธิคมเดินตามหลังอนุภาพช้าๆ อยากให้เวลาหยุดนิ่ง...หนึ่งนาทีจากลิพท์ถึงหน้าห้องของชายหนุ่มเขาอยากให้กลายเป็นชั่วโมง...มีความสุขที่จะได้มองอนุภาพจากข้างหลังเช่นนี้ มีความสุขที่จะได้เก็บภาพทุกภาพของคนที่เขารักให้ตรึงอยู่ในความทรงจำ
รัก?...เขารักอนุภาพ!...เขาแน่ใจแล้ว...เขารักอนุภาพ...ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตหนุ่มรักสนุกอย่างเขา...
ทีนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมอาทิตย์ชอบเดินตามหลังอนุภาพ...
การเดินทางชั่วนาทีสิ้นสุดลงที่หน้าประตูห้อง...อนุภาพล้วงกุญแจ อธิคมยืนพิงไหล่ซ้ายกับผนังข้างประตู...รอกล่าวราตรีสวัสดิ์
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนายตำรวจหนุ่มอย่างครุ่นคิดชั่วครู่
“ขอบคุณนะครับสารวัตร...ที่เป็นเพื่อน”
อธิคมขมวดคิ้ว...’เพื่อนหรือ...ไม่ใช่สิ...เขาไม่อยากเป็นเพื่อน’
“คุณนุ...” เสียงนายตำรวจหนุ่มผ่านริมฝีปากออกมาแผ่วเบา แทบไม่ได้ยิน แววตาทักท้วง...ลมหายใจสะดุด
‘อย่านะอนุภาพ...อย่าให้ผมเป็นเพื่อน...ผมไม่อยากเป็นเพื่อนคุณ...ผมอยากเป็นคนรัก’
"ผมเอ่อ...หมายความว่าคืนนี้ผู้กองเป็นเพื่อนไปงานแล้วก็พามาส่งที่บ้าน...ขอบคุณครับ"
อธิคมยิ้มออก...'อนุภาพยังไม่ตัดโอกาสเขาจริงๆ ด้วย...โอย...หัวใจจะวาย...ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะขอเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่น'
"ยินดีครับ" อธิคมตอบ ยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายวูบวาบ
สารวัตรหนุ่มกระแอมเบาๆ "คอแห้งจัง"
อนุภาพอมยิ้ม ไขกุญแจเปิดประตู ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง...อธิคมมองตามตาละห้อย
"เข้ามาดื่มอะไรก่อนไม๊ครับ ถ้าสารวัตรยังไม่ง่วง"
"ไม่ง่วงครับ ไม่ง่วง...ตาสว่างโร่เลยทีเดียว"
อธิคมยิ้มกว้างจนตาหยี...หัวใจเต้นแรงเพราะดีใจ...บรรยากาศมืดสลัวรอบข้างสว่างวาบ
อนุภาพไม่อยากอยู่คนเดียว--เวลาที่อ่อนแอเขาอยากมีใครสักคนคอยเป็นเพื่อน...คอนหนุนใจให้เข้มแข็ง ทำให้เขามีสติ ไม่ปล่อยให้ใจฟุ้งซ่าน
อพาร์ทเมนต์ของชายหนุ่มตกแต่งเรียบๆ ผนังทาสีน้ำตาลอ่อนแบบเอิร์ธโทน โซฟาผ้าสีดำตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ถัดไปเป็นครัวโทนสีน้ำตาลเข้ม โต๊ะทำครัวตัวใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางมีเตาและซิงค์ล้างจานฝังเรียบบนเคาท์เตอร์หินแกรนิตสีดำ ด้านหลังเป็นหน้าต่างกระจกบานกว้างเกือบจรดเพดาน
"ไหนคุณนุบอกว่าไม่มีครัว" อธิคมนั่งลงบนสตูลตัวสูงข้างโต๊ะทำครัว แหงนหน้ามองท่อดูดควันสแตนเลสขนาดใหญ่เหนือโต๊ะ "นี่ครัวใหญ่ทำอาหารเลี้ยงคนได้เป็นสิบๆ"
"ผมโกหก" ชายหนุมบอกหน้าตาเฉย
"ผมรู้แล้ว คุณนุไม่อยากให้ผมมาทานข้าวด้วยใช่ไหมล่ะ"
อนุภาพไม่ตอบ เดินไปเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่สีน้ำตาลเข้มที่สูงกว่าตัวเอง
"ดื่มอะไรดีครับ"
"ผมขอกาแฟครับ...กาแฟดำไม่ใส่นม"
"ผมว่าดื่มน้ำส้มคั้นดีกว่าไม๊ครับ...เมื่อกี้เห็นผู้กองบอกว่าไม่ง่วง แล้วน้ำร้อนก็ยังไม่ได้ต้ม"
"ไมโครเวฟก็มี" อธิคมประท้วง "ใส่แก้วน้ำเข้าไปเดี๋ยวเดียวก็เดือด"
"กาแฟหมดพอดี"
"จะรีบไล่ผมใช่ไหมล่ะ" อธิคมหรี่ตา แล้วแกล้งทำหน้ามุ่ย "ใจร้าย"
"เปล่า..." อนุภาพดูสดชื่นขึ้น...ต่างไปจากตอนที่เดินหนีผู้ชายคนนั้นที่หน้าโรงแรม "แต่ถ้าอยากกินจริงๆ ผมจะโทรสั่งสตาร์บั๊คให้ เห็นว่าตอนนี้เขามีบริการส่งตามบ้านแล้ว" ชายหนุ่มประชดยิ้มๆ การที่ได้ต่อปากต่อคำกับอธิคมทำให้เขาลืมเรื่องต่างๆ ไปชั่วขณะ
อนุภาพยืนถือเหยือกน้ำส้มคั้นกับแก้วยืนรออยู่หน้าตู้เย็น
"น้ำส้มคั้นก็ดีครับ...ที่จริงก็อยากดื่มอะไรหวานๆ เปรี้ยวอยู่เหมือนกัน น้ำส้มนี่ล่ะเหมาะกับผมที่สุด"
อธิคมยิ้มประจบ กลัวว่าจะไม่ได้ดื่มอะไรแล้วยังจะถูกไล่ให้ออกจากบ้านไปเร็วๆ อดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่า 'พันตำรวจตรีอธิคม...มีแววจะกลายเป็นคนกลัวแฟนเสียแล้ว'
อนุภาพเดินเข้ามาใกล้ ยื่นแก้วน้ำส้มให้
"กาแฟหมดจริงๆ ครับ ไม่ได้แกล้ง"
"ถึงแกล้งผมก็ยอม" อธิคมกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้...ยกแก้วน้ำส้มในมืออีกข้างขึ้นดื่ม
"อร่อยจัง" ชายหนุ่มยิ้ม ทำตาซึ้งมองคนตรงหน้า
การถกเถียงเรื่องเครื่องดื่มจบลง ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม อนุภาพยืนนิ่ง นัยน์ตาครุ่นคิด
อธิคมทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก...อธิคมยามนี้ทำให้รู้สึกอบอุ่น...มั่นคง...ปลอดภัย อนุภาพไม่นึกว่าคนเจ้าเล่ห์...ช่างยั่ว...จอมกวน...ขี้เล่นอย่างนายตำรวจคนนี้จะทำตัวสุภาพอ่อนโยนก็เป็น
อะไรบางอย่างทำให้อนุภาพรู้สึกผ่อนคลาย...สติเริ่มกลับมา...สมองเริ่มปรับภาพความคิดพร่ามัวให้คมชัดขึ้น
"คุณนุครับ...ผมรู้ว่าคุณนุยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ ทั้งที่ผมอยากรู้ใจจะขาดว่าเกิดอะไรขึ้น อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และท่าทางเขาคงสำคัญกับคุณนุมาก..." อธิคมกลั้นหายใจ "แต่ว่าผมอยากให้คุณนุอย่าลืมนึกถึงผมด้วย นึกถึงว่าผมรู้สึกกับคุณนุยังไง"
"..."
อธิคมนิ่งอยู่ชั่วครู่ มือที่เกาะกุมมือของอนุภาพกระชับแน่นเข้า
"คุณนุครับ...อดีตผมก็ไม่ค่อยดีนักหรอก แต่ปัจจุบันนี้ ผมมีคุณนุคนเดียวเท่านั้น อนาคตผมก็ยังอยากมีคุณนุคนเดียว"
อนุภาพยืนนิ่ง ก้มหน้าลงมองมือใหญ่แข็งแรงที่กุมมือเขาอยู่...ในใจสับสน ขัดกับอาการนิ่งเงียบ
...ชายหนุ่มสองคนในชีวิต...อดีตกับปัจจุบัน
...คนที่เป็นอดีตก็อยากเป็นปัจจุบัน...คนนี้ที่อยู่ในปัจจุบันก็พร่ำอยากเป็นอนาคต
...เขาเองยังลบอดีตออกจากใจไม่ได้ทั้งหมด...แต่ก็อยากก้าวต่อไปในชีวิต
...แล้วเขาจะมั่นใจได้อย่างไร...อนาคตที่รออยู่จะหอมหวานหรือขมขื่น...จะสวยงามหรือโหดร้าย...
'อธิคมยังไม่เคยบอกรักเขาสักคำ'
---'แต่สิ่งที่เขาพูดหลายครั้งหลายครามันก็เหมือนการบอกรักนี่นา...เราต้องได้ยินคำว่ารักจากปากหรือ...สำคัญมากหรือยังไง'
'ธนาภพยังพูดว่ารักทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง'
---'คำว่ารักช่วยอะไรได้บ้างล่ะ...เกือบสิบปี...เห็นไหมเกิดอะไรขึ้น...บทเรียนราคาแพง จำไม่ได้หรือยังไง'
'เพราะเขารัก...เขาจึงบอกว่ารัก'
---'แต่ถ้าเขารัก...แล้วทำไมเขาทิ้งเราได้'
'เขาไม่ได้ทิ้ง...ถึงทิ้ง เขาก็ยังรักเราอยู่เต็มหัวใจ...ตลอดเวลา...ไม่เคยหยุดรัก'
---'แล้วอธิคมรักเราหรือเปล่า'
'แล้วเราล่ะ...รักเขาหรือไม่ ...ยังรักธนาภพอยู่...หรือรักอธิคมแล้ว...เรารักใคร...รักสองคนหรือ...
...ใคร...ใคร...ใคร...'
ชายหนุ่มเถียงกับตัวเอง...ในหัวเหมือนมีเสียงดังก้องกังวานฟังไม่ได้สรรพ
"คุณนุครับ" อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้มาก เสียงนุ่มทุ้มลึกดังอยู่ใกล้หู
อนุภาพเงยหน้ามองนายตำรวจหนุ่ม นัยน์ตาคู่นั้นของอธิคมทอดมองเขาอย่างอ่อนโยน...ประกายตาบ่งบอกความในใจ
"คุณนุครับ...ผมรักคุณ...เรามาเป็นแฟนกันนะ ผมไม่อยากรออีกแล้ว"
อธิคมถือโอกาสประยุกต์ใช้กลยุทธ์สอบสวนผู้ต้องหา อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังสับสนยิงปืนเจาะเข้ากลางหัวใจ...บีบให้คิด
อนุภาพต้องตัดสินใจอะไรบ้างอยู่แล้ว...ใครล่ะจะไม่ไตร่ตรอง
...ไม่เขาก็ผู้ชายคนนั้น...ใครจะอยู่ใครจะไป เดี๋ยวก็ได้รู้กัน...
แต่คืนนี้ เขาขอฉวยโอกาสตอนที่อนุภาพอ่อนแอที่สุดมอบความเข้มแข็งให้
...จะว่าเจ้าเล่ห์ก็ยอม...
ไหนๆ ก็เป็นคนเจ้าเล่ห์มาตลอดชีวิต...คราวนี้ขอใช้ให้เป็นประโยชน์สักครั้ง
อธิคมขยับตัวเข้าใกล้อนุภาพ ชายหนุ่มตัวเย็นเฉียบ ยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาที่ยังครึ่งนั่งครึ่งยืนอยู่บนสตูลตัวสูง ขาซ้ายงอพับพิงกับผนังโต๊ะ เท้าวางอยู่บนที่พักขาใต้เก้าอี้ ขาขวาแบะออกเล็กน้อย ยืดตรงวางเท้าบนพื้นห้อง อนุภาพยืนอยู่ตรงหน้า ใกล้จนเขาได้ยินเสียงหายใจ
นายตำรวจหนุ่มดึงร่างนั้นเข้ามาใกล้ อนุภาพไม่ขืนตัว โอนอ่อนตามมาเหมือนตุ๊กตา อธิคมโอบกอดร่างนั้นไว้แน่น ก้มหน้าซุกลงตรงซอกคอ ริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับบนเนื้อแน่นต้นคอของชายหนุ่ม จมูกโด่งสูดดมแก้มเนียนด้วยความรัญจวน
กระแสไฟฟ้าวิ่งจากริมฝีปากของเขาแทรกลงไปถึงกลางอก...ผ่านหน้าท้องแกร่งจนถึงหน้าขา ร่างสะท้านด้วยแรงเสน่หาจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ แผ่นท้องเกร็งแน่น กล้ามเนื้อส่วนนั้นกระตุกเบาๆ ราวกับโดนนาบด้วยไฟ ท่อนขากำยำอ่อนกำลังจนแทบจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้น
อธิคมไม่รู้ว่าอนุภาพก็รู้สึกไม่ต่างกัน ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาทำให้ร่างเย็นเฉียบของชายหนุ่มเหมือนถูกเพลิงลามเลีย...อ่อนแรงจนต้องยกมือขึ้นมายึดต้นแขนแกร่งที่โอบรัดอยู่เพื่อพยุงตัวเอาไว้
ภาพหลายภาพในความคิดคำนึงเริ่มเลือนจาง ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่...อนุภาพหลับตาลง...รู้สึกราวกับอากาศรอบตัวยกเขาให้ลอยขึ้นไปเบื้องบน
...เงียบสงัด...กาลเวลาหยุดนิ่ง...เสียงเดียวที่ได้ยินคือจังหวะหัวใจสองดวงเต้นประสานกัน
*****************************
ขากลับกรุงเทพขับรถมันส์มากครับ ถนนจากตากถึงกำแพงเพชรผิวถนนไม่ดีเลย ต้องขับหลบหลีกหลุมกลางถนนเหมือนเ่ล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เลยอ่ะ (แต่ว่าปิ๊งเด็กปั๊มที่นครสวรรค์ น่ารักมาก ปากแดงสุดๆ - สงสัยนิยายเรื่องต่อไปอาจชื่อว่า ปิ๊งรักเด็กปั๊ม) :เฮ้อ:
ว่างๆ ก็ไปชื่นชมกับธรรมชาติกันบ้างนะคร้าบ สูดโอโซนบริสุทธิ์ อยู่แต่หน้าคอมในห้องแอร์และอากาศในกรุงเทพฯ มันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ....ด้วยรักและเป็นห่วงครับ
[attachment deleted by admin]
-
โฮ่ะๆๆ :impress2: ชอบอ่านเรื่องนี้มากมาย
เพราะโดยส่วนตัวชอบคนในเครื่องแบบอยู่แล้วด้วยอ่ะ :o8:
ผมชอบนะคับ ผมว่าเนื้อเรื่องดูมีอะไรดีๆอยู่เยอะเหมือนกัน
เรื่องภาษาอ่านง่ายมากครับ o22 เพราะผมเองไม่ค่อยชอบเรื่องที่ผู้เขียนมักใช้ภาษาวัยรุ่ยอ่ะ ภาษาเสียหมด
แล้วก็อายุ...เพิ่ง 25 :-[ ไปไม่กี่วันนี่เอง อิ่ๆ
ติดตามผลงานนะครับ มาเร็วๆน๊า รออยู่ครับ :เศร้า1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~
แค่นี้แหละครับ ไปแย้วนะ
-
:m20: :m20: เดาผิดมากมาย :pigha2: :pigha2:
:serius2: ว่าแต่ว่าถามอายุคนอ่านแล้ว คนเขียนไม่บอกอายุตนเองบ้างเหรอคร๊าบบบบบบบ
แบบว่าก็อยากรู้เหมือนกันนะ :impress3: เดาเอาว่าไม่เกิน 25 อิอิอิ...........
:กอด1: โหยยยยยยยยย...จะไปกางเต๊นท์นอนแก้ผ้าท้าลมหนาวเหรอครับ
อยากไปนอนด้วยจังเลย จะไปช่วยแก้ผ้า :haun4:
-
แม่เจ้า ไกล้แล้ว :-[
-
:sad4:
เย้......
กลับมาสักที
ลุ้นแทบแย่ นึกว่ารถตกเขาไปซะแล้ว
55++++++
:z1:
-
...เงียบสงัด...กาลเวลาหยุดนิ่ง...เสียงเดียวที่ได้ยินคือจังหวะหัวใจสองดวงเต้นประสานกัน
มะๆๆๆๆหมายๆๆๆๆๆๆความว่า......ตกร่องปล่องชิ้นกันไปแล้ววววววว ชิมิ :z1:
วันนี้ที่รอคอย :laugh: :laugh:
-
^
^
^
น้องคิดว่าไม่น่าจะใช่อะค่ะคุณเพ่
คุณนุแกคงไม่ยอมง่ายๆ หรอกม้าง
เอ...หรือว่า...ตกร่องไปแล้วเจรงๆ หว่า :jul3:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆๆ นะครับ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
บอกรักแล้วววววววว
นุจาตอบว่าไงนิ
-
กรู๊ววววว........
เฉียวว๊อย อิ่ๆ ให้เสร็จ :oo1:...เอ่อ ให้สมหวังกันซะทีเถอะน๊า :o8:
อย่าใจร้ายน๊าคุงนุ๊ อิ่ๆ ลุ้นๆๆๆ :haun4:
-
ชะแว๊บมาดู และให้กำลังใจค่า :L2:
รอภาค 2 อยู่อย่างใจจดใจจ่อ ใกล้แล้ว(มั๊ง) อิๆๆ
-
ใจร้าย :m15: :monkeysad: :เศร้า1: :เฮ้อ:
:sad4:
เย้......
กลับมาสักที
ลุ้นแทบแย่ นึกว่ารถตกเขาไปซะแล้ว
55++++++
:z1:
-
บทที่ 29 “ตัดใจ”
สมบัติแปลกใจที่สายขนาดนี้แล้วอนุภาพและอาทิตย์ยังไม่มาทำงาน เขาสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองหายตัวไปตั้งแต่สามทุ่ม โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย
"พี่บั๊ด วันนี้อธิปไม่มาทำงานนะ" พจนีย์เดินเข้ามาหา
"หยุดกันหมด เกิดอะไรขึ้นวะ นุก็ไม่มา อาทิตย์ก็ไม่โผล่"
"เมื่อคืนอธิปจีบเหยื่อสาวไฮโซ ทิ้งหนูเฉยเลย อาทิตย์ตกลงไว้แล้วว่าให้อธิปไปส่งหนู พอเจอสาวสวยหมวยอึ๋ม กลับซิ่งหนีเอาดื้อๆ นี่คงพาหญิงไปสนุกกันทั้งคืน ป่านนี้ตี่นหรือยังไม่รู้ หนูล่ะอยากไปฟ้องคุณตฤณ"
"หล่อนก็ลองดูสิ ตัวเองนั่นแล่ะจะโดนตัดหัวที่เอาเรื่องไร้สาระไปทูลฮ่องเต้" สมบัติถอนหายใจ งานยังรออยู่อีกเยอะ "แล้วนี่สองคนเขาโทรมาหรือเปล่า"
พจนีย์ส่ายหน้าแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "เอ๊ะ หรือว่าเมื่อคืนหายไปด้วยกัน แล้วก็..."
"ยัยบ้า...เอาอะไรคิด" สมบัติเอานิ้วชี้จิ้มขมับพจนีย์
"อาทิตย์ต้องมีเรื่องอะไรกับนุแน่ๆ เห็นพ่อตะวันฉายของพี่ทำตาแดงๆ ไม่พูดไม่จา พอนุหายตัว อาทิตย์ก็แว่บตามไปด้วย"
สมบัติเริ่มเป็นห่วงน้องรักทั้งสอง เขาหวาดหวั่นอย่างเดียวว่าอาทิตย์จะบอกรักอนุภาพแล้วโดนปฏิเสธจึงน้อยใจ...แต่อนุภาพเล่า...ทำไมหายตัวไปเฉย...ผิดวิสัย
จนเกือบเที่ยง พจนีย์รีบวิ่งมารายงานว่าอนุภาพมาทำงานแล้ว
"ดูซีดเซียวเหมือนนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยล่ะพี่บั๊ด" พจนีย์กระซิบกระซาบ
"ทำรู้ดีนักนะหล่อน" สมบัติตาขวางแล้วรีบตรงไปยังห้องอนุภาพ
ชายหนุ่มกำลังอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ ไม่รู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ที่ประตู จนสมบัติยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ จึงเงยหน้าขึ้นมา
"อนุภาพ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าเมื่อคืนหายไปไหน ไม่เซยกู๊ดไนท์กันเลย"
"ก็เห็นพี่ยุ่งอยู่กับนักร้องยอดนิยมอยู่" อนุภาพยิ้มบางๆ แววตาเศร้า ขอบตาคล้ำอย่างคนนอนดึก
"พี่กำลังจีบแบงค์นิตินัยขอคิวถ่ายโฆษณา"
"จีบนานเกือบชั่วโมง ทิ้งให้ผมกับอาทิตย์ยืนอยู่กันสองต่อสอง" อนุภาพหันไปหยิบพอร์ทโฟลิโอของนายแบบโฆษณาขึ้นมาดู
"แล้วดีไหมล่ะ" สมบัติยิ้ม...นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ เท้าคาง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้...จับพิรุธเพื่อนรุ่นน้อง
"อาทิตย์..." อนุภาพพูดไม่เต็มเสียง "อาทิตย์เขาคงโกรธผม..."
"อาทิตย์เขาบอกรักยูเหรอ" สมบัติเดา
"เปล่า..." อนุภาพวางสิ่งที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ ถอนหายใจ แล้วเอนตันพิงพนักเก้าอี้ ตาเหม่อลอย
"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม แต่อาทิตย์คงเสียใจ ไม่ก็น้อยใจ...คงเป็นเพราะธนาภพ..."
"อะไรนะ...ธนาภพ..." สมบัติตาโต เขาไม่เคยเห็นตัวจริงธนาภพ…ธนาภพที่เขารู้จักมาจากคำบอกเล่าของอนุภาพและเคยเห็นเพียงในรูป
"บนเวที...ข้างพิธีกร...นั่นล่ะธนาภพ"
สมบัตินึกภาพ ทบทวนความจำ---ในจำนวนผู้บริหารระดับสูงสามคน...มีหนุ่มรูปหล่อหนึ่งคน อีกสองคนร่างท้วมๆ อายุสี่สิบปลายๆ
"ตายจริง...มิน่า...พี่ถึงว่าดูหน้าคุ้นๆ"
"ธนาภพ..." อนุภาพชะงัก "ภพเขาเข้ามาหาผม อาทิตย์ก็อยู่ด้วย ภพพร่ำถึงเรื่องอดีต เราเถียงกัน จู่ๆ อาทิตย์ก็เดินหนีไป แล้วก็..."
“เขาก็คงน้อยใจเป็นธรรมดา ขึ้งอนจะตาย เห็นใครคุยกับนุก็ทำซึมคอตกแล้ว”
“อาทิตย์คงพอจะมองออกว่าภพเป็นใคร...ผมเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ พอภพเข้ามารื้อฟื้นความหลัง ผมก็...”
"นุ...ยูต้องเข้มแข็งไว้นะน้อง...อย่าลืมนะเรื่องมันผ่านมานานแล้ว พี่ก็รู้ว่านุเสียใจ" สมบัติถอนหายใจ
"ขอให้พี่พูดอะไรกับนุตรงๆ นะ ชีวิตคนเรามันต้องก้าวไป พี่เห็นนุจมอยู่กับอดีตมานาน พี่อยากให้นุมีความสุข...ตอนนี้นุมีผู้กองอธิคม มีอาทิตย์ มีคุณตฤณ...มีทางเลือกเยอะแยะ...นุคงไม่อยากจะย้อนกลับไปหาอดีตใช่ไม๊" สมบัติพูดจริงจัง จ้องอนุภาพนิ่ง เขาพอจะนึกออกว่าอาทิตย์คงมองเห็นว่าทั้งสองคงมีเยื่อใยต่อกันอยู่ ทำให้เขาทนไม่ได้...ต้องเดินหนีออกไป
"ผมรู้พี่บั๊ด...ผมรู้" อนุภาพก้มมองบนโต๊ะ ถอนหายใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่ชายผู้ห่วงใย
"แต่ผมยังเอาชนะมันไม่ได้...ผมเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว ใกล้จะลืมได้แล้ว แต่จู่ๆ เขาก็โผล่ขึ้นมา...ผมถึงรู้ว่า...ที่พยายามมาตลอดเวลา...ไม่มีประโยชน์เลย...ที่นึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว...ที่จริง คิดผิดทั้งนั้น"
"นุ...อย่ายอมแพ้สิ อย่าให้อดีตมาทำให้ทุกอย่างพัง นุเป็นคนเข้มแข็งพี่รู้...จำได้ไม๊เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน คนอื่นๆ ลนลานกันหมด มีนุคนเดียวที่ควบคุมสติได้...อ้อ...มีฮ่องเต้อีกด้วยคนนึง...รายนั้นรถไฟจะชนกับเครื่องบินก็คงจะยืนมองนิ่งไม่ตกใจ...” สมบัติยิ้มบางๆ
“น้องรัก...ยูแก้ปัญหาได้ทุกครั้ง แล้วทำได้ดีเสียด้วย...ตอนนี่ล่ะที่นุต้องตัดสินใจ ที่ฝึกๆ มาสี่ห้าปีถึงเวลาขึ้นเวทีแล้วนะ เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นก็หมายความว่าชกจริงๆ ไม่ชนะก็แพ้อย่างเดียว...อย่าปล่อยให้เสียเปล่า อย่าปล่อยให้อดีตมาทำให้อนาคตของนุพัง...เขารออยู่" สมบัติให้กำลังใจ
"ใครล่ะพี่บั๊ด...ใคร" อนุภาพถาม หากความเป็นจริงแล้วเขากำลังถามตัวเอง
"แล้วใครล่ะ ถามตัวเองสิ" สมบัติให้คำตอบ...อนุภาพต้องคิดเอง
พี่ผู้ห่วงใยเอื้อมมือไปบีบมือของเพื่อนรุ่นน้อง...ให้กำลังใจ
"จะเลือกใคร...อีกสองคนก็คุยกับเขาดีๆ แบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น อย่าดับเครื่องชน...เอ๊ะหรือว่าสาม"
อนุภาพหัวเราะเบาๆ...ยามเศร้าสมบัติก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เกิดรอยยิ้ม
พจนีย์ทะเร่อทะร่าเข้ามารายงาน "พี่บั๊ด อาทิตย์มาแล้ว เป็นหมีแพนด้ามาเลยล่ะ ส่วนอธิปลางาน บอกว่าหมดพลัง ลุกไม่ขึ้น"
ทั้งสองอดหัวเราะพจนีย์ไม่ได้ นับวันหญิงสาวชักจะกลายเป็นตัวตลก
สมบัติลุกขึ้นยืน...ยังส่งสายตาให้กำลังใจแก่อนุภาพ
"พี่ไปทำงานก่อนนะ"
อนุภาพยิ้มขอบคุณ...เขาโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ อย่างสมบัติ พจนีย์ อธิป...และอาทิตย์...
"พี่นุ คุณตฤณเชิญที่ห้องค่ะ" พจนีย์ทิ้งท้ายแล้วเดินกลับไปทำงาน
อนุภาพยกมือกุมขมับ ถอนหายใจแรงๆ
"โอ๊ย...วันนี้จะเจออะไรอีกนะ"
ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง เตรียมตัวไปพบฮ่องเต้ ครั้งนี้คงมีรูปแบบเหมือนทุกครั้ง---ตฤณจะเปิดประเด็นเรื่องงานก่อน...สั่งงาน แล้วโน้วน้าวแกมบังคับ จากนั้นก็จะโพล่งเรื่องส่วนตัวขึ้นมา ทำอึดอัดเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด...
หูตาตฤณเป็นสับปะรด...เขารู้อะไรเยอะจริงๆ
'ซักวันเถอะ...เขาจะถามตฤณตรงๆ ว่ารักเขาหรือเปล่า'
อนุภาพอดเหลือบตามองอาทิตย์ไม่ได้ ชายหนุ่มก้มหน้าทำงานบนโต๊ะเงียบๆ เขาอยากจะเดินเข้าไปคุย ทำให้อาทิตย์ยิ้มออกมา...อย่างที่สมบัติชอบคะยั้นคะยอ...แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่ายังไม่ถึงเวลา...รออีกสักนิด ตอนนี้อาทิตย์อาจจะกำลังน้อยใจ...
...เป็นเพราะธนาภพโผล่ขึ้นมา...ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด...
...อธิคมล่ะ...อยู่ๆ เขาก็ก้าวเข้ามาในชีวิต...ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายด้วยหรือเปล่า...
ชายหนุ่มสลัดความคิดออก...ตอนนี้เขาต้องรับมือกับตฤณเสียก่อน...
.........
อาทิตย์เดินผ่านเคาท์เตอร์รีเซฟชั่น อาริษากำลังรับช่อดอกกุหลายสีดแดงจากพนักงานส่งดอกไม้
"พี่ษา...ได้ดอกไม้จากชายหนุ่มอีกแล้วนะครับ" ชายหนุ่มอดหยอกเย้าไม่ได้ พักหลังๆ อาริษาได้รับช่อดอกไม้บ่อยๆ หลายคนบอกว่ามีตำรวจหนุ่มน้อยมาจีบ
เขาไม่เข้าใจ..ทำไมตำรวจมายุ่งกับคนในบริษัทนี้กันนัก
"เปล่าไม่ใช่ของษาค่ะ...ของคุณนุ"
ชายหนุ่มสะอึก...รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหุบลงทันใด อยากจะกระโดดเข้าไปกระชากช่อดอกไม้ออกมาจากมืออาริษาแล้วขว้างทิ้ง
'ใครส่งดอกไม้มาให้อนุภาพถึงที่ทำงาน...สารวัตรอธิคม...หรือผู้ชายคนนั้น..."
..........
สมบัติเดินเข้ามาหาอาทิตย์ ชายหนุ่มนั่งทำงานเงียบๆ ใบหน้าขรึม...แววตาเศร้าสร้อย...ปากบางแดงระเรื่อที่เคยยิ้มกว้างเห็นฟันขาวตอนนี้เม้มตรง...
"ว่าไงสุดหล่อ...ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าครับ...สบายดี" อาทิตย์ยิ้มเศร้าๆ ต่างจากยิ้มร่าเริงแจ่มใสที่เห็นเป็นนิจ
"โกหก ดูหน้าก็รู้ หน้าอาทิตย์นะโกหกใครไม่ได้หรอก รู้ตัวไม๊"
"ก็สบายดีจริงๆ นี่ครับ"
"ยังปากแข็งอีก เดี๋ยวก็ตบจูบซะหรอก" อาทิตย์อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้
สมบัตินั่งลงบนขอบโต๊ะ มองอาทิตย์สักครู่ก่อนพูดเสียงเรียบว่า "สบายกาย แต่ไม่สบายใจ"
อาทิตย์ถอนหายใจ ใบหน้ากลับนิ่งเรียบ ตาเหม่อลอย...จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เป็นภาพถ่ายของเขากับอนุภาพเป็นฉากหลัง
สมบัติมองอย่างอ่อนใจ 'อาทิตย์เป็นเอามาก'
"เฮ้อ...นี่ก็เหม่ออีกคน...ชีวิตมันเศร้ามากนักเหรอ" สมบัติแกล้งถอนหายใจเบาๆ
"วันนี้มีคนส่งช่อดอกไม้มาให้พี่นุ" อาทิตย์โพล่ง
"คงเป็นลูกค้าละมั๊ง"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ หันมาสบตาสมบัติ
"อาทิตย์ทำหน้าเคร่งๆ จะเป็นคุณตฤณจูเนียร์รึไง"
"ไม่หรอกครับ...ทั้งที่จริงผมกับคุณตฤณก็ไม่ค่อยต่างกัน...ได้แต่รักเขาข้างเดียว...ผมอยากเป็นตำรวจเจ้าสำราญมากกว่า พี่นุจะได้ชอบ" ชายหนุ่มประชด...น้อยใจ
สมบัติสงสาร 'ตี๋หล่อ' ของทุกคนเหลือเกิน อาทิตย์เป็นชายหนุ่มน่ารัก...ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์...เท่าที่เขารู้จักกันมาเกือบจะสองปี ชายหนุ่มเป็นคนรักเดียวใจเดียว เสมอต้นเสมอปลาย หายใจเข้าหายใจออกเป็นอนุภาพ...
...แต่อาทิตย์ยังเด็ก ยังอ่อนไหว ไม่มั่นคงพอ ไม่เหมาะกับอนุภาพ...คนที่จะรับมืออนุภาพได้ต้องอธิคม...หรือไม่ก็ตฤณ…
"พี่บั๊ดครับ ระหว่างผมกับสารวัตรอธิคม พี่เชียร์ใคร"
"พี่ก็เชียร์ทั้งสองคน"
"แน่ใจนะครับ" อาทิตย์ทำหน้าเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม
สมบัติไม่อยากโกหก แต่เขาพูดไม่ได้ พูดไปก็รังแต่จะทำให้เสียใจ...ให้อาทิตย์ถามเองตอบเองดีแล้ว
"อาทิตย์ ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง...จะอาทิตย์...จะคุณตฤณ...จะสารวัตรอธิคม..."
"รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วย..." อาทิตย์แทรก นัยน์ตาหม่นเศร้า...ชายหนุ่มจำแววตาของทั้งสองคนได้...ตัดพ้อ...มีเยื่อใย
สมบัติไม่แปลกใจที่อาทิตย์รู้เรื่องธนาภพ "หรือคนอื่นอีกซึ่งเราอาจจะไม่รู้...แต่ท้ายที่สุด มันก็ขึ้นอยู่กับการติดสินใจของอนุภาพ"
"..." อาทิตย์นิ่งเงียบ ใบหน้าเรียบ แววตาครุ่นคิดคำนึงเจือเศร้า...
"แล้วอาทิตย์ก็ควรเคารพการตัดสินใจของพี่นุด้วย..." สมบัติเอื้อมมือไปบีบไหล่ของชายหนุ่ม อาทิตย์ยังมองภาพถ่ายของเขากับอนุภาพนิ่ง...
"อาทิตย์...ถ้าเรารักใคร เราต้องคว้าเอาเขามาอยู่กับเราให้ได้เชียวหรือ"
***************
:เฮ้อ:
[attachment deleted by admin]
-
:m4: :m4: :m4:เย้.....ในที่สุด คุณ Katawoot ก็กลับมา
:L2: ขอบคุณสวรรค์ที่ท่านกลับมาโดยปลอดภัย
และก็มาต่อให้อ่านอีกตอน
:pig4: ขอบคุณครับ o15
:z1: เอ....เรื่องอายุคนเขียนอ่ะ ที่ว่าเดาผิดนะ จริง ๆ แล้ว มันเท่าไรกันน๊า.......
( 32 up)
:L1: เอ่ออออออ...คุณ Katawoot ครับ ขอความกรุณาสักอย่างหนึ่งได้ไหมครับ
คือว่า ให้คุณช่วยกรุณาเขียนเลขตอน ไว้ท้ายหัวข้อกระทู้ได้ไหมครับ
จะได้ทราบว่า คุณมา up ถึงไหนแล้ว
เช่น... คนที่เลิกเจ้าชู้ (30) อะไรประมาณนี้นะครับ
นะตัวเองนะ.......... :กอด1:
-
:a5: คนเขียนเขาบอกให้คนอ่านจับผิด อิอิ....
ย่อหน้านี้ครับ
:z1: อาทิตย์เดินผ่านเคาท์เตอร์รีเซฟชั่น
อาริษากำลังรับช่อดอกกุหลายสีดแดง
จากพนักงานส่งดอกไม้
คงไม่ตั้งใจให้ผิดเนอะ.......... :bye2:
-
อธิคมขยับตัวเข้าใกล้อนุภาพ ชายหนุ่มตัวเย็นเฉียบ ยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาที่ยังครึ่งนั่งครึ่งยืนอยู่บนสตูลตัวสูง ขาซ้ายงอพับพิงกับผนังโต๊ะ เท้าวางอยู่บนที่พักขาใต้เก้าอี้ ขาขวาแบะออกเล็กน้อย ยืดตรงวางเท้าบนพื้นห้อง อนุภาพยืนอยู่ตรงหน้า ใกล้จนเขาได้ยินเสียงหายใจ
นายตำรวจหนุ่มดึงร่างนั้นเข้ามาใกล้ อนุภาพไม่ขืนตัว โอนอ่อนตามมาเหมือนตุ๊กตา อธิคมโอบกอดร่างนั้นไว้แน่น ก้มหน้าซุกลงตรงซอกคอ ริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับบนเนื้อแน่นต้นคอของชายหนุ่ม จมูกโด่งสูดดมแก้มเนียนด้วยความรัญจวน
กระแสไฟฟ้าวิ่งจากริมฝีปากของเขาแทรกลงไปถึงกลางอก...ผ่านหน้าท้องแกร่งจนถึงหน้าขา ร่างสะท้านด้วยแรงเสน่หาจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ แผ่นท้องเกร็งแน่น กล้ามเนื้อส่วนนั้นกระตุกเบาๆ ราวกับโดนนาบด้วยไฟ ท่อนขากำยำอ่อนกำลังจนแทบจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้น
อธิคมไม่รู้ว่าอนุภาพก็รู้สึกไม่ต่างกัน ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาทำให้ร่างเย็นเฉียบของชายหนุ่มเหมือนถูกเพลิงลามเลีย...อ่อนแรงจนต้องยกมือขึ้นมายึดต้นแขนแกร่งที่โอบรัดอยู่เพื่อพยุงตัวเอาไว้
ภาพหลายภาพในความคิดคำนึงเริ่มเลือนจาง ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่...อนุภาพหลับตาลง...รู้สึกราวกับอากาศรอบตัวยกเขาให้ลอยขึ้นไปเบื้องบน
...เงียบสงัด...กาลเวลาหยุดนิ่ง...เสียงเดียวที่ได้ยินคือจังหวะหัวใจสองดวงเต้นประสานกัน
*****************************
ตรงจุดนี้ ไม่ทราบว่าผู้กองได้ทำอะไร อานุภาพ โดยที่พวกเราไม่รู้ป่าวเอ๋ย
ใครรู้วานบอกที
-
สงสารอาทิตย์จังแฮ่ะ งั้นพี่สมบัติยึดไว้เป็นของตัวเองเลยเป็นไงพี่
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว :-[
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่มาเม้นต์ก่อน
เดี๋ยวเน็ตไม่มี เอิ๊กกกกก.......
เมื่อไหร่จะได้กันล่ะ รออยู่นะเนี่ย
-
นุก้อยังสับสน สารวัตรของเราเป็นไงมั่งหวา
-
เม้น เม้น เม้น เม้น
'ตี๋หล่อ' อาทิตย์ของเรา ต้องสู้เค้านะ
:beat:
-
โอ้ยย...ปวดหัวแทนพี่นุ!!!~
-
ว้าว สารวัต บอกรัก คุณนุ แล้ว
อาทิตย์หนุ่มน้อยก้ออย่าเสียใจไปค่ะ
เด๋ว ธงรบ ก้อมาดามหัวใจ
จิงมะๆๆๆๆ :-[
-
ธงรบ.....อาทิตย์
จะเป็นไปได้มั้ยน้า
-
อ้าว คนแต่งหนีไปเที่ยวมา ท่าทางจะได้ชาร์ทแบตเยอะ
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
จะเชียร์ อธิคม เฮ้อ เสือจะถอดเขี้ยวได้เร้อ
จะเชียร์ อาทิตย์ ก็เด็กไป ไม่อยากเลี้ยงต้อย
จะเชียร์ ธนาภพ อืม น่าเชียร์เหมือนแต่สงสัยอนุภาพคงอยากจะลืม
แต่จริงๆแล้ว ธนาภพก็ไม่ผิดนี่ ยังรักนุอยู่ อุตสาห์กลับไปตามหา แต่ไม่เจอ
จะเชียร์ ฮ่องเต้ เดี๋ยวจะกลายเป็น สมภารกินไก่วัด
จะเชียร์ ธนาวุฒิ อืม น่าสนใจ เก่ง ฉลาด
เชียร์คนแต่งแล้วกัน มาแต่งต่อเร็วๆ น๊า o13
+1 ให้แล้วกัน
-
:laugh:
ล้อเล่นอะ
ใครจะไปอยากให้ตะเองรถตกเขา
เดว เล้าเป็ดจะพาลเงียบเหงา
*แต่ถ้าดองเค็มไม่มาอัพบ่อย ๆ ละก้อ
จะแช่งให้ตกหมอนคอเคล็ด จนกว่าจะกลับมาอัพ
:3125:
-
:z1:
ขออาทิตย์นะ อุ๊บอิ๊บ
-
ท่าทางจะไปกันไม่ถึงไหนนะเนี่น ผู้กองไม่ทันใจเลย :serius2:
โผล่มาทีละคนสองคน สงสัยต้องฆ่าให้ตายไปทีละศพ :3125:
ลุ้นกันต่อไป :really2:
-
มามะ เอาอีักๆๆ
ตกลง คืนนั้น นุกะสารวัตรทำไรกันอ่ะ บอกหน่อยจิหล่ะครับ
-
โอโห อะไรมันจะขะหนายนาดกันขนาดนี้
รุมแต่นุ มารุมป๋มบ้างก็ได้น๊า.......
เอิ๊กกกกกก
-
อืมมม
ดูจากรูปการณ์แล้ว(แฮะ ๆ แอ๊บเป็นตำรวจ) คาดว่าไม่เกิดการได้เสียกันเกิดขึ้น เอร๊ยยย :serius2:
แล้วทำไรดึกดื่น ตาโรยมาเชียววว :-[
มาต่ออีกนะคร้า ชอบ ๆ ลุ้น ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อิจฉาอ่ะนะ
ส่วนตัวเรา :L3: :L3: :L3: :L3:
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3: :L3:
-
บทที่ 30 “เดียวดาย”
เลิกงาน อนุภาพเดินมาที่รถ วันนี้เขามาทำงานสายจึงได้ที่จอดรถหลังบริษัท ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆก้อนใหญ่ดำทะมึนลอยต่ำ ฝนตั้งเค้ากำลังจะตกในไม่ช้า ลมเริ่มพัดแรง
อนุภาพชะงัก อาทิตย์ยืนอยู่ข้างๆ รถ ลมพัดผมที่เริ่มยาวของชายหนุ่มปลิวยุ่ง เมื่อเดินเข้าใกล้ เขาเห็นชายหนุ่มหน้าใสขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตาเรียวเล็กคู่นั้นแดงระเรื่อ
“อาทิตย์...” อนุภาพพึมพำเบาๆ
“พี่นุ...ผมอยากคุยด้วย”
“ฝนจะตกแล้ว” อนุภาพเงยหน้ามองท้องฟ้า
“เดี๋ยวเดียวครับ ขอเวลาผมซักนิด” ชายหนุ่มหยุดชั่วครู่ เหมือนกำลังพยายามตัดสินใจ “ถ้าผมไม่ได้พูด มันคงอัดแน่นอยู่ในอกผมจนทรมาน”
อนุภาพนึกในใจ “อาทิตย์...กำลังจะพูดอะไร...ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขากำลังนึกในใจเลย...”
อธิคมกับธนาภพก็ทำให้เขาลำบากใจมากพอแล้ว
อาทิตย์ว้าวุ่น...ในหัวสับสน เรียบเรียงความคิดไม่ได้...เขากลัวว่าจะเสียอนุภาพไป กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้บอกความในใจ ความหวังของเขาเลือนลางเต็มที...ที่จริงเขาก็รู้มาตลอดว่าไม่เคยมีความหวังเลยมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่อธิคมจะปรากฏตัว แต่เขาก็ยังปลอบตัวเองอยู่ในใจลึกๆ ว่า บางที...บางที...อนุภาพอาจจะมีใจให้เขาบ้าง
ความสนิทสนมที่ทำงานด้วยกัน...ความใกล้ชิด...อาจทำให้ ‘พี่นุ’ ของเขาหันมามองเขาสักนิด
แม้อธิคมจะจีบอนุภาพอย่างหนักเขาก็ยังอยากจะลองสู้สักตั้ง
แต่วันนี้...ธนาภพโผล่ขึ้นมา...สายตาทั้งสองที่มองกัน...ยังมีเยื่อใย...ผู้ชายคนนั้นทำให้อนุภาพหวั่นไหวได้มากนัก
“พี่นุ...ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่นุไม่ชอบผมบ้างเลยหรือครับ ผมไม่ดีตรงไหน...” อาทิตย์ทนไม่ได้แล้ว...เขาถามด้วยเสียงสั่นพร่า สายตาตัดพ้อ
“...” อนุภาพอึ้ง ไม่นึกว่าอาทิตย์จะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครครับ เขาสำคัญกับพี่มากนักหรือ แล้วผม...ไม่มีที่ในใจพี่บ้างเลยหรือไง”
“อาทิตย์ อย่างเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย ขอเวลาพี่บ้าง”
อาทิตย์เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้...เขายังเด็กนัก...อารมณ์อ่อนไหว
“เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนะครับ ตั้งปีกว่าแล้ว ผมก็ยังได้เป็นแค่คนแอบรักพี่อยู่เรื่อยไป...พี่นุ...ผมรักพี่...รักมากด้วย...พี่ไม่ชอบผมบ้างเลยหรือ” ชายหนุ่มอยากใช้คำว่ารัก แต่ความรู้สึกส่วนลึกของความไม่แน่ใจบีบให้เขาใช้คำว่า ‘ชอบ’
--‘ทำไม...เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ใช้คำว่ารักเลยหรือ’
ลมกระโชกแรงขึ้น สายฝนเริ่มโปรยปราย อาทิตย์ยืนนิ่ง ตาหลุบต่ำมองกระจกรถ ปากเม้ม สองแขนตกอยู่ข้างกาย มือกำแน่น
“อาทิตย์ เข้าไปคุยในรถเถอะ...นะ”
“พี่นุ...เห็นใจผมบ้าง...” ชายหนุ่มเสียงอ่อน
อนุภาพเปิดประตูรถให้ อาทิตย์ลังเลแต่ก็ก้าวเข้าไป...นั่งนิ่ง ตามองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิดคำนึง...สับสน
ทั้งสองนิ่งเงียบชั่วครู่ ฝนเริ่มกระหน่ำ ฟ้าแลบแปลบปลาบ...เหมือนกับอยากจะฟาดกระหน่ำซ้ำเติมลงกลางหัวใจของอาทิตย์
“อาทิตย์ฟังพี่นะ...เราห้ามจิตใจกันไม่ได้หรอก เราบังคับมันไม่ได้...บางครั้งจิตใจคนเรามันอยู่เหนือการควบคุม” อนุภาพพยายามใจเย็น...ปลอบชายหนุ่ม เขารู้ว่าขณะนี่อาทิตย์กำลังอ่อนไหว...เขาเองก็ไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก...แต่ด้วยอายุที่มากกว่า...เขาควบคุมตัวเองได้ดีกว่า...อย่างน้อยก็ในเวลานี้
“แต่ผมรักพี่ รักพี่คนเดียวเท่านั้น ผมไม่เคยเจ้าชู้ ไม่เคยมองใครเลย ผมเป็นคนดีของพี่มาตลอด ทำไมพี่นุไม่รักผมบ้าง” ชายหนุ่มเริ่มน้ำตาซึม...ขยับตัวเข้ามาใกล้
“แต่พี่ยังไม่มีความรู้สึกอย่างนั้น”
“แล้วเมื่อไหร่ครับ จะมีวันไหม ผมอยากได้คำตอบ”
“อาทิตย์จะให้พี่บอกได้ยังไง...” อนุภาพจนปัญญา อาทิตย์ไม่รับฟังอะไรเลย
“พี่พูดอย่างนี้เพราะผู้กองอธิคมใช่ไม๊ครับ หรือว่าเพราะผู้ชายคนนั้น...เขาเป็นใคร...ทำไมเขาโผล่มาแค่เดี๋ยวเดียว แล้วทุกอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงไปหมดเลย ผู้กองเองก็เพิ่งมาแค่ไม่กี่เดือน ผมอยู่กับพี่เป็นปีๆ มันไม่มีความหมายอะไรเลยหรือ” อาทิตย์เสียงสั่น ปากแดงเม้มแน่นเป็นเส้นตรง
“อย่าเอาเขามาเกี่ยวเลย”
“ทำไมล่ะครับ...ทำไม...พี่นุบอกผมสิว่ารักใคร ถ้าพี่ไม่ได้รักสองคนนั้น ทำไมไม่รักผม” อาทิตย์เริ่มไม่มีเหตุผล...
วูบหนึ่งอนุภาพอยากประชดว่าเขารักตฤณ...ดูซิว่าชายหนุ่มจะพูดอย่างไร
อาทิตย์ขยับมือมาจับแขนอนุภาพ...อยากจะดึงเข้ามากอด อนุภาพพยายามจะดึงมือออก แต่ชายหนุ่มรุ่นน้องไม่ยอมปล่อย
“อาทิตย์...อยากให้พี่พูดตอนนี้ให้ได้เลยใช่ไม๊ อยากให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปหรือ ที่เราสนิทกันอยู่อย่างนี้ ไม่ดีหรือยังไง...ถ้าอะไรมันเป็นไปอย่างที่ต้องการไม่ได้...จะดันทุรังทำไม...อย่าให้พี่ต้องตัดสินใจตอนนี้เลย พี่ยังไม่พร้อม” อนุภาพสับสนไม่แพ้กัน เขาก็ยังอยู่ในช่วงอ่อนไหวไม่ต่างจากอาทิตย์ เหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมายังทำให้เขาซวนเซจนแทบตั้งแต่ไม่ติด...หากไม่มีอธิคมเขาคง....
‘อธิคม...ทำไมเขาต้องนึกถึงอธิคม’
“พี่นุ...อย่าพูดกับผมอย่างนี้สิครับ” อาทิตย์ก้มหน้า...ท้ายที่สุดเขาก็กลัวว่าอนุภาพจะตัดความสัมพันธ์...ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบไหน ชายหนุ่มเริ่มกลัวว่าหากอนุภาพไม่รักเขาแล้ว ก็อาจจะไม่อยากใกล้ชิดกับเขาอีก
‘แล้วมันต่างกันตรงไหน...ถึงอยู่ใกล้ชิดก็ไม่มีประโยชน์...อยู่ใกล้...แต่ก็กอดไม่ได้...รักไม่ได้...ไม่ต่างจากอยู่ไกลกันคนละสุดขอบโลก’
“อาทิตย์...พี่อยากให้เรารู้สึกดีๆ ต่อกันไปนานๆ อาทิตย์อย่าเพิ่งเร่งรัดพี่เลยนะ...” อนุภาพยังไม่กล้าตัดขาด...เขายังอยากถนอมจิตใจของชายหนุ่มอยุ่ ทั้งที่ลึกๆ ในใจอยากจะบอกว่า ‘พี่รักอาทิตย์เหมือนน้องชาย’ แต่การพูดเช่นนั้นในตอนนี้อาจจะโหดร้ายสำหรับชายหนุ่มมากเกินไป เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้อาทิตย์หุนหันพลันแล่น ใจร้อน...ปล่อยเวลาให้อาทิตย์รู้สึกเองที่ละน้อยน่าจะดีกว่า
.....
อนุภาพเคลื่อนรถออกไปจากลานจอดรถบริษัทช้าๆ อาทิตย์ยังยืนตากฝนอยู่...มองตามรถของเขา...ภาพของชายหนุ่มผู้ร่าเริงแจ่มใสเป็นนิจปรากฏอยู่ในกระจกมองหลังเป็นคนละคน แม้กระจกพร่ามัวแต่อนุภาพรู้สึกราวกับว่าเห็นแววตาหม่นหมองเจ็บปวดของอาทิตย์เด่นชัด
‘อาทิตย์...พี่เองก็รู้สึกไม่ต่างกันนักหรอก ตอนที่แบกกระเป๋าเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ของธนาภพคืนที่หิมะโปรยปราย หนาวเย็นยะเยียบเสียดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจ...’ เขาเคยบอกตัวเองว่า เวลาจะรักษาแผลใจ แต่ตอนนี้ วันนี้ ชั่วโมงนี้...เวลาจะช่วยอาทิตย์ได้หรือไม่...อนุภาพไม่แน่ใจนัก
เขาเคยเห็นด้วยกับคนที่เคยพูดว่า Love can soothe what love has burned
เพราะว่าแผลใดๆ ที่ความรักเคยทำให้เจ็บช้ำ...ความรักนั่นเองจะช่วยรักษาความเจ็บปวดนั้นให้หายไปได้
...ใครล่ะจะรักษาแผลรักให้อาทิตย์?...
..........
อาทิตย์ขับรถเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย ถนนเริ่มโล่ง สองข้างทางไม่ค่อยมีบ้านเรือน เขาเริ่มเข้าเขตชานเมือง เบื้องหน้าเป็นทางขึ้นสะพานมุ่งออกนอกกรุงเทพฯ ทางทิศใต้
สะพานสร้างใหม่...สูงมากเหมือนจะพุ่งขึ้นไปในอากาศ ประดับประดาด้วยไฟระยิบระยับ...
ฝนใกล้จะหยุดตก เหลือเพียงละอองเบาบาง
ชายหนุ่มจอดรถชิดขอบสะพาน...เดียวดายอยู่ริมถนนกลางดึก
อาทิตย์เดินออกไปยืนเกาะราวสะพานเหม่อมองสายน้ำเบื้องล่าง เขาจำได้เมื่อครั้งอนุภาพกับเขา และสมบัติกับพจนีย์ขับรถไปจอดอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยายืนดูการจุดพลุฉลองปีใหม่...ผิวน้ำสะท้อนแสงส่องเป็นประกายระยิบระยับ ราวกับจิตกรเอาพู่กันขนาดมหึมามาระบายสีผิวน้ำให้งดงาม
ยามนี้เขาอยู่เดียวดาย คนอื่นๆ กำลังหลับอยู่ในห้องนอนอันแสนอบอุ่น ค่ำคืนอันเปลี่ยวเหงาใกล้จะสิ้นสุดอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า.. แต่เขายังอยากจะยืนอยู่อย่างนี้ไม่ไปไหน
ละอองฝนที่พร่างพรมทำให้ผิวถนนว่างเปล่าส่องเป็นประกายราวกับทองคำต้องแสงสะท้อน ไฟส่องสว่างริมถนนเบื้องล่างใกล้เชิงสะพานดูพร่ามัวเหมือนอยู่ภายใต้ม่านหมอก เขาจินตนาการเห็นอนุภาพยืนอยู่ตรงนั้น...แล้วเขาก็วิ่งลงไปหา...จูงมือกันเดินเล่นริมแม่น้ำ
ชายหนุ่มหลับตาลง...เสแสร้งว่ากำลังกอดอนุภาพอย่างอบอุ่น...กระซิบกระซาบคำบอกรักกัน...สัมผัสกายแน่นๆ ของคนที่เขารัก แต่เขารู้ดี...เมื่อลืมตาขึ้น ภาพที่อยู่ในหัวก็จะมลายไปสิ้น สิ่งที่เหลืออยู่ที่เขาจะมองเห็นคือโลกแห่งความจริง...ความจริงที่ว่าเขาอยู่คนเดียว...ความจริงที่ว่า ที่เขายืนอยู่นี้ช่างว่างเปล่านัก...ความจริงที่ว่าชีวิตของเขาก็ว่างเปล่าเช่นกัน ความจริงที่ว่าอนุภาพไม่มีวันจะได้เป็นของเขา...ความจริงที่ว่า...เขาเดียวดายเหลือเกิน...
......
ธงรบเดินโผเผขึ้นบันได โชคดีที่ห้องเขาอยู่บนชั้นห้า ไม่เช่นนั้นคงจะแย่ วันนี้ลิฟท์เสีย ที่พักเขาเป็นอพาร์ทเมนท์เล็กๆ สูงเจ็ดชั้น มีลิพท์เพียงตัวเดียว แต่ที่นี่สงบ ร่มรื่น เขาอยู่มานานจึงไม่คิดจะย้ายไปไหน
คืนนี้เขากลับดึกเช่นเคย สนุกสนานอยู่กับน้องโอ๊ตทั้งคืน ออกผับนั้นไปต่อผับนี้ ดื่มเหล้าเป็นน้ำ...หลังจากไปส่งชายหนุ่มที่คอนโดและสนุกกันจนพอใจแล้วเขาก็กลับบ้านแทนที่จะแวะไปนอนบ้านอธิคมเพื่อนรักแม้จะอยู่ใกล้ๆ กับคอนโดของน้องโอ๊ต นายแบบโฆษณาหน้าใหม่ที่กำลังจะได้แสดงละครโทรทัศน์
ถ้าแวะไปหาอธิคมดึกขนาดนี้คงถูกเทศน์เสียยกใหญ่...ตั้งแต่เพื่อนรักเริ่มจีบอนุภาพเขาก็ถูกทิ้งให้ท่องราตรีคนเดียว...ชายหนุ่มหน้าตาดีคนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามาทำให้เขาสนุกสนานได้ชั่วคราว พอใครเริ่มทำท่าทางอยากจะจริงจังเขาก็รีบปลีกตัวออกห่าง
ไฟทางเดินเหนือบันไดไม่ค่อยสว่างนัก รองเท้าของเขากระทบพื้นกระเบื้องดังกังวาน ชายหนุ่มปีนขึ้นบันไดช้าๆ ในหัวเริ่มปวดตุบๆ รู้สึกมึนจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะดื่มเหล้าเข้าไปมาก
ความเงียบของค่ำคืน...การที่ได้อยู่คนเดียวใน ณ เวลานี้ทำให้เขาอดคิดถึงอนุภาพกับอธิคมไม่ได้...
อนุภาพทำให้อธิคมเปลี่ยนไป...เขาเคยถามเพื่อนว่าเขาจะเปลี่ยนไปหรือเปล่าหากเจอคนที่เขารักจริงๆ...
...แล้วเขาจะรักใครได้จริงหรือ...ความสุขที่เกิดจากความรักนี่เป็นอย่างไร...
ธงรบคิดต่อไปว่า หากเขาจีบอนุภาพแล้วเขากลายมาเป็นเหมือนอธิคมล่ะ...เขาจะมีความสุขไหม...แต่ถึงจะอยากลองทำเช่นนั้น เพื่อนซี้ของเขาคงไม่ยอม...อธิคมเอาจริง...เพื่อนรักคนนี้หมัดหนักจะตาย
ผู้กองหนุ่มเจ้าชู้เปิดประตูห้องชุด เอื้อมมือไปเปิดไฟ ยืนโอนเอนมองห้องพักตัวเอง ห้องพักหนุ่มโสด ไม่มีเฟอร์นิเจอร์มากนัก น้องอั๊ตเก็บห้องให้เขาอย่างเรียบร้อยเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่ก็กลับรกอีกในอาทิตย์ถัดมา แต่ก่อนเขาเคยคิดเล่นๆ ว่า เดี๋ยวก็มีคนเก็บให้อีก รกหน่อยก็ไม่เป็นไร...
ธงรบถอดเสื้อและกางเกงโยนใส่ตะกร้าข้างประตูแต่พลาดเป้า เขายักไหล่แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เลซี่บอยตัวโปรดหน้าทีวีจอยักษ์ อยากจะเปิดทีวีแต่ก็เปลี่ยนใจ...เขานั่งมองหน้าจอทีวีเปล่าๆ ใจล่องลอย ไม่รู้จะทำอะไรดี
เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ผู้กองหนุ่มก้มมองเรือนร่างของตัวเอง แผงอกกำยำ หน้าท้องแกร่งแบบราบ ส่วนที่นูนเด่นอยู่ใต้กางเกงในผ้าฝ้ายสงบนิ่ง
เขาสนุกได้ทุกอาทิตย์ คนแล้วคนเล่าผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...วินาทีนี้ธงรบตระหนักว่าความสนุกที่ได้รับไม่ได้ทำให้เขามีความสุขเลย...แม้จะมีใครหลายคน แต่ท้ายที่สุด...เขาก็รู้สึกเดียวดาย...
..........
อัสนัยวางหูโทรศัพท์...ชายหนุ่มที่เขาพบในงานแข่งรถคุยกับเขาเกือบครึ่งชั่วโมง พยายามชวนเขาไปทานอาหารค่ำมื้อหรูที่ร้านอาหารบนชั้นสูงสุดของโรงแรมเปิดใหม่
อัสนัยปฏิเสธ...เขาไม่อยากเปิดโอกาสให้ใคร...เขาต้องการเพียงอธิคมเท่านั้น...เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะเริ่มต้นจริงจังกับชีวิต...เวลาที่เหลืออยู่ เขาอยากใช้ไปให้มีคุณค่า อดีตรักสนุกที่ผ่านมานั้นเกินพอสำหรับเขาแล้ว
แต่ลึกๆ ในใจเขาก็เริ่มหวาดหวั่น หลายครั้งที่เขาเพียรโทรหา ผู้กองอธิคมไม่เคยว่างเลย ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าอธิคมกำลังบอกปัดเขา
คืนนี้เงียบเหงา...ห้องชุดหรูหรากว้างขวางแต่เขากลับอยู่คนเดียวอย่างเงียบเหงา แต่ก่อนเคยออกไปสนุกกับเพื่อนแทบทุกค่ำคืน แต่ตอนนี้คนเดียวที่เขาต้องการคือคนรัก...อธิคม...อธิคมคือคนที่เขาต้องการ
'ถ้าโทรศัพท์ก็เอาแต่ไม่ว่าง...บุกไปเจอตัวเลยดีกว่า ดูซิอธิคมจะทำอย่างไร'
อัสนัยตัดสินใจว่าเขาต้องรุกบ้าง จะนั่งรอให้อธิคมมาจีบอาจจะไม่ได้เรื่อง อะไรจะเกิดขึ้นก็จะได้รู้กัน อย่างน้อยเขาก็ได้พยายามแล้ว...ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็สุดแล้วแต่โชคชะตาเถิด ชีวิตของเขาไม่อยากเดียวดายอีกแล้ว
*******************
คฑาวุธ-คนที่เิลิกเจ้าชู้ (บทที่ 30)
:กอด1:
-
ตาดีมากครับ :a5: อ่านหลายรอบแต่ก็ยังมีตัวสะกดผิดทุกที ขอบคุณคุณkipperผู้น่ารัก
ตามสัญญา จะส่งตอนจบภาคสองให้อ่านทาง pm นะครับ :L2:
:a5: คนเขียนเขาบอกให้คนอ่านจับผิด อิอิ....
ย่อหน้านี้ครับ
:z1: อาทิตย์เดินผ่านเคาท์เตอร์รีเซฟชั่น
อาริษากำลังรับช่อดอกกุหลายสีดแดง
จากพนักงานส่งดอกไม้
คงไม่ตั้งใจให้ผิดเนอะ.......... :bye2:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หลงผ้กองมาก
โงหัวไม่ขึ้น
แอร่ก...
-
เอาอีกๆๆอิิอิอิ
ตกลง ธงรบ อาทิตย์ ตฤณ อัสนัย สมบัติ และก็ เพื่อนของสารวัตรอีกคน ใครจะคู่ใครอ่ะครับ ออิอิอิ
จับคู่กันซะให้หมดเลย
-
ขอบคุณนะครับที่แค่ล้อเล่น และขอบคุณสำหรับคำอวยพร ขอให้พรย้อนกลับไปหาคุณเหมือนกันนะครับ (ถ้าไม่จิ้ม +1ให้ผม หุ หุ) :call:
ป.ล. เพิ่งซื้อหมอนใหม่ ใหญ่และยาว เลยไม่กลัวคอตกหมอนอีกต่อไปแล้ว เย้ :m20: :m20:
:laugh:
ล้อเล่นอะ
ใครจะไปอยากให้ตะเองรถตกเขา
เดว เล้าเป็ดจะพาลเงียบเหงา
*แต่ถ้าดองเค็มไม่มาอัพบ่อย ๆ ละก้อ
จะแช่งให้ตกหมอนคอเคล็ด จนกว่าจะกลับมาอัพ
:3125:
-
มาเร็วๆน๊า รออยู่นาคับ
ตอนนี้หายใจเข้าออกเป็นสารวัตร อธิคมแล้วเนี่ย :o8:
มาเร็วๆนะครับ
(คนเราเลิกเจ้าชู้ได้ด้วยเหรอ??? :เฮ้อ:)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เรื่องนี้เปงรัยที่ ทรมาน มากๆๆๆ อ่ะ
เรื่องมันดูยุ่งเยิง งัยไม่รู้
อิอิอิ
วุ่นวายๆๆๆๆๆๆ แน่ อธิคมเอ๋ย
ก็อยู่ที่ใจ อธิคม คนเดียว ว่าจะเด็ดเดียวได้แค่ใหน
-
กิ๊กเก่า
กิ๊กใหม่
คนที่แอบรักของทั้งสองฝ่าย
เพื่อนผู้กอง
นัวเนียกันจริงวุ้ย :laugh:
ถ้าทำเป็นชาร์ตคงยุ่งเยิงน่าดูชม :laugh:
-
ยุ ให้ ธงรบ จีบ อาทิตย์
:laugh: :laugh:
-
:serius2: อีรุงตุงนัง พัวพันกันไปหมดแว๊ววว
ลงเอยซักคู่เห๊อออ :angry2:
-
:z1:
-
:เฮ้อ: ทำไมตอนนี้มันออกจะเศร้าๆเนี่ย :sad4:
-
:o12: เห็นใจทุกคน โดยเฉพาะอาทิตย์เพราะว่า..............
:laugh: ชีวิตเหมือนเราเลย แอบเหงา......
:L3: เพราะหลงรักเขาข้างเดียววววววววววว..........
o13 ขอบคุณ คุณKatawoot นะครับ มาโพสต์ให้อ่านอย่างต่อเนื่อง
และก็เขียนบอกตอนที่เท่าไหร่ไว้ท้ายกระทู้ให้รู้ด้วย :pig4: :pig4: :pig4:
:m17:ว่าแต่...เอ่ออออ....ไอ้คำว่า pm นี่มันคืออะไรอ่ะ.....
ไม่ทราบจริง ๆ นะ อธิบายหน่อยนะ.....please
:m29:สงสัยว่าตูจะอดอ่านตอนพิเศษแน่ ๆ ......
-
เม้นต์บน PM คือ personal massage
เอาไว้คุยกันเหมือนหลังไมค์อ่ะคับ
อยากจะคุยกับใครก็ได้ ไม่มีใครเห็น เอิ๊กกกกก
ดูได้จากสัญลักษณ์ ใต้รูปภาพของเราอ่ะค๊าบ......
เอาเม๊าส์คลิ๊กไปที่สัญลักษณฺ์ท้ายสุดเลย
ส่วนถ้าจะดุว่ามีใคร PM มาหาเราบ้างก็ดู my massages ข้าง ๆ
เมนู profile ด้านบนเลยน๊า.....
กระจ่างป่าวหว่า
-
:m17:ว่าแต่...เอ่ออออ....ไอ้คำว่า pm นี่มันคืออะไรอ่ะ.....
ไม่ทราบจริง ๆ นะ อธิบายหน่อยนะ.....please
]
อยู่ติดกับรูปของเรา ด้านล่างของ Hello Kipper
you have .... messages, ........are new.
กด .... messages นั่นละนะ
-
:pig4:ขอบคุณนะครับ คุณ zandwizz
และคุณ ben~ya สำหรับคำอธิบาย :pig4:
ได้อ่านแล้วนะครับ
กด +1 ให้สำหรับทั้งสองคนแล้วก็คนเขียนด้วยน๊า........
:pig4: ขอบคุณ คุณ Katawoot ด้วยครับ...
-
อาทิตย์ คงใกล้จะได้เจอกับธงรบแล้วเด่ะ
รอตอนต่อไปครับ
-
เดียวดายจริงๆ!!!~
-
:-[ ขอหมดเลยได้ปะ ไม่เลือกแล้ววว :-[ ดี ๆ ทั้งน้านน เหอๆ แอบเลว :haun4:
-
:m15:นี่แหละความรัก คนที่เรารักก็ไม่รักเรา คนที่เราไม่รักดันมารักเรา หรือไม่ก็รักกันแต่ก็ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้ ทำให้บางครั้งเราเองก็ต้องปิดกั้นตัวเองเพราะกลัวในความรัก :m15:
-
วันนี้ตอนเดียวหรือ
-
ว้า อุตส่าหืมาดูรอบดึก นึกว่ามีให้อีกตอนก่อนนอน คิคิค
รอนะครับ สารวัตร
-
:pig2: ไปชาร์จไฟมาแล้วแถมยังได้พล๊อตเรื่องใหม่ด้วยนะเนี่ย ดีแล้วครับที่อากาศไม่หนาวมาก นึกถึงชาวบ้านท้องถิ่นถ้าอากาศหนาวมากคงจะแย่แน่เลย เรื่องของอธิคมกับอานุภาพ ก็ก้าวหน้าขึ้นมานิดหนึ่งแล้วสิ ผู้คนรอบข้างก็วุ่นวายไม่แพ้กัน ยังไงก็จะรออ่านต่อนะครับเป็นกำลังใจให้
-
ว๊า...
:เฮ้อ:ยังไม่มาต่อเลยอ่ะ
รออยู่นะค๊าบ :monkeysad: ...อิ่ๆ
-
คิดถึงคนอ่านใจจะขาด เมื่อวานบ่ายเน็ตล่มครับ ใช้ไรไม่ได้เลย อยากโพสนะแต่โพสไม่ได้ เน็ตที่บ้านก็ถูกแช่แข็งแล้วล่ะ เพราะไม่ได้จ่ายเงินเขาสองเดือนแล้ว กลับบ้านแทบไม่เคยใช้เน็ตเลยครับ เช้าวันนี้ถึงที่ทำงานเลยเอาตอนที่ 31 มาให้อ่านกันครับ
บทที่ 31 “กำจัด”
อธิคมแปลกใจที่เห็นอาทิตย์เดินเข้ามาคนเดียวในผับตะวันแดง ผับเพื่อชีวิตที่ไม่เข้ากับลักษณะของชายหนุ่มหน้าตี๋ทันสมัย อาทิตย์ดูเหงาๆ ซึมๆ เหมือนเบื่อหน่ายในชีวิต
คืนนี้เพื่อนตำรวจร่วมรุ่นเลี้ยงฉลองเลื่อนยศให้เขากับเพื่อนอีกสองคน---ธนิณทร์กับปกรณ์ เพื่อนทุกคนมาร่วมอย่างพร้อมเพรียง ธนาวุฒิก็มาด้วยเช่นเคย
อธิคมแปลกใจที่ธนาวุฒิถามถึงอนุภาพ อดีตเพื่อนสนิทเล่าให้ฟังว่าเห็นอนุภาพวิ่งออกกำลังกายไปถึงประภาคารท้ายหมู่บ้านชาวประมง ครั้งที่เขาพาชายหนุ่มไปบ้านริมทะเล รองผู้กำกับหนุ่มชื่มชมว่าอนุภาพวิ่งเก่ง อัทธาศัยดี ฉลาด และยิ้มสวย และแนะนำอธิคมด้วยใบหน้ายิ้มๆ ว่า “อย่ารีบทิ้งขว้างเขาเหมือนคนอื่นๆ เพราะของดีๆ หาไม่ได้ง่าย”
อธิคมหนักใจ...หลายคนเหลือเกินที่เขาต้องสู้รบปรบมือ กันให้ออกไปจากชีวิตของชายหนุ่มที่เขาหลงรัก...
อาทิตย์เป็นเบอร์หนึ่ง ตามมาด้วยตฤณ ส่วนธงรบถึงเป็นเพื่อนแต่ก็ไม่กล้าวางใจ...ผู้ชายคนเมื่อคืนอีกเล่า ท่าทางน่าหนักใจพอดู เผลอๆ อาจต้องจัดลำใหม่ให้เป็นเบอร์แรกแทนอาทิตย์...แล้วนี่ธนาวุฒิก็แสดงอาการ...
‘แล้วนี่จะยังมีใครที่เขาไม่รู้อีกหรือเปล่า’ นายตำรวจหนุ่มอดระแวงไม่ได้
‘หรือกรรมจะตามสนองเขาเสียแล้ว...ทำกับคนอื่นไว้เยอะ...ทำไมจะต้องมาชดใช้กรรมเสียในชาตินี้ด้วย’
พลันความคิดหนึ่งที่เคยนึกเอาไว้ก็แว่บขึ้นมา--ความคิดสร้างสรรค์ที่เขาเคยคิดเอาไว้...ยิงปืนนัดเดียว...นกตายสองตัว!
อาทิตย์กำลังดูเหงาๆ ตี๋หนุ่มรูปหล่อสะอาดสะอ้าน ท่าทางไม่เคยผ่านมือใคร แม้จะเป็น ‘ขั้วเดียวกัน’ กับเขาและธงรบ แต่ฝีมือเพื่อนรักนักตื้ออย่างธงรบอาจจะช่วยเขาได้
ขจัดอาทิตย์ให้พ้นทางรัก ตฤณเป็นคนต่อไป ส่วนผู้ชายคนนั้น เขาจะเก็บเอาไว้เป็นรายสุดท้ายเพราะยังไม่มีข้อมูล ขออย่างเดียว...อย่าให้ธนาวุฒิคิดจะมาร่วมวงด้วยเลย ไม่เช่นนั้นแล้ว...พ่อตำรวจคนเก่งจะกลายเป็นข้าศึกคนสำคัญที่สุด
ตอนนี้อธิคมสับสน...ระแวงไปสารพัด...ผู้ชายที่มาชอบอนุภาพมีตั้งหลายคน...แล้วยังอัสนัยก็ตื๊อเขา ส่วนอดีตของเขาคนอื่นๆ ถึงแม้ยังไม่ปรากฏตัวแต่ก็วางใจไม่ได้ ไม่รู้จะโผล่มาทำให้เสียเรื่องเมื่อไหร่...จะเลิกเจ้าชู้เสียทีมันยากจริงๆ
สารวัตรหนุ่มเจ้าแผนการรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนชั้นสองของผับ ตามหาธงรบเพื่อบอกข่าวดี
“รีบตามมาสิวะไอ้ธง เดี๋ยวไก่ก็หายหรอก รายนี้สดๆ ซิงๆ ถ้าไม่ถูกใจเอ็ง ข้าให้เตะ”
“ขอเป็นอย่างอื่นได้ไหมวะ” ธงรบยักคิ้ว
“ไอ้ห่...เลิกพูดเล่นซะที”
ชายหนุ่มทั้งสองมาหยุดยืนตรงเชิงบันได ไม่ไกลจากบาร์เหล้าที่อาทิตย์นั่งอยู่ ชายหนุ่มกำลังหมุนแก้วเหล้าเล่นอยู่ในมือ ตาเหม่อมองน้ำสีอำพันอย่างครุ่นคิด...
“นั่นไง ตี๋เข้ม...ชื่ออาทิตย์ ข้ารับรองด้วยเกียรติของนายตำรวจ ผู้ต้องหารายนี้เพิ่งริเป็นโจร เอ็งจับเข้าคุกให้ได้ ไม่งั้นข้าจะถือว่าเอ็งไม่มีน้ำยา”
“เอ็งไปรู้จักเขาได้ไงว่ะ...ทำไมไม่งาบเอง”
“งาบได้ไง คุณนุได้เอาข้าตาย”
ธงรบอมยิ้ม...มองเพื่อนรักด้วยหางตา...เสือร้ายกลายเป็นแมวเหมียว
เขาหันไปมองตี๋หล่อตรงหน้าแล้วแทบจะเข่าอ่อน ตัวแทบละลายเพราะความถูกใจ อาทิตย์คือสเป็คของเขา...ขาวสะอาด ตาตี่ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียวแดงน่าจูบ...ยิ่งอธิคมรับประกัน ยิ่งมั่นใจ
ช่วงหลังๆ ดารานักร้องนายแบบที่เขาคบด้วยมักจะเจนจัดกันทั้งนั้น แม่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่เขานึกว่าจะไร้เดียงสา แต่พอจีบกันจริงๆ ก็ไม่ใช่ย่อย...เขาเริ่มเบื่อ...เขาต้องการอะไรที่ท้าทาย
“เถอะน่า...รู้ก็แล้วกัน เอ็งแนะนำตัวแล้วบอกว่ากำลังอยากจ้างคนทำโฆษณา”
ธงรบทำตาโต “อ๋อ...เข้าใจล่ะ...ตี๋น้อยคนนั้นเอง...ข้านึกอยู่แล้วว่าแกต้องมาแผนสูงแบบนี้ นี่ระแวงจนกำลังจะเป็นโรคประสาทเลยหรือเพื่อน” ธงรบหัวเราะชอบใจ “อธิคมเอ๋ย งานนี้แกเป็นหนี้ข้าอยู่โขนะเพื่อน จำไว้ ห้ามลืมเด็ดขาด
“อย่าให้มากนักนะไอ้เสาธง ทำให้ได้ก่อนเถอะ”
อธิคมตบหลังเพื่อนแล้วเดินกลับกลับไปร่วมวงกับเพื่อนเก่าในห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวบนชั้นสอง...ยิ้มอย่างสบายใจ
เมื่อคืนที่ผ่านมา เขาเริ่มมัดจำหัวใจอนุภาพไว้แล้ว...เขาต้องทำทุกวิถีทาง ไม่ให้ใครมาเป็นขวากหนามขวางทางรักของเขา
...ไม่นานเขาจะต้องปิดคดีรักนี้ให้ได้...
.......
อนุภาพปิดคอมพิวเตอร์ ผลักกองเอกสารออกไปข้างๆ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน บอกว่าพอแล้วกับงานที่ขนมาทำที่บ้าน...ทุกอย่างกำลังจะพร้อมสำหรับการถ่ายทำโฆษณาน้ำอัดลมที่มีนักร้องยอดนิยมเป็นนายแบบ ต้นอาทิตย์หน้าต้องตะเวนถ่ายตามชายหาดสวยๆ ของภาคใต้...ชายหนุ่มขออย่างเดียวอย่าให้แบ็งค์นิตินัยมีปัญหาเรื่องคิวเลย
อนุภาพหันไปหยิบแก้วน้ำจะยกขึ้นดื่มแต่ต้องสะดุ้งเพราะจู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ปรกติเวลาตั้งใจทำงานอยู่ที่บ้าน เขาจะปิดเสียงโทรศัพท์ แต่คราวนี้เขาลืม
ชายหนุ่มสงสัยว่าดึกขนาดนี้แล้วใครจะกล้าโทรมา ถ้าไมใช่...
ก่อนหน้านั้น เขาจะพูดได้ทันทีว่า...ถ้าไม่ใช่อธิคมก็สมบัติ...แต่คราวนี้เขากลัวว่าจะเป็นธนาภพ...ไม่ก็อาทิตย์...
อนุภาพหยิบโทรศัพท์...’เบอร์โทรของอธิคมนั่นเอง’ แต่เป็นเสียงคนอื่น
“คุณนุครับ...ผมร้อยตำรวจเอกธงรบนะครับ” เสียงอ้อแอ้ดังมาตามสาย “คุณนุฟังอยู่หรือเปล่า”
“ฟังอยู่ครับ ผู้กองธงรบมีอะไรหรือ”
“คุณนุช่วยมารับไอ้คมด้วย...เอ่อ พันตำรวจตรีอธิคม...ตอนนี้มาวฟุบหลับไปแล้ว...ไก่อ่อนเจ็งๆ”
ธงรบก็ท่าทางเมาไม่แพ้กัน
“แล้วทำไมผู้กองไม่พาเพื่อนกลับบ้านล่ะครับ” อนุภาพเสียงเรียบ ไม่นึกว่าตัวเองจะได้รับประสบการณ์เช่นนี้---มีคนโทรมาให้ไปรับตัวคนเมากลับบ้าน...
“ผมปายม่ายไหว เมาจะแย่เหมือนกัน กะจะนอนมันที่โรงแรมแถวเนี๊ยะ”
“ก็พาพันตำรวจตรีอธิคมคู่หูไปนอนด้วยสิครับ” อนุภาพพยายามใจเย็น
“ม่ายด้าย...ม่ายด้าย เดี๋ยวมีข้อครหานินทา ผู้ชายสองคนนอนด้วยกันมันม่ายเหมาะ” คนเมารีบปฏิเสธ “ผมมีภารกิจ”
อนุภาพขมวดคิ้ว...อ่อนใจ...แม้จะเมาธงรบก็ยังทะเล้น แถมใช้ศัพท์สวย--ภารกิจอะไรของเขา...ภารกิจอะไรของคนเมา
“คุณนุรีบมานะครับ เดี๋ยวใครคาบไอ้คมไปจะหาว่าม่ายเตือน”
“โทรไปเรียกน้องชายเขาไปรับสิ” อนุภาพยังต่อรอง
“ผมไม่มีเบอร์...คุณนุเป็นแฟนมัน ก็มาเก็บมันไป”
“ผมไม่ใช่แฟนสารวัตร”
“แต่ไอ้คมมันบอกว่ามันเป็นแฟนคุณนุ” ธงรงเถียง
นายตำรวจหนุ่มผู้มีภารกิจสำคัญยกมือขึ้นใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้าแรงๆ หันไปมอง ‘โจรหนุ่ม’ รูปหล่อหน้าตี๋ที่ยืนโอนเอนอยู่ข้างๆ รถของเขา สลับกับอธิคมที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่บนม้านั่งหน้าผับ
ดวลเหล้าครั้งนี้อธิคมกับเพื่อนๆ แพ้เขาเช่นเคย เขาครองแชมป์คอแข็งที่สุดได้ตลอดกาล
“คุณนุ...ถ้าไม่มารับ ปล่อยให้ไอ้คมนอนตากยุงหน้าผับก็แล้วกันนะ”
“ผู้กองจับใส่แท๊กซี่ส่งกลับบ้านสิครับ” อนุภาพหาทางออกให้
“ม่ายด๊าย แท๊กซี่ม่ายมีแล้ว...เฮ้ย...เฮ้ย...เฮ้ย”
เสียงขาดหายไป อนุภาพได้ยินแต่เสียงกุกกักๆ จากปลายสาย ธงรับกำลังทำอะไรซักอย่าง
ธงรบรีบวิ่งไปรับตี๋หล่อของเขาซึ่งกำลังจะหมดสภาพ ผู้ทำท่าจะเซล้มลงข้างๆ รถ เขาดันชายหนุ่มให้หันหน้าเข้าหารถของเขา โก้งโค้งฟุบหน้าลงกับหลังคารถเหมือนเวลาจับผู้ต้องหา
ผู้กองหนุ่มอดก้มลงมองบั้นท้ายของชายหนุ่มไม่ได้ แน่นเต็ม งอนได้ใจจริงๆ เขาจึงขอมัดจำด้วยการจับบีบเบาๆ
“คุณนุ มารับไอ้คมที่ผับตะวันแดงถนนวิภาวดีนะครับ ผมม่ายหวายแล้ว”
ธงรบรอไม่ไหว...นานไปกว่านี้ เขาอาจจะขับรถกลับบ้านไม่ได้ อนุภาพยังทักท้วงแต่ธงรบรีบตัดบท หันไปมองเพื่อนรักกับเหยื่อรายใหม่
เขาตัดสินใจไม่ยาก...ต้องทิ้งเพื่อนรัก...ไปจับโจรเข้าตะรางเสียก่อน โจรหนุ่มคนนี้ท่าทางหาที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ
ในอดีตนั้น ทุกครั้งที่เขากับอธิคมหมดสภาพ ธนาวุฒิจะเป็นคนมาแบกทั้งสองกลับบ้าน แต่คืนนี้เพื่อนเก่ารีบขอตัวกลับตั้งแต่หกทุ่ม...เหลือเพียงเขากับอธิคมและเพื่อนอีกสามคนที่ดวลเหล้าจนร้านปิด ทั้งหมดล้มฟุบจนแทบเดินไม่ได้ ธนิณทร์แฟนมานั่งรอตั้งแต่ตีหนึ่งแต่ไม่ยอมกลับจนหญิงสาวงอนกลับบ้านไปแล้ว สารวัตรลูกครึ่งหน้าคมจึงโดนสาวเปรี้ยวที่ปิ๊งกันในผับฉกตัวขึ้นรถไปแล้วก่อนเพื่อน ผู้กองโกวิทลูกดกภรรยากำลังมารับ ส่วนปกรณ์ แฟนนั่งเฝ้าทั้งคืนไม่ยอมห่าง และเพิ่งถูกหญิงสาวลากตัวขึ้นรถขับออกไปก่อนที่เขาจะพยุงอธิคมออกมาจากผับ
ธงรบมีภารกิจสำคัญ จึงต้องทิ้งอธิคมไว้ตรงนี้
‘หวังว่าคุณนุคงมารับแกนะไอ้คม...ไม่งั้นก็ตามบุญตามกรรมก็แล้วกัน’
ธงรับจัดการจับตัวผู้ต้องหาเอนนอนบนเบาะ แล้วเดินกลับมาที่อธิคม ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเพื่อนรัก ตบแก้มเพื่อนเบาๆ
“เฮ้ยคม...ข้าโทรตามคุณนุมารับเอ็งแล้ว แกรออยู่ตรงนี้นะเพื่อน อย่าให้ใครมาหิ้วแกไปเสียก่อนล่ะ”
อธิคมเงยหน้าขึ้นมองตาปรือเหมือนรับรู้ ก่อนจะคอพับไปอีกครั้ง
ธงรบยืดตัวขึ้น ตะโกนเรียกยามหน้าร้าน “เฮ้ยไอ้น้อง ดูสารวัตรด้วย” เขาชี้มือลงบนชายหนุ่มที่นั่งคอพับคออ่อนข้างหน้า ควักเงินใบห้าร้อยขึ้นโบก
รปภ. หนุ่มยิ้มแฉ่ง รีบวิ่งเข้ามาหา ธงรบเป็นขาประจำผับ เป็นที่รู้กันดีว่าผู้กองหนุ่มทิปหนัก
ธงรบสั่งให้ดูรถแลนด์โรเวอร์กับเบนซ์สีดำให้ดี “อย่าให้มีรอยขูดขีดนะ ไม่งั้นอดทิปและอาจโดนจับเข้าคุกด้วย” จากนั้นเขาเดินผิวปากอารมณ์ดีกลับไปที่รถ...ยิ้มอย่างถูกใจ...คืนนี้...ได้สนุกอีกแล้ว
--------
อนุภาพวางโทรศัพท์ลงอย่างอ่อนใจ ไม่นึกว่าจะโดนมัดมือชกเช่นนี้ เกิดมาไม่เคยที่จะต้องออกจากบ้านกลางดึกเพื่อไปแบกคนเมากลับบ้าน
ชายหนุ่มโทรศัพท์หาอธิปเพื่อสอบถามเส้นทางไปผับตะวันแดง โชคดีที่ชายหนุ่มยังไม่นอนเพราะเพิ่งจะกลับจากท่องราตรี ใจหนึ่งก็อยากจะขอให้อธิปเป็นคนไป ‘เก็บ’ เอานายตำรวจหนุ่มกลับไปส่งบ้าน แต่อธิปอยู่กับสาวไฮโซที่กำลังหลงไหลได้ปลื้มหนุ่มมาดเซอร์อย่างหัวปักหัวปำจึงไม่อยากรบกวน
อธิปล้ออนุภาพว่าจะมีแฟนเป็นตำรวจต้องทำใจหน่อยเพราะอาจจะต้องออกจากบ้านดึกๆ ไปแบกแฟนกลับบ้านอยู่บ่อยๆ
“หุบปากไปเลยนะอธิป ถ้าไม่งั้นพี่จะขอให้อธิปเป็นคนไปรับสารวัตรแทน”
“ไม่เอานะพี่นุ คนของใคร คนนั้นก็รับผิดชอบเอาสิ” อธิปกวน
อนุภาพขอบคุณรุ่นน้องคนสนิทแล้วคว้ากุญแจรถเพื่อไป ‘แบก’ คนเมากลับบ้าน...ในใจนึกว่าขอให้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย...ไม่มีวันเสียล่ะที่จะต้องออกไปทำ ‘ภารกิจ’ เช่นว่านี้บ่อยๆ ตามที่อธิปล้อ...พรุ่งนี้เขาจะยื่นคำขาดอธิคม หากจะยังคบกันต้องห้ามเมาหมดสภาพอย่างวันนี้
----------
อาทิตย์ยกมือขึ้นกุมขมับ ปวดหัวแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อคืนนี้เขาเมามาก ผู้ชายหน้าคมเข้มคนนั้นที่แนะนำตัวว่าชื่อธงรบชวนเขาดื่มจนแทบทรงตัวไม่ไหว
ชายหนุ่มพยายามนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมา ภาพต่างๆ ยังเลือนลาง ผสมปนเปกันไปหมด
หลังจากที่มือเขาปัดไปโดนแก้วหล่นแตกแล้วฟุบลงไปบนเคาท์เตอร์ เขาก็จำอะไรไม่ค่อยได้
ปากเขาแห้งผาก กระบอกตาเจ็บ หัวยังมึนๆ ร่างกายปวดไปทั้งตัวเพราะนอนขดอยู่ท่าเดิมเป็นเวลานาน
เขายันตัวขึ้น มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าห้องนอนนี้ดูแปลกตา สีทึมๆ ต่างจากห้องนอนสีสว่างของบ้านเขา
เขาเปลือยกายอยู่...ชายหนุ่มแปลกใจ เขาไม่เคยนอนเปลือย...เวลานอนใส่ชุดนอนทุกครั้ง---เสื้อยืดสีขาวที่อนุภาพซื้อยกโหลให้เป็นของขวัญวันเกิด ใส่กับกางเกงผ้ายืดขายาวเนื้อบาง...
ความทรงจำเริ่มกลับมาทีละน้อย...เมื่อคืนนี้หลังจากผับเลิกเขายืนโอนเอนอยู่ข้างรถของธงรบ...กลับบ้านพร้อมกับชายหนุ่มคนนั้น...ธงรบ...ผู้ชายหน้าตาดี ร่าเริง คุยเก่ง ท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา ขับรถส่ายไปมา มือลูบไล้ต้นขาด้านในของเขา...ตอนนั้นรู้สึกเสียวซ่านมาก
เมื่อถึงห้อง...เขาถูกกอดรัด...เล้าโลม...กระตุ้น...ระดมจูบ...เสียงหอบหายใจแรง...กระเส่า...กลิ่นเหล้าคลุ้ง...เขาขัดขืน แต่ไร้เรี่ยวแรง หากบางคราวก็โอนอ่อนตาม...อารมณ์กระเจิดกระเจิง
เกิดอะไรขึ้น...เขากับธงรบทำอะไรกันหรือ...
อาทิตย์เผลอเอื้อมมือไปลูบบั้นท้ายของตัวเองอย่างลืมตัว...ไม่เจ็บ...เขาถอนหายใจ โล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขากลัว
“ตื่นแล้วเหรอครับ" เสียงทุ้มๆ ดังมาจากประตู อาทิตย์หันไปมอง ธงรบเดินเข้ามา กายท่อนล่างพันผ้าขนหนูสีขาว ท่อนบนเปลือยเปล่า หยดน้ำเกราะพร่างพราว แผงอกกว้างล่ำสัน ไรขนอ่อนๆ ลามพ้นจากหน้าท้องจนถึงสะดือ
ธงรบใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดขยี้ผมให้แห้ง ใบหน้าคมเข้มยิ้มกริ่ม
“เที่ยงแล้ว คุณคงหิว ผมออกไปซื้ออะไรมาให้ทานแล้ว...ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างนอก...จะอาบน้ำเลยไม๊ครับ...ผมจะช่วยถูสบู่ให้” ประโยคสุดท้ายนายตำรวจหนุ่มเจ้าชู้พึมพำอยู่ในคอเบาๆ
“นี่ผม...นี่เราทำ....” อาทิตย์อึ้ง...ยังตกใจ...ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“อะไรเหรอครับ” ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เรามีอะไรกันใช่ไม๊”
“อืม...ใช่ครับ...เมื่อคืนเราเมา ครองสติไม่อยู่ ธรรมชาติเลยลงโทษ” ธงรบหัวเราะเบาๆ ชอบใจ
“คุณข่มขืนผมหรือ...ทำยังงี้ได้ยังไง” อาทิตย์ทำหน้าผะอืดผะอมผสมขึ้งโกรธ
“อ้าวๆ ไม่ใช่นะคร้าบ ผมไม่เคยมีประวัติข่มขืนใคร เราเต็มใจกันทั้งสองฝ่าย คุณทำให้ผม ผมทำให้คุณ รู้ไหมคุณกระชากเสื้อเชิ้ทผมจนขาด เพราะผมมัวแต่ปลดกระดุมอยู่ไม่ทันใจ อย่ามากล่าวหากันนา” ธงรบทำตาโต แต่ก็ยังยิ้มอยู่
“ถ้าผมไม่เมา อย่าได้หวังเลย ผมไม่มีวันทำอะไรยังงั้นกับคุณหรอก ยิ่งคุณเป็น...” อาทิตย์ฉุน เจ็บใจ ไม่คิดว่าจะพลาดแบบนี้
“เป็นอะไรครับ”
“เป็น...เป็นฝ่ายเดียวกัน” อาทิตย์เอ่ยแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน...
“เถอะน่าคุณ ไม่เสียหายอะไรมากหรอก อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลยน่า...เมื่อคืนแค่ชุดเล็กเท่านั้น ไม่มีการยกเสาลงหลุม”
“พูดให้ดีนะ คุณธงรบ” อาทิตย์เสียงแข็ง เริ่มขยับตัวจะลงจากเตียงแต่นึกได้ว่าตัวเองเปลือยกายอยู่ จึงชะงัก หันซ้ายหันขวามองหาผ้าเช็ดตัว...ไม่นึกว่าการกระทำเช่นนั้นจะทำให้อีกฝ่ายยิ่งเห็นว่าน่ารัก...เพราะเหนียมอาย...ไม่เจนจัด...ต่างไปจากทุกคนที่ธงรบพามานอนด้วย
ธงรบเห็น มองออก เขายิ้มขัน ‘โธ่เอ๊ย ยังจะมาอายอีก เมื่อคืนเห็นอะไรของกันและกันไปถึงไหน เห็นติ๋มๆ แบบนี้เถอะ เร่าร้อนไม่เบา’
“คุณจำชื่อผมได้อีกแน่ะ คุณอาทิตย์”
“เก่งนักใช่ไหม ถือโอกาสตอนเมา คงทำได้แต่อย่างนี้ล่ะสิ” อาทิตย์เสียงเข้ม
“โธ่คุณครับ อย่าดูถูกกันยังงี้สิ” ธงรบโอดครวญ
“ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ถ้าคุณชอบแบบนั้น ผมไม่ได้เป็นแบบที่คุณชอบ”
“เถอะน่า ผมไม่ถือ อย่ากลัวเสียเชิงนักเลย อีกอย่าง ผมไม่ได้ยกเสาธงลงหลุมคุณซักหน่อย”
‘ทั้งที่เขาอยากทำใจจะขาด’ ธงรบคิดในใจ...เมื่อคืนเขาพยายามแล้ว แต่ชายหนุ่มดิ้นจนเขาต้องล้มเลิกภารกิจ
...อาทิตย์คงไม่เคย ’ผ่าน’ ใครมาก่อนจริงๆ
ธงรบอดเสียดายไม่ได้...ถ้าอยากจะหาว่าเขาถือโอกาสเขาก็อยากฉวยโอกาสตอนเมานี่ล่ะ...จะหาว่าดูถูกก็ยอม...เพราะหากอาทิตย์ไม่เมา เขาก็หวั่นอยู่ในใจลึกๆ ว่าอาจจะ ‘ยากยิ่งกว่ายาก’...
อาทิตย์ท้าทายความสามารถขีดสูงสุดในการเผด็จศึก...โจรหนุ่มคนนี้พยศไม่ใช่เล่น ท่าทางจะจับเข้าคุกได้อย่างลำบากอย่างเย็น
อะไรบางอย่างทำให้ธงรบรู้สึกถึงการท้าทาย มีชีวิตชีวา ยิ่งเห็นชายหนุ่มหน้ามุ่ยขมวดคิ้ว นั่งจมอยู่ใต้ผ้าห่มเช่นนี้ ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น
ใบหน้าคมกริบ คิ้วเข้ม ตาเรียวเล็ก จมูกโด่ง ปากแดงระเรื่อที่รสชาติหวานมาก...ผิวขาวและเนียนอย่างที่สุดจนเขาอดไม่ได้ที่จะลูบไล้โลมเลียทุกซอกมุมทั่วตัว กล้ามเนื้อแน่นพองามแกร่งเกร็งอยู่ใต้ร่างของเขาที่บดเบียดกดแน่นลงบนที่นอน...ชายหนุ่มครางกระเส่า ครึ่งมึนเมาครึ่งรู้สึกตัว...มือผลักดันอกเขาให้ออกไปสลับกับกอดรัดดึงเขาหาตัว ขาแกร่งกระหวัดรัดบั้นเอวเขาแน่น ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหนีการระดมจูบสลับกับบดเบียดริมฝีปากเข้ากับปากของเขา ตวัดลิ้นสู้กับเขาไม่หยุดหย่อน หากบางครั้งก็เม้มริมฝีปากปิดกั้น หอบหายใจครางกระเส่าราวจะขาดใจ
แม้คืนที่ผ่านมาจะเป็นภารกิจ ‘ชุดเล็ก’ ที่ปรกติเขาไม่ค่อยทำ แต่ธงรบยอมรับว่าเขาพึงพอใจมากที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นกับเขาในหลายๆ ปีที่ผ่านมา
อาทิตย์...ขอลองจีบหน่อยเถอะ...เขาอยากทำภารกิจ ‘ชุดใหญ่’
ธงรบยื่นผ้าเช็ดตัวให้...อาทิตย์ยื่นมือมารับหน้าตึงๆ แล้วรีบลุกจากเตียง ชายหนุมเซเพราะยังมึนหัวอยู่ เขาจึงยื่นมือเข้าประคอง แต่ชายหนุ่มสะบัดแขน เบี่ยงตัวเดินหนีมุ่งตรงไปยังห้องน้ำ
ธงรบยิ้ม...ถูกใจ...เห็นว่าน่ารัก...
*******************
รักคนเขียนบ้างนะคร้าบบบ
รักมากๆ และรักนาน เพราะผมขาดความรักไม่ได้
ขาดรักเหมือนขาดใจ :m23: :m3: :m12:
อ้อ ขอตอบ ป.ล. ใครบางคนที่ไม่ยอมให้ตอบใน PM ว่า "ครับผม ใช่ครับ"
:call:
-
บทที่ 30 “เดียวดาย”
เขาเคยเห็นด้วยกับคนที่เคยพูดว่า Love can soothe what love has burned
เพราะว่าแผลใดๆ ที่ความรักเคยทำให้เจ็บช้ำ...ความรักนั่นเองจะช่วยรักษาความเจ็บปวดนั้นให้หายไปได้
...ใครล่ะจะรักษาแผลรักให้อาทิตย์?...
..........
อยากป็นคนนั้นจัง :-[
เศร้าจัง :เศร้า1:
ขอบคุณนะคะที่มาอัพ วันนี้อ่านสองตอนรวด
-
รักคนเขียนนิดเด่ยว 555 :oni1:
-
ชอบคนเขียนเรื่องนี้จัง
ขอบคุณครับ
-
ตัดศัตรูไปได้แล้ว 1!!!~
-
:impress2:เช้ามาก็ได้อ่านอีกตอน......โว้โว...เย้เย.......
ความจริงเมื่อคืนรออ่านถึงตีสองนะนั่น
สุดท้ายก็ไม่หวายแล้ว ง่วงนอนสุด ๆ
ไปนอนดีก่า..........
o13 ขอบคุณ คุณ Katawoot ครับ
+1 ให้เป็นกำลังใจ
และ :กอด1:
:L1: คนเขียนครับ
-
อยากจะบอกว่าชอบคู่นี้อะ
-
อยากให้อาทิตย์ได้คู่ จะได้เลิกเสียใจสักทีเนอะ :call:
แต่มีแฟนเป็นตำรวจนี่ต้องนับขวดจริงๆเลยนะ :really2:
-
อ๊ากกกกกก ในที่สุด อาทิตย์ กะ ธงรบ ก็เป็นไปดังหวัง อ๊ากกกกกกกกกก
-
แอบมีตอนพิเศษทางพีเอ็มด้วยหรือนี่
งง
-
ลุ้นคู่ธงรบดีกว่า ว่าจะลงเอยยังไง
รอตอนต่อไปครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สารวัตแผนสูง....................เสร็จไป 1 :laugh:
-
อุ๊บส์ :haun5: ชอบอ่ะ น่ารักไม่แพ้กันเลยนะเนี่ย คู่เนี้ยอ่ะ
-
คนเขียนก็แอบชอบคนอ่านเรื่องนี้ครับ :กอด1:
ชอบคนเขียนเรื่องนี้จัง
ขอบคุณครับ
[attachment deleted by admin]
-
เอริ่ม...เมะเหนือเมะ
ฮา...
-
บทที่ 32
อธิคมทำจมูกฟุดฟิด ตายังหลับอยู่ แต่ประสาทสัมผัสหูและจมูกทำงานก่อน...เสียงก๊อกแก๊ก กลิ่นหอมฉุย...เขารู้ว่าใครซักคนกำลังทำอาหาร...อาหารเช้า...ใครซักคนที่ว่านั้นต้องเป็นอนุภาพแน่ๆ...อนุภาพกำลังทำอาหารเช้าให้เขาทาน
นายตำรวจหนุ่มลืมตาขึ้นมา เขาต้องการการยืนยันว่าคิดถูกต้อง ชายหนุ่มค่อยๆ ยกหัวขึ้นมาจากเบาะโซฟานุ่มๆ โผล่ขึ้นมาจนพ้นพนักพิง มองไปยังต้นทางของเสียงและกลิ่นนั้น อนุภาพยืนอยู่หน้าเตากำลังปรุงอาหาร ใบหน้าเรียบนิ่งแบบที่เห็นชินตา...
เขารักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน...เสน่ห์บางอย่างในตัวอนุภาพมัดใจเขาเสียอยู่หมัด...เสน่ห์ที่เขาบอกไม่ได้ว่าคืออะไร...รู้แต่ว่าตอนนี้ทุกลมหายใจเข้าออกของเขามีแต่ชายหนุ่มหน้าคมคนนี้
สัญชาตญานของอนุภาพคงบอกว่ามีใครจ้อง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เห็นอธิคมกำลังทำตาหวานมองอยู่
อนุภาพยังทำหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงทำอาหารเช้ามื้อพิเศษต่อ...มื้อแรกและมื้อเดียวที่จะทำบริการคนเมา
“หอมจัง” อธิคมทำท่าสูดดม
“ผู้กองรีบไปล้างหน้าล้างตาสิครับ จะได้มาทานข้าวมื้อพิเศษ”
‘มื้อพิเศษหรือ...คุณนุทำอาหารมื้อพิเศษให้เรา...ดีจัง’ นายตำรวจหนุ่มยิ้มบางๆ ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง...สร่างเมาใหม่ๆ สมองยังไม่ค่อยแล่น ลืมไปว่าอนุภาพเรียกเขาว่า ‘ผู้กอง’...ลืมไปว่าเคยตั้งสมมุติฐานว่า ‘ผู้กอง’ เรียกเมื่อเกิดอาการฉุน ‘สารวัตร’ เมื่ออยู่ในอารมณ์ธรรมดา และ ‘คุณตำรวจ’ เมื่อกำลังโกรธ...ลืมไปว่าสายตาคู่นั้นบีบให้เขาคายคำตอบออกมาได้อย่างง่ายๆ ...ลืมไปชั่วครู่ว่า...อนุภาพ...มีอานุภาพต่อเขามากนัก
“ผมหิวแล้ว ขอทานเลยได้ไม๊ครับ ปรกติไม่ล้างหน้าแปรงฟันผมก็ทานอาหารเช้าเลย”
อนุภาพเงยหน้าขึ้น ส่งสายตาเรียบนิ่งเหมือนจะถามว่า ‘มีปัญหาอะไร’
สติของอธิคมเริ่มกลับมา...สำนึกส่วนลึกเริ่มทรยศตัวเอง
“ครับ ครับ...แต่ผมไม่มีแปรงสีฟัน”
“เตรียมไว้ให้แล้วครับ ห้องน้ำอยู่ทางโน้น” อนุภาพยังใบหน้านิ่งเรียบ บุ้ยปากบอกทางไปห้องน้ำแขก
“ใช้แปรงสีฟันอันเดียวกันเหรอ” อธิคมเดินโซเซไป ไม่วายมีคำถาม “ล้างหน้าแปรงฟันอย่างเดียวก็พอนะ”
อนุภาพส่ายหน้ากับนายตำรวจจอมกวน...อดยิ้มไม่ได้...อธิคมจะเป็นอย่างนี้ทุกวันหรือไม่หากต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...
---‘ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...เราคิดไปถึงขนาดนั้นแล้วหรือ’ อนุภาพชะงัก แปลกใจกับความคิดใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นในหัว
อนุภาพนึกถึงคืนนั้นที่อธิคมบอกรัก เขาเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ...ไม้ตายของเขา...ใช้ได้ผลทุกครั้ง...เมื่อไม่แน่ใจ คิดอะไรไม่ออก...นิ่งเงียบเข้าไว้...รอดตัวไปได้...เขาเรียกว่าเป็นการถอยตั้งหลักแบบไม่ต้องขยับตัว
------
อาทิตย์ล้างสบู่ออกจากตัว ลูบไล้เรือนกายของตน อดนึกถึงเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้ แม้ความจำจะไม่คมชัดเพราะสติถูกครอบคลุมด้วยความเมา แต่เขาก็พอจำได้ถึงความหฤหรรษ์ที่ได้รับ...ในใจนึกตำหนิตัวเองที่ปล่อยให้อะไรๆ เกิดขึ้น เขาโทษเหล้า...เขาโทษธงรบที่ฉวยโอกาส...เขาโทษความเหงา...ความผิดหวัง...ความเสียใจ...แต่ลึกๆ เขาอยากจะโทษตัวเองนักที่สับสนจนควบคุมตัวเองไม่ได้
หากอนุภาพรู้เขาจะทำอย่างไร...ชายหนุ่มจะรู้สึกอย่างไร...ชั่วข้ามคืน เขาก็นอกใจ...
นอกใจหรือ...ไม่ใช่สิ...เขาไม่ได้นอกใจ...เขาเมา...แล้วอีกอย่าง...เขากับอนุภาพก็ไม่เคยเป็นอะไรกัน...และคงไม่มีวันได้เป็น...จะเรียกว่านอกใจได้อย่างไร...
ที่สำคัญเขากับธงรบเป็น ‘ฝ่ายเดียวกัน’ ....เขาต้องคู่กับฝ่ายตรงข้าม...
จริงหรือ...ใครกำหนด...หากเขาไม่ได้ใช้ชีวิตกับอนุภาพ...แล้วใคร...คุณตฤณหรือ...คุณตฤณก็เป็นขั้วเดียวกัน...อธิปก็เป็นเพื่อน เป็นผู้ชายแท้ๆ...แล้วใครต่อใครที่เคยจีบเขาก็ดูเหมือนว่าจะเป็นฝ่ายเดียวกับเขาทั้งนั้น
....ทำไมเขาไม่เคยได้ในสิ่งที่เขาต้องการเลย....แค่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น...แค่คนเดียว...อนุภาพ...พี่นุ...
-----------
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมทานข้าวได้หรือยัง” อธิคมเดินยิ้มยังฟันเข้ามาใกล้
นายตำรวจหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้สตูลข้างโต๊ะทำครัว มองหาโต๊ะทานอาหารแต่ไม่พบ จึงพูดขึ้นว่า “คุณนุครับ คุณนุไม่มีโต๊ะกินข้าวเหรอ”
อนุภาพพยักหน้า ทุกครั้งเขานั่งทานอาหารที่โต๊ะทำครัวตัวใหญ่
“อืมมม เอาไว้ผมจะซื้อให้ซักตัว”
“...”
“ว่าแต่ว่าเก้าอี้ตัวนี้ นั่งสบายดีนะครับ” อธิคมหาเรื่องคุย เพราะพ่อครัวเอาแต่นิ่ง ตักข้าวต้มกุ้งชามใหญ่กลิ่นหอมฉุยยื่นให้เขา ส่วนของตัวเองเป็นถ้วยเล็กกว่า
“อาทิตย์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด” อนุภาพแกล้ง
ใบหน้ายิ้มๆ ของอธิคมหุบลงทันควัน ขยับตัวลุกขึ้นเหมือนถูกไฟร้อนๆ นาบ
อนุภาพยิ้มๆ ตักข้าวต้มเข้าปาก
“ใจร้าย กะจะแกล้งผมให้ทานข้าวไม่ลง” อธิคมทำหน้างอน
“จริงๆ ไม่ได้พูดเล่น...โซฟานั่นน่ะพี่บั๊ดกับพจนีย์ซื้อให้ ถ้วยที่กินอยู่นี่อธิปซื้อเป็นของขวัญวันเกิด เอนกให้โต๊ะวางโทรศัพท์ โจ้ซื้อหม้อเทฟลอน อาริษาซื้อชุดช้อนซ่อม พี่ภูมิบริจาคตู้หนังสือเพราะเห็นผมมีหนังสือเยอะเกินไปแล้วเขาไม่ได้ใช้เลย ส่วนตู้เย็น...คุณตฤณ” อนุภาพพูดยาว...อดลงท้ายด้วยการแกล้งไม่ได้
“หา...ตู้เย็นนี่นะ...ใจป้ำแฮะ” ตู้เย็นใหญ่มาก อธิคมไม่คิดว่าใครจะซื้อตู้เย็นให้กันเป็นของขวัญ
อนุภาพสนิทกับเพื่อนมาก ดูมีความสุขกับการได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ แต่เขาอยากให้ชายหนุ่มมีความสุขกับการได้อยู่ใกล้ๆ เขามากกว่า...เมื่อมีแฟน...เพื่อนก็ต้องมาทีหลัง
...แฟนหรือ...อนุภาพยังไม่ตอบรับเขาเลย...เขาบอกรักไปแล้ว...ที่นี่...ตรงนี้ที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่...บนเก้าอี้ที่อาทิตย์ซื้อให้อนุภาพ...แม้เสียความรู้สึกไปบ้างแต่ก็พอรับได้ที่มารู้เอาตอนหลัง...หรือบางทีอนุภาพอาจแกล้งล้อเล่นเขาก็ได้
“แล้วคุณนุ ซื้ออะไรเองมั่ง”
“ซื้อคอนโดนี่ กับรถไง...รถที่สารวัตรชนท้าย”
“โธ่...คุณนุ...เรื่องที่แล้วก็เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ” อธิคมทำหน้าอ้อนวอนรู้สึกผิด แต่นัยน์ตาวิบวับ "ใจร้าย ว่ากันอยู่ได้ไม่ยอมเลิก"
อนุภาพไม่ตอบ ตักข้าวต้มเข้าปาก สลับกับการมองอธิคมที่กำลังอร่อยกับการทานอาหาร
“เมื่อคืนผู้กองเมามาก จนหมดสภาพ...” อนุภาพเริ่มเมื่อเห็นว่าทานข้าวไปบ้างแล้ว
หลังจากล้างหน้าล้างตาจนสดชื่น สติของอธิคมเริ่มกลับมาเป็นปรกติ จำได้แล้วว่าเคยมี ‘ประเด็นเก่าเรื่องเรียกยศ’
“ทานข้าวต้มให้หมดก่อนสิครับ กำลังอร่อย”
“อร่อยหรือครับ...งั้นผู้กองทานอีกชามนะ เอาให้อิ่มๆ เพราะอาจไม่ได้ทานอีก” อนุภาพยังหน้าเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ แต่ตำรวจหนุ่มที่กลายมาเป็นจำเลยเริ่มอึดอัด
“ไอ้ธงไม่น่าหวังร้ายเลย ทำให้คุณนุลำบาก ให้คนอื่นไปส่งผมก็ได้ ที่จริงมันนั่นล่ะควรไปส่งผม”
“ร้อยตำรวจเอกธงรบเขามีภารกิจสำคัญต้องไปทำ”
...ภารกิจสำคัญของธงรบ...ภารกิจของธงรบจะมีอะไรถ้าไม่ใช่....อาทิตย์...
อธิคมอึดอัดซ้ำสอง กลัวว่าตัวเองจะคายความลับโดยไม่ได้ตั้งใจ...ถ้าอนุภาพรู้ว่าเขาเป็นคนมอบหมายภารกิจให้ธงรบ เขาก็คงโดนไม่ใช่น้อย...
“ภารกิจอะไรของมัน ภารกิจของไอ้เสาธงจะมีอะไรถ้าไม่ใช่... “ อธิคมนึกได้ หยุดคำพูดไว้ทัน ”ถึงงั้นก็เหอะ ให้คนอื่นไปส่งผมก็ได้”
“ให้ผมจินตนาการนะ ทุกคนคงเมาฟุบกันหมด ผู้กองธงรบก็ท่าทางไม่แพ้กัน แต่ยังพอเดินได้ พูดรู้เรื่องบ้าง อย่างนี้จะไปทำภารกิจอะไรได้ ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่”
อนุภาพแกล้งทำหน้าไตร่ตรอง...ทำไมจะไม่รู้ว่าธงรบจงใจตามเขาไปรับอธิคม...สองคนก็เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน...เพื่อนสนิทกันนี่นา...พิมพ์เดียวกัน...ต่างจากธนาวุฒิ...สามทหารเสือ...แต่ก็นั่นล่ะ...เขายังไม่รู้จักธนาวุฒิเท่าใดนัก...แต่เท่าที่อธิคมเล่าให้ฟังและได้พบสองครั้ง ธนาวุฒิไม่น่าจะพิมพ์เดียวกันกับสองคนนี้
“โธ่คุณนุ นานๆ ครั้งครับ ผมไม่ได้เลื่อนยศทุกเดือนนะ ตั้งหลายปีกว่าจะขยับไปอีกกระติ๊ดนึง คราวหน้าเป็นพันตำรวจโท ผมสัญญาว่าจะไม่เหมาแอ๋ขนาดนี้ จะชวนคุณไปนั่งเฝ้า ควบคุมความประพฤติ”
“แล้วสารวัตรธนาวุฒิเขาไม่พากลับบ้านหรือครับ รองผู้กำกับไม่น่าจะเมา”
‘ไม่เอานะ...ไม่เอาธนาวุฒิ...ธนาวุฒิมาเกี่ยวอะไรด้วย’...สัญญาณอันตรายดังขึ้นในหัวของอธิคม ภาพของธนาวุฒิดีงาม...เขากลัวอนุภาพจะชื่มชม...แม้จะยอมรับว่าพ่อเพื่อนคนเก่งสุดแสนจะสมบูรณ์แบบ...แต่เขาหึง...
“รายนั้นกลับไปตั้งแต่หกทุ่ม...คนดีมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วไม่อยู่เมากับเพื่อนหรอก” อธิคมยักไหล่ ความคิดส่วนลึกขับดันให้เขาโกหกชายหนุ่มเพื่อ ‘ขจัด’ ธนาวุฒิให้พ้นทาง พยายามไม่ให้ภาพของธนาวุฒิเข้ามาในหัวของอนุภาพ...ที่จริงธนาวุฒิไม่เคยเมา และเขาก็ใส่ใคล้เพื่อตีกันคุณรองผู้กำกับให้ชายหนุ่มคิดว่าสารวัตรใหญ่มีแฟนแล้ว...
แต่วินาทีนั้นเขาตระหนักว่าตัวเองพลาด...คิดผิดไปถนัด
“อ๋อ...สารวัตรธนาวุฒิมีแฟนแล้ว...มิน่า...” ชายหนุ่มพยักหน้า ทำท่าเข้าใจ
“คุณนุครับ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ผมก็มีแฟนแล้ว แต่ผมเผลอดื่มเยอะไปหน่อย เหล้ามันแรง”
“คุณมีแฟนแล้วเหรอ ไม่ยักรู้” คนที่ไม่ยอมรับว่าเป็นแฟน ลุกเดินไปเปิดตู้เย็น
อธิคมร้อนตัว...นึกฉุนความคิดตัวเองที่ทรยศเจ้าของ
...บ้าจริง...นี่ถ้าเขาเป็นผู้ต้องหาคงถูกจับเข้าคุกไปแล้ว...อนุภาพน่าจะเป็นเจ้าพนักงานสอบสวนได้ดีกว่าใครเพื่อน...ไม่ก็เป็นทนาย หรือผู้พิพากษา...
แต่สารวัตรหนุ่มอดครึ้มอกครึ้มใจไม่ได้...ดูเหมือนอนุภาพจะยอมรับกลายๆ ว่าเป็นแฟนเขา...
“คุณนุครับ อย่าโกรธเลยน่า ผมไม่เมาให้คุณต้องออกไปแบกตัวกลับบ้านอย่างนั้นอีกหรอก จะไม่ดื่มเหล้าจนเมาหมดสภาพแบบนั้นอีกแล้ว”
“ดื่มก็ดื่มไปสิครับ...เรื่องปรกติ ตำรวจรวมกลุ่มกันก็ดื่มหนักกันอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โต๊ะ วางแก้วน้ำส้มและนมสดให้....
“กาแฟยังไม่ได้ซื้อเลยครับ...” อนุภาพจ้องตาอธิคมนิ่ง ใบหน้าเรียบเช่นเคย “แต่ผมไม่ออกไปรับสารวัตรอีกแล้ว...ไม่ว่าจะกลับมาบ้านนี้หรือไปไว้บ้านไหน”
อธิคมยิ้มแหยๆ ...เอาซะแล้วไหมล่ะ...
“เดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟให้นะ...”
อนุภาพยิ้มบางๆ เอื้อมมือมาแตะหลังมือสารวัตรหนุ่ม...”ไม่ต้องครับ...ทานข้าวต้มให้หมดเถอะ”
อนุภาพนั่งมองอธิคมทานข้าว นึกถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา เมื่อคืนเขาไปถึงหน้าผับตะวันแดงก็พบว่าอธิคมนอนพาดอยู่บนม้านั่งหน้าผับ มียามนังพัดวีไล่ยุ่งให้อย่างเอื้ออารีย์...ชายหนุ่มไม่แปลกใจเพราะท่าทางเป็นขาประจำ...เขาตบแก้มนายตำรวจหนุ่มเบาๆ เพื่อเรียกสติ...คนเมางัวเงียลุกขึ้นมามองตาปรือถามว่า “ครายอ่ะ...คุณนุหรือ...คิดถึงจัง”
อนุภาพลังเลว่าจะไปส่งอธิคมที่คอนโดเขาดีหรือไม่...นึกถึงจะต้องผ่านด่านยามหน้าประตูทางเข้า...อาจจะต้องเจอยามหน้าประตูอาคารอีกชั้น...เผลอๆ อาจต้องเจอพนักงานต้อนรับก่อนผ่านไปถึงลิฟท์ เขาจึงตัดสินใจพามาที่พักของตัวเอง...อย่างน้อยมีพี่สิงห์ รปภ. ที่กลายมาเป็นลูกน้องคนสนิทของอธิคมไปเสียแล้วช่วยแบก ช่วยพยุง ช่วยลากคนตัวใหญ่ขึ้นมาจนถึงห้อง
เขาทั้งฉุนทั้งอาย...สิงห์อมยิ้มเมื่อเขากล่าวขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ
‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม...อย่าให้ต้องมารบรากับความเจ้าชู้และความเจ้าสำราญของคุณเลย...ภารกิจนี้ผมรับไม่ได้...’
--------
อาทิตย์เดินออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวขาวสะอาด ผิวแน่นเนียนเช็ดแห้งแล้วตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำ ตุ่มเล็กๆ สองตุ่มบนอกกว้างแดงระเรื่อ จนธงรบอยากกระโจนเข้าใส่ ไล้ลิ้นโลมเลียอีกครั้ง
อาทิตย์ยังหน้าบึ้ง ไม่พูดไม่จา นึกฉุนที่ธงรบยังนั่งหมิ่นๆ อยู่บนขอบเตียงไม่ไปไหน...
“คุณอาทิตย์ครับ อย่าโกรธกันเลย จะว่าไปผมก็เสียหายด้วยเหมือนกันนะ” ธงรบอดล้อตี๋หนุ่มหน้าเคร่งไม่ได้...หน้าตาน่ารักแต่ทำท่าดุ...กลัวตายล่ะ
“คุณเสียหายอะไร ผมเสียอีก อุตส่าห์ดูแลตัวเอง แล้วต้องมาโดนอย่างนี้”
ธงรบยิ้ม เรียบเรียงประโยคให้ชายหนุ่มใหม่ในใจ ‘อุตส่าห์รักนวลสงวนตัว ต้องมาเสียหนุ่ม เกือบโดนฟัน’
อาทิตย์ชะงัก เห็นชุดเครื่องแบบของธงรบกองอยู่บนเก้าอี้ เหลือบตาไปมองบนโต๊ะ เห็นซองปืนวางอยู่...ภาพถ่ายหมู่ชายหนุ่มหลายคนในเครื่องแบบสีกากีในกรอบตั้งอยู่ใกล้ๆ กัน
....ธงรบเป็นตำรวจ!...เขาถูกตำรวจข่มขืน....เขาเสียตัวให้ตำรวจ...ไม่ใช่สิ...เขาเผลอมีอะไรกับตำรวจ...
เขาเมาแล้วมีอะไรกับผู้ทักษ์สันติราษฎร์... แต่เรียกว่าผู้ข่มเหงสันติราษฎร์น่าจะถูกกว่า
เขาไม่ชอบตำรวจ...แต่เขาถูกตำรวจทำมิดีมิร้ายตอนเมา!
...ทำไมมีแต่ตำรวจเข้ามาทำให้เสียเรื่อง...
ธงรบทำให้เขาอดคิดถึงสารวัตรอธิคมไม่ได้ สองคนนี้ดูเหมือนกันมาก แม้หน้าตาไม่เหมือนแต่ก็หล่อร้ายกาจ ตัวสูงใหญ่ บุคลิกลักษณะเจ้าชู้เหมือนกัน....
ขออย่าให้ธงรบรู้จักกับอธิคมเลย...ไม่เช่นนั้น เรื่องนี้อาจเข้าถึงหูอนุภาพ...เขาไม่ไว้ใจคนหน้าเป็นปากเก่งที่นั่งยิ้มๆ อยู่ใกล้ๆ นี้เป็นอย่างยิ่ง
“รถผมอยู่ไหนครับ” อาทิตย์แต่งตัวเสร็จ เสื้อยับยู่ยี่ กระดุมขาดหลายเม็ด ชายหนุ่มตะขิดตะขวางใจที่ธงรบเอาแต่มองเขาแต่งตัว จะบอกให้ออกไปจากห้องก็ดูกระไรอยู่ เดี๋ยวจะหาว่าอายเหมือนผู้หญิง หรือ ‘ฝ่ายรับ’
เขาใส่กางเกงทั้งที่ยังนุ่งผ้าขนหนู หันหน้าเข้าผนังเพราะกลัวว่าธงรบจะเห็นของดี หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ตำรวจเจ้าชู้สำรวจบั้นทายจนหนำใจ
“เข็มขัดผมอยู่ไหน” อาทิตย์ถามธงรบ ไม่มองหน้า
“อืมมม อยู่ไหนนะ ขอผมหาก่อน เมื่อคืนนี้กระชากออกมาแล้วก็โยนไปทางไหนว้า...”
อาทิตย์เริ่มจะทนไม่ไหวที่ธงรบแกล้งพูดกวนอารมณ์...เขาหันซ้ายหันขวาหาเข็มขัดตัวเองก็พบว่าตกอยู่ข้างเตียงใกล้ๆ กับกางเกงในสีดำ...ของนายตำรวจ...
ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบ...ลืมไปว่าธงรบยังนั่งอยู่ขอบเตียง ส่วนหลังของเขาจึงลอยเด่นใกล้ๆ ใบหน้ากรุ้มกริ่มของผู้กองนักรัก
...โดนเชยชมด้วยสายตาอีกแล้วสิอาทิตย์...
“รถยังอยู่หน้าผับครับ ไม่ต้องห่วง ยามเขาดูแลให้อย่างดี เมื่อคืนจอดทิ้งก้นไว้ เอ๊ย ทิ้งกันไว้หลายคัน”
รถของอธิคมกับรถของธนิณทร์ก็คงยังจอดอยู่ที่นั่น...ธนิณทร์เพื่อนรักป่านนี้คงเสร็จสาวเปรี้ยวชุดแดงไปแล้ว...
“ผับอยู่ที่ไหนนะครับ”
“วิภาวดี เดี๋ยวผมพาไปเอา”
“ไม่ต้อง...ผมไปเองได้” อาทิตย์จำทางไม่ค่อยได้ เมื่อคืนเขาขับรถตะเวนเรื่อยเปื่อยไปรอบๆ กรุงเทพฯ ผ่านหน้าผับจึงแวะเข้าไปอย่างเซ็งๆ เขาจะโทรไปถามเพื่อน...ต้องมีสักคนที่รู้
“งั้นทานข้าวก่อนก็แล้วกันนะครับ มาเถอะ จะเย็นหมดแล้ว” ธงรบลุกขึ้น ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
อาทิตย์ขยับตัวออกห่างเดินไปที่ประตู เขาเริ่มตระหนักว่าธงรบตัวสูงใหญ่และหนามากกว่าเขาเยอะ น่าจะสูงพอๆ กับสารวัตรอธิคม...ลึกๆ ในใจ ชายหนุ่มอดนึกไม่ได้ว่า ถึงแม้เขาไม่เมาแล้วธงรบข่มขืนล่ะ เขาจะเสร็จไหม...หากถูกข่มขู่ ถูกปืนจี้ ถูกจับมัด เขาจะทำอย่างไร...พวกตำรวจทำอะไรน่ากลัวกันทั้งนั้น
อาทิตย์ปฏิเสธ แล้วรีบเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น มองหารองเท้าก็พบว่าข้างหนึ่งตกอยู่ใกล้ๆ ประตู ส่วนอีกข้างอยู่ใกล้โซฟาติดผนังห้อง
ห้องพักของธงรบกว้างพอสมควร...แต่รก...ห้องตำรวจชายโสด...จะเอาอะไรมากไปกว่านี้
ชายหนุ่มมองหาถุงเท้าไม่เจอ เลยคิดว่าจะคว้าถุงเท้าของธงรบสักคู่ที่วางอยู่ข้างประตูใส่ไปก่อน
“ผมอุตส่าห์ออกไปซื้อมาให้ทาน...อย่าให้เสียน้ำใจสิครับ...เถอะน่าคุณอาทิตย์ อย่าโกรธกันนักเลย เราเมากันทั้งสองคน เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ ผมชอบคุณมากมันก็เลยห้ามใจไม่ไหว ถ้าคุณไม่น่ารักถูกใจขนาดนี้ถึงเมาผมก็ไม่ทำอะไรคุณหรอก...คุณเองก็ใช่ว่าจะขัดขืนผมนี่น่า...แสดงว่าคุณก็คงจะ...”
“เมื่อคืนผมเมา” อาทิตย์เสียงเข้ม เน้นทุกพยางค์ นึกอยากจะถลันเข้าไปกระชากคอเสื้อนายตำรวจแล้วต่อยซักหมัด แต่ไม่กล้าเพราะตัวโตกว่า ดีไม่ดีจะโดน....
‘บ้าจริง...ทำไมถึงซวยอย่างนี้’
“ผมเมา...แต่เห็นคว้าเอาๆ” ธงรบพึมพำเบาๆ ให้ได้ยินเฉพาะตัวเอง แต่คนหูดีที่กำลังใส่ถุงเท้าได้ยิน
‘เขาหมายความว่าอะไร คว้าเอาๆ ...คว้าอะไร’ อาทิตย์สงสัย
‘ถึงจะชอบกันมากเขาก็ไม่ทำกันยังงี้หรอก เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวันดี ก็มีอะไรกันแล้ว’ เขาเองเฝ้าแอบรักอนุภาพมาเป็นปีๆ ยังไม่มีอะไรกันเลย ถูกเนื้อต้องตัวกันแทบก็แทบจะไม่...
...เขากับอนุภาพ...พี่นุของเขา...แล้วทำไมจะมีอะไรกัน...จะมีได้อย่างไร...อนุภาพไม่ได้รักเขานี่...แล้วก็คงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ...ไม่มีโอกาสสำหรับเขาแล้ว
อาทิตย์เจ็บปวดยิ่งนัก...คิ้วขมวด...ปากเม้มตรง...ตาเริ่มแดง...น้อยใจในความรักของตัวเอง...ทำไมอนุภาพไม่รักเขาเลย...
ธงรบยืนมองอยู่ เห็นใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนแปลงไปก็แปลกใจ
‘อะไรกัน แค่เสียตัวนิดหน่อยเมื่อคืน ทำเหมือนสาวน้อยเสียพรหมจรรย์ไปได้’
ผู้กองเจ้าสำราญอดสงสารไม่ได้ ใจหนึ่งก็ถูกใจที่ได้สอบสวนโจรหนุ่มมือใหม่...น่าเอ็นดูเป็นที่สุด เป็นธรรมชาติ ไม่ปรุงแต่งจนหาตัวตนไม่เจออย่างบรรดาดารา นักร้อง หรือนายแบบที่เขาพบมา แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับอาทิตย์ซึ่งท่าทางหวงเนื้อหวงตัวมาก
“คุณอาทิตย์ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขอโทษก็ได้ ผมผิดที่ฉวยโอกาสตอนเมา แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ คุณก็รู้...ขอให้ผมแก้ตัวหน่อยนะครับ ผมไม่ได้แย่มากอย่างที่คุณคิดหรอก อย่าเกลียดกันเลย” ธงรบทำเสียงจริงจัง
อาทิตย์ลังเล...ธงรบอาจจะไม่ได้แย่นัก เขาต้องยอมรับว่าเหล้าเป็นสิ่งไม่ดี ทำให้ขาดสติยั้งคิด เขาเองก็เมาด้วย ธงรบก็ยอมรับแล้ว
...แต่ว่าเขารับไม่ได้...สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นความผิดพลาดที่มาจากฤทธิ์ของสุรา...เขารับความจริงข้อนี้ไม่ได้
...แต่อาทิตย์ไม่เข้าใจอย่างแท้จริงถึงความรู้สึกเบื้องลึกของมนุษย์...อารมณ์ปรารถนาที่เกิดขึ้นกับปุถุชน...ความต้องการที่เราเองบางครั้งก็แทบไม่เข้าใจและควบคุมมันไม่ได้
“ช่างเถอะ ผมจะถือว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น เราก็คงไม่ได้พบกันอีก ไม่นานผู้กองกับผมก็คงลืม” ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม แล้วเปิดประตูเดินออกไป...หารู้สึกตัวไม่ว่าเรียกยศของธงรบได้ถูกต้องชัดเจน
ธงรบมองตาม...ระคนผิดหวังระคนครึ้มใจ...ผิดหวังที่ชายหนุ่มไม่ยอมอยู่ต่อทานข้าวสักนิด ครึ้มใจกับความน่ารักของตี๋หล่อและรสชาติเมื่อคืน...
‘...ฝันไปเถอะอาทิตย์ รู้จักร้อยตำรวจเอกธงรบน้อยไปเสียแล้ว ถ้าผู้กองธงรบจะชักธงขึ้นรบแล้วล่ะก็ หนีผมไปไหนไม่พ้นหรอก...’
อธิคมก็อธิคมเถอะ ลูกตื้อผิดกับธงรบนัก
************
:z2:
รูปข้างบนคืออธิคมในความคิดของผมครับ ส่วนอนุภาพคือรูปที่เป็นหน้าสีแดงๆ อิอิ
เดนนิส โอนีลนี่หล่อจริงๆ ให้ตายสิ เสียอย่างเดียว... :เฮ้อ: :z3:
-
ตอนพิเศษเป็นรางวัลสำหรับคนที่หาคำสะกดผิดได้ครับ เ็ป็นโปรโมชั่นร่วมสนุกกันคร้าบบ :z1: :mc4:
แอบมีตอนพิเศษทางพีเอ็มด้วยหรือนี่
งง
-
:z3: อะไรกันอ่ะ
-
ขอบพระคุณครับผม :L1:
-
o13 ไม่ผิดหวังจริง ๆ เป็นแฟนนิยายของคุณ Katawoot
อัพเช้า......อัพเย็น
ได้ใจแฟน ๆ นักอ่านไปเต็ม ๆ
ไม่ต้องให้รอกันนาน
:pig4:ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบ.......
เอ่อ...แล้ว :z3:ไอ้ตัวนี้มันมีเรื่องคับอกคับใจอะไรกันนักกันหนาฟ่ะ.....
-
:haun4: เอาเสาลงหลุม เหอ ๆๆๆ
อนุภาพใจแข็งมากมาย สงสารสารวัตรขึ้นมาแล้วสิ :o12:
-
อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง
ขอบคุณครับ
-
สู้ ๆ ผู้กองธงรบ!!!~
-
เปนกำลังใจให้ธงรบเช่นกันค่ะ :z2:
-
วิ่งมาซบอกสารวัตร :กอด1:
-
เง้อ มาต่อเร็วๆน๊า
รออยู่นะค๊าบ คุงคฑาวุธ (ถูกป่าวหว่า)
รอเรื่องนะครับ มะช่ายรอผู้เขียน อิ่ๆ :z2:
-
มาอ่านเป็นตรั้งแรก ก็น่าติดตามดีครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เชียร์ผู้กองธงรบค้าบบบบบ !!!
ว๊ากๆๆๆๆๆ
:z1:
-
มาเชียร์คู่ธงรบดีกว่าท่าทางลุยกว่า ผู้กองอธิคมช้าไม่ทันใจเลยวุ้ย :z1:
-
:L2:อนุภาพเสน่ห์แรงจริง ๆ มีแต่คนมารักเยอะแยะ สารวัตรอธิคม เจอคู่แข่งเยอะเลย แบบนี้ต้องเหนื่อยหลายเท่าแน่ ๆ :L2:
-
ธงรบจะทำสำเร็จมั๊ยเนี่ย
-
:really2: มาให้กำลังใจครับ มีอีกคู่แล้วสิอาทิตย์กับธงรบ
-
เพราะเนต ที่บ้านเริ่มเกเรมา 2 - 3 วันแล้ว
เลยทำให้ไม่ได้เข้ามาอ่าน ถึงเข้าได้ ก็ช้ามาก ไม่รู้ HI - Speed ยังไง
บ่นไปอย่างงั้นแหละครับ
ตกลงมีคู่ที่ 2 แล้วนะครับ อย่างนี้อาทิตย์จะมองหน้าพี่นุ ยังไงน้า นึกไม่ออก คง :-[
มารอตอนต่อไปว่า ตำรวจหนุ่ม ทั้งสอง จะทำยังไงกับความรักที่แก้ยังไม่ตก
คราวนี้ ผู้กองเสาธง คงพูดไม่ออกแน่ เมื่อเจอเข้ากับตัวเอง
ขอบคุณ และ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ถูกครับผม
:m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11:
ไม่ได้รอผู้เขียนหรอกหรือนี่ :เฮ้อ:
แต่ถึงไม่รอผู้เขียนก็จะมาโพสครับ :man1:
เง้อ มาต่อเร็วๆน๊า
รออยู่นะค๊าบ คุงคฑาวุธ (ถูกป่าวหว่า)
รอเรื่องนะครับ มะช่ายรอผู้เขียน อิ่ๆ :z2:
-
อัพเช้าอัพเย็นแบบนี้ คนอ่านติดกันงอมแงมเรยอ่ะ
คนเขียนนี่น่ารักจิ๊งๆๆๆๆ :3123:
-
o13 ไม่ผิดหวังจริง ๆ เป็นแฟนนิยายของคุณ Katawoot
อัพเช้า......อัพเย็น ได้ใจแฟน ๆ นักอ่านไปเต็ม ๆ ไม่ต้องให้รอกันนาน ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบ.......
ชอบอึ๊บ เอ๊ย ชอบอัพครับ :m23: เช้านี้เลยเอาบทที่ 33 มาให้อ่านครับ
คือว่าเรื่องนี้มันเขียนไว้แล้วน่ะ เลยอัพได้เร็วๆ ก็มีเขียนเพิ่มเติมเข้าไปบ้าง แก้ตัวสะกด กำลังคิดอยู่ว่าจะ่ส่งโรงพิมพ์ ไม่รู้ว่าพอพิมพ์เป็นเล่มแล้วจะมีใครซื้อรึเปล่าวุ๊ย? :m15: จะรอให้แมวมองมาเห็นในบอร์ดแล้วเอาไปพิมพ์คงยากส์ :sad11:
บทที่ 33
อนุภาพเดินเข้ามาในสถานที่จัดแสดงภาพถ่าย ทักทายเพื่อนเก่าสมัยเรียนซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นช่างภาพฝีมือดี
ชายหนุ่มเดินชมภาพแต่ละภาพช้าๆ อย่างสนใจ เขาชอบดูงานนิทรรศการต่างๆ เพื่อเปิดโลกทัศน์ของตัวเอง
อนุภาพลืมไปว่า เมื่อวุฒิพงษ์เพื่อนเก่าแสดงนิทรรศการภาพถ่ายครั้งสำคัญก็อาจจะมีเพื่อนเก่าคนอื่นๆ มาชมงานด้วย...รวมถึงผู้ชายคนที่กำลังยืนมองเขาจากมุมห้อง...ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามาหา
“นุ...”
เสียงคุ้นเคย แม้ผ่านไปนานหลายปีแต่อนุภาพยังจำเสียงนั้นได้ดี
“ภพ...”
“ดีใจจังที่ได้เจอนุอีกครั้ง...นุครับ อย่าเดินหนีภพเลยนะ” ธนาภพรีบขอร้อง เมื่อเห็นอนุภาพหันรีหันขวาง “ภพแค่อยากคุยกับนุซักนิด...อยากขอโทษเรื่องเมื่อคืนก่อน”
โชคดีที่บ่ายวันนั้นยังไม่มีคนมาชมนิทรรศการมากเท่าใดนัก
“ภพขอโทษที่รุกไวไปหน่อย...คืนนั้นทั้งตกใจทั้งดีใจมาก จนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่ได้ตั้งใจทำให้นุรู้สึกไม่ดี นุอย่าโกรธภพนะ”
“ช่างเถอะภพ...” อนุภาพเสียงเบา ตามองภาพถ่ายถนนชนบทว่างเปล่าตรงหน้า
“ภพเพียงแค่อยากจะบอกว่าดีใจที่เจอนุอีกครั้ง หลังจากที่แทบจะหมดหวังแล้ว อยากบอกนุว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ภพไม่มีใครเลย...” ธนาภพกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ...ไม่นึกว่าการพบอนุภาพอีกครั้งจะทำให้เขารู้สึกได้ถึงขนาดนี้ “ตอนนี้ภพก็ยังไม่มีใคร”
‘แต่เขามี...’ อนุภาพนึกถึงอธิคม แม้จะยังไม่แน่ใจตัวเองนักก็ตาม...
“งั้นภพต้องการอะไร ต้องการให้เรากลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีกยังงั้นเหรอ” อนุภาพถามเสียงเรียบ
ธนาภพนิ่งไปชั่วครู่ ถอนหายใจหนักๆ แล้วกล่าวว่า “ภพไม่กล้าขอให้เรามารักกันอีก นุอาจจะหมดรักภพไปแล้วก็ได้”
ธนาภพหันหน้ามามองอนุภาพ ใบหน้าด้านข้างของชายหนุมสงบนิ่ง ราบเรียบอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...อนุภาพที่เคยเห็นเจนตาเป็นคนที่ยิ้มสวย สดใสเหมือนจะจุดประกายโลกทั้งโลกให้สว่างไสว...
...ตอนนี้อนุภาพคงหมดรักเขาแล้วจริงๆ...
“แต่ภพไม่เคยหยุดรักนุเลย” เสียงนุ่มๆ นั้นโหยหายิ่งนัก นัยต์ตาเศร้าๆ ของธนาภพเริ่มแดง
อนุภาพแปลกใจตัวเอง...เขาควบคุมตัวได้มากกว่าเดิม แม้ในใจเริ่มสับสน..ว้าวุ่น...การที่ผ่านอะไรมาในช่วงหลายวันทำให้เขาได้คิด...คำบอกรักของอธิคมและอาทิตย์ทำให้เขาได้ไตร่ตรอง
เขาคิดอยู่แล้วว่าหลังจากคืนนั้น ธนาภพจะต้องพยายามหาทางมาเจอและมาคุยกับเขาอีก...อนุภาพเตรียมตัวไว้แล้ว ต่างจากคืนนั้นที่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่นึกไม่ฝัน...เหมือนกำลังพายเรืออยู่กลางทะเล แล้วจู่ๆ ก็มีคลื่นโหมกระหน่ำ คราวนี้เขาใส่เสื้อชูชีพ...อยู่บนเรือใหญ่ นั่งคอยดูพายุฝนอย่างเตรียมพร้อม
“ภพจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา...ผ่านมาจนขนาดนี้แล้ว อะไรๆ ก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก”
“ภพรู้ แม้ภพจะหวังอยู่ในใจลึกๆ ว่าอยากให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันอีก...ถ้า...ถ้าเรายังรักกันอยู่...ถ้านุไม่ได้รักคนอื่นแล้ว” เสียงธนาภพขมขื่น แว่บหนึ่งเขานึกถึงผู้ชายตัวโตท่าทางเอาเรื่องคนนนั้น...คนที่ยืนขวางปกป้องอนุภาพ
‘รักหรือ...เรารักคนอื่นแล้วหรือ...’ ชายหนุ่มถามตัวเองว่ารักอธิคมแล้วหรือ...หรืออาทิตย์... หรือตฤณ...
ตฤณ...เขาไม่เคยคิดเรื่องเขากับตฤณมาก่อน ทั้งที่บ่ายวันนั้นเมื่อตฤณเรียกเขาไปพบเรื่องงานแล้วเริ่มบ่งบอกอะไรชัดเจนขึ้นแบบที่ไม่เคยพูดมาก่อน... ‘ผมก็แค่อยากให้คุณรู้ว่าผมห่วง...อยากให้คุณมีความสุข’
...แต่ทั้งหมด ภาพของอธิคมเด่นชัดที่สุด...ภาพทับซ้อนของธนาภพเริ่มจาง...
ธนาภพก้าวมาข้างหน้า บังรูปภาพที่อนุภาพกำลังมองอยู่เป็นนาน ใบหน้านิ่งเงียบ แววตายังเสียใจ ชายหนุ่มฝืนยิ้มบางๆ
“ถึงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แต่นุให้โอกาสภพเป็นเพื่อนได้ไม๊ อย่างน้อยให้ภพได้เจอนุบ้าง ได้คุย ได้...” เขาไม่รู้จะพูดอะไรอีก ความรู้สึกผิดหวังไหลบ่าท่วมท้นจิตใจเขาดั่งสายน้ำหลากยามหน้าฝน
...เป็นเพื่อน...ทั้งที่เขายังรัก ‘เพื่อน’ คนนี้อย่างหมดหัวใจ
...อย่างไหนจะทรมานกว่ากัน---ระหว่างอยู่ใกล้แล้วรักไม่ได้...ไม่ได้รับรักตอบ...กับขาดหายจากกันไปเลย แล้วเก็บทุกอย่างไว้เพียงในความคิดคำนึง...
แต่เขาเลือกอันแรก...อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้า...ได้กลิ่นกาย...ได้สัมผัส...แม้เพียงทางสายตา
“แต่ภพคงเข้าใจว่าเราคงเป็นเพื่อนสนิทกันนักไม่ได้...นุไม่ได้เกลียดภพหรอก เพียงแต่ว่าอะไรมันก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างตามกาลเวลา นุก็มีชีวิตของนุ ภพเองก็คงยุ่งกับงานและมีชีวิตของภพเองด้วยเหมือนกัน”
ธนาภพทั้งเศร้าใจทั้งดีใจ...อนุภาพกำลังปฏิเสธเขา...ใจแข็ง...เหมือนอนุภาพคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก...แต่อย่างน้อย ชายหนุ่มก็ไม่เกลียดเขา...เขารู้ว่าชายหนุ่มไม่มีวันเกลียดเขา เพียงแต่ว่าจะรักเขาเหมือนที่เคยรักหรือเปล่าเท่านั้น
แสงเทียนแห่งความหวังที่เคยดับ เริ่มจุดประกายริบหรี่...ตราบใดที่เขายังมีชีวิต...เขาก็คิดว่าตัวเองยังมีโอกาส
“ถ้างั้นให้เพื่อนคนนี้เลี้ยงอาหารซักมื้อนะ”
อนุภาพยิ้มมุมปาก “อย่าเพิ่งเลย...นุยังไม่หิว”
“งั้นก็เครื่องดื่มเย็นๆ ซักแก้ว เห็นข้างหน้าเขามีสมูธตี้ขาย ภพรู้นะว่านุอยากดื่มอะไร”
“แน่ใจเหรอ” อนุภาพอมยิ้ม
ธนาภพพยักหน้าเร็วๆ นัยน์ตาเริ่มสดชื่น เป็นประกาย เหมือนหนุ่มน้อยในอดีต
“แน่ใจสิ ทำไมจะไม่แน่ใจ สมูธตี้แปลกประหลาดที่นุชอบ ไม่มีใครเขากินกันหรอก”
ธนาภพพยักหน้าส่งสัญญาณให้อนุภาพเดินตามแล้วนำหน้าไป...เพื่อซ่อนใบหน้าเจ็บปวด
...เพื่อนหรือ...สมูธตี้รสแปลกๆ ที่เขากับอนุภาพดื่มจากแก้วเดียวกัน...จมูกชนจมูก...รอยยิ้มสดใส...แล้วเขาก็ยื่นริมฝีปากไปจูบ...ลิ้มรสเครื่องดื่มที่ติดอยู่ริมฝีปากของคนรัก...
ใครจะลืมได้...ทุกอย่างที่เกี่ยวกับอนุภาพเขาไม่เคยลืม...ความผิดพลาดครั้งเดียวในอดีตเขาไม่เคยลืม...
ใครจะลืมได้...เขารักอนุภาพมาก...เพียงแต่ตอนนั้นเขางี่เง่า ไม่หนักแน่นพอ และตัดสินใจผิด
ใครจะลืมได้...ความเวิ้งว้างของค่ำคืนอันหนาวเหน็บที่เขาขับรถทั้งคืนกลับไปอพาร์ทเม้นท์...รังรักที่อยู่ด้วยกันมาเกือบหกปี...อนุภาพไม่อยู่รอเขาแล้ว...เขายืนอยู่กลางห้องมืดสลัว...มองไปนอกหน้าต่าง หิมะตกโปรยปราย...
อนุภาพใจเข็งมาก...หายไปจากชีวิตของเขา...หายไปอย่างไร้ร่องรอย
หากเขาย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะกลับไปแก้สิ่งที่ผิดให้ถูก
หากเขาย้อนเวลากลับไปได้ บ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้...เวลานี้...เขาคงนอนกอดอนุภาพอยู่บนโซฟาตัวใหญ่สีขาวสะอาดในห้องนั่งเล่นที่มองผ่านกระจกใสขนาดใหญ่แบบพาโนรามารอบห้อง เห็นวิวต้นสนและทะเลสาบสีครามที่โอเรกอน...บ้านริมทะเลสาบสีขาวของเรา...บ้านที่เขาเขียนแบบขึ้นมา...ความฝันของเรา...ความฝันที่เขาทำลายไป...
เขาอยากเก็บชิ้นเล็กชิ้นน้อยของความฝันที่แตกสลายไปเอามาต่อกันใหม่ยิ่งนัก...
...............
อัสนัยเดินทอดน่องไปตามทางเดินช้าๆ สองมือหอบถุงกระดาษพะรุงพะรัง ความเบื่อและความเหงาทำให้เขาออกมาเดินช้อปปิ้งจนเหนื่อย...คอแห้ง อยากหาอะไรเย็นๆ ดื่มให้ชุ่มคอ
พลันสายตามองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนนั่งอยู่ในร้านเครื่องดื่มเล็กๆ เขาอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นสองคนที่เขารู้จัก...คนหนึ่งเขารู้จักดี...อีกคนหนึ่งคือคนที่เป็นคู่แข่งสำคัญ---อนุภาพ
‘ธนาภพมาทำอะไรกับอนุภาพ...อธิคมไม่น่าจะอยู่แถวนี้’ ...แว่บหนึ่งเขาอยากจะเดินเข้าไปทักทายทั้งสองคน---ธนาภพลูกชายคุณลุงบวรณ์ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เพื่อนเก่าคุณพ่อ
ทั้งสองดูสนิทกันมาก ไม่เหมือนคนเพิ่งรู้จักกัน...อธิคมจะรู้ไหมว่าคนที่เขาพึงใจกำลังคบกับใครคนอื่นอยู่...เพื่อนก็ไม่น่าจะใช่
อัสนัยเดินเข้าไปใกล้ๆ ทำทีว่าเป็นเดินผ่านร้านที่ด้านหน้าเป็นกระจกใสบานใหญ่ ตั้งใจเพียงว่าจะทำให้สองคนนั้นเห็นเขา ยิ้มทักทาย แล้วเดินจากไป
เมื่อเห็นเขา ธนาภพยิ้มโบกมือทักทาย ส่วนอนุภาพยิ้มให้บางๆ แล้วก้มหัวให้เหมือนทักทายคนรู้จักกันธรรมดา
อัสนัยผิดหวังนิดๆ เขาคาดว่าจะเห็นแววตาตกใจของอนุภาพ แต่ใจหนึ่งเขาคิดว่าชายหนุ่มเป็นคนบุคลิกเรียบนิ่ง จึงไม่แสดงอาการเท่าใดนัก
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตได้ สายตาของธนาภพที่มองอนุภาพนั้น ไม่ใช่สายตาของเพื่อนหรือคนรู้จักกันธรรมดา เป็นสายตาของคนรัก...รักมากเสียด้วย
แววตาอัสนัยลุกโชนด้วยความหวัง...อนุภาพอาจยังไม่ได้รักอธิคม...ถ้าเช่นนั้นเขาก็มีโอกาสโน้วน้าวใจอธิคมได้
........
สมบัตินั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มรูปหล่อในชุดออกกำลังกาย เสื้อขาวสะอาดของอธิคมเปียกชื้นด้วยเหงื่อ แนบเนื้อแกร่ง กลิ่นชายหนุ่มยั่วยวน...เขายอมรับว่าสารวัตรหนุ่มคนนี้มีเสน่ห์และมีแรงดึงดูดใจทางเพศเหลือหลาย แต่ก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นของอนุภาพ และสเป็คของเขาคือเด็กหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาหล่อน่ารัก...เรียกได้ว่าสมบัติเป็นสมาชิกชมรมคนรักเด็กๆ จนแทบจะกลายเป็นประธานชมรมไปเสียแล้ว
“สารวัตรคิดยังไงชวนบั๊ดมาหาอะไรดื่ม คิดจะจีบบั๊ดเป็นอนุภรรยาหรือไง”
...อนุภรรยา...อนุภาพ...สมบัติเข้าใจเล่นคำ...อนุภาพคงยอมหรอก ท่าทางเอาเรื่องไม่ใช่เล่น
“ถ้าไม่มีคุณนุก็ไม่แน่ครับ” อธิคมยิ้มกว้าง แววตาขี้เล่นตามธรรมชาติของเขา
“อย่าปากหวานเลย นี่ถ้าไม่มีประโยชน์ สารวัตรคงไม่เลี้ยงเบียร์บั๊ดหรอก” คนมีประโยชน์ค้อนประหลับประเหลือก แกล้งทำท่างอน
“โถ พี่บั๊ดครับ อย่าน้อยใจสิ เอาไว้ว่างๆ ผมจะชวนไปเลี้ยงอาหารอร่อยๆ อีก ไปกันให้หมดทุกคนเลย คราวนี้เชิญจริงๆ ไม่ต้องตกเป็นเครื่องมือใคร...”
‘ใคร’ คนนั้นอธิคมหมายถึงอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มยังจำได้คราวที่ ‘ขบวน’ นักโฆษณาเดินลงจากรถขับโดยตี๋น้อยหน้าบึ้งเพื่อมาทานอาหารค่ำมื้อพิเศษที่เขาตั้งใจจะทานกับอนุภาพเพียงสองต่อสองในร้านหรูที่ต้องจองข้ามวันข้ามคืน
สมบัติอดยิ้มไม่ได้ ในใจแม้รู้สึกผิดแต่ก็ไม่อยากแก้ไข ปล่อยให้อนุภาพน้องรักรับไปเต็มๆ ดีกว่า แทนที่จะให้อธิคมรู้ว่าเป็นเขาเองที่เล่นอะไรแผลงๆ
“ว่าไง สารวัตรมีอะไรจะให้บั๊ดช่วย แต่ต้องมีค่าตอบแทนนะ บั๊ดไม่ช่วยฟรีๆ”
“ได้ครับ พี่บั๊ดอยากจะได้อะไรผมให้ได้ทั้งนั้น ยกเว้นตัวกับหัวใจ”
“บั๊ดรู้ ตัวกับหัวใจของสารวัตรมีเจ้าของแล้ว...” สมบัติยิ้ม อดแกล้งไม่ได้ “เอ๊ะ หรือว่าไปแบ่งให้คนอื่น...จะมาสารภาพให้บั๊ดไปคุยกับนุให้ใช่ไม๊”
“เปล่าๆ นะครับ อย่าเล่นแรงอย่างนี้สิ ไม่ดีนะ ไม่ดี” อธิคมแกล้งทำท่าตกใจ รู้ว่าสมบัติล้อเล่น ...เขาจะไปแบ่งให้ใครที่ไหน ตอนนี้มีเท่าไหร่ ทุ่มให้อนุภาพจนหมดสิ้น
“ผมอยากถามพี่บั๊ดว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร คนที่คุณนุเจอที่พาโนวิว แล้วก็เสียศูนย์ไปเลย...”
“ธนาภพ...คนรักเก่า” สมบัติพูดตรงๆ ตักเค้กเข้าปากเหมือนพูดเรื่องธรรมดาๆ
อธิคมเดาไม่ผิด เขาสังหรณ์ใจอยู่แล้ว แต่ยอมรับว่าตกใจอยู่พอสมควร
“เขารักกันมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย แล้วไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน จบแล้วก็ทำงานด้วยกันอยู่แคนาดา จนเกิดเรื่อง”
อธิคมนิ่ง...ที่คาดเดาไว้เป็นเรื่องใหญ่กว่าที่คิด...นานขนาดนั้นเลยหรือ...ธนาภพ...คนรักเก่า...อดีตของอนุภาพ---อดีตที่ฝังอยู่ในใจของชายหนุ่มจนสร้างขึ้นมาเป็นกำแพงปิดกั้นคนอื่น...กำแพงที่เขากำลังทำลายอยู่
เกือบสิบปี...สองคนนั้นรักกันเกือบสิบปี...เขามาแค่ไม่ถึงครึ่งปี
...จากที่เคยเป็นกำแพงอิฐ ตอนนี้ท่าทางจะกลายเป็นคอนกรีตเสริมเหล็ก...อธิคมอดหนักใจไม่ได้...ภารกิจนี้ใหญ่หลวงนัก
“ไงสารวัตร อึ้งทึ่งเสียวไปเลยเหรอ” สมบัติเห็นนายตำรวจหนุ่มนั่งนิ่ง คิดคำนึง
“แต่เขาเลิกกันไปหลายปีแล้วนี่ครับ” ปลอบใจตัวเอง
“ถึงงั้นก็เถอะ เรายังไม่รู้ว่าอนุภาพลบธนาภพออกจากใจได้หรือยัง”
“พี่บั๊ดต้องช่วยผมนะ พี่เชียร์ผมมาตลอด คราวนี้อย่าทิ้งผม”
“ขึ้นอยู่กับสารวัตร บั๊ดเป็นได้แค่โรบิ้น สารวัตรเป็นแบทแมน ต้องสู้เอง สารวัตรคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าอนุภาพทำลายกำแพงได้หรือยัง ถึงบั๊ดจะสนิทกับนุแค่ไหน แต่บั๊ดก็ไม่ใช่คนรัก นอนกอดกันบนเตียงมองตากันไม่ได้ คนที่รักกันเท่านั้นจะมองทะลุใจของกันและกัน” สมบัติมองตาอธิคม น้ำเสียงจริงจัง
...อธิคมรู้ คนอย่างอนุภาพ ถ้าไม่รักก็คงไม่ยอมขึ้นเตียงกับเขา...แต่ก็ยอมให้เขากอดและหอมแก้มแล้วนี่...โอกาสก็น่าจะมีมากพอสมควร
“งานนี้ไม่หมูนะครับ ผมเอาแต่ใช้ค้อนทุบกำแพงคุณนุอยู่ หินแตกไปหลายก้อนแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทลายลงเมื่อไหร่ กลัวแต่ว่าวันหนึ่งจะมีคนนั่งเฮลิคอปเตอร์มา แล้วกระโดดร่มลงไปกลางใจคนที่ผมรัก”
“แหมสารวัตร ตำรวจไทยใจกล้าก็หัดมีพัฒนาการแบบก้าวกระโดดมั่งสิ”
...สมบัติหมายความว่าไง...รวบหัวรวบหางเหมือนที่ธงรบพูดหรือ...ปล้ำ...หรือ...
อธิคมอดกังวลไม่ได้ ความมุ่งมั่นที่เคยมี ตอนนี้เสียความมั่นใจไปเยอะ...นายตำรวจหนุ่มคิดว่าต้องไปเติม ‘กำลังใจ’ เสียหน่อย
...ขอรอยจูบจากอนุภาพเพื่อสร้างพลังสักนิด...
---------------------------------
รักคนเขียนบ้างนะคร้าบบบ :กอด1:
-
โชคดีจริงๆที่ตื่นเช้า ได้อ่านแล้วมีความสุข ครึครึ
รักคนเขียนเพราะคนเขียนน่ารัก :impress2:
-
รักคนเขียนที่ซู๊ดดด :กอด1:
อ่านแล้ว เครียดแทนสารวัตรเรย คู่แข่งหิน ๆ ทั้งน้าน สู้เค้า :sad4:
-
จูบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอลุ้นจูบอยู่ มาต่อไวๆ นะครัยบ
-
จะมีใครว่าอะไรผมไหม ถ้าผมจะบอกว่า
.
.
.
"สงสารธนาภพ" :m15:
-
สารวัตรของเรานี่มีศึกรอบด้านจริงๆ
-
ทำงานจนเลื่อนยศแล้ว
จีบติดมั่งยังสารวัตรขา
-
สู้ๆ ค๊าบบ สารวัตร!!!~
-
อ่ะนะ ก็คนเขียนมีเจ้าของแล้ว
เราจะรอได้ไง
รอธนาวุฒิก็ดะ สารวัตรอธิคมก็มีคู่ไปละ
มาเร็วๆนะคับคุงคฑาวุธ :-[
คิกถุง อุๆๆๆ :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ: เฮ้อออ.......
เจอศึกหนักล่ะงานนี้สารวัตรอธิคม
:haun4: แหม แหม คืนนั้นไอ้เราก็นึกว่า คุณนุ จะเสร็จสารวัตรไปซะแร่ะ
ที่แท้ก็ได้แค่กอดและจูบ กร๊ากกกกก............ :z2:
ผมว่าทำตามคำแนะนำของคุณบั๊ดก็เข้าทีนะ...
:pig4: ขอบคุณคร๊าบบบ......คุณ Katawoot
-
ในใจก็สงสารธนาภพนะ
การตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งเดียว นี่เจ็บปวดไปทั้งชีวิตจิง ๆ
เอ๊า สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ในใจก็สงสารธนาภพนะ
การตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งเดียว นี่เจ็บปวดไปทั้งชีวิตจิง ๆ
เอ๊า สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ
เย้ ๆ มีคนคิดเหมือนผมมมม!!!
:เหอะ1:
เชียร์ ธนาภพ ดีก่า แล้วเอาสารวัตร ไว้เองเอิ๊กๆ
-
สู้เขานะสารวัตร...กำแพงของคุณนุใกล้จะทะลายแล้ว
ระวังศึกรอบด้านด้วย......
o18
-
สารวัตรสู้ๆนะครับผม :L2:
-
หาข้อมูลหน่อยก็ดีค่ะคุณสารวัตร จะได้คว้าคุณนุมาได้ไวๆ :L2:
-
ในใจก็สงสารธนาภพนะ
การตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งเดียว นี่เจ็บปวดไปทั้งชีวิตจิง ๆ
เอ๊า สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ
เย้ ๆ มีคนคิดเหมือนผมมมม!!!
:เหอะ1:
เชียร์ ธนาภพ ดีก่า แล้วเอาสารวัตร ไว้เองเอิ๊กๆ
คิดเหมือนกัน แต่ไม่ได้เชียร์ให้ธนาภพมาคืนดีกับอนุภาพนะ
เชียร์ให้เขาเจอคนใหม่อ่ะ
เอิ๊กกกกกก
-
หงะ :o มีแต่คนเชียร์ธนาภพอ่ะ
มะเป็นไร :a2:เราเชียร์สารวัตรอธิคมเองก็ดะ ชิ๊ส์ :a14:
เหอะๆๆ
-
สารวัตรสู้ สู้
:fire: :fire:
o13 o13
-
อุ อุ อุ ได้อ่านจุใจหลายตอน
คนเขียนน่าร๊าาาาก จุ๊บๆ :man1:
อิรุงตุงนังจริงๆเรื่องนี้
-
อยากบอกคนเขียนว่าชอบจังค่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
:o8:
คือแบบว่าเราเชียร์ ฮ่องเต้อ่ะ
อิ อิ
ครายยยย...เชียร์เหมือนเราบ้าง
:z2:
...
-
ขอบคุณครับสำหรับคอมเมนท์และแรงเชียร์แรงใจนะครับ รู้สึกว่าคนเชียร์บางคนอาจจะต้องช๊อคผิดหวังอย่างแรง :m20:
พอดีวันนี้มามหาลัยเลยได้ใช้เน็ต จึงแอบโพสให้อ่านกันก่อนนอน
นอนหลับฝันดี ฝันถึงคนเขียนบ้างนะครับ (ในฝันนั้น ฉันแก้ผ้าเดินมาหาเธอ เธอเลยตกใจแล้วร้องออกไปว่า...อย่านะ อย่านะ...อย่าเ ปลี่ยนใ จ :m25: :m25: (อิ อิ ตลกไหมเนี่ย...ตัวเองพิมพ์ไปก็ตลกไปอยู่คนเดียว)
บทที่ 34
พันตำรวจตรีอธิคมชะลอรถเมื่อใกล้ถึงประตูทางเข้าคอนโดของอนุภาพ เขาคิดถึงชายหนุ่มเหลือเกิน อดใจไม่ได้ ต้องขอแวะเห็นหน้าให้มีกำลังใจสักหน่อย วันนี้เขากะจะหาวิธีขอจูบคนที่ชอบทำหน้านิ่งเรียบสักครั้ง...ทนไม่ไหวแล้ว
ขณะที่กำลังครึ้มอกครึ้มใจ พลันนายตำรวจหนุ่มต้องเบี่ยงรถออกทางด้านขวาแซงเบ็นซ์สีดำที่จอดอยู่ข้างถนน สายตาเขามองไปโดยอัตโนมัติ เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่ในรถ...ธนาภพ!
อธิคมจำได้แม่น แม้พบธนาภพเพียงครั้งเดียวเขาก็จำได้ไม่ลืม
คนที่มาข้องแวะกับอนุภาพ คนที่อาจจะเป็นศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่งของเขา...ทำไมจะจำหน้าไม่ได้
นายตำรวจหนุ่มสงสัยว่าธนาภพมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ จอดรถอยู่ข้างรั้วประมาณ 10 เมตรก่อนถึงประตูทางเข้า
'รู้ได้อย่างไรว่าอนุภาพอยู่ที่นี่...หรือว่าสะกดรอยตามมา…ถ้าสะกดรอยตามมาแล้วไปเจออนุภาพที่ไหน'
ในความคิดของอธิคมเต็มไปด้วยความหวาดระแวง...กลัวไปหมดทุกอย่าง...ความหึงหวงเริ่มพุ่ง
หลังจากเลี้ยวเข้าประตู อธิคมจอดรถ โบกมือให้สิงห์ รปภ. ประจำคอนโดที่กำลังเดินตรวจตราดูความเรียบร้อย นายตำรวจหนุ่มเดินย้อนกลับไปที่ประตูรั้วเพื่อดูให้แน่ใจว่าใช่ธนาภพ...หากใช่...เขาจะเดินไป ‘คุย’ ให้รู้เรื่อง
รถเบนซ์คันใหญ่หายไปแล้ว...หันไปทางซ้าย เขาเห็นท้ายรถอยู่ไกลๆ นายตำรวจมือปราบบันทึกหมายเลขทะเบียนรถไว้ในความทรงจำ กรามขบกันแน่น
ท่าทางธนาภพไม่ยอมรามือจากอนุภาพง่ายๆ....
แม้ใจหนึ่งเขาจะเข้าใจธนาภพว่าคนที่เคยรักกันมากว่าสิบปีย่อมมีความห่วงหาอาทรคนรักกันเก่าเป็นธรรมดา แต่ความหึงหวงในใจเขามีมากกว่า...เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นธนาภพมาข้องแวะกับอนุภาพอีก
คืนนั้น...เขามองเห็นใบหน้าเจ็บปวดของธนาภพ...ชายหนุ่มยังมีเยื่อใยกับอนุภาพอยู่...
อธิคมพยายามนึกถึงความรู้สึกของคนที่รักกันมาเกือบสิบปีว่าจะมีความผูกพันกันมากเพียงใด แล้วเปรียบเทียบกับตัวเอง...แม้เขากับอนุภาพจะรักกันมาเพียงไม่กี่เดือน เขายังรู้สึกผูกพันมากขนาดนี้
'รักกันหรือ...เขาต่างหากที่รักอนุภาพ...
อนุภาพรักเขาเหรือเปล่า'...อธิคมเฝ้าแต่ถามตัวเองอยู่ในใจ...
เขาบอกรักอนุภาพแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่เอ่ยปากสักคำ คืนนั้นที่เขาบอกรักแล้วดึงชายหนุ่มเข้ามากอด ซุกไซร้ซอกคอ และหอมแก้ม อนุภาพเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่ได้ขัดขืน ซ้ำยังกอดตอบ
อธิคมนึกเข้าข้างตนเองว่า ถ้าอนุภาพไม่รักเขาบ้าง ก็คงไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้น ชายหนุ่มคงยังใจแข็งอยู่ หรืออาจยังสับสน ไม่มั่นใจ
'คุณนุ...แล้วเมื่อไหร่ล่ะคุณจะมั่นใจเสียทีว่ารักผม...ผมใจจะขาดอยู่แล้ว...'
........
อธิคมกดกริ่งหน้าห้อง แล้วยืนรอ เขาไม่แน่ใจว่าอนุภาพอยู่ในห้องหรือไม่ เดิมทีอยากจะโทรศัพท์ถามก่อน แต่เขาเลือกที่จะมาโผล่หน้าให้เห็นที่หน้าประตูห้องเสียเลย...อยากเห็นสีหน้าของชายหนุ่มทันทีที่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้...
...ยังจะทำหน้านิ่งๆ เรียบๆ อยู่อีกหรือเปล่าถ้าเห็นว่าแฟนของตัวมายืนอยู่หน้าห้อง...
อธิคมอมยิ้ม...นึกถึง ‘กำลังใจ’ ที่จะได้รับ
'วันนี้ ยังไงก็ต้องจูบปากให้ได้...ได้จับมือแล้ว...ได้กอดแล้ว...ได้หอมแก้มแล้ว...คราวนี้อะไรๆ ควรคืบหน้าไปบ้าง...อีกไม่นาน...ก็ควรจะถึงขั้น...' นายตำรวจหนุ่มจินตนาการถึงขั้นต่อไป...เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าจะมีความสุขเพียงใด ถ้าได้ทำอะไรต่ออะไรกัน...
กดกริ่งอีกครั้ง...อนุภาพยังไม่เปิดประตู...เขานึกเสียดายที่ไม่ได้ถาม รปภ. สิงห์ ก่อนว่าอนุภาพกลับบ้านหรือยัง
อธิคมหันหลัง ตั้งใจจะลงไปข้างล่างเพื่อถามสายสืบคนใหม่...หากอนุภาพไม่อยู่ เขาจะกลับมาพร้อมกับกระดาษโน๊ตเขียนข้อความว่า “คิดถึง” แปะไว้ที่ประตู แต่เสียงเรียกชื่อเขาที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้เท้าของเขาชะงัก
อนุภาพแง้มประตูออกมา ผมยังเปียกอยู่ หน้าตาสดชื่น ส่งยิ้มบางๆ
“สารวัตรมีธุระอะไรหรือครับ”
...อนุภาพ...แกล้งเขาหรืออย่างไร...ทำไมจะต้องมีธุระถึงจะมาหาได้...ไม่รู้หรืออย่างไรว่าที่เขามาหาก็เพราะคิดถึง...
“คุณนุ ต้องมีธุระด้วยหรือถึงจะมาหาได้” อธิคมแกล้งทำหน้าน้อยใจ ตาจับจ้องอยู่ทีริมฝีปากอิ่มเต็มแดงระเรื่อของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำตรงหน้า อยากปิดปากช่างประชดนั้นด้วยปากของเขาเหลือเกิน
“อ้าว จะไปรู้หรือครับ”
“ที่ผมมาหาก็เพราะมีเหตุผลอยู่สามข้อ...หนึ่ง ผมหิวข้าว สอง ผมคิดถึงคุณมาก และสาม...ผมอยากจะ...” เขาจงใจทิ้งไว้ให้คิด
“แล้วบ้านสารวัตรไม่มีข้าวกินหรือไง” อนุภาพยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
อธิคมก้าวเข้าไปยืนใกล้ๆ ชิดประตู จ้องตาอนุภาพนิ่ง
“มี แต่ไม่อร่อย...ขอผมเข้าไปเถอะนะ พอได้ข้าวเย็นกินแล้ว ผมจะรีบไป ไม่รบกวนนานหรอก สงสารคนกำลังหิวเถอะ”
อนุภาพเงียบ ไม่ตอบอะไรสักคำ แต่ดึงประตูให้เปิดกว้างขึ้น ปล่อยให้นายตำรวจผู้หิวโหยเดินเข้ามาในห้อง
อธิคมก้มลงมองชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เสื้อคลุมสีขาวผูกเอวไว้หลวมๆ เผยให้เห็นแผ่นอกขาวสะอาดมีกล้ามเนื้อพองาม...เนียนจนเขาอยากจะผลักอนุภาพชิดผนังห้อง ปลดเสื้อคลุมออก แล้วเชยชมให้สมปรารถนา
“เชิญนั่งก่อนครับ สารวัตรโชคดี ผมเพิ่งทำกับข้าวเสร็จก่อนไปอาบน้ำ รอสักครู่นะ เดี๋ยวเดียวก็ได้ทานแล้ว”
“ว้า...ผมนึกว่าจะได้ช่วยคุณนุทำกับข้าว”
“ขอบคุณที่คิดอยากจะช่วยครับ” ชายหนุ่มพูดเร็วๆ แล้วรีบเดินเข้าห้องไป
อธิคมเดินไปนั่งคอยที่เก้าอี้สตูลข้างโต๊ะทำครัว...เขาออกจะตะขิดตะขวงใจสักหน่อยที่ต้องนั่งจีบอนุภาพบนเก้าอี้ที่อาทิตย์ซื้อให้ชายหนุ่ม...อดไม่ได้ที่จะนึกเห็นภาพใบหน้าของอาทิตย์อยู่บนสตูล...เขาคิดว่าอีกไม่กี่วัน รอให้มีโอกาส จะไปซื้อตัวใหม่มาแทนเก้าอี้ตัวนี้...ทนไม่ได้แล้วที่จะนั่งทับเงาของอาทิตย์
อนุภาพเดินกลับเข้ามาในชุดลำลองอยู่กับบ้าน เสื้อตัวโคร่งสีน้ำตาลซีดอีกแล้ว กางเกงผ้าฝ้ายสีเทาอ่อน ผมปล่อยยุ่ง เหมือนรีบเช็ดศรีษะให้แห้ง ยกมือขึ้นเสย แล้วรีบเดินออกมาจากในห้อง
ดูน่ารักไปอีกแบบ...มองมุมไหน อนุภาพของเขาก็น่ารัก...มิน่า...ธนาภพถึงยังตามมาเกาะแกะ แล้วยังจะใครต่อใครอีกหลายคนก็มารุมรักคนเสน่ห์แรงคนนี้
อธิคมอยากบอกเรื่องที่พบว่าธนาภพแอบมาจอดรถหน้าคอนโด แต่เขาตัดสินใจเก็บไว้เป็นความลับก่อน ด้วยไม่แน่ใจว่าเรื่องนั้นจะมาทำลายบรรยากาศของเย็นนี้หรือไม่
“หอมน่าทานจังเลย” อธิคมทำจมูกสูดดม “ว่าแต่ว่าคุณนุ กินจุขนาดนี้เลยหรือนี่”
“ทำไว้เผื่อพรุ่งนี้ด้วยครับ เก็บเข้าตู้เย็น ได้ทานหลายๆ วัน ขี้เกียจทำอีก”
“งั้น...ผมก็มาเบียดเบียนคุณนุ”
"ไม่เป็นไรครับ สงสารตำรวจผู้หิวโหย ผมแบ่งให้ทานก็ได้"
"ผมกลัวว่าคุณนุ จะไม่มีอะไรกินพรุ่งนี้"
“สารวัตร จะทานก็ทานเถอะ ไม่ต้องลีลามาก” อนุภาพแกล้งทำหน้าเข้ม
“แหม ล้อเล่นหน่อย อย่ารีบฉุนสิครับ”
อธิคมทานจุ อาหารที่อนุภาพทำไว้เผื่อวันหลังด้วยถูกนายตำรวจหนุ่มจอมตะกละกวาดเสียเกือบเรียบ อนุภาพนั่งมองผู้ชายตัวโตอย่างไม่เชื่อสายตา...'อธิคมคงจะหิวจริงๆ'
“สารวัตร...ถ้าต้องทำกับข้าวให้ทานทุกวันนี่ ผมคงต้องล่มจมแน่ๆ เลย”
“ไม่ต้องห่วงน่า ผมหาเงินเลี้ยงคุณนุก็ได้ เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์จะให้เก็บไว้หมดเลย เอาไว้ซื้อกับข้าวมาทำให้ผมกินทุกเย็น”
“งั้นผมคงต้องลาออกจากงานละมั๊ง ใครจะมาทำกับข้าวให้ทานได้ทุกเย็น”
“บอกแล้วไง ผมเลี้ยงคุณได้ ถ้าคุณยอม” อธิคมทำตาซึ้ง
อนุภาพเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป เขาคุยกับอธิคมเสมือนว่ากำลังจะใช้ชีวิตร่วมกัน...ชายหนุ่มชะงัก ไม่นึกว่าตัวเองจะเผลอพูดเล่นกับเขาไปเช่นนั้น...
“คุณนุครับ...ผมอยากให้เราได้มีเวลาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมากขึ้น รู้ไม๊ว่าผมมีความสุขมากที่เราได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ คุณนุรู้สึกอย่างผมไม๊ครับ” เสียงอธิคมจริงจัง
อนุภาพไม่กล้าสบตาคมกริบคู่นั้น ชายหนุ่มหลุบตาลงมองพื้นโต๊ะ เริ่มเอาแต่จะนิ่งเงียบแบบที่เคยทำ
“คุณนุครับ ห้ามเข้าโหมดนิ่งเงียบอัตโนมัตินะ พูดอะไรบ้าง ผมรู้นะว่าคุณจะนิ่งเงียบทันทีถ้าผมเริ่มที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ของเรา...คุณนุ คิดยังไง พูดออกมาบ้างสิครับ อย่าปล่อยให้ผมพร่ำอยู่คนเดียว”
คนรู้ทันรีบดักทาง...แต่ไม่ได้ผล...อนุภาพยังนิ่งอยู่
“ผมรักคุณนะ ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกัน อยากให้คุณนุมั่นใจในตัวผม ผมสัญญาว่าจะเป็นคนดีของคุณนุตลอดไป” อธิคมดึงอนุภาพเข้ามาใกล้ โอบเอวเอาไว้หลวมๆ
“ทานกาแฟไม๊ครับ ผมซื้อกาแฟมาแล้ว”
“คุณนุก็รู้ว่าผมรู้สึกกับคุณยังไง...เมื่อไหร่จะมั่นใจในตัวผมเสียที”
“หรือว่าจะดื่มน้ำส้มเหมือนเคย”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ถ้าจะเฉไฉแบบนี้ ไม่ต้องพูดอะไรเสียดีกว่า”
“ก็คนเป็นห่วง กลัวข้าวจะติดคอ”
“รักต่างหากที่มันกำลังติดคอผมอยู่ จนหายใจไม่ออก แทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว”
สายตาของอนุภาพจับอยู่ที่แผ่นอกหนากว้างของนายตำรวจหนุ่ม
อธิคมหายใจแรง แผ่นอกแกร่งกำยำขยับขึ้นลงเพราะจังหวะหัวใจที่เต้นแรงขึ้น...ความอดทนเขาเริ่มจะถึงขีดสุดแล้ว
“คุณนุครับ ยังไม่บอกรักผมตอนนี้ก็ได้ แต่ขอให้ผมได้กำลังใจจากคุณนุบ้าง ให้ผมได้รู้สึกเพียงสักนิดก็ยังดี จะได้รู้ว่าคุณนุไม่ได้รังเกียจผม...”
อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“คุณนุครับ มองตาผมสิครับ แล้วจะเห็นว่าผมจริงใจแค่ไหน”
อนุภาพเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตาสารวัตรหนุ่มที่กำลังบ่งบอกความในใจ ขณะนี้ในแววตาไม่มีความขี้เล่น เจ้าเล่ห์ ยียวนกวนอารมณ์อย่างที่เคยเป็น หากเต็มไปด้วยความจริงจัง มั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม
“สารวัตรครับ...ผมขอให้สิ่งที่สารวัตรพูดออกมาเป็นการกระทำด้วยได้ไม๊”
“ได้สิครับ”
“แต่ผมขอเวลาอีกซักนิด...ขอเวลาให้ผมได้ไตร่ตรองเสียก่อน...สารวัตรคงเข้าใจ”
“ผมเข้าใจ...แต่คุณนุอย่าลืมนะ...ผมต้องการเป็นปัจจุบันและเป็นอนาคตของคุณนุ และที่สำคัญ...ผมรักคุณ...รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน”
อนุภาพซบหน้าลงกับอกของนายตำรวจหนุ่ม สัมผัสถึงความแข็งแรง อบอุ่น...เสียงหัวใจเต้นแรง อ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า ความร้อนตรงหน้าขาที่แนบชิดกันเริ่มแผ่ซ่าน เขารู้ว่าอธิคมพยายามที่จะควบคุมตัวเองเป็นอย่างมาก แต่แก่นกายร้อนผะผ่าวของผู้พิทักษ์สันติราษฏร์อยู่นอกเหนือการควบคุม เขารู้สึกถึงความพยศของส่วนนั้น ขยับไปมาประหนึ่งว่ามันมีชีวิตของมันเอง...
อธิคมรัดตัวเขาแน่นขึ้น เริ่มขยับย่อตัวลง...ใบหน้าก้มลงซุกไซร้ซอกคอของเขา พยายามที่จะเลื่อนมาด้านหน้า จมูกโด่งคมบดเบียดกับใบหูเขาจนร้อนผ่าว ริมฝีปากของนายตำรวจหนุ่มเผยอ ก่อนจะทาบทับลงบนแก้มซ้าย แล้วย้ายมาจนถึงมุมปาก ลมหายใจอุ่นๆ ของอธิคมกระทบผิวหน้าของเขาทำให้รู้สึกราวกับเป็นขี้ผึ้งกำลังถูกไฟลน
อนุภาพใจเต้นแรง หายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ เขาแหงนหน้า ปากเผยออ้าเพื่อจะสูดอากาศเข้าไปต่ออายุลมหายใจที่กำลังจะขาดห้วง....ความร้อนในช่องท้องเหมือนลาวากำลังจะพุ่งขึ้นมาถึงกลางอก ลำคอที่ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวของอธิคมกำลังบดเบียดอยู่เหมือนถูกนาบด้วยเหล็กเผาไฟ
'ใจจะขาดแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...หากอธิคมไม่หยุดตอนนี้ เขาก็คงจะหลอมละลายลงกองบนพื้นในวินาทีนี้นี่เอง...'
“สารวัตร...”
“คุณนุ...”
สองเสียงครางประสานกัน...แผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน...ดังเสียงคลื่นในทะเลยามสงบนิ่งที่ค่อยๆ เคลื่อนกายประทับจูบหาดทรายขาวสะอาด แล้วคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง...ครั้งแล้ว ครั้งเล่า...เนิ่นนาน
-----
ธนาภพเหม่อมองไฟระยิบระยับซึ่งตกแต่งอยู่บนต้นไม้ที่ยืนต้นสล้างเป็นทิวแถวสองข้างทาง เขาพาตัวเองมาไกลจนไม่รู้ว่าถนนสายนี้อยู่ส่วนใดของกรุงเทพฯ ---เมืองกรุงที่เขาไม่เคยคิดจะมาอยู่ เมืองที่เขาตัดสินใจวันนั้นว่าจะกลับมา...เพียงเพราะข้อเสนอของบิดาให้มารับตำแหน่งสำคัญในบริษัท...เพียงเพราะเขาต้องการสร้างเนื้อสร้างตัวให้มั่นคง...เพียงเพราะเขาจะมีโอกาสทำฝันให้เป็นจริง...ฝันนั้นที่ขัดแย้งกับอนุภาพ...รักแรกของเขาตั้งแต่แรกหนุ่ม...รักเดียวของเขา...
...รักเดียวที่เขาได้เสียไป
เขายังจำคืนนั้นได้...ไฟระยิบระยับประดับต้นสนคริสต์มาสทั่วเมือง...เขาวิ่งตะเวนหาอนุภาพราวคนเสียสติ...หิมะโปรยปราย เนื้อตัวสั่นสะท้าน...ไม่ใช่เพราะความหนาว...แต่เป็นเพราะสภาพที่จำต้องจำนนต่อการรับรู้ว่าได้สูญเสียคนที่เขารักที่สุด...เขาเคาะประตูห้องของเพื่อนๆ คนแล้วคนเล่าเพื่อถามหาอนุภาพ...ทุกคนส่ายหน้า...
อนุภาพจากเขาไป ทิ้งสิ่งของทุกอย่างที่เคยมีความทรงจำร่วมกันไว้ในห้องพัก...เก็บไปเฉพาะเสื้อผ้าตัวโปรด...
กว่าสองปีหลังจากคืนนั้น เขาทำงานอย่างหนักพร้อมกับการตามหาอนุภาพ...แม้ว่าจะพยายามสอบถามจากเพื่อนๆ หากไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ให้คำตอบได้...เพื่อนรักของอนุภาพคงเกลียดเขาจึงอาจพร้อมใจกันปิดบัง...เขาจมอยู่กับความเสียใจจนแทบตั้งตัวไม่ติด กว่าจะยืนหยัดขึ้นมาได้ก็แทบแย่
ตอนนี้เขาพบอนุภาพแล้ว พบอย่างไม่คาดฝัน แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย...อนุภาพแทบไม่เหลือเยื่อใยให้เขา
บทเรียนนี้ช่างราคาแพงมากนัก...แลกกับหัวใจของเขาทั้งดวง...แลกกับความรักเขาทั้งหมด...
-------
อธิคมอิดออดไม่ยอมกลับบ้าน อนุภาพต้องเอามือดันหน้าอกแกร่งของนายตำรวจหนุ่มให้ถอยออกไปให้พ้นประตู พร้อมกับขู่ว่าจะไม่ให้มาหาอีกแล้วหากยังดื้อดึงอยู่
“ผมจะคอยอยู่เป็นยามเฝ้าคุณนุ กลัวว่าจะมีพวกไม่กลัวบาปมาเกาะแกะแฟนชาวบ้านเค้า”
“สารวัตรอย่ามาพูดเป็นลิเกนะ ไม่ชอบ”
“งั้นชอบให้ผมพูดจริงจังใช่ไม๊ครับ” อธิคมเปลี่ยนสีหน้ากรุ้มกริ่มเป็นจริงจังภายในครึ่งวินาที
“ไม่ต้องจริงจังมากก็ได้ เอาแค่จริงใจธรรมดาก็พอ”
“ทำไมเหรอ กลัวผมจริงจังแล้วก็โดนผม...”
“หยุดพูดนะ แล้วก็หันหลังกลับเดินไปเดี๋ยวนี้”
“ครับๆ ท่านผู้กำกับ” อธิคมยิ้มพราว ทำปากส่งจูบให้อนุภาพ แล้วถอยให้พ้นจากประตูไปยืนยิ้มมองเจ้าของห้องที่ก้มหน้าปิดประตูช้าๆ
นายตำรวจหนุ่มยืมมองอย่างอาลัยอาวรณ์...วันนี้ได้กำลังใจมากเกินคาด...เขากะว่าจะขอ ‘กำลังใจ’ นิดๆ หน่อยๆ จากอนุภาพ แต่สิ่งที่ได้รับทำให้หัวใจเขาพองโตจนแทบจะดันอกให้ระเบิดออกมา
นี่หากเขาไม่ได้ยกน้ำหนักเกือบทุกวันจนแผงอกอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ป่านนี้หัวใจคงหลุดออกมากองอยู่บนพื้นไปนานแล้ว...
สารวัตรมือปราบเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปตามทางเดิน สลับกับหันหลังไปมองประตูห้องของคนที่เขารัก ระยะทางถึงลิฟท์ใกล้เกินไป จนเขาอยากเดินย้อนกลับไปกลับมาสักร้อยรอบ เพื่อชื่มชมกับความรู้สึกอิ่มเอมเช่นนี้...
...คราวนี้มีกำลังใจมากกว่าเดิมที่จะสู้รบปรบมือกับบรรดาเสือหิวที่จ้องจะเข้ามาเขมือบกวางน้อยของเขา...ใครหน้าไหนแหยมเข้ามาเขาจะตีให้กระเจิง...
ตี๋น้อยอาทิตย์ท่าทางจะไม่ยากแล้ว...เพราะมีพรานล่าเนื้ออย่างธงรบเป็นตัวช่วย...ตฤณก็มีตำแหน่งเจ้านายกับลูกน้องค้ำคอ...คนที่น่าจับตามองคือธนาภพ...ถ้าตามมาถึงที่ขนาดนี้ก็ดูท่าทางจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว...
...อ้อ...ธนาวุฒิล่ะ...รอก่อน...ธนาวุฒิคงไม่ยุ่งกับอนุภาพตราบใดที่รู้ว่าเป็นแฟนเพื่อน...ธนาวุฒิเป็นสุภาพบุรุษพอ...
อธิคมได้แต่หวังว่าธนาวุฒิอย่าเข้ามาร่วมวงด้วยเลย...แค่นี้เขาก็จะเป็นโรคประสาทอยู่แล้ว...
นายตำรวจหนุ่มมัวแต่นึกถึง “ศึกนอก” อยู่ หากเขาลืมว่า “ศึกใน” เองก็ยังมี
ผู้กองหนุ่มยังไม่ได้ตระหนักว่าบทเรียนเรื่องต่างๆ ย่อมมีราคาค่างวด---การเคยเป็นคนเจ้าชู้นั้นมีราคาแพงมากนัก...
**********************
ผู้เขียนเชียร์ธงรบครับ :z1:
-
^
^
^
^
แอร๊ยยยยยย รอมานานแล้วเฟ้ย :a2: จิ้มซะเลย นี่แนะ นี่แนะ แล้วก็วิ่งไปอ่านต่อละก้า :z2:
-
รู้สึกว่าสารวัตรจะคืบหน้าไปนิดหน่อย อิอิ o18
-
กว่าจะคืบหน้ากะดื๊บๆ
-
กรรมจาตามสนองสารวัตรแล้วอ่ะเด่ะ
สงสารนุอ่าาาาาาาา
-
เชียร์สารวัตรนะ :z2:
-
:L1:อธิคม+อนุภาพ :L1:
:L1:ธงรบ+อาทิตย์ :L1:
:L1:ธนาภพ+ธนาวุฒิ :L1:
:L1:ตฤน+.... :L1:
เฮ้ออ่านแล้วอยากมีคู่ชีวิตจังเลย
-
กำลังใจที่ได้ อาจจะทำให้ใครบางคนหลงลืม จนทำอะไร ออกไปโดยไม่ยั่งคิด
ก็ขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิดไว้ก็แล้วกัน
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ ถ้าบอกว่ารักคนเขียนเหมือนที่ขอ คงไม่ผิด
แต่ต้องรีบ :m22: เพราะไม่งั้น เดี่ยวโดนหยิก ก็มันเจ็บนี่ คนข้าง ๆ เค้ามองตาเขียวแล้ว :z2:
-
อุ๊ยๆๆ
จูจุ๊บแล้วววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ว้าว พึ่งจะมาอ่านอ่ะ
ก่อนเข้ามา เห็นเป็นเรื่องเกี่ยวกับตำรวจก็ตะหงิดใจนิ๊ดนึง แบบว่า ไม่ชอบตำรวจ เหอๆๆๆ
แต่ก็ชอบเรื่องที่มีบทบู๊ๆ มันส์ๆตื่นเต้นๆอ่ะ :z2: หุหุหุ
ชอบบุคลิคของอนุภาพ
ชอบความกะล่อนของอธิคม
ชอบคนแต่ง :laugh:
มาอัพไวไวนะ o13
-
อืม เชียร์ธนาภพ เหมือนกัน
ตัดสินใจทำเพื่ออนาคต สร้างหลักฐานก่อน
ทำไม นุต้องโกรธ หนีไปด้วยล่ะ
มารักกับสาลาวัด เอ๊ย สารวัตร ระวังจะเจอ.....
เฮ้อ เริ่มเห็นความวุ่นวายแล้วดิ
คุณสารวัตร ระวัง "ศึกใน" ให้ดีล่ะ
:pig4: :bye2:
-
ปักหมุด ติดตามเรื่องนี้ด้วยคน :z2:
-
ยังไงก็เชียร์สารวัตร 55+
ว่าแต่ว่า อาทิตย์่อ่ะ ยกให้ผมแทนแล้วกัน
ตี๋น้อยอ่ะ ผมชอบ 555
-
อ่ะ มีคนชอบตี๋เหมือนเราอีกคน ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะครับ
อิอิ วันนี้ดีใจจัง ได้ 69 แล้ว เย้
จิ้ม + 1 เยอะๆ นะครับ ได้ถึงร้อยจะเขียนฉากพิเศษสารวัตรอึ๊บคนใจแข็ง :z1: :z1:
ยังไงก็เชียร์สารวัตร 55+ ว่าแต่ว่า อาทิตย์่อ่ะ ยกให้ผมแทนแล้วกัน ตี๋น้อยอ่ะ ผมชอบ 555
-
o13..กด + ให้แล้ว รออ่านอยู่น้าท่านสาลาวัด ..o13
-
จิ้ม + 1 เยอะๆ นะครับ ได้ถึงร้อยจะเขียนฉากพิเศษสารวัตรอึ๊บคนใจแข็ง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:fire:
-
มารอธงรบล่าตี๋หนุ่มอาทิตย์ หึๆ :z1:
คุณนุตอนนี้น่าร้ากกกกกกกกก :L2:
-
หุหุ มารอดูกรรมของคนเจ้าชู้ :z2:
-
กรรม ทิ้งท้ายเอาไว้แบบนี้
น่ากลัวจิง
-
:monkeysad:
รอเหมือนกาน มาเวยๆ เน้อ
ชอบคนตัวใหญ่แบบสารวัตรมากกว่าอ่ะ ดูอบอุ่นดี อิ่ๆ
:o8:
-
ขอบพระคุณนะครับผม :L2:
-
จิ้ม + 1 เยอะๆ นะครับ ได้ถึงร้อยจะเขียนฉากพิเศษสารวัตรอึ๊บคนใจแข็ง :z1: :z1:
กดได้แค่ที่เดียวอ่า เซงเลยยยยยย อีก 12 ชั่วโมงถึงกดได้
เมื่อไรจะครบร้อย เนี้ยย!!!!!!!!!!
-
:z1:ศึกรักครั้งนี้ท่าจะบานปลายเนอะ คุณ Katawoot
รอดูอัสนัยมาป่วนความมั่นคงของสารวัตร
:serius2:วันนี้สารวัตรครึ้มอกครึ้มใจเป็นพิเศษ
นอกจากจูบจากคุณนุแล้วยังได้กำลังใจอะไรอีกหว่า...?
:pig4: +1 ให้ = 72 คร๊าบบบบบบบ
-
ขอบคุณสำหรับการจับคู่นะครับ
แต่มีถูกเพียงคู่เดียว :m20: :m20:
ธนาภพคู่กับธนาวุิฒิไม่ได้คร้าบบ ขั้วเดียวกัน เดี๋ยวได้ฟ้าผ่าตาย
:L1:อธิคม+อนุภาพ :L1:
:L1:ธงรบ+อาทิตย์ :L1:
:L1:ธนาภพ+ธนาวุฒิ :L1:
:L1:ตฤน+.... :L1:
เฮ้ออ่านแล้วอยากมีคู่ชีวิตจังเลย
-
ขอบคุณสำหรับการจับคู่นะครับ
แต่มีถูกเพียงคู่เดียว :m20: :m20:
ธนาภพคู่กับธนาวุิฒิไม่ได้คร้าบบ ขั้วเดียวกัน เดี๋ยวได้ฟ้าผ่าตาย
:L1:อธิคม+อนุภาพ :L1:
:L1:ธงรบ+อาทิตย์ :L1:
:L1:ธนาภพ+ธนาวุฒิ :L1:
:L1:ตฤน+.... :L1:
เฮ้ออ่านแล้วอยากมีคู่ชีวิตจังเลย
คู่เดียวเหรอ
อธิคม :oo1: อนุภาพ OR ธงรบ :oo1:อาทิตย์
หรือว่า ไม่นับมวยคู่เอก
-
เฮ๊อ ยังมะมาอีก
คิดถึงสารวัตรจะแย่แล้วนะเนี่ย :impress2:
-
:-[ สารวัตรได้เลื่อนขั้นแล้วแฮ่ะ เลื่อนเข้ามาอยู่กลางใจอานุภาพซ่ะแร๊ววว :mc4:
-
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์นะครับ ไปชุมนุมสู้นปก.ล่ะ บาย บาย
บทที่ 35 ฮ่ะ
บทที่ 35 "เข้าใจผิด"
อธิคมเก็บเอกสารใส่แฟ้ม โต๊ะเขารกไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นกาแฟยังหกรดอีก ทำให้ต้องพิมพ์เอกสารใหม่หลายแผ่น วันนี้เขาทำสำนวนคดีสำคัญเพื่อเตรียมส่งฟ้อง แม้ใกล้จะเรียบร้อยแต่ก็ไม่อยากจะมาทำต่อเช้าวันรุ่งขึ้น ตั้งใจว่าคืนนี้จะนั่งทำที่บ้านให้เสร็จ...ภายหลังจากการแวะขอ 'กำลังใจ' จากอนุภาพก่อนกลับบ้าน
นายตำรวจหนุ่มมองนาฬิกา...ออกเวรแล้ว วันนี้ขอไปยิม ยกน้ำหนักแล้วว่ายน้ำซักหน่อย อาทิตย์ที่ผ่านมาเมื่อเขาไปยิมมีดาราทีวีหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของนายแบบลูกครึ่งที่เขาเคยมีอะไรด้วยเข้ามาตีสนิท เขาบอกว่ามีแฟนแล้ว แต่ชายหนุ่มคนนั้นบอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่ถือ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงไม่รอให้พ้นวัน ดาราหนุ่มคนนั้นก็คงเสร็จเขาไปเรียบร้อย แต่ตอนนี้ คนเดียวที่เขานึกถึงคืออนุภาพ เวลาไปยิมจึงเอาแต่ก้มหน้าออกกำลังกายไม่สนใจใคร
สารวัตรอธิคมคว้าแฟ้มเอกสารเดินออกมานอกห้อง แล้วแวะคุยกับกับธงรบเพื่อนรักที่กำลังคุยโทรศัพท์เสียงอ่อนเสียงหวาน หน้ายิ้มระรื่น...
"คิดถึงเหมือนกันครับ เอาไว้พี่ว่างแล้วค่อยเจอกัน รับรองว่าได้หายคิดถึงแน่"
อธิคมกรอกตา ชักจะทนไม่ไหวกับภาพตรงหน้า...ไม่ได้นึกว่า ในอดีต เขาก็ไม่ต่างจากธงรบตอนนี้
"ครับผม...เช่นกันครับ...ครับๆ..." ธงรบเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนกำลังจ้องมองอยู่ จึงเลิกคิ้วถาม...อธิคมถลึงตาส่งสัญญาณว่าต้องการคุยด้วย
"อะไรว่ะ...คนกำลังจีบกัน" ธงรบวางสาย
"เด็กใหม่หรือไง...แกอย่าลืมนะว่ายังมีภารกิจเด็ดปีกหนุ่มตี๋มารหัวใจข้าอยู่"
"เหอะน่า ไม่ลืมหรอก ขั้นแรกหนุ่มน้อยก็โดนข้านาบไปแล้ว ยังไม่พอใจเหรอ" ธงรบยักคิ้ว
"ฉวยโอกาสตอนเขาเมานี่นะ...เก่งตายล่ะ" อธิคมยักไหล่...ลืมไปว่าตัวเองก็มีประเด็นเรื่องอนุภาพอยู่
"แล้วแกเก่งนักนี่ กี่เดือนแล้วล่ะ...ได้เห็นปลีน่องเขาหรือยังไม่รู้"
"แกจะมารู้อะไรไอ้ธง" อธิคมเฉไฉ ไม่สนใจคำดูถูกจากธงรบ
"ก็แกไม่บอกข้าจะรู้ได้ยังไง แต่ดูท่าทางหงุดหงิดของแก ข้าเดาไม่ผิดหรอกโว๊ย รู้ตัวไม๊ พักหลังนี่แกดูเก็บกดยังไงไม่รู้ ถามจริงๆ เถอะว่ะเพื่อน ไม่ได้มีเพศสัมพันธ์มากี่เดือนแล้ว ใช้มือมากไปก็ไม่ดีนะ เดี๋ยวตายด้าน"
"ไอ้..." อธิคมขี้เกียจจะต่อปากต่อคำ "พักนี้ข้าหงุดหงิดเรื่องงาน ส่วนเรื่องแบบนั้นนะ จิ๊บจ๊อย ข้าจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ยาก...มือชั้นนี้แล้ว"
"แต่ไม่กล้า" ธงรบพึมพำเบาๆ
"แกไม่ต้องมาดูถูก อธิคมเสียอย่าง"
"คร้าบบบ พ่อคนเก่ง ใครจะเก่งเท่าเอ็ง" ธงรบแกล้งทำหน้าเยาะๆ
"เก่งไม่เก่งก็ได้เลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรีก่อนเอ็งก็แล้วกัน นี่มัวแต่จีบเด็ก แกมันอายุสามสิบกว่าปีแล้วนะโว๊ย จะเป็นผู้กองไปอีกนานเท่าไหร่ว่ะ"
ธงรบหน้ามุ่ย สองหนุ่มเคยพนันกันว่าใครจะได้เป็นสารวัตรก่อนกัน
"คอยดูนะ ถ้าได้เป็นรองผู้กำกับ จะย้ายเอ็งไปทำจราจร ยืนโบกรถกลางสี่แยก"
"อย่านะโว๊ย ข้านะผู้กองมือปราบไม่ใช่มือโบก...แต่เอ๊ะ ข้าว่าก็ดีเหมือนกัน...จะได้จับพวกหนุ่มๆ ที่ขับรถฝ่าฝืนกฏจราจรไปชำระความในป้อมยามให้หมดทุกคนเลย"
อธิคมอ่อนใจกับความเจ้าชู้ของธงรบ...เขาไม่ปฏิเสธความจริงที่ว่าตัวเองก็เคยเจ้าชู้ แต่ถึงจะเปลี่ยนคนบ่อย เขาก็คบกับใครทีละคน ช่วงสั้นๆ คนละเดือนสองเดือน ธงรบกลับคบทีละหลายคน แม้ระยะเวลานานกว่าเขาบ้างแต่ก็ไม่มาก ถ้านับกับจริงๆ เมื่อสิ้นปีแล้วธงรบจะจับ 'ผู้ร้าย' มากกว่าเขาหลายรายนัก
.....................
อัสนัยจอดรถหน้าโรงพัก วันนี้เขาตั้งใจมาหาอธิคม...รอไม่ได้แล้ว นับวันยิ่งรู้สึกว่านายตำรวจหนุ่มกำลังจะห่างไกลออกไปเกินไขว่คว้า
ชายหนุ่มรู้ว่าอธิคมกำลังจีบอนุภาพ การบ่ายเบี่ยงที่จะออกไปทานข้าวด้วยกันยามที่เขาโทรมาชวนส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าต้องเร่งรีบ...
คราวนี้เขาบุกถึงที่ทำงาน...อธิคมคงไม่ถึงกับวิ่งหนีหรอกน่า...จะลงเอยยังไง เดี๋ยวได้รู้กัน จะผิดหวัง จะสมหวังเขาก็พร้อมที่จะเผชิญ อนาคตเขารออยู่ข้างหน้า ผลลัพท์จะออกมาอย่างไร เขาก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพที่มันเกิดขึ้นให้ได้อยู่ดี...เพราะฉะนั้น ตอนนี้ เขาขอทำตามหัวใจของตัวเอง
................
อธิคมบอกธงรบว่าออกเวรแล้ว กำลังจะกลับบ้าน เพื่อนคู่หูพยักหน้ารับรู้ แล้วเอนตัวลงกับเก้าอี้ท่าทางเหนื่อยล้า
อธิคมอดประชดในใจไม่ได้ว่า ที่อ่อนเพลียขนาดนี้ก็คงเพราะใช้พลังไปกับการ 'ลงโทษผู้ต้องหา' ไม่เว้นแต่ละคืน
"เออ...แล้วคืนนี้แกว่างหรือเปล่า"
"ว่างสิ ทำไม จะชวนข้าไปทำอะไรกันเหรอ"
"ไอ้ห่...เสาธง ลามก...เลิกล้อเล่นยังงี้ได้ไหมว่ะ ข้าสยองโว๊ย"
ธงรบทำหน้าเหรอหรา "ล้อเล่นอะไร เอ็งนี่มันคิดมาก ข้าไม่ได้คิดทะลึ่ง แกนี่ชอบแปลความข้าผิด"
อธิคมถอนหายใจ เริ่มจะทนไม่ได้กับความขี้เล่นและกวนอารมณ์ของเพื่อนคู่หู เขารู้ว่าธงรบเสแสร้ง แกล้งทำหน้าเด๋อด๋าไม่ยอมรับ
"แกนี่ระแวงจนใกล้จะเป็นโรคประสาทแล้วนะ รู้ไม๊คำว่าระแวงแปะอยู่เต็มหน้าเอ็งเห็นชัดๆ รอเรือ สระอะ สะระเอ เอ๊ยไม่ใช่ สระแอ งอ..."
"สระแอ วอแหวน งองู อยากสะกดยังสะกดไม่ถูกอีก" อธิคมส่ายหน้า อีกฝ่ายยิ้มทะเล้น
"ไม่ใช่ครูภาษาไทยนี่หว่า...นี่ตำรวจนะ"
"ข้าเพียงแต่อยากจะเตือนเอ็งว่า ถ้าว่างก็ไปทำภารกิจตามที่เอ็งสัญญาไว้บ้างนะ คนอื่นๆ รอไว้ก่อน อย่าจับปลาหลายมือ...ไปแล้ว ข้าจะไปยิม แล้วแวะจู๋จี๋กับแฟนก่อนกลับบ้าน"
"อิจฉาโว๊ย...งั้นคืนนี้ข้าจะไปตื้ออาทิตย์แล้วชวนฝึกยิงปืน"
ธงรบหัวเราะชอบใจ ทั้งที่ในใจยังนึกไม่ออกว่าจะได้มีโอกาสแตะเนื้อต้องตัวชายหนุ่มอีกหรือเปล่า...เช้าวันนั้น...ท่าทางตี๋หนุ่มคนใหม่ของเขาโกรธมากที่เสียท่าเขา...แต่ธงรบไม่ยอมแพ้ เขาอยากได้อะไร อยากได้ใคร เขาต้องได้...ยกเว้นอนุภาพไว้คนเดียว...แต่ขออย่าให้ต้องยกเว้นอาทิตย์อีกด้วยเลย...เสียประวัติ
อธิคมโบกมือให้ธงรบแล้วหันหลังกลับเดินออกมาจากห้องเพี่อนรัก ผ่านหน้าห้องตนเองแล้วเลี้ยวซ้ายมุมห้องเข้าไปยังส่วนห้องโถงกลางที่ตำรวจหลายนายกำลังทำงานของตนอยู่อย่างขะมักเขม้น
อัสนัยเห็นอธิคมกำลังเดินผ่านห้องโถงกลางที่มีโต๊ะตั้งอยู่เรียงราย ผู้คนเดินขวักไขว่ ทั้งตำรวจ และประชาชนที่มาติดต่อราชการ ส่วนผู้ต้องหานั่งคอตกอยู่หน้าโต๊ะสอบสวน
เขารู้ว่าสารวัตรหนุ่มออกเวรแล้วเพราะเพิ่งจะสอบถามจากร้อยเวร อัสนัยมองร่างสูงสง่าที่เดินฉับๆ ตรงมาอย่างมั่นใจ อธิคมยังมองไม่เห็นเขาเพราะมัวแต่ร่ำลาเพื่อนร่วมงาน รอยยิ้มกว้างนั้นทำให้นายตำรวจหนุ่มดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนรอบข้าง
นายตำรวจหนุ่มชะงักเมื่อใกล้ถึงประตู ประกายตาแว่บหนึ่งบอกว่าแปลกใจที่เห็นอัสนัยกำลังยืนยิ้มให้ตรงทางออก
"พี่คม..."
"นัย..." อธิคมยิ้มกว้าง ปิดบังแววตาฉงนเมื่อครู่ "มีอะไรให้รับใช้ครับ"
"ไม่กล้าใช้พี่คมหรอกครับ พอดีผมมาธุระแถวนี้ เลยแวะมาทักทาย แล้วกำลังหาคนเลี้ยงข้าวเพราะหิวจนตาลายแล้ว"
"รวยขนาดนี้ยังจะให้ตำรวจเงินเดือนน้อยเลี้ยงอีก"
"ถ้างั้นนัยเลี้ยงข้าวพี่คมก็ได้ ห้ามปฏิเสธนะ อุตส่าห์แวะมาเยี่ยมทั้งที" อัสนัยดักคอ
"พอดีพี่ เอ่อ...กำลังจะไปยิม" อธิคมหาทางออก
"ยิมไม่หนีไปไหนหรอกครับ พี่คมรังเกียจนัยหรือถึงไม่อยากไปทานข้าวด้วยกัน" อัสนัยเอียงคอ พูดตรงไปตรงมา หน้าตายังยิ้มๆ
อธิคมคิดคำนึงอยู่ชั่วครู่ อัสนัยเป็นคนสมัยใหม่ ใจกล้า เปิดเผย แต่เขาก็รู้ว่าการแวะมาทักทายธรรมดาๆ เพราะผ่านมาทำธุระแถวนนี้คงใม่ใช้เหตุผลเดียวของชายหนุ่ม
เขารู้ว่าอัสนัยพยายามสานสัมพันธ์กับเขา แต่ตอนนี้หัวใจเขาไม่ว่างแล้ว...
นายตำรวจหนุ่มตัดสินใจว่าการไปทานข้าวกับอัสนัยสักครั้งคงไม่เสียหาย หากอัสนัยรุกเขามากนักเรื่องความสัมพันธ์แบบคู่รัก เขาก็จะบอกความจริงไปตรงๆ ว่าขณะนี้เขาไม่ใช่คนตัวเปล่า...เขามีเจ้าของ...มีคนรักแล้ว...เขารักอนุภาพ และความสัมพันธ์แบบนั้นของเขากับอัสนัยก็คงเป็นไปไม่ได้ หากจะคบกันก็คงเป็นได้เพียงพี่ชายกับน้องชาย
"อืมม...งั้นไปใกล้ๆ แถวนี้ดีไม๊ครับ พี่รู้จักร้านนึง อาหารอร่อยทีเดียว นัยก็จะไม่ต้องทนหิวจนเป็นลม"
"ถ้าเป็นลมล่ะ จะทิ้งนัยหรือเปล่า"
"ใครจะทิ้งได้ลง พี่ก็โทรเรียกศูนย์นเรนทรสิ" อธิคมล้อ
อัสนัยอดหัวเราะไม่ได้...นี่คือเสน่ห์ของอธิคม---ขี้เล่นแต่ทว่าอบอุ่น...ผู้ชายที่เคยทำให้เขาสดชื่น เห็นโลกทั้งโลกสดใส และในขณะเดียวกันก็อบอุ่น มั่นคง...ไม่ต้องเกรงว่าจะมีอะไรมาทำร้ายเขาได้
ภาพในวันเก่าเริ่มผุดขึ้นในความคิด---เขากอดเอวนายร้อยจบใหม่รูปหล่อแน่นขณะที่รถมอเตอร์ไซด์คันโตพุ่งทะยานไปข้างหน้า แสงไฟสองข้างทางยามค่ำคืนช่างสวยงาม ลมเย็นๆ ปะทะใบหน้าจนเขาต้องรีบซบลงกับแผ่นหลังแกร่งกำยำ รู้สึกถึงความอบอุ่นสุดจะพรรณา อธิคมหันมามองด้วยสายตาอ่อนโยน ตะโกนถามว่าหนาวมากหรือ จะถอดเสื้อแจ็ตเก็ตให้สวม เขาตะโกนตอบบอกว่าไม่เป็นไร แค่ได้กอดก็อุ่นแล้ว...
อัสนัยจำความอบอุ่นนั้นได้...ความอบอุ่นที่เขาโหยหามานานหลายปี
----
อาทิตย์นัดกับเพื่อนสมัยเรียนเพื่อคุยเรื่องทำธุรกิจร่วมกัน เขาทนไม่ได้ที่จะอยู่ใกล้ชิดกับอนุภาพในบริษัทอีก หากจะเป็นเพื่อนก็ขออยู่ห่างๆ เพราะการใกล้ชิดนั้นเสียดแทงจิตใจ และกลัวใจตนเองว่าจะหักห้ามใจไม่ได้
ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปในร้านอาหารที่เพื่อนนัดให้มาพบ รชานนท์บอกว่านั่งอยู่ไม่ไกลจากประตู เขากวาดสายตามองหาเพื่อนก็พบว่ากำลังโบกมือให้เขาอยู่ อาทิตย์ยิ้มกว้างแล้วเดินตรงไป
เขาไม่เคยมาร้านอาหารแห่งนี้ จึงอดไม่ได้จะหันไปสำรวจสถานที่ พลันสายตาเขาถูกตรึงด้วยภาพชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่โต๊ะในสุดมุมซ้ายของร้านฝั่งที่ติดกับกระจกบานใหญ่มองออกไปเห็นสวนสวย
...อธิคม!
...อธิคมนั่งอยู่กับใครก็ไม่รู้...ชายหนุ่มหน้าตาดี สวมสูทสีเข้ม ผมใส่เจลแต่งทรงเนี๊ยบ เวลาคุยขยับศรีษะเอียงไปมา มองหน้านายตำรวจหนุ่มที่อยู่ในชุดเครื่องแบบอย่างหลงไหล สองคนยิ้มแย้มราวกับมีความสุขจนแทบจะลืมแตะอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
อธิคม...คนเจ้าชู้ ยังไงก็เป็นคนเดิม...ไม่มีวันเปลี่ยน...อาทิตย์หน้าตึง อยากเดินเข้าไปหาสารวัตรหนุ่มแล้วบอกให้ออกไปจากร้านอาหารเสียเดี๋ยวนี้...แต่เขาแต่ได้เก็บเอาไว้ในใจ ด้วยรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำอย่างใจคิด
----------
"พี่คมเห็นนัยเป็นยังไงบ้างครับ" อัสนัยเข้าประเด็น ทั้งสองคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างสนุกสนานมาตลอดตั้งแต่เริ่มรับประทานอาหาร
"ทำไมถามพี่ยังงั้น พี่ก็เห็นนัยเป็นคนดี คุยสนุก ร่าเริง หล่อน่ารัก แต่งตัวเนี๊ยบ แบบนี้สงสัยหนุ่มๆ มาจีบกันเยอะแยะ"
"แต่พี่ไม่ยักจีบนัย ทั้งที่อยากให้จีบจะตาย"
บทอัสนัยจะตรงก็ตรงจนอธิคมอ้ำอึ้ง คาดไม่ถึง
"พี่คม...นัยถามตรงๆ นะ พี่คมรู้สึกกับนัยยังไง" ชายหนุ่มทนไม่ได้แล้ว ต้องการรู้ว่าอธิคมรู้สึกกับเขาอย่างไร แม้ในในลึกๆ นึกประหวั่นต่อคำตอบที่อาจได้รับ แต่เขาก็ยังอยากจะลองดู
อัสนัยกลั้นใจรอคำตอบ...
"พี่ก็รู้สึกดี"
"แค่นั้นเองหรือ นัยขอคำตอบที่เฉพาะเจาะจงมากกว่านี้หน่อยสิครับ พี่คมอย่ามาทำไก๋เป็นไม่เข้าใจคำถามนะ" อัสนัยทำหน้าจริงจัง
"แล้วนัยล่ะ รู้สึกกับพี่ยังไง" อธิคมยิ้มบางๆ ยื้อเวลา
"พี่คม...นัยอายุจะสามสิบแล้วนะ นัยไม่เคยมีแฟนเลย ที่ผ่านมาก็สนุกไปวันๆ แต่ตอนนี้นัยต้องการมีใครซักคน ถ้าพี่คมรู้สึกดีๆ กับนัยบ้าง นัยก็อยากคบกับพี่แบบจริงจัง คอยดูแลซึ่งกันและกัน แม้ตอนนี้ยังไม่ได้รักกันมากมาย แต่อีกซักหน่อยมันก็น่าจะมั่นคงขึ้น คนเราต้องเริ่มต้นอะไรซักอย่าง ตอนนี้นัยอยากเริ่มต้นความสัมพันธ์กับพี่..." อัสนัยหันหน้าออกไปมองสวนหย่อมที่จัดตกแต่งไว้อย่างสวยงามนอกร้าน
"นัยไม่เคยลืมช่วงเวลาไม่กี่อาทิตย์ที่เราเคยใช้ด้วยกัน นัยไม่เคยลืมมันเลย ภาพทุกภาพยังอยู่ในความคิดนัยอยู่เสมอ ตลอดเวลาที่ผ่านมานัยคิดถึงพี่มาตลอด ไม่เคยลืม"
อัสนัยพูดยาว บ่งบอกความรู้สึกของตนเอง
"คราวนี้พี่คมไม่มีข้ออ้างที่จะไม่บอกความรู้สึกตนเองแล้วนะ"
อธิคมถอนหายใจช้าๆ คิดว่าอาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องทำให้อัสนัยเข้าใจอะไรบางอย่าง"
"นัย พี่ก็จำช่วงเวลานั้นได้...แต่ว่าตอนนี้พี่ไม่ได้เป็นคนเดิมแล้ว"
"หมายความว่าพี่คมมีใครแล้ว...คุณอนุภาพใช่ไม๊ครับ" แววตาอัสนัยเจ็บปวด
อธิคมพยักหน้า
"พี่รักเขา?"
อธิคมพยักหน้าอีกครั้ง
อัสนัยเริ่มน้ำตาคลอ หันหน้าออกไปมองกระจกด้านข้าง สายตาเหม่อลอย...ทั้งที่ลึกๆ นั้นเกรงว่าจะได้รับคำตอบนี้ แต่พอได้รับคำตอบจริงๆ เขาก็แทบจะทนไม่ได้
อธิคมยื่นมือแข็งแรงไปแตะมือของชายหนุ่มเบาๆ
"นัย...พี่รู้สึกกับนัยอย่างน้องชายคนหนึ่ง พี่อยากให้นัยเก็บความรู้สึกดีๆ ต่อกันเอาไว้ จริงอยู่ ตอนนั้นเราใช้เวลาด้วยกันอย่างคนที่ถูกใจกัน หากมันได้มีการสานต่อตั้งแต่ตอนนั้น บางทีเราก็อาจจะกลายมาเป็นแฟนกันได้ แต่อะไรบางอย่างมันขาดหายไปแล้ว และตอนนี้พี่ก็รักคุณนุเขาแล้ว...พี่ย้อนเวลากลับไปไม่ได้หรอก"
อัสนัยเม้มริมฝีปากแน่น...นึกโทษตัวเองว่าทำเป็นเก่ง...คิดว่าตัวเองพร้อมที่จะเผชิญอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น...แต่ทำไมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าที่คิดไว้นัก
อธิคม...คนเดียวที่ตรึงอยู่ในหัวใจเขา...รักคนอื่นไปเสียแล้ว...จะหลงเหลือโอกาสให้เขาหรือไม่...ใครก็ได้ช่วยตอบที...
“แล้วคุณนุเขารักพี่คมหรือเปล่า อยากใช้ชีวิตกับพี่คมหรือเปล่า เขาคิดเหมือนที่นัยกำลังคิดกับพี่คมไม๊ครับ”
อธิคมอึ้ง รู้สึกราวกับมีใครยิงธนูพุ่งเข้ามาปักกลางอก...คำถามของอัสนัยคือคำถามเดียวกันกับที่เขากำลังถามตัวเอง
เขายอมรับว่าอัสนัยเป็นคนเปิดเผย พูดอย่างที่ใจคิด รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และไม่รีรอที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองออกมา
...หากอนุภาพทำเหมือนอัสนัยสักนิด...เขาก็คงไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจต่อคำถามของอัสนัยเลย...
**********************
-
จิ้มให้ทะลุไปถึงตับไตไส้พุงกันเลย
วันหยดวีคนี้ ไปไหนอีกล่ะคับคุณคธาวุธ
-
โอ้ยย!!! อึดอัดใจ
-
อัสนัยกับอนุภาพนี่หนังคนละม้วนเลย คนนึงก็เปิดเผยสุดๆ อีกคนก็ปิดใจตัวเองสุดๆ :really2:
-
เอาป่ะ+1
me : นั่งลุ้นรอฉาก....พร้อมด้วยทิชชู่เอาไว้ซับเลือด :pighaun:
ให้ไวเลยนะเคอะ ทั้งเรื่องก็รอฉากแบบนี้หล่ะเคอะ :o8: สู้ สู้ :a2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดมากสารวัตร ชิว ๆ :laugh:
-
ทีแรกกะว่าจะให้ +1
แต่ไม่ให้ดีกว่า
เพราะทำคนอ่าน อึดอัด มากมาย
เฮ้อ !
อ่านไปอึดอัดไป
:เฮ้อ:
-
:กอด1:อดีตที่สารวัตรอธิคมสร้างไว้เริ่มมาทำความยุ่งยากในรักครั้งนี้ซะแล้ว 5555 อยากรู้จักว่าคู่ไหนนะที่ทายถูก :กอด1:
-
เบื่อสารวัตรและ เด็กๆ เยอะเกิ๊นนนน
-
:เฮ้อ: :z3: :เฮ้อ: :z3: :เฮ้อ: :z3:
เรืองนี้ก็ยังเปงเรื่องที่ทำให้คนอ่นอึดอัดใจได้อีก
มาต่อเร็วๆๆ นะครับ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ว่าจะ+ ให้ 2 เลย ถ้าคนแต่งเขียนฉาก...ของคนแต่งมาให้อ่านแทนก่อนในช่วงวันหยุดเนี่ย 555+
อย่าบอกนะว่า อาทิิตย์จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอนุภาพอ่ะ เด๊ะ ตี๋น้อยจะโดน คิคิคิคิ
-
:really2:
-
:m16: อึดอัดใจแทนจัง วันหยุดนี้จะไปไหนหรือเปล่าครับ
-
ยากเข้าไปอีก !!!!
:z3:
-
:monkeysad:
ไปไหนมาอ่ะ กลับมาได้แล้ว
คิดถึง
มา มา กลับมาต่อได้แย้วววว
:really2:
-
สารวัต สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณสารวัต
คิดถึง!!!
-
รออ่านเสาร์อาทิตย์ ใจจะขาดอีกแระ
ต่อไปนี้น่าจะลงเผื่อเสาร์อาทิตย์ไว้อีกสัก 2 ตอน เอิ๊กๆ
คนอ่านใจร้อนอ่ะ
คิดถึงสารวัตรกะคุณนุ
แต่คิดถึงมากกว่านั้น คิดถึงคนเขียนอ่ะ 5555
-
:m15:
-
:z3: :z3: นึกโทษตัวเองที่ไม่อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่แรกเริ่มตั้งมา :z3: :z3:
มาเสียใจภายหลังจริงๆ ซิกๆๆ รู้งี้กดเข้ามาอ่านตั้งแต่แรกก้ดี ไม่นึกว่าจะสนุกขนาดนี้
:L2: :L2: รักคนเขียนจริงๆ เขียนได้สนุกมากมาย
-
มาช่วยกด+1 ให้ถึงหนึ่งร้อย
อย่างนี้เรียกติดสินบนหรือเปล่าเนี่ย
ทีนี้สารวัตรตายแน่ เจอศึกนอก ศึกในให้วุ่นไปหมด
อุตสาห์จะถอดหัวงูออก มาเจอกรรมเก่าอีกแล้ว
แต่เราไม่สงสารหรอก สะจาย :jul3:
-
เริ่มไม่ชอบนัยละ
-
:z3: :z3: เพิ่งรู้ว่าอาการลงแดงเป็นยังไง เพิ่งจะเคยครั้งนี้แหละ นิยายเรื่ออื่นไม่เคยเป็นเลยนะ เพียงแค่อยากอ่านเฉยๆ ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเวลาที่คนเขียนไม่อัพ แง~~~~ มีเรื่องนี้นี่แหละที่เค้าจะลงแดงอยากอ่านมากๆ ฮือ จะงแดงจริงๆนะเนี่ย แง~~~~ :z3: :z3:
-
จาอ่านเหมือนกัน
ดูวันละ 3 รอบ
เดี่ยวเช้าจะมาดู ขอ 2 ตอนนะครับ จุ๊ฟๆๆ555
-
รออ่านเสาร์อาทิตย์ ใจจะขาดอีกแระ ต่อไปนี้น่าจะลงเผื่อเสาร์อาทิตย์ไว้อีกสัก 2 ตอน เอิ๊กๆ คนอ่านใจร้อนอ่ะ คิดถึงสารวัตรกะคุณนุ แต่คิดถึงมากกว่านั้น คิดถึงคนเขียนอ่ะ 5555
คิดแบบนี้ถูกต้องแล้วคร้าบบบ :m4: :m3:
-
ขอเผยความในใจหน่อยครับว่าคิดถึงคนอ่านมาก สุดสัปดาห์ของผมปลอดอินเตอร์เน็ตที่้บ้านครับ โทษทีไม่ได้โพส
อินเตอร์เน็ตที่บ้านยังคงถูกตัดอยู่ครับ ยังมิได้ไปจ่ายเงินเขา มันไม่ค่อยได้ใช้อ่ะ เสียดายเงิน
เช้านี้เอาตอนที่ 36 มาให้อ่านครับ
บทที่ 36 "แผนการ"
อาทิตย์จ้องชายหนุ่มสองคนนั้นไม่วางตา หูแทบไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูด
"อาทิตย์...มองอะไรว่ะ" รชานนท์เอาตะเกียบเคาะมือเพื่อนที่กำลังนั่งหันหน้าไปทางซ้าย ทิ้งให้เขาพร่ำอยู่คนเดียว เขามองตาม...อาทิตย์กำลังจ้องมองชายหนุ่มสองคนอยู่
"อ๋อ มิน่าล่ะ...เห็นหนุ่มหล่อเป็นไม่ได้ จ้องเอาๆ"
"เปล่า...พอดีเป็นคนรู้จัก"
"หล่อเป็นบ้า เห็นแล้วอยากเป็นเกย์" รชานนท์ยิ้มทะเล้น
"แต่เจ้าชู้ร้ายกาจ ไม่นึกเลยว่าสารวัตรจะทำอย่างนี้ได้..." อาทิตย์ยังมองอยู่ นัยน์ตาแข็งกร้าว
"คนรู้จักหรือแฟนเก่าว่ะ หึงเขาล่ะสิ เข้าไปต่อยเลยไม๊ เดี๋ยวช่วย" รชานนท์พูดไปอย่างนั้นเอง ถ้าจะให้ไปต่อยกับตำรวจตัวใหญ่กล้ามเป็นมัดๆ อย่างผู้ชายคนนั้น เขาไม่เอาด้วยหรอก
อาทิตย์เห็นอธิคมกุมมือชายหนุ่ม กำลังปลอบให้ผู้ชายหน้าคมคนนั้นสบายใจขึ้น ท่าทางอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่เคยนึกภาพมาก่อน เท่าที่เคยเห็นนายตำรวจเป็นคนช่างยั่วและกวนอารมณ์เป็นที่สุด คราวนี้เล่นบทงอนง้อได้สมบทบาทมาก
นักธุรกิจหนุ่มคนนั้นหันหน้าออกไปมองสวนหย่อมนอกกระจกเหมือนกำลังงอนนายตำรวจ...สงสัยคงรู้แล้วว่าอธิคมกำลังจีบอนุภาพ
"เฮ๊ย อาทิตย์เมื่อไหร่แกจะเลิกจ้องเขาว่ะ จะได้คุยเรื่องงานต่อ"
อาทิตย์หันหน้ากลับมา อารมณ์คุกรุ่น
"ตัดใจเถอะเพื่อน...เออว่าแต่ว่า นายเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ยักกะรู้ว่าชอบห้าวๆ แบบตำรวจ"
"บ้าสิ ใครจะไปชอบแบบนั้น"
"ตอนแรกก็นึกว่าหนุ่มสูทดำ เพราะท่าทางเป็นฝ่ายรับ แต่เห็นมองตำรวจอย่างตัดพ้อ ก็เลยคิดว่าเปลี่ยนรสนิยมไปซะแล้ว"
"ทะลึ่ง...คิดได้ไง เรายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน" อาทิตย์เห็นภาพธงรบแว่บขึ้นมาในมโนภาพ...เห็นภาพตัวเองเปลือยกายกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับนายตำรวจหนุ่มเจ้าชู้คนนั้น...นึกภาพปากประกบปากมือไม้ลูบไล้เฟ้นฟอนเนื้อตัวที่อุดมไปด้วยกล้ามแกร่งของกันและกัน...จากนั้นธงรบดันขาเขากางออกแล้วก็ขยับตัวเข้ามา...
อาทิตย์สะบัดหัวให้ภาพที่จินตนาการเกินมานั้นออกไปจากความคิด
"บ้าจริงๆ" อาทิตย์เผลอหลุดปาก เจ็บใจที่เสียทีธงรบ
รชานนท์เข้าใจผิดนึกว่าอาทิตย์ด่าตนเอง "อ้าวจะไปรู้เรอะ เห็นมองตำรวจเขม็งตั้งแต่เข้ามาแล้วนิ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่ชอบตำรวจ...ใครจะชอบลง ตำรวจเจ้าชู้จะตาย" ยิ่งรชานนท์ล้อ อารมณ์เขายิ่งคุกรุ่น
...ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่งมาแย่งคนที่เขารักไป ส่วนคนเจ้าชู้อีกคนก็เข้ามาวุ่นวายรบกวนชีวิต ตั้งแต่วันนั้น ผู้กองธงรบวนเวียนมาตามตื๊อเขาไม่ได้ขาด จนเวลาเลิกงานเขาต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากออฟฟิสแล้วรีบขับรถออกไป...เมื่อวานก็รู้สึกเหมือนเห็นธงรบแว่บหนึ่งที่ยิม
ตำรวจ...เขาเกลียดตำรวจ...ไม่อยากเห็นตำรวจให้ตำตาตำใจ...
อธิคม...ตำรวจเจ้าชู้...
อนุภาพไม่ชอบคนเจ้าชู้ หากอธิคมเลิกเจ้าชู้ไม่ได้ เขาก็ไม่คู่ควรกับอนุภาพ คนที่คู่ควรกับอนุภาพคือเขาเท่านั้น เขาคนเดียวที่จงรักภักดีไม่เคยเปลี่ยน
อธิคมไม่ได้มีอนุภาพเพียงคนเดียว...ผู้ชายคนนี้ยังทิ้งความเจ้าชู้ไม่ได้...บอกว่ารักชอบอนุภาพแต่ก็นอกใจ...
หากเสียงในหัวของอาทิตย์กลับแย้งขึ้นมา...เปรียบเทียบอธิคมกับตัวเขาเอง
'นอกใจ...ตัวเองก็นอกใจอนุภาพเหมือนกัน...'
---แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับธงรบ...มันเป็นเพียงความมึนเมาชั่วคราว...ไม่นับ...
ธงรบฉวยโอกาสตอนเมาไม่ได้สติ... จะว่าไป เขาเองก็ยังไม่ได้ตกเป็นของธงรบ เพราะระหว่างเขากับธงรบ ต่างคนต่าง...ทำกันและกัน...
จริงหรือ? ตอนนั้นเขาเมามาก อาจเป็นผู้กองธงรบคนเดียวที่ทำอะไรต่ออะไร แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าทำแค่ 'ชุดเล็ก'
...ชุดเล็ก...ชุดเล็กของธงรบคืออะไร...กอดจูบลูบไล้...เพียงใช้มือ...หรือมากกว่านั้น...
...แล้วชุดใหญ่ของธงรบล่ะคืออะไร...ท่าทางธงรบคงไม่รามือง่ายๆ เขารู้ว่าผู้กองนักฉวยโอกาสคนนั้นคงไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้ เพราะแสดงออกชัดเจนว่าถูกใจเขามาก...ทำเล่นหรือเป็นจริง...คนอย่างตำรวจเจ้าแผนการคนนั้นหากเขาต้องการอะไรคงพยายามอย่างสุดกำลัง...เขาต้องการชุดใหญ่หรือ...เข้าใจใช้คำ...ทำไมไม่บอกออกมาตรงๆ... ทำไมต้องพูดอะไรสร้างความสงสัย...
อาทิตย์พยายามสลัดภาพธงรบออกจากหัว...เขาบอกว่าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น...อีกไม่นานเขาก็ลืม...แต่ในส่วนลึก เขาจำความรู้สึกซาบซ่านนั้นได้
"ว่าไงอาตี๋...แล้วนี่พ่อแม่รู้เรื่องหรือเปล่า" รชานนท์เคาะมืออาทิตย์ด้วยตะเกียบ
"เอ๊ะไอ้นนท์...เลิกเอาตะเกียบเคาะมือได้แล้ว...เรื่องน่าอายแบบนี้จะให้พ่อแม่รู้ได้ยังไง ได้บ้านแตกกันพอดี"
"เรื่องอะไรน่าอาย" รชานนท์ขมวดคิ้ว...งง
"ก็นายเอาแต่เหม่อลอยนี่นา...แล้วเราก็ไม่ได้หมายถึงเรื่องรักใครกามารมณ์อะไรนั่น เราหมายถึงเรื่องทำธุรกิจต่างหาก" รชานนท์เริ่มเซ็ง...เพื่อนเอาแต่ใจลอย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
อาทิตย์บอกว่าพ่อกับแม่รู้เรื่องดีและอนุญาต ซ้ำยังจะช่วยเรื่องเงินทุน จากนั้นชายหนุ่มขอตัวไปห้องน้ำ เขาขอไปสงบอารมณ์สักครู่ เพราะนึกฉุนที่ควบคุมตัวเองไม่เคยได้
----------
อัสนัยเดินลิ่วตรงไปห้องน้ำ ความอ่อนแอเริ่มถาโถมกระหน่ำจิตใจเขาเหมือนคลื่นซัดโขดหินระลอกแล้วระลอกเล่า น้ำตาชื้นๆ เริ่มเอ่อขึ้นมาใกล้ล้นขอบตา
อธิคมพูดออกมาแล้วว่ารักอนุภาพ...ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นได้หัวใจของอธิคมไป...ได้หัวใจของคนที่เขารักไป...
เขารักอธิคม...
วินาทีนี้เองที่เขามั่นใจเป็นที่สุดว่าเขารักอธิคม...แต่เป็นวินาทีเดียวกับที่เขารับรู้ว่าคงเสียอธิคมไป
‘...คนที่เข้มแข็งมาตลอดอย่างเขาต้องมายืนร้องให้ในห้องน้ำร้านอาหารเพราะผิดหวังในความรัก...น่าสมเพธที่สุด...’
---ไม่ได้หรอก...เขาจะอ่อนแออย่างนี้ไม่ได้...แม้ตอนนี้จะผิดหวัง...แต่อธิคมก็คงไม่ได้เป็นของอนุภาพได้ตลอดไป...สักวันเขาอาจจะเลิกกัน...เมื่อนั้นเราก็มีโอกาส
‘...หรือบางทีอธิคมอาจจะโกหกเขาก็ได้ ผู้ชายเจ้าชู้ เล่ห์เหลี่ยมมากมายนัก...’
---แล้วถ้าเขาเจ้าชู้ ทำไมเรายังรักเขาล่ะ หากแม้อธิคมตกลงปลงใจกับเขา มิต้องคอยตามหึงหวงร่ำไปไม่จบสิ้นหรือ
‘...ไม่แน่ คนเจ้าชู้อาจกลับตัวกลับใจเลิกเจ้าชู้ก็ได้’
---แต่วันก่อนเขาเห็นอนุภาพกับธนาภพ ท่าทางสนิทกัน บอกให้อธิคมรู้ ยุให้โกรธ
‘...ไม่หรอก เขาทำเช่นนั้นไม่ได้ หาไม่แล้ว จะกลายเป็นตัวมารร้ายในสายตาของอธิคม หลักฐานอะไรก็ไม่มี’
เสียงในหัวของอัสนัยถกเถียงกัน ความมั่นใจในตัวเองที่เคยมีถดถอยลงไปมาก...เวลาทำงานเขาไม่เคยต้องเถียงกับตัวเองเช่นนี้ เพราะเมื่อใดที่ความคิดของตนแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ทั้งสองมักจะปรึกษาหารือกันเพื่อหาทางเอาชนะปัญหา แต่คราวนี้...เขาควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้จริงๆ...
ความรักทำไมมีอานุภาพรุนแรงเช่นนี้...
อัสนัยยืนนิ่ง...มองกระจก...เขาเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีในสูทหรูสีเข้ม...แววตาเจ็บปวด...กำลังใกล้จะหมดหวัง...
ชายหนุ่มก้มหน้าลง เปิดน้ำเย็นๆ ล้างหน้า ให้ความเย็นบรรเทาความร้อนรุ่มในใจ...ล้างความอ่อนแอออกไปจากตา
เขาหายเข้ามาในห้องน้ำได้ชั่วครู่แล้ว ถึงอยากจะอยู่นานมากกว่านี้แต่อย่างไรก็ต้องกลับออกไปข้างนอกเพื่อเผชิญกับความจริง...เขาไม่อยากให้อธิคมเห็นความอ่อนแอของเขา...
แม้ตอนนี้นายตำรวจหนุ่มยังไม่เป็นของเขา แต่วันหน้าก็ยังมี...
...จริงสิ...วันหน้าก็ยังมี...
...ตราบใดที่เขายังไม่ได้ยินจากปากของอนุภาพว่ารักอธิคม เขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อ...
ต้องถามอนุภาพให้รู้เรื่อง!
อัสนัยมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง คว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับใบหน้ามองหม่น แววตามุ่งมั่นเริ่มกลับมา...หางตามองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งแอบมองเขาตั้งแต่เขาล้างหน้าแล้ว
อัสนัยเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าเสื้อนอก แล้วหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นเต็มตา เอ่อปากถามให้หายสงสัย
"ขอโทษครับ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า เห็นคุณมองผมเหมือนจะอยากคุยด้วย"
"เอ่อ..เปล่าครับ แต่ผมรู้จักคนที่นั่งอยู่กับคุณ"
อัสนัยขมวดคิ้ว ชายหนุ่มหน้าตี๋คนนี้รู้จักอธิคม...เด็กอีกคนของอธิคมหรือเปล่า...สารวัตรมีใครต่อใครอีกสักกี่คน
"สารวัตร..."
"อธิคม..." อาทิตย์แทรก "สารวัตรอธิคม ทั้งที่เขาเพิ่งแย่งคนที่ผมรักไป ไม่กี่วันเขาก็มาอยู่กับคุณ" ชายหนุ่มขบกรามแน่น มองตาอัสนัยผ่านกระจกเงาตรงหน้า
อัสนัยคาดไม่ถึง...
"คนที่คุณรักคือคุณอนุภาพ?"
"ใช่ครับ...พี่นุคือคนที่ผมรัก สารวัตรแย่งไป คงเพราะเป็นเกมส์สนุกของเขา ผู้ชายเจ้าชู้ ไม่รู้ว่ากี่เดือนเขาจะทิ้งไปหาคนใหม่ ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับสารวัตร แค่อยากจะบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้มีคุณคนเดียว" อาทิตย์เสียงสั่น ความเสียใจที่ก่อตัวขึ้นในตัวเขาตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้เขาอยากจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ไม่เคยนึก
"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่คมแล้ว...เขาเพิ่งบอกว่าเขารักอนุภาพ" เสียงอัสนัยขาดหายไป นัยน์ตาเขาเหม่อมองตัวเองในกระจก
"คนเจ้าชู้พูดได้ทุกอย่าง เขารักพี่นุ แต่เขาจะรักนานแค่ไหน จะจริงใจแค่ไหน" อาทิตย์หันมามองอัสนัย
"ผมเสียอีก รักพี่นุมาตลอดเวลา รักมาเป็นปีๆ อยู่ดีๆ สารวัตรอธิคมก็มาทำให้เสียเรื่อง เพียงเพราะความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว" อาทิตย์เริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้
"คุณเอ่อ...คือ..." อัสนัยมองชายหนุ่มตรงหน้า สังหรณ์ใจลึกๆ ว่าคือผู้ชายคนนั้นที่คุยโทรศัพท์กับอนุภาพแล้วทำให้อธิคมหึง ระหว่างเดินทางกลับจากกาญจนบุรี
"อาทิตย์ครับ"
"ผมชื่ออัสนัย..."
ชายหนุ่มสองคนที่ผิดหวังในความรักมองตากัน ต่างเห็นแววตาแห่งความเจ็บปวดในดวงตาของกันและกัน...ต่างอาลัยอาวรณ์ต่อคนที่หมายปองแล้วถูกพรากรักไป
"ถ้าสารวัตรอธิคมออกไปจากชีวิตพี่นุ ผมก็คงมีสิทธ์ พี่นุอาจจะหันมามองผมบ้าง" อาทิตย์พึมพำ
อัสนัยเริ่มคิดได้...อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน เขายอมรับความจริงข้อนี้เสมอ อธิคมรักอนุภาพ ส่วนอนุภาพนั้นรักอธิคมหรือเปล่าเขายังไม่แน่ใจ แต่จากที่เห็น ชายหนุ่มนิ่งเรียบอย่างอนุภาพไม่น่าจะสู้รบปรบมือกับผู้ชายเจ้าชู้ได้ หรือหากทำได้ก็คงไม่ทำ...
ถ้ารู้ว่านายตำรวจนอกใจ อนุภาพคงเลิกกับอธิคม...ถึงตอนนี้เป็นแฟนกัน แต่ก็เลิกกันได้...
...แม้ตอนนี้นายตำรวจหนุ่มยังไม่เป็นของเขา แต่วันหน้าก็ยังมี...
...จริงสิ...วันหน้าก็ยังมี...
วันหน้ากำลังจะมาถึงในเร็ววัน...อาทิตย์อาจช่วยเขาได้...
อัสนัยบอกตัวเองว่า ขอดิ้นหายใจเฮือกสุดท้าย...ขอลองอีกสักครั้งเถอะ...หากความรักของอธิคมกับอนุภาพมั่นคงมากนัก เขาก็อาจจะยอมถอย...
...คนเรา ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ ถ้าไม่ได้พยายามเพื่อสิ่งที่ตนเองปรารถนา แล้วจะอยู่ไปทำไม...
----------
ขอถามหน่อย ทำไมเวลาพูดอะไรผิดแล้วชอบหยิกชอบบิดแฟน มันอะไรกันนักหนานี่ ทำไมชอบมาทำกันเจ็บๆ?
ใครที่ชอบบิดต้นแขนแฟนตอบหน่อยสิครับ
-
อาทิตย์แกอย่ามาเลวนะ!!~
เด๋วโดนเกลียด!!!~
-
ขอถามหน่อย ทำไมเวลาพูดอะไรผิดแล้วชอบหยิกชอบบิดแฟน มันอะไรกันนักหนานี่ ทำไมชอบมาทำกันเจ็บๆ?
ใครที่ชอบบิดต้นแขนแฟนตอบหน่อยสิครับ
มาแสดงตัวว่าอ่านเรื่องของคุณ katawoot จากบล็อกแล้วก็ไล่ไปที่บอร์ด..... :impress2: ชอบมากค่ะ
ส่วนคำถามที่ว่าทำไมชอบหยิกชอบบิด ก็แหมคุณก็....จะให้ชกหรือตบงั้นหรือคะ มันเจ็บกว่านะ
หยิกกับบิดนี่น่ารักสุดแล้ว อิ อิ :-[ ไม่รุนแรงเกินแต่ก็ให้ความรู้สึกเจ็บนิดๆ แบบให้พอหลาบจำไงเคอะ
-
ก็หยิกพราะรักนะ ถ้าไม่รักก็จะไม่แตะเลย :o8:
อาทิตย์กับอัสนัยชักยังไงๆ อย่ามาสุมหัวกันทำอะไรมิดีมิร้ายล่ะ o22
-
อาทิตย์ อย่าทำตัวไม่ดีนะ
.
.
.
.
.
.
เสียดาย!!!
-
แผนร้าย กำลังจะมาแล้วเด่ะ
-
:call: ขอบคุณครับ
-
หนูอาทิตย์ เดี่ยวจะโดยมิใช่น้อย 555+
เสาร์อาทิตย์เล่นเน้ตไมไ่ด้ มาเล่นที่้บ้านผมแทนแระกัน 555 ให้ยืมเน็ตโพสนิยายวันละ 5 รอบเลย เอิ๊กๆ อยากอ่าน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอถามหน่อย ทำไมเวลาพูดอะไรผิดแล้วชอบหยิกชอบบิดแฟน มันอะไรกันนักหนานี่ ทำไมชอบมาทำกันเจ็บๆ?
ใครที่ชอบบิดต้นแขนแฟนตอบหน่อยสิครับ
:o8: :-[ ก็เขินไง เวลาเขินมันทำอะไรไม่ถูกก็ขอหยิกแฟนไว้ก่อนอิอิ โทษฐานทำให้เราเขินไง หุหุ ( แต่ว่าเวลาเค้าเขินแฟน ไม่ได้หยิกนะ แต่ถีบรึไม่ก็ตบหัวเลยอ่ะ โหดไปไหมเนี่ย อิอิ )
-
อ๊า อาทิตย์หนุ่นน้อยแสนน่ารักหายไปไหน
ทำไมถึงเจ้าเล่ห์ขึ้นมาละ
-
มาแนวชั่วอีกแล้วอาทิตย์ :z3:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
คาราคาซัง
เหอๆๆๆๆ
เปงกำลังใจให้ต่อไป
อยากให้ถึงตอนรักกันเร็วๆๆ จัง
ตอนนี้ อึดอัดอ่ะ
-
ได้กันเองซะหล่ะ อัสนัย กะ อาทิตย์ เหอ ๆ หัวอกเดียวกานนน :sad4:
-
ตายแล้ว หนูอาทิตย์คิดจะวางแผนร้ายเหรอ? เดี๋ยวก็ถูกคุณตำรวจอีกคนทำโทษหรอก!! เชียร์คู่นี้มากๆ เลยคร่า ^^
-
เด๋วจะสาปอิอาทิตย์ออกจากบทนางรองซะนี่ กำลังน่ารักๆกะธงรบ ดั๊นมาสะตอซะงั้น แม่สาวน้อยร้อยช่าง
-
:laugh: อาทิตย์โดนเกลียดซ่ะแล้ว
-
มานี่เลยอาทิตย์ :z6: นี่แน่ะ
-
อ้าว ไอ้อาทิตย์ อย่ามาเลวดิ๊
-
:z2: เย้!!! :z2:
ในที่สุดก้ออ่านทันปัจจุบันสักที
อยากกด +1 ให้คนเขียนสัก 5 ครั้งซ้อน
แต่มานทามมะได้...เอาไปกดวันละครั้ง 5 วันแทนแล้วกันนะฮะ
อยากบอกที่สุด "เชียร์สารวัตรอธิคมสุดใจ"[/b][/color]
-
:monkeysad: วันนี้ไม่อัพเหรอ ซิกๆๆ
ไปนอนดีกว่า :m20: ไม่ใช่ไร ตอนนี้บ้านโดนตัดเน็ต ฮา แต่มี WiFi เลยใช้มันอยู่ แต่ต้องแบบระหยัดเพราะไปซื้อชั่วโมงข้างนอกมา เหอๆๆ :sad4: ชีช้ำจริงๆ ชีวิตนี้ งิงิ
-
จิงๆ เราอ่านเรื่องนี้จนจบแล้วที่ web ของคุณkatawut อะค่ะ
อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนดูละครเรื่องรัก 8009 อะ สนุกดีค่ะ ^^
-
หนูอาทิตย์ เดี่ยวจะโดยมิใช่น้อย 555+ เสาร์อาทิตย์เล่นเน้ตไมไ่ด้ มาเล่นที่้บ้านผมแทนแระกัน 555 ให้ยืมเน็ตโพสนิยายวันละ 5 รอบเลย เอิ๊กๆ อยากอ่าน
บ้านอยู่ไหนครับ อายุ 18 รึยัง? :z1:
กลัวไม่ได้โพสนิยายอ่ะดิ :m20:
-
ผู้อ่านทุกท่านครับ อย่าเกลียดอาทิตย์นะ น้องเขาน่าสงสารออก
เคยได้ยินไม๊ครับ เพราะรัก คนเราทำอะไรได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องงี่เง่า
เคยทำกันบ้างไม๊เนี่ย
ผมเคยทำ บ่อยด้วย แม้แต่ใส่เสื้อสีชมพูก็เคยทำ
เวงกำ :m23:
บทที่ 37 ครับ ใกล้จบแ้ล้วสินี่ อีกสิบบท สิบวัน ถ้าจบแล้วคงคิดถึงคนอ่านใจจะขาด
สงสัยว่าถ้าจบแล้วจะมีใครคิดถึงคนเขียนอยู่อีกหรือเปล่าน๊อ สงสัยต้องโพสอาทิตย์ละครั้ง จะได้อยู่คุยกันไปนานๆ :m15: :monkeysad: :sad11:
บทที่ 37
ดนตรีในผับหรู The Tilt% แผดเสียงดังก้อง จังหวะเร้าใจ แสงสีวูบวาบ หนุ่มสาวแต่งตัวทันสมัยทักทายและสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานร่าเริง
อนุภาพกับอธิปเดินขึ้นมาบนชั้นสองที่จัดเป็นสัดส่วนสำหรับงานเลี้ยงส่วนตัว พยายามมองหาอาทิตย์ เขาเห็นชายหนุ่มกำลังยืนคุยกับพจนีย์ที่วันนี้แต่งตัวเป็นสาวเปรี้ยวเต็มที่ พจนีย์บอกว่าคืนนี้เพื่อนๆ ของอาทิตย์สมัยเรียนมหาวิทยาลัยมากันเยอะ...เธอต้องสวยเป็นพิเศษ...เผื่อจะมีเด็กหลงมาชอบเธอสักคน
อาทิตย์หันมายิ้มกว้างตามแบบฉบับ รีบเดินตรงเข้ามาหา
"พี่นุครับ มีของขวัญอะไรให้ผม" ชายหนุ่มรีบทวง
อนุภาพยื่มห่อของขวัญขนาดเล็กให้ อธิปรีบแซว
"เสียใจด้วยนะอาทิตย์ ปีนี้คงได้ไม่ครบโหล"
อนุภาพชกแขนอธิปเบาๆ ที่ล้อเลียน "รู้ได้ไงอธิป ไม่ได้ไปซื้อของขวัญกับพี่ซักหน่อย"
"ขอเปิดเลยนะครับ" อาทิตย์ยิ้มตาหยี เขาดีใจที่ได้ของขวัญจากอนุภาพทุกครั้ง ไม่ว่าจะมีโอกาสพิเศษครั้งใด ของขวัญจากพี่นุก็ทำให้เขามีความสุขได้เสมอ...ปีใหม่...วาเลนไทน์...วันเกิด...ครบรอบวันที่เข้ามาทำงาน...อนุภาพไม่เคยลืมให้ของขวัญเขา
"ของเราติดไว้ก่อนนะอาทิตย์" อธิปพูดหน้าตาเฉย
ขณะที่กำลังคุยกัน เสียงของสมบัติก็ดังขึ้น...เช่นเคย เสียงมาถึงก่อนตัว
"ตี๋น้อย...มามะ มาให้พี่กอดแฮปปี้เบิร์ธเดย์หน่อยซิ..."
สมบัติยิ้มแป้นรีบถลาเข้ามา ชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางเรียบร้อยยืนอยู่ข้างๆ
" เด็กพี่บั๊ด คนนี้ท่าจะตัวจริง" อธิปกระซิบอนุภาพ
อาทิตย์เงยหน้ายิ้มระรื่น แกล้งกระโดดไปยืนข้างหลังอนุภาพทำท่ากลัวสมบัติ สองมือจับแขนอนุภาพเหมือนจะยกขึ้นให้เป็นโล่ห์ป้องกันภัย
"พี่นุช่วยด้วย"
ประกายไฟวิ่งผ่านจากแขนของชายหนุ่มไปยังตัวของอาทิตย์ เพียงแค่สัมผัส เขาก็รู้สึกถึงความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง...ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของอาทิตย์...ได้แตะเนื้อต้องตัวอนุภาพบ้างเขาก็ชื่นใจ
สมบัติยกมือเท้าสะเอว ทำหน้าดุ
"มาเดี๋ยวนี้นะอาตี๋ ไม่งั้นจะไม่ได้ของขวัญจากพี่ มาให้กอดซะดีๆ"
"พี่บั๊ด มีเด็กเป็นของตัวเองแล้วยังจะมาหาเศษหาเลยกับอาทิตย์อีก" อธิปล้อเล่นเบาๆ
"แกมาเกี่ยวอะไร...งั้นมาให้พี่กอดแทนพ่อตะวันน้อยเจ้าของวันเกิดสิ"
"บ้าเหรอ..." อธิปทำท่าอาย
"พอแล้วๆ เล่นกันเป็นเด็ก" อนุภาพปราม หันไปทักชายหนุ่มที่มากับสมบัติ "สวัสดีตั้ม...ไม่ได้เจอตั้งนาน ยินดีด้วยนะ" ตั้มเพิ่งจะได้แสดงหนังเรื่องแรก หลังจากที่ชนะการประกวดหนุ่มวัยรุ่นแห่งปี
"ครับผม ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นสวัสดี ยิ้มอายๆ เห็นลักยิ้มแก้มขวา
สมบัติแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับเพื่อนใหม่ แล้วทั้งหมดก็ทยอยเดินเข้าไปในส่วนจัดเลี้ยงที่ตอนนี้เริ่มมีคนมากขึ้น เพื่อนของอาทิตย์เต็มไปหมด พอๆ กับจำนวนของเพื่อนที่ทำงาน อธิปปรายตามองสาวสวยที่กำลังจับกลุ่มคุยกัน แล้วก็แยกตัวออกไป...
"ขี้หลีจังอธิปนี่ ควงอยู่กับไฮโซ เผลอไม่ได้ จีบสาวซะแล้ว" พจนีย์มองค้อนๆ ก่อนหันไปโบกมือทักทายอาริษา รีเซฟชั่นสาวสวยประจำบริษัทที่ควงคู่มากับแฟนใหม่...ตำรวจหนุ่มหน้าใส...น้องชายธงรบ...ผู้ชายที่กำลังจะมาวุ่นวายกับอาทิตย์...
"คุณตฤณจะมาด้วย...แต่คงเลทหน่อย" สมบัติกระซิบอนุภาพ ก่อนจะลากตัวตั้มไปมุมส่วนตัว...ชายหนุ่มรุ่นน้องเริ่มชอบเขาจริงจัง ทั้งที่สมบัติไม่เคยนึกฝัน เขาลองจีบตั้มเล่นๆ ไม่นึกว่าหนุ่มน้อยจะคิดเป็นจริงเป็นจัง...โลกของสมบัติกำลังสดใส...
ขณะที่โลกของใครต่อใครหลายคนในงานร่าเริงนี้กำลังจะหม่นมัว...
พายุใกล้จะก่อตัวขึ้นแล้ว...รอเพียงฟ้าแลบเป็นสัญญาณ...ก่อนจะโหมกระหน่ำ
----------
ตฤณจอดรถหน้าผับหรู พนักงานรับรถรีบวิ่งมาสวัสดี รับกุญแจไป ชายหนุ่มให้ทิปเด็กหนุ่มแล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆ กวาดสายตามองบริเวณรอบๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่มาเยือนผับวัยรุ่น
"อธิคม" เขารู้สึกว่าเห็นนายตำรวจมาดเข้มแว่บหนึ่ง ก่อนจะเดินลับหายไปหลังรถที่จอดเรียงรายอยู่
ผู้บริหารหนุ่มหยุดยืนชั่วครู่ พลันนึกได้ว่าลืมของขวัญของอาทิตย์ไว้ในรถ จึงเดินย้อนกลับมาหาพนักงานรับรถ เด็กหนุ่มบอกว่าให้รอสักครู่เพราะพนักงานที่นำรถไปจอดยังไม่กลับมา
ลมเริ่มพัดแรง ปะทะใบหน้าชายหนุ่ม เขาสัมผัสถึงไอเย็น อาจเป็นฝนตกที่อื่นแล้วลมหอบเอาความชุ่มชื่นมาด้วย
"สงสัยฝนตกแน่ๆ เอ็งไปเตรียมร่มไว้รอรับลูกค้าไป๊" ชายวัยกลางคนสั่งเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ
พนักงานที่เอารถตฤณไปจอดเดินกลับมาถึง
"รถท่านจอดชิดรั้วทางโน้นใกล้ประตูทางออกครับ...ท่านจะเก็บกุญแจไว้เลยไม๊ครับ" เด็กหนุ่มนอบน้อม ยื่นกุญแจให้ ตฤณกล่าวขอบใจ รับกุญแจมาแล้วเดินไปที่รถ
ตฤณอมยิ้ม นึกกับตัวเองว่าเขาอาจดูสูงวัยขึ้น ตอนนี้กลายเป็น ‘ท่าน’ ไปเสียแล้ว
ไม่กี่ก้าวก่อนถึงรถเบนซ์ S500 ของเขา รถแลนด์โรเวอร์สีดำสนิทจอดอยู่ ไฟเก๋งติด ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังก้มหน้าเหมือนกำลังหาสิ่งของในรถ เสี้ยวหน้าคมสัน จมูกโด่ง...ใช่อธิคมแน่นอน...แล้วผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งมองอยู่ข้างๆ นั่นล่ะ...ใคร...ไม่ใช่อนุภาพ...อธิคมมากลับใคร...หรือว่า...
ตฤณขบกรามแน่น...ไม่ชอบใจ...เขารู้ว่าตัวเองแทบจะไม่มีหวังในตัวอนุภาพ เขารู้ว่าคนที่มีหวังได้หัวใจชายหนุ่มไปมากที่สุดคือสารวัตรอธิคม...แม้แต่อาทิตย์ที่ใกล้ชิดอนุภาพมากที่สุดยังหลุดจากวงโคจร
แล้วอธิคมทำไมทำตัวเช่นนี้...
ผู้ชายคนที่นั่งข้างอธิคมยกมือขึ้นแตะขมับด้านซ้ายของนายตำรวจเหมือนจะหยิบอะไรที่ติดอยู่ปลายผมออก อธิคมเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ พูดอะไรซักอย่าง แล้วขยับตัวเปิดประตูก้าวลงจากรถ
ตฤณเดินผ่านไป ใจว้าวุ่น...หากอธิคมคิดจะรักอนุภาพ...เขาก็ไม่ควรทำอะไรเช่นนี้
ช่างบังเอิญจริงๆ...อนุภาพน่าจะอยู่ข้างในผับพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ แล้ว...งานวันเกิดอาทิตย์...อธิคมก็มา...กับใครไม่รู้...
เขาหวั่นว่าจะเกิดเรื่องขึ้น...
----------
อธิคมก้มลงหยิบไฟฉาย เขาจำได้ว่าเก็บเอาไว้ตรงช่องเก็บของใต้ที่เท้าแขนเมื่อสุดสัปดาห์ตอนไปตรวจสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรมในทุ่งหญ้าหลังโรงงานร้าง
อัสนัยชวนคุย
"ขอบคุณพี่คมมากนะครับที่ออกมาช่วย นัยรบกวนพี่คมมากเลย พอพี่มาถึงก็นึกได้ว่าไหว้วานให้ใครแถวนี้ช่วยก็ได้ ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออก ชื่อพี่คมแว่บขึ้นมาเป็นคนแรก"
"ไม่เป็นไรหรอก บ้านพี่อยู่ใกล้แค่นี้เอง แต่พี่ไม่เก่งเรื่องรถเท่าไหร่นะ ธงรบรายนั้นเขาเก่งกว่า เบื้องต้นพอช่วยได้"
"รถยังใหม่อยู่แท้ๆ ไม่มีน่าปัญหา อายจังเลย ทำงานเป็นผู้บริหารบริษัทผลิตรถ แต่รถยนต์ตัวเองเสีย" อัสนัยมองอธิคมด้วยสายตาชื่นชม รักใคร่ หลงไหล
ของในรถอธิคมรกมาก นายตำรวจหนุ่มค้นกุกกักไม่นานก็เจอไฟฉาย อัสนัยเอื้อมมือไปหยิบเศษใบไม้เล็กๆ ที่ติดอยู่ปลายผมของชายหนุ่ม
"ไปมุดพุ่มไม้ที่ไหนมานี่"
อธิคมเงยหน้าขึ้นมายิ้ม "เจอแล้ว...ไปเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกซะก่อน พี่ต้องกลับไปทำสำนวนฟ้องให้เสร็จ"
"ไม่อยู่ดื่มกับนัยก่อนเหรอ...งานฉลองเลื่อนตำแหน่งนัยทั้งที" อัสนัยทำหน้าผิดหวัง
"เอาไว้วันหลังค่อยฉลองอีกก็ได้ แต่ว่าคืนนี้พี่อยู่ไม่ได้" อธิคมบ่ายเบี่ยง
"รึอยากฉลองสองต่อสอง" ชายหนุ่มหัวเราะ
อธิคมลงไปยืนอยู่ข้างรถ รอปิดประตู พยักหน้าเร่งให้อัสนัยลงจากรถ
"ไปเถอะ" สารวัตรอธิคมล๊อครถ แล้วเดินนำอัสนัยกลับไปยังรถของชายหนุ่มรุ่นน้องที่จอดอยู่มุมมือไม่ไกลจากลานข้างๆ ผับ "พี่คิดว่าสายแบตอาจจะหลวม แต่ถ้าไดสตาร์ทเสียคงต้องเรียกช่าง ไม่ก็ทิ้งรถไว้ที่นี่"
ลมกระโชกแรง อธิคมเร่งเท้าก้าวเร็วขึ้น อัสนัยเดินตามมาติดๆ ชวนคุยไม่หยุด "ไม่งั้นพี่คมก็อยู่กับนัยก่อน พอผับเลิกก็ไปส่งที่บ้าน"
อธิคมไม่ตอบ แต่เร่งฝีท้าวให้ถึงรถโดยเร็ว
-------
อาทิตย์มองเปลวเทียนบนเค๊กสีทองทำเป็นรูปดวงอาทิตย์ อธิษฐานแล้วก้มลงเป่าพรวดเดียวดับ เสียงเพื่อนๆ ปรบมือพร้อมเฮกันลั่น
“อธิษฐานให้สมหวังในความรักเหรออาทิตย์” เสียงใครบางคนล้อ
ชายหนุ่มเจ้าของงานวันเกิดหันไปมองอนุภาพที่ยืนมองเค้กหน้านิ่ง เพื่อนบางคนเริ่มรู้แล้วว่าเขาชอบอนุภาพ เขาไม่อยากปิดบังอะไรแล้ว เพราะเท่าที่ปิดบังพ่อแม่ก็สุดจะทน
เพื่อนๆ ของเขารักเขาทั้งนั้นคงไม่มีใครเอาเรื่องของเขาไปเล่าให้ท่านฟัง...
เสียงเพลงบรรเลงต่อไป หลายคนเริ่มลุกขึ้นมาเต้นรำอย่างสนุกสนาน อาทิตย์พยายามหาโอกาสเข้ามาใกล้อนุภาพที่กำลังยืนคุยกับพจนีย์ พี่บั๊ดเอาแต่ขลุกอยู่กับเพื่อนรู้ใจคนใหม่ อธิปกำลังจีบเพื่อนของเขาอยู่ไม่ไกล
“พี่พจน์ รชานนท์เขาตามหาพี่อยู่” อาทิตย์ยิ้มกว้าง หันหน้าไปทางรชานนท์ให้พจนีย์รู้ว่ามีคนแอบชอบยืนอยู่ไม่ไกล
พจนีย์อายม้วน... “ขอบใจจ๊ะอาทิตย์ แต่พี่เป็นสาวเป็นนาง จะให้เดินไปหาชายหนุ่มได้ยังไง”
“เดี๋ยวก็โดนฉกไปก่อนหรอกพี่พจน์” อาทิตย์เย้า
“งั้นพี่ไปก่อนนะ” พจนีย์รีบผละไปทันทีโดยไม่คิดซ้ำสอง
อนุภาพมองตามยิ้มๆ ขำพจนีย์ ชายหนุ่มรู้ว่าอาทิตย์พยายามจะอยู่สองต่อสองกับเขา เพราะเมื่อหันมาก็พบว่าอาทิตย์มองอยู่แล้ว สายตาบ่งบอกความในใจ
“พี่นุครับ ขอบคุณสำหรับของขวัญ ถึงปีนี้ไม่ได้เป็นโหล แต่ผมก็ชอบครับ พี่นุรู้ใจผมที่สุด”
“ซักบ่อยๆ ก็แล้วกัน” อนุภาพบอก...เขาให้ผ้าขนหนูปักลายการ์ตูนพระอาทิตย์ใส่แว่นกันแดดเป็นของขวัญวันเกิด 24 ปีของชายหนุ่ม
“พี่นุ...ขอบคุณนะครับที่ดีกับผมมาตลอด...ปีหน้าผมก็ยังอยากได้ของขวัญพี่นุอยู่เหมือนเดิมนะ...อยากได้ทุกๆ ปี”
“ถ้าอาทิตย์ไม่หนีไปไหนเสียก่อนก็ได้ของขวัญอยู่แล้ว” อนุภาพยิ้ม
“ผมไม่มีวันจะหนีพี่ไปไหน ผมจะอยู่ใกล้ๆ พี่ตลอดไป แม้ว่า...” อาทิตย์สะดุด
“แม้ว่าผมจะไม่มีโอกาสใกล้พี่ต่อไปอีกแล้ว”
“อาทิตย์อย่าพูดยังงั้นสิ...ไม่ว่าจะยังไง เราก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่”
ดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางใจของอาทิตย์...ความรู้สึกน้อยใจเริ่มทวี...อนุภาพบอกออกมาแล้วว่าเป็นพี่เป็นน้อง...แต่เขาอยากเป็นคนรัก
“ผมเป็นได้เพียงน้องหรือครับ” อาทิตย์ก้มหน้า...
“ดื่มไปมากเท่าไหร่แล้วนี่อาทิตย์...ไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าไม๊” อนุภาพเริ่มรู้สึกอึดอัด ลืมไปว่าอาทิตย์ดื่มไปพอสมควร ใบหน้าขาวสะอาดของผู้ช่วยหนุ่มเริ่มแดง
“ไม่” ชายหนุ่มปฏิเสธเบาๆ “ผมอยากคุยคืนนี้...”
“แต่เราคุยกันแล้ว จำไม่ได้หรืออาทิตย์...อย่าเพิ่งเร่งรัดพี่สิ”
“แต่มันผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วนี้ครับ พี่นุไม่ได้เก็บเอาไปคิดหรือไง” เสียงตัดพ้อ น้อยใจ
อาทิตย์เริ่มไม่มีเหตุผล ครั้งที่แล้วอนุภาพผัดผ่อนไม่ให้เร่งรัด แต่ชายหนุ่มตีความเงื่อนไขเวลาไม่เหมือนกัน อาทิตย์เคยรอได้เป็นปีๆ แต่คราวนี้ความรู้สึกกลัวสูญเสียคนที่เฝ้ารักมานานกำลังจุกเต็มอก...เขากลัวสูญเสียอนุภาพ...พอรู้ว่าคนที่ตัวเองรักกำลังจะหลุดลอยไปอยู่ในมือคนอื่น เขาก็รอไม่ไหว เวลาแม้แต่วันเดียวก็รอแทบไม่ได้...ใจจะขาด
“ทำไม ทำไมพี่ต้องให้ผมรอนานเหลือเกิน” ชายหนุ่มเริ่มเสียงสั่น
อนุภาพขยับเดิน อาทิตย์เงยหน้าขึ้น ยื่นมือจะคว้าแขนเอาไว้ แต่อนุภาพก้มลงมอง ชายหนุ่มจึงหดมือกลับ
“ถ้าอยากคุยนักก็ไปคุยข้างนอกดีกว่า” อนุภาพกลัวว่าอาทิตย์อาจควบคุมตัวเองไม่ได้ เพื่อนก็อยู่กันหลายคน เขาไม่อยากให้เกิดฉากเศร้าเคล้าน้ำตาเหมือนในละครทีวี
...อาทิตย์เดินตามหลังอนุภาพลงมาชั้นล่าง ตรงไปประตูทางออกด้านหน้าของผับ...
อนุภาพไม่รู้ว่า...ฉากเศร้าเคล้าน้ำตากำลังจะเกิดขึ้น...ละครฉากใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้นัก
***************
-
โหดร้ายว่ะ!!!~
สงสารพี่นุนะ
-
ลงทะเบียนรอ..."ละครฉากใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้นัก"...
คิกๆ
นิยายจบ ก็คิดถึงคนแต่งก๊าบบบ แต่ถ้าให้ดี ก็มาลงตอนพิเศษ ที่พิเศษๆๆ :haun4: จะยิ่งคิดถึง
โฮ๊ะๆๆ มีหวังผล :z2:
-
:sad4:มาให้กำลังใจน้องอาทิตย์ หวังว่าคงทำใจได้ :o12:
แต่ไอ้คุณอัศนัยเนี๊ยมันยังไง จะโดนมิใช่น้อย :m16:
-
ลุ้นๆๆ ออกมาข้างนอกเจอกะ สารวัตรแน่เลยอ่ะ
ผมอายุ 23 แล้ว 5555 ม่ายต้องกลัวว่าจะโดนพรากผู้เยาว์ เอิ๊กๆ
เย้นนี้ขออีกตอนซิครับ 55+
เหลือ 10 ตอน ก็ลง 5 วัน วันละ 2 ตอน คิคิคิคิ
จบแล้วจะพาคนแต่งไปเลี้ยงข้าว 55+
รออ่านจนเครียดแระเนี่ยครับ
-
นิยายจบ ก็ ร๊ากกกคนแต่งเหมือนเดิม
เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปเรื่อย ๆ เลยจ้า
จารออ่านน้า :z2:
-
งานนี้สงสัยสารวัตรโดนไปเต็มๆ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เฮ้ย :เฮ้อ:
แค่บอกว่านิยายจะจบ ใจก็หายไปหมดแล้ว
:เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o12: ,ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
อย่าทำแบบนี้นะ อนุภาพทำอะไรผิด เดี๊ยะๆๆๆ จับกดอาทิตย์ซะดีมะเนี่ย :haun4:
จะได้ตัดใจจากอนุภาพ มากุ๊กกิ๊กกะเราแทน เหอะๆๆ
มาเร็วๆนะครับ คุงคฑาวุธ รอ(อ่านอยู่) นะ
-
นิยายจบภาคแรก อย่าลืมมาลงภาค 2 นะเคอะ :impress2:
-
โอ๊ว !!!!!! ไม่นะ :sad4:
อย่าไป
-
อ่านไปตัวใจเต้นตึ๊กๆไป ลุ้นว่าเมื่อไหร่มารจะเลิกแทรกแซงซักที :เฮ้อ:
-
บทที่ 38
นายตำรวจหนุ่มผู้กลายมาเป็นช่างจำเป็นปิดฝากระโปรงรถโตโยต้าแคมรี่ใหม่เอี่ยม เขาหมุนขั้วแบตเตอรี่ให้แน่นแล้วบอกให้อัสนัยสตาร์ทรถ เครื่องยนต์ครางกระหึ่มขึ้นมาทันที หลังจากนั้น ชายหนุ่มเจ้าของรถดับเครื่องแล้วเดินเข้ามาใกล้อธิคม ยื่นผ้าชุบน้ำให้เช็ดมือ
"พี่คมอย่างเพิ่งกลับนะ เข้าไปในผับก่อน ดื่มซักสองสามแก้วค่อยไป" อัสนัยยังคะยั้นคะยอ
"พี่ต้องกลับบ้านไปทำงาน นัยเข้าไปสนุกกับเพื่อนๆ เถอะ"
“พี่คมให้เวลานัยอีกซักนิดไม่ได้หรือครับ วันนี้วันสำคัญของนัยนะ ได้เลื่อนตำแหน่งทั้งที มาแสดงความยินดีกับนัยหน่อยสิ” อัสนัยอ้อน
“พี่แสดงความยินดีตรงนี้ก็ได้”
“เถอะน่า เดี๋ยวเดียว พี่ชายยกแก้วดื่มแสดงความยินดีให้น้องชายไม่ได้หรือยังไง”
อธิคมลังเล เขาช่วยดูรถให้อัสนัยเสร็จแล้ว...ตั้งใจว่าจะปลีกตัวกลับไป ไม่อยากเข้าไปสังสรรค์กับชายหนุ่มในผับ ยิ่งต้องเข้าไปพบเพื่อนๆ ของอัสนัยยิ่งไม่เป็นผลดีต่อเขา เกรงว่าอาจจะเจอใครที่ไม่พึงประสงค์อยากจะเจอ...อาจเป็นอดีตคนเก่าๆ ของเขาก็ได้ใครจะรู้...หากเข้าไปถึงหูอนุภาพอาจเกิดการเข้าใจผิด...ชายหนุ่มเกลียดคนเจ้าชู้ยังกับอะไรดี ที่ผ่านมาเขาก็พอจะพิสูจน์ให้อนุภาพเห็นบ้างแล้ว สมบัติก็ช่วยเป็นพยานอีกแรงหนึ่ง เขาได้ ‘มัดจำ’ หัวใจอนุภาพไปหลายครั้งแล้ว ไม่อยากให้เสียเรื่อง
“เถอะน่านัย คราวหลังพี่จะเลี้ยงฉลองให้เลย แต่ว่าคืนนี้ต้องกลับก่อน ฉลองหลายๆ ครั้ง ไม่ชอบหรือไง”
“พี่คมกลัวอะไรนี่ กลัวคนจะเห็นแล้วเอาไปฟ้องคุณอนุภาพหรือไง” อัสนัยทำหน้ายิ้มๆ
“เปล่าซักหน่อย” ผู้กองหนุ่มยักไหล่ ในใจคิดต่อว่า...กลัวมากๆ เลยล่ะ...
“พี่ก็กลัวแต่เขาจะเห็น ทีเขาเองไปกินข้าวกับคนอื่นล่ะ”
อธิคมชะงัก "ไปกินข้าวกับใครก็ไม่เห็นแปลก พี่ยังไปกินข้าวกับเพื่อนๆ"
"กินข้าวกับเพื่อนนี่ไม่แปลกหรอกครับ ถ้าเพื่อนเขาไม่ได้ชื่อธนาภพ"
เหมือนเข็มแทงเข้าไปที่หัวใจ อธิคมสะอึก ไม่นึกว่าอัสนัยจะเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา...อัสนัยรู้ได้อย่างไร...แต่เขาก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"นัยเอาอะไรมาพูด"
"นัยเห็นเขาไปทานข้าวเดียวกัน คุณธนาภพนี่เขาเป็นอะไรกับคุณอนุภาพเหรอครับ เห็นท่าทางสนิทกันมาก นัยไม่ค่อยสนิทกับธนาภพหรอก แต่รู้จักเพราะเป็นลูกเพื่อนคุณพ่อ เคยติดต่อธุรกิจกัน" อัสนัยยิ้มอยู่ในใจ เห็นปฏิกิริยาอธิคมแล้วทำให้รู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง...สร้างความระแวงให้อธิคมได้ก็ถือว่าสำเร็จไปบ้างแล้ว อีกไม่นานหรอก อธิคมจะได้เห็นอะไรดีๆ...
...ถ้าอธิคมทะเลาะกับอนุภาพ เขาเองก็มีโอกาส...คนที่รักเขาคนเดียวกับคนที่โลเล...อธิคมจะเลือกใคร...
"ธนาภพก็คงเป็นเพื่อนคุณนุมั๊ง"
"พี่คมแน่ใจเหรอครับว่าเป็นเพื่อนเฉยๆ" อัสนัยพูดยิ้มๆ เหมือนรู้อะไรแล้วแกล้งขยักเอาไว้
"พี่เชื่อใจคุณนุ"
"นั่นสิ นัยก็ว่ายังงั้น คุณนุเขาก็คงต้องหนักแน่นพอสมควร ถึงใครจะเห็นแล้วเอาไปบอก ก็คงไม่หูเบาหรอกน่า ถ้าเห็นกับตาว่านัยยืนกอดกับพี่ก็ว่าไปอย่าง เพราะฉะนั้น พี่คมเข้าไปดื่มอะไรกับนัยแบบพี่ชายกับน้องชายจะเสียหายตรงไหน"
อธิคมหัวเราะเก้อๆ อัสนัยพูดอะไรตรงไปตรงมาจนบางครั้งเขาไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาไม่กังวลสักนิด แต่ตั้งแต่เป็น ‘ตำรวจกลับใจ’ เลิกเจ้าชู้ เขาก็รู้สึกขัดเขินอย่างไรชอบกล ความลื่นไหลเริ่มจะฝืด...สมองไม่แล่นเท่าที่ควร...
อัสนัยคว้าแขนของสารวัตรหนุ่มลากออกมาจากลานจอดรถด้านข้างของผับ ตรงไปยังประตูทางเข้า อธิคมฝืนตัวแต่เมื่อถูกลากแขนเขาก็จำต้องเดินตามอย่างไม่เต็มใจนัก อัสนัยยังเซ้าซี้ไม่หยุด ต่อรองว่าดื่มเพียงแก้วเดียวก็ได้
-------
อนุภาพเดินออกมาที่ลานสูบบุหรี่ด้านข้างผับซึ่งตอนนี้ไม่มีใครเพราะลูกค้ากำลังแออัดกันอยู่ข้างในเพื่อชื่นชมกับดาราดังคู่ขวัญที่เพิ่งมาถึงและกำลังให้สัมภาษณ์เรื่องการแต่งงาน
ลมเริ่มแรงขึ้น ฝนกำลังใกล้จะตก อนุภาพยืดกอดอก สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด เตรียมตัวรับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น รู้ทั้งรู้ว่าอาทิตย์คงจะพูดไม่รู้เรื่อง เพราะกำลังน้อยใจและดื่มเหล้าเข้าไปพอสมควร
“พี่นุ ผมอยากให้พี่นุมองผมอีกครั้ง ผมไม่อยากเป็นน้องชาย และผมก็ไม่อยากได้พี่ชายด้วย” อาทิตย์เปิดฉาก ตาเรียวเล็กมองตาอนุภาพนิ่ง บ่งบอกความในใจอย่างไม่มีปิดบังสักนิด
“อาทิตย์ ถ้าจะให้พี่ตัดสินใจตอนนี้ อาทิตย์ก็จะได้คำตอบแบบนี้ล่ะ”
“แต่ถึงแม้จะตอบตอนไหน คำตอบก็คงไม่ต่างกัน...พี่นุไม่ได้ชอบผมเลย” อาทิตย์เริ่มเสียงสั่น
“แล้วอาทิตย์จะพูดเรื่องนี้อีกทำไม” อนุภาพอยากจะจับตัวอาทิตย์เขย่านัก
“ก็...”
“อาทิตย์ ชีวิตเรามันไม่ได้มีอยู่เพียงแค่นี้ จะมาเอาวันนี้ เวลานี้เป็นคำตอบสุดท้ายได้ยังไง ขอเวลาพี่บ้าง”
“พี่นุก็พูดแต่เรื่องเวลา พี่นุจะใช้เวลานานเท่าไหร่ ผมรอพี่มาเป็นปีๆ แล้ว ผมไม่อยากรออีกแล้ว ทีสารวัตรอธิคมไม่เห็นใช้เวลาเท่าผมเลย เขาก็ได้พี่นุไป” อาทิตย์พูดเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขารักอีกครั้ง
อนุภาพเบือนหน้าออกไปด้านข้าง ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “พี่ไม่ใช่สิ่งของนะ พี่ตัดสินใจของพี่เอง”
“แล้วพี่ตัดสินใจเลือกเขาหรือไง ทั้งๆ ที่พี่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไง เขาเจ้าชู้ เขาไม่ได้มีพี่คนเดียว พี่ก็ยังจะเลือกเขาอยู่อีกหรือครับ ผมเสียอีก เฝ้ารักพี่ขนาดไหน พี่ก็ไม่เห็นผมอยู่ในสายตา” อาทิตย์เริ่มเสียงดัง น้ำตาเอ่อล้น ส่ายหน้าไปมาเหมือนคนกำลังพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง แต่ล้มเหลว...มือกำแน่น ยืนตัวตรงแข็งทื่อ
“อาทิตย์หมายความว่ายังไง” อนุภาพไม่คิดว่าอาทิตย์จะพูดขนาดนี้ อาทิตย์ไม่เคยโกหก เป็นที่รู้ดีว่าชายหนุ่มน่ารักคนนี้โกหกใครไม่ได้ สีหน้าของอาทิตย์ไม่เคยปิดบังอะไรใครได้เลย โดยเฉพาะเขากับสมบัติ
“ผมเห็นสารวัตรอธิคมกับคุณอัสนัยในร้านอาหาร นัดกันไปทานข้าว เขาจับมือปลอบกันด้วย" อาทิตย์อยากจะเพิ่มสีสันให้อธิคมดูแย่ขึ้นกว่าเดิม แต่เขาทำไม่ได้เพราะนั่นไม่ใช่นิสัยของเขา "พี่นุครับ ผมทนไม่ได้...ถ้าเขารักพี่ เขาก็ควรจะซื่อสัตย์กับพี่ ถ้าเขาไม่ดีกับพี่ จะไปรักเขาทำไม”
“อาทิตย์ไม่ต้องเอาเขามาเกี่ยว” อนุภาพเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อาทิตย์อาจจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง
“พี่นุ ผมรักพี่นะครับ รักพี่คนเดียว ไม่เคยคิดเป็นอื่น ไม่เคยมีใคร” อาทิตย์พูดเสียงเบา หันหน้าไปมองต้นไม้ที่กำลังถูกลมพัดโอนเอน...
...เขากับธงรบ...คืนนั้น...แม้ไม่ได้คิดอะไรกับธงรบ แต่ความผิดพลาดทางกายก็ทำให้เขาพูดได้ไม่เต็มเสียงนัก
“พี่นุ เลิกรักสารวัตรอธิคมเสียเถอะ แล้วมารักกับผม...” อาทิตย์ขอดื้อๆ เวลานี้เขาจนตรอก หมดทางออก...หัวเริ่มหมุน ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ หวั่นวิตก ประดังเข้ามา ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไปเริ่มทำให้สติของเขาเปราะบาง...พร้อมจะขาดผึงได้ทุกเมื่อ
อนุภาพหันไปมองชายหนุ่ม พยายามตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป ตอนนี้อาทิตย์เริ่มจะคุมสติไม่อยู่ ไหลกว้างของชายหนุ่มสั่นสะท้าน
“อาทิตย์ ถ้าพี่จะรักอาทิตย์ก็เพราะพี่อยากจะรักเอง ไม่เกี่ยวกับสารวัตรอธิคม เพราะฉะนั้นไม่ต้องเอาเขาเข้ามาเกี่ยว” อนุภาพย้ำอีกครั้ง
.....
คนที่อนุภาพไม่อยากให้เกี่ยวด้วยนั้น อยู่ไม่ไกล...อัสนัยกำลังดึงแขนเขาให้เดินตามเข้าไปในผับ ท่าทางเขาจะขัดไม่ได้ อธิคมจำต้องเดินตามมาอย่างฝืนๆ ประหนึ่งถูกลากเข้าคุก...ไม่รู้ว่าอีกไม่กี่วินาที...ก็จะเกิดเรื่องขึ้น...เรื่องที่เขาไม่อยากให้เกิด
“เร็วสิครับพี่คม มากับนัยเดี๋ยวเดียว ไม่มีโจทย์เก่าเห็นหรอก ถ้ากลัวเด็กๆ ของพี่เห็น นัยจะพาเข้าประตูข้างผับ” อัสนัยยิ้มกว้าง หันไปมองกระถางต้นไม้สูงท่วมหัวที่ตั้งเป็นแถวอยู่ข้างๆ
เมื่อเดินพ้นกระถางต้นไม้ต้นสุดท้าย สองหนุ่มชะงัก...
อนุภาพกับอาทิตย์กำลังยืนอยู่ไม่ไกล
อธิคมตะลึง นึกไม่ถึงว่าจะเห็นคนที่เขารักยืนหน้าเคร่งอยู่ไม่ห่าง อาทิตย์ยืนอยู่ใกล้ๆ น้ำตาคลอเบ้า คิ้วขมวด ปากเม้มตรง...ทั้งสองดูเหมือนกำลังถกเถียงกันอยู่
ความหึงหวงพุ่งพรวด สารวัตรหนุ่มลืมตัวไปว่าอัสนัยกำลังกอดแขนเขาอยู่...ไม่ตระหนักว่าสายตาคนอื่นมองว่าคล้ายคู่รักกำลังยื้อยุดฉุดกัน
“คุณนุ...”
“สารวัตร...”
ทั้งสองอุทาน ตกใจไม่แพ้กัน
อนุภาพไม่นึกว่าจะเห็นอธิคมยืนอยู่ตรงหน้า มีอัสนัยรัดแขนอยู่ท่าทางสนิทสนม คาดไม่ถึงว่าขณะที่เขากำลังถกเถียงอยู่กับอาทิตย์ ผู้ชายที่บอกว่าเป็นแฟนเขาจะโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ หลังจากได้ยินเสียงแว่วๆ ของใครบางคนพูดถึงอธิคม
...ตอนนั้นเขานึกว่าหูแว่ว...แต่นี่คือความจริง!...
ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่...ความน้อยใจเริ่มพุ่งขึ้นมาจากในอก...ก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ รู้สึกเจ็บจนยากจะกลืนน้ำลาย
อธิคมมาทำอะไรที่นี่...ในมุมมืดๆ เช่นนี้กับอัสนัย...เกาะแขนกันแน่น
สารวัตรผู้โชคร้ายอึ้งไปชั่วครู่ก็นึกได้ว่าอัสนัยกำลังกอดแขนเขาอยู่ อธิคมรีบขยับแขน พยายามดึงให้หลุดจากมือของอัสนัย แต่ชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อย เขาเอื้อมมืออีกข้างแกะนิ้วของอัสนัยออก
“พี่นุเห็นไม๊ครับ ผมพูดไม่ทันจะขาดคำ พี่เห็นไม๊ว่าคนที่บอกว่ารักพี่นุตอนนี้อยู่กับคนอื่น เห็นหรือยังว่าใครรักพี่จริง ใครที่มีพี่คนเดียว...พี่เห็นสารวัตรกับคุณอัสนัยไม๊ครับ” อาทิตย์ได้ที รีบฟ้องอนุภาพ
“คุณนุ...มันไม่ได้อย่างเป็นอย่างที่คุณคิดนะครับ ฟังผมก่อน คุณนุกำลังจะเข้าใจผิด”
สองหนุ่มพูดขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน ต่างกันตรงน้ำเสียงของฝ่ายหนึ่งสั่นพร่าอย่างน้อยใจ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งร้อนรน เว้าวอน
“พี่นุ ผมรักพี่นะครับ” อาทิตย์ก้าวเข้ามาใกล้ จับข้อมืออนุภาพ
อธิคมขยับตัว...ทนไม่ได้ที่เห็นใครมาแตะต้องคนที่เขารัก
“คุณอาทิตย์ ปล่อยคุณนุเดี๋ยวนี้” อธิคมสั่งอาทิตย์ ทั้งที่อัสนัยก็ยังไม่ปล่อยแขนเขา “นัยปล่อยพี่นะ”
“พี่คมอย่าไปยุ่งกับเขาเลยครับ เข้าไปข้างในกับนัยเถอะ”
ฝนเริ่มโปรยลงมา...หยาดน้ำเย็นๆ หล่นลงมากระทบใบหน้าของอนุภาพ...ความเย็นกระตุ้นความรู้สึกที่ด้านชาให้รู้สึกตัว...ชายหนุ่มสับสน ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร
ตฤณยืนอยู่ไม่ไกล เท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดผับชะงัก เขาทันมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เมื่อสักครู่เขาเห็นใบหน้าของอนุภาพโผล่พ้นเงาของตัวอาคาร แล้วอาทิตย์ก็อยู่ใกล้ๆ ...อีกฟากหนึ่งเป็นแนวกระถางต้นไม้สูง...ชายหนุ่มคนที่เขาเห็นในรถลากแขนอธิคมเดินตามมาจนทั้งหมดเผชิญหน้ากัน
อาทิตย์กำลังเสียการควบคุมตนเอง ยื้อยุดอนุภาพที่กำลังจะเดินหนี อธิคมก้าวเท้าเข้าขวาง ส่วนชายหนุ่มนั้นก็พยายามจะรั้งนายตำรวจเอาไว้
เกิดอะไรขึ้น...สถานการณ์ท่าทางจะไม่ดี...ตฤณรีบเดินเข้าไปใกล้...วินาทีนี้ เขาต้องปกป้องอนุภาพ...แม้จะต้องปกป้องจากคนที่รักอนุภาพ...หรือแม้แต่จากคนที่อนุภาพรัก...
ตฤณรู้สึกเจ็บแปลบที่อกซ้าย...เขายอมรับแล้วว่าอธิคมและอนุภาพรักกัน และตอนนี้กำลังจะเกิดเรื่องขึ้น
“คุณนุ ฟังผมก่อน ผมกับคุณอัสนัยไม่ได้มีอะไรกัน”
“สารวัตรไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น มันไม่จำเป็น”
“จำเป็นสิ...ผมไม่อยากให้เข้าใจผมผิด”
อาทิตย์รีบสวน “พี่นุ สารวัตรก็ยังเป็นเขาคนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ผมต่างหากที่มีพี่คนเดียว...ผมรักพี่” น้ำตาของชายหนุ่มไหลพราก
สายฝนเริ่มกระหน่ำหนักขึ้น ฟ้าแลบแปลบปลาบ ทั้งสี่คนเปียกปอน...
อนุภาพน้ำตาคลอ...รู้สึกน้อยใจเหลือเกิน...ใจที่เริ่มจะเอนเอียงไปทางอธิคมถูกสั่นคลอน...ยิ่งคิดยิ่งเสียใจ...ชายหนุ่มปากเม้มสนิท...ดวงตาเจ็บปวด...โชคดีที่สายฝนช่วยอำพรางเอาไว้...
...ไม่...เขาจะไม่ยอมให้ใครเห็นดวงตาอันเจ็บปวดของเขาเป็นอันขาด...ไม่อยากให้อธิคมเห็น...ไม่อยากให้อาทิตย์เห็น...ไม่อยากให้ใครเห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...อัสนัย...
“คุณนุครับ อย่าเพิ่งมองผมผิด ผมไม่ได้มากับอัสนัย เขาโทรตามผมมาให้ช่วยดูรถ” อธิคมพยายามอธิบาย
“ถ้าไม่มีอะไรกัน ทำไมจะต้องมาดูแลกันขนาดนั้น...สารวัตรจะเลือกใครก็เลือกซักคน อย่ามาทำให้พี่นุเสียใจ”
“อาทิตย์ พอเถอะ” อนุภาพหันไปปราม พยายามดึงแขนออกจากมือแข็งแรงของอาทิตย์
“หยุดพูดนะอาทิตย์ แล้วปล่อยมือคุณนุ อย่าให้ผมต้องใช้กำลัง” อธิคมเริ่มโกรธ เอื้อมมือไปจะผลักอาทิตย์ให้ออกห่าง
ตฤณเดินเข้าไปถึง...ทั้งหมดหันมามอง อนุภาพรีบยกมือขวางอธิคม
“อย่านะผู้กอง อย่ามีเรื่องเลย...อาทิตย์ ปล่อยมือพี่เดี๋ยวนี้”
อธิคมมองหน้าอนุภาพนิ่ง...อาทิตย์ปล่อยมือชายหนุ่ม...จ้องหน้านายตำรวจคู่แข่งเขม็ง เวลานี้เขาไม่กลัวอธิคมแล้ว ต่อให้ตัวใหญ่ขนาดไหนก็ไม่กลัว คนเดียวที่มีอิทธิพลต่อเขาคืออนุภาพ
“คุณนุ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว เชื่อใจผมด้วย ผมกับอัสนัยไม่มีอะไรกัน” สารวัตรหนุ่มหันไปยังอัสนัย “นัยบอกคุณนุสิ ว่าเราไม่มีอะไรกัน พี่เห็นนัยเหมือนน้อง”
อัสนัยอึ้ง เพิ่งรู้รสว่าความผิดหวังนั้นรวดร้าวเพียงใด...เขาเสียใจยิ่งนัก ความมุ่งมั่นที่จะดิ้นหายใจเฮือกสุดท้ายเพื่อจะชิงอธิคมมาเป็นของตัวขาดสะบั้น...สองมือตกข้างกาย...อ่อนแรง...
วินาทีแรกที่อธิคมเห็นอนุภาพ กล้ามเนื้อแขนของชายหนุ่มที่เขาหมายปองกระตุก...ขยับแขนดึงหนีออกจากมือเขาโดยอัตโนมัติ สายตาส่องประกายร้อนรน จับจ้องอนุภาพไม่วางตา...อาทร...รัก...มุ่งมั่นอย่างไม่ยอมที่จะเสียคนที่เขารัก...ซ้ำยังตอกย้ำด้วยคำพูดชัดเจน...เสียดแทงจิตใจเขายิ่งนัก
“คุณนุ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว”
เขาเคยคิดว่าตราบใดที่ไม่ได้ยินคำพูดจากอนุภาพว่ารักผู้ชายคนนี้...เขาจะไม่ยอมถอย
แต่เขาเปลี่ยนใจแล้ว...แค่เห็นแววตาอธิคมมองอนุภาพ...เขาก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้ไกลแสนไกล
น้ำตาอัสนัยเอ่อล้นขอบตา...แม้น้ำฝนจะชะล้าง แต่เขารู้ว่าน้ำตายังไหลอยู่
“พี่คม บอกเขาเอง ถ้าคุณนุรักพี่ เขาต้องเชื่อ อย่าให้นัยต้องพูดอะไรเลย”
...จะให้เขาบอกว่ารักอธิคมเป็นพี่ชาย...เขาทำไม่ได้...
“พี่นุ ผมรักพี่” อาทิตย์หมดคำพูด เอาแต่พร่ำว่ารัก
ตฤณทนไม่ได้ เขาทนเห็นอนุภาพเจ็บปวดเช่นนี้ไม่ได้ เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
“คุณนุ กลับเข้าไปข้างในเถอะ ฝนตกหนักแล้ว ทุกคนไว้คุยกันทีหลังเถอะครับ”
“คุณตฤณไม่ต้องมายุ่ง” อธิคมเสียงเข้ม เริ่มพาล ความโกรธของเขาเริ่มพุ่ง ผู้ชายสองคนที่เป็นศัตรูหัวใจของเขายืนอยู่ตรงหน้า...ช่างมาพร้อมกันดีแท้ๆ โชคร้ายจริงๆ
“ผมต้องยุ่ง ผมก็มีสิทธิ์ห่วงคุณนุ”
“พี่นุ ผมรักพี่” อาทิตย์ที่อ่อนเยาว์และอ่อนแอที่สุดเริ่มตัวสั่น...ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เฝ้าบอกแต่ว่ารักอนุภาพ...
“พอแล้วทุกคน พอกันที” อนุภาพก็อ่อนแอไม่ต่างกัน...เขาต้องหนีไปจากสถานที่แห่งนี้...จากสถานการณ์เช่นนี้...เขาต้องหาที่หลบภัย ที่ไหนก็ได้ที่จะได้อยู่คนเดียว...เขาทนไม่ไหวแล้ว...
ชายหนุ่มเดินตรงไปยังลานจอดรถ อธิคมเข้าขวาง
“คุณนุครับ ฟังผมก่อน คุณกำลังเข้าใจผิด อย่าหนีผมไปอย่างนี้ กลับบ้านพร้อมผมเถอะนะ ผมจะอธิบายให้ฟัง”
อนุภาพเบี่ยงตัวให้พ้นสารวัตรหนุ่ม แล้วก้าวเท้ายาวๆ เพิ่มความเร็ว อธิคมยังตามมาขวางทาง ส่วนอาทิตย์เดินตามมาติดๆ พยายามจะคว้าแขนเอาไว้
“พี่นุ อย่าไปเลยครับ”
อธิคมเอื้อมมือไปดันอกชายหนุ่มเอาไว้ ไม่ให้เข้าใกล้คนรักของเขา อนุภาพเบี่ยงตัวหลบออกอีกด้าน แล้วก้าวท้าวยาวขึ้น
“สารวัตร...ใจเย็นๆ” ตฤณถลันเข้ามาใกล้ เกรงว่าอธิคมจะต่อยอาทิตย์
สองหนุ่มรู้ตัวว่าอนุภาพเดินห่างออกไป จึงรีบเดินตาม แต่ต้องหยุดชะงักเมื่ออนุภาพหันขวับกลับมาพูดเสียงเข้ม
“ไม่ต้องตามมานะ ทั้งสองคนนั่นล่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ สายฝนที่กำลังตกกระหน่ำปิดบังแววตาเจ็บช้ำ “ใครก็ไม่ต้องตามมา”
อนุภาพหันหลังกลับ แล้ววิ่งเหยาะๆ ตรงไปยังประตูทางออกสู่ถนนใหญ่...น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้เริ่มไหลริน...เสียใจที่เห็นอธิคมอยู่กับอัสนัย...เสียใจที่เคยคิดว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้และรักเขาจริงจัง...เสียใจที่เขาเริ่มมีใจให้อธิคมแล้ว...แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ...แทบจะเผาใหม้ให้ใจที่เริ่มจะกลับมามีชีวิตชีวาต้องมอดไหม้อีกครั้งหนึ่ง...คราวนี้เจ็บกว่าครั้งที่ธนาภพทำกับเขาหลายเท่านัก...
...อธิคมบอกว่ามีเหตุผล...เหตุผลอะไรของเขา
---ถ้าไม่หยุดฟังเขาอธิบาย จะรู้ได้อย่างไร
ตอนนี้เขายังไม่พร้อม...ความเสียใจมีพลังมากกว่าเหตุผลนัก...
---ต้องเข้มแข็ง ต้องมั่นคง ต้องหนักแน่น อย่าอ่อนแอ...
...ใครว่าเขาเข้มแข็ง เขาอ่อนแอมากต่างหาก ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับความอึดอัดใจ เขาจะนิ่งเงียบ...สร้างเกราะขึ้นมาป้องกันตนเอง ถ้าสร้างไม่ได้ เขาก็จะหนี...หนีไปตั้งหลัก...แล้วค่อยคิด
---เวลานี้...วินาทีนี้...ขอไปจากตรงนี้เสียก่อน เขาต้องการอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวแล้วจะคิดได้
...เขาต้องการความอบอุ่นต่างหาก ต้องการคนปลอบใจ ต้องการความเข้มแข็ง....ของอธิคม
...อธิคม...สารวัตรอธิคม...
---คราวที่แล้วที่เขาวิ่งหนีธนาภพ...อธิคมให้ความอบอุ่นเขา...
...คราวนี้...อธิคมจะให้ความอบอุ่นแก่เขาได้อย่างไรกัน...
...ทำไม
---เพราะเขารักอธิคม!
...ไป...วิ่งไป...หนี...
อนุภาพไม่รู้ว่าตัวเองมาไกลเพียงใด เขายังก้าวเดินเร็วๆ ก้มหน้ามองถนน เสียงรถยนต์ชะลอตัวข้างๆ เสียงทุ้มๆ เรียกชื่อเขาดังๆ
“คุณนุครับ ขึ้นรถเถอะครับ”
เขาไม่สนใจ...ยังเดินต่อ
“คุณนุ...ขึ้นรถเถอะ” อนุภาพเหลือบตาไปมอง...กระจกรถคันนั้นลดลง สายฝนสาดซัดเข้าไปข้างใน กรอบประตูเปียกโชก
“คุณนุ...ขึ้นรถ” เขาหยุดเดิน หันไปยืนมองชายหนุ่มในรถนิ่ง แววตาอบอุ่นของตฤณทอดมองเขาอย่างแน่วแน่
“คุณนุ...ขึ้นรถนะ จะไปไหนก็ค่อยว่ากัน ผมจะไปส่ง...อย่าทำอย่างนี้เลย”
อนุภาพถอนหายใจ...หันซ้ายหันขวา...สติเริ่มกลับมา...ตอนนี้ตฤณเป็นคนกลางที่สุด...
ชายหนุ่มเอื้อมมือเปิดประตูรถ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งนิ่ง...เปียกโชกไปทั้งตัว ตฤณเองก็ไม่ต่างกัน
...ฝนข้างนอกโปรยปราย...ใกล้จะหยุดตก...พายุผ่านมาแล้วก็กำลังจะผ่านไป
พายุรักที่เพิ่งโหมกระหน่ำเมื่อสักครู่ จะผ่านไปเช่นไร อนุภาพยังไม่อาจรู้ได้...
****************
-
:เฮ้อ:
อาการแบบนี้แปลว่า "รัก" :m17:
-
ดีเหมือนกันนะนุจะได้รู้ใจตัวเองซักทีนึง :m5:
-
วุ่ นวายดีแท้หนอ :m29:
-
อาทิตย์สู้ๆ ใจเย็นๆน้อง เดี๋ยวดีเอง
-
โอ้ยปวดหัว!!!!~
-
รีบนหัวเค้า ปวดหัว ดั้น ปวดตับเคอะ :sad4: สารวัตร สู้ สู้ :z2:
-
:z3: :z3: ปวดหัวจริงๆ แต่ก็ดีอย่างนุจะได้รู้ใจตัวเองสักที แต่แบบนี้มันปวดหัว :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
วุ่ยวายๆๆๆๆๆๆ
ต้องมีน้ำตาอีกแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
ก้อสองคนนั้นเล่นวางแผนซะขนาดนี้
-
ถือเป็น Match "พบกันหมด"...ทุกคนที่มีบทบาทมารวมกันอยู่ที่เดียวกันหมดเลยนะเนี่ย
ช่างวุ่นวายดีแท้... :เฮ้อ: เหนื่อยแทนทั้งนุและอธิคมจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3:
:z3: :z3: :z3:
-
โอ้วววว น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น มะรุมมะตุ้มรุมรัก อนุภาพ นะคะ อิ อิ
อยากให้ธงรบโผล่ออกมาลากหนุ่มอาทิตย์ออกไปเจงๆ T T ออกมาให้ครบทุกคู่เลย ฮ่าๆ
ชอบคร่า :-[
-
เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เอาความรู้สึกของคนมาเล่นกันทำไม
สงสารนุจัง แวะมาพักตรงกลางใจผมก่อนก็ได้น่ะคร๊าฟฟ :-[
-
อนุภาพ ของความรัก มันทำได้ทุกอย่างจิงจิ๊ง........
-
กรี๊ดดดด :serius2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คนอื่นในร้านคงนึกว่า "ถ่ายละครเกย์" เนาะ รวมพลกันซะคับคั่งเลย
-
คนอื่นในร้านคงนึกว่า "ถ่ายละครเกย์" เนาะ รวมพลกันซะคับคั่งเลย
555555555555555555555555
สงสารคุณนุจังเลย
ธงรบรีบๆจัดการอาทิตย์ซะ จะได้หายไป 1
ให้อัสนัย ได้กะธนาภพซะ ก็หายไปอีก 2 555+
ทีนี้ เหลือตฤน กะใครดี อธิปแล้วกันเนอะ สมมุติว่า อธิปเบี่ยงเบน เบื่อสาวไฮโซ มาได้กะ ตฤน
สารวัตรกะคุณนุจะได้มีความสุข
ตอนนี้หมั่นไส้อัสนัย มากมาย 55+
-
คุณตฤณอย่าฉวยโอกาสตอนที่คุณนุอ่อนแอละกัน :sad11:
อย่างน้อย ฉากนี้ก็ตัดออกได้สองคนคืออาทิตย์ :z3: กับอัศนัย :o12:
เหลือแต่อธิคมจะทำให้คุณนุเปิดใจอีกครั้งได้หรือไม่ สงสารทั้งสองคนจริงๆ :m15: :monkeysad:
-
:really2: ขอบคุณครับ
-
คนเรานี้เวลาจะยื้อฟางเส้นสุดท้ายนี้ไม่คิดหน้าคิดหลังเลยแฮะ :z6:
-
อ้าวววันนี้ ยังไม่มีให้อ่านหรอครับ
เดี่ยวจะออกไปทำงานแล้วอ่ะ งั้นมา 2 ตอนเลยนะครับ คิคิ เดี่ยวกลางคืนจะมาอ่านรวดเดียว
-
:call:..เข้ามาอ่านต่อไงวันนี้ยังไม่มีอ่า... :call:
...กด +1 ให้อีกวันแล้วเน้อ จะได้ถึง 100 ไวๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษๆตามที่สัญญาไว้อ่ะว่า...+ครบ100เมื่อไรจะเอาตอนพิเศษที่สารวัต :oo1: :oo1:คุณนุมาให้อ่าน... :กอด1:
-
โทษทีนะครับ วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเพราะป่วย เลยไม่ได้โพสตอนต่อไปให้อ่านตอนเช้า
บทที่ 39
อธิคมขบกรามแน่น มือที่กำพวงมาลัยเกร็งจนปวด หัวใจเต้นแรง เขาไม่นึกว่าจะเห็นภาพตรงหน้า...
อนุภาพก้าวขึ้นรถของตฤณ!...
หลังจากอนุภาพยื่นคำขาดไม่ให้ใครตาม ทุกคนลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครยอมเชื่อ อธิคมรีบหันหลังกลับเร่งเดินไปที่รถเพื่อตามอนุภาพ รถเขาจอดอยู่ด้านใน มีคนจอดขวางอยู่ ต้องขยับหลายคันกว่าจะออกรถได้ ตฤณเร็วกว่า รถคันงามของเขาจอดอยู่ใกล้ประตูทางออก ส่วนอาทิตย์ยืนหันรีหันขวางก่อนจะรีบวิ่งไปรถตัวเองแต่ไม่สามารถเอารถออกได้เพราะรถคันอื่นขวางไว้จนขยับไม่ได้ อัสนัยหายตัวไปแล้ว เขาไม่ทันมองว่าหายไปไหนเพราะห่วงแต่จะรีบตามอนุภาพ
อธิคมพยายามควบคุมตัวเอง ถ้าจะให้เขาเร่งความเร็วตามตฤณให้ทันก็ทำได้ แต่จะให้ปาดหน้าบีบให้ตฤณจอดรถแล้วดึงตัวอนุภาพออกมา...เขาทำไม่ได้...เขากลัวว่าอนุภาพจะเกลียดเขาหากทำตัวเป็นอันธพาลเช่นนั้น
เวลาเช่นนี้...เขายอมให้อนุภาพหนีไปเสียก่อน แม้จะรู้สึกร้อนรุ่มในหัวใจ แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาตัดสินใจให้อนุภาพมีเวลาคิดสักนิด ทั้งที่อีกใจหนึ่งกังวลว่าการอยู่คนเดียวกับความคิดอาจทำให้อนุภาพตัดสินใจอะไรบางอย่างในแบบที่เขาไม่ปรารถนาจะให้เป็น
คุณนุ...อย่านะ...อย่าทิ้งผม...ผมรักคุณ...รักคุณคนเดียว...
อธิคมได้แต่รำพึงรำพันในใจ
-------------
อัสนัยนั่งตัวสั่นอยู่ในรถ...สั่นเพราะเปียกไปทั้งตัว...สั่นเพราะเสียใจที่ตัวเองพ่ายแพ้
...ไงล่ะ อัสนัยผู้เข้มแข็ง...อัสนัยผู้มั่นใจ...อัสนัยผู้ไม่ยอมแพ้...อุตส่าห์ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายที่จะรั้งอธิคมไว้เป็นของตัว...พอเอาเข้าจริงๆ คนที่ถอยก่อนคือตัวเขาเอง...เจ็บมากกว่าที่คิด...ที่ตั้งใจไว้ กลับทำให้ลมหายใจแทบจะขาด
...คุณนุ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว....
เสียงเว้าวอนของอธิคมยังดังก้อง
รู้ทั้งรู้ว่าอธิคมจะพูดอย่างนี้กับอนุภาพ เขาก็ยังอยากจะได้ยินเพื่อตอกย้ำความมั่นใจ
รู้อย่างนี้...ร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายในห้องน้ำร้านอาหารครั้งนั้นก็น่าจะพอแล้ว...ไม่น่าจะต้องมานั่งร้องให้แข่งกับสายฝนอย่างนี้เลย
อธิคมไม่มีตามองเขาสักนิด...ไม่มี...ไม่มีจริงๆ...
เขาเคยพร่ำบอกตัวเอง...ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ก็ยังมีโอกาส
ตอนนี้เขาก็ยังหายใจ...แต่โอกาสเขาไม่มีแล้ว...มลายไปสิ้นกับสายฝน...
------
พจนีย์วิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาในผับ กระโดดขึ้นบันไดทีละขั้นสองขั้น สองตามองหาสมบัติเลิกลั่ก ก่อนจะถลาเข้าไปแทรกระหว่างเพื่อนรุ่นพี่กับแฟนใหม่รุ่นเด็ก
“พี่บั๊ด เกิดเรื่องใหญ่” หญิงสาวหอบหายใจ เสียงขาดห้วง
“อะไรยัยพจน์ หนีใครมา”
“ไปเร็ว...เกิด...เกิดศึก...” พจนีย์คว้าแขนสมบัติให้ลุกขึ้น
“อะไรว่ะ ผู้ชายตบกันแย่งหล่อนรึไง” สมบัติโวยวาย แต่ก็รีบวิ่งตามเพราะถูกลากถูลู่ถูกัง
“เกิดศึกชิงนาย...ผู้กองอธิคมจะต่อยอาทิตย์ คุณตฤณก็จะร่วมด้วย” พจนีย์สูดลมหายใจ ก่อนจะรีบบอกข่าวด่วน
“ตายห่า แล้วก็ไม่รีบบอก” สมบัติวิ่งปรู๊ดนำหน้า ผลักแขกคนอื่นๆ ของผับให้พ้นทาง หน้าเริ่ดตรงไปยังประตูทางออก
ภาพที่เห็น อาทิตย์กำลังทุบรถคันที่จอดขวางเบนซ์สีดำของเขาอยู่ สมบัติกับพจนีย์วิ่งเข้าไปห้าม ดึงตัวชายหนุ่มออกมา ก่อนที่ใครจะมาเห็น
“อาทิตย์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ มานี่ๆ”
“พี่บั๊ด พี่นุไปแล้ว พี่นุไม่รักผมแล้ว” ชายหนุ่มสุดหล่อของสมบัติตัวสั่น
สมบัติกับพจนีย์ลากตัวอาทิตย์เข้ามาใต้ชายคาด้านข้างผับ จับตัวนั่งลงบนม้านั่งใกล้ๆ กับบันไดทางขึ้น ชายหนุ่มก้มหน้า ข้อศอกสองข้างวางบนเข่า มือกุมหัว สะอึกสะอื้นราวกับเด็ก
สมบัติมองหน้าพจนีย์แล้วถอนหายใจ สงสารอาทิตย์ ชายหนุ่มที่รักอนุภาพข้างเดียวจนหมดหัวใจ
“อาทิตย์...” สมบัติไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกจากเอามือลูบแผ่นหลังให้กำลังใจชายหนุ่ม
“พี่บั๊ด อาทิตย์ไม่ได้อ๊วกนะ”
“ยัยพจน์” สมบัติถลึงตาใส่พจนีย์ หญิงสาวทำหน้ามุ่ย ตัวเองก็งกๆ เงิ่นๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน “พี่พูดอะไรซักอย่างปลอบใจอาทิตย์สิ”
“ยัยนี่...” สมบัติฮึดฮัด นึกขวางเพื่อนรุ่นน้องที่นับวันจะขาดๆ เกินๆ ขึ้นทุกวัน
“อาทิตย์ ใจเย็นๆ นะ มีอะไรก็เล่าให้พี่ฟัง พี่บั๊ดกับพี่พจน์อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ทิ้งอาทิตย์ไปไหนหรอก”
“พี่นุทิ้งผม พี่นุทิ้งผมแล้ว พี่นุไม่รักผม ผมเสียใจเหลือเกิน”
สมบัติโอบไหล่อาทิตย์ เขารู้ดีว่าอาทิตย์เจ็บปวดเพียงใด
“พี่เข้าใจ อาทิตย์อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก ใจเย็นๆ ไว้ก่อน รวบรวมสติไว้ อะไรๆ ไม่ได้เลวร้ายมากอย่างที่เราคิดหรอก พี่นุเขารักอาทิตย์อยู่นะ อย่าพูดยังงั้น”
“พี่นุเขารักผู้กองอธิคม...เขา...เขารักสารวัตร เขาไม่ได้รักผม ไม่ต้องมาโกหกผมหรอก ไม่ต้องมาปลอบว่าพี่นุรักผมเหมือนน้องชาย ผมไม่อยากเป็นน้องชาย ผมอยากเป็นคนรัก ผมอยากเป็นแฟน ได้ยินไม๊”
“ถ้าเป็นแฟนไม่ได้ แล้วอาทิตย์ไม่อยากเป็นน้องชายเลยหรือ แม้แต่ความรักแบบพี่น้อง อาทิตย์ก็ไม่ต้องการเลยใช่ไม๊” สมบัติเสียงเข้ม
“ฟังนะอาทิตย์ พี่เคยบอกแล้วว่าความรักมันบังคับใจกันไม่ได้หรอก บางทีเราก็บอกไม่ได้ว่าทำไม คนเรามีผิดหวัง มีสมหวัง เวลาเรายังเหลืออยู่อีกเยอะ อย่าให้วันนี้ อย่าให้การตัดสินใจตอนนี้ มาทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีต่อกัน”
“พี่บั๊ดไม่เข้าใจ พี่ไม่ใช่ผม พี่ไม่รู้ว่าผมเสียใจขนาดไหน พี่นุไม่ได้รักผม ผมผิดหวัง ผมเสียใจจริงๆ” อาทิตย์ยังพร่ำไม่หยุด แต่เลิกสะอึกสะอื้นแล้ว เงยหน้าขึ้น มองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
“ทำไมจะไม่เข้าใจ คนที่ผิดหวังเจ็บปวดพี่เข้าใจสุดซึ้งเลยล่ะ พี่เกือบตายเพราะอกหักมาตั้งหลายครั้งนะ”
“จริงเหรือพี่บั๊ด” พจนีย์ทำตาโต
“อาทิตย์ พี่จะบอกความลับอะไรให้ คนที่รักกันมาสี่ห้าปี พร่ำบอกรักพี่ทุกวัน กำลังระเริงรักกันอยู่บนเตียงกับผู้ชายอื่น ในห้องของเรา บนเตียงของเรา ทำให้พี่ผิดหวังและเสียใจมากจนพี่พยายามฆ่าตัวตาย คุณตฤณแบกพี่ส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่เพราะพี่เข้มแข็งเพราะกำลังใจจากเพื่อนๆ ป่านนี้ก็คงไม่ได้มานั่งปลอบอาทิตย์แบบนี้หรอก รู้ไหม นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พี่ได้อยู่ในอ้อมแขนของคุณตฤณ” สมบัติปลอบ...ติดตลกๆ พยายามผ่อนคลายสถานการณ์ตึงเครียด
“จริงเหรอพี่บั๊ด”
“จริงสิว่ะ” สมบัติชักรำคาญพจนีย์
“อาทิตย์ พี่นุอาจไม่ได้รักอาทิตย์อย่างแฟน...อย่างคู่รัก แต่พี่มั่นใจว่าความรักที่พี่นุมีต่ออาทิตย์นั้นพิเศษมาก ลองนึกดูสิ คนที่เป็นแฟนกัน ทะเลาะกัน ยังเลิกกัน หย่าร้างกันได้ แต่ความรักแบบเพื่อน แบบพี่น้องที่มีให้กันมันพิเศษมากนะ ถึงโกรธ ถึงทะเลาะกัน แต่เราก็ยังให้อภัยกัน คืนดีกัน รักกันได้เสมอ ความรักแบบนี้จากอนุภาพ อาทิตย์ไม่ต้องการบ้างเลยหรือ จะเอาความรักแบบคู่รักอย่างเดียวให้ได้เลยใช่ไม๊ คิดให้ดีนะ”
“ซึ้งจัง” พจนีย์น้ำตาคลอ ไม่เคยคิดว่าสมบัติจะพูดอะไรได้ซึ้งกินใจเช่นนี้
อาทิตย์หันไปมองสมบัติที่นั่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มเริ่มสงบลง ในใจยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพอยู่ เขาเข้าใจที่สมบัติพูด หากในใจยังนึกปรารถนาถึงความรักแบบคนรักไม่คลาย...เขารักอนุภาพมาก...มากจนเขานึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่จะแปรเปลี่ยนเป็นความรักแบบพี่ชายได้
อัสนัยบอกเขาว่า ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...ก็ยังมีโอกาส...
ตอนนี้เขาก็ยังหายใจอยู่...แล้วโอกาสล่ะ...เขาต้องการโอกาสนั้น...ต้องการเร็วๆ
การรอคอยคราวนี้ทำให้ลมหายใจเขากำลังจะขาดสะบั้น
------------------
ตฤณชะลอความเร็วของรถ หันหน้าไปมองอนุภาพที่นั่งนิ่งมาตลอดทาง เขาปิดแอร์ได้ครู่หนึ่งแล้วเพราะต่างก็หนาวสั่นกันทั้งสองคน เนื้อตัวยังเปียกอยู่
เมื่อปราศจากเสียงเครื่องปรับอากาศในรถคันหรู ความเงียบมีมากขึ้นจนได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาของทั้งสอง
“คุณนุ ผมไปส่งที่บ้านนะ” ตฤณกล่าวเบาๆ เป็นเชิงถาม น้ำเสียงห่วงใย
อนุภาพส่ายหน้า สายตาจับจ้องอยู่ที่มือตัวเองบนตัก
เขากลับบ้านไม่ได้ อธิคมต้องรออยู่ที่หน้าคอนโดแน่นอน เวลาเช่นนี้เขายังไม่อยากเจอใคร ยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับใครเกี่ยวกับเรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้
“หรือไปคอนโดผมที่ถนนเย็นอากาศก็ได้ ผมซื้อทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ คุณจะได้อยู่คนเดียว”
ชายหนุ่มยังสายหน้า เงียบไปชั่วครู่ จึงเงยหน้าขึ้น มองออกไปนอกรถ
“ส่งผมตรงหน้าโรงแรมแถวนี้ก็ได้ครับ ผมจะนอนโรงแรมซักคืน”
ตฤณรู้จักอนุภาพดี รู้ว่าชายหนุ่มต้องการเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อคิดไตร่ตรอง
อนุภาพเป็นคนมีสองบุคลิกในตัว---อ่อนแอและเข้มแข็ง ลังเลและเด็ดขาด ผสมผสานกัน เปลี่ยนไปมาเป็นพลวัต หากชายหนุ่มลังเลในเรื่องใดแล้วสามารถตัดสินใจได้ อนุภาพก็จะเด็ดขาดและไม่ลังเลอีก ในขณะเดียวกัน หากอนุภาพอ่อนแอแล้วสามารถเอาชนะความอ่อนแอนั้นได้ ชายหนุ่มก็จะเข้มแข็งและแกร่ง...เด็ดเดี่ยว
คืนนี้ เป็นคืนที่อนุภาพต้องเริ่มตัดสินใจว่าจะยอมแพ้ หรือจะเอาชนะ...
“คุณนุ คิดใตร่ตรองดีๆ นะครับ แต่ยังไม่ต้องคิดทั้งหมดในคืนเดียว เวลายังมีอยู่ แต่ผมอยากให้คิดถึงคนที่รักคุณ และคนที่คุณรักที่สุด ผมรู้ว่าคุณจะคิดด้วยเหตุผล ไม่ใช่ด้วยอารมณ์อย่างเดียว”
ตฤณไม่เคยนึกว่าตัวเองจะต้องมาเล่นบทผู้เสียสละ...เขาเองรักอนุภาพ แต่เมื่อรู้ว่าอนุภาพรักอธิคม เขาก็อยากให้คนที่เขารักมีความสุข ตัวเขานั้นเพียงได้แอบรักก็พอใจแล้ว จะให้ไปแย่งชิงกับอธิคมและอาทิตย์ หรือธนาภพ เขาคงไม่ทำ
“คุณตฤณ ขอบคุณนะครับ”
“ครับ...อ้อ อย่าลืมนะ พรุ่งนี้บ่ายเขาไปกระบี่ถ่ายทำโฆษณาเป็บซี่แล้วนะ โทษทีผมยังต้องพูดเรื่องงาน แต่คราวนี้ผมพูดเรื่องส่วนตัวก่อนนะเห็นไม๊” ตฤณหัวเราะเบาๆ พยายามผ่อนคลายความตึงเครียด
ไม่บ่อยที่เขาจะเห็นตฤณหัวเราะๆ บางทีนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่เขาเห็นเจ้านายหน้าเคร่งหัวเราะ
มุขตลกของตฤณที่แทบไม่เคยมีได้ใครยิน ทำให้อนุภาพยิ้มเศร้าๆ
“แต่ว่าถ้าคุณอยากหยุด ก็หยุดพักไปเลยก็ได้นะ ผมไม่หักเงินเดือน แต่อย่าลาออก อย่าถอดใจ...ตอนนี้ ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น ยังมีอะไรอีกเยอะ คุณก็รู้ พอตั้งสติได้ คุณก็จัดการมันได้เองล่ะ”
ตฤณสื่อความนัย กินใจความหลายอย่าง...
อนุภาพดีใจที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ตฤณเป็นผู้ใหญ่ เคร่งขรึม แม้จะดูเย็นชาบางครั้ง แต่ก็เป็นคนอบอุ่น จริงใจ และเข้มแข็ง
...นี่ไม่ใช่หรือ ผู้ชายแบบที่จะให้ความมั่นคงแก่ชีวิตเขาได้ ผู้ชายที่จะให้ที่พักพิงแก่หัวใจของเขาได้ ผู้ชายที่เมื่อได้รักแล้ว จะไม่ต้องมานั่งกังวลถึงอนาคต เพราะตฤณจะรับผิดชอบจัดการทั้งหมดทุกอย่างให้เรียบร้อย
...แต่ทำไมเขายังนึกถึงแต่นายตำรวจหนุ่มเจ้าชู้...คนที่บอกว่าเลิกเจ้าชู้และรักเขา...แต่กลับเห็นตำตาว่ายังคงคบอยู่กับคนรักเก่า...
ทำไม...ทำไมอะไรไม่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น...
------------------
อนุภาพยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าโรงแรม สถานที่ที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้า ไม่มีอะไรมาสะกิดใจ ปราศจากร่องรอยความทรงจำใดๆ ร่วมกันใคร...จะกลับไปที่บ้านก็กลัวว่าจะอธิคมดักรอ ถึงหนีเข้าห้องนอนได้ก็เห็นโซฟาที่เขาเคยนอน...เก้าอี้สตูลตัวสูงที่เขานั่งอยู่แล้วดึงเขาไปกอดเพื่อบอกรัก
เขาต้องการตั้งหลัก ต้องการเวลาคิด
ชายหนุ่มลังเล เหลียวมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงา...
เขาเปียกปอนไปทั้งตัว พนักงานต้อนรับที่ประตูมองเขาแปลกๆ โรงแรมท่าทางหรูหราพอสมควรจะยอมรับเขาเขาพักหรือไม่...
---แต่เขามีเงินและบัตรเครดิต โรงแรมคงไม่ปฏิเสธลูกค้า เขาจะบอกว่าลงจากแท๊กซี่แล้วเปียกฝน
อนุภาพเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า พนักงานชายแต่งตัวในชุดเครื่องแบบสีน้ำตาลเข้มมองเขาอยู่แต่ยังไม่เปิดประตูให้ ชายหนุ่มเอื้อมมือจะผลักประตูเข้าไป พนักงานทำท่าจะเดินเข้ามาขวางแต่ประตูเปิดกว้างออกมาจากด้านใน พนักงานคนนั้นรีบก้าวถอยหลบพร้อมก้มหัวลงคำนับ
อนุภาพตะลึง...ตกใจ...ไม่นึกว่าจะเจอคนที่เขาไม่อยากเจอ...ในเวลาเช่นนี้...ในสภาพเช่นนี้...
*********************
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
เค้าคนนั้นคือใครหนอ เค้ามาจากไหน?? อยากรู้ๆ
:z3: :z3: :z3:
-
สงสัยจะนายธนาภาพ เหอๆๆ หนีคนอื่นมาสงบใจดันมาเจอ แฟนเก่าอีก ฮ่าๆ
-
ใคร...คือคนๆนั้น
-
อะไรมันจะบังเอิญปานนั้น
-
......เครียด ๆ ๆ ๆ.. :m31: :m31: :m31:
เขาคนนั้นคือใคร :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไคอ่ะ.. :serius2: อยากรู้ ๆ
-
:serius2:..ทำไมๆๆๆต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วยว่ะ... :เฮ้อ:
..........นาย ธนาภพ............
-
ธนาภพแหละ
เพราะสารวัตร ขับรถตาม ม่ายน่าจะใช่นะ
o22 แล้วจาหนีไงต่อล่ะเนี่ย
-
เจอใครอ่าาาาา
-
ตฤณ นายยอดมากเลยอ่ะ.......
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คุณตฤณ ยอดมาก ชายในดวงใจ ถ้าไม่มีใครอยากรับแล้วมาทางนี้ก็ได้นะ อิอิอิ
ว่าแต่คนที่เจอเนี่ย ธนาภพใช่มะ แสดงว่านี่เพิ่งจะพ้นตาพายุเองใช่มะ ยังมีหางมันอยู่อีกนิดเหรอเนี่ย
แล้ว .. วันนี้มีตอนเดียวเองเหรอ แหม .. อุตส่าห์ว่างนึกว่าจะมาอ่านให้ชุ่มซะหน่อย แต่ไม่เป็นไร รีบมาต่อวันพรุ่งนี้นะครับ จะรอ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
นี่มันอารายก๊านนนนนน
ฮ่วย...
สารวัตร ตามง้อให้ได้นะ
สู้ๆ
-
สงสารพี่นุจับใจ!!!~
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :angry2:
เจอธนาภพ แน่ๆๆๆเลยอ่ะ
เครียดว๊อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อ่านหนังสือเตรียมสอนแระ เซ็งมากๆๆๆๆๆ
-
ธนาภพ???
รึป่าวววว ว ว
มาได้ถูกที่ ถูกเวลาจิงๆน๊ะ
หื่มมมมมมม
-*-
-
เหวยๆๆ
ขอให้สารวัตรหลงทาง มั่วมาเจอเถอะ สาธุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอาล่ะหว่า ไม่ธนาใดก็ธนาหนึ่งล่ะ :laugh:
-
ใคร? :serius2:
-
:z3: :z3: :z3: ทรมานจริงๆ กับการรอคอยอ่ะ
เจอนายธนาภพ ชัวร์ฟันธง เหลือคู่กรณีคนเดียวแหละที่ยังไม่เจอตอนอยู่ที่ผับอ่ะ
-
ถ้าเราเปนนุคงลำบากใจแย่เลย
-
เจอธนาภพแน่เลย แต่ทำไมมาเจอที่ ร.ร. นี้ละ หรือมากะกิ๊ก
แต่ยังไงก็ช่าง มันค้างอีกแล้วนะ รออยู่นะตะเอง
-
สวัสดีครับแฟนๆ
ขอบคุณสำหรับ comments นะครับ เมื่อวานได้โพสครั้งเดียว คิดถึงคนอ่านใจจะขาด
ขอบคุณทุกคนที่กด +1 ให้คะแนนครับ ใกล้ถึงร้อยแล้วสิ อืมมม ยังยุ่งๆ อยู่เลย จะต้องเขียนบทรักสารวัตรอธิคมมอบความเป็นชายให้แฟนแล้วเหรอเนี่ย
เอ่อ...ขอยืดคะแนนไปอีกซัก 100 จะโดนดุรึเปล่านี่ :z1: :z1:
บทที่ 40
“นุ...เกิดอะไรขึ้น” ธนาภพเดินออกมาจากประตู รีบก้าวเข้าประชิดตัวอนุภาพ "มาทำอะไรที่นี่ นุเป็นอะไรหรือเปล่า”
อนุภาพกำลังจะหันหลังกลับ แต่ธนาภพเดิมอ้อมมายืนขวางไว้ แววตาห่วงใย
เขาไม่เคยเห็นอนุภาพในสภาพเช่นนี้มาก่อน เนื้อตัวเปียกปอน ใบหน้าหม่นเศร้า นัยย์ตาแดงก่ำ เหมือนคนที่เพิ่งร้องให้...
...ใครทำให้คนที่เขารักเป็นอย่างนี้...ใคร...
“บอกภพสิ เป็นอะไร...”
อนุภาพก้มหน้า...ในใจนึกว่าวันนี้เป็นวันโลกาวินาศ...เจอมาแล้วตั้งสามคน อุตส่าห์หนีมาแต่ก็ยังมาเจอธนาภพอีกคน
---อนุภาพ...แล้วจะหนีอย่างนี้ตลอดไปหรือ ทำไมไม่หันกลับมาสู้ ไหนว่ามาตั้งหลัก...คราวนี้จะหนีไปตั้งหลักที่ไหนอีก...
เสียงในหัวของอนุภาพเตือนสติ...แต่อีกเสียงก็ขัดแย้งว่าไม่อยากให้ธนาภพเห็นว่าเขากำลังอ่อนแอ ตัวเปียกปอน ผมเปียกลู่ หมดสภาพ ตาแดงก่ำเพราะร้องให้
“นุ...เอ่อ...จะมาพักโรงแรม...แต่ว่าไม่เป็นไรแล้ว...นุ...จะกลับบ้านแล้ว” อนุภาพเสียงเบา กระท่อนกระแท่น
“นุ...ยังไม่ต้องบอกอะไรภพก็ได้ ไม่ต้องบอกเลยก็ได้ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะ”
ธนาภพเริ่มเรียนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเซ้าซี้อนุภาพ...บุคลิกใหม่ของชายหนุ่ม ที่เขาไม่เคยเห็น ต่างจากเมื่อก่อนที่เวลาเขาขอร้องอะไร เขาจะกระโดดกอดชายหนุ่มกลม...ออดอ้อนเสียงหวานจนอนุภาพทนไม่ได้ ต้องพยักหน้าตามใจเขา
เขาตระหนักแล้วว่าเวลาที่ผ่านมาหลายปีเปลี่ยนแปลงอดีตคนรักของเขา แต่ก่อนอนุภาพร่าเริง สดใส ขี้เล่น เจ้าอารมณ์และโวยวายทุกครั้งที่ใครขัดใจ แต่นุ่มนวลน่ารักเวลาเขาเว้าวอน
หากเมื่อพบอนุภาพอีกครั้ง...คนที่เขารัก กลายมาเป็นคนนิ่งเรียบ เงียบและเย็นชา เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูด ไม่ยอมเปิดเผย
“นุ เข้ามาข้างก่อนเถอะ เดี๋ยวภพจะหาห้องพักให้นะ” ธนาภพรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าอนุภาพกำลัง ‘หนี’ อะไรบางอย่าง หรือใครบางคน
...อะไรกันที่ทำให้คนที่เขารักต้องมาพักโรงแรมในสภาพเช่นนี้…
...ใครกันทำให้อนุภาพเสียใจ...ใครที่ทำร้าย ‘หัวใจ’ ของเขา…
อารมณ์เขาคุกรุ่น ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว
...ผู้ชายคนนั้น!...ผู้ชายคนที่เข้ามาขวางเขาไม่ให้ตามอนุภาพคืนนั้น...คืนที่เขาพบชายหนุ่มครั้งแรก...คืนที่เขาพบอนุภาพอีกครั้งหลังจากตามหามานานกว่าห้าปี…
...อนุภาพต้องทะเลาะกับผู้ชายคนนั้นแน่นอน...ต้องเป็นเขาที่ทำให้อนุภาพเสียใจ แล้วหนีมาตั้งหลัก…
...รอก่อนเถอะ...เขาจะตามหาแล้วไปจัดการให้สาสม...
อนุภาพยังลังเลอยู่ ไม่ยอมขยับตัว
“นุเห็นภพเป็นเพื่อนไม่ใช่หรือ ให้ภพได้ช่วยเพื่อนซักครั้งนะ เข้าไปข้างในเถอะ นุคงยังไม่อยากกลับบ้านใช่ไม๊”
อนุภาพส่ายหน้า...ในใจที่สับสนเริ่มรวบรวมความคิดได้
เขาตัดสินใจแล้ว...หนีมาตลอด คราวนี้เขาไม่หนีอีกแล้ว อะไรจะเกิดก็ขอให้เป็นไปเถิด...ภาพทับซ้อนของชายหนุ่มสองคนในชีวิตเขาจะได้หายไปเสียที...ภาพอธิคมหรือภาพธนาภพจะเด่นชัดกว่ากัน...เขารักใคร...อนาคตของเขาจะอยู่กับใคร...
อนุภาพตัดสินใจเดินตามธนาภพเข้าไปข้างในโรงแรม พนักงานที่ประตูค้อมศรีษะแสดงความเคารพอย่างนอบน้อมเกินความพอดี
...ช่างตลกสิ้นดี...ครั้งที่แล้ววิ่งหนีธนาภพ แต่อธิคมพาเขาไปปลอบ...มอบความอบอุ่นให้...และบอกรัก
คราวนี้...วิ่งหนีอธิคม ธนาภพกำลังปลอบเขา
...แต่เขาต้องการความอบอุ่นจากธนาภพหรือ...
...หรืออธิคม...
ภาพของนายตำรวจมาดเข้มติดอยู่ในหัวเขา สลัดอย่างไรก็ไม่ยอมหายไป...
ธนาภพนำเขาไปยังลิฟท์แก้วด้านข้างของลอบบี้โรงแรมที่โอ่อ่า ประดับประดาอย่างหรูหราสวยงาม เขากดลิฟท์เปิด แล้วเดินนำอนุภาพเข้าไปในลิฟท์ เอื้อมมือกดชั้น 91
“แล้วรีเซฟชั่น?” อนุภาพหันหน้าไปมองเคาท์เตอร์ลงทะเบียนแขกเข้าพัก “ไม่ต้องรีจิสเตอร์หรือ”
“โรงแรมภพเอง” ธนาภพกดลิฟท์ปิด หันมายิ้มให้บางๆ แววตาอบอุ่น
อนุภาพถอนหายใจ...หนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น...ไม่ว่าจะหนีธนาภพ...หรืออธิคม...
มาถึงขนาดนี้ จะให้เขาหันกลับวิ่งเตลิดออกไปจากโรงแรมเพียงเพราะว่าเป็นโรงแรมของธนาภพก็เกินไป...ประสบการณ์ต่างๆ ที่ได้ผ่านมาทำให้เขาสงบลงมากกว่าเดิม
...หนีมาพอแล้ว...คราวนี้ขอสู้สักครั้งเถอะ...
---ทำตัวงี่เง่ามามากพอแล้วนะอนุภาพ...ขึ้นไปอาบน้ำอุ่น แล้วนอนพักเสียก็สิ้นเรื่อง พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่...
สติของอนุภาพเริ่มกลับมา...เหลือเพียงเสียงเดียวก้องอยู่ในหัว...
...ความเข้มแข็งของเขาเริ่มกลับมา...
“The Cliff เพิ่งสร้างเสร็จต้นปีที่แล้ว ก่อนภพทำคอนโดพาโนวิว...นุจำได้ไม๊ The Cliff ที่เราไปห้อยต่องแต่งอยู่ที่มอนทาน่า เพราะนุปวดฉี่จน...”
“อย่าพูดนะ...นุไม่อยากนึกถึงตอนนั้นอีก”
ธนาภพยิ้มขำๆ นึกถึงอดีต...ความทรงจำดีๆ ระหว่างเขากับอนุภาพมีมากมายเหลือเกิน
...อดีตที่เขาได้แต่เก็บไว้ในความทรงจำ...ส่วนปัจจุบัน...เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะต้อง...อนาคตเล่า...ยังจะนึกถึงได้อยู่อีกหรือเปล่า
อนุภาพยอมรับชะตากรรมของตนเอง แม้จะหนีมาพักโรงแรมเพราะต้องการความเงียบและเป็นที่รโหฐาน ไม่มีความสัมพันธ์พิเศษกับความทรงจำใดๆ ของเขาร่วมกันใคร...
แต่ทว่า...กลับเป็นหนึ่งในความฝันของธนาภพ...ความฝันที่เขาเลือก ก่อนที่จะละทิ้งความฝันระหว่างเขาและอนุภาพที่เคยมีร่วมกัน
...หนีไม่พ้นแล้ว...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาต้องเผชิญกับมันเสียแล้ว
...อดีต...หนีอย่างไรก็ไม่พ้น
ธนาภพคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพูดอะไรสองสามประโยคแล้วประตูลิฟท์ก็เปิดออก เขานำอนุภาพเดินผ่านโถงหน้าลิฟท์ตรงไปยังประตูบานใหญ่ไม่ไกล
The Avalon Suite...
ธนาภพควักบัตรกุญแจขึ้นมาเสียบที่ประตูเพื่อปลดล๊อค อนุภาพเริ่มตระหนักว่า ที่ที่เขาหนีมาอยู่เพราะต้องการ ‘หนี’ ความทรงจำที่แย่ๆ กลับเป็นที่ที่มีความทรงจำมากที่สุด
เขาสังเกตว่าโรงแรมตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลเข้ม...ชื่อโรงแรม...ชื่อห้องพักที่กำลังจะเข้าไป...ลิพท์...ภาพแขวนบนฝาผนัง...ทุกอย่างล้วนสะท้อนความทรงจำระหว่างเขากับธนาภพทั้งนั้น
The Avalon ป้ายชื่อหน้าห้องพักของเขาในหอพักมหาวิทยาลัย...เขาเคยเรียกมันบ่อยๆ ว่า ‘ที่พักพิงใจ’ ทุกครั้งที่ไม่สบายใจ...บ้านคือที่เดียวที่เขารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น...บ้านของเขากับธนาภพ...ห้องเล็กๆ บนชั้นสองของหอพักที่แอบตัวอยู่ท่างกลางต้นไม้เขียวขจี
ธนาภพยืนอยู่ใกล้ๆ ไหล่พิงอยู่กับกรอบประตู มือยังจับลูกบิดค้างไว้ อนุภาพยืนพิงอยู่อีกด้าน ก้มหน้านิ่งเงียบ
“ภพ...” อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองอดีตคนรัก
“เพื่อนุ...ภพทำทุกอย่างเพื่อนุ...แม้จะสายไปบ้าง...ภพรู้ อะไรต่างๆ ที่กำลังเห็นอาจจะสะกิดใจนุบ้าง แต่อย่าตีความหมายของภพผิดที่พานุขึ้นมาพักบนนี้...”
ทั้งสองยังยืนนิ่ง ตาประสานตา เสียงลมหายใจแผ่วเบา ทั้งที่ใจเต้นแรงด้วยอารมณ์หลากหลายที่อัดแน่นอยู่ภาพในอก
“นุจำได้ไม๊ นุบอกเองว่าที่ที่น่ากลัวที่สุดคือที่ที่จะทำให้นุหายกลัว เอาชนะความกลัวและค้นพบความเข้มแข็งของตนเอง ภพรู้ว่านุเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ว่านุกำลังจะหนีอะไร ภพก็อยากให้นุรุ้ว่าที่นี่คือที่พักพิงใจของนุ ภพขอให้นุรู้ว่าภพเป็นกำลังใจให้นุเสมอนะ”
ธนาภพสื่อความนัยถึงอดีต ความสูงคือสิ่งที่อนุภาพกลัวและเขาก็พาไปปีนเขา เมื่อปีนถึงความสูงระดับกว่าสองร้อยเมตร ชายหนุ่มกลัวจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาคว้าเอามากอดและปลอบขวัญจนอนุภาพสงบแต่ต้องเสียสละขวดน้ำดื่มให้ไปเพราะชายหนุ่มจำเป็นต้องใช้เมื่อธรรมชาติเรียกร้อง
ธนาภพไม่เคยลืมคำพูดที่อนุภาพกระซิบหูเขาเบาๆ หลังจากเสร็จภารกิจแล้วว่า “ภพเป็น Avalon ของนุ...ขอบคุณนะที่รัก…แต่ระวังดื่มน้ำผิดขวดนะ” จากนั้นบทรักเล็กๆ กลางเวหาก็เริ่มขึ้น...ช่วงเวลาห้านาทีที่ตรึงอยู่ในใจเขาไม่เคยลืม...จำได้ถึงรายละเอียดทุกอย่าง...แม้แต่จังหวะของการเต้นของหัวใจ...
“ขอบคุณนะภพ” อนุภาพมองป้ายชื่อห้อง แล้วก้มมองหน้าอกของชายหนุ่ม...อกกว้างที่เขาเคยซบเมื่อไม่สบายใจ อกกว้างที่เคยให้ความอบอุ่น...ปลอบประโลมเมื่อต้องการพลัง
...แต่ในใจลึกๆ เขากลับนึกถึงอกกว้างของอีกคน...
คืนนั้น อธิคมกอดเขาแน่น ให้ความอบอุ่นและความเข้มแข็งแก่เขา...บอกรัก...
คืนนี้ เขาจะได้ความอบอุ่นจากที่ไหน...ในเมื่ออธิคมเองเป็นคนทำให้เขาเสียใจ...
“นุรีบอาบน้ำอุ่นนอนเลยนะ เดี๋ยวภพจะสั่งให้แม่บ้านมารับเสื้อผ้าไปซัก รับรองเสร็จทันใส่พรุ่งนี้เช้า แต่ถ้าอยากจะอยู่ต่อก็ไม่เป็นไร...ค่าห้องพักฟรีพร้อมเอบีเอฟ” ธนาภพยิ้ม
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ “ยังไงก็ต้องฟรี เพราะนุไม่มีเงินจ่ายแพงขนาดนี้หรอก...พรุ่งนี้บ่ายนุต้องไปกระบี่เรื่องงาน มีห้องสวีทฟรีที่กระบี่ซักห้องไม๊”
“ยังจ๊ะ...ยังไม่ได้มีโครงการ แต่ถ้านุอยากพัก ภพจะสร้างให้ซักตึก”
ในใจของธนาภพร่ำร้องอยากให้ชายหนุ่มอยู่ตลอดไป...อยู่กับเขา..ต่อจากนี้เขาจะไม่มีวันทิ้งอนุภาพอีกแล้ว...เขาจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก...บทเรียนที่ได้รับมีราคาแพงมากเท่ากับค่าของหัวใจสองดวง...เขาซึ้งถึงราคาของมันแล้ว
...ตอนนี้รอก่อน...เขายังมีเวลา...เขารออนุภาพมาได้ตั้งหลายปี รอต่ออีกสักนิดจะเป็นไรไป เขาต้องทำให้อนุภาพรู้สึกเชื่อใจในตัวเขาเสียก่อน...เมื่อเวลามาถึง...เขาจะไขว่คว้าหัวใจเขากลับคืนมา
“ราตรีสวัสดิ์” ธนาภพยิ้มอบอุ่น แล้วหันหลังเดินกลับไปที่ลิฟท์
“ภพ”
ชายหนุ่มหยุดเดิน รีบหันหน้ากลับมา
“นุไม่เคยเกลียดภพนะ ภพไม่ต้องโทษตัวเอง...” อนุภาพพูดเบาๆ ก่อนส่งยิ้มให้บางๆ แล้วปิดประตูห้อง
ธนาภพยืนนิ่งอยู่เนิ่นนาน ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาในใจ ทั้งดีใจที่ได้ยินจากปากอนุภาพว่าไม่ได้เกลียดเขา ทั้งเสียใจที่ไม่มีโอกาสกอดปลอบขวัญเหมือนเคย ทั้งโล่งใจ ทั้งว้าวุ่น ทั้งกังวล...แต่เหนือทั้งมวลคือความแน่ใจว่าเขารักชายหนุ่มอยู่...รักแบบคนรัก...ไม่มีทางที่จะให้รักกันแบบเพื่อนอย่างที่อนุภาพขอร้อง...ไม่มีทาง
ชายหนุ่มตัดใจหันหลังกลับ เดินตรงไปที่ลิฟท์ กรามขบกันแน่นจนปวด พยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ที่คอลงไป...น้ำตาผู้ชายเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาร้าวราน
ธนาภพกดลิฟท์ชั้นที่ 93...ชั้นบนสุด...สองชั้นถัดขึ้นไปจากอนุภาพ...ห้องที่อยู่เหนือห้องพักของชายหนุ่ม...ใกล้กันเพียงนิด...แต่รู้สึกไกลเหลือเกิน...
สายตาเหม่อมองไปออกไปนอกลิฟท์แก้ว...แสงไฟยามค่ำคืนของกรุงเทพระยิบระยับ...แต่หัวใจของเขากำลังหม่นหมอง...แสงสว่างน้อยนิดแห่งความหวังในใจของเขาแทบจะไม่เหลือ...
... The Cliff…สูงเสียดฟ้าอันว่างเปล่า...สูงจนเขารู้สึกเดียวดาย
ธนาภพถอนหายใจ แสงแห่งความหวังริบหรี่ยังเตือนเขาอยู่...ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...เขาก็คิดว่าตัวเองยังมีโอกาส...
**************
-
น๊านนนว่าแล้วธนาภพ หุหุหุ
พอได้อ่านตอนนี้จบ นึกอยากให้นุกับภพกลับมาคืนดีกันมาก ๆ
-
ึคุณ marchmenlo ครับ good idea อืมมม น่าคิดๆ :m17: :m4: :m3:
-
น๊านนนว่าแล้วธนาภพ หุหุหุ
พอได้อ่านตอนนี้จบ นึกอยากให้นุกับภพกลับมาคืนดีกันมาก ๆ
หุหุ มีคนคิดเหมือนกันอีกคนแหละ
เชียร์ ภพ คร๊าบบ!!!!!!!!!!!!
-
ไม่....ได้....
....อธิคม...เท่านั้น
จะ100แล้ว....... :impress2:
อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ึคุณ marchmenlo ครับ good idea อืมมม น่าคิดๆ :m17: :m4: :m3:
น่าคิดใช่ม่ะ จัดไปอย่าให้เสียคับ :laugh:
FC อธิคม จะไล่แตะผมป่าวเนี๊ย :m23:
-
ยังไงก็เชียร์สารวัตร!!!~
-
อธิคมเท่านั้น โอเค๊...............
-
:pig4: :pig4: :pig4:
นึกแล้วต้องเป็น ธนาภพ ฮิ ฮิ
แต่เชียร์ สารวัตร นะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบหนุ่มในเครื่องแบบมากกว่า
+ 1 ให้แล้วน้า :กอด1:
-
ธนาคมมาจากไหนเนี่ย :m20: :m20:
ไม่....ได้.... ....ธนาคม...เท่านั้น
จะ100แล้ว....... :impress2:
-
นอนคนเดียวแหละดีแล้ว
เดี๋ยวสารวัตรเขาก็มาง้อเนอะ
-
ธนาคมมาจากไหนเนี่ย :m20: :m20:
ไม่....ได้.... ....ธนาคม...เท่านั้น
จะ100แล้ว....... :impress2:
**ก้อ**(มันชิดกับชื่อนี้อ่ะดิ)....
อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นึกว่ามาต่อตอนใหม่...หูตั้ง หางชี้ มาแทบไม่ทัน
ที่ไหนได้.........ขออำภัย.......
-
แว๊ปเข้ามา
o22
อ่านตอนนี้แล้วจากินข้าวกลางวันลงม่ะนี่ :เฮ้อ:
-
มาร่วมด้วยช่วยกด + ให้นะครับ...ใกล้ร้อยแล้วจ้า
-
+1 อยากให้ได้ร้อยเร็ว ๆ
ปล.นุต้องคู่สารวัตรเท่าน๊านนน
-
เฮ้อ เมื่อไหร่มันจะจบล่ะเนี่ย
-
มา+1ให้ รอตอนพิเศษควบภาค2 ฮาฮา
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ขอเปงสารวัตรได้มั๊ย อ่ะ
สู้มาตั้งนาน
อย่านะ
อย่าทำแบบนี้
:m15: :m15: :m15:
-
ตาสารวัตรอยู่ไหน
เดี๋ยวคุณนุก็โดนคาบไปก่อนหรอก
-
:mc4: 555+++ ผมเห็นจุดที่คุณคฑาพิมพ์ผิดแล้วล่ะ
ทั้งสองยังยืนนิ่ง ตาประสานตา เสียงลมหายใจแผ่วเบา ทั้งที่ใจเต้นแรงด้วยอารมณ์หลากหลายที่อัดแน่นอยู่ "ภาพ" ในอก
อิ่ๆ แล้วอย่างงี๊ ผมจะได้อ่านบทอัศจรรย์ไม๊น๊อ :impress2:
-
:m15: อย่าแย่งคุณนุไปจากสารวัตนะ :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ศาลาวัด จาหานุเจอรึเปล่าน้าาาาาาา
-
:call:
สารวัตร หาหัวใจให้เจอนะครับ
:call:
-
สารวัตรสู้ๆ อิอิอิิอ
เชียร์คนเดียวเท่านั้น
ธนาภพเอามาให้ผมก็ได้ 55
+1 ให้เหมือนกันนะครับ
ออิอิ บวกไปหลายรอบแระนะ
-
สารวัต
หายหน้าไปไหนเนี่ยย ยย ย
ไม่ยอม จะไม่ยอมให้สุด สุด
น้ะ!!!
-
คุงเพ่อธิคม ตอนนี้อยู่ที่ไหน......รีบมาหาคุณด่วย
ใครเจอคุงเพ่อธิคมฝากบอกด้วยคุงนุถามหา
:angry2:
-
คนเคยเจ้าชู้ก็เงี้ย กว่าจะเจอรักแท้ พอได้เจอก็... ซะงั้น ฮุๆๆ
-
รีบมาต่อซะ ไม่งั้น ในเล้าได้เปิดศึก เหลือง แดง แน่ ๆ
มาลุ้นกันต่อดีกว่า ตกลงจะให้ ศาลาวัด หรือ นายฝันจนลืมรัก ได้สมหวัง
+1 เป็นกำลังใจนะครับ
-
มาให้กำลังใจครับ ในยามที่เหตุการณ์ในประเทศยังไม่สงบนี่น่าเหนื่อยใจจริง ขอให้สงบโดยเร็วเถอะนะครับ :seng2ped:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอโทษทีนะครับที่โพสช้าไปหน่อย วันสองวันนี้ยุ่งๆ กับใครบางคนที่กำลังรับปริญญาครับ
เช้าวันนี้อ่านตอนที่ 41 ก่อนนะครับ ส่วนตอนพิเศษ :oo1: นี่อ่ะ คืนนี้จะพยายามโพสให้ครับ เขียนไว้แล้วแต่ยังไม่ได้พิมพ์อ่ะ อ่านแล้วจั๊กจี้หัวใจพิืลึก (เขิลลล ไม่คุ้นกับการเขียนบทรักมานานนนนนมากแล้ว มีแต่แสดงเอง)
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ทุกท่านครับ และขอบคุณคะแนน +1 ทุกคะแนนครับ ถึง 100 แล้ว ผมก็ต้องรักษาสัญญาสิใช่ป่ะ อิ อิ ขอถึง 200 ได้ม๊า :3123: :pig4:
บทที่ 41
ธงรบยืนมองอาทิตย์ด้วยรู้สึกยากจะบรรยาย ชายหนุ่มทุบรถที่จอดขวางรถของอยู่อย่างเสียสติเพราะต้องการเอารถออกแต่ทำไม่ได้ ตฤณเป็นคนแรกที่วิ่งถึงรถก่อนและขับออกไป อธิคมเสียเวลาเข็นรถที่จอดขวาง ก่อนจะที่ทะยานรถตามไปห่างๆ
เขามาทันพอดีเห็นเหตุการณที่ไม่คาคดิด ตั้งใจว่าจะมาตื้ออาทิตย์ในงานวันเกิดเสียหน่อย แต่กลับต้องมาเจออะไรที่ไม่คาดฝัน เขายืนมองอยู่ห่างๆ ไม่เข้าไปยุ่งเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นคนนอกอยู่ สถานการณ์ยุ่งยากมากพอแล้ว หากมีตัวแสดงเพิ่มเข้าไปอีกคนคงจะวุ่นวายน่าดู
กำลังใจที่จะเผด็จศึกหนุ่มอาทิตย์เริ่มถดถอย งานนี้หินกว่าที่คิด ทั้งที่ในใจบอกว่าไม่จำเป็นแล้วที่ต้องกระทำภารกิจช่วยอธิคม
อาทิตย์ไม่สามารถเอาชนะใจอนุภาพได้ คนที่กำหัวใจอนุภาพคืออธิคม...อธิคมเท่านั้นที่เป็นผู้ชนะ
เห็นท่าทางเสียใจของอนุภาพแล้วก็เข้าใจได้ว่า คนที่ชายหนุ่มรักคือเพื่อนสนิทของเขา...เพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทิ้งเขาไว้ในโลกของหนุ่มเจ้าชู้ พรานล่าเหยื่อ ผีเสื้อราตรี หนุ่มเจ้าสำราญ หรือคำเรียกอะไรต่ออะไรที่เคยล้อกัน...
...อธิคมเทหัวใจทั้งหมดให้อนุภาพไปแล้ว...
ที่เคยดูถูกเพื่อนว่าจะไปได้สักกี่น้ำ เห็นทีต้องถอนคำพูด...
อธิคมเป็นไปถึงเพียงนี้...ไม่เคยคาดคิดมาก่อน เกือบยี่สิบปีที่รู้จักกัน ตอนนี้ต้องทำความรู้จักกับอธิคมด้านใหม่เสียแล้ว
อาทิตย์ล่ะ...เขาจะทำอย่างไรกับอาทิตย์ดี...จะจีบต่อ หรือจะเลิก
...เลิก...เขาไม่อยากเลิก...เขายอมรับว่าชอบอาทิตย์มาก ชอบอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
ความจริงเมื่อแรกพบกับอนุภาพนั้น เขารู้สึกถูกใจในทันที แต่เมื่อเป็นคนที่เพื่อนสนิทหลงรักเขาก็ถอดใจ ยิ่งโดนข่มด้วยสายตาดุๆ ไม่เว้นแต่ละวันยิ่งต้องรีบถอยฉากเพราะอธิคมหมัดหนักกว่าใคร เขารู้ดีเพราะเคยโดนมาแล้ว...ที่สำคัญเขาไม่อยากผิดใจกับเพื่อนรัก
เมื่อเป็นเช่นนั้นความรู้สึกถูกใจอนุภาพก็เริ่มเลือนจางไป...แม้ลึกๆ เขายังนึกถึงชายหนุ่มอยู่บ้างเป็นครั้งคราว
แต่อาทิตย์นี่สิ...ยิ่งนานไปยิ่งรู้สึกแปลกๆ
บางทีอธิคมอาจรู้สึกแบบนี้เมื่อคราวที่เจออนุภาพ...คิดจะจีบเล่นๆ แต่ท้ายที่สุดก็ไปไหนไม่รอด...
ร้อยตำรวจเอกธงรบอยากเข้าไปปลอบอาทิตย์...ฉวยโอกาสที่ชายหนุ่มกำลังเสียใจเพื่อทำคะแนน แต่นึกได้ว่าเวลานี้ชายหนุ่มไม่ค่อยพอใจเขาเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น เขาจึงต้องถอยก่อน
อาทิตย์มีเพื่อนสองคนคอยปลอบใจอยู่แล้ว แต่อธิคมคืนนี้อาจกำลังขับรถไปตามหาอนุภาพทั่วเมือง หรือไม่ก็นอนนิ่งเงียบมองเพดานอยู่ในห้องนอน บางทีอาจเมาเละอยู่ในผับที่ไหนซักแห่ง แล้วเกิดทำอะไรประชดรัก สร้างปัญหาตามมายิ่งแย่กันไปใหญ่ ชายหนุ่มรูปหล่อที่เมาไม่รู้เรื่องอาจโดนพรานล่าเหยื่อที่ไหนฉกไปนอนด้วย...
---บ้าจริง...คิดไปก็เผลอว่าตัวเอง
...หรือบางที...อธิคมอาจนั่งเฝ้ารออนุภาพที่คอนโดของชายหนุ่ม...
ธงรบขยับรถ เคลื่อนตัวออกมา...ตอนนี้เขาต้องปลอบใจเพื่อนรักเสียก่อน
...ส่วนอาทิตย์ เอาไว้ที่หลัง...เขายังไม่รามือหรอก...
------
ฝนชุ่มฉ่ำแห่งค่ำคืนอันร้าวรานหยุดตกแล้ว กลางดึกเงียบสงัด ทุกอย่างสงบนิ่ง ลานจอดเล็กๆ หน้าคอนโดของอนุภาพมีเพียงชายหนุ่มตัวใหญ่คนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่แท่นหินของสวนหย่อมเล็กๆ ใกล้ประตูทางเข้าตึกสีเทาหม่น
ธงรบถอนหายใจ...นึกขอบคุณความโชคดีที่เขาเดาถูกว่าอธิคมต้องมานั่งคอยคนรักที่นี่
อธิคมหมดสภาพ เสื้อผ้ายังหมาดๆ ผมยุ่ง ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเรียบตึง ดูเย็นชา
“ไอ้คม กลับบ้านเถอะ คุณนุเขาไม่กลับหรอก” ธงรบหยุดยืนหน้าเพื่อนรักที่กำลังถูกพิษรักทำพิษ
สารวัตรหนุ่มยังไม่ไหวติง
“คุณนุเขารู้ว่าเอ็งต้องมาดักเขาอยู่ที่นี่ ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกน่า กลับบ้านก่อน ปล่อยไว้ซักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาตามง้อ เหมือนผ่อนเชือกว่าวไง เข้าใจไม๊” แม้ไม่ถนัดเรื่องการเปรียบเทียบด้วยคำสวยหรู แต่ธงรบพยายามสรรหาถ้อยคำมาปลอบเพื่อน
“เขารักเอ็ง เขาก็ต้องเข้าใจเอง ถ้าเอ็งไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ก็ไม่ต้องกลัว ตอนนี้เขากำลังเสียใจ แกเชื่อมั่นในตัวแฟนแกหน่อยสิว่ะ”
“เขารักข้าเหรอวะไอ้ธง...คุณนุยังไม่เคยเอ่ยปากซักคำ”
อธิคมหน้านิ่ง แววตาคมกร้าว จ้องพื้นเขม็ง
“คนบางคนเขารักแต่เขาไม่พูดออกมาก็มีนะโว๊ย ไม่เหมือนเราตำรวจที่พูดรักได้ทั่วไป”
“แต่ข้ารักคุณนุจริงๆ ไม่ได้สักแต่ว่าพูดเหมือน...”
“เออๆ เหมือนข้าคนเดียวก็ได้ว่ะ เอ็งมันตำรวจแตกแถว” ธงรบยอมเพื่อน “แล้วเอ็งคิดว่าไง ถ้าเอ็งไม่แน่ใจว่าคุณนุรักเอ็ง ก็ไม่ควรเป็นแฟนเขาหรอก มองไม่ออกหรือไง ไอ้โง่...” ธงรบปากร้าย
“ไอ้เสาธง เอ็งจะมาปลอบข้าหรือมาด่าข้าว่ะ”
“ว่ะ...ก็มาปลอบสิ อย่างเอ็งต้องปลอบแบบนี้ เคยเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ซะเปล่า เสือกยอมให้ถูกลากไปเจอตอ แบบนี้ก็สมแล้วล่ะ...ไก่อ่อน”
อธิคมสูดลมหายใจลึกๆ เริ่มไม่พอใจเพื่อนรักที่ชักจะปลอบแรงเกินไป แต่ในใจก็เห็นด้วยกับเพื่อน
...เขานึกอยู่แล้วว่า ‘อดีต’ คนเก่าๆ อาจทำให้เสียเรื่อง...เจอดีเข้าจนได้ มัวแต่นึกสู้กับคนที่มาเกาะแกะอนุภาพ...แนวรบด้านหลังลืมป้องกัน
จริงสิ...เล่ห์เหลี่ยมเขาแทบจะหายไปหมด ตั้งแต่เริ่มรู้สึกตัวว่ารักอนุภาพจริงจัง...ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้
หากในใจตอนนี้เร่าร้อน อยากวิ่งไปง้องอนอนุภาพเหลือเกินแต่จำต้องอดทน แม้จะเห็นตฤณจอดส่งอนุภาพที่หน้าโรงแรมแต่เขาก็ยังไม่กล้าตามเข้าไป กลัวว่าจะยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งเตลิด อะไรก็จะยิ่งแย่ลงมากกว่าเดิม...
เขาตัดสินใจเชื่อความคิดอีกเสียงหนึ่งที่บอกว่า ปล่อยให้เวลาผ่านไปก่อนซักระยะ ให้อนุภาพคิดเสียก่อน แล้วค่อยงอนง้อ...ความรัก ต้องทำให้ทุกอย่างคลี่คลายได้ หากคนสองคนรักกัน
...เขารักอนุภาพ...แล้วอนุภาพล่ะ รักเขาหรือไม่...ในสมองเขาสับสนเหลือเกิน
สมองที่เคยโลดแล่น คล่องแคล่วเมื่อทำการสอบสวนคดีซับซ้อน ปฏิภาณ ไหวพริบ...หายไปไหนหมด
...ความรัก..มันมีอานุภาพเช่นนี้เลยหรือ...มันทำให้เขามานั่งรอคนรักที่หน้าคอนโด ทั้งที่รู้ว่าชายหนุ่มจะไม่กลับมา...หรือเขาต้องรอจนเช้า...เที่ยง...หรือบ่าย...
“เฮ้อ...ตำรวจมือปราบคนเก่ง กลายเป็นแมวเหมียวตกน้ำนั่งคอยปลาย่างอย่างน่าสมเพธ คุณอธิคม เอ็งจะนั่งตรงนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา กลับไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน แกรู้จักคุณนุดีไม่ใช่หรือ เชื่อมั่นในตัวเขาหน่อย เขาต้องการเวลาไตร่ตรอง” เสียงธงรบยังคงปลอบ ขึ้นต้นแดกดันและลงท้ายจริงจัง เตือนสติ
หากประโยคต่อมาทำให้อธิคมฉุนกึก
“...ว่าจะให้อภัยเอ็ง หรือทิ้งเอ็ง”
“หยุดปลอบข้าได้แล้วไอ้เสาธง” อธิคมลุกพรวดขึ้น
“เฮ้ย...อย่านะ” ธงรบถอยฉากทันที เพราะนึกว่าจะโดนต่อย
อธิคมผลักเพื่อนให้พ้นทาง แล้วเดินตรงไปที่รถ
“เอ๊ะไอ้นี่ ยังไงกันว่ะ” ธงรบส่ายหน้าแล้วเดินตาม
สิงห์ รปภ. คู่ใจที่ยืนดูอยู่ห่างๆ ตรงป้อมยามข้างประตูรีบวิ่งมาหาสารวัตรหนุ่ม
“สารวัตรครับ ถ้าคุณนุกลับมา ผมจะรีบโทรไปรายงาน"
“ไม่ต้องหรอกสิงห์ ขอบใจนะ เดี๋ยวสารวัตรจะไปตามคุณนุเอง” อธิคมบอกเสียงเรียบแล้วขึ้นรถขับออกไป
ธงรบยืนค้ำเอว ส่ายหน้าช้าๆ ไม่เข้าใจเพื่อน แต่ก็พยายามถามตัวเองว่า...ความรักมันทำให้คนเป็นไปได้ขนาดนี้หรืออย่างไร...บ้ากันไปใหญ่แล้ว...เรื่องแค่นี้ทำเป็นเศร้า
***********
-
^
^
^
^
^
^
มาน้อยจัง!!!~
ใกล้จบแล้ววดิ!!!~
-
งึบๆๆๆๆๆ มาให้กะลังใจ แล้วนั่งรอตอนที่ 42
-
เอาอีก ๆ ขอแบบว่า คลี่คลายซ๊ากที อ่านแล้ว สงสารสารวัตรจัง
-
ตามให้เจอไวๆนะคะ :call:
แล้วทำไมรปภ.เค้าจะโทร.บอก ดันบอกไม่ต้อง
เดี๋ยวคุณนุย้อนมาก็ไม่รู้หรอก :m16: :m16: :m16:
ว่าไป คนในอดีตของอธิคมนี่มากจัง :serius2:
สมแล้วที่คุณนุต้องคิดนาน :mc4: :mc4: :mc4:
..............รออ่านตอนต่อไป มาไวๆนะคะ เข้ามาเช็ควันละหลายเวลาทีเดียว :L2:
-
รอหน่อยสารวัตร
เค้ากำลังเสียใจ
งิงิ :เฮ้อ:
-
สารวัตรสู้ๆนะอย่าท้อนะครับผม :L2:
-
มาร่วมด้วยช่วยโหวต กด+1 ให้แล้วนะครับ
เรื่องใกล้ถึงจุด peak แล้วสินะเนี่ย...รอเมื่อไรจะถึงฉากหวานของนุกับอธิคม(ซะที)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนพิเศษตามที่สัญญาครับที่กด +1 ให้ผมจนถึงหลักร้อย
ถ้าถึง 200 ก็เป็นเรทอาร์นะครับ
ถึง 300 เป็นเรทเอ็กซ์ 555 :z1:
ตอนนี้เรทพีจี 13 ไปก่อนนะครับผม พิมพ์ได้แค่นี้ก่อนนะครับ เด๋วจะพิมพ์ต่อ :call:
Chapter 21 ยั่วเย้า
...
"ผู้กอง หยุดยั่วซักหน่อยได้ไม๊ ปวดหัว" อนุภาพวางปากกา ถอนหายใจแรงๆ มองอธิคมตาขวาง
"จะกินยาไหมล่ะ ผมจะไปเอามาให้" อีกฝ่ายทำหน้าห่วงใย แต่นัยน์ตาวิบวับ ขัดกับคำพูด
"คุณตำรวจ" อนุภาพเสียงเข้ม หรี่ตามอง ท่าทางเอาเรื่อง หากอธิคมไม่หยุด เขาจะฟาดด้วยแฟ้มงานที่กำลังถืออยู่ในมือ
"ครับๆ" อธิคมรีบรับคำ แต่ตาคมกริบคู่นั้นยังเต้นระริก ขัดกับคำพูดและกิริยาท่าทางที่ถอยออกห่างประหนึ่งว่ากลัวโดนตี
"ขออยู่เงียบๆ ซักพัก ผู้กองอย่ากวนใจ ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัว ไม่ต้องมาหยอกเย้าอะไรทั้งสิ้น อยู่เฉยๆ"
"ได้" อธิคพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ แต่ไม่วายบ่นอุบ "ให้ทำอะไรยากจริงน๊อ"
อนุภาพมองจนนายตำรวจหนุ่มทำตามคำสั่ง แล้วจึงก้มหน้าแก้สตอรี่บอร์ดโฆษณาบริษัทประกันชีวิต Life Value Insurance ที่ต้องส่งให้อธิปตรวจทาน
เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที อนุภาพก็หมดความอดทน อธิคมทำตรมคำสั่งที่ให้อยู่เฉยก็จริง แต่ความเป็นจริงแล้ว จ้องมองเขาอยู่แทบไม่กระพิบตา
"ผู้กอง เลิกจ้องได้แล้ว" ชายหนุ่มวางปากกา หันมามองคนที่จ้องเขาตาแป๋ว
"อ้าว บอกให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็เฉยแล้ว คุณนุนี่พาลจริงๆ"
"อยู่เฉยๆ ไม่ได้ให้มานั่งจ้องกันแบบนี้ ผมไม่มีสมาธิ"
"มองหน่อยไม่ได้"
"จะมองอะไรนักหนา" อนุภาพค้อนกลายๆ
"ก็คนมันรักนี่นา ห้ามกันได้หรือ" คนตัวโตลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาใกล้ อนุภาพทำตาขวางเพื่อบอกว่าห้ามแตะเนื้อต้องตัว แต่นายตำรวจมือปราบไม่สนใจ รวบร่างนั้นไว้ แล้วซุกหน้าลงบนซอกคอของชายหนุ่ม "รักคุณนุที่สุด รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
อธิคมซุกไซร้ใบหูขาวสะอาดของอนุภาพ ปากเม้นติ่งหูนุ่มๆ จนทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่ เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
"คุณนุครับ รักผมบ้างไม๊" เสียงอธิคมถามอู้อี้ เพราะใบหน้ายังซุกไซร้อยู่ไม่ยอมหยุด
"รักสิ ถ้าไม่รักจะยอมให้กวนอยู่แบบนี้หรือ" อนุภาพตอบเสียงอ่อน "แล้วผู้กองคงรักผมมาก จนอยากให้ผมทำงานให้เสร็จ จะได้พักผ่อน"
ได้ผล...อธิคมชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาออดอ้อนผสมตัดพ้อ แล้วพูดว่า "ใจร้าย ใช้ไม้นี้อีกแล้ว"
"แล้วจะได้ผลไหมล่ะ" อนุภาพอมยิ้ม ยื่นปากไปจูบคางของนายตำรวจหน้าเข้ม
อธิคมพยักหน้าเนือยๆ ก่อนปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ "งั้นผมไปคอยที่ห้องนอนนะ อย่านานเกิน ถ้านานมากจนรอไม่ไหว ผมจะแก้ผ้าเดินมาอุ้มไปทำอะไรกันที่ระเบียง"
"ลามก" อนุภาพชกหน้าอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของคนที่ช่างจินตนาการบรรเจิด
"ไปอาบน้ำให้สะอาดๆ ซะไป๊" อนุภาพผลักอธิคมให้ออกห่าง
"อาบแล้วก็อึ๊บนะ" อธิคมคมยินยอมโดยดี แต่เรียกร้องสิ่งตอบแทน
อนุภาพไม่ตอบ หากจ้องหน้าอธิคมนิ่ง แล้วยกมือชี้ไปยังประตู อธิคมไม่ขัดขืน ส่งสายตาหวานฉ่ำให้ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ก่อนจะถึงประตู ชายหนุ่มจึงหันกลับมาย้ำว่า "เร็วๆ นะครับ อย่าให้รอจนใจขาดตายนะ บาปกรรม"
"ครับผม รับรองไม่ถึงสองชั่วโมง"
อธิคมเลิกคิ้ว ทำตาโตแล้วส่ายหน้าช้าๆ เป็นการประท้วงว่าไม่เห็นด้วย "สองชั่วโมง ช่วยตัวเองเสร็จไปห้ารอบพอดี"
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเข้ม จนถึงป่านนี้แล้ว อธิคมยังไม่ยอมเลิกตอแย
"คร้าบ ท่านผู้กำกับ" สารวัตรจอมกวนทำเสียงน่าหมั่นใส้ ก่อนจะยิ้มหวานให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกประตูไป
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกว่าสองชั่วโมง แต่อนุภาพรู้ตัวว่าเขาเร่งทำงานเร็วกว่าปรกติ มือเรียวจับดินสอขีดเขียนแก้ไขสตอรี่บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว จดบันทึกความคิดเห็นลงบนชิ้นงาน เคาะแป้นคอมพิวเตอร์เลือกดูภาพต่างๆ สลับกับการจดบันทึก ชายหนุ่มใช้เวลาไม่ถึงสี่สิบห้านาทีก็ทำงานเสร็จ เขาเอื้อมมือไปปิดคอมพิวเตอร์ เก็บสมุดบันทันเข้ากระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้มคู่ใจ สอดสตอรี่บอร์ดเข้าซองกระดาษขนาดใหญ่ วางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
อนุภาพลุกขึ้นเดินไปรูดม่านหน้าต่าง หลังจากนั้นเดินไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทำครั้ว เปิดตู้เย็นรินนมสดพร่องมันเนยใส่แก้ว แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน
เสียงแอร์ในห้องนอนครางเบาๆ แต่อุณหภูมิเย็นจัด ชายหนุ่มเหลือตามองข้างผนัง เห็นตัวเลขบอกอุณหภูมิว่า 18 องศาเซลเซียส
อธิคมชอบเปิดแอร์จนเย็นเฉียบ แล้วถอดเสื้อผ้าเหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียว นอนคว่ำหน้ากางแขนกางขาพาดอยู่กลางเตียง
ชายหนุ่มนึกไว้ไม่ผิด...นายตำรวจหนุ่มนอนอยู่ในท่าประจำ...หลับไปแล้วเรียบร้อย...
เขายืนมองอธิคมอยู่ชั่วครู่ จึงวางแก้วนมสดไว้ไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง เดินไปหยิบเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนตัวใหญ่จากในตู้ออกมา เสื้อที่เขาซื้อยกโหลเก็บไว้ที่บ้านเพื่อให้อธิคมใส่เวลามานอนค้าง ตอนนั้นอธิคมบ่นว่าเสื้อตัวใหนที่เขาต้องใส่ก็ต้องเป็นสีน้ำตาลหมดเลยหรือ นายตำรวจหนุ่มเย้าว่า "นี่ถ้าคุณเป็นผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติคงต้องเปลี่ยนเครื่องแบบตำรวจจากสีกากีเป็นสีน้ำตาล" อนุภาพทำหน้าเรียบ ตอบเสียเย็นว่า หากเขามีอำนาจจริง เขาจะจัดตำรวจทุกคนตรวจดีเอ็นเอ ใครเจ้าชู้ฝังอยู่ในสายเลือด เขาจะไม่ให้เป็นตำรวจ
อนุภาพอมยิ้ม...อธิคมเป็นคนชอบสีขาวสะอาด แต่ก็ยอมใส่เสื้อผ้าออกโทนสีน้ำตาลตามใจเขาอยู่บ่อยครั้ง
อธิคมบอกว่า...เพราะรักหรอกเขาถึงยอม...เพราะฉะนั้น อนุภาพควรยอมเขาบ้าง อนุภาพจึงตอบว่า "ทำไมจะไม่ยอม ง่วงนอนขนาดไหนก็ยังนอนไม่ได้ เพราะต้องยอมให้ตำรวจเสร็จสมอารมณ์หมายเสียก่อน" อธิคมยักคิ้วแล้วตอบว่า "ผมก็ยอมเสียสิ่งที่หวงแหนให้เป็นของขวัญก่อนนอน" สิ้นเสียงทะเล้นของนายตำรวจหนุ่ม ก็จะมีเสียงร้องโอดโอยตามมาเพราะโดนอนุภาพทำร้าย ก่อนเงียบหายไป กลายเป็นเสียงกระเส่าประสานกัน
อนุภาพนั่งลงข้างเตียง ยกมือขึ้นไปลูบไล้ต้นแขนล่ำสันของอธิคม รอยแผลเป็นสองสามรอยตอนนี้จางลงจนแทบมองไม่เห็น รูปร่างของอธิคมนั้นดีมากจนเขาอดชื่นชมไม่ได้ ร่างหนา สูงใหญ่กว่า 186 เซ็นติเมตรตอนนี้นอนพาดขวางอยู่บนเตียง กินเนื้อที่จนเท้าทั้งสองโผล่ออกมาข้างนอก ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า สงสัยคงต้องซื้อเตียงใหม่เสียแล้ว อธิคมจะได้นอนสบายขึ้น แต่ตอนนี้ ถึงเวลาบังคับตำรวจใส่เสื้อเสียก่อน...
"สารวัตร" อนุภาพเขย่าตัวนายตำรวจขี้เซา "สารวัตรตื่นมาใส่เสื้อก่อน...สารวัตร..."
อธิคมยังนิ่ง อนุภาพออกแรงเพิ่มขึ้น ตัวใหญ่หนาของอธิคมยังไม่ไหวติง "สารวัตร...ตื่นสิ ตื่นมาใส่เสื้อก่อน เดี่ยวได้เป็นปอดบวมหรอก"
อธิคมครางอืออาเช่นเคย แล้วพลิกตัวนอนหงาย ยิ้มบางๆ ให้อนุภาพ แล้วพูดว่า "รอตั้งสองชั่วโมงกว่า"
"บ้าเหรอ อย่ามามั่วนิ่มนะผู้กอง" อนุภาพดุ
"เมื่อกี้ยังเรียกสารวัตรอยู่เลย" อธิคมทักท้วง
"อ้าว เมื่อกี้ได้ยินแล้วทำไมไม่ยอมตื่น ปล่อยให้เรียกอยู่ได้"
"ก็อยากได้ยินนานๆ" อธิคมดึงตัวอนุภาพให้ซบลงบนอก ชายหนุ่มขืนตัวไว้ มือดันหน้าอกแกร่งของคนขี้เซา "ใส่เสื้อก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด"
"ใส่ทำไม จะแก้ผ้ากันอยู่แล้ว ค่อยใส่ทีเดียวตอนเสร็จสิ้นภารกิจ"
อนุภาพย่นจมูก "ภารกิจอะไรอีกแล้ว เมื่อคืนก็เพิ่ง..."
อธิคมออกแรงมากกว่าเดิม ดึงอนุภาพลงมาแนบอกจนได้
"เมื่อคืนหนังตัวอย่างกับไตเติ้ล คืนนี้ฉายหนังจริง" อธิคมยื่นปากขึ้นไปเม้มติ่งหูของคนรัก
"คืนนี้ฉายหนังผีหรือหนังตลก" อนุภาพถามเสียงเบา
"หนังสงครามเลือดท่วมจอ...ปืนใหญ่ของโจรสลัด" อธิคมตอบแล้วหัวเราะชอบใจ พลิกตัวอนุภาพให้ลงข้างล่าง ตรึงไว้ไม่ให้ขยับ
"กระสุนไม่หมดซักทีเลยหรือผู้กอง"
"จุ๊ จุ๊" อธิคมทำเสียงปราม "เวลานี้ไม่ใข่เวลาเรียกว่าผู้กอง เวลานี้ต้องเรียกที่รักจ๋า ไม่ก็ ผอ..."
"บ้า" อนุภาพดุ "ลองพูดสิ จะสั่งให้ยกเลิกภารกิจ" อนุภาพเอ็ดเสียงเขียว แต่นัยน์ตายิ้มพราย
"คร้าบ ท่านผู้กำกับ" อธิคมรับคำง่ายดายเพราะกลัวจะถูกสั่งยกเลิกภารกิจมอบความรักก่อนนอน
"เปิดไฟนะ" อธิคมกระซิบข้างหูอนุภาพเบาๆ อีกฝ่ายส่ายหน้า แต่คนที่ชอบแสงสว่างไม่ยอมเชื่อ เอื้อมมือไปเปิดไฟให้สว่างมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงโหมโรงเพื่อเตรียมตัวฉายหนังสงคราม...สงครามรักที่เขาอยากฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก...
...
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
^
^
^
^
กรี๊ดดดดดดด ไม่ได้มาทักคุณวุธเสียนาน เข้ามาก็เจอดีเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด(อีกที) และ +1 ให้ค่า
คุณนุ...จนได้นิ ฮิๆ :o8:
-
อิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ55555555555555555555555
-
ชอบอ่ะชอบสุดๆเลย :z1:
-
ชอบตอนพิเศษจังเลย น่ารัก อิอิ
-
:z1: รอ 300 นะค่ะ อิอิอิ :haun4: :bye2:
-
:3123: น่ารัก D
-
สารวัต สู้ๆ นะคะ อย่ายอมแพ้ o13
-
:fire:...ครบ 100 พ่อคุณ ขอต่อรองเป็น 300 ถึงจะได้เต็มรูปแบบ.. o18
......เอา...หันหลังมา จะเริ่มลงมือ กดแล้วนะ...เจ็บก้ออย่าบ่นแล้วกันเพราะต้องกดตั้ง180กว่าที... :เฮ้อ:
-
ว้าย ทำอะไรกัน
:z2: :z2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ชอบตอนพิเศษจังเลย
:serius2: :serius2: :serius2:
แต่ก็เครียดกับการตามหา นุ ของสารวัตร
เหอๆๆๆๆๆ
เปงกำลังใจให้นะครับ
-
:haun4: :pighaun: :m25: ถูกจายมากกกกก คร้า
-
:กอด1:จะเป็นไปได้มั้ยอ่ะ
อยากอ่านตอนของอาทิตย์กะธงรบ :m21:
เรื่องนีี้ดูแล้วหน้าสนใจอย่างแรงนิ :m3:
:m5:นะนะตะเองเขียนให้เค้าอ่านหน่อยนะ
เอาใครอยากอ่ายยกมือขึ้น :a1:
-
อ่านตอนพิเศษแล้วละลายเลยยย น่ารักมากๆๆๆ
จิ้ม + +++++ ให้ถึง 300 เร็วๆ อิอิ
-
จะตอนพิเศษ ตอนธรรมดา ตอนไหนๆก็เอามาเหอะ
อยากอ่านต่อทั้งนั้นแหละ :z2:
มาเร็วๆดีที่สุด
ขอNCหวานๆของสารวัตรกะคุณนุด้วยนะจ๊ะ..
เรื่องนี้มันจะมีฉากนี้มั้ยเนี่ย :z3:
-
จะเข้ามาโหวตวันละกด สองกด รอเวลาให้ได้คะแนน 200 กับ 300 เร็ว ๆ จะได้มีตอนพิเศษ ๆ แบบนี้ออกมาให้อ่านอีก ชอบจัง 555555 :z1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ตอนพิเศษ ฮิ ฮิ ตอนพิเศษ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตอนนี้ทำเอายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กับความขึ้เล่นของ ศาลาวัด
ขอบคุณนะครับ แม้จะน้อยนิดก็ตาม เอาช่วยกันกดหน่อย
ถ้าอยากอ่าน เรทเอ็กซ์ +1
-
ตอนพิเศษตามที่สัญญาครับที่กด +1 ให้ผมจนถึงหลักร้อย
ถ้าถึง 200 ก็เป็นเรทอาร์นะครับ
ถึง 300 เป็นเรทเอ็กซ์ 555 :z1:
ตอนนี้เรทพีจี 13 ไปก่อนนะครับผม พิมพ์ได้แค่นี้ก่อนนะครับ เด๋วจะพิมพ์ต่อ :call:
ขอเป็น PG 30 upก่อนได้ไหมอ่ะ :serius2:
-
เอาธงรบกะอาทิตย์ด้วย อิอิ
เอาทุกฉากเลย เอิ๊กๆๆๆ
-
ฮ่วย ! นุโดนเก็บซ่ะแร๊ววว :jul3:
-
:-[ ตอนพิเศษน่ารักจังเลย ขอบคุณนะครับแต่รู้สึกจะมีคำผิดหลายที่เหมือนกันนะครับ
-
555555+
สงครามรัก เอิ๊กกกกก
-
:m22: :m22: :m22: :m22: :m22:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เข้ามาเต้นรอครับ
ออิอิอิอิอิ
-
:haun4: :haun4: :pighaun:
-
เ่ห่อ วันนี้หายไปทั้งคุณศาลาวัด ทั้งคุณผู้กินกับเลยแฮ่ะ ! :sad11:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
วันนี้เข้ามา 4 รอบแระ ดูจนงง เอง ว่าวันนี้โพสไปยัง อ่านหรือยัง
เข้ามาหลายรอบจัด เฮ้อ
นี่ทำงานเพิ่งเสร็จ ตี 5ครึ่ง จะนอนแระ ยังเข้ามาดู 55+
เผื่อคนเขียนจะเห้นใจ ลงให้สัก 2 ตอน 5555
เอ๊ะ ลืมไป หยุดเสาร์ อาทิตย์นี่หว่า คุคิ เซ็ง
วันจันมาลง 3 ตอนเลยนะครับ
ถามหน่อย ว่าเขียนเรื่องใหม่ไว้ยังครับ จะได้รออ่าน ช่วงนี้ไมไ่ด้อ่านเรื่องอื่นเลย อ่านแต่สารวัตรเนี่ย เดี่ยวจบแล้วผมไม่มีอะไรอ่าน
หรือว่า จะจ้างคนเขียนมาเขียนให้อ่านคนเดียวดี คิคิคิคิ :jul3:
-
:fire:....+1....... :fire:
-
มาไวๆนะค๊าบบ
จะลงแดงแล้ว!!!~
-
โอมมมม จงมาๆ :call:
-
:sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2:
-
:z2: :z2:
-
ชะแว๊บมาดู อ่าว....ยังม่ะมี :z3:
-
:a5:ผมรออ่านอยู่นะครับ ขอบคุณล่วงหน้ามา ณ โอกาสนี้ครับ :bye2:
-
ปูเสื่อรอตั้งแต่เย็น น้ำค้างก็เริ่มลงล่ะ
ป๊อปคอร์นก็หมดไปสองถุง ลูกชิ้นป้าน้อยก็เหลือแค่ 3 ลูก
เฮ้อออออ เมื่อไหร่คุณตำรวจจะมาหนอ
-
ร่วมด้วยช่วยโหวตแล้วนะครับ...อยากอ่านแบบเรทเอ๊กซ์อ่ะ อิ อิ :-[
-
กำลังจะไปนอน หวังว่าตื่นมาคงได้อ่านสัก 3 ตอนนะครับ อิอิอิอิอิ
-
อรุณสวัสดิ์ครับคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน สุดสัปดาห์ที่ผ่านมายุ่งอ่ะครับ แฟนรับปริญญาเลยไม่ได้แตะเน็ตเลย ไม่เข้าใจ คนรับปริญญาคนเดียวทำไมหลายคนต้องเหนื่อยขนาดนี้ แ้ล้วก็ไปงานมอเตอร์เอ็กซ์โป กะว่าจะถอยรถเบนซ์ S500 ป้ายแดงมาขับเล่นกินลมซักคัน แต่พอนึกได้ว่าเงินเดือนไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบของค่าผ่อนแต่ละเดือนก็เลยคิดได้ ขับอีแก่ของเราต่อปาย
คิดได้ดังนั้น ผมก็เลยหันหลังกลับ ไปงานขายสินค้าที่ฮอลล์ตรงข้าม เดินชิมอาหารจนอิ่มแล้วก็กลับบ้านนอนกลางวัน แล้วออกไปดูหนัง แล้วก็นั่งคิดถึงคนอ่านนิยายในบอร์ด :z1:
ตอนพิเศษพอแค่นี้นะคร้าบ เีีขียนโป๊มากรู้สึกจั๊กกะจี๊หัวใจ อีกอย่าง เดี๋ยวเสียภาพพจน์นายเอกหมด ได้คะแนนมาร้อยกว่าคะแนนก็พอใจแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่มีเมตตาอยากดูเอ็น เอ๊ย เอ็นดูผมนะคร้าบ
ใครที่กด + 1 ให้ขอให้เจริญยิ่งๆ ขึ้นไป มีคนมารุมรักให้มากกว่าอนุภาพนะครับ ใครที่ไม่ได้กด + 1 ให้ผมจะตามไปจับข่มขืนให้หมดเป็นการลงโทษ :pigha2:
บทพิเศษ 6 ฮันนี่มูน
อธิคมจอดรถหน้าบ้านริมทะเลแล้วหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาขันๆ อนุภาพหลับตั้งแต่ออกนอกเขตกรุงเทพฯ และหลับยาว จนป่านนี้ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นทั้งที่บอกเขาว่าหากเมื่อยก็จะเปลี่ยนกันขับรถก็ได้
ครั้งแรกที่เขาพาอนุภาพมาบ้านริมทะเล ชายหนุ่มหลับมาตลอดทาง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แม้จอดรถหน้าบ้านแล้ว อนุภาพก็ยังอยู่ในห้วงนิทราเหมือนครั้งแรกไม่มีผิด ต่างกันตรงที่ครั้งนั้น เขาลักพาตัวชายหนุ่มมาโดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร แต่คราวนี้มาโดยสมัครใจ แม้อนุภาพจะอิดออดอยู่บ้าง โดยให้เหตุผลว่าการมาครั้งนี้เป็นการมาเที่ยวพักผ่อนวันหยุดสุดสัปดาห์เฉยๆ ไม่ใช่การมา "ฮันนี่มูน" อย่างที่เขาพูด
...ฮันนี่มูน?...เขาอยากฮันนี่มูลกับอนุภาพทุกสุดสัปดาห์ด้วยซ้ำไป ตอนนี้โลกของเขาเป็นสีชมพู
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงสีทองสาดส่องทาบทาสรรพสิ่งรอบกายสวยงามยิ่งนัก ต้นไม้ที่เป็นสีเขียวขณะนี้ดั่งถูกระบายด้วยสีอำพัน แก้มเนียนสะอาดของอนุภาพที่หลับไหลก็เช่นกัน ดูแปลกตาไปจากที่เคยขาวสะอาด ตอนนี้เป็นสีแดงระเรื่อด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างรถ ปากอิ่มเต็มของชายหนุ่มเผยอนิดๆ ราวกับจะรอบคอยจูบของเขา อธิคมห้ามใจตนเองไม่ได้จึงก้มหน้าลงไปประทับรอบจูบเบาๆ อนุภาพขยับขยุกขยิกแต่ยังไม่รู้สึกตัว ยิ่งทำให้อธิคมได้ที ลุกล้ำชายหนุ่มอีกครั้งด้วยการสอดลิ้นเข้าไปในปากของอนุภาพช้าๆ มือลูบไล้ต้นขาแน่นๆ ภายใต้กางเกงผ้าเดนิมสีน้ำตาลเข้ม
อธิคมสงสัยว่าทำไมอนุภาพถึงหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้ เขารู้ว่าชายหนุ่มเหนื่อยและง่วงมากเมื่อขึ้นรถ แต่ไม่คิดว่าโดนจูบแบบนี้แล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว
นายตำรวจหนุ่มดูดดื่มความหอมหวานจากริมฝีปากคนรักจนหนำใจ ลิ้นควานไปมาในโพรงปากของอนุภาพ เสียงครางอืออาเริ่มดังขึ้น อธิคมอมยิ้มพอใจ รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว หน้าขาของเขาวูบวาบเหมือนเป็นเหล็กเผาไฟร้อน แก่นกายลุกชันแข็งเกร็งจนเขาอยากจะปลดซิบปลดปล่อยให้เป็นอิสระเสียเดี๋ยวนี้
สารวัตรมือปราบห้ามตัวเองไม่ได้ เขาละมือมาปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มคนรักเบาๆ ได้สี่เม็ดแล้วแบะเสื้อออก หน้าอกเนียนสะอาดของอนุภาพเด่นอยู่ตรงหน้า ตุ่มเล็กๆ สีแดงระเรื่อบนอกชูชันเป็นไต ยั่วเย้าอธิคมจนปากสั่น อยากจะครอบปากลงไปตวัดลิ้นโลมเลียให้หายอยาก แต่ตอนนี้เขายังไม่อิ่มรสหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มของอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มละสายตาจากอกแน่นของอนุภาพแล้วบดปากลงไปบนริมฝีปากแดงจัดคู่นั้นอีกครั้ง คราวนี้เขาได้ใจ สอดลิ้นเข้าไปลึก แล้วตวัดดุนลิ้นของชายหนุ่มอย่างเผลอไผล แต่ทันใดกลับต้องร้องเสียงดัง
"อ๊าส์..."
อธิคมยกมือขึ้นกุมแก้มของอนุภาพไว้ด้วยมือขวาของเขา ส่วนอีกข้างรีบยกขึ้นดันหน้าอกชองชายหนุ่มเอาไว้ แล้วพยายามจะถอนปากออกแต่ก็ยังไม่กล้าขยับเพราะกลัวจะเจ็บมากกว่านี้ นายตำรวจหนุ่มจึงออกแรกบีบแก้มอนุภาพเบาๆ พร้อมครางเสียงโอดโอย
อนุภาพยอมให้อธิคมเป็นอิสระ...ไม่ใช่เพราะกลัวจะถูกบีบกรามจนเจ็บ แต่เพราะพอใจแล้วที่ได้แกล้งคนลักหลับ
อธิคมถอนหน้าออกมา เอามือกุมปาก พร้อมกับแลบลิ้นออกมาทำท่าเจ็บปวดเพราะถูกกัดลิ้น
"อูยย คุณนุ กัดผมทำไม"
อนุภาพยังนอนพิงศรีษะกับเบาะรถที่ปรับเอนนอนพอประมาณ ใบหน้าคมเข้มนั้นยิ้มพราว มองหน้าคนตัวใหญ่ที่กำลังทำหน้าเหยเก
"เล่นกันเจ็บๆ โอย..." อธิคมทำตาวาว คราวเสียงอ่อน
"สมน้ำหน้า" อนุภาพยิ้มมุมปาก "อยู่ดีไม่ว่าดี รนหาที่แท้ๆ"
"อูย เจ็บนะรู้ไม๊ อยากโดนรึไง" อธิคมตาลุกวาบ ทำท่าจะบีบคอชายหนุ่ม หากอีกฝ่ายไม่มีท่าทางเกรงกลัว
"ถ้าลิ้นผมขาดจะว่าไงล่ะ ใครจะลงลิ้นปรนเปรอให้...โอ๊ย...คุณนุ" อธิคมตัดพ้อ แล้วต้องร้องเสียงหลงเพราะอนุภาพยกมือบิดต้นคอ
"เจ็บๆ โอ๊ย ปล่อยนะปล่อย" อธิคมร้องลั่น เจ็บจริงๆ ไม่ได้สำออย
อนุภาพปล่อยมือ แล้วลุกขึ้นกอดซบหน้าอกของนายตำรวจหนุ่มเพื่อปลอบใจหลังจาก "ทำร้าย" จนพอใจ
"โถ สารวัตรที่รัก ขอโทษทีครับ ผมลืมตัวจริงๆ ก็ใครอยากจะมาแกล้งกันตอนหลับ"
"ที่บิดคอนี่ลืมตัวด้วยเหรอ" อธิคมหน้ามุ่ย "ใครบอกว่าแกล้ง คนเค้าแสดงความรักต่างหากเล่า" อธิคมเสียงเง้างอด
"แล้วมาแสดงอะไรตอนเหลับ ผมกำลังฝันว่ามีงูยักษ์กำลังเลื้อยเข้ามาในปาก ผมกลัวก็เลยงับหัวงูซะเลย" อนุภาพให้เหตุผล แต่อีกฝ่ายไม่เชื่อ ทำตาประหลับประเหลือก
"ดีนะที่เพิ่งแหย่เข้าไป ถ้าเป็นงูตาเดียวตัวนั้น ป่านนี้ผมคงสิ้นสมรรภาพไปแล้ว" อธิคมบ่น แล้วรีบขยับตัวออกห่างเพราะรู้ตัวว่าจะโดนตี "อ๊ะ อ๊ะ คุณนุ อย่านะ เจ็บนะรู้ไม๊ เป็นแฟนคุณนุนี่ ตัวช้ำไปหมดแล้ว"
"ระวังให้ดีเถอะ ขืนทำตัวไม่ดี ผมจะงับให้ขาดคาปากเลย"
"กล้าก็ลองดูสิ ผมกลัวแต่จะเม้มเอาไว้ ไม่ยอมคายออกมา" อธิคยยักคิ้ว ยกมือขึ้นปัดป้องอีกฝ่ายที่ยื่นมือเข้ามาหมายจะทำร้ายเขา "ระวังนะ ผมจะยิงด้วยปืนใหญ่โจรสลัดให้ตายคาดุ้น"
อนุภาพถลึงตา เอ่ยเรียกชื่ออธิคมแล้วโถมตัวเข้าจัดการกับคนปากดีที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ แต่แรงตัวเองหรือจะสู้อธิคมได้ ไม่นานก็ถูกกดให้นอนลงบนเบาะที่คนตัวใหญ่กดปรับให้เอนราบ
"หยุดดิ้นนะ อยากโดนทำโทษในรถหรือไงคุณนุ" อธิคมขู่ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม มือทั้งสองข้างกดต้นแขนของอนุภาพตรึงไว้กับเบาะ
"เอาสิ" อนุภาพท้าทาย แล้วหลับตาพริ้ม ทำประหนึ่งว่ากำลังรออธิคมให้ลงโทษ
นายตำรวจหนุ่มยิ้มชอบใจ แล้วก้มหน้าลง ฉกลิ้นลงตรงยอดอกแดงระเรื่อ แต่ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดว่า "ถ้าทำโทษในรถก็ไม่ต้องทำในบ้าน ต่างคนต่างนอนกันคนละห้อง"
"ไม่ จะทำในรถด้วย ในบ้านด้วย ในห้องน้ำ ในครัว ในทะเล บนชายหาด บนสนามหญ้าหน้าบ้าน" อธิคมเสียงอู้อี้
"ไปทำโทษตัวเองเถอะ" อนุภาพหัวเราะคิดคักเมื่ออีกฝ่ายยกแขนเขาขึ้น กางออก แล้วสอดลิ้นเข้าไปยั่วเย้า
"ผู้กอง อย่านะ จั๊กกะจี้" อนุภาพบิดตัวเพราะเริ่มจะทนไม่ไหว
"บอกมาซะดีๆ จะยอมไม๊"
"ไม่" อนุภาพเสียงแข็ง
นายตำรวจหนุ่มยิ้มกว้างแล้วเพิ่มความดุดัน อีกฝ่ายบิดตัวเพราะความเสียวซ่าน แต่ปากกลับบอกปฏิเสธ
"ยอมซะดีๆ ไม่งั้นจะทำให้หัวเราะจนท้องแข็งตายคารถ" อธิคมขู่ แล้วยั่วเย้าต่อ อนุภาพทนไม่ไหวต่อไปแล้ว เพราะเคราสากๆ ของอธิคมทำให้เขาเสียวซ่านปนจั๊กกะจี้จนแทบจะทนไม่ได้ ชายหนุ่มต้องหยุดอธิคมเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น การหยอกล้อกันขณะนี้อาจจะกลายเป็นบทรักในรถ ตามที่อธิคมเคยออดอ้อนอยากได้ประสบการณ์นี้กับเขามาตลอด
"ผู้กอง หยุดนะ ผมหิวข้าวแล้ว"
"แต่ผมไม่หิว ผมหิวรัก มามะ มาเล่นรักกันเถอะ" อธิคมเสียงหวาน เอื้อมมือมารูดซิปของอนุภาพ ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบลดมือลงมาเกาะกุมมือของนายตำรวจเอาไว้
"ผู้กอง ไม่เอานะ หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะให้นอนข้างนอก"
"นอนข้างนอกก็ยอม" อธิคมยอมรับการคาดโทษ แต่ในใจคิดว่า ยังไงคืนนี้เขาก็ไม่มีทางจะยอมนอนคนเดียวเด็ดขาด อุตส่าห์ขับรถมาแฟนมาฮันนี่มูน ใครที่ไหนจะบ้าจนยอมนอนนอกห้อง
อธิคมแข็งแรงกว่าอนุภาพ มือใหญ่ที่แข็งแรงราวคีมเหล็กดึงกางเกงชายหนุ่มออกไปจนถึงเข่า แล้วลากมือขึ้นมาตามต้นขาเนียนแกร่งของคนรัก สอดเข้าใต้บั้นท้าย แล้วยกขึ้น ในขณะที่ใบหน้าเลื่อนซุกไซร้ขึ้นไปใต้คางของคนที่กำลังบิดตัวด้วยความรัญจวน มือที่เคยผลักใสร่างแกร่งขยี้ผมดกดำของสารวัตรมือปราบแล้วกดลงให้แนบตัว หากปากกลับพร่ำบอกให้อธิคมหยุด
...หยุดเสียก่อนที่จะขาดใจ
เวลาผ่านไปนานเท่าใดอนุภาพไม่ทราบได้ แต่ตอนนี้อธิคมถอดเสื้อผ้าของเขาออกไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวที่ยังสวมอยู่ ส่วนสารวัตรนักรักก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองคนรักที่ยังไม่ยอมหยุดเล้าโลมเขา ส่วนนั้นของอธิคมแข็งแกร่งนูนเด่นอยู่ใต้กางเกงชั้นในผ้าฝ้ายสีขาว อนุภาพหลับตา สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ นึกถึงความเข้มแข็งขนาดใหญ่ของอธิคมที่เคยเข้าไปในตัวเขาแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ แม้จะคุ้นเคยเป็นอย่างดีมาตลอด แต่ทุกครั้ง เขารู้สึกว่าร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ โชดดีที่อธิคมมีความช่ำชอง เปลี่ยนความเจ็บแน่นในตอนแรกให้กลายเป็นความเสียวซ่านได้ไม่ยาก
แต่ตอนนี้ หากอธิคมจะมอบความเป็นชายให้เขาเสียในรถที่คับแคบเช่นนี้ เขาไปแน่ใจว่าจะทนไหว เพราะที่คับแคบเช่นนี้ เขาดิ้นได้ไม่ถนัด เพราะหากจะให้นอนเบียดอยู่บนเบาะและอธิคมดันตัวเข้ามา ไม่ได้กางแขนกางขาออกก็คงเหมือนพยายามขับรถไฟ เบียดเข้าไปในอุโมงค์แคบๆ ที่สำคัญ อุปกรณ์ช่วยเหลือก็ไม่มี
"ผู้กอง...พอก่อน..."
"หือ...เรียกใหม่ซิครับ" อธิคมเสียงกระเส่า
"สารวัตร" อนุภาพเสียงหายไปในลำคอ เมื่อนิ้วมือของอธิคมที่ลูบไล้อยู่ข้างหลังเขาดันเข้าไปในช่องทางที่นายตำรวจชอบสำรวจอยู่เป็นประจำ
"เมียจ๋า" อธิคมครวญเสียงพร่า...ลากลิ้นลงมาตามแผงอกของอนุภาพ เปลี่ยนจุดหมายจากข้างบนสู่ข้างล่าง
"สารวัตร ไม่เอา พอก่อนเถอะ ผมจะไม่ไหวแล้ว" อนุภาพแหงนหน้า อ้อนวอนเสียงสั่น หากขยับตัวขึ้นไปจนคอพาดอยู่กลับปลายที่รองศรีษะของเบาะรถแลนด์โรเวอร์สีดำสนิทที่จอดอยู่หน้าบ้านริมทะเลสีขาว เท้ายกขึ้นเหยียบบนคอนโซลหน้ารถอย่างลืมตัว...ลืมไปว่าเขาเคยดุอธิคมบ่อยๆ ไม่ให้ยกเท้าเหยียบคอนโซลรถเพราะจะสกปรก
ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ เสียงคลื่นสาดซัดหาดทรายดังค่อยๆ ราวเสียงครวญครางของมนุษย์สองคนที่กระแทกกระทั้นกันด้วยความหฤหรรษ์
สองเสียงในรถคันหรูกำลังดังถี่กระชั้น แรงขึ้น เร็วขึ้น อธิคมเร่งความดุดันของปลายลิ้น ทำให้คนที่ได้รับการปรนเปรอร้องครวญครางดังขึ้น ร่างกายสั่นสะท้านจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ มือสองข้างป่ายไปมาสะเปะสะปะ ราวกำลังหาที่จะยึดเอาไว้ให้มั่น เพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดใจตายเสียให้ได้
"คุณนุครับ" อธิคมเงยหน้าขึ้นมองคนรัก "รักผมไม๊ครับ"
อนุภาพไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าไปมา หากไม่ได้หมายความว่าไม่รัก แต่เขาส่ายหน้าเพราะไม่อยากให้อธิคมหยุด
"คุณนุ..." อธิคมเซ้าซี้ "บอกว่ารักผมสิ ผมจะได้ทำต่อ น่านะ ที่รัก" นายตำรวจหนุ่มพูดเสียงกระเส่า นิ้วที่กำลังขยับอยู่ถอนออกมา ลดมือลงไปปลดปราการด่านสุดท้ายของตัวเองลง พลันนึกได้ว่าลืมอะไรบางอย่าง
"สารวัตร" อนุภาพรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อธิคมกรุยทางมานานจนพอใจแล้ว ตอนนี้เขาต้องสูดลมหายใจลึกๆ เตรียมตัวรับความใหญ่โตที่แข็งแกร่งและเร่าร้อนดังท่อนเหล็กเผาไฟที่จะบุกรุกเขาในไม่ช้า
"คุณนุจ๋า รอหน่อยนะครับ"
"ครับที่รัก" อนุภาพยอมเรียกอธิคมแบบที่ชายหนุ่มชอบ...อธิคมชอบให้เขาพูดหวานๆ จนบางครั้งเขาต้องบ่นว่าพูดไม่ไหวเพราะมันหวานจนเอียน
ลมเย็นพัดเข้ามาในรถ อนุภาพสะดุ้งวาบ ปรือตาขึ้นมามองเพราะได้ยินเสียงอธิคมเปิดประตูรถออก แล้วเดินลงไปทั้งๆ ที่กำลังเปลือยกาย
...บ้าจริงๆ...อธิคมทำอะไรแผลงๆ ไม่กลัวใครจะเห็นหรืออย่างไร...อนุภาพรู้สึกอายขึ้นมาทันที อยากจะลุกขึ้นนั่ง แล้วเอื้อมแขนไปปิดประตูรถ แต่แขนขาเขาอ่อนแรงไปหมด ราวกับขี้ผึงโดนไฟลน ไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นมาควานหาเสื้อผ้ามาปิดกายที่เปลือยเปล่า
อนุภาพได้ยินเสียงกุกกักอยู่ท้ายรถ ตามมาด้วยเสียงสบถเบาๆ และเสียงประตูท้ายรถปิดดังๆ
ไม่นานอนุภาพได้ยินเสียงเปิดประตูด้านที่เขากำลังนอนอยู่ ลมทะเลพัดมากระทบร่าง ชายหนุ่นสะดุ้งหันไปมองคนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ
"คุณนุจ๋า มามะ"
"บ้า...ผู้กองจะทำอะไร" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ทำปากยื่นอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นอธิคมยื่มแขนมาจะดึงเขาออกจากรถ "อายคนเค้า"
"ใครมายืนดูล่ะ จะอายไปทำไม แถวนี้ไม่มีใคร มาเถอะ"
"แล้วไง ทำไมล่ะนี่" อนุภาพถามเสียงเบา มือเอื้อมมาปิดตรงที่กำลังชูชันอย่างเขินอาย
"ไปเบาะหลังกัน คุณนุจะได้ดิ้นได้สะดวก เพราะมันจะเจ็บกว่าเดิม" อธิคมนัยน์ตาพราวระยับ แววตาขี้เล่นฉายวูบวาบ
"ไม่เอา" อนุภาพอิดออด ไม่เข้าใจอธิคมว่าเขาหมายความว่าอย่างไร
"น่านะ มาเถอะ สะดวกกว่าเบาะหน้า" นายตำรวจหนุ่มดึงมือของชายหนุ่มให้ลุกขึ้นนั่ง
"พอเถอะสารวัตร เข้าไปในบ้านเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็น" คนขี้อายหันซ้ายหันขวา แต่ยอมลุกขึ้นนั่ง
"ฮื่อ ไม่มีใครเห็นหรอก บ้านผมอยู่ไกลคนจะตาย แต่ถ้ามีใครหลงมา ผมจะเก็บเงินค่าชม" อธิคมยักคิ้ว เอื้อมแขนไปโอบคนรัก ดึงตัวออกมาจากรถ
อนุภาพยอมตามลงมา เพราะรู้ว่าขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ความจริงก็ดีเหมือนกัน เบาะหลังกว้างกว่า ขยับตัวสะดวกกว่า เขาจะได้ไม่เจ็บมากเท่าไหร่นักเพราะกางแขนกางขาได้มากกว่า
แต่อธิคมยังไม่ยอมพาเขาขึ้นรถ นายตำรวจหนุ่มดันตัวเขาให้พิงกับรถ บดเบียดกายลงมาราวกับจะกดตัวเขาให้จมหายเข้าไปในรถคันใหญ่ ความเย็นของโลหะที่แผ่นหลังเขากำลังเบียดดันอยู่ทำให้เขาสั่นสะท้าน...
ความร้อนผ่าวด้านหน้าที่กายเปลือยเปล่าของอธิคมที่แนบชิดเขาอยู่ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน
ชายหนุ่มกอดรัดคนรักแน่น อธิคมย่อตัวลงเพราะตัวเขาสูงกว่า ทั้งปากและลิ้นของสารวัตรมือปราบทำงานไม่ยอมหยุด มือใหญ่แข็งแรงทั้งสองข้างเอื้อมไปข้างหลังของเขา ตะโบมบีบบั้นท้ายเนียนแน่นของเขาจนส่งผลให้แข็งขาอ่อนแรงแทบจะทรุดตัวลงกองกับพื้นหญ้า
"ที่รักจ๋า ผมจะทนไม่ไหวแล้ว" อธิคมเสียงสั่น แล้วทรุดตัวคุกเข่าลง ครอบปากลงไปปรนเปรออนุภาพจนชายหนุ่มแทบจะดิ้นเร่าเพราะความเสียวซ่าน ขาสองข้างแยกห่างจากกันโดยไม่รู้สึกตัวเมื่อมือของอธิคมที่ทำงานประสานกันกับปากเป็นจังหวะ ดันร่องเนียนสะอาดของเขาออกแล้วบี้บดด้วยปลายนิ้วร้อนผ่าว
"อธิคม...ผม...อูว..." อธิคมจิกนิ้วลงกับต้นคอของนายตำรวจหนุ่มที่กำลังขยับหัวไปมา
อธิคมส่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้สรรพเพราะพยายามพูดอะไรบางอย่าง
"ผู้กอง" อนุภาพเรียกคนรัก ราวกับจะสื่อสารว่าเขาไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพยายามจะพูด อดบ่นในใจไม่ได้ว่า อธิคมนี่ก็แปลก จะพูดอะไรก็ไม่หยุดเสียก่อน แบบนี้จะรู้เรื่องได้อย่างไร
"เรียกผมอย่างอื่นสิครับ" ในที่สุดอธิคมก็ถอนปากออกมา เงยหน้าขึ้นมามองคนรักด้วยสายตาหวานเชื่อม "เรียกผมว่าผัวจ๋าสิครับ"
"บ้าเหรอ" อนุภาพเขินอาย จึงหยิกเข้าที่แก้มของนายตำรวจ ทำให้อีกฝ่ายร้องโอดโอยค่อยๆ
"เจ็บนะที่รัก" อธิคมยิ้มพราว ขัดกับเสียงร้องห้าวๆ "น่านะ นิดเดียว เดี๋ยวผมจะปรนเปรอให้เหมือนขึ้นสวรรค์"
"ไม่" อนุภาพก้มหน้า หลบตา เขินอธิคมเป็นที่สุด จะให้เรียกเขาแบบนั้นได้อย่างไรกัน...น่าอายเป็นที่สุด
"ยังไม่มีอารมณ์เรียกหรือครับ" อธิคมไม่เซ้าซี้ กลับจับอนุภาพหมุนตัว เอื้อมมือขึ้นไปกดหลังชายหนุ่มให้แอ่นลง หากอีกส่วนลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเขา
อธิคมยิ้มมุมปาก หมายมั่นว่าไม่นานหรอก อนุภาพก็จะครวญครางแล้วเผลอตัวเรียกเขาอย่างที่เขาต้องการ
นายตำรวจหนุ่มหลับตาพริ้ม แล้วเริ่ม "ปฏิบัติการ" ปรนเปรอคนรัก เขารู้สึกได้ทันทีว่าอนุภาพสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นเย็นๆ ของเขาแตะต้องจุดที่อ่อนไหวต่อการสัมผัส เสียงชายหนุ่มครางเบาๆ ต้นขาเกร็งแน่น กล้ามเนื้อกระตุก เอวไหวระริก แอ่นตัวลงต่ำมากกว่าเดิมโดยไม่รู้สึกตัว
อธิคมไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาฉกลิ้นเข้าไปจุดเดิมอีกครั้ง คราวนี้หนักหน่วงมากกว่าเดิม ตวัดไปมา ดุดันมากขึ้น เร่งเร้าให้คนรักอารมณ์พุ่งถึงขีดสุด จนต้องเอ่ยปากเรียกร้องจากเขามากขึ้น...มากขึ้น...มากจนยอมเรียกเขาอย่างที่เขาอยากได้ยิน
อนุภาพจำต้องเอ่ยปากเรียกอธิคมด้วยคำที่เขาเขินปากเป็นที่สุด เขาได้ยินเสียงนายตำรวจหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะถอนหน้าออกไปหายใจหนักหน่วงเพราะเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ราดรดกายเบื้องล่างของเขาอยู่ แต่แค่ชั่ววินาทีเท่านั้น อธิคมก็ซุกหน้าเข้าไปอีก คราวนี้กระแทกกระทั้นเขาด้วยลิ้นสากๆ จนเขารู้สึกประหนึ่งว่าเป็นแก่นกายส่วนนั้นของอธิคม
"ผู้กอง...พอเถอะ" อนุภาพขอร้องเสียงกระเส่า รู้ตัวว่าหากอธิคมไม่หยุดเพียงแค่นี้ เขาคงละลายเป็นวุ้นลงกองกับพื้นหญ้าข้างรถเสียเดี๋ยวนี้
ไม่นานอธิคมก็ยอมหยุด นายตำรวจหนุ่มยืนขึ้น เบียดตัวเข้ากับแผ่นหลังของอนุภาพ ยืนหน้าเข้ามาดูดดุนใบหูของชายหนุ่ม บดเบียดหน้าท้องเข้ากับบั้นทายแน่นของเขา ท่อนแกร่งขนาดใหญ่ของนายตำรวจสอดเข้ามาใต้หว่างขาของเขา ถูไถไปมาจนเขาอดยั่วเย้าไม่ได้ จึงหนีบขาเข้ามาแล้วเกร็งแน่น จนสารวัตรหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วครางออกมาดังๆ
"คุณนุ ขึ้นรถเถอะ หรือไม่ก็นอนบนพื้นหญ้านี่เลย" อธิคมยิ้มมุมปาก นัยน์ตาวาบหวาม
"บ้าเหรอ เจ็บหลังแย่เลย"
"งั้นผมไปหาผ้ามาปู" อธิคมเสนอทางเลือก
อนุภาพทุบหน้าอกของนายตำรวจหนุ่ม แล้วขยับตัวไปเปิดประตูรถ แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของแลนด์โรเวอร์คู่ใจของนายตำรวจหนุ่ม
อธิคมตามขึ้นมา ผลักอนุภาพให้เอนตัวนอนลง อนุภาพท้วงว่าไม่ปิดประตูหรืออย่างไร อธิคมพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปปิดประตู พร้อมบ่นว่าคับแคบ
"แล้วมาทำอะไรในนี้เล่า" อนุภาพขยับตัวไปจนศรีษะชิดประตูอีกด้าน ยื่นแขนไปดึงนายตำรวจหนุ่มให้เอนตัวลงตาม พร้อมบอกอธิคมว่า "เบาๆ นะครับ สงสารผมบ้าง"
อธิคมยิ้มประจบ ก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเนียนสะอาดของคนรัก แล้วกระซิบเบาๆ ว่า "คุณนุจ๋า ผม...เอ่อ...ผม..."
"อะไรล่ะผู้กอง" อนุภาพถามเสียงเบา ขยับขาออกกว้าง เตรียมพร้อมรับการรุกรานจากสารวัตรหนุ่ม
โปรดติดตามตอนต่อไป บอร์ดตัวหนังสือขึ้นบอกว่า The message exceeds the maximun allowed length (20000 characters) เลยโพสหมดไม่ได้ครับ
-
ขอเลือดเพิ่ม!!!~
-
o9 ไม่ยอมอ่ะ ไม่ยอม
มาโพสให้หมดเด่ยวนี้นะ :z3:
มันค้างเว๊ย ค้างอย่างแรง ยังไม่ได้มุดถ้ำหรรษาเลย :sad4:
-
เหมือนชดเชยให้คนอ่านที่ลุ้นมานาน :laugh:
แต่ว่าไม่มีคนบอกเหรอว่าตัดตอนแบบนี้มันขัดใจคนอ่าน :serius2:
กลับมาต่อด่วนนนนนเลยค่ะสารวัตร :z1:
-
:a5:..............................> :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ตาย ๆ ๆ คุณนุร้อนแรงชะมัด :-[
-
อธิคมยิ้มประจบ ก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเนียนสะอาดของคนรัก แล้วกระซิบเบาๆ ว่า "คุณนุจ๋า ผม...เอ่อ...ผม..."
"อะไรล่ะผู้กอง" อนุภาพถามเสียงเบา ขยับขาออกกว้าง เตรียมพร้อมรับการรุกรานจากสารวัตรหนุ่ม
"เอ่อ ผม คือว่า ผมหาหล่อลื่นไม่เจอ คุณนุ ทนเจ็บหน่อยนะครับ" อธิคมพูดหน้าตาเฉย
"บ้า" อนุภาพฟาดฝ่ามือลงบนอกกว้างของคนขี้ลืมจนเห็นรอยฝ่ามือแดง อธิคมร้องโอยแล้วทำหน้ามุ่ย
"น่านะ ทนเพื่อผมบ้างสิ ใช้น้ำลายเยอะหน่อยก็แล้วกัน" อธิคมต่อรอง
อนุภาพตาขวาง "ทำไมจะไม่ทน ทนมาตลอด ทุกทีเจ็บจะแย่ อย่ามาว่ากันนะ ยังกะตัวเองเล็กนักนี่"
"เจ็บ แต่เห็นกอดเอวผมไว้แน่นทุกครั้ง" อธิคมยิ้มพราว "ผมหาไม่เห็นจริงๆ"
"ไม่มีก็ไม่ทำ" อนุภาพส่ายหน้า ทำปากยื่น "จำเอาไว้เป็นบทเรียนเลย"
"ครับผมท่านผู้กำกับ" อธิคมแกล้งทำหน้าจ๋อย แต่กลับทำตาวิบวับทันใด "งั้นมาเล่นบทอื่นกันก็ได้ แบบว่างูกินหาง"
อนุภาพไม่เข้าใจว่าอธิคมหมายความถึงอะไร แต่ก็พอเดาได้แม้ไม่มั่นใจนัก จึงตอบไปว่า "ยังปวดกรามอยู่เลย"
"งั้นผมทำเอง" อธิคมยิ้มกว้าง แล้วขยับตัวลงต่ำ หากอนุภาพดึงตัวเอาไว้แล้วพูดว่า "ไม่เอานะสารวัตร จะทำก็ทำให้มันครบๆ ไปหามาเลยเดี๋ยวนี้"
"ก็มันหาไม่เจอ" อธิคมโอดครวญ
"รถก็ไม่รก ทำไมจะไม่เจอ"
"ผมคงลืม หลังรถมีกระเป๋าคุณกับผมแค่สองใบ ค้นดูแล้ว ไม่เจอ" นายตำรวจหนุ่มเสียงเสียงอ่อย
"ไปซื้อมาเลยนะ ผมจะเข้าไปรอในบ้าน" อนุภาพพูดเสียงเย็น หากซ่อนหน้าอมยิ้มที่ได้แกล้งอธิคม
"ให้ผมเสร็จก่อนสิ" อธิคมต่อรอง "แล้วผมจะขับรถออกไปซื้อ ตอนนี้ขอให้เสร็จสมอารมณ์รักก่อน"
"จะไปหรือไม่ไป" อนุภาพเสียงแข็ง ฝืนทำหน้านิ่ง "ถ้าไม่ไปตอนนี้ก็ไม่ต้องไปอีก แล้วเราก็ทำอะไรภายนอกกันตลอดสามวันที่อยู่นี่ ตกลงไม๊"
"ใจร้าย" อธิคมบ่นอุบอิบ
"ว่าไงครับ" อนุภาพคาดคั้นคนขี้ลืม "ของสำคัญแบบนี้ ลืมได้ไง" อนุภาพบ่น ได้ทีทับถมนายตำรวจหนุ่ม "ไปหามาซะ แล้วซื้อถุงยางมาด้วย"
"บ้าเหรอคุณนุ ทุกทีไม่เคยใส่" อธิคมหน้ามุ่ย "แล้วขนาดผมเขาไม่มีขายหรอก"
"อ้าวแล้วแต่ก่อนนี้ไม่เคยใช้หรือไง หรือว่า..." อนุภาพตาลุกวาบ
อธิคมขยับตัว ทำตาโต ยกมือขึ้นปฏิเสธพัลวัน "เปล่าๆ นะ ผมใช้มาตลอด ไม่เคยขาดตกบกพร่อง มาเลิกใช้เมื่อเจอคุณนุนี่ล่ะ ปลอดภัยหายห่วง คุณนุเป็นคนแรกที่เปิดบริสุทธิ์ผม"
"บ้า" อนุภาพตาขวาง "แล้วทำไมบอกไซส์ของผู้กองไม่มี"
"ก็" อธิคมทำท่านึก "ผมยืมของธงรบ ธงรบนำเข้าจากอเมริกา...โอ๊ย"
นายตำรวจหนุ่มร้องลั่นเมื่อโดนบิดตรงยอดอก ก่อนจะรีบแก้ตัวว่า "ผมก็ใช้ทั่วไปที่เขาขายๆ กันอยู่นั่นล่ะ เมื่อกี้ผมพูด...เล๊น...โอ๊ย...คุณนุ พอเถอะ เจ็บๆ"
อนุภาพปล่อยคนขี้เล่นให้เป็นอิสระ อธิคมทำตาค้อนประหลับประเหลือก ก่อนจะโถมตัวเข้ามาหาอนุภาพ กอดรัดชายหนุ่มไว้แน่น พยายามจะเริ่มบทรักอีกรอบ แต่อนุภาพดันอกกว้างแกร่งนั้นเอาไว้ อุทรเสียงอ่อนว่า "สารวัตร หิวข้าวแล้วนะครับ พักยกก่อนนะจ๊ะที่รัก เดี๋ยวคืนนี้ผมจะปรนเปรอให้"
อธิคมตาลุกวาบ อนุภาพจะยอมปรนเปรอเขาแบบที่เขาปรนเปรอชายหนุ่ม
'ปรนเปรอ'...เขาชอบใช้คำนี้เวลาออดอ้อนชายหนุ่มเมื่ออยากจะ 'ปฏิบัติภารกิจมอบความรักกันและกัน'
สารวัตรอธิคมยิ้มกว้าง เพราะเขาชอบให้อนุภาพ 'ปรนเปรอ' เขามากที่สุด ทุกครั้งที่ได้รับการปรนเปรอจากชายหนุ่ม เขารู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดจนไม่อยากกลับลงมาบนพื้นโลกอีกครั้ง
สองหนุ่มคลอเคลียกันอีกชั่วครู่ ก่อนอนุภาพจะควานหาเสื้อมาสวม แล้วบอกให้อธิคมแต่งตัว อธิคมอิดออดอยู่ ไม่ยอมใส่กางเกง อนุภาพต้องทั้งปลอบทั้งขู่จนนายตำรวจหัวดื้อยอมทำตาม สารวัตรขี้ลืมหันมาทวงสัญญากับคนรักก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนอยู่ข้างๆ ทั้งที่กายท่อนล่างสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว
"ถ้าไม่ทำตามสัญญา ผมจะจับขึงพืด แล้วฟาดด้วยแส้หนัง" อธิคมหรี่ตา ยกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าคนที่นั่งทำหน้าเรียบอยู่ในรถ
"ไม่กลัว" อนุภาพท้าทาย มือยื่นกางเกงให้สารวัตรอธิคม "อ้าว ใส่ซะ เร็วๆ เข้า หิวข้าวมากแล้ว ผมจะรีบไปทำกับข้าว ช้ามากเดี๋ยวผมนอนก่อนนะ จะล๊อคประตูไม่ให้เข้าห้องซะเลย"
"ผมมีกุญแจ" อธิคมรับกางเกงไปสวม ตาจับจ้องอยู่ที่ต้นขาเนียนของอนุภาพ
"ซื้อมาเยอะๆ นะ" อนุภาพแกล้งยั่วยวน
"จะซื้อมาซักสองโหล" อธิคมยิ้มพราว "เอาให้แหลกคา..."
อนุภาพถลึงตาใส่คนหน้าทะเล้น ห้ามไม่ให้นายตำรวจพูดอะไรทะลึ่งออกมา "ไปได้แล้ว"
"คุณก็ลงรถสิ หรือจะไปด้วยกัน ซื้อเสร็จก็ใช้เลย"
อธิคมพูดเสร็จแล้วรีบขยับตัวถอยห่างเพราะรู้ว่าจะโดนอะไร ส่วนมากเขารู้จังหวะการขยับตัวของอนุภาพเวลาจะทำร้ายเขา แต่หากอยู่ใกล้ชิดกันมากๆ บางทีเขาก็ขยับหนีไม่ได้ ต้องยอมโดน "ทำร้าย"
"คุณนุ ทำไมชอบเล่นเจ็บๆ วางลงเดี๋ยวนี้เลย นั่นมันถังขยะนะ อย่าปามาเด็ดขาด"
อนุภาพขยับตัวลงจากรถช้าๆ มือยังถือถังพลาสติกสีดำในมือ มองอธิคมตาขวาง แต่จังหวะที่หันตัวเข้าหารถเพื่อหยิบกางเกง อธิคมได้ที โผเข้ากอดทางด้านหลัง แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขาแล้วพูดเสียงเบาว่า "รักคุณนุจัง คุณนุรักผมมากๆ นะครับ"
"รักสิครับ" อนุภาพเอียงคอ เปิดทางให้อธิคมได้จูบเขาถนัด ก่อนจะหันตัวมาซุกหน้าเข้ากับอกของนายตำรวจ "สารวัตรก็รักผมให้มากๆ เหมือนกันนะครับ"
"รักที่สุดในโลก จะให้ตายแทนก็ยอม" อธิคมเสียงหวาน "รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
"แต่ตอนนี้ต้องห่างซักหน่อยแล้วล่ะ ยิ่งนาน เวลาที่เหลือก็จะยิ่งน้อยนะครับ"
"ใจร้าย" อธิคมแกล้งทำเสียงเง้างอด แต่ก็ยอมปล่อยตัวชายหนุ่มให้ก้มลงสวมกางเกง
อธิคมทอดสายตามองอนุภาพด้วยใบหน้าอ่อนโยน เวลาทุกนาทีที่เขาอยู่กับชายหนุ่มช่างเต็มไปด้วยความสุข จนเขาไม่อยากจะนึกถึงวันที่จะต้องแยกกัน
...จะมีเวลาที่จะต้องแยกกันหรือ...เขาไม่อยากจะนึกถึงวันนั้น แต่เขาก็ยอมรับว่ามีบางช่วงเสี้ยวนาทีที่เขาไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน
บางครั้งเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตรักแบบนี้อาจไปไม่รอด ชีวิตคู่ชายหญิงที่เขาเห็นหลายคู่ก็ยังมีการเลิกร้างกัน แล้วชีวิตรักแบบที่เขากำลังเป็นอยู่จะยาวนานเพียงใด แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร เขาก็จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ขออย่างเดียว อย่าให้ใครมาทำให้เสียเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งธนาวุฒิ อาทิตย์ที่แล้วที่เจอกัน เขาสังเกตว่าธนาวุฒิมองอนุภาพด้วยสายตาแปลกๆ เขาไม่เคยเห็นดวงตาของเพื่อนเป็นประกายแบบนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นธนาวุฒิมองนที แฟนคนแรกและคนเดียว
...นที...คนที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายอนุภาพของเขา...ฉลาด ท่าทางรั้นๆ เรียบๆ นิ่งๆ แต่เวลาไม่พอใจก็ดูเหมือนพายุลูกย่อมที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างรอบตัว
...หรือว่าธนาวุฒิจะชอบอนุภาพเพราะแฟนเขาสะกิดอะไรบางอย่างในตัวของธนาวุฒิให้นึกถึงอดีต...
“ผมให้เวลาสิบห้านาที ถ้าผู้กองกลับมาช้าเกินนี้ ก็เตรียมตัวนอนคนเดียวได้เลย” อนุภาพยืนอยู่ข้างรถ พูดกับอธิคมยิ้มๆ
“ใจร้าย” อธิคมเบ้ปาก
“ขับรถดีๆ นะครับ”
“ให้เวลาแค่สิบห้านาที จะให้ขับรถดีๆ ได้ยังไงเล่า ไมกลัวผมเร่งรีบจนเป็นอะไรไปเหรอ” อธิคมเสียงอ่อย
อนุภาพยกมือขึ้นมาแตะปากนายตำรวจ “พูดอะไรไม่ดีอีกแล้ว เอาเถอะ ยืดเวลาให้เป็นครึ่งชั่วโมงก็ได้ แล้วค่อยไปทดเวลาเอาก็แล้วกัน”
อธิคมบ่นว่าอนุภาพใจร้ายอีกครั้งหนึ่ง แล้วขับรถออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนยิ้ม มองจนลับตา แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเพื่อเตรียมอาหารเย็นแบบง่ายๆ
หลังทำอาหารเสร็จไม่นาน อนุภาพได้ยินเสียงรถห้ามล้อดังลั่นหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงวิ่งตึงตังขึ้นบันได และเสียงห้าวๆ ของคนที่ไปซื้อสิ่งของสำคัญ
“คุณนุ ได้มาแล้ว รีบถอดเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” อธิคมโผล่หน้าเข้ามาในห้องนอน ยิ้มเผล่ ชูสิ่งที่อยู่ในมือให้อนุภาพเห็น “มามะ มาเป็นของผมซะดีๆ
“ผู้กอง ทานข้าวก่อนสิครับ” อนุภาพยืนอยู่กลางห้อง เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เอากันก่อนแล้วค่อยกิน” อธิคมถลาเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แผงอกลำสั่นของนายตำรวจมีรอยจ้ำแดงหลายแห่งเพราะโดนอนุภาพบิดไปหลายที
“ผู้กอง พูดอะไรหยาบคาย” อนุภาพทุบหน้าอกนายตำรวจคลั่งรัก แล้วเบี่ยงตัวหนีจากคนที่กำลังทำหน้าหื่นกระหาย เขารู้ว่าหนีอธิคมอย่างไรก็หนีไม่พ้น ตอนนี้อธิคมเหมือนกระทิงเปลี่ยวที่กำลังพุ่งพล่านด้วยอารมณ์ปรารถนา
“ฮื่อ...มาให้ผมฟันก่อนแล้วค่อยกิน” อธิคมรวบร่างเนียนสะอาดของอนุภาพไว้ในอ้อมแขน
อีกฝ่ายประท้วง “ก็ยังหยาบคายอยู่ดี”
“งั้น...มามะ มาให้ผัวอึ๊บก่อนกินข้าวซะดีๆ” อธิคมหัวเราะร่า กระชากเสื้อคลุมอาบน้ำของอนุภาพออกจากตัว เผยให้เห็นร่างเปลือยขาวสะอาดที่มีกล้ามพองาม
“หยาบคาย”
“งั้น...” อธิคมกำลังจะหาคำพูดใหม่ แต่อนุภาพรีบยกมือขึ้นปิดปาก บอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำ
“หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว”
“กินใส้กรอกก่อนก็แล้วกันนะ” อธิคมเสียงสั่นพร่า ดันตัวคนรักให้ทรุดตัวลงกับพื้น มือจับแก่นกายของตัวเองจ่อปากคนที่กำลังหิวข้าวจนใกล้จะขาดใจตาย “เลียได้อย่างเดียวนะครับ ที่รัก ห้ามกัดเด็ดขาด...อูยย”
อธิคมสะดุ้ง เมื่อโดนคนที่กำลังหมั่นใสเขาขบเม้มส่วนปลายของความเป็นชาย “อา...คุณนุ อย่ากัดนา”
นายตำรวจหนุ่มเตือนเสียงแผ่ว แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางเมื่อคนรักเริ่มขยับศรีษะเร็วขึ้น อธิคมแหงนหน้า สูดปาก บั้นเอวขยับตามจังหวะของอีกฝ่าย สอดประสานกันอย่างเป็นธรรมชาติ
อนุภาพถอนปากออกเป็นครั้งคราวเพื่อสูดลมหายใจลึกๆ เพราะสิ่งที่เขากำลังลิ้มรสอยู่นั้นไม่ใช่ขนาดธรรมดา เขาอ้าปากจนกว้างที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อครอบครองส่วนนั้นของอธิคม พยายามทำให้ชายหนุ่มพอใจอย่างที่สุด บางครั้งอธิคมเผลอตัว ขยับเอวดันเข้ามาจนสิ่งที่อยู่ในปากกระแทกเข้าลึกไปถึงเกือบสุดลำคอของเขา จนต้องยกฝ่ามือขึ้นตีสะโพกของนายตำรวจเพื่อเป็นการเตือน
อธิคมเรียกร้องให้เขาทำแบบเดียวกันที่เกิดขึ้นข้างรถเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา นายตำรวจขยับตัวไปนอนพาดกับขอบเตียง แล้วแยกขาออก อ้อนวอนอนุภาพเสียงสั่นพร่า
“คุณนุ สัญญาว่าจะปรนเปรอผมไง ทำแบบเดียวกันที่ผมทำให้สิครับ เร็วสิที่รัก” อธิคมหันหน้าทำออดอ้อนคนรัก ตาคมกริบคู่นั้นหรี่ปรือด้วยแรงปรารถนา ก่อนจะหันหน้าไปซุกลงกับที่นอนนุ่ม ส่งเสียงครางลั่นเมื่ออนุภาพเริ่มทำตามที่ได้รับการขอร้อง
สายลมนอกบ้านริมทะเลสีขาวหลังนั้นเริ่มพัดแรงขึ้น ทะเลเริ่มถาโถมคลื่นซัดหาดทรายหนักหน่วงมากกว่าเดิม ประหนึ่งพยายามจะเร่งจังหวะประสานกับสองร่างในบ้านที่กำลังถาโถมใส่กันและกัน เสียงร้องครวญครางเพราะความสุขดังขึ้น...ดังขึ้น...สลับกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ต่างคนต่างพร่ำเรียกชื่อของกันและกัน เพราะในโลกที่กำลังหมุนอยู่ ณ เวลานี้ ทั้งสองรู้สึกว่ามีเพียงเขาสองคนเท่านั้น...สองคนที่กายและใจกำลังรวมกันเป็นหนึ่งเดียว...
ทุกอย่างสงบลงแล้ว...คลื่นที่กำลังซัดหาดทรายเริ่มอ่อนแรงเพราะสายลมแผ่วเบาลง สองร่างในบ้านริมทะเลกอดก่ายกันอยู่บนเตียงนุ่มปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด
อนุภาพหันหน้าไปจุมพิตคางสากๆ ของอธิคมที่นอนหายใจระทวย มือยังเกาะกุมบั้นท้ายของเขาอย่างหวงแหน
“หิวข้าวแล้วนะสารวัตร”
“เรียกที่รักสิครับ” อธิคมประท้วง
“ที่รักก็ที่รัก” อนุภาพยอมเรียก แต่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย
“กินเสร็จแล้วเอาต่ออีกรอบนะจ๊ะ”
“บ้า” อนุภาพเสียงเข้ม “ง่วงแล้ว”
“คุณนุนี่ทำไมชอบอิดออดนัก ไม่หิวก็ง่วง เวลาจะทำอะไรกันทำไมชอบหิวกับง่วงนักนะ เสียอารมณ์” อธิคมอุทธรณ์
“ก็แล้วผู้กองทำไมชอบจะอยากมาทำตอนผมหิวกับตอนผมง่วงล่ะ”
“ใครว่า อยากทำตลอดเวลาเลยล่ะ อยากร่วมรักกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” อธิคมทำเสียงออดอ้อน ก่อนจะหัวเราะร่าเพราะถูกใจกับความคิดของตนเอง
กว่าอนุภาพจะได้รับอิสระจากอ้อมแขนของนายตำรวจหนุ่มก็ใช้เวลาไปกว่าสิบห้านาที อาหารเย็นที่เตรียมไว้จืดชืดไปหมด ชายหนุ่มจะอุ่นอาหารบนเตาแต่อธิคมบอกให้อุ่นด้วยไมโครเวฟ อนุภาพแย้งว่าอุ่นด้วยไมโครเวฟไม่อร่อย หากนายตำรวจบอกว่าไม่อร่อยก็ไม่เป็นไร เขาไม่อยากเสียเวลาทานอาหาร เขาจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
อนุภาพถอนหายใจ มองหน้านายตำรวจผู้คึกคะนองราวม้าศึกแล้วถามว่า “สารวัตร นี่จริงเหรอ”
“จริงสิ คราวนี้ผมอยู่ข้างบนบ้าง ต่อด้วยท่ายืน แล้วก็...โอ๊ยๆ” อธิคมทำเสียงหื่น ตามด้วยเสียงร้องลั่นเพราะโดนอีกฝ่ายฟาดด้วยทัพพีที่คว้าได้ใกล้มือที่สุด
“คุณนุ” อธิคมประท้วง แกล้งวิ่งหนีไปรอบๆ โต๊ะทานอาหารพอเป็นพิธี ก่อนจะหันกลับมา ‘จัดการ’ กับคนที่ชอบใช้ความรุนแรง
...คราวนี้ อธิคมได้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการสมใจ...
****
สะกดผิดเยอะไปหน่อยเพราะพิมพ์เสร็จก็โพสเลยครับ ตอนที่พิมพ์มือก็สั่น ยังมิได้พิสูจน์อักษร เขียนเรทอาร์ไม่เก่งครับ (ที่จริงเรียกว่าเรท PG 30 up เหมือนที่ใครคนหนึ่งในบอร์ดรีเควสเอาไว้อ่ะ คนสามสิบอัพเขาทำกันแบบนี้ล่ะ :z1: ขาดตกบกพร่องตรงไหนก็ขออภัยนะครับ ผมไม่ถนัดทฤษฎีเลยถ่ายทอดมาเป็นตัวอักษรได้แค่นี้
-
กรี๊ดดดดด จิ้มบวกคุณวุธทันที ไม่คิดว่าจะมีตอนต่อจากตอนที่แล้ว
ตอนนี้คุณนุ....สุดๆ ฮิๆๆ :jul1:
-
น่ารักอ่ะ กริ๊ดดดดดดด :m3:
โทษทีค่ะลืมตัว :m11:
-
:m25: :m25:
-
คุณนุ :pighaun:
-
เอาอีก คุ้มกะที่รอคอย
-
ชอบตอนพิเศษจริงๆ เลย...ขอบคุณนะครับพร้อมกด +1 ให้อีกแล้วครับ
(เอ...หรือจะไม่กด + ให้ดี จะได้ถูกตามข่มขืน อิ อิ :-[)
-
หวานกันให้ตายไปข้างนึงเลยยยยยย
น่ารักมากมายยย
-
เห็นคุณนุติ๋มๆงี้ ใช่ย่อยนะเนี๊ยะ
-
ช่างเป็นตอนพิเศษที่บรรเจิดที่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555
-
+ 1 ให้แล้วนะจ๊ะ
เล่นเอาเลือดท่วมตัวเลย :jul1:
-
มีพรายกระซิบให้มาอ่านเรื่องของสารวัตรตอนพิเศษสุดวาบหวาม
ไอ้เราก็ไม่อยากเชื่อเล๊ยยย ว่าคุณคนที่เลิกเจ้าชู้จะเขียนฉาก :pighaun: ได้
เพราะเคยอ่านจนจบจากอีกบอร์ดแล้วมานไม่มีอ่ะ
ชักสงสัยว่าได้ยาดีอะไรมารึป่าวเค่อะ
ไอเดียถึงได้กระฉูดปานนี้
มิใช่อะไรหรอก จะไปหามาเซ่นอีกเยอะๆ
เราจะได้อ่านฉากอนุภาพโดนสารวัตรสอบสวนบ่อยๆ :z1:
คุณนุนี่ร้อนแรงสุดๆไปเลย มิน่าสารวัตรถึงได้หลงหัวปักหัวปำ
สารวัตรก็น่ารักสุดๆ :กอด1:
เจ้าเล่ห์ แถมยังขี้แกล้งอีก และที่สำคัญหื่นได้ใจสุดๆไปเลย 5555
-
เอิ๊กกกกกก
เลือดสาด
ท่าทางของสารวัตรนี่จะไม่เบานะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
หุหหุหุหุ
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆเลยนะครับ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
คุณ นุ ร้อนแรงจัง น่าจับปล้ำ เอิ๊กๆๆ :haun4:
-
:o8: ร้อนแรงดีจังตอนพิเศษเนี่ย
-
:m25: โฮะๆๆ นี่น่ะนะ เขียนฉากไม่เก่ง ถ้าเก่งจะขนาดไหนล่ะนี่ โอ๊ะ เลือดกำเดาไหล :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตายไปเรยย คนอ่าน
เลือดกราฉู๊ดดดดดด
-
+1 ให้นะค่ะ ชอบตอนพิเศษมากกกกก ^___^
-
:m5:สาธุ ขอให้ลงตอนพิเศษบ่อย ๆ
:haun4: ขอบคุณมากครับ คุณ คฑาวุธ +1 ให้นะครับ
จะได้ถึง 200 เร็ว ๆ :z2:
-
:m5:สาธุ ขอให้ลงตอนพิเศษบ่อย ๆ :haun4: ขอบคุณมากครับ คุณ คฑาวุธ +1 ให้นะครับ จะได้ถึง 200 เร็ว ๆ :z2:
ขอบคุณครับที่กดคะแนนให้
ถึง 200 แล้วทำไมเหรอ? :m28: :m17:
-
ขอตอนพิเศษแบบนี้บ่อยๆ!!!~
-
:z10:...200... :z10: ไปให้ถึงจะได้อ่านตอน :oo1: :oo1:
-
:z10: <<< ช่างทำกับเขาได้ลงคอ ใจร้าย :เฮ้อ:
เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนเป็นหนุ่ม
อ่านตอนพิเศษต่อกันอีกหน่อยนะคร้าบบบ เป็น deleted ซีน เหมือนในดีวีดีอ่ะ
"ที่รักจ๋า วางไอ้ที่อยู่ในมือก่อนสิครับ เรามาคุยกันมือเปล่าดีกว่า" อธิคมขยับเข้ามาใกล้ช้าๆ เขารู้ว่าอนุภาพกำลังโกรธ แม้ค่อนข้างมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่ใช่ประเภทใช้ความรุนแรง ขว้างปาข้าวของ แต่จะเป็นการดีกว่าถ้าคุยกันโดยที่ไม่มีของแข็งอยู่ในมือ...ปลอดภัยไว้ก่อน
"ผู้กองมีอะไรก็ว่าไป" อนุภาพเสียงเข้ม
"เรียกสารวัตรสิครับ" อธิคมยังเล่นลิ้น
"ตกลงจะคุยหรือไม่คุย ถ้าไม่คุย ผมจะถือว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็คือตามที่ผมเข้าใจนะตอนนี้"
"คุยครับคุย" อธิคมขยับเข้ามาใกล้เกือบจะถึงตัว ตายังมองคริสตัลทับกระดาษที่อนุภาพถืออยู่ในมือ "สัญญานะว่าจะเชื่อผม"
อนุภาพถอนหายใจ อธิคมมีลูกเล่นเยอะเหลือเกิน ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ใช้สายตาเย็นเฉียบมองหน้าคมเข้มของนายตำรวจหนุ่ม
"ผมเจอยุทธที่สนามแข่งรถ เขาเข้ามาทัก"
"เหมือนเคย ทุกครั้งที่เจอใคร เขาก็เข้ามาทักผู้กองทุกที" อนุภาพทำเสียงเหนื่อยหน่าย
"โธ่ อย่าเพิ่งแทรกสิคุณนุ" อธิคมทำหน้ามุ่ย "เขาเข้ามาทักจริงๆ"
"แล้วผู้กองก็เลยคุยด้วย"
"อ้าว คนเข้ามาทักก็คุยสิครับ"
"คุยแบบไหน" ชายหนุ่มนึกภาพ อธิคมก็คงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ภูมิใจที่ยังมีคนหลงเสน่ห์ตัวเองอยู่ไม่คลาย คงจะคุยกันสนุกสนาน คนของเขาก็คงทำหน้าหล่อ ตากรุ้มกริ่ม ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แก่อีกฝ่าย แทนที่จะรีบตัดบท ทำเมินเฉยไม่สนใจคนที่เข้ามาทัก
...ยืนชมการแข่งรถ...มีเวลาถมเถ...มีคนยืนคุยเป็นเพื่อนอยู่ข้างกายก็คงจะเพลินดีสิท่า...อนุภาพตำหนิสารวัตรเสน่ห์แรงอยู่ในใจ
"มีพยานหรือเปล่า"
"มี..." อธิคมรีบตอบ "แต่ว่าธงรบมัวแต่คุยกับ..." อธิคมพยายามนึก...ธงรบคุยกับใครเขาจำไม่ได้แล้ว ครั้นจะพูดว่าธงรบคุยกับเด็กก็กลัวจะถูกหาว่าพากันไปจับเด็ก อนุภาพจะเอาคำตอบเป็นชื่อคนแบบเจาะจงเลยหรือ...จะบอกว่าคุยกับเพื่อนก็กลัวจะถูกหาว่าโกหก...
"คุยกับ..."
"คุยกับเพื่อน" อนุภาพเติมให้จบ
อธิคมหัวเราะแหะๆ "ผมจำไม่ได้ว่าคนนั้นชื่ออะไร แต่ธงรบก็เป็นธงรบล่ะครับ เขาคุยกับใครไปทั่ว"
"ใช่ ผู้กองธงรบไม่เหมือนสารวัตรอธิคม" อนุภาพพยักหน้า ทำท่าเข้าใจ หากทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างที่พูด "ผู้กองธงรบก็คงคุยกับเด็กใหม่เขาสินะครับ"
อนุภาพรู้ดีว่าธงรบยังคงเป็นหนุ่มเจ้าชู้เหมือนเดิม บางครั้งอาทิตย์เล่าให้เขาฟังถึงวีรกรรมของธงรบ จนเขาอดจินตนาการเปรียบกับอธิคมไม่ได้ว่า หากอธิคมทำอย่างนั้นบ้าง เขาจะทนได้หรือเปล่า แต่ความสัมพันธ์ของเขากับอธิคมต่างกันกับความสัมพันธ์ของอาทิตย์กับธงรบ...เพราะฉะนั้นจะเปรียบเหมือนก็คงไม่เหมาะ...อาทิตย์กับธงรบนั้นมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ จนเขาแทบไม่เข้าใจว่าสองคนอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อย่างไร...
"ผมไปกับธงรบก็จริง แต่ผมไม่ทำอะไรเหมือนมันนะครับ ผมไปแข่งรถ ธงรบไป..."
"แข่งรถเหมือนกัน" อนุภาพชิงจบประโยค
"ใช่...แต่ที่จริงไอ้เสาธงมันไม่ค่อยสนใจจะแข่งเท่าไหร่ ไปทำเจ้าชู้ลอยชายล่ะไม่ว่า" อธิคมอดใส่ความเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้เริ่มฉุนธงรบที่ลากเขาไปด้วยจนเกิดเรื่อง
...แข่งรถกลุ่มไฮโซ ก็คงมีแต่คนหล่อๆ สวยๆ รวยๆ เต็มไปหมด คนกลุ่มที่เห็นว่าทุกเรื่องคือความสนุก...รวมถึงเรื่องพรรค์อย่างว่าด้วย...อนุภาพนึกอยู่ในใจอย่างมีอคติ
-
:z10: :z10:ตามมาอ่านแล้วก้อ :haun4: :jul1:
**กด + เช้า-เย็น เป็นอาหารหลักเลยวุ้ย............**
-
นิดเดียวเดียวเอง!!!~
-
มีแฟนเจ้าชู้ต้องทำใจนะคุณนุ ต้องปราบซะให้กลัว :really2:
-
น่าร๊ากกกกกกกก o13
และโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกก
เอาอีกๆๆ
5+
-
เอาด้วยๆ
เอาอีกๆๆๆ
+1 รอเรย
-
สารวัตร จอง ศาลาวัด ไว้ได้เลย 555
-
สารวัตร จอง ศาลาวัด ไว้ได้เลย 555
โอ๋ย ถึงกับแช่งกันเลยหรือจ๊ะ
ตกลงจะไม่อ่านต่อให้จบเรื่องใช่ไม๊เนี่ย จะเอาแต่ตอนพิเศษ
แต่จะว่าไปตอนพิเศษก็เขียนง่ายดีนะ ไม่ต้องปะติดปะต่อ เขียนทีละตอนๆ สะบายใจดี
งั้นเอา deleted scene อีกอันไปอ่านกันนะครับ เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ีมีัตัดออกไปหลายอันน่ะ เพราะอยากมุ่งความสนใจไปพี่พระเอกกับนายเอกของเรื่อง
- พิเศษ 10 -
อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวว่าไม่ไหวแล้ว จะให้วิ่งหนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
...คนอะไรตื้อได้ตื้อดี...ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้วหันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองผนังสีขาวด้านข้างอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
...ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
...เอาเถอะ...วันนี้วันเดียว...พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช๊คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไม๊" ธงรบขยับตัวเข้ามาไกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่งของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก...ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอบขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าอีกหน่อยว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
คนเจ้าชู้...หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก...พอได้แล้วก็ทิ้ง
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ...นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
"ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย...หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...
ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ...ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน...ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ...สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ...แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว...ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ...อย่ากระนั้นเลย...ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...
อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอ็สเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ...ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาอยู่ไหนว่ะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอ็สเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาฝอฝา"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัดเข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง" เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใดเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า...งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน...จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
...หลายชาย...พูดออกมาได้...ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า...ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกับเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ...ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว
...แต่ก็เอาเถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้...คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ...พ่อตี๋หนุ่มยังทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ...เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไม๊ครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...ธงรบขมวดคิ้ว...ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ...ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาว่ะ...ชอบเข้าแล้วนี่...โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล...อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
"งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ...นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า...
...เขารักอนุภาพ...จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว...ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว...และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ...จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก...ท่าทางผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย...เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่เหรออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า...
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไม๊ เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น...
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น...ความยียวนกวนประสาท...หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
...ที่สำคัญ...เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่...หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใครเขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...
อาทิตย์ไปส่งผู้กองธงรบที่คอนโดทั้งที่เขาบอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วเหรอผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยง ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อเลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ...เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง...
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด...
อาทิตย์...สีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งเหรอจ๊ะตี๋น้อย...ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบแล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก...พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา...
...อาทิตย์...รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...
-
:z10: :z10: :z10:
-
เอาอีกอ่ะ จะเอาฉากของอาทิตย์กะธงรบ อิอิอิ
-
ค้างคาน่าดู วันนี้มาต่ออีกไม๊ค่ะ :impress2:
-
ค้างคาน่าดู วันนี้มาต่ออีกไม๊ค่ะ :impress2:
คุณ M@nfaNG 'ค้าง' บ่อยจังเลยนะคร้าบบ
เวลาอยุ่บนเตียง ค้างเติ่งอย่างนี้บ่อยไหมล่ะ :m20: :m20:
ถ้าวันนี้เกิดคึก อาจจะมาโพสต่อครับผม :jul3:
-
+1 ให้แล้วนะครับ... :L2: ชอบจริงๆ ทั้งตอนพิเศษและตอน deleted ถูกใจมากมาย
:-[ ทำยังไงคุณวุธถึงจะคึกได้ล่ะเนี่ย จะได้มาลงต่อ
-
ขอให้คึกมากๆนะครับผม+1ให้แล้วนะครับ :z2:
-
โอ้วน่ารักเชียว
ชอบมากมาย
:z2:
-
:haun4: สุดย๊อดดด
แต่บ่อย ๆ เนี๊ยเลือดผมจะเหลือไม่เนี๊ย ดีน่ะมีผู้กองธงรบ& อาทิตย์มาขั้น ไม่งั้น หุหุหุ :pighaun:
-
สารวัตร จอง ศาลาวัด ไว้ได้เลย 555
สงสัยคนที่ต้องจองศาลาวัดจะเป็นคนอ่านซะละมั้ง :z10:
-
ไม่ได้มาอ่านไม่กี่วัน มีแต่ตอนพิเศษตรึมเลย อะไรเนี่ย แต่ก็นะ ยอม เหอ ๆ ๆ :haun4: (ขอเลือดที่เคยบริจาคไปแล้วกลับคืนมาด่วน)
ว่าแต่ มาบอกหน่อยสิครับ ธงรบกับอาทิตย์เนี่ย คบกันด้วยความสัมพันธ์แบบแปลก ๆ น่ะ มันเป็นยังไงเหรอ อยากรู้อ่ะ จริง ๆ นะ :z1:
แล้วมาต่อตอนปกติเร็ว ๆ นะครับ อยากอ่านต่ออ่ะ นะ นะ น้า ..... :m15:
-
ร้ายจิง ๆ ตาธงรบเนี่ย!!!!!!!
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอให้คึกมากๆนะครับผม+1ให้แล้วนะครับ :z2:
ขอบคุณครับที่โหวตให้ และขอบคุณทุกท่านที่โหวตนะครับ วันนี้ไม่คึก แต่ก็มาโพสตอนที่ 42 ให้อ่านครับผม :pig4:
บทที่ 42
สมบัติวิ่งวุ่นเตรียมงานให้พร้อมก่อนทีมงานจะเดินทางสู่กระบี่เพื่อเริ่มการถ่ายทำโฆษณาน้ำอัดลมที่มีแบ๊งค์ นิตินัย นักร้องดังเป็นนายแบบ เขาติดต่ออนุภาพไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ดูจากสภาพของอาทิตย์แล้วก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องเล็ก ยิ่งมีอธิคมเข้ามาเกี่ยวด้วย ไหนจะคุณตฤณอีก สอบถามพจนีย์ก็ไม่รู้เรื่องเพราะเธอเห็นเพียงเหตุการณ์ตอนที่ตฤณถลันเข้าขวางอธิคมไม่ให้ชกอาทิตย์ แล้วก็หันหลังรีบวิ่งกลับมาตามเขา
สมบัติค้นเอกสารที่จำเป็นในห้องทำงานอนุภาพ แต่ต้องสะดุ้งเพราะเงยหน้าเห็นตฤณยืนพิงอยู่ตรงประตูทำหน้านิ่งอย่างที่เคยเห็นเจนตา
"คุณบั๊ดมีอะไรให้ผมช่วยก็โทรมานะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ จะบินไป"
"ขอบคุณฮ่ะคุณตฤณ บั๊ดพอไหว บางทีนุเขาอาจตามไป ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้ บั๊ดเป็นห่วง กลัวว่านุเขาจะ..."
"คุณบั๊ดสนิทกับคุณนุ น่าจะรู้ว่าคุณนุเป็นคนยังไง ไม่ต้องห่วงหรอก คงไม่ถึงกับฆ่าตัวตาย"
สมบัติกังวลจนลืมนึกถึงความจริงข้อนั้น พลันนึกอายที่ตัวเองเสียอีกที่เคยทำแบบนั้น...
คุณตฤณ...เล่นมุขตลก...ตลกร้ายแบบเจ็บๆ
"คุณตฤณแอบว่าบั๊ดใช่ไม๊เนี่ย"
"เปล่า...ผมไม่ได้นึกเรื่องนั้นด้วยซ้ำไป" ตฤณอมยิ้ม
สมบัติตาโต...ตกใจ...เกิดมาไม่เคยเห็นตฤณยิ้ม "ผมก็แค่พูดอย่างที่คิดตอนนี้ เวลานี้"
เจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้
"คุณบั๊ดเข้มแข็งมากรู้ตัวไม๊ที่ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ แม้มีเพื่อนที่สนิทอยู่ไม่กี่คนคอยปลอบใจ คุณนุเขามีเพื่อนที่รักเขาเยอะแยะ คุณ ผม พจนีย์ อธิป...อาทิตย์...แล้วก็อีกคนที่รักเขามาก..." เสียงตฤณขาดหายไปชั่วครู่ "เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณนุไม่ได้หนักหนาเท่ากับคุณบั๊ด เพราะฉะนั้นคุณนุคงไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล" เสียงตฤณเรียบนิ่ง สุขุม...แต่สมบัติเห็นประกายตาหม่นหมอง
สมบัติพยักหน้าช้าๆ ยิ้มบางๆ ไม่เคยนึกว่าจะได้ยินเขาพูดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงานยาวเช่นนี้ ทำงานด้วยกันมานาน ครั้งที่ตฤณพูดยาวคือตอนที่เขาอารมณ์เสีย แต่เวลานี้ ตฤณดูอ่อนโยนเมื่อพูดถึงอนุภาพ
"บั๊ดไม่ห่วงนุเท่าอาทิตย์หรอกฮ่ะคุณตฤณ นี่ก็โทรติดต่อไม่ได้เลย"
"ไม่ต้องห่วง ไปทำงานให้สบายใจเถอะ ผมจะดูอาทิตย์เอง คงไม่ถึงต้องฆ่าตัวตายให้แบกส่งโรงพยาบาลหรอก"
"คุณตฤณอ่ะ" สมบัติส่งค้อน บทตฤณจะประชดก็ทำได้ดีชะมัด
สมบัติยอมรับว่าตฤณเป็นคนดี แม้จะดุไปนิด แต่ชายหนุ่มเป็นคนที่อบอุ่น จริงจัง ใจหนึ่งสมบัติก็อยากให้อนุภาพรักกับตฤณ...คนที่จะดูแลเขาได้...แต่เมื่ออนุภาพรักอธิคม ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเปลี่ยนแปลง...ใจคนมันช่างซับซ้อนนัก
บางครั้งอะไรต่างๆ มันก็เกิดขึ้นแบบที่เราไปบังคับกะเกณฑ์ไม่ได้...แม้ลึกๆ เขาจะเป็นห่วงเพื่อนรักรุ่นน้องที่จะต้องเจอกับอะไรอีกหลายอย่างรออยู่เบื้องหน้า...เพราะอดีตของอธิคมนั้นน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่...วันดีคืนดี อาจจะมีใครโผล่ขึ้นมาแบบอัสนัย...ไม่แน่ เผลอๆ อาจจะเจอที่หนักกว่านี้...อนุภาพจะไปสู้รบปรบมือกับใครเขาได้
"คุณบั๊ด ช่วยดูแลคุณนุด้วยนะครับ" ตฤณพูดเสียงเบา แต่ชัดเจน แล้วหันหลังเดินตรงไปที่ประตูห้อง
"คุณนุอยู่โรงแรม The Cliff" ตฤณพูดบอกโดยไม่หันกลับมามอง
สมบัติวางเอกสาร เงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังตฤณอย่างแปลกใจแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"คุณตฤณรู้ได้ยังไง..."
สมบัติอดนึกไม่ได้ว่า ที่เคยล้อเลียนตฤณว่าหูตาเป็นสับปะรดนั้น ท่าจะจริง
---------
พจนีย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง สมบัติที่กำลังเก็บแฟ้มใส่กระเป๋าอยู่ตกใจที่จู่ๆ ก็มีใครถลาเข้ามาใกล้
"พี่บั๊ด"
"อุ๊ยตาเถรตกหกหล่น...ยัยพจน์...เธอจะทำให้ชั้นหัวใจวาย"
"ก็พจน์ดีใจนี่นา...เรื่องด่วนค่ะ" พจนีย์หอบหายใจ ทุกครั้งเมื่อมีอะไรด่วน พจนีย์จะรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาแจ้งข่าวทันที เพราะต้องการความรวดเร็ว แต่กว่าจะพูดได้รู้เรื่องก็เสียเวลาทำให้หงุดหงิดพอสมควร
"คือว่า...คือ...พี่นุ..."
สมบัติยืนเท้าสะเอว หรี่ตา มองหน้านิ่ง คอยให้หญิงสาวหายใจจนเต็มปอด
"จะให้ชั้นนอนคอยไม๊ รอให้หล่อนหายใจได้แล้วถึงจะรู้เรื่อง คราวหลังไม่ต้องวิ่งมา เดินมาก็พอ สิริรวมเวลาที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็คงพอๆ กับวิ่งมาบอก"
"พี่นุมาแล้ว"
"ยัยบ้า แล้วทำไมไม่รีบบอก" สมบัติพรวดออกไปนอกห้อง
"ก็หนูกำลังจะบอกอยู่นี่ไง"
สมบัติยกมือกุมขมับ นับวันพจนีย์เริ่มกวนประสาทจนเขาแทบจะทนไม่ไหว ข้อมูลนิดเดียวต้องเสียเวลาอยู่เป็นนานสองนาน
อนุภาพเดินเข้ามาหยุดยืนคุยกับอธิป ในมือถือกระเป๋าอาดีดาสสีน้ำตาลเข้มใบใหญ่ที่สมบัติซื้อให้เป็นของขวัญปีใหม่
"นุ...มาแล้วเหรอ โอ๊ยโล่งอก พี่เป็นห่วงนุแทบแย่"
"เป็นห่วงพี่นุ หรือห่วงตัวเองกันแน่พี่บั๊ด เห็นบ่นว่าถ้าไม่พี่นุไม่มา แล้วตัวเองจะแย่" อธิปเย้า
"หุบปากนะอธิป เดี๋ยวเหอะ ไปเตรียมของให้เสร็จจะได้ออกเดินทางทันเวลา ระวังนะ ถึงกระบี่จะให้แกนอนห้องเดียวกะฉัน"
"โอ้ว โน...ฝันไปเถอะเจ๊" อธิปล้อเลียน แล้วรีบหายตัวไปเพราะสมบัติเอื้อมมือไปหยิบที่ทับกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาถือ
"หนูนอนกับพี่ก็ได้" พจนีย์เสนอตัว
"ไม่ต้อง ฉันต้องการนอนซิงเกิ้ลรูม"
อนุภาพยิ้มกว้าง แต่ท่าทางยังดูเหนื่อยล้า ขอบตายังคล้ำราวกับอดนอนมาเกือบทั้งคืน
ภาระรับผิดชอบเรื่องงาน และการได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงานที่มีแต่ความสนุกสนานทำให้เขาไม่อาจทิ้งให้ทุกคนวุ่นวายเรื่องงานโฆษณาชิ้นสำคัญได้ ชายหนุ่มคิดว่าดีเสียอีก การมุ่งมั่นทำงานจะช่วยให้เขาลืมเรื่องไม่สบายใจไปเสียบ้าง
"พี่ดีใจที่นุมา ไม่ต้องเชื่ออธิปมันนะ มันกวน แต่ก็จริง พี่หนักใจที่ต้องดูแลทั้งหมดโดยไม่มีนุ แต่ถ้านุอยากพักพี่ก็ไม่ว่าหรอก ไม่ต้องไปก็ได้" สมบัติจริงจัง
"ถึงขนาดนี้แล้ว ผมทิ้งไม่ได้หรอกพี่บั๊ด ดีเสียอีก งานยุ่งๆ ไปอยู่ไกลๆ ก็อาจจะรู้สึกดีขึ้น"
"เออ พี่เห็นด้วย แต่ดูเพลียๆ เหมือนไม่ได้นอนนะ อยากไปเครื่องไม๊ ให้ษาเขาจองให้ เช้าค่อยตามไปก็ได้"
"พี่บั๊ด ผมหอบกระเป๋ามาขนาดนี้แล้ว ก็ไปด้วยกันนี่ล่ะ ไปนอนเอาบนรถ"
"คงได้นอนหรอก ยัยพจน์พักหลังตั้งแต่มันเสียสาวนี่ เหมือนมีผีมาเจาะปากให้กว้างขึ้น ที่พูดมากอยู่แล้วก็ยิ่งหนักกว่าเดิม อธิป เอนก โต้ง...ยูรู้นี่ว่าเวลาอยู่ด้วยกันที่อุดหูก็เอาไม่อยู่ ดีนะที่ยัยทอมมี่ไม่ได้ไปด้วย ไม่งั้นละนุเอ๊ย ขับรถไปกลับกระบี่สองสามรอบมันก็ยังเถียงกันไม่เสร็จ"
สองหนุ่มหัวเราะ...เวลาเก่าๆ กลับมาอีกครั้ง...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าการนั่งรวมกลุ่มกันในรถตู้คันเดียวเป็นระยะทางไกลขนาดนั้นจะวุ่นวายเพียงใด...ชายหนุ่มได้แต่ปลอบใจตัวเอง...ดีเสียอีก...จะได้ไม่ต้องคิดถึงอธิคมให้ปวดใจ
"พี่บั๊ด ห้ามบอกสารวัตรนะว่าเราไปไหน บอกคนอื่นๆ ด้วย"
สมบัติกำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปที่โต๊ะ "เอางั้นเหรอ...กลัวเขาตามไปหรือไง"
อนุภาพพยักหน้า
"นี่นุ หนีไม่พ้นหรอก พี่ว่ายังไงสารวัตรก็จะตามไปง้อ แล้วที่ปิดบังนี่คงทำได้หรอก เขาเป็นตำรวจ ต่อให้นุฆ่าคนตายแล้วชำแหละศพออกเป็นชิ้นๆ เขาก็ตามไปจับตัวจนได้ หนีรอดได้เหรอ"
"พี่บั๊ดไม่ต้องมาเปรียบเทียบอะไรน่ากลัวอย่างนี้ เอาเถอะ อย่าบอกเขาก็แล้วกัน"
...ถ้าอยากจะตามไปง้อนัก...ก็ให้พยายามเอาเอง...จะแกล้งให้เข็ด
---แล้วเขาจะตามไปง้อเราหรือ ในเมื่อเขามีอัสนัยอยู่แล้ว
อนุภาพสะบัดหัว พยายามไม่ให้ 'เสียง' ในหัวถกเถียงกัน...ตอนนี้เขาต้องมุ่งอยู่ที่เรื่องงาน...และการที่จะต้องคุยกับตฤณ...พอรู้ว่าเขามาทำงาน ตฤณก็จะรู้ในอีกไม่ช้าและให้ใครมาเชิญเขาไปที่ห้อง...หรือบางทีตฤณอาจจะรู้ไปแล้วก็ได้
อนุภาพเดินไปที่ห้องทำงาน อดมองเพดานไม่ได้...บางทีเขาก็นึกเล่นๆ ว่าตฤณแอบติดกล้องโทรทัศน์วงจรปิดเอาไว้สอดส่องดูพฤติกรรมพนักงานในบริษัท เพราะไม่ว่าจะทำอะไร...เขารู้ทุกอย่าง
เมื่อคืนนี้เขาเก็บสิ่งที่ตฤณพูดไปคิด เก็บสิ่งที่สมบัติพูดไปคิด สิ่งที่ธนาภพพูด...อาทิตย์...อัสนัย...และใครต่อใครอีกหลายคน ทั้งที่เขารู้จัก และไม่รู้จัก ทั้งที่เคยอ่านจากหนังสือ หรือได้ยินจากที่อื่นๆ ประมวลเข้าด้วยกันเพื่อช่วยในการไตร่ตรอง ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป
แต่ประโยคเดียวที่ก้องอยู่ในหัวเขา ชัดเจนกว่าคำพูดอื่นๆ สารพัด คือเสียงของอธิคม...
"คุณนุ ผมรักคุณ ผมรักคุณคนเดียว"
----------------
เสียงดนตรีเร้าใจ แสงไฟวูบวาบ ชายหนุ่มหญิงสาวหน้าตาดีแต่งตัวทันสมัยเดินไปมา รอยยิ้มเบิกบาน เสียงคุยกันดังแข่งกับเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ ผับทันสมัยดูคับแคบไปถนัดตาในคืนวันสุดสัปดาห์เช่นนี้
ชายหนุ่มรูปหล่อสองคนจับจองที่อยู่หน้าบาร์เหล้า คนหนึ่งนั่งอยู่บนสตูลวางแขนอยู่บนเคาท์เตอร์ มือหมุนแก้วเหล้าที่พร่องไปกว่าครึ่ง ตาเหม่อมองน้ำสีอำพันอย่างคิดคำนึง อีกฝ่ายยืนหันหลังพิงเคาท์เตอร์บาร์อยู่ใกล้ๆ ศอกสองข้างวางอยู่หมิ่นๆ อยู่บนขอบ ส่ายหัวยึกยักไปตามจังหวะเพลง สอดส่ายสายตามองคนเดินผ่านไปมา
"เฮ้ยไอ้คม แกชวนข้าออกมาดื่มเหล้าแล้วมานั่งเงียบอยู่แบบนี้ ข้าว่ากลับไปนั่งดื่มที่บ้านดีกว่า ทำไมไม่พูดอะไรบ้างว่ะ นั่งเป็นใบ้อยู่ได้" ธงรบบ่น ตามองไปรอบๆ พยักเพยิดหน้าทักทายคนที่รู้จัก สลับกับอมยิ้มหวานให้คนที่ชายตา ‘อ่อยเขา’...ถ้าไม่มีอธิคมป่านนี้เขาคงร่อนไปจีบคนที่เขาถูกใจไปตั้งนานแล้ว
"ไอ้ธง คุณนุไม่รับโทรศัพท์ข้าเลย โทรไปตั้งหลายครั้ง ไม่รับ ไม่โทรกลับ"
"เขากำลังงอน เขาก็ต้องเล่นตัวหน่อยสิ รอก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยไปง้อ"
"ช่วงเช้าโทรไปที่ทำงานทุกคนก็บอกว่าติดต่อไม่ได้ ไม่มาทำงาน ตอนบ่ายคุยกับพี่บั๊ดก็บอกว่ายังหาตัวไม่เจอ..." อธิคมทำหน้าซึมๆ
ธงรบถอนหายใจ...เพื่อนรักเป็นเอามาก
เขาหันหลังกลับ ยกตัวขึ้นนั่งบนเก้าอี้สตูลข้างเพื่อนคู่หู ตบไหล่อธิคมเบาๆ
"บอกแล้วไง กำลังงอน เชื่อเหอะน่า พรุ่งนี้เขาก็ยอมรับโทรศัพท์เอง ถ้ามิสคอลล์ไม่ถึงสองโหล เขายังไม่ยอมรับสายหรอก เชื่อข้าเถอะ"
"ข้าโทรเกินกว่านั้นแล้ว ข้ากลัวคุณนุจะหนีไปไหนไกลๆ นานๆ รปภ. ที่คอนโดบอกว่าคุณนุกลับมาตอนบ่าย เก็บกระเป๋า แล้วเรียกแท๊กซี่ออกไป รู้อย่างนี้ข้าบอกให้สิงห์รายงานตอนเห็นคุณนุกลับคอนโด ข้าจะได้รีบวิ่งไปดักทัน"
"เออ...ท่าจะไม่ได้การ งั้นต้องรีบง้อ รีรอมิได้ แต่ว่าคืนนี้เอ็งก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี จะไปตามหาเขาที่ไหน หรือว่าเขาจะไปทำงาน เห็นเอ็งพูดว่าเขาต้องไปใต้ถ่ายโฆษณาไม่ใช่เหรอ"
อธิคมนึกได้...มัวแต่กังวล ลืมนึกถึงเรื่องนี้เสียสนิท ชายหนุ่มควักโทรศัพท์ กดเบอร์ของสมบัติอีกครั้ง แต่เสียงปลายสายบอกว่าไม่มีสัญญาณ นายตำรวจหนุ่มหงุดหงิด แทบจะขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้น
"นี่คม รอพรุ่งนี้เช้าดีกว่า ตอนนี้มาสนุกกันก่อน...ว่าแต่ว่า เอ็งจะยังให้ข้าทำภารกิจพิชิตศึกหนุ่มตี๋อยู่หรือเปล่า"
ธงรบหมายถึงอาทิตย์...พลันนึกถึงใบหน้าหล่อน่ารักของชายหนุ่ม เนื้อตัวเนียนแน่น สะอาดสะอ้าน โดยเฉพาะส่วนที่เขาชอบที่สุดที่ ‘งอน’ เต็มไม้เต็มมือ...เขาบอกตัวเองว่า ถึงอธิคมจะสั่งยกเลิกภารกิจ เขาก็ไม่หยุดล้มเลิกความตั้งใจที่จะ 'จับ' โจรหนุ่มเข้าคุกให้ได้ หากขัดขืนก็จะ 'ยิง' เสียเลย
อธิคมส่ายหน้า...ตอนนี้ศัตรูหัวใจเบอร์หนึ่งของเขาเปลี่ยนแปลงลำดับไปแล้ว อาทิตย์เด็กหนุ่มไม่ใช่คนที่อนุภาพรัก...คนที่เขากังวลคือ 'อดีต' ของอนุภาพ...ธนาภพ
อนุภาพจมอยู่กับอดีตมานาน...ธนาภพเป็นตัวแปรที่เขาไม่อาจวางใจ
"แต่ว่าข้ามีเรื่องใหม่ให้เอ็งช่วย" อธิคมขอปากกาจากพนักงานประจำบาร์เหล้า เขียนหมายเลขทะเบียนรถ และชื่อของธนาภพ เขาตรวจสอบข้อมูลเบื้องต้นของธนาภพมาแล้ว เจ้าของรถเบนซ์สีดำคันนั้นที่จอดซุ่มอยู่ข้างรั้วคอนโดของอนุภาพเย็นวันที่เขาไปหาชายหนุ่มเพื่อขอ 'กำลังใจ'
"เอ็งหาข้อมูลทุกอย่างของผู้ชายคนนี้...ธนาภพ หาไม่ยากหรอก รู้สึกจะเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำ
"เฮ้ย เล่นของแข็ง...แล้วไง ให้ข้าจับเข้าคุกเลยหรือเปล่า หรือแค่ให้ยิงให้บาดเจ็บเฉยๆ เองนี่มักหาภารกิจหินๆ ให้ข้าจังเลยนะ เอาแต่พวกขั้วเดียวกันมาให้ข้าปราบ รู้ไม๊ไม่ใช่เรื่องหมูเลยนะเนี่ย เผลอๆ เสี่ยงถูกต่อย"
"กลัวทำไม่ได้หรือไง...ก็แค่ไม่ให้มายุ่งกับคุณนุ ส่วนข้าจะจัดการกับเด็กเก่าๆ ของข้าเสียก่อน กันไม่ให้โผล่มาอีกเหมือนอัสนัย...ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"
ธงรบหัวเราะหึๆ รู้สึกสงสารเพื่อน เจอศึกหนักหลายด้าน
“เออ ว่าแต่ว่าธนาภพนี่ ตี๋หรือเปล่า...ถ้าไม่ตี๋ไม่ค่อยมีอารมณ์ว่ะ
อธิคมส่ายหน้า ธงรบเบ้ปากแล้วพูดว่า “ว้า ไม่น่าสนใจ”
“ข้อแก้ตัวแกล่ะสิ กลัวทำไม่ได้”
"แล้วถ้าเป็นแกล่ะคิดว่าจะทำได้หรือเปล่า อยากจะรู้นัก เอ็งพึงสังวรณ์เอาไว้นะว่ากว่าจะยิงนักแม่นปืนพันธ์เดียวกันได้นี่ มันยากเย็นแสนเข็ญนะเพื่อน...”
“ไอ้ธง ข้าต้องการให้เอ็งช่วยจริงๆ อย่าพูดมาก บอกแล้วไง ข้าต้องจัดการเด็กเก่าๆ ของข้าไม่ให้โผล่ขึ้นมาทำเสียเรื่อง”
ธงรบพยักหน้าเข้าใจ
“นี่ถ้าจะจัดการเด็กเก่าๆ อย่าลืมกษิดิษฐ์นะโว้ย รายนั้นร้ายสุด บ้าบิ่น ระห่ำยิ่งกว่าอัสนัยหลายเท่านัก"
อธิคมยักไหล่...ใครเขาก็ไม่กลัว มาจนถึงขั้นนี้ อย่างไรเขาก็ต้องจัดการให้ได้...เพื่ออนุภาพคนเดียว
"เออแล้วอาทิตย์ข้ายังจะรับจ๊อบต่อนะ...คราวที่แล้วยังไม่ได้..แบบว่า...นั่นกันหน่ะ...พอดีน้องเขาเมา เลยไม่อยากรังแก" ธงรบส่ายหัวเมื่อเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะเร้าใจ กวาดสายตาไปรอบๆ
"เฮ้ย เดี๋ยวข้ามานะโว้ยเพื่อน เห็นผู้ต้องสงสัยขนยาเสพติด ต้องไปจัดการซะหน่อย หน้าตาเหมือนลูกสมุนขุนส่า...ตี๋ล่ำ เข้มจริงๆ ให้ตายสิ..."
ธงรบตบไหล่อธิคมแล้วรีบหายตัวไป...อธิคมมองตามเห็นธงรบเดินเข้าไปทักดาราวัยรุ่นหน้าใหม่ที่เพิ่งมีข่าวฉาวกับผู้กำกับการแสดง
บางครั้งเขาก็สงสัยว่าเมื่อไหร่ธงรบจะได้เจอคนที่ถูกใจแล้วลงหลักปักฐานกับใครสักคนเสียที เขายอมรับว่าความสนุกสนานที่ตัวเองเคยได้รับมาตลอดสิบกว่าปีตั้งแต่ค้นพบตัวของตัวเองนั้นเป็นความสุขสำราญอย่างหนึ่ง แต่กลับเทียบไม่ได้เลยกับความสุขช่วงสั้นๆ ครั้งละไม่กี่ชั่วโมงที่เขามีกับอนุภาพ เทียบไม่ได้กับครั้งที่อยู่ด้วยกันหนึ่งวันสองคืนเต็มๆ ที่บ้านริมทะเล คราวที่เขา 'ลักพาตัว' ชายหนุ่มไปพักผ่อน เทียบไม่ได้กับครั้งที่เขาดึงคนหน้านิ่งเข้ามากอดแล้วบอกรัก...ครั้งที่เขา 'ขอกำลังใจ' จากชายหนุ่มหลังรับประทานอาหารด้วยกันคืนนั้น...คืนแรกที่เขาได้สัมผัสริมฝีปากอิ่มเต็มแดงระเรื่อที่เขาเฝ้ามองมานาน...
ชายหนุ่มจ่ายเงินให้พนักงานบาร์เหล้าแล้วเดินออกมานอกผับ สาวสวยสองคนใกล้ประตูทอดสายตามองเขาด้วยแววตาวาบหวาม เขายิ้มบางๆ แล้วเดินเลยออกไป สวนทางกับชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวทันสมัยที่เพิ่งก้าวเข้ามาในผับ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เขาเหมือนอยากทำความรู้จัก...แต่ภาพเดียวที่ลอยเด่นอยู่เบื้องหน้าเขาคือชายหนุ่มใบหน้าเรียบเฉยที่เวลายิ้มจุดประกายวูบวาบขึ้นในใจเขาจนแทบจะละลาย
...อนุภาพ...คุณมีอานุภาพต่อผมยิ่งนัก...ผมทนคิดถึงคุณแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว...
เสียงโทรศัพท์ดัง เขารีบคว้าขึ้นมารับสายโดยไม่ได้มองหน้าจอ หวังอยู่ลึกๆ ในใจว่าเป็นคนที่เขากำลังคร่ำครวญหา
"คุณนุ"
เสียงในสายดังอื้ออึ้งเพราะจังหวะดนตรีกระหน่ำหนักเร้าใจ ธงรบตะโกนเสียงดัง "ไม่ใช่โว้ย แกนี่เป็นเอามาก...เฮ้ยไอ้คมจะกลับแล้วหรือว่ะ ข้าไม่ได้ทิ้งเอ็งนะเพื่อน อย่าไปเมาหลับที่ไหนล่ะ กลับบ้านไปซะ"
"เออ" อธิคมรับคำสั้นๆ แล้วเดินตรงไปที่รถ
เขาไม่กล้าไปเมาหลับที่ไหน...คืนนี้เขาจะกลับบ้านไปนอนคิดถึงอนุภาพ ก่อนที่พรุ่งนี้เขาจะไปตามหาหัวใจของเขา...
********************
To insert >> ตฤณปลอบอาทิตย์
ดูเหมือนมีคนชอบธงรบเหมือนกันนะครับ ความจริงเวลาเขียนนี่ผู้เขียนตอนที่เป็นเรื่องของธงรบกับอาทิตย์ออกมาได้ง่ายกว่าตัวละครตัวอื่นครับ เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับตัวละครตัวนี้มากกว่าตัวอื่น ถ้ามีคนชอบ โปรเจ็คต่อไปอาจเป็นภาคพิเศษที่เป็นเรื่องของธงรบโดยเฉพาะ ซึ่งท่าทางน่าจะออกไปแนวเรทอาร์ (เพราะประเมินจากบุคลิก) :m20: ชอบก็บอกหน่อยนะคร้าบ :call: :call:
-
o18...มานั่งรอ...^...ตั้งกะเช้า... :z10:
อยากเห็นการเปลื่อนแปลงของคุณนุที่มีต่อสาลาวัดมากๆๆๆ..
(รักคนเจ้าชู้..มือขวาถือมีด มือซ้ายถือแส้)
***+1เรียบร้อย :m16:***
-
:pig4:
ไปง้อเขาได้แล้วสารวัตร
แอบชอบคู่ธงรบเช่นกันค่ะ
-
บุกไปที่บริษัทดิสารวัตรอื้ออยู่ได้ :seng2ped:แต่อ่านมารู้สึกว่าสารวัตรแกเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นเยอะเลยครับ :กอด1:อ้อชอบครับเรื่องของธงรบอ่ะผมว่าสนุกดีอ่ะท่าทางจะฮาๆนะเจ้าชู้กะล่อนขนาดนั้นอ่ะ :z2:
-
ถ้าสารวัตร ตามไปง้อถึงกระบี่ แล้วจะใจอ่อนมั๊ยน้า :call:
-
มารออ่านตอนงอนง้อ คงจะน่ารักน่าดู :-[
ปล.จัดมาอย่าให้เสียค่ะของธงรบ จะรออ่านต่อไปค่ะ o18
-
+1 ให้กับตอนพี่เสดที่น่ารักมากมาย
ว่าแต่ สารวัตร จาง้อแบบไหนหว่า
-
ถ้าสารวัตร ตามไปง้อถึงกระบี่ แล้วจะใจอ่อนมั๊ยน้า :call:
นั้นดิคับ แต่ก้อหวังว่าล่ะน่ะ ถ้าจะบุกไปถึงกระบี่จริง ๆ ก็คงหวังว่าสมบัติจะเป็นตัวช่วยที่ดีเหมือนทุกครั้งนั้นแหล่ะ :เฮ้อ:
-
สู้ๆผู้กอง!!!~
ปล. สาเหตุที่เรียกผู้กอง เพราะไม่พอใจ หุหุ (เหมือนพี่นุไงค๊าบบ)
-
ไปง้อไวๆจิครับ
-
เชียร์ ศาลาวัดดดดดดดดดสุดแรง
เย่ๆ :ped149: :ped149:
-
To insert >> ตฤณปลอบอาทิตย์
ดูเหมือนมีคนชอบธงรบเหมือนกันนะครับ ความจริงเวลาเขียนนี่ผู้เขียนตอนที่เป็นเรื่องของธงรบกับอาทิตย์ออกมาได้ง่ายกว่าตัวละครตัวอื่นครับ เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับตัวละครตัวนี้มากกว่าตัวอื่น ถ้ามีคนชอบ โปรเจ็คต่อไปอาจเป็นภาคพิเศษที่เป็นเรื่องของธงรบโดยเฉพาะ ซึ่งท่าทางน่าจะออกไปแนวเรทอาร์ (เพราะประเมินจากบุคลิก) :m20: ชอบก็บอกหน่อยนะคร้าบ :call: :call:
เหอเหอ ชอบทุกตอนเลยดิ :m3: ช๊อบชอบ
มาต่อด่วนด้วย ไม่ค้างแต่ต่อด่วนนาาาา o13
-
เอาใจช่วยสารวัตค่ะ o13
-
..... + 1 ให้ค่ะ ถ่ายโทษที่หนูไม่ได้เข้ามาซะนานค่ะ อ่านตั้งแต่ตอน 15 ยาวเลย อ่านจนทันตาลายไปเลยอ่ะค่ะ
..... ชอบธงรบกะอาทิตย์ค่ะ อยากอ่าน "ชุดใหญ่" เร็วๆจังอ่ะ คงจะครื้นเครงน่าดู อะหุ อะหุ :z1: .......
....ลุ้นตอนหน้าต่อ จะได้คืนดีกันไวไว มั้ยนี่
ปล. สงสัยค่ะ พี่katawootค่ะ ไอ ตอนพิศษ 6 กะ ไรน้า 10 ไรเนี้ย ไมมันถึงมีอย่างนี้ค่ะ รึว่าตอนพิเศษหลังจบเนี้
มีเป็นสิบเลยเหรอค่ะ ตอบหน่อยน้าอยากรู้ค่ะ
-
เย้
สนุกน่าติดตามมากเรื่องนี้
อ่านทันแล้ว
แต่ ค้างสุดๆ
ขอให้สารวัตร ง้อ พี่นุ ได้โดยเรวไว้ เถิด :call:
ปล อยากอ่าน เต็มๆ ของ ผู้กองเสาธง ด้วยคน :o8: :z2:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เครียดแทนอ่ะนะ
ต่างคนต่างมีอดีต
แต่ก็น่ะ
ถ้าเป็นผมก็น้อยใจสุดๆๆๆเช่นเดียวกัน
-
:L3:
หนาวแล้วนะ........ทุกคน
-
+1 ให้แล้วน้า ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ ที่มาต่อให้อ่าน
แล้วก็รอตอนพิเศษของธงรบ หวังไว้ว่าจะติดเรท PG30 อีกนะครับ แฮ่ ..... :z1:
ว่าแต่ นุ เอาคืนให้หนัก งอนไปนาน ๆ เอาให้สารวัตรลงแดงตายไปเลยยิ่งดี อดีตอยากเจ้าชู้ดีนัก ต้องเอาให้เข็ด อนาคตจะได้ไม่กล้าอีก o13
-
มารอดูว่า ศาลาวัด จะตามง้ออานุภาพยังไง
คิดว่าคงไม่ยากเหมือนตอนที่เริ่มจีบใหม่ ๆ หรอกครับ
เพราะ รักเข้าแล้ว ยังไงก็ต้องใจอ่อน แต่จะด้วยวิธีไหน ต้องตามไปดู
ปล. รอคู่ธงรบ กะ อาทิตย์ อยู่นะครับ
-
:เฮ้อ:..เข้ามากด...คธาวุธ...(+1).. :z10:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
..... + 1 ให้ค่ะ ถ่ายโทษที่หนูไม่ได้เข้ามาซะนานค่ะ อ่านตั้งแต่ตอน 15 ยาวเลย อ่านจนทันตาลายไปเลยอ่ะค่ะ
..... ชอบธงรบกะอาทิตย์ค่ะ อยากอ่าน "ชุดใหญ่" เร็วๆจังอ่ะ คงจะครื้นเครงน่าดู อะหุ อะหุ :z1: .......
....ลุ้นตอนหน้าต่อ จะได้คืนดีกันไวไว มั้ยนี่
ปล. สงสัยค่ะ พี่katawootค่ะ ไอ ตอนพิศษ 6 กะ ไรน้า 10 ไรเนี้ย ไมมันถึงมีอย่างนี้ค่ะ รึว่าตอนพิเศษหลังจบเนี้
มีเป็นสิบเลยเหรอค่ะ ตอบหน่อยน้าอยากรู้ค่ะ
อยากรู้ด้วย
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเหมือนกัน
+1 ให้รีบน กับ คนแต่งค่ะ
-
แต่งเลยค่า ตอนพิเศษ คู่ ธงรบ - อาทิตย์ ขนาดยังไม่ค่อยแต่งให้เจอกันมาก แต่เราก็คลั่งล่วงหน้าไปไกลแล้ว ชอบอาทิตย์ อ่ะค่ะ >< นายเอกมาดแมน ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!
-
:call: ขอบคุณครับ ชอบตอนของธงรบกับอาทิตย์เหมือนกันถ้ามีโอกาศก็มาลงอีกนะครับ
-
ไม่ได้มาอ่านไม่กี่วัน มีแต่ตอนพิเศษตรึมเลย อะไรเนี่ย แต่ก็นะ ยอม เหอ ๆ ๆ :haun4: (ขอเลือดที่เคยบริจาคไปแล้วกลับคืนมาด่วน)
ว่าแต่ มาบอกหน่อยสิครับ ธงรบกับอาทิตย์เนี่ย คบกันด้วยความสัมพันธ์แบบแปลก ๆ น่ะ มันเป็นยังไงเหรอ อยากรู้อ่ะ จริง ๆ นะ :z1:
แล้วมาต่อตอนปกติเร็ว ๆ นะครับ อยากอ่านต่ออ่ะ นะ นะ น้า ..... :m15:
ปล. สงสัยค่ะ พี่katawootค่ะ ไอ ตอนพิศษ 6 กะ ไรน้า 10 ไรเนี้ย ไมมันถึงมีอย่างนี้ค่ะ รึว่าตอนพิเศษหลังจบเนี้
มีเป็นสิบเลยเหรอค่ะ ตอบหน่อยน้าอยากรู้ค่ะ
เลือดใครเลือดมัน ให้กันแล้ว ไม่มีคืน :m20:
ธงรบคบกันอาทิตย์แบบแปลกๆ ในที่นี้คือแบบ open relationship ครับ คือว่าอีกฝ่ายจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็ได้ :เฮ้อ: เอ หรือว่าไม่แปลก??
ตอบ ป.ล. ครับ
เอ่อ ขอยอมรับความผิดพลาดเรื่องการนับเลขครับ ใช่ครับ มีครับ คือคิดอะไรได้ก็เขียน แต่เรื่องการเรียงเลขนี่ผมมีปัญหา พอดีผมเห็นว่า เรื่องที่เกิดขึ้นมันเห็นเหตุการณ์ช่วงหลังๆ ผมก็เลยให้เป็นเลขสิบ เกิดขึ้นช่วงกลางๆ ก็เป็นเลขกลางๆ แต่ที่คิดจะเขียนตอนพิเศษตั้งใจว่าจะเขียนให้ครบหนึ่งโหล
ขอเปิดเผยความลับอีกอย่างนะ เขียนนิยายนี่บางทีผมไม่เขียนเรียงกันจากบทที่ 1 ถึงบทสุดท้ายครับ นึกอะไรได้ก็เขีัยนไปก่อน แล้วมาเขียนเติมๆ ลงไปตรงกลางให้มันต่อกัน เหมือนเติมคำในช่องว่างอ่ะ เหมือนต่อจิ๊กซอว์ พอดีเป็นคนชอบทำข้อสอบ TOEFL เล่น :เฮ้อ: อาจารย์ที่สอนการเขียนมาคงด่าตายเลย
ทำไงได้ เป็นคนสับสนในเรื่องตัวเลขและเวลา สับสนทางเพศยังไม่พ้อ :เฮ้อ: เวรกรรม :z3: พอเลือกเพศได้แล้ว ยังต้องสับสน หัวข้อย่อยในเพศรสอีก :z1: :z10:
-
:z10:..มารอ..อ่าน... :z2:
-
ทำไงได้ เป็นคนสับสนในเรื่องตัวเลขและเวลา สับสนทางเพศยังไม่พ้อ เวรกรรม พอเลือกเพศได้แล้ว ยังต้องสับสน หัวข้อย่อยในเพศรสอีก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ขอฮาหน่อย ขำไมไหว กรั๊กๆๆๆ :jul3: :m20: :laugh:
-
..... ขอบคุณสำหรับคำตอบนะค่ะ พอเข้าใจเรื่องความสับสนของพี่katawoot ค่ะ แต่พี่อย่าสับสน
ระหว่างธงรบกะพี่นุเด็ดขาดเลยน้า หนูรับไม่ได้แน่ๆ อ่ะ ..... แล้วความสัมพันธ์ เเบบเปิดเนี้ย มันก็เหมือนไม่ได้
เป็นไรกันเลย นอกจาก อะจึ๊ก ... อะจึ๊ก :oo1: กันอย่างเดียวอะดิ โหยยยยยยย ...ไมเงี้ยอ่ะ ....... :z3:
-
เจ็บก้นไปหมดเลย ขอบคุณทุกท่านสำหรับคะแนน + 1 นะครับ
โพสตอนที่ 43 ให้อ่านครับ แล้วก็บายๆ นะครับ จะเดินทางแล้วตอน 11.30 น. สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์ ทำอะไรขอให้ถึงจุดไคลแม็กกันทุกคนนะคร้าบบบ :mc4: :bye2:
บทที่ 43
หัวใจของสารวัตรหนุ่มกำลังเอนนอนอยู่บนเก้าอี้บนดาดฟ้าของเรือสีขาวที่ทีมงานบริษัทโฆษณาเช่าตะเวนถ่ายทำโฆษณาตามเกาะสวยงามแห่งต่างๆ ของท้องทะเลกระบี่
เรือลำน้อยกำลังลอยลำอยู่กลางทะเล เมฆขาวสะอาดราวปุยนุ่นล่องลอยบนท้องฟ้าสีครามสดใส ลมทะเลพัดมาเอื่อยๆ ชวนให้นอนพัก
นิตินัยลอยคออยู่ในน้ำทะเลใสราวกระจกจนเห็นฝูงปลาตัวเล็กๆ สีสันสวยงามแหวกว่ายไปมารอบๆ อธิปลอยคออยู่ข้างหลังคอยช่วยพยุงตัวของนักร้องหนุ่มที่ว่ายน้ำไม่เป็น
นักร้องชื่อดังหันมามองอธิปบ่อยครั้ง ชายหนุ่มรูปหล่อคนเดียวของทีมงานที่ว่ายน้ำเก่งที่สุด ดึงดูดความสนใจของเขา ทำให้นักร้องหนุ่มอารมณ์ดีและอดทนลอยคออยู่ในน้ำได้เป็นนานสองนามโดยไม่บ่น
"นี่ถ้าสารวัตรมารับรองแบ๊งค์ยอมลอยอยู่ในน้ำทั้งวัน" พจนีย์กระซิบสมบัติ หัวเราะคิกคัก
"บ้าเหรอ...เดี๋ยวนุมันได้กระโดดลงน้ำไปจับคอแบ๊งค์กดน้ำ" สมบัติผสมโรง ก่อนทั้งสองจะหัวเราะร่าจนผู้กำกับต้องหันหน้ามาปราม ทั้งสองทำเฉไฉมองธรรมชาติรอบตัวแต่ก็ยังกระซิบกระซาบกันต่อ
"ดีจังเลยนะ มีผู้ชายหล่อๆ มาด้วยคนหนึ่ง เอาไว้ล่อนักแสดงให้ความร่วมมือในการถ่ายทำ โชคดีที่อธิปว่ายน้ำแข็ง" พจนีย์ไม่ยอมหยุด
"นุก็หล่อ นั่นก็ว่ายน้ำเป็นปลาเหมือนกัน"
"แต่แบ๊งค์เขาชอบหนุ่มล่ำๆ กล้ามโตๆ หล่อแบบห้าวๆ เถื่อนๆ นะพี่"
"ผู้กองไม่เถื่อนนี่นา อธิปก็ไม่เถื่อน แค่เซอร์ๆ"
"แต่อธิปชายแท้ เข้มได้ใจ แบบนี้ล่ะ แบ๊งค์ชอบ"
พจนีย์ล้อเลียนท่าทางนิตินัย...ประโยคเด็ดของโฆษณาครั้งนี้คือ ‘เป็บซี่...เข้มได้ใจ แบบนี่ล่ะ แบ๊งค์ชอบ’
สมบัติกลั้นหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล...เวลาอยู่กับพจนีย์ทั้งสองมีเรื่องคุยกันได้ไม่หยุดหย่อน แต่ครั้งเหลือบตาไปมองอนุภาพที่กำลังนั่งเหม่อลอย สมบัติก็อดสงสารชายหนุ่มรุ่นน้องกับสารวัตรอธิคมไมได้
อนุภาพนั่งนิ่งเงียบมาตั้งแต่เดินทางออกจากกรุงเทพฯ ปรกติเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วยิ่งพูดน้อยมากกว่าเดิม เช้าวันนี้คิดว่าจะสดใสขึ้น กลับเอาแต่นิ่งเงียบ ทำงานเหมือนเครื่องจักร ไร้อารมณ์ สมบัติอยากแอบโทรศัพท์ไปรายงานสารวัตรอธิคม บอกให้รีบมาง้อเสียไวๆ แต่ก็ทำไม่ได้
ผู้กองหนุ่มโทรมาตั้งแต่เช้าตรู่ เขาจำใจต้องปฏิเสธบอกว่าห้ามให้ข้อมูลใดๆ ทั้งสิ้น
"สารวัตรเก่งอยู่แล้ว ก็สืบให้ได้เร็วๆ ว่าเราอยู่ที่ไหน"
"พี่บั๊ด อย่างน้อยบอกจังหวัดหน่อยไม่ได้หรือ"
"ไม่ได้ฮ่ะ สารวัตรอยากให้นุเขามาแหกอกบั๊ดหรือไง"
"เขาไม่รู้หรอกว่าคุณบั๊ดเป็นคนบอก"
"น้อยไปซะแล้ว อนุภาพน่ะรีดความจริงจากคนเก่งจะตาย แล้วคนที่สารวัตรมีเบอร์โทรก็บั๊ดคนเดียว โดนไปเต็มๆ"
อธิคมอ้อนวอนเสียงอ่อนน่าสงสาร เขาบอกว่าสืบได้ก็จริงอยู่ แม้จะสืบง่ายกว่าหาตัวผู้ร้ายคดีฆาตกรรมแต่เขาไม่อยากเสียเวลาไปอีกเป็นวันๆ เขาอยากขึ้นเครื่องบินตรงรี่มาหาในอีกชั่วโมงสองชั่วโมงด้วยซ้ำไป
สมบัติมั่นใจว่านายตำรวจหนุ่มคงสืบหาได้ไม่ช้าก็เร็ว ขอเพียงอย่างเดียว เมื่อมาถึงแล้ว ขอให้ง้ออนุภาพได้สำเร็จ อนุภาพใจแข็งจะตาย ส่วนเขาคงได้แต่เพียงเอาใจช่วย
"นุ...คิดอะไรอยู่" สมบัตินั่งลงข้างๆ ถามอนุภาพด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"คิดเกี่ยวกับสารวัตรอธิคม" อนุภาพพูดตรงๆ จนสมบัติไม่คาดคิด
"ดีแล้วล่ะนุ...แต่คิดในเรื่องที่ดีเท่านั้นนะ อะไรที่มันแย่ๆ ก็พยายามตัดมันทิ้งไป นุก็รู้ว่าสารวัตรรักนุ"
"แต่เขาอยู่กับอัสนัย เขากอดแขนกันแน่นเลยนะพี่บั๊ด"
"นั่นก็ใช่...แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขารักอัสนัยนี่ อีกอย่าง ยังไม่ได้ฟังเขาอธิบาย ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
อนุภาพถอนหายใจ สองคืนที่ผ่านมา เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คิดเกี่ยวกับอนาคตของเขากับอธิคม คิดหลายๆ เรื่อง"
"แสดงว่าผมไม่หนักแน่นพอใช่ไม๊พี่บั๊ด" อนุภาพเสียงเบา
"นุก็มีสิทธิ์จะคิดแบบนั้นนะ คนเรามันก็มีอารมณ์น้อยใจหรือเสียใจเป็นธรรมดา จริงอยู่ สถานการณ์มันทำให้ชวนคิด แต่นั่นมันกลางลานจอดรถนะ ไม่ใช่ในห้องนอนสองต่อสอง...นุ...อารมณ์คนเรานี่มันเปราะบาง ของแบบนี้ มันน้อยใจกันได้ แต่เมื่อมีอะไรแบบนี้ขึ้นมา มันต้องหันหน้าเข้าคุยกัน และเชื่อมั่นในตัวของกันและกัน...ถ้า...ถ้าเรารักเขาและเขารักเรา"
"ผมรู้...แต่ว่าผม...ผมควบคุมตัวเองไม่ได้"
"ไม่มีใครควบคุมตัวเองได้ตลอดเวลาหรอกนุ...แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่ง เราก็ควรจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ว่าไม่ให้มันมาอยู่เหนือเหตุผล คนเรารักกันก็ควรจะให้อภัยกันได้ แต่ก่อนอื่น ต้องฟังเขาอธิบายก่อน..."
อนุภาพถอดแว่นกันแดด หันหน้ามองสมบัติ
"พี่บั๊ด ผมต้องเจอแบบนี้อีกเยอะไม๊ ความเจ้าชู้ของสารวัตรกับเด็กๆ ของเขา"
"นั่นมันอดีตของเขานะนุ แล้วเท่าที่เห็น สารวัตรเขาก็เลิกเจ้าชู้แล้ว ไม่งั้นเขาไม่ตามยูมานานหลายเดือนขนาดนี้หรอก คนเจ้าชู้เขาจีบใครแล้วไม่ได้แอ้มภายในอาทิตย์สองอาทิตย์เขาก็ผละจากเราไปจีบคนใหม่เรื่อยไป แต่สารวัตรนะเขาทนมานานขนาดไหนยูก็รู้"
อนุภาพหันหน้าออกไปมองทะเล เอ่ยเสียงเบา "ผมกลัวว่าจะเหมือนที่เคยได้ยิน อดทนเพื่อให้ได้ตามที่ต้องการ พอได้แล้วก็หมดความสนใจ ต้องโผไปหาคนใหม่ต่อ"
"ให้เวลาเขาบ้างสิ แต่พี่ว่าพี่มองสารวัตรไม่ผิดหรอก...จะว่าไปก็น่าสงสารรูปหล่อของพี่...เขาเองก็ต้องคอยสู้กับบรรดาอนุภาพแฟนคลับเหมือนกัน ยูเองก็มีคนมาเกาะแกะใช่ย่อย...อาทิตย์เอย...คุณตฤณ แล้วก็ยัง..."
สมบัติหยุดชั่วครู่ ตัดสินใจว่าจะเอ่ยชื่อต่อไปดีหรือไม่
"แล้วก็ยังธนาภพอีก ลองคิดถึงใจสารวัตรบ้างสิ เขาจะรู้สึกแย่ขนาดไหนที่นุกับภพเคยเป็นอะไรกัน แล้วต้องมาสู้กับคนที่เคยรักกับนุมานานกว่าสิบปี แล้วตอนนี้ก็ไม่ชัดเจนว่าอะไรยังไง"
อนุภาพอึ้ง...สมบัติพูดจริง...ถ้าให้เขาต้องสู้กับคนที่อธิคมรักมากเป็นสิบปีเขาก็คงหนักใจเหมือนกัน
...วินาทีนี้...เขารู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็นเฉียบใส่ตัว...สะดุ้งตื่น...จากความคิดคำนึง
"พี่บั๊ด ผมกับธนาภพจบกันไปแล้ว..."
ชายหนุ่มนึกถึงคืนที่เขาหนีไปตั้งหลักแต่กลับต้องไปอยู่ในห้องนอนของโรงแรมของธนาภพที่เติมไปด้วยภาพความหลังสะกิดใจต่างๆ ...คืนนั้นทั้งคืนเขาได้ต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง แล้วได้ตระหนักแล้วว่าคนที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเขามากที่สุดตอนนี้คืออธิคม...
"แน่ใจว่าในหัวใจของนุไม่มีภพอีกแล้วเหรอ...มีแต่สารวัตรอธิคมใช่ไม๊..." สมบัติเอื้อมมือไปบีบไหล่อนุภาพ ถ่ายเทกำลังใจให้
ชายหนุ่มไม่ตอบ นั่งนิ่ง ตามองไปยังยอดเขาหินปูนสูงตระหง่านของเกาะเบื้องหน้า
ภูเขารูปทรงแปลกตา หน้าผาสูงชัน...ธนาภพชอบความสูง เขาชอบปีนเขาไปหยุดพักเมื่อใกล้ๆ ถึงยอด แล้วปล่อยตัวให้ห้อยต่องแต่งลอยอยู่ในอากาศ
แล้วอธิคมล่ะ...ภายใบหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าของนัยน์ตาพราวระยับ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาแล้วบรรจงจูบริมฝีปากด้วยความนุ่มนวล อ้อมแขนแข็งแกร่งอบอุ่นโอบเขาไว้แนบอก จนได้ยินเสียงหายใจของอธิคมเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเขา
ยามที่อธิคมบอกรัก เขารู้สึกว่าตัวเองลอยล่องเหมือนอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก เท้าเหมือนเหยียบอยู่บนปุยเมฆนุ่ม ทุกอย่างรอบตัวเป็นสีขาวสว่าง ไร้ซึ่งสรรพสำเนียงใดๆ มีแต่ความเงียบสงบ
บัดนี้ ภาพของธนาภพเป็นเพียงการรับรู้ของการมีอยู่ในความทรงจำ แต่ภาพของอธิคมนั้นเด่นชัด...เหมือนจริงจนแทบจะยื่นมือไปคว้าได้...รอยยิ้มในภาพคิดคำนึงนั้นทำให้หัวใจเขาเต้นแรง
ตอนนี้อนุภาพมั่นใจแล้วว่าเขารักอธิคม...รักเขาเพียงคนเดียว
......
เมื่อเสียงผู้กำกับสั่งคัท การถ่ายทำช่วงแรกก็สิ้นสุดลง ได้เวลาย้ายกองไปยังเกาะปอดะเพื่อถ่ายทำฉากพระอาทิตย์ตกดิน
นิตินัยปีนขึ้นมาจากทะเล ทีมงานสองคนบนเรือช่วยดึงแขน มีอธิปลอยคอทำหน้ามุ่ยอยู่ในน้ำ มือดันบั้นท้ายนักร้องหนุ่มเพื่อช่วยส่งแรง
นิตินัยก้มลงมองข้างล่างแว่บหนึ่งพร้อมยิ้มมุมปาก ภาพดังกล่าวไม่รอดสายตาของสมบัติกับพจนีย์
"พี่บั๊ดว่าอธิปจะรอดคืนนี้ไม๊"
"น่าจะ...อธิปนี่เสือผู้หญิงเลยนะจะบอกให้"
"ว่าได้เหรอ...แต่มายาชายนี่ก็ร้ายไม่แพ้มายาหญิงนะพี่บั๊ด แบงค์อาจจะมอมเหล้าอธิป เอายานอนหลับใส่ให้ดื่ม แล้วก็..." พจนีย์จินตนาการบรรเจิด
"ยัยบ้า คิดอะไรทะลึ่ง อย่างลืมนะว่าหล่อนเป็นผู้หญิง มาจินตนาการว่าผู้ชายข่มขืนผู้ชาย สับสนในในเพศของตัวเองหรือไง" สมบัติเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากพจนีย์อย่างเคยทำ หากอดไม่ได้ที่จะเฉียดไปไกล้ๆ หนุ่มหล่อรุ่นน้องเพื่อยั่วเย้า
"ว่าไงอธิป ได้ใกล้ชิดนักร้องชื่อดัง เขาอิจฉาจนตาถลนกันหมดแล้วนะรู้ไม๊"
"ชิดจนแทบจะแนบเนื้อ" พจนีย์หัวเราะคิกคัก
อธิปทำหน้างอนๆ ยังไม่พูดไม่จา มือถอดตีนกบออกจากเท้า
"อดทนหน่อยน่ะอธิป เพื่องาน เพื่อบริษัท"
อธิปนั่งหน้ามุ่ยอยู่กราบเรือ หอบหายใจอยู่จนเห็นแผ่นอกกว้างกระเพื่อม
"อย่าให้นานนักนะพี่บั๊ด ผมกลัวว่าจะโดนปล้ำซะก่อน"
"เถอะน่า เดี๋ยวจะทูลคุณตฤณให้ขึ้นเงินเดือนให้"
"ถึงงั้นก็เหอะ แต่อย่าให้ถึงกับผมต้องเอาตัวเข้าแลกก็แล้วกัน...กลัวเสียตัวชิบ"
อธิปส่ายหน้า ใจยังนึกหวั่นๆ เมื่อครู่ที่อยู่ในน้ำเขาโดนแต๊ะอั๋งไปหลายครั้ง นิตินัยป่ายมือมาถูกของรักของหวงเขาอยู่บ่อยๆ จนน้องชายเกือบขยับตัวทรยศเจ้าของ หน้ำซ้ำยังกระซิบชวนไปเที่ยวเธคตอนกลางคืน บอกว่าเป็นการเอนเตอร์เทนนักแสดง---บริการเสริมจากทีมงานถ่ายทำโฆษณา
ชายหนุ่มอยากให้ฟ้าส่งใครสักคนมาช่วยหันเหความสนใจของนิตินัยไปจากเขาเหลือเกิน ใครก็ได้ที่หล่อและเท่ ดึงดูดความสนใจมากกว่าเขา นักร้องหนุ่มจะได้ไม่มาเกาะแกะเขาอีก
-----------
อธิคมเดินออกมาจากสนามบิน สูดอากาศบริสุทธิ์ของต่างจังหวัดเข้าไปเต็มปอด แม้อากาศตอนบ่ายแก่ๆ จะค่อนข้างร้อนแต่สายลมเย็นๆ ที่พัดมากระทบหน้าก็ทำให้รู้สึกสดชื่นยิ่งนัก
เขาต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะสืบได้ว่าทีมงานแอ๊คโค่แอดเวอร์ไทซิ่งพักอยู่ที่ไหน คนที่บริษัทของอนุภาพไม่มีใครยอมปริปากสักคน จะถามตฤณก็กลัวเสียเชิง
สารวัตรมือปราบโชคดีนึกได้ว่าพงศทัต 'อดีต' ของเขาคนหนึ่งเป็นนักบินสายการบินไทย เขาจึงโทรศัพท์ไปหาชายหนุ่มเพื่อขอความช่วยเหลือทั้งที่ไม่อยากทำ กลัวว่าพงศทัตจะเกิดอยากจริงจังหวนกลับมาชอบเขาเหมือนอัสนัย
พงศทัตช่วยตรวจสอบกับเพื่อนที่ทำงานสายการบินต่างๆ แล้วบอกเขาว่าไม่มีผู้โดยสารชื่ออนุภาพ สมบัติ หรือพจนีย์เดินทาง แต่ทันใดเขาก็นึกได้ว่านิตินัยเป็นนักร้องชื่อดัง ใครๆ ก็ต้องรู้ว่านิตินัยเดินทางไปไหน พงศทัตตอบกลับทันทีว่าเมื่อเย็นวานเครื่องที่เขาขับมีนิตินัยนั่งอยู่บนเครื่อง เดินทางไปกระบี่
ชายหนุ่มโทรศัพท์ไปกระบี่ให้คุณปองศักดิ์ผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมภวันตรารีสอร์ทช่วยค้นหาว่านิตินัยพักอยู่ที่ไหน ซึ่งเขาค่อนข้างมั่นใจว่าอนุภาพต้องพักอยู่โรงแรมเดียวกัน คำตอบที่ได้รับทันทีที่ถามคำถามคุณปองศักดิ์ทำให้นายตำรวจหนุ่มยิ้มกว้าง...คาดไม่ถึง...นิตินัยและทีมงานทั้งหมดพักที่ภวันตรารีสอร์ท...ใกล้แค่ปลายจมูก...ภวันตรารีสอร์ท โรงแรมของพ่อเขาเอง...
อธิคมยิ้มให้คนขับรถโรงแรมที่ผู้จัดการใหญ่ส่งมารับเขาที่สนามบิน เขาบอกว่าจะขับเองด้วยรู้ว่าคนขับรถคงตั้งอกตั้งใจขับรถช้าๆ นิ่มนวล และใจเย็นเพราะมีลูกชายเจ้านายใหญ่นั่งอยู่เบาะหลัง แต่เขาใจร้อนจนทนแทบไม่ไหว...
ตลอดทางจากสนามบิน คนขับรถโรงแรมนั่งตัวเกร็งจับที่จับข้างประตูแน่น บางช่วงหลับตาปี๋เพราะความหวาดเสียว ด้วยคนขับรถกิตติมศักดิ์เหยียบคันเร่งทะยานไปเหมือนเหาะ
อธิคมยิ้มบางๆ ...อะไรง่ายกว่าที่คิด...แต่ภารกิจที่ยากกว่ารออยู่...
...ภารกิจพิชิตใจคนใจแข็งที่ขโมยหัวใจเขามาด้วย...
-----------
อธิคมมาถึงโรงแรมเมื่อบ่ายแก่ๆ จอดรถกึกหน้าโรงแรม หันไปขอบใจพนักงานขับรถตัวจริงที่นั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม แล้วก้าวเท้าออกวิ่งขึ้นไปบนส่วนต้อนรับแขก คุณปองศักดิ์ยืนรอต้อนรับอยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มบอกว่าให้เก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ
พนักงานต้อนรับสาวสวยแจ้งเขาว่ากลุ่มนักโฆษณาไม่มีใครอยู่ในห้องพักสักคน อธิคมยิ้มขอบคุณทุกคนแล้วรีบเดินผ่านล๊อบบี้ของโรงแรมตรงไปยังสระว่ายน้ำเพื่อตามหาอนุภาพ หรือไม่ก็หนึ่งในทีมงานถ่ายทำโฆษณา พนักงานส่วนต้อนรับมองตามชายหนุ่มรูปหล่อร่างสูงแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชื่นชมลูกชายเจ้าของโรงแรมที่นานๆ จะมาเยี่ยมเยือนสักที
อธิคมรู้แล้วว่าอนุภาพพักอยู่ห้องไหน อย่างไรค่ำๆ ชายหนุ่มก็ต้องกลับห้อง หากเขาเคาะประตูห้องก็จะเจอชายหนุ่ม ถ้าไม่ยอมเปิดประตูเขาก็จะเอากุญแจจากผู้จัดการโรงแรมเปิดเข้าไป ลักพาตัวของคนใจแข็งไปขึ้นเรือสปีดโบ้ทขับออกไปนอกฝั่ง แล้วนำไปกักตัวไว้บนเรือยอชน์ของน้องชายเขาที่จอดอยู่ใกล้ๆ ท่าเรือกระบี่มารีน่าไม่ไกลจากที่นี่นัก
แต่เขารอไม่ไหวถึงขนาดนั้น...ตอนนี้...เวลานี้...เขาต้องพบอนุภาพให้ได้...
...เขาคิดถึงคนรักเหลือเกิน...
**********
Katawoot/30-07-08
-
มาต่อไวๆนะ
พี่ katawoot !!!~
-
:m16:...ยังไม่ได้อ่านเลยยย :m16:
***ไม่อยุ่หลายวันลงแค่ตอนเดียวเอง...แห้งตายแน่... :z3: :z3: :z3:
...กด+ไปแล้วโดนบ่อยๆเดียวก้อชิดไปเอง...
-
.............โอ๊ยๆๆๆ ตามมาก็เจอคู่ขาเก่า น้องแบงค์ ด้วย (ใช่ไหมคะ)
อธิคม ช่างพาตัวมาสู่คมหอกแท้ๆ
จะได้ปรับความเข้าใจหรือเพิ่มอีกคดีล่ะเนี่ย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:oni3: :oni3: :oni3:หยุด นี่คือการสะกดจิต (ปล้น) .....
เขียนเอาไว้เท่าไหร่ ส่งมาให้หมด อิ่ๆ
อยากอ่านแล้วค๊าบ มาต่อวายๆ น๊า รออ่านอยู่
-
น๊านน สารวัตร มีแผนลักพาตัวอีกแร๊ะ :laugh:
-
รีบกลับมาตอเร็วๆ นะ
อย่ารู้ว่าคุณสารวัตจะมีวิธีไหนง้อคุณนุ
o18 o18
-
เอาแบบ นั่งรอในห้อง พอคุณนุเปิดเข้ามา ก็ปฏิบัติการณ์(ง้อ)เลย เซอร์ไพรซ์ดี อุอุ :n1:
-
ลุ้นๆ
ขอให้ง้อได้เร็วๆ :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
รอสารวัตร อยู่นะครับ
-
คุณคฑาวุธที่รัก มาต่อเร็ว ๆ นะครับ อย่าเที่ยวเพลินจนลืมสงสารลูกนกลูกกาตาดำ ๆ ที่รออ่านนิยายเรื่องนี้ต่อน้า .... :sad11:
-
เที่ยวให้สนุกนะคะ รออ่านตอนง้องอนกันต่อไป :impress2:
-
:call:
จงต่อๆๆ
เหอๆๆ
อยากอ่านมากมาย
-
:3123: ขอบคุณสำหรับตอน 43 นะครับ...
เที่ยวให้สนุกครับ
-
กลับมาแล้วรีบมาต่อนะครับ เดี่ยวจะลงแดงกันทั้งบอร์ด 55+
อยากอ่านอ่ะ อิอิอิ
-
ขอผู้กองธงรบกับอาทิตย์
หรือแบงค์กับอธิปด้วยนะครับ
:z2:
-
น๊านน สารวัตร มีแผนลักพาตัวอีกแร๊ะ
:jul3: :jul3: :jul3:
-
(http://upic.me/i/02/hearthijacked.jpg)
เอาแต่หัวใจ งั้นแถม :impress2: ด้วยละกัน
:z2:
-
แล้ว แบ้งค์ จะชอบศาลาวัดป่าวเนี่ย
-
.................รอค่ะรอ
อ่านตอนหวานๆแล้ว คุณนุเวลาเปิดใจแล้วน่ารักไม่เบา :-[
ลุ้นตอนต่อไป :n1: ให้กำลังใจคนเขียนด้วยค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
ใช้ภาษาเก่งจริงๆ o13
-
:really2: มาติดตามครับ น่ารักน่าลุ้นกันจังเลยกับคุ่นายอธิคมกับอานุภาพเนี่ย ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ แล้วอย่าลืมมาลงต่อล่ะ
-
เมื่อไหร่จะได้เจอกันเนี่ย.....เอาใจช่วยผู้กองนะคะ....^^
สนุกมากๆเลย...แอบสงสารนุ...(แต่สมน้ามหน้าผู้กอง..เพราะเมื่อก่อนผู้กองอยากเจ้าชู้เองนี่......555+)
แต่ก็อยากให้นุยกโทษให้เร็วๆ...อย่าโกดนานเลยเน้ออ....
ปล.ตอนพิเศษนี่....รู้เลยคะว่าใครใหญ่สุดในบ้าน.....>__<
-
สารวัตร สู้ สู้ ...
-
รอเคอะ :L1:
-
มาต่อไวๆนะฮะ
:L1:
มาเด็ดปีกคนเจ้าชู้เหอะ
-
+1 อ๊า.... :pighaun:
-
:serius2:
-
คุณนุกับสารวัตหนีไปเที่ยวรับลมหนาวกันที่ไหน
ทามมั้ยไม่ไม่ต่อหละ...เค้ารออ่านอยู่นะ
เก็บมาของน้ำตาลเป็นของฝากนะ
@__@
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ทามมั้ยไม่ไม่ต่อหละ...เค้ารออ่านอยู่นะ
:call: :call: :call:
-
มานอนรอ :man1: :man1:
-
มารออ่านค่ะ :n1: :mc4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กลับมายังค้าบ ดันค้าบดัน เดี๋ยวหาว่าไม่มีคนคิดถึง อิอิ :call:
-
คิดถึงคนอ่านใจจะขาด ขอบคุณสำหรับคะแนนที่กดให้นะครับ :pig4:
บทที่ 44
อธิคมเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดินปูด้วยหินทรายสีน้ำตาลอ่อน ลัดเลาะไปตามเรือนพักที่สร้างขึ้นเป็นหลังแยกกันเป็นสัดส่วน สองข้างทางปลูกไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม จนถึงทางแยกมีต้นราชาวดีต้นใหญ่ดอกสะพรั่ง นายตำรวจที่กำลังตามหาดวงใจตัวเองจึงเลี้ยวซ้าย พลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงสีดำลายดอกไม้ดอกใหญ่สีส้มกำลังเร่งเดินโผล่พ้นมาจากทางเดินเล็กๆ ข้างพุ่มไม้
อธิป...เหมือนเดินหนีอะไรมา หันหน้าหันหลัง ลุกลี้ลุกลน
"โอ๊ะ ผู้กอง...เอ๊ย สารวัตร" อธิปหันหน้ามาจะเอ๋กับอธิคมที่ยืนขวางอยู่ อุทานอย่างคาดไม่ถึง
"หนีอะไรมาคุณอธิป"
อธิปยิ้มแหยๆ เขาเดินหนีนิตินัยที่พยายามตื้อเขาให้สอนเล่นเรือใบ แต่กลับตอบนายตำรวจว่า "เปล่าครับ...สารวัตรมาเที่ยวหรือครับ"
อธิปรู้ว่าสารวัตรอธิคมปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเพราะเหตุใดแต่ทำเป็นเฉไฉ
"เปล่า...อธิป คุณนุอยู่ไหน" อธิคมหน้าเรียบ
อธิปมีพิรุธ ทำท่าอึกอัก สงสัยถูกสั่งให้ปิดปากเหมือนคนอื่น พนักงานโรงแรมก็คงถูกห้ามไม่ให้แพร่งพรายเหมือนกัน แต่พอรู้ว่าเขาเป็นใครก็รีบบอกไม่รอช้า
"ผมถูกห้ามไม่ให้พูด"
"เรายังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรออธิป เคยกินเหล้ามาด้วยกัน ยังไงผมก็มาถึงที่นี่แล้ว ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องพบคุณนุอยู่ดี แต่ตอนนี้ช่วยย่นเวลาให้สักนิดไม่ได้หรือ" อธิคมหน้านิ่งเรียบ
"โธ่...สารวัตร เดี๋ยวผมโดนดุ"
"ใครจะไปรู้ว่าอธิปบอก"
อธิปคิดอยู่ชั่วครู่ก็เห็นด้วยว่าจริง จึงเอ่ยปาก "ก็พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน พี่นุเขาก็ลอยคลอคุยกับปลาอยู่กลางทะเลยตามเคยครับ"
อธิคมยิ้ม ขอบใจชายหนุ่ม แล้วอธิปก็รีบหายตัวไปทันที
เขานึกถึงเย็นวันนั้นที่บ้านริมทะเล...อนุภาพทิ้งเขาให้นอนหลับบนสนามหญ้าหน้าบ้านแล้วตัวเองไปลอยคลอดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่กลางทะเล
อธิคมตรงลิ่วไปชายหาด ถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงยีนส์ ยืนมองทะเลสงบเบื้องหน้า
แสงสีทองยามอาทิตย์อัสดงจับขอบฟ้าสวยงามดั่งจิตรกรเอกระบายสีสันลงบนผืนผ้าใบขนาดมหึมา พระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดงเข้มกำลังเคลื่อนดวงจมลงน้ำทะเลเห็นไกลอยู่สุดขอบฟ้า แสงอำไพส่องต้องผิวน้ำของทะเลราบเรียบเหมือนใครสักคนเอาทองคำเปลวจำนวนมหาศาลไปโรยให้ทั่วทำให้ส่องแสงระยิบระยับจับตา ร่างหนึ่งลอยละล่องอยู่กลางท้องทะเลเวิ้งว้างค่อนข้างไกลจากฝั่ง
นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจ..ไม่ใช่เพราะว่ากลัวจะงอนง้ออนุภาพไม่สำเร็จ
"คุณนุนะคุณนุ ทำไมชอบออกไปกลางทะเลนัก ไม่กลัวฉลามหรือยังไง"
เขาเองเป็นนักกีฬาที่แข็งแรงไม่ใช่เล่น แต่จะให้ไปลอยละล่องอยู่ในทะเลกับอนุภาพนานๆ นั้นอาจจะไม่ไหว แต่มาถึงขนาดนี้ เขารอไม่ได้แล้ว อยากจะเห็นหน้าชายหนุ่มใจจะขาด
...ถ้าจะง้อ ก็ต้องง้อท่ามกลางธรรมชาติโรแมนติกแบบนี้ล่ะ บรรยากาศเป็นใจ เหนื่อยหน่อยก็ต้องยอม…
อธิคมพับขากางเกงยีนส์ขึ้น แล้วเดินลุยน้ำลงไป สูดลมหายใจลึกๆ มุ่งมั่นไปฉุดคนที่กำลังคุยอยู่กับปลาขึ้นมาจากทะเล...
..........
อนุภาพหลบตาช้าๆ หลังจากซึมซับเอาภาพสวยงามของดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ชายหนุ่มกางแขนออกกว้าง รู้สึกถึงอิสระที่กำลังโอบอุ้มตัวเขาอยู่
น้ำทะเลเรียบนิ่งเหมือนสระว่ายน้ำขนาดใหญ่...กว้างเสียจนเขาอยากจะปล่อยตัวให้ลอยไปไกลมากกว่านี้ ในใจรู้สึกสงบนิ่ง...สิ่งเดียวที่นึกถึงคือ...อธิคม!
"คุณนุ"
ภาพของอธิคมฉายขึ้นมาในมโนทัศน์ของเขา ใบหน้ายิ้มแย้มส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้...ความรู้สึกน้อยใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเริ่มเจือจาง
"คุณนุครับ"
เสียงอธิคมลอยอยู่ไม่ไกล...เหมือนจริง...เหมือนมาก...ราวกับกระซิบอยู่ข้างหู...ความเสียใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเริ่มหายไป
"ที่รักครับ"
เสียงอธิคมดังขึ้น...อนุภาพแปลกใจ นึกภาพอธิคมครั้งนี้มีทั้งภาพและเสียงที่ชัดเจน...ใกล้เหลือเกิน...เสียงของอธิคมอยู่ใกล้เหลือเกิน...คิดถึงเขาเหลือเกิน...หากอธิคมมางอนง้อเขาเสียตอนนี้ เขาก็จะอภัยให้ และเขาจะขอโทษนายตำรวจด้วยว่า เขาเองก็ผิดไปที่หุนหันพลันแล่น ไม่มีเหตุผล เปราะบาง และอ่อนไหวเกินไป
"จ๊ะเอ๋" เสียงข้างหูดัง
...เหมือนจริงมาก...ไม่ใช่สิ...นี่เสียงจริงๆ ของเขาต่างหาก...ไม่ได้จินตนาการไปเอง
อนุภาพลืมตา หันขวับไปมองเจ้าของเสียงนั้น
อธิคมลอยคลออยู่ใกล้ๆ ใกล้มากจนได้ยินเสียงหายใจหอบ
...รอยยิ้มกว้างระบายอยู่บนใบหน้า แววตาอบอุ่น...
"ผมมาง้อแล้ว" อธิคมพูดเสียงนุ่ม
อนุภาพอยากจะโผเข้ากอด ดีใจเป็นล้นพ้น เพียงเห็นหน้า เห็นรอยยิ้มและดวงตาของเขา...ใจก็อ่อน...
แต่อีกเสียงหนึ่งในความคิดบอกว่า...ต้องแก้แค้นเสียก่อน...โทษฐานที่ทำให้เขาน้อยใจ...เสียใจ
"สารวัตรมาทำไม" แกล้งทำหน้าเคร่ง
"อ้าว ก็มาง้อสิครับ...โธ่ คุณนุ ถ้าผมไม่รักคุณนุ คงไม่เสี่ยงมาลอยตุ๊บป่องอยู่กลางทะเลล่อฉลามอย่างนี้หรอก"
"ไม่ได้บอกให้มา"
"แต่ผมอยากมา อยากมาอธิบายให้คุณนุเข้าใจ ผมไม่อยากให้คุณนุโกรธ ไม่อยากให้เสียใจ"
"สารวัตรไปทำอะไรให้ผมโกรธ" อนุภาพขยับขา กระทุ้งน้ำ แล้วลอยห่างออกห่างไปอีก
อธิคมตาม เริ่มหอบหายใจ...ชาติก่อนเขาไม่ได้เกิดเป็นปลาเหมือนอนุภาพนี่นา...
"ก็ผมทำให้คุณนุเข้าใจผิดเรื่องอัสนัย คุณนุฟังผมอธิบายก่อนนะครับ"
"ก็อธิบายมาสิครับ จะยอมฟังซักหน่อย"
"ไปอธิบายบนบกได้ไม๊ครับ ผมจะไม่ไหวแล้ว" แขนอธิคมเริ่มตะกุยตะกาย
"ไม่ ถ้าอยากอธิบายก็พูดมาตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาพูดอีก" อนุภาพนึกสนุก รู้สึกมีอำนาจเหนือนายตำรวจหนุ่ม
"โธ่คุณนุ ถ้าเผื่อผมจมน้ำตายจะว่าไง"
"จะไปตามนักประดาน้ำมางมหา"
"ใจร้าย" อธิคมพลิกตัวนอนหงายเพื่อลอยตัวพัก สูดลมหายใจเข้าแรงๆ แล้วอุทธรณ์ว่า "โอ๊ย จะแย่แล้ว"
อนุภาพเริ่มสงสาร กลัวว่าสารวัตรหนุ่มจะหมดแรงจมน้ำไปจริงๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กล้วว่าคนเจ้าเลห์จะแกล้งทำเหลี่ยมจัด
"ถ้าไม่อธิบาย งั้นผมไปแล้วนะ"
ชายหนุ่มพุ่งตัวออกห่าง ว่ายน้ำออกไปไกลกว่าเดิม
"โธ่ คุณนุจ๋า อย่าทำกันยังงี้สิ สงสารผมบ้างเถอะ" อธิคมว่ายตาม อ้อนวอนให้อนุภาพเห็นใจ
"ผมกับอัสนัยไม่มีอะไรกัน ผมไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลย ผมเห็นเขาเป็นน้อง เขามาหาผม มาตื๊อบอกความในใจผม แต่ผมปฏิเสธ เขาก็ยังไม่หยุด...โอ๊ยเค็ม" อธิคมกลืนน้ำทะเลเข้าไปหนึ่งอึก
"แล้วสารวัตรมีอะไรกับเขาหรือเปล่า"
"โธ่ที่รักครับ คิดยังงั้นได้ยังไง ผมนะเป็นฤาษีตั้งแต่เริ่มจีบคุณแล้วนะ ไม่เคยคิดถึงใครเลย แม้แต่ช่วยตัวเองก็ยังแทบไม่ได้ทำ"
"บ้า" อนุภาพสะบัดเสียง
"คิดถึงคุณนุคนเดียว รักคุณนุคนเดียว" อธิคมโผเข้ากอดอนุภาพ ชายหนุ่มดิ้น ผลักให้ออกห่าง อธิคมอ่อนแรงแทบทรงตัวไม่ไหว จำต้องปล่อยมือ
"ปล่อยนะ สารวัตร เดี๋ยวจับกดน้ำซะเลย"
"ก็เอาสิ ถ้าไม่รักผมก็ฆ่าผมให้ตาย"
อนุภาพผละออก แล้วว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง อธิคมตามมาติดๆ
"คุณนุครับ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไม่ได้รักอัสนัย แต่ผมก็ห้ามความคิดเขาไม่ได้..." เสียงสารวัตรหนุ่มหอบถี่ "ผมบอกอัสนัยไปแล้วตอนที่เขานัดผมไปเจอที่ร้านอาหารเพื่อคุยเรื่องนี้ แต่คืนนั้นเขาโทรมาขอให้ผมช่วยออกไปดูรถให้ ผมอยู่ใกล้ๆ ก็เลยออกไปช่วย ไม่นึกว่าเขาจะลากแขนผมไปจนเจอคุณนุ...โอ๊ยเหนื่อย..."
อธิคมอธิบายยืดยาว ยิ่งทำให้เหนื่อยกว่าปรกติ
"คุณนุ...รอด้วย"
อนุภาพเริ่มทิ้งห่าง...ในทะเล เขาแข็งแรงกว่าอธิคม
"คุณนุ ผมรักคุณ...รักคุณคนเดียว"
อธิคมเสียงหอบ เหมือนจะขาดใจ
"ที่รักครับ ผมรักคุณคนเดียว อย่าโกรธผมเลยนะ อุตส่าห์เสี่ยงตายมาง้อแล้ว คืนดีกันเถอะ" เสียงอธิคมดังลอยมา ห่างออกไปเรื่อยๆ
อนุภาพยิ้ม...ใกล้ถึงฝั่ง เขาพลิกตัวเปลี่ยนเป็นท่ากรรเชียง แหงนมองบนฟ้า แสงสีทองที่ทาบทาท้องฟ้ากว้างเริ่มจางไป ความมืดเริ่มเคลื่อนเข้ามาแทนที่ แต่โลกกลับสว่างสดใส
ทะเลอ้างว้างไม่เดียวดายอีกแล้ว คนที่เขารักกำลังว่ายน้ำเข้ามาใกล้ๆ ผู้ชายตัวใหญ่แข็งแรงกำลังตะกุยตะกายว่ายน้ำตามมา อีกไม่กี่ช่วงตัวก็ถึง
อนุภาพลอยคอรออยู่ให้สารวัตรหนุ่มมาถึงตัวเพื่อจะว่ายน้ำเคียงกันกลับเข้าฝั่ง
"คุณนุนะคุณนุ ครั้งต่อไปผมจะไม่ง้ออีกแล้ว"
อธิคมพูดเสียงหอบเมื่อมาถึงตัว แกล้งทำหน้าบึ้ง
"พักซักหน่อยนะคนดี ผมจะตายอยู่แล้ว"
อนุภาพอมยิ้ม มองหน้าชายหนุ่ม เห็นแววตาของอธิคมกำลังยิ้มอบอุ่นขัดกับใบหน้างอนๆ ที่เจ้าตัวแกล้งทำ
"ไม่ง้อก็อย่าง้อ"
อนุภาพไม่ยอมหยุดพักตามคำชวน จ้วงแขนว่ายต่อไป
อธิคมถอนหายใจ...เอาว่ะ ใกล้ถึงฝั่งแล้ว...ตายเป็นตาย... บอกกับตัวเองว่า ถ้าต้องง้ออีกครั้งหน้า เขาจะไม่ง้ออนุภาพในทะเลอีกแล้ว...เข็ดจริงๆ ...
----------
อธิคมนอนแผ่หราบนหายทราย กายท่อนล่างยังแช่อยู่ในน้ำ คลื่นเล็กๆ ค่อยๆ ชัดเข้ามาปะทะขาทั้งสองข้าง ราวกับจะบีบนวดให้หายเหนื่อย อนุภาพยืนกอดอกมองอยู่ใกล้ๆ นายตำรวจหนุ่มหลับตา ขมวดคิ้ว ทำปากพะงาบๆ เพื่อสุดหายใจเข้าปอด อกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อขยับขึ้นลงอย่างแรง
หมดหล่อ...อนุภาพอยากเรียกให้สมบัติกับพจนีย์มาดูภาพชายหนุ่มที่หล่อร้ายกาจของทั้งสองนัก
อธิคมรู้สึกเหนื่อยที่สุดในชีวิตการว่ายน้ำของเขา ครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนจะจมน้ำตายแต่ก็ยังต้องอดทนดิ้นรนต่อไปเพื่อจะให้ถึงตัวของคนที่เขารัก...อนุภาพ...ร้ายจริงๆ...เขาต้องเอาคืนให้สาสม...
"นี่คุณนุ หายโกรธผมรึยังนี่ ง้อขนาดนี้แล้วก็หายงอนเถอะนะครับ"
อธิคมลืมตาขึ้นช้าๆ มองอนุภาพที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่...เก็บภาพนั้นไว้ในความทรงจำ
แววตาขันๆ ของอนุภาพทำให้เขารู้สึกหัวใจพองโต...ชายหนุ่มไม่ได้โกรธเขาแล้ว ที่สำคัญยืนอยู่ตรงปลายเท้าเขาในชุดกางเกงว่ายน้ำสีน้ำตาลเข้มตัวจิ๋ว
"คุณนุหุ่นดีจัง ไม่นึกว่าจะซ่อนรูป"
อนุภาพหุบยิ้ม "ทะลึ่ง"
ชายหนุ่มก้มลงหยิบทรายหนึ่งกำมือโยนใส่หน้าท้องของอธิคมที่นอนยิ้มอยู่แล้วรีบเดินลิ่วหนีไป
อธิคมหัวเราะร่าแล้วรีบลุกขึ้นเดินตาม สายตาโลมเลียเรือนร่างของชายหนุ่มที่เพิ่งรู้ตัวว่ายืนอวดเขาอยู่ในสภาพเกือบเปลือย...
"จะหนีไปไหน รอผมด้วยสิ" อธิคมเสียงออดอ้อน
"หนีผมไปไหนไม่ได้แล้วนะ ถ้าหนีไปอีกจะตามไปจับใส่กุญแจมือ ขังไว้ในหัวใจของผม"
อธิคมถึงตัวชายหนุ่ม แล้วเอื้อมมือไปจับเอวของอนุภาพไว้สองข้าง ทำท่าจะโอบกอดจากเบื้องหลัง
"สารวัตร อย่านะ เดี๋ยวใครเห็น น่าเกลียด อายเค้า"
"งั้นก็ไปที่ที่ไม่มีใครเห็นนะ" อธิคมกระซิบเสียงหวาน ก่อนจะร้องโอยขึ้นมาเมื่อถูกคนที่กำลังขัดเขินกระทุ้งเข้าที่ท้องเต็มแรง
อนุภาพเร่งฝีเท้า แต่อธิคมก็ก้าวทันในไม่ช้า คอยเดินเคียงข้าง แตะเนื้อต้องตัว หยอกเย้าไม่ยอมหยุด
อยู่บนบก...เขาแข็งแรงกว่า...อนุภาพคิดในใจว่า...รอก่อนเถอะ ขึ้นเรือออกทะเลไปเมื่อไหร่ จะผลักให้ตกน้ำ
-----------
อาหารเย็นวันนั้นทีมงานถ่ายทำโฆษณาออกไปทานที่ร้านอาหารทะเลไม่ไกลจากโรงแรม อธิคมใจป้ำประกาศเลี้ยงทุกคน โชคดีที่นิตินัยกับผู้จัดการส่วนตัวหายไปตั้งแต่ตอนเย็น ชายหนุ่มจึงสนุกสนานกับทีมงานได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องคอยกังวลว่านิตินัยจะทำให้อนุภาพหึง
อธิคมเข้ากับคนง่าย โดยเฉพาะทีมงานแทบทุกคนเป็นกลุ่มเดิมที่เคยทำงานกับเขาเมื่อครั้งเป็นดาราโฆษณาจำเป็น อธิปท้าอธิคมดวลเหล้าแต่นายตำรวจหนุ่มปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า "ท่านผู้กำกับไม่ชอบคนขี้เหล้า"
สารวัตรหนุ่มพยายามหาโอกาสอยู่ใกล้ๆ อนุภาพแต่อีกฝ่ายพยายามเลี่ยง จนอธิคมแกล้งทำหน้าน้อยใจบอกว่ารุ่งเช้าจะรีบกลับกรุงเทพฯ เสียเลย
"ถ้าไปสนามบินตอนนี้ก็ยังทันเครื่องเที่ยวบินสุดท้ายนะครับสารวัตร" อนุภาพประชด
"อยากให้ผมไปจริงๆ เหรอ"
"ก็เห็นอยากไปนักนี่"
"เรื่องอะไรจะไป ผมจะอยู่ฮันนี่มูนที่กระบี่" อธิคมยักคิ้ว ทำตาเจ้าชู้ สมบัติที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หัวเราะคิกคักจนอนุภาพหันไปทำตาขวาง...อุตส่าห์กระซิบกระซาบยังมีคนได้ยินอีก...
"แต่ที่สำคัญตอนนี้ผมยังไม่มีห้องพัก"
"เรื่องของสารวัตร มาเมืองท่องเที่ยวทั้งทีไม่รู้จักจองโรงแรม"
"ห้องคุณนุก็ว่างไม่ใช่หรือ"
อนุภาพเมินหน้าหนี ไม่ยอมตอบ แล้วทำเฉไฉชวนช่างภาพคุยเรื่องการถ่ายทำฉากวันรุ่งขึ้น
อธิคมอมยิ้มๆ ...เขาหมายมั่นไว้แล้วว่า คืนนี้ยังไงก็ต้องเผด็จศึกอนุภาพให้ได้ มาไกลถึงขนาดนี้ บรรยากาศก็เป็นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องเสี่ยงจมน้ำตายตามไปง้อถึงกลางทะเล...เขาควรได้รับอะไรเป็นการตอบแทนเสียบ้าง...คราวนี้ธงรบเพื่อนรักก็จะไม่สามารถมาดูถูกว่าเขาไร้น้ำยา
..........
-
^
^
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
รออ่านใจจะขาด
สารวัตรสู้ๆค๊าบบ!!!~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ง้อในน้ำท่าทางเหนื่อยแย่เนอะสารวัตร ฮ่าๆ
มารอดูสารวัตรเผด็จศึกว่าจะได้ม้ายยย
-
เจ้าแผนการนัก .... สารวัตรเนี้ยะ
-
:haun4:
จาถึงฉากอัศจรรย์แย๊ว :oo1: มาต่อวายๆนะค๊าบ
จะคอยอ่านทั้งวันเลย (จะทำงานรู้เรื่องไม๊เนี่ย เหอะๆๆๆ)
-
:pighaun:...หายไป3วัน..ต้องเอามาลง 3 ตอน ดิ... :haun4:
:z10: :z10: :z10:อยากอ่านต่อมากกกกก :z3: :z3: :z3:
-
จ้ากกกกกกกก
มาต่อด่วน โหพี่นุผมจาเสียที นายตำรวตจแล้วเหรอ
ไม่ยอมๆ :call:
-
ว่ายน้ำง้องอนน่ารักจังเลย กริ๊บกริ๊วววววว :-[
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี๊ด...ง้อกลางทะเลโรแมนติกสุดๆ อ่ะ :impress2:
อยากรู้จังเลย...คุณนุจาให้สารวัตนอนด้วยอ่ะป่าว :oo1:
คิดถึงคนแต่ง..เอามาให้อ่านน้อยจังยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ :angry2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ชอบจังเลย
แต่อดีตของสารวัตร นี่ เยอะเหลือเกินคับ
จะมีรัยอีกมั๊ยเนี่ย
กำลังจาคืนดี อย่ามีรัยอีกเลยนะ
รออยู่นะคับ
-
คุณสารวัตคุณจะทำไรคุณนุอ่ะ :impress2:
-
....... เย้ เย้ คืนดีกันแล้ว ดีจัง ดูซิจะจัดกันได้สำมะเร็จมั้ย ...... ลุ้นวุ้ยยยยยยยยย :z2:
-
จะปิดคดีหรอ??? สารวัต
คุณนุ...อย่ายอมน้ะ
ต้องแกล้งซะให้เข็ด
หึหึ
-
ง้อสำเร็จแล้ว เย้ๆๆ
ทำอะไรก็รีบๆทำนะ ฮ่าฮ่าๆ
รออ่านต่อนะ :]
-
รอฉากคุณนุเสียตัววววววว
อิอิ
-
แน่ใจเร้ออ....คุณนุใจร้าย..เอ้ยยย...ใจแข็งขนาดนี้....
เข้าไปนอนห้องเดียวกันให้ได้ก่อนดีมั้ยอะ...เผลอๆผู้กองอาจจะได้นอนริมหาด......555+
-
มาซะที คิดถึงเหลือเกิน แต่ ... มาตอนเดียวเองอ่ะ หายไปตั้ง 3 วัน ไม่จุใจเลยอ่ะ :serius2:
-
บทก่อนบทอวสานครับ
ตอนนี้ก็มีแต่คอมเมนท์ของผู้อ่านเท่านั้นล่ะครับที่ทำให้ผมยิ้มได้ ขอบคุณครับ:-)
บทที่ 45
เสียงเคาะประตูดังไม่ยอมหยุด ทำให้อนุภาพวางเอกสารที่กำลังนั่งดูอยู่บนเตียงเดินมาส่องดูว่าใครมารบกวน
ช่องมองมืดดำเหมือนกับว่ามีใครเอามือปิดไว้
"นั่นใคร" อนุภาพถามเสียงเข้ม แต่เสียงเคาะประตูยังดังอยู่ ชายหนุ่มนึกฉุนจึงเปิดประตูกระชากออก
อธิคมยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหน้า มือถือเป้สะพายสีดำเล็กๆ อนุภาพดันประตูจะปิด แต่นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือมาดันไว้
"โธ่คุณนุ เปิดออกมาเห็นผมก็จะรีบปิดเลยหรือไง รังเกียจผมมากเลยหรือครับ"
"ผมจะนอนแล้ว" อนุภาพพูดเบาๆ
"แค่สี่ทุ่มครึ่งเอง"
"ง่วงแล้ว"
"แต่ผมไม่มีที่นอน ออกไปตะเวนหาโรงแรมตั้งนาน ที่ไหนก็ไม่ว่างซักที่"
อธิคมทำเสียงหงอยๆ ท่าทางน่าสงสาร
...จริงหรือเจ้าเล่ห์...อนุภาพอดระแวงไม่ได้ แต่เขารู้ว่าตอนนี้ที่จังหวัดกำลังมีงานเทศกาลท่องเที่ยวประจำปี โรงแรมทุกที่เต็มหมด แม้แต่ภวันตรารีสอร์ทที่ทีมงานกำลังพักอยู่ กว่าจะได้รับการยืนยันห้องพักก็ใช้เวลานานพอสมควร
"คุณนุ ผมเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ง่วงนอนเหมือนกัน รู้ไม๊สองคืนที่ผ่านมาแทบไม่ได้นอนเลย ห่วงคุณ คิดถึงคุณจนนอนไม่หลับ พยายามตามหาคุณจนหมดแรง จนรู้ว่าคุณมาพักที่นี่ ผมเลยลาพักร้อนทั้งอาทิตย์ตามมา" อธิคมพูดจริงจัง
"แล้วโรงแรมเขาไม่มีห้องว่างบ้างหรือยังไง"
'มีสิ...ลูกชายเจ้าของโรงแรมไม่มีห้องว่างได้อย่างไร ชั้นบนสุดของโรงแรมคือบ้านพักตากอากาศของครอบครัว'
อธิคมยิ้มเศร้าๆ พูดไม่ตรงกับความจริง
"ถ้ามีผมจะยืนอ้อนวอนขอที่ซุกหัวนอนอย่างน่าสงสารอย่างนี้เหรอครับ...นะคุณนุ ขอผมนอนด้วยหน่อย บนโซฟาก็ได้ ถึงผมตัวโต ผมก็จะอดทนขดตัวนอน ไม่บ่นหรอก"
อนุภาพนึกถึงตอนที่อธิคมว่ายน้ำออกไปง้อเขากลางทะเลแล้วก็รู้สึกสงสาร เขาเริ่มจะอ่อนใจกับการเซ้าซี้ของนายตำรวจหนุ่ม ความเจ้าเล่ห์ กวนอารมณ์ของอธิคมกลับมาแล้ว...คนที่เคยคิดจะเอาอะไรแล้วก็ต้องเอาให้ได้ตามใจต้องการ...
ในใจอนุภาพไม่อยากปฏิเสธเขา มาถึงขั้นนี้แล้ว ใจที่เคยแข็งก็เริ่มอ่อนลงมามาก
"ก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปนอนห้องพี่บั๊ด สารวัตรก็นอนพักให้สบายก็แล้วกัน"
"ถ้ายังงั้นก็อย่าลำบากเลยครับคุณนุ เดี๋ยวผมไปหาที่นอนที่อื่นก็ได้ ถ้าเดินหาซักหน่อยไม่เกินตีหนึ่งก็อาจโชคดีเจอโรงแรมว่าง..." อธิคมทำหน้าเกรงใจ
อนุภาพรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ อธิคมทำหน้าตาน่าสงสารเฉยๆ ตำรวจอย่างเขามีหรือจะหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เรื่องที่พักแค่คืนเดียว
"งั้นก็ตามใจสารวัตร อุตส่าห์เสียงสละห้องพักให้แล้ว ไม่อยากนอนที่นี่ก็ตามใจ ราตรีสวัสดิ์" ชายหนุ่มทำท่าจะปิดประตู
คนขี้เกรงใจรีบถลันตัวเข้ามาใกล้ กลัวเจ้าของห้องทำจริงอย่างที่พูด
"นอนก็ได้ครับ แต่ว่าคุณนุไม่ต้องไปนอนที่อื่นหรอกนะ ผมนอนบนโซฟา รับรองความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีตุกติก ด้วยเกียรติของตำรวจไทย ถ้าไม่มั่นใจ มัดผมไว้กับโซฟาก็ได้"
"ไม่เป็นไร ผมนอนห้องเดียวกับพี่บั๊ดบ่อยๆ เดี๋ยวขอเก็บเอกสารบนเตียงก่อนนะครับ"
สารวัตรอธิคมเดินเข้ามาในห้อง อยากจะเอื้อมแขนไปโอบกอดอนุภาพให้หายคิดถึง แต่ชายหนุ่มรีบเดินไปที่เตียงเก็บเอกสารให้เรียบร้อย เขาจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี เฝ้ารอเวลา...
ก่อนมาเคาะประตูห้องอนุภาพ เขาแวะคุยกับสมบัติแล้ว ชายหนุ่มชื่อตั้มดาราหนุ่มหน้าใหม่เป็นคนเปิดประตูห้อง สมบัติไม่ได้อยู่คนเดียวหากอยู่กับคนรักที่เพิ่งรักกัน กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน...เหมือนเขากับอนุภาพ
-----------
สมบัติทำหน้าอึกอักเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นอนุถภาพยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง กอดหมอนอยู่แนบอก
"จะบ้าเหรออนุภาพ ห้องของตัวเองก็มีทำไมไม่นอน"
อนุภาพอ้ำอึ้งก่อนจะพูดออกมาเบาๆ "สารวัตรอธิคมยึดไปแล้ว เขาหาโรงแรมพักไม่ได้"
"อ้าวแล้วทำไมไม่นอนด้วยกัน เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ"
"เจ๊บั๊ด จะบ้าเหรอ นอนได้ยังไง" อนุภาพตาโต อุทานเสียงดัง
"อ๋อ เข้าใจล่ะ นอนกันยังไม่ได้ ยังไม่ได้แต่งงานกันนี่นะ"
อนุภาพหน้าหงิก "สรุปว่าพี่จะไม่ให้ผมนอนด้วย"
"คือว่าพี่...เอ่อ...พี่ไม่ได้นอน...เอ่อ..." สมบัติอึกอัก แต่ก่อนที่จะพูดจบ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในห้องนอน
"พี่บั๊ด ผมอาบน้ำเสร็จแล้วนะครับ มานอนกันเถอะนะ"
อนุภาพกรอกตา ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหลังกลับ---เขาจำเสียงตั้มได้
"แหมนุ ขอพี่ซักคืนเถอะน้องรัก ตั้มเขาอุตส่าห์ตามมา" เสียงสมบัติลอยตามหลังมาก่อนปิดประตู
.....
อนุภาพหยุดยืนกลางโถงทางเดินระหว่างห้องพักสองข้าง เวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว บรรยากาศเงียบสนิท
รู้สึกขำตัวเอง...ห้องนอนถูกยึด เขายืนกอดหมอนสีขาวอยู่กลางทางเดินของโรงแรม จะให้ไปเคาะประตูห้องคนอื่นขอนอนด้วยก็คงดูตลกพิลึก---พจนีย์ก็เป็นผู้หญิง ถึงเป็นรุ่นน้องสนิทกันก็ดูไม่เหมาะ อธิปก็นอนกับเอนก ภาคภูมิก็นอนกับภรรยา ห้องไหนๆ ก็นอนกันห้องละสองคน...
...เอาล่ะ...คืนนี้คงต้องนอนห้องเดียวกันกับอธิคมเป็นครั้งแรกเสียแล้ว...
อธิคมหน้ายิ้มๆ เมื่อเปิดประตูรับอนุภาพกลับเข้ามาในห้อง เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แผ่นอกเปลือยเปล่า นายตำรวจหนุ่มผายมือต้อนรับชายหนุ่ม แล้วเดินไปนั่งดูทีวีเงียบๆ
"สารวัตรนอนบนโซฟานะครับ ผมขอเตียงคืน ห้องพี่บั๊ดไม่ว่างซะแล้ว"
"ครับ" อธิคมพยักหน้าช้าๆ ตายังจับจ้องดูทีวี
"แล้วสารวัตรไม่ใส่เสื้อผ้าหรือไง ไม่หนาวเหรอ"
อธิคมส่ายหน้าช้าๆ ยังคงมองทีวีอยู่อย่างสนใจ
"นี่ดึกใกล้เวลานอนแล้ว" อนุภาพนั่งมองเขาอยู่บนเตียง
คนติดทีวีพยักหน้ารับรู้
อนุภาพหรี่ตา สงสัยว่าอธิคมจะมาไม้ไหน ใจอดนึกไม่ได้ว่าสารวัตรหนุ่มอาจจะกำลังงอน น้อยใจที่เขาบอกให้นอนโซฟา
"แล้วจะนอนทั้งๆ อย่างนี้เลยหรอ"
"ผมไม่มีกางเกง มียีนส์ตัวเดียวที่ใส่มา เปียกไปซะแล้ว" ในที่สุดอธิคมก็พูดขึ้นมา แต่ยังไม่หันมามองคนที่คุยด้วย
อนุภาพเริ่มฉุนคนที่กำลังพยายามเล่นเกมกวนประสาท
"ก็แล้วทำไมใส่กางเกงยีนส์ออกไปว่ายน้ำก็ไม่รู้"
"จะให้ผมใส่กางเกงในว่ายน้ำออกไปง้อคุณหรือไง เผื่อกางเกงในหลุด ปลามาตอด เจ็บแย่เลย ถ้าสึกหรอไปใครรับผิดชอบ คุณนุไม่เสียดายเหรอ" อธิคมหันหน้ามาทำตากรุ้มกริ่ม
อนุภาพหลบตา รู้สึกขัดเขินบอกไม่ถูก อธิคมก็คืออธิคมคนเดิม กวนอารมณ์ ชอบยั่วเย้า เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ที่สำคัญตอนนี้นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา
อธิคมในสภาพเช่นนี้เพียงปลดผ้าขนหนูออก เขาก็เปลือยกายแล้ว อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ใจหนึ่งก็นึกกังวลว่าคืนนี้อธิคมจะทำอะไร อีกใจหนึ่งก็ตื่นเต้นว่าสงสัยคืนนี้เขาคงจะไม่รอด...มีหรืออธิคมจะนอนอยู่เฉยๆ...
"ผมง่วงนอนแล้วนะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุปิดไฟได้เลยครับ ก่อนนอนผมแค่ปลดผ้าเช็ดตัวก็นอนได้เลย รับรองว่าไม่ให้คุณนุเห็นผมโป๊ ถ้ากลัวตาเป็นกุ้งยิง" นัยน์ตาอธิคมยังวิบวับ เจ้าชู้
"งั้นผมนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ" อนุภาพพูดเบาๆ ก่อนเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง เหลือไฟบางดวงเปิดทิ้งไว้
อธิคมปิดทีวี แล้วลุกเดินเข้ามาใกล้ อนุภาพดึงผ้าห่มคลุมถึงคอ นอนตะแคงหันหน้าไปทางประตูกระจกเลื่อนที่เปิดออกสู่ระเบียง
"ราตรีสวัสดิ์ครับ ผมอยากจูบราตรีสวัสดิ์แต่คุณนุคงไม่ยอม" อธิคมเสียงนุ่ม มองร่างของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง แล้วเอื้อมมือมาปิดไฟที่แผงควบคุมไฟข้างหัวเตียง
"นอนหลับฝันดีนะ" เขากระซิบเบาๆ ข้างหูอนุภาพ แล้วเดินกลับไปที่โซฟา ปลดผ้าเช็ดตัวโยนไปพาดพนักพิงเก้าอี้ แล้วเอนตัวลงนอน ดึงผ้าหุ่มขึ้นคลุมถึงหน้าอกกว้างแกร่ง
สารวัตรหนุ่มนอนลืมตาโพลงในความมืด ในใจคิดคำนึงถึงคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
ที่บ้านริมทะเล เขารู้สึกคล้ายกันนี้เมื่อรู้ว่าได้มีโอกาสนอนใต้ชายคาบ้านเดียวกันกับอนุภาพ คืนนี้...ได้นอนอยู่ในห้องเดียวกัน ใกล้กันเสียจนมือเอื้อมถึงได้...ความรู้สึกนี้ช่างวิเศษนัก...
ในที่สุดหัวใจรักของเขาก็พบแสงสว่างแล้ว พายุที่พัดกระหน่ำได้ผ่านไป...
ตอนนี้มีเพียงฟ้าหลังฝนอันสดใสให้เขาได้ชื่นชม
--------------
กลางดึก เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ อนุภาพขยับจะพลิกตัวจากการนอนตะแคงขวา แต่รู้สึกว่าถูกตรึงไม่ให้ขยับตัวได้ แผ่นหลังพิงกับอะไรสักอย่างอุ่นๆ มีแขนของใครกอดเขาไว้แน่น ชายหนุ่มงัวเงียรู้สึกตัว...
...มีใครอยู่บนเตียงของเขา...เขากำลังถูกกอด!...
สารวัตรอธิคม!
"สารวัตร...ปล่อยนะ"
"ฮื่อ..." อธิคมเสียงอู้อี้ หน้าซุกอยู่กับต้นคอของชายหนุ่ม ลมหายใจอุ่นราดรดจนอนุภาพรู้สึกสะท้าน นายตำรวจส่ายหน้า พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นเข้า ขยับตัวเขามาชิดมากขึ้น
"ผู้กอง...ปล่อย"
"ไม่"
อนุภาพเริ่มขยับดันตัวออกห่าง แขนแข็งแรงของผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ยังรัดแน่น เบียดตัวเข้ามาชิด ขาสอดเข้ามาระหว่างขาของชายหนุ่ม เกี่ยวพันเอาไว้ อนุภาพรู้สึกถึงความร้อนผ่าวกำลังบดแนบต้นขาด้านหลัง
"ผู้กองอธิคม ลงไปเดี๋ยวนี้" เขาเริ่มดิ้น พยายามหนี 'การถูกรุกรานตอนกลางดึก'
"คุณนุ อย่าดิ้นสิ"
"ปล่อยนะ"
"ไม่" ตำรวจหนุ่มไม่ยอมปล่อยประชาชนให้เป็นอิสระ...เขาง่วงและไม่อยากจะทนนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาอีกแล้ว
"ผมนอนไม่สบาย ขอกอดหน่อยสิ"
"ไม่เอานะ" อนุภาพพึมพำเบาๆ ง่วงนอนเป็นที่สุด อธิคมนอนนิ่งไม่ไหวติง...หายใจสม่ำเสมอ
อนุภาพขยับศรีษะบนหมอนให้เข้าที่...ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน...แม้แอร์ในห้องจะเปิดจนเย็น แต่ผ้าห่มนวมผืนใหญ่และแผ่นอกกว้างที่เขานอนพิงอยู่ โอบรัดด้วยท่อนแขนแข็งแรงของอธิคมทำให้เขารู้สึกอุ่นสบาย และไม่อยากขยับตัวอีกแล้ว
อธิคมนอนอยู่ข้างๆ เขา...นิ่งสนิท...ไม่มีทีท่าจะยอมเชื่อฟัง
"คุณนุ...ผมรักคุณ คุณนุรักผมบ้างนะ" สารวัตรหนุ่มกระซิบแผ่วเบา ซุกหน้าเข้ากับต้นคอของอนุภาพ แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็เข้าสู่นิทรา...ล่องลอยไปในโลกแห่งความสงบสุขยามราตรี...
-----
ตะวันยามเช้าทอแสงสีทองอ่อนๆ ทาบทาผิวน้ำทะเลราบเรียบ สายลมเอื่อยๆ พัดพาเอาความเย็นมาสู่ฝั่ง ฝนสุดท้ายของฤดูได้ผ่านพ้นไป หน้าหนาวกำลังจะเริ่มขึ้น...
แสงแรกของอรุณทาบทากระจกสีเข้มบานใหญ่ของห้องพักชั้น 7 ของโรงแรมเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ริมหาดทรายขาวดั่งไข่มุกเม็ดงามราวกับจะเคาะกระจกให้คนที่นอนหลับไหลอยู่ในห้องตื่นจากนิทราเพื่อมาชมความงามของลำแสงสีทอง สายลมเอื่อยๆ พัดไกวดอกไม้สวยในกระถางบนระเบียงดั่งจะหยอกล้อ กระซิบกระซาบคำหวานจนดอกไม้ขวยเขินบิดตัวไปมา
ข้างในห้องอันเงียบสงัด ผ้าม่านสีขาวนวลทิ้งตัวสงบนิ่ง เฝ้ารอโอกาสที่ประตูจะเปิดออกเพื่อทักทายกับธรรมชาติภายนอก เครื่องปรับอากาศหยุดส่งเสียง ถึงเวลานิทราพักผ่อน หลังจากตื่นทำงานมาตลอดคืน
เช้านี้สวยงามนัก...ดั่งความรักของชายหนุ่มสองคนที่ถ่ายทอดกระแสความอบอุ่นให้กันและกันตลอดค่ำคืน
------
อนุภาพเดินออกมาจากห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูสีขาวในมือซับหน้าให้แห้ง แล้วนั่งลงบนขอบเตียง มองชายหนุ่มหน้าตาคมสันที่กำลังหลับสนิทตรงหน้า
ยามอธิคมหลับ เขาดูเหมือนหนุ่มน้อยไร้พิษสง...จมูกโค่งคม ปากเผยอนิดๆ หายใจสม่ำเสมอ อกหนากว้างขยับเป็นจังหวะ แขนแข็งแรงพับวางอยู่บนหน้าท้องแบนราบ อีกข้างแผ่กว้างบนที่นอน ผ้าห่มคลุมตั้งแต่เอวลงมา...ส่วนกลางนูนเด่น บอกให้รู้ถึงพลังหนุ่มที่กำลังเตรียมตัวสดชื่นต้อนรับรุ่งอรุณ
อนุภาพนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นอาทิตย์ที่แล้ว...
ลานกว้าง...ฝนตกกระหน่ำ...ละครฉากเศร้าเคล้าน้ำตาที่ตัวแสดงต่างก็เจ็บปวด...
ตอนนี้...ผู้ชายคนนี้...คนที่เขาวิ่งหนีจากมาในคืนนั้น นอนอยู่ตรงหน้า...สงบนิ่ง...
ความโกรธขึ้งหายไป...เพียงเห็นตาเปี่ยมรักและเว้าวอนของอธิคมตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ใจอ่อน และเช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาก็กำลังมองอยู่ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความ...
"ผู้กอง..."
อนุภาพอุทาน เมื่อจู่ๆ คนที่นอนหลับไหลก็ลืมตา ยื่นแขนแข็งแรงมาคว้าเขา ดึงตัวล้มลงทาบทับแผ่นอกแกร่งกำยำ
"ปล่อยนะ"
"ไม่"
"บอกให้ปล่อย"
"คำก็ปล่อย สองคำก็ปล่อย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถ้าลองดิ้นอีกที ผมจะพลิกตัวขึ้นทับกดให้นอนลงบนที่นอนเดี๋ยวนี้"
อธิคมมองขึ้นมายิ้มๆ ตากรุ้มกริ่ม
อนุภาพจ้องตาเขาไม่หลบ "คิดว่ากลัวเหรอ"
เท่านั้นเอง...สารวัตรหนุ่มก็ตวัดร่างคนอวดดีลงนอนบนเตียง ร่างสูงใหญ่กำยำพลิกตัวขึ้นทับ บดเบียดตัวลงมา ตรึงชายหนุ่มที่กำลังดิ้นอยู่ข้างล่าง
"ปล่อยนะ"
"ไม่" นายตำรวจหนุ่มพูดสั้นๆ แล้วก้มหน้าลงมาประกบปากของคนที่กำลังถูกรังแก...ปิดปากไม่ให้พูด
อนุภาพยังดิ้นไม่หยุด...แม้จะแทบขยับตัวไม่ได้...ร่างของอธิคมกดทับเขาไว้เหมือนจะจมหายลงไปในที่นอน มือทั้งสองดันหน้าอกของชายหนุ่มไว้ ใบหน้าส่ายไปมาแต่ก็ไม่พ้นจากการถูกคุกคาม พยายามยกสองขาขึ้นดันแต่ถูกขาแข็งแรงของนายตำรวจเกี่ยวกระหวัดรัดเอาไว้แน่น
ชายหนุ่มหายใจไม่ออก พยายามเบี่ยงหน้าหลบสารวัตรหนุ่มเพื่ออ้าปากสูดลมหายใจที่กำลังจะขาดห้วง เสียงหอบกระเส่าของทั้งสองประสานกันราวกับจังหวะดนตรีเร้าใจที่กระหน่ำไม่หยุดยั้ง
"ผู้กอง..."
"คุณนุ..คุณนุครับ เป็นของผมเถอะนะ"
อธิคมไม่รอคำตอบ มือแข็งแรงสอดเข้าใปใต้เสื้อยืดบางๆ ของคนรัก ลูบไล้เฟ้นฟอนผิวเนื้อเนียนที่เขาปรารถนามาตลอดจนแทบจะขาดใจ มืออีกข้างเลื่อนต่ำลง ช้อนตัวชายหนุ่มยกขึ้น สอดมือเข้าไปด้านหลัง นิ้วเกี่ยวกางเกงแพรเนื้อบางให้หลุดไป อนุภาพยิ่งดิ้น แอ่นกายขึ้นโดยไม่รู้สึกตัว เผลอเปิดทางให้ผู้รุกรานได้กระทำการอย่างสะดวกยิ่งขึ้น มือทั้งสองที่ผลักดันหน้าอกของอธิคม เปลี่ยนมาเป็นกอดรัด ป่ายไปมาบนแผ่นหลังแกร่ง
"ผู้กองครับ...ผม"
"ที่รักครับ..."
อธิคมเสียงกระเส่า...หายใจแรง ระดบจูบบดเบียดซอกคอของชายหนุ่ม สลับกับไล้ลิ้นโลมเลียผิวเนื้อเนียนแกร่ง ใบหน้าเคลื่อนต่ำลงจนถึงแผ่นอกแน่นขาวสะอาด ก่อนจะตวัดลิ้นลิ้มรสเนินเนื้อให้สมปรารถนา อนุภาพสะดุ้งเฮือก เผลอร้องคราง มือแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มกำลังเค้นคลึงแผ่นอกของคนรัก นิ้วสะกิดติ่งเล็กชูชันบนหน้าอก พลางขยับใบหน้าคมเข้มเลื่อนไปอีกข้าง ขบเม้มเบาๆ ...หยอกเย้า...ยั่วยวน จนเจ้าของอกแน่นต้องแอ่นอกตามเมื่อคนที่กำลัวเชยชมอยู่แกล้งถอนปากออกจากการโลมเลีย มือที่เหลืออยู่ของสารวัตรเจ้าเล่ห์ซุกไซร้อยู่เบื้องล่าง บีบเค้นบั้นท้ายชายหนุ่มอยู่ไม่คลาย ก่อนสอดมือเข้าไปซอกขา ดันให้แผ่กวางออก แล้วไล้นิ้วไปตามผิวเนื้อของต้นขาด้านในที่ไวต่อการสัมผัส...อนุภาพแหงนหน้า ส่ายหน้าไปมา รู้สึกซาบซ่านแทบจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มขยับแขนขึ้นรัดต้นคอของนายตำรวจ มือตะกุยตะกายขยี้ผมดกหนาของอธิคมอย่างรัญจวน...ร่างกายร้อนเร่า...ความเสียวซ่านแทรกผ่านทุกอณูเนื้อของร่างกาย...กระตุกเกร็ง สั่นสะท้าน...
"ที่รักจ๋า...ผมรักคุณ"
"ผมก็รักคุณ"
สองเสียงหอบกระเส่าประสานกัน พร่ำบอกคำรักไม่หยุดหย่อน สลับกับเสียงครวญครางด้วยความหฤหรรษ์
ผิวกายแกร่งของทั้งสองบดเบียดถ่ายเทความร้อนให้กันและกัน...เนิ่นนาน...เหงื่อผุดพราย...เร่าร้อน...โลกทั้งโลกหยุดนิ่ง มีเพียงกายสองกายเกี่ยวกระวัดรัดกันอยู่ ขยับท่วงท่าไปตามอารมณ์ปรารถนาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก...
แสงแดดที่กำลังลูบไล้กระจกสีเข้มเริ่มอ่อนใจ...เพราะเจ้าของห้องที่อยู่ข้างในไม่มีวี่แววจะเปิดออกมาทักทาย
ลมทะเลเริ่มเพิ่มแรงขึ้น ช่วยนำพาเกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าเข้าสู่ฝั่ง เพื่อสัมผัสความละเอียดอ่อนของทรายสวยสะอาด
ทะเลที่เพิ่งตื่นพลันสนุกสนาน สาดซัดถาโถมเข้าสู่โขดหิน กระแทกกระทั้นจนแตกเป็นฟองฝอยสีขาว
ธรรมชาติสวยงามจำต้องรออีกต่อไป เพราะยังไม่มีใครพร้อมจะออกมาชื่นชม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองหนุ่มที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรัก...
ทุกสรรพสิ่งดำเนินไปตามครรลองของมัน...แสงแดดเริ่มทอแสงเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านตามการหมุนของโลก สายลมโบกสะบัด พริ้วพัดทิวสนและต้นไม้ชนิดอื่นให้โอนเอนเป็นจังหวะช้าเร็วสลับกัน เกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าม้วนตัวเข้าสู่หาดทรายไม่เคยหยุดหย่อน ตราบที่ลมยังส่งแรงและคลื่นใต้น้ำยังขับเคลื่อน...ธรรมชาติยามสงบนิ่งช่างสวยงามนัก...โอบกอดมวลมนุษย์เอาไว้ให้ชื่นชมกับสภาพอันเป็นเลิศ...ธรรมชาติของมนุษย์นั้นเล่าก็สวยงามเช่นกัน...มหัศจรรย์แห่งหัวใจรักของใครหลายคนทำให้การดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ไม่ไร้ความหมาย...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ณ เวลานี้...หัวใจรักของชายหนุ่มทั้งสอง
ประตูกระจกบานใหญ่เปิดออก ผ้าม่านสีขาวนวลพริ้วไหวเพราะแรงลมสัมผัส เจ้าของห้องเดินออกมาสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด มองไกลไปยังเส้นขอบฟ้าเหนือทะเลสีคราม...สายลมเอื่อยพัดพริ้วลูบไล้ผิวกายท่อนบนอันเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม
อนุภาพลืมความหม่นมองที่เพิ่งประสบมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...อธิคมให้ความรักแก่เขาจนเขารับไว้แทบไม่หมด...หัวใจพองโตอัดแน่นไปด้วยความสุข ความน้อยใจที่มีอยู่มลายหายไปสิ้น
"แอบหนีมาอยู่ตรงนี้เอง ใจร้าย ปล่อยให้ผมนอนหลับอยู่คนเดียว"
อ้อมแขนแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มสอดเข้ามาโอบเอวอนุภาพหลวมๆ ใบหน้าคร้ามเข้มซุกลงตรงซอกคอ แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าแนบชิดกับแผ่นหลังเนียนสะอาดของชายหนุ่ม เนื้อแนบเนื้อ...ถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน...
"ผู้กองอย่านะ" อนุภาพหนีบคอ หนีการซุกไซร้
"ฮื่อ...เลิกห้ามผมซะทีได้ไม๊" อธิคมประทับจูบใต้ใบหู เผยอปากพยายามจะเม้มใบหูนุ่ม
"พอเถอะ"
"ไม่"
"เมื่อกี้ก็เพิ่ง... ผู้กอง...ไม่เบื่อหรือไง"
"ไม่"
"เดี๋ยวใครเห็น ปล่อยนะ"
"ไม่...ถ้ากลัวใครเห็นก็เข้าไปในห้องกับผม"
"ไม่เอา ต้องไปทำงานแล้ว เขาคงรอกันนานแล้ว"
"ให้เขารอไป"
"ผู้กอง ไม่เอานะ"
"สารวัตรครับ ไม่ใช่ผู้กอง" อธิคมแก้ยศให้ถูกต้อง เสียงอู้อี้ ปากเม้มใบหูชายหนุ่ม เน้นน้ำหนักเบาๆ อ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า หน้าท้องบดเบียดอยู่กับด้านหลังแน่นๆ ของชายหนุ่ม
"เข้าข้างในเถอะ อายเค้า" อธิคมชวน...ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากผลักชายหนุ่มลงนอนบนเก้าอี้พักผ่อนบนระเบียงนี้ด้วยซ้ำ...ให้สายลมได้สัมผัสร่างกายเปลือยเปล่าของเขาและอนุภาพ...ขณะที่เขาให้ความรักแก่ชายหนุ่ม
"ฮื่อ..." อนุภาพหมดแรงขัดขืน...ยอมถูกรั้งเข้าไปในห้อง
********************************
(http://upic.me/i/02/hearthijacked.jpg)
-
^
^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จิ้มซะเลย นี่แน่ะ นี่แน่ะ :L2:
-
:m25: :pighaun: :haun4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณนุเสร็จสารวัตรแล้วววววววววววว
เย่ๆ
-
ดีใจจังเลย....สารวัติง้อคุณนุสำเร็จแล้ว
:L1: :L1: :L1:
-
+1 ให้แล้วนะครับ (ใกล้ 200 แล้ว เย้ เย้)
:กอด1: ในที่สุดสารวัตรก็ประสบความสำเร็จซะทีเนอะ
-
+1 ให้ด้วยคน แล้วก็ตั้งตารอตอนพิเศษเหมือนกัน
:mc4: :mc4: :mc4:
ยินดีกับสารวัตรที่ทำสำเร็จ :m25:
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:mc4: :mc4: :mc4:
...ในที่สุดสารวัตรก้อ :z2:เข้าไปหาคุณนุได้สำมะเร็ด ไปขอคนเขานอนอย่างเดียวไม่พอดัน :z10:ไปขอ :oo1: :oo1: :oo1:คุณอีก...ในที่สุดก้อสมหวังกะรักที่เฝ้ารอ....
**ข้ามขั้นตอนการบอกรักด้วยภาษากายไปได้ไง.. :m16:..เล่ามาเอาแบบละเอียดๆนะ**
:serius2: :serius2: :serius2:
-
+1 ให้อีกที รักคนเขีียนจัง จุ๊บๆๆ
ช่วงนี้งานเยอะ กว่าจะมีเวลาอ่านก็ จะตี 3 แระ แต่ก็คุ่มค่ากะที่อดนอนมาอ่าน นะคัรบ
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย
-
:fire: :fire: :fire: ข้ามไปได้ไงคะ ตอนสำคัญเนี่ย ไม่ยอม :m31: :m31: :m31: :m31:
-
:o8: โรแมนติกจัง ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
-
หุหุ
ไม่มีคำบรรบาย!!!~
-
**ข้ามขั้นตอนการบอกรักด้วยภาษากายไปได้ไง.. :m16:..เล่ามาเอาแบบละเอียดๆนะ**
ไม่ได้ข้ามครับ การบอกรักด้วยภาษากายก็ตรงนี้ไง (ดุ จัง...กัว)
ผิวกายแกร่งของทั้งสองบดเบียดถ่ายเทความร้อนให้กันและกัน...เนิ่นนาน... เหงื่อผุดพราย...เร่าร้อน...โลกทั้งโลกหยุดนิ่ง มีเพียงกายสองกายเกี่ยวกระวัดรัดกันอยู่ ขยับท่วงท่าไปตามอารมณ์ปรารถนาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก...
แสงแดดที่กำลังลูบไล้กระจกสีเข้มเริ่มอ่อนใจ...เพราะเจ้าของห้องที่อยู่ข้างในไม่มีวี่แววจะเปิดออกมาทักทาย
ลมทะเลเริ่มเพิ่มแรงขึ้น ช่วยนำพาเกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าเข้าสู่ฝั่ง เพื่อสัมผัสความละเอียดอ่อนของทรายสวยสะอาด
ทะเลที่เพิ่งตื่นพลันสนุกสนาน สาดซัดถาโถมเข้าสู่โขดหิน กระแทกกระทั้นจนแตกเป็นฟองฝอยสีขาว
ธรรมชาติสวยงามจำต้องรออีกต่อไป เพราะยังไม่มีใครพร้อมจะออกมาชื่นชม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองหนุ่มที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรัก...
เคยรู้สึกป่ะครับ เวลา :oo1: กันนี่มันเหมือนเล่นน้ำทะเล เหมือนอยู่ในทะเลแล้วคลื่นมันตีกระแทกๆๆ ซัดหาดทราย (ไม่ก็โขดหิน ถ้าก้นใครแน่น) แล้วก็ อึ๊ อึ๊ อึ๊ๆๆๆ ซัด ซัด ซัด กระแทก กระแทก กระแทก จนเป็นฟองฝอยสีขาว
ใช้จินตนาการหน่อยนะคร้าบ :z1: :z1: ถ้านึกภาพไม่ออก พรุ่งนี้วันหยุดก็ไปเที่ยวทะเลนะ ส่วนผมสุดสัปดาห์นี้จะไปเที่ยวเสม็ด (ไปช่วยให้ความฝันของใครบางคนเป็นจริง)
:เฮ้อ: ไม่อยากโพสตอนอวสานเลยอ่ะ :sad11:
-
เก็บทั้งต้น ทั้งดอกเลยนะครับ ศาลาวัด
มารอตอนจบของเรื่องว่า จะจบอย่างไร :z2:
ปล. +1 ให้นะครับ
-
โว๊วๆๆๆ :z2:
ใกล้จะจบแล้วจริงอ่ะ หายใจ เอ๊ย ใจหาย :เฮ้อ:
คุงคฑาครับ ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่ บอกด้วยนา
จะอุดหนุนเป็นคนแรกเลยอ่ะ นะคร๊าบ :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่อยากลงตอนจบก็ไม่ต้องจบซิค่ะ
หรือไม่ก็ลงภาค2 ต่อไปเลยค่ะ
แฟนๆรออยู่คุณสารวัตรขา :really2:
-
เสร็จสารวัตรไปซะแล้ว :impress2:
-
ไม่อยากลงตอนจบก็ไม่ต้องจบซิค่ะ หรือไม่ก็ลงภาค2 ต่อไปเลยค่ะ แฟนๆรออยู่คุณสารวัตรขา :really2:
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ
เออ ก็ดีนะ งั้นไม่ลงบทที่ 46 ก็แล้วกัน ข้ามไปเลย ใครจะโวย ก็ไปโวยกับคุณ M@nfaNG นะครับ :z1:
-
จิ้มคนเขียน :z10:
-
ไม่อยากลงตอนจบก็ไม่ต้องจบซิค่ะ หรือไม่ก็ลงภาค2 ต่อไปเลยค่ะ แฟนๆรออยู่คุณสารวัตรขา :really2:
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ
เออ ก็ดีนะ งั้นไม่ลงบทที่ 46 ก็แล้วกัน ข้ามไปเลย ใครจะโวย ก็ไปโวยกับคุณ M@nfaNG นะครับ :z1:
ว๊ากกกกกก เล่นงี้เลยเหรอคุณสารวัตร o22
งั้นไหนๆก็จะโดนยำจากคนอ่านแล้ว ขอเป็นตอนพิเศษซักหลายๆตอนได้ไม๊ค่ะ :m10: :m10:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักจัง
ความรักของทั้ง 2 คนนี้ เป็นอะไรที่รอคอย มานานแสนนาน
สุดท้ายก็................
สมปราถนาครับ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้ยิ้มได้นะครับ
มีกำลังใจทำงานต่อแระ
-
ไม่อยากลงตอนจบก็ไม่ต้องจบซิค่ะ หรือไม่ก็ลงภาค2 ต่อไปเลยค่ะ แฟนๆรออยู่คุณสารวัตรขา :really2:
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ
เออ ก็ดีนะ งั้นไม่ลงบทที่ 46 ก็แล้วกัน ข้ามไปเลย ใครจะโวย ก็ไปโวยกับคุณ M@nfaNG นะครับ :z1:
ว๊ากกกกกก เล่นงี้เลยเหรอคุณสารวัตร o22
งั้นไหนๆก็จะโดนยำจากคนอ่านแล้ว ขอเป็นตอนพิเศษซักหลายๆตอนได้ไม๊ค่ะ :m10: :m10:
:a9: ยกมือเห็นด้วยกะพี่ฟาง
-
...... ไม่ให้คะแนนตอนนี้นะค่ะ ตัดออกตั้งเยอะให้เราจิ้นเองอีก พี่อ่ะ จะให้สารวัตสมหวังทั้งทีก็น่าจะ .......
.... ให้มันโจ๋งครึ้ม หน่อยก็ไม่ได้อ่ะ ............... จะจบแล้วเหรอค่ะ อยากลืมตอนพิเศษแบบ ไตรภาคอีกนะค่ะ
.......... อ่อ ลืมไปพี่katawoot มีตอนพิเศษเป็นโหลนี่เน้อ ไม่ต้องห่วงเลย ....... :laugh:
-
:-[ ...ตกลงคุณวุธจะลงภาค 2 ต่อไหมอ่ะครับ...
-
รออ่านมาตั้งนาน เพิ่มฉากหวานสักเยอะๆเถอะค่ะ
มันไม่จุใจเลย ลุ้น ๆๆๆ.........แล้วจะจบปุบปับ ทำร้ายคนอ่านนา :call:
-
:o8: ในที่สุด สาราวัตร..... :z1:
-
แอบท้วงนิดนึงนะครับว่า...
สารวัตรเนี่ย ต้องมีมงกุฏครอบดาวมะช่ายเหรอ
ที่มี 3 ดาวอย่างเดียวเนี่ย ยังเป็นผู้กองนี่นา (อย่าว่าเค้าน๊า :monkeysad: เค้าแค่ทักเฉยๆ มะด้ายว่าอารายนา)
-
งั้นตกลงตามนี้ ข้ามตอนจบไปนะ เอาตอนพิเศษเลย
หนึ่งปีต่อมา.... (เหมือนในหนังไง แบบว่าหนังจบ เึครดิตก็ตัวหนังสือสีขาวบนพื้นดำก็วิ่งๆ ขึ้นจนคนดูตาลาย แล้วก็มีช่องเล็กๆ ขึ้นมาข้างๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น)
บทที่ 47 (ตอนพิเศษ 1)
หนึ่งปีผ่านไป...
"สารวัตร"
อธิคมสะดุ้ง...หันขวับ เสียงของอนุภาพดังขึ้นเบาๆ ข้างหลัง
"ครับผ่านผู้กำกับ" พันตำรวจตรีอธิคมยิ้มแหยๆ "คือผมกำลังจะไปครับ พอดีคุณ...เอ่อ..."
"ศรุต" ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทสีเข้มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เติมคำให้จบประโยค
"ถ้าเสร็จธุระก็ตามไปนะครับ ผมจะไปรออยู่ข้างนอก" อนุภาพหันหลังกลับ เดินตัวตรงออกไปจาส่วนขายของที่ระลึกของร้านอาหาร Blue Elephant ช้าๆ
"แฟนสารวัตรเหรอครับ" ศรุตถามยิ้มๆ
"ใช่ครับ"
"ท่าทางดุจังเลยนะ คงหวงสารวัตรมาก"
"มีแฟนหล่อก็ต้องหวงเป็นธรรมดาครับ แต่เขาไม่ดุเท่าไหร่หรอก" ...แต่เฮี๊ยบ...อธิคมนึกต่อในใจ...เห็นหน้านิ่งๆ ทีไร เขาก็รู้สึกหนาว หัวใจเต้นแรง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว "ขอตัวก่อนนะครับ ยินดีที่ได้เจอศรุตอีกครั้ง ยังทำงานอยู่ตลาดหุ้นเหมือนเดิมใช่ไม๊"
ศรุตพยักหน้า ขันอธิคม...ไม่นึกว่าจะกลัวแฟน
อธิคมยิ้มแล้วรีบเดินตามอนุภาพไป ก่อนจะหยุดที่ประตูหันหลังมากล่าวกับศรุตอีกเป็นครั้งสุดท้าย
"เอ่อ ศรุต พี่อยากขอร้อง คือว่า ศรุตอย่าโทรหาพี่นะครับ เพราะพี่กลัวว่าเขาจะ..."
"หึง" ศรุตเติมคำ ยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า
ชายหนุ่มนึกไม่ถึง อธิคมในวันนั้นเป็นเสือร้ายเจ้าชู้ แต่ตอนนี้กลายเป็นแมวเหมียวกลัวเจ้าของ...
อะไรทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
ศรุตยืนมองอธิคมเดินออกไปจากร้านขายของที่ระลึกจนลับตา นึกถึงภาพวันเก่าๆ ช่วงสั้นๆไม่กี่เดือนที่เขาคบกับอธิคม ตอนนั้นเขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอธิคมคงไปไม่ถึงไหน เพราะนายตำรวจหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะจริงจังอะไร เขาตระหนักดีว่าอธิคมกับธงรบเพื่อนสนิทนั้นเป็นคนเจ้าชู้ เอาแต่สนุกไปวันๆ ประเภทได้แล้วทิ้ง แต่รูปร่างหน้าตาของนายตำรวจหนุ่มทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ แม้รู้ว่าเวลามีเพียงน้อยนิด แต่เขาก็ยินดีจะตักตวงความสุขช่วงสั้นๆ นั้นไว้
...แต่ตอนนี้เขาอายุมากขึ้น กำลังจะเข้าเลขสาม...เขาอยากจริงจังกับชีวิต มีคู่รักเป็นตัวเป็นตน จะว่าไปเขาเป็นคนที่มีความฝันเรื่องรักแท้ หากเจอใครที่เขาถูกใจมากจริงๆ เขาก็อยากลงหลักปักฐาน
...อธิคม...ผู้ชายคนแรกที่เขารู้สึกแบบนั้นด้วย...ผู้ชายคนแรกที่ทำให้เขาโหยหาความรัก...ผู้ชายคนแรกที่เขาคิดถึงอยู่แทบตลอดเวลา...ผู้ชายคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง...ทั้งๆ ที่รู้ว่าอธิคมเจ้าชู้มาก เขาก็ยังตัดใจจากอธิคมไม่ได้...
ทำไมจิตใจของคนเราเป็นได้ถึงเพียงนี้...ศรุตถามตัวเอง ใบหน้าคร้ามเข้มของอธิคมลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึง
อนุภาพกดล๊อคประตูเมื่ออธิคมก้าวขึ้นนั่งบนรถ หันมายิ้มหวานให้อย่างที่เคยทำเป็นปรกติ
อธิคมดึงดูดความสนใจคนรอบข้างได้เสมอ ไม่ว่าจะไปทำอะไรที่ไหนด้วยกัน จะต้องมีคนส่งสายตามาให้จนเขาอดหงุดหงิดไม่ได้ ทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง แม้แต่เด็กสาววัยรุ่นก็ไม่เว้น วันหนึ่งขณะที่นั่งคอยขึ้นเครื่องบินที่สนามบินภูเก็ต ผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาและพูดกับเขาตรงๆ ว่า "เพื่อนพี่หล่อบาดใจจริงๆ ค่ะ ขอเบอร์ได้ไม๊ค่ะ"
เขาจำได้ว่าตัวเองนิ่งไปชั่วอึดใจ แล้วบอกหญิงสาวคนนั้นด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า "ไม่ใช่เพื่อน...แฟน"
...เมื่อเขาเล่าให้สมบัติฟัง สมบัติหัวเราะก๊าก แล้วให้ความเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเปรี๊ยวเสียชาติเกิด "ตาถั่ว มองไม่ออกหรือไงว่าสารวัตรเป็นแฟนยู"
"ก๊อกๆ คิดอะไรอยู่หรือคุณนุ" อธิคมเคาะขมับเขาเบาๆ
"ผู้กอง" อนุภาพขยับหัวหนี "ชอบมาเคาะหัวอีกแล้ว บอกไม่จำ"
"ก็คุณไม่สนใจผมนี่นา นั่งอยู่ด้วยกันแต่ใจไปอยู่ไหนก็ไม่รู้" อธิคมทำเสียงน้อยใจ "อย่าบอกนะว่าคิดถึงตี๋อวบ"
"บ้า ไปว่าอาทิตย์ยังงั้นได้ยังไง" อนุภาพดุ "แค่อาทิตย์ตัวใหญ่ขึ้น ไม่ได้อ้วนตรงไหน"
"เอ๊า เอาเข้าไป ว่าตี๋น้อยไม่ได้เลยนะ" อธิคมทำหน้างอนๆ เอนตัวลงพิงกับเบาะ
เมื่อวานเขากับอนุภาพไปร่วมงานเปิดบริษัทของสมบัติ พบอาทิตย์กับพจนีย์มางานด้วยกัน ตี๋หนุ่มคนที่เคยเป็นหนามหัวใจของเขาดูตัวใหญ่ขึ้น ท่าทางดูเงีบบขรึมมากกว่าเดิม ดูเป็นผู้ใหญ่ แม้เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งปีที่ไม่เคยพบหน้าค่าตา
อาทิตย์ลาออกจากบริษัทโฆษณาหนึ่งอาทิตย์หลังจากเขากับอนุภาพเดินทางกลับจากกระบี่ ท่าทางตี๋เข้มดูเสียใจมากที่รู้ว่าอนุภาพตกเป็นของเขาแล้วอย่างเป็นทางการ เขาบอกอาทิตย์เอง ตั้งใจตัดศัตรูเบอร์แรกๆ ออกไปเพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตรักของเขา หลังจากนั้น ตฤณเป็นคนต่อมา เขาคุยกับตฤณตรงๆ ว่ารักอนุภาพ และอยากใช้ชีวิตกับชายหนุ่ม ตฤณเป็นผู้ใหญ่และดูสงบมากจนเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังขอลูกชายใครซักคนมาเป็นคู่ชีวิต แต่สิ่งที่ตฤณพูดกับเขายังฝังอยู่ในใจเขาไม่ลืม...ตฤณเป็นคนพูดน้อย และจริงจัง คำพูดทุกคำแสดงความหมายชัดเจน...ประโยคสุดท้ายที่ตฤณพูดกับเขานั้นชัดจนเขาต้องจำไว้ไม่ลืม เพราะรู้ว่าตฤณหมายความอย่างนั้นจริงๆ
"โอ๊ย..." พลันอธิคมสะดุ้ง ร้องเสียงหลง เมื่อโดนคนขับรถบิดต้นแขน "คุณนุ จะพูดกับผมก็พูดดีๆ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย"
"ก็คุณเหม่อ เพิ่งว่าเขาไปหยกๆ ตัวเองเป็นซะเอง" อนุภาพเสียงเขียว "นี่คงกำลังคิดถึงเด็กเก่าๆ อยู่ล่ะสิ"
"อ้าวๆ อย่ามาใส่ความกันนะ" อธิคมร้อนตัว "ก็รู้แล้วว่าผมละ เลิก หยุด สิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ตอนนี้ทำตัวปานฤาษี อย่ามากล่าวหาผมนะ เดี๋ยวจับเข้าคุกข้อหาดูหมิ่นเจ้าพนักงานเสียนี่"
"ตกลงว่าไงครับ" อนุภาพไม่สนใจที่ถูกขู่
"ว่าไงอะไร" อธิคมเลิกคิ้ว ยิ้มแห้งๆ รู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ฟังที่ชายหนุ่มถาม
...ก็เมื่อกี้นึกถึงอาทิตย์กับตฤณอยู่นี่นา...นายตำรวจหนุ่มให้เหตุผลในใจ
"เห็นไหมล่ะ ทีเขาพูด ตัวเองก็ไม่ฟัง แล้วต่อไปอย่ามาเคาะขมับผมอีกนะ ไม่ชอบ" อนุภาพเหยียบเบรกแรงๆ เมื่อขับรถเข้าใกล้รถคันข้างหน้าเกินไป
"คุณนุ ระวัง" อธิคมทำท่าตกใจ
"รู้แล้ว ผมไม่งี่เง่าเฟอะฟะไปชนท้ายเขาก็แล้วกัน"
อธิคมหันมามองคนหน้านิ่ง "อีกแล้ว ไม่ยอมลืมอีกแล้ว เรื่องรถเราชนกันนี่ไม่ยอมลืมเลยนะ"
"ผู้กองขับรถชนท้ายรถผม"
"ไม่ใช่รถชนกัน พูดให้ถูกนะผู้กองอธิคม" อธิคมทำเสียงเข้ม เลียนเสียงอนุภาพ ก่อนจะต้องร้องโอยขึ้นมาเมื่อโดนคนที่ถูกล้อเลียนฟาดด้วยฝ่ามือ
"คุณนุ...อูย..." อธิคมคราง...คราวนี้เจ็บจริงๆ ไม่ได้แกล้งร้อง
"หยุดยั่วซะที ตกลงจะไปร้านไหนครับ"
"เพิ่งกินมาเมื่อครู่นี่ จะกินอะไรอีก" อธิคมหมายถึงอาหารกลางวันที่เพิ่งทานที่ร้าน Blue Elephant ที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่...
...ครั้งแรกที่เขาเจอโจทย์เก่า หลังจากที่ไม่เคยเจอ "อดีต" ของเขาเลยสักคนมาเป็นเวลานานมาก นับตั้งแต่แบ๊งค์นิตินัยที่เป็นรายล่าสุด
"ผมหมายถึงวันศุกร์นี้ วันฉลองครบรอบหนึ่งปี" อนุภาพถอนหายใจแรงๆ "แต่ถ้าผู้กองไม่ค่อยสนใจ ผมว่าไม่ต้องฉลองอะไรก็ได้ เลิกงานแล้ว ต่างคนต่างกิน ต่างกลับบ้านใครบ้านมัน"
"ต้องสิครับ ต้อง" อธิคมรีบตอบ "อาเบดีนซ์นะ ผมจองไว้แล้ว"
"อ้าวไปจองได้ยังไง ทำไมไม่ถามผมก่อน" อนุภาพโวยวาย
"ถามทำไมล่ะ ถึงถามคุณนุก็ยักไหล่ตอบว่าอะไรก็ได้" อธิคมโวยเหมือนกัน "เสร็จแล้วก็ไปฟังเพลงกันที่ เดคาริอัส แล้วก็กลับบ้านผม" อธิคมหลิ่วตา ทำท่ากรุ้มกริ่มแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้มของชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ กระซิบว่า "ผมมีของขวัญพิเศษสุดให้คุณนุ รับรองต้องร้องครางว่าชอบและมีความสุขจนจุกคอหอย"
เท่านั้นเอง เสียงร้องโอดโอยของนายตำรวจหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงโอดครวญว่าเนื้อตัวเขียวเป็นจ้ำไปหมดแล้ว
ธงรบมองดูประตูสำนักงานที่อยู่อีกฟากของถนนอย่างอดทน รอเวลาที่จะปรากฎร่างของชายหนุ่มที่เขากำลังตามจีบ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม "ตี๋หนุ่ม" ที่เขาหมายปองยังไม่ออกจากสำนักงานเสียที เป็นเวลาเกือบสี่สิบห้านาทีที่เขานั่งฟังเพลงอยู่ในรถ...คอยเวลาอย่างใจเย็น เหมือนเสือกำลังเฝ้าตะครุบกวางน้อย เหมือนจอดดักซุ่มรอจับโจรที่ก่อคดีสำคัญ
กวางน้อยน่ารักที่ชื่อว่าอาทิตย์!
โจรหนุ่มที่กำลังตกเป็นผู้ต้องหารบกวนหัวใจของเขา...
พิลึกจริงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปจีบใคร ใบหน้าของอาทิตย์ก็ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว รบกวนสมาธิเขาอยู่เรื่อย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนที่กำลัง "ปฏิบัติการ" ยกเสาลงหลุมหนุ่มน้อยที่โดนเขา "จับ" เพราะข้อหาน่ารักเกินเหตุ...ใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่น...จนเขาเผลอเรียกชื่อ...โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนั้นเอาแต่ร้องครวญคราง เลยไม่ได้ยินที่เขาหลุดปาก
...อาทิตย์...กินยากกินเย็น...ตามมาจะปีแล้วยังไม่ได้แอ้มครั้งที่สองเลย ให้ตายสิ...ธงรบถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
เกือบชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในรถ ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวข้าวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...สงสัยคงต้องบุกเข้าจับกุมเสียเลย ผู้ร้ายหน้าตี๋คนนี้ หากปล่อยไว้นานคงไม่ได้การ
ธงรบดับเครื่องยนต์ เปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินข้ามถนนไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงานที่เป็นทาวน์โฮมทาสีอ่อน ตกแต่งทันสมัย
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปดันประตูกระจกสีเข้มบานใหญ่ "เอ๊ะ ทำไมล๊อค" ธงรบอุทาน ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไฟด้านหน้ายังเปิดสว่าง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
ผู้กองธงรบกดกริ่ง แล้วเคาะประตูกระจกแรงๆ ยืนรอให้ใครมาเปิดประตู สำนักงานเล็กๆ แบบนี้คงอยู่กันไม่กี่คน รถของอาทิตย์ก็ยังจอดอยู่ข้างหน้า เขาเห็นตี๋หนุ่มเดินเข้าไปตอนหกโมง จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
นายตำรวจผู้ตามจีบสันติราษฏร์กดกริ่งอีกสองสามครั้ง สลับกับการเคาะประตู พลันมีเสียงดังขึ้นข้างหลัง
"บริษัทปิดแล้วครับคุณ มาติดต่อใหม่พรุ่งนี้นะครับ"
ธงรบหันไปยังเจ้าของเสียง ยามรักษาการณ์อายุประมาณสี่สิบปลายๆ รูปร่างอ้วนกลมยืนมองเขาอยู่
"ผมมาหาคุณอาทิตย์ คุณอาทิตย์ยังอยู่ พี่เป็นยามที่นี่ใช่ไม๊ เปิดประตูให้หน่อยสิ"
"คุณอาทิตย์กลับไปแล้ว"
"รถยังจอดอยู่ตรงนั้นเลย" ธงรบชี้มือไปยังเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร ในใจพูดต่อว่า...เห็นกับตาว่าเดินเข้าไป แล้วยังไม่เห็นออกมา นั่งมองอยู่แท้ๆ...
"กลับไปตั้งแต่หกโมงแล้วครับ ไปธุระ เข้ามาอีกรอบก็กลับไปเลย คุณธิชาเป็นคนสุดท้าย กลับตอนหกโมงครึ่ง" ยามรายงาน
"กลับไปได้ยังไง รถก็ยังอยู่ ไม่เห็นเดินออกมา ผมนั่งรออยู่ข้างหน้าบริษัทตั้งนาน" ธงรบพึมพำ
"กลับแท๊กซี่ครับ ผมเห็นหอบแฟ้มเดินออกข้างหลัง"
"อะไรนะ" ธงรบมองตามมือที่ยามชี้ไปด้านข้างของทาวน์โฮมหลังนั้น ออฟฟิสของอาทิตย์เป็นห้องหัวมุม ด้านข้างเป็นซอกเล็กๆ กว้างราวเมตรกว่าๆ ติดกำแพง เขาเดินตรงไป ยามรีบเดินตามมา พลางถามว่า "คุณจะไปไหน"
ธงรบไม่ตอบ เดินลิ่วๆ อ้อมไปด้านหลังของอาคาร ยามร่างท้วมเดินไม่ทันเขาเพราะขาสั้น เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่กำลังจะเห็นคือสิ่งที่กำลังคิดอยู่หรือเปล่า
หลังอาคารทาวน์โฮมสูง 4 ชั้นเป็นลานกว้างพอจอดรถได้ 3-4 คัน มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่หนึ่งชุด กระถางต้นไม้เรียงรายเป็นแถวตามแนวรั้วอิฐบล๊อค ตรงกลางเป็นประตูเหล็กกว้างประมาณ 1 เมตร
นายตำรวจหนุ่มจอมตื๊อเดินเข้าไปใกล้ มองทะลุประตูเหล็กออกไปเห็นเป็นซอยเล็กๆ พอรถวิ่งผ่านได้ทางเดียว
...ฮึ่ม...อาทิตย์นะอาทิตย์ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่น หนีได้หนีไป คราวนี้เสียท่า แต่คราวหน้าธงรบไม่ยอมแน่ จะวางกำลังที่ประตูหลังดักคนเจ้าเล่ห์ ดูซิจะทำยังไง...
ผู้กองธงรบถอนหายใจแรงๆ หันหลังเดินย้อนกลับมาด้านหน้าอาคาร สวนทางกับยามที่จะเพิ่งจะเดินมาถึง พลันนึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มจึงควักกระเป๋าธนบัตรออกมา
******
รูปที่แปะอยู่ข้างล่างอ่ะ ตอนนั้นอธิคมยังเป็นผู้กองอยู่ครับ แล้วยังมีต้องแก้เข็มเครื่องหมายอีกบางอันครับ แล้วก็เสื้อยืดตัวข้างในต้องเป็นสีขาวขอบแดงเลือดหมู แต่คนที่วาดให้เขาทำผิด ผมยังไม่ได้แก้ผ้าอธิคมคม เอ๊ย แก้สีเสื้อ
ขอบคุณคุณ sasi ตาดีน๊อ
-
^
^
^
ผู้กอง กรี้ดดด สลบ :pighaun:
-
:serius2:...เราอยากอ่านตอน 46 นะ เพื่อความสมบูรณ์และต่อเนื่องของเรื่อง...พิเศษก้ออีกเรื่องจะ100ตอนก้อไม่ว่า... :fire: :fire:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ตอนพิเศษก็ชอบครับ
รอต่อไปนะครับ
ขอบคุณคนแต่งที่ลงได้ต่อเนื่อง นะครับ
ลงแบบนี้ รักคนแต่งตายเลย
อิอิอิอิ
:L3: :L3: :L3:
-
:o8: ตอนพิเศษก็น่ารักดี..
...แต่ว่า...ขอตอนจบด้วยเถอะนะ..นะ.. :sad4:
-
มาลุ้นคู่อาตี๋ดีกว่าาาาาาา
-
ไม่อยากลงตอนจบก็ไม่ต้องจบซิค่ะ หรือไม่ก็ลงภาค2 ต่อไปเลยค่ะ แฟนๆรออยู่คุณสารวัตรขา :really2:
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ
เออ ก็ดีนะ งั้นไม่ลงบทที่ 46 ก็แล้วกัน ข้ามไปเลย ใครจะโวย ก็ไปโวยกับคุณ M@nfaNG นะครับ :z1:
ว๊ากกกกกก เล่นงี้เลยเหรอคุณสารวัตร o22
งั้นไหนๆก็จะโดนยำจากคนอ่านแล้ว ขอเป็นตอนพิเศษซักหลายๆตอนได้ไม๊ค่ะ :m10: :m10:
:a9: ยกมือเห็นด้วยกะพี่ฟาง
เอามาเลยตอนพิเศษ กดให้ด้วย คะแนนที่ 200 อ่ะ
ห้ามบ่ายเบี่ยง พยานมีเยอะ ไม่งั้นโดน :z10:
กลับบ้านก่อนล่ะ คืนนี้มาใหม่
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ในที่สุดก็ตามทัน......อ่านตั้งแต่เมื่อคืนจนตี 3 แล้วมาต่อวันนี้อีกวัน
มองข้ามเรื่องนี้ไปด้วยความคิดเดิมๆว่า เรื่องตำรวจคงไม่น่าสนใจ...
เป็นความคิดที่ผิดมากๆ..เมื่อเริ่มอ่านตอนแรก..แล้วตอนต่อๆมา..
เหมือนอ่านหนังสือเล่มโปรด เรื่องที่ถูกใจ...เมื่อเริ่มอ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ...
เป็นอีกมุมนึงที่ทำให้ตำรวจดูน่ารักขึ้น ดูดีขึ้นมาอีกเป็นกอง....
ไล่ตามผู้ร้ายแค่เหนื่อยกาย ตามหัวใจนี่เหนื่อยทั้งกายทั้งใจเลยนะ ท่านสารวัตร..
ปล.อย่าลืมพลิกคดีของธงรบกับอาทิตย์นะคะ สองคนนี่น่ารักน่าลุ้นใช่เล่น :bye2:
กด +ให้แล้วนะคะ...
-
:m15: ฮือ ฮือ เอาตอนที่ 46 คืนมา
มันหาไปไหนอ่ะ มาต่อเร็วๆๆ นะ :m16:
เค้ายังอยากอ่นอยู่นะ
-
โอ้
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
มีตอนพิเศษเสียแล้วเหรอ
ว่าแต่ว่าอยากอ่านภาคสองอ่ะ
:m13:
-
:L2: :3123: :L1:
-
จิ้ม ๆ ๆ ๆ ก่อนเลย ดีใจจัง ไม่เสียแรงรอ ในที่สุดสารวัตรก็ได้กับอนุภาพซะที (ถึงจะเร็วไปหน่อย น่าจะเล่นตัวให้หัวปั่นสักนิด)
แล้วตอนพิเศษเนี่ย ใกล้แล้วหรือเปล่าครับ เรท PG30 ของธงรบกับอาทิตย์ อยากอ่านจัง เหอ ๆ ๆ :z1:
ปล. ไม่อยากให้เรื่องนี้จบก็ไม่ต้องจบเลยครับ แต่งให้คนอ่านได้อ่านต่อไปเรื่อย ๆ ก็ได้ครับ ไม่ถือ ๆ 55555 :laugh:
-
555+
ป่าวหรอกครับ ไม่ได้ตาดีอาราย แค่แบบว่าชอบเดนนิสไง เลยนั่งดู ดูไปดูมาเลย
เอ๊ที่บ่าดูมันแปลกๆ แต่ชอบครับ รูปสวยดี
ถ้ายังไงก็รบกวนว่ามีรวมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะครับ จะอุดหนุนเป็นคนแรกเลย ชอบเรื่องนี้มากมาย
ส่วนเรื่องตอนที่ 46 อ่ะ ขอร้องล่ะครับ เอามาลงเหอะน๊า :monkeysad:
-
อ่านไปกรี๊ดไป 3 รวดจบ อิอิอิ
พูดตรงตร๊ง ว่าตั้งแต่ต้นจนจะจบ ไม่ได้เชียร์ผู้กองอธิคมเลยแม้แต่น้อย เพราะไรรู้ปะ ...
ผมไม่ไว้ใจคนเจ้าชู้ ผมเชื่อว่าคนเจ้าชู้ไม่สามารถหายจากอาการนี้ได้ง่าย ๆ เหมือนถอดเสื้อผ้าทิ้ง แต่ก็นั่นล่ะ อาจจะไม่เคยเจอคนดี ๆ มั้ง ...
(แต่ให้กำลังใจคุณคฑาวุธนะฮับ เลิกเจ้าชู้ให้ได้ เอาไปเลย 1 ล้านเยนนนนนนนนนนนนนน 555+)
ป.ล. ค่ายไหนก็ได้เอาไปสร้างเป็นละครให้ดูหน่อยฮับ อยากดูมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o13
ป.ล. 2 ขอตอนพิเศษของผู้กองธงรบ กะอาทิตย์ เจ็บ ๆ แรง ๆ nc-17 18 19 ~ ไปเลยนะฮับ /me เตรียมผ้าซับเลือกำเดา คริคริคริ
-
เอาทุกตอนเอิ๊กๆๆๆ
-
สมนำหน้าผู้กอง...ชอบพูดอะไรกวนประสาทนุ...
แต่อยู่กะผู้กองก็ดีนะคะ...ไม่เครียดเลย...(แต่ไร้สาระตลอด...555+)
ว่าแต่หนึ่งปีผ่านไป...ยังแยกบ้านใครบ้านมันอีกหรอเนี่ย...T^T
-
อาทิตย์ใจแข็งจัง
-
:m16: :m16: :m31: เอาตอนที่ 46 คืนมานะ มันไม่ได้ฟิวอ่ เอาคืนมาน้า~~~~~~ :m31: :m31:
-
46+ภาค2
มาเร็วๆนะค๊าบ
-
เอาตอนที่ 46 อ่ะ!!!~
-
:-[ ...ตกลงคุณวุธจะลงภาค 2 ต่อไหมอ่ะครับ...
ลงครับ แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อ่ะครับ เพราะยังเขียนไปไม่ถึงไหน และพล๊อตเรื่องยุ่งไปหมดเลยคิดว่าต้องวางโครงเรื่องใหม่ดีกว่า แต่จะให้เขียนไปโพสไปเหมือนละครช่องเจ็ดถ่ายไปออกอากาศไปนี่เกรงว่าคุณภาพจะไม่ค่อยดีน๊อ
ขอเขียนตุนไว้ซักหลายๆ ตอนก่อนนะคร้าบ :pig4:
ส่วนตอนที่ 46 นี่ขอสงวนไว้ได้ไหมอ่ะ เพื่อประโยชน์ทางการค้า เพราะกำลังจะพิมพ์ออกมาเป็นเล่มครับ เขาบอกว่าถ้าลงตอนจบกลัวไม่มีใครซื้อ :z1: แล้วคุณ ฟาง ก็บอกว่าถ้าไม่อยากจบก็ไม่ต้องจบ มีอะไรไปลุยคุณฟางเองนะคร้าบ หุ หุ
ไม่ก็ ถ้าลงตอน 46 ก็ต้องมียืดออกให้ถึงตอน 50 ตามความคิดเดิมที่เคยวางพล้อตไว้ แล้วก็ไม่ต้องลงตอน 50 :z1:
จะโดนเกลียดรึเปล่าเนี่ยตู :เฮ้อ: :z3: :z10: เครียดมากมาย ต้องไปช๊อปปิ้งมอเตอร์เอ็กซ์โปคลายเครียด
-
:-[ ...ตกลงคุณวุธจะลงภาค 2 ต่อไหมอ่ะครับ...
ลงครับ แต่ยังไม่รู้ว่าตอนไหนอ่ะครับ เพราะยังเขียนไปไม่ถึงไหน และพล๊อตเรื่องยุ่งไปหมดเลยคิดว่าต้องวางโครงเรื่องใหม่ดีกว่า แต่จะให้เขียนไปโพสไปเหมือนละครช่องเจ็ดถ่ายไปออกอากาศไปนี่เกรงว่าคุณภาพจะไม่ค่อยดีน๊อ
ขอเขียนตุนไว้ซักหลายๆ ตอนก่อนนะคร้าบ :pig4:
****ขอภาคแรก..ถึงจบภาคด่วน...ตามด้วยตอนพิเศษทุกตอนที่มีอยู่ดีป่าว....***
แล้วค่อยเอาภาค 2 มาลง..จะได้มีวลาเขียนไง.. :fire: :fire:
-
ชักกลัวความไม่ปลอดภัยในชีวิต ในฐานะที่ดันไปเสนอให้ไม่ลงตอนจบ :m29:
(เอาตอน46มาลง แล้วอุ๊บอิ๊บไม่นับว่าเป็นตอนจบดีไม๊คะ :m26: )
คนเขียนก็เขียนไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านก็อ่านไปเรื่อยๆๆๆๆๆ มีความสุขจะตายไป :m3:
-
เอ้า กล้งคนอ่านได้อีก
ตอนที่ 46 ล่ะ ไม่เอาก็ได้ :z2:
เอาตอนจบ ภาค ๑ แล้วกัน :mc4:
แล้วขอภาค ๒ ธงรบ- อาทิตย์ เยอะๆนะ
อธิคม-อนุภาพ หลังๆนี่หวานมาก :-[
:L1: :pig4:
-
เอ้า ... กั๊กกันเข้าไป ช่างมัน ไม่ต้องลงก็ได้ แต่เวลารวมเล่ม รวมให้หมดนะ ทั้งภาค 1 ภาค 2 และภาคพิเศษ แล้วบอกด้วยว่าจะเป็นเมื่อไหร่ จะตามไปซื้อเก็บไว้อ่าน :angry2:
-
ลงเถอะนะครับบบบ ตอนจบนะ
อยากอ่านไม่ไหวแล้วววววว ลงเถอะนะ แหะๆ
สนุกมากมาย อิอิ
พี่นุของผมเสียทีซะแล้ว เหอะๆ :call:
-
ฮือ ตอนจบอยู่หนายยยยยยยยยยยยย หนุกหนานมากเลยเรื่องนี้
-
^
^
ได้เจาะไข่ด้วย
กรี๊ดดดดดดด
ตี๋อาทิตย์ แสบบบบบบบบบ
มารอตอนจบด้วยค่ะ
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
รับผิดชอบต่อความรู้สึกของคนอ่านและแฟนๆ หน่อยเถอะค่ะ
ถึงจะรวมเล่มอะไรก็เถอะ ก็ควรจะลงให้จบ ครบทุกตอน
ถ้าเรื่องคุณดีจริง แฟนๆ รักจริง เขาก็ยอมเสียเงินซื้อแบบรวมเล่มมาเก็บไว้อยู่แล้ว
อย่าทำเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกคนอ่านแบบนี้
จะทำเพื่อเรทติ้ง ให้คนอยากอ่านอะไรก็เถอะค่ะ แต่เมื่อเรื่องมันมีมาสี่สิบกว่าตอน อยู่ๆ มาตัดเพราะเหตุผลที่ว่า เพื่อประโยชน์ทางการค้า
เสียศรัทธาค่ะ
จะกี่ตอน ก็ลงให้ครบ ให้สมกับเป็นนักเขียนดีกว่าไหมคะ
ขอโทษที่พูดตรงๆ ค่ะ ฝากไว้เป็นอีกความเห็นนึงก็แล้วกันนะคะ
-
จาอ่านอ่ะครับ อิอิอ
มามะ จุ๊บๆ คนเีขียน เอามาลงเถอะนะครับ ขอร้อง
-
:o11:
เอ่อ ถามไรอย่างดิ่คับ
เวลารวมเล่มแล้วเนี่ย ขายที่ไหนอ่า อยากอ่านมากมาย แต่ไม่รู้แหล่งซื้ออ่ะคับ
แล้วก็นิยายเรื่องอื่นๆ ด้วยที่รวมเล่มแล้วอ่ะ ขายที่ไหนคับ
อยากอ่านนิยาย Y มากๆ :monkeysad:
-
บทที่ 46 ครับ ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาอ่านนะครับ
อย่าลืมกันนะ :call:
บทที่ 46
พจนีย์ยืนกระสับกระส่ายอยู่ที่ลอบบี้โรงแรม มองซ้ายมองขวาไม่เห็นอนุภาพเสียที
"พี่บั๊ด เดี๋ยวหนูโทรไปตามพี่นุก่อนนะ ป่านนี้ยังไม่เห็นมาเลย สิบโมงกว่าแล้ว"
"ไม่ต้องหรอก ปล่อยให้เขานอน" สมบัติปราม หยิบกระเป๋าผ้าขึ้นสะพาย กวักมือเรียกตั้มแฟนหนุ่มรุ่นน้องที่เพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา ชายหนุ่มกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงียบๆ อยู่บนโซฟาใกล้กับแจกันดอกไม้ที่จัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
"นี่จะสิบเอ็ดโมงแล้วนะ ปรกติพี่นุไม่เคยตื่นสาย เราจะได้ไปกันเสียที ป่านนี้เขาถ่ายกันไปแล้ว"
"ยังหรอก แบ๊งค์เพิ่งตื่น คงบ่ายล่ะกว่าจะได้เริ่มถ่าย แล้วหล่อนก็ไม่ต้องไปปลุกนุ เขาไม่อยากให้รบกวน"
"พี่รู้ได้ไง" พจนีย์ทำหน้าสงสัย
"รู้สิ...คนไม่ได้นอนคนเดียวจะให้รีบตื่นขึ้นมาทำไม"
"แล้วเขานอนกลับใคร ตอนเช็คอินเขาก็นอนคนเดียว"
สมบัติถอนหายใจ "นี่ยัยพจน์ เธอเลิกสงสัยซักหน่อยจะได้ไม๊ ใครเขาจะเช็คอินห้องเดี่ยวแล้วนอนคนเดียวอย่างหล่อนล่ะย่ะ..."
พจนย์เริ่มเข้าใจ พยักหน้าหงึกหงัก
"อ้อ...ที่เลือกห้องเดี่ยวกันก็เพราะอย่างนี้นี่เอง รู้อย่างนี้หนูชวนรชานนท์มาด้วยก็ดี"
"ทะลึ่ง..." สมบัติใช้นิ้วจิ้มขมับเพื่อนสาวรุ่นน้อง "อย่าไปรีบเสียตัวให้เขา เดี๋ยวโดนทิ้ง"
"สายไปซะแล้วล่ะพี่บั้ด" พจนีย์ยักไหล่แล้วรีบเดินนำหน้าไปยังรถที่จอดอยู่หน้ารีสอร์ท
สมบัติตาโต ไม่คิดว่าพจนีย์จะไวไฟขนาดนี้ รีบขว้าแขนตั้มเดินตาม...ต้องถามรายละเอียดให้รู้เรื่อง
------------------
อากาศริมทะเลตอนบ่ายร้อนจนแสบผิว...แต่นักแสดงและทีมงานทุกคนยังทำงานอย่างขะมักเขม้น แบ๊งค์ นิตินัย พูดสโลแกนประโยคสุดท้ายของสินค้าที่กำลังถ่ายโฆษณา แล้วทำหน้าหล่อ ยิ้มกว้าง ก่อนจะกระโดดตัวลอยกางขาให้ช่างภาพจับภาพสุดท้าย
ผู้กำกับสั่งคัท ทีมงานทุกคนปรบมือชื่นชม...งานช่วงแรกเสร็จไปแล้วโดยไม่ใช่เวลามากนักเพราะนักร้องหนุ่มแสดงได้ไม่ขัดเขิน ไม่เหมือนใครคนหนึ่งในอดีตที่เล่นเอาผู้กำกับแทบจะลาออก
"อ้าวทุกคนเก็บของ...เย็นนี้คุณตฤณสั่งให้เลี้ยงอีกแล้ว พรุ่งนี้ไปตะเวนหมู่เกาะอ่างทองแต่เช้า...เย็นนี้ฟรีไทม์นะจ๊ะ ทางใครทางมัน" พจนีย์ตะโกน ก่อนหันหลังกลับเดินเข้ามาในร่มสีสดที่ปักอยู่ใกล้ๆ ต้นมะพร้าว มองไปเห็นสมบัตินั่งจู๋จี๋อยู่กับตั้มไม่สนใจใคร หญิงสาวนึกถึงรชานนท์ชายหนุ่มรุ่นน้องที่พบในงานวันเกิดของอาทิตย์ อดนึกไม่ได้ว่าอยากให้เขามาอยู่ด้วยที่นี้ในบรรยากาศริมทะเลสวยงามเช่นนี้
"พี่บั๊ด เย็นนี้ไปเที่ยวไหนดี" พจนีย์นั่งลงข้างๆ พลันเหลือบไปเห็นอนุภาพเดินมาแต่ไกลจึงรีบลุกขึ้นโบกมือเรียก "พี่นุ ทางนี้...ต๊ายตาย สารวัตรก็มาด้วย"
"ยัยพจน์ ทรายปลิวโว๊ย" สมบัติโวยวาย ตั้มรีบเอามือปัดป้องบังหน้าของสมบัติด้วยความเป็นห่วง
"เข้าตาพี่หมดแล้วตั้ม ช่วยดูให้หน่อยสิ แสบไปหมดแล้ว" สมบัติมารยา หนุ่มน้อยหัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน...ตอนนี้โลกของทั้งสองเป็นสีชมพู อะไรๆ จึงสวยงามไปหมด
อนุภาพและอธิคมเดินเข้ามาถึง ยิ้มทักทายทุกคน...สองหนุ่มดูท่าทางสดชื่น
"สารวัตรมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ พจน์ไม่เห็นเลย"
"ตั้งแต่เย็นวานแล้วครับ"
"อ้าวตอนทานข้าวเย็นทำไมไม่เห็น แล้วนี่พักที่ไหนค่ะ ตอนนี้เขามีงานกัน โรงแรมเต็มจนป่องทุกที่" พจนีย์เสียงใส
"ยัยพจน์ โรงแรมไม่ได้ท้องนะ" สมบัติอดเหน็บแนมไม่ได้
"พี่บั๊ดอยู่เฉยๆ สิ อย่าขยับ" ตั้มปราม เพราะกำลังเขี่ยผงออกจากตาของหนุ่มใหญ่
"ก็พักใกล้ๆ นี่ล่ะครับ" อธิคมยิ้ม ปรายตาไปมองอนุภาพที่ทำท่าไม่สนใจ
"ยัยพจน์ ไม่ต้องไปห่วงสารวัตรหรอก เขามีที่พักสบาย นอนหลับอย่างมีความสุข ใช่ไม๊นุ" สมบัติล้อ
"เหรอค่ะ อ้อ...สารวัตร คืนนี้มาปาร์ตี้กับเรานะค่ะ คุณตฤณสั่งให้เลี้ยงทีมงาน มาดวลเหล้ากันอีก คราวนี้พจน์พนันฝ่ายสารวัตร"
"คงไม่ได้หรอกครับ ผมกำลังถูกทัณฑ์บน ห้ามดื่มเหล้า" อธิคมยิ้มกริ่ม คนหน้านิ่งข้างเขายังนั่งเงียบไม่พูดไม่จา
"แย่จัง...งั้นสารวัตรก็มาทานข้าวเฉยๆ ที่รีสอร์ทเรานะค่ะ รู้แล้วใช่ไม๊ว่าเราพักที่ไหน" พจนีย์ลอยหน้าลอยตา ชวนอธิคมคุย
"ยัยพจน์ เลิกเซ้าซี้สารวัตรได้แล้ว" สมบัติเริ่มจะทนพจนีย์ไม่ได้ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลย
"พี่บั๊ด ผมจะไม่เขี่ยให้อีกแล้วล่ะ ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ซะที" ตั้มเริ่มงอน
"จ้าๆ พี่หยุดพูดแล้ว" สมบัติเสียงอ่อนเสียงหวาน ทุกคนอมยิ้ม
"แล้วตั้มมีงานใหม่อีกหรือเปล่า เมื่อไหร่จะได้ดูผลงานเรื่องใหม่" อนุภาพเอ่ยถามเพื่อนรุ่นน้อง
"ก็มี..."
"แสดงคู่แน๊ท เจนจิราช่อง 3 เรื่อง..." สมบัติแทรก
"พี่บั้ด" ตั้มทำเสียงดุ สมบัติรีบหุบปากกลัวตั๊มจะไม่ยอมเขี่ยผงออกจากตาให้
"เรื่องสับรางรักครับ หนังโรแมนติกคอมมิดี้ ต้นเดือนหน้าก็ออนแอร์แล้ว อย่าลืมดูนะครับทุกคน" ตั้มยิ้มกว้าง อวดลักยิ้มน่ารัก
"ไม่ลืมหรอก พี่จะนั่งเฝ้าหน้าจอทุกวัน" พจนีย์รีบตอบ
"ส่วนพี่จะไปนั่งเฝ้าที่กองถ่ายทุกวันเหมือนกัน" สมบัติแทรก
ทั้งหมดหัวเราะกันสนุกสนาน ไม่ทันสังเกตว่าดลชัย ผู้จัดการนักร้องหนุ่มชื่อดังเดินมายืนอยู่ใกล้ๆ
"คุณพจน์ครับ ดลมีเรื่องจะคุยด้วย" ดลชัยเอ่ยเสียงเสียงหวาน "อ้าวนุ สวัสดีครับ พี่ไม่ทันเห็น"
อนุภาพลุกขึ้นยืน ยิ้มกว้างให้ผู้จัดการหนุ่มรุ่นพี่
"คือว่าแบ๊งค์ต้องเข้ากรุงเทพฯ พรุ่งนี้บ่าย เรารีบถ่ายให้เสร็จเช้าพรุ่งนี้เลยได้ไม๊ครับ เช้าวันมะรืนจะให้รีบตามไปที่ภูเก็ต"
"แต่แบ๊งค์ให้คิวเราสี่วันติดต่อกันแล้วนี่" อนุภาพประท้วงเสียงเรียบ
"พอดีมีงานด่วน แบ๊งค์เขาไปตกลงอะไรก็ไม่ได้บอกพี่ มันมีปัญหาเรื่องตารางหน่อยนึง"
"อ้าวพี่เป็นผู้จัดการเขาไม่ใช่หรือ ให้เด็กพี่รับงานเองได้ไง" พจนีย์โวย
อนุภาพแทรกว่า "เราไปสุราษฏร์พรุ่งนี้ กว่าจะเตรียมกองเสร็จก็สาย ยังไงเที่ยงก็ถ่ายทำไม่เสร็จหรอกครับ"
"แหมเร่งให้พี่หน่อยนึง แบ๊งค์เขาก็เกรงใจนุกับผู้กำกับเหมือนกัน แต่เขาบอกว่าจำเป็นต้องไป เขาสัญญาว่าจะเพิ่มคิวให้อีกวันด้วยซ้ำ"
"พี่ดล เราต้องทำงานกันขาดๆ เกินๆ นะ นี่ได้คิวแบ๊งค์มาสี่วัน แล้วหยุดไปสองวัน แล้วแบ๊งค์ถึงจะมาให้เราอีกสามวัน เราก็ยอมแล้วนะ แต่ตอนนี้มาชะงักไปตั้งแต่วันแรก ตารางของเรายุ่งหมดเลยนะครับพี่"
อธิคมลุกขื้นยืน อยากช่วยคุยแต่เขาเป็นคนนอกไม่รู้เรื่องอะไร จึงขยับตัวออกมาข้างนอก ไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ร่มอีกคันหนึ่งที่ปักไว้ไม่ไกล
เสียงของอนุภาพกับผู้จัดการของนักร้องหนุ่มยังต่อรองกันอยู่ ท่าทางจะตกลงกันไม่ได้ง่ายๆ ตารางงานของนักร้องหนุ่มชื่อดังคงจะแน่นเอี๊ยด ไม่เช่นนั้นคงไม่ให้ผู้จัดการมาต่อรองกับกองถ่ายตั้งแต่วันแรกของการถ่ายทำ
ท้องฟ้าสีครามสดใสเหลือเกิน น้ำทะเลก็น่าเล่น เขาอยากชวนอนุภาพลงไปลอยคลอในทะเลให้สดชื่น ลาพักร้อนมาง้องอนชายหนุ่มครั้งนี้ไม่เสียเที่ยว เขาได้รับความสุขที่เฝ้าโหยหามานานหลายเดือนนับตั้งแต่ได้รู้จักกับชายหนุ่ม...อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองให้ยาวนานขึ้นในบรรยากาศสดชื่นเช่นนี้
"พี่คม" เสียงเรียกเบาๆ จากข้างหลังนายตำรวจหนุ่มหันไปมองต้นเสียง
"แบ๊งค์" นิตินัยยืนอยู่ไม่ห่าง ยิ้มกว้าง แว่นกันแดดสีชากรอบโตเสริมใบหน้าคมสันให้ดูเข้มขึ้น
เขากับแบ๊งค์เคยมีอะไรกันเมื่อต้นปีที่แล้วตอนที่ชายหนุ่มเพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ เวลาเพียงปีเดียวชายหนุ่มโด่งดังจนฉุดไม่อยู่ ด้วยรูปร่างหน้าตาประกอบกับพรสวรรค์ด้านการร้องเพลงทำให้ชายหนุ่มประสบความสำเร็จกลายมาเป็นนักร้องดาวรุ่งพุ่งแรงในไม่ช้า
"พี่คมมาทำอะไรที่นี้ แบ๊งค์ไม่นึกว่าจะเจอ ดีใจจังเลย...คิดถึงมากเลยรู้ไม๊"
"เอ่อ...พี่มากับ..." อธิคมกำลังจะพูดว่าแฟน...แต่ยั้งเอาไว้ทัน เขาไม่แน่ใจว่าอนุภาพจะชอบใจหรือไม่ที่เขาจะแสดงตัว จึงพูดเลี่ยงๆ "เพื่อนครับ...หนึ่งในทีมงาน...พี่ก็เลยถือโอกาสมาเที่ยว"
"ดีจังเลยครับ แล้วพี่พักที่รีสอร์ทเดียวกันใช่ไม๊ งั้นคืนนี้แบ๊งค์ชวนพี่ไปดื่มด้วยกันนะ"
"เอ่อคือ พี่ยังไม่รู้เลยครับ ต้องรอถามเขาก่อน"
"ชวนเขาไปด้วยก็ได้ เพื่อนพี่ใครล่ะ" นิตินัยยิ้มร่าเริง ดีใจเป็นล้นพ้นที่พบกับนายตำรวจหนุ่มอีกครั้ง...ผู้ชายที่ประทับใจเขาไม่รู้ลืม จะเรียกว่าหลงรักก็ได้
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักกัน เขาได้เรียนรู้ว่าอธิคมไม่เคยคิดจริงจังอะไร เพียงแค่อยากสนุกชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น...ผู้ชายเจ้าชู้ ไม่ยอมหยุดอยู่กับใคร...รูปหล่ออารมณ์ดี อบอุ่น เซ็กซี่ มีเสน่ห์ร้ายกาจ บทรักเร่าร้อน เร้าใจจนเขาลืมไม่ลง
"คุณนุ" อธิคมเอ่ยเบาๆ
"อ้อพี่นุ อืมม งั้นเขาอาจจะไม่ไปกับเราก็ได้ พี่นุเขาไม่ชอบดื่มเหล้าหรืออยู่ดึก...งั้นเราไปสองคน พี่คมเป็นเพื่อนแบ๊ค์ท่องราตรีเมืองกระบี่นะครับ นะ นะ คิดถึงมาก อยากรำลึกถึงความหลัง" นิตินัยใจกล้า เปิดเผยความรู้สึก
"ไม่กลัวใครเห็นหรือ" อธิคมท้วง นักร้องดังควงผู้ชายออกไปเที่ยว คงน่าดูนักล่ะ อีกอย่างเขาไม่อยากตกเป็นข่าว ดังไปทั่วประเทศ ที่สำคัญ...อนุภาพ
"ไม่กลัว แบ๊งค์มีวิธีปลอมตัว พี่คมไม่รู้ว่าแบ๊งค์เก่งขนาดไหน เรื่องแค่นี้สบายมาก ยิ่งอยู่ไกลกรุงเทพฯ ขนาดนี้ยิ่งไม่ต้องห่วง"
บทสนทนาชะงักเพราะคนสามคนเดินเข้ามาใกล้ ดลชัย อนุภาพ พจนีย์ยังต่อรองกันอยู่
"คุณนุ ถามแบ๊งค์ดูเอาแล้วกัน พี่ก็หมดปัญญาจะอธิบายแล้ว" ดลชัยเสียงสะบัด
สองหนุ่มหันไปมองอนุภาพ ซึ่งกำลังมองอยู่ใบหน้าเรียบนิ่ง อนุภาพแปลกใจที่เห็นอธิคมกำลังนั่งคุยอยู่กับนิตินัยนักร้องชื่อดังเหมือนคนรู้จักกัน
"คุณแบ๊งค์ พี่ดลบอกว่าคุณแบ๊งค์ขอกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้บ่าย แล้วจะตามเราไปภูเก็ตเช้าวันมะรืน"
"คือเอ่อ แบ้งค์มีงานด่วนครับ ก็เลยอยากจะขอ..."
"งานผมสะดุดนะครับ เราไม่มีเวลามากคุณแบ๊งค์ก็รู้ ตกลงกันไว้ก็น่าจะให้เป็นตามข้อตกลง"
"พี่ดลยังไม่ได้อธิบายให้ฟังหรือครับ" นิตินัยปรายตาไปมองผู้จัดการส่วนตัว "คือแบ๊งค์ก็อยากทำงานนี่ให้ได้ตามตารางนะ แต่ว่าพอดีมันมีแบบนี้ขึ้นมา แบ๊งค์ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แต่แบ๊งค์จะให้พี่เพิ่มอีกหนึ่งวันเลยก็ได้"
อนุภาพถอนหายใจ เพราะรู้ว่าคงจะต้องคุยกันอีกนาน เสียเวลา เสียอารมณ์ เพราะนิตินัยคงพูดสิ่งเดียวกันกับที่ดลชัยพูด
"เอาไว้คุยกันเย็นนี้ตอนทานข้าวเย็นดีกว่า ทีมงานเขาเหนื่อยกันมากแล้ว เรากลับรีสอร์ทกันก่อนเถอะครับ" อนุภาพตัดบท มองอธิคม หันหลังกำลังจะเดินกลับแต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงนักร้องหนุ่ม
"นะครับ พี่คม ตกลงนะ"
อธิคมพะอืดพะอม...กลัวอนุภาพจะเข้าใจผิด
...เพิ่งง้อได้สำเร็จ นิตินัยจะมาทำให้เสียเรื่องอะไรตอนนี้...
"ขอพี่ถามเขาดูก่อนนะครับ" หันไปมองอนุภาพหวาดๆ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มปรายตาหันมามองเขาแว่บหนึ่งแล้วเดินกลับไปสมทบกับกลุ่มของสมบัติ นายตำรวจหนุ่มรีบเร่งเท้าก้าวยาวๆ ไปถึงตัวชายหนุ่มหน้าเคร่ง
"คุณนุ รอด้วยสิ"
"รู้จักแบ๊งค์ นิตินัยด้วยเหรอ" อนุภาพถามเสียงเรียบ
สารวัตรหนุ่มยังไม่ทันได้ตอบ ทั้งสองก็ถึงกลุ่มของทีมงานที่เสียงดังระเบ็งเซ็งแซ่เพราะกำลังตกลงกันว่าจะทำอะไรกันดีในเวลาที่เหลืออยู่ก่อนถึงเวลาทานอาหารเย็น เวลาส่วนตัวของอธิคมกับอนุภาพจึงหมดไป
"ไปเช่ารถมอเตอร์ไซด์ขับเที่ยวกันดีกว่า"
"ไม่เอา ไปพายเรือคะยัก" โต้ง ช่างภาพหนุ่มเสียงดังกลบคนอื่น เสียงผู้หญิงร้องไม่เห็นด้วย บอกว่าไปเดินซื้อของดีกว่า
"ไปสปา...นวดซะหน่อยเผื่อได้นาบ" เสียงอธิปดังขึ้น ทั้งหมดจึงหัวเราะครื้นเครง
อนุภาพยืนนิ่งเงียบ ฟังเสียงนกกระจอกแตกรังถกเถียงกัน สลับกับหันมามองอธิคมที่ยืนทำตาเจ้าชู้อยู่ใกล้ๆ ในที่สุดก็ถึงบทสรุปเมื่อสมบัติร้องกรี๊ดออกมาดังๆ
"ไปโรงแรมก่อน เอาของไปเก็บ แล้วไปหาอะไรเย็นๆ ดื่มในเมือง มื้อนี้เรามีเจ้ามือเลี้ยง" สมบัติปรายตามาทางผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆ
"พี่บั๊ด" อนุภาพดุเสียงเข้ม
"ยูเป็นเจ้าของเงินเหรอ" สมบัติหันมาทำตาเขียวใส่อนุภาพ แล้วหันไปพูดกับคนอื่นๆ "แล้วเราก็ไปช๊อปปิ้ง แต่จ่ายเองนะ ไม่มีเจ้ามือ เสร็จแล้วกลับมาโรงแรม ไปเดินชายหาดกัน ใครจะเล่นน้ำหรือทำอะไรก็ค่อยทำ"
อธิคมหัวเราะขัน พึมพำเบาๆ ว่า "จะเป็นแฟนคุณนุนี่แพงจริงๆ"
"ใครบอกว่าจะเป็นแฟน" อนุภาพพูดเสียงเรียบ พอให้ได้ยินกันสองคน
อธิคมเลิกคิ้ว ยักไหล่ข้างเดียว แล้วพูดว่า "ผมบอก ผมจะเป็น คุณนุหนีผมไม่พ้นหรอก ยอมผมเสียเถอะ...โอ๊ย..." นายตำรวจหนุ่มร้องเบาๆ เมื่อโดนคนหน้านิ่งหยิกเข้าที่บั้นเอว
ระหว่างทางกลับรีสอร์ท อนุภาพนั่งนิ่งเงียบ เหมือนกำลังครุ่นคิด อธิคมเบียดตัวเข้ามาใกล้ กระซิบค่อยๆ เพราะเกรงว่าคนในรถตู้จะได้ยิน
"คุณนุ เราไปว่ายน้ำกันนะครับ"
อนุภาพส่ายหน้า
"น่านะ...ผมอยากลงทะเลให้ชื่นใจ" นายตำรวจหนุ่มยักคิ้ว
"ที่ลงไปเมื่อเย็นวานยังไม่พออยู่อีกหรือ"
"เมื่อวานลงไปถูกแกล้ง แต่วันนี้ลงไปจู๋จี๋กัน" อธิคมทำตาเจ้าชู้
"ไปลงกับคนอื่น"
"หึงเหรอ" อธิคมอมยิ้มก่อนจะร้องเบาๆ "โอ๊ย"
อนุภาพเอาศอกกระทุ้งสีข้างของเขาค่อนข้างแรง ฉุนคนเสน่ห์แรง มาไกลถึงกระบี่ยังมีคนชอบ
"เขามาคุยกับผมเองนะ ผมนั่งของผมอยู่เฉยๆ" สารวัตรหนุ่มกระซิบเสียงเบา แล้วรีบขยับตัวเพราะอนุภาพขยับแขนอีกครั้ง
"ชอบเล่นเจ็บๆ ระวังคืนนี้เจอดี"
แล้วนายตำรวจหนุ่มก็ต้องร้อง "โอ๊ย" อีกครั้ง
สมบัติและตั้มหันกลับมามอง 'คู่กัด' ที่นั่งอยู่เบาะหลังสุด เพื่อนรุ่นพี่กรอกตาไปมาแล้วหันกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะวางมือแหมะบนเป้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง แล้วบีบเบาๆ
"อู๊ยส์" ตั้มร้อง
พจนีย์ที่นั่งอยู่แถวหน้าข้างๆ อธิปและผู้กำกับหันมามองหน้างงๆ สายตาเหมือนมีคำถามว่า "อะไรกัน?"
อนุภาพมองออกไปนอกรถ เพลิดเพลินกับทัศนียภาพสองข้างทางที่สวยงามยิ่งนัก อธิคมยังไม่เข็ด กลับนั่งเบียดเขามากกว่าเดิม สองร่างแนบชิดกันตั้งแต่ไหล่เรื่อยมาถึงสะโพก ต้นขา หัวเข่า น่อง จนถึงปลายเท้า ไออุ่นแผ่ซ่านถ่ายเทมาจากร่างกายแข็งแกร่งของผู้ที่พยายามยื่นมือมาเกาะกุมมือเขาไว้
"ผู้กอง จะมาจับมือไว้ทำไม" อนุภาพขมวดคิ้ว ปรายตามองผู้ชายหน้าเข้มที่ยังกวนไม่หยุด
“ก็ผมกลัวถูกถองอีก ศอกแหลมจริงๆ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
“ถ้าไม่อยากโดนอีกก็สงบปากสงบคำสิครับ”
“ฮื่อ...ได้ครับท่านผู้กำกับ”
“ถ้าเป็นผู้กำกับจะย้ายตำรวจเจ้าชู้ไปเป็นจราจรโบกรถกลางสี่แยกปากซอยหน้าบ้าน จะได้ไม่มีรถชนกัน”
“เขามีไฟแดงแล้วนา...มีตัวเลขนับถอยหลังด้วย....อูย...” อธิคมครางเบาๆ เพระถูกหยิกเข้าที่ต้นแขน
“คุณนุซาดิสม์...เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้จัดให้...โอ๊ย..."
ขณะที่รถตู้คันนั้นกำลังบ่ายหน้ากลับโรงแรมที่พัก มีเสียงห้าวๆ ร้องดังขึ้นเป็นระยะๆ เพราะนายตำรวจหนุ่มจอมกวนไม่ยอมหยุดยั่วเย้า...
อนุภาพรู้ดีว่านายตำรวจหนุ่มเลิกเจ้าชู้แล้ว แต่อดหึงหวงไม่ได้ เพราะอดีตเก่าของอธิคมมีมากมายเหลือเกิน ไม่รู้ว่าวันไหนจะมีโผล่ขึ้นมาอีก อัสนัยผ่านไปแล้ว คราวนี้มีแบ๊งค์ นิตินัย และอาจจะยังคงมีใครต่อใครอีกที่เขายังไม่รู้
ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าเขาต้องมั่นคง เวลาจะพิสูจน์ใจของคนที่บอกว่ารักเขา อดีตที่ผ่านมามีทั้งดีและไม่ดี น่าลืมและน่าจดจำ ปัจจุบันต่างหากที่เราต้องทำให้ดีที่สุด เพราะปัจจุบันก็คืออดีตของอนาคตนั่นเอง
หากวันนี้ได้ทำดีที่สุดแล้ว เมื่ออนาคตมาถึง เราก็มองย้อนกลับมาได้ว่า อดีตของเรานั้น...ช่างสวยงามยิ่งนัก
เวลานี้ของอนุภาพมีปัจจุบันที่เขากำลังร่วมกันสร้างกับอธิคม...ผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขา และเขาก็มั่นใจแล้วว่า ในหัวใจของผู้ชายตัวโตคนนี้ก็มีเขาเพียงคนเดียวเช่นกัน
......
“โอ๊ย...คุณนุอ่ะ...อีกแล้ว...” อธิคมครางเสียงอ่อย
“สารวัตรก็เลิกยั่วซะทีสิครับ” อีกฝ่ายพูดเสียงระอาใจ
รถจอดหน้าโรงแรม อธิคมร้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกระหยิ่มยิ้มย่องว่า อีกไม่นานหรอก...คนที่จะร้องคืออนุภาพ...
...เอ...หรือว่าจะร้องประสานกัน?...
******************************** ภาคหนึ่งก็มีด้วยประการฉะนี้แล ***************************
ต่อไปเป็นตอนพิเศษสามตอนที่เ็ป็นภาคผนวกของเรื่องครับ
ถ้ารวมเล่มก็เมตตาซื้อหน่อยนะครับ พิมพ์ด้วยทุนตัวเอง ขายที่ไหนเดี๋ยวมาประกาศ คงขายออนไลน์ล่ะ ร้านหนังสือทั่วไปไม่รู้จะยอมวางหรือเปล่า (งก อ่ะครับ ไม่อยากถูกหักเปอร์เซ็นต์ พูดตรงๆ แบบนี้ล่ะ ผมมันคนซื่อ)
-
บทที่ 48 (บทพิเศษ 2)
หนึ่งปีผ่านไป (เช่นเดียวกันกันบทพิเศษ 1)
ร้อยตำรวจโทชัชชัยกำลังจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จ่าสมบูรณ์ก้าวฉับๆ เข้ามาหา ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรายงาน
"หมวดครับ อุบัติเหตุสองรายซ้อน ใกล้ๆ กัน กลางซอยวัชรพลครับ เชิญหมวดเดี๋ยวนี้ด้วยครับ เจ้าของรถสั่งมา ยิงนกทีเดียวได้ถึงสี่ตัวครับ" จ่าสมบูรณ์ทะเล้นเหมือนเคย
"เจ้าของรถสั่งเลยหรือจ่า"
"ครับผม สายรายงานว่าบีเอ็มสปอร์ตทะเบียน สส6969 ถูกอัดก้นครับ"
ชัชชัยเด้งตัวผึง "พี่ธงรบ"
"ใช่แท้แน่นอนตัวจริงครับ สารวัตรสั่งสายของเรามาสั่งให้หมวดรีบไป ท่านบอกว่าจะรีบไปจับเด็กดื้อ" จ่าสมบูณ์ไม่เคยสักครั้งเดียวที่จะรายงานขาด มีแต่รายงานเกิน
สองปีที่ทำงานด้วยกันมา ชัชชัยเลิกคิดที่จะแก้ไขพฤติกรรมของลูกน้อง รีบคว้าสมุดบันทึกประจำวันเดินลิ่วลงจาก ส.น.
จ่าสมบูรณ์ยังเดินตาม หมวดหนุ่มสั่งงาน "ไปดูรถคู่แรกก่อนนะ อย่าให้ขวางทางจราจร หมวดจะไปคู่สารวัตรก่อน...อ้อแล้วทำไมถึงยิงนกได้ทีเดียวสี่ตัวล่ะ" เขาอดสงสัยไม่ได้
"ชนกันสองคู่ เก๊าะคนสี่คนครับ หมวดทำหน้าที่ร้อยเวรครั้งเดียวได้คู่กรณี 4 คน สถิติใหม่ในซอยนี้"
ชัชชัยส่ายหน้า รีบก้าวขึ้นรถ...
ธงรบเดินส่ายอาดๆ ไปยังรถคู่กรณีคันจิ๋วที่ชนท้ายรถเขาบู้บี้ แรงกระแทกทำให้กระโปรงหน้ารถฮอนด้าแจ๊ซป้ายแดงบุบเข้าไปจนแทบถึงกระจกหน้ารถ เจ้าของรถยังนั่งอยู่ข้างใน มือเกาะพวงมาลัยแน่น หน้าตาตื่นตระหนก มองดูความเสียหายอย่างไม่เชื่อสายตา
ภานุวัฒน์มือสั่น ใจเต้นแรงแทบระเบิด วันนี้เป็นวันแรกที่เขาขับรถออกถนนใหญ่ รถใหม่เอี่ยมที่บิดาเพิ่งจะซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยตอนนี้จอดนิ่ง กระโปรงหน้ายับยู่ยี่อยู่ท้ายรถสปอร์ตหรูราคาแพง กลัวถูกพ่อดุ กลัวเจ้าของรถคันหน้าที่กำลังเดินเข้ามาหน้าตาเอาเรื่อง...ตำรวจเสียด้วย...วันนี้ซวยจริงๆ เมื่อเช้าก่อนพ่อออกจากบ้านก็กำชับนักหนาว่าให้ระวังเพราะเพิ่งหัดขับรถได้เพียงอาทิตย์เดียว
ธงรบเดินเข้ามาใกล้จนเห็นเจ้าของรถชัดเจน เด็กหนุ่มหน้าตาดีนั่งตัวสั่นเหมือนลูกนก...อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ เขาเคาะกระจกหน้ารถ พยักหน้าให้ชายหนุ่มลงมาคุยกัน
"ว่าไงคุณ...จะเอาไง" ธงรบยกมือค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย เอียงคอ ทำหน้าเข้ม
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถ หน้าตาตื่นๆ ตัวสูงเพรียวพอสมควร...หน้าเด็กกว่าที่คิด ตาเรียวเล็ก จมูกโด่งคม ปากแดง แก้มขาวใส...ถูกใจธงรบ
นายตำรวจหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่...ตี๋หนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย...เขากำลังจะเข่าอ่อนแล้ว...เห็นตี๋เข้มน่ารักที่ไหนไม่ได้ ตัวเขาแทบจะละลายทุกครั้ง
แต่สารวัตรหนุ่มยังฝืนทำหน้าดุ
"น้องชนรถพี่...ยับเลยเห็นไม๊ เมารึเปล่านี่"
"ไม่นะครับ ไม่...ผมไม่ได้เมา ผมเอ่อ..." เด็กหนุ่มละล่ำละลัก ยกมือขึ้นประกอบท่าทาง ตาเรียวเล็กเบิกกว้างเพราะความกลัว
"ถ้าไม่เมาแล้วชนได้ไง ไม่ใช่เบาๆ ยับเยินขนาดนี้ มีใบขับขี่หรือยัง ไหนมาดูซิ"
เขาเดินอ้อมเข้าไปใกล้...เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ยังไม่ยอมควักกระเป๋าสตางค์
"อย่าบอกนะว่าขับรถไม่มีขับขี่ โดนหลายกระทง เผลอๆ เจอยาอีซุกอยู่ในรถด้วยอีกต่างหาก" ธงรบขู่ เดินเข้ามาจนใกล้ตี๋หนุ่มที่ทำหน้าตาผะอืดผะอมเหมือนจะร้องให้
ภาณุวัฒน์เงอะงะ ทำอะไรไม่ถูก เขาเคยได้ยินเพื่อนพูดว่าตำรวจชอบยัดข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครองแล้วเอาตัวไปโรงพัก ซ้อมให้ยอมรับ
"เปล่านะครับผู้กอง"
"สารวัตร" ธงรบแก้
"ครับๆ ผมเอ่อ...ใบขับขี่ผม..." ภาณุวัฒน์ตะกุกตะกัก ล้วงกระเป๋ากางเกง ลังเลว่าควรจะให้นายตำรวจดูใบขับขี่ดีหรือไม่เพราะกลัวถูกยึด
กระเป๋าสตางค์เขาไม่ได้อยู่ในกางเกง...แล้วอยู่ที่ไหน...ความประหม่า ความกลัว ความกังวล ความอ่อนเยาว์ ทำให้เขาเงอะงะ ยิ่งนายตำรวจหน้าดุยืนจ้องหน้าเขม็ง ยิ่งทำให้เชาลุกลี้ลุกลน
"ว่าไง...ไม่มีล่ะสิ...ท่าทางแปลกๆ มีพิรุธ ไหนหันหน้าเข้ารถซิ มือวางบนหลังคา กางขาออก"
"โธ่ คุณตำรวจครับ ผมไม่ได้มียาอีนะครับ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ผม..." ภาณุวัฒน์ตาแดง คิ้วขมวด กลัวจะโดนยัดข้อหา...เพื่อนบอกเขาว่าตำรวจจะแกล้งทำเป็นตรวจ แล้วแอบยัดห่อเล็กๆ เข้าไปในกางเกง หรือวางไว้ในรถ แล้วก็จะทำทีเป็นว่าพบโดยบังเอ็ญ แล้วรีดเงินแลกกับการไม่ต้องไปโรงพัก
"ไหนขอตรวจดูหน่อย"
ธงรบเอามือตบตรงบ่าด้านหลังของชายหนุ่ม เรื่อยลงมาชายโครงทั้งสองข้างเหมือนกำลังค้นหาสิ่งของต้องสงสัยในตัวผู้ต้องหา...เรื่อยลงมาจนถึงเอว...
...อืมมม เนื้อแน่นซ่อนรูปไม่ใช่เล่น คงขาวเนียนน่าดู...
บั้นท้ายงอนได้รูปนั่นเล่า...ธงรบอมยิ้ม...
...ขอจับซักหน่อยเถอะ...
มือแตะเบาๆ ผ่านลงมาถึงสะโพกทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนไปยังต้นขาด้านใน
"โอย ตำรวจ" เสียงชายหนุ่มอุทาน ธงรบสะดุ้ง นึกว่าผู้ต้องหาประท้วงที่เขาทำเกินความจำเป็น...เสร็จสิ้นภารกิจนอกอำนาจหน้าที่ของเขาแล้ว จึงยืดตัวขึ้น...เห็นร้อยตำรวจโทชัชชัยเจ้าของพื้นที่เดินตรงมา
ภาณุวัฒน์หน้าเสียมากกว่าเดิมที่เห็นตำรวจอีกหนึ่งนายเดินเข้ามา...ที่เพื่อนๆ เคยพูดกันในวงสนทนาเห็นจะจริงเสียแล้ว ซ้ำร้ายยังจะมาเกิดขึ้นกับเขาในเวลาพลบค่ำเช่นนี้...
"ไม่มีอะไรแล้ว...เอาล่ะ เรามาตกลงกันค่าเสียหาย" ธงรบกระซิบเบาๆ ข้างหู แล้วเดินอ้อมมาทักนายตำรวจผู้มาใหม่
"หมวดชัช คุณคนนี้เขาชนท้ายรถพี่...ยอมรับผิดใช่ไม๊ครับ" ประโยคหลังธงรบหันหน้าถามชายหนุ่มที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ
นักศึกษาหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยอมรับโดยไม่ปริปาก
"พี่คงขู่เขาจนกลัวหน้าซีดไปหมดแล้ว ไม่รู้จะเรียกผมมาทำไม ผมมีอีกคู่หนึ่งเพิ่งชนกันเหมือนกัน โน่นน่ะ เห็นอยู่ลิบๆ" หมวดชัดชัยพยักเพยิด
"น่า แกเขียนมาเถอะ จะได้ไปซะที"
"พี่อยากรีบไปนักรึไง" ชัชชัยรู้ทัน...เขาพยักหน้าเรียกหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนหน้าซีดอยู่เข้ามาใกล้
"ไหนขอดูใบขับขี่หน่อยสิครับ เราชนเขาแล้วยอมรับว่าผิดนะ รถมีประกันหรือเปล่า"
"มีครับ...แต่ว่า...เอ่อ...ใบขับขี่ผม.."
ธงรบแกล้งถอนหายใจ "ยังไม่ได้ใบขับขี่...แล้วขับรถออกมาชนเขาอย่างนี้นี่นะ...จับขังคุกเลยหมวด"
"พี่ธง" ชัชชัยปราม เด็กหนุ่มหน้าถอดสี ระล่ำระลัก
"มีครับมี..แต่ว่าผมหาไม่เจอ ผมลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่...ผมหากระเป๋าตังค์ไม่เจอ"
"มุขเดิม...หาไม่เจอก็เหมือนไม่มี แบบนี้ต้องจับ"
"พี่ธง พอเถอะน่า สงสารเด็ก" ชัชชัยส่ายหน้า แล้วเริ่มเขียนบันทึกประจำวัน ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองสมุดที่ร้อยเวรหนุ่มน้องชายคู่กรณีกำลังเขียนบันทึกอยู่
ธงรบลอบมองใบหน้าเนียนใส คิ้วขมวด ปากเม้มสนิท...มือสองข้างกุมอยู่ข้างหน้าอย่างนอบน้อม...น่ารักจริงๆ ใส...สะอาด...จนเขาแทบจะทนไม่ไหว อยากจับขึ้นรถไป 'สอบสวน' เสียเดี๋ยวนี้
"บอกเบอร์โทรผู้หมวดด้วยนะ ทั้งมือถือทั้งบ้าน"
"มือถืออย่างเดียวก็พอแล้วสารวัตร" ชัชชัยขวาง
"แล้วเรื่องประกันล่ะ...รู้จักเบอร์ประกันหรือเปล่า" ธงรบถามเด็กหนุ่ม
"รู้ครับรู้...เดี๋ยวผมโทรเรียก...หมวดครับ ผมไม่ต้องไปโรงพักใช่ไม๊ครับ"
ชัชชัยเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายเหมือนจะตำหนิว่าคงไปขู่เด็กเอาไว้
"ไม่ต้องครับ คุณยอมรับผิดแล้ว ตกลงกันได้ รอประกันอย่างเดียว แล้วก็แยกย้ายกันไปได้ ถึงสารวัตรรีบไปจับผู้ต้องหา แต่คงรอประกันอยู่กับคุณภาณุวัฒน์ได้ใช่ไม๊ครับ" ชัชชัยประชด ยื่นเบอร์โทรศัพท์คู่กรณีให้
"ขอที่อยู่ด้วยนะหมวด" ธงรบทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าน้องชายเหน็บแนม
ทั้งสองแยกย้ายกันไปขยับรถให้ชิดขอบถนนรอเจ้าหน้าที่ประกันภัยที่กำลังเดินทางมา...ชายหนุ่มหน้าอ่อนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ รถ มองรถคันใหม่อย่างเสียดายปนกังวล...
ธงรบสังเกตเห็นว่าภาณุวัฒน์โทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเพื่อเรียกประกันแล้วไม่โทรอีก อย่างน้อยเพื่อบอกพ่อแม่หรือบอกเพื่อนๆ
เขาเดินเข้าไปไกล้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง หน้าตายังดูหวาดๆ อยู่
"โทรหาพ่อแม่รึยัง"
"เอ่อ...ยังครับ" ชายหนุ่มตอบเบาๆ ก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง
"อ้าวทำไมล่ะ รถชนขนาดนี้...หรือว่าไม่กล้าบอก กลัวถูกดุ"
ภาณุวัฒน์พยักหน้า ไม่เงยหน้าขึ้นมามองนายตำรวจหน้าดุที่กลายมาเป็นคนอ่อนโยน
"พ่อแม่เขาดุหน่อยเดียวเท่านั้นล่ะ อย่ากังวลไปหน่อยเลย ประกันซ่อมให้ก็เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องเสียเงินซักบาท หรือกลัวว่าจะถูกห้ามขับรถ" เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ธงรบหยุดชั่วครู่ก่อนพูดต่อ "ใครขับรถใหม่ๆ ก็มีอุบัติเหตุแบบนี้กันทุกคนล่ะ"
"คุณพ่อผมไปทำธุรกิจต่างประเทศเมื่อเช้า ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว"
"แล้วนี่จะกลับบ้านยังไง ไฟหน้ารถแตกหมด ขับกลับบ้านมืดๆ ไม่ได้นะ ไม่ปลอดภัย ยิ่งขับรถไม่ค่อยเก่งอยู่ด้วย" ธงรบยิ้มมีเลศนัย
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไร เขาตั้งใจรอให้ประกันภัยมาถึงเสียก่อนแล้วค่อยคิดว่าเอาอย่างไร...บางทีอาจโทรเรียกเพื่อนให้มาช่วย แต่เขาเพิ่งเปิดเรียนได้เพียงสามวัน เพิ่งทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่...ยังไม่ได้สนิทกับใคร เพื่อนคนอื่นๆ ที่เรียนจบมัธยมด้วยกันมาก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่างๆ แล้ว มีเหลือเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แค่สี่ห้าคน ผู้หญิงทั้งนั้น...จะตามมาให้ช่วยเรื่องนี้ก็กระไรอยู่
"เอางี้แล้วกัน...พี่ก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรนะ ตอนแรกที่ทำดุไปเพราะฉุนที่โดนชนท้าย" ธงรบเริ่มแผนการ มือแตะไหล่ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าใส
"ขับรถไปทั้งๆ อย่างนี้มันอันตราย เอารถไปจอดทิ้งไว้ที่โรงพักก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่ง พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเอาไปเข้าอู่"
ภาณุวัฒน์เงยหน้า ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ความตกใจ ความกังวล ความกลัวเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเริ่มหายไป สติเริ่มกลับมา...นายตำรวจหนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีคุกคาม...ท่าทางเขาก็ไม่ได้ร้ายอย่างตอนแรกที่นึกหวั่น
"ผมขอโทษ ผมหยุดไม่ทัน ผมกะเหยียบเบรกแล้วแต่ว่า..."
"ไปเหยียบคันเร่งแทน...รถพี่เลยกลายเป็นเบรก" ธงรบยิ้มบางๆ
ภาณุวัฒน์หัวเราะเบาๆ ทำหน้าแหยๆ "พี่จะซ่อมแพงไม๊ครับ ถ้าแพงมากผมคงสู้ไม่ไหว ผมไม่มีเงิน โชคดีพ่อไม่อยู่ ถ้าอู่รีบทำให้เสร็จก่อนกลับ พ่อก็ไม่รู้ อู่เขาจะทำให้เสร็จทันก่อนสิบวันไม๊ครับ"
เด็กเอ๋ยเด็ก...ยังไงพ่อก็รู้อยู่ดี...สิ้นปีต่อประกันค่าเบี้ยประกันก็เพิ่ม พ่อก็ต้องตรวจสอบกับบริษัทประกันภัยอยู่ดี
"อืมมม เดี๋ยวพี่ช่วย เพื่อนพี่เขารู้จักอู่ดีๆ แถวนี้ ถ้าเข้าอู่ที่นี่เดี๋ยวพี่ให้เขาเร่งเป็นพิเศษ รับรองเสร็จทันก่อนพ่อกลับเมืองไทย"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเพราะมีทางออก ใบหน้าหม่นหมองเมื่อครู่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มนั้นสว่างจ้าสดใสจนธงรบรู้สึกเหมือนมีแสงวูบวาบรอบๆ บริเวณริมฟุตบาทข้างถนน...เป็นประกาย...เหมือนรอยยิ้มอนุภาพ...เหมือนรอยยิ้มของอาทิตย์...ชายหนุ่มสองคนที่คอนวนเวียนอยู่ให้ห้วงความคิดของเขาไม่เสื่อมคลาย
"ขอบคุณครับ พี่ตำรวจใจดีจังที่ช่วยผม"
ธงรบยิ้ม ยกมือขึ้นโอบไหล่หนุ่มรุ่นน้อง...ไม่ใช่สิ...รุ่น...
'ช่างเถอะ...รุ่นอะไรไม่รู้...รู้แต่ว่าชุ่มชื่นหัวใจดีเป็นบ้า...อย่าว่าแต่ช่วยเลย...ให้ไปรับไปส่งยังได้ แถมสอนขับรถให้ด้วย...หน้าตาน่ารักถูกใจอย่างนี้ ธงรบไม่เคยถอย'
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปอู่ เลิกเรียนกี่โมง" ธงรบอมยิ้ม...ในใจนึก...ได้จับผู้ร้ายอีกแล้ว...
********
-
บทที่ 49 (ตอนพิเศษ 3)
เวลาไม่กี่นาทีไล่เลี่ยกับเหตุการณ์ตำรวจเจ้าชู้ใช้เล่ห์เหลี่ยมจับผู้ร้ายหน้าอ่อน...
เอี๊ยด...โครม...
เสียงเบรกดังลั่น ตามมาด้วยเสียงชนสนั่น แรงปะทะผลักอัสนัยกระดอนไปข้างหน้ากระแทกกับพวงมาลัย ก่อนที่เข็มขัดนิรภัยจะกระชากตัวเขากลับ
ชายหนุ่มดึงเบรกมือ...แล้วรีบเก้าเดินลงจากรถ ตั้งใจจะโวยวายใส่คู่กรณีเต็มที่...รถเขาใหม่เอี่ยมป้ายแดงเพิ่งออกมาวิ่งบนท้องถนนได้ไม่ถึงวัน ตอนนี้ถูกชนท้ายยับ
คู่กรณีเป็นรถเบนซ์สีดำคันหรู ...เอสคลาส...ท่าทางรวยไม่ใช่เล่น...ดี...จะได้คุยกันง่ายขึ้นไม่ต้องเสียเวลานาน...คราวที่แล้วเขาถูกรถกระบะเก่าๆ ชนท้าย...แทนที่จะได้ค่าเสียหาย กลับต้องเสียเงินให้คนขับเพราะลูกชายตัวเล็กๆ ที่นั่งมาด้วยหน้ากระแทกกับคอนโซลรถจนฟันหักแทบหมดปาก เขาสงสารจึงให้เงินไปรักษาตัว คุณแม่ของเด็กน้อยขอบคุณเขาเสียยกใหญ่...ตอนนี้กลายมาเป็นแม่บ้านทำงานที่บริษัทของเขาไปแล้ว...
ชายหนุ่มคู่กรณีลงจากรถ สวมสูทสีเข้ม ตัวสูงกว่าเขาเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่งไม่มีท่าทีตกใจ
แว่บหนึ่งอัสนัยรู้สึกเหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน...หน้าคุ้น แต่นึกไม่ออก
"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจชนท้าย ผมเรียกประกันแล้ว อีกไม่นานคงมาถึง" ชายหนุ่มมาดขรึมเอ่ยเบาๆ เสียงเขาทุ้มลึก เป็นจังหวะจะโคน
อัสนัยอารมณ์กรุ่นเป็นธรรมดาที่มีใครขับรถชนท้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งรถใหม่เอี่ยมป้ายแดงราคาแพงที่เพิ่งขับได้ไม่พ้นวัน
"ถ้าตั้งใจรถผมคงเป็นเศษเหล็กไปแล้วล่ะ" อดประชดไม่ได้
"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ รถคุณแข็งแรงพอสมควร ไม่งั้นคงไม่ขายกันราคาเจ็ดแปดล้าน" คนหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกว่าถูกประชด
"คุณขับรถยังไง มาให้ชนผมได้ เสียเวลาจริงๆ"
"ผมไม่ได้อยากชน อีกอย่าง ผมว่าคุณหยุดกระทันหัน"
อัสนัยฉุนกึกที่โดนตำหนิ "ผมไม่ได้หยุด ผมชะลอ มีคนวิ่งข้ามถนนผมก็ต้องเหยียบเบรกสิ ไม่งั้นเขาก็คงแบนติดถนนไปแล้วล่ะ"
"ผมก็ต้องเบรกเหมือนกัน เพราะไม่ได้อยากชนท้ายรถคันสวยของคุณ เราต่างคนต่างไม่อยากให้เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ หรือคุณว่าผมจงใจ ลองตรองดูสิครับ" เขายังทำหน้าเคร่งขรึม ไม่แสดงอารมณ์ แต่น้ำเสียงเข้มขึ้น
อัสนัยยอมรับว่าจริงอย่างที่พูด แต่อารมณ์ยังคุกรุ่นอยู่ ยิ่งเห็นหน้านิ่งเรียบไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรของคู่กรณียิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
"อย่าใช้แต่อารมณ์" เสียงเบาๆ ดังขึ้นมาจากปากของคนหน้าเรียบคนนั้นเหมือนจะพึมพำกับตัวเอง แต่อัสนัยได้ยิน
เหมือนลูกโป่งถูกสะกิดด้วยเข็มด้ามเล็กๆ อัสนัยเดินเข้าไปใกล้ กะจะต่อล่อต่อเถียงให้รู้ดำรู้แดง แต่ต้องชะงักเมื่อสายตาคมกริบของเขาจ้องมองตาเขาเขม็ง...พลังบางอย่างแผ่รัศมีออกมา...ทำให้เขารู้สึกลังเลชั่วครู่...เห็นหน้านิ่งๆ แต่ผู้ชายคนนี้ท่าทางไม่ยอมคน และดูจะร้ายพอสมควร
"อย่ามีเรื่องเลยครับ ผมไม่อยากทะเลาะ รอประกันเถอะ" เขาพูดเสียงเรียบๆ ก่อนจะหันหลังกลับเดินไปที่รถ เปิดประตู แล้วหันมามองอัสนัยอีกครั้ง
"ตอนนี้เราขยับรถออกให้พ้นทางดีกว่าครับ ยังไงผมก็ผิด ผมรับผิดชอบอยู่แล้ว ไม่หนีไปไหนหรอก"
อัสนัยยังฉุนไม่หาย ผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นผู้บริหารระดับสูง เขาก็ผู้บริหารเหมือนกัน แต่คนหน้านิ่งดูควบคุมตัวเองได้ดีมาก เขาเสียอีกที่ทำฟึดฟัดปล่อยให้อารมณ์โกรธเข้าครอบงำอยู่ นี่ถ้าต้องเจรจาธุรกิจกัน เขาก็อาจจะเสียเปรียบ
อัสนัยเดินกลับไปที่รถ...แต่ยังพยายามนึกถึงใบหน้าของผู้ชายตัวโตหน้าเข้ม...ใบหน้าคุ้น แต่นึกไม่ออก...
เขาขยับรถชิดขอบทาง แล้วโทรศัพท์เลื่อนนัด เปิดเพลงฟังเบาๆ เอนคอลงพิงกับเบาะ หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามผ่อนคลายอารมณ์ให้เย็นลง...ต้องรอเจ้าหน้าที่ประกันราวครึ่งชั่วโมง ดีเหมือนกัน ได้นั่งพักนิ่งๆ ตั้งครึ่งชั่วโมง ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง มืดค่ำยังไม่จบไม่สิ้น แทบไม่ได้พักผ่อน บริษัทตัวเองที่เพิ่งเริ่มเปิดก็กำลังจะเข้าที่เข้าทาง...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก ไม่มีอะไรให้กังวลมาก ไม่มีอะไรให้คิด...
คิด...มีสิ...คิดถึง...เขาคิดถึงอธิคม...
หนึ่งปีผ่านไป...เขาเพิ่งรู้ว่าอธิคมย้ายไปแล้ว...ไปที่ไหนไม่รู้...ไกลจากเขาไปอีกกว่าเดิม
แต่ถึงแม้จะอยู่ใกล้ อธิคมก็ยังดูไกลอยู่...ระยะทางระหว่างเขากับอธิคม...ห่างกันเสมอ
อัสนัยต้องสะดุ้งตี่นจากภวังค์เมื่อมีเสียงเคาะกระจกด้านข้างดังๆ ชายหนุ่มหน้าเคร่งคู่กรณีของเขานั่นเอง
อัสนัยลดกระจกลง มองตาคนหน้านิ่งอย่างมีคำถาม
"ดับเครื่องรถเถอะครับ ไปนั่งรอข้างในร้านอาหารข้างๆ นี่ดีกว่า ติดเครื่องยนต์รถไว้อย่างนี้ไม่ดี สร้างมลพิษเปล่าๆ เราต้องช่วยกันลดภาวะโลกร้อน"
สั่งเสร็จ เขาก็ยืดตัวขึ้น โดนกลับไป แต่ยังหันหน้ามามองอัสนัยแว่บหนึ่งเพื่อสั่งด้วยสายตาให้ตามมา
อัสนัยเม้มปาก อารมณ์ที่เพิ่งควบคุมได้กลับพุ่งขึ้นมาอีก นึกเห็นหน้านิ่งๆ ของผู้ชายตัวโตคนนั้นเขาก็เริ่มอารมณ์เสีย...
จะนั่งอยู่ในนี้ใครจะทำไม...โลกร้อนก็ร้อนไป...ลำพังเขาเพียงคนเดียวคงไม่ทำให้โลกละลายได้หรอก...
จะให้ไปนั่งมองหน้าเขาในร้านอาหารหรือ...ไม่มีทาง...คงอกแตกตายพอดี
...ตัวเองเป็นคนรณรงค์โครงการรถยนต์เป็นมิตรกับธรรมชาติลดภาวะโลกร้อนอยู่เมื่อไม่นานมานี้...ลืมแล้วหรือ
อัสนัยถอนหายใจ...นึกถึงงานโครงการสุดท้ายที่ทำให้กับบริษัทรถยนต์ก่อนจะลาออกมาทำธุรกิจของตัวเอง
...เอาเถอะ...นั่งรอในร้านอาหารก็ได้ นั่งโต๊ะคนละตัว หันหลังให้กัน เขาก็ไม่ต้องมองเห็นใบหน้าเคร่งขรึมไร้อามรณ์ของผู้ชายคนนั้นแล้ว...พอเห็นหน้าแล้วทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง...อุตส่าห์ไปเรียนโยคะ ฝึกพลังจิต...ไม่มีประโยชน์อะไรเลย…
ตฤณหันไปมองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในร้าน เขาอดอมยิ้มไม่ได้...ชายหนุ่มหน้าคุ้นตาเตือนให้เขานึกถึงใครคนหนึ่งที่ไม่ได้พบมาเกือบปี...ท่าทางเจ้าอารมณ์ หัวรั้น...พยศเล็กๆ แต่ก็ดูมีเหตุผล --- หลังจากต้องให้ใคร 'สะกิด' เสียบ้าง
ชายหนุ่มกระแทกตัวนั่งตรงโต๊ะที่อยู่เยื้องๆ กับเขา หันหลังมาทางเขาเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้าง ชายวัยกลางคนที่นั่งทานอาหารอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองดูงงๆ ที่จู่ๆ มีชายหนุ่มแต่งตัวเนี๊ยบทันสมัยทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงคนหนึ่งที่เดินมาใกล้ๆ จูงมือเด็กชายหน้าตาน่ารัก แล้วหันกลับมามองชายหนุ่มหน้าตาดีอีกครั้ง
โต๊ะในร้านมีลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ อัสนัยรู้สึกตัวว่ากำลังแย่งที่นั่งคนอื่น จึงกล่าวขอโทษเบาๆ แล้วลุกขึ้น
"ลูกไม่เอาผักนะคุณ แล้วทำไมให้เขาใส่ผักหล่ะ"
"เถอะน่า กินๆ เข้าไปเถอะ อย่าเรื่องมากนักเลย หัดให้ลูกกินผักบ้าง นะน้องต้อลนะ หนูกินผักจะได้แข็งแรง"
เสียงสองสามีภรรยายังเถียงกันเบาๆ สลับกับเสียงงอแงของเด็กชายที่ยังไม่ยอมกินผัก อัสนัยยืนหันรีหันขวาง เสียงทุ้มๆ จึงดังขึ้น
"คุณครับ มานั่งตรงนี้เถอะ ตรงนี้ว่าง" แล้วตฤณก็ต่อประโยคในใจ 'จะไปแย่งเก้าอี้คนอื่นเขาทำไม'
เขานึกขำคนเจ้าอารมณ์ที่ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้...
อัสนัยยักไหล่...แม้ไม่อยากไปนั่งร่วมโต๊ะกับคู่กรณี แต่เวลานี้เขายังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี จึงนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หันข้างให้ ตามองไปข้างหน้า
"ดื่มอะไรเย็นๆ ไม๊ครับ อารมณ์จะได้เย็นลง"
อัสนัยส่ายหน้า...เขาตั้งใจจะยั่วหรือ...คนหน้าเป็นแบบนี้ยั่วเย้าเป็นด้วยหรือ...
"นี่นามบัตรผม พอประกันมาคุณจะได้รีบไป เสียเวลาคุณมานานมากแล้ว" ตฤณเสียงเรียบ
อัสนัยหยิบนามบัตรมามอง
ตฤณ...ชื่อสั้นๆ พยางค์เดียว...เหมาะกับตัวเหลือเกิน...เจ้าของชื่อดูนิ่งๆ พูดอะไรสั้นๆ เฉียบขาด...ท่าทางคุ้นเคยกับการออกคำสั่ง…
"เบนซ์สองคันหน้าร้านที่ชนกันของใครครับ" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นที่ประตูหน้าร้าน ชายหนุ่มทั้งสองหันไป แล้วลุกขึ้น
ตำรวจหนุ่มพยักหน้าเชิญให้เจ้าของรถออกไปข้างนอก ตฤณขยับตัวหันหลังแต่ชะงัก รอให้อัสนัยก้าวเดินไปก่อน
ข้างถนน อัสนัยบอกตำรวจหนุ่มร่างผอมแกร่งว่าตกลงกับคู่กรณีได้แล้ว ไม่ได้โทรศัพท์แจ้งตำรวจ
"อ้อ พอดีสายของเรารายงานอุบัตเหตุครับ ผมเลยรีบมาดูแล"
"ขอบคุณนะครับจ่า" อัสนัยยิ้มกว้าง
"เราเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ครับ ต้องดูแลประชาชนเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"แหมมีตำรวจอย่างจ่า ผมรู้สึกปลอดภัยจังเลย โดยเฉพาะคนที่ขับรถไม่ค่อยระวัง ชอบชนคนอื่น" อัสนัยปรายตามองตฤณที่ยืนอยู่ข้างๆ...เขายังทำหน้านิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ว่าไม่พอใจที่ถูกกระทบกระเทียบ
จ่าหนุ่มผู้รักการบริการประชาชน เดินจากไป หยิบโทรศัพท์รายงานผู้บังคับบัญชา
"ฮัลโหล หมวดไม่ต้องมาแล้วครับ คู่นี้ซี้กันไม่ต้องไกล่เกลี่ย ตกลงกันได้แล้วครับ"
อัสนัยไม่เห็นด้วยกับคุณจ่า...เขาตั้งใจว่าไม่ยอมหรอก ถึงประกันภัยจะจ่ายทั้งหมด แต่เขาจะเรียกร้องค่าเสียหายส่วนอี่น...ค่าเสียเวลา...ค่าบาดเจ็บ...จริงสิ หัวเขากระแทกนี่นา...ตอนนี้น่าจะเริ่มปูดขึ้นมา
ยกมือขึ้นคลำหน้าผาก...รู้สึกเจ็บเล็กน้อย...
"คุณเจ็บ...ไปหายาทาก่อนดีไม๊ครับ" ตฤณมองอยู่ก่อนแล้ว
"ไม่เป็นไร" อัสนัยเผลอตอบไปทันที แต่นึกได้ว่าจะเรียกค่าเสียหาย...แกล้งคนหน้านิ่งเสียหน่อย...เห็นหน้าเคร่งขรึมเย็นชาแล้วเขารู้สึกหมั่นใส้
"ผมต้องไปหาหมอ คงเลือดคั่ง ช้ำใน" อัสนัยหันไปมองตาของตฤณ "หวังว่าคุณคงรับผิดชอบ"
"แน่นอนครับ ผมผิด ผมรับผิดชอบอยู่แล้ว ขอนามบัตรผมด้วย" ตฤณแบมือ ยื่นออกมา
"ผมจะโทรไปเอง" อัสนัยพูดสั้นๆ แล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถ เริ่มจะนึกสนุก
...ขอปั่นหัวเจ้าชายน้ำแข็งเล่นดูซักเดือนหน่อยเถอะ...ดูซิจะเปลี่ยนสีหน้าเรียบนิ่งได้หรือเปล่า...
อัสนัยเห็นพนักงานประกันจอดรถมอเตอร์ไซด์ข้างรถเขาจึงเดินไปหา...อารมณ์แปลกๆ แทรกซึมเข้ามาในความคิด...แม้นึกหมั่นใส้เล็กน้อยกับหน้าตาเคร่งขรึม และ 'มาด' นิ่งๆ ของผู้ชายคนนี้ แต่อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกอยากจะตอแยด้วย...
ชายหนุ่มหารู้ไม่...ตฤณไม่ใช่น้ำแข็ง...หากแต่เป็นมังกรพ่นไฟ
**********
:pig4: ขอบพระคุณผู้อ่านที่เคารพรักและบูชาทุกท่านนะครับ ที่เสียวสละเวลาอ่านนิยายผม และแสดงความคิดเห็นและเป็นกำลังใจ ทุกคนน่ารักมาก น่ารักจนอยากเอามาเป็นแฟนให้หมดทุกคนเลย :z1: แต่ทว่า...
ยังไงก็ขอฝากสารวัตรอธิคมไว้ในอ้อมอกอ้อมใจอ้อมแขนและอ้อมขาของทุกท่านด้วยนะครับ หากวันใดที่อธิคมและอนุภาพได้รับการตีพิมพ์เป็นกระดาษ ก็ฝากด้วยนะครับ ตอนนี้กำลังจัดรูปเล่มส่งโรงพิืมพ์อยู่ครับ พิมพ์เองลงทุนเอง ไม่ง้อสำนักพิมพ์ อิ อิ :z3: เพราะสำนักพิมพ์เขาก็แบ่งเปอร์เซ็นต์ไป และร้านขายก็หักไป 30 เปอร์เซ็นต์ แล้วข้อกำหนดก็เยอะแยะมากมาย รวมถึงตอน :oo1: และจำนวนหน้าด้วย และโปรเจ็คก็ต้องรอถึงเกือบ 6 เดือน แต่ว่าผมอยากให้ทันขายรับวาเลนไทน์ :L2: :กอด1: :3123: :L1:
พอดีเพิ่งอกหักหมาดๆ เลยหวังว่าอานิสงส์ที่โพสให้คนอ่านมีความสุขจะช่วยให้ผมมีความสุขสมหวังด้วย :sad11:
ตอนรวมเล่มอาจมีเขียนแทรกเพิ่มเข้าไปบ้างเพื่อให้สมบูรณ์ มีบางช่วงที่เนื้อเรื่องมันกระโดดๆ ไป และอาจเพิ่มตอนตำรวจธงรบวิ่งไล่จับผู้ร้ายหน้าตี๋เข้าไปบ้าง
และขอขอบคุณคนตาดีที่ช่วยตรวจตัวสะกดนะครับ :pig4:
ไม่อยากจากยกมือบายบายแต่คงต้องบายบายแล่ะนะ :เฮ้อ:ขอบคุณที่ำทำให้ผมยิ้มเวลามานั่งหน้าจออ่านคอมเมนท์ของทุกท่านนะครับ :impress2:
:กอด1:
(http://upic.me/i/vw/atikom3072.jpg)
-
:o8: น่ารักอย่างแรง
...ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ให้ได้อ่านนะคะ จะคอยติดตามการรวมเล่มนะคะ...
-
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสนุกๆ แล้วภาค2มีโครงการไม๊ค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณนะค้า สนุกมากมาย จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปค้า :pig4:
-
จบแล้วหรอ
ประทับใจจัง
แต่อยากอ่านอีกอ่า
ต่อเถอะ น้าๆๆ :impress2:
ชอบ มังกรพ่นไฟ 5555 o13
-
...... ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีนะค่ะ อัสนัยกะตฤณ น่าสนใจสุดค่ะ เรื่องเน้ ..........
-
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสนุกๆ แล้วภาค2มีโครงการไม๊ค่ะ :pig4:
คุณฟาง ผมลงบทที่ 46 แล้วนะ กลัวคนอ่านไปทำร้ายคุณน่ะ :z1: เห็นไม๊ว่าผู้เขียนน่ารักขนาดไหน :mc4: โครงการสองตอกเสาเ็ข็มไปแล้วครับ แต่คงต้องใช้เวลาก่อสร้างเหมือนสนามบินสุวรรณภูิมิล่ะมั๊ง ตอนนี้ต้องเอาโครงการวิทยานิพนธ์กับสอบดีเฟนซ์ให้จบก่อนครับ
ขอบคุณนะครับ :z2: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะที่ทำให้ยังมีชีวิตรอดอยู่อ่านภาค2ของคุณต่อไป :m23:
จะติดตามเรื่องการรวมเล่มและรอภาค2นะคะ :m1:
ปล.รู้สึกเหมือนกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัว กร๊ากกกกกก :laugh:
ลืมตอนพิเศษแบบNC ไปรึเปล่าค่ะ :impress2:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นกำลังใจให้คับ
สู้ๆนะ เรื่องอกหักอ่ะเรื่องเล็ก โสดก็ดีสิ เด๋วปั๊ดจีบ อิ่ๆ :z2:
ว่าแต่ ถ้าพร้อมวางขายก็แจ้งด้วยนะครับ จะอุดหนุดเอง o13
-
อ้อ !! ลืมถาม
เอ่อ ภาค 2 จะมาเมื่อไหร่อ่ะครับ (อยากอ่านสารวัตรอธิคม & อนุภาพมากกว่าอ่ะ)
เรื่องคนอื่นๆ ก็แทรกเอาได้ป่ะ คับ น๊านะๆๆๆ :monkeysad:
-
กรรมคุณธงรบกับอาทิตย์นี้ไม่ได้รักกันเหรอเนี้ยแย่จัง :sad11:
ป.ล.จำหน่ายก็บอกนะครับจะได้สั่งอ่อบอกราคาล่วงหน้าก่อนนะครับจะได้เก็บเงินถูกอ่ะครับผม :z2:
-
มา +1 ให้แทนการขอบคุณสำหรับตอน 46 และตอนพิเศษนะครับ :pig4:
แต่... :o8: ตกลงตฤณคู่กับอัสนัยหรือนี่ ผิดคาดแฮะ
พิมพ์รวมเล่มเสร็จแล้วส่งข่าวด้วยนะครับ...
ช่วยอุดหนุนแน่นอนครับ
-
ว้า..!ตกลงธงรบไม่ได้กับอาทิตย์เหรอค่ะ....แต่ก็ดีแล้วค่ะ เพราะว่าธงรบดูเจ้าชู้มั่กๆๆๆ เลย กลัวอาทิตย์ต้องช้ำใจอีก..
ว่าแต่ถามหน่อยค่ะ ตกลง คุณนุรู้รึยังว่า อธิคมรวย และเป็นลูกเจ้าของโรงแรมเนี่ย..
ขอบคุณที่แต่เรื่องดีๆให้อ่านคร้า.. :pig4: :pig4: :pig4:..
มาลงตอนพิเศาบ่อยๆนะค่ะ... o13
-
มา +1 ให้แทนการขอบคุณสำหรับตอน 46 และตอนพิเศษนะครับ :pig4: แต่...ตกลงตฤณคู่กับอัสนัยหรือนี่ ผิดคาดแฮะ พิมพ์รวมเล่ เสร็จแล้วส่งข่าวด้วยนะครับ...ช่วยอุดหนุนแน่นอนครับ
ขอบคุณคร้าบบบ
เด๋วมีผิดคาดมากกว่านั้นอีก ขอเวลาหาเซฟเฮ้าส์ซะก่อนจะมาโพสตอนกลางๆ ของภาคสอง โพสเสร็จต้องรีับหนี เพราะกลัวผู้อ่านหลายคนตามฆ่า :z1:
ขอบคุณที่จะซื้อเวอร์ชันพิมพ์เป็นกระดาษนะครับ ตอนนี้กำลังออกแบบปกอยู่ครับ
ว่าจะเอารูปใครลงปกดี
ระหว่างรูปอธิคมเปลือย หรือรูปผู้เขียนเปลือย :z1: :เฮ้อ:
ส่วนราคาก็ไม่เอากำไรหรอกครับ ขอให้ไ่ม่ขาดทุนก็พอ (ซึ่งดูเหมือนจะขาดทุนแหง็มๆ)
ใครน่ารักลดให้ 50 เปอร์เซ็นต์
ใครเป็นตี๋ให้ฟรีไปเล๊ย (หมวยจ่ายเต็มราคา) :z1:
-
วางแผนเมื่อไรบอกกันบ้างเน้อ
1 ชุด ขอเป็นสมบัติส่วนตัว
-
:z1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
มาขอบคุณ ขอบคุณมากมาย (จิง ๆ แล้วอยากกระโดดจูบปากเลยอ่ะ)
สำหรับ ทุก ๆ ตัวอักษร ที่บรรจง ถ่ายทอดออกมา
ขอให้มีภาคสองก็แล้วกันนะ
แล้วยังไงจะช่วยอุดหนุนอ่ะ นะ นะ
-
เอาด้วยคนครับ ถ้าจัดพิมพ์เป็นเล่นเรียบร้อยแล้วเมื่อไหร่ จะซื้อมาเก็บไว้อ่านเล่มนึงแน่นอนครับ
แล้วภาค 2 น่ะ อยากให้มาต่อเร็ว ๆ จังเลย อยากอ่าน จะได้ต่อเนื่อง (อ้างไปเรื่อย) นะนะนะ :impress2:
-
คุณ katawoot คะ เราอ่านข้ามอะไรไปหรือเปล่า
อัสนัยเป็นเจ้าของบริษัทที่ตกลงเลือกอธิคมเป็นพรีเซนเตอร์
โดยอนุภาพ ลูกน้องตฤณเป็นผู้ดูแล
ทำไมเหมือนตฤณกับอัสนัยไม่รู้จักกันคะ
อัสนัยยังตามไปดูอธิคมถ่ายแบบเลย
ถ้าไม่เคยเจอ น่าจะจำชื่อผู้ติดต่อทำงานร่วมกันได้
หรือว่าเราเข้าใจผิดไปเอง
-
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆๆ แบบนี้มาให้อ่านนะ :กอด1:
รวมเล่มเสร็จเมื่อไหร แจ้งให้ทราบด้วยนะค่ะ :mc4:
รอรวมเล่นนะค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องที่ดีๆมาให้อ่านนะครัย
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่านแล้วเพลินดีครับ
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะครับ
-
จาเอาภาคสองงงง
อธิคม และ อนุภาพ อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆ
:call:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่พลาดที่จะอุดหนุนแน่นอนครับ :impress2:
-
รอภาคสองน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่า หน้าตาผมเข้าค่ายได้หนังสือฟรีซะด้วยสิ เอิ๊กๆ
-
ขอบคุณนะครับ สำหรับเรื่องดีๆ แบบนี้ จะติดตามผลงานต่อไปครับ
-
| เด๋วมีผิดคาดมากกว่านั้นอีก ขอเวลาหาเซฟเฮ้าส์ซะก่อนจะมาโพสตอนกลางๆ ของภาคสอง โพสเสร็จต้องรีับหนี เพราะกลัวผู้อ่านหลายคนตามฆ่า |
ไอ้ข้อความเนี่ย ถ้าเป็นธงรบโดนอาทิตย์ยกเสาลงหลุมเนี่ย จะ surprise พอไม๊ แค่คิดก็หยองแล้วอ่ะ :a5: 555555
หลบฉากออกจากกระทู้ก่อนที่จะโดน :z6: :z6: :z6:
-
รอภาคสอง ต่อเคอะ
ไม่รู้ว่าบอร์ดอื่นอัพรึยังง่ะ :pig4:
ปล.ไม่ต้องห่วงอุดหนุนแน่นอนจ้า :man1:
-
ชอบครับ ได้อ่านสมใจแล้ว เดี่ยวจะชฃ่วยอุดหนุนนะครับ
-
ขอบคุณมากสำหรับตอนที่ 46 :L2:
แต่แอบงงนิดหน่อยตอนอ่านตอนพิเศษ 2 ดูเหมือนว่าธงรบจะ เจอตี๋หนุ่มคนใหม่
แล้วน้องอาทิตย์ของเราหล่ะ ว่าไง :m21:
-
:-[ ...ขอบคุณที่จะซื้อเวอร์ชันพิมพ์เป็นกระดาษนะครับ ตอนนี้กำลังออกแบบปกอยู่ครับ
ว่าจะเอารูปใครลงปกดี
ระหว่างรูปอธิคมเปลือย หรือรูปผู้เขียนเปลือย เฮ้อ
...งั้นขอรูปผู้เขียนเปลือยก่อนได้ไหมอ่ะ จะได้สั่งซื้อยกโหลเลย :laugh:
-
ขอภาค 2 ด้วยนะค๊าบบ!!!~
-
ขอบคุณที่รับฟังและนำมาลงจนครบค่ะ
รวมเล่มเมื่อไหร่ จะอุึดหนุนค่ะ
-
คุณ katawoot คะ เราอ่านข้ามอะไรไปหรือเปล่า อัสนัยเป็นเจ้าของบริษัทที่ตกลงเลือกอธิคมเป็นพรีเซนเตอร์ โดยอนุภาพ ลูกน้องตฤณเป็นผู้ดูแล ทำไมเหมือนตฤณกับอัสนัยไม่รู้จักกันคะ อัสนัยยังตามไปดูอธิคมถ่ายแบบเลย ถ้าไม่เคยเจอ น่าจะจำชื่อผู้ติดต่อทำงานร่วมกันได้ หรือว่าเราเข้าใจผิดไปเอง
ไม่ข้ามครับ แต่เป็นประเด็นที่ดีมากครับ จะเก็บไว้พิจารณาสำหรับแก้ไข
ผมคิดไว้แบบนี้นะครับว่า ตฤณเป็นเจ้าของบริษัท ส่วนอัสนัยไม่ใ่ช่เจ้าของ เ็ป็นผู้บริหารระดับสูงที่ดูแลเรื่องการประชาสัมพันธ์ เวลาจ้างงานนี่ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องติดต่อกับเจ้าของบริษัทนะ บริษัทรถอาจติดต่อกับ sales แล้วมี account manager ประสานงาน ไม่ก็ art director อัสนัยตามไปดูอธิคมถ่ายทำ แต่ตฤณไม่เคยไปไหน
แต่ก็อย่างว่า ถ้าเป็นบริษัทรถใหญ่ๆ เจ้าของบริษัทโฆษณาอาจต้องวิ่งเข้าไปหาเพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่
ปวดหัว
งั้นให้ตฤณปลอบใจอาทิตย์ก็แล้วกัน เพราะอาทิตย์อยากลาออกจากงาน อัสนัยให้ไปคุ้ยถ่านไฟเก่ากับผู้กองธงรบดีม่ะ ท่าทางจัดจ้านเหมือนกันไปกันได้
แต่สงสัยผู้เขียนจะโดนว่ามากมายเพราะมีคนเชียร์ธงรบกับอาทิตย์เยอะเหมือนกัน
ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจนะครับ :pig4:
รักผู้อ่านจริงๆ วู๊ย :กอด1:
-
ไม่...
ผู้กองธงรบคู่้กับอาทิตย์ละดีแล้ว
นะ นะ คุณ Katawoot
แสบๆ อย่างอัสนัยต้องเจออย่างตฤณ
-
งึมๆๆๆ
อยากอ่านภาค 2 แย๊ว
ว่าแต่...ที่บอกว่าตี๋ลด 50 % เนี่ย เอาแค่มีเชื้อนิดๆได้ป่ะ
แบบว่า มีเชื้อจีน แต่หน้าได้ทางแม่อ่ะ เลยไทยมากมาย เอาซัก 49 % ก็ยังดีเนอะ อิ่ๆ :z2:
-
อ่านแก้เซ็งครับ
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์นะคร้าบบ
ผู้กองธงรบชักธงรัก: ภารกิจเผด็จศึกตี๋เข้มใจเด็ด
บทที่ 2
อาทิตย์นั่งทำงานจนเย็น ชายหนุ่มแอบคลี่มู่ลี่มองนอกบริษัท เห็นรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวจอดอยู่ริมถนนอีกฟากหนึ่ง จึงถอนหายใจเบาๆ
...ธงรบมาตื้อชวนเขาไปทานข้าวเหมือนเคย เย็นนี้เขาคงต้องแอบหนีกลับทางประตูรั้วด้านหลังบริษัทอีกแล้ว...
...บ้าจริงๆ เป็นเจ้าของบริษัท แต่กลับต้องมาหลบหลีกนักตื้อจอมเจ้าชู้เหมือนโจรคอยหลบหนีตำรวจ ราวกับเขาทำความผิด...
อาทิตย์เก็บของ แล้วเดินออกประตูหลังสำนักงาน อดมองซ้ายมองขวาไม่ได้
...ไม่เห็นธงรบ...เขาถอนหายใจโล่งอก สมบูรณ์ยามประจำบริษัทร่างท้วมยกมือขึ้นทำความเคารพ อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินตรงไปเปิดประตูรั้ว แต่พบว่ามีกุญแจล๊อคอยู่ เขาหันซ้ายหันขวามองหาสมบูรณ์ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล
รีบวิ่งเข้ามาหาแล้วพูดว่า "ผมล๊อคเอาไว้ครับ กันพวกเด็กแถวๆ นี้เข้ามา ตอนนี้ปิดเทอม เด็กมันชอบมาวิ่งเล่นแถวนี้"
อาทิตย์ไม่ตอบ ยิ้มให้บางๆ แล้วยืนรอยามร่างใหญ่ที่กำลังไขกุญแจอย่างเชื่องช้า
"เชิญครับคุณอาทิตย์ เดินทางสะดวกปลอดภัยนะครับ"
อาทิตย์กล่าวขอบคุณ สีหน้างงๆ ปรกติสมบูรณ์ไม่เคยมาอำลาเขาแบบนี้ ทุกครั้งเห็นนั่งอยู่หน้าบริษัท คอยอำนวยความสะดวกให้ณิชา เลขาประจำสำนักงานที่มักจะกลับทำงานเป็นคนสุดท้าย
อาทิตย์เลี้ยวขวา เดินเอื่อยๆ ไปตามแนวรั้วปูนหลังอาคารตึกแถวตรงไปปากซอย โชคดีเขาเห็นแท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ วันนี้ไม่ต้องยืนแอบตรงเสาไฟฟ้าเพื่อเรียกแท็กซี่เช่นเคย
"พี่ ไปซอยเย็นอากาศ" ชายหนุ่มเปิดประตูหลังของแท็กซี่ โยนกระเป๋าเอกสารเข้าไป แล้วขึ้นนั่ง พิงต้นคอกับพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
คนขับแท็กซี่ไม่ตอบ ออกรถช้าๆ อาทิตย์หลับตาลง ถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกที่อยู่แก่คนขับ
การจราจรกรุงเทพช่วงปิดเทอมทำให้ถนนค่อนข้างโล่ง ใช้เวลาไม่นาน แท๊กซี่ก็พาเขามาถึงถนนสาธร อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขา อาทิตย์หลับมาแทบตลอดทาง แอร์เย็นๆ ในรถทำให้เขารู้สึกสบาย คนขับแท็กซี่คันนี้ขับรถได้นิ่มนวล ไม่คุย ไม่เปิดเพลงรบกวน เหมือนรู้ใจว่าเขาอยากนั่งเงียบๆ
อาทิตย์ลืมตาขึ้น มองไปยังกระจกมองหลังของแท๊กซี่ เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้ม ตาคมกริบ ขนตาเป็นแพดำ คิ้วเข้ม สันจมูกโด่ง...ดูคุ้นๆ...คุ้นมากจนเขาอดนึกถึงใครคนหนึ่งไม่ได้...
...ผู้กองธงรบ!...
อาทิตย์ขยับตัว โน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับเบาะหน้า ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนความฉุนเฉียว
"ผู้กอง"
"จ๊ะเอ๋"
"อย่ากระโดดลงจากรถนะอาทิตย์ เจ็บมากนะขอบอก" ธงรบเตือนด้วยเสียงจริงจัง
"เล่นอะไรนี่" อาทิตย์ถามห้วนๆ
"เปล่าเล่น หารำไพ่พิเศษ" ธงรบตอบหน้าตาเฉย
"ผู้กอง จอดรถเดี๋ยวนี้เลย ผมจะลง"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต "น่า นะ อาทิตย์ มาจนใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว อย่ามาทำท่านั้นท่านี้เลยน่า ได้นั่งรถฟรีไม่ต้องเสียค่ามิเตอร์ซักบาทไม่ดีเหรอ นี่ผมลงทุนขับให้นั่งเลยนะ มีที่ไหนตำรวจสัญญาบัตรมาขับรถให้นั่ง มีคนขับรถเป็นผู้กองของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เท่ซะไม่มี"
"เท่ซะไม่มีดี" อาทิตย์กระแทกเสียง
"โอ้โหแฮ่ะ" ธงรบทำตาโต "พูดแรงนะเนี่ย"
อาทิตย์ถอนหายใจแรง "สนุกมากหรือไงผู้กอง ว่างมากนักหรือ แบบนี้โจรผู้ร้ายถึงได้เต็มบ้านเต็มเมือง ตำรวจมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้"
"นี่ก็กำลังไล่จับโจรอยู่" ธงรบยักคิ้ว "โจรใจเด็ดที่ร้ายมากๆ ผมกำลังทำงานอยู่นะ เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ไล่จับโจรเจ้าเล่ห์"
อาทิตย์ไม่แน่ใจนักว่าผู้กองธงรบหมายความว่าอย่างไร แว่บหนึ่งเขาคิดว่าธงรบหมายถึงตัวเขาเอง...ถูกเปรียบว่าเป็นโจรเจ้าเล่ห์ หลอกล่อให้ธงรบดักรออยู่หน้าบริษัท แล้วตัวเองก็หลบออกมาประตูรั้วด้านหลัง
...แต่ทำไมธงรบรู้ว่าเขาออกมาจากบริษัทพอดี...ที่สำคัญ จอดแท๊กซี่รออยู่เหมือนเขากำลังเดินจะไปขึ้นรถ นี่ถึงกับลงทุนไปเช่าแท๊กซี่มาดักรอ นี่เขาจะต้องเล่นเกมหนูวิ่งหนีแมวไปอีกนานแค่ไหน...อาทิตย์ถอนหายใจ เอนตัวพิงเบาะ เพราะธงรบไม่มีท่าทีจะยอมจอดรถ
แท็กซี่ขับโดยตำรวจยศร้อยตำรวจตรีเลี้ยวเข้าซอยเย็นอากาศ ตรงไปไม่นานก็จอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วเป็นไม้สีน้ำตาลเข้ม ต้นไปร่มรื่นปลูกเป็นแนวตามรั้วไม้สูงท่วมหัว
"โอ้โห นี่มันบ้านคนหรือวังกันเนี่ย อาทิตย์อยู่กับกี่คนครับ มีห้องว่างเหลือซักห้องให้แท็กซี่คนจนพักด้วยได้หรือเปล่าครับ" ธงรบทำตาโต
"แท็กซี่ขับบีเอ็มดับเบิลยู Z6" อาทิตย์ทำเสียงหยัน "จอดทิ้งไว้สุมสี่สุ่มห้าระวังหายนะครับ"
"เดี๋ยวผมก็วกรถกลับไปเอา" ธงรบยักคิ้ว "ต้องเอาแท็กซี่ไปคืนเขาด้วย ป่านนี้ลุงคนนั้นคงนอนหลับคอยแล้วมั๊ง ว่าแต่ว่าเบ็นซ์ดำที่จอดทิ้งไว้ล่ะจะเอายังไง ให้ผมขับมาส่งไม๊ บริการเต็มที่ ให้เข้าไปจอดที่โรงรถเลยยังได้ แล้วเอากุญแจขึ้นไปให้ถึงห้อง" ธงรบทำตากรุ้มกริ่ม
"ว่างมากเลยนะผู้กอง" อาทิตย์บ่น ส่ายหน้าด้วยความระอา เปิดประตูรถออกไป กดรีโมทในมือ แล้วเดินเข้าประตูรั้วที่กำลังเลื่อนเปิดโดยไม่หันกลับมามองแท็กซี่ที่บีบแตรอำลา
...ซักวันเถอะ จะเข้าไปข้างในให้ได้...รอดูความสามารถของธงรบหน่อยเถอะน่า...นายตำรวจหนุ่มยิ้มมุมปาก มองตามร่างสูงนั้นจนลับตา ก่อนจะขับรถออกไป เมื่อใกล้ถึงหน้าปากซอยจึงจอดรถ ถอดหมวกออก พยักหน้าให้ชายร่างผอมวัยกลางคนที่นั่งคอยอยู่ให้เดินเข้ามาหาแล้วยื่นกุญแจรถให้ และเปลี่ยนกับกุญแจรถบีเอ็มดับบลิวของเขา
"ขอบใจพี่ชาย คราวหน้าจะเรียกใช้บริการใหม่"
คนขับแท็กซี่ตัวจริงน้อมตัวรับกุญแจจากมือนายตำรวจพร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณครับผู้กอง รถผมจอดไว้หน้าตรงโน้นครับ" ชายวัยกลางคนชี้มือไปยังรถสปอร์ตคันหรู
ธงรบยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบไหล่แล้วพูดว่า "คราวหน้า ลดราคาให้หน่อยนะแพงชิบ แล้วรถผมมีรอยหรือเปล่า"
อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นโบก รีบตอบเสียงตื่น "ไม่มีครับ ไม่มี ผมค่อยๆ ย่องมาตลอดเลยครับ รอยขนแมวก็ไม่มี แต่รถผู้กองนี่ขับนิ่มสุดๆ คราวหน้าไปไกลๆ หน่อยก็ได้นะครับ"
"ไกลมากไม่ไหว เข้าเกียร์ยาก เบาะก็แคบ หัวดันเพดานปวดคอแทบแย่" ธงรบบ่น ก่อนจะเดินผิวปากตรงไปที่รถ
...อาทิตย์...อาทิตย์...อาทิตย์...อีกไม่นานหรอกจะเผด็จศึกให้ได้...ธงรบยิ้ม ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ ทะยานบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์พุ่งออกไป จุดหมายคือผับ The Extra Power ที่เขานัดเพื่อนไว้ คืนนี้ชาคริตเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะเดินทางจากอังกฤษกลับมาทำงานที่ประเทศไทยชวนเขาไปดื่มเหล้าและ 'เลี้ยงต้อนรับ' รุ่นน้องที่รู้จักกันที่เดินทางมาท่องเที่ยวด้วย ตี๋แท้ๆ ชาวฮ่องกงสองคนที่ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษ หนุ่มไทยหนึ่งคนที่เกิดและโตที่นั่น กับหนุ่มน้อยลูกครึ่งเกาหลี-ฝรั่งเศสที่ชาคริตบอกว่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ ในใจนึกถึงการสนทนากับกับเพื่อนเมื่อกลางวัน
"น่ารักทั้งสี่คนเลยว่ะธงรบ นายมาแบ่งๆ ไปซักสองคนหน่อยนะ ข้าสู้ไม่ไหว ชวนไอ้คมมาด้วย" ชาคริตบอกเขาทางโทรศัพท์เมื่อเที่ยงวันนี้ก่อนเขาจะเปิดประตูรับตั๊มเข้ามาในห้อง
"ไอ้คมมันตายด้านไปแล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทิ้งเพื่อนเข้าวัดฟังธรรมแล้วว่ะ" ธงรบตอบ
ชาคริตร้องลั่น ทำเสียงผิดหวัง "อะไรว่ะ ไม่ได้เจอหน่อย ทำไมมันกลายเป็นยังงั้นได้"
"อานุภาพของฟามรักโว้ย ไอ้คมมันเพี๊ยนไป ตอนนี้คงเหลือเราไม่กี่คนแล้ว เอ็งอย่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักรเหมือนไอ้คมมันล่ะ" ธงรบล้อเล่น อดนึกไม่ได้ว่าหากอนุภาพได้ยินเขาเปรียบเป็นชายหนุ่มเป็นกงจักรคงถูกดุไม่น้อย เขาเคยบ่นให้อธิคมเพื่อนรักฟังว่า "คุณนุดุเอ็งคนเดียวไม่พอ ยังเผื่อแผ่มาถึงข้าด้วย...แล้วนี่ คอไปโดนอะไรมา แขนด้วย" อธิคมก็จะยิ้มแล้วบอกว่าโดนแฟนกัด
"จะดูไม๊ธง เป็นรอยไปทั้งตัว" อธิคมทำท่าจะถลกเสื้อให้ดูจนเขาต้องรีบห้ามว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้น เขาไม่อยากเห็น...สยอง...
อธิคมเคยขู่เขาว่า ระวังอาทิต์ไว้เถอะ ท่าทางอาทิตย์ก็ร้ายไม่แพ้อนุภาพเหมือนกัน...
...ร้าย...ร้ายจริงๆ อย่างที่อธิคมเตือน อาทิตย์เห็นท่าทางติ๋มๆ บทจะดื้อก็รั้นเสียจนเขาแทบอ่อนใจ
...แต่คนอย่างธงรบไม่เคยถอย อยากได้อะไรแล้วต้องได้ พอได้แล้วจะเก็บหรือจะทิ้งก็ค่อยว่ากันอีกที ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะพอใจแค่ไหน...
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เย่ๆๆ
จบไปแล้ว
รวมเล่มแล้วขออุดหนุนด้วยคนนะคะ
ปล. ภาคพิเศษ ธงรบลงทุนมาก แต่ถ้ายังเจ้าชู้นี่ไม่เชียร์นะ 555+
-
:z2:
-
:pig4:
ขอบคุณนะค่ะสำหลับเรื่องสนุกๆ
อย่าลืมมาต่ออีกนะค่ะ
:pig4:
-
ชอบ ชอบ ตอนนี้แหละ
อาทิตย์ กับ ธงรบ ขั้วเดียวกันจะเป็นยังไง
งอนคนแต่ง จะพิมพ์หนังสือ ถ้าเป็นตี๋ลดให้ 50% ถ้าหมวยเต็มราคา :z6: :a5:
-
อูย~~~~ อยากได้อ่ะ อย่าแพงนะ เดี๋ยวไม่มีตังค์ซื้อ ^^
-
แล้วหมวยละค่ะ มีส่วนลดมั่งเป่า :laugh: :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชอบ เรื่องนี้ นะคับ
ติดตามอยู่นะคับ
-
หุหุ
เล่นตัวเข้าไว้อาทิตย์
เด๋วเค้าหาว่าเราง่ายไป!!!~
-
..... รอ "ชุดใหญ่" ค่ะ .......... มะไหร่จะได้ลงหลุมกันซะทีน้า .........
-
คิดไปคิดมา...ธงรบเจ้าชู้อ่ะ
อาทิตย์อย่าไปยอมง่ายๆน่ะ ให้จีบยากๆแบบคุณนุ
เอาซัก30 ตอนค่อยใจอ่อน ดีปะ :laugh:
-
รอลุ้นอาทิตย์ ดีก่า อิอิ
-
คิดไปคิดมา...ธงรบเจ้าชู้อ่ะ
อาทิตย์อย่าไปยอมง่ายๆน่ะ ให้จีบยากๆแบบคุณนุ
เอาซัก30 ตอนค่อยใจอ่อน ดีปะ :laugh:
...เห็นด้วยอย่างแรง...ขนาดคุณนุ ยัง 45 ตอนเลยกว่าจะโดน :oo1:...
-
:L1:น่ารักจังเลย
-
:z2: :z2: มาเต้นรอ ( หนังสืออ่ะ อย่าแพงนะ สงสัยหมวยตาดำๆ จนๆ อิอิ )
-
รอดูวิธี ที่ธงรบจะจัดการกับอาทิตย์อยู่นะครับ
-
ลุ้นคู่นี้ค่ะ..... :mc4:
-
เชียร์อาทิตย์นะ สู้ๆ
อย่ายอมธงรบนะ
:angry2:
-
ขอบคุณนะครับ...น่ารักจริงๆ จุ๊บๆ
ชอบเรื่องของธงรบกับอาทิตย์จัง ลุ้นให้เผด็จศึกได้ซะที
-
:o8: ขอบคุณสำหรับภาคแรกนะครับ รอมาต่อภาค 2 ขอจองด้วยแบบรวมเล่มด้วยคนนะครับถึงจะไม่ตี๋ไม่หมวยก็อย่าแพงนักนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับทำวิทยานิพนธ์กับสอบดีเฟนท์คงเครียดน่าดู ยังไงก็ขอให้ผ่านได้นะครับ ส่วนเรื่องอกหักน่ะยังดีกว่าไม่มีใครเลยนะไม่นานก็คงจะได้พบคนใหม่ละครับ
-
หายไปหลายวัน
กลับมา จบซะแระ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี ที่นำมาแบ่งปันกันนะครับ
ไงก็รอภาคสอง และ ผลงานในฉบับรูปเล่มนะครับ
-
:o8: ขอบคุณสำหรับภาคแรกนะครับ รอมาต่อภาค 2 ขอจองด้วยแบบรวมเล่มด้วยคนนะครับถึงจะไม่ตี๋ไม่หมวยก็อย่าแพงนักนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับทำวิทยานิพนธ์กับสอบดีเฟนท์คงเครียดน่าดู ยังไงก็ขอให้ผ่านได้นะครับ ส่วนเรื่องอกหักน่ะยังดีกว่าไม่มีใครเลยนะไม่นานก็คงจะได้พบคนใหม่ละครับ
ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ
หนังสือไม่แพงหรอก ก็ราคาพอๆ กับที่เขาขายๆ กันอยู่อ่ะนะครับ :กอด1:
แต่เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ก็เป็นอีกโฟรเจ็คนึงที่จะเขียนต่อ แล้วคงจะโพสเป็นกระทู้ใหม่โดยเฉพาะ ยังไงก็ฝากไว้ช่วยติดตามด้วยนะครับ ส่วนคำสัญญาตอนพิเศษเมื่อคะแนนโหวตครบสองร้อยไม่ได้ลืมนะคร้าบบบ เขียนแล้ว แต่ยังไม่ได้พิมพ์ ขอเวลาอีกนิดส์นึงนะครับ ไม่เกินพรุ่งนี้จะโพสให้อ่าน
:pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลยครับ
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน จบเสียแหละเฮ้อๆๆๆ
ไปอ่านต่อดีก่า
ปล. เป็นกำลังใจให้นะครับ :o8:
-
o18...มานั่งรออ่าน... :m16:
..อยากเห็นคุณนุ กำจัดจุดอ่อนของสารวัตร...ว่าจะจัดการกับปลิงที่ติดตามตัวออกอย่างไร..
:z2: :z2: :z2:
-
อยากให้อาทิตย์รุกผู้กองธงรบจัง
แบบว่าผู้กองจะได้เลิกเจ้าชู้ :laugh:
-
วิ่งเล่นรอดีกว่า :oni1: :oni1:
-
อาตี๋เสร็จแน่
:z1:
-
อาตี๋เสร็จแน่:z1:
คงเสร็จยากอ่ะครับ เพราะคุณ benxine บอกให้อาทิตย์เล่นตัว อีกคนก็บอกให้เล่นตัวตั้งสามสิบบท ไอ้เราก็อยากให้ตี๋หนุ่มโดน :oo1: ซะตอนที่สาม-สี่เลย :z1:
หุหุ เล่นตัวเข้าไว้อาทิตย์ เด๋วเค้าหาว่าเราง่ายไป!!!~
-
ฝากบอกอาทิตย์ให้จัดการกับผู้กองธงรบให้อยู่หมัดด้วย
ให้เลิกเจเช้ให้ได้
อยากเห็นอาทิตย์รุกผู้กองธงรบจริงๆน๊า
คงดีพิลึก :laugh: :laugh: :laugh:
-
:mc4:
ผู้กองธงรบ สู้ๆๆๆ
เชียร์สุดใจขาดดิ้น :laugh:
-
ตอนพิเศษตามสัญญา ตอนแทนที่ได้โหวต 200 ครับผม
เวลานี้ กลางดึก บนเตียงนอนขนาดใหญ่กลางห้อง The Avalon Suite อธิคมกำลังเรียกร้อง "รางวัล" จากอนุภาพในฐานนะที่ปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้น
"มามะ คุณนุ ตามสัญญา มาปรนเปรอผมซะดี" อธิคมทำเสียงหวาน นัยน์ตาพราวระยับ เอื้อมมือไปดึงดึงอนุภาพให้ขึ้นมาบนเตียง
"รางวัลอะไร" อีกฝ่ายตีหน้าซื่อ
"อ๊ะอ๊ะ อย่ามาทำเป็นลืม ก็รางวัลที่ผมกำจัดมารหัวใจคุณนุไปได้ตั้งสองคน" นายตำรวจหนุ่มยักคิ้ว
"ผมว่ามันเป็นหน้าที่ของสารวัตรที่ควรกระทำมากกว่านะครับ" อนุภาพยักไหล่
"อ้าว ไหงพูดแบบนี้ล่ะครับ" อธิคมทำหน้าเหรอหรา
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรางวัลที่ว่า" อนุภาพยังทำไม่รู้ไม่ชี้
"รางวัลสำหรับคนที่เลิกเจ้าชู้ไงจ๊ะที่รัก" อธิคมยักคิ้วหลิ่วตา "ให้กำลังใจกันหน่อยสิ จะได้มีแรงสู้ต่อ"
"ผมว่าควรจะเป็นผมที่ต้องพูดว่าจะได้มีแรงสู้ต่อ" อนุภาพยังขัดขืน ไม่ยอมขึ้นมาบนเตียง "สารวัตร ผมกำลังเช็ดหน้าอยู่"
"ไม่ต้องแล้ว จะเช็ดทำไม อีกหน่อยก็เหงื่อออกโทรมตัว มามะ มาให้ผมเชยชมซะดีๆ" อธิคมออกแรงมากกว่าเดิม จนในที่สุดคนที่ทำไก๋ไม่ยอมรักษาสัญญาก็ถูกอ้อมแขนแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มประคองกอดเอาไว้
"สารวัตร ผมง่วงแล้ว" อนุภาพอู้อี้ เพราะอธิคมเร่มเรียกร้องรางวัลด้วยการระดบจูบทั่วใบหน้า
"ผมไม่ง่วง"
"ฮื่อ สารวัตร พรุ่งนี้เช้าไม่ได้หรือ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว" อนุภาพพยายามต่อรอง
"พรุ่งนี้อีกรอบ แต่คืนนี้ขอโหมโรงก่อน" อธิคมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวของอนุภาพ ลูบไล้ผิวกายเนียนแน่นของชายหนุ่ม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งอ้อมไปด้านหลัง เกาะกุมบั้นท้ายเกร็งแน่นของคนรักแล้วบีบเค้นเบาๆ
"โหมโรงทั้งปี โหมโรงกับเอาจริงไม่เห็นต่างกันเลย" คนที่โดนลุกล้ำบ่นเสียงกระท่อนกระแท่น ก่อนจะบิดตัว แอ่นร่างเมื่อปลายนิ้วของสารวัตรมือปราบเขียจุดเล็กๆ บนหน้าอกที่ไวต่อความรู้สึก ลิ้นของอธิคมสอดเข้าไปในหูของเขา ตวัดดุนแล้วเม้มติ่งหูนุ่มๆ จนต้องส่ายหน้าไปมา มือดันอกกว้างบึกบึนของนายตำรวจให้ออกห่าง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม กลับบดเบียดตัวเข้าแนบชิดมากกว่าเดิม
"คุณนุครับ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว" อธิคมเสียงกระเส่า มือที่อยู่ด้านหลังสอดเข้าไปในกางเกงของอนุภาพ นิ้วสอดไล้เข้าไปในจุดที่เขาโปรดปรานที่สุด
อนุภาพสะดุ้งเฮือก มือที่เคยผลักหน้าอกของคนรักเปลี่ยนเป็นขย้ำราวจะหาที่ยึด อีกฝ่ายไม่ร้องโอดโอยอย่างที่เคยแกล้งทำ หากส่งเสียงครวญครางอยู่ในลำคออย่างชอบใจ บดปากเข้ากับปากอิ่มเต็มของอนุภาภ แล้วสอดลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานของชายหนุ่มที่เขารัก
อธิคมหมดสิ้นแล้วซึ่ความอดทน แรงปรารถนาอัดอยู่ในตัวเขาแจนแทบจะระเบิดราวกับลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปจนเต็มที่ ร่างกายร้อนเร่าประหนึ่งถูกเผาด้วยไฟร้อนจัด องคาพยพส่วนนั้นของเขาแข็งแกร่งจนปวด ขยับตัวดุนดันกางเกงจนต้องปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
ร่างเปลือยทั้งสองกอดกระหวัดรัดกับแน่นดั่งงูสองตัวที่กำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอาหาร สองร่างบดเบียดเข้าหากันจนเกือบกลายเป็นเนื้อเดียว เกลือกกลิ้งไปหาบนที่นอนนุ่มสบาย เสียงครวญครางสอดประสานกันดั่งเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงจังหวะเร้าใจ
อธิคมพลิกตัวนอนหงายื หรี่ตาให้อนุภาพรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะ 'เรียกร้อง' รางวัลของเขา ชายหนุ่มคนรักของเขาแกล้งทำหน้าอิดออด จนอธิคมต้องเอื้อมมือไปประคองท้ายทอยของชายหนุ่มให้ก้มต่ำลงมา อนุภาพช้อนตาขึ้นมองนายตำรวจหนุ่มผู้ที่กำลังมองอยู่ด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะขยับศรีษะลง
อธิคมตาปรือด้วยความปรารถนา ปากเผยอขึ้น เลียริมฝีปาก พนักหน้าให้คนรัก 'เริ่ม' เสียที
"คุณนุ ผมจะขาดใจอยู่แล้ว อย่าทรมานกันเลยครับ" อธิคมขอร้องเสียงกระเส่า แอนกรายเกร็งแน่น สองมือของอนุภาพเกาะกุมความเป็นชายของเขาขยับช้าๆ เพียงสัมผัสแรก อธิคมก็แทบจะระเบิดราวกับน้ำพุร้อนที่จะกระเสือกกระสนจะดันพุ่งขึ้นมาจากผิวดิน
...เดี๋ยวมาต่อนะคร้าบบบ ตอนนี้ต้องรีบออกจากออฟฟิสไปทำธุระสำคัญต่อชีวิตและครอบครัว
:z1:
-
:pighaun:
ค้างง!!!!!
อย่างแรง :serius2:
-
อร๊ายยยยย
เอาอีกๆๆ
:-[
-
:m25: :m25:
:m16: :m31: :m31: มาหลอกให้อยากแล้วจากไป ไม่ยอมว๊ากกกกกกกกกกก :m31:
-
:m16: ซะงั้น
-
ค้างอย่างแรง.... :a5:
แต่ว่าอุตส่าห์เขียนว่าเป็นธุระสำคัญต่อชีวิตและครอบครัว
ก็ช่วยไม่ได้ ชิมิ :serius2:
เราก็ต้องรอต่อปาย :z2: :z2:
-
มาให้อยาก :haun4: :haun4:
แล้วก็จากไป :fire: :serius2: :serius2:
:seng2ped: :seng2ped:
:call: :call:
-
สลับเรื่องได้ไวมาก ผู้อ่านทั้งหลายต้องมีความสามารถนะนี่ :laugh:
-
:m16: มามะมาต่อซะแต่โดยดี นะ อย่ามาหลอกให้คอยนะ เดี๋ยวเหอะๆ :z3: :serius2:
-
มาแบบไม่หมดอ่า
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอคับผม
รีบๆมานะครับ
-
แง แง o9 ค้างง่ะ มาสอยเค้าลงไปที ให้ไวด้วยนะเคอะ :L1:
-
+ ให้แทนคำขอบคุณที่ลงตอนพิเศษสุด ๆ ให้อ่านอีก o13
แต่ตอนนี้ท่าจะรีบนะเนี่ย มีพิมพ์ผิดด้วยแฮะ สงสัยจะอ่านทวนไม่ทัน 55555 :laugh:
รออยู่นะครับ อยากอ่านต่ออ่ะ นะนะ
-
:m16: ค้างๆๆๆๆๆ
-
รู้ไหมว่า ถ้ามันค้างแล้วมันทรมาน นะครับ
ทำธุระเสร็จ รีบกรุณามาต่อด่วน........
ขอบคุณล่วงหน้าละกัน
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะครับ
รีบกด +1 ต่อให้ถึง 300 โดยเร็ว...รอตอนพิเศษแบบเรทพิเศษอยู่นะครับ :bye2:
-
ค้างโค-ตะ-ระ!!!!~
-
:fire: :fire:.......ค้างคามือ........ :z6: :z6:
-
:m25: มาทำให้อยากแล้วจากไปปฎิบัติภาระกิจ
ไม่ยอมมมมม .....มันค้างงงงงงอ่ะ :serius2:
-
ขอโทษนะครับที่ทำให้อารมณ์ค้าง ด้วยความสัตย์จริง ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้นนะครับ เมื่อวานรีบมากๆ เลยครับต้องออกจากออฟฟิสตะบึงรถด้วยความเร็ว 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเพื่อเดินทางไปทำธุระ
เมื่อคืนก็กะว่าจะกลับบ้านมาพิมพ์ต่อ แต่มันมืดซะก่อน เลยหาทางกลับบ้านไม่เจอ จึงแวะห้างสยามกินพาราก่อน เข้าไปดูหนัง วันที่โลกยืนเอ๋อ (The Day the Earth Stood Still and do nothing because they actually can't)
ก็เลยมาโพสให้อ่านต่อตอนนี้ล่ะ
อธิคมตาปรือด้วยความปรารถนา ปากเผยอขึ้น เลียริมฝีปาก พนักหน้าให้คนรัก 'เริ่ม' เสียที
"คุณนุ ผมจะขาดใจอยู่แล้ว อย่าทรมานกันเลยครับ" อธิคมขอร้องเสียงกระเส่า แอนกรายเกร็งแน่น สองมือของอนุภาพเกาะกุมความเป็นชายของเขาขยับช้าๆ เพียงสัมผัสแรก อธิคมก็แทบจะระเบิดราวกับน้ำพุร้อนที่จะกระเสือกกระสนจะดันพุ่งขึ้นมาจากผิวดิน
"คุณนุครับ" อธิคมหลับตาพริ้ม กลั้นหายใจ รอความเย็นชุ่มชื่นจากริมฝีปากของชายหนุ่มปากแดงอิ่มเต็มที่เขาเคยลิ้มรสไม่เคยเบื่อ
อนุภาพยังไม่ยอมให้สิ่งที่อธิคมต้องการ ชายหนุ่มหยอกล้อนายตำรวจด้วยปลายนิ้ว จนสารวัตรมือปราบแทบดิ้นพรวดพราด มือแข็งแรงดันท้ายทอยเขาให้ต่ำลง แต่อนุภาพส่ายหัวขัดขืน สองมือที่เกาะกุมแก่นกายของอธิคมขยับพรวดเดียว ทำให้ร่างของนายตำรวจหนุ่มสะดุ้งเฮือก สูดปากเสียงลั่น หน้าท้องแกร่งเด้งขึ้น ลอยเด่นสวนทางกับมือของอนุภาพ ท่อนขากำยำอ้ากว้างขึ้น เกร็งจนกล้ามเนื้อชัดเจน
...ไม่ไหวแล้ว จะขาดใจตายเสียให้ได้...อนุภาพ...ทำไมทรมานเขาแบบนี้...
อธิคมอ้าปากกว้าง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รออย่างทุรนทุราย แต่ก็รู้ว่าอีกไม่นาน อนุภาพจะทำให้เขารู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ที่เย็นฉ่ำ แต่เร่าร้อนภายในเวลาเดียวกัน
อธิคมนึกอะไรบางอย่างได้ จึงละมือออกจากท้ายทอยของคนรัก สองแขนเหยียดกาง เตรียมตัวรอกับการทักทายจากปลายลิ้นของชายหนุ่ม หลังๆ มานี่เขาเรียนรู้ว่าอนุภาพไม่ยอม 'ให้รางวัล' เขาหากมือเขายัง 'ดื้อดึง' อยู่บนหัวของชายหนุ่ม
"โอ้ว" อธิคมครางเสียงสั่น ทันทีที่เขาละมือ อนุภาพก็ฉกลิ้นใส่กายของเขาราวจงอางฉกเหยื่อ สารวัตรหนุ่มสะท้านไปตังเพียงเพียงได้รับการสัมผัสเพียงน้อยนิด กายแอ่นไปตามจังหวะที่ถูกจู่โจม ช้าบ้าง เร็วบ้างสลับกันไป สอดประสานกับอีกฝ่ายทีปรนเปรอเขาด้วยลิ้นและริมฝีปากจนแทบเขาแทบจะทนไม่ไหวต้องขยับตัวออก หากคนที่กำลังเมามันกับการฉกเหยื่อกลับไม่ยอม สองมือรั้งเอวนายตำรวจเอาไว้แน่นไม่ยอมให้หลบหนี อธิคมกลายเป็นนักโทษที่ต้องโดนทำร้ายด้วยปากอย่างรุนแรง เมื่อพอใจแล้ว อีกฝ่ายจึงเงยหน้าขึ้นเปลี่ยนเป้าหมาย
...คราวนี้อธิคมยิ่งครวญครางเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้รับรางวัลเกินคาด
คืนนี้เขาไม่ได้เป็นคนคุมเกม เขามีหน้าที่นอนอยู่เฉยๆ รอรับการปรนนิบัติอย่างเดียว...การปรนเปรอที่อนุภาพเป็นคนทำให้...ทุกอย่าง...
...อนุภาพไม่อิดออด หากทำหน้าหน้าที่สุดฝีมือ เมื่อ 'เชยชม' สารวัตรที่รักของเขาจนเป็นที่หนำใจแล้ว คราวนี้ถึงเวลา 'ทะยาน' สู่สวรรค์ด้วยพาหนะที่แข็งแรงทรงพลังของเขาส
ชายหนุ่มยึดข้อมือสองข้างของเขาที่นอนแผ่หราอยู่ ก้มหน้าลงมายิ้มให้บางๆ แล้วขยับตัวลงไปยังเป้าหมายที่ผงกรอรับอยู่ อนุภาพหลับตา ปากบิดเบี้ยวด้วยความจุกแน่นเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น เพราะพาหนะที่จะพากันและกันไปถึงจุดหมายนั้นไม่ได้ขึ้นขี่ได้ง่ายๆ บางครั้งเขายังสงสัยตัวเองว่า 'ครอบครอง' ส่วนนั้นของอธิคมเข้าไปได้อย่างไร เพราะอธิคมนั้นรูปร่างสูงใหญ่ และอะไรๆ ในตัวก็มหึมาน่ากลัวยิ่งนัก
อนุภาพหอบหายใจถี่หนัก ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ กลั้นเก็บเอาไว้แล้วดันตัวลงไปช้าๆ จนได้ครึ่งทางจึงจำต้องอ้าปากกว้าง พ่นลมหายใจออกมาเพราะรู้สึกเหมือนจะขาดใจ และเมื่อครอบครองที่นั่งบนยานพาหนะที่จะพาขึ้นสู่สวรรค์ได้สำเร็จเต็มที่ เขาหยุดรอชั่วครู่หายใจแรงๆ ราวกับวิ่งมาเป็นสิบๆ กิโล มือตบหน้าอกคนที่อยู่ข้างล่างเบาๆ
"สารวัตร อยู่เฉยก่อนนะครับ" อนุภาพเสียงขาดห้วง รู้สึกเหมือนจะขาดใจ "ผมจะขยับเอง"
อนุภาพเริ่มการเดินทาง ขยับกายขึ้นล้าๆ แม้จะคุ้นเคยกับม้าศึกตัวนี้ แต่ทุกครั้งที่ขึ้นขี่ ม้าคึกก็มักจะพยศทุกครั้งเมื่อใกล้จะถึงกลางทาง เขาต้องคอยลงแส้ไม่ให้คึกคะนองเกินเหตุ
อธิคมครวญครางเสียงดัง ส่ายหน้าไปมาเมื่อคนขี่ม้าขยับเร่งความเร็วขึ้น แก่นกายของเขาขยับตามอัตโนมัตื เร่งจังหวะตามคนขี่ให้ทัน จนบางครั้งแทบจะควมคุมตัวเองไม่ได้ เพราะหากเร็วเกินไป คนขี่จะกระแทกกายลงมาแล้วหยุดนิ่ง กดบีบเอาไว้จนเขาต้องกลั้นหายใจ ยอมผ่อนความเร็วให้จ๊อคกี้ขยับท่วงท่าต่อไป แล้วเปลี่ยนเป็นบดเบียดวนไปวนมาเหมือนจะพยายามถอดเสาที่ปักหลักอยู่กับพื้นดินด้วยการโยกไปโยกมาให้ดึงขึ้นได้ง่าย
…ไม่ไหวแล้ว...แก่นกายของเขาร้อนผ่าวแทบจะระเบิด แดงก่ำและร้อนเหมือนเอาแท่งเหล็กแช่ลงไปในปากปล่องภูเขาไฟ ยิ่งได้รับการเสียดสียิ่งทำให้แท่งเหล็กอยากจะพุ่งทะยานขึ้นไป หวังว่าจะได้รับความชุ่มเย็นจากฝนที่อาจจะตกลงมาดับความเร่าร้อน
"คุณนุ อ๊าส์...เสียวจังเลยครับที่รัก อย่าหยุดนะ...อืมม" อธิคมครางกระเส่าเมื่ออนุภาพเร่งความเร็วขึ้น นายตำรวจมือปราบขยับเอวตามหวังหวะให้ทัน หากบางครั้งเขาใจร้อน เผลอตัวเด้งแรงเกินไปจนจ๊อคกี้หัวสั่นหัวคลอน จึงโดนกำราบด้วยการฟาดฝ่ามือลงบนอกกว้างแกร่งจนเห็นเป็นรอยแดง
"ผู้กอง...บอกว่าให้อยู่เฉยๆ" อนุภาพเสียงเข้ม กดตัวลงมาแน่น เข่าหนีบสีข้างของอธิคม แล้วหยุดนิ่ง "นี่แน่ะ"
"โอ้ย...คุณนุจ๋า ผมอยู่เฉยแล้ว" อธิคมแก้ตัว แต่เอวยังพยายามขยับดันให้อนุภาพโหย่งตัวขึ้น
จ๊อคกี้ที่กำลังพักเหนื่อยขย้ำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายตำรวจหนุ่มจอมพยศเพื่อเป็นการบังคับให้ม้าศึกอยู่นิ่ง แล้วฟาดด้วยฝ่ามือเสียงดัง
"นี่แหน่ะอยู่เฉย"
"อูย คุณนุ" อธิคมครางราวเจ็บปวดที่โดนฟาด หากนัยน์ตาพราวระยับ ไม่มีท่าทีจะเชื่อฟังหรือเกรงกลัว
"โอ๊ย สารวัตร...บอกว่า...อย่า..."
อธิคมไม่อาดทนได้อีกต่อไป อนุภาพบอกให้เขาอยู่เฉยๆ เขาจะทำได้อย่างไร ที่ยอมนอนเป็นม้าอาหรับให้ห้อตะบึงมาตั้งนานเขาต้องอดทนจนแทบกัดลิ้นตัวเองขาด กรามที่เกร็งตอนนี้ปวดไปหมด ถึงเวลาที่เขาต้องเป็นฝ่ายควบบ้างแล้ว...คราวนี้เขาต้องเป็นคนคุมจังหวะ
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปจับเอวของคนรักแล้วตรึงเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่ากายจะหลุดออกจากกัน อนุภาพรู้ตัวว่าอธิคมจะทำอะไรจึงขึงตัวนิ่ง นายตำรวจดันตัวลุกขึ้น อนุภาพยังพยายามผลักหน้าอกเขาไว้ แต่อธิคมแรงเยอะกว่า
"ผู้กอง บอกแล้วไงว่าให้อยู่เฉยๆ"
"ผมขอขึ้นบนบ้างสิ เดี๋ยวเสียเชิงชายหมด อยู่ข้างล่างหายใจไม่ออก" อธิคมโต้แย้ง แล้วยื่นหน้าเข้าซุกไซร้ซอกคออนุภาพ ตวัดลิ้นโลมเลียลำคอขาวสะอาดของคนรัก ขณะที่เอวก็ขยับไปมาไม่ยอมหยุดนิ่ง
"สารวัตรครับ..." อนุภาพเสียงขาดห้วง มือเปลี่ยนจากการผลักหน้าอกแฟนหนุ่มเป็นโอบรัดต้นคอ เลิกคิดที่จะขัดขืนอธิคมอีกต่อไป เพราะถึงยังไง อธิคมก็คงไม่ยอม เพราะนายตำรวจมักจะกลายเป็นผู้ควบคุมเกมเพื่อพาเขาไปสู่สวรรค์เช่นเคย
ยังมีต่อ
เอ่อ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างอีกรอบนะครับ หิวข้าวมากๆ แล้ว ต้องไปกินข้าวก่อน สงสารพยาธิ :z1:
ในชีวิตไม่เคยปล่อยให้ใครต้องอารมณ์ค้างเลยครับ แต่คราวนี้ต้องขออภัย :กอด1:
-
ตามหัวเรื่องมาอ่าน
แล้วไฉนฉากนี้จึงมีพักกลางวันคั่นด้วยเนี่ย :sad4:
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :pighaun:
-
:pighaun:..ตอนนี้ตอนเดียว..พักไปแล้วสองยก... :z3:
...ยกแรก พักไปทำธุระ(หลงระเริงอ่ะดิกะใครบอกมา)
...ยกสอง ไปเลี้ยงพยาธิที่อยู่ในท้อง(พอรับได้ว่าหิว)
...ยกสาม ต้องให้รอนานแค่ไหนถึงจะมาต่อจนจบ(สงสารคุณนุ ป่านนี้รอจนเมื่อยไปหมดแล้ว และ สารวัตร คง....ติ๋งๆๆ รอ ตอนจบ)
.....คนอ่าน :m25: :haun4: :jul1:.... :z10: :z10:
-
:sad4
จะจะ.....ใจร้ายยยยย
ค้างซะงั้นอะ เดวขอให้...ค้างบ้าง o18
ล้อเล่งนะงับ
-
หื่นๆ แบบนี้ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
ปล กินข้าวเส็ดยังคับ อิอิ
-
:m25: :m25:
หื่นสะจายจริงๆ...ชอบมากๆๆๆ
สงสารพยาธิแล้วอย่าลืมสงสารคนรออ่านต่อ (ด้วยอารมณ์ค้าง) ด้วยนะครับ :bye2:
-
ตอนนี้ขำอ่ะ ขำคุณkatawoot บทแบบนี้มีมาต่อเป็นช่วงๆด้วย :m25:
คนอ่านก็ :haun4: คนลงเรื่องก็ท้องร้อง :m20:
ถ้าเป็นชีวิตจริง คงมีฆ่ากันตายไปข้างนึง โทษฐานที่ทำให้ค้างๆคาๆ :laugh:
-
ขอขัดจังหวะนิด..... เราลุ้นคู่ ผู้กองธงรบกะอาทิตย์อยู่นะคะ มาต่อคู่นี้สักทีเถิดดดดดดดด จะขาดใจแล้วววว เห็นเอาตอนใหม่ๆ มาลง ก็ไม่ใช่สักทีอ่ะค่ะ
ไม่ใช่ว่า ไม่ชอบคู่ อธิคมกะอนุภาพ นะคะ แต่ว่า สองคนนี้ลงเอยกันไปนานแล้ว เลยอยากลุ้นคู่ อื่นมากกว่าอ่ะค่ะ :sad4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เลือดกำเดาใหลแล้วอ่ะนะ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เติม S 9 ล้านตัว
แต่ค้าง โอ่ยย!! :m25:
-
ต่อกันนะครับ
ในที่สุดก็พิมพ์จนเสร็จ :เฮ้อ:
เหนื่อยมากมาย
ไม่เอาแล้วนะ นิยายติดเรทนี่ ไม่ถนัด เขียนไปแล้วรู้สึกเขิน :-[ ว่าแต่ว่าพอคะแนนครบ 300 แล้วมีอะไรต่อเหรอครับ ความจำไม่ค่อยดี
อธิคมยังไม่ยอมถอนกายออกจากคนรัก นายตำรวจผู้คึกคะนองดั่งม้าศึกยังตะกองกอดคนรักเอาไว้แนบอก (ปราถนาอยากจะดันกายให้ทะลุไปถึงข้างหลังของอนุภาพ อิ อิ อิ) ก่อนดันตัวให้ชายหนุ่มนอนราบลงกับเตียง
"เอ่าล่ะนะคุณนุ อย่าหลับตานะครับ" อธิคมล้อเล่นยิ้มๆ ดึงตัวออกมาพอหมิ่นเหม่ก่อนจะเสือกตัวดันเข้าไปช้าๆ
"ฮื่อ...สา..ร...วัตร...แน่น" อีกฝ่ายร้อง กัดฟันแน่น
"เมื่อกี้ไม่เห็นบ่น" อธิคมเสียงกระเส่า "อ้าขากว้างอีกหน่อยสิครับที่รัก"
อนุภาพทำตาม รู้สึกราวกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ "สารวัตร...สงสารผมบ้างนะ"
อธิคมยิ้มหวาน ก่อนจะดึงตัวออกอีกครั้งช้าๆ แล้วหยุดนิ่ง หมุนเอวไปมาเพื่อหยอกล้อคนรัก อีกฝ่ายจิกนิ้วลงกลางหลัง แหงนหน้าสูดปากด้วยความซาบซ่านพลางดุนายตำรวจขี้เล่นว่า "อย่าแกล้งสิ โอว..."
"คุณนุ ผมเร่งแล้วนะ" อธิคมก้มหน้าลง เม้มติ่งหูของชายหนุ่ม สลับกับไล้ลิ้นโลมเลีย "นะครับ นะ นะ"
"พูดอยู่นั่นแหล่ะ" อนุภาพดุ "จะทำ...อะไร...ก็...ทำ...โอ๊ย" สิ้นเสียง ชายหนุ่มต้องสะดุ้งเฮือกเพราะนักเจาะรูปหล่อควงสว่านกระแทกเข้ามาจนจุกไปทั่วท้องน้อย
อธิคมขยับตัวเร่งแรงและเร็วขึ้น สลับกับบดเบียดเชื่องช้าให้โอกาสแฟนหนุ่มได้หายใจพัก ก่อนจะพาอนุภาพทะยานไปด้วยกัน เสียงร้องผสมผสานกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อกัน พร่ำรำพันถ้อยคำรัก ขยับลีลาท่วงท่าพลิกแพลง ทำราวกับว่าบนเตียงเป็นสมรภูมิรบที่ต้องกระหน่ำแทงห้ำหั่นกันให้ขาดใจตายกันไปข้างหนึ่ง
อนุภาพปล่อยให้อธิคมพาเขาลอยละล่องไปในความเร่าร้อนประหนึ่งควบม้ากลางทะเลทราย...ร้อน...ร้อนมาก...ร้อนจนปรารถนาจะให้มีน้ำพุ่พุ่งขึ้นมาจากผืนดิน ราดรดเขาทั้งสองให้เย็นชุ่มฉ่ำ
"ผู้กอง..." อนุภาพเรียกคนรัก หอบหายใจถี่ราวกับอากาศรอบข้างกำลังจะหมดไป ต้องอ้าปากกว้างสูดเข้าไปเพื่อต่อชีวิต "เร็วๆ สิครับ...ผม...จะไม่ไหวแล้ว"
อธิคมไม่ตอบ สอดมือเข้าไปใต้เอวของชายหนุ่ม รัดไว้แน่น แล้วดันตัวคุกเข่า ก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน
คราวนี้อนุภาพทักท้วงเพราะรู้ว่าอธิคมกำลังจะทำอะไร "ผู้กอง จะทำอะไร"
"รู้แล้วยังจะถาม" อธิคมเสียงสั่น เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน "เดินเล่นกันซักหน่อยนะจ๊ะ"
อนุภาพส่ายหน้า แต่มือรีบรัดต้นคอชายหนุ่มไว้แน่น ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของอธิคม เตรียมตัวรับสิ่งที่นายตำรวจกำลังจะทำกับเขา
"เดี๋ยวตกนะจ๊ะ" อธิคมกระซิบเสียงพร่า มืออีกขวาละมาช้อนใต้ต้นขาส่วนบนของคนรัก "รัดแน่นๆ"
"อู้ว...สารวัตร อย่านานนักนะ จะไม่ไหวแล้ว"
"รอบเดียวเท่านั้น" อธิคมพยักหน้า แล้วเริ่มพาแฟน 'เดินเล่น' ไปรอบๆ ห้อง หยุดพักเป็นจังหวะเพื่อขยับกายท่อนล่างให้กระชับแน่นขึ้น เพราะเกรงกลัวว่าจะพรากออกจากกัน เวลานี้เขาอยากจะเป็นเนื้อเดียวกันกับอนุภาพมากที่สุด
"คุณนุจ๋า ผมรักคุณนุที่สุด คุณนุรักผมไม๊ครับ" อธิคมออดอ้อน อีกฝ่ายส่ายหน้า หลับตาปี๋ หอบหายใจแรง
"นี่แน่ะ" อธิคมยิ้มมุมปาก ทำโทษคนที่ไม่ยอมรับว่ารักเขา เสียงคนที่โดนทำโทษร้องโอดโอย แต่นายตำรวจหาได้สงสารไม่ กลับเร่งจังหวะเร็วขึ้น พร้อมกับเซ้าซี้ไม่หยุด "รักไม๊ครับ...โอย..."
อนุภาพก้มหน้าลงงับปากเข้ากับต้นคอของนายตำรวจที่จงใจแกล้งเขา มือฟาดเข้าที่กลางหลังของคนที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง
ยิ่งโดนทำร้าย อธิคมยิ่งฮึกเหิม ตอบกลับด้วยความรุนแรงเช่นกัน จนอนุภาพยอมเลิกกัดเขา เปลี่ยนมาเป็นแหงนหน้า อ้าปาก ร้องครางด้วยความรัญจวน
ปากแดงของชายหนุ่มยั่วยวนอธิคมนัก เขายื่นหน้าไปโลยเลียใต้คางของคนรัก พยายามเขย่าตัวของอนุภาพให้ยอมยื่นหน้าเข้ามาบดปากจูบเขา ลิ้นทั้งสองตวัดเกี่ยวกันแน่นจนแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกันเช่นร่างกาย อธิคมพาคนรักระเริงสุขอยู่จนเขาก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน อธิคมร้องครางเสียงดัง สะดุ้งเฮือกเป็นครั้งสุดท้าย ร้องเรียกอธิคมด้วยคำที่นำตำรวจหนุ่มอยากได้ยินที่สุด ก่อนจะเกร็งตัวหนีบรัดอธิคมจนชายหนุ่มแทบจะขาดใจ
สารวัตรอธิคมไม่รออีกต่อไปแล้ว อนุภาพเพิ่งถึงจุดหมาย เขารู้สึกได้ถึงความอุ่นข้นพุ่งรดหน้าท้องแกร่งของเขา จึงกระแทกกายเข้าไปในตัวคนรักลึกที่สุดเท่าที่ทำได้ พร้อมกับพาอนุภาพไปสัมผัสกับความสุขสุดยอดที่ทำให้ร่างกายของทั้งสองกระตุกราวถูกช๊อตด้วยไฟฟ้า...หากเป็นการกระตุกที่เสียวซ่านจนแทบจะทำให้ทั้งสองลืมว่ากำลังยืนอยู่บนโลกมนุษย์
เวลานี้...ชายหนุ่มทั้งคู่รู้สึกประหนึ่งว่ากำลังล่องลอยอยู่เหนือเมฆ สูงขึ้น...สูงขึ้น...สูงจนมองไม่เห็นสรรพสิ่งรอบกาย นอกจากความว่างเปล่า...ความว่างเปล่าที่สวยงามราวกับว่ากำลังอยู่บนสวรรค์
อธิคมหมดแรง...ม้าศึกที่คึกคะนองต้องทรุดตัวลงกองกับพื้น แต่กายของเขายังตรึงแน่นอยู่ในร่างของคนรักที่โอบรัดเขานิ่งสนิท...มีเพียงส่วนนั้นที่กำลังห่อหุ้มเขาอยู่กระตุกถี่กระชั้น บีบรัด รีดเอาทุกอยาดหยดของความสุขจนอธิคมครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่าน
"คุณนุ พอเถอะครับ...ผม...โอย..." อธิคมวิงวอน "อูย...เดี๋ยวตัวแห้งหมด"
"บ้า" อนุภาพเสียงเข้ม ฟาดคนขี้เล่นด้วยฝ่ามืออีกหนึ่งครั้ง
"โอ๊ยเจ็บ" อธิคมร้องลั่น แล้วขยับเอวแรงๆ จนอีกฝ่ายก็ร้องลั่นเหมือนกัน
"ผู้กอง หยุดนะ ไม่เอา..."
"มาทำผมก่อนทำไมล่ะ" อธิคมทำเสียงงอน
"ออกไปนะ" อนุภาพสั่ง
"ไม่"
"ฮื่อ...สารวัตร"
"ได้เค้าแล้ว จะให้เค้าออกเร็วๆ ได้ไง ขออยู่ต่อนานๆ" อธิคมยิ้มวาบหวาม ดันตัวอนุภาพให้เอนนอนตะแคงลงกับพื้น แล้วหมุนตัวเองให้ไปอยู่ด้านหลัง
"สารวัตร..." อนุภาพครางเสียงอ่อน แม้จะถึงจุดสุดยอดไปแล้วแต่เขาก็ยังรู้สึกเสียวซ่านไม่ต่างจากเมื่อครู่ ความเปียกลื่นเมื่อครู่ตอนนี้เริ่มฝืด อธิคมยังไม่ยอมถอนกายออก กลับตะกองกอดเขาไว้แนบออก แผ่นหลังเขาเบียดอยู่กับอกกว้างของชายหนุ่ม รู้สึกถึงไออุ่นซาบซ่านจนไม่อยากให้อธิคมขยับตัวออกห่าง
อธิคมกระซิบข้างหูคนรักด้วยถ้อยคำหวาน ปากขบเม้มจนอนุภาพบ่นว่าใบหูเขาคงเป็นแดงไปหมดแล้ว อธิคมบอกว่าหยุดเม้มก็ได้ แต่ขอเป็นไล้ลิ้นแทน
"ผู้กอง...เมื่อยแล้วนะ เจ็บแขน" อนุภาพบ่น การนอนตะแคงบนพื้นเป็นเวลานานเริ่มทำให้รู้สึกไม่สบายตัว
"งั้นไปต่อบนเตียง" อธิคมพูดกลั้วหัวเราะ โอบรัดตัวแฟนหนุ่มแน่น แล้วขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้นทั้งๆ ที่ตัวยังติดกันอยู่
"สารวัตรอย่านะ"
"ทำไม่อีกล่ะ คุณนุนี่เรื่องมากจริง" อธิคมแกล้งบ่น ก่อนจะร้องออกมาเพราะโดนอีกฝ่ายจิกนิ้วที่ต้นแขน
"ก็จะไปทั้งยังงี้เหรอ"
"ผมทำได้ อย่าดิ้นก็แล้วกัน" อธิคมหัวเราะ ตั้งท่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ "อุ้มแฟนขึ้นเตียง ไม่เห็นจะยากตรงไหน"
"หยุดแผลงได้แล้ว" อนุภาพปรามนายตำรวจคนเก่ง ก่อนจะกำราบอธิคมด้วยการกระตุกกล้ามเนื้อบางส่วนทำโทษชายหนุ่ม
"อูย..." อธิคมคราง...ยิ้มร่ารับการทำโทษ ก่อนจะอุทธรณ์เสียงอ่อนเมื่ออนุภาพขยับตัวหนีจากแก่นนกายของเขา "คุณนุ...ฮื่อ...รีบออกทำไม"
"เจ็บ"
"เจ็บจริงเหรอ เมื่อกี้ครางเสียงหลงบอกว่าชอบ บอกว่าเร็วๆ แรงๆ" อธิคมเย้า ก่อนจะรีบพลิกตัวออกห่าง เพราะรู้ทันอนุภาพที่รีบหันมาเงื้อมือเตรียมฟาดคนปากดี
"คุณนุ อย่านะ อย่า...เจ็บนะ เห็นไม๊ ผมได้แผลไปทั้งตัวแล้วนี่" อธิคมอ้อนวอน แต่นัยน์ตาเต้นระริก "สงสารกันบ้างสิ"
"กวนอยู่ได้" อนุภาพพึมพำ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"แหม ก็คนมันรักนี่นา รักหรอกถึงหยอกเล่น รู้ไม๊ ถ้าไม่รักไม่ยอมให้รีดน้ำจนหมดตัวหรอก...โอ๊ยย..." คราวนี้อธิคมหนีไม่พ้น พูดเสร็จจึงต้องร้องลั่นเพราะอีกฝ่ายโถมตัวเข้าหา ฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างบนหน้าอกกว้างแกร่ง แล้วฟาดซ้ำอีกครั้งจนคนหวงน้ำหงายหลังลงกับพื้น หากไม่ยอมแพ้ดึงตัวคนที่ทำร้ายเขาตามลงไปด้วย
"ฤทธิ์มากนัก เดี๋ยวก็โดนแทงอีกรอบ" อธิคมขู่
"ก็ลองดูสิ" อนุภาพไม่ยอมเหมือนกัน
"ขอพักซักห้านาทีนะ" อธิคมต่อรอง
"ไม่มีน้ำยา ห้านาทีเลยเหรอ เก่งจริงทำตอนนี้เลยสิ"
"อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาท้านะ"
"ผู้กอง...ง่วงแล้ว ปล่อยทีเถอะ" อนุภาพเลิกเล่นกับอธิคม ยอมนิ่ง ปล่อยให้นายตำรวจกอดเขาแน่น
"บอกก่อนสิว่ารักผม และขอโทษที่สบประมาท บอกว่า นุ จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว" อธิคมเสียงนุ่ม
"ไม่"
"งั้นก็โดน" อธิคมทำตาลุกวาบ ขยับตัวจะพลิกคนรักให้นอนราบกับพื้น
"เจ็บหลัง"
"งั้นไปที่มันไม่เจ็บหลัง" สารวัตรหนุ่มเสนอทางเลือก
"ผู้กอง นี่มันดึกแล้วนะ ผมง่วงนอนแล้ว" อนุภาพทักท้วง ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
"ดึกแล้วจะเป็นไรไป ไม่มีใครเขาเก็บเงินค่านอนดึกหรอกน่า"
"ง่วงนอน เข้าใจไม๊ ง่วง...นอน" อนุภาพเน้นเสียง ตอนนี้รู้สึกง่วงนอนจริงๆ
"ถ้าง่วงก็หลับไป ผมทำของผมเอง" อธิคมหัวเราะ ไม่ยอมเลิกหยอกล้อเลียนแฟน
อนุภาพหมดปัญญาจะทัดทานนายตำรวจหนุ่มพลังม้า อธิคมอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่อธิคมจะยอมเชื่อฟังเขาเรื่องบทรัก ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน บางครั้งเขาต้องตื่นนอนแต่เช้า ไปทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน หมดแรงเพราะโดนอธิคมกวน จนใครๆ ที่ทำงานล้อเขาว่าหักโหมมากระวังต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล
...แบบนี้คงอายตายเลย...หากต้องเข้าโรงพยาบาล ให้หมอให้น้ำเกลือเพราะโดนแฟนมอบความรักจนไม่ได้พักผ่อน...ใครไม่รู้ แต่เขารู้...บางครั้งเขายังนึกเล่นๆ ว่าอธิคมก็คงตามไปสะกิด ส่งสายตาวิบวับให้แบบที่กำลังทำอยู่...ว่า "ขอผมเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว"
...ใครจะช่างออดอ้อนเหมือนอธิคมเป็นไม่มี...และที่สำคัญ ทุกครั้งที่อธิคมอ้อน เขาก็ทนไม่ได้เสียที...
"รักคุณนุจัง" อธิคมกระซิบข้างหู
อนุภาพโชคดี คืนนี้อธิคมคงพอใจแล้วจึงยอมให้เขาได้นอนพักผ่อน นายตำรวจหนุ่มดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น โอบกอดเขาแน่น พาเดินกลับไปที่เตียงนอน จูบเขาอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง ก่อนจะผลักให้ค่อยๆ เอนตัวลงบนที่นอน
"รัก รัก รัก"
"รู้แล้ว...นอนได้หรือยัง"
"คุณนุ ไม่อาบน้ำหรือ" อธิคมถาม
"ฮื่อ" อนุภาพหลับตา ทำเสียงในลำคอเบาๆ
"เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะ" อีกฝ่ายเสนอเสียงนุ่ม ก่อนจะผละออกไปเงียบๆ...
****
ไม่รู้จะจบยังไง จบแบบนี้ล่ะนะ
บทนี้เป็นบทที่เอามาจากภาคสองตอนกลางๆ เรื่องครับ
ส่วนเรื่องอาทิตย์กับธงรบน่ะกรุณารอหน่อยนะคร้าบบบ
กำัลังทำใจอยู่
มีใครคิดไม๊ครับว่า ท้องฟ้ามีเวลาที่สวยงามมากๆ แต่พอพายุฝนมา ฟ้าก็น่ากลัวมากเหมือนกัน
สุขจนจุกคอหอย
ทุกข์ก็จุกคอหอยเหมือนกัน :เฮ้อ:
หลังสุขแล้วมักจะมีเศร้า
:z3:
-
^
^
^
:m25: :m25:
อย่างนี้ต้องกระซวกๆๆจิ้มบวกๆๆๆ ให้ถึง300เร็วๆ หึหึหึหึ
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมม :-[
โด่ว ไม่ทันรีบน เสียจุย
-----------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดอีกรอบ
โฮกกก :m25:
-
:jul1:
อะไรก็ไม่รู้ แต่ชอบ อิอิ :z1:
-
:haun4:
-
โอยยยยยย บทรักเลือดสาดกระจาย
ขอบริจาคเพิ่ม :z1: :m25:
-
วันนี้ทำงานไปใจสั่นไป 5555+ :m10:
ปล.มีทุกข์อะไรเหรอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ชีวิตก็ต้องมีบ้าง สู้กันไปค่ะ :t2:
-
บวกไปอีก 1 เป็นของขวัญวันอังคารคับ
-
:m25: :m25: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1:
ไม่ต้องบรรยายให้มากมาย
:z2: :z2: :z2:
-
:m25: :m25: :m25: นี่ขนาดไม่ถนัดนะ เล่นเอาเลือดเกือบหมดตัว เหอๆๆ :m25:
-
พากันเดินเล่น
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :m25:
:L2: :กอด1:
-
ธงรบ อาทิตย์ :z3: :z3:
อ๋อ ถ้าจำไม่ได้ว่า โหวตครบ 300 จะให้อะไร
เดี๋ยวปั๊ด :z6:
กดโหวต ลบ เลย
อ่ะ ล้อเล่นน๊ะ
รอสารวัตรอารมณ์ดีมาอัพต่ออยู่น๊า
เรทที่เขียนนี่ GG 30 เหรอ
ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ
งงอ่ะดิ
GP = Grandparent Guide :z2: :z2:
-
อูย เลือดสาดกันไปเลยทีเดียว
-
:z10: :z10:..มากดบวกตามสัญญา...กว่าจะครบสามยก เหนื่อยมากกกไหม..
เอาตอนกลางๆของภาค 2 มาลงอีกแบบนี้ทางรักก้อมีหนามแหลมอ่ะดิ..หรือว่า สารวัตรคนนั้นที่เคยมานั่งดื่มด้วยแล้วรีบกลับก่อน....ชื่อ..ธนา อะไรอ่ะลืมแล้ว...ช่ายป่าว
-
+1 ไปแระ อ่านแล้วแบบว่า
ขอธงรบ กะอาทิตย์เร็วๆได้มะ 5555555555
-
มาเรียกร้องธงรบกะอาทิตย์ อ่ะ อยากอ่านคู่นี้มากกว่าสิ่งใด เหอๆๆ
-
ถูกใจมากมาย :กอด1:
กด +1 ให้แล้วนะครับ จะได้ถึง 300 เร็วๆ อย่าลืมสัญญานะครับ :laugh:
แล้วขอเรื่องธงรบกับอาทิตย์อีกนะครับ คุณวุธสุดหล่อ o18
-
:pighaun:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
อยากไปเดินเล่นกะผู้กองมั่ง
-
ถูกใจมากมาย :กอด1:กด +1 ให้แล้วนะครับ จะได้ถึง 300 เร็วๆ อย่าลืมสัญญานะครับ :laugh: แล้วขอเรื่องธงรบกับอาทิตย์อีกนะครับ คุณวุธสุดหล่อ o18
ขอบคุณครับที่กดโหวตให้ เรียกผมว่าสุดหล่อรับรองจะเขียนให้เป็นเรทเอ็กซ์เลยอ่ะ :z1: แบบว่าเป็นคนบ้ายอ :z1:
ว่าแต่ว่า นิยายมันเริ่มจะติดเรทแล้วนะนี่ เรื่องรักโรแมนติกจะกลายเป็นเรื่องหื่นไปซะแล้ว
สงสารนายเอกของเรื่อง จะเสียภาพพจน์เจ้าชายน้ำแข็งเรียบๆ นิ่งๆ ไหมเนี่ย
ขอบคุณทุกท่านสำหรับโหวตและคอมเมนท์นะครับ โหวตให้ช้าๆ หน่อยก็ไม่ว่าไรนะครับ เพราะยังคิดฉาก อย่างว่า ไม่ออก
ขอไปเดินเล่นปล่อยอารมณ์ซักพักแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องต่อเน้อ
-
ตอนจบตอน....
:haun4:
ให้ไปเลย +1
-
:z1:
อย่างคุงคฑาเนี่ยนะที่ต้องใช้จินตนาการ แหมๆๆๆ
เอาเรื่องบทรักส่วนตัวมาเขียนก็ได้นี่นา อิ่ๆ
น๊าคับ น๊าๆๆๆๆ คุงคฑา"สุดหล่อ" :call:
-
มารอเสียเลือดต่อ :really2:
-
. . . . . . . . +1 ให้กะคนขยัน . . . :m25: .. :haun4: . . อาทิตย์กะธงรบค่ะ . . .. .. จะโหวตกันให้
ถึง 1000 เลยดีมั้ยค่ะ
. . . .. . . .. . อยากรู้ว่าถ้าถึงได้ไรอ่ะ . . . . ..
-
. . . . . . . . +1 ให้กะคนขยัน . . . :m25: .. :haun4: . . อาทิตย์กะธงรบค่ะ . . .. .. จะโหวตกันให้
ถึง 1000 เลยดีมั้ยค่ะ
. . . .. . . .. . อยากรู้ว่าถ้าถึงได้ไรอ่ะ . . . . ..
ความคิดดี เห็นด้วยอย่างแรงฮ่ะ :haun4:
-
กลายพันธุ์เป็นนิยายหื่นก็ม่ายเป็งราย ชอบบบบ :z1: อย๊ายยยย
-
แม่เจ้า...........ขนหัวลุก ไหนบอกว่าไม่ถนัดแนวนี้ไง ป๊าดด
ขั้นเทพชัด ๆ :haun4:
-
:m25:
หมดคำพูด
เหอๆ
-
หมดแรงที่จะเอ่ยคำใดๆแล้วครับผม :pighaun:
-
ชอบตอนนี่จัง
แหม เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าอนุภาพก็เร่าร้อนเหมือนกัน :laugh:
รออ่นตอนของผู้กองธงรบ กับ อาทิตย์ดับ
ยังไงก็มาไวๆนะคับ
-
:angry2:เอ่อคุณ น.ครับไหนว่าอัพภาค2แล้วไง นี่มันภาคหนึ่งอ่ะ
เสียแรงตามมา.....อิอิ :beat:
-
+1 จัดไป
:haun4: ได้ใจจริงๆ
-
ถูกใจมากมาย :กอด1:กด +1 ให้แล้วนะครับ จะได้ถึง 300 เร็วๆ อย่าลืมสัญญานะครับ :laugh: แล้วขอเรื่องธงรบกับอาทิตย์อีกนะครับ คุณวุธสุดหล่อ o18
ขอบคุณครับที่กดโหวตให้ เรียกผมว่าสุดหล่อรับรองจะเขียนให้เป็นเรทเอ็กซ์เลยอ่ะ :z1: แบบว่าเป็นคนบ้ายอ :z1:
ว่าแต่ว่า นิยายมันเริ่มจะติดเรทแล้วนะนี่ เรื่องรักโรแมนติกจะกลายเป็นเรื่องหื่นไปซะแล้ว
สงสารนายเอกของเรื่อง จะเสียภาพพจน์เจ้าชายน้ำแข็งเรียบๆ นิ่งๆ ไหมเนี่ย
ขอบคุณทุกท่านสำหรับโหวตและคอมเมนท์นะครับ โหวตให้ช้าๆ หน่อยก็ไม่ว่าไรนะครับ เพราะยังคิดฉาก อย่างว่า ไม่ออก
ขอไปเดินเล่นปล่อยอารมณ์ซักพักแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องต่อเน้อ
แหม อย่ามา ไม่เชื่อหรอกว่าคิดฉากอย่างว่าไม่ออก
เอาประสบการณ์จริง มาเขียนก็ได้ :pighaun:อิอิ
-
:o8: เขินจังเลย
:haun4: เฮอะ ๆๆ ร้อนแรงมากค่ะ
:z1: มากกว่านี้ได้อีกนะคะ โฮะๆๆ
-
:z2: :z2: รอรอรอ รออาทตย์กะธงรบ เหอๆๆ
-
+1 ด้วยก๊าบ ร่วมด้วยช่วยกาน อิอิ :mc4:
-
ถูกใจมากมาย :กอด1:กด +1 ให้แล้วนะครับ จะได้ถึง 300 เร็วๆ อย่าลืมสัญญานะครับ :laugh: แล้วขอเรื่องธงรบกับอาทิตย์อีกนะครับ คุณวุธสุดหล่อ o18
ขอบคุณครับที่กดโหวตให้ เรียกผมว่าสุดหล่อรับรองจะเขียนให้เป็นเรทเอ็กซ์เลยอ่ะ :z1: แบบว่าเป็นคนบ้ายอ :z1:
ว่าแต่ว่า นิยายมันเริ่มจะติดเรทแล้วนะนี่ เรื่องรักโรแมนติกจะกลายเป็นเรื่องหื่นไปซะแล้ว
สงสารนายเอกของเรื่อง จะเสียภาพพจน์เจ้าชายน้ำแข็งเรียบๆ นิ่งๆ ไหมเนี่ย
ขอบคุณทุกท่านสำหรับโหวตและคอมเมนท์นะครับ โหวตให้ช้าๆ หน่อยก็ไม่ว่าไรนะครับ เพราะยังคิดฉาก อย่างว่า ไม่ออก
ขอไปเดินเล่นปล่อยอารมณ์ซักพักแล้วจะกลับมาเขียนเรื่องต่อเน้อ
แหม อย่ามา ไม่เชื่อหรอกว่าคิดฉากอย่างว่าไม่ออก เอาประสบการณ์จริง มาเขียนก็ได้ :pighaun:อิอิ
ฉากอย่างว่า ชอบแสดง ไม่ชอบเขียนครับ ขืนเอาประสบการณ์จริงมาเขียนเดี๋ยวบอร์ดโดนปิด :m20: :m20: :m20:
Flashdrive หายครับ เสียข้อมูลมากมาย พร้อมพล๊อตเรื่องและตอนแรกๆ ของนิยายอีกสองสามเรื่อง รวมถึงบางตอนของคดีรักภาคสองและตอนพิเศษ
เสียใจมากมาย :เฮ้อ:
ตอนนี้ยังไม่ได้โพสอะไรใหม่นะครับ กำลังวางพล๊อตโปรเจ็ดธงรบกับอาทิตย์อยู่ ขอเวลาซักกะนิดนะ อีกอย่างนี่มันกลางเดือนธันวาคมแล้ว ต้องเตรียมตัวเฮฮาปาร์ตี้และท่องเที่ยว ได้หยุดสามอาทิตย์ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรคนเดียวที่มันจะไม่ชวนให้อยากฆ่าตัวตาย แต่ก็จะแอบเข้ามาโพสนะครับ
เพราะว่า
คิดถึ๊ง คิืดถึง คนอ่าน :กอด1:
-
จิ้มๆ รอจ้า :z2:
-
ว้า ช้า ไปตี๊ดดดดดดดดด อดจิ้มเลยอ่ะ
-
เอ๊ะ ตอนที่อาทิตย์กับธงรบมีอะไรกันนี่โพสไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ
อยู่ในภาคสองบทแรกๆ อ่ะครับ
บทที่ 4
กลับจากโรงพยาบาล สารวัตรธงรบและอาทิตย์ตรงไปยังโรงแรมเล็กๆ หลังตลาด โรงแรมแห่งเดียวอำเภอสอง จังหวัดแพร่
อาทิตย์ยืนมองโรงแรมอยู่ครู่หนึ่ง ตึกปูนสีเทาหม่นสูง 6 ชั้น...ลักษณะเป็นอาคารพาณิชย์ที่ได้รับการดัดแปลงเป็นโรงแรม ป้ายสีน้ำเงินกรอบทองบอกชื่อโรงแรม "ใจสดชื่นโฮเต็ล" ติดอยู่เหนือประตูทางเข้าที่เป็นไม้แผ่นใหญ่ทาสีน้ำตาลซีด ธงรบปลอบอาทิตย์ว่าให้อดทนพักสักคืนสองคืน หลังจากนั้นเขาจะหาที่พักดีกว่านี้หากต้องอยู่นาน สารวัตรคนใหม่ทราบดีว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับต่างจังหวัด โดยเฉพาะเมื่อต้องพักที่โรงแรมเล็กๆ ในอำเภอที่เงียบสงบ
ธงรบแปลกใจ อาทิตย์ไม่ได้บ่นอย่างที่เขากลัว ตอนแรกเขากัววลว่าอาทิตย์จะพักโรงแรมเก่าๆ ไม่ได้ ถึงตอนนี้เขาจึงเห็นว่า 'ตี๋เข้ม' ของเขาไม่ได้เป็นคนเรื่องมาก อาทิตย์กับเขานั่งทานอาหารรถเข็นริมทางแบบง่ายๆ แวะซื้อของใช้จิปาถะจากร้านขายของชำหน้าตลาด แล้วกลับห้องพัก ชายหนุ่มทำกิจวัตรส่วนตัวเงียบๆ ตอบคำถามเขาบ้างสั้นๆ จนถึงเวลาเข้านอน...ก็ถึงเวลาถกเถียงกันเช่นเคย...
"อาทิตย์ อย่าดิ้นสิ ยุกยิกอยู่ได้ ขยับไปขยับมาแบบนี้ ก้นมาโดนปืนใหญ่ เดี๋ยวก็ตั้งลำ ไม่ได้นอนกันพอดี" ธงรบแกล้งปรามเสียงกระเส่า เพราะอาทิตย์ดิ้นขลุกขลักไม่ยอมอยู่นิ่ง
"ผู้กองก็ขยับถอยไปสิ"
"ถอยไปได้ยังไงที่รัก จะตกเตียงอยู่แล้ว เตียงเล็กนิดเดียว"
"แล้วขึ้นมานอนทำไม รู้ว่าตัวเองตัวใหญ่ ทำไมไม่นอนพื้น" อาทิตย์เริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียงกับธงรบเช่นคืนอื่นๆ ก่อนนอน
"โอ้โห พูดยังงี้ก็สวยสิ ไล่กันเลยเหรอที่รัก พี่เป็นคนจ่ายค่าห้องนะจ๊ะจะบอกให้" แทนที่จะขยับออกห่าง ธงรบกลับเบียดชิดเข้าหาตี๋หนุ่มของเขามากกว่าเดิม
อาทิตย์ยังขยับอยู่ไม่ยอมหยุด...ที่นอนนุ่มเกินไปทำให้เขานอนไม่สบาย ชายหนุ่มคุ้นเคยแต่ที่นอนราคาแพงที่บ้าน เตียงโรงแรมเล็กๆ ในอำเภอห่างไกลความเจริญเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัว
"งั้นผมเป็นคนจ่ายก็ได้ แค่ไม่กี่ร้อย" แม้จะเบื่อหน่ายแต่อาทิตย์ก็อดตอบไม่ได้...บางครั้งเขาก็เริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับการที่ต้องเถียงกันก่อนนอนเช่นนี้ แต่ใจหนึ่งก็ยังรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องนอนด้วยกันทุกคืน เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะอดทนได้มากพอที่จะไม่ผลักผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เจ้าปัญหาให้ตกเตียงได้หรือเปล่า
"เอาเถอะน่า พรุ่งนี้ค่อยไปหาโรงแรมใหม่ในตัวจังหวัดนะ เอาเตียงคู่ซะเลย จะได้แยกกันนอน..."
"ถึงเตียงคู่ ผู้กองก็ยังดันทุรังมานอนกับผมอยู่ดี" อาทิตย์พูดเสียงสะบัด
"รู้แล้วยังจะมาบ่น ก็คนมันรักนี่นา ห้ามได้ไง" ธงรบเริ่มมืออยู่ไม่สุข ป่ายมือไปมา ยุกยิกอยู่กับส่วนล่างของอาทิตย์ ชายหนุ่มเอื้อมมือลงมาปัดป้อง
"ฮื่อ...หน่อยน่า...นะ" ธงรบอ้อน
"อย่าทำ เอามือออก คนยิ่งนอนไม่หลับอยู่ด้วย"
"ถ้านอนไม่หลับก็มาออกแรงกันซักหน่อย พอให้เหนื่อยๆ จะได้หลับสบาย" ธงรบสอดมือเข้าไปในกางเกงของตี๋เข้มแล้วบีบคลึงเนื้อแน่นๆ เต็มไม้เต็มมือ
"ไม่เอา" อาทิตย์เสียงอู้อี้ มือจับข้อมือนายตำรวจหนุ่มดึงออก แต่อีกฝ่ายที่แข็งแรงกว่าขัดขืน
"ฮื่อ...อย่าขัดใจสิ" ปากกระซิบตรงใบหู แล้วขบเม้มเบาๆ เบียดอกแกร่งเช้าชิดด้านหลังแน่นของอาทิตย์จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
"อาทิตย์จ๋า ขอพี่เถอะนะ ไม่ได้ทำอะไรกันมาตั้งหลายวัน ผู้กองธงรบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
ธงรบยอมเรียกตัวเองว่าผู้กองทั้งที่ตัวเองรู้สึกภูมิใจนักหนาที่เพิ่งได้เลื่อนยศ เพราะรู้ว่าอาทิตย์ไม่ค่อยชอบเรียกยศใหม่ของเขา
สารวัตรคนใหม่เป่าลมเบาๆ ใส่หูของตี๋หนุ่ม ลิ้นเริ่มตวัดไล้ไปตามใบหูนุ่มๆ เนียนสะอาดของคนที่กำลังเริ่มตัวสั่นเพราะความซาบซ่าน
"ไม่ให้..."
"ให้หน่อยเถอะ...จะไม่ไหวอยู่แล้ว อดทนมาจะครบห้าวันอยู่แล้วนะ" สารวัตรคนใหม่ตื้อ...มือป่ายไปป่ายมาราวหนวดปลาหมึก
"ถ้าอยากจะมีอะไรกัน คืนนี้ผมต้องทำ" อาทิตย์ยื่นคำขาดเสียงเบา เริ่มจะขาดห้วง...ร่างกายเริ่มตอบสนอง หน้าขาร้อนผะผ่าวจนแทบจะระเบิด
"ได้ไง ผลัดกันสิ พี่จำได้ว่าล่าสุดเป็นทีของอาทิตย์ คราวนี้ควรเป็นทีของพี่บ้าง พักหลังๆ อาทิตย์ชักจะเอาเปรียบพี่มากไปแล้วนะครับ" ธงรบครวญ
"ผู้กองจดเอาไว้หรือ ถึงจำได้"
"ก็พี่นับอยู่" สารวัตรคนใหม่เสียงแข็ง
"ตามใจ ผลัดกันก็ผลัดกัน แต่ผลัดกันคืนนี้เลยนะ"
อาทิตย์เริ่มจะทนไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งที่เขารู้ว่าตัวเองกับธงรบนั้นมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ แต่ทุกครั้งที่โดนนายตำรวจหนุ่มเล้าโลม เขาก็กลายเป็นกองไฟที่โดนน้ำมันสาดใส่ให้กระพือลุกโหมทุกครั้ง ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะฝืนเอาไว้ได้ ธงรบมีพลังอำนาจบางอย่างที่จุดประกายความปรารถนาทางกายให้เขากระโจนเข้าสู่ห้วงหฤหรรษ์ได้ไม่จบสิ้น
"ว้า เอ้างี้เลยเหรอ ผลัดกันแบบแข่งกีฬาทีมเหย้าทีมเยือนไม่ได้หรือไง" ธงรบยังต่อรอง
"ผู้กอง จะทำหรือไม่ทำ ถ้ายังต่อรองอยู่ ผมจะลงไปนอนพื้นแล้วนะ"
อาทิตย์หันขวับกลับมา จ้องหน้าธงรบที่นอนตะแคงขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยอยู่ ก่อนที่จะบดปากเข้ากับนายตำรวจช่างพูด มือขย้ำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา บีบเค้นอย่างเมามัน
เสียงธงรบครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน สองแขนโอบรัดตัวอาทิตย์เอาไว้แน่น ขาแข็งแรงสอดแทรกเข้ามาระหว่างขาของชายหนุ่ม ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดรัดกันแน่น
อาทิตย์พลิกตัวขึ้นด้านบน ต้องการควบคุมเกมตามใจตนเอง ขบเม้มใบหูของธงรบว บดตัวเบียดลงกับกายแข็งแกร่งกำยำของนายตำรวจหนุ่มที่แอ่นดันขึ้นมาต้าน
ธงรบลดมือสองข้างลงสอดเข้าไปในกางเกงนอนของตี๋หนุ่มแล้วดึงลงไปจนสุด ก่อนยกเท้าขึ้นมาช่วยเกี่ยวดันให้หลุดพ้นไป ท่อนแกร่งของชายหนุ่มบดหน้าท้องเปลือยเปล่าของเขาซึ่งตอนนี้กางเกงหลุดหายไปแล้วตั้งแต่ถูกพลิกตัวลงข้างล่าง
"อาทิตย์...พี่ก่อนนะ..." เสียงธงรบขาดห้วง
"ไม่เอา...ผมก่อน" อาทิตย์ลากลิ้นลงตามลำคอของธงรบ ต่ำลงเรื่อยจนถึงหน้าอก เบาๆ อีกฝ่ายรู้ใจจึงรีบยกมือขึ้นเหนือศรีษะ ปล่อยให้ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้ายืดแขนยาวออกจากตัว แล้วก้มหน้าลงดูดเม้มติ่งเล็กๆ ที่แข็งเป็นไต ขบกัดสลับด้วยการตวัดลิ้นดุนดันไม่ยอมหยุด
ร่างกายแกร่งของสองหนุ่มบดเบียดถ่ายเทความร้อนให้แก่กันจนแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน เสียงหายใจหอบกระเส่าหนักหน่วง ครวญครางเพราะรสเสน่หา เหงื่อยกรายแตกพลั่กเพราะความเร่าร้อนทั้งที่อากาศรอบตัวหนาวเย็น
อาทิตย์ละจากแผ่นอกกว้างกำยำของธงรบ เลื่อนหน้าต่ำลงไปจนถึงส่วนสำคัญที่ทำให้ธงรบต้องร้องครางออกมาเสียงดังเมื่อริมฝีปากเรียวของตี๋หนุ่มเข้าครอบครอง อุ้งมือแข็งแรงสองข้างของสารวัตรหนุ่มกดศรีษะของชายหนุ่มสลับกับบดขยี้ แล้วประครองให้ขยับเป็นจังหวะ กายสะท้านบิดแอ่นไปมาจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นแกร่งแน่นขยับตามจังหวะบิดกาย
ใบหน้าของอาทิตย์ถอนขึ้น ส่ายหัวหนีการควบคุมของสองมือของธงรบ...อาทิตย์มีจุดหมายอื่นที่เขาต้องการ...ความปรารถนาของเขาเริ่มล้นทะลัก สองมือของชายหนุ่มเอื้อมไปดันขาสองข้างของธงรบให้กว้างขึ้น...เพิ่มแรงอีกนิด...แล้วสิ่งที่เขาต้องการอยากสัมผัสก็รออยู่เบื้องหน้าให้ตักตวงอย่างเต็มอิ่ม
ธงรบไม่ขัดขืน ได้แต่แหงนหน้าสูดปากรับการปรนนิบัติจากเรียวปากของหนุ่มหน้าตี๋ที่เขารักหมดหัวใจ
อาทิตย์เตรียมทางสำหรับความต้องการสุดท้ายของเขาจนพอใจ แล้วจากนั้นก็ถึงเวลาที่เขาจะตักตวงความสุขสุดท้ายที่ตอนนี้เป็นทีของเขา...สองตาประสานกัน ถ่ายทอดความรู้สึก สื่อสารว่าถึงเวลาแล้ว...
"อาทิตย์"
"ผู้กองธงรบ"
อาทิตย์ขยับตัวขึ้น พร้อมแล้วสำหรับบทบาทที่เขาเลือกก่อน สองมือดันขาแกร่งของสารวัตรธงรบกางออก หลับตาพริ้ม เตรียมพร้อมที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เขาโหยหา
เสียงร้อง "อื้อ" ดังขึ้นเบาๆประสานกันเมื่อแรกเริ่ม อาทิตย์นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนขยับช้าๆ แล้วเร่งจังหวะขึ้นพร้อมเสียงของทั้งสองที่ดังขึ้นเรื่อยๆ กายร้อนผ่าวของสองหนุ่มบดเบียดเสียดสีกันจนเร่าร้อนประหนึ่งลูกสูบรถยนต์ที่กำลังเร่งเครื่องทะยานสู่จุดหมาย ลีลาท่าทางขยับพลิกแพลงเปลี่ยนไปตามสภาพถนน ที่เป็นเนินชันต้องเร่งลูกสูบแรงและเร็วขึ้นเพื่อปีนป่าย บางช่วงเนิบนาบเพราะทางเรียบ หากบางครั้งขรุขระต้องกระเด้งกระดอนจนรถเขย่าขย่มไปมาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จวบจบเมื่อลงเนิน จึงกระโจนทะยานอย่างบ้าคลั่ง ลูกสูบเร่งกระแทกกระทั้นเพื่อเร่งความเร็วให้พุ่งทะลุมาตรวัด เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย การเสียดสีกันที่แรงและเร็วมาเป็นเวลานานตลอดระยะทางก็ทำให้ความร้อนถึงขีดสุดจนลูกสูบไม่อาจทานทนได้ ทำงานกระแทกกระทั้นเป็นครั้งสุดท้ายจนรถกระโจนถึงปลายทางก็หมดสภาพแตกระเบิดออกมาจนไม่อาจควบคุมได้
ท้ายที่สุดรถด่วนคันนั้นก็สงบนิ่ง ผู้ขับถอนหายใจลึกๆ อย่างหมดแรง...แต่อีกคนที่ร่วมทางมาด้วยกันกลับไม่ยอมหยุด พลิกตัวลุกขึ้นมารับหน้าที่ทำภารกิจต่อ...
ผลัดกันขับ...
"ผู้กอง...เบาๆ นะ" คนขับคนแรกอ้อนวอน
"ครับผม"
คนขับคนใหม่ให้สัญญา เพราะอีกฝ่ายรู้ดีว่าสารถีคนนี้ขับรถดุเดือดจนเขาหวาดหวั่น ชายหนุ่มหลับตา กัดฟัน...รอการเดินทางสู่จุดหมายคล้ายๆ กันที่จะกำลังจะเริ่มต้น...การเดินทางที่ค่อนข้างยาวนานกว่าครั้งแรก ซ้ำยังมีเนินสูงชัน ขรุขระ ลาดเอียงมากกว่าเกือบสองเท่า รถคันใหญ่ติดเครื่องเบาๆ นายตำรวจหนุ่มผู้กลายมาเป็นคนขับรถดันคันเกียร์ไปข้างหน้า แม้คันเกียร์จะฝืดไปบ้าง แต่เมื่อเพิ่มแรงดันเพียงนิด รถก็พร้อม... ธงรบเริ่มขยับรถคันใหม่เคลื่อนตัวพร้อมเสียงร้องของเพื่อนร่วมทาง
"อู๊ว...ผู้กอง...เบาๆ" อาทิตย์หอบหายใจเสียงดัง ตาเรียวเล็กเบิกกว้าง ส่ายหัวไปมา
"เบาแล้วครับ...อย่างเกร็งสิ"
แม้อาทิตย์จะคุ้นเคยกับธงรบ แต่ทุกครั้งที่เริ่มต้น เขารู้สึกเหมือนร่างกายถูกจับฉีกกระชากออกแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อเข้าที่เข้าทาง คนขับเริ่มเร่งความเร็วช้าๆ พาชายหนุ่มที่กอดกระชับเขาแน่นราวกลัวจะตกจากรถทะยานขึ้นเนินสูงชันเป็นจังหวะ ช้าบ้างเร็วบ้าง จนอดส่งเสียงร้องไม่ได้...สองเสียงดังระงมแข่งกันเนิ่นนานตลอดระยะทางยาวไกล...
...ค่ำคืนนี้...ลูกสูบเครื่องยนต์ต้องทำงานหนัก...กว่าจะได้พักผ่อน...
* * * * * * * * * *
:oo1: :z1: :z2:
-
จิ้มซะ อิอิ :jul3:
-
อาทิตย์สุดยอดปราบอีตาธงรบอยู่หมัดเลยอ่ะ :m20:
-
จิ้มซะ อิอิ :jul3:
จิ้มคืน เพราะชอบจิ้ม อิ อิ :z1:
-
มันแรง!!!!~
-
:m10: :m10: :m10:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็ได้เห็นฉากนี้
เอ่อ ... แต่ว่าบทที่ 3 มันอยู่หน้าไหนหร๋อ เค้าหาไม่เจอ :confuse: :confuse: :confuse:
เห็นบทที่ 2 มันอยู่หน้า 57 แล้วก็มาบทที่ 4 หน้านี้เลยอ่ะ (หรือว่าเราแก่จนตาฝ้าฟางไปแล้วไม่น๊า TwT:)
:pig4:
-
และแล้วคู่นี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
:m25:
-
:m25: :m25: คู่นี้ก็ไม่เบานะเอิกซ์ซซซซ
แต่เค้าไปได้กันแล้วตอนไหนอ่ะ ไม่เจอเหมือนกัน :serius2:
-
:m25: :m25: คู่นี้ก็ไม่เบานะเอิกซ์ซซซซ
แต่เค้าไปได้กันแล้วตอนไหนอ่ะ ไม่เจอเหมือนกัน :serius2:
เข้ามาจูงมือ M@nfaNG แล้วออกไปตามหาร่องรอยสำคัญที่หายไป :oni1: :oni1:
แต่เอ๊ะเราไปตามหาหัวใจด้วยกันไม๊คับ :o8:
:pig4:
-
:pighaun:ดันดิสองคนได้กันตอนไหนนนนนนนน :jul1:
....หาไม่เจอเลยยยยยยย o18
-
ผลัดกันแบบแข่งกีฬาทีมเหย้าทีมเยือน
คิดได้ไง :haun4:
-
ในที่สุดอาทิตย์ก็สามารถบังคับรถกับผู้กองได้
ตอนนี้เร่าร้อนจริง ชอบมากกกกกกกกกก :impress2:
-
เหอเหอ
ผลัดกันจริง ๆ ด้วย
:laugh:
-
:กอด1: +1 ขอบคุณสำหรับตอนของธงรบกับอาทิตย์นะครับ...ถูกใจจริงๆ
เสียดายแทนด้วยนะครับที่ flashdrive หายไป
o18 หยุดปีใหม่...ถ้าไม่อยากทำอะไรคนเดียว จะให้ไปช่วยไหมครับ
-
เข้ามาจูงมือ M@nfaNG แล้วออกไปตามหาร่องรอยสำคัญที่หายไป :oni1: :oni1:
แต่เอ๊ะเราไปตามหาหัวใจด้วยกันไม๊คับ :o8:
:pig4:
Asahi เจอร่องรอยแล้วบอกกันบ้างนะคะ :m13:
ส่วนเรื่องตามหาหัวใจ :-[
-
:m25: :m25: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1:
:z2: :z2: :z2:
-
อาตี๋อาทิตย์....สุดยอดเลยอ่ะ o13
สามารถเอาเสาลงหลุมได้สำเร็จ :oo1:
ปล.อืมมมม แล้วบทที่ 3 หายไปไหนอ่ะ :m28: :m28: :m28:
ขอตามไปหาร่องรอยด้วยคน
-
ช่วงนี้เลือดจะหมดตัวแล้ว..
เข้ามาที่ไร..เป็นโดน.... :jul1:
-
โหววว คู่เน๊ ของเค้าแร๊งง o13
-
อ้าว
ผู้กองงงงงงงงงงงงง
เสร็จอาตี๋ได้ไงเนี่ย
o22
-
^
^
^
^
เตอะตูดพี่ป๋อม โด่งเยย :pigha2: :pigha2:
V
V
V
V
กลวงเลยอ่า
อุ๊บ~! อุนจิไหลรด
:laugh: :laugh: :laugh:
-
^
^
จิ้มคืนไอ้หมีกี้
จิ้มแรงๆ จิ้มถี่ๆ
จิ้มจนคืนนี้ไม่มีแรงขัดขืนไอ้โต๋เลย
:laugh:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
อืม ครับ
ผลัดกันนะครับ
ชอบๆๆๆๆๆ
-
เครื่องแรงทั้งคู่ :oo1:
-
อาทิตย์สุดยอดทีเดียว o13
เครื่องแรงจริงๆ :z1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
นัดนี้เสมออออออออออออ
-
:z1: :z1: :z1:
ถ้าเสมอแปลว่าต้องมีทดเวลาบาดเจ็บกะยิงลูกโทษอีกนิ๊
มานั่งรอดูดีกว่า
แต่ว่าตอนที่ 3 หายไปหนายยยยยย :m31:
:pig4:
-
:haun4:
:pighaun:
:jul1:
:oo1:
:L1: :pig4:
-
:pighaun: เอิ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สุดยอดดดดด ไม่นึกว่าจะได้อ่านเร็วขนาดนี้ ขอบคุณครับ + + + อิอิอิ
-
:pighaun:
อ้ะๆๆๆ จิ้มไรกันอ่ะ
มามะ เค้าจิ้มด้วย
เอ้า จิ้มๆๆๆๆ
เอิ๊ก..ว่าแต่ไป OK ซิกกาแลต
กันตอนไหนหว่า?
ดุเดือดเลืดพล่าน :z1:
-
:oo1: :m25: :m25: :m25: :z1:
เข้ามาแกรอยตอนสามที่หายไปด้วยคนค่า
หามะเจออออออ
+1 ขอบคุณมากค่า เลือดลมสูบฉีดมากมาย
-
บรรยายได้สวยมากเลย ว่าแต่ ตอนที่ 3 มันหายไปไหนอา งงนะเนี่ย เปิดมาเจอตอนที่ 4 เลยเนี่ย
-
:haun4:
-
มาแรง แซงโค้งเลยคู่นี้
-
บทอื่นๆ 1-3 และ 5-13 ก็อยู่ในภาคสองที่เคยโพสไปที่เว็บปาล์มครับ ภาคสองโพสไปแล้วทั้งหมด 13 บทแล้วก็เลยหยุดก่อสร้างชั่วคราวเิพราะประสบปัญหาเรื่องเหล็กหินปูนทรายขาดตลาดและคนสร้างไม่มีเงินทุนสร้างต่อและกำลังเข็นวิดยานิพนอยู่เลยขอทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนซักพัก (เพราะไม่มีเสี่ยคนใหนจะเลี้ยงผู้ชายเถื่อนๆ ขาลุย ตัวโตเป็นยักษ์และมักขี้ลืม) :เฮ้อ: อยากเกิดมาเป็นตี๋หนุ่มน่ารักเหมือนอาทิตย์ในนิยายจังเลย :เฮ้อ: จะได้มีคนมาตามจีบ :z10:
-
รอๆๆ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
ผู้กองธงรบชักธงรัก: ภารกิจเผด็จศึกตี๋เข้มใจเด็ด
- 1 -
ธงรบมาดักเฝ้ารออาทิตย์ที่หน้าบริษัท แต่อาทิตย์แอบหนีไปได้ทางประตูหลังบริษัท ธงรบจึงติดสินบนยาม
(ช่วงแรกของบทที่ 1 เคยโพสไปแล้วก่อนหน้านี้ที่เป็นตอนพิเศษครับ อยู่หนากระทู้ที่หน้าไหนก็ไม่รู้)
ต่อ ---
บ่ายวันศุกร์ อาทิตย์กับรชานนท์และผู้ช่วยอีกสองคนช่วยกันจัดของในบริษัท ขณะที่อาทิตย์กำลังนั่งพักเหนื่อย หุ้นส่วนของเขาเดินเข้ามาหา พร้อมบ่นว่ามีตำรวจมาคอยสอดส่อง ไม่รู้บริษัทมีปัญหาอะไร
"นี่อย่าบอกนะว่าเราต้องเสียค่าคุ้มครอง" รชานนท์หน้ามุ่ย
"ค่าคุ้มครองอะไร" อาทิตย์เลิกคิ้ว มือหยิบแก้วน้ำหวานสีสดใสขึ้นมาดื่ม
"ก็เห็นตำรวจจอดรถอยู่หน้าบริษัทหลายวันแล้ว ทำทีเหมือนมาเฝ้าดูเราอยู่" รชานนท์ขยับไปใกล้หน้าต่าง สอดสายตามองหาตำรวจคนนั้น
"ผู้กองธงรบ" อาทิตย์พูด
"รู้จักเหรอ"
"ขับรถบีเอ็มสีบรอนซ์ หน้าตาพอดูได้ ตัวสูงๆ"
"หน้าตาหล่อเลยล่ะ" รชานนท์แก้ ชะงักไปชั่วครู่ ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ แล้วจึงรีบพูดขึ้นว่า "อ๊ะ อย่าบอกนะว่าตำรวจคนนี้ตามจีบเพื่อนเรา"
พูดเสร็จ รชานนท์หัวเราะลั่น มือตบโต๊ะเสียงดัง "อาทิตย์ จะโดนตำรวจจับข่มขืนซะแล้วหรือนี่"
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้" อาทิตย์ดุเพื่อนด้วยคำพูดที่เขาแทบไม่เคยใช้มาก่อน "รู้ได้ยังไง"
"ตำรวจที่ไหนก็เป็นฝ่าย อะจึ๊กๆ ทั้งนั้นล่ะ โดยเฉพาะตี๋หน้าตาน่ารักๆ อย่างนาย ใครเห็นใครก็อยากเสียบ" รชานนท์ทำหน้าทะเล้น
"หยาบคาย ทะลึ่ง" อาทิตย์ฉุน ทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน กำมือชกเข้าที่ต้นแขนเพื่อนหนึ่งที
"อ้าวจริงนี่น่า" รชานนท์ขำไม่หาย "นี่ถ้าไม่มีเมีย เราก็ยังนึกอยู่นะว่าจะเอานายเป็นเมียซะเลย กินเหล้าเคลิ้มๆ ไฟสลัวๆ หน่อย เห็นหน้าหวานๆ แล้วอาจนึกว่าเป็นผู้หญิง"
"ไอ้นนท์" อาทิตย์ยกเท้าจะแตะเพื่อน รชานนท์รีบกระโดดออกห่าง เดินหนีออกไปจากห้อง ยังหัวเราะขำไม่ยอมหยุด
อาทิตย์มองตาม ส่ายหน้าด้วยความระอา รชานนท์ชอบล้อเขาแบบนี้เสมอตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนบางครั้งเขากลัวว่าจะโดนเพื่อนรุกรานจริงๆ เมื่อแรกที่รชานนท์ล้อเล่นแบบนี้ เขาถึงกับเลี่ยงที่จะไม่นอนในห้องเดียวกันยามที่เพื่อนเมาเหล้ากลับมาหอพัก อาทิตย์ถึงกับต้องไปขออาศัยเพื่อนคนอื่นนอน แต่มีครั้งหนึ่ง เขาเจอดี เพื่อนรุ่นพี่ที่เขาไปนอนด้วยเกิดออกลายกลางดึก พยายามจะลุกล้ำข้างหลังเขาให้ได้ เขาไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มห้าวสุดๆ เช่นนั้นที่ใครๆ ต่างก็พูดถึงว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวยงจะกลายมาเป็นไม้ป่าเดียวกัน หน้ำซ้ำ ยังเสนอให้เขาเป็นฝ่ายกระทำก่อน กว่าเขาจะหนีรอดกลับหอได้ก็หวุดหวิดเสียตัว คืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะต้องคอยระวังตัว กลัวว่ารชานนท์จะเกิดเผลอคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง
นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับเขา หลายครั้งที่เขาโดนจีบเพราะเหตุผลว่า "น่ารัก" รชานนท์บอกว่าหน้าตาอย่างเขา ใครเห็นใครก็ชอบ
"ตี๋อย่างนาย เปลี่ยนใจเป็นฝ่ายรับซะเถอะอาทิตย์ ถ้ายังเป็นฝ่ายรุกอยู่ ยังไงๆ ก็ไม่รุ่ง"
"หุบปากเลยนนท์ ระวังนะ จะจับนายขึงพืดซักวัน" อาทิตย์ทำหน้าเคร่ง กัดฟันกรอดๆ
"เฮ่ยๆ อย่านะโว้ย ห้ามเด็ดขาด อย่า อย่า อย่า อย่า" รชานนท์ร้องเสียงหลง
อาทิตย์เดินไปยังห้องครัวเล็กๆ ด้านหลัง เทน้ำหวานสีแดงที่เหลือลงอ่างล้างจาน ล้างแก้วจนสะอาดวางไว้บนถาด แล้วหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน อดมองไปนอกถนนไม่ได้ เขาสังเกตเห็นผู้กองธงรบมาจอดรถรอเขาหลายวันแล้ว เหมือนกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเขา
ตั้งแต่ลาออกจากบริษัทเดิมมาเปิดบริษัทของตัวเอง อาทิตย์รู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด เขากับรชานนท์พยายามตระเตรียมทุกอย่างให้พร้อมกับสำหรับการเปิดตัวบริษัท ตอนนี้เพิ่งรับคนมาทำงานไม่กี่คน ทั้งหมดเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย มีเพียงเลขาสำนักงานคนเดียวที่รับสมัครทางหน้าหนังสือพิมพ์ เขารับณิชาเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่คล่องมาก จัดการกับทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพจนใครๆ ก็ชม โชคดีอีกประการหนึ่งคือพจนีย์ก็แวะมาช่วยเตรียมงานบ้างเมื่อมีเวลา ตอนนี้รชานนท์กับพจนีย์ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว รชานนท์บ่นว่าแม่เขาโวยวายจนแทบบ้านแตกเพราะไม่ชอบหญิงสาว แม่ของเพื่อนเขาให้เหตุผลว่าเพราะพจนีย์อายุมากกว่าและชาติตระกูลเทียบกันไม่ได้ รชานนท์บอกว่าเขาไม่สนใจ คนจะเป็นคู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นคู่กัน
...คู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องคู่กัน...
...ส่วนคนที่ไม่ใช่คู่กัน ยังไงๆ ก็ไม่มีโอกาสได้คู่กันอย่างนั้นละหรือ?...
เพราะแบบนี้ใช่ไหม เขาจึงไม่ได้คู่กับอนุภาพ...คนที่เขาเฝ้ารักมาตลอด...รักแรกของเขา...รักแรกที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง...
ธงรบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ สายตายังจับจ้องอยู่ที่กระจกหน้าต่างห้องทำงานของอาทิตย์ รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจที่ได้ตามตื๊อตี๋หนุ่มใจแข็ง
"หวัดดีจ๊ะรูปหล่อ" นายตำรวจทำเสียงหวาน
"ไม่เห็นโทรหาเดี่ยวเลย ผู้กองลืมเดี่ยวแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มในสายออดอ้อน "หรือว่าผู้กองเจอเด็กใหม่เลยลืมเด็กเก่าซะแล้ว"
"โถ ใครจะลืมได้ลง เล่นฝากแผลรักให้พี่ซะขนาดนั้น" ธงรบแก้ตัว "พอดีตอนนี้พี่กำลังทำคดีสำคัญ เลยไม่ค่อยมีเวลา นี่มานั่งดักซุ่มจับผู้ร้ายเป็นนานสองนาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวจะแย่อยู่แล้ว"
...หิวจริงๆ... ประโยคหลังนี่ธงรบไม่ได้ตอแหล
"งั้นมากินด้วยกันสิครับ เดี่ยวอยู่ที่พารากอน มางานของแอร์เมส" ชายหนุ่มชวน
"ไปไม่ได้ครับ ซุ่มจับผู้ร้ายอยู่ คราวที่แล้วหนีไปได้ คราวนี้จะจับให้อยู่หมัด"
"จับให้อยู่หมัด?" เดี่ยว หรือดนุพล นักร้องนำวงดนตรีวัยรุ่นชื่อดังของเมืองไทยถาม
"พี่หมายถึงจับเข้าคุก นี่ถ้าดื้อ...เอ๊ย ถ้าขัดขืนการจับกุม คงมีการได้ยิงกันล่ะ" ธงรบยิ้มพราว ขัดกับเสียงที่ทำเป็นขึงขัง
"โอ้โห ถึงกับยิงกันเลยหรือครับ" อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ผู้กองระวังตัวดีๆ นะครับ เดี่ยวเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงหรอก มือชั้นนี้ ไม่พลาดซักราย" ธงรบรับประกัน ทั้งที่ลึกๆ แล้วอดหนักใจไม่ได้
...ผู้ร้ายหน้าตี๋รายนี้ท่าทางจะจับกุมยากกว่ารายอื่นๆ หลายเท่านัก...ไอ้คมนะไอ้คม ไม่น่าหลวมตัวช่วยมันเล๊ย...ธงรบอดด่าเพื่อนไม่ได้
...ถ้าไม่ใช่เพราะอธิคมขอให้เขาเผด็จศึกอาทิตย์เพื่อกันไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับแฟนตัวเอง เขาก็คงไม่มาตกหลุมเสน่ห์ของหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ ตอนนี้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เดิมทีนั้นเขากะจะพิชิตตี๋เข้มให้ได้ภายในสองสามสัปดาห์ แต่กลับยืดเยื้อมาหลายเดือน จนป่านนี้เขายังไปไม่ถึงไหน
จะว่าไป อาทิตย์ก็ทำให้เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ...
อธิคมเพื่อนรักของเขากลับมาขอร้องเขาแกมบังคับให้จัดการกับอาทิตย์ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าไม่จำเป็นแล้วเพราะเพื่อนเขาลงเอยกับอนุภาพที่ตามจีบตามง้อจนสำสำเร็จ
อธิคมบอกว่า "ไว้ใจไม่ได้โว้ย อาทิตย์ไม่ยอมเลิกรักคุณนะซะที ข้ากลัวจะเป็นหอกข้างแคร่ ถึงจะลาออกจากบริษัทแยกตัวออกไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดหวนกลับมาเกาะแกะคุณนุของข้าอีก เอ็งไปจัดการให้เรียบร้อย"
"เฮ่ย ไม่ใช่หมูๆ นะโว้ยคม" ธงรบโอด...ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจัดการอาทิตย์ เขาอยากทำมาก...อยากเสียจนแทบจะเลิกจีบคนอื่นๆ ไปเลย หันมาทุ่มเวลาให้อาทิตย์คนเดียว
...แต่อาทิตย์ใจแข็งนัก...ตื๊อแล้วตื๊ออีกก็ยังไม่ยอมใจอ่อน...หนำซ้ำมีพัฒนาการในการหลบหลีกเขาจนต้องปรับกลยุทธ์เป็นพัลวัน
"ผู้กอง...ผู้กอง" เสียงในสายเรียก ธงรบสะดุ้ง รีบตอบรับเสียงหวาน
"เหม่อลอยเชียวนะ หรือว่าอยู่กับใครเอ่ย" เดี๋ยวตัดพ้อ
"บอกแล้วไงกำลังซุ่มจับคนร้าย" ธงรบตอบ "พอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะทูลหัว พี่เห็นคนร้ายกำลังเคลื่อนไหว"
ธงรบรีบตัดบทสนทนาเมื่อมองไปเห็นเป้าหมายของเขากำลังเดินออกประตูหน้าบริษัท
อาทิตย์ยืนนิ่งชั่วครู่ พับแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก หันซ้ายหันขวามองรถบนถนนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนมายังฟากที่เขาจอดรถอยู่
...เอ๊ะ...ดูเหมือนตรงมาทางนี้...ธงรบสงสัย อาทิตย์ดูท่าจะมุ่งมาที่รถเขา
...อะไรกันนี่...เอาไงดีว่ะ...ผู้ร้ายบุก...ตำรวจทำตัวไม่ถูก...
***** :z2:
อืมมม ขอถามหน่อยครับ
เรื่องของธงรบกับอาทิตย์นี่ต่อไปในกระทู้นี้เลยดีไหมครับ หรือควรแยกเป็นกระทู้ใหม่
-
ผู้กองสู้ๆ!!~
-
:z3:โดนปาดดีฮ่ะดีเอาตอนอาทิตย์กะธงรบมาลงเลยเห็นด้วย
-
อยากให้อาทิตย์พูดแบบนี้จัง
หยุดนะนี่ ผู้ร้าย ยอมยกหัวใจให้ซะดีๆ
-
อยากให้อาทิตย์พูดแบบนี้จัง
หยุดนะนี่ ผู้ร้าย ยอมยกหัวใจให้ซะดีๆ
:jul3: :jul3: :jul3:
เห็นด้วย
-
เอาล่ะผู้กองธงรบสู้ ๆ ๆ
:z2:
เอามาลงในนี้เลยก็ได้นะคะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
มาเฝ้าเลยเรอะ
อาทิตย์ชักจะหมดความอดทนแระ
555+
อืมมม ขอถามหน่อยครับ
เรื่องของธงรบกับอาทิตย์นี่ต่อไปในกระทู้นี้เลยดีไหมครับ หรือควรแยกเป็นกระทู้ใหม่
อันเดิมก็ได้นะคะ
-
สู้ๆๆๆ :z2:
ทั้งอาทิตย์ และ ผู้กองธงรบ
-
สู้ๆนะครับผู้กองธงรบ :z1:
-
:z1: ไงละผู้กองธงรบโดนลุกซะแล้ว อิอิ
-
อิอิ ผู้กองเอาใจช่วยน่ะคับ อิอิ
-
:monkeysad: plam โดนปิดอ่ะ
-
ลงต่อทู้นี้เลยค่ะ ง่ายดี อยากรู้ว่าจีบติดได้ไง :really2:
-
ต่อเลยครับ :z10:
-
ง่า...คุณตำรวจกลัวผู้ร้ายขนาดนั้นเชียว
:z2:
-
จงลงๆๆ :call: :jul3:
-
ตี๋ของเราจะไม่ยอมรับเริ่มรุกซะแล้ว
ผู้กองระวัง 5555555
-
สวัสดีครับ
กลัวผู้อ่านลืมผม เพราะมันหยุดสุดสัปดาห์ยาวของผม เลยเอามาให้อ่านต่อครับ
รักธงรบกับอาทิตย์แล้วก็รักผมบ้างนะครับ?? ตอนนี้คฑาวุธกำลังกำพร้ารัก :เฮ้อ:
อาทิตย์ยืนนิ่งชั่วครู่ พับแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก หันซ้ายหันขวามองรถบนถนนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนมายังฟากที่เขาจอดรถอยู่
...เอ๊ะ...ดูเหมือนตรงมาทางนี้...ธงรบสงสัย อาทิตย์ดูท่าจะมุ่งมาที่รถเขา
...อะไรกันนี่...เอาไงดีว่ะ...ผู้ร้ายบุก...ตำรวจทำตัวไม่ถูก...
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไง" อาทิตย์เปิดฉากทันทีที่ธงรบลดกระจกรถลง
"เบื่ออะไรจ๊ะ" นายตำรวจหนุ่มตีหน้าซื่อ
"ก็มานั่งเฝ้าอยู่หน้าบริษัทแบบนี้น่ะสิ ไม่เบื่อเหรอ ผมไม่ได้เฝ้า มองออกมายังเบื่อเลย"
ธงรบยิ้มกว้าง ส่งสายตาเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อย "เบื่อแล้วจะมาเหรอ"
"ไปซะที" อาทิตย์ไล่ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
"อ้าว มาไล่กันได้ไง ไม่ได้ไปจอดรถขวางหน้าบริษัทอาทิตย์ซะหน่อย ไม่ได้กีดขวางทางจราจรที่ไหน อาทิตย์เป็นตำรวจจราจรหรือไงจ๊ะ" ธงรบทำหน้าทะเล้น "หรือว่าอยากเป็นแฟนตำรวจ"
"ผู้กองธงรบ" ตี๋หนุ่มถอนหายใจ "หยุดตามตื๊อผมซะที ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่สนผู้กอง เรามันขั้วเดียวกัน ถ้าผู้กองยังคิดจะ..." อาทิตย์ชะงัก นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
นายตำรวจนิ่งฟัง เลิกคิ้วรออย่างตั้งใจ แต่อาทิตย์ก็ยังนิ่งอยู่
"คิดจะอะไรครับ"
อาทิตย์อึกอัก พยายามนึกหาคำพูดเหมาะๆ "คิดจะ...นั่นผม เลิกคิดเสียก่อน"
"นั่นอาทิตย์" ธงรบทำท่านึก "อาทิตย์หมายความว่า ทำอย่างว่ากันใช่ไม๊"
"อย่าหวังเลย ถ้าไม่มอมเหล้าผมจนเมาเหมือนวันนั้นก็อย่าได้คิดว่าจะได้เห็นก้นผม"
ธงรบทำท่าพยักหน้าหงึกหงัก "พูดแรงนะอาทิตย์ นี่กำลังท้าทายใช่ไหมเนี่ย"
"ก็แล้วแต่จะคิด" อาทิตย์ยักไหล่ แล้วเดินเข้ามาใกล้ มองหน้านายตำรวจนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า "ผมไม่มีวันยอมผู้กองหรอก ฝันไปเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ" ธงรบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "มาจอดรอกะว่าจะชวนไปทานข้าวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดจะมาจอดรอฟันซักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"
"ผมไม่หิว ผมไม่กิน ผมไม่ไปกับผู้กอง ผมจะทำงาน" อาทิตย์เสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วเดินจากไป...ทันได้ยินเสียงนายตำรวจจอมเจ้าชู้ลอยตามมา
"ก้นสวย..."
...ผู้กองธงรบ...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขานะ คนอื่นมีเยอะยะ ทำไมจะต้องเป็นเขาที่มาซวยเจอคนเจ้าชู้ประตูดินแบบนี้...
วันศุกร์...
อาทิตย์นั่งทำงานจนเย็น มีอะไรมากมายที่เขาต้องสะสาง การตั้งบริษัทใหม่ไม่ใช่เรื่องงายเลย ตฤณแนะนำให้ขยับก้าวไปทีละน้อย เหมือนแบกกระเป๋าขึ้นบันไดช้าๆ ทีละขั้น ชายหนุ่มอดนึกถึงเจ้านายเก่าไม่ได้ หากไม่ได้ตฤณ เขากับรชานนท์คงเริ่มต้นแปบสะเปะสะปะ
จวบจนเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มแอบคลี่มู่ลี่มองนอกบริษัท เห็นรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวจอดอยู่ริมถนนอีกฟากหนึ่ง จึงถอนหายใจเบาๆ
ธงรบมาตื้อชวนเขาไปทานข้าวเหมือนเคย เย็นนี้เขาคงต้องแอบหนีกลับทางประตูรั้วด้านหลังบริษัทอีกแล้ว
…บ้าจริงๆ เป็นเจ้าของบริษัท แต่กลับต้องมาหลบหลีกนักตื้อจอมเจ้าชู้เหมือนโจรคอยหลบหนีตำรวจ ราวกับเขาทำความผิด…
อาทิตย์เก็บของ แล้วเดินออกประตูหลังสำนักงาน อดมองซ้ายมองขวาไม่ได้ ไม่เห็นธงรบ เขาถอนหายใจโล่งอก ยามคนเดิมร่างท้วมยกมือขึ้นทำความเคารพ อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินตรงไปเปิดประตูรั้ว แต่พบว่ามีกุญแจล๊อคอยู่ เขาหันซ้ายหันขวามองหาสมบูรณ์ยามกะค่ำ สมบูรณ์ยืนอยู่ไม่ไกล รีบวิ่งเข้ามาหา
"ผมล๊อคเอาไว้ครับ กันพวกเด็กแถวๆ นี้เข้ามา ตอนนี้ปิดเทอม เด็กมันชอบมาวิ่งเล่นแถวนี้" สมบูรณ์รายงาน
อาทิตย์ไม่ตอบ ยิ้มให้บางๆ แล้วยืนรอยามร่างใหญ่ที่กำลังไขกุญแจอย่างเชื่องช้า
"เชิญครับคุณอาทิตย์ เดินทางสะดวกปลอดภัยนะครับ"
อาทิตย์กล่าวขอบคุณ สีหน้างงๆ ปรกติสมบูรณ์ไม่เคยมาอำลาเขาแบบนี้ ทุกครั้งเห็นนั่งอยู่หน้าบริษัท คอยอำนวยความสะดวกให้ณิชา เลขาประจำสำนักงานที่มักจะกลับทำงานเป็นคนสุดท้าย
อาทิตย์เลี้ยวขวา เดินเอื่อยๆ ไปตามแนวรั้วปูนหลังอาคารตึกแถวตรงไปปากซอย โชคดีเขาเห็นแท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ วันนี้ไม่ต้องยืนแอบตรงเสาไฟฟ้าเพื่อเรียกแท็กซี่เช่นเคย
"พี่ ไปซอยเย็นอากาศ" ชายหนุ่มเปิดประตูหลังของแท็กซี่ โยนกระเป๋าเอกสารเข้าไป แล้วขึ้นนั่ง พิงต้นคอกับพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
คนขับแท็กซี่ไม่ตอบ ออกรถช้าๆ อาทิตย์หลับตาลง ถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกที่อยู่ให้คนขับ
การจราจรกรุงเทพช่วงปิดเทอมทำให้ถนนค่อนข้างโล่ง ใช้เวลาไม่นาน แท๊กซี่ก็พาเขามาถึงถนนสาธร อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขา อาทิตย์หลับมาแทบตลอดทาง แอร์เย็นๆ ในรถทำให้เขารู้สึกสบาย คนขับแท็กซี่คันนี้ขับรถได้นิ่มนวล ไม่คุย ไม่เปิดเพลงรบกวน เหมือนรู้ใจว่าเขาอยากนั่งเงียบๆ
อาทิตย์ลืมตาขึ้น มองไปยังกระจกมองหลังของแท๊กซี่ เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้ม ตาคมกริบ ขนตาเป็นแพดำ คิ้วเข้ม สันจมูกโด่ง...ดูคุ้นๆ...คุ้นมากจนเขาอดนึกถึงใครคนหนึ่งไม่ได้...
...ผู้กองธงรบ!...
อาทิตย์ขยับตัว โน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับเบาะหน้า ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนความฉุนเฉียว
"ผู้กอง"
"จ๊ะเอ๋"
"อย่ากระโดดลงจากรถนะอาทิตย์ เจ็บมากนะขอบอก" ธงรบเตือนด้วยเสียงจริงจัง
"เล่นอะไรนี่" อาทิตย์ถามห้วนๆ
"เปล่าเล่น หารำไพ่พิเศษ" ธงรบตอบหน้าตาเฉย
"ผู้กอง จอดรถเดี๋ยวนี้เลย ผมจะลง"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต "น่า นะ อาทิตย์ มาจนใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว อย่ามาทำท่านั้นท่านี้เลยน่า ได้นั่งรถฟรีไม่ต้องเสียค่ามิเตอร์ซักบาทไม่ดีเหรอ นี่ผมลงทุนขับให้นั่งเลยนะ มีที่ไหนตำรวจสัญญาบัตรมาขับรถให้นั่ง มีคนขับรถเป็นผู้กองของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เท่ซะไม่มี"
"เท่ซะไม่มีดี" อาทิตย์กระแทกเสียง
"โอ้โหแฮ่ะ" ธงรบทำตาโต "พูดแรงนะเนี่ย"
อาทิตย์ถอนหายใจแรง "สนุกมากหรือไงผู้กอง ว่างมากนักหรือ แบบนี้โจรผู้ร้ายถึงได้เต็มบ้านเต็มเมือง ตำรวจมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้"
"นี่ก็กำลังไล่จับโจรอยู่" ธงรบยักคิ้ว "โจรใจเด็ดที่ร้ายมากๆ ผมกำลังทำงานอยู่นะ เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ไล่จับโจรเจ้าเล่ห์"
อาทิตย์ไม่แน่ใจนักว่าผู้กองธงรบหมายความว่าอย่างไร แว่บหนึ่งเขาคิดว่าธงรบหมายถึงตัวเขาเอง...ถูกเปรียบว่าเป็นโจรเจ้าเล่ห์ หลอกล่อให้ธงรบดักรออยู่หน้าบริษัท แล้วตัวเองก็หลบออกมาประตูรั้วด้านหลัง
...แต่ทำไมธงรบรู้ว่าเขาออกมาจากบริษัทพอดี...ที่สำคัญ จอดแท๊กซี่รออยู่เหมือนเขากำลังเดินจะไปขึ้นรถ นี่ถึงกับลงทุนไปเช่าแท๊กซี่มาดักรอ นี่เขาจะต้องเล่นเกมหนูวิ่งหนีแมวไปอีกนานแค่ไหน...อาทิตย์ถอนหายใจ เอนตัวพิงเบาะ เพราะธงรบไม่มีท่าทีจะยอมจอดรถ
แท็กซี่ขับโดยตำรวจยศร้อยตำรวจตรีเลี้ยวเข้าซอยเย็นอากาศ ตรงไปไม่นานก็จอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วเป็นไม้สีน้ำตาลเข้ม ต้นไปร่มรื่นปลูกเป็นแนวตามรั้วไม้สูงท่วมหัว
"โอ้โห นี่มันบ้านคนหรือวังกันเนี่ย อาทิตย์อยู่กับกี่คนครับ มีห้องว่างเหลือซักห้องให้แท็กซี่คนจนพักด้วยได้หรือเปล่าครับ" ธงรบทำตาโต
"แท็กซี่ขับบีเอ็มดับเบิลยู Z6" อาทิตย์ทำเสียงหยัน "จอดทิ้งไว้สุมสี่สุ่มห้าระวังหายนะครับ"
"เดี๋ยวผมก็วกรถกลับไปเอา" ธงรบยักคิ้ว "ต้องเอาแท็กซี่ไปคืนเขาด้วย ป่านนี้ลุงคนนั้นคงนอนหลับคอยแล้วมั๊ง ว่าแต่ว่าเบ็นซ์ดำที่จอดทิ้งไว้ล่ะจะเอายังไง ให้ผมขับมาส่งไม๊ บริการเต็มที่ ให้เข้าไปจอดที่โรงรถเลยยังได้ แล้วเอากุญแจขึ้นไปให้ถึงห้อง" ธงรบทำตากรุ้มกริ่ม
"ว่างมากเลยนะผู้กอง" อาทิตย์บ่น ส่ายหน้าด้วยความระอา เปิดประตูรถออกไป กดรีโมทในมือ แล้วเดินเข้าประตูรั้วที่กำลังเลื่อนเปิดโดยไม่หันกลับมามองแท็กซี่ที่บีบแตรอำลา
...ซักวันเถอะ จะเข้าไปข้างในให้ได้...รอดูความสามารถของธงรบหน่อยเถอะน่า...นายตำรวจหนุ่มยิ้มมุมปาก มองตามร่างสูงนั้นจนลับตา ก่อนจะขับรถออกไป เมื่อใกล้ถึงหน้าปากซอยจึงจอดรถ ถอดหมวกออก พยักหน้าให้ชายร่างผอมวัยกลางคนที่นั่งคอยอยู่ให้เดินเข้ามาหาแล้วยื่นกุญแจรถให้ และเปลี่ยนกับกุญแจรถบีเอ็มดับบลิวของเขา
"ขอบใจพี่ชาย คราวหน้าจะเรียกใช้บริการใหม่"
คนขับแท็กซี่ตัวจริงน้อมตัวรับกุญแจจากมือนายตำรวจพร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณครับผู้กอง รถผมจอดไว้หน้าตรงโน้นครับ" ชายวัยกลางคนชี้มือไปยังรถสปอร์ตคันหรู
ธงรบยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบไหล่แล้วพูดว่า "คราวหน้า ลดราคาให้หน่อยนะแพงชิบ แล้วรถผมมีรอยหรือเปล่า"
อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นโบก รีบตอบเสียงตื่น "ไม่มีครับ ไม่มี ผมค่อยๆ ย่องมาตลอดเลยครับ รอยขนแมวก็ไม่มี แต่รถผู้กองนี่ขับนิ่มสุดๆ คราวหน้าไปไกลๆ หน่อยก็ได้นะครับ"
"ไกลมากไม่ไหว เข้าเกียร์ยาก เบาะก็แคบ หัวดันเพดานปวดคอแทบแย่" ธงรบบ่น ก่อนจะเดินผิวปากตรงไปที่รถ
...อาทิตย์...อาทิตย์...อาทิตย์...อีกไม่นานหรอกจะเผด็จศึกให้ได้...ธงรบยิ้ม ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ ทะยานบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์พุ่งออกไป จุดหมายคือผับ The Extra Power ที่เขานัดเพื่อนไว้ คืนนี้ชาคริตเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะเดินทางจากอังกฤษกลับมาทำงานที่ประเทศไทยชวนเขาไปดื่มเหล้าและ 'เลี้ยงต้อนรับ' รุ่นน้องที่รู้จักกันที่เดินทางมาท่องเที่ยวด้วย ตี๋แท้ๆ ชาวฮ่องกงสองคนที่ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษ หนุ่มไทยหนึ่งคนที่เกิดและโตที่นั่น กับหนุ่มน้อยลูกครึ่งเกาหลี-ฝรั่งเศสที่ชาคริตบอกว่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ ในใจนึกถึงการสนทนากับกับเพื่อนเมื่อกลางวัน
"น่ารักทั้งสี่คนเลยว่ะธงรบ นายมาแบ่งๆ ไปซักสองคนหน่อยนะ ข้าสู้ไม่ไหว ชวนไอ้คมมาด้วย" ชาคริตบอกเขาทางโทรศัพท์เมื่อเที่ยงวันนี้ก่อนเขาจะเปิดประตูรับตั๊มเข้ามาในห้อง
"ไอ้คมมันตายด้านไปแล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทิ้งเพื่อนเข้าวัดฟังธรรมแล้วว่ะ" ธงรบตอบ
ชาคริตร้องลั่น ทำเสียงผิดหวัง "อะไรว่ะ ไม่ได้เจอหน่อย ทำไมมันกลายเป็นยังงั้นได้"
"อานุภาพของฟามรักโว้ย ไอ้คมมันเพี๊ยนไป ตอนนี้คงเหลือเราไม่กี่คนแล้ว เอ็งอย่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักรเหมือนไอ้คมมันล่ะ" ธงรบล้อเล่น อดนึกไม่ได้ว่าหากอนุภาพได้ยินเขาเปรียบเป็นชายหนุ่มเป็นกงจักรคงถูกดุไม่น้อย เขาเคยบ่นให้อธิคมเพื่อนรักฟังว่า "คุณนุดุเอ็งคนเดียวไม่พอ ยังเผื่อแผ่มาถึงข้าด้วย...แล้วนี่ คอไปโดนอะไรมา แขนด้วย" อธิคมก็จะยิ้มแล้วบอกว่าโดนแฟนกัด
"จะดูไม๊ธง เป็นรอยไปทั้งตัว" อธิคมทำท่าจะถลกเสื้อให้ดูจนเขาต้องรีบห้ามว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้น เขาไม่อยากเห็น...สยอง...
อธิคมเคยขู่เขาว่า ระวังอาทิต์ไว้เถอะ ท่าทางอาทิตย์ก็ร้ายไม่แพ้อนุภาพเหมือนกัน...
...ร้าย...ร้ายจริงๆ อย่างที่อธิคมเตือน อาทิตย์เห็นท่าทางติ๋มๆ บทจะดื้อก็รั้นเสียจนเขาแทบอ่อนใจ
...แต่คนอย่างธงรบไม่เคยถอย อยากได้อะไรแล้วต้องได้ พอได้แล้วจะเก็บหรือจะทิ้งก็ค่อยว่ากันอีกที ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะพอใจแค่ไหน...
วันจันทร์...
อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวว่าไม่ไหวแล้ว จะให้วิ่งหนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
... คนอะไรตื้อได้ตื้อดี...ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้ว หันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองผนังสีขาวด้านข้างอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
... ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
... เอาเถอะ...วันนี้วันเดียว...พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช๊คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อ๋อ กลัวเจ็บ...ก้น..." ธงรบผงกหัว ทำท่าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไม๊"
ธงรบขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่ง ของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก...ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินผิวปากนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอยขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
...คนเจ้าชู้...หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก...พอได้แล้วก็ทิ้ง
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ...นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
" ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย...หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
" ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...
เดี๊ยะมีต่อ
-
ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ...ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน...ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ...สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ...แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว...ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ...อย่ากระนั้นเลย...ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...
อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอ็สเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ...ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาอยู่ไหนว่ะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอ็สเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาฝอฝา"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"เฮ่ย ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัด เข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง " เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใด เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า...งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน...จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
... หลายชาย...พูดออกมาได้...ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า...ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกับเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ...ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว
...แต่ก็เอา เถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้...คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ...พ่อ ตี๋หนุ่มยังทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ...เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไม๊ครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...ธงรบขมวดคิ้ว...ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ...ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาว่ะ...ชอบเข้าแล้วนี่...โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล...อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
" งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ...นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า...
...เขารักอนุภาพ...จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่ อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว...ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว...และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ...จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก...ท่าทาง ผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย...เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่เหรออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า...
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไม๊ เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น...
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น...ความยียวนกวนประสาท...หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
... ที่สำคัญ...เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่...หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใคร เขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา...ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...
**************
-
:z1: ขวัญใจเราอีกหนึ่งคู่
-
อ่านให้ตาลายเลย
ไม่รักผู้เขียนคราวนี้ก็ให้รู้ไป
ผู้กองธงรบชักชงรัก: ภารกิจเผด็จศึกตี๋เข้มใจเด็ด
- 2 -
ผู้กองธงรบให้อาทิตย์ไปส่งที่คอนโดทั้งที่อาทิตย์บอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วเหรอผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้อง เป็นคนเลี้ยง ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อเลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ...เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง...
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด...
อาทิตย์...สีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งเหรอจ๊ะตี๋น้อย...ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบแล้วเอื้อมมือ ไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก...พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา...
...อาทิตย์...รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...
วันจันทร์...
อาทิตย์ขับรถออกจากบริษัทเมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่ม เย็นวันนี้เขาไม่เห็นธงรบมาจอดรถดักรอเขา ความจริงไม่เห็นมาเกือบสี่วันแล้ว โทรศัพท์หรือข้อความสั้นก็ไม่เคยได้รับ
...ท่าทางคงไปราชการหรือทำคดีสำคัญ เลยไม่มีเวลามากวนใจเขา ตั้งแต่เขาแวะไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปเอาโทรศัพท์วันนั้น ธงรบก็หายหน้าหายตาไป จะบอกลาสักคำก็ไม่มี...
วันนี้ถนนโล่งอย่างน่าแปลกใจ คนไม่รู้หายไปไหนกันหมด อาทิตย์ขับรถด้วยความเร็วปานกลาง วันนี้เขาขับรถฮอนด้าซีอาร์วีของคุณแม่มาทำงานเพราะต้องขนทีวีกับเครื่องเสียงมาบริษัท ที่บ้านมีหลายเครื่อง เขาตัดสินใจประหยัดเงิน อย่างน้อยหลายคนในบริษัทก็ได้ดูทีวีพักผ่อนอารมณ์บ้าง แม่บ้านกับยามดีใจใหญ่ที่มีทีวีในห้องพักผ่อน ณิชาเย้าว่า หากมีดีวีดีด้วยท่าจะดี เธอจะได้ย้ายมานอนที่บริษัท เลขาประจำบริษัทบอกว่าห้องทานเข้าหรือห้องพักผ่อนที่อาทิตย์จัดให้พนักงานนั่นน่าอยู่ยิ่งกว่าคอนโดของเธอเสียอีก
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทใหม่อ้าปากหาวเพราะความง่วงและเหนื่อยล้า เขาทำงานติดต่อกับหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้า พรุ่งนี้เขาต้องไปพบลูกค้าคนแรก คนนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่หากงานนี้สำเร็จด้วยดี ก็จะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้บริษัทเป็นอย่างมาก
...เผลอๆ...จะแข่งกับบริษัทคุณตฤณเสียเลย...อาทิตย์คิดเล่นๆ แล้วอมยิ้ม แต่ทันใดต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มีรถจักรยานยนต์สองคันวิ่งเบียดกันสวนทางมาไหล่ถนนทางด้านซ้าย
อาทิตย์หมุนพวงมาลัย เบี่ยงรถออกทางด้านขวาเพื่อหลบให้พ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เสียงมอเตอร์ไซด์ครูดรถเขาแล้วตามด้วยเสียงดังโครม...มอเตอร์ไซด์สองคันนั้นเสียหลักล้มลงข้างทาง และในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงรถบีบแตรลั่น เพียงชั่วกระพริบตา รถฝั่งด้านคนขับของของก็ถูกเบียดกระแทก เสียงห้ามล้อกรีดร้องราวผีพรายที่กำลังเกรี้ยวกราด รถกระบะยกสูงสีเงินแถออกไปด้านขวา เสียการทรงตัวชนกระแทกกับเสาไฟฟ้า
...เสียงคนร้องโวยวายดังรอบๆ แม่ค้ารถเข็นที่ขายของอยู่ข้างทางชี้มือชี้ไม้ด้วยความตื่นตระหนก ลูกค้าที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ผุดลุกยืนด้วยความตกใจ บางรายตั้งสติได้ รีบวิ่งเข้ามาช่วย
ไม่นาน...ไทยมุงก็เริ่มล้อมตัวเข้ามา...อาทิตย์ใจเต้นแรงด้วยความตกใจ มือสั่น ขาสั่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาประสบอุบัติเหตุ
ชายหนุ่มนั่งสงบสติอยู่ในรถครู่หนึ่ง แล้วจึงเปิดประตูรถออกมา วิ่งอ้อมไปอีกด้านเพื่อดูคนขับขี่รถจักรยานยนต์ที่นอนกองอยู่บนพื้นถนน โชคดีที่ทั้งหมดสวมหมวกนิรภัย สามคนนั่งงงงวยอยู่บนพื้น กำลังพยายามถอดหมวกออก แขนถลอกปอกเปิก เห็นเลือดแดงๆ เลอะเทอะเสื้อยืดสีขาว หญิงสาวที่ซ้อนท้ายใส่กระโปรสั้นเหนือเข่า เลือดไหลมากว่ากว่าคนอื่น ตอนนี้เริ่มร้องให้น้ำตานองหน้า
"เอ้าช่วยๆ กันหน่อย อย่ามุงๆ" เสียงชายวัยกลางคนร่างใหญ่คนหนึ่งดังขึ้น พยายามกันคนไม่ให้ออกันเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มอีกคนสวมชุดกากีท่าทางเป็นข้าราชการเข้ามาช่วยอีกแรง หญิงวัยกลางคนคาดผ้ากันเปื้อนเข้ามาคุกเข่าข้างหญิงสาวที่บาดเจ็บ สอบถามด้วยเสียงห่วงใย
อาทิตย์หันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็นึกได้ว่าเขาควรจะแสดงน้ำใจ แม้ตอนนี้เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเป็นฝ่ายถูก จู่ๆ มอตอร์ไซด์สองคันนี้ก็วิ่งแซงกันมาสวนทางเดินรถช่องทางซ้าย
"น้อง เป็นยังไงบ้าง" อาทิตย์นั่งลงข้างชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ชายหนุ่มหันมามองเขาตาขวาง ตวาดเสียดัง "ขับรถยังไงว่ะ ไอ้..."
อาทิตย์สะดุ้ง ตกใจเพราะไม่นึกว่าจะโดนด่าเช่นนี้ จึงขยับตัวถอยไปเล็กน้อย ชายคนนั้นยังโวยวายไม่หยุด จนเขาแย้งว่า "พี่ขับรถสวนเลน แซงกันมาด้วยซ้ำ ผมพยายามหลบแล้ว"
"ไม่เห็นหรือไงมีมอเตอร์ไซด์วิ่งมา มึงคิดว่าใหญ่หรือไงว่ะ"
ชายคนนั้นเสียงแข็ง ท่าทางเป็นอันธพาลไม่เบา หน้าตาก็ดี แต่มารยาทแย่มาก อาทิตย์เริ่มอารมร์คุกรุ่น
"เฮ่ย ตัวเองขับรถสวนทางยังมาด่าคนอื่นอีก บ้าหรือเปล่า" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มไทยมุง
"น้องอย่าไปยอมมัน พี่ช่วยเป็นพยานให้"
"ให้เงินช่วยเขาหน่อย เขาเจ็บ"
"อุบัติเหตุน่ะ โทษกันก็ไม่ถูก"
"ใครตามปอเต็กตึ้งหรือยัง"
"คนยังไม่ตายนะโว้ย"
"โทรร่วมด้วยช่วยกันสิ"
เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน
-
:impress2: สบายใจได้จิ้มอีกละ
-
จิ้มพี่แอนซ้อนอีกทอดนึงให้ถึงคุณคฑาวุฒิ :laugh:
แหมๆๆๆ คุณคฑาวุฒิคนอ่านเค้ารักคนเขียนมาตั้งนานแล้วไม่รู้ตัวเหรอค่ะ :-[
-
เข้ามาบอกรักคุณ คฑาวุธ :laugh: เดี่ยวจะไม่มาลงตอนต่อไป รีบๆมานะค้างงงงงง
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
อืๆๆๆๆๆๆ
ติดตามตอนต่อไป
-
ถ้าของอาทิตย์ กับ สารวัตรธงรบ เยอะแยกก็ดีนะคะ
เพราะเดี๋ยว1 เด๋ว4 เริ่มจะงง แล้วอ่า :laugh:
คิดถึงคนเขียน :กอด1:
-
อาทิตงานเข้าแระ
-
:o10: :o10: :o10:
เอาวุ๊ยเข้ามาเป็นเพื่อนคนเขียน
มีปัญหาด้านความรักเหมือนกัน
แต่ว่าของเรา พิการซ้ำซ้อนด้านหัวใจ ไม่มีใครมาผลาญพร่าพรหมจรรย์ :o8:
เป็นกำลังใจให้ครับ
:pig4:
-
ง่า งานเข้าแล้วๆ
:z2:
-
น๊า งานเข้าตอนผู้กองธงรบไม่อยู่ซะด้วย
แบบนี้ต้องโทรหาผู้กองธงรบสิครับ
รับรองเรียบร้อย.....รึปล่าว
-
จิ้มทีนึงก่อน
รักคนแต่งจัง ขอบคุณที่มาลงตอนยาวมาก ๆ ให้อ่าน เดี๋ยวจะเก็บไว้ค่อย ๆ อ่านในวันหยุด อิอิอิ
ปล. แต่ถ้ามาลงทุก ๆ วันจะรักคนแต่งมากยิ่งขึ้นอีกนะเนี่ย
-
อาทิตย์งานเข้าแล้วละคราวนี้
สงสัยผู้กองธงรบจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วจริงๆ
-
ขอธงรบกะอาทิตย์แยกดีกว่านะงับ เพราะเดี๋ยวจะสับสนอ่ะ
อาทิตย์เอย งานเข้าแล้วไหมล่ะ ว่าแต่ไอคนขับมอไซนิมันน่าเอาเท้ายัดปากจริงๆ ตัวเองผิดแท้ๆ ส่วนคุณพี่รถกะบะค่ะ อย่าเอาเรื่องเลยนะ สงสารตี๋เข้มบ้างอิอิ งานนี้ถ้าผู้กองธงรบมาช่วยได้ทันเวลานะ พระเอกขี่ม้าขาวชัดๆ ได้คะแนนไปเพียบแน่เลย
-
ขอบคุณคนแต่งๆได้อ่านจุใจเลยยยยยยย :mc4:
-
อยากอย่านตอนที่ ผู้หมวดธรรบจับน้องที่ขับรถชนท้ายรถผู้กองต่ออะ จะเป็นยังไงต่ออะ อยากรู้อะจะจับน้องเขายังไง แต่งให้อ่านต่อหน่อยสิ นะนะ
-
เอาแล้วไง................ธงรบ หายหัวไปไหนล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยย
-
ชอบอาทิตย์กับธงรบ ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ผู้กองสู้ สู้ สู้ตาย อิอิ
-
:o8: รักคนเขียนนะครับ อย่าหายไปนานล่ะ
-
ก็ต้องรักคนเขียนจิ
ฮิฮิ ฃอบมากมาย
-
น่าสงสารอาตี๋จริงๆ
เจอคนขับรถนิสัยแย่ๆ อย่างนี้
:3125:
-
ธงรบหายไปไหนนะ
มาช่วยอาทิตย์เร๊วววว
-
เรื่องนี้สุดยอดคับ
-
งานเข้าแร้วววววววววววววววว
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: กอดๆๆๆ รักคนเขียนที่สุดเลย จุ๊บๆๆ
-
ชอบอาทิตย์อ่ะ
:z1:
-
ลุ้น ๆ ๆ ๆ
-
มาช่วยจิ้มอีก +1 หุหุ
มาสมัครเป็นแฟนคลับคุณตำรวจด้วยคน :L2:
มรึนกะเลขตอน :really2: 555+
-
:m18: ร๊ากกก...คนเขียนที่สู๊ด....
เอามาลงให้ตั้งเยอะ อ่านซะตาแฉะเลย...
แต่...
:m17: มันก็ยังค้างอยู่ดีว่าธงรบกะอาทิตย์ไป :jul1: ที่โรงแรมต่างจังหวัดด้วยกันได้ไง?
เพราะฉะนั้น :angry2: "รีบลงต่อด่วน"
-
:call:
-
o13
คุณคฑาวุธ
ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่
ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ
รับไม่ได้...
ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ ไม่ฉวยโอกาส ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
นะนะน
ดัษบดินทร์ รักน้องวุธครับ จ๊วบบบบ
ร.ท.ดัษบดินทร์
-
ธงรบ กับ อาทิตย์ เจอกันทีไร ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันไม่หยุด
ชอบมาก มาก
ย้อนหลังไปอีกหน่อย ตอนธงรบ กับ อาทิตย์ ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ เนี่ย
อ่านแล้ว :jul1:
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน
อาทิตย์ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนนี้มีอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามาผสมด้วย คู่กรณีของเขาพูดไม่รู้เรื่อง มิใยที่เขาบอกว่าให้รอประกันภัย ชายคนนั้นกลับเอาแต่เรียกร้องค่าเสียหายอย่างเดียว แฟนสาวก็เข้ามาช่วยเถียงด้วย เสียงแหลมๆ ของหญิงร่างผอมเหมือนไม้เสียบผีดังเสียดแทงประสาทของเขามากนัก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เสียงดังยิ่งกว่าไซเรนรถตำรวจ
...ไม่ไหวแล้ว...เขาสู้กับคู่กรณีที่กำลังรุมเขาคนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องหาคนช่วย...อาทิตย์นึกถึงเพื่อน...รชานนท์เป็นคนแรกที่นึกได้ แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออก รชานนท์ยิ่งแย่กว่าเขา ไม่เคยเถียงสู้ใครได้เลย ใครล่ะที่พอใจช่วยได้...พี่นุ...พี่บั๊ด...อธิป...ใช่อธิปน่าจะพอไหว อธิปออกห้าวๆ คงพอข่มคู่กรณีเขาได้...เจษฎาก็ห้าว แต่ตอนนี้อยู่ใต้...ปฏิวัติ รายนั้นก็ขาลุย แต่ดึกขนาดนี้คงกำลังนอนทำอะไรกับกิ๊กอยู่...เจ...บอย...ทศ...ชาติ...ต๊อป
...ตำรวจสิ...เรียกตำรวจเสียเลย...เขารู้จักตำรวจอยู่...
...สารวัตรอธิคม...ท่าทางเหี้ยมเหมือนกันเวลาอารมณ์เสีย...
...จะบ้าเหรออาทิตย์...อธิคมแฟนพี่นุนี่นะ...ไม่ได้หรอก เขาจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือไม่ได้ พี่นุจะได้เห็นว่าเขาไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่เข้มแข็งพอที่จะจัดการกับวิกฤติได้
...ผู้กองธงรบ!...
ชื่อนี้แว่บขึ้นมา อาทิตย์ควักโทรศัพท์ กดดูเบอร์ที่ธงรบเคยโทรหาเขา แม้ธงรบจะหายหน้าไปกว่าห้าวัน และเขาก็หวั่นใจอยู่ว่านายตำรวจอาจไปราชการหรือทำคดีที่ไหนไกลๆ แต่ก็ขอลองหน่อยเถอะ
เขาโชคดี...ผู้กองธงรบรับสายทันที ด้วยประโยคเดิมที่แต่ก่อนเขาต้องถอนหายใจเพราะความระอา...
...แต่ครั้งนี้ เขาถอนหายใจเพราะความโล่งอก
"ว่าไงครับคุณชายอาทิตย์" ธงรบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเคย
"ผู้กองธงรบครับ ช่วยผมด้วย..." อาทิตย์ละล่ำละลัก "ผมรถชน"
นายตำรวจหนุ่มอุทานเสียงตระหนก สอบถามรายละเอียด แล้วบอกเขาให้ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ให้รอประกันและรอเขาก่อน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาจะไปถึง
"พี่จะไปดูแลอาทิตย์ของพี่เอง"
...ธงรบไม่วายทิ้งท้ายน้ำเสียงยั่วเย้า หลังจากที่พูดจริงจังเป็นงานเป็นการ อาทิตย์ไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเช่นนั้น แต่เมื่อวางสายโทรศัพท์เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกโข
...อย่างน้อยธงรบเป็นตำรวจ...คงช่วยได้มากพอสมควร แม้จะทะเล้นเป็นนิจ แต่เครื่องแบบร้อยตำรวจเอกคงขลังบ้างแล่ะน่า...คู่กรณีของเขาคงพูด "รู้เรื่อง" ขึ้นอีกเยอะ
อาทิตย์ยืนมองด้วยความแปลกใจ ธงรบจัดการสถานการณ์ได้เรียบร้อยน่าทึ่ง เขาคิดไม่ผิดที่ว่าชุดเครื่องแบบตำรวจนั้นช่วยได้มากเวลาเกิดเหตุการณ์คับขันเช่นนี้ ธงรบไม่เหลือคราบนายตำรวจเจ้าชู้ทะลึ่งทะเล้นแบบที่เคยเห็นประจำ หากกลับดูดุและเอาจริง คู่กรณีเขาคอตกเพราะธงรบโวยวายใส่เสียงดังบอกว่าจะจับเข้าคุกให้หมด ผิดแล้วยังข่มขู่คู่กรณี ต้องเอาให้หนัก
"ผู้กอง เขาแถออกมากชนผม" คนขับรถกระบะยังไม่วายโต้แย้ง
"แซงในที่คับขัน ถ้าไม่พอใจไปโรงพักกัน เอาไม๊" ธงรบตะคอก "แล้วนี่จะรีบไปไหนกันนี่ น้องเขาบอกว่าขับจี้ก้นเขามาตลอด พอเขาหลบมอเตอร์ไซด์ลื๊อก็แซง"
ชายร่างผอมหน้ามุ่ย แฟนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ทำท่าจะอ้าปากเถียง ธงรับหันขวับไปมองตาเขม็ง หญิงคนนั้นจึงรีบหุบปาก
คนที่โดนหนักกว่าคือคนขับรถจักรยานยนต์สวนทางมาเฉี่ยวกับรถของอาทิตย์ ธงรบหันไปสั่งตำรวจอีกสองนายที่มาถึงสถานที่เกิดเหตุให้เอาทั้งหมดไปโรงพักและปรับให้หนัก นายตำรวจที่เจ้าชู้เป็นนิจทำราวกับว่าตัวเองเป็นหัวหน้าก็ไม่ปานทั้งๆ ที่ไม่ใช่ท้องที่ของตน ตำรวจสองคนนั้นดูท่าทางรู้จักธงรบดี เรียกเขาว่าท่านผู้กองอย่างสนิทสนม
"แล้วนี่เมื่อไหร่สารวัตรอัศวินจะมาถึงซะทีว่ะ"
"อยู่กับกิ๊กครับ" นายดาบตำรวจร่างท้วมตอบ
"เจ้าชู้จริงๆ ไอ้นี่" ธงรบเปรย แต่ทันใดรีบหันมามองอาทิตย์เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มให้บางๆ
"เรียบร้อยแล้วล่ะอาทิตย์ จะเอาค่าเสียหายหน่อยไม๊" ธงรบยิ้มกว้าง เปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลับมาเป็นคนเดิม
"อย่าเลยครับ สงสารเค้า นี่ก็บาดเจ็บ ทำไมผู้กองไม่ยอมให้ไปโรงพยาบาล"
"แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ให้เจ็บซะบ้าง ขับรถแบบนี้มันน่านัก โชคดีนะไม่เจอรถบรรทุก" ธงรบส่ายหน้า หันไปมองคนเจ็บที่นั่งอยู่กับพื้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ลุกๆ ไปโรงพัก ไปทำแผลที่โน่น เดี๋ยวไหลไม่หยุด แห้งตายตรงนี้ซะก่อน"
รถกระบะตำรวจมาถึงและรับคู่กรณีของอาทิตย์ไปโรงพักพร้อมรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้อบิดเบี้ยวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผู้หญิงที่เป็นคนซ้อนท้ายได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว มีผ้าพันแผลเรียบร้อยเพราะหญิงสาวคนหนึ่งที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลในรถ จึงเข้ามาช่วย
อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่กำลังยืนมองรถตำรวจที่วิ่งลับสายตาไป นายตำรวจหนุ่มหันมามองเขานิ่ง แววตาห่วงใย ต่างจากนัยน์ตากรุ้นกริ่มที่เห็นอยู่เป็นนิจ...แววตาที่เขาเคยคิดว่าอยากจะชกให้เบ้าตาเขียวซักครั้งเวลาที่กวนประสาทเขามากๆ
"ทำไมกลับดึกนักล่ะ"
"ผมเพิ่งเสร็จงาน" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"งานยังไม่เสร็จก็รอเอาไว้ทำพรุ่งนี้สิ ดึกขนาดนี้ขับรถมันตราย ถนนสายนี้มันเป็นแบบนี้ล่ะ อันตราย เดี๋ยวอีกหน่อย ตอนหกทุ่มนี่มีพวกรถซิ่งแข่งกันด้วย ว่าแต่ว่าอาทิตย์หลับในหรือเปล่านี่ หรือว่าอั๊พยา" ธงรบเริ่มด้วยเสียงและสีหน้าจริงจัง หากลงท้ายด้วยความทะเล้นเช่นเคย
"บ้าเหรอผู้กอง นี่จะว่าผมก็ผิดใช่ไม๊" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่านี่ ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัว"
...ธงรบเริ่มอีกแล้ว...เริ่มกวนเขาอีกแล้ว...
"งั้นเสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับที่มาช่วย" อาทิตย์ขอบคุณอย่างจริงใจ ขยับเท้าจะเดินกลับไปที่รถ
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ ใช้ผมแล้วจะทิ้งผมแบบนี้เลยหรือ" ธงรบขยับตัวตาม "ขอติดรถไปด้วย"
"อ้าวผู้กองไม่ได้ขับรถมาหรือ" อาทิตย์สงสัย ไม่ทั้นได้สังเกต เพราะตอนที่ธงรบมาถึง ทุกอย่างกำลังโกลาหล พอเห็นหน้าธงรบเขาก็โล่งใจ เอาแน่ฟังและมองนายตำรวจจัดการกับปัญหา
"นั่งแท็กซี่มา"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์แกล้งเย้า "หรือว่าติดสินบนแท็กซี่อย่างเคย"
"อะโธ่ โถ อาทิตย์จ๊ะ อย่ามากัดกันแบบนี้สิ คราวนี้นั่งแท็กซี่มาจริงๆ เสียเงินค่ามิเตอร์ไปตั้งร้อยกว่ากว่าบาท เอาเงินคืนมาซะดีๆ ไม่ก็เลี้ยงข้าวต้มโต้รุ่งผม นี่หิวแทบแย่แล้ว" ธงรบโอดครวญ แต่หน้าตาไม่ไปตามคำพูด
...แพรวพราวเช่นเคย...ไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนอะไรเลย...อาทิตย์ยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นว่า "ผมก็หิว"
"งั้นเราไปกินกัน" ธงรบชวน แล้วรีบทำท่านึกอะไรได้ "โอ๊ะๆ หมายความว่าไปหาอะไรรับประทานกัน ไม่ใช่ไปกินกัน แบบ...แบบว่า...อย่างที่อาทิตย์อาจกำลังคิด"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ" อาทิตย์เสียงเขียว แล้วเร่งเดินกลับไปที่รถซีอาร์วีที่มีรอยบู้บี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวา
"ตอนนี้ก็คิดแล้วล่ะสิ ใช่ป่ะ" ธงรบพูดกลั้วหัวเราะ เดินตามมาช้าๆ จนอาทิตย์ต้องหยุดยืนรอข้างประตูคนขับ ยังไม่ก้าวขึ้นรถ
"คร้าบ เร็วแล้วครับคุณชาย" ธงรบรู้ตัวว่าถูกเร่งด้วยสายตา จึงรีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปหาชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนมองเขาอยู่เขม็ง
"มามะ ผมขับเอง อย่าปฏิเสธนะ ไม่อยากสวมหน้ากากนายตำรวจใจร้ายรอบสอง มันปวดกล้ามเนื้อใบหน้าชอบกล"
ธงรบแบมือขอกุญแจจากอาทิตย์ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยื่นกุญแจให้แล้วเบี่ยงตัวจะเดินย้อมกลับมาอีกด้านหนึ่งของรถ
ไหล่ชนกัน...ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ของธงรบแผ่ซ่านจนอาทิตย์รู้สึกได้...ธงรบจับมือเขาไว้หลังจากรับกุญแจจากมือของเขา อาทิตย์ชะงัก ก้มหน้านิดๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแก้มแดง แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบ
ธงรบได้จับมือของอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาทีเพราะชายหนุ่มหน้าขาวรีบดึงมือออก แล้วเดินก้มหน้าอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ขึ้นไปนั่งรอบนรถเงียบๆ
...ไมตรีจิตเริ่มก่อตัวขึ้น...ธงรบอมยิ้ม ออกรถช้าๆ เลิกกวนใจชายหนุ่ม ปล่อยให้ตี๋เข้มของเขานั่งพักอย่างสงบสุข
-
จิ้มไว้ก่อน
-
วันอาทิตย์...
เสียงร้องครวญครางของชายหนุ่มสองคนดังประสานกัน สลับกับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนเป็นจังหวะสัมพันธ์กับการขยับกายของร่างบึกบึนสองร่างที่อยู่บนเตียง แอร์ในห้องเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ร่างแกร่งที่กำลังระเริงรักกันอยู่กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ธงรบสูดปาก ใบหน้าเหยเกเพราะใกล้จะทนไม่ไหว ขยับเอวเป็นจังหวะต้านแรงกระแทกจากเต้ย ดีเจหนุ่มวัยรุ่นชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขย่มกายของเขาดังควบม้าศึกอาระเบียเช้าห้ำหั่นกับศัตรู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธงรบขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หนุ่มน้อยหยุดชั่วครู่ พร้อมกล่าวขึ้นด้วยเสียงหอบกระเส่าว่า "เต้ย...พะ...พอก่อน เดี๋ยว...อูย...เดี๋ยวขอพี่รับโทรศัพท์"
"บ้าเหรอผู้กอง กำลังมันส์...ซี๊ดส์... ผมใกล้แล้ว" เต้ยเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน เอวยังขยับเด้งไปมาไม่ยอมหยุด
"น่านะ เดี๋ยวพี่กลับมาทะลวงให้ถึงใจ ขอเวลาเดี๋ยวเดียว"
"ผู้กองอ่ะ ไม่ยอมนะครับ" เต้ยส่ายหน้าอย่างขัดใจ
"อย่าดื้อสิจ๊ะ" ธงรบจับเอวของชายหนุ่ม พลิกตักดีเจตี๋ห้าวลงข้างล่าง กระแทกสุดแรงหนึ่งครั้งจนชายหนุ่มร้องเสียงหลง แล้วจึงถอดถอนท่อนลำของตัวเองออก เต้ยสะดุ้งเฮือก มือใขว่คว้าสิ่งที่เขาหลงไหล
ผู้กองธงรบจับข้อมือของดีเจหนุ่มเพื่อไม่ให้คว้าส่วนนั้นของเขาเอาไว้ รีบโหย่งตัวออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง เดินโทงๆ ไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะชิดผนัง
...เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" ที่ธงรบตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดดังเมื่อเขากดรับสาย ทักทายด้วยเสียงร่าเริง
"สวัสดีครับคุณชายอาทิตย์ มีอะไรจะรับผม เอ๊ยให้ผมรับใช้หรือครับ"
ธงรบได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนหนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตามจีบมาหลายเดือนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า "ผมขอโทษที่โทรมารบกวน"
"ไม่ได้รบกวนหรอกครับ ผมกำลังนั่งสมาธิอยู่ ว่างครับว่าง" ธงรบรีบตอบ
อาทิตย์ทำเสียง "ฮึ" ในลำคอ ราวกับจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าคนอย่างธงรบนั่นหรือจะนั่งสมาธิ
"ว่าไงอาทิตย์ มีอะไรให้ผู้กองช่วยหรือ อย่าบอกนะว่าที่โทรมานี่มีเหตุผลเพียงอย่างเดียว"
"เหตุผลอะไรครับ" อาทิตย์ลืมตัว พาซื่อถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"ก็เหตุผลที่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวไงล่ะ" ธงรบพูดเสียงอ้อล้อ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของตนเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจของตี๋หนุ่มที่อยู่ในสาย
"ผมโทรมาถามว่าผู้กองเห็นซองจดหมาย EMS สีขาวส่งมาจากประเทศญี่ปุ่นหรือเปล่า บนซองเป็นตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นตัวใหญ่ๆ สีดำ เห็นไม๊ครับ เมื่อวานผมเห็นสารวัตรถืออยู่" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ใส่ใจกับการถูกจีบซึ่งๆ หน้า
"อ้าว ว่าผมเป็นโจรขโมยเอกสารหรือนี่" ธงรบโวยวาย
"ผมไม่ได้ว่า แค่ถาม" อาทิตย์เสียงเข้ม "ก็คิดว่าอาจติดมือผู้กองไปด้วย"
"ติดมือมาก็ไม่ต่างจากผมขโมยหรอกอาทิ๊ตย์" ธงรบลากเสียงสูง "แต่ก็อย่างว่าล่ะ ในสายตาอาทิตย์ ผมคงไม่ค่อยเป็นคนดีเท่าไหร่" นายตำรวจแกล้งทำเสียงน้อยใจ ต่างจากใบหน้าอมยิ้มนัยน์ตาวิบวับ นึกถึงซองจดหมายเมื่อวานที่เขาแอบซ่อนไว้ในห้องทำงานของอาทิตย์เมื่อตอนที่ช่วยยกของเข้าไปให้ห้อง
เมื่องานเขาไปตื้ออาทิตย์ตั้งแต่เช้าเพราะรู้ว่าชายหนุ่มจัดข้าวของในบริษัทใหม่ เขาดันทุรังไม่ยอมถอยแม้อาทิตย์จะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมให้เขาช่วยขนของและช่วยจัดห้องทำงาน แลกกับการที่นายตำรวจต้องเลิกตื้ออีกสองวัน...สองวันแห่งสันติที่อาทิตย์บอกว่าอยากได้ความสงบ
"เห็นหรือไม่เห็นครับ ผมหาไม่เจอ" อาทิตย์ถาม ไม่ใส่ใจที่ธงรบยั่วเย้า
"อืม..ขอคิดดูก่อนนะ" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึก "ถ้าคิดว่าผมขโมยแล้วอาทิตย์จะหาเจอได้ยังไงล่ะ"
"ผู้กอง ผมถามดีๆ นะ ไม่ได้กล่าวหาอะไรซักหน่อย ที่โทรมาเพราะผมจำเป็นต้องใช้ ก็นึกว่าจะเห็นบ้าง เมื่อวานก็ช่วยกันจัดของ"
"แล้วลองหาดูหรือยังล่ะ ห้องมันรกๆ อาจจะวางทับๆ กันอยู่" ธงรบแนะนำ
"หาดูหมดแล้ว ผมจัดของเสร็จหมดแล้ว แต่ซองนี้ไม่เจอ" อาทิตย์เริ่มจะมีน้ำเสียงหงุดหงิด
"อืม" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึกอีกแล้ว "ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน เอางี้ดีกว่า ผมจะไปช่วยหานะ...โอย..." ธงรบตอบ ตามด้วยเสียงอุทานเบาๆ เมื่อมีมือซุกซนของคนที่ควรจะรอเขาอยู่บนเตียง สอดแทรกมากลางหว่างขาจากด้านหลังแล้วเกาะกุมสิ่งที่อยู่ตรงกลางลำตัวเบื้องหน้า
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกธงรบเสียงเข้ม
"ครับๆ" ธงรบตอบ ลดมืออีกข้างลงไปปัดป้อง ง้างมือของเต้ยออกจากการเกาะกุมแก่นกายของเขา
"เดี๋ยวสิ" ธงรบเสียงเบา
"เดี๋ยวอะไรครับ" เสียงในโทรศัพท์ถามเพราะคิดว่าพูดกับตัวเอง
"เดี๋ยว...เอ่อ...อูย...เดี๋ยวผมไปช่วย...หา" ธงรบเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเต้ยไม่ยอมหยุด กลับขยับมือขึ้นลงแรงและเร็วขึ้น ปลายนิ้วเขี่ยส่วนปลายเบาๆ
"ผมต้องใช้ด่วน" อาทิตย์บอก
"จ้า...อีกครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ...เอ๊ย ถึง" ธงรบรีบตัดบทเพราะดีเจหนุ่มมือซนที่เขาบอกให้รอตอนนี้ไม่ยอมรอเสียแล้ว หัวของเต้ยกำลังผงกอยู่กลางลำตัวของเขาเป็นจังหวะ ปากเรียวเม้มรูดดูดดุนท่อนลำของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นายตำรวจนักรักรีบวางสาย โยนโทรศัพท์ไปบนไว้บนโต๊ะ แล้วดันหน้าของดีเจหนุ่มออกจากการรุกรานของรักของหวงของเขา ธงรบทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ผลักหนุ่มหล่อให้นอนราบกับพื้นห้อง แล้วรีบปฏิบัติการทำโทษคนหัวดื้ออย่างรุนแรงและรวดเร็ว ไม่สนใจคำบ่นกระท่อนกระแท่นของเต้ยว่าเจ็บหลังที่โดนเขากระหน่ำอย่างไม่ปราณี
ธงรบใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จสมอารมณ์หมาย ส่วนเต้ยนั่นพุ่งกระฉูดไปตั้งแต่ในนาทีแรกที่เขากระแทกกระทั้นชายหนุ่ม ผู้กองม้าศึกทิ้งให้เต้ยนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นห้อง ตัวเองรีบถอดกายออก เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ดีเจหนุ่มน้อยร่างแกร่งบ่นตามหลังว่า "ทำไมเร็วจัง"
"พี่ต้องไปจับผู้ร้าย" ธงรบตะโกนตอบ
"จับผู้ร้ายอะไรวันอาทิตย์"
"อ้าว ผู้ร้ายไม่ได้เลือกวันหยุดนะจ๊ะเต้ย" ธงรบตอบกลั้วหัวเราะ ปิดประตูห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงใบหน้าบึ้งตึงของอาทิตย์ คุณชายตะวันเข้มของเขาที่เขาชอบพูดล้อเล่น
บ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ อาทิตย์น้อยของเขายังไปทำงาน ธงรบได้แต่ภาวนาว่าขอให้ตี๋หนุ่มของเขาอยู่คนเดียวด้วยเถอะ
...เสร็จตูแน่โว้ย...ธงรบอดกระหยิ่มยิ้มย่องไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งกลับแย้งว่า...เสร็จจริงหรือ...ฝันไปเถอะ นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเมื่อไหร่จะได้แอ้มอาทิตย์ซะที ไอ้คมก็ดูถูกไม่เว้นแต่ละวัน เขาเองต้องคอยแก้ตัวว่า "ยังไงก็ไม่นานเท่าแกก็แล้วกัน"
ธงรบบอกอาทิตย์ว่าจะไปถึงที่ทำงานของชายหนุ่มภายในครึ่งชั่วโมง แต่เขากลับใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาที อาทิตยืนหน้ามุ่ยอยู่กลางห้องทำงาน หัวยุ่งดูน่ารัก ร่างสูงใส่เสื้อยืดตัวเล็กสีขาวเผยให้เห็นมัดกล้ามพองาม ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์ตัวเก่ง รองเท้า VonDutch สีน้ำตาลเข้ม
หนุ่มน้อยหน้าตี๋หันมามองนายตำรวจที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นที่เคยเห็นทุกครั้ง อาทิตย์ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ธงรบจึงรีบให้เหตุผลว่า "ช้าหน่อยนะจ๊ะ ผมเผอิญเลี้ยวผิดหน่อยเดียว ก็คนมันมาไม่กี่ครั้งเองนี่ แบบนี้ต้องมาบ่อยๆ จะได้ชินทาง รับรองในอนาคต หลับตาขับก็มาถึง"
"ถึงมีสี่ตาก็คงมาถึงยาก" อาทิตย์พึมพำกับตัวเอง พักหลังเริ่มสังเกตเห็นว่าธงรบมีปัญหาเรื่องทิศทาง เขาเองยังเคยสงสัยเลยว่าเวลาไล่จับผู้ร้ายธงรบทำได้อย่างไร
"ได้ยินนะว่าพูดอะไร อย่าให้มันมากนักนะอาทิตย์ เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย" ธงรบขู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
อาทิตย์ไม่ใส่ใจสิ่งที่ธงรบยั่วเย้าอีกแล้ว เขารู้ดีว่าหากตอบโต้นายตำรวจทุกประโยคก็คงเป็นโรคประสาทตายพอดี "ผู้กอง ซองจดหมายอยู่ไหน"
ธงรบเดินส่ายอาดๆ เข้ามาใกล้ตี๋หนุ่ม ตาคมกริบมองตาเรียวเล็กของชายหนุ่มอย่างเปิดเผยความในใจ "แต่ถึงว่าอะไรผม ก็ไม่โกรธหรอก ก็คนมันชอบนี่นา"
"จะหาได้หรือยังครับ" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ถามนายตำรวจจอมเจ้าชู้เสียงเข้ม
"ลองหาใต้โต๊ะหรือยัง ผมคิดว่าเห็นมันหล่นแถวๆ นั้น"
อาทิตย์นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ดูในกล่องพลาสติกใส่เอกสารที่วางอยู่ใต้โต๊ะทำงาน จึงพาซื่อคุกเข่าลง เอื้อมมือเข้าไปดึงกล่องออกมา ส่วนธงรบนั้นย่อตัวลงนั่งไม่ห่าง
กล่องใส่เอกสารจำนวนมากหนักพอสมควร อาทิตย์ออกแรงดึงแรงๆ เอกสารที่กองทับกันอยู่เลื่อนหล่น ธงรบชี้มือ ทำเสียงตื่นเต้น "นั่นไง ใช่ไหมนั่นน่ะ"
"ไหนครับ" อาทิตย์ถาม
"ที่หล่นอยู่ข้างในโน่น มุดเข้าไปดูซิ"
อาทิตย์ไม่ทันได้นึกอะไร เพราะห่วงแต่จะหาเอกสาร ถึงเท้ามือทั้งสองลงกับพื้น ยืดตัวลึกเข้าไปใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ จึงกลายเป็นว่าเขากำลังอยู่ในท่าคลาน และไม่รู้ตัวว่าบั้นท้ายตั้งโด่ง...ล่อสายตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มองตาเป็นมัน
"หยิบส่งมาซิ เดี๋ยวช่วยดู" ธงรบบอก แต่สายตาจับจ้องอยู่ก้อนเนื้อแน่นๆ สองก้อนที่อยู่ตรงหน้าเขา
...อาทิตย์...สวยเหลือเกิน...เขาผ่านบั้นท้ายใครต่อใครไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่มีของโครคนใหนที่เย้ายวนใจเท่าของอาทิตย์แม้แต่คนเดียว...เขาปราถนาอาทิตย์ยิ่งนัก รู้สึกราวกับว่าในตัวเขามีแรงอัดอยู่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือสองข้างกำจนแน่น ควบคุมนิ้วเอาไว้ ไม่ให้กางออก แล้วเอื้อมออกไปตะปบก้นแน่นของหนุ่มน้อยที่เขาหลงไหลมานานหลายเดือน
"ไม่เห็นมีเลยผู้กอง" อาทิตย์เสียงอู้อี้ พยายามหาเอกสารต่อไป "นี่ก็กระดาษ นี่ก็ไม่ใช่...อาทิตย์ยื่นกระดาษกลับหลังมาให้ธงรบที่รับไปมือสั่นๆ
"นั่นไม่ใช่เหรอ" ธงรบแกล้งต่อ
"ไหนล่ะ"
"นั่นไง" นายตำรวจพูดส่งเดช ก้มตัวลง สองมือวางบนพื้น มุดเข้าไปข้างๆ อาทิตย์
ตี๋หนุ่มที่โดนหลอกสะดุ้ง หันมาเอ็ดนายตำรวจเสียงเบา "จะเข้ามาทำไมผู้กอง"
"มาช่วยหาไง"
"ขยับออกไปก่อน" อาทิตย์สั่ง
"ได้ๆ" ธงรบรับคำอย่างว่าง่าย ขยับตัวเหมือนจะหันหลังกลับ แต่ตัวใหญ่ๆ ของนายตำรวจหนุ่มกินพื้นที่แคบๆ ใต้โต๊ะ ที่สำคัญ เจ้าตัวจงใจ หันตัวจะคลานกลับออกมา จึงชนกับชายหนุ่มที่กำลังขยับตัวจะถอยออกมาเช่นกัน
"โอ๊ะ" ธงรบร้องเบาๆ แอบกระแทกไหล่อาทิตย์จนเสียหลัก นายตำรวจหนุ่มจึงเอื้อมมือไปรั้งตัวไว้ อีกฝ่ายขัดขืนทันที พยายามดิ้นหนีจากสัมผัสของผู้กองหนุ่ม
"ผู้กอง ถอยออกไป" อาทิตย์สั่งอีกแล้ว
"เดี๋ยวสิ"
"ปล่อย" อาทิตย์เสียงเข้ม
"โอ๊ย" ธงรบผงกหัวขึ้นจึงกระแทกกับโต๊ะ "อาทิตย์อย่าผลักซี่"
อาทิตย์ไม่ยอมฟัง พยายามถอยหลังออกมาจากใต้โต๊ะ มือขวาผลักผู้กองธงรบออกไปข้างๆ ชนกับผนังลิ้นชักโต๊ะเสียงดังขลุกขลัก
ในที่สุดอาทิตย์ก็ประสบความสำเร็จ ขยับออกมาจากใต้โต๊ะได้ ทิ้งให้ผู้กองธงรบนอนแผ่อยู่ ตามองขึ้นมายังเขาที่คุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
...น่าคว้าปากกาซักด้ามแทงตาวิบวับคู่นั้นจังเลย...เจ้าเล่ห์...อาทิตย์มันเขี้ยว ฉุนธงรบเป็นที่สุด ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาถูกหลอกให้มุดเข้าไปหาซองจดหมาย
เอกสารกระจัดกระจายเต็มพื้นเพราะเมื่อครู่ที่ดิ้นรนถอยออกมาจากใต้โต๊ะทำงานเขายกเข่ากระแทกกล่องจนดันไปกระแทกผนังโต๊ะอีกข้าง ทำให้กระดาษที่กองทับถมอยู่ในกล่องร่วงหล่นลงพื้นเต็มไปหมด
เขารู้สึกได้ว่า เมื่อครู่ขณะที่ชุลมุนกันอยู่ ผู้กองธงรบเอื้อมมือมาจับก้นเขา เกาะกุมเอาไว้เหมือนพยายามจะบีบ ตอนนี้ยังทำท่าไม่สนใจอะไร หนำซ้ำนอนทำหน้าเป็นอยู่ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาง่ายๆ
...โว้ย...กวนอารมณ์จริงๆ ชีวิตเขาสงบสุขอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆ จะต้องมีคนมากวนประสาทด้วยนะ...อาทิตย์หน้าบึ้ง ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกห่างโต๊ะ ชายหนุ่มไม่ทันระวังจึงชนกับเก้าอี้โครมใหญ่ เซมาเหยียบขาของธงรบที่อยู่บนพื้น
"โอ๊ยย..." ธงรบแหกปากลั่นเพราะอาทิตย์ก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ "อาทิ๊ตย์" นายตำรวจหนุ่มร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสูง
อาทิตย์ตกใจ เสียการทรงตัว ล้มโครมลงกับพื้น มือยื่นออกไปคว้าขอบโต๊ะไว้ได้ โชคดีที่หัวไม่กระแทกของแข็ง แต่โชคร้ายที่กระแทกตัวลงบนหน้าขานายตำรวจหนุ่มที่นอนหงายอยู่บนพื้น เฉียดจุดยุทธศาสตร์ของผู้กองเจ้าเล่ห์ไปนิดเดียว
คราวนี้ธงรบร้องดังยิ่งกว่าเดิม แล้วดิ้นตัวงอเพราะความเจ็บ ทำให้อาทิตย์ที่นั่งอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่มไม่ทันระวังที่นายตำรวจขยับตัวกระทันหัน เขาเสียการทรงตัวอีกครั้งหงายหลังผึ่งไปกระแทกแผ่นอกของธงรบ
...แต่คราวนี้ ผู้กองหนุ่มตั้งตัวได้ กางแขนออกกอดรัดอาทิตย์เอาไว้แน่น...
...แผ่นหลังกว้างของอาทิตย์เบียดแน่นกับหน้าอกกำยำของธงรบ...ไอร้อนแผ่ซ่าน...ไฟฟ้าในร่างกายส่งกระแสรุนแรง...ราวกับจะช๊อตสองร่างให้กระตุก
บันท้ายแน่นของตี๋หนุ่มนั่งอยู่บนหน้าหน้าท้องแบนราบของนายตำรวจหนุ่มซึ่งตอนนี้กำลังกอดเขาไม่ยอมปล่อย อาทิตย์นิ่งตะลึงอยู่ชั่วครู่ ครั้งตั้งสติได้จึงขยับตัว แต่หารู้ไม่ว่าการดิ้นกระดุกกระดิกยิ่งเป็นการเพิ่มการเสียดสีกันเพราะคนที่นอนอยู่ข้างล่างยังโอบรัดเขาไว้แน่นไม่มีท่าทางว่าจะคลายวงแขน
...อาทิตย์สะดุ้ง...กายร้อนผ่าวเหมือนใครเอาผ้าห่มที่ดึงออกจากเครื่องอบผ้าร้อนๆ มาคลุมตัวเอาไว้...เมื่อเข้าดิ้น ร่างกายเขาเลื่อนต่ำลง จากที่ก้นอยู่บนหน้าท้องของธงรบ ตอนนี้เขากำลังนอนทับท่อนลำแข็งปั๋งที่วางพาดอยู่ใต้บั้นท้ายของเขา...
ชายหนุ่มเผลอกลั้นหายใจ ตกใจเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธงรบเองก็ช่างน่าเกลียดนัก แทนที่จะปล่อยเขาหรืออย่างน้อยอยู่เฉยๆ ก็ยังดี กลับกระดกส่วนนั้นให้เต้นตุบๆ อยู่ใต้ก้นเขา
อาทิตย์รีบเอื้อมมือลงไปง้างแขนของธงรบออก ดิ้นแรงๆ อีกครั้งจนเกือบจะหลุดพ้นพันธนาการ ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ เขาจึงกระแทกศอกลงบนท้องของนายตำรวจเพื่อบีบให้ธงรบปล่อย
"โอ๊ย...จุก" ธงรบร้องเบาๆ ยอมปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ อาทิตย์พลิกตัวลงจากร่างใหญ่หนาของผู้กองนักฉวยโอกาส คลานเร็วๆ ออกห่างได้ประมาณสองช่วงตัวแล้วจึงยันตัวลุกขึ้น หันมามองธงรบที่กำลังดันตัวลุกขึ้นนั่ง แว่บหนึ่งเขาอยากจะยกเท้าขึ้นเหยียบท้องคนเจ้าเล่ห์ให้จุกตายเสียเหลือเกิน แต่ก็คิดได้ว่านั่นอาจจะรุนแรงไปหน่อย อาทิตย์จึงเปลี่ยนใจ รีบเดินหนีออกไปนอกห้อง ตอนนี้เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเสียเหลือเกิน ไม่อยากเห็นหน้าธงรบ อยากหายตัวไปสักพัก...
ธงรบยกมือขึ้นกุมท้อง เอนตัวพิงลิ้นชักโต๊ะ มองตามชายหนุ่มที่เดินกระทืบเท้าปังๆ ตรงไปยังประตูห้อง รู้สึกจุกเป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับยิ้มมุมปาก ชอบใจที่เห็นท่าทีเขินอายของอาทิตย์ ใบหน้าขาวสะอาดนั้นแดงซ่านจนแก้มของตี๋หนุ่มเหมือนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของผู้หญิง...แดงน่าจูบ...แดงน่ารัก...น่ารักเป็นที่สุด
...ธงรบเอ๋ย...ขอถามหน่อยสิ...นี่นายกำลังจะตกหลุมรักหรือนี่...ธงรบถามตัวเอง แล้วผงกหัวขึ้น ก่อนจะกระแทกท้ายทอยของตนเองกับโต๊ะเบาๆ
อาทิตย์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในยิม ธงรบเดินตามเขาไม่ยอมห่าง หลักจากวันนั้นที่โดนนายตำรวจหลอกให้มุดเข้าใต้โต๊ะเพื่อหาซองเอกสารเขาก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น พยายามไม่ให้ธงรบเข้าใกล้
นายตำรวจจอมกวนไปกวนเขาที่ออฟฟิสเสมอ คราวนี้ไม่จอดรถนั่งรอหน้าบริษัทอีกแล้ว ธงรบมักจะไปถึงเวลาใกล้เลิกงานพอดี และถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งรอให้ห้องโถงหน้าส่วนต้อนรับ
สิ่งของในบริษัทจัดเข้าที่เข้าทางเกือบหมดแล้ว มีคนตัวใหญ่แรงมหาศาลคอยช่วยยกช่วยขยับ คนในบริษัทเริ่มคุ้นกับนายตำรวจรูปหล่อ คุยเก่ง จนอาทิตย์ชักจะฉุนที่ใครๆ ต่างก็ชอบธงรบ แต่ที่ฉุนมากกว่านั้นก็คือ รชานนท์มักจะล้อว่าธงรบเป็นแฟนเขา คนอื่นแม้ไม่กล้าพูดออกมาแต่ก็พอมองออกว่าต่างก็สรุปเห็นพ้องต้องกับกับเพื่อนของเขา
ตอนนี้ทุกอย่างใกล้พร้อมสำหรับงานเปิดตัวอย่างเป็นทางการ อาทิตย์จึงเลิกงานตั้งแต่หกโมงเย็น แวะยกน้ำหนักที่ยิมก่อนจะกลับบ้าน ธงรบตามเขามาด้วย เดินมาขึ้นรถเขาหน้าตาเฉย...เหตุผลเดิมๆ ว่า "รถผมเสีย"
...เชื่อตายล่ะ...รถเสีย...พูดอีกสิบครั้งก็ไม่เชื่อ...
อาทิตย์โยนกระเป๋าเข้าไปในตู้ล๊อคเกอร์ ถลกชายเสื้อขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดออกกำลังกาย พลักชะงัก...นึกได้ว่าธงรบยืนอยู่ไม่ห่าง
"ถอดเถอะน่า จะมัวอายอะไร ทำยังกับว่าไม่เคยเปลือยกายให้ผมดู ผมน่ะทั้งดูทั้งสัมผัสทุกตารางนิ้วแล้ว...เอ๊ะ หรือตารางเซ็นติเมตรว๊า...ตอนนั้นเมาๆ" ธงรบทำท่านึก ตาพราวระยับ
อาทิตย์นิ่ง...ถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทออก ไม่สนใจสายตาของคนที่ยืนกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่ราวจะกระโจนเข้ามาฟัดเขาเสียให้ได้
...อยากดูนัก...จะแกล้งยั่วซะเลย...
อาทิตย์ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกล่ำ เนียน ขาวสะอาด หัวนมสีชมพูแข็งชูชันเพราะแอร์ใหห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเย็นมาก ชายหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าและถุงเท้า รูดซิบกางเกงช้าๆ ดึงกางเกงลงให้เห็นขอบกางเกงชั้นในสีขาวสะอาด ทำท่าราวจะถอดกางเกงเสียเดี๋ยวนั้น
...แต่ตี๋หนุ่มขวัญใจผู้กองเจ้าชู้ก็ได้แต่แกล้งทำ อาทิตย์ยั่วได้แค่นี้ ตอนแรกเขากะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าธงรบเสียเลย แต่เกิดอายขึ้นมาทันใด...เขาไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นว่ามันไม่เหมาะ ถึงแม้จะเป็นห้องล๊อคเกอร์ของยิมทันสมัยกลางกรุงฯ ที่ใครๆ ก็ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายกันอย่างอิสระไม่สนใจใคร...แต่เขาทำไม่ได้...
เพื่อนเขาเคยว่าเขาเป็นหนุ่มหลงยุค ล้อเขาว่าเขาน่าจะเกิดมาเมื่อสี่สิบห้าสิบปีที่แล้ว หน้าตารูปร่างดีไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มันแต่เหนียมอายอยู่ได้
...ทำได้ยังไง...แทบทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล๊อคเกอร์ หรือนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำ ผู้ชายห้าวๆ เข้มๆ หลายคนมองเขาตาเป็นมัน แววตาหื่นกระหายเหมือนอยากได้เขา คงคิดล่ะสิว่าเขาเป็นหนุ่มน้อยคอยแต่จะหันหลังตั้งท่า "รับ"
...ธงรบก็คงกำลังคิดแบบคนเหล่านั้นเหมือนกัน...ดูทำตาเข้าสิ...เหมือนเสือหิว...
"ว่าไงอาทิตย์ ถอดซะทีสิ อยากเห็นจะแย่อยู่แล้ว" นายตำรวจหัวเราะ
อาทิตย์ขมวดคิ้ว หันไปมองเคืองๆ แล้วรีบหันกลับ เพราะตอนนี้ธงรบยืนใส่กางเกงชั้นในสีขาวบางเพียงตัวเดียว...เกือบเปลือย...ถึงไม่เปลือยก็เรียกว่าเปลือย กางเกงชั้นในของธงรบตัวจิ๋วมาก และที่สำคัญ ความอวบอูมด้านหน้านั้นไม่ใช่เล็กๆ
...ถ้าคืนนั้นที่เขาเมาแล้วโดนธงรบฉวยโอกาสทำ "ชุดใหญ่" อย่างที่นายตำรวจขู่ เขาคงเจ็บทรมานแทบขาดใจตาย...โชคดีมากที่รอดมาได้...
อาทิตย์เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่าง แล้วล้วงเข้าไปดึงกางเกงลง หันหน้าเข้าตู้ล๊อคเกอร์ อดกลัวไม่ได้ว่าธงรบจะเอื้อมมือมาดึงผ้าเช็ดตัวให้หลุดออก หากผู้กองเกิดทะลึ่งขนาดนั้น เขาคงเขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็หันหน้าเข้าซุกกับตู้ล๊อคเกอร์ได้ แล้วจะคว้ากระเป๋าที่อยู่ในตู้มาขว้างใส่ธงรบ แล้วค่อยเอาเสื้อที่แขวนอยู่ มาปิดบังความอุจาด
"สงสารจัง จะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังเก้ๆ กังๆ" ธงรบทำหน้าเวทนา "งั้นเจอกันข้างนอกนะครับ จะคอยที่ลู่วิ่ง"
พูดเสร็จ ธงรบก็หยิบกางเกงขาสั้นมาสวม ก้มลงใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว คว้าเสื้อกล้ามแล้วเดินจากไป อาทิตย์ปรายตามองตาม สังเกตเห็นชายหนุ่มหน้าใสท่าทางเนี๊ยบสองสามคนทอดสะพานให้ผู้กองรูปหล่อที่เดินไปพลางสวมเสื้อกล้ามสีขาวไปด้วย
...ฮึ...เสน่ห์แรงไม่เบาๆ นี่หากมาคนเดียวผู้กองธงรบคงกวาดเรียบจนหมดยิมสิเนี่ย...
อาทิตย์สวมกางเกงขาสั้นสีดำ คว้าเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มมายืนมองชั่วครู่ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนที่ให้ซื้อเสื้อตัวนี้ให้เขา
...อนุภาพ...พี่นุซื้อให้เขาเป็นของฝากจากเกาหลี เสื้อตัวนี้เองที่เขาใส่ไปงานวันเกิดของพี่บั๊ด แล้วพี่นุเดินมาชนเขา ทำน้ำจิ้มปลาหมึกหกรด ยังเห็นเป็นรอยด่างอยู่เลย...
...แปลก...หลายวันที่เขาไม่ได้นึกถึงอนุภาพ...งานที่ยุ่งมากทำให้เขามัวมุ่งความคิดไปเรื่องบริษัทเปิดใหม่ และที่สำคัญ ผู้กองธงรบกวนเขาเสียจนไม่มีเวลาที่จะนึกถึงเรื่องอื่นใด
...คิดไปเขาก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาอนุภาพ ได้ยินเสียงก็ยังดี ที่จริงเขาอยากเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่สารวัตรอธิคมนี่สิ ดูกันท่าจนออกนอกหน้า ครั้งล่าสุดที่เจอ ทำเหมือนจะบีบคอเขาเสียให้ได้...
"มาคนเดียวหรือครับ" เสียงเข้มทักขึ้นใกล้ๆ อาทิตย์ถูกดึงให้ออกจากภวังค์ มือที่กำลังจับเสื้อยืดขยับคลี่เสื้อออก หันไปหาต้นเสียงเห็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ ยิ้มให้เขา ใบหน้าคม โหนกแก้มสูง กรามใหญ่ ปากหนาอย่างผู้ชาย ดูห้าว และเข้มเสียจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นไม้พันธ์เดียวกัน แต่สายตาแพรวพราวทำให้เขาทราบได้ทันทีราวกับมีเรดาร์พิเศษ
อาทิตย์ไม่ตอบ ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าช้าๆ ในใจกลับตอบรับว่า...ใช่ครับ มาคนเดียว...มาคนเดียวจริงๆ เพียงแต่ถูกผู้ชายหน้าทะเล้นคนหนึ่งตามติดไม่ยอมห่างตั้งแต่ออกจากออฟฟิสแล้ว และนี่คงไม่ยอมปล่อยให้เขากลับบ้านคนเดียวอย่างสงบสุขแน่
...หนีไปตอนนี้ซะเลยดีไม๊...
...คงได้หรอก...เชื่อสิ ถ้าเดินออกจากห้องล๊อคเกอร์...ผู้ชายที่มีความสามารถในการกวนประสาทเป็นกิจวัตรจะต้องคอยเขาอยู่ข้างหน้า
...อาทิตย์ถอนหายใจอีกแล้ว...สวมเสื้อ สวมร้องเท้า คว้าถุงมือยกน้ำหนัก แล้วเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ชายหนุ่มมาดแกร่งคนนั้นมองตามอย่างเสียดาย
...เฮ้อ...ได้เวลาสู้กับธงรบอีกยกหนึ่งแล้ว...
***********************
-
:laugh: พี่ไต๋ปาดหน้าเค้ก
:pig4:
-
อยากอ่านตอนต่อไปมากมาย
สงสัยจะได้พระเอกขี่ม้าขาวก็ตอนนี้ล่ะม้างงงงงงงงงงงงง
:mc4:
-
:jul3: :jul3: นึกภาพเห็นผู้กองธงรบเป็นมารหัวขนของเจ้าตี๋อาทิตย์จริงๆ น่ะเนี๊ย ตามราวีได้ทุกสถานการณ์
ยอมๆ ไปเห๊อะ :laugh:
-
ผู้กองนี่เจ้าเล่ห์จิงๆๆเลย :กอด1: แต่ตี๋น้อยก้อยอมๆๆแกไปเหอะ :oo1:เด๋วลงแดงตายวะก่อน :oo1:
:L2: แอบคิดถึงศาลาวัดกะพี่นุนน่ะค่ะ :กอด1:
-
:z1: รอลุ้นผู้กองธงรบ
-
:z1:
สู้เว้ย!!
-
สมแล้วที่เป็นเพื่อนของสารวัตรอธิคม เจ้าเล่ห์พอกันทั้งคู่เลยแฮะ :เฮ้อ:
แล้วอาทิตย์นะ อย่าเพิ่งยอม เดี๋ยวเขาจะหาว่าเรา ... ง่าย เลี้ยง ๆ ไว้ดูเล่นนาน ๆ ก่อนแล้วค่อยว่ากัน อิอิอิ
-
:z1:
-
รีบๆมาต่อให้จบไวๆนะคับ
ผมตามเรือ่งของพี่ไปหลายบอร์ดมากคับ
ตอนแรกไปเจอภาค1ในเว็บdekchai69
แล้วก็ตามไปเรือ่ยๆจนสุดท้ายมาเจอที่นี่อ่ะคับ
รีบๆมาต่อนะคับ
รักคนเขียนจะตายแล้วเนี่ย
ปล. Thesis ที่พี่ทำอยู่อ่ะคับ ใกล้เสร็จรึยังคับ??
สู้ๆนะคับ แล้วขอแอบเดาว่าพี่เรียนป.โทด่านภาษาอังกฤษรึเปล่าคับ?
ถ้าใช้ แล้วมีอะไรให้เด็กเอกอิ้งปี2ช่วยก็บอกได้นะคับพี่
พี่จะได้มีเวลามาแต่งเรือ่งให้อ่านต่อ อิอิอิอิ
-
:oo1: ผมมาเพื่อการนี้
ขอพี่จิ้มเปลือกไข่หน่อยนะน้องชาย 55+
ยินดีต้อนรับน๊า ~ :L2:
แล้วเราก็รอนิยายต่อไป
:pig4:
-
สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ เหอๆๆ เจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลย อิอิ
-
:เฮ้อ: ยังอีกเหลอ
-
o13
คุณคฑาวุธ
ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่
ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ
รับไม่ได้...
ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ ไม่ฉวยโอกาส ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
นะนะน
ดัษบดินทร์ รักน้องวุธครับ จ๊วบบบบ
ร.ท.ดัษบดินทร์
ตะหรวจไม่เหมือนตาหานครับ
ตำรวจเจ้าชู้และเ้จ้าเล่ห์ 555 ขอบคุณและยินดีต้อนรับนะครับที่ตามมาอ่าน คุณไม่กล้าอ่านภาคสองผมก็ไม่กล้าเขียนภาคสองเหมือนกัน กลัวเสียใจมากมาย
และขอขอบคุณทุกท่านที่ให้คอมเมนท์นะครับ อยากจะรีพลายตอบทุกอันเลยล่ะและมันตอบมะไหว (แต่ที่จริงตอบไหวนะ แต่กระทู้คงยาวสุดๆ กลัวคนอ่านเบื่อกันซะก่อน)
แล้วเรื่องอาทิตย์เสียตัวให้ :oo1: ธงรบนี่จะให้รีบๆ เสียตัว หรือเล่นตัวกันดีอ่ะครับ ฝ่ายหนึ่งก็ให้รีบยอมๆ เขาไปซะ ผู้อ่านอีกฝ่ายก็ให้แกล้งเล่นตัวนานๆ ไปตกลงกันก่อนดีไม๊นี่? ผู้เขียนสับสน สับสนทางเพศยังไม่พอ :z1: ยังมาสับสนในนิยายอีก 555 นี่ถ้าผู้เขียนเป็นอาทิตย์นะ จะยอมแผ่หราให้ตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันแล้ว เอ๊ย ไ่ม่ใช่ จะไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวเด็ดขาดถ้าตราบใดที่ไม่บอกว่ารัก :z3: โอ๊ย สับสน :เฮ้อ:
-
รีบๆมาต่อให้จบไวๆนะคับ ผมตามเรือ่งของพี่ไปหลายบอร์ดมากคับ ตอนแรกไปเจอภาค1ในเว็บdekchai69 แล้วก็ตามไปเรือ่ยๆจนสุดท้ายมาเจอที่นี่อ่ะคับ รีบๆมาต่อนะคับ รักคนเขียนจะตายแล้วเนี่ย
ปล. Thesis ที่พี่ทำอยู่อ่ะคับ ใกล้เสร็จรึยังคับ?? สู้ๆนะคับ แล้วขอแอบเดาว่าพี่เรียนป.โทด่านภาษาอังกฤษรึเปล่าคับ? ถ้าใช้ แล้วมีอะไรให้เด็กเอกอิ้งปี2ช่วยก็บอกได้นะคับพี่ พี่จะได้มีเวลามาแต่งเรือ่งให้อ่านต่อ อิอิอิอิ
ขอบคุณครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู้กระู่ทู้ครับ ป โท ด้านภาษาอังกฤษใช่ครับ วิดยานิพนก็กำลังกระเสือกกระสนครับ ตอนนี้ติดแหง็กอยู่ที่แปลกลอนของเช็คสเปียร์จากเรื่อง King Lear องค์ที่ 3 ครับ ขอบคุณที่จะช่วยครับ ห้ามลืมสัญญานะ เพราะมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรแล้ว
--------------------------------
ผู้กองธงรบชักธงรัก บทที่ 3 ครับ
- 3 -
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่รชานนท์และอาทิตย์คุยกันเรื่องงาน ฝ่ายหลังกลับเผลอตัวนั่งเหม่อลอย จนเพื่อนที่เอาแต่พูดและก้มหน้าพิมพ์คอมพิวเตอร์ต้องหยุดเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบจากคนที่เขาพูดด้วย
"คิดอะไรอยู่อาทิตย์ เหม่ออีกแล้ว" รชานนท์เคาะมือเพื่อนสนิทที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ติดกับหน้าต่าง "มองอยู่ได้ ไม่เห็นรถบีเอ็มมาจอดคอยแล้วรู้สึกชีวิตขาดอะไรไปเหรอ"
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่ารชานนท์ "ทำไมชอบเคาะมืออยู่เรื่อย"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ พูดหยาบขึ้นทุกวันนะ แต่ก่อนไม่เคยเห็นกล้าพูดอะไรแบบนี้ คุณหญิงแม่ได้ยินเข้าระวังโดนดุนะคุณหนู" รชานนท์พูดยิ้มๆ
"ตกลงจะเอายังไงนนท์ อย่าออกนอกเรื่อง" อาทิตย์โยนปากกาในมือลงบนโต๊ะประชุม
"นายนั่นล่ะจะเอายังไง เราถาม แต่นายไม่ตอบ เอาแต่เหม่อลอย อยากรู้ว่าเขาหายไปไหนก็โทรไปหาเขาสิ"
"พูดใหม่ซิ" อาทิตย์ไม่สนใจที่รชานนท์พูดถึง "เขา" คนนั้น บอกให้เพื่อนพูดเรื่องงานใหม่อีกครั้ง
"อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน ก็โทรไปหาเขาซะ จะได้เลิกเหม่อซะที" รชานนท์พูดย้ำช้าๆ
อาทิตย์ถอนหายใจ แสดงท่าทางให้เพื่อนรู้ว่า ไม่ใช่ให้พูดซ้ำประโยคนี้ แต่ให้พูดซ้ำเรื่องงาน "ไอ้นนท์ อย่ายุ่ง ไม่ต้องมาทำเป็นแนะนำ"
"ก็เป็นห่วง กลัวเสียงาน" รชานนท์ยักไหล่ "เมื่อกี้เราบอกว่าเราโอเคกับข้อเสนอของ Shrine นายแบบก็ตกลงตามที่เขาเสนอมา แพงหน่อยแต่ก็คุ้ม เขากำลังดัง ส่วนเรื่องไทม์ไลน์ให้ปรับสั้นลงอีกหน่อย พจน์เขาก็เห็นด้วย เราอาจต้องเร่งทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม ถ้าไม่ไหวจริง พี่นุบอกว่าจะช่วย อันนี้พจน์เขาพูดเอง"
...พี่นุ...
อาทิตย์ตาลุกวาว สดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น รชานนท์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจเพื่อนที่ยังคงฝังใจกับอนุภาพไม่ยอมเลิก
"ตกลงเรื่องนายแบบนี่ไฟนอลแล้วนะ แต่ถ้านายอยากประหยัดเงิน เอาผู้กองธงรบก็ได้ ท่าทางหุ่นดี ว่าแต่ว่าผู้กองเขายอมเปลือยหรือเปล่าแค่นั้นล่ะ" รชานนท์แนะ
"ไม่" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วบอกว่าเขาจะรีบไปคุยเรื่องรายละเอียดกับ Shrine น้ำหอมที่เปิดตัวใหม่ในประเทศไทยให้บริษัทของเขาทำโฆษณาให้
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
---แต่ทำไมธงรบหายหน้าไปเป็นอาทิตย์แล้ว นี่เกือบเจ็ดวันที่เขาไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงเลย...
...สงบสุขมาได้เจ็ดวัน...
...แต่สงบสุขจริงหรือ...ทำไมเขารู้สึกเซ็งๆ แบบนี้ที่อะไรๆ ก็เงียบเหลือเกิน
ธงรบผงกหัวเข้ากับเสียงเพลง มือยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะหันไปคว้าอีกแก้วหนึ่งมาถือไว้
คืนนี้เขาดื่มเหล้าเป็นน้ำ รู้สึกเบื่อสุดๆ กว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เขายอมปล่อยให้อาทิตย์หนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตื๊อมาตลอดได้หายใจโล่งสะดวก แต่เขากลับรู้สึกอึดอัดเหลือประมาณ...พอไม่ได้ไปตื๊อตี๋หนุ่มคิ้วเข้มแล้วรู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรไปบางอย่าง
"ผู้กอง เขาจะไปต่อกันที่คอนโดของโตโต้ ผู้กองไปด้วยกันนะครับ เพนท์เฮ้าส์เลยนะ มีสระน้ำ ปาร์ตี้กันข้ามคืนเลย" ธีรยุทธ นายแบบหนุ่มดาวรุ่งเบียดกายเข้ามาใกล้ ตะโกนใส่หูของธงรบเพราเสียงเพลงในคลับ JET SET ดังมาก แต่นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้า ทำให้อีกฝ่ายหน้ามุ่ย
"ไปเถอะผู้กอง" ธีรยุทธคะยั้นคะยอ "เผลอๆ พอสนุกได้ที่ มีการแก้ผ้ากระโดดน้ำกัน สวิงกิ้งกันให้สนุกไปเลย"
...แต่ก่อนนะสนุก...เดี๋ยวนี้ชักจะเบื่อๆ...อะไรแบบนี้เขากับอธิคมเคยมาหมดแล้ว---ปาร์ตี้ส่วนตัวกับหนุ่มๆ แวดวงไฮโซ ดารานักร้องนายแบบที่พร้อมจะสนุกกับเขาและเพื่อนคู่หูรูปหล่อ แม้แต่บทรักเร่าร้อนในรถที่ตระเวนท่องราตรีกรุงเทพฯ แทบทุกคืน...
ตั้งแต่อธิคมเริ่มจีบอนุภาพ เพื่อนทิ้งเขาให้สนุกคนเดียวกับหนุ่มๆ หน้าตาดีที่เปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ เขาพอจะทนได้ แต่นี่เกือบปีแล้วที่ฉายเดี่ยว ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวคืออยากจะกลับบ้านนอน...
"ยุทธไปเถอะ พี่ต้องกลับก่อน พรุ่งนี้เข้าต้องเข้ากรม" ธงรบปฏิเสธ
"เข้ากรมอะไรกันเช้าวันเสาร์" ธีรยุทธขยับตัวเต้นตามจังหวะเพลง
"คดีพิเศษสำคัญสุดๆ"
"จริงเร๊อ" ธีรยุทธทำหน้าไม่เชื่อ "หรือว่าจะแอบไปต่อที่ไหนกับเด็กใหม่"
ธงรบไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มมุมปาก ลดมืออีกข้างลงไปคว้าหมับที่ก้นของนายแบบหน้าหล่อที่เต้นเบียดเขาอยู่
ธีรยุทธไม่ขัดขืน กลับหัวเราะชอบใจ "ผู้กอง น่า นะ ไปด้วยกัน คืนนี้ผมเป็นของผู้กองแล้ว จะยอมผู้กองทุกอย่าง จะถ่างขาให้ไม่บ่นเลย ในสระ ในรถ ที่ไหนก็ได้" ธีรยุทธเลียริมฝีปาก เปิดเผยความต้องการเต็มที่
"ที่นี่เลยดีไหมล่ะ" ธงรบแกล้งล้อ
"เอาสิ ถ้ากล้า" ธีรยุทธหัวเราะ กระดกแก้วเหล้าเทน้ำสีอำพันลงคอ
ธงรบยกเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดอีกครัง แล้วหันมาคลอเคลียธีรยุทธ จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว เอื้อมมือไปเกาะกุมเป้าตุงของนายตำรวจ
"ผู้กอง ไปข้างนอกกันเถอะ" ธรียุทธชวนธงรบ แล้วดึงมือนายตำรวจให้เดินตาม
"ไปไหนกัน" ธงรบถามเสียงเบาเมื่อพ้นจากห้องที่อัดแน่นไปด้วยสมาชิกคลับ JET SET คลับหรูราคาแพงที่เฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าไปหาความสำราญได้
"ไปสวรรค์ชั่วคราวของเราไง" ธรียุทธหัวเราะ แล้วเร่งผีเท้าเดินน้ำหน้า เมื่อเหลือบไปเห็นคนเดินสวนมาจึงปล่อยมือธงรบ จุดหมายปลายทางของชายหนุ่มทั้งสองคือชั้น P2 ของอาคารจอดรถที่อยู่ตึกติดกัน
ธีรยุทธขับรถ SUV คันใหญ่ กว้างพอที่เขาสองคนจะ "ทำ" อะไรกันได้อย่างไม่อึดอัดนัก ลานจอดรถที่นี่เงียบ และไฟไม่ค่อยสว่างเท่าใดนัก ธงรบเคย "ทำ" อะไรกับใครอยู่หลายครั้งเหมือนกัน อธิคมก็เคย คราวนั้น ต่างคนต่างอยู่กับ "คู่" ของตัวเองในรถคนละคันที่จอดอยู่ชั้นเดียวกัน
ธงรบยิ้มบางๆ ให้ธีรยุทธที่หันมายิ้มให้เขาเป็นครั้งคราว นายแบบหนุ่มรักษาระยะห่างเพราะไม่ต้องการให้ใครผิดสังเกต แต่เริ่มจะเดินเซไปเซมาเพราะดื่มเหล้าไปเยอะ แต่เขาสบายมาก คืนนี้เขาดื่มน้อยกว่าที่เคย คนคอแข็งอย่างเขาแค่เหล้าสิบกว่าแก้วไม่ทำให้เขาเมาได้
ลานจอดรถชั้น P2 รถจอดเต็มไปหมด แต่เงียบมาก ผู้คนคงสนุกกันอยู่ในตึกที่อยู่ติดกัน อาคารที่เป็นเพียงลานจอดจึงเงียบอย่างที่เห็น
...เงียบจนได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังก้องกังวาน
...เขากับธีรยุทธ...
ธงรบอมยิ้ม คิดอยู่ในใจว่า...เงียบขนาดนี้คงได้ยินเสียงช่วงล่างรถดังเอี๊ยดอ๊าดกันบ้างล่ะ...แต่ไม่มีใครกวนใจ ยามที่นี่ไม่มีใครกล้าเพราะลูกค้าของคลับแต่ละคน "ร้ายๆ" กันทั้งนั้น หรือบางที ยามขี้เกียจมาสนใจ จะให้เดินคอยสอดส่องว่าใครมาทำอะไรกันในรถ คงเหนื่อยกันน่าดูเพราะที่นี่ ลานจอดรถแทบทุกชั้น จะมีกันเป็นคู่ๆ เป็นระยะๆ แต่ชั้นนี้เงียบกว่าปรกติ สงสัยเพราะเป็นชั้นที่สงวนเอาไว้สำหรับรถกลุ่มวีไอพี ตอนนี้จึงมีเพียงเขากับธีรยุทธเพียงสองคน
...และ...เสียงรองเท้ากระทบพื้นอีกคู่หนึ่ง!...
ธงรบมองไปทางด้านขวาเยื้องไปข้างหน้า ตามเสียงรองเท้าคู่ใหม่ที่เพิ่งได้ยิน จึงเบิกตาขึ้นด้วยความแปลกใจ
...อาทิตย์!...
ธงรบเพ่งตามองร่างที่กำลังเดินอยู่ระหว่างแถวรถที่จอดเรียงรายอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถด้านที่ใกล้กับทางออก
อาทิตย์หัวยุ่ง เสื้อยับยู่ยี่ ราวกับสนุกสุดเหวี่ยง...สงสัยเป็น Pariner Club วัยรุ่นไฮโซมักจะไปรวมตัวกันที่นั่น เขาเคยเข้าไปแต่ไม่บ่อย สาวๆ ที่ Pariner เปรี้ยวมาก ใจกล้าเข้ามาจีบเขาอยู่เหมือนกัน ส่วนหนุ่มๆ ก็ใช่ย่อย เข้าไปทีไรได้ติดไม้ติดมือออกมาด้วยทุกที ผับนั้นมีทั้งชายหญิงปนกัน แต่ก็มีกลุ่ม "แอบแฝง" อยู่ไม่ใช่น้อย พอๆ กับที่ JET SET
ธีรยุทธเดินนำธงรบห่างออกไปพอสมควรเพราะนายตำรวจหนุ่มชะลอความเร็ว หากธงรบเรียกนายแบบขาซ่าประจำวงการให้หยุดรอ เสียงก้องๆ ในลานจอดรถจะทำให้อาทิตย์ได้ยินแน่นอน
ธงรบเปลี่ยนเส้นทางเดินทันที เขาเลี้ยวขวาหลังรถวอลโว่ S80 สีดำ แล้วตัดผ่านไปอีกสองแถว ก้าวเท้ายาวๆ เร่งความเร็วตรงไปยัง "เป้าหมาย" ใหม่ที่กำลังใกล้จะถึงรถ
อาทิตย์เดินตัวตรง...แสดงว่าไม่เมา...กางเกงสแล็คสีเบจพอดีตัวที่ชายหนุ่มสวมอยู่เผยให้เห็นบั้นท้ายแน่นแกร่งที่ธงรบชอบจ้องมองทุกครั้งที่เจอกัน ชายเสื้อของอาทิตย์หลุดลุ่ย มือซ้ายถือกุญแจ กำลังจะยกขึ้นกดล๊อคประตูเบนซ์สีดำที่จอดอยู่สุดแถวของรถที่จอดฝั่งติดผนัง
อีกประมาณสี่ห้าก้าวธงรบก็จะถึงตัวอาทิตย์ แต่ตี๋หนุ่มของเขารู้สึกตัวว่ามีคนเดินอยู่ไม่ห่างจึงหันหน้ามามอง
คิ้วเข้มเหนือตาเรียวเล็กคู่นั้นเลิกขึ้นเพราะแปลกใจ ปากพึมพำชื่อธงรบเบาๆ นายตำรวจยิ้มกว้างแล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าไปใกล้...
...กลัวอาทิตย์จะรีบกระโดดขึ้นรถขับหนีไป...ธงรบอดคิดในใจแล้วรีบไปหยุดยืนที่อีกด้านหนึ่งของรถ
"ขอกลับด้วย" ธงรบรีบพูด...เสียงเบา...กลัวว่าธีรยุทธที่อยู่ในลานจอดรถจะได้ยิน ทั้งที่ไม่รู้แน่นอนว่าตอนนี้นายแบบหนุ่มอยู่ที่ไหน...ป่านนี้คงกำลังเดินหาเขาอยู่กระมัง...
"ผู้กองมาทำอะไรที่นี"
"มาจับผู้ร้ายมั๊ง" ธงรบเล่นลิ้น "แล้วอาทิตย์ล่ะ ออกจากออฟฟิสแล้วทำไมไม่กลับบ้าน"
"มาหาลูกค้ามั๊งครับ" อาทิตย์ "กวน" คืนบ้างเหมือนกันแล้วพูดต่อว่า "ผมจะกลับแล้ว"
"ถึงได้ขอติดรถกลับด้วยไงล่ะ" ธงรบเอื้อมมือจับที่เปิดประตู เตรียมตัวขึ้นรถเต็มที่
"ผู้กองคงมาแท็กซี่ตามเคย"
...จอดค้างคืนเสียห้าร้อยบาท...ธงรบรู้ดี...จ่ายมาหลายครั้งแล้วด้วย สมัยก่อน ตอนที่ธนาวุฒิมีหน้าที่มาแบกเขากับอธิคมกลับบ้าน เขากับเพื่อนทิ้งรถไว้ที่นี่จนเป็นเรื่องธรรมดา
"รถเสีย" ธงรบให้เหตุผล "อาทิตย์ เปิดรถซะทีสิ"
ชายหนุ่มหน้าตี๋ถอนหายใจ ยังยืนจ้องหน้าธงรบอยู่ไม่วางตา กำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี
...หนึ่งสัปดาห์ที่ธงรบหายไปเฉยๆ เขายังฉุนอยู่ทั้งๆ ที่ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าดีแล้ว...ได้พักสมองถึงเจ็ดวัน สงบสุขยิ่งนัก
แต่อยู่เฉยๆ หายหน้าไปไม่บอกกันแบบนี้ มันน่าชกนัก...แล้วนี่ยังยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่เหมือนเคย
ธงรบพยักหน้า อ้าปากหาว แล้วพูดว่า "เถอะ ง่วงแล้ว"
"ผมจะขับวนซักสองสามรอบ ถ้าเจอรถผู้กอง ผมจะให้ผู้กองลง" อาทิตย์เสียงเข้ม
ธงรบไม่ตอบ...ยิ้มหวานให้เจ้าของรถ
...ฝันไปเถอะ ถ้าไม่ยกเท้าขึ้นถีบลงจากรถ อย่าได้หวังว่าธงรบจะยอม แต่ถึงถีบ เขาก็จะจับขาอาทิตย์ไว้ ลูบไล้ให้หายอยาก แล้วก็ปล้ำในรถซะเลย...ธงรบคิดสนุกแล้วเปิดประตูรถออกเมื่อได้ยินเสียงปลดล๊อค
นายตำรวจหนุ่มปรับเบาะให้เอนลงครึ่งหนึ่งแล้วเอนตัวพิงพนัก หลับตาทันทีราวกับเหนื่อยล้ายิ่งนัก ทิ้งให้คนขับหันไปมองตาขวาง
"ง๊วง ง่วง" ธงรบพูดเบาๆ ตาหลับพริ้ม แล้วนั่งนิ่งเงียบ
...คิดผิดหรือคิดถูกนะเนี่ยที่ยอมให้ธงรบขึ้นมาบนรถ แล้วกว่าจะยอมลงจากรถนี่ต้องเถียงกันอีกนานแค่ไหน...อาทิตย์คิดในใจแล้วเคลื่อนรถออกจากช่องจอดช้าๆ เมื่อใกล้ถึงทางลงชั้นถัดไป ชายหนุ่มชะลอรถชั่วครู่เมื่อมีคนเดินตัดผ่านทางเดินรถ ท่าทางเหมือนกำลังมองหารถของตัวเอง
เสี้ยวหน้าด้านข้างดูคุ้นๆ เหมือนนายแบบที่กำลังดัง หากเมื่อชายหนุ่มรูปร่างดีคนนั้นหันหน้ามาให้เห็นใบหน้าตรงๆ เขาจึงนึกออกว่าเป็นใคร
ใจหนึ่งอยากจะเปิดประจกไปทักนายแบบชื่อดัง พรีเซนเตอร์น้ำหอมที่เขากำลังทำโฆษณาอยู่ แต่พอเห็นว่าดึกขนาดนี้แล้วและดูเหมือนอีกฝ่ายอาจไม่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่อยากจะคุยกับใครเพราะท่าทางโกรธจัด อาทิตย์จึงขับรถผ่านไป
ธงรบขอให้อาทิตย์แวะปั๊มน้ำมัน บอกว่าอยากดื่มกาแฟ อาทิตย์แย้งว่าดึกแล้ว แต่นายตำรวจยืนกรานว่าจะดื่มให้ได้ โดยให้เหตุผลว่าเขาไม่ไหวแล้ว หากไม่ได้กาแฟสักแก้วคงต้องตายเพราะฤทธิเหล้าแน่ๆ
"อย่างผู้กองนั่นหรือจะเมา คอแข็งซะขนาดนั้น เมาเป็นด้วยหรือ" อาทิตย์กระทบกระเทียบ เบรกรถกึกหน้าร้านกาแฟเล็กๆ ในปั้มที่ยังเปิดอยู่
"โชคดีอะไรอย่างนี้" ธงรบพูดเบาๆ มองไปยังร้านกาแฟ ทำท่าไม่สนใจที่โดนอาทิตย์ประชด
อาทิตย์เห็นด้วยกับธงรบเป็นครั้งแรก...โชคดีจริงๆ หากไม่มีร้านกาแฟร้านนี้ ในปั้มน้ำมันแห่งนี้ที่ยังเปิดอยู่แม้เป็นเวลาดึกมากแล้ว เขาก็คงต้องฟังธงรบบ่นไปอีกนาน
แต่ครั้นทั้งสองลงจากรถและเดินเคียงข้างกันขึ้นบันไดร้านกาแฟ (เพราะนายตำรวจที่กำลังจะขาดใจตายเพราะต้องการดื่มกาแฟรบเร้าให้ลงไปด้วยกัน ทั้งๆ ที่อาทิตย์ยืนยันว่าจะนั่งคอยในรถ) ธงรบก็กระซิบอาทิตย์เบาๆ ว่า "จำคืนแรกของเราไม่ได้เหรอจ๊ะ ไม่ใช่เพราะเมากันหรอกหรือ เราถึงได้มาคู่กัน"
อาทิตย์หยุดเดิน หันมาทำตาขวาง นึกถึง "ครั้งแรก" ที่เจอกับธงรบได้ ครั้งที่เขาถูกมอมเหล้าจนเมา ครั้งที่ธงรบฉวยโอกาสเขา...ครั้งที่เขาโดนนายตำรวจทำมิดีมิร้ายแบบ "ชุดเล็ก"
...นึกถึงครั้งนั้นแล้วยังเจ็บใจไม่หาย...
"ยังรอชุดใหญ่อยู่นะ" ธงรบกระซิบอีก ยักคิ้วหลิ่วตา อมยิ้ม แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ
อาทิตย์ขบกรามแน่น รู้สึกหมั่นใส้นายตำรวจขึ้นมาทันใด ลืมโทษตัวเองที่เผลอเปิดช่องให้คนช่างยั่วได้ขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาล้อ
...หันหลังกลับ ขึ้นรถขับออกไป ทิ้งให้ธงรบอยู่ในร้านกาแฟซะเลยดีไหม...กวนโมโหดีนัก...
อาทิตย์ยืนคิด มองเข้าในร้าน เห็นคนตัวโตสวมเสื้อรัดรูปสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มยืนสั่งกาแฟอยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแต่กวนอารมณ์กำลังคุยหยอกล้อกับพนักงานท่าทางมีความสุข ออกลายเจ้าชู้เต็มที่ แล้วยังมีหน้าหันมาทำปากส่งจุ๊บให้เขาหน้าไม่อาย
...เท่านั้นเอง...อาทิตย์ก็หันหลังกลับ ก้าวลงบันได ตรงไปที่รถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทเครื่อง
ธงรบตาเหลือก ผละจากเค้าท์เตอร์ขายกาแฟ วิ่งออกมาจากประตูร้านแทบไม่ทัน ยกไม้ยกมือโบกเรียกให้อาทิตย์หยุดเมื่อตี๋หนุ่มถอยรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วทะยานตรงยังทางออกของปั๊มน้ำมัน
"อาทิ๊ตย์" ธงรบตะโกนเรียกเสียงหลง หน้ามุ่ยที่โดนทิ้ง กระโดดพรวดเดียวจากระเบียงเตี้ยๆ หน้าร้านกาแฟถึงพื้นคอนกรีต แล้ววิ่งตามเบนซ์เอสแอลเคสีดำที่ใช้ความหน้าด้านขออาศัยรถมาด้วย
เดี๋ยวมาต่อเพราะโพสยาวไม่ได้คร้าบบบ
-
มาจิ้ม ไป 1 ที
จิ้ม จิ้ม จิ้ม อีก 3 ละกัน
รูป น่ารักจังเลยอ่ะค่ะ รูปอาทิตย์ ที่มี ธงรบห้อยอยู่อ่ะ
-
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
บุคคลิกของผู้กองธงรบเนี่ย อ่านแล้วให้นึกถึงบุคคลิกของคนแต่งั่ก มั่ก :laugh:
ทำมายเพิ่งมาอัพ ดูดิ เมนท์หน้าเดียว ๒ รีเลย
-
:laugh: คู่นี้เค้าก็หวาน...
-
:3123:
-
o13
คุณคฑาวุธ
ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่
ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ
รับไม่ได้...
ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ ไม่ฉวยโอกาส ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
จริงอ่ะ
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว
เอาแบบไม่เลิกกัน
แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
เป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอ ไหน ๆ ก็เลิกเจ้าชู้แล้ว ไม่อยากให้นุเสียใจอีำกแล้วอ่ะ
ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ก็ขอให้ช่วยตอบ comment อันนี้ด้วยน๊า หรือ pm มาก็ได้ สุดท้าย
:o12: ,, ใจร้าว ~
:pig4:
-
...อาทิตย์!...
อธิคมเพ่งตามองร่างที่กำลังเดินอยู่ระหว่างแถวรถที่จอดเรียงรายอยู่อีกฟากหนึ่งของลานจอดรถด้านที่ใกล้กับทางออก
ตรงนี้น่าจะเป็นชื่่อของ ธงรบนะ ว่ามั้ย :z2:
รออ่านอยุ่นะ
-
แล้วอย่างนี้ิอาตี๋จะรอดเร้อ
:z1:
-
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
บุคคลิกของผู้กองธงรบเนี่ย อ่านแล้วให้นึกถึงบุคคลิกของคนแต่งั่ก มั่ก :laugh:
ทำมายเพิ่งมาอัพ ดูดิ เมนท์หน้าเดียว ๒ รีเลย
:z1: เอ๊ะ นี่ใครนี่ ทำไมรู้ดี ว่าแต่ว่าย่อหน้าแรกหรือย่อหน้าที่สองละคร้าบบบที่นึกถึงบุคลิกผู้แต่งอ่ะ (ตอบให้ดีๆ นะ)
-
จิ้ม +1 ให้ผู้กองธงรบกะอาทิตย์
:กอด1:สำหรับคุณวุฑ
-
มาต่อครับ
"อาทิ๊ตย์" ธงรบตะโกนเรียกเสียงหลง หน้ามุ่ยที่โดนทิ้ง กระโดดพรวดเดียวจากระเบียงเตี้ยๆ หน้าร้านกาแฟถึงพื้นคอนกรีต แล้ววิ่งตามเบนซ์เอสแอลเคสีดำที่ใช้ความหน้าด้านขออาศัยรถมาด้วย
นายตำรวจผู้ไล่ตามสันติราษฏร์วิ่งกวดรถผู้ร้ายหน้าตี๋ได้เจ็ดแปดก้าวแล้วก็หยุดเมื่อรถคันงามที่แกล้งขับหนีเขาหยุดจ่ออยู่ที่ใกล้ป้ายทางออกของปั๊ม ไฟเบรกสีแดงสว่างโร่
"เข้าใจเล่นนะ" ธงรบทำตาค้อนประหลับประเหลือกเมื่อเปิดประตูรถ หอบหายใจแฮกๆ อาทิตย์เอียงหน้าท้าทาย นิ่งเงียบ หากแววตาเอาเรื่อง
"ยังไม่ได้จ่ายเงินเขาเลย กาแฟก็ยังไม่ได้ นี่จะทิ้งผมจริงๆ เหรอ กระเป๋าตังค์ก็ไม่มี จะกลับบ้านยังไง ใจคอจะให้ผมนอนหน้าปั๊มเลยเหรอเนี่ยคุณอาทิตย์" นายตำรวจหนุ่มตัดพ้อ
"รีบๆ เข้าสิครับ" อาทิตย์พูดสั้นๆ
"รอแน่นะ" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตี๋หนุ่ม ขมวดคิ้ว ทำตาคาดคั้น
อาทิตย์พยักหน้าช้าๆ ใบหน้ายังนิ่งเรียบ
"จริงนะ" ธงรบยังไม่ยอมเชื่อ ลังเลว่าจะปิดประตูรถดีหรือไม่
อาทิตย์ไม่พูดอะไร นั่งมองธงรบนิ่ง นายตำรวจยังกวนไม่เลิก บอกว่าไม่มีเงินย่อยจ่ายค่ากาแฟ
"ขอร้อยนึง" ธงรบทำหน้าอ้อนวอน "เดี๋ยวใช้คืน"
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็หยิบเงินส่งให้ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรเช่นเคย
ธงรบตัดสินใจปิดประตูรถ ยืดตัวขึ้น กำลังจะหันกลับไปยังร้านกาแฟ รถเบนซ์สปอร์ตคันหรูของตี๋เข้มของเขาก็ขยับเคลื่อนที่ นายตำรวจหนุ่มรีบยกมือขั้นตบหลังคารถ
"เฮ่ย เฮ่ย อย่าเล่นแบบนี้สิ"
ธงรบก้มหน้าลงมาแนบกระจก ยกนิ้วขึ้นปรามอาทิตย์ว่า "อย่า" เด็ดขาด ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งกลับไปที่ร้านกาแฟ สลับหันการหันมามองรถสปอร์ตคันหรูที่เจ้าของใจร้อนกำลังจอดรออยู่
...โล่งอก ไฟเบรกยังแดงโร่...รถไม่ขยับ...อาทิตย์นะอาทิตย์...ร้ายจริงๆ
ธงรบกระโดดพรวดเดียวขึ้นถึงระเบียงของร้านกาแฟ เปิดประตูเข้าไปในร้าน ถามพนักงานเสียงหอบว่า "เสร็จหรือยังน้อง เร็วเข้า เดี๋ยวไม่มีรถกลับบ้าน"
"เสร็จแล้วครับ หกสิบเก้าบาทครับพี่" หนุ่มน้อยพนักงานประจำร้านอมยิ้ม เพราะเห็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
"เลขดีซะด้วย" ธงรบยักคิ้ว "กาแฟคงอร่อยน่าดูที่ได้คนน่ารักทำให้" ธงรบรับแก้วกาแฟ อดยิ้มเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อยหน้ามนไม่ได้ บอกว่าไม่รับเงินทอน แล้วรีบหันหลังวิ่งออกจากร้าน ก่อนที่ตี๋หนุ่มที่พยายามทำหน้าดุจะเปลี่ยนใจทิ้งเขาไว้ที่นี่จริงๆ
"ผู้กอง โทรศัพท์เข้าหลายครั้งแล้ว" อาทิตย์เตือนเสียงเรียบเมื่อธงรบขึ้นนั่งบนรถ
"ช่างเถอะ ดึกขนาดนี้ไม่ไปจับผู้ร้ายแล้ว ผมออกเวรตั้งแต่บ่าย ใครจะมาตามอะไรตอนนี้" ธงรบยักไหล่ ยกกาแฟขึ้นจิบ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ธงรบไม่รับสาย ยกกาแฟขึ้นดื่มช้าๆ ทำไม่สนใจ รู้ทั้งรู้ว่าใครโทรมา
...รับได้ไง...ธีรยุทธแน่ๆ ป่านนี้คงอารมณ์ค้าง...คุยกับกับคนอารมณ์ค้างคงไม่รู้เรื่อง...เมานิดๆ อีกต่างหาก...อารมณ์คงพอๆ กับตอนโมโหหิว
อาทิตย์ออกรถช้าๆ เพราะกลัวว่ากาแฟในมือของธงรบจะหก แต่รู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจกระชากรถเร่งความเร็วทันทีที่ธงรบพูดขึ้นว่า "อาทิตย์ อย่าแกล้งกันนะ กาแฟมันร้อน ขับดีๆ เดี๋ยวหก"
...ดูเอาเถอะ ไม่ว่าตอนไหน ธงรบก็กวนเขาจนได้ไม่ว่างเว้น...
อาทิตย์ไม่ตอบ ทั้งที่ในใจอยากจะพูดโต้กลับไปว่า "เดี๋ยวเบรกรถให้หัวทิ่มเลย" หากชายหนุ่มพูดออกไปว่า "คาดเข็มขัดด้วยครับ"
"คาดได้ไง มือถือแก้วกาแฟอยู่ คาดให้หน่อยสิ"
"ผมขับรถอยู่" อาทิตย์ท้วง
"ผมก็ถือกาแฟอยู่"
"ก็วางลงก่อนสิ" อาทิตย์เสียงดังขึ้น
"ขับรถมือเดียวก็ได้" ธงรบพึมพำ ยกกาแฟขึ้นดื่มด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายเอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดตัว "อ้าว จับเสียบให้หน่อยสิครับ"
ธงรบหมายความว่าให้อาทิตย์เอื้อมมือมาจับปลายของเข็มขัดนิรภัยเสียบลงในช่องล๊อค แต่ไม่วายที่นายตำรวจหนุ่มจะยั่วเย้าต่อ "หรือว่าไม่ถนัดเสียบ ผมจะได้เสียบเอง"
...สิ้นคำพูด เสียงร้องเอะอะของคนช่างพูดก็ดังขึ้น เมื่อคนขับรถเหยียบเบรกกระตุกถี่ๆ สองสามครั้ง ส่งผลให้กาแฟในมือของนายตำรวจกระฉอกรดมือ
"อาทิ๊ตย์" ธงรบเรียกอาทิตย์เสียงสูง "อูย ร้อนชิบ..."
"โทษครับ ผมขับรถมือเดียวไม่ถนัด" อาทิตย์พูดหน้านิ่ง ทำเหมือนไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ทั้งที่ในใจรู้สึกทั้งสะใจทั้งขัน เขายื่นมือซ้ายไปจับแผ่นเหล็กปลายเข็มขัดนิรภัย พยายามดันเข้าไปในช่องล๊อคข้างเบาะ แต่แกล้งใส่ไม่ลงล๊อค จึงปล่อยมือเสียดื้อๆ
ธงรบโวยวายอีกครั้ง เพราะเข็มขัดนิรภัยดีดกลับ แต่นายตำรวจคงระวังตัวอยู่แล้ว กาแฟจึงไม่หก
ธงรบหันมาเบ้ปากใส่คนขับ แล้วพูดว่า "อย่าให้มันร้ายนักนะอาตี๋ เดี๋ยวเหอะ จะโดนซะไม่น้อย"
"วางกาแฟลงก่อนสิครับ" อาทิตย์กดปุ่มให้ที่วางแก้วเครื่องดื่มโผล่ออกมาจากคอนโซนรถมุมที่ติดกับช่องแอร์ด้านซ้าย
"โอ้โหเฮะ ไฮเท็ค ทำไม่ไม่กดปุ่มให้เซฟตี้เบลท์มันเสียบเองบ้างล่ะ"
อาทิตย์แตะเบรกรถนิ่มๆ ราวจะส่งสัญญาณให้คนหัวดื้อรู้ว่า...เขาจะเบรกกระตุกรถอีกหากยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง...ในใจบอกกับตัวเองและธงรบว่า "จะเบรกทุกครั้งที่ยกแก้วกาแฟขึ้นจ่อปากเลยทีเดียว"
"จ๊า...คุณพ่อ" ธงรบทำตาม "จะเอาชนะให้ได้เลยนะ"
อาทิตย์ยิ้มมุมปากเยาะๆ เหลือบตาไปมองข้างๆ เห็นธงรบทำตามที่บอกเงียบๆ จึงไม่พูดอะไร ตามองตรงไปข้างหน้า รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างประหลาดที่กลายมาเป็นผู้ชนะ
"ก็ไม่เห็นจะเข้ายากที่ไหนเลย แค่เสียบแล้วก็ดัน ไม่ถนัด ทำไม่เป็นก็ยอมรับซะเถอะ ถ้ารู้ว่าไม่สามารถ ผมไม่ขอให้ช่วยหรอก เสียบเองก็ได้" ธงรบบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว มือดันสลักเข็มขัดนิรภัยลงล๊อคเสียงดังกริ๊กพร้อมพูดว่า "นี่แน่ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ธงรบเพิ่งพูดจบไป เพราะรู้ว่าธงรบจงใจแฝงความหมายบางอย่าง
"รู้ยังงี้ ขอหลอดดูดกาแฟมาด้วยก็ดีหรอก เจ็บมือชิบ..."
ประโยคถัดมา อาทิตย์ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน บอกตัวเองว่า หากต้องตอบโต้ธงรบทุกประโยค ก็คงปวดกรามตายพอดี ไม่รู้จะหาคำพูดที่ไหนมาต่อล้อต่อเถียงอีกแล้ว...
อาทิตย์ถามธงรบว่าจะลงต่อแท็กซี่ที่ไหน นายตำรวจโอดครวญว่าไปส่งให้ถึงบ้าน แต่อาทิตย์แย้งว่าบ้านอยู่คนละทาง และหากธงรบไม่ลง เขาก็จะขับรถกลับบ้านเลย ให้ธงรบลงหน้าบ้านเขาและหาแท็กซี่กลับบ้านเอง
"ใจร๊ายใจร้าย แค่ไปส่งแค่นี้จะหนักหนาซักเท่าไหร่เชียว"
"ขอบคุณผู้กองนะครับที่นั่งมาเป็นเพื่อน" อาทิตย์อมยิ้มเมื่อชนะอีกครั้ง ธงรบยอมลงจากรถ แต่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กเล็กๆ ถูกสั่งให้ไปกวาดบ้านถูบ้านขณะที่กำลังเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่
อาทิตย์ปรายตาไปยังแก้วกาแฟที่วางอยู่ ธงรบรีบพูดว่าเอาไว้ให้ดูต่างหน้าตอนขับรถกลับบ้าน ไม่ก็เก็บไว้เป็นที่ระลึก
"ขับรถดีๆ นะครับ เป็นห่วง" ธงรบพูดดีๆ หน้านิ่งเรียบ แวบเดียวจริงๆ ที่อาทิตย์เห็นสีหน้าจริงจังของนายตำรวจหนุ่ม "อย่าไปแวะเที่ยวที่ไหนอีกล่ะ"
ประโยคถัดมา ธงรบไม่วายยั่วเย้าเขาอีก อาทิตย์เมินหน้ากลับไปมองถนนเบื้องหน้า รอให้ธงรบปิดประตูรถ แล้วจึงขับออกไป
...อดไม่ได้ที่จะมองกระจกมองหลัง...
ธงรบยังยืนมองตามรถเขาอยู่...ยกมือขึ้นค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย ตัวตรง ไม่มีทีท่าเมา
...บอกแต่เขา...ตัวเองเถอะ หวังว่าคงกลับถึงบ้านนะคุณผู้กอง...อาทิตย์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเลี้ยวขวา...ภาพของนายตำรวจเจ้าชู้จึงหายไปจากสายตา...แต่เขากลับรู้สึกว่าใบหน้าทะเล้นนั้นลอยเด่นอยู่หน้ากระจกรถ หันไปมองแก้วกาแฟสีเหลืองเข้มที่วางอยู่บนที่วางแก้วหน้าเบาะ ก็ดูเหมือนจะเห็นหน้าของธงรบโผล่ขึ้นมาทำหน้าทำตาล้อเลียน
...นึกๆ ไป ให้ธงรบหายหน้าไปเฉยๆ อีกซักสองสามวันเถอะ...ภาพเหล่านี้จะได้ไม่มารบกวนโสตประสาทของเขา...อาทิตย์สะบัดหัวแล้วเร่งความเร็วรถตรงกลับบ้าน คืนนี้เขาเหนื่อยมากแล้ว...อยากจะรีบนอนให้หลับสบาย...
อาทิตย์นั่งนิ่งมองประตูห้องทำงาน ในใจนึกถึงที่เคยบอกตัวเองว่ารู้สึกเงียบเหงาอยู่บ้างที่จู่ๆ ก็ไม่มีใครมารบกวน ทำให้อะไรบางอย่างขาดหายไป ผสมผสานกับความรู้สึกถึงสันติสุขในชีวิตและความสงบของสมองที่ได้มาเจ็ดวันตอนที่ธงรบหายหน้าไม่มาตามตื๊อ แต่หลังจากคืนนั้นที่พบกันที่ลานจอดรถกลางดึก ธงรบก็กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเขาอีกรอบ คราวนี้ใจกล้าหน้าด้านมากกว่าเดิม นั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โซฟาหน้าห้องทำงาน ยังดีที่มาเอาตอนเวลาพนักงานคนอื่นๆ เลิกงาน เหลือเพียงเขากับรชานนท์
ธงรบมาถึงบริษัทและสวนทางกับรชานนท์ที่ออกไปพอดี เพื่อนของอาทิตย์ทำหน้ายิ้มๆ เมื่อทักทายนายตำรวจหนุ่ม แล้วล้อด้วยการฝากให้ดูแลอาทิตย์ด้วย
"อย่าให้อาทิตย์อยู่ดึกเกินไปนะครับผู้กอง อาตี๋คนนี้ทำงานไม่ยอมหยุด ผมกลัวเป็นลมหมดสติคาโต๊ะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ คุณรชานนท์ จะคอยกำกับดูแลอย่างดี ไม่ให้คลาดสายตา" ธงรบตอบยิ้มๆ แล้วปรายตามามองอาทิตย์ ก่อนที่อาทิตย์จะปิดประตูห้องทำงาน แล้วขังตัวเองไว้ข้างใน
เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่ม อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ละสายตาจากประตูห้องทำงานที่เขานั่งมองมาเกือบห้านาทีแล้ว หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เปิดเครื่องแล้วลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องทำงาน หยุดยืนมองธงรบที่นั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาสีเทาเข้ม คอพับไปด้านซ้าย หลับตาพริ้ม ชุดเครื่องแบบสีกากีรัดติ้ว เผยให้เห็นรูปร่างแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม แผงอกล่ำ ต้นขากำยำ ปลีน่องแข็งแรง เป้านูนเด่นเพราะกางเกงคับ
...ท่าทางอึดอัด เครื่องแบบก็รัด ยังต้องมานั่งบนโซฟาเตี้ยๆ อีก ขาก็ยาว...อาทิตย์ส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว กลับมายืนมองธงรบต่อ
นายตำรวจขยับตัว เลื่อนตัวลงมาให้คอพาดอยู่บนขอบบนสุดของพนักพิง ขายืดยาวกางออก ยิ่งเน้นส่วนนั้นของตัวเองให้นูนเด่นขึ้น
อาทิตย์ก้มลงมองแวบเดียวแล้วเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคร้ามคมของธงรบ นายตำรวจลืมตาขึ้นช้าๆ ส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วพูดว่า "หิวข้าวแล้วนะ"
"งานผมยังไม่เสร็จ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ
"งั้นก็ไปทำให้เสร็จเถอะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน" ธงรบยิ้มอบอุ่น ขยับตัวให้นั่งตัวตรง แต่ทันใดก็หันตัวไปตามทางยาวของโซฟา ยกขาขึ้นวางบนเบาะ เอนตัวลงนอน "พี่จะนอนคอยตรงนี้ล่ะ"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองประตูห้องทำงานของตัวเอง ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกอึดอัดและลังเลเล็กน้อย จนไม่ทันสังเกตว่าธงรบเปลี่ยนคำเรียกขานตนเอง
"ไปสิ ไปทำงานให้เสร็จ นอนตรงนี้ก็สบายดีเหมือนกัน เบาะนุ๊มนุ่ม" ธงรบยิ้ม ตาปรือเพราะง่วงนอน ทำหน้าพยักเพยิดไล่อาทิตย์ไปทำงาน แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"อ้าวนี่ น้ำเย็น" อาทิตย์ยื่นแก้วน้ำในมือให้
"ป้อนหน่อยสิ" ธงรบยักคิ้ว ขยับตัวให้เข้าที่ ทั้งที่ท่าทางไม่น่าสบายเท่าใดนัก เพราะขนาดของโซฟากับขนาดของคนนอนนั้นไม่พอดีกัน
อาทิตย์ทำเสียงในลำคอ วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจกข้างโซฟา แล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป ทิ้งให้คนขี้เกียจมองตามด้วยสายตาขันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
คราวนี้อาทิตย์ไม่ปิดประตู แม้ธงรบจะมองไม่เห็นเขา และเขาก็มองไม่เห็นธงรบ หากเขากลับรู้สึกว่ามีตาคู่นั้นของนายตำรวจหนุ่มมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งประตูที่เปิดกว้าง ยังทำให้รู้สึกประหนึ่งว่าธงรบนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย--บนโซฟาสีเบจที่วางติดกับผนังห้องหน้าโต๊ะ ที่เขาเอาไว้นอนพักเวลาพักเหนื่อยจากการทำงาน แทนที่จะเป็นตัวที่อยู่หน้าห้อง
ไม่ถึงชั่วโมง อาทิตย์ก็ทำงานเสร็จ ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง ปิดประตู หันมามองธงรบที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กอดอก หายใจเป็นจังหวะ ขายาวพ้นโซฟาไปเกินครึ่งน่อง
รูปร่างของธงรบดีจริงๆ ชุดเครื่องแบบที่รัดรูปเผยให้เห็นมัดกล้ามของร่างแกร่งเป็นรูปเป็นรอยชัดเจน เขาเห็นร่างเปลือยของธงรบมาแล้ว ธงรบก็เคยเห็นเขา
...เขาอยากเห็นอีก!...
อาทิตย์สลัดหัวเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอคิดอะไรไป จึงก้มลงเรียกนายตำรวจที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเบื้องหน้า
"ผู้กอง...ตื่นเถอะ ไปกันได้แล้ว" อาทิตย์เรียก แต่ธงรบยังนิ่ง ท่าทางหลับสนิท
ชายหนุ่มเรียกนายตำรวจอีกสองสามครั้ง แต่ฝ่ายนั้นไม่ขยับตัว ตอนนี้อาทิตย์เริ่มจะรู้แล้วว่าธงรบนอนขี้เซามาก เขย่าตัวเบาๆ ก็ยังไม่ลุก ทั้งที่แค่นอนเล่นเฉยๆ นี่ยังไม่สองทุ่มด้วยซ้ำ
อาทิตย์เดินปิดไฟให้เรียบร้อย ตั้งใจว่าจะกลับมาปลุกธงรบอีกรอบ ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเดินไปที่ประตูทางออกด้านหน้าเพื่อปิดไฟบันไดขึ้นชั้นสอง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากความมืดหน้าห้องทำงานของเขา
"อาทิตย์ อย่าทิ้งกันนะ"
"ผมแค่มาปิดไฟ" อาทิตย์รีบตอบ
"จริงเหรอ จะทิ้งให้พี่นอนอยู่ตรงนี้ล่ะสิ รู้หรอก" ธงรบทำเสียงน้อยใจ "ไม่ปลุกกันเลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ มือกดสวิตช์ไฟแรงๆ ถอนหายใจแล้วหันไปยังเสียงของคนขี้น้อยใจ
"โทษครับที่ไม่ได้ปลุก พอดีผมขี้เกียจเรียก"
นายตำรวจเดินโผเผตรงมาหาชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ ธงรบท่าทางงัวเงีย อ้าปากหาว ยกแขนบิดขี้เกียจ แล้วบอกว่า "ไปกันเถอะ พี่หิวข้าวจนแทบจะกินอาทิตย์ได้ทั้งตัวอยู่แล้ว"
"จะไปตั้งนานแล้ว แต่ผู้กองขี้เซา ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น นี่ยังคิดว่าจะเอาน้ำไปสาด"
"อ้าว ทำไมเมื่อกี้บอกว่าลืมปลุก อาทิตย์นี่ยังไง พูดกลับไปกลับมา" ธงรบแกล้งว่า ตาปรือเพราะง่วงนอนเริ่มเปลี่ยนเป็นวิบวับ
"ผมประชด ผู้กองไม่เข้าใจเหรอว่าผมประชด" น้ำเสียงเอือมระอา
ธงรบยักไหล่ เบ้ปากเล็กน้อย ปฏิเสธทันใด "พี่ไม่ได้นอนขี้เซาขนาดนั้นนะจ๊ะ"
"จริงด้วย ไม่ขี้เซา" อาทิตย์เออออ แล้วเดินออกประตูไป ปล่อยให้คนที่ยอมรับว่านอนขี้เซาเดินตามมาช้าๆ บ่นอุบอิบว่า "ประชดอีกแล้ว พูดอะไรหน่อยไม่ได้เลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ เสียงของอีกฝ่ายที่กำลังบ่นอยู่จึงดังขึ้นว่า "คร้าบๆ รีบแล้วๆ" เพราะเขาหันไปส่งสายตาเร่งให้ธงรบรีบเดิน
"จะรีบไปไหน" ธงรบเดินผ่านหน้าตี๋หนุ่มมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์
"ไปกินข้าวสิครับ หิวจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์เบิกตากว้าง เสียงดังขึ้นมาทันที อยากจะเหวี่ยงกระเป๋าฟาดผู้กองธงรบเสียเดี๋ยวนั้น
"อ้าว งั้นก็รีบเดินสิ มายืนหน้าบึ้งอยู่ทำไม ใครบอกให้ทำงานจนค่ำมืด" ธงรบเสียงดังบ้าง แล้วเดินผ่านหน้าอาทิตย์ตรงไปยังรถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร
อาทิตย์ส่ายหน้า พอธงรบหายงัวเงียก็เริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้ว
...รู้อย่างนี้ ทิ้งให้นอนหลับอยู่ในออฟฟิสคนเดียวซะก็ดี
********** จบตอน **********
-
น่ารักจังคู่นี้!!!~
-
เง้อ
จบตอนแล้วเหรอ
แล้วไปคบกันตอนไหนยังไงอ่ะ
ไม่มีต่ออีกเหรอ
:z10:
-
คู่นี้กวนๆกันน่ารักจังเลย มาต่อๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆค่ะ :really2:
-
ชอบจริง ๆ เลยอ่ะ
ตอนแรก อ่านคุณนุ กะ สารวัตร ว่า น่ารักแล้ว (เลยรักซะ)
ตอนหลัง มาอ่าน อาทิตย์ ก็น่ารักอีก (เลยรักคนแต่งดีกว่า)
-
จะว่าไป
คู่นี้เค้าก็น่ารักไม่แพ้คู่แรกเลยนะ
:laugh:
-
:-[ :o8:
-
:z2:กวนได้ใจจริงๆผูกองธงรบ
แต่อาทิตย์นี่ก็ใจเด็ดไม่แพ้กัน
แล้วอย่างนี้จะลงเอยกันอย่างไรเนี้ยยยยยยยย :z3:
-
ชอบคู่นี้จัง
มันดูกวนๆดี :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักจังเลย คู่นี้
ชอบนะครับ
ติดตามต่อไปนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o13
คุณคฑาวุธ ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่ ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ รับไม่ได้... ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ ไม่ฉวยโอกาส ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้ ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว เอาแบบไม่เลิกกัน แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
จริงอ่ะ
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว เอาแบบไม่เลิกกัน แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
เป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอ ไหน ๆ ก็เลิกเจ้าชู้แล้ว ไม่อยากให้นุเสียใจอีำกแล้วอ่ะ ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ก็ขอให้ช่วยตอบ comment อันนี้ด้วยน๊า หรือ pm มาก็ได้ สุดท้าย
:o12: ,, ใจร้าว ~
:pig4:
ขอบคุณสำหรับควาามเห็นครับ จะรับไว้พิจารณาและใตร่ตรองคร่ำครวญ คุณดัษบดนทร์ครับ ธนาวุฒิเขาก็ไม่ได้แย่งแฟนเพื่อนนะครับ เขารอให้ทั้งสองแยกกันก่อนแล้วค่อยเข้าเสียบ ดูๆ ไปธนาวุฒิก็ไม่ผิดนะ คนที่เคยผิดหวังมาแล้วก็น่าจะสมหวังบ้าง คนที่เคยทำแต่ความดีมาไม่ขาดตกบกพร่อง ก็น่าจะได้รับผลดีตอบแทนบ้างนะ ใช่ป่ะ
ท้ายสุด อย่าลืมนะครับ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
อย่างไรก็ตาม คดีรัก ภาคที่สองก็ยังแป๊กอยู่บทที่ 14 ครับ สารวัตรอธิึคมก็ยังนอนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน 555
-
อย่าให้เศร้าเลยน้า น้า + ให้ อีก 1 ก็ได้
-
o22 ถ้าภาค2ต้องแยกจากกัน ไม่อยากอ่านเลย ของภาค2 เวอร์ชั่นรักกันๆๆดีกว่า :sad4:
-
o13
คุณคฑาวุธ ผมตามเรื่องมจากบอร์ดเก่านะนี่ ไม่คิดว่าจะรีไทร์ใหม่ เอ่อ....สารภาพตามตรงว่า ที่ปาล์มไม่อ่านภาคสองอ่ะ
ใจไม่เข้มแข็งพอ แล้วอีกอย่าง ไม่ชอบสารวัตรเพื่อนของสองคนน่ะ ที่มาที่หลังแล้วมาเอานุไปเป็นแฟนน่ะ รับไม่ได้... ในวงการทหารเราเป็นเพื่อนกันเราไม่ทำแบบนี้ครับ ไม่ฉวยโอกาส ไม่ตีท้ายครัวเพื่อน
แต่ตำรวจไม่รู้...เลยไม่อ่านต่อ.. เพราะรับไม่ได้ ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว เอาแบบไม่เลิกกัน แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
จริงอ่ะ
ขอร้องส่วนตัวประมาณว่า ใหนๆ มันก็หายไปแล้วคุณวุธเขียนใหม่ประมาณว่าสองคนทะเลาะกันแต่แค่งอนๆ ได้ป่าว เอาแบบไม่เลิกกัน แล้วก็ตัดมาที่ธงรบกับไอ้ตี๋เลย
เป็นอย่างนี้ไม่ได้หรอ ไหน ๆ ก็เลิกเจ้าชู้แล้ว ไม่อยากให้นุเสียใจอีำกแล้วอ่ะ ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ก็ขอให้ช่วยตอบ comment อันนี้ด้วยน๊า หรือ pm มาก็ได้ สุดท้าย
:o12: ,, ใจร้าว ~
:pig4:
ขอบคุณสำหรับควาามเห็นครับ จะรับไว้พิจารณาและใตร่ตรองคร่ำครวญ คุณดัษบดนทร์ครับ ธนาวุฒิเขาก็ไม่ได้แย่งแฟนเพื่อนนะครับ เขารอให้ทั้งสองแยกกันก่อนแล้วค่อยเข้าเสียบ ดูๆ ไปธนาวุฒิก็ไม่ผิดนะ คนที่เคยผิดหวังมาแล้วก็น่าจะสมหวังบ้าง คนที่เคยทำแต่ความดีมาไม่ขาดตกบกพร่อง ก็น่าจะได้รับผลดีตอบแทนบ้างนะ ใช่ป่ะ
ท้ายสุด อย่าลืมนะครับ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
อย่างไรก็ตาม คดีรัก ภาคที่สองก็ยังแป๊กอยู่บทที่ 14 ครับ สารวัตรอธิึคมก็ยังนอนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน 555
ปุ๋มเคลียด!!!!!!! ปวดหัวตึ๊บ
ขอพารา สอง เม็ด ก๊าบบบบ
-
ค่อยเป็นค่อยไป :call:
-
ติดตามต่อไป... :-[ ชอบคู่นี้จริงๆ...เมื่อไรอาทิตย์จะใจอ่อนซะทีน๊า
ให้กำลังใจคุณวุธสุดหล่อด้วยนะครับ :L2:
-
อย่าเพิ่งเครียดกันนะครับ อย่าเพิ่งพูดถึงภาคสอง เพราะว่าผมต้องรื้อพล๊อตเรื่องออกมา rewrite ครับ ที่เขียนไป 14 บทมันดูทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้ เลยคิดว่าเ็ก็บโครงการไว้ก่อน มาตรวจแก้ไขคดีรักภาคที่ 1 ให้เรียบร้อยส่งโรงพิมพ์หลังปีใหม่ แล้วออกมาเ็ป็นรูปเล่นทันตรุษจีน พร้อมๆ กับวิดยานิพนผมที่เสร็จพอดี หลังจากนั้นถึงจะเป็นภาคสองครับ ตอนนี้ก็อ่านตอนสั้นๆ กระปิดประปอยของธงรบกับอาทิตย์คั่นไปก่อน ช้าหน่อยนะครับ เพราะเป็นละครช่องเจ็ด ถ่ายไปก็ออกอากาศไป นี่ก็เขียนไปโพสไป ไม่มีตุน แต่เขียนง่ายอ่ะเรื่องนี้ ประสบการณ์ตรงหลายฉาก :z1: โดยเฉพาะบทที่ 4 :m20: :m20:
หยุดคริสต์มาสยาวแล้วครับ ต้องคิดถึงคนอ่านแน่เลย ยังไงก็คิดถึงคนเขียนบ้างนะครับ จะพยายามหาเน็ตเข้ามานะครับ แต่ถ้าห้อยต่องแต่งอยู่บนหน้าผาคงออนไลน์ไม่ไ้ด้เน๊อ :really2: :z2: :กอด1:
Merry Christmas, Happy New Year, Cin Jia U Ee Cin Nee Houd Chai :mc4:
คุณ clearst ครับ จะปวดหัวไปใย ไม่มีอะไรน่าหนักใจซักหน่อย พา รา ไม่มีให้ทานครับ เอายาดมเป็นแท่งแทนได้ป่ะ :z1:
- 4 -
เสียงเพลงในผับหรูดังกระหึ่ม อาทิตย์ผงกหัวเข้ากับจังหวะ ยิ้มกว้างให้กับเจษฎาที่เต้นคู่กับเขา ความจริงเขามากับเพื่อนอีกสามคน แต่ตอนนี้ เชอรี่ ปฏิวัติ และเจนจิราไปห้องน้ำ
คืนนี้เขากับเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยมาสังสรรค์กันหลังจากไม่ได้พบกันมานาน พร้อมทั้งเลี้ยงส่ง เชอรี่กับเจนจิราที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ กลุ่มที่สนิทกันที่สุดมีเจ็ดคน คืนนี้ขาดสองเพราะรชานนท์ไม่มาร่วมด้วยโดยให้เหตุผลว่าไม่โสดแล้ว ภรรยากำลังท้อง ส่วนดุษณีย์ สาวห้าวประจำกลุ่มต้องไปทำข่าวด่วนเพียง 30 นาทีก่อนเวลานัดพบ
จังหวะเพลงเปลี่ยนไปเป็นช้าลงกว่าเดิม แต่ก็ยังเร้าใจอยู่ ขณะที่กำลังเพลิดเพลิน พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหูของอาทิตย์ว่า "แฟนเหรอครับ"
อาทิตย์แปลกใจ เสียงนี้ไม่คุ้น เขาหันไปมอง เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ ใบหน้าคมเข้ม ผมตัดสั้นเกรียน เหมือนคนในเครื่องแบบ อายุยี่สิบต้นๆ ผิวเข้ม ไรหนวดครึ้ม จมูกโด่งคม
แวบหนึ่งเขานึกถึงธงรบและอธิคม...อดถอนใจไม่ได้ว่าทำไมพักหลังชีวิตเขาต้องเจอแต่คนในเครื่องแบบทั้งนั้น...ตำรวจทั้งสองคน คนหนึ่งแย่งคนที่เขารักไป ส่วนอีกคนตื้อเขาจนแทบไม่ได้หายใจ...นี่สงสัยคงเป็นตำรวจอีกคน ไม่ก็ทหาร
อาทิตย์ส่ายหน้า แล้วหันไปเต้นกับเจษฎาต่อ เพื่อนของเขาไม่สนใจว่ามีคนเข้ามาคุยกับเขา แสงไฟวูบวาบ เจษฎามองไม่เห็นเพราะสายตาสั้นและไม่ยอมใส่แว่น เพื่อนเขาบอกว่าทำให้ดูแก่และไม่เท่ห์ แว่นสายตาจึงอยู่ในกระเป๋ากางเกง จะคว้าขึ้นมาใส่ก็ต่อเมื่อจำเป็นต้องใช้สายตาจริงๆ ส่วนคอนแทคเลนส์เจษฎาก็ไม่ยอมใส่ บอกว่าเจ็บ อึดอัดรำคาญ
"งั้นขอเบอร์โทรหน่อยสิครับ" หนุ่มคนนั้นขอเบอร์โทรศัพท์เขาหน้าตาเฉย
อาทิตย์หันไปบอกว่า "จะเอาไปทำไม"
"อ้าว โทรศัพท์ก็มีไว้โทรคุยสิครับ" หนุ่มห้าวยักคิ้ว ส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม
...เจอคนเจ้าชู้อีกแล้ว...อะไรกันนักหนา...เรามันดึงดูดผู้ชายห้าวๆ มากนักหรือไงนะ...อาทิตย์ถอนหายใจ
เอาว่ะ อยากได้ก็จะบอกเล่นสนุกๆ "089-722-5069 แล้วจำได้เหรอนี่"
"จำได้ 089-722-5069" หนุ่มผมเกรียนทวน ขยับไหล่ส่ายตัวเข้าไปเสียงเพลงแล้วหันหลังเดินจากไป
"ใครน่ะ" เจษฎาตะโกนถาม
อาทิตย์ส่ายหน้า บอกว่าไม่รู้จัก เจษฎาจึงล้อว่า "โดนจีบอีกแล้วนะ อาทิตย์ อิจฉาจังเลยโว้ย ทำไมเราไม่โดนจีบบ้างว่ะ"
อาทิตย์หัวเราะและตะโกนกลับว่า "งั้นไปผับอื่นสิ ที่มีประชากรผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย คงมีสาวเข้ามาจีบนายบ้างล่ะ"
เจษฎายักไหล่แล้วก็ไม่พูดอะไร หน้าเข้มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่ ท่าทางเหมือนนักเลง มาอยู่ในผับแห่งนี้ดูผิดที่ผิดทางไปเห็นได้ชัด
"089-722-5069 ถูกป่ะครับ"
เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอาทิตย์ ตี๋หนุ่มหันไปมอง ผู้ชายหน้าเข้มคนเดิมยักคิ้วให้ เต้นอยู่ข้างหลังเขา วนกลับมาทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้งหลังจากหายไปกว่าสามนาที
อาทิตย์พยักหน้าให้ แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้ม แล้วเต้นไปเดินไป หายไปในกลุ่มนักเที่ยวที่กำลังโยกตัวกันอย่างสนุกสนาน
...แปลกคนจริงๆ...แบบนี้ก็มีด้วย อาทิตย์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจหนุ่มคนนี้ที่มีวิธีจีบเขาแปลกๆ
ปฏิวัติเพื่อนเขากลับมาจากห้องน้ำแล้ว ตอนนี้จึงมีสามหนุ่มกำลังเต้นรำอยู่ด้วยกัน ทันทีที่ปฏิวัติมาถึง เจษฎาฟ้องเพื่อนทันทีว่าอาทิตย์โดนจีบอีกแล้ว
"เราก็โดน อยู่หน้าห้องน้ำ โดนไปหนึ่งครั้ง" ปฏิวัติหัวเราะร่า "ไม่นึกว่าจะมีบริการผ่อนคลายน้องชายแบบฟรี"
อาทิตย์ส่ายหน้า ปฏิวัติเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าจะไปไหนก็มักจะหาอะไรสนุกๆ แบบนี้เป็นกำไรชีวิต หญิงก็ได้ ชายก็ดี เพื่อนเขาบอกว่าเกิดมาทั้งที ต้องเอาให้คุ้ม
อาทิตย์ไม่เห็นด้วย เขาเป็นคนเชื่อมันในรักเดียวใจเดียว เขาคิดว่า เกิดมาทั้งที ควรมีรักแท้ตราตรึงไว้ในหัวใจ
"089-722-5069"
...เอาอีกแล้ว...เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอีกแล้ว...ตื๊อจริงๆ เลย...หนุ่มคนนี้เล่นอะไรกันนี่...
อาทิตย์หันหน้าไปบอกหนุ่มห้าวคนนั้นว่า "นี่ ไปหากระดาษกับปากกาจดไว้ซะเลยสิครับ ไม่ต้องวนมาทวนเบอร์ทุกเพลง"
"ผมจำได้" หนุ่มคนนั้นยิ้มเจ้าชู้ให้ แล้วถามว่า "ชื่อไรครับ"
"ต้น" อาทิตย์ตอบ...โกหกบอกชื่อเล่นปฏิวัติไป
"ผมชื่อเปรมนะ เปรมเฉยๆ คำเดียว" หนุ่มนักท่องเบอร์โทรศัพท์ตอบแล้วทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้ง แล้วก็หายไป
...เบอร์โทรปฏิวัติต่างหากล่ะ...อยากเจ้าชู้เข้ามาจีบนัก เจอกับปฏิวัติซะเลย...
อาทิตย์ถอนหายใจ หันกลับมาหาเพื่อน ปฏิวัติถามเขาทันทีว่าหนุ่มคนที่เข้ามาคุยกับเขาเป็นใคร จึงบอกไปว่า "เดี๋ยวก็รู้"
ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ โทรศัพท์ของอาทิตย์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจจะรับ เพื่อนหญิงสองคนกลับเข้ามารวมกลุ่มแล้ว เชอรี่บอกว่าเจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าผับ หล่อมาก หล่อจนเธออยากจะสลัดมาดสาวไฮโซวิ่งเข้าไปจีบ
"คนหล่อเยอะแยะ" ปฏิวัติยักไหล่ "ยกตัวอย่างฉันเป็นต้น"
"แหว่ะ หล่อหื่นอย่างแก กินไม่ลง" เจนจิราสาวห้าวทำท่าขยะแขยง
"อาทิตย์ก็หล่อ" เจษฎาพูด "เมื่อกี้ยังมีคนเข้ามาจีบ"
"อาทิตย์เขาเรียกว่าน่ารักโว้ย" ปฏิวัติแย้ง ยักคิ้ว ทำท่าโลมเลียด้วยสายตา
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่า แล้วยกหมัดขึ้นต่อยหัวไหล่ของปฏิวัติ
โทรศัพท์ของอาทิตย์สั่นอีกแล้วเพราะมีสายเรียกเข้า คราวนี้สั่นเป็นเวลานานไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาดู
...ผู้กองธงรบ...โทรมาทำไม...ดึกป่านนี้...เอาอีกแล้ว...หายหน้าเงียบไปเฉยๆ สามสี่วัน แล้วก็โผล่กลับมาอีก...
อาทิตย์ไม่กดรับสาย ปล่อยให้ธงรบวางสายไปเอง แต่อีกไม่ถึงนาที ผู้กองนักตื๊อก็โทรเข้ามาอีก อาทิตย์ทนไม่ไหว ขอตัวเพื่อนออกไปรับโทรศัพท์นอกผับ
...คอยดูนะ เขาจะไปหามุมเงียบๆ ต่อว่าผู้กองธงรบว่าโทรมาทำไมดึกดื่น เขาจะแกล้งว่าธงรบโทรมารบกวนเวลานอนของเขา ต้องลุกขึ้นมารับโทรศัพท์เรื่องไม่สำคัญ
"ว่าไงผู้กอง โทรมาทำไม" อาทิตย์ถามเสียงห้วน เมื่อเดินไกลออกมาจากหน้าผับ และหามุมที่เงียบที่สุดได้แล้วจึงกดรับสาย
"ว้า ทำไมรับสายแบบเสียงมะนาวไม่มีน้ำเลยล่ะจ๊ะคุณชายอาทิตย์" ธงรบทำเสียงผิดหวัง
...เอาอีกแล้ว เรียกเขาว่าคุณชายอาทิตย์อีกแล้ว...ขวางนักเชียว...
"ผู้กอง รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว โทรมาทำไมดึกดื่น ไม่คิดหรือครับว่ามันเป็นเวลาคนจะนอน"
"อ้าว เวลานอน แล้วทำไมอาทิตย์ไม่อยู่บ้านล่ะจ๊ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ ด้วยคิดว่าธงรบต้องตามสะกดรอยเขาแน่ๆ ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บ้าน
"ผู้กองสะกดรอยผมเหรอ" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่า" ธงรบตอบ "แล้วนี่อาทิตย์อยู่ไหนเหรอ"
"ผู้กองจะรู้ไปทำไม" อาทิตย์ทำเสียงราวกับเหนื่อยหน่ายนัก
"ก็จะไปหา"
อาทิตย์ถอนหายใจ เมื่อกี้ยังนึกอยู่เลยว่าธงรบหายหน้าไปเฉยๆ กว่าสี่วัน ชีวิตเขาสงบสุขไม่มีใครกวนใจ ทำงานได้เยอะจนงานเสร็จไปหลายชิ้น แตใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ ว่าชีวิตมันเป็นเงียบๆ พิกล
เสียงธงรบในสายทำให้เขานึกภาพใบหน้าของนายตำรวจหนึ่งได้ไม่ยาก ตอนนี้คงยิ้มแพรวพราว นัยน์ตาเต้นระริกราวสนุกนักหนาที่ได้ยั่วเย้าเขา...หมั่นใส้เป็นที่สุด
"อยู่ที่ Pariner Club" อาทิตย์โกหก นึกสนุกอยากแกล้งผู้กองธงรบขึ้นมาทันใด
...ถ้าอยากมาหาเขานักก็ให้วิ่งไปที่ Pariner Club ก็แล้วกัน ดูซิจะทำหน้าอย่างไรเมื่อไปถึงแล้วไม่เจอ
"งั้นเดี๋ยวเจอกัน" ธงรบรับคำ ทิ้งท้ายว่า "คิดถึงนะครับ" แล้วจึงวางสายไป
...Pariner Club กับที่นี่อยู่คนละฟากเมือง ไกลจากบ้านธงรบด้วย หากธงรบไปโผล่ที่โน่น กว่าจะกลับบ้านได้ก็คงใช้เวลาพอสมควร...สะใจจริงๆ
แต่หลังจากที่ธงรบวางสายไปแล้ว ใจหนึ่งอาทิตย์กลับรู้สึกสงสารนายตำรวจ ธงรบคงผิดหวังพอสมควรที่โดนเขาหลอก พักหลังมานี่เขาสังเกตว่าธงรบกวนเขาน้อยลงกว่าเดิม...ตั้งแต่ที่นายตำรวจเปลี่ยนไปเรียกตัวเองว่า "พี่"...ธงรบดูเหมือนจะนุ่มนวลขึ้น และทิ้ง "ระยะความถี่" ของการหายหน้าหายตาไปนานมากขึ้นกว่าเดิม...เหมือนตั้งใจจะให้เขาหายใจได้สะดวกนานขึ้นเช่นกัน
อาทิตย์เดินกลับไปที่ผับช้า กำลังจะก้าวเท้าเข้าประตู แต่กลับเปลี่ยนใจเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโถงหน้าผับ Forever Young
ในห้องน้ำมีคนอยู่สามสี่คน รวมถึงผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ทันที่ที่ชายคนนั้นหันมาเห็นเขาก็ส่งรอยยิ้มกว้างให้ จึงทำให้อาทิตย์จำได้ว่าเป็นคนที่ขอเบอร์โทรศัพท์ในผับนั่นเอง
"กำลังจะโทรไปพอดี ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว" นัยน์ตากรุ้มกริ่ม มองเขาเหมือนจะกลืนกินเขาเสียเดี๋ยวนั้น ทั้งๆ มีคนอีกสามคนอยู่ในห้องน้ำด้วย อาทิตย์รีบล้างหน้าแล้วเดินออกมา
หนุ่มที่ชอบท่องเบอร์โทรศัพท์เดินตามออกมา ชวนเขาคุยไม่หยุด
"ไปต่อที่ไหนหรือเปล่าครับ ถ้ายังไม่มีโปรแกร ไปเรฟปาร์ตี้ที่สาธรไม๊ครับ ตึก Satorn Sanctuary รับรองว่าสนุกสุดๆ ปาร์ตี้นี้ถ้าไม่สนิทกันจริงไม่ได้เข้านะครับ แต่ผมพาคุณเข้าเอง"
"ไม่ครับ"
"ไม่มีแผนไปไหนใช่ไม๊" หนุ่มนักตื้อถาม นัยย์ตาวาววับ
"ไม่ไป ไม่ชอบ" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วเดินกลับไปที่ประตูทางเข้าผับ แต่อีกฝ่ายยังเดินตาม แล้วอ้อมมาขวางทางไว้
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญใจ คือผมก็ไม่ค่อยไปเรฟเท่าไหร่หรอก" ชายหนุ่มเปี่ยนท่าทีเมื่อเห็นว่าอาทิตย์ท่าทางไม่ใช่คนประเภทที่จะไปเฮฮาตาม Rave Party "ไปหาอะไรดื่มกันก็ได้ครับ ผมอยากรู้จักคุณ รู้ไม๊ คุณเป็นคนแรกที่ผมเข้าไปขอเบอร์ตั้งแต่มาเที่ยวที่นี่"
...เชื่อตายล่ะ...อาทิตย์คิดในใจ พยายามจะหาวิธีบ่ายเบี่ยง
"ผมมากับเพื่อน ไม่ได้มาคนเดียว แยกไปไม่ได้หรอก ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิง บ้านเขาอยู่ซอยลึก"
"โธ่คุณ ไปแท็กซี่ก็ได้ ผู้หญิงสมัยนี้เขากลับดึกๆ กันเองได้ นะครับ ไปหาอะไรดื่มกันนิดหน่อย ผมสัญญาว่าแค่สองแก้ว แล้วจะไม่กวน"
...ตื๊อจริงๆ เลย...อาทิตย์ถอนหายใจ เจอธงรบตื๊อแล้วยังมาเจอผู้ชายคนนี้อีก...คิดว่าเขาเป็นฝ่ายรับหรือไงนะ ตื๊ออยู่ได้...
"นี่คุณ จีบผิดคนแล้วล่ะ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรับ" อาทิตย์ตัดสินใจบอกรสนิยมของตนเองไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ" หนุ่มนักตื้อยังไม่ยอม
"ผมไม่อยากไป เลิกจากที่นี่ผมจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน"
"เอ่อ..." ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนสีหน้า หลังจากมองข้ามไหล่เขาไปชั่วอึดใจ "ก็...ใกล้ๆ เองครับ ถือซะว่าไปนั่งพักหลังจากฟังเสียงอื้ออึ้งในนี้"
"จู่ๆ จะให้ทิ้งเพื่อนไปหรือไง" อาทิตย์ใกล้จะหมดความอดทน ขยับตัวจะเบี่ยงออกไป
"เดี๋ยวสิครับ" ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้ขยับตัวจะขวางทางเขาอีก รีบพูดกับอาทิตย์ว่า "พรุ่งนี้เจอกันได้ไม๊ครับ สายๆ ผมโทรหานะ"
"ไม่รู้สิ อย่าเพิ่งให้ตกลงเลย"
"นะ" นักตื้อที่ทำตาหลุกหลิก รู้สึกท่าทางอึดอัดขึ้นมาทันใด อาทิตย์เริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ยังทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ประตูดิน แต่ตอนนี้ทำเหมือนเป็นนักเรียนหนีเรียนแล้วเจออาจารย์ฝ่ายปกครอง
ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากถาม ชายหนุ่มคนนั้นก็ถามเขาเสียก่อนว่า "แฟนเหรอครับ"
...แฟน...แฟนไหน..แฟนใคร...อาทิตย์งง หันหน้าไปตามที่หนุ่มคนนั้นพยักเพยิด
ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ ยืนกอดอก ทำหน้าขมึงทึงอยู่ใกล้ๆ ประตูทางเข้าผับ จ้องมองทั้งสูงอยู่
"ผู้กองธงรบ"
"เฮ่ย ตำรวจเลยเหรอ" หนุ่มนักตื้อตาโตเพราะเห็นชายหนุ่มหน้าดุยืนจ้องเขากับตี๋หนุ่มที่เขาจีบอยู่ชั่วระยะหนึ่งแล้ว ตอนแรกไม่แน่ใจ แต่เห็นสายตาคมกริบคู่นั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา ก็เริ่มจะรู้สึกตัวว่ามายุ่งกับแฟนของใครเข้าซะแล้ว ยิ่งรู้ว่าเป็นตำรวจ เขาก็ยิ่งกลัวว่าจะซวย ที่สำคัญ ตี๋เข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
ธงรบยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไหวติง อาทิตย์หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นหนุ่มนักตื้อคนนั้นเสียแล้ว
ไม่เคยเห็นธงรบทำหน้าดุแบบนี้มาก่อน ท่าทางเหี้ยมพอๆ กับอธิคม ใจหนึ่งก็สงสัยอยากจะรู้ว่าหากธงรบโกรธนั้นจะร้ายเพียงใด แต่ใจหนึ่งก็บอกว่าไม่กลัว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
...แต่เอ...หรือว่าผิด...ผิดที่ไปโกหกธงรบว่าไปผับ Pariner แต่เพิ่งไม่กี้นาที ธงรบมาโผล่อะไรที่นี่
...อา...แสดงว่าตามสะกดรอยเขามาล่ะสิ แล้วทำทีว่าเชื่อเมื่อเขาบอกว่าอยู่ที่ผับโน้น
เมื่อหาเหตุผลให้ตัวเองได้ อาทิตย์ก็ทำใจดีสู้เสื้อ เดินเข้าไปหาผู้กองธงรบช้าๆ เตรียมตัวรับสถานการณ์
"โกหก" ธงรบต่อว่าเขาทันทีที่ใกล้ถึงตัว
"รู้ได้ไงว่าโกหก" อาทิตย์ไม่หลบตา
"รู้ก็แล้วกัน ดีนะที่ไหวตัวทัน" ธงรบหรี่ตา...ในใจพูดต่อว่า ดีนะที่นั่งอยู่ในรถตอนที่โทรมาหาอาทิตย์ เลยได้เห็นบนหน้าจอจีพีเอสว่ารถของอาทิตย์อยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงเสียทีผู้ร้ายหน้าตี๋ไปแล้ว
"หมายความว่าไง" อาทิตย์หรี่ตาบ้าง
"ผมมีญาณพิเศษ" ธงรบนึกถึงอุปกรณ์ติดตามตัวที่แอบติดไว้ในรถของอาทิตย์ "ไม่งั้นก็เป็นตำรวจมือปราบหรอก"
...ตำรวจมือปราบ...หรือตำรวจผีเสื้อราตรีกันแน่...วันๆ เห็นแต่เอาเที่ยวสนุก...อาทิตย์ยิ้มเยาะแล้วพูดออกไปว่า "ถ้างั้นผู้กองลองทายซิว่า ผมมากลับใคร ทำไมถึงโกหกว่าอยู่ที่อื่น"
"มากับแฟนใหม่มั๊ง" ธงรบยักไหล่
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่...คิดว่าธงรบคงเข้าใช่ว่าคนเมื่อครู่เป็นแฟนใหม่เขา
"คนเมื่อกี้มาตามจีบ ไม่รู้จักกัน"
"แล้วมาบอกผมทำไม" เมินออกไปมองด้านข้าง แอบซ่อนหน้ายิ้มๆ แล้วหันกลับทำหน้าขึงขัง "ดีแล้วที่คุณไม่ได้แฟนแบบนั้น ท่าทางเหลาะแหละน่าดู เห็นผมจ้องหน้าดุเข้าหน่อยก็แว่บหายไปซะแล้ว แบบนี้จะไปดูแลอะไรคุณได้"
...คุณ...ผู้กองธงรบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา...นี่กำลังโกรธหรืออย่างไร อาทิตย์มองหน้านายตำรวจ
"ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ เพื่อนรออยู่ข้างใน" อาทิตย์ทำท่าจะขยับตัว "ที่นี่เกินยี่สิบห้าเขาไม่ให้เข้า"
"เชิญ" ธงรบตอบสั้นๆ แล้วมองไปรอบๆ ราวกับจะรอให้อาทิตย์เดินจากไป
"เชิญครับ" ธงรบพูดซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอาทิตย์ยังไม่ขยับตัวเขาจึงก้าวเท้าผละไปแทน
อาทิตย์ถอนหายใจ หันหลังกลับ ขยับเท้าตามผู้กองธงรบแล้วเรียกนายตำรวจ "ผู้กอง แค่นี้ก็โกรธเหรอ ล้อเล่นหน่อยเดียว"
"ธงรบอมยิ้ม นัยย์ตาวิบวับเพราะความพอใจ แค่นี้ก็รู้แล้ววาอาทิตย์ก็แคร์ความรู้สึกเขาด้วยเหมือนกัน
"เปล่า ผมแค่ไม่นึกว่าอาทิตย์จะเล่นแรงแบบนี้ พอดีผมเผลอทิ้งกุญแจกับกระเป๋าตังค์ไว้ในรถ ลืมไปว่ามันจะล๊อคออโต้ กะว่าจะขอยืมเงินหน่อย"
...จริงหรือแกล้ง...อาทิตย์ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก ใบหน้าของธงรบนิ่งมาก น้ำเสียงจริงจัง แววตาแปลกไปจากที่เคยเห็น แต่อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่า...แล้วธงรบรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่ผับ Forever Young
...อีกอย่าง เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองว่า "ผม" แทนที่จะเรียกว่า "พี่" อย่างที่พักหลังๆ ที่เคยพูด
"ตัวโตขนาดนี้ ทำน้อยใจไปได้ จะยืมเท่าไหร่ครับ" อาทิตย์เดินมาหยุดยืนอยู่หน้านายตำรวจที่ทำท่าทางเซื่องซึม
"ไม่เป็นไรหรอก ผมเพิ่งนึกได้ว่าเรียกแท็กซี่กลับบ้านก็ได้ แล้วให้เขารอที่หน้าคอนโดแล้ววิ่งขึ้นไปเอาเงินมาให้ พอดีตอนนั้นไม่ได้นึกถึงอะไร นึกถึงอาทิตย์ก่อนคนอื่น" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วก้าวเท้าเดินช้าๆ
"นี่ผู้กอง จะไม่ถามซ้ำครั้งทีสองแล้วนะ" อาทิตย์ไม่เดินตาม บอกตัวเองว่าหากธงรบจะงอนก็งอนไป เขาเคยง้อใครซะที่ไหน
...ถ้าเป็นอนุภาพก็ว่าไปอย่าง...
อดนึกถึงพี่นุของเขาไม่ได้...แล้วทำไมธงรบไม่โทรหาสารวัตรอธิคมล่ะ ซี้ปึ๊กกันขนาดนั้น โทรให้อธิคมขับรถออกมารับแล้วไปสนุกกันต่อยังได้...
---อธิคมจะออกมาได้อย่างไร ดึกขนาดนี้สารวัตรก็นอนอยู่กับพี่นุนะสิ เห็นว่าเขาเลิกเจ้าชู้กลายเห็นคนรักเดียวใจเดียวแล้วนี่...จะเหลือก็แต่ธงรบนี่ล่ะ ตระเวนราตรีอยู่แทบไม่เว้นแต่ละวัน...
ธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้หรือเปล่า...อย่างน้อยก็เหมือนเพื่อนของเขาเองบ้าง...หากธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้จริงๆ บางที...
...บางที...
...จะมีบางทีด้วยหรือ...
เขาเคยคิดว่า บางที..อาจมีโอกาสเหลือสำหรับเขา...โอกาสจากอนุภาพ...ทั้งๆ ที่เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าทุกอย่างจบลงไปแล้ว และไม่เหลือโอกาสใดสำหรับเขาอีกแล้ว
...แล้วทำไม...ทำไมเขายัง "กล้า" ที่จะคิดว่าธงรบอาจจะเลิกเจ้าชู้เพื่อเขาบ้างทั้งๆ ที่เขากับธงรบนั้นเรียกได้ว่าเป็น "ฝ่ายเดียวกัน"
สับสนเหลือเกิน...ทำไมมันยุ่งวุ่นวายแบบนี้...
"อาทิตย์" ธงรบพึมพำเรียกชื่อชายหนุ่มที่เมื่อครู่ยังทำท่าขึ้งขัง แต่พลันสีหน้าก็เปลียนไป
เขาอุตส่าห์แกล้งทำเป็นงอน และอาทิตย์ก็ดูเหมือนจะง้อเขานิดหน่อยแล้ว แต่ท่าทีดูเหมือนฝ่ายที่จะงอนกลับบายเป็นอาทิตย์ไปซะนี่
...งอนที่ง้อเขาไม่สำเร็จ...หรือเพราะอะไรกันนะ...อยู่เฉยๆ ก็นิ่งไป
โอย...ทำไมมันชักจะยุ่งวุ่นวานแบบนี้...
...เอาว่ะ ง้อซะหน่อย...เห็นรอยยิ้มอาทิตย์แล้วเขาจะได้กลับบ้าน จะได้รู้สึกสะบายใจ นอนหลับสนิท...
...เสียเงินห้าร้อยอีกแล้ว...จอดรถค้างคืนที่ไหนก็เสียห้าร้อย ตั้งแต่จีบอาทิตย์นี่เสียเงินไปแล้วหลายพันบาท...ยังไม่ได้แอ้มอีก...ให้ตายสิ
"ห้าร้อย" ธงรบพูดเบาๆ
"ห้าร้อยเชียวเหรอ" อาทิตย์เบิกตา ควักกระเป๋าเงินออกมา
"สามร้อยก็ได้เอ้า" ธงรบลดราคาให้ "เผื่อแท็กซี่หลงทาง"
อาทิตย์ส่ายหน้า ควักธนบัตรใบห้าร้อยออกมาแล้วเปลี่ยนใจ ยื่นใบละร้อยให้
"เดี๋ยวแท็กซี่ไม่มีทอน"
"อาทิตย์" ธงรบรับเงินเอาไว้ เรียกชายหนุ่มเสียงอ่อน "ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านพี่เท่าไหร่ อาทิตย์ไปส่งหน่อยไม่ได้เหรอ"
"ผมมากับเพื่อนอีกสี่คน ไม่ได้เจอกันนาน จะปลีกตัวออกไปก็น่าเกลียด ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิงด้วย สองคนนั้นกำลังจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกา" อาทิตย์พูดเสียงอ่อน
ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก สอดเงินเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วพยักหน้าให้อาทิตย์ "งั้นกลับเข้าไปหาเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ"
อาทิตย์พยักหน้า แล้วหันหลับกลับ แต่ต้องชะงักเพราะธงรบเรียกเอาไว้ "อาทิตย์ ถ้าไอ้หนุ่มคนนั้นเข้ามาจีบ บอกเขาไปเลยนะ ว่าระวังผมจะตามเหยียบถึงที่ เพราะว่าหวง"
อาทิตย์เบ้ปาก ไม่พูดอะไรแล้วหันหลังเดินฉับๆ กลับไปที่ประตูผับ ซ่อนใบหน้ายิ้มขำๆ กับประโยคสุดท้ายของธงรบที่ดังตามมา
"อาทิตย์ เมื่อกี้ทำหน้าดุ ไม่ได้โกรธอาทิตย์นะ แต่ทำดุใส่ไอ้คนนั้นที่บังอาจมาเกาะแกะคนมีเจ้าของ"
...บ้า...ผู้กองธงรบนี่จริงๆ เลย...อาทิตย์ส่ายหน้า ใกล้จะถึงประตูทางเข้าผับ พอดีมีคนเปิดประตูเดินออกมา เสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดออกมาข้างนอก กลบเสียงอื่นที่เขา "อาจ" จะได้ยิน หากผู้กองธงรบ "อาจ" จะพูดอะไรอีก
***************
-
คุณวุธจะรีไรท์ภาคสอง?????
โอว งานหนักนะนั่น เขียนไปตั้งยาว แต่ยังไงก็จะรออ่านเวอร์ชันใหม่นะคะ (จะมาเมื่อไหร่ละน่ะ)
ว่าแต่ตอนนี้ อาทิตย์น่ารักอะ ชอบๆ :z1:
-
คุณ clearst ครับ จะปวดหัวไปใย ไม่มีอะไรน่าหนักใจซักหน่อย พา รา ไม่มีให้ทานครับ เอายาดมเป็นแท่งแทนได้ป่ะ :z1:
จ๊ากก!!!!!! o22
ไม่ชอบยาดมอ่าครับ ถ้ายาอมไม่แน่ครับบบ
ปล. ขอจองหนังสือ พร้อมลายเซ็นต์ 1 เล่ม กั๊บ
-
อะโห่
ไอ้เราก็นึกว่าพี่Katawoot ใจดีวันนี้เบิ้ลให้อ่าน2ตอน
ที่ไหนได้
จะหนีไปเที่ยวปีใหม่นี่หว่า
ใจร้ายที่สูดดดดดดดดด :serius2:
แต่ไงก็ขอบคุณนะคับ
ปล. เรือ่งThesisเนี่ย ถ้าจะให้ช่วยอ่ะผมไม่เบี้ยวหรอกคับ
แต่จะช่วยได้แค่ไหนนี่อีกเรือ่งนึง
เพราะในหัวไม่มีอารายเรย ขี้เลื่อยยังไม่มี อย่าถามถึงสมองเลยคับ
555+ :laugh:
-
งั้นเที่ยวปีใหม่ให้สนุกนะครับผม
-
ผู้กองธงรบ กะ อาทิตย์
น่ารักจิงๆๆ :impress2:
-
ผู้กองธงรบนี่ร้ายกาจขึ้นเทพนะเนี่ย
o13
อาทิตย์จะใจแข็งได้นานแค่ไหนน้า
:z2:
รอตอนต่อปายยยย
-
อาทิตย์นี่ถ้าจะเริ่มชอบผู้กองธงรบหน่อยๆแล้วละ
:กอด1:
-
ลุ้นผู้กองสุดฤทธิ์
:3123:
-
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะคุณคฑาวุธ ขอให้เที่ยวอย่างสนุกสนานค่ะ :L2:
ชอบธงรบอ่ะกวนดี อาทิตย์เอาให้หนักๆเลยค่ะ :laugh:
-
อิอิ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
-
วันนี้ อ่านจุใจมากเลยอ่ะ เข้ามากี่ที ก็เจอตลอดเลย
-
+1 ที่ต่อยาวๆฮับ :pig4:
-
เอาใจช่วยผู้ก่องครับ
-
:mc1:Merry Christmas, Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ :mc3:
เที่ยวให้สนุกนะค่ะ :mc2:
-
:L1:
Merry Christmas and Happy New Year ค้าบ
อาทิตย์น่ารักเหมือนเดิมเนอะ :o8:
-
เอาใจช่วยผู้กองธงรบ :z1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เปง กำลังใจให้นะครับ
น่ารักมากคู่นี้
-
ทีละนิด ๆ
-
:z1:
-
:L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารัก น่ารักจริงๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ หอมแก้มให้ช้ำเลย หุหุ ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คนแต่งทึ่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :L1: :L1: :L1: :L2: :กอด1:
-
...หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาผู้กองธงรบเป็นพรีเซ็นเตอร์ แม้บุคลิกจะตรงกับที่ลูกค้าแจ้งความประสงค์ --- ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ตามแนวคิดที่วางไว้ของน้ำหอม...
...ผู้กองธงรบนั่นหรือ...ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท ให้ไปโฆษณาขายแบตเตอรี่รถยนต์หรือน้ำมันเครื่องดีกว่า...ยังไงเขาก็ไม่ขอทำงานร่วมกับธงรบ แค่ที่เจอแทบทุกวันนี้ก็สุดจะทน
บุคคลิกของผู้กองธงรบเนี่ย อ่านแล้วให้นึกถึงบุคคลิกของคนแต่งมั่ก มั่ก :laugh:
ทำมายเพิ่งมาอัพ ดูดิ เมนท์หน้าเดียว ๒ รีเลย
:z1: เอ๊ะ นี่ใครนี่ ทำไมรู้ดี ว่าแต่ว่าย่อหน้าแรกหรือย่อหน้าที่สองละคร้าบบบที่นึกถึงบุคลิกผู้แต่งอ่ะ (ตอบให้ดีๆ นะ)
ต้องให้บอกด้วยเหรอ อยากรู้ใช่ไหม มาลงให้เต็มๆเลยแล้วกัน 5555
ผู้ชายอารมณ์ดีที่ดูเจ้าชู้ ยั่วยวน มีเสน่ห์ หน้าตาหล่อคม หุ่นเนี๊ยบไม่มีที่ติ สะท้อนความเซ็กซี่ ทะเล้นทะลึ่ง กวนประสาท
มีครบคุณสมบัติของผู้กองธงรบ ไม่อย่างนั้นจีบตี๋อาทิตย์ไม่ติดหรอก
หยุดยาวอย่างนี้ก็ Merry Christmas and Happy New Year ด้วยค่ะ
ขอให้มีความสุข สมหวัง ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน การเรียน และงานเขียนด้วยค่ะ
ให้หนังสือขายดีเป็นเทน้ำ เทท่าเลยนะคะ
ว่าแต่ในหนังสือจะมีเรื่องของ ธงรบ กับ อาทิตย์ด้วยหรือเปล่า :pig4:
-
ถ้า ธงรบ เลิกเจ้าชู้ได้ก็คงจะดีละนะ
-
คู่นี้น่ารักดี
เอาอีกๆๆๆๆๆ :impress2:
-
:o8: น่ารักดีครับ ขอให้มีความสุขคิดอะไรขอให้สมหวังนะครับ อวยพรล่วงหน้านะครับ สวัสดีปีใหม่
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:-[
อิ่ๆ ทำไมอ่านไปอ่านมา คู่นี้ก็น่ารักนะ ทั้งๆที่ตอนแรกมะค่อยชอบตี๋ทิตย์เลย
แต่มะชอบอยู่อย่างอ่ะ ธงรบเจ้าชู้ เหอะๆๆ พอดีว่า sasi มะค่อยชอบคนเจ้าชู้อ่ะ :m16:
ยังไงก็ให้คุ่นี้สมหวังแบบรักเดียวใจเดียวนะครับ ถ้าผู้กองเจ้าชู้ล่ะก็... o18 จะเชียร์ให้ตี๋ทิตย์เจี๋ยนซะเลย อิ่ๆ
-
:z2:
เชียร์ผู้กองธงรบเหมือนเดิม
เอาชนะใจอาทิตย์ให้ได้โดยเร็วไว น้า หุหุ
-
ช่วยด้วยยยยยยย
อ่านแล้วติดใจ :laugh: :laugh:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
Merry X'mas นะค๊าาาาา
อู๊ยยย
คู่นี้ก็น่าร๊ากกกกก
เชียร์สุดใจจจจจจจ
-
Merry Christmas & Happy New Year 2009 :3123:
-
(http://upload.mwake.com/images/VYSiusKUEX.gif) (http://upload.mwake.com/v.php?id=VYSiusKUEX.gif)
-
Merry Christmas นะครับคุณวุธ...มีความสุขมากๆ นะครับ
[attachment deleted by admin]
-
:o8:
-
Merry X' Mas ทุก คนค่ะ
-
Merry X' Mas
-
(http://img381.imageshack.us/img381/742/081223kalmacv5.jpg)
-
Merry X' Mas ค่ะ
-
นึกว่าพี่คฑาวุฒิจะใจดีมีของขวัญวันChristmas มาให้ซะอีก :m15:
ปล่อยให้นั่งรอเก้อ
ใจร้ายเจงๆ :z10:
-
จิ้มสองผู้สูงวัยรีบน อิอิ :oni1:
-
กำลังสนุกเลยค่ะ ^^ หนุ่มอาทิตย์เริ่มใจอ่อนยังไงไม่รู้ แต่ก็ดีแล้วค่ะ มีพัฬนาการที่ดี คงเห็นฉากหวานแหววกันเร็วๆ นี้ มีต่อเร็วๆ นะคะ รออยู่เปิดดูทุกวันเลยค่ะ :กอด1:
-
มารอต่อไปค้าบ ^^v
-
:laugh:
มารออาที๊ตตตย์
-
:z2:
แค่นี้แหละ
-
หยุดยาวเลยหรอครับ อยากอ่านอ่ะ
-
:z2: มารอจ้า
-
หายไปไหนกันหมดเยย วันนี้เงียบเชียบเลยอ่ะคร้าบ :call: เชิญหน่อยดีก่า :z2:
-
พี่คฑาวุฒิใจร้ายง่ะ :o12:
ไม่มาอัพให้ซะที
รอนานแ้ล้วนะเนี่ย
เด๋วก็ำำไม่รักหรอก
หนีไปรักผู้กองธงรบดีกว่า อิอิอิ
-
คุณตำรวจหายไปไหนนนนน
รออยู่นะจ๊ะ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
สู้ๆนะคะ คนเขียนขา
ออกเล่มแล้วจะอุดหนุนนน
-
หายเงียบบ~~~~~
แฮปปี้ นิว เยียร์ ค๊าบบ!!!~
-
ประชากรห้องนี้หายไปหมดอ่ะ มะครึกครื้นเครงเลย
-
จบแล้วหรอเนี่ย
-
สุขสันต์วันหยุดยาว.............
หยุดนี้เที่ยวให้สนุกนะคับ
-
(http://i299.photobucket.com/albums/mm293/daokajaii/27-12-2008_02.gif)
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/text_1/1675/265675/06e293758545084110ed2489b3c1ca62_1229495455.gif)
-
(http://glitter2.postjung.com/data2/2008123110/495aec2c8d73b.gif)
ขอให้คุณคฑาวุธมีความสุขมากๆค่ะ :L1:
-
:really2: สวัสดีปีใหม่นะครับคุณคธาวุธ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ เที่ยวปีใหม่กลับมาแล้วก็อย่าลืมมาลงต่อนะครับ
-
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/30-12-2008_04K.gif)
ปีใหม่ปีนี้ขอให้มีความสุขมากๆนะ
สิ่งไม่ดีก็ทิ้งไปกับปีเก่าๆ เริ่มต้นใหม่กับปีใหม่
มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต รุ่งเรืองในทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็น ครอบครัว การงาน ความรัก สุขภาพ
เฮงๆๆค่ะ
:กอด1: :L2:
-
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
ก่อนอื่นต้องสวัสดีปีใหม่นะคับพี่คฑาวุฒิ (เขียนถูกเป่าหว่า??)
ผมเข้ามานั่งรอมห้พี่อัพทุกวันเลยอ่ะ :a5:
ตั้งแต่ก่อนคริสต์มาสต์ีอีก
จนนี่ปีใหม่แล้ว
ชิส์ๆ มัวแต่หนีไปเที่ยวสบายใจ
ถ้าไม่รีบกลับมาอัพให้น้าาาาาาา........................ :m16:
จะไม่รักคนเขียนแล้ว
จะรักแต่ผู้กองธงรบแทน :laugh:
-
สวัสดีปี๋ใหม่คร้าบ
ขออวยพรฮื้อประสบความสำเร็จและความสมหวังกุ๊อย่าง
สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยเงินทอง
ป๊ะก่ะสิ่งตี้ดีๆ ตลอดปี๋ใหม่นี้เน้อ
:กอด1:
-
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/30-12-2008_03K.gif)
-
:กอด1:
-
.....สวัสดีปีใหม่ 2009.....
...มาต่อได้แล้วหายไปนานเกินคนทางนี้เป็นหว่งและให้อภัยแล้วนะคับ...มามะ มาต่อด่วน..
**สงสัย คุณคธาวุฒิ...จะพาใครคนนั้นไปเที่ยวจนเพลิน ถึงลืมคนในเล้านี้แน่ๆๆๆ**
:z13: :z13: :z13:
poom_โอ๋ :กอด1:
-
แปลก ๆ อ่ะ เงียบผิดปกติ เราตกข่าวอะไรไปป่าวเนี่ย
-
o22
กุ๊กๆ กู๋...
เงียบจังน๊อ จขกท. มายังน๊า
รึว่าไปทำอารายมาแล้วหมดแรงเอ่ย อิ่ๆ
อย่าหักโหมนะครับ เป็นห่วง เดี๋ยวมะได้อ่านเรื่องหนุกๆ อ่ะคับ :z2:
-
ผู้กองงงง
รออยู่เน่อออ :monkeysad:
-
:m16:
-
ได้นั่งรอออออออออ.....อ.อ่างล้านตัว :เฮ้อ:
มะไหร่จะมาต่อให้ซะทีน้าาาาา
-
เที่ยวเพลินเลยอ่า
คิดถึงแล้วนะ
-
หายไปไหนอ่ะ คิดถึง
-
รอน๊า ผู้กอง :impress3:
-
:m15:
ภ้าในวัน 2 วันนี้ยังไม่กลับมาต่อนะ จะโกรธแล้วจริงๆด้วยเอ้า... :o12:
-
หวัดดีปีใหม่ย้อนหลังครับ ทนคิดถึงไม่ไหวก็เลยเข้ามาทักทาย แล้วก็นึกได้ว่าบทที่ 4 ยังโพสไม่จบ เลยมาโพสต่อให้จบบทที่ 4 ครับ โชคดีที่เอา Flashdrive มาด้วย
แล้วก็ขอสารภาพว่า คริสต์มาสหยุดต่อเนื่องถึงปีใหม่ กลับไปทำงานหลังวันเด็กครับ
ตอนนี้พักและผ่อนอย่างเดียว อิ อิ วันเสาร์จะไปเที่ยววันเด็กก่อนนะ เจอกันคืนวันอาทิตย์ ไม่ก็เ้ช้าวันจันทร์ที่ 12 คร้าบ
อ้อ ขอสารภาพเพิ่มเติม ที่หยุดไปนานๆ นี่กินกับนอนครับ ทำแว่นตาหายก็เลยไม่ได้เขียนเรื่องของธงรบต่อ :เฮ้อ: ทีนี้ ในเมื่อมันมีแต่กินกับนอนมาสองอาทิตย์กว่าๆ ก็เลยอวบขึ้น กลับกรุงเทพก็เลยต้องไปยิมรีดน้ำหนักซักระยะ แล้วจะเขียนต่อนะครับ :z1: คิดถึงๆ :กอด1:
ไม่ได้โพสถี่ยิบอย่าเพิ่งเกลียดผมนะ เพิ่งอกหัก ปีเก่ารักหาย ปีใหม่รักก็ยังไม่มา น่าสงสารที่สุด :m15: :monkeysad: ตอนนี้ัมันค่อนข้างเศร้าๆ เลยเขียนนิยายรักไม่ค่อยออก มันตื้อๆ ไปหมดเลยครับ :sad11: และในที่สุดคดีรักภาคที่สอง ก็เลยคิดว่า ก็่น่าจะอกหักเหมือนคนเขียนซะก็ดี จะได้มีเพื่อนร่วมชะตากรรม :m16:
ผู้กองธงรบชักธงรัก บทที่ 4
(ความเดิมของครึ่งแรกของบทที่ 4 --- ผู้กองธงรบไปตามตื้ออาทิตย์ อิ อิ อิ)
...บ้า...ผู้กองธงรบนี่จริงๆ เลย...อาทิตย์ส่ายหน้า ใกล้จะถึงประตูทางเข้าผับ พอดีมีคนเปิดประตูเดินออกมา เสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดออกมาข้างนอก กลบเสียงอื่นที่เขา "อาจ" จะได้ยิน หากผู้กองธงรบ "อาจ" จะพูดอะไรอีก
เช้าวันศุกร์ ธงรบไม่เข้าได้เวร คืนที่ผ่านมาเขามานอนค้างที่บ้านของอธิคมเพราะไม่มีแรงจะกลับบ้านของตัวเอง วันพฤหัสบดีทั้งวันเขาทำงานจนแทบหมดแรงเพราะอนันต์...เสี่ยโรงเลื่อย...พยานปากเอกของคดีที่เขารับผิดชอบเกิดพลิกลิ้น กลับคำให้การเสียดื้อๆ เขาโกรธจัด ทะเลาะกับเสี่ยอนันต์จนควบคุมอารมณ์ไม่ได้เพราะถูกด่าลามปามถึงบุพการี เสี่ยร้างอ้วนเลยถูกต่อยปากบวมเจ่อ ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น รองผู้กำกับเรียกเขาไปด่าเสียยกใหญ่ เขาต้องนั่งทำงานต่อจนเกือบห้าทุ่ม
อธิคมหน้ามุ่ยเมื่อเขาเดินเข้าไปในคอนโดที่สะอาดเอี่ยมอ่องแปลกตาจากที่เคยเห็น เพื่อนเขายกมือนิ้วขึ้นจุ๊ปากบอกเขาไม่ให้ส่งเสียงดังแล้วพูดเสียงเบาว่า "คุณนุหลับอยู่"
ธงรบกรอกตาไปมา รู้สึกหมั่นใส้อธิคมเหลือกำลัง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
เกือบหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ที่เขาไม่เจออาทิตย์ ไม่ได้ไปตื๊อเช่นเคย...เขาบอกตัวเองว่าให้อาทิตย์ได้หายใจอีกซักหน่อย ค่อยไปต่อยกต่อไป
ตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไร เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกระงับอารมณ์ตัวเองได้ยากกว่าเดิม คืนวันอังคารที่โจ้ เด็กเก่าของเขาที่เคยคบกันไปหาเขาที่บ้านและมีอะไรกัน หนุ่มน้อยบ่นว่าเจ็บแทบขาดใจที่โดนเขากระหน่ำรุนแรงเหมือนตายอดตายอยาก
ตอนนั้นเอง เขาถึงตระหนักได้ว่าคิดถึงอาทิตย์มากเพียงใด บทรักอันเร่าร้อนระหว่างเขากับโจ้ สจ๊วตหนุ่มที่กัดฟันทนรับแรงกระแทกกระทั้นของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีเพียงเขากับโจ้สองคน หากมีใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึง เพราะเขาหลับตาแล้วจินตนาการถึงตี๋หนุ่มของเขาอยู่บ่อยครั้งขณะที่ขยับกายบรรเลงเพลงพิศวาสกับหนุ่มร่างบางที่อยู่ใต้ร่างหนาบึกบึนของเขา
ครั้นเขาจับโจ้พลิกตัวลงนอนคว่ำ บั้นท้ายที่เห็นกลับเป็นภาพบั้นท้ายของอีกคนหนึ่งที่ขาวสะอาด เนียนไปทั้งตัว แทนที่จะเป็นบั้นท้ายที่เนียนสะอาดไม่น้อยของสจ๊วตหนุ่มที่มีรอยสักรูปม้าป่า
...ธงรบบอกตัวเองว่าเขาไม่ไหวแล้ว...เขาจะทนกับความปราถนาลึกล้ำที่เขามีต่ออาทิตย์ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว...ถ้าจะให้ถึงกับต้องมอมเหล้าเหมือนครั้งแรกที่เจอกันเขาก็อาจจะยอมทำ...ยอมเสียเชิงที่คุยทับอธิคมไว้ว่า...คนอย่างธงรบ ไม่มอมเหล้าใครเพื่อนขืนใจหรอก
...บางทีอาทิตย์อาจจะต้องเป็นรายแรก...
ธงรบเดินโผเผออกมาจากห้องนอน เดินตรงไปที่ห้องครัวทันทีเพราะเริ่มรู้สึกหิว
ตั้งแต่อนุภาพเป็นแฟนกับอธิคม บ้านของเพื่อนสะอาดสะอ้านน่าอยู่ขึ้นเยอะ มาทีไรได้ทานอาหารอร่อยๆ มีผลไม้หลายอย่างให้เลือกชิม แต่เสียอย่างเดียว เหล้าหายไปหลายขวด...ตอนแรกสงสัยว่าขวดเหล้าหายไปเพราะเอาไปทิ้งหรือถูกเก็บซ่อนไว้ เขาหาหลายรอบแต่ไม่เจอ ก็เลยสรุปว่าคงถูกโยนทิ้งไปแล้ว
อาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ ท่าทางน่าอร่อย แม้จะเย็นเสียแล้วแต่เขาก็อุ่นไมโครเวฟได้
...เออนะ...มีแฟนมันดีแบบนี้เองหรือ...ตื่นมาก็ได้กินข้าว...ก่อนนอนก็ได้ทำอะไรที่อยากทำ...อาบน้ำก็คงมีคนวางเสื้อผ้าไว้ให้ที่ปลายเตียง...อีกอย่าง...ไม่ต้องเสียเวลาหาซื้อถุงยางอนามัยอีกต่างหาก...
ธงรบหัวเราะขำกับความคิดของตนเอง เอื้อมมือไปหยิบองุ่นแดงสองลูกส่งเข้าปาก แล้วนั่งเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างโต๊ะทำครัว เปลี่ยนใจแล้วว่าอาหารไม่ต้องอุ่นก็ทานเลยดีกว่า หิวมากแล้ว
...นี่ถ้าคุณนุแฟนไอ้คมเห็นคงถูกเอ็ด...
...แล้วถ้าอาทิตย์เห็นนี่จะเอ็ดหรือเปล่าน๊า...
ธงรบปล่อยความคิดให้เรื่อยเปื่อย ตักอาหารเข้าปาก...เย็นไปนิด แต่ก็อร่อย...
...แล้วเกิดเป็นแฟนกับอาทิตย์ขึ้นมาจริงๆ ตี๋น้อยจะทำอาหารให้เขาทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ ท่าทางแบบอาทิตย์ไม่น่าจะทำอาหารเป็น หรือดูแลเขาอย่างที่อนุภาพทำให้อธิคม
...เอ...แต่ถ้ารักกัน ก็น่าจะทำให้กันได้สิ...
...เหมือนที่อนุภาพยังทำให้อธิคมเลย แล้วเพื่อนเขาก็ทำให้อนุภาพ...เลิกเจ้าชู้เพื่อคุณนุของมัน...
...แล้วเขาจะเลิกเจ้าชู้เพื่ออาทิตย์ได้หรือ...
...คำถามนี้ชักตอบยากแฮะ...
โทรศัพท์ดังขึ้น เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" บรรเลง ธงรบหันซ้ายหันขวาจึงหาต้นตอได้ว่าดังมาจากโซฟาหน้าทีวี
ธงรบกระโดดพรวดเดียวก็ถึง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับเสียงใส
"ว่าไงจ๊ะตี๋น้อยของพี่"
เสียงเงียบไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างที่เคยได้ยินประจำ ธงรบได้ยินเสียงอึกอึก แล้วรชานนท์ก็ตอบกลับมาว่า "เอ่อ ไม่ค่อยตี๋ครับผู้กอง ผมรชานนท์เพื่อนตี๋น้อยครับ"
"อ้อ..." ธงรบเก้อ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
รชานนท์คงเห็นเขาเงียบไปจึงพูดต่อว่า "แต่ตี๋ของผู้กองท่าทางจะแย่ครับ ตอนนี้นอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล"
"ฮ้า อาทิตย์เป็นอะไร"...ขออย่าให้เป็นอุบัติเหตุเลย อาทิตย์ทำงานหนักมาก ขับรถกลับบ้านดึกๆ ไปชนกะใครหรือเปล่า หรือเฉี่ยวกับพวกมอเตอร์ไซด์ขาซิ่ง ถนนเส้นนั้นมีพวกกวนเมืองแข่งรถกันประจำ...ธงรบคิดในใจแล้วกลั้นใจฟังรชานนท์ต่อ
"อาทิตย์โหมงานหนักมากจนน๊อค ตอนนี้อยู่วิชัยยุทธ ห้อง 1920 ถ้าผู้กองจะไปเยี่ยมก็รีบไปนะครับ ตี๋ของผู้กองจะได้อาการดีขึ้น" รชานนท์บอก...พักหลังเพื่อนของอาทิตย์เริ่มจะพูดเล่นกับธงรบมากขึ้น
...เห็นเขาแล้วอาทิตย์จะอาการดีขึ้นจริงหรือ...เห็นบอกว่าปวดหัวทุกครั้งที่เจอเขานี่นา...เขารู้ว่าตัวเองกวนประสาทอาทิตย์...แต่ว่ามันช่วยไม่ได้ เห็นหน้าใสๆ ตาตี่ๆ ปากแดงๆ ของชายหนุ่มแล้วเขาอดใจไม่ได้ทุกที
...ใจหนึ่งอยากจะถามรชานนท์ว่า...แล้วอนุภาพรู้หรือเปล่าว่าอาทิตย์นอนอยู่ที่โรงพยาบาล...
...อดใจแปลบไม่ได้...
...อาทิตย์ไม่เคยลืมอนุภาพเลย...ที่ตื๊อๆ มานานดูท่าตี๋หนุ่มจะเริ่มใจอ่อนลงมาบ้างแล้ว...แต่เขาก็รู้สึกว่าในใจอาทิตย์มีภาพของอนุภาพอยู่เสมอ...ภาพของชายหนุ่มหน้านิ่ง...ท่าทางเยือกเย็นและดื้อรั้นอยู่ในภาพลักษณ์เดียวกัน...ภาพของชายหนุ่มที่เวลายิ้ม...เป็นประกายสดใสสว่างไสว
...เขายังไม่เคยเห็นอาทิตย์ยิ้มกว้าง สดชื่นขนาดนั้น หากเขาเชื่อแน่ว่า ยิ้มของอาทิตย์ คงจะสว่างไสวไม่แพ้กัน...ดั่งดวงตะวันฉายแสงยามเช้า...
...หากเพียงแต่...อาทิตย์...คุณชายตะวันฉายของเขาจะยอมลบภาพของอนุภาพออกจากใจ และเป็นชายหนุ่มที่สดใสมีชีวิตชีวาให้เขาชื่นใจสักนิด
...และที่สำคัญ...ในใจของอาทิตย์ที่นอนป่วยอยู่ตอนนี้...อยากให้ใครไปเยี่ยม...อนุภาพ หรือใคร...มีจะภาพเขาอยู่ในใจอาทิตย์บ้างใหมอยากจะรู้นัก
*******
-
^
^
หายไปนานเลยนะ
นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว
o18
-
โถ่..............ผู้กอง คิดหนักละสิคราวเนี่ย
-
:impress2: มาแล้วคิดถึงจริงๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ธงรบ :L2:
แต่ขอบอก....ต้องเลิกเจ้าชู้นะ ไม่งั้นให้อาทิตย์ใจแข็งนานๆเลย :angry2:
-
คิดถึงคนแต่งจังเลย
คิดถึงอาทิตย์
คิดถึงผู้กองธงรบ
-
โห คิดถึงมากมายเลยคร้าบบบบบ
ว่าแต่มันสั้นไปไหมอ่ะ ต่ออีกหน่อยมะได้หรอ
ยังไม่หายคิดถึงผู้กอง นุ แล้วก็ตี๋น้อยเลยนะ :z2:
-
และแล้วก็มาต่ออีกนิดให้หายคิดถึงเนอะ
ดีใจจัง :z2:
รอตอนต่อปายยยย
-
Arhhhhhhh... I don't really want to say that.... It's too short ka!!! I'm waiting for your fiction for a long time. Thank you for posting in this time ka. I love ARTIT and THONGROB very much ^^. Keep up your good work!! :fire:
-
จิ้มๆๆๆๆๆ
จิ้มไว่ก่อน เด๋วเรียนเสดแล้วค่อยกลับมาอ่าน 555+ :laugh:
-
:mc4: คนแต่งกลับมาแล้ว
มารอลุ้นภารกิจพิชิตรักของผู้กองธงรบกะตี๋น้อย :z2:
-
สู้ๆ เน้อ ผู้กองธงรบ
-
:impress2:
เหะๆๆ
และแล้วก็มาภายใน วัน 2 วันนี้จริงๆ อย่างงี้รักตายเลยอ่ะคุงคฑา
ส่วนเรื่องอกหัอ่ะ...บอกแล้วว่ามารักกะผมดีก่า อิ่ๆ
แต่...อย่าให้อาทิตย์กะธงรบอกหักน๊า ให้เค้าสมหวังกันเหอะๆ อย่าใจร้ายเลย คุงคฑาจะได้โชคดีเรื่องความรักไง :กอด1:
-
สู้ๆนะครับคุณคฑาวุธเป็นกำลังใจให้นะครับผม
-
คดีรักภาคที่สอง ก็เลยคิดว่า ก็่น่าจะอกหักเหมือนคนเขียนซะก็ดี จะได้มีเพื่อนร่วมชะตากรรม :m16:
ผมว่า หาเพื่อนร่วมชะตากรรม ในเล้าน่าจะได้เยอะแยะมากมาย เลยนะครับ รวมผมไปคนหนึ่งก็ได้ อย่าไปเพื่อนร่วมชะตากรรมในคดีรักภาคสองเลย สงสารคนอ่านตาดำ เถอะน๊าคร๊าบบบบ
-
ผู้กองรีบไปเยี่ยมตี๋น้อยเร็วๆเลย
เขาจะได้เห็นใจว่ารักจริง
-
เอาน่าผู้กอง ถ้าน้องทิตย์ มีแต่ภาพพี่นุ ผู้กองก็ทำให้มีแต่ภาพผู้กองซะก็สิ้นเรื่อง เนอะๆๆๆๆ o13
-
+1 ให้ค่า
อาทิตย์เข้าโรงพยาบาลเพราะโหมงานหนัก
โหมงานหนักเพราะคิดถึงธงรบอ๊ะปล่าว
ฮี่ๆ
-
:mc4:
เย้มาต่อแล้ว
อาทิตย์ เห็นหน้าธงรบคงจะหายอ่ะน้า 5555
รอๆๆๆ
-
เอาใจช่วยผู้กองครับบ
-
มาต่อซะที
:mc4: :mc4:
-
เฮ้ออออออออ
สู้ ๆ นะผู้กอง
-
:sad4:พี่นายครับไหงเอาเรื่องผู้กองธงรบกะอาทิตย์มาแต่งต่อได้ไม่รู้เลยอ่าครับ(ขอโทษครับพอดีเพิ่งได้เข้ามาอ่าน...อิอิ) ยังสนุกเหมือนเดิมเลยครับ จะลุ้นพ่อตะวันฉายของเราให้ใจอ่อนให้ได้ :call:
ปล.สวัสดีปีใหม่นะครับ แฟนเก่าๆลืมมันไปปีใหม่หาแฟนใหม่ดีกว่า55555
-
ระ วัง ธง จะ หัก นะครับ
คุณผู้ กอง หึหึ
:laugh: :m20: :laugh: :m20:
-
เย้...ได้อ่านต่อแล้ว...ขอบคุณนะครับคุณวุธสุดหล่อ :กอด1:
รอลุ้นธงรบกับอาทิตย์ต่อไป
-
ขอบคุณครับบบ
ไปเยี่ยมอาทิตย์เร็วๆนะครับ อิอิอิอิอิอ
อย่าลืมฉีดยาด้วย
-
เป็นอะไรใป อิทิ๊ตตตตตตตตตตตตต :serius2:
อยากรู้ ๆ มารออ่านต่อ หุหุ
-
กรุณาอย่าให้ธงรบ เป็นเหมือนคุณวุฒเลย เอาแค่ทรมาร กันพอเป็นกระสัยก็พอ
รีบไปเยี่ยมไข้ อาตี๋ด่วน ไม่งั้น คะแนนจะลดลงตามความช้านะครับ ผู้กองธง..หัก
เป็นกำลังใจให้นะครับ เข้มแข็งเข้าไว้ เดี๋ยวอะไร ๆ มันก็ดีขึ้นเองแหละ อย่าคิดมาก
-
ผู้กองสู้ๆ
บุกไปจับตัวไว้เลย
ก่อนที่ผู้ร้ายจะไหวตัวทัน
แล้วก็จับมาขังไว้ ในใจผู้กองซะเลย :-[
-
แวะมารอ :z2:
-
มาตาม เก็บตามอ่านคับบบ... เริ่มซึ้งแฮะ หรือว่า หนุ่มเจ้าชู้จะสิ้นลายตอน อายุขึ้นเลขสามกันละเนี่ย o22
Zen
-
เจาะไข่kythe เย้
-
:z13:ไปแล้ว จะครบ ๓๐๐ แย้ว หุหุ
วันนี้วันเด็กขอให้คนรักเด็กทุกคนมีความสุขกันมากๆเด้อ
ศาลาวัด ยังไม่มาต่ออีก
คิดถึงธงรบ อาทิตย์
-
ชักธงรักออกมาแล้วธงรบก็หายไป :laugh:
คุณคฑาวุธสบายดีไม๊ค่ะ หายไปนานเป็นห่วงแล้วนะ :monkeysad:
-
คุณวุธครับ แฟนเก่าเขาทิ้งไปน่ะ ก็ปล่อยไปเหอะ เขาคงพบทางที่ (เขาคิด) ว่าดีกว่าแล้ว ปล่อยไปตามแรงกรรมของเขาเถอะครับ :o12:
ส่วนฟิคเนี่ย ถ้าทำให้ตัวละครอกหักเหมือนคนแต่ง ระวังจะโดนตามไป "เหยียบ" อกเอานะ จะหาว่าไม่เตือน :z6:
-
วันเด็กแล้ว
มาต่อได้แล้ว
:laugh:
คิดถึงๆๆ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ม่ายต้องไปเยี่ยมครับ
ไปนอนเฝ้าเลยครับ
-
ผู้อ่านที่รักครับ ผมหยุดคริสต์มาสปีใหม่ยาวตั้งแต่วันที่ 22 ธันวาคมเลยครับ ตอนนี้กลับมาูสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว วันจันทร์มะรืนนี้ก็ต้องไปทำงาน :เฮ้อ: เหมือนใจจะขาด
ต้องขอโทษที่ไม่ได้มาโพสเรื่องของธงรบกะอาทิตย์ต่อ มันฮอลิเิดย์อ่ะครับ นิยายตอนใหม่ก็เลยฮอลิเดย์ตามไปด้วย ก็ไปกินๆ นอนๆ อยู่ต่างจังหวัดสิบกว่าวัน ผอมไปเลยเนี่ย ยังหนักใจอยู่เลย :z1:
ตอนนี้กำลังเร่งทำต้นฉบับนิยายเรื่องคดีรักส่งโรงพิมพ์ให้ได้ภายในอาทิตย์หน้า ก็เลยไม่ได้เขียนตอนใหม่ๆ ตั้งใจจะเข็นหนังสือให้พิมพ์ออกมาก่อนให้ได้ครับ ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอก อ้อมใจ อ้อมแขน อ้อมขาของทุกท่านด้วยนะคร้าบ
และอีกอย่าง เขียนหนังสือไ่ม่ค่อยออกเลยครับ ตอนนี้กำลังชีช้ำหัวใจ ปีใหม่ก็เงียบเหงาเพราะเศร้ากับความรักที่หลุดหลอย เลยนอนเหงาหงอยไปซะเกือบสองสัปดาห์ เห็นใจผมเถอะนะ นิยายรักเขียนจบ รักของคนเขียนก็จบด้วย ทู๊กทีเลย :เฮ้อ: เศร้านะนี่
เรื่องของธงรบกับอาทิตย์คือส่วนหนึ่งที่แทรกอยู่เป็นระยะๆ ในคดีรักภาคสองครับ ต่อไปพอส่งต้นฉบับโรงพิมพ์คดีรัก 1 เสร็จ ตรวจพรูฟ หรือรูปเล่มแล้วก็จะเริ่มมาโพสภาคที่สองครับ ถ้ายังไ่ม่เบื่ออ่าน
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรและกำลังใจนะครับ
ขอให้ทุกคนมีความสุขสมหวัง คิดอะไรก็ขอให้สมหวัง อยากได้อะไรก็ขอให้ซื้อเอานะครับ :L1: :pig4:
-
^
^
^
^
เปิดจองหนังสือเมื่อไรบอกนะค๊าบบบ
-
เปิดจองหนังสือเมื่อไรบอกนะค๊าบบบ
คงไม่ต้องถึงกับจองครับ จะขายออกหรือเปล่าไม่รู้ :z1:
-
:z3: ทำมั้ยจะขายไม่ออก
เรื่องนี้สนุกมาก เปิดจองเมื่อไรแจ้งด้วยนะ o13
-
เข้ามาขอจองหนังสือด้วยคนค่ะ
-
:a1: เค้าเอาด้วยๆนะ เอาๆๆๆ อ้ะๆๆ ว่าแต่อย่ามาทำชวนคุยนะ เค้าจำได้นะว่ายังมะได้อัพอ้ะ รออยู่นะค้ะ :z13:
-
จองหนังสือด้วยคน ถึงจะอ่านจบไปแล้ว แต่ก็ ... ยังอยากได้อ่ะ
ส่วนภาค 2 ก็คงได้แต่รอต่อไป
-
เปิดจองหนังสือเมื่อไรบอกนะค๊าบบบ
คงไม่ต้องถึงกับจองครับ จะขายออกหรือเปล่าไม่รู้ :z1:
นิยายดีดีน่าอ่านอย่างนี้ ขายออกอยู่แล้วล่ะ
ที่ขายไม่ออกน่ะ คนแต่งแหงๆ 5555 :z2:
-
ขายออกอยู่แล้ว ก็กำลังรอซื้ออยู่เนี่ยไง ( อย่าแพงน้า :monkeysad: แพงเดี๋ยวเด็กไม่มีเงินซื้อ )
-
สู้ๆ คร้าบบบบบบบบบ
V
V
V :really2:
V
V
จอง ๆๆ ด้วย พี่วุธ อยากได้เก็บไว้
-
:really2: มาให้กำลังใจนะครับ ปีใหม่นี้คุณวุธคงจะได้พบแต่สิ่งดีๆนะครับ รอสั่งจองหนังสือด้วยคนครับ
-
:z2:
รอด้วยคนคับ
อย่าแพงนะ เดี๋ยวไม่มีตังซื้อ เห็นใจมนุษย์เงินเดือน(น้อยๆ) ด้วยเน้อ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงคับ พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆในบอร์ดนี้รักษาสุขภาพ(หัวใจ) วยนะคับ อิ่ๆ
ไปล๊ะ ทำงานดีก่า :z10:
-
โถๆๆๆๆ
ใครไม่รักไม่สนไม่ตอ้งไปแคร์์น้าาาา
เพราะไงๆเราก็รัก..........
....ผู้กองธงรบ :m20:
อ่ะแหมๆ พี่นายเราก็รัก แต่น้อยกว่าผู้กองธงรบนิดนึง อิอิ
-
นั่งอ่านตั้งแต่ 6 โมงเย็นวันเสาร์ ถึง ตี4ครึ่งเช้าวันอาทิตย์ ...จนป่านนี้เพิ่งอ่านเสร็จ
สนุกมากเลยฮะ >.< o13
ปล. >.< เรื่องรวมเล่มสนใจด้วยเหมือนกันนะครับ
-
ไม่ซื้อครับจะรออ่านฟรี555555 o13
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและกดคะแนนให้นะครับ ไม่นึกว่าจะถึง 300 ก็เลยมาโพสคดีรักภาคสอง แล้วครับ
ภาคนี้ไปช้าๆ แบบรถขายโอ่ง หรือแบบละครช่อง 7 นะครับ แบบว่าไม่มีสต๊อค ถ่ายละครไปก็ออกอากาศไป
ตอนนี้กำลังทำต้นฉบับคดีรักภาค 1 ส่งโรงพิมพ์วันพฤหัสบดีนี้ แล้วคงพิมพ์เสร็จภายในสิ้นเดือน ใครอยากซื้อเป็นของขวัญวาเลนไทน์ก็จะได้บุญมากมาย
ใครที่จะรออ่านฟรีก็ได้นะครับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องแก้ผ้าอ่านด้วยกันบนเตียง :m20: :m20: :pigha2:
ทั้งหมด 400 หน้าเต็มๆ ราคาขายก็ 250 แพงไปรึเปล่านี่ แต่ไปเดินๆ ดูตามร้านซีเอ็ดและิบีทูเอสแ้ล้วก็เห็นว่าราคาประมาณนี้
ซื้อ 1 เล่ม แถมลายเซ็น
ซื้อ 2 เล่ม แถมลายเซ็น 2 ลาย
ซื้อ 3 เล่ม แถมกายผู้เขียน
ซื้อ 4 เล่ม แถมหัวใจผู้เขียน
ซื้อ 5 เล่ม แถมทั้งกายทั้งใจ
1 -
อนุภาพวางปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเกาอี้นวมตัวใหญ่ สูดลมหายใจลึกๆแล้วปิดเปลือกตาลง กอดสมุดแนบอก มือลูบไล้กระดาษเนื้อดีที่เขาใช้บันทึกเรื่องราวประจำวัน บนหน้าแรกของสมุดเล่มนั้นลายมือสวยงามเป็นระเบียบเขียนว่า
...เราไม่สามารถย้อมเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้ เพราะอดีตผ่านมาแล้ว แต่เราทำปัจจุบนให้ดีได้ เพราะแท้ที่จริง ปัจจุบันก็คืออดีตของอนาคตนั่นเอง และเมื่อเราไปถึงอนาคนแล้ว ก็จะไม่ต้องมองย้อมกลับมาด้วยความเสียดายว่า...อดีตทำไมปวดร้าวเช่นนี้...
ทุกคืนที่เขานั่งเงียบอยู่ในห้องทำงาน หยิบสมุดขึ้นมาจดบันทึกเรื่องราวประจำวัน หากภาพในอดีตกลับผุดขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึงทุกคราว...ชัดเจนจนดูราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่เดือน ทั้งที่เรื่องราวเหล่านี้...เรื่องราวทั้งสุขและทุกข์ได้เกิดขึ้นมากว่าสิบปีแล้ว
...สิบปีแห่งความรักที่เขาได้เลือก...
...สิบปีที่คนที่เขาเคยรักหลายคนได้จากไป และสิบปีที่ความรักเขาได้เพิ่มพูนขึ้นมาทดแทน...
...เขาเคยคิดว่าอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต แต่ทว่า...หลายปีที่ผ่านมา เขาไตร่ตรองแล้วว่า...จะเป็นการดีกว่าที่จะดำรงชีวิตอยู่กับปัจจุบัน...ปัจจุบันที่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของชีวิต...
อธิคมเดินเข้ามาในอาเบดีนซ์ ร้านอาหารหรูหราชั้นบนสุดของโรงแรมสูงริมแม่น้ำเจ้าพระยา กระจกใสเกือบรอบด้านเผยให้เห็นทิวทัศน์สวยงามของโค้งน้ำที่สะท้อนแสงสีทองของอาทิตย์อัสดง นายตำรวจหนุ่มหยุดยืนกวาดสายตามองหาอนุภาพแต่ไม่เห็น พนักงานเดินเข้ามาต้อนรับแล้วนำไปยังโต๊ะที่จองไว้แล้ว
อนุภาพยังเดินทางมาไม่ถึง อธิคมอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรถามคนรัก แต่กลัวว่าจะถูกดุที่โทรไปเร่ง ชายหนุ่มจึงนั่งรอที่โต๊ะติดกับกระจกมองออกไปเห็นธรรมชาติสวยงาม มองสิ่งต่างๆ รอบตัวพร้อมปล่อยใจให้ลอยละล่อง
วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่เขาเป็นแฟนกับอนุภาพ แต่ก่อนที่จะตกลงกันได้ทั้งสองเถียงกันเล็กน้อยเรื่องความถูกต้องของ 'เวลา'
…
อนุภาพบอกว่าควรนับครบรอบหนึ่งปีตั้งแต่วันแรกที่พบกันแต่อธิคมแย้งว่า "ขอนับตั้งแต่วันที่คุณเสียตัวให้ผมดีกว่า...โอ๊ย"
นายตำรวจถูกชกเข้าที่ต้นแขนเพราะปากอดที่จะยั่วเย้าไม่ได้
"เราฉลองครบรอบหนึ่งปีของความรักของเรานะครับคุณนุ ผมจำได้ว่าคืนนั้นเป็นครั้งแรกที่คุณบอกรักผม...แล้วคุณก็ไม่ค่อยพูดอีกบ่อยๆ ผมเสียอีกพูดทุกวัน วันละหลายครั้ง"
"แสดงว่าก่อนหน้านั้นสารวัตรไม่ได้รักผมเหรอ"
"รักสิ รักมาตั้งนานก่อนที่จะได้เผด็จศึกคุณอีก...อ๊ะ อ๊ะ อย่านะ อย่าตีผมอีกนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเจอดี" นายตำรวจหนุ่มพูดเสร็จแล้วรีบขยับตัวออกห่าง
"ก็พูดดีๆ สิ ผู้กองก็กวนผมอยู่เรื่อย"
"อยากรู้ไม๊ว่าผมเริ่มรักคุณนุตอนไหน" อธิคมทำตากรุ้มกริ่ม
"ตอนถอดเสื้อผ้าผมมั๊ง" ชายหนุ่มเมินหน้าหนีไปมองทางอื่น "อย่างผู้กอง ถ้าไม่ได้ขึ้นเตียงก็คงไม่รัก"
"โธ่ที่รัก อย่าดูถูกกันยังงี้สิครับ" สารวัตรหนุ่มโอดครวญ "ผมจำวันที่แน่นอนไม่ได้ แต่คิดว่าเป็นตอนที่...อืม..." อธิคมทำท่าคิด "ตอนที่เราไปยืนดูดาวตกด้วยกัน"
อนุภาพยิ้มบางๆ
"แล้วคุณนุล่ะ รักผมตอนไหน"
"ไม่บอก" อนุภาพอมยิ้ม อยากแกล้งให้อธิคมร้อนใจ "ถามอยู่ได้ตั้งหลายครั้ง ไม่เบื่อหรือยังไง"
"ก็คุณนุไม่ยอกบอกผมซักที"
"เอาไว้ให้ผู้กองทำตัวดีๆ แล้วผมจะบอก"
"ผมทำตัวดีมาตลอดคุณนุก็เห็น พยานก็มี ไปถามธงรบดูสิ”
"ผู้กองธงรบเป็นเพื่อนสนิทกับสารวัตร อาจจะเข้าข้างกัน แล้วอีกอย่าง ผู้กองธงรบก็ท่าทางน่าเชื่อถือนักนี่" อนุภาพเอียงหน้า
"โธ่ คุณนุ" อธิคมนึกว่าหากธงรบมาได้ยินอนุภาพก็คงสะดุ้ง "ปีกว่าๆ นี่คุณนุไม่เห็นบ้างเลยหรือว่าผมเป็นคนดีขนาดไหน" นายตำรวจหนุ่มอดีตคนเคยเจ้าชู้อ้อน
"อย่าเพิ่งดีแตกก็แล้วกัน" อนุภาพหันมามองหน้าคนตัวใหญ่ที่นั่งคลอเคลียอยู่ข้างๆ
"ไม่ครับ รับรองว่าไม่ดีแตก คุณนุเชื่อใจผมสิ" แววตาอธิคมมุ่งมั่น
"สัญญานะ" อนุภาพเสียงเข้ม
"สัญญาสิครับ ไม่รู้เหรอว่าผมรักคุณนุมากขนาดไหน หัวใจก็ควักเอาออกมาให้ได้เลยนะ"
อนุภาพกรอกตา ถอนหายใจ...อธิคมปากหวานได้แทบทุกวัน
"ขอให้จริงเถอะ ผมจะคอยดู ถ้าผิดสัญญาจะควักออกมากลับมือ เอามาสับให้ละเอียด"
"โหดร้าย"
"ก็อยากท้าเองนี่"
…
อธิคมอมยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อคิดถึงตอนที่หยอกเย้ากับอนุภาพ ปีกว่าๆ ที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด ทั้งสองมีโอกาสได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าเดิม แม้งานของทั้งคู่จะยุ่งแต่ก็ยังพยายามหาเวลาที่จะพบกับและทำตัวเป็นคู่รักที่เพื่อนๆ ต่างก็อิจฉา
พลับความคิดของอธิคมก็สะดุดเมื่อสายตามองไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ผิดขาวสะอาด ผมตัดสั้นจัดแต่งทรงเนี๊ยบทันสมัย
“ศรุต”...ศรุตอีกแล้ว เจอกันสองครั้งภายในหนึ่งอาทิตย์
เจอโจทย์เก่า อธิคมรีบก้มหน้า กลัวศรุตเห็น เขาไม่อยากให้ศรุตเดินเข้ามาทักเหมือนครั้งที่แล้ว ระแวงไปหมดว่าจะทำให้อนุภาพหึงหวง หรืออาจเข้าใจผิดว่าเขายังไม่เลิกเจ้าชู้
โชคไม่เข้าข้างนายตำรวจหนุ่มเมื่อศรุตมองเห็นอธิคม ชายหนุ่มยิ้มแล้วลุกเดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับสารวัตร เจอกันอีกแล้ว”
อธิคมเงยหน้าขึ้น ยิ้มแหยๆ “สวัสดีครับ ศรุต เอ่อ...มาทานข้าวเหรอครับ”
ศรุตพยักหน้าแล้วเติมว่า “คนเดียวครับ”
“ดีครับ จะได้ไม่มีใครแย่งทาน”
ศรุตนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม มองหน้าอธิคมนิ่ง “ไม่คิดว่าจะเจอพี่คมอีก โลกกลมจังเลยนะครับ”
“ครับ กลมจริงๆ เหมือนลูกบอล อยากเอาไปเตะเล่น” อธิคมยิ้มบางๆ ทั้งที่จริงอยากให้โลกเป็นสี่เหลี่ยม หรือหกเหลี่ยมด้วยซ้ำ จะได้จะแอบหลบอยู่ตามมุมต่างๆ
“พี่คมไม่เห็นรับโทรศัพท์ผมเลย ไม่โทรกลับด้วย ผมโทรไปตั้งหลายครั้ง”
อธิคมเลิกคิ้ว คิดหาคำตอบ
...อะไรกัน ครั้งที่แล้วที่เจอกันบอกไม่ให้โทรมา ศรุตก็ทำท่าเข้าใจ แต่ทำไมยังไม่ยอมเชื่อ... นายตำรวจหนุ่มกลัวอนุภาพจะรู้เรื่อง สงสัยว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของใคร เดี๋ยวก็งอนอีก แต่โชคดี อนุภาพไม่เคยแตะโทรศัพท์เขาเลย แทบทุกวันเขาต้องคอยลบเบอร์เรียกเข้าแปลกในเครื่องให้เหลือเฉพาะเบอร์โทรที่บันทึกเอาไว้ในความจำของสมุดโทรศัพท์มือถือ
“พอดีช่วงนี้ยุ่งครับ มีคดีหลายคดี ตอนนี้โจรขโมยมันชุมจริงๆ ทำงานไม่ได้หยุดหย่อน”
“แต่ก็ยังมีเวลามาดินเนอร์...แต่คงไม่มาทานคนเดียวเหมือนผมหรอกใช่ไม๊ครับ คนอย่างพี่คมคงไม่เคยอยู่คนเดียว” ศรุตพูดยิ้มๆ
“โธ่ คนเรามันก็ต้องมีเวลาทานข้าวบ้างสิครับ” อธิคมยิ้ม...ไม่รู้สึกตัวว่ารอยยิ้มอันมีเสน่ห์ของตนเป็นอาวุธประจำกายที่หลอมละลายใครต่อใครได้ไม่ยาก
ศรุตจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของนายตำรวจหนุ่ม อดเสียดายไม่ได้...เวลาของเขากับอธิคมสั้นเหลือเกิน...เวลาของอธิคมกับใครๆ ช่างสั้นเสมอ...เขารู้ดีถึงความจริงข้อนี้ แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะหยุดนึกฝันว่า สักวันหนึ่ง เขาอยากจะได้เวลาของอธิคมที่ยาวนานมากกว่าเดิม มากกว่าใครๆ แม้กระทั่งคนที่อธิคมแนะนำว่าเป็นแฟน...
...แฟนหรือ...อธิคมจงใจพูดหรือเปล่า...คนอย่างสารวัตรอธิคมนั่นหรือจะมีแฟน...หรือถ้าบอกว่าเป็นแฟน ก็คงเป็นคนใหม่ที่เขาเพิ่งคบ...เวลาที่ให้กับแฟนคนนี้จะยาวนานแค่ไหน...หนึ่งเดือน...หรือเกือบสองเดือนเหมือนเขา...
“มีเวลาทานข้าว แต่ไม่มีเวลาโทรหาคนเคยรู้จักกัน หรือว่าที่พี่คมไม่รับเพราะกลัวผมจะโทรไปตื๊อ” ศรุตยังพูดหน้ายิ้มๆ เหมือนล้อเล่น...เขารู้ว่าอธิคมชอบคนอารมณ์ดี ไม่ชอบให้แสดงท่าทางฉุนเฉียว...แต่ครั้งที่แล้วที่เขาเห็นคนที่อธิคมยอมรับว่าเป็น ‘แฟน’...ผู้ชายคนนั้นใบหน้านิ่งเรียบ เยือกเย็น...
...สารวัตรอธิคมเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ได้พบกันสองปี คนๆ เดิมจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ...ไม่มีทาง
...คนเจ้าชู้ ยังไงก็เป็นคนเจ้าชู้...ไม่มีทางเปลี่ยนไปได้หรอก...อาจจะเปลี่ยนรสนิยมชั่วครั้งชั่วคราว แต่ท้ายสุด ก็ต้องกลับมาทำในสิ่งที่เขาชอบ...สิ่งที่ฝังอยู่ในตัวเขามานานจนกลายเป็นตัวตนของเขาไปแล้ว...
“เปล่าไม่ได้คิดอย่างนั้น เพียงแต่พี่กลัวว่า...”
“แฟนจะเข้าใจผิด” ศรุตแทรก “ไหนบอกว่าไม่ค่อยขี้หึงไงครับ”
ศรุตยังจำได้อีก “งั้นก็เหอะ ประวัติพี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่อยากให้เขาคิดมาก”
“แสดงว่าพี่คมเปลี่ยนแปลงตัวเอง” ศรุตไม่อยากจะเชื่อ คนอย่างอธิคมจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ เจ้าเล่ห์สิไม่ว่า...
ศรุตคิดว่าอธิคมพยายามลื่นไหลไปตามเรื่อง ชายหนุ่มเห็นว่าเป็นการท้าทาย...อดคิดไม่ได้...ลองจับปลาไหลดูสักครั้ง...ดูสิว่าจะเกินความสามารถของเขาหรือเปล่า...ในตลาดหุ้นเขาก็ถือว่าเขี้ยวคนหนึ่งเหมือนกัน เรื่องอะไรก็ทำได้ ประสบความสำเร็จมาแล้วทั้งนั้น...ผู้ชายคนเดียว...จะเกินความสามารถเชียวหรือ...
“ผมอิจฉาแฟนใหม่พี่คมจังเลย เขามีอะไรดีถึงทำให้พี่คมคิดจะเลิกเจ้าชู้”
“ไม่ได้คิด เลิกแล้วจริงๆ”
“พี่คมก็นี่กระไร คบผมแค่เดือนกว่าๆ ไม่น่ารีบทิ้งผมเลย ผมมีอะไรไม่ดีตรงไหนหรือครับ”
อธิคมนึก...ศรุตมีอะไรไม่ดีตรงไหน เขาหาข้อบกพร่องไม่เจอ จะว่าไปคนที่เขาเคยคบมาก็ไม่มีใครมีข้อบกพร่องอะไรจนทนไม่ได้ เพียงแต่ว่าทุกคนขาดอะไรสักอย่างที่เขาบอกไม่ถูก...อะไรคล้ายๆ แม่เหล็กที่ดึงดูดเขาให้เข้าหาเหมือนที่เขารู้สึกกับอนุภาพ
“โธ่ อย่าพูดยังงั้นสิครับ พี่ไม่ได้ทิ้ง เพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่ว่าเบื่อแล้ว เลยไปหาคนใหม่”
...เอ๊ะ ยังไงกัน...ศรุตนี่ขยันแทรกจริงๆ พูดยังไม่ทันจะจบความ...
“อย่าคิดยังงั้นสิ คิดแต่เพียงว่า เราได้ใช้เวลาดีๆ อยู่ด้วยกันตั้งเดือน แล้วหลังจากนั้นก็ถึงเวลาเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ” นายตำรวจหนุ่มส่งยิ้ม
“ผู้ชายเจ้าชู้ก็พูดยังงี้กันทุกคน” ศรุตยิ้ม ไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหน
“บอกแล้วไง พี่เลิกเจ้าชู้แล้ว”
“พี่คมมาคนเดียวหรือครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง
“เปล่ามาคนเดียวครับ กำลังรอ...คุณนุ” ท้ายประโยคสายตามองไปเห็นอนุภาพกำลังเดินเข้ามา อธิคมพึมพำชื่อของคนรักเบาๆ
ศรุนหันตาม...ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ท่าทางนิ่งๆ เดินตัวตรงเหมือนหุ่น สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลอ่อน ทับด้วบสูทลำลองสีตำ กางเกงสีกากี
...แฟนของอธิคม...คนที่เขาเห็นในร้านอาหารบลูเอเลเฟ่นเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้ว...
“กำลังรอแฟนนี่เอง งั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ เดี๋ยวแฟนหึง” ศรุตยิ้ม แล้วลุกขึ้น
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ รอทักทายเขาก่อนก็ได้ คุณนุไม่หึงขนาดจนพี่คุยกับใครไม่ได้ขนาดนั้นหรอก” อธิคมกัดฟัน...ใครว่า...อนุภาพขี้หึงจะตาย...หึงเงียบ...ไม่แสดงอาการ...แต่สายตาพิฆาตคู่นั้นสิ...เอาเรื่อง
“จริงหรือครับ แต่ผมมองออกนะว่าเขาหึงสารวัตรมาก ไม่รอทักหรอกครับ ผมไปก่อน พี่คมจะได้สบายใจ ยินดีที่ได้เจออีกนะครับ” ศรุตมองออก...อธิคมที่เคยลื่นไหล เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เคยบอกเขาว่าเป็นแฟน นายตำรวจหนุ่มดูยุกยิกชอบกล...
ศรุตชักเริ่มสนุก...
อนุภาพเดินเข้ามาใกล้จะถึงแล้ว ทันมองเห็นว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีลุกขึ้นจากโต๊ะที่อธิคมนั่งอยู่ กระถางต้นไม้บังนายตำรวจหนุ่มทำให้เขามองไม่เห็นว่าอนุภาพมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
ชายหนุ่มหยุดยืนชั่วครู่ ก่อนเดินเข้ามาใกล้...ให้อธิคมมีเวลาหายใจสักนิด...
“สารวัตรมารอนานแล้วหรือครับ ขอโทษนะ ผมมาช้า”
“รอไม่นานหรอกครับ ผมก็เพ่งมาถึง นั่งไม่ทันก้นร้อน” ที่จริงร้อนตัวต่างหาก
“จริงเหรอครับ นึกว่าจะรอจนเบื่อ” อนุภาพยิ้ม “เอแต่ว่าผู้กองคงไม่เบื่อหรอกใช่ไม๊ครับ เห็นมีคนคุยด้วยแก้เบื่อทุกทีเวลาไปร้านอาหาร”
...อนุภาพอดกระทบกระเทียบไม่ได้...ชายหนุ่มที่เพิ่งลุกไปเมื่อครู่น่าจะเป็น ‘อดีต’ คนใดคนหนึ่งของอธิคม...ต้นอาทิตย์ที่แล้วก็นิตินัย กลางอาทิตย์ก็จักรินทร์ ปลายอาทิตย์ก็ศรุตที่ทำงานตลาดหุ้น อาทิตย์นี้ก็อีกคน...เด็กเก่าๆ ของอธิคมทำไมเยอะแยะ เด็นไปเดินมากันอยู่ทั่วกรุงเทพฯ ไปไหนก็เจอ...
“เขาเข้ามาทักผมเอง อุตส่าห์นั่งก้มหน้าแล้ว”
“ใครครับ เมื่อกี้ผู้กองไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวเหรอ” อนุภาพทำท่าทางแปลกใจ ไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“ก็คุณนุบอกว่าผมมีคนคุยแก้เบื่อ ก็นึกว่าจะอยากรู้”
“เปล่า ผมพูดไปยังงั้น สรุปแล้วเมื่อกี้ผู้กองนั่งอยู่กับใครเหรอครับ”
“อย่ามาทำไก๋ เห็นก็บอกมาเถอะ แล้วกำลังงอนใช่ไหมล่ะ ผมรู้หรอก คุณนุเรียกผมว่าผู้กองตั้งหลายครั้ง” อธิคมทำหน้ารู้ทัน...จำได้ไม่เคยลืม...เวลาอนุภาพไม่พอใจมักจะเรียกเขาว่าผู้กอง แทนที่จะเรียกว่าสารวัตร
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ ทำไงได้ คนรูปหล่อร้ายกาจเสน่ห์แรงก็ต้องมีคนเข้ามาหาเป็นธรรมดา”
“ผมก็ว่างั้น” อธิคมเออออ “สรุปแล้ว คุณนุก็อย่าคิดมากนะครับ”
นายตำรวจหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้ ทำตาหวานซึ้ง “ผมมีคุณนุคนเดียว ไม่เคยคิดที่จะเหลียวมองใครเลย แต่ผมห้ามคนอื่นๆ ไม่ให้เหลียวมามองผมไม่ได้นะ”
“ผู้กองสั่งอาหารหรือยังครับ” อนุภาพเปลี่ยนเรื่อง
“ทำไมยังเรียกผู้กองอีก ยังงอนอยู่อีกเหรอ”
“เปล่า” อนุภาพถอนหายใจที่คนขี้อ้อนยังไม่ยอมหยุด “เพียงแต่มันถนัดกว่าที่จะเรียกสารวัตร”
“จริงนะ...เดี๋ยวผมจะรีบทำผลงานให้ได้เลื่อนยศหนีจากการเป็นสารวัตรเร็วๆ จะได้เรียกผมว่าผู้กำกับ”
“ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ยาวสามพยางค์ยิ่งกว่าสารวัตร”
“ถ้างั้นจะไปขอให้เขาลดยศมาเป็นร้อยตำรวจโท จะได้เรียกสั้นๆ ว่า หมวด”
อนุภาพอดยิ้มไม่ได้ คุยกับอธิคมไม่เคยจะจบสิ้นเสียที บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องกับเขาได้เป็นนานสอนนาน
“สารวัตรอธิคมครับ ผมหิวข้าวแล้ว เราสั่งอาหารกันเถอะ คุณยังไม่ได้สั่งใช่ไม๊”
“เรียกที่รักบ้างสิ” อธิคมไม่สนใจ
“ที่จริงมาก่อน น่าจะสั่งรอเอาไว้ ผมมาถึงจะได้ทานเร็ว”
“น่านะ คุณนุ เรียกผมว่าที่รักให้ได้ยินซักครั้งเถอะ” นายตำรวจหนุ่มยังเซ้าซี้
“งั้นผู้กองให้ผมสั่งนะ” อนุภาพหันไปโบกมือให้บริกร
“โธ่ คุณนุ” อธิคมเอนตัวพิงเก้าอี้งอนๆ ทำหน้ามุ่ย
“ผู้กองไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ อายุปูนนี้แล้ว มาทำงอนเป็นเด็กๆ”
“เดี๋ยวคืนนี้ไม่ให้นอนด้วย” อธิคมยังไม่ยอมหยุด
บริกรเดินเข้ามาที่โต๊ะ การสนทนาต้องพักไว้ก่อน อนุภาพสั่งอาหารแต่ละอย่างพร้อมหันหน้าไปยังอธิคม อีกฝ่ายเอาแต่พยักหน้าเห็นด้วย
บริกรเดินจากไป อนุภาพหันหน้ามองไปรอบๆ พบว่าชายหนุ่มที่ลุกจากโต๊ะอธิคมนั่งอยู่ไม่ไกล กำลังทานอาหารคนเดียว หน้าตาคุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนซักแห่ง...
“ถ้าไม่ให้นอนด้วย ผมก็จะไปนอนกับคนอื่นก็ได้” อนุภาพพูดลอยๆ ยังมองสิ่งต่างๆ รอบตัว
“ลองดูสิ ผมจะตามไปกระชากออกมา แล้วฆ่าผู้ชายคนนั้นซะ” อธิคมโน้มตัวเข้ามาใกล้ ทำเสียงจริงจัง
“ก็ผู้กองไม่ให้ผมนอนด้วยนี่นา ผมก็ต้องไปหาความอบอุ่นที่อื่น” อนุภาพล้อเล่นด้วย
อธิคมยิ้มกว้าง รู้ว่าชายหนุ่มกำลังยั่วเย้าเขา “ถ้างั้นคืนนี้ผมจะให้ความอบอุ่นเต็มที่” อธิคมเอื้อมมือมาจับมือชายหนุ่ม อนุภาพพยามดึงมือหนี กลัวคนเห็น
“คุณนุ อย่าสิ”
“ผู้กองไม่เอานะ ประเจิดประเจ้อ อายเค้า”
“คุณนุครับ คืนนี้นอนที่บ้านผมนะ ฉลองครบรอบหนึ่งปีของเรา คุณนุไปค้างบ้านผมซักครั้งเถอะ ผมไม่อยากนอนคนเดียว” อธิคมทำตาซึ้ง เสียงจริงจัง
“ทำยังกับว่าไม่เคยนอนด้วยกัน”
“เคย แต่ว่าคุณนุไม่ยอมไปนอนที่บ้านผมซักที”
“แสดงว่าสารวัตรไม่ชอบนอนที่บ้านผม”
“ไม่ใช้อย่างนั้น ชอบสิครับ ชอบจะตาย อยากจะนอนทุกคืน แต่ผมอยากให้คุณนุไปนอนบ้านผมบ้าง หรือไม่ก็เราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย”
อนุภาพมองตาอธิคมนิ่ง พยายามค้นหาว่าเขาต้องการอย่างนั้นจริงหรือเปล่า...สายตาของอธิคมแน่วแน่...ไม่มีแววล้อเล่น
ชายหนุ่มอึกอัก ยังไม่มั่นใจว่าจะให้ความสัมพันธ์ไปไกลถึงขนาดนั้น อนุภาพก้มหน้า ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
“ผมรู้ มันตอบยาก แต่ผมอยากให้เราอยู่ด้วยกันจริงๆ นะครับ เหมือนคนที่แต่งงานกัน แล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน” อธิคมละมือออกจากมือของอนุภาพ ล้วงเข้าไปในเสื้อสูท
อนุภาพกลั้นหายใจ...สารวัตรอธิคมจะทำอะไร...
อธิคมล้วงกล่องกำมะหยี่เล็กๆ สีน้ำตาลออกมา...มองอนุภาพด้วยแววตาเปี่ยมรัก ชายหนุ่มยังก้มหน้าอยู่อย่างเคย...
“คุณนุ เข้าโหมดนิ่งเงียบอีกแล้ว” อธิคมล้อ “จะให้ผมเชยคางขึ้นมาไม๊ครับ”
“บ้า” อนุภาพอุบอิบ เงยหน้าขึ้นมาสบตาอธิคมที่ทำตากรุ้มกริ่มมองอยู่
“สารวัตรจะทำอะไร อายคนเขาบ้าง”
“งอหมั้นไว้ก่อนนะ” อธิคมดันกล่องนั้นมาข้างหน้า
อนุภาพรีบคว้าเอาไว้ กลัวว่าสารวัตรมือปราบจะทำอะไรไม่อายประชาชนรอบข้าง สวมแหวนใส่นิ้วเขาอย่างที่เขากลัว
“เปิดดูซะหน่อยสิครับ”
“ผู้กอง อายคนเขาบ้างนะ ถ้าไม่อาย ผมอาย” อนุภาพหันไปมองรอบข้าง แม้เห็นว่าไม่มีใครสนใจแต่ก็อดรู้สึกประดักประเดิดไม่ได้
“อายทำไม คนเขารักกัน ใครมายุ่ง ผมจะจับเข้าคุกให้หมดเลย” อธิคมยักไหล่
อนุภาพเปิดกล่องกำมะหยี่ช้าๆ แหวนวงเล็กส่องประกายระยิบระยับต้องแสงไฟ ชายหนุ่มเงยหน้ามองผู้มอบให้
“ของจริงหรือเปล่าครับ” ถามเสียงเรียบ
“โธ่ คุณนุ ทำเสียบรรยากาศหมดเลย” อธิคมขมวดคิ้ว ส่ายหน้า...อยากกระโดดเข้าขย้ำคนช่างแกล้งที่ทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า
“ก็ไม่เห็นต้องซื้ออะไรแพงขนาดนี้”
“คุณนุครับ ไม่รู้เหรอว่าผมรักคุณขนาดไหน ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุด ให้รู้ว่าคุณมีค่าต่อผมมาก ก็เลยให้เพชรเป็นตัวแทน” อธิคมเสียงจริงจัง “พอแหวนแต่งงาน จะให้เม็ดใหญ่กว่านี้”
อนุภาพก้มลงมองแหวนนิ่งอยู่ชั่วครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยว่า “สารวัตรรู้ไม๊ครับว่าผมอยากได้อะไรมากที่สุด”
“รู้สิ หัวใจของผมไง” อธิคมตอบทันที “ให้ไปแล้วทั้งใจ จะเอาชีวิตด้วยก็ให้ได้”
“พูดเล่นอีกแล้ว” อนุภาพยิ้ม มองตาอีกฝ่ายนิ่งอยู่ชั่วครู่จึงพูดขึ้นว่า “ขอบคุณสารวัตรมากนะครับที่ทำให้ผมถึงขนาดนี้ ผมรู้ว่าสารวัตรทำให้ผมมากเหลือเกิน แต่อยากให้รู้ไว้ว่า สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดคือความรักที่จริงจัง มั่นคง มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมต้องการ ผมคงทนไม่ได้หากความรักที่ได้ต้องถูกแบ่งให้คนอื่น เพราะเมื่อผมติดสินใจรักกับสารวัตรแล้ว ก็หมายความว่าผมมั่นใจแล้ว”
อนุภาพพูดยาว...ซึ่งไม่บ่อยที่อธิคมจะได้ยินชายหนุ่มพูดยาวขนาดนี้
“ผมรักคุณนุคนเดียว หัวใจของผมเป็นของคุณนุคนเดียว”
“กายด้วย ไม่ใช่หัวใจอย่างเดียว” อนุภาพเสียงเข้ม
“ครับผม ท่านผู้กำกับ” อธิคมทำตาเจ้าชู้ “เพื่อเป็นการยืนยัน คืนนี้ขอพลีกายให้คุณนุทั้งคืน...ที่บ้านผมนะ...นะครับ”
“เมื่อไหร่อาหารจะมาซะที” อนุภาพหันไปมองบริกร ทิ้งให้อีกฝ่ายพ่นลมหายใจอย่างขัดใจ
“ทุกทีเลยคุณนุ”
เดี๋ยะมีต่อ...
-
เช้าวันอาทิตย์ หากอธิคมไม่ต้องเข้าเวรก็มักจะชวนอนุภาพไปหากิจกรรมทำด้วยกัน เช้าวันนี้นายตำรวจมือปราบบอกว่าน่าจะทำอะไรที่ตื่นเต้นและแปลกไปกว่าทุกครั้ง จึงชวนคนรักไปฝึกยิงปืน
“จะได้เอาไว้ป้องกันตัว เวลาผมคอยอยู่ปกป้องไม่ได้” อธิคมให้เหตุผล
“สารวัตร พูดอะไม่ดี” อนุภาพดุเสียงเข้ม
“ไม่ดีตรงไหน” อธิคมเลิกคิ้ว ทำหน้าตาสงสัย
“ก็บอกว่าคอยอยู่ปกป้องไม่ได้ พูดเหมือนจะไปไหน มันเป็นลางไม่ดี เขาไม่ให้พูด”
อธิคมยิ้ม “โธ่ เป็นเด็กนอกแล้วยังจะงมงายอีก ผมหมายฟามว่า เวลาผมไปราชาการ ไปทำงาน หรือไม่ได้ไปไหนด้วยกัน ทั้งที่อยากจะไปไหนแบบตัวติดกันตลอดเวลา อย่าคิดมากสิครับคนดี” นายตำรวจหนุ่มพูดแล้วขยับตัวออกห่างเพราะอีกฝ่ายยกมือขึ้นทำท่าจะเอาเรื่อง
“พูดดีๆ นะ” อนุภาพชี้หน้า
“นี่หมายความว่า คุณนุรักและห่วงผมมากถึงมาที่สุดใช่ไม๊ น่า นะ ฝึกเอาไว้ เผื่อใครมารังแก” อนุภาพหัวเราะสนุกสนาน
“ก็ไม่พูดให้ชัดตั้งแต่แรก” อนุภาพส่ายหน้า
“แล้วจริงไหมล่ะ” อธิคมชนไหล่อนุภาพ
“อะไรจริง”
“ก็ที่ว่ารักและห่วงผมมากนะสิ” นายตำรวจทำตาหวานเยิ้ม “ใช่ไม๊ ใช่ไม๊ ใช่ไม๊”
“ผู้กอง” อนุภาพปรามเสียงเข้มเพราะโดนอธิคมกระแทกไหล่จนเซ “ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากบอกว่า เวลาจะพูดอะไรก็พูดให้ชัดๆ
“ถ้าพูดชัดเราจะได้เถียงกันเหรอ” อธิคมยักคิ้ว “ผมไม่จากคุณนุไปไหนหรอก อะไรก็มาพรากเราไม่ได้ จะอยู่กับคุณนุจน...”
“สารวัตร”
เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ขัดจังหวะการหยอกล้อกัน อธิคมหันขวับทันที เห็นชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวสะอาดยืนอยู่ไม่ไกล ยิ้มกว้าง ฟันขาวสะอาด รูปร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ซีด สวมหมวกสีกรมท่ามีคำว่า NY ปักอยู่ด้านหน้าของหมวก
“ใครน๊อ” อธิคมพึมพำเบาๆ กับตัวเอง หนุ่มหน้าเด็ก ผิวขาวตาตี่แบบนี้ สเป็คของธงรบ
...เอเป็นเด็กธงรบ หรือว่าเด็กเขากันแน่...นึกชื่อเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก หรือไม่ก็เด็กของทั้งสองคน บ่อยครั้งเขากับธงรบก็มีเด็กคนเดียวกัน เขาเบื่อแล้วยกให้ธงรบ ไม่ก็ธงรบเบื่อแล้วยกให้เขา
อธิคมยิ้มแหยๆ หันมามองอนุภาพที่ยืนทำหน้าเคร่งอยู่ข้างๆ
แฟนของคนที่เลิกเจ้าชู้ถอนหายใจ แล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า “ดีใจจัง ไม่คิดว่าจะเจอสารวัตร”
“โธ่ คุณนุ” อธิคมหน้ามุ่ยที่อนุภาพทำเสียงล้อเลียน
“ไม่นึกว่าจะเจอสารวัตรที่นี่” ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาประชิดตัว ยื่นหน้าเข้ามาทักทาย “สวัสดีครับผม”
เห็นใกล้ๆ อนุภาพอยากจะเรียกว่า “เด็กหนุ่ม” มากกว่า เพราะคนที่เข้ามาทักนั้นหน้าเด็กมาก เขาเองก็หน้าอ่อนกว่าอายุ แต่ผู้ชายคนนี้หน้าอ่อนมากจริงๆ ดูเหมือนจะเรียนมหาวิทยาลัยปีแรกๆ ด้วยซ้ำ
...หากเด็กคนนี้เป็น “อดีตคนเก่า” ของอธิคม นั่นก็ควรจะเป็นเมื่อสองปีที่แล้ว และหากตอนนี้กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสอง ก็หมายความว่าอธิคมมีอะไรกับเด็กคนนี้ตอนเรียนปีสุดท้ายของมัธยมปลาย หรือเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ
คิดแล้วอยากจะเอาศอกกระแทกสีข้างของคนที่เคยเจ้าชู้จริงๆ...
“สารวัตรมายิงปืนที่นี่หรือครับ ผมมาหลายครั้งไม่เคยเห็นเจอ”
“เอ่อ ปรกติยิงที่สโมสรตำรวจครับ วันนี้ข้ามเขต” อธิคมตอบ...ข้ามเขตวันแรกก็ได้เรื่อง...
“ผมมาทุกวันอาทิตย์” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างสดใส
...ดีแล้ว...จะได้ไม่ข้ามเขตอีก...อธิคมคิดแล้วตอบว่า “พาคุณนุมาฝึก”
“สารวัตรชอบพาเพื่อนข้ามเขตครับ” อนุภาพยิ้มบางๆ แล้วหันไปมองคนที่ชอบพาคนอื่นข้ามเขตไปเจอดี “ผมไปรอที่โน่นนะครับผู้กอง”
อธิคมมองตาม รีบจบการทักทายกับเด็กหนุ่มหน้าใสแล้วเดินตามอนุภาพมายังเคาท์เตอร์ลงทะเบียน แล้วพาชายหนุ่มเข้าไปยังช่องยิง ตรวจสอบความพร้อมของปืนแล้ว Colt ให้อนุภาพ
แฟนตำรวจรับปืนมาถือไว้ในมือ พลิกปืนไปมาเงียบๆ จนอธิคมทนไม่ไหวเพราะอีกฝ่ายนิ่งเสียจนผิดปรกติ
อธิคมเอียงคอ กางมือออกแล้วยื่นมือไปโบกหน้าอนุภาพเพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ไปหลอกเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่ บรรลุนิติภะวะหรือยังไม่รู้” อนุภาพสัพยอก
“โธ่ คุณนุ เขาคงเรียนมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ” อธิคมแก้ตัว
“ปีหนึ่งล่ะสิ แสดงว่าตอนนั้นที่ผู้กองมีอะไรกับเขา เด็กคนนั้นก็คงอยู่มอห้าใช่ไม๊” อนุภาพลดอายุเด็กคนนั้นลงอีกหนึ่งปี
“ไม่รู๊ อายุเท่าไหร่ผมไม่รู้หรอก ชื่อยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ” อธิคมส่ายหน้า
“แสดงว่านานมากจนจำไม่ได้” ฝ่ายคาดคั้นสรุปเอง
นายตำรวจหนุ่มพยักหน้า แต่พลันนึกอะไรได้บางอย่างจึงรีบส่ายหน้าปฏษิเสธ “เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น คือ...คือ” อธิคมอ้ำอึ้ง จะพูดอะไรไปก็เข้าเนื้อตัวเองทั้งนั้น ครั้นจะบอกว่าผ่านไปนามมากแล้วก็เป็นว่าเขาไปหลอกเด็ก แต่ครั้นจะบอกว่าไม่ได้จำก็เป็นว่ามีเยอะจนจำไม่ไหว
อนุภาพยกปืนในมือขึ้นเล็งเป้า ท่าทางทะมัดทะแมงจนนายตำรวจมือปราบชมว่าไม่เหมือนการยิงครั้งแรก อนุภาพจึงบอกว่าได้ครูดี
“ผมยังไม่เคยสอนอะไรเลย” อธิคมแย้ง แล้วขยิบตา “สอนแต่เรื่องนั้น”
“ผู้กองธงรบเคยพาไปยิงที่สนามบางบัวทองสองสามครั้ง” อนุภาพพูดเสียงเรียบ
“อะไรนะ ไอ้เสาธงมาพาคุณนุไปหรือ” อธิคมโวยลั่น ถลึงตา วางที่ครอบหูเก็บเสียงที่อยู่ในมือกระแทกลงบนโต๊ะ แต่พลันก็นึกได้ว่าอนุภาพอาจแกล้งพูดให้เขาหึงก็ได้ “อย่ามาล้อเล่นนะคุณนุ”
“ก็ไปถามผู้กองธงดูสิครับ” อนุภาพแกล้งต่อ
...ผู้กองธง...เขาเคยเรียกผู้กองธงรบแบบนี้ที่ไหนกัน..
“ไอ้ธง” อธิคมพึมพำ “ไม่เชื่อหรอก”
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ” อนุภาพลดปืนลง หันมาหาอธิคม “แล้วผมควรเชื่อที่สารวัตรจำเด็กคนนั้นไม่ได้หรือเปล่าล่ะ”
“ควร” อธิคมตอบสั้นๆ ขยับตัวเล็กน้อยเมื่ออนุภาพหันมาเต็มตัว ในมือยังถือปืนอยู่
“คุณนุ โกรธเหรือเปล่านี่ อย่าหันปืนมาทางนี้นะ วางปืนไว้ก่อนดีกว่านะครับ กฏของการฝึกยิงปืนมีอยู่ประการหนึ่งว่า...”
“ทำไมเขาเรียกผู้กองว่าสารวัตร” อนุภาพถามแทรกทันใด “รู้ได้ยังไงว่าผู้กองเลื่อนยศแล้ว แสดงว่าหลังจากผู้กองเลื่อนยศแล้ว ผู้กองยังติดต่อเขาอยู่อีกใช่หรือไม่”
“โอ้โห เรียกผู้กองเป็นชุดๆ เลยแฮะ” อธิคมกลืนน้ำลาย “คุณนุยังเรียกผมว่าผู้กองเลย ทั้งที่เลื่อนยศแล้วตั้งนาน” อธิคมตอบอ้อมแอ้ม
“อย่ามาทำไก๋” อนุภาพกระพริบตาช้าๆ แล้วเมินไปมองด้านข้าง “แสดงว่าหลังจากเป็นสารวัตรแล้ว ผู้กองยังติดต่อเขาอยู่อีกใช่หรือเปล่า ไม่งั้นเขาต้องเรียกว่าผู้กองสิ”
“อย่าคิดเองสรุปเองสิครับ ผมก็ไม่รู้ว่าเขาไปรู้มาจากไหน” อธิคมขมวดคิ้ว “เอาที่ครอบหูกันเสียงปิดหูก่อนสิครับ”
“รู้แล้ว” อนุภาพหยิบที่ครอบหูขึ้นมาครอบ อธิคมยกนิ้วขึ้นอุดหู รอจนแฟนตัวเอง ยกปืนขึ้นเล็งเป้า เหนี่ยวไก แล้วจึงลดมือลง เอื้อมมือไปขยับที่ครอบหูของอนุภาพออก
“โอ้โห แม่นแฮะ” อธิคมอุทาน ไม่นึกว่าแฟนหนุ่มจะยิงปืนได้แม่นขนาดนี้
อนุภาพหันมามองสารวัตรหนุ่มที่ยืนมองจอภาพ อธิคมยิ้มให้ ทำตาเชื่อม
“ที่นี่เขามีเป้าเคลื่อนที่ให้ยิงหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถาม
“โธ่ คุณนุ เชื่อกันบ้างสิ ผมเจอกับเขาล่าสุดตอนโน่นแน่ะ”
อนุภาพเลิกคิ้ว “ตอนโน่น?”
“ตอนเอ่อ ตอนที่ ธงรบไปราชการที่...” อธิคมขมวดคิ้ว พยายามนึก “ที่เวียดนาม”
ตอบเสร็จ อธิคมถอนหายใจ ตอนนี้เขานึกหน้าของเด็กหนุ่มออกแล้วว่าคบกันช่วงอาทิตย์กว่าตอนที่ธงรบเรียกเขาให้ไปรับตัวผู้ต้องหาหน้าอ่อนที่ผับแห่งหนึ่งเพราะต้องรีบกลับบ้าน เช้ามืดธงรบต้องรรีบไปสนามบิน เมื่อไปถึงเขาเห็นหนุ่มน้อยนั่งคอพับคออ่อนอยู่บนรถของธงรบ แล้วเพื่อนเขาก็บอกว่า “เอ๊า เอาไป แกรับต่อ น้องเขาเมา ทะนุถนอมเด็กมันหน่อยนะ เพิ่งฉลองสอบเข้ามหา’ลัย”
...บางทีตอนพูดความจริงนี่มันก็ดูยากลำบากเหมือนกันวู้ย...แล้วนี่ท่าทางเราอึกอักหรือเปล่าวะนี่...
อธิคมนึกในว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงๆ แม้จะนึกหน้าออกแล้วแต่ชื่อก็จำไม่ได้อยู่ดี แต่เวลาถูกอนุภาพจ้องเขม็ง อธิคมรู้สึกอ้ำอึ้งบอกไม่ถูก ยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าคนเคยเจ้าชู้ทำท่าทางพิรุธ
“อ้อ ผู้กองธงรบไปราชการที่เวียดนาม ตำรวจไทยยุ่งอะไรกับเวียดนาม” อนุภาพพยักหน้าช้าๆ ทำทีรับรู้ “งั้นก็ก่อนเรารู้จักกัน แสดงว่าเกินสองปี ตอนนั้นเด็กคนนี้ก็คงเรียนมัธยมปลาย สารวัตรไปหลอกเด็ก ยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ไม่เว้น ตอนนั้นตัวเองก็สามสิบกว่าปีแล้ว ห่างกันเกินรอบ” อนุภาพทำเสียงเรียบ หน้าเรียบ ไม่แสดงอารมณ์
“โธ่ คุณนุ เขาอาจทำเบบี้เฟซ” อธิคมแก้ตัว “เหตุการณ์มันผ่านมานาน แล้วไม่สำคัญด้วย ผมเลยจำไม่ค่อยได้”
“นานตั้งแต่เด็กเค้าเรียน มอสี่มอห้าเลยหรือไง”
อธิคมถอมหายใจ ไม่เข้าใจตนเอง ทุกครั้งที่อนุภาพทำเสียงเย็น ใบหน้าเรียบนิ่ง เขาจะรู้สึกร้อนตัวจนควบคุมตัวเองลำบาก
...เวลาปราบปรามโจรผู้ร้าย เวลาตกอยู่ในสภานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังควบคุมตัวเองได้มากกว่านี้...
...อนุภาพนี่ร้ายกาจกว่าโจรผู้ร้ายจริงๆ...อธิคมนึกในใจ พลางยกนิ้วขึ้นอุดหู ตายังจับจ้องชายหนุ่มที่ทำหน้าขรึม เล็งปืนไปยังเป้า แต่อนุภาพลดปืนลง ขยับที่ครอบหูกันเสียงแล้วหันมาพูดกับอธิคม
“ขอเป้าเล็กกว่านี้หน่อยสิครับ”
อธิคมเอานิ้วขวาออกจากการอุดหูแล้วบอกอนุภาพว่าสนามยิงปืนที่นี้ไม่ทันสมัยขนาดนั้น อนุภาพถอนหายใจเบาๆ อธิคมจึงเสนอว่า “ไว้คราวหน้าผมจะพาไปฝึกยิงเป้าบิน”
“ชวนผู้กองธงรบไปด้วยนะครับ” อนุภาพสั่ง
“จะเอาธงรบไปด้วยทำไมให้เกะกะ” อธิคมประท้วง
“จะคุยเรื่องเวียดนาม เผื่อได้ไปเที่ยว” อนุภาพตอบยิ้มๆ นิ่งชั่วอึดใจ ปิดที่ครอบหูกันเสียง ยกปืนขึ้นเล็ง แล้วลั่นไกปืนยิงเข้าตรงกลางเป้า
อธิคมมองจอภาพตาโต อนุภาพเจาะกลางเป้าอีกแล้ว “คุณนุ ทำไมยิงปืนแม่นขนาดนี้ เป็นตำรวจลับหรือเปล่านี่”
อนุภาพไม่พูดหันมายิ้มบางๆ ได้ยินเสียงอธิคมค่อยๆ พร้อมกับอ่านริมฝีปากของนายตำรวจหนุ่ม
“เป้านิ่งครับ ยิงได้สบายๆ แค่เล็งให้ตรงแล้วลั่นไกแค่นั้น ไม่มีอะไรยาก ยิงเป้าเคลื่อนที่สิสนุกกว่า”
อธิคมเอื้อมมือไปเลื่อนที่ครอบหูของชายหนุ่มออกแล้วพูดว่า “กำลังนึกภาพผมเป็นเป้าเคลื่อนที่อยู่ละสิ” อธิคมแกล้งทำหน้าน้อยใจ
ชายหนุ่มนักแม่นปืนอมยิ้ม “สารวัตร ไม่ไปยิงซะที มาชวนคุยอยู่ได้ ขี้เกียจขยับที่ครอบหูจะแย่อยู่แล้ว”
อนุภาพขยับที่ครอบหูให้เข้าที่ อธิคมไม่ตอบ หยิบปืนของตัวเองที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วขยับตัว ตาคมกริบหรี่มองอนุภาพอย่างคาดคั้น
“ไปซะทีสิครับ” อนุภาพไล่
“ไปก็ได้” อธิคมพูดงอนๆ ขยับตัวออกห่าง แต่พลันขยับเข้ามาใกล้ ดึงที่ครอบหูกันเสียงของอนุภาพออก แล้วพูดเบาๆ “คุณนุ อย่าคิดมากนะ เชื่อผมบ้าง ตั้งแต่เราเจอกัน ผมไม่เคยคิดถึงใครเลย”
อนุภาพไม่ตอบ ปัดมือนายตำรวจออก แล้วหันกลับมามุ่งความสนใจไปที่การยิงปืน นานแล้วที่เขาไม่ได้ฝึกซ้อม ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย เขาก็ไม่เคยจับปืนอีกเลย
อธิคมเดินไปที่ช่องยิงปืนข้างๆ ยังไม่เริ่มยิง มัวแต่ตรวจสอบปืนสลับกับการหันมามองคนที่ยืนอยู่ในช่องติดกัน
อนุภาพยิ้มอย่างอารมณ์ดี สนุกกับการได้แกล้งนายตำรวจหนุ่มให้รู้สึกว้าวุ่น พร้อมกับที่ทำให้อธิคมรู้สึกแปลกใจที่เห็นฝีมือการยิงปืนของเขา
ความจริงก็คือ...อธิคมไม่รู้ว่าชายหนุ่มท่าทางเรียบนิ่งที่เขาชวนมาฝึกยิงปืนนั้นเคยเป็นนักกีฬายิงปืนของมหาวิทยาลัยที่คว้าเหรียญทองในการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยระดับชาติมาแล้ว
อนุภาพยิงเข้ากลางเป้าแทบทุกครั้ง รู้สึกเพลิดเพลินกับ “กิจกรรม” วันอาทิตย์ที่อธิคมชวนมาทำ เขายิงต่ออีกประมาณสิบครั้งแล้วจึงเดินแอบไปหยุดยืนอยู่ข้างหลังอธิคมเพื่อแอบดูคะแนนของนายตำรวจที่พาเขามาฝึก อธิคมรู้สึกตัว หันมาทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์เพราะผลการยิงสู้อนุภาพไม่ได้
“ถ้าชนะ คืนนี้มีรางวัลให้” อนุภาพกระซิบอธิคมเบาๆ แล้วปล่อยมือที่ดึงที่ครอบหูของนายตำรวจกลับแรงๆ จนอีกฝ่ายแกล้งร้องโอ๊ย
มีหลายอย่างเกี่ยวกับอนุภาพที่อธิคมยังไม่รู้ เหมือนกับที่มีอะไรมากมายเกี่ยวกับอธิคมที่อนุภาพยังไม่รู้เช่นกัน แต่ที่แน่ๆ อธิคมมีอดีตอยู่หลายคนเหลือเกิน เขารู้ว่านายตำรวจไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับชายหนุ่มหน้าเด็กคนนั้นแล้ว แต่ก็อดฉุนไม่ได้ ฉุนกับอดีตของอธิคม...อดีตที่นายตำรวจคนนี้ช่างเจ้าชู้นัก
อนุภาพบอกตัวเองว่าต้องอดทน ต้องหนักแน่น ต้องมั่นคง ในเมื่อยอมรับอธิคมเป็นแฟนแล้วก็ต้องเชื่อใจกัน แต่อีกเสียงหนึ่งในหัวก็ยังรบกวนเขาเป็นบางครั้ง
...คนที่เคยเจ้าชู้ จะ “เลิก” ได้จริงๆ หรือ...เขาเคยได้ยินใครก็ไม่รู้พูดไว้ว่า คนที่เจ้าชู้นั้น มันเหมือนฝังอยู่ในสายเลือด ต่อให้ลดหรือเลิกไป ก็เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่าน้น จะช้าจะนาน สักวันก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม ความจริงก็คือว่า ใครเคยเป็นอย่างไรก็มักจะยังคงเป็นอย่างนั้น คนบางคน หรือแทบจะทุกคน เปลี่ยนแปลงได้ยากจริงๆ หรือบางทีอาจจะไปเปลี่ยนเลย คนที่บอกเลิกเจ้าชู้ ไม่แน่ อาจจะมีเผลอไผล ออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง
อนุภาพถามตัวเอง...หากอธิคมเป็นเช่นนั้นเล่า...เขาจะยอมรับได้หรือไม่...
หนุ่มหน้าเด็กยังคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ส่งสายตามาทางอธิคมอยู่บ่อยครั้ง อธิคมสนใจฝึกยิงปืนก็จริง แต่บางครั้งอนุภาพแอบจับได้ว่านายตำรวจหนุ่มหันไปมองเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นบางครั้ง หลังยิงปืนเสร็จ อนุภาพและอธิคมนั่งทานของว่างอยู่ในร้านอาหารของสนามยิงปืน แต่จู่ๆ ฝ่ายหนึ่งก็เข้าสู่งห้วงคิดคำนึงที่ทำให้อีกฝ่ายรีบพูดขึ้นว่า
“เขายิ้มให้ผม ผมก็แค่ยิ้มตอบ” อธิคมร้อนตัว รีบแก้ตัวกับอนุภาพเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งเงียบ ส่งสัญญาณให้รู้ว่าเริ่มไม่พอใจ
“ผมไม่ได้ว่าอะไรนี่ จะยิ้มก็ยิ้มไป ผู้กองก็ยิ้มให้คนอยู่ทั่วไปจนเป็นเอกลักษณ์อยู่แล้วนี่” อนุภาพยักไหล่ ทำท่าไม่ใส่ใจ
“นั่นไง โกรธจริงๆ ด้วย” อธิคมยักนิ้วขึ้นชี้หน้าคนรัก
“โกรธตรงไหน”
“เก๊าะ หนึ่ง คุณเรียกผมว่าผู้กอง ทั้งๆ ที่ผมเป็นสารวัตรมาตั้งงานแล้ว สอง คุณเข้าโหมดนิ่งเงียบซะดื้อๆ สาม ประชดว่าผมยิ้มให้คนทั่วไป ซึ่งก็หมายถึง...”
“วิเคราะห์คนเก่งจังเลยนะ” อนุภาพเสียงเรียบพอๆ กับใบหน้า
“เขามองผมบ่อยๆ แล้วผมก็หันไปหันมาตามปรกติของผม เห็นเขามองอยู่ ยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบธรรมดา จะให้แลบลิ้นใส่เขาหรือยังไง”
“ก็ลองแลบลิ้นดูบ้างสิ” อนุภาพหน้าบึ้ง “หว่านเสน่ห์เขาไปทั่ว”
“อ้าวคุณนุ จะมาให้ผมเป็นลิงเป็นค่างหรือ หว่านเสน่ห์ที่ไหน ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ”
...อธิคมแก้ตัวหรือไม่รู้ตัวจริงๆ...อนุภาพถามตัวเองอยู่ในใจ นอกจากเด็กหนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นแล้วยังมีอีกสองสามคนที่ทอดสะพานให้อธิคม คนหนึ่งเป็นผู้ชายอายุพอๆ กับเขา หน้าคมเข้มผิวคล้ำ อีกสองคนเป็นหญิงสาวแต่งตัวทันสมัย แต่เขาสังเกตเห็นว่าอธิคมแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่มีคนสนใจ
...แบบนี้เรียกว่าหว่านเสน่ห์หรือเปล่า...ทำไมอธิคมต้องหันไปหันมาอยู่เรื่อยๆ เป็นลักษณะปรกติของตำรวจหรือเปล่าที่เวลาไปไหนก็ต้องสังเกตสิ่งต่างๆ รอบข้างจนติดเป็นนิสัย
...หรือเป็นลักษณะปรกติของคนเจ้าชู้?
ไม่ได้จีบก็ขอให้ได้มอง...
“คุณนุ” อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ต้องกดปุ่มไหนถึงจะออกจากไซเลนท์โหมดนะนี่”
อนุภาพขมวดคิ้ว ส่งสายตาปรามคนช่างสงสัยที่ทำท่าจะยกนิ้วชี้มาที่หน้าเขาเหมือนจะกดปุ่มอะไรซักอย่าง
“สารวัตร อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ อายคนเค้า”
“ไม่เห็นมีใครมอง” อธิคมยักไหล่
“แน่ใจเหรอ ผมว่าเด็กคุณมองอยู่นะ” อนุภาพกระพริบตา เบือนหน้าออกไปด้านข้าง
“ค้อนอีกแล้ว”อธิคมยิ้ม อนุภาพทำหน้าตาแบบนี้แล้วทำให้เขานึกขัน คิดในใจว่า...ปากก็ว่าไม่หึง แต่ที่จริงหึงเขามาก...เขาเคยเซ้าซี้อนุภาพอยู่บ่อยๆ ว่าให้แสดงอาการหึงเขาบ้าง แต่อนุภาพแค่เพียงยักไหล่ ทำหน้าเรียบเฉย และนิ่งเงียบแบบที่เคยทำ
“คุณนุ อย่าคิดมากน่า ผมมีคุณนุคนเดียว คุณก็รู้” อธิคมพูดเสียงนุ่ม “แต่เวลามีคนมามองผม มันช่วยไม่ได้นะ มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจ” อธิคมเริ่มต้นด้วยการพูดจริงจัง ทำหน้าจริงจัง แต่กลับลงท้ายด้วยน้ำเสียงขี้เล่น ทั้งที่ยังทำหน้านิ่งอยู่
...นัยน์ตาระยิบระยับ...เต้นริกๆ แบบนี้อธิคมทำได้อย่างไรกันนะ...นึกแล้วอยากจะเอาหลอดกาแฟจิ้มเข้าไปซักสองสามครั้ง ดูซิว่าจะหายไปหรือเปล่า...อนุภาพนิ่ง มองตาคู่นั้นอย่างหมายมั่น
“คิดจะทำร้ายผมอีกล่ะสิ” อธิคมรู้ทัน หากอนุภาพนั่งนิ่ง จ้องตาเขา หายใจสั้นๆ มีอย่างเดียวคือนึกจะทำร้ายเขา
“ไปกันหรือยัง หิวข้าวแล้ว หรือผู้กองอยากจะนั่งอยู่ที่นี่นานๆ”
“จะได้หว่านเสน่ห์ต่อ คุณนุจะพูดแบบนี้ต่อใช่ไหมละ” อธิคมหัวเราะชอบใจ
อนุภาพไม่ตอบ หยิบเป้สะพายที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้าๆ ลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าตรงไปทางออกสนามยิงปืน นายตำรวจหนุ่มเดินตาม ยังหัวเราะเบาๆ ไปตลอดทาง รู้สึกสนุกที่ได้ยั่วเย้าแฟนหนุ่มให้งอน
สารวัตรหนุ่มหมายมั่นในใจว่า...รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ จะง้อให้ใจขาดตายคาอกเลยทีเดียว
1111111
-
:z13:
-
^
^
^
250 กำลังพอดีค๊าบบบ......
ภาคสองนี้น่ารักจัง!!!~
-
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
ขอดองไว้อ่าน ตอนจบรวดเดียวเลยยย กลัวมันบีบหัวใจ ยิ่งหัวใจ อ่อนแอ อ่อนแอ อยู่
จะตามให้กำลังใจตลอดจ้า
-
ในมี่สุดสารวัตรอธิคมกับอนุภาพก็มาซักที
ตอนนี้น่ารักจัง
อย่างนี้ต้องติดตามต่อแล้วววววว
-
น้องนาย
ตกลงเอาแค่งอนเฉยๆๆๆนะอย่าเอารุนแรงนะครับ
ทำใจไม่ได้
ดัษบดินทร์
-
ทิ้งท้ายแบนี้....แสดงว่าจะต้องมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นแน่ๆ
รอตอนต่อไปครับ
-
คุณคฑาวุธมาทิ้งทวนเอ๊ยทิ้งท้ายแบบนี้...ขอร้องอย่าให้เศร้านะ....รับไม่ได้ :serius2:
-
อ่า
อ่านแล้วเสียวหัว .. . จายยยย จางงงงงงงง
-
โหยยยยยยยยยยยยย
แถมตัวแถมใจขนาดนี้เหมาหมดเลยดีกว่า :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดถึงสารวัตรอธิคม กะคุนนุ
จังเลย
มาแล้ว เย้ๆๆ :mc4:
สารวัตร ยังเท่เหมือนเดิม คุนนุก็ งอนน่ารัก
ว่าแต่ทิ้งท้ายอย่างงี้ จะเกิดอะไรขึ้นรึป่าว o22
ปล มาต่อตี๋น้อย กะ ธงรบ ด้วยน้า :o8:
-
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านต่อ
หลังจากที่หยุดไปนาน
อิอิ
-
ทิ้งท้ายแบนี้....แสดงว่าจะต้องมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นแน่ๆ รอตอนต่อไปครับ
ไม่ทิ้งท้ายแล้วครับ ตัดออกไปแล้ว สบายใจขึ้นไม๊ครับ :mc4:
-
มาเป็นลางเลยเนี่ย
:serius2:
-
:mc4:
มาแย้ว เย้ๆๆๆๆ
-
ไม่ได้ขู่นะน้องนาย
ถ้าเรื่องของอธิคมกะอนุภาพจบดี
จะช่วยซื้อ
-
ภาค 2 มาแว้วววววว
คุณนุได้ใจมาก
ดีค่ะอย่าไปไว้ใจ
ต้องคอยจัดการตลอดเวลา
เอาให้สารวัตรกลัวไปเลย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่คฑาวุธครับจอง1เล่มนะครับผม ภาคสองมาแล้วดีใจจังเลยอ่ะ :L2:
-
เปิดจองหนังสือเมื่อไรบอกนะค๊าบบบ
คงไม่ต้องถึงกับจองครับ จะขายออกหรือเปล่าไม่รู้ :z1:
นิยายดีดีน่าอ่านอย่างนี้ ขายออกอยู่แล้วล่ะ
ที่ขายไม่ออกน่ะ คนแต่งแหงๆ 5555 :z2:
เดี๋ยวจะลองประกาศขายคนแต่ง ดูซิจะมีใครเอารึเปล่า ถ้าไม่มีใครซื้อ คุณต้องรับผิดชอบผมนะ :z1:
-
แหม
น้องนาย
มาอารมณ์ไหนนี่ครับ
ทำไมลดลกแจกแถมตัวเองขนาดนี้ แค่เหงา แต่อย่าคิดว่าจะง่าย ท่องไว้ครับที่รัก
ดัษบดินทร์หูตาลายมากมายตรวจหนังสือมหาลัย
แอบแวบมาอ่านเรื่อยๆ
ดัษบดินทร์
-
แล้วสรุป คุณนุกะสารวัติ ใครชนะ
:m28: :confuse:
:กอด1: คนแต่ง
-
:mc4: :mc4: เย้ๆๆๆ ภาค 2 มาแล้วๆๆๆ
แล้วธงรบกะอาทิตย์ล่ะ จะเอายังไงอ่ะ ตั้งใหม่ชิมิ รึว่าจะแฝงในทู้นี่แระ
-
o22 o22
-
อา ลุ้น ๆ ทั้งธงรบกะอาทิตย์ ลุ้น ๆ ทั้งนุกะอธิคม โอ๊ยยย มันจี๊ดดดดด
-
อรุณสวัสดิ์ครับทุกท่าน
มีคนบอกว่าเวลาผมตอบคอมเมนท์ดูเจ้าชู้ เพื่อเป็นการรักษาภาพลักษณ์สุภาพบุรุษ ก็เลยจะตอบและโพสแบบหน้าเรียบๆ นิ่งๆ สุขุมนะครับ
วันนี้มาโพสครึ่งแรกของบทที่ 2 ครับผม
ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน
2
กว่าจะเสร็จงานก็เป็นเวลาสองทุ่ม อนุภาพเก็บของเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปปิดแอร์ ก้าวเท้าไปที่ประตูในจังหวะเดียวกันที่โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น แม้จะไม่อยากรับแต่ชายหนุ่มก็จำต้องเอื้อมมือไปรับเพราะเป็นสายเรียกจากภายในบริษัท
...ตฤณทำไมยังไม่กลับบ้านอีก...อนุภาพถอนหายใจแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นมารับสายเสียงเบา...เวลานี้คงมีเพียงตฤณเท่านั้นที่ยังไม่กลับบ้าน หากเขาไม่ทำงานดึกตฤณก็คงเป็นคนเดียวที่ยังอยู่บริษัท
“ทำไมคุณยังไม่กลับบ้าน” ตฤณส่งเสียบเรียบนิ่งมาตามสายโทรศัพท์
“กำลังจะกลับครับ เพิ่งทำงานเสร็จ” อนุภาพตอบแล้วถามกลับด้วยคำถามเดียวกัน
“ผมรองานจาก Calvin Klein ตั้งใจจะรีวิวแล้วส่งให้ทำซีจีทันที เขารออยู่” ตฤณพูดสั้นๆ ตามแบบฉบับ แล้วบอกให้อนุภาพรีบกลับบ้าน “เห็นไม่ค่อยสบาย ดีขึ้นหรือยังครับ”
อนุภาพไม่ตอบทันใด ชายหนุ่มนิ่งชั่วอึดใจแล้วตอบกลับว่าสบายขึ้นมากแล้ว ทั้งๆ ที่เขารู้สึกแย่ลง
...ตฤณก็เหมือนเดิม…เริ่มเรื่องงานแล้วมักจะจบลงด้วยเรื่องส่วนตัว และที่สำคัญรู้ไปเสียทุกอย่าง แม้ตอนเที่ยงเขาเริ่มเจ็บคอและตัวร้อนก็มีคนรายงานตฤณเสียแล้ว
“พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงานก็ได้ งานอะไรที่ค้างผมจะให้คนทำต่อ”
“ไม่เป็นไรครับ นอนพักคืนนี้ก็หาย แต่ถ้าผมไม่ไหวจริงๆ ก็จะหยุดตามที่คุณตฤณสั่ง” อนุภาพตอบเสียงเรียบเช่นเคย
“ผมไม่ได้สั่ง ผมขอ” ตฤณเสียงนุ่มมากกว่าเดิม “ไม่ต้องเร่งงานมากขนาดนั้นก็ได้”
อนุภาพรับคำ ไม่คิดจะเถียงกับตฤณต่อทั้งที่อยากจะพูดว่าเขานั่นเองเป็นคนโยนงานมาให้เขาหลายชิ้นและชอบเร่งเขาอยู่บ่อย ตอนนี้เขาปวดหัวมากและอยากกลับบ้าน
อนุภาพใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้าน ชายหนุ่มอาบน้ำอุ่น ทำกับข้าวง่ายๆ ไว้รออธิคมแล้วมานั่งอ่านหนังสือที่โซฟาแล้วเดินไปนั่งพักที่โซฟา คืนนี้อธิคมขอมานอนที่บ้านเพราะบอกว่าคิดถึงเขาจนแทบจะทนไม่ไหว กว่าสามวันที่นายตำรวจต้องวิ่งสืบสวนคดีฆาตรกรรมจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน สารวัตรมือปราบส่งข้อความสั้นมาตอนเขากำลังจะอาบน้ำว่างานเสร็จแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงบ้าน
ทันทีที่ถึงบ้าน อธิคมก็ตรงเข้ามากอดอนุภาพแล้วจูบให้หายคิดถึง แต่นายตำรวจหนุ่มทำหน้านิ่วเมื่อสัมผัสตัวชายหนุ่มแล้วรู้สึกได้ว่าอนุภาพตัวร้อน
“ไม่สบายแล้วทำไมยังมานั่งคอยผมอีก แล้วนี่ทานยาหรือยัง” อธิคมถาม “ผมว่าไปหาหมอดีกว่า”
“ไม่เป็นหรอกครับ นอนพักก็หาย” อนุภาพปฏิเสธ “สารวัตรไปทานข้าวสิครับ หิวหรือเปล่า”
“หิวมากๆ หิวจนอยากกินคุณนุให้อิ่ม แต่ว่าขอกินข้าวหน่อยก็ดี” อธิคมทำตาวิบวับ “แล้วค่อยมากินคุณนุ”
อนุภาพรุนหลังคนที่กำลังหิวให้เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วบอกให้รีบทานข้าวแล้วรีบไปอาบน้ำ
“คราวนี้ได้กินก่อนอาบ คุณนุนี่ใจดีจริงเชียว” อธิคมชมอีกฝ่ายเพราะทุกครั้งเขาจะถูกสั่งให้อาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดก่อนทุกครั้งเมื่อกลับถึงบ้าน...ก่อนที่จะได้ทานอาหาร...ก่อนที่จะได้ทำอะไรๆ อย่างที่เขาต้องการ
อธิคมรับประทานอาหารเย็นเสร็จ หันไปหาคนที่มักจะนั่งคอยยื่นแก้วน้ำให้เขาก็พบว่าเอนตัวหลับไปเสียแล้ว นายตำรวจหนุ่มเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม ยื่นมือไปแตะหน้าผากอนุภาพแล้วต้องรีบปลุกคนรักให้รู้สึกตัว
“ไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลยคุณนุ ห้ามดื้อ ตัวร้อนมากเลยรู้ไม๊” อธิคมสั่งด้วยความห่วงใย “อ๊ะ อ๊ะ ไม่ต้องอ้าปากจะเถียง จะให้ผมอุ้มไปหรือไง ลุกขึ้น ผมจะพาไปหาหมอ”
“ไม่ไป” อนุภาพหน้ามุ่ย
“ไปสิ อย่าโยกโย้” อธิคมจับต้นแขนของคนป่วย ดึงให้ลุกขึ้น “ไปหาหมอตอนนี้เดี๋ยวก็หาย ทิ้งไว้นาน อาจได้นอนโรงพยาบาล ถูกหมอฉีดยาไม่รู้ด้วย อีกอย่างผมจะต้องไปราชการต่างจังหวัดอีกหลายวัน คนเป็นห่วงไม่รู้เหรอ”
อธิคมบังคับให้อนุภาพขึ้นรถแล้วพาไปยังโรงพยาบาลสมิติเวชใกล้บ้านจนได้ แต่แม้มาถึงหน้าโรงพยาบาล อนุภาพก็ยังอิดออดไม่ยอมลงจากรถ จนอธิคมต้องหว่านล้อมอยู่เป็นนานสองนาน
“จะให้เอาขนมมาล่อหรือเปล่าคุณนุ ไม่เอาน่า รีบไปหาหมอ จะได้รีบกลับบ้านไปนอนพัก” อธิคมกล่าวเสียงเบา
“นี่ถ้านอนพักอยู่ที่บ้านก็คงหายไปแล้ว มาเสียเวลา” อนุภาพบ่นอุบอิบเพราะไม่ชอบโรงพยาบาลเป็นที่สุด
“หรือกลัวหมอจะฉีดยา”
“เปล่า ผมเพียงแต่รู้สึกว่า...เอ่อ..ดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นแล้ว” อนุภาพพูดได้ไม่เต็มปาก
อธิคมยื่นมือมาแตะหน้าผาก อีกฝ่ายส่ายหน้าหนี แต่นายตำรวจยื่นมืออีกข้างหนึ่งมาจับแก้มเอาไว้ “ตัวร้อนจี๋เลย หน้าก็แดงเป็นมะเขือเทศ อย่ามาอิดออดหน่อยเลย ผมจะไม่อยู่อีกหลายวัน เป็นห่วงนะรู้ไม๊” อธิคมทำเสียงนุ่ม “น่านะคุณนุ ไปหาหมอกันเถอะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”
“พิลึก มาเปรียบคนเป็นมะเขือเทศ”
“หรือจะให้เปรียบเป็นลูกตำลึงสุก” อธิคมยิ้ม นัยน์ตาพราวระยับ “ผมจะเปรียบเป็นมะเขือเทศ เพราะชอบกินมะเขือเทศ คุณนุเป็นมะเขือเทศของผม”
อธิคมเปิดประตูรถ เดินอ้อมไปดึงประตูด้านที่อนุภาพนั่งอยู่เปิดออกกว้าง ยกแขนขึ้นค้ำกรอบประตูรถ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่มหน้าแดงที่ยังไม่ยอมขยับตัวลงจากรถ “โตขนาดนี้ยังกลัวหมออยู่ได้ มาสิครับ ผมรับรองด้วยเกียรติของนายตำรวจว่าจะไม่ให้หมอฉีดยา” สารวัตรยิ้มให้กำลังใจ
อนุภาพยิ้มตอบที่ได้ยินความหวังดีจากอธิคม แต่ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “เพราะคนที่จะฉีดยาคุณนุได้ มีผมคนเดียว”
“บ้า” อนุภาพทุบคนตัวใหญ่ อีกฝ่ายแกล้งร้องโอ๊ยทั้งๆ ที่ไม่รู้สึกเจ็บ แล้วหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
คนไข้มีไม่มาก ไม่ถึงห้านาทีหลังจากลงทะเบียนผู้ป่วย พยาบาลก็เรียกชื่ออนุภาพให้เข้าพบหมอ อธิคมลุกขึ้นเดินตาม จนอีกฝ่ายหันมาทำหน้าเข้ม “ผู้กอง ไม่ต้องตามเข้าไปหรอก นี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“อ้าวผมนึกว่าต้องให้ผู้ปกครองเข้าไปด้วย” อธิคมยักคิ้ว ส่วนอนุภาพกรอกตาอย่างเอือมระอา “ก็กลัวว่าหมอจะฉีดยาแฟนผม”
“สารวัตรอธิคมครับ” อนุภาพเสียงเขียว เริ่มจะมีอาการปวดหัวเพิ่มเข้ามาผสมกับอาการไข้ตัวร้อน..ปวดหัวเพราะอธิคมยั่วเย้ามากเหลือเกิน
อนุภาพถอนหายใจ “รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ว่าแต่อย่าไปหว่านเสน่ห์ให้ใครที่ไหน”
ชายหนุ่มกำลังจะเดินเข้าห้องตรวจ ในจังหวัดเดียวกันที่ประตู้ห้องตรวจเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าขาวสะอาด ดวงตาเรียวเล็ก ส่วนแว่นกรอบทองเดินออกมา
นายแพทย์หนุ่มชะงักชั่วครู่เมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนยืนอยู่หน้าห้อง
“ผู้กองอธิคม” นายแพทย์อุทานเบาๆ ส่วนเจ้าของชื่อก็พึมพำเบาๆ เช่นกัน “หมอยะ”
อนุภาพหันไปมองอธิคมที่ทำท่ารู้จักนายแพทย์ของเขา อีกฝ่ายรีบหลบตาหันไปมองพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทั้งสามยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ จนแพทย์หนุ่มพูดขึ้นว่า “เอ่อ หมอขอตัวซักครู่นะครับ ขอโทษด้วย รอหมอซักไม่เกินห้านาที เชิญคนไข้รอในห้อง เดี่ยวหมอจะรีบมา”
หลังจากหมอหนุ่มเดินจากไป อนุภาพหันมาถามอธิคมมที่ยังยืนทำหน้าผะอืดผะอม
“อดีตของผู้กองหรือครับ” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ เหลือบตาไปมองหลังของนายแพทย์อาติยะที่เดินไปกำลังจะพ้นมุมห้อง แว่บหนึ่งเขาเห็นนายแพทย์หน้าอ่อนหันกลับมามองเขาทั้งสอง
“โลกกลมจริงๆ” อธิคมพูดเสียงเบา ยิ้มแหยๆ ให้อนุภาพ
“แล้วผมจะโดนวางยาพิษไหมเนี่ย” อนุภาพกระทบกระเทียบ “อ้อ อีกอย่าง ผู้กองไม่ต้องเป็นห่วงหรอกว่าจะถูกฉีดยา”
“แหมคุณนุ อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมกับหมอนะจบกับไปนานแล้ว นานจนจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่”
“จำไม่ไหวมากกว่าล่ะมั๊ง...” อนุภาพเหลือบตามองป้ายชื่อนายแพทย์อาติยะ “คนนี้ล่าสุดหรือเปล่า หรือว่าคนแรกๆ ในชีวิตสุขสำราญของผู้กอง
“จำไม่ได้ครับ”
“อ้อ ลืมไป เยอะมากเลยจำไม่ได้ เรียงลำดับไม่ถูก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณนุ คิดว่านานแล้วเลยจำไม่ได้แล้ว ผมไม่ได้รักเขา เลยไม่ได้จำ”
“ได้แล้วทิ้ง คติประจำใจของพรานล่าเหยื่อ คติของคนเจ้าชู้” อนุภาพหรี่ตา มองหน้าจำเลยตัวดีนิ่ง อารมณ์หึงหวงพุ่งขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่นายแพทย์หนุ่มก็ไม่แสดงท่าทีอะไรมากไปกว่าเรียกชื่อของอธิคม
“โธ่ คุณนุ ไปจำคำพูดแบบนี้มาจากไหน” อธิคมพ้อ “ผ่านมาแล้วก็แล้วไป อย่าสนใจเลยน่า...นะ...ตอนนี้ผมก็ได้คุณนุมาตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังไม่เห็นทิ้งเลย เห็นไหมล่ะ แสดงว่าผมก็เลิกเจ้าชู้แล้ว”
“บ้า” อนุภาพตาเขียว เลิกคิดจะต่อปากต่อคำกับนายตำรวจหนุ่มผู้ไม่เคยอับจนคำพูด ชายหนุ่มหันหลังรีบเดินเข้าไปรอหมอให้ห้องตรวจ ทิ้งให้อธิคมยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่หน้าห้อง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นจุดสนใจของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาสีเทาหม่นไม่ไกลจากหน้าห้องตรวจหมายเลขห้าเท่าใดนัก
นายแพทย์อาติยะเป็นชายหนุ่มที่พูดเสียงนุ่มนวล ท่าทางใจเย็นและใจดีสมกับเป็นหมอ แต่อนุภาพสังเกตว่าคุณหมอหน้าอ่อนดูสงสัยเหมือนอยากจะคุยอะไรบางอย่างกับเขานอกเรื่อง แต่สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยเพราะบทบาทหมอกับคนไข้ที่กำลังดำรงอยู่...โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงพยาบาลชั้นหนึ่งเช่นนี้ อะไรๆ ก็เคร่งครัดและต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ
“ดื่มน้ำอุ่นมากๆ นะครับ ยาฆ่าเชื้อก็ต้องทานจนหมดให้ครบโดซ แต่ยาก็แค่รักษาเบื้องต้นเท่านั้น ที่สำคัญคุณอนุภาพต้องพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าหักโหม...งาน...มากเกินไป” นายแพทย์อาติยะแนะนำเสียงเรียบ
“งานเยอะจนพักแทบไม่ได้เลยครับ” อนุภาพยิ้มแหยๆ แรกที่ตอบคำถามหมอที่ว่าทำไมถึงเป็นไข้ได้ เขาตอบว่าพักผ่อนไม่เพียงพอและสงสัยร่างกายอ่อนแอ อาจมีใครที่ทำงานเป็นไข้ เขาจึงติดเชื้อมา
“ถ้าไม่พักบ้าง คงต้องให้พี่ชายบังคับ” อาติยะล้อเล่นยิ้มๆ
...พี่ชาย...หมอคิดว่าอธิคมเป็นพี่ชายเขา...หมอคิดไปเอง หรือแวะคุยกับอธิคมก่อนที่เข้ามาตรวจเขา...แล้วอธิคมอาจจะบอกว่าพาน้องชายมาหาหมอ...หรือหมอจงใจ...จงใจจะพูดสื่อความนัยว่าไม่สนใจหรอกที่อธิคมจะพาแฟนมาหาหมอ...เขาจะคิดว่าอธิคมโสด...ใครจะทำไม...อนุภาพคิดในใจ ขอบคุณนายแพทย์อาติยะ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องตรวจ
นายแพทย์หนุ่มลุกขึ้นเดินตาม เพราะที่จริงแล้วอนุภาพเป็นคนไข้คนสุดท้ายของเขาสำหรับคืนนี้ แต่ใจหนึ่งอยากจะเห็นอธิคมอีกครั้ง ทั้งที่อยากจะคุยด้วย แต่สถานการณ์เช่นนี้ไม่เหมาะ อธิคมมากับคนที่น่าจะเป็นแฟน...แต่เขาก็สงสัยว่าอธิคมมากับแฟนจริงหรือเปล่า หรือแค่เป็นคนที่คบๆ กัน เพราะตอนที่เขาเดินกลับมาห้องตรวจหลังจากไปห้องน้ำมา นายตำรวจกำลังนั่งคุยอยู่กับนายแบบหนุ่มหน้าตาดีอยู่ข้างนอก เขาจะแวะทักทายก็ดูไม่สะดวก
...อธิคม...ผู้ชายที่ตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาไม่รู้ลืม...แม้จะเลิกกันไปแล้ว และเขาเองก็คบใครต่อใครอีกหลายคน แต่ภาพของนายตำรวจหนุ่มเจ้าเสน่ห์ยังคงฝังอยู่ในใจเขาจนไม่อาจลบไปได้ เขารู้ดีว่าอธิคมเป็นคนเจ้าชู้ ก่อนที่จะคบกับเขาอธิคมก็ผ่านใครต่อใครมาหลายคน กว่าสองเดือนที่คบกัน เขาเผื่อใจไว้ตลอดว่าสักวันหนึ่งอธิคมก็จะโผไปหาคนใหม่ ตอนนั้นเขายอมรับความจริงและหวังในใจลึกๆ ว่าอาจจะมีสักวันที่เขากับอธิคมอาจกลับมาคบกันอีกสักครั้ง แม้อาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เหมือนเดิม แต่เขาก็ยังอยากจะไขว่คว้าโอกาสนั้น
ผู้ชายหน้านิ่งคนนี้อาจเป็นแฟนใหม่ของอธิคม อีกไม่นานก็คงเลิกคบกันเหมือนกับที่อธิคมเลิกกับเขา...ตอนนี้เขาจะรอก่อนสักระยะ...หากทนไม่ไหวจริงๆ เขาก็จะลองจีบอธิคมอีกสักครั้ง...
เมื่อเปิดประตูออกไป อาติยะเห็นคนไข้ของเขาชะงักชั่วครู่ อธิคมกำลังคุยอยู่กับวิธ นายแบบหนุ่มหน้าตาดี นายตำรวจรีบหันขวับกลับมา และตัดบทการสนทนา แล้วลุกขึ้นเดินลิ่วตรงมา อาติยะสบตานายตำรวจหนุ่มแว่บหนึ่ง แล้วยังยืนอยู่ข้างๆ อนุภาพเยื้องไปทางด้านหลัง
...อาติยะคิดว่าตัวเองเห็นสายตาของนายแบบหนุ่มชื่อดังมองตามอธิคมอย่างอาลัยอาวรณ์ นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจเบาๆ พลางเปรียบเทียบกับตัวเองว่า หากมีใครมองเห็นเขา สายตาของเขาจะฉายแววออกมาแบบเดียวกันกับนายแบบหนุ่มคนนั้นหรือไม่ อาติยะบอกตัวเองว่าเขาต้องควบคุมอารมณ์ ขณะนี้ยังไม่เหมาะ...ต้องรอเวลาอีกซักระยะ...
......
อนุภาพชะงักเพียงอึดใจเมื่อเปิดประตูห้องตรวจออกมาเห็นอธิคมกำลังนั่งคุยกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่แต่งตัวเนี๊ยบเหมือนกับกระโดดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น เขารู้สึกคุ้นตาว่าเป็นนายแบบคนหนึ่งที่กำลังสร้างชื่อเสียงอยู่ แต่ก็นึกชื่อไม่ออก
นายตำรวจหันขวับมาทางเขาและรีบตัดบทสนทนา อธิคมลุกขึ้นเดินลิ่วตรงมา อนุภาพคิดว่าเขาเห็นอธิคมสบตาหมออาติยะแว่บหนึ่ง ก่อนจะยิ้มกว้าง มองมาทางเขา แต่สายตาเขามองเลยไปยังหนุ่มรูปหล่อที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟา สายตาของนายแบบคนนั้นมองตามอธิคมอย่างอาลัยอาวรณ์อย่างชัดเจน และหูของเขาได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ของหมออาติยะที่ยืนอยู่ข้างๆ เยื้องไปทางด้านหลัง
...หมออาติยะกับนายแบบรูปหล่อ...สงสัยเป็นอดีตของอธิคม...
...ภายในเวลาสิบห้านาที...เขาเจออดีตของอธิคมถึงสองคน...สองคนพร้อมๆ กัน...อะไรกันนักกันหนา...
“ตกลงไม่โดนฉีดยาใช่ไม๊คุณนุ” อธิคมยิ้มกว้าง แต่อนุภาพไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ
“คราวต่อไปไม่แน่ครับ” นายแพทย์อาติยะยิ้มกว้าง
“ผู้กองคงต้องดูแลน้องชายให้ดี อย่าให้โหมงานหนัก”
“ครับผม” อธิคมเดินเข้ามาชิดอนุภาพ “แต่น้องชายคนนี้ดื้อครับ ไม่ค่อยยอมเชื่อ”
“ผมไม่ใช่น้องชายสารวัตร” อนุภาพแก้สถานภาพของตัวเองให้ถูก
“อ้าว ขอโทษครับ ผมนึกว่าเป็นน้องชายผู้กอง...เอ่อ...สารวัตร” อาติยะทำหน้าแปลกใจแล้วเปลี่ยนเรื่อง “แต่อาการไม่เป็นอะไรมากครับ แค่เป็นไข้ธรรมดา โชคดีที่คอยังไม่อักเสบ ระหว่างนี้ก็ดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ ที่อาการไข้ยังไม่หาย หรือหายช้านี่ก็เป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอด้วย ต้องเพลาๆ เรื่องงานลงบ้างครับ”
...ที่พักผ่อนไม่เพียงพอเพราะโดนกวนใจต่างหากเล่า...อนุภาพท้วงอยู่ในใจ ตอนอยู่ในห้องตรวจที่เขาบอกนายแพทย์ว่าทำงานหนักก็เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ถึงไม่ใช่น้องชายผมก็จะดูแลให้ดีเป็นพิเศษครับ” อธิคมยิ้มกว้าง “รับรองได้เลยครับหมอ”
“ดีครับ” นายแพทย์อาติยะพยักหน้า “ถ้าอาการแย่ลงก็โทรหาหมอได้เลยนะครับ” นายแพทย์หนุ่มทิ้งท้ายแลวแยกตัวเดินจากไป
“ถ้าใกล้จะตาย จะให้พี่ชายโทรไปรายงานครับ” อนุภาพประชดเสียงเบา พอให้ได้ยินระหว่างเขากับอธิคมเท่านั้น แล้วจึงก้าวเท้าเดินตรงไปยังประตูทางออก
อธิคมส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินตามจนทันคนขี้งอน “งอนอะไรล่ะ”
“เปล่า” อนุภาพตอบเสียงเรียบ “แล้วขอเบอร์หมอไว้แล้วหรือยังครับ เผื่อผมเป็นอะไรไป ผู้กองจะได้โทรตามหมอมาดูแลถึงที่”
“เอาอีกแล้ว ประชดอีกแล้ว” อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “หึงเหรอ”
อนุภาพยักไหล่ ทำท่าไม่สนใจ เร่งฝีท้าวเดินตรงไปที่ลิฟท์ ยื่นมือไปกดเรียกลิฟท์แล้วยืนมองมองเครื่องหมายหน้าลิฟท์อยุ่เงียบๆ
“หึงหน่อยน่า” อธิคมเซ้าซี้ ก้มลงให้ใช้ไหล่ซ้ายกระแทกไหล่ของคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“หึงทำไม น้องชายไปหึงพี่ชายได้ด้วยเหรอ”
“เรื่องนี้เอง แหมขำๆ น่าคุณนุ หมอก็แค่พูดผิด”
“ถ้ามัวแต่หึงผู้กอง คงไมต้องทำอะไรพอดี นี่มาหาหมอไม่ถึงหานาที ต้องหึงคนตั้งสองคน”
“สิบเอ็ดนาทีครับ” อธิคมท้วง
เมื่ออยู่สองต่อสองในลิฟท์ อธิคมยิ่งแสดงความเจ้าชู้มากขึ้น นายตำรวจหนุ่มยื่นมือมาจับมืออนุภาพแน่น แล้วพูดว่า “”วิธเข้ามาทักผมเอง เขามารอแฟนที่ตรวจอยู่อีกห้องหนึ่ง คนทักผมก็ต้องคุยเป็นธรรมดา จะให้ปฏิเสธหรือไง”
อนุภาพนิ่ง ฟังอธิคมอธิบาย ค้านอยู่ในใจว่าเขาเห็นสายตาของนายแบบคนนั้นมองแฟนเขาเหมือนจะอยากกลืนกินเข้าไปทั้งตัว แบบนั้นจะมานั่งรอแฟนได้อย่างไรกัน
“ผมมีคุณนุคนเดียวนะครับ คนอื่นๆ เลิกหมดแล้ว เลิกตั้งแต่เราไปถ่ายโฆษณากันที่กาญจนบุรีโน่นแน่ะ”
“อ๋อ แสดงว่าตอนที่เริ่มจีบผมตั้งแต่ผู้กองชนท้ายรถผม ผู้กองก็ยังมีคนอื่นอยู่ใช่ไม๊”
“ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่ ก่อนที่เราเราจะชนกัน ผมก็เลิกๆ ไปแล้ว” อธิคมรีบปฏิเสธ
“ผู้กองชนท้ายรถผม” อนุภาพแก้ให้ถูก
“คร้าบ ท่านผู้กำกับ พูดผิดหน่อยไม่ได้เลยนนะ เรื่องนี้จำไม่ยอมลืมเลยนะจ๊ะ แต่ก็อย่างว่า ลืมไดยังไง เพราะมันทำให้เราได้พบกัน อะไรที่เกี่ยวกับคุณนุนี่ผมจำได้ไม่ลืม” อธิคมพูดเสียงหวาน ส่งสายตาวิบวับมาให้
“จำไม่ลืม...เฮอะ” อนุภาพทำเสียงเยาะๆ “แต่ชอบลืมว่าชนท้ายรถผม” อนุภาพกรอกตา แล้วพูดต่อว่า “ผู้กองชนท้ายรถผม ไม่ใช่รถเราชนกัน ไม่ต้องแกล้งพูดผิด”
“จ้า ท่านอธิบดีกรมตำรวจ” อธิคมทำเสียงล้อเลียน ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มคนที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่ง
“ผู้กอง” อนุภาพดุ
“นิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เลยหรือ แล้วเลิกเรียกผมว่าผู้กองได้แล้ว ผมอุตส่าห์ได้เลื่อนยศเป็นสารวัตร วันนี้เรียกผมว่าผู้กองทั้งวันแล้วนะ โกรธอะไรนักหนานี่” อธิคมทำหน้ามุ่ย...จำได้ไม่ลืมว่าหากอนุภาพไม่พอใจมักจะเรียกเขาว่า “ผู้กอง”
“เขามีทีวีวงจรปิด ทำอะไรรุ่มร่าม” อนุภาพบ่น
“งั้นเรารบไปที่ไม่มีวงจรปิด แล้วเราค่อยรุ่มร่ามกันนะ” สารวัตรหนุ่มยักคิ้ว ทำตาเจ้าชู้
“ผมป่วยและต้องการพักผ่อน หมดก็ยังบอก” ชายหนุ่มเตือนความจำ เน้นเสียงที่คำว่า “หมอ” อย่างชัดเจน
“เขาว่าเซ็กส์เป็นยารักษาชั้นยอด” อธิคมพูดเบาๆ ลอยหน้าลอยตา...มองขึ้นไปที่หมายเลขบอกชั้นเหนือประตูลิฟท์
“เหรอครับ งั้นถ้าผู้กองป่วยบ้าง ผมจะไปตามหมอมารักษาด้วยยาขนานวิเศษ” อนุภาพพูดเสียงเข้มแล้วเดินออกจากลิฟท์ที่ประตูเปิดออกพอดี
อธิคมอมยิ้มที่เห็นแฟนออกอาการหึงหวง “ยาขนานเดียวที่ผมอยากได้คือยาแช่เย็นยี่ห้ออานุภาพเจ้าอิทธิฤทธิ์”
“ผู้กองอธิคม” อนุภาพหันไปพูดเสียงเข้ม...รู้สึกฉุนที่โดนล้อเลียน “หาว่าผมเย็นชาเป็นน้ำแข็ง คืนนี้ไม่ต้องมาใกล้เลยนะ ขอบอก”
“ล้อเล่นน่าที่รัก” อธิคมรีบเร่งเท้าเดินตาม “เป็นน้ำแข็งก็จริง แต่จุดเดือนต่ำมาก กลายเป็นน้ำเดือดทำให้ผมร้อนเหมือนถูกอบซ่าวน่า เหงื่อแตกพลั่กจนแทบจะทนไม่ไหว ต้องระเบิดจน...”
“พันตำรวจตรีอธิคม กรุณาไปสตาร์ทรถเดี๋ยวนี้ จะได้ไปส่งผมที่บ้าน” อนุภาพหยุดยืนข้างรถ เอียงหน้าทำเสียงเข้ม
“ใครบอกว่าจะไปส่งคุณ” อธิคมยังเล่นลิ้น “เรากลับด้วยกันต่างหาก”
“คุณตำรวจ” อนุภาพหรี่ตา เปลี่ยนสรรพนามเพิ่มความเข้มข้นของอารมณ์...อาการไข้ตัวร้อนเริ่มจะหายไป แต่ความอ่อนอกอ่อนใจเข้ามาแทนที่
เสียงรีโมทปลดล๊อครถยนต์ดังขึ้นในที่สุดพร้อมเสียงห้าวๆ ตอบรับว่า “คร้าบ ท่านผู้กำกับ” ตามด้วยเสียงหัวเราะร่าของนายตำรวจจอมกวน
อนุภาพขึ้นนั่งบนรถ เอนตัวลงพิงกับเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน รู้สึกง่วงนอนเป็นที่สุด ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อน เก็บแรงเอาไว้เตรียมตัวไปสู้รบกับการกวนใจของอธิคมต่อที่บ้าน
...อยู่กับอธิคม ไม่เคยได้นั่งอยู่เฉยๆ เกินสิบนาที...ผู้ชายคนนี้มีพลังก่อกวนอย่างล้นเหลือ...ผู้ชายคนที่ทำให้ชีวิตของเขาไม่เงียบเหงา...ผู้ชายที่สร้างสีสันให้กับชีวิต...
อีกสักครู่จะมาต่อช่วงหลังของบทที่ 2 ครับผม
(http://upic.me/i/dt/atikompainting_tiny.jpg)
-
แหะ แหะ
มาปาด อ่ะ
-
่ต่อช่วงหลังของบทที่ 2 ครับผม
(เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ก็จะแทรกๆ อยู่ในภาคที่สองล่ะครับ)
อ้อ มีคำถามครับ
เพื่อนเก่าของอธิคมที่ปรากฏมาแว๊บๆ สองฉากในภาคที่หนึ่ง ชื่อว่า ธนาวุฒิ ผมได้นั่งไตร่ตรองอยู่เป็นนานสองนาน เลยเปลี่ยนชื่อเขาเสียใหม่ เพราะชื่อใกล้เคียงกับแฟนเก่าอนุภาพมากจนเกือบนึกว่าเป็นฝาแฝดกัน ผู้แต่งเขียนไปก็งงไป พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกสลับกันไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
เพราะฉะนั้น จากนี้ไป สามทหารเสือก็มี อธิคม ธงรบ และ อาวุธ ครับ (ชื่อเดิมธนาวุฒิ) จะเปลี่ยนเป็นคฑาวุธ ก็กลัวว่าใครบางคนจะกระแนะกระแหนหาว่าผมอยากเป็นพระเอก :z1:
ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน
ป.ล. ที่ โพสในบอร์ดนี่เป็นดราฟท์แรกนะครับ ยังมิได้ตรวจคำตรวจตัวสะกด มีคำแนะนำติชมก็ส่งเมล์มาบอกได้นะครับ ขอให้ติหน่อยนะ จะได้เห็นข้อผิดพลาดของตัวเอง อยากจะรู้ว่าคิดยังไง อยากโดนว่า อยากโดนตี อยากโดนทำโทษ (แบบว่าผมซาดิสม์เล็กๆ อ่ะครับ)
บทที่ 2 (ต่อ)
อนุภาพเดินเข้ามาในยิมที่เขาเพิ่งสมัครเป็นสมาชิกใหม่เพราะอธิคมรบเร้าให้เขาเปลี่ยนมาออกกำลังกายที่เดียวกัน เขาไม่ชอบยิมที่อยู่ชั้นบนของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่มากกลางกรุงเทพฯ เพราะลำบากเรื่องจอดรถและการขึ้นลง กว่าจะถึงยิมก็รู้สึกแทบจะหมดอารมณ์ที่จะออกกำลังกาย ที่สำคัญ ที่ยิมแห่งใหม่คนเยอะมาก วุ่นวายไปหมด แรกๆ ที่มาพร้อมกับอธิคม เขาเคยบ่นว่า คนที่นี่มาเดินออกกำลังกายกัน...เดินไปเดินมาจนเขารู้สึกตาลาย
...
“หน้าตาดีๆ เต็มไปหมดเลยนะคุณสารวัตร” อนุภาพเคยประชดอธิคม “คู่แข่งสารวัตรเต็มไปหมดเลยนะ ให้ผมมายิมที่นี่ไม่กลัวใครจะเข้ามาจีบผมเหรอครับ”
อธิคมทำหน้าขึงขังแล้วตอบว่า “ก็ลองดูสิ พ่อจะจับเข้าคุกให้หมด”
“เสียดาย ผมไม่ใช่ตำรวจ เลยจับใครไม่ได้ ถ้าเป็นเป็นตำรวจ คงต้องเอารถบัสมาขนผู้ต้องหาไปโรงพักแทบไม่ทัน” อนุภาพเหน็บแนมคนรูปหล่อ “มายิมไม่เห็นจะยกน้ำหนักกัน เดินไปเดินมากันอยู่ได้ มองกันอยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวได้คอเคล็ดกันพอดี”
“หึงผมล่ะสิ” อธิคมอมยิ้ม “มีแฟนหล่อก็ต้องอดทน ท่องเอาไว้นะ ที่นี่สาวๆ เยอะ เขาก็ต้องมองผมเป็นธรรมดา ถ้าคุณนุอยากให้คนมอง คงต้องไปยิมอื่น”
“อยากจะไปจะแย่อยู่แล้ว ไม่ได้อยากจะมาที่นี่เลย ยิมเก่าผมก็ดีอยู่แล้ว จอดรถหน้าตึก เดินสิบห้าก้าวครึ่งก็ได้ออกกำลังกายแล้ว ที่นี่กว่าจะขึ้นมาถึง ลิฟท์ก็เรียกยาก” อนุภาพบ่น
“เอ้า บ่นเข้าไป เดี๋ยวก็แก่”
“...”
“อ๊ะ อ๊ะ คุณนุ อย่ามาเข้าไซเลนท์โหมดตอนนี้นะ” อธิคมเย้าเพราะอีกฝ่ายนิ่งไปเฉยๆ “น่า นะ ถ้าคนเข้ามาจีบผมเยอะเกินไปจนคุณนุทนหึงไม่ไหว เราก็ค่อยย้ายไปสมัครยิมอื่นก็ได้ ไปแถวๆ สนามกีฬาแห่งชาติดีไม๊ หรือค่ายมวยที่ไหนก็ได้ จะได้ไม่มีสาวๆ มาเหล่ผม”
“สารวัตร ไปซะที” อนุภาพไล่
ทุกครั้งที่มายิมพร้อมกับอธิคม กว่าอนุภาพจะได้ออกกำลังกายก็เสียเวลา “วอร์มอัพ” กับอธิคมไปเป็นนานสองนาน อธิคมชอบวนเวียนเข้ามายั่วเย้าเขาอยู่เป็นระยะ บางครั้งเขาก็ฉุน หากบางครั้งอธิคมก็ทำให้เขากลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว
...
อนุภาพอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงอีกคนที่ไปราชการได้เกือบอาทิตย์แล้ว เย็นวันนี้เขามายิมคนเดียวและตั้งใจว่าจะวิ่งเครื่องวิ่งสายพานให้ได้ซักสิบกิโลเมตรแล้วจึงยกน้ำหนัก
ทุกครั้งที่มาออกกำลังกาย เจ้าหน้าที่แนะนำการออกกำลังกายส่วนตัวหรือ Personal Trainer มักจะไม่ค่อยมาสนใจเขาเท่าใดนัก เพราะเขาเอาแต่วิ่งและก้มหน้าก้มตาออกกำลังกายไม่สนใจใคร นอกจากเงยหน้าขึ้นมาต่อปากต่อคำกับอธิคมเป็นครั้งคราว
วันนี้ต่างออกไป ไม่กี่นาทีที่เขาเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ยืดเส้นยืดสายเพื่อคลายกล้ามเนื้อเสร็จ กำลังจะก้าวขึ้นยืนบนสายพานของเครื่องวิ่งเครื่องประจำที่อยู่มุมห้อง พนักงานคนหนึ่งของยิมเดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับ วันนี้มาเดียวหรือครับผม” ชายหนุ่มร่างสูง หุ่นบึกบึนกำยำยิ้มทักทายอนุภาพอย่างอารมณ์ดี อนุภาพตอบพยักหน้าแล้วตอบรับสั้นๆ เทรนเนอร์รูปหล่อหุ่นดีแนะนำตัวว่าชื่อโจ้ และชวนอนุภาพคุยพร้อมชมว่าวิ่งเก่งมาก
“แต่ไม่ค่อยเห็นคุณอนุภาพเข้าคลาสแอโรบิก” โจ้เปรย “สนุกนะครับ”
“ผมไม่ค่อยชอบ” อนุภาพตอบเสียงเรียบ ขึ้นไปยืนบนเครื่องวิ่ง ยังไม่กดปุ่มเริ่มต้น
“คุณอนุภาพดูแข็งแรงจังเลยนะครับ วิ่งได้เป็นชั่วโมง แล้วไปยกน้ำหนักต่ออีก ถ้าเมมเบอร์ที่นี่เอาจริงแบบคุณอนุภาพทุกคนก็คงดี” โจ้ชม แต่อนุภาพกลับไม่รู้สึกว่าได้รับคำชม สายตาแปลกๆ ของเทรนเนอร์หนุ่มทำให้เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดไปอย่างนั้นเอง
“ถ้ามีสระว่ายน้ำด้วยก็คงดี ที่จริงผมชอบว่ายน้ำมากกว่า”
“ผมก็ชอบว่ายน้ำครับ ไว้ว่างๆ ไปว่ายกันไม๊ครับ” โจ้ชวนหน้าตาเฉย
อนุภาพยิ้ม ไม่พูดอะไร แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่ม Start บนเครื่องวิ่งสายพาน เริ่มรู้สึกว่าอาจจะกำลังโดนเทรนเนอร์จีบเข้าซะแล้ว แต่คำถามต่อมาทำให้เขาเปลี่ยนความคิด
“แล้ววันนี้ผู้กองไม่มาหรือครับ” ในที่สุดโจ้ก็ถามสิ่งที่อยากรู้
อนุภาพอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะหันไปตอบยิ้มๆ ว่า “ไม่ทราบสิครับ คุณโจ้ลองโทรไปถามดูสิครับ”
โจ้ยักไหล่แล้วตอบเสียงเนือยๆ “ผมก็โทรแล้ว สงสัยผู้กองเปลี่ยนเบอร์ใหม่ คุณอนุภาพมีเบอร์ผู้กองไม๊ครับ”
...ตาถั่ว...มองไม่ออกหรือไงว่าเขากับอธิคมเป็นอะไรกัน...อนุภาพปรามาสชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง
...สงสัยเรดาร์ทำงานไม่สมบูรณ์...อนุภาพคิดถึงคำพูดของสมบัติ
แรกเขานึกว่าโจ้จะมาจีบเขา แต่เทรนเนอร์ร่างบึกกลับถามถึงอธิคมโดยที่ยังเรียกอธิคมว่า “ผู้กอง” แสดงว่าเป็นคนเก่าของอธิคมคนหนึ่งและยังไม่รู้ว่าคนเสน่ห์แรงนั้นเลื่อนยศแล้ว ที่สำคัญ มองไม่ออกว่าเขาเป็นแฟนอธิคม
...คนที่เป็น “กลุ่มเดียวกัน” อย่างนี้ น่าจะมองออก อธิคมกับเขาถึงแม้ไม่ได้ทำท่าสนิทสนมหวานแหววกันเหมือนคู่รักหลายคู่ในยิมที่แสดงออกชัดเจนโดยไม่แคร์สายตาใครว่าเป็นแฟนกัน แต่ก็ไม่ได้ต่างคนต่างอยู่ ปิดบังกันสุดชีวิตเหมือนบางคู่ เพราะอธิคมชอบเดินวนเวียนมา “กวน” เขาอยู่บ่อยๆ
...บางทีโจ้อาจคิดว่าเขาเป็นแค่เพื่อนกับอธิคม แต่อนุภาพรู้ว่า ของแบบนี้ มองกันออกได้ไม่ยาก ชายจริงหญิงแท้อาจมองไม่ออก แต่ชายจริงหญิงแท้ที่ขลุกอยู่ในยิมมักจะมองออก โดยเฉพาะไม้ป่าเดียวกัน มักจะมองออกไม่ยาก
แต่บางที...โจ้อาจมองออก แต่ไม่สน...เห็นอธิคมอีกคราว อาจจะอยากรื้อฟื้นความทรงจำกัน ติดใจ ลืมอธิคมไม่ลง
อนุภาพบอกว่าจำเบอร์โทรศัพท์ของอธิคมไม่ได้ โจ้บอกว่าก่อนอนุภาพจะกลับ หากไม่ลำบากอยากจะขอเบอร์โทรศัพท์เบอร์ใหม่ของ “สารวัตร”
“จริงเหรอครับ ไม่เจอเดี๋ยวเดียวเลื่อนยศซะแล้ว เท่สุดๆ” โจ้ยิ้มกว้างยังไม่ผละไปจากเขาซะที อนุภาพจึงเพิ่มความเร็วของสายพาน แล้วเริ่มวิ่งเหยาะๆ
“แต่ก่อนเราสนิทกันมากครับ เวลาที่สารวัตรมายิมก็ไปดื่มเหล้ากันบ่อยๆ พอดีมาห่างๆ ไป” โจ้ทำตาวิบวับราวกับนึกถึงอดีตอันเต็มไปด้วยความสุข
อนุภาพเห็นท่าว่าโจ้คงจะไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวง่ายๆ จึงเร่งความเร็วขึ้น และเอื้อมมือไปหยิบหูฟังไอพอดที่ถือมาด้วยหน้าตาเฉย เทรนเนอร์หนุ่มจึงยอมผละไป
...ฉุนอธิคมนัก...นี่จะเจอใครอีก...คอยดูเถอะ พอกลับมาจากไปราชการ เขาจะเอาเรื่อง...
อนุภาพนึกถึงคนที่เลิกเจ้าชู้แล้วอยากจะชกอธิคมยิ่งนัก หลายวันมานี่เขาเจอคนเก่าของอธิคมหลายคนแล้ว แม้คนเหล่านั้นจะไม่แสดงท่าทีว่าจะเข้ามาวุ่นวายกับเขาและอธิคมมากนัก แต่เท่าที่เห็น หนุ่มๆ เหล่านั้นยังดูอาลัยอาวรณ์นายตำรวจมือปราบกันทั้งนั้น
...อยากจะรู้นัก แต่ก่อนอธิคมจะ “แพรวพราว” ขนาดไหน อดีตหลายคนแบบนี้ คงจะร้ายไม่ใช่น้อย เปลี่ยนไปปีละหลายคน มีแฟนมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ แต่ละคนหน้าตาดีกันทั้งนั้น ตัวเล็กตัวใหญ่มีหมดทุกขนาด แต่ที่แน่ๆ ผิวขาวเนียนสะอาด ท่าทางเนี๊ยบและดูเจ้าชู้ไม่แพ้กัน
...แล้วทำไมอธิคมมาสนคนหน้านิ่งๆ เรียบๆ เย็นชาแบบเขาล่ะ ถ้าเที่ยบกับอดีตของอธิคมเท่าที่เขาเจอ เขาออกมาคนละแนวและเทียบไม่ได้กับหนุ่มๆ เหล่านั้น
...หรือว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้และ “เปลี่ยน” ไปแล้วจริงๆ ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ แต่หากอธิคมยังไม่ทิ้ง “ลาย” เขาก็คงจะทนไม่ได้
อาวุธโยนแฟ้มเอกสารให้อธิคมที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ อธิคมกำลังใช้ความคิดวิเคราะห์รูปคดีที่เพื่อนรักของเขามาขอความช่วยเหลือ ข้อมูลที่เขาให้ไปจะช่วยอธิคมได้มาก
“คุณพอเจตน์อาจช่วยนายได้ก็จริง แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง เขาแกว่งได้ง่าย ขึ้นอยู่กับว่าใครให้ข้อเสนอที่ดีที่สุด” อาวุธย้ำ
“แล้วเขานับถือพ่อแกแค่ไหนวะ” อธิคมถาม
“นับถือก็นับถือ แต่อย่าลืมนะว่าพอเจตน์เป็นนักการเมือง” อาวุธเอนตัว ยกมือขึ้นบังปากที่หาวช้าๆ “เขาต้องได้อะไรซักอย่างเป็นการตอบแทน”
“ข้าคงมีอะไรให้เขาหรอก” อธิคมยักไหล่
“ไปคิดดีๆ เดี๋ยวก็คิดออกเอง”
“ขอบใจนะเพื่อน” อธิคมยกแฟ้มขึ้นโบกตรงหน้าอาวุธแล้วเก็บใส่กระเป๋า “ถ้าไม่ได้แกคงเสียเวลาอีกเยอะ นี่อยากจะกลับบ้านเต็มที”
...คิดถึงคุณนุ...อธิคมอยากจะพูดต่อแต่ก็เปลี่ยนใจ เวลาอยู่ต่อหน้าอาวุธ เขามีความรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะพูดถึงอนุภาพ เขาสังเกตอาวุธบ่อยครั้ง บางอย่างในแววตาของอาวุธเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงอนุภาพ ยิ่งวันนี้เขาเห็นรูปภาพของนที อดีตคนรักของอาวุธโดยบังเอิญ ยิ่งเห็นว่านทีคล้ายกับอนุภาพมาก
หน้าเรียบนิ่ง เย็นๆ แต่ดูดื้อรั้น ปากอิ่มเต็ม แววตาเศร้าๆ หากดูเอาเรื่อง แล้วบุคลิกลักษณะ นิสัยใจคอคงจะค่อนข้างเหมือนกัน
“ธงรบเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอตั้งนาน ยังเจ้าชู้เหมือนเดิมสิท่า” อาวุธถามเสียงเรียบ ไม่หันมามองเพื่อนที่จับสายตาอยู่ที่เสี้ยวหน้าด้านข้างของตัวเอง
“ยิ่งกว่าเดิมอีกมั๊ง ดูท่าจะตกลงปลงใจกับตี๋น้อยของมัน แต่มันก็ยังคั่วกับคนอื่นๆ เหมือนเคย สับหลีกได้เก่งกว่าใคร”
“เก่งพอๆ กับนายล่ะสิ” อาวุธยิ้มมุมปาก เก็บของบนโต๊ะ ยังพูดโดยไม่หันหน้ามามองอธิคมเช่นเดิม “แต่ว่า นายเลิกแล้วนี่นา ใช่ไม๊”
“อือ” อธิคมรับคำสั้นๆ
“เลิกแล้วจริงๆ นะคม” จู่ๆ อาวุธก็หันหน้ามามองเพื่อน “ขอแสดงความยินดีด้วย นายพบรักแท้ซักที อย่าทำพังเสียล่ะ”
อธิคมนิ่งอยู่ชั่วครู่ พยายามนึกว่าอาวุธเหน็บแนมอะไรเขาหรือเปล่า บางทีเขาก็คิดว่าเวลาคุยกับอาวุธ เพื่อนของเขาก็ช่างกวนอารมณ์เขาเหมือนกัน ต่างจากธงรบ รายนั้นกวนแบบกวนตีน เอะอะโวยวายเสียงดัง หน้าตายียวน น่าเตะ หากอาวุธ กวนแบบหน้าเรียบๆ กวนแบบกวนหมัด น่าต่อยหน้าขาวๆ นิ่งๆ ให้หายหงุดหงิดยิ่งนัก
“กลัวมือที่สามมากกว่า แมวขโมย ไม่ก็เสือซ่อนเล็บ” อธิคมยิ้มมุมปาก แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
“มีอะไรให้ช่วยอีกก็บอก” อาวุธยังไม่ลุกตาม “นี่กลับบ้านเลยใช่ไม๊”
“ใช่ คิดถึงแฟนใจจะขาด” อธิคมอดพูดไม่ได้ “ขอบใจนะเพื่อน ไว้เจอกัน ข้าไปแล้ว”
อธิคมเอื้อมมือไปตบบ่าอาวุธ แล้วหันหลังเดินไปที่ประตู ก่อนจะหันมาพูดกับอาวุธว่า “ว่างๆ เราสามคนไปกินข้าวกัน”
...เขาจะชวนอนุภาพไปด้วยเป็นเซอร์ไพรซ์คนที่สี่ อยากจะดูปฏิกิริยาของอาวุธเหมือนกัน แล้วก็จะให้ธงรบช่วยดู
...ชักไม่ไว้ใจอาวุธแล้วสิ...
2.2.2.2.2
-
อิอิ
มาจิ้มอีกที ไม่ว่ากันนะ
-
อิอิ มาจิ้มอีกที ไม่ว่ากันนะ
ไม่ว่าครับ ขอบคุณที่จิ้ม
จิ้มกันมันส์ดี :z1:
-
ดู เขาจิ้มกัน
:z1:
-
จิ้มด้วยคน 55+
-
ขอบคุณครับผม :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m7: :m7: :m7:
...................
:-[...อุ้ยตายยย....ผุชายในเครื่องแบบ....ต้องรีบอ่าน....อิอิๆ
-
มาจิ้มจองไว้ก่อน...เดี๋ยวจะไล่ตามอ่านอีกทีนะครับ
แล้วเรื่องธงรบกับอาทิตย์ไม่มีต่อเหรอครับ ?
อ้อแล้วที่บอก..."ซื้อ 5 เล่ม แถมทั้งกายทั้งใจ"....
จริงป่ะ...จะขอจองคนแรกเลยนะครับ :z1:
-
โห ไปโรงพยาบาลสิบนาทีเจอสองคน
ไปยิมก็เจอ
ไปไหนก็เจอ
อย่างนี้หงุดหงิดแย่เลย
:m16:
ลป.แล้วหนังสือพี่วางขายที่ไหนบ้างอ่ะ จะได้เตรียมไปโฉบซื้อ :3123:
-
น่านดิสงสัยถ้าเขียนรายชื่ออดีตกิ๊กของสารวัตรกระดาษรีมนึงคงไม่พอ :laugh:
ปล.รออุดหนุนหนังสืออยู่ค่ะ :3123:
-
สงสัยว่าต้องให้อานุภาพไปทำบุญบ้างนะ
รู้สึกช่วงนี้จะดวงตกเนอะ
เจอแต่กิ๊กเก่าของอธิคมเต็มไปโม้ดดดดดดดดดดดด
:m16:
-
รายชื่ออดีตกิ๊กของสารวัตรกระดาษรีมนึงคงไม่พอ :laugh:
:laugh:
เดาว่า พอ ๆ กับคนเขียนแหละ
-
ไปไหนก็เจอแต่กิ๊กเก่าของสารวัตร ไม่ให้หึงทนไหวได้ไง :m31:
-
รายชื่ออดีตกิ๊กของสารวัตรกระดาษรีมนึงคงไม่พอ :laugh:
:laugh: เดาว่า พอ ๆ กับคนเขียนแหละ
บ้า :เฮ้อ: ท่าทางเราจะคุยกันได้ไม่ยืดซะแล้วนี่
เห็นว่าผมมาหลายครั้งแล้วนะ
ผมดูเจ้าชู้ที่ไหนเหรอ มองตัวเองยังไงก็ไม่เห็นแวว :เฮ้อ:
-
บทที่ 3 ครับ
บางส่วนของบทนี้เึคยโพสไปแล้วครับ มีแก้ไขหน่อยนึง
3
"นิตินัย...จุดแรกเริ่มของปัญหา"
วันนี้อธิคมได้พักหลังจากไปราชการกว่าหนึ่งอาทิตย์ วันนี้เขาตื่นสายและตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน ดูหนังสักเรื่องแล้วไปออกกำลังกายก่อนจะกลับบ้าน รอเวลาอนุภาพเลิกงาน วันนี้อนุภาพบอกว่าจะทำอาหารเย็นให้ทาน
เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาโดนอนุภาพทำโทษให้นอนอยู่บนโซฟานอกห้องกว่าครึ่งค่อนคืนเพราะตอบคำถามเกี่ยวกับ “โจ้” ไม่ถูกใจอนุภาพ
เขาบอกชายหนุ่มว่าโจ้เป็นแค่เทรนเนอร์ที่ยิมที่เขารู้จักนานแล้ว แต่อนุภาพคาดคั้นว่าแค่รู้จักอย่างเดียวหรือรู้จักแบบ “แนบแน่น” เขาจึงต้องพยายามนึกเรื่องราวที่จำได้ลางๆ แล้วเล่าให้อนุภาพฟัง
...
อนุภาพถามเขาว่า “ตกลงปีหนึ่งๆ สารวัตรมีแฟนกี่คน ห้าคนได้ไม๊”
“ไม่ใช่แฟน แค่คนที่คบกัน ผมไม่เคยมีแฟน” อธิคมอธิบาย
“อ้อ ไม่ใช่แฟน แต่เป็นประเภทได้แล้วทิ้ง งั้นถามใหม่ ปีหนึ่ง ได้กี่คน แล้วทิ้งกี่คน อัตราส่วนได้กับทิ้งคงเท่ากัน หนึ่งต่อหนึ่ง ร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ขาดไม่เกิน”
...คงโหลหนึ่งมั๊ง...อธิคมตอบในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา
“หึงล่ะสิ ไหนว่าไม่หึง” อธิคมเย้า
“ไม่หึง แต่ไม่สบอารมณ์ ตอนแรกนึกว่าจีบผม ที่แท้เข้ามาเลียบเคียงถามถึงคนเสน่ห์แรง” อนุภาพตอบเสียงสะบัดแล้วเดินหนีเข้าห้องนอน ทิ้งให้เขานอนอยู่นอกห้องจนเกือบเที่ยงคืนอนุภาพจึงเปิดประตูออกมาบอกให้เขาเข้าไปนอนในห้องได้
...อนุภาพเลยโดนเขา “ง้อ” จนหมดแรงกันทั้งสองคน
...
อธิคมยิ้มคนเดียวเมื่อเดินออกจากลิฟท์โดยสารของลานจอดรถ กำลังจะก้าวเข้าประตูห้างสรรพสินค้า พลันเห็นร่างคุ้นตาวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจนเกือบจะชนเขา
“พี่คม” นิตินัยเบิกตากว้าง แววตาตื่นตระหนกเปลี่ยนเป็นดีใจ “พี่คม ช่วมผมด้วย รถพี่อยู่ไหนครับ พาผมไปจากตรงนี้ที เร็วๆ เข้า”
“อะไรกันเหรอแบ้งค์” อธิคมถาม นิตินัยไม่ตอบ คว้ามือสารวัตรหนุ่มกึ่งลากกึ่งวิ่งไปทางที่อธิคมเดินมา
“ผมหนีนักข่าว ต้องหนีให้ได้ เรื่องใหญ่มาก ผมไม่อยากให้นักข่าวรุมถ่ายรูป พี่คมพาผมหนีไปที นะครับ ช่วยผมด้วย” นิตินัยละล่ำละลัก
อธิคมรู้สึกถึงความผิดปรกติบางอย่าง นิตินัยดูตกใจมาก แววตาหวาดกลัวตื่นตระหนกเริ่มแดงระเรื่อเหมือนกำลังจะร้องให้ เขาดึงนิตินัยวิ่งย้อนกลับไปยังลิฟท์ลานจอดรถที่เขาเพิ่งเดินออกมา แล้วพาชายหนุ่มขึ้นไปยังชั้น P4 ตรงไปยังรถของเขาที่จอดอยู่แล้วรีบขับลงมายังทางออกลานจอดรถ
ใกล้ถึงตู้พนักงานเก็บบัตรจอดรถ นิตินัยเอ็นเบาะลงจนราบแล้วซุกหน้าลงกับเบาะ อธิคมเห็นนักข่าวอออยู่เต็มไปหมด โชคดีที่กลุ่มนักข่าวยังไม่หันมาทางรถแลนด์โรเวอร์ของเขา อธิคมลดกระจกลงเพียงแค่สามารถยื่นมือออกไปคืนบัตรจอดรถ ชายหนุ่มยื่นเงินหนึ่งร้อยบาทให้พนักงานแล้วบอกว่าไม่ต้องทอน แล้วทะยานรถออกไปโดยเร็ว แต่ทันได้ยินเสียงตะโกนตามหลัง
“โน่นไงๆ คันนั้นๆ แลนด์โรเวอร์สีดำ”
“อะไรกันวะ รู้กันได้ยังไง เร็วจริงๆ” อธิคมบ่น นิตินัยเงยหน้าขึ้นมา ปรับเบาะให้ตั้งตรงแล้วหันหน้าไปมองด้านหลังพร้อมกล่าวว่า “พี่คม อย่าหยุดนะครับ พาผมไปหลบที่ไหนซักแห่งก่อน”
“มันเรื่องอะไรกันแบ้งค์ บอกพี่หน่อยซิ”
“เรื่อง...เรื่อง...เอ่อ...” นิตินัยตะกุกตะกักก่อนจะพูดว่า “เรื่องคลิปหลุด”
อธิคมเลิกคิ้วอย่างไม่น่าเชื่อ ทวนคำว่า “คลิปหลุด...คลิปแบบว่า...”
“พี่คมอย่าเพิ่งถามเลย แค่นี้ผมก็รู้สึกจะแย่อยู่แล้ว” นิตินัยขบกรามแน่น ตาเหม่อมองไปข้างหน้า “บ้าจริงๆ บ้าที่สุด...ไม่น่าเลย”
นักร้องหนุ่มเริ่มตาแดง น้ำตาใสๆ เริ่มเอ่อขึ้นมา อธิคมหันไปมองครู่หนึ่งแล้วหันกลับมามองตรงไปยังถนนข้างหน้า เร่งความเร็วรถ ขับปาดไปปาดมาด้วยความระมัดระวัง
นิตินัยหันมายังคนขับ อ้อนวอนว่า “พี่คม ช่วยผมด้วย ผมโผล่ออกไปตอนนี้ไม่ได้ ผมยังไม่รู้ว่ามันมีอะไรมากแค่ไหน นี่ผมไปงานเปิดร้านเสื้อ พอเดินเข้าไปในห้าง ยังไม่ทันจะถึงชั้นสามเลย นักข่าวก็กรูเข้ามาถามเรื่องคลิปหลุดเค้กละเลงหน้าอก ผมก็รีบผลุนผลันออกมาเลย”
อธิคมเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ในใจถามคำถามว่า...คลิปหลุดหรือ...คลิปที่ละเลงเค้กบนหน้าอก...นิตินัยเล่นอะไรแผลงๆ แล้วถ่ายวีดีโอเก็บเอาไว้อย่างนั้นหรือ...ตัวเองเป็นนักร้องเกือบจะเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ ทำไมถึงได้กล้าทำแบบนี้...
...ในใจเขาอยากจะถามต่อว่าคลิปเดี่ยวหรือถ่ายกับใคร...กับธงรบหรือ...ตอนนี้นิตินัยกำลังคบอยู่กับธงรบ...เพื่อนของเขามาอวดอยู่ไม่เว้นแต่ละวันว่ากำลัง “จับผู้ร้าย” เป็นนักร้องชื่อดังระดับแถวหน้าของเมืองไทย
ธงรบกับนิตินัยขลุกอยู่ด้วยกันมานานกว่าสองสามอาทิตย์แล้ว จนเขาอดกระทบกระเทียบไม่ได้ว่าเอาอาทิตย์ไปทิ้งไว้ที่ไหน ธงรบให้เหตุผลว่าเรื่องอาทิตย์ของเวลานอกซักเดือน เพราะรายนั้นใจแข็งเหลือเกิน และตอนนี้เขาขอ “ปลดปล่อย” ซักระยะก่อนกลับไปจับ “จารชนคนใจแข็ง” ต่อ
ธงรบเปรียบคนอื่นๆ เป็นใจรผู้ร้าย แต่เปรียบอาทิตย์เป็นจารชนที่จับยากเย็นนัก ธงรบ "ตาม" อาทิตย์มานานหลายเดือน แต่ยังไม่มีโอกาสได้ "แอ้ม" ซักที
อธิคมใช้ความคิดว่าจะพานิตินัยไปหลบที่ไหนดี...ใจหนึ่งอยากพาไปหลบที่บ้านของเขาเพราะระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก แต่ใจหนึ่งก็นึกหวั่นเกรงว่าอนุภาพจะเข้าใจผิด นายตำรวจหนุ่มจึงนึกถึงธงรบ...
...หากธงรบกำลังคบอยู่กับนิตินัย ก็ให้ถือว่าต้องรับผิดชอบนิตินัยไปก็แล้วกัน...
อธิคมล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์จะโทรหาธงรบ จึงนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน
“พี่คม ใช่รถคันนั้นที่กำลังตามเราหรือเปล่าครับ” นิตินัยพูดเสียงหวาดหวั่น ชี้มือไปยังด้านหลัง
อธิคมชำเลืองมองผ่านกระจกมองหลัง เห็นรถเก๋งสีบรอนซ์กำลังขับตามเขามาอย่างกระชั้นชิด เชาเห็นคนสองนั่งอยู่ในรถ คุยกันชี้ไม้ชี้มือมาที่รถของเขา
...ท่าทางเหมือนนักข่าว...อธิคมคิด
ทันใด คนที่นั่งข้างคนขับยกกล้องถ่ายรูปขึ้นเล็งมายังรถเขา นายตำรวจหนุ่มจึงเหยียบเบรกลดความเร็วกระทันหัน รถโตโยต้าคันนั้นเบรกตามจนได้ยินเสียงล้อครูดกับถนนดังลั่น เสียงรถคันอื่นบีบแตรดังเซ็งแซ่ ชายหนุ่มที่กำลังยกกล้องขึ้นถ่ายภาพหัวคะมำ อธิคมจึงกระแทกเท้าเหยียบคันเร่งพาแลนด์โรเวอร์ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและหักรถเลี้ยวซ้ายเข้าซอย ตรงไปยังคอนโดของเขาที่อยู่ไม่ไกล
...ตอนนี้ขอเข้าไปตั้งหลักในคอนโดเสียก่อน อย่างน้อยนักข่าวก็เข้าไปบริเวณที่พักของเขาไม่ได้เพราะพนักงานรักษาความปลอดภัยที่นี่เข้มงวดมาก จนอนุภาพยังบ่นว่ารักษาความปลอดภัยยิ่งกว่าสถานฑูต
อธิคมสั่งยามว่าอย่าให้คนแปลกปลอมท่าทางเหมือนนักข่าวเข้ามาได้โดยเด็ดขาด รปภ. รับคำโดยเร็วเพราะรู้จักนายตำรวจหนุ่มหน้าดุเป็นอย่างดี
“พี่คมให้แบ้งค์หลบอยู่ที่นี่ซักพักนะ รอให้นักข่าวไปก่อน”
อธิคมพยักหน้าแล้วพูดว่า “แบ้งค์เล่าให้พี่ฟังนะว่ามันเรื่องอะไร ตอนนี้พี่จะช่วยแบ้งค์ก่อน แต่แบ้งค์คงหลบอยู่กับพี่นานไม่ได้”
“ทำไมล่ะ พี่คมช่วยแบงค์ไม่ได้หรือ” นิตินัยทำหน้ามุ่ย
“ได้นะได้ แต่แฟนพี่จะว่ายังไง พี่ว่าแบ้งค์หลบไปอยู่กับธงรบซักพัก” อธิคมนิ่งไปชั่วครู่แล้วถามว่า “หรือว่าคลิปนั้น...”
“ไม่ใช่กับผู้กองธงรบ” นิตินัยพูดสั้นๆ แล้วหันไปมองนอกรถ
“ตอนนี้แบ้งค์คบกับธงรบอยู่ พี่ว่าให้ธงรบดูแลจะเหมาะกว่า” อธิคมถอยรถเข้าจอดจนเรียบร้อยแล้วจึงหันมาพูดกับนิตินัยอีก “นะครับแบ้งค์ พี่ว่าให้ธงรบช่วย ถ้าอยากหลบไปไหนจริงๆ ธงรบเขาพาไปเซฟเฮ้าส์ที่ต่างจังหวัดได้”
“พี่ก็พาผมไปได้ พี่คมกลัวแฟนหึงใช่ไหมล่ะ” นิตินัยทำเสียงน้อยใจ
อธิคมพยักหน้าแล้วบอกให้นิตินัยลงจากรถ พาขึ้นไปยังห้องพักของเขา นิตินัยยื่นมือมาจับแขนของอธิคมแต่ชายหนุ่มดึงออก บอกว่าอย่าประเจิดประเจ้อ “แบ้งค์เป็นนักร้องดังมากขนาดนี้ ทำอะไรต้องระมัดระวัง” อธิคมตำหนิอยู่ในที
“แต่นี่ไม่มีใครเห็นเรา พี่คมจะกลัวอะไร”
“กลัวสิ” อธิคมเดินนำหน้า ตรงไปยังห้องชุดของเขา “หนึ่ง กลัวแฟนพี่เข้าใจผิด สอง กลัวจะมีใครเห็นแล้วเป็นข่าวว่าพี่มีอะไรกับนักร้องดัง ตัวเองคนรู้จักทั่วเมือง อะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ได้ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งล่ะ”
นิตินัยถอนหายใจ ดูท่าทางอธิคมไม่สนเขาเลยจริงๆ คนที่เคยพร่ำบอกว่าหลงไหลเขาจะเป็นจะตายในครั้งนั้น ตอนนี้ดูเย็นชา ทั้งๆ ที่เขาเป็นถึงนักร้องชื่อดังของเมืองไทยที่ใครๆ ต่างก็หมายปอง
“อีกอย่างนะ แบ้งค์มีเรื่องคลิปหลุดอะไรอยู่นี่ ยังไม่เข็ดหรือ” อธิคมเปิดประตูห้องชุด ยืนรอให้นิตินัยเดินเข้าไปก่อน
นิตินัยไม่ตอบ เดินเข้าไปในห้องอย่างเซ็งๆ แล้วโผไปยังโซฟาหน้าทีวี ทิ้งตัวลงนอนมองอธิคมที่เดินไปเปิดแอร์ แล้วเดินไปหยุดยืนที่โต๊ะที่ดูเหมือนจะเป็นโต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์แล้วยกขึ้นแนบหู คุยกับยามรักษาปลอดภัยเรื่องนักข่าวที่มาออกันอยู่หน้าประตูทางเข้าคอนโด อธิคมสั่งให้ยามดูแลให้ดี และหากนักข่าวไปหมดแล้วให้โทรมาบอกเขา
หลังจากนั้นอธิคมหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่มากดเบอร์ รอให้คนที่โทรไปหารับสาย ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เก็บของที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะให้เข้าที่
“ธงรบไม่รับสาย” อธิคมถอนหายใจ วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วเงยหน้ามามองนิตินัยที่ยังนอนมองเขาตาแป๋ว “ถ้ายังโทรไม่ติด รอซักหน่อย ให้นักข่าวไปกันหมด แล้วพี่จะไปส่งที่บ้านธงรบ” อธิคมพูดเสียงเรียบ เอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปเขากับอนุภาพบนโต๊ะขึ้นมาดู แล้ววางลงที่เดิม พลันสายตามองเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลที่ผู้ช่วยของเขาส่งให้เขาอ่านตั้งแต่เมื่อวานซืน...เอกสารชิ้นนี้เองที่เขาจะไปนำไปประกอบสำนวนฟ้องที่ทำใกล้จะเสร็จ ของบนโต๊ะรกมากจนเขาหาไม่เจอ แต่อยู่ดีๆ ก็โผล่ขึ้นมา...
อธิคมอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองกรอบรูปที่เพิ่งวางลง...นึกในใจว่าเพราะหยิบรูปเขากับแฟนขึ้นมาดู ก็เลยโชคดี หาเอกสารเจอ...
“พี่คม...” นิตินัยเรียก “รักเขามากนักหรือ”
อธิคมเงยหน้าขึ้น เลิกคิ้วถามนิตินัยเพราะอีกฝ่ายพูดไม่ชัดเจนนัก
“แบ้งค์หมายถึงคุณนุ พี่รักเขามากนักหรือ”
นายตำรวจพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินเข้ามาใกล้นิตินัยที่ตอนนี้ถอดเสื้อออกไปแล้ว เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสะอาด กล้ามหน้าอกพองามอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ
“ถอดเสื้อทำไมแบ้งค์”
“ร้อน” นิตินัยทำท่าเอามือโบกพัดให้ตัวเอง “อึดอัดด้วย เบื่อเสื้อผ้ารัดรูปพวกนี้เต็มที แบ้งค์อยากใส่เสื้อผ้าตัวโคร่งๆ ผ้าบางๆ นุ่มๆ”
“แล้วใส่ทำไม”
“ก็แบ้งค์ต้องใส่ เขากำลังนิยม แบ้งค์ต้องทันสมัย ตกเทรนด์ไม่ได้เลย” นิตินัยถอนหายใจ “แต่งตัวไม่เข้ากันหน่อย พวกปากหอยปากปูก็เอาไปนินทา เบื่อจริงๆ” นิตินัยทำหน้าเซ็งแล้วเอื้อมมือมาปลดเข็มขัด
“ตัวเองเป็นคนดังก็ต้องทนสิ...อ้าว...นี่จะถอดกางเกงด้วยหรือ” อธิคมถอนหายใจเบาๆ ไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนักที่จะอยู่กับนิตินัยสองต่อสองในสภาพแบบนี้
“ทำไม กลัวห้ามใจไม่ได้หรือไงครับคุณตำรวจรูปหล่อ” นิตินัยยิ้มเจ้าชู้ “ว่าแต่ว่า...พี่คมยังคึกคักเป็นม้าศึกเหมือนสมัยก่อนหรือเปล่า แบ้งค์อยากรู้จังเลย”
“จะรู้ไปทำไม” อธิคมหันหน้าไปมองหน้าต่าง ทำเป็นไม่สนใจ
“ฮื่อ...พี่คมไม่คิดถึงแบ้งค์บ้างเลยหรือ แบ้งค์คิดถึงพี่คมไม่เคยลืม จะบอกความลับอะไรให้ รู้ไม๊ เวลาแบ้งค์มีอะไรกับใคร ยังแอบนึกภาพว่าเป็นพี่คมด้วยล่ะ แบ้งค์คิดถึงพี่...คิดถึง....” นิตินัยลดสายตาต่ำลงมากลางลำตัวของสารวัตรรูปหล่อ “คิดถึงอะไรๆ ที่แบ้งค์เคยหลงไหล”
อธิคมรู้สึกตัวว่านิตินัยจ้องบางส่วนของเขาไม่วางตาจึงค่อยๆ ขยับออกห่างและหันตัวไปทางอื่น
ทั้งที่รู้ว่าชายหนุ่มแกล้งล้อเล่น แต่เขาก็ไม่ค่อยจะใว้ใจนักร้องหนุ่มคนนี้เท่าใดนัก นิตินัยนั้นชอบทำอะไรแผลงๆ สมัยที่คบกันนั้น เขากับนิตินัยทำอะไรกันหวือหวามาก...จนบางครั้งก็ไม่ได้เล่าให้ธงรบฟัง เพระกลัวจะโดนล้อ
สารวัตรหนุ่มคนเจ้าชู้กลับใจ เดินช้าๆ ไปที่ตู้เย็นๆ พลางปลี่ยนเรื่องสนทนา “ดื่มอะไรไม๊แบ้งค์”
“ดื่มเบียร์เย็นๆ ซักกระป๋อง เอาไฮเนเก้นนะครับ”
“ไม่มีครับ” อธิคมส่ายหน้า...นึกถึง “คำสั่ง” จาก “ท่านผู้กำกับ” ที่ห้ามไม่ให้มีแอลกอฮอล์ในบ้าน...
อนุภาพให้เหตุผลว่า “เพื่อสุขภาพที่ดี” อยู่ที่บ้านไม่ควรดื่มของมึนเมา ดื่มได้ก็เฉพาะไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง หรือเวลามีงานสังคมเท่านั้น ซึ่งเขาให้เหตุผลข้อนี้แก่ธงรบอีกต่อหนึ่ง จนเพื่อนของเขาเกาหัวด้วยความไม่พอใจ บอกว่า “โหดจริงๆ เลยท่านผู้กำกับนี่ ดูเหมือนเอ็งจะได้พ่อคนที่สามแล้วนะโว้ย ถ้ายังงั้นเวลามาหาเอ็ง ข้าจะซื้อติดมือมาด้วย” ส่วนเขาก็ตอบธงรบว่า “เออ ดี แต่อย่าลืมเก็บขวดกลับไปด้วยล่ะ”
“อะไรกัน บ้านตำรวจไม่มีเหล้า ไม่มีเบียร์ เดี๋ยวได้ฟ้าผ่าตายหรอก เกิดอาเพศอะไรขึ้นมา” นิตินัยโวยวาย
“พี่เลิกดื่มเหล้าแล้ว” อธิคมยักไหล่ แล้วพูดต่อค่อยๆ “...ที่บ้าน...”
“เลิกดื่ม” นิตินัยอุทานเสียงสูง ตาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน
“เลิกดื่มที่บ้าน แต่ออกไปข้างนอก ไปงาน ก็ดื่มบ้างสองสามแก้ว” อธิคมอธิบายเสียงเรียบ เปิดตู้เย็น มองดูขวดนมสดและน้ำส้มคั้นที่ “คนใจดี” ซื้อมาให้แล้วถอนใจ ก่อนจะปรายตาไปมองนิตินัยที่ทิ้งตัวลงกับโซฟานอนหัวเราะเสียงดัง
“ตลกมากนักหรือไงแบ้งค์ คนเราก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้าง” อธิคมเดินกลับมาที่โซฟา ยื่นแก้วน้ำเย็นให้
“ไม่เอานะพี่คม เดี๋ยวท้องเสีย” นิตินัยล้อเลียน “ดื่มน้ำเย็น แบ็งค์กลัวท้องเสีย เอ๊ะ กลัวเมาต่างหาก”
อธิคมหรี่ตามองนักร้องหนุ่มชื่อดังความฉุนนิดๆ ที่โดนล้อเลียน “งั้นพี่จะออกไปซื้อเบียร์มาให้ซักลัง เอาไม๊”
“ไม่ต้อง...ไม่มีก็ไม่กิน” นิตินัยลุกขึ้นนั่ง มองอธิคมตาเชื่อม “กินสารวัตรดีกว่า”
อธิคมเงียบไปชั่วครู่ นึกแปลกใจที่นิตินัยเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็ว...เมื่อครู่ยังทำหน้าตื่นตระหนก หวาดกลัวนักข่าวเหมือนจะร้องให้ ตอนนี้สดชื่นร่าเริงเหมือนไม่กังวลใจอะไรเลย
“พี่มีเจ้าของแล้ว กินไม่ได้ เดี๋ยวติดคอ”
“ติดคอไม่กลัว แบ้งค์มีความสามารถพิเศษ ไม่เคยกินใครแล้วติดคอเลยซักครั้ง สบายมาก พี่คมจำไม่ได้หรือ” นิตินัยตอบเสียงต่ำ เลิกคิ้วท้าทาย
อธิคมเงียบไปอีกครั้ง ไตร่ตรองในใจว่าควจจะจัดการกับนิตินัยขั้นเด็ดขาด...ตัดสัมพันธ์ให้สิ้น ไม่อยากให้นิตินัยมีความคิดเรื่องจะหวนกลับมามอะไรกับเขาอีกครั้ง แม้ชั่วครั้งชั่วคราวก็ตามที
“แบ้งค์...พี่หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ นะ พี่มีคุณนุแล้ว ตอนนี้พี่ไม่ใช่คนโสด แล้วพี่ก็รักคุณนุมากด้วย พี่ไม่ทำอะไรให้ทุกอย่างพังหรอก อุตส่าห์สร้างขึ้นมากับมือ” อธิคมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มั่นคง มองตานิตินัยนิ่ง
นักร้องหนุ่มหุบยิ้ม ใบหน้าเรียบนิ่ง นึกไม่ถึงว่าอธิคมจะดูจริงจังขนาดนี้...แรกที่เขาเห็นอธิคมกับอนุภาพที่กระบี่เมื่อครั้งไปถ่ายโฆษณาน้ำอัดลม เขาเพียงคิดว่าอธิคมคงจะแค่ “เล่นๆ” กับอนุภาพเหมือนที่เคยคบกับคบอื่นๆ รวมทั้งเขา แต่เวลาผ่านไปปีกว่าๆ อธิคมก็ยังคบกับอนุภาพอยู่ และตอนนี้อธิคมก็ยืนยันหนักแน่นว่ารักชายหนุ่มคนนี้มาก...
...เขาอิจฉาเหลือเกิน...ทั้งน้อยใจ...น้อยใจว่า “คนนั้น” ของอธิคมทำไมเป็นอนุภาพ...ทำไมไม่ใช่เขา...ผู้ชายท่าทางเรียบๆ นิ่งๆ ดูจืดชืด...เขาซะอีกหล่อและรวยกว่า...เป็นถึงคนดังระดับประเทศ...ทำไมอธิคมไม่แล...
“แต่แบ้งค์รักพี่ แบ้งค์รักพี่คนเดียว”
“รักพี่ได้ยังไง แบ้งค์สนุกกับชีวิตขนาดนี้ มีใครต่อใครไม่รู้กี่คนต่อกี่คน จะรักพี่ได้ยังไง”
“ถึงมีคนอื่น แต่พี่คมคือคนเดียวที่แบ้งค์รัก เข้าใจไม๊ เห็นแบ้งค์เป็นอย่างนี้ แบ้งค์ก็มีหัวใจเหมือนกันนะ" นิตินัยเริ่มตาแดงเหมือนจะร้องให้ อธิคมมองแล้วนึกในใจว่าชายหนุ่มคนนี้อารมณ์อ่อนไหวเสียจริง
"แต่แบ้งค์ก็รู้ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะพิจารณาด้านไหน ก็เป็นไปไม่ได้" อธิคมพูดเสียงเบา จริงจัง...
"แต่ทำไมกับคุณนุถึงเป็นไปได้...ทำไม" น้ำตาใสๆ เริ่มเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตากลมโตของนิตินัย...นักร้องหนุ่มชื่อดังที่มีภาพลักษณ์สนุกสนานร่าเริง ทุกครั้งปรากฏตัวต่อสาธารณชน ชายหนุ่มยิ้มกว้างอยู่เสมอ จนกลายเป็นสัญญลักษณ์ประจำตัว
"ความรัก บางทีก็เข้าใจยากนะแบ้งค์" อธิคมปลอบ "พี่ก็อยากให้แบ้งค์ได้มีโอกาสอย่างพี่บ้าง"
"แต่แบ้งค์มีโอกาสแล้ว แบ้งค์พบกับพี่คม พี่คมเป็นโอกาสของแบ้งค์ แต่ทำไม..." ชายหนุ่มก้มหน้า พูดอะไรไม่ออก...ในใจสับสบวุ่นวาย
"พี่ถึงอยากให้แบ้งค์ดูแลตัวเองดีๆ ครั้งนี้ขอให้ทุกอย่างเป็นบทเรียนที่แบ้งค์จะต้องมองตัวเองใหม่"
"พี่คมจะบอกอะไรแบ้งค์" นิตินัยเงยหน้าขึ้นมาถาม "จะว่าแบ้งค์เรื่องคลิปหลุดใช่ไม๊" นิตินัยสะอื้นเบาๆ แล้วพูดว่า "คลิปนั้น แบ้งค์...เอ่อ...ถ่ายเก็บไว้ดูเล่น ไม่รู้โผล่ออกไปได้ยังไง ต้องมีคนแอบดูโทรศัพท์ของแบ้งค์แน่ๆ ไม่รู้ว่าเขาได้อันไหนไปบ้าง ถ้าบอกว่ามีเค้กละเลงหน้าอก ก็ไม่ใช่อันที่มันเอ็กซ์มาก"
อธิคมถอนหายใจ "มีหลายอันหรือแบ้งค์ แล้วถ่ายไว้ตอนไหน ตั้งใจเหรอ แล้วคนที่เขาทำอะไรกับเราเขารู้หรือเปล่า"
"กลัวว่ามีพี่ด้วยหรือยังไง" นิตินัยทำหน้ามุ่ย
"เปล่า เท่าที่จำได้ เราไม่เคยถ่ายนี่นา" อธิคมยักไหล่ แต่พลันถามต่อว่า "หรือว่าแบ้งค์แอบซ่อนกล้องเอาไว้"
"บ้า...แบ้งค์ไม่ทำหรอก" นิตินัยทำตาค้อน "ก็มีอันเพิ่งถ่ายไปไม่กี่เดือน แล้วก็ต้นปี แล้วก็กลางๆ ปีที่แล้ว กับคนอื่น ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่ผู้กองธงรบ ไม่ใช่คุณอภิชิต"
"หา คุณอภิชิตด้วยหรือ" อธิคมอุทาน นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินชื่อนักการเมืองระดับประเทศ
"แบ้งค์ชอบคนอายุมากกว่า พี่คมก็รู้" นิตินัยถอนหายใจ แล้วหันมายังอธิคม "ส่วนพี่นะ ไม่มีหรอก มีเวลาถ่ายที่ไหนกันเล่า ถึงถ่ายได้ กล้องก็สั่นเหมือนแผ่นดินไหว มองอะไรไม่เห็น ซุปเปอร์สเต็ดดี้ช้อทก็เอาไม่อยู่" นิตินัยอมยิ้ม เปลี่ยนอารมณ์ทันใด จนอธิคมนึกแปลกใจกับแง่มุมของนิตินัยที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นเลย
อธิคมส่ายหน้า ราวกับไม่เชื่อหูที่ตัวเองได้ยินจากปากของนิตินัย "แบ้งค์นะแบ้งค์ สนุกมากนักหรือยังไง ตัวเองเป็นถึงนักร้องดังขนาดนี้ เสี่ยงมากๆ เลยนะ"
"แบ้งค์รู้ แต่แบ้งค์ชอบนี่นา" นิตินัยเบ้ปาก ก่อนทำหน้าออดอ้อน "พี่คม อย่าทิ้งแบ้งค์นะ ถ้าพี่คมไม่รักแบ้งค์ก็อย่าเลิกคบกับแบ้งค์"
"พี่เห็นแบ้งค์เป็นน้องชาย" อธิคมยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นแตะไหล่นิตินัย "เป็นพี่ชายที่อยากเห็นน้องประสบความสำเร็จในชีวิต และมีความสุข แบ้งค์สัญญาได้ไม๊ว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก"
"แบบนี้ แบบไหน ถ่ายคลิปนี้หรือ"
อธิคมพยักหน้า ลดมือลงจากบ่าของนิตินัย เดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กที่อยู่ใกล้ๆ กับโซฟายาวที่นิตินัยนั่งอยู่
"ซวยจริงๆ พรุ่งนี้มะรืนนี้ข่าวต้องระเบิดแน่ คลิปก็คงต้องว่อนเน็ต ขายหน้าไปทั่วประเทศ แบ้งค์ต้องถูกรุมทึ้งเหมือนซากศพแน่ๆ เลย" นิตินัยกุมขมับ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"รอดูก่อน แล้วค่อยว่าอีกที ว่าแต่ว่าคลิปมันออกมาเป็นแบบไหนล่ะ เห็นทุกส่วนหรือเปล่า คลิปเดี่ยวหรือคู่ หรือหมู่"
"บ้า...พี่คมนี่..." นิตินัยค้อนขวับ "แบ้งค์ไม่ทำขนาดนั้นหรอก นี่ยังไม่รู้ว่าอันไหนบ้าง ก็มีทั้งเดี่ยวทั้งคู่ เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง" ประโยคหลังนิตินัยพูดอุบอิบ "ถ้าอันที่เป็นเป็นเค้กนี่ไม่เห็นข้างล่าง เห็นแต่ท้องขึ้นมาแล้วมีมือคนยื่นเค้กเข้ามา แต่ถ้าเป็นอันอยู่ในรถ ก็เห็นหน้าเค้าด้วย อันในห้องนอน เห็นหมด"
อธิคมส่ายหน้า "แล้วจะแก้ข่าวยังไงล่ะ ทั้งเมืองก็รู้พอดีว่านักร้องที่เขาหลงไหลเป็นเกย์"
นิตินัยถอนหายใจ "ก็ต้องปากแข็ง ปฏิเสธไปก่อน แบ้งค์จะบอกว่ามือที่ยื่นเข้ามาละเลงเค้กบนหน้าอกเป็นมือผู้หญิง อันนี้บอกว่าไม่ใช่แบ้งค์ไม่ได้เพราะภาพมันชัดมาก แต่ถ้าเป็นอันอื่น แบ้งค์จะยืนกรานว่าไม่ใช่แบ้งค์ หัวเด็ดตีนขาดแบ้งค์ก็จะไม่ยอมรับ" นิตินัยเอนตัวนอน เหม่อมองเพดาน ชายหนุ่มสวมกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋ว ขากางเกงรั้งขึ้นมา เผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนสะอาด มีรอยแดงๆ พาดอยู่บนต้นขาสามสี่รอย
"รอยอะไรน่ะแบ้งค์" อธิคมเหลือบตามมองแล้วอดถามไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นรอยอะไร
"ก็รอยคนที่อยู่ในคลิปฝากเอาไว้นะแหล่ะ" นิตินัยตอบเบาๆ ตายังมองเพดานนิ่ง เหมือนกำลังจะปล่อยใจให้ล่องลอย...นึกถึงคนที่ฝากรอยเอาไว้ "แต่ไม่ต้องถามแบ้งค์นะว่าใคร เพราะไม่สำคัญอะไรหรอกว่าเขาเป็นใคร"
อธิคมลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้นิตินัยเพื่อมองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องเพราะน้ำเสียงนิตินัยที่พูดถึง 'คนที่อยู่ในคลิป' นั้นฟังดูเศร้านัก หากคนที่นอนอยู่บนโซฟาหลับตาลงเสียแล้ว พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า "แล้วเค้าก็คงไม่สนใจว่าแบ้งค์จะเป็นยังไงด้วย"
นายตำรวจหนุ่มยืนมองนิตินัยอยู่ชั่วครู่...แม้มองไม่เห็นแววตาของนักร้องหนุ่มแต่เขาก็รู้สึกได้ว่านิตินัยมีอะไรลึกๆ อยู่ในใจ...ไม่ใช่แค่เฉพาะเรื่องเขาเท่านั้นที่เมื่อครู่ที่ชายหนุ่มบอกว่ารักเขา ไม่เคยลืมเขาเลย
อธิคมบอกตัวเองว่ามองไม่ผิด...นิตินัยกำลังมีใครซักคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต...ใครคนนั้นที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของนักร้องหนุ่มมากพอสมควร
"เอาล่ะ พี่จะไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยโทรหาธงรบอีกที ถ้าแบ้งค์หิว รู้สึกว่าจะมีอาหารกล่องในตู้เย็นอยู่ เอาออกมาอุ่นก็กินได้แล้ว"
นิตินัยไม่ตอบ ขยับตัวยุกยิกเปลี่ยนท่าแล้วนอนนิ่งเงียบ อธิคมจึงเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อนเตรียมตัวอาบน้ำ เหลือบตามองนาฬิกาเป็นเวลาห้าโมงเย็น
...เขายังไม่ได้โทรศัพท์ไปหาอนุภาพเลย ตอนเที่ยงวันนี้ที่คุยกัน สุดที่รักของเขาบอกว่างานยุ่งมาก ตอนบ่ายก็จะมีเรื่องต้องสะสางมากมาย ตฤณก็เร่งงานจนหายใจไม่ทัน และตั้งใจว่าจะแวะซื้อหนังสือไอเดียงานโฆษณาที่ห้างเอ็มโพเรี่ยมก่อนกลับบ้าน หากเขาอยากจะทานข้าวด้วยก็ให้แวะไปที่คอนโดตอนทุ่มกว่าๆ...
...แล้วคืนนี้เขาก็จะนอนที่บ้านของอนุภาพ...เชยชมให้สมใจอยาก เมื่อคืนนี้เขายังไม่จุใจ
สองวันที่ผ่านมา อธิคมมัวแต่ตามคดีตำรวจยิงมอเตอร์ไซด์รับจ้าง คดีวุ่นวายขึ้นเมื่อพี่ชายของคนที่ถูกยิงก็ยกพวกมาทำร้ายตำรวจคนนั้นอีกที ที่สำคัญ ภรรยาของตำรวจและลูกชายก็โดนลูกหลง ตอนนี้ลูกชายของตำรวจคนนั้นอยู่ในอาการโคม่า พี่ชายของคนขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างหายตัวไป ยังตามจับไม่ได้ หนังสือพิมพ์ก็ตีพิมพ์ข่าวกันทุกฉบับ กลายเป็นคดีที่ได้รับความสนใจจากสาธารณชน เขาจึงต้องเร่งปิดคดีให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
อนุภาพจอดรถหน้าคอนโดหรูของพันตำรวจตรีอธิคม ชายหนุ่มยิ้มให้ รปภ. ที่วิ่งตามมาอำนวยความสะดวกในการถอยรถเข้าจอด อนุภาพดึงเบรคมือรถยนต์คันใหม่ของเขาที่เพิ่งจะซื้อมาได้ไม่ถึงเดือน แล้วหันไปคว้าถุงผ้าใส่ของจิปาถะที่อธิคมสั่งให้เขาหามาให้--สบู่ยี่ห้อไอริชสปริงที่ "คนรักสะอาด" เจาะจงว่าต้องเป็นสีเขียวเท่านั้น แปลงสีฟันต้องเป็นยี่ห้อกลิสเตอร์ของแอมเวย์ และถ่านไฟฉายก้อนเล็กสุดเพื่อใส่รีโมททีวี กระดุมเสื้อเครื่องแบบสีกากีที่ถูกเขาดึงขาดเมื่อคืนวันศุกร์ เพราะนายตำรวจหนุ่มมัวแต่อิดออดไม่ยอมถอดเสื้อออกโดยให้เหตุผลว่า "ผมดูเซ็กซี่เวลาใส่เครื่องแบบ" และเขาก็แย้งว่า "เสียเวลา ถอดๆ ให้หมดซะทีเถอะสารวัตร มัวแต่เล่นบทบาทอยู่ได้"
เดี๋ยะมีต่อ แต่ต้องรอหน่อยเพราะเย็นนี้จะไปดูหนังและชอปปิ้งและไปจอง iphone คร้าบ :bye2:
-
กีสสสสสสสสสสส
หลับไปแป๊ปเดียวมาโพสอีกแล้ว ขอบคุณนะคะ :mc4: o13
-
ตายล่ะซิ..งานเข้าแล้วสารวัตร สงสัยงานนี้ไม่ตายคงเลี้ยงไม่โต :sad4:
[บ้า :เฮ้อ: ท่าทางเราจะคุยกันได้ไม่ยืดซะแล้วนี่
เห็นว่าผมมาหลายครั้งแล้วนะ
ผมดูเจ้าชู้ที่ไหนเหรอ มองตัวเองยังไงก็ไม่เห็นแวว :เฮ้อ:
ปล.โอ๊ะโอ๋ว.....เค้าแซวเล่นนิดๆหน่อยๆอย่ามาน้อยใจนะคุณคฑาวุธ รักดอกจึงหยอกเล่น :-[
เอิ่ม...แบบว่า....แล้วผู้กองธงรบกับตี๋น้อยหายไปไหนแล้วค่ะ.. :z2:
-
สารวัตร งานเข้าอีกแล้วววววววววววววว
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:sad4:
แล้วพี่นุก็จะเข้าใจสารวัตรผิดอ่ะ
เฮ๊อ เป็นผมก็คงเข้าใจผิดแหละ คนนึงแก้ผ้า อีกคนก็เหลือแต่บอกเซอร์
แล้วเรื่องหนังสืออ่ะคับ
อืม...เงื่อนไขน่าสนแฮะ เอากี่เล่มดีน๊า ...ว่าแต่พี่นาย (ขอเรียกแบบนี้บ้างนะคับ อิ่ๆ) กินจุไม๊เนี่ย เดี๊ยวเลี้ยงไม่ไหว จะแย่เอา :z1:
(แต่ว่า...ราคาอ่ะ... ถ้าเป็นคนที่ Reply เกิน 15 ครั้ง มี % ลดให้ไม๊คับ :impress2:)
-
ขาดว่างานจะเข้านะค่ะเนี่ย
:z3:
:เฮ้อ:
:กอด1:
คนแต่ง
-
เปิดจองหนังสือเมื่อไรบอกนะค๊าบบบ
คงไม่ต้องถึงกับจองครับ จะขายออกหรือเปล่าไม่รู้ :z1:
นิยายดีดีน่าอ่านอย่างนี้ ขายออกอยู่แล้วล่ะ
ที่ขายไม่ออกน่ะ คนแต่งแหงๆ 5555 :z2:
เดี๋ยวจะลองประกาศขายคนแต่ง ดูซิจะมีใครเอารึเปล่า ถ้าไม่มีใครซื้อ คุณต้องรับผิดชอบผมนะ :z1:
ว้าย อกยายแป้นจะแตก มาให้เขารับผิดชอบได้ไง มาเสนอตัวและหัวใจเป็นของแถมเลยทำให้ต้องคิดอีกทีว่าจะซื้อหนังสือดีไหม
แบบว่า กลัวได้ของแถมอ่ะ :z2:
อย่างนี้มีที่ไหน ค่าตัวเท่าไหร่ หักไปกับค่าหนังสือแล้วกันนะ ที่เหลือจะจ่ายเป็นค่าหนังสือแล้วกัน
เพราะถ้ารับของแถมไปด้วย กลัวแฟนคลับ สารวัตรอธิคมมาถล่มเอา
เพราะคนแต่งคงไม่มีเวลามาแต่งนิยาย เนื่องจากถูกใช้ให้ทำงานบ้านอย่างหนัก 24 ชั่วโมงเลย o22
รายชื่ออดีตกิ๊กของสารวัตรกระดาษรีมนึงคงไม่พอ :laugh:
:laugh: เดาว่า พอ ๆ กับคนเขียนแหละ
บ้า :เฮ้อ: ท่าทางเราจะคุยกันได้ไม่ยืดซะแล้วนี่
เห็นว่าผมมาหลายครั้งแล้วนะ
ผมดูเจ้าชู้ที่ไหนเหรอ มองตัวเองยังไงก็ไม่เห็นแวว :เฮ้อ:
อ๋อ เป็นประเภท เจ้าชู้ไม่รู้ตัวเหรอคะ :jul3:
:z13: :z13: :z13:
-
กรี๊ดดดด
ตามอ่านภาค2
ดูท่าทางคุณนุต้องสะดุดกะกิ้กเก่าๆ ของสารวัตรเยอะมาก
คราวนี้หล่ะ
มาเจอแบ้งส์ในห้องนอนอีก
ในภาพหวิวๆ
ระเบิดลงแหงม
แตกหักก็เป็นได้
เหอๆ
+1 ให้กำลังใจคนแต่งค่า
รออ่านอาทิตย์กะธงรบด้วยน้า
-
เวรกรรม สวรรค์ช่างไม่เข้าข้างจิงๆ
-
คาดว่าจะมีงานเข้าอย่างแรงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m31: :m16: :m31:
รอตอนต่อไปครับผม
:a5:
-
ผู้กอง เอ๊ย สารวัตรงานเข้า
:laugh:
-
และแล้วเราก็มีรายการเข้าใจผิดกันเกิดขึ้นอีกล้ะ
มารอต่อๆไป ทั้งๆที่อ่านผ่านๆมาบ้างแล้ว :impress2:
ไม่ได้เข้ามานี่นานมากอ่ะค่ะคุณ katawoot
เพราะไปเวิ่นเว้อที่เวบคุณ ฮ่าฮ่า
ตอนนี้จะมาตามที่นี่ล่ะ :mc4:
ยังคงเชียร์สารวัตรอธิคมกับอนุภาพต่อไป
และอีกหลายๆคู่
-
เหอะๆๆ คุณนุ นะคุณนุ
ปล. ไหนใครว่าเงินไม่มีไงครับ...เหอะๆ
-
อานุภาพต้องเข้าใจผิดแน่เลย
ขออย่าให้เห็นช็อตที่ทำให้เข้าใจผิดไปใหญ่โตนะ
มะงั้น เหอๆๆๆ
o22
-
เฮ้ออออ ปัญหา ๆ ๆ ๆ อีกแล้ว
แล้วนี่ตาธงรบไปเจ้าชู้ซะอย่างงี้ อาทิตย์คงจะยอมง่าย ๆ หรอกนะ เหอ ๆ
รอลุ้นต่อปายค้าบ เฮ้อออ
-
งานนี้รถไฟชนกันโครมๆ แน่เลยอิอิ อธิคมเอย เตรียมตัวรับศึกหนัก ตามง้ออนุภาพให้ดีดีเลยนะ อิอิ
-
:mc4: ท่านผู้กำกับทิ้งระเบิดแหงๆเลย น่ากลัวๆ o22
-
ไหนๆ
ตอนต่ออ่ะ
ฮือออ ผิดสัญญาเค้า :m15:
-
:กอด1:
-
บทที่ 3 แล้ว มารอต่อ
-
ตอนที่ 3 มาต่อแล้วครับผม
ขอบคุณนะครับที่ช่วยเป็นแรงใจและห่วงใยอธิคม
อ่านไปก็นึกถึงหลักธรรมพุทธศาสนานะครับ
อนุภาพจอดรถหน้าคอนโดหรูของพันตำรวจตรีอธิคม ชายหนุ่มยิ้มให้ รปภ. ที่วิ่งตามมาอำนวยความสะดวกในการถอยรถเข้าจอด อนุภาพดึงเบรคมือรถยนต์คันใหม่ของเขาที่เพิ่งจะซื้อมาได้ไม่ถึงเดือน แล้วหันไปคว้าถุงผ้าใส่ของจิปาถะที่อธิคมสั่งให้เขาหามาให้--สบู่ยี่ห้อไอริชสปริงที่ "คนรักสะอาด" เจาะจงว่าต้องเป็นสีเขียวเท่านั้น แปลงสีฟันต้องเป็นยี่ห้อกลิสเตอร์ของแอมเวย์ และถ่านไฟฉายก้อนเล็กสุดเพื่อใส่รีโมททีวี กระดุมเสื้อเครื่องแบบสีกากีที่ถูกเขาดึงขาดเมื่อคืนวันศุกร์ เพราะนายตำรวจหนุ่มมัวแต่อิดออดไม่ยอมถอดเสื้อออกโดยให้เหตุผลว่า "ผมดูเซ็กซี่เวลาใส่เครื่องแบบ" และเขาก็แย้งว่า "เสียเวลา ถอดๆ ให้หมดซะทีเถอะสารวัตร มัวแต่เล่นบทบาทอยู่ได้"
อนุภาพอมยิ้มเมื่อนึกถึงคืนวันศุกร์ที่เขามานอนค้างที่ห้องชุดของอธิคม...จู่ๆ ธงรบก็โผล่มา อธิคมต้องไล่ให้กลับบ้านไป บอกว่าคืนนี้เป็นคืนที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ต้องให้บริการประชาชน ธงรบบ่นอุบบอกว่าคืนนี้ไม่มีที่ไป ขอมานั่งดูโชว์แก้เซ็ง อธิคมหยิบกล่องใส่กระดาษทิชชู่ขว้างไปใส่เพื่อนรักจนธงรบรีบเผ่นออกประตูห้องแทบไม่ทัน
นักโฆษณาหนุ่มล๊อคประตูรถ หันไปยิ้มให้กับ รปภ. คนเดิมที่ยังยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วเดินแกว่งพวงกุญแจตรงไปประตูทางเข้าอาคาร
เดี๋ยวนี้เขาเข้าออกคอนโดของอธิคมได้สะดวกกว่าเดิมเพราะนายตำรวจจัดการขอสติคเกอร์ติดหน้ารถให้เขาแล้ว ทำให้ไม่ต้องถูกตรวจละเอียดยิบเหมือนก่อน พนักงานรักษาความปลอดภัยที่นี่ทำงานมีประสิทธิภาพมาก แม้จะมีสติกเกอร์แล้ว ก็ยังวิ่งตามมาอำนวยความสะดวกเรียบร้อยจนจอดรถเข้าที่ และจะยืนรอจนกว่าผู้มาเยือนจะล๊อครถเสร็จจึงจะผละจากไป
อนุภาพกดเรียกลิฟท์แล้วยืนรออย่างใจเย็น วันนี้เขานึกว่าจะได้ออกจากสำนักงานหกโมงเย็นเพราะงานยุ่งมาก แต่โชคดีที่ช่วงบ่ายตฤณแบ่งงานบางส่วนของเขาไปให้ผู้ช่วยคนใหม่ทำ เขาจึงทำงานเสร็จเร็วกว่าที่คาด...ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนแผนใหม่...เดิมตั้งใจจะไปซื้อหนังสือ เลยเปลี่ยนใจมาที่บ้านของอธิคมแทน ขนสิ่งของที่นายตำรวจ 'สั่ง' เอาไว้มาให้
...คราวนี้อนุภาพตั้งใจจะเซอร์ไพรซ์อธิคม เพราะนายตำรวจหนุ่มบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าเขาไม่ค่อยมาหาที่บ้าน...มาช่วยเก็บของรกๆ...มาช่วยทำให้บ้านน่าอยู่...มาช่วยทำให้ไม่เหงา...
...อธิคม...ออดอ้อนดีจริงๆ ผ่านมาปีกว่าๆ แล้วยังออดอ้อนเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...อนุภาพยิ้ม แล้วเดินเข้าลิฟท์
อนุภาพหยิบคีย์การ์ดห้องชุดของอธิคมออกมาจากกระเป๋า ยกขึ้นเตรียมจะเสียบเข้าช่องเสียบบัตรเพื่อปลดล๊อคประตู แต่ก็ชะงักดึงมือกลับ เปลียนใจเคาะประตูแทน
เขาตั้งใจจะลองทำให้อธิคมตกใจที่จู่ๆ เขาก็มาโผล่ที่หน้าห้อง...พออธิคมเปิดประตูออกมา เขาจะกระโดดกอดคอแล้วหอมแก้มซักฟอด ก่อนที่จะอ้อนขอให้อธิคมช่วยเป็นนายแบบโฆษณาให้อีกสักครั้ง
อนุภาพเคาะประตูหกเจ็ดครั้งแต่ประตูก็ยังไม่เปิด ชายหนุ่มแปลกใจ...อธิคมบอกว่าวันนี้หยุด ไม่ได้เข้าเวร...
ชายหนุ่มรู้ว่าข้างในห้องเปิดไฟเพราะมีแสงเล็ดลอดออกมาข้างนอก เหนือวงกบประตูห้องเป็นช่องกระจกฝ้าสีเหลี่ยมผืนผ้า ไอน้ำเกาะอยู่พร่างพรายเพราะอธิคมชอบเปิดแอร์เย็นจัด
...เปิดแอร์ถอดเสื้อผ้านอนอีกแล้ว...อนุภาพนึกในใจ ยื่นบัตรเปิดประตูกำลังจะเสียเข้าช่อง พลันเขาได้ยินเสียงดังกริ๊ก ทำให้รู้ว่ามีคนปลดล๊อคจากด้านใน จึงลดมือลง...อมยิ้ม...เตรียมทำตาหวานเชื่อมใส่นายตำรวจหนุ่ม
ใบหน้าระบายยิ้มของอนุภาพต้องหุบลงทันควันเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูไม่ใช่เจ้าของบ้าน
"แบ้งค์..." อนุภาพตะโกน...แต่เสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเบาหวิว...แทบไม่ได้ยิน
"พี่นุ" อีกฝ่ายก็อุทานเสียงเบาเช่นกัน
ทั้งสองตกใจ...ตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนที่นิตินัยจะพูดขึ้นเบาๆ ว่า "พี่คมอาบน้ำอยู่ครับ ไม่รู้เสร็จหรือยัง"
...พี่คมหรือ...แบ้งค์เรียกอธิคมว่าพี่คมอย่างสนิทสนม...ต่อหน้าต่อตาแฟนของอธิคม...อนุภาพกลั้นหายใจ ยังยืนนิ่งไม่ไหวติง
นิตินัยดึงประตูออกให้กว้างขึ้น แต่ยังยืนอยู่ที่เดิม อนุภาพมองเลยไหล่ของชายหนุ่มที่มีความสุงไล่เลี่ยกับเขาเข้าไปในห้อง สายตามองเห็นร่างของอธิคมเดินผ่านไปแวบหนึ่งใกล้ๆ ระเบียงห้องนั่งเล่นที่อยู่ถัดไปจากห้องรับแขก...ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างมีผ้าขนหนูสีขาวพันกายอยู่
อนุภาพอึ้ง รู้สึกมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอจนเจ็บ...มือที่ถือถุงผ้ากำแน่น...วูบหนึ่งอยากจะขว้างถุงที่ใส่สิ่งของจิปาถะที่เตรียมให้อธิคมใส่นิตินัย
นักร้องหนุ่มชื่อดังเม้มริมฝีปากแน่น ตกใจไม่น้อยที่เปิดประตูแล้วเจออนุภาพยืนอยู่ตรงหน้า อะไรบางอย่างทำให้เขายืนนิ่ง...อะไรบางอย่างลึกๆ ในใจทำให้เขาเอ่ยปากออกมาว่า "พี่คมพาผมมา"
อนุภาพปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเช่นเคย ยื่นถุงผ้าให้นิตินัย "ฝากให้สารวัตรด้วย"
ทันทีที่นิตินัยรับถุง อนุภาพหันขวับ รีบก้าวเท้าเดินกลับไปยังลิฟท์ กัดฟันแน่นจนรู้สึกปวด คิ้วขมวดตึง มือกำแน่นจนเกร็ง...ใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา...หากกลับรู้สึกสั่นหวิว...ร่างกายไร้เรี่ยวแรงราวกับจะกองลงบนพื้น
...อธิคม...ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวก็เป็นจริง...อธิคมที่ทำท่าดีมาตลอด...ตั้งแต่เริ่มจีบเขา...ตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันจริงจัง...เพิ่งฉลองครอบรอบกันไม่นาน...ในที่สุด อธิคมก็ทำให้เขาผิดหวัง
...เสียใจ...เสียใจเหลือเกิน...
เมื่อประตูลิฟท์ปิด อนุภาพก็หมดความอดทนที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้...เขาร้องให้จนสะอึกสะอื้น ฟันกัดริมฝีปากจนเจ็บ...แต่ไม่เจ็บเท่าที่รู้สึกอยู่ข้างใน...
ชายหนุ่มยกมือขึ้นทุบผนังลิฟท์สองสามครั้ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องแคบๆ ที่คุมขังเขาอยู่ พยายามกลืนน้ำตาลงไป...บังคับให้มันไหลย้อนกลับไป...
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก อนุภาพลังเลอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบก้าวออกไป
...หนี...
ความคิดแว่บขึ้นมา...ทุกครั้งที่เขาเสียใจ เขาต้องไปให้ไกล...
...เขาไม่ต้องการร้องให้อีกแล้ว...ไม่เอาแล้ว ไม่อยากร้องให้
...อธิคม ทำลายความเชื่อใจของเขา...
เสียงในหัวเขาเริ่มเถียงกันอีกแล้ว...เสียงเดิมที่เคยหายไปนาน...ตั้งแต่ครั้งที่เขารับรักนายตำรวจที่เลิกเจ้าชู้...
--อาจเป็นการเข้าใจผิดก็ได้...กลับไปถามอธิคมให้รู้เรื่อง
...เข้าใจผิดอะไร อธิคนุ่งผ้าเช็ดตัว เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แบ้งค์ก็เปลือบเปลือย ใส่กางเกงชั้นในตัวเดียว หัวยุ่งเป็นกระเซิง
--ฟังอธิคมก่อนสิ...ฟังคำอธิบายเสียก่อน เป็นคนรักกัน ต้องเชื่อใจกัน ต้องหนักแน่นไม่ใช่หรือ
...เชื่อใจแล้วเป็นไงล่ะ...อธิคมพาคนเก่ามาทำอะไรกันที่บ้าน...ไปนะ...ไปให้พ้น...ออกไปจากหัวเดี๋ยวนี้...หยุดเสียที...ตอนนี้รู้สึกแย่มาก...เสียใจมาก
อนุภาพโกรธตัวเอง ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ทำไมเขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
จะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอะไรแบบนี้...หากไม่นับครั้งที่เขาเห็นอัสนัยกอดแขนอธิคมที่หน้าผับเมื่อครั้งฉลองวันเกิดอาทิตย์...เพียงแต่ว่าครั้งนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงจัง...ครั้งนั้นอธิคมเพียงแค่กำลังจีบเขาอยู่...
...แต่คราวนี้ต่างกันมากนัก แรงกว่านัก...เจ็บมากกว่า...คนสองคน เพิ่งมีอะไรกันสดๆ ร้อนๆ ในห้องที่อธิคมอ้อนวอนให้เขามาหาบ่อยๆ หรือบางทีอาจจะบนเตียงเดียวกันที่เขากับอธิคมเคยมีอะไรกัน...บนเตียงที่พร่ำบอกรักด้วยถ้อยคำแสนหวาน
...ทนไม่ได้...เขาทนไม่ได้...อนุภาพสะบัดหัว ไล่ความคิดสับสนวุ่นวายให้ออกไป
"คุณนุ!"
อนุภาพได้ยินเสียงห้าวๆ ร้องเรียก ก่อนที่จะปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่อง แล้วกระชากรถออกจากที่จอดมุ่งตรงไปยังประตูทางออก
ยามสองคนยืนขวางทางอยู่ ยกมือขึ้นกางพร้อมส่งสัญญาณให้หยุดรถ แต่อนุภาพไม่มีทีท่าจะเชื่อฟัง และไม่ยอมลดความเร็ว เขากระพริบไฟถี่ๆ และบีบแตรดังลั่น
เขารู้ว่าอธิคมคงจะโทรศัพท์มาบอกยามให้หยุดรถเขาไว้ แต่เขาไม่มีวันจะหยุดเสียล่ะ...ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ คือหนีไปให้ไกล...
ใกล้ถึงประตูรั้วทางออก อนุภาพลดความเร็วลดลงเล็กน้อยพร้อมลดกระจกลง แล้วตะโกนสั่งด้วยสีหน้าเอาจริง "ถอยไป"
ยามหนุ่มร่างผอมสองคนกระหลบกันคนละทางเพราะรถสีดำคันใหม่เอี่ยมพุ่งเข้ามาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หลังจากนั้นอนุภาพเหยียบคันเร่งแล้วทะยานรถออกไปด้วยความเร็วเกินกว่าจะวิ่งในซอยเล็กๆ ชายหญิงสามสี่คนที่ยืนจบกลุ่มกันอยู่ใกล้ๆ ประตูรีบกระโดดหลบขึ้นฟุตบาธเมื่อหันมาเห็นรถมาสด้า 3 สีดำพุ่งออกมาจากประตู ชายคนหนึ่งไม่ทันระวัง ถูกหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ กระโดดชนจนล้มกลิ้งกันทั้งคู่ กล้องที่ชายหนุ่มคนนั้นถืออยู่หล่นลงกระแทกกับพื้น พร้อมกับเสียงด่าลั่นตามหลังรถที่ทะยานลับไปจากสายตา
อธิคมวิ่งกลับไปที่ลิฟท์ กดปุ่มเรียกลิฟท์ซ้ำๆ ด้วยความร้อนใจ ขณะนี้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว ไม่ใส่รองเท้า
เมื่อครู่ ทันทีที่นิตินัยยื่นถุงผ้าให้ เขารีบคว้าโทรศัพท์บอกยามให้หยุดรถมาสด้า 3 สีดำ และคว้ากางเกงขาสั้นที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้มาสวม แล้วรีบลงลิฟท์ตามอนุภาพมาข้างล่าง แต่กลับตามไม่ทัน อนุภาพก้าวขึ้นรถและปิดประตูพอดี
ตอนนี้เขาต้องรีบกลับขึ้นไปบนห้อง สวมเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถ แล้วรีบตามแฟนเขาไป
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง อธิคมเห็นนิตินัยยืนทำหน้ามุ่ยอยู่กลางห้อง
"พี่คม แบ้งค์ไม่ได้ทำอะไรนะ"
"แล้วทำไมไม่เรียกพี่ เพราะแบ้งค์ไม่ได้ทำอะไรไง คุณนุเลยเข้าใจผิด คุณนุต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ถอดเสื้อผ้าเดินไปเปิดประตูแบบนี้ เป็นใครก็เข้าใจผิด ไปเปิดประตูทำไมก็ไม่รู้" อธิคมพูดเสียงเข้ม เดินไปคว้ากางเกงยีนส์ที่วางพาดอยู่บนเตียงมาสวม หยิบเสื้อยืดสีขาวปลายแขนขลิบสีแดงเลือดหมู หน้าอกมีรูปตราโล่ห์ออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบกระเป๋าธนบัตร โทรศัพท์ และกุญแจรถ จากนั้นหันมาหานิตินัยที่เอาแต่เดินตามเขา ทำตาแดงระเรื่อเหมือนจะร้องให้
"แบ้งค์รออยู่ที่นี่ อย่าไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวธงรบก็มารับ" อธิคมสั่งเสียงเฉียบขาด แล้วเดินลิ่วไปที่ประตูพลางสวมเสื้อยืด
"พี่คม โกรธแบ้งค์หรือ แบ้งค์ผิดตรงไหน" นิตินัยทำเสียงน้อยใจ
"แล้วเราค่อยคุยกัน" อธิคมไม่ฟัง พูดประโยคสุดท้ายแล้วปิดประตู เร่งเดินไปที่ลิพท์พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งให้ลูกน้องติดตามรถมาสด้า 3 สีดำที่กำลังขับมุ่งตรงออกไปปากซอยสุขุมวิท 49 แล้วให้รายงานเขาเป็นระยะ
...อนุภาพออกไปได้สักครู่แล้ว...รถเขาจอดอยู่บนชั้น 3 ของลานจอดรถ เขาอาจจะตามไม่ทัน...แบบนี้ต้องใช้กำลังตำรวจเข้าช่วย...ตามจับหัวใจของเขากลับมา...
ท้องฟ้าไม่เป็นใจ เมื่อเขาทะยานรถแลนด์โรเวอร์สีดำออกจากคอนโด ฝนก็ตั้งเค้าว่าจะตกลงมา เมฆมืดครึ้ม ลมกระโชกแรง ส่งสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีฝนก็จะตก
...ทำไม...ตอนมีปัญหาจะต้องมีพายุทุกที...พายุที่โหมกระหน่ำทำให้ประสบความยากลำบาก...
...ขออย่างเดียว ขออย่าให้มีฟ้าผ่ามาทำลายล้างอะไรเลย...แค่นี้เขาก็แย่จะตายอยู่แล้ว...
นายตำรวจมือปราบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ลูกน้อง ทันที่ที่อีกฝ่ายรับสาย เขารีบกรอกเสียงลงไป
"ว่าไงวะหมวดก้อง ทำไมยังไม่ได้เรื่องอีก รถแค่คันเดียว ทำไมนานนักวะ"
"โธ่สารวัตรครับ เพิ่งสั่งให้ตามได้แค่ห้านาทีเอง" หมวดก้องประท้วง
"รีบๆ เข้า เดี๋ยวตามไม่ทัน แล้วรีบรายงาน" อธิคมสั่งเสียงดุ
อธิคมชะลอรถเมื่อใกล้ถึงปากซอย ถอนหายใจแรงๆ เมื่อมีรถเก๋งเล็กๆ คันหนึ่งกำลังพยายามถอยเข้าจอดริมถนน ท่าทางเพิ่งจะหัดขับใหม่ อธิคมคอยด้วยความอดทน หูก็ฟังเสียงวิทยุสื่อสารที่กำลังสั่งการให้สายตรวจติดตามหารถผู้ต้องสงสัย เสียงหมวดก้องสั่งจ่าสมพงษ์ว่า "เร็วๆ นะจ่า เดี๋ยวสารวัตรเอาตาย"
อธิคมพยายามคิดถึงสถานที่ที่อนุภาพจะไป...แวบหนึ่งเขานึกถึงโรงแรมสูงร้อยกว่าชั้นของธนาภพ...เขาจำได้ถึงตอนที่ไปงอนง้ออนุภาพที่กระบี่จนเขา "ได้" แฟนอย่างเป็นทางการ...เขาก็รู้จากอนุภาพว่าหลังจากที่หนีเขากับอาทิตย์ไปในคืนนั้นที่เกิดเรื่องกันหน้าผับในวันเกิดของอาทิตย์ ชายหนุ่มไปพักค้างคืนที่โรงแรมของธนาภพ...และที่นั่น อนุภาพได้คิดไตร่ตรองและตัดสินใจลบภาพอดีตของตัวเองกับธนาภพ...
อธิคมหวั่นใจ...หากคราวนี้อนุภาพหนีไปหาธนาภพเพื่อให้แฟนเก่าปลอบใจ...เขาคงทนไม่ได้...
นายตำรวจหนุ่มหยิบโทรศัพท์ สั่งการให้หมวดก้องตรวจสอบกับโรงแรมเผื่อ 'รถผู้ต้องสงสัย' จะไปโผล่ที่นั่น แต่ไม่นาน เขาก็ได้รับรายงาน
"ได้เรื่องแล้วครับสารวัตร ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยใช้เส้นทางสุขุมวิท ตรงไปบางจากครับ เพิ่งลงจากสะพานพระโขนงได้ไม่เท่าไหร่ จะให้เข้าจับกุมเลยไหมครับ" เสียงในสายรายงาน
"ไม่ต้อง แต่ถ่วงเวลาเอาไว้ ผมกำลังไป แล้วอย่าใช้กำลังเด็ดขาด" อธิคมสั่ง
"แล้วผู้ต้องหาทำผิดอะไรครับ หากมีการขัดขืน ผมนำกำลังจับกุมได้เลยนะครับ"
"ไม่ต้องถาม ทำตามที่บอก จำไว้ ห้ามใช้กำลังเด็ดขาด ไม่งั้นล่ะน่าดู"
อธิคมไม่รู้ว่าสิ้นเสียงคำสั่งของเขา คนที่อยู่ปลายสายเกาหัวแกรกๆ เพราะความไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องตามเพราะเป็นคำสั่ง
อนุภาพมองผ่อนความเร็วของรถ เมื่อรถคันข้างหน้าเปิดไฟเลี้ยวชะลอตัวเพื่อเลี้ยวเข้าซอย ชายหนุ่มเพ่งตามองกระจกมองหลัง เพราะกลัวว่าอธิคมจะตามมา เขารู้ว่าอธิคมขับรถเร็วมาก หากนายตำรวจตามเขามาอย่างกระชั้นชิดก็คงทันเขาในไม่ช้า อนุภาพจึงตัดสินใจหักรถเลี้ยวซ้ายทันทีเข้าซอยอุดมสุขตามรถเก๋งข้างหน้า เขาคิดว่าจะมุ่งตรงไปยังถนนศรีนครินทร์ แล้วออกไปบางนา...บางทีอาจจะไปให้ไกลถึงชลบุรี หรือระยอง...ไปนั่งเงียบๆ ริมทะเลสักพัก แล้วค่อยคิดต่อ
ชายหนุ่มขับรถมาไม่นานก็เห็นรถตำรวจสายตรวจตามประกบรถของเขา กระพริบไฟหน้ารถถี่ๆ แล้วตีขึ้นมาประกบ แล้วส่งสัญญาณให้เขาจอดรถข้างทาง
อนุภาพชะลอรถจอดชิดขอบถนน ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่ตอนนี้แห้งไปแล้ว ชายหนุ่มนั่งนิ่งรอให้ตำรวจจอดรถแล้วเดินมาที่รถเขาจึงลดกระจกลง ตำรวจรูปร่างผอมเกร็งเดินเข้ามาใกล้ หน้าตาราวอายุยี่สิบต้นๆ เหมือนเพิ่งจะเป็นตำรวจจบใหม่ ใบหน้าคม ผิวคล้ำ จมูกโด่ง ท่าทางเป็นมิตรถามเขาว่า "คุณอนุภาพใช่ไหมครับ"
อนุภาพนิ่ง ไม่ตอบในทันที คิดในใจว่าหากตำรวจหนุ่มจบใหม่คนนี้เป็นคนที่อธิคมส่งมาติดตามเขาก็ถือว่าทำงานพลาดที่ถามชื่อเขาตรงๆ แทนที่จะขอดูบัตรประจำตัว
...อธิคม...ดูสิ...ตามไม่ทันยังวิทยุสั่งการให้ตำรวจสายตรวจตามจับเขาอีก...
...อย่าหวังเลย...คอยดูนะ...เขาจะหนีไปให้ไกล...
"ไม่ใช่ครับ มีอะไรหรือครับคุณตำรวจ" อนุภาพตีหน้าซื่อ
ตำรวจหนุ่มดูลังเลชั่วครู่ ไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไรต่อ วิทยุสื่อสารก็ดังขึ้น ตำรวจหนุ่มตอบรับ เรียกอีกฝ่ายหนึ่งว่า "หมวด"
เสียงหมวดสอบถามว่าพบตัวหรือยัง สายตรวจหนุ่มเดินห่างออกไปประมาณสี่ก้าวจึงตอบว่าพบแล้ว อนุภาพทันได้ยินเสียงหมวดสั่งการว่า "ให้รอสารวัตร"
อนุภาพหรี่ตามองกระจกหน้ารถนิ่ง คิดฉุนอธิคมมากกว่าเดิม...
"สารวัตร" ของหมวดคนนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากสารวัตรอธิคมเจ้าชู้คนนั้น...คนที่ทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของเขา...คนที่นอกใจเขา...คนที่กำลังทำให้เขาเสียใจยิ่งนัก...
3.3.3.3.3
-
เกลียดไอ้แบงค์!!!~
-
ตามให้ทันนะสารวัตร :sad11:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เหอๆๆ งอนนานๆๆๆเลย โสนะหน้าสารวัตรเป็นพระเอกดีนัก :jul3:
-
เข้าใจผิดกันอีกแล้ว :monkeysad:
-
งานเข้าของจริงค่ะ
ท่าทางจะแรงด้วย
ไม่รอดแน่
เหอเหอ
-
:fire:
ใช่ๆๆๆ เกลียดแบงค์เหมือนกัน แต่...
จะว่าไปตาสารวัตรเองก็นะ แทนที่จะปรามไม่ให้เค้าแก้ผ้า แล้วจะรีบอาบน้ำอะไรกันนักกันหนาเนี่ยฮึ :angry2:
:m31:เป็นเรานะ คงระเบิดตั้งแต่มาเปิดประตูแล้วล่ะ สมตาสารวัตรเลย ทำพี่นุร้องไห้อีกแล้ว ลำพังแค่ต้องเจอ "อดีต" ทั่วบ้านทั่วเมืองนี่ก็จะแย่อยู่แล้วเนี่ย :เฮ้อ:เฮ๊อ สงสารพี่นุจังอ่ะ :sad4:
-
อีกแล้วนะสารวัตรทำตัวเองอีกแล้วนะ :เฮ้อ:
-
เข้ามารอครับ อิอิ :impress2:
-
เข้ามาลุ้นครับ อิอิอ
-
จะเกลียดแบ้งค์ไปทำไมอ่ะ เขาไม่เห็นได้ทำอะไรใครเลย เขาก็อยู่ของเขาเฉยๆ ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร :m17:
แบ้งค์นี่ เดะ เดะ ศรุตร้ายกว่า ร้ายเงียบๆ นิ่งๆ มองไม่ออกว่าหน้ายิ้มๆ คิดอะไรอยู่ข้างใน
เมื่อวานได้ยินเรื่องคนเล่าให้ฟังว่าผู้ชายตบกันเพื่อแย่งผู้ชายคนหนึ่ง
มันมีแบบนี้ด้วยหรือ
เคยเจอแต่ผู้ชายสองคนทำหน้าทำตาเขม่นกันเพราะมาชอบผู้ชายคนเดียวกัน แล้วก็ต่างคนต่างแยกไป แบบมาตบกันต่อหน้าประชาชนแย่งกันนี่มีด้วยหรือ?
-
เฮ้ออออออออออออออ
และแล้วก็เข้าใจกันผิดร้ายแรงจริง ๆ ด้วย
น่าสงสารอานุภาพจังเลย
แบงค์นี่ก็กะไรอยู่นะ
ทำไมทำแบบนี้
อยากให้เค้าเข้าใจกันผิดรึไงเนี่ย
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เข้าใจผิดมากๆๆๆ
โฮฮฮฮฮฮ
สงสารคุณนุ
สารวัตรรีบมาด่วนๆ เลย
ก่อนจะหนีหายไปอีก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :oo1:
เอ้ยๆๆ emotion ผิด
o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :oo1: เอ้ยๆๆ emotion ผิด o13
อ่า ผิดเหรอ เชื่อตายล่ะ คิดอะไรไม่เหมาะสม
-
อะไรหว่า งอลลลลลลลลกัอีกแล้ว
แล้วๆๆๆๆๆๆยังไงต่อ
ถ้าหากว่าสารวัตรจับตัวอนุภาพได้แล้ว
จากนั้นละจะเกิดไรขึ้น :impress2:ไม่อยากคิดเลย :z1:
-
อ๊าก สารวัด เข้าใจผิดไปใหญ่ เเล้ว รีบมา เร็วๆ
เดี่ยวจะ วุ่นวายกัน อีก
T^T
ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอารายขึ้น o18
ฝากนิยายใหม่ด้วยนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8034.0
-
โห แบงค์ ถามมาได้ว่าทำไรผิด :3125:
เอร๊ยยยยยยยยยส์
-
สารวัตชอบทำให้งานเข้า
แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3: :เฮ้อ: :o12:
:seng2ped:
:call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :oo1: เอ้ยๆๆ emotion ผิด o13
อ่า ผิดเหรอ เชื่อตายล่ะ คิดอะไรไม่เหมาะสม
เชื่อเค้า เถอะนะ :oo1:
เอ้ยย ๆ ผิดอีกแล้ว
:m15:
-
สงสาร รปภ.มากกว่าที่ต้องคอยนั่งเฝ้าหน้าคอนโด o22 :mc4:
-
เหอ ๆ เข้าใจกันเถ๊อะ รักกัน ก็ต้องฟังกัน หนีไม่ใช่การแก้ตัณหา เอ๊ย ปัญหา 555
-
ขอให้สารวัตรง้อคุณนุได้เร็วๆน้า :call:
-
คืนนี้อัพน้อยจัง กะแกล้งกัน ใช่มะๆ :m16:
นอนไม่หลับนะเนี่ย มันค้างมากมาย :z13:
บาปกรรมนะ ทำเค้ากังวลนอนไม่ได้ :m15:
-
แบ้งค์น้า
ไม่น่าเลย
สารวัตรงานเข้าเลยทีนี้
งานใหญ่ด้วย
o22
-
มารอ :z13:
นะ
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ มีความเห็นติชมยังไงก็บอกได้นะครับ จะได้เอาไปปรับปรุง
ขอบคุณครับ
4
น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วเริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง อนุภาพหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่ประชุมกับตฤณที่บริษัทและยังไม่ได้เปิดเสียงจนถึงตอนนี้ แสงไฟวูบวาบบนหน้าจอที่เห็นเป็นระยะตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านอธิคมตอนนี้หยุดไปแล้ว หากทุกครั้งที่ไฟหน้าจอกระพริบหมายความว่าอธิคมโทรมา ป่านนี้ก็คงนับได้เกินยี่สิบครั้ง
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ จงใจทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถ คว้าประเป๋าธนบัตร แล้วเปิดประตูรถออกมา เดินตรงไปยังตำรวจหน้าอ่อนที่กำลังสื่อสารวิทยุอยู่กับ "ตัวแทน" ของ "สารวัตร" เขาขออนุญาตไปซื้อน้ำดื่มในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ ก่อนจะแอบโบกมือเรียกแท็กซี่หนีไป
...ทิ้งรถและโทรศัพท์ไว้ให้อธิคมดูต่างหน้า...
...อีกไม่นาน ตำรวจหนุ่มอ่อนหัดคนนั้นก็คงจะโดนอธิคมตำหนิ ดุ หรือ...อะไรก็ช่างเถอะ...แต่อธิคมคงหัวเสียมากเมื่อมาถึงแล้วพบว่าลูกน้องที่เขาสั่งการผ่านวิทยุกักตัวเขาไว้ไม่ได้...
"ไปไหนครับคุณ" แท็กซี่ถาม มองเขาผ่านกระจกมองหลัง อนุภาพบอกให้รีบออกรถให้เร็วที่สุด
"ลุงขับไปก่อน ถ้าเห็นตลาดสดที่ไหนก็ได้ค่อยจอดให้ผมลง"
"อีกไกลนะครับ" คนขับแท็กซี่ท้วง
"ยิ่งไกลยิ่งดี" อนุภาพพึมพำเบาๆ ตอบตัวเองมากกว่าที่จะตอบคนขับรถ ในใจนึกว่าตอนนี้ต้องหนีจากอธิคมไปให้ไกลๆ
...อธิคมทำให้เขาเสียใจมาก...เขาไม่อยากเชื่ออธิคมแล้ว...
ครั้งนั้นเมื่อพบนิตินัยที่กระบี่ตอนไปถ่ายทำโฆษณา เขาคาดคั้นอธิคมจนรู้ว่านิตินัยเป็น "อดีต" คนหนึ่งของนายตำรวจหนุ่มตั้งแต่นิตินัยเข้าวงการใหม่ๆ อธิคมยืนยันว่าไม่คิดอะไรกับนิตินัยแล้ว และไม่เคยติดต่อกันอีกเลยตั้งแต่เลิกคบกัน ในการถ่ายโฆษณาชิ้นใหญ่คราวนั้น อธิคมไม่ได้แสดงท่าทีสนใจนิตินัยแม้แต่นิด ส่วนนิตินัยเองก็มุ่งความสนใจไปที่อธิป ผู้ช่วยอีกคนของเขาที่พยายาม "หนี" จากการถูกนิตินัยจีบ อธิคมเลยรอดตัวไป <<ย่อหน้านี้ต้องแก้ให้เข้ากับบทที่ 46 ของภาคที่ 1 }}
แต่ตอนนี้...ทำไมอธิคมพานิตินัยมาบ้าน...ในสภาพแบบนี้..จะให้เขาคิดอย่างไรเล่า...
แท็กซี่จอดให้อนุภาพลงหน้าตลาด ชายหนุ่มโบกเรียกแท็กซี่คันอื่นต่อ สั่งให้ไปส่งที่หน้าห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วเปลี่ยนแท็กซี่อีกคันให้ขับออกนอกเมือง คิดอย่างเดียวว่าต้องหนีจากอธิคมให้พ้น
ตอนนี้อธิคมคงพยายามสั่งให้คนติดตามเขาให้วุ่น วิธีเดียวที่จะหนีอธิคมได้ก็คือนั่งแท็กซี่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายๆ คัน
แท็กซี่คันสุดท้ายจอดส่งอนุภาพที่หน้าสวนสาธารณะ...ที่ไหนซักแห่งนอกกรุง ฝนที่หยุดตกไปแล้วเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา เริ่มจะโปรยปรายลงมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มเดินทอดน่องไปยังม้านั่งข้างต้นปาล์ม แสงไฟจากโคมไฟบนเสาสีเขียว ปลายยอดเป็นรูปกินรีถือโคมไฟเล็กๆ สีทองส่องแสงไม่ค่อยสว่างมากนัก สวนสาธารณะเงียบสงัด ฝนที่ตกปรอยๆ ตอนหัวค่ำคงทำให้คนกลับบ้านกันหมด
อนุภาพทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยแรง ตาเหม่อลอยไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาถอนหายใจเบาๆ ยกมือขึ้นกอดอกราวจะปลอบใจตัวเองว่ามีอ้อมแขนที่อบอุ่นกำลังปลอบโยนอยู่
...อ้อมแขนของเขาเอง...แทนที่จะเป็นอ้อมแขนของคนที่เขารัก...
เขาเคยพร่ำบอกตัวเองเสมอว่า เมื่อตัดสินใจเป็นแฟนของคนที่เคยเจ้าชู้ และตอนนี้เลิกเจ้าชู้แล้ว เขาต้องอดทนและหนักแน่นมากพอสมควร บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก อดีตของอธิคมที่เคยเจ้าชู้ อย่างน้อยก็ต้องมีบ้างที่คนเก่าๆ ของนายตำรวจจะโผล่ขึ้นมาทำให้รู้สึกหึงหวงบ้าง...
ทั้งที่เตือนตัวเองเสมอ แต่เขาไม่เคยนึกว่าจะพบอธิคมกับนิตินัยอย่างที่เห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ปีกว่าๆ อธิคมแสดงให้เห็นว่าได้เลิกเจ้าชู้แล้ว
...เขาทำตัวดีมาตลอด...ทำไมจะต้องมาดีแตกเสียตอนนี้...ทำไม...ทำไมเร็วเช่นนี้...ทำไมต้องเป็นนิตินัย...นิตินัยที่มีความสัมพันธ์กับใครต่อใครมากหน้าหลายตา...นิตินัยที่อธิคมเคยยืนยันเสียงแข็งว่าไม่เคยนึกถึงนิตินัยแล้ว
...นิตินัย...ตอนนี้กลับมามีอะไรกับอธิคม...คนของเขา...เขาทนไม่ได้...
อนุภาพฟุบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง ศอกทั้งสองข้างวางอยู่บนเข่า น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพอธิคมเปลือยเปล่ากอดรัดกับนิตินัยบนเตียง ทำอะไรต่ออะไรอย่างที่เคยทำกับเขา...ทนไม่ได้...แบบนี้ทนไม่ได้...
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่ทราบได้ อนุภาพอยากนั่งอยู่ตรงนี้นานๆ อยากจะลืมทุกอย่างให้ได้ อยากจะคิดไตร่ตรองให้กระจ่างว่าจะทำอย่างไรดีต่อไป แต่สมองของเขาไม่ยอมทำตาม...คิดอะไรไม่ออก
อาวุธขับรถผ่านมาถึงสวนสาธารณะที่เขาเคยมีความหลังกับอดีตคนรัก ด้วยความคิดถึงนที เขาตัดสินใจแวะเข้าไป ตั้งใจว่าจะยืนมองสถานที่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง ณ ที่แห่งนี้ เขาพบนทีเป็นครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มจากเขาไปนานแล้ว จากไปไม่มีวันกลับ ความคิดคำนึงถึงอดีตไม่เคยจางหาย แม้เขาบอกว่าเขาเก็บนทีใว้ในที่พิเศษในความทรงจำ แต่บางครั้ง ความทรงจำส่วนนั้นก็ยังผุดขึ้นมาเตือนใจเขาอยู่เป็นครั้งคราว
อาวุธรู้ว่าการทำเช่นนี้จะก่อให้เกิดความรู้สึกหลายประการ ทั้งเสียใจที่มาเห็นสถานที่ในความทรงจำเก่าๆ ทั้งอิ่มเอมใจที่รู้ว่าเขาได้กลับมายังที่โปรดของอดีตคนรัก และอีกความรู้สึกสารพัดปนเปกันซึ่งเขาไม่อาจอธิบายได้ แต่เขาไม่อาจทัดทานความต้องการส่วนลึกในใจ เขาต้องเห็นสถานที่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง...ใต้ต้นตะแบกที่นทียืนรอเขา...รอให้เขามาปกป้อง แต่เวลากลับไม่ยอมรอ...เวลาได้พรากคนที่เขารักไปตลอดกาล...
พลันความคิดของสารวัตรใหญ่ก็สะดุด พันตำรวจโทอาวุธเห็นร่างชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่บนม้าหินอ่อนไม่กี่เมตรก่อนถึงต้นตะแบกที่ยืนต้นสล้างเป็นทิวแถว ฝนเริ่มตกพรำๆ ร่างนั้นดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นมาก่อน สายตาตำรวจคมกริบของเขานึกทบทวนว่าเหมือนใครสักคนที่เขาเคยพบ เมื่อขับรถเข้าไปใกล้ แสงไฟหน้ารถส่องสว่างทำให้เห็นชัดเจนขึ้น ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองรถเขาแวบหนึ่งแล้วเบือนหน้าไป
...คุณนุ...มาทำอะไรที่นี่...
อาวุธจอดรถ เปิดประตูรีบก้าวเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกล
แรกที่แสงไฟสว่างจ้าของรถยนต์คันหนึ่งสาดส่องมากระทบใบหน้า อนุภาพเงยหน้าขึ้นมอง แต่รถคันนั้นไม่ได้ขับผ่านเลยไป คนขับรถเปิดประตูออกมา เดินตรงมาที่เขา ร่างสูงโปร่งบังไฟหน้ารถเห็นเป็นเงาสลัว ชายหนุ่มสูงประมาณ 180 เซ็นติเมตรแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ารัดรูป เดินตรง นิ่ง ก้าวเท้าเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เมื่อเข้ามาใกล้ เขาสังเกตเห็นชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใส่ชุดเครื่องแบบตำรวจ แวบหนึ่งเขานึกว่าเป็นอธิคม แต่ผู้ชายคนนี้รูปร่างบางกว่า ไม่กำยำล่ำสันเท่ากับคนที่เขาหนีมา
...ไม่ใช่อธิคม...แล้วคนนี้เป็นใคร...ลูกน้องของอธิคมหรือไร...
อนุภาพขยับตัว กำลังจะลุกขึ้นยืน ตั้งใจว่าจะบอกเขาตรงๆ ให้กลับไปบอกอธิคมว่าอย่าหวังว่าเขาจะคุยด้วย อย่างน้อยก็ภายในสองสามวันนี้ เขาจะหายหน้าไปไหนไกลๆ ซักแห่ง หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
"คุณนุ เป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น" เสียงนั้นเรียก เจ้าของเสียงเดินเข้ามาใกล้จนเห็นใบหน้าชัดเจน อนุภาพมองใบหน้าคมสันนั้นด้วยความรู้สึกคุ้นตา ราวกับเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน
ในที่สุดก็นึกออก...อาวุธ! พันตำรวจโทอาวุธ...เพื่อนรักของอธิคม...หนึ่งใน "สามทหารเสือ" ที่อธิคมกับธงรบเคยพูดกัน
อาวุธมองใบหน้าที่เขาเคยจำได้ติดตาเมื่อคราวเห็นรอยยิ้มสว่างสดใสริมทะเลเช้าวันนั้นซึ่งบัดนี้ดูเศร้าสร้อย ดวงตาสวยคู่นั้นแดงกร่ำเพราะร้องให้
“คุณนุ เป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น”
“คุณ...” อนุภาพชะงักชั่วครู่ เหมือนพยายามใช้ความคิด โชคที่อาวุธแต่งเครื่องแบบจึงไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตกใจกลัวว่าเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาทัก “สารวัตร...”
“ครับ ผมเอง เกิดอะไรขึ้น บอกผมซิ มีอะไรให้ผมช่วยไม๊ครับ”
“สารวัตรอาวุธ...เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ ผมสบายดี” อนุภาพอึกอัก
“สบายดีอะไรกัน คุณมานั่งอยู่กลางสวนสาธารณะเงียบๆ ชานเมืองตอนฝนพรำอย่างนี้ ไม่มีอะไรได้ยังไง เอารถมาหรือเปล่าครับ อยู่ไหน อย่ามาตากฝนแบบนี้เลย”
“ฝนพรำๆ ไม่เป็นไรหรอก” อนุภาพหันหน้าหนี ไม่อยากสบตาอาวุธ
“มีอะไรบอกผมซิครับ อย่าเห็นว่าผมเป็นคนแปลกหน้าเลย อย่างน้อยผมก็เป็นเพื่อนอธิคม”
...อธิคม...ชื่อนี้สะกิดอนุภาพให้มีปฏิกิริยา...
...อธิคม...ทำให้เขาเตลิดออกออกมาไกลถึงขนาดนี้...เขาไม่อยากจะได้ยินชื่อนี้...อย่างน้อยก็ในเวลานี้...
อนุภาพเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ อุตส่าห์หนีมาไกล แม้อธิคมไม่ได้ตามมา แต่เพื่อนของเขากลับโผล่มาแทน อะไรที่เกี่ยวข้องกับอธิคมยังตามมาสะกิดแผลในใจของเขาอีก
...อาวุธ...เพื่อนของเขา...ตำรวจหนุ่มรูปร่างพอๆ กัน หน้าตาคมเข้มไม่ต่างกัน...แม้บุคลิกต่างกัน แต่ก็สะท้อนอะไรๆ ที่เป็นอธิคมออกมาได้ไม่น้อย...
ชายหนุ่มเริ่มสะอื้น ไม่อยากจะอดทนเก็บน้ำตาไว้อีกแล้ว ยิ่งมีผู้ชายคนนี้มาสะกิดให้เขานึกถึงอธิคม เขายิ่งทนไม่ได้
“คุณนุ ร้องให้ทำไม ขอร้องเถอะ ขอให้เชื่อใจผม ให้ผมได้ช่วยเหลือคุณนะครับ”
“ผมอยากอยู่คนเดียว” อนุภาพเสียงสั่น
“ก็ได้ อยากอยู่คนเดียวก็ได้ แต่อย่านั่งตากฝนอย่างนี้เลย อย่างน้อยก็ไปนั่งในรถ” อาวุธอ้อนวอน ที่จริงเขาหลอกล่อ เขารู้ดีว่าไม่นาน อนุภาพก็คงจะสงบลง และเขาก็รู้สึกแล้วว่าต้องมีอะไรเกี่ยวกับอธิคมที่ทำให้อนุภาพนั่งเสียใจอยู่อย่างนี้
คิดไว้ไม่ผิด อธิคมทำเสียเรื่องอีกแล้ว เขาเคยเปลี่ยนใจคิดว่าอธิคมเลิกความเจ้าชู้ที่คบใครเป็นเวลาสั้นๆ แบบได้แล้วทิ้งดังที่เคยเป็นมา เคยคิดว่าอนุภาพคือตัวจริงที่ทำให้อธิคมเลิกความเสเพลได้แล้วเพราะรักกันเกินขวบปี ไม่นึกว่าเหตุการณ์ที่เขาเคยนึกหวั่นใจแทนอนุภาพจะมาถึง
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็นึกเพียงว่าทั้งสองอาจจะเพียงทะเลาะกัน ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องอะไร เขาไม่อยากด่วนสรุป
หากในใจลึกๆ ของเขาเล่า กลับอดคิดไม่ได้ว่า...เมื่อทั้งสองเลิกกัน..อนุภาพไม่ได้เป็นแฟนเพื่อนแล้ว...เขาก็มีสิทธิ์...
...นี่คือความรู้สึกเดิมที่เขาเคยแอบคิดเอาไว้คราวที่พบกับอนุภาพครั้งนั้น...ครั้งที่เขาคิดว่าชายหนุ่มเป็นเพียงเหยื่อรายใหม่ของอธิคมที่อาจจะถูกทิ้งไปเมื่อครบเดือน...แต่ครั้งนั้นเขาคิดผิด...อธิคมมั่นคงกับอนุภาพนานเกินกว่าที่เขาคาด...แต่วันนี้ก็ไม่แน่...ระยะเวลาที่เรียกว่า ‘นานมาก’ ของอธิคมอาจใกล้จบลงแล้ว...
“ผมไม่ได้เอารถมา ผมมาแท็กซี่” อนุภาพเสียงเบา พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยกมือขึ้นกางนิ้วกดหางคิ้วทั้งสองข้าง
เขาทิ้งรถไว้ที่ข้างถนน เมื่อตำรวจสายตรวจจอดรถเดินเข้ามาถามว่าเขาคืออนุภาพหรือเปล่า...อธิคมใช้อำนาจความเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ไล่ตามเขาเหมือนตามผู้ร้าย วิทยุสื่อสารให้สายตรวจช่วยตามรถเก๋งสปอร์ตสีแดงป้ายทะเบียนของเขา ไม่ช้าก็เร็ว อธิคมต้องตามทัน เวลานั้นเขาไม่ต้องการพบอธิคม เขาต้องการหนีไปตั้งหลักเสียก่อน เท่าที่คิดได้ในตอนนั้นคือนั่งแท็กซี่ไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้
“คุณนุครับ ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ผมอยากให้คุณเชื่อใจผมสักนิด ผมหวังดีต่อคุณ ผมว่าคุณก็คงพอจะมองออก พอดีผมผ่านมาแถวนี้ ไม่เคยคิดว่าจะเจอคุณแบบนี้ อย่าคิดอะไรเป็นอื่น” อาวุธเริ่มจะรู้สึกว่าอนุภาพอาจจะไม่ไว้ใจเขาที่เป็นเพื่อนกับอธิคมและอาจคิดว่าอธิคมส่งเขาให้มาเกลี้ยกล่อม
“ผมแวะมาที่นี่เพราะอดคิดถึงแฟนเก่าของผมไม่ได้ ถัดไปตรงโน้นคือที่ที่เราพบกับครั้งสุดท้าย เขามารอผม แต่ผมมาไม่ทัน แล้วเขาเลยโดน...” อาวุธชะงัก ไม่อยากจะนึกภาพเย็นวันนั้นเมื่อเกือบหกปีที่แล้ว
อนุภาพหันมามองอาวุธเต็มตา พยายามค้นหาความจริงจากแววตาคู่นั้น อาวุธมีดวงตาที่คมกริบเหมือนพญาเหยี่ยวไม่ต่างจากอธิคมและธงรบเท่าใดนัก หากมีความมุ่งมั่นมากกว่า แววตาเรียบนิ่ง จริงจัง ไม่ขี้เล่นเหมือนอีกสองคน....“สามทหารเสือ”...ที่มีอะไรที่คล้ายกันมาก
บางอย่างในแววตาของอาวุธทำให้อนุภาพมั่นใจว่าเขาพูดความจริง ผู้ชายคนนี้จริงจังและมีพลังอยู่ในตัวที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกปลอดภัยและวางใจได้
บางที...เขาอาจจะยอมเชื่ออาวุธ...
“ขอบคุณสารวัตรนะครับที่เป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก อีกหน่อยก็รู้สึกดีขึ้นเอง”
“ผมรู้ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเราจะรู้สึกอ่อนแอ แต่ผมมองตาคุณก็รู้ว่าคนอย่างคุณเป็นคนเข้มแข็ง ถ้าคุณเอาชนะความอ่อนแอนั้นได้ แต่เวลาที่อ่อนแอ มันก็ไม่เสียหายนะครับที่จะยอมรับความเป็นเพื่อน หรือกำลังใจจากใครซักคน แม้แต่จากคนแปลกหน้า”
“สารวัตรไม่ใช่คนแปลกหน้า”
“ถึงงั้นก็เถอะ ผมก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าเท่าไหร่ เราพบกันไม่กี่ครั้งเองนี่ครับ” อาวุธยังหันไปมองที่ต้นตะแบกไม่ไกล
อนุภาพมองตาม...ถูกหันเหจากเรื่องที่ตัวเองกำลังเสียใจอยู่...อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอดีตคนรักของอาวุธ...ผู้ชายที่มั่นคงและแข็งทื่อเหมือนหิน...พ่อคนเก่ง...มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค...ฉายาที่ธงรบแอบมาพูดให้เขาฟังลับหลัง
บางอย่างทำให้อนุภาพชวนอาวุธออกไปจากที่ตรงนี้
“สารวัตร ขอผมไปนั่งในรถนะครับ” อนุภาพเอ่ยเสียงเบาๆ รู้สึกประหลาดใจตัวเอง ตอนนี้เขากลับอยากปล่อยให้อาวุธอยู่คนเดียว
“เชิญครับ” นายตำรวจหนุ่มหันมายิ้มให้ แล้วเดินนำไปที่รถ
“สารวัตรไม่...” อนุภาพหันไปที่ต้นลำพู
“ผมเริ่มจะหนาว เสื้อเริ่มเปียกแล้วครับ ตอนนี้ฝนฟ้าไม่เป็นใจ นั่งมองในรถก็แล้วกัน”
อธิคม...อาวุธเหมือนอธิคม...อ่านใจคนออก...ความสามารถพิเศษของตำรวจหรืออย่างไร...ที่อ่านใจคนได้...
“ไว้ให้คุณรู้สึกดีขึ้น ผมจะเล่าเรื่องนทีให้ฟัง เขามีอะไรเหมือนคุณนุตั้งหลายอย่าง” อาวุธยิ้มบางๆ
...บางครั้งดูเหมือนเขาฝังใจอยู่กับอดีต แต่บางครั้งเขาก็พูดเรื่องของอดีตได้อย่างธรรมดาเสมือนไม่รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว...
อนุภาพมองผู้ชายที่เขาเพิ่งก้าวขึ้นนั่งบนรถเคียงข้าง
...อาวุธดูซับซ้อนกว่าที่เขาคิด...นี่คือแง่มุมที่แตกต่างจากอธิคมและธงรบ...
“ผมทะเลาะกับสารวัตรอธิคม เลยหนีมาเสียไกล ผมไม่อยากให้เขาตามตัวเจอ ยังไม่พร้อมจะพบหน้าเค้า” จู่ๆ อนุภาพก็บอกอาวุธเสียงเรียบ
“ครับผม ถ้าคุณนุยังไม่อยากพูดอะไรก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ แต่เชื่อผมอย่าง อธิคมไม่ได้ส่งผมมาตามคุณ ที่เราเจอกันนี่เป็นการบังเอิญจริงๆ”
"ผมอยากจะหนีไปไกลๆ" อนุภาพพึมพำ
"หนีไปตั้งหลักหรือครับ" อาวุธถามเสียงนุ่ม
อนุภาพพยักหน้า ไม่รู้ทำไมเชื่อผู้ชายคนนี้ทันทีที่เขาพูด บางทีอาจเป็นเพราะบุคลิกของเขา หรือ ‘ชื่อเสียง’ ของเขาที่ ‘เพื่อนสองคนนั้น’ เคยกล่าวถึง
...ธงรบนินทาว่า อาวุธเป็นประเภทพูดน้อยต่อยหนัก...ส่วนอธิคมบอกว่า ธงรบเป็นประเภทเอาแต่พูดแต่ไม่ยอมต่อย...และธงรบนั่นเองบอกว่า อธิคมเป็นประเภทพูดไปต่อยไป ทำทุกวิถีทาง ใช้ทั้งเล่ห์ใช้ทั้งกล...
อนุภาพเข้าใจแล้ว...เห็นจะจริงตามที่เพื่อนนินทาเพื่อน...
อาวุธชวนเขาคุยจนรู้สึกผ่อนคลายขึ้น แรกเริ่มนั้นอนุภาพคิดว่าอธิคมส่งเพื่อนมา "เจรจา" กับเขา แต่อาวุธบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่มาพบกัน...อาวุธแวะเข้ามาที่สวนสาธารณะเพราะคิดถึงอดีตคนรัก...ไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่เป็นที่ที่อาวุธพบคนรักเก่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากกัน...
ประหลาดนัก...บางอย่างในแววตาของอาวุธทำให้เขาเชื่อใจนายตำรวจหนุ่มง่ายๆ...
"คุณนุ...อยากให้ผมส่งที่ไหนครับ" อาวุธพูดเสียงเบา
อนุภาพก้มหน้า มองมือตัวเองที่วางประสานอยู่บนตัก นึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป หรือไปที่ไหนดี ริมฝีปากเริ่มสั่นระริกเพราะนั่งตากฝนอยู่นาน ตอนนี้เขาหยุดร้องให้แล้ว แต่ในอกกลับรู้สึกว่าสะอึกสะอื้นอยู่ไม่หาย
อาวุธยื่นเสื้อตำรวจสีกากีให้พร้อมกล่าวว่า "คุณหนาวมากแล้ว เดี๋ยวเป็นปอดบวม"
อนุภาพเงยหน้าขึ้นมอง ยังไม่ยื่นมือไปรับเสื้อเครื่องแบบของอาวุธ จนอีกฝ่ายกล่าวว่า "รับไปสิครับ คลุมตัวเอาไว้ให้หายหนาว รับรองว่าสะอาด ผมเพิ่งไปรับมาจากร้านซักรีด"
อนุภาพยิ้มบางๆ ยื่นมือรับเสื้อมาคลุมตัว "ขอบคุณครับ สารวัตร...เอ่อ...ไม่อยากไปดู..."
"ผมบอกแล้วไง ขับรถผ่านก็ดูได้" อาวุธบิดกุญแจติดเครื่องรถยนต์ แล้วเคลื่อนรถไปข้างหน้าช้าๆ ผ่านต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า "ใต้ต้นไม้ต้นนั้นล่ะครับ นานๆ ผมก็แวะมาซักครั้ง เวลาคิดถึงนทีมากๆ"
"นที" อนุภาพทวน...อดีตคนรักของอาวุธชื่อนที...อธิคมกับธงรบไม่เคยเห็นพูดถึงชื่อนี้มาก่อนเลยเวลาพูดถึงอาวุธ เพียงแต่บอกว่าอาวุธเคยมีแฟนคนหนึ่งเป็นล่ามของสหประชาชาติ หลังจากที่เสียแฟนไปก็ไม่เคยมองใครอีกเลย
"นที แปลว่าสายน้ำ" อาวุธยิ้มบางๆ "แต่สำหรับผม...นทีเหมือนไฟ เหมือนลูกระเบิด เหมือน..." อาวุธเอียงหน้าทำท่าคิดหาคำเปรียบเทียบ ทั้งที่ในใจนึกได้แล้วว่า "เหมือนคุณนุ นิ่งๆ เย็นๆ หากผสมผสานกับความรั้น เจ้าอารมณ์นิดๆ"
...ยิ่งเห็นอนุภาพ...ยิ่งเห็นภาพของนที...อดีตที่เคยจืดจางไปเริ่มกลับเด่นชัดขึ้นมาอย่างประหลาด...
...แล้วอนาคตของเขาล่ะ...เกิดอะไรขึ้นกับอนุภาพและอธิคม...สิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับอนุภาพในอนาคตได้หรือไม่...
อาวุธเคลื่อนรถออกจากสวนสาธารณะแห่งนั้น ทิ้งภาพของนทีไว้ในส่วนลึกของห้วงคำนึงชั่วคราว
...อดีตที่ผ่านไปไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว...แต่อนุภาพที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้อาจเป็นอนาคตของเขาก็ได้...หากสิ่งที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เขาเคยแอบคิดไว้...
...ถึงเวลาที่จอมเจ้าชู้อย่างอธิคมทิ้ง "เด็ก" ของเขาอย่างที่เคยทำแทบจะทุกสองสามเดือน...
...อนุภาพคงโดนอธิคมทิ้ง...บอกเลิก...หรือจะเรียกว่าอย่างไรก็ได้สุดแล้วแต่จะเรียก...ไม่เช่นนั้น ชายหนุ่มคงไม่มานั่งร้องไห้อยู่ไกลจากที่พักขนาดนี้หรอก...
อาวุธหันไปมองอนุภาพ ชายหนุ่มนั่งนิ่งมองออกไปนอกรถด้วยแววตาคิดคำนึง ราวกลับจะปล่อยใจให้ลอยไปกับสายลมที่พัดผ่านรถไป
"คุณนุ ถ้าไม่รังเกียจ ไปพักที่บ้านผมก็ได้นะครับ ข้ามแม่น้ำไปอีกไม่ไกลก็ถึง บ้านริมน้ำ บรรยากาศดี" อาวุธหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวว่า "คุณจะได้คิดอะไรเงียบๆ ผมรับรองว่าจะไม่รบกวน บ้านหลังใหญ่ อยู่กันสองคน กว่าจะเดินหากันเจอก็ใช้เวลาพอสมควร"
อนุภาพหันมายิ้มกับอารมณ์ขันของนายตำรวจหน้าขรึม "ผมไม่มีเสื้อผ้า"
"ผมมี..." อาวุธตอบเสียงเบา "คุณนุ เราอาจจะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ผมเข้าใจว่าหากคนเราเสียใจ มีความทุกข์ ก็จะเป็นการดีกว่าที่ได้อยู่กับคนที่สนิทกัน และปลอบกันได้ แต่คิดอีกด้านหนึ่ง อยู่กับคนแปลกหน้าก็อาจจะดีเหมือนกัน ดีตรงที่ว่าเราได้อยู่กับตัวเองคนเดียวเงียบๆ ได้ไตร่ตรองอะไรอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเพราะมีใครคนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ"
อนุภาพนั่งฟังอาวุธตาปริบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "เอ ผมพูดแล้วเข้าใจได้ไหมเนี่ย หรือทำให้งงเฉยๆ"
"เข้าใจครับ" อนุภาพยิ้มบางๆ "ขอบคุณสารวัตรนะครับ ขอบคุณที่ไม่ถามอะไรที่ผมไม่อยากพูด"
"ยินดีครับ" อาวุธรับคำ "ผมว่าถ้าคุณอยากพูดก็คงพูดเอง แต่ถ้าอยากมีใครรับฟังเรื่องอัดอั้นตันใจ ผมก็ยินดีรับฟัง การได้ระบายออกมาบ้างก็เป็นผลดีนะครับ นักจิตวิทยาเขาก็แนะนำ"
"หวังว่าผมคงไม่ต้องถึงกับต้องไปพบกับหมอโรคจิต" อนุภาพฝืนยิ้ม
"ผมเป็นหมอให้ก็ได้" อาวุธยิ้ม แล้วหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้านิ่ง แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
เดี๋ยวมาต่อครึ่งหลังของบทนี้ ปล่อยให้คิดถึงคนเขียนซักหน่อยพอให้เคลิ้มๆ :z1:
(http://upic.me/i/dt/atikompainting_tiny.jpg)
-
วันนี้ + ให้
เพราะชอบที่บอกว่า
ถ้าไม่เจ้าชู้ แล้วจะรู้ได้ไงว่าคุณหวง?
-
อ่านแล้วอินจังเลยอ่ะ :monkeysad:
-
เข้ามาบอก "คิดถึง" คนเขียน เคลิ้มไว ๆ นะคะ :กอด1:
โห แต่แอบหมั่นไส้ตาอาวุธอ่ะ จ้องจะงาบแฟนเพื่อน
อนุภาพอ่ะ ต้องคู่กะ อธิคม รู้ป่าววว :beat:
-
วันนี้ + ให้ เพราะชอบที่บอกว่า ถ้าไม่เจ้าชู้ แล้วจะรู้ได้ไงว่าคุณหวง?
ขอบคุณครับที่ + ให้
ผมก็จำๆ คำพูดเค้ามาอ่ะคร้าบ
ตัวเองหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ :m17: :m28: :m13:
-
^
^จริงเหรอคะ ที่ว่าหาเป็นเช่นนั้นไม่ o18
สารวัตรมาง้อเร็วๆนะเดี๋ยวจะโดนเพื่อนจิ๊กแฟนไปไม่รู้ด้วย :really2:
-
Vote ให้แล้วนะครับ ( :sad11: กระซิก กระซิก)
อ่านแล้วอิ๊นอินอ่ะ
แต่ว่า...ขอร้องพี่นายนะครับ ว่าอย่าให้พี่นุเลิกกะพี่คมเลยน๊า ไม่รู้สิ รู้สึกว่ากว่าจะผ่านอะไรๆมาด้วยกันขนาดนี้ได้เนี่ย มันยากนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนเจ้าชู้ แต่สารวัตรก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นอกจากใจดีเกินเหตุเอง :z6:
:angry2: แล้วนี่อาร๊าย อีตาอาวุธนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเลยคับ อย่างที่คุณดัษบดินทร์ (เขียนผิดป่าวน๊อ) บอกอ่ะคับ แฟนเพื่อน ถึงจะเป็นแฟนเก่าก็เถอะ ยังไงเพื่อนกันก็ไม่น่าทำแบบนี้
ขอร้องร้องนะครับว่าอย่าให้พี่นุกะพี่คมเลิกกันเลย ไม่งั้น ผมจะเคืองพี่นายอย่างแรงด้วย
เอ้า :m15:
นะนะนะ นะค๊าบ :impress2:
-
สงสารพี่นุอ่ะ
สารวัตรมาง้อซะทีดิ๊!!!~
เกลียดอีแบงค์!!!~
-
สารวัตรอธิคมมัวแต่ยืดยาด
เดี๋ยวเพื่อนก็สอยไปพอดีหรอก
:serius2:
เขาทิ้งรถไว้ที่ข้างถนน เมื่อตำรวจสายตรวจจอดรถเดินเข้ามาถามว่าเขาคืออนุภาพหรือเปล่า...อธิคมใช้ อำนาจความเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ไล่ตามเขาเหมือนตามผู้ร้าย วิทยุสื่อสารให้สายตรวจช่วยตามรถเก๋งสปอร์ตสีแดงป้ายทะเบียนของเขา ไม่ช้าก็เร็ว อธิคมต้องตามทัน เวลานั้นเขาไม่ต้องการพบอธิคม เขาต้องการหนีไปตั้งหลักเสียก่อน เท่าที่คิดได้ในตอนนั้นคือนั่งแท็กซี่ไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้
ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่แล้วบอกว่าเป็นมาสด้า 3 สีดำไม่ใช่เหรอพี่
:m28:
-
Vote ให้แล้วนะครับ ( :sad11: กระซิก กระซิก)
อ่านแล้วอิ๊นอินอ่ะ
แต่ว่า...ขอร้องพี่นายนะครับ ว่าอย่าให้พี่นุเลิกกะพี่คมเลยน๊า ไม่รู้สิ รู้สึกว่ากว่าจะผ่านอะไรๆมาด้วยกันขนาดนี้ได้เนี่ย มันยากนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนเจ้าชู้ แต่สารวัตรก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นอกจากใจดีเกินเหตุเอง :z6:
:angry2: แล้วนี่อาร๊าย อีตาอาวุธนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเลยคับ อย่างที่คุณดัษบดินทร์ (เขียนผิดป่าวน๊อ) บอกอ่ะคับ แฟนเพื่อน ถึงจะเป็นแฟนเก่าก็เถอะ ยังไงเพื่อนกันก็ไม่น่าทำแบบนี้
ขอร้องร้องนะครับว่าอย่าให้พี่นุกะพี่คมเลิกกันเลย ไม่งั้น ผมจะเคืองพี่นายอย่างแรงด้วย
เอ้า :m15:
นะนะนะ นะค๊าบ :impress2:
ผมไม่ค่อยอิน เท่าไรครับ จะเป็นยังไง ก็ปล่อยตามใจ คนแต่งนะครับ เราคงไป บอกให้เขาเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะครับ
ถ้าเลิกกัน คนแต่งคงอยากแสดงให้เห็นว่าผลของความเจ้าชู้เป็นยังไง
แต่ถ้าเลิกกันจริง พ่อจะเอาระเบิดไปปาบ้านเลยคอยดูดิ
คุณ sasi จะไปกับผมมะ
ปล. ย้ำนะ ว่าไม่ได้อิน
จ๊ากกก!!!!! o9
-
กลัวโดนฆ่าจังเลย
แต่ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าเลยนะครับ กรุณาอย่าข่มขืนก่อนฆ่าเลย มันทรมานและเสียดายชีวิต
(ชักไม่ปลอดภัยแล้วสิเรา พอถึงบทที่ 15 คงต้องไปหาเสื้อกันกระสุนมาสวม พอถึงบทที่ 20 กว่าตอนที่มี "อีกคนหนึ่ง" โผล่ขึ้นมาผมคงต้องไปหารถถังมาขับแทนรถอีแก่ที่ขับอยู่ทุกวันนี้แล้วสิ)
และขอบคุณคุณ krappom ที่ตาดีแท้ๆ เจอที่ผิดนะครับ เดี๋ยวมีรางวัลให้ :impress2:
แม้จะมีคนคิดถึงผมแค่คนเดียวก็ทำให้ผมเคลิ้มได้แล้วครับ เลยมาโพสบทที่ 4 ต่อ
อนุภาพนั่งฟังอาวุธตาปริบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "เอ ผมพูดแล้วเข้าใจได้ไหมเนี่ย หรือทำให้งงเฉยๆ"
"เข้าใจครับ" อนุภาพยิ้มบางๆ "ขอบคุณสารวัตรนะครับ ขอบคุณที่ไม่ถามอะไรที่ผมไม่อยากพูด"
"ยินดีครับ" อาวุธรับคำ "ผมว่าถ้าคุณอยากพูดก็คงพูดเอง แต่ถ้าอยากมีใครรับฟังเรื่องอัดอั้นตันใจ ผมก็ยินดีรับฟัง การได้ระบายออกมาบ้างก็เป็นผลดีนะครับ นักจิตวิทยาเขาก็แนะนำ"
"หวังว่าผมคงไม่ต้องถึงกับต้องไปพบกับหมอโรคจิต" อนุภาพฝืนยิ้ม
"ผมเป็นหมอให้ก็ได้" อาวุธยิ้ม แล้วหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้านิ่ง แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
อนุภาพนั่งนิ่ง มองออกไปยังความมืดด้านข้าง อาวุธขับรถเอื่อยๆ ดูไม่ได้เร่งรีบ ต่างกับอธิคมที่ขับรถเร็ว แม้เวลาไม่ได้รีบร้อน
"สารวัตรอาวุธครับ ผมขอค้างแค่คืนเดียว พรุ่งนี้เช้าก็ไม่รบกวนแล้ว"
"คุณนุ อย่าถือว่าเป็นการรบกวนเลย ถ้ารู้สึกลำบากใจ เกรงใจผม หรืออะไรก็แล้วแต่ ให้ถือซะว่าผมช่วยเพื่อนก็แล้วกันนะครับ นานๆ จะได้ช่วยใครกับเขาบ้าง"
อาวุธชะลอรถหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลังรั้วไม้สีดำแดงสูงเกือบท่วมหัว บ้านชั้นเดียวแต่มีความสูงเกือบเท่าบ้านสองชั้น นายตำรวจหนุ่มกดรีโมทคอนโทรลเปิดประตูรั้ว แล้วเคลื่อนรถเข้าไปในบริเวณบ้านที่กะจากสายตาแล้วน่าจะมีพื้นที่เกินสามร้อยตารางวา
บ้านมืดสนิท มีเพียงไฟหน้าประตูเปิดอยู่ อาวุธดับเครื่องยนต์แล้วหันมายิ้มกับอนุภาพ "ยินดีต้อนรับสู่บ้านชายโสดครับ"
"สารวัตรอยู่คนเดียว?" อนุภาพก้าวลงจากรถ มองไปรอบๆ แปลกใจว่าหนุ่มโสดอย่างอาวุธจะอาศัยอยู่บ้านหลังใหญ่โตเช่นนี้เพียงคนเดียว ที่สำคัญ เขาเป็นตำรวจ...
...ตำรวจอยู่บ้านน้อยมาก...หรือแทบจะไม่อยู่บ้านเลย...เหมือนธงรบ...เหมือนอธิคม...
...อธิคม...ไม่ว่าจะคิดเรื่องอะไรก็ย้อนกลับมาที่อธิคมจนได้...
"ผมชอบที่กว้างๆ ครับ ที่จริงมีคอนโดอยู่กลางเมือง ซอยเย็นอากาศ แต่ถ้าพอมีเวลาไม่ดึกมากนัก ผมก็กลับมานอนบ้าน" อาวุธเปิดประตู เอื้อมมือไปเปิดไฟ เบื้องหน้าของอนุภาพเป็นห้องโถงกว้าง เพดานสูง มีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น ดูว่างเปล่า ไม่สมดุลกับพื้นที่กว้างขวาง
"ห้องนอนคุณนุอยู่ทางซ้ายมือครับ ระเบียงเปิดออกไปก็เป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเช้าๆ วิวสวย เห็นพระอาทิตย์ขึ้นด้วย" อาวุธพูดเบาๆ แต่เสียงเขาก้อง นำอนุภาพเดินไปยังห้องพัก หยุดยืนคอยที่หน้าประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ สูงเสียจนมือเขาอาจเอื้อมไม่ถึงขอบบนของประตู
"อาบน้ำอุ่นให้สบายนะครับ เดี๋ยวผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ในห้องมีเสื้อคลุม แต่ไม่มีเสื้อผ้า ที่ห้องผมมีเสื้อยืดที่ตัวเล็กๆ บ้าง ผมจะไปหามาให้ กางเกงเลก็มี คุณนุคงใส่ได้ อาจตัวโคร่งไปหน่อย แต่ไม่มีใครเห็นหรอก เพราะฉะนั้นคงไม่น่าอายเท่าไหร่" อาวุธพูดยาว ใบหน้ายิ้มระเรื่ออยู่ตลอดเวลา
อนุภาพขอบคุณนายตำรวจหนุ่มเบาๆ รู้สึกสบายใจขึ้นอย่างแปลกประหลาด ไม่รู้สึกว่าอาวุธเป็นคนแปลกหน้า ทั้งที่พบกันเพียงไม่กี่ครั้ง
...คงอาจเป็นเพราะอาวุธเป็นเพื่อนรักของอธิคม...หนึ่งในสามทหารเสือ...อธิคม ธงรบ อาวุธ...สองคนแรกเจ้าชู้เหลือเกิน...ในขณะที่อีกคนหนึ่งไม่มีวี่แวว...แต่กลับดูเป็นผู้ใหญ่และอบอุ่น...ไม่เหมือนธงรบ...ไม่เหมือนอธิคม...
...อธิคมอีกแล้ว...ความคิดของเขาย้อนกลับมาที่อธิคมอีกแล้ว...
อนุภาพสะบัดหัวเมื่อเริ่มรู้สึกชื้นๆ ในดวงตา อยากจะสลัดภาพอธิคมออกไปให้หมด...ไม่อยากนึกถึงภาพของอธิคมกับนิตินัย...ในบ้านของอธิคม...บนเตียง...บนพื้น...ในห้องน้ำ...บนโซฟาในห้องรับแขก...บนโต๊ะทำงาน...บนเก้าอี้...บนพรมหน้าทีวี...บนเบาะเครื่องออกกำลังกาย...
...อธิคม...ผู้ชายที่มีเสน่ห์เหลือเฟือ...มิน่า...คนเก่าๆ ของอธิคมถึงไม่มีใครลืมเขาได้เลยซักคน...
อนุภาพเม้มริมฝีปากอย่างเจ็บช้ำ เมื่อไม่สามารถขจัดภาพของอธิคมออกไปได้...ความคิดในหัวช่างวุ่นวายเหลือเกิน
...แล้วคืนนี้ของเขาจะเป็นอย่างไร...จะผ่านไปได้หรือไม่...จะทรมานเพียงใด
...แล้วอธิคมล่ะ...ดึกขนาดนี้ จะยังคงตามหาเขาอยู่หรือเปล่า...หรือกลับไปนั่งออเซาะอยู่กับนิตินัย...หรือออกไปเที่ยวกับธงรบ...หรือธงรบจะพาอธิคมไปเสียคนที่ไหน...หรือไปกับคนเก่าคนอื่นที่เขาไม่รู้จัก...มีเด็กมากนักนี่...
...คนเจ้าชู้...เป็นไงล่ะอนุภาพ เป็นแฟนคนเจ้าชู้ก็ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้...เสียงเบาๆ เริ่มดังขึ้นในหัว
...อธิคมเลิกเจ้าชู้แล้ว...อีกเสียงหนึ่งเถียง
...ไม่จริงๆ เขาแค่หลอกให้ตายใจชั่วคราว คนเจ้าชู้ยังไงก็เจ้าชู้ มันฝังอยู่ในเลือดเนื้อ ไม่มีทางเลิกได้...
ก่อนที่เสียงสองเสียงในหัวจะทะเลาะกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงของอาวุธร้องบอกว่าเอาเสื้อผ้ามาให้
ใบหน้าของอาวุธเรียบนิ่งเมื่อมองเห็นใบหน้าของอนุภาพที่เปิดประตูยื่นมือไปรับเสื้อผ้าจากมือของอาวุธ
"คุณนุครับ แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้" อาวุธกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"ได้สิครับ เรื่องแค่นี้ไม่ถึงตาย" อนุภาพทำเสียงมั่นใจ ทั้งที่อยากจะขอยาแก้ปวดจากอาวุธ ไม่ก็ยานอนหลับ
"ดีแล้วครับที่คิดได้อย่างนั้น"
อนุภาพกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วดึงประตูปิด แต่อาวุธกลับยกมือขึ้นดันประตูไว้พร้อมพูดว่า "คุณนุครับ อย่าเพิ่งคิดหาบทสรุปทุกอย่างให้ได้ภายในคืนนี้นะครับ เพราะอะไรแบบนี้ต้องใช้เวลา ค่อยคิดไปทีละน้อย ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ขอให้บอก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมมียาไทลีนอล ทานยาซักเม็ดก็อาจจะดีเหมือนกัน"
"ขอบคุณครับ แต่ผมคิดว่าคงไม่ต้องถึงขนาดนั้น เอาเป็นว่าสารวัตรไม่ต้องเป็นห่วง ไปนอนเถอะ เพราะท่าทางสารวัตรก็ดูเหนื่อยเหมือนกัน"
ธนาวุมิยิ้มบางๆ "พรุ่งนี้ผมต้องรีบเข้ากรมแต่เช้า ไม่อย่างนั้นจะอยู่เป็นเพื่อนทานอาหารเช้า แต่เที่ยงๆ ผมก็เสร็จแล้ว ถ้าอยากมีเพื่อน ผมจะรีบกลับ หรือถ้าคุณนุอยากกลับบ้าน ผมจะมารับ หรือถ้าอยากไปที่ไหนๆ ผมก็จะพาไป"
อนุภาพขอบคุณอาวุธอีกครั้ง บอกว่ายังไม่ตัดสินใจ ขอรบกวนอาวุธจนถึงตอนเย็น อาวุธยิ้มกว้างแล้วกล่าวว่า "ดีครับ ถ้ายังงั้นผมทำอาหารเย็นให้ทาน แล้วคุณนุก็ดูพระอาทิตย์ตกดิน ฝั่งห้องคุณนุเป็นพระอาทิตย์ขึ้น ฝั่งห้องผมเป็นพระอาทิตย์ตก"
อนุภาพปิดประตู เอนตัวพิงประตูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินช้าๆ ไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นลงอ่าง...ตั้งใจว่าจะนอนแช่น้ำอุ่นสักพัก...ก่อนที่จะ "ต่อสู้" กับค่ำคืนอันโหดร้ายที่กำลังจะผ่านพ้นไป
...ค่ำคืนที่เขาเสียใจยิ่งนักกับการกระทำของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขา...คนรักคนที่สอง...นับจากธนาภพที่เป็นคนแรก...
อนุภาพนั่งมองสายน้ำที่กำลังไหลหลาก ระเบียงกว้างหลังบ้านของอาวุธอยู่ชิดริมแม่น้ำมาก ใกล้จนเกือบจะกระโดดลงจากระเบียงลงเล่นน้ำได้เลยทีเดียว สายลมเอื่อยทำให้อนุภาพรู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อคืนเขานอนแทบไม่หลับเพราะคิดถึงอธิคม นึกถึงภาพของนายตำรวจที่ป่านนี้คงวิ่งตามหาเขาไปทั่ว
...หรือไม่ก็ไม่เมาที่ผับไหนอยู่กับธงรบ...หรือกับนิตินัย...หรือ “เด็ก” คนอื่นๆ...
โกรธอธิคมนัก...อุตส่าห์ไว้ใจ ทำไมทำให้เขาผิดหวังแบบนี้...แล้วนี่เขาจะต้องนั่งอยู่ที่นี่ทั้งวั้นหรือ...จะต้องหลบอยู่บ้านอาวุธอีกนานเท่าไหร่ หากอธิคมมาขอให้อาวุธช่วยตามเขาแล้วมาเห็นเขาอยู่บ้านอาวุธอธิคมจะรู้สึกอย่างไร
อนุภาพรู้สึกลึกๆ ว่าอธิคมดูเหมือนจะหึงอาวุธอยู่เหมือนกัน แม้แต่ธงรบอธิคมก็ไม่เว้น ธงรบก็ชอบยั่วเพื่อน ทำท่าเจ้าชู้ใส่เขากวนประสาทอธิคมอยู่บ่อยๆ
...ดีสิ...ให้อธิคมประสาทเสียเสียบ้างก็ดี ดูสิว่าอธิคมจะหึงเขาขนาดไหน...
อนุภาพเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรกลับไปที่คอนโดเพื่อสอบถามว่ามีใครมาหาหรือฝากข้อความให้เขาหรือไม่ คำตอบที่ได้ทำให้เขาฉุนกึกขึ้นมาทันที พนักงานถามเขาด้วยความห่วงใย บอกว่ามีตำรวจมาหาหลายครั้งแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณนุ เขามาถามซอกแซกจนพลอยรู้สึกอึดอัด หล่อก็หล่ออยู่หรอก แต่ดูดุเหลือเกิน นี่เมื่อคืนก็นั่งเฝ้าตั้งนาน และไปคุยกับสิงห์ สั่งให้สิงห์เฝ้าประตูไม่ให้คลาดสายตา” พลอย พนักงานงานต้อนรับรายงาน
“แล้วเขาไม่ฝากข้อความอะไรให้ติดต่อกลับเลยหรือครับ” อนุภาพถาม
“ไม่ค่ะ เมื่อเช้ามาอีกรอบ พอพลอยบอกว่าไม่รู้เพราะเพิ่งมาทำงาน ดูเขาหงุดหงิดมาก แทบจะบีบคอพลอยเลยล่ะ แล้วก็ไปคุยกับสิงห์ นี่สิงห์ก็ยังไม่ได้ออกเวร” เสียงของพลอยกังวลก่อนจะถามด้วยความห่วงใยว่า “คุณนุ ไม่มีเรื่องอะไรใช่ไม๊ค่ะ”
“ไม่มีหรอกครับ เขาคงมาตามผมไปเป็นพยาน ถ้าเขามาอีกก็บอกว่าผมยังไม่กลับ ตอนนี้ผมพักอยู่ที่โรงแรม The Heights”
...โรงแรมของธนาภพ...อยากตามเขาดีนัก...คราวนี้จะทำให้อธิคมหึงจนหน้ามืด...คอยดูนะ...
อนุภาพวางโทรศัพท์ รู้สึกฉุนอธิคมเป็นที่สุด...ใช้กำลังตำรวจสกัดจับเขายังไม่พอ ยังไปข่มขู่พนักงานที่คอนโด บังคับให้สิงห์เข้าเวรข้ามวันข้ามคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะความเจ้าชู้ของตนเองคนเดียวแท้ๆ
อนุภาพอาบน้ำเสร็จก็ได้รับโทรศัพท์จากอาวุธ ชายหนุ่มถามเขาด้วยความห่วงใยเพราะกลัวว่าเขาจะเบื่อที่นั่งอยู่บ้านเฉยๆ อนุภาพบอกว่านั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านและเริ่มสบายใจขึ้นมาก
“ถ้าสบายใจ อยู่นานๆ ก็ได้ครับ ถือซะว่าเป็นบ้านคุณนุก็แล้วกัน แต่อยู่คนเดียวอาจจะเหงาหน่อยเพราะบ้านหลังใหญ่ เจ้าของบ้านก็ไม่ค่อยได้อยู่ต้อนรับ”
“งานยุ่งหรือครับ” อนุภาพถาม
“ผมกำลังทำคดีใหญ่ คดีทูตอาร์เจนติน่าที่กำลังเป็นข่าวอยู่ คุณนุได้ดูทีวีไม๊ครับ” อาวุธพูดเสียงเรียบตามเคย
“ดูบ้างครับ แต่ไม่เห็นสารวัตรในทีวีเลย”
อาวุธหัวเราะเบาๆ “ผมไม่ได้เป็นพระเอกนี่นา ผมเป็นพระรอง พระเอกหน้าจอยกให้ท่านโฆษกไป เห็นว่ากำลังจะสมัคร ส.ส. ไม่ได้ออกทีวีก็ดีแล้วล่ะ ผมกลัวจะหลงแสงสีจนไม่อยากเป็นตำรวจ”
อนุภาพยิ้มบางๆ กับมุขตลกของอาวุธ...มุขตลกที่ค่อนข้างแตกต่างจากอธิคมที่ทำให้เขาหัวเราะจนแทบน้ำตาไหล หรือของธงรบที่ทำให้เขาหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
...อธิคม...ตอนนี้ทำอะไรอยู่นะ จะยังทำงานคดีสำคัญๆ เหมือนอาวุธจนไม่มีเวลาตามหาเขาหรือเปล่า...
ธงรบเดินเข้ามาในห้องทำงาน ทรุดตัวลงนั่งไม่ทันไร อธิคมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะ มองหน้าเพื่อนด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม ธงรบเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนแล้วยกมือขึ้นปราม
“อย่าเพิ่งถามนะเพื่อน ขอข้าหายใจก่อน” ธงรบเสียงอ่อนระโหยโรยแรง
“แสดงว่าเอ็งยังไม่ได้เรื่องอะไร”
“กรุงเทพฯ ไม่ได้เล็กๆ นะโว้ยคุณผู้กำกับ นี่เอ็งมาสั่งให้ข้าตามแฟนให้ ไม่ได้หายใจเลยนะนี่ ทำเหมือนเป็นผู้กำกับ ส.น. ทองหล่อยังไงยังงั้น” ธงรบแหงนคอพิงเก้าอี้ ไม่สนใจมองหน้าอธิคมที่เดินเข้ามานั่งอยู่ขอบโต๊ะ ยกเท้าข้างหนึ่งเหยียบที่วางแขนเก้าอี้ของธงรบ
“อย่าถีบนะคม เจ็บนะเว้ย” ธงรบเตือน
“ข้าจะถีบเอ็งได้ไง เอ็งช่วยข้ามาทั้งวันทั้งคืนแล้วนี่หว่า” อธิคมพูดเสียงเบา “แต่รู้ไม๊ว่าทำไมเอ็งต้องช่วย”
“รู้แล้วๆ” ธงรบรีบตอบ “ก็เพราะข้าเป็นเพื่อนรักที่แสนดีของเอ็งไง อ๊ะ อ๊ะ ไม่ต้องมาพูดว่าเพราะแบ้งค์เป็นเด็กข้านะ เอ็งมันซวยเองที่พาแบ้งค์เข้าบ้าน ไม่นึกหรือไงว่าคุณนุจะกลับมาเจอ ใกล้เวลาเลิกงานขนาดนั้น แล้วปล่อยให้พ่อหนุ่มเดินไปเปิดประตูอีก แล้วตัวเองก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องนอนไปจ๊ะเอ๋กัน เป็นใครก็คิด ประวัติแกมันเสียเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว”
“ถ้าตามตัวแกได้ตั้งแต่แรก ข้าก็พาแบ้งค์ไปหลบที่บ้านเอ็งแล้วล่ะ ไม่ก็เรียกเอ็งไปรับตัว แต่ตามแกได้ที่ไหน โทรศัพท์ก็ไม่เปิด แล้วแบ้งค์นี่ก็เป็นเด็กเก่าเรา แกเสือกไปยุ่งด้วยอีกทำไมวะ ถ้าแกไม่มักมากในกาม แบ้งค์ก็ไม่กลับมาสร้างปัญหาให้ข้าหรอก” อธิคมตำหนิเสียงเข้ม
“น้อยๆ หน่อยไอ้สารวัตร” ธงรบย้อนเสียงเข้มไม่แพ้กัน “ข้าก็ขอแค่ซ้ำรอยเดิมซักสองสามครั้ง แล้วก็ไม่ได้คิดจะส่งต่อให้เอ็งเหมือนเคย เพียงแต่ว่าคราวนี้เอ็งมันซวยเอง เข้าใจไม๊ ซอ สระออ ยอยักษ์....ซวย”
“ซอ วอ ยอ ซวยต่างหากให้ห่...เสาธง สะกดคำอะไรไม่เคยถูกเลย” อธิคมยันเท้าให้เก้าอี้ของธงรบเคลื่อนไปข้างหลัง ฝ่ายนั่นเอะอะโวยวายหน้าตาตื่นเพราะกลัวล้ม
“ความซวยมันน่าจะไปหาเอ็งมากกว่าข้า ทำไมวะ ทำไมเอ็งไม่ซวยซะที ทำไมต้องเป็นข้า ทำไมคุณนุเกิดจะมาหาข้าที่บ้าน แต่ก่อน อ้อนเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยจะยอมไป ทำไมอยู่ดีๆ ก็ไปโผล่ที่หน้าห้อง แล้วนี่คุณนุไปไหน” อธิคมบ่นคร่ำครวญเดินไปที่ประตูห้องทำงานของธงรบ ยกขึ้นเตะกล่องกระดาษใส่เอกสารที่วางอยู่ใกล้ๆ จนเจ้าของห้องสะดุ้ง
“เฮ่ย เบาๆ สิวะคม” ธงรบร้องห้ามแล้วเสนอทางเลือกอีกอย่าง “เอ่อ เดี๋ยวข้าโทรไปหาอาวุธให้ช่วยอีกแรง”
“ทำไมต้องโทรไปหามัน” อธิคมถามกลับมาทันที พักหลังเขากับอาวุธค่อนข้างห่างๆ กัน แต่ลึกๆ แล้วเขาไม่ไว้ใจอาวุธ คราวที่เขาลักพาตัวอนุภาพไปบ้านริมทะเลแล้วอาวุธไปเจอเขากับชายหนุ่มที่ร้านอาหารโดยบังเอิญ สัญชาตญาณระวังภัยของเขาบอกว่าอาวุธมีปฏิกิริยาทันทีที่พบอนุภาพ...เขาบอกตัวเองว่า อาวุธทำเหมือนกับเจอรักแรกพบยังไงยังงั้น
“มันก็เพื่อนแกเหมือนกันนี่หว่า จะให้ข้าเหนื่อยคนเดียวได้ไงวะ” ธงรบครวญ “หรือว่าแกกลัวมันจะมาขโมยปลาย่าง”
“ไอ้...” อธิคมหันขวับมาถลึงตาใส่เพื่อนที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายกายไม่มีท่าทางจะกลัวหากเขาจะกระโดดเข้าไปต่อย
อธิคมถอนหายใจเบาๆ แล้วจึงพูดว่า “แบ้งค์ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอาวุธ ที่แกช่วยข้าอยู่นี่ก็เพราะแบ้งค์โผล่มา เพราะแกไม่ลืมรสสวาทนักร้องดัง”
“ตอนนั้นแบ้งค์ยังไม่ดังขนาดนี้นี่หว่า ตอนนี้ดังสุดๆ ข้าก็เลยขอลองฟันซักหน่อยเพื่อเปรียบเทียบว่าต่างไปจากเดิมหรือเปล่า แกเอ๊ย ยิ่งร้อนกว่าเดิม แบ้งค์ยังมีหน้าพูดกับข้าเลยว่ายังติดใจเอ็ง ให้ข้าช่วยพูดกับเอ็งให้ยอมมีอะไรกับเขาหน่อย ไม่ก็สองรุมหนึ่งเหมือนตอนที่...”
“หุบปากนะไอ้หื่น ไม่อยากฟัง” อธิคมเดินลิ่วออกประตูห้องทำงาน ทิ้งให้ธงรบเหน็บแนมตามหลัง
“หนอย ทำเป็นฟังไม่ได้ แกนั่นล่ะเป็นคนชวนข้า แบ้งค์นี่ก็แกส่งต่อมาให้ข้าไม่ใช่เหรอวะ ทำเป็นลืม” ธงรบส่ายหน้าเมื่ออธิคมเดินพ้นประตูห้องออกไป
...เพื่อนทรยศ อยู่ดีๆ ก็มาเลิกเจ้าชู้ ที่เคยพากันไปสนุกแทบทุกคืน ตอนนี้ทิ้งเราต้องโดดเดี่ยว เซ็งเป็นบ้า...ธงรบคิดแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของ “พ่อคนเก่ง” ที่เขากับอธิคมมักจะค่อนขอด ด้วยมีความหวังว่าอาวุธคงช่วยจัดการได้เช่นเคย
อาวุธรับโทรศัพท์ธงรบ ฟังเพื่อนพร่ำจนจบแล้วแอบถอนหายใจเบาๆ ตามองอนุภาพที่เพิ่งลงจากรถเขาเดินเข้าโรงแรมหรูที่สูงจนต้องแหงนมองคอตั้งบ่า ธงรบขอให้เขาช่วยสืบหาแฟนของอธิคมที่หนีออกจากบ้านไป เขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ธงรบอ้ำอึ้งแต่ในที่สุดก็เล่าให้ฟังเกินละเอียด
“มันจะแย่อยู่แล้วนะวุฒิ นี่ก็มาบีบคอข้าให้ตามหา มันเห็นว่าข้าไม่ค่อยมีคดีทำ ตอนนี้ไอ้คมมันปลีกตัวทำงานราษฏร์ไม่ค่อยได้ ผู้กำกับกำลังจี้ตัวมันให้ปิดคดี ข้าหมดปัญญาแล้ว นี่เนื้อไม่ได้นั่ง กระดูกไม่ได้กิน ต้องเอาหนังมาแขวนคอ” ธงรบเปรียบเทียบอะไรแปลกๆ อีกแล้ว
“เนื้อไม่ได้กิน...” อาวุธอดแก้ไม่ได้
“รู้แล้วๆ ข้าพูดผิดอีกแล้วสิ นี่ตำรวจนะโว้ย ไม่ใช่ครูภาษาไทย” ธงรบรีบแทรก “จะว่าไป ข้าก็ไม่เคยมีแฟนเป็นครูเลยซักคน สงสัยต้องลองดูซักหน่อย เผื่อข้าจะพูดเก่งกว่านี้”
“หาศัลยแพทย์ซักคนจะดีกว่า จะได้เย็บปาก” อาวุธเหน็บแนมเพื่อนที่ยังไม่คิดว่าตัวเองพูดเก่งพอ
“ข้าหมายความว่า...” ธงรบรีบแก้ตัว
“ไว้จะลองสืบให้ แต่ไม่เห็นมีข้อมูลอะไร” อาวุธตัดบทเสียงเรียบ มือดันเกียร์ เคลื่อนรถออกจากหน้าโรงแรมที่อนุภาพบอกให้มาส่งเพราะคืนนี้ชายหนุ่มจะพักที่นี่ ไม่ใยที่เขาจะทัดทานให้พักที่บ้านต่อ แต่อนุภาพก็ยืนกรานจะมาพักโรงแรมให้ได้
“เดี๋ยวส่งรูปให้” ธงรบตอบ “แต่ว่าขอเวลาเดี๋ยว ไปหาคนช่วยก่อน ข้ายังส่งเอ็มอีเอสไม่เป็น เป็นแต่ถ่ายคลิป”
“เอ็มเอ็มเอส” อาวุธแก้คำพูดธงรบอีกครั้ง แล้วพูดต่อว่า “ไม่ต้องหรอก แค่รู้จักชื่อก็ตามได้”
“งั้นส่งชื่อคุณนุให้ทางเอสเอ็มเอส” ธงรบเน้นสามคำสุดท้าย จงใจประชดอาวุธที่ชอบแก้คำพูดเขาเวลาพูดอะไรผิด
“เรารู้ชื่อคุณนุแล้วธงรบ ไม่ต้องลำบากสะกดส่งมาให้หรอก”
...กว่าธงรบจะหาตัวอักษรบนปุ่มโทรศัพท์ได้ เขาก็คงหาอนุภาพเจอไปนานแล้ว...ก่อนวางสายอาวุธบอกธงรบให้ดูแลอธิคมดีๆ ทั้งที่ในใจคิดว่าสองคนนั้นคงพากันไปดื่มเหล้าเมากันอีกแล้วหากทำอะไรไม่สำเร็จ
...อธิคม...อุตส่าห์คิดว่ากำลังไปได้ดี แต่ก็จะเริ่มเหลวซะแล้ว ตอนแรกที่เขารู้ว่าอธิคมมีแฟนเป็นตัวเป็นตน และคราวนี้ยาวนานกว่าคนอื่นๆ เขายังไม่เชื่อเท่าใดนัก แต่เวลาที่ผ่านไปนานพอสมควร เขาจึงเห็นว่าเพื่อนเขาเปลี่ยนไปจนไม่น่าเชื่อ เลิกความเจ้าชู้มาทำตัวเป็นคนรักที่ดีของอนุภาพ แต่สิ่งที่เขาหวั่นใจแทนทั้งสองก็เกิดขึ้น...
อาวุธยอมรับว่าเขาถูกตาต้องใจอนุภาพ หากจะให้เขามีแฟนอีกครั้ง อนุภาพก็คือคนแรกที่เขาจะนึกถึง ตั้งแต่นทีจากเขาไป มีหลายคนที่เขาพบ แต่ไม่มีใครเลยสักคนที่ทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเช่นนี้มาก่อน ความจริงเขาพบอนุภาพไม่กี่ครั้ง แต่คราวนี้เป็นครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับอนุภาพสองต่อสอง เป็นช่วงเวลาที่นานที่สุด นานพอที่จะได้มีโอกาสสังเกตชายหนุ่มและถามตัวเอง นอกจากนั้น ความ “คล้ายคลึง” กันระหว่างอนุภาพกับอดีตคนรักเขาก็เป็นอีกประการหนึ่งที่ผลักดันให้ความรู้สึกส่วนลึกของเขาเปิดใจมากเป็นพิเศษ
อาวุธคิดว่า หากจะใช้โอกาสนี้โน้มน้าวใจอนุภาพ ชี้ให้เห็นถึงข้อเสียของอธิคม อาศัยเวลาที่ทั้งสองกำลังเข้าใจผิดกัน ทำคะแนนเพื่อให้อนุภาพหันมามอง เขาก็น่าจะมีโอกาส
...แต่เขาแย่งแฟนเพื่อนไม่ได้...ไม่ใช่แบบนี้...ไม่ใช่วิธีการนี้...หากอนุภาพแยกกับอธิคม...หรือหากอธิคมทิ้งอนุภาพ...อย่างที่ทิ้งคนอื่นๆ เขาก็จะไม่รีรอ...ตอนนี้คงต้องช่วยเพื่อนก่อน ถ้าอธิคมคืนดีกับอนุภาพสำเร็จก็ดีไป เขาก็คงต้องเฝ้ารอต่อไป แต่หากผลลัพท์ออกมาเป็นอีกอย่าง...เขาก็คงโชคดี
4.4.4.4.4.
เบื้องหลัง -- ตอนแรกกะจะให้เพื่อนเก่าอธิคมชื่อใหม่ว่า คธาวุธ ก็เลยเปลี่ยนใจ เพราะมีแววว่าจะโดนเกลียดอยู่ไ่ม่ใช่น้อย ก็เลยให้ชื่อว่า อาวุธ แทนเพราะนั่งๆ อยู่มองไปเห็นปืน colt
อิอิ คธาวุธ เลยรอดตัวไป
-
เหอะ เหอะ เหอะ
ฆ่าแล้วค่อยข่มขืนนี่ยอมใช่ป่ะ
-
แง..........ไม่เอาแบบนี้ ถ้าเลิกกัน แล้วยังโดนเพื่อนสอยไปเนี่ย
จะตามไปยิงทิ้งทั้งคู่เลย o18
แค้นอ่ะ แล้วถ้าแฟนเราไปเอากับเพื่อนเราด้วยเนี่ย ไม่เหลือครับไม่เหลือ
ตายกันไปข้าง :m31:
(เริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่)
อยากอ่านอาทิตย์กะธงรบมากกว่า
"ขอบคุณครับ แต่ผมคิดว่าคงไม่ต้องถึงขนาดนั้น เอาเป็นว่าสารวัตรไม่ต้องเป็นห่วง ไปนอนเถอะ เพราะท่าทางสารวัตรก็ดูเหนื่อยเหมือนกัน"
ธนาวุมิยิ้มบางๆ "พรุ่งนี้ผมต้องรีบเข้ากรมแต่เช้า ไม่อย่างนั้นจะอยู่เป็นเพื่อนทานอาหารเช้า แต่เที่ยงๆ ผมก็เสร็จแล้ว ถ้าอยากมีเพื่อน ผมจะรีบกลับ หรือถ้าคุณนุอยากกลับบ้าน ผมจะมารับ หรือถ้าอยากไปที่ไหนๆ ผมก็จะพาไป"
ลืมเปลี่ยนชื่อ
-
Vote ให้แล้วนะครับ
อ่านแล้วอิ๊นอินอ่ะ แต่ว่า...ขอร้องพี่นายนะครับ ว่าอย่าให้พี่นุเลิกกะพี่คมเลยน๊า ไม่รู้สิ รู้สึกว่ากว่าจะผ่านอะไรๆมาด้วยกันขนาดนี้ได้เนี่ย มันยากนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนเจ้าชู้ แต่สารวัตรก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นอกจากใจดีเกินเหตุเอง แล้วนี่อาร๊าย อีตาอาวุธนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเลยคับ อย่างที่คุณดัษบดินทร์ (เขียนผิดป่าวน๊อ) บอกอ่ะคับ แฟนเพื่อน ถึงจะเป็นแฟนเก่าก็เถอะ ยังไงเพื่อนกันก็ไม่น่าทำแบบนี้ ขอร้องร้องนะครับว่าอย่าให้พี่นุกะพี่คมเลิกกันเลย ไม่งั้น ผมจะเคืองพี่นายอย่างแรงด้วย
เอ้า นะนะนะ นะค๊าบ
ผมไม่ค่อยอิน เท่าไรครับ จะเป็นยังไง ก็ปล่อยตามใจ คนแต่งนะครับ เราคงไป บอกให้เขาเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะครับ
ถ้าเลิกกัน คนแต่งคงอยากแสดงให้เห็นว่าผลของความเจ้าชู้เป็นยังไง
แต่ถ้าเลิกกันจริง พ่อจะเอาระเบิดไปปาบ้านเลยคอยดูดิ
คุณ sasi จะไปกับผมมะ
ปล. ย้ำนะ ว่าไม่ได้อิน
จ๊ากกก!!!!
โหย จะแท๊กทีมกันมาเลยหรือ
กลัวจัง :m14:
มาิสิ จะจับปล้ำทั้งคู่เลย
-
ม่ายชอบ อาวุธ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จาเอา สารวัตร อธิคม :serius2:
-
Vote ให้แล้วนะครับ
อ่านแล้วอิ๊นอินอ่ะ แต่ว่า...ขอร้องพี่นายนะครับ ว่าอย่าให้พี่นุเลิกกะพี่คมเลยน๊า ไม่รู้สิ รู้สึกว่ากว่าจะผ่านอะไรๆมาด้วยกันขนาดนี้ได้เนี่ย มันยากนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนเจ้าชู้ แต่สารวัตรก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นอกจากใจดีเกินเหตุเอง แล้วนี่อาร๊าย อีตาอาวุธนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเลยคับ อย่างที่คุณดัษบดินทร์ (เขียนผิดป่าวน๊อ) บอกอ่ะคับ แฟนเพื่อน ถึงจะเป็นแฟนเก่าก็เถอะ ยังไงเพื่อนกันก็ไม่น่าทำแบบนี้ ขอร้องร้องนะครับว่าอย่าให้พี่นุกะพี่คมเลิกกันเลย ไม่งั้น ผมจะเคืองพี่นายอย่างแรงด้วย
เอ้า นะนะนะ นะค๊าบ
ผมไม่ค่อยอิน เท่าไรครับ จะเป็นยังไง ก็ปล่อยตามใจ คนแต่งนะครับ เราคงไป บอกให้เขาเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะครับ
ถ้าเลิกกัน คนแต่งคงอยากแสดงให้เห็นว่าผลของความเจ้าชู้เป็นยังไง
แต่ถ้าเลิกกันจริง พ่อจะเอาระเบิดไปปาบ้านเลยคอยดูดิ
คุณ sasi จะไปกับผมมะ
ปล. ย้ำนะ ว่าไม่ได้อิน
จ๊ากกก!!!!
โหย จะแท๊กทีมกันมาเลยหรือ
กลัวจัง :m14:
มาิสิ จะจับปล้ำทั้งคู่เลย
000000000000000000000000
เหอะๆๆ ยอม :oo1: เอ๊ย มะช่ายๆๆๆ
ก็ว่าจะแท๊กทีมอยู่ล่ะครับ คอยดูนะ ถ้าให้เค้าเลิกกันล่ะก็ เหอะๆๆ
ได้ปล้ำทั้งคู่ เอ๊...มะช่ายๆๆๆ :-[ ต้องบอกว่าได้โดนระเบิดคู่แน่ๆ เลย อิ่ๆ
เฮ๊อ เกือบไปละ เกือบโดนจับได้ว่าแอบปลื้มคนแต่งอ่ะ :เฮ้อ:
-
ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนเห๊อะ :เฮ้อ:
-
จะไปช่วยลุยอีกคน กร๊ากๆๆๆๆ
55+
หงุดหงิดๆๆๆ เมื่อไรห่จะดีกันอ่ะ
-
อาวุธ ไม่เหมาะกับ คึณนุ หรอกคร่า เพราะนิ่งๆ เหมือนกัน ชีวิตคงน่าเบื่อตาย อิ อิ ^^
อยากให้คู่นี้คืนดีกันเร็วๆ จัง
แต่ยังไงก็อย่าลืมคู่ ธงรบกับ อาทิตย์ นะคะ ตอนที่แล้ว ค้างมากมายๆๆๆๆๆ รอทุกวันเลยค่ะ :impress2:
-
อืมม อดีต กับ ปัจจุบัน แทนกันไม่ได้อ่ะค้าบ
อีกอย่าง นุ ก็รักอธิคมเหมือนกัน อธิคมจะไม่มีโอกาสแก้ตัวเลยเชียวเหรอ
หรือว่า จะต้องเลิกกัน ด้วยเรื่องเข้าใจผิด 555
ผมว่าเจ้าของเรื่องต่อให้ใส่เกราะอะไร ก็ตาม คงไม่รอดละค้าบ
เพราะผมเตรียม ขีปนาวุธ ไว้แล้ว คิดว่า คงไม่รอดนะค้าบ อิอิ :fire: 555
ปล. จับอาทิตย์ไปคู่กะคนอื่นดีก่า ตาธงรบ ไม่ได้เรื่องเลย วัยรุ่นเซงงงง
-
ห้ามให้เลิกกันนะค่ะ
:fire:
:serius2:
:angry2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โอยมะไหร่จะตามเจอเนี่ย
แต่ชอบที่คุณนุประชดนะ
อยากเห็นสารวัตรหึง
555+
-
:impress3:
เลิกกันมี โป้ง
ฮ่าๆ
^
^
^ :z13: จิ้มทุกคน
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด :z3:
-
เพิ่งอ่านครั้งแรก นั่งอ่านตั้งแต่หน้าหนึ่งถึงหน้า่สุดท้าย
เจอสปอย - -* ว่าจะไม่อ่านต่อละมันบีบหัวใจเกินไป
-
อธิคมสู้ๆ รักแม่ย่อมมีอุปสรรค ถ้าอยากราบรื่นแนะนำให้จับอนุภาพแต่งงานไปเลย อิอิ นายอาวุธเป็นคนดีใช่ได้เลยนะเนี่ย อิอิ
-
เตะอาวุธ :z6:
จิ้มคนแต่ง ฐานทำให้เราช้ำใจ :z13:
และขอบคุณคนแต่งด้วยที่ทำให้เรามีชีวิตชีวา :z2:
-
:m16:
รอผ่านพ้นช่วงนี้ค่อยมาอ่าน
มันบีบหัวใจนะน้องนาย
-
อะหุ อะหุ เค้าหายไปนาน ภาคสองมาเยือนเล้าแล้ว
แต่มันช่างบีบหัวใจคนอ่านเหลือหลาย :เฮ้อ:
-
สุดท้ายรักจะนำทาง o13
-
นี่แหล่ะรสชาดของชีวิต แต่อาจจะเผ็ดๆแสบไปหน่อยนะคุณนุ ก็สารวัตรแสบขนาดทิงเจอร์ยกธงขาวขนาดนี้ :laugh:
-
Vote ให้แล้วนะครับ
อ่านแล้วอิ๊นอินอ่ะ แต่ว่า...ขอร้องพี่นายนะครับ ว่าอย่าให้พี่นุเลิกกะพี่คมเลยน๊า ไม่รู้สิ รู้สึกว่ากว่าจะผ่านอะไรๆมาด้วยกันขนาดนี้ได้เนี่ย มันยากนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนเจ้าชู้ แต่สารวัตรก็ไม่ได้ทำอะไรผิด นอกจากใจดีเกินเหตุเอง แล้วนี่อาร๊าย อีตาอาวุธนี่ก็เหลือเกิน ไม่ชอบเลยคับ อย่างที่คุณดัษบดินทร์ (เขียนผิดป่าวน๊อ) บอกอ่ะคับ แฟนเพื่อน ถึงจะเป็นแฟนเก่าก็เถอะ ยังไงเพื่อนกันก็ไม่น่าทำแบบนี้ ขอร้องร้องนะครับว่าอย่าให้พี่นุกะพี่คมเลิกกันเลย ไม่งั้น ผมจะเคืองพี่นายอย่างแรงด้วย
เอ้า นะนะนะ นะค๊าบ
ผมไม่ค่อยอิน เท่าไรครับ จะเป็นยังไง ก็ปล่อยตามใจ คนแต่งนะครับ เราคงไป บอกให้เขาเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะครับ
ถ้าเลิกกัน คนแต่งคงอยากแสดงให้เห็นว่าผลของความเจ้าชู้เป็นยังไง
แต่ถ้าเลิกกันจริง พ่อจะเอาระเบิดไปปาบ้านเลยคอยดูดิ
คุณ sasi จะไปกับผมมะ
ปล. ย้ำนะ ว่าไม่ได้อิน
จ๊ากกก!!!!
โหย จะแท๊กทีมกันมาเลยหรือ
กลัวจัง :m14:
มาิสิ จะจับปล้ำทั้งคู่เลย
:a1: ขอตามไปด้วยคนนะ ระเบิดไม่ต้องเอาไปเผื่อเค้านะ
เดี๋ยวจัดไปเอง 3 คันรถ รถถังอ่ะ เพื่อนไรอ่ะ จะแทงกันข้างหลัง
ชิ หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
ป.ล. ไม่ได้อินนะ แค่เข้าข้าง ชอบ รัก เอ็นดู อธิคม :z1: มากกว่า
ยังไงๆ คุณนุก็เป็นของคมเท่าน้านนนนนนนน
-
มือที่ 3 = ส่วนเกิน = ตัดทิ้งซะ o18 o18
-
นึกถึงอนุภาพกับอาวุธอยู่ด้วยกันแล้ว......ดูไม่จืดเลย :เฮ้อ:
มองหน้ากัน ทำหน้าเรียบๆเฉยๆทั้งคู่
จะจูบกัน ทำหน้าเฉยๆไม่แสดงความรู้สึก
จะอะจึ๊ยกัน ทำหน้าเรียบๆเฉยๆ
กว๊าก..........ชีวิตที่.....เรียบๆเฉยๆ.....ไม่แสดงความรู้สึก :z3:
-
นึกถึงอนุภาพกับอาวุธอยู่ด้วยกันแล้ว......ดูไม่จืดเลย :เฮ้อ:
มองหน้ากัน ทำหน้าเรียบๆเฉยๆทั้งคู่
จะจูบกัน ทำหน้าเฉยๆไม่แสดงความรู้สึก
จะอะจึ๊ยกัน ทำหน้าเรียบๆเฉยๆ
กว๊าก..........ชีวิตที่.....เรียบๆเฉยๆ.....ไม่แสดงความรู้สึก :z3:
:a5:
นะก็ไม่อยากคิดเหมือนกัน
ถ้าคู่นี้เป็นแฟนกันคง เอ่อ... o22
-
ทำไมไม่มีใครชอบอาวุํูธกันบ้างเลย แบบนี้ก็ไม่ชอบผู้เขียนสิครับ เพราะคาแรคเตอร์อาวุธนี่คือตัวตนผู้เขียนนะครับ :เฮ้อ:
บทที่ 5 ครับ (ตอนนี้เคยโพสไปแล้วครับ ที่เคยเป็นตอนพิเศษเรื่องของธงรบกับอาทิตย์ครับ)
5
หลังจากที่อธิคมปล่อยตัวธงรบแล้ว ผู้กองเจ้าชู้ก็รีบตรงรี่ไปกระทำ "ภารกิจประจำวัน" เขาตั้งใจว่าวันนี้จะต้องชวนอาทิตย์ไปทานข้าวด้วยให้ได้ จะต้องให้ใช้เล่ห์เหลี่ยมแค่ไหนก็จะทำ
ธงรบใช้เวลาไม่นานก็มาจอดรถที่ประจำอีกฟากหนึ่งของถนนตรงข้ามอาคารทาวน์โฮมสี่ชั้นซึ่งเป็นบริษัทของอาทิตย์ ชายหนุ่มยังอยู่ในออฟฟิส มู่ลี่หน้าต่างรูดปิดไม่หมด เขาเห็นอาทิตย์เดินไปเดินมาชัดเจนเพราะใช้กล้องส่องทางไกล
...เห็นเฉพาะช่วงเอวลงมาก็รู้แล้วว่านี่คืออาทิตย์...บั้นท้ายสวยๆ ที่เขาเคยสัมผัส และยังถวิลหาอยู่ไม่คลาย...
ขณะที่กำลังเพลินกับการ "ซุ่มดู" อาทิตย์ นายตำรวจหนุ่มก็สะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธงรบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ สายตายังจับจ้องอยู่ที่กระจกหน้าต่างห้องทำงานของอาทิตย์ รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจที่ได้ตามตื๊อตี๋หนุ่มใจแข็ง
"หวัดดีจ๊ะรูปหล่อ" นายตำรวจทำเสียงหวาน
"ไม่เห็นโทรหาเดี่ยวเลย ผู้กองลืมเดี่ยวแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มในสายออดอ้อน "หรือว่าผู้กองเจอเด็กใหม่เลยลืมเด็กเก่าซะแล้ว"
"โถ ใครจะลืมได้ลง เล่นฝากแผลรักให้พี่ซะขนาดนั้น" ธงรบแก้ตัว "พอดีตอนนี้พี่กำลังทำคดีสำคัญ เลยไม่ค่อยมีเวลา นี่มานั่งดักซุ่มจับผู้ร้ายเป็นนานสองนาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวจะแย่อยู่แล้ว"
...หิวจริงๆ... ประโยคหลังนี่ธงรบไม่ได้ตอแหล
"งั้นมากินด้วยกันสิครับ เดี่ยวอยู่ที่พารากอน มางานของแอร์เมส" ชายหนุ่มชวน
"ไปไม่ได้ครับ ซุ่มจับผู้ร้ายอยู่ คราวที่แล้วหนีไปได้ คราวนี้จะจับให้อยู่หมัด"
"จับให้อยู่หมัด?" เดี่ยว หรือดนุพล นักร้องนำวงดนตรีวัยรุ่นชื่อดังของเมืองไทยถาม
"พี่หมายถึงจับเข้าคุก นี่ถ้าดื้อ...เอ๊ย ถ้าขัดขืนการจับกุม คงมีการได้ยิงกันล่ะ" ธงรบยิ้มพราว ขัดกับเสียงที่ทำเป็นขึงขัง
"โอ้โห ถึงกับยิงกันเลยหรือครับ" อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ผู้กองระวังตัวดีๆ นะครับ เดี่ยวเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงหรอก มือชั้นนี้ ไม่พลาดซักราย" ธงรบรับประกัน ทั้งที่ลึกๆ แล้วอดหนักใจไม่ได้
...ผู้ร้ายหน้าตี๋รายนี้ท่าทางจะจับกุมยากกว่ารายอื่นๆ หลายเท่านัก...ไอ้คมนะไอ้คม ไม่น่าหลวมตัวช่วยมันเล๊ย...ธงรบอดด่าเพื่อนไม่ได้
...ถ้าไม่ใช่เพราะอธิคมขอให้เขาเผด็จศึกอาทิตย์เพื่อกันไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับแฟนตัวเอง เขาก็คงไม่มาตกหลุมเสน่ห์ของหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ ตอนนี้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เดิมทีนั้นเขากะจะพิชิตตี๋เข้มให้ได้ภายในสองสามสัปดาห์ แต่กลับยืดเยื้อมาหลายเดือน จนป่านนี้เขายังไปไม่ถึงไหน
จะว่าไป อาทิตย์ก็ทำให้เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ...
อธิคมเพื่อนรักของเขากลับมาขอร้องเขาแกมบังคับให้จัดการกับอาทิตย์ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าไม่จำเป็นแล้วเพราะเพื่อนเขาลงเอยกับอนุภาพที่ตามจีบตามง้อจนสำสำเร็จ
อธิคมบอกว่า "ไว้ใจไม่ได้โว้ย อาทิตย์ไม่ยอมเลิกรักคุณนะซะที ข้ากลัวจะเป็นหอกข้างแคร่ ถึงจะลาออกจากบริษัทแยกตัวออกไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดหวนกลับมาเกาะแกะคุณนุของข้าอีก เอ็งไปจัดการให้เรียบร้อย"
"เฮ่ย ไม่ใช่หมูๆ นะโว้ยคม" ธงรบโอด...ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจัดการอาทิตย์ เขาอยากทำมาก...อยากเสียจนแทบจะเลิกจีบคนอื่นๆ ไปเลย หันมาทุ่มเวลาให้อาทิตย์คนเดียว
...แต่อาทิตย์ใจแข็งนัก...ตื๊อแล้วตื๊ออีกก็ยังไม่ยอมใจอ่อน...หนำซ้ำมีพัฒนาการในการหลบหลีกเขาจนต้องปรับกลยุทธ์เป็นพัลวัน
"ผู้กอง...ผู้กอง" เสียงในสายเรียก ธงรบสะดุ้ง รีบตอบรับเสียงหวาน
"เหม่อลอยเชียวนะ หรือว่าอยู่กับใครเอ่ย" เดี่ยวตัดพ้อ
"บอกแล้วไงกำลังซุ่มจับคนร้าย" ธงรบตอบ "พอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะทูลหัว พี่เห็นคนร้ายกำลังเคลื่อนไหว" ธงรบรีบตัดบทสนทนาเมื่อมองไปเห็นเป้าหมายของเขากำลังเดินออกประตูหน้าบริษัท
อาทิตย์ยืนนิ่งชั่วครู่ พับแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก หันซ้ายหันขวามองรถบนถนนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนมายังฟากที่เขาจอดรถอยู่
...เอ๊ะ...ดูเหมือนตรงมาทางนี้...ธงรบสงสัย อาทิตย์ดูท่าจะมุ่งมาที่รถเขา
...อะไรกันนี่...เอาไงดีว่ะ...ผู้ร้ายบุก...ตำรวจทำตัวไม่ถูก...
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไง" อาทิตย์เปิดฉากทันทีที่ธงรบลดกระจกรถลง
"เบื่ออะไรจ๊ะ" นายตำรวจหนุ่มตีหน้าซื่อ
"ก็มานั่งเฝ้าอยู่หน้าบริษัทแบบนี้น่ะสิ ไม่เบื่อเหรอ ผมไม่ได้เฝ้า มองออกมายังเบื่อเลย"
ธงรบยิ้มกว้าง ส่งสายตาเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อย "เบื่อแล้วจะมาเหรอ"
"ไปซะที" อาทิตย์ไล่ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
"อ้าว มาไล่กันได้ไง ไม่ได้ไปจอดรถขวางหน้าบริษัทอาทิตย์ซะหน่อย ไม่ได้กีดขวางทางจราจรที่ไหน อาทิตย์เป็นตำรวจจราจรหรือไงจ๊ะ" ธงรบทำหน้าทะเล้น "หรือว่าอยากเป็นแฟนตำรวจ"
"ผู้กองธงรบ" ตี๋หนุ่มถอนหายใจ "หยุดตามตื๊อผมซะที ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่สนผู้กอง เรามันขั้วเดียวกัน ถ้าผู้กองยังคิดจะ..." อาทิตย์ชะงัก นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
นายตำรวจนิ่งฟัง เลิกคิ้วรออย่างตั้งใจ แต่อาทิตย์ก็ยังนิ่งอยู่
"คิดจะอะไรครับ"
อาทิตย์อึกอัก พยายามนึกหาคำพูดเหมาะๆ "คิดจะ...นั่นผม เลิกคิดเสียก่อน"
"นั่นอาทิตย์" ธงรบทำท่านึก "อาทิตย์หมายความว่า ทำอย่างว่ากันใช่ไม๊"
"อย่าหวังเลย ถ้าไม่มอมเหล้าผมจนเมาเหมือนวันนั้นก็อย่าได้คิดว่าจะได้เห็นก้นผม"
ธงรบทำท่าพยักหน้าหงึกหงัก "พูดแรงนะอาทิตย์ นี่กำลังท้าทายใช่ไหมเนี่ย"
"ก็แล้วแต่จะคิด" อาทิตย์ยักไหล่ แล้วเดินเข้ามาใกล้ มองหน้านายตำรวจนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า "ผมไม่มีวันยอมผู้กองหรอก ฝันไปเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ" ธงรบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "มาจอดรอกะว่าจะชวนไปทานข้าวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดจะมาจอดรอฟันซักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"
"ผมไม่หิว ผมไม่กิน ผมไม่ไปกับผู้กอง ผมจะทำงาน" อาทิตย์เสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วเดินจากไป...ทันได้ยินเสียงนายตำรวจจอมเจ้าชู้ลอยตามมา
"ก้นสวย..."
...ผู้กองธงรบ...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขานะ คนอื่นมีเยอะยะ ทำไมจะต้องเป็นเขาที่มาซวยเจอคนเจ้าชู้ประตูดินแบบนี้...
อาทิตย์เสร็จงาน เก็บของใส่กระเป๋าและลุกเดินตรงไปยังประตูห้องแต่ก็ชะงักแล้วเดินกลับมาที่หน้าต่าง อดคลี่มู่ลี่มองออกไปยังถนนไม่ได้ ผู้กองธงรบยังจอดอยู่ที่เดิม รออย่างอดทนได้เป็นหลายชั่วโมง
...ทำยังไงดี...
อาทิตย์พยายามใช้ความคิด หลายครั้งเขาแอบหนีออกทางประตูรั้วหลังบริษัท แต่ไม่นานธงรบก็รู้ทัน ไปดักจนรอจนได้ เขายังจำได้ถึงครั้งแรกที่ธงรบลงทุนปลอมเป็นแท็กซี่ไปจอดรถดักอยู่หน้าปากซอย เย็นนั้นเหนื่อยมาก เห็นแท็กซี่ก็ขึ้นนั่ง บอกให้ไปส่งบ้านแล้วก็หลับไปตลอดทาง ใกล้จะถึงบ้านถึงเห็นว่าคนขับแท็กซี่ที่แท้ก็คือยอดนักตื๊อคนเดิม
คราวนี้เดินออกหน้าบริษัทเลยดีกว่า...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เบื่อจะหลบหลีกเหมือนกัน ดูสิว่าถ้าไม่ยอมไปด้วยซะอย่าง ธงรบคงไม่ถึงกับฉุดขึ้นรถหรอก
ทันทีที่ก้าวออกจากประตู อาทิตย์ก็ขมวดคิ้วเพราะคนหน้าเป็นยืนคอยอยู่ข้างรถเขา ธงรบมือล้วงกระเป๋า เอนตัวพิงรถ เอียงหน้ามองเขาอยู่ ใบหน้ายิ้มๆ ดูราวกำลังสบายใจเป็นอย่างยิ่ง
อาทิตย์หมุนตัวไปทางซ้ายทันที เดินไปตามฟุตบาธ ตั้งใจจะเรียกแท็กซี่ ธงรบขยับตัวตามมาอย่างไม่รอช้า เขาเดินมาไกลจากหน้าสำนักงานพอสมควร ธงรบไม่ได้รีบเร่งเดินตามให้ทัน รักษาระยะห่างประมาณสองถึงสามช่วงตัว จนเขาหยุดเดินแล้วยืนอยู่ริมฟุตบาธรอเรียกแท็กซี่ นายตำรวจหนุ่มจึงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
"ไปไหนครับ" เสียงห้าวๆ ถาม "รถก็จอดอยู่ตรงโน้น จะเรียกแท็กซี่หรือ"
อาทิตย์ไม่ตอบ ทำเป็นมองไม่เห็นว่ามีธงรบยืนอยู่ใกล้ เขายืนนิ่งมองรถที่กำลังวิ่งผ่านไปผ่านมา ได้แต่หวังว่าจะมีแท็กซี่ซักคันผ่านมาบ้าง แต่โชคไม่เข้าข้าง เวลาผ่านไปชั่วครู่ เขาจึงตัดสินใจเดินย้อนกลับไปทางเดิม
ธงรบก็ยังเดินตาม
อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวเองว่าไม่ไหวแล้ว จะให้หนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
... คนอะไรตื้อได้ตื้อดี...ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้ว หันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองถนนชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
... ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
... เอาเถอะ...วันนี้วันเดียว...พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...
คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช้คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อ๋อ กลัวเจ็บ...ก้น..." ธงรบผงกหัว ทำท่าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไม๊"
ธงรบขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่ง ของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก...ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินผิวปากนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอยขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
...คนเจ้าชู้...หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก...พอได้แล้วก็ทิ้ง
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ...นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
" ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย...หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
" ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...
ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ...ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน...ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ...สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ...แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว...ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ...อย่ากระนั้นเลย...ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...
อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอสเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ...ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาอยู่ไหนวะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอสเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาฝอฝา"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"เฮ่ย ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัด เข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง " เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใด เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า...งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน...จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
... หลานชาย...พูดออกมาได้...ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า...ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกับเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ...ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว
...แต่ก็เอา เถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้...คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ...พ่อ ตี๋หนุ่มยังทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ...เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไม๊ครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...ธงรบขมวดคิ้ว...ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ...ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาว่ะ...ชอบเข้าแล้วนี่...โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล...อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
"งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ...นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า...
...เขารักอนุภาพ...จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่ อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว...ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว...และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ...จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก...ท่าทาง ผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย...เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่เหรออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า...
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไม๊ เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น...
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น...ความยียวนกวนประสาท...หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
... ที่สำคัญ...เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่...หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใคร เขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา...ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...
ผู้กองธงรบให้อาทิตย์ไปส่งที่คอนโดทั้งที่อาทิตย์บอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วเหรอผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยง
ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันก็ได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อๆ เลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ...เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง...
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด...
อาทิตย์...สีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งหรือจ๊ะตี๋น้อย...ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบ แล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก
พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา...
...อาทิตย์...รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...
๕๕๕๕ สงสัยจัง ที่มีคนบอกว่าอาทิตย์ไม่น่าจะคู่กับธงรบนี้ คนแบบอาทิตย์น่าจะคู่กับใคร?
-
บทที่ 6 ครับผม :oo1:
6
อธิคมยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าเคาท์เตอร์รีเซฟชั่นของโรงแรม The Heights สิบห้านาทีหลังจากธงรบโทรมาบอกเขาว่าตามตัวอนุภาพได้แล้ว เขาตรงรี่มาโรงแรมทันทีและขณะนี้ก็กำลังรอคำตอบจากพนักงานต้อนรับที่ยืนทำหน้าผะอืดผะอม
"เอ่อ พอดีว่า ลูกค้า..."
"อยู่ห้องไหน ผมต้องการพบคุณอนุภาพเดี๋ยวนี้" อธิคมเสียงเข้ม จ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง อีกฝ่ายหันซ้ายหันขวาราวกับพยายามหาคนช่วย
"คือคุณอนุภาพเป็นแขกวีไอพีค่ะ ดิฉันต้องขอ..."
"วีไอพีผมก็จะพบ บอกผมมาเถอะ ผมเป็นตำรวจคุณก็รู้ ถึงไม่บอกตอนนี้ อีกไม่กี่นาทีก็รู้แล้ว อย่าให้ผมต้องโกรธ มันเป็นเรื่องเฉยๆ" อธิคมแสดงบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจ
ยิ่งพนักงานต้อนรับเห็นยศพันตำรวจตรีอธิคม หญิงสาวก็ยิ่งหน้าเสีย
"คุณมุกดา บอกๆ มาเถอะ ผมจะได้ไปเสียที คุณจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ"
"เอ่อ ดิฉันต้องเรียนท่านประธานก่อนค่ะ สารวัตรรอสักครู่ได้ไหมคะ"
"โทรเดี๋ยวนี้เลย บอกคุณธนาภพว่าสารวัตรอธิคมมาพบคุณอนุภาพ"
มุกดาหยิบโทรศัพท์ กดเบอร์แล้วพูดเสียงเบากับคนที่อยู่ในสาย ไม่นานหญิงสาวก็ทำสีหน้าโล่งอกแล้ววางสาย
"The Avalon Suite ลิฟท์วีไอพีด้านในสุดค่ะ" มุกดารีบพูดแล้วผายมือไปยังด้านขวามือ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ตำรวจหนุ่มหล่อกระชากใจแต่หน้าดุจะผละไป
ลิฟท์วีไอพีเป็นลิฟท์แก้ว ผนังเป็นกระจกใสทุกด้าน แม้แต่พื้นก็ใสแจ๋ว มองเห็นพื้นเบื้องล่างชัดเจนขณะที่กล่องกระจกสีขาวใสวิ่งขึ้นสู่ยอดตึกอย่างรวดเร็วแต่นุ่มนวลเงียบสนิท
อธิคมก้าวออกจากลิฟท์ เหลือบตามองลูกศรที่ชี้ไปยังห้องสวีทห้องเดียวบนชั้น แล้วเดินตรงไปตามทางเดินเบื้องหน้าเพื่อไปหาคนที่เขารักที่สุด แต่ไม่กี่สิบก้าวอธิคมก็หยุดเมื่อเห็นร่างสูงในชุดสูทที่ยืนหันหลังให้หมุนตัวมาเผชิญหน้าเขาช้าๆ
“ธนาภพ...”
...นึกอยู่แล้วเชียว...แต่ไม่คิดว่าจะกล้ามายืนขวางทางแบบนี้...
อธิคมเดินตรงไปยังร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“คุณอธิคม คุณกำลังบุกรุกโรงแรมผม” ธนาภพพูดเสียงต่ำ จ้องหน้าอธิคมอย่างเอาเรื่อง
อธิคมยืนจังก้าประจันหน้าธนาภพ กรามขบกันจนเป็นสันนูน ตาสองคู่ประสานกันนิ่ง ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน
นายตำรวจหนุ่มพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้พุ่งขึ้นมา กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอทำร้ายธนาภพ ยิ่งไปกว่านั้น ยังกลัวว่าจะทำให้อนุภาพโกรธและเกลียดที่ใช้กำลังทำร้ายคนอื่น
"ผมมาตามแฟนผมกลับบ้าน" อธิคมเน้นเสียงเข้ม
"คุณคิดหรือว่าคุณนุจะอยากกลับ" ธนาภพเสียงเข้าไม่แพ้กัน
"คุณเป็นคุณนุหรือถึงพูดแทนกันได้ ให้คุณนุพูดเอง ถอยไป อย่ามาขวางทางผม"
"ถ้าผมไม่ถอย คุณจะทำอะไร จะต่อยผมหรือ นี่โรงแรมผม คนของผมเยอะแยะ"
อธิคมยิ้มเยาะ "คิดว่ากลัวหรือไง คนอย่างอธิคมไม่กลัวหรอก ถ้าไม่เรียกหน่วยคอมมานโดติดอาวุธครบมือมา อย่าคิดว่าจะขวางผมได้ ที่ยืนอยู่นี่ก็เพราะอยากพูดกันดีๆ" นายตำรวจหนุ่มขยับตัวเดินเข้าใกล้
ธนาภพขยับตัวเช่นกัน ทั้งที่เขารู้ว่าหากจะสู้กันจริงๆ คงสู้อธิคมไม่ได้เพราะร่างกายอีกฝ่ายกำยำล่ำสันและท่าทางบ้าระห่ำน่าดู กว่าที่เขาจะเรียก รปภ. ได้ อธิคมคงอัดเขาหมอบไปเสียก่อน
"คุณอธิคม อย่าดันทุรังเลย คุณก็รู้ว่าคุณนุต้องการอยู่คนเดียวซักพัก ผมไม่ได้ขวางอะไรคุณ เพียงแต่ปกป้องไม่ให้ใครรบกวน"
"ปกป้อง คุณมีสิทธิ์อะไรมาปกป้อง สิทธิของแฟนเก่าที่เคยทิ้งคุณนุหรือ...ถอยไปธนาภพ อย่าให้ต้องพูดซ้ำอีก" อธิคมเริ่มเสียงดัง "จะเรียกรปภ. ก็เรียกมาเสียตอนนี้ ก่อนจะไม่มีโอกาสได้เรียก"
นายตำรวจหนุ่มชักจะทนไม่ไหว ธนาภพกวนยั่วโมโหเขาจริงๆ
"สิทธิของเพื่อนไง" ธนาภาพพยายามสะกดอารมณ์ "สิทธิของเพื่อนที่นุอุตส่าห์มาขอที่พักพิงจากการโดนทำร้าย"
อธิคมสะอึก...ไม่นึกว่าธนาภพจะว่าเขาได้เจ็บแสบ
"ผมไม่ได้ทำร้ายคุณนุ มันเป็นเรี่องเข้าใจผิด แฟนเขาจะงอนง้อกันมายุ่งอะไรด้วย"
"เข้าใจผิดที่เห็นนักร้องชื่อดังของเมืองไทยคู่ขาคุณอยู่ในห้องคุณตอนค่ำงั้นเหรอ ถึงคุณบอกว่าเข้าใจผิด ไม่ได้มีอะไรกัน อะไรแบบนั้นก็ไม่ควรเกิดขึ้น"
"ธนาภพ" อธิคมโกรธจนหน้าแดง เอื้อมมือไปผลักผู้บริหารหนุ่มให้พ้นทาง ธนาภพปิดมืออธิคมออก ไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัว
"คุณอธิคม ผมเคยทำให้นุผิดหวังและเสียใจก็จริง แต่นั่มมันตอนผมอายุยี่สิบกว่าๆ และเป็นเรื่องสุดวิสัยของการต้องมารับผิดชอบธุรกิจของครอบครัว เป็นเรื่องการเลือกทางเดินชีวิต นอกจากเรื่องนี้เรื่องเดียวผมไม่เคยทำให้นุต้องร้องให้ ต้องเสียใจ ไม่เคยซักครั้งเดียว ไม่ใช่เรื่องนอกใจ"
ธนาภพพยายามขวางอธิคม ยกมือขึ้นดันอกอธิคมไว้ไม่ไห้ตรงไปยังห้องของอนุภาพ
"นี่แหน่ะนอกใจ" อธิคมเหลืออด เลือดพุ่ง ทนไม่ไหวแล้ว กำหมัดยกขึ้นต่อยปากธนาภพขนหน้าหัน ตัวเซไปประทะข้างผนัง
ธนาภพพยายามพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม สารวัตรอธิคมหมัดหนักมาก หน้าเขาสั่น เจ็บเหมือนถูกลิ่มตอกกระแทกเข้าในปาก เขาเหวี่ยงหมัดหมายจะเอาคืน แต่อธิคมเก่งและไวกว่า หลบฉากแล้วสวดหมัดเข้าที่ท้องเขาจนจุกแทบหายใจไม่ออก
เขาแทบจะกองลงกับพื้น แต่ฝืนตัวไว้ มือกุมท้อง ส่วนอีกข้างยันผนังไว้ เขาทำงานด้านธุรกิจไม่คุ้นกับการต่อสู้เหมือนนายตำรวจมือปราบ หากแลกหมัดกันอีกต่อไปก็คงจะอยู่ไม่พ้นอีกสองหมัด
"ธนาภพ อย่ามาพูดเรื่องนอกใจ หรือเรื่องอะไรเกี่ยวกับผมและคุณนุ" อธิคมชี้หน้า "อย่าแส่เรื่องของผม คุณกับคุณนุจบกันไปแล้ว อย่ายุ่งกับแฟนผม คุณนุงอน ผมจะง้อ อย่าคิดว่าจะขวางทางผมได้"
ธนาภพยังไม่ยอมหยุดความพยายามจะขัดขวางอธิคม "ง้อเหรอ อีกกี่ครั้งที่คุณจะง้อ อีกกี่ครั้งที่คุณจะทำให้นุเสียใจหนีออกมาอย่างนี้ อีกกี่ครั้ง บอกสิ อีกกี่ครั้ง ผมไม่ต้องการให้คุณทำร้ายนุอีก"
ชายหนุ่มเข้าประชิดตัวอธิคม กะว่าจะใช้ทั้งตัวโถมทุ่มเข้าใส่ให้เสียหลักลงไปนอนกองกับพื้นด้วยกัน อธิคมยกสันมือขึ้น ตั้งใจจะฟันเข้าตรงต้นคอ แต่ต้องหยุดชะงักค้างไว้ เมื่อประตูห้องตรงหน้าเปิดออก อนุภาพยืนมองอย่างตกใจ
"ผู้กอง หยุดนะ"
อนุภาพวิ่งเข้ามาใกล้ คว้ามืออธิคมไว้ได้ มืออีกข้างดันธนาภพออกไป
"ทำไมต้องทำร้ายกันด้วย" ชายหนุ่มหันไปมองใบหน้าขาวสะอาดของธนาภพมีเลือดแดงๆ กลบปาก แล้วหันไปมองอธิคมหน้าเคร่ง
"ผู้กอง"
"เขาจะสู้กับผม" อธิคมเสียงอ่อนลง
"ถึงงั้นก็เถอะ ไม่น่าต้องใช้กำลังกัน" อนุภาพเสียงเข้ม แล้วหันไปถามธนาภพ "ภพเจ็บมากไม๊"
"คุณนุ ไปห่วงเขาทำไม" อธิคมทนไม่ได้ที่เห็นอนุภาพห่วงใยธนาภพ
"ผมห่วงทุกคน ใครโดนต่อยจนปากแตกขนาดนี้ ไม่ให้ถามได้ยังไง" ชายหนุ่มมองอธิคมนิ่ง
"นุ กลับเข้าไปในห้องเถอะ ไม่ต้องห่วงภพหรอก"
"อยากจะโดนอีกหรือไง" อธิคมหมั่นใส้ธนาภพ ทำอวดดี
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเย็น
"คุณนุ ผมมาคุยกับคุณนุดีๆ เขาก็เข้ามาขวาง มายั่วโมโหผม"
"ผมเหรอยั่วโมโห ผมพูดความจริง แทงใจดำคุณต่างหาก" ธนาภพเถียง
"ปักปำสิไม่ว่า ไม่รู้อะไรอย่ามายุ่ง ปล่อยให้ผมกับคุณนุคุยกัน"
"คุณก็รู้ นุอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอใคร"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี คนไม่เข้าใจกันเขาจะคุยกัน แฟนเขาจะคุยกัน เข้าใจไม๊"
สองหนุ่มเริ่มเสียงดัง ไม่มีใครยอมใคร
"พอแล้ว ทั้งสองคน หยุดเดี๋ยวนี้เลย" อนุภาพเสียงดังบ้าง
"ภพ...ขอให้นุได้ติดสินใจเองเถอะ...สารวัตร ผมไม่ชอบที่ใช้กำลังทำร้ายคนอื่น"
"นุบอกว่าอยากอยู่คนเดียว คิดอะไรเงียบๆ" ธนาภพกล่าว
"ผมแค่ต่อยหมัดเดียว ป้องกันตัว เข้าจะสู้กับผม" อธิคมแก้ตัว
"โกหก ผมแค่ขวางไม่ให้รบกวนนุ" ธนาภพชีหน้านายตำรวจ
"ผมแค่มาง้อแฟนผม"
"ผมปกป้องนุ..."
"พอ...หยุด" อนุภาพตวาด เริ่มจะทนไม่ไหว
สองหนุ่มนิ่งเงียบ แต่ตายังจ้องกันเขม็ง แข็งกร้าวทั้งสองฝ่าย มีอนุภาพที่ตัวเล็กกว่ายืนอยู่ตรงกลาง พยายามห้ามศึก
"คิดว่าที่กำลังทะเลาะกันอยู่จะทำให้ผมสบายใจหรือ แค่นี้ก็ยุ่งยากใจพออยู่แล้ว ยังจะมาทำเลาะกันให้ปวดหัว" ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ก่อนหันไปบอกธนาภพ "ภพ...นุขอบคุณที่ห่วงใยและช่วยเหลือนุ ส่วนสารวัตร ถ้าอยากจะคุย ผมจะให้เวลาห้านาที" ประโยคหลังชายหนุ่มหันมาบอกนายตำรวจที่เปลี่ยนสีหน้าจากบึ้งตึงมาเป็นหน้ามุ่ยแทน
...ห้านาทีเองหรือ...จะให้ง้องอนแค่ห้านาทีเองหรือ...มีเวลาน้อยขนาดนี้ คุณนุต้องรีบหายงอนไวๆ นะครับ...อธิคมคิดในใจ
"คุณนุ ห้านาทีเองหรือ" อธิคมเสียงอ่อน
"ถ้าเป็นปัญหานัก ผมจะหายตัวไปซักพัก ไม่ให้รู้ว่าอยู่ไหน ทั้งสองคนเลย"
"แล้วทำไมคุณนุต้องมาที่นี่ล่ะ" อธิคมเสียงน้อยใจ
"ที่ไหนที่ไปแล้วสบายใจ คนเขาก็อยากไป"
"ภพ...สารวัตร" อนุภาพปราม "ถ้าพูดไม่รู้เรื่องผมจะไปเดี๋ยวนี้ แล้วเราไม่ต้องคุยกันอีก" ชายหนุ่มถอนหายใจ "ภพ...ขอนุคุยกับสารวัตรซักครู่นะ รับไปให้ใครดูแผลเถอะ"
อธิคมมองหน้าธนาภพ ยิ้มเยาะ ในที่สุดอนุภาพก็เลือกอยู่กับเขา
"แผลกายไม่เจ็บหรอกนุ" ธนาภพเสียงเข้ม สบตาชายหนุ่มชั่วครู่ แล้วหันไปจ้องตาอธิคมเขม็ง อีกฝ่ายพึมพำเบาๆ
"คุณนุมาช้าอีกนิดเดียว ได้น๊อคกลางอากาศแน่"
ธนาภพก้าวถอยหลังเดินไป ตายังจับจ้องอธิคมนิ่ง จนในที่สุดก็หันตัวกลับ เดินตรงไปที่ลิฟท์
อนุภาพถอนหายใจอีกครั้ง อ่อนใจกับนายตำรวจหนุ่มเลือดร้อน...อธิคมไม่มีท่าทีจะยอมเชื่อฟังที่เขาขู่ กลับไปขู่ธนาภพต่อ
คืนนี้เขาได้เห็นความหึงหวงของอธิคม ร้ายกาจไม่ใช่เล่น นี่ถ้าเขาไม่ได้ยืนอยู่ใกล้ประตูแล้วได้ยินเสียงทะเลาะกัน อาจไม่ฉุกคิด เปิดประตูออกมาดู หรือหากช้าไปอีกนิดเดียว ธนาภพอาจเจ็บหนักกว่านี้ หรือไม่ก็น๊อคกลางอากาศอย่างที่อธิคมขู่
"สารวัตร ผมขอเถอะนะ อย่าใช้กำลังทำร้ายกันเลย ไม่ว่าโกรธขนาดไหนก็อย่าถึงต้องชกต่อย"
"คุณนุ...กลับบ้านกับผมเถอะ อย่าอยู่ที่นี่เลย" อธิคมไม่สนใจฟัง อยากพูดสิ่งที่ต้องการจะพูด "ผมขอโทษ"
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
"ขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมกับนิตินัยไม่ได้มีอะไรกัน ฟังผมอธิบายก่อน" อธิคมอ้อนวอน
"เห็นขนาดนั้น จะให้ผมคิดยังไง"
"โธ่ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณนุคิดนะครับ"
"งั้นเขาไปใส่กางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว เดินเล่นในห้องสารวัตรแก้เซ็งยังงั้นเหรอ"
"ห้องนั่งเล่น"
"บ้าน...ในห้องนั่งเล่นในบ้าน ในคอนโด ที่สารวัตรตื้อให้ผมไปอยู่บ่อยๆ นิตินัยใส่กางเกงตัวเดียว สารวัตรกำลังอาบน้ำ ทีนี้บอกมาสิว่าผมควรเข้าใจยังไง"
"โธ่ ฟังผมอธิบายก่อนสิ เรื่องมันยาว" อธิคมเสียงอ่อน ต่างจากใบหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่ตอนที่ทะเลาะกับธนาภพ "ไปคุยกันในห้องดีกว่านะครับ อย่ามายืนคุยกันตรงทางเดินแบบนี้เลย
อนุภาพยกมือขึ้นมองนาฬิกา "ตามใจ สารวัตรอยากเสียเวลาก็ตามใจ"
"โธ่คุณนุ เอาจริงหรือ ห้านาทีจะไปพออะไร"
"งั้นสารวัตรก็ต้องอธิบายให้กระชับและชัดเจนที่สุด" อนุภาพเสียงแข็ง จะเล่นกับอธิคมต้องเอาให้เฮี๊ยบ ไม่เช่นนั้นเอาไม่อยู่
"คุณนุ ขยายเวลาอีกซักนิด เป็นสิบนาที ไปคุยกันในห้องนะ"
"ผู้กอง" อนุภาพหน้านิ่ง รู้ดีว่าหากปล่อยให้อธิคมเข้าไปในห้อง นายตำรวจหนุ่มก็คงไม่ยอมออกจากห้องง่ายๆ เขากอดอก ยืนพิงผนังห้องใกล้ประตู รอฟังอธิคมพูด
"ที่จริงมันคือปัญหาของธงรบ" อธิคมอึดอัด ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ยิ่งถูกกำหนดด้วยเวลาและอนุภาพยืนกอดอกจ้องมองเขายิ่งตื่นเต้น "แบ้งค์เขามีอะไรๆ กับธงรบอยู่"
"ผู้กองธงรบกำลังจีบอาทิตย์นี่นา" อนุภาพแทรก
"ใช่ครับ แต่ว่าก็มีอะไรกับแบ้งค์ด้วย" อธิคมโยนทุกอย่างให้ธงรบไปก่อน "คุณนุอย่าไปบอกอาทิตย์นะครับ...คือว่าแบ้งค์เขามีปัญหาเรื่องคลิปหลุด ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร นักข่าววิ่งไล่ตามถ่ายรูปเขาที่ยิม แล้วเขาก็วิ่งหนีออกมาเจอผมที่ประตูทางออกแล้วขอให้ผมช่วย ผมเลยพาขึ้นรถหลบนักข่าว"
อนุภาพหรี่ตา
"เรื่องจริงนะครับ นี่อีกไม่กี่วันคุณนุก็จะเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ ผมสงสารเขาก็เลยพาไปหลบ"
"ที่ห้องสารวัตร"
"โธ่คุณนุ ตอนนั้นมันกระทันหัน นักข่าวก็วิ่งไล่ แล้วมันก็ใกล้ๆ บ้านผม อีกอย่างผมต้องแวะไปเอาเอกสาร กะว่าจะพาเขาไปหลบที่บ้านธงรบ แต่ติดต่อไอ้เสาธงไม่ได้" อธิคมทำเสียงโอดครวญ
"สารวัตรเลยอาบน้ำก่อน นิตินัยร้อนเพราะแอร์ที่บ้านสารวัตรไม่เย็น เลยถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว แล้วเดินไปเปิดประตู" อนุภาพสรุปเรื่องให้ชัดเจน กรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"บ๊อกเซอร์ครับ" อธิคมแก้ให้ถูก
"รู้ได้ไงว่าเป็นบ๊อกเซอร์"
"ก็ผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมา เห็นเขาใส่แต่บ๊อกเซอร์ ผมยังแปลกใจเลย เขาบอกผมว่ามีคนมาหา ผิวขาวๆ หน้าตาดี ทำหน้าตกใจ แล้วมองเขาแปลกๆ เหมือนโกรธ ผมก็เลยนึกว่าต้องเป็นคุณแน่ๆ เพราะไม่มีใครมาหาผมหรอกถ้าไม่ใช่ธงรบ" อธิคมละล่ำละลัก
"คุณนุ ผมกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ นะ ที่เห็นมันอาจจะชวนให้คิดก็จริง แต่เราไม่มีอะไรกันจริงๆ แบ้งค์เขาใส่กางเกงตัวเดียวเดินไปเดินมามันเป็นเรื่องปรกติของเขา"
"แล้วทำไมเมื่อกี้บอกว่าพอสารวัตรเห็นแล้วยังตกใจ ไม่นึกว่าจะเห็น"
"แปลกใจต่างหากครับ ไม่ใช่ตกใจ แต่ว่าก็เคยเห็นเขาใส่ยังงั้น คือว่าเมื่อก่อน เอ่อ...เมื่อก่อนนานๆ มาแล้ว ผมก็เคยเห็นบ่อยๆ" อธิคมเริ่มตะกุกตะกัก ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ยี่งพูดไปก็ยิ่งเข้าเนื้อตัวเอง อนุภาพที่ยืนหน้านิ่งเรียบอยู่ตรงหน้าทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง ความเก่งกาจที่เคยสอบสวนผู้ต้องหาตอนนี้หายไปหมดเมื่อกลายเป็นผู้ต้องหาเสียเอง
"ผมโทรลงไปถามยาม เขาบอกว่ามีรถนักข่าวดักรออยู่หน้าประตูรั้วคอนโด ผมเลยต้องรอซักระยะ อีกอย่างผมรอติดต่อธงรบให้ได้เสียก่อน ถ้าแบ้งค์จะหาที่หลบ ผมก็อยากให้เขาไปหลบอยู่กับธงรบ อย่างน้อยสองคนนั้นเขาก็คบๆ กันอยู่ คุณก็รู้ แบ้งค์เปลี่ยนเป้าหมายจากผมไปเป็นธงรบกับอธิปตั้งแต่กลับมาจากกระบี่ใหม่ๆ จำได้ไม๊ครับ"
"แล้วสารวัตรไม่กลัวนักข่าวจะถ่ายรูปได้หรือ ยิ่งจะไปกันใหญ่ ทีนี้เจ้าของคลิปฉาวอะไรนั่นอาจเป็นสารวัตรกับแบ๊งค์ก็ได้"
"รู้สึกว่าเป็นตัวเขาคนเดียวในคลิ๊ปนะครับ"
"งั้นก็เถอะ เดี๋ยวสารวัตรก็ได้กลายเป็นแฟนเขา ดังกันไปทั่วเมือง"
"แล้วจะให้ผมทิ้งเขาไว้ที่หน้ายิมถูกนักข่าวรุมล้อมเหรอ ตอนนั้นผมพอช่วยได้ ผมก็ช่วย อย่างน้อยก็คนรู้จักกัน ตอนที่ผมพาขึ้นรถ นักข่าวยังตามมาไม่ทัน"
อนุภาพพอจะเข้าใจสถานการณ์ เขาเริ่มเชื่ออธิคม แต่เขาก็หวั่นใจว่าหากอธิคมเข้าไปอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ จะพลาดเข้าสักวัน
"ผมไม่อยากให้สารวัตรยุ่งกับนิตินัย ถึงแม้เขาเบนไปหาผู้กองธงรบ เขาก็ยังชอบสารวัตรอยู่ นิตินัยเป็นยังไงก็รู้ๆ กันอยู่"
"หวงผมใช่ไม๊" อีกฝ่ายทำเสียงออดอ้อน
"ห่วง" อนุภาพมองนาฬิกา "สารวัตรเหมือนไฟ นิตินัยเองก็เป็นน้ำมันที่พร้อมจะสาดใสกองไฟให้ลุกไหม้ ผมกลัวว่าสารวัตรจะพลาดเข้าซักวัน"
"คุณนุครับ อย่าโกรธผมเลยนะ ครั้งต่อไปผมจะระวังมากกว่านี้ กลับบ้านกับผมเถอะ อย่าอยู่ที่นี่เลย ผมหึง"
"ที่ตัวเองทำ ไม่คิดวาคนอื่นจะหึงเหรอ" อนุภาพเสียงเบา เริ่มใจอ่อน
"รู้ครับรู้ จะไม่ทำอีกแล้ว" อธิคมขยับเข้ามาใกล้ ทำท่าจะคลอเคลีย อนุภาพหันซ้ายหันขวา แล้วหลบฉากเดินตรงไปที่ประตู นายตำรวจหนุ่มเดินตาม ในใจมุ่งมั่นว่า ยังไงก็จะต้องตามอนุภาพเข้าห้องให้ได้
"คุณนุ ถ้ายังไม่กลับก็ขอผมเข้าห้องน้ำหน่อย ผมไม่ไหวแล้ว อีกอย่างผมจะดูรอยช้ำที่ธนาภพชกผมที่อก เจ็บจะแย่อยู่แล้ว" เสียงอธิคมอ้อดอ้อน
อนุภาพรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ เขาไม่นึกว่าธนาภพจะชกอธิคมได้ขนาดนั้น
"สารวัตรกลับไปก่อนเถอะ ขอผมอยู่คนเดียวซักครู่ เดี๋ยวผมก็กลับบ้านแล้ว" อนุภาพยืนอยู่หน้าประตูยังไม่ยอมเปิด
"ไม่ไป ผมจะนั่งคอยอยู่หน้าห้องไม่ไปไหน จนกว่าจะกลับไปพร้อมกัน"
"ตามใจ อยากจะนั่งอยู่จนดึกดื่นก็ตามสบาย" ชายหนุ่มหลงกล เปิดประตูเพื่อกลับเข้าไปในห้อง อธิคมโผเข้ากอด แล้วดันตัวอนุภาพเข้าไปข้างใน
"ปล่อยนะผู้กอง"
"ไม่ปล่อย" อธิคมได้ที คิดในใจว่า...เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน
"คุณนุ อย่าเกลียดผมเลย จะให้ผมกลับไปคนเดียวได้ยังไง เราเป็นแฟนกันก็ต้องอยู่ด้วยกัน สงสารผมบ้างเถอะ" อธิคมเสียงแหบพร่า...เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกครั้งหนึ่ง...แต่ครั้งนี้ต่างจากเมื่อครู่ที่ควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้
"ผมรักคุณนุคนเดียว สองตาไม่เคยเหลียวมองใครเลย เชื่อผมสิครับ" อธิคมเสียงหวาน กอดอนุภาพไว้ในอ้อมแขน ยกเท้าขึ้นดันประตูให้ปิด
"ดีแต่พูด คนเจ้าชู้ แฟนเก่าเป็นโขยงเข้ามายุ่มย่าม สารวัตรจัดการได้หรือเปล่าล่ะ"
"ไม่ใช่แฟนเก่า แค่คนเคยคบกัน ผมไม่เคยมีแฟน คุณนุเป็นคนแรก และคนเดียว" อธิคมซุกหน้าลงมา...ทนไม่ไหวแล้ว
"คุณนุ ผมเลิกเจ้าชู้แล้วนะครับ แล้วคนที่ผมเคยคบมาผมก็ไม่ได้ติดต่อด้วย เอาแต่หลบ ไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับผม เห็นใจผมบ้างสิ มันต้องใช้เวลาอีกซักหน่อยกว่าจะกว้างล้างให้หมดไปได้"
"คงอีกหลายปี" อนุภาพเสียงอู้อี้ มือรีบเอื้อมลงไปตะปบมือของสารวัตรหนุ่มเอาไว้ไม่ให้ลุกล้ำไปมากกว่านี้ "สารวัตรหยุดนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ เราต้องคุยกันก่อน"
"เดี๋ยวค่อยคุยทีหลัง" อธิคมเริ่มป่ายมือไปมา ดันหลังชายหนุ่มให้ติดผนัง ตรึงเอาไว้ไม่ให้ขยับตัวได้ ใบหน้าซุกไซร้ไม่ยอมหยุด
"หยุด บอกให้หยุด ถ้าไม่ยอมฟัง ผมจะ..." อนุภาพหมดแรงจะต้านทานเพราะปากถูกประกบปิดเสียแล้ว
อธิคมใช้ร่างทั้งร่างของเขาแนบประกบอนุภาพเอาไว้ เบียดตัวเข้ามาจนชายหนุ่มแทบจะจมหายเข้าไปในผนังห้อง ไม่ยอมรับฟังคำห้ามปรามใดๆ ทั้งสิ้น เขารอไม่ไหวแล้ว เขาปรารถนาอนุภาพเหลือเกิน เกือบสองวันที่เฝ้าตามหาอนุภาพช่างทรมานยิ่งนัก...คราวนี้โชคดีที่ง้อได้เร็ว ไม่ต้องไปทรมานลอยคลออยู่กลางทะเลเหมือนครั้งที่แล้ว
อนุภาพยังดิ้นขัดขืนไม่หยุด บอกว่าจะไปเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านดีกว่า แต่นายตำรวจหนุ่มบอกว่าไม่ต้องกลับแล้ว
"คืนนี้นอนที่นี่กันก็ได้" อธิคมเสียงกระเส่า พยายามจะดันตัวอนุภาพไปที่เตียง
"ผู้กองไม่เอานะ"
"ทำไมล่ะ คุณนุอย่าดื้อสิ หรือจะเปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นยืน หือ"
"บ้า" อนุภาพเสียงเบาๆ อดหมั่นใส้อธิคมไม่ได้ ยกมือข่วนต้นคอคนเจ้าเล่ห์ ขอฝากแผลให้ดูต่างหน้าซักหน่อย
"โอ๊ย...เจ็บนะ" อธิคมร้องเสียงดังแล้วใช้แรงมหาศาลอุ้มอนุภาพเดินลิ่วตรงไปที่เตียง "คุณนุ ทำไมชอบเล่นเจ็บๆ แล้วยังมาห้ามผมไม่ให้ใช้กำลังทำร้ายใคร ที่ทำร้ายผมล่ะ"
อธิคมวางชายหนุ่มลงบนเตียงแล้วโถมตัวลงทับ เริ่มรุกรานอนุภาพจนเสื้อผ้าเริ่มหลุดลุ่ย ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ต่อให้เอาช้างมายื้อยุดก็ฉุดเขาไม่อยู่
อนุภาพหลับตา ยอมอธิคมเพราะรู้ว่าขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะในที่สุดแล้ว นายตำรวจหนุ่มต้องทำตามใจของตัวเองให้ได้ และที่สำคัญ ร่างกายของเขาก็ตอบสนองทุกครั้งที่อธิคมสัมผัสตัว...หากจะเปรียบ เขาก็เหมือนขี้ผึ้งที่โดนไฟอย่างอธิคมลนจนแทบหลอมละลายภายใต้ร่างแกร่งกำยำนั้น..
เีดี๊ยะมีต่อ
-
บทที่ 6 ต่ิอ (เย็นวันนี้เซ็งๆ อ่ะครับ นั่งมองคอมพิวเตอร์อยู่เฉย ไ่ม่รู้จะทำไร เลยโพสนิยายต่อดีกว่า อ่านให้ตายไปกันข้างนึงเลยนะ)
อาทิตย์ขับรถออกจากบริษัทเมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่ม เย็นวันนี้เขาไม่เห็นธงรบมาจอดรถดักรอเขา ความจริงไม่เห็นมาเกือบสี่วันแล้ว โทรศัพท์หรือข้อความสั้นก็ไม่เคยได้รับ
...ท่าทางคงไปราชการหรือทำคดีสำคัญ เลยไม่มีเวลามากวนใจเขา ตั้งแต่เขาแวะไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปเอาโทรศัพท์วันนั้น ธงรบก็หายหน้าหายตาไป จะบอกลาสักคำก็ไม่มี...
วันนี้ถนนโล่งอย่างน่าแปลกใจ คนไม่รู้หายไปไหนกันหมด อาทิตย์ขับรถด้วยความเร็วปานกลาง วันนี้เขาขับรถฮอนด้าซีอาร์วีของคุณแม่มาทำงานเพราะต้องขนทีวีกับเครื่องเสียงมาบริษัท ที่บ้านมีหลายเครื่อง เขาตัดสินใจประหยัดเงิน อย่างน้อยหลายคนในบริษัทก็ได้ดูทีวีพักผ่อนอารมณ์บ้าง แม่บ้านกับยามดีใจใหญ่ที่มีทีวีในห้องพักผ่อน ณิชาเย้าว่า หากมีดีวีดีด้วยท่าจะดี เธอจะได้ย้ายมานอนที่บริษัท เลขาประจำบริษัทบอกว่าห้องทานเข้าหรือห้องพักผ่อนที่อาทิตย์จัดให้พนักงานนั่นน่าอยู่ยิ่งกว่าคอนโดของเธอเสียอีก
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทใหม่อ้าปากหาวเพราะความง่วงและเหนื่อยล้า เขาทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้า พรุ่งนี้เขาต้องไปพบลูกค้าคนแรก คนนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่หากงานนี้สำเร็จด้วยดี ก็จะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้บริษัทเป็นอย่างมาก
...เผลอๆ...จะแข่งกับบริษัทคุณตฤณเสียเลย...อาทิตย์คิดเล่นๆ แล้วอมยิ้ม แต่ทันใดต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มีรถจักรยานยนต์สองคันวิ่งเบียดกันสวนทางมาไหล่ถนนทางด้านซ้าย
อาทิตย์หมุนพวงมาลัย เบี่ยงรถออกทางด้านขวาเพื่อหลบให้พ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เสียงมอเตอร์ไซด์ครูดรถเขาแล้วตามด้วยเสียงดังโครม...มอเตอร์ไซด์สองคันนั้นเสียหลักล้มลงข้างทาง และในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงรถบีบแตรลั่น เพียงชั่วกระพริบตา รถฝั่งด้านคนขับก็ถูกเบียดกระแทก เสียงห้ามล้อกรีดร้องราวผีพรายที่กำลังเกรี้ยวกราด รถกระบะยกสูงสีเงินแถออกไปด้านขวา เสียการทรงตัวชนกระแทกกับเสาไฟฟ้า
...เสียงคนร้องโวยวายดังรอบๆ แม่ค้ารถเข็นที่ขายของอยู่ข้างทางชี้ไม้ชี้มือด้วยความตื่นตระหนก ลูกค้าที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ผุดลุกยืนด้วยความตกใจ บางรายตั้งสติได้ รีบวิ่งเข้ามาช่วย
ไม่นาน...ไทยมุงก็เริ่มล้อมตัวเข้ามา...อาทิตย์ใจเต้นแรงด้วยความตกใจ มือสั่น ขาสั่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาประสบอุบัติเหตุ
ชายหนุ่มนั่งสงบสติอยู่ในรถครู่หนึ่ง แล้วจึงเปิดประตูรถออกมา วิ่งอ้อมไปอีกด้านเพื่อดูคนขับขี่รถจักรยานยนต์ที่นอนกองอยู่บนพื้นถนน โชคดีที่ทั้งหมดสวมหมวกนิรภัย สามคนนั่งงงงวยอยู่บนพื้น กำลังพยายามถอดหมวกออก แขนถลอกปอกเปิก เห็นเลือดแดงๆ เลอะเทอะเสื้อยืดสีขาว หญิงสาวที่ซ้อนท้ายใส่กระโปรสั้นเหนือเข่า เลือดไหลมากว่ากว่าคนอื่น ตอนนี้เริ่มร้องให้น้ำตานองหน้า
"เอ้าช่วยๆ กันหน่อย อย่ามุงๆ" เสียงชายวัยกลางคนร่างใหญ่คนหนึ่งดังขึ้น พยายามกันคนไม่ให้ออกันเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มอีกคนสวมชุดกากีท่าทางเป็นข้าราชการเข้ามาช่วยอีกแรง หญิงวัยกลางคนคาดผ้ากันเปื้อนเข้ามาคุกเข่าข้างหญิงสาวที่บาดเจ็บ สอบถามด้วยเสียงห่วงใย
อาทิตย์หันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็นึกได้ว่าเขาควรจะแสดงน้ำใจ แม้ตอนนี้เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเป็นฝ่ายถูก จู่ๆ มอตอร์ไซด์สองคันนี้ก็วิ่งแซงกันมาสวนทางเดินรถช่องทางซ้าย
"พี่ เป็นยังไงบ้าง" อาทิตย์นั่งลงข้างชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ชายหนุ่มหันมามองเขาตาขวาง ตวาดเสียดัง "ขับรถยังไงวะ ไอ้..."
อาทิตย์สะดุ้ง ตกใจเพราะไม่นึกว่าจะโดนด่าเช่นนี้ จึงขยับตัวถอยไปเล็กน้อย ชายคนนั้นยังโวยวายไม่หยุด จนเขาแย้งว่า "พี่ขับรถสวนเลน แซงกันมาด้วยซ้ำ ผมพยายามหลบแล้ว"
"ไม่เห็นหรือไงมีมอเตอร์ไซด์วิ่งมา มึงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือไงวะ"
ชายคนนั้นเสียงแข็ง ท่าทางเป็นอันธพาลไม่เบา หน้าตาก็ดี แต่มารยาทแย่มาก อาทิตย์เริ่มอารมณ์คุกรุ่น
"เฮ้ย ตัวเองขับรถสวนทางยังมาด่าคนอื่นอีก บ้าหรือเปล่า" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มไทยมุง
"น้องอย่าไปยอมมัน พี่ช่วยเป็นพยานให้"
"ให้เงินช่วยเขาหน่อย เขาเจ็บ"
"อุบัติเหตุน่ะ โทษกันก็ไม่ถูก"
"ใครตามปอเต็กตึ้งหรือยัง"
"คนยังไม่ตายนะโว้ย"
"โทรร่วมด้วยช่วยกันสิ"
เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน
อาทิตย์ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนนี้มีอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามาผสมด้วย คู่กรณีของเขาพูดไม่รู้เรื่อง มิใยที่เขาบอกว่าให้รอประกันภัย ชายคนนั้นกลับเอาแต่เรียกร้องค่าเสียหายอย่างเดียว แฟนสาวก็เข้ามาช่วยเถียงด้วย เสียงแหลมๆ ของหญิงร่างผอมเหมือนไม้เสียบผีดังเสียดแทงประสาทของเขามากนัก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เสียงดังยิ่งกว่าไซเรนรถตำรวจ
...ไม่ไหวแล้ว...เขาสู้กับคู่กรณีที่กำลังรุมเขาคนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องหาคนช่วย...อาทิตย์นึกถึงเพื่อน...รชานนท์เป็นคนแรกที่นึกได้ แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออก รชานนท์ยิ่งแย่กว่าเขา ไม่เคยเถียงสู้ใครได้เลย ใครล่ะที่พอใจช่วยได้...พี่นุ...พี่บั๊ด...อธิป...ใช่อธิปน่าจะพอไหว อธิปออกห้าวๆ คงพอข่มคู่กรณีเขาได้...เจ...บอย...ทศ...ชาติ...ต๊อป
...ตำรวจสิ...เรียกตำรวจเสียเลย...เขารู้จักตำรวจอยู่...
...สารวัตรอธิคม...ท่าทางเหี้ยมเหมือนกันเวลาอารมณ์เสีย...
...จะบ้าเหรออาทิตย์...อธิคมแฟนพี่นุนี่นะ...ไม่ได้หรอก เขาจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือไม่ได้หรอก พี่นุจะได้เห็นว่าเขาไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่แข็งพอที่จะจัดการกับวิกฤติได้
...ผู้กองธงรบ!...
ชื่อนี้แว่บขึ้นมา อาทิตย์ควักโทรศัพท์ กดดูเบอร์ที่ธงรบเคยโทรหาเขา แม้ธงรบจะหายหน้าไปกว่าห้าวัน และเขาก็หวั่นใจอยู่ว่านายตำรวจอาจไปราชการหรือทำคดีที่ไหนไกลๆ แต่เขาขอเสี่ยซักหน่อยเถอะ....
...อาทิตย์โชคดี เพราะผู้กองธงรบรับสายทันที ด้วยประโยคเดิมที่แต่ก่อนเขาต้องถอนหายใจเพราะความระอา...
...แต่ครั้งนี้ เขาถอนหายใจเพราะความโล่งอก
"ว่าไงครับคุณชายอาทิตย์" ธงรบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเคย
"ผู้กองธงรบครับ ช่วยผมด้วย..." อาทิตย์ละล่ำละลัก "ผมรถชน"
นายตำรวจหนุ่มอุทานเสียงตระหนก สอบถามรายละเอียด แล้วบอกเขาให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ให้รอประกันและรอเขาก่อน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาจะไปถึง
"พี่จะไปดูแลอาทิตย์ของพี่เอง"
...ธงรบไม่วายทิ้งท้ายน้ำเสียงยั่วเย้า หลังจากที่พูดจริงจังเป็นงานเป็นการ อาทิตย์ไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเช่นนั้น แต่เมื่อวางสายโทรศัพท์เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกโข
...อย่างน้อยธงรบเป็นตำรวจ...คงช่วยได้มากพอสมควร แม้จะทะเล้นเป็นนิจ แต่เครื่องแบบร้อยตำรวจเอกคงขลังบ้างแล่ะน่า...คู่กรณีของเขาคงพูด "รู้เรื่อง" ขึ้นอีกเยอะ
อาทิตย์ยืนมองด้วยความแปลกใจ ธงรบจัดการสถานการณ์ได้เรียบร้อยน่าทึ่ง เขาคิดไม่ผิดที่ว่าชุดเครื่องแบบตำรวจนั้นช่วยได้มากเวลาเกิดเหตุการณ์คับขันเช่นนี้ ธงรบไม่เหลือคราบนายตำรวจเจ้าชู้ทะลึ่งทะเล้นแบบที่เคยเห็นเป็นประจำ หากกลับดูดุและเอาจริง คู่กรณีเขาคอตกเพราะธงรบโวยวายใส่เสียงดังบอกว่าจะจับเข้าคุกให้หมด ผิดแล้วยังข่มขู่คู่กรณี ต้องเอาให้หนัก
"ผู้กอง เขาแถออกมากชนผม" คนขับรถกระบะยังไม่วายโต้แย้ง
"แซงในที่คับขัน ถ้าไม่พอใจไปโรงพักกัน เอาไม๊" ธงรบตะคอก "แล้วนี่จะรีบไปไหนกันนี่ น้องเขาบอกว่าขับจี้ก้นเขามาตลอด พอเขาหลบมอเตอร์ไซด์ลื๊อก็แซง"
ชายร่างผอมหน้ามุ่ย แฟนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ทำท่าจะอ้าปากเถียง ธงรับหันขวับไปมองตาเขม็ง หญิงคนนั้นจึงรีบหุบปาก
คนที่โดนหนักกว่าคือคนขับรถจักรยานยนต์สวนทางมาเฉี่ยวกับรถของอาทิตย์ ธงรบหันไปสั่งตำรวจอีกสองนายที่มาถึงสถานที่เกิดเหตุให้เอาทั้งหมดไปโรงพักและปรับให้หนัก นายตำรวจที่เจ้าชู้เป็นนิจทำราวกับว่าตัวเองเป็นหัวหน้าก็ไม่ปานทั้งๆ ที่ไม่ใช่ท้องที่ของตน ตำรวจสองคนนั้นดูท่าทางรู้จักธงรบดี เรียกเขาว่าท่านผู้กองอย่างสนิทสนม
"แล้วนี่เมื่อไหร่สารวัตรอัศวินจะมาถึงซะทีว่ะ"
"อยู่กับกิ๊กครับ" นายดาบตำรวจร่างท้วมตอบ
"เจ้าชู้จริงๆ ไอ้นี่" ธงรบเปรย แต่ทันใดรีบหันมามองอาทิตย์เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มให้บางๆ
"เรียบร้อยแล้วล่ะอาทิตย์ จะเอาค่าเสียหายหน่อยไม๊" ธงรบยิ้มกว้าง เปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลับมาเป็นคนเดิม
"อย่าเลยครับ สงสารเค้า นี่ก็บาดเจ็บ ทำไมผู้กองไม่ยอมให้ไปโรงพยาบาล"
"แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ให้เจ็บซะบ้าง ขับรถแบบนี้มันน่านัก โชคดีนะไม่เจอรถบรรทุก" ธงรบส่ายหน้า หันไปมองคนเจ็บที่นั่งอยู่กับพื้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ลุกๆ ไปโรงพัก ไปทำแผลที่โน่น เดี๋ยวเลือดไหลไม่หยุด แห้งตายตรงนี้ซะก่อน"
รถกระบะตำรวจมาถึงและรับคู่กรณีของอาทิตย์ไปโรงพักพร้อมรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้อบิดเบี้ยวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผู้หญิงที่เป็นคนซ้อนท้ายได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว มีผ้าพันแผลเรียบร้อยเพราะหญิงสาวคนหนึ่งที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลในรถ จึงเข้ามาช่วย
อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่กำลังยืนมองรถตำรวจที่วิ่งลับสายตาไป นายตำรวจหนุ่มหันมามองเขานิ่ง แววตาห่วงใย ต่างจากนัยน์ตากรุ้มกริ่มที่เห็นอยู่เป็นนิจ...แววตาที่เขาเคยคิดว่าอยากจะชกให้เบ้าตาเขียวซักครั้งเวลาที่กวนประสาทเขามากๆ
"ทำไมกลับดึกนักล่ะ" ธงรบถาม
"ผมเพิ่งเสร็จงาน" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"งานยังไม่เสร็จก็รอเอาไว้ทำพรุ่งนี้สิ ดึกขนาดนี้ขับรถมันตราย ถนนสายนี้มันเป็นแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อย ตอนหกทุ่มนี่มีพวกรถซิ่งแข่งกันด้วย ว่าแต่ว่าอาทิตย์หลับในหรือเปล่านี่ หรือว่าอั๊พยา" ธงรบเริ่มด้วยเสียงและสีหน้าจริงจัง หากลงท้ายด้วยความทะเล้นเช่นเคย
"บ้าเหรอผู้กอง นี่จะว่าผมก็ผิดใช่ไม๊" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่านี่ ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัว"
...ธงรบเริ่มอีกแล้ว...เริ่มกวนเขาอีกแล้ว...
"งั้นเสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับที่มาช่วย" อาทิตย์ขอบคุณอย่างจริงใจ ขยับเท้าจะเดินกลับไปที่รถ
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ ใช้ผมแล้วจะทิ้งผมแบบนี้เลยหรือ" ธงรบขยับตัวตาม "ขอติดรถไปด้วย"
"อ้าวผู้กองไม่ได้ขับรถมาหรือ" อาทิตย์สงสัย ไม่ทั้นได้สังเกต เพราะตอนที่ธงรบมาถึง ทุกอย่างกำลังโกลาหล พอเห็นหน้าธงรบเขาก็โล่งใจ เอาแต่ฟังและมองนายตำรวจจัดการกับปัญหา
"นั่งแท็กซี่มา"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์แกล้งเย้า "หรือว่าติดสินบนแท็กซี่อย่างเคย"
"อะโธ่ โถ อาทิตย์จ๊ะ อย่ามากัดกันแบบนี้สิ คราวนี้นั่งแท็กซี่มาจริงๆ เสียเงินค่ามิเตอร์ไปตั้งร้อยกว่ากว่าบาท เอาเงินคืนมาซะดีๆ ไม่ก็เลี้ยงข้าวต้มโต้รุ่งผม นี่หิวแทบแย่แล้ว" ธงรบโอดครวญ แต่หน้าตาไม่ไปตามคำพูด
...แพรวพราวเช่นเคย...ไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนอะไรเลย...อาทิตย์ยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นว่า "ผมก็หิว"
"งั้นเราไปกินกัน" ธงรบชวน แล้วรีบทำท่านึกอะไรได้ "โอ๊ะๆ หมายความว่าไปหาอะไรรับประทานกัน ไม่ใช่ไปกินกัน แบบ...แบบว่า...อย่างที่อาทิตย์อาจกำลังคิด"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ" อาทิตย์เสียงเขียว แล้วเร่งเดินกลับไปที่รถซีอาร์วีที่มีรอยบู้บี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวา
"ตอนนี้ก็คิดแล้วล่ะสิ ใช่ป่ะ" ธงรบพูดกลั้วหัวเราะ เดินตามมาช้าๆ จนอาทิตย์ต้องหยุดยืนรอข้างประตูคนขับ ยังไม่ก้าวขึ้นรถ
"คร้าบ เร็วแล้วครับคุณชาย" ธงรบรู้ตัวว่าถูกเร่งด้วยสายตา จึงรีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปหาชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนมองเขาอยู่เขม็ง
"มามะ ผมขับเอง อย่าปฏิเสธนะ ไม่อยากสวมหน้ากากนายตำรวจใจร้ายรอบสอง มันปวดกล้ามเนื้อใบหน้าชอบกล"
ธงรบแบมือขอกุญแจจากอาทิตย์ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยื่นกุญแจให้แล้วเบี่ยงตัวจะเดินย้อมกลับมาอีกด้านหนึ่งของรถ
ไหล่ชนกัน...ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ของธงรบแผ่ซ่านจนอาทิตย์รู้สึกได้...ธงรบจับมือเขาไว้หลังจากรับกุญแจจากมือของเขา อาทิตย์ชะงัก ก้มหน้านิดๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแก้มแดง แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบ
ธงรบได้จับมือของอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาทีเพราะชายหนุ่มหน้าขาวรีบดึงมือออก แล้วเดินก้มหน้าอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ขึ้นไปนั่งรอบนรถเงียบๆ
...ไมตรีจิตเริ่มก่อตัวขึ้น...ธงรบอมยิ้ม ออกรถช้าๆ เลิกกวนใจชายหนุ่ม ปล่อยให้ตี๋เข้มของเขานั่งพักอย่างสงบสุข
6666666666
-
:m31:...ภาค 2 ยังไม่ได้อ่านเลย...กัวๆๆๆ ต้องมาเห็นอธิคมต้องเสียใจเพราะ...ใครมาสปอยเอาไว้ว่าคุณนุ...จะไปได้กะเพื่อนของสารวัตร...เลยไม่อยากอ่าน... :m16:
**ถ้าออกหนังสือก้อเอาแต่ภาค 1 เท่านั้น***
poom_โอ๋ :L1: :L1:
-
อดโพสต่อไม่ได้อ่ะ ไม่รักผู้เขียนคราวนี้ให้ัมันรู้ไป :m5: :m17:
7
แสงไฟวูบวาบเป็นจังหวะเข้ากับเสียงดนตรีระทึกใจ เสียงปรบมือดังกึกก้องเมื่อนายแบบชุดแรก 10 คนเดินออกมาบนรันเวย์ที่ยกพื้นสูงกลางห้อง The Metropolis Convention Center นายแบบทั้งหมดสวมเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ของ B. Narang ดีไชเนอร์คลื่นลูกใหม่ของประเทศไทยที่กำลังเป็นที่จับตามอง
อธิคมยืนกอดอกอยู่ข้างๆ อนุภาพที่ยืนผงักหัวเข้ากับจังหวะดนตรี แม้จะได้ที่นั่งติดรันเวย์เพราะมีบัตรวีไอพี แต่อนุภาพเลือกที่จะปลีกตัวออกมายืนดูอยู่หลังสุด ใกล้ๆ ประตูใหญ่ที่เปิดออกไปเป็นระเบียงกว้าง
สมบัติเป็นแม่งานใหญ่ของการจัดการแสดงแบบครั้งนี้ ตั้งแต่ลาออกจากบริษัทโฆษณา เพื่อนรุ่นพี่ของอนุภาพเปิดบริษัทรับจัดงานทั่วไปซึ่งตอนนี้มีงานชุกมากจนแทบไม่มีเวลาเจอกันกับเขา อาทิตย์ลาออกเป็นคนแรก อนุภาพกลับมาจากกระบี่ครั้งที่ไปถ่ายทำโฆษณาที่มีมีแบ้งค์นิตินัยเป็นพรีเซ็นเตอร์ก็ไม่เจออาทิตย์แล้ว ตฤณบอกว่าอาทิตย์ลงทุนเปิดบริษัทโฆษณาเล็กๆ ร่วมกับรชานนท์เพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน พจนีย์ลาออกตามไปเป็นคนที่สองเพราะต้องไปช่วยรชานนท์ทำงาน ตามด้วยสมบัติที่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของตั้ม แฟนหนุ่มที่กำลังกลายเป็นดาราดัง สมบัติเคยบ่นว่า บางทีก็เบื่อที่จะหลบๆ ซ่อนๆ เป็นแฟนกับตั้ม ยิ่งตั้มโด่งดังมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องระวังตัวมากขึ้น แม้กลับบ้าน ยังต้องแยกกันกลับคนละเวลา ออกจากบ้านคนละเวลา ซื้อบ้านไว้สองหลัง กันเอาไว้เผื่อนักข่าวจะขุดคุ้ย ดีที่ความรักของทั้งสองยังมั่นคงอยู่ เขาเคยคุยกับตั้ม ดาราหนุ่มบอกว่าเขารักสมบัติที่ตัวตนภายในที่ใครอาจมองไม่เห็นเหมือนเขา อนุภาพบอกว่าเขามองเห็น ใครจะรักคนอื่นมากกว่าตัวเองเหมือนสมบัติกันเล่า
“คุณนุ อยากดื่มอะไรไหมครับ ผมจะไปหามาให้” อธิคมสะกิด
อนุภาพส่ายหน้า ตามองไปที่รันเวย์ เจสันกับธนิตนายแบบรุ่นน้องที่เขารู้จักดีเดินออกมาในชุดสีน้ำตาลขลิบดำ อนุภาพชมว่าสวยจนอยากจะซื้อมาใส่ อธิคมจึงล้อว่า
“สวยเพราะสีน้ำตาลเข้มล่ะสิ อะไรสีน้ำตาลผมเห็นคุณนุซื้อหมด ว่าแต่ใส่ชุดนี้ผมไม่ขอเดินด้วยนะ”
“สีกากีก็ชอบ” อนุภาพตอบเอาใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมก็ชอบสีน้ำตาล” อธิคมตอบเสียงหนุ่ม “เห็นไหมว่าเสื้อกางเกงทุกตัวที่ซื้อให้ผมใส่หมด ชุดสีน้ำตาลยังเคยใส่เลยๆ”
“ใส่อีกบ่อยๆ นะ ผมจะซื้อให้อีกเซ็ท” อนุภาพใจดี
“เอ่อ รอไว้ก่อนดีกว่า เพลาๆ ลงหน่อยก็ดี” อธิคมยิ้มแห้งๆ แล้วเปลี่ยนกลับมาถามเรื่องเครื่องดื่ม “เอาพันช์ซักแก้วนะ”
อนุภาพส่ายหน้าอีกครั้ง ไม่ละสายตาจากนายแบบบนเวที
“ดื่มหน่อยน่า นะ พันช์สีเขียวๆ นั่นก็น่าอร่อย สีเขียวเป็นธรรมชาติ ลดภาวะโลกร้อน ผมเห็นเขาถือกันหลายคน ส่วนผมของดื่มวิสกี้ซักแก้วนะครับ” อธิคมคะยั้นคะยอ
“เกี่ยวอะไรกับภาวะโลกร้อน ตัวเองอยากดื่มก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องมาถามผมว่าจะดื่มอะไรหรอก” อนุภาพรู้ทัน...ในใจก็สงสารอธิคมอยู่ไม่ใช่น้อยที่ได้ดื่มแต่น้ำส้มคั้นและนมสดเมื่ออยู่ที่บ้าน “สารวัตร จะดื่มอะไรก็ดื่มเถอะ แต่อย่าให้ถึงเมาจนผมต้องลากไปขึ้นรถก็แล้วกัน ตัวยังกับยักษ์ ลากไม่ไหว”
“ผมคลานไปเองก็ได้” อธิคมทำหน้าทะเล้นแล้วรีบเดินหายไป
อธิคมแว๊บหายไปไม่ถึงห้าสามนาทีก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม ใบหน้ายิ้มระรื่น ชี้นิ้วไปที่เวทีแล้วพูดว่า “คนนั้น แฟนเก่าธงรบ เคยบุกไปที่ ส.น. ธงรบต้องรีบหนีออกประตูหลังแทบไม่ทัน” อธิมยื่นแก้วพันช์สีเขียวให้อนุภาพ
“แล้วคนไหนของสารวัตรอธิคมครับ”
อนุภาพยิ้มแหยๆ...เอาซะแล้วไหมล่ะ อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องใส่ตัว...
“คนนี้ไง” อธิคมชี้หน้าอกอนุภาพ “คนที่อยู่ในหัวใจผมคนเดียว”
อนุภาพอมยิ้ม ไม่ตอบอะไร ยกแก้วพันช์ขึ้นดื่มแล้วมองเลยไปยังด้านหลังของอธิคม เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดิมตามหลังอธิคมมา จ้องมองเขาทั้งสองไม่วางตา
สัญชาตญาณบอกอนุภาพว่าชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ต้องเป็น “เด็กเก่า” คนหนึ่งของอธิคมแน่นอน...
----- หิวข้าวแล้ว ขอออกไปหาข้าวทานก่อนนะคร้าบบ ------ :bye2:
-
ว้าวๆๆ
ยาวมากมาย
ยังอ่านไม่ทัน
แต่
คืนดีกันแล้ว
:mc4:
อยากให้คุน นุ แสดงออกว่าหึงบ้าง
ไล่พวก เด็กเก่าไปให้หมด เลย :beat:
:laugh:
รักคนเขียนที่สุด แล้ว :กอด1:
-
ผู้กอง เอ้ย สารวัตรนี่หวานได้ตลอดเวลาจิงจิ๊งงงงงงงง
:laugh:
-
หวานได้อีกค่ะ :mc4:
-
เย้ๆ อ่านมันส์เลย
รักคนแต่งที่สู้ดดดดดด :laugh:
:กอด1:
-
เเอร๊กกก :z3:
อ่านไม่ทัน ทีงี้ มาเร็ว ทีให้เรา รอนี้ นานเเสน นาน
ผู้ กองว บ้าเอ๊ย
อย่างนี้ต้อง
:z13: :z13:
-
โห....เดี๋ยวนี้คุณนุติดเรดาร์รึป่าวนี่......รู้ตัวเร็วมากกกก......555+
ผู้กองสเน่ห์แรงจิงๆ....เดินไปเอาเครื่องดื่มแป้บเดียว..ได้มาอีกคนละ.....555+
ขำตอนที่ผู้กองใช้อำนาจตำรวจขอขึ้นไปหาคุณนุ...
(ใช้อำนาจทั่วราขอาณาจักรงี้เลย..ใช้คุ้มเลยนะเนี่ย...
แอบสงสารคุณนุเลยอะคะ...ทะเลาะกันนิดหน่อยไม่ได้เลย...กลายเป็นผู้ต้องหาไปซะงั้น)
แต่ผู้กองก็มีข้อดี...เวลาหึงก็ไปลงกะคนอื่นแทนงี้...น่ารักมากก....อย่ามาลงกะคุณนุเน้อ...ไม่งั้นโดนเจี๋ยนแน่ๆ.....อิอิ.....
-
มาทีเป็นชุดเลย เยอะมาก ยาวมาก (ยกเว้นตอนสุดท้าย สั้น ๆ คาใจชอบกล) ถ้าลงแบบนี้บ่อย ๆ นี่คงต้องตกหลุมรักคนแต่งเข้าสักวัน 55555
แล้วไม่ต้องกลัวไม่มีคนรักอาวุธนะ บังเอิญอาวุธเป็นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แฟนคลับก็เลย นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ด้วย (อย่างน้อยก็ผมคนนึงล่ะ)
แล้วอันนี้ไม่รูว่ามีใครท้วงหรือยัง
คือว่าแบ้งค์เขามีปัญหาเรื่องคลิปหลุด ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร นักข่าววิ่งไล่ตามถ่ายรูปเขาที่ยิม แล้วเขาก็วิ่งหนีออกมาเจอผมที่ประตูทางออกแล้วขอให้ผมช่วย ผมเลยพาขึ้นรถหลบนักข่าว
จำได้ว่าตอนอ่านครั้งก่อนมันเป็นที่ห้างสรรพสินค้าไม่ใช่เหรอ เอ ... หรือว่ายิมในห้าง ... หรือว่าผมหลงซะเองหว่า ...
-
จะมีมาอีกป่าวครับ ขอแบบนี้อีกอ่ะตนัล อิอิอิ
อ่านเพลินเลย
-
ถ้าเหงาแล้วได้อ่านเยอะๆก็ขอให้เหงาบ่อยๆก็แล้วกัน :t2: อย่างอนนะล้อเล่นเฉยๆ +1 ให้เป็นกำลังใจ
กว่าจะจบเรื่องจะมีอดีตของอธิคมออกมากี่โหลหนอ :really2: รักคนเขียนนะ :กอด1:
-
อิอิ......นี่สิสีสัน
คนหนึ่งเจ้าชู้แพรวพราว กุ๊กกิ๊กๆ :impress2:
อีกคนเรียบๆเฉยๆ
ค่อยทำให้เกิดความสมดุลย์หน่อย
ถูกใจสุดๆ มาแบบยาววววววววววววว ถี่ๆ ด้วย :z1:
ไม่รักคนแต่งไม่ได้แล้ว :m18:
จ๊วบบบบบบบบ :จุ๊บๆ: ให้รางวัลอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o8: รักกันจิงจิ้งนะ ดีกันแล้ว :n1: ดีจังเลย
ก็นะ คุณนุ เป็นของสารวัตรอธิคม "เท่านั้น" นี่นะ o13
-
สั้น!!! ทำไมตอนที่ 7 ถึงได้สั้นแบบนี้ แง~~~~ ถึงจะลงต่อกันเยอะๆ ก็เตอะ แต่ทำไมตอน 7 ถึง/ได้สั้นกว่าตอนที่แล้วอีกอ่ะ งิงิ
อนุภาพนิสงสัยคงเริ่มชินแล้วมั้ง เห็นใครเดินตามอธิคมมาหน่อยก็เดาว่าเป็นเด็กเก่าคุณสารวัตรไปแล้ว ซึ่งก็เดาถูก 99.99% เหอๆๆ
----
ถามเป็นการส่วนตัว จะเปลี่ยนชื่อ LogIn ทำไงอ่ะ
-
สารวัตรเนี่ย โจทย์เก่าเยอะจริงๆ
-
น้องนาย
นี่แค่คนแรกที่เป็นปัญหา ไม่อยากสปอยเรื่องเลยครับ
แต่เป็นห่วงว่า ตอนต่อไปที่จะมีเข้ามาอีกประมาณสองคนนั้น
คนอ่านจะรับได้หรือ
น้ำตาท่วมจอแน่ๆ
:m15:
-
ดีกันซะที
:m18:
:c4:
รักคนแต่ง :กอด1:
-
ดีกันแล้ววววว!!!~
-
ยังยาวได้อีกครับผม
-
:really2: ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลยกว่าจะตามทัน ขอบคุณนะครับแต่ถ้ามีกิ๊กเก่ามาอีกอย่าถึงกับต้องเลิกกันเลยนะครับ
-
ทำไมพายุเข้าบ่อยจังเนี่ย ช่วงนี้
เฮ้อ
ขอบคุณนะครับที่มาต่อกันให้อ่านซะหนำใจเชียว
-
เป็นคุณนุนี่ก็เหนื่อย เหมือนกันนะเนี่ย ก็รู้ทั้งรู้ว่าเลิกเจ้าชู้แล้ว แต่เจอแบบว่า ทั่วเมืองแบบนี้ใครจะทนไหวละคับบบบ แต่ทำไมงานนี้ คุณนุหายงอนเร็วจังอ่ะเนี่ยยย
ว่าแต่คุณคฑาวุธนี่ตัวตนคืออาวุธเลยเหรอคับ ... อย่างนี้ตอนจบจะเป็นไงนะ เริ่มสงสัยแล้วสิคับว่า ใครจะคู่ใคร..หุหุ
-
ทีแรกอยากเป็นอานุภาพนะ
แต่ตอนนี้ :เฮ้อ: เป็นแฟนสารวัตรนี่คงต้องทำใจมากหน่อยล่ะ
ยิ่งไปไหนก็เจอแต่กิ๊กเก่าทั้งนั้นเลย
แต่ดีกว่าเจอกิ๊กปัจจุบันนะ :o12:
-
อธิคมแว๊บหายไปไม่ถึงห้าสามนาทีก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่ม ใบหน้ายิ้มระรื่น ชี้นิ้วไปที่เวทีแล้วพูดว่า “คนนั้น แฟนเก่าธงรบ เคยบุกไปที่ ส.น. ธงรบต้องรีบหนีออกประตูหลังแทบไม่ทัน” อธิมยื่นแก้วพันช์สีเขียวให้อนุภาพ
“แล้วคนไหนของสารวัตรอธิคมครับ”
อนุภาพยิ้มแหยๆ...เอาซะแล้วไหมล่ะ อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องใส่ตัว...
“คนนี้ไง” อธิคมชี้หน้าอกอนุภาพ “คนที่อยู่ในหัวใจผมคนเดียว”
อนุภาพอมยิ้ม ไม่ตอบอะไร ยกแก้วพันช์ขึ้นดื่มแล้วมองเลยไปยังด้านหลังของอธิคม เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดิมตามหลังอธิคมมา จ้องมองเขาทั้งสองไม่วางตา
สัญชาตญาณบอกอนุภาพว่าชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ต้องเป็น “เด็กเก่า” คนหนึ่งของอธิคมแน่นอน...
และที่คิดไว้ก็ไม่ผิด เสียงทักของชายหนุ่มดังขึ้น “ผู้กอง หนีมาอยู่นี่เอง”
อธิคมยิ้มแห้งๆ ให้อนุภาพ แล้วขยับตัวมายืนอยู่ข้างหลังเขาเหมือนหาที่หลบภัย
“สวัสดีครับคุณอนุภาพ” ชายหนุ่มคนนั้นยื่นมือมาจับมือทักทายเหมือนชาวตะวันตก
อนุภาพยกมือขึ้นจับ มือนั้นนุ่มมาก เหมือนไม่เคยหยิบจับอะไรให้มือด้าน ใบหน้าขาวสะอาดยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดว่า “ผมกษิดิษฐ์ครับ ในที่สุดก็เห็นคุณอนุภาพตัวจริงซะที ได้ยินแต่พี่คมพูดถึงหลายครั้งแล้ว”
“ไม่กี่ครั้งเอง” อธิคมรีบแทรก
...ไปพูดให้กันฟังตอนไหน...
อนุภาพสงสัยแต่ก็เก็บเอาไว้ในใจ
“ผู้กองก็พูดถึงคุณกษิดิษฐ์เหมือนกันครับ” อนุภาพตอบยิ้มๆ ปรายตามองอธิคมที่ทำหน้าแหยๆ
...ไม่เคยเห็นจะพูดให้ฟังเลย...คุณนุจะมาไม้ไหนเนี่ย...
อธิคมเสียวสันหลังวาบ ตาคมกริบคู่นั้นมองเขา ส่งสัญญาณให้เขารู้ว่า...เดี๋ยวมีคุยกันต่อ...
อธิคมไม่เคยเอ่ยถึงกษิดิษฐ์เลย มีไม่กี่คนที่อนุภาพรู้จักชื่อ...อัสนัยคนหนึ่งล่ะที่จำได้ไม่ลืม แบ้งค์นิตินัยก็เหมือนกัน ศรุตทำงานตลาดหุ้น หมออาติยะ วิธ นายแบบที่ชอบถ่ายแฟชั่นชุดว่ายน้ำ เด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่เจอกันที่สนามยิงปืน คนที่เขาสัพยอกอธิคมว่าไปหลอกเด็กมัธยม คนอื่นๆ อีกสองสามคมที่เขาจำชื่อไม่ได้ หนึ่งในนั้นมีลูกชายเจ้าของค่ายมวยท่าทางนุ่มนิ่มด้วยคนหนึ่ง
และคนนี้...กษิดิษฐ์ ชายหนุ่มที่หน้าตาดีมาก หากท่าทางร้ายกว่าคนอื่น ตาวิบวิบไม่แพ้อธิคม
“จริงหรือครับ” กษิดิษธ์หันไปมองอธิคม ยิ้มหวานไม่เกรงใจอนุภาพ “เอ ต้องเรียกสารวัตรถึงจะถูกสิ ไม่น่าเชื่อนะ ตั้งแต่สารวัตรขับรถชนคราวนั้น เราก็ไม่เคยเจอกันอีก คิดถึงอยู่เหมือนกันนะครับ”
“กษิดิษฐ์” อธิคมเสียงเบา
อนุภาพอึ้งที่ได้รับรู้ข้อมูลใหม่
...อ๋อ..กษิดิษฐ์คือคนสุดท้าย...
...แต่เอ๊ะ...เรียกว่าคนล่าสุดของอธิคมดีกว่า...
...คนล่าสุดก่อนที่อธิคมจะขับรถชนท้ายรถเขาและรู้จักกัน...
...ตอนนั้นอธิคมคงคิดล่ะสิว่า ถึงเวลาทิ้งกษิดิษฐ์เพราะเจอคนใหม่ที่เขาพึงใจและอยากจีบเล่นๆ -- หนุ่มหน้าไทยนามสกุลฝรั่งอย่างเขา
...คงคิดว่า...เขาเป็นของเล่นชิ้นใหม่ เป็นความท้าทายใหม่...เป็นเหยื่อรายใหม่...
อนุภาพคิดแล้วอยากจะยกศอกขึ้นกระแทกท้องคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขานัก
แม้จะรู้ว่าในที่สุดอธิคมก็จีบเขาจริงๆ จนกลายมาเป็นแฟนกันได้เกินขวบปี แต่ในใจก็อดนึกฉุนไม่ได้...
“งั้นไว้ว่างๆ ก็นัดทานข้าวกันสิครับ ไม่ก็ชวนคุณกษิดิษฐ์มาปาร์ตี้วันเกิดสารวัตร คุณกษิดิษฐ์คงจำวันได้” อนุภาพพูดยิ้มๆ หันมองอธิคมสลับกับกษิดิษฐ์
“อ้าว คุณนุ” อธิคมกระซิบเบาๆ ก่อนจะหันไปบอกกษิดิษฐ์ว่า “ยังไม่รู้ว่าจะจัดหรือเปล่า ผมเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจเรื่องวันเกิดหรือวันอะไร”
กษิดิษฐ์ยิ้มกว้าง ทำตาเชื่อมใส่อธิคม ทำราวกับว่าอนุภาพไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น “ยังเหมือนเดิมเลยนะพี่คม เคยเป็นยังไงก็เป็นยังงั้น”
...อ้าว ซวยซะแล้วไหมล่ะ...อธิคมบ่นในใจ...นี่คุณนุต้องแปลความหมายผิดไปแน่เลย...
“คุณนุครับ รู้ไม๊ วันเกิดผมพี่คมลืมเฉยเลย อุตส่าห์บอกใบ้ตั้งนาน พี่คมก็ยังพูดว่า วันนี้ก็วันศุกร์สิ วันที่ 11 ใบ้แล้วใบ้อีกก็ไม่เก็ท จนในที่สุดผมต้องพูดออกมาตรงๆ ว่าวันที่ 11 กันยายนเป็นวันเกิดผม แล้วก็ลากพี่คมไปฉลองกันสองต่อสองยันเช้า”
“อดีตครับอดีต” อธิคมยิ้มแหยๆ พูดกับกษิดิษฐ์ แต่ที่จริงกำลังสื่อสารกับอนุภาพ
“จริงครับ สารวัตรลืมบ่อย ต้องมีคนคอยเตือนความจำ” อนุภาพเสริม
“ลืมจริงหรือแกล้งลืมก็ไม่รู้” กษิดิษฐ์แสดงความเห็น
“ลืมจริงครับ อดีตผ่านมานานแล้ว มันจำไม่ค่อยได้”
“ได้ใหม่แล้วลืมเก่า ปรัชญาคนเจ้าชู้” กษิดิษฐ์หุบยิ้ม มองหน้าอธิคมก่อนจะหันมายิ้มบางๆ ให้อนุภาพ “คุณนุคงเห็นด้วยกับคำพูดนี้”
อนุภาพยักไหล่ ทั้งที่ลึกๆ ก็เห็นด้วย แต่เขาก็ตอบเข้าข้างอธิคมว่า “อดีต ถ้าน่าจำก็ควรจำ แต่ผมว่าปัจจุบันสำคัญกว่า เพราะอดีตผ่านมาแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงกลับมา ใช่ไหมครับผู้กอง” ประโยคหลัง อนุภาพหันไปถามความเห็นอธิคมที่พยักหน้าช้าๆ พร้อมกับยิ้มประจบ
“แต่ผมว่าอนาคตสำคัญกว่า อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน เราไม่รู้ว่ามันจะออกหัวหรือออกก้อย” กษิดิษฐ์ยังไม่ยอมแพ้ พูดเน้นช้าๆ ด้วยเสียงเข้ม จริงจัง ก่อนจะยกแก้วเตกิล่าร์ในมือขึ้นดื่มพรวดเดียวเกลี้ยง
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะครับ พี่คม” กษิดิษฐ์ยกมือขึ้นอำลาเหมือนฝรั่ง นัยน์ตามองอธิคมนั้นพราวระยับ เหมือนจะส่งสารอะไรกันสักอย่าง “แล้วเจอกัน”
กษิดิษฐ์ยิ้มมุมปาก แล้วหันหลังเดินจากไปช้าๆ อย่างมั่นใจ
อนุภาพไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มบางๆ พอดีบริกรเดินผ่าน ชายหนุ่มจึงยื่นแก้วในมือวางลงบนถาดที่เด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีครีมกำลังถืออยู่ บริกรถามเขาว่าจะรับเครื่องดื่มเพิ่มหรือไม่ อนุภาพส่ายหน้าแล้วหันไปสนใจการเดินแบบบนเวทีรอบต่อไปที่บรรดานายแบบกำลังเดินออกมา
“ไปชวนเขาทำไมคุณนุ” อธิคมบ่น
“อ้าวไม่ดีหรือครับ เพื่อนเก่า นานๆ เจอกันที หรือว่าไม่ใช่เพื่อนเก่า”
“เก่าครับเก่า”
“จะฉลองครบรอบวันเกิด ไม่ชวนเพื่อนสนิทก็น่าเกลียด” อนุภาพพูดโดยไม่หันไปมองหน้าอธิคม ตาจับอยู่ที่นายแบบบนเวที
“น๊าน ให้ได้ยังงั้น"
“ทำไมเหรอสารวัตรอธิคม มีปัญหาอะไร” อนุภาพหันไปถามนายตำรวจที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ ใบหน้ายิ้มเย็นๆ ของอนุภาพขัดกับน้ำเสียงเอาเรื่อง
“เปล่า” อธิคมยักไหล่ “แต่ขอบอกก่อนนะครับว่า ถ้ากษิดิษฐ์มาจริงๆ จะมาโทษผมไม่ได้นะ”
“มาก็มาสิ ไม่เห็นเป็นไร จะใช้ช่วยตัดเค้กด้วยซ้ำ”
“แล้วคุณนุก็จะเอาเค้กปาหน้าผม” อธิคมตัดพ้อ “นี่ก็คงคิดจะทำร้ายผมอยู่ล่ะสิ อยากบิดเอวผมก็เชิญได้ตามสบายนะครับ” อธิคมขยับตัวเข้าใกล้มากขึ้นกว่าเดิม อนุภาพไม่ตอบ ทำหน้าตาเรียบเฉยราวกับไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อีกต่อไป
“ไม่หึงเหรอ” อธิคมถาม ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายหึง เมื่อครู่ ตอนที่กษิดิษฐ์บอกว่าตั้งแต่ขับรถชนคนแล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยเขาเห็นประกายตาของอนุภาพลุกวาบเหมือนภูเขาไฟกำลังจะพ่นลาวาร้อนๆ
อนุภาพส่ายหน้า ทำเป็นไม่สนใจนายตำรวจที่ยังตอแยเขาไม่ยอมหยุด อธิคมยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเขาว่า “หึงหน่อยน่า นะ”
อนุภาพหันไปมองอธิคมที่ทำเสียงออดอ้อน นัยน์ตาเต้นระริกอีกแล้ว “คุณนุ หึงผมบ้างสิ ไม่รักผมใช่ไม๊ ไม่หึงผมซะที”
“ทำไม่เป็น”
“จริงเร๊อ” อธิคมเอียงหน้า เลิกคิ้วข้างเดียว รู้ว่าอนุภาพหึงเขาแทบทุกครั้งที่บังเอิญเจอ “อดีตคนเก่า” ของเขา หรือไม่ก็เวลามีคนมาส่งสายตาแสดงความสนใจเขาจนออกนอกหน้า แต่อนุภาพวางท่านิ่งเงียบ เย็นชา ทำท่าทางไม่สนใจ ราวกับไม่แคร์ ไม่หึงหวง
“แล้วจะเสียใจที่หลัง ถ้าจะให้ผมหึง ระวังสารวัตรจะกระดิกตัวไม่ได้” อนุภาพตอบยิ้มๆ
“อืม เรียกผมว่าสารวัตร แสดงว่าไม่ได้โกรธผมใช่ไม๊” อธิคมผงกหัวหงึกหงัก “แต่ว่าลองดูซักหน่อยน่า หึงพอให้มีสีสัน” นายตำรวจขยับไหล่ไปชนไหล่ของชายหนุ่มเบาๆ ไม่ตระหนักว่าตัวเองคิดผิดที่ยื่นข้อเสนอให้อนุภาพเช่นนั้น
นายแบบบนเวทีเดินกลับเข้าหลังฉาก พิธีกรเชิญนักร้องชื่อดังคนหนึ่งออกมาร้องเพลงคั่นรายการ อนุภาพเห็นสมบัติวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาหา หน้าตาตื่นตระหนก
“นุ ช่วยพี่ด้วย หัวใจจะวายอยู่แล้ว” สมบัติหยุดยืนหอบ “นายแบบชุดฟินอลเล่ไม่ยอมโผล่ เบี้ยวเฉยเลย ป่านนี้หล่อนคงไปเมายาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”
“อ้าว แล้วมาเกี่ยวอะไรกับผม จะไปช่วยอะไรได้”
สมบัติไม่ตอบ ยืนนิ่งชั่วครู่ แล้วหันไปมองสารวัตรอธิคมที่ยืนกอดอกฟังอยู่ข้างๆ อนุภาพมองตาม
อธิคมชะงัก มองหน้าอนุภาพกับสมบัติสลับไปมา เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ไม่นะ” นายตำรวจหนุ่มอุทานปฏิเสธ ส่ายหน้าเร็วๆ
“สารวัตร เห็นใจบั้ดหน่อย มองไม่เห็นใครจริงๆ” สมบัติทำหน้าอ้อนวอน
“คุณนุ ช่วยด้วย” สารวัตรมือปราบ อดีตนายแบบโฆษณาจำเป็นหันไปมองตัวช่วย
“นุ” สมบัติหันมามองอนุภาพเช่นกัน ลากเสียงยาวเรียกชื่อเพื่อนรุ่นน้อง ทำตากลมแป๋ว น่าสงสารแบบที่เคยทำเวลาหมดทางออก
“ผมเคยช่วยเป็นดาราโฆษณาให้แล้ว” อธิคมทักท้วง
คราวนี้อนุภาพมองหน้าสมบัติกับอธิคมสลับกัน แล้วพูดกับอธิคมด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “จำได้ว่า เป็นค่าตอบแทนแลกกับคดีซ่อมรถไม่ใช่หรือครับ”
“โธ่ คุณนุ ไม่กลัวผมขายหน้าก็กลัวดีไซเนอร์ขายหน้าบ้างเถอะ” อธิคมโคลงศรีษะ
“น่า สารวัตรสุดหล่อ ช่วยบั้ดหน่อย” สมบัติอ้อนวอน มองอธิคมอย่างพิจารณาทั้งที่ในใจลึกๆ กลัวว่านายตำรวจจะเดินแข็งทื่อราวผีดิบเหมือนเช่นครั้งที่ทดสอบหน้ากล้องและแสดงโฆษณา แต่เขาก็หมดทางออก นึกถึงใครไม่ได้จริงๆ คราวนี้จำเป็นต้องเสี่ยง ผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่พอๆ กับนายแบบลูกครึ่งที่ต้องเดินแบบชุดพิเศษที่เป็นไฮไลท์ของงานเท่าที่มองเห็นเวลานี้มีเพียงอธิคมเท่านั้น
...ห้าว...เข้ม...เท่...หล่อตรึงทุกสายตา...สูงสง่า...อธิคมคนเดียวจริงๆ
“จะโทรตามธงรบให้” อธิคมยังพยายามหาทางออก “ไอ้ธงมันชอบ”
“แค่เดินเฉยๆ นะฮะสารวัตร เพลงดัง บั้ดให้สัญญาณเดินทัพ สารวัตรก็เดินออกไปจนสุดทางเดิน หมุนตัวหนึ่งรอบ แล้วก็เดินกลับเข้ามา ง่ายยิ่งกว่าจีบนุอีก”
“ง่ายยิ่งกว่าหลอกเด็ก ขออย่างเดียว อย่าให้ตกเวที” อนุภาพแนะนำปนสัพยอก
“คำแนะนำของคุณนุช่วยได้มากเลยนะนั่น” อธิคมเบ้ปาก
สมบัติพร่ำรำพันขอร้องนายตำรวจหนุ่มให้ช่วยเดินแบบชุดสุดท้าย อธิคมพยายามบ่ายเบี่ยง ให้เหตุผลว่าไม่กล้า อาย กลัวทำไม่ได้ จนในที่สุด อนุภาพยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูอยู่สองสามประโยคจนอธิคมอมยิ้ม นัยน์ตาวิบวับ แสดงความรู้สึกถูกใจ แล้วในที่สุดก็พยักหน้าตกลง
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ แล้วคุณนุต้องรักษาสัญญา ห้ามโกง ไม่งั้นผมจะจับเข้าคุก”
อนุภาพพยักหน้ายิ้มๆ ดันหลังอธิคมให้เดินไป สมบัติรีบคว้าแขนนายตำรวจมือปราบแล้วดึงให้เดินตามเพราะกลัวอธิคมจะเปลี่ยนใจ
“สารวัตร อย่าเดินเหมือนสวนสนามนะครับ” อนุภาพล้อ อธิคมหันมาย่นจมูกใส่ ก่อนจะถูกสมบัติลากตัวไปไม่ยอมให้เชื่องช้า
เสียงปรบมือดังกึกก้องเมื่อชายหนุ่มรูปหล่อคร้ามเข้มเดินออกมาจากฉากหลังเวที อธิคมตัวสูงใหญ่ดูสง่าในชุดสีดำที่ดีไซเนอร์ออกแบบเลียนแบบชุดเครื่องแบบทหาร เสียงฮือฮาดังเป็นระยะสลับกับเสียงเป่าปากและเสียงกรี๊ดของทั้งสาวแท้และสาวเทียม อนุภาพขยับตัวไปข้างหน้าเพื่อให้ใกล้เวทีมากขึ้น มองอธิคมนิ่ง เก็บภาพตรงหน้าไว้ในความทรงจำ
อธิคมคงถูกห้ามไม่ให้ยิ้มเพราะใบหน้าหล่อเหลานั้นเคร่งขรึม ขัดกับภาพลักษณ์ประจำตัวที่เห็นชินตา นายตำรวจหนุ่มที่กลายมาเป็นนายแบบจำเป็นหยุดยืนกลางรันเวย์หันไปทางผู้ชมด้านตรงข้าม อนุภาพมองแผ่นหลังกว้าง ท่อนขายาวของอธิคมในชุดที่ค่อนข้างรัดรูปอวดความกำยำ ร่างนั้นดูสูงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย คงเป็นเพราะรองเท้าบู้ทสีเขียวอมดำคู่นั้น แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปวูบวาบจนแสบตาทำให้อนุภาพอมยิ้มขันๆ เพราะอธิคมไม่ชอบถ่ายรูป และดูประหม่าทุกครั้งที่อยู่หน้ากล้อง
...ใบหน้าของอธิคมจะเป็นเช่นไรนะ...อนุภาพนึกในใจ อยากเห็นใบหน้าหล่อร้ายกาจของคนรักเสียจริง
และแล้ว อธิคมก็หันตามมาด้านที่เขากำลังยืนมองอยู่ ใบหน้าเรียบนิ่งของอธิคมดูราวกับรูปสลัก แปลกตาไปจากที่เคยเห็น มองตรงมาทางผู้ชมฝั่งที่เขายืนอยู่ แต่ทันใด อธิคมตัวจริงก็โผล่ขึ้นมาให้เห็นเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อนายตำรวจหนุ่มขยิบตาหนึ่งครั้ง แล้วทำปากส่งจูบลงมาจากเวที เสียงกรี๊ดของสาวๆ และหนุ่มๆ ฝั่งนี้ของรันเวย์ดังขึ้นพร้อมเสียงเป่าปากและเสียงปรบมือ จากนั้น อธิคมหันตัวเดินกลับไปยืนนิ่งหน้าฉาก ก่อนเดินลับหายเข้าไปหลังเวที
อนุภาพส่ายหน้า ขำอธิคม ในใจอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าอธิคมส่งจูบให้เขา
เสียงประกาศของผู้ดำเนินรายการดังขึ้น เชิญดีไซเนอร์ออกมารับเสียงปรบมือ พร้อมขบวนของนายแบบทุกคนเดินตามออกมาเป็นทิวแถวจนเต็มเวที และคนสุดท้ายคืออธิคม...นายแบบกิตติมศักดิ์ที่เรียกเสียงปรบมือได้มากกว่าคนอื่น
อธิคมดูโดดเด่นกว่านายแบบทุกคน ความสูง 186 เซนติเมตรของเขาเมื่อสวมรองเท้าคอลเลคชั่นใหม่ของ B. Narang ยิ่งทำให้เขาสูงขึ้นกว่าเดิม
นายแบบทุกคนเดินกลับเข้าหลังฉาก ไฟเปิดสว่างขึ้น งานสิ้นสุดลง แขกที่มาร่วมงานเริ่มจะลุกจากเก้าอี้ อนุภาพกวาดตามองไปรอบๆ เห็นผู้คนที่มีชื่อเสียงในสังคมชั้นสูงของกรุงเทพฯ หลายคน และพลันสายตามองเห็นชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่แถวหน้าติดกับรันเวย์
...ศรุต...ชายหนุ่มที่เขาพบสองครั้งในร้านอาหาร...อดีตคนหนึ่งของอธิคม และอีกคน...นายแพทย์อาติยะ...คุณหมอรูปหล่อคนนั้น ทั้งสองมองไปยังเวทีราวกับจะสอดส่ายสายตารอว่าจะเห็นอธิคมอีกครั้ง
...อธิคมของเขา...เขารู้ว่าทั้งสองยังอาลัยอาวรณ์อธิคมอยู่ ศรุตดูเรียบๆ นิ่งๆ ก็จริง แต่เขาสังเกตเห็นประกายตาเอาจริงในดวงตาคมเข้มคู่นั้น ริมฝีปากของศรุตเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นดูเคลือบแฝง ส่วนนายแพทย์อาติยะดูเรียบนิ่งธรรมดา ท่าทางใจเย็นและไม่ทำให้เขารู้สึกกังวลเท่าใดนัก แต่อีกคนที่เจอคืนนี้นี่สิ ยิ้มร้ายกว่าคนอื่น ไม่มีอะไรเคลือบแฝงให้ต้องสงสัยเพราะตรงไปตรงมา
...กษิดิษฐ์!
-
“สารวัตรหล่อจังเลยนะครับ” นึกถึงกษิดิษฐ์ เสียงของชายหนุ่มรูปหล่อก็ดังขึ้นข้างหู อนุภาพหันไปมอง กษิดิษฐ์ยืนถือแก้วเหล้าอยู่ข้างๆ เขา กำลังมองมาด้วยสายตาแปลกๆ
คราวนี้กษิดิษฐ์ไม่ทำหน้ายิ้มๆ เหมือนตอนที่คุยกันก่อนหน้านี้กับอธิคม ใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งดูเรียบตึง ผิดกับเมื่อครู่ราวเป็นคนละคน
“น่าอิจฉาคุณอนุภาพที่ได้เป็นเจ้าของนายตำรวจหนุ่มรูปหล่อที่เป็นขวัญใจของอีกหลายคน ขวัญใจที่ใครก็ลืมไม่ลง”
...กษิดิษฐ์จะมาไม้ไหน...อนุภาพถามตัวเอง...ทำไมยังจะต้องเข้ามาคุยอีก อธิคมก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้
“คุณกษิดิษฐ์ตั้งใจจะบอกอะไรผม” อนุภาพตัดสินใจถามตรงๆ
“ในเมื่อคุณถามผมตรงๆ ผมก็จะบอกตรงๆ” กษิดิษฐ์เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “สารวัตรยังประทับอยู่ในใจคนเก่าๆ ของเขาอีกหลายคน นั่นผมไม่สนหรอก เพราะแค่เป็นคนที่สารวัตรมีความสัมพันธ์ด้วยชั่วครั้งชั่วคราว แต่สารวัตรกับผมมีอะไรกันลึกซึ้งก่อนที่จะเจอคุณ” กษิดิษฐ์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ใบหน้าขาวสะอาดเริ่มแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ อนุภาพเห็นใบหน้าของ “อดีต” ของอธิคมชัดเจนขึ้นเพราะไฟในห้องจัดงานสว่างขึ้นกว่าเดิมจึงเห็นว่ากษิดิษฐ์หน้าตาดีมากทีเดียวจนเขาทาบไม่ติด
“สารวัตรบอกว่าอดีตผ่านไปแล้ว”
“คุณแน่ใจหรือ” กษิดิษฐ์เลิกคิ้ว เอียงหน้าท้าทาย “ผมกับสารวัตรไม่ได้เลิกกัน เราแค่ห่างกัน สารวัตรไม่ได้ทิ้งผม ตอนนั้นเรายังรักกันอยู่ ผมต้องเข้าไปรับงานจากคุณพ่อที่ป่วยกระทันหันจนต้องหามส่งโรงพยาบาลและนอนใช้เครื่องช่วยหายใจจนถึงทุกวันนี้ ผมไม่มีเวลาให้พี่คม เลยต้องห่างพี่คมไป”
“คุณมาบอกผมทำไม” อนุภาพถามเสียงเข้ม
“ผมต้องการให้คุณรู้ว่า ผมยังรักพี่คมอยู่ พี่คมก็คงไม่ต่างกัน ผมกับพี่คมรักกันมาก เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนเรียนรู้กันและกัน เขารู้ใจผม ผมก็รู้ใจเขา เราเข้ากันดีทุกๆ เรื่อง จะแข่งรถ ยิงปืน ขี่ม้า กระโดดร่ม หรือแม้แต่กิจกรรมในร่มเราก็เข้ากันได้อย่างเพอร์เฟค” กษิดิษฐ์พูดตรงๆ ไม่รู้สึกอาย อนุภาพเสียอีกรู้สึกหน้าชา ไม่นึกว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้
รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นแฟนอธิคม กษิดิษฐ์ยังกล้าพูดแบบนี้...
“ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร ถ้าคุณจะมาเล่าเรื่องระหว่างคุณกับสารวัตรให้ผมฟัง ผมขออนุญาตไม่ฟังนะครับ ผมไม่อยากรับรู้” อนุภาพขยับตัวเดินหนี แต่กษิดิษฐ์เดินตาม
“คุณอนุภาพ” กษิดิษฐ์เอื้อมมือมาแตะแขนของอนุภาพให้หยุด ชายหนุ่มชะงักแล้วหันกลับไปมอง กษิดิษฐ์ยิ้มมุมปากแล้วพูดเน้นเสียงว่า
“ผมอยากได้พี่คมคืน”
...หน้าด้าน...คำเดียวที่อนุภาพนึกออกตอนนี้คือคำนี้เท่านั้น
...กษิดิษฐ์...ทำอะไรไม่คิดถึงศักดิ์ศรีของตัวเองเลยหรือไร
“คุณไปคุยกับเขา ไม่ใช่คุยกับผม” อนุภาพไม่ต้องการคุยกับกษิดิษฐ์อีกแล้ว ไม่มีประโยชน์ ท่าทางกษิดิษฐ์ไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้นนอกจากสิ่งที่ตัวเองต้องการ และดูว่าชายหนุ่มจะดื่มเข้าไปพอสมควรจึงได้กล้าทำอะไรแบบนี้
อนุภาพก้าวเท้ายาวขึ้น ตั้งใจว่าจะออกไปรออธิคมที่โถงด้านนอก สายตาปะทะกับร่างหนึ่งที่คุ้นตา ทันใดเจ้าของร่างนั้นก็หันมา แล้วส่งยิ้มกว้างให้
อาทิตย์!
“พี่นุ” อาทิตย์ยิ้มกว้างตาหยีตามแบบฉบับแล้วรีบเดินเข้ามาหา แต่ครั้นเข้าใกล้ อนุภาพก็เอื้อมมือจับแขนชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วดึงให้เดินตาม
“อะไรหรือครับ” อาทิตย์ทำหน้างง หันไปมองด้านหลังจึงเข้าใจเพราะมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินตามมา “เขาตามจีบพี่เหรอ”
“เปล่า อาทิตย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อครู่เอง มาถึงก็เห็นนายแบบเดินกลับเข้าหลังเวทีพอดี เลยอดดู แต่ที่จริงผมไม่ได้กะจะมาดู แค่จะมาแสดงความยินดีกับพี่บั้ด”...และหวังว่าจะได้เจอพี่นุด้วย...อาทิตย์คิดต่อในใจ
“งานยุ่งมาเลยหรือถึงพึ่งมา” อนุภาพถาม แต่หันหน้าไปมองกษิดิษฐ์ที่เดินเข้ามาใกล้ไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัวเขาและอาทิตย์
“ครับผม ทั้งๆ ที่มีพี่พจน์ช่วย แต่ยุ่งชะมัด” อาทิตย์ตอบยิ้มๆ ยิ้มทั้งปาก ยิ้มทั้งตา
“อีกหน่อยก็ดีขึ้นเอง ตอนแรกก็ล้มลุกคลุกคลานเป็นธรรมดา”
กษิดิษฐ์เดินมาถึงตัวแล้ว ไม่รีรอ พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการจะพูดทันที “ผมมาขอพี่คมคืน”
...จะบ้าหรือกษิดิษฐ์ มาขอกันง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ...อนุภาพตะโกนในใจ
“อะไรกันครับ” อาทิตย์งง หันไปมองกษิดิษฐ์แล้วหันมามองอนุภาพเชิงถามคำถาม
“คุณกษิดิษฐ์ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะเถอะ”อนุภาพเสียงเข้ม
“ผมไม่ได้เมา ผมแค่พูดตรงๆ โทษทีที่ทำให้คุณตกใจ แต่นิสัยผมเป็นแบบนี้ คิดยังไงก็พูดยังงั้น ตรงไปตรงมา”
“สารวัตรไม่ใช่สิ่งของที่ผมจะได้ยื่นส่งให้คุณได้ง่ายๆ”
“ถ้าขอดีๆ คุณไม่ให้ ผมก็จะแย่งเอา” กษิดิษฐ์ยกเหล้าขึ้นดื่ม มองตาอนุภาพอย่างท้าทาย
“อ้าวคุณ พูดแบบนี้ได้ไง” อาทิตย์ปกป้อง
กษิดิษฐ์ยักไหล่ไม่แคร์หนุ่มหน้าอ่อนที่ยืนทำท่าจะปกป้องอนุภาพ
...ขั้วเดียวกัน...ทำมาปกป้องแฟนใหม่อธิคม...กลัวตายล่ะ...
กษิดิษฐ์จ้องตาอาทิตย์แล้วพูดว่า “ผิดตรงไหน ผมอยากได้ผมก็จะขอ ถ้าไม่ให้ ผมก็จะแย่ง ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ ผมรักพี่คม ผมก็ต้องบอกว่ารัก ชีวิตรักอย่างเราๆ หาคนที่เป็นฝ่ายรุกได้ง่ายที่ไหน คุณก็รู้”
...บ้าเหรอ ไม่จริงหรอก เขานี่ก็เป็นฝ่ายเดียวกับอธิคม แต่คนมักจะมาคิดว่าเขาควรจะเปลี่ยนบทบาทไปเป็นอีกด้านหนึ่งอยู่ได้...
อาทิตย์ฉุนชายหนุ่มคนนี้นัก ไม่เคยคิดว่าจะเจอคนที่พูดอะไรไม่อายแบบนี้ เขาเสียอีก เป็นคนฟังยังรู้สึกอายแทน
“จริงอยู่ แต่พูดแบบนี้ก็ไม่สวยนะครับ คนเขารักกัน อยู่ดีๆ คุณจะมาแย่งไปหน้าตาเฉยแบบนี้ มันไม่ถูก” อาทิตย์อธิบาย แต่ในใจกระทบตัวเอง รู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆ แทงเข้าที่ขั้วหัวใจ...เจ็บแปลบ...อดนึกไม่ได้ว่า หากเขาทำได้เพียงครึ่งหนึ่งของผู้ชายคนนี้ก็คงดี
หากเขาจะแย่งอนุภาพมาจากอธิคม
หากเขาจะทำทุกวิถีทางที่จะได้อนุภาพ
...แต่เขาทำไม่ได้ เขารักอนุภาพก็จริง แต่เมื่อเห็นอนุภาพมีความสุขกับอธิคมแล้วเขาก็ต้องทำใจ ที่ผ่านมาเขาเริ่มได้คิดว่าแม้ไม่ได้กายมาครอบครองก็ขอให้รักนั้นอยู่ที่ใจ ขอให้เพียงใด้ห่วงใย ได้คิดถึงบ้างก็พอใจแล้ว และตอนนี้...ได้ปกป้องคนที่เขารัก...แค่นี้เขาก็มีความสุข
...เพื่อพี่นุของเขา อะไรๆ เขาก็ทำได้...
“คุณจะไปรู้อะไรเรื่องความรัก ยังเด็กอยู่เลย อย่ามายุ่งดีกว่า อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้จะทำอะไรเพื่อนคุณซักหน่อย แค่มาบอกว่ารักพี่คม ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ พี่คมเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจอะไรผม”
กษิดิษฐ์เปลี่ยนไปเป็นยิ้มระรื่น ไม่สนใจว่าคนอื่นจะทำหน้าอย่างไร อาทิตย์หน้าตึงที่โดนว่า เกิดมาไม่เคยได้ยินใครพูดอะไรน่าเกลียดเช่นนี้ จะให้เถียงต่อคงไม่ไหว อนุภาพกับเขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้ได้
“พี่นุ ไปกันเถอะ” อาทิตย์หันมาหาอนุภาพ
“แต่พี่บั้ด”
“พี่บั้ดอาจจะกำลังยุ่งกับพวกนายแบบกับเรื่องเคลียร์งาน เราไปรอข้างล่างก็ได้ครับ” อาทิตย์ตัดบท
...ยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้กษิดิษฐ์อยู่บนนี้กับอธิคมละสิ...อนุภาพนึกในใจ
“พี่นุ ไปเถอะ โทรไปบอกให้พี่บั้ดไปเจอกันที่ล๊อบบี้ข้างล่างก็ได้ครับ” อาทิตย์คว้าแขนอนุภาพ ดึงให้เดินตามตรงไปยังประตูทางออก ไม่สนใจกษิดิษฐ์ ปล่อยให้ชายหนุ่มหน้าคมคนนั้นยืนจ้องมองตามอย่างขุ่นเคือง
อธิคมเดินออกมาจากด้านหลังเวที เขาเสียเวลาล้างหน้าเอาเครื่องสำอางออกเพราะรู้สึกเหนียวเหนอะหนะแทบขาดใจ ครั้นจะออกจากห้องแต่งตัวคนก็เข้ามาชื่นชมกันเต็มไปหมด ชายมาดนิ่มคนหนึ่งเข้ามาประกบเขา ถามชื่อและขอเบอร์โทรศัพท์เพื่อติดต่อไปเป็นนายแบบถ่ายปกนิตยสาร หญิงสาวอายุประมาณสี่สิบต้นๆ คนหนึ่งยื่นนามบัตรให้ บอกว่าเป็นเอเยนซี่โฆษณาอยากติดต่อแสดงโฆษณาแต่เขารีบปฏิเสธ บอกว่าเขาเป็นตำรวจไม่มีเวลาทำอะไรแบบนี้ นายแบบและคนอื่นๆ สี่ห้าคนที่ยืนอยู่ใกล้อุทานเสียงดังว่าเป็นตำรวจจริงๆ หรือ และทำท่าอยากจะกระโดดเข้ามากอดเขาเสียให้ได้ เขาจึงรีบผละออกมาแต่ต้องมาเจอนายแพทย์อาติยะกำลังเดินตรงมาที่เขาจึงต้องแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วรีบหลบฉากหนีไปโดยเร็ว
อธิคมมาหยุดยืนอยู่ที่เดิมที่ยืนอยู่กับอนุภาพ แฟนเขาไม่ได้รออยู่ที่เดิมแล้ว นายแบบจำเป็นผู้กลับมาเป็นนายตำรวจคนเดิมหันรีหันขวางอยู่ชั่วครู่ พร้อมๆ กับยิ้มทักทายคนเดิผ่านไปมาที่ชมเขาว่าเดินแบบได้สง่างาม
เสียงทักดังขึ้นเบื้องหลัง อธิคมหันไปเห็นศรุตยืนอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว เขาอยากจะรีบหายตัวไปแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“พี่คม จะรีบไปไหนครับ เดินลิ่วๆ มาเชียว” ศรุตยิ้มร่า เดินเข้ามาประชิดตัว
“พี่...กำลังหาคุณนุ”
“อ๋อ มากับแฟนนี่เอง ผมเห็นเดินไปทางโน้น” ศรุตบุ้ยปากไปยังประตูทางออกของห้องจัดงาน อธิคมมองตาม แม้จะมีคนเดินไปมา แต่ความสูงของเขาที่โดดเด่นกว่าคนอื่นทำให้มองเห็นได้ชัดเจนกว่า
นั่นไงอนุภาพ...
เอ๊ะ...แล้วนั่น...อาทิตย์!
ในอกของอธิคมร้อนพุ่งขึ้นมาทันทีที่เจอโจทย์เก่า...อาทิตย์ “ตี๋น้อยหน้าจืด” คนนั้นที่เขาตั้งฉายาให้เสียใหม่ หลังจากที่ธงรบเพียรมาเล่าเรื่องการไล่ตามจีบให้เขาฟังไม่เว้นแต่ละวันจนเอียน
...หึง...หึงมาก...ไม่ได้การแล้ว...
...เผลอขึ้นไปเดินแบบเดี๋ยวเดียว อาทิตย์ก็โผล่มาเป็นมารหัวใจเขาจนได้
“น้องชายคุณนุหรือครับ เห็นสนิทสนมกันมาก” ศรุตแกล้งถามและทำหน้าตาสงสัย ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะหน้าตาของสองคนนั้นออกไปคนละแนว แต่เขารู้ว่าอธิคมรู้อยู่แล้ว “เห็นถึงเนื้อถึงตัวกัน แต่ผมคิดว่าไม่ใช่”
“พี่ไปก่อนนะศรุต” อธิคมไม่สนใจ ขยับเท้าจะก้าวเดิน แต่ศรุตยื่นมือมาคว้าแขนเขาไว้
“เดี๋ยวสิครับพี่คม วันเสาร์หน้ามีแข่งรถที่พัทยาเซอร์กิต พี่คมไปดูผมแข่งนะครับ”
“พี่ไม่รู้จะว่างเหรือเปล่า” อธิคมตอบ แต่สายตายังจ้องอยู่ที่ประตู แวบหนึ่งเขาเห็นว่าอาทิตย์จับแขนอนุภาพ และหันมายิ้มให้แฟนเขาอย่างเปิดเผย
...กล้าดียังไงมาจับมือถือแขนคุณนุของเขา...อธิคมกัดฟันแล้วปลดมือศรุตออก
“นะครับพี่คม พี่ธงรบก็ไป ผมชวนเขาแล้ว เดี๋ยวผมโทรไปคอนเฟิร์ม” ศรุตรีบพูดเพราะอธิคมกำลังจะก้าวเดินจากไป
...ศรุตนี่พูดไม่รู้เรื่อง บอกไม่ให้โทรก็จะโทร กลัวคุณนุเข้าใจผิดจะแย่...
อธิคมไม่ตอบ เพียงยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่ายแล้วรีบขอตัวผละไปยัง “เป้าหมาย” ที่เขาจับตามองอยู่
อธิคมยืนคว้างอยู่หน้าห้องจัดงาน มองซ้ายมองขวาแต่ไม่เห็นร่องรอยอนุภาพกับอาทิตย์ เขาคลาดสายตาจากทั้งสองเพราะเมื่อใกล้จะถึงประตูทางออกมีคนขอเขาถ่ายรูป
นายตำรวจหนุ่มเดินไปเดินมาเพื่อตามหา “แฟน” และ “คนที่ขโมยแฟน” ของเขาไปจนถึงทางเดินด้านข้างห้องประชุมที่ใช้จัดงาน ผู้คนบางตาไปมาก ทางเดินด้านข้างมีผู้ชายยืนอยู่สองสามคน เหมือนจะรอคู่ควงที่เข้าห้องน้ำ เขาหันไปด้านขวา พลันเห็นอาทิตย์ยืนพิงผนังอยู่ มือกำลังยกโทรศัพท์ขึ้นกำลังจะกดเบอร์ อธิคมตรงรี่เข้าไปหาและเปิดฉาก “ทวงแฟน”
“คุณอาทิตย์ คุณนุอยู่ที่ไหน”
อาทิตย์เงยหน้า ไม่มีท่าทีตกใจ หากทำหน้าเรียบนิ่งต่างไปจากที่เคยเห็น
“สารวัตรจะทราบไปทำไมครับ” ตี๋หนุ่มตอบ
อธิคมชะงัก อารมณ์เสียขึ้นมาทันที ไม่นึกว่าตี๋หนุ่มหน้าอ่อนจะกล้าต่อคำกับเขาแบบนี้ เขาคิดว่าอาทิตย์จะตอบตรงๆ ว่าอนุภาพไปห้องน้ำหรืออะไรอย่างอื่น ไม่ใช่มายียวนเขาแบบนี้
“แล้วทำไมคิดว่าผมไม่ควรจะรู้ อย่ามาเล่นลิ้นนะ บอกมาว่าคุณนุไปไหน ทำไมถึงไปพาคุณนุออกมา จับมือถือแขนกันด้วย ไม่รู้หรือว่ากำลังมายุ่มย่ามคนมีเจ้าของแล้ว”
อาทิตย์ยักไหล่ ทำท่าที่อธิคมเห็นว่ากวนโมโหนัก
“บอกมา” อธิคมเสียงกร้าว
“คุณนุ ไปห้องน้ำ” อาทิตย์จงใจเน้นเสียงการเรียกชื่ออนุภาพแบบที่อธิคมชอบเรียก “สารวัตรเป็นเจ้าของพี่นุหรือครับ ถ้าเช่นนั้น ทำไมไม่ดูแลพี่นุให้ดี ปล่อยให้แฟนเก่าของตัวเองมาระรานพี่นุได้” อาทิตย์มองหน้าอธิคมนิ่ง จ้องตาอย่างเอาเรื่อง
...แฟนเก่า...ใครเป็นแฟนเก่าของเขา...เขาไม่เคยมีแฟน...มีแต่...อธิคมงง
...หากเป็นคนเก่าที่เขาเคยคบ นั่นไม่เรียกว่าแฟน ถ้าจะนับคนที่เขา “เคยผ่าน” เป็นแฟน นี่คงมีแฟนเป็นหลายร้อยคน...
“ผมไม่เคยมีแฟน แฟนผมคือคุณนุคนเดียว”
“ถ้าพี่นุเป็นแฟนสารวัตร แล้วต้องมาโดนแบบนี้ ผมก็เสียดายคนดีๆ ที่ต้องมาตกระกำลำบาก คุณนุสู้กับบรรดาคนเก่าๆ ของสารวัตรไม่ไหวหรอก” อาทิตย์เสียงเข้ม
“พูดยังงี้หมายความว่าไง อาทิตย์” อธิคมเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน คิ้วขมวด
“ก็หมายความตามที่พูด”อาทิตย์เสียงกร้าวไม่แพ้กัน ไม่เกรงกลัวอธิคมแม้แต่นิด กว่าหนึ่งปีที่เขาออกมาเผชิญโลกด้วยตัวเอง เป็นเจ้าของบริษัทตั้งแต่อายุยังน้อย กัดฟันทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว สิ่งนี้ทำให้เขาเข้มแข็งและมีความมั่นใจขึ้นมากกว่าเดิมอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่อธิคมเห็นว่าอาทิตย์จงใจกวนอารมณ์ เคยคิดว่าไม่หึงอาทิตย์แล้ว แต่คราวนี้ต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ นึกว่าอาทิตย์จะรามือไปแล้วแต่เห็นได้ว่าตี๋น้อยที่พยายามทำมาดเข้มคนนี้ยังไม่เลิกหมกมุ่นแอบรักแฟนเขา
“อาทิตย์ เลิกมาตอแยกับคุณนุเสียเถอะ เป็นชู้ทางใจกับแฟนคนอื่นน่ะ มันบาป”
“ก็ยังดีกว่าชู้ทางกาย” อาทิตย์เอียงหน้าท้าทาย “ผมเคยรักพี่นุของผมยังไง ผมก็ยังรักอยู่ สารวัตรมาห้ามผมไม่ได้หรอก ที่สำคัญ สารวัตรดูแลพี่นุไว้ให้ดีก็แล้วกัน”
อธิคมตาลุกวาบ รู้สึกถูกท้าทาย “ทำไม คิดจะแย่งหรือ”
“พี่นุไม่เหมาะกับสารวัตร พี่นุเหมาะกับผมหรือไม่ก็คุณตฤณ คนที่เชื่อมั่นในรักแท้ต้องคู่กับคนที่เชื่อเหมือนกัน” อาทิตย์สู้สายตา ท้าทายอธิคมแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ถอยไปไกลๆ” อธิคมขึ้นเสียง แล้วยกมือขึ้นผลักอกตี๋หนุ่มที่ร่างเล็กกว่าจนเซไปปะทะผนัง
“ผมไม่ถอย สารวัตรห้ามผมไม่ได้หรอก อย่าคิดนะว่าพี่นุจะเป็นของสารวัตรคนเดียวตลอดไป ถ้าสารวัตรยังทำแบบนี้ ซักวันจะเสียพี่นุไป” อาทิตย์โต้กลับเสียงแข็ง นัยน์ตาลุกวาบ
ความโกรธของอธิคมพุ่งขึ้นจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ผลักอกอาทิตย์อีกครั้งแรงกว่าเดิมจนชายหนุ่มเสียหลักล้มลงกับพื้น อธิคมย่างสามขุมเข้าหา พลันต้องสะดุดกึกเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ผู้กอง หยุดนะ”
สองหนุ่มหันขวับไปยังต้นเสียง อนุภาพยืนหน้าเข้มอยู่ไม่ไกล จ้องมองทั้งสองนิ่ง ก่อนจะก้าวเท้าเร็วๆ เข้ามาหา
“ผู้กองจะทำอะไรอาทิตย์” อนุภาพหันไปเอาเรื่องกับนายตำรวจเลือดร้อน
“เปล่า” อธิคมปากแข็ง
“สารวัตรกำลังจะต่อยผม” อาทิตย์ฟ้อง “เพราะผมปกป้องพี่นุจากแฟนเก่าผู้กองที่อยู่ดีๆ ก็มาขอสารวัตรไปจากพี่นุหน้าด้านๆ”
“อาทิตย์” อนุภาพปราม แล้วหันไปทางอธิคม “กลับกันเถอะครับ”
“ใคร ใครกันแฟนเก่าผม ใครมาขอผมจากคุณนุ” อธิคมถามเสียงร้อนรน
...กษิดิษฐ์แน่ๆ จะมีใครที่ใจกล้า ตรงไปตรงมาเท่ากษิดิษฐ์ไม่มีอีกแล้ว ในงานเขาเห็นคนเก่าของเขาแค่สี่คน นั่นคือ กษิดิษฐ์ ศรุต หมออาติยะ และวิธ นายแบบบนเวทีคนหนึ่งที่พยายามคุยกับเขาหลังเวที...
“อาทิตย์ ขอบใจนะ เข้าไปข้างในเถอะ พี่บั้ดคงบ่นอยากเจอตัว”
“พี่นุ” อาทิตย์มีท่าทีอิดออด ไม่อยากจากอนุภาพไป ไม่สนใจอธิคมที่ทำหน้าถมึงทึงอยู่ตรงหน้า
“อาทิตย์ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าทำงานหนักเกินไป ดูแลสุขภาพด้วย” อนุภาพแสดงความห่วงใย ไม่สนใจอธิคมเช่นกันที่ฝ่ายนั้นทำเสียงฮึดฮัดเหมือนอยากจะให้อนุภาพหยุดคุยกับอาทิตย์เสียเดี๋ยวนี้
“คุณนุ” อธิคมพยายามจะแทรก
“ไว้ว่างๆ จะชวนทีมเดิมของเราไปทานอาหารเย็นกัน อาทิตย์เข้าไปหาพี่บั้ดเถอะ พี่จะกลับแล้ว” อนุภาพไม่สนใจอธิคม ยื่นมือไปแตะแขนอาทิตย์
“ครับ” อาทิตย์รับปาก “พี่นุก็ดูแลตัวเองด้วยเหมือนกัน”
อธิคมกับอนุภาพยืนมองอาทิตย์เดินกลับเข้าไปในห้องจัดงานด้วยสายตาที่แตกต่างกัน ฝ่ายหนึ่งมองอาทิตย์ด้วยสายตาอบอุ่น เป็นมิตร สุขใจที่รู้ว่ามีคนหนึ่งที่คอยห่วงใยเขาเสมอ ในขณะอีกคน มองด้วยความขุ่นเคือง หึงหวง
...นึกว่าอาทิย์จะตกกระป๋องไปแล้ว กลับเหิมเกริมมากกว่าเดิม ธงรบนะธงรบ ไหนบอกว่าเผด็จศึกไปแล้วไง ทำไมยังปล่อยให้อาทิตย์มาเพ่นพ่านกับแฟนเขาได้...อธิคมกัดฟัน กำมือแน่น
“สารวัตรอธิคม กลับได้แล้ว หยุดมองอาทิตย์เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเสียที” อนุภาพกระแทกไหล่นายตำรวจหนุ่มแรงๆ แล้วเดินนำหน้าไป แต่นึกอะไรได้บางอย่างจึงหันกลับมาพูดกับอธิคมว่า “คืนนี้ สารวัตรไปนอนบ้านตัวเองนะครับ ผมจะนอนบ้านผม
“โธ่ คุณนุ ไหงเป็นงั้น” อธิคมโอดครวญ
“ผมอยากคิดอะไรเงียบๆ”
“คิดอะไร” อธิคมทำหน้ามุ่ย “เรื่องเมื่อกี้หรือ ผมแค่ผลักอาทิตย์เฉยๆ คุณนุไม่รู้อะไร ต่อหน้าคุณ อาทิตย์ทำตัวเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก พอลับหลัง ทั้งห้าวทั้งร้ายไม่ใช่เล่น กวนโมโหผมเป็นที่สุด” อธิคมฟ้อง
“จนผู้กองทนไม่ไหว จะต่อยเขาเลยใช่ไม๊”
“ต่อยที่ไหน แค่ผลักอก” อธิคมยังปากแข็ง
...อ๋อแน่นอน ถ้ายังปากดี คงมีใครได้ปากแตกกันบ้างล่ะ...
อธิคมเข่นเขี้ยวในใจ ยังรู้สึกโกรธอาทิตย์อยู่ไม่หาย
7777777777777777
-
ยาวแท้โว๊ยจะอ่านทันป่ะเนี้ย
-
ไปทานอะไรมาคะเนี่ย ๔ ตอนในสองวัน
ไม่ได้เข้ามา ๒ วันเอง
ท่าทางจะฟิต น่าดู
:z13: :pig4: ที่พาอาทิตย์มาออกฉากนี้
:3123:
-
อา ค่อยยาวขึ้นมาหน่อย อิอิ ^^ อนุภาพสู้ๆ อย่ายอมแพ้
-
o22 ลงยาวมากมายแต่ดีค่ะชอบยาวๆๆ
แต่อีตากษิดิษฐ์จะกวนไปไม๊ช่างกล้าจริงๆ :beat:
คุณนุเข้มแข็งเข้าไว้ :sad4:
-
ชอบยาวๆอ่ะ เอาอีกครับ อิอิอิอิอิอ
-
:impress3:รักคนเขียนเลยอ่ะครับ...อิอิ :3123:
-
นุ จัดการขั้นเด็ดขาดกับบรรดากิ๊กเก่าของสารวัตรให้หมดนะ
ไม่งั้น :serius2:
-
กิ๊กท่านสารวัติ เยอะจริง
:serius2:
รักคนแต่ง
:กอด1:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
จะเป็นยังงี้ไปอีกนานมะ ทั่วบ้านทั่วเมืองจริงๆ กรรมของใครกันเนี่ย
-
:z6: ขอยอดอกผู้กองสัก 1 ที เหอะ
หมั่นไส้ ไหนจะกิ๊กๆๆๆๆๆๆ เยอะ :serius2:
แถมยังจะทำมิดีมิร้ายตี๋น้อยเค้าอีก :serius2:
:z1: เดี๊ยะให้คุณนุ ลงโทษมะให้กุ๊กกิ๊กซะดีมะ :laugh:
-
สนุกมากเลยครับ :กอด1: :กอด1:
-
โหยยย
ไปออกค่ายมาไม่กี่วันกลับมาตามอ่านแทบไปทันเลยนะเนี่ย
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคับ
ว่าแต่คราวนี้จะมทีอาไรเกิดขึ้นอีกรึเปล่าเนี่ย เฮ้อออ :เฮ้อ:
สงสารคุณนุจิงๆ
-
กษิดิษฐ์ !!!! :z6:
คนนี้ แรง น่าดู
:laugh:
คุนนุ สู้ๆ จับสารวัตร ให้อยู่หมัด :z10:
ต่อๆๆ เร็วๆๆ น้า :man1:
-
โอย อ่านได้ สะใจมากมาย
อย่างว่า โพสให้รัก ก็ต้องรักอ่ะ
-
:เฮ้อ: .ในที่สุดก็ดีกัน (ได้แป๊ปนึง) อีกแล้ว
แต่...ตากษิดิษฐ์นี่มันน่านัก :z6: :beat:
เห็นอย่างงี๊ก็เหนื่อยแทนพี่นุโน๊ะ :monkeysad:
แต่พออ่านช่วงกุ๊กกิ๊กก็อยากมีแฟน เฮ๊อ อารมณ์แปรปรวนประหนึ่ง ปจด.จะมา เอิ๊กๆๆ
ยังไงๆ ก็ยังชอบสารวัตรอธิคมอยู่ดีอ่ะแหละ
ปล.
ส่วนคนเขียน :กอด1:รักนะจุ๊บๆ อ่านจุใจเลย แต่ทิ้งท้ายให้อยาก (อ่าน) อีกแล้วอ่า
-
ออกงานเดียวเจอคนเก่าๆ ตั้ง 4 คน
ป๊าดโถ๊ะ!!!! ทำไมเยอะนักสารวัตร มีแต่แรงๆ ทั้งนั้น
เชียร์คุณนุสู้ๆ
-
ตามมาให้กำลังใจ คนเขียนครับบ :3123:
ยังไม่มีเวลาอ่านเลย งานเข้าอย่างหนัก
-
ตามมาให้กำลังใจคนเขียนคครับ
:L1: :L1: :L1:
-
ให้ตายเหอะ ถ้าเจอแบบกษิดิษฐ์นี่ท่าทางคงมันส์นะคับเนี่ย คู่ต่อกรที่ดูแล้วน่าฝึกกำลังด้วยมากๆ ชัดเจน ตรงไป ตรงมา แล้วก็ไม่หยุดจนกว่าจะได้ี่เนี่ย.... ลุ้นๆๆๆ ชอบมากตรงที่คุณนุ บอกว่า"สารวัตรก็พูดถึงคนบ่อยๆเหมือนกัน" สุดยอดดคับ o13
-
เฮ้ย ตอน 7 มาจากไหนอีกช่วงหนึงเนี่ย :a5: :a5: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอกกกกกกกกกกก เมื่อคืนยังไม่เห็นเลยอา อ่ะ รึว่า เรามึนเลยไม่เห็น o22 o22
-
กิ้กเก่าเยอะเกิ้นนนนนนนนนนนน
สารวัตรอ่า..
สู้ๆ กันต่อไป
ไหนๆ ก้อเลือกแล้วนี่นา
+1 ให้นะคะ
-
กว่าจะจบภาคหนึ่งปาเข้าไปสองคืนเต็มๆ งานการไม่ได้ทำเลยเรา
หลังจากนี้คงต้องค่อยๆเก็บรายละเอียดวันละแค่สามสี่ตอนซะแล้ว (แต่ไม่รู้ว่าได้รึปล่าวอ่านทีไรยาวทู้กที)
:sad4: :sad4:
-
8
แม้จะขึ้นรถแล้ว อธิคมยังไม่ยอมหยุดเซ้าซี้อนุภาพเรื่อง “การเปลี่ยนแผน” การนอนคืนนี้
“คุณนุ ตกลงกันแล้วนี่ว่าคืนนี้นอนบ้านผม ทำไมมาเปลี่ยนแผนแบบนี้ละครับ” หน้าที่เคยบึ้งตึงของนายตำรวจเปลี่ยนมาเป็นออดอ้อน
“ผมอยากอยู่เงียบๆ”
“ผมจะไม่กวนเลย สัญญา” อธิคมทำตาละห้อย “กลับไปถึงบ้านจะปล่อยให้คุณนุนั่งอยู่คนเดียว”
...เชื่อได้หรอก พอได้อยู่สองต่อสอง อธิคมก็จะกวนเขาไม่ยอมหยุด...
“สารวัตร ไม่นอนด้วยกันคืนเดียวจะเป็นไรไป อย่าทำเรื่องมากหน่อยเลยน่า” อนุภาพเร่งความเร็วแซงรถเมล์ที่กำลังจะจอดป้ายเบื้องหน้า
“คุณนุ ระวัง เวลาอารมณ์ไม่ดี อย่าขับรถเร็ว”
“ผมไม่ได้อารมณ์ไม่ดี” อนุภาพเสียงเข้ม
“จริงเหรอ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย” อธิคมเลิกคิ้ว เอียงหน้ามองคนที่ขับรถอยู่ “ผมรู้ว่าคุณโกรธผม เรื่องอะไรบอกหน่อยสิ”
“เปล่า” อนุภาพยักไหล่
“โกหก”
“เปล่า”
“ฮื่อ คุณนุ มีอะไรก็บอกมาสิ อาทิตย์กล่าวหาผมว่าปล่อยให้ใครมาระรานคุณนุ” อธิคมปรับน้ำเสียงให้จริงจังขึ้น
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ แล้วจึงพูดว่า “กษิดิษฐ์เข้ามาหาผม ขอสารวัตรคืนดื้อๆ”
อธิคมกรอกตา เอนหลังพิงพนักเก้าอี้รถแลนด์โรเวอร์ “กษิดิษฐ์เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมานี่”
“เขาบอกว่าไม่ได้เลิกกับสารวัตร เขามีปัญหาต้องไปดูแลพ่อที่ป่วยหนัก ก็เลยต้องห่างกันไป”
“คุณนุไม่เชื่อเขาใช่ไม๊” อธิคมถามเสียงเบา “ผมไม่ได้รักกษิดิษฐ์ ไม่เคยรัก ส่วนเรื่องคบกันน่ะผมไม่ปฏิเสธเพราะคบกันจริงๆ ผมไม่ได้รักเขา ผมรักคุณนุคนเดียว” อธิคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดต่อว่า “คุณนุต้องหนักแน่นนะครับ อย่าไปเชื่อ อย่างไปสนใจ กษิดิษฐ์คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ผมไม่มีอะไรกับใครที่ไหน เชื่อผมนะ”
อนุภาพเหลือบตาไปมองคนที่กำลังเว้าวอนอยู่ข้างๆ อธิคมท่าทางจริงจังมาก เขารู้ว่าอธิคมไม่ได้มีอะไรกับกษิดิษฐ์ แต่ก็อดฉุนไม่ได้ที่จู่ๆ คนเก่าของอธิคมโผล่มาขอแฟนเขาคืนดื้อๆ
“นะ ที่รัก” อธิคมออดอ้อนไม่ยอมหยุด “ผมเลิกเจ้าชู้แล้วคุณนุก็รู้ ไม่เคยคิดถึงใครเลย กษิดิษฐ์เขาเป็นแบบนี้ล่ะ ชอบทำอะไรสุดโต่ง อย่าใส่ใจเลย พอเขาเบื่อเดี๋ยวเขาก็เลิก เชื่อใจผมนะ”
“...”
“คุณนุ ตกลงคืนนี้ตามเดิมนะครับ ถ้าไม่ได้นอนด้วยกันผมคงนอนไม่หลับ คุณนุก็รู้ ยิ่งกำลังโกรธผมอยู่แบบนี้ ยังไม่เข้าใจกัน เขาว่าไม่ควรจะแยกกันนอน”
“สารวัตร เมื่อไหร่จะหยุดพูดซะที” อนุภาพหันไปมองคนช่างพูด
“อ้าว หันไปมองถนนสิ” อธิคมเตือน “ตกลงนะ นะ”
อนุภาพพยักหน้าช้าๆ ส่งผลให้คนที่กำลังออดอ้อนยิ้มกว้างด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “คิดถูกแล้วล่ะ”
อนุภาพหันไปมองนายตำรวจหนุ่มที่เริ่มผิวปากด้วยความสบายใจ แตกต่างจากเมื่อครู่ราวเป็นคนละคน ชายหนุ่มบอกตัวเองว่า...หนทางระหว่างเขากับอธิคมยังเหลืออีกยาวไกล กษิดิษฐ์อาจเป็นบททดสอบแรกๆ ของความสัมพันธ์ จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างเขายังไม่รู้
ขออย่างเดียว...
ขอให้อธิคมรักเขาคนเดียวและไม่นอกใจเขาก็เป็นพอ...
-
วันนี้ได้มาจิ้ม พระเอกเราอีกแล้ว
ขอบคุณค่า สำหรับตอนต่อไป
-
บทที่ 8 (ต่อ)
(ตอนนี้เคยโพสไปแล้้วในช่วงเรื่องของผู้กองธงรบชักธงรักครับ)
เสียงร้องครวญครางของชายหนุ่มสองคนดังประสานกัน สลับกับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนเป็นจังหวะสัมพันธ์กับการขยับกายของร่างบึกบึนสองร่างที่อยู่บนเตียง แอร์ในห้องเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ร่างแกร่งที่กำลังระเริงรักกันอยู่กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ธงรบสูดปาก ใบหน้าเหยเกเพราะใกล้จะทนไม่ไหว ขยับเอวเป็นจังหวะต้านแรงกระแทกจากเต้ย ดีเจหนุ่มวัยรุ่นชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทยที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขย่มกายของเขาดังควบม้าศึกอาระเบียเช้าห้ำหั่นกับศัตรู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ธงรบขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หนุ่มน้อยหยุดชั่วครู่ พร้อมกล่าวขึ้นด้วยเสียงหอบกระเส่าว่า "เต้ย...พะ...พอก่อน เดี๋ยว...อูย...เดี๋ยวขอพี่รับโทรศัพท์"
"บ้าเหรอผู้กอง กำลังมันส์...ซี๊ดส์... ผมใกล้แล้ว" เต้ยเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน เอวยังขยับเด้งไปมาไม่ยอมหยุด
"น่านะ เดี๋ยวพี่กลับมาทะลวงให้ถึงใจ ขอเวลาเดี๋ยวเดียว"
"ผู้กองอ่ะ ไม่ยอมนะครับ" เต้ยส่ายหน้าอย่างขัดใจ
"อย่าดื้อสิจ๊ะ" ธงรบจับเอวของชายหนุ่ม พลิกตักดีเจตี๋ห้าวลงข้างล่าง กระแทกสุดแรงหนึ่งครั้งจนชายหนุ่มร้องเสียงหลง แล้วจึงถอดถอนท่อนลำของตัวเองออก เต้ยสะดุ้งเฮือก มือใขว่คว้าสิ่งที่เขาหลงไหล
ผู้กองธงรบจับข้อมือของดีเจหนุ่มเพื่อไม่ให้คว้าส่วนนั้นของเขาเอาไว้ รีบโหย่งตัวออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง เดินโทงๆ ไปคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะชิดผนัง
...เสียงเพลง "ไปน่ารักไกลๆ หน่อย" ที่ธงรบตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดดังเมื่อเขากดรับสาย ทักทายด้วยเสียงร่าเริง
"สวัสดีครับคุณชายอาทิตย์ มีอะไรจะรับผม เอ๊ยให้ผมรับใช้หรือครับ"
ธงรบได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนหนุ่มน้อยที่เขาเฝ้าตามจีบมาหลายเดือนจะพูดเสียงเนือยๆ ว่า "ผมขอโทษที่โทรมารบกวน"
"ไม่ได้รบกวนหรอกครับ ผมกำลังนั่งสมาธิอยู่ ว่างครับว่าง" ธงรบรีบตอบ
อาทิตย์ทำเสียง "ฮึ" ในลำคอ ราวกับจะให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าคนอย่างธงรบนั่นหรือจะนั่งสมาธิ
"ว่าไงอาทิตย์ มีอะไรให้ผู้กองช่วยหรือ อย่าบอกนะว่าที่โทรมานี่มีเหตุผลเพียงอย่างเดียว"
"เหตุผลอะไรครับ" อาทิตย์ลืมตัว พาซื่อถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"ก็เหตุผลที่คิดถึงผมจนทนไม่ไหวไงล่ะ" ธงรบพูดเสียงอ้อล้อ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของตนเองพร้อมกับเสียงถอนหายใจของตี๋หนุ่มที่อยู่ในสาย
"ผมโทรมาถามว่าผู้กองเห็นซองจดหมาย EMS สีขาวส่งมาจากประเทศญี่ปุ่นหรือเปล่า บนซองเป็นตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นตัวใหญ่ๆ สีดำ เห็นไม๊ครับ เมื่อวานผมเห็นสารวัตรถืออยู่" อาทิตย์ถามเสียงเรียบ ทำเป็นไม่ใส่ใจกับการถูกจีบซึ่งๆ หน้า
"อ้าว ว่าผมเป็นโจรขโมยเอกสารหรือนี่" ธงรบโวยวาย
"ผมไม่ได้ว่า แค่ถาม" อาทิตย์เสียงเข้ม "ก็คิดว่าอาจติดมือผู้กองไปด้วย"
"ติดมือมาก็ไม่ต่างจากผมขโมยหรอกอาทิ๊ตย์" ธงรบลากเสียงสูง "แต่ก็อย่างว่าล่ะ ในสายตาอาทิตย์ ผมคงไม่ค่อยเป็นคนดีเท่าไหร่" นายตำรวจแกล้งทำเสียงน้อยใจ ต่างจากใบหน้าอมยิ้มนัยน์ตาวิบวับ นึกถึงซองจดหมายเมื่อวานที่เขาแอบซ่อนไว้ในห้องทำงานของอาทิตย์เมื่อตอนที่ช่วยยกของเข้าไปให้ห้อง
เมื่อวานเขาไปตื้ออาทิตย์ตั้งแต่เช้าเพราะรู้ว่าชายหนุ่มไปทำงานเช้าวันเสาร์ พอไปถึง อาทิตย์กำลังขนกล่องกระดาษออกจากห้องทำงานมาทิ้งข้างนอก เขาจึงเสนอตัวเข้าช่วย เขาดันทุรังไม่ยอมถอยแม้อาทิตย์จะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมให้เขาช่วยขนของและช่วยจัดห้องทำงานเสียใหม่ แลกกับการที่นายตำรวจต้องเลิกตื้ออีกสองวัน
...สองวันแห่งสันติที่อาทิตย์บอกว่าอยากได้ความสงบ
"เห็นหรือไม่เห็นครับ ผมหาไม่เจอ" อาทิตย์ถาม ไม่ใส่ใจที่ธงรบยั่วเย้า
"อืม..ขอคิดดูก่อนนะ" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึก "ถ้าคิดว่าผมขโมยแล้วอาทิตย์จะหาเจอได้ยังไงล่ะ"
"ผู้กอง ผมถามดีๆ นะ ไม่ได้กล่าวหาอะไรซักหน่อย ที่โทรมาเพราะผมจำเป็นต้องใช้ ก็นึกว่าจะเห็นบ้าง เมื่อวานก็ช่วยกันจัดของ"
"แล้วลองหาดูหรือยังล่ะ ห้องมันรกๆ อาจจะวางทับๆ กันอยู่" ธงรบแนะนำ
"หาดูหมดแล้ว ผมจัดของเสร็จหมดแล้ว แต่ซองนี้ไม่เจอ" อาทิตย์เริ่มจะมีน้ำเสียงหงุดหงิด
"อืม" ธงรบทำเสียงเหมือนพยายามนึกอีกแล้ว "ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน เอางี้ดีกว่า ผมจะไปช่วยหานะ...โอย..." ธงรบตอบ ตามด้วยเสียงอุทานเบาๆ เมื่อมีมือซุกซนของคนที่ควรจะรอเขาอยู่บนเตียง สอดแทรกมากลางหว่างขาจากด้านหลังแล้วเกาะกุมสิ่งที่อยู่ตรงกลางลำตัวเบื้องหน้า
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกธงรบเสียงเข้ม
"ครับๆ" ธงรบตอบ ลดมืออีกข้างลงไปปัดป้อง ง้างมือของเต้ยออกจากการเกาะกุมแก่นกายของเขา
"เดี๋ยวสิ" ธงรบเสียงเบา
"เดี๋ยวอะไรครับ" เสียงในโทรศัพท์ถามเพราะคิดว่าพูดกับตัวเอง
"เดี๋ยว...เอ่อ...อูย...เดี๋ยวผมไปช่วย...หา" ธงรบเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเต้ยไม่ยอมหยุด กลับขยับมือขึ้นลงแรงและเร็วขึ้น ปลายนิ้วเขี่ยส่วนปลายเบาๆ
"ผมต้องใช้ด่วน" อาทิตย์บอก
"จ้า...อีกครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ...เอ๊ย ถึง" ธงรบรีบตัดบทเพราะดีเจหนุ่มมือซนที่เขาบอกให้รอตอนนี้ไม่ยอมรอเสียแล้ว หัวของเต้ยกำลังผงกอยู่กลางลำตัวของเขาเป็นจังหวะ ปากเรียวเม้มรูดดูดดุนท่อนลำของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
นายตำรวจนักรักรีบวางสาย โยนโทรศัพท์ไปบนไว้บนโต๊ะ แล้วดันหน้าของดีเจหนุ่มออกจากการรุกรานของรักของหวงของเขา ธงรบทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ผลักหนุ่มหล่อให้นอนราบกับพื้นห้อง แล้วรีบปฏิบัติการทำโทษคนหัวดื้ออย่างรุนแรงและรวดเร็ว ไม่สนใจคำบ่นกระท่อนกระแท่นของเต้ยว่าเจ็บหลังที่โดนเขากระหน่ำอย่างไม่ปราณี
ธงรบใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็เสร็จสมอารมณ์หมาย ส่วนเต้ยนั่นพุ่งกระฉูดไปตั้งแต่ในนาทีแรกที่เขากระแทกกระทั้นชายหนุ่ม ผู้กองม้าศึกทิ้งให้เต้ยนอนหายใจหอบอยู่บนพื้นห้อง ตัวเองรีบถอดกายออก เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแบบเร่งด่วนสุดชีวิต ดีเจหนุ่มน้อยร่างแกร่งบ่นตามหลังว่า "ทำไมเร็วจัง"
"พี่ต้องไปจับผู้ร้าย" ธงรบตะโกนตอบ
"จับผู้ร้ายอะไรวันอาทิตย์"
"อ้าว ผู้ร้ายไม่ได้เลือกวันหยุดนะจ๊ะเต้ย" ธงรบตอบกลั้วหัวเราะ ปิดประตูห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงใบหน้าบึ้งตึงของอาทิตย์ คุณชายตะวันเข้มของเขาที่เขาชอบพูดล้อเล่น
บ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ อาทิตย์น้อยของเขายังไปทำงาน ธงรบได้แต่ภาวนาว่าขอให้ตี๋หนุ่มของเขาอยู่คนเดียวด้วยเถอะ
...เสร็จตูแน่โว้ย...ธงรบอดกระหยิ่มยิ้มย่องไม่ได้ แต่อีกใจหนึ่งกลับแย้งว่า...เสร็จจริงหรือ...ฝันไปเถอะ นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเมื่อไหร่จะได้แอ้มอาทิตย์ซะที ไอ้คมก็ดูถูกไม่เว้นแต่ละวัน เขาเองต้องคอยแก้ตัวว่า "ยังไงก็ไม่นานเท่าแกก็แล้วกัน"
ธงรบบอกอาทิตย์ว่าจะไปถึงที่ทำงานของชายหนุ่มภายในครึ่งชั่วโมง แต่เขากลับใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาที อาทิตยืนหน้ามุ่ยอยู่กลางห้องทำงาน หัวยุ่งดูน่ารัก ร่างสูงใส่เสื้อยืดตัวเล็กสีขาวเผยให้เห็นมัดกล้ามพองาม ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์ตัวเก่ง รองเท้า VonDutch สีน้ำตาลเข้ม
หนุ่มน้อยหน้าตี๋หันมามองนายตำรวจที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นที่เคยเห็นทุกครั้ง อาทิตย์ยกข้อมือขึ้นดูเวลา ธงรบจึงรีบให้เหตุผลว่า "ช้าหน่อยนะจ๊ะ ผมเผอิญเลี้ยวผิดหน่อยเดียว ก็คนมันมาไม่กี่ครั้งเองนี่ แบบนี้ต้องมาบ่อยๆ จะได้ชินทาง รับรองในอนาคต หลับตาขับก็มาถึง"
"ถึงมีสี่ตาก็คงมาถึงยาก" อาทิตย์พึมพำกับตัวเอง พักหลังเริ่มสังเกตเห็นว่าธงรบมีปัญหาเรื่องทิศทาง เขาเองยังเคยสงสัยเลยว่าเวลาไล่จับผู้ร้ายธงรบทำได้อย่างไร
"ได้ยินนะว่าพูดอะไร อย่าให้มันมากนักนะอาทิตย์ เดี๋ยวจับปล้ำซะเลย" ธงรบขู่ด้วยใบหน้ายิ้มๆ
อาทิตย์ไม่ใส่ใจสิ่งที่ธงรบยั่วเย้าอีกแล้ว เขารู้ดีว่าหากตอบโต้นายตำรวจทุกประโยคก็คงเป็นโรคประสาทตายพอดี "ผู้กอง ซองจดหมายอยู่ไหน"
ธงรบเดินส่ายอาดๆ เข้ามาใกล้ตี๋หนุ่ม ตาคมกริบมองตาเรียวเล็กของชายหนุ่มอย่างเปิดเผยความในใจ "แต่ถึงว่าอะไรผม ก็ไม่โกรธหรอก ก็คนมันชอบนี่นา"
"จะหาได้หรือยังครับ" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ถามนายตำรวจจอมเจ้าชู้เสียงเข้ม
"ลองหาใต้โต๊ะหรือยัง ผมคิดว่าเห็นมันหล่นแถวๆ นั้น"
อาทิตย์นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ดูในกล่องพลาสติกใส่เอกสารที่วางอยู่ใต้โต๊ะทำงาน จึงพาซื่อคุกเข่าลง เอื้อมมือเข้าไปดึงกล่องออกมา ส่วนธงรบนั้นย่อตัวลงนั่งไม่ห่าง
กล่องใส่เอกสารจำนวนมากหนักพอสมควร อาทิตย์ออกแรงดึงแรงๆ เอกสารที่กองทับกันอยู่เลื่อนหล่น ธงรบชี้มือ ทำเสียงตื่นเต้น "นั่นไง ใช่ไหมนั่นน่ะ"
"ไหนครับ" อาทิตย์ถาม
"ที่หล่นอยู่ข้างในโน่น มุดเข้าไปดูซิ"
อาทิตย์ไม่ทันได้นึกอะไร เพราะห่วงแต่จะหาเอกสาร ถึงเท้ามือทั้งสองลงกับพื้น ยืดตัวลึกเข้าไปใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ จึงกลายเป็นว่าเขากำลังอยู่ในท่าคลาน และไม่รู้ตัวว่าบั้นท้ายตั้งโด่ง...ล่อสายตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่มองตาเป็นมัน
"หยิบส่งมาซิ เดี๋ยวช่วยดู" ธงรบบอก แต่สายตาจับจ้องอยู่ก้อนเนื้อแน่นๆ สองก้อนที่อยู่ตรงหน้าเขา
...อาทิตย์...สวยเหลือเกิน...เขาผ่านบั้นท้ายใครต่อใครไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่มีของโครคนใหนที่เย้ายวนใจเท่าของอาทิตย์แม้แต่คนเดียว...เขาปราถนาอาทิตย์ยิ่งนัก รู้สึกราวกับว่าในตัวเขามีแรงอัดอยู่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือสองข้างกำจนแน่น ควบคุมนิ้วเอาไว้ ไม่ให้กางออก แล้วเอื้อมออกไปตะปบก้นแน่นของหนุ่มน้อยที่เขาหลงไหลมานานหลายเดือน
"ไม่เห็นมีเลยผู้กอง" อาทิตย์เสียงอู้อี้ พยายามหาเอกสารต่อไป "นี่ก็กระดาษ นี่ก็ไม่ใช่...อาทิตย์ยื่นกระดาษกลับหลังมาให้ธงรบที่รับไปมือสั่นๆ
"นั่นไม่ใช่เหรอ" ธงรบแกล้งต่อ
"ไหนล่ะ"
"นั่นไง" นายตำรวจพูดส่งเดช ก้มตัวลง สองมือวางบนพื้น มุดเข้าไปข้างๆ อาทิตย์
ตี๋หนุ่มที่โดนหลอกสะดุ้ง หันมาเอ็ดนายตำรวจเสียงเบา "จะเข้ามาทำไมผู้กอง"
"มาช่วยหาไง"
"ขยับออกไปก่อน" อาทิตย์สั่ง
"ได้ๆ" ธงรบรับคำอย่างว่าง่าย ขยับตัวเหมือนจะหันหลังกลับ แต่ตัวใหญ่ๆ ของนายตำรวจหนุ่มกินพื้นที่แคบๆ ใต้โต๊ะ ที่สำคัญ เจ้าตัวจงใจ หันตัวจะคลานกลับออกมา จึงชนกับชายหนุ่มที่กำลังขยับตัวจะถอยออกมาเช่นกัน
"โอ๊ะ" ธงรบร้องเบาๆ แอบกระแทกไหล่อาทิตย์จนเสียหลัก นายตำรวจหนุ่มจึงเอื้อมมือไปรั้งตัวไว้ อีกฝ่ายขัดขืนทันที พยายามดิ้นหนีจากสัมผัสของผู้กองหนุ่ม
"ผู้กอง ถอยออกไป" อาทิตย์สั่งอีกแล้ว
"เดี๋ยวสิ"
"ปล่อย" อาทิตย์เสียงเข้ม
"โอ๊ย" ธงรบผงกหัวขึ้นจึงกระแทกกับโต๊ะ "อาทิตย์อย่าผลักซี่"
อาทิตย์ไม่ยอมฟัง พยายามถอยหลังออกมาจากใต้โต๊ะ มือขวาผลักผู้กองธงรบออกไปข้างๆ ชนกับผนังลิ้นชักโต๊ะเสียงดังขลุกขลัก
ในที่สุดอาทิตย์ก็ประสบความสำเร็จ ขยับออกมาจากใต้โต๊ะได้ ทิ้งให้ผู้กองธงรบนอนแผ่อยู่ ตามองขึ้นมายังเขาที่คุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
...น่าคว้าปากกาซักด้ามแทงตาวิบวับคู่นั้นจังเลย...เจ้าเล่ห์...อาทิตย์มันเขี้ยว ฉุนธงรบเป็นที่สุด ตอนนี้รู้แล้วว่าเขาถูกหลอกให้มุดเข้าไปหาซองจดหมาย
เอกสารกระจัดกระจายเต็มพื้นเพราะเมื่อครู่ที่ดิ้นรนถอยออกมาจากใต้โต๊ะทำงานเขายกเข่ากระแทกกล่องจนดันไปกระแทกผนังโต๊ะอีกข้าง ทำให้กระดาษที่กองทับถมอยู่ในกล่องร่วงหล่นลงพื้นเต็มไปหมด
เขารู้สึกได้ว่า เมื่อครู่ขณะที่ชุลมุนกันอยู่ ผู้กองธงรบเอื้อมมือมาจับก้นเขา เกาะกุมเอาไว้เหมือนพยายามจะบีบ ตอนนี้ยังทำท่าไม่สนใจอะไร หนำซ้ำนอนทำหน้าเป็นอยู่ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นมาง่ายๆ
...โว้ย...กวนอารมณ์จริงๆ ชีวิตเขาสงบสุขอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆ จะต้องมีคนมากวนประสาทด้วยนะ...อาทิตย์หน้าบึ้ง ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกห่างโต๊ะ ชายหนุ่มไม่ทันระวังจึงชนกับเก้าอี้โครมใหญ่ เซมาเหยียบขาของธงรบที่อยู่บนพื้น
"โอ๊ยย..." ธงรบแหกปากลั่นเพราะอาทิตย์ก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ "อาทิ๊ตย์" นายตำรวจหนุ่มร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสูง
อาทิตย์ตกใจ เสียการทรงตัว ล้มโครมลงกับพื้น มือยื่นออกไปคว้าขอบโต๊ะไว้ได้ โชคดีที่หัวไม่กระแทกของแข็ง แต่โชคร้ายที่กระแทกตัวลงบนหน้าขานายตำรวจหนุ่มที่นอนหงายอยู่บนพื้น เฉียดจุดยุทธศาสตร์ของผู้กองเจ้าเล่ห์ไปนิดเดียว
คราวนี้ธงรบร้องดังยิ่งกว่าเดิม แล้วดิ้นตัวงอเพราะความเจ็บ ทำให้อาทิตย์ที่นั่งอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่มไม่ทันระวังที่นายตำรวจขยับตัวกระทันหัน เขาเสียการทรงตัวอีกครั้งหงายหลังผึ่งไปกระแทกแผ่นอกของธงรบ
...แต่คราวนี้ ผู้กองหนุ่มตั้งตัวได้ กางแขนออกกอดรัดอาทิตย์เอาไว้แน่น...
...แผ่นหลังกว้างของอาทิตย์เบียดแน่นกับหน้าอกกำยำของธงรบ...ไอร้อนแผ่ซ่าน...ไฟฟ้าในร่างกายส่งกระแสรุนแรง...ราวกับจะช๊อตสองร่างให้กระตุก
บันท้ายแน่นของตี๋หนุ่มนั่งอยู่บนหน้าหน้าท้องแบนราบของนายตำรวจหนุ่มซึ่งตอนนี้กำลังกอดเขาไม่ยอมปล่อย อาทิตย์นิ่งตะลึงอยู่ชั่วครู่ ครั้งตั้งสติได้จึงขยับตัว แต่หารู้ไม่ว่าการดิ้นกระดุกกระดิกยิ่งเป็นการเพิ่มการเสียดสีกันเพราะคนที่นอนอยู่ข้างล่างยังโอบรัดเขาไว้แน่นไม่มีท่าทางว่าจะคลายวงแขน
...อาทิตย์สะดุ้ง...กายร้อนผ่าวเหมือนใครเอาผ้าห่มที่ดึงออกจากเครื่องอบผ้าร้อนๆ มาคลุมตัวเอาไว้...เมื่อเข้าดิ้น ร่างกายเขาเลื่อนต่ำลง จากที่ก้นอยู่บนหน้าท้องของธงรบ ตอนนี้เขากำลังนอนทับท่อนลำแข็งปั๋งที่วางพาดอยู่ใต้บั้นท้ายของเขา...
ชายหนุ่มเผลอกลั้นหายใจ ตกใจเพราะไม่นึกว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ธงรบเองก็ช่างน่าเกลียดนัก แทนที่จะปล่อยเขาหรืออย่างน้อยอยู่เฉยๆ ก็ยังดี กลับกระดกส่วนนั้นให้เต้นตุบๆ อยู่ใต้ก้นเขา
อาทิตย์รีบเอื้อมมือลงไปง้างแขนของธงรบออก ดิ้นแรงๆ อีกครั้งจนเกือบจะหลุดพ้นพันธนาการ ทันใดนั้นก็นึกอะไรได้ เขาจึงกระแทกศอกลงบนท้องของนายตำรวจเพื่อบีบให้ธงรบปล่อย
"โอ๊ย...จุก" ธงรบร้องเบาๆ ยอมปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ อาทิตย์พลิกตัวลงจากร่างใหญ่หนาของผู้กองนักฉวยโอกาส คลานเร็วๆ ออกห่างได้ประมาณสองช่วงตัวแล้วจึงยันตัวลุกขึ้น หันมามองธงรบที่กำลังดันตัวลุกขึ้นนั่ง แวบหนึ่งเขาอยากจะยกเท้าขึ้นเหยียบท้องคนเจ้าเล่ห์ให้จุกตายเสียเหลือเกิน แต่ก็คิดได้ว่านั่นอาจจะรุนแรงไปหน่อย อาทิตย์จึงเปลี่ยนใจ รีบเดินหนีออกไปนอกห้อง ตอนนี้เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเสียเหลือเกิน ไม่อยากเห็นหน้าธงรบ อยากหายตัวไปสักพัก...
ธงรบยกมือขึ้นกุมท้อง เอนตัวพิงลิ้นชักโต๊ะ มองตามชายหนุ่มที่เดินกระทืบเท้าปังๆ ตรงไปยังประตูห้อง รู้สึกจุกเป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับยิ้มมุมปาก ชอบใจที่เห็นท่าทีเขินอายของอาทิตย์ ใบหน้าขาวสะอาดนั้นแดงซ่านจนแก้มของตี๋หนุ่มเหมือนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของผู้หญิง
...แดงน่าจูบ...แดงน่ารัก...น่ารักเป็นที่สุด
...ธงรบเอ๋ย...ขอถามหน่อยสิ...นี่นายกำลังจะตกหลุมรักหรือนี่...
ธงรบถามตัวเอง แล้วผงกหัวขึ้น ก่อนจะกระแทกท้ายทอยของตนเองกับโต๊ะเบาๆ
เดี๋ยวมาโพสต่อนะครับ ขอไปหายาทาก้นก่อน เพราะเจ็บที่โดนคุณโน๊อา จิ้มแต่เช้า :z1:
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จิ้มพี่นาย 555+
-
โถ อุตส่าห์ว่าถนอมแล้วนะ
เอ ตอนที่ 6 หรือไงน้า (เด่วต้องกลับไปหาก่อน)
ตอนที่ สารวัตร ขึ้นไปง้อ คุณนุ ที่โรงแรมแล้ว มีปากเสียงกะธนาภพ อ่ะ
เหมือนจะ สารวัตบอกว่า ธนาภพ น่ะ ปักปำ เค้า ใช่ป่าวคะ
เลยสงสัย ว่า จริง ๆ แล้ว ต้อง ปรักปรำ หรือว่า ปักปล้ำคะ เอ้ย ปักปำ อ่ะ
ปล. แหะแหะ ไม่แน่ใจว่า มีใคร เม้มไปยังนะคะ
-
ผู้กองเสาธง เจ้าชู้ที่สู๊ดดดดด
แต่ว่า ชอบ
-
เดี๋ยวมาโพสต่อนะครับ ขอไปหายาทาก้นก่อน เพราะเจ็บที่โดนคุณโน๊อา จิ้มแต่เช้า :z1:
จะทาถูกที่โดนจิ้มเหรอ
ว่าแต่รู้ได้ไงว่าใครจิ้มตรงไหน :laugh: :laugh: :laugh:
:z13: :z13:
ปล. ไม่อยากเชื่อว่า สารวัตรอาวุฒิคือ คนแต่งอ่ะ :z2: :z2:
-
กริ๊ซซซซซซซซซซซ ตอนใหม่มาอีกแว้วววว
-
บทที่ 6 ครับผม :oo1:
6
...
..
"ผมเหรอยั่วโมโห ผมพูดความจริง แทงใจดำคุณต่างหาก" ธนาภพเถียง
"ปักปำสิไม่ว่า ไม่รู้อะไรอย่ามายุ่ง ปล่อยให้ผมกับคุณนุคุยกัน"
"คุณก็รู้ นุอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอใคร"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี คนไม่เข้าใจกันเขาจะคุยกัน แฟนเขาจะคุยกัน เข้าใจไม๊"
เจอแล้วอ่ะ
-
ลุ้นไปพร้อม ๆ กันสองคู่เลย :z2:
-
เดี๋ยวมาโพสต่อนะครับ ขอไปหายาทาก้นก่อน เพราะเจ็บที่โดนคุณโน๊อา จิ้มแต่เช้า :z1:
จะทาถูกที่โดนจิ้มเหรอ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าใครจิ้มตรงไหน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ไม่อยากเชื่อว่า สารวัตรอาวุฒิคือ คนแต่งอ่ะ :z2: :z2:
ทำไมจะทาไม่ถูก
แต่ เอ...เข้าจิ้มผมตรงไหนเหรอ
ถ้ามือสั้นไป ทาไม่ถึง เดี๋ยวหาคนช่วยทาได้สบายมาก
ป.ล. ตอบ อย่ามากล้าคิดว่าผมคืออาทิตย์นะ :serius2: :serius2: หรือไม่ก็คุณตฤณ :serius2: :serius2: (ถ้า กษิดิษฐ์ละอาจใกล้เีคียง :m20: :m20:
ทำไม ขรึมบ้างไม่ได้หรือไงคร้าบ
-
ป.ล. ตอบ อย่ามากล้าคิดว่าผมคืออาทิตย์นะ :serius2: :serius2: หรือไม่ก็คุณตฤณ :serius2: :serius2: (ถ้า กษิดิษฐ์ละอาจใกล้เีคียง :m20: :m20:
ทำไม ขรึมบ้างไม่ได้หรือไงคร้าบ
เอออออออ...
ที่ว่าไม่เหมือนอาทิตย์กับคุณตฤณ แต่เหมือนกษิดิษฐ์เนี่ย
หมายถึงเรือ่งไหนหรอคับ??? อิอิอิ :jul3:
ปล. Thesis เป็นไงบ้างคับ?? สู้นคับพี่นาย ผมเอาใจช่วยอยู่
-
มาต่อครับ
กษิดิษฐ์ผุดลุกจากโซฟานุ่มในล๊อบบี้คอนโดเมื่อเห็นอธิคมเปิดประตูเดินเข้ามา เขามานั่งรออธิคมเกือบชั่วโมงแล้ว วันนี้เขาโชคดีที่อธิคมเลิกงานแล้วตรงกลับบ้านเลย เมื่อวานเขานั่งรอจนค่ำก็ไม่เห็นวี่แววของนายตำรวจ ครั้นย้อนกลับมาอีกตอนสี่ทุ่ม อธิคมก็ยังไม่กลับบ้าน โทรศัพท์อธิคมก็ไม่รับและไม่โทรกลับ เขาให้เพื่อนผู้หญิงโทรมาสอบถามกับพนักงานต้อนรับของคอนโดตอนหกทุ่มก็ไร้วี่แวว
เขารู้อยู่ว่าที่จริงไม่ใช่เรื่องแปลก อธิคมกับธงรบตระเวนราตรีกันแทบทุกคืน กว่าจะกลับบ้านก็ดึกดื่น บ่อยครั้งเขาเจอสองหนุ่มในผับหรือคลับที่ไหนซักแห่ง แต่เขาไม่เคยเห็นอธิคมในที่เที่ยวมานานมากแล้ว ตั้งแต่คราวนั้นที่เขากับอธิคมห่างกัน
...ไม่ใช่สิ...ตั้งแต่ที่อธิคมทิ้งเขาไปหาเด็กใหม่...
เขารู้ดีว่าอธิคมไม่เคยคบใครนาน คนที่เขารู้จักบางคนเคยคบกับอธิคม ไม่ว่าจะศรุตที่เห็นว่านานที่สุดก็ไม่ถึงสามเดือน คนอื่นๆ ก็ระยะเวลาพอๆ กับเขา แต่ก็มีไม่กี่คนที่อธิคมกลับไปคบด้วย เขาก็คนหนึ่งล่ะ ไม่นับจักรินทร์ นักบินของสายการบินแห่งหนึ่งที่ทะเลาะกับเขาที่คลับ JET SET แล้วอธิคมก็ลากเขาทั้งสองออกจากคลับไปตกลงกันที่ลานจอดรถ แล้วอธิคมก็เลือกเขา ตอนนั้นจักรินทร์ถึงกับน้ำตาร่วง
...แต่เขาไม่ยอมจะเสียน้ำตาหรอก...คนใหม่ของอธิคมคืออนุภาพ ที่ได้ยินมาว่าอธิคมคบด้วยมานานมาก...นานจนเขาไม่อยากจะเชื่อ
...แต่เขาไม่ยอมเป็นเหมือนจักรินทร์หรอก...เขาต้องไม่เป็นผู้แพ้...
...หน้าตาก็งั้นๆ จืดชืดไร้ชีวิตชีวา เรียบนิ่งยังกับผีดิบ...แบบนี้ไม่ใช่สเป็คของอธิคม
อธิคมยังมองไม่เห็นกษิดิษฐ์ นายตำรวจตัวสูงใหญ่อยู่ในชุดเครื่องแบบสีกากีดูสง่ายิ่งนัก ขายาวก้าวเดินช้าๆ อย่างมั่นใจตรงไปยังลิฟท์ที่อยู่ด้านในสุดของโถงต้อนรับของคอนโดที่กว้างมาก กษิดิษฐ์รอจนอธิคมใกล้จะถึงลิฟท์แล้วจึงเดินตรงไปหา แล้วส่งเสียงเรียก อธิคมก็ชะงัก หันมามอง เลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเห็นเขามาปรากฏตัวที่นี่
...รู้จักกษิดิษฐ์น้อยไปซะแล้ว พี่คม...
กษิดิษฐ์สูดลมหายใจช้าๆ แล้วปรับสีหน้าให้ยิ้มอ่อนโยน
"กษิดิษฐ์"
"พี่คม ผมอยากขอคุยด้วย ผมจะมาขอโทษ" กษิดิษฐ์ทำหน้าเสียใจ
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ" อธิคมทำหน้างง
"ก็เรื่องคืนนั้น ไม่รู้ว่าคุณนุเล่าให้พี่คมฟังยังไง ผมกลัวจะเข้าใจผิด ก็เลยมาอธิบาย" กษิดิษฐ์พูดช้าๆ เนิบๆ แล้วยื่นมือไปกดเรียกลิฟท์
"คุณนุไม่ได้เล่าอะไรมาก ก็แค่บอกว่ากษิดิษฐ์เข้าไปคุยกับเค้าอีกตอนที่งานเลิก" อธิคมบอกไม่หมดเพราะไม่มั่นใจว่ากษิดิษฐ์มาด้วยเหตุใดกันแน่
"คืนนั้นผมดื่มเหล้าไปพอสมควร ก็เลยพูดอะไรไปไม่คิด อาจทำให้แฟนพี่เข้าใจผิด ผมกลัวว่าพี่คมจะเกลียดผม เห็นว่าผมเป็นคนไม่ดี"
อธิคมถอนหายใจช้าๆ แล้วกล่าวว่า "ช่างเถอะกษิดิษฐ์ พี่เข้าใจ"
"เข้าใจว่ายังไงครับ" กษิดิษฐ์เงยหน้าขึ้นมาถาม ปรายตาไปมองประตูลิฟท์ที่เปิดออกแล้วพูดว่า "พี่คมจะยืนคุยกับผมยังงี้หรือ ไปคุยกันข้างบนดีกว่า ผมมีเรื่องจะคุยเยอะแยะ อยากจะอธิบาย อยากจะขอโทษ ผม..."
"เราคุยกันที่นี่เถอะ" อธิคมขยับตัว "จะได้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย"
"ที่ล๊อบบี้นี่หรือครับ" กษิดิษฐ์ตอบเสียงน้อยใจ กัดฟัน เม้มปากแน่น "พี่คมทำเหมือนผมเป็นคนอื่น แม้แต่บ้านก็ไม่ยอมให้เข้าไปเหยียบ แต่ก่อนเคยเข้าออกได้ แต่ผมรู้ ตอนนี้ผมเป็นอดีตแล้ว ถ้ายังงั้นผมไม่รบกวนพี่ก็ได้"
"ไม่ใช่ยังงั้น" อธิคมถอนหายใจอีกครั้ง "คือว่าพี่กลัวว่า..."
"กลัวว่าคุณอนุภาพจะมาเห็น" กษิดิษฐ์แทรก แล้วเดินกลับไปที่โซฟา ไม่ฟังว่าอธิคมจะพูดอะไรต่อไป เพราะรู้ว่าอธิคมจะเดินตามเขามาอยู่ดี
...ขอให้มีใครที่รู้จักอนุภาพเห็นทีเถอะ...เห็นทั้งๆ ที่อยู่ในที่รโหฐานแบบนี้ล่ะ...
อธิคมเดินตามมาจริงๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเขา
กษิดิษฐ์ปรับสีหน้าให้ดูเหงอยเหงา ก้มหน้าเล็กน้อย ถอนหายใจหนัก...รอเวลาที่อธิคมจะปลอบใจเขา
"กษิดิษฐ์" อธิคมเรียกเสียงเบาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่นั่งซึมอยู่ตรงหน้าเงียบไป
"กษิดิษฐ์ต้องยอมรับนะว่าเรื่องของเรามัน..."
"จบลงแล้ว ผมรู้ พี่คมคบกับใครไม่เคยนาน เรื่องระหว่างเราก็เลยจบในเวลาไม่ถึงสามเดือน แล้วก็จบอีกครั้งไม่นานหลังจากที่กลับจากออสเตรเลีย แล้วก็จบอีกทีตอนที่พี่เจอแบ้งค์ นักร้องใหม่ แต่ไม่ว่าพี่ทิ้งผมตอนไหนๆ ผมก็ไม่เคยลืมพี่เลย น่าสมเพธตัวเองนัก"
กษิดิษฐ์ยังก้มหน้ามองพื้น เอียงหน้าเล็กน้อยให้อธิคมพอเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาบ้าง เขารู้ว่ากับอธิคมเล่นไม้แข็งไม่ได้
...ถ้าจะร้าย ต้องร้ายกับอนุภาพ...
...กับอธิคม ต้องเล่นบทน่าสงสาร...
"อย่าเรียกว่าทิ้งเลยกษิดิษฐ์" อธิคมเสียงอ่อนลง
"ถ้าไม่ทิ้งแล้วจะเรียกว่ายังไงล่ะครับพี่คม ผมรักพี่คมขนาดนั้น อยากอยู่กับพี่ตลอดไป แต่ผ่านไปไม่กี่เดือน พี่ก็มองคนใหม่ จะไม่ให้สมเพธตัวเองได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก รู้อยู่เต็มอกว่าพี่ไม่ได้คิดจะจริงจัง แต่ผมก็ยังตัดใจจากพี่ไม่ได้ ผมรู้ว่ารักคนเจ้าชู้ สิ่งเดียวที่จะได้คือความเสียใจ แต่ผมก็ยอม..."
"พี่เปลี่ยนไปแล้ว"
"จริงหรือ" กษิดิษฐ์เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าคร้ามเข้มหล่อเหลาที่เขาหลงไหลนัก สองตาพยายามค้นหาความจริงในดวงตาคมกริบของอธิคม "เพราะพี่พบคุณอนุภาพหรือครับ เพราะพี่พบคนที่พี่เฝ้าไฝ่ฝัน ค้นหารักแท้ พี่ก็เลยเลิกเจ้าชู้"
...เลิกเจ้าชู้ได้ด้วยเหรือ ไม่มีทางหรอก เจ้าชู้ซึมลึกอย่างอธิคมกับธงรบ ไม่มีทางเลิกได้ เขาไม่เชื่อ...กษิดิษฐ์แย้งอยู่ในใจ
"ยังไงก็ตาม กษิดิษฐ์ ตอนนี้พี่รักกับคุณนุ พี่ก็ควรมีเขาคนเดียว" อธิคมตัดบท
"พี่คม พี่ไม่นึกถึง..."
"ถ้ากษิดิษฐ์ยังไม่ลืม คงจำได้ว่า พี่มีใครที่ละคน ไม่ได้คบกับใครพร้อมๆ กันหลายคนเหมือนธงรบ ถ้าอยากจะเปรียบพี่กับธงรับนักละก็" อธิคมยักไหล่
...ผมจะรอตอนที่พี่ทิ้งกับอนุภาพ...กษิดิษฐ์กัดฟัน
...หรือไม่ก็รอตอนที่อนุภาพทิ้งพี่ก็แล้วกัน...คนอย่างนั้น จะทนผู้ชายเจ้าชู้ได้แค่ไหนเชียว ในเมื่อเขาตีอธิคมไม่ได้ เขาก็จะตีอนุภาพให้แตกพ่าย อธิคมตอนนี้ดูมั่นคงมากนัก นึกไม่ถึงว่าคนอย่างอธิคมจะมีหน้ามายืนยันกับเขาว่ารักอนุภาพ คนอย่างสารวัตรรู้จักความรักด้วยหรือ
...อยากรักมากนักใช่ไหม...เขาจะทำให้อธิคมรู้ซึ้งถึงรสแห่งรักครบทุกรูปแบบ...
"จำได้สิครับ ผมจำได้ไม่ลืม ผมเป็นคนไม่ลืมอะไรง่ายๆ หรอก ผมจำได้ว่าพี่บอกรักผมหลายครั้ง คำพูดหวานๆ ผมจำได้หมด"
...โธ่ กษิดิษฐ์...อธิคมอ่อนใจ กษิดิษฐ์พูดเหมือนกับว่ายอมรักและเข้าใจ แต่ดูๆ ไปก็เหมือนเย้ยหยันและยังมีอะไรติดค้างในใจอยู่ ก่อนนั้นเขาบอกรักก็จริง แต่เขาก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ นี่นา จะให้จำว่าบอกรักกับใครมากี่ครั้ง คงต้องให้หัวสมองใหญ่พอๆ กับลูกบอลลูนกระมังถึงจะจำได้หมด
...แต่ที่เขาบอกรักกับอนุภาพนั้นแตกต่างกัน...คิดๆ ไปก็แปลกใจตัวเอง ตอนที่บอกรัก "อดีต" ของเขากี่คนไม่รู้ต่อกี่คน หัวใจมันเต้นไม่เหมือนกันกับตอนที่บอกรักอนุภาพบนเตียงคืนนั้น...คืนที่เขา "ได้" อนุภาพเป็นของตัวอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ทนทรมานมาหลายเดือนกว่าชายหนุ่มจะใจอ่อนยอมตกเป็นของเขา
กษิดิษฐ์กลับไป พร้อมกับคำพูดว่า "ขอให้พี่คมโชคดี" ทิ้งให้อธิคมมองตรามอย่างครุ่นคิด
โชคดีของกษิดิษฐ์หมายความว่าอย่างไร อะไรบางอย่างบอกเขาว่ากษิดิษฐ์ไม่ได้หมายความอย่างที่พูดเสียทีเดียว แววตาของกษิดิษฐ์ซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้
...อะไรบางอย่างที่เขาไม่ค่อยไว้ใจ...
ธงรบจอดรถหน้าบ้านของสมบัติที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของอธิคม นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจช้าๆ ทำหน้ามุ่ยก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ วันนี้เขาไปนั่งรออาทิตย์ที่ออฟฟิสของชายหนุ่ม ตั้งใจจะชวนมาด้วยกัน แต่อาทิตย์ไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเจอหน้าอธิคม
ทั้งที่ธงรบก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์ที่ผิดหวังจากอนุภาพ แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้ควงคู่กับอาทิตย์มาประกาศให้คนสนิทๆ กันได้รู้ว่าเขากับอาทิตย์นั้นกำลังเริ่มความสัมพันธ์กัน
ธงรบเริ่มมั่นใจตัวเองแล้วว่าชอบอาทิตย์มากขึ้น มากจนแปลกใจว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนี้ได้ ที่เคยบ่นให้อธิคมว่าเปลี่ยนไป ตอนนี้ชักจะเข้าใจแล้ว
แต่ที่ทำให้เขาอารมณ์หงุดหงิดก็คือว่า อาทิตย์ออกไปทานอาหารเย็นกับดนุพล พรีเซ็นเตอร์โฆษณาที่มารออาทิตย์ที่ออฟฟิสเหมือนกัน
ดนุพล ชายหนุ่มหน้าไทย ท่าทางนิ่งๆ เหมือนอนุภาพ ดูเรียบร้อย เยือกเย็น หล่อสู้เขาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
ตี๋หนุ่มน่ารักอย่างอนุภาพ ควงกับหนุ่มน่ารักอย่างดนุพล ดูยังไงๆ ก็ไม่เข้ากัน
...ตี๋เข้มหน้าใส น่ารักอย่างอาทิตย์ ต้องคู่กับหนุ่มหล่อเข้ม ห้าวๆ แบบเขาถึงจะเหมาะ...
ทันทีที่เดินเข้าไปในบริเวณบ้านของสมบัติที่มีสนามหญ้ากว้างขวาง ธงรบก็ได้รับการต้อนรับจากเพื่อนรักอย่างอบอุ่น
...อธิคมขว้างอะไรบางอย่างใส่เขา แต่เขาหลบได้
“เฮ่ย ใอ้ห่... รับแขกแบบนี้หรือวะ” ธงรบโวยวาย
“ทำไมเพิ่งโผล่มา ไปตะลอนที่ไหนมาละนี่ คุณนุถามหาตั้งนานแล้ว โทรไปก็ไม่รับ” อธิคมทำหน้าดุ
“แกนี่ เอะอะก็คุณนุ แววเกลียมัวชักจะฉายออกมาชัดเจนขึ้นทุกวัน”
“เขาแค่เป็นห่วง” อธิคมยักไหล่ “รีบเข้าไปกินอะไรซะ อาวุธอยู่ตรงโน้น” อธิคมพยักเพยิดหน้าไปอีกที่มุมสวนหย่อมหน้าบ้าน อาวุธนั่งมองตั้มคุยกับอธิปและพจนีย์เงียบๆ พลันหันมาทางธงรบแลัวเดินมาหาช้าๆ
“มองคุณนุตาเป็นมัน” อธิคมเอ่ยเสียงเรียบ เม้มปากเล็กน้อย
... เดี๋ยวมีต่อ ทิ้งไว้พอให้อยาก ... อ่าน... :z1:
-
จิ้มพี่นายอีกรอบ 555+
จะเที่ยงแล้วอย่าลืมทานข้าวนะคับ
-
เคยแต่เจอมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียน
แล้วแบบนี้จะเรียกว่ายังไงดี กษิดิษฐ์
-
กิ๊กเก่าแต่ละคนแรงๆทั้งนั้น สงสารอานุภาพจะทนได้อีกกี่มากน้อยหนอ :เฮ้อ:
-
อั๊ย อั๊ย อั๊ย
ของแรงมาอีกแล้ว
คราวนี้คงไม่แรงเหมือนก่อนรีไรท์นะคับ
ถึงขนาดย้ายตัวเองไปจับผู้ร้ายอยู่ชายแดน
มาต่ออีกนะคับ
ความเข้มข้นเริ่มต้นขึ้นแล้ว
งานนี้มีเฮ ชัวร์!!!!!
o22
-
สงสัยงานนี้คุณนุคงลำบากหน่อยเนอะ
:เฮ้อ:
มาเจอไอ้พวกพูดภาษาคนไม่ค่อยรู้เรื่องเนี่ย
-
จะทนอ่านต่อไปไหวมั้ยนี่ตรู แบบว่าทนแรงกด ดัน ไม่ค่อยได้อ่ะจะเผลอร้องทุกที
อ้ากกกกกกก
-
จิ้มพี่นายอีกรอบ 555+ จะเที่ยงแล้วอย่าลืมทานข้าวนะคับ
โอ๊ย เจ็บ
แต่ก็ขอบคุณที่จิ้ม+ ให้นะครับ ผม (จิ้มคะแนนนะ ใช่ป่ะ)
วันนี้ทานข้าวแทบจะกลับเข้ามาทำงานไม่ได้ครับ เพราะอิ่มมากๆ เจ็บก้นอีกต่างหาก ไปทานก๋วยเตี๋ยวไก่มะระที่ขายอยู่ข้างรั้ว แล้วก็นั่งติดกับรั้วลวดหนาม นั่งกินไปขยับก้นไป ถูกลวดหนามเกี่ยวไปสองสามที :m25: เวรกรรม
-
เข้ามาจิ้มน้องชาย นี่แน่ นี่แน่ ทันเปล่าเนี่ย :z13:
กินอะไรแน่ นั่งกินไปขยับก้นไปจนลวดหนามทิ่มเอา น่าสงสัยจัง
-
มาต่อครับ
บทที่ 8 ยังมิจบครับผม
have a nice day นะครับ
ธงรบจอดรถหน้าบ้านของสมบัติที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของอธิคม นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจช้าๆ ทำหน้ามุ่ยก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ วันนี้เขาไปนั่งรออาทิตย์ที่ออฟฟิสของชายหนุ่ม ตั้งใจจะชวนมาด้วยกัน แต่อาทิตย์ไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเจอหน้าอธิคม
ทั้งที่ธงรบก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์ที่ผิดหวังจากอนุภาพ แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้ควงคู่กับอาทิตย์มาประกาศให้คนสนิทๆ กันได้รู้ว่าเขากับอาทิตย์นั้นกำลังเริ่มความสัมพันธ์กัน
ธงรบเริ่มมั่นใจตัวเองแล้วว่าชอบอาทิตย์มากขึ้น มากจนแปลกใจว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนี้ได้ ที่เคยบ่นให้อธิคมว่าเปลี่ยนไป ตอนนี้ชักจะเข้าใจแล้ว
แต่ที่ทำให้เขาอารมณ์หงุดหงิดก็คือว่า อาทิตย์ออกไปทานอาหารเย็นกับดนุพล พรีเซ็นเตอร์โฆษณาที่มารออาทิตย์ที่ออฟฟิสเหมือนกัน
ดนุพล ชายหนุ่มหน้าไทย ท่าทางนิ่งๆ เหมือนอนุภาพ ดูเรียบร้อย เยือกเย็น หล่อสู้เขาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
ตี๋หนุ่มน่ารักอย่างอนุภาพ ควงกับหนุ่มน่ารักอย่างดนุพล ดูยังไงๆ ก็ไม่เข้ากัน
...ตี๋เข้มหน้าใส น่ารักอย่างอาทิตย์ ต้องคู่กับหนุ่มหล่อเข้ม ห้าวๆ แบบเขาถึงจะเหมาะ...
ทันทีที่เดินเข้าไปในบริเวณบ้านของสมบัติที่มีสนามหญ้ากว้างขวาง ธงรบก็ได้รับการต้อนรับจากเพื่อนรักอย่างอบอุ่น
...อธิคมขว้างอะไรบางอย่างใส่เขา แต่เขาหลบได้
“เฮ่ย ใอ้ห่... รับแขกแบบนี้หรือวะ” ธงรบโวยวาย
“ทำไมเพิ่งโผล่มา ไปตะลอนที่ไหนมาละนี่ คุณนุถามหาตั้งนานแล้ว โทรไปก็ไม่รับ” อธิคมทำหน้าดุ
“แกนี่ เอะอะก็คุณนุ แววเกลียมัวชักจะฉายออกมาชัดเจนขึ้นทุกวัน”
“เขาแค่เป็นห่วง” อธิคมยักไหล่ “รีบเข้าไปกินอะไรซะ อาวุธอยู่ตรงโน้น” อธิคมพยักเพยิดหน้าไปอีกที่มุมสวนหย่อมหน้าบ้าน อาวุธนั่งมองตั้มคุยกับอธิปและพจนีย์เงียบๆ พลันหันมาทางธงรบแลัวเดินมาหาช้าๆ
“มองคุณนุตาเป็นมัน” อธิคมเอ่ยเสียงเรียบ เม้มปากเล็กน้อย
“คิดมากน่าคม” ธงรบปลอบ แล้วเดินไปหาอาวุธ ทั้งสองทักทายกันแล้วเดินกลับมาหาอธิคมที่ยังนั่งมองอยู่ที่เดิม
“ไม่น่าเชื่อนะ เราอายุ 36 ปีแล้ว คบกันมากี่ปี่แล้วนี่” ธงรบหันไปมองเพื่อนทั้งสอง
“18 ปีแล้ว แต่นายกับธงรบ ยี่สิบกว่าปี” อาวุธตอบทันใด แล้วพูดต่อว่า “แล้วก็ไม่น่าเชื่อที่สารวัตรอธิคมทิ้งความเจ้าชู้มาเป็นคนที่รักใครจริงจัง”
“นับถือๆ” ธงรบล้อเลียน “แต่พอมีครอบครัวแล้วก็อย่าตัดขาดเพื่อนนะคม ข้ากับอาวุธยังโสดอยู่”
“แกก็รีบๆ เข้าสิวะ จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนและเป็นของตัวเองซะที” อธิคมตอบธงรบ แต่อดเหน็บแนมอาวุธไม่ได้
คนที่โดนกระทบกระเทียบยิ้มบางๆ เข้าใจสิ่งที่อธิคมพูด ตั้งแต่มาถึง เขาสังเกตว่าอธิคมแสดงอาการหึงหวงอนุภาพจนออกนอกหน้า คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เขาเวลาที่คุยกัน แม้อนุภาพก็ยังรู้สึกได้
“ธงรบ พี่บั้ดกับคุณนุอยู่ข้างใน” อธิคมไล่ธงรบ
“เออๆ ว่าแต่ว่าคืนนี้ได้รับอนุญาติให้ดื่มเหล้าหรือเปล่าวะ วันเกิดทั้งที”
อธิคมพยักหน้า แล้วบอกธงรบว่า “แต่ห้ามเมานะโว้ย ไม่มีใครหามแกไปส่งบ้านแล้วนะ”
“เราหามไปก็ได้” อาวุธแทรก รู้ว่าอธิคมพูดกระทบเขาอีกแล้ว
ธงรบมองหน้าเพื่อนสองคนสลับกันแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เขารู้ว่าตอนนี้อธิคมกำลังจะ “หาเรื่อง” อาวุธ การเป็นเพื่อนกันมายี่สิบกว่าปีทำให้เขามองออกว่าเมื่อไหร่ “พายุ” จะก่อตัวขึ้น
...ขออย่าให้ถึงกับต่อยกันเลย...อาวุธเห็นนิ่งๆ แบบนี้ก็เถอะ ยอมอธิคมเสียเมื่อไหร่...
...แต่ไม่เป็นไร มี “กรรมการ” คนเก่งอยู่ทั้งคน เขาไม่ค่อยกังวล คราวนี้เขาไม่ขอเป็นกรรมการให้สองคนนี้อีกแล้ว กลัวจะโดนลูกหลงเช่นในอดีต...
ธงรบคิดพลางโคลงศรีษะแล้วเดินเข้าบ้านไปหาอนุภาพที่กำลังยืนคุยกับสมบัติ
อาวุธรอจนธงรบเดินเข้าไปในบ้านแล้วจึงถามอธิคมด้วยเสียงเรียบเป็นปรกติของเขาว่า “เป็นอะไรไปคม”
“เปล่า” อธิคมยักไหล่
“เรารู้ว่านายเขม่นเรา มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เลย ไม่ต้องมาเหน็บแนมกันหรอก ขี้เกียจตีความ”
อธิคมนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นเผชิญหน้าอาวุธ แล้วถามเพื่อนเสียงเย็นว่า “นายชอบคุณนุใช่ไม๊”
อาวุธนิ่งไปชั่วครู่เช่นกัน ก่อนจะขยับตัวออกห่าง แล้วเดินช้าๆ ตรงไปยังประตูรั้ว
อธิคมเดินตาม
หากคนข้างนอกมองมายังชายหนุ่มทั้งสองคงจะเห็นว่าสองหนุ่มกำลังเดินคุยกัน แต่หารู้ไม่ว่า กำลังเกิดความอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างเพื่อนรักทั้งสอง
“แล้วไม่ต้องย้อนถามว่า ข้าคิดว่าไงนะ” อธิคมดักคอ
“ใช่” อาวุธยอมรับหน้าตาเฉย
“เอ็งกล้าตอบ” อธิคมไม่เชื่อหู
“ก็อยากได้คำตอบไม่ใช่หรือ” อาวุธยักไหล่ แล้วหันมามองอธิคมด้วยสายตามั่นคง “แต่ไม่ต้องกลัวหรอกคม เราไม่ทำอะไรอย่างที่นายคิดว่าเราอาจจะทำหรอก”
“รู้ดีนักนะ”
“หรือไม่จริง” อาวุธเสียงเข้มขึ้น “อย่าระแวงคนอื่นมากนักเลยคม โดยเฉพาะเรา...เพื่อนนาย นายน่าจะรู้ว่าเราเป็นคนยังไง”
“รู้สิ รู้ดี” อธิคมรีบตอบ “แกจะพูดว่า ตราบใดที่คุณนุเป็นแฟนข้า แกก็จะไม่แย่ง ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เถอะ แต่จะว่าไป ข้าก็ไม่เคยมีแฟน เรื่องแย่งหรือไม่แย่งนี่ก็...”
“แล้วเราเคยยุ่งกับเด็กๆ ของนายไม๊คม” อาวุธพูดแทรก “เท่าที่จำได้...ไม่เคย แม้เด็กของนายบางคนก็ทำทีมายุ่งกับเรา แต่เราก็ไม่สน เพราะเรารู้ว่าเขาเป็นของนาย แม้เป็นเวลาสั้นๆ เรามีนทีคนเดียว ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น”
...และอนุภาพดูท่าจะเป็นนทีคนที่สอง...อนุภาพมีอะไรที่คล้ายๆ กับอดีตคนรักของอาวุธ แม้เขาไม่เคยเจอกับนทีหน้าต่อหน้า แต่จากที่ได้ยินอาวุธพูดถึงบ้าง เขาพอจะเปรียบกับอนุภาพได้ไม่ยาก
“ขออย่าให้คุณนุเป็นกรณีแรกเลย ข้าเห็นตาเอ็งมองคุณนุแล้วไม่ค่อยไว้ใจ” อธิคมตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ
“ขี้ระแวง” อาวุธปรายตามองเพื่อนที่กำลังทำหน้าเข้ม “ห่วงเรื่องเด็กเก่าตัวเองเถอะ แล้วที่สำคัญ ตัวนายเอง อย่าดีแตกเสียล่ะ”
“เด็กเก่าข้าไม่ห่วงเท่าไหร่ ห่วงแต่พวกเสือหิว”
อาวุธสูดลมหายใจช้าๆ แล้วหันหน้าไปจ้องตาอธิคม “ไม่ต้องกลัวเราจะแย่งคุณนุหรอกอธิคม แต่ถ้ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ มันก็ไม่สำคัญหรอก เพราะมันอยู่ที่คนกลาง ถ้าคุณนุไม่คิดอะไรกับเรา มันก็ไม่มีประโยชน์”
อธิคมหน้าตึง รู้สึกว่าอาวุธท้าทายเขาซึ่งหน้า และแสดงให้เห็นว่า “อาจจะ” แย่งอนุภาพ ทั้งๆ ที่พูดว่า ไม่ต้องกลัวว่าจะแย่ง...
...อาวุธพูดอะไรเป็นนัย...เขาวางใจไม่ได้...
“ก็ลองดูสิ อย่าพยายามหันเหความสนใจคุณนุก็แล้วกัน” อธิคมขบกรามแน่น ไม่สนใจข้อเสียของตนเองที่เป็นคนใจร้อนและมักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าถูกท้าทาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากคนหน้านิ่งๆ อย่างอาวุธ
ธงรบยืนคุยกับอนุภาพและสมบัติในบ้าน แต่สายตายังแอบเหลือบมองอธิคมกับอาวุธเป็นระยะ แม้จะอยู่ค่อนข้างห่างเพราะสองคนนั้นขยับเดินไปใกล้ประตูรั้วทุกทีแต่เขาก็พอจะมองออกว่าอธิคมเริ่ม “หาเรื่อง” อาวุธแล้ว ยิ่งเห็นอธิคมยืนนิ่งตัวตรงเป็นหุ่น เขาก็ชักจะหวั่นๆ ว่าไม่นาน คงจะเกิดมวยนอกเวทีขึ้นมา “ทำลายบรรยากาศ” เป็นแน่แท้
“อาทิตย์น่าจะมาด้วยนะ คิดถึงตี๋หล่อของพี่จังเลย” สมบัติเปรย
“เขาไม่ยอมมาครับ ผมชวนแล้ว” ธงรบตอบสมบัติยิ้มๆ ปรายตาไปมองเพื่อนรักทั้งสองคนนอกบ้าน
“เฮ้ย” ธงรบอุทานเมื่อเห็นอธิคมยกมือขึ้นผลักไหล่อาวุธ “คุณนุ ออกไปข้างนอกเร็ว”
ธงรบคว้าแขนอนุภาพแล้วพาเดินลิ่วออกนอกประตูบ้านตรงไปยัง “คู่มวย” ที่กำลังจะเริ่มชก พลางส่งเสียงเรียกอธิคม
นายตำรวจเลือดร้อนชะงักเมื่อหันมาตามเสียงเรียกของธงรบแต่กลับเห็นอนุภาพเดินนำหน้ามา ปรายตาหันไปมองอาวุธ ฝ่ายนั้นปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วเป็นยิ้มบางๆ ให้คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“คุยอะไรกันอยู่ครับ” อนุภาพถามยิ้ม แต่สายตาที่ทอดมองอธิคมดูมีคำถามว่า...คิดจะทำอะไร...
ธงรบยักคิ้วให้อธิคมแล้วเสหันไปมองต้นไม้ข้างๆ อย่างเพลิดเพลิน
“ก็คุยกันเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ครับ ผมขอคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ” อาวุธตอบยิ้มๆ ปรายตาไปมองอธิคมที่ไม่ยิ้มด้วย แต่หันไปจ้องหน้าธงรบนิ่งอย่างเอาเรื่อง
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ใกล้จะได้เวลาจุดเค้กแล้ว” อนุภาพแตะแขนอธิคม ยิ้มกว้างให้สารวัตรผู้เชี่ยวชาญเรื่องความรัก ทำให้อีกฝ่ายจำต้องยิ้มตอบ แต่ไม่วายหันไปมองอาวุธตาขวาง
อาวุธพยักหน้าแล้วเดินนำหน้าไป อนุภาพเดินตาม ปล่อยให้ธงรบรั้งท้ายกับอธิคม
“ข้าช่วยแกนะโว้ยอธิคม ถ้าไม่รีบมาเป็นกรรมการ รับรองว่าแกคะแนนติดลบ แล้ววุธก็จะได้คะแนนนิยมนำหน้าแก” ธงรบพูดลอยๆ
“แสนรู้นักนะ” อธิคมเบ้ปาก “แกก็รู้ว่าหมัดใครหนักกว่ากัน”
“ไอ้นี่ งานวันเกิดตัวเอง จะชกเพื่อนโชว์แฟนหรือไง คิดเหรอว่าคุณนุเขาจะปรบมือชมแก เมาหรือเปล่านี่ คิดอะไรโง่ๆ อย่าให้ความหึงมันมาบดบังความฉลาดสิวะ”
“วุธมันกวนโมโห” อธิคมแก้ตัว “แกไม่รู้อะไร มันบอกหน้าตาเฉยว่าชอบคุณนุ และไม่แคร์ว่าคุณนุเป็นแฟนข้าหรือไม่ ถ้ามีโอกาส มันก็จะแย่ง”
“คุณชายนั่นเขาพูดแบบนั้นเหรอ” ธงรบเอียงหน้าถาม “แกอัดเสียงเอาไว้ด้วยหรือเปล่า ข้าไม่อยากจะเชื่อ”
“แกก็เหมือนกัน อย่ามาทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ก็แล้วกัน” อธิคมพูดเสียงสะบัดแล้วเดินผ่านหน้าธงรบเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เพื่อนผู้หวังดีส่ายหน้าแล้วบ่นเสียงเอือมระอา
“อันธพาล หึงจนลมออกหูเลยนะไอ้นี่ ฟาดหัวฟาดหางใครเขาไปหมด หรือว่ามันเริ่มเข้าวัยทองวะ”
“ไอ้เสาธง” อธิคมหันมาทำตาขวาง
“อ้าว ยังเสือกได้ยินอีก ทำไม แกจะชกข้าอีกคนหรือไง” ธงรบถลึงตา ก่อนจะหันไปยิ้มให้อธิปที่เดินตามหลังมาใกล้ๆ
“อธิปนี่ตัวใหญ่ขึ้นนะ ไม่ได้เจอกันนาน” ธงรบทักชายหนุ่มมาดเซอร์ที่ยิ้มแหยๆ เพราะรู้กิตติศัพท์ของผู้กองธงรบดี
“ไม่นานเลยครับ ผู้กอง แค่เดือนกว่าๆ” อธิปตอบ
“อ๋อเหรอ งั้นก็ถึงเวลาไปหาเหล้าดื่มกันอีกแล้วสินะ” ธงรบชวน
อธิปไม่ตอบ แต่ยิ้มให้อายๆ เพราะธงรบทำตากรุ้มกริ่มใส่เขา ในใจก็คิดกลัวๆ ว่าหากยังคบกับธงรบ สักวันเขาอาจต้องเสียความเป็นชายเป็นแน่แท้ เขากับเพื่อนๆ ออกไปดื่มเหล้าสังสรรค์กับผู้กองธงรบสองสามครั้ง จึงเห็นว่ารายนั้นดื่มหนักมากและคอแข็งยิ่งกว่าอธิคมอีก เขาจึงดื่มประคองตัวเองไม่ให้เมาเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยหากจะเมาพับไปก่อนนายตำรวจเจ้าชู้ที่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ
“ธงรบ จะเข้ามาหรือไม่เข้า” อธิคมส่งเสียงเรียก “อย่ามาทำรุ่มร่ามแถวนี้นะ อธิปเป็นเพื่อนอาทิตย์นะจะบอกให้”
“เออๆ” ธงรบถอนหายใจแล้วบ่นตาม “มันเป็นอะไรของมันวะ”
......
ขอถามหน่อยครับ เฉพาะคนที่มีแฟนและเคยมีแฟนนะครับ ใช้คำพูดเรียกแฟนกันยังไงบ้างครับ เช่น ตัวเอง คุณ แก ที่รักจ๊ะ หรือทูลหัว (ตัวอย่าง)
ขอบคุณครับ
-
สารวัตร จะแพ้ทางอาวุธเพราะความใจร้อนนี่แหละเน้อ
-
ดีนะเนี่ยสารวัตรน่ะ
ที่เตือนเพื่อนน่ะ
ไม่รู้อีตาธงรบเมื่อไหร่ก็เหมือนสารวัตรเนอะ
ปล. ขอตอบคำถามด้วย ในฐานะที่เคยมีแฟน :laugh:
ถ้าเวลาดี ๆ กัน ก็ คุณลุง กะ เด็กหญิง
(แอร๊ยยยยยยย :o8: อดีตอันแสนหวาน)
มันมีที่มาน่ะที่เรียกน่ะ
เค้าชอบเรียกเราเด็ก ๆ อ่ะ เง้อ เลยเรียกบ้าง
ตอนแรกจะเรียกตาแก่ ก็เกรงใจ
เอาคุณลงนี่แหละ เหอเหอ
-
ตามทันแล้ว ยังติดตามอยู่นะคะ
ลุ้นอาทิตย์กับธงรบต่อไป
-
ไปพัฒน์พงษืแปปเดวกับมาได้นั่งอ่านอื้อเลย 55
ขอบคุณน๊า +1 สำหรับคนขยัน :mc4: o13
-
เฮ้อ...........ไม่รู้ทำไมต้องเผลอกลั้นใจอ่านทุกที
อย่าต่อยาวมากนะ จะตายเอา เหอ เหอ :z10:
-
มา ตอบเป็น index คั่น ตอนสุดท้าย ไว้ก่อนเด่วพรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อ
กลับบ้านกันดี ๆ นะ :bye2:
-
ตามติดอยู่น้า
อาทิตย์น่ารัก o18
-
สารวัตรใจเย็นๆ
อาทิตย์น่าจะมาเนอะ อิอิอิอ
-
ผมพึ่งได้อ่าน
อ่านเเล้วติดเลยครับบ
ขอบคุณน่ะครับที่เเต่งเรื่องดีๆให้พวกเราได้อ่าน
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
เเล้วคำที่ใช่เรียกเเฟนหรอ " กู มึง เอ้ง เธอ คุณ ตามอารมณ์ อิอิอิ "
-
แฟนเก่าร้ายน่าดูสงสัยผีนางร้ายเข้าสิง เดี๋ยวเหอะเจอนายเอกแบบคุณนุเข้าไป o18
เรียกแฟนเหรอ ถ้ามีอยากเรียกว่า "ที่รัก" กร๊ากกกกกก ถ้ามีนะ :-[ แต่คงเรียกตอนไม่มีคนอื่นอยู่มันเขิลลลลล
-
สารวัตรขี้หาเรื่อง ต้องให้คุณนุกำหลาบหนักๆ :z1:
-
โฮ่ๆๆๆ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะล่ะมั้งเนี่ยงานนี่ อธิคมก็อย่าหวงให้มากเลย อิอิ ขี้ระแวงไปได้
คำที่ใช้เรียกแฟนเหรอ ก็แล้วแต่อารมณ์แต่ส่วนใหญ่จะเรียกชื่อกัน บางทีอยากหวานก็ ที่รัก ฮันนี่ ตัวเอง ก็บอกแล้วว่าแล้วแต่อารมณ์
-
ไม่เคยมีจะเรียกไงดีอ่ะ
เรียกเทอๆ คุณอะไรประมาณนี้มั้งค่ะ
:o8:
-
ในที่สุด :fire: ก้อตามอ่านทันแล้ว :serius2:
กว่าจะตามอ่านทันภาคสอง ตาลาย :really2:
:z3: :z3: :z3:
-
มารผจญไม่หยุดหย่อนคุณนุสู้ สู้ :fire: :fire: :fire:
เวลาพูดกับแฟนก็เรียกแบบที่เคยเรียกมาตั้งแต่ต้น ถ้าอยากสวีทก็ สุดที่รักจ๋า(อ้อน) ถ้าหงุดหงิดบางทีก็ คุณสามีขา(เตือนสติว่า...)
-
ขอถามหน่อยครับ เฉพาะคนที่มีแฟนและเคยมีแฟนนะครับ ใช้คำพูดเรียกแฟนกันยังไงบ้างครับ เช่น ตัวเอง คุณ แก ที่รักจ๊ะ หรือทูลหัว (ตัวอย่าง)
ขอบคุณครับ
ตอบไม่ได้
-
เดี๋ยวมาโพสต่อนะครับ ขอไปหายาทาก้นก่อน เพราะเจ็บที่โดนคุณโน๊อา จิ้มแต่เช้า :z1:
จะทาถูกที่โดนจิ้มเหรอ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าใครจิ้มตรงไหน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ไม่อยากเชื่อว่า สารวัตรอาวุฒิคือ คนแต่งอ่ะ :z2: :z2:
ทำไมจะทาไม่ถูก
แต่ เอ...เข้าจิ้มผมตรงไหนเหรอ
ถ้ามือสั้นไป ทาไม่ถึง เดี๋ยวหาคนช่วยทาได้สบายมาก
ป.ล. ตอบ อย่ามากล้าคิดว่าผมคืออาทิตย์นะ :serius2: :serius2: หรือไม่ก็คุณตฤณ :serius2: :serius2: (ถ้า กษิดิษฐ์ละอาจใกล้เีคียง :m20: :m20:
ทำไม ขรึมบ้างไม่ได้หรือไงคร้าบ
นั่นไง ค่อยๆเผยตัวจริงแล้วว่าไม่ใช่ สารวัตรอาวุธ งั้นต้องเป็น .... แน่ๆเลย หุหุ
ขอถามหน่อยครับ เฉพาะคนที่มีแฟนและเคยมีแฟนนะครับ ใช้คำพูดเรียกแฟนกันยังไงบ้างครับ เช่น ตัวเอง คุณ แก ที่รักจ๊ะ หรือทูลหัว (ตัวอย่าง)
ขอบคุณครับ
กับแฟก
กับแฟนเรียกชื่อเล่นอ่ะ
ถ้ากับเพื่อนสนิทเรียกนาย กับ เรา
กับสามีเรียก ?? อะไรดีอ่ะ :z3:
:z13:
-
o18
หึๆๆๆ ถ้าตากษิดิษฐ์ทำอารายพี่นะนุ ต๊าย...... :fire:
ส่วนสารวัตรก็นะ ชอบๆๆๆ ชอบคนขี้หึงอ่ะ :o8:
ส่วนที่พี่นายถามว่าเรียกแฟนว่าไงอ่ะเหรอ เคยเรียกว่าลุงอ่ะคับ
แล้วก็ :teach:เรียกชื่อ พี่(ชื่อ)....เลยอ่ะคับ ทำไมเหรอพี่นาย มีแฟนใหม่แล้วอ่ะดี๊ เลยกะลังคิดวิธีเรียกแฟนอ่ะดิ่ เหอะๆๆ
ให้พี่นุกะพี่คมมีความสุขมากๆนะคับ :กอด1:
:จุ๊บๆ:จุ๊บๆ พี่นาย(ที่เอาเรื่องดีๆ มาฝาก)
-
ได้แต่พูดว่าอดีตให้ปล่อยไปนะคะคุณนุ
เหอๆ
เข้มแข็งมั่นคงไว้ค่ะ
ของๆ เราย่อมเป็นของเรา..เนอะ
------------------------
ปล. เราเรียกแฟน 2 แบบ ว่าคุณ...และปะป๊า ค่า
-
ผมเรียกแฟนด้วย ชื่อ(เฉยๆ) เวลาปกติ แล้วเติมว่า จ๋า ลงไปถ้าเริ่มซึ้งๆ แล้วเรียกว่า ที่รัก ที่รักจ๋า เวลาซึ้งมากขึ้น แล้วเรียกว่า ตุ๊ยนุ๊ย ไม่ก็ ซาลาเปา แตงโม ลูกชิ้น หรืออะไรอีกหลายอย่างที่ออกเป็น กลมๆ แต่ถ้าซึ้งสุดๆ ก็จะเรียกว่า เมียจ๋า
:m15: :monkeysad: :sad11: เฮ้อ...
ผู้อ่านจะว่าไรไม๊เนี่ยถ้าขอลาพักร้อนซักหน่อย มันเขียนเรื่องรักๆ ไม่ค่อยออกเลยครับ เขียนไปก็มีแต่อยากให้ตัวละครทะเลาะกันแล้วหย่ากันเลิกกัน จะได้มีเพื่อน ไม่ก็ใ้ห้ตัวละครบางตัวตายไปซะเลย (แต่ก็รู้ว่าอาจถูกว่าซะมากมาย ก็เลยเอาแค่เบาะๆ และที่สำคัญก็คิดว่าคงมีความสุขกับการได้อ่านเรื่องน่ารักๆ มีความสุขกัน)
ถ้าไม่มีคนอ่านและคอมเมนท์ดีๆ ผมก็คงแย่
ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจและทำให้ผมได้อมยิ้มเวลาอ่านคอมเมนท์ของทุกท่านนะครับ
มาต่อบทที่ 8 ให้จบครับผม
“ธงรบ จะเข้ามาหรือไม่เข้า” อธิคมส่งเสียงเรียก “อย่ามาทำรุ่มร่ามแถวนี้นะ อธิปเป็นเพื่อนอาทิตย์นะจะบอกให้”
“เออๆ” ธงรบถอนหายใจแล้วบ่นตาม “มันเป็นอะไรของมันวะ”
ขณะที่ขับรถกลับบ้าน อนุภาพถามคำถามอธิคมอีกครั้งหนึ่ง...คำถามเดียวกันที่เขาถามอธิคมกับอาวุธตอนที่ยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านแล้วธงรบลากเขาออกไปเป็นกรรมการ
“ก็คุยเรื่องทั่วๆ ไป” อธิคมตอบ “คุณนุเชื่ออาวุธที่ว่าปรึกษาผมเรื่องความรักหรือครับ”
“ก็เพราะไม่เชื่อนะสิ ผมถึงมาถามสารวัตร”
“คุยหลายเรื่อง” อธิคมพึมพำ สายตามองตรงไปข้างหน้า ทำท่าขับรถอย่างระมัดระวังทั้งที่ขับช้ามากกว่าที่เคยเพราะคนที่นั่งอยู่ด้านข้างทำหน้าที่ควบคุมความเร็ว
“ตามใจ ไม่บอกก็ได้ ถ้าอยากรู้มากๆ จนทนไม่ไหว ผมจะไปถามสารวัตรอาวุธเอง ถ้าไม่ได้คุยกันต่อหน้าผู้กอง สารวัตรอาวุธก็คงพูดความจริง” อนุภาพยักไหล่ แล้วหันหน้าไปมองนอกรถ
อธิคมเงียบอยู่ได้ไม่ถึงสิบวินาทีก็ถอนหายใจ ก่อนจะตอบเสียงสะบัดว่า “เขาบอกว่าชอบคุณนุ ผมฉุนนัก”
“อยู่เฉยๆ ก็พูดขึ้นมาหรือครับ” อนุภาพถาม รู้ว่าคนที่บีบให้อาวุธตอบคำถามก็คงไม่พ้นอธิคมที่เป็นคนเริ่มก่อน
“คุณนุคิดว่าผมหาเรื่องอาวุธล่ะสิ” อธิคมทำเสียงกระเง้ากระงอด “ผมไม่ได้เป็นคนหาเรื่องเขานะ”
“ครับ”
“วุธเขามองคุณนุแปลกๆ สายตาแบบนั้นผมมองออก วุธไม่เคยมองใครแบบนั้น แม้กระทั่ง...” อธิคมระงับคำพูดไว้ทั้น
...แม้กระทั่งปวรุตม์ เด็กเก่าของเขาคนหนึ่งที่แนะนำให้รู้จักกับอาวุธและธงรบคราวที่ไปเที่ยวล่องแพด้วยกัน ตอนนั้นปวรุตม์แสดงออกอย่างเปิดเผยว่าชอบอาวุธ จนตามจีบสารวัตรใหญ่ เพื่อนของเขาก็ไม่สนใจใยดีทั้งที่ปวรุตม์นั้นเรียกได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมาก และตกหลุมรักอาวุธอย่างจริงจัง
อนุภาพเลิกคิ้วถามอธิคม รอให้นายตำรวจพูดต่อ แต่อธิคมเลี่ยง เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น
“ผมหึง” อธิคมสรุป
“ครับ” อนุภาพตอบรับรู้สั้นๆ
“คุณนุ พูดอะไรบ้างสิ พูดแต่ว่าครับๆ อยู่นั่น” อธิคมเริ่มสังเกตเห็นความผิดปรกติ อนุภาพไม่นิ่งเงียบ แต่ก็พูดน้อยลงกว่าเดิมมาก ทั้งๆ ที่เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว
“ไม่รู้จะพูดอะไร”
“อ้าว” อธิคมทำหน้าเลิกลั่ก “ไม่อยากจะพูดอะไรเลยหรือ อย่างน้อยก็พูดว่า...”
“พูดก็ได้” อนุภาพแทรก แต่เงียบไปอีกชั่วครู่ จนคนใจร้อนรอไม่ได้ต้องถามขึ้นมา
“พูดว่าไงครับ เงียบไปทำไม”
“พูดว่า สารวัตรคิดอะไรไม่เข้าท่า” อนุภาพพูดเสียงเบา ตามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้ารถ
“ใช่ อาวุธคิดอะไรไม่เข้าท่า คนมีเจ้าของ มาทำท่าสนใจแฟนเพื่อนแบบนี้ ไม่ให้ผมหึงได้ยังไง ตัวเองก็ถือว่าหน้าตาดีอยู่เหมือนกัน จะหาแฟนซักคนก็คงไม่ยากเท่าไหร่” อธิคมบ่น
“สารวัตร อย่าลืมเลี้ยวนะ” อนุภาพชี้มือ อธิคมเลี้ยวรถ แต่ปากยังพร่ำต่อไม่หยุด จนในที่สุดอนุภาพจึงพูดขึ้นว่า
“สารวัตรครับ ผมขออย่างได้ไม๊ ไม่ว่าจะยังไง ผมไม่อยากให้มีการชกต่อยกัน ไม่ชอบให้มีการใช้กำลัง เรื่องอาทิตย์ก็หนนึงแล้ว นี่ก็เกือบชกสารวัตรอาวุธ”
“เขายั่ว...”
“ยั่วโมโห” อนุภาพเติมคำพูดอธิคม “ถึงยั่วโมโหก็ขอให้อดกลั้น เพื่อผม ได้ไม๊ครับ”
อธิคมหันมามองคนรักที่มองเขาด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะต่อรองว่า “มีอะไรตอบแทน”
อนุภาพยิ้มมุมปาก แล้วตอบว่า “มีสิ มีทั้งสองเงื่อนไข ทั้งอดกลั้นได้ และอดกลั้นไม่ได้ แต่รับรองว่า สิ่งตอบแทนไม่ใช่สิ่งเดียวกัน”
“ใจร้าย” อธิคมเบ้ปาก
“ทำดีได้ดี ทำร้ายได้ร้าย” อนุภาพขู่เสียงเรียบ ส่งผลให้อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะหนักใจอยู่พอสมควร
...อดกลั้นเวลาใครมาเกาะแกะแฟนเขา ทำได้ง่ายเสียเมื่อไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มิสเตอร์เพอร์เฟ็คอย่างอาวุธ
อาทิตย์ หรือตฤณ หรือแม้กระทั่งธงรบที่ชอบยั่วเย้าเขาด้วยการแกล้งทำท่าเจ้าชู้ใส่อนุภาพบ้าง เขาก็ไม่รู้สึกขุ่นมัวเท่าที่เห็นอาวุธปรายตามองอนุภาพเพียงแวบเดียว หรือแม้แต่อธิปที่หลังๆ ชอบหยอกอนุภาพแบบถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ทำให้เขาหึงได้ขนาดนี้
อาวุธไม่ได้ทำอะไรเลย แค่มอง เขาก็อยากกระโดดเข้าไปชกหน้ายิ้มๆ ขาวๆ ของเพื่อนเสียแล้ว
คนอะไร...น่าหมั่นใส้ชะมัด...คิดจะมาแย่งแฟนเขา...คิดอะไรไม่เข้าท่าอย่างที่อนุภาพว่าเสียจริงๆ...
88888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
-
จะลาพักร้อนอีกแว้วหรอ :a5:
ลาได้ค่า ไปพักใจให้สบายแล้วค่อยกลับมาเขียนเรื่องน่ารัก ๆ ต่อ รออ่านได้อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้คุณ katawoot นะ :กอด1:
-
คนเขียนเศร้าซะงั้น....ออกไปเดินเล่นมองหนุ่มๆให้สบายใจก่อนก็ได้ค่ะ
แล้วค่อยกลับมาเขียนต่อ...เอาใจช่วยให้หายเศร้าไวๆนะคะ :L2:
-
อนุญาตให้ลาพักร้อนค่ะ
พักผ่อน ทำอะไรที่ชอบ
อยู่กับตัวเอง
หายเมื่อไหร่แล้วกลับมาต่อนะคะ
จะรออยู่เสมอค่ะ :กอด1: :L1:
-
มะอาวววว
ไม่ให้พักร้อน
ถ้าแค่เว้นวรรคอ่ะพอได้
ไม่แต่งต่อไม่ว่า แต่เข้ามาตอบรีพลายก็ยังดี นะๆ :monkeysad:
ขอร้อง อย่าหายไปนาน T_T
-
ขอร้อง อย่าหายไปนาน T_T
[/quote]
อยากให้น้องนายเข้มแข็งครับ
พี่เป็นแรงใจให้เสมอ
พี่เคารพนายในฐานะนักเขียน และพี่ก็เป็นคนอ่าน
เรื่องจะดำเนินไปอย่างไร ก็สุดแท้แต่คนเขียนที่ได้วางโครงเรื่องไว้
คือ ๑. เอาตามใจผู้อ่าน ผู้อ่านต้องการอะไรก็เอาตามใจทั้งหมด
๒. ตามใจผู้เขียน คือเขียนตามโครงเรื่องที่คิดไว้
๓. เอาทั้งสองอย่างมารวมกัน
พี่ไม่อาจปฏิเสธได้ครับว่าอ่านงานของนายมาตั้งแต่อยู่ในเว็บแห่งหนึ่ง
แต่พอมาได้อ่านฉบับใหม่ เริ่มรู้สึกว่ามีแนวโน้มอย่างที่นายบอกวไจริงๆ
ตัวละครเริ่มเดินสู่ความขัดแย้ง ขัดแย้ง และดูท่าจะมีความรุนแรงมากกว่าโครงเรื่องเดิม
และเริ่มจะผูกปมเข้ามาเรื่อยๆ
จนต้องยอมรับความจริงกับตัวเองว่า บางครั้งไม่อยากอ่านตอนนั้น ตอนที่มีความขัดแย้ง แต่มันก็ความจริง
ในชีวิตจริงมันมีจริง
พฤติกรรมของตัวละครมันก็คือสิ่งที่เราพบเห็นได้จริงแหละครับ
แต่ในช่วงนี้พี่เห็นว่าตัวละครบางตัวอาจจะถ่ายทอดเรื่องราวของผู้เขียน
อารมณ์และความรู้สึกที่มีอยู่จริง
......
นวนิยายเรื่องนี้อาจจะเศร้าเคล้าน้ำตา
หรือสุขสมหวังก็เป็นไปได้ทั้งสิ้นครับ
เป็นแรงใจให้เสมอ
ดัษบดินทร์
-
กำลังเมามันส์เลยยยยยยยยยยยยยยยอย่าหายไปเลยน่ะ
-
อยากพัก ก็พัก แต่ต้องหมั่นส่งข่าวนะ
เพราะว่า ไม่อย่างนั้น
จะเจื๋อน ไป สอดไส้ ซาลาเปา
-
:L2: เหนื่อยก็ไปพักค่ะ
อยากให้คุณคฑาวุฒิเขียนเรื่องนี้ด้วยความสุข
เพราะเมื่อคนเขียนมีความสุข คนอ่านก็สัมผัสได้ค่ะ :m13:
รอกันได้อยู่แล้ว อยากอ่านไปยิ้มไปมากกว่าขมวดคิ้วไปค่ะ
แต่ถ้าสบายใจเมื่อไหร่ก็นึกถึงคนอ่านตาดำๆทางนี้ที่คิดถึงอยู่นะคะ : 222222:
-
:pig4:
:L1:
-
เหนื่อยก็พักก่อนก็ได้ค่ะ เป็นกำลังใจให้น้าค้า :L2:
+1 ให้จ้า :L1: :L1: :L1: :L1:
-
มาตามอ่านตอนต่อครับ .... แล้วก็หนึ่งเสียงครับ สำหรับอนุมัติพักร้อน ....
ผมถือคตินะ ถ้าเราไม่ได้อยู่ในภาวะที่ทำอะไรได้ดีก็ พักดีกว่าครับ งานนี้เพื่อ เราทุกคน จริงเปล่าคับบบ
ไม่มีหัวหน้ามาสั่งให้เขียน ไม่มีคนมาเร่งต้นฉบับด้วย ... ไว้อารมณ์ดี แล้วกลับมานะคับ เหมือนคราวที่แล้วตอนจบภาคผมว่ามันก็ดีนะคับ ที่ได้ หยุดเพื่อรอ บางทีเราจะได้ซึมซับกับช่วงเวลาแห่งการรอคอยได้ด้วย.... :o8:
-
ม่ายให้พักครับ อิอิอ
ิ
มาพักในใจผมก่อนก็ได้ครับ ถ้าเหนื่อย555+
ล้อเล่งๆๆๆ
ยังไงก็จะมาตามอ่านนะครับ ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยยย
-
:z2:พักเถอะครับพี่นาย พักเพื่อให้มีแรงจัดการเรื่องยุ่งๆให้หมด
พร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมาคนอ่านรอได้เสมอครับ :กอด1: :bye2:
-
พักใหสบายเถอะ ^^
-
จะเยี่ยงไร ก็จะรออ่านครับ เพราะชอบเข้าแล้วเรื่องนี้ อิอิ :กอด1:
-
:L1: :L1: :L1:
พักบ้างก็ดีเหมือนกันครับ
แล้วก็ทำใจให้สบายน่ะคับ
สู้สู้สู้...........
-
ตามจากบอร์ดนู้นจนมารอในบอร์ดนี้ ขึ้นภาค2แล้ว ถึงอ่านต่อ
และยังรออ่านตอนต่อไปนะครับ(เด๋วคงต้องไปอ่านตอนของผู้กองธงรบด้วยซะแล้ว ทิ้งไว้นาน จนลืมอ่าน เหอๆ)
พักผ่อนให้ทั้งร่างกายและจิตใจแข็งแรงน๊าครับ สู้สู้ :L2:
-
อยากพัก ก็พัก แต่ต้องหมั่นส่งข่าวนะ เพราะว่า ไม่อย่างนั้น จะเจื๋อน ไป สอดไส้ ซาลาเปา
เอางั้นเลยเหรอ
ใจร้าย...
ถ้าจะเจี๋ยนก็เบาๆ นะครับ ให้ผมใช้กับคนเจี๋ยนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเหอะ แล้วเอาไปแค่สองสามนิ้วก็พอ เหลือไว้ซักห้าหกนิ้วเอาไว้ใช้ :z1:
โอ๊ะ โทษที ควรจะเศร้าๆ ไม่ใช่เหรอ ลืมตัวไป เห็นคุณ A แล้วอดตอบไม่ได้ ใจร้ายกับผมนัก
:sad11:
-
ไม่ได้อ่านตอนใหม่ได้จิ้มพี่นายก็ยังดี
+1 ให้แล้วนะคับ หวังว่าพี่นายจะกลับมาแฮปปี้เร็วๆนะคับ o13
ไงๆตรุษจีนก็ลองตระเวนไหว้พระดูนะคับ
เผื่อจะได้สบายใจขึ้นบ้าง
แล้วพวหผมะได้อานิสสงฆ์อ่านต่อต่อปายยยยย หุหุหุ แอบร้ายๆ :z1:
-
9
อนุภาพเดินออกมาตึกผู้ป่วยชายของโรงพยาบาลตำรวจเคียงคู่มากับอธิปที่ตอนนี้กลายเป็นผู้ช่วยคู่ใจเขาไปเสียแล้ว บ่ายนี้อธิปกับเขาแวะมาเยี่ยมบิดาของลูกค้าคนหนึ่งที่ป่วยหนัก
"อธิป เอากุญแจรถมา พี่ขับเอง" อนุภาพแบมือขอกุญแจรถจากชายหนุ่มที่กำลังล้วงหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมา
"กิ๊กล่ะสิ" อนุภาพสัพยอก ส่ายหน้าเล็กน้อยกับความเจ้าชู้ของผู้ช่วยหนุ่ม พักหลังอธิปมีลับลมคมในบางอย่าง แต่ที่แน่ๆ เขารู้ว่าอธิปคบกับใครหลายคน และเขาก็สงสัยว่า หนึ่งในจำนวนนั้นมีแบงค์นิตินัยที่เคย "รบกวน" อธิคมอยู่พักหนึ่ง
...อย่าบอกนะว่าอธิปจะกลายจากการเป็นผู้ชายเจ้าชู้ผู้หญิง มาเป็นเจ้าชู้ผู้ชาย...
...ตอนนี้เป็นอะไรกันไปหมด มีแต่คนเจ้าชู้ทั้งนั้น...
ผู้ช่วยหนุ่มยักคิ้วยิ้มๆ ส่งกุญแจรถให้อนุภาพแล้วรับโทรศัพท์เสียงหวาน
อนุภาพยกมือขึ้นบังตา มองหารถมาสด้า 3 สีดำคันใหม่ของเขาที่อธิปมาส่งให้เขาลงหน้าตึกผู้ป่วยแล้วจึงไปหาที่จอด
อธิปสะกิดเขาแล้วชี้มือไปทางด้านขวา บอกให้รู้ว่าจอดรถไว้ด้านในติดกับศาลพระภูมิ
อนุภาพเดินนำหน้าอธิปช้าๆ อีกฝ่ายเดินตามหลังพร้อมกับคุยโทรศัพท์อย่างออกรส
"ไม่ว่างครับ ผมต้องไปนครนายก ไว้กลับมาผมจะรีบไปหา...โธ่...คิดถึงสิคร้าบ ไม่คิดถึงคุณแล้วผมจะคิดถึงใคร พอดีช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก เจ้านายก็ใช้งานแทบไม่ได้พัก" อธิปเสียงอ่อนเสียงหวานกลั้วเสียงหัวเราะ
อนุภาพปรายตาไปมองคนงานยุ่งแล้วส่ายหน้าช้าๆ จริงอยู่ เขากับอธิปทำงานหนักกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้ยุ่งจนไม่มีเวลาจะทำอย่างอื่น ต้นอาทิตย์หน้าเขาต้องไปนครนายกกับอธิปเรื่องงาน พอบอกอธิคม ฝ่ายนั้นก็โวยวาย
"ไปกับอธิปสองต่อสองนี่นะ ทำไมต้องไปกันสองคน"
"แล้วทำไมจะไปกันสองคนไม่ได้ สารวัตรอย่ามาหึงไม่เข้าเรื่องหน่อยเลย อธิปนะ ไม่ใช่ผู้กองธงรบเพื่อนของสารวัตรที่จ้องจะปล้ำแต่คนอื่น อธิปเป็นผู้ชาย อย่าคิดมากสิ"
"งั้นก็เหอะ ไว้ใจได้ที่ไหน อธิปเป็นผู้ชายก็จริง แต่ก็คลุกคลีอยู่ในวงการพอสมควร เกิดคิดจะเปลี่ยนรสชาติขึ้นมา..." อธิคมบ่น
"หรือจะให้ผมไปกับคุณตฤณ เจ้านายผม" อนุภาพดุ อีกฝ่ายจึงเงียบลงไปได้ แต่ไม่วายทำปากขมุบขมิบ
อธิคมขี้หึงจริงๆ นานเข้าถึงได้เห็นว่า สารวัตรมือปราบเองก็ชอบหวาดระแวงไม่ใช่น้อย แม้แต่ธงรบเพื่อนสนิท บางครั้งอธิคมก็เขม่นเพื่อนอยู่เหมือนกัน ส่วนธงรบเอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อนไม่ชอบให้เข้ามาเกาะแกะแฟน ก็ยังแกล้งทำท่าเจ้าชู้ใส่อนุภาพอยู่บ่อยครั้ง
อนุภาพกำลังจะถึงรถ พลันมองเห็นอาวุธเดินตรงเข้ามาหา อนุภาพชะงัก ไม่นึกว่าจะพบ "คู่แข่ง" คนสำคัญของอธิคมที่ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล
พักหลัง อธิคมชอบบ่นว่า "หึง" อาวุธ ธงรบเองก็เล่าให้เขาฟังว่าอธิคมมักจะขุ่นมัวทุกครั้งหากชวนคุยเรื่องอาวุธ
อาวุธมาราชการ และชวนอนุภาพและอธิปไปหาอะไรดื่ม อนุภาพหันไปมองอธิปซึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จพอดี ผู้ช่วยของเขาจึงรีบพูดขึ้นว่า
"พี่นุไปเถอะ ผมขอแยกตรงนี้เลย ผมนัดสาวไว้ที่สยาม" อธิปยิ้มกรุ้มกริ่ม "ขอแว๊บก่อนถึงเวลาเลิกงานนะครับ พี่นุอย่าไปฟ้องคุณตฤณนะ"
"ไปเถอะ ขอบใจนะ อธิป แล้วเจอกันพรุ่งนี้ อย่านอนดึกนักล่ะ จำได้ไหม เราตกลงกันว่าพรุ่งนี้อธิปต้องขับรถขาไป" อนุภาพสั่งยิ้มๆ
"แค่นครนายกเองพี่ ผมขับทั้งขาไปขากลับก็ได้" อธิปตอบ ยกมืออำลาแล้วรีบเดินแยกไป
"ไปทำงานต่างจังหวัดกี่วันครับ" อาวุธถาม ผายมือให้อนุภาพเดินตรงไปยังทางออก
"ไปเช้าเย็นกลับครับ ไปพบลูกค้าเฉยๆ ตอนนี้เหลือผมกับอธิปสองคน ได้คนใหม่มาก็ยังไม่ค่อยคล่องก็เลยทำหน้าที่เฝ้าสำนักงานไปก่อน"
"งั้นคุณนุคงงานยุ่งมาก" อาวุธน้ำเสียงห่วงใย "ได้พักบ้างหรือเปล่านี่ สงสัยนอนดึกทุกคืน"
อนุภาพรู้ว่าอาวุธคงเห็นว่าขอบตาเขาค่อนข้างคล้ำจึงถามเช่นนั้น
งานเขายุ่งก็จริง แต่ก็ทำเสร็จทันเวลา แต่เรื่องได้พักนี่หากนอนคนเดียวก็ได้พักเต็มที่เหมือนกัน
แต่หากอธิคมมานอนค้างด้วยที่บ้าน...เขาต้องยอมรับว่าไม่ค่อยได้พักเต็มที่ เพราะอธิคม "กวน" จนดึก กว่าจะได้นอนก็หลังเที่ยงคืน
...คนอะไร...พลังงานเหลือเฟือ ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย...
ทั้งสองข้ามถนนอันจอแจ เดินเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่อีกฟากอีกหนึ่งของถนน ร้านกาแฟเล็กๆ แฝงตัวอยู่ระหว่างซอกตึกสูง มีลูกค้านั่งดื่มอยู่ไม่กี่คน
อนุภาพชวนอาวุธคุยเรื่องงาน ชายหนุ่มบอกว่างานยุ่งมาก ทีมเก่าๆ ลาออกไปสามคน แต่ได้คนใหม่มาแทนเพียงคนเดียว และกำลังฝึกงานอยู่ ตอนนี้จึงมีเขากับอธิปที่ทำงานหนัก อาวุธถามว่ายังจะทำงานที่บริษัทเดิมอีกนานหรือไม่ อนุภาพบอกว่าอาจจะทำงานบริษัทต่ออีกสักสองปีแล้วถึงจะไปทำงานอิสระ
"ผมเพิ่งซื้อที่ไว้ที่แพร่ กำลังคิดจะสร้างบ้าน"
อาวุธทำตาโต "จริงหรือครับ ผมมีบ้านที่เชียงใหม่ แล้วก็รู้จักคนเยอะแยะแถวลำปาง แพร่ ลำพูน เชียงราย แถวๆ นั้นผมค่อนข้างกว้างขวาง"
"เป็นผู้มีอิทธิพล" อนุภาพเย้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ "ถ้ารู้อย่างนี้จะวานให้สารวัตรช่วยต่อรองราคาที่ดิน แต่ว่าซื้อไปแล้วเรียบร้อย น่าเสียดายจัง"
"แล้วบ้านเริ่มสร้างหรือยังครับ" อาวุธถาม "ถ้ายังผมรู้จักผู้รับเหมาหลายคน รับรองว่างานดี คุณนุอยากให้ช่วยก็บอก คนที่สนิทกันเขาทำอยู่ลำปาง แต่จังหวัดใกล้ๆ กันเขาเขตุเขาทั้งนั้นครับ โครงการบ้านจัดสรรแถวๆ นั้นเจ้านี้เขาทำแทบทั้งนั้น ว่าแต่ว่าแบบบ้านเสร็จหรือยัง สถาปนิกผมก็รู้จักนะ"
"เสร็จแล้วครับ" อนุภาพตอบรับเสียงเบา ใจอดนึกถึงคนที่เขียนแบบด้วยกันไม่ได้เพราะอีกไม่กี่วันเขาก็จะไปเจอธนาภพแล้ว "แปลนเขียนไว้ตั้งนานแล้วครับ เก็บเอาไว้ไม่ได้สร้างซักที ตอนนี้ก็คิดว่าคงจะได้สร้าง"
"คุณนุหรือเขียน" อาวุธทำหน้าแปลกใจ "นักโฆษณานี่นะ"
"ผมจบสถาปัตย์ฯ" อนุภาพตอบยิ้มๆ "แต่เปลี่ยนฟีลด์มาเรียนโฆษณา"
"เก่งจังเลย ไม่นึกว่าผมจะรู้จักกับสถาปนิกเพิ่มอีกคน" อาวุธยิ้มกว้าง สายตาชื่นชมอนุภาพอย่างเปิดเผย "ถ้างั้น หากผมจะสร้างบ้านอีกหลัง จะขอจ้างคุณนุ"
"ที่มีอยู่นี่ไม่พอหรือครับ บ้านริมแม่น้ำ คอนโดกลางกรุงฯ แล้วบ้านที่เชียงใหม่อีก"
"ยังไม่มีบ้านริมหาด" อาวุธหัวเราะ ใจนึกไปถึงครั้งแรกที่เจออนุภาพ
...บ้านริมทะเลของอธิคม...
...เขาชอบทะเล...เคยคิดอยากจะมีบ้านริมทะลเหมือนกัน แต่บ้านของเขาอยากจะให้ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ สงบเงียบ ห่างไกลผู้คน จะได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่เขารัก
...นที...คนที่หลงไหลความเงียบสงบ...คนที่ชอบท่องไปในสถานที่แปลกๆ ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและการผจญภัย...คนที่เคยพูดว่าอยากจะหายไปจากโลกมนุษย์ อยู่คนเดียวเงียบๆ และสื่อสารกับธรรมชาติ...
...และในที่สุด...นทีของเขาก็หายไปจริงๆ
...จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ..
...แต่นทีก็ไม่เคยหายไปจากความทรงจำของเขา...
อาวุธมองชายหนุ่มตรงหน้า อนุภาพสะท้อนอะไรของคนรักเก่าออกมามากพอสมควร
อนุภาพกับนทีคล้ายกันมากจนเขาอยากจะบอกว่าเป็นพี่ชายกับน้องชาย...
ชีวิตที่เคยแห้งแล้งของเขาเริ่มมีความรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้ง รู้ทั้งรู้ว่าอนุภาพเป็นของอธิคม แต่เขาก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า อีกไม่นาน โอกาสอาจเป็นของเขา
...เพียงแค่อธิคมทิ้งอนุภาพ เหมือนกันที่เคยทิ้งคู่ควงคนอื่น...เมื่อนั้น เขาก็จะไม่รีรอ...
"สารวัตร"
อาวุธสะดุ้ง
"กาแฟมาแล้วครับ" อนุภาพดันแก้วกาแฟของอาวุธไปตรงหน้า "ไม่นึกว่าสารวัตรจะเหม่อลอยก็เป็น"
"ผมไม่ใช่หุ่นยนต์นี่ครับ บางทีก็เบลอๆ อยู่บ้างเหมือนกัน" อาวุธยิ้ม "คมกับธงรบเคยนินทาผมให้ฟังไหมว่านอกจากมิสเตอร์เพอร์เฟ็คแล้ว สองคนนั่นเรียกผมว่ามิสเตอร์โรบ้อทอีกชื่อนึง"
"ชื่อนี้ไม่เคยได้ยิน" อนุภาพอมยิ้ม "แต่ที่ได้ยินบ่อยคือพ่อคนเก่ง"
อาวุธไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มมุมปากแล้วบอกว่า "ผมก็มีความลับของสองคนนั้นจะเล่าให้ฟัง ฉายาแต่ละอย่างที่อธิคมกับธงรบได้รับก็ไม่ใช่ย่อยนะครับ"
จากนั้น...อนุภาพก็ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับอธิคมและธงรบในสมัยที่ทั้งสามเรียนนายร้อยตำรวจสามพรานด้วยกัน จนถึงตอนที่รับราชการเป็นตำรวจใหม่ๆ กระทั่งถึงช่วงที่อาวุธไปเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศแล้วค่อนข้างห่างๆ เพื่อนทั้งสองไป
อาวุธเลี่ยงที่จะพูดถึงความเจ้าชู้ของทั้งสองหนุ่ม ไม่พูดถึงอดีตคนรักของตัวเอง สิ่งที่เล่าให้อนุภาพฟังเป็นเรื่องการทำงานและวีรกรรมด้านอื่นๆ ของอธิคมและธงรบ
"ผมดีใจที่คุณนุกับอธิคมรักกัน" อาวุธสรุป "คุณนุก็คงรู้ว่าอธิคมนั่นก็ไม่ใช่เล่น แต่เพื่อนผมก็เปลี่ยนไปเสียจนแทบจะนึกภาพเขาในอดีตไม่ออก"
อนุภาพยิ้ม รอฟังอาวุธพูดต่อ
"คุณนุต้องหนักแน่นนะครับ" อาวุธมองหน้าอนุภาพด้วยสายตาสงบนิ่ง หยุดเงียบชั่วครู่ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิมว่า "คมเขาค่อนข้างหึงผมเหมือนกัน ผมรู้ว่าเขาหวงคุณนุมาก ไม่ค่อยชอบจะให้ผมเข้าใกล้คุณนุ แต่...แต่ว่าผมก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับคุณนุอยู่ คุณนุคงเข้าใจ"
"เข้าใจครับ" อนุภาพตอบเสียงเบา
"แต่ให้สัญญาครับ ว่าถ้าอธิคมต่อยผม ผมจะไม่ต่อยคืน" อาวุธหัวเราะเบาๆ "แต่คมหมัดนักมากเลยล่ะ ใครโดนเข้าจะรู้สึก"
"ต่อยคืนหน่อยก็ดี" อนุภาพล้อเล่น "จะได้หายใจร้อนลงบ้าง"
"ไม่สงสารอธิคมบ้างหรือครับ" อาวุธถาม
"ก็" อนุภาพชะงัก คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป เขายอมรับว่าสายตาของอาวุธที่มองเขานั้นมีประกายแปลกๆ "พูดเล่นไปยังงั้นล่ะครับ ผมไม่ชอบให้ใครทะเลาะต่อยตีกันหรอก ไม่ชอบความรุนแรง"
"ต่างจากนที รายนั้นชอบนักล่ะ" อาวุธพูดยิ้มๆ เผลอเล่าเรื่องราวในอดีตของตัวเองเพราะตั้งแต่รู้จักอนุภาพมา เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเดียวที่นทีดูแตกต่างจากอนุภาพ
"หรือครับ ชอบความรุนแรงแบบไหนหรือครับ" อนุภาพได้โอกาสถาม ความจริงเขาอยากรู้เรื่องอดีตคนรักของอาวุธอยู่บ้างเหมือนกัน
...ผู้ชายคนเดียวที่เคยเป็นคนรักของสารวัตรอาวุธ...คนเดียวที่อาวุธเคยรัก
...ต่างจาก "เด็กๆ" ของอธิคมกับธงรบที่มีมากจนแทบจะนับไม่ไหว
อาวุธอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่งว่า "นทีชอบเล่นปืน ตอนแรกผมก็ไม่ทราบ คิดว่าเขาเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ ไม่ประสีประสาอะไร ใครจะไปนึกครับ ล่ามของยูเอ็นจะยิงปืนเป็นและแม่นเหมือนจับวาง แล้วถอดประกอบปืนได้เร็วกว่าธงรบอีก ตอนที่เขาไล่ยิงพวกที่ตามจับเรา นทีทำเอาผมตาค้าง"
"ไล่ยิงกันเลยหรือครับ" อนุภาพแปลกใจ
อาวุธพยักหน้า "ผมกับนทีรู้จักกันแปลกๆ แล้วก็ผ่านอะไรที่ไม่ค่อยจะปกติเหมือนคู่อื่นๆ ทั่วไปเท่าไหร่นัก"
อนุภาพเห็นว่าอาวุธเหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังเล่าเรื่องของอดีตคนรักมากขึ้นจึงเล่าต่อแบบรวบรัด แววตาของนายตำรวจหนุ่มตอนนี้ดูเจ็บปวด ต่างจากที่เคยเห็น
"แต่ว่าเรื่องก็จบลงไปนานแล้วล่ะครับ ตั้งแต่กลับมาอยู่เมืองไทย ชีวิตมันก็เงียบๆ ทำงานสืบสวนก็ใช้สมองซะเป็นส่วนมาก"
"สารวัตรคงคิดถึงคุณนทีมาก"
อาวุธพยักหน้า แล้วชวนคุยเรื่องอื่น อนุภาพจึงเลิกถามถึงอดีตคนรักของสารวัตรคนเก่งที่อธิคมกับธงรบตั้งฉายาให้หลายฉายาด้วยกัน แต่ก่อนที่จะจบการสนทนา อาวุธทิ้งท้ายไว้ว่า
"คุณนุครับ ความสัมพันธ์ของคนสองคนนี่แต่ละคู่มันไม่ค่อยเหมือนกัน บางคู่เหมือนเล่นโรลเลอร์สเตอร์ สนุกสนานน่าตื่นเต้น บางคู่ลำบากเหมือนปีนเขา แต่บางคู่ก็ราบเรียบเหมือนไปเดินเล่นบนหญ้าเขียวๆ นุ่มๆ ในสวนสาธารณะ แต่คนเราอยากเล่นรถไฟเหาะตีลังกาทุกวันหรือครับ ไม่ก็ทุกอาทิตย์ หรืออย่างน้อยเดือนละหนึ่ง หรืออย่างน้อยเดือนละหนึ่งครั้ง หรือแม้แต่ปีละครั้งหรือยังไง แต่ผมว่าไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะทุกเย็นน่าจะมีความสุขกว่า"
อนุภาพแยกกับอาวุธที่หน้าโรงพยาบาล อาวุธต้องกลับเข้าไปที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติอีกครั้ง นายตำรวจหนุ่มบอกว่าจะเดินไปส่งเขาที่รถ แต่อนุภาพปฏิเสธ บอกว่าไม่ต้องลำบากก็ได้ อาวุธไม่เซ้าซี้ ยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วเดินจากไป
บางครั้งอนุภาพอดสงสัยไม่ได้ อธิคมกับธงรบพูดถึงอาวุธในแง่มุมต่างๆ แต่สองคนนั้นแทบจะไม่พูดถึงนทีเลย ราวกับว่าเรื่องของนทีนั้นเป็นเรื่องที่มีความหลังอันน่าเศร้าของอาวุธ
...อาวุธ...ผู้ชายคนนี้มีอะไรลึกๆ อยู่ในใจที่เขาแทบจะมองไม่ออก...
...อาวุธ...กำลังคิดอะไรอยู่...
ทันทีที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ชายหนุ่มหน้าเคร่งที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับก็เร่งให้เพื่อนรักเพิ่มความเร็วเพราะกลัวเดินทางไปไม่ทัน
“ช้าหน่อยคุณนุก็รอน่า เอ็งจะรีบไปหาห่...อะไรกันนักหนาวะ” ธงรบบ่น
“เอ็งก็ช้าอยู่ได้ มา...เปลี่ยนให้ข้าขับ” อธิคมเสียงหงุดหงิด
“ไม่ได้โว้ย ไม่อยากเสี่ยง เอ็งเจ็บแขนอยู่ เสียดายรถ และเสียดายชีวิต นี่ยังไม่ได้แอ้มอาทิตย์เลย ข้ายังไม่อยากตาย” ธงรบโวยวาย แล้วลงท้ายด้วยเสียงนุ่ม ใบหน้ายิ้มกริ่ม “คิดถึงอาทิตย์จริงๆ รู้ไม๊ เมื่อวานยอมไปผับกับข้าแล้ว แต่ไม่ยอมดื่มเหล้าเกินสามแก้ว”
“เขากลัวเอ็งมอมเหล้าแล้วข่มขืนนะสิ อธิปยังกลัวเลย” อธิคมตำหนิธงรบ “เอ็งนี่เมื่อไหร่จะเลิกซะทีวะธง เดี๋ยวก็มาเสียใจทีหลัง จะหาว่าไม่เตือน”
“อาทิตย์เขาบอกว่าไม่สนนี่หว่า เขาบอกว่าข้าจะไปยุ่งอะไรกับใครเขาก็ไม่ใส่ใจ” ธงรบยักไหล่
“แกบอกรักเขาไปแล้วหรือ”
“บอกหลายครั้งแล้ว พ่อคุณทำท่าไม่สนใจ” ธงรบถอนหายใจ “คนอะไร ใจแข็งชิบหาย เผลอๆ ข้าคิดว่าใจแข็งกว่าคุณนุเสียอีก”
“ก็เขายังรักคุณนุไม่ยอมเลิกนี่หว่า” อธิคมพึมพำ นึกถึงใบหน้าใสๆ ของอาตี๋เบ็นซ์ดำที่เขาตั้งฉายาให้แล้วอดหงุดหงิดไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมอาทิตย์ถึงฝังใจกับอนุภาพมากมายขนาดนั้น
“ขอบใจที่ให้กำลังใจ” ธงรบเหยียดปาก
“ข้าว่าแกเลิกเถอะว่ะธงรบ เรื่องนี้ข้าจะไม่ดูถูกแก จะถือว่าคดีนี้ โจรอันตรธานหายตัวไปเฉยๆ ถือว่าเป็นคดีลับ ปิดคดีไปแบบไม่ต้องทำสำนวน” อธิคมแสดงความห่วงใยเพื่อน
“เก็บความหวังดีแกไว้เถอะ” ธงรบเบ้ปาก “ข้าไม่ยอมแพ้หรอก ให้มันรู้ไปว่าข้าจะเปลี่ยนใจอาทิตย์ไม่ได้ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก”
“ตื๊อมาเป็นปีแล้วนี่นะ” อธิคมยักไหล่ ก่อนจะเร่งเพื่อนอีกครั้ง “เร็วๆ หน่อยสิวะ ข้าต้องพาคุณนุไปทานข้าวเย็น บอกไว้แล้ว”
“เอ็งยังเจ็บแขนอยู่” ธงรบเตือน “คุณนุได้บ่นเองเป็นกระบุงโกย ปล่อยให้ไปแข่งรถที่พัทยา เอ็งก็เจ็บกลับไป แล้วเอ็งก็ต้องให้เหตุผลว่าข้าพาเอ็งไปซวยอีกใช่ไหมล่ะ ข้ารู้หรอก”
“แล้วจริงไหมล่ะธงรบ” อธิหันมาชี้หน้าเพื่อนตัวดี “ถ้าเอ็งฟังข้าซักนิด เราก็คงไม่เบียดรั้วแบบนั้น หนอย เขายิ้มให้หน่อยเดียว ยอมให้เขาแซงเลยนะ ใส่หมวกกันน๊อคยังเสือกเห็นหน้าเขาอีก”
“ก็น่ารักนี่หว่า ช่วยไม่ได้” ธงรบยกไหล่ ยิ้มพราว นึกถึงนักแข่งรถคู่แข่งที่แสดงท่าทางสนใจเขาอย่างชัดเจน
“เพิ่งพูดถึงอาทิตย์อยู่หยกๆ” อธิคมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาธงรบ
“ขอพักยกซักเดี๋ยว ขอกินของหวานก่อนกลับไปแทะปลากระป๋องสแตนเลส”
อธิคมส่ายหน้าอีกครั้ง “เปรียบเทียบดีนะ เปรียบตัวเองเป็นหมาก็ได้”
กว่าธงรบจะส่งอธิคมถึงหน้าคอนโดของอนุภาพก็เลยเวลาที่คาดเอาไว้เกือบสิบนาที ทันทีที่รถจอด อธิคมรีบผลุนผลันออกจากรถสปอร์ตสีบรอนซ์ของธงรบ แต่ทันใดกลับหันมาย้ำเพื่อนรักถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่สนามแข่งรถวันนี้ว่าห้ามพูดอะไรให้อนุภาพฟังเด็ดขาด
“เออๆ ถ้าคุณนุถาม ข้าจะรับผิดเองที่ขับรถไม่ดี ทำให้เอ็งต้องเจ็บแขน” ธงรบพยักหน้าเซ็งๆ
“ไม่ใช่เรื่องนั้น เพราะคุณนุเขารู้ได้เองอยู่แล้ว เอ็งมันขับรถดีนักนี่” อธิคมโคลงศรีษะ “เรื่องนั้นต่างหาก เรื่องหมออาติยะ”
“แล้วเรื่องศรุตล่ะ”
อธิคมถอนหายใจหนักๆ แล้วตอบว่า “เรื่องนั้นก็ด้วย”
“เอ็งนี่มันกรรมตามสนองจริงๆ นะเว้ยคม เอ็งไม่ต้องมาบอกข้าหรอก ข้ารู้ดีว่าต้องทำยังไง เรื่องลื่นไหลเป็นปลากระดี่ ข้าถนัด”
อธิคมส่ายหน้ากับสิ่งที่ธงรบเปรียบเทียบแบบประหลาดๆ ที่ได้ยินจนชินแต่เขาก็ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่ธงรบพูด ใจอยากจะบ่นธงรบแล้วแก้คำพูดของเพื่อนให้ถูกแต่ตอนนี้สิ่งอื่นสร้างความกังวลใจให้เขามากกว่าที่จะมาสนใจความ “ไม่ประสา” ในการใช้ภาษาของธงรบ
วันนี้เขาเจอโจทย์เก่าถึงสามคน แม้สามคนนั้นไม่ร้ายเท่ากษิดิษฐ์เพียงคนเดียวแต่ก็ทำให้เขาอดหวั่นใจไม่ได้
ศรุตไปแข่งรถด้วย เขาลืมไปเสียสนิท เมื่อไปถึงสนามแข่งจึงนึกได้ว่า ตอนที่เขากลายเป็นนายแบบจำเป็นในงานของสมบัติ ศรุตเคยชวนเขาไปแข่งรถ พอเจอหน้าศรุต เขาก็โดนชายหนุ่มเกาะติดแจ พอแยกตัวมาได้ก็เจอกับนายแพทย์อาติยะที่มาเชียร์เพื่อนแข่ง และที่สำคัญ เห็นอัสนัยด้วย และเขาคิดว่าเห็นอัสนัยมองเขาอยู่ห่างๆ ทำราวกับเป็นสายลับยังไงยังงั้น
ขอบคุณกำลังใจจากทุกท่านนะคร้าบบบ ขอโพสละครในสต๊อคให้หมดก่อนนะ แล้วจะขอลาบวชซักหนึ่งพรรษา (ถ้าวัดเขายอมรับผม :z1:
-
มาแล้วมาแล้ว
นึกว่าจะพักยาวซะอีก
-
มาแล้วมาแล้ว นึกว่าจะพักยาวซะอีก
ยังไม่ได้พักจ๊ะ กะจะโพสบทที่ 9 ให้เสร็จแล้วก็ค่อยกรอกใบลาครับผม
-
จะบวชเหรอครับ อนุโมทนาสาธุด้วย น่ะคับ
ปล.ถ้าไม่แต่งชุดแบบเณรที่เป็นข่าว วัดก็คงจะรับแหละครับ อิอิ
-
แหมมมมมมมมมมมมมมม
ดูพูดเข้า
ยังไงที่วัดเค้าก็ให้บวชอยู่แล้วแหละ
อนุโมทนาสาธุ๊ด้วยคนนะคะ
:กอด1:
-
หวายหนีไปแข่งรถมา
คุณนุตีตายแน่ 55+
เจออดีตถึงสามเชียวเรอะ
อะไรจะฮอทปานนั้นนนนนนนนนน
--------
คนแต่งไปไหนมาไหน
เดินทางดีๆ นะคะ
แล้วรีบกลับมาล่ะ
เรารอคุณอยู่
:bye2:
-
คิดถึงแย่เลยอ่ะ :sad4:
-
จะไปบวชจริงๆเหรอ... :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากพัก ก็พัก แต่ต้องหมั่นส่งข่าวนะ เพราะว่า ไม่อย่างนั้น จะเจื๋อน ไป สอดไส้ ซาลาเปา
เอางั้นเลยเหรอ
ใจร้าย...
ถ้าจะเจี๋ยนก็เบาๆ นะครับ ให้ผมใช้กับคนเจี๋ยนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเหอะ แล้วเอาไปแค่สองสามนิ้วก็พอ เหลือไว้ซักห้าหกนิ้วเอาไว้ใช้ :z1:
โอ๊ะ โทษที ควรจะเศร้าๆ ไม่ใช่เหรอ ลืมตัวไป เห็นคุณ A แล้วอดตอบไม่ได้ ใจร้ายกับผมนัก
:sad11:
ขอโทษ ทีค่ะ เพิ่งเห็น reply นี้เอง
เวลาคุณสอดไส้ ซาลาเปา ของคุณเนี่ย ใช้แค่ สองสามนิ้วเองเหรอ
แล้วไอ้ ห้าหกนิ้ว (ไม้บรรทัดคุณทำไม ความยาวของ นิ้ว มัน เท่ากับ เซนติเมตร เลยล่ะ) คุณเอาไว้ทำอะไรอ่ะ
ปล. แล้ว เวลาเรียกที่ร้กจ๋า ว่า ซาลาเปา เนี่ย ที่รักคุณเขิน หรือว่า คุณเจ็บตัวอ่ะ อิอิ
-
อนุโมทนาด้วยคน :mc4:
-
:call:
อนุโมทนา สาธุ
ยังไงก็บวชดีๆ นะครับ อย่าให้ผ้าเหลืองร้อน(รุ่ม) อิ่ๆ
บวชจริงรึป่าวคับ อย่าลืมเชิญผมนะครับ ผมอยากไปร่วมงานและ...ไปเก็บเหรียญกัลปพฤกษ์ เหอะๆๆ
ถ้าพักยาวเสร็จแล้วตอนกลับมาก็ขอให้มีความสุขความสงบอย่างที่ใจอยากนะคับ
:m13:
-
ไม่บวชหรอกคร้าบ พูดล้อเล่น (และกระแทกแดกดันตัวเองเฉยๆ) ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจ (รวมถึงคนที่โหดร้ายจะเอาของผมไปสอดใส้ซาลาเปา)
บทที่ 9 ต่อ ครับ
ศรุตไปแข่งรถด้วย เขาลืมไปเสียสนิท เมื่อไปถึงสนามแข่งจึงนึกได้ว่า ตอนที่เขากลายเป็นนายแบบจำเป็นในงานของสมบัติ ศรุตเคยชวนเขาไปแข่งรถ พอเจอหน้าศรุต เขาก็โดนชายหนุ่มเกาะติดแจ พอแยกตัวมาได้ก็เจอกับนายแพทย์อาติยะที่มาเชียร์เพื่อนแข่ง และที่สำคัญ เห็นอัสนัยด้วย และเขาคิดว่าเห็นอัสนัยมองเขาอยู่ห่างๆ ทำราวกับเป็นสายลับยังไงยังงั้น
อนุภาพหันไปมองนาฬิกาข้างผนัง เดินไปเปิดเพลงเบาๆ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะทำอาหาร รินน้ำส้มแก้วใหญ่หนึ่งแก้วแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สีดำที่อธิคมซื้อมาวางแทนเก้าอี้สตูลตัวเดิมที่เขาเคยโกหกว่าอาทิตย์ซื้อให้ ตอนนี้เก้าอี้ตัวนั้นถูกยกไปเก็บใว้ในห้องเก็บของเพราะอธิคมให้เหตุผลว่า “นั่งไม่สบาย”
ขณะนี้เป็นเวลา 18.15 น. อธิคมบอกว่าน่าจะมาถึงก่อนหกโมงเย็น อนุภาพรู้สึกอารมณ์กรุ่นๆ จึงยกน้ำส้มเย็นๆ ขึ้นจิบช้าๆ
ไม่ใช่เพราะอธิคมมาสาย แต่เพราะเขาได้รับโทรศัพท์อัสนัย...
“ต้องเอาให้อยู่ คุณนุอย่าวางใจ เล่นกับคนเจ้าชู้ต้องใช้ไม้แข็ง กำราบให้อยู่หมัด” เสียงของอัสนัยยังดังก้อง “ต้องทำให้เขารู้ว่าเราเอาจริง แล้วจะโกรธมากถ้าจับได้ว่าเขาไปหว่านเสน่ห์ที่ไหน”
หลังๆ อธิคมงานยุ่งและชอบลืมอะไรอยู่บ่อยๆ คราวนี้อธิคมลืมโทรศัพท์...โทรศัพท์เครื่องที่เป็นโทรศัพท์ส่วนตัว ไม่ใช่โทรศัพท์เรื่องงาน
ปรกติสารวัตรอธิคมจะพกโทรศัพท์สองเครื่อง แต่วันนี้วันหยุด อธิคมไม่ได้เข้าเวรจึงไปแข่งรถที่พัทยากับธงรบโดยให้เหตุผลว่า “ธงรบชวน ผมต้องช่วยมัน เพราะทีมของธงรบคะแนนเป็นรองอยู่เยอะ” อนุภาพมีงานเร่งที่ต้องทำให้เสร็จ และเขาก็ทำเสร็จแล้ว จึงนั่งรออธิคมอยู่ที่บ้านเพราะตกลงกันไว้ว่าจะไปทานอาหารกันที่ร้านริมแม่น้ำที่นนทบุรี
อธิคมวางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาอีกแล้ว เมื่อคืนนี้เขาถูกอธิคม “กวน” ที่โซฟาหน้าทีวี แล้วตอนสายๆ ก็รีบผลุนผลันออกไปเพราะธงรบโทรศัพท์มาเร่ง อธิคมตื่นสาย เขาพยายามปลุกแต่อธิคมก็ไม่ยอมลุก เขาเลยลงไปว่ายน้ำ กลับขึ้นมา อธิคมกำลังรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังสวมเสื้อแล้วรีบผลุนผลันออกไป
โทรศัพท์อีกเครื่องของอธิคมยังวางอยู่ที่เดิม ไม่ได้เปิดเสียงเรียกเข้า แต่ตอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นจึงคว้าขึ้นมาดู แล้วทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำมาก่อนเลยตลอดเวลาที่คบหากัน
...เขากดรับสาย...สายของหมออาติยะ...
ทำไมอธิคมยังบันทึกเบอร์ของหมออาติยะไว้ในโทรศัพท์!...นั่นเป็นคำถามแรกที่เขาถามตัวเอง
หากเขาไม่ได้รับโทรศัพท์ของอัสนัยก่อนหน้านี้ เขาก็คงไม่ทำแบบนั้น อัสนัยบอกว่าเห็นศรุตกับอาติยะที่สนามแข่งรถ และดูท่าทาง “ไม่น่าใว้ใจ”
ทันที่อนุภาพรับสาย คนที่โทรศัพท์มาวางสายทันที และไม่กี่อึดใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขารับอีกและฝ่ายนั้นก็วางสายอีก เขากระแทกนิ้วกดแป้นด้วยความฉุนเฉียวและคงจะกดเร็วเกินไปจึงพลาดไปกดเรียกข้อความสั้นที่แสดงไว้บนหน้าจอว่ายังไม่ได้เปิดอ่าน
แต่แทนที่จะเป็นข้อความสั้น กลับเป็นข้อความภาพ
คนเคยพูดกันบ่อยครั้งว่า ภาพหนึ่งภาพแทนคำพูดได้หลายพันคำ เทคโนโลยีการสื่อสารสมัยนี้ก็ก้าวหน้าไปไกลมาก จึงถ่ายทอดภาพออกมาแทนคำพูดได้ชัดเจน
ภาพของศรุต...จากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้ในเครื่องของอธิคม
ศรุตยืนยิ้มอยู่ข้างๆ อธิคม มือยื่นออกมาแสดงให้เห็นว่าเป็นคนถ่ายภาพเอง แม้เป็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของอธิคมที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ก็มองเห็นว่าอธิคมกำลังยิ้มอยู่
ศรุตยืนแนบชิดอธิคม...ไหล่แนบไหล่...กายแนบกาย
กายที่อธิคมบอกว่าเป็นของเขาคนเดียว...
...กายและใจ...
ทันทีที่ประตูเปิดออก อธิคมส่งเสียงมาก่อนว่าคิดถึงมาก จากนั้นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาโอบเอวอนุภาพไว้หลวมๆ แล้วกล่าวขอโทษที่มาช้าเพราะรถเยอะและธงรบเป็นคนขับ อธิคมไม่บอกเรื่องเจ็บแขนแต่อนุภาพรู้ได้ไม่ยากเพราะอีกฝ่ายทำหน้านิ่วเมื่อเขายื่นมือไปจับแขนนายตำรวจแล้วลากไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดข้างโต๊ะทำกับข้าว
“ไม่เจ็บมากหรอกครับ ทายาหน่อยก็หาย” อธิคมยิ้มแล้วบอกอนุภาพว่าพร้อมแล้วที่จะไปทานอาหารด้วยกัน
“เปลี่ยนแผนก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมทำให้ทานก็ได้ ทำอะไรง่ายๆ แล้วก็นั่งทานไป ดูทีวีไป” อนุภาพเสนอ พลางเดินไปหยิบยา
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้เอง อธิคมซะอย่าง” อธิคมแสดงท่าทางเข้มแข็ง “ไหนก็ว่าจะไปแล้ว วันนี้ขอควงแฟนไปทานข้าวนอกบ้านซะหน่อย”
“ยื่นแขนมาสิครับ ถลกแขนเสื้อขึ้น” อนุาภาพสั่งคนบาดเจ็บ แต่อีกฝ่ายกลับถอดเสื้อหน้าตาเฉยแล้วบอกว่า
“จะได้ทาสะดวก แต่เลี่ยงๆ ตรงรอยจ้ำแดงๆ ที่คุณนุกัดผมเมื่อคืนด้วยนะ มันยังแสบๆ อยู่เลย”
อนุภาพไม่ตอบ ใช้ยาทาแขนขวาของอธิคมเบาๆ สองตาจับอยู่ที่ต้นแขนกำยำของชายหนุ่ม
...ต้นแขนที่ศรุตอิงแอบแนบชิดในรูปภาพ...
...แล้วแขนซ้ายล่ะ ใครอิงแอบแขนซ้าย ศรุตคนเดิมหรือหมออาติยะ...
อธิคมนะอธิคม...ไม่นึกเลย
แล้วศรุตล่ะมีเหตุผลอะไรถึงส่งรูปภาพมาให้อธิคมดู แล้วฝ่ายนี้จะรู้หรือเปล่าว่าศรุตถ่ายรูปกับตัวเอง...
...รู้ไม่รู้ อีกหน่อยก็คงรู้เพราะเขากำลังจะบอกว่าอธิคมลืมโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ที่โซฟา อธิคมจะทำหน้าอย่างไรถ้าเห็นรูปภาพของศรุตในเครื่องของตัวเอง
...จะแก้ตัวอย่างไร...
คิดแล้วอยากจะกัดแขนอธิคมให้ร้องลั่นนัก หากเขาไม่ได้ทายาให้อธิคม เขาอาจจะกัดเข้าไปจริงๆ อย่างที่คิด
กัดแรงๆ ให้ร้องโอดโอยจริงๆ ไม่ได้แกล้งร้องอย่างที่เคยชอบทำ
“คุณนุ โกรธอะไรผมอีกล่ะ ออกจากแดนสนธยาเสียที นิ่งเงียบมานานแล้วนะ คิดจะหยิกแขนผมหรือไง อย่าลืมนะว่ากำลังทายาให้ผมอยู่” อธิคมเริ่มรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ไม่ดี
“ทำไมผมต้องโกรธ” อนุภาพถามเสียงเบา มือที่ทายาเบาๆ เริ่มเน้นหนัก
“ก็นิ่งเงียบนี่” อธิคมตอบเสียงอ่อน “โกรธที่ผมมาช้าหรือครับ”
“เปล่า” อนุภาพส่ายหน้า เก็บตลับยาไว้แล้วบอกอธิคมว่า “ไปกันเถอะ เริ่มจะหิวแล้ว อีกนานไหมครับกว่าจะถึงร้าน ผมขับรถนะ สารวัตรยังเจ็บแขนอยู่”
“ผมขับรถได้ แค่นี้เอง” อธิคมประท้วง “บอกก่อนสิว่าโกรธเรื่องอะไร”
“แล้วสารวัตรคิดว่าเรื่องอะไรจะทำให้ผมโกรธได้”...ถ้าไม่ใช่เรื่องเด็กๆ ของสารวัตร...อนุภาพพูดต่อในใจ คว้าประเป๋าธนบัตรยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วเริ่มเดินไปที่ประตูห้อง
“เรื่องที่ผมมัวแต่ไปสนุกกับธงรบหรือ” อธิคมพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “ชวนไปก็ไม่ไปด้วยนี่นา วันนี้สนุกจริงๆ คิดถึงคุณนุแทบแย่ อยากให้ไปด้วยกัน จะได้เห็นว่าผมแข่งชนะ แต่รอบสองธงรบเฟอะฟะ แพ้ไม่เป็นท่า แถมยังแถเข้าไปเบียดรั้วอีก ผมเลยเจ็บอย่างที่เห็นนี่ล่ะ”
...สนุกจริงๆ คิดถึงคุณนุแทบแย่...
--คงสนุกล่ะสิ มีเด็กเก่าตั้งสองคนล้อมหน้าล้อมหลัง
เท่านั้นเองระเบิดเวลาก็ถูกถอดสลักเพราะคำพูดของอธิคม!
“สารวัตรลืมโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาแน่ะครับ คิดว่ามีสายเข้าหลายสายแล้วนะ เห็นเข้ามาบ่อยผมเลยไปรับให้ กะว่าจะบอกเขาว่าให้โทรเข้าเครื่องฉุกเฉิน”
“เออจริงสิ” อธิคมพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ Nokia N82 สีดำบนเบาะโซฟาขึ้นมา แล้วเดินตรงมาที่ประตู
“จะไม่กดดูหน่อยเหรอครับว่าใครโทรมาหรือส่งเอ็สเอ็มเอสมาหา” อนุภาพเตือน
“เดี๋ยวค่อยดู ไปกันเถอะ ผมกลัวว่าคุณนุหิวข้าว เดี๋ยวโมโหหิวหันมากินผมแทนจะแย่” อธิคมยักคิ้ว พลันชะงักเมื่อเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ประตู มือวางอยู่บนถาดเหล็กที่วางกุญแจบ้าน
อนุภาพหายใจเข้าออกแรงๆ ปากเม้ม ตามองอธิคมนิ่งไม่กระพริบ
...ตายล่ะ...เรื่องอะไรกันนี่ อนุภาพทำท่าเหมือนผีเข้า...
อธิคมยกโทรศัพท์ขึ้นกดดูข้อความเพราะชักจะรู้สึกแปลกๆ ที่อนุภาพย้ำให้เขาดูโทรศัพท์นัก
“โอ๊ะ มาได้ไง” อธิคมอุทานเมื่อเห็นข้อความล่าสุด แล้วเงยหน้าขึ้นมองอนุภาพช้าๆ
ตอนนี้ถาดเหล็กวางกุญแจมาอยู่ในมือของอนุภาพแล้ว
“หิวข้าวไม๊คุณนุ” อธิคมถามเสียงเบา ก่อนจะเข้าเรื่องเดิม เพราะอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย
อนุภาพยังยืนนิ่ง ตาเริ่มหรี่ลง
“ผมไม่รู้ว่าศรุตเขาถ่ายตอนไหน แล้วทำไมเขาส่งมาให้ผม” อธิคมละล่ำละลัก “ผมแทบไม่ได้คุยอะไรกับศรุตเลย แค่ทักทายกันหน่อยเดียว ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองด้วยนะครับ มีธงรบ มี... เอ่อ ธงรบก็ยืนอยู่ใกล้ๆ”
“มีใครอีกหรือครับ” อนุภาพถามเสียงเรียบแต่คาดคั้น
“ที่รักจ๋า วางไอ้ที่อยู่ในมือลงก่อนสิครับ เรามาคุยกันมือเปล่าดีกว่า" อธิคมขยับเข้ามาใกล้ช้าๆ เขารู้ว่าอนุภาพกำลังโกรธ แม้ค่อนข้างมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่ใช่ประเภทใช้ความรุนแรง ขว้างปาข้าวของ แต่จะเป็นการดีกว่าถ้าคุยกันโดยที่ไม่มีของแข็งอยู่ในมือ...ปลอดภัยไว้ก่อน
"ผู้กองมีอะไรก็ว่าไป" อนุภาพเสียงเข้ม
"เรียกสารวัตรสิครับ" อธิคมยังเล่นลิ้น
"ตกลงจะคุยหรือไม่คุย ถ้าไม่คุย ผมจะถือว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็คือตามที่ผมเข้าใจนะตอนนี้"
"คุยครับคุย" อธิคมขยับเข้ามาใกล้เกือบจะถึงตัว ตายังมองถาดเหล็กที่อนุภาพถืออยู่ในมือ "สัญญานะว่าจะเชื่อผม"
อนุภาพถอนหายใจ อธิคมมีลูกเล่นเยอะเหลือเกิน ชายหนุ่มยืนนิ่ง ใช้สายตาเย็นเฉียบมองหน้าคมเข้มของนายตำรวจหนุ่ม
"ผมเจอศรุตที่สนามแข่งรถ เขาเข้ามาทัก"
"เหมือนเคย ทุกครั้งที่เจอใคร เขาก็เข้ามาทักผู้กองทุกที" อนุภาพทำเสียงเหนื่อยหน่าย
"โธ่ อย่าเพิ่งแทรกสิคุณนุ" อธิคมทำหน้ามุ่ย "เขาเข้ามาทักจริงๆ"
"แล้วผู้กองก็เลยคุยด้วย"
"อ้าว คนเข้ามาทักก็คุยสิครับ"
"คุยแบบไหน" ชายหนุ่มนึกภาพ อธิคมก็คงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ภูมิใจที่ยังมีคนหลงเสน่ห์ตัวเองอยู่ไม่คลาย คงจะคุยกันสนุกสนาน คนของเขาก็คงทำหน้าหล่อ ตากรุ้มกริ่ม ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แก่อีกฝ่าย แทนที่จะรีบตัดบท ทำเมินเฉยไม่สนใจคนที่เข้ามาทัก
...ยืนชมการแข่งรถ...มีเวลาถมเถ...มีคนยืนคุยเป็นเพื่อนอยู่ข้างกายก็คงจะเพลินดีสิท่า...อนุภาพตำหนิสารวัตรเสน่ห์แรงอยู่ในใจ
"มีพยานหรือเปล่า"
"มี..." อธิคมรีบตอบ "แต่ว่าธงรบมัวแต่คุยกับ..." อธิคมพยายามนึก...ธงรบคุยกับใครเขาจำไม่ได้แล้ว ครั้นจะพูดว่าธงรบคุยกับเด็กก็กลัวจะถูกหาว่าพากันไปจับเด็ก อนุภาพจะเอาคำตอบเป็นชื่อคนแบบเจาะจงเลยหรือ...จะบอกว่าคุยกับเพื่อนก็กลัวจะถูกหาว่าโกหก...
"คุยกับ..."
"คุยกับเพื่อน" อนุภาพเติมให้จบ
อธิคมหัวเราะแหะๆ "ผมจำไม่ได้ว่าคนนั้นชื่ออะไร แต่ธงรบก็เป็นธงรบล่ะครับ เขาคุยกับใครไปทั่ว"
"ใช่ ผู้กองธงรบไม่เหมือนสารวัตรอธิคม" อนุภาพพยักหน้า ทำท่าเข้าใจ หากทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างที่พูด "ผู้กองธงรบก็คงคุยกับเด็กใหม่เขาสินะครับ"
อนุภาพรู้ดีว่าธงรบยังคงเป็นหนุ่มเจ้าชู้เหมือนเดิม บางครั้งอาทิตย์เล่าให้เขาฟังถึงวีรกรรมของธงรบ จนเขาอดจินตนาการเปรียบกับอธิคมไม่ได้ว่า หากอธิคมทำอย่างนั้นบ้าง เขาจะทนได้หรือเปล่า แต่ความสัมพันธ์ของเขากับอธิคมต่างกันกับความสัมพันธ์ของอาทิตย์กับธงรบ... เพราะฉะนั้นจะเปรียบเหมือนก็คงไม่เหมาะ...อาทิตย์กับธงรบนั้นมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ จนเขาแทบไม่เข้าใจว่าสองคนอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อย่างไร...
"ผมไปกับธงรบก็จริง แต่ผมไม่ทำอะไรเหมือนมันนะครับ ผมไปแข่งรถ ธงรบไป..."
"แข่งรถเหมือนกัน" อนุภาพชิงจบประโยค
"ใช่...แต่ที่จริงไอ้เสาธงมันไม่ค่อยสนใจจะแข่งเท่าไหร่ ไปทำเจ้าชู้ลอยชายล่ะไม่ว่า" อธิคมอดใส่ความเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้เริ่มฉุนธงรบที่ลากเขาไปด้วยจนเกิดเรื่อง
...แข่งรถกลุ่มไฮโซ ก็คงมีแต่คนหล่อๆ สวยๆ รวยๆ เต็มไปหมด คนกลุ่มที่เห็นว่าทุกเรื่องคือความสนุก...รวมถึงเรื่องพรรค์อย่างว่าด้วย...
อนุภาพนึกอยู่ในใจอย่างมีอคติ
“แล้วหมออาติยะไปด้วยหรือเปล่าครับ”
...เอ๊ะ อนุภาพรู้ได้ยังไง...ต้องอัสนัยแน่ๆ อัสนัยต้องโทรมารายงานอนุภาพแน่ๆ ไม่นึกเลย อัสนัยโกรธที่เขาปฏิเสธรักเลยกลายมาเป็นศัตรูเขาและหันไปผูกมิตรกับอนุภาพแทนหรือไร...
“หิวข้าวแล้วครับไปกันเถอะ” อนุภาพเปลี่ยนเรื่องไปเสียเฉยๆ ขณะที่อธิคมอ้ำอึ้ง ยิ่งทำให้ฝ่ายที่โดนซักฟอกร้อนใจเพราะความยังไม่กระจ่าง
“คุณนุ ฟังผมอธิบายก่อนสิครับ”
“สารวัตรก็อธิบายไปแล้ว มีอะไรจะพูดอีก” อนุภาพยักไหล่แล้วเร่งนายตำรวจหนุ่ม “เร็วสิครับ เสียเวลามาเยอะแล้ว ผมหิว”
“แน่ใจหรือว่าที่พูดไปเมื่อกี้เข้าใจหมดแล้ว” อธิคมไม่ค่อยเชื่อที่อนุภาพพูดเท่าใดนัก ทั้งไม่แน่ใจว่าอนุภาพคิดอะไรอยู่ เพราะอยู่ดีๆ ก็เลิกซักไซร้ไล่เลียงเขาเอาเสียดื้อๆ ทั้งที่เมื่อครู่ตั้งท่าจะเอาเรื่องเสียให้ได้
...หรือว่าอนุภาพกำลังทรมานเขา จงใจให้เขารู้สึกร้อนรุ่มกังวลใจ ทำเป็นนิ่งๆ เย็นๆ แต่ไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาเมื่อไหร่...
“เดี๋ยวผมเอากุญแจรถก่อนครับ” อธิคมคว้ากุญแจ
“เอารถผมไป แต่สารวัตรเอากุญแจรถไปด้วยก็ดี พอกลับมาจากทานอาหารจะได้ขับรถที่จอดอยู่หน้าคอนโดกลับบ้านเลย” อนุภาพพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อธิคมส่ายหน้าอย่างไม่ชอบใจพร้อมกับบ่นตามหลัง
“โธ่ คุณนุ ใจร้าย”
อาทิตย์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในยิม ธงรบเดินตามเขาไม่ยอมห่าง หลักจากวันนั้นที่โดนนายตำรวจหลอกให้มุดเข้าใต้โต๊ะเพื่อหาซองเอกสารเขาก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น พยายามไม่ให้ธงรบเข้าใกล้
นายตำรวจจอมกวนไปกวนเขาที่ออฟฟิสเสมอ คราวนี้ไม่จอดรถนั่งรอหน้าบริษัทอีกแล้ว ธงรบมักจะไปถึงเวลาใกล้เลิกงานพอดี และถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งรอให้ห้องโถงหน้าส่วนต้อนรับ
สิ่งของในบริษัทจัดเข้าที่เข้าทางเกือบหมดแล้ว มีคนตัวใหญ่แรงมหาศาลคอยช่วยยกช่วยขยับ คนในบริษัทเริ่มคุ้นกับนายตำรวจรูปหล่อ คุยเก่ง จนอาทิตย์ชักจะฉุนที่ใครๆ ต่างก็ชอบธงรบ แต่ที่ฉุนมากกว่านั้นก็คือ รชานนท์มักจะล้อว่าธงรบเป็นแฟนเขา คนอื่นแม้ไม่กล้าพูดออกมาแต่ก็พอมองออกว่าต่างก็สรุปเห็นพ้องต้องกับกับเพื่อนของเขา
ตั้งแต่บริษัทย้ายออกมาจากห้องเช่าบนตึกสูงมาอยู่แห่งใหม่ที่เป็นอาคารทาวน์โฮมสี่ชั้น ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง พจนีย์ลาออกจากเอคโค่ แอดเวอร์ไทซิ่งมาทำงานช่วยรชานนท์ มีมืออาชีพช่วยเพิ่มอีกหนึ่งแรงจึงเป็นผลดีกับเขาเพราะพนักงานส่วนมากในบริษัทเป็นเด็กจบใหม่ทั้งนั้น พจนีย์บอกว่าคุณตฤณบ่นใหญ่ที่มีพนักงานฝีมือดีลาออกไปตั้งสามคนในเวลาแค่ปีเดียว
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านงานไม่ยุ่งมาก วันนี้อาทิตย์จึงเลิกงานตั้งแต่หกโมงเย็นเพื่อแวะยกน้ำหนักที่ยิมก่อนจะกลับบ้าน ธงรบตามเขามาด้วย เดินมาขึ้นรถเขาหน้าตาเฉย...เหตุผลเดิมๆ ว่า "รถผมเสีย"
...เชื่อตายล่ะ...รถเสีย...พูดอีกสิบครั้งก็ไม่เชื่อ...
อาทิตย์โยนกระเป๋าเข้าไปในตู้ล๊อคเกอร์ ถลกชายเสื้อขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดออกกำลังกาย พลักชะงัก...นึกได้ว่าธงรบยืนอยู่ไม่ห่าง
"ถอดเถอะน่า จะมัวอายอะไร ทำยังกับว่าไม่เคยเปลือยกายให้ผมดู ผมน่ะทั้งดูทั้งสัมผัสทุกตารางนิ้วแล้ว...เอ๊ะ หรือตารางเซ็นติเมตรว๊า...ตอนนั้นเมาๆ" ธงรบทำท่านึก ตาพราวระยับ
อาทิตย์นิ่ง...ถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ทออก ไม่สนใจสายตาของคนที่ยืนกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่ราวจะกระโจนเข้ามาฟัดเขาเสียให้ได้
...อยากดูนัก...จะแกล้งยั่วซะเลย...
อาทิตย์ถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกล่ำ เนียน ขาวสะอาด หัวนมสีชมพูแข็งชูชันเพราะแอร์ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเย็นมาก ชายหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าและถุงเท้า รูดซิบกางเกงช้าๆ ดึงกางเกงลงให้เห็นกางเกงชั้นในสีขาวสะอาด ทำท่าราวจะถอดกางเกงเสียเดี๋ยวนั้น
...แต่ตี๋หนุ่มขวัญใจผู้กองเจ้าชู้ก็ได้แต่แกล้งทำ อาทิตย์ยั่วได้แค่นี้ ตอนแรกเขากะว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าธงรบเสียเลย แต่เกิดอายขึ้นมาทันใด เขาไม่เคยทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นนี้มาก่อน เขาเห็นว่ามันไม่เหมาะ ถึงแม้จะเป็นห้องล๊อคเกอร์ของยิมทันสมัยกลางกรุงฯ ที่ใครๆ ก็ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายกันอย่างอิสระไม่สนใจใคร...แต่เขาทำไม่ได้...
เพื่อนเขาเคยว่าเขาเป็นหนุ่มหลงยุค ล้อเขาว่าน่าจะเกิดมาเมื่อสี่สิบห้าสิบปีที่แล้ว รูปร่างหน้าตาดีไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ มัวแต่เหนียมอายอยู่ได้
...ทำได้ยังไง...แทบทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องล๊อคเกอร์ หรือนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำ ผู้ชายห้าวๆ เข้มๆ หลายคนมองเขาตาเป็นมัน แววตาหื่นกระหายเหมือนอยากได้เขา คงคิดล่ะสิว่าเขาเป็นหนุ่มน้อยคอยแต่จะหันหลังตั้งท่า "รับ"
...ธงรบก็คงกำลังคิดแบบคนเหล่านั้นเหมือนกัน...ดูทำตาเข้าสิ...เหมือนเสือหิว...
"ว่าไงอาทิตย์ ถอดซะทีสิ อยากเห็นจะแย่อยู่แล้ว" นายตำรวจหัวเราะ
อาทิตย์ขมวดคิ้ว หันไปมองเคืองๆ แล้วรีบหันกลับ เพราะตอนนี้ธงรบยืนใส่กางเกงชั้นในสีขาวบางเพียงตัวเดียว...เกือบเปลือย...ถึงไม่เปลือยก็เรียกว่าเปลือย กางเกงชั้นในของธงรบตัวจิ๋วมาก และที่สำคัญ ความอวบอูมด้านหน้านั้นไม่ใช่เล็กๆ
...ถ้าคืนนั้นที่เขาเมาแล้วโดนธงรบฉวยโอกาสทำ "ชุดใหญ่" อย่างที่นายตำรวจขู่ เขาคงเจ็บทรมานแทบขาดใจตาย...โชคดีมากที่รอดมาได้...
อาทิตย์เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่าง แล้วล้วงเข้าไปดึงกางเกงลง หันหน้าเข้าตู้ล๊อคเกอร์ อดกลัวไม่ได้ว่าธงรบจะเอื้อมมือมาดึงผ้าเช็ดตัวให้หลุดออก หากผู้กองเกิดทะลึ่งขนาดนั้น เขาคงเขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็หันหน้าเข้าซุกกับตู้ล๊อคเกอร์ได้ แล้วจะคว้ากระเป๋าที่อยู่ในตู้มาขว้างใส่ธงรบ แล้วค่อยเอาเสื้อที่แขวนอยู่ มาปิดบังความอุจาด
"สงสารจัง จะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังเก้ๆ กังๆ" ธงรบทำหน้าเวทนา "งั้นเจอกันข้างนอกนะครับ จะคอยที่ลู่วิ่ง"
พูดเสร็จ ธงรบก็หยิบกางเกงขาสั้นมาสวม ก้มลงใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว คว้าเสื้อกล้ามแล้วเดินจากไป อาทิตย์ปรายตามองตาม สังเกตเห็นชายหนุ่มหน้าใสท่าทางเนี๊ยบสองสามคนทอดสะพานให้ผู้กองรูปหล่อที่เดินไปพลางสวมเสื้อกล้ามสีขาวไปด้วย
...ฮึ...เสน่ห์แรงไม่เบาๆ นี่หากมาคนเดียวผู้กองธงรบคงกวาดเรียบจนหมดยิมสิเนี่ย...
อาทิตย์สวมกางเกงขาสั้นสีดำ คว้าเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้มมายืนมองชั่วครู่ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคนที่ให้ซื้อเสื้อตัวนี้ให้เขา
...อนุภาพ...พี่นุซื้อให้เขาเป็นของฝากจากเกาหลี เสื้อตัวนี้เองที่เขาใส่ไปงานวันเกิดของพี่บั๊ด แล้วพี่นุเดินมาชนเขา ทำน้ำจิ้มปลาหมึกหกรด ยังเห็นเป็นรอยด่างอยู่เลย...
...แปลก...หลายวันที่เขาไม่ได้นึกถึงอนุภาพ...งานที่ยุ่งมากทำให้เขามัวมุ่งความคิดไปเรื่องบริษัทเปิดใหม่ และที่สำคัญ ผู้กองธงรบกวนเขาเสียจนไม่มีเวลาที่จะนึกถึงเรื่องอื่นใด
...คิดไปเขาก็อยากจะโทรศัพท์ไปหาอนุภาพ ได้ยินเสียงก็ยังดี ที่จริงเขาอยากเห็นหน้าชายหนุ่ม แต่สารวัตรอธิคมนี่สิ ดูกันท่าจนออกนอกหน้า ครั้งล่าสุดที่เจอ ทำเหมือนจะบีบคอเขาเสียให้ได้...
"มาคนเดียวหรือครับ" เสียงเข้มทักขึ้นใกล้ๆ อาทิตย์ถูกดึงให้ออกจากภวังค์ มือที่กำลังจับเสื้อยืดขยับคลี่เสื้อออก หันไปหาต้นเสียงเห็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ ยิ้มให้เขา ใบหน้าคม โหนกแก้มสูง กรามใหญ่ ปากหนาอย่างผู้ชาย ดูห้าว และเข้มเสียจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นไม้พันธ์เดียวกัน แต่สายตาแพรวพราวทำให้เขาทราบได้ทันทีราวกับมีเรดาร์พิเศษ
อาทิตย์ไม่ตอบ ปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าช้าๆ ในใจกลับตอบรับว่า...ใช่ครับ มาคนเดียว...มาคนเดียวจริงๆ เพียงแต่ถูกผู้ชายหน้าทะเล้นคนหนึ่งตามติดไม่ยอมห่างตั้งแต่ออกจากออฟฟิสแล้ว และนี่คงไม่ยอมปล่อยให้เขากลับบ้านคนเดียวอย่างสงบสุขแน่
...หนีไปตอนนี้ซะเลยดีไม๊...
...คงได้หรอก...เชื่อสิ ถ้าเดินออกจากห้องล๊อคเกอร์ ผู้ชายที่มีความสามารถในการกวนประสาทเป็นกิจวัตรจะต้องคอยเขาอยู่ข้างหน้า
อาทิตย์ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะสวมเสื้อ สวมร้องเท้า คว้าถุงมือยกน้ำหนัก แล้วเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ชายหนุ่มมาดแกร่งคนนั้นมองตามอย่างเสียดาย
...เฮ้อ...ได้เวลาสู้กับธงรบอีกยกหนึ่งแล้ว...
999999999999999999
-
คุณนุเนี้ยะเหมือนระเบิดเวลา
น่ากลัวเวลาที่ บึ้ม กระจาย อเน็จอนาจน่าดู
หมายถึงคนที่ทำให้คุณนุโกรธอะนะ
-
อนุโมทนา สาธุ กะคนแต่งด้วยเน้อ
อย่าลืมเอาบุญมาฝากด้วยหละเน้อ
:z2: :z2: :z2:
-
ตามลุ้นอาทิตย์ดีกว่า
คู่สารวัตรกะคุณนุ ไม่อยากลุ้นมาก กลัวจะเผลออินตามแล้วเครียดตายเลย
-
เจอกันใหม่เมื่อ ขาดไส้ซาลาเปา :-[
-
อ่านแล้วชอบอาวุธแล้วซิ สเปกเลย :z1:
แต่อาวุธชอบคุณนุ จริงเหรอ
คุณนุ แค่เหมือนนทีมากกว่าใช่มะ
-
หุหุ
มาต่อไวๆนะค๊าบบบ!!!~
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เหอะๆ
มีแต่ทะเลาะกันเนอะ
เพราะระแวง
จับมัดดีไหมคุณนุ
-
เฮ่อ....คุณนุน่ากลัวมากเลย...
ระเบิดลงเมื่อไหร่นี่....ตัวใครตัวมันเน้อ....
(คุณนุชอบตัดบทเหมือนเข้าใจ....
แต่จิงๆแล้วคือเตรียมแพ่นกะบาลผู้กองอยู่เด๊ะๆเลยอะ...ฮืออ....
เดี๋ยวขอเลิกกลางอากาศจะทำไงเนี่ย....)
-
คุณนุนี่ท่าทางอารมณ์เสียง่ายเหมือนกันนะนี่
ถ้าได้ระเบิด สารวัตรของเราคงแหลกแน่
แต่แบบนี้แหล่ะ o13
สารวัตรจะได้ไม่กล้าหือ
-
:laugh:หัวใจน้ำแข็งก็ละลายได้ด้วยไฟรัก555555(น้ำเน่าเจงๆ) :sad4:
-
อืม จัดการสารวัตร แบบนี้แจ๋วดีแฮะ น่ากลัวยิ่งกว่าโดนโวยวายซะอีกนะเนี่ย... ไว้เก็บไปใช้ บ้างดีกว่า o18
แล้ว หนังสือถึงไหนแล้วคับเนี่ย จะสร็จก่อนไปพักเป่าคับ... จะได้ไม่คิดถึงเกินไปไง :o8:
-
คุณนุแบบว่า
:fire: :fire:
-
คู่เอกก็น่าชม คู่รองก็น่าลุ้น ว้า~~~~
คุณนุนี้ตอนเด็กๆเป็นประเภทดื้อเงียบชัวร์ นอกจากดื้อเงียบแล้วยังโกรธเงียบด้วย คนแบบนี้น่ากลัว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โดน โดน โดน โดนแน่ สารวัตรนอกบ้านตัวเองแน่ :laugh:
น่าโดนถาดด้วย สัก 3 ตุ๊บ โทษฐานเจ้าชู้นัก หมั่นไส้ :a14: :m11:
ว่าแต่จะลาพักร้อน หรือคะ อย่าเลยนะ คงคิดถึงแย่เลย o6 :pig4:
-
:mc4: สวัสดีต้อนรับวันตรุษจีนครับ ยังอ่านไม่ทันเลยแล้วจะเข้ามาใหม่นะครับ
-
เมื่อไรธงรบจะรวบหัวรวบหางอาทิตย์ซักทีนะ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแทน :m16:
-
คุนนุ ไม่ชอบใช้กำลังที่ไหนกัน
น่ากลัวออก 555
เชียร์ ผู้กองธงรบ ฮิ้ววว รีบจัดชุดใหญ่ให้อาตี๋ ซักที
ขอเปน ตรุษจีน นี้เลยได้ป่าว
555 :mc4:
ปล เปนห่วงคนแต่ง
เปนกำลังใจให้น้า :L2:
-
:call: :call::call: ภาวนาสาธุ ให้ธงรบได้เสียกะอาทิตย์สักที ลุ้นเหนื่อยเกินไปแล้ว มวยคู่เอกยังไม่ลุ้นเท่าท มวยคู่รองคู่นี้เลย ( เพราะคู่เอกลุ้นเนหื่อยไปตั้งแต่ภาคแรกแล้ว อิอิ )
-
หวัดดีคับคุณคฑาวุธ ไม่ได้แวะมาอ่านนานเลยอ่ะ คิดถึงทั้งนิยาย ทั้งคนแต่งจังเลย อิอิอิ
ทักแล้วก็กลับไปอ่านต่อดีกว่า มาอีกที โผล่มาอีกหลายหน้า คงอ่านกันตาแฉะเลยแฮะ (อิอิอิ บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็ชอบนะ)
ปล. ไม่รู้จะช้าไปไหมนะ ขอแก้นิดนึง คำว่า "รโหฐาน" น่ะ เข้าใจว่าคุณผู้แต่งอยากให้ใช้ในความหมายว่าเป็น "ที่แจ้ง" ใช่มะ แต่จริง ๆ แล้วมันแปลว่า "ที่ลับ" ครับ ไม่ได้เรื่องมากนะ แต่ไม่อยากให้ใช้ผิดน่ะ :L1:
-
:z2: รอนะค้า
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
ตามมาอ่านทันแล้ว
-
จะลาพักการเขียนก็ได้ค่ะ ไปชาร์ตแบต
ว่าแต่ลาไปนานๆเนี่ย ไม่คิดถึงคนอ่านบ้างเหรอ
ไปปั่น Thesis ให้จบเร็วๆ แล้วค่อยมาปั่นเรื่องนี้ให้จบ
เป็นกำลังใจให้เรียนจบไว ไว นะค้าบ
ปล. ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า คนเขียนเนี่ย คือสารวัตรอธิคม
เพราะ ๑. บอกว่าเป็นคนเจ้าชู้ที่เลิกเจ้าชู้แล้ว (จริงๆแล้วเป็นอาการของคนเจ้าชู้แบบซึมลึก)
๒. ท่าทางจะเกลียมัว (ส่วนใหญ่ คนแบบนี้เวลาอ้อนภรรยา ชอบจะชอบเรียก เมียจ๋า) :laugh:
ไปล่ะ ก่อนไปขอ :z13:กลับมาคงเกิน ๔๐๐ :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หวัดดีคับคุณคฑาวุธ ไม่ได้แวะมาอ่านนานเลยอ่ะ คิดถึงทั้งนิยาย ทั้งคนแต่งจังเลย อิอิอิ
ทักแล้วก็กลับไปอ่านต่อดีกว่า มาอีกที โผล่มาอีกหลายหน้า คงอ่านกันตาแฉะเลยแฮะ (อิอิอิ บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็ชอบนะ)
ปล. ไม่รู้จะช้าไปไหมนะ ขอแก้นิดนึง คำว่า "รโหฐาน" น่ะ เข้าใจว่าคุณผู้แต่งอยากให้ใช้ในความหมายว่าเป็น "ที่แจ้ง" ใช่มะ แต่จริง ๆ แล้วมันแปลว่า "ที่ลับ" ครับ ไม่ได้เรื่องมากนะ แต่ไม่อยากให้ใช้ผิดน่ะ :L1:
ขอบคุณครับ ตาดีจริงๆ อิ อิ ฉุกคิดเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตรวจสอบดิก รอให้คุณ kororo มาแก้ให้ :pig4: :3123: :L2:
-
:mc4: ซินเจียยู่อี่ ซินนีฮวดใช้ :mc4:
:mc4: เจ้าของบ้าน แล้วก็ลูกบ้านทูกคน จ้า :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ลาพักหรอคะ ไงก็ สู้ๆนะคะ อ้อ แต่กับมาไวๆก็ดีนะคะ รออยู่ :mc4:
-
ชอบคู่ธงรบ กะ อาทิตย์ม๊ากกกกกกมากกกกกกกกกก
-
:mc4:ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้... :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:call: :call: :call:
-
ซินเจียยู่อี่ซินนี้ฮวดไช้คับพี่นาย :call:
หยุดต่งมาตอบกระทู้ก็ยังดีนะคับ
ก็คนมานคิดถึงง่ะ อิอิอิ
-
นึกว่าพูดเล่น ๆ เอาจริงเหรอเนี่ย ที่ว่าจะหยุดไปทำใจน่ะ โห ... นึกว่าจะได้อั่งเปาวันตรุษจีนซะหน่อย ดีใจเก้อซะงั้น :เฮ้อ:
แต่ไม่เป็นไรครับ ให้หยุดไปทำใจ คิดเรื่องได้พักนึง แต่อย่านานนักนะ คนอ่านคิดถึง แล้วถ้าระหว่างหายไป ถ้าคนอ่านแอบปันใจไปติดนิยายเรื่องอื่นก็อย่ามาโทษกันนะ อิอิอิ
ปล. ช่วงที่หายไป คงต้องทนกับอาการจามบ่อย ๆ หน่อยนะครับ เพราะอาจจะมีคนคิดถึง บ่นถึง นินทา หรือแอบก่นด่าในใจ(ถ้าหายไปนาน) 55555 :laugh:
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี่ฮวดไช้ทุกคนครับ
คิดถึงคนอ่านเหมือนกันนะ อยากโพสล่ะ แต่ว่ามันตื้อๆ เขียนไม่ค่อยออก สภาพยังไม่สมบูรณ์ยังอยู่ในโรงซ่อมอยู่เลย เวลาเขียนเรื่องรักมันก็จะออกมาทะแม่งๆ อ่ะ รู้ได้เลย
วันพรุ่งนี้ต้นฉบับคดีรักภาคหนึ่งส่งโรงพิมพ์แล้วคร้าบบบ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัว(เล็กๆ) ไว้ให้เอ็นดูด้วยคนนะ
:z1:
-
^
^
^
ขอ อนุญาติ จิ้ม ครับ
-
เหอๆ
ถ้าหนังสือออกจากโรงพิมพ์เมื่อไหร่รีบบอกนะคับ
จะรีบไปซื้อแล้วมาขอเบอร์โทร
เอ๊ย.........................ขอลายเซ็นพี่นายไว้ที่หน้าปกเลย อิอิอิ :L1:
-
Miss :กอด1:
-
กรุณาแต่งและโพสต์ให้จบเรื่องก่อนค่ะ
คนอ่านถึงอนุมัติให้ไปบวช
.
.
ทิ้งนิยายให้คาใจเป็นการทำบาปนะคะ
กรุณาอย่างทำบาปก่อนบวชค่า
please please :call:
-
ทำไมตูต้องว่างเอาช่วงที่คุณผู้แต่งที่รักพักงานฟะเนี่ย ไม่มีไรทำ ไม่มีไรอ่าน เซ็ง ....
คุณคฑาวุธ ถ้าเขียนต่อไม่ได้ ก็ลองหารักใหม่ดามใจซะเลยซิ เวลาโลกเป็นสีชมพู คงแต่งนิยายรักต่อออกมาได้สวย ๆ เองแหละน่า 55555 :laugh:
แล้ว หนังสือรวมเล่มเป็นเรื่องเป็นราวเมื่อไหร่ก็รบกวนบอกกล่าวกันด้วยนะครับ จองเล่มนึงอ่ะ ชอบแบบไม่ต้องการเหตุผลรองรับ o13
-
ไม่งั้นพวกเราทุกคนจะไปรวมตัวกันปิดวัดเรยนะครับ หึ หึ ห :fire:
-
สวัสดีัครับ คิดถึงผู้อ่านเหมือนกันครับ
แต่ไม่ได้บวชเป็นพระนะคร้าบ แบบว่า เปรียบเทียบ (ประชดแดกดันตัวเองนิดๆ)
แบบว่า คดีรักภาคสองมันเขียนไม่ค่อยออกจริงๆ มันตื้อๆ จุกอยู่ที่คอ
แต่เรื่องอื่นในสต๊อคมีอยู่ครับ เรื่อง แทนรักด้วยใจ (รักวุ่นๆ ของสถาปนิกหนุ่ม) นี่ก็ยังไ่ม่เคยโพสที่นี่ เรื่อง ร้ายนัก...รักซะเลย ก็แต่งทิ้งไว้ึครึ่งเดียว
พรุ่งนี้เช้า คดีรัก 1 ส่งโรงพิมพ์แ้ล้วครับ อาทิตย์หน้าคงได้จับเล่มเป็นๆ ตื่นเต้ล
o22
-
เย้ จิ้มคนเจ้าชู้ไม่รู้ตัว เอ้ย คนที่เลิกเจ้าชู้
หนังสือนี่ไม่ต้องจองเหรอคะ
อยากอ่าน แทนรักด้วยใจ (รักวุ่นๆ ของสถาปนิกหนุ่ม) กับ เรื่อง ร้ายนัก...รักซะเลย ที่แต่งทิ้งไว้ึครึ่งเดียว
เอามาลงแก้ขัดคดีรักก่อนได้ไหมคะ
คิดถึงธงรบ อาทิตย์ จะแย่แล้ว
-
ทำไมตูต้องว่างเอาช่วงที่คุณผู้แต่งที่รักพักงานฟะเนี่ย ไม่มีไรทำ ไม่มีไรอ่าน เซ็ง ....
คุณคฑาวุธ ถ้าเขียนต่อไม่ได้ ก็ลองหารักใหม่ดามใจซะเลยซิ เวลาโลกเป็นสีชมพู คงแต่งนิยายรักต่อออกมาได้สวย ๆ เองแหละน่า 55555 :laugh:แล้ว หนังสือรวมเล่มเป็นเรื่องเป็นราวเมื่อไหร่ก็รบกวนบอกกล่าวกันด้วยนะครับ จองเล่มนึงอ่ะ ชอบแบบไม่ต้องการเหตุผลรองรับ o13
เมื่อวานไปท๊อบซุปเปอร์มาร์เก็ตมา เดินหาซื้อแฟนอยู่ตั้งนาน ไม่เห็นมีวางขายเลยอ่ะ
เลยได้ช๊อคโกแลตมาหนึ่งแพคแทน อิ่มท้องไปเลย แล้วตามด้วยบาร์บีคิวพลาซ่า ชุดพิเศษหมูไปหนึ่งถาด แล้วก็กลับบ้านมากินบราวนี่ไปอีกหลายชิ้น
แฟนหาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็คงดีเนอะั
จะรับสมัครก็กลัวไม่มีคนสมัคร
มีไม๊ แฟนที่ทำกับข้าวอร่อย ช่วยขับรถ ช่วยเอารถไปเข้าอู่ พับผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าให้ นวดให้เวลาปวดหลัง ช่วยพิมพ์งานและตรวจตัวสะกด ถอนผมหงอกให้ ป้อนผลไม้เวลาผมขับรถ คอยเตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ ไม่แย่งลูกชิ้นเวลากินก๋วยเตี๋ยว เวลากินผักกินแต่ใบไม่แย่งกินก้าน ถูหลังให้เวลาอาบน้ำ แล้วก็ห้ามปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน
สั่งซื้อทาง e-bay ได้ไหมเนี่ย :เฮ้อ:
คิดถึงผู้อ่านทุกท่านนะคร้าบ :z3:
-
จะรับสมัครก็กลัวไม่มีคนสมัคร
มีไม๊ แฟนที่ทำกับข้าวอร่อย ช่วยขับรถ ช่วยเอารถไปเข้าอู่ พับผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าให้ นวดให้เวลาปวดหลัง ช่วยพิมพ์งานและตรวจตัวสะกด ถอนผมหงอกให้ ป้อนผลไม้เวลาผมขับรถ คอยเตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ ไม่แย่งลูกชิ้นเวลากินก๋วยเตี๋ยว กินผักแต่ใบไม่แย่งกินก้าน ถูหลังให้เวลาอาบน้ำ แล้วก็ห้ามปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน
ตรงอยู่ข้อเดียวนี้แหละ ไม่ปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน :impress2:
จริงๆ หัวถึงหมอนปุ๊บ :sleep2:
-
ทำไมตูต้องว่างเอาช่วงที่คุณผู้แต่งที่รักพักงานฟะเนี่ย ไม่มีไรทำ ไม่มีไรอ่าน เซ็ง ....
คุณคฑาวุธ ถ้าเขียนต่อไม่ได้ ก็ลองหารักใหม่ดามใจซะเลยซิ เวลาโลกเป็นสีชมพู คงแต่งนิยายรักต่อออกมาได้สวย ๆ เองแหละน่า 55555 :laugh:แล้ว หนังสือรวมเล่มเป็นเรื่องเป็นราวเมื่อไหร่ก็รบกวนบอกกล่าวกันด้วยนะครับ จองเล่มนึงอ่ะ ชอบแบบไม่ต้องการเหตุผลรองรับ o13
เมื่อวานไปท๊อบซุปเปอร์มาร์เก็ตมา เดินหาซื้อแฟนอยู่ตั้งนาน ไม่เห็นมีวางขายเลยอ่ะ
เลยได้ช๊อคโกแลตมาหนึ่งแพคแทน อิ่มท้องไปเลย แล้วตามด้วยบาร์บีคิวพลาซ่า ชุดพิเศษหมูไปหนึ่งถาด แล้วก็กลับบ้านมากินบราวนี่ไปอีกหลายชิ้น
แฟนหาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็คงดีเนอะั
จะรับสมัครก็กลัวไม่มีคนสมัคร
มีไม๊ แฟนที่ทำกับข้าวอร่อย ช่วยขับรถ ช่วยเอารถไปเข้าอู่ พับผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าให้ นวดให้เวลาปวดหลัง ช่วยพิมพ์งานและตรวจตัวสะกด ถอนผมหงอกให้ ป้อนผลไม้เวลาผมขับรถ คอยเตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ ไม่แย่งลูกชิ้นเวลากินก๋วยเตี๋ยว เวลากินผักกินแต่ใบไม่แย่งกินก้าน ถูหลังให้เวลาอาบน้ำ แล้วก็ห้ามปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน
สั่งซื้อทาง e-bay ได้ไหมเนี่ย :เฮ้อ:
คิดถึงผู้อ่านทุกท่านนะคร้าบ :z3:
โย่วๆๆๆ ทำได้ตั้งหลายอย่างแน่ะ
1. ทำกับข้าวเป็น (กินเองออกจะอร่อย)
2. ขับรถเป็น (แต่ไม่แข็งแรง อืม อันนี้มีประกันด็ท่าจะดีนะ)
3. เอารถเข้าอู่ได้ (แต่ดูอาการกะช่างไม่เป็นนะคับ)
4. พับผ้าใส่ตู้ได้ แต่...อาจจะไม่ค่อยเรียบร้อย
5. เดี๋ยวขึ้นเหยียบหลังให้เลยก็ได้ ถ้าไม่ท้องแตกกะหลังหักไปซะก่อนอ่ะนะ
6. พิมพ์งานได้ แต่ไม่คล่องเพราะเป็นพิมพ์ไปดูแป้นไป แต่เรื่องตรวจตัวสะกดนี่ถนัดนัก จับผิดคนมาเยอะ อิ่ๆ ชอบๆๆๆ o13
7. ถอนผมหงอก ได้ๆๆ ถอนให้แม่ออกบ่อย แต่เอ...พี่นายแก่แล้วเหรอเนี่ย ถึงมีผมหงอก :laugh:(จับได้แล้ว อิ่ๆ)
8. ป้อนผลไม้ ได้ๆๆๆ อันนี้ไม่ยาก ถ้าผมไม่แอบกินเองจนหมดก่อนอ่ะนะ
9. เตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ ถ้าผมไม่ลืมผมจะเตือนนะคับ :o8:
10. ไม่แย่งลูกชิ้น อืม อันนี้จะพยายามคับ (แล้วก็ห้ามแย่งของผมล่ะ) o18
11. ได้ๆๆ อันนี้ของโปรดเลย ชอบกินใบผักคับ :impress2:
12. ช่วยถูหลังเวลาอาบน้ำ อืม ถูอย่างอื่นด้วยได้ป่ะคับ :-[ อ๊ายยยยย.....เช่น แขน ขา ไง
13. ไม่ปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน อันนี้ ไม่เป็นปัญหา เพราะว่าการนอน เป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดคับ เหอะๆๆๆ :t3:คิดแล้วก็ง่วงนอนอ่ะ เดี๋ยวแอบงีบกลางวันดีไม๊เนี่ย (พอดีโดนไล่ออก)
-
แฟนหาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ตก็คงดีเนอะั
จะรับสมัครก็กลัวไม่มีคนสมัคร
มีไม๊ แฟนที่ทำกับข้าวอร่อย ช่วยขับรถ ช่วยเอารถไปเข้าอู่ พับผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าให้ นวดให้เวลาปวดหลัง ช่วยพิมพ์งานและตรวจตัวสะกด ถอนผมหงอกให้ ป้อนผลไม้เวลาผมขับรถ คอยเตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ ไม่แย่งลูกชิ้นเวลากินก๋วยเตี๋ยว เวลากินผักกินแต่ใบไม่แย่งกินก้าน ถูหลังให้เวลาอาบน้ำ แล้วก็ห้ามปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน
สั่งซื้อทาง e-bay ได้ไหมเนี่ย :เฮ้อ:
คิดถึงผู้อ่านทุกท่านนะคร้าบ :z3:
ผมสมัครยังทันมั้ยเนี่ย???
แฟนที่ทำกับข้าวอร่อย>>>ผมว่าผมทำอร่อยนะ ไข่เจียว+ผัดผัก+แกงจืด ...ก็ผมกินแค่นี้อ่ะ อิอิ
ช่วยขับรถ>>>ได้อยู่นะ มีใบขีับขี่ด้วย อิอิ
ช่วยเอารถไปเข้าอู่>>>ก็ได้อยู่นะ แถมล้างรถ ดูดฝุ่น เติมลมยาง น้ำหม้อน้ำกับน้ำฉีดกระจกได้ด้วย
พับผ้าใส่ตู้เสื้อผ้าให้>>>แถมรีดเสื้อผ้าให้ด้วยเลย
นวดให้เวลาปวดหลัง>>>พาไปสปาเลยดีกว่ารีับรองหาเมื่อยชัวร์
ช่วยพิมพ์งานและตรวจตัวสะกด>>>ก็ไ้ด้อยู่นะ แต่ภาษาไทยผมไม่แข็งแรงนะ ภาษาอังกฤษนี่เน่าใหญ่เลย 55+
ถอนผมหงอกให้>>>ถ้าเยอะจัดทำสีให้เลยดีกว่า อิอิ
ป้อนผลไม้เวลาผมขับรถ>>>ถ้าผมไม่เผลอกินหมดนะ
คอยเตือนเวลาหลงๆ ลืมๆ>>>ถ้าผมไม่ลืมซะเองนะ หุหุฃ
ไม่แย่งลูกชิ้นเวลากินก๋วยเตี๋ยว>>>ไม่แย่งหรอก เพราะผมชอบสั่งเกาเหลา หุหุ
เวลากินผักกินแต่ใบไม่แย่งกินก้าน>>>ไม่แย่งอีกเช่นกัน เพราะผมไม่กินผัก
ถูหลังให้เวลาอาบน้ำ>>>จัดไป
แล้วก็ห้ามปฏิเสธเวลาชวนเข้านอน>>>ไม่ปฏิเสธแน่ถ้านอนอย่างเดียว อิอิ นี่ขนาดพิมพ์ตอบยังนอนพิมพ์บนเตียงเรย
Special Offer หากตกลงวันนี้แถมพิมพ์ Thesis ให้ฟรี กร๊ากกกกกกกกกกกกก :laugh:
คิคิคิ
ปล. คิดถึงพี่นาย แต่คิดถึงสารวัตรอธิคมมากกว่า อิอิ :m20:
-
มีครบทุกข้อเหมือนกันแฮะเราเนี่ย อิอิอิ :-[
ไว้ประกาศรับสมัครจริงเมื่อไหร่ จะรีบไปกรอกใบสมัครทันที :z1:
ปล. ชอบกินชอคโกแลคกับบราวนี่เหมือนคนแต่ง ชอบมาก ๆ ด้วยสิ เห็นไม่ได้เลย ต้องรี่เข้าใส่ 5555
-
ปล. คิดถึงพี่นาย แต่คิดถึงสารวัตรอธิคมมากกว่า อิอิ :m20:
ขอตัด nuttykung ออกจากกองมรดกได้ไหมเนี่ย เีดี๋ยวภาคสองก็เขียนให้สารวัตรอธิคมนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงให้คุณนุแวะมาเยี่ยมเป็นครั้งคราวซะนี่
คิดถึงคนแต่งน้อยกว่าได้ไง
เดี๋ยวมีงอน :L3 :m16:
ขออนุญาติโพสรักวุ่นๆ ของสถาปนิกหนุ่มที่เขียนสต๊อคเอาไว้คั่นรายการคดีรักภาคสองได้ปะครับ? จะมีใครว่าไม๊ หรือว่าจะอ่านแต่อธิคมอย่างเดียว เดี๋ยวตัวละครตัวอื่นเขาน้อยใจนะ คดีรักภาคสองนี่มันมีข้อผิดพลาดเยอะจังเลย ยิ่งย้อนกลับไปอ่านทวนยิ่งทะแม่งๆ คาแรคเตอร์ตัวละครบางตัวมันหลุดไปจากที่ควรเป็นอ่ะ ถึงโพสไปนะก็ต้องมีกลับไปแก้ไขอีกบานเบอะกว่าจะรวมเล่มได้ ยิ่งเขียนไปยิ่งเศร้า
ป.ล. ผู้เขียนไม่ชอบกินชอคโกแลตกับบราวนี่หรอกครับ แต่แฟนเก่าชอบ (น่าสมเพธตัวเอง :m15:
-
มาคิดถึงค่ะ
ยังไงก็คิดถึง
มาเพราะว่าคิดถึง
-
ปล. คิดถึงพี่นาย แต่คิดถึงสารวัตรอธิคมมากกว่า อิอิ :m20:
ขอตัด nuttykung ออกจากกองมรดกได้ไหมเนี่ย เีดี๋ยวภาคสองก็เขียนให้สารวัตรอธิคมนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงให้คุณนุแวะมาเยี่ยมเป็นครั้งคราวซะนี่
คิดถึงคนแต่งน้อยกว่าได้ไง
เดี๋ยวมีงอน :L3 :m16:
ขออนุญาติโพสรักวุ่นๆ ของสถาปนิกหนุ่มที่เขียนสต๊อคเอาไว้คั่นรายการคดีรักภาคสองได้ปะครับ? จะมีใครว่าไม๊ หรือว่าจะอ่านแต่อธิคมอย่างเดียว เดี๋ยวตัวละครตัวอื่นเขาน้อยใจนะ คดีรักภาคสองนี่มันมีข้อผิดพลาดเยอะจังเลย ยิ่งย้อนกลับไปอ่านทวนยิ่งทะแม่งๆ คาแรคเตอร์ตัวละครบางตัวมันหลุดไปจากที่ควรเป็นอ่ะ ถึงโพสไปนะก็ต้องมีกลับไปแก้ไขอีกบานเบอะกว่าจะรวมเล่มได้ ยิ่งเขียนไปยิ่งเศร้า
ป.ล. ผู้เขียนไม่ชอบกินชอคโกแลตกับบราวนี่หรอกครับ แต่แฟนเก่าชอบ (น่าสมเพธตัวเอง :m15:
โหยยย พี่นายใจร้าย :o12:
มาทำเป็นงอล
ชิส์ ขนาดตัวละครของตคัวเองยังอิจฉาได้อ่ะคิดดู :angry2:
แต่ก็นะ คิดถึงสารววัตรแล้วไง
เจอตัวจริงก็ไม่ได้ แต่พี่นายดิ ไว้ว่างๆจะไปดักตีหัวลากเข้าที่มืด :oo1:
เอ๊ย ไม่ใช่ละ ไว้ว่างๆก็อาจได้เจอกัน หุหุหุ :z1:
ส่วนเรือ่งรักวุ่นๆอาคับ ถ้าพี่นายจะแต่งต่อจากของเก่าให้เยอะกว่านั้นหน่อยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค้าบบบบบบ
อ่ะงงดิ ก็บอกแล้ว ผมตามอ่านเรือ่งของพี่ไปหลายที่มาก แม้แต่ katawoot.com ผมก็เข้าไปอ่านมาแล้ว
ส่วนคดีรักภาคสองไว้พี่เคลียร์ Thesis แล้วก็เรือ่งส่วนตัวให้สบายๆแล้วค่อยมาต่อก็ได้นะคับ
แต่ห้ามหายตัวไปนะ
เข้ามาตอบกระทู้บ่อยๆนะคับพี่ อิอิ
-
:z1:มาตามอ่านทันแล้วคับ.....รออยู่นะ
-
ว่างมาก แวะมาทักทาย แสดงความคิดถึง แล้วก็ลอยลมจากไป ฟิ้วววววววววว.........
ปล. จะลงเรื่องอื่นให้อ่านก่อนก็ได้ครับ ชอบอ่าน อ่านทุกเรื่อง อ่านทุกอย่าง ไม่อยากว่างอ่ะ มันฟุ้งซ่าน :m31:
-
โห ท่าทางจะมีคนมาสมัครเยอะเหมือนกันนะคับเนี่ยยย แต่ผมทำได้ไม่กี่อย่างเองแฮะ ...
อยากอ่าน แทนต่อแล้วอ่ะคับ กำลังลุ้นอยู่ว่าใครจะได้แทนไปครองกันแน่ ... ปล่อยออกมาให้คนอ่านได้อ่านบ้างนะคับ ไม่งั้นความคิดถึงจากคนรอ อาจจะทำให้พี่จุกได้นา o13
-
ขอบคุณทุกท่านที่ยังไม่ลืมกัน
คดีรักภาคสองขอเวลาหน่อยนะ อยากพิถีพิถันกับมันซักหน่อย รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันกระโดดๆ ยังไงไม่รู้
ตอนนี้ขอคั่นด้วยเรื่อง รักวุ่นๆ ของสถานปนิกหนุ่ม (แทนรักด้วยใจ)---ชื่อเรื่องชื่ออะไรยังไม่ได้ตั้งเลยด้วยซ้ำ
ประกวดตั้งชื่อเรื่องซะดีไหมเนี่ย
(อันนี้สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่านนะครับ ใครที่เคยอ่านแล้วก็เงียบๆ ไว้นะ ขออ่อยเหยื่อรายใหม่ให้มาเป็นแฟนคลับซะหน่อย ) ขอบคุณครับ :pig4:
แทน -บทที่ 1
บทที่ 1
อังคาร 14 มกราคม - 10:39 น.
แทน ธนานุวัฒน์มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังพลางถอนหายใจช้าๆ ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วหันซ้ายหันขวามองหาหญิงสาวที่เพิ่งเอาน้ำแก้วที่สามมาให้เขา ชายหนุ่มอยากจะถามว่าเมื่อไหร่จะได้เข้าพบคุณภูวนัย...ประธานบริษัท...ผู้ว่าจ้างให้เขาตกแต่งห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดริมทะเล
...คอยมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะได้เข้าพบคุณภูวนัยประธานบริษัทเสียที...เสียเวลาจริงๆ...
เขาเบื่อที่จะต้องมาพบผู้บริหารระดับสูงที่มีตารางเวลายุ่ง
…คิดว่าคนอื่นเขาไม่มีธุระเหมือนตัวเองหรือไงนะ... ชายหนุ่มบ่นในใจ
แทนจำใจทำงานนี้ เพราะบุริณทร์เจ้านายขอร้องแกมบังคับให้รับงานต่อจากอินทิราที่ลางานยาวไปแต่งงานและฮันนี่มูน เขากำลังจะไปทำงานที่กระบี่เพื่อออกแบบสปาหรูหราแห่งใหม่ The Sea of Life Spa ที่ลงทุนจำนวนมหาศาล แต่บุริณทร์ขอร้องให้ทำงานตกแต่งห้องพักคอนโดริมทะเลที่ปราณบุรีให้เสร็จเสียก่อน เจ้านายให้เหตุผลว่างานสปารอได้...
ภูวนัย...เจ้าของห้องชุดสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโดสร้างใหม่ที่นัดแล้วนัดอีกจนเขาเริ่มเบื่อ
…งานนี้จะเริ่มต้นยังยากลำบาก กว่าจะเสร็จคงทำเอาเหนื่อย... ชายหนุ่มกลัวว่าโครงการสปาที่กระบี่จะรอไม่ได้...บุริณทร์อาจจะหักหลัง มอบหมายให้คนอื่น
เขาอยากไปทำงานที่กระบี่ ทะเลใสๆ หาดทรายสวยๆ ทำงานเสร็จ กระโดดลงทะเลได้เลย
แทนตั้งใจว่าจะเช่าห้องพักที่ใกล้ชาดหาดที่สุด ซื้อจักรยานซักคัน ปั่นไปทำงาน หยุดเสาร์อาทิตย์จะนอนอาบแดดให้ตัวดำ...
สถาปนิกหนุ่มยืดคอขึ้นเพื่อมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกสีชาเข้มบานใหญ่ที่ตกแต่งเป็นผนังห้องข้างประตูห้องทำงานของประธานบริษัท...เขาเห็นใบหน้าของชายหนุ่มตาตี่ คิ้วเข้ม จมูงโด่ง ปากเรียวได้รูป ผิวขาวสะอาด ขาวเนียนจนเขาไม่ชอบ
ทุกครั้งที่ไปทะเล เขาจะนอนอาบแดดโดยหวังว่าจะได้ผิวสีแทนเข้ม แต่ไม่ว่าจะทาซันแทนหรืออาบแดดอย่างไร เขาก็ได้ผิวสีแทนอยู่ไม่กี่อาทิตย์ ท้ายที่สุดก็กลับมาขาวเหมือนเดิม
“คุณแทนค่ะ เชิญค่ะ” เสียงหญิงสาวเลขานุการท่านประธานบริษัทเรียก
ชายหนุ่มสะดุ้ง เพราะมัวแต่มองตัวเองในกระจก เขารีบลุกขึ้น หญิงสาวผายมือไปที่ทางเดิน แล้วออกเดินนำหน้า
“เชิญทางนี้ค่ะ”
“เอ่อ...คุณครับ นั่นไม่ใช่ห้องคุณภูวนัยหรือครับ” เขาชี้ไปที่ประตูห้องที่เขานั่งรออยู่ด้านหน้ามานานกว่าครึ่งชั่วโมง
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณภูวนัยติดธุระด่วน เลยขอให้พบกับคุณกฤษณะแทน”
“แล้วคุณกฤษณะรู้เรื่อง...เอ่อ ตัดสินใจแทนคุณภูวนัยได้เลยหรือครับ” แทนผิดหวัง...เขาอยากพบเจ้าของห้องชุด คุยกันให้ละเอียดถึงเรื่องความต้องการของลูกค้าเพื่อที่จะทำงานได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องมานั่งแก้งานซ้ำแล้วซ้ำอีก
“คุณกฤษณะเป็นเพื่อนสนิทคุณภูวนัยค่ะ”
แทนถอนหายใจ ... เอาว่ะ...อย่างน้อยงานจะได้เริ่มเสียที ขออย่างเดียวอย่าต้องให้รอต่ออีกครึ่งชั่วโมงเลย…
กฤษณะ...เพื่อนสนิทของภูวนัยเป็นรองประธาน...แทนยืนหน้ามุ่ยเมื่อเลขาหนุ่มของคุณกฤษณะบอกว่าให้รอสักครู่
...รออีกแล้ว...รอ...รอ...รอ...
ชายหนุ่มขอตัวไปห้องน้ำเพราะดื่มน้ำเข้าไปหลายแก้วขณะนั่งรอคุณภูวนัย
แทนเดินเซ็งๆ ไปตามทางเดิน...บริษัทนี้กว้างขวางมาก เดินไปไหนก็มีแต่กระจก...เขาแวะยืนมองตัวเองหน้ากระจกสีเข้มจึงเห็นว่าตัวเองขมวดคิ้วหน้ายับยู่ยี่
ชายหนุ่มเคยอ่านหนังสือมาว่าการขมวดคิ้วนานๆ จะทำให้เกิดรอยตีนกา จึงยกมือขึ้นคลึงหน้าผากเบาๆ เริ่มจากกลางหว่างคิ้ว ไล่ไปจนถึงหางตา เขายิงฟัน เลิกคิ้ว อ้าปากบริหารกราม ขยับกล้ามเนื้อบนใบหน้าเพื่อผ่อนคลายความตึงของกล้ามเนื้อ
แวบหนึ่งเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านด้านหลัง ยิ้มขันๆ
..........
แทนกำลังเอื้อมมือจะผลักเปิดประตูห้องน้ำ แต่จังหวะเดียวกันห้องน้ำถูกดึงเปิดออก ชายหนุ่มหน้าตาดีอายุต้นสามสิบสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาว ผูกเน็คไทหลวมๆ เดินออกมา...ตัวสูงใหญ่มาก
“กระจกในห้องน้ำน่าจะชัดกว่านะครับ” เขาอมยิ้มขันๆ แล้วรีบเดินไป...แทนมองตามงงๆ
...
เมื่อกลับมาถึงหน้าห้องรองประธาน เลขานุการหนุ่มหน้าตี๋ที่แต่งตัวเนี๊ยบรีบบอกว่คุณกฤษณะรออยู่แล้ว แทนแอบถอนหายใจโล่งอกที่จะได้พบลูกค้าหรือตัวแทนลูกค้าเสียที
เลขานุการปล่อยให้แทนเดินเข้าไปในห้องคนเดียว ห้องทำงานกว้างใหญ่มาก กระจกใสเกือบรอบห้อง ม่านรูดเปิดให้แสงสาดส่องเข้ามาจนห้องสว่างจ้า
ท่านรองประธานนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสาร เมื่อรับรู้ว่ามีคนเดินเข้ามายืนตรงหน้าเขาจึงเงยหน้าขึ้น
...เขานั่นเอง...ที่หน้าห้องน้ำ...
เขาก็ดูแปลกใจบ้างที่เห็นว่าแทนคือคนๆ เดียวกันที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่
...อมยิ้มมุมปากอีกแล้ว...จะขำอะไรนักหนา… แทนอดนึกหมั่นใส้ในใจไม่ได้
ท่านรองประธานบริษัทยังดูหนุ่มมาก...ท่าทางเป็นเพลย์บอยไม่ใช่เล่น...นัยน์ตาวิบวับ
“เชิญนั่งครับ คุณเอ่อ...แทน...แทนเฉยๆ หรือครับ”
“ใช่ครับ...แทนคำเดียวครับ”
“ผมต้องขอโทษคุณแทนด้วย คุณภูวนัยมีธุระด่วนต้องรีบไป หวังว่าคุณแทนคงเข้าใจ” ท่านรองประธานพูดเป็นงานเป็นงาน ขัดกับแววตาที่ดูพราวระยับ...เขามองดูชายหนุ่มตรงหน้า ท่าทางเป็นคนสนุกสนานร่าเริง...คนที่เก่งที่สุดของบริษัท ตามที่ภูวนัยเสนอให้บริษัท iStyle ส่งมา
‘ยังดูเด็กมากๆ ดูยังไงก็ไม่เกิน 25 ปี เหมือนเพิ่งเรียนจบใหม่’ เขาสงสัยว่าหากภูวนัยรู้เรื่องเข้าคงฉุนน่าดู...รายนั้นยิ่งเจ้าอารมณ์อยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมหวังว่าคุณกฤษณะคงตัดสินใจแทนคุณภูวนัยได้ทุกอย่าง และให้รายละเอียดทั้งหมดผมได้”
“เรียกผมว่ากฤษณ์เฉยๆ ก็ได้ครับ ปรกติผมใช้ชื่อกฤษณ์คำเดียวเหมือนกัน” กฤษณะนัยย์ตาพราวระยับ
‘ล้อเลียนเหรอ...’ แทนภพนึกในใจ ‘ท่าทางขี้หลีไม่ใช่เล่น...แต่เอาเถอะ เพื่อให้งานเสร็จๆ เราจะไม่ใส่ใจ’
“ผมทำแทนคุณภูวนัยได้เกือบทั้งหมดครับ แต่อาจคงต้องคุยกับคุณภูวนัยบ้าง อย่างน้อยก็จะได้แน่ใจว่าทุกอย่างโอเค”
...ถ้ายังจะต้องคุยกับภูวนัยอยู่อีก แล้วทำไมต้องมาเสียเวลานั่งคุยกับเพื่อนสนิทของเขาด้วยนะ...
แทนไม่มีทางเลือก เขาต้องการเริ่มงานให้เร็วที่สุด...
ชายหนุ่มทั้งสองเริ่มคุยรายละเอียดเรื่องการตกแต่ง...กฤษณะแปลกใจกับความคล่องแคล่วของชายหนุ่มตรงหน้า หน้าตาท่าทางยังเด็ก แต่เก่งกาจไม่ใช่ย่อย เวลาอธิบายเรื่องงานพูดจาฉะฉาน มั่นใจในตัวเอง เสียงทุ้มๆ บรรยายเป็นฉากๆ ไม่ติดขัด ปากแดงระเรื่อขยับไปมา ฟันขาวสะอาด ลักยิ้มแก้มซ้าย ทำให้กฤษณะมองอย่างเพลินตา จนบางครั้งลืมฟังสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังพูด
แทนนึกภาพห้องชุดขนาดพื้นที่ 680 ตารางเมตร กว้างมาก ชั้นบนสุดของคอนโด มีสระว่ายน้ำส่วนตัวขนาด 15 เมตร มีจากุซซี่ มีห้องอบซาวน่า ห้องออกกำลังกาย โฮมเธียเตอร์ ห้องรับแขกกว้างติดกระจกรอบเห็นวิวทะเลแบบพาโนรามา มีบาร์เหล้า แต่มีห้องนอนเพียงสองห้อง!
“เอ่อคุณกฤษณะแต่ใจว่ามีห้องนอนแค่สองห้องนะครับ” แทนแปลกใจ เพนท์เฮาส์สุดหรู มีห้องนอนเพียงสองห้อง
“ใช่ครับ ห้องพักตากอากาศ เอาไว้มาพักผ่อนส่วนตัวสุดสัปดาห์ ตอนแรกกะจะให้มีห้องนอนห้องเดียว แต่ผมติง ก็เลยเผื่ออีกหนึ่งห้อง ไว้รับแขก ซึ่งก็หมายถึงผมที่อาจจะไปพักด้วยบ้างเป็นบางครั้ง”
...680 ตารางเมตร ห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง เล็กอีกหนึ่งห้อง ที่เหลือเป็นห้องอะไรก็ไม่รู้...ไร้สาระ...เอาเถอะน่า...เงินของเขา คนรวย...จะสร้างแบบไหนทิ้งไว้ก็ได้ ปีหนึ่งคงมานอนแค่คืนเดียวแล้วก็กลับกรุงเทพฯ...
“อาทิย์หน้าเริ่มงานได้เลยครับ” กฤษณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนๆ แต่แทนเห็นความเหนื่อยล้าในดวงตาคู่นั้น...ผู้บริหาร ก็คงทำงานหนักจนแทบจะหาเวลาพักผ่อนไม่ได้
“แต่ผมอยากขอเข้าไปดูสถานที่พรุ่งนี้เลยครับ”
แทนไม่อยากรอ ที่จริงเขาอยากไปดูวันนี้เลยด้วยซ้ำ
“เร็วขนาดนั้นเลยหรือ วิศวกรเขาบอกว่ายังไม่เสร็จดี”
“ไม่เป็นไรครับ ถึงไม่เสร็จก็ใกล้เสร็จเต็มที่ ผมไปเร่งงานให้ก็ได้”
“ถ้างั้นคุณแทนมาเจอผมพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมง จะได้แวะทานอาหารเที่ยงที่นครปฐม” กฤษณะโน้มตัวมาข้างหน้า มือวางบนโต๊ะ เปิดดูสมุดบันทึก
“หมายความว่ายังไงครับ” ชายหนุ่มงง
“ผมจะพาไป”
“ผมไปเองก็ได้ครับ ขอกุญแจกับแผนที่ แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ผมอยากไปดูพอดี ถือโอกาสไปด้วยกันเสียเลย” กฤษณะยิ้ม เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพทสั่งงานเลขานุการว่าเขาจะไปปราณบุรีพรุ่งนี้ ให้เคลียร์นัดหมายให้ด้วย แล้วหันหน้ามามองสถาปนิกหนุ่มหน้าตี๋
“คุณแทน เอ่อ...มีนามบัตรไม๊ครับ”
แทนยื่นนามบัตรให้ พร้อมรับนามบัตรกฤษณะ
...กฤษณะ เดชาวุฒิไกร...นามสกุลใหญ่ไม่ใช่เล่น...แทนนึกในใจ...
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณและอำลา แล้วยกมือขึ้นสวัสดีท่านรองประธาน จากนั้นลุกขึ้นเดินก้าวเท้ายาวๆ ไปที่ประตูห้อง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองตามหลังตลอดเวลา นัยน์ตาพราวระยับ
...น่ารัก...กฤษณะชมอยู่ในใจ ก้มลงมองนามบัตรชายหนุ่มหน้าใส ไม่นึกว่าสถาปนิกที่รับผิดชอบคอนโดของภูวนัยเพื่อนรักจะหน้าตาท่าทางถูกใจเขาขนาดนี้
อะไรบางอย่างในตัวของชายหนุ่มทำให้เขาสนใจ
...ขอให้ใช่ด้วยเถอะ...กฤษณะคิดว่าเขามองไม่ผิด...
-------
แทนเดินออกมาหยุดยืนอยู่ลานหน้าตึก ไอร้อนนอกอาคารกระทบใบหน้า แดดร้อนจนแสบผิว ชายหนุ่มยืนนิ่งชั่วครู่ นึกถึงหาดสวยทะเลใสของกระบี่เพื่อสร้างกำลังใจ
แทนชอบแสงแดดจ้าและความร้อน แต่ไม่ใช่กรุงเทพฯ เขาหลงไหลทะเลจนอยากจะย้ายตัวเองไปทำงานอยู่จังหวัดชายทะเลเป็นการถาวรเพียงแต่ว่าตอนนี้ชีวิตยังไม่พร้อม
...เอาเถอะ...ยังไม่ได้ไปกระบี่ แค่ปราณบุรีก็ยังดี...ขออย่างเดียว อย่าแก้แล้วแก้อีก เหมือนสร้างบ้านของคุณสุรชัยที่นครนายกเลย เข็ดจนตาย ไม่เอาอีกแล้ว...
บางทีชายหนุ่มก็อ่อนใจ สร้างบ้านให้คนรวยนี่เหนื่อยจริงๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ข้อดีก็คือ มีโอกาสได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์เต็มที่ ได้ลองอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ และที่สำคัญ ‘เงินดี’
...เก็บเงินได้เยอะๆ เขาจะไปตะเวนเที่ยวชายหาดสวยๆ รอบโลก เริ่มจากมัลดีฟส์ แล้วไปเซเชลส์ แล้วก็ฮาวาย...ไม่ใช่สิ...ฮาวายไม่ไป เคยไปหลายครั้งแล้วตอนเรียนอยู่ที่อเมริกา...ไปเฟรนช์ โพลินีเชียก่อน ต่อด้วยมอริเชียส แล้วกลับมาหาเงินใหม่ รอบต่อไปก็ชายทะเลแถบเมดิเตอร์เรเนี่ยน เริ่มจากมอนาโค แล้วตะลุยทุกเกาะของกรีซ...
สถาปนิกหนุ่มฝันหวานไปไกล...หารู้ไม่ว่า...งานที่ปราณบุรีกำลังจะทำให้ความฝันของเขาเกือบเป็นหมัน...
***********
-
^
^
^
รอได้เสมอค๊าบบบ!!!~
เรื่องใหม่น่าสนใจค๊าบบบ
-
เย้ ๆๆ มาแล้ว
สบายดีนะครับ :L2:
ปล. แยกกระทู้ ดีกว่านะครับ
-
เรื่องใหม่น่าสนุกจังแต่แยกกระทู้ก็ดีค่ะ รับรองแฟนๆคุณคฑาวุธตามไปแน่นอน :z2:
-
:3123:
ชอบๆๆๆ เรื่องใหม่ก็ท่าทางจะน่ารักครับ
แต่ว่า..พี่นายไม่ตั้งอีกอันอ่ะ นี่ก็หลายหน้าแล้ว เดี๋ยวก็กลายเป็นยิยาย 1000 หน้ากันพอดีอ่ะคับ
แต่ก็แล้วแต่นะคับ ตามใจคนเขียน (ก็เรามันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าอ่านนิ่ :monkeysad:)
sasi
-
:L1: เพิ่งเข้ามาอ่านภาค 1 จบ อ่ะครับ สนุกมาก ขอมอบเพลงนี้เป็ฯเพลงประกอบนิยายเรื่องนี้แล้วกันนะครับ สำหรับภาคแรก
คนที่ฉันบังเอิญมาเจอ - จิ๋ว ปิยนุช , หนึ่ง ณรงค์วิทย์
http://www.imeem.com/musiccente/music/NBXBHpis//
-
:z1:ติดตาม ติดตาม ติดตาม......มารออ่านทั้งเรื่องเก่า เรื่องใหม่เลยนะเนี่ย
-
อกหัก แล้วอะไรคุดตามไปด้วยป่าว :z2:
-
เรื่องที่คุณแต่ง สำนวนช่างละเอียด สวยงาม ไม่ติดขัดเลยครับ อ่านแล้วรื่นไปหมด ชอบครับชอบ :-[
-
ตกลงรวมเล่มไปถึงไหนแล้วจ๊ะ จองด้วย เล่ม หนึ่ง
ส่วนเรื่องใหม่แยกกระทู้ก็ดีน่ะจะได้ไม่งง :L1:
-
อ่านทุกเรื่องอ่ะ อิอ สนุกๆๆ เอากำลังใจมาให้ครับ
แต่งต่อนะ ทั้ง 2 เรื่องเลย คิคิค โลภอ่ะ อยากอ่าน
เดี่ยวมีรางวัลให้คนแต่ง คิคิคิิ :L2: :L2:
-
+1 สำหรับความคิดถึง
ชอบเรื่องใหม่ อ่านๆๆ น่ารักแหง๋มๆ
แต่ก็ คิดถึงคุณนุ กับผู้กองมากมายค่ะ
-
เรื่องที่คุณแต่ง สำนวนช่างละเอียด สวยงาม ไม่ติดขัดเลยครับ อ่านแล้วรื่นไปหมด ชอบครับชอบ :-[
ขอบคุณมาสำหรับคำชมครับ แต่ว่ามีคำติอะไรก็ IM มาบอกได้นะครับ
แล้วช่วยซื้อหนังสือและช่วยโฆษณาให้หน่อยนะครับ อิ อิ :3123:
-
เรื่องที่คุณแต่ง สำนวนช่างละเอียด สวยงาม ไม่ติดขัดเลยครับ อ่านแล้วรื่นไปหมด ชอบครับชอบ :-[
ขอบคุณมาสำหรับคำชมครับ แต่ว่ามีคำติอะไรก็ IM มาบอกได้นะครับ
แล้วช่วยซื้อหนังสือและช่วยโฆษณาให้หน่อยนะครับ อิ อิ :3123:
เว็บบอร์ด จะใช้ PM กันไม่ช่ายเหรอครับ
IM นิใช้กับอีกอย่างนะ ถ้าจำไม่ผิด
ไม่รู้ว่าผมสับสน หรือ คนแต่งต้องการสื่ออะไร
เอิ๊กๆ
-
เรื่องที่คุณแต่ง สำนวนช่างละเอียด สวยงาม ไม่ติดขัดเลยครับ อ่านแล้วรื่นไปหมด ชอบครับชอบ :-[
ขอบคุณมาสำหรับคำชมครับ แต่ว่ามีคำติอะไรก็ IM มาบอกได้นะครับ
แล้วช่วยซื้อหนังสือและช่วยโฆษณาให้หน่อยนะครับ อิ อิ :3123:
เว็บบอร์ด จะใช้ PM กันไม่ช่ายเหรอครับ
IM นิใช้กับอีกอย่างนะ ถ้าจำไม่ผิด
ไม่รู้ว่าผมสับสน หรือ คนแต่งต้องการสื่ออะไร
เอิ๊กๆ
ไม่ได้สื่อ
พิมพ์ผิดค่ะ เอ๊ย ครับ
:call: :z1: เฮ้อ พอผิดหวังในความรักแล้วชักเบอ
ว่าแต่ว่า...อยากรู้จังเลย คุณ clearest นี่เป็นใครกัน ใจร้ายกับผมนัก ผิดนิดผิดหน่อยก็เห็น ตาดีจริงๆ น่าจับมาเป็นฝ่ายพิสูจน์ตัวอักษร
ที่จริงจะส่ง PMให้คุณ MonsterP อ่ะครับ แต่กดผิด เลยมาโผล่หน้าสาธารณชน พักนี้ไม่รู้เป็นไง กดอะไรผิดๆ ถูกๆ
(คอยดูนะ คุณsasi ต้องมาล้อผมเรื่องอะไรเกี่ยวกับการ "กด" อีกแน่)
ใจร้าย
-
:confuse:
อืม... ผมเคยล้อพี่นายเรื่อง "กด" ด้วยเหรอ
ถ้าเรื่องแก่ล่ะก็ว่าไปอย่าง อิ่ๆ ว่าแต่...มะไหร่จะมาลงต่อเนี่ย อุตสาห์ให้พักเสาร์อาทิตย์แล้วนะ
:oหรือว่า....พี่นายเอาเวลาเสาร์อาทิตย์ ไปกด หรือไปโดนใครกดอยู่หว่า เอิ๊กๆๆๆ :laugh:
ไปล๊ะ เดี๊ยวพี่นายจับกด อิ่ๆ
(PM เนี่ย ทำไงเหรอคับ สอนทีดิ่ ตั้งกะสิงอยู่ในเนี๊ยไม่เคยใช้อ่ะคับ มีใครว่างสอนลูกเป็ดตัวน้อยแต่อ้วนๆ บ้างไม๊น๊อ... :impress2:)
-
โอ๊ะ ๆ
เค้ารักหรอกนะ ถึงมาหยอกเล่นอ่าครับบบ
วันหลังไม่หยอกแหละกะได้ o18
==========================
คุณ sasi ครับ
pm (personal massage) ก็คล้ายกับเมล์อ่าครับ
ในบอร์ดนี้ ปุ่มกด pm จะอยู่ข้างล่างรูปภาพ หรือล่าง จำนวน post ของแต่ละคนอ่าครับ
เวลามีคน pm มาหาเรา ตรงข้างบน คำว่า my massage จะมีจำนวนข้อความแสดงอยุ่เช่น my massage [1]
pm ใช้ส่งข้อความถึงคนที่อยุ่ในบอร์ดครับ วิธีคล้ายๆ กับอีเมล์แต่กำจัดแค่คนในบอร์ดนั้น
เพราะว่าเราไม่นิยมโพสต์อีเมล์แอดเดรส ลงในบอร์ด เพื่อป้องกัน บอท และ สปายแวร์ ต่าง ๆ
pm จึงเป็นช่องทางหนึ่งที่นิยมใช้ส่งข้อความกันครับ
-
ผมว่าคุณ sasi รู้ PM แต่แกล้งทำไม่รู้ใช่ไหมล่ะ อยากจะได้คน "สอน" ล่ะสิ
ไอ้เราก็ไม่ถนัดสอนใครเรื่อง PM เรื่อง S&M ละถนัด :z1:
-
อารายกันเนี่ย
ลุงๆป้าๆในบอร์ดนี้เป็นอารายกันไปหมด
พูดไรอ่ะ
เยาวชนของชาติไม่รู้เรือ่ง หุหุหุ :z1:
-
ผมว่าคุณ sasi รู้ PM แต่แกล้งทำไม่รู้ใช่ไหมล่ะ อยากจะได้คน "สอน" ล่ะสิ
ไอ้เราก็ไม่ถนัดสอนใครเรื่อง PM เรื่อง S&M ละถนัด :z1:
แล้ว S&M คืออะไร ไอ้เราก็ไม่รู้อีก ไม่รู้จริ๊งงง จริง
ถ้า M&M อ่าชอบ
ละลายในปาก แต่ไม่ละลายในมือ
-
อารายๆ พี่นาย sasi ไม่รู้เจรงๆ แต่เรื่อง SM นี่...น่าลองแฮะ อิ่ๆ
แล้วก็อารายกาน :angry2:ใครลุง ใครป้า เราเพิ่ง เบญจเพสเองหรอก ไม่แก่ เน้น "แก่" เหมือนพี่นายนิ๊ :z2:
อืม...วันนี้ว่าพี่นายแก่ 2 รอบละ :teach:คาดว่าจะมีคนแก่ขี้งอน ไม่ยอมลงเรื่องอีกแน่ๆ เลยอ่ะ
ปล... :impress2:พี่นาย (ดีกันๆ :3123:)...ลงเรื่องสถาปนิกฯที่ไหนอ่ะคับ ต่อเลยรึแยกอ่ะคับ
-
เรื่องสถาปนิกลงแยกอีกกระทู้ครับ เพราะกลัวสับสน
สับสนรสนิยมทาง...กันก็น่าจะพอแล้ว เลยคิดว่าไม่น่าจะต้องทรมานคนอ่านให้สับสนในการอ่าน
น่ารักไหมล่ะ
และขอขอบคุณที่เรียกลุงๆ ป้าๆ นะครับ (คอยดุนะ จะให้สารวัตรอธิคมแห้วอีกรอบในภาึคที่สอง)
แก่ที่ไหน ก็แค่อายุมากกว่าคนจบปริญญาตรีแค่สองรอบมั๊ง
10
อนุภาพเดินเข้ามาในห้องชุด อธิคมเดิมตามหลังต้อยๆ ทั้งที่เขายืนกรานให้อธิคมกลับไปนอนบ้านของตัวเอง นายตำรวจก็ไม่ยอม วันนี้อธิคมมานั่งเฝ้าเขาที่หน้าบริษัทแล้วติดรถเขากลับบ้าน อธิคมออดอ้อนจนเขายอมให้กลับบ้านด้วย หลังจากโดน “ทำโทษ” ด้วยการห้ามเข้าคอนโดของเขาไปถึงสามวันโดยมีสาเหตุจากคดี “แข่งรถ” ที่พัทยา ... เช่นเคย คืนนั้นอธิคมไปลากตัวธงรบมายืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองว่าการไปแข่งรถนั้นไม่มีอะไรอื่นใดแอบแฝง ศรุตกับอาติยะเองก็มากับทีมแข่งของตนเองและมีเวลาทักทายกันชั่วประเดี๋ยวเดียว และธงรบก็ “ช่วย” อธิคมเพิ่มเติมด้วยการบอกว่า “ศรุตชอบทำอะไรแผลงๆ เขาส่งรูปตัวเองกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ผมก็เคยโดน” ส่วนอธิคมก็เสริมว่า “เข้าตื้อผมไม่หยุด ทั้งที่ผมพยายามบอกแล้วว่า ผมเป็นคนมีเจ้าของแล้ว แล้ววันนั้น ศรุตก็ติดหนึบอยู่กับธงรบตลอด” “เฮ่ย” ธงรบรีบถลึงตา หลังจากนั้น สองหนุ่มก็เริ่มเถียงกันหลังจากที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาตลอด จนอนุภาพต้องห้ามทัพแล้วบอกให้ทั้งสองแยกกันกลับบ้านเพราะเขาต้องการทำงาน ... คืนนี้ก็เช่นกัน แม้กลับถึงบ้านแต่เขาก็ยังมีงานที่ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้ อนุภาพจึงบอกให้อธิคมไปอาบน้ำ แต่คนช่างยั่วก็ไม่ยอมผละจากเขาเสียที มาตอแยเขาจนชักจะใกล้หมดความอดทน “นี่สารวัตร หยุดกวนซะทีด๊ายม๊าย" อนุภาพลากเสียง "ปวดหัว"
อนุภาพวางปากกา ถอนหายใจแรงๆ มองอธิคมตาขวาง
"จะกินยาไหมล่ะ ผมจะไปเอามาให้" อีกฝ่ายทำหน้าห่วงใย แต่นัยน์ตาวิบวับขัดกับคำพูด
"คุณตำรวจ" อนุภาพหรี่ตา...ท่าทางเอาเรื่อง หากอธิคมไม่หยุด เขาจะฟาดด้วยแฟ้มงานที่กำลังถืออยู่ในมือ
"ครับๆ" อธิคมรีบรับคำ ถอยออกห่าง นัยน์ตาตั้งเต้นระริก
"ขออยู่เงียบๆ ซักพัก ผู้กองอย่ากวนใจ ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัว ไม่ต้องมาหยอกเย้าอะไรทั้งสิ้น อยู่เฉยๆ
"ได้" อธิคมพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ แต่ไม่วายบ่นว่า "ให้ทำอะไรยากจริงน๊อ"
อนุภาพมองจนนายตำรวจทำตามคำสั่ง แล้วจึงก้มหน้าแก้สตอรี่บอร์ดโฆษณาบริษัทประกันชีวิต Life Value Insurance
เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที อนุภาพก็หมดความอดทน อธิคมทำตามคำสั่งที่ให้อยู่เฉย แต่ความเป็นจริงแล้วจ้องมองเขาอยู่แทบไม่กะพริบตา
"ผู้กอง เลิกจ้องได้แล้ว"
"อ้าว บอกให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็นั่งอยู่เงียบๆ ของผม คุณนุนี่พาลจริง" อธิคมทำหน้าเหรอหรา
"อยู่เฉยๆ ไม่ได้ให้มานั่งจ้องกันแบบนี้ ผมไม่มีสมาธิ"
"มองหน่อยก็ไม่ได้" อธิคมหน้ามุ่ย ทำเสียงราวกับกำลังงอน
"จะมองอะไรกันหนักหนา" อนุภาพส่ายหน้า หันมาก้มลงทำงานต่อ
"ก็คนมันรักนี่นา ห้ามกันได้หรือ" คนตัวโตลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาใกล้ อนุภาพรีบเงยหน้าขึ้นทำตาขวางเพื่อนบอกว่า...ห้ามแตะเนื้อต้องตัว แต่นายตำรวจหนุ่มไม่สนใจ รวบร่างนั้นไว้ แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของชายหนุ่มพร้อมกับพูดว่า "รักคุณนุจังเลย รักที่สุด รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
อธิคมซุกไซร้ใบหูขาวสะอาดของอนุภาพ จนทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่ เลือดสูบฉีดไปทั่วกาย
"คุณนุ...รักผมบ้างไหมครับ" อธิคมถามเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังซุกไซรือยู่ไม่ยอมหยุด
"รักสิ ถ้าไม่รัก จะยอมให้กวนอยู่แบบนี้หรือ แล้วผู้กองคงรักผมมาก จนอยากให้ผมทำงานเสร็จจะได้พักผ่อนให้หายเหนื่อย"
ได้ผล...อธิคมชะงัก
หิวข้าวแล้ว ขอไปทานข้าวก่อนนะครับ เดี๋ยวมาต่อ
...
-
เย้ ๆ เข้าบอร์ดได้แล้ว วันนี้ตอนเช้าเข้าไม่ได้ ไม่รู้เป็นไรเฮ้ย!!
ดูคุณพี่สุดหล่อของพวกเรา ขู่ ดิ :m15:
ยังไงก็รอติดตาม ตอนต่อไปเสมอครับ
ชอบที่สู๊ดดดดด~~~~
ปล. หน่วยปาระเบิด พร้อม
-
รออ่านต่อดีกว่า สงสัยคนเขียนคงหายอกหักแล้วเลยมาลงต่อ หุหุ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้สารวัตรน่ารักมาก
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
:กอด1:
-
หมดเวลากินข้าวแล้ว
จะกินสารวัตรแล้ว มาเลย อย่าให้เคือง :call:
-
แอร๊ย มาต่อแล้ว
ดีใจๆๆ
รักคนแต่งจัง :man1:
กินข้าวเยอะๆ นะ จะได้มีแรง :z1:
-
ผมยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าใครคือลุงแล้วใครคือป้า
อีกอย่างผมยังเด็กน้าค้าบบบบบ
อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะทำบัตรประชาชน(รอบ2) :z1:
แหมๆ ร้อนตัวกันหย่ายยยยยย
โดยเฉพาะ................พี่นาย :laugh:
โอ๋ๆ ล้อเล่นนะค้าบ
แต่ยังไงก็ต้องขอขอบพระคุณคุณพี่นายเป็นอย่างสูง
ที่มาลงบทที่ 10 ไว้ให้แก้เหงา มาต่อไวๆน้าค้าบบบบ :impress2:
ปล. ดีกันนะๆ ต่อไปนี้จะไม่ว่าแก่อีกแล้ว :กอด1:
ถึงแม่จะแก่กว่าผมก็ตาม อิอิ :bye2:
-
รออยู่นะครับพี่วุธ
-
:z13: :z13: :z13:
หมดเวลากินข้าวแล้วววว
:z2: :z2: :z2:
-
โทษทีครับมาสาย กินข้าวแล้วก็เลยไปกินของหวานต่อ
บทที่ 10 ครับ (บทที่เคยโพสแล้วเป็นบทพิเศษคั่นอารมณ์ตอนที่จบภาคหนึ่งใหม่ๆ อ่านแก้เซ็งก็แล้วกันนะ)
อนุภาพเดินเข้ามาในห้องชุด อธิคมเดิมตามหลังต้อยๆ ทั้งที่เขายืนกรานให้อธิคมกลับไปนอนบ้านของตัวเอง นายตำรวจก็ไม่ยอม วันนี้อธิคมมานั่งเฝ้าเขาที่หน้าบริษัทแล้วติดรถเขากลับบ้าน อธิคมออดอ้อนจนเขายอมให้กลับบ้านด้วย หลังจากโดน “ทำโทษ” ด้วยการห้ามเข้าคอนโดของเขาไปถึงสามวันโดยมีสาเหตุจากคดี “แข่งรถ” ที่พัทยา ... เช่นเคย คืนนั้นอธิคมไปลากตัวธงรบมายืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองว่าการไปแข่งรถนั้นไม่มีอะไรอื่นใดแอบแฝง ศรุตกับอาติยะเองก็มากับทีมแข่งของตนเองและมีเวลาทักทายกันชั่วประเดี๋ยวเดียว และธงรบก็ “ช่วย” อธิคมเพิ่มเติมด้วยการบอกว่า “ศรุตชอบทำอะไรแผลงๆ เขาส่งรูปตัวเองกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ผมก็เคยโดน” ส่วนอธิคมก็เสริมว่า “เข้าตื้อผมไม่หยุด ทั้งที่ผมพยายามบอกแล้วว่า ผมเป็นคนมีเจ้าของแล้ว แล้ววันนั้น ศรุตก็ติดหนึบอยู่กับธงรบตลอด” “เฮ่ย” ธงรบรีบถลึงตา หลังจากนั้น สองหนุ่มก็เริ่มเถียงกันหลังจากที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาตลอด จนอนุภาพต้องห้ามทัพแล้วบอกให้ทั้งสองแยกกันกลับบ้านเพราะเขาต้องการทำงาน ... คืนนี้ก็เช่นกัน แม้กลับถึงบ้านแต่เขาก็ยังมีงานที่ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้ อนุภาพจึงบอกให้อธิคมไปอาบน้ำ แต่คนช่างยั่วก็ไม่ยอมผละจากเขาเสียที มาตอแยเขาจนชักจะใกล้หมดความอดทน “นี่สารวัตร หยุดกวนซะทีด๊ายม๊าย" อนุภาพลากเสียง "ปวดหัว"
อนุภาพวางปากกา ถอนหายใจแรงๆ มองอธิคมตาขวาง
"จะกินยาไหมล่ะ ผมจะไปเอามาให้" อีกฝ่ายทำหน้าห่วงใย แต่นัยน์ตาวิบวับขัดกับคำพูด
"คุณตำรวจ" อนุภาพหรี่ตา...ท่าทางเอาเรื่อง หากอธิคมไม่หยุด เขาจะฟาดด้วยแฟ้มงานที่กำลังถืออยู่ในมือ
"ครับๆ" อธิคมรีบรับคำ ถอยออกห่าง นัยน์ตาตั้งเต้นระริก
"ขออยู่เงียบๆ ซักพัก ผู้กองอย่ากวนใจ ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัว ไม่ต้องมาหยอกเย้าอะไรทั้งสิ้น อยู่เฉยๆ
"ได้" อธิคมพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ แต่ไม่วายบ่นว่า "ให้ทำอะไรยากจริงน๊อ"
อนุภาพมองจนนายตำรวจทำตามคำสั่ง แล้วจึงก้มหน้าแก้สตอรี่บอร์ดโฆษณาบริษัทประกันชีวิต Life Value Insurance
เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที อนุภาพก็หมดความอดทน อธิคมทำตามคำสั่งที่ให้อยู่เฉย แต่ความเป็นจริงแล้วจ้องมองเขาอยู่แทบไม่กะพริบตา
"ผู้กอง เลิกจ้องได้แล้ว"
"อ้าว บอกให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็นั่งอยู่เงียบๆ ของผม คุณนุนี่พาลจริง" อธิคมทำหน้าเหรอหรา
"อยู่เฉยๆ ไม่ได้ให้มานั่งจ้องกันแบบนี้ ผมไม่มีสมาธิ"
"มองหน่อยก็ไม่ได้" อธิคมหน้ามุ่ย ทำเสียงราวกับกำลังงอน
"จะมองอะไรกันหนักหนา" อนุภาพส่ายหน้า หันมาก้มลงทำงานต่อ
"ก็คนมันรักนี่นา ห้ามกันได้หรือ" คนตัวโตลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้ามาใกล้ อนุภาพรีบเงยหน้าขึ้นทำตาขวางเพื่อนบอกว่า...ห้ามแตะเนื้อต้องตัว แต่นายตำรวจหนุ่มไม่สนใจ รวบร่างนั้นไว้ แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของชายหนุ่มพร้อมกับพูดว่า "รักคุณนุจังเลย รักที่สุด รักจนไม่อยากห่างไปไหน"
อธิคมซุกไซร้ใบหูขาวสะอาดของอนุภาพ จนทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่ เลือดสูบฉีดไปทั่วกาย
"คุณนุ...รักผมบ้างไหมครับ" อธิคมถามเสียงอู้อี้เพราะใบหน้ายังซุกไซรือยู่ไม่ยอมหยุด
"รักสิ ถ้าไม่รัก จะยอมให้กวนอยู่แบบนี้หรือ แล้วผู้กองคงรักผมมาก จนอยากให้ผมทำงานเสร็จจะได้พักผ่อนให้หายเหนื่อย"
ได้ผล...อธิคมชะงัก เงยหน้าขึ้นมามอง "คนเจ้าเล่ห์"
"ใช้ไม้นี้อีกแล้ว" แววตานายตำรวจหนุ่มฉายแววออดอ้อน ขัดกับคำพูดตัดพ้อ
"แล้วจะได้ผลไหมล่ะ" อนุภาพอมยิ้ม ยื่นปากไปจูบคางของผู้ชายหน้าเข้ม
อธิคมพยักหน้าเนือยๆ "งั้นผมไปคอยที่ห้องนะ อย่านานเกิน ถ้านานมาจนทนไม่ไหว ผมจะแก้ผ้าเดินมาอุ้มไปทำอะไรกันที่ระเบียง"
"ลามก" อนุภาพทุบหน้าอกแกร่งของคนที่ช่างจินตนาการบรรเจิด
"ไปอาบน้ำให้สะอาดๆ ซะไป๊" อนุภาพผลักอธิคมให้ออกห่าง อีกฝ่ายินยอมโดยดี พร้อมกับส่งสายตาหวานฉ่ำให้ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่ก่อนที่จะถึงประตูกลับหันมาย้ำว่า "เร็วๆ นะครับ รอนาน ผมใจจะขาด"
"ครับผม รับรองไม่ถึงสองชั่วโมง"
อธิคมเลิกคิ้ว ทำตาโตแล้วส่ายหน้าช้าๆ เพื่อประท้วงว่าไม่เห็นด้วย ก่อนจะยิ้มหวานแล้วเดินออกประตูไป
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกว่าสองชั่วโมง แต่อนุภาพรู้ตัวว่าเขาเร่งทำงานเร็วกว่าปรกติ มือเรียวจับดินสอบขีดเขียนแก้ไขสตอรี่ลบอร์ดอย่างคล่องแคล่ว จดบันทึกความคิดเห็นลงบนชิ้นงาน เคาะแป้นคอมพิวเตอร์เลือกดูภาพถ่ายต่างๆ สลับกับการจดบันทึก
ชายหนุ่มใช้เวลาไม่สี่สิบห้านาทีก็ทำงานเสร็จ เอื้อมมือไปปิดคอมพิวเตอร์ เก็บสมุดบันทึกเข้ากระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้ม สอดสตอรี่บอร์ดเข้าซองกระดาษขนาดใหญ่ วางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วจึงเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ
อนุภาพลุกขึ้น บิดตัวอย่างอ่อนล้า พักหลังๆ เขาต้องขนงานมาทำที่บ้านบ่อยครั้ง ผู้ช่วยคนใหม่ของตฤณแม้จะแบ่งงานไปทำ แต่เขาก็ยังมีงานเยอะอยู่ดี ตฤณเองก็ทำงานหนัก เวลาพักผ่อนก็น้อย เขาสังเกตุเห็นว่าตฤณดูเนือยๆ เหมือนคนกำลังจะขาดใจ นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องขนเอางานมาทำที่บ้าน
อธิคมหายเงียบไปตั้งแต่เขา "สั่ง" ให้ไปอาบน้ำ อนุภาพหันไปมองประตูห้องนอนแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปรูดม่านหน้าต่าง หลังจากนั้นเดินไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทำครัว เปิดตู้เย็นรินนมสดพร่องมันเนยใส่แก้ว แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน
เสียงแอร์ในห้องนอนดังเบาๆ แต่อุณหภูมิเย็นจัด อธิคมชอบเปิดจนเย็นเฉียบแล้วถอดเสื้อผ้าเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวนอนคว่ำหน้ากางแขนกางขาพาดอยู่กลางเตียง
อนุภาพนึกไว้ไม่ผิด...นายตำรวจหนุ่มนอนอยู่ในท่าประจำ...หลับไปแล้วเรียบร้อย
เสื้อกล้ามกับกางเกงนอนที่เขาเตรียมไว้ให้อธิคมยังพับวางอยู่ที่เดิม อนุภาพส่ายหน้าเล็กน้อย อธิคมไม่ค่อยชอบใส่เสื้อผ้าเวลาอยู่ในห้องนอน เดินโทงๆ ไปมาเหมือนกับมนุษย์สมัยดึกดำบรรพ์ หน้ำซ้ำยังมีหน้ามาเซ้าซี้ให้เขาทำแบบเดียวกัน
อนุภาพยืนมองอธิคมอยู่ชั่วครู่จึงวางแก้วนมสดไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง เดินไปหยิบเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนตัวใหญ่จากในตู้ออกมา บอกตัวเองว่า...ถึงเวลาบังคับตำรวจให้ใส่เสื้อแล้ว...
"สารวัตร...สารวัตร...สารวัตรอธิคม ตื่นมาใส่เสื้อผ้าก่อน"
อธิคมยังไม่ไหวติง
"สารวัตร เดี๋ยวได้เป็นปอดบวมหรอก"
อธิคมนอนแบบนี้ทุกคืน แต่ก็ไม่เคยป่วยสักครั้ง...
สารวัตรขั้วโลกเหนือครางอืออาเช่นเคย แล้วพลิกตัวขึ้นนอนหงาย ยิ้มบางๆ ให้อนุภาพ แล้วพูดเสียงนุ่มว่า "รอตั้งสองชั่วโมงกว่า"
"น้อยๆ หน่อย อย่ามามั่วนิ่มนะผู้กอง"
"เมื่อกี้ยังเรียกสารวัตรอยู่เลย" อธิคมทักท้วง
"อ้าว เมื่อกี้ได้ยิน แล้วทำไมไม่ยอมตื่น ปล่อยให้เรียกอยู่ได้"
"ก็อยากได้ยินนานๆ" อธิคมยิ้มกริ่ม แล้วดึงตัวอนุภาพให้ซบลงบนอก อีกฝ่ายขืนตัวเอาไว้ มือดันหน้าอกแกร่งของคนขี้เซา
"ใส่เสื้อก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด"
"ใส่ทำไม จะแก้ผ้ากันอยู่แล้ว ค่อยใส่ทีเดียวตอนเสร็จสิ้นภารกิจ"
อนุภาพย่นจมูก "ภารกิจอะไรอีกแล้ว เมื่อคืนก็เพิ่งจะ..."
"เมื่อคืนหนังตัวอย่างกับไตเติ้ล คืนนี้ฉายหนังจริง" อธิคมพูดยิ้มๆ
"หนังบู๊หรือหนังตลก"
"หนังสงคราม...ปืนใหญ่โจรสลัด" อธิคมตอบแล้วหัวเราะชอบใจ พลิกตัวอนุภาพให้ลงข้างล่าง ตรงไว้ไม่ให้ขยับ
"หนัก"
"เดี๋ยวก็หายหนักแล้ว รับรองว่าสยายตัว"
"กระสุนไม่หมดซักทีเลยหรือผู้กอง" อนุภาพอู้อี้
"จุ๊...จุ๊..." อธิคมทำเสียงจิ๊กจั๊ก "เวลานี้ไม่ใช่เวลาเรียกว่าผู้กอง ห้ามเรียกยศ เวลานี้ต้องเรียกที่รักจ๋า ไม่ก็ ผอ...สระ.."
"บ้า" อุนุภาพดุ "ลองพูดสิ จะสั่งให้ยกเลิกภารกิจ"
"คร้าบท่านผู้กำกับ" อธิคมรับคำง่ายดายเพราะกลัวถูกยกเลิกภารกิจามอบความรักก่อนนอน
"เปิดไฟนะ" อธิคมกระซิบข้างหูอนุภาพเบาๆ อีกฝ่ายส่ายหน้า แต่คนที่ชอบแสงสว่าไม่ยอมเชื่อ เอื้อมมือไปเปิดไฟให้สว่างมากขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงโหมโรงเพื่อเตรียมตัวฉายหนังสงคราม...
...สงครามรักที่เขาอยากฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก...
*-*****************
(http://upic.me/i/sf/lovecasecover.jpg)
-
สงครามรัก มันเป็นยังไงเหรอครับ
รบกวนอธิบายขยายความ ให้นู๋ ทีนะคร๊าบบ
-
สงครามรัก มันเป็นยังไงเหรอครับ
รบกวนอธิบายขยายความ ให้นู๋ ทีนะคร๊าบบ
สงครามมันก็เป็นการยิงปืนกันโป้งป้างๆ เลือดท่วมจอสิครับ
สงครามรักมันก็ยิงกันเหมือนกัน เลือดอาจจะน้อยกว่าหน่อย สีเลือดก็อาจจะไม่เข้มเท่าสงครามอ่าวเปอร์เซีย
เฮ้อ...ทำไมไม่รู้จักสงครามละเนี่ย ไม่เคยดูทีวีหรือ
(ถ้าไม่เข้าใจเดี๋ยวจะติวเข้ม)
:z1:
-
อืม...สงคราม(น้ำ)รัก อ่ะดิ
-
:z13: :z13: :z13:
มาต่อแล้ว
:กอด1:
-
โถ รอตั้งแต่บ่าย
ทีหลังอย่าบอกนะว่าไปกินข้าว :z13:
-
อ๊า อ๊า . . ...
ปกมาแล้ว ...
-
บทที 11 ครับ ขอโพสตอนบ่ายแก่ๆ ทิ้งอะไรไว้ให้อ่านจะได้มีใครคิดถึงผมบ้าง :z1: หนังสือคดีรัก ภาค 1 กำลังพิมพ์อยู่ที่โรงพิมพ์ ใกล้จะเสร็จแ้ล้ว อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบบ
ซื้อหนึ่งเล่มแถมลายเซ็น
ซื้อสองเ่ล่มแถมสองที่คั่นหนังสือ (ที่แอบไปจิ๊กมาจากร้านนายอินทร์)
ซื้อสามเล่มแถมกายคนเขียน
ซื้อสี่เล่มแถมหัวใจคนเขียน
ซื้อห้าเล่มแถมทั้งกายทั้งใจ
11
อาทิตย์นั่งนิ่งมองประตูห้องทำงาน ในใจนึกถึงที่เคยบอกตัวเองว่ารู้สึกเงียบเหงาอยู่บ้างที่จู่ๆ ก็ไม่มีใครมารบกวน ทำให้อะไรบางอย่างขาดหายไป ผสมผสานกับความรู้สึกถึงสันติสุขในชีวิตและความสงบของสมองที่ได้มาเจ็ดวันตอนที่ธงรบหายหน้าไม่มาตามตื๊อ แต่หลังจากคืนนั้นที่พบกันที่ลานจอดรถกลางดึก ธงรบก็กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเขาอีกรอบ คราวนี้ใจกล้าหน้าด้านมากกว่าเดิม นั่งเฝ้าเขาอยู่ที่โซฟาหน้าห้องทำงาน ยังดีที่มาเอาตอนเวลาพนักงานคนอื่นๆ เลิกงาน เหลือเพียงเขากับรชานนท์
ธงรบมาถึงบริษัทและสวนทางกับรชานนท์ที่ออกไปพอดี เพื่อนของอาทิตย์ทำหน้ายิ้มๆ เมื่อทักทายนายตำรวจหนุ่ม แล้วล้อด้วยการฝากให้ดูแลอาทิตย์ด้วย
"อย่าให้อาทิตย์อยู่ดึกเกินไปนะครับผู้กอง อาตี๋คนนี้ทำงานไม่ยอมหยุด ผมกลัวเป็นลมหมดสติคาโต๊ะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ คุณรชานนท์ จะคอยกำกับดูแลอย่างดี ไม่ให้คลาดสายตา" ธงรบตอบยิ้มๆ แล้วปรายตามามองอาทิตย์ ก่อนที่อาทิตย์จะปิดประตูห้องทำงาน แล้วขังตัวเองไว้ข้างใน
เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่ม อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ละสายตาจากประตูห้องทำงานที่เขานั่งมองมาเกือบห้านาทีแล้ว หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซุกเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เปิดเครื่องแล้วลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องทำงาน หยุดยืนมองธงรบที่นั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาสีเทาเข้ม คอพับไปด้านซ้าย หลับตาพริ้ม ชุดเครื่องแบบสีกากีรัดติ้ว เผยให้เห็นรูปร่างแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม แผงอกล่ำ ต้นขากำยำ ปลีน่องแข็งแรง เป้านูนเด่นเพราะกางเกงคับ
...ท่าทางอึดอัด เครื่องแบบก็รัด ยังต้องมานั่งบนโซฟาเตี้ยๆ อีก ขาก็ยาว...อาทิตย์ส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้ว กลับมายืนมองธงรบต่อ
นายตำรวจขยับตัว เลื่อนตัวลงมาให้คอพาดอยู่บนขอบบนสุดของพนักพิง ขายืดยาวกางออก ยิ่งเน้นส่วนนั้นของตัวเองให้นูนเด่นขึ้น
อาทิตย์ก้มลงมองแวบเดียวแล้วเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคร้ามคมของธงรบ นายตำรวจลืมตาขึ้นช้าๆ ส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วพูดว่า "หิวข้าวแล้วนะ"
"งานผมยังไม่เสร็จ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ
"งั้นก็ไปทำให้เสร็จเถอะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน" ธงรบยิ้มอบอุ่น ขยับตัวให้นั่งตัวตรง แต่ทันใดก็หันตัวไปตามทางยาวของโซฟา ยกขาขึ้นวางบนเบาะ เอนตัวลงนอน "พี่จะนอนคอยตรงนี้ล่ะ"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองประตูห้องทำงานของตัวเอง ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกอึดอัดและลังเลเล็กน้อย จนไม่ทันสังเกตว่าธงรบเปลี่ยนคำเรียกขานตนเอง
"ไปสิ ไปทำงานให้เสร็จ นอนตรงนี้ก็สบายดีเหมือนกัน เบาะนุ๊มนุ่ม" ธงรบยิ้ม ตาปรือเพราะง่วงนอน ทำหน้าพยักเพยิดไล่อาทิตย์ไปทำงาน แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
"อ้าวนี่ น้ำเย็น" อาทิตย์ยื่นแก้วน้ำในมือให้
"ป้อนหน่อยสิ" ธงรบยักคิ้ว ขยับตัวให้เข้าที่ ทั้งที่ท่าทางไม่น่าสบายเท่าใดนัก เพราะขนาดของโซฟากับขนาดของคนนอนนั้นไม่พอดีกัน
อาทิตย์ทำเสียงในลำคอ วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจกข้างโซฟา แล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป ทิ้งให้คนขี้เกียจมองตามด้วยสายตาขันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
คราวนี้อาทิตย์ไม่ปิดประตู แม้ธงรบจะมองไม่เห็นเขา และเขาก็มองไม่เห็นธงรบ หากเขากลับรู้สึกว่ามีตาคู่นั้นของนายตำรวจหนุ่มมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งประตูที่เปิดกว้าง ยังทำให้รู้สึกประหนึ่งว่าธงรบนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย--บนโซฟาสีเบจที่วางติดกับผนังห้องหน้าโต๊ะ ที่เขาเอาไว้นอนพักเวลาพักเหนื่อยจากการทำงาน แทนที่จะเป็นตัวที่อยู่หน้าห้อง
ไม่ถึงชั่วโมง อาทิตย์ก็ทำงานเสร็จ ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง ปิดประตู หันมามองธงรบที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา กอดอก หายใจเป็นจังหวะ ขายาวพ้นโซฟาไปเกินครึ่งน่อง
รูปร่างของธงรบดีจริงๆ ชุดเครื่องแบบที่รัดรูปเผยให้เห็นมัดกล้ามของร่างแกร่งเป็นรูปเป็นรอยชัดเจน เขาเห็นร่างเปลือยของธงรบมาแล้ว ธงรบก็เคยเห็นเขา
...เขาอยากเห็นอีก!...
อาทิตย์สลัดหัวเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอคิดอะไรไป จึงก้มลงเรียกนายตำรวจที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเบื้องหน้า
"ผู้กอง...ตื่นเถอะ ไปกันได้แล้ว" อาทิตย์เรียก แต่ธงรบยังนิ่ง ท่าทางหลับสนิท
ชายหนุ่มเรียกนายตำรวจอีกสองสามครั้ง แต่ฝ่ายนั้นไม่ขยับตัว ตอนนี้อาทิตย์เริ่มจะรู้แล้วว่าธงรบนอนขี้เซามาก เขย่าตัวเบาๆ ก็ยังไม่ลุก ทั้งที่แค่นอนเล่นเฉยๆ นี่ยังไม่สองทุ่มด้วยซ้ำ
อาทิตย์เดินปิดไฟให้เรียบร้อย ตั้งใจว่าจะกลับมาปลุกธงรบอีกรอบ ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเดินไปที่ประตูทางออกด้านหน้าเพื่อปิดไฟบันไดขึ้นชั้นสอง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากความมืดหน้าห้องทำงานของเขา
"อาทิตย์ อย่าทิ้งกันนะ"
"ผมแค่มาปิดไฟ" อาทิตย์รีบตอบ
"จริงเหรอ จะทิ้งให้พี่นอนอยู่ตรงนี้ล่ะสิ รู้หรอก" ธงรบทำเสียงน้อยใจ "ไม่ปลุกกันเลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ มือกดสวิตช์ไฟแรงๆ ถอนหายใจแล้วหันไปยังเสียงของคนขี้น้อยใจ
"โทษครับที่ไม่ได้ปลุก พอดีผมขี้เกียจเรียก"
นายตำรวจเดินโผเผตรงมาหาชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ ธงรบท่าทางงัวเงีย อ้าปากหาว ยกแขนบิดขี้เกียจ แล้วบอกว่า "ไปกันเถอะ พี่หิวข้าวจนแทบจะกินอาทิตย์ได้ทั้งตัวอยู่แล้ว"
"จะไปตั้งนานแล้ว แต่ผู้กองขี้เซา ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น นี่ยังคิดว่าจะเอาน้ำไปสาด"
"อ้าว ทำไมเมื่อกี้บอกว่าลืมปลุก อาทิตย์นี่ยังไง พูดกลับไปกลับมา" ธงรบแกล้งว่า ตาปรือเพราะง่วงนอนเริ่มเปลี่ยนเป็นวิบวับ
"ผมประชด ผู้กองไม่เข้าใจเหรอว่าผมประชด" น้ำเสียงเอือมระอา
ธงรบยักไหล่ เบ้ปากเล็กน้อย ปฏิเสธทันใด "พี่ไม่ได้นอนขี้เซาขนาดนั้นนะจ๊ะ"
"จริงด้วย ไม่ขี้เซา" อาทิตย์เออออ แล้วเดินออกประตูไป ปล่อยให้คนที่ยอมรับว่านอนขี้เซาเดินตามมาช้าๆ บ่นอุบอิบว่า "ประชดอีกแล้ว พูดอะไรหน่อยไม่ได้เลยนะ"
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่ เสียงของอีกฝ่ายที่กำลังบ่นอยู่จึงดังขึ้นว่า "คร้าบๆ รีบแล้วๆ" เพราะเขาหันไปส่งสายตาเร่งให้ธงรบรีบเดิน
"จะรีบไปไหน" ธงรบเดินผ่านหน้าตี๋หนุ่มมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์
"ไปกินข้าวสิครับ หิวจะตายอยู่แล้ว" อาทิตย์เบิกตากว้าง เสียงดังขึ้นมาทันที อยากจะเหวี่ยงกระเป๋าฟาดผู้กองธงรบเสียเดี๋ยวนั้น
"อ้าว งั้นก็รีบเดินสิ มายืนหน้าบึ้งอยู่ทำไม ใครบอกให้ทำงานจนค่ำมืด" ธงรบเสียงดังบ้าง แล้วเดินผ่านหน้าอาทิตย์ตรงไปยังรถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร
อาทิตย์ส่ายหน้า พอธงรบหายงัวเงียก็เริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้ว
...รู้อย่างนี้ ทิ้งให้นอนหลับอยู่ในออฟฟิสคนเดียวซะก็ดี
อาทิตย์ทานข้าวจานที่สองได้ครึ่งเดียวก็เริ่มรู้สึกอิ่ม แต่ธงรบที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขายังเอร็ดอร่อยกับอาหารหลายหลายชนิดบนโต๊ะ
...คนอะไร...กินจุ...กับข้าวหกเจ็ดอย่าง ข้าวจานที่สามกำลังจะหมด แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะอิ่ม...
"ผู้กอง เอาข้าวอีกจานไหมครับ" อาทิตย์ถาม รวบช้อน หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"เอาครับ" ธงรบตอบเบาๆ "ร้านนี้อร่อยจริง"
"เอาจริงหรือ" อาทิตย์ถามอย่างไม่เชื่อหู
"จริงสิ" ธงรบพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารในปาก "ผมเคยโกหกที่ไหน"
"ใช่ ไม่เคยโกหก" อาทิตย์พยักหน้าเห็นด้วย
...เคยแต่ตอแหล...เขาคิดต่อในใจ
อาทิตย์ยกมือขึ้นส่งสัญญาณเรียกบริกร จึงมองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังมองมายังเขา ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้ ค้อมศรีษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย
"อะไรหรืออาทิตย์" ธงรบเห็นอาทิตย์ยิ้ม จึงมองตาม แล้วรีบหันขวับกลับมาก้มลงมองจานอาหารตรงหน้าทันที
"เปล่า ผมเห็นโต๊ะนั้นเขามองเรามาซักครู่ใหญ่แล้ว หันไปเขาก็ยิ้มให้พอดี" อาทิตย์ตอบ "แฟนเก่าผู้กองหรือครับ"
"เอ่อ..."
อาทิตย์เริ่มสังเกต ทุกครั้งที่เขาถามธงรบแล้วอีกฝ่ายเริ่มต้นด้วยคำว่า "เอ่อ" สิ่งที่ตามมามักจะเป็นคำพูดที่ไม่จริง หรือจริงก็ไม่ทั้งหมด
"ก็เพื่อนรุ่นน้องของอธิคม"
"ของผู้กองด้วย" อาทิตย์เติม เขารู้ว่าธงรบกับอธิคมกันสนิทกัน หากเป็นเพื่อนอธิคมก็น่าจะเป็นเพื่อนธงรบด้วย
หรือพูดให้ถูก...หากเป็นแฟนเก่าอธิคม ก็น่าจะเป็นแฟนเก่าธงรบด้วย
"ไม่ทักเขาหน่อยหรือครับ ท่าทางเขาอยากคุยด้วย ผมเดินไปเชิญให้ไหม"
"อาทิตย์ ข้าวได้หรือยัง นี่หมดจานแล้วนะ" ธงรบเปลี่ยนเรื่อง
...ออกนอกเรื่อง...คนเจ้าชู้ ทำแบบนี้ทุกทีเวลาโดนซัก...
"ยังไม่สั่งเลยครับ"
"ก็รีบสั่งเข้าซี่" ธงรบลากเสียง
"ผู้กองจะทานของหวานไหมครับ ผมจะสั่งให้ไปพร้อมกันเลย จะได้ทานเร็วๆ" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น "หรืออยากทานของหวานโต๊ะโน้น"
ธงรบชะงัก ซ่อนอมยิ้มนิดหนึ่งแล้วทำหน้าสงสัย เงยหน้าขึ้นมองอาทิตย์ที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้า
"หึงหรืออาทิตย์"
ตี๋หนุ่มยักไหล่ "หึงทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมจะหึงทำไม ก็แค่พูดไปยังงั้น"
ธงรบยังทำหน้ายิ้มๆ อาทิตย์เลยพูดเติมว่า "จริงๆ ครับ ไม่ได้หึง แต่จะให้พูดตรงๆ ผมก็จะบอกวาผมหมั่นใส้ ไม่ได้หึง ถ้าต้องหึงผู้กอง วันๆ คงไม่ต้องทำอะไร เพราะผู้กองคงมีของหวานกินอยู่ไม่ขาดปาก"
"ก็ยังไม่ได้กินเมนคอร์สซักทีนี่น๊า ของหวานมันอิ่มที่ไหนเล่า" ธงรบเปรียบเทียบเหมือนกัน
อาทิตย์หุบยิ้มทันที นิ่งเงียบ หันไปมองนอกหน้าต่าง ทิ้งให้ธงรบมองด้วยความฉงน ไม่เข้าใจที่อยู่ๆ ตี๋เข้มของเขาก็เงียบไปทันทีแล้วเลิกชวนคุย
พนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์ อาทิตย์ก็ยังนั่งนิ่งเงียบแทนที่จะสั่งข้าวให้ธงรบอีกหนึ่งจาน นายตำรวจจึงต้องสั่งเอง
"แล้วขอผลไม้รวมด้วยนะน้อง เร็วๆ นะ ตำรวจหิว" ธงรบยิ้มให้บริกรสาว แล้วหันมาพูดกับอาทิตย์ "โกรธอะไรล่ะอาทิตย์ พี่ทำอะไรผิดหรือ"
อาทิตย์ส่ายหน้า แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออก ชายหนุ่มคุยโทรศัพท์กับคุณแม่อยู่เป็นนานสองนาน รอจนธงรบทานข้าวเสร็จจึงวางสาย
ธงรบเดินตามอาทิตย์ช้าๆ ไปที่รถคันงามที่จอดอยู่หน้าร้านอาหาร ตี๋หนุ่มของเขายังเงียบอยู่ ไม่ยอมพูดยอมจาจนเขาชักจะทนไม่ไหว
"อาทิตย์ เป็นอะไรไป" ธงรบถาม "พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่นา โต๊ะโน้นเขาก็มองเฉยๆ พี่ก็นั่งทานข้าวไปเรื่อยๆ เสร็จก็มายืนอยู่ตรงนี้ โกรธทำไมล่ะ"
"ไม่ได้โกรธ" อาทิตย์ตอบเสียงเรียบ "ผมเพียงแต่เหนื่อยและง่วง อยากกลับบ้าน"
"พี่ไปส่งนะ" ธงรบเสนอตัว
"ไม่ต้องครับ" อาทิตย์ปฏิเสธทันใด
"งั้นก็หมายความว่า ให้พี่เดินออกไปเรียกแท็กซี่แล้วกลับไปเลยใช่ไหม" ธงรบหน้ามุ่ย
"ผมไปส่งก็ได้ครับ แต่คงส่งถึงบ้านไม่ได้ เอาให้ใกล้ๆ ที่สุดก็แล้วกัน" อาทิตย์ขึ้นนั่งบนรถ
"เป็นอะไรล่ะนี่ ทำเหมือนหึง เราทำอะไรผิดวะ" ธงรบบ่นอุบอิบ ตามขึ้นรถช้าๆ เมื่อปิดประตู อาทิตย์ก็ทะยานรถออกจากที่จอดอย่างรวดเร็ว
"ระวังนะ อย่าขับเร็วนัก" ธงรบเตือน
"ลงแยกอโศกนะครับ ผมต้องตรงไป" อาทิตย์พูดสั้นๆ
ธงรบสงบปากสงบคำ ไม่กวนชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ทำหน้านิ่งขณะที่ขับรถ ในใจก็คิดว่าให้อาทิตย์อยู่สบายๆ สักหน่อยก็แล้วกัน ท่าทางกำลังประสาทเสีย หากเขากวนมากนัก กลัวจะโดนห้ามไม่ให้พบ กฏเหล็กที่เคยตกลงกันไว้ว่าตื้อได้สามวันเว้นสามวันอาจถูกขยายเวลาออกไปอีกเป็นสัปดาห์เว้นสัปดาห์
อาทิตย์เงียบตลอดทาง จนธงรบทนไม่ไหว ตอนแรกที่คิดว่าจะไม่กวนตี๋หนุ่ม ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้
"คิดอะไรอยู่หรืออาทิตย์ คิดถึงพี่ละสิ" นายตำรวจทำตากรุ้มกริ่ม
อาทิตย์พยักหน้า
ธงรบเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู สิ่งที่ได้ยินทำให้เขาอึ้งไปครู่ใหญ่
"ผู้กอง ทำไมยังไม่รามือจากผมเสียที ไม่เบื่อบ้างเลยหรือ"
"รักแล้วจะเบื่อได้ไง" ธงรบทำเสียงหวาน
"จริงหรือครับ" อาทิตย์ตามเสียงเรียบ "ผู้กองอย่าพูดพล่อยๆ นะ ถ้าไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นหรือมั่นใจจริงๆ อย่ามาพูดกับผมแบบนี้ คนสองคน หากมีความสัมพันธ์กันก็ต้องมีความผูกพันกันระดับหนึ่ง ต้องมีอะไรบางอย่างที่ถักทอเข้าด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมยังไม่รู้สึกว่าอะไรแบบนั้นมันกำลังเกิดขึ้นระหว่างเรา และผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดขึ้นได้"
ธงรบสะอึก บทอาทิตย์จะพูดตรงก็ตรงเสียจนทำให้เขาอึ้ง
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ธงรบพูดไม่ออก ในชีวิตตำรวจเจ้าสำราญของเขาที่ผ่านใครต่อใครมาหลายคนเขาไมเคยจนคำพูด ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนมีใครยัดลูกมะนาวลูกใหญ่ๆ เข้าปากเขาพร้อมกันสักสองสามลูก
................
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอตัวไปยกน้ำหนักและจ๊อคกิ้ง และตีสควอชก่อน
คุณโน๊อาบอกว่าไม่ใหบอกว่าไปกินข้าว
ถ้านานไปก็ไปต่อว่าคุณโน๊อาเองนะคร้าบบ
-
:haun4:
หน้าปกมาแว้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เหมือนว่าจะเปนว่า 250 ด้วย :impress2:
-
โห ทิ้ง กันงี้เลยเหรอ
มีแค่ 8-9 เซนต์ จะไปทำอะไรนักหนา มากมายขนาดนั้น เวอร์ละ
-
เหอๆ
ได้จิ้มก้นพี่นายแบบไม่รู้ตัว อิอิอิ
รีบๆมาต่อนะคับ
จะนั่งรอ นอนรอ ตีลังกา รออ่านต่อ หุหุ
-
หายไปหลายวันนะเนี่ย
:mc4: ขอไปอ่านก่อน :z2:
-
:-[ :-[ :-[
ดีที่เคลียร์กันได้ ไม่งั้นสารวัตรได้อึดอัดตายแน่ๆ
ไม่ได้ปลดปล่อย กร๊ากกกกก
:z2: :z2: :z2:
-
คิคิ มารอ
-
ใครเป็นอาทิตก็ต้องเครียดเป็นธรรมดา
ลุ้นสองหนุ่มนี่ดีกว่า ว่าจะลงเอยยังไง
-
ลุ้นคู่นี้เหมือนกัน จะได้ลงเอยกันรึเปล่า
-
กรรม หมดลายกันไปเลยทีเดียว
-
:z2: :z2: :z2:
มาเต้นรอ
-
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านต่อนะครับ แต่ ... ขี้จุ๊อ่ะ ไหนว่าจะมาต่อไง รอจนง่วงแล้วนะ ชิชิ
ไปนอนดีกว่า แล้วค่อยมาอ่านต่อพรุ่งนี้ก็ได้
-
คู่นี้เดาไม่ออกเลยว่าจะลงเอยกันอีท่าไหน
ปล ถ้าหนังสือเสณ็จแล้วบอกกันด้วยนะคับ
ขอจองก่อนเลย
-
สงสารคุณนุตอนที่แล้วจังเลยคะ....
คุณตำรวจกะไม่ให้พักเลยหรอเนี่ย...พึ่งจะทำงานเสร็จ.... :เฮ้อ:
-
อาทิตย์เด็ดมากกกกกกกกกกกกกกก แต่มาต่อด่วนเถอะคับ
-
เหอะๆๆ มาทีก็ยาวๆหน่อยนะพี่นาย ประชาชีรออยู่
:impress2:ส่วนหนังสืออ่ะ จองเล่มนึง แล้วจะมีวิธีการสั่งซื้อยังไงอ่ะคับ
-
อรุณสวาทครับทุกท่าน ขอบคุณที่ติดตามอ่านคดีรักภาคสองนะครับ :pig4: ยังไงก็อย่าลืมคดีรักภาคหนึ่ง เดี๋ยววันสองวันนี้จะมาแจ้งข่าวเรื่ืองซื้อหนังสือครับ วันนี้ต้องไปไปรษณีย์ซะก่อนเพื่อหาข้อมูล ไม่ได้ส่งพัสดุไปรษณีย์มานานมากแล้ว เลยไม่รู้ว่าซอง จ.ม. ที่ใส่หนังสือหนา 400 หน้าได้ัมันมีรึเปล่าและค่าส่งกี่บาท
เมื่อวานขอโทษนะครับที่ลืมบอกว่าไปเล่นกีฬาแล้วไม่ได้กลับมาโพสต่อ ปล่อยให้รอจนถึงค่ำคืน อันนี้ไปโทษคุณ sasi นะ
บทที่ 11 ต่อ
ธงรบสะอึก บทอาทิตย์จะพูดตรงก็ตรงเสียจนทำให้เขาอึ้ง
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ธงรบพูดไม่ออก ในชีวิตตำรวจเจ้าสำราญของเขาที่ผ่านใครต่อใครมาหลายคนเขาไมเคยจนคำพูด ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนมีใครยัดลูกมะนาวลูกใหญ่ๆ เข้าปากเขาพร้อมกันสักสองสามลูก
"ขอเวลาพี่หน่อยอาทิตย์" ในที่สุดธงรบก็พึมพำเบาๆ เมื่อใกล้ถึงจุดที่เขาต้องลงจากรถ
หรือจะพูดให้ถูก...จุดที่เขารู้สึกเหมือนกันว่าอาทิตย์ "ถีบ" เขาลง
ธงรบบอกให้อาทิตย์จอดให้เขาลงหน้าตึกสูงตึกหนึ่งกลางซอยอโศก เขาบอกว่าจะนั่งแท็กซี่ไปหาอธิคม อาทิตย์ไม่พูดอะไร จอดรถให้นายตำรวจลงแต่โดยดี
"พรุ่งนี้เจอกัน" อาทิตย์พูดสั้นๆ ขณะที่รอให้ธงรบลงจากรถ
"ครับผม" ธงรบตอบรับสั้นๆ เช่นกัน "ขับรถดีๆ นะ"
อาทิตย์พยักหน้า รอธงรบปิดประตู แล้วพุ่งรถออกไปโดยเร็ว ทิ้งให้นายตำรวจหนุ่มมองตามด้วยสายตาครุ่นคิด
...พรุ่งนี้เจอกัน...พรุ่งนี้คือวันที่สามของช่วงเวลา "ตื๊อได้" ก่อนที่จะต้องห้ามไปตื๊ออีกสามวัน...
...อีกสามวันที่เขาจะไม่ได้เจอหน้าอาทิตย์...
...สามวันที่เขารู้สึกคงจะรู้สึกเหงาอย่างประหลาด...
...สามวันที่เขาไม่รู้จะทำอะไรดี นอกจากกลับไปนอนเล่นดูทีวีอยู่ที่บ้าน
จะชวนอธิคมไปเที่ยว ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมไปไหน วันๆ ติดหนึบอยู่กับอนุภาพ ทิ้งเขาให้ลอยไปลอยมาคนเดียว เบื่อแสนเบื่อ
...สามวันที่ได้ตื้ออาทิตย์ก็สนุกดีอยู่หรอก แต่สามวันที่ติดเคอร์ฟิวนี่สิ...เซ็งสุดๆ...
ธงรบเดินเข้ามาในห้องชุดของอธิคมเพราะรู้สึกเบื่อเป็นอย่างยิ่ง หลังจากแยกกับอาทิตย์ เขาแวะไปนั่งปล่อยอารมณ์ในผับในซอยทองหล่อจนเกือบเที่ยงคืน ตอนแรกคิดว่าจะไปโทรไปชวนภาณุวัฒน์ เด็กหนุ่มคนล่าสุดของเขาออกมาเที่ยว ภาณุวัฒน์เป็นคนน่ารัก ไม่เคยขัดเขาสักอย่าง ไม่กวนใจ ไม่เร่งรัด ไม่ตื๊อ และท่าทางจะหลงเขาหัวปักหัวปำ
...แต่ทำไมเขาเอาแต่นึกถึงแต่อาทิตย์...
จะว่าไป หากจะตัดสินใจเลือกภาณุวัฒน์เป็นแฟนก็ได้ เทียบกับทุกคนที่เคยผ่านมา เขาให้ภาณุวัฒน์เป็นอันดับต้นๆ
...แต่อาทิตย์นี่สิ...จะทำอะไรก็มีแต่อาทิตย์...
...อาทิตย์...อาทิตย์...อาทิตย์...
...นี่เรากำลังตกหลุมรักอาทิตย์หัวปักหัวปำหรือไร...แล้วภาณุวัฒน์ล่ะ จำทำยังไงดี...คนอื่นๆ ล่ะ ต้องให้เลิกกับทุกคนเหมือนกับอธิคมเลยหรือ ต้องมีอาทิตย์คนเดียวหรืออย่างไร...
ธงรบถอนหายใจเพราะหาบทสรุปให้กับตัวเองไม่ได้ คืนนี้เขาตั้งใจว่าจะขอนอนที่บ้านเพื่อนเพราะไม่มีอารมณ์จะกลับไปนอนบ้านตนเอง
บ้านอธิคมเงียบสนิท เพื่อนเขาคงนอนจู๋จี๋กับแฟนอยู่ในห้องนอน ธงรบเดินไปที่ครัว หยิบแก้วมาหนึ่งใบ รินเหล้าที่ถือมาด้วยลงไปครึ่งแก้วแล้วเดินไปที่ระเบียง
...ทำไม อยู่ดีๆ อาทิตย์ก็นิ่งเงียบ ทำเหมือนโกรธอะไรเขาสักอย่าง..
...หรือว่าเรื่องที่ปวริศว์ส่งยิ้มมาให้ในร้านอาหาร...เขาไม่ได้ทำอะไรนี่นา ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ...
ธงรบแน่ใจว่าอาทิตย์หึง ใจหนึ่งก็นึกดีใจที่ตี๋หนุ่มดูเหมือนจะยอมรับเขากลายๆ ว่าเป็นคนพิเศษ เขายังไม่กล้าสรุปว่าเป็นแฟน แต่หากอาทิตย์ทำท่าทางหึงหวงเขาแบบนี้ จุดหมายปลายทางก็คงไม่ไกล
...แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนจะลอยห่างออกจากอาทิตย์...
เขารู้สึกเหมือนกับว่า ใกล้ๆ จะคว้าตัวอาทิตย์ได้แล้ว ชายหนุ่มก็ขยับห่างเขาออกไปอีกก้าวสองก้าว เขาตามติดอีก อาทิตย์ก็ขยับอีก
...เหมือนจะคว้าได้...แต่ก็ไม่ได้...
ความรู้สึกสับสบปนเปกันไปหมด...
อธิคมเปิดประตูออกมาจากห้องนอนแล้วทำหน้างงๆ เมื่อเห็นธงรบยืนดื่มเหล้าอยู่ที่ระเบียงของห้องนั่งเล่น
“แกไปเอาเหล้ามาจากไหนวะ” อธิคมถามคำถามแรก
“ไอ้นี่ แทนที่จะทักทายเพื่อน มาซักข้าเหมือนเป็นผู้ต้องหา ข้าก็ถือมาด้วยสิโว้ย ที่บ้านเอ็งมีที่ไหน” ธงรบหันมามองเพื่อนแล้วโคลงศรีษะ
“บ้านตัวเองมี ทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน หรือเอ็งแค่แวะมาหาที่ดื่มเหล้า” อธิคมเดินมาใกล้ธงรบ เอียงหน้ามองคนที่เคยทำหน้าทะเล้นเป็นกิจวัตร หากวันนี้ดูซึม “ผับก็เยอะแยะเต็มบ้านเต็มเมือง”
ธงรบยักไหล่ ไม่ตอบอะไร ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“เป็นอะไรวะธงรบ โดนใครที่ไหนหักอกมา ทำหน้าเหมือนจะตายยังงั้นล่ะ”
“เปล่า” ธงรบยักไหล่ “รู้สึกเบื่อๆ แล้วขี้เกียจถ่อสังขารกลับบ้าน เลยมาขอเอ็งนอนด้วยซักคืน”
“ขอ” อธิคมทำเสียงไม่เชื่อ “ขอ แต่เอ็งเดินเข้ามาเฉยๆ พอข้าออกมาจากห้องนอนก็เห็นยืนดื่มเหล้า นี่นะเรียกว่าขอ”
“งั้นอีกหน่อยข้ากลับก็ได้วะ เอ็งจะได้มีเวลาจู๋จี๋กับแฟน” ธงรบทำเสียงเซ็งๆ
“คุณร้อยตำรวจเอ๋งธงรบครับ ไม่ต้องมาทำเป็นงอนหรอก อยากโดนเตะหรือไงวะ ทำท่าแบบนี้ข้าจะอ๊วก” อธิคมหัวเราะเสียงดัง “คุณนุก็นอนบ้านเขาโน่นสิ คืนนี้วันจันทร์ ห้ามไปรบกวนเพราะคืนนี้ต้องทำงานด่วน เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้จู๋จี๋กันก่อนนอน”
ธงรบเบ้ปาก ชักจะทนไม่ได้กับสภาพของอธิคม...พักหลังๆ เพื่อนเขาหวานจนเอียน
...สภาพของอธิคมหรือ...สภาพของเขาต่างหากที่ชักจะทำให้ตัวเองทนไม่ได้
พักนี้ธงรบรู้สึกว่าตัวเองชักจะเซ็งได้ง่ายและบ่อยเกินไป ไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็ยังรู้สึกเบื่อไม่หาย สามวันที่เขาตกลงกับอาทิตย์ “พักยก” เป็นสามวันที่ทรมานพอสมควร เขาแทบจะนับวันรอเวลาที่จะได้หวนกลับไปตื๊ออาทิตย์อีก แต่แม้จะได้สนุกและรู้สึกสดชื่นเวลาที่อยู่กับอาทิตย์ ครั้นแยกกันเขาก็กลับบ้านคนเดียว แล้วนอนมองเพดานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนนั้นเวลาเหงาและเซ็งเขามักจะพาใครไปนอนด้วยไม่เคยขาด แต่พักหลังเขาไม่รู้สึกอยากจะพาใครกลับบ้านด้วยเลยแม้แต่คนเดียว
เขาไม่เข้าใจตัวเอง...ตอนนี้...ถ้าจะให้สนุกกับใครบนเตียงในห้องนอน เขาขอนอนเล่นดูทีวีดีกว่า
“อ้อ ลืมบอกไป ข้าจะไปเชียงใหม่กับคุณนุ วันศุกร์นี้ล่ะ กลับวันจันทร์ หยุดยาว ไปเที่ยวซะหน่อย เอ็งหิวไม่ต้องแอบเข้ามาขโมยอะไรในตู้เย็นข้ากินนะโว้ย ไม่มีอาหารจากแฟนข้ามาเผื่อแผ่เอ็งเหมือนเคยเป็นเวลาสี่วัน ขอบอก” อธิคมบอกว่าข่าวเพื่อน
ธงรบทำหน้ามุ่ย “ว๊า ข้ายิ่งเซ็งกว่าเดิมเลยสิทีนี้ แล้วข้าจะคุยกับใครวะคม”
...สุดสัปดาห์นี้ตรงกับช่วงเวลาสามวันพักยกระหว่างอาทิตย์กับเขาพอดี แล้วนี่เขาต้องแกร่วอยู่คนเดียวหรือไร กะว่าจะชวนอธิคมไปเล่นเวคบอร์ดที่บางนาอยู่พอดี...
“อ้าวเด็กแกก็เยอะแยะ ไม่ก็ไปตื๊ออาทิตย์ให้กระชุ่มกระชวยหัวใจเล่น” อธิคมแนะนำ
“คิวหยุดพักว่ะ ตรงกับวันศุกร์พอดีเลย” ธงรบเบ้ปาก “อังคาร พุธ พฤหัสฯ ข้าไปเจออาทิตย์ได้ แต่ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์...ห้าม”
อธิคมมองธงรบด้วยสายตายากจะบรรยาย ใจหนึ่งก็สงสารเพื่อน ใจหนึ่งก็สมน้ำหน้า บางทีเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนักว่าทำไมธงรบถึงไม่ยอมเลิกลาจากอาทิตย์เสียที
“อย่าบอกนะเสาธง ว่าแกรักอาทิตย์เข้าไปแล้วจริงๆ อาทิตย์ที่ฝังใจกับคุณนุไม่ยอมเลิก ขั้วเดียวกันกับเรา มันยากเกือบจะพอๆ กับตั้งใจจะเผด็จศึกชายแท้ๆ เลยนะโว้ยไอ้หมาจิ้งจอก” อธิคมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ธงรบที่ตีสีหน้าไม่สู้ดี
“ว่าไงธงรบ” อธิคมเพยิดหน้าถามเพื่อน เพราะอีกฝ่ายยืนนิ่งไม่ตอบ
ธงรบยักไหล่ ไม่ยอมตอบเช่นเคย ยกแก้วเหล้าขึ้นเทพรวดเดียวลงคอ แล้วเดินกลับเข้าใปในห้องนั่งเล่น ทิ้งให้อธิคมโคลงศรีษะ เดินตามหลังมาช้าๆ
“เอ็งก็ลองแหกกฏหน่อยสิวะ” อธิคมแนะนำ “ไม่ก็มอมเหล้าซะเลย”
“ไม่ได้โว้ย” ธงรบปฏิเสธเสียงดัง แล้วรินเหล้าเติมอีกหนึ่งแก้ว “กฏเหล็ก แหกไม่ได้ ข้าไม่อยากเสี่ยง ส่วนเรื่องมอมเหล้า อาทิตย์ระวังตัวแจเลยว่ะ ท่าทางจะยากส์”
“จับไพร่หลัง ใส่กุญแจมือ ปล้ำซะเลยสิ” อธิคมแนะนำอีก
“จะบ้าเหรอไอ้ชิบหาย แนะนำมาได้” ธงรบหันมาแยกเขี้ยวใส่อธิคม “แต่ตอนนี้อาทิตย์ก็ดูอ่อนๆ ลงพอสมควร ข้าว่าอีกไม่นาน ก็น่าจะสำเร็จ...มั๊ง”
ธงรบพูดราวกับให้กำลังใจตัวเอง แต่ก็ลงท้ายด้วยความไม่แน่ใจ ทำให้อธิคมมองเพื่อนด้วยสายตาบอกไม่ถูก ตอนแรกที่คิดว่าทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้าธงรบ ตอนนี้คงเหลือเพียงความสงสารเพียงอย่างเดียว
“คิดไปแล้วก็อิจฉาเอ็งกับคุณนุที่ลงเอยกันได้ด้วยดี” ธงรบทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวใหญ่แล้วกระแทกศรีษะตัวเองกับพนักพิงแรงๆ “เฮ้อ ไม่เข้าใจว่าทำไมข้ามาหลงหนุ่มอาทิตย์แบบนี้วะ เซ็งตัวเองจริงๆ คนอื่นมีเยอะแยะ”
“เขาเรียกว่าคู่กรรมมั๊ง” อธิคมมาหยุดยืนข้างๆ ธงรบ ถือขวดเหล้าไว้ในมือ ตั้งท่าจะรินให้เพื่อนแต่อีกฝ่ายส่ายหน้า
“แกรีบกลับได้ไหมวะ ต้องไปตั้งสี่วันเลยหรือ”
“ธงรบ อย่าบอกนะว่าแกเหงาจนอยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องให้ข้าเป็นเพื่อน” อธิคมทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก
“ไม่ใช่เอ็งคนเดียว คุณนุด้วย” ธงรบยักคิ้ว
“ไอ้นี่” อธิคมทำท่าจะชกเพื่อน อีกฝ่ายนั่งเฉย ไม่ทำท่าขยับตัวหนีเช่นทุกครั้ง “วอนโดนต่อยซะแล้ว”
“ก็ข้าอิจฉาคนไปฮันนี่มูนนี่หว่า”
“เปล่าฮันนี่มูน” อธิคมส่ายหน้า รินเหล้าให้ธงรบหน้าตาเฉย ฝ่ายนั้นจึงต้องกระดกแก้วขึ้นดื่ม “ธนาภพเชิญไปงานเปิดตัวรีสอร์ทโครงการอภิมหาโปรเจ็คของเค้า”
“ฮ้า แล้วแกก็ไป” ธงรบไม่เชื่อหู “ธนาภพแฟนเก่าคุณนุนี่นะ แกคิดอะไรอยู่วะ”
“เขาคิดอะไรอยู่ต่างหากล่ะ” อธิคมพูดเสียงเบาอย่างคิดคำนึง “ธนาภพโทรมาเชิญข้าเลยล่ะ พูดดีๆ ข้าก็ถามคุณนุก็เลยรู้ว่าเขาก็เชิญคุณนุด้วย หมายความว่าเชิญทั้งคู่ เข้าใจไม๊ เชิญทั้งสองคน”
“เข้าใจโว้ย ข้าไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะไอ้คนฉลาด” ธงรบถลึงตา “สงสัยเขามีแผนทดสอบใจคุณนุ หรือทดสอบความมั่นคงของความสัมพันธ์ของแกกับคุณนุ”
“คุณนุบอกว่าธนาภพคงอยากทดสอบตัวเองว่าตัดใจได้หรือยัง คุณนุบอกว่าเขากับธนาภพเป็นเพื่อนกันแล้ว และการไปคราวนี้ก็เพื่อเป็นการตอกย้ำว่า ไม่มีอะไรติดค้างระหว่างกันอีกแล้ว ทั้งธนาภพก็จะได้เห็น คุณนุก็จะได้เห็น ข้าก็จะได้เห็น”
******************* to insert****** เท้าความที่ธนาภพโทรมาหาอธิคม สองย่อหน้า ย้อนคำพูดของธนาภพ และคำสัญญาที่อธิคมให้ไว้กับธนาภพ*******************************************
“ก็ดีเหมือนกัน” ธงรบพยักหน้าเห็นด้วย “แต่ว่ามองอีกแง่หนึ่งก็หวาดเสียวเหมือนกัน เยื่อใยถักทอกันแน่นขนาดนั้น มันขาดได้ง่ายๆ เลยหรือ”
“ถักทอ...แกไปจำมาจากไหนวะ” อธิคมแสยะปาก ไม่นึกว่าธงรบจะพูดอะไรแบบนี้เป็น
“อาทิตย์” ธงรบพูดยิ้มๆ แล้วรีบปรามเพื่อน “อ๊ะ อย่านะอย่า อย่าล้อเด็ดขาด อยู่กับอาทิตย์ ข้าชักจะเริ่มพูดคำสวยๆ ได้แล้ว ข้าก็เห็นว่ามันจริง อาทิตย์แค่รู้จักคุณนุไม่ทันไร แค่สองปีเองมั๊ง เอ็งก็เห็นว่าผูกกันแน่นขนาดไหน ข้าหมายความว่าอาทิตย์ถูกผูก เพราะคุณนุไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่รายธนาภพ เขาผูกกันมาเป็นสิบปีนะโว้ยคม แม้แยกกันแล้วแต่แกปฏิเสธไหมล่ะว่าคุณนุก็ยังมีเยื่อใยกับธนาภพอยู่”
“แต่ตั้งแต่ที่กระบี่ ข้ามั่นใจว่าคุณนุรักข้าและตัดธนาภพได้แล้ว ไม่งั้นไม่ยอมมีอะไรกับข้าและบอกรักข้าหรอก” อธิคมพูดอย่างมั่นใจ “คุณนุก็ยังเชื่อว่าข้าเลิกเจ้าชู้แล้วและเชื่อใจว่าข้ารักจริงๆ ข้าก็ควรจะเชื่อใจคุณนุด้วยไม่ใช่หรือวะ”
“แล้วตกลงเอ็งเลิกเจ้าชู้จริงๆ หรือวะ ข้ายังเห็นหูตาเอ็งยังแพรวพราวอยู่ไม่ใช่เล่น”
“เอ๊ะไอ้ธง วอนหาเรื่อง” อธิคมทำท่าจะต่อยธงรบอีกครั้ง คราวนี้ธงรบสะดุ้งโหยง ขยับตัวหนีจากรัศมีมืออธิคมเอื้อมถึง
“เออๆ ข้าเชื่อแล้ว ไอ้นี่ เอะอะก็จะต่อยท่าเดียว” ธงรบโวยวาย แล้ววางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะข้างๆ
“พอแล้วหรือ เหล้ายังไม่หมดขวดเลย” อธิคมถาม
ธงรบส่ายหน้า แล้วยื่นมือมาข้างหน้า “เอาขวดมาเลย วันนี้ข้าขอดื่มให้กับความเหงา”
อธิคมส่ายหน้าเช่นกัน “อยู่กับข้าแล้วยังเหงาอีก”
“อยู่กับเอ็งเหมือนอยู่คนละโลก เอ็งมันอยู่ในโลกแห่งความรัก ข้ามันอยู่ในโลกแห่ง...แห่งอะไรดีวะ...”
“แห่งกามารมณ์” อธิคมเติมประโยคแล้วหัวเราะเสียงดัง “ที่บอกว่าตามๆ อาทิตย์นี่ แกกะฟันอย่างเดียวล่ะสิ”
ธงรบยักไหล่ปฏิเสธ “ไม่ใช่โว้ย คราวนี้รักจริงหวังแต่ง แต่ทำไม๊ ทำไม ดันมาเจอขั้วเดียวกัน”
“รักจริงหวังแต่ง” อธิคมมองธงรบราวเป็นตัวประหลาด “อยากจะอ๊วก แกจำได้ไม๊ ตอนที่ข้าเคยพูดถึงคุณนุว่า รักจริงหวังแต่ง ตอนนั้นแกรู้สึกยังไง ตอนนี้ข้าก็คงรู้สึกยังงั้นล่ะ แต่ที่ต่างกันคือ ข้าได้แต่งจริง แต่เอ็งยังหวังลมๆ แล้ง”
“หุบปากเลยคม หยุดทับถมข้าซะที” ธงรบชี้หน้าเพื่อน “แต่ถึงยังไง ข้ายังไม่ยอมแพ้หรอกโว้ย เพื่อรัก ข้าทำได้ทุกอย่าง”
“ไม่ไหวแล้ว ข้าไปนอนดีกว่า กลัวพรมเลอะ” อธิคมลุกขึ้นเดินตรงไปห้องนอน ธงรบทำหน้างงๆ แล้วตะโกนถามตามหลังว่าทำไมถึงกลัวพรมเลอะ
“ก็จะอ๊วกไงวะ ไม่ได้ถือกระโถนไว้ในมือซะด้วยสิ” อธิคมตอบแล้วปิดประตูห้อง ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนทำหน้าบึ้ง มองตามอย่างขุ่นมัว ไม่นึกว่าจะโดนเพื่อนทับถมขนาดนี้ หากใจหนึ่ง ธงรบก็ยังอดกังวลไม่ได้
เขาไม่เข้าใจตัวเอง คนอื่นมีเยอะแยะ จะว่าไป ตี๋หนุ่มหน้าตาดี มีชื่อเสียง และรวยกว่าอาทิตย์ที่เขาเคยคบด้วยก็มี หนุ่มไฮโซที่เขาเคยผ่านและดูท่าว่าติดใจเขาก็พร้อมจะมีความสัมพันธ์จริงจังกับเขา แต่ในใจเขากลับรุ่มร้อน นึกถึงแต่ตี๋หนุ่มอาทิตย์คนเดียว ที่แย่ก็คือ ยิ่งนานเข้า ความรู้สึกนั้นยิ่งเข้มข้นมากกว่าเดิม
อาทิตย์เป็นคนใจแข็งก็จริงๆ แต่ลูกตื๊อเขาก็ใช่ย่อย ตี๋หนุ่มยอมเขามากขึ้นแต่ลึกๆ กำแหงหินที่ขวางอาทิตย์เอาไว้คือข้อเท็จจริงที่ว่า ในใจของอาทิตย์นั้นยังมีอนุภาพอยู่...อนุภาพแฟนอธิคม...เพื่อนสนิทของเขา...อนุภาพที่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยพึงใจ
เขายอมรับว่ารอยยิ้มของชายหนุ่มยังติดตาเขาจนเท่าทุกวันนี้
เขายอมรับว่า บางเสี้ยววินาที เงาของอนุภาพก็เคลื่อนเข้ามาซ้อนทับเงาของอาทิตย์บ้าง
เขายอมรับว่า ในใจเขาสับสนมากพอสมควร อยากหยุดจริงจังกับคนคนเดียวตลอดไป แต่ก็ยังอดแว๊บไปหาเศษหาเลยไม่ได้
แบบนี้หรือที่คนเขาว่าคนเจ้าชู้เป็นคนหลายใจ...แบบนี้หรือ...
ไม่ได้การแล้ว...ต้องถามอธิคม
“ไอ้ธง อะไรอีกวะ” อธิคมขมวดคิ้ว เพ่งมองไปที่ประตูห้องนอน อยู่ดีๆ ธงรบก็เปิดประตูโผล่หน้าเข้ามา
“คม ข้าขอถามหน่อยสิวะ เอ็งคิดว่าข้าจะรักใครได้เหมือนเอ็งรักคุณนุหรือเปล่า แบบว่า รักใครคนเดียวจริงจัง”
อธิคมถอนหายใจเบาๆ อดนึกถึงเมื่อครั้งที่เขาเริ่มจีบอนุภาพไม่ได้ ตอนนั้นเขาเข้านอนแล้ว ธงรบเปิดประตูเข้ามากวนเขาและถามคำถามเดียวกันที่ถามอยู่ตอนนี้
“เอ็งก็ลองดูสิ” อธิคมตอบสั้นๆ
“ข้าลองแล้ว แต่บางทีมันก็มีแว๊บๆ คิดถึงคนอื่นบ้าง เห็นหล่อๆ ใสๆ ขาวๆ แล้วบางครั้งมันก็อดใจไม่ไหว”
“แกมันอาการหนักกว่าข้าเยอะนี่หว่า คงต้องโดนดัดสันดานหนักกว่าหลายเท่า แต่ถ้านอนหลับตาแล้วเห็นแต่หน้าอาทิตย์ลอยไปลอยมา ข้าก็ว่าใกล้เคียงแล้วล่ะ” อธิคมแนะนำ “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยูที่นั่น”
ธงรบไม่ตอบ ยังคงยืนพิงขอบประตูนิ่งราวกับครุ่นคิดคำนึง อธิคมจึงส่งเสียงถามไปว่า “แล้วนี่ ข้านอนได้หรือยัง”
“ข้านอนไม่หลับ” ธงรบไม่สนใจตอบคำถาม
“เดี๋ยวช่วยเอาไม๊ รับรองหมัดเดียวสลบถึงเช้า” อธิคมเสนอความช่วยเหลือ “ไปนอนได้แล้วธงรบ ปิดประตูให้ด้วยนะ”
“เออ” ธงรบตอบรับสั้นๆ กดล๊อคดังกริ๊กแล้วดึงประตูปิด อธิคมมองตามยิ้มๆ แล้วขยับศรีษะซุกหมอนให้เข้าที่ ก่อนจะหลับตาแล้วเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพลอยไปลอยมาอยู่นานจนเขาหลับไป
-
:z13:
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารธงรบเหมือนกันนะเนี่ย :เฮ้อ:
แต่เจ้าชู้น่ากลัวเกิ้นนนน
จะเอาจริงกะใคร คงต้องใช้เวลาอ่ะ
-
น้องนาย
มีคำหลายคำที่มันผิดนะครับ
แต่ที่ผิดบ่อยคือคำว่า "ตื้อ" คำนี้หมายความ มืด เช่น มืดตื้อ สมองตื้อ, หมายความว่าแน่นอึดอัด เช่น อิ่มตื้อ
แต่คำที่น้องนายใช้นั้นคือคำว่า "ตื๊อ" เป็นคำกริยา หมายความ รบเร้าจะเอาให้ได้ เซ้าซี้รบกวนอยูร่ำไป
อย่าลืมคำวรรณยุกต์ผิดความหมายเปลี่ยนอย่าใช้สับกันด้วยนะครับที่รัก
ร.ท.ดัษบดินทร์
-
น้องนาย
มีคำหลายคำที่มันผิดนะครับ
แต่ที่ผิดบ่อยคือคำว่า "ตื้อ" คำนี้หมายความ มืด เช่น มืดตื้อ สมองตื้อ, หมายความว่าแน่นอึดอัด เช่น อิ่มตื้อ
แต่คำที่น้องนายใช้นั้นคือคำว่า "ตื๊อ" เป็นคำกริยา หมายความ รบเร้าจะเอาให้ได้ เซ้าซี้รบกวนอยูร่ำไป
อย่าลืมคำวรรณยุกต์ผิดความหมายเปลี่ยน
ร.ท.ดัษบดินทร์
-
อยากรู้ว่าธงรบกับอาทิตย์ใครจะอึดกว่ากัน อิอิ
-
ขำ ขำ
มัวแต่ ตี ตี ตี ไม่รู้ไปตีอะไรมา ทำไมถึงได้ ค้างคืน เนาะ
-
มันไม่ง่ายหรอกงานนี้
ถึงอาทิตย์จะมีใจให้ธงรบจริง
แต่ก็คงไปปล่อยใจให้ง่ายๆหรอก
มีกรณีตัวอย่างให้เห็นกันจะๆ แบบนี้
คิดหนักหน่อยนะอาทิตย์
ว่าจะยอมรับสภาพเจอกิ๊กทั่วเมืองไหวไหม
ต้องคิดหนักหน่อยล่ะ
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยแทนธงรบ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คุณเสาธงสู้ สู้นะค่ะ :ped149: :ped149: :ped149:
-
โอ๊ย
อาทิตย์ เป็นอะไรไปเนี่ย
เห็นใจผู้กองธง ซะทีเหอะ
เค้าเครียดละนะเนี่ย
เดี๋ยวแก่ไปกันใหญ่ 55555
อิจฉา สารวัตรอธิคม หลับฝันดี นะ ช่วงนี้ :laugh:
-
ก็ต้องพิสูจน์ตัวเองน่ะ ธงรบ
-
สู้เค้า ธงรบ
-
ธงรบ
ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอเนี่ย
:n1:
-
“เออ” ธงรบตอบรับสั้นๆ กดล๊อคดังกริ๊กแล้วดึงประตูปิด อธิคมมองตามยิ้มๆ แล้วขยับศรีษะซุกหมอนให้เข้าที่ ก่อนจะหลับตาแล้วเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพลอยไปลอยมาอยู่นานจนเขาหลับไป
ธนาภพยิ้มกว้าง ตรงรี่เข้ามาทักอนุภาพและอธิคมที่เดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงที่ตกแต่งอย่างหรูหรา งานเปิดตัว The Avalon Resort อย่างเป็นทางการจัดขึ้นกลางแจ้ง ณ ลนหญ้ากลางรีสอร์ทพื้นที่กว่า 100 ไร่
ธนาภพอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำสนิท รูปร่างหนามากกว่าเดิม ใบหน้าเข้มขึ้นราวกับตากแดดมาแรมเดือน
“นุ...สารวัตร ยินดีต้อนรับครับ ขอบคุณที่มาเป็นแขกวีไอพีของผม ขอโทษด้วยที่ตอนบ่ายมาต้อนรับไม่ได้ พอดีผมติดรับแขกรัฐมนตรีการท่องเที่ยว”
“ไมเป็นไรครับ รู้ว่าคุณธนาภาพยุ่ง แล้วก็ขอบคุณสำหรับห้องสวีทเช่นกันครับ” อธิคมยิ้ม ตอบธนาภพสั้นๆ
“เหนื่อยไหมภพ” อนุภาพถามแล้วยื่นของฝากให้เป็นแผ่นทองเหลืองแกะสลักตัวหนังสือภาษากรีก “เอาไว้แปะหน้ารีสอร์ท”
“ขอบใจนะนุ” ธนาภพยิ้ม ก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ “อย่าบอกนะว่าเป็น...”
อนุภาพพยักหน้า “ขอแสดงความยินดีด้วยนะภพ ถ้ามีอะไรให้นุช่วยก็บอก”
“ช่วยทำโฆษณาให้ก็พอแล้ว” ธนาภพยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองอธิคมที่ยิ้มบางๆ เหมือนกัน
...
บนเครื่องบินระหว่างเดินทางมาเชียงใหม่ อนุภาพอธิบายให้อธิคมฟังแล้วว่าเขาให้อะไรธนาภพเพื่อแสดงความยินดีกับโครงการรีสอร์ท อธิคมทำหน้ามุ่ย บ่นออดแอดว่าทำไมต้องทำอะไรพิเศษขนาดนั้น อนุภาพบอกนายตำรวจหนุ่มไม่ให้คิดมาก สิ่งที่เขาทำเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เพื่อนทำให้เพื่อน
“ผมกับภพเป็นอดีตไปแล้ว สารวัตรต่างหากที่เป็นปัจจุบัน ที่มานี่ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่า เราสามคนเคลียร์กันแล้ว จะได้สบายใจกันทั้งสามฝ่าย”
อธิคมพยักหน้าหงึกหงักแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้จนอนุภาพต้องดุว่าทำอะไรประเจิดประเจ้อบนเครื่องบิน
“ห้ามมาทำเจ้าชู้ประตูดินกับแฟนผมก็แล้วกัน ไม่งั้น ดิ อาวาล่อน พัง” อธิคมทำเสียงขู่
“ผู้กองก็เถอะ อย่าหาเรื่องใครล่ะ ไม่งั้นได้นอนมุ้งสายบัว ไม่ก็นอนนอกห้อง” อนุภาพขู่เหมือนกัน
...
อธิคมทำตัวดีตลอดงานเลี้ยงเปิดตัว The Avalon Resort ธนาภพยุ่งกับการทักทายแขกคนสำคัญมากหน้าหลายตา แต่ก็ยังแวะเวียนมาคุยกับอนุภาพและอธิคมจนอนุภาพต้องบอกให้ไปดูแลแขกคนอื่นดีกว่า
“ซุปเปอร์วีไอพีก็ต้องดูแลเป็นธรรมดา” ธนาภพยิ้มกว้างแล้วหันไปพูดกับอธิคม “สารวัตต้องการอะไรบอกพนักงานได้เลยนะครับ ทุกคนรู้จักสารวัตรกับคุณนุว่าเป็นแขกพิเศษอันดับหนึ่งของผม ผมสั่งไว้แล้ว”
“ขอบคุณครับ” อธิคมยิ้มตอบบางๆ ทำหน้าเคร่งขรึม พยายามวางมาด
“ภพไปดูแลแขกคนอื่นเถอะ ไม่ต้องห่วงนุ มาบ่อยๆ นุชักจะเบื่อหน้าแล้วนะ” อนุภาพไล่เจ้าของงาน
“ได้เลย จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว” ธนาภพหัวเราะแล้วขอตัวไปคุยกับกลุ่มดาราดังของเมืองไทยที่เดินเข้ามาในงาน
อธิคมถอนหายใจเบาๆ มองตามธนาภพจนลับตา แล้วหันมาพูดกับอนุภาพว่า “คุณนุ เมื่อไหร่จะเปลี่ยนสรรพนามพูดกับผมเหมือนพูดกับธนาภพ ไม่ก็เลิกเรียกชื่อตัวเองซะที”
“ทำไมหรือครับ”
“ก็ผมหึง ทำไมไม่เรียกตัวเองว่านุเวลาพูดกับผม”
อนุภาพยิ้มให้คนตัวโตที่กำลังทำหน้ามุ่ย “ได้สิ งั้นสารวัตรต้องพูดเหมือนที่ภพพูดด้วยนะ เช่น คมเลิกเจ้าชู้แล้ว นุไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่ก็ คมจะทำตัวดี ไม่หาเรื่องทะเลาะกับใครให้นุปวดหัวหรอกจ๊ะ ทำได้ไหมล่ะ”
อธิคมเบ้ปาก ทำหน้าเหมือนจะกลืนยาขมสักสิบเม็ด “นั่นก็เกินไป ผมพูดอาจไม่ดูน่ารักเหมือนคุณนุพูด”
“แล้วเรียกคุณนุอยู่ได้” อนุภาพทำเสียงเข้ม
“ก็มันติดปากนี่นา” อธิคมแก้ตัว
“แล้วทำไมมาให้ผมเรียกตัวเองว่านุล่ะ”
“ก็ผมอยากได้ยิน”
“ไม่พูด”
“น่า นะ พูดหน่อยเถอะ” อธิคมเซ้าซี้
“คนไม่อยากพูด อย่ามาบังคับนะ”
“ไม่ได้บังคับ แต่อยากได้ยิน”
“ไม่”
“น่า นะ นุ พูดให้คมได้ยินซักหน่อย แค่นี้จะเป็นไรไปจ๊ะ” อธิคมแกล้งทำเสียงอ่อนเลียนแบบธนาภพแล้วหัวเราะชอบใจ
อนุภาพส่ายหน้า อดขำกับการยั่วเย้าของนายตำรวจอารมณ์ดีไม่ได้ แต่รอยยิ้มของเขาต้องหุบลง เมื่อมองไปเห็น “ตัวปัญหา”คนสำคัญที่กำลังเดินตรงมา
...กษิดิษฐ์...กษิดิษฐ์อีกแล้ว...คราวนี้มาพร้อมกับนิตินัย
อธิคมยังไม่เห็น “อดีต” ของตัวเองสองคนที่แท็คทีมเดินเข้ามาพร้อมกัน ปากยังคงล้อเลียนธนาภพอยู่ไม่ยอมหยุด จนอนุภาพกระทุ้งศอกเข้าชายโครงจึงรู้สึกตัว
“โอ๊ย อะไรกันคุณนุ เจ็บนะ ผมทำอะไรผิดอีกละทีนี้” อธิคมบ่น พลันนิ่งไปชั่วขณะเมื่อเงยหน้าขึ้นมองสองหนุ่มที่เดินเข้ามาหา
“ดีๆ นะผู้กอง ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ผมไม่รับรองความปลอดภัยของสองคนนั่น” อนุภาพเสียงเข้ม “กุญแจห้องสวีทอยู่ที่ผมนะ ขอบอก ระวังได้นอนตากยุงหน้ารีสอร์ท”
“ใจร้าย ถ้าผมจัดการได้คืนนี้ต้องให้รางวัลผมนะ” อธิคมบ่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เตรียมพร้อมสำหรับการบุกของข้าศึก
...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน หากกษิดิษฐ์กับแบงค์พูดยังไม่รู้เรื่องอีกละก็ เขาจะดุให้ร้องไห้กลางงานเลยทีเดียว จะได้จบเรื่องไปเสียที...ยังไงๆ คืนนี้เขาก็ไม่ยอมนอนตากยุงหน้ารั้ว The Avalon Suite หรอก ยิ่งธนาภพเป็นเจ้าของรีสอร์ท เขายิ่งไม่ไว้ใจให้อนุภาพนอนคนเดียว
งานเลี้ยงเปิดตัว The Avalon Resort อย่างเป็นทางการจบลงเอาเกือบหกทุ่ม แบงค์ นิตินัยร้องเพลงคู่กับเวโรนิกา สเตรดี้ นักร้องดาวรุ่งดวงใหม่ที่บินตรงมาจากออสเตรเลียเพื่องานนี้โดยเฉพาะ
อธิคมยอมรับว่านิตินัยเป็นนักร้องมืออาชีพที่มีความสามารถเยี่ยมยอด แม้ชายหนุ่มจะมีเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับคลิปวีดีโอที่ทำเอาชีวิตซวนเซไปพักหนึ่ง แต่นิตินัยก็กลับมายืนหยัดในวงการได้เหมือนเดิม และดูท่าทางจะยิ่งดังขึ้นมากกว่าเดิม และแม้ว่าจะโดนเขาตำหนิอย่างตรงไปตรงมาต่อหน้าอนุภาพและกษิดิษฐ์จนนักร้องหนุ่มน้ำตาซึม แต่เมื่อถึงคิวจะต้องขึ้นร้องเพลงปิดงานคู่กับนักร้องดังระดับโลก นิตินัยก็ทำหน้าที่ไม่บกพร่อง
กษิดิษฐ์เสียอีกที่ทำท่าเก่งกว่านิตินัยมาตลอด แต่กลับเสียศูนย์จนผลุนผลันออกไปจากงาน คราวนี้เขาไม่ไว้หน้ากษิดิษฐ์อีกแล้ว ชายหนุ่มคุกคามอนุภาพจนเขาทนไม่ได้ กษิดิษฐ์ไม่ยอมรับความเป็นจริงที่ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วและไม่คิดจะหวนกลับไปคบกับใครในอดีตที่ผ่านมา
“อดีตก็คืออดีตนะกษิดิษฐ์ เลิกตอแยพี่เสียที ปัจจุบันนี้พี่มีแต่คุณนุคนเดียวเท่านั้นและอนาคตก็คุณนุ” เขาพูดกับกษิดิษฐ์เป็นครั้งสุดท้าย สองต่อสอง ก่อนน้ำตาของชายหนุ่มจะไหลออกมาเอ่อล้นดวงตาเจ็บปวดคู่นั้น
บางทีอธิคมก็ไม่แน่ใจนักว่ากษิดิษฐ์อาลัยอาวรณ์เขาขนาดนี้เพราะรักและหลงมากจนตัดใจไม่ได้ หรือเพราะต้องการเอาชนะกันแน่
อนุภาพไม่ทันได้ยินประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับกษิดิษฐ์เพราะก่อนหน้านั้นชายหนุ่มผละหนีไปคุยกับตฤณที่ยืนคุยอยู่กับอัสนัยเพราะคงหมดความอดทนที่จะต่อล้อต่อเถียงกับกษิดิษฐ์แล้ว
11 11 11 11 11 11 11 11 11 11 11 11 11
-
จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ
แอนด์ งง
เอิ๊กกกกกก
-
คืนนี้ ได้รางวัลป่าว
สารวัตร :z1:
-
เหมือนจะ งงๆ แบบว่ารวบรัดบ้างอะไรบ้างรึเปล่า
-
เรื่องโน้น ก็ 11
เรื่องนี้ ก็ 11
เดี๋ยวก็ ให้คุณนุ เป็นแฟนกะคุณภูวนัย เลยซะนี่
-
เอาหน่ะ สู้ๆ มาต่ออีกนะ ทุกคนกำลัง งง
-
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและติดตาม งง กันครับ คนเขียนก็งงเหมือนกันครับ :z1:
อนุภาพกับอธิคมได้รับเชิญจากธนาภพมางานเปิดตัวรีสอร์ที่เชียงใหม่ครับ
รวบรัดเิกินไป เดี๋ยวจะแก้ไขเพิ่มใน draft ที่ 2 ครับ โพสที่นี่เป็น draft 1 ใหม่ๆ สด พิมพ์เสร็จร้อนๆ
ต่อไปบทที่ 12 ครับ
12
เวลานี้...กลางดึก..บนเตียงนอนกว้างกลางห้องนอนใหญ่ของ The Avalon Suite อธิคมจึงทวง “รางวัล” ในฐานะที่ปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้น
“มามะ คุณนุ ตามสัญญา มาให้ผมชื่นใจซะดีๆ” อธิคมทำเสียงหวาน นัยน์ตาพราวระยับเมื่อเอื้อมมือไปดึงอนุภาพให้ขึ้นมาบนเตียง
“รางวัลอะไร” อีกฝ่ายตีหน้าซื่อ
"อ๊ะอ๊ะ อย่ามาทำเป็นลืม ก็รางวัลที่ผมกำจัดมารหัวใจคุณนุไปได้ตั้งสองคน" นายตำรวจหนุ่มยักคิ้ว
"ผมว่ามันเป็นหน้าที่ของสารวัตรที่ควรกระทำมากกว่านะครับ" อนุภาพยักไหล่
"อ้าว ไหงพูดแบบนี้ล่ะครับ" อธิคมทำหน้าเหรอหรา
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรางวัลที่ว่า" อนุภาพยังทำไม่รู้ไม่ชี้
"รางวัลสำหรับคนที่เลิกเจ้าชู้ไงจ๊ะที่รัก" อธิคมยักคิ้วหลิ่วตา "ให้กำลังใจกันหน่อยสิ จะได้มีแรงสู้ต่อ"
"ผมว่าควรจะเป็นผมที่ต้องพูดว่าจะได้มีแรงสู้ต่อ" อนุภาพยังขัดขืน ไม่ยอมขึ้นมาบนเตียง "สารวัตร ผมกำลังเช็ดหน้าอยู่"
"ไม่ต้องแล้ว จะเช็ดทำไม อีกหน่อยก็เหงื่อออกโทรมตัว มามะ มาให้ผมเชยชมเดี๋ยวนี้นะ" อธิคมออกแรงมากกว่าเดิม จนในที่สุดคนที่ทำไก๋ไม่ยอมรักษาสัญญาก็ถูกอ้อมแขนแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มประคองกอดเอาไว้
"สารวัตร ผมง่วงแล้ว" อนุภาพอู้อี้ เพราะอธิคมเร่มเรียกร้องรางวัลด้วยการระดบจูบทั่วใบหน้า
"ผมไม่ง่วง"
"ฮื่อ สารวัตร พรุ่งนี้เช้าไม่ได้หรือ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว" อนุภาพพยายามต่อรอง
"พรุ่งนี้อีกรอบ แต่คืนนี้ขอโหมโรงก่อน" อธิคมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวของอนุภาพ ลูบไล้ผิวกายเนียนแน่นของชายหนุ่ม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งอ้อมไปด้านหลัง เกาะกุมบั้นท้ายเกร็งแน่นของคนรักแล้วบีบเค้นเบาๆ
"โหมโรงทั้งปี โหมโรงกับเอาจริงไม่เห็นต่างกันเลย" คนที่โดนลุกล้ำบ่นเสียงกระท่อนกระแท่น ก่อนจะบิดตัว แอ่นร่างเมื่อปลายนิ้วของสารวัตรมือปราบเขียจุดเล็กๆ บนหน้าอกที่ไวต่อความรู้สึก ลิ้นของอธิคมสอดเข้าไปในหูของเขา ตวัดดุนแล้วเม้มติ่งหูนุ่มๆ จนต้องส่ายหน้าไปมา มือดันอกกว้างบึกบึนของนายตำรวจให้ออกห่าง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม กลับบดเบียดตัวเข้าแนบชิดมากกว่าเดิม
"คุณนุครับ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว" อธิคมเสียงกระเส่า มือที่อยู่ด้านหลังสอดเข้าไปในกางเกงของอนุภาพ นิ้วสอดไล้เข้าไปในจุดที่เขาโปรดปรานที่สุด
อนุภาพสะดุ้งเฮือก มือที่เคยผลักหน้าอกของคนรักเปลี่ยนเป็นขย้ำราวจะหาที่ยึด อีกฝ่ายไม่ร้องโอดโอยอย่างที่เคยแกล้งทำ หากส่งเสียงครวญครางอยู่ในลำคออย่างชอบใจ บดปากเข้ากับปากอิ่มเต็มของอนุภาภ แล้วสอดลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานของชายหนุ่มที่เขารัก
อธิคมหมดสิ้นแล้วซึ่ความอดทน แรงปรารถนาอัดอยู่ในตัวเขาแจนแทบจะระเบิดราวกับลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปจนเต็มที่ ร่างกายร้อนเร่าประหนึ่งถูกเผาด้วยไฟร้อนจัด องคาพยพส่วนนั้นของเขาแข็งแกร่งจนปวด ขยับตัวดุนดันกางเกงจนต้องปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
ร่างเปลือยทั้งสองกอดกระหวัดรัดกับแน่นดั่งงูสองตัวที่กำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอาหาร สองร่างบดเบียดเข้าหากันจนเกือบกลายเป็นเนื้อเดียว เกลือกกลิ้งไปหาบนที่นอนนุ่มสบาย เสียงครวญครางสอดประสานกันดั่งเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงจังหวะเร้าใจ
อธิคมพลิกตัวนอนหงาย หรี่ตาให้อนุภาพรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะ 'เรียกร้อง' รางวัลของเขา ชายหนุ่มคนรักของเขาแกล้งทำหน้าอิดออด จนอธิคมต้องเอื้อมมือไปประคองท้ายทอยของชายหนุ่มให้ก้มต่ำลงมา อนุภาพช้อนตาขึ้นมองนายตำรวจหนุ่มผู้ที่กำลังมองอยู่ด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะขยับศรีษะลง
อธิคมตาปรือด้วยความปรารถนา ปากเผยอขึ้น เลียริมฝีปาก พนักหน้าให้คนรัก 'เริ่ม' เสียที
"คุณนุ ผมจะขาดใจอยู่แล้ว อย่าทรมานกันเลยครับ" อธิคมขอร้องเสียงกระเส่า แอนกรายเกร็งแน่น สองมือของอนุภาพเกาะกุมความเป็นชายของเขาขยับช้าๆ เพียงสัมผัสแรก อธิคมก็แทบจะระเบิดราวกับน้ำพุร้อนที่จะกระเสือกกระสนจะดันพุ่งขึ้นมาจากผิวดิน
"คุณนุครับ" อธิคมหลับตาพริ้ม กลั้นหายใจ รอความเย็นชุ่มชื่นจากริมฝีปากของชายหนุ่มปากแดงอิ่มเต็มที่เขาเคยลิ้มรสไม่เคยเบื่อ
อนุภาพยังไม่ยอมให้สิ่งที่อธิคมต้องการ ชายหนุ่มหยอกล้อนายตำรวจด้วยปลายนิ้ว จนสารวัตรมือปราบแทบดิ้นพรวดพราด มือแข็งแรงดันท้ายทอยเขาให้ต่ำลง แต่อนุภาพส่ายหัวขัดขืน สองมือที่เกาะกุมแก่นกายของอธิคมขยับพรวดเดียว ทำให้ร่างของนายตำรวจหนุ่มสะดุ้งเฮือก สูดปากเสียงลั่น หน้าท้องแกร่งเด้งขึ้น ลอยเด่นสวนทางกับมือของอนุภาพ ท่อนขากำยำอ้ากว้างขึ้น เกร็งจนกล้ามเนื้อชัดเจน
...ไม่ไหวแล้ว จะขาดใจตายเสียให้ได้...อนุภาพ...ทำไมทรมานเขาแบบนี้...
อธิคมอ้าปากกว้าง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รออย่างทุรนทุราย แต่ก็รู้ว่าอีกไม่นาน อนุภาพจะทำให้เขารู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ที่เย็นฉ่ำ แต่เร่าร้อนภายในเวลาเดียวกัน
อธิคมนึกอะไรบางอย่างได้ จึงละมือออกจากท้ายทอยของคนรัก สองแขนเหยียดกาง เตรียมตัวรอกับการทักทายจากปลายลิ้นของชายหนุ่ม หลังๆ มานี่เขาเรียนรู้ว่าอนุภาพไม่ยอม 'ให้รางวัล' เขาหากมือเขายัง 'ดื้อดึง' อยู่บนหัวของชายหนุ่ม
"โอ้ว" อธิคมครางเสียงสั่น ทันทีที่เขาละมือ อนุภาพก็ฉกลิ้นใส่กายของเขาราวจงอางฉกเหยื่อ สารวัตรหนุ่มสะท้านไปตังเพียงเพียงได้รับการสัมผัสเพียงน้อยนิด กายแอ่นไปตามจังหวะที่ถูกจู่โจม ช้าบ้าง เร็วบ้างสลับกันไป สอดประสานกับอีกฝ่ายทีปรนเปรอเขาด้วยลิ้นและริมฝีปากจนแทบเขาแทบจะทนไม่ไหวต้องขยับตัวออก หากคนที่กำลังเมามันกับการฉกเหยื่อกลับไม่ยอม สองมือรั้งเอวนายตำรวจเอาไว้แน่นไม่ยอมให้หลบหนี อธิคมกลายเป็นนักโทษที่ต้องโดนทำร้ายด้วยปากอย่างรุนแรง เมื่อพอใจแล้ว อีกฝ่ายจึงเงยหน้าขึ้นเปลี่ยนเป้าหมาย
...คราวนี้อธิคมยิ่งครวญครางเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้รับรางวัลเกินคาด
คืนนี้เขาไม่ได้เป็นคนคุมเกม เขามีหน้าที่นอนอยู่เฉยๆ รอรับการปรนนิบัติอย่างเดียว...การปรนเปรอที่อนุภาพเป็นคนทำให้...ทุกอย่าง...
...อนุภาพไม่อิดออด หากทำหน้าหน้าที่สุดฝีมือ เมื่อ 'เชยชม' สารวัตรที่รักของเขาจนเป็นที่หนำใจแล้ว คราวนี้ถึงเวลา 'ทะยาน' สู่สวรรค์ด้วยพาหนะที่แข็งแรงทรงพลังของเขาส
ชายหนุ่มยึดข้อมือสองข้างของเขาที่นอนแผ่หราอยู่ ก้มหน้าลงมายิ้มให้บางๆ แล้วขยับตัวลงไปยังเป้าหมายที่ผงกรอรับอยู่ อนุภาพหลับตา ปากบิดเบี้ยวด้วยความจุกแน่นเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น เพราะพาหนะที่จะพากันและกันไปถึงจุดหมายนั้นไม่ได้ขึ้นขี่ได้ง่ายๆ บางครั้งเขายังสงสัยตัวเองว่า 'ครอบครอง' ส่วนนั้นของอธิคมเข้าไปได้อย่างไร เพราะอธิคมนั้นรูปร่างสูงใหญ่ และอะไรๆ ในตัวก็มหึมาน่ากลัวยิ่งนัก
อนุภาพหอบหายใจถี่หนัก ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ กลั้นเก็บเอาไว้แล้วดันตัวลงไปช้าๆ จนได้ครึ่งทางจึงจำต้องอ้าปากกว้าง พ่นลมหายใจออกมาเพราะรู้สึกเหมือนจะขาดใจ และเมื่อครอบครองที่นั่งบนยานพาหนะที่จะพาขึ้นสู่สวรรค์ได้สำเร็จเต็มที่ เขาหยุดรอชั่วครู่หายใจแรงๆ ราวกับวิ่งมาเป็นสิบๆ กิโล มือตบหน้าอกคนที่อยู่ข้างล่างเบาๆ
"สารวัตร อยู่เฉยก่อนนะครับ" อนุภาพเสียงขาดห้วง รู้สึกเหมือนจะขาดใจ "ผมจะขยับเอง"
อนุภาพเริ่มการเดินทาง ขยับกายขึ้นล้าๆ แม้จะคุ้นเคยกับม้าศึกตัวนี้ แต่ทุกครั้งที่ขึ้นขี่ ม้าคึกก็มักจะพยศทุกครั้งเมื่อใกล้จะถึงกลางทาง เขาต้องคอยลงแส้ไม่ให้คึกคะนองเกินเหตุ
อธิคมครวญครางเสียงดัง ส่ายหน้าไปมาเมื่อคนขี่ม้าขยับเร่งความเร็วขึ้น แก่นกายของเขาขยับตามอัตโนมัตื เร่งจังหวะตามคนขี่ให้ทัน จนบางครั้งแทบจะควมคุมตัวเองไม่ได้ เพราะหากเร็วเกินไป คนขี่จะกระแทกกายลงมาแล้วหยุดนิ่ง กดบีบเอาไว้จนเขาต้องกลั้นหายใจ ยอมผ่อนความเร็วให้จ๊อคกี้ขยับท่วงท่าต่อไป แล้วเปลี่ยนเป็นบดเบียดวนไปวนมาเหมือนจะพยายามถอดเสาที่ปักหลักอยู่กับพื้นดินด้วยการโยกไปโยกมาให้ดึงขึ้นได้ง่าย
…ไม่ไหวแล้ว...แก่นกายของเขาร้อนผ่าวแทบจะระเบิด แดงก่ำและร้อนเหมือนเอาแท่งเหล็กแช่ลงไปในปากปล่องภูเขาไฟ ยิ่งได้รับการเสียดสียิ่งทำให้แท่งเหล็กอยากจะพุ่งทะยานขึ้นไป หวังว่าจะได้รับความชุ่มเย็นจากฝนที่อาจจะตกลงมาดับความเร่าร้อน
"คุณนุ อ๊าส์...เสียวจังเลยครับที่รัก อย่าหยุดนะ...อืมม" อธิคมครางกระเส่าเมื่ออนุภาพเร่งความเร็วขึ้น นายตำรวจมือปราบขยับเอวตามหวังหวะให้ทัน หากบางครั้งเขาใจร้อน เผลอตัวเด้งแรงเกินไปจนจ๊อคกี้หัวสั่นหัวคลอน จึงโดนกำราบด้วยการฟาดฝ่ามือลงบนอกกว้างแกร่งจนเห็นเป็นรอยแดง
"ผู้กอง...บอกว่าให้อยู่เฉยๆ" อนุภาพเสียงเข้ม กดตัวลงมาแน่น เข่าหนีบสีข้างของอธิคม แล้วหยุดนิ่ง "นี่แน่ะ"
"โอ้ย...คุณนุจ๋า ผมอยู่เฉยแล้ว" อธิคมแก้ตัว แต่เอวยังพยายามขยับดันให้อนุภาพโหย่งตัวขึ้น
จ๊อคกี้ที่กำลังพักเหนื่อยขย้ำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายตำรวจหนุ่มจอมพยศเพื่อเป็นการบังคับให้ม้าศึกอยู่นิ่ง แล้วฟาดด้วยฝ่ามือเสียงดัง
"นี่แหน่ะอยู่เฉย"
"อูย คุณนุ" อธิคมครางราวเจ็บปวดที่โดนฟาด หากนัยน์ตาพราวระยับ ไม่มีท่าทีจะเชื่อฟังหรือเกรงกลัว
"โอ๊ย สารวัตร...บอกว่า...อย่า..."
อธิคมไม่อาดทนได้อีกต่อไป อนุภาพบอกให้เขาอยู่เฉยๆ เขาจะทำได้อย่างไร ที่ยอมนอนเป็นม้าอาหรับให้ห้อตะบึงมาตั้งนานเขาต้องอดทนจนแทบกัดลิ้นตัวเองขาด กรามที่เกร็งตอนนี้ปวดไปหมด ถึงเวลาที่เขาต้องเป็นฝ่ายควบบ้างแล้ว...คราวนี้เขาต้องเป็นคนคุมจังหวะ
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปจับเอวของคนรักแล้วตรึงเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่ากายจะหลุดออกจากกัน อนุภาพรู้ตัวว่าอธิคมจะทำอะไรจึงขึงตัวนิ่ง นายตำรวจดันตัวลุกขึ้น อนุภาพยังพยายามผลักหน้าอกเขาไว้ แต่อธิคมแรงเยอะกว่า
"ผู้กอง บอกแล้วไงว่าให้อยู่เฉยๆ"
"ผมขอขึ้นบนบ้างสิ เดี๋ยวเสียเชิงชายหมด อยู่ข้างล่างหายใจไม่ออก" อธิคมโต้แย้ง แล้วยื่นหน้าเข้าซุกไซร้ซอกคออนุภาพ ตวัดลิ้นโลมเลียลำคอขาวสะอาดของคนรัก ขณะที่เอวก็ขยับไปมาไม่ยอมหยุดนิ่ง
"สารวัตรครับ..." อนุภาพเสียงขาดห้วง มือเปลี่ยนจากการผลักหน้าอกแฟนหนุ่มเป็นโอบรัดต้นคอ เลิกคิดที่จะขัดขืนอธิคมอีกต่อไป เพราะถึงยังไง อธิคมก็คงไม่ยอม เพราะนายตำรวจมักจะกลายเป็นผู้ควบคุมเกมเพื่อพาเขาไปสู่สวรรค์เช่นเคย
อธิคมยังไม่ยอมถอนกายออกจากคนรัก นายตำรวจผู้คึกคะนองดั่งม้าศึกยังตะกองกอดคนรักเอาไว้แนบออก (ปราถนาอยากจะดันกายให้ทะลุไปถึงข้างหลังของอนุภาพ อิ อิ อิ) ก่อนดันตัวให้ชายหนุ่มนอนราบลงกับเตียง
"เอ่าล่ะนะคุณนุ อย่าหลับตานะครับ" อธิคมล้อเล่นยิ้มๆ ดึงตัวออกมาพอหมิ่นเหม่ก่อนจะเสือกตัวดันเข้าไปช้าๆ
"ฮื่อ...สา..ร...วัตร...แน่น" อีกฝ่ายร้อง กัดฟันแน่น
"เมื่อกี้ไม่เห็นบ่น" อธิคมเสียงกระเส่า "อ้าขากว้างอีกหน่อยสิครับที่รัก"
อนุภาพทำตาม รู้สึกราวกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ "สารวัตร...สงสารผมบ้างนะ"
อธิคมยิ้มหวาน ก่อนจะดึงตัวออกอีกครั้งช้าๆ แล้วหยุดนิ่ง หมุนเอวไปมาเพื่อหยอกล้อคนรัก อีกฝ่ายจิกนิ้วลงกลางหลัง แหงนหน้าสูดปากด้วยความซาบซ่านพลางดุนายตำรวจขี้เล่นว่า "อย่าแกล้งสิ โอว..."
"คุณนุ ผมเร่งแล้วนะ" อธิคมก้มหน้าลง เม้มติ่งหูของชายหนุ่ม สลับกับไล้ลิ้นโลมเลีย "นะครับ นะ นะ"
"พูดอยู่นั่นแหล่ะ" อนุภาพดุ "จะทำ...อะไร...ก็...ทำ...โอ๊ย" สิ้นเสียง ชายหนุ่มต้องสะดุ้งเฮือกเพราะนักเจาะรูปหล่อควงสว่านกระแทกเข้ามาจนจุกไปทั่วท้องน้อย
อธิคมขยับตัวเร่งแรงและเร็วขึ้น สลับกับบดเบียดเชื่องช้าให้โอกาสแฟนหนุ่มได้หายใจพัก ก่อนจะพาอนุภาพทะยานไปด้วยกัน เสียงร้องผสมผสานกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อกัน พร่ำรำพันถ้อยคำรัก ขยับลีลาท่วงท่าพลิกแพลง ทำราวกับว่าบนเตียงเป็นสมรภูมิรบที่ต้องกระหน่ำแทงห้ำหั่นกันให้ขาดใจตายกันไปข้างหนึ่ง
อนุภาพปล่อยให้อธิคมพาเขาลอยละล่องไปในความเร่าร้อนประหนึ่งควบม้ากลางทะเลทราย...ร้อน...ร้อนมาก...ร้อนจนปรารถนาจะให้มีน้ำพุ่พุ่งขึ้นมาจากผืนดิน ราดรดเขาทั้งสองให้เย็นชุ่มฉ่ำ
"ผู้กอง..." อนุภาพเรียกคนรัก หอบหายใจถี่ราวกับอากาศรอบข้างกำลังจะหมดไป ต้องอ้าปากกว้างสูดเข้าไปเพื่อต่อชีวิต "เร็วๆ สิครับ...ผม...จะไม่ไหวแล้ว"
อธิคมไม่ตอบ สอดมือเข้าไปใต้เอวของชายหนุ่ม รัดไว้แน่น แล้วดันตัวคุกเข่า ก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน
คราวนี้อนุภาพทักท้วงเพราะรู้ว่าอธิคมกำลังจะทำอะไร "ผู้กอง จะทำอะไร"
"รู้แล้วยังจะถาม" อธิคมเสียงสั่น เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน "เดินเล่นกันซักหน่อยนะจ๊ะ"
อนุภาพส่ายหน้า แต่มือรีบรัดต้นคอชายหนุ่มไว้แน่น ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของอธิคม เตรียมตัวรับสิ่งที่นายตำรวจกำลังจะทำกับเขา
"เดี๋ยวตกนะจ๊ะ" อธิคมกระซิบเสียงพร่า มืออีกขวาละมาช้อนใต้ต้นขาส่วนบนของคนรัก "รัดแน่นๆ"
"อู้ว...สารวัตร อย่านานนักนะ จะไม่ไหวแล้ว"
"รอบเดียวเท่านั้น" อธิคมพยักหน้า แล้วเริ่มพาแฟน 'เดินเล่น' ไปรอบๆ ห้อง หยุดพักเป็นจังหวะเพื่อขยับกายท่อนล่างให้กระชับแน่นขึ้น เพราะเกรงกลัวว่าจะพรากออกจากกัน เวลานี้เขาอยากจะเป็นเนื้อเดียวกันกับอนุภาพมากที่สุด
"คุณนุจ๋า ผมรักคุณนุที่สุด คุณนุรักผมไม๊ครับ" อธิคมออดอ้อน อีกฝ่ายส่ายหน้า หลับตาปี๋ หอบหายใจแรง
"นี่แน่ะ" อธิคมยิ้มมุมปาก ทำโทษคนที่ไม่ยอมรับว่ารักเขา เสียงคนที่โดนทำโทษร้องโอดโอย แต่นายตำรวจหาได้สงสารไม่ กลับเร่งจังหวะเร็วขึ้น พร้อมกับเซ้าซี้ไม่หยุด "รักไม๊ครับ...โอย..."
อนุภาพก้มหน้าลงงับปากเข้ากับต้นคอของนายตำรวจที่จงใจแกล้งเขา มือฟาดเข้าที่กลางหลังของคนที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง
ยิ่งโดนทำร้าย อธิคมยิ่งฮึกเหิม ตอบกลับด้วยความรุนแรงเช่นกัน จนอนุภาพยอมเลิกกัดเขา เปลี่ยนมาเป็นแหงนหน้า อ้าปาก ร้องครางด้วยความรัญจวน
ปากแดงของชายหนุ่มยั่วยวนอธิคมนัก เขายื่นหน้าไปโลยเลียใต้คางของคนรัก พยายามเขย่าตัวของอนุภาพให้ยอมยื่นหน้าเข้ามาบดปากจูบเขา ลิ้นทั้งสองตวัดเกี่ยวกันแน่นจนแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกันเช่นร่างกาย อธิคมพาคนรักระเริงสุขอยู่จนเขาก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน อธิคมร้องครางเสียงดัง สะดุ้งเฮือกเป็นครั้งสุดท้าย ร้องเรียกอธิคมด้วยคำที่นำตำรวจหนุ่มอยากได้ยินที่สุด ก่อนจะเกร็งตัวหนีบรัดอธิคมจนชายหนุ่มแทบจะขาดใจ
สารวัตรอธิคมไม่รออีกต่อไปแล้ว อนุภาพเพิ่งถึงจุดหมาย เขารู้สึกได้ถึงความอุ่นข้นพุ่งรดหน้าท้องแกร่งของเขา จึงกระแทกกายเข้าไปในตัวคนรักลึกที่สุดเท่าที่ทำได้ พร้อมกับพาอนุภาพไปสัมผัสกับความสุขสุดยอดที่ทำให้ร่างกายของทั้งสองกระตุกราวถูกช๊อตด้วยไฟฟ้า...หากเป็นการกระตุกที่เสียวซ่านจนแทบจะทำให้ทั้งสองลืมว่ากำลังยืนอยู่บนโลกมนุษย์
เวลานี้...ชายหนุ่มทั้งคู่รู้สึกประหนึ่งว่ากำลังล่องลอยอยู่เหนือเมฆ สูงขึ้น...สูงขึ้น...สูงจนมองไม่เห็นสรรพสิ่งรอบกาย นอกจากความว่างเปล่า...ความว่างเปล่าที่สวยงามราวกับว่ากำลังอยู่บนสวรรค์
อธิคมหมดแรง...ม้าศึกที่คึกคะนองต้องทรุดตัวลงกองกับพื้น แต่กายของเขายังตรึงแน่นอยู่ในร่างของคนรักที่โอบรัดเขานิ่งสนิท...มีเพียงส่วนนั้นที่กำลังห่อหุ้มเขาอยู่กระตุกถี่กระชั้น บีบรัด รีดเอาทุกอยาดหยดของความสุขจนอธิคมครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่าน
"คุณนุ พอเถอะครับ...ผม...โอย..." อธิคมวิงวอน "อูย...เดี๋ยวตัวแห้งหมด"
"บ้า" อนุภาพเสียงเข้ม ฟาดคนขี้เล่นด้วยฝ่ามืออีกหนึ่งครั้ง
"โอ๊ยเจ็บ" อธิคมร้องลั่น แล้วขยับเอวแรงๆ จนอีกฝ่ายก็ร้องลั่นเหมือนกัน
"ผู้กอง หยุดนะ ไม่เอา..."
"มาทำผมก่อนทำไมล่ะ" อธิคมทำเสียงงอน
"ออกไปนะ" อนุภาพสั่ง
"ไม่"
"ฮื่อ...สารวัตร"
"ได้เค้าแล้ว จะให้เค้าออกเร็วๆ ได้ไง ขออยู่ต่อนานๆ" อธิคมยิ้มวาบหวาม ดันตัวอนุภาพให้เอนนอนตะแคงลงกับพื้น แล้วหมุนตัวเองให้ไปอยู่ด้านหลัง
"สารวัตร..." อนุภาพครางเสียงอ่อน แม้จะถึงจุดสุดยอดไปแล้วแต่เขาก็ยังรู้สึกเสียวซ่านไม่ต่างจากเมื่อครู่ ความเปียกลื่นเมื่อครู่ตอนนี้เริ่มฝืด อธิคมยังไม่ยอมถอนกายออก กลับตะกองกอดเขาไว้แนบออก แผ่นหลังเขาเบียดอยู่กับอกกว้างของชายหนุ่ม รู้สึกถึงไออุ่นซาบซ่านจนไม่อยากให้อธิคมขยับตัวออกห่าง
อธิคมกระซิบข้างหูคนรักด้วยถ้อยคำหวาน ปากขบเม้มจนอนุภาพบ่นว่าใบหูเขาคงเป็นแดงไปหมดแล้ว อธิคมบอกว่าหยุดเม้มก็ได้ แต่ขอเป็นไล้ลิ้นแทน
"ผู้กอง...เมื่อยแล้วนะ เจ็บแขน" อนุภาพบ่น การนอนตะแคงบนพื้นเป็นเวลานานเริ่มทำให้รู้สึกไม่สบายตัว
"งั้นไปต่อบนเตียง" อธิคมพูดกลั้วหัวเราะ โอบรัดตัวแฟนหนุ่มแน่น แล้วขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้นทั้งๆ ที่ตัวยังติดกันอยู่
"สารวัตรอย่านะ"
"ทำไม่อีกล่ะ คุณนุนี่เรื่องมากจริง" อธิคมแกล้งบ่น ก่อนจะร้องออกมาเพราะโดนอีกฝ่ายจิกนิ้วที่ต้นแขน
"ก็จะไปทั้งยังงี้เหรอ"
"ผมทำได้ อย่าดิ้นก็แล้วกัน" อธิคมหัวเราะ ตั้งท่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ "อุ้มแฟนขึ้นเตียง ไม่เห็นจะยากตรงไหน"
"หยุดแผลงได้แล้ว" อนุภาพปรามนายตำรวจคนเก่ง ก่อนจะกำราบอธิคมด้วยการกระตุกกล้ามเนื้อบางส่วนทำโทษชายหนุ่ม
"อูย..." อธิคมคราง...ยิ้มร่ารับการทำโทษ ก่อนจะอุทธรณ์เสียงอ่อนเมื่ออนุภาพขยับตัวหนีจากแก่นนกายของเขา "คุณนุ...ฮื่อ...รีบออกทำไม"
"เจ็บ"
"เจ็บจริงเหรอ เมื่อกี้ครางเสียงหลงบอกว่าชอบ บอกว่าเร็วๆ แรงๆ" อธิคมเย้า ก่อนจะรีบพลิกตัวออกห่าง เพราะรู้ทันอนุภาพที่รีบหันมาเงื้อมือเตรียมฟาดคนปากดี
"คุณนุ อย่านะ อย่า...เจ็บนะ เห็นไม๊ ผมได้แผลไปทั้งตัวแล้วนี่" อธิคมอ้อนวอน แต่นัยน์ตาเต้นระริก "สงสารกันบ้างสิ"
"กวนอยู่ได้" อนุภาพพึมพำ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"แหม ก็คนมันรักนี่นา รักหรอกถึงหยอกเล่น รู้ไม๊ ถ้าไม่รักไม่ยอมให้รีดน้ำจนหมดตัวหรอก...โอ๊ยย..." คราวนี้อธิคมหนีไม่พ้น พูดเสร็จจึงต้องร้องลั่นเพราะอีกฝ่ายโถมตัวเข้าหา ฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างบนหน้าอกกว้างแกร่ง แล้วฟาดซ้ำอีกครั้งจนคนหวงน้ำหงายหลังลงกับพื้น หากไม่ยอมแพ้ดึงตัวคนที่ทำร้ายเขาตามลงไปด้วย
"ฤทธิ์มากนัก เดี๋ยวก็โดนแทงอีกรอบ" อธิคมขู่
"ก็ลองดูสิ" อนุภาพไม่ยอมเหมือนกัน
"ขอพักซักห้านาทีนะ" อธิคมต่อรอง
"ไม่มีน้ำยา ห้านาทีเลยเหรอ เก่งจริงทำตอนนี้เลยสิ"
"อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาท้านะ"
"ผู้กอง...ง่วงแล้ว ปล่อยทีเถอะ" อนุภาพเลิกเล่นกับอธิคม ยอมนิ่ง ปล่อยให้นายตำรวจกอดเขาแน่น
"บอกก่อนสิว่ารักผม และขอโทษที่สบประมาท บอกว่า นุ จะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว" อธิคมเสียงนุ่ม
"ไม่"
"งั้นก็โดน" อธิคมทำตาลุกวาบ ขยับตัวจะพลิกคนรักให้นอนราบกับพื้น
"เจ็บหลัง"
"งั้นไปที่มันไม่เจ็บหลัง" สารวัตรหนุ่มเสนอทางเลือก
"ผู้กอง นี่มันดึกแล้วนะ ผมง่วงนอนแล้ว" อนุภาพทักท้วง ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
"ดึกแล้วจะเป็นไรไป ไม่มีใครเขาเก็บเงินค่านอนดึกหรอกน่า"
"ง่วงนอน เข้าใจไม๊ ง่วง...นอน" อนุภาพเน้นเสียง ตอนนี้รู้สึกง่วงนอนจริงๆ
"ถ้าง่วงก็หลับไป ผมทำของผมเอง" อธิคมหัวเราะ ไม่ยอมเลิกหยอกล้อเลียนแฟน
อนุภาพหมดปัญญาจะทัดทานนายตำรวจหนุ่มพลังม้า อธิคมอยากได้อะไรแล้วต้องได้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่อธิคมจะยอมเชื่อฟังเขาเรื่องบทรัก ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน บางครั้งเขาต้องตื่นนอนแต่เช้า ไปทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน หมดแรงเพราะโดนอธิคมกวน จนใครๆ ที่ทำงานล้อเขาว่าหักโหมมากระวังต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล
...แบบนี้คงอายตายเลย...หากต้องเข้าโรงพยาบาล ให้หมอให้น้ำเกลือเพราะโดนแฟนมอบความรักจนไม่ได้พักผ่อน...ใครไม่รู้ แต่เขารู้...บางครั้งเขายังนึกเล่นๆ ว่าอธิคมก็คงตามไปสะกิด ส่งสายตาวิบวับให้แบบที่กำลังทำอยู่...ว่า "ขอผมเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว"
...ใครจะช่างออดอ้อนเหมือนอธิคมเป็นไม่มี...และที่สำคัญ ทุกครั้งที่อธิคมอ้อน เขาก็ทนไม่ได้เสียที...
"รักคุณนุจัง" อธิคมกระซิบข้างหู
อนุภาพโชคดี คืนนี้อธิคมคงพอใจแล้วจึงยอมให้เขาได้นอนพักผ่อน นายตำรวจหนุ่มดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น โอบกอดเขาแน่น พาเดินกลับไปที่เตียงนอน จูบเขาอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง ก่อนจะผลักให้ค่อยๆ เอนตัวลงบนที่นอน
"รัก รัก รัก"
"รู้แล้ว...นอนได้หรือยัง"
"คุณนุ ไม่อาบน้ำหรือ" อธิคมถาม
"ฮื่อ" อนุภาพหลับตา ทำเสียงในลำคอเบาๆ
"เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะ" อีกฝ่ายเสนอเสียงนุ่ม ก่อนจะผละออกไปเงียบๆ...
ธนาภพขบกรามแน่น มือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงกำแน่นจนรู้สึกถึงความเจ็บปวดของอุ้งมือที่โดนเล็กจิก เขาบอกตัวเองว่าการเห็นอธิคมและอนุภาพอยู่ด้วยกันอาจจะช่ยให้เขาตัดใจจากอดีตคนรักได้อย่างสิ้นเชิง ปีกว่าที่ผ่านมาเขาคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมากพอแล้ว แต่การได้เห็นอธิคมและอนุภาพอยู่ด้วยกันอย่างคนรั เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าที่คาดคิด
...อะไรที่คิดเอาไว้...ผิดไปหมด
The Avalon Suite ตรงหน้าที่เขายืนมองอยู่เป็นรีสอร์ทวีไอพีที่ออกแบบอย่างหรูหรา มีอาณาบริเวณที่แยกออกมาจากส่วนอื่นๆ ของโรงแรม เฉพาะพื้นที่ใช้สอยของสิ่งก่อสร้างก็มีพื้นที่กว่า 400 ตารางเมตร ยังไม่นับถึงสวนและสนามหญ้าที่กว้างกว่า 200 ตารางวาและสระว่ายน้ำขนาด 25 เมตร กำแพงสีขาวกั้นรอบบริเวณเพื่อความเป็นส่วนตัว ตอนนี้กั้นเขาออกจากอนุภาพโดยสิ้นเชิง
ธนาภพดึงมือออกจากกระเป๋ากางเกงเขายืนมองกำแพงสีขาวของเรือนพักสวีทมาเกือบชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ไฟดับลงเหลือเพียงดวงไฟหน้าประตูทางเข้าและนอกอาคาร ป่านนี้อนุภาพกับอธิคมคงเข้านอนไปแลว หลังจากที่จู๋จี๋กันตามประสาคนรัก เหลือเขาเพียงคนเดียว
...เขาที่เดียวดาย...เดียวดายมาตลอดตั้งแต่จากอนุภาพมาก...
-
ต่อ
เช้าวันใหม่อันสดชื่นทำให้คนที่เดินทอดน่องไปตามทางเดินโรยกรวดของรีสอรท์หรือสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด ตฤณมองภาพธรรมชาติสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน เขาต้องยอมรับว่าธนาภพสร้างรีสอร์ทได้สวยงามมาก เท่าที่ได้คุยกับแขกคนอื่นๆ ทุกคนต่างชมเป็นเสียงเดียวกันและพร้อมใจกันเทคะแนนให้เป็นรีสอร์ทระดับเหนือกว่าห้าดาว
...ทุกคน...รวมถึงแขกคนที่ชอบกระทบกระเทียบเขาอยู่บ่อยๆ ซึ่งตอนนี้ยืนหันรีหันขวางอยู่ตรงหน้า...
อัสนัยหันมาเจอตฤณที่ยืนมองอยู่จึงทำหน้าดีจแล้วเดินตรงเข้ามาหา เขาเดินตามหาตฤณอยู่นาน ตั้งแต่เห็นแวบๆ ที่ส่วนโถงต้อนรับของรีสอร์ท
...ผู้ชายอะไร เดินช้า แต่หายตัวไปเร็วมาก เหมือนในหนังผีที่ค่อยๆ เลื่อนไปเลื่อนมา แต่พอหันหน้าไปมองอีกทีก็หายตัวไปเสียแล้ว...
ตฤณดูผ่อนคลายขึ้น ใบหน้าเรียบตึงที่เห็นอยู่เป็นนิจเช้านี้ดูอ่อนโยนมากกว่าปกติ อัสนัยเดินเข้าไปหา ตั้งใจว่า ยังไงวันนี้ต้องชวนตฤณไปเที่ยวให้ได้ คืนที่ผ่านมาขณะนอนอยู่คนเดียวบนเตียง เขาคิดอะไรต่างๆ มากมายเกี่ยวกับผู้ชายหน้าดุคนนี้ และตัดสินใจแล้วว่า...ตฤณนี่ล่ะ ที่เขาจะเอามาเป็นแฟน และหากตณฤไม่ยอมจีบเขาเสียที เขาก็จะเป็นฝ่ายจีบเอง
...จะรอให้ตฤณเป็นคนเอ่ยปาก ท่าทางจะยาก จะพูดอะไรแต่ละคำ ดูเหมือนคิดแล้วคิดอีก...
"เจอคุณตฤณพอดี ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ" อัสนัยยิ้มกว้าง ทักทายอย่างอารมณ์ดี ทำให้อีกฝ่ายวางสีหน้าไม่ถูกเพราะแทบทุกครั้งที่พบกัน อัสนัยมักจะขัดแย้งเขาอยู่เสมอ
"ผมเป็นคนตื่นเช้า" ตฤณพูดเสียงเรียบ
...รู้แล้วน่า เข้านอนแต่หัวค่ำ แล้วจะไม่ตื่นเช้าได้อย่างไร เมื่อคืนเห็นหายไปตั้งแต่สี่ทุ่ม ไปเช็คดูที่รีเซฟชั่น พนักงานก็บอกว่าตฤณไปเอากุญแจห้องพักกลับห้องแล้ว แถมยังสั่งให้ปลุกตอนตีห้าครึ่ง
...คนอะไร...มาเที่ยวแท้ๆ ยังจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับไก่ขัน...ทำยังจะรีบไปขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกยังไงยังงั้น...
"แล้ววันนี้คุณตฤณมีแผนจะทำอะไรครับ" อัสนัยชวนคุย "คุณธนาภพชวนไปปีนเขา พี่คมกับคุณนุก็ไปด้วย คุณตฤณไปด้วยกันนะครับ"
"ผมปีนเขาไม่เก่ง" ตฤณออกตัว "กลัวว่าไปแล้วจะไม่สนุก"
...เขาสิจะสนุก...อัสนัยคิดในใจ รอโอกาสที่จะแกล้งตฤณมานาน เขาเพิ่งเรียนรู้เมื่อคืนนี้ว่าตฤณไม่ค่อยชอบความสูง
โลกกลมจริงๆ เมื่อคืนเขาคุยกับคุณเกรียงไกร เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งของพ่อเขาที่บังเอิญเคยรู้จักกับคุณอาของตฤณและเห็นตฤณมาตั้งแต่วัยรุ่น เขาหลอกถามเกรียงไกรจนในที่สุดก็รู้เรื่องเกี่ยวกับตฤณหลายอย่าง
ตฤณชอบดุเขาเสมอว่าทำตัวเป็นเด็กกว่าอายุ และทำให้เขาอ้ำอึ้งพูดไม่ออกหลายครั้ง ที่สำคัญ เขาอยากจะแหย่ให้ตฤณแสดงอารมณ์ทางสีหน้าออกมาบ้าง ตฤณเอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึม เขาอ่านไม่ออก ไม่รู้ว่าตฤณคิดอะไรอยู่
...เขาอยากจะรู้ว่าตฤณรู้สึกอย่างไรกับเขา ดูๆ ไปตฤณก็ดูเหมือนจะชอบเขาอยู่บ้าง แต่ดูอีกด้านหนึ่งก็เหมือนเอือมระอาเขาเต็มทน เพราะแทบทุกครั้งที่เจอกันมักจะเอาแต่เถียงกันอยู่เสมอ และทุกครั้ง เขาเถียงสู้ตฤณไม่ได้เสียที ทั้งที่ฝ่ายนั้นก็พูดอยู่แค่ไม่กี่ประโยค
"ไปกันเถอะรับ จะได้เป็นเพื่อนผม พี่คมก็ไปกับคุณนุ ผมไม่มีเพื่อน"
"คุณธนาภพก็ไป" ตฤณกล่าว
"คุณกษิดิษฐ์เกาะแจเลยครับ เห็นว่ากำลังตื๊อให้สอนปีนเขา" อัสนัยเบ้ปาก
...เมื่อคืนนี้เขาเห็นกษิดิษฐ์ทะเลาะกับอธิคมแล้วหายหน้าไป หลังจากนั้นไม่นานก็กลับเข้ามาในงานอีก แล้วทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเปลี่ยนมาคุยกับธนาภพอย่างสนิทสนม
"แต่ถ้าคุณตฤณกลัวว่าจะเบื่อที่มาเสียเวลากับผมก็ไม่เป็นไรครับ ผมก็คงไปนั่งดูสองคู่นั้นเขาปีนเขากัน" อัสนัยทำหน้าซึม
...ตฤณก็ตฤณเถอะ เจอลูกอ้อนแบบนี้ไม่ใจอ่อนบ้างก็ให้มันรู้ไป...
อัสนัยแอบหันหน้าไปซ่อนยิ้ม เพราะรู้ว่าขนาดนี้แล้ว ตฤณคงไม่ปฏิเสธ
"ไปก็ได้ครับ แต่ขอบอกก่อนว่าผมปีนเขาไม่คล่อง"
...ไม่คล่องสิดี...
อัสนัยยิ้มกว้าง นัยน์ตาระยิบระยับด้วยความดีใจ "ผมก็ไม่เก่งเหมือนกัน เราแค่ปีนๆ ตะกายอยู่เชิงเขาก็พอ ให้สองคู่นั้นเขาไปบนยอด"
ตฤณทำหน้านึก "แล้วนี่ไม่มีกิจกรรมอื่นทำกันหรือ"
...เช่นนั่งตกปลาอยู่เป็นชั่วโมงๆ โดยไม่พูดอะไรซักคำงั้นหรือ น่าเบื่อตายล่ะ ครั้งเดียวที่เคยไปตกปลากับตฤณ เข็ดจนตาย ไม่เอาอีกแล้ว...อัสนัยร้องตะโกนอยู่ในใจ
...ตีกอล์ฟ ตกปลา เล่นหมากรุก...กิจกรรมคนแก่...
"สิบโมงเจอกันที่ล๊อบบี้นะครับ ผมไปเตรียมของก่อน" อัสนัยขยับตัวจะเดินจากไป แต่หันกลับมาย้ำตฤณว่า "อย่าเบี้ยวนะครับ ไม่งั้น ผมจะตามไปลากคุณตฤณ ไม่ว่าคุณจะไปทำอะไรอยู่ที่ไหนก็ตาม"
ตฤณพยักหน้า แล้วยืนมองอัสนัยที่เดินลิ่วๆ ตรงไปสุดปลายทางเดินแล้วลับหายไปในสวนพรรณไม้ดอกไม้ประดับ
รีสอร์ทนี้กว้างมาก เหมือนเป็นหมู่บ้านเล็กๆ หมู่บ้านหนึ่งที่ใช้เวลาเดินร่วมชั่วโมงกว่าจะเดินรอบ
ตฤณเดินเล่นไปจนถึงร้านอาหารที่เปิดโล่ง มีระเบียงกว้างทาสีขาวสะอาดตา โต๊ะเก้าอี้ล้วนเป็นสีขาวเช่นกัน รวมถึงเคาท์เตอร์และเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ทุกชิ้น ให้ความรู้สึกประหนึ่งว่ากำลังเดินอยู่กลางเทวสถานที่กำลังเตรียมประกอบพิธีกรรมทางศาสนา
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทโฆษณาพบกับคุณเกรียงไกรเพื่อนของคุณอาเขา ทั้งสองนั่งคุยกันจึงรู้ว่าเกรียงไกรรู้จักกับอัสนัยและตฤณก็ได้ข้อมูลบางอย่าง
"เขาซักอาใหญ่เลย ซักละเอียดยิบ บอกว่ากำลังจะจ้างตฤณทำงานให้ เลยอยากได้ข้อมูล รายนี้ท่าทางจะเป็นลูกค้ารายใหญ่"
ตฤณอมยิ้ม...นึกถึงใบหน้าของอัสนัยและแววตาแปลกๆ เมื่อชวนเขาไปปีนเขา
...นี่ถ้าซักอาเกรียงไกรละเอียดยิบ ก็คงรู้ไปแล้วสิว่าเขาไมถูกโรคกับความสูง พี่พยายามชวนเขาไปปีนเขานี้ก็คงคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ
...อัสนัยนะอัสนัย จะพยายามแกล้งเขาให้ได้เลยหรือ
...รู้จักตฤณน้อยไปเสียแล้ว...
*************
-
แปะก้น น้องนาย ทันม้ายยยยยยยย
ลืมไปเลยว่ามีคู่นี้ด้วย อัสนัยกะตฤณ หุหุ ความจำสั้น
-
วันนนี้พี่นายน่ารักที่สุดในโลกเลย :กอด1:
มาลงให้เต็มๆตอนเลย หุหุ
-
โห ลงกันสองเรื่อง วันละสองบท ขนาดนี้ รักตายเลย
-
แหม.................ตอนนี้เรียกเลือดสุดๆ :pighaun:
แต่คู่ตฤนกับอัสนัยนี้ก็น่าสนุกน่ะเนี่ย อิอิ
-
:z1: :m25: :haun4:
:กอด1:
คุณนาย
o13
-
:pighaun: :impress3:รู้สึกว่าหลังนี่มดจะเต็มบอร์ดเลยนะครับ
สงสัยช่วงนี้คุณนักเขียนคงมีเรื่องดีๆ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ฮิ้วววววววววววววว อนุภาพสมชื่อจิงๆ เอาอธิคมอยุ่หมัดเลย :กอด1:
-
ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน วันนี้จุใจเลย ขอบคุณนะคับบบ
ว่าแต่ เรื่องลื่นขึ้นนะคับ อ่านรวดเดียว หลายตอนเลย... หรือว่าได้ยาดีมาคับเนี่ยย หุหุ
-
:m25:
บรรเทาอาการ คิดส์ถึง
คุณนุ สารวัตรทั้ง 2 และอาตี๋
ไปไดนิดส์ละ
+1 ขอบคุณที่มาต่อจ้า :z1:
-
น่ารักจิงๆ คุณคนแต่ง กัวโดนบ่นชิมิ รวดมาสองตอนเรย อิอิ หนุกมากเรย รอ ต่อปาย
-
คุณตฤณ แก้เผ็ดอัสนัยเลยค๊าบ
จะได้เป็นอีกคู่ซักที หุหุ รออ่านและลุ้นในตอนต่อไปนะครับ o13
-
เฮือก
:m25:
คุณนุสุดยอด จิงๆ
5555
คิดถึงอาทิตย์ๆๆ
คู่ตฤณ ก็น่าสน หุหุ
-
เอ่อ งงนิ๊โหน่ยอ่ะคับพี่นาย คือมันเกี่ยวอะไรกะ sasiล่ะเนี่ย ที่พี่นายมาโพสท์ช้าอ่ะ งง...
เอ๊...รึว่าเราไปเข้าฝันบอกพี่นายว่าให้มาลงช้าๆน๊อ จำไม่ได้ :confuse:
ว่าแต่ คู่ตฤณก็น่าสนนะเนี่ย อิ่ๆ o3 นอกใจพี่นุ กะศาลาวัด เอ๊ย สารวัตรแล้วอ่ะ :-[
-
อ้าว หมดสต๊อกแล้วเหรอจ๊ะ หนุ่มไม่น้อย
สรุปแล้วจริง ๆ แล้วอ่ะ เค้าจะกัดเราแน่เลย แต่ ไปใส่ชื่อผิด เป็นคุณ sasi อิอิ
-
บทที่ 13 ครับ
(โพสช้าไปหน่อยนะ มัวแต่ดูเขาแข่งว่ายน้ำกันอยู่ อาทิตย์เต็มสระเลย ให้ตายสิ :z1:
13
Toyota Alphad สีดำจอดลงหน้าจุดปีนเขาแห่งหนึ่งของอำเภอทางตอนเหนือของจังหวัดเชียงใหม่ ชายหนุ่มหกคนก้าวลงมาหยุดยืนมองหน้าผาที่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
"โอ้โห สูงไม่ใช่เล่น แบบนี้กี่ชั่วโมงจะถึงยอดครับคุณภพ" เสียงของกษิดิษฐ์ดังขึ้นก่อนใคร
ธนาภพยิ้มแล้วตอบว่า "ถ้าเก่งๆ ก็ครึ่งชั่วโมงครับ"
"แต่อย่างเราๆ คงสองชั่วโมง" อัสนัยเติม
"เราๆ นี่กี่คนกันเอ่ย" กษิดิษฐ์หันไปมองรอบๆ หยุดสายตาอยู่ที่อนุภาพชั่วครู่ แลวหันไปพูดกับธนาภพ
"แต่ถ้าได้ครูดี และนักเรียนตั้งใจ ผมว่าผมใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวก็คงถึง"
"พี่คมล่ะครับ ครึ่งชั่วโมงไหวหรือเปล่า" อัสนัยถามนายตำรวจหนุ่มที่ยืนทำตาหวานใส่อนุภาพที่ยืนกอดอกนิ่ง
"ชั่วโมงครึ่ง พี่ไม่มีครูสอนด้วยสิ" อธิคมตอบ ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง "ถึงมี ครูก็ไม่ยอมสอน"
"เจอนักเรียนแบบนี้ อาจโดนถีบตกเขา" อัสนัยยั่วเย้า "ใครสอนพี่ได้ก็เก่งล่ะ"
"โธ่ นัย พูดแบบนี้อย่ามาปีนด้วยกันดีกว่า" อธิคมประท้วง
อัสนัยยักไหล่ หันไปหาตฤณที่เอาแต่นิ่งเงียบมาเกือบตลอดทาง "แล้วคุณตฤณล่ะครับ จะใช้เวลาเท่าสารวัตรหรือเปล่า"
"ผมปีไม่เก่ง คงไปไม่ถึงยอด เอาแค่ตีนเขาก็พอ" ตฤณถ่อมตัว
"ให้คุณนุช่วยสอนสิครั" กษิดิษฐ์แทรก "คุณตฤณปีนคู่คุณนุ แล้วคุณอัสนัยคู่กับสารวัตร สลับคู่กันบ้าง จะได้ไม่น่าเบื่อ"
...ปากเสีย...อัสนัยฉุนกษิดิษฐ์นัก...มาคู่กับเราสิ จะได้แอบถีบให้ตกเขาซะเลย กัดอนุภาพไม่เลิก เรื่องของตัวเองกับอธิคมจบแล้วก็ยังไม่ยอมจบ เขาเองยังตัดใจจากอธิคมได้เลย...
--จริงหรือ...เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของอัสนัย
...ฮื่อ...จริงสิ แม้จะยอมรับอยู่ว่า ลึกๆ ในใจยังรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างที่เห็นอธิคม "หวาน" กับอนุภาพจนทำให้เขาอิจฉา
...อยากจะให้ตฤณทำแบบนั้นบ้าง แต่คนหน้านิ่งอย่างตฤณคงทำไม่เป็น
...ตฤณ...ให้ตฤณทำแบบนั้นหรือ นี่เขาเริ่มคิดว่าตฤณจะเป็นอะไรกับเขาแล้วหรือ...
อัสนัยตกใจกับความคิดนี้ หันไปมองตฤณแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ จะรอตฤณมาจีบคงต้องรอชาติหน้า ดีแต่ทำทื่อๆ อยู่นั่นล่ะ เขาเผยว่าชอบแล้ว หากอีกฝ่ายก็ยังทำเฉยๆ
...สงสัยต้องเป็นฝ่ายเริ่มซะแล้ว อัสนัยคิดได้ดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า "คุณตฤณจะขึ้นปีนกับผมครับ ผมจะรับผิดชอบคุณตฤณเอง รับว่าพากันขึ้นถึงครึ่งทางภายในหนึ่งชั่วโมง"
"งั้นก็ดีครับ สารวัตรจะได้คู่กับคุณนุสมใจ" กษิดิษฐ์ยิ้มใสซื่อ ก่อนจะหันไปหานายตำรวจมือปราบ "มาแข่งกันไหมครับพี่คม"
"อย่าเลยครับ กษิดิษฐ์ ปีนเขานะ ไม่ได้วิ่งแข่งกัน" ธนาภพหันมาพูดแทรกยิ้มๆ
"แข่งอะไรก็แข่งได้ แข่งบางอย่างแข่งไม่ได้" อัสนัยแทรกบ้าง จงใจพูดให้งง แต่รู้ว่า "อีกคน" นั้นเข้าใจ
"ผมล้อเล่น ใครจะไปแข่งคุณนุได้" กษิดิษฐ์หัวเราะแล้วดึงแขนธนาภพให้เดินตรงไปยังสะพานเล็กๆ ที่ข้ามธารน้ำเพื่อไปสู่ทางเดินที่นำไปจุดเริ่มปีนเขา
"ยังไม่เลิกแฮะ" อธิคมเปรยเบาๆ หันมายิ้มแหยๆ ให้อนุภาพที่เดินกอดอกอยู่ข้างๆ "เมื่อคืนผมคุยกับเขาแล้วนะ"
"ช่างเถอะครับ กษิดิษฐ์เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ สารวัตรก็พูดเองไม่ใช่หรือ" อนุภาพตอบเสียงเรียบ
"งอนหรือเปล่านี่" อธิคมเลิกคิ้ว
"เปล่า"
"จะงอนก็ได้นะ ผมจะได้ง้อ จะได้เคลียร์กันก่อนขึ้นปีนเขา ผมกลัวว่าจะโดนถีบลงมา"
"ใครจะกล้าถีบสารวัตรได้ลงคอ" อนุภาพตอบ "สารวัตรอธิคมออกจะน่ารัก"
"ประชดหรือเปล่าน๊อ" อธิคมยังสงสัย
"เปล่า"
"ประชดก็ไม่ว่าหรอก" อธิคมดันไหล่มาชนอนุภาพเบาๆ "ชอบให้คุณนุประชด จะได้รู้สึกว่าหึงผมบ้าง"
"ผู้กอง เลิกยั่วซะที รีบๆ เดินเข้า จะได้ทันเค้า" อนุภาพเสียงเข้ม แล้วเร่งฝีเท้า ทิ้งให้อธิคมเดินเอื่อยๆ รั้งท้าย
"เร็วสิ" ชายหนุ่มอดหันไปเร่งนายตำรวจไม่ได้
"คร้าบคุณผู้กำกับ" อธิคมรับคำ "จะรีบไปไหนกัน ภูเขามันก็ตั้งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ไปไหนซักหน่อย"
อธิคมรับคำก็จริง แต่ยังเดินด้วยความ "ช้า" คงเดิม ไม่มีทีท่าจะก้าวเท้าให้ทัน
...เขาอยากมองด้านหลังของอนุภาพ...ด้านหลังที่เขาชอบมองมาก...ด้านหลังที่เขาได้เชยชมสมใจอยากมาแล้วเมื่อคืน
คิดๆ ไป ห้าคนที่เดินนำหน้าแต่ละคนรูปร่างหน้าตาดีไม่แพ้กัน สมมุติว่าไม่รู้จักกันมาก่อน แล้วเขามาเจอชายหนุ่มทั้งห้ากำลังเดินอยู่พร้อมๆ กัน เขาจะชอบใคร จะมองใครก่อน...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาตอบได้ไม่ต้องคิดเลยว่า "กษิดิษฐ์กับอัสนัยสิ" รูปร่างหน้าตายั่วกิเลสแบบนั้น ใครไม่มองก็บ้าแล้ว แต่เป็นเดี๋ยวนี้ เขามองอนุภาพคนเดียวเท่านั้น ถึงหน้าตาไม่สู้สองคนนั่น แต่บุคลิกเรียบๆ นิ่งๆ แฝงความดื้อรั้น ยิ่งมองยิ่งเพลิน ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์ ไม่รู้ทำไม
อนุภาพหยุดยืนรออธิคมอยู่ ส่วนคนอื่นกำลังเตรียมตัวขึ้นปีน ธนาภพกำลังช่วยกษิดิษฐ์แต่งตัว ชายหนุ่มหัวเราะสนุกสนาน ชวนธนาภพคุยไม่หยุดปาก ส่วนอัสนัยกับตฤณยืนแต่งตัวกันเงียบๆ
...อัสนัยไม่อยากเงียบ...แต่ตฤณต่างหากที่เงียบ อีกฝ่ายเลยสงบปากสงบคำไปโดยปริยาย
"จะรีบไปไหนเล่า ปล่อยให้เขาปีนขึ้นไปก่อน เดี๋ยวเราก็ตามทัน" อธิคมพูดเสียงเบาเมื่อเดินเข้าหยุดยืนข้างคนรัก "มามะ ผมจะช่วยแต่งตัว"
อนุภาพขยับตัวออกห่างเมื่ออธิคมทำท่าจะยื่นมือมาจับเนื้อต้องตัวเขา
"ผู้กอง ไปหยิบโน่นมา" อนุภาพชี้มือไปยังกองเชือกและอุปกรณ์
"ทำหวงตัว" อธิคมบ่น
"อย่ามาทำอะไรทะลึ่งนะ เดี๋ยวผมผลักตกเขาซะเลย" อนุภาพขู่
อธิคมเบ้ปาก กำลังจะอ้าปากพูดคำเดิมๆ แต่อนุภาพรีบแทรก
"ไม่ต้องมาว่าผมใจร้าย"
"ใครจะว่าคุณนุว่าใจร้าย" อธิคมยักคิ้ว "กำลังจะว่าน่ารักต่างหาก ยิ่งทำหน้าบึ้งยิ่งน่ารัก น่าหยิก...เอ้านี่" อธิคมยื่นอุปกรณ์ให้
"มาเถอะ มาให้ผมช่วยใส่กระจับให้นะ"
"บ้าหรือ เขาไม่ใด้เรียกว่ากระจับ" อนุภาพดุ ใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งฉุน มือที่ถือสายรัดคล้องเชือกปีนเขาอยู่ทำท่าจะยกขึ้นฟาดคนตัวโต
"อ๊ะ อ๊ะ อย่านะคุณนุ มันเจ็บนะ เจ็บจริงๆ" อธิคมยกนิ้วขึ้นชี้ "อย่ามาเล่นเจ็บๆ เอะอะก็จะตีผมท่าเดียว"
"แล้วกวนทำไมเล่า" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุขึ้นไปก่อน ผมจะช่วยเอามือดันก้น" อธิคมเสนอตัวช่วยเหลือ อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"สารวัตรนั่นล่ะขึ้นไปก่อน ไม่ต้องคิดอะไรทะลึ่งเลย"
"เอ๊ะคุณนุ ทำไมคิดแต่ว่าผมจะคิดอะไรทะลึ่งล่ะ" อธิคมทำหน้าดุ
"ผู้กอง เขาปีนขึ้นไปกันแล้ว" อนุภาพถอนหายใจ แล้วหันหน้าไปมองธนาภพกับกษิดิษฐ์
"แล้วไง" อธิคมยักไหล่ "อัสนัยกับคุณตฤณก็ยังเถียงกันเหมือนเราอยู่เลย"
หันไปทางตฤณกับอัสนัย สองคนนั้นก็ดูท่าทางยังเตรียมตัวไม่เสร็จ อัสนัยขมวดคิ้ว หน้าง้ำเหมือนกำลังถกเถียงกับตฤณที่ทำหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
"งั้นมาเปลี่ยนคู่กันดีไหม ผมจะไปปีนกับคุณตฤณ สารวัตรพาคุณอัสนัยขึ้นปีน"
"หึงละสิ" อธิคมเย้า
"ไม่ได้หึง" อนุภาพเสียงดัง ก่อนจะลดเสียงลง "ผู้กองฟังนะ ผมไม่ได้หึงอัสนัย"
อธิคมอมยิ้ม ไม่พูดอะไร เอื้อมมือไปดึงตรวจดูสลักเชือกที่รัดเอวของอนุภาพ อีกฝ่ายยืนนิ่ง ปล่อยให้นายตำรวจตรวจทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ ว่า "ถ้าเป็นกษิดิษฐ์ละไม่แน่"
"ผมคุยกับเขาแล้วเมื่อคืน น้ำตาซึมวิ่งออกไปจากงานเลยล่ะ" อธิคมรายงาน
"แล้วท่าทางก็ไม่ได้ผล" อนุภาพหันไปมองกษิดิษฐ์ที่กำลังห้อยตัวอยู่บนหน้าผา
"กษิดิษฐ์ร้ายกว่าคนอื่น บางทีอาจต้องมีรอบสอง" อธิคมถอนหายใจเล็กน้อย แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ผมจะไม่ให้กษิดิษฐ์มารบกวนคุณนุหรอก เชื่อผมเถอะ"
อนุภาพมองตาคนรัก ยิ้มมุมปากเล็กน้อยราวกับจะบอกขอบคุณ
"ไปได้หรือยัง"
"เห็นไหมล่ะ พอจะซึ้งเข้าหน่อยก็เปลี่ยนเรื่อง" อธิคเบ้ปาก "จะโรแมนติกซะหน่อยไม่มีเล๊ย"
"..."
"เอ้า ตรวจให้ผมด้วยสิ" นายตำรวจหนุ่มกางแบนออก หมุนซ้ายหมุนขวาให้อนุภาพตรวจตราความเรียบร้อยของอุปกรณ์
"เป้าตุงเชียว คิดจะหว่านเสน่ห์ถึงนี่เชียวหรือ" อนุภาพบ่นพึมพำ แล้วเดินตรงไปที่จุดเริ่มปีน เกาะตะขอเข้ากับหมุดของเส้นทางปีนเขาที่มีคนติดตั้งไว้แล้ว
"ขอหว่านเสน่ห์กับแฟนผมคนเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าหลงเสน่ห์ผมบ้างหรือยังก็ไม่รู้ แต่ผมนะ หลงคุณนุจนหัวปักหัวปำ"
"บ้า" อนุภาพเสียงเข้ม ยกมือขึ้นชกหน้าอกนายตำรวจหนุ่มที่กำลังหัวเราะร่า
"เลิกจับได้แล้ว" อนุภาพดุ คิ้วขมวดเพราะเมื่อครู่อธิคมพูดจบประโยคพร้อมกับที่เอื้อมมือมาจับก้นเขา "ทะลึ่ง"
"อ้าวปีนซะทีสิครับ มัวแต่บ่นอยู่นั่น" อธิคมทำเฉไฉ หัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปจับเชือก ส่งสัญญาณให้อนุภาพปีนขึ้น แล้วพึมพำเบาๆ "ก้นสวยจริงๆ"
การปีนเขารอบแรกเสร็จสิ้นลงภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ชายหนุ่มทั้งหกนั่งอยู่ใต้เพิงที่ทำไว้ให้นักปีนเขานั่งพักผ่อน อัสนัยกับตฤณปีนได้ไม่ถึงจุดสูงสุด ธนาภพจึงเสนอตัวช่วย หลังจากนั่งพักไม่นาน ธนาภพจึงพาตฤณกับอัสนัยแยกตัวไปเพื่อฝึกซ้อมการปีน เหลืออธิคมกับอนุภาพนั่งคุยกันอยู่ตามลำพัง ส่วนกษิดิษฐ์เดินออกไปโทรศัพท์
"คุณนุ เย็นนี้เราไปทานข้าวที่ร้านอิงดอยกันนะครับ ผมอยากนั่งบรรยากาศโรแมนติก"
"เย็นนี้ภพชวนทานข้าว" อนุภาพตอบเสียงเบา
"เมื่อคืนก็ทาน" อธิคมท้วง
"เมื่อคืนงานเลี้ยงครับ คืนนี้เชิญเฉพาะคนสนิท มีกันหลายคน คุณตฤณกับคุณอัสนัย คุณอาของคุณตฤณด้วย ไม่ได้นั่งทานกับภพสองต่อสองซักหน่อย" อนุภาพอธิบายแล้วถามว่า "หึงเหรอ"
อธิคมเบือนหน้าไปมองด้านข้าง แกล้งทำงอน "น่าหึงไหมล่ะ ผมสังเกตอยู่นะว่า ธนาภพแอบลอบมองคุณนุบ่อยๆ ทำเหมือนกับว่า ถ้าผมเผลอตัวออกห่างคุณนุเมื่อหร่ จะเข้ามาเกาะแกะทันที"
"คิดมาก" อนุภาพใช้ไหล่ดันไหล่ของอธิคมอย่างที่อีกฝ่ายเคยชอบทำ
"ไม่ให้คิดได้ยังไง ผมมองออก สายตาของคุณภพมันยังเป็นประกายอยู่เลย เหมือนลืมไม่ลง เหมือนสายตาของ..."
"เหมือนสายตากษิดิษฐ์ที่มองสารวัตร" อนุภาพเติม
อธิคมพยักหน้า ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดวา "บอกตามตรง ผมไม่ค่อยไว้ใจธนาภพ ไม่รู้ว่าเชาเชิญเรามางานนี้ด่วยทำไม แล้วอะไรๆ ที่เขาสร้างนี่ก็เป็นเหมือนอนุสาวรีย์รำลึกถึงคุณนุใช่ไหม"
"นี่ผมยังไม่ได้ตายนะ อนุสาวรีย์เขาสร้างสดุดีคนตายนะผู้กอง" อนุภาพทำเสียงเข้ม
"โอเคๆ ผมใช้คำผิด" อธิคมกรอกตา "ผมดูออกนะว่ามันมีสัญลักษณ์อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดเลย เหมือนโค้ดลับที่บอกความนัยอะไรบางอย่างที่เฉพาะคุณนุกับเขาเท่านั้นที่เข้าใจ"
อนุภาพนิ่ง...ยอมรับว่าบางส่วนที่อธิคมพูดนั้นถูกต้อง
"เขาคิดจะทำอะไร คิดว่าเชิญเรามาแล้วจะพยายามเปลี่ยนใจคุณนุหรือ"
อนุภาพเงียบไปชั่วครู่ เข้าใจความรู้สึกของอธิคม ที่อธิคมพูดนั้นไม่ผิด เขาเห็นอย่างนั้นจริงๆ ธนาภพยังไม่ลืมเขา แต่อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่า นี่เป็นความฝันของธนาภพมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ธนาภพวาดหวังเอาไว้ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีแรกๆ
"ไม่ใช่ว่าภพจะสร้างแต่ตึกผอมๆ สูงๆ นะนุ ภพจะสร้างที่มันแบนๆ กว้างๆ ด้วย เพราะความรักของเรามันมีทุกมิติ ไม่ว่าแหงนหน้าขึ้นหรือก้มหน้าลงเหลียวมองไปรอบตัวๆ ก็มีแต่หัวใจภพลอยไปลอยมา"
...ธนาภพเป็นคนที่พูดจาอ่อนหวานมาก โรแมนติกไม่มีใครเกิน...
"งั้นก็สร้างอุโมงค์ซะด้วยสิ" อนุภาพเหน็บยิ้มๆ แล้วธนาภพก็จะตอบว่า "มีแล้วไง ชั้นใต้ดิน ลานจอดรถตั้งสามชั้น เพราะฉะนั้นครบหมดแล้ว ทั้งสวรรค์ พื้นดิน และใต้ภิภพ"
"สารวัตรครับ อย่าคิดมาก ที่ภพเชิญมาก็เพราะเขาอยากให้คนที่เขารู้เขารู้จักได้ร่วมแสดงความยินดีกับความสำเร็จของเขา สารวัตรเชื่อใจผมนะ" อนุภาพพูดเสียงนุ่ม มองตาอธิคมต่างแน่วแน่ "ผมกับภพ จบกันไปแล้ว"
"คุณนุจบ แต่เขาอาจไม่จบ" อธิคมตัดพ้อ แต่แวบหนึ่งอดหวั่นใจไม่ได้ว่า...อนุภาพจบจริงหรือ คนรักกันมาสิบปีจะตัดใจจากคนรักเก่าได้ง่ายๆ แบบนี้หรือ ขนาดเขารักกับอนุภาพได้แค่ปีกว่าๆ หากลองคิดว่าจะให้เขาตัดใจจากชายหนุ่ม เขายังบอกได้ทันทีว่าคงแทบไม่ได้ หากต้องทำอย่างนั้น เขาคงรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย
...ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของธนาภพ...หรือแม้แต่กระทั่งอาทิตย์...
...สองคนนั้นเป็นคนที่มุ่งมั่น จริงจังในความรัก ไม่ใช่คนที่เคยเจ้าชู้สุดๆ อย่างเขา เพราะฉะนั้น ความรู้สึกแน่วแน่ต่อความรักก็คงไม่น้อยไปกว่าเขาแน่นอน
แต่สิ่งที่เกาะกินใจเขาอยู่ตอนนี้ก็คือว่า...
...อนุภาพจบ แต่ธนาภพอาจไม่จบ เหมือนๆ ที่อนุภาพไม่ได้คิดอะไรกับอาทิตย์ แต่ "ตี๋น้อย" คนนั้นก็ยังไม่ยอมจบเสียที...คนอะไร รักได้รักดีไม่มีจืดจาง...
ทันทีที่เขาพูดจบประโยค เขาเห็นประกายตาบางอย่างของอนุภาพ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดว่า...
"เหมือนที่กษิดิษฐ์ไม่จบกับสารวัตรงั้นหรือ" อนุภาพมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรัก "ภพไม่เหมือนกับคนอื่นๆ นะครับ สถานการณ์ระหว่างผมกับภพต่างกันกับ..."
"ต่างกันกับผมหรืออดีตเก่าๆ ของสารวัตรอธิคม" เสียงกษิดิษฐ์แทรก
อนุภาพกับอธิคมสะดุ้ง กษิดิษฐ์มายืนอยู่ข้างหลังเงียบๆ ใบหน้าบูดบึ้ง "จะบอกให้ก็ได้นะคุณนุ ไม่ว่าจะยังไง พี่คมกับผมก็ไม่จบกันหรอก ไม่จบกันง่ายๆ"
"กษิดิษฐ์" อธิคมลุกขึ้น เรียกอีกฝ่ายเสียงเบา
"พี่คมอย่าคิดว่าจะทิ้งผมได้ง่ายๆ"
"พี่ไม่ได้ทิ้ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะทิ้งได้ยังไง" อธิคมเสียงเข้มขึ้น
"โกหก พี่คมพูดได้ยังไงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ตอนที่นอนอยู่บนเตียงกับผม ทำอะไรกัน พี่พร่ำรำพันว่ารักว่าหลง แล้วอนุภาพเป็นใครมาจากไหน อยู่ๆ ก็มาแย่งพี่ไป พี่ยังเคยพูดเลยว่าจะแค่จีบเล่น" กษิดิษฐ์เริ่มตาแดง เริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้
...เฮ่ย...กษิดิษฐ์ไปเอาคำพูดนี้มาจากไหน...จะซวยซะแล้วไหมล่ะ
"คุณนุไม่ได้แย่ง พี่ไปหาคุณนุเอง" อธิคมแก้ต่างแทนอนุภาพซึ่งเอาแต่นั่งนิ่ง
"ทั้งๆ ที่เขากับธนาภพก็ยังรักกัน"
"คุณนุไม่ได้รักธนาภพแล้ว" อธิคมยังแก้ตัวแทน...หากในใจรู้สึกแปล๊บขึ้นมาเล็กน้อย
"คุณกษิดิษฐ์" อนุภาพลุกขึ้น เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
"ทำไม ผมพูดอะไรผิด ตอนที่ปีนเขาอยู่กับคุณภพ เขาเล่าให้ผมฟัง" กษิดิษฐ์จ้องหน้าอนุภาพ แล้วหันมามองอธิคม "พี่คม เขารักกันมาสิบกว่าปี ผูกพันกันมากขนาดนั้น มองตาแวบเดียวก็รู้ใจกัน เข้ากันได้เหมือนเป็นคนๆ เดียวกัน รักกันดูดดื่มขนาดนั้น พี่คิดหรือว่าเขาจะไม่เหลือเยื่อใยต่อกันเลย"
"ผมกับธนาภพเหลือเพียงแค่ความเป็นเพื่อน" อนุภาพพูดเสียงเรียบ กำลังจะก้าวเท้าเดินหนี
"แต่คุณภพไม่ได้จะเป็นเพื่อน เขาบอกผมว่าเขารักคุณไม่เสื่อมคลาย ต่อให้ตายเขาก็ยังจะรักอยู่ คุณนุ ผู้ชายที่รักคุณได้ขนาดนี้ คุณไม่รักเขาหรือ ทั้งที่คุณก็เป็นคนเชื่อมั่นในรักแท้ รักเดียวใจเดียว ส่วนพี่คม เจ้าชู้ลอยชายไปวันๆ คุณมั่นใจได้หรือว่าจะรักคุณได้อย่างที่คุณภพรัก"
...เฮ่ย กษิดิษฐ์พูดอะไรบ้าๆ...อธิคมฉุนกึกที่โดนดูถูกซึ่งหน้า
"กษิดดิษฐ์ หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ" อธิคมเสียงห้วน แล้วหันไปมองอนุภาพที่กำลังเดินออกจากใต้เพิงพัก "คุณนุ อย่าไปฟังกษิดิษฐ์"
อธิคมเดินตามอนุภาพออกไป แต่หันมาพูดทิ้งท้ายกับกษิดิษฐ์ว่า "พี่ขอเตือนว่าให้หยุดเดี๋ยวนี้นะ กษิดิษฐื ถ้ายังไม่ยอมหยุด อย่าหาว่าพี่ใจร้าย พี่รักคุณนุ พี่ไม่ยอมให้เรามาทำให้พี่กับคุณนุผิดใจกันหรอก"
กษิดิษฐ์มองตามอธิคมอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของอธิคมจริงจังมาก เขาไม่เคยคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างอธิคมจะรักใครได้เหมือนธนาภพ...
เดี๋ยวมาต่อครับ ขอไปดูว่ายน้ำก่อนนะ ผู้ชายกำลังจะแข่งแล้ว อิ อิ
หนังสือจะพิมพ์เสร็จวันที่ 11 กุมภาพันธ์ครับ ช่วยอุดหนุนหน่อยนะคร้าบบ
ราคา 250 บาท ค่าส่ง 25 บาทลงทะเบียนธรรมดา แต่ลงอีเอ็มเอส 45 แต่ถ้าต้องการบริการพิเศษส่ง home delivery ต้องคุยนอกรอบ :z1:
(http://upic.me/i/9b/bleeding_hearts.png)
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก้นพี่นายไว้ก่อน
เด๋วค่อยอ่าน หุหุ
-
555 คนแรกเลย
-
พูดอะไร ก็พูดมาตรง ๆ สิ
จะดูเค้าว่ายน้ำ หรือว่าดูอะไร ตอนว่ายจริง ๆ คงไม่มีอะไรให้ดูแล้วมั้ง แต่ก่อนจะลง คงมีอะไรให้ชื่นชมล่ะสิท่า
ปล. อ่ะ เลขที่บัญชีมาเลยดีกว่า ไม่อยากแบบ Home Delivery อ่ะ ไม่อยากได้หลายเล่ม (เล่มเล็ก เล่มน้อย ไม่อาวววว)
-
:z1:
อยากดูว่ายน้ำด้วยจัง
กษิดิษฐ์
เลิกพยายามเถอะ เด๋วปั๊ด :z6:
-
ที่ใดมีรัก...ที่นั่นมีทุกข์... มั้ง
-
:เฮ้อ:
ยังวุ่นวายไม่จบ
:z3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a9:
:a1:
อยากได้หนังสือด้วยฮับ
ว่าแต่อันนี้ฝากให้ :z6: กดิษฐ์ นิสัยๆ :angry2:
ตฤน นิ่งมากไปป่าว???? อัสนัยงอนให้ง้อไปเล้ย :mc4:
-
จองด้วย 1 เล่มค่ะ
พีเอ็มไปแล้ว :pig4:
-
ฮึ เดวกดจมน้ำเรย มาเพิ่มเรย :z13:
-
:กอด1:
-
หนีหายไปว่าย กะเค้าเลยเหรอเนี่ย :z13:
-
ฮึ เดวกดจมน้ำเรย มาเพิ่มเรย :z13:
กลั๊ว กลัว :m14:
-
อย่างนี้ ต้องโดน กด ทั้งข้างบน ทั้งข้างล่าง
-
อย่างนี้ ต้องโดน กด ทั้งข้างบน ทั้งข้างล่าง
โน๊อากดข้างบน
ป๋มจากดข้างล่างเอง.....เอิ๊ก :haun4:
-
โอ๊ยเจ็บ
โดนกดจนแบน
ไม่มีแรงเขียนหนังสือต่อแล้ว
ขอลาไปรักษาตัวก่อนนะคร้าบบบ
-
โหยย
อ้างสุดๆอ่ะ
แต่เอาเหอะ
เราเป็นแค่คนอ่าย จะทำไรได้ จิงมะ??
:monkeysad:
-
หายเจ็บจากโดนแท๊กทีมกดแล้วก็เลยมาโพสต่อ
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน หนังสือจะคลอดแล้ว อีกสองวันโรงพิมพ์ก็มาส่ง ฝากใว้ในอ้อมขา เอ๊ย อ้อมใจด้วยนะคร้าบบ :z1:
ต่อบทที่ 13 จนจบ
กษิดิษฐ์มองตามอธิคมอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของอธิคมจริงจังมาก เขาไม่เคยคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างอธิคมจะรักใครได้เหมือนธนาภพ...
อนุภาพหายไปจากชีวิตธนาภพเกือบห้าปี พบกันอีกครั้งก็มีแฟนแล้ว ธนาภพยังไม่ยอมตัดใจ เขาชวนธนาภพคุยเรื่องอนุภาพกับอธิคมเพียงนิดเดียวเพราะสงสัยอยู่ธนาภพนั้นแอบชอบอนุภาพหรืออย่างไร สังเกตนัยน์ตาที่เจ้าของรีสอร์ทมองแฟนอธิคมแล้วดูแปลกยิ่งนัก ตั้งใจจะยุให้ธนาภพจีบอนุภาพเพื่อแย่งชายหนุ่มมาจากอธิคม เขาจะเข้าไปก่อกวนและแยกทั้งคู่ออกจากกัน แต่ไม่นึกเลยว่าธนาภพนั้นคือ "อดีตคนรัก" ของอนุภาพ คนรักที่ท่าทางคงรักกันมานาน ธนาภพดูเจ็บปวดมากเมื่อพูดถึงอธิคมกับอนุภาพ
ตอนนั้นที่คิดจะใช้ธนาภพแยกอนุภาพออกมาจากอธิคม เขาก็นึกไว้ด้วยว่า หากไม่สำเร็จ เขาอาจจะหันมาจีบธนาภพลองดู คนหล่อและรวยอย่างธนาภพหาไม่ได้ง่ายๆ ส่วนตฤณนั้น เขาไม่ค่อยอยากจะยุ่งด้วย ตฤณเป็นคนเงียบขรึมและเป็นผู้ใหญ่มากเกินไป และอัสนัยท่าทางร้ายๆ คนนั้นก็คงไม่ยอมแน่
...แต่ไม่ว่าใคร...ก็ไม่เหมือนอธิคม...
...เขาอยากจะได้อธิคมเท่านั้น...
...ทำไมใครต่างก็รักอนุภาพกันทั้งนั้น ผู้ชายเรียบๆ นิ่งๆ จืดชืด ไร้ชีวิตชีวามีอะไรดีนักหนา ธนาภพจึงมั่นคตงกับอนุภาพยิ่งนัก อธิคมที่เคยเจ้าชู้ทำไมเป็นเสือทิ้งลายมาหลงรักคนหน้าตาธรรมดาๆ อย่างอนุภาพได้
ทำไม...ทำไมทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เขาอยากให้เป็น
อนุภาพเดินมาที่รถเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี อยากขังตัวเองอยู่ในรถสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่นึกเลยว่ากษิดิษฐ์จะตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้
กษิดิษฐ์เข้มแข็งมากว่าเขานัก ตรงไปตรงมาต่อความรู้สึกของตนเอง
...ถ้าเพียงแต่เขาทำได้ครึ่งหนึ่งของกษิดิษฐ์ก็คงดี...
...ธนาภพยังรักเขาอยู่ ข้อนี้เขารู้ดี ที่บอกตัวเองว่าเรื่องระหวางเขากับธนาภพนั้นจบแล้ว ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าไม่จริง...
...กษิดิษฐ์เป็นเข็มสะกิดให้แผลเล็กๆ นั้นแตกออกมา
ธนาภพยังรักเขาอยู่ ส่วนเขาล่ะ...ยังรักธนาภพอยู่หรือเปล่า
--ตอบได้อย่างหนักแน่นที่สุดหรือเปล่าล่ะอนุภาพ? เสียงหนึ่งในหัวตะโกนร้องขึ้นมาถาม
...แล้วอธิคมล่ะ จะเชื่อใจได้แค่ไหนว่าอธิคมจะรักเขามั่นคงมากพอๆ กับที่ธนาภพรักเขา
...หรือแม้แต่พอๆ กับอาทิตย์...
คนเจ้าชู้...เปลี่ยนไปได้โดยสิ้นเชิงหรือ จะเปลี่ยนมาให้เป็นคนที่ยึดมั่นในความรัก...มั่นคงต่อความรักเป็นสิบๆ ปีได้หรืออย่างไร...
คนๆ หนึ่งเปลี่ยนไปได้หรือเพียงในเวลาแค่ขวบปี
อาทิตย์ไม่ยอมเปลี่ยน เคยรักเขาอยางไรก็ยังเป็นอย่างน้น
ธนาภพก็ไม่ยอมเปลี่ยน เขารู้ได้อย่างแน่นอนว่าธนาภพไม่เปลี่ยน เขาสัมผัสได้ แววตาของธนาภพที่ลอบมองเขานั้นยังเต็มไปด้วยความรู้สึกเดิมๆ
แล้วอธิคมล่ะ...จะเปลี่ยนไปได้หรือ
---ตัวเองยังเปลี่ยนเลย เคยรักธนาภพแล้วหันมารักอธิคม...เสียงในหัวของอนุภาพดังขึ้นเตือนสติ
...อัสนัยก็เปลี่ยน...ตฤณก็เปลี่ยน...
"คุณนุ" เสียงอธิคมดังขึ้นข้างๆ ขัดจังหวะความคิดของอนุภาพที่กำลังสับสน นายตำรวจเดินพ้นจากหน้ารถมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ส่งสายตาห่วงหาอาทร
"คุณนุครับ อย่าไปฟังกษิดิษฐ์เลย เขาพูดไปยังงั้นเอง กษิดิษฐ์เป็นคนพูดอะไรไม่คิด เจ้าอารมณ์" อธิคมบอกเสียงนุ่ม
อนุภาพเอนตัวพิงรถนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ ยกมือขึ้นชิดริมฝีปาก ใช้ฟันขบปลายเล็กอย่างคิดคำนึง
"คุณนุ หัดกับเล็บตั้งแต่เมื่อไหร่" อธิคมถาม เพิ่งสังเกตเห็นบุคลิกใหม่ของชายหนุ่ม
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าขึ้นมายิ้มเศร้าๆ ให้คนตัวโตที่พยายามจะทำให้เขายิ้ม
"สารวัตร อย่ามายั่วนะ"
"ไม่ได้ยั่ว" อธิคมพูดเสียงเบา "เป็นห่วง ไม่อยากให้คุณคิดมาก ไม่สบายใจ"
"ที่กษิดิษฐ์พูดนะก็ถูก"
"อ้าว ไหงเป็นงั้น" อธิคมงง ยื่นมือมาแตะไหล่คนรัก
"สารวัตร ที่เรามาร่วมงานนี่อาจไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก"
"คุณนุ หมายความวายังไง คุณจะเห็ฯด้วยอะไรกับกษิดิษฐ์ ที่เขาพูดมาน่ะเพราะอารมณ์อิจฉาเราเท่านั้น" อธิคมแย้ง ทั้งที่ในใจอดกังวลไม่ได้ แต่เขาพยายามที่จะบอกตัวเองว่าต้องหนักแน่น
อนุภาพเป็นคนใจแข็ง กวาเขาจะเอาชนะใจชายหนุ่มได้ก็ใช้เวลาและความพยายามแทบแย่ ถ้าอนุภาพไม่รักเขาจริงก็คงไม่ยอมเป็นแฟนเขาเช่นนี้
แต่ทำไม...จู่ๆ อนุภาพก็เห็นด้วยกับกษิดิษฐ์ เห็นด้วยในประเด็นไน เมื่อครู่เขามัวแต่ห่วงว่าอนุภาพจะโดนกษิดิษฐ์ "ลุย" จึงไม่ทันได้ฟังทั้งหมด
...เรื่องที่กษิดิษฐ์พูดว่าอนุภาพกับธนาภพยังรักกันอยู่ ยังเหลือเยื่อใยต่อกัน...เรื่องที่กษิดิษฐ์หาว่าเขาพร่ำว่ารักว่าหลงกษิดิษฐ์...เรื่องที่อนุภาพยืนยันว่าอนุภาพเหลือแค่ความเป็นเพื่อนกับธนาภพ หรืออนุภาพจะเชื่อกษิดิษฐ์ที่พูดว่าธนาภพรักมั่นคงขนาดนั้น อนุภาพที่เป็นคนเชื่อมั่นในความรักที่สุดน่าจะรักคนแบบนั้น แทนที่จะมารักคนที่เคยเจ้าชู้อย่างที่ ที่จะมีหลักประกันได้เพียงใดว่าจะรักมั่นคงเท่ากับอีกคน
"คุณนุ ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เราก็กลับกัน"
...กษิดิษฐ์คงไม่ยอมหยุดง่ายๆ...อธิคมพูดต่อใน และตอนนี้เขาเองก็เริ่มไม่ไว้ใจธนาภพ
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณสารวัตรที่ห่วง คุณกษิดิษฐ์เขาก็คงได้แต่พูดกระทบกระเทียบ คงไม่ถึงกับมาทำร้ายหรือฆ่าแกงกัน"
"ผมห่วงเรื่องธนาภพ" อธิคมตัดสินใจพูด เขาอยากเก็บไว้ในใจแต่เขาทนไม่ไหวแล้ว
...เขากลัว...กลัวว่าธนาภพจะทำอะไรเหมือนกษิดิษฐ์ เหมือนที่ไม่ยอมหยุดซะที คนเรา พอเข้าตาจนก็ทำอะไรได้ทุกอย่างที่ไม่น่าทำ
"ธนาภพกับผมไม่มีอะไรต่อกันแล้ว สารวัตรต้องเชื่อใจผมนะ เหมือนที่ผมเชื่อสารวัตร เชื่อว่าสารวัตรไม่มีใจต่อกษิดิษฐ์แล้ว" อนุภาพพูดเสียงจริงจัง มองอธิคมอย่างคิดคำนึงแล้วพูดต่อว่า "ผมไม่ได้รักภพอีกแล้ว ถึงแม้จะมาคุกเข่าตรงหน้า บอกว่ายังรักผมอยู่ ชีวิตนี้ขาดผมไม่ได้ อยากจะกลับมาคบกันอีกครั้ง มันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะในหัวใจผมไม่มีภพอีกแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเจอกันอีก" อนุภาพย้ำให้อธิคมมั่นใจ เพื่อให้นายตำรวจรู้ว่า เมื่อเขาได้ตัดสินใจรักอธิคมแล้ว เขาก็จะไม่ย้อนกลับไปหาอดีตอีก
"นุ" เสียงแผ่วเบาดังขึ้นที่มุมท้ายรถ
"ภพ"
อนุภาพและอธิคมหันไปมอง...ธนาภพยืนนิ่ง เม้มปากแน่น นัยน์ตาปวดร้าว
"ไม่ต้องเจอกันอีกเลยหรือนุ" เสียงธนาภพแผ่วเบา
"ภพ นุหมายความว่า..." อนุภาพอ้ำอึ้ง ไม่นึกว่าจู่ๆ ธนาภพจะมายืนยื่นใกล้ๆ ได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับอธิคม
"นุหมายความว่าชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยใช่ไหม จะตัดภพให้ขาดถึงขนาดนั้นเลยหรือ" เสียงคนที่พลาดหวังเจ็บปวด "นุไม่เหลืออะไรในหัวใจบ้างเลยหรือ"
อนุภาพนิ่งเงียบ...คิดในใจว่ามาถึงขนาดดนี้เขาก็คงต้องตัดให้ขาด
ธนาภพยืนนิ่งราวรูปปั้นอยู่ข้างรถ นัยน์ตาแดงก่ำ กรามขับกันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าเจ็บปวด
"นั่นหรือคือสิ่งที่นุคิด ภพไม่นึกว่าจะได้ยินนุพูดแบบนี้" เสียงของธนาภพสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องให้ แต่พยายามควบคุมตนเองอย่างสุดกำลัง
"ภพ...นุ" เสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากของอนุภาพเบาโหวงราวกับเสียงขนนกต้องสรายลมเอื่อยๆ ล่องลอยไปในฟ้ากว้าง
อธิคมยืนนิ่งไม่ขัดจังหวะ มือแข็งแรงเกาะกุมมือเย็นเฉียบของอนุภาพ บีบเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ
"นุ หมดรักภพแล้วจริงๆ ไม่เหลือแม้แต่เยื่อใจบางๆ สักนิด" ธนาภพยังพร่ำต่อไปเสียงเบา
อนุภาพกลั้นหายใจ หากหัวใจกลับเต้นแรงเหมือนกัจะระเบิดออกมานอกอก โลกรอบกายหมุนคว้าง อากาศดูประหนึ่งว่าจะถูกดูดหายไปในความมืดที่เริ่มแผ่เข้ามาปกคลุม ทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน อธิคมบีบมือเขาแน่น ยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับกลั้นหายใจเหมือนกัน
เสียงหนึ่งกระซิบข้างหูเบาๆ
...หากจะตัดธนาภพต้องตัดให้ขาด...
--แต่การทำเช่นนี้โหดร้ายเกินไป ธนาภพเจ็บปวดมากเหลือเกิน ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรือ น่าสงสารธนาภพเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ธนาภพต้องรู้สึกทรมานกับการกระทำของตนเองที่จากเขากลับมาเมืองไทย...อีกเสียงหนึ่งท้วง
...ต้องทำ...จำเป็น...จำเป็นมาก เพื่อตัวธนาภพเองด้วย เขาจะมาจมอยู่กับเราไม่ได้ ธนาภพควรจะพบใครซักคนที่ทำให้ชีวิตเขาพบแสงสว่าง ดึงเขาให้ปีนขึ้นมาจากหลุมดำแห่งอดีตให้ได้ ใครที่จะรักเขาได้อย่างสุดหัวใจ ใครที่ธนาภพจะรักได้อย่างสุดหัวใจอีกครั้ง เหมือนที่เขารักอธิคม
...ชีวิตของธนาภพต้องมีใครสักคน...
"ภพ เราน่าจะพอกันแค่นี้ ภพไปตามทางของภพเถอะ นุมีสารวัตรอธิคมแล้ว นุเลือกทางเดินชีวิตแล้ว ภพก็ควรมีทางของตนเอง"
"ไม่" เสียงของธนาภพรวดร้าว "ภพยังรักนุอยู่"
"แต่นุไม่ได้รักภพแล้ว ภพต้องเลิกรักนุเสียที" อนุภาพพูดช้าๆ เน้นน้ำหนักทุกคำพูด ทั้งๆ ที่พยายามคุมเสียงให้ไม่สั่นไหว "เห็นแกนุเถอะ เห็นแก่สารวัตร เห็นแก่ตัวเอง เพราะถ้าภพไม่เลิก นุจะยิ่งรู้สึกผิด"
ธนาภพตะลึง หูอื้อ เริ่มจะไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ อนุภาพพูดช้า ชัดเจน จริงจัง น้ำเสียงหนักแน่น มั่นใจมาก สองตาที่เขาเคยมองอย่างหลงไหลจ้องตาเขานิ่ง...นิ่งเสียจนเขากลัว
...นั่นหรือที่นุคิด นุพูดจริงๆ หรือ ให้เลิกรัก จะทำได้อย่างไร เลิกรักกัน ทำได้ด้วยหรือ นุทำได้หรือ ภพไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้เลย...
ในใจของธนาภพตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่เสียงนั้นกลับหายเงียบไปในห้วงลึกของหัวใจ...หัวใจที่กำลังจะแหลกสลาย
"ภพ นุรักสารวัตรอธิคม นุจะมีชีวิตกับสารวัตร อนาคตของนุรออยู่ นุจะไม่หวนกลับไปหาอดีตอีกแล้ว ภพก็ควรทำเหมือนกัน อย่ามาจมอยู่กับอดีตที่ไม่อาจหวนคืนได้ สิ่งที่ผ่านไปก็ให้ผ่านไป ภพควรมีอนาคตของตัวเอง ภพต้องเปิดโอกาสให้กับตัวเอง ภพจะเจอคนดีๆ ที่จะเริ่มต้นความรักได้อีกครั้งหนึ่ง เราอย่าได้เจอกันอีกเลย"
อนุภาพเสียใจเช่นกันที่พูดเช่นนั้นเพื่อตอกย้ำให้ธนาภพรู้ว่าระหว่างเขาสองคนไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
...คำพูดของเขาช่างโหดร้ายนัก สร้างความเจ็บปวดแกธนาภพที่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
...แต่เจ็บตอนนี้เสียดีกว่าที่จะเจ็บปวดอีก...เจ็บให้พอด และต่อไปจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก
"ภพยังรักนุ และไม่เคยคิดจะเลิกรัก" ธนาภพพึมพำ แผ่วเบาเสียจนแม้เขาที่เป็นคนพูดเองก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
"แต่นุเลิกรักภพแล้ว นุรักสารวัตรอธิคม" อนุภาพก้าวเท้าไปข้างหน้า เข้าใกล้ธนาภพอีกนิด แล้วพูดเสียงแผ่วเบาไม่แพ้กัน ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ แล้วเดินจากไป
อธิคมกลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกอยู่ที่คอลงไป เขากัดฟันยืนฟังทั้งสองคนมาตลอด พยายามที่จะไม่เข้าแทรก ใจพองโตกับความแน่วแน่ของอนุภาพที่มีให้กับเขา แต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสารธนาภพไม่ได้ อนุภาพเป็นคนใจแข็ง ข้อนี้เขารู้ดี หากไม่มั่นใจอะไรก็จะไม่พูดออกมา และเมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขาอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ว่า หากโดนอย่างธนาภพ เขาจะรู้สึกอย่างไร
ธนาภพถูกทิ้งให้ยืนนิ่งมองพื้นถนนด้วยสายตาปวดร้าว น้ำตาผู้ชายไหลหยดลงพื้น หยดแรกสำหรับความอวดดีของตนที่คิดว่าทำใจได้แล้วจึงเชิญทั้งอนุภาพและอธิคมมาร่วมงานเปิดตัวรีสอร์ท หยดที่สองสำหรับความจริงที่ว่าเขายังตัดใจจากอนุภาพไม่ขาด ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร หยดที่สามเพื่อสมน้ำหน้าตนเองที่ทำผิดพลาดในอดีต
เสียใจ...เสียใจจริงๆ
เจ็บปวด...เจ็บปวดมาก คราวนี้เสียใจยิ่งกว่าตอนที่เขาวิ่งกลับไปที่ห้องพักที่เขากับอนุภาพเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ตอนนั้นเสียใจที่อนุภาพไม่ยอมรอเขา หนีหายไปจากชีวิตของเขา
ครั้งนั้นเขายังมีความหวังอยู่ว่าสักวันหนึ่ง เขาจะตามหาอนุภาพจนเจอและแก้ไขทุกอย่างในอดีตและรอโอกาสที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้...โอกาสที่เคยมีเพียงน้อยนิดของเขาสูญสิ้นไปแล้ว เหมือนประตูที่ถูกปิดตายและลั่นดาลเสียงดัง...สะเทือนไปถึงหัวใจ และเขาได้ยินเสียงลั่นของประตูอีกหนึ่งบานดังขึ้นอีกฟากหนึ่งของประตูบานแรก และอีกครั้งดังตามมา ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเสียงลั่นดาลนั้นไกลออกไปจนไม่ได้ยิน
ธนาภพถอนหายใจหนักๆ หลายครั้งจนอารมณ์เริ่มสงบลง ก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่เชิงเขา
ความสูงเท่านั้นที่จะปลอบประโลมเขาได้ เขาชอบขึ้นไปห้อยต่องแต่งบนหน้าผา มีเสียงสายลมและอากาศบางเบาเท่านั้นที่จะปลอบขวัญและให้กำลังใจเขาเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นทุกครั้งที่เขาทรมานเพราะคิดถึงอนุภาพจนต้องหนีจากกรุงเทพฯ ไปหาที่ปีนเขาคนเดียว
ชีวิตทีปราศจากอนุภาพก็คือชีวิตที่ปราศจากหัวใจ
หัวใจเขาให้อนุภาพไปหมดแล้ว และตอนนี้ก็แตกสบายไม่มีชิ้นดี และที่ขมขื่นที่สุดก็คือ คนที่เขามอบหัวใจให้ไม่ยอกเก็บหัวใจเขาไว้อีกแล้ว
...หัวใจเขา...วางกองอยู่บนพื่นคอนกรีตข้างรถที่จอดอยู่ใต้ร่มไม้เมื่อครู่นื้ มีน้ำตาของเขาหยดลงปลอบประโลม ชะล้างเศษเสี้ยวเล็กน้อยที่เหลือยู่ให้ไหลไปตามพื้น ส่วนที่เหลือก็คงถูกแสงแดดแผดเผาจนแห้งเกรียมและกลายเป็นเศษฝุ่นละองปลิวหายไปกับสายลม
อนุภาพนั่งนิ่งไม่พูดจาอยู่เป็นเวลานาน อธิคมนั่งอยู่ใกล้ๆ ไม่กวนชายหนุ่ม ปล่อยให้คนรักได้คิดอะไรคนเดียว อนุภาพนิ่ง...นิ่งเหมือนหุ่น ปกติเป็นคนนิ่งอยู่แล้ว แต่คราวนี้นิ่งกว่าเดิม
ในที่สุด อธิคมก็ทนไม่ได้ อนุภาพนิ่งอยู่นานเกินไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกหมือนกับว่าถูกทิ้งให้นั่งอยู่กันคนละโลก
"คุณนุ" อธิคมยกนิ้วขึ้นจิ้มคางของชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ "ออกจาก silent mode ซะทีเถอะ"
อนุภาพไม่พูด เบี่ยงหน้าหลบมือของนายตำรวจช้าๆ
"นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ จะกลับไปปีนเขาต่อไหม หรืออยากจะกลับ" อธิคมถามเสียงนุ่ม "หรือเราไปน้ำตกกันก็ได้ ว่ายน้ำกันเย็น"
"ผม..." อนุภาพกำลังอ้าปากจะตอบ แต่พลันได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปมองทำท่าลังเลว่าจะรับดีหรือไม่
"ตกลงจะไม่รับหรือ" อธิคมเลิกคิ้วถามเพราะโทรศัพท์ดังนานมากและไม่มีที่ท่าว่าคนที่โทรมาจะวางสาย
"เบอร์ใคร" นายตำรวจหนุ่มชะโงกหน้าไปมอง "คุณตฤณโทรมาตามแล้ว นี่คงเห็นเราหายมากันนาน ไปกันเถอะคุณนุ ไปนั่งดูเขาปีนกันก็ได้"
อนุภาพพยักหน้า คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วยกขึ้นแนบหู ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปาก เสียงอู้อี้ในโทรศัพท์ก็ดังรัว อนุภาพชะงัก อธิคมที่กำลังลุกขึ้นเช่นกันเห็นความผิดปกติของคนรักจึงเอื้อมมือไปแตะแขน
อนุภาพยืนตัวเกร็ง เหมือนคนกำลังช๊อค อธิคมเอื้อมมือไปแกะนิ้วของอนุภาพ ดึงโทรศัพท์ออกจากมือ แล้วแนบหูตัวเอง
"คุณตฤณครับ มีอะไรหรือ"
"สารวัตรรีบมาเร็ว...เกิดเรื่องใหญ่..." เสียงตฤณตื่นตระหนก ต่างไปจากที่เคยได้ยินเสียงเรียนๆ จากคนใบหน้าเคร่งขรึม เสียงตฤณเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังสั้นๆ แล้วหันไปตะโกนเรียกอัสนัย
อธิคมรับคำสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปจับแขนอนุภาพแต่ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้ว จึงกระโจนพรวดเดียวถึงพื่น วิ่งตรงลิ่วกลับไปยังจุดปีนเขา
อธิคมวิ่งตาม พยายามจะกวดให้ทันอนุภาพ แต่ชายหนุ่มวิ่งเร็วมาก เร็วจนเขาตามแทบไม่ทัน
*********************
-
:z13: ได้จิ้มพี่นายอีกละ
ถ้าไม่รีบมาต่อนะ จะไปแทคทีมจับพี่นายกดเลย
555+
ว่าแต่ว่ามันเกิดอารายขึ้น????
-
:z13: :z13: :z13:
ให้ทะลุถึงคุณ นาย
:z2:
-
หวังว่าเรื่องคงไม่ถึงกับเลือดตกยางออกนะ เง้อ
ปล.ช่วยไปอ่านประกาศสำคัญตามลิงค์ที่ลายเซ็นด้านล่างด้วยค่ะ
-
โถ น่าสงสาร อีกสองวันหนังสือจะมาส่ง
แล้วใครจะอยู่สั่งกันล่ะเนี่ย เค้าหยุดกันหมดอ่ะ
-
หวังว่าธนาภพคงไม่เรียกร้องความสนใจจากคุณนุ
ด้วยการทำร้ายตัวเองนะ :angry2:
ลุ้นค้าบ :o8:
รีบมาต่อเลยน้า
ไม่งั้นจาจับกดรอบสอง.....ฮี่ฮี่ :z2:
-
หวังว่าธนาภพคงไม่เรียกร้องความสนใจจากคุณนุด้วยการทำร้ายตัวเองนะ :angry2:
ลุ้นค้าบ :o8: รีบมาต่อเลยน้า ไม่งั้นจาจับกดรอบสอง.....ฮี่ฮี่ :z2:
เชิญกดตามสบาย (ถ้าทำเป็น) :m20: หรือถ้ากล้า :jul3: หรือถ้าทำได้ :pigha2:
-
มาช่วยจับกด ถ้าไม่มาต่อ คิคิคิคิ
ถ้ามาต่อไว นะซื้อหนังสือแล้วให้ส่งแบบพิเศษ คิคิคิค
-
o13
-
อืม ถ้า กด ไม่เป็นนะ คิดว่าน่าจะมี อาสาสมัคร ช่วยกด คุณนาย แน่ ๆ เลย
ปล.ชื่อมัน ส่อ เนอะ
-
ประกาศ
รับสมัคราผู้ที่จะร่วมขบวนการกดพี่นาย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
รับรองว่ามีเป็นร้อยแน่ :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
ร่วมด้วยคนครับ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ง่า ค้างเป็นอันมาก มาไวๆ นะค้าบ ไม่งั้น รวมตัวกันปิดบ้านคนแต่งประท้วงเรย :fire:
-
ตามทันแหละ
เอิ๊กๆๆๆๆ
ติดตามเรื่องนี้มานานแล้ว ตั้งแต่อยู่อีกบอร์ดหนึ่ง
และขอสารภาพว่าเห็นเรื่องนี้มานานแล้วที่บอร์ดนี้
แต่เพิ่งจะมาอ่าน เอิ๊กๆๆๆๆ
พอดีงานเยอะอ่าครับ
แต่ยังงัยก็จะติดตามจนจบนะครับ
แล้วเรื่องหนังสือ จะสั่งซื้อยังงัยอ่า
แบบว่าอยากมีไว้ซักเล่ม
-
ต่อด่วนๆๆ เกิดอาไรขึ้น :a5:
:sad4:
แอบสงสารธนาภพอ่า
ความจริง มันน่าเศร้านะ
แต่ o13 ให้คุณนุ มั่นใจ เด็ดเดี่ยว สุดยอด
มั่นคงกับสารวัตรเถอะนะ
:n1:
-
ง่า หรือว่าจะเกิดไรขึ้นกับธนาภพเนี่ย :sad4:
รออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
อยากดูคุณนุถูดกด :z1:
มากกว่าพี่นายถูกกดอ่ะ :m20:
สงสาร ภพ จางเยย :o12:
แต่คุณนุอ่ะ เค้าเป็นของผู้กองอ่ะ :laugh:
-
ไม่น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงกับคิดสั้นเลยเหรอ
-
ลางไม่ดีเลย :m29:
ธนาภพเป็นอะไรรึป่าว
ทำไมนุถึงช็อคไปเลย
หวังว่าคงไม่กระทบถึงความสัมพันธ์ของนุกับสารวัตรนะ
:sad3:
-
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
มานั่งรอออออออออออออออ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ทำให้อยากรู้แล้วจากไปอีกแล้ว ไม่เอาน้า อย่าทำแบบเน้
:z3: :z3: :z3:
-
:z2:
มาเต้นให้กำลังใจคนเขียน
:z2:
สู้ๆค้าบ
-
จองด้วยเล่มนึงนะครับ PM ส่งไปให้แล้ว (แต่ไม่รู้ว่ารับได้หรือเปล่า แบบว่า ส่งไม่ค่อยเป็นอ่ะ คนแก่ก็งี้แหละ อย่าถือเลยนะ)
ว่าแต่ ... อยากอ่านต่ออ่ะ มาต่อหน่อยเหอะนะ อยากรู้ว่าธนาภพเป็นอะไร อ่านค้าง ๆ แบบนี้แล้วอยากขาดใจตาย (ผู้แต่งคงเข้าใจความรู้สึกของการโดนทำอะไรค้าง ๆ คา ๆ นะครับ ว่ามันทรมานขนาดไหน อิอิอิ)
รออยู่นะครับ รีบกลับมาต่อน้า :call:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ หยุดต่อกันสามวันหวังว่าทุกคนคงได้พักผ่อนและได้บุญกันนะครับ
จากบทที่ 13
....อธิคมรับคำสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปจับแขนอนุภาพแต่ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้ว จึงกระโจนพรวดเดียวถึงพื้น วิ่งตรงลิ่วกลับไปยังจุดปีนเขา
อธิคมวิ่งตาม พยายามจะกวดให้ทันอนุภาพ แต่ชายหนุ่มวิ่งเร็วมาก เร็วจนเขาตามแทบไม่ทัน
..........
บทที่ 14
14
ระยะทางจากร้านกาแฟถึงจุดปีนเขาไม่ไกลมากนัก หากอนุภาพรู้สึกราวกับว่ากำลังวิ่งข้ามภูเขาสักสองสามลูก แม้จะเร่งความเร็วฝีเท้าเพียงใดก็ยังไม่ถึง ระยะทางประหนึ่งว่าจะยืดออกไป...ห่างออก จนเขาเหนื่อยแทบขาดใจ
เสียงของตฤณตื่นตระหนก...บอกเขาสั้นว่าๆ ธนาภพพลาด...ตกลงมา...คุณนุ รีบมาด่วน
...ด่วนแล้ว...เขากำลังวิ่งสุดชีวิต แต่ทำไมไม่ถึงเสียที
...ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ตฤณบอกแค่ว่าภพพลาด ตกลงมา ไม่ได้บอกว่าเป็นอย่างไร
หรือตฤณอาจจะพูด แต่โสตประสาทของเขาไม่ได้ยินประโยคต่อมาเสียแล้ว
"ไม่นะ...ไม่...ไม่..." อนุภาพพึมพำเสียงหอบ ในที่สุดระยะทางอัห่างไกลก็จบลง เขาวิ่งมาถึงเชิงเขาที่กลุ่มคนกำลังยืนมุงกันอยู่ เสียงคนร้องโหวกเหวก
...ตฤณอยู่ไหน...อัสนัยล่ะ...อยู่ไหน...แล้วธนาภพ...อยู่ไหน
"ไม่...ไม่นะ...ไม่..." อนุภาพแหวกกลุ่มคนที่กำลังมุงอยู่ ในใจร่ำร้องอยู่ตลอดเวลายว่าขออย่าให้สิ่งที่เขากำลังจะเห็นเป็นสิ่งที่เขากำลังกังวลอยู่ในใจ เสียงในหัวเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า...ไม่...ไม่...ไม่...ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขากลัวเลย...
ทันที่ที่แหวกไทยมุงไปจนถึงด้านหน้า อนุภาพก็ได้เห็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น สายตาเขาเบิกกว้าง มองไปยังร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น
แม้เห็นเพียงด้านหลัง เขาก็รู้ว่าเจ้าของร่างนั้นคือใคร
"ไม่" อนุภาพตะโกนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงใดออกมาจากริมฝีปาก เรารู้สึกประหนึ่งว่ามีมือแข็งแรงราวคีมเหล็กกำลังบีบคอเขาอยู่...เจ็บจนแทบจะขาดใจ
"โธ่...ภพ...ไม่นะ...ไม่...ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้"
หัวใจอนุภาพเหมือนถูกฉีกกระชาก กายดังถูกมือยักษ์จับเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้า ลอยคว้างห่างออกไปแทบมองไม่เห็นพื้นดิน นัยน์ตาพร่าเลือน หมอกสีเทาหม่นเคลื่อนเข้ามาบดบัง ม่านน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นยิ่งทำให้เขาสูญเสียการมองเห็น มือของอนุภาพเอื้อมออกไปไขว่คว้าหาหลักยึด แต่รอบข้างมีเพียงอากาศบางเบา สิ่งที่คว้าได้มีแต่ความว่างเปล่า
...ทำไม...ทำไมสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้น ทำไมต้องเกิดขึ้นแบบนี้ ทำไมต้องเกิดขึ้นกับธนาภพ เกิดขึ้นกับคนที่เขาเคยรักมาก เกิดขึ้นกับคนที่ยังรักเขาอยู่ไม่คลาย
อย่านะ...อย่าพรากธนาภพไป ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในช่วงเวลาที่ยังไม่เข้าใจกัน เขาไม่อยากให้ธนาภพจากเขาไปแบบนี้
...ไม่...
"คุณนุ" เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นข้างหู มือแข็งแรงจับต้นแขนทั้งสองข้างของเขาตรึงเอาไว้ไม่ให้ทรุดฮวบลงกับพื้น
...เขากลับมาถึงพื้นแล้ว แข้งขาอ่อนแรงจนแทบทรงตัวไม่ได้ สองเท้าที่วางอยู่บนพื้นเหมือนขี้ผึ้งกำลังหลอมละลายเพราะถูกไฟแผดเผา
ภาพพร่ามัวที่อยู่ตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นอีกครั้ง อนุภาพเริ่มกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
...ความจริงที่อยู่บนพื้นเบื้องหน้า...ความจริงที่เจ็บปวดยิ่งนัก
ธนาภพจากไปแล้ว จากไปชั่วชีวิต อย่างที่เขาเพิ่งจะพูดกับอดีตคนรักเมื่อไม่นานนี้ว่า "ขออย่าเจอกันอีกเลย"
...ทำไมเป็นจริงเร็วนัก...
เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ ขออย่าเจกกันอีกเลยไม่ได้หมายความว่าให้ความตายพรากให้จากกัน
...ไม่ใช่...โธ่...ไม่ใช่
...หรือนี่เป็นความฝัน...เขากำลังฝันไป...
--ไม่ใช่ความฝัน...นี่คือความจริง
ความจริงที่ว่า...ธนาภพจากไปแล้ว...ตลอดกาล เขาจะไม่ได้เจอธนาภพอีกแล้วในชีวิตนี้...
อธิคมถอนหายใจหนักๆ เบือนหน้าจากอนุถภาพที่นั่งนิ่งหน้าศพของธนาภพเป็นชั่วโมง ตลอดทางที่เขาพาอนุภาพเดินทางเข้าเชียงใหม่ ชายหนุ่มเฝ้าพร่ำรำพันว่าธนาภพทำเองหรือไม่ใช่ ธนาภพพลาดเองหรือไม่ได้พลาด ธนาภพทำหรือ...ภพทำไมทำแบบนี้...ทำไม...ทำไม
เขาทำตัวไม่ถูก ในชีวิตการเป็นตำรวจเขาพบเห็นความตายมาหลายครั้ง แม้แต่การเป็นคนมอบความตายให้กับคืนอื่นเขาก็เคยทำ แต่ความตายของธนาภพทำให้เขาวางตัวไม่ถูก เขาพยายามปลอบใจอนุภาพก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาปลอบโยนอีกแล้ว หากอนุภาพตอบโต้เขาบ้างเขาก็คงจะรู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่ชายหนุ่มเอาแต่นิ่งเงียบ คำเดียวที่เขาปลอบก็คือ "คุณนุ คุณยังมีผมนะครับ"
"สารวัตรครับ เราจะกลับคืนนี้เลยนะครับ เที่ยวบินสี่ทุ่ม ญาติของคุณธนาภพจะเอาศพกลับกรุงเทพเลยคืนนี้" ตฤณเดินมาหยุดยืนข้างๆ อธิคม พูดขึ้นเบาๆ ปรายตาไปมองอนุภาพที่นั่งนิ่งอยู่ไม่ไหวติง
"แล้วคุณนุ"
"ปล่อยให้อยู่คนเดียวซักพัก เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง คุณนุเป็นคนเข้มแข็ง ถ้าเขาผ่านช่วงอ่อนแอไปได้ เขาจะแกร่ง" ตฤณยกมือขึ้นบีบไหล่อธิคมเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องช้าๆ
...ตฤณเข้าใจอนุภาพถึงขนาดนั้นเลยหรือ...ทำไมเขาไม่รู้ว่าจะปลอบคนรักอย่างไร
--ตฤณทำงานกับอนุภาพมานานย่อมรู้จักกันดี เขาเพิ่งมาเพียงสองปี ยังต้องเรียนรู้กันอีกเยอะ
...แค่สองปีเขายังรักอนุภาพได้เพียงนี้ แล้วธนาภพเล่า...สิบปี...สิบปีเชียวนะที่รักกัน ไม่รวมอีกห้าปีที่ธนาภพเฝ้าหมุกมุ่นอยู่กับอดีตคนรัก และอีกสองปีที่แม้จะเห็นแล้วว่าอนุภาพเป็นแฟนเขา แต่ธนาภพก็ยังไม่ยอมตัดใจ
เขาเสียอีก ไม่ถึงครึ่งค่อนของธนาภพเลย เขาไม่เคยรู้สึกถึงความรักมาก่อน ตั้งแต่เป็นหนุ่ม เขาเอาแต่เจ้าชู้ไปวันๆ คบกับคาเพียงไม่กี่เดือนและทุกครั้งก็เป็นเรื่องความใคร่ ไม่มีความรักความผูกพันมาเกี่ยวข้อง
...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขา
อาจเป็นครั้งแรกของธนาภพเหมือนกัน
...แต่ไม่ใช่ครั้งแรกของอนุภาพ
...ทำไมรู้สึกหวั่นไหวเช่นนี้...
ตฤณบอกว่าปล่อยให้อนุภาพอยู่เงียบๆ แต่เขายอมไม่ได้ เขาไม่อยากห่างอนุภาพไปเลย เขาอยากปลอบคนรักของเขา อยากให้ความอบอุ่น อยากเป็นคนที่อนุภาพจะเอนตัวลงอิงแอบพักพิง
อธิคมทรุดตัวลงนั่งข้างคนรัก สอดแขนเข้าโอบเอวชายหนุ่มไว้แล้วดึงตัวเข้าแนบตัว อีกฝ่ายโอนอ่อนตาม เอนศรีษะซบลงตรงไหล่ของนายตำรวจ
"คุณนุ พูดอะไรกับผมบ้างสิครับ อย่าเอาแต่นิ่งเงียบแบบนี้ คุณกำลังทำให้ผมกลัว กลัวว่าจะ..."
"กลัวจะฆ่าตัวตายหรือครับ ผมไม่ทำหรอก" อนุภาพเสียงเบาหวิว
"อย่าพูดอะไรแบบนี้สิครับ"
"สารวัตร...ภพฆ่าตัวตายหรือเปลา ผมกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่ผม..." เสียงอนุภาพสั่นเครือ กำลังใกล้จะร้องให้อีกครั้ง
"ไม่หรอก คุณตฤณก็บอกวาเขาพลาด ตฤณยืนมองอยู่ข้างล่าง เห็นธนาภพเอื้อมไปจับเชือก แล้วพยายามจะทรงตัว"
"ทำไม...แค่นี้เอง ภพเขาเก่งมาก คอร์สปีนเขาที่นี่มันง่ายมากเลยนะ ภพไม่น่าพลาด"
"อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ อะไรที่ไม่คาดคิดมันเกิดขึ้นได้ ธนาภพไปดีแล้ว" อธิคมปลอบ รัดวงแขนแน่นขึ้น
"ไปตอนที่เขาเสียใจผิดหวังขนาดนี้ เขาจะไปดีได้อย่างไร" อนุภาพรำพัน ซุกหน้าลงกับอกหนาของอธิคม "สารวัตรผมทำอะไรลงไป"
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ คุณนุไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าโทษตัวเอง" อธิคมดันตัวอนุภาพให้ออกห่าง มือจับไหล่ทั้งสองข้างของชายหนุ่ม มองตาอนุภาพนิ่งแล้วพูดขึ้นว่า
"คุณนุพูดกับธนาภพเพราะหวังดีใช่ไหม ไม่อยากให้เขามาจมอยู่กับอดีต และไม่ยอมตัดใจเสียที ถ้าเจตนาดีแล้ว คุณนุก็ไม่ควรมาเสียใจอีก สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น มันเป็นไปตามบุญตามกรรม"
"สารวัตร" น้ำตาอนุภาพเริ่มเอ่อ ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง จึงโผเข้ากอดอธิคม ร้องให้สะอึกสะอื้น
"คุณนุ" อธิคมเรียกชื่อคนรักเสียงนุ่ม กระชับวงแขน ถ่ายทอดความอบอุ่นให้คนรัก ในใจเขาอยากจะปลอลด้วยคำพูดปลอบประโลมมากกว่านี้ แต่คิดได้ว่าอยู่เงียบๆ น่าจะดีกว่า ปล่อยให้อนุภาพร้องให้จนพอ ปล่อยให้ชายหนุ่มซุกอกกว้างเข้มแข็งของเขา เสียใจกับเรื่องนี้ให้พอด เพื่ออนาคตที่เขากับอนุภาพจะก้าวเดินไปพร้อมกันอย่างมั่นคง ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ทิ้งไว้ในความทรงจำ
แม้งานศพของธนาภพจะผ่านไปแล้วเดือนกว่า แต่อธิคมสังเกตว่าอนุภาพดูเงียบขรึมลงไปกว่าเดิมตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่ เขาให้เหตุผลตัวเองว่าเพราะอนุภาพงานยุ่งและเหนื่อยล้าจึงไม่สดใสเช่นเคย
คืนนี้อธิคมซื้อบัตรชมการแสดงละครเวทีมาสองใบ ตั้งใจจะชวนอนุภาพออกไปชมด้วยกัน อนุภาพอิดออด บอกว่าว่าไม่อยากออกไปไหน อธิคมออดอ้อนบอว่าอนุภาพน่าจะออกจากบ้านไปผ่อนคลายสมองบ้าง
"อยู่บ้านก็ผ่อนคลาย" อนุภาพให้เหตุผล "ถ้าสารวัตรไม่กวนจนปวดขมับ"
อธิคมไม่สนคำประชด "ไปทำอะไรอย่างอื่นบ้าง คุณนุทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ละครเพลงนี้ดีมากเลยนะ เขามาจากอเมริกาโน่นแน่ะ เห็นว่าดังระดับโลบก" อธิคมชักชวน
"ดูละครเพลงนี่นะ" อนุภาพไม่เชื่อว่าอธิคมจะคิดอะไรแบบนี้ได้ ถ้าไปดูต่อยมวยล่ะค่อยเข้ากับตัวคนชม "สารวัตรอยากดูหรือไง"
"เปล่า เอ๊ย ครับ ก็คิดว่าคุณนุน่าจะชอบ เป็นละครเพลง มีร้องมีเต้น ครบทุกรส เปรี้ยวหวานมันเค็ม ไปน่า จะได้ดูได้ฟังอะไรเพลินๆ ผมอยากให้คุณนุออกไปทำอะไรบ้าง"
อนุภาพหยุดยืนอยู่หน้าตู้เย็น มองภาพสะท้อนของนายตำรวจมือปราบผ่านผนังตู้เย็นที่เป็นสแตนเลสสะท้อนเงา อธิคมสวมเครื่องแบบสีกากีเข้ม ในมือถือตั๋วชมละครเพลงสองใบ ดูขัดกันกับบุคลิกของตัวเอง
อนภาพหันไปหานายตำรวจ ดึงตั๋วในมือของอธิคมาพลิกดู "Song and Dance สารวัตรรู้ไหมมันเรื่องเกี่ยวกับอะไร"
อธิคมส่ายหน้า "จากความรู้ภาษาอังกฤษอันน้อยนิดของผม ต้องมีการ้องเพลงและเต้นรำกันแน่ ชื่อก็บอกอยู่ ท่าทางน่าสนุก"
อนุภาพยิ้มบางๆ รู้สึกขำกับสิ่งที่อธิคมพยายามจะทำให้เขา
"สารวัตร แค่ได้ออกไปนั่งดื่มอะไรเย็นๆ กับสารวัตรก็พอแล้ว ไม่ต้องลงทุนถึงขนาดนี้"
"เสียเงินมาแล้วนะจ๊ะ" อธิคมยิ้ม "ยังไงก็ต้องไป ดีเหมือนกัน ผมจะได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น"
...อย่างอธิคมนี่นะจะสนุกกับละครเวที อนุภาพส่ายหน้า แล้วบอกให้สารวัตรผู้รักเสียงเพลงและการเต้นรำไปอาบน้ำเพื่อนเตรียมตัวเดินทางไปชมการแสดง
การแสดงสนุกมาก สองชั่วโมงของละครเพลงทำให้อนุภาพรู้สึกผ่อนไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาชมการแสดงบนเวทีโรงละครใหญ่ที่สุดของประเทศไทยที่เขาได้ยินชื่อมาบ่อยครั้ง หันไปทางอธิคมก็เห็นว่านายตำรวจดื่มด่ำกับบรรยากาศการแสดงจนหลับลึกตั้งแต่การแสดงเริ่มต้นได้ไม่นาน แล้วนั่งซึมอยู่กับที่ระหว่างพักการแสดง และหลับอีกรอบที่สองจนถึงตอนนี้ อธิคมคงเหนื่อยมาก เขาสังเกตเห็นอธิคมหาวบ่อยๆ ตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้าน
อนุภาพยิ้มมุมปาก ก้มลงกำลังจะปลุกคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ แต่ทันใดก็มองเห็นร่างสูงโปร่งของคนที่เขาไม่อยากพบเจอเดินตรงรี่เข้ามาหา
กษิดิษฐ์...จองล้างจองผลาญกันจริงๆ กรุงเทพฯ ก็ออกกว้างขวาง แต่ก็ยังมาเจอกันอีกจนได้
"คุณนุ เจอกันอีกแล้ว ยังแต่แก่ใจมาดูละครอีกหรือครับ" กษิดิษฐ์ไม่ทักทาย เปิดฉากทันทีที่เดินมาถึงตัว
"ทำไมผมจะมาดูไม่ได้"
"คงหายเสียใจจากการตายของคนรักเก่าแล้วล่ะสิ" กษิดิษฐ์นัยน์ตาโกรธเกรี้ยว "คุณนี่ช่างแย่งจริงๆ นะ แย่งพี่คมจากผมไปไม่พอ ยังแย่ง...ไม่ใช่สิ...ยังมาพรากธนาภพไปจากผมอีก"
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" อนุภาพมองหน้ากษิดิษฐ์นิ่ง ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหน้าคมเฉี่ยวคนนี้กำลังพูดเท่าใดนัก
"ผมกันมาหาคุณภพแล้ว อุตส่าห์ตัดใจจากพี่คม แต่ไม่ทันข้ามวัน คุณก็ทำให้คุณภพตาย แย่งเขาจากผมไปอีกคน ผมไม่รู้คุณพูดอะไรให้คุณภพเสียใจมากมาย เขาไม่ยอมพาผมขึ้นปีนเขาอีก บอกแต่ว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่ใยดีผม ไม่ว่าผมจะอ้อนวอน ไม่ว่าผมจะปลอบ พูดจาอะไรด้วยก็ไม่สนใจ ปีนเขาหนีผมไปหน้าตาเฉยๆ"
"หยุดพูดนะกษิดิษฐ์ อย่ามาปรักปรำผม อย่ามาเป็นอันธพาล กล่าวหาผมแบบนี้" อนุภาพเสียงแข็ง เริ่มอารมณ์คุกรุ่น
กษิดิษฐ์ไม่ยอมแพ้ เสียงแข็งไม่แพ้กัน "จำไว้นะอนุภาพ ผมเสียพี่คมไป เสียคุณภพตามไปอีกคน ผมไม่ยอมหรอก"
"ภพเขาไม่เคยเป็นอะไรกับคุณ อย่ามากล้าพูดว่าคุณเสียภพไป กับสารวัตรอธิคม เขาก็ชัดเจนว่าไม่เคยรักคุณ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาคร่ำครวญว่าเสียสารวัตรไปเหมือนกัน คุณไม่เคยได้ใครทั้งนั้น ไม่เคยเป็นของใคร ไม่ต้องมา..."
"คุณนุ" อธิคมรู้สึกตัว แหงนหน้ามองอนุภาพที่ยืนขบกรามและพูดเสียงดัง พร้อมๆ กับกษิดิษฐ์ที่เสียงดังสวนมา ทำให้เขาต้องเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ หันหน้าไปยังผู้รุกรานที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่
"ผมรักพี่คม คุณแย่งพี่คมไปจากผม"
"กษิดิษฐ์ เมื่อไหร่จะเลิกเสียที" อธิคมเสียงห้วน มองไปรอบๆ ผู้ชมคนอื่นๆ กำลังเดินออกจากโรงละคร ไฟเริ่มสว่างจ้าขึ้น ทำให้มองเห็นนัยน์ตาแดงก่ำของกษิดิษฐ์ได้ชัดเจน
"สารวัตร ไปกันเถอะ อย่าสนใจคนพูดไม่รู้เรื่องเลย" อนุภาพขยัยตัวออกจากหน้าเก้าอี้เพราะผู้ชมคนอื่นๆ ที่อยู่ในแถวเดียวกันเดินมาถึงและหยุดรออยู่ เขากับอธิคมนั่งอยู่ปลายสุดของแถว และตอนนี้กำลังขวางทางอยู่
"พี่คม คุณนุยังรุกคุณภพอยู่ พี่คมมองไม่ออกหรือไง ผมต่างหากที่รักพี่มาตลอด พี่จะไปรักคนที่เขามีสองใจทำไม" กษิดิษฐ์เสียงกร้าว
อธิคมหันขวับแล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้ากษิดิษฐ์ "หยุดพูดนะกษิดิษฐ์ พี่เคยเตือนไปแล้วไม่ฟัง บอกแล้ว่าอย่ามา..."
"ทำไม พี่คมจะต่อยผมหรือ ผมพูดแทงใจดำล่ะสิ" กษิดิษฐ์ไม่มีท่าทีเกรงกลัว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ท้าทายเต็มที่
อนุพภาพเดินห่างออกไปแล้ว อธิคมมองตาม ใจหนึ่งอยากจัดการกษิดิษฐ์ให้เรียบร้อย แต่ใจหนึ่งก็ห่วงอนุภาพเพราะไม่รู้ว่ากษิดิษฐ์เข้ามาหาอนุภาพตั้งแต่ตอนไหนเพราะเขานั่งหลับอยู่
"จำเอาไว้นะ ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเห็นว่ามาระรานคุณนุอีก พี่จะไม่ใจดีอีกแล้ว" อธิคมเน้นเสียงผ่านไรฟัน ใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะรีบผละไป ตรงลิ่วตามไปหาอนุภาพที่กำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังทางออกด้านหน้าโรงละคร
"พี่ห้ามผมไม่ได้หรอก ยังไงผมก็ไม่ยอม" เสียงกษิดิษฐ์ดังตามหลังมา แต่นายตำรวจหนุ่มไม่สนใจจะฟังแล้ว สองเท้าเขาเร่งฝีเท้าขึ้น เพื่อตามอนุภาพให้ทัน
พ้นจากประตูโรงละคร อนุภาพหยุดยืนรออธิคมที่กำลังจะก้าวถึงตัวเขาพอดี
โชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติมอธิคม ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากเรียกอนุภาพ เสียงสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
"สารวัตร"
----
-
^
^
^
ขอจิ้มก้น พี่นายก่อนนะครับ ... เนื้อเรื่องสนุกมากมาย o13 น่าจะทำภาคสองลงเล่มด้วยนะครับ
หนังสือออกวางแผงเมื่อไหร่แจงกันด้วยนะครับผม ขอบคุณครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คิดไปคิดมาสงสารธนาภพจัง แต่ทำไงได้ล่ะ แต่อีตากษิดิษฐ์นี่ชื่อเขียนยากแล้วยังน่ารำคาญจริงๆเลยนะเนี่ย
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ธนาภพ น่าสงสารอ่ะ
เป็นเรา เราก้อมีปมไปตลอดชีวิตแหละ
สงสารคุณนุ
แต่คุณนุทำถูกแล้ว
ที่เหลือก็ตามแต่บุญกรรม
กษิดิษฐ์ นี่ร้ายที่สุดในโลกหรือเปล่า
-
สงสารคุณนุที่สุด :z10:
ว่าแต่ใครมาเรียกสารวัตรอีกหว่า คนรู้จักทั่วบ้านทั่วเมืองจริงๆ
-
คิดไปคิดมาสงสารธนาภพจัง แต่ทำไงได้ล่ะ แต่อีตากษิดิษฐ์นี่ชื่อเขียนยากแล้วยังน่ารำคาญจริงๆเลยนะเนี่ย
อิ อิ รู้ใจคนเีขียนจังเลย เวลาผมพิมพ์ชื่อกษิดิษฐ์นี้แทบต้องก้มมองแป้นทุกที พิมพ์ยากอ่ะ
ขอบคุณนะครับ
:pig4:
หนังสือคดีรัก ภาคหนึ่ง พร้อมจำหน่ายวันที่ 14 กุมภาพันธ์ครับ โรงพิมพ์เพิ่งโทรมาบอกว่าส่งของได้แน่
ยังไงก็ฝากอุดหนุนด้วยนะครับ พรุ่งนี้จะมาบอกวิธีการซื้อ (คืนนี้จะขอไปนั่งคิดนอนคิดก่อนว่าจะขายยังไงดี)
หัวการตลาดเราไม่มีซะด้วยสิ คิดแต่อยากจะพิมพ์อย่างเดียว :เฮ้อ:
-
บทที 11 ครับ ขอโพสตอนบ่ายแก่ๆ ทิ้งอะไรไว้ให้อ่านจะได้มีใครคิดถึงผมบ้าง :z1: หนังสือคดีรัก ภาค 1 กำลังพิมพ์อยู่ที่โรงพิมพ์ ใกล้จะเสร็จแ้ล้ว อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบบ
ซื้อหนึ่งเล่มแถมลายเซ็น
ซื้อสองเ่ล่มแถมสองที่คั่นหนังสือ (ที่แอบไปจิ๊กมาจากร้านนายอินทร์)
ซื้อสามเล่มแถมกายคนเขียน
ซื้อสี่เล่มแถมหัวใจคนเขียน
ซื้อห้าเล่มแถมทั้งกายทั้งใจ
โปรโมชั่นน่าสนใจมาก ๆ ครับ :z1:
ซื้อสักสามเล่นจะได้ตัวคนเขียนแถมมาใช่ไหมครับ
จะเอามาทดสองทางวิทยาศาสตร์ ตัดโน้น ผ่านี้ เล่น ๆ แก้เซ็ง o3
-
จะเศร้ารันทดไปไหนคับเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4:
-
บทที 11 ครับ ขอโพสตอนบ่ายแก่ๆ ทิ้งอะไรไว้ให้อ่านจะได้มีใครคิดถึงผมบ้าง :z1: หนังสือคดีรัก ภาค 1 กำลังพิมพ์อยู่ที่โรงพิมพ์ ใกล้จะเสร็จแ้ล้ว อุดหนุนกันหน่อยนะคร้าบบ
ซื้อหนึ่งเล่มแถมลายเซ็น
ซื้อสองเ่ล่มแถมสองที่คั่นหนังสือ (ที่แอบไปจิ๊กมาจากร้านนายอินทร์)
ซื้อสามเล่มแถมกายคนเขียน
ซื้อสี่เล่มแถมหัวใจคนเขียน
ซื้อห้าเล่มแถมทั้งกายทั้งใจ
โปรโมชั่นน่าสนใจมาก ๆ ครับ :z1:
ซื้อสักสามเล่นจะได้ตัวคนเขียนแถมมาใช่ไหมครับ
จะเอามาทดสองทางวิทยาศาสตร์ ตัดโน้น ผ่านี้ เล่น ๆ แก้เซ็ง o3
กลั๊ว กลัว
คุร clearest จะใจร้ายกับผมไปถึงไหนนี่ นึกว่าจะมีแต่โน๊อากับsasi และอีกหลายๆ คน
:เฮ้อ:
แต่ถ้าทำกับผมได้ลงคอก็เอาเลยครับ
จะแก้ผ้านอนแผ่หราให้ผ่าสำรวจตามใจชอบ :m15:
เอ่อ ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่ามันเศร้าๆ นะ แต่งอะไรเศร้าแล้วมันเศร้ายังไงไม่รู้ ปกติมันไม่เคยแต่งอะไรเศร้าอ่ะครับ แต่มันออกมาเศร้าได้ยังไงไม่รู้ สงสัยเพราะผู้เขียนยังสะบักสะบอมจากพิษรักอยู่มั๊ง นิยายมันเลยติดเชื้อมาจากชีวิตจริง แต่อีกหน่อยก็หวานแล้วล่ะครับ มันมีขึ้นๆ ลงๆ อ่ะนะ อัพแอนด์ดาวน์
บทที่ 14 ช่วงที่สอง อ่านเล่นๆ ก่อนกลับบ้านครับ โทษทีนะ แต่ละบทมันค่อนข้างยาวๆ ไงไม่รู้ พอดีผมไม่ค่อยคุ้นกับอะไรสั้นๆ
ครึ่งเรื่องมาแล้วนะ รู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มต้น 555
พ้นจากประตูโรงละคร อนุภาพหยุดยืนรออธิคมที่กำลังจะก้าวถึงตัวเขาพอดี
โชคร้ายกระหน่ำซ้ำเติมอธิคม ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากเรียกอนุภาพ เสียงสองเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน
"สารวัตร"
ทั้งอธิคมและอนุภาพหันตาม ชายหนุ่มสองคนใบหน้าคล้ายกันราวกับฝาแฝดยืนอยู่ไม่ไกล ร่างสูงกล้ามเนื้อเป็นมัดเพราะใส่ชุดสีขาวรัดรูปเดินเข้ามาทักพร้อมส่งยิ้มกว้าง
อนุภาพถอนหายใจ หันไปมองอธิคม ฝ่ายนั้นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเจอเป๊กกับโป้ง...อดีตของเขาที่เป็นพี่น้องคู่หูเข้ามาประชิดตัว
"ไม่นึกว่าสารวัตรจะดูละครเวทีเป็นด้วย" คนแรกพูด
"แปลกแต่จริง" คนที่สองประสานเสียง ใบหน้ายิ้มๆ
"สารวัตรหรือ" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุ" อธิคมหันไปทำเสียงโอดครวญ กลัวว่าอนุภาพจะเข้าใจผิดอีก
"ผมจะไปรอที่รถ" อนุภาพบอกเสียงเรียบ แล้วหันหลังเดินตรงไปยังบันไดเลื่อน อธิคมรีบเดินตามแต่พี่น้องรูปหล่อทั้งสองรีบคว้าแขนไว้
"สารวัตรเดี๋ยวก่อนสิครับ นี่โป้งนะครับ ไม่ใช่ผีที่ไหน"
"ทำไมรีบเดินหนีล่ะ ไม่อยากให้เป๊กเห็นเด็กใหม่สารวัตรหรือไง" คนที่เป็นน้องชายทำเสียงเง้างอด
"สารวัตรเปลี่ยนรสนิยมไปนะ เคยชอบเพลงร๊อค ไหงกลับมาชอบเพลงคลาสสิค"
"พี่ต้องไปแล้ว" อธิคมสลัดแขน เดินตามอนุภาพไปโดยเร็ว แต่พี่น้องสองหนุ่มยังเดินตาม
"พี่คม จะรีบไปไหน คุยกันก่อนสิ" โป้งร้องเรียก
"เขาบอกว่าจะไปรอที่รถ ไม่ได้ยินหรือไง" เป็กประสานเสียงตามเช่นเคย
อธิคมส่ายหน้า สองพี่น้องนี้พูดสลับกันคนละประโยคอย่างน่ารำคาญ ทั้งจะยื้อยุดฉุดเอาเขาไว้เสียให้ได้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าในอดีตเขาจะเคยมีอะไรกับสองหนุ่มพร้อมกันๆ
...ตอนนั้นทนได้ยังไงวะ...อธิคมคมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้ววิ่งเหยาะๆ ตามหลังอนุภาพไป
...บ้าจริงๆ กษิดิษฐ์เพิ่งลุยอนุภาพไปหมาดๆ ยังไม่ไปถึงไหน เจออีกสองหน้าโรงละคร ทำไมวันนี้ถึงซวยแบบนี้...
...รู้อย่างนี้นอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านซะก็ดี
...ซวย...ซวยจริงๆ...
อธิคมส่ายหน้าหงุดหงิด แต่ต้องหยุดชะงักทันใดเมื่ออนุภาพที่เดินลิ่วๆ อยู่หน้าเขาหยุดกระทันหัน
"คุณนุ มากับสารวัตรหรือครับ" เสียงทักอนุภาพดังขึ้น
อธิคมถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกระลอก เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งเสียงทักทายให้คนรักของเขา
ใบหน้าของศรุตยิ้มเรียบ ทักทายอนุภาพแต่มองมาที่เขา ส่งประกายสายตาราวกับว่าสะใจเป็นยิ่งนัก
"เห็นสารวัตรอยากได้ตั๋วมาก ที่แท้ก็จะมาดูกับคุณนุนี่เอง"
ศรุต...พูดออกมาได้ ทำไมศรุตพูดได้หน้าตาเฉย เขาเจอศรุตที่บูธขายตั๋วโดยไม่ตั้งใจ พอซื้อตั๋วเสร็จ เขาเดินสวนกับศรุตห่างๆ ไม่ได้พูดหรือทักทายอะไรกันด้วยซ้ำ
...อนุภาพจะเข้าใจว่ายังไงกันนี่...
"คุณ...อนุภาพพยายามนึกชื่อของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่เข้ามาทักทาย "ศรุตครับ" ศรุตแนะนำชื่อตัวเอง
"มาคนเดียวหรือครับ" อนุภาพถาม
"เปล่าครับมากับเพื่อน ชื่อเจอาร์" ศรุตหันหน้าไปยังชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ท่าทางคงเป็นคนมีชื่อเสียงเพราะกำลังถูกกลุ่มสาววัยรุ่นห้อมล้อมอยู่
"สารวัตรคงจำเจอาร์ได้" ศรุตเน้นเสียง
...จำได้สิ...เจอาร์ชอบใส่ชุดหนังเล่นซาดิสม์ แล้วให้เขาฟาดฝ่ามือแรงๆ จนแดงไปทั้งตัว...อธิคมนึก
...บ้าจริงๆ คืนนี้เจอแจ๊คพอต
"เจอาร์ก็บ่นว่าอยากเจอสารวัตรอีกครั้งอยู่เหมือนกัน" ศรุตไม่นำพาต่อใบหน้าผะอืดผะอมของอธิคม และใบหน้าเรียบนิ่งของ "แฟนใหม่" ของคนเจ้าชู้
...คราวนี้เป็นยังไงล่ะ...เป็นแฟนอธิคมนะไม่ง่ายนักหรอก...คิดว่าเก่งหรือที่ปราบพยศคนเจ้าชู้อย่างอธิคมได้ อยากจะรู้นักว่าจะทนได้ซักกี่น้ำ อนุภาพจะอยู่กับอธิคมได้นานแค่ไหน
...แม้จะถึงปีก็จริง แต่ไม่ตลอดไปหรอกคุณอนุภาพ อธิคมทิ้งเขาแล้ว ทิ้งเจอาร์ ทิ้งคนที่เขารู้จักอีกหลายคน ไม่นานก็ต้องทิ้งคุณ...เขาให้เวลาสองปีเป็นอย่างมาก
ศรุตสนุกกับสิ่งที่เห็น สนุกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สนุกกับการได้เห็นสีหน้าของอธิคมที่ทำเหมือนจะกระโจนเข้ามาขย้ำเขาให้แหลกคามือ แต่อีกใจหนึ่งลึกๆ เขากลับเสียใจ...
เสียใจที่เห็นอธิคมเป็นทุกข์เป็นร้อนกับ "เด็กใหม่" คนนี้...เด็กใหม่ที่หน้าตาสู้เขากับเจอาร์หรืออีกหลายต่อหลายคนไม่ได้เลย เสียใจที่เห็นว่าอธิคมยังอยู่กับอนุภาพอยุ่แม้เวลาจะผ่านไปเป็นปีแล้ว
...นานกว่าที่เคยให้กับเขา ...นานกว่ามาก...
ศรุตยิ้มเมื่อทั้งสองเดินผ่านหน้าเขาไม่...ไม่อำลา อนุภาพไม่พูดอะไร ทำหน้านิ่ง ก้มศรีษะให้เขานิดหน่อยแล้วเดินผ่านไปเฉยๆ ส่วนอธิคมไม่มองเขาด้วยซ้ำ เดินตามแฟนไปอย่างรีบเร่ง
เขาสนุกจริงหรือ...ศรุตถามตัวเอง สนุกที่เห็นสองคนนี้เข้าใจผิดกัน หรือเขาเสียใจที่ไม่ได้เป็น "คนนั้น" ของอธิคม เป็นคนที่อธิคมเดินตามง้อ
อนุภาพนั่งนิ่งเงียบตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน อธิคมไม่ชวนคุยเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะทำอะไรบ้าบิ่นเพราะอนุภาพเป็นคนควบคุมพวงมาลัยรถ
ครั้นเดินเข้ามาในห้องชุด ลูกระเบิดเวลาก็ถูกถอดสลักเพราะอธิคมพูดขึ้นว่า "อย่าไปสนใจศรุตเลยนะคุณนุ เขาไปเอาอะไรมาพูดก็ไม่รู้ นั่งทางในทั้งนั้น"
"นี่ถ้าเราอยู่ต่อ จะเจอคนเก่าๆ ของสารวัตอีกกี่คน" อนุภาพเสียงเข้ม ยืนมองผนังนิ่ง สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ
"โธ่คุณนุ จะพูดเรื่องนี้ทำไมเล่า"
"ใครก่อนใครหลัง สารวัตร แฝดชุดขาวสองคนนั้นสารวัตรก็ไม่เว้นเลยหรือ ทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ แล้วทำไมเขาเรียกว่าสารวัตร ผมจำได้วาเลื่อนยศตอนที่สารวัตรเริ่มจีบผมไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ คนเหล่านั้นควรจะเรียกสารวัตรว่าผู้กอง"
"ศรุตก็เรียกผมว่าผู้กอง มารู้ว่าผมเลื่อนยศตอน..."
"ตอนเราไปทานอาหารที่อาเบดีนซ์ วันครบรอบหนึ่งปีของเรา ทำไมผมจะจำไม่ได้ ที่นี้สารวัตรบอกเรื่องแฝดหลุดโลกสองคนนั่นมาซิ" อนุภาพคาดคั้น ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยขุดคุ้ยเรื่องเด็กเก่าๆ ของอธิคม แต่คืนนี้เขาทนไม่ไหวแล้ว แค่ออกไปดูละคร เจอะเจอมาตั้งสี่คนพร้อมกัน นี่ถ้าไปผับด้วยกันมิเจอเป็นโหลเลยหรือ
...ไม่ใช่สิ...ห้าคน...ลืมกษิดิษฐ์ไปได้ยังไง ดาวเด่นขนาดนั้น ร้ายที่สุดก็คงไม่เกินกษิดิษฐ์
...แต่ศรุตนั้นดูร้ายเรียบๆ ลึกๆ พูดช้าๆ ใบหน้ายิ้มๆ แต่ประกายตาร้ายกว่ากษิดิษฐ์นัก
แล้วนี่เจาจะสู้กับ "อดีต" ของอธิคมได้หรือ หากกษิดิษฐ์กับศรุตพร้อมใจกันเข้ามาแย่งอธิคมกลับไป เขาจะสู้ไหวหรือ ตอนแรกนึกว่าอัสนัยจะร้ายแล้ว อัสนัยก็พูดรู้เรื่อง นิตินัยก็ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัยอะไร หมอคนนั้นที่เจอที่โรงพยาบาลก็ดูเงียบๆ อายๆ
...หรือว่าไปทำลับหลัง...เขาไม่ได้อยู่กับอธิคมตลอดเวลานี่นา
แล้วนี่จะมีใครคนอื่นโผล่ขึ้นมาอีกหรือเปล่า ใครที่อาจจะร้ายยิ่งกว่ากษิดิษฐ์ ใครที่ติดใจผู้กองรูปหล่อ...สารวัตรเสน่ห์แรงอย่างพันตำรวจตรีอธิคม!
...ฉุนอธิคมนัก โกรธตัวเองที่เกิดมารักคนเจ้าชู้
"ว่าไงครับสารวัตร" อนุภาพคาดคั้นเพราะอีกฝ่ายยังนิ่งไม่ยอมพูดอะไรต่อ
"โธ่คุณนุ จะเล่าอะไรกัน จะไปสนใจทำไม"
"ทำไมเล่าไม่ได้ เล่าไม่ได้เพราะจำไม่ได้ ไม่ได้จำ ขี้เกียจจำ ขี้เกียจเล่า หรือไม่อยากเล่า" อนุภาพเสียงเข้มขึ้น
"ก็แค่คนเก่า รู้ไปก็เท่านั้น คุณนุจะไปใส่ใจทำไมเล่า" อธิคมเสียงค่อย
"ทำไมจะสนใจไม่ได้"
"ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มันหลายคน ถ้าเริ่มเล่าก็ไม่ต้องนอนกันพอดี"
อนุภาพเม้มปาก พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วพูดวา "ทำไมต้องโยกโย้ แสดงว่าไม่อยากเล่า"
อนุภาพหันซ้ายหันขวา มองเห็นกระดาษและปากกาวางอยู่บนโต๊ะจึงเอื้อมมือไปคว้ามายื่นให้อธิคม
"งั้นเขียนมาเลย เขียนรายชื่อออกมาเลยว่ามีกี่คน ไม่ก็เรียกประชุมให้รู้แล้วรู้รอด ประกาศให้อดีตคนเก่าๆ ของผู้กองรู้ว่าอย่ามายุ่งกับเรา" อนุภาพเหลืออด ขึ้นเสียงดัง ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้
"โธ่ คุณนุ จะเขียนออกมาได้ยังไง" อธิคมครางเสียงอ่อย
"เขียนไม่ได้เพราะผู้กองเขียนได้ไม่หมดใช่ไหมล่ะ หรือว่าไม่อยากเขียน"
"เรียกผู้กองทำไมเล่า" อธิคมบ่นอุบอิบ "ผมผิดตรงไหน"
"ทำไมคนเก่าสารวัตรถึงเยอะนัก เยอะจนนึกชื่อได้ไม่หมดหรือไง กี่ร้อยกี่พัน แล้วนี่คนใหม่ๆ จะโผล่มาอีกหรือเปล่า"
"ผมจะไปรู้ได้ไง คุณนุ มีเหตุผลหน่อยสิครับ อดีตก็คืออดีต ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป จะขุดมันขึ้นมาทำไม" อธิคมเริ่มฉุน อนุภาพไม่ยอมเลิกพร่ำเรื่องคนเก่าๆ ของเขาเสียที
อนุภาพนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ ราวกับเห็นด้วย จนอธิคมคิดได้ว่าตัวเองพูดผิดไปถนัด
"คุณนุ เงียบทำไม"
ถ้าเป็นตอนหยอกเย้ากัน อธิคมก็จะล้อวาอนุภาพเข้าโหมดนิ่งเงียบอีกแล้วเพราะงอน เขาก็จะยื่นนิ้วไปหาปุ่มกดให้ออกจากโหมดไร้เสียง แล้วก็ล้อเลียนให้ชายหนุ่มหัวเราะ
ตอนนี้อนุภาพไม่ได้งอน แฟนเขากำลังโกรธ โกรธที่อยู่ดีๆ เจอเด็กเก่าเขาไปถึงสี่คน ไม่นับเจอาร์คนที่ห้าที่ยืนอยู่เฉยๆ
พักหลังเขาสังเกตว่าอนุภาพความอดทนน้อยลง และเข้าโหมดนิ่งเงียบบ่อยขึ้นและนานขึ้น จนบางครั้งเขาต้องเลี่ยงออกไป ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียวอย่างที่ตฤณเคยบอก
อนุภาพถอนหายใจช้าๆ ก่อนพูดวา "ใช่ อดีตควรจะผ่านไป แต่อดีตของผู้กองกลับมาอยู่แทบทุกอาทิตย์ จะให้ผมสู้กับอดีตของผู้กอง หรือให้ผมอดทนกับอดีตของผู้กอง หรือทิ้งไป"
"โธ่คุณนุ อย่าพูดแบนี้สิครับ" อธิคมเสียงแผ่ว พอถึงตอนแบบนี้ คนเจ้าคารมอย่างเขาก็จนคำพูด นึกโกรธตัวเองนัก ตอนนี้เขาจำคำพูดของอาวุธที่เคยบ่นให้เขากับธงรบอยู่บ่อยๆ ว่า เขาทั้งสองคนถนัดแต่ยียวนกวนประสาท เจ้าชู้ชีกอ แต่พอตอนซีเรียส ได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
อนุภาพนั่งลง หมดแรงจะเถียง ไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว
......
http://upic.me/i/sf/lovecasecover.jpg
-
ใครมาอีกอ่ะ
-
เป็นแบบอนุภาพก็เหนื่อยนะ มันก็ต้องน๊อตหลุดกันบ้าง เจอทุกวันทีละหลายๆคน
แต่สารวัตรนี่ทำไมอดีตเยอะเป็นหางว่าวขนาดนี้ มันน่าไม๊เนี่ย :beat:
-
หลอนมากมาย ถ้าเป็นตัวผมเองนะคงทนไม่ได้ตั้งกะคนแรกล่ะ :z10:
-
ไหน ไหน ใครใจร้าย
เด่วแท๊คทีม จับ คุณนาย กด เลยนี่
-
เยอะกว่านี้มีอีกไหม
:m16:
-
คุณ นุ จะทนได้มะนานไหมเนี่ยยยยยย คนตายไม่น่าจะเป็น ธนาภพเลย สงสารใจจะขาด คนแต่งครับ ตกลงหนังสือออกแล้วยังอะ :fire:
-
ขอบคุณครับ :pig4:
แล้วจะรออ่านต่อนะครับ :pig4:
-
:m15: สงสารภพเป็นที่สุด
เศร้าอ่ะ
แต่หลังๆ
สารวัตรชักจะเยอะเกินไปละ
มากมายนับไม่ถ้วนจริงๆ :really2:
-
นุใจเย็นๆไว้
ยังไงสารวัตรก็รักนุคนเดียวนะ
:angry2: สารวัตรไปจัดการกับอดีตให้เรียบร้อยเลย
ปล่อยให้ตามมารังควาน คุณนุอยู่ได้
:z4:
:fcuk:
-
:impress3: สงสารภพจัง
:angry2: แล้วทำไมโจทย์ของอธิคมเยอะอย่างเง้
:fire:
คุณนุ ต้องกำจัดจุดอ่อนซะ
:beat: :z6: :beat: :z6: ให้หมดดดดดดดดดดดดดดด
-
size=15pt]ต้องจับแฟนๆสารวัตทั้งหมดมามัดรวมกันแล้ว[/size] :beat:[ให้หมด
-
สงสารภพอ่ะ
:m15:
คุณนุทำแบบนี้กับผู้กองทีนึงดิ :z6: เยอะเกิ๊นนน :laugh:
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
ผู้กอง งานนี้ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสถานเดียว
-
ใจร้ายอ่ะ สงสารธนาภพ ไม่น่าพรากกันไปแบบนี้เลย ตัวละครในดวงใจด้วยนะเนี่ย ฮือ ...........
แล้วอีตาสารวัตร จะมีอีกกี่มากน้อยคร้าบบบบ ไม่สงสารอนุภาพบ้างเหรอ หรือน้องนายเขียนเพื่อ..แบบว่าประชดตัวเอง อิอิอิ :laugh:
-
โถ....สงสารคุณนุ...T^T
ช่วงนี้อารมณ์บ่จอยมากเลย...สารวัตรห้ามขึ้นเสียงใส่น่อ..(อย่าเถียงๆ).
ความผิดสารวัตรแท้ๆ...เป็นใคร.ใครก็ต้องหงุดหงิดทั้งนั้น...
แต่อ่านแล้วก็แอบขำอะคะ...คุณนุลับหลังเหนื่อยแห่กๆ..แต่ต่อหน้านี่เถียงกะแฟนเก่าไวมั่กๆ...555+
แอบคิดว่ายังไงคุณนุก็สู้ได้อะคะ...^^
-
เมื่อไหร่เด็กเก่าของสารวัตรจะหมดซะที
เซ็งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
อ่านตามทันแย้วว
เย้ เย้
สารวัตรนี่เจ้าชู้โคดดดดด
สงสารคุณนุจัง
ไม่ใช่ว่า ไปๆมาๆ มารู้ตัวอีกที
อ้าว กรูเป็นเมียหลวงไปแระ หรอกนะ
:laugh:
ป.ล. คุณนุใกล้จะเป็นเหมือน ดร. วิกันดา ซะแร้วววว
:jul3:
-
อดีตที่ยังเจอ
เหอๆ
เป็นเรา เราจะทำไงหว่า
สงสารคุณนุเหมือนกัน
แต่สารวัตรเขาก็พยายามแล้วนี่
อดทนไปก่อนนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารนุอ่ะ เป็นใครๆจะทนได้ เจอวันเว้นวัน
แถมบางวันเจอทีละ4-5คน แล้วแต่ละคนไม่ใช่ธรรมดา
ร้ายๆกันซะอีก ได้แต่โทษสารวัตรหละ ไม่ยอมจัดการให้เด็ดขาด
:z3: :z3: :z3:
-
อรุณสวัสดิืครับผู้อ่านที่รักและเคารพและคิดถึง (รวมถึงผู้อ่านที่ใจร้ายด้วยนะ)
ผ่านตอนเศร้าไปหน่อยแล้วนะ ก็มากุ๊กกิ๊กกันเหมือนเคย เหมือนคลื่นในทะเลอ่ะนะ ระลอกเศร้ามาหนึ่งระลอก ซัดพอให้ซวนเซแต่ก็กลับมายืนไ้ด้อีกครั้ง เตรียมตัวรอระลอกใหม่
คิดแล้วอยากไปโต้คลื่นที่เสม็ด (จะได้ช่วยให้ความฝันของใครหลายคนสำเร็จซะที -- โอ๊ะ คิดอะไรออกไป) :z1:
หนังสือคดีรัก 1 โรงพิมพ์จะส่งของคืนวันศุกร์ที่ 13 ครับ ผมก็เลยบอกว่า อย่ามาเลย มันไม่ค่อยงาม รอเช้าวันเสาร์ที่ 14 ดีกว่าน๊อ
เพราะฉะนั้นใครสนใจสั่งซื้อเอาไปหนุนหัวนอนก็รออีกนิดนะครับ ของพร้อมส่งเช้าวันจันทร์ที่ 16 (ใครใจร้อนรอไม่ได้ก็จะวิ่งเอาไปประเคนให้ถึงบ้านคืนวันที่ 14 ก็ได้ แต่ต้องเลี้ยงข้าวเย็นผม :pigha2:
คืนนี้จะขออนุญาติแจ้งรายละเอียดการสั่งซื้อครับ ตอนนี้ยังหาเบอร์บัญชีธนาคารยังไม่ได้อ่ะครับ :sad11: รอนิดส์นะ เขาบอกว่า รักแล้วต้องรอหน่อย (หนังเรื่องหนึ่ง เก่าแล้วล่ะ ใครอาวุโสแล้วน่าจะรู้จัก -- อันนี้ก็มีคนบอกผมมาอีกที เลยรู้)
สั่งซื้อและจ่ายเงินภายในวันที่ 14 มีของแถมเป็นซีดีซาวน์แทร็คนิยายเรื่อง คดีรักภาค 1 ครับผม
ส่วนโปรโมชั่นซื้อสามเล่ม แถมคนขายขอยกเลิกนะครับ
บทที่ 14 (จบบท - โทษทีนะ เมื่อวานนี้โพสไปก็ลืมอีกหนึ่งย่อหน้า) :z1:
"โธ่คุณนุ อย่าพูดแบบนี้สิครับ" อธิคมเสียงแผ่ว พอถึงตอนแบบนี้ คนเจ้าคารมอย่างเขาก็จนคำพูด นึกโกรธตัวเองนัก ตอนนี้เขาจำคำพูดของอาวุธที่เคยบ่นให้เขากับธงรบอยู่บ่อยๆ ว่า เขาทั้งสองคนถนัดแต่ยียวนกวนประสาท เจ้าชู้ชีกอ แต่พอตอนซีเรียส ได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
อนุภาพนั่งลง หมดแรงจะเถียง ไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว
"คุณนุครับ" อธิคมหมดคำจะพูดเหมือนกัน ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใดๆ มาอธิบายอีกแล้ว
จะว่าไป เขาก็อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้า คายไม่ออก ควบคุมอะไรไม่ได้ "อดีต" ของเจาพร้อมใจกันเดินพาเหรดออกมาโชว์ตัว ทำให้อนุภาพเข้าใจผิด สร้างความปวดหัวให้เขาจนแทบจะระเบิด
...นี่ละหรือที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง...
อนุภาพกับอธิคมต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบ ในใจวุ่นวายสับสน พยายามสงบสติอารมณ์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย
ในที่สุด อนุภาพก็ลุกขึ้นช้าๆ เดินออกไปจากห้องเงียบๆ ปล่อยให้อธิคมจมอยู่ในความคิดของตนเอง
...เริ่มที่กษิดิษฐ์เสียก่อน ตัวร้ายที่สุด ตามมาด้วยศรุต เห็นท่าทางเรียบๆ นิ่งๆ นึกว่าจะพูดรู้เรื่อง ที่แท้ก็ดื้อเงียบ คนอื่นๆ ไม่น่าจะลำบากนัก แต่หลายคนแบบนี้ เขาคนเดียวอาจจัดการไม่ไหว
...ต้องเรียกกำลังเสริม...
14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14 14
บทที่ 15
15
ธงรบโวยวายเสียงลั่นเมื่อถูกเพื่อนรักเรียกตัวให้ช่วยไปจัดการเด็กเก่า อธิคมยกมือขึ้นปรามให้ลดเสียงลงเพราะยังในห้องทำงานบนโรงพัก
"เอ็งจะร้องหาหาอะไรวะ" อธิคมเค้นเสียงตะคอกธงรบ
"ก็แล้วทำไมแกไม่จัดการเอง ข้ากำลังยุ่งกับตี๋น้อยของข้าอยู่นะโว้ย รายนั้นร้ายหยอกเสียเมื่อไหร่" ธงรบหน้ามุ่ย
"แล้วเอ็งอยากเห็นวิมานรักข้าพังหรือยังไง" อธิคมเสียงเขียว "กษิดิษฐ์ร้ายขนาดเข้าไปต่อว่าคุณนุกลางโรงละครเลยนะไอ้ธง คุณนุคงสู้ไม่ไหว เดินหนีไปเฉยๆ"
"แล้วจะให้คุณนุตบกษิดิษฐ์แบบในหนังงั้นหรือ คงน่าดูนักหรอก ผู้ชายสองคนตบกันแย่งแก นี่ถ้านักข่าวอยู่ใกล้ คงได้สร้างประวิตศาสตร์หน้าใหม่ให้วงการหนังสือพิมพ์เมืองไทย" ธงรบทำเสียงน่าหมั่นใส้ ก่อนเบี่ยงตัวหลบกล่องกระดาษทิชชู่ที่อธิคมขว้างใส่
"ไอ้ธง ขอให้ช่วยนะ ไม่ใช่ให้มาซ้ำเติม"
"แล้วข้าไม่ช่วยเอ็งหรือไง ไม่ใช่เพราะช่วยเอ็งหรอกหรือ ข้าถึงได้มาติดอวนแห่งความรักอยู่แบบนี้" ธงรงทำหน้ามุ่ย
"อวนแห่งความรัก...จะอ๊วก เปรียบเทียบออกมาได้" อธิคมแสยะปาก "อย่างเอ็งรั กใครเป็นด้วยหรือ แล้วอย่ามาบอกนะว่าเอ็งรักอาทิตย์เข้าไปจริงๆ ข้านึกว่าเอ็งอยากฟันเขาอย่างเดียว ที่สำคัญ ข้าไม่ได้บังคับหรือขอให้เอ็งดำเนินการต่อนี่หว่า เอ็งไม่ยอมเลิกเอง"
"ตอนแรกก็กะฟันอย่างเดียว" ธงรบยอมรับ "แต่หลังๆ มาชักไม่แน่ใจ มันรู้สึกเสียดายยังไงไม่รู้ แต่ว่าพอยังไม่ได้จึ๊กๆ กันนี่ ข้าก็บอกไม่ได้เต็มปาก ไม่แน่นะ พอได้อึ๊บแล้ว ข้าอาจจะรามือก็ได้"
อธิคมส่ายหน้า ขวางหูขวางตาธงรบยิ่งนัก เริ่มไม่แน่ใจว่าธงรบจะช่วยเขาได้หรือเปล่า
"ให้ชาคริตช่วยสิ เห็นว่ากลับจากอเมริกาแล้ว" ธงรบแนะนำชาคริต เพื่อนอีกคนที่เคยเรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยมปลายและคบหากันอยู่เมื่อเขากับธงรบเรียนนายร้อยตำรวจและเที่ยวกลางคืนด้วยกันอยู่บ่อยๆ จนฝ่ายนั้นไปอยู่ต่างประเทศ "ไม่ก็ให้คุณรองผู้กำกับช่วย"
"บ้าหรือไอ้เสาธง มีหวังได้โดนเทศน์สามวันไม่จบ" อธิคมยกที่ทับกระดาษขึ้นมาถือในมือ อีกฝ่ายรีบร้องเสียงหลง
"เฮ่ย อย่านะคม อันนั้นเจ็บนะ ถ้าข้าหลบไม่ทัน มีหวังหัวแตก"
"ตกลงเอ็งจะช่วยหรือไม่ช่วย" อธิคมคาดคั้น "เอ็งไปจัดการศรุต ส่วนข้าจะปราบกษิดิษฐ์เอง"
ธงรบถอนหายใจ "เฮ้อ เวรกรรม นี้มันต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือวะนี่"
"กษิดิษฐ์ไม่ยอมหยุด เจอคุณนุทีไร ต้องเข้ามาหาเรื่องทุกที ส่วนศรุตก็คอยพูดบิดเบือน ชวนให้เข้าใจผิด ข้าปวดหัวมากรู้ไหมธง แล้วตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่ คุณนุดูเงียบขึ้นเยอะ เจ้าอารมณ์ขึ้นด้วย"
...ตั้งแต่ธนาภพตาย...อนุภาพดูเปลี่ยนไป...อธิคมอยากพูดแบบนั้น แต่ยังไม่กล้าเพราะสิ่งที่กำลังรู้สึกเป็นเหมือนสะเก็ดความคิดเล็กๆ เท่านั้น
"คุณนุเขาคงเครียดเรื่องงาน เอ็งอย่าคิดมากสิวะ แล้วเขาต้องมาเจอข้าศึกจะแย่งชิงตัวสามีสุดที่รัก ใครก็สติแตกเป็นธรรมดา" ธงรบปลอบ แต่เพื่อนรักทำตาขวาง
"พูดให้ดีๆ นะ ไอ้เสาธงปักขี้เลน"
"เอ้าไม่จริงหรือ...หรือว่าคุณนุเป็นสามีเอ็ง" ธงรงทำหน้าทะเล้น
"ไอ้ร้อยตำรวจเอ๋งธงรบ อย่ากวนประสาทได้ไหมวะ" อธิคมเงื้อง่า เตรียมจะขว้างที่ทับกระดาษในมือใส่ธงรบจริงๆ
"เฮ้ย คม จายเย็นๆ เพื่อนรัก ช่วยจ๊ะช่วย รับรองว่าจะจัดการศรุตให้อยู่หมัด"
"ธงข้าปวดหัวจริงๆ นะเพื่อน" อธิคมทำหน้าตาอมทุกข์ "ข้ากลัวว่าสองคนนั่นจะแท๊กทีมกันละยุ่งน่าดู"
"นี่ล่ะน๊า พระท่านว่า ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว ใครทำอะไรไว้ กรรมจะตามสนองในชาตินี้เป็นออร์เดิฟ แล้วไปลงโทษอีกรอบในชาติหน้าและตามด้วยของหวานในชาติต่อๆ ไป" ธงรบเปรียบแล้วรีบผลุนผลันออกจากห้อง ด้วยไม่ไว้ใจอธิคมว่าจะขว้างสิ่งที่อยู่ในมือมาใส่เขาจริงหรือเปล่า
เสียงเพื่อนสนิทบริภาษตามหลัง แม้ไม่มีเสียงที่วางกระดาษกระแทกผนังดังตามมา แต่เสียงอธิคมก็ดังพอที่จะทำให้ธงรบได้ยินประโยคสุดท้ายว่า "แช่งตัวเองก็เป็นหรือไอ้เสาธงหัก แกก็ไม่ต่างกันล่ะว๊า เผลอๆ แกโดนมากกว่าข้าหลายชาติ"
กษิดิษฐ์ผลุดลุกขึ้นอย่างตกใจและแปลกใจ ไม่นึกว่าอธิคมบุกมาพบเขาถึงที่ทำงาน อธิคมอยู่ในชุดเครื่องแบบลำลอง กางเกงสีกากีรัดรูป เสื้อยืดสีขาวตราโล่ห์ เผยให้เป็นกล้ามเนื้อแกร่งของแผ่นอก จะว่าไป ทั้งร่างกายของอธิคมแกร่งกำยำเหลือเกิน ใบหน้าคมเข้มไม่เคยจากไปจากความคิดคำนึงของเขา ทั้งตัวของอธิคมทำให้เขาหลงไหล...หลงจนไม่อยากเสียอธิคมไป
แต่วันนี้ อธิคมมาหาเขาคงไม่ใช่เรื่องดี หน้าตาของนายตำรวจดูเรียบเฉยมาก ต่างจากใบหน้ากรุ้มกริ่มยิ้มพราวที่เขาเคยเห็นเจนตาในอดีต
"กษิดิษฐ์ พี่อยากคุยด้วย" อธิคมเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงตรงหน้ากษิดิษฐ์โดยไม่รีรอ
"จะคุยเรื่องเดิมใช่ไหมครับ พี่คมจะคุยให้ได้อะไรขึ้นมา" กษิดิษฐ์ทำไก๋ เขารู้อยู่ว่าอธิคมต้องการอะไรจากการมาครั้งนี้ และเขาก็เตรียมเอาไว้แล้ว่าจะทำอย่างไร
"อย่าทำเล่นลิ้นเลยน่ากษิดิษฐ์ ดูเหมือนว่าเราจะไม่ฟังที่พี่พูดไปสองสามครั้งที่แล้ว กษิดิษฐ์ไม่ยอมเลิกลา ยังจะพยายามทำร้ายคุณนุ ข้อนี้ล่ะที่พี่ทนไม่ได้"
กษิดิษฐ์สะอึก รู้ทั้งรู้ว่าอธิคมจะพูดกับเขาแบบนี้ แต่พอได้ยินจริงๆ เขาก็ยิ่งปวดใจ
ทำไม...ทำไมอธิคมปกป้องอนุภาพถึงขนาดนั้น อธิคมทำไมไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลย...
"ผมไปทำร้ายคุณนุยังไง ผมแค่พูดอย่างที่ผม..."
"อย่างที่ตัวเองอยากจะพูด จะทำลายความรักพี่กับคุณนุให้ได้เลยใช่ไหม เพื่ออะไรกษิดิษฐ์ เพื่ออะไร อย่ามาบอกว่เพื่อต้องการอยากได้พี่นะ เพราะไม่มีทางเป็นไปได้หรก และพี่จะบอกไว้เอาบุญ พี่จะอยู่กับคุณนุไปจนแก่เฒ่า พี่ตัดสินใจแล้ว พี่อายุมากแล้ว ต้องการชีวิตที่ลงหลักปักฐานกับใครสักคน และคนที่พี่เลือกแล้วก็คือคุณนุ คุณนุคนเดียวเท่านั้นที่พี่รัก คนแรก คนเดียว และคนสุดท้าย"
อธิคมพูดยืดยาว ตลอดเวลาจ้องตากษิดิษฐ์อย่างแน่วแน่ ตั้งใจให้คำพูดทุกคำ แทรกเข้าไปในความรับรุ้ของชายหนุ่มหน้าขาวที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด นัยน์ตาแดงก่ำ ปากเม้มแน่น มือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานกำจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน
"พอทีพี่คม ไม่ต้องย้ำขนาดนั้น" เสียงกษิดิษฐ์แผ่วเบา ไม่อาจยอมรับความพ่ายแพ้ได้
"แล้วแบบนี้กษิดิษฐ์ก็ยังจะพยายามแยกเราทั้งคู่อีกหรือ ทำไมจะทำให้พี่กับกษิดิษฐ์มองหน้ากันไม่ติดไปตลอดชีวิต จะทำให้ได้ถึงขนาดนี้เลยหรือกษิดิษฐ์" อธิคมถามเสียงเบา "พี่ขอเถอะนะ ให้มันจบแค่นี้ จะดันทุรังไปก็ทรมานกันเปล่าๆ กษิดิษฐ์เองก็คงไม่มีความสุขหรอก พอซะเถอะ"
....พอหรือ...จะให้เขาพอหรือ...เขายังไม่ได้อะไรเลย จะให้เขาพอได้อย่างไร...กษิดิษฐ์ร่ำร้องในใจ
"พี่คม จำเรื่องเราไม่ได้เลยหรือไง พี่กับผมเคยมีความสุขด้วยกันขนาดไหน พี่ลืมมันง่ายๆ เลยหรือครับ" กษิดิษฐ์ปากสั่น เสียงสั่น "ผมไม่เคยลืมเลย"
"กษิดิษฐ์ เก็บสิ่งที่ดีเอาไว้สิ อดีตมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป บางอย่างมันเป็นไปอย่างที่เราฝันไม่ได้ กษิดิษฐ์อยากให้เพิ่มความทรงจำส่วนที่ไม่ดีเข้าไปด้วยหรือ เพราะถ้าเราไม่จากกันด้วยดี พี่ก็ไม่อยู่เฉยๆ แน่" อธิคมปลอบเสียงเบา แต่เข็มแข็งในขณะเดียวกัน "พี่ยังอยากให้เราเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่ อย่าให้จากกันอย่างคนเกลียดกันเลยนะ"
"ไม่" กษิดิษฐ์เม้มปาก นัยน์ตาลุกโชนขึ้นมาทันที
..."ไม่" ของกษิดิษฐ์คืออะไร อธิคมสงสัยอยากจะถามต่อหากอีกฝ่ายเริ่มต้ำตาไหลและหันหน้าหนีจากเขาไปมองผนังเสียแล้ว
"พี่คมไปซะเถอะ"
"พี่จะไม่มาอีกแล้ว พี่จะพูดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย"
"ไป ไปซะ" กษิดิษฐ์เริ่มสะอึกสะอื้น ท่าทางจะเลิกพยายามที่จะควบคุมตัวเอง ชายหนุ่มร้องให้จนน่าสงสาร อธิคมลุกขึ้น ยืนมองกษิดิษฐ์อยู่ชั่วครู่ ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกห่างตรงไปยักประตูห้อง บอกตัวเองว่ากษิดิษฐ์คงพูดไม่รู้เรื่องเสียแล้ว เขาได้แต่หวังอยู่ในใจว่า ชายหนุ่มคงยอมรับสิ่งที่เขากล่าว และเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามสื่อสารออกไป และไม่มาตอแยเขากับอนุภาพอีก ชีวิตรักระหว่างเขากับอนุภาพจะได้สงบสุขเสียที
ไม่ถึงห้าวัน งานมอบหมายที่อธิคมให้ธงรบไปจัดการเรื่องศรุตก็สำเร็จ วิธีการของธงรบทำให้เขายกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ เพราะไม่นึกว่าเพื่อนเขาจะคิดอะไรได้ถึงเพียงนี้
"เกิดเค้าไปฟ้องร้องแกจะทำไงวะ" อธิคมกดปุ่ม Stop บนเครื่องโทรศัพท์ ปิดคลิปวีดีโอที่มีใบหน้าของศรุตนอนร้องครวญครางส่ายหน้าไปมา
"ไม่กล้าหรอกโว้ย ก็ในนี้ไม่มีข้าเลยนี่หว่า เห็นมือกับปืนใหญ่" ธงรบยักคิ้ว
"ดีนะที่ยังใส่ถุงยาง คิดได้ไง" อธิคมส่ายหน้า โยนโทรศัพท์ลงกับโซฟา ทิ้งตัวลงนั่ง แหงนหน้ามองเพดาน
"คิดได้แต่แบบนี้ล่ะ" ธงรบยักไหล่ แล้วนั่งลงข้างเพื่อนคู่หู "แล้วแกก็ค่อยควักขึ้นมาให้ศรุตดูเองเวลาที่เข้ามาระรานวิมานรักแ แล้วบอกว่า แกรับไม่ได้กับอะไรแบบนี้ ให้ออกไปจากชีวิตแกซะ ไม่งั้นแกจะเอาไปโพนในยูทูป"
"ไอ้ธงรบ ไอ้..."
"แต่อย่าให้คุณนุรู้ก็แล้วกัน ไม่งั้นโดนด่าเละ มีหวังเคอร์ฟิวแกได้ยาวออกไปอีกหลายวัน" ธงรบยักคิ้ว ท่าทางไม่ร้อนใจ "อ้อ แล้วอย่าให้ตกถึงมือตี๋น้อยล่ะ เดี๋ยวเขาหาว่าข้าร้ายกาจ"
"ระยำสิไม่ว่า" อธิคมแก้ให้ถูก
"ไอ้คม ศรุตนะไม่เบาเหมือนกันนะ พูดเหมือนจะรู้เรือ่ง แต่ก็ไม่รู้เรื่อง พูดวนไปวนมาจนข้าเวียนหัว พูดนานเข้าท่าทางไม่ได้เรื่อง แล้วก็ข้าก็เหนื่อยจะกล่อมให้เลิกยุ่งกับเอ็ง ข้าเลยจับปล้ำซะเลย ครางหงิงๆ เชียว พอบอกว่าจะขอถ่ายคลิป พ่อหนุ่มยอมเฉยเลย บอกว่านี่ถ้าไม่ใช่พี่ธงรบก็ไม่ยอมนะเนี่ย พอเสร็จแล้วถึงได้รู้ว่าศรุตเองก็มีคลิปตัวเองเพียบ"
"ว่าแต่ว่าเขาแอบถ่ายเอ็งด้วยหรือเปล่า" อธิคมเป็นห่วง "หมองูจะตายเพราะงูเสียนี่"
"ไม่มีโว้ย มือขั้นเทพแล้ว ไม่เคยพลาด" ธงรบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มที่ ท่าทางเก่งกาจเหลือหลาย "แต่ข้ารับรองได้ว่า ศรุตไม่น่าจะมาข้องแวะกับเอ็งอีก"
"แค่คลิปนี้นี่นะ" อธิคมทำท่าไม่เชื่อ
"ไม่ใช่แค่นี้ เชื่อใจข้าเถอะ รั้บรองด้วยเกียรติของปืนใหญ่เจ็ดนิ้วของข้า นี่เพื่อเอ็งเลยนะเพื่อน ข้าถึงยอมเอาตัวเข้าแลก ช่วยเอ็งทีไร ข้าเปลืองตัวทู๊กที แต่สำเร็จแบบนี้แล้ว ต้องฉลอง" ธงรบเดินไปหยิบแก้วเหล้า แล้วเดินไปเปิดหาขวดเหล้าเพื่อดื่มฉลอง ก่อนจะโวยวายขึ้นว่า
"ไอ้ห่...เหล้าหายไปไหนหมด ทำไมมันมีแต่อะไรไม่รู้นี่"
"ไปถามคุณนุสิ" อธิคมลุกขึ้นจากโซฟา เดินเข้าห้องนอน
"เวรกรรม จะให้กินแต่นมกับน้ำผลไม้หรือไงวะ โหดร้ายจริงๆ" ธงรบบ่น "แล้วนี่อาตี๋จะเป็นเหมือนคุณนุหรือเปล่าวะ ถ้าอาทิตย์เก็บกวาดเหล้าหมดแบบนี้ ข้าลงแดงตายแน่ๆ"
"คิดหรือจะมีโอกาส ธงรบ" เสียงอธิคมดังออกมาจากห้อง
"มีสิวะ ตราบใดที่ปืนใหญ่ข้ายังไม่ได้ยิงทะลวงข้าศึก ข้าก็ยังไม่สิ้นหวัง ไม่นานหรอก ข้าจะเผด็จศึกพ่อตะวันฉายให้ได้"
...ต่อให้ต้องมองเหล้าก็จะทำ คราวนี้ ไม่สนมันแล้วศักดิ์ศรี...
ธงรบพูดต่อในใจ ก่อนจะคว้าขวดน้ำส้มคั้นในตู้เย็นมารินใส่แก้ว
...แต่อาทิตย์ก็ดื่มเหมือนกัน คงไม่ห่วงสุขภาพจัดเหมือนคุณนุหรอกน่า สบายใจได้เลยธงรบเอ๋ย...
ธงรบอมยิ้ม ยกแก้วน้ำส้มขึ้นกรอกปากแล้วทำหน้าเหยเก ก่อนจะโวยวายอีกครั้งว่า "โว้ย ทำไมเปรี้ยวยังงี้วะ"
พักสายตาเถอะนะคนดี
เดี่ยวอีกไม่กี่ร้อยนาทีพี่จะมาโพสต่อ
ตอนนี้วอนขอให้รอ
พอโพสต่อแล้วจะได้อ่านสบายตา
........................................
-
:z13:
เช้า ๆ มาจิ้ม เล่น ๆ
ว้า โดด มาอีกหน้าซะละ
ปล. แล้วที่ยกเลิกที่ ซื้อ 3 แถม 1 อ่ะ มีคนเค้าขอแถมไปแล้วหรือว่า ยัดเยียดไปแล้วกันแน่จ๊ะ
-
ส่วนโปรโมชั่นซื้อสามเล่ม แถมคนขายขอยกเลิกนะครับ
:a5:
เค้าแซวเล่นหรอกน่า ครับบบบใครจะกล้าทำอ่า
คนแต่ง น่ารักจะตาย เนอะ ๆ
ขอสารภาพว่าไม่ได้อ่านหลายตอนแล้ว พออ่าน comment ว่าเศร้า เลยมาแซวคนแต่งแทน อย่าว่ากันน้าครับบบ :m15:
ปล. สามเล่มไม่แถม หาเพื่อนช่วยซื้ออีกสักเล่ม เป็นสี่เล่ม แล้ว เอาหัวใจมาย่าง จิ้นน้ำจิ้ม กินก็ได้
-
ขอให้เรื่องมันจบทีเถิ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ก่อนที่คุณนุจะทนไม่ไหวเอา
-
ปวดเศียรเวียนเกล้า
ผลกรรมของอีตาสารวัตรมันมากเหลือเกิ๊น
ไปทางไหนก็เจอแต่คู่..ปรับเก่าของเฮียแกโหม๊ดดด
หวังว่าอาทิตย์จะไม่ต้องมาตกระกำลำบากแบบเดียวกะคุณนุนะ
น่าตัดไปให้เป็ดกินจริงๆ :z10:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ:
อะไรจะโจทย์เยอะแยะมากมายอย่างนี้
:beat: :beat: สารวัตรแก้เครียด
-
จองและจ่ายภายใน14นี้เหรอ จะไปทันได้ไงล่ะค่ะ จองก่อนแต่จ่ายไม่ทันอ่ะได้ปะล่ะ
แต่ว่าธงรบนี่ช่างแสนดีนะช่วยเพื่อนด้วยความเต็มใจ หุหุ :z1:
-
อิอิอิอิ :laugh:
-
แหม............ธงรบ ลงทุนไปมั้ยอ่ะ อิอิ
-
จากที่จะจบๆเรื่อง เด๊วก้อเกิดเรื่องใหม่อีกหรอก
เหอๆ ไว้ใจไม่ค่อยได้เลยจริงๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ส่วนตัวผมชอบ อาทิตย์ กับธงรบมากกว่า
เพราะว่ามันไม่วุ่นวายเกินไป
ขอบคุณมากมายครับ
-
^
^
^
^
เจาะไข่
แว๊กก!!!!!!!!
-
:impress2:
ว๊าวๆๆๆๆ
ไม่ได้มาอ่านตั้งนาน ไม่นึกว่าพี่นายจะจำ sasi ได้ด้วย ปลื้มๆๆๆ เอ๊...ว่าแต่
sasi ไม่เห็นจำได้เลย ว่าเคยใจร้ายกะพี่นายตอนไหนกัน ใส่ร้ายเค้าอ่ะ :o12: (เหอะๆๆ :laugh3:)
ส่วนเรื่องหนังสือ อืม เอาเล่มนึงนะคับ แล้ววิธีการคิดออกยัง เอาวิธีโอนเงินผ่านธนาคารดิ่ แล้วพี่ก็ค่อยเช็ค statement ทางเน็ทเอาไง ง่ายดีออก (รู้ดีๆ เพราะทำงานทางนี้ เหอะๆๆ ถ้ายังจำเลขไม่ได้ก็มาเปิดบัญชีใหม่เลย อิ่ๆ หายอดฝากออยู่พอดี อิ่ๆ ได้ตั้งหลายทาง ทั้งบนทั้งล่าง อุ๊บส์ :haun5: ทั้งขึ้นทั้งล่อง : 222222:
-
ตอนนี้ฮามากมาย...555+....ชอบเวลาเพื่อนรักสองคนนี้คุยกันจังเลยคะ...
เป็นธรรมชาติมากก...ทำร้ายร่างกายกันได้หน้าตาเฉย...(นี่ถ้าหัวแตก.คงเย็บกันเองเลยม้างง...)
ตอนแรกคิดว่าจะเรียกกำลังเสริมที่ไหน....(อยากบอกผู้กองธงว่า..ช่วยเพื่อนด้วยวิธีนี้แล้ว..คงไม่ต้องซีเรียสเรื่องศักดิ์ศรีแล้วหละคะ.... :really2:.)
คุณนุอาจจะกำลังเสียใจเรื่องภพ...อืมม..ก็เค้ารักกันมาตั้งนาน..ช่วงนี้จะเจ้าอารมณ์ไปบ้างคงไม่แปลกมั้ง....
-
เฮ้ยยยยย
มันจะจบจริงเร้อออออ
น่ากลัวว่าจะยุ่งมากกว่าเดิม
:jul3:
-
คุณคนแต่ง คนที่เค้าอยู่ต่างจังหวัดแล้ว เกิดอยากได้(หนังสือนะไม่ได้หมายถึงตัวคนแต่ง) จะทำเยี่ยงไรดีครับ :mc4: :laugh:
-
คุณคนแต่ง คนที่เค้าอยู่ต่างจังหวัดแล้ว เกิดอยากได้(หนังสือนะไม่ได้หมายถึงตัวคนแต่ง) จะทำเยี่ยงไรดีครับ :mc4: :laugh:
อยากได้หนังสือก็สั่งซื้อได้ทั่วราชอาณาจักร (ว่าแต่ว่า แถมคนแต่งไม่เอาเลยเหรอ)
คืนนี้ขอไปเตรียมการเตรียมข้อมูลการสั่งซื้อก่อนนะครับ
...แต่อาทิตย์ก็ดื่มเหมือนกัน คงไม่ห่วงสุขภาพจัดเหมือนคุณนุหรอกน่า สบายใจได้เลยธงรบเอ๋ย...
ธงรบอมยิ้ม ยกแก้วน้ำส้มขึ้นกรอกปากแล้วทำหน้าเหยเก ก่อนจะโวยวายอีกครั้งว่า "โว้ย ทำไมเปรี้ยวยังงี้วะ"
วันนี้ครบวันที่อนุภาพกำหนดเคอร์ฟิวเพื่อเป็นการลงโทษอธิคม หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่เขาถูกห้ามไม่ให้ไปนอนที่บ้านของอนุภาพ สาเหตุเพราะชายหนุ่มโกรธที่โดนกษิดิษฐ์ "ลุย" ที่โรงละครและเจอกับ "แฝดหลุดโลก" และอดีตเก่าของเขาอีกสองคน แต่ในระหว่างช่วง "เคอร์ฟิว" อนุภาพก็ยอมทานอาหารเย็นกับอธิคม "วันเว้นวัน" แล้วก็แยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน
เย็นนี้เลิกงาน อธิคมจึงมานั่งรอแฟนที่หน้าสำนักงานเพื่อ "พา" กลับบ้าน
อนุภาพเดินออกมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างรถของอธิคม มองคนตัวโตที่กำลังเอนเบาะหลับอยู่ เอกสารวางอยู่บนหน้าอก ชุดเครื่องแบบรัดติ้วท่าทางน่าอึดอัด
บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตำรวจต้องใส่เครื่องแบบรัดรูปขนาดนั้น เขาสงสัยว่าเวลาเคลื่อนไหวร่างกายจะสะดวกได้อย่างไร แต่เขาก็ยอมรับว่า เครื่องแบบตำรวจไทยนั้นใส่แล้วเท่ห์มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ใส่เป็นอธิคม
...หรืออาจรวมไปถึงธงรบกับอาวุธด้วย...สามทหารเสือ...ที่สองคนเหมือนกันราวกับฝาแฝด แต่อีกคนหนึ่งต่างกันราวฟ้ากับดิน
อธิคมสะดุ้งตกใจเมื่ออนุภาพเคาะกระจกแรงเพื่อปลุกให้ลุก สารวัตรหนุ่มยิ้มกว้างประจบเมื่ออนุภาพยิ้มมุมปากให้
"รอตั้งนาน ฝันถึงคุณนุไปหลายรอบแล้ว" อธิคมลดกระจกลงมาพูดเสียงหวาน
"ทำไมไม่เข้าไปรอข้างในครับ" อนุภาพถามเสียงเรียบ ยังไว้เชิงอยู่ ทั้งที่จริงอยากยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มอธิคมสักหนึ่งฟอด
"ก็กลัวว่าจะโดนดุ" อธิคมทำตาละห้อย "กลัวคุณนุดุ กลัวคุณตฤณดุ หาว่ามายุ่มย่าม"
"เจ้าเล่ห์" อนุภาพเบ้ปาก
...เชื่อก็บ้าแล้ว อย่างอธิคมนั่นหรือจะกลัวใคร ยิ่งกลัวตฤณยิ่งแล้วใหญ่ มีแต่จะเข้าไปกวนอารมณ์ละสิไม่ว่า
"คุณตฤณฝากสวัสดี บอกว่าอยากเจอสารวัตรอยู่เหมือนกัน" อนุภาพโกหก แปลงคำพูดของตฤณเสียใหม่ ก่อนที่เขาจะออกจากออฟฟิส ตฤณเดินมาบอกเขาถึงหน้าห้องว่าอธิคมจอดรถนอนรออยู่หน้าบริษัท แล้วไล่ให้เขากลับบ้านไป ที่เคยพูดว่าหูตาตฤณเป็นสับปะรด รู้อะไรไปหมดเสียทุกอย่างในบริษัทนั้นน่าจะไม่พอเสียแล้ว นอกบริษัท ตฤณก็ยังรู้
"เดี๋ยวผมขับเอง สารวัตรไปนั่งหลับฝั่งโน้น" อนุภาพเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ยืนรอให้อธิคมลงจากรถ
"ผมขับก็ได้ ผมไม่ง่วง" อธิคมพูดเอาใจ ทั้งๆ ที่ตาปรือและรู้สึกง่วงเป็นที่สุด สองสามวันที่ผ่านมาเขาติดตามคดีจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
"สารวัตร หิวข้าวไหม ถ้าหิวก็ลงมาเดี๋ยวนี้ ถ้ายัง ก็รอต่อ ผมจะกลับเข้าไปทำงานต่อให้เสร็จ"
"หิว" อธิคมพูดคำเดียวแล้วก็รีบลงจากรถ เดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของแลนด์โรเวอร์สีดำ พลางพึมพำว่า "หิวจนอยากกินน้ำแข็งเย็นๆ"
อนุภาพส่ายหน้าที่โดนกระทบกระเทียบ โยนกระเป๋าที่อยู่ในมือเข้าไปในรถแรงๆ จุดหมายอยู่ที่เบาะผู้โดยสารข้างคนขับ อธิคมเปิดประตูรถพอดี จึงเห็นว่ากระเป๋าของอนุภาพวางอยู่บนเบาะ
"แม่นนะนี่ วันหลังไปโยนโบวลิ่งกันนะครับ" อธิคมทำตาประหลับประเหลือกแล้วหยิบกระเป๋าของอนุภาพโยนไปเบาะหลัง
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเข้ม
"ฝึกเอาไว้ ผมก็โยนแม่นเหมือนกัน" อธิคมยักไหล่ แล้วขึ้นนั่งบนเบาะ "คุณนุ ขึ้นรถสิครับ ผมหิว"
อนุภาพทำปากยื่นที่โดนเร่ง ปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะคนขับแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์เข้าเกียร์แล้วขยับรถออกจากช่องจอดอย่างเร็ว
"เบาๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวไปชนใครเข้า" อธิคมปราม
"ถ้าชน จะเอาให้หน้ารถบู้บี้ยับเยินเลยคอยดูสิ"
"งั้นเอาเลย คันนั้นล่ะ เบนซ์ดำคันนั้นไง อยากชนมานานแล้ว" อธิคมบุ้ยปากไปยังรถของตฤณ
"พอร์ชสีแดงไม่ดีกว่าหรือ" อนุภาพพูดเสียงเบา แล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนใหญ่ ก่อนจะเร่งความเร็ว
...รู้ได้ไงว่ากษิดิษฐ์ขับรถพอร์ช...อธิคมปรายตาไปมองคนขับที่นั่งนิ่ง ตามองตรงไปข้างหน้า
ตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาจากดูละครแล้วทะเลาะกัน อนุภาพก็ไม่พูดเรื่องกษิดิษฐ์อีกเลย แล้วก็กลับมาเป็นอนุภาพผู้นิ่งเรียบเยือกเย็นคนเดิมเหมือนครั้งที่เขาจีบชายหนุ่มใหม่ๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพหยิบขึ้นมารับ อธิคมอดกวนไม่ได้
"โทรไม่ขับ ขับไม่โทร ระวังนะคุณนุ เดี๋ยวตำรวจจับ"
ชายหนุ่มเอียงหน้ามอง "ตำรวจ" ระดับสารวัตรที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วหันไปพูดโทรศัพท์หน้าตาเฉย
อนุภาพไม่พูดยาว เอาแต่พยักหน้ารับคำ อธิคมรู้ว่าในสายคือสมบัติเพราะได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาดังอย่างต่อเนื่อง เวลาอนุภาพคุยกับใครที่ทำงานชายหนุ่มไม่ค่อยพูดยาว แม้แต่คุยกับเขา อนุภาพก็พูดสั้นที่สุดเท่าที่ทำได้ ยกเว้นคุยกับธงรบ ซึ่งนานๆ ทีไอ้เพื่อนตัวดีของเขามักจะแกล้งโทรผิดเข้าเครื่องของอนุภาพ
"ผู้กองธงรบเขาแกล้งเฉยๆ ทำเป็นฮึดฮัดไปได้น่าสารวัตร" อนุภาพมักจะปรามเขาอยู่บ่อยๆ หลังจากวางสายจากผู้กองจิ้งจอกที่ชอบหลอกแอบคุยกับแฟนเพื่อน
"พี่บั้ดไม่ต้องรอหรอก เช็คอินก่อนไปเลย เสร็จแล้วเข้าไปรอที่เกทเลยก็ได้"
...สุดสัปดาห์หน้า หยุดติดต่อกันสี่วัน เขากับอนุภาพจะควงคู่กันไปเที่ยวกระบี่กับคู่ของสมบัติและตั้ม ชดเชยที่จะไม่ได้เที่ยวกันช่วงหยุดเทศกาลปีใหม่เพราะตั้มติดการแสดงโชว์ตัวตั้งแต่คริสต์มาสไปจนข้ามปี ส่วนเขาก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้ต้องอยู่ดูแลสารทุกข์สุขดิบของประชาชน ไปทะเลคราวนี้เขาหนีบเอาธงรบไปด้วย ธงรบบอกว่าเซ็งขนาดหนักเพราะอาทิตย์เกิดโกรธอะไรเขาก็ไม่รู้ ยึดเวลา "ห้ามตื๊อ" ออกไปถึงหนึ่งสัปดาห์ และที่สำคัญ ชายหนุ่มจะไปเที่ยวต่างประเทศ โดยไม่ชวนธงรบสักคำ
"ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าอาทิตย์ไปกับใคร จะให้เชื่อว่าไปคนเดียวไม่มีทางเสียหรอก ถามรชานนท์ก็อ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ" ธงรบบ่นกับเขาเมื่อเช้าวานนี้
"ผมจะไปเอง สารวัตรกับคู่หูจะไปเจอกันที่สนามบินเลย ตอนเช้าผมต้องเข้าออฟฟิสก่อน" อนุภาพยังคุยกับสมบัติ
...เขากับธงรบบอกว่าจะไปรับที่บริษัท อนุภาพก็บอกว่าไม่ต้องยุ่งยาก เลยถูกสั่งให้ไปเจอที่สนามบิน แถมยังโดนดุว่าจะนั่งแท็กซี่วนไปวนมาทำไม เช้าวันนั้นเขากับธงรบลากิจเรียบร้อยแล้ว อนุภาพยังต้องเข้าบริษัทไปทำงานให้ตฤณอีก
...อยากโทรไปหาตฤณเดี๋ยวนี้นัก เขากับแฟนจะไปเที่ยวยังมาเป็นก้างขวางคอ...
"แค่นี้นะพี่บั๊ด กำลังขับรถอยู่ เดี๋ยวตำรวจจับ" อนุภาพกล่าวสวัสดีสมบัติแล้วกดโทรศัพท์วางสาย
"กลัวโดนจับด้วยหรือ" อนุภาพทำเสียงเยาะๆ
"ทานอะไรดีครับคุณตำรวจ" อนุภาพไม่สนใจคำเหน็บแนมของ "ตำรวจใหญ่"
"กินร้านอาหารใช่ไหมครับ" อธิคมถาม รู้ทั้งรู้ว่าจะทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารแต่เขาอด "กวน" ไม่ได้
"อ้าว ก็ร้านอาหารสิครับ หรือจะให้กลับบ้านไปทำกับข้าวให้ทาน"
"ก็ดีเหมือนกัน" อธิคมยักไหล่
"สารวัตร" อนุภาพหันมาทำตาขวาง
"คุณนุ มองข้างหน้าสิ ระวังรถชน"
"เดี๋ยวได้กินอีซี่โกของเซเว่นอีเลฟเว่น" อนุภาพหันไปมองถนนเบื้องหน้า แล้วเลี้ยวขวาทันที
"เฮ่ย เบาๆ สิ" อธิคมไม่ทันระวังตัว หัวโขกกับกระจกเพราะอนุภาพเลี้ยวรถอย่างกระชั้นชิด "คุณนุนี่ฝีมือขับรถพัฒนาลงนะ"
"ว่าไงศาลาวัด" อนุภาพอดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นอธิคมยกมือลูบขมับป้อยๆ
"ร้านไหนก็ได้ที่อร่อย ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว"
"ก็ไม่รีบพูดตั้งแต่แรก โยกโย้อยู่ได้" อนุภาพบ่นพึมพำ แล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวแรงๆ อีกครั้ง คราวนี้อธิคมเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วจึงรอดตัวไป
"ใจร้าย" นายตำรวจหนุ่มหันไปต่อว่าสารภีใจร้อน
"เอาอีกซักครั้งไหมสารวัตร"
"เอาสิ เอาให้เวียนหัวตายไปเลย เดี๋ยวผมจะถอดเข็มขัดนิรภัย คุณนุจะได้มีความสุขที่เห็นผมถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา" อธิคมแกล้งทำหน้างอนๆ แต่ในใจนึกสดชื่นขึ้นมาบ้างที่เห็นอนุภาพหยอกล้อเขาแบบนี้ หลังจากที่เรียบนิ่งกับเขามาเป็นอาทิตย์
อธิคมมัวแต่พูดและทำหน้าง้ำ จึงเผลอตัวไปชั่วขณะหัวทิ่มไปข้างหน้าเมื่อคนขับหยุดรถกระทันหัน
"ขับรถแบบนี้ น่าเขียนใบสั่งให้ซักสิบใบ"
"ถึงแล้วครับ รีบทานจะได้รีบกลับ เดี๋ยวแวะส่งผมที่บ้านก่อนนะ" อนุภาพพูดเสียงเรียบ หน้านิ่ง
"อ้าวๆ ได้ไง คุณนุ คืนนี้มันครบวันที่เจ็ดแล้วนะ" อธิคมหน้ามุ่ย "เคอร์ฟิวครบวันแล้ว อย่าทรมานกันแบบนี้เลยนะที่รัก"
"ได้" อนุภาพรับคำสั้น "ผมจะภาวนาว่า ขออย่างเดียว อย่าเดินเข้าไปในร้านแล้วเจอเด็กเก่าของใครแถวนี้ในร้านอาหารก็แล้วกัน"
"ถ้าเจอก็เด็กของธงรบล่ะ" อธิคมตอบไม่เต็มเสียง
อาหารมือค่ำผ่านไปอย่างอ้อยอิ่ง อนุภาพอารมณ์ดีขึ้นมากที่ได้ทานอาหารอร่อยถูกใจ อธิคมนึกขอบคุณอยู่ครามครันที่ไม่เจอใครที่รู้จักเลยในร้านอาหาร
...โชคดีอะไรอย่างนี้...
อธิคมอมยิ้ม เมื่อเห็นมองไปยังคนตรงหนัาที่เคี้ยวอาหารตุ้ยๆ
"ตายอดตายหยากมาจากไหนจ๊ะที่รัก"
"อร่อย" อนุภาพพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่ ซึ่งเป็นภาพที่เขาไม่เคยได้เห็นบ่อยนัก
ชายหนุ่มรอจนเคี้ยวอาหารเสร็จจึงพูดต่อว่า "คุณตฤณใช้งานผมจนแทบไม่ได้พัก เหนื่อยจะแย่ ขอทานให้จุใจซักที"
"มันเกี่ยวอะไรกันกับเรื่องกิน"
"เวลาเครียดก็ต้องทานสิครับ จะได้หายเครียด" อนุภาพท่าจะหิวจัดจริงๆ มือขาวสะอาดยื่นไปตักกุ้งที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวไปทาน
"พูดว่ากินสิ เวลาเครียดต้องกินให้ท้องแตกตายไปเลย คุณนุลองพูดซิ"
อนุภาพส่ายหน้า อธิคมยังเซ้าซี้
"พูดว่า กิน จะได้รู้สึกว่าเรา กิน จริงๆ พูดแต่ว่าทาน มันไม่ค่อยจะได้อารมณ์อย่างที่คุณนุกำลังทำอยู่ตอนนี้...โอ๊ย"
อธิคมร้องเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเคาะมือด้วยซ่อม
"นี่จะพูดว่าผมกำลัง..."
"กำลังอะไร" อธิคมเลิกคิ้ว นัยน์ตาวิบวับราวกับจะเชียร์ให้อนุภาพพูดคำที่เขาคิดไว้ในใจ
"อิ่มแล้ว" อนุภาพเอนตัวพิงเก้าอี้ ยกผ้าเช็ดปากขึ้นเช็ดปากที่ไม่เปื้อนเลยช้าๆ แล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ
"สารวัตรก็ไม่เคยพูดว่า ทาน เหมือนกัน ทุกทีเห็นแต่..."
"เห็นแต่อะไร" อธิคมเลิกคิ้วถามอีก
อนุภาพยักไหล่ ไม่หลงกลของนายตำรวจ ปรายตาไปมองด้านข้าง ไม่ยอมสบตาคนที่กำลังเริ่มจะกวนอารมณ์เขาอีกแล้ว
อธิคมชอบมากที่จะยั่วเย้าเขาไม่หยุด ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน อธิคมก็มีแรงที่จะทำให้เขารู้สึกทั้งฉุนทั้งขำ บางครั้งเวลาเหนื่อยๆ เขาอยากจะนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น แต่คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขาก็มาแหย่จนเขาต้องออกท่าออกทางจนได้
...แต่ตอนนี้...บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น หลายเดือนมานี้เขาได้เรียนรู้ว่า "โลก" ช่างกลมจริงๆ
อธิคมคงรู้สึกตัวว่าเขาเข้า "โหมดนิ่งเงียบ" โดยอัตโนมัติเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของใครคนหนึ่ง นายตำรวจหนุ่มจึงหันตาม
"โอย..." อธิคมครางเสียงเบา "ทำไมจะซวยแบบนี้"
อนุภาพอมยิ้ม มองคนที่ก้มหน้าแล้วยกมือกุมขมับ อธิคมท่าทางเป็นเอามาก สงสัยคงกลัวถูกยืด "เคอร์ฟิว" ห้ามนอนบ้านเขาต่ออีกหลายวัน
"สารวัตรครับ อยากไปเที่ยวกระบี่กับผม กับพี่บั้ด กับตั้ม กับผู้กองธงรบไหมครับ" อนุภาพถามอธิคมที่ยังนั่งกุมขมับอยู่
"อยากสิ" อธิคมผงกหัว
"งั้นบอกมาหน่อยสิว่าใคร"
"คนเก่า" อธิคมเสียงอู้อี้
"ของผู้กอง?" อนุภาพเติมประโยคให้เป็นคำถาม
"ของธงรบด้วย" อธิคมยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น
อนุภาพยื่นมือไปแกะมือของอธิคมที่กำลังกุมขมับออก แล้วใช้อุ้งมือตบแก้มของนายตำรวจหนุ่มเบาๆ แล้วปรายตาไปมอง "อีกคน" ที่กำลังนั่งมองอยู่จากโต๊ะที่ติดกับหน้าต่าง จงใจให้ฝ่ายนั้นเห็นว่า "นี่คือคนของเขา อย่าคิดจะเข้ามายุ่ง"
"ไม่ต้องหันไป เดี๋ยวเขาอดใจลืมเสน่ห์ของสารวัตรไม่ได้"
"คุณนุ"
"ชื่ออะไรครับ"
"ทิมมี่ ไม่ใช่ดาราหรือนักร้องหรอก ทำงานบริษัท" อธิคมตอบ ตาละห้อย ราวจะอ้อนวอนให้อนุภาพอย่าสนใจ
"ชอบลูกครึ่งเหมือนกันหรือ นึกว่าจะชอบแต่ขาวๆ หน้าคมๆ หวานๆ เด็กๆ"
"แก่เย็นๆ ยังชอบเลย" อธิคมพูดแล้วรีบเอนตัวชิดผนังเก้าอี้ให้ห่างจากรัศมีมืออนุภาพเอื้อมถึง แต่แฟนเขาไม่ขยับ นั่งนิ่งเฉยๆ แล้วหันไปเรียกบริกร
"ล้อเล่นน่าคุณนุ" อธิคมทำหน้าตาออดอ้อน "รักคุณนุที่สุด ไม่เคยเห็นว่าแก่เลยนะ แต่ถึงแก่ผมก็จะยังรัก"
อธิคมไม่เข็ด ยังยั่วเย้าต่อ "เรารักกันจนแก่เฒ่าเลยนะ ผมรักคุณนุมาก คุณนุก็รักผม เรารักกัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปกลัวว่าใครจะมาทำให้เราแยกกัน"
...จริงหรือ...เสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมาในหัวของอธิคม
...อาวุธนั่นไง ยังอยู่เป็นเข็มแทงใจเขาอยู่ อาทิตย์นั่นก็อีก ส่วนคุณตฤณดูเหมือนจะเลิกคิดเรื่องอนุภาพไปได้แล้ว แต่เขาก็ไม่เคยวางใจ
...ไหนจะอธิป ตอนนี้อธิปกับอนุภาพทำงานใกล้ชิดกันมากหลังจากที่ทีมงานเดินลาออกแยกย้ายกันไปทำงานอย่างอื่น
--จะบ้าหรืออธิคม อธิปเป็นผู้ชาย เป็นผู้ร่วมงานรุ่นน้องที่ทำงาน
...เพื่อนรุ่นน้องเหมือนอาทิตย์นั่นไง เกิดอธิปจะเพี้ยนขึ้นมาแอบชอบอนุภาพล่ะ จะทำยังไง อธิปก็เสี่ยงเหมือนกัน มีแววว่าจะเบี่ยงเบนเพราะคลุกคลีอยู่ในวงการมาไม่น้อย ที่สำคัญแบงค์นิตินัยก็ตามจีบอธิปเสียจนแทบไม่เป็นอันทำงาน
--โอ๊ย ทำไมมันหึงมันหวงยังงี้นะ
"สารวัตร" อนุภาพเรียกนายตำรวจหนุ่ม มือแบอยู่ตรงหน้าเขา
"ผมจ่ายอีกแล้วหรือ" อธิคมแกล้งทำเสียงโอดครวญ
อนุภาพหดมือกลับ ก้มลงจะหยิบกระเป๋าธนบัตรของตัวเอง อธิคมจึงรีบควักเงินออกมายื่นให้บริกรที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ
"เก้าร้อยห้าสิบห้าบาทครับ" เสียงบริกรหนุ่มน้อยบอกจำนวนเงิน
"แพงนะนี่" อธิคมยื่นธนบัตรหนึ่งพันบาทส่งให้ รอจนพนักเดินจากไปแล้วจึงยั่วเย้าอนุภาพต่อ "กินจุแบบนี้ เลี้ยงชักจะไม่ไหว"
"ตัวเองทานน้อยนักนี่" อนุภาพเมินหน้าไปมองด้านข้าง...ข้างที่ไม่มี "เด็กเก่า" ของอธิคม
"พูดว่า กิน สิครับ พูดให้เห็นภาพชัด"
"ผู้กอง เมื่อไหร่จะเลิกประเด็นเรื่องคำศัพท์ในการรับประทานอาหารเสียที" อนุภาพเสียงเข้ม "เซ้าซี้เรื่องไม่เป็นสาระอยู่ได้"
"ถ้างั้นเอาเรื่องที่เป็นสาระ" อธิคมยิ้มกริ่ม "คืนนี้เราทำอะไรกันในห้องน้ำนะ ผมอยากชุ่มชื่นใต้ฝักบัว"
พูดเสร็จ นายตำรวจหนุ่มก็เอนตัวออกห่างแฟนหนุ่มเพราะกลัว "โดนตี" แต่ลืมไปว่าเท้ายังวางอยู่ใต้โต๊ะ และอนุภาพก็ "เหยียบ" ได้แม่นเหมือนมีตาอยู่ที่เท้า
"อูย" อธิคมครางเสียงอ่อย ก่อนจะตามมาด้วยคำว่า "โหดร้าย"
แม้คืนนี้ อธิคมจะไม่ได้ "ชุ่มชื่น" อย่างที่คาดหวัง แต่เขาก็ได้ตักตวงความสุขจากคนที่เขารักสมกับที่เฝ้ารอมาทั้งอาทิตย์
นายตำรวจหนุ่มปลดปล่อยพลังที่อัดแน่นในตัวมากว่าเจ็ดวันจนทั้งสองนอนหอบหายใจกันพื้นพรมในห้องนอน อนุภาพเริ่มขยับตัว หันไปควานหาอะไรจะมาปิดกาย อธิคมเอื้อมแขนไปรั้งให้เข้ามาชิดอก อีกฝ่ายประท้วงว่า "เจ็บหลัง"
"งั้นคุณนุก็ขึ้นมานอนบนตัวผม"
"แล้วทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงเล่า" อนุภาพเสียงอู้อี้
"เดี๋ยวเตียงหัก"
"บ้าหรือผู้กอง"
"สารวัตรสิ ไม่ได้โกรธจะเรียกผู้กองทำไม" อธิคมทักท้วง
"จะเรียกผู้กองทั้งคืน"
"ก็เอาสิ เรียกผู้กองหนึ่งครั้ง โดนแทงหนึ่งครั้ง"
"งั้นไม่เรียกผู้กองอีกแล้ว" อนุภาพเสียงเบา อธิคมจับตัวขึ้นมานอนทับบนร่างแกร่งกำยำที่นอนแผ่อยู่ข้างล่าง เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
"เรียกสารวัตรก็จะแทง"
"งั้นเรียกหมวดซะเลย"
"เรียกหมวดก็โดน" อธิคมเริ่มเสียงกระเส่า สิบกว่านาทีที่ได้พัก ตอนนี้เขาเริ่มคึกคักขึ้นอีกแล้ว
"เรียกอะไรก็ไม่ได้" อนุภาพบ่นเสียงเบา พยายามจะขยับตัวลงจากร่างหนาที่ขยับตัวไปมาเหมือนกัน
"เรียกว่าที่รักสิครับ เรียกว่าผัวจ๋า โอ๊ยยย" อธิคมเปลี่ยนจากเสียงแหบพร่ากลายเป็นร้องลั่นเมื่อโดนอีกฝ่ายทำร้าย
"โหดร้าย ทำผมได้ลงคอ อูย เจ็บ"
"ขึ้นไปนอนบนเตียง" อนุภาพสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะปรับเป็นเสียงเบานุ่ม "ไม่งั้นไม่ต้องทำ"
"จ้า" อธิคมรีบรับคำ แล้วเด้งตัวลุกขึ้นทันที ลากคนที่ออกคำสั่งขึ้นเตียงไปด้วย
"ขี่ม้าก่อนนะคุณนุ แล้วตามด้วยโม่แป้ง จากนั้นแทงกบ นั่งรถไฟเหาะตีลังกา แล้วค่อยลงไปอุ้มแตง" อธิคมวางแผนสร้างสรรค์ด้วยน้ำเสียงลิงโลด ก่อนจะร้องลั่นอีกครั้งเพราะโดนอีกฝ่าย "ทำร้าย" เพราะพูดอะไรทะลึ่งไม่เข้าหู แต่คนที่ชอบ "ทำร้าย" คนอื่นก็ยอมทำตามโดยดี
*******************
ไปดูแข่งว่ายน้ำก่อนนะครับ have a good day ทุกๆ คนนะครับผม
(http://upic.me/i/sr/lovecasecover3.jpg)
-
ส่วนโปรโมชั่นซื้อสามเล่ม แถมคนขายขอยกเลิกนะครับ
เค้าแซวเล่นหรอกน่า ครับบบบใครจะกล้าทำอ่า
คนแต่ง น่ารักจะตาย เนอะ ๆ
ขอสารภาพว่าไม่ได้อ่านหลายตอนแล้ว พออ่าน comment ว่าเศร้า เลยมาแซวคนแต่งแทน อย่าว่ากันน้าครับบบ :m15:
ปล. สามเล่มไม่แถม หาเพื่อนช่วยซื้ออีกสักเล่ม เป็นสี่เล่ม แล้ว เอาหัวใจมาย่าง จิ้นน้ำจิ้ม กินก็ได้
ใจร้าย แต่โทษที โปรโมชั่นนี้ยกเลิกแล้วครับ :pigha2:
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาอ่านจ่ะ :เฮ้อ: มีงานเข้าซะงั้น
-
ขี่ม้าก่อนนะคุณนุ แล้วตามด้วยโม่แป้ง จากนั้นแทงกบ นั่งรถไฟเหาะตีลังกา แล้วค่อยลงไปอุ้มแตง"
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากดู ขี่ม้า อ่ะ :m25:
-
โม่แป้ง แทงกบ กะรถไฟเหาะ เป็นยังไงอ่ะ 5555+
อายนะเนี่ยที่ถาม แต่อยากรู้มากกว่าอาย กร๊ากกกกกกก :laugh:
ลืมฉลองหน้าที่100 เย้ๆๆๆๆ :mc4:
-
แต่ละท่า ในฝัน ของคนแต่งทั้งน้านนนนนน
ก็แค่ในฝันอ่ะนะ :laugh3:
-
100 หน้าแล้วววววววววว
ฉลองๆๆๆๆๆ :mc4:
[/b]
-
:m25:
:pighaun:
:haun4:
พี่นายฮับ ขอเลือด 3ถุง ด่วนจี๋ :laugh:
สงสารภพจัง :monkeysad: นะ
-
o13
สนุกๆๆๆๆๆๆ
:oo1:
-
มาร่วมฉลองด้วยดีกว่าคับบบบ 100 แล้ว ดีใจด้วยนะคับบบ o13
-
โห....สารวัตร
แต่ละท่า...... :haun4:
เรียงลำดับท่าจากง่ายไปยากเลยเนาะ
เข้าใจคิด......
ขอบคุณค้าบ รออ่านต่อนะค้าบ :pig4:
-
ท่าอารายอ่ะ ไม่เคย :o8: :o8:
ต้องศึกษา คิคิคิคิ
มาฉลองหน้าที่้ 100 ด้วยคนครับ
-
คุณคนแต่งครับ ถ้าสั่งซื้อแล้ว เซ็นต์ให้ด้วยอ๊ะป่าวครับ :mc4:
-
:mc4:100หน้า
-
:mc4:
100 แว๊ว.......ววววว
ว่าแต่...พี่นายคับ รู้จักอยู่ 2 ท่าเองอ่ะ ขี่ม้ากะอุ้มแตง นอกนั้นนึกไม่ออกอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมทำเชิงอรรถอธิบายท่าด้วยนะคับ เหอะๆๆ เอารูปมาให้ดูได้ยิ่งดี น้องๆ จะได้ศึกษาท่าเอาไว้ใช้ไง :-[
ว่าแล้วก็ไปทำงานดีก่า :oni1:
-
:mc4:
100 แว๊ว.......ววววว
ว่าแต่...พี่นายคับ รู้จักอยู่ 2 ท่าเองอ่ะ ขี่ม้ากะอุ้มแตง นอกนั้นนึกไม่ออกอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมทำเชิงอรรถอธิบายท่าด้วยนะคับ เหอะๆๆ เอารูปมาให้ดูได้ยิ่งดี น้องๆ จะได้ศึกษาท่าเอาไว้ใช้ไง :-[
เห็นด้วยที่สุดครับบ
-
หุหุ...
สารวัตร!!!~
เอ๊ะ หรือผู้กอง!!!~
-
มา ตามอ่าน แล้วคับ
IE
-
^
^
ขอเจาะไข่ ทีนึง
ไมวันนี้ ไม่ up เรื่องนี้ล่ะคะ
-
ช่าย ๆ วันนี้หายไปไหนอ่า ครับบบบ
ไม่สบาย ๆ หรือป่าว
เป็นห่วงนะเนี้ยย
-
ิสวัสดีครับ
คิดถึงผู้อ่านทุกท่านนะครับ วันนี้งานยุ่งมาก เลยไม่ค่อยได้มีเวลาพิมพ์ เลิกงานแล้วเลยยังไม่ยอมกลับบ้าน ทั้งที่เหนือยและหิวข้าวจนแทบขาดใจ มานั่งพิมพ์คดีรักภาคสอง บทที่ 16 ให้อ่านกัน
ขนาดนี้แล้วก็เอ็นดูผู้เขียนบ้่างนะคร้าบบ :m15:
อ่านช่วงแรกก่อนนะครับ จะรีบมาต่อ แต่ตอนนี้ขอโผเผ ออกจากออฟฟิสไปหาอะไรยาใส้ก่อน
16
อนุภาพมาถึงสนามบินเร็วกว่าที่คิด เขาลากกระเป๋าเดินทางไปตามพื้น ชะเง้อมองหาร่างสูงของสองนายตำรวจคู่หูที่บอกว่าจะมารอที่หน้าเคาท์เตอร์เช็คอิน เช้าวันนี้เขาแวะไปทำงานเสียก่อนจนเกือบเสร็จ แต่ตฤณกลับมาบอกให้เขาเลิกทำและทิ้งงานเท่าที่ทำเสร็จเอาไว้ให้ผู้ช่วยของตฤณทำต่อ
อธิคมกับธงรบยังมาไม่ถึงสนามบิน เมื่ออนุภาพเดินเข้ามาใกล้จะถึงเคาท์เตอร์เช็คอินของสายการบินเขามองเห็นสมบัติกับตั้มก่อน เพื่อนรุ่นพี่ของเขายืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ กลุ่มเด็กสาววัยรุ่นที่กำลังยืนห้อมล้อมตั้มเพื่อขอลายเซ็น
"พี่บั้ด" อนุภาพร้องเรียกแล้วเดินเข้าไปหา "ผมนึกว่าพี่เช็คอินเสร็จไปรออยู่ข้างในเรียบร้อยแล้ว"
"คงได้ไปหรอก เช็คอินเสร็จตั้งนาน ยังไม่ทันจะได้ย้ายก้นไปไหน ตั้มก็ถูกพวกแร้งวัยละอ่อนรุมทึ้ง พี่โดนดีดออกมายืนแห้งอยู่ตรงตั้งตั้งสิบชั่วโมงสิบห้านาทีสามสิบวินาทีแล้ว" สมบัติเบ้ปาก ทำหน้าเหมือนจะร้องให้
"อดทนหน่อยนะพี่นะ คนกำลังดัง" อนุพาพปลอบ แล้วหันซ้ายหันขวามองหาชายหนุ่มตัวโตสองคนที่น่าจะมาถึงก่อนเขา
"ยังไม่เห็นเหมือนกัน" สมบัติรายงาน "หรือว่าชวนกันไปเดินกินลมชมเด็กกันสบายใจแล้วนี่"
"พี่บั้ด สารวัตรอธิคมเลิกแล้วนะ"
"ผู้กองธงรบนะไม่แน่" สมบัติกระแทกเสียง "กลัวแต่คุณผู้กองเสากระโดงจะพาคนที่เลิกเจ้าชู้ไปเสียคนนะสิ"
"คงไม่หรอกน่า" อนุภาพส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ก็ในใจลึกๆ ก็อดคิดตามไม่ได้
อธิคมเป็นคนมีเสน่ห์ ข้อนี้เขารู้ดี ไม่ว่าจะไปไหนๆ ก็มีคนชายตามอง แม้หลังจากวันนั้นที่ไปทานอาหารเย็นด้วยกันและเห็นเด็กเก่าของอธิคมในร้านอาหาร แต่เมื่อเย็นวานนี้ก็เจอตอนที่ไปออกกำลังกายด้วยกัน อธิคมเอาแต่ก้มหน้าและเกาะติดเขาแจ บอกกับเขาว่า "เป็นโล่ให้ผมหน่อย ถ้าเขาเกิดเข้ามาเกาะแกะผม คุณนุตบเลยนะ"
"ได้เลย" อนุภาพรับคำสั้นๆ แต่อธิคมรีบพูดว่า "ตบเขานะ ไม่ใช่ตบผม ไม่ต้องมาทำตาร้ายกาจแบบนี้หรอก"
อย่างไรก็ตาม "เด็กเก่า" ของอธิคมคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าแค่ทักทายธรรมดาแล้วเดินเลี่ยงไป แต่อนุภาพสังเกตว่า หนุ่มหน้าหวานคนนั้นแอบมองอธิคมกับเขาบ้างเป็นบางครั้ง
...หนักแน่น...หนักแน่น...หนักแน่นเอาไว้นะอนุภาพ...เขาต้องท่องคำนี้เอาไว้ตลอดเวลา
"นุ คิดอะไรอยู่" สมบัติสะกิดเพื่อนรุ่นน้อง "มาโน่นแล้ว ยิ้มแป้นมาเชียว"
อธิคมกับธงรบเดินคู่กันมาแต่ไกล แต่งตัวเหมือนคู่แฝดเพราะสวมเสื้อสีฟ้าเพนท์รูปภาพท้องทะเลและต้นมะพร้าวอย่างสวยงาม ทั้งสองสวมกางเกงยีนส์สีเข้ม ดูเตรียมพร้อมไปเที่ยวทะเลเต็มที่ ขาดแต่หมวกสานและพวงมาลัยคล้องคอ
"หล่อจริงๆ ให้ตายเถอะ แบบนี้ห้ามไม่ให้มองไม่ได้หรอกนุ" สมบัติพึมพำ สายตาจับจ้องสองหนุ่มที่เดินเข็นรถลากใส่กระเป๋าตรงมา อนุภาพสลัดภาพในหัวทิ้ง มองตามสมบัติบอกก็เห็นจริงตามที่อีกฝ่ายพูด เขาเห็นชายคู่หนึ่งที่สวนกับสองตำรวจหันมองตามอย่างสนใจ หญิงสาวท่าทางปราดเปรียวอีกคนมองสองหนุ่มอย่างเปิดเผย และชายร่างใหญ่วัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็หันมองตามจนแบบจะหมุนคอได้รอบ
...นี่หากมีอาวุธเพิ่มเข้ามาอีกคน สามทหารเสือจะน่าดูสักเพียงใดนะ...
"คุณนุ มาถึงเร็วจัง" ธงรบทักทายอนุภาพเมื่อเดินมาถึง
"ไอ้ธง" อธิคมปรามเสียงเข้ม
"อะไรวะ" ธงรบทำท่าหงุดหงิด
"เราควจจะมาถึงก่อนคุณนุ ยังจะมีหน้ามาถามแบบนี้อีก" อธิคมดุเพื่อน แล้วหันมายิ้มให้อนุภาพ "มาเร็วเหมือนกันนะคุณนุ รถไม่ติดหรือครับ"
"เออ แล้วคำถามของแกมันต่างจากข้าตรงไหนนี่" ธงรบเบ้ปากเพราะอีกฝ่ายถามคำถามที่สื่อความหมายเดียวกัน ก่อนจะครางเสียงอ่อยเพราะโดนเหยียบเท้า ด้วยรู้ดีว่าที่มาช้าก็เพราะเขามัวแต่โอ้เอ้จีบเด็กหนุ่มพนักงานขายเสื้ออยู่
"เรามาถึงช้าหน่อย เพราะผมมัวแต่โอ้เอ้ทำเรื่องงี่เง่า" อธิคมพูดเสียงเบา ยอมรับผิด แต่เพื่อนคู่หูเข้าใจดีว่าโดนด่าเข้าให้แล้ว
"ไม่เป็นไรหรอกครับ" อนุภาพยิ้มบาง รู้ทันอธิคมเหมือนกันว่าหลอกด่าธงรบ
"ไปกันหรือยัง" อธิคมถาม หันไปมองตั้มที่ยังคงถูกห้อมล้อมขอลายเซ็นและถ่ายรูปอยู่
"ถ้าตั้มหลุดออกมาได้ เราก็ไปได้" สมบัติพูดเซ็งๆ
"ธงรบ ไปเช็คอินซิ" อธิคมสั่งเพื่อน
"แกไปสิวะ" ธงรบทำหน้าคว่ำ
"เอ็งไปเช็คอินข้าให้ด้วย ทำอะไรซะบ้าง เดี๋ยวข้าไปดึงตั้มออกมาสู่อ้อมอกพี่บั้ด" อธิคมไม่สนใจ ยื่นตั๋วเครื่องบินให้เพื่อน
"แฟนมี ให้แฟนไปทำให้สิ" ธงรบเบ้ปาก ทำหน้าบึ้งเพราะโดนอธิคมขัดคอมาหลายครั้งแล้ว
"ผู้กองธงรบครับ ผมไปเช็คอินให้เอง" อนุภาพเข้าเป็นกรรมการห้ามมวย ยื่นมือไปรับตั๋วจากธงรบ แล้วหันไปพูดกับอธิคมว่า "สารวัตรไปพาตั้มออกมา แล้วเดินไปรอที่เกทนะครับ"
"งั้นผมไปด้วย" ธงรบยักคิ้วให้อนุภาพ ทำท่ากระฉับกระเฉงขึ้นมาทันใด
อธิคมหันขวับ เปลี่ยนใจทันที
"ธงรบ ไปพาตั้มออกมา ข้าไปเช็คอินกับคุณนุเอง" อธิคมสั่งหน้าตาเฉย
"เอ๊ะไอ้นี่ จะเอายังไงกันวะ" ธงรบโวยวาย "เปลี่ยนใจนาทีละหลายหน"
"นี่ๆ ผู้กอง...สารวัตร เอาเป็นว่ารออยู่ที่นี่ทั้งสองคนก็แล้วกัน บั้ดกับนุจะไปเอง" สมบัติสรุป เพราะท่าทางเพื่อนรักทั้งสองจะเถียงกันไมหยุด
"แต่ว่า" อธิคมอ้าปากจะทักท้วง แต่สมบัติยกมือขึ้นปราม บอก่าไม่ต้องมี "แต่" ใดๆ ทั้งสิ้น แล้วลากแขนอนุภาพตรงไปเคาร์เตอร์เช็คอินทันที
"เอ็งจะมาวุ่นวายกับข้าทำไมวะ" ธงรบยังไม่ยอมหยุด "คุณนุบอกให้เอ็งไปเอาตั้มออกมา ไปซะสิ"
"เอ็งไปสิ" อธิคมเกี่ยง
"คุณนุกลับมาข้าจะฟ้องว่าแกไม่ทำตามที่บอก" ธงรบถลึงตาใส่อธิคม ก่อนจะมองเลยไหล่เพื่อนไปข้างหลังเพราะมีคนที่น่าสนใจเดินผ่านไป
อธิคมถอนหายใจแล้วบอกให้ธงรบดูรถเข็นกระเป๋าถือของสมบัติไว้ ก่อนเดินแหวกกลุ่มเด็กสาววัยรุ่นที่ห้อมล้อมดาราหนุ่มเพื่อไปคว้าตัวแฟนหนุ่มของสมบัติออกมาจากกลางวง แต่ชายหนุ่มรูปหล่ออย่างอธิคมกลับทำให้กลุ่มเด็กสาววัยรุ่นหันมาสนใจเขาด้วย
"ใครคะพี่ตั้ม หล่อจัง" เสียงใสๆ เสียงหนึ่งกรี๊ดลั่น
"แฟนพี่ตั้มเหรอ" อีกเสียงร้องถาม
"ยัยบ้า" อีกคนกรี๊ดดุเพื่อน "พี่ตั้มแมนสุดๆ เธออย่ามาเพ้อเจ้อ"
"พี่เป็นบอดี้การ์ดครับ หนูๆ พี่ของพาตั้มไปขึ้นเครื่องนะครับ เดี๋ยวไม่ทัน" อธิคมประกาศ
"ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ" สาวน้อยคนหนึ่งยื่นปากกากับสมุดโน๊ตให้
"ไม่ใช่ดารานะคร้าบ แค่บอดี้การ์ด" อธิคมปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรค่ะ ใครหล่อหนูขอหมด"
"หนูด้วย" เสียงวี๊ดว๊ายดังขึ้น อธิคมหันรีหันขวางเพราะถูกล้อมหน้าล้อมหลังจนขยับตัวไม่ได้ ตั้มพยายามขอทางไปขึ้นเครื่องแต่สาวๆ กลุ่มนั้นยังไม่ยอมเลิกรา จนอนุภาพกับสมบัติเดินกลับมาก็พบว่านายตำรวจคนเก่งยังทำงานมอบหมายไม่เสร็จและธงรบก็หายตัวไป
"นี่เราจะได้ไปกระบี่ไหมเนี่ย นุ" สมบัติถอนหายใจ "ตอนนี้พี่ชักจะไม่ไหวแล้วนะ ไปไหนก็มีแต่คนรุมล้อมตั้ม พี่โดนยักพวกเด็กแก่แดดพวกนี้ถีบออกมานอกวงอยู่บ่อยๆ"
อนุภาพยิ้มแล้วปลอบใจเพื่อนรุ่นพี่ "ทำใจหน่อยพี่บั้ด ใครบอกอยากหาแฟนเด็กเป็นดาราหนุ่มรูปหล่อขวัญใจวัยรุ่นล่ะ"
"นุ พี่อึดอัดเต็มที่แล้วนะ ขี้เกียจหลบๆ ซ่อนๆ จะแย่อยู่แล้ว" สมบัติบ่นกระเง้ากระงอด ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพราะนึกอะไรได้บางอย่าง "เอ๊ะ แล้วนี่ผู้กองธงรบหายไปไหนนี่"
"สารวัตรกับตั้มของพี่คงโดนรุมอีกนาน" อนุภาพส่ายหน้า ยืนมองชายหนุ่มสองคนท่ามกลางกลุ่มเด็กสาววัยรุ่น
"ตายแล้ว ลีดองวุก" สมบัติกรี๊ดเสียงลั่น "ลีดองวุกจริงๆ ด้วย"
เด็กสาวสองคนหันมามอง ชะเง้อคอหาดาราหนุ่มเกาหลีที่มีข่าวว่าจะเดินทางมาถึงประเทศไทยวันนี้เพื่อประชาสัมพันธ์ภาพยนต์เรื่องใหม่
"นั่นไง เสื้อเขียวใส่หมวกสีขาวโน่นแน่ะ" สมบัติมองไปเห็นชายหนุ่มตนหนึ่งที่เดินตรงไปยังทางออก
"ลีดองวุก" สาวน้อยสองคนส่งเสียงลั่น แล้ววิ่งตามดาราเกาหลีปลอมๆ คนนั้น เด็กสาวคนอืนๆ เริ่มหันไปมองและตามเพื่อนไปเพราะได้ยินเสียงเพื่อนๆ เรียกชื่อดาราดัง
สมบัติรีบแหวกกลุ่มสาวๆ ที่เหลือเข้าไปคว้ามือของตั้มลากไปยังทางออกขึ้นเครื่อง แล้วหันมาบอกอนุภาพเสียงตื่นให้รีบตามไป
อนุภาพยิ้มขันปนสงสารสมบัติที่ใกล้จะเป็นโรคประสาทเพราะต้องคอยหลบซ่อนความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับตั้ม ชายหนุ่มคิดในใจวาคราวนี้ที่ไปเที่ยวพักผ่อนที่กระบี่ สมบัติจะได้ใช้เวลาอยู่กับคนรักโดยไม่ต้องหลบซ่อน เพราะกว่าจะหาโอกาสไปเที่ยวพักผ่อนกันได้ เขากับสมบัติและตั้มต้องเคลียร์งานกันแทบแย่
อนุภาพหันมามองอธิคมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วหันซ้ายหันขวามองหาธงรบ อธิคมรีบรายงาน
"ไม่รู้หายไปไหนครับ"
"แล้วจะได้ไปกันไหมเนี่ย ทำไมสารวัตรปล่อยให้ผู้กองหายไป"
"ผมก็ไปดึงตั้มออกมาไงล่ะ" อธิคมแก้ตัว "บอกให้มันรออยู่ตรงนี้ มันก็ไม่เชื่อ น่าเตะจริงๆ"
"ใช่" อนุภาพพยักหน้าเห็นด้วย "หายไปได้ยังไง ทิ้งให้สารวัตรอธิคมรับผิดชอบช่วยเหลือตั้มอยู่คนเดียว ไม่ไหวจริงๆ เลย น่าให้ผู้กองธงรบนอนคนเดียวนอกห้อง"
"โธ่ คุณนุ ผมสู้สาวๆ คลั่งดาราพวกนั้นได้ที่ไหนเล่า" อธิคมหน้ามุ่ย
"เดี๋ยวก็ขึ้นเครื่องไม่ทันพอดี สารวัตรโทรตามผู้กองธงรบมาเดี๋ยวนี้เลย" อนุภาพเปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม ยกมือขึ้นกอดอก มองซ้ายมองขวาจึงเห็นธงรบยืนคุยอยู่กับชายหนุ่มสองคนอยู่หน้าเคาท์เตอร์สายการบินแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวใบหน้าคมเฉียบเป็นลูกครึ่ง อีกคนเป็นหนุ่มตาเรียวเล็ก รอยยิ้มกว้างสดใส ทำให้เขานึกถึงอาทิตย์ขึ้นมาทันใด
"มันไม่รับโทรศัพท์" อธิคมบ่นอุบอิบ ก้มหน้ากดโทรศัพท์ ทำเสียงฮึดฮัด "ไอ้ธง ไอ้เพื่อนตัวปัญหา ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ ตามตัวแกไม่ได้ เดี๋ยวคุณนุก็บ่นข้าอีกหรอก คอยดูเถอะ เจอตัวจะเตะซักป๊าบ"
อธิคมมัวแต่ก้มหน้าระดมกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่หายตัวไปเฉยๆ แขนอีกข้างวางอยู่บนที่จับรถเข็นกระเป๋า มือเขียกระเป๋าของอนุภาพเล่นแก้เซ็งจึงไม่รู้ว่าคนที่เขาเพียรโทรหานั้นมายืนอยู่ข้างๆ ขนาบด้วยคนที่ไปตามตัวกลับมา
ธงรบคว้ารถเข็นกระเป๋าจากมืออธิคมแล้วเข็นเดินไปโดยไม่พูดจา ทิ้งให้อธิคมที่เกือบล้มหัวคะมำบ่นตามด้วยความฉุนเฉียว
"เป็นอะไรกันสารวัตร เห็นเขม่นกันตั้งแต่มาถึงแล้ว" อนุภาพส่ายหน้าแล้วเดินตามธงรบตรงไปยังทางออกขึ้นเครื่อง ทิ้งให้อธิคมเดินตามหน้ามุ่ย
อธิคมนึกถึงตอนที่เดินทางมาสนามบิน ธงรบบ่นมาตลอดทางว่าอธิคมว่ากับอนุภาพ สมบัติก็มากับตั้ม ควงกันมาเป็นคู่ แต่เขาต้องเป็นคนโสดท่ามกลางคู่รักสองคู่
"โหดร้ายที่สุด" ธงรบบ่นให้ฟังขณะที่นั่งอยู่ในแท็กซี่
"งั้นแกก็นอนอยู่บ้านคนเดียว" อธิคมย้อน "ไม่ก็ขับรถไปจอดหน้าบริษัทอาทิตย์ มองผนังตึกเค้า จะได้มีอะไรทำตอนที่เขาไปเที่ยวต่างประเทศ"
"ไม่ต้องมาเหน็บแนมข้าหรอก เดี๋ยวเหอะ" ธงรบทำหน้าเหมือนจะขาดใจ
อธิคมเป็นคนวางแผนการท่องเที่ยวสุดสัปดาห์ครั้งนี้ เขาตั้งใจชวนอนุภาพไปเที่ยวฉลองปีใหม่ แต่ชายหนุ่มเสนอว่าน่าจะไปเป็นกลุ่มดีกว่า จึงชวนสมบัติกับตั้มร่วมทางไปด้วย แต่อธิคมก็อดสงสารธงรบไม่ได้ พักหลังเพื่อนเขาเป็นเอามาก เลิกงานก็มักจะกลับบ้าน ไม่ค่อยออกไปตะลอนๆ บ่อยเท่าที่เคย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สุดสัปดาห์นี้อาทิตย์ ตี๋หนุ่มของธงรบหนีไปเที่ยวต่างประเทศโดยไม่ชวนและไม่บอกธงรบสักค่ำ เพื่อนเขาโอดครวญเสียยกใหญ่ อธิคมจึงลากธงรบมาด้วย
การฉลองปีใหม่จำต้องทำกันต้นเดือนช่วงวันหยุดยาว เพราะปีใหม่นั้นเขาไม่เคยได้หยุดพัก ตำรวจทุกคน รวมทั้ง ธงรบ ตำรวจที่ชอบอู้งานเพราะเอาแต่ร่อนไปร่อนมา จำต้องอยู่เวรคอยดูแลความเรียบร้อยในเขตพื่นที่รับผิดชอบ ตั้มเองก็มีงานโชว์ตัวช่วงเทศกาลทุกวัน อนุภาพก็ต้องเร่งงานข้ามวันข้ามคืน
..... ใกล้แล่ะ ใกล้ได้เรื่องและ
ใจหายจัง มาเกินครึ่งเรื่องแล้ว อีกหน่อยก็จบ จะยังมีใครคิดถึงเราอยู่หรือเปล่าน๊อ
อุดหนุนคดีรักภาคหนึ่งด้วยนะคร้าบบ เล่มละ 250 บาทเจ๊า สนใจ PM มานะครับผม
-
^
^
^จิ้มมมมมมมม โดนอ่ะเปล่า ยังไม่ได้อ่านแต่ขอจิ้มก่อนคับ :L1: :L1:
-
ขอให้หวานกันหน่อยนะค่ะที่กระบี่
อยากเจอเด็กเก่าสารวัตรเลย สาธุ :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:L1: :L1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่อยากให้ลืมก็เอาตอนพิเศษมาลงบ่อยๆสิค้าบ :z13:
-
ส่ง พีเอ็มไปแล้วนะคะ
-
สนใจมากมายค่ะ แต่ PM คือไรอ่ะ มะเข้าใจอ่ะพี่นาย
ต้องทำไง อ่ะคะ อยากได้ๆๆๆๆๆๆ :m1: :m1:
-
อิอิ...................ทรอปกระบราจะสุขสมต์มั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยย
-
:mc4:
100 แว๊ว.......ววววว
ว่าแต่...พี่นายคับ รู้จักอยู่ 2 ท่าเองอ่ะ ขี่ม้ากะอุ้มแตง นอกนั้นนึกไม่ออกอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมทำเชิงอรรถอธิบายท่าด้วยนะคับ เหอะๆๆ เอารูปมาให้ดูได้ยิ่งดี น้องๆ จะได้ศึกษาท่าเอาไว้ใช้ไง
ว่าแล้วก็ไปทำงานดีก่า :oni1:
เอาท่าเฮลิคอปเตอร์ด้วยซะเลยดีไม๊ :m20:
-
สนใจมากมายค่ะ แต่ PM คือไรอ่ะ มะเข้าใจอ่ะพี่นาย ต้องทำไง อ่ะคะ อยากได้ๆๆๆๆๆๆ :m1: :m1:
(http://www.uppicth.com/show.php?filex=54fefd32819a51d4476c40862776081b.jpg)
PM คือส่งข้อความส่วนตัวครับ กดปุ่มที่สามที่อยู่ใต้รูป singnature ของเรา (รูปที่เป็นหนุ่มน้อยทำตาปริบๆ อ่ะครับ)
ถ้าไม่เข้าใจโทรมานะครับ จะไปสอนให้ที่บ้าน สอน PM ไม่ถนัดอ่ะ ถนัดแต่สอน S/M :z1: (คุณโน๊อา นี่น่าโดน S/M ก่อนใครเพื่อน)
-
เซ็ง คนแต่งละ
ยัง โ ออ นน โดนเครื่องยึดบัตรอีกตะหาก เซ็งแต่เช้า
-
:mc4:
100 แว๊ว.......ววววว
ว่าแต่...พี่นายคับ รู้จักอยู่ 2 ท่าเองอ่ะ ขี่ม้ากะอุ้มแตง นอกนั้นนึกไม่ออกอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมทำเชิงอรรถอธิบายท่าด้วยนะคับ เหอะๆๆ เอารูปมาให้ดูได้ยิ่งดี น้องๆ จะได้ศึกษาท่าเอาไว้ใช้ไง
ว่าแล้วก็ไปทำงานดีก่า :oni1:
เอาท่าเฮลิคอปเตอร์ด้วยซะเลยดีไม๊ :m20:
อีกล๊ะ อะไรอีกเนี่ย ท่าเฮลิคอปเตอร์ งงนะเนี่ย เค้ายิ่งอินโนเซนท์อยู่ด้วยอ่ะ :o8: เอารูปมาดูเลย อยากเห็นๆ อืม แต่ขอคนแสดงหน้าตาดีๆ หน่อยนะคับ ถ้าพี่นายเป็นแบบเนี่ย คาดว่าต้องจัดเรท "ฉ" เหอะๆๆๆ
:z2:
-
:impress2: ปี้นายยยยยยย.......
อยากถามนิดหน่อยอ่ะคับ คือว่าคิดวิธีการสั่งซื้อได้รึยังเนี่ย
sasi มีวิธีการมานำเสนอ......
ถ้าคนไหนที่อยู่ในเขตกทม.พี่นายน่าจะนัดรับหนังสือเองเลยดีกว่าไม๊ จะได้ขอลายเซ็นคนเขียนด้วยเลย (แลดูเป็นทางการ) แต่....
ถ้าพี่นายไม่สะดวกเปิดเผยหน้าตา ก็เอาเป็นว่านัดกันว่า พี่นายจะเอาหนังสือไปวางไว้ที่เสาไฟต้นไหน แล้วก็ให้ sasi เอาเงินใส่กระเป๋าไปวางในถังขยะใบไหน อะไรเงี๊ย เอาป่ะ ดูน่าตื่นเต้นดี เหอะๆๆๆ :z2:
กรู๊ว ป่วนแล้วก็ปายทามงานดีก่า :oni1:
-
^
^
^ เข้าใจคิดจัง สมกับซื้อหนังสือเรื่องของตำรวจ วิธีการลุ้นระทึกเหมือนเรียกค่าไถ่ :jul3: :jul3:
เอาไปเลย+1 ชอบบบบบ
-
อิอิ คุณ sasi เด่วเรามาสมรู้ร่วมคิดกันดีกว่า
หรือมีใครสนใจเพิ่ม ว่ามาเลย
-
^
^
เอาด้วยคน ครับบบ
ถ้าไม่อยาก ซ่อนหนังสือ แบบคุณ sasi แล้วก็ไม่อยากเปิดเผย หน้าตา
ก็เอาแว่นตา ว่ายน้ำ สีดำ มาใส่ก็ได้ครับ
ถ้าจะให้เข้าชุดก็ใส่ชุดว่ายน้ำด้วย ก็ได้ เนอะๆๆๆ
สถานที่ก็ สวนสาธารณะ สักทีครับ
ถ้าไม่สะดวก จัดส่งทางไปรษณีย์หนังสือ จะวางขายที่ไหนบ้างครับ
ผมไม่มีบ้านไม่รู้ให้ส่งไปไหน
อยู่ใต้สะพาน ก็ไม่รู้วันไหน จะโดนไล่ ที อีก เฮ้ย !!
-
555 ขอขำคุณ ๛clearest๛ อ่ะ ไม่อยากคิดภาพตามเลย
กางเกงว่ายน้ำ ใช่ป่ะ
แว่นดำ ใช่ป่ะ
สวนสาธารณะ ใช่ป่ะ
คุณนาย จะออกจากบ้านยังไงเนี่ย
-
ฮื่อ มีบางคนแท๊กทีมกันมาป่วนผมกันเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ยอมอ่ะ ถ้าไม่รักก็ไม่ยอมหรอก ป่วนแล้วก็อย่าลืมซื้อหนังสือนะคร้าบ อิ อิ :z1:
แต่ผมมีแผนดีกว่านั้น ปกติผมจะไปจอดรถโทรศัพท์และเช็คอีเมล์จากโทรศัพท์มือถืออยู่แถวๆ สวนลุมไนท์บาซาร์ตอนประมาณห้าทุ่มคืนวันศุกร์แทบทุกคืน ฝั่งถนนวิทยุอ่ะครับ ถ้าอยากซื้อหนังสือแบบตื่นเต้น ก็ลองเดินๆ หารถทะเบียนที่เห็นแล้วรู้ทันทีว่าต้องเป็นผมแน่ๆ เคาะกระจกสามครั้งเป็นจังหวะเท่าๆ กัน ผมจะลดกระจกลง แล้วยื่นหนังสือให้ คุณก็ยื่นเงินเข้ามา ดีป่ะ พอได้เงินค่าหนังสือ ผมจะได้ไปหาอะไรดื่มที่หลังสวน :really2:
ครึ่งหลังของบทที่ 16 จนจบครับผม
สุขกระสันวันวาเลนไทน์นะครับ (ส่วนใครที่สุขกระสันไม่ได้ ก็ขอให้สุขสันต์วันวาเลนไทน์ธรรมดาๆ ก็แล้วกันนะคร้าบ)
ระวังอย่าเสียตัวโดยไม่มีจุดหมายนะัครับ
บาย บาย
บทที่ 16 (ต่อ)
อธิคมเป็นคนวางแผนการท่องเที่ยวสุดสัปดาห์ครั้งนี้ เขาตั้งใจชวนอนุภาพไปเที่ยวฉลองปีใหม่ แต่ชายหนุ่มเสนอว่าน่าจะไปเป็นกลุ่มดีกว่า จึงชวนสมบัติกับตั้มร่วมทางไปด้วย แต่อธิคมก็อดสงสารธงรบไม่ได้ พักหลังเพื่อนเขาเป็นเอามาก เลิกงานก็มักจะกลับบ้าน ไม่ค่อยออกไปตะลอนๆ บ่อยเท่าที่เคย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สุดสัปดาห์นี้อาทิตย์ ตี๋หนุ่มของธงรบหนีไปเที่ยวต่างประเทศโดยไม่ชวนและไม่บอกธงรบสักค่ำ เพื่อนเขาโอดครวญเสียยกใหญ่ อธิคมจึงลากธงรบมาด้วย
อธิคมต้องฉลองปีใหม่ตั้งแต่ต้นเดือนธันวาคมช่วงวันหยุดยาว เพราะปีใหม่นั้นเขาไม่เคยได้หยุดพัก ตำรวจทุกคน รวมทั้ง ธงรบ ตำรวจที่ชอบอู้งานเพราะเอาแต่ร่อนไปร่อนมา จำต้องอยู่เวรคอยดูแลความเรียบร้อยในเขตพื้นที่รับผิดชอบ ตั้มเองก็มีงานโชว์ตัวช่วงเทศกาลทุกวัน อนุภาพก็ต้องเร่งงานข้ามวันข้ามคืน
ธงรบเกาะติดอนุภาพไม่ยอมห่างตั้งแต่ขึ้นนั่งบนเครื่องบิน เพื่อนของอธิคมชวนชายหนุ่มคุยตลอดทางจนอธิคมอดเขม่นไม่ได้ สมบัติจึงกลายมาเป็นเพื่อนคุยนายตำรวจเพราะตั้มถูกผู้โดยสารหลายคนเวียนเข้ามาทักทายและขอลายเซ็นจนแทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว
เมื่อถึงโรงแรมที่กระบี่ ธงรบจึงยอมปล่อยให้อนุภาพเป็นอิสระ ก่อนจะ "คืนแฟน" ให้อธิคม ธงรบทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้เมื่ออนุภาพถามว่าทำไมถึงได้พักห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรมทั้งๆ ที่อธิคมเพิ่งจะจองห้องพักและตั๋วเครื่องบิน
"ก็โรงแรมพ่อมัน ถ้าไม่ได้พักเพนท์เฮาส์ของพ่อมันแล้วเราจะไปพักที่ไหนกันล่ะครับ" ธงรบพูดหน้าเป็น ยักคิ้วให้เพื่อนแล้วรีบหายตัวไปทันที ทิ้งให้อธิคมถลึงตามองตาม ก่อนจะหันมายิ้มแหยๆ ให้อนุภาพที่หรี่ตามองอย่างเอาเรื่อง
"ครั้งที่เรามาถ่ายโฆษณา ผู้กองบอกว่าหาห้องพักไม่ได้" อนุภาพเริ่มเท้าความ
"ตอนนั้นคุณพ่อมีแขกวีไอพี" อธิคมแก้ตัว
"สารวัตรอธิคม อย่าโกหกนะ แววตาสารวัตรบอก" อนุภาพหน้าเคร่ง "สารวัตรก็รู้ว่า..."
"เอ๊ะ คุณนุ นี่เปลี่ยนวิธีการเรียกผมใหม่หรือ ทำไมเรียกเสียเต็มยศ" อธิคมเปลี่ยนประเด็น เวลาอนุภาพไม่พอใจจะเรียกเขาว่าผู้กองแทนที่จะเรียกสารวัตร แต่หลังๆ เขาสังเกตว่าอนุภาพเรียกเขาเสียเต็มยศเวลาอารมณ์ไม่ดี
"ว่าไงครับ" อีกฝ่ายคาดคั้น
"คุณนุ ไม่ได้ถามนี่นา" อธิคมเสียอ่อย
"สารวัตรอธิคมเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย" อนุภาพส่ายหน้า เดินไปกระแทกตัวนั่งลงบน day bed ใกล้สระว่ายน้ำ
"ถ้าไม่เจ้าเล่ห์แสนกล ผมจะได้เข้าไปนอนกับคุณนุหรือครับ อุตส่าห์เสี่ยงตายลงไปง้อถึงในทะเลก็ยังไม่หายงอน ผมก็ต้องหาทางเข้าห้องให้ได้สิ ทำไปเพราะรัก ผิดตรงไหน" อธิคมเสียงอ่อน
"ทำไมไม่บอกตรงๆ" อนุภาพพึมพำเสียงเบา "ผมไม่ชอบคนหลอกลวง"
อธิคมนั่งลงข้างๆ โอบตัวของคนรักไว้ ยื่นหน้าเข้าไปพูดเสียงนุ่มกับคนที่กำลังนั่งนิ่งอยู่แล้วพูดว่า "ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงนะ ตอนนั้นผมกลัวว่าคุณนุจะไม่หายโกรธ ก็เลยใช้กลยุทธ์เล็กๆ"
"กลยุทธ์...ฮึ" อนุภาพทำเสียงไม่พอใจ "รวมถึงกลยุทธ์ยื้อเวลาซ่อมรถ กลยุทธ์ติดสินบน รปภ. คอนโด แล้วอะไรต่ออะไรอีกหลายกลยุทธ์ที่ผมยังพิสูจน์ไม่ได้ใช่หรือเปล่า"
"โธ่ ที่รักจ๋า ที่ทำไปเพราะความรักนะครับ โปรดให้อภัยกันด้วย" อธิคมอมยิ้ม กระชับวงแขนแน่นมากกว่าเดิม "แต่หลังจากนั้น ไม่เคยเจ้าเล่ห์เลยซักครั้งเดียวเลยจริงๆ"
"ไม่เจ้าเล่ห์ครั้งเดียว แต่เจ้าเล่ห์หลายครั้ง" อนุภาพยังงอน
"ฮื่อ ไม่จริงๆ เชื่อผมสิ ไม่เชื่ออธิคมแล้วจะไปเชื่อใครที่ไหน เชื่อธงรบหรือไง"
...เชื่อธงรบก็พอๆ กันล่ะ เปรียบเทียบออกมาได้...
"แน่นะ" อนุภาพชี้นิ้วคาดคั้น "ผมไม่ชอบคนหลอกลวง"
อธิคมพยักหน้ารับคำ แล้วยื่นปากเข้ามาหอมแก้มอนุภาพ ดันตัวชายหนุ่มให้เอนตัวลง อีกฝ่ายขัดขืนเป็นพัลวันพร้อมส่งเสียทักท้วงว่าเวลาบ่ายๆ แบบนี้ไม่เหมาะ
"ทำไมจะไม่เหมาะ บ่ายแดดจ้าๆ แบบนี้ล่ะคึกดีนักเชียว" อธิคมเสียงแตกพร่า ความปรารถนากำลังพุ่งแรงจนแทบจะทนไม่ไหว
"เดี๋ยวใครเห็น" อนุภาพเสียงเบา
"ใครจะเห็นล่ะ พี่บั้ดลากตั้มเข้าห้องไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้ก็คงทำอะไรกันไปถึงไหน ถ้าอาย เราเข้าไปในห้องกันเถอะ" นายตำรวจหนุ่มแย้ง แต่ทั้งที่ชวนเข้าห้อง อธิคมก็ไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหน
"เดินทางมาเหนื่อย ผมขอพักก่อนสิ" อนุภาพต่อรอง
"เหนื่อยอีกแล้ว จะทำอะไรกันทีไรไม่เหนื่อยก็ง่วง คุณนุนี่พยาธิเยอะแน่ๆ" อธิคมยั่วเย้า หัวเราะเบาๆ
"บ้าหรือผู้กอง พูดออกมาได้"
"ถ้าเหนื่อยก็นอนอยู่เฉยๆ ผมทำเองก้ได้ ถ้าง่วงก็หลับไปซะ กางขาอยู่นิ่งๆ พอเสร็จแล้วผมจะปลุก" อธิคมแนะนำ ก่อนจะร้องโอดโอยเพราะพูดไม่เข้าหูอีกฝ่ายที่ถูกล้อเลียน แขนกำยำจึงโดนฟาดแรงๆ
"ซาดิสม์หรือ ชอบนักใช่ไหม เดี๋ยวจัดให้" อธิคมเสียงกระเส่าพลางปลุกเร้าอารมณ์ชายหนุ่มหนักหน่วงมากขึ้น มือพยายามปลดกระดุมกางเกงของอนุภาพเพื่อจะถอดออกให้พ้นตัว ส่วนกางเกงยีนส์ของตัวเองนั้นหล่งลงไปกองอยู่เหนือเข่าแล้ว
"สารวัตร พอก่อนครับ ไปข้างในเถอะนะ...นะครับ" อนุภาพเสียงหอบ พยายามดันอกกว้างกำยำของอธิคมให้ออกห่าง กลัวว่าถ้าปล่อยให้ผ่านไปเนิ่นนาน เขาทั้งสองคงจะควบคุมตัวเองไม่ได้ กลายมาเป็นดาราหนังโป๊แสดงบทรักริมสระว่ายน้ำกลางวันแสกๆ หากผู้กองธงรบโผล่เข้ามาตอนนี้คงอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
ธงรบเดินเข้ามาในภวันตราสวีท เพนท์เฮาส์หรูหราชั้นบนสุดของโรงแรมภวันตรารีสอร์ทที่ตั้งอยู่ริมหาดสวยงามแห่งหนึ่งของกระบี่ นายตำรวจเดินตรงไปศาลาริมสระด้วยการอ่อนระโหยโรยแรง เขาหายไปหลายชั่วโมงเพราะใช้เวลาอยู่กับชายหนุ่มที่เขาพบที่สนามบินที่กรุงเทพฯ เมื่อตอนรอเช็คอินขึ้นเครื่องบินเดินทางมากระบี่ สงครามกับเขา "ทบทวนความทรงจำ" กันจนเขาแทบหมดแรง ชายหนุ่มชื่อน่ากลัวยังคงร้อนแรงเหมือนเดิม เขายอมรับว่าสงครามนั้น "เด็ดขาด" กว่าหลายคนที่เขาเคยมีอะไรด้วย
...แต่คนที่ทำให้เขาโหยหาอยู่ไม่คลายกลับเป็นคนหนึ่งที่เมาเหล้าแทบไม่รู้สติที่เขา "จัดการ" ชุดเล็กไปเพียงครั้งเดียว
...อาทิตย์...ตอนนี้ทำอะไรอยู่น๊อ จะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงหรือเปล่า...
ธงรบถอนหายใจแรงๆ แล้วกลับมานึกถึงสงครามต่อ เมื่อแรกที่ตัดสินใจเดินทางมากระบี่เขารู้สึกเบื่อเป็นอย่างมากเพราะมาแบบ "คนโสด" ไม่เหมือนอีกสองคู่นั้นที่มาแบบ "คู่รัก" หากตอนนี้เขารู้สึกโชคดีที่เจอกับสงครามอีก อย่างน้อยก็ทำให้เขาหายเหงาไปได้เยอะ การได้พบกับสงคราม หนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อที่ร้อนแรงยิ่งกว่าไฟทำให้เขาไม่เสียดายเวลาแม้แต่นิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนของสงครามที่ใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับอาทิตย์ ตี๋หนุ่มที่ครองใจเขาอยู่ขณะนี้ เขาแอบหวังลึกๆ ว่าถ้าชิ่งจากสงครามได้ เขาจะลองตามจีบหนุ่มคนนั้นดู มองๆ ไปตี๋เข้มคนนั้นก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย คล้ายๆ กับอาทิตย์เวอร์ชั่นร่าเริงสดใสเพราะรอยยิ้มกว้าง บุคลิกสนุกสนามร่าเริงนั้นต้องตาต้องใจเขาอยู่พอสมควร
...เสียอย่างเดียว ตี๋หนุ่มคนนั้นมากับผู้คุมหน้าดุ สงครามบอกว่าเป็นพี่ชาย แต่เขาไม่ยักเชื่อ ดูยังไงก็หน้าตาไม่เหมือนกัน ทำตาขวางเหมือนอธิคมเวลาหวงอนุภาพยังไงยังงั้น แต่เขาไม่กลัวหรอก จะจีบซะอย่าง...
ธงรบเดินไปนั่งที่ day bed ข้างสระว่ายน้ำ เท้าเตะกางเกงยีนส์ตัวใหญ่ที่กองอยู่บนพื่น เขาจึงเขี่ยออกให้พ้นทาง แล้วมองไปรอบๆ อาณาจักรเล็กๆ หรูหราที่เงียบสงบ สายลมเอื่อย ท้องฟ้าสีคราม แสงแดดจ้าสดใส ชวนให้นอนพักผ่อนยิ่งนัก
ธงรบมองไปยังประตูห้องนอนขนาดใหญ่สองห้องที่อยู่คนละฟากของสระว่ายน้ำฟรีฟอร์มก็เห็นว่าประตูปิดสนิท ไม่มีวี่แววว่าสองคู่ที่เดินเข้ามาพร้อมกันกับเขาเมื่อตอนบ่ายจะได้ทำกิจกรรมอะไรกันอย่างอื่น นอกจากแยกย้ายกันเข้าห้องแล้วปิดเงียบตั้งแต่มาถึง หมอนอิงทั้งแปดใบวางเรียบร้อยอยุ่บนโซฟาตัวใหญ่ข้างเคาท์เตอร์บาร์ เก้าอี้เอนข้างสระว่ายน้ำวางอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีร่องรอยว่าใครนอนพักผ่อน อ่างจากุซซี่ข้างสระว่ายน้ำก็เงียบสนิท ทุกอย่างในโถงนั่งเล่นยังอยู่ในสภาพเหมือนเสมือนไม่เคยมีใครย่างกรายเข้ามาในห้องสวีทแห่งนี้ มีเพียงกางเกงของอธิคมวางอยู่ข้างๆ ที่เขานั่งอยู่ แล้วก็เสื้อสีฟ้าลายพร้อยที่เขากับอธิคมซื้อใส่เดินทางมา
...แล้วก็กางเกงชั้นในของเพื่อนเขาวางอยู่ไม่ไกลจากประตูห้องนอน!
...หื่นจริงๆ เลยไอ้คมเอ๊ย นี่คงแก้ผาเดินโทงๆ อุ้มคุณนุเข้าห้องสิเนี่ย...
...โอ๊ย อิจฉาจริงๆ ให้ตายสิ เป็นเราไม่ได้ จะจับอาทิตย์โยนลงจากุซซี่แล้วเชยชมให้หายอยาก...
ธงรบใช้เท้าเขี่ยกางเกงของเพื่อนไปอีกทางอย่างหงุดหงิด ในใจก็นึกภาพว่าเพื่อนเขาคงโอ้โลมแฟนบน day bed ที่เขากำลังนั่งอยู่จนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยแล้วพากันเข้าห้องนอนไป
ธงรบถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วเอนตัวลงนอนหงาย ปล่อยใจให้ล่องลอยถึงชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ป่านนี้คงกำลังท่องเที่ยวอยู่ต่างประเทศอย่างสบายใจ
พักหลังเขาคิดถึงอาทิตย์จนแทบทนไม่ไหว อยากไปหาอาทิตย์ทุกวัน แต่ติดอยู่ที่ต้องรักษา "กฎระเบียบของการพบกัน" อย่างเคร่งครัด อาทิตย์กับเขาตกลงกันว่า จะต้องเว้นระยะอย่างน้อย 3 วัน หากอาทิตย์ออกไปทานข้าวหรือเที่ยวกับเขา
ธงรบหลับไปทานเท่าใดไม่ทราบได้ รู้สึกตัวอีกทีเพราะอธิคมเขย่าตัวแรงๆ ปลุกขึ้นมาให้ไปทานข้าว
"ไอ้ธง ตื่นสิวะ เอาแต่นอนอยู่ได้" อธิคมเปลี่ยนมาใช้เท้าเขี่ยขาของเพื่อน "ไอ้ธง ตื่น...ตื่น เดี๋ยวคุณนุดุ"
อธิคมอ้างชื่ออนุภาพเพราะตัวเองได้รับมอบหมายให้ปลุกธงรบ แต่เพื่อนเขาเป็นคนนอนขี้เซา ตื่นยากตื่นเย็น
"เดี๋ยวพ่อจับโยนลงสระซะนี่"
"อะไรวะ ยังไม่เช้าเลย" ธงรบงัวเงีย ผงกหัวขึ้นมองคนที่มารบกวน "ฝันดี" ของเขา
"เอ็งจะนอนถึงเช้าเลยหรือไง ไอ้ขี้เกียจ ตื่น ตื่น" อธิคมเขี่ยเท้าแรงขึ้น "นอนมาตั้งแต่บ่าย เหนื่อยอะไรนักหนา"
"ไม่เหนื่อยได้ยังไง ถูกรีดพลังไปสองรอบติดๆ กัน ภายในเวลาสองชั่วโมง" ธงรบลืมตา นอนเอามือประสานท้ายทอยมองอธิคม
"ใคร แกนี่มาคนเดียว นึกว่าจะประพฤติตัวดี มาไม่ถึงชั่วโมง หาเหยื่อได้เร็วชิบ" อธิคมบ่น
"แกนี่ชักจะบ่นเหมือนคุณชายอาวุธเข้าไปทุกที" ธงรบเปรียบเปรย "เด็กเก่าโว๊ย เคยกันอยู่พักนึง สี่ห้าเดือนที่แล้ว โชคดีเจอที่สนามบิน ข้าเลยไปซ้ำซะสองยก"
"อยากฟ้องอาทิตย์จริงๆ เลยพับผ่าสิ เอ็งตามตื้ออาทิตย์ตามจีบอาทิตย์จะเป็นจะตาย ยังแว๊บไปจับผู้ร้ายอื่นอีก" อธิคมส่ายหน้า
"ก็มันอยากนี่หว่า อาทิตย์ไม่ยอมข้าซะที คนมันมีอารมณ์จะให้ทำยังไงวะ จะให้ใช้มือทุกวันหรือไง" ธงรบบ่นเสียงเนือยๆ
"สรุปแล้วเอ็งยังไม่ได้แอ้ม นี่ครบปีหรือยัง เอ๊ะข้าว่าเกินปีแล้วนี่นา" อธิคมเอียงหน้าคิด
"จะพูดยังไงก็พูดไป" ธงรบถอนหายใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "แล้วนี่จะไปกินกันที่ไหน ข้ามาถึงตั้งนาน นอนคอยจนหลับไปนี่ล่ะ หมดแรงแล้วสิ ถึงได้โผล่ออกมาจากห้องกันน่ะ"
"ไปแต่งตัวซะ ไม่ต้องอาบน้ำนะ เขารอกันอยู่" อธิคมสั่งเพื่อน
"อะไรวะ ข้าคอยจนหลับไปหลายชั่วยาม อยู่ดีๆ มาปลุกข้า บอกให้รีบๆ" ธงรบบ่นอุบ "เห็นใจกันบ้างสิวะ จะใจร้ายกันไปถึงไหน"
"เออน่า รีบๆ เข้าเถอะ กินข้าวเสร็จก็ได้เที่ยวแล้ว คุณนุอนุญาตให้ข้าพาเอ็งไปปาร์ตี้ริมหาดได้" อธิคมดึงมือธงรบให้ลุกขึ้น
"ถึงกับต้องขออนุญาตกันเลยหรือวะเพื่อน" ธงรบทำตาโต ไม่นึกว่ามีแฟนแล้วจะต้องทำกันถึงขนาดนี้
"คุณนุกับพี่บั้ดจะไปดูรำไทยกัน คุณนุคงสงสารข้าว่ะ ยังไม่ทันพูดอะไรก็บอกให้ข้าพาเอ็งไปหาเหล้าดื่มกัน" อธิคมยิ้มบางๆ เมื่อเอ่ยถึงอีกคน
"สยอง เห็นหน้าเห็นตาแกตอนนี้แล้วข้าชักไม่อยากมีแฟน กลัวกลายพันธ์จากเสือร้ายเป็นแมวหง่าว" ธงรบลุกขึ้น ถอดเสื้อออกแล้วเดินโผเผตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
"เฮ้ย เร็วๆ นะโว๊ย แล้วห้ามไปเอนตัวนอนต่อในห้อง เข้าไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาเลย" อธิคมเร่งตามหลัง
"เอ็งก็เดินตามมานั่งเฝ้าคุมเสียเลยสิวะ" ธงรบประชด แล้วเดินเข้าห้องไป ไม่ปิดประตู ก่อนจะตะโกนบอกเพื่อนว่า "เฮ้ย คม ที่ The Axe มีปาร์ตี้ Wild Night ว่ะ สงครามเขาชวนไป แกไปด้วยกันนะเพื่อน คืนนี้ขอเมาให้เละซักวัน แล้วค่อยกลับมาปาร์ตี้ริมหาด บิกินี่ปาร์ตี้ คิดได้ไงวะ เป็นข้า จะจัดนู้ดปาร์ตี้ซะเลย"
อธิคมไปยืนเฝ้าธงรบที่ประตูห้อง ฟังธงรบพูดเรื่อยเปื่อยสลับกับเร่งเพื่อนให้ทำเวลา อีกฝ่ายโวยวายตามนิสัย แต่ก็แต่งตัวเสร็จภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที
"บอกแล้วไม่ให้อาบน้ำ" อธิคมพึมพำเมื่อธงรบโผล่หน้าที่ประตู หวีผมเรียบ เนื้อตัวหอมกรุ่น
"แกนี่เหมือนไอ้วุธเข้าไปทุกวัน รู้ตัวไหม" ธงรบพูดเสียงเรียบแล้วเดินผ่านหน้าอธิคมไป ทิ้งให้อธิคมส่ายหน้ามองตาม เอื้อมมือไปดึงประตูปิด แล้วเดินตามธงรบไปติดๆ
อาหารค่ำซีฟู้ดริมทะเลของร้าน "ตังเก" อร่อยสมคำที่ผู้จัดการโรงแรมภวันตรารีสอร์ทแนะนำ อธิคมกับธงรบรับประทานจนต้องลูบพุง อนุภาพทานปูไปเพียงครึ่งตัวและกุ้งตัวเล็กไปสามตัว สมบัติกับตั้มทานไม่มาก แต่หนักไปทางสลัด ตั้มบอกว่าต้องรักษารูปร่างให้เพรียวเพราะเขาถูกต้นสังกัดติงว่าเริ่มอ้วน
"ถ้าตั้มอ้วน พี่คงเป็นยักษ์แล้วล่ะ" ธงรบเย้า "แล้วไอ้คมคงเป็นพ่อยักษ์"
อธิคมชกธงรบจนอีกฝ่ายร้องโอดโอย หันมาฟ้องอนุภาพว่าถูกทำร้าย
"มันทำร้ายผมบ่อยๆ เลยนะครับคุณนุ ต้องกำราบมันหน่อยนะ ไอ้คมมันชอบใช้กำลัง" ธงรบบ่นอุบอิบ
"แกมันกวนโมโห" อธิคมชี้หน้าเพื่อนคู่หู
"ยิงกะเอ็งไม่กวน ไอ้รอยแดงๆ ตรงต้นคอกับหน้าอกนี่เอ็งได้แต่ใดมา ไม่ใช่เพราะไปกวนโมโหใครหรอกหรือ" ธงรบว่ายิ้มๆ ปรายตาไปมองอนุภาพที่แกล้งเมินหน้าออกไปนอกระเบียงอาหาร
"แล้วผู้กองกับสารวัตรจะกลับกี่ทุ่มครับ" อนุภาพเปลี่ยนเรื่อง หมายความถึงการที่สองหนุ่มจะไปดื่มเหล้ากัน
"โถ คุณนุคนดีครับ จะให้กลับเหมือนซินเดอเรลล่าเลยหรือ ขอเป็นแบทแมนซักคืน ต่อเวลาเป็นตีสองนิดๆ นะคุณนุนะ ได้เวลาช่วยเขาปิดผับพอดี"
"ไม่ดึกขนาดนั้นหรอกครับ" อธิคมตอบยิ้มๆ
"ไอ้คม ถ้าแกจะกลับก่อนนาฬิกาเที่ยงคืนดัง แกก็กลับมาก่อนเถอะ ข้าจะอยู่จนบาร์เลิก" ธงรบหันไปมองเพื่อนอย่างเคืองๆ
"คุณนุดูรำไทยเสร็จมาเต้นต่อที่ปาร์ตี้ริมหาดสิครับ เดินไปไม่ไกล ที่โรงแรมอันดามันเพลิน"
"เพิรล์" อธิคมรีบแก้ให้ถูก พยายามหมุนลิ้นออกเสียงให้เป็นภาษาอังกฤษชัดเจน
"เออๆ ได้เด็กนอก" ธงรบทำตาขวาง แล้วเลิกสนใจอธิคม หันมาพูดกับอนุภาพต่อ "เขาบอกว่าน่าจะมันส์สุดๆ บิกินี่ปาร์ตี้ เขาอนุโลมสำหรับคนขี้อายให้ผู้ชายถอดเสื้อใส่กางเกงขาสั้นได้ ส่วนผู้หญิงต้องชุดว่ายน้ำเท่านั้น"
"อุ๊ยน่าสน" สมบัติทำตาโต "บั้ดจะได้ลองชุดทูพีซที่เพิ่งซื้อมาจากฮ่องกง เดี๋ยวคืนนี้ขอควงผู้กองซักวัน"
"พี่บั้ด ก็ไหนบอกว่า..." ตั้มปรามเสียงเข้ม
"แล้วตัวเองไปได้หรือยังไง" สมบัติทำเสียงเง้างอดแฟนหนุ่มรุ่นน้อง "มีหวังโดนรุม ดาราหนุ่มช่อง 3 นุ่งกางเกงว่ายน้ำไปปาร์ตี้ริมหาด พวกปาปารัซซี่ได้ภาพเด็ดๆ กันล่ะคราวนี้"
"เราปาร์ตี้กันเองก็ได้ที่ห้องสวีทของเรา มีกันห้าคน เปิดเพลง เปิดเหล้า ปาร์ตี้กันส่วนตัว" ตั้มต่อรอง
"ไม่เอา ขอพี่สนุกสุดเหวี่ยงซักคืน อุตส่าห์ถ่อสังขารมาถึงกระบี่" สมบัติหันไปหาธงรบ "วาแต่ผู้กองเถอะ อย่าทิ้งให้บั้ดยืนเอ๋ออยู่คนเดียว"
"ผมไม่เคยทิ้งใคร" ธงรบยักคิ้ว "รับรองว่าจะพาสนุกจนลืมแฟนไปเลย" ผู้กองหนุ่มอารมณ์ดีหัวเราะร่า ชอบใจกับมุขตลกของตัวเอง แล้วหันไปบอกอธิคมให้จ่ายเงินค่าอาหาร ก่อนที่เพื่อนคู่หูทั้งสองจะถกเถียงกันอีกรอบ จนอนุภาพบอกว่าจะเป็นคนจ่ายเงินเอง
"แล้วผมค่อยไปเก็บเงินคืนจากสารวัตร รวยขนาดมีเพนท์เฮาส์บนโรงแรมห้าดาวขนาดนั้น แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วง" อนุภาพกระทบกระเทียบ
"ไม่เลิกเลยนะคุณนุ" อธิคทำตาค้อน "คนเขารักหรอก"
เสียงคุยกันสนุกสนามระหว่างชายหนุ่มทั้งห้าดังมาตลอดทางที่นั่งรถกลับมาที่โรงแรม อธิคมเปิดประทุนรถสปอร์ตคันหรู ขับเอื่อยๆ ตามที่ "ผู้ควบคุมความเร็ว" นั่งสั่งการอยู่ข้างๆ สมบัติบ่นว่าลมพัดปะทะใบหน้าทำให้ผิวหน้าตึงและหยาบกร้าน แต่ธงรบบอกว่า
"อีกไม่นานเลือดลมก็มาทำให้เปล่งปลั่ง ปาร์ตี้ริมหาดมีหนุ่มๆ เยอะเลยนะคุณบั้ด ทำให้เลือดสูบฉีดดีนักเชียว"
"เลือดแกได้ทะลักคราวนี้ล่ะไอ้ธง" อธิคมเหน็บแนม
"แหงล่ะ ข้ามาคนเดียว เลือดคั่งอยู่ในตัวรอทะลักอยู่ ไม่เหมือนแก คงไม่เหลือเลือดให้สูบฉีดแล้วมั๊ง" ธงรบตอกกลับ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาแทรกระหว่างอธิคมกับอนุภาพที่นั่งอยู่เบาะหน้า
"คุณนุ ไปด้วยกันนะ ปล่อยให้ไอ้คมเฝ้าเพนท์เฮาส์กับตั้ม"
"ไอ้ธง" อธิคมเสียงเข้ม
"ว่าไงจ๊ะ คุณนุคนดี" ธงรบไม่สนใจหันไปมองเพื่อนที่ทำเสียงฮึดฮัด หากแต่พูดกับอธิคมว่า "ขับรถไปอธิคม คนเขาจะคุยกัน"
"ผู้กองไปเถอะ กลับจากดูการแสดงแล้วผมจะกลับห้องนอน"
"กลับจากบาร์ผมก็จะกลับมานอนคอยคุณนุที่ห้อง" อธิคมแทรก
"ฮื่อ" ธงรบย่นจมูก
"ไอ้ธง อย่าเซ้าซี้คุณนุ เดี๋ยวพ่อถีบลงรถ"
"งั้นผมไปด้วย" ตั้มพูดขึ้นมา "มันไม่มีอะไรหรอกพี่บั้ด แค่ถอดเสื้อใส่กางเกงขาสั้น นักข่าวที่ไหนจะถ่ายก็ถ่ายไป ผมไม่สนแล้ว"
ในที่สุดก็ตกลงกันว่าธงรบจะพาสมบัติกับตั้มไปสนุกกับปาร์ตี้ริมหาด ส่วนอธิคมกับอนุภาพให้นอนเฝ้าเพนท์เฮาส์
"อย่ามัวแต่ทำอะไรกันจนปล่อยให้โจรงัดห้องเข้ามาขโมยของล่ะ" ธงรบล้อ ก่อนจะโดนอธิคมชกเข้าที่หัวไหล่
ธงรบแกล้งร้องโอดโอยออดอ้อนอนุภาพให้ช่วยเป่าให้หายเจ็บ ยิ่งทำให้คนขับรถฉุนมากขึ้น จนอนุภาพต้องห้ามทัพ
"ผู้กองล้อเล่นเฉยๆ สารวัตรเลิกชกเพื่อนได้แล้ว" อนุภาพปราม
"ผมก็ล้อเล่น"
"ล้อเล่นแกข้าเคล็ดขัดยอกไปหมดแล้วโว้ยไอ้กระทิงเปลี่ยว" ธงรบตอบโต้ ชกอธิคมเข้าที่ไหล่ซ้าย
อนุภาพเลิกห้าม หันไปมองข้างถนนยิ้มๆ อธิคมกับธงรบเวลาอยู่ด้วยกันโดยมีเขานั่งอยู่ด้วยชอบทะเลาะกันเป็นเด็ก แต่เขารู้ว่าเพื่อนรักคู่นี้รักกันมาก และคอยอยู่เคียงข้างกันตลอด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร
แต่เขาไม่นึกเลยว่า อีกไม่นาน ทั้งสองจะพากันทำอะไรที่ทำให้เขาต้องเสียศูนย์ไปจนแทบจะทนไม่ได้
************
ขอบคุณทุกท่านที่สั้งซื้อหนังสือมานะครับ พร้อมส่งเ้ช้าวันจันทร์ที่ 16 ก.พ. ครับ
Katawoot: คนที่เลิกเจ้าชู้
(http://www.noomnoom.com/images/i%20love%20you.jpg)
-
:z2: :z13: :z2:
มาจิ้มคุณนาย
-
ฮื่อ มีบางคนแท๊กทีมกันมาป่วนผมกันเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ยอมอ่ะ ถ้าไม่รักก็ไม่ยอมหรอก ป่วนแล้วก็อย่าลืมซื้อหนังสือนะคร้าบ อิ อิ :z1:
แต่ผมมีแผนดีกว่านั้น ปกติผมจะไปจอดรถโทรศัพท์และเช็คอีเมล์จากโทรศัพท์มือถืออยู่แถวๆ สวนลุมไนท์บาซาร์ตอนประมาณห้าทุ่มคืนวันศุกร์แทบทุกคืน ฝั่งถนนวิทยุอ่ะครับ ถ้าอยากซื้อหนังสือแบบตื่นเต้น ก็ลองเดินๆ หารถทะเบียนที่เห็นแล้วรู้ทันทีว่าต้องเป็นผมแน่ๆ เคาะกระจกสามครั้งเป็นจังหวะเท่าๆ กัน ผมจะลดกระจกลง แล้วยื่นหนังสือให้ คุณก็ยื่นเงินเข้ามา ดีป่ะ พอได้เงินค่าหนังสือ ผมจะได้ไปหาอะไรดื่มที่หลังสวน :really2:
Katawoot: คนที่เลิกเจ้าชู้
แล้วก็ดักตีหัวเอาตังค์คืน จบๆ
อ่ะ ล้อเล่น :z1:
เป็นกำลังใจนะคร๊าบบ
ขอสารภาพแล้ว ผมตั้งใจจริง stop เรื่องนี้แล้วว
รออ่านตอนจบทีเดียว เอิ๊กๆ
ถึงมันจะจบแบบเจ็บ ๆ ผมก็เจ็บแบบทีเดียว (เริ่มเข้าชีวิตจริง :o12:)
แต่ยังไงก็จะตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับบบบ
ไหน ๆ ก็หลงทางมาเป็นแฟนคลับแล้วนิ เนอะๆๆ
-
:a5:แอ่ะ
ประโยคสุดท้ายน่ากลัวอ่ะ
เห่อ ๆๆ ๆ
คุณเสาธงเจ้าชู้จิงจัง
สงสารอาทิตย์เล็ก ๆๆ
5 55+
-
กว่าจะผู้กองธงรบจะจัดการอาทิตย์ได้คงอีกนาน
ถ้าไม่เลิกเจ้าชู้เหมือนสารวัตรอติคมอ่ะ
:z2: :z2: :z2:
-
ดูท่าทาง ปาร์ตี้นี้มีน้ำตาแน่ๆ
-
ต้องรออ่านอาทิตย์หน้าอีกแล้วเหรอ ชอบมาจบลงเอาตอนที่กำลังจะมีอะไร แล้วแย้มพรายไว้นิดหน่อยให้คนอ่านหงุดหงิดเล่นเรื่อยเลย
กระทู้นี้ขอเรื่องมากอีกนิดนึงนะครับ หวังว่าน้องนายคงไม่เบื่อซะก่อนนะ
ตอนที่ 15 น่ะ ตรงที่ "อนุภาพใช้ซ่อมเคาะหลังมือ" มันต้องเขียนเป็น "ส้อม" (อยู่ตรงไหนของบทก็ลองหา ๆ ดูแล้วกันนะครับ จำพิกัดไม่ได้)
แล้วท่าทางจะต้องตรวจอักษรกันบานเบอะเลย เท่าที่อ่านมาเนี่ย ผิดบานเลย (ว่าจะไม่พูด แต่อด"ปากมาก"ไม่ได้อ่ะ ขออภัยด้วยนะครับ)
ปล.รับสมัครคนตรวจทานอักษรก่อนพิมพ์หรือเปล่าครับ ยินดีสมัครเข้าทำงานรับใช้นะ 5555555 (ให้ตรวจ แต่ไม่กำหนดเวลาเสร็จนะ) :laugh:
-
ธงรบกับสงคราม ????
คงไม่ใช่ว่าสารวัตรอธิคมมาดีแตกเพราะ นาย 'แทน ธนานุวัฒน์' หรอกนะครับ ?
ไม่งั้นถ้าผมจะยุให้คุณนุเกี่ยวพระเอกเรื่องนั้นมาแทน 555+ :laugh:
p.s.ไม่อยากให้ลงเอยแบบนี้เลย.... :sad4:
ไม่งั้นผมต้องร้องไห้จนน้ำหมดตัวเหมือนคุณนุแน่เลยคับ :o12:
-
จะมาโพสต่อจากอันก่อน แต่เข้าไม่ได้ซะที ไม่รู้เป็นอะไร ไอ้ "ERROR 403" เนี่ย น่าหงุดหงิดดีจริง ๆ
แค่อยากจะบอกว่า ถึงจะผิดจนรู้สึกอย่างกับเผางาน แต่ ... ก็ยังรออ่านอยู่นะ แล้วยิ่งถ้าลงมาให้อ่านยาว ๆ เยอะ ๆ จะรักคนแต่งเพิ่มขึ้นด้วยล่ะ เอ้อ ...
-
:3123: :3123: :3123: ให้คนเขียนครับ
-
:serius2: ม๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ........ยยยยย.........
ปี้นาย ทำไมมาทิ้งท้ายแบบนี้ อย่าบอกนะว่าจะจบแบบเศร้าๆ อ่ะ ฮือๆๆๆๆๆ
จะฟ้องแม่ ว่า ว่า ว่า พี่นาย (ขัด) ขืนใจ sasi ไม่ยอมให้จบแบบ Happy Ending อ่ะ :sad4:
ปล.หนังสืออ่ะ อย่าลืมลายเซ็นเน้อ :pig4:
-
^
^
เอาด้วยคน ครับบบ
ถ้าไม่อยาก ซ่อนหนังสือ แบบคุณ sasi แล้วก็ไม่อยากเปิดเผย หน้าตา
ก็เอาแว่นตา ว่ายน้ำ สีดำ มาใส่ก็ได้ครับ
ถ้าจะให้เข้าชุดก็ใส่ชุดว่ายน้ำด้วย ก็ได้ เนอะๆๆๆ
สถานที่ก็ สวนสาธารณะ สักทีครับ
ถ้าไม่สะดวก จัดส่งทางไปรษณีย์หนังสือ จะวางขายที่ไหนบ้างครับ
ผมไม่มีบ้านไม่รู้ให้ส่งไปไหน
อยู่ใต้สะพาน ก็ไม่รู้วันไหน จะโดนไล่ ที อีก เฮ้ย !!
เอ๊ เดี๋ยวนะครับ
แว่นตาว่ายน้ำ...ชุดว่ายน้ำ...เหอะๆ เหมือนพวกที่อยู่ในหนัง AV แนว Y ของญี่ปุ่นเลยอ่ะ
Oopssss.......เผลอพูดอารายออกปาย อิ่ๆ โดนจับได้แล้วก็วิ่งหนีไปซ่อนดีก่า เหอะๆๆๆ :oni1:
-
คุณนุหายงอนเถอะน้า....สารวัตรอุส่าเปลี่ยนจากเสือมาเป็นแมวหว่าวแล้ว...
(พูดแล้วนึกภาพเซื่องๆออกเลยคะ......555+)
ชอบตอนสารวัตรง้อคุณนุจัง...น่ารักดีอะคะ....^^
-
ทิ้งท้ายไว้อย่างนี้อีกแล้วอ่ะนะ เด่ว ก็โดนดักฆ่าจริง ๆ หรอก
-
:L1: :L1: :L1: Happy Valentine's Day :L1: :L1: :L1:
-
:m1: "HAPPY :L2: VALENTINE" จ้า:m3:
-
:m16:
สองคนนี้ทำเรื่องได้ตลอดเลยนะ
:z3:
Happy Valentine Day ย้อนหลังจร้า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
Thank you for more story.
Start countdown for the next one.
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
อร๊ายยยยย
กำ
ทิ้งท้ายซะจิตตกเลยอ่ะ
คุณนุจะเสียใจอีกแล้วใช่ไหม
-
ง่า จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
สารวัตร นะ อย่าเชียวๆๆๆ :z10:
ผู้กองเสาธงด้วย
เดี๋ยวไม่เชียร์ให้อาทิตย์ซะเลย ชิ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ติดตามต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
o18 ตอนท้ายมีการมาทำให้เป็นห่วงคุณนุด้วย ขอบคุณครับ
-
:jul3: :jul3: มีปล่อยระเบิดไว้ตอนท้ายด้วยแฮ่ะ
ร้ายน่ะเนี๊ย เล่นซ่ะมึน :m16:
-
อรุณสวัสดิ์ตอนบ่ายๆ ครับ วันจันทร์ยุ่งมาก เลยเข้ามาโพสได้ช้า
ตอนที่ 17 ครับ บทนี้ไม่ค่อยมีคำอธิบาย นอกจากบอกว่า อธิคมเกิดมาซวย :m20:
17
อธิคมพิงเคาท์เตอร์มองดูธงรบกำลังเต้นรำอยู่กลางฟลอร์อย่างสนุกสนานกับสองสาวที่เพิ่งรู้จักกัน ธงรบบอกว่าหนุ่มน้อยหล่อๆ หาไม่ได้ สาวสวยก็ไม่เลว เพื่อนของเขาเลยไปเริงร่าอยู่กลางฟลอร์เต้นรำได้เป็นนานสองนาน
อธิคมกระดกเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าลงคอจนเกลี้ยง ใบหน้าเริ่มตึง ตาฉ่ำเยิ้ม นานแล้วที่เขาไม่ได้ดื่มหนักขนาดนี้ นายตำรวจหนุ่มหันไปสั่งเหล้าจากบาร์เทนเดอร์เพิ่ม จึงเห็นว่ามีหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดีคนหนึ่งยืนอมยิ้มมองเขาอยู่
“เรารู้จักกันหรือครับ” อธิคมทักอีกฝ่ายหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้
“เปล่าครับ แต่ผมรู้จักเพื่อนคุณ” ชายหนุ่มหน้าคมคนนั้นพยักเพยิดหน้าไปยังธงรบที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเต้นเพลงช้ากับสาวชุดแดง
“เชื่อเขาเลยจริงๆ” ชายหนุ่มคนนั้นส่ายหน้า หันมามองอธิคมแล้วถามว่า “เพื่อนคุณเขาเป็นไบหรือครับ”
อธิคมเลิกคิ้ว แปลกใจที่จู่ๆ ถูกถามตรงๆ
“ก็” อธิคมพยักหน้าช้าๆ เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ความจริงเขากับธงรบก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาบ้าง จะเรียกว่าชอบทั้งสองแบบก็ว่าได้ แต่หลังจากจบโรงเรียนนายร้อยตำรวจแล้ว เขาทั้งสองก็ค่อนข้างโน้มเอียงมาอีกด้านจนแทบจะเรียกได้ว่าไม่ได้ชอบเพศตรงข้าม ธงรบเคยพูดสนุกกับเขาว่า “เราคงกำลังกลายพันธ์แล้วว่ะคม”
“แล้วคุณ...”ชายหนุ่มลูกครึ่งหันมาทำตาเจ้าชู้ใส่อธิคม สารวัตรหนุ่มอมยิ้ม คิดอยู่ในใจว่าโดนจีบอีกแล้ว
...สงสัยเป็นเด็กธงรบ คนที่บอกว่ารีดพลังเพื่อนเขาถึงสองรอบเมื่อตอนบ่าย
“พันตำรวจตรีอธิคมครับ แล้วคุณเอ่อ...”
“ไม่ได้ถามชื่อซะหน่อย” อีกฝ่ายหัวเราะ ยกเหล้าขึ้นดื่ม ทิ้งให้อธิคมทำหน้าเหรอหรา
“อ้อ” อธิคมพยักหน้าเข้าใจ แล้วพูดว่า “ผมเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็เหมือนๆ กันครับ”
“ดี ผมชอบ” หนุ่มลูกครึ่งหัวเราะเสียงดัง แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มพรวดเดียวเกลี้ยง และหันไปคว้าอีกแก้วที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์มาถือในมือ
เพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นเพลงเต้นรำเร้าใจ ไฟวูบวาบจนแสบตา บนทีวีจอยักษ์ปรากฏข้อความ surprise ขึ้นมาแล้วเสียงนักเที่ยวทั้งหลายก็กรีดร้องดังสนั่นมากกว่าเดิมเมื่อนักร้องชื่อดังปรากฏตัวบนเวทีในชุดสั้นจู๋สีแดงเพลิง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ อธิคมเป่าปากเสียงดัง ตะโกนเชียร์นักร้องสาวเซ็กซี่ แล้วหันมาคว้าข้อมืออธิคมลากออกไปกลางฟลอร์ อธิคมไม่ทันระวังตัวจึงถูกลากไปโดยง่าย เมื่อเดินเฉียดเข้าใกล้ธงรบ เพื่อนของเขาหันมาทักทายชายหนุ่มรูปหล่อที่จับมือเขาอยู่แล้วพูดอะไรกันบางอย่าง ทั้งสองหันมามองอธิคมยิ้มๆ แล้วหันไปสนใจกับการเต้นรำ การแสดงของนักร้องสาวชื่อดังผ่านไปกว่าสิบห้านาที ธงรบเดินไปเดินมาและทุกครั้งจะได้เหล้าแก้วใหม่มายื่นให้เขากับชายหนุ่มคนนั้นเสมอจนอธิคมส่งสัญญาณว่าถึงเวลากลับแล้ว
ธงรบไม่มีทีท่าว่าจะอยากกลับ หากยังคงคลอเคลียกับสาวชุดแดงและชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นต่อ เพื่อนของเขาโอบทั้งสองไว้ข้างกาย แขนซ้ายเป็นหญิงสาวรูปร่างอวบอั๋น แขนขวาเป็นหนุ่มลูกครึ่งตาคม ทำให้อธิคมนึกถึงสมัยเรียนนายร้อยที่เขาเองก็ไม่ต่างจากธงรบในเวลานี้
อธิคมยื่นหน้าไปตะโกนใส่หูธงรบว่าไม่ไปปาร์ตี้ริมหาดหรืออย่างไร ธงรบจึงพยักหน้าหงึกหงักแล้วบอกว่าขออยู่ต่ออีกครึ่งชั่วโมง อธิคมจึงบอกว่าจะไปรออยู่ด้านหน้า
ระหว่างที่นั่งรอธงรบ อธิคมดื่มเหล้าหมดไปอีกหลายแก้ว ตอนนี้รู้สึกมึนเพราะเขาดื่มเหล้าดีกรีแรงๆ ทั้งนั้น ส่วนน้าของคลับจัดไว้สำหรับนักดื่มที่มานั่งพักหนีเสียงอึกทึก เขาจึงนั่งดื่มได้เรื่อยๆ สลับกับการมองดูผู้คนในคลับ เขาสังเกตว่ามีดารานักร้องที่เดินทางมาจากกรุงเทพฯ มาเที่ยวกันอยู่หลายคน แต่โชคดีที่ไม่เจอคนที่รู้จัก เขากลัวอย่างเดียวว่าจะเจอคนเก่าๆ ของเขาโผล่มาที่คลับนี้ แต่คราวนี้ โชคเข้าข้างเพราะไม่มีวี่แววว่าจะเจอใครที่รู้จักเลย
ไม่นานธงรบก็เดินเข้ามาตบไหล่อธิคมแล้วบอกว่าถึงเวลาไปมันส์ต่อ
“ยังไม่เหนื่อยหรือไงวะธง” อธิคมถามเพื่อน ลุกขึ้นเดินนำหน้าธงรบไปยังรถที่จอดอยู่หน้าคลับ
“เพิ่งเริ่มมันส์ว่ะเพื่อน” ธงรบเดินตาม ผงกหัวหงึกหงักเข้ากับจังหวะเพลงราวกับคึกนักหนา “เอ็งไปปาร์ตี้ริมหาดด้วยกันนะคม ไปถึงโรงแรม ขึ้นไปเปลี่ยนกางเกงขาสั้นแล้วลงมาเลย ไม่ต้องใส่เสื้อนะไอ้เสือ ไปอวดแผงอกกันซะหน่อย”
“ไม่เอาแล้ว ข้าจะนอน” อธิคมส่ายหัว “คุณนุ คงกลับพอดี”
“อะไรวะ มาเที่ยวและได้รับอนุญาตดื่มเหล้าทั้งที ไปมันส์กันหน่อยสิโว้ยเพื่อนรักของข้า นี่แกกะจะนอนกกแฟนอย่างเดียวหรือไงวะ” ธงรบเบ้ปาก ก่อนจะแบมือของกุญแจรถจากเพื่อน “ข้าขับเอง”
อธิคมส่ายหน้าปฏิเสธ “เดี๋ยวกลับไม่ถึงโรงแรมกันพอดี”
“ยังไม่เมานะโว้ย แค่เคลิ้มๆ” ธงรบโวยวาย
“งั้นเอ็งเดินให้ตรงๆ สิวะ” อธิคมท้าแล้วสั่งเพื่อนเสียงเข้ม “ขึ้นรถ”
“เอ็งขับรถให้ตรงๆ ก็แล้วกัน” ธงรบขึ้นนั่ง ยกเท้าวางบนคอนโซลหน้ารถ แหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ก่อนจะหลับตาลงพักผ่อนเอาแรง
“คุณนุเห็นมีหวังโดนด่าเละ” อธิคมบ่น
“เอ็งก็อย่าไปบอกสิ นี่กลัวแฟนจนจะเป็นโรคประสาท แค่เอาตีนเหยียบหน้ารถหน่อยก็ไม่ได้” ธงรบบ่นเหมือนกัน
“ลองไปทำกับรถอาทิตย์เถอะ แกก็โดนด่าเละเหมือนกัน ว่าแต่แกเถอะ กล้าทำหรือเปล่าล่ะ”
ธงรบยักไหล่ “กล้าสิ ทำไมจะไม่กล้า ตี๋น้อยนะหรือจะกล้าหือ”
อธิคมแสยะปากแล้วปรามาสเพื่อนว่า “ทำเป็นพูดดีเข้า ข้ามีความรู้สึกว่า เอ็งก็ดูหงอๆ เหมือนกัน”
“หุบปาก ขับรถไปเลยไอ้คม” ธงรบดุ
“แล้วเด็กเอ็งล่ะ” อธิคมถามถึงชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้น
“เด็กไหน” ธงรบถามทั้งๆ ที่รู้ว่าอธิคมหมายถึงสงคราม
“แล้วมีเด็กกี่คนล่ะไอ้เจ้าชู้ สาวคนนั้นล่ะ แกได้ชวนไปด้วยหรือเปล่า”
“เปล่า เขามากับแฟน” ธงรบพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่ “ส่วนอีกคน เดี๋ยวเขาตามไป”
อธิคมหันไปมองธงรบ เห็นเพื่อนเขาอมยิ้มเหมือนกำลังคิดคำนึงถึงอะไรบางอย่างที่ถูกอกถูกใจนักหนา
“น่ารักชิบหาย เห็นหน้าแล้วคิดถึงอาทิตย์เป็นบ้า”
“อ้าว” อธิคมแปลกใจ “หน้าตาคนละแนวเลยนะวะเฮ้ย”
“เปล่าคนนี้ อีกคน เพื่อนเขาน่ะ เพิ่งเข้าไปตอนที่เอ็งออกมารอข้าข้างนอก น่ารักสุดๆ ตาตี่ หน้าขาวสะอาด ปากแดง ยิ้มกว้างสดใส มองทีไรเห็นแต่หน้าอาทิตย์ลอยไปลอยมา” ธงรบพร่ำเพ้อ “ถือซะว่าเป็นอาทิตย์เวอร์ชั่นกระบี่ก็แล้วกัน”
“ไอ้...” อธิคมส่ายหน้า นึกคำพูดที่จะมาด่าธงรบไม่ออก
...ถ้าอาทิตย์รู้ ฝ่ายนั้นคงทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวด...
อธิคมอดเซ็งเพื่อนไม่ได้ หากธงรบยังทำเจ้าชู้ลอยไปลอยมาแบบนี้ก็คงลงเอยกับอาทิตย์ยาก และหากธงรบยังลงเอยกับอาทิตย์ไม่ได้เสียที เขาก็คิดว่าคงยังวางใจไม่ได้ ลึกๆ แล้วก็กลัวว่าอาทิตย์จะกลับมาฮึดสู้ มาวุ่นวายกับอนุภาพของเขา คิดไปคิดมาก็อดว่าตัวเองไม่ได้ว่าเห็นแก่ตัว
...ช่วยไม่ได้ เขาหึงแฟนของเขานี่นา เป็นใครก็ต้องระแวง...
ถึงโรงแรม อธิคมโทรศัพท์หาอนุภาพแต่ชายหนุ่มยังปิดเครื่องอยู่ ธงรบจึงลากเขาไปปาร์ตี้ริมหาดจนได้ อธิคมลองเหล้าแบรนด์ใหม่กับธงรบจนหน้าตึงยิ่งกว่าเดิม พอรู้สึกไม่ไหวเขาก็เลยแยกตัวกลับห้องพัก
“แกอยู่ต่อไปคนเดียวเถอะธงรบ ข้าไม่ไหวแล้ว ขืนคุณนุเห็นข้าเมาไม่รู้เรื่องจนคลานกลับโรงแรม มีหวังโดนด่าเละ” อธิคมเดินโซเซกลับโรงแรม ทันได้ยินเสียงธงรบบ่นตามหลังว่า
“ไอ้แมวน้อยเอ๊ย กลัวเมียจนหัวหด หมดท่า หน้าไม่อาย...เฮ้...ที่รัก”
ท้ายประโยค ธงรบตะโกนทักทายชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง อธิคมรีบหันหน้า เดินกลับไปยังโรงแรม เขาอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า ชายหนุ่มคนนั้นก็มองเขาตาเป็นมันเหมือนกัน
...ไม่ได้การ ต้องรีบกลับ อยู่ต่อไม่ปลอดภัย ตอนนี้เขาเริ่มใกล้จะเมาไม่ได้สติ เกิดทำอะไรบ้าๆ ไปเดี๋ยวจะแย่...
อนุภาพเดินกลับไปหาตั้มกับสมบัติที่นั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีแดงเลือดหมูตัวใหญ่ที่ล๊อบบี้ของโรงแรม เขาเดินไปใช้โทรศัพท์ของโรงแรมโทรขึ้นไปยังเพนท์เฮาส์แต่ไม่มีใครรับสาย อนุภาพบอกสมบัติว่าอธิคมยังไม่กลับ ป่านนี้คงดวดเหล้าอยู่กับธงรบ
“ปล่อยไม่ได้เลยนะ นี่ใกล้จะหกทุ่มแล้ว นาฬิกากำลังจะดัง เจ้าชายจะกลับวังทันไหมเนี่ย” สมบัติล้อ
“ช่างเถอะพี่บั้ด นานๆ สารวัตรได้ไปสนุกทั้งที”
“กลัวจะสนุกเพลินจนลืมว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหน”
“ก็ลองลืมดูสิ จะล๊อคห้องไม่ให้เข้า” อนุภาพแกล้งทำเสียงเข้ม แต่ใบหน้ายิ้มๆ
“ถ้าสองคนนั่นยังไม่กลับ เราไปปาร์ตี้ริมหาดกันเถอะ ตั้มอยากไปใจจะขาดอยู่แล้ว” สมบัติชวน หันไปมองแฟนหนุ่ม อีกฝ่ายรีบพยักหน้าเห็นด้วย
“ไปกันเถอะ ผมเริ่มจะง่วงแล้ว” อนุภาพปฏิเสธ
“ยูนี่ก็ง่วงอยู่ได้ สารวัตรก็ง่วงอยู่บ่อย ถามจริง ยูสองคนชวนกันง่วง พอปิดประตูห้องนอนแล้วได้นอนกันจริงหรือเปล่า”
“พี่บั้ด” อนุภาพทำหน้ามุ่ยเพราะโดนล้อ
“น่า นุ ไปด้วยกัน เลือดสุพรรณ มาด้วยกัน ไปด้วยกัน ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย พี่ไม่กล้าไปกับตั้มสองต่อสอง มันเสี่ยงต่อคำครหานินทา”
“โธ่พี่บั้ด เป็นเอามาก ผมต่างหากควรเป็นฝ่ายหนักใจ พี่จะคิดอะไรมาก คนเห็นเขาก็คงคิดแค่ว่าผมกับผู้จัดการส่วนตัวไปเที่ยวด้วยกัน” ตั้มปลอบใจ
"ไม่ได้หรอก พี่ต้องระวังตัวเอง เดี๋ยวเขาเกิดหาว่าพี่อยากดัง" สมบัติให้เหตุผล
อนุภาพรู้ว่าสมบัติห่วงชื่อเสียงของตั้มมาก อนุภาพเห็นใจเพื่อนรุ่นพี่ของเขา และเข้าใจว่า หากไปกันเป็นกลุ่มก็จะดีกว่า ชายหนุ่มจึงตกลงที่จะไปด้วย
“แต่อย่าอยู่นานนักนะพี่ ซักตีหนึ่งนิดๆ ก็กลับ ผมจะไปเขียนโน๊ตบอกสารวัตรก่อน” อนุภาพล้วงเอาคีย์การ์ดของห้องพักออกมา
“อ้าวแล้วจะไปไหนล่ะ ไปฝากโน๊ตไว้ที่รีเซฟชั่นสิ”
“สารวัตรคงไม่แวะหรอก มาถึงก็คงขึ้นห้องเลย จะแวะรีเซฟชั่นทำไมล่ะพี่บั้ด รอเดี๋ยวเดียว ผมจะขึ้นไปเอาโทรศัพท์ด้วย ลืมไว้บนห้อง เผื่อสารวัตรโทรหา”
“เร็วๆ นะนุ พี่อยากเต้นสุดๆ เท้ามันขยับเป็นจังหวะรออยู่แล้วเนี่ย”
“เต้นมากเดี๋ยวไม่มีแรงกล่อมผมนอนนะพี่บั้ด” ตั้มยั่วเย้าสมบัติแล้วทั้งสองก็หัวเราะกันสนุกสนาน
อธิคมเข้ามาในห้องชุด ตรงรี่เข้าห้องน้ำและอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนทั้งที่ตัวยังเปลือยเปล่า เขารู้ว่าอนุภาพไม่ชอบให้เขาเปลือยกายนอนตากแอร์เย็นๆ แต่ตอนนี้เขารู้สึกมึนศรีษะจนขี้เกียจจะเดินไปหาเสื้อผ้ามาใส่ เขาคว่ำหน้าลงกับหมอน กางแขนกางขา และหลับไปแทบจะทันที
เสียงแอร์ครางเบาๆ อธิคมกำลังหลับอย่างมีความสุข ไม่ได้ยินเสียงกริ่งประตูที่ดังจึ้นติดต่อกันสี่ห้าครั้งสลับกับการเคาะประตู
อนุภาพเดินช้าๆ ไปตามทางเดินของโรงแรม ยังไม่ทันจะถึงลิฟท์เขาเห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งใส่เสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นจู๋กำลังเดินเข้าไปในลิฟท์จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อจะให้ทันได้ขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกัน แต่ชายหนุ่มคนนั้นมองไม่เห็นเขาจึงกดลิฟท์ปิด
อนุภาพพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ ยืนเอียงคอรออยู่หน้าลิฟท์ ในใจอดบ่นพาลๆ ไม่ได้ว่าโรงแรมน่าจะมีลิฟท์มากกว่านี้
ขณะที่ยืนคอยมีชาวต่างประเทศคนหนึ่งเดินเข้ามาถามคำถามที่ทำให้เขาหน้าตึง อนุภาพตอบคำถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ และทำหน้าดุ ชายต่างประเทศวัยกลางคนคนนั้นได้ยินคำตอบและสำเนียงภาษาอังกฤษของเขาก็รีบขอโทษขอโพยแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหล้าหึ่ง
“บ้าจริงๆ เราดูเหมือนเด็กขายที่ไหนวะ” อนุภาพบ่นตามหลัง ยังรู้สึกฉุนไม่หาย แต่ครั้นเขาหันหลังกลับไปก็เห็นว่าลิฟท์ปิดลงอีกครั้งเพราะมีคนเรียกใช้ เขาจึงถอนหายใจอีกครั้งเพราะต้องยืนรอต่ออีกรอบ
เสียงกริ่งหน้าห้องภวันตราสวีทยังดังไม่หยุด ในที่สุดก็ปลุกอธิคมให้งัวเงียลุกขึ้นมา คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายแล้วเดินโผเผไปที่ประตูห้องชุดพลางบ่นพึมพำว่ากุญแจก็มีกันแต่ทำไมกดกริ่งกันอยู่ได้
นายตำรวจผู้ที่งัวเงียเพราะถูกปลุกและผสมกับความมึนเพราะฤทธิ์เหล้ายื่นมือไปดึงประตูเปิดทั้งที่ยังตาปรืออยู่
“เฮ้ยคุณ” อธิคมอุทานเมื่อเห็นคนที่ยืนโอนเอนอยู่หน้าห้อง “มาได้ไงนี่”
“ผู้กองอยู่หนาย” ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าคมโผเข้ามาในห้อง เกาะตัวอธิคมราวกับต้องการหาหลักยึด “มาวชิบหาย”
“ธงรบไม่อยู่” อธิคมเซไปปะทะประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่ มือขวายันประตูเอาไว้ ส่วนมือซ้ายตะปบปมผ้าขนหนูที่พันตัวอยู่อย่างลวกๆ เพราะกลัวหลุด
“ผู้กองแว๊บอีกแล้ว เจ้าเล่ห์ที่สุด อยู่หนาย มาหาผมซะดีๆ” ชายหนุ่มหุ่นดีที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นจู๋กับเสื้อกล้ามสีขาวตัวจิ๋วผละจากอธิคมแล้วเดินโซเซไปยังประตูห้องนอนที่เปิดอ้าอยู่
“คุณๆ นั่นห้องผม” อธิคมเดิมตาม โซเซพอๆ กันเพราะดื่มเหล้าแม้ไม่เมาก็เกือบเมา อีกทั้งความง่วงงุนที่ถูกปลุกทำให้เขาทรงตัวไม่มั่นคงนัก
“ผู้กองเสาธงม่ายอยู่ ไปหนาย ผู้กองไปหนาย” ชายหนุ่มเริ่งฝีเท้า เดินเข้าไปในห้องนอน มองหาคนที่ต้องการเจอตัว ครั้นไม่เห็นธงรบจึงหันหน้ามาหาอธิคมที่เดินตามมาติดๆ “งั้นศาลาวัด ต้อง รับ ผิด ชอบ”
อธิคมไม่ทันระวังตัวจึงโดนฝ่ายนั้นกระโดดกอดคอ
“ผมม่ายมีที่นอน ขอนอนด้วย”
“เฮ้ย ไม่เอาน่า คุณออกไปก่อน”
“ม่ายอาว” ชายหนุ่มส่ายหัวดุกดิก กอดคออธิคมแน่น พร้อมโถมตัวเข้าหาจนนายตำรวจซวนเซ
“ไปนอนห้องธงรบโน่น” อธิคมแกะมือชายหนุ่มออกจากต้นคอ แต่มือของอีกฝ่ายไม่ยอมหยุดนิ่ง พอมือหลุดจากคอก็คว้าต้นแขนกำยำของอธิคมแทนแล้วลากไปยังเตียงนอนที่อยู่ไม่ไกล
“นอนม่ายด้าย ไม่นอนคนเดียว ขอนอนกอดหน่อย” คนเมาส่ายหน้า ทั้งดึงทั้งพยายามกอดอธิคมที่พยายามปัดป้องเต็มที่ “ฮื่อ ล่ำบึ๊กจริงๆ น่ากัด”
พูดเสร็จชายหนุ่มก็กัดแขนอธิคมเข้าจริงๆ จนนายตำรวจร้องเสียงหลง เผลอปล่อยมือมากุมแขน จึงเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายกระตุกดึงปมผ้าขนหนูหลุดออกจากร่างแล้วเดินหนีไปที่เตียงนอนพลางหัวเราะสนุกสนาน
“นี่คุณ ไม่เอานะ” อธิคมเดินตามทั้งที่ยังเปลือยเปล่า อีกฝ่ายหันมามองตาโตแล้วอุทานว่า
“โอ้โห ตายแน่กู” พูดเสร็จก็หัวเราะร่า พลางถอดเสื้อกล้ามออก
“เฮ้ย อย่านะ” อธิคมรีบกระโดดเข้าไปจับตัวชายหนุ่มเอาไว้ ตั้งใจจะจับแขนดึงออกไปให้พ้นห้องนอน
ความเบลอเพราะความง่วงงุนและฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปมากเฉียดเมาทำให้อธิคมทรงตัวไม่ถนัด อีกฝ่ายก็เมาไม่ใช่น้อยและมือไม้เป็นปลาหมึก แทนที่จะอยู่เฉยๆ หรือหลบหลีก ชายหนุ่มรูปหล่อที่เขาไม่รู้จักชื่อก็โผเข้าหาแล้วกอดรัดเขาเป็นพัลวัน ก่อนจะพากันเสียหลักล้มลงบนเตียง
ชายหนุ่มซุกหน้าซุกไซร้ซอกคอของนายตำรวจหนุ่ม มือป่ายปะคว้าส่วนที่เขาเห็นแล้วต้องเบิกตากว้างไว้แล้วบีบเค้นอย่างมันมือ อธิคมพยายามผลักดันแต่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ หากพยายามกอดรัดร่างกำยำของนายตำรวจครึ่งตื่นครึ่งเมา ปากก็พร่ำรำพันว่าชอบๆ ชอบที่สุด หล่อที่สุด มาสนุกกันเถอะ
to be continued...
:เฮ้อ:
ขอบคุณทุกท่านที่สั่งซื้อหนังสือครับ สายๆ วันนี้ได้ไปส่งหนังสือล๊อตแรกแล้วครับ
ขอบคุณครับ
:pig4:
-
เอ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งานเข้าแล้ว ศา-ลา-วัด 555
-
เฮ้ยยยยย
ซวยกว่านี้มีอีกมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารสารวัตรอ่ะ
:m31:
ผู้ชายเรื่องนี้มีแต่คนหน้าตาดี
5 55+
-
สงสารสารวัตรแฮะ มะช่ายเรื่องเล้ยยยย ซวยตลอด ห้า ห้า ห้า
-
โดนหนักแน่ งานนี้
-
ซวยจริงๆ
สงสารใครดี
เฮ้อออออออ
-
ทิ้งท้ายไว้อย่างนี้อีกแล้วอ่ะนะ เด่ว ก็โดนดักฆ่าจริง ๆ หรอก
ใจร้าย :เฮ้อ:
-
เซ็งอ่ะ เซ็ง
-
ใครใจร้ายกว่า กันแน่
ถามสมาชิกในเล้าได้เลย
ปล่อยให้ อธิคม มีความสุขกับคุณนุได้แล้ว
แล้วเอา ตี๋น้อย ไปป้อนให้อาทิตย์ดีกว่า
ชอบจะหาเรื่องให้ สารวัตร เข้าไปอยู่ใน ศาลาวัด อยู่เรื่อยเลย
-
:เฮ้อ:
งานเข้าชัวร์
:z3:
-
สงสัยงานนี้สารวัตรคงต้องจองศาลาวัดแล้วล่ะ ไม่ใครก็ใครต้องมีซักคนตายแน่ ๆ อิอิอิ
-
:fire: OH !!!!! NO !!!!
Don't tell me that was 'SONG-KRAM' ???
MR.KATAWOOT !!!!!!!!!!
I'LL KILL YOU !!!!!!!!!!!!! :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ไม่นะๆๆๆๆ T^T
ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ยคับ TTTTTOTTTTT
สงสารคุณนุง่าาา :o12: :o12: :o12:
ไม่เอาน้าาา :serius2: :serius2: :serius2:
แง้้ๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
เฮ้ออ
ซวยจิงๆสารวัตรอธิคม
น่าสงสารอ่ะ :เฮ้อ:
-
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ นะนั่น เจอแบบนี้เข้าไปคงแบบว่า อืมมม... รออ่านต่อดีกว่า อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นไงต่อไป
-
สารวัตรอธิคมเอ๊ยยยยย งานเข้า
คุณนุ จัดการสงครามเสร็จ :beat:ก็มาจัดการสารวัตรต่อเลยน๊า :haun4:
:laugh:
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:m20: :m20: :m20:
สารวัตรตายแน่ๆ คุณนุมาเจอภาพนี้ หัวแตกแน่ๆ
ไม่ตายก้อเลี้ยงไม่โตหละสารวัตร กร๊ากกกกก
:z2: :z2: :z2:
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
เดี่ยวจะไปร่วมไว้อาลัยน๊าคร๊าบบบสารวัตร
ถ้าคุณนุมาเจอ
งานนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วละคร๊าบบบบบ
-
หมดกัน งานนี้ได้วิ่งรอบเขา ง้อกันอีกแน่ ๆ :เฮ้อ:
-
ไงล่ะ ใครใจร้าย
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้นนนนนนนนน :z2:
-
ขอขอบคุณทุกท่านที่เ็ป็นกำลังใจให้สารวัตรอธิคมและห่วงใยอนุภาพ (และปรักปรำคฑาวุธ) และขอบคุณทุกท่านที่สั่งซื้อหนังสือนะครับ (หลังจากที่คำณวนค่าส่งผิดอย่างร้ายแรง แต่ไม่เป็นไรอ่ะ ชิลด์ ชิลด์)
อ่านต่อบทที่ 17 นะครับ
(โทดทีที่ทำกับอธิคมแบบนี้นะครับ แบบว่า ประสบการณ์ตรง)
ชายหนุ่มซุกหน้าซุกไซร้ซอกคอของนายตำรวจหนุ่ม มือป่ายปะคว้าส่วนที่เขาเห็นแล้วต้องเบิกตากว้างไว้แล้วบีบเค้นอย่างมันมือ อธิคมพยายามผลักดันแต่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ หากพยายามกอดรัดร่างกำยำของนายตำรวจครึ่งตื่นครึ่งเมา ปากก็พร่ำรำพันว่าชอบๆ ชอบที่สุด หล่อที่สุด มาสนุกกันเถอะ
อธิคมรู้สึกว่าได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นที่ประตูห้อง จึงผงกหัวขึ้นมองแต่ถูกชายหนุ่มที่นอนทับตัวเขาอยู่ยกมือขึ้นตะปบแก้มทั้งสองข้างแล้วก้มหน้าลงมาประกบปากเขา อธิคมพยายามเบี่ยงหน้าหนีแล้วผลักแรงๆ ชายหนุ่มผู้บุกรุกจึงพ้นตัวเขาไปนอนอยู่ข้างๆ นายตำรวจหนุ่มผู้ถูกปล้ำแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวดันตัวขึ้นนั่ง หย่อนขาลงจากเตียงเพื่อหนีการรุกรานแต่อีกฝ่ายที่ถูกผลักออกไปนั้นไวพอสมควรทั้งที่เมามาย มือนั้นเล่าเหนียวหนึบปานเท้าของตุ๊กแก สองมือคว้าหมับเข้าที่บั้นเอวของเขา แล้วยื่นแขนเข้ากอดรัดเอาไว้แน่น อธิคมพยายามฝืนตัวก้าวลงจากเตียง ลากเอาชายหนุ่มที่กอดเอวเขาแน่นลงไปนอนกองกันอยู่บนพื้น
เสียงโทรศัพท์หัวเตียงดังขึ้น อธิคมหันขวับไปมองเพราะความตกใจ หนุ่มที่พยายามปล้ำเขายังไม่ยอมหยุด แต่กลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน ปากระดมจูบต้นคอเขาอย่างเมามัน อธิคมเอี้ยวตัวจะไปรับโทรศัพท์จึงโดนอีกฝ่ายผลักลงให้นอนหงายบนพื้น แล้วลุกขึ้นคร่อมเหมือนจ๊อคกี้ขี่ม้า เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด อธิคมจับเอวของหนุ่มหน้าเข้มคนนั้นแล้วบีบแรงๆ จนชายหนุ่มหน้านิ่ว แต่ก็ไม่มีท่าทีเกรงกลัว กลับกระแทกตัวบดเบียดหน้าท้องของเขาจนกายส่วนนั้นของเขาเริ่มเสียการควบคุม ผงกหงึกหงักตามธรรมชาติ
“นี่คุณ ฟังก่อน ผมไม่ใช่ธงรบ” อธิคมพยายามอธิบาย “พอก่อนๆ ขอเวลานอกรับโทรศัพท์”
“ม่ายสน ม่ายช่ายธงรบก้อด้าย หล่อดี” เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นก่อนที่จะก้มหน้าซุกไซร้แผงอกกำยำของนายตำรวจ ก้นส่ายไปมาสลับกับการถูไถ อธิคมส่ายตัวหนีการรุกรานแล้วเด้งตัวแรงๆ ดิ้นหนีการถูกควบม้า
ชายหนุ่มคนนั้นร้องโอ๊ยเพราะอธิคมออกแรงเต็มที่ ส่งผลให้ชายหนุ่มผู้อยากเป็นจ๊อคกี้ขี่ม้าปลิวไปนอนกองอยู่ข้างๆ แต่ก็ยังหัวเราะสนุกสนานอยู่
อธิคมคลานไปรับโทรศัพท์ กรอกเสียงรับสายด้วยเสียงหอบเพราะความเหนื่อย
“สารวัตรทำอะไรยู๊ มิน่า นุยังไม่ลงมาซะที” สมบัติหัวเราะเสียงดัง
“คุณนุ” อธิคมทวนคำ
“ปล่อยตัวนุลงมาซะที บอกให้เอากล้องแคนนอนของผมลงมาด้วย วางอยู่บนเคาท์เตอร์บาร์ติดโซฟาข้างนอก”
“คุณนุหรือ” อธิคมพึมพำ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะโดนคว้าหมับเข้าที่แก่นกายกลางลำตัว ตามด้วยความรู้สึกเปียกเย็น ก้มลงไปมองก็เห็นชายหนุ่มคนนั้นซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องของเขา อธิคมจีงลดมือลงไปดันศรีษะเอาไว้
“นุขึ้นไปเอาโทรศัพท์ สารวัตรกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่บอกนุลงมาเร็วๆ บั้ดนั่งรอจนก้นงอกรากอยู่แล้ว”
“เมื่อไหร่” อธิคมถาม มือยังดันหัวของคนที่พยายามจะปล้ำเขาให้ได้
“เพิ่งขึ้นไปเมื่อกี้ไง อ้าว ไม่เห็นกันหรอกหรือ ฮั่นแน่ อย่ามาเล่นมุขนะ แล้วนี่ทำอะไรอยู่ เสียงหอบเชียว อย่าบอกนะว่า...”
“พี่บั้ด คุณนุขึ้นมาหรือ” อธิคมถามย้ำ ตอนนี้หายเมาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง มือที่ดันหัวชายหนุ่มที่ซุกอยู่กลางลำตัวเขาออกแรงบีบ จนอีกฝ่ายส่ายหัวหนีอุ้งมือของเขา
“เมาละสิ ไม่รู้เรื่องเลย สารวัตร...สารวัตร...” สมบัติส่งเสียงเรียกอธิคมเพราะอีกฝ่ายเงียบไปเฉยๆ
อธิคมวางสาย ผลักชายหนุ่มที่กำลังฟัดเขาอยู่อย่างเมามันสุดแรง พลิกตัวหนีแล้วลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนพื้นข้างเตียง รีบวิ่งออกไปนอกห้องนอน ตรงไปยังประตูห้องชุด โผล่หน้าไปมองทางเดินด้านซ้ายจึงทันได้เห็นส้นเท้าของใครคนหนึ่งหายเขาไปในลิฟท์พร้อมเสียงลิฟท์ปิด
อธิคมขยับตัวจะวิ่งตาม แต่นึกได้ว่าทั้งตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันกายท่อนล่างอยู่เพียงผืนเดียวจึงรีบหันหลังกลับวิ่งกลับเข้าไปยังห้องนอน
ชายหนุ่มลูกครึ่งนอนคว่ำอยู่บนเตียงเขา ท่าทางกำลังจะหลับ ไม่รับรู้ว่าตัว “ทำผลงาน” อะไรเอาไว้
อธิคมคว้ากางเกงขาสั้นที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้มาสวม แล้ววิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อ แต่ครั้นเห็นตัวเองในกระจกจึงต้องถอดกางเกง แล้วตะกุยหากางเกงชั้นในมาสวมเสียก่อนเพราะกลางลำตัวเขาตุงนูนดันกางเกงขาสั้นออกมาชัดเจน
...คุณนุ...ตายแล้ว...แย่แล้ว...แย่จริงๆ
นายตำรวจหันรีหันขวางมองหากุญแจรถ โชคดีที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งข้างตู้เสื้อผ้าจึงรีบหยิบแล้ววิ่งออกจากห้องไป ใจหนึ่งอยากจะคว้าแขนชายหนุ่มคนนั้นลากออกมาให้พ้นจากห้องนอนของเขาเสียก่อน แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาแล้ว
...อนุภาพจะเห็นอะไรมากน้อยแค่ไหนเขาไม่รู้ แต่ลางสังหรณ์บอกว่าคงไม่น่าดูนัก
...ซวยจริงๆ อธิคมเอ๋ย คราวนิตินัยใส่กางเกงขาสั้นเดินอยู่ในห้องเขาก็หนหนึ่งแล้ว คราวนั้นเขาแทบแย่ กว่าจะตามตัวอนุภาพเจอเล่นเอาแทบเป็นโรคประสาท คราวนี้เรทเอ็กซ์ บนเตียงนอนกำลังนัวเนียกันอยู่ เขาเปลือยกาย อีกคนไม่เปลือยก็เกือบเปลือยเพราะกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วไม่ต่างจากกางเกงชั้นในแบบบรีฟเท่าใดนัก
...ซวย...ซวยจริงๆ...
...ไอ้ธงรบ...ไอ้เพื่อนพาซวย...
อธิคมกระแทกประตูห้องชุด แล้ววิ่งไปที่ลิพท์กระแทกปุ่มเรียกลิพท์แรงๆ ด้วยความร้อนรุ่มใจ โชคดีที่ลิฟท์เปิดออกทันที ไม่เช่นนั้นเขาคงยกเท้ากระแทกปุ่มเรียกลิฟท์พังในครั้งเดียว
ในอกของอธิคมเต้นระทึกราวกับเสียงกลองในพิธีถวายบูชายัญของชนเผ่ากินคน ส่วนใจก็คิดหาเหตุผลที่จะอธิบายกับอนุภาพ พลางสบถเสียงดังที่ลืมคว้าโทรศัพท์
ลิฟท์เปิด อธิคมพุ่งตัวออกมาดั่งลูกปืนใหญ่พุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน โถงหน้าลิฟท์ว่างเปล่า มองซ้ายมองขวาเขาไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว
เลี้ยวซ้าย...อธิคมตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเพราะเห็นว่าอนุภาพถนัดซ้าย ชายหนุ่มอาจตางลิ่วไปทางชายหาด เวลาคนเศร้า คนมักไปมองดูคลื่นซัดหาดทราย อนุภาพอาจวิ่งหนีเขาไปเรื่อยๆ ตามชายหาดที่ทอดยาวไปไกลอีกกว่าสามกิโลเมตร
...ไม่สิ...โรงแรมอันดามันเพิร์ลกำลังมีปาร์ตี้ชายหาด อนุภาพคงเลี่ยงคนกลุ่มเยอะๆ...
อธิคมหันหลังกลับ วิ่งย้อนไปด้านหน้าของโรงแรม ตรงไปยังพนักงานที่ยืนอยู่โดยหวังว่าจะมีใครเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางกำลังจะร้องให้วิ่งหนีมาทางนี้
อนุภาพเดินมาตามชายหาดจนรู้สึกว่าไกลพอสมควร...ไกลพอที่จะมองไม่เห็นภวันตรารีสอร์ท สถานที่ที่เขากับอธิคมมอบความรักให้กันและกันครั้งแรก และที่แห่งเดียวกันนี้ที่เขาเห็นภาพบาดตาบาดใจของคนที่พร่ำบอกรักเขาอยู่ทุกวันบนเตียงกับใครไม่รู้
...เมามายกันทั้งสองคน เขาอุตส่าห์เชื่อใจปล่อยให้อธิคมไปดื่มเหล้าสังสรรค์กับธงรบ นึกไม่ถึงว่าอธิคมจะเลยเถิดขนาดกล้าพาใครกลับมาดรงแรงด้วยโดยไม่คิดกลัวเลยว่าเขาจะกลับมาเจอ...
ใจหนึ่งบอกว่าอาจไม่ใช่อธิคมก็ได้ เขาอาจตาฝาด...
แต่ความเป็นจริงเขากลับปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นเขาไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างเป็นความจริง เขาจำอธิคมได้ ท่อนขากำยำ ท่อนแขนแข็งแรง มือใหญ่ราวกับคีมเหล็กที่จับเอวของชายหนุ่มที่นั่งคร่อมอยู่บนตัว เสียงอู้อี้ของอธิคมเวลาครางกระเส่าเมื่อรู้สึกเสียวซ่าน ต่อให้ในห้องนั้นมีเพียงไฟสลัวส่องเข้าไปจากข้างนอกเขาก็จำอธิคมได้
แต่นี่...ไฟในห้องสว่าง...เห็นทุกอย่างชัดเจน
ห้องนอนของเขากับอธิคม...บนเตียงนอนของเขาทั้งสองคน
หากจะโกหกตัวเองว่าอาจเป็นคนอื่น...สมมุติว่าเป็นตั้ม ชายหนุ่มก็ตัวเล็กและบางกว่าอธิคมตั้งเยอะ ธงรบก็ขาวกว่าอธิคม คนอื่นนอกเหนือจากนี้ก็เข้าห้องไม่ได้ ห้องเพนท์เฮาส์ของโรงแรม เขาเข้าห้องไม่ผิด...จะบอกตัวเองยังไงว่าไม่ใช่อธิคมก็ไม่มีทางเป็นไปได้
...ทำยังไงก็คิดว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นภาพของคนอื่นไม่ได้
ทำไม...ทำไม..มันเป็นความเข้าใจผิดอะไรกันหรือ เขาจะเอาเหตุผลอะไรมาอธิคมให้ตัวเองเข้าใจและไม่โกรธ ส่วนอธิคมจะเอาเหตุผอะไรมาอธิบายให้เขาเข้าใจ...หากเขายอมกลับไปที่โรงแรมในคืนนี้
...กลับไปหรือ..กลับไปแล้วเขาจะทำหน้าอย่างไร...
--หนีไปก่อน ไปตั้งหลักอย่างที่เคยทำ
...นั่งอยู่ตรงนี้เสียก่อน คิดอะไรให้ทะลุปรุโปร่งเสียงก่อนค่อยกลับไป
--คิดอะไร...จะต้องคิดอะไรอีก
...คิดว่าจะทำอย่างไรกับอธิคมดี...
--อธิคมเจ้าชู้ ที่บอกว่าเลิกแล้ว ตอนนี้คงถึงเวลาดีแตกแล้วล่ะสิ คนที่เลิกเจ้าชู้ เลิกแล้วจริงๆ หรือ มันฝังอยู่ในสายเลือด ทำอย่างไรก็ไปเปลี่นไปไม่ได้ เขากับอธิคมมันผิดคู่กัน อธิคมต้องคู่กับคนใจถึงอย่างกษิดิษฐ์สิ หรือนิตินัย เขาควรจะคู่กับคนที่ยึดมั่นในรักเดียวใจเดียวอย่างอาทิตย์ อย่างตฤณ หรืออย่างธนาภพ
...ธนาภพที่ไม่เคยเลิกรักเขาเลย
--ธนาภพที่จากไปชั่วนิรันดร์ จากไปเพราะเขาเป็นคนทำให้จากไป
...จากไปแบบไม่ต้องเจอกันอีกเลย...
--โธ่...
อนุภาพซบหน้าลงกับเข่า สะอึกสะอื้นร้องให้จนหมดน้ำตา ที่บอกตัวเองว่านั่งคิดอะไรอยุ่ตรงนี้เสียก่อนเขาไม่มีโอกาสได้คิดเลย ในใจสับสนวุ่นว่ายไปหมด
เสียงคลื่นซัดหาดทรายค่อยๆ ราวกับจะปลอบประโลมเขา แต่อนุภาพรู้สึกว่าการปลอบประโลมเพียงแค่นี้ไม่เพียงพอ ในใจเขายังรู้สึกปวดร้าวจนอยากจะขอให้ทะเลส่งคลื่นยักษ์ถาโถมเข้ามาซัดกวาดพาเขาให้หายลงไปในห้วงมหาสมุทร
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ อนุภาพเงยหน้าขึ้น ตาเหม่อมองออกไปยังความมืดสลัวเบื้องหน้า สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความอ้างว้าง รู้สึกตัวเบาโหวงเสมือนไม่ได้นั่งอยู่บนผืนทราย
ทะเลยังสงบเงียบเช่นเคย ต่างจากในอกเขาที่กำลังปั่นป่วนเหมือนใครยื่นมือขนาดมหึมาลงไปกวนน้ำทะเลอย่างคุ้มคลั่ง รอบข้างเงียบสนิท แสงไฟส่องสว่างไม่กี่ดวงริมถนนที่เลียบขนานไปกับหาดทรายทำให้เขามองเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ห่างออกไปราวประมาณสิบเมตร ผู้ชายตัวสูงใหญ่นั่งกอดเข่าเหมือนเขา เสี้ยวหน้าคมราวกับชาวตะวันตก ใบหน้าตรงนิ่ง มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า ตัวนิ่งเหมือนรูปปั้น
อนุภาพถอนหายใจหนักๆ พยายามนึกว่าต่อไปจะทำอย่างไรดีแต่ก็คิดไม่ออก ถ้าเป็นไปได้ เขาจากนอนหลับอยู่ตรงนี้และไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย ปล่อยให้น้ำทะเลกวาดเขาลงไปให้หายไปจากโลกนี้
o13 ดร๊าฟแรก สดๆ ร้อนๆ จากเมื่อคืนครับ ยังไม่ได้แก้ภาษาและตัวสะกด ให้ผู้อ่านที่น่ารักที่สุดในโลก (ยกเว้นใครที่จ้องแต่จะฆ่าผม) อ่านก่อน เดี๋ยวมีต่อนะครับ เรื่องยังมิจบ คนเจ้าชู้ต้องโดนหนักๆ
พูดเล๊นนนน
:bye2:
-
:เฮ้อ: ปัญหาร้อยแปด.......... :z6: :z6: :z6:
ปั๊ดจิ้มคนแต่งให้พรุน :m16:
-
^
^
^
จิ้ม ๆ
-
ู^
^
^
จิ้มย้อนรอยเข้าให้ ยิ่งนอยด์ ๆ กะนิยายอยู่ นู๋ซินจะโดนใช่น้อย :haun4:
-
^
^
^
หลังๆ ได้นอยด์กว่านี้อีก!!!~....
แล้วจะรู้!!~ :z1: :z1:
-
เสียอารมณ์จริงๆ
หวังว่าคุณนุคงไม่หนีตามผู้ชายที่ไหนไปนะ
ถ้าเป็นงั้นก็เลิกกันไปเถอะ
เซ็งล่ะ
-
ู^
^
^
^
:laugh: :laugh: :laugh:
ชอบรีบนจัง ได้ใจมาก จากที่นอยด์ ๆ ฮาเลยตรู
-
อ้าว ไม่ให้อ่านหรอกเหรอ เคเค ไม่อ่านละ :z3:
-
โดนจนได้
เฮ้อ
ซวยเพราะเพื่อนจริงๆ
-
:z13: :z13: :z13:คนแต่ง
ปัญหาร้อยแปด
วนเวียนกับกิ๊กทั้งหลาย
สงสัยจีบวันละคนแน่เลย
ตอนคุณนุไม่มาไม่มีแรงสะบัด
พอคุณนุมาเจอกลับมีแรงซะงั้น
สงสัยหวังอยู่ในใจด้วยถึงไม่มีแรง
:z13: :z13: :z13:คนแต่ง
แตก็สนุกน่าติดตามหล่ะนะ
ขอบคุณจ้า
-
:เฮ้อ:
ใจนึงก็สงสารสารวัตร ใจนึงก็สงสารคุณนุ
แต่สารวัตรน่ะ จริงๆถ้าจะขัดขืนก็ไม่น่ายากนะครับ ตัวก็โต แรงก็เยอะ แล้วนี่อะไร ขัดขืนพอเป็นพิธี!!!
ถ้าเป็นอย่างงี้อยู่บ่อยๆ เหนื่อยแทนคุณนุครับ
อีกอย่าง เพื่อนอย่างธงรบ เลิกคบเถอะครับ ไม่ชอบอ่ะ
จริงๆ ผมว่าจะอ่านข้ามช่วงนี้ด้วยซ้ำ เฮ๊อ แต่ก็อดไม่ได้ ไม่ใช่อารายนะ ผม sensitive เรื่องนี้อ่ะ เกลียดคนเจ้าชู้มากๆ แต่ก็เห็นใจสารวัตรนะ เพราะว่าเค้าไม่ได้ผิดอาราย แต่สงครามนี่นะ เพื่อนตาแทนก็เหอะ เกลียดแล้ว เกลียดจริงๆ ด้วย
ปล.วันนี้มาโหมดซีเรียส
ปล.2 อย่าลืมลายเซ็นนะครับพี่นาย
:เฮ้อ:
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออเข้าใจผิด กันจนได้
-
:serius2: :serius2:
-
โอมมมมมมมมมมมมมมม
:oni3: :oni3: :oni3:
จงเชื่ออออ จงเชื่ออออออ
จงเขียนให้คุณนุและสารวัตรกลับมาดีกัน
ไม่ังั้นจะเรียกรวมพล พี่นายตายแน่!!! :z13: :z13: :z13: 555+ :laugh:
-
หนทางอีกยาวไกลนะครับ นิยายมันเพิ่งมาแค่ครึ่งเรื่องเอง ยังต้องผลัดกันง้องอนอีกเยอะ เ้ข้าใจว่ามันเครียดๆ แต่อย่าทำรุมทำร้ายผมเกันเลยนะ ที่โดนตีทุกวันนี่ก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว สงสารกันบ้างเถอะ
งั้นขออนุญาตขอแทรกเวลานอกด้วยตอนน่ารักๆ ของผู้กองธงรบกับตี๋หนุ่มอาทิตย์ซักตอนได้ป่ะครับ คู่นี้ เขียนไปก็ยิ้มไป
อย่าลืมหนับหนุนหนังสือคดีรักภาคหนึ่งนะครับ ถ้าชอบก็ช่วยโฆษณาแบบเมาท์ทูเมาท์ปากต่อปากกันหน่อยนะครับผม จะเอากำไรที่ไ้ด้จากการขายหนังสือไปดาวน์รถเล็กซัสรุ่น ES 300 สีดำมาขับเล่นกินลมซักหน่อย :call:
-
รีบมาต่อด่วนเลย เซ็ง
อย่างธงรบให้มันหด เอ้ยอดไปเถอะ อาทิตย์อย่ายอมให้กินนะ
เดี๋ยวติดโรค
ไม่เชียร์แล้ว
-
:กอด1: คุณนุ
-
เพื่อนพาซวยจริง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เอา ๆๆๆๆๆๆ
ขอตอนง้อกันก่อนนนน ให้คุณนุคืนดีด้วยก่อน
แล้วค่อยเอาตอนไอ้คุณเสาธงกะตี๋อาทิตย์
ไม่งั้นนอนไม่หลับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2:
แต่แหม ๆ สารวัตรนะ ตัวโตแรงเยอะออกขนาดนั้นเนาะ
ทีงี้ล่ะ ...
o18
-
วันนี้ได้หนังสือแล้ว ได้ก่อนภาษี ที่ขอคืนอีกอ่ะ
เดี๋ยวถ้าเย็นนี้กลับไปดูแล้ว ไม่ได้ดั่งใจนะ จะ จะ จะ
ขอกลับไปนึกก่อน ว่าจะทำอะไรกะคนแต่งดี o18
-
:beat: :z6: :beat: :z6: หมั่นไส้คนแต่งค่ะ
เดียวให้คุณนุหนีตามคุณ กฤษณะ ซะเลย
-
พี่โน๊อาคับ
รู้สึกว่าเร่ิมจะมีคนหมั่นใส้พี่นายเยอะแล้วนะ
เราจะแอบสงสารพี่นายดีมั้ยอ่ะ???
หรือว่าจะสมน้ำหน้าดี??
หุหุหุ
แต่ไม่ว่าจะยังไงนะ ถ้าสองคนนั้นไม่ได้ดีกันนะ ฮึ่มมม :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:fire: :fire: :fire:
ม่ายยยยยย
คุนนุเจอใครอีก
ไม่เอา ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ
:angry2:
กลับมาฟังสารวัตรอธิบายเดี๋ยวนี้
และต้องเชื่อด้วย :z3:
ปล หงุดหงิดจิงๆ (อินเกินไปป่ะเรา :laugh:)
-
งานเข้าครั้งใหญ่เลยสารวัตร สงสัยจะมีหัวแตก กะง้อนานแน่ๆ
ตายๆ นี่หละนะ เค้าบอกว่าเหล้าพาซวยจริงๆ
:z3: :z3: :z3:
-
พี่นายใจร้ายอ่ะ :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:beat: :beat: :beat:
:beat: :beat: :beat:
:beat: :beat: :beat:
-
น้อง nuttykung คุณนายเค้าไม่ให้คนใจร้าย (อย่างพี่) อ่านแล้วอ่ะ
"อ้าวแล้วเข้ามาทำไม" ก็เข้ามาอ่าน reply ของคนอื่น ๆ อ่ะ
แต่พี่ว่า ไม่ต้องไปสงสาร คุณนายเค้าหรอกนะ เค้าน่ะคนเห็นใจเยอะ
:beat: :z6: :beat: :z6: หมั่นไส้คนแต่งค่ะ
เดียวให้คุณนุหนีตามคุณ กฤษณะ ซะเลย
แอบเห็น คุณ salemon เชียร์ให้ได้กับคุณกฤษณะ อีกตะหาก จัดให้บวกให้ 1 ข้อหาอยากนำสองเรื่องมายำเหมือนกัน
:beat: :beat: :beat:
:beat: :beat: :beat:
:beat: :beat: :beat:
เอ่อ คุณBlack Angel จ๋า ตบคนแต่งหรือเปล่า ถ้าเข้าใจผิด แสดงว่าตบคุณคฑาวุธ แน่ ๆ จัดไป บวก 1 เหมือนกัน ข้อหา ช่วยตบตั้งหลายที
ปล.i ได้หนังสือมาแล้ว แถม ซีดี Love Case พร้อมกับลายเซ็นต์ ด้วยอ่ะ
ปล.ii ช่วงนี้โปรพิเศษ (หรือเปล่า) ค่าส่งเกินจากที่เก็บ 555 สงสัย เล็กซัส จะเหลือแค่ เล็กจัง(เหมือนคนแต่ง) ซะล่ะมั้ง
-
งานเข้าตลอดเลยเรื่องนี้อ่ะ
แย่...............
:m16:
-
คิดอยู่เหมือนกันว่างานเข้าแน่ แต่ไม่นึกว่าเข้ามาเป็นแจ็คพอตขนาดนี้ มีบ้างไม๊ซักตอนนึงที่สองคนนี้จะมีฉากรัก ๆ หวาน ๆ น้ำตาลเรียกพี่น่ะครับ ขอซักตอนได้ไม๊ ชิชิ
ปล. ขอบคุณนะครับสำหรับหนังสือ ได้รับเรียบร้อยแล้วครับ ยังไม่แกะหีบห่อบรรจุภัณฑ์เลย ฮุฮุ รอให้ว่างก่อน จะแกะอ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอน
-
คิดอยู่เหมือนกันว่างานเข้าแน่ แต่ไม่นึกว่าเข้ามาเป็นแจ็คพอตขนาดนี้ มีบ้างไม๊ซักตอนนึงที่สองคนนี้จะมีฉากรัก ๆ หวาน ๆ น้ำตาลเรียกพี่น่ะครับ ขอซักตอนได้ไม๊ ชิชิ
ปล. ขอบคุณนะครับสำหรับหนังสือ ได้รับเรียบร้อยแล้วครับ ยังไม่แกะหีบห่อบรรจุภัณฑ์เลย ฮุฮุ รอให้ว่างก่อน จะแกะอ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอน
ดีแล้วล่ะ ที่จะอ่านรวดเดียวไม่หลับป ไม่นอน เพราะไม่อย่างนั้น ฝันร้ายแหงๆ
ปล. ตามวนเวียนอยู่ในนี้แหล่ะ ไม่กล้าหลับ ไม่กล้านอน :z3:
-
:เฮ้อ: เห๊อ...
หลังจากอ่านตอนที่แล้ว แล้วก็นอยด์จนทำงานไม่รู้เรื่องไปพักนึง แต่ตอนนี้ดีละ :sad11:
แต่ก็ยังยืนยันคำเดิม มะชอบสงคราม เลยพลอยไม่ค่อยชอบอีกเรื่องไปนิดๆ ด้วยอ่ะ แต่.....
ยังชอบพี่นายอยู่น๊า เพียงแต่บางทีก็แอบหมั่นไส้ ชิส์ "เล็กซัส" เหลือ "เล็กจัด" อย่างที่คุณ โน๊อาว่าอะแล๊ :m20:
ส่วนเรื่องหนังสืออ่ะ ยังไม่เห็นว่าไงเลย ปี้นายอย่าลืมลายเซ็นนะคับ (จะเอาไว้ปลอมทำธุรกรรม อิ่ๆ)
ปล.เค้าจะได้ซีดีด้วยไม๊อ่ะคับ :monkeysad:
-
เข้ามารอให้กำลังใจคุณนุ
ต้องเจออะไรที่ทำให้เสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า
คราวนี้อย่ายอมง่ายๆนะ
ถึงจะเป็นการเข้าใจผิดก็เหอะ
:o12:คนแต่ง
เดี๋ยวจาไปรวบรวมแฟนคลับคุณนุ
รอหน้าปากซอยเข้าบ้านเลย
ตอนต่อไปเอาใจแฟนๆหน่อย
ไม่งั้นโดนจับกดรอบสองแน่น๊อน...... :m16:
-
:เฮ้อ:
ทำไมคุณนุถึงไม่ได้อยู่แบบสงบๆ มีความสุขกะเค้าบ้างละคะ ชักเริ่มเครียดแล้วน้า
แบบนี้ต้อง :beat: :beat: แก้เครียด
แต่ถ้าจะให้ดี o18 รีบๆ ให้คุณนุกับสารวัตรกลับมาดีๆ กันแล้วก็อย่ามีเรื่องทะเลาะ หรือเข้าใจผิดบ่อยๆ จะดีมาก อ่านภาค 2 มา นี่สงสารคุณนุมากมาย มาตอนนี้ก็ต้องมานั่งเสียใจอีกแล้ว
-
พรุ่งนี้ คุณนาย มา โน๊อา แย่แน่ เลยอ่ะ
ตามกัด ตั้งแต่เย็นแล้ว 555
ปลi.ป่าวเข้ามาอ่านเรื่องเลยนะ อ่านแต่ reply ของ fc ที่น่ารัก ของคุณนาย ตะหาก
ปลii.ก็อยากรู้นี่นา ว่าคนอื่นที่อ่านแล้วจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
-
เป็นกำลังใจให้นุคับ :sad11:
-
คิดดูแล้ว มันชักจะไม่ใช่การลงโทษคนเจ้าชู้แล้วอ่ะ
แต่เป็นความรันทดของคนมีแฟนเจ้าชู้มากกว่า
-
พรุ่งนี้ คุณนาย มา โน๊อา แย่แน่ เลยอ่ะ
ตามกัด ตั้งแต่เย็นแล้ว 555
ปลi.ป่าวเข้ามาอ่านเรื่องเลยนะ อ่านแต่ reply ของ fc ที่น่ารัก ของคุณนาย ตะหาก
ปลii.ก็อยากรู้นี่นา ว่าคนอื่นที่อ่านแล้วจะคิดเหมือนกันหรือเปล่า
ไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะคับพี่โน๊อา
อย่าให้พี่นายทำอะไรได้ล่ะ
เราตอ้งต่อสู้เพือ่คุณนุและสารวัตร.... :a9:
อินมากไปมั้ืยเนี่ย??? :z1:
ผมก็อยากจะอยู่ช่วยพี่อ่ะนะ
แต่ว่าตอนนี้ขอไปอ่านหนังสือสอบก่อน
ไม่อยากเลี้ยงปลาในทรานสคิป :sad11:
ก็ได้แต่ภาวะนาคับ
:amen: อวยพรผมด้วยนะค้าบทุกคน :bye2:
-
อืมม อ่านแล้วแบบว่า อ่านแล้วเครียด โ ดนซ้ำโดนซ้อนขนาดนี้ เจอในห้องนอนนี่ครั้งแล้วครั้งเล่า สารวัตรก็ไม่เข็ดนะนั่น ...แต่แอบสงสาร โดนแบบนี้ใครจะเชื่อคำแก้ตัวนั่น
-
ทำไม๊ทำไม คุณนุน่าสงสารงี้น๊า
-
:เฮ้อ:
ใจนึงก็สงสารสารวัตร ใจนึงก็สงสารคุณนุ
แต่สารวัตรน่ะ จริงๆถ้าจะขัดขืนก็ไม่น่ายากนะครับ ตัวก็โต แรงก็เยอะ แล้วนี่อะไร ขัดขืนพอเป็นพิธี!!!
ถ้าเป็นอย่างงี้อยู่บ่อยๆ เหนื่อยแทนคุณนุครับ
อีกอย่าง เพื่อนอย่างธงรบ เลิกคบเถอะครับ ไม่ชอบอ่ะ
จริงๆ ผมว่าจะอ่านข้ามช่วงนี้ด้วยซ้ำ เฮ๊อ แต่ก็อดไม่ได้ ไม่ใช่อารายนะ ผม sensitive เรื่องนี้อ่ะ เกลียดคนเจ้าชู้มากๆ แต่ก็เห็นใจสารวัตรนะ เพราะว่าเค้าไม่ได้ผิดอาราย แต่สงครามนี่นะ เพื่อนตาแทนก็เหอะ เกลียดแล้ว เกลียดจริงๆ ด้วย
ปล.วันนี้มาโหมดซีเรียส
ปล.2 อย่าลืมลายเซ็นนะครับพี่นาย
:เฮ้อ:
เห็นด้วย100000 % ครับ
+1 :))
p.s. Je m'ennuie T.T :t3:
-
อวยพร ให้ น้องnuttykung แล้วก็ ทุกคน ที่กำลังสอบ Good Luck ทุกคนเลยนะ
ขอให้ได้สมดั่งใจหมาย o13
-
:กอด1:
-
อ่า ทำไมช่างโหดร้ายกันจัง จะรุมทำร้ายผมกันจริงๆ หรือนี่ ไม่สงสารกันบ้างหรือ ในนิยายนะเรื่องมันพาไปครับ แล้วก็เขียนไว้หมดแล้ว เกือบจะจบแล้ว คือผมมานั่งพิมพ์ตามลายมือที่เขียนไว้เฉยๆ นะ คนที่เขียนนะคือคฑาวุธ แต่ผมที่โพสอ่ะ คือ พี่นาย หรือน้องนาย ครับ เวลาฝนตกปรอยๆ อากาศครึ้มๆ เย็นๆ คฑาวุธเขามักจะออกโทนเข้มครับ เวลาแดดจ้าๆ ท้องฟ้าเป็นสีคราม นาย จะสดใสร่าเริง เรื่องนี้มีถึงมีได้หลายรส รอหน่อยน่า อดเปรี้ยวไว้กินขม เอ๊ย หวาน เดี๊ยะมีง้อ แต่ตอนนี้สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรมก่อนนะ
บทที่ 17 (ต่อ)
อนุภาพถอนหายใจหนักๆ พยายามนึกว่าต่อไปจะทำอย่างไรดีแต่ก็คิดไม่ออก ถ้าเป็นไปได้ เขาจากนอนหลับอยู่ตรงนี้และไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย ปล่อยให้น้ำทะเลกวาดเขาลงไปให้หายไปจากโลกนี้
...บ้าหรือ คิดอะไรบ้าๆ เรื่องแค่นี้เอง คิดได้แค่นี้หรือ...เสียงในหัวเขาเกรี้ยวกราด
---แค่นี้ที่ไหนกัน เรื่องนอกใจไม่ใช่เรื่องเล็ก เขาทนไม่ได้...อีกเสียงโต้
...เขากับอธิคมจะไปกันรอดหรือไม่นั่นยังเป็นคำถามที่เขายังไม่สามารถตอบได้อย่างมั่นใจนัก หากเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกซ้ำๆ เขาจะทนไหวหรือ หรือว่าเขายังไม่หนักแน่นพอ เขาต้องมั่นคงเพียงใดกันเล่าถึงจะอยู่กับอธิคมต่อไปได้
---แล้วหากไม่ต้องเจออะไรแบบนี้ล่ะ จะดีกว่าหรือเปล่า ชีวิตที่ราบเรียบอย่างที่อาวุธเคยเปรียบเปรยว่าเหมือนการไปเดินเล่นที่สนามหญ้าในสวนสาธารณะทุกเช้าหรือทุกเย็น ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการหรอกหรือ
...ใครจะอยากเล่นรถไฟเหาะตีลังกาอยู่ได้ทุกวัน หรือทุกอาทิตย์ หรือแม้แต่ทุกเดือน
ชีวิตรักของเขากับอธิคมเหมือนรถไฟเหาะตีลังกาในสวนสนุก ตื่นเต้น หวาดเสียว ระทึกใจ แต่ก็ปวดหัว
---หากเป็นแบบนี้บ่อยๆ อีกหน่อยก็คงหมดแรง
บทที่ 18
18
อนุภาพลุกขึ้นยืน เดินขึ้นไปบนถนนเลียบชายหาด ตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง บอกตัวเองว่า คราวนี้จะลองพยายามคิดไตร่ตรองดูอีกสักครั้ง
เขาเดินมาไกลจนรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึม สองข้างถนนเงียบสงัด มืดสลัว มีเพียงแสงไฟหน้าที่พักอาศัยสองข้างทางส่องสว่างเป็นระยะ อนุภาพถอนหายใจแรงๆ เริ่มรู้สึกเหนื่อยเพราะร้องเท้าพื้นแบนราบออกแบบมาเพื่อสวนใส่เน้นดีไซน์เป็นหลับไม่ใช่เพื่อเดินทางไกลหลายกิโลเมตร
ถนนเส้นนี้มีคนสัญจรน้อย เขาเห็นรถผ่านไปมาเพียงสี่ห้าคั้นตั้งแต่เดินมาเป็นเวลานาน ความคิดของอนุภาพสะดุดลงเมื่อแสงไฟจ้าส่องมาจากด้านหลัง เสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆ เขายังไม่หยุดเดิน ยังคงก้าวเท้าไปช้าๆ แสงไฟขาวจ้ายังคงส่องสว่างอยู่ รถคนนั้นเคลื่อนตัวตาม และในที่สุดก็บีบแตรเบาๆ แล้วเคลื่อนตัวมาเทียบข้างเขา คนที่อยู่ในรถลดกระจกลงแล้วส่งเสียงเรียก
"คุณครับ ไปไหนครับ"
อนุภาพหันไปมอง หรี่ตาราวจะนึกทบทวนความจำพลันนึกได้ว่าน่าจะเป็นผู้ชายคนเดียวกันเมื่อสักครู่ที่เขาเห็นนั่งนิ่งอยู่ริมหาดไม่ไกลจากเขา
ชายหนุ่มมาดขรึมสวมเสื้อสูทสีเข้ม คลายเนคไทหลวมๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง เสียงทุ้มลึก แวบหนึ่งทำให้เขานึกถึงตฤณ เจ้านายของเขา
"ขึ้นรถเถอะครับ ข้างหน้าเปลี่ยน ไปอีกหลายสิบกิโล จะไปไหนผมไปส่ง"
อนุภาพถอนหายใจแล้วตัดสินใจขึ้นรถไปกับชายแปลกหน้า
...อย่างน้อยก็เป็นคนร่วมชะตากรรมเดียวกัน...
"เมื่อกี้คุณนั่งอยู่ริมหาดใกล้ๆ กับผมใช่ไหมครับ" อนุภาพถามย้ำเพื่อความมั่นใจของตัวเอง
ชายหน้าเคร่งพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดวา "ผมเห็นคุณเหมือนกัน ไม่นึกว่าคุณจะเดินเท้ามาแบบนี้ จะไปไหนครับ"
อนุภาพส่ายหน้า ทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างสงสัยแล้วพูดว่า "ผมกำลังจะกลับโรงแรมในกระบี่"
"ผมจะเข้ากรุงเทพฯ" อนุภาพเอ่ยแผ่วเบา ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงพูดออกไปเช่นนั้น
"พรุ่งนี้เช้าผมก็กลับกรุงเทพฯ เหมือนกัน" ชายหนุ่มหน้าขรึมพูดเสียงราบเรียบเหมือนใบหน้า "จะให้ส่งที่ไหนครับ"
อนุภาพส่ายหน้าอีกครั้ง พูดเสียงเบาบอกไปตรงๆ ว่าเขาไม่มีที่พัก ชายหนุ่มคนนั้นนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ คงเข้าใจอนุภาพ จึงพูดขึ้นว่า
"ที่โรงแรมผมมีห้องว่าง คุณไปพักที่นั่นก็ได้ครับ แล้วมีตั๋วเข้ากรุงเทพฯ หรือยัง
อนุภาพส่ายหน้าอีกครั้งเหมือนตุ๊กตา ชายหนุ่มที่รับเขาขึ้นรถจึงพูดต่อว่าเขาจะให้คนจัดการหาตั๋วให้ เผลอๆ อาจจะเป็นเที่ยวบินเดียวกัน อนุภาพตอบปฏิเสธ บกว่าเขาจะจองตั๋วเองก็ได้
...จองตั๋ว ทั้งๆ ที่ไม่มีกระเป๋าเงิน แต่ไม่เป็นไร เขาจะโทรศัพท์เข้าศูนย์บัตรเครดิต ให้เจ้าหน้าที่จัดการให้...
"ไม่เป็นไรครับ เลขาผมจัดการให้เสร็จเรียบร้อยภายใน 5 นาที ผมมีออฟฟิสที่กระบี่ สะดวกมาก ไม่ถือว่าเป็นการรบกวน"
แววตาสงบนิ่งของชายหนุ่มคนที่เสนอความช่วยเหลือดูแน่วแน่ แม้จะมีประกายปวดร้าวแฝงอยู่ด้วยก็ตาม อนุภาพเห็นแววตานี้คล้ายๆ กับแววตาของอาวุธยามที่แอบมองเขาเมื่อครั้งล่าสุดที่พบกันหน้าโรงพยาบาลตำรวจ
อนุภาพกล่าวขอบคุณผู้ช่วยเหลือแล้วถามชื่อ จากนั้นชายหนุ่มที่ซึมเศร้าทั้งสองก็นั่งนิ่งเงียบจนถึงโรงแรมที่พัก อนุภาพเดินตามอีกฝ่ายไปที่ส่วนต้อนรับ แจ้งชื่อและหมายเลขบัตรเครดิตเพื่อลงทะเบียน ชายหนุ่มหน้าขรึมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะเห็นว่าอนุภาพจำหมายเลขบัตรเครดิตยาวๆ ได้อย่างขึ้นใจ แต่โรงแรมขอดูบัตร อนุภาพบอกว่าไม่มี คนที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงบอกว่าให้โอนเข้าบัญชีของเขา
"เอาไว้คุณค่อยใช้คืนผม แล้วเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ผมจัดการนะครับ พรุ่งนี้เช้าคุณก็รับตั๋วจากรีเซฟชั่นได้เลย"
ชายหนุ่มที่ดูเหมือนถนัดใช้คำสั่งจนชินไม่ปล่อยให้อนุภาพได้พูดอะไร ก่อนที่จะแยกกันเข้าห้องพัก อีกฝ่ายพูดว่า "ถ้าตื่นเช้าอยากใช้บริการสปาให้สบายใจก็เชิญได้นะครับ เวลาคนเราเครียดๆ ได้สปาทรีทเมนต์แล้วทำให้หายเครียดได้ ที่นี่สปาไม่เลว แต่กลางปีหน้าก็จะมีอีกแห่งที่ดีกว่านี้เยอะ ถ้าคุณอนุภาพมากระบี่อีกครั้ง ก็ชอเชิญ รับรองว่าต้องชอบ"
"ขอบคุณครับ" อนุภาพพำพำเบาๆ พร้อมรับนามบัตรของชายหนุ่มที่ยื่นให้ ในใจพูดต่อว่า...คงไม่มากระบี่อีกแล้ว อย่างน้อยก็อีกปลายปีล่ะ...
...
ถามหน่อยครับ เป็นคุณ เห็นแฟนเปลือยกายนัวเนียกับใครในห้องโรงแรมจะทำยังไง
(เป็นผม จะยื่นมอง 2 อึดใจ แล้วเม้มปาก หันหลังเดินกลับช้าๆ แล้วไปนั่งร้องให้ริมทะเล)
อิ อิ อนุภาพในสถานการณ์แบบนี้ได้วัตถุดิบมาจากคนหนึ่งในอดีตฮับ
เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังสอบนะครับ ขอให้ได้เกรดเฉลี่ยนเทอมนี้เท่าผมกับทุกคน
ป.ล. ใครจะรวมตัวกันไปดักตีหัวปากซอยหน้าบ้านน่ะ ไม่กลัวหรอก เราขับรถเข้าบ้านอ่ะ ไม่ได้เดิน :m20: รอดตัวไป :m18:
-
บ้านเป็นเต็นท์รถเหรอคะ ขับรถเข้าบ้านอ่ะ :laugh:
-
ถ้าตามเนื้อเรื่อง ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่า แฟนไม่เจ้าชู้
แต่ถ้า เจออย่างนั้น ก่อนอื่น ไฟคงลุก ท่วม ตัว :fire:
แต่คงไม่ยืนเม้มปาก เพราะว่าปากไม่ห้อย
แต่คงไม่หันหลังเดินกลับช้า ๆ เพราะคงก้าวขาไม่ออก
สรุป คงไปจิกกบาล เอาคนของเรามาด้วย ไว้ถ้าคิดออก ทางออกที่ดีกว่านี้ จะมาใหม่
-
ป.ล. ใครจะรวมตัวกันไปดักตีหัวปากซอยหน้าบ้านน่ะ ไม่กลัวหรอก เราขับรถเข้าบ้านอ่ะ ไม่ได้เดิน :m20: รอดตัวไป :m18:
ดีเลยครับ ตีหัว โทษร้ายแรง
แต่ทุบรถ นี้คงไม่เท่าไร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่คงไม่ทำแล้วล่ะครับ
ถ้าผมอิน คิดว่าตัวเองเป็น คุณนุ ก็เลิกไปนานแล้ว (รอให้เขาปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น เห็นแก่ตัวนิด ๆ )
ถ้าคิดว่าตัวเอง อธิคม ก็ต้องเศร้าไป เพราะความรักครั้งแรกของตัวเองพังทลาย เพราะอดีตของตัวเอง กับคนอื่น
คงมีสักทางที่ทำให้คู่นี้ ผ่านพ้นปัญหาไปได้
เศร้าเนอะ !
-
นั่นไง เดาไว้ไม่ผิด ว่านุต้องหนีตามผู้ชายไป :z3:
เห็นทะเลาะกันทีไร หนีตามผู้ชายไปทุกที
แบบนี้คบกันรอดก็บ้าแล้ว
คนนึงเจ้าชู้ทำเป็นขัดขีนพองาม จริงๆก็คงหวังอยู่ถ้านุไม่ขึ้นมาก็คงเอาไปแล้ว
ส่วนอีกคนงอนทีไรหนีตามผู้ชายตลอด เฮ้อ :เฮ้อ:
ถ้าเป็นเราเห็นแฟนเปลือยกายนัวเนียกะคนอื่นใช่ป่ะ
เรื่องอะไรจะปล่อยให้ทำกันต่อ
ต้องไปคว้าอิโต้ในครัวมาฟันฉับ!!!
ตัดไปให้เป็ดกินเลยไง
อย่างอธิคมเป็ดคงจะอิ่มไปอีกหลายวัน o18
ช่วงนี้มีแต่นิยายนอยต์ๆ คนอ่านก็นอยต์
-
เอาไม้ทุบรถซะเลย..............555
-
o22 สปาที่กระบี่... + คนที่เคยชินกับการใช้คำสั่ง = เอ๊ะ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรตามมาหลอกหลอน จะไปเกี่ยวกับเรื่องอะไรรึเปล่าหว่า พี่นายชี้แจงด่วนครับ ฮาๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z2: :z2:
-
ถ้าเป็นเราเห็นแฟนเปลือยกายนัวเนียกะคนอื่นใช่ป่ะ
เรื่องอะไรจะปล่อยให้ทำกันต่อ
ต้องไปคว้าอิโต้ในครัวมาฟันฉับ!!!
ตัดไปให้เป็ดกินเลยไง
อย่างอธิคมเป็ดคงจะอิ่มไปอีกหลายวัน o18
ช่วงนี้มีแต่นิยายนอยต์ๆ คนอ่านก็นอยต์
ถ้า เป็นของอธิคม อ่ะใช่ อิ่มไปหลายวัน
แต่ถ้าเป็น ของคุณนาย ล่ะก็ ระวังติดฟันนะ
-
:3123:
วันนี้อารมณ์ดีแล้ว
อืม....จะว่าไปแล้วก็น่าเห็นใจตาสารวัตรอยู่อ่ะนะ แต่ก็แอบหมั่นไส้ไอ้การขัดขืนพอเป็นพิธีเนี่ย o18
ส่วนเรื่องว่าให้เลิกกันอ่ะเหรอ ไม่อยากนะ เพราะว่าจริงๆแล้วมันก็เป็นแค่การเข้าใจผิดเอง แต่ก็จริงนะครับที่ว่าจะแก้ตัวยังไง ให้คุณนุแกเชื่อ เหอะๆๆ แต่ยังไงก็ยังอยากให้ทั้ง 2 คนนี้รักกันต่อไปนะครับ
ส่วนผม จะขอเป็น ผู้อ่านตัวเล็กๆ ที่แอบอ่านเรื่องราววุ่นวายและทำตัววุ่นวาย ป่วนพี่นายต่อไป :z2:
-
อ้าว คุณนุไปเจอใครที่ชินกะการออกคำสั่งละเนี่ย
ฮา
-
ตัวละครใหม่เนี่ย คาแรคเตอร์คุ้นๆนะคร้าบบบบบบ แอบชอบเป็นพิเศษ
-
ถ้าตามเนื้อเรื่อง ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่า แฟนไม่เจ้าชู้
แต่ถ้า เจออย่างนั้น ก่อนอื่น ไฟคงลุก ท่วม ตัว :fire:
แต่คงไม่ยืนเม้มปาก เพราะว่าปากไม่ห้อย
แต่คงไม่หันหลังเดินกลับช้า ๆ เพราะคงก้าวขาไม่ออก
สรุป คงไปจิกกบาล เอาคนของเรามาด้วย ไว้ถ้าคิดออก ทางออกที่ดีกว่านี้ จะมาใหม่
เอิ๊กๆๆๆ เห็นด้วยคับ "ปากไม่ได้ห้อย"
ส่วนว่าเห็นแฟนนัวเนียอ่ะเหรอ อืมๆๆๆ...
โดยส่วนตัวผมคงจะ ร้องเพราะตกใจก่อนเลยอ่ะ แบบว่า เฮ๊ย ทำไรน่ะ แล้วก็ยืนสะอื้นพอเป็นพิธี
จากนั้นก็ นางเอก..... :o12: วิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตา แต่ ยังไม่มั่นใจว่าจะทิ้งรองเท้าให้เจ้าชายตามไปง้อรึป่าวนี่สิ
แล้วก็มานั่งคิดแบบคุณอนุภาพอีกที ว่าจะเลิกหรือจะเคลียร์ก่อนเลิก แต่คงเลิกแน่ๆ ยกเว้นว่าจะเคลียร์กันได้แบบดีๆ แต่คงไม่ค่อยไว้ใจเหมือนเดิมอ่ะคับ คงมีแอบระแวงอยู่หน่อยๆ ด้วยอ่ะ
เพราส่วนตัวแล้ว เชื่อคำพูดที่ว่า "จงให้โอกาสคนได้แก้ตัว แต่อย่าให้มีการให้โอกาสครั้งที่ 2"
ผิดต้องรู้จักจำครับ
ปล. แล้วก็ แอบขำนะครับ ที่ว่าคุณนุชอบงอนแล้วหนีตามผู้ชาย เห็นท่าจะจริงแฮะ อิ่ๆ
-
ภูวนัย
??
:z1: เด๋วก้อเชียร์ข้ามเรื่องเลย
ชักน่าสน ก๊ากๆ
เซงสารวัตรแล้ว :z6:
-
ถ้าตามเนื้อเรื่อง ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่า แฟนไม่เจ้าชู้
แต่ถ้า เจออย่างนั้น ก่อนอื่น ไฟคงลุก ท่วม ตัว :fire:
แต่คงไม่ยืนเม้มปาก เพราะว่าปากไม่ห้อย
แต่คงไม่หันหลังเดินกลับช้า ๆ เพราะคงก้าวขาไม่ออก
สรุป คงไปจิกกบาล เอาคนของเรามาด้วย ไว้ถ้าคิดออก ทางออกที่ดีกว่านี้ จะมาใหม่
เอิ๊กๆๆๆ เห็นด้วยคับ "ปากไม่ได้ห้อย"
ส่วนว่าเห็นแฟนนัวเนียอ่ะเหรอ อืมๆๆๆ...
โดยส่วนตัวผมคงจะ ร้องเพราะตกใจก่อนเลยอ่ะ แบบว่า เฮ๊ย ทำไรน่ะ แล้วก็ยืนสะอื้นพอเป็นพิธี
จากนั้นก็ นางเอก..... :o12: วิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตา แต่ ยังไม่มั่นใจว่าจะทิ้งรองเท้าให้เจ้าชายตามไปง้อรึป่าวนี่สิ
แล้วก็มานั่งคิดแบบคุณอนุภาพอีกที ว่าจะเลิกหรือจะเคลียร์ก่อนเลิก แต่คงเลิกแน่ๆ ยกเว้นว่าจะเคลียร์กันได้แบบดีๆ แต่คงไม่ค่อยไว้ใจเหมือนเดิมอ่ะคับ คงมีแอบระแวงอยู่หน่อยๆ ด้วยอ่ะ
เพราส่วนตัวแล้ว เชื่อคำพูดที่ว่า "จงให้โอกาสคนได้แก้ตัว แต่อย่าให้มีการให้โอกาสครั้งที่ 2"
ผิดต้องรู้จักจำครับ
ปล. แล้วก็ แอบขำนะครับ ที่ว่าคุณนุชอบงอนแล้วหนีตามผู้ชาย เห็นท่าจะจริงแฮะ อิ่ๆ
มาเห็นด้วยอีกคน "ปากไม่ได้ห้อย"
ส่วนผม คงต้องใช้เท้าตัวเองให้เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง แต่เป็นโทษ กับอีกสองคนครับ
-
สงครามยังมาได้เลย ทำไมภูวนัยจะมาไม่ได้ เผลอๆน้องแทนกับบุรินทรื ก็คงอยุ่แถวกระบี่นี่แหละ :laugh:
คุณนุน่าสงสารเหนื่อยใจแทนจัง :m15:
-
o18 o18 o18
ใครบอกว่าจะไปดักตีหน้าบ้าน
เค้าแค่ไปรอยตะปูเรือใบ ปล่อยลมยาง ถอดล้อ
เอาตะปูกรีดรถ แค่นั้นเอ๊ง ไม่มีไรเยอะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
^
^
ต้องการคนช่วยมั้ยคะัรีฯบน
อยากช่วยจริงๆค่ะ
o18
-
ไหนๆ ก็จะเลิกอ่านภาคนี้แล้ว (อ่านเฉพาะภาคแรกพอเท่านั้น เพราะชอบ....จบ)
เอาให้มันสุดๆ ไปเลยก็ได้
๑. ให้สารวัตรของคณนายย้ายไปชายแดน โดนยิงตาย (ตามร่างแรกที่เคยอ่าน)
๒. นุถูกนายอะไรนะ เพื่อสารวัตรน่ะ จีบไปเป็นแฟน (ตามร่างแรกเหมือนกัน)
ไหนๆ ก็ทำร้ายหัวใจกันมากมายนี่ เอาให้พระเอกตายไปเลยก็ดีเหมือนกัน
ส่วนนุก็มีสามีใหม่
ตามนี้ละ (คอยดูเล้าแตก)
อ้อ ใครจะไปดักตีหัวเจ้านายนะ ไปเมื่อไรบอกด้วย
เอาให้มันสุดๆๆๆๆ ชิส์ o13 o13 o13
-
มาเห็นด้วยอีกคน "ปากไม่ได้ห้อย"
ส่วนผม คงต้องใช้เท้าตัวเองให้เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง แต่เป็นโทษ กับอีกสองคนครับ
ชอบ ๆ แต่ความหมายเดียวกันหรือเปล่า ไม่รู้นะ ถ้าเข้าไปเจอจัง ๆ จะมีแรง ถีบ หรือเปล่า ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน +1 ให้กับความคิดดี ๆ
-
หรือว่าชายหนุ่มคนนั้นจะเป็ํนภูวะนัย???
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
แต่ละรีฯมาแนวโหดๆทั้งน้าน จารอดไหมเนี่ยน้องนาย :sad4:
-
เอ้ยยยย
คุณนุอย่าเพิ่งหนีกลับเด่ะ
อยู่ให้สารวัตรเขาง้อก่อนนนนนนนนนนนน
:z3:
สงสารสารวัตรอ่ะ
เพราะรู้ไงว่าจริงๆไม่มีไร (แต่คุณนุไม่รู้ - -")
ถ้าเจอกับตัวเองเหรอคะ ?
นั่นจิ คงเดินไปหยิบกล้องวิดีโอมาถ่ายละมั้ง
ก้ว่าไปนั่น ...
ไม่รู้อ่ะ คงอึ้งๆ งงๆ ยืนเฉยๆ มั้ง
:really2:
-
คุณนุหนีตามคุณ.... ไปเลย
ทิ้งให้สารวัตอยู่คนเดียวตรอมใจไปเลย
หมั่นไส้คนแต่งมากกว่าที่เขียนแล้วมีแต่เรื่อง :beat: :z6: :beat: :z6:
รักนะถึงล้อเล่น :กอด1:
-
สะใจดีอ่ะ :z1: :z1:
งูมีพิษ :haun4: ก้อต้องมีพิษอยู่วันยังค่ำ :haun4: แม้ว่าจะรีดพิษออกแล้ว
คนเจ้าชู้ :haun4: ก้องี้แหล่ะ
ไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้หรอก :oo1:
แค่แป๊ปๆ :impress3: ก้อเป็นเหมือนเดิม :haun4:
แมวเคยกินปลา :m15: ไม่ได้กิน :เฮ้อ: มันยังมอง :z1:
ดีใจด้วยเน้อ อนุภาพ ตาสว่าง ซะที
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โกรธร้อยปี อย่ามาดีร้อยชาติ
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
วันนี้มาสั้น ๆ พร้อมกับคำถามชวนปวดหัว
เชียร์ให้คุณนุหนีกลับกรุงเทพ หรือกลับบ้านที่อยุธยาเลยยิ่งดี เพราะสารวัตรไม่รู้จักแน่ ๆ หายตัวไปซักพัก ให้ใครบางคนหัวหมุนหัวปั่น เป็นการแก้เผ็ดแบบนิ่ม ๆ เนียน ๆ แต่ทรมานใจ
แล้วถ้าผมเจอแบบคุณนุนะ จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ใครอยากทำอะไร อยากมีอะไรก็ตามสบาย แต่ ... อย่าหวังว่าจะได้เจอะเจอ เห็นหน้ากันอีกเลยในชาตินี้
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
พอดีได้ไปอ่านมาจากอีกเวปนึงที่ลงไว้
ไม่ได้เข้าบอร์ดพักนึง มีแต่นิยายสนุกๆ
เวลาอ่านภาคสองเหมือนต้องอ่านสองเรื่องไปพร้อมๆกัน
ถึงจะรู้ว่าใครเป้นใครบ้าง ไม่งั้นไม่ได้ฟิว
รีบมาต่อนะคะ ค้างคาใจสุดๆ ว่าคนเจ้าคำสั่งคนนั้นจะเป็นคนเดียวกับที่คิดเอาไว้เปล่า
:impress2:
-
:a5:?
-
แรงได้อีกอ่ะ
:fire:
-
งานใหญ่เข้าแล้ว ศาลาวัด
คราวนี้คงง้อยาก และนานนนนนน..........มากเลย
ใช่ไหม พี่นาย คงมีความสุขพิลึกนะที่ปล่อยให้คนรอค้างอะ
-
คุณนุอย่าเพิ่งหนีกลับก่อนสิ รอสารวัตรมาอธิบายก่อน :z3: (เฮ้อ เป็นเราก็เหนื่อยใจ เห็นภาพแบบนี้ตำตาบ่อยๆ)
ที่ถามไว้ ว่าถ้าเป็นตัวเราเห็นเหตุการณ์แบบนั้นจะทำอย่างไร ก็เริ่มจาก :fire: :beat: :z6: และท้ายที่สุดก็ :pigangry2: ตามนั้นค่ะ
แล้วก็เหยื่อรายแรกที่จะใช้กระบวนการเหล่านี้ อาจเป็นคุณนาย หากยังเขียนให้คุณนุช้ำใจอยู่บ่อยๆ แบบนี้ละก็ :fire:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ตอบบ้างๆ ถ้าเป็นผมเจอแบบนี้นะ คงจะแบบว่าออกมารอข้างนอก รอจนกว่าแฟนเราจะออกมาให้รู้ไปเลยว่า รับรู้ทุกอย่าง ยิ้มให้หนึ่งทีแล้วพูด "ผมว่ามันจบลงแล้ว" แล้วค่อยเดินจากไป ..เหอ เหอ
ส่วนงานนี้ เห็นด้วยกับการเปลี่ยนพระเอกคับ เนื่องจาก ถ้าใช่คนที่เดา เชียร์คนนั้นมากกว่านะ แต่ ตานั่นก้ท่าทางจะโลเลไม่ตัดสินใจชีวิตซักทีเหมือนกัน อยู่ไปก็อาจจะช้ำหนักกว่าได้...
งานนี้รอดูกันต่อไป :เฮ้อ:
-
เล้าเป็ดเกิดกลียุค :เฮ้อ:
-
คุณนุหนีไปตั้งหลักก่อนนะคะ
เข้มแข็งเมื่อไหร่ แล้วค่อยเคลียร์กัน งานนี้ตอนใช้เวลานิดส์นึง สงบแล้วค่อยมาจัดการ ว่าจะเลิกหรือจะลุย
ดีนะคะเนี่ย เจอคนใจดีช่วยเอาไว้ ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันครั้งแรก แต่เค้าก็หยิบยื่นน้ำใจช่วยเหลือ ช่างดีเหมือนเกินพ่อหนุ่ม เอ่อ..แต่ว่าเป็นอะไรหนะเรามานั่งเหมือนคุณนุแบบนี้
ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ก็ขอลุยคนของเราก่อนเลย เอาให้แหลกไปข้าง แล้วค่อยบอกเลิก ถ้าไม่รู้เรื่องก็ตัดให้เป็ดกินซะ เพื่อความสาแก่ใจ
ปล.ตามทันแล้วนะคะ ต่อไปจะมาเป็นกองเชียร์ให้คุณนุลุยจัดการกับคนพยายามเลิกเจ้าชู้แต่ดวงโค ตะ ระ ซวยต่อไป
-
ตามนั้นแหละคุณนุ
mecon ตอบถูกใจ o13
+1 ไปเลย
-
:monkeysad:
โธ่...ทุกๆ คนก็ อย่านอกใจสารวัตรดิ่ เค้าโดนเข้าใจผิดจริงๆ น๊า ถึงแม้จะขัดขืนแค่พอเป็นพิธีก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้ยินยอมจริงๆ นี่นา
แล้วก็นะ อย่าให้จบแบบที่ในบอร์ดปาล์มเลยน๊า :m15: (ไม่ได้อ่านที่นั่น)
เพราะรู้สึกว่าจะโหดร้ายกะจิตใจดวงน้อยๆ และแสนบอบบางของผมอ่ะคับ :-[
ปล.พี่นาย ตัวหนังสือหน้าซองพัสดุนี่...ของพี่นายเหรอ เหอะๆๆ เอาที่อยู่มาดิ๊ เดี๋ยว sasi จะส่งหนังสือคัดไทยไปให้ อิ่ๆๆๆ แซ๊ว...... :laugh3:
-
คุณนุหนีตามคุณ.... ไปเลย
ทิ้งให้สารวัตอยู่คนเดียวตรอมใจไปเลย
มีไรก็ไปลุยคุณsalemon นะครับ คนนี้ล่ะยุให้คุณนุทิ้งสารวัตร :z1:
เช้านี้หลังจากหายเสียขวัญเพราะนอนหวาดผวาทั้งคืนก็เลยมาแอบมาโพสต่ออย่างกลัวๆ
ทำไมร้ายกันนักนี่
สมมุติว่าเป็นผมแลัวคนอ่านทุกคนเป็นแฟน เอ๊ย เพื่อนของแฟน มาเจอผมนัวเีนียกะใครในห้อง สงสัยคงถูกรุมกระืทืบตายเป็นผีเฝ้าห้องกันแน่ๆ ใช่ปะ
น่า นะ ฝนตกฟ้าร้อง หลังจากนั้นพระอาทิตย์ก็ฉายแสง ถ้าสองคนนี้ไม่งอนกัน มันก็ไม่ได้ง้อกันอ่ะสิ
งอนๆ ง้อๆ สนุกจะตาย แล้วอีกอย่าง น้องชายของอธิคมก็จะได้ฤกษ์โผล่เข้ามาพอดี ตัวแปรคนสำคัญของเรื่องเลยนะนั่น
มันเพิ่งเกินครึ่งเรื่องมาหน่อยเดียวเอง ยังมีต่ออีกคร้าบ
เอ แต่ว่ารู้สึกว่ามันยาวๆ เกินไปแล้วนะเรื่องนี่
วันนี้มาต่อบท 18 กันนะครับผม
ป.ล. ใครอยากจะเจี๋ยนผมก็เชิญเลยนะครับ ตัดออกไปบ้างหน่อยก็ดี หาซื้ออันเดอร์แวร์ยากชิบ :เฮ้อ:
ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว----
ชายหนุ่มที่ดูเหมือนถนัดใช้คำสั่งจนชินไม่ปล่อยให้อนุภาพได้พูดอะไร ก่อนที่จะแยกกันเข้าห้องพัก อีกฝ่ายพูดว่า "ถ้าตื่นเช้าอยากใช้บริการสปาให้สบายใจก็เชิญได้นะครับ เวลาคนเราเครียดๆ ได้ทำทรีทเมนต์ ทำให้หายเครียดได้ ที่นี่สปาไม่เลว แต่กลางปีหน้าก็จะมีอีกแห่งที่ดีกว่านี้เยอะ ถ้าคุณอนุภาพมากระบี่อีกครั้ง ก็ชอเชิญ รับรองว่าต้องชอบ"
"ขอบคุณครับ" อนุภาพพึมพำเบาๆ พร้อมรับนามบัตรของชายหนุ่มที่ยื่นให้ ในใจพูดต่อว่า...คงไม่มากระบี่อีกแล้ว อย่างน้อยก็อีกหลายปีล่ะ...
ความของตอนที่โพสวันนี้---
ทันทีที่ถึงกรุงเทพฯ อนุภาพเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ตัดสินใจ "หนี" ต่อ เพราะรู้ว่าอธิคมคงตามมาอีกในไม่ช้า หรือไม่ก็ให้ "สายสืบ" คอยเฝ้าเขาอยู่ นี่หากอธิคมสั่งให้สิงห์จับตัวเขาเอาไว้ได้ก็คงทำไปแล้ว
เขามีจุดหมายอยู่ที่เชียงใหม่ คราวนี้ต้องหนีไปให้ไกล เอาให้อธิคมเสียประสาทไปเลย เจ็บใจนัก
อนุภาพลากกระเป๋าเดินออกมาจากล๊อบบี้คอนโด สิงห์ รปภ. หนุ่มที่มาทำงานไม่เคยขาดรีบวิ่งเข้ามาหาบอกว่าจะช่วยยกกระเป๋า
"คุณนุ จะไปไหนครับ" สิงห์ทำหน้าเลิ่กลั่ก เพราะรู้ว่าอนุภาพเพิ่งไปกระบี่กับสารวัตรอธิคม แต่ชั่วข้ามคืนก็กลับบ้านมาคนเดียว หน้าตาไม่สู้ดี ลงจากแท็กซี่ตัวเปล่า เดินลิ่วเข้าคอนโด แล้วไม่ถึงชั่วโมงก็กลับออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง ตรงไปยังแท็กซี่ที่จอดรออยู่
...หนีสารวัตรแหงๆ ทำเสียเรื่องอะไรอีกล่ะสารวัตรของเรา...
"ไปญี่ปุ่น" อนุภาพโกหก เพราะรู้ว่าไม่นาน คำตอบของเขาคงถึงหูอธิคม สิงห์กลายมาเป็นลูกน้องอธิคมไปเสียแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องนิตินัย คราวนั้น อธิคมสั่งการให้สิงห์คอยเฝ้าและรายงานความเคลื่อนไหวของเขาทุกฝีก้าว
"ไปเที่ยวไหนครับ" สิงห์ถามทันที
"สิงห์ จะเอาไปบอกสารวัตรหรือยังไง" อนุภาพอดประชดไม่ได้ "ถ้าต้องรายงานหัวหน้า บอกเขาเลยว่า TG 621 จำได้ไม๊"
สิงห์ยิ้มแหยๆ บันทึกหมายเลขเที่ยวบินไว้ในสมองแล้วช่วยยกกระเป๋าขึ้นรถ
อนุภาพมีแผนการจะไปเชียงใหม่ แต่ต้องวางแผนวิธีการเดินทางให้ดี ไม่เช่นนั้น อธิคมคงตามตัวเข้าเจอได้โดยง่าย
อนุภาพสั่งให้แท็กซี่ไปส่งที่สถานีรถไฟหัวลำโพง เขาจะนั่งรถไฟไปช้าๆ ใช้เวลาคิด
...เชียงใหม่...จะไปทำอะไรที่เชียงใหม่...
--ไปเชียงใหม่ แล้วเลยไปแพร่ ไปดูที่ดินที่ซื้อเอาไว้ เผื่อว่า...
อนุภาพถอนหายใจ เอนตัวพิงกับเบาะรถ สายตาเหม่อมองออกไปข้างทาง ในใจนึกถึงอธิคม ธงรบ สมบัติและตั้มที่กระบี่
...ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้าง...อธิคมล่ะ ป่านนี้คงหายซ่าไปแล้ว...
"สารวัตร ขอเวลาผมซักหน่อยเถอะ..." อนุภาพพึมพำแล้วหลับตาลง พยายามทำใจให้ว่างเปล่า
ธงรบหน้ามุ่ย มองอธิคมที่นั่งจมอยู่ในเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ที่ล๊อบบี้โรงแรม วันนี้เขากับ "คนแฟนหาย" ตะเวนแทบจะทุกซอกมุมของกระบี่แต่ก็หาอนุภาพไม่พบ ตอนนี้หมดปัญญา ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนต่อไปอีกแล้ว แต่อธิคมบีบคอให้เขาพาตะลอนๆ ไปทั่ว ควานหาตัวอนุภาพเหมือนเป็นอาชญากรคนสำคัญที่ต้องจับตัวให้ได้ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง
"ไอ้เสากระโดง ไอ้เพื่อนพาซวย เพราะความเจ้าชู้ของเอ็งจริงๆ แกต้องรับผิดชอบ" อธิคมทำหน้าจะกินเลือดกินเนื้อเพื่อนคู่หู แล้วก้มหน้าลงมองพื้น
...
ธงรบจำได้ว่าเมื่อกลับมาถึงโรงแรม เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นเบอร์เรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายกว่ายี่สิบครั้ง อธิคมโทรหาเขาถี่ยิบ เมื่อเขาโทรกลับก็ถูกด่าจนหูชา แล้วทันทีที่พบหน้า เพื่อนเขาแทบจะกระโดดเข้ามาต่อย
"ใครจะไปรู้โว๊ยว่าพ่อคุณจะบุกถึงห้อง แกไปแก้ผ้ายั่วเขาทำไมล่ะ คนกำลังเมาก็ของขึ้นเป็นธรรมดา" ธงรบโวยวาย
อธิคมโกรธจัด วิ่งไล่เตะเขาไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น ข้าวของพังระเนระนาด สมบัติกับตั้มงัวเงียเดินออกมาจากห้องนอน เห็นสภาพอธิคมแล้วจึงถามไถ่เรื่องราว พอรู้เรื่อง ชายหนุ่มรุ่นพี่จึงพยายามไกล่เกลี่ยคู่กรณีทั้งสองและปลอบอธิคมให้ใจเย็นๆ บอกให้ไปนอนโดยให้เหตุผลว่าเวลาตีสามครึ่ง ดึกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะไปตามอนุภาพได้ที่ไหน
"ไปนอนได้ยังไง ธงรบ แกไปดูในห้องข้าซิ แล้วลากเอาเด็กแกไปนอนห้องแกซะ" อธิคมชี้มือไปยังห้องนอนตัวเองแล้วหันมาคร่ำครวญกับสมบัติ "พี่บั้ด ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เด็กของธงรบมัน เมามาตามหาธงรบ พอเจอผมก็กระโดดเข้าปล้ำ จะขืนใจผมให้ได้"
"ยังกะเด็กแกไม่เคยปล้ำข้ายังงั้นล่ะ ตอนที่ข้าไปนอนบ้านแกแล้วแกยังไม่กลับ ข้าโดนไปตั้งหลายครั้ง" ธงรบแก้ตัว
"ไอ้..." อธิคมหันไปทำตาขวางก่อนที่สมบัติจะห้ามด้วยใบหน้ากึ่งสงสารกึ่งขำ
คืนที่ผ่านมา อธิคมไม่ได้นอน นายตำรวจหนุ่มไปเดินอยู่ริมหาดหน้าโรงแรมอยู่เป็นนานสองนานจนธงรบเดินไปตาม และรับปากว่าจะคุยกับอนุภาพให้ แต่ "เพื่อนพาซวย" ไม่วายพูดกวนอวัยวะเบื้องล่างของ "เพื่อนที่ซวยที่สุดในรอบปี"
"กรรมตามสนองแล้วมั๊งวะเพื่อน กรรมออเดิร์ฟชาตินี้ไง อย่างที่เคยพูดกันน่ะ จำได้ไม๊" พูดเสร็จธงรบก็รีบแว๊บหายไปจากรัศมีมือและเท้าของอธิคมเอื้อมทันที
...
"เฮ้มคม ลองโทรไปที่คอนโดคุณนุดูก่อนสิวะ เผื่อแฟนเอ็งจะหนีกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว" ธงรบแนะนำเสียงเบา ยื่นมือไปแตะไหล่อธิคม อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วยื่นโทรศัพท์ให้
"เอ็งโทรไปเลย ถ้าเจอ แกรีบพูดอธิบายให้คุณนุเข้าใจ"
"กดเบอร์สิวะ ข้าจะไปรู้เบอร์ได้ยังไง ไอ้นี่" ธงรบโวย
"เอ็งก็กดไล่หาดูชื่อสิ ไอ้ฉลาด" อธิคมเสียงเข้ม จงใจยียวนกวนเพื่อน "เห็นไหม มันยุ่งขนาดไหน ทีนี้ข้าจะง้อคุณนุยังไง นี่คงโกรธจนควันออกหู หายหน้าไปเฉยๆ ทั้งคืน จะไปหลับไปนอนที่ไหนก็ไม่รู้"
ธงรบถอนหายใจที่เห็นเพื่อนเป็นเอามาก ร่ำๆ จะโทรหาอาวุธขอให้ช่วย ด้วยหวังว่าอาวุธจะช่วยได้เหมือนครั้งก่อนที่เกิดการเข้าใจผิดเรื่องนิตินัย ตอนนั้นเขาก็ถูกอธิคมเข่นคอให้ช่วยตามหาอนุภาพทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรง
"แบงค์เป็นเด็กแก แกต้องรับผิดชอบบ้าง" อธิคมปรักปรำเขา
"อะไรวะ" ธงรบได้แต่เกาหัวแกรกๆ แต่ก็ยอมช่วยเพื่อน คราวนั้นโชคเข้าข้างเป็นที่สุด เขาโทรหาอาวุธให้มาช่วยดูอธิคมเพราะเพื่อนทำท่าเหมือนจะฆ่าตัวตาย อาวุธเหมือนมีตาทิพย์ ไม่ถึงครึ่งวันก็โทรกลับมาบอกเขาว่าเจออนุภาพที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เขาอดชมไม่ได้ว่า "มิน่า วุธถึงได้เลื่อนยศเป็นพันตำรวจโทก่อนใครเพื่อน"
ธงรบเดินกลับมาหาอธิคมที่นั่งกุมขมับอยู่ สะกิดเพื่อนค่อยๆ แล้วบอกข่าวร้ายที่ได้รับรายงานจาก รปภ. ของคอนโดแฟนเพื่อน
"คม มิชชั่น เกือบ อิมพอสสิเบิลแล้ววะ ที่คอนโดบอกว่าคุณนุลากกระเป๋าเดินทางใบเบ้อเริ่มเทิ่มออกไปเมื่อสายๆ บอกว่าไปญี่ปุ่น"
อธิคมเงยหน้าขึ้นมาทันใด ผุดลุกขึ้น กระชากโทรศัพท์ไปจากมือธงรบแล้วสั่งการเพื่อนพาซวยว่า "ไปเช็ครายชื่อสายการบินทุกสายที่ไปญี่ปุ่นวันนี้ แล้วได้ไฟล์ทมาด้วยหรือเปล่า"
"ได้สิวะ มือชั้นธงรบแล้ว มีหรือไม่ได้ ทีจี ทูมอร์โร่วโก 621 แต่ผิดคาด คราวนี้ทีจีเดินทางวันนี้ รปภ. บอกว่าแท็กซี่เพิ่งออกไปสนามบินหยกๆ" ธงรบเล่นลิ้น แล้วรีบตามอธิคมไปเพราะเพื่อนเขารีบเดินลิ่วไปที่ลิฟท์เพื่อกลับขึ้นไปบนห้องพัก
"พี่บั้ดอยู่เที่ยวต่อเถอะ ไหนๆ ก็มาเที่ยวแล้ว ผมกับธงรบจะจัดการต่อเอง" อธิคมบอกสมบัติ ขณะที่เดินออกจากห้องนอน ยกกระเป๋าขึ้นสะพาย
"ข้าด้วยหรือ" ธงรบเสียงอ่อย
"เอ็งละตัวดี" อธิคมหันไปทำตาเขียว "แต่ก่อนอื่นไปปลุกเด็กเอ็งให้กลับไปซะ"
"ไปแล้วครับ" ตั้มตอบ "ผมพาไปส่งข้างล่างเมื่อครู่ใหญ่นี้เอง"
"ตั้มเกือบเสียตัวไปอีกคน เด็กผู้กองธงรบนี่สุดๆ เลย" สมบัติยกมือขึ้นตีแขนธงรบแล้วถามเที่ยวบินของอนุภาพ ครั้นได้ยินคำตอบ สมบัติถอนหายใจเสียงดังแล้วบอกอธิคมว่าโดนอนุภาพหลอก
"TG 621 ไปฟิลิปปินส์จ๊ะสารวัตร ไม่ใช่เจแปน"
อธิคมทรุดตัวลงนั่งราวกับหมดแรง แล้วหันไปถามธงรบเสียงเข้มว่าได้รายชื่อคนเดินทางไปญี่ปุ่นหรือยัง
"ยังไม่ได้โทรเลยนะคุณอธิคม นี่เพิ่งวิ่งขึ้นมาบนห้อง ขอเวลาซักหน่อยสิวะ ข้าว่าให้ถึงกรุงเทพฯ กันก่อน ค่อยใช้อำนาจบาตรใหญ่ของการเป็นตำรวจติดตามแฟนของเอ็ง หารูปคุณนุยิ้มหวานชัดๆ มาซักรูป เดี๋ยวข้าจะตามจับให้" ธงรบพูดจริงจัง แต่ประโยคหลังราวกับประชดกลายๆ
"ยังจะมาประชดอีก" อธิคมถลึงตา "แกนี่กวนประสาทจริงๆ"
"สารวัตรใจเย็นๆ ก่อนนะฮะ" สมบัตินั่งลงข้างอธิคม เอื้อมมือไปบีบไหล่นายตำรวจหนุ่ม "ตอนนี้ยังไม่รู้ว่านุไปไหน โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป กระเป๋าตังค์ก็อยู่ที่นี่ นุคงใช้เงินสด หรือก็บัตรเอเม็กซ์"
"ธงรบ แกให้หมวดโจ้ประสานกับเอเม็กซ์ หาจุดที่ใช้บริการ" อธิคมรีบสั่งธงรบ
"ครับท่าน" อีกฝ่ายพยักหน้า
"สารวัตร รู้จักนุดีใช่ไหม ถ้านุคิดอะไรได้ก็คงโทรกลับมา เขาอาจหนีไปตั้งหลักซักวันสองวัน ไม่แน่ นุอาจติดต่อบั้ด แล้วบั้ดจะช่วยคุยให้ ตอนนี้ ถึงสารวัตรจะสืบจนรู้ว่านุไปไหน แต่นุอาจจะยังไม่พร้อมที่จะคุย" สมบัติปลอบนายตำรวจมือปราบที่กำลังจะหมดสภาพ "ให้เวลาเขาซักหน่อย นุต้องเข้าใจสารวัตรแน่ๆ ผู้กองธงรบก็พร้อมรับผิด"
"อ้าวๆ" ธงรบแย้ง
"เอ๊ย ผู้กองธงรบก็ยืนยันความบริสุทธิ์ของสารวัตรได้" สมบัติพูดติดตลก หันไปยิ้มล้อเลียนธงรบ
อธิคมถอนหายใจ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่ยังหนักใจอยู่จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปบ่นธงรบ
"เพราะแกแท้ๆ ไอ้ธง ไปบอกให้เขาขึ้นมาหาทำไม ข้านอนของข้าอยู่ดีๆ โดนปล้ำหน้าตาเฉย ซวยไม่รู้จะซวยยังไง"
"ข้าไม่ได้บอกให้เขาขึ้นมา" ธงรบแก้ตัว "แค่บอกว่าพักอยู่นี่ ไม่นึกว่าเขาจะพิศวาสข้าถึงขนาดขึ้นมาเผด็จศึก แล้วเขาก็บอกวา อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แกก็เคยพูดตอนเราไปเมาด้วยกัน"
"หุบปาก เงียบ เดี๋ยวข้าต่อยเอ็งปากแตก"
"อ้าวก็ลองดูสิ ข้าก็มีมือเหมือนกันนะโว้ย" ธงรบท้า
เพื่อนรักพากันซวยทั้งสองดูท่าจะเริ่มทะเลาะกันอีก สมบัติจึงรีบห้ามแล้วบอกให้อธิคมเดินทางไปสนามบิน พลางกำชับธงรบไม่ให้พูดอะไรเป็นที่กวนใจเพื่อน
"จ้า" ธงรบรับคำเสียงอ่อน แต่นัยน์ตาวิบวับจนทำเอาสมบัติส่ายหัว ตั้มอดอมยิ้มไม่ได้ จนกระทั่งนายตำราจทั้งสองเดินออกจากห้องชุดไป ดาราหนุ่มจึงหันไปหาคนรักรุ่นพี่แล้วถามเสียงเบาว่า
"พี่บั้ดคิดว่าเขาจะไปต่อยกันกลางสนามบินไหมครับ"
"ไม่หรอก สองคนนี่เขารักกันจะตาย" สมบัติถอนหายใจ "ไม่งั้นจะพากันหาเรื่องใส่ตัวหรือ"
"เห็นทำท่าเหมือนจะฆ่ากัน" ตั้มพูด
"เฮ้อ นุไปอยู่ไหนนี่ สงสารสารวัตรอธิคมจริงๆ เลย" สมบัติรำพึงรำพัน
ความตอนจะต่อไป----
อนุภาพหันรีหันขวางเมื่อก้าวเท้าออกมายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟเชียงใหม่ เขามาถึงตอนสายๆ รู้สึกอ่อนระโหยโรยแรงเพราะคืนที่ผ่านมาแทบไม่ได้นอน เพราะในใจสับสนว้าวุ่นจนไม่อาจข่มตาให้หลับได้
-
:monkeysad:
ปล.พี่นาย ตัวหนังสือหน้าซองพัสดุนี่...ของพี่นายเหรอ เหอะๆๆ เอาที่อยู่มาดิ๊ เดี๋ยว sasi จะส่งหนังสือคัดไทยไปให้ อิ่ๆๆๆ แซ๊ว...... :laugh3:
:m16:
-
^
^
^
^
^
^
o18
ขออนุญาติ จิ้ม หนึ่ง ทีครับ
-
คุณนุไม่รู้จะไปไหนไปนอนกับพี่ก่อนก็ได้นะ จะพาไปกินกับข้าวเมืองอร่อยๆ ข้าวซอยลำๆนะเจ้า :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
Thank you for contiune
:L1: :L1: :L1:
-
ขอเดาว่าเดี๋ยวคุณนุต้องไปเจอหนุ่มคนใหม่อีกเป็นแน่
หนีตามคนนั้นไปเลยแล้วกัน
เห็นบอกว่าจะมีน้องชายอธิคมอีก
เอาคนนี้ก็ได้
ไม่เอากับเพื่อน(อาวุฒิ) ก็เอากับน้อง ละกัน ใกล้ตัวดี :m16:
เอาตอนจบแบบนี้ดีมะ
ให้อธิคมถูกส่งไปชายแดน โดนระเบิดจนพิการ
แล้วคุณนุไปมีปั๋วใหม่ เป็นคนใกล้ตัวอย่างน้องชาย ไม่ก็เพื่อนรัก
ส่วนธงรบ ติดเอดส์ละกัน มั่วดีนัก เวลาเมาๆ หน้ามืดๆ ลืมใส่ถุง ไรเงี๊ยะ
อาทิตย์ก็ไปมีสามีดีๆ สักคน(ต้องมีสามีนะห้ามมีเมีย) เย้ย ธงรบไปเลย ให้มันรู้จักอดซะบ้าง
555+
ผมจะได้เลิกอ่านอีกคน o18
ไม่แน่อาจจะเล้าแตก
-
สงสารคุณนุอ่ะ เริ่มเป็นหนังอินเดียแหระ ตามๆๆๆๆๆ :oni1: :oni1:
-
ให้เวลาคุณนุหน่อยนะคะสารวัตร
-
ให้เวลาคุณนุหน่อยนะคะสารวัตร
ใช่ครับ เห็นด้วยๆ คุณ jokirito นี่ท่าทางจะอยากกระทืบธงรบสุดๆ :pigha2:
-
หมั่นไส้คน ของใหญ่ อ่ะ
ไม่เจี๋ยนบางส่วนหรอก แต่จะตัดทิ้ง ไม่ให้เหลือ ตะหาก
ดีป่าว จะได้ หา อันเดอร์แวร์ ใส่ง่าย ๆ
-
ตัด โยนให้เป็ดกินเลย คุณโน๊อา 55555
-
ไปสงบสติอารมณ์มาล่ะ
ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ พองหนอ
ธงรบก็อยากกระตืบนะ แต่จริงๆ อยากกระตืบคนเขียนมากกว่าน่ะจ่ะ
ระวังตัวไว้ให้ดี o18
-
แอร๊ยยยยยย :beat: :beat: :z6: :z6:
คุณนุหนีสัก 5 ปี 10 ปีเลยค่า กลับมามีสามีหล่อๆกว่าสารวัตเลยค่า :laugh:
ให้คุณนุแอบไปเจอคุณอาวุธหรือไม่ก็ คุณ... ก็ได้
คุณพี่คนแต่งนี่ก็ชอบทรมานคนอ่านจริงๆ :beat: :z6:
-
โถ......น่าสงสารคนแต่ง :monkeysad:
แอบเข้ามาแบบกล้าๆกลัว :m32:
มามะป๋มรับขวัญให้....โอ๋ :โป้ก1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แบบนี้คุณนุไม่น่าหนีไปนะ เข้าไปลากสารวัตรมาเจี๋ยนดีกว่า เชอะ เจ้าชู้นัก
-
คราวนี้แหละ ศาลาวัด "อธิคม" ได้ตามล่าหาคุณนุ จนฟ้าเหลืองแน่ๆ :m12:
เมื่อคุณนุรู้ว่าต้องถูกแกะรอย คุณนุก็คงต้องวางแผนเนื้อชั้นขึ้นไปอีก ไปเชียงใหม่จะไปพักยัำงกับใครล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
แล้วงานการล่ะ ไม่ทำแล้วเหรอ
วันหยุดปีนี้คงเป็นวันหยุดที่ลืมไม่ลงอีกนานเลยนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะเข็ดรึป่าว "มีเพื่อนผิดคิดจนเพื่อนตายเลยรึป่าวก็ไม่รู้" o18
ส่วนผู้กองเสากระโดง ก็ไม่สำนึกเลย หุหุ ยังปากดีเป็นปกติ มาว่าว่าสารวัตรกรรมตามสนอง เอ่อ... ผู้กองระวังตัวด้วยนะคะ คุณตะวันน้อยของผู้กองคงไม่เบาเหมือนกัน
-
ผู้ร่วมขบวนการ ตัดของ... มากมาย o13
-
:เฮ้อ:
:z3:
-
หมั่นไส้คน ของใหญ่ อ่ะ
ไม่เจี๋ยนบางส่วนหรอก แต่จะตัดทิ้ง ไม่ให้เหลือ ตะหาก
ดีป่าว จะได้ หา อันเดอร์แวร์ ใส่ง่าย ๆ
คุณโน๊อา ผมได้ยินมาว่า คนจริงย่อมไม่โอ้อวด
แต่นี่ ปี้นายกลับชอบบอกว่า "ใหญ่" จริงๆ อาจจะเป็นการพูดปลอบใจตัวเองก็ได้น๊า ผมว่า อิ่ๆ
:z2:
-
:fire:
เอาเบอร์สารวัตรมา
จะโทรไปบอกว่า
คุนนุ อยู่เชียงใหม่ :z3:
อาทิตย์ มาจัดการ ผู้กองเสาธงเด๋วนี้ แค้น :z6: :z6:
-
ไอ้ที่ว่าใหญ่น่ะ
พุง
ตูดส์
หรือว่าอะไรกันแน่คับพี่นาย 555+ :laugh:
-
ไอ้ที่ว่าใหญ่น่ะ
พุง
ตูดส์
หรือว่าอะไรกันแน่คับพี่นาย 555+ :laugh:
ที่ใหญ่คือหัวใจครับ เส้นผ่าศูนย์กลางแปดเซ็นติเมตรไม่ขาดไม่เกิน หัวใจผมใหญ่เพราะหัวใจผมอัดแน่นไปด้วยความรักที่มีต่อผู้อ่าน (และผู้ซื้อหนังสือ อิ อิ) :z1:
ไม่เคยพูดเรื่องทะลึ่งอะไรเลยนะให้ดิ้นตายสิเอ้า
-
ไหลไปได้เรื่อย ๆ อ่ะนะ
-
+1
ให้หัวใจใหญ่ๆ
:-[
-
เลิก เลิก เลิก
เลิกคบกับธงรบเลย กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
:m31:
สงสารสารวัตรอ้ะ
คุณนุรีบๆหายโกรธนะ ... สารวัตรจะตายแร้ววววววว
:serius2:
ป.ล. สารวัตรไปศัลยกรรมให้หน้าตาน่าเกลียดเหอะ ... จะได้หมดปัญหาเรื่องเจ้าชู้ แม่งงงง
:m31:
-
มาเมนท์ก่อนกลับบ้าน...
อืมนะ ไหลไปตามน้ำจริงๆ แต่...ก็ยังรักอยู่น๊า :z2:
รีบๆ เอามาลงอีกนะคับ ประเดี๋ยวผู้อ่านทุกท่านจะลงแดงตายซะก่อน :monkeysad:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ความซวยไม่เข้าใครออกใคร แต่มาอยู่กะสารวัตร
ตายแน่ๆ เลย สงสารนะเนี่ย สารวัตรอุตว่าเลิกเจ้าชู้แล้ว
:z2: :z2: :z2:
-
คุณนุไปเชียงใหม่ซะแล้ว ดีค่ะไปตั้งหลักทำใจให้สงบก่อน แล้วจะฟังเหตุผลหรือจะยังไงต่อไปค่อยว่ากัน
ว่าแต่สารวัตรเอ๋ย คราวนี้ง้อกันนานล่ะ คราวนี้แล้วว่ายน้ำตามง้อกันในทะเล คราวนี้มีหวังได้วิ่งอ้อมเขาเป็นลูกๆ ง้อคุณนุเป็นหนังอินเดียแหงมๆ
อุตส่าห์เลิกเจ้าชู้แล้ว ยังมิวายมีคดีอีกจนได้ :เฮ้อ:
-
กรรมติดจรวด มาเร็วทันตา อันนี้สงสัยเป็นกรรมใหม่ ที่ให้ธงรบไปกำหราบศรุตน์หรือเปล่า ส่วนกรรมเก่า ๆ นั้น คงจะมีตามมาอีกเป็นขบวนการ เหอ ๆ ๆ
ยุคุณนุหนีไปเลย หายหน้าไปนาน ๆ หรือไม่ก็ไปคว้าหนุ่มเหนือหน้าตาดี ล่ำ ใจป้ำ และรวยมาก มาเย้ยศาลาวัดซะเลย ชิชิ :m16:
ส่วนตาเสาธงหัก ไปตายซะไป ชวนกันเสียตัว เอ๊ย เสียคนซะจริง ๆ :z6:
-
เป็นใครก็ทำใจลำบาก ว่าแต่ว่าทำไมมีแต่คนจะทำร้ายพี่นายนักนะ
หรือว่าเป็นเพราะ..... ( คิดเอาเองนะครับ )
งั้นเอาเป็นว่า ผมเป็นกำลังใจให้พี่นายก็แล้วกัน :z2:
-
:a5: อยากบอกนะว่า.....
คุณ...คือ คุณภูวนัย
.
.
.
เอ...แต่คงไม่ใช่สินะ
เพราะว่าคุณ...บอกว่า "กำลังจะมีสปาเปิดใหม่"
หรือคุณคนนี้จะเป็นผู้ชาย "ลำดับที่ 4" ของแทนกันนะ
อ๊ากซซซ..รัก "ห้า" เส้า...เม้นท์ข้ามเรื่องซะงั้น
-
ยื่นคำขาด ให้ทุกอย่างกลับมาคืนดีกันเดียวนี้ ไม่งั้น คนแต่งจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แน่นอน หึ หึ หึ :fire:
-
o18 คนแต่งใจร้ายอ่ะ แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
รอตอนต่อไปคร๊าบบบ
คุณนุ อย่างอนนานเล๊ยยย
-
ไหนๆ ก็จะเลิกอ่านภาคนี้แล้ว (อ่านเฉพาะภาคแรกพอเท่านั้น เพราะชอบ....จบ)
เอาให้มันสุดๆ ไปเลยก็ได้
๑. ให้สารวัตรของคณนายย้ายไปชายแดน โดนยิงตาย (ตามร่างแรกที่เคยอ่าน)
๒. นุถูกนายอะไรนะ เพื่อสารวัตรน่ะ จีบไปเป็นแฟน (ตามร่างแรกเหมือนกัน)
ไหนๆ ก็ทำร้ายหัวใจกันมากมายนี่ เอาให้พระเอกตายไปเลยก็ดีเหมือนกัน
ส่วนนุก็มีสามีใหม่ ตามนี้ละ (คอยดูเล้าแตก) อ้อ ใครจะไปดักตีหัวเจ้านายนะ ไปเมื่อไรบอกด้วย เอาให้มันสุดๆๆๆๆ ชิส์ o13 o13 o13
โธ่...ใจร้าย... :m15: จะทำผมได้ลงคอเหรอครับ
ถ้าคุณพี่ดัษบดินทร์ไม่สงสารคฑาวุธแล้วใครจะมาสงสารผมล่ะครับ คนยิ่งผิดหวังในความรักอยู่ :m15: ในนิยายเดี๋ยวเขาก็กลับมาดีกันแล้ว แต่ผมนี่สิ เปลี่ยวเปล่าเหงาเดียวดายต้องนั่งเขียนนิยายอยู่คนเดียว :L3:
-
:กอด1:
ยังไงก็รักครับ
-
โธ่...ใจร้าย... :m15: จะทำผมได้ลงคอเหรอครับ
ถ้าคุณพี่ดัษบดินทร์ไม่สงสายคฑาวุธแล้วใครจะมาสงสารผมล่ะครับ คนยิ่งผิดหวังในความรักอยู่ :m15: ในนิยายเดี๋ยวเขาก็กลับมาดีกันแล้ว แต่ผมนี่สิ เปลี่ยนเปล่าเหงาเดียวดายต้องนั่งเขียนนิยายอยู่คนเดียว :L3:
เอ่อ เปลี่ยนเป็น เปลี่ยวเปล่า แทนได้หรือเปล่าคะ
:กอด1: ยังรักเหมือนกัน
-
อนุภาพหันรีหันขวางเมื่อก้าวเท้าออกมายืนอยู่หน้าสถานีรถไฟเชียงใหม่ เขามาถึงตอนสายๆ รู้สึกอ่อนระโหยโรยแรง คืนที่ผ่านมาแทบไม่ได้นอน เพราะในใจสับสนว้าวุ่นจนไม่อาจข่มตาให้หลับได้
ยิ่งใกล้ถึงเชียงใหม่ หัวใจเขายิ่งรู้สึกเบาหวิว ราวกับมีเสียงบางเสียงกระซิบไม่ยอมหยุดว่า...ใกล้แล้ว ใกล้ถึงแล้ว...
กว่าจะถึงเชียงใหม่ เขาเดินทางย้อนลงใต้ไปหัวหินเพื่อรับรถเช่าที่โทรศัพท์ไปสั่งให้ศูนย์บริการลูกค้าบัตรเครดิตทำการเช่าให้ จากนั้นขับไปเติมน้ำมันที่ปราณบุรีแล้วย้อนมาจอดรถทิ้งไว้ที่สนามบินหัวหิน แล้วจึงนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพฯ เพื่อจับรถเที่ยวแรกตรงขึ้นเชียงใหม่
ขณะที่ยืนคว้างอยู่ทั้งๆ ที่คิดมาตลอดคืนเรื่องที่พัก อนภาพก็ยังสรุปไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป แวบหนึ่งเขาอดนึกถึงรีสอร์ทของธนาภพไม่ได้
...แต่ภาพที่จำได้ติดตาเสียดแทงความรู้สึกของเขาทันใด ราวกับว่าเชิงเขาแห่งนั้นที่ร่างของธนาภพนอนคว่ำหน้าแน่นิ่งอยู่ได้เคลื่อนมาอยู่ตรงหน้า แทนที่ถนนที่กำลังจอแจไปด้วยยวดยาน
...โธ่ ภพ...ทำไมต้องจากกันแบบนี้...
อนุภาพถอนหายใจ เม้มริมฝีปากแน่น ตาเริ่มชื้น นำตากำลังใกล้จะเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง หากเสียงหนึ่งไม่ดังขึ้นข้างหลัง
อนุภาพหันขวับ ร่างสูงของอาวุธในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนยืนอยู่ไม่ไกล ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ แล้วเดินเข้ามาหาช้าๆ
"คุณนุ มาเที่ยวหรือครับ" อาวุธหันซ้ายหันขวาราวจะมองหาเพื่อนร่วมทางของชายหนุ่ม "คุณนุมาคนเดียว?"
อนุภาพพยักหน้าแล้วหันไปชะเง้อมองหารถรับจ้าง อาวุธสังเกตท่าทางของชายหนุ่มจึงเดาได้ไม่ยากว่าอนุภาพคง "หนี" อธิคมมาอีกแล้ว
...ใบหน้าเรียบเฉย หากดูซึมเศร้า ตาแดงๆ เหมือนร้องให้หรืออดนอน กระเป๋าเดินทาง ยืนอยู่คนเดียว ท่าทางสับสนเหมือนไม่รู้จะไปไหนดี
...เช้าวันอาทิตย์ หน้าสถานีรถไฟเชียงใหม่ ทั้งที่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่กระบี่
...ที่สำคัญ อธิคมคงไม่ยอมให้แฟนมาไกลถึงเชียงใหม่เพียงคนเดียวไม่กี่เดือนภายหลังจากอดีตคนรักของอนุภาพเสียชีวิตจากการปีนเขา...
"พักที่ไหนครับ" อาวุธถามพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางของอีกฝ่าย "ไปเถอะ รถผมจอดอยู่ตรงโน้น"
อาวุธออกแรงยกกระเป๋าแล้วเดินนำหน้าไปโดยไม่ฟังคำตอบของอนุภาพ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มคงยังไม่มีที่พัก
"สารวัตรอาวุธ เดี๋ยวสิครับ" อนุภาพทักท้วงแล้วเดินตาม "ผมพักที่...เอ่อ..."
"คุณนุ ขึ้นรถก่อนแล้วค่อยบอกผม จะไปไหนผมไปส่ง" อาวุธสั่งแล้วเดินลิ่วไปที่รถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำที่จอดอยู่หน้าสถานี ไม่สนใจใบหน้าผะอืดผะอมของคนที่หนีแฟนมาไกล
อธิคมเดินไปเดินมาจนธงรบที่นั่งโทรศัพท์อยู่ทนไม่ไหวเพราะเวียนหัวเต็มทน จึงคว้าหนังสือเล่มเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะโยนใส่เพื่อน
"หยุดเดินซะทีสิวะ" ธงรบสั่งเสียงเข้มแล้วจึงหันไปพูดโทรศัพท์ต่อ
"ว่าไงหมวด ยังไม่ได้อีกหรือ เจ้าหน้าที่เขาบอกว่าไง...เออ...เออ...ได้คำตอบแล้วรีบโทรมา พ่อหมวดเขาจะฆ่าผู้กองอยู่แล้ว"
"ว่าไงธง" อธิคมถามทันทีที่ธงรบวางสาย
ธงรบส่ายหน้า ส่งผลให้คนที่ถามหน้าเคร่งโวยวายด้วยความไม่สบอารมณ์
"อะไรวะ นี่ตั้งครึ่งวันยังไม่รู้อีกว่าคุนนุใช้บัตรที่ไหน" อธิคมตำหนิ
"โธ่ไอ้นี่ เผื่อคุณนุใช้แต่เงินสด แล้วนี่ก็รู้แล้วว่าไม่ได้ไปต่างประเทศ กว่าข้าจะเช็คสายการบินกับ ต.ม. ได้ก็เล่นเอาแทบแย่ นี่ก็วันอาทิตย์ มันทำงานไม่สะดวกเอ็งก็รู้ คุณนุไม่ใช่ผู้ต้องหา เวลาไปติดต่อพวกนั้นจะบอกว่าตามหาคนร้ายทำผิดข้อหาอะไรวะ ข้อหางอนสารวัตรสืบสวน ส.น. ทองหล่อหรือไง" ธงรบเถียงลั่น ก่อนจะรีบยกมือขึ้นตั้งท่าป้องกันตัวเองเมื่ออธิคมทำท่าจะเข้าจู่โจม
"ไอ้เพื่อนพาซวย" อธิคมพึมพำ แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาใหญ่ เอนตัวลงนอน ทำเสียงฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด
ธงรบถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปยืนข้างๆ เพื่อนรัก พยายามหาคำพูดจะมาปลอบ
"นี่คม คงจริงอย่างที่พี่บั้ดว่า เอ็งรอซักหน่อย คุณนุก็คงกลับ ตอนนี้คงกำลังตั้งหลัก"
อธิคมยังนิ่งเงียบ นอนหลับตา แขนก่ายหน้าผาก
"พอได้ข้อมูลจากเอเม็กซ์ เราก็พอจะรู้อะไรเพิ่ม ว่าแต่พอรู้แล้ว เอ็งจะตามไปหรือไงวะ เผื่อคุณนุยังไม่อยากคุยเหมือนที่พี่บั้ดบอก"
"ตามสิ ไม่อยากคุยข้าก็จะคุย เอ็งไม่รู้หรอกว่าข้าทรมานแค่ไหน เผื่อคุณนุคิดอะไรผิดๆ เห็นดอกบัวเป็นกงจักรจะว่ายังไง เอ็งไม่รู้ว่าคนรักกันต้องเข้าใจผิดกัน มันเจ็บปวดหัวใจเหมือนจะขาดใจตาย"
...โอ๊ย ชักจะเลี่ยน ทนฟังไม่ได้...ธงรบทำหน้าเอือมระอาเพื่อน กรอกตาไปมาแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน พลันโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบเอื้อมมือไปรับ เมื่อได้ยินเสียงหมวดโจ้รายงานจึงรีบตะโกนเรียกอธิคม
"เฮ่ยคม ข่าวดีและข่าวร้าย"
อธิคมดีดตัวผึง รีบเดินมาที่ธงรบ คว้าโทรศัพท์ออกจากหูของเพื่อนเพื่อพูดสายกับหมวดโจ้เอง
"ประสานงานให้ทุกหน่วยในพื้นที่รายงานความเคลื่อนไหว" อธิคมออกคำสั่ง
"..."
"ไม่ต้อง ไม่ต้องสกัดจับ ประกบไว้เฉยๆ พบตัวแล้วรีบแจ้งผม ขอบใจหมวด" อธิคมวางหูแล้วรีบหันไปคว้ากุญแจรถ
"จะไปไหนวะคม" ธงรบถาม
"หัวหินสิวะ อ้าว รีบเข้าสิ" อธิคมตอบและเร่งเพื่อนตัวดี
"เฮ่ย ข้าต้องไปด้วยหรือ" ธงรบคราง
"ไปสิ แกไปไหนไม่ได้ ต้องติดอยู่กับข้าตลอดเวลา พอเจอคุณนุ แกต้องรีบอธิบายให้เข้าใจ"
"เวรกรรม"
"เออ เวรกรรม แกทำกรรมไว้ แกต้องรับผิดชอบ" อธิคมเสียงเข้ม
"ข้าไปทำกรรมอะไรวะ เอ็งมันซวยเองนี่หว่า เกิดมาซวย"
"เร็วเข้า" อธิคมเร่ง
"เออๆ คุณพ่อ" ธงรบบ่นตามหลัง "ไม่นึกเลยว่าจะมีพ่อคนที่สามซะแล้ว"
"ใครคนที่สอง" อธิคมอดถามไม่ได้
"ก็คุณชายอาวุธไง นั่นก็ทำตัวเหมือนพ่อน้อยซะที่ไหน" ธงรบตอบ
อธิคมพยักหน้าเห็นด้วย อาวุธชอบทำตัวออกคำสั่ง ชอบสั่งสอนเขากับธงรบอยู่จนติดเป็นนิสัย จะว่าไปเขาก็มีพ่อสามคนเหมือนกัน พ่อแท้ๆ คนหนึ่งล่ะ คชานนท์น้องชายที่ทำตัวเป็นพ่อคนที่สอง และอาวุธอีกคน
คุณพ่อคนที่สามของอธิคมกับธงรบเดินนำอนุภาพเข้ามาในห้อง วางกระเป๋าเดินทางเอาไว้ข้างโซฟา แล้วเดินไปเปิดม่านออกจนกว้างสุด เผยให้เห็นวิวนอกห้องเป็นภูเขาที่ปกคลุมด้วยพรรณไม้เขียวชะอุ่มทั้งที่ล่วงเข้ากลางฤดูหนาว
"ยินดีต้อนรับครับ คุณนุเลือกห้องได้ตามสบาย ผมอยู่ที่นี่ก็เหมือนไม่ได้อยู่ มาถึงก็นอนตรงโซฟา แป๊บเดียวก็ออกไปทำงาน แล้วถ้าอยากอยู่คนเดียวก็ไม่ต้องห่วง รับรองไม่ค่อยได้เห็นหน้าผม เพราะไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องไปลำปางแล้ว กำลังตามพยานอยู่ คดีสำคัญ นี่ผมมาเชียงใหม่ได้สองอาทิตย์กว่าๆ แล้ว"
อาวุธยื่นกุญแจห้องชุดให้อนุภาพแล้วพูดต่อว่า "ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ พรุ่งนี้ถ้าผมกลับทันคุณนุ จะพาไปทานอาหารเย็นที่ร้านอร่อยริมแม่น้ำปิง"
"กลับทัน?" อนุภาพทวนคำ ราวกับจะถามอีกฝ่าย
"กลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ครับ" อาวุธถามเสียงนุ่ม "หรือจะอยู่นาน"
...อาวุธตั้งใจจะพูดอะไร ทำเหมือนกับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พูดเหมือนเขาจะรีบกลับอย่างนั้นล่ะ
--หรืออาวุธโทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องราวจากอธิคมหรือไม่ก็ธงรบ เป็นหนึ่งใน "สามทหารเสือ" นี่นา
"พักที่คอนโดผมให้สบายใจก่อน หลังจากนั้นจะทำอะไรก็ค่อยๆ คิด รับรองว่าผมไม่ปริปากบอกใครว่าคุณนุอยู่ที่นี่" อาวุธล้วงกระเป๋ากางเกง กางขาออกเล็กน้อย พูดกับอนุภาพยิ้มๆ
...สมกับที่อธิคมและธงรบค่อนขอดว่าเป็น "พ่อคนเก่ง" ตั้งแต่มาถึงเขายังไม่ได้พูดอะไรเลย อาวุธก็ดูเหมือนจะมองอะไรออกทะลุปรุโปร่ง
...นี่ก็อ่านใจคนออกเหมือนอธิคม ทว่า อาวุธดูสุขุมเยือกเย็นกว่า แต่วิธีการคล้ายๆ อธิคม สะท้อนภาพของอธิคมออกมาได้พอสมควร...
"ขอบคุณสารวัตรมากครับ ผมคงอยู่ไม่กี่วัน ที่จริงผมตั้งใจจะไปแพร่ ไปดูที่ดินที่เคยซื้อไว้ กะจะสร้างบ้านหลังเล็กๆ" อนุภาพตอบเสียงเบา เมินหน้าออกไปมองทิวทัศน์เบื้องนอก
"งั้นเอารถผมไว้ใช้นะครับ" อาวุธเสนอ "ผมก็พอรู้จักผู้ใหญ่ที่แพร่เหมือนกัน ถ้าอยากจะให้ผมช่วยก็บอก"
...ผมจะพาไป...ประโยคสุดท้ายหายไปในลำคอของอาวุธ
สายตาของสารวัตรใหญ่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอนุภาพ ยิ่งมองยิ่งทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว แต่ใจหนึ่งก็คอยปรามไวว่า นี่คือคนรักของอธิคม เขาไม่มีสิทธิ์
---แต่หากอนุภาพเลิกกับอธิคมแล้ว หรือ หากอธิคมทิ้งอนุภาพแล้ว เขาก็มีโอกาส
...หรือคราวนี้อธิคมจะเลิกกับอนุภาพจริงๆ นี่ผ่านมาตั้งเกือบสองปีแล้วที่ทั้งสองคบกัน อธิคมไม่เคยคบกับใครนานถึงเพียงนี้ อย่างมากก็สองสามเดือน หากเขาฉวยโอกาสเสียตอนนี้ ตอนที่อนุภาพกำลังสับสน ทำให้อนุภาพเห็นข้อเปรียบเทียบระหว่างเขากับอธิคม อนุภาพอาจหันมาหาเขาก็ได้
...โอกาสของเขาก็จะเปิดกว้างมากขึ้น...
***********************************************
-
กรีสสสสสสสสสสสสสส
เหนื่อยแระ ...
:m31:
ไม่ลุ้นล้ะ ... ตามบุญตามกรรมละกันสารวัตร
เฮ้อ มีคนรักหน้าตาดีนี่ลำบากจริง ๆ
โชคดีเน้อ ... สารวัตร(คนไหนดี)
:jul3:
-
อีตา อาวุธ นี่ก็ไม่เลิกสักทีเนอะ
อย่างนี้ต้อง :z13:
-
เพิ่งตามอ่าน จนจบ
อ่านแล้วเศร้าเลย
คนอื่นได้ไหมครับ อย่ามาลงเอยกับอาวุธเลย
แค่คิด ผมก็โคตรเศร้าแล้ว(อินโครตแล้ว แต่ไม่ชอบเลย อาวุธเนี้ย)
-
:really2:
สงสารแทนจัง...มีแต่ "ผู้ชาย" ล้อมหน้า ล้อมหลังตลอด...อิจฉา
...อยากได้มั่งอ่า...ขอสักคนจิ (แต่ไม่เอาคนแต่งนะ)
หรือจะแอบเชียร์...ให้คู่กับอธิป...ไปเลย รายนั้นก็เจ้าชู้นี่หน่า
...แล้วเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "มือปราบ จับคนเจ้าชู้" ไปเลย 555(เพ้อไปไกล)
-
ตามจนเหนื่อย :m31:
ทำใจละ :z3:
จับคู่กับอาวุธเลยละกัน จะได้ไม่ต้องหนีไปไหนแล้ว
-
อิจฉาคุณนุอ่ะ ถ้าเทียบกับดาราตอนนี้ น่าตาจะประมาณใครอ่ะครับ เห็นมีแต่คนอยากได้กันเหลือเกิน จะรอตอนต่อไปน่ะครับ
-
เสียบเลยๆๆๆ อาวุธ
:z1:
-
สารวัตรชักช้า โดนแย่งแน่ คิคคิ
-
:serius2:
-
:mc4:เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะนะค๊าบ แต่ตามทันล่ะ
อยากจะ share ความคิดหน่อยคับ
เรื่องแบบนี้ในมุมมอง "คุณนุ"
เรื่องที่เกิดขึ้นมีสาเหตุ "เค้า" เจ้าชู้มาก่อนที่จะมาเจอเรา มีความสัมพันธ์กับบุคคลมากมาย มีเสน่ห์ (นะ) ดึงดูดเพศเดียวกันและเพศตรงข้าว (ประมาณนั้น) การที่เห็นคนของตัวเองอยู่ในลักษณะเปลือยกับผู้ชายอีกคนที่นัวเนียกันอยู่ ก็พาลให้คิดไปได้ว่าเค้าทำอะไรกัน เพราะจากเหตุผลข้างต้น.......
ในทางกลับกัน คนที่ "รักกัน" น่าจะมองหาสาเหตุที่แท้จริง รับฟังและสอบถาม หรือเปล่าครับ (อันนี้พูดถึงเรื่องจริงในชีวิตจริงนะ) เพราะว่า"เค้า" คือคนที่คุณ "เลือก" แล้ว ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย (ณ ขณะนี้)
ความรักคือการ "เจอเพื่อจาก" :sad11: ม่ายช่ายเหรอ แล้วถามว่าเมื่อคุณเลือกเค้าคนนั้นมาเป็นคู่ชีวิต หรือว่าคิดจะใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว ทำไมต้องนำเรื่อง "อดีต" มาเป็นประเด็นหลักในการใช้ชีวิต(ย้ำนะครับว่าประเด็นหลัก) ไม่ปฏิเสธว่ามันมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ แต่ว่าเมื่อเราเลือกเราควรจะอยู่กับอดีต หรือปัจจุบันเพื่อสานต่ออนาคต
(ยิ่งในเรื่อง คุณนุเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว และก็ไม่เป็นในแบบที่ตนคิด)
มุมมอง"สารวัตร"
ก็ต้องยอมรับชะตากรรมต่อไปครับ เพราะว่าคุณเองมีมีดปักหลังหลายเล่มเหลือเกิน ทั้งอดีตและที่พยายามเป็นปัจจุบัน บางครั้งก้น่าเห็นใจนะครับ ในมุมของสารวัตร เพราะว่าเมื่อคิดที่จะเปลี่ยน "นิสัยเรื่องคู่" แต่มีอุปสรรคเหลือจะกล่าว....ในทางพุทธศาสนา "กรรมตามสนอง" (อิอิ)
อาจจะมีการน้อยใจบ้างที่ "คนรัก" ไม่เชื่อใจ แต่ถ้ามองในแง่กลับกัน การไม่เชื่อใจอาจจะมาจากความหึงหวงก็ได้ (ส่วนใหญ่ก็แบบนั้น) เพระฉะนั้น คิดแง่ดีว่า "รักมาก ก็หึงมาก" :กอด1:
แต่ที่คิดไม่ตกคือ ผู้ชายที่ทำตัว(หรือพยายาม)เป็น "สุภาพบุรุษ" ทำไมถึงไม่ทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ตัดความคิดของบุคคลอื่นออกไป
จากที่อ่านจะพบว่า สารวัตรสามารถที่จะ "จัดการ" กับ สงครามได้อย่างไม่น่ามีปัญหา แต่เพียงแค่คำว่า "สุภาพบุรุษ" (น่าจะแบบนั้น) เลยไม่ทำอะไรรุนแรง จนเกิดเรื่องเข้าใจผิดกับคนของตนเอง
อันนั้นในเรื่องครับ
ชีวิตจริงดีกว่า :z2: :z2:
เพื่อนๆที่อ่าน เคยพาตัวเองไปอยู่ในภาวะ "เสี่ยง" ต่อความสัมพันธ์บางมั๊ยครับ ที่จะทำให้เกิดความแตกแยกได้ (ยอมรับว่าตัวเองก็เคย จนต้องเสียเค้าไป)
แล้วคิดว่าจะทำอีกมั๊ยครับ (โดยส่วนตัวไม่ทำอีกแล้ว เพราะว่าเข็ด) :เฮ้อ:
เอาเป็นว่า ในเนื้อเรื่องก็เอาใจช่วยครับ
มาโม้ซะมากมาย
-
คุณวุธนี่แบบว่า สุดยอดมากกกกกกกกกกก o13
หาเจอทุกครั้งเลย เหมือน บุเพสัญนิวาส (เขียนไงอ่ะ?) พรหมลิขิต :L2:
ปล. คุณพี่คนแต่งค่ะทำไมนับวันยิ่งสั้นยิ่งสั้นลงค่ะ :serius2:
แอบสั้นเหมือนอย่างอื่นไหมเนี่ย :z2: :z2:
-
ไอ้ที่ว่าใหญ่น่ะ
พุง
ตูดส์
หรือว่าอะไรกันแน่คับพี่นาย 555+ :laugh:
ที่ใหญ่คือหัวใจครับ เส้นผ่าศูนย์กลางแปดเซ็นติเมตรไม่ขาดไม่เกิน หัวใจผมใหญ่เพราะหัวใจผมอัดแน่นไปด้วยความรักที่มีต่อผู้อ่าน (และผู้ซื้อหนังสือ อิ อิ) :z1:
ไม่เคยพูดเรื่องทะลึ่งอะไรเลยนะให้ดิ้นตายสิเอ้า
แบบนี้แถวบ้านบอกว่า ลื่นเป็นปลาไหล
แบบนี้ต้องโดนใบข่อยรูดนะ
ปล. เกิดมาก็ไม่เคยพูดและคิดเรื่องทะลึ่งเหมือนกัน
:z13:
-
โล่งอก ได้เจอสารวัตรอาวุธแล้ว จะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะอยู๋คนเดียวแล้วคิดมากมาย
คุณนุพักให้ใจสบายก่อนนะ ตอนนี้คงไม่มีใครตามมาถูกหรอก คนเจ้าชู้สองคนคงกำลังเล่นน้ำทะเลที่หัวหินเพลินซะไม่มี ดีแล้ว สม!!!
:man1: :man1: คุณนุ
-
เหตุการณ์พาไปแท้ๆ
ยังเชียร์สารวัตรอธิคมอยู่ สู้ๆ
เห็นใจคนเจ้าชู้กลับตัวไปนะ จริงๆ o18
-
อาวุธ สู้ๆ
:a9: :a3: :a11:
เต้นเชียร์ อาวุธ
:z2: :z2: :z2:
-
เหตุการณ์พาไปแท้ๆ ยังเชียร์สารวัตรอธิคมอยู่ สู้ๆ
เห็นใจคนเจ้าชู้กลับตัวไปนะ จริงๆ o18
เป็นคอมเมนท์ที่เฉียบคมมากครับ เห็นด้วยๆๆ คนเรามันต้องเห็นใจกัน
ขอบคุณคุณน้ำนมมะพร้าวด้วยนะครับ (CocoNathMilk) ที่จริงก็ควรเป็นอย่างงั้นล่ะ แต่ว่าเท่าที่เห็นมา แฟนที่เคยมีมาเตลิดทั้งนั้น ขนาดเอาแต่นั่งโทรศัพท์แล้วลืมสนใจเขาหน่อยเดียว คุณเธอก็หนีออกจากบ้านไปนั่งตากฝนพรำๆ คนเดียวที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านเลย เราก็คอยหน่อยนึง พอให้เปียกๆ แฉะๆ หน่อยแล้วค่อยกางร่มเดินออกไปตาม พอไปถึงก็พูดว่า "ปะ ที่รัก กลับบ้านเถอะ" แค่เนี๋ยะก็ลุกขึ้นแบบงอนๆ แล้วก็เดินกอดแขนกลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปวดหัว :try2:
แต่มีหนักกว่านั้นนะครับ ถึงขนาดเพื่อนๆ เขาหามส่งโรงพยาบาล คิดไปคิดมานะ ในนิยายน่ะ จิ๊บๆ
ส่วนใครที่ว่าโพสสั้น เดี๋ยวมาต่อยาวๆ ให้นะครับ ขอแกะลายมือคุณคฑาวุธก่อนนะ
อาคมมาจากไหนนี่??? ง๊ง งง
โล่งอก ได้เจอสารวัตรอาคมแล้ว จะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะอยู๋คนเดียวแล้วคิดมากมาย
คุณนุพักให้ใจสบายก่อนนะ ตอนนี้คงไม่มีใครตามมาถูกหรอก คนเจ้าชู้สองคนคงกำลังเล่นน้ำทะเลที่หัวหินเพลินซะไม่มี ดีแล้ว สม!!!
:man1: :man1: คุณนุ
-
อาคมมาจากไหนนี่??? ง๊ง งง
โล่งอก ได้เจอสารวัตรอาคมแล้ว จะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะอยู๋คนเดียวแล้วคิดมากมาย
คุณนุพักให้ใจสบายก่อนนะ ตอนนี้คงไม่มีใครตามมาถูกหรอก คนเจ้าชู้สองคนคงกำลังเล่นน้ำทะเลที่หัวหินเพลินซะไม่มี ดีแล้ว สม!!!
:man1: :man1: คุณนุ
อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย มึน สารวัตรอาวุธ (เวงกำ เอาอาวุธ + อธิคม >>>>> ออกมาเป็นอาคม เวง)
ขอโทษค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เป็นไปตามคาดอ่ะนะ :seng2ped:
-
พระเอกหรือผู้ร้ายก็ม่ายรุขี่ฟอร์จูนเนอร์สีดำมาช่วยแล้ว
อธิคมเริ่มปฏิบัติการตามล่าสุดขอบฟ้า ดูๆูไปมันวิ่งวนยิ่งกว่าหนังอินเดียอีกนะเนี่ย
-
"เวรกรรม"
:เฮ้อ:
-
อาวุธ สู้ๆ
เต้นเชียร์ อาวุธ
เห็นป่ะ ยังมีคนเชียร์อาวุธเลย มีไร ไปลุยผู้ชายเซ็กซี่คนนี้นะคร้าบ
บทที่ 19
็Have a good weekend นะครับ รักและเอ็นดูผู้เขียนด้วยน๊า (แล้วอย่าลืมสั่งซื้อคดีรักภาคนหนึ่งล่ะ ไม่ก็ช่วยโฆษณาหน่อยก็ยังดี) ขอบคุณครับผม
อ้อ มีงานโครงการหลวงที่สยามกินพาราก่อน นะครับ อาหารเพียบ ไปช่วยอุดหนุนกันหน่อย ผมก็ไปยืนขายสตรอเบอร์รี่อยู่แถวนั้นล่ะ (คอยดูนะ จะต้องมีคนเหน็บแนมแหง็มๆ)
19
"โธ่โว้ย บ้าจริงๆ" อธิคมตบพวงมาลัยรถคู่ชีพ ขว้างโทรศัพท์ลงบนคอนโซล แล้วหักรถลงข้างทาง เหยียบเบรกจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวทิ่มแล้วส่งเสียงโวยวายลั่น
"โอ๊ย พ่อแก้วแม่แก้ว อะไรวะๆ" ธงรบสะดุ้งตื่น หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก "ไอ้คม หยุดทำไม กำลังหลับฝันหวานว่าได้อึ๊บอาทิตย์"
อธิคมถอนหายใจหนักๆ แล้วซบหน้าลงกับพวงมาลัย เคาะหน้าผากของตัวเองกับพวงมาลัยรถช้าๆ อย่างอัดอั้นตันใจ
"คม บอกพี่ซิน้อง เป็นอะไรไป" ธงรบยื่นหน้าเข้าไปหาเพื่อน
"คุณนุ" อธิคมพูดเสียงเบา กัดฟันกรอดๆ "คุณนุ ทิ้งรถเช่าไว้ที่สนามบินหัวหิน หมวดโจ้เพิ่งโทรมาบอก เอเม็กซ์ที่เช่ารถน่ะ คุณนุโทรไปบอกให้ศูนย์บัตรเครดิตเช่าให้ ตัวเองไปรับรถแล้วทิ้งไว้ที่สนามบิน ร้ายจริงๆ หลอกให้เราคิดว่าจะขับรถลงใต้ อุตส่าห์ไปเติมน้ำมันที่ปราณบุรี แล้วย้อนขึ้นมาหัวหิน"
"เก่งแฮะ เป็นแฟนตำรวจต้องให้ได้อย่างนี้ ไม่งั้นจะหนีการตามล่าจากแกพ้นหรือ" ธงรบอมยิ้ม ชมคนที่หนีอธิคมพ้น
"ไอ้เสาธง ระวังจะโดนถีบออกนอกรถ" อธิคมขู่เสียงอู้อี้เพราะยังฟุบหน้าอยู่
"เดี๋ยวคุณนุก็เงินหมด กลับมากรุงเทพฯ เองล่ะ ไปรอที่กรุงเทพฯ เถอะวะเพื่อน" ธงรบแนะนำก่อนจะร้องโอดโอยเพราะคนที่ก้มหน้ากับพวงมาลัยขว้างหมัดซ้ายมาชกแขน
"แนะนำดีๆ" ธงรบเสียงอ่อย
"แกไม่ต้องพูดอะไรเลย" อธิคมเค้นเสียง กระแทกหน้าผากตัวเองกับพวงมาลัยอีกจนแตรรถดังลั่น
"เอ้า เอาเข้าไป คนได้แตกตื่นกันล่ะทีนี้ แกจะด่าว่าข้าพาซวยอีกละสิ ที่ขับรถมาหัวหินนี่แกลากข้ามานะโว้ย" ธงรบกระแทกตัวลงกับเบาะ ถอนหายใจหนักเช่นกัน
"ธงรบ คุณนุไปไหนวะ ทำไมใจแข็งนัก แค่นี้โกรธอะไรนักหนา" เสียงอธิคมอ่อนล้า น่าสงสาร
"ใครไม่โกรธมั่งล่ะ นอนเปลือยกายกอดกันกลมอยู่บนเตียง เอ็งไม่โดนกระทืบก็บุญแล้ว" ธงรบบ่นอุบอิบแล้วสะดุ้งโหยงเพราะอธิคมเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง
"เออๆ ข้าพาซวย ไม่ต้องย้ำ จะช่วยพูดให้" ธงรบรับปากหน้ามุ่ย "แต่คุณนุจะเชื่อหรือวะ เดี๋ยวก็หาว่าคู่ซี้กันก็ต้องเข้าข้างกัน รับผิดแทนกัน เด็กข้าก็เด็กเอ็ง เพราะคุณนุรู้แล้วว่าแต่ก่อนเราแชร์กัน"
"เอ็งมันปากไม่ดีไปบอก"
"คุณนุถามนี่หว่า ปฏิเสธได้หรือ ข้าก็กะจะไม่บอก แต่โดนสายตานิ่งๆ สะกดจิต ข้าเลยพูดออกไปหมดเลย ยกเว้นเรื่องของบางคนที่แม้แต่หนังโป๊ยังไม่กล้าซื้อลิขสิทธิ์ไปทำออกขาย" ธงรบแก้ตัว
"อดีต นั่นมันอดีต" อธิคมเน้นเสียง "ข้ากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้ว เหลือแต่เอ็งที่ยังเป็นคน..."
"...เลว แกจะว่าแบบนี้ใช่ไหมไอ้ฤาษี" ธงรบโวยวาย "แล้วก่อนเปิดประตูไม่รู้จักส่องรูดูซะก่อน ประตูห้องโรงแรมเขาทำรูไว้ทำไมวะ เป็นตำรวจมือปราบคนเก่งซะเปล่า นี่โจรจะเข้าห้อง คงยิงเอ็งตายพอดี"
"ก็ข้ามึนๆ แล้วงัวเงียเพิ่งตื่นนี่หว่า ใครจะไปคิดว่าเมียแกจะกระโดดเข้าปล้ำข้าทันทีที่เปิดประตูวะไอ้หอกหัก" อธิคมเถียง
"ไม่ใช่เมียโว้ย" ธงรบไม่ยอมแพ้ "นั่นนะกิ๊ก เมียข้าต้องอาทิตย์คนเดียวเท่านั้น"
"คงได้เขาหรอก" อธิคมสบประมาท "ข้าจะบอกอาทิตย์ จะบอกว่าแกระยำแค่ไหน ทำให้คุณนุเสียใจจนหนีไป อาทิตย์เขาห่วงคุณนุยังกะอะไรดี เขาจะต้องโกรธมาก แกจะกลายเป็นซาตานในสายตาของอาทิตย์ทันที คราวนี้ล่ะ แกจะถูกรุมด่า คุณตฤณก็จะทวงคำสัญญาหาว่าแกทำตัวไม่ดี ทำให้คุณนุผิดหวัง ไอ้วุธอีก"
ธงรบขมวดคิ้ว ประโยคแรกๆแน่ใจว่าอธิคมด่าเขา แต่ประโยคหลังๆ ชักไม่แน่ใจว่าด่าใครกันแน่
"ด่าข้าหรือด่าตัวเองกันละนั่น คุณตฤณกับอาวุธมาเกี่ยวอะไรวะ" ธงรบเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจเพื่อนที่นั่งพร่ำรำพันเสียยืดยาว
อธิคมนั่งถอนหายใจอยู่ครู่ใหญ่แล้วออกรถเลี้ยวกลับเข้ากรุงเทพฯ ในใจยังรู้สึกกังวลเพราะไม่มีแววจะตามอนุภาพได้ ธงรบพยายามปลอบใจให้เขาใจเย็นและขอเปลี่ยนขับรถ อธิคมแวะปั้มน้ำมัน ดื่มกาแฟไปสามถ้วยติดๆ กันแล้วไปนอนแผ่อยู่เบาะหลังปล่อยให้ธงรบพาเขาเข้ากรุงเทพฯ
"ธงรบ คืนนี้ไปเมากันหน่อยนะ เมาให้ลืมซักพัก" อธิคมพึมพำจากเบาะหลัง
"เดี๋ยวก็พากันซวยอีกหรอก" ธงรบพูดไม่เต็มเสียง
"โทรไปเรียกอาวุธให้มารอหิ้วเรากลับบ้านเหมือนเคยสิวะ" อธิคมบอกเสียงหงุดหงิด ยกเท้าขึ้นกระแทกเบาะข้างคนขับ
"มันคงยอมหรอก นี่ถ้ารู้ว่าเราทำอะไรไป มีหวังโดนเทศน์หลายกัณฑ์" ธงรบพูดเสียงเรียบ
อธิคมไม่ตอบ นอนเงียบจนหลับไป ธงรับหันไปมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าช้าๆตั้งใจขับรถเข้ากรุงเทพฯ พยายามคิดว่าจะหาทางช่วยอธิคมอย่างไรก็คิดไม่ออกจึงหยุดพักความคิดเอาไว้ แล้วตกลงทำถามที่อธิคมร้องขอ
...เมาก็เมาวะ แต่ส่งอธิคมเพื่อนรักกลับบ้านล๊อคประตูให้แน่นหนาเสียก่อน เขาถึงจะไปตามตื๊ออาทิตย์เสียหน่อย คิดถึงพ่อตะวันรอนจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...
ธงรบจ่ายเงินค่าเหล้าไปเกือบหนึ่งหมื่นบาท ทำลายสถิติแพงที่สุดตั้งแต่เคยดื่มเหล้ากับอธิคมหรือใครๆ อธิคมเมาพับไม่ได้สติ เขาดื่มประคองตัวเองได้สบายมากเพราะคอแข็งกว่าอธิคมอยู่แล้ว เมื่อจัดการโยนอธิคมบนเตียง ห่มผ้าให้ เขาก็ล๊อคประตูห้องชุดอธิคมให้แน่นหนา พร้อมแขวนป้าย "ห้ามรบกวน" พร้อมเติมลายมือตัวโย้เย้ของตัวเองว่า "ห้ามปล้ำ" ไว้หน้าห้อง แล้วเดินไปที่รถ เปิดจีพีเอสเพื่อตรวจหาพิกัดของ "ตี๋น้อย" ของเขา
...คุ้มสุดๆ ที่เสียเงินซื้อจีพีเอสแล้วแอบติดไว้ในรถของอาทิตย์ ตอนนี้ตี๋หนุ่มอยู่ที่ไหนเขารู้ได้หมด...
อาทิตย์ยังไม่กลับบ้าน สัญญาณบอกว่าตี๋เข้มยังอยู่ข้างนอก
...The Riverrine -- ผับดารา!
...อืม ชักไม่ค่อยปลอดภัย กลัวว่าเดินเข้าไปแล้วเกิดจ๊ะเอ๋กับดารานักร้องน้องรักที่เขาเคยมีอะไรด้วย อย่ากระนั้นเลย หลอกให้อาทิตย์ออกมาข้างนอกดีกว่า...
ธงรบไปถึงผับ The Riverine ริมแม่น้ำเจ้าพระยาภายในครึ่งชั่วโมง เดินหารถของตี๋หนุ่มไม่นานก็พบ แล้วจัดการ "เคาะ" แรงๆ ให้สัญญาณกันขโมยทำงาน ก่อนจะเดินไปหยุดรออยู่ห่างๆ
...อ้าวเฮ่ย...อาทิตย์ทำไมดูแก่ขึ้นวะ...
ธงรบขมวดคิ้ว เขม้นตามอง "ตี๋เข้ม" ร่างสูงเพรียวที่เดินออกมา หน้าตาเหมือนอาทิตย์ราวกับแกะ แต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า ร่างนั้นบางกว่าอาทิตย์เล็กน้อย และสูงกว่าราวสิบเซ็นติเมตร ผมตัดสั้น ท่าทางมั่นใจ และเดินเร็วมาก
อาทิตย์เวอร์ชั่นผู้ใหญ่เดินตรงไปที่รถเบ็นซ์เอสแอลเคสีดำแล้วกดรีโมทเพื่อปิดเสียงสัญญาณกันขโมย ธงรบกระหายอยากจะรู้จึงรีบเดินเข้าไปใกล้แล้วส่งเสียงทัก
ตี๋ห้าวหันขวับ เลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นชายหนุ่มตัวใหญ่ยืนอยู่ใกล้
"ผมไม่ใช่อาทิตย์ครับ อาทิตย์อยู่ที่บ้าน คุณคือ..."
"ธงรบ แล้วคุณคือ..."
"สุริยะ พี่ชายอาทิตย์ คุณทักคนผิด ขอตัวนะครับ แฟนผมรออยู่ข้างใน" พี่ชายอาทิตย์พูดเร็วแล้วก้มศรีษะให้ธงรบเล็กน้อยก่อนเดินลิ่วกลับเข้าไปในผับ ปล่อยให้ธงรบส่ายหน้าอย่างผิดหวัง
...ซวยจริงๆ นึกว่าจะได้ตื้อตี๋น้อยให้ชื่นใจ กลับมาเจอตี๋ใหญ่แทน ท่าทางดุไม่ใช่น้อย..
...แต่เอ ลูกชายบ้านนี้หน้าตาหล่อเหลาจริงแฮะ สุริยะตอนอายุเท่าอาทิตย์ก็คงน่ารักไม่แพ้กัน บ้านนี้มีลูกชายกี่คนกันนี่ ชื่อความหมายเดียวกันเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองเข้าไปตรวจดูข้อมูลในศูนย์ข้อมูลตำรวจ...
...อาทิตย์จ๋า ธงรบคิดถึงอาทิตย์จังเลย...พรุ่งนี้เจอกันนะถ้าไอ้คมไม่จับพี่ขังคุกเสียก่อน...
อาวุธหันไปมองอนุภาพที่นั่งทานอาหารอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาคิดคำนึง เขาขอตัวชายหนุ่มออกมารับโทรศัพท์เรื่องงาน ทั้งที่จริงแล้วเป็นโทรศัพท์ของธงรบที่โทรมาโวยวายเรื่องอธิคม ก่อนจะลงท้ายว่าให้เขาไปรับตัวกลับบ้านด้วยหากเมากันทั้งสองคน
"เราอยู่เชียงใหม่" อาวุธบอกเสียงเรียบ
"ไปทำอะไรวะ" ธงรบถาม
"ก็มาทำงานสิธงรบ ใครจะมัวแต่ตระเวนราตรีเหมือนนายล่ะ"
ธงรบไม่สนใจคำเหน็บแนม พูดต่อว่า "งั้นข้าก็ต้องพาไอ้คมกลับบ้านละสิ"
"ดื่มเหล้าแล้วจะได้อะไรขึ้นมาธงรบ เกิดเมาเหล้าแล้วมีเรื่องซวยซ้ำสองขึ้นมา คราวนี้จะไปกันใหญ่ เหล้ามันแก้ปัญหาได้งั้นหรือ" อาวุธอด "เทศน์" ไม่ได้
"ครับๆ หลวงพี่ เข้าใจครับ แต่ไอ้คมมันอยากเมา เมาให้ลืมซักคืน มันจะแย่อยู่แล้ว เป็นเอามาก นี่หมดสภาพตั้งแต่กลับจากหัวหินแล้ว เอาแต่นอนแล้วทำท่าจะคลุ้มคลั่งลุกขึ้นมาฆ่าข้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นี่ไปไหนไม่ได้เลย มันบอกว่าข้าต้องรับผิดชอบ"
"นี่ล่ะน๊าคนเจ้าชู้ ทำอะไรก็ได้รับอย่างนั้น" อาวุธซ้ำเติม
"คร้าบคุณพี่ ซึ้งแล้วครับ ว่าแต่ว่า ถ้าเอ็งมีตาทิพย์สืบหาตัวคุณได้เหมือนคราวที่แล้วก็ช่วยหน่อยนะโว้ย ถือซะว่าเอาบุญ ข้าจะได้หลุดพ้นจากการถูกจองจำซะที จะไปหาตี๋น้อยของข้าก็ไม่ได้ ติดแหง็กอยู่กับเพื่อนรักของเอ็งมาตั้งสามคืนสองวันแล้ว เหมือนแพ็คเก็จฮันนี่มูนเลยให้ตายสิ" ธงรบบ่น สลับกับการถอนหายใจ
อาวุธทอดสายตาจับอยู่ที่อนุภาพ หลังจากได้ยินเรื่องราวจากการบอกเล่าของธงรบแล้วเขาก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้มากขึ้น ธงรบเล่าให้เขาฟังอย่างละเอียด ละเอียดจนต้องตัดเนื้อหาบางตอนออกเพราะฝ่ายนั้นมักจะเล่าเกิน ในใจรู้สึกทั้งสงสารทั้งขำอธิคม ทั้งกังวลใจ ทั้งสับสน
...และทั้งห่วงใยอนุภาพ...
...อนุภาพจะทนอธิคมได้มากแค่ไหน...นานแค่ไหน...
ไม่ใช่สิ...อนุภาพอาจไม่ต้องทนพฤติกรรมอธิคมเท่าใดนัก แต่อาจต้องสู้กับสภาพการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น ทั้งที่เป็นความเข้าใจผิดหรือในอนาคตอาจไม่ใช่การเข้าใจผิดก็ได้
อนุภาพไม่ใช่คนแบบที่จะรับมือกับอะไรแบบนี้ อนุภาพเหมาะกับคนแบบเขามากกว่า
...มีชีวิตเรียบง่าย สงบ ราบรื่น มีกันและกันเพียงสองคน ไม่มีอดีตหรือตัวแปรอื่นใดจะมาสอดแทรกให้ปวดหัวเหมือนอธิคม
"ธงรบ ดูแลเพื่อนให้ดี อย่าพากันไปสร้างเรื่องอะไรอีกล่ะ ถ้าเราช่วยได้ก็จะช่วย ตอนนี้ตามคดีอยู่ที่ลำปางกับน่าน อาจต้องไปถึงเชียงราย รออีกหน่อย คุณนุอาจต้องการใช้เวลาสงบสติอารมณ์เงียบๆ" อาวุธปลอบ แล้วยิ้มบางๆ ให้อนุภาพที่หันหน้ามองมาทางเขา
"ข้าก็พูดกรอกหูมันจนล้นทะลักออกมาแล้ว แต่มันก็ไม่รับฟัง" ธงรบโอดครวญ "นี่กะว่าจะไปตามคุณพ่อจูเนียร์ของมันมาช่วย ข้าไม่ไหวแล้ว นอนผวาตลอด กลัวไอ้คมมันแค้นลุกขึ้นมากระทืบข้าตอนนอนหลับ แต่ว่า คืนนี้ขอพาไอ้คมมันไปเมาตามเจตนารมณ์ของมันก่อนเถอะ ไม่งั้นมันจะต้องกระทืบข้าแน่ๆ เลยว่ะ"
...เจตนารมณ์ของใครกันแน่ ธงรบหาเรื่องดื่มเหล้าล่ะสิ...
อาวุธสงสัยว่าอธิคมหรือธงรบกันแน่ที่บอกว่าอยากเมาเพื่อลืมเรื่องปวดหัวซักคืน
"ตามใจ แต่ส่งเพื่อนให้ถึงบ้านนะธง อย่ารอให้เมาก่อนแล้วก่อนคลานกลับบ้าน" อาวุธสั่ง อีกฝ่ายรับคำ ล้อเลียนว่าเขาเป็นพ่อคนที่สองแล้ววางสายไป
อาวุธเดินกลับมาหาอนุภาพที่โต๊ะอาหารแล้วชวนคุยเรื่องสร้างบ้านที่จังหวัดแพร่ ก่อนจะวกเข้าเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาหนักใจของธงรบ
"คุณนุจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ครับ ถ้าไม่รีบกลับ ผมจะขับรถกลับวันอาทิตย์ อยากกลับพร้อมกันไหมครับ"
"คิดว่าพรุ่งนี้มะรืนนี้คงกลับครับ คงไม่ได้อยู่นานขนาดนั้น ผมว่าจะไปดูที่ก่อนแล้วค่อยเข้ากรุงเทพฯ วันนี้ทั้งวันไม่ได้ทำอะไรเลย" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"ถือซะว่าวันนี้พักผ่อน ท่าทางคุณนุดูเหนื่อยๆ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาไป ขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง จะได้คุยกับช่างด้วย ผมรู้จักผู้รับเหมากับเจ้าของร้านวัสดุก่อสร้างที่โน่น รับรองว่าได้ราคาดี งานเนี้ยบ"
"ขอบคุณครับ สารวัตรสมกับที่ผู้กองว่าเป็น..." อนุภาพชม เลี่ยงที่จะเอ่ยชื่ออธิคม หากใช้คำว่า "ผู้กอง" เพราะคิดว่าจะให้อาวุธเข้าใจว่าเขาหมายถึงผู้กองธงรบ
"มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค" อาวุธหัวเราะเบาๆ "ผมรู้นะว่าสองคนนั่นพูดถึงผมยังไง"
"พูดถึงแต่ด้านดี" อนุภาพยิ้มมุมปาก มองหน้ายิ้มๆ ของอาวุธแล้วอดเปรียบเทียบกับอธิคมไม่ได้
หากเทียบความหล่อเหลา อธิคมนั้นกินขาด แต่อาวุธเป็นผู้ใหญ่กว่า สง่าคนละแบบกับอธิคม อาวุธนั้นสุขุม เยือกเย็น จริงจัง และควบคุมตัวเองได้ดีเยี่ยม ส่วนอธิคม สนุกสนานร่าเริง มั่นคงเช่นกันแต่ก็ดูใจร้อน มุทะลุ
อนุภาพลองคิดเล่นๆ ว่า หากเจ้าหน้าที่ตำรวจนำกำลังเข้าจับกุมผู้ร้าย อาวุธคงเป็นคนถือวิทยุสื่อสารคอยสั่งการ อธิคมคงถือปืนวิ่งเข้าไปลุย ส่วนธงรบคงนั่งฟังเพลงรออยู่ในรถ
สามคน...สามทหารเสือ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังฉงนอยู่ว่าเป็นสามทหารเสือได้ยังไง...
"คุณนุครับ อย่าหาว่าผมละลาบละล้วงเลยนะครับ ที่มาเชียงใหม่นี่เพราะทะเลาะกันใช่ไหม" อาวุธถามคำถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
อนุภาพหลุบตามองพื้นโต๊ะอาหาร มือเขี่ยข้าวในจานอย่างไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี
"คุณนุ ผมขอโทษ" อาวุธกล่าวเสียงนุ่ม "ถ้าไม่อยากพูดก็ได้ครับ ผมจะไม่ถามอีกแล้ว ทานของหวานไหมครับ แต่ที่นี่ไม่ค่อยอร่อยหรอก ต้องไปอีกที่"
"ไม่เป็นไรครับ ทะเลาะกันจริงก็ต้องบอกว่าทะเลาะ แต่นี่ไม่ได้ทะเลาะ ผมเพียงแค่อยากอยู่เงียบๆ ซักสองสามวัน พอคิดอะไรได้แล้วก็จะกลับไปเอง" อนุภาพตอบเสียงนุ่มเช่นกัน แล้วเปลี่ยนเรื่องถามอาวุธว่าจะออกเดินทางไปแพร่กี่โมง
"แต่เช้าเลย ซักแปดโมงเช้า ตื่นไหวไหมครับ" อาวุธหยอก เขามองออกว่าอนุภาพเป็นคนตื่นเช้า เขาจำได้ถึงตอนที่พบอนุภาพวิ่งออกกำลังกายที่ถนนเลียบชายหาดครั้งนั้น ใกล้บ้านริมทะเลของอธิคม
"เจ็ดโมงยังได้เลย" อนุภาพท้า
"หกโมงดีกว่ามั๊ง ปกติผมตื่นตีห้านิดๆ" อาวุธหัวเราะ แล้วยกมือขึ้นเรียกบริกร
...อธิคมตื่นเก้าโมงครึ่ง หากไม่ต้องไปทำงาน...
"งั้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นระหว่างทางดีไหมครับ" อนุภาพเสนอทางเลือก
...จะได้โรแมนติก...อาวุธเติมในใจ ขับรถไป ดูพระอาทิตย์ขึ้นไปด้วย แบบที่นทีเคยชอบทำตอนที่เขาพาชายหนุ่มรอนแรมอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเป็นอาทิตย์ๆ ไกลแสนไกลจากประเทศไทย
...นที...คนที่ตอนนี้อยู่ไกลแสนไกลจากเขา
อาวุธไม่พูดอะไรต่อ เอาแต่มองหน้าอนุภาพยิ้มๆ แล้วปล่อยใจให้นึกถึงอดีตของตนอีกครั้ง
ภาพของนทีเลือนจางไปจากเขานานพอสมควร แต่ยิ่งมองอนุภาพแล้วยิ่งทำให้เขานึกถึงอดีตคนรัก เวลาที่เขาใช้ร่วมกับนทีนั้นสั้นมาก...สั้นจนเขาเสียดาย
ยิ่งมอง สองคนนี้ยิ่งคล้ายกัน...
อาวุธยอมรับว่าส่วนหนึ่งที่อนุภาพตรึงสายตาเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเพราะชายหนุ่มคล้ายกับอดีตคนรัก ตอนนั้นเขานึกไม่ออก คิดแต่เพียงว่าอนุภาพดูหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยพบกันมาก่อน แต่ครั้งที่สองเมื่อเห็นที่ถนนริมหาด อนุภาพในชุดกีฬา เหงื่อซึมเต็มหน้า ยิ้มกว้างสดใสกับนัยน์ตาเศร้าๆ ท่าทางรั้นๆ ทำให้เขานึกถึงนทีได้ไม่ยาก
...อา...เขาช่างปรารถนาอนุภาพนัก ไม่ใช่เพราะจะให้เป็นตัวแทนของคนในอดีต เขารู้ว่าอดีตก็คืออดีต นทีจากเขาไปแล้วไม่มีวันกลับ ชายหนุ่มอยู่ในส่วนลึกของหัวใจที่แบ่งเอาไว้สำหรับความทรงจำ แต่หัวใจเขายังโหยหาความรัก เขาเป็นมนุษย์ เขาอยู่โดยปราศจากความรักไม่ได้ แม้ตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่ารักอนุภาพ แต่รู้ว่า "ความชอบ" ที่เริ่มทวีคูณ จะทำให้เขา "รัก" ได้ไม่ยาก
------
ยังมิจบบทนะครับ แต่ละบทมันยาวววววว
-
อ๊ากกกกกกกก :m31:
อ่านแล้วอินอ่า
มันเศร้านะ ถ้าเราเหมือนคนรักเก่า ของเราคนที่เรารัก
เราจะรู้ได้ยังไงว่า เราทำให้เขานึกถึงภาพคนเราเก่า หรือ คนเราเก่าทำให้เขานึกถึงเรา
เขารักเรา หรือเหมือนจะรัก
จะบอกว่ารัก ก็พูดไม่เต็มปาก บอกว่าไม่รักก็พูดไม่ได้
เรื่องแบบนี้ มันทรมานที่สุด
ไม่ชอบเลย ไอ้ที่เหมือนคนเราเก่าเขาอ่า
อิน ๆ :fire: อิน ๆ :fire: อิน ๆ :fire:
กลับไปเชียร์ผู้กอง ดีกว่า
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สารวัตร งานนี้มีหนาวแน่ๆ อาวุธเอาจริงขึ้นมาจะยุ่งเอาแน่ๆ
-
จะยังไม่อ่าน
รอ จน กว่า
จะหากันจนเจอ
กลัวค้างงงงงงงงงงง :z10:
-
55555555 :laugh: :laugh:
อย่างไงเครดิตของคุณอาวุธเหนือกว่า :laugh: :laugh:
แอบสะใจคนเจ้าชู้ โดนตะหลบ(เขียนไงอ่า? พอดีไม่ค่อยเรียนภาษาไทย)หลัง
คุณพี่คนแต่งน่ารักจังเลย ยาวได้อีก :z1:
ปล.แอบสะใจสารวัตร :laugh: :beat: :z6:
+1ให้คุณพี่คนแต่งค่า
-
สะใจ :laugh:
ถือว่าซวยไป
-
อาวุธ นี่ไม่ผ่านอ่ะ ไม่ชอบอย่างแรง คุณนุไปเอาคนอื่นดีกว่านะ อย่างคุณตฤณยังดีกว่าเลย
-
:z2:มาตามอ่านต่อล่ะค๊าบ ขอบคุณนะที่ลงต่อ
แต่ :m16:ไม่ชอบอาวุธที่ทำแบบนี้อ่ะ เข้าใจนะว่า "ชอบ" อ่ะ แต่ว่า คุณนุเองยังมีบ่วงเป็นตัวตนอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้ว "บ่วง" ที่ว่านั่น ก้เพื่อสนิทซะด้วย แบบนี้เข้าข่าย เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ ป่าว แต่อย่างว่าในนิยายก็คือนิยาย เอามาเป็นบรรทัดฐานสำหรับชีวิตจริงก็กระไรอยู่
:mc4:ตามอ่านต่อไปล่ะกานค๊าบ
-
หุหุ สารวัตรอธิคม แต่นี้ยังไม่น่าสงสารพอหรอก ต้องรอให้กระอักเลือดอีกนิด เดี๋ยวเดียวคุณนุก็กลับมาแล้วนะ ใจเย็น ตอนนี้กินยาแก้ปวดซักกำมือเล่นๆไปก่อน
อย่าพึ่งประทุษร้ายเพื่อนรักนะ ไหนก็เป็นเพื่อนรักเพื่อนไคร่กัน
ตอนนี้คุณนุกำลังใช้ความผิดและหาทางพิพากษาคนเจ้าชู้อยู่ รอก่อนนะ ดูซิว่าจะได้เครื่องประหารหัวอะไร???
ส่วนท่านผู้กองธงรบ พลาดเจอตี๋น้อยอาทิตย์ไปเจอตี๋ใหญ่สุริยะคนพี่แทน สมน้ำหน้า แห้วกิน ถ้าเจอพ่อตะวันน้อยได้ง่ายๆก็ไม่สมกับที่ผู้กองหลงหนิ เหอะๆๆ
ส่วนสารวัตรอาวุธ ก็ดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะคะ ไม่ก้าวก่าย เว้นช่องว่างไม่ให้อีกฝ่ายอึดอัด คนดีจริงๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
คนรักเก่ากะคนรักใหม่ มันไม่ใช่คนๆเดียวกันหรอก
ถ้ายังมองคนใหม่คือคนเก่าอยู่ คนที่เจ็บปวดคือคนปัจจุบันอ่ะแหละ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
แจ้งว่ายังไม่จบ แสดงว่าจะมาต่อใช่ไหมครับ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ใครจะไปเหน็บแนมคุณนายกันล่ะ
ลำพังตัวคุณนายเอง ก็ ต้องใช้ยานวด กันก่อนละ
แล้วใครจะไปทำลงล่ะ
-
o18
เหอะๆ ไม่อยากบอกเลยว่าเห็นด้วยเหลอเกิน กับการที่จะให้สารวัตรอธิคมรอต่อไปก่อน แอบสะใจเล็กๆ โทษฐานที่เป็นสุภาพบุรุษเกินไป
สงสารคุณนุนะคับ ที่เจ็บปวดกับการเข้าใจผิด ที่เกือบจะเข้าใจถูกเพราะสารวัตร ขัดขืนพอเป็นพิธี!!!
แล้วก็... :beat: สารวัตรอาวุธ ผู้ชายที่ไม่เป็นลูกผู้ชาย แม้แต่แฟนเพื่อนก็ยังคิดจะแย่ง นี่มันแย่กว่าการเจ้าชู้อีกนะเนี่ย ร้ายแรงๆ :m16:
ส่วนผู้กองกระโดง ก็ ตอนนี้ก็อภัยให้แว๊บนึงที่ยังลากสารวัตรอธิคมกลับมานอนได้โดยสวัสดิภาพ แต่...ถ้าเจ้าชู้อีกเมื่อไหร่ละก็ o18 จะไม่ชอบอีก เห๊อะ เกลียดจริงๆ คนเจ้าชู้เนี่ย น่าจับเจี๋ยนให้ไม่เหลือกระทั่งตอเลย :laugh:
สรุปก็...ยังรู้สึกว่าต้องให้คุณนุคู่กับสารวัตรอยู่ดี เพราะว่าชอบมาตั้งแต่ต้น (ไม่งั้นไม่ติดตามมาจนขนาดนี้หรอก โน๊ะ)
ปล. คุณโน๊อาคับ สงกะสัยมากมาย คุงคฑาฯ กะคุงปี้นายเนี่ย เค้าคนเดียวกันป่ะ งง มากมาย :z3:
-
ดู ๆ ไป เพื่อนเราเผาเรือนหรือเปล่าหนอ
ในเมื่อรู้เรื่องแล้วยังทำกรุ่มกริ่ม คอยลุ้นกันต่อดีกว่า ว่าตกลงเพื่อน ( อาวุธ ) จะเผาเรือนเพื่อน ( อธิคม )
หรือเปล่า o22
-
ถ้าภาคสองไม่ลงเอยกัน ไม่ซื้อหนังสือภาคสองแล้ว ปวดใจวุ้ยยยย ไม่ยอมจริงๆด้วย :serius2:
-
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดนะ
ฮือออออออ :m15: :m15:
-
สารวัตรอ่ะ อย่าชักช้าจิ
-
อนุภาพ มีส่วนคล้ายกับ นที คนรักเก่าของอาวุธ
อาวุธ มีภาพคล้ายคนรักในจินตนาการของอนุภาพ
แหม .... ช่างเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้นะ ไม่รู้เลยว่าถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกัน โลกจะเป็นสีชมพูขนาดไหน อิอิอิ
เชียร์อาวุธครับ คุณพ่อเพอร์เฟ็ค หนุ่มในอุดมคติ ชายในจินตนาการ ฮุฮุฮุ แทงข้างหลัง ทะลุหัวใจอธิคมไปเลย สมน้ำหน้า o18
-
ปล. คุณโน๊อาคับ สงกะสัยมากมาย คุงคฑาฯ กะคุงปี้นายเนี่ย เค้าคนเดียวกันป่ะ งง มากมาย :z3:
แหะ ๆ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ
ส่วนมากจะเรียกคนที่โพส คนนี้ว่า คุณนาย
เพราะเห็นน้อง ๆ บางคนเรียก พี่นาย แต่ คิดว่าตัวเองแก่กว่า เลยเรียกว่า คุณนาย (ชอบอ่ะ เรียกแล้วเค้าแลดูดี)
แต่พอ ต่อว่า คุณคฑาวุธ หน่อย คุณนายก็ร้อนตัวแล้วก็บอกว่า ผมคนโพส คุณคฑาวุธ เป็นคนแต่ง
แล้วพอ เอาชวเลข ภาษาเขมรมาโชว์ (ช่างกล้า) คุณนาย ก็ว่า เขียนเอง พิมพ์เอง ยังอ่านไม่ออก
สรุปแล้ว เค้าก็ไหลไปเรื่อย อิอิ เป็นความสุขของคุณนายเค้า
เพราะว่าจริง ๆ แล้วไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ ก็ขำ ๆ กันไปตามเรื่องตามราว
แต่ที่สรุปได้ ก็คือ ในสองเรื่องนี้ มีตัวอิจฉา ชื่อ คฑาวุธ (ตำรวจหนุ่ม กะ วุ่นนักฯ)
ไม่ว่าเป็นตัวร้ายละ เพราะว่า เด่วเค้าเกิดอยากเป็นพระเอกของน้องแทน
แล้วจับตัวเองยัดเยียดลงไปเป็นพระเอก จะแย่เอา
บทที่ 19
็Have a good weekend นะครับ รักและเอ็นดูผู้เขียนด้วยน๊า (แล้วอย่าลืมสั่งซื้อคดีรักภาคนหนึ่งล่ะ ไม่ก็ช่วยโฆษณาหน่อยก็ยังดี) ขอบคุณครับผม
อ้อ มีงานโครงการหลวงที่สยามกินพาราก่อน นะครับ อาหารเพียบ ไปช่วยอุดหนุนกันหน่อย ผมก็ไปยืนขายสตรอเบอร์รี่อยู่แถวนั้นล่ะ (คอยดูนะ จะต้องมีคนเหน็บแนมแหง็มๆ)
ลืม ข้อความนี้ไปเลย ระวังจะมีใครไปขอ ดูเอ็นนะ เพราะว่าลายมือก็อ่านไม่ออก แล้วยังพิมพ์ผิดมากมาย
ส่วนหนังสือ เดี๋ยวจะช่วยโฆษณาให้นะ
ส่วนจะไปยืนสตอฯ .. ก็ .. ไปเถอะ แต่กลับมา อยากให้คุณนุ คืนดี กับสารวัตร ได้แล้ว
-
:mc4: เอ้า เร่ เข้ามา เร่ เข้ามา
หนังสือปิดคดีรัก (Love Case) ภาคแรก ใกล้จะหมด 10 เล่มแรกแล้ว
เล่มละ 600 บาท ซื้อ 1 แถม 1 พิเศษ ฟรีค่าส่ง
โปรพิเศษ ซื้อคนแต่ง แถม คนโพสจ้า
:m18:
-
:mc4: เอ้า เร่ เข้ามา เร่ เข้ามา
หนังสือปิดคดีรัก (Love Case) ภาคแรก ใกล้จะหมด 10 เล่มแรกแล้ว
เล่มละ 600 บาท ซื้อ 1 แถม 1 พิเศษ ฟรีค่าส่ง
โปรพิเศษ ซื้อคนแต่ง แถม คนโพสจ้า
ขอป๋มหนึ่งเล่มค้าบ
แต่ต้องแถมโน๊อาด้วยน๊า :m12:
-
คุณ katawoot คับ เมื่อคืน ตอน 22.50 ผมไปเดินแถวสวนลุมฯ ฝั่งวิทยุแล้ว หามะเจออะ อยากได้หนังสือ อุตส่าห์ไปเดินด้อมๆมองๆ ตามรถที่จอดอยู่ทุกคันแล้วนะ ก็ยังหามะเจอ สงสัยต้องสั่งแบบธรรมดาซะแล้วล่ะมั้ง ตัวจริงหายาก :seng2ped:
-
555 เจ๊าะไข่ผู้โชคดี
ไปหาเค้าทำม๊ายยยยยย ไปเชื่อเค้าได้ยังง๊ายยยยยย
เปลี่ยนจากไข่ ให้เป็นแต้ม ด้วยเป็นโปรพิเศษ แถมให้
-
:mc4: เอ้า เร่ เข้ามา เร่ เข้ามา
หนังสือปิดคดีรัก (Love Case) ภาคแรก ใกล้จะหมด 10 เล่มแรกแล้ว
เล่มละ 600 บาท ซื้อ 1 แถม 1 พิเศษ ฟรีค่าส่ง
โปรพิเศษ ซื้อคนแต่ง แถม คนโพสจ้า
ขอป๋มหนึ่งเล่มค้าบ
แต่ต้องแถมโน๊อาด้วยน๊า :m12:
เค้าป่าวเป็นของแถมนะหลานเอ๊ย
ที่สำคัญอ่ะ เค้ากินเก่งมาก อย่าเอาเค้าไปเลย เลี้ยงไม่ไหวหรอก 555
ใจแข็งจัง วันเสาร์ ไม่ยอมมาลงให้อ่านเนี่ย สงสัย ที่บ้าน ไฟฟ้ายังเข้าไปถึง
เพราะว่า มีแต่ ไฟราคะ เลย ต่อเน็ต บ่ได้
อ้อ ลืมไปเลย ดีใจด้วยนะคะ ที่เปลี่ยนสีตัวหนังสือได้แล้ว
ลองเพิ่มขนาดดูด้วยสิคะ ดูซิว่ายานวดได้ผลป่าว ... ... เฮ้ย เพิ่มขนาดตัวหนังสือ
-
มามั้ยๆๆๆ วันนี้
คิดถึงแล้ว
o18
-
อ่าว คุณ katawoot หลอกผมมมม :o12: อุตส่าห์ไปเดินหาอย่างจริงจังด้วยความคาดหวัง
รออ่านตอนต่อไปอยู่คับ
ขอบคุณคุณ โน๊อา ด้วยคับ ที่บอกความจริง :sad4:
-
เข้ามาเชียร์สารวัตรอธิคม สู้ๆ ค่ะ
แต่แอบเคืองเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างอาวุธ คิดอะไรอยู่ในใจ คิดได้นะ แต่ถ้าทำจริงละก็ o18
แล้วก็พี่ชายตี๋อาทิตย์ แหม ลูกชายบ้านนี้ชื่อความหมายเดียวกันหมด
ปล. อยากอุดหนุนหนังสืออ่ะค่ะ ต้องทำยังไงบ้างเอ่ย
-
อ่านแล้วยังตามลุ้นกับคู่นี้อยู่ว่าจะลงเอยกันอย่างไร ยังว่านะครับมีแฟนเป็นตำรวจก็ต้องทำใจ อ่านไปอ่านมา ทำไมมันเหมือนกับชีวิตตัวเราเองก็ไม่รู้ ยังงัยก็เอาใจช่วยครับ
จากแฟนตำรวจคนหนึ่งครับ
-
สนใจมากมายค่ะ แต่ PM คือไรอ่ะ มะเข้าใจอ่ะพี่นาย ต้องทำไง อ่ะคะ อยากได้ๆๆๆๆๆๆ :m1: :m1:
(http://www.uppicth.com/show.php?filex=54fefd32819a51d4476c40862776081b.jpg)
PM คือส่งข้อความส่วนตัวครับ กดปุ่มที่สามที่อยู่ใต้รูป singnature ของเรา (รูปที่เป็นหนุ่มน้อยทำตาปริบๆ อ่ะครับ)
ถ้าไม่เข้าใจโทรมานะครับ จะไปสอนให้ที่บ้าน สอน PM ไม่ถนัดอ่ะ ถนัดแต่สอน S/M :z1: (คุณโน๊อา นี่น่าโดน S/M ก่อนใครเพื่อน)
แบบว่าช่วงนี้งานเยอะมั่กมาย เลยไม่ค่อยได้เข้า :seng2ped:
อยากอ่านต่อมากมาย คิดส์ถึงคุณ นุ แล้ว อ๋อ ละก็
จัดไปค่ะพี่นาย เดี๋ยวลอง PM นะ แต่ S/M สงสัยต้องหาคนติวมั่งอ่ะ :z1:
ไปอ่านก่อนดีฝ่า อยากอ่านแล้ว :mc4:
-
:a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
ตามลุ้นต่อไป :m19:
-
:mc4: เอ้า เร่ เข้ามา เร่ เข้ามา
หนังสือปิดคดีรัก (Love Case) ภาคแรก ใกล้จะหมด 10 เล่มแรกแล้ว
เล่มละ 600 บาท ซื้อ 1 แถม 1 พิเศษ ฟรีค่าส่ง
โปรพิเศษ ซื้อคนแต่ง แถม คนโพสจ้า
ขอป๋มหนึ่งเล่มค้าบ
แต่ต้องแถมโน๊อาด้วยน๊า :m12:
เค้าป่าวเป็นของแถมนะหลานเอ๊ย
ที่สำคัญอ่ะ เค้ากินเก่งมาก อย่าเอาเค้าไปเลย เลี้ยงไม่ไหวหรอก 555
ใจแข็งจัง วันเสาร์ ไม่ยอมมาลงให้อ่านเนี่ย สงสัย ที่บ้าน ไฟฟ้ายังเข้าไปถึง
เพราะว่า มีแต่ ไฟราคะ เลย ต่อเน็ต บ่ได้
อ้อ ลืมไปเลย ดีใจด้วยนะคะ ที่เปลี่ยนสีตัวหนังสือได้แล้ว
ลองเพิ่มขนาดดูด้วยสิคะ ดูซิว่ายานวดได้ผลป่าว ... ... เฮ้ย เพิ่มขนาดตัวหนังสือ
เหอะๆๆ เห็นด้วยคับ ดูท่า ที่บ้านปี้นายน่าจะมีแต่ไฟราคะ เลยไม่มีไฟฟ้า
ส่วนเรื่องว่าเพิ่มขนาด ผมว่า...ยานวดคงไม่ช่วยอะไรหรอกคับ
:call: ทำใจๆ
-
แหะ ๆ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ
ส่วนมากจะเรียกคนที่โพส คนนี้ว่า คุณนาย
เพราะเห็นน้อง ๆ บางคนเรียก พี่นาย แต่ คิดว่าตัวเองแก่กว่า เลยเรียกว่า คุณนาย (ชอบอ่ะ เรียกแล้วเค้าแลดูดี)
แต่พอ ต่อว่า คุณคฑาวุธ หน่อย คุณนายก็ร้อนตัวแล้วก็บอกว่า ผมคนโพส คุณคฑาวุธ เป็นคนแต่ง
แล้วพอ เอาชวเลข ภาษาเขมรมาโชว์ (ช่างกล้า) คุณนาย ก็ว่า เขียนเอง พิมพ์เอง ยังอ่านไม่ออก
สรุปแล้ว เค้าก็ไหลไปเรื่อย อิอิ เป็นความสุขของคุณนายเค้า
เพราะว่าจริง ๆ แล้วไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ ก็ขำ ๆ กันไปตามเรื่องตามราว
อ้าว ... ไม่รู้จักกันหรอกเหรอครับ เห็นจิก ๆ กัด ๆ กันเป็นประจำ นึกว่าคุณโน๊อา กับน้องนาย มี sometime special หรือว่า something wrong กันซะอีกนะเนี่ย อิอิอิ
-
เหอะๆๆ เห็นด้วยคับ ดูท่า ที่บ้านปี้นายน่าจะมีแต่ไฟราคะ เลยไม่มีไฟฟ้า
ส่วนเรื่องว่าเพิ่มขนาด ผมว่า...ยานวดคงไม่ช่วยอะไรหรอกคับ
ตอนนี้ เสา น่าจะถึงแล้วล่ะ แต่ ว่า คุณนาย คงใช้ผิดวัตถุประสงค์ไปหรือเปล่าไม่แน่ใจนะ 555
แล้วก็ น้องเค้าว่า ยานวดคงไม่ช่วยอะไรอ่ะ 555 (ขำได้อีก)
อ้าว ... ไม่รู้จักกันหรอกเหรอครับ เห็นจิก ๆ กัด ๆ กันเป็นประจำ นึกว่าคุณโน๊อา กับน้องนาย มี sometime special หรือว่า something wrong กันซะอีกนะเนี่ย อิอิอิ
แหะ แหะ ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก เข้ามาอ่าน แล้วก็พูดคุยในสองเรื่องนี้แหล่ะ
ด้วยความหมั่นไส้ (เข้าใจว่า มีหลายคน) ก็เลย จิก ไป จิก มา
แต่ไม่มี Something About Love 1% (ใครได้ดูซีรีย์เกาหลีเรื่องนี้บ้าง พระเอกน่ารักเนาะ) แน่ๆ
เอ๊ะ ว่าแต่ว่า คุณkororo ถามอย่างนี้ มันชักจะยังไง ยังไงอยู่น้า ติดใจคุณนาย ใช่หรือเปล่า
-
คุณ katawoot คับ เมื่อคืน ตอน 22.50 ผมไปเดินแถวสวนลุมฯ ฝั่งวิทยุแล้ว หามะเจออะ อยากได้หนังสือ อุตส่าห์ไปเดินด้อมๆมองๆ ตามรถที่จอดอยู่ทุกคันแล้วนะ ก็ยังหามะเจอ สงสัยต้องสั่งแบบธรรมดาซะแล้วล่ะมั้ง ตัวจริงหายาก :seng2ped:
โทษดีครับ เมื่อคืนเดินเข้าไปในสวนลุมเพื่อหาข้อมูลมาเขียนนิยายเ่รื่องต่อไป แต่ว่าคราวหน้าถ้าจะไปก็โทรบอกก่อนนะ จะได้ช่วยกันเข้าไปหาข้อมูล
เหอะๆๆ เห็นด้วยคับ ดูท่า ที่บ้านปี้นายน่าจะมีแต่ไฟราคะ เลยไม่มีไฟฟ้า ส่วนเรื่องว่าเพิ่มขนาด ผมว่า...ยานวดคงไม่ช่วยอะไรหรอกคับ
ตอนนี้ เสา น่าจะถึงแล้วล่ะ แต่ ว่า คุณนาย คงใช้ผิดวัตถุประสงค์ไปหรือเปล่าไม่แน่ใจนะ 555
แล้วก็ น้องเค้าว่า ยานวดคงไม่ช่วยอะไรอ่ะ 555 (ขำได้อีก)
อ้าว ... ไม่รู้จักกันหรอกเหรอครับ เห็นจิก ๆ กัด ๆ กันเป็นประจำ นึกว่าคุณโน๊อา กับน้องนาย มี sometime special หรือว่า something wrong กันซะอีกนะเนี่ย อิอิอิ
แหะ แหะ ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก เข้ามาอ่าน แล้วก็พูดคุยในสองเรื่องนี้แหล่ะ
ด้วยความหมั่นไส้ (เข้าใจว่า มีหลายคน) ก็เลย จิก ไป จิก มา
แต่ไม่มี Something About Love 1% (ใครได้ดูซีรีย์เกาหลีเรื่องนี้บ้าง พระเอกน่ารักเนาะ) แน่ๆ
เอ๊ะ ว่าแต่ว่า คุณkororo ถามอย่างนี้ มันชักจะยังไง ยังไงอยู่น้า ติดใจคุณนาย ใช่หรือเปล่า
ไฟ้ฟ้าที่บ้านเข้าถึงแล้วครับ ไฟราคาไม่มีแล้วล่ะ มอดไปหมดแล้ว
ป.ล. หมั่นใ้ส้อะไรผู้เขียนได้ขนาดนี้น๊อ มีอยู่คนเดียวนี่ล่ะมั๊ง คนอื่นๆ เขาคงรักและเอ็นดูผมกันทุกคน ไม่เชื่อเหรอ อย่าไปถามใครเขานะ เดี๋ยวมีคนตอบ
-
ไฟ้ฟ้าที่บ้านเข้าถึงแล้วครับ ไฟราคาไม่มีแล้วล่ะ มอดไปหมดแล้ว
ป.ล. หมั่นใ้ส้อะไรผู้เขียนได้ขนาดนี้น๊อ มีอยู่คนเดียวนี่ล่ะมั๊ง คนอื่นๆ เขาคงรักและเอ็นดูผมกันทุกคน ไม่เชื่อเหรอ อย่าไปถามใครเขานะ เดี๋ยวมีคนตอบ
555 ไฟราคา มากะเสาขึ้นสนิมอ่ะดิ
-
อรุณสวาทครับ
บทที่ 19 ต่อครับ
...อา...เขาช่างปรารถนาอนุภาพนัก ไม่ใช่เพราะจะให้เป็นตัวแทนของคนในอดีต เขารู้ว่าอดีตก็คืออดีต นทีจากเขาไปแล้วไม่มีวันกลับ ชายหนุ่มอยู่ในส่วนลึกของหัวใจที่แบ่งเอาไว้สำหรับความทรงจำ แต่หัวใจเขายังโหยหาความรัก เขาเป็นมนุษย์ เขาอยู่โดยปราศจากความรักไม่ได้ แม้ตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่ารักอนุภาพ แต่รู้ว่า "ความชอบ" ที่เริ่มทวีคูณ จะทำให้เขา "รัก" ได้ไม่ยาก
อนุภาพถอนหายใจ ตามองประตูลิฟท์นิ่ง รอจนประตูลิฟท์เปิดออก สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินก้าวออกไปหยุดยืนอยู่ชั่วครู่หน้าลิฟท์ไม่ไกลจากห้องของอธิคมเท่าใดนัก
เขาตัดสินแล้ว สองวันที่แพร่เขาได้อยู่คนเดียวเงียบๆ ได้รวบรวมสติ และได้ไตร่ตรองและเห็นว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด
อาวุธไปพาเขาไปที่สอง อำเภอเล็กๆ ทางตอนเหนือของจังหวัดแพร่ เขาเห็นที่ดินของตัวเองที่ซื้อทิ้งเอาไว้ ทัศนียภาพสวยกว่าที่เขาเห็นในรูปภาพ อาวุธแปลกใจที่ทราบว่าเขาซื้อที่ดินจากนายหน้าโดยที่ไม่เคยมาดูให้เห็นกับตาด้วยซ้ำไป
...คุณนุโชดดีมากที่ได้ที่ดีๆ ผมดีใจด้วย...
เสียงนุ่มของอาวุธยังคงดังก้องในโสตประสาท ใบหน้าของอาวุธเรียบนิ่ง อนุภาพไม่แน่ใจนักว่าสารวัตรใหญ่พูดแฝงนัยอะไรหรือไม่ เขาขอให้อาวุธทิ้งเขาไว้ที่แพร่และกลับเชียงใหม่ อาวุธพาเขาไปส่งที่โรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ตลาด ทานข้าวกับเขาแล้วก็กลับ และบอกว่าจะส่งกระเป๋าของเขาตามกลับกรุงเทพฯ
...คุณนุครับ คิดให้ดีนะครับ เลือกสิ่งที่ดี ทางออกที่ดีที่สุด...อาวุธเตือน
...เขาเลือกแล้ว นี่คือทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เขาต้องการเวลาอีกซักหน่อย อธิคมก็ต้องการเวลาอีกซักหน่อย...
...ขอเวลาอีกนิดนะสารวัตร เวลาสำหรับเราทั้งสองคน...
อนุภาพเดินเข้าไปในห้องชุดของอธิคมช้าๆ ในห้องเงียบสงบ สิ่งของวางระเกะระกะ แต่ไม่เลอะเทอะจนรับไม่ได้
...หากไม่มีเขา ใครจะดูแลอธิคม คนๆ นี้ทานข้าวจุยังกับอะไรดี หาของก็ไม่เคยเจอ ชอบลืมโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ที่โซฟาเป็นประจำ แล้วยังนอนเปลือยตากแอร์เย็นๆ อีก...
อนุภาพมองไปด้านซ้ายของห้องนั่งเล่น เห็นร่างสูงใหญ่ของธงรบกำลังยืนก้มหน้าอยู่ที่อ่างล้างจาน ท่าทางเก้งก้างกำลังพยายายามจัดการกับถ้วยชามกองใหญ่
...ธงรบไงล่ะจะดูแลอธิคม เพื่อนรักเพื่อนซี้กัน คงดูแลกันได้ เลอะเทอะกันไปบ้างแต่ก็คงไม่หนักหนา เรื่องที่เกิดขึ้นที่กระบี่ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด ตั้มก็อธิบายให้เขาฟังแล้ว พี่บั๊ดก็ยืนยันว่าเรื่องจริง...
ธงรบทำเสียงดังก๊องแก๊งที่อ่างล้างจาน แต่พลันอุทานเสียงดัง
"เฮ่ยแตก ชิบหาย" ธงรบเตะเคาท์เตอร์ เมื่อทำแก้วที่อยู่ในมือแตกตังเพล้ง นายตำรวจหันซ้ายหันขวาเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็ต้องชะงัก ตาค้าง เมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"โอ๊ะคุณนุ มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ธงรบยิ้มแหยๆ หากรู้สึกดีใจวาบขึ้นมาทันที
"คุณนุครับ ผมขอโทษ คือว่าเรื่องนั้นผมอธิบายได้ เชื่อผมนะครับ ไอ้คมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมผิดเอง แย่เอง คือว่าผม..." ธงรบรีบอธิบาย
"ผมรู้แล้วครับ ตั้มเล่าให้ฟังแล้ว" อนุภาพแทรก ตอนที่เข้าซื้อตั๋วเครื่องบินผ่านทางอินเทอร์เน็ต เข้าเรียกดูอีเมล์ และเห็นว่ามีข้อความส่งมาจากตั้มจึงเรียกขึ้นมาอ่าน ตั้มอธิบายเรื่องราวความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นที่กระบี่ อนุภาพจึงโทรศัพท์กลับไปหาชายหนุ่มและคุยกับตั้มและสมบัติอยู่นานพอสมควร แต่ก็กำชับทั้งสองไม่ให้บอกใครว่าวันนี้เขาจะกลับกรุงเทพฯ
"เล่าได้ไง ผมเล่าให้ฟังอีกรอบนะ จะได้รู้ว่าเรื่องตรงกันทุกอย่างเป๊ะ จะได้ไม่เข้าใจผิดว่าไม่ได้โกหก"
"โธ่ผู้กอง ไม่โกหกก็ไม่โกหกสิครับ" อนุภาพยิ้มเศร้าๆ แล้วหันไปมองประตูห้องนอนของอธิคม
"สารวัตรครับ ผมได้เป็นพันตำรวจตรีแล้ว เมื่อวานนี้เอง เมื่อคืนนี้เลยมาฉลองกับไอ้คมในห้องนี้ล่ะ ไม่ได้ไปไหน แล้วก็เลยต้องมาล้างจานฉลองเลื่อนยศอยู่นี่ไง" ธงรบอธิบาย
"ยินดีด้วยครับ" อนุภาพยิ้มให้บางๆ แล้วหันไปมองประตูห้องนอนของสารวัตรอีกคน
"นอนอยู่ครับ ไอ้นี่ชอบนอนตื่นสาย ผมเช็ดตัวให้มันแล้วล่ะ หอมกรุ่นรับรองว่าไม่เห็นกลิ่น..." ธงรบรีบหุบปากเพราะรู้สึกว่าตัวเองชักจะพูดมากเกินไป สารวัตรคนใหม่เดินนำอนุภาพไปที่ประตูห้องนอนของเพื่อนรัก มือจับลูกบิดเตรียมเปิดประตูให้ แต่อนุภาพเอื้อมมือมาแตะแขนของเพื่อนที่แสนดีของอธิคมแล้วพูดเสียงเบาว่า
"สารวัตรครับ ขอผมคุยกับสารวัตรอธิคมนะครับ สารวัตรไม่ต้องรู้สึกผิดหรืออะไร ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมได้คิดมาหลายวันแล้ว ไตร่ตรองมาอย่างถ่องแท้ สารวัตรไม่ต้องห่วง ผมมีทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งสองคน"
...ทางออกที่ดีที่สุด นี่ดีที่สุดแล้วหรือ มั่นใจมากขนาดนั้นเชียวหรือ...
เสียงในหัวของอนุภาพถามขึ้น ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาได้คิดแล้ว และตัดสินใจมาเรียบร้อย และบอกกับตัวเองว่าจะไม่เปลี่ยนใจ อธิคมต้องได้รับบทเรียนบ้าง เขาก็ต้องได้รับบทเรียนบ้าง เขาบอกตัวเองว่านี่คือบทเรียนของชีวิตคู่...
"ได้ครับ ผมจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ จะล้างถ้วยให้เสร็จ" ธงรบชี้นิ้วไปที่ครัว แต่อนุภาพขัดขึ้น บอกว่าไม่เป็นไร เขาจะทำให้เอง แล้วชายหนุ่มก็เปิดประตูห้องนอนของอธิคม ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไป
ธงรบหันหลังกลับ เดินไปคว้าโทรศัพท์หาอาทิตย์เพราะรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายบางอย่างที่เห็นในสายตาเรียบนิ่งของอนุภาพ
อนุภาพดูสงบเยือกเย็นจนเขารู้สึกหวาดหวั่นว่าเวลาที่ชายหนุ่มหายไปหลายวันเพื่อคิดและไตร่ตรองอย่างถ่องแท้นั้น ผลลัพท์จะออกมาแบบที่อธิคมไม่เห็นด้วย แบบที่อธิคมคร่ำครวญว่ากลัวอนุภาพจะเห็นออกบัวเป็นกงจักร เห็นชอบเป็นผิด เห็นแกงจืดอร่อยกว่าต้มยำ เห็นหน้าจืดชืดหล่อกว่าหน้าคมเข้ม เห็นอะไรต่ออะไรที่ไม่ได้เห็นพันตำรวจตรีอธิคมผู้เต็มไปด้วยรักแท้...
"อาทิตย์จ๋า คุณนุมาข้างบนแล้ว ทำไมอาทิตย์ไม่กริ๊งกร้างมาเตือนก่อนล่ะ อุตส่าห์ขอให้ดูต้นทาง" ธงรบพูดตื่น เดินตรงไปที่ประตูห้องชุดของอธิคมทั้งที่อยากจะรออยู่ในห้องนั่งเล่น เขาชวนอาทิตย์ไปทานข้าวด้วยกัน และขอร้องให้แวะดูอธิคมที่นอนเมามายไม่ได้สติอยู่ที่คอนโด และเพราะต้องการจัดการอะไรต่างๆ ในบ้านอธิคมให้เรียบร้อย อาทิตย์ขอรออยู่ล๊อบบี้ ไม่ยอมขึ้นไปบนห้องด้วยกัน
"ผมเห็นพี่นุตอนเดินเข้าไปในลิฟท์แล้ว เรียกไม่ทัน" อาทิตย์บอกเสียงเรียบ
"งั้นอาทิตย์รีบโทรไปบอกพี่บั้ด"
"ผมโทรไปแล้ว พี่บั้ดกำลังมา" อาทิตย์กล่าวเสียงเรียบเช่นเคย แล้วบอกให้ธงรบลงมาข้างล่าง
"แล้วสองคนนี่ล่ะ" ธงรบทักท้วง
"ผู้กองครับ ลงมาเถอะ ให้พี่นุกับสารวัตรคุยกัน"
"มันจะคุยได้ยังไง ไอ้คมมันหมดสภาพแบบนั้น" ธงรบส่ายหน้า
"เดี๋ยวก็หายเมา" อาทิตย์พูดสั้นๆ แล้ววางสายไปเฉยๆ ธงรบทำปากขมุบขมิบใส่โทรศัพท์ พลางนึกภาพใบหน้าบึ้งๆ ของตี๋หนุ่มที่ชักทำเสียงห้วนๆ กับเขาบ่อยขึ้นทุกวัน อาทิตย์ละสามวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์
ตั้งแต่กลับมาจากกระบี่ ธงรบโชคดี อาทิตย์เปลี่ยนเคอร์ฟิว "ห้ามตื้อ" เป็นจันทร์ อังคาร พุธ แล้วให้เขาไปเจอได้ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ซึ่งสะดวกกว่าเมื่อก่อน เพราะวันสุดสัปดาห์ เขารู้สึกว่าอาทิตย์เริ่มใจอ่อน แต่ก็ดูดุขึ้นกว่าเดิม
อธิคมบอกว่าอาทิตย์ท่าทางขี้หึงมาก ระวังตัวไว้ให้ดี ส่วนเขาก็บอกว่า อนุภาพก็ขี้หึงเหมือนกัน แต่แสดงออกแบบเรียบๆ
ธงรบเปิดประตูออกจากห้อง ลงไปสมทบกับอาทิตย์ที่รออยู่ที่ล๊อบบี้คอนโด อดห่วงเพื่อนไม่ได้ ในใจได้แต่หวังว่าสมบัติคงจะมาถึงโดยเร็วเพื่อนช่วยกันอีกแรง
...อาทิตย์นี่เก่งไม่ใช่เล่น คิดได้อย่างที่เขาคิด รู้ใจไปหมด ลำพังจะให้เขาช่วยพูดเขาก็คงไม่ไหว หากอนุภาพเกิดทำอะไรกับอธิคมอย่างที่เขาและกองเชียร์อีกหลายคนหวั่นใจ สมบัติก็คงจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยพูดช่วยคุย...
...ที่จริงอยากตามตฤณอีกคน แต่ก็ไม่กล้า...คนอะไรหน้าดุ...
ธงรบรีบเร่งฝีเท้าตรงไปยังลิฟท์ ความรู้สึกที่มีต่ออาทิตย์เริ่มเข้มข้นทุกขณะ ยิ่งได้เห็นสถานการณ์ของอธิคมกับอนุภาพ ยิ่งทำให้เขาตระหนักถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขาทีละน้อย บางอย่างที่มีอาทิตย์เป็นส่วนสำคัญในนั้น
อธิคมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเช่นเคย ผ้าห่มคลุมถึงกลางแผ่นหลัง แป้งโรยตัวสีขาวทาเต็มซอกคออย่างเลอะๆ ฝีมือของธงรบ
อนุภาพนั่งลงข้างเตียง มองนายตำรวจหนุ่มร่างใหญ่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากร่างช้าๆ อธิคมสวมกางเกงบ๊อกเซอร์สีน้ำตาลเข้มที่เขาซื้อให้ ไม่ได้เปลือยกายอย่างที่คิดจึงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างอธิคมเช่นเดิม แล้วหันหน้าไปมองรูปภาพของเขากับอธิคมในกรอบที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
รอยยิ้มกว้าของอธิคมช่งสดใสนัก ในภาพเขาอมยิ้ม สวนเสื้อสีขาวกุ๊นรอบคอสีแดงเหลือดหมูที่อธิคมซื้อให้ แล้วบอกว่าสมมุตให้เป็นเสื้อยืดตำรวจ
"แฟนตำรวจก็ใส่เสื้อเหมือนตำรวจ" อธิคมบอก ก่อนจะหันไปสั่งให้ธงรบถ่ายรูป
คืนนั้น งานวันเกิดครบ 35 ปีของอธิคม
คืนนั้น อาวุธก็มางานและเกิดเขม่นกับอธิคมท่าไหนไม่รู้ ธงรบหน้าตื่นดึงมือเขาออกไปห้ามมวย
คืนนั้น คือที่ย้ำกับอธิคมว่าเขารักอธิคมมาก และสิ่งเดียวที่เขาอยากได้คือรักแท้และรักเดียว เขาจะทนไม่ได้หากเห็นว่าอธิคแบ่งใจให้คนอื่น หรือแม้แต่ "กาย" เพียงชั่วครั้งชั่วคราว
...แล้วใจเขาตอนนี้ล่ะ...
อนุภาพรู้สึกถึงก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ ที่ได้คิดไตร่ตรองมาแล้วหลายวัน เริ่มสับสนอีกแล้ว
...สามเดือนสำหรับอธิคมยุติธรรมแล้วหรือ...
...เขาให้เวลาอธิคมสามเดือน...
...เขาขอเวลาอธิคมสามเดือน...
...สามเดือนที่จะต่างคนต่างอยู่เพื่อค้นหาตัวเองว่าขาดอีกฝ่ายไม่ได้จริงๆ...
...หรือสามเดือนที่ว่านี่เพื่อตัวเขาเองคนเดียว?...
อธิคมขยับพลิกใบหน้าหันมาทางด้านที่อนุภาพนั่งอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มดูซีดเซียวเล็กน้อย ไรหนวดครึ้มเพราะไม่ได้โกน ใบหน้าหล่อร้ายกาจที่ใครต่อใครหลงไหล รวมถึงเจ้าตัวเองตอนนี้ดูสงบนิ่ง เหมือนกับเด็กหนุ่มซื่อๆ ที่กำลังนิทราอยู่อย่างสุขสบาย
...
ขอไปทานข้าวก่อนนะ
-
:oo1:เสียบคุณนาย 1 ที
คุณนุกะจะเชือด เชือดนิ่มๆ o18
-
:serius2: กลัวใจคุณนุจริงงงงงง แต่กลัวใจคนแต่งมากกว่านะ ขอร้องงงงงงงง
-
สารวัตรคะ ถึงคิวกระอักเลือดของแท้ จองศาลาวัดเลยมั๊ย
ห่างเพื่อให้ต่างคนต่างคิด ต่างเคลียร์ความรู้สึกของตัวเอง
คุณนุของผู้กองเอาจริงขึ้นมาแล้ว ผู้กองจะมีปัญญาโอดครวญเรียกร้องความเป็นธรรมอะไรมั๊ยเนี่ย
นี่คุณนุแค่คิดว่าให้แยกกันซักพักนะเนี่ย แสดงว่าคิดแล้วคิดอีกอยู่นาน แต่กัวใจคุณนุจัง ม่ายยยยยยยยยย
-
ตามสบายเลยละกัน
ถ้าคิดว่าทำแล้วสบายใจ :m17:
-
เรื่องนี้ก็ยัง
สั้นนะ
:เฮ้อ:
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
ทานข้าวอิ่มยังครับบบบบ
ถ้าอิ่มเเล้วมาต่อเลยน่ะครับบบบบ
อิอิอิิ.......
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอกันตอนไหน
บอกมาเลยดีกว่า
เหอๆๆๆๆ
:serius2:
-
กินานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน จัง
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
สั้นๆ ขยันโพสครับ
อธิคมขยับพลิกใบหน้าหันมาทางด้านที่อนุภาพนั่งอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มดูซีดเซียวเล็กน้อย ไรหนวดครึ้มเพราะไม่ได้โกน ใบหน้าหล่อร้ายกาจที่ใครต่อใครหลงไหล รวมถึงเจ้าตัวเองตอนนี้ดูสงบนิ่ง เหมือนกับเด็กหนุ่มซื่อๆ ที่กำลังนิทราอยู่อย่างสุขสบาย
"คุณนุ" เสียงอธิคมครางเบาๆ ขัดจังหวัดความคิดของอนุภาพ "คุณนุจริงๆ ด้วย"
อธิคมยื่นมือมาคว้าคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง อนุภาพเอื้อมมือไปจับมือของนายตำรวจเอาไว้แล้วพูดว่า "สารวัตร ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"
อธิคมหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง อาการเมาค้างสร่างขึ้นทันใด นายตำรวจยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วขยับตัวเข้ามาจะโอบตัวของคนรัก หากอีกฝ่ายเบี่ยงตัวออกแล้วบอกให้เดินออกไปคุยกันข้างนอก
...คุยบนเตียง ไม่ใว้ใจอธิคม ไม่ใว้ใจตัวเอง...
อธิคมรู้สึกหัวหมุน แม้ก้าวลงเตียงแล้วลุกขึ้นยืนช้าๆ ก็ยังทรงตัวไม่ค่อยได้ อธิคมจึงยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วเดินโซเซตามอนุภาพออกไปนอกห้องนอน
นายตำรวจหนุ่มหยีตา นอกห้องสว่างช้าเพราะม่านหน้าต่างรูดเปิด ปล่อยให้แสงจากภายนอกส่องเข้ามาเต็มที่
อนุภาพยื่นแก้วน้ำให้แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะอาหาร คอยอธิคมให้ตามมานั่ง
อธิคมลกาเก้าอี้ตัวใกล้กับเข้าใกล้ชิดอนุภาพแล้วทรุดตัวลงนั่งช้าๆ ปากเริ่มอธิคมวาอนุภาพเข้าใจผิดเรื่องที่กระบี่ ชายหนุ่มคนนั้นเป็นเด็กของธงรบ ขึ้นมาหาธงรบที่ห้องและเมามายมาก
"พอผมเปิดประตู เขาก็โถมเข้ามากอดผมเป็นพัลวัน ผมพยายามปัดป้อง แต่เขาก็ไม่ยอกห่อง บอกว่าถึงไม่ใช่ธงรบ เขาก็ไม่แคร์ แล้วก็ลากผมเข้าห้องนอนท่าเดียว ผมก็มึนๆ ไหนจะกุมปมผ้าเช็ดตัวที่กำลังหลุด ไหนจะสลึมสะลือ ไหนจะเบลอๆ เพราะฤทธิ์เหล้า คนนั้นกับผมไม่เคยรู้จักกันเลยนะ ชื่อก็ไม่รู้จัก"
"สารวัตรครับ ผมรู้แล้ว" อนุภาพปล่อยให้อธิคมอธิคมไปชั่วครู่แล้วจึงแทรกเสียงนุ่มๆ "แล้วสารวัตรลองคิดดูไหมครับว่า หากมันไม่ใช่เพนท์เฮาส์ที่อยู่กับหลายคน หากเป็นห้องเดี่ยวๆ และสารวัตรเมามากกว่านั้น และคนนั้น สมมุติว่าเป็นนิตินัย เป็นศรุต หรือเป็นกษิดิษฐ์ที่ไม่ใช่เด็กๆ ของผู้กองธงรบ หรืออาจจะใช่ด้วย และผมไม่ได้เข้าไปในห้อง พี่บั้ดไม่ได้โทรศัพท์เข้าไปพอดี..."
"โธ่คุณนุ เป็นใครผมก็ไม่" อธิคามแย้ง แต่ก็ต้องหยุดเพราะความเป็นจริง ที่อนุภาพพูดก็อาจจะถูก พูดไปก็จะกลายเป็นว่าเขาพยายามแก้ตัว
"คุณนุครับ มันเป็นอุบัติเหต เรื่องไม่คาดฝัน คราวต่อไปผมจะระวังมากกว่านี้"
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง พยายามควบคุมตัวเองเต็มที่ "สารวัตรคิดยังไงกับความสัมพันธ์ของเขา"
"เราก็รักสิครับ" อธิคมกุมมืออนุภาพที่วางอยู่บนโต๊ะ โน้มตัวเข้ามาใกล้ "อย่าถามผมแบบนี้สิ ผมรักคุณนุคนเดียว คุณนุก็รักผมใช่ไม๊"
อนุภาพพยักหน้า ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "บางทีเราอาจยังไม่พร้อม"
"พร้อมสิ ทำไมจะไม่พร้อม ผมพร้อมมาตั้งนานแล้ว อย่าพูดแบบนี้สิ" อธิคมรีบแทรก ไม่อยากให้อนุภาพพูดอะไรมากกว่านี้
"ผมอาจไม่มั่นคงมากพอ ไม่หนักแน่นพอที่จะสู้กับอะไรๆ ที่เกิดขึ้น แค่เห็นอะไรแค่นั้น ผมก็เสียใจเตลิดไป อีกหน่อยสารวัตรอาจจะทนความขี้น้อยใจผมไม่ได้" อนุภาพเริ่มน้ำตาซึมเมื่อกำลังใกล้จะพูดถึงบทสรุปที่เตรียมมา
"คุณนุ โธ่ ผมจะง้อคุณตลอด ไม่ว่าใครผิดใครถูกผมก็จะง้อ" อธิคมคร่ำครวญ เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อนุภาพกำลังเกริ่น
อนุภาพเงยหน้า พยายามให้น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมาไหลย้อนกลับไป
"บางที มันอาจถึงเวลาแล้ว"
"คุณนุ"
...ถึงเวลาอะไร...
อธิคมกลั้นหายใจ
*******************
จบบทที่ 19 ครับ
เอ่อ ไม่ได้จงใจแกล้งนะครับ แต่ว่าพิพม์ถึงแค่นี้จริงๆ ไม่เชื่อจะสแกนสมุดที่เขียนต่อหลังจากนี้ให้ดู แต่ว่าตอนนี้ต้องรีบไปดูหนังแล้วๆๆๆ มีนัดดูหนัง
ขอบคุณทุกท่านที่เมตตาคฑาวุธนะครับ
ป.ล. คฑาวุธกับ นาย เป็นคน(ละ)คนเดียวกันครับ
สองคนในร่างเดียว เวลาบ๊องๆ ก็เป็น นาย เวลาน่าถีบก็เป็นคฑาวุธ
รักใครชอบใครก็จับจองได้นะคร้าบบ
:bye2:
-
:z3: :z3: :z3:
กลัวแทนสารวัตรนะเนี่ย คุณนุนิ่งแปลกๆงี้
เด๊วเกิดเรื่องอีก แล้วสามเดือนนี่ ไม่ถึงกลับขาดใจตายเลยหรอ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:m15: :o12:
คุณนุ อย่าทำแบบนี้เลย
สงสารสารวัตรอ่า
รักคุนนุขนาดนี้
ยังไม่พออีกหรือ???? :sad4:
เศร้า
สามเดือน เป็น สามวิ พอได้ป่ะ
พอทน
สามเดือน
ทนไม่ได้
งั้นก็เป็นสามเดือน สามบรรทัด
เหอๆๆๆๆ
หรือไม่ก็ เอา อาทิตย์กะธงรบมาคั่นความเศร้าก่อนก็ดีนะ :z1:
-
:monkeysad:
3 เดือนเลยเหรอ...น่าสงสารสารวัตรอ่ะ :sad11:
แต่ก็เป็นบทเรียนนะครับว่าจะต้องรู้จักระวังตัวมากกว่านี้ :angry2: 555
แล้วก็อีตาธง ก็ต้องรู้จักรักษาเนื้อรักษาตัวบ้างนะ เดี๊ยะๆๆ ยุให้ตี๋น้อยเฉือนเลย o18
ปล. ป้าโน๊อา :haun5: ที่ว่าปี้นายแกใช้เสาไฟฟ้าไม่ถูกวิธีเนี่ย หมายถึงรูที่ช่างเอาไว้ปีนขึ้นซ่อมสายรึป่าวน๊อ อืม...ว่าแต่ ปี้นายแกเอาไปใช้ทำอารายน๊อ รูออกจะเล็กอิ่ๆ
ปล.2 คาดว่าจากการโพสท์รอบนี้ เราจะมีคนเคืองอยู่ 2 คน เหอะๆๆๆ
ป่วนแล้วก็ไป :oni1:
-
555 ขอขำ คุณนายเล็กสั้นขยันซอย ก่อน
นี่นี่ หนู sasi ระวังนะ จากที่เราจะไปดักตีหัวเค้าอ่ะ จะกลายเป็น เค้ามาดักตีหัวเราแทน
ปล. เรียกป้าเลยเหรอเนี่ย ไปแอบดูอะไร อะไร ของเค้ามาแน่เลยอ่ะ
-
คุณนุ อย่าทำแบบนี้เลย สงสารสารวัตรอ่า
รักคุณนุขนาดนี้ ยังไม่พออีกหรือ????
เศร้า สามเดือน เป็น สามวิ พอได้ป่ะ
พอทน สามเดือน ทนไม่ได้
งั้นก็เป็นสามเดือน สามบรรทัดเหอๆๆๆๆ
หรือไม่ก็ เอา อาทิตย์กะธงรบมาคั่นความเศร้าก่อนก็ดีนะ
อนุมัติหรือเปล่าคะคุณนาย
ปล. ขออณุญาติ คุณMIkz_hotaru ย่อข้อความแล้วก็ลบ emo ออกนะคะ ช่วยเล้าประหยัดที่อ่ะค่ะ
-
บทเรียนอีกบทของอดีตคนเคยเจ้าชู้
ต้องทำใจนะคะท่านสารวัตรใหญ่่่่่่ อดีตเปลี่ยนไม่ได้ แต่ว่าเราสามารถไปจัดการเด็กๆในสังกัดไม่ให้มาสร้างปัญหา หรือกวนใจกับคนของเรา ณ ปัจจุบันและที่กำัลังจะเป็นอนาคตของเราได้ ถ้าคุณนุยอมอ่ะนะคะ
สงสารนะ แต่ก็สงสารคุณนุมากกว่า :กอด1: :กอด1: :กอด1:คุณนุ
-
เฮ้อ...รักก็รักแต่เจอแบบนี้บ่อยๆก็เข้าใจคุณนุนะ ต้องมีจิตตกกันบ้างล่ะ
แต่ยังไงก็ไม่ยอมให้เลิกนะ ไม่ยอมมมม :m31:
-
สงสัยคุณนุจะขอเวลา 3 เดือน เพื่อหากิ๊กใหม่แหงๆ
คนเจ้าชู้มันก็เร้าใจดีอ่ะนะ แต่เร้าใจไปทั่วนี่มันก็ไม่ไหว
อธิคม สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่สมน้ำหน้ามากกว่า
อนุภาพ สงสารอยู่หรอกที่มีแฟนเจ้าชู้ แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าคุณนุสามารถจะหนีไปมีกิ๊กใหม่ได้ตลอดเวลา
ยังไงก็ดูจะไปไม่รอดอ่ะคู่นี้ ถ้าเป็นชีวิตคนจริงๆ ก็คงไม่มีความสุขหรอก ต่างคนต่างไม่มั่นคงทั้งคู่ เลิกกันไปเถอะ คนเขียนก็เลิกเขียนซะ คนอ่านจะได้เลิกอ่าน o22
ง่ะ ไม่ใช่ล่ะ พล่ามมากไปแล้วตรู นอยด์อิ๊บอ๋าย ทำข้อสอบไม่ได้ เซ็ง
-
555 ขอขำ คุณนายเล็กสั้นขยันซอย ก่อน
นี่นี่ หนู sasi ระวังนะ จากที่เราจะไปดักตีหัวเค้าอ่ะ จะกลายเป็น เค้ามาดักตีหัวเราแทน
ปล. เรียกป้าเลยเหรอเนี่ย ไปแอบดูอะไร อะไร ของเค้ามาแน่เลยอ่ะ
ป่าวนะคับ ไม่ได้ไปแอบอ่านอะไรเลย ก็บังเอิญเห็นคุณโน๊อาออกตัวว่าสูงวัย เอ๊ย อาวุโส...อืม...เอาเป็นว่า อายุมากกว่าปี้นายไง นู๋ sasi ก๊อเลยเห็นว่าควรจะให้เกียรติ ก็เลยสถาปนาเป็นป้าไง
ส่วนเรื่องว่าดักตีหัวผมอ่ะนะ เหอะๆๆ ยากส์ อยู่ไกลกันจะตาย อีกอย่างนะ ใครมองตาแป๋วๆ :impress: ของผมก็ทำร้ายผมไม่ลงหรอก อิ่ๆ
ปล. 2 คนในร่างเดียว นี่ นี่ นี่ ปี้นายโดนปอบผีฟ้าสิงอ่ะดิ่ โว๊ o22
-
ลุ้นคู้ธรงรบกะอาทิตย์ดีกว่า
-
ค้าง เครียดดดดดดด อ้อนคุณ katawoot น่าจะไม่มีประโยชน์
งั้น พี่ นาย ค้าบบบบบบ รีบมาลงต่อคับ สงสารเด็กน้อยๆ ที่รออ่านอย่างกระวนกระวายคนนี้ด้วย :call:
แล้วก็ เรื่องวันศุกร์ ไม่เป็นไรคับ
แต่ ให้โทรไปนัดก่อนได้จริงเปล่า เพราะศุกร์นี้ จะไปเที่ยว 70's ผมจะได้เดินไปเอาหนังสือจากคุณ katawoot ก่อนอะคับ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
กรีสสสสสสสสสสสส
สามเดือนนานไปมั้ยคุณนุ
สามวันพอแล้วววววววววววว
:serius2:
-
โห... ขยันสั้นกันจริงๆๆๆสั้นมากมาย :serius2:
ไปดูหนังให้มีความสุขนะ........แล้วก็รีบมาต่อนะค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ม่าย ม่าย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
Oh No No
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
งื้ออออ....อย่าขอเลิกน้า.....>___<
คุณนุอ่า.... :sad4:
-
:beat:แบบนี้ต้องจับคุณนุมาตบแล้วจูบให้ได้สติกลับมา คนที่ใช่ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ลืมเรื่องธนาภพแล้วหรือครับคุณนุ สุดท้ายจะปล่อยให้คนที่เรารักและรักเราจากไปอีกคนหรือ :o8:
-
ผลของกรรมที่ไม่ได้ก่อ แต่มันเป็นเศษของกรรมที่เคยกระทำ
แต่ว่าไอ้ที่คุณนุคิดไว้ แล้วไอ้ช่วงเวลานั้นจะมีใครมาแทรกหรือเปล่าละ
ไอ้พี่นาย ช่วยตอบที ว่อง ๆ ด้วยนะ ไม่งั้น ..... ไม่มีอะไรแค่คิดเล่น ๆ
+1 ให้พี่นายแล้วกัน
-
บรื๊อ......ชักไม่อยากเข้ามาอ่านแล๋ว :m29:
มีคนคนเดียวแต่สองร่างเป็นคนเขียนอ่ะ :call:
อ่านจบแล้วซิ่งออกไปสุดชีวิต :5779:
แฮ่.........แล้วจาย่องมาอ่านต่อค้าบ :m7:
-
อย่าทำแบบนี้เลยนุ เดี๋ยวจะเจ็บกันทั้ง 2 คนเปล่าๆ
:sad4:
พี่นายรีบมาต่อนะคับ
ช่วงนี้ลุ้นจนปวดหลังไปหมดละ (ตัวโก่ง)........... มุกไรแกฟระ
:m29:
-
:serius2:..............................................ค้าง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เลิกๆๆๆๆๆ
เลิกไปแล้ว
ผมรอเสียบอยู่
:laugh: :laugh:
-
มันคือความเข้าใจผิด คุณนุ ก็รู้
ทำไมต้องทำโทษสารวัตรด้วย
ไม่เข้าใจจริงๆ :m15: :m15:
-
:serius2: scan มาเลยนะพี่นาย แน่จิงเอามาดูเลย
คนขี้แกล้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณนุจ๋า จาก 3 เดือน เหลือ3 ชั่วโมงได้ป่ะ
3 เดือน มันนานเกินไปนะ มากมายไปไหมเนี่ย :serius2: :z3:
-
ค้างสุดๆๆๆ :serius2:
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:o12: :o12: :pighaun: :pighaun: :z3: :z3:
-
พี่นาย ตอนนี้กินใจมากๆ เลยครับ .. อ่านแล้วเห็นภาพตาม รู้สึกได้ถึงอารมณ์ทั้งสองคนเลยอ่ะคับ ....สุดยอด
-
มาต่อกันกับบทที่ 21 นะครับ
เศร้าไปนิด อ่านกันชิลๆ
21
อธิคมอึ้ง ที่เคยเป็นคนเจ้าคารมตอนนี้พูดไม่ออก ฤทธิเหล้าที่ยังไม่สร่างทำให้สมองของเขาคิดอะไรได้ช้ากว่าที่เคย
"คุณนุครับ อย่าพูดอย่างนี้สิครับ" อธิคมเว้าวอน แววตาของอนุภาพทำให้ใจของเขาสั่นหวิว หลังม่านน้ำตาบางๆ ในดวงตาของชายหนุ่มมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ที่ดูช่างเปราะบางเหลือเกิน เขากลัวว่าอะไรก็ตามที่ยังคงร้อยรัดอนุภาพอยู่จะขาดผึงลงในไม่ช้า
"เราน่าจะถอยกันคนละก้าว"
"ทำไมต้องถอย เราต้องเดินไปข้างหน้าด้วยกันสิ" อธิคมไม่เห็นด้วย "คุณนุ อย่ามาพูดแบบนี้นะ ผมไม่อยากฟัง"
อธิคมครางเสียงแผ่ว มือที่เกาะกุมมือของอนุภาพกระชับแน่นขึ้น อยากดึงชายหนุ่มเข้ามากอด
"แต่จะเป็นการดีกว่า ถ้าเราได้ใช้เวลาคิดและไตร่ตรองว่าอยากให้ความสัมพันธ์ของเราออกมายังไง"
"คุณนุ เราเป็นแฟนกัน ผมรักคุณนุ คุณนุรักผม แค่นี้ก็พอแล้ว หายงอนเถอะนะ จะทำโทษอะไร ทำโทษยังไงผมก็ได้ ให้นอนนอกห้องทุกคืนเป็นเวลาสิบวันผมก็ยอม ให้ผมหาข้าวเย็นกินเอ็งผมก็ไม่บ่น แต่อย่าให้ถอยกันคนละก้าวเลย" อธิคมอ้อนวอนเสียงพร่า ไม่เคยเลยในชีวิตที่คิดว่าตัวเองจะมาเว้าวอนคนรัก
...ในอดีตที่ผ่านมามีแต่ปฏิเสธคนอื่น นี่กรรมกำลังตามสนองเขาหรืออย่างไร ทำไมเขาโดนสวรรค์ลงโทษเร็วนัก รอไปชาติหน้าไม่ได้หรือ...
"สารวัตรครับ นี่เป็นเวลาที่จะได้พิสูจน์กันแล้ว ผมอยากให้สารวัตรใช้เวลาไตร่ตรองดู"
...ว่านี่คือสิ่งที่เราสองคนต้องการจริงๆ หรือไม่...เสียงอนุภาพแผ่วเบา หายไปในลำคอ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงกระซิบของตัวเองในส่วนลึกของหัวใจ
...พิสูจน์เขา หรือพิสูจน์อธิคมกันแน่...
...สับสนเหลือเกิน อุตส่าห์ตัดสินใจมาแล้ว แต่เห็นดวงตาเว้าวอนของอธิคม ทำไมใจเขาสั่นไหวเช่นนี้...
แม้ลึกๆ อนุภาพจะรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง หากความอ่อนแอของเขาก็มีมากจนไม่อยากที่จะพยายามเอาชนะมันอีกแล้ว
ทั้งที่คิดมาแล้วอย่างดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอธิคม กายใกล้ชิดกันขนาดนี้ อนุภาพกลับรู้สึกสับสน ไตร่ตรองเพียงใดก็ไม่สามารถหาบทสรุปให้ตัวเองอย่างถ่องแท้ได้
ใจหนึ่งเขาเชื่อว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้แล้ว และมีเขาเพียงคนเดียว แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า อธิคมก็ยังเป็นอธิคมคนเดิม แม้ไม่แสดงว่าเจ้าชู้แอบนอกใจหรือไปมีคนอื่น แต่ก็ยังหว่านเสน่ห์อยู่ การทำท่าทางยิ้มๆ หรือรู้สึกภูมิใจที่มีคนมาชอบ หรือที่อดีตคนเก่าๆ ลืมเขาไม่ลงและยังอาลัยอาวรณ์ตัวเองอยู่ ทำให้อนุภาพคิดว่า อธิคมก็ยังเจ้าชู้เหมือนเดิม เพียงแต่รูปแบบแตกต่างออกไป อธิคมไม่ได้เล่นด้วย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเดียดฉันท์
...แล้วแบบนี้มันเรียกอะไรกัน...
ความเข้าใจผิดครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกิดขึ้นนั้น อธิคมบอกว่าเป็นความโชคร้ายของตัวเอง แต่เขาบอกว่าเป็นความโชคดีของอธิคมต่างหาก แต่อีกนานเท่าไหร่ที่อธิคมจะไม่โชคดีแบบนี้ อีกนานเท่าไหร่ที่อธิคมจะไม่เผลอไผลไปกับความยั่วยวนของบรรดา "เด็กเก่า" หรืออาจจะมี "เด็กใหม่" ซึ่งจะโผล่มาอีกกี่คน หรือโผล่มาเมื่อไหร่ ใครจะรู้
หากตอนนั้น ความมั่นคงของอธิคมสั่นคลอน ความหนักแน่นของเขาสั่นคลอน ความสัมพันธ์เริ่มเปราะบาง จะเกิดอะไรขึ้น
หากไม่ใช่ความเข้าใจผิดล่ะ หากมันเกิดขึ้นจริงๆ ทำไมจะต้องเสี่ยง
แล้วหากไม่ต้องเสี่ยงจะไม่ดีกว่าหรือ...
ถ้าเป็นแบบนี้ สักวัน อธิคมจะต้องพลาด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เป็นเครื่องหมายเตือน เป็นสัญญาณอันตราย
สักวัน อธิคมอาจเผลอไปมีอะไรกับใคร แล้วเขา...เขาก็จะทนไม่ได้
กลัว เขากลัวนัก กลัวเสียใจ กลัวเสียใจมากกว่านี้
"คุณนุครับ ไม่เชื่อผมหรือ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ นะ ผมจะเรียกธงรบมายืนยัน ผมขัดขืนสุดชีวิตแล้ว" อธิคมอ้อนวอน
"สารวัตร เราห่างกันสักพักเถอะ แบบนี้จะดีกว่า" อนุภาพพยายามตัดบท หากต้องพร่ำรำพันกันมากกว่านี้ ที่เขาตั้งใจไว้ก็จะเขวไปหมด "ขอเวลาสามเดือน เราค่อยมาคุยกันอีกที"
"คุณนุ" อธิคมอึ้ง
"ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่เปลี่ยนใจ อย่าพยายามห้ามผมเลย ถ้าเรารู้สึกว่าขาดกันไม่ได้จริงๆ เราค่อยมาว่ากันใหม่ แต่ตอนนี้ผมกับสารวัตรควรแยกกัน" อนุภาพถือโอกาสตอนที่อธิคมกำลังอึ้งยุติการสนทนา
"หมายความว่ายังไง แยกกัน" อธิคมถามเสียงแผ่วเบา "เลิกกันหรือ"
"สารวัตร อย่ารั้งผมไว้เลย ผมบอกแล้วว่าตัดสินใจแล้ว จะขังผมไว้ในห้องนี้ ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก" อนุภาพพยายามใจแข็ง
"คุณนุไม่รักผมแล้วหรือครับ" อธิคมอ้อนวอน "อย่าทำกับผมยังงี้เลยนะ ทำไมจะต้องจากกันนานขนาดนั้น ไม่ต้องแยกกันเลยจะดีกว่า เราคุยกันให้เข้าใจแล้วผมจะปรับปรุงตัว ผมจะระวังมากกว่านี้ จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะสั่งธงรบไม่ให้ปล่อยให้ใครหลงเข้ามาใกล้อีก ผมขาดคุณนุไม่ได้ ไม่ต้องใช้เวลาตั้งสามเดือนเพื่อค้นหาว่าขาดกันได้หรือไม่ได้หรอก แค่คืนเดียวผมก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว"
"สารวัตรอธิคมครับ ฟังผมนะ สารวัตรต้องให้เวลาผมสามเดือน และให้เวลาตัวเองด้วย ห่างกันซักพัก ให้มีเวลาได้คิด สิ่งที่เราคิดกันวันนี้กับอีกสามเดือนข้างหน้า ว่ายังเป็นสิ่งเดิมอยู่หรือเปล่า" อนุภาพเริ่มเสียงสั่นพร่า
"ผมไม่ต้องใช้สามเดือน ผมคิดแค่ครึ่งนาทีก็ได้แล้ว ผมไม่อยากห่างคุณนุเลยคุณนุก็รู้ ผมรักคุณ รักมาก ทั้งหัวใจเป็นของคุณนุทั้งหมด" อธิคมพูดหนักแน่น สายตาเว้าวอน หากในใจกลับหวาดหวั่น อนุภาพนิ่งมาก ดูเยือกเย็นจนเขาหวั่น
...ทั้งหัวใจของอธิคมเป็นของเขาทั้งหมด...
อนุภาพกัดฟัน กลั้นหายใจ แล้วผุดลุกขึ้น จำต้องเดินจากไปเสียเดี๋ยวนี้...
...คำพูดของอธิคมเสียดแทงหัวใจเขาไม่น้อย
ใจและกาย...เขากับอธิคมเคยพูดกัน...ใจและกายที่เป็นของกันและกัน
...ใจและกาย...ทั้งหมด
"คุณนุ" อธิคมเสียงแผ่ว รีบลุกขึ้นเดินตามอนุภาพ พยายามจะคว้าตัวชายหนุ่มเอาไว้
"สารวัตร ขอให้ไตร่ตรองดีๆ นะว่าอยากจะให้ความสัมพันธ์ของเราออกมายังไง แล้วอะไรๆ ที่มันจะเกิดขึ้นในชีวิตทุกวันๆ ของเรา มันมีผลยังไงต่อความสัมพันธ์ของเรา และเราจะทำยังไงกับมัน ผมสัญญาว่าผมก็จะใช้เวลาคิดเหมือนกัน พอเวลาผ่านไป สารวัตรกับผมก็จะมั่นใจมากขึ้น หากถึงเวลาที่มั่นใจที่สุดแล้ว เราก็มาตกลงกันอีกครั้งหนึ่ง"
"ไม่" อธิคมปฏิเสธ โผเข้ากอดอนุภาพเอาไว้จากข้างหลัง วงแขนกว้างและแข็งแรงรัดตัวชายหนุ่มเอาไว้ ราวกับกับจะยึดรั้งเอาไว้ไม่ให้จากไป
"สารวัตร ปล่อยนะ"
"ไม่" เสียงอธิคมปวดร้าว
"ปล่อย"
อธิคมไม่ตอบ ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของคนรัก ส่ายหน้าไปมา ไม่ยอมปล่อยให้อนุภาพเป็นอิสระ
"ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะไม่พูดกับสารวัตรอีก" อนุภาพยื่นคำขาด
แขนของอธิคมอ่อนแรง นายตำรวจหนุ่มพึมพำเบาๆ ว่า "คุณนุครับ อย่าทิ้งผม"
อนุภาพยกมือขึ้นปลดมือของอธิคมที่รัดประสานกันอยู่รอบตัวเขา แขนแข็งแรงของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ร่วงผล็อย ปล่อยให้ร่างอุ่นที่เขาโหยหามาหลายวันเดินจากไปช้าๆ
"คุณนุ" อธิคมครวญ พลันขยับตัวเดินตามไขว่คว้าอนุภาพอีกครั้ง
"ผู้กอง ไม่ต้องตามมานะ ไม่งั้นผมจะหายไปให้ไกลแสนไกลจนตามหาไม่เจอ" อนุภาพขู่โดยไม่หันมามอง น้ำตาเริ่มไหลริน สองเท้าพยายามเดินอย่างมั่นคงไปที่ประตูห้องชุด
"คุณนุ" อธิคมได้แต่เรียกชื่อ กลัวคำขู่ของอนุภาพจะเป็นจริง ในใจนึกถึงสิ่งที่อนุภาพทำกับธนาภพในอดีต เขารู้ว่าอนุภาพนั้นใจเด็ดมาก หายไปจากชีวิตของธนาภพกว่าห้าปี และเมื่อพบกันอีกครั้งก็ใจแข็งไม่ยอมอ่อนให้แม้แต่นิด ถึงขนาดที่บอกธนาภพว่าไม่ต้องเจอกันอีกเลย
...หากเกิดขึ้นกับเขา...เขาคงทนไม่ไหว...
"คุณนุ" เสียงเรียกสุดท้ายของอธิคมแผ่วเบา เงียบหายไปกับเสียงประตูที่ปิดลง
ประตูที่ปิดลงสำหรับเขา แม้จะเพียงชั่วคราว เขาก็รู้สึกปวดร้าวยิ่งนัก
...ทำไม...อนุภาพก็บอกว่าเข้าใจแล้วว่าเรื่องที่กระบี่เป็นการเข้าใจผิด แล้วทำไม...ทำไมจะต้องทิ้งเขา แม้จะเพียงชั่วคราว ทิ้งกันทั้งที่ยังรักกันอยู่ มันเจ็บปวดเหลือเกิน ใครจะรู้ สามเดือนที่จะมาถึงจะเกิดอะไรขึ้น....
...อนุภาพหายไปสามสี่วัน ยังกลับมาพร้อมกับการยื่นคำขาดที่เฉียบคมราวกับมีดคมๆ ปาดลงกลางหัวใจของเขา สามเดือนในอนาคตจะไม่เหมือนปืนกลที่จะระดมยิงเขาจนพรุนเลยหรือ..
...ถูกทิ้งมันเจ็บอย่างนี้นี่เอง...
ทันทีที่อนุภาพเดินออกจากลิฟท์ ธงรบรีบตรงเข้าไปรั้งตัวอนุภาพเอาไว้เพราะมองแวบเดียวก็รู้ว่าผลของการ "คุย" กันระหว่างอนุภาพกับอธิคมออกมาอย่างไร แต่ธงรบก็รั้งคนรักของเพื่อนไว้ไม่อยู่ อาทิตย์ยืนมองอยู่ห่างๆ อยากจะเข้าไปช่วย แต่ความรู้สึกบางอย่างลึกๆ ในใจของเขาบอกให้ถอยห่างออกมา เขารักอนุภาพก็จริงๆ และบอกตัวเองว่าทำใจได้แล้วที่เห็นอนุภาพกับอธิคมเป็นคนรักกัน และปรารถนาที่จะเห็นอนุภาพมีความสุขกับคนที่อนุภาพรัก แม้คนนั้นจะไม่ใช่เขา เขาก็ยังอยากให้อนุภาพสมหวัง จะกับอธิคม กับคุณตฤณ หรือกับใคร หากเป็นคนที่อนุภาพรัก อาทิตย์ก็ดีใจที่เห็นคนที่เขารักมีความสุข
...แต่ตอนนี้เห็นอนุภาพเจ็บปวด...เขาทนไม่ได้...เขาอยากจะเข้าไปช่วยให้อนุภาพคืนดีกับอธิคม อยากจะทำอย่างนั้น...
...แต่เขาทำไม่ได้...
อนุภาพออกจากคอนโดของอธิคมแล้วตรงกลับบ้านและขังตัวเองไว้ในห้องนอน ร้องให้จนน้ำตาแห้งเหือดไปเอง ชายหนุ่มนอนนิ่ง มองภาพของเขากับอธิคมในกรอบรูปข้างเตียง ก่อนจะยื่นมือไปจับคว่ำลง ไม่นาน เสียงเคาะประตูดังรัว คนที่เคาะไม่มีท่าทีจะยอมหยุดหากเจ้าของห้องไม่เปิดออก
"นุ พี่เอง นุ เปิดประตูให้พี่เข้าไปหน่อยสิจ๊ะ นุ...นุ" สมบัติส่งเสียงเรียกอยู่หน้าห้องนอน
...อธิคมให้กุญแจสมบัติมาล่ะสิ...
"พี่รู้และเข้าใจว่านุเสียใจ แต่มาคุยกันก่อนนะ เห็นแก่พี่เถอะ ถ้าไม่ได้คุย พี่จะนั่งพิงอยู่หน้าประตูนี่ล่ะ นุ สารวัตรไม่ได้ส่งพี่มาหรอก พี่มาเอง"
อนุภาพพลิกตัวนอนหงาย มองเพดานอยู่ชั่วครู่ บอกตัวเองว่าไม่เชื่อสมบัติแม้แต่นิด แต่เขาก็เดินไปเปิดประตูรับสมบัติที่ยืนทำหน้ากังวลอยู่หน้าห้อง
"นุ คิดดีแล้วหรือ นี่มันเรื่องใหญ่นะ" สมบัติยื่นมือมาแตะแขนเพื่อนรุ่นน้อง "พี่อยากให้นุลองตรองดูอีกที สามเดือนมันนานเกินไปนะที่รัก"
"ไหนว่ามาเองไงพี่บั้ด" อนุภาพเบ้ปาก ทันทีที่เปิดประตู สมบัติก็รีบโพล่งออกมาราวกับรู้เรื่องดี
...ใครโทรไปตามล่ะ อยากถามพี่บั้ดนัก...
"แหม พี่ก็มาเองจริงๆ แต่ก่อนมาพี่ก็หาข้อมูลมาบ้างสิ ไม่งั้นพี่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร กลยุทธ์นี้คุณตฤณสอน" สมบัติเดินมานั่งขอบเตียง หันไปมองกรอบรูปที่วางคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียงแล้วหันมาโน้วน้าวอนุภาพต่อ "ต้องถึงขนาดนี้เลยหรือนุ พี่ว่ามันไม่น่ารุนแรงขนาดนั้น น่าจะแค่ภาคฑัณฑ์ให้เข็ดหลาบ ไม่น่าต้องถึงกับประหาร จะว่าไปผู้กองธงรบก็เป็นคนที่ทำให้..."
"ผมคิดแล้ว คิดมาพอแล้วพี่บั้ด ลองแยกกันซักพัก ถ้าต่างคนต่างรู้สึกขาดกันไม่ได้ก็ค่อยว่ากันใหม่" อนุภาพถอนหายใจ
"เหตุผลคลาสสิกเลยนะนั่น" สมบัติถอนหายใจเช่นกัน
"ถ้ารักกันมาก ระหว่างนี้พี่ก็ช่วยกันดูแลสารวัตรให้ดีๆ ก็แล้วกัน เข้าโรงเรียนกวดวิชา ติวเข้มให้ครบหลักสูตรไปเลย" อนุภาพให้เหตุผล แต่อดลงท้ายการประชดประชันไม่ได้
...อธิคมมีแนวร่วมเยอะนัก แม้แต่อาวุธที่ดูท่าทางไม่ใช่พวกเดียวกันก็ยังดูท่าว่าจะช่วยอธิคม...
ตฤณล่ะ ขออย่าให้ตฤณมาร่วมด้วยเลย หวังว่าอธิคมคงไม่ไปอ้อนวอนตฤณมาช่วยพูดกับเขาหรอกนะ...
"พี่คิดว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดี แยกกัน ห่างกัน มันยิ่งอันตรายรู้หรือเปล่า มันเป็นดาบสองคมที่คมกริบมากเลยนะ สามเดือนนี่ อะไรมันจะกัดกร่อนความรู้สึกไปบ้างก็ไม่รู้ หากเราจะบอกตัวเองว่าต้องการเวลาทบทวนความสัมพันธ์ ข้อเสียก็มีพอๆ กับข้อดีเลยล่ะนุ เผลอๆ พี่คิดว่าข้อเสียมันมากกว่า ทีนี้ เมื่อครบสามเดือนแล้ว หากคำตอบของอีกคนไม่เหมือนกับอีกคน มันจะเจ็บปวดแค่ไหนนุก็รู้ อาจเป็นสารวัตร หรืออาจเป็นนุเอง" สมบัติพยายามอธิบายช้าๆ เสียงจริงจัง อนุภาพนั่งฟังนิ่งไม่ไหวติง ตาจับอยู่ที่ผนังห้องราวกับจะให้ผนังพูดได้ ช่วยสนับสนุนความคิดเขาอีกคน
"พี่บั้ด ผมตัดสินใจแล้ว" อนุภาพเม้มปาก คนอย่างเขา เดินหน้าแล้วไม่ถอย
"ทรมานกันเปล่าๆ อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เจอกันไม่ได้ สารวัตรผ่านไปผ่านมา หรือนุอาจเห็นรถสารวัตรผ่านไปผ่านมา ทรมานกันจริงๆ นะ ทั้งเขาทั้งเรา"
"ผมจะไปอยู่แพร่"
"นุ๊" สมบัติเรียกเพื่อนรุ่นน้องเสียงสูง ตาเบิกกว้าง "อย่าทำแบบนั้นเลย"
"ผมอยากไปที่ไหนที่ไกลๆ" อนุภาพก้มหน้าลงมองมือที่ประสานอยู่บนตัก
"งั้นไปแค่อยุธยา ซ่อมตกแต่งหน่อยก็อยู่ได้แล้ว พี่กับใครจะได้ไปหาได้ ถ้านุเหงาก็มาเจอกัน"
อนุภาพเม้มปาก ตัดสินใจบอกสมบัติสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ "ผมไม่อยากบอกให้ใครรู้ ผมอยากไปอยู่ที่นั่นเงียบเพื่อคิด"
"โธนุ ที่ไหนก็เงียบทั้งนั้น ที่อยุธยาก็เงียบ สัญญาว่าจะไม่ให้ใครไปกวน พี่จะช่วยพูด ช่วยห้าม" สมบัติพยายามโน้วน้าวเพื่อนรุ่นน้อง
"พี่บั้ด ผมไม่กล้าสู้หน้าสารวัตร" อนุภาพพึมพำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงเข็มตกลงบนพื้น น้ำตาอุ่นๆ เริ่มล้นออกมาจากขอบตา
สมบัติเบือนหน้าไปอีกด้าน ถอนหายใจหนักๆ เข้าใจทันใดว่าปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นั้นลึกซึ้งเกินที่เขาจะ "คุย" ด้วยได้ แต่ก็ยังทิ้งคำพูดไว้ให้อนุภาพได้คิด เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
"มันอดีตของเขานะอนุภาพ" สมบัติพูดเสียงแผ่วเบา มือโอบไหล่ชายหนุ่มที่กำลังร้องไห้ "สารวัตรกลับใจเลิกเจ้าชู้แล้ว ให้โอกาสเขาบ้าง นี่แค่ไม่กี่ปีเอง หนักแน่นแค่นี้มันไม่พอ มันต้องหนักมากกว่านี้ แน่นมากกว่านี้"
"พี่บั้ด" อนุภาพสะอื้น "ขอเวลาผมกับสารวัตร"
"อดีตมันผ่านไปแล้ว ลืมมันไปซะ" สมบัติปลอบเสียงเบา รู้สึกอยากจะร้องให้เช่นกัน
"พี่บั้ด ขอเวลาผม"
...ขอเวลาให้เขาและอธิคม...
แต่อนุภาพรู้อยู่ในใจลึกๆ ว่าเวลาที่ขอ...สำหรับใคร...
แม้จะยังสับสนวุ่นวายในใจมากอยู่ แต่อนุภาพก็ยอมรับว่า สะเก็ดเล็กๆ ในใจยังไม่จางหาย...
บางอย่างที่เขายังอธิบายไม่ได้...
**************************
-
เปิดมาเจอ คำแรก ไม่ค่อยอยากอ่านเลยอ่ะ :sad11:
-
เอ่อ บทที่ 20 หรือเปล่าคะ หรือว่า ยังไงดี
จะบทไหน ก็ จะขาดใจอ่ะ
-
คุณนุจะหนีไปอยู่แพร่ o18
อธิคมก็น่าจะไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนใต้นะ
มีอะไรให้ทำเยอะดี จะได้ไม่เครียด
ไม่มีถ่านไฟเก่าด้วย ดีกว่าเมามายไร้สาระที่กรุงเทพ
อาจจะบาดเจ็บรึไม่ก็ตายไปเลย
จะได้รอยเดียวกับธนาภพ
สะใจดี :laugh:
สุดท้ายคุณนุก็จะไม่เหลือใคร
อาวุธก็เข้ามาแทนที่
โดยที่นุคิดว่าคนนี้ดีที่สุดแล้ว
แต่ว่าจริงๆแล้วอาวุธเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว
และก็ตายไปในที่สุด
เป็นไงพลอตเรื่องโคตรเกาหลีเลยมะ
-
โอ๊ยยยยจะบ้าตาย รับไม่ได้ ไม่ไหวแล้ววว
-
:impress3: :m15: :monkeysad:
ฮึ...งอลคนแต่ง :o12:
-
คุณนุจะหนีไปอยู่แพร่ อธิคมก็น่าจะไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนใต้นะ
มีอะไรให้ทำเยอะดี จะได้ไม่เครียด ไม่มีถ่านไฟเก่าด้วย ดีกว่าเมามายไร้สาระที่กรุงเทพ อาจจะบาดเจ็บรึไม่ก็ตายไปเลย
จะได้รอยเดียวกับธนาภพ สะใจดี สุดท้ายคุณนุก็จะไม่เหลือใคร อาวุธก็เข้ามาแทนที่ โดยที่นุคิดว่าคนนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าจริงๆแล้วอาวุธเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว และก็ตายไปในที่สุด เป็นไงพลอตเรื่องโคตรเกาหลีเลยมะ
อืมม good idea...
ยิ่งคิดไรไม่ค่อยออกอยู่
งั้น หากอธิคมตายไปจริงๆ อย่ามาโทษคฑาวุธนะคร้าบบ ไปโทดคุณ jokirito เน๊อ
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ฝนไม่ตกต้นหญ้าจะเขียวชอุ่มได้ยังไงก๊านน :mc4:
-
อ้าว ซะงั้นอ่ะ
โบ้ยกันดื้อๆ เลยนะคู๊ณณณ :z10:
-
:o12: :o12: :o12:
ห่างกันพอว่า แต่ว่าคุณนุ จะไปอยู่แพร่เนี่จิ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ส่งสารสารวัตร ใจห่างกัน แล้วนี่ตัวยังห่างอีก แล้ว..... มันก็ยิ่งใกล้พอที่สารวัตรอาวุธจะแทรกซึมผ่านได้มั๊ยนั่น
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สารวัตรอธิคมรู้ว่าจะไม่ได้เจอหน้าคุณนุตลอดเวลาที่ห่างกันเนี่ย คงได้ขาดใจตายกันไปข้าง
ห่า่งเพื่อทำใจ หรือว่า ห่างเพื่อทำร้ายใจใครกันแน่
-
ห่า่งเพื่อทำใจ หรือว่า ห่ายเพื่อทำร้ายใจใครกันแน่
o13ประโยคนี้โดนใจมากมาย (เอ่อ...ห่าย คือ ห่าง ชะมะ)
-
:o12: :o12:
เจ็บปวดรวดร้าวไปทำใจ
ใจร้าววววววววววว
:m15:
แล้วๆ สารวัตรก็จะ
..
โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ม่ายยยยยยยยยยย
คุณนุ แล้วจะเสียใจ ฮึ
:z3:
-
โอย ปวดใจ
แต่คิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
จะได้มีเวลาทบทวนเนอะ
คิดถึงเพลง "อยู่อย่างเหงาๆ "
-
:o12: คุณนุใจแข็งเกินไปมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เศร้า เลย
:sad4: :sad4:
-
อยู่อย่างเหงาๆ เราคงจะได้รู้
ขาดกันไป เธอทนได้ไหม หากไม่มีกันอยู่
อยู่อย่างเหงาๆ บางทีจะได้รู้
หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือว่าใจยังคงโหยหา
อยากกลับมา เพื่อรักกันเหมือนเดิม
แค่ห่างกันดู ให้เธอรู้ไว้
มันไม่ใช่เลิกกัน แค่ให้ถอยไปปรับตัว
I feel you all around me
Though you're no more in this space
You're nowhere to be found
There's not a breath of you in here
Leaving us behind
I just can't do it all the way
And Nothing can describe
The feeling of dancing with this pain
I toss and turn and then
I roll on your side of the bed
I touch your absent face
No tear will ever bring you back
I'm broken inside
And I wish I could go where you went
I'll fall asleep until I see you
At the other end.
How can I stand alive with only half a life?
How can I love so hard with only half a heart?
Where do I go from here?
How do I breath in here?
I guess it must be true
I am intoxicated by
You...
ช่วงนี้อธิคมต้องฝึกร้องเพลงบ่อยหน่อยล่ะ ธงรบคงอยากชวนไปร้องคาราโอเกะกัน
แล้วก็มีสาวประจำคาราโอเกะๆ เข้ามาออเซาะ
No one can hear me, 'cause no one is around
But I still hear your whisper in the dark
I know I can go, I know I can leave whenever I please
But time is a jailer for me
A face in the window, looking inside
But no one else sees it, I know
And now that you've found that the years have changed
What the ending will be
Time's just a jailer for me
I shut out the light
Alone in the dark
This time of night
Is the hardest part
Now that you've found that the years have changed
What the ending will be
Time's just a jailer for me
I still hear your whisper, your heels on the floor
I wait for the sound of your key in the door
But it's only the sound of nothing at all and so it must be
That time is a jailer for me
It's only the sound of nothing at all and so it must be
Time is a jailer for me
Time's just a jailer for me
Time is a jailer for me
โทษทีนะครับที่ทำให้เศร้า คือตอนนั้นที่เขียนช่วงนี้เป็นตอนที่ผิดหวังในความรักพอดีอ่ะครับ ขีวิตจริงมันเลยไหลซึมเข้ามาในนิยายบ้าง
-
:z3:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:a5: :m15:
-
:o12: :o12: :o12:
คุณนุใจร้าย ทำกะสารวัตรงี้ได้ไง
ที่ใจร้ายสุดก้อคนแต่งหละ โป้งแล้ว
:z3: :z3: :z3:
-
:monkeysad:
มะอาวๆๆๆๆ
ชอบแบบไทยๆ อ่ะ เกาหลีที่ว่ามันโหดร้ายต่อจิตใจอันบอบบางของเค้าเกินปาย :m15:
คุณนะก็นะ ใจแข้งจริงๆ แต่ก็เข้าใจคับ เป็นผมเองก็คงไม่ชอบใจที่เห็นคนของเราไปยิ้ม แบบว่าหว่านเสน่ห์ให้เค้าไปทั่วอ่ะนะ แต่ 3 เดือนก็นานไปอ่ะ :เฮ้อ:
-
เศร้าได้อีกนะ
:monkeysad: :m15: :sad11: :o12: :sad4:
-
คุณนุจะหนีไปอยู่แพร่ อธิคมก็น่าจะไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนใต้นะ
มีอะไรให้ทำเยอะดี จะได้ไม่เครียด ไม่มีถ่านไฟเก่าด้วย ดีกว่าเมามายไร้สาระที่กรุงเทพ อาจจะบาดเจ็บรึไม่ก็ตายไปเลย
จะได้รอยเดียวกับธนาภพ สะใจดี สุดท้ายคุณนุก็จะไม่เหลือใคร อาวุธก็เข้ามาแทนที่ โดยที่นุคิดว่าคนนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าจริงๆแล้วอาวุธเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว และก็ตายไปในที่สุด เป็นไงพลอตเรื่องโคตรเกาหลีเลยมะ
อืมม good idea...
ยิ่งคิดไรไม่ค่อยออกอยู่
งั้น หากอธิคมตายไปจริงๆ อย่ามาโทษคฑาวุธนะคร้าบบ ไปโทดคุณ jokirito เน๊อ
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ฝนไม่ตกต้นหญ้าจะเขียวชอุ่มได้ยังไงก๊านน :mc4:
อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะ คิดเสียว่าสงสารคนอ่านเถอะครับ ลำพังละครเรื่องนี้มีบทเศร้าเคล้าน้ำตาขนาดนี้แล้วก็ถือว่าเกินการคาดคะเนของผมไปเยอะแล้วนะเนี่ย ถ้าต้องลงเอยอย่างโหดร้ายอย่างนั้น ระวังไว้เหอะ จะตามไปกรีดรถ เอาระเบิดไปปาบ้านน้องนายให้หายแค้น :angry2:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
o18แต่งแบบนี้คุณนักเขียนไปเจอกันที่สะพานพระราม 8 หน่อยนะ...หึหึ
-
ว่าแล้ว ว่าจะต้องเป็นอย่างงี้
สามเดือน มันเป็นคำตัดสินที่ศาลไม่ปราณีเลย ทั้งที่ศาล ก็เจ็บปวดพอกัน
แล้วอาวุธจะเข้ามาแทรกหรือเปล่าหนอ :z3:
เอารอบทต่อไป ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอ ..... :monkeysad:
-
ต้องจากอานุภาพตั้ง 3 เดือน
แล้วสารวัตรของผมจะเป็นไงเนี่ย
:monkeysad:
-
อ่าน แล้ว บางคำพูดมันดูสะเทือนใจนะ อย่างที่บอกว่า 3 เดือน ผมว่า มันมีแต่ข้อเสียอ่ะ แทบจะไม่มีดีเลย 3 เดือนนี่ไม่ต่างจาก เลิกกันตลอดเลยนะผมว่า
บทพิสูจน์ความมั่นคงและหนักแน่นบนความเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย ...
-
สงสาร สารวัตรอธิคม :m15: :m15:
น้อยใจคุณนุ อ่ะ
-
เฮ่อ 3 เดือน สารวัตร ตายแหงๆๆๆ :m15:
คุณนุ ก็นะ
เอาใจช่วย ทั้งคู่แหละ รออ่านตอนต่อไปครับ
-
โหยยย
ไม่เข้ามาไม่กี่วัน
ตามอ่านแทบไม่ทัน
พี่นายก็ใจร้าย
นี่ถ้าเอาตามเนื้อเรือ่งเก่าที่เคยโพสเนี่ย
เดี๋ยวคงได้น้ำท่วมเล้าเพราะน้ำตาจากคนในบอร์ดนี้หล่ะเนี่ย
-
o18แต่งแบบนี้คุณนักเขียนไปเจอกันที่สะพานพระราม 8 หน่อยนะ...หึหึ
ทำไมอ่ะ???
เมื่อวานเพิ่งผ่านมา ยังคิดๆ อยู่เลยว่าจะซื้อคอนโดแถวนั้น แม่น้ำเจ้าพระยาเมื่อวานนี้ตอนบ่ายสี่โมงสวยมากครับ
แต่พอไปถึงมหาลัย สอดบัตรเอทีเอ็มเข้าตู้เพื่อกดเอาเงินออกมาซื้ออาหารประทังชีพ เห็นยอดคงเหลือ
ก็เลยเปลี่ยนความคิด
ไปนั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียวที่โรงอาหารดีกว่า
แล้วเดินไปกดตู้น้ำดื่ม ดื่มน้ำเข้าไปสามอึกครึ่ง (เพราะครึ่งที่เหลือกะจังหวะผิด น้ำพุ่งเ้ข้าจมูก)
ขอบคุณที่ช่วยกันสงสารอธิคมนะครับ สงสารอธิคมก็เหมือนสงสารผมนั่นล่ะ
แต่ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ใครๆ ก็พูดไม่ใช่รึ
(ถ้าฟ้าหลังฝนไม่มีกษิดิษฐ์ กับ ศรุต 5555555 :m20: :m20: :m20: :m20:)
บทที 21 (คราวที่แล้วใส่หมายเลขผิดครับ แบบว่า มีปัญหาเรื่องการนับตัวเลข)
21
"เป็นไงล่ะ กรรมตามสนองเห็นๆ เคยทิ้งแต่คนอื่น โดนทิ้งบ้าง ไอ้คมคงเจ็บน่าดู" ธงรบบ่น สายตาจับอยู่ที่ร่างของอธิคมซึ่งเดินออกมาจากประตูบริษัทโฆษณา Echo Advertising ช้าๆ
"ระวังตัวเองไว้ด้วยก็แล้วกัน" อาวุธเตือนธงรบเสียงเรียบ ถอนหายใจเบาๆ เมื่อมองไปยังอธิคมที่เดินคอตกกลับมาที่รถ
"โว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" อธิคมโวยวายเสียงดัง ขึ้นนั่งบนเบาะหลังแล้วหงายหลังลงนอน
"อ้าว ไม่ปิดประตูอีกแน่ะ" ธงรบบ่น แล้วยืดตัวไปจะไปปิดประตูรถที่อธิคมเปิดอ้าทิ้งไว้ แต่อธิคมยันตัวขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูปิดเสียงดัง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง
"เบาๆ สิวะ เดี๋ยวรถเขาพัง รถไอ้วุธมันนะ เท้าก็วางกับพื้น เดี๋ยวรถเขาเปื้อนเป็นรอย วุธยิ่งสะอาดอยู่ด้วย" ธงรบเตือนอธิคม
"ธงรบ" อาวุธเรียกเสียงเข้ม รู้ว่าธงรบตั้งใจกระทบกระเทียบ
"คม ใจเย็นๆ ก่อน ให้เวลาเขาบ้าง"
"นี่คุณตฤณคงไม่ยอมช่วยแกละสิ" ธงรบสอดแทรก
"ธงรบ" อาวุธเรียกเพื่อนที่ชอบปากไม่ดี
"อะไรวะ อยู่แค่นี้ เรียกอยู่ได้ กลัวลืมชื่อข้าหรือไงวะ" ธงรบหันไปบ่นอาวุธ
"คุณตฤณบอกว่าไม่รู้" อธิคมเสียงแผ่ว วันนี้เป็นวันโลกาวินาศของเขา ทั้งเรื่องงานและเรื่องชีวิตรัก เลิกงานเขาแวะไปจอดรถแอบอยู่ใกล้ประตูทางเข้าคอนโดของอนุภาพ เห็นสิงห์ รปภ. คู่ใจเดินออกมา ยังไม่ทันได้ถามอะไร สิงห์ก็รายงานว่าอนุภาพย้ายไปอยู่ที่อื่น เขาตามธงรบมาช่วยทันที และธงรบก็หนีบเอาอาวุธมาด้วย เขาลากเอาเพื่อนทั้งสองมาถึงบริษัทแอคโค่แอดเวอร์ไทซิ่ง ตฤณบอกหน้านิ่งๆ ว่าอนุภาพลาออกจากงานเมื่อวานนี้ เขาโวยวายตฤณว่าทำไมให้พนักงานคนสำคัญลาออก ไม่ทัดทานเอาไว้หรืออย่างไร ทำไมไม่บอกเขา ตฤณเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะทำหน้าเคร่งแล้วพูดกับเขาว่า
"คุณผิดสัญญา"
อธิคมขอโทษตฤณ และขอให้ตฤณบอกว่าอนุภาพไปที่ไหน เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะยืนอยู่ต่อหน้าคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็น "คู่แข่ง" คนหนึ่งของเขา อ้อนวอนให้ช่วยเขาตามหาคนรัก
...ยังดีที่เป็นตฤณ หากเป็นอาทิตย์ เขาคงกระอักมากกว่านี้...
ตฤณบอกตามตรงว่าไม่ทราบ และบอกเขาว่าอนุภาพก็ไม่ต้องการให้ใครรู้จักแม้แต่สมบัติ ตฤณบอกอธิคมว่าอย่าไปถามสมบัติให้ยาก ไม่ต้องไปถามอธิป ไม่ต้องไปถามพจนีย์ คนที่อยู่ทีมทำงานเดิมกับอนุภาพไม่มีใครรู้ คนเหล่านั้นเข้าใจว่าอนุภาพต้องการหายไปสักพัก ทั้งหมดเข้าใจอนุภาพดี
...แต่เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมอนุภาพต้องไป...
...สามเดือนก็สามเดือน เขาเริ่มจะยอมรับชะตากรรมตนเองแล้วว่าให้ห่างกันสามเดือนเพื่อทบทวนความสัมพันธ์ อย่างน้อยเขาได้ผ่านหน้าบ้าน ผ่านที่ทำงาน ผ่านไปผ่านมาก็รู้สึกว่าอนุภาพยังอยู่ใกล้ๆ ยังอยู่ในอาคารแห่งนั้น มาหนีกันไปแบบนี้ เขาทนไม่ได้...
"คม รออีกหน่อยนะ ให้เวลาคุณนุตามที่ตกลงกัน" อาวุธปลอบ
"ก็เพราะไม่ให้เวลาหรือ คุณนุถึงได้ลาออกจากงาน ย้ายหนีไปแบบนี้ ที่ไหนก็ไม่รู้ จะไปอยู่ยังไง คุณนุไม่สงสารข้าบ้างหรือไงวะ ไม่รู้หรือว่าข้าทรมาน" อธิคมโอดครวญ ราวกับจะขาดใจตาย
"คุณนุ ทำไมใจแข็งอย่างนี้ ทำไมข้าจะต้องมารักคุณนุด้วยวะ"
อาวุธอึ้ง กรามขบกันแน่น ไม่นึกว่าจะได้ยินอธิคมพูดเช่นนี้
...อธิคมรักอนุภาพมาก...เพื่อนเขาพูดราวกับไม่อาจทนได้หากต้องสูญเสียอนุภาพไป เขาคิดมาตลอดว่าอนุภาพเป็นเพียงของเล่นชิ้นใหม่ของอธิคม เหมือนหลายๆ คนที่อธิคมได้แล้วทิ้ง เหมือนหลายๆ คนที่อธิคมเปลี่ยนคนแล้วคนเล่า แม้จะถือว่าอนุภาพ "อยู่" นานกว่าคนอื่นก็ตาม แต่เขาก็ยังเห็นว่าอนุภาพเป็นเพียง "ทางผ่าน" ของอธิคม เพียงแต่ "ทางผ่าน" ตรงนี้ อธิคแวะนานกว่าที่อื่นๆ แล้วอีกหน่อย อธิคมก็จะ "เร่" ไปต่อ
"รักคุณนุน่ะดีแล้ว อย่ามารักอาทิตย์ของข้าก็แล้วกัน คนมีเจ้าของ อย่าคิดแย่งของคนอื่น" ธงรบพูดทับถมเพื่อนด้วยเสียงน่าหมั่นใส้ หากมีใครคนสองคนในรถเท่านั้นที่เข้าใจว่าธงรบกระทบกระเทียบแบบลึกซึ้ง
"เฮ่ยคม รถไฟข้าใกล้จะได้เข้าถ้าตะวันแดงแล้วนะโว้ย ตี๋น้อยยอมไปเที่ยวดึกๆ กับข้าหลายคืนติดต่อกันแล้ว คราวหน้า ข้าจะมอมเหล้าแล้วข่มขืนซะเลย รวบหัวรวบหางให้สิ้นเรื่อง"
"ธง" อาวุธส่ายหน้า มองธงรบอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วกระชากรถออกจากช่องจอด
"ช่างเอ็ง เพราะเอ็งแท้ๆ ไอ้เสาธง เพราะเอ็งจริงๆ ข้าซวยเพราะเอ็งมาหลายครั้งแล้ว ไอ้..." อธิคมบริภาษ
"เพื่อนพาซวย" อาวุธเติม
"อ้าว เอ๊ะ ไอ้นี่ มาซ้ำเติมกันอยู่ได้" ธงรบหันไปทำตาขวางใส่อาวุธ
"ก็ทำอะไรกันคิดกันบ้างไหมล่ะ ธงรบก็ไม่น่า ตัวเองกำลังจีบอาทิตย์อยู่ ก็ยังสำส่อน"
"เฮ้ย ใช้คำรุนแรง" ธงรบท้วง "พูดคำหยาบเป็นด้วยหรืออาวุธ"
"แล้วเป็นไง ผลของการเจ้าชู้กันนัก เดือดร้อนกันเห็นๆ" อาวุธหยุดชั่วครู่ แล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ "ธงรบ นายก็ระวังตัวไว้เถอะ จะเจอดีซักวัน วันที่นายรักใครมากๆ จนไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็นายก็รั้งเขาไว้ไม่ได้ อีกอย่าง..."
อาวุธสั่งสอนเพื่อนทั้งสองต่ออีกยืดยาว ครั้นหันไปมองธงรบ ฝ่ายนั้นหลับตาเสียแล้ว แกล้งทำเป็นนอนหลับ ทำไมเขาจะไม่รู้ หันไปมองอธิคม เห็นนอนลืมตาโพลง แขนก่ายหน้าผาก ราวครุ่นคิดคำนึงว่าจะทำอย่างไรต่อไป
"คม" อาวุธเรียกเพื่อนคนที่ยัง "ตื่น" อยู่เสียงทุ้มเบา
"รู้แล้วๆ" อธิคมรีบตอบรับ
"รู้อะไร"
"ใจเย็นๆ เอ็งจะพูดแบบนี้ใช่ไหม คงเย็นไหวหรอก เอ็งก็รู้ว่าข้าใจร้อน"
"ไว้จะช่วยตามหาให้" อาวุธบอก "ตอนนี้กำลังทำคดีที่ลำปางกับเชียงราย ถ้าได้เบาแสคุณนุจะรีบบอก"
"ทำไมคิดว่าคุณนุจะขึ้นเหนือ" อธิคมถาม
"ก็ลักษณะท่าทางคุณนุจะชอบภูเขา" อาวุธอมยิ้ม
"คุณนุชอบทะเล ว่ายน้ำเป็นปลาเลยล่ะรู้ไม๊ ขอให้ลงน้ำเถอะ คล่องแคล่วรวดเร็วจนตามไม่ทัน" อธิคมรำพึงรำพัน ใจนึกถึงภาพยามที่ว่ายน้ำหยอกล้อกันกลางทะเล "หรือว่าคุณนุจะไปแอบอยู่ที่บ้านริมทะเลของข้าวะ"
"เขาจะไปทำไม ถ้าไป คนดูแลบ้านก็ต้องโทรมาบอกแล้วสิ" อาวุธพูดเสียงเหนื่อยหน่าย "เป็นสารวัตรสืบสวนเสียเปล่า คิดออกมาได้"
"เออ ข้ามันโง่ ใครเลยจะเก่งเหมือนเอ็ง" อธิคมตอบเสียงสะบัด "คุณนุชอบทะเล คุณนุจะไปไหนนะ"
"ยังไงก็ไม่ใช่กระบี่ก็แล้วกัน" อาวุธกระทบกระเทียบเสียงราบเรียบตามเคย ธงรบที่แกล้งนอนหลับอยู่กลั้นหัวเราะไม่ไหว ส่งเสียงพรวดออกมาผ่านริมฝีปากที่พยายามเม้มเอาไว้ อธิคมเลยยกเท้ากระแทกเบาะจนฝ่ายนั้นสะดุ้ง
"คม" อาวุธปราม
"ไอ้นี่ เดี๋ยวรถคุณเขาพัง" ธงรบโวยวาย แล้วหันมายักคิ้ว ยิ้มทะเล้นให้อาวุธ
"เจ็บจริงๆ วุธ คมบาดใจไอ้คม สมแล้ว เสน่ห์แรงดีนัก ไอ้คนหล่อล่ำร้ายกาจ"
อธิคมยกเท้ากระแทกเบาะธงรบอีกครั้ง คราวนี้ค่อยกว่าเดิม อาวุธมองเพื่อนทั้งสองคนพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วถามอธิคมว่า "คม จะกลับบ้านหรือไหน"
"ไปเมาโว้ย" ธงรบรีบตอบ "บรรยากาศเจ็บปวดแบบนี้ ต้องเมาเท่านั้น จะให้ไปทำอะไรที่ไหนวะ"
"เดี๋ยวไปส่งก็แล้วกัน นายสองคนกลับบ้านกันเองนะ อย่าพากันเมาจนหาทางคลานกลับบ้านไม่เจอล่ะ"
"จ๊า คุณพ่อ" ธงรบรับคำ แล้วหันไปหาอธิคม "เฮ่ย น้องคม เดี๋ยวซื้อเหล้าไปตุนไว้ที่บ้านด้วย เพราะตอนกลางคืนเอ็งได้พึ่งน้องขวดหลายขวดแน่ พี่ธงไม่กล่อมเอ็งนอนนะขอบอก"
"...ถ้าเอ็งนอนหลับได้อ่ะนะ" ธงรบหยอดท้ายอีกประโยค
เสียงเท้ากระทบเบาะหน้ารถดังเป็นระยะ จนรถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมหรูเสียงนั้นจึงหยุด อาวุธส่งเพื่อนทั้งสองแล้วขับรถจากไป ปล่อยให้ธงรบกับอธิคมควงคู่กันเดินเข้าไปในผับของโรงแรมเพื่อ "เมา" ให้ลืมแฟน
คืนนี้ธงรบพยายามดื่มเหล้าแบบยั้งๆ และคอยเตือนตัวเองวา เมาไม่ได้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้ซวยซ้ำสองเพราะหากเมาไม่รู้เรื่อง เขากับเพื่อนอาจโดน "หิ้ว" ไปโดยไม่รู้ตัว
ธงรบพาอธิคมมาดื่มที่ The Vanity คลับที่เป็นสมาชิกอยู่ เจอคนรู้จักกันเช่นเคย ในจำนวนนั้นมีคู่ขาเก่าๆ ของเขาอยู่สามสี่คน และที่สำคัญเจอศรุตด้วย
อธิคมเอาแต่ดื่มเหล้าไม่สนใจใคร แม้ศรุตเข้ามาคุยด้วยแต่เพื่อนของเขาแทบไม่มองหน้า จนอีกฝ่ายล่าถอยไป ธงรบบอกตัวเองว่ามองไม่ผิด เห็นแววตาเจ็บปวดของศรุตซ่อนอยู่บนใบหน้ายิ้มๆ ของชายหนุ่ม เขาเองไม่เข้าใจว่าทำไมศรุตจึงได้อาลัยอาวรณ์อธิคมนักหนา รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีโอกาสแล้วก็ยังไม่ยอมตัดใจ
ตีหนึ่งธงรบพาอธิคมมาส่งที่บ้าน แล้วเดินมาที่รถของตัวเอง ในใจรู้สึกร้อนรุ่มยิ่งนัก เขาไม่ได้เจอหน้าอาทิตย์มานานหลายวัน เขารู้ว่าอาทิตย์ตอนนี้อยู่นอกบ้าน ไม่ไกลจากเขาเท่าใดนัก
...ขอไปตื๊ออาทิตย์ซักหน่อยเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว แต่ขออย่างเดียว อย่าให้เจอ "อาทิตย์ใหญ่" เหมือนวันนั้นเลย คนอะไรหน้าดุ...
ธงรบเอื้อมมือไปกดจีพีเอส เรียกดูพิกัดของตี๋น้อยของเขา รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาทันที
ในคลับหรู The Vanity คราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาวแต่งตัวสวยงาม คลับเปิดเพลงช้า หนุ่มสาวหลายคู่เต้นรำคลอเคลียอยู่กลางฟลอร์ แสดงความรักต่อกันและกันอย่างเปิดเผย มุมห้องด้านในของคลับเป็นโซฟาเบดขนาดใหญ่สีทองเข้มสลายริ้วลายสีดำ สองหนุ่มกำลังนั่งคุยกัน
"ว่าไออาตี๋ บอกมาซะดีๆ อย่าให้ถามซ้ำ" อธิปผลักไหล่อาทิตย์เบาๆ
"จะถามให้ได้อะไรขึ้นมา บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ"
"ทำท่าเหมือนผู้หญิงอยากกระโดดเข้าไปข่วนหน้าเขางั้นล่ะ ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก" อธิปบ่น หันไปมองเด็กหนุ่มหน้าอ่อนที่นั่งอยู่เพื่อนสตรีสองคนใกล้ๆ บันไดขึ้นชั้นสอง
"หน้าตาก็ดีนี่นะ แต่ว่าเด็กมากๆ นี่บรรลุนิติภาวะหรือยังก็ไม่รู้ แบบนี้ล่ะ สเป็คสารวัตรธงรบ" อธิปจงใจพูดกระทบ และเห็นนัยน์ตาของอาทิตย์ลุกวาบ หากเพื่อนของเขารีบหันหน้าหนี
อธิปเห็นอาทิตย์ดูเงียบไปในทันใดเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าใสคนนั้น ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่านี่คงจะเป็นเด็กของผู้กองธงรบอีกคน เขาเซ้าซี้อยู่นาน จนในที่สุดก็อดีตเพื่อนร่วมงานของเขาก็ยอมบอกว่าเคยตามเข้าไปนั่งมองธงรบกับภานุวัฒน์ในผับแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเองอธิปจึงตระหนักได้ว่าอาทิตย์นั้น "หึง" ธงรบและท่าทางคงจะ "หวง" ไม่ใช่น้อย ถึงขนาดลงทุนจอดรถ แอบตามเข้าไปสังเกตการณ์ในผับ และหน้ำซ้ำ ยังอาศัยช่วงเวลาที่ธงรบออกไปโทรศัพท์นอกผับ เข้าไปตีสนิทกับเด็กหนุ่มคนนั้นเพื่อหลอกถามชื่อ
...ปากก็บอกว่าไม่เคยสนใจว่าสารวัตรธงรบจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน แต่เขาสังเกตว่าหลังๆ มานี่ อาทิตย์มักจะหงุดหงิดอยู่บ่อยๆ หากล้อเล่นเรื่องที่ธงรบชอบทำเจ้าชู้
"แล้วนี่รชานนท์จะกลับมาไหมนี่ ออกไปโทรศัพท์ได้เป็นชั่วโมง" อธิปบ่นอยู่คนเดียวเพราะอีกฝ่ายไม่พูดไม่จา "รู้ยังงี้ไม่ชวนคู่ใหม่ปลามันมาเที่ยวกลางคืนด้วยเด็ดขาด นี่สงสัยไปนั่งจู๋จี๋กันในรถ"
"อีกหน่อยก็กลับเถอะนะอธิป" อาทิตย์โพล่งขึ้นมา
"อ้าว ทำไมรีบกลับ นี่แค่ตีหนึ่งครึ่ง" อธิปทักท้วง "เหล้ายังไม่ทันหมดขวด"
"ขวดที่สองยังไม่หมดน่ะสิ จะกินให้เมาเลยหรือไง เหล้าจะกินอะไรนักหนา เมาแล้วก็ครองสติไม่ได้" อาทิตย์สั่งสอน ในใจอดนึกถึงอีกคนไม่ได้ คนนั้นก็ดื่มเหล้าเป็นน้ำ ดื่มอย่างไรก็ไม่เมา
...เมาแล้วครองสติไม่ได้ เขานี่ไง ไม่ใช่เพราะเมาหรอกหรือถึงมาเจอะเจอกับผู้กองธงรบ มาเสียประสาทกับการตื๊อของคนที่กวนอารมณ์เขาเป็นที่สุด...
แต่นี่ธงรบหายหน้าไปตั้งหลายวันแล้ว ทั้งๆ ที่ครบวันหมดกำหนด "ห้ามตื๊อ" แล้วธงรบก็ยังไม่โผล่มา อุตส่าห์เปลี่ยนให้เป็นศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ให้สะดวกมากกว่าเดิม วันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่เคอร์ฟิวช่วงเวลาห้ามตื๊อจะเริ่มขึ้น
เขาแปลกใจ หลังจากที่ตกลงกับธงรบแล้ว ฝ่ายนั้นก็รักษาสัญญาไม่เคยขาดตกบกพร่อง เขาอดคิดไม่ได้ว่า หากให้ธงรบสัญญา "เรื่องอื่น" นายตำรวจเจ้าชู้จะ "ยอม" หรือ "ทำได้" หรือไม่
"อาทิตย์...อาทิตย์" อธิปสะกิด "ข้าศึกบุก"
อธิปบุ้ยปากไปยังประตูทางเขาของคลับ อาทิตย์หันตาม สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เห็นคุ้นตา
"พูดไม่ขาดคำก็มา รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่"
...นั่นสิ เหมือนธงรบคอยสะกดตามเขาไปทุกที่ ไม่ว่าเวลาไหน ดึกดื่นเที่ยงคืนก็บังเอิญเจอธงรบ จะไปที่ไหน ธงรบก็ดูเหมือนจะรู้ไปเสียหมด...
"ได้กินเหล้าฟรีอีกแล๊ว" อธิปยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นทักทายนายตำรวจที่กำลังเดินส่ายอาดๆ เข้ามาหา
"อธิป" อาทิตย์เรียกชื่ออธิปเสียงเข้ม "ไปเรียกทำไม"
"แล้วทำไมจะไม่เรียก คนคุ้ยเคยกัน ยังไงผู้กองก็เห็นเราอยู่ดี"
ธงรบยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ เดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งวีไอพีของคลับ
"ไงอธิป คิดยังไงแอบควงแฟนผมมาดื่ม" ธงรบพูดกับอธิปแล้วหันไปยักคิ้วให้อาทิตย์ที่เสไปมองด้านข้าง
"พูดดีๆ นะผู้กอง" อาทิตย์พูดเสียงเข้ม ยังไม่หันไปมองหน้าธงรบ
"ขอโทษครับผู้กอง คืออาทิตย์เขาเหงา ผมเลยมาเป็นเพื่อน"
"อธิป" คนที่โดนปรักปรำว่า "เหงา" ส่งเสียงปรามเพื่อน แต่อีกฝ่ายไม่ใส่ใจ
"แต่ไม่ได้มากันสองต่อสองนะครับ กลัวโดนครหานินทา มีมาอีกสองคน รชานนท์กับพจนีย์ แต่ว่าตอนนี้ไปไหนกันไม่รู้ สารวัตรดื่มอะไรดี จะได้ถือโอกาสฉลองเลื่อนยศซะเลย" อธิปยิ้มกว้าง พูดไปพลางยักคิ้วใส่อาทิตย์ที่ยกเครื่องดื่มจิบช้าๆ สลับกับหันหน้าไปมองรอบๆ
"ผมเลื่อนยศเป็นพันตำรวจตรี ใครบางคนยังไม่ยอมเรียกสารวัตรซักคำ เรียกผู้กองอยู่ได้ เรารึก็ภูมิใจนักหนา จะแสดงความยินดีซักคำก็ไม่มี"
อาทิตย์ไม่ตอบ ตามองไปยัง "เด็กหนุ่ม" ที่นั่งอยู่กับเพื่อน และตอนนี้ก็มีอีกหลายคนมาสมทบเป็นกลุ่มใหญ่ จนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าขาวๆ ของภานุวัฒน์ ธงรบคงยังมองไม่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นจึงทำหน้าระรื่นอยู่
...สงสัยจังเลยว่าหากธงรบเห็นภานุวัฒน์ คนเจ้าชู้คนนี้จะทำหน้าอย่างไร และหากเขาเอ่ยชื่อเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้นมา ธงรบจะอธิบายอย่างไร...
---ไหนว่าไม่แคร์ยังไงล่ะ อาทิตย์
อีกเสียงหนึ่งแย้งขึ้นมาในหัว
...แต่ผู้กองธงรบก็ทำท่าจีบเขาเป็นแฟน พูดว่ารัก พูดว่าเป็นแฟนเขา พูดว่าเขาเป็นแฟน ทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนกันจริงๆ
---แต่เขายังรักพี่นุอยู่ หัวใจเขาเป็นของพี่นุ
...แต่เขาก็เริ่มรู้สึกดีกับธงรบ
---บ้าจริงๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
"เหม่ออีกแล้วสารวัตร พักหลังอาตี๋เหม่อบ่อยๆ สงสัยบริษัทกำลังขาดทุน" อธิปบอกธงรบยิ้มๆ
...กำลังงอนสารวัตรละซี้อาทิตย์...
อธิปอมยิ้ม แล้วหันไปมองด้านข้าง พลันต้องอุทานด้วยความตกใจ แต่ธงรบไม่ได้สังเกตเห็นอาการของเขาเพราะกำลังทำตาเยิ้มมองอาทิตย์อยู่อย่างเพลิดเพลิน
...นิตินัย ทำไมจะต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย...
อธิปรีบหันหน้าเข้าผนัง อยากจะย้ายไปนั่งหลังธงรบให้สารวัตรตัวโตบังเขาให้มิด ตั้งแต่กลับจากถ่ายโฆษณาที่กระบี่ แบ้งค์นิตินัยตามตื้อเขาอย่างนัก มาห่างๆ ไปตอนที่มีเรื่องคลิปฉาวๆ แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ก็เริ่มอีก คราวนี้หนักกว่าเดิม ถึงขนาดบุกไปหาเขาถึงคอนโด และลากตัวเขาออกไปเที่ยวด้วยกัน จนเกิด "เรื่อง" ขึ้น เรื่องที่เขา "เผลอตัว" ทำอะไรแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะทำตอนเมามายไม่ได้สติ
"สารวัตรครับ จะดื่มอะไรดี" อธิปถามธงรบ
ธงรับสั่งเบียร์ อธิปเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แม้จะไม่ได้ดื่มสังสรรค์กับธงรบบ่อยนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าปกติธงรบนั้นดื่มเหล้าแรงๆ จนเขาแทบดื่มด้วยไม่ได้
ตั้งแต่รู้จักกับธงรบผ่านทางอธิคมและอนุภาพ นายตำรวจหนุ่มก็ชวนเขากับเพื่อนออกไปด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราวจนคุยกันถูกคอ แต่ลึกๆ เขาอดหวั่นไม่ได้ว่าธงรบอาจจะเผลอ "จัดการ" เขาหากเขาไม่ระวังตัว เวลาดื่มกับธงรบเขาจึงไม่ยอมเมาเด็ดขาด
"สารวัตร ทำไมดื่มเบียร์ละครับ แบบนี้จะรู้รสอะไรได้"
"พักหลังผมเพลาๆ เรื่องดื่มเหล้า มันไม่ค่อยดี ผิดศีลห้า" ธงรบตอบยิ้มๆ
"ผมว่าผิดข้ออื่นมากกว่า" อาทิตย์อดเหน็บแนมไม่ได้
"ข้าไหนหรืออาทิตย์" อธิปแกล้งทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"คนทำผิดเองเขารู้" อาทิตย์เอียงหน้า ปรายตามองคนที่ "คาดว่า" จะทำผิดศีลหลายข้อ
"เอ๊า ว่าเข้าไป คนกลับตัวกลับใจแล้วไม่ให้อภัยกันบ้างเลยนะ" ธงรบทำตางอนๆ
"ไม่น่าเชื่อ อะไรทำให้สารวัตรธงรบเปลี่ยนไป" อธิปทำหน้าสงสัย
"ความรักทำให้คนเปลี่ยน"
...เลี่ยน...อาทิตย์เผลอเบ้ปาก อดหมั่นใส้คนทีนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ได้
...ขอสั่งเครื่องดื่มแรงๆ ซักหน่อยเถอะ อยากจะประชดคนที่บอกว่ากลับตัวกลับใจบ้างซักหน่อยท่าจะดี...
"เฮ่ย อาทิตย์จะดีหรือ" อธิปเสียงหลงเมื่อได้ยินอดีตเพื่อนร่วมสั่งเครื่องดื่ม
"ใช่ เดี๋ยวเมานะ จะหาว่าไม่เตือน" ธงรบร่วมเตือน
"แค่แก้วเดียวจะเมาที่ไหน ถึงผมจะเมาไม่ได้สติ ก็มีคนพากลับบ้านอยู่แล้ว นะอธิป"
"จะให้เราพากลับหรือ เราไม่กลับง่ายนะ คืนนี้เรากะว่า ไม่เมาไม่กลับ"
"พี่พากลับก็ได้อาทิตย์ ดื่มตามสบาย ไม่ต้องห่วง พี่เลี้ยงเอง" ธงรบสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกอย่าง ทั้งๆ ที่เบียร์หนึ่งขวดยังอยู่ในมือ
ทั้งสามนั่งดื่มไม่นานรชานนท์กับพจนีย์ก็เดินกลับมา หญิงสาวหน้าตาไม่สู้ดี บอกว่าคงต้องกลับบ้านแล้ว
"พจน์รู้สึกมึนๆ หัว อยากจะอาเจียน" พจนีย์ทำท่าผะอืดผะอม
"คนท้องน่ะ บอกให้อยู่บ้านก็ไม่ยอม ยังอยากซ่า" รชานนท์ตำหนิภรรยา
"ให้เราอยู่บ้าน แล้วตัวเองออกมาเที่ยวนี่นะ ไม่แฟร์"
"แล้วนี่จะกลับเลยหรือไง มึนหัวจริงเร๊อ กลัวแต่จะกลับบ้านไปผลิตลูกคนที่สองละสิ" อธิปเย้า
"บ้า คนแรกยังคาอยู่ในท้องเลย คนที่สองจะเกิดได้ไงย่ะ" พจนีย์แหว ยกมือขึ้นจะฟาดคนที่พูดยั่ว
"อ้าว คนอื่นๆ เขายังทำกันเลย"
"นนท์ไปเถอะ ไม่อยากฟังอธิป ผู้กอง เอ๊ย สารวัตร พจน์กลับก่อนนะคะ" พจนีย์หันมาลาธงรบและอาทิตย์
"ส่งให้ถึงบ้านนะครับสารวัตร" รชานนท์ฝากฝังอาทิตย์กับธงรบก่อนกลับ ทำให้อีกฝ่ายหน้าง้ำเพราะโดนล้อ
สรุปแล้วคนอื่นๆ แยกตัวไปกันหมด เหลือแต่อาทิตย์กับธงรบ อธิปนั้นก็ขอแยกตัวไปจีบสาวต่อ และยังยั่วเย้าอาทิตย์ก่อนแยกออกไปเหมือนที่รชานนท์พูด
"สารวัตร ฝากอาตี๋ด้วยนะครับ อย่าให้เมาจนครองสติไม่ไหว เดี๋ยวจะอันตราย"
"ไปไกลๆ เลยอธิป" อาทิตย์ยกมือทำท่าจะชกเพื่อนที่ทำหน้าทะเล้นแล้วรีบเดินจากไป ปล่อยให้ธงรบหัวเราะหึๆ ในลำคอ แล้วพูดขึ้นว่า
"ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลอาทิตย์อย่างดี ไม่มอมเหล้าเด็ดขาด อาทิตย์ไว้ใจได้
อาทิตย์ไม่ตอบ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วสั่งเพิ่มอีกหลายครั้ง จนธงรบชักเป็นห่วง
"ดื่มมากแล้วนะอาทิตย์ พอเถอะ"
"ทำไมล่ะครับ ไม่ดีหรือ ผมจะได้เมา ผู้กองไม่ชอบหรือถ้าผมเมา" อาทิตย์ตาปรือ แต่ยังพูดเสียงชัดเจน ใบหน้าแดงระเรื่อ หากไฟในคลับที่ค่อนข้างสลัวทำให้ไม่เห็นใบหน้าขาวสะอาดนั้นเปลี่ยนสีชัดเจนนัก
"เอ๊า คนเขาห่วงใย" ธงรบส่ายหน้ายิ้มๆ แต่มือกลับเติมเหล้าให้ชายหนุ่ม
อาทิตย์ขยับแก้วหนี "ไม่อยากให้เมาแล้วทำไมมาเติมเหล้าให้"
"โอ๊ะ โทษที เติมผิดแก้ว" ธงรบแก้ตัว
...เชื่อตายล่ะผู้กองธงรบเอ๊ย...
อาทิตย์คว้าขวดเหล้ามาจากมือธงรบแล้วรินใส่แก้วเอง นายตำรวจไม่ห้ามปราม เอาแต่นั่งมองตี๋หนุ่มยิ้มๆ เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะเร็วขึ้น ธงรบยกข้อมือขึ้นดูเวลา เห็นว่าเป็นเวลาตีสองแล้วจึงชวนอาทิตย์กลับบ้าน ชายหนุ่มไม่ยอม บอกว่าอยากดื่มต่อ แต่นายตำรวจก็ลากสุดหล่อของเขาออกมาจากคลับจนได้
"เป็นอะไรนี่อาทิตย์ นี่กะจะเมาจริงๆ หรือ ตอนมาถึงยังว่าพี่อยู่เลย ไหนบอกว่าเหล้ามันไม่ดีไง"
"อยากดื่ม อยากดื่มให้เมา" อาทิตย์โบกไม้โบกมือ เดินโซเซลงบากบันไดหน้าคลับ
"อ้าว เดี๋ยวก็ได้กลิ้งลงไปไปหรอก มามะ เดี๋ยวช่วยพยุง"
"อย่ามายุ่ง" อาทิตย์ปัดมือธงรบออก "ไปพยุงคนอื่นโน่น"
"ก็อยู่กันสองคนจะให้ไปพยุงใครวะ" ธงรบเกาหัวแกรกๆ มองตามตี๋หนุ่มที่เดินไม่ตรงทางไปยังลานจอดรถ แล้วหยุดยืนโอนเอนมองซ้ายมองขวา
"มา จะไปส่ง กุญแจรถอยู่ไหน" ธงรบเดินไปหยุดยืนข้างๆ แล้วถือโอกาสล้วงกระเป๋าของชายหนุ่มผู้ที่กำลังถูกควบคุมด้วยฤทธิ์เหล้า
ไออุ่นแผ่ซ้าย มือของธงรบกางออกเมื่อสอดเข้าไปในกางเกงของอาทิตย์ ความหากุญแจรถ แต่เขาอด "แต๊ะอั๋ง" ชายหนุ่มไม่ได้
...ผิวเนื้อเนียน อุ่น แน่น เร้าใจเขาจนแทบอยากจะจับอาทิตย์ถอดเสื้อผ้าเสียเดี๋ยวนี้
อาทิตย์ไม่ขัดขืน ท่าทางจะเริ่มเมาแล้ว แต่ก็ยังพยายามทรงตัวอยู่
"อาทิตย์ ไปนอนบ้านพี่นะ พี่ไปส่งอาทิตย์ที่บ้านไม่ได้หรอกทั้งเมาๆ อย่างนี้ไม่ได้หรอก ดึกมากแล้ว" ธงรบกระซิบเสียงเบา ก่อนจะชักมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มอย่างเสียดาย
...ตอนนี้ความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขาตลอดระยะเวลาปีกว่าได้รุมเร้าธงรบจนถึงที่สุด เขารู้สึกทรมานเหลือเกินกับความต้องการอาทิตย์ ไม่เคยเลยที่เขาจะต้องการใครมากเท่านี้มาก่อน ตอนแรกเป็นความสนุกที่ได้ตามตื๊อตามกวนตี๋เข้มคนนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่ออาทิตย์นั้นลึกซึ้งขึ้น ที่สำคัญ ที่เขาเห็นอธิคมเพื่อนรักของเขาจะเป็นจะตายเพราะถูกแฟนทิ้ง ยิ่งทำให้เขาตระหนักได้ว่า อะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขามาตลอดนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก และเมื่อเห็นสภาพอธิคมแล้วก็ยิ่งทำให้เขาทนไม่ได้ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาอธิคมเขาต้องติดอยู่กับเพื่อนรักแทบห่างไปไหนไม่ได้ ยิ่งทำให้ความรู้สึกพิเศษต่ออาทิตย์เพิ่มทวีคูณ
...อาทิตย์ ตอนนี้น่าจะถึงเวลาของเราแล้วล่ะ...
ธงรบสูดลมหายใจลึกๆ แล้วดันตัวหนุ่มน้อยขึ้นรถ จุดหมายปลายทางคือบ้านของเขา
คืนนี้ เขาจะได้อยู่กับอาทิตย์ทั้งคืน...แม้อีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้สตินักก็ยอม...
-
:z2:ตอนแรกก็ว่าจะ "อ่าน" เฉยๆโดยที่ไม่ comment อะไรอ่ะนะคับ แต่ว่าพออ่านแล้วเท่านั้นล่ะ ก้รู้สึกโดยส่วนตัวว่ามัน "งี่เง่ามาก" อ่ะ
ย้ำนะว่าความเห้นส่วนตัว
เรื่องแรก
การที่เราจะขอเวลา 3 เดือน หรือการที่เราจะสามารถกับคนที่เรารัก.....ไม่เอาดีกว่า คนที่เรารู้ว่าเค้าคิดยังไง (ที่บอกแบบนี้เพราะว่าคนที่คิดแบบนี้ มักรักตัวเองมากกว่าที่จะรักคนอื่น) ห่างกันเถอะ....มันไม่ใช่มาจากการที่เราต้องการ "เวลาเพื่อคิด" แต่เพียงแค่ต้องการ "เวลาเพื่อตัดสินใจ(เลิก)" คนเราถ้าลองได้คบกันแบบคนรัก (ขอไม่ใช้คับว่าแฟนนะครับ) แล้วมาบอกแบบนี้ คิดว่าเค้าต้องการแค่ "ทบทวน" หรือ "ทำใจ"
ผมถึงบอกได้ว่าโดยความเห็นส่วนตัว เป็นเรื่องที่งี่เง่ามากถ้าคุรยังต้องการใช้ "ชีวิตคู่" ร่วมกับใครซักคน
ตัวอย่างเลยนะครับ "สารวัตรอธิคมครับ ฟังผมนะ สารวัตรให้เวลาผมสามเดือนฯ" เป็นการขอเวลาสำหรับใคร?
เพื่ออะไร? และทำไม?
ในมุมกลับกัน ถ้าเราคิดว่า "รักมาก" แต่เรารุ้สึกสะเทือนใจ ทำไมไม่คิดบ้างว่า "เค้านั้น" ก็สะเทือนใจเหมือนกัน หรือว่ารู้แต่ไม่อยากสนใจ
เรื่องแบบนี้นะครับ ถ้าจะโทษว่าอนุภาพฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก เนื่องจากต้องเข้าใจว่าตัวคุณนุมี "ปม" ในใจมาก่อน แม้ว่าจะไม่ใช่ปมที่เกิดจากการนอกใจ แต่เป็นเรื่องของ "ความผิดหวัง" และไม่ใช่ว่า "อธิคม" จะไม่รู้ เพียงแต่ว่า ไม่นำมาใส่ใจเท่าที่ควรมากกว่า เพราะว่าบุคคลแบบนี้ ย่อมที่จะเปราะบางทางอารมณ์(รัก) ....เท่าที่เคยมีประสบการณ์มานะครับ
แต่ในมุมมองของผมนะ เรื่องนี้มากจาก "ความไม่ใว้ใจ" มากกว่า คสเราถ้าจะลองทำอะไร คบใคร ไม่ว่าฐานะเพื่อนร่วมงาน คนรัก เจ้านาย+ลูกน้อง ถ้าคุณมีความไว้ใจ คุณก้สามารถอยู่แบบมีความสุขได้
ในมุมมองของผม ผมว่าความไว้ใจสำคัญมากกว่าความรักนะ เพราะว่าความรักเป็นสิ่งแรกที่ทำให้ "คนสองคน" จูนกันได้และมีความประทับใจในกันแลพกัน........บางคนอาจไม่คิดแบบนี้นะครับ
แต่ความไว้ใจซึ่งกันและกันที่มี จะให้ให้"เรา"อยู่แบบใความสุขมากกว่านะ
เอาแค่นี้ละครับ เรื่องที่อยากระบาย เขียนไป เขียนมาจะกลายเป็นว่ามานั่งเขียนนิยายแข่งอ่ะนะ.....อิอิ
-
:monkeysad:
อย่าทำร้ายกันขนาดนั้นเลยนะครับ
มิฉะนั้น sasi จะ จะ จะ...โกรธปี้นายมากมาย
ที่มาทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้ของผม
แค่เรื่องจริงไม่มีคู่ก็แย่แล้ว นี่ยังจะมาทำให้เรื่องนี้จบแบบเศร้าๆ อีก
อะไรมันจะขนาดน้าน เฮ๊อ... :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เด๊วสารวัตรธงรบก้อโดนเจี๋ยนหรอก จะลักหลับอาทิตย์เนี่ย
เล่นกะใครไม่เล่นหละ ไปเล่นกะของร้อน
:z2: :z2: :z2:
-
อาทิตย์จะซวยซะแล้ว :z10:
หรือว่าที่เมานี่กะจะอ่อยอีตาเสาธงกันล่ะน้อ
เอ...ถ้าอาทิตย์ได้ธงรบแล้วทิ้งจะเป็นยังไงน้า
น่าลองดูนะคุณนาย
แต่หวังว่าอาทิตย์คงไม่แพ้ทางตาเสาธงนะ
มิเช่นนั้นล่ะจบกันเลย
ชะตากรรมเดียวกะอนุภาพเป็นแน่ :เฮ้อ:
-
เค้าให้เวลา3เดือน ไม่ใช่เมาหัวราน้ำจนเกิดเรื่องอีกนะคะคุณสารวัตร กลัวใจคนเขียนจริงๆเลย :z3:
-
ต่อบทที่ 21 จนจบครับ แล้วก็จบเฟสหนึ่งของคดีรักภาคสองครับ ซักหน่อยจะมาต่อเฟสสองนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ และขอบคุณ คุณ CocoNuthMilk ด้วยที่แสดงความเห็น เรื่องถอยไปตั้้งหลักและห่างกันซัก 3 เดือนนี่มัน "งี่เง่า" จริงๆ ละ เหตุผลคลาสสิกที่คนยกขึ้นมาบอกตัวเองและบอกอีกฝ่ายเมื่อ...เมื่อหาคำตอบให้ตัวเองและสถานการณ์ไม่ได้
ใครไม่เจอสถานการณ์ที่ยัง "รัก" กันอยู่และ "อยู่" ด้วยกันไม่ได้ไม่รู้หรอก ต้องเจอเข้ากับตัวแล้วจะซึ้งสุดๆ :z1: แต่ก่อนที่อนุภาพจะ "ทำ" กับอธิคมยังงี้ ต้องอ่านบทนี้ดีๆ นะครับ โดยเฉพาะตอนต้นของบทและตอนที่คุยกับพี่สมบัติ
อนุภาพนี่เห็นแก่ตัวเนอะ น่าถีบ
เหมือนใครไม่รู้ :เฮ้อ:
รักแต่ละคู่มันไม่ค่อยเหมือนกัน แต่ก็มีอะไรๆ ที่คล้ายๆ กันนะ (งง)
บางคู่กำลังร้างลากัน ขณะที่บางคู่ก็กำลังเริ่มต้น พออีกครู่หวนกลับมาประสานกันอีก ใครจะรู้ว่าคุ่ที่ได้เริ่มต้นไปก็ต้องร้างกัน บางคู่ทำยังไงก็ไม่เคยที่จะมาเคียงข้างกันได้ทั้งที่ปรารถนาแทบขาดใจ
ความรักจะว่าไป มันก็บ้าจริงๆ นะ หัวใจคนก็ด้วย
โลกนี้มันเป็นอะไรก็ไม่รู้
ขอยกประโยคสุดท้ายในวิดยานิพนธ์ของผมที่กำลังแป๊กอยู่ ณ ตอนนี้ (โดยที่คนทำให้เหตุผลว่าเพราะแปลประโยคนี้ไม่ได้) มาสรุป "เฟสที่ 1" ของคดีรักนะครับ
"I think something's wrong somewhere. What's it?"
ต่อบทที่ 21
อาทิตย์ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมขยับตัวเปลี่ยนท่านอน อากาศในห้องที่เขากำลังนอนอยู่เย็นสบายพอดีๆ ทำให้เขาหลับได้สบายพอสมควร
เขาจำได้ว่าธงรบประคองขึ้นรถ แล้วขับพามานอนที่คอนโดของตัวเอง นี่เป็นครั้งที่สองที่เขามาที่พักของธงรบ ครั้งแรกนั้นเมามายไม่ได้สติ ครั้งนี้ก็เมาเหมือนกัน แต่ไม่หนักเท่าครั้งนั้น เขาพอรู้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ความเมา ความง่วง และความเหนื่อย ทำให้ยอมมากับธงรบโดยง่าย
แต่ที่มากกว่านั้น เขารู้ว่ามีเหตุผลอย่างอื่นอีก...เหตุผลลึกๆ ที่เขายังไม่ค่อยอยากจะยอมรับมันเท่าใดนัก
อาทิตย์รู้สึกตัวว่านอนอยู่โซฟาขนาดใหญ่ เบาะหุ้มด้วยกำมะหยี่ ส่วนร่างของเขาคลุมด้วยผ้าแพรลื่นๆ ถอดเสื้อและกางเกง มีเพียงชั้นในตัวเดียวติดกาย
...ธงรบ...ธงรบทำอะไรเขา ธงรบอยู่ไหน...
อาทิตย์หันหน้ามองไปข้างหลัง ตอนนี้เขากำลังนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักพิงของโซฟาอยู่จึงมองอะไรไม่เห็นถนัด ไฟในห้องเปิดเพียงสลัวๆ
เสียงขยับตัวของอาทิตย์คงทำให้ธงรบที่นั่งสับปะหงกอยู่บนพื้นรู้สึกตัว นายตำรวจนั่งพิงโซฟาอยู่ข้างๆ อาทิตย์ที่นอนตะแคง เมื่ออาทิตย์หันหน้ามาจึงเห็นใบหน้าคร้ามเข้มของอีกฝ่ายทำตาปรืออยู่
"ผู้กอง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้" อาทิตย์ถามเสียงเบา แล้วพลิกตัว คราวนี้ตะแคงซ้าย ใบหน้าอยู่เกือบจะชิดไหล่กว้างของธงรบ
"มานั่งเฝ้า กลัวตกโซฟา" ธงรบยิ้มบางๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ
"ทำไม..."
"ไม่ต้องห่วง อาทิตย์ยังไม่เสียหนุ่มหรอก แค่ถอดเสื้อผ้าให้เท่านั้น" ธงรบบอก
"แล้วทำไมไม่ไปนอน" อาทิตย์เสียงงัวเงีย
"บอกแล้วไงว่านั่งเฝ้า อาทิตย์นอนดิ้น ไม่มานั่งกั้นไว้หน้าโซฟา คงได้ตกลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น" ธงรบให้เหตุผล "นอนกรนด้วยนะ"
"ไม่จริง ผมไม่ใช่คนนอนดิ้นและไม่นอนกรน" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น แต่ใบหน้ายิ้มๆ
นัยน์ตาของธงรบอ่อนโยนเมื่อมองตาของหนุ่มน้อยที่เขารู้สึกพิเศษด้วยมาเป็นเวลานาน อาทิตย์หัวยุ่ง ตาปรือเพราะเพิ่งตื่น หายใจเบาๆ ปากแดงๆ ของตี๋หนุ่มอยู่ไม่ไกล ธงรบบอกตัวเองว่า เพียงแค่เขายื่นหน้าไปอีกนิดเดียว เขาก็จูบอาทิตย์ได้แล้ว
"ร้อน" อาทิตย์พูดขึ้นหลังจากนอนมองตาธงรบเงียบๆ แล้วพลิกตัวกลับไปนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักพิงของโซฟาเช่นเดิม มือดึงผ้าแพรที่ห่มตัวลงไปจนถึงสะโพก ก่อนจะขยับตัวยุกยิกเพื่ออยู่ในท่าสบายที่สุด
"ผู้กองรับแขกให้นอนโซฟายังงี้นี่นะ" อาทิตย์พึมพำเสียงเบา
"ถ้าพาไปนอนบนเตียงกลัวถูกแขกด่า" ธงรบพึมพำเสียงเบาเช่นกัน
"นอนไม่สบาย" อาทิตย์บ่น ขยับตัวยุกยิกอีก ทำให้ผ้าแพรที่ถูกดึงไปกองอยู่ที่สะโพกลื่นไหลหลุดออกจากร่าง
ธงรบกลืนน้ำลาย เริ่มหายใจแรงทั้งที่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจอยู่ ตอนนี้อาทิตย์นอนอยู่ตรงหน้าเขา ใกล้ชิดกันมาก และสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาวบางๆ ตัวเดียว
ผิวอาทิตย์เนียนสะอาดมาก ครั้งแรกครั้งนั้นและครั้งเดียวที่เขาได้สัมผัสเขายังไม่ลืม บั้นท้ายเต็มแน่นของอาทิตย์ยั่วเย้าเขาเสียใจทำให้เขาตาพร่าแทบจะมองอะไรไม่เห็น หากธงรบก็ไม่อาจบังคับสายตาตัวเองให้ละออกจากร่างนั้นไปได้
...ความเป็นจริงแล้ว เขาไม่พยายามบังคับสายตาของตัวเองให้มองไปที่อื่นต่างหากเล่า...
"อาทิตย์" ธงรบกระซิบเสียงสั่น
อาทิตย์ไม่ตอบ ครางอู้อี้และขยับตัวยุกยิกอีกครั้งราวกับพยายามจะนอนหลับ มือเอื้อมมาด้านหลังและทำสิ่งที่ทำให้ธงรบตาค้าง...
ตี๋หนุ่มบ่นว่าอึดอัด จากนั้นเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในแล้วดึงลงช้าๆ เผยให้เห็นบั้นท้ายเนียนสะอาด อาทิตย์ขยับท่อนล่างของลำตัวสองสามครั้ง ปราการด่านสุดท้ายก็ลงไปอยู่ที่เข่า แล้วชายหนุ่มก็ยกขา ใช้เท้าเกี่ยวอันเดอร์แวร์สีขาวให้หลุดไป
ทั้งเนื้อทั้งตัวของอาทิตย์ไม่มีสิ่งใดปกปิด ตี๋น้อยของธงรบนอนเปลือยท้าทายสายตาอยู่นิ่งๆ หายใจสม่ำเสมอ
ลมหายใจธงรบขาดห้วง ใบหน้าร้อนผ่าว มือสั่นจนแทบจะควบคุมไม่ได้ แก่นกายเบื้องล่างของเขาแข็งแกร่งราวเสาหินทั้งที่ไม่ได้เอื้อมมือไปแตะแม้แต่นิดเดียว
"ผู้กอง...ทำไม" เสียงนุ่มๆ ดังอู้อี้ถาม
ธงรบไม่ตอบเพราะเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ หากเมื่อเสียงนั้นเรียกชื่อเขาอีกครั้งจึงละสายตาขึ้นไปมองซอกคอของหนุ่มน้อยช้าๆ
อาทิตย์หันหน้ามา ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาอ่อนโยน มองธงรบนิ่งอยู่ครู่ใหญ่
"ทำไมไม่ทำอะไรผม" อาทิตย์ถามธงรบเบาๆ
"พี่กลัวว่าอาทิตย์จะโกรธพี่ หาว่าพี่ฉวยโอกาส" ธงรบพึมพำ
"แล้วตอนนี้มีโอกาสแล้ว ทำไมยังนั่งนิ่ง"
"อาทิตย์ให้โอกาสพี่หรือ"
อาทิตย์ไม่ตอบ ไม่พยักหน้า หากเพียงยิ้มมุมปากบางๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาหานายตำรวจหนุ่ม
"โดยมีข้อแม้เพียงสองข้อ"
ธงรบกลั้นหายใจ รอฟังเงื่อนไขสองข้อที่ว่า บอกตัวเองว่า สามข้อก็ยอม แต่สี่ข้ออาจต้องขอคิดหน่อย
...ทว่า เงื่อนไขสองข้อของอาทิตย์นั้นไม่ง่ายนัก ทันทีที่อาทิตย์พูดจบ ธงรบอึ้งไปชั่วครู่ แต่เมื่อมองตาแน่วแน่ของชายหนุ่มที่เขารู้ใจตัวเองแล้วในตอนนี้ เขาก็กัดฟัน...รับคำ...
อาทิตย์ยกมือขึ้นสอดเข้าใต้ท้ายทอยของสารวัตรคนใหม่แล้วดึงเข้าหาตัวช้าๆ ธงรบโอนอ่อนไม่บิดพริ้ว ปากเผยอ รอรสจูบจากคนที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
จากการเริ่มต้นเนิบนาบ สองร่างพลันเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน แรงปรารถนาพุ่งขึ้นมาทันใด อาทิตย์บดเบียดปากหนักหน่วง สองมือตะกุยตะกายธงรบจนนายตำรวจต้องขยับหมุนตัวหันกายเข้าหา ก่อนที่ร่างของอาทิตย์จะถูกดึงลงมาจากโซฟาเพราะธงรบต้องการพื้นที่กว้างบนพื้นพรมเพื่อถ่ายเทความรักให้กันและกัน
***********จ๊บแล่ว**************
-
รอเฟสสอง....................แบบตั้งตารอเลย แต่บทอาทิตย์ขอเยอะๆเน้นๆได้ป่ะ ธงรบอุตสาห์อดใจรอ
-
แบบว่า
บทแนวนี้หายไปนานเนอะ
เข้าใจว่าคงมีหลายคึนคิดถึงไม่มากก็น้อย
ผมด้วยคนนึง 555+
-
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พ่อตะวันน้อยยยยยยยยยยยยยยแรงได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คงคิดมานานแล้วล่ะสิ ว่าไหนก็ก็ไหนแล้ว มีใจให้คนเจ้าชู้อย่างร้ายกาจคนนี้
ถ้าคิดว่าจะได้เค้าง่ายๆ ของแบบนี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย
แล้วเงื่อนไขคืออะไรนะ ถึงทำให้ท่านสารวัตรหมาดถึงได้อึ้งไปสามสิบวิ แต่ว่า
อาทิตย์ SO HOT มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เริ่มก่อนแบบนี้ ธงรบคงคลั่งตายไปข้างนึง
แล้วไม่กัวเด็กเก่าของธงรบที่ขึ้นกันเป็นดอกเห็ดมาตามระรานเหมือนคุณนุเหรอ
พ่อตะวันน้อยฉลาดอยู่แล้ว จัดการคนเจ้าชู้ให้เข็ดเลยนะคะ
ดีใจที่อาทิตย์ แสดงอาการ หึง แล้วก็หวง ท่านสารวัตรแ้ล้ว แสดงว่าไอ้ที่ตื้อๆเนี่ย ได้ผลนี่หว่า แต่ไม่ได้แสดงอาการให้เหยื่อผยองเกินไป หึึหึ สารวัตรธงรบ เสาธงจะหักก็ครานี้หละหว้า
.................................................
เฮ้อออออออออออออออ สงสารอธิคม อ่านแล้วอยากร้องไห้อ่ะ ไม่รู้ดิ แบบว่า อยู่ดีๆคนรักทีว่าบอกให้ห่างกันสักพัก ก็มาหายไปซะเฉยๆ ลาออกก็ไม่บอก ไม่มีใครรู้ด้วยว่าไปไหน น่าสงสารอ่ะ แลดูเหมือนหมดอาลัยตายอยาก
กินเหล้าย้อมใจที่เจ็บให้ลืมๆไปบ้างแบบนี้ ตับแตกกันพอดี ท่านสารวัตร
"คุณผิดสัญญา"
> เจอคำพูดคุณตฤณ ไป เหมือนโดนชกกลางแสกหน้าเลยมั๊ยนั่น แค่คำพูดไม่กี่คำก็เจ็บแล้วอ่ะ ใช่เค้าผิดสัญญาเองแต่ทำไมถึงได้เจ็บแบบนี้ล่ะเนี่ย เฮ้ออออออออออออออออออ น่าสงสาร
"ก็เพราะไม่ให้เวลาหรือ คุณนุถึงได้ลาออกจากงาน ย้ายหนีไปแบบนี้ ที่ไหนก็ไม่รู้ จะไปอยู่ยังไง คุณนุไม่สงสารข้าบ้างหรือไงวะ ไม่รู้หรือว่าข้าทรมาน"
น่าสงสารอยากกอดปลอบ กระซิกๆ
"คุณนุ ทำไมใจแข็งอย่างนี้ ทำไมข้าจะต้องมารักคุณนุด้วยวะ"
>> ดีมากพูดใ้ห้อาวุธรู้ซะ ความรู้สึกที่มีกับคุณนุ บอกออกไประบายออกไป บอกให้อาวุธรู้บ้างว่า อย่ามาดูถูกความรักของเราว่ามันเป็ฯแค่ชั่วครั้งชั่วคราว อย่าคิดว่าคุณนุ น่าจะรักกับตัวเองได้ อย่าคิดว่าความรักของคนที่ซื่อสัตย์และรักเดียวใจเดียวอย่างตัวเอง มีค่ามากกว่าความรักของคนเคยเจ้าชู้คนหนึ่ง
ถ้ารู้ว่าอาวุธรู้ว่าคุณนุไปไหนเนี่ย อธิคมจะเก็บอาวุธไว้มั๊ยนะ อยากรู้ซะจริงๆ จะเจ็บแค่ไหนนะถ้ารู้ว่าเพื่อนตัวเองเนี่ยแหละรู้ว่าคุณนุไปไหน
"รักคุณนุน่ะดีแล้ว อย่ามารักอาทิตย์ของข้าก็แล้วกัน คนมีเจ้าของ อย่าคิดแย่งของคนอื่น"
>> อืมมมมมม ธงรบสมกับเป็นเพื่อนกินเหล้าแก้วเดียวกันจริงๆ อาวุธฉลาดน่าจะแปลออก ว่าอย่าแย่งของรักของคนอื่น
สารวัตรอธิคมอ่ะ ถึงจะเจ็บแต่เหล้ามันก็ช่วยให้คุณนุกลับมาไม่ได้ หรือว่าตามหาคุณนุเจอหรอกนะคะ
กินเหล้า ถ้าพลาดอีก ก็มะต้องมีอะไรแก้ตัวอีกแล้ว ไปทำงานให้มันยุ่งๆดีกว่ามั๊ยคะจะได้ไม่ต้องคิดมาก
เฮ้ออออออ เห็นแล้วสงสารซะไม่มี
-
ยั่วซะขนาดนี้ทนไหวก็ให้มันรู้ไป :m25:
แต่คนเขียนใจร้ายมาสั้นๆๆรวบๆๆ กุ๊ดๆๆ แหง่ะ ไม่ต่อเนื่อง ขาดตอน สะดุด :serius2:
-
อาทิตย์ จัดการให้เสาธงมันหักไปเลยนะ หึหึหึ o18
-
พระเจ้าช่วยกล้วยบวดชี.. o18 o18ช่างแรงเหลือเกินแรงได้ใจจริงๆ..อาทิตย์เอ้ย o13
แต่ฉากอย่างว่าๆ..ก็ส๊านสั้น :serius2: :serius2:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน :L1: :L1:..ขอบคุณที่ทำให้คนๆหนึ่งมีชีวิตชีวาในโลกส่วนตัว
แต่จะขอบคุณมากมาย....ถ้ามาต่อเฟส..2นะครับ :bye2: :bye2:และก็ตั้งหน้าตั้งตารอ :call:
อย่างรอคอย.....เนอะ
-
มารอด้วนคน
:z2:
-
ไม่ไหวแล้ว 555 อาทิตย์สุดๆเลย 555+
มาต่อไวๆนะครับ อ่านไปเขินไป
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:pighaun:
อั่กๆๆ
กระอักเลือด อยากทำได้แบบอาทิตย์มั่งจัง เหอะๆๆ แก้ผ้าทีไร เจอแต่พุง เหอะๆๆ จะมีคนเห็นแล้วอยาก...ประทุษร้ายเรามั่งไม๊ ไม่มี๊ เซ็งๆๆๆๆ
ชอบอ่ะ แบบว่า แบบว่า เขียนขยายความกว่านี้ได้ไม๊คับ อยากอ่านๆ o7
-
แล้วก้จะเป็นอาทิตย์ที่จะเครียดตามคุณนุ
:laugh:
รักผู้ชายเจ้าชู้นี่ไม่ง่ายเลยน้า ...
หวังว่าอีตาผู้กองธงรบมันจะไม่ทำให้อาทิตย์เสียใจนะ (หายเจ้าชู้เมื่อไหร่ ค่อยเรียกว่าสารวัตร 5 55+)
ตัวอย่างก้มีให้ดูแระ ... ถ้ายังเจ้าชู้อีก ... ฮึ่ม !
ป.ล. อยากรู้เงื่อนไขสองข้อจังเลยยยยยย ...
-
บทจะร้อนก็เป็นไฟจริงๆ ตี๋น้อย เนี่ยย เหอ เหอ :fire:
"คุณผิดสัญญา" ได้ใจมากๆครับฮ่องเต้ แค่นี้ก็ทำให้อึ้งได้และตอบไม่ถูกจริงๆ ว่าแต่ พี่นายยังไม่เฉลยเลยนะคับ ว่า ไปสัญญาอะไรกันไว้ ในหนังสือก็หายไปห้วนๆ ทีนึงละ ฮึมๆๆ
แปลกใจตรงที่คิดว่า สารวัตรน่าจะเสียศูนย์มากกว่า นี้ แต่นี่ก็ยังแอบแบบว่าครองสติได้อยู่ อืมม น่าคิดแฮะ 3 เดือนนี่จะเป็นไงบ้าง
รีบกลับมานะคับบบ รออ่านอยู่
-
ไม่ได้เข้ามาอ่าน 2-3 วัน จบเฟสแรกซะแล้ว
คุณนุใจร้าย :z3:
สงสารสารวัตรอธิคม
เอาใจช่วยสารวัตรนะคะ อย่ามัวแต่เมาจนเกิดเรื่องอีกล่ะ ไม่งั้นหมดทางแน่ๆ เลย
อาทิตย์กับธงรบ คู่นี้หลังจากที่เฝ้าเพียรพยายามมาเป็นปี ในที่สุดก็จะ...
ว่าแต่อยากรู้ว่าข้อแม้ 2 ข้อ ของอาทิตย์คืออะไร ผู้กองเสาธงถึงเกิดอาการคิดหนักไปชั่วครู่
อย่าให้รอกันนานนะคะ
-
สุดท้าย ศาลาวัดเสาธง ก็ปิดคดีตี๋หนุ่มเรียบร้อย หรือว่ายัง :z2:
-
:angry2:พี่นายครับคิดจะเอาคู่คุณชายอาทิตย์มาหันเหประเด็นคุณนุหล่ะสิไม่หลงกลหรอก ยังไม่ลืมนะครับถ้าสารวัตอธิคมเป็นอะไรไปก้เจอกันที่สะพานพระราม8 แล้วกัน...หึหึ o18
ปล.บอกด้วยหล่ะครับจะให้เอาส่วนไหนไว้ แต่ผมว่าคนไร้หัวใจก็เอาหัวใจทิ้งไปเถอะ5555555555 :beat: :beat: :beat:
-
นายเสาธง ก็โดนตี๋น้อยจัดการเข้าให้แล้วล่ะสิ :oo1: :laugh:
รออ่านตอนต่อไปครับ ให้อภัยสารวัตรเถอะคุณนุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ธงรบถือว่าจีบติดมั้ยนิ
อิอิ
-
:oni2: :oni2: :oni2:
รอเฟสสอง
:oni1: :oni1: :oni1:
ต่อไปสงสัย อาทิตย์ต้องมาร่วมชะตากรรมเดี่ยวกันคุณนุแน่เลย
:monkeysad: :sad11: :monkeysad:
-
อารุณสัวสดิ์ครับพี่นาย พี่โน๊อา และทุกๆท่าน
สุขสันต์วันพฤหัสแห่งชาตินะครับ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:z2:
อรุณสวัสดิ์ด้วยคน เพิ่งถึงที่ทำงาน เหอะๆๆ
ปี้นายตื่นยังเนี่ย???
-
ไปวุ่นวายกะน้องแทนเสร็จแล้ว ก็ต้องมาป่วนห้องนี้กัน
เมื่อไหร่จะสอบเสร็จกันซักทีน้า บอร์ดเงียบจัง
คิดถึงน้อง ๆ ทุกคนเลย
มารอคุณนายอ่ะ :z6:
-
^
^
^
^
แสดงว่าปี้ โนอ๊า พ้นวัยเรียนแล้วใช่มะครับ
มาเป็นกำลังใจให้นะครับบ คิดถึงทุกคนเหมือนกันคร๊าบบ
ปล. แล้วพวกน้องต้องเรียกพี่ โนอ๊า ว่าไรเหรอครับ
ก. พี่
ข. น้า
ค. ป้า
ง. ถูกทุกข้อ (คงไม่มีขั้นกว่า นี้อีกแล้วมั่ง เนอะๆ)
-
:m25:
แอร๊ย อาทิตย์ ยั่ว แรงได้ใจ ตอนหน้าขอต่อจากตอนนี้ได้ป่าว หุหุ เน้นๆ
ว่าแต่ ข้อแม้ สองข้อนั้นอะไรหว่า สารวัตรคนใหม่ ได้รางวัลแล้ว ฮิ้วววว
ส่วนสารวัตรอีกคน ก็ นะ เศร้าใจกันไป คุณนุ อยู่แพร่ บอกให้เอาบุญ :laugh:
-
ทานข้าวกลางวันกันหรือยังเอ่ย รักษาสุขภาพก้นหน่อย อย่าผิดเวลากันมากนัก เดี๋ยวจะปวดท้องนะจ๊ะ
^
^
^
^
แสดงว่าปี้ โนอ๊า พ้นวัยเรียนแล้วใช่มะครับ
มาเป็นกำลังใจให้นะครับบ คิดถึงทุกคนเหมือนกันคร๊าบบ
ปล. แล้วพวกน้องต้องเรียกพี่ โนอ๊า ว่าไรเหรอครับ
ก. พี่
ข. น้า
ค. ป้า
ง. ถูกทุกข้อ (คงไม่มีขั้นกว่า นี้อีกแล้วมั่ง เนอะๆ)
555
เอาเป็นว่า มาให้ตอบกลับดีกว่านะว่า ว่าจะเป็นอะไรกันดี
ก.น้อง
ข.หลาน
ค.เหลน
555
คุณนาย นะ รู้ว่าเค้ารอกันอยู่ ก็ อ่ะนะ เล่นตัวอ่ะ
-
แสดงว่าปี้ โนอ๊า พ้นวัยเรียนแล้วใช่มะครับ
มาเป็นกำลังใจให้นะครับบ คิดถึงทุกคนเหมือนกันคร๊าบบ
ปล. แล้วพวกน้องต้องเรียกพี่ โนอ๊า ว่าไรเหรอครับ
ก. พี่ ข. น้า ค. ป้า ง. ถูกทุกข้อ (คงไม่มีขั้นกว่า นี้อีกแล้วมั่ง เนอะๆ)
พ้นวัยเรียน :m20:
วัยลูกเรียน สิไม่ว่า
ที่คุณ ซาสี่ ถามมว่าผมตื่นหรือยังอ่ะ ตื่นแล้วครับ ตืี่นตีหน้าครึ่งทุกวันครับ เป็นคนตื่นเช้า (เพราะต้องตื่นไปทำงาน) ถ้าไม่ได้ไปทำงานะตืี่นหกโมง ไม่ก็หกโมงสิบห้า
ที่ไม่ได้โพส ก็เพราะว่ายังไม่ได้พิมพ์อ่ะครับ
ถ้ารอไม่ไหว จะสแกนต้นฉบับให้อ่าน จะอ่านกันไหมครับ
เพสสอง ของ คดีรัก เรื่องย้ายไปที่แพร่ครับ ออกจากกรุงเทพฯ เมื่อศิวิไลซ์ซะที
ยังไม่ได้โพส เพราะตอนนี้กำลังเิดินทางอยู่ รถ บขส. มันวิ่งช้าอ่ะ เลยยังไม่ถึงแพร่
รอนิดส์ นะ
-
พ้นวัยเรียน :m20:
วัยลูกเรียน สิไม่ว่า
ยอกย้อนนัก :z6:
-
ตามอ่านมาจนทันแล้วคะ
ขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยว่า...หากคุณไม่หนักแน่นพอ อย่าริอ่านมีแฟนเจ้าชู้เลยคะ
ตามนั้นนะคะ
เจ้สอง :bye2:
-
เฟสสองยังไม่มาไม่เป็นไร
เอาข้อตกลงสองข้อมาให้อ่านก่อนก็ยังดี
แบบว่าอยากรู้เรือ่งชาวบ้านไรงี้อ่ะ
ปล. พี่โน๊อายอมได้หรอ ที่พี่นายเค้าบอกว่าวัยลูกเรียนอ่ะ
แต่ก็นะ พี่นายไปว่าพี่โน๊อา ตัวเองก็หลักสี่ดอนเมืองเหมือนกันแหละ 555+ :laugh:
-
บขส. ถึงแพร่แล้วครับ
เฟสสองเริ่มแล้ว สมรภูมิใกล้จะเดือด ใครอยากลุยผมมาเลยนะ :z2: แต่ก่อนลุย กรุณา จิ้ม + 1 ก่อนนะครับ คะแนนถึง 1000 จะเีผยตอนพิเศษ เงื่อนไขสองข้อที่อาทิตย์ทำให้ธงรบอึ้ง และบรรยาย "เรื่องคืนนั้น" ที่หน้าโซฟาให้คอนโดของธงรบ และ "คำสัญญา" ลูกผู้ชายระหว่างตฤณกับอธิคมในออฟฟิสของตฤณ แต่ถ้าไม่ถึง 1000 (ก็จะแผยตอนพิเศษเหมือนเดิมอ่ะ เพราะอยากเขียน อิ อิ) :mc4:
บทที่ 29 (โทษทีนะครับ ยาวไปหน่อย)
22
อาวุธบิดเอวอย่างอ่อนล้า แล้วเดินเข้าไปในร้าน 7-Eleven ในสถานีเติมน้ำมัน ซื้อน้ำอัดลม Pepsi Max หนี่งกระป๋องมายืนดื่มอยู่หน้ารถ
อีกไม่ถึงร้อยกิโลเมตรเขาก็จะถึงลำปาง คดีที่อาวุธกำลังสืบสวนอยู่ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าใดนัก เดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาเขาต้องวิ่งรอกขึ้นลงภาคเหนือและเพชรบุรีอยู่บ่อยครั้ง
พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ทางหลวงหมายเลข 101 วันนี้มีรถสัญจรไปมาไม่มาก ตรงไปอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงทางแยกเลี้ยวซ้ายเข้าทางหลวงหมายเลข 11มุ่งหน้าสู่ลำปาง ตรงไปเป็นอำเภอเด่นชัยและตรงเข้าจังหวัดแพร่ และหากขึ้นเหนือต่อก็เข้าสู่อำเภอสอง เมืองเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางธรรมชาติอันสวยงาม
เขาเคยสัญญากับอนุภาพวาจะไม่บอกใครว่าอยู่ที่ไหน แต่เขาก็รับปากอธิคมวาจะช่วยสืบหาที่อยู่แฟนให้
แฟนหรือ...อนุภาพแยกกับอธิคมได้สองเดือนกว่าแล้ว เขาเจออนุภาพหลายครั้ง เดือนที่สองตั้งแต่มาอยู่แพร่ชายหนุ่มดูสดชื่นขึ้น ต่างจากช่วงแรกอย่างเห็นได้ชัด อนุภาพกำลังปรับตัวเข้ากับที่อยู่ใหม่ บ้านก็สร้างเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้กำลังลงต้นไม้ดอกไม้ประดับอย่างสวยงาม และขุดบ่อปลาข้างบ้าน พร้อมกับสร้างศาลาทรงไทยหลังเล็กใต้ต้นแคฝรั่งใกล้กับเนินดินข้างบ้าน
หลังจากที่อธิคมกับธงรบช่วยกันตามหาอนุภาพจนแทบเป็นบ้าตลอดสองอาทิตย์แรกที่อนุภาพมาอยู่ที่แพร่ ตอนนี้อธิคมรู้แล้วว่าอนุภาพอยู่ที่อำเภอสอง เขาไม่ได้บอกที่อยู่อนุภาพให้อธิคมรู้ตรงๆ แต่บอกเป็นนัยผ่านธงรบ ซึ่งกว่าฝ่ายนั้นจะตีความได้ก็ใช้เวลาตั้งหนึ่งอาทิตย์ ส่วนคำสัญญากับอนุภาพนั้น เขายอมผิดคำสัญญาสักครั้ง
...อย่างน้อย เขาก็ได้ทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว หากอธิคมกับอนุภาพจะหวนกลับมาคืนดีกัน เขาก็จะยินดีด้วย แต่หากสองคนยังจะคงแยกกันต่อ หรือถึงกับเลิกลากันไปจริงๆ เขาก็จะได้ไม่รู้สึกผิดว่า แอบเข้ามาขโมยแฟนเพื่อน ฉวยโอกาสที่สองคนนั้นแยกกัน แทรกตัวเข้ามาทำคะแนน
...หากอาวุธรู้ว่า ลึกๆ แล้วสิ่งที่เขาทำอยู่นี้ ก็ไม่ต่างจากแอบเข้าตีท้ายครัวคนอื่นเช่นกัน แต่เขาก็แย้งตัวเองว่า เขาไม่ได้ทำ เขาช่วยให้อธิคมรู้แล้วว่าอนุภาพอยู่ที่ไหน จากนั้น คือความรับผิดชอบของอธิคมเองที่จะไขว่คว้าอนุภาพกลับคืน
อาวุธยอมรับว่า เขาเองก็สับสนเหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากจะออกไปจากชีวิตของอนุภาพ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า นี่คือโอกาสของเขา โอกาสที่เขาจะได้ทำอะไรตามหัวใจของตนเอง จะถูกผิดมากน้อย ก็ขอให้เขาได้สัมผัสความสุขบ้างเถิด...
อะไรจะเกิดก็ขอให้เกิด หากอนุภาพรักอธิคมมาก หากทั้งสองตัดขาดจากกันไม่ได้จริงๆ เขาก็จะยอมถอย
แต่ถ้า...ถ้าอนุภาพให้โอกาสเขา เขาก็จะคว้า ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่ ความชอบที่ทวีคูณมากขึ้นในช่วงสมองเดือนที่ผ่านมานั้น เริ่มก่อตัวเป็นความรักแล้ว เขาอ้อนวอนต่อโชคชะตาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า...ขอโอกาสให้เขาบ้างเถอะ...
...โอกาสแห่งรักอีกครั้ง...
ชีวิตเขาแห้งแล้งมานานมากพอแล้ว...ตั้งแต่นที ผู้เปรียบเสมือนเป็นสายน้ำแห่งชีวิตของเขา ได้เหือดแห้ง ตายจากเขาไป...
"สารวัตร" อนุภาพชะงักเมื่อหันไปมองรถสีดำคนใหญ่จอดอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามกับตลาด เจ้าของยืนอยู่ข้างรถ กำลังพูดโทรศัพท์หน้าเคร่ง ก่อนจะหันหน้ามาด้านที่เขายืนอยู่
อาวุธจบการสนทนาในเวลาประมาณ 1 นาที แล้วเดินข้ามถนนมาหาอนุภาพที่ยืนอยู่ข้างรถเข็นข้าวต้มปลา ทักทายชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลเข้ม กางเกงยีนส์สีดำดูแตกต่างจากคนอื่นๆ รอบข้างที่สวมเสื้อกันหนาว
"คุณนุ ทานข้าวหรือครับ" อาวุธถาม "ไม่หนาวหรือ"
"อากาศสบายๆ ผมชินแล้ว สารวัตรละครับ" อนุภาพยืนนิ่งเหมือนหุ่น ยิ้มบางๆ ให้อาวุธ
"หิวมาก"
...หิวจนแทบกินคุณนุได้ทั้งตัว...
แวบหนึ่งอนุภาพนึกถึงคำพูดของคนหน้าทะเล้นที่มักจะมีสร้อยต่อจากคำตอบเวลาบ่นว่าหิวข้าว
"สารวัตรมาได้ยังไงครับ" อนุภาพถาม แล้วหันไปรับถุงอาหารที่แม่ค้ายื่นให้
"ขับรถมาสิครับ" อาวุธตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
"พูดกวนเป็นด้วยนะ" อนุภาพยิ้มมุมปาก แล้วออกเดิน "ไปทานตรงโน้นไหมครับ ผมก็ยังไม่ได้ทาน ตั้งใจว่าจะไปทานที่บ้าน ถุงนี้ซื้อไปฝากป้าบ้านใกล้ๆ กันที่เข่าวยเลือกซื้อต้นไม้ให้ ตอนนี้ต้นไม้ข้างบ้านลงหมดเรียบร้อยแล้ว สนามหญ้าก็เสร็จ เขียวเหมือนสนามกอล์ฟ"
"อยากเห็น" อาวุธเอียงหน้ามองอนุภาพ "คุณนุดูไม่อ้วนขึ้นเลย ตัวเท่าไหนก็เท่านั้น ไม่เปลี่ยน"
"สารวัตรดูอ้วนขึ้น" อนุภาพทักอีกฝ่าย
"ผมทำงานเหนื่อย แต่ไม่ยักผอม พอเหนื่อยมาก ก็ทานเยอะ"
"มาเรื่องคดีเดิมหรือครับ นี่ยังไม่จบอีกหรือ" อนุภาพถามแล้วชี้ไปรถเข็นขายอาหารริมถนนแล้วนั่งลง อาวุธพยักหน้า นั่งลงตรงข้าม ใบหน้าระบายยิ้มไม่สร่าง
"เดินทางมาจากกรุงเทพฯ หรือ ดูท่าทางเหนื่อยมาก ตาแดงเหมือนคนอดนอน"
"ครับ พรุ่งนี้ผมไปฟังรายงานสรุปที่ลำปาง แล้ววางแผนกับทีมเฉพาะกิจ แล้วก็จะไปเชียงราย" อาวุธพลิกเมนู แล้วถามอนุภาพว่าจะทานอะไรดี ชายหนุ่มตอบว่าข้าวต้ม แล้วถามนายตำรวจว่า
"แล้วมาแพร่ มาตามจับผู้ร้ายหรือครับ เดินทางขนาดนี้ ระวังจะไม่ไหว"
"ผมอยากมา" อาวุธตอบเสียงนุ่ม "แต่ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ จากเพชรบุรีก็มาประชุมที่กรุงเทพฯ เก็บของแล้วก็ขึ้นเหนือทันที ขับรถมาเกือบสิบชั่วโมงแล้ว คืนนี้ผมเลยคิดว่าจะขอความอนุเคราะห์เรื่องที่พัก"
อนุภาพพยักหน้า แล้วหันไปหาเด็กหนุ่มที่เข้ามารับออเดอร์ อาวุธสั่งข้าวผัดปูแบบพิเศษ และสั่งข้าวต้มทะเลให้อนุภาพ
"ไม่ใส่ปลานะน้อง" อาวุธย้ำกับเด็กหนุ่ม แล้วหันมายิ้มให้คนที่นั่งตรงข้าม
"สารวัตรความจำดีนะครับ"
...อะไรเกี่ยวกับอนุภาพเขาจำได้หมด...
อาวุธตอบในใจ แล้วพูดว่า "ทานปลามีประโยชน์ต่อร่างกายนะครับ
"ครับผมทราบ แต่ขอทานอาหารทะเลที่ไม่ใช่ปลาซักวัน" อนุภาพยิ้มกว้าง "สารวัตรก็เหมือนกัน อายุขนาดนี้ ทานอาหารทะเลระวังคอเลสเตอรอล"
"ผมยังไม่แก่ซะหน่อย แค่ 35 ปีนิดๆ เอง พอถึง 40 ไม่ก็พอได้เป็นพันตำรวจเอกแล้วก็จะเลิกทานปู"
"โอ้โห อีกนานล่ะสิ" อนุภาพทำตาโต
"ปีกว่าครับ ไม่นานผมก็จะเป็น พ.ต.อ. แล้ว" อาวุธพูดเสียงเรียบๆ ไม่ได้มีท่าทีดีใจหรือภูมิใจเท่าที่ควร
"เร็วจัง" อนุภาพอุทานเบาๆ ในใจอดนึกถึง "คู่หูทั้งสอง" ที่อยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้
...ธงรบยังเป็นร้อยตำรวจเอก หรือไม่ก็คงอาจเลื่อนยศแล้ว อธิคมเป็นพันตำรวจตรี จะเลื่อนยศเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง...
อนุภาพเผลอถอนหายใจ เขายอมรับวาบางครั้งเขาก็นึกถึง "คนที่อยู่กรุงเทพฯ" อยู่บ่อยๆ เกือบจะใจอ่อนโทรศัพท์ไปหาก็หลายครั้ง แม้จะไม่ได้โทรหาอธิคม แต่ก็เกือบจะโทรหาธงรบ แต่ก็ตัดใจ ยั้งใจตัวเองได้
เขากำลังปรับตัวเข้ากับที่นี่ ธรรมชาติสวยงาม ผู้คนเป็นมิตร การวุ่นอยู่กับบ้านหลังใหม่และงานที่กำลังเริ่มต้น ทำให้เขาไม่ทุรนทุรายมากนักเช่นสองสามอาทิตย์แรกที่ย้ายมาอำเภอสอง เขาได้เพื่อนใหม่ๆ หลายคน ได้ลูกค้ามากมายที่ทำให้เขายุ่งจนไม่ค่อยจะมีเวลาฟุ้งซ่าน
...ดูๆ ไป อะไรก็ไม่สาหัสอย่างที่เขาหวั่นใจ ตอนนี้เขามั่นคงมากขึ้น และสงบมากขึ้น เขาคุยกับสมบัติเป็นระยะๆ สมบัติรายงานให้เขาฟังว่า อธิคมตัดสินใจเลิกตามหาเขาแล้วเมื่อล่วงเข้าสัปดาห์ที่สี่ สมบัติกับคุณตฤณช่วยคุยให้อธิคมยอมรับ "เงื่อนไขสามเดือน" ที่เขายืนคำขาด แต่สมบัติบอกว่าอธิคม "ซึม" ลงไปอย่างมาก แทบจะเป็นคนละคนกันกับอธิคมคนเดิม
...อะไรก็ต้องเปลี่ยนไปบ้าง เขาก็กำลังเปลี่ยน
...เขาต้องเปลี่ยน
...เขาต้องเปลี่ยนให้ได้
เพื่อคนที่เขารัก...
อาวุธแวะมาเยี่ยมเยือนเขาอยู่เรื่อยๆ มาเป็นเพื่อน ทำให้เขาสบายใจได้บ้างพอสมควร อนุภาพรู้ว่าอาวุธคิดอะไรอยู่ อาวุธไม่ได้ปิดบังความรู้สึก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกโจ่งแจ้งว่ากำลังจีบเขา อาวุธทำตัวเป็นธรรมชาติ สุขุมเยือกเย็นและสร้างความคุ้นเคยกับเขาช้าๆ ความเป็นผู้ใหญ่ของนายตำรวจหนุ่มไมทำให้อนุภาพรู้สึกตะขิดตะขวงใจมากนักที่จะมองอาวุธแล้วเตือนให้ระลึกว่า นี่คือเพื่อนสนิทคนหนึ่งของอธิคม...หนึ่งในสามทหารเสือที่เรียกกัน
อนุภาพมองว่า มิตรภาพระหว่างเขากับอาวุธเกิดขึ้นอย่างเรียบง่าย เหมือนผู้ใหญ่ทำความรู้จักกัน แล้วตกลงกันอย่างเงียบๆ โดยปราศจากคำพูด
บางครั้งเขาเคยนั่งตรองดูและยังคงสงสัยว่า ทำไมเรื่องอะไรแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนั้นอธิคมกับธนาภพคือการตัดสินใจของเราระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ตอนนี้อธิคมกับอาวุธ คือการตัดสินจะหว่างปัจจุบันและปัจจุบัน ที่ดูราวกับว่าจะมีน้ำหนักเท่าเทียมกัน
สองเดือนที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พิจารณาทุกด้านแล้วก็เห็นว่า ชีวิตกับอาวุธนั้นราบเรียบ ไร้ความกังวล เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า อาวุธนั้นช่างสมบูรณ์แบบอย่าที่อธิคมกับธงรบเคยค่อนขอด แต่กลับอธิคม เหมือนขี่รถไฟเหาะตีลังกา ที่มีตอนจะให้หวาดเสียงอยู่ร่ำไป ต้องสู้รบปรบมือกับบรรดาแฟนเก่าที่ไม่ยอมหยุดเข้ามาเกาะแกะนายตำรวจหนุ่มเสน่ห์แรง ต้องสู้กับตัวเองที่จะมั่นคงและหนักแน่นมากพอที่จะไม่ปล่อยให้อารมร์หึงหวงมาอยู่เหนือเหตุผลและสติ
แต่บางอย่างในตัวอธิคม ทำให้เขารู้สึกอยางที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นับตั้งแต่ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อชีวิตมีธนาภพ
...ธนาภพ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะอยู่ที่ไหน ภาพสุดท้ายของธนาภพช่างตรึงอยู่ในใจเขาไม่อาจลบเลือนออกไปได้ ภาพสุดท้ายที่ช่างสลักลึกลงบนจิดใจของเขาแน่นเหลือเกิน
ภาพสุดท้าย...ที่เป็นภาพสุดท้ายจริงๆ...
เขาอยากจะยอมรับกับตัวเองว่า ที่เขาจากอธิคมมานั้น เพราะเหตุผลอื่น ไม่ใช่เหตุผลนี้
...ทำไม...ทำไมหัวใจของคนเรามันถึงได้ซับซ้อนเช่นนี้
ทำไมเขาจึงรู้สึกสับสนวุ่นวายเช่นนี้...
ทำไมทุกอย่างถึงออกมาแบบนี้...
คชานนท์ยืนอยู่หน้าห้องนอนของพันตำรวจตรีอธิคม พี่ชายของเขา คนที่เขาโทรศัพท์มากว่าสิบครั้งแต่ไม่เคยรับโทรศัพท์เขาเลยและไม่โทรกลับอีกด้วย สารวัตรธงรบโทรศัพท์มาบอกเขาว่าพี่ชายของเขาเอาแต่กินเหล้า เมาไม่เว้นแต่ละวัน...ขังตัวอยู่ที่บ้านไม่ยอมไปทำการทำงาน จนเขาต้องลาพักร้อนให้กับเพื่อน หากวันใดที่ธงรบหยุด เขาต้องไปนั่งเฝ้าอธิคมที่คอนโด แย่งขวดเหล้าออกจากมือเพื่อน และบางครั้งต้องบังคับพาออกไปทานข้าวข้างนอกบ้านเสียบ้าง
คชานนท์ไม่คยนึกเลยว่าพี่ชายของตน ที่เคยเป็นคนเจ้าชู้อย่างร้ายกาจ ท้ายที่สุดต้องมามีสภาพแบบนี้...เหมือนพญาเหยี่ยวที่โดนเด็ดปีก ถูกลมพัดตกลงมานอนพังพาบอยู่กับพื้น...หมดสภาพสารวัตรมือปราบที่มีความหล่อเป็นอาวุธ...
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องคชานนท์ก็ต้องส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ในห้องไม่ได้เปิดไฟ สิ่งของวางเกลื่อนกลาด ถ้วยจานไม่ได้ล้างกองอยู่ในอ่างล้างจาน ขวดเหล้าสองสามขวดวางอยู่บนพรมหน้าทีวี ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่บนพนักเก้าอี้โต๊ะทานอาหาร เปิดตู้เย็นมีแต่ผลไม้และอาหารแช่แข็งที่ผู้กองธงรบบอกว่าซื้อมาทิ้งไว้
คชานนท์เดินเข้าไปในห้องนอนของพี่ชาย เจ้าของห้องใส่กางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง...หลับสนิท ชายหนุ่มเดินไปเปิดไฟหัวเตียงและปิดแอร์ที่เปิดทิ้งไว้เย็นจัด ในมือของอธิคมกำรีโมทคอนโทรลทีวี บนโต๊ะข้างเตียงเป็นแผงยาที่แกะทานไปแล้วสองเม็ด
“ถึงกับต้องกินซาแน็กซ์เลยหรือนี่” คชานนท์พึมพำเบาๆ นั่งลงข้างเตียง มองอธิคมอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขย่าตัวพี่ชาย
“พี่คม...พี่คม...”
คชานนท์ก้มลงดมกลิ่นเหล้าจากลมหายใจของอธิคม ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอามือตบหน้าพี่ชายเบาๆ
“พี่คม ตื่นได้แล้ว...พี่คม”
อธิคมไม่มีวี่แววจะตื่น คชานนท์จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ เอาผ้าชุบน้ำเย็นจัดแล้วเดินกลับมาที่ร่างกำยำล่ำสันที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม
“รักมากนักหนา แล้วทำไมไม่ไปตามง้อ มาเมาหลับอยู่ได้” คชานนท์บ่นให้คนที่ไม่รู้สึกตัว นั่งลงบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง ใช้ผ้าชุดน้ำเย็นจัดที่อยู่ในมือ เช็ดแรงๆ ที่ใบหน้าของอธิคม
นายตำรวจหนุ่มราวจะรู้สึกตัว ส่ายหน้าหนีแล้วขยับตัว ทำเสียงอืออาเบาๆ คชานนท์เขย่าตัวเรียกพี่ชายอีกครั้ง แล้วดึงไหล่ของอธิคมขึ้น ดันร่างหนาให้พลิกตัวนอนหงาย อธิคมตัวหนักมาก คชานนท์ต้องออกแรงสุดกำลังกว่าจะพลิกตัวนายตำรวจหนุ่มได้
“หนักเป็นบ้า” น้องชายนายตำรวจบ่น แล้วเช็ดผ้าเย็นตรงซอกคอของอธิคม “พี่คม...ยังไม่ตายใช่ไหมนี่ ตื่นได้แล้ว พี่คม...ตื่น...พี่คม”
คชานนท์ชักจะทนไม่ไหวเพราะอธิคมไม่รู้สึกตัวเสียที ชายหนุ่มจึงใช้มือบิดผ้าแรงๆ ให้น้ำไหลเข้าปากพี่ชาย อธิคมสะดุ้ง ลืมตาขึ้น พร้อมกับพ่นน้ำออกมาจากปาก
“ใครวะ”
“ผมไง พี่คม ตื่นๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว”
“ใคร”
“ผม”
“ผมนะใคร” อธิคมยังไม่ลืมตา เสียงยังงัวเงียอยู่
“ผมก็น้องพี่ไงเล่า” คชานนท์เสียงดัง เอือมมือเขย่าตัวพี่ชาย “ตื่นซะทีซิวะ”
“อืออออ” อธิคมทำเสียงในลำคอแล้วพลิกตัวไปอีกด้านของเตียง นอนคว่ำเหมือนเคย
“พี่คม จะลุกดีๆ หรือให้เอาน้ำเย็นมาราด” คชานนท์เสียงเข้ม
“ไปไกลๆ เลยนนท์” อธิคมเสียงอู้อี้ หน้าซุกอยู่บนหมอน “พี่อยากจะนอน”
“พี่นอนมานานเท่าไหร่แล้ว ผมโทรมายี่สิบกว่าครั้งก็ไม่รับสาย บ้านนะสภาพดูไม่ได้ พี่เองก็สภาพแบบนี้ จะให้ผมไปได้ยังไง ลุกขึ้นมาอาบน้ำทานข้าวก่อนเถอะ เร็วเข้า ลุกๆ”
“อย่ากวน”
“พี่คม จะทำอย่างนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา มัวแต่เมาหลับอยู่อย่างนี้คิดว่าจะได้คุณนุกลับมาหรือ รู้จักคิดซะบ้างสิ” คชานนท์พูดเสียงเข้ม โยนผ้าเย็นไปคลุมหัวของพี่ชาย แล้วลุกขึ้น ยืนมองพี่ชายนิ่ง
ฝ่ายที่โดนว่ายังไม่ไหวติง ไม่สนใจว่าผ้าเย็นๆ คลุมหัวอยู่ คชานนท์ส่ายหน้า เดินออกไปนอกห้อง เก็บของที่วางระเกะระกะให้เข้าที่ เดินไปหยิบอาหารแช่แข็งออกมาจากตู้เย็น วางไว้บนโต๊ะ แล้วเริ่มลงมือล้างจาน
ไม่นานคชานนท์ก็จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย แม้จะเป็นนักธุรกิจระดับผู้บริหาร แต่เรื่องแบบนี้เขาทำได้อย่างชำนาญมากเพราะสมัยเด็กๆ เขาเป็นคนที่รับผิดชอบทำงานแทบทุกอย่างในบ้าน ทั้งๆ ที่มีคนรับใช้แต่เขาก็ทำอะไรทุกอย่างเป็นหมด จนคุณแม่มอบหน้าที่ให้ตรวจดูความเรียบร้อยต่างๆ ในบ้าน ส่วนพี่ชายเขาไม่เคยหยิบจับทำอะไรเลย อธิคมทำอะไรไม่เป็น และไม่คิดจะทำ สิ่งเดียวที่อธิคมทำเวลาอยู่บ้านคือทำข้าวของแตกเสียหาย
คชานนท์หยิบไอสครีมออกมาจากช่องแข็ง เดินมานั่งทานที่โซฟาหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น เขาอดยิ้มไม่ได้ถึงสิ่งที่ธงรบซื้อมาเก็บไว้ในตู้เย็น รายนั้นพอๆ กับอธิคม...ทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง...สิ่งที่ธงรบเตรียมไว้ให้คืออาหารแช่แข็งยี่ห้อเดียวกันกว่าสิบกล่อง นมสดหนึ่งแพ็ค ส้มเขียวหวานหนึ่งถุง แอปเปิ้ลหนึ่งถุงซึ่งตอนนี้เหลือเพียงลูกเดียว แครอทหนึ่งถุงที่ยังไม่มีรอยเปิด และที่แปลกคือมีเนยแข็งก้อนใหญ่หนึ่งก้อน
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มได้ยินเสียงลงเท้าหนักๆ เดินออกมาจากห้องนอน แต่เขาไม่หันหน้าไปมอง สักครู่ได้ยินเสียงกุกกัก ตามด้วยเสียงปิดตู้เย็นดังๆ
“พี่จะทานข้าวเลยไหม ผมจะอุ่นไมโครเวฟให้” คชานนท์ถามพี่ชาย ตายังจับจ้องอยู่ที่ทีวี มือตักไอสครีมเข้าปาก “พี่ธงซื้อข้าวราดแกงเขียวหวานให้พี่สิบกล่อง อยู่ได้สามวัน หรือไม่ก็ห้าวัน ถ้าพี่ไม่กินข้าวมื้อเช้า” ชายหนุ่มหยุดชั่วครู่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ “ไม่ก็สิบวัน ถ้าพี่ไม่กินมื้อเย็น เพราะมื้อเย็นพี่ดื่มเหล้าแทน”
เสียงถอนหายใจดังขึ้นดังๆ เหนือศรีษะของคชานนท์ อธิคมยืนค้ำหัวเขาอยู่ มองลงมายังน้องชายที่กำลังพูดกระทบกระเทียบ
คชานนท์แหงนหน้าขึ้นมองพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ว่าไงพี่คม”
“ข้ารู้สึกเหมือนพ่อมานั่งอยู่ตรงนี้เลยว่ะ แกนี่น่าจะไปเปลี่ยนตำแหน่งกับคุณอดิศัย” อธิคมพูดถึงพ่อเสียงเรียบแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว เท้าหนึ่งวางบนพื้น ส่วนข้างหนึ่งวางบนเก้าอี้ ยกขวดน้ำขึ้นกรอกปาก ในใจนึกถึงอดิศัยผู้เป็นบิดา แทบทุกครั้งที่คุยกัน พ่อจะพูดประโยคเดิมๆ "ว่าไงคม" เพราะเขามักจะทำหูทวนลม หรือขัดใจพ่อเสมอ
คชานนท์หันหน้าตาม ทำไม่สนใจที่พี่ชายประชด
“ว่าไงล่ะ ขาดราดแกงเขียวหวานเชียวนะ ถ้าพี่เบื่อ ผมจะพาไปทานข้างนอกก็ได้....ว่าไงพี่”
“ไอ้นนท์ จะทำให้กินก็ทำเถอะ ไม่ต้องมาถามแล้ว แล้วเลิกพูดว่า ว่าไงพี่ ว่าไง ว่าไง ซะที”
คชานนท์ลุกขึ้น เดินตรงมาหาพี่ชาย หยุดยืนอยู่ชั่วครู่ มองหน้าอธิคมนิ่ง ถอนหายใจเบาๆ แล้วเรียกชื่อพี่ชาย
“พี่คม”
อธิคมกลืนน้ำอึกใหญ่ วางขวดน้ำลงข้างตัว แล้วถามน้องชายว่า “อะไรอีกล่ะ”
“พี่ไม่คิดหรือว่าที่ทำอยู่นี่มันไร้สาระ”
“ไม่ต้องมาสั่งสอนพี่นะ แกเป็นน้อง” อธิคมเสียงเย็น
“เป็นน้องที่รักพี่ เป็นห่วงพี่ ไม่อยากเห็นพี่ทุกข์แบบนี้”
“แกมาเป็นพี่บ้างสิ” อธิคมขบกรามแน่น นัยน์ตาเหล่อลอย ไร้จุดหมาย ในใจรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนักเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น...เมื่อนึกถึงอนุภาพ...เมื่อนึกถึงการสูญเสียที่ทำให้เขาแทบขาดใจ
“เพราะผมไม่ได้เป็นพี่ไง ผมถึงมายืนพูดกับพี่ได้ พี่จะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้หรือ จะจมอยู่ที่นี่ ในห้องนี้ ปล่อยให้อะไรๆ มันผ่านไป”
“ใครบอก” อธิคมพูดเสียงเบา เหมือนกับรำพันกับตัวเอง “ยังไงๆ พี่ก็ไม่ยอมหรอก”
“ให้มันได้ยังงี้สิ พี่ชายผม” คชานนท์ยิ้ม “แต่เวลาที่ผ่านามานี่ถือว่าพี่ปราชัยไปพอสมควรแล้วนะ ไม่คิดหรือว่าเวลาเพียงแค่วันเดียวที่ปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไร มันก็คือการสูญเปล่าที่ไม่ควรเกิดขึ้น”
“พี่ไม่รู้จะทำยังไงนนท์” อธิคมถอนหายใจ “คุณนุใจแข็งเหลือเกิน แกไม่รู้อะไร บทจะใจเด็ด คุณนุก็เด็ดเดี่ยวมาก คราวนี้พี่ง้อไม่รู้กี่ครั้ง พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมยกโทษให้ คุณนุบอกว่าตัดสินใจแล้ว ให้จบลงแค่นี้” เสียงอธิคมเริ่มสั่นพร่า
“จบเลยหรือ ที่รักกันมาจะสองปีนี่จบเลยหรือ” คชานนถามเสียงเบา
“คุณนุบอกว่าพอแค่นี้ก่อน รอสักพักแล้วเขาถึงจะยอมคุยกับพี่อีก เขาบอกว่าให้ห่างกันซักสามเดือน แล้วค่อยว่ากันอีกทีนึ่ง แต่พี่กลัวเหลือเกิน สามเดือนที่จะมาถึง...พี่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แล้วคุณนุจะ...จะ...”
“สามเดือนไม่ดี อันตราย” คชานนท์เอียงหน้า เหลือบตาขึ้นข้างบน ทำหน้าครุ่นคิด...กิริยาที่ถอดแบบมาจากพี่ชาย
“ใช่” อธิคมตอบรับเบาหวิว ในใจนึกถึงอาวุธ อะไรบางอย่างบอกเขาลึกๆ ว่าหากอาวุธรู้เรื่องนี้ เพื่อนเขาคงไม่รอช้า สัญชาตญาณของเขาบอกว่ารองผู้กำกับเพื่อนรักของเขากำลังรอโอกาสนี้อยู่ ที่ผ่านมา อาวุธไม่แสดงอาการเพราะรู้ว่าอนุภาพเป็นแฟนเขาอยู่ เขารู้จักอาวุธดี ตราบใดที่อนุภาพอยู่กับเขา เพื่อนเขาจะไม่แตะต้องแฟนเพื่อนเด็ดขาด แต่หากอนุภาพเลิกกับเขาแล้ว เมื่อนั้น...
...เมื่อนั้น...
...เมื่อนั้น เขาจะเสียอนุภาพไปจริงๆ หรือ...ไม่ได้...เขาทนไม่ได้...
...หากอนุภาพบอกอาวุธว่าเลิกกับเขาแล้ว...อาวุธคงเดินหน้าเต็มที่...เขามั่นใจว่าอาวุธรอเวลาอยู่...
“พี่คม พี่รอไม่ได้นะ พี่ต้องไปง้อคุณนุ เอาคุณนุกลับคืนมา”
“คุณนุยื่นคำขาด ห้ามไม่ให้พี่ไปหา ไม่เช่นนั้นเขาบอกว่าจะหายไปจากชีวิตพี่เลย ไม่เหลือไว้แม้ความทรงจำ จะไม่ยอมพูดด้วย จะถือว่าเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน”
“ขนาดนั้นเลยหรือนี่” คชานนท์พึมพำ
“ตอนที่พูด คุณนุดูแน่วแน่มาก” อธิคมถอนหายใจแรงๆ “นนท์ พี่ยังไม่อยากเสี่ยง”
“เอาเถอะ ถ้ายังงั้นพี่ก็คงต้องรอเวลาสักพัก ที่สำคัญมีอยู่สองข้อ...หนึ่ง พี่ต้องทำตัวดี แสดงให้เห็นว่าพี่เลิกเจ้าชู้แล้วอย่างสมบูรณ์แบบ”
“พี่เลิกตั้งนานแล้ว” อธิคมแทรก
“ถึงงั้นก็เถอะ แต่การที่บรรดาแฟนๆ เก่าพี่พร้อมใจกันเข้าโจมตีแบบนี้ก็ไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ นั่นคือปัญหาข้อแรกที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย” คชานนท์เดินกลับไปกลับมาหน้าพี่ชาย มือไขว้หลังอย่างคนที่กำลังวางแผนการอะไรบางอย่าง “ซึ่งข้อนี้ต้องไตร่ตรองหากลวิธีต่อไป ตอนนี้ยังนึกไม่ออก ส่วนข้อที่สอง ต้องมีการจับตาดูเป้าหมาย ว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า”
อธิคมข้องใจ “แกหมายความว่ายังไง”
“ผมหมายความว่า ต้องดูคุณนุว่า...ช่วงนี้มีใครเข้าไปยุ่มย่ามหรือเปล่า”
...ใครล่ะ...หากจะมีใครก็คืออาวุธนั่นล่ะ...ตฤณก็ตัดทิ้งไปได้แล้ว...ตฤณกำลังคบกับอัสนัย สมบัติเคยเล่าให้เขาฟัง ส่วนอาทิตย์ก็ถูกธงรบเผด็จศึกไปแล้วเรียบร้อยและดูท่าทางว่าธงรบจะลงหลักปักฐานจริงจังกับใครซักคนเสียที ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าอาทิตย์ยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพอยู่ แต่อาทิตย์ก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว...คงเหลือแต่อาวุธ...อาวุธเท่านั้นที่ยังคงเป็นเข็มทิ่มแทงใจเขาอยู่....ส่วนธนาภพนั้น...จากไปแล้ว...จากไปชั่วชีวิต...
คชานนท์บอกเขาว่าจะช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง ขอให้เชื่อใจได้ แต่ว่าตอนนี้ขอให้อธิคมลุกขึ้นยืนและมุ่งมั่นก้าวเดินไปข้างหน้าเสียก่อน
“ถ้าพี่ตั้งใจจริงๆ ทุกอย่างต้องสำเร็จ จำได้ไหม พี่เคยบอกผมว่า ไม่มีอะไรที่อธิคมอยากได้แล้วไม่ได้”
“อุ่นข้าวเถอะนนท์ พี่หิวแล้ว” อธิคมบอกน้องชายเสียงเรียบ ใบหน้ามีแววครุ่นคิด แล้วเดินไปที่โทรศัพท์ หยิบขึ้นมากดเบอร์ของสมบัติ ถอนหายใจเบาๆ ขณะที่รอให้สมบัติรับสาย
คนที่รับสายเป็นชายหนุ่มเสียงหล่อ...ตั้ม ดาราวัยรุ่นคนนั้นที่ท่าทางจะเป็นคนรักจริงจังของสมบัติเพราะทั้งสองอยู่ด้วยกันได้สองปีแล้ว พอๆ กับที่เขาแป็นแฟนกับอนุภาพ
“พี่บัติ ต้องช่วยผมนะครับ” อธิคมเปิดฉาก ตรงไปตรงมา ก่อนจะบอกว่าเขายังไม่ยอมแพ้ที่จะเอาอนุภาพกลับคืนมาเป็นของเขา
“กว่าผมจะได้คุณนุ ก็แทบตาย ผมไม่ยอมเสียคุณนุไปหรอก แต่ว่าต้องมีคนช่วยผมบ้าง”
“สารวัตรจะทำยังไง”
“ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออก แต่เบื้องต้น ต้องคอยดูคุณนุว่า ไม่มีใครที่ไหนเข้าไปยุ่มย่าม”
“มันยากหน่อยนาสารวัตร นุอยู่ที่แพร่ เราอยู่กรุงเทพฯ”
อธิคมอึ้ง...จริงสิ...อนุภาพอยู่ที่แพร่...ทำอย่างไรล่ะ ถึงจะมีใครคอยดูอนุภาพ...
“หรือว่าสารวัตรจะย้ายไปอยู่ใกล้ๆ คอยไปแอบจอดรถดักเหมือนซุ่มดูผู้ร้าย จำที่เขายื่นคำขาดไม่ได้หรือ” สมบัติอดพูดคะนองปากไม่ได้ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยไปแพร่ คนที่รู้จักก็ไม่มีสักคนที่อยู่ภาคเหนือ
"สารวัตร บั้ดช่วยสารวัตรเสมอ ทุกครั้งที่บั้ดคุยกับนุ จะคอยหยอดเรื่องสารวัตร เรื่องเด็กเก่าๆ ของ สารวัตรน่ะอย่าให้สร้างปัญหาขึ้นมาก็แล้วกัน บั้ดจะได้พูดแต่เรื่องดีๆ" สมบัติให้กำลังใจ "ระหว่างนี้สารวัตรก็ดูแลตัวเองดีๆ นะฮะ อย่าเอาแต่ดื่มเหล้าเผากลุ้ม สารวัตรก็รู้ว่านุไม่ชอบคนขี้เมา"
อธิคมขอบคุณสมบัติ แล้ววางสาย สารวัตรหนุ่มนั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ คิดถึงสิ่งที่สมบัติเพิ่งพูดไป
...ไปซุ่มดู...ขอแค่ให้ได้เห็นก็ยังดี...เหมือนตอนนั้นที่เขาเริ่มจีบอนุภาพใหม่ๆ...ขับรถผ่านบ้าน ขอให้ได้เห็นตึกคอนโดของคนที่เขารักก็พอใจแล้ว...
...ไปดักซุ่มดูอนุภาพที่แพร่...ย้ายไปแพร่...ไม่ได้อยู่ด้วยก็ขอให้ได้อยู่ใกล้...
“มาแล้วพี่ ข้าวหอมมะลิราดแกงเขียวหวานหมูยี่ห้อเอ็สแอนด์พี หอมฉุยเชียว น่าทานที่สุดในโลก” คชานนท์ยกกล่องอาหารที่อุ่นไมโครเวฟจนร้อนมาวางไว้ตรงหน้าของนายตำรวจหนุ่มที่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง...ไปยังทิศทางที่ตึกคอนโดที่พักของอนุภาพตั้งอยู่ ทิศเดิมที่เขาเคยออกไปยืนที่ระเบียงมองฝ่าความมืดไปยังหมู่อาคารที่อยู่ไม่ไกลที่เขาเดาว่าตึกใดตึกหนึ่งเป็นที่พักของอนุภาพ ตอนที่เขาเริ่มรู้ตัวว่ารักชายหนุ่มหน้านิ่งคนนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น
“นนท์ ไปทานข้าวข้างนอกกันเถอะ พี่อยากกินอะไรเผ็ดๆ ร้อนๆ” อธิคมพูดขึ้นมา แล้วลุกเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
“อ้าว...” คชานนท์อ้าปากค้าง “นี่ก็ร้อนๆ นะ”
น้องชายนายตำรวจหนุ่มยืนงงไม่นานก็อมยิ้ม เห็นพี่ชายฮึดสู้ขึ้นมาเขาก็เริ่มสบายใจ...
...แบบนี้สิ อธิคมตัวจริง...สู้ไม่ถอย...แต่คราวนี้ขออย่าให้พลาดก็แล้วกัน...
***************** end of chapter 22*****************
-
อุตส่ารออ่านทั้งวัน
มาซะเย็นเลย
แต่ก็ยังดีคับที่มาให้แบบยาวๆ
+1ให้ จะได้ถึง1000เร็วๆ
อิอิ
-
ได้กลับมาอ่านซะที หลังจากหายไปหลายวัน
ผมว่าเป็นแบบนี้ก็ดีนะ ห่างกันแค่กาย ใจก็อยู่ที่เดิม
ดีกว่าอยู่ด้วยกัน แต่ใจไม่รู้ไปอยู่กับใครแล้ว
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
วันนี้ทั้งวัน คุณนายได้ 8 แต้มเองอ่ะ
อีกเท่าตัวเลยนะ ว่าจะครบพัน
บวกให้แล้ว นะคะคุณนาย
ปล.จะถามว่า หนังสือขายหมดหรือยัง เก็บไว้ปล่อยเด็ก ๆ หลังจากสอบเสร็จบ้างนะ :t3:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอธิคม ฮึดสู้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
You are the Man Mr. Athikom
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
สงสารสารวัตรสุดๆเลยนิ
เริ่มเซงคุณนุแระ ...
ตกลงที่จะเปลี่ยนตัวเองนี่ คือ เพื่อคนที่คุณนุรัก ?
แล้วถามสารวัตรรึยังงงงงงง (เอ๊ะ หรือคนที่คุณนุรักคือคนอื่น :sad3:
สารวัตรตามไปเลย ๆๆ ๆ ๆ
สนับสนุนเป็นที่สุด ... เดี๋ยวอิตาสารวัตรอาวุธจีบติดแล้วจะยุ่ง :m31:
ปี้นาย (เห็นคนอื่นเรียกกัน ขอเรียกตามมั่ง) เอาแบบให้สารวัตรเป็นลูคีเมียตายดีแมะ ?
จะสมน้ำหน้าคุณนุให้
:laugh:
ป.ล. ปี้นายตื่นเช้าโคดดดดดด ... เหมือนยายที่บ้านเลยอ่ะ เค้าว่าคนแก่ๆนี่จะตื่นเช้า
ท่าจะจริงเนาะ
:jul3:
-
เอาใจช่วยสารวัตรน้า :call: :call:
ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วก็รีบจัดการคนเก่าๆให้หมดไปซะนะ o18 o18 o18จาด้ายหายห่วงเสียทีเนอะ
พระพุทธเจ้าจงคุ้มครอง :call: :call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:fire: :m31:สารวัตอธิคม สู้นะเว่ยเฮ้ย o13
-
เมื่อสารวัตรประกาศสู้ ไปซุ่มดู :m20:
อย่างน้อยก็ทำให้ดูว่า อะไร ๆ ยังพอมีความหวังอยู่บ้าง
ไม่ใช่ปล่อยให้ อาวุธ เก็บแต้มอยู่คนเดียว เป็นกำลังใจให้คนเคยเจ้าชู้ :z2:
-
เกลียดจริงๆ
คนโลเลเห็นแก่ตัวกับ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเนี่ย
คงเหมาะสมกันดี
คุณนุปันใจให้ชายอื่นไปแล้วอ่ะดิ
-
ถึงเราจะมีนิสัยชอบเชียร์พระรองอย่างอาวุธ แต่ .. บทนี้อธิคมได้ใจไปเลย สู้ ๆ นะสารวัตร เอาใจช่วยให้ชนะใจคุณนุได้นะ
ปล. รู้ว่ามีตอนพิเศษก็รีบจิ้มให้ก่อนเลย รออ่านอย่างเต็มที่ แต่ถ้าให้ดีนะน้องนาย ขอตอนที่นทีตายด้วยได้มะ อยากรู้จังเลยว่ามันเป็นมายังไงอ่ะ
-
สารวัตรสู้ๆ ไปตามง้อคุณนุกลับมาให้ได้เน้อ
มีคนจะเป็นหน่วยสนับสนุนเยอะแยะไป
:L2: :L2: :L2:
-
เอาใจช่วย สารวัตร อธิคมเต็มที่ สู้ๆ
-
ให้เจ้าชู้ยังไงก็ยังเชียร์สารวัตรอธิคมอยู่ดีค่ะ คนอื่นถอยไป :m16:
-
สารวัตรสุ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
สารวัตร สู้ๆๆๆๆ
-
อ่านตอนที่น้องชายของสารวัตรเข้ามาดูแลที่ห้องพักแล้วก็คุ้นๆ เหมือนเคยอ่านแล้วจากบอร์ดนู้น
อ่านๆไป อ๋อ จริงๆด้วย แล้วย้อนกลับไปอ่านช่วงก่อนโพสภาค2ว่า จะแก้ภาค2นิดหน่อย
ก็เลยเก็ทเลยครับ 555+
เป็นกำลังใจให้แล้วก็รออ่านตอนต่อไปเหมือนเดิมครับ o13
-
ผมเริ่มรู่้สึก รำคาญ คุณนุแล้วดิ คับ ที่จิงก็ตั้งนานมาละ ผมไม่เข้าใจเค้า ไอ้ที่เลิกกับธนาภพ ก็ logic ก็แปลกๆ คือโกรธที่ธนาภพจะกลับมาทำงานเมืองไทย แต่ ตัวเองก็กลับมาทำงานเมืองไทยได้เหมือนกัน แล้วทำไม ไม่คุยว่าจะกลับมาด้วยกัน หรือผมอาจจะอ่านแล้วงงเอง ไม่เคลียร์ เอง แต่ยังไงผมก็ว่า เค้าเป็นคนที่ ทิถิ สูง แล้ว อีโก้ เยอะนะคับ เข้าใจยากแล้ว น่ารำคาญ อ๋ออออออออออออออออออ ผมรู้แระ เค้าเรียนถาปัดมา ก็มีความ ตีส อยู่บ้าง อืมอันนี้น่ามีเหตุผล เริ่มเข้าใจแระ เพราะว่า เรียนมาเหมือนกัน คนรอบตัวเป็นอย่างงี้เยอะ อืมมมมมๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ยังรู้สึกน่ารำคาญอยู่ดีคับ จะทำไรก็ไม่ทำซักที แต่ยังไง ก็จะยังรออ่านต่อนะคับ เป็นกำลังใจให้
-
อร๊ายยยยยยยยยย
สารวัตรจะไปเป็นชาวซุ่ม
ย้ายไปเลยก็ดีนะ
ฮา
-
:z2:มาอีกแล้วล่ะ จะเบื่อเรามั๊ยเนี่ย
อ่านๆแล้วก็ตะหงิดๆอ่ะคับ....เรื่องแบบนี้ขอเถอะนะคับ ขอระบายหน่อย เพราะว่าสมัยเรียนเป็นที่ระบายของเพื่อนๆที่มีปัญหาแบบนี้บ่อยมากอ่ะ....
เท่าที่อ่านแล้วเนี่ย แสดงว่า "คุณนุ" เองก็ยังลังเลนะ ไม่รู้ว่าจะเลือกใครดีระหว่าง คนเก่าที่ยังปัจจุบัน กับคนมาใหม่ที่อาจจะเป็นปัจจุบัน
"บางครั้งเขาเคยนั่งตรองดูและยังคงสงสัยว่า ทำไมเรื่องอะไรแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนั้นอธิคมกับธนาภพคือการตัดสินใจของเราระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ตอนนี้อธิคมกับอาวุธ คือการตัดสินจะหว่างปัจจุบันและปัจจุบัน ที่ดูราวกับว่าจะมีน้ำหนักเท่าเทียมกัน"
แบบที่ใครๆหลายคนชอบพูดกันนั่นล่ะ "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" ถามหน่อยว่า การที่คุณรักใครซักคนนึงมากๆ (ไม่ใช่คนในครอบครัวนะ....คนในครอบครัว ไม่เคยทำร้าย ทำลายเราอยู่แล้ว) มากจนสามารถพูดได้ว่า "ฉันรักเธอ" ทำไมถึงพยายามเอาตัวเข้าไปเสี่ยง หรือรู้ว่าเสี่ยงต่อสภาพที่จะเกิด "ภาวะมือที่สาม" ก้ยังไม่ยอมที่จะตระหนักได้ หรือระลึกได้ว่าควรทำอย่างไร??
"อาวุธแวะมาเยี่ยมเยือนเขาอยู่เรื่อยๆ มาเป็นเพื่อน ทำให้เขาสบายใจได้บ้างพอสมควร อนุภาพรู้ว่าอาวุธคิดอะไรอยู่ อาวุธไม่ได้ปิดบังความรู้สึก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกโจ่งแจ้งว่ากำลังจีบเขา อาวุธทำตัวเป็นธรรมชาติ สุขุมเยือกเย็นและสร้างความคุ้นเคยกับเขาช้าๆ ความเป็นผู้ใหญ่ของนายตำรวจหนุ่มไมทำให้อนุภาพรู้สึกตะขิดตะขวงใจมากนักที่จะมองอาวุธแล้วเตือนให้ระลึกว่า นี่คือเพื่อนสนิทคนหนึ่งของอธิคม...หนึ่งในสามทหารเสือที่เรียกกัน
อนุภาพมองว่า มิตรภาพระหว่างเขากับอาวุธเกิดขึ้นอย่างเรียบง่าย เหมือนผู้ใหญ่ทำความรู้จักกัน แล้วตกลงกันอย่างเงียบๆ โดยปราศจากคำพูด"
หมายความว่า "อนุภาพ" เริ่มที่จะ "เอนเอียง" แล้วใช่หรือไม่ ถึงบอกแต่แรกว่าการที่คนเราเมื่อคบกันเป็นคนรัก มาขอเวลาเพื่อที่จะ "คิด" มันงี่เง่าสุดๆ เมื่อไม่สามารถอยู่บนพื้นฐานของความไว้ใจกันได้แล้ว คิดหรือว่าทุกสิ้งทุกอย่างจะเหมือนเดิม แม้ว่าจะบอกออกมาจากปากว่า "ไม่คิดอะไรแล้ว" "ไม่เป็นอะไร" แน่ใจหรือว่าเป็นแบบนั้น แก้วที่ "ร้าว" ยังไงก็ร้าวอยู่วันยันค่ำ
แต่ที่ไม่ชอบเอามากๆเลยก็คือ "เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด" แม้ว่าใครก็ตามอาจจะให้เหตุผลเข้าข้าง "อาวุธ" ว่ามาดูเพราะว่าเป็นห่วง แต่ถ้าคิดให้ดีแล้ว ก็คือการ "ทำคะแนน" ในช่วงที่ "หัวใจ" อีกคน "อ่อนแอ" ไม่ใช่หรือ
ที่ชอบมากๆเลยก็คือ น้องสารวัตรนั่นล่ะ
“ถึงงั้นก็เถอะ แต่การที่บรรดาแฟนๆ เก่าพี่พร้อมใจกันเข้าโจมตีแบบนี้ก็ไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ นั่นคือปัญหาข้อแรกที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย” ถ้าสารวัตรคิดแบบ "นนท์" ได้ตั้งแต่แรกที่มีปัญหาเรื่อง "หึงหวง" กันตอนที่คบกันใหม่ๆนะ....คิดหรือว่าปัญหามันจะพัฒนามาขนาดนี้
เฮ้อ o6 o6เอาแค่แล้วกันนะค๊าบ....เด๋วจะมาเบื่อเราซะก่อน
แล้วเรื่องที่ถามไปเรื่องขาย strawberry สรุปว่าไงเหรอค๊าบ.....อิอิ
-
อานุภาพ น่าเบื่อ สมกับใบหน้าที่เรียบเฉยน่ะแหละ ไม่หนักแน่นกับเรื่องความรัก
อาวุธ น่าเกลียด ฉวยโอกาส ไม่เหมาะที่จะคบเป็นเพื่อน
อธิคม น่ารำคาญ ไม่ทำงานแล้วหรือไง เอาแต่ไล่ตามจีบคนไปทั่วจนมั่วไปหมด
สามคน สาม ออ อยู่ในวังวนร่วมกัน
อยากรู้อย่างเดียว
ตอนจบจะลงเอยยังไง
แค่เนี้ย
-
คุณน๊ายยยยยยยยยยยยย
ไปหนายยยยยยยยยยยยย
เอ๊ะ หรือว่า ใครไป ดัก :beat:
น้องๆ ไปไหนหมด เตรียม :z6: คุณนายกัน
-
ดูเหมือนหลายคนจะซีเรียสกันเหลือเกินนะ
ใจร่มๆ ไว้ สนุกดีออก เหอๆๆ
สารวัตร สู้ๆ ทำไปเลย ถ้าคิดว่ามันดีกับตัวเอง และคุณนุ อ่านะ :z3:
-
+1 ให้คุณคฑาวุฒิ
อ่านแล้วสงสารอธิคม
เจอเหตุการณ์ที่ทำให้คุณนุเข้าใจผิดบ่อยๆ
แต่อย่าเปลี่ยนใจไปชอบอาวุธเลยนะ
ถึงจะดีก็เหอะ
ปอหลอ .- อยากอ่านตอนพิเศษค่ะ
-
อานุภาพ น่าเบื่อ สมกับใบหน้าที่เรียบเฉยน่ะแหละ ไม่หนักแน่นกับเรื่องความรัก
อาวุธ น่าเกลียด ฉวยโอกาส ไม่เหมาะที่จะคบเป็นเพื่อน
อธิคม น่ารำคาญ ไม่ทำงานแล้วหรือไง เอาแต่ไล่ตามจีบคนไปทั่วจนมั่วไปหมด
สามคน สาม ออ อยู่ในวังวนร่วมกัน
อยากรู้อย่างเดียว
ตอนจบจะลงเอยยังไง
แค่เนี้ย
อืม....นั่นสินะ เซ็งมั่กมัยแต่ละนายเนี่ย โดยเฉพาะคุณนาย :laugh:
-
o6
โอย...เกือบตาย สิ้นเดือนทำไมคนมันเยอะอย่างงี้ ขอร้องนะครับ คนในบอร์ด อย่าไปทำธุรกรรมที่ธนาคารช่วงสิ้นเดือนเลย สงสาร พนง.หน่อยเต๊อะ :monkeysad:
เปิดไว้ตั้งแต่ 8 โมง เพิ่งได้อ่านตอน เกือบ 6 โมง
เฮ๊อ จะเอา 1000 แต้มเลยเหรอเนี่ย ใจร้าย o22
ปล. sasi นึกชื่อเรื่องใหม่ให้ปี้นายได้แล้วนะ เอาชื่อ "ปี้นาย กะคุณยายโน๊อา" ดิ่ เหอะๆๆๆ คงโหดมันฮาพิลึก :oni1:
-
วันนี้ ก็ยุ่งเหมือนกัน เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน (เหนื่อยจังวุ้ย)
ปล. sasi นึกชื่อเรื่องใหม่ให้ปี้นายได้แล้วนะ เอาชื่อ "ปี้นาย กะคุณยายโน๊อา" ดิ่ เหอะๆๆๆ คงโหดมันฮาพิลึก :oni1:
เด็กน้อย เอาแค่พี่ก็พอล่ะมั้ง แล้วเอาพี่ไปวุ่นวายอะไรกับคุณนายเค้าเล่า
พักนี้พี่ว่า พี่เลิกแทะโลม คุณนายเค้าแล้วนะ กลัวโดน fc เค้าหมั่นไส้เอา
ปล1.ตกลงแล้วเด็กน้อยชักจะ ยังไง ยังไง กะปี้นาย ของเด็กน้อยอยู่นะเนี่ย
ปล2.มันคงพิลึกแน่นอน ที่สำคัญ คงจะไม่มีใครตามอ่านกันด้วยอ่ะดิ๊ เดี๋ยวเสีย(ว)เครดิตคุณนายเค้าหมด
-
วันนี้คุณนายไม่ได้อัพ ซะด้วย
สงสัย มัวแต่ไปแกะชวเลขที่เขมร
คิดถึงทุกคนจัง หายไปไหนกันหมดเนี่ย
-
^
^
^จิ้มคุณโน๊อา มารอเหมือนกันเนี่ย ไม่รู้คุณนายหายไปจับหนุ่มๆที่ไหน ปล่อยให้เรารออย่างเหงาหงอยตั้งแต่เช้า
พรุ่งนี้ไม่มาขึ้นเหนือไปตามที่แพร่กันดีกว่า :laugh:
-
คนแต่ง หายไปไหน หายตัวไปไหนเนี่ยยยย ผมคิดว่านะครับ อนุภาพ กับ ธนาภพ ต้องมีไรที่มันรุนแรงกว่านั้นรึป่าว (แต่คนเขียนไม่ยอมเขียน) เพราะถ้าแค่ มาทำงานที่เมืองไทย ไม่น่าจะขนาดถึงเลิกกันได้
-
เวลา ติดลมคุณ นุก็โยน ระเบิด ให้ค้าง
แล้วมาให้อ่านตี๋น้อย พอติดตี๋น้อย
ก็ย้ายมาที่คุณนุ
พี่นายใจร้าย ไม่รักแล้วนะ :a14:
มาเคลียร์ทั้งคุณนุ ทั้งตี๋น้อยเลยนะ
ไม่งั้น จะแช่งให้พี่นายอยู่คนเดียวไม่มีกิ๊ก
กั๊ก เกิ๊กไป 3 เดือนเหมือนสารวัตรนะเอ้า :serius2:
-
สามเดือนแล้วค่อยคุยกันใหม่
เคยใช้ไม้เด็ดนี้เหมือนกัน
แต่ แม่ม! ได้ผลแค่สามวัน เพราะหลังจากนั้น มันก็ทำหน้ามึนมาเดินตามต้อยๆ เหมือนเดิม
ตุ๊ดเซ็ง ! :เฮ้อ:
-
สามเดือนแล้วค่อยคุยกันใหม่
เคยใช้ไม้เด็ดนี้เหมือนกัน
แต่ แม่ม! ได้ผลแค่สามวัน เพราะหลังจากนั้น มันก็ทำหน้ามึนมาเดินตามต้อยๆ เหมือนเดิม
ตุ๊ดเซ็ง !
ใจอ่อนเองอ่ะจิ ไม่เหมือนคนแต่งเรื่องนี้ แข็ง ตลอด
ปล.วันนี้ได้มาจิ้มเจ๊ อิอิ
-
เฮ้ออออออออ อุตส่าห์ตื่นขึ้นมาอ่านแต่เช้า ไม่ได้อัพของเมื่อวานเหรอเนี่ย เสียเส้นน่าดู แต่ช่างเหอะ ไว้รออ่านวันจันทร์ก็ได้ครับ คิดถึงสารวัตร คิดถึงคุณนุ แล้วกันคิดถึงน้องนายด้วย จิ้ม ๆ ๆ เพื่อ 1000 โหวต :z13: 555555555
-
สวัสดีครับ โทษทีนะครับเมื่อวานไม่ได้มาโพส วันศกร์เมือวานนี้โดนเรื่องงานซะเละ แทบตาย ในใจคิดว่า ออกเป็นออกวะ แต่ครั้นดินไปลานจอดรถ เห็นรถตัวเองแล้วก็บอกว่า อดทนอีกหน่อยๆๆๆ แล้วเพื่อนที่เดินมาเจอกันก็รีบเข้ามาุคุย (สงสัยเข้ามาถามเพราะอยากรู้เรื่อง) แล้วเตือนว่า ไล่ออกไม่ได้รับเิงินสะสมกองทุนสำรองเลี้ยชีพนะ ผมก็เลยเซโซกลับบ้าน ก่อนกลับตบะแตก แวะกิน Sukishi จนท้องแทบแตก
แปลกนะ เวลาคนเราสติแตกนี่ทำไมมันรู้สึกแ่ต่อยากจะกินๆๆๆๆ ให้ท้องแตกตายไปเลย
ก็ ในที่สุด ก็เริ่มสติกลับมาแล้วครับ ก็เลยมาโพสตอนต่อไป
เมตตาคนเีขียนหน่อยนะครับ ขอกำลังใจนิด วันนี้เปราะบาง กรุณาอย่า :beat: :z6: และ :oo1: เย็นนี้ไปเซ็นทรัลเวิลล์กินต่อ เย็นวันอาิทิตก็กินๆๆๆ เช้าวันจันทร์ไปสู้ต่อ
บทที่ 23
อธิคมใช้เวลาไม่นานก็ย้ายตัวเองไปช่วยราชาการที่แพร่ได้ งานนี้เขาใช้เส้นสายพอสมควรทั้งที่ไม่อยากทำ พ่อเขาบ่นยกใหญ่ว่าเขาคิดอะไรไม่เข้าท่า แต่คชานนท์น้องชายคนเก่งของเขาคงไปโน้วน้าวพ่อเขาไว้เรียบร้อยแล้วเลยโดนเทศน์ไปเพียงกัณฑ์สองกัณฑ์
คชานนท์ พูดอะไรพ่อก็เชื่อ...ลูกพ่อจริงๆ
"พี่จะไปชั่วคราวหรืออยู่ตลอด" คชานนท์ถาม มือยกกระเป๋าส่งให้อธิคมรับไปวางไว้บนกระบะท้ายรถโตโยต้า Vigo โฟร์วีลด์สีดำ
"ตลอด แกก็รู้ว่าพี่คิดจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เคยคิดไว้กับคุณนุ"
"อ๋อเหรอ ผมนึกว่าพี่พูดเล่น ไม่ได้คิดจะจริงจัง" คชานนท์เลิกคิ้ว ทำเหมือนเพิ่งเข้าใจสิ่งที่อธิคมพูด
"จริงจังสิวะ แกคิดว่าพี่พูดๆ ไปยังงั้นหรือ"
"ไม่รู้สึก ก็เห็นทุกที..."
"ไอ้นนท์ อย่ามาวอนหาเรื่องโดนเตะ" อธิคมขึ้นเสียง แล้วยกเท้าทำท่าทะเตะจริงๆ
"อ๊ะ อ๊ะ อย่านะพี่ ผมโตแล้ว อะไรกัน เอะอะก็ใช้กำลัง ผมนี่ประธานบริษัทบริหารหลักทรัพย์ระดับนานาชาตินะครับ"
"แกมันไอ้นนท์จอมกวดประสาทคนเดิม" อธิคมชี้หน้าน้องชาย แล้วชี้ไปที่กระเป๋า เป็นสัญญาณให้ยกส่งให้ "คุณนุนี่ล่ะตัวจริง พี่อาจจะเคยลอยไปลอยมา แต่ว่าพอมีคุณนุ พี่ก็เปลี่ยนไปแล้ว คิดเอาไว้ว่าจะไปอยู่ต่างจังหวัดกัน มีบ้านหลังเล็กๆ ที่มองเห็นวิวสวยๆ คุณนุเคยบอกว่าจะไปสร้างบ้านที่เชียงใหม่ แต่พี่แย้งว่าให้ไปอยู่บ้านเดิมที่อยุธยา แต่คุณนุจะเอาวิวที่มองเห็นกว้างๆ โล่ง มองออกไปจนสุดสายตา ท้องฟ้าสีคราม อากาศสบายๆ"
อธิคมเล่าถึงคนรักด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ สายตาอ่อนโยน ฉายแววคิดถึงอย่างชัดเจน
"แล้วพี่ก็นึกไม่ออกว่าคุณนุเคยไปซื้อที่ดินไว้ที่แพร่ แล้วอาจไปอยู่ที่โน่น สมแล้วที่เป็นสารวัตรสืบสวน เอ๊ะ พี่เป็นสารวัตรมือปราบนี่ ถนัดแต่ยิงปืนโป้งป้างวิ่งไล่เตะผู้ร้าย ไม่ถนัดคิดสืบสวนหาหลักฐาน" คชานนท์ทำเสียงราบเรียบเหมือนกำลังบรรยายสรุปในการประชุม
"ไอ้นนท์" อธิคมหันมาทำตาขวางเพราะโดนหลอกด่าว่าไม่ใช้สมอง "ตอนนั้นมันมัวแต่เสียใจนี่หว่า แกลองมาเป็นพี่บ้างสิจะรู้สึก คนเรามันเสียใจมากๆ คิดอะไรแบบที่เคยคิดตอนดีๆ ไม่ออกหรอก นี่ถ้าไม่ได้ธงรบ พี่ก็คงไม่รู้ว่าคุณนุอยู่ที่โน่น"
...พี่วุธต่างหากละพี่คมเอ๊ย พี่ธงมาบอกให้ผมช่วยแปลความหมายที่พี่วุธบอกใบ้ให้หรอกถึงคิดออก ตอนนันพี่ธงบ่นเสียยกใหญ่ว่าสารวัตรอาวุธไม่รู้จักหัดพูดอะไรที่มันเข้าใจได้ง่ายๆ เหมือนมนุษย์ธรรมดาพูด...
คชานนท์อมยิ้ม แล้วตอบพี่ชายว่า "ทีนี้พี่ก็เลิกดุพี่ธงได้แล้วว่าเป็นต้นเหตุ พี่ธงเขาช่วยพี่เต็มที่แล้ว"
"เออ ถือว่ามันทำความดีทดแทนความระยำ" อธิมคมกรอกตา "แล้วขอบใจด้วยที่ช่วยพี่"
"จะมีน้องชายไว้ทำไมล่ะ ว่าไหม" คชานนท์ยิ้ม ยกมือขึ้นตบไหล่อธิคม อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะยืนนิ่งชั่วครู่แล้วถามน้องชายว่า
"นนท์ แกคิดว่าคุณนุจะยอมคืนดีกับพี่หรือเปล่าวะ"
"คืนดีสิครับ" คชานนท์ให้กำลังใจ "คุณนุเขารักพี่ก็ต้องคืนดีกับพี่ แต่ว่าพี่ต้องแสดงให้เขาเห็น ทำให้มั่นใจได้ว่าเขาจะไม่เสียใจเพราะพี่อีก"
"แต่นี่ยังไม่ถึงสามเดือนเลย คุณนุขู่ไว้ว่า ให้ห่างกันสามเดือน" อธิคมสีหน้ากังวล
"พี่คม อีกเดี๋ยวเดียว พี่รออีกซักหน่อย ถ้าคิดถึงจนทนไม่ไหวพี่ก็ขับรถไปแอบซุ่มดู หรือทำทีเป็นพบโดยบังเอิญก็ได้ หรือไม่ก็ทำให้คุณนุเห็นพี่แวบๆ เขาจะได้สงสัยว่าพี่มาทำไมที่แพร่ ทีนี้เขาก็จะสับสน ทุรนทุรายในใจ แล้วถามตัวเองว่าจะทำอย่างไรดี"
"เผื่อคุณนุถามตัวเองแล้วได้คำตอบผิดๆ ล่ะวะ" อธิคมยังกังวลใจ
"ฮื่อ อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้นสิ คิดแต่ทางบวกไว้ก่อน ถ้าพี่คิด positive มันจะสะท้อนถึงพฤติกรรมของเราให้ทำในสิ่งที่ positive"
"แกชักพูดเหมือนอาวุธเข้าไปทุกที เป็นน้องมันหรือเป็นน้องข้าก็ไม่รู้" อธิคมแทรก
"น้องพี่สิ ทั้งที่ไม่น่าเชื่อ แต่ก็ใช่" คชานนท์ตอบ
"แกหลอกด่าพี่อีกหรือเปล่าวะ" อธิคมขมวด
"พี่คม จำไว้นะ คิดแต่ทางบวกไว้ก่อน พี่จะได้สบายใจ ปัญหาทุกอย่างมันแก้ไขได้ เชื่อผมสิ อีกไม่กี่วันพี่ธงก็จะตามไปเป็นกำลังใจ" คชานนท์ให้กำลังใจ
"พี่กลัวว่ามันจะตามไปช่วยทำให้พี่ซวยซ้ำซ้อนอีกล่ะสิ" อธิคมบ่น ยังรู้สึกหวาดๆ ธงรบอยู่เหมือนกัน
"ผมคุยกับพี่ธงแล้ว" คชานนท์พูดยิ้มๆ
...คุยกับธงรบ หรือสั่งสอนธงรบกันแน่...
อธิคมขึ้นนั่งบนรถ เตรียมตัวออกเดินทาง คชานนท์เตือนพี่ชายให้ขับรถดีๆ ง่วงก็แวะพัก อย่าฝืน ถึงรู้สึกใจร้อนอยากให้ถึงแพร่ไวๆ แต่ก็อย่าลืมว่าเรื่องรถรานั้นต้องปลอดภัยไว้ก่อน
"เข้าใจแล้วครับคุณพ่อ แกนี่ทำให้พี่รู้สึกเหมือนคุณอดิศัยมายืนอยู่ตรงหน้าเลยนะเนี่ย" อธคมกระทบกระเทียบน้องชายหน้าขาวที่ถอดแบบบิดามาแทบทุกอย่าง
"พ่อบอกให้ผมดูแลพี่"
"ควบคุมละไม่ว่า" อธิคมยักไหล่ "แกดูแลพ่อด้วยล่ะ อย่าให้ทำงานหนักเกินไป"
คชานนท์ไม่ตอบ ไม่พยักหน้ารับคำ มือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างยิ้มบางๆ ให้พี่ชาย...บุคลิกที่เขาเห็นว่า ดูยังไงก็เป็นน้องชายอาวุธ สมัยที่เรียนนายร้อย อาวุธเข้ากับคชานนท์ได้ดียิ่งกว่าเขาที่เป็นพี่ชายแท้ๆ และหากไปไหนมาไหนกันสี่คน คชานนท์จะติดหนึบอยู่กับอาวุธ คุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้ที่เขากับธงรบไม่ค่อยเข้าใจ จนธงรบล้อว่า "ระวังนะ ไอ้วุธมันจะขโมยไอ้นนท์ไปเป็นน้องมัน" อธิคมก็จะตอบว่า "ให้มันเอาไปเลย ไม่เคยคิดเสียดายน้องกวนประสาทแบบนี้"
อธิคมพยักหน้าให้น้องชายที่ยืนอยู่ข้างรถแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกเดินทาง ในใจอัดแน่นไปด้วยความคิดถึงคนที่เขากำลังเดินทางไปหา
นายตำรวจหนุ่มพร่ำบอกตัวเองวา แม้ไม่ได้พบตัวแต่อย่าง้อยเขาก็มีความสุขที่จะได้อยู่ใกล้ และเห็นด้วยกับที่คชานนท์บอกว่า หากทนคิดถึงไม่ไหวจริงๆ ก็ไปแอบซุ่มดูอนุภาพก็พอแล้ว
...แต่เขาก็หวั่นใจเหลือเกิน กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ได้ ทันทีที่เห็นชายหนุ่ม เขากลัวว่าตัวเองจะวิ่งเข้าไปกอด ไปออดอ้อนให้อนุภาพยกโทษให้และกลับมาคืนดีกับเขา ที่รอๆ มาเกือบสามเดือนก็จบกัน
ความรักมันทรมานเช่นนี้เอง เขาไม่เคยรู้รสของความรักมาก่อน จวบจนอายุสามสิบเศษๆ จึงได้เรียนรู้อย่างลึกซึ้งเป็นครั้งแรก แล้วก็ได้พบว่ามันมีอานุภาพมากเหลือเกิน...
อนุภาพเดินออกมาจากสำนักงานที่ดินจังหวัดแพร่ หยุดยืนอยู่หน้าอาคารชั่วครู่แล้วแหงนมองท้องฟ้าสีเป็นสีครามสวยสดใสเหลือเกิน ในใจอดนึกถึงอธิคมไม่ได้ อธิคมเป็นคนร่าเริง รอยยิ้มของอธิคมสดชื่น สว่างไสวเหมือนแสงอาทิตย์สว่างจ้าตอนกลางวัน โลกสดใสจนทำให้คนที่อยู่รอบข้างรู้สึกสดชื่นไปด้วย
แม้อาทิตย์ที่ผ่านมาเขามัวแต่ยุ่ง แต่ความคิดถึงอธิคมก็ไม่ลดลงไปเลย อีกเพียงอาทิตย์กว่าๆ ก็จะครบเวลาสามเดือนที่เขายื่นคำขาดให้อธิคมแล้ว อนุภาพอดคิดไม่ได้ว่า อธิคมก็คงกำลังนั่งเฝ้ารอเวลาอยู่เหมือนกัน
...นี่เราคิดถึงหรือคิดถูกที่ตัดสินใจไปแบบนั้น...
อนุภาพเดินออกจากประตูรั้วของสำนักงานที่ดิน แล้วเลี้ยวซ้ายเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดินเท้า ตั้งใจว่าจะแวะธนาคารเพื่อเอาไปถอนเงินแต่ก็เปลี่ยนใจ ท้องเริ่มหิว เขาจึงคิดว่าน่าจะหาอะไรอร่อยๆ ทานก่อนจะดีกว่า ตั้งแต่มาอยู่ที่แพร่ เขาทานอาหารมากกว่าเดิม แต่เขาก็ออกกำลังกายมากกว่าเดิม การวิ่งวันละสิบกิโลเมตรช่วยเผาพลาญพลังงานไปได้เยอะมาก
เมื่อเดินผ่านธนาคาร อนุภาพเหลือบตามองไปยังประตูทางเข้า นึกถึงคำเชิญชวนของผู้จัดการธนาคารที่เสนอขายที่ดินที่ติดกับที่ของเขา แต่ราคาสูงเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้จึงปฏิเสธไป หากตอนนี้กลับคิดเสียดายเพราะที่ดินผืนนั้นเมือดูดีๆ แล้วสวยมาก มีโค้งน้ำสองโค้ง ทั้งฝั่งซ้ายและฝั่งขวา ดูไปก็คล้ายจะเป็นเกาะส่วนตัวเล็กๆ
อนุภาพมองเห็นร้านข้าวซอย แวะเข้าไป ยังไม่ทันได้นั่ง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือตั้ม...สายสืบของสมบัติ
เสียงตั้งยังฟังดูงัวเงีย คล้ายจะเพิ่งตื่น เขาพอจะนึกภาพออกว่าสมบัติคงไปปลุกแฟนให้ลุกขึ้นมาโทรศัพท์หาเขา แล้วตัวเองก็คงนั่งอยู่ข้างๆ
"พี่นุ สบายดีใช่ไหมครับ"
"สบายดี แล้วตั้มล่ะ ทำไมรีบตื่นแต่เช้าโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบพี่ รอบ่ายๆ ก่อนก็ได้นี่นา" อนุภาพพูดกลั้วเสียงหัวเราะ ก่อนจะพูดว่า "พี่บั้ดบังคับหรือไง"
"เปล่าๆ ครับ ผมก็..." ตั้มชะงักไปชั่วครู่ อนุภาพยิ่งมั่นใจ จึงไม่เปิดโอกาสให้ตั้มพูดต่อ
"ทำไมพี่บั้ดไม่โทรเอง ตกลงนี่มีเรื่องอะไร"
"คือว่า ผมก็ เอ่อ พี่บั้ดไม่ว่างครับ ก็อยากจะรู้ว่าพี่นุเป็นไงบ้าง มีอะไรยังไงหรือเปล่า" ตั้มพูดเสียงเบา นึกขอบคุณอยู่ว่าเป็นการพูดโทรศัพท์ ไม่ได้เป็นการพูดหน้าต่อหน้า ไม่เช่นนั้นเขาก็คงทำให้อนุภาพจับได้ว่าต้องการรู้เรื่องอะไรบางอย่าง หลังจากที่อธิคมย้ายไปที่แพร่ได้อาทิตย์กว่าแล้ว แม้จะเป็นนักแสดง แต่หากไม่ได้อยู่หน้ากล้อง เขาก็เสแสร้งแกล้งทำไม่ค่อยเป็น
"ก็อะไรๆ ก็ดี ไม่มีอะไร พี่ก็สบายๆ ฝากสวัสดีพี่บั้ดด้วย แต่ไอ้ยังไงๆ นี่พี่ไม่รู้จะตอบยังไง" อนุภาพเล่นลิ้น หันไปสั่งอาหารแล้วพูดโทรศัพท์ต่อ "ตั้มรู้ไหม ที่นี่ตั้มดังใหญ่แล้วนะ พี่เห็นเด็กสาวๆ บางคนยืนกรี๊ดรูปตั้มอยู่หน้าโปสเตอร์ตั้มด้วยล่ะ"
"หรือครับ" ตั้มหัวเราะเบาๆ แล้วพยายามจะคุยเพื่อ "ถาม" สารทุกข์สุขดิบของอนุภาพต่อ แต่อนุภาพบอกให้ไปนอน
"พี่สบายดีตั้ม ขอบใจนะที่เป็นห่วง" อนุภาพพูดเสียงหนักแน่น "ฝากดูแลพี่บั้ดด้วย"
...ฝากดูแลอธิคมด้วย...
อนุภาพรู้ว่าสมบัติคงเข้าใจที่เขาพูด พอวางสายโทรศัพท์ ตั้มก็ต้องรายงานทุกอย่างให้สมบัติฟัง แล้วสมบัติก็คงรายงานให้อธิคมฟัง
...อธิคม...แนวร่วมเยอะนัก...
อธิคมเดินขึ้นมาบนธนาคารเพื่อซื้อแคชเชียร์เช็ค พอพนักงานเห็นจำนวนเงินที่ต้องการจึ่งรีบเชิญเขาไปพบผู้จัดการสาขาเพื่อให้บริการพิเศษ อธิคมมาถึงแพร่ได้กว่าสองอาทิตย์แล้ว เขาต้องควบคุมตัวเองอย่างมากที่จะไม่วิ่งไปหาอนุภาพและพร่ำรำพันว่าคิดถึง เขาแอบไปจอดรถมองบ้านของชายหนุ่มสองสามครั้ง และหวังว่าจะเจอหน้าชายหนุ่มบ้างแต่ก็ไม่เข้าข้าง ทุกครั้งที่ไปถึงอำเภอสอง เขาไม่เห็นอนุภาพเลย ตอนนั้นเขาเกือบคิดจะใช้กำลังเจ้าหน้าที่ดักซุ่มดูและใช้กลยุทธ์สืบสวนสอบสวนหาตัวอนุภาพแล้ว แต่ก็ยั้งใจไว้ได้ บอกตัวเองว่า ขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า ออกเวรแล้วหากทนไม่ไหวจริงๆ ก็ขับรถขึ้นเหนือไปอำเภอสอง แล้วขับผ่านบ้านของอนุภาพดูบ้าง ไม่ได้เห็นตัว ขอให้เห็นบ้านก็พอใจแล้ว คชานนท์กับธงรบและสมบัติก็คอยโทรศัพท์มาให้กำลังใจซึ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาพอสมควร
ผู้จัดการธนาคารเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับยื่นแคชเชียร์เช็คให้สารวัตรหนุ่มรูปหล่อด้วยท่าทางนอบน้อมและใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมเชิญชวนให้เขาลงทุน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่านายตำรวจคนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาประจำอยู่ที่จังหวัดแพร่นั้นฐานะดีไม่ใช่น้อย
"มีอะไรให้เบ็ญรับใช้ สารวัตรไม่ต้องเกรงใจนะคะ ถ้าตัดสินใจอะไรได้แล้ว โทรมาหาเบ็ญได้เลย เบ็จจะได้ไปหาที่โรงพัก เตรียมเอกสารทุกอย่างไปให้เซ็นถึงที่ ไม่ต้องลำบากมาเอง"
"ครับผม ของคุณคุณเบญจวรรณมากนะครับ" อธิคมรรับคำยิ้มๆ ก่อนจะลาผู้จัดการสาขาของธนาคารใหญ่ประจำจังหวัดแล้วเดินออกมานอกห้องทำงาน
เบญจงรรณเดินตามออกมาส่งลูกค้ารายใหญ่ที่ประตูห้อง พลันมองเห็นชายหนุ่มหน้าขาวนัยน์ตาเรียวเล็กที่ยืนรออยู่หน้าห้องจึงแนะนำให้อธิคมรู้จัก
"น้องชายเบ็ยเองค่ะ รายนี้สนิทกับ ส.ส. สุชาติ ถ้าสารวัตรอยากซื้อที่เพิ่ม ให้บดิณทร์ช่วยคุยก็ได้นะคะ ท่านสุชาติลดราคาให้แน่นอน ที่ดินท่านติดกับที่ของสารวัตร"
"สามไร่นี่ก็ไม่ใช่น้อยแล้วครับ" อธิคมพูดยิ้มๆ โบกเช็คในมือ ก่อนจะกล่าวขอบคุณเบญจววรรณอีกครั้ง แล้วหันไปก้มศรีษะให้น้องชายของผู้จัดการธนาคาร แล้วขอตัวเดินจากไป ทิ้งให้สองพี่น้องมองตามด้วยสายตาชื่นชม
"สารวัตรใหม่หรือพี่เบ็ญ" บดิณทร์ถามพี่สาวคนโต ตายังมองตามร่างสูงใหญ่กำยำในชุดเครื่องแบบสีกากีของอธิคมที่กำลังจะดินออกประตูธนาคาร
"เพิ่งย้ายมาได้อาทิตย์กว่าๆ มาถึงก็ซื้อที่ดินเลย เงินสดๆ"
"รวยละสิ" บดิณทร์เดินเข้ามาในห้องทำงานของพี่สาว ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ ตายังมองไปยังประตูด้านหน้าของธนาคารทั้งที่นายตำรวจหนุ่มรูปหล่อลับตาไปแล้ว"
"รวยมาก" เบญวรรณพูด
"หล่อร้ายกาจ" บดิณทร์พึมพำ
"เห็นเงินในบัญชีแล้วพี่อึ้ง นี่พี่กำลังจีบให้เขาย้ายบัญชีมาที่สาขาเรา แล้วก็ชวนให้ลงทุน"
"โอ้โห ถ้าสำเร็จ พี่ก็ได้ลูกค้ารายใหญ่เพิ่มอีกคน" บดิณทร์หันหน้ากลับมามองพี่สาว "เพิ่มยอดเงินฝาก กลายมาเป็นผู้จัดการที่หาลูกค้าได้เก่งที่สุดในรอบปี"
"ก็ยังไม่แน่หรอกนะ เขาบอกว่าบัญชีของเขาน้องชายดูแลอยู่ น้องชายเป็นเจ้าของบริษัทบริหารหลักทรัพย์ที่ใหญ่พอสมควร พอได้ยินชื่อบริษัทก็หนักใจ เขาอาจไม่ยอมปล่อยให้บัญชีมาอยู่สาขาต่างจังหวัดไกลๆ แบบนี้"
"เงินมันไหลตามสายโทรศัพท์ไม่ใช่หรือพี่ ถึงเงินมาอยู่นี่มันก็ไม่ล้นตู้เซฟธนาคารหรอกน่า พี่จีบเขาให้สำเร็จก็แล้วกัน ผมจะได้..."
"ปิ๊งละสิท่า" เบญจวรรณ์เย้าบดิณทร์ รู้ทันน้องชายที่สายตาวิบวับตั้งแต่เห็นสารวัตรอธิคม "เธอคิดว่าเป็นหรือ แมนๆ ห้าวๆ ขนาดนั้น"
"ก็ไม่รู้สิ แต่ตาดูแปลกๆ ถ้าให้คลุกคลีซักหน่อย ผมก็มองออก ผมมีความสามารถพิเศษ" บดิณทร์อมยิ้ม
"จริงหรือ ว้า พี่ก็แห้วไปเลยสิ" เบญจวรรณทำท่าผิดหวัง
"นี่เจ๊ อายุเท่าไหร่แล้ว ยังคิดอะไรแบบนี้อยู่หรือ" บดิณทร์ล้อพี่สาว
"ฉันยังสวยอยู่นะยะ สี่สิบยังแจ๋ว" เบญจวรรณชูสี่นิ้ว
"สี่สิบห้าครับพี่สาว" บดิณทร์เย้า
"เธอก็จะสามสิบเดือนหน้าแล้วเหมือนกัน ทำพูดไปเถอะ ต้องรีบหาเมียให้เตี่ยชื่นใจ" เบญจวรรณหัวเราะร่าเมื่อได้เย้าน้องชายคืนบ้าง
"หาสามีสิไม่ว่า เฮ้อ เตี่ยนี่ก็ไม่รู้อะไรนักหนา จนป่านนี้แล้วทำไมไม่ทำใจซะที" บดิณทร์ถอนหายใจ "คิดยังกะว่ามันจะเปลี่ยนกันได้งายๆ ยังงั้นล่ะ ผมก็ไม่แสดงออกให้แกขายหน้าที่ไหนเล่า ผมก็ดูเป็นผู้ชายของผมอยู่ไม่หเห็นจะต้องมากังวลอะไรเลย"
"เตี่ยอยากอุ้มหลาน เธอก็รู้"
"เจ๊ก็แต่งไปสิ อายุขนาดนี้แล้ว" บดิณทร์โบ๊ยให้พี่สาวคนโตเป็นคนรับภาระผลิตหลานให้เตี่ยเชยชม
"ทำไมจะไม่อยากแต่ง แต่มันหาใครไม่ได้นี่นา" เบญจวรรณ์ยิ้มระรื่นขัดกับคำพูด
"ฝันไปเถอะ ยังไงเตี่ยก็ไม่ได้อุ้มหลานที่ผลิดโดยลูกชายหรอก" บดิณทร์ตาเป็นประกาย "โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมเกิดปิ๊งใครบางคนแบบที่ไม่เคยปิ๊งมาก่อนแบบนี้"
"เอาจริงหรือ" เบญจวรรณยื่นหน้าเข้ามาถามน้องชาย
บดินทร์พยักหน้า ท่าทางมุ่งมั่น แล้วพูดพึมพำเสียงเบาว่า "จริงสิพี่ เกรดเอขนาดนี้ เจอได้ง่ายๆ เสียเมื่อไหร่ ตั้งแต่อยู่แพร่มา ร้อยวันพันปีพี่เคยเห็นเทพบุตรหลงมาแบบนี้หรือเปล่าล่ะ ถ้ามีโอกาสผมก็อยากลอง คนเรามันต้องฟังเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองสิ ถ้าหัวใจบอกว่าใช่ เราต้องรีรอ ไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ต้องคว้ามันไว้"
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :L3:
[attachment deleted by admin]
-
อิอิ
ใจเย็นๆนะพี่นายยย
หนูยังตกงานอยู่เลย พี่มีงานทำถือว่าโชคดี
สู้ต่อไป หนูก้อจะสู้ด้วยนิ
:กอด1: :กอด1:
-
เอาอีกแล้ว มาอีกแล้วพวกมารผจล :m16: :m16:
ไล่ตะเพิดไปเลยนะสารวัตร :beat: :beat: :beat: :beat:
ระวัง3เดือนที่ผ่านมาจะสูญสลายหายวับไปกับตา
อย่าเป็นอย่างที่คิดน้า พี่นายยยยยยยยยยมิเช่นนั้น o18 o18 o18
-
งานเข้าอีกหละสารวัตร มาไม่ทันถึงวันก้อมีคนมาปิ๊งอีกหละ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สารวัตรมาอยู่ใกล้ๆแล้ว เป็นเนื้อชั้นดี ที่นักล่าผู้หิวโหยจ้องจะตะครุบอีกแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ความวัวพึ่งจะหมาดๆ จะมีความฟาย เข้ามาอีกแล้วเหรอเนี่ย
โลกมันจะกลมมั๊ย มาแบงก์เหมือนกันเนี่ย แต่ว่าแบงก์มีหลายที่หนิ คนอ่านอย่าคิดมาก o18 o18
คุณนุใจแข็งจริงๆ คิดดูไปๆมาๆ ก็เห็นว่าคุณนุอยู่ได้โดยไม่ทุรนทุราย แล้วแบบนี้จะรีเทริน์ทำไมล่ะคุณนุ
อยู่มันแบบนี้แล้วดีแล้วหนิ เิลิกๆกันไปเหอะๆ เชอะหมั่นไส้คุณนุ
แค่ค.รู้สึกว่าคิดถึง เพราะค.เคยชิน แต่ไม่ได้โหยหา ปานจะขาดใจ ผิดกับท่านสารวัตรของเค้า
เหอะๆๆๆ อยู่ได้แ้ล้วก็เข้มแข็ง อากาศดี ปลอดโปร่งได้ออกกำลังกายแบบที่ชอบ
ได้ทำอะไรแบบที่อยากทำ สามเดือนคงไม่มีค.หมายและค.สำคัญเท่ากับของสารวัตรมั้ง
เิลิกไปเลยดีมั๊ย สารวัตรจะได้เจ็บครั้งเดียวให้มันจบๆๆไป :fire: :fire: :fire:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย
อะไรเนี่ยยยยย
งานจะเข้าอีกแล้ว
:serius2:
ให้สารวัตรคืนดีกับคุณนุก่อนได้ม้ายยยยยยยยยย
:z3:
ป.ล. อยากกิน sukishi อ้ะ .....
-
ไม่อยากเชียร์แล้วอ่ะคู่นี้ เฮ้อ
-
katawootเนี่ยน่าจับกด
ฐานชอบทำให้คนอ่านอึดอัด คับข้องใจ
จากลายเป็นเด็กมีปัญหา
ก็เพราะอ่านเรื่องนี้แหละ
ตอนนี้ขอ :z13:ก่อนละกัน
คราวหน้าจับกดเลย :o12:
-
เสน่ห์แรงจนได้เรื่องไปแล้วที่กทม. นี่มาแพร่เสน่ห์ตามตจว.อีก ป๊าดดดดดด
ขังไว้กับบ้านดีกว่าไม๊เนี่ยไม่ต้องออกไปไหนแล้วว :m16:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
มาถึงแพร่ ก็ยังมีมารผจญเนอะ
-
:กอด1: บวกให้ด้วย เป็นกำลังใจให้นะ วันนี้ไม่กัด ไม่จิก ไม่ขบ
ไม่รู้จะปลอบยังไงดี เพราะตัวเองก็ยุ่งซะจนเพิ่งจะได้มาอ่านเหมือนกัน (ปาไป ห้าทุ่ม)
นึกว่าวันนี้จะไม่ลงซะอีก
ปล1.อยากกินชาบูชิ มากกว่า เป็นการฝึกทำเวลา เจอกัน สยามเซ็นเตอร์นะ บ่าย ๆ ๆ
ปล2.คิดถึงทุกคนที่ยังไม่ได้มาอ่านบทที่ 23 จ้ะ ที่อ่านแล้ว ก็นอนหลับฝันดีทุกคนเลย
ปล3.ตอนนี้ไปรีดผ้ารับอากาศร้อนกันดีกว่า (อย่ารีดผ้าในห้องแอร์นะ มันเปลืองไฟ)
-
โหย :serius2: ความวัวยังไม่ทันหาย
ความหายนะมาอีกละ :seng2ped: ให้ดีกันก่อน
หวานๆ สัก 3 -4 ตอนก็ได้ป่าวอ่ะ พี่นาย
มันหงุดหงิดหัวใจน้ะ :angry2: :fire: :m31: :m16:
+1 ขอบคุณที่มาต่อ :a14: แต่ความหมั่นไส้ยังเท่าเดิม ตราบเท่าที่จะหวาน
-
:angry2: :fire: :m31: :m16:
แม้งงานทำท่าจะเข้าอีกและ
:seng2ped: :seng2ped:
-
พ่อคน หล่อร้ายกาจ
เดี๋ยวก็มีเรื่องอีกหล่ะที่นี้
ถ้ากลัวจะมีเรื่อง ก็ให้สารวัตรอธิคม เรียกสารวัตรอาวุธมารับงานนี้ไปแทนแระกัน 555
-
ที่คุณ นุ ตัดสินใจทำแบบนี้ อาจเป็นเพราะรักสารวัตรมากไป จนไม่อยากเสียเค้าไปเพราะความเข้าใจผิด
แต่ก็ไม่ได้เข้มแข็ง หรือ ใจกว้างพอจะฟังคำอธิบาย (ที่ฟังยังไงก็คือคำแก้ตัว) หลังจากเห็นสารวัตรนอนกะคนอื่น
ก็ยังเชียร์คู่นี่แหละคับ ไม่มีใครเอาสารวัตรอยู่อย่างคุณ นุ
และ ไม่มีใครทำให้คุณ นุ รักได้เท่าสารวัตร
รออ่านตอนต่อไปคับ
ป.ล. แล้วความสัมพันธ์ของคุณ โน๊อา กะ พี่นาย นี่ แบบ คุณ นุ กะ อาวุธ ปะคับ แบบผู้ใหญ่ ไม่ต้องพูดอะไร แค่ปล่อยให้มันเป็นไป :z1:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
สกัดบดินทร์ไว้ก่อน ฮึ่ม
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้นะครับ อย่างแรกต้องบอกว่ารัก ตัวละครทุกตัว และ คิดถึงคนเขียนจังเลย ฮิฮิ
ตอนนี้ ก็ดำเนินมาถึงภูมิภาคแล้วซินะ อยู่ถึงแพร่เชียว แต่ดูเหมือน สารวัตร จะได้มีเรื่องวุ่น ๆ ให้ได้ปวดหัวอีกแล้วซิ
สงสาร คุณนุ จังเลยครับ ไม่ว่าจะเป็นอดีต ที่คิดว่า จะได้รักกับคนที่รักมาเป็นเวลาสิบปี แต่ก็ต้องจบลงเพราะเค้าเลือกธุรกิจ
จนถึงปัจจุบับ ก็เจอ คนที่คิดว่าจะรักได้อีกครั้งแต่ก็เจอกับคุณที่เจ้าชู้เหลือประมาณ ขนาดบอกว่าหยุดแล้ว เลิกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้พยายามห้ามหรือทำอะไรให้มันเด็ดขาดไป ผมว่าความรักของคุณนุ เกิดมาพร้อมกับความกลัวนะครับ
ไม่ได้ต้องการคนหล่อ คนPerfect แต่ขอให้เป็นเพียงคนที่ให้ความอบอุ่นได้ เวลาเรารู้สึกหนาว ให้ความรู้สึกปลอดภัยได้
เวลารู้สึกว่ามีอันตราย การตัดสินใจว่าให้ห่างกันเป็นเวลา 3 เดือน ผมว่า ก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง ถ้ามองเฉพาะเหตุผลอของ
คุณนุ เพียงคนเดียว การที่ตัดสินใจว่าจะต้องสู้รบตบมือ กับ อดีตของคนรักที่แถบจะวิ่งเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน คงจะไม่สนุก
แน่ ๆ ถึงจะให้เชื่อใจกันมาสักขนาดไหน แต่ สักคนนึงก็ต้องมีวันที่จะพลาดได้นะครับ แต่ถ้าถามถึงความเชื่อใจว่า เป็นแฟนกัน ทำไมไม่เชื่อใจ
อยากบอกว่า เหตุและสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ เป็นตัวช่วยส่งเสริม และให้คิดอย่างนั้น อย่างเช่น เหตุเกิดที่กระบี่ เหตุต่อหน้าต่อตา จะบอกว่า
ปรักปรำก็ไม่ได้ ในเวลานั้น ถึงให้เชื่อใจกันยังไงก็ตาม ....
สงสารสารวัตรอธิคมด้วยนะครับ ถึงจะเจ้าชู้ยังไงก็ยังรักคน คนนึงได้มากมายขนาดนี้ ก็ถือว่าใช้ได้ ความรักสามารถเปลี่ยนแปลง
ได้ทุกสิ่ง คงไม่ผิดสำหรับคน คนนี้นะ ผมว่า การที่ต้องห่างจากคนที่รัก ตั้ง 3 เดือน ผมว่าน่าจะทรมานไม่ใช่น้อย แต่ก็ได้พัก ได้คิด
ว่าที่สารวัตรทำอยู่ มันพอกับที่คนคนนึง ไว้วางใจแล้วเหรอป่าว ตอนต่อไป คงมีคนที่คิดและพยายามเกาะแกะแน่ ๆ เลย คงต้องมั่นคง
และไม่เพียงไปทำให้คุณ นุ เสียใจอีกนะครับ เพราะผมว่า โอกาสกับการให้อภัยอะ มันไม่มีได้บ่อย ๆ แน่ ๆ
ที่ขาดไม่ได้ต้องอีก 1 คน คือสารวัตรอาวุธ (ธนาวุฒิ)ผมว่าอาจจะน่าสงสารที่สุดก็ได้มั้งครับ (ผมว่านะ) ถึงจะรู้ว่าชอบและอีกไม่นาน
ก็จะกลายเป็นรักได้ไม่ยาก แต่ก็ยังพยายามเชื่อมสายสัมพันธ์ให้กับสารวัตร อธิคม
ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกครับ แค่นี้ สารวัตรอาวุธก็ต้องอัดอั้นเต็มกลืนแล้วเหมือนกัน ก็อย่างที่บอกในเรื่องนะว่า ถ้าแฟนเพื่อน
เค้าจะไม่เข้าไปก้าวก่ายแต่ถ้าไม่ใช่ เขาก็พร้อมเสมอเหมือนกันที่จะรักและปกป้องคุณนุ
อยากอ่านต่อแล้วอะ พี่นาย มาต่อด้วยนะครับกำลังสนุกเลย อยากรุ้เหมือนกันว่า ฟ้าที่ตั้งครื่มและดูเหมือนพายุลูกใหม่กำลังจะเกิดขึ้น
จะแก้ไขสถานะการณ์ยังไง ฟ้าหลังฝนนั้น สดใสเสมอนะครับ แต่คุณจะได้ยืนอยู่จนได้ดูมันหรือป่าวนั้น....มันอีกเรื่องนึง ฮิฮิ
-
ปล1.ตกลงแล้วเด็กน้อยชักจะ ยังไง ยังไง กะปี้นาย ของเด็กน้อยอยู่นะเนี่ย
ปล2.มันคงพิลึกแน่นอน ที่สำคัญ คงจะไม่มีใครตามอ่านกันด้วยอ่ะดิ๊ เดี๋ยวเสีย(ว)เครดิตคุณนายเค้าหมด
[/quote]
โอ๊ะโอ๋ ปี้โน๊อาคิดได้จะไดน๊อนี่
น้องบ่อได้คิดอารายเลยเถิดเลยน๊อ เพราะน้องเป็นฤาษี จำศีลอยู่ :amen: เหอะๆๆ
อีกอย่างนึง sasi ก็คงไม่เสี่ยงไปอารายๆ กะปี้นายหรอก เพราะกลัว นาย FC เค้าจะประทุษร้ายเอา เหมือนที่พีโน๊อากลัวอ่ะแหละ อืมๆๆๆ งั้นเดี๋ยว sasi คงต้อลี้ภัย ไม่ Reply ไปซักพักท่าจะดี แล้วก็แอบอ่านอย่างเดียว :laugh:
ปล. พี่โนอาไม่อ่านเรื่องนี้แล้ว งั้นเดี๋ยวถ้าอยากรู้อะไรก้มาถาม sasi นะ เดี๋ยวเล่าให้ฟังแทน จะได้ไม่ต้องอ่าน เหอะๆๆ คอย Reply แซวอย่างเดียว เนาะๆๆๆ
-
สารวัตรเรา
ขนาดหนีเด็กเก่าๆจากกรุงเทพยังจะไปได้งานใหม่ที่แพร่อีก
สงสัยงานนี้จะไม่ใช่งานเข้าธรรมดา
แต่เป็น....งานห้าง....
ปล. พี่นายสู้นะคับ ยิ้มไว้...ฌลกนี้ไม่สิ้นหวังนะ :a2:
-
ที่คุณ นุ ตัดสินใจทำแบบนี้ อาจเป็นเพราะรักสารวัตรมากไป จนไม่อยากเสียเค้าไปเพราะความเข้าใจผิด
แต่ก็ไม่ได้เข้มแข็ง หรือ ใจกว้างพอจะฟังคำอธิบาย (ที่ฟังยังไงก็คือคำแก้ตัว) หลังจากเห็นสารวัตรนอนกะคนอื่น
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
เม้นต์ได้ตรงใจกะเทยมากเลยคะ
เอาไปหนึ่งบวก
ปล. เห็นยังมีแฟนเจ้าชู้แล้วมันปวดหัว ไปคั่วกะผู้กำกับอาวุธดีกว่าเธอ
ปลล. คุณน้องคนเขียนเรื่องขา ตอนหลังๆ ชักจะเขียนชื่อตัวละครพลาด-สลับกันหลายครั้งเลยนะคะเธอ
เจ้สอง :bye2:
-
โชคดีที่ผ่านมาอ่าน ไม่นึกว่าจะมาลงเอาวันเสาร์ ก็ว่าจะไม่ :beat: :z6: เพื่อแสดงความขอบคุณที่มาโพสให้ แต่พออ่านจบแล้ว ขอ :fcuk: :pigangry2: แล้วก็ :o211: แทนแล้วกันนะ โทษฐานมีตัวมาร และปล่อยให้คนอ่านค้างเติ่งอีกรอบ เฮอะ
ส่วนเรื่องงาน ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่มีใครหน้าไหนที่ทำงานแล้วไม่มีปัญหา แต่ถ้าเราผ่านมันไปได้ จะทำให้เรามีคุณค่ามากขึ้น ไม่ต้องให้ใครเห็น อย่างน้อยตัวเราเองได้เห็นก็พอ และขอให้คิดซะว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่วันนี้เรายังมีโอกาสได้ทำงาน ในขณะที่คนอื่นอีกนับพันยังคงเตะฝุ่นกันอยู่ และอีกหลายคนที่ .. เพิ่งจะไม่ได้ไปทำงานที่เมื่อก่อนเคยต้องไปทำอยู่ทุกวัน
เป็นกำลังใจให้ทุกคนผ่านพ้นอุปสรรคไปได้นะครับ :L2:
-
o13อย่าเครียดไปเลยครับพี่นาย บอกแล้วไงครับอะไรที่เราทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ ทำเท่าที่ทำได้ ถ้าทำดีที่สุดแล้วก็ต้องปล่อยมัน :really2:
-
อะนะคับ เจ๊สอง
ชอบก็ดีคับ เพราะผมก็คิดงั้นจริงๆ
แต่ป.ล.เจ๊เนี่ย ไม่ดีนะคับ ไปเชียร์อาวุธได้งายยยยย อย่ามาพรากผัวพรากเมียเค้าอย่างนี้ ห้ามๆ
คุณ นุ ของสารวัตรเท่านั้น
ป.ล. รูปเจ๊สองอะคับ ขอแนะนำว่า เอาสีแดงแจ้มจมูกหน่อยคับ มันไม่ครบ ซาลาเปาไม่แต้มจุด ไหว้เจ้าไม่ได้ :m20:
-
ชักจะไปกันใหญ่แล้วคู่นี้
มารก็เยอะเหลือเกิน
เข้ามาไม่หยุดเลย
สงสัยต้องทำให้สารวัตรหมดหล่อถึงจะไม่มีใครกล้ายุ่ง o22
-
อีกอย่างนึง sasi ก็คงไม่เสี่ยงไปอารายๆ กะปี้นายหรอก เพราะกลัว นาย FC เค้าจะประทุษร้ายเอา เหมือนที่พีโน๊อากลัวอ่ะแหละ อืมๆๆๆ งั้นเดี๋ยว sasi คงต้อลี้ภัย ไม่ Reply ไปซักพักท่าจะดี แล้วก็แอบอ่านอย่างเดียว :laugh:
ปล. พี่โนอาไม่อ่านเรื่องนี้แล้ว งั้นเดี๋ยวถ้าอยากรู้อะไรก้มาถาม sasi นะ เดี๋ยวเล่าให้ฟังแทน จะได้ไม่ต้องอ่าน เหอะๆๆ คอย Reply แซวอย่างเดียว เนาะๆๆๆ
อารายยยกานนนเนี่ย จะลี้ภัยไปไหน
พี่ก็ยังอ่านอ่ะ เข้ามาแวะดูน้อง ๆ เม้นท์ ทุกวัน ไม่ได้เข้ามาแซวอย่างเดียวซะหน่อย
ขืนปล่อยให้ sasi เล่าให้ฟังแทน มีหวัง คุณนุ ได้กับคุณภูวนัย กันพอดี
ป.ล. แล้วความสัมพันธ์ของคุณ โน๊อา กะ พี่นาย นี่ แบบ คุณ นุ กะ อาวุธ ปะคับ แบบผู้ใหญ่ ไม่ต้องพูดอะไร แค่ปล่อยให้มันเป็นไป :z1:
fc พี่นายทั้งหลาย เค้าป่าววววน้าาาาาาา
แต่ถ้าจะให้เข้าหา อยากเข้าหาน้อง ๆ แถวนี้มากกว่า นะ แบบ โคแก่ กินหญ้าอ่อน ไรเงี้ย
ป้าว่า ป้าก็เลิกจิก เลิกขบ เลิกกัดแล้วนะ เกรงใจผู้สัญจรผ่านไปมา แล้วพี่นายด้วย
-
:t3: พรุ่งนี้เช้าไปทำงาน ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆนะครับ o13 สารวัตรคฑาวุธ อิอิอิ :a5:
แล้วจะรอติดตามอ่านนะครับ แอบรอลุ้นให้ถึงตอนนั้นอยู่ อิอิ.... (เก็บไว้ในใจไม่บอกหรอก) :z2:
เดี๋ยวส่งสารวัตรอาวุธ ไปจุ๊บสารวัตรคฑาวุธซักหนึ่งที เป็นกำลังใจละกัน อิอิ เผื่อจะช่วยเบี่ยงเบนประเด็นจากคุณนุไปได้ อธิคมจะได้หมดคู่แข่งไปหนึ่ง ฮาๆๆ :o8: แต่ก็อย่าทำร้ายจิตใจอาวุธเค้ามากนะครับ ผมเองแอบสงสารเค้าจัง เพราะอารมณ์มันเหมือนโดนตัวเองยังไงก็ไม่รู้ เข้าใจตามประสาหนุ่มหัวอกเดียวกัน :กอด1: "ถ้ามีโอกาส ก็ขอทำตามหัวใจตัวเองสักครั้ง..."
เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปสอบแต่เช้า แล้วจะรีบกลับมาอ่านต่อนะครับ :bye2:
-
มาอัพด่วนเลย นะ พี่นาย :serius2:
-
มานอนรอครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
fc พี่นายทั้งหลาย เค้าป่าววววน้าาาาาาา
แต่ถ้าจะให้เข้าหา อยากเข้าหาน้อง ๆ แถวนี้มากกว่า นะ แบบ โคแก่ กินหญ้าอ่อน ไรเงี้ย
ป้าว่า ป้าก็เลิกจิก เลิกขบ เลิกกัดแล้วนะ เกรงใจผู้สัญจรผ่านไปมา แล้วพี่นายด้วย
ทามได้จิงเหรอพี่โน๊อา
เด๋ซก็เผลอมากัดๆจิกๆอีกอ่ะ
แต่จะว่าไปถ้าพี่โน๊อากะ (ขอเรียกว่าพี่ละกันนะคับ) พี่sasi ไม่มากัดๆจิกๆป่วนๆ
มานก็ไม่ฮาดิคับ
-
อรุณสวัสดิ์ครับทุกท่าน มาโพสต่อบทที่ 23 ให้จบครับ จบบทที่ 23 อธิคมจะได้โชว์แมนซะที :z2:
บดินทร์พยักหน้า ท่าทางมุ่งมั่น แล้วพูดพึมพำเสียงเบาว่า "จริงสิพี่ เกรดเอขนาดนี้ เจอได้ง่ายๆ เสียเมื่อไหร่ ตั้งแต่อยู่แพร่มา ร้อยวันพันปีพี่เคยเห็นเทพบุตรหลงมาแบบนี้หรือเปล่าล่ะ ถ้ามีโอกาสผมก็อยากลอง คนเรามันต้องฟังเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองสิ ถ้าหัวใจบอกว่าใช่ เราต้องรีรอ ไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ต้องคว้ามันไว้"
อธิคมเดินลงจากสถานีตำรวจ ตามองไปข้างหน้าเห็นพระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลง แม้เวลาออกเวรจะผ่านไปแล้วกว่าชั่วโมง เขาก็ยังนั่งทำงานอยู่ทั้งที่ทำเสร็จไปมากแล้ว ตอนแรกตั้งใจจะขับรถไปอำเภอสองเพื่อดักซุ่มดูอนุภาพ แต่เขาก็ตัดใจได้ เมื่อวานเขาไปแลวแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นชายหนุ่มเสียที ไม่เข้าใจว่าทำไม รำๆเขาจะสั่งให้สายสืบไปดักซุ่มยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว แต่ในที่สุดก็ไม่ทำ
เบื่อนักก็โทรศัพท์หาธงรบแล้วบ่นให้เพื่อนฟัง แต่ฟังเสียงธงรบก็ดูเบื่อไม่แพ้กัน เพื่อนของเขากำลังนั่งดักซุ่ม "ผู้ร้ายหน้าใส" อยู่กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
"แกก็เดินเข้าไปหาเขาเลยสิวะ ไหนบอกว่าเป็นแฟนกันแล้วไง" อธิคมแนะนำ
"ไม่ได้โว้ย วันนี้อยู่ในช่วงเคอร์ฟิว สามวันอัตราย ห้ามตื้อ" ธงรบถอนหายใจดังๆ "ข้าไม่เข้าใจ ยอมเป็นของข้าสมบูรณ์แบบ โดนชุดใหญ่ไปหลายที อาทิตย์ยังคงกฏเหล็กไว้อยู่ไม่ยอมผ่อนปรน"
"อย่างน้อยเขาก็ให้เอ็งสี่วัน พฤหัส ถึงอาทิตย์ไม่ใช่หรือ" อธิคมเตือน
"ใช่ แต่ว่ามันมีกฏเพิ่มอีกสองข้อว่ะเพื่อน" ธงรบเสียงอ่อย
"กฏอะไร" อธิคมถาม
"กฏอะไรเอ็งอย่ารู้เลย รู้แต่ว่าข้าชักจะทนไม่ไหวแล้ว มันเบื่อสุดๆ ข้าก็เลยมานั่งมองอาทิตย์แบบที่เอ็งไปนั่งมองคุณนุไงล่ะ"
...เบื่ออะไร เบื่ออาทิตย์หรือเบื่อกฏ...
อธิคมไม่ค่อยเข้าใจที่ธงรบพูดเท่าใดนัก แต่น้ำเสียงบอกว่าไม่ไหวจริงๆ ธงรบถอนหายใจ อธิคมก็ถอนหายใจดังไม่แพ้เพื่อนแล้วเล่าเรื่องของตัวเอง "ไปทีไรก็ไม่เคยเจอ ไม่รู้ฟ้าเล่นตลกอะไร เวลาไม่อยากให้บังเอิญก็เสือกบังเอิญดีนัก แต่เวลาที่อยากให้บังเอิญก็ไม่ยอมให้บังเอิญเสียบ้างเลย นี่แกแน่ใจหรือว่าคุณนุอยู่ที่นี่"
"แน่สิโว้ย" ธงรบรีบตอบ และเผลอเกือบจะพูดไปว่า...ก็ไอ้วุธมันบอก...หากก็ยั้งปากไว้ได้ทัน "ยังเสือกมาถามอีก ก็คอนเฟิร์มแล้วว่าคุณนุซื้อที่ดิน แกก็รู้ สร้างบ้าน ทะเบียนบ้าน ขอมิเตอร์น้ำไฟก็คุณนุ สัญญาซื้อขายที่ดินก็คุณนุ เอ็งมาถามหาหอกอะไรอีกวะ ป่านนี้ถ้ายังไม่มั่นใจก็ให้ตำรวจไปสืบสวนสอบสวน ไม่ก็ไปดักซุ่มโจมตียี่สิบสี่ชั่วโมงซะเลย ไม่ก็ย้ายกลับมานอนแห้งเหี่ยวที่กรุงเทพฯ ซะ"
"รู้แล้ว พูดไปยังไง ไอ้หอกหัก" อธิคมตวาด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเนือยว่าๆ "ซุ่มได้ไง เดี๋ยวตำรวจโดนตีกระเจิง"
อธิคมถอนหายใจอีกครั้ง ในใจรู้สึกหวาดหวั่นวั่นอยู่ว่าคนอย่างอนุภาพคงไม่ยอมแน่ หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่จีบอนุภาพ เขาก็อาจจะทำ แต่ว่าตอนนี้ไม่อยากเสี่ยง อีกอย่าง เขาก็เห็นด้วยกับที่คชานนท์แนะนะว่า ขอให้ทุกอย่างเป็นธรรมชาติ รอจนกวาจะครบกำหนดสามเดือน แล้วค่อยทำให้เป็นเรื่องบังเอิญเจอกัน
...ทั้งที่รอเฝ้ารอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะบังเอิญเสียที...
"ใจเย็นๆ นะอธิคมเพื่อนรัก ถือซะว่าตอนนี้เอ็งกำลังใช้กรรมอยู่"
"กรรมที่เอ็งก่อไว้ละสิไอ้ระยำ" อธิคมรีบแทรก "ถ้าไม่ใข่เพราะเด็กแก คุณนุก็ไม่โกรธสติแตกแบบนี้หรอก"
"ขอโทษว่ะเพื่อน แต่เอ็งแน่ใจหรือว่าเรื่องนี้ ตอนที่คุณนุกลับไป คุณนุยังบอกว่าเข้าใจแล้ว ไม่ต้องอธิบายังไงล่ะ" ธงรบเท้าความเดิม "ข้าว่ามันมีอะไรๆ อยู่นา หรือคุณนุเกิดจะเป็นเจ้าสาวที่กลัวฝนขึ้นมาทันใดวะ อยู่ดีๆ ก็อาจจะกลัวว่า ชีวิตรักกับคนเจ้าชู้อย่างแกอาจไม่มั่นคง ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า มีความสุขกว่าเยอะ"
"ไอ้" อธิคมชักฉุนเพื่อน ธงรบพูดเหมือนจะให้กำลังใจและปลอบใจในตอนต้นกลับลงท้ายด้วการซ้ำเติม
"ไอ้ห่_ ธง ขอให้พรนี้ย้อนกลับไปหาแกด้วยเถอะ ข้าจะหัวเราะให้ฟันหัก"
"อ้าว อย่ามาแช่งกันแบบนี้สิอธิคมเพื่อนรัก อาทิตย์ยอมเป็นของข้าแล้ว ความสัมพันธ์ก็กำลังคืบหน้า ติดอยู่แค่อย่างเดียวเรื่องสนธิสัญญาห้ามสามวันเว้นสี่วันนี่ล่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ ยอมเป็นของข้าแล้วยังจะมาห้ามไม่ให้โผล่หน้าไปหาจันทร์อังคารพุธอีก ส่วนเรื่องกฏเหล็กเพิ่มเติมอีกสองข้อ ข้าพอทนได้"
"กฏอะไรของเอ็งวะ" อธิคมถาม เริ่มอยากรู้ขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินธงรบบ่นเรื่องกฏเพิ่มเติมสองข้อมาหลายครั้งแล้ว
"ช่างเถอะ แกอย่ารู้เลย" ธงรบพูดไม่เต็มเสียง ท่าทางไม่อยากบอกเขา น้ำเสียงของเพื่อนฟังดูเหนื่อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเป็นตื่นเต้น "เฮ่ยคม พอแค่นี้ก่อนนะโว้ย ข้าเห็นอาทิตย์เดินออกมากับใครไม่รู้ ท่าทางสนิทกัน หล่อเท่ห์ไม่หยอก ไม่น่าไว้วางใจผู้ชายในชุดสูทสีดำ แบบนี้ต้องสะกดรอย"
ธงรบวางสายทันทีไม่ทันที่อธิคมจะได้กล่าวคำอำลา สารวัตรหนุ่มสอดโทรศัพท์เข้าประเป๋ากางเกง แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ถอนหายใจแรงๆ ด้วยความเบื่อหน่ายเพราะไม่รู้ว่าเวลาที่เหลืออยู่ของวันนี้จะทำอะไรดี
...เหงาเหลือเกิน คิดถึงอนุภาดเหลือเกิน ทรมานเหลือเกิน...นี่คือสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้นอกเหนือจากความเบื่อ
ในที่สุด อธิคมก็คิดออกว่าควรไปตกปลาดีกว่า อย่างน้อยได้นั่งเงียบๆ คนเดียวริมคลอง ลมเย็นๆ เบื่อก็เอนตัวนอนเล่น คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
...แต่เอ๊ะ นั่นใครดูคุ้นๆ...
อธิคมกำลังจะเลี้ยวรถออกจากสถานีตำรวจ สองตามองข้ามไปอีกฝั่งของถนน เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งขับรถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำผ่านไป
...อาวุธ! อาวุธมาทำอะไรที่นี่...
อธิคมเปลี่ยนใจกระทันหัน หักพวกมาลัยเลี้ยวขวาตัดข้ามไปอีกด้านของถนนหน้าโรงพัก แล้วขับตามรถโฟร์วีลด์สีดำป้ายทะเบียนกรุงเทพมหานครคันนั้นไปทันที
อาวุธขับรถไม่ค่อยเร็วนัก ตรงออกนอกเมืองไปยังถนนที่มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
...คนละทิศกับถนนที่ไปอำเภอสอง..
...จะโล่งใจหรือเปล่าที่อาวุธไม่ได้กำลังจะเดินทางไปหาอนุภาพหรือจะหนักใจดีที่อาวุธอาจจะมาจากอำเภอสองก็ได้...
ถึงทางแยก รถสีดำของอาวุธเลี้ยวซ้าย มุ่งไปยังจังหวัดลำปาง อธิคมจึงเลิกตาม
อธิคมนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยเกือบสิบนาที รู้สึกสับสนในใจปนหวาดระแวง กลัววาอาวุธจะมา "ขโมยปลาย่าง" อย่างที่เขาเคยเหน็นแนม
อาวุธอยู่ที่แพร่ ใกล้กับอนุภาพมาก เหมือนกันเขาที่อยู่ใกล้...
...ใกล้แค่นี้ เพียงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว ถ้าเขาขับรถไปอำเภอสองเดี๋ยวนี้เขาก็อาจจะได้เห็นหน้าอนุภาพ...
ในที่สุดอธิคมก็พ่ายแพ้ต่อความปรารถนา นายตำรวจจึงเลี้ยวรถตรงไปทางเหนือของจังหวัด เผื่อจะเกิด "ความบังเอิญ" ขึ้นมาบ้าง
โชคไม่เข้าข้างอธิคม บ้านของอนุภาพเงียบสนิท พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามาปกคลุมอำเภอเล็กๆ เหมือนผ้าห่มผืนขนาดมหึมา แต่แทนที่ผ้าห่มจะทำให้อธิคมอบอุ่น แต่กลับรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
อธิคมอยากจะนั่งคอยจนกวาอนุภาพจะกลับบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น หากเขานั่งคอยอีกสองชั่วโมงก็จะเป็นเวลาสองทุ่ม อนุภาพคงไม่กลับค่ำขนาดนั้น อำเภอเล็กๆ เช่นนี้สองทุ่มทุกอย่างก็เงียบสงบ
...แต่คราวที่แล้ว เขาแวะมาแอบมองตอนสามทุ่ม บ้านก็ยังมืดสนิท ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมา อนุภาพไปไหนได้แทบทุกครั้งที่เขามาหา ไปทำอะไร ไปที่ไหน ไปกับใคร ไปทำไม เขาอยากรู้นัก...
อธิคมถอนหายใจหนักๆ ติดต่อกันหลายครั้ง สองจิตสองใจถกเถียงกันอย่างวุ่นวาย
ใจหนึ่งอยากนั่งคอยอยู่ที่นี่จนกว่าชายหนุ่มที่เขาคิดถึงแทบขาดใจจะกลับบ้าน ไม่ว่าจะเป็นเวลากี่โมงกี่ยามเขาก็จะคอย อีกใจหนึ่งบอกว่า ไม่มีประโยชน์ อย่าพยายามฝืนความเป็นจริงดีกว่า อีกอย่าง จะไว้ใจตัวเองได้อย่างไรว่าจะไม่วิ่งลงไปหาอนุภาพทันทีที่เห็นหน้า
อนุภาพพลิกตัวมานอนหงาย อาการปวดหัวรุมๆ รู้สึกทุเลาลงมากแล้ว แม้จะรู้สึกตัวได้พักหนี่ง แต่เขาก็ยังไม่อยากจะลุก ตั้งแต่อาวุธกลับไป เขาก็ทานยาและนอนพัก อาวุธไม่ทราบว่าเขาไม่สบาย อนุภาพไม่อยากบอกเพราะรู้ว่านายตำรวจคงคะยั้นคะยอพาเขาไปหาหมอ โชคดีที่เขามียากบูโรเฟนอยู่หนึ่งแผง จึงทานไปสองเม็ดและคิดว่าคงจะรู้สึกดีขึ้นในไม่ช้า
บ้านเงียบสนิทและมืด อากาศค่อนข้างเย็น อนุภาพดึงผ้าห่มที่หลุดลุ่ยลงไปกองอยู่ทีเหนือเอวขึ้นมาคลุมถึงคอ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
...กายอบอุ่น แต่ทำไมหัวใจเขารู้สึกหนาวเย็นยิ่งนัก ทั้งๆ ที่อาวุธเพิ่งบอกรักเขาเมื่อตอนบ่าย ทำไมเขายังรู้สึกไม่อบอุ่นอย่างที่...อย่างที่อธิคมบอกเขา...
...อธิคม...ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง อีกไม่กีวันก็จะครบกำหนดสามเดือนที่เคยตกลงกัน อธิคมจะทำอะไรอยู่ในขณะที่รู้ว่าเวลาเหลืออยู่อีกไม่เท่าไหร่...
อาวุธบอกรักเขาตรงๆ หลังจากที่ทำท่าอ้ำอึ้งอยู่เกือบห้านาที แต่พอตัดสินใจได้แล้วอาวุธก็ไม่ลังเล คำพูดทุกคำหนักแน่น บ่งบอกความหมาย เขายอมรับว่าคำพูดของอาวุธทำให้เขาต้องคิดอยู่พอสมควร
...เหตุผลของอาวุธนั้นแทบปฏิเสธไม่ได้...
"คุณนุคงไม่อยากขี่รถไฟเหาะตีลังกาทุกวัน"
อนุภาพจำคำพูดของอาวุธได้ อาวุธเปรียบเทียบความสัมพันธ์เหมือนกับที่เขาคิดเอาไว้ในใจ
"ชีวิตผมมันราบเรียบ คบกับผมก็เรียบๆ ไปเรื่อยๆ คงไม่ค่อยมีอะไรหวือหวาตื่นเต้น"
อาวุธเปรียบเทียบความสัมพันธ์เหมือนการไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ถอดรองเท้าออก เดินย่ำไปบนหญ้าสีเขียวนุ่มๆ แล้วนั่งปิกนิกกัน
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด ความสัมพันธ์ของเขากับอธิคมนั้นมีเรื่องน่าตื่นเต้นอยู่ร่ำไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องระหว่างเขากับอธิคมสองคนกันเอง หรือเรื่องที่มีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ที่สำคัญคือเรื่องของกษิดิษฐ์กับศรุต ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ปะคารมกับกษิดิษฐ์ในโรงละครคราวที่ไปดูละครเวที เขารู้ว่ากษิดิษฐ์ยังไม่ยอมหยุด แล้วคนอื่นๆ อีก ทั้งเก่าและใหม่ จนวันหนึ่งเขาอดบ่นกับสมบัติไม่ได้ เพื่อนรุ่นพี่ปลอบเขาว่า เป็นแฟนคนรูปหล่อก็ต้องทำใจเวลาไปไหนด้วยกัน เพราะจะมีคนมาให้ท่าเขาอยู่ ของแบบนี้ห้ามไม่ได้ หากกลัวว่าใครจะมาทอดสะพานให้แฟนเขา คงต้องขังอธิคมไว้ที่บ้าน
อนุภาพบอกตัวเองว่าตัวเองก็พยายามหนักแน่นแล้ว บอกตัวเองอยู่เสมอว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้ ส่วนเรื่องจะเผลอไผลบ้างอันนั้นเขายังไม่อยากคิด และไม่กล้าที่จะคิด ก่อนที่เขาจะหนีมาเชียงใหม่ตอนที่เห็นอธิคมกับ "เด็ก" ของธงรบในห้องพักที่โรงแรมครั้งไปเที่ยวกระบี่ ตอนนั้นเขาบอกตัวเองว่าจะแยกกับอธิคม ลงโทษนายตำรวจเจ้าชู้ให้สาสมเพราะทำอะไรให้เขาเสียใจมาก แต่พอครั้นได้รู้เรื่องว่าเป็นความเข้าใจผิด เขาก็ยังนึกฉุนๆ อยู่บ้าง แต่เมื่อได้ไตร่ตรงและค้นหาความรู้สึกของตัวเองจริงๆ เขาก็ต้องร้องให้ออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อถึงคำตอบที่ได้รับ
เขาจากอธิคมมาไม่ใช่เพราะเรื่องที่กระบี่...
เขาจากอธิคมมาไม่ใช่เพราะความผิดของอธิคม...
เขาจากอธิคมมาเพราะตัวเอง
...เพราะตัวเองที่อ่อนแอเหลือเกิน...
ตอนนี้ทุกอย่างยุ่งเหยิงกว่าเดิม เขากำลังสู้กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง แทบทุกครั้ง ศัตรูที่น่ากลัวที่สุดก็คือใจของตัวเอง ไม่ใช่กษิดิษฐ์ ไม่ใช่ศรุต ไม่ใช่ใครทั้งนั้น
ใจของตัวเองที่เฝ้าถามเจ้าของหัวใจว่า จะอยู่กับคนที่เขารักและต้องคอยหวาดหวั่นกับความไม่แน่นอน ความไม่ชัดเจน ความระแวง รวมถึง "เงา" จางๆ ของอดีตที่ยังเกาะอยู่ในใจเขาอยู่ตลอดเวลา หรือจะอยู่กับคนที่เขารู้สึกดีด้วย และไม่ต้องกังวลกับเรื่องใดเลย นอกจากต้องต่อสู้กับการขจัด "เงา" ในใจให้ออกไป
ตอนนั้น...เขาต่อสู้กับตัวเอง ระหว่างการลืมธนาภพและเริ่มต้นใหม่กับอธิคม
แต่ตอนนี้ แทนที่ธนาภพจะหายไป เขากลับต้องมาว้าวุ่นกับสามคนในชีวิต...
อาวุธกับอธิคม
...และธนาภพที่กายจากไป แต่วิญญาณยังอยู่
...ภาพที่ร่างนั้นนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นยังติดตาเขา...
วิญญาณที่เขารู้สึกเหมือนลอยออกมาจากร่างที่เขาคุ้นเคยตั้งแต่เปลี่ยนคำนำหน้าชื่อจากเด็กเป็นชายหนุ่ม จนกระทั่งเรียนจบมหาวิทยาลัยและทำงานด้วยกัน
วิญญาณที่เขารู้สึกในวันนั้นว่าลอยมาโอบตัวเขาไว้ไม่ให้ทรุดลงกองกับพื้นพร้อมๆ กับแขนแข็งแรงของอธิคมที่รั้งดึงเขาไว้แนบตัวเมื่อเขาแหวกฝ่ากลุ่มคนที่กำลังมุงดูนักปีนเขาตกเขาคนนั้น...คนที่ชื่อธนาภพ...
หากธนาภพไม่เสียใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ธนาภพคงไม่พลาด
ธนาภพพลาดจริงหรือ...
...ตอนนั้นเขาพูดกับธนาภพว่าอย่าได้เจอกันอีกเลย...
...ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่เขากลับรู้สึกว่าธนาภพยังไม่ไปไหน...
***** end of chapter 23 *****
-
มาแต่เช้า :pig4:
วันนี้ให้พี่นาย ทำงานอย่างมีความสุขนะ ไม่เครียด ไม่เครียด
-
:z3: :z3:เริ่มรู้สึกที่จะไม่ชอบ "คุณนุ" ขึ้นมาดื้อๆแล้วอ่ะ
ทำไมเหรอ การที่จะรัก ต้องกลัวอะไรมากมาย สาเหตุที่แท้จริงที่คุณนุกลัวแม้ว่าจะมาจากตัวเองแต่ลึกๆแล้วคงจะไม่อยาก "เสียใจ" มากกว่า เมื่อก่อนก็คิดแบบนี้ครับ หลังจากที่อกหักครั้งแรก....เป็นคนถูกบอกเลิกมันก็เจ็บปวดดีนะ ก้เลยพอจะเข้าใจว่า "สารวัตร" จะรุ้สึกอย่างไรถ้าถูกบอกแบบนั้น
แต่จริงๆก้ต้องบอกว่า "ความรัก" ทำให้อะไรดีขึ้น ถ้าเรารู้จักใช้ความรักในทางที่สร้างสรรค์
สิ่งที่ไม่ชอบอีกอย่างก็คือว่า "อาวุธ" จะมาสารภาพรักทำไม ทั้งๆที่รู้ว่า "เพื่อนสนิท" ของตัวยังรักและหลงคุณนุอยู่ แม้ว่าในชีวิตจริง เหตุการณ์แบบนี้มีมากมาย แทบจะบอกได้ว่า ไม่ใครก็ใครอาจจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานมาก มัน "ไม่ช่วยอะไรเลยหรือ"
แบบนี้นะ ก้มีทางเดียว คือ "เชียร์สารวัตร" สู้เพื่อคนที่ตนรักซะบ้าง อย่างน้อยถ้าอะไรจะเกิด ก็จะได้รู้สึกว่าทำเพื่อคนที่ตนรักอย่าง "เต็มภาคภูมิ"
คนเราเมื่อคิดจะรักแล้ว ทำไมต้องคอยรับแต่ความดีของคนรักตัวเอง ทำไมไม่ทำใจเป็นกลางและคิดว่า ไม่มีใครที่ดีไปซะทั้งหมด และเลวไปซะทั้งหมด มีดีและเลวปะปนกันนั่นล่ะ ถึงเรียกว่า "คน"
อยู่กับปัจจุบันและทำปัจจุบันให้ดีสำหรับชีวิตคู่ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดมั้ง
หวัดดีวันจันทร์ค๊าบ....... :bye2:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอ ดีใจจังพี่นาย เข้ามาต่อให้ตั้งแต่เช้าเชียว อารมณ์ดีอีกแล้วครับท่าน
แต่มาต่อให้ตั้งแต่เช้าขนาดเนี่ย จะทารุณพี่นายป่าวเนี่ย ชักเป็นห่วงแล้วซิ (เดี๋ยวจะไม่สบายแล้วไม่มาต่อให้) ฮิฮิ
ก่อนไปขอ :กอด1: ทีนึกแล้วกันนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ พี่นาย....
-
ผมว่านะ
สิ่งที่คุณนุเป็นอยู๋ตอนนี้อ่ะ
เป็นเพราะคุณนุเป็นคนเงียบ ไม่พูด
มีเรือ่งอะไรก็เก็บเงียบไว้คนเดียว
เก็บทุกยอ่างทุกเรือ่งราวเอาไว้ในใจ
วันนึงไอ้เรือ่งที่ไม่ดีมันก็จะตกตะกอนนองก้นอยู๋ในใจ
แล้วสักพักมั้นก็จะกลายเป็นตะกอนสนิมที่กัดกินหัวใจคุณนุ
ถ้าหากได้ลองระบายออกมาบ้างหรอืได้คุยกับใครสักคนนึงแบบหมดเปลือก
พูดแบบเปิดอกไปเลย ปลดปล่อยทุกๆอย่างออกมา
เหมือนไขก๊อกหัวใจ ให้มันได้ระบายเรือ่งไม่ดีๆออกมาบ้างก็คงดี
คุณนุคงดีขึ้นกว่านี้อีกเยอะ
-
:กอด1:
-
คุณนุน่าเบื่อจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งเซ็งคุณนุ
เลิกกับอธิคมไปคบกะคนน่าเบื่อๆ เหมือนกันไปเหอะงั้น
อีกหน่อยอาจจะได้เห็นกรณีเปรียบเทียบในการจัดการคนเจ้าชู้
ระหว่างคนน่าเบื่อๆ แบบคุณนุ กับ คนเผ็ดๆ หน่อยแบบอาทิตย์
แนวทางการจัดการคงจะแตกต่างกัน อิอิ
ว่าแต่ว่า
เมื่อไหร่คุณนายจะมาเฉลยกฎเหล็กซะที
-
พี่นายมาแต่เช้าเลย คริ คริ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ :L1: :L1:
อีก2วันก็สอบเสร็จแล้ว :laugh: ก็คงต้องเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระสอบแบกกลับบ้าน
:o12: :o12: ก็คงไม่ได้เข้ามาอีกนานโข :เฮ้อ:ไม่อยากเข้าไปในเมืองเพราะ
มันไกลมากๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ: แต่ก็อ่นบนมือถือได้นะแต่มันไม่สะใจอะ เฮ้อ :เฮ้อ:
ก็คงรอเปิดเทอมมั้งเนี่ย เฮ้อ ตั้งปลายเดือนพฤษภาแนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่นายมาแต่เช้าเลย คริ คริ อารมณ์ดีเป็นพิเศษ :L1: :L1:
อีก2วันก็สอบเสร็จแล้ว :laugh: ก็คงต้องเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระสอบแบกกลับบ้าน
:o12: :o12: ก็คงไม่ได้เข้ามาอีกนานโข :เฮ้อ:ไม่อยากเข้าไปในเมืองเพราะ
มันไกลมากๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ: แต่ก็อ่นบนมือถือได้นะแต่มันไม่สะใจอะ เฮ้อ :เฮ้อ:
ก็คงรอเปิดเทอมมั้งเนี่ย เฮ้อ ตั้งปลายเดือนพฤษภาแนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะส่ง จ.ม. (ย่อมาจากคำว่า จดหมาย) ไปให้อ่านเอาป่ะ อ่านจากโทรศัพท์มือถือ ตายกันพอดี ผมอ่านจากไอโฟนยังปวดตาเลยนะนี่
นอกเสียจากว่าจะมีแว่นขยายกลมๆ อันนึง ส่องดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือ จะได้สบายตาขึ้นหน่อย
-
:z13:คุณนายอายุมากแล้วอ่ะดิ สายตาเลยไม่ดี
เค้ายังอ่านจากมือถือทุกคืนเลย (ที่บ้านไม่มีคอมฯใช้อ่ะ)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดแทนสารวัตรอธิคม อยากเจอหน้าแต่เจอไม่ได้
อยากไปหาก็กลัวจะโดนโกรธ เครียดดดดดดด
:z3: :z3: :z3:
-
รักแท้ย่อมมีอุปสรรค เอาเหอะสู้เขาสารวัตร เราจะเป็นกำลังใจให้คุณเอง
-
สู้ต่อไปนะสารวัตร
อุปสรรคมีให้ก้าวข้าม แล้วให้มันผ่านไป :กอด1:
-
ส่ง จ.ม. มาเลยค๊าบ แหะๆ
:call: :call:
จะรอนะรักมากมายถ้าส่งจริงๆนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :กอด1:
-
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทรมาน ไม่เจอๆกันไปเลยล่ะ
-
ส่ง จ.ม. มาเลยค๊าบ แหะๆ
จะรอนะรักมากมายถ้าส่งจริงๆนะ
ขอบอกเลยนะครับ ถ้าพี่เขาจะส่ง โปรดระบุ ว่าเอาแบบที่พิมพ์ แล้ว print ออกมาเท่านั้นนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ส่ง จ.ม. มาเลยค๊าบ แหะๆ
จะรอนะรักมากมายถ้าส่งจริงๆนะ
ขอบอกเลยนะครับ ถ้าพี่เขาจะส่ง โปรดระบุ ว่าเอาแบบที่พิมพ์ แล้ว print ออกมาเท่านั้นนะครับ
กัดเ็จ็บนะน้อง
กะว่าจะส่งลายมือต้นฉบับให้ซะหน่อย
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
บทที่ 24 อ่านเล่นๆ ก่อนกลับบ้านครับ อิ อิ
ตอนนี้อธิคมโชว์แมน ครับ บทที่โชว์จริงแมนยกกำลังสองอีก
(โชว์แมนทีไรได้เรื่องทู๊กที)
24
อธิคมถอนหายใจลึกๆ รู้สึกทรมานอย่างที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา จนป่านนี้อนุภาพก็ยังไม่กลับบ้าน เขานั่งรออยู่ในรถจนเกือบเที่ยงคืน บ้านของชายหนุ่มคนรักของเขาก็ยังมืดสนิท ความหวังที่จะเกิด "ความบังเอิญ" ให้เขาได้เห็นอนุภาพบ้างช่างริบหรี่นัก ในใจอดต่อว่าโชคชะตาไม่ได้ที่แกล้งเขาอยู่ร่ำไป ที่ผ่านมาเกิดเรื่องบังเอิญทำให้เข้าใจผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่จู่ๆ โชคชะตาก็เลิก "บังเอิญ" ไปเสียเฉยๆ เฝ้ารอโอกาสให้เขาบังเอิญเจออนุภาพบ้างก็ไม่มีโอกาส
...เขาโอกาสให้เขาบ้างเถิด ขอร้องล่ะ ขอให้เจออนุภาพซักนิด...
นายตำรวจหนุ่มฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย โขกหัวตัวเองเบาๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรดี อีก 10 วันจะคบสามเดือนที่อนุภาพบอกกับเขาว่าให้ "ถอยห่าง" จากกันซักระยะเพื่อทบทวนความสัมพันธ์ของชีวิตคู่
...เขาทบทวนมาตลอด ทบทวนอย่างไรคำตอบก็ยังเหมือนเดิม แทบไม่ต้องใช้ความพยายามด้วยซ้ำ คำตอบเขามีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น...
...คุณนุครับ คำตอบของคุณนุคืออะไร?...
อนุภาพเดินโผเผออกมาจากห้องนอน จำได้ว่ายังไม่ได้ล๊อคกุญแจประตูหน้าบ้านจึงเดินผ่านห้องนั่งเล่นตรงไปล๊อคประตู
หลังจากรู้สึกตัวเมื่อตอนหัวค่ำ เขาก็นอนหลับต่อ พอรู้สึกตัวอีกครั้งกลางดึกจึงลุกขึ้นมาดื่มน้ำอุ่น
อนุภาพไม่ได้เปิดไฟ เขาไม่ค่อยชอบเปิดไฟ บ่อยครั้งที่เดินไปเดินมาในบ้านทั้งที่มืดๆ เขารู้จักพื่นที่ทุกตารางนิ้วในบ้าน คุ้นเคยจนแทบจะหลับตาเดินไปเดินมาได้
บ้านหลังเล็ก สีขาวโพลนทั้งหลัง สร้างขึ้นจากแปลนที่เขากับธนาภพเขียนขึ้น ดัดแปลงนิดหน่อยเพื่อลดขนาดของบ้านลง ลดกระจกรอบห้องนั่งเล่นแบบพาโนรามา ตัดปล่องไฟออก ระเบียงหน้าบ้านแคบลง บันไดเหลือเพียงสามขั้น หากขี้เกียจก็กระโดดลงพื้นหญ้าได้เลย
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นไม่ไกลจากหน้าบ้านของเขาเท่าใดนัก อนุภาพชะเง้อมองผ่านช่องกระจกเล็กๆ ข้างประตู เห็นไฟท้ายรถสีแดงกำลังเคลื่อนออกไป
...ใครกันผ่านมาแถวนี้ดึกดื่น...
ปกติแทบไม่เคยเห็นใครผ่านมา พื้นที่แถบนี้ห่างจากตัวอำเภอราวสี่กิโลเมตร สงบเงียบ น่าอยู่ สงบจนเขามีเวลาคิดไตร่ตรองอะไรได้หลายอย่าง สงบจนแทบอยากจะนั่งสมาธิทุกวัน แต่อนุภาพสังเกตว่าค่ำๆ บางวันจะมีรถชอบมาจอดอยู่ตรงเนินหัวโค้งใกล้ต้นตะแบบก่อนถึงทางแยกขึ้นเนินมายังหน้ารั้วบ้านเขา จอดแล้วก็ไป เหมือนนั่งคอยอะไรซักอย่าง
อนุภาพล๊อคประตู ดึงผ้าหน้าต่างปิดให้เรียบร้อย เดินกลับไปที่ครัวแล้วถอดปลั๊กไปกาต้มน้ำ รินน้ำใส่แก้วใบใหญ่แล้วถือเดินกลับเข้าไปยังห้องนอน
...คืนนี้กำลังจะผ่านไป เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็รุ่งสาง วันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีของเขาอีกวันหนึ่ง...
...อีกเก้าวันที่เขาจะได้พบกับอธิคมและ "คุย" กันอย่างจริงจังอีกรอบ เขาจะเดินทางไปกรุงเทพฯ และนั่งลงคุยกันที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เขานั่งคุยกับอธิคมเมื่อสามเดือนที่แล้ว...
บดิณทร์ยกเท้าเตะล้อรถฮอนด้าซีอาร์วีสีขาวอย่างอารมณ์เสีย ไม่เข้าใจว่ารถใหม่เอี่ยมซื้อมาไม่ถึงปีทำไมถึงเสียได้ จู่ๆ ก็สตาร์ทไม่ติดเสียดื้อๆ
วันนี้บดิณทร์มาตรวจโกดังเก็บของชานเมืองที่บิดาสั่งให้ดูแลความเรียบร้อยก่อนลูกค้าทำการเช่า เสร็จเรื่องโกดัง เขาต้องกลับไปที่ร้านทองเพื่อตรวจบัญชี แล้วหลังจากนั้นตั้งใจว่าจะแวะไปทักทายทำความรู้จักกับสารวัตรคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาประจำที่จังหวัดแพร่
...เขาจะไปแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ว่าเขาเป็นนักธุรกิจคนสำคัญคนหนึ่งของจังหวัดและ "ยินดีต้อนรับ" ผู้พิทักษ์สันติราฎร์คนใหม่ที่ย้ายมาบำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่ประชาชนในจังหวัดนี้
บดิณทร์พึงใจนายตำรวจร่างสูงทันทีที่ได้พบหน้า เขาไม่ปฏิเสธว่ารูปร่างหน้าตาของสารวัตรอธิคมนั้นดึงดูดใจเขามาก แต่เขามองเห็นอะไรบางอย่างในตัวของสารวัตรคนใหม่ ผู้ชายเงียบขรึม ดูหนักแน่น มั่นคง ดูเป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้ สายตาเขามองไม่ผิด นายตำรวจคนนี้มี "อะไร" ซ่อนไว้แบบที่คนอย่างเขาเท่านั้นที่จะมองออก ต้องใช้ความรู้สึกและสัญชาตญาณ "พิเศษ" เท่านั้นถึงจะรู้ว่ามาดแมนห้าวเข้มอย่างนายตำรวจนั้นที่จริงแล้วก็เป็นคนที่พิเศษเช่นเขา
แดดเริ่มร้อน ขณะนี้อยู่ในช่วงหน้าหนาวก็จริง แต่แดดตอนบ่ายก็ร้อนไม่ใช่เล่น บดิณทร์กดโทรศัพท์โทรหาพี่สาวเพื่อสอบถามเบอร์ช่างซ่อมรถ แต่พี่สาวเขาไม่รับสาย เขาโทรหาเพื่อนที่รู้จักอีกสองคนแต่ก็ไม่ได้เรื่อง บดิณทร์จึงตัดสินใจเดินไปข้างหน้า เผื่อจะหาความช่วยเหลือได้ อีกไม่ไกลก็จะเข้าเขตเมือง อาจมีร้านซ่อมรถที่พอจะช่วยเขาได้บ้าง
ชายหนุ่มลูกชายคหบดีคนหนึ่งของจังหวัดเดินไปตามถนนไม่นานก็ได้ยินเสียงรถแล่นมา บดิณทร์รีบหันไปมอง ยกมือขึ้นเตรียมโบกรถ แต่เมื่อรถกระบะโฟร์วีลด์สีดำคันนั้นแล่นใกล้เข้ามา มือที่กำลังยกโบกอยู่ก็ค้างเติ่ง ตาค้าง ปากค้าง...
คนขับรถคือคนที่เขาคิดว่าจะไปทำความรู้จักอยู่พอดี...
สารวัตรอธิคม...โชคดีอะไรของเขาเช่นนี้...
เสียงของอธิคมหล่อไม่แพ้ใบหน้า นายตำรวจหนุ่มถามบดิณทร์ว่าให้เขาช่วยเหลืออะไรได้บ้าง บดิณทร์จึงขอให้นายตำรวจช่วย "บำบัดทุกข์" ให้ประชาชนตาดำๆ อย่างเขาด้วยการช่วยดูรถ อธิคมใช้เวลาไม่นานก็บอกว่าสายพานเครื่องยนต์ขาด ต้องเรียกช่างอย่างเดียว
"รถยังใหม่เอี่ยมอยู่เลยครับ เป็นยังงี้ได้ยังไง" บดิณทร์บ่น แต่ใบหน้ายิ้มๆ ราวกับว่าไม่รู้สึกเดือดร้อนใจอะไรมากนัก
"ซีอาร์วีก็แค่นี้ล่ะครับ จะเอาอะไรกับรถที่เอาไว้ให้ผู้หญิงขับหนีน้ำ" อธิคมยักไหล่
"ต้องรถสารวัตรถึงจะเข้มแข็งบึกบึน" บดิณทร์พูด ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"งั้นเปลี่ยนใหม่เลยครับ" อธิคมสนับสนุน
"คงไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่คนทิ้งอะไรง่ายๆ มันเสียก็ซ่อม เดี๋ยวก็ใช้ได้หมือนเดิม" บดิณทร์ยักไหล่ แล้วพูดต่อว่า "ผมต้องรีบไปที่ร้านทองด้วยสิ ขอติดรถสารวัตรเข้าเมืองด้วยคนนะครับ ถึงโน่นจะให้ช่างมาซ่อมแล้วขับไปส่งที่ร้าน"
"ไม่กลัวรถหายหรือครับ" อธิคมถามอย่างห่วงใย
"ไม่หรอกครับ ที่นี่ไว้ใจได้ คนเมืองนี้น่ารัก ไม่เป็นพิษเป็นภัย"
"แต่ว่ามีปัญหาเรื่องยาเสพติดอยู่บ้าง นี่ผมกำลังตามเรื่องนี้อยู่ คุณบดิณทร์เป็นคนกว้างขวางในพื้นที่ ไม่รู้จะช่วยผมได้หรือเปล่า" อธิคมพูด พร้อมเปิดประตูให้บดิณทร์ขึ้นรถ
ลูกชายร้านทองที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดอมยิ้ม ไม่คิดว่านายตำรวจจะทำเช่นนั้น อธิคมเลิกคิ้วอย่างสงสัยที่อยู่ๆ ชายหนุ่มก็อมยิ้ม จากนั้นจึงนึกได้ว่าตัวเองเผลอเปิดประตูรถให้
...เขาชอบเปิดประตูรถให้อนุภาพ...
พักนี้ใจเขาไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว รู้สึกว่าใจล่องลอย ไม่ค่อยมีสมาธิ ลูกน้องที่สถานีตำรวจบางคนก็เคยเปรยกับเขาบ้าง ดาบตำรวจสมโภชบอกว่าเรียกเขาตั้งสองสามครั้งเขาถึงตอบรับ ส่วนจ่าดนูก็บ่นว่า เขาถามคำถามเดิมตั้งสามครั้ง ทั้งๆ ที่จ่าดนูก็ตอบไปแล้ว
...เป็นเพราะอนุภาพ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะอนุภาพคนเดียวเท่านั้น ยิ่งใกล้วันครบกำหนดสามเดือนที่ต้องจากกันเขาก็ยิ่งเบลอ
"ผมหาซื้อเหยื่อพลาสติกไม่ได้ ไม่รู้จังหวัดนี้มีขายหรือเปล่า ตอนนี้กำลังคลั่งไคล้ตกปลา"
...เขา "จำต้อง" ตกปลาต่างหากเล่า...
อธิคมตอบคำถามของบดิณทร์เรื่องการตกปลาเพราะอีกฝ่ายเห็นคันเบ็ดที่วางอยู่ในรถเขา บดิณทร์มีอะไรคล้ายๆ อัสนัย คุยเก่ง หาเรื่องคุยได้แทบจะตลอดเวลา
"ร้านอุดมภัณฑ์ที่ถนนเวียงคำไงครับ อุปกรณ์ตกปลา อุปกรณ์กิจกรรมกลางแจ้งเพียบ ผมรู้จักเข้าของร้านด้วย จะพาไปก็ได้" บดิณทร์เสนอตัว แต่อธิคมปฏิเสธอย่างสุภาพ บอกว่าไม่อยากรบกวน แค่รู้ชื่อร้าน เขาก็ไปเองได้
บดิณทร์แอบลอบมองอธิคมบ่อยครั้ง นายตำรวจคนนี้ดูเรียบนิ่ง ค่อนข้างเก็บตัว ไม่เปิดเผยความรู้สึก พูดน้อย ถามคำตอบคำ ชายหนุ่มเตือนตัวเองว่า โอกาสที่จะสร้างความสัมพันธ์ด้วยท่าทางจะไม่ง่ายเสียแล้ว
สารวัตรอธิคมจอดรถส่งบดิณทร์ที่ฝั่งตรงข้ามร้านทองของชายหนุ่ม บดิณทร์บอกเส้นทางไปยังร้านขายอุปกรณ์ตกปลา และแนะนำว่าให้จอดรถไว้แล้วเดินไปจะสะดวกกว่าเพราะร้านอยู่ไม่ไกล และอยู่ในซอยที่ไม่มีที่จอดรถ
อธิคมข้ามถนนพร้อมกับบดิณทร์ แล้วแยกกับชายหนุ่มอารมณ์ดีที่หน้าร้านขายยา บดิณทร์เดินมาส่งเขาที่หัวมุมแล้วชี้บอกทางไปยังร้านอุดมภัณฑ์อีกครั้ง ก่อนจะเดินย้อนกลับไปยังร้านทองที่ครอบครองเนื้อที่สามคูหาซึ่งชายหนุ่มบอกว่าใหญ่ที่สุดในจังหวัด และยังบอกอธิคมว่าจะลดราคาให้เป็นพิเศษสำหรับเขาคนเดียวเป็นการต้อนรับนายตำรวจคนใหม่
อธิคมเดินทอดน่องไปตามทางเดินเท้าช้าๆ ไม่ถึงสิบเก้าก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายทางด้านหลัง เสียงตะโกนร้องว่าให้ช่วยจับโจรปล้นร้านทอง อธิคมหันขวับ ชายร่างบึกบึนผิวสีดำแดงหน้าตาเหี้ยมเกรียมวิ่งมาทางเขา ในมือถือถุงผ้าสีดำ
...ขโมยช่างโชคร้ายจริงๆ...
อธิคมกางขาออกเล็กน้อย ตาจับอยู่ที่ร่างคนที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้ จึงเห็นว่าในมือขวาของขโมยคนนั้นถือปืนสั้นสีดำ อธิคมเตรียมตัว นับเลขถอยหลังตามจังหวะเท้าของหัวขโมย
สี่...สาม...สอง...หนึ่ง...และเมื่อสิ้นสุดที่ศูนย์ ขโมยโชคร้ายก็มาถึงในรัศมีมือและเท้าของอธิคม นายตำรวจยกเท้าเตะสกัดเข้าหน้าท้องของชายร่างหนา ฝ่ายนั้นร้องโอ๊กคำเดียว แล้วตัวงอ ก่อนจะต้องหงายหลังล้มฟาดกับพื้นเพราะถูกหมัดเสยเข้าปลายคาง
...ใครก็รู้ว่าอธิคมเตะหนักและต่อยหนัก...สมัยเรียน อาวุธกับธงรบรู้ดี คนอื่นๆ ก็รู้ดี...
อธิคมยกเท้าเหยียบข้อมือของขโมยที่นอนบิดตัวอยู่บนพื้น บดส้นเท้าลงกับพื้นแรงๆ ขโมยร้องโอดโอย มือแบะออก ปืนหลุดออกจากมือทันใด อธิคมเตะปืนออกห่างตัว แล้วก้มลง กางมือบีบคอคนที่นอนอยู่บนพื้นฟุตบาธแล้วหนีบเอาไว้ราวกับเป็นคีมเหล็กบีบอะไรซักอย่าง
รปภ. ประจำร้านทองวิ่งมาถึงและช่วยอธิคมล๊อคตัวหัวขโมย ชายอีกสองคนวิ่งมาช่วย ตามด้วยบดิณทร์ที่วิ่งหน้าตื่นตามมาพร้อมกับหญิงสาวอีกคน บดิณทร์บอกให้ รปภ. กับชายสองคนนั้นจับตัวขโมยเอาไว้
ขณะที่กำลังเปลี่ยนคนควบคุมตัว ขโมยฮึดสู้ เหวี่ยงถุงที่อยู่ในมือฟาดเข้าที่หน้าของสารวัตรหมัดหนัก แล้วพยายามสะบัดแขน คราวนี้อธิคมได้โอกาสสั่งสอนขโมยที่บังอาจสู้เขา ชายโชคร้ายจึงได้ลิ้มรสกำปั้นลุ่นๆ ซัดเข้าปลายคางอีกรอบ ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นราวถูกน๊อคกลางอากาศ จากนั้นจึงโดนรปภ. ร่างใหญ่เตะเข้าที่ชายโครงอีกหนึ่งครั้งจนต้องนอนบิดตัวร้องโอดโอย
"ฤทธิ์มากนะมึง เดี่ยวรุมประชาทัณฑ์เสียนี่" รปภ. ตะคอก แล้วกระชากแขนขโมยไพร่หลังแล้วใส่กุญแจมือ
"เชน ลากไป รอตำรวจ มัดเชือกให้แน่น อย่าให้หลุดไปได้นะ" บดิณทร์สั่งยาม แล้วกระชากถุงในมือของขโมยมาถือไว้
"ไม่หลุดแน่เฮีย มันลุกขึ้นเดินไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้" รปภ. กระชากร่างของคนที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วลากถูลู่ถูกังกลับไปที่ร้าน บดิณทร์ยื่นถุงผ้าให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วบอกให้กลับร้าน ก่อนจะหันมาขอบคุณอธิคม
"ถ้าไม่ได้สารวัตรเราคงแย่"
"ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ของผม ยินดีรับใช้" อธิคมยิ้ม "แล้วนี่ตำรวจ..."
"เดี๋ยวก็มาครับ เรามีปุ่มกดส่งสัญญาณฉุกเฉิน ไม่เกินห้านาที สายตรวจก็มา สารวัตรไม่ต้องเป็นห่วง ขโมยคงหนีไปไหนไม่ไหวหรอก สารวัตรหมัดหนักขนาดนั้น โดนเข้าไปหมัดเดียว ลงไปกองกับพื้น แทบสลบ"
"สองครับ" อธิคมแก้ให้ถูก
"ถ้าสามขโมยคงตายคาที่" บดิณทร์ยิ้มกว้าง
"ถ้าเช่นนั้นผมคงต้องขอตัว"
บดิณทร์ยังกล่าวขอบคุณอธิคมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอธิคมต้องบอกว่าไม่เป็นไร และขอตัวไปซื้อของ
"ผมไปเป็นเพื่อน ให้ผมตอบแทนสารวัตรบ้าง บอกแล้วไงว่าผมรู้จักเจ้าของร้าน สารวัตรได้ลดราคาเยอะแน่" บดิณทร์เสนอความช่วยเหลือ
แม้อธิคมพยามปฏิเสธ บดิณทร์ก็ไม่ยอม นายตำรวจจึงต้องเดินเคียงคู่กับลูกชายเจ้าของร้านทองตรงไปยังร้านขายอุปกรณ์ตกปลา
"เลี้ยวขวาตรงโน้น ข้ามถนน ตรงไปอีกนิดเดียวก็ถึง ซื้อของเสร็จ สารวัตรอย่าเพิ่งกลับนะครับ ขอให้ผมเลี้ยงขอบคุณสารวัตรบ้าง เพื่อนผมเพิ่งเปิดร้านอาหารใหม่ รับรองว่าอร่อยถูกใจ คราวนี้ไม่ได้แค่ลดราคา แต่ได้ทานฟรี"
บดิณทร์เดินช้า เพราะมัวแต่คุย พร้อมกับชื่นชมอธิคมไม่ขาดปาก
"มีตำรวจเก่งๆ แบบสารวัตร พวกเราก็รู้สึกปลอดภัย ขอบคุณสารวัตรมากๆ นะครับ"
"บอกแล้วไงครับว่าเป็นหน้าที่ของผม" อธิคมยิ้มบ้างๆ หยุดยืนที่ริมถนน หันมองซ้ายขวาก่อนจะก้าวลงบนพื้นถนนเพื่อข้ามไปฝั่งตรงข้าม บดิณทร์ตามมาติดๆ เมื่อใกล้จะข้ามถึงอีกฝั่งหนึ่งของถนน ชายหนุ่มแตะแขนสารวัตรคนเก่ง แล้วชี้ให้อธิคมเดินไปทางด้านขวา แต่พลันก็อุทานว่า
"อ้าว สารวัตร เลือดออกหรือนี่ เลือดซิบๆ เลย" บดิณทร์ยกมือขึ้นชี้หน้าอธิคม นายตำรวจหนุ่มยกมือขึ้นแตะขมับแต่บดิณทร์รีบพูดขึ้นว่า "ไม่ใช่ด้านนั้นครับ ด้านนี้ ตรงนี้"
พูดเสร็จ ชายหนุ่มผู้หวังดีก็ยื่นมือมาแตะหางคิ้วด้านขวาของนายตำรวจหนุ่ม อธิคมเบี่ยงหน้าเพื่อหลบมือของบดิณทร์ ก้มหน้าลงเล็กน้อย หันไปด้านซ้าย แต่กลับสะดุดเพราะเกือบจะชนคนที่กำลังเดินสวนทาง
อธิคมเงยหน้าขึ้นกำลังจะกล่าวขอโทษ แต่หัวใจเขาหล่นไปอยู่ที่เท้า รู้สึกราวกับโลกหยุดหมุน ทุกอย่างหยุดนิ่งไร้การเคลื่อนไหว
"คุณนุ"
อนุภาพเงยหน้ายืนมองเขาหน้านิ่งเรียบ ปากเม้ม อธิคมบอกตัวเองว่าเห็นแววตาของอนุภาพลุกวาบ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย
อนุภาพเบี่ยงตัวหลบ แล้วเดินจากไป อธิคมครางเรียกชายหนุ่มด้วยเสียงแหบแห้ง แล้วหันหลังเดินตาม
"คุณนุ หยุดก่อนสิครับ"
คำแนะนำที่คชานนท์น้องชายเขาแนะนำนั้นอธิคมลืมไปหมดสิ้น คำแนะนำที่บอกว่าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปโดยธรรมชาติ ทำเสมือนว่าเจอกับอนุภาพหรือให้อนุภาพเจอโดยบังเอิญนั้นเกิดขึ้นจริงแล้ว ตลอดเวลาที่มาถึงแพร่ เขารอให้เกิดความบังเอิญอยู่ทุกวัน ทุกเวลา รอแล้วรอเล่าจนอ่อนใจก็ไม่มีวี่แววว่าจะบังเอิญเจออนุภาพเสียที
แต่คราวนี้ บังเอิญที่สุด และซวยที่สุดด้วย...
...ซวยแบบไม่ต้องพึ่งธงรบให้พาซวย...
อนุภาพหยุดเดิน ยืนนิ่ง เพราะอธิคมวิ่งอ้อมมายืนขวางทาง ชายหนุ่มทำหน้าเยือกเย็น เรียบนิ่ง ดวงตาเศร้าๆ มองที่ต้นคอของอธิคมชั่วอึดใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วถามนายตำรวจด้วยเสียงเย็นๆ
"มาธุระหรือครับ"
"คุณนุ" อธิคมจนคำพูด ในชีวิตนายตำรวจเจ้าสำราญ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จนคำพูดเช่นนี้
...จะตอบว่าอย่างไร จะตอบว่าย้ายมาทำงานที่แพร่เพื่อให้ใกล้ชิดอนุภาพ เพื่อรอเวลาครบสามเดือน เพื่อมาหาคนรัก ควรจะตอบแบบนั้นหรือ
แต่ถ้าเขามาทำธุระ เขาก็มาทำธุระของหัวใจ...
"ผม"
"ผมกำลังจะกลับพอดี กรุณาหลีกทางด้วย" อนุภาพกล่าวเสียงเรียบ
"ฟังผมก่อนสิครับ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณนุกำลังคิด" อธิคมอ้อนวอน
"ผมคิดว่าอะไร สารวัตรรู้หรือว่าผมคิดว่าอะไร"
"คุณนุกำลัง..."
"เข้าใจผิด" อนุภาพเติม อนุภาพทำท่าอึกอัก ปากจะตอบอะไรบางอย่างแต่ก็ยังไม่ตอบ
"ตามสบายนะครับ"
"อยู่เฉยๆ เขาก็เอามือมาแตะคิ้วผม บอกว่ามีแผล ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบแล้ว เขากับผมไม่มีอะไรกัน ผมช่วยจับผู้ร้ายขโมยทองที่ร้านของเค้า คุณนุ อย่าเข้าใจผมผิด" อธิคมอธิบายด้วยเสียงเว้าวอน
"ผมบอกแล้วไงว่าตามสบาย สารวัตรอธิคมถอยไป ผมจะกลับบ้าน" อนุภาพเสียงแข็ง
อธิคมไม่ยอมขยับ ปรายตามองบดิณทร์แวบหนึ่งก็เห็นฝ่ายนั้นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วก้มหน้าลง หันหลังเดินจากไป
"คุณนุ ผมมาหาแล้ว คุณนุอย่าหนีผมไปอีกเลยนะ"
...ช่างสามเดือน ช่างคำขาดอะไรนั่น ตอนนี้อนุภาพอยู่ตรงหน้าเขา ห่างกันแค่มือเอื้อมถึง...
อธิคมอยากจะรวบร่างนั้นมากอดเหลือเกิน หากริมถนนกลางเมืองแพร่มีเขากับอนุภาพเพียงสองคน เขาจะกอดและจูบอนุภาพเสียเดี๋ยวนี้
"ผมจะกลับบ้าน" อนุภาพพูดแล้วก้าวเท้าออกไปด้านข้าง หลบอธิคม แล้วเดินลิ่วตรงไปที่รถคันใหญ่สีดำที่จอดอยู่ริมถนน เอื้อมมือจะเปิดประตูแต่พลันชะงักเมื่อเสียงอธิคมดังขึ้นไม่ไกลจากหูเขาเท่าใดนัก
"เห็นหน้าผมก็รีบหนีไป รีบกลับบ้านไปทำไม มีใครรออยู่งั้นหรือ" อธิคมน้อยใจ วูบหนึ่งเขานึกถึงอาวุธขึ้นมาทันที เขาทนไม่ได้ ยิ่งเห็นอนุภาพกำลังจะเปิดประตูรถคันนี้เขายิ่งทนไม่ได้
...โตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำ...
เหมือนรถของอาวุธ!
หรือเป็นรถของอาวุธ!
รถของอาวุธแน่ๆ ถ้าเขาเดินไปด้านหลังและดูป้ายทะเบียนรถ ต้องใช่แน่ๆ เขาจำทะเบียนรถของอาวุธได้ขึ้นใจ...
ไม่ไหวแล้ว...ทนไม่ไหวแล้ว
อนุภาพยื่นมือไปที่จับเปิดประตูรถ อธิคมยื่นมือตาม วางทาบลงไปบนมือของชายหนุ่มที่กำลังจะดึงประตูรถให้เปิดออก
"อย่าไปเลยคุณนุ อย่าไปหาเขาเลย ผมมาแล้ว ผมมาหาแล้ว อยู่กับผม กลับกรุงเทพฯ กับผม" อธิคมเสียงอ่อน อ้อนวอนอนุภาพ นัยน์ตาปวดร้าว ปากเม้มเป็นเส้นตรง กรามขบกันแน่นจนเห็นขึ้นเป็นสัน
เพียงแค่ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เขาพูดด้วยความน้อยใจและอารมณ์ชั่ววูบ เขาก็นึกได้ว่าไม่ควรเลย อนุภาพนิ่งไปทันที ทำตัวนิ่งเฉยจนเขาหวั่นใจ
"สารวัตร ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ผมจะกลับบ้าน" อนุภาพเน้นคำพูดช้าๆ ตาจับอยู่ที่สองมือที่กำลังวางอยู่บนที่จับโครเมี่ยมของประตูรถ
"คุณนุครับ ผมขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ช่างเถอะ แล้วก็แล้วกันไป" อนุภาพตอบเสียงเรียบ
...หมายความว่าไง แล้วก็แล้วกันไป อะไรที่ต้องแล้วกันไป...
อธิคมสะอึก อนุภาพดูเยือกเย็นจนเขาไม่อยากจะเชื่อ ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาในหัวเหมือนคลื่นยามทะเลบ้าคลั่ง
เมื่อวานก็เห็นอาวุธขับรถคันนี้ในเมืองแพร่ ใช้เส้นทางไปลำปางโดยผ่านหน้าสถานีตำรวจด้วยซ้ำ หยามหน้าเขานัก วันนี้ อนุภาพขับรถคันเดียวกันมาซื้อของในตัวจังหวัด มันหมายความว่ายังไง
...หมายความว่ายังไง...
...อะไรที่แล้วก็แล้วกันไป...หมายความว่าสิ่งที่เขาพูดกระทบกระเทียบเมื่อครู่นี้ให้แล้วกันไป หมายความว่าที่เห็นเขาเดินกับบดิณทร์เมื่อครู่นี้ให้แล้วกันไป หรือหมายถึง "ตัวเขา" อย่างนั้นหรือ
...อาวุธ...อาวุธกำลังขโมยแฟนเขา...
...อีกเก้าวันเท่านั้น เก้าวันเท่านั้นก็จะครบสามเดือนที่เขาถูกยื่นคำขาดให้ห่างกันเพื่อทบทวนความสัมพันธ์ แต่อนุภาพกลับมาสร้างความสัมพันธ์กับอาวุธ
เก้าวันที่เขานั่งนับเข็มนาฬิกา รออย่างใจจดใจจ่อ อาวุธกลับย่องเข้ามาขโมยอนุภาพไปจากเขาหน้าด้านๆ...
จริงอยู่ เขาผิดสัญญาที่ให้อยู่ห่างกันสามเดือน แต่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ อะไรแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น
"สารวัตรครับ คุณเข้าใจผิด" อนุภาพพูดเสียงเบาๆ มือที่อยู่ใต้อุ้งมือของอธิคมยังไม่ขยับ "ถ้ากำลังคิดว่าผมมีอะไรกับสารวัตรอาวุธ คุณกำลังเข้าใจผิด เหมือนที่สารวัตรบอกผมว่าผมกำลังเข้าใจผิด"
...อนุภาพพูดอะไร เขาไม่เห็นรู้เรื่อง รู้แต่ว่าตอนนี้เขาหูอื้อ รู้แต่ว่าตอนนี้เขาโกรธอาวุธมา รู้แต่ว่าหากไม่ได้เป็นตำรวจ เขาจะตามไปกระทืบอาวุธเดี๋ยวนี้...
อธิคมเริ่มหายใจแรงขึ้น หน้าแดง ตัวสั่น ไม่สนใจรับรู้อะไรทั้งสิ้น นอกจากซัดหน้าขาวๆ นิ่งๆ ของอาวุธด้วยกำปั้นของเขา
"ผมเข้าใจผิดหรือ สามเดือนที่ผ่านมา ผมทรมานหัวใจแทบแย่ คิดถึงคุณนุใจจะขาด แต่คุณนุดูสุขสบายดี ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน ดูสงบเยือกเย็น หรือคุณนุทำใจได้แล้ว" อธิคมตัดพ้อ รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก น้อยใจที่อนุภาพดูควบคุมตัวเองได้ราวกับไม่เหลือเยื่อใย
"สารวัตรครับ จะให้ผมทำยังไง จะให้นอนร้องให้ทุกวัน หรือเมาหัวราน้ำทุกคืน"
"กลับมาหาผมสิ ทิ้งผมไว้ทำไม"
"เราคุยกันแล้ว"
"ทรมานผมอยู่สามเดือนนี่หรือ คุณนุพูด ผมไม่ได้อยากตกลงด้วยแม้แต่นิดเลย" อธิคมค้าน "คิดว่าผมมาถึงแพร่นี่เพราะอะไร มาเพื่อเห็นว่าคุณนุกำลังจะหลุดลอยจากผมไปหรือยังไง คุณนุครับ บอกผมสิว่าคุณนุจะเลือกใคร จะเลือกเขาหรือเลือกผม" อธิคมเริ่มเสียงสั่น ตอนนี้เขาใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
"อย่าให้ผมเลือกนะสารวัตร" อนุภาพหันขวับมามองอธิคม สายตาเย็นเฉียบ มองตาของนายตำรวจนิ่ง "อย่ามาบังคับกันเลือก โดยเฉพาะตอนนี้"
"ทำไมล่ะ ผมยังเลือกคุณนุเลย แม้แต่หนีผมมาที่นี่ผมก็ยังตามมาบังคับให้ผมทนห่างคุณตั้งสามเดือนผมยังยอมทน คุณนุเองกลับมา..." อธิคมอ้ำอึ้ง "คุณนุเองกลับ...กลับ...กลับอยู่เฉยๆ แล้วมาคบกับเพื่อนผมลับหลัง จะให้ผมรู้สึกยังไง"
"สารวัตรกำลังว่าผมนอกใจยังงั้นสิ" อนุภาพตาลุกวาบ กระชากมือออกจากที่จับประตูรถ "อย่าท้านะ ถ้าพูดต่ออีกคำเดียว ผมจะไปตอบตกลงกับสารวัตรอาวุธเดี๋ยวนี้เลย และย้ายกลับกรุงเทพฯ ไปอยู่กับเพื่อนของสารวัตร"
อธิคมนิ่ง เมื่อครู่เขาพูดเพราะความโกรธ น้อยใจ และเสียใจ แต่ครั้นอนุภาพเสียงแข็ง และกำลังขู่เขา อธิคมก็ไม่กล้า
...เขากลัว กลัวที่สุด กลัวว่าจะเสียอนุภาพไป เขาทนไม่ได้ หากต้องเสียอนุภาพไป เขายอมตายเสียดีกว่า
"คุณนุ" อธิคมพึมพำเสียงเบา เสียงห้าวทุ้มหายไปในลำคอ
นายตำรวจหนุ่มลดมือลงช้าๆ ปล่อยให้มือของอนุภาพเป็นอิสระ ใจหนึ่งอยากท้าชายหนุ่ม แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้า ด้วยรู้ว่าอนุภาพนั้นใจเด็ดไม่ใช่เล่น
เขากลัวว่าอนุภาพจะหลุดลอยจากเขาไป ดั่งที่หลุดลอยหายไปจากธนาภพ
...แบบที่ไม่ต้องเจอกันอีก...สภาพเช่นว่านี้ล่ะ ที่เขากลัวยิ่งนัก...
น่าฉงฉานอธิคมเน๊อะ :เฮ้อ:
-
ผมว่า ครั้งนี้ คุณนุ ไร้เหตุผลมากๆไงไม่รู้ เวลาอธิคมเจอเด็กเก่าๆมาเกาะแกะ ผมก็โกรธแค้นแทนคุณนุ แต่ผมว่าครั้งนี้ ดูคุณนุทำอะไรลงไปแบบไม่ฉลาด ทำตัวไร้สาระไงไม่รู้เนอะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เห็นด้วยค่ะ คุณนุ ไร้สาระมากๆ
แรกๆดูเหมือนมีเหตุผลที่จะโกรธอธิคม..แต่หลังๆ
เหมือนคนเอาแต่ใจตัวเองมากกว่า..เหมือนรักแต่ตัวเอง
ชอบคู่ของธงรบ..น่ารักดี...
-
ไม่อยากจะบอกเลยนะ
แต่ว่าผมเริ่มเกลียดคุณนุจริงๆ แล้วล่ะ :m16:
ไร้เหตุผล โลเล ปัญญาอ่อนมากมาย
ถ้าผมเป็นอธิคมคงจะหนีไปอยู่ชายแดนจริงๆ
คุณนุอยากจะคิดอะไรมากมายก็คิดไป
สมมุติว่าถ้าตอนนี้ที่คุณนุแกล้งพูดประชดไปแบบนั้น
แต่พอครบ 9 วันแล้วตัดสินใจกลับไปหาอธิคมจริงๆ
ผมขอแนะนำให้อธิคมหนีไปชายแดนดีกว่า
หมันไส้คนทำตัวเป็นสวยเลือกได้
อยากเลือกมากนักก็หันไปเลือกคนน่าเบื่อๆ เหมือนกันที่นั่งรออยู่ซะเถอะ
เซ็งคุณนุอย่างแรง อ่านๆไปยิ่งจะนำเน่าขึ้นเรื่อยๆเนอะคุณคฑาวุธเนอะ
ทำไปได้ :z10:
จะว่าไปอย่างคุณนุคงไม่เหมาะที่จะมีรักแท้หรอก เพราะตัวเค้าเองไม่เคยมีรักแท้ให้ใคร ถ้ารักจริงๆ จะตัดใจหนีจากมาได้แบบนี้เลยเหรอ (ตั้งแต่ครั้งธนาภพแล้ว) ผมไม่เชื่ออ่ะว่าคุณนุจะรักใครจริง รักแต่ตัวเองมากที่สุด ถ้าคิดจะรักต้องไม่กลัวการเจ็บปวด เข้าใจ๋!!!!
-
:a5:
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
:o12:
รักคุณคฑาวุธค่ะ :L2: เป็นกำลังใจให้ตลอดไปค่ะ
-
เมื่อไหร่จะหายเศร้าซะทีนะ............. :เฮ้อ:
:o12:
-
ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่สงสารคุณนุที่ว่าต้องเจอกับคนเก่าๆของสารวัตร
ที่ต้องความน้อยใจ ในบางครั้งไปเที่ยวเพื่อ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็พบกับคนในอดีต
ซึ่งสารวัตรก็ไม่ได้บอกอย่างเด็ดขาดกับพวกนั้น จะให้ทำไงละ ในเมื่อรักมากก็เจ็บมาก
ในเมื่อคุณนุทำแบบนี้อยากให้สารวัตรเข้าใจก็ได้มั้ง แต่บางครั้งในสิ่งที่กระทำไปมันไม่ได้
เป็นไปตามสิ่งที่ตาเห็น ในใจคุณนุอาจจะลังเล ไม่แน่ใจกับตัวสารวัตรที่บอกว่ารักแต่คุณนุ แต่ยังไม่จัดการขั้นเด็ดขาดเด็กคนในอดีต :เฮ้อ:
ไปๆมาๆ ก็เริ่มเจ็บปวดแทนแหละ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ทำไมมีแต่คนโทษคุณนุอะ...... :m15:
ผมว่าคุณนุ ทำไม่ถูกก็จริงอยู่ แต่ว่า ก็อย่างที่ทุกคนเห็นว่า คนนุเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวก็จริงรอบข้างเอามาก ๆ
แล้วมาเจอคนคนนึก มาแตะที่แผล คนที่ไม่คิดว่าเจอ ในระยะแรกก็สติแตกเป็นธรรมดาครับ ส่วนในช่วงหลังที่คุณบอก
บอกว่าจะตอบตกลงกับสารวัตรอาวุธก็คงเพราะ สารวัตรอธิคมเล่นพูดเหมือนกับว่าตั้งแต่แยกกันนั้น คุณนุอยู่กับสารวัตรอาวุธ
ตลอดเวลา เหมือนดูถูกควารักของเขาเหมือนกัน ก็เลยพูดอย่างนั้น
ก็อย่างนี้แหละครับ คนนึกไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย ส่วนอีกคน ก็ยังไม่หนักแน่พอ หรือ ยังทำให้เค้ามั่นใจไม่ได้
ดีใจจังได้อ่านก่อนกลับบ้านด้วย คืนนี้ต้องเอามือก่ายหน้าผากอีกแล้ว เครียด โอ้ย....เครียด
-
:o12: :o12: :o12:
คุณนุใจร้ายอ่ะ ทำร้ายจิตใจสารวัตรอีกแล้ว
:z3: :z3: :z3:
-
คุณนุทำอารายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2:
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับบอร์ดขางต้น แหมช่างเย็นชายิ่งกว่ามนุษย์ยุคน้ำแข็ง
ทำกับสารวัตรได้
หมันไส้คนทำตัวเป็นสวยเลือกได้ เห็นด้วยอย่างแรงเท่าที่จะแรงได้ อุวะฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆ
มาอ่านก่อนกลับฮะ จะส่งจิงๆหยอ มะเอาโต้นชาบับน้า :m15: :m15:
น่ารักที่ซูดเลย จะรักตลอดไป รักทั้งกายและหัวใจ จริงๆน้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอ่อ...ผมสงสัยมานานแล้ว
ผมคอมเม้นท์แรงไปมั้ย
จะมีคนเกลียดผมมั้ยนี่(ขอโปรดอย่ามีใครคิดกดลบป๋มเลย) :sad4:
แต่ก็ตามอารมณ์ประมาณว่าอินจัดอ่ะ
บางตอนเข้าข้างคุณนุ
บางตอนเข้าข้างอธิคม
แต่ที่แน่ๆผมไม่เข้าข้างคฑาวุธเด็ดขาด
ชอบบีบคั้นตัวละครให้เจ็บปวดอยู่เรื่อย(ประมาณว่าน้ำเน่า ยุงบินว่อน)
จนคนบางคนเค้าจะเลิกอ่าน
รวมทั้งผมด้วยแหละ
แต่ก็แอบเข้ามาอ่านทุกที
พออ่านแล้วก็อดเม้นไม่ได้
ต้องขอด่าใครซักคนให้หายอัดอั้นอ่ะ (ด่าคนเขียนคงจะดีที่สุด) :laugh:
-
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลับมาดีกันโดยด่วน
นะพี่นาย
นะๆๆๆๆ
-
เอ้ยยยยยยยยยย
อะไรของเค้านะ ...
ตัวเองโกรธได้ ตัวเองบังคับอีกฝ่ายได้ ...
ตัวเองหึงได้ ตัวเองเข้าใจผิดได้ ... ทุกอย่างคุณนุทำได้
แต่สารวัตรห้ามทำ ??
สงสารสารวัตรว่ะ ... คุณนุคิดว่าสารวัตรดูถูกความรักของคุณนุ
แล้วที่คุณนุทำ คืออะไร ??
ไม่ต่างเลยยย ...
ป.ล. มาอีกตอนเลยพี่นาย ... วันนี้เครียดดดดดดด อยากหายเครียดดด (หรือตอนต่อไปเครียดกว่าเดิม) :m20:
-
มีแต่คนรุมว่าคุณนุอ่ะ น่าฉงฉาน :monkeysad:
แต่อยากให้มันพีคมากกว่านี้อีกนะ :z1: หึๆ ไม่งั้นมันก็กลับไปแบบเดิมๆ
คือพอสารวัตรมีกิ๊กเก่ามาเกาะแกะที เข้าใจผิดที เคลียร์กันก็ผ่านไปที ไรงี้ แบบนั้นนานๆเข้ามันจะทนไม่ได้เอา
เราว่าคุณนุออกจะเข้าใจสารวัตรมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะทุกๆ ครั้งแกก็มักจะคิดได้และให้อภัยง่ายๆ ทั้งๆ ที่เห็นๆอยู่ว่าตะก่อนแกนิสัยยังไง :m31:
อีตาสารวัตรเองซะอีก ก็รู้นิสัยแฟนตัวเองดี ขนาดเห็นแค่นี้ยังคิดเป็นตุเป็นตะเป็นเรื่องเป็นราวซะด้วยซ้ำนิ
-
ตอนนี้โกรธคุณนุล๊ะ ชิส์ ไร้เหตุผลสิ้นดี ดีแต่เข้าใจผิดสารวัตรอ่ะ
แล้วททีตัวเอง...
โกรธพี่นายด้วย ทำให้ 2 คนนี้เข้าใจผิดกัน ฮึ :m16:
-
:เฮ้อ:
อ่านนาน ๆ แล้วเริ่มปวดหัวอ่ะ
ความรักทำให้คนเห็นแก่ตัวคิดถึงแต่ตัวเองง่ะ
-
คุณนุใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ความใจร้ายของคุณนุทำน้ำตาแตกเลยอ่ะ ใจร้ายยยยยยย ใจแข็ง แย่ที่สุด สงสารท่านสารวัตรจับใจ
ใจแข็งเหลือเกิน มีการประชดประชันด้วยคำพูดที่กล้าทำจริงๆได้อย่างไม่หวั่นไหวใดๆทั้งสิ้น
รู้ว่าพูดแบบนี้แล้วคุณสารวัตรไม่มีทางปากกล้าพูดจาท้าทายตัวเองหรอก ใจร้ายไม่มีใครเกิน
ที่ตัวเองยังคิดได้เลยว่าสารวัตรนอกใจนั่นนี่ แล้วทำไมสารวัตรจะคิดไม่ได้ว่าเพื่อนตัวจะเผาเรือนจะเป็นแมวขโมยปลาย่าง
"อย่าท้านะ ถ้าพูดต่ออีกคำเดียว ผมจะไปตอบตกลงกับสารวัตรอาวุธเดี๋ยวนี้เลย และย้ายกลับกรุงเทพฯ ไปอยู่กับเพื่อนของสารวัตร"
คุณนุอ่ะเก่งที่สุดล่ะกับท่านสารวัตร ทำอะไรก็ได้กับสารวัตรในแบบที่ตัวเองคิด คิดว่ามันถูก ว่ามันควร
ทำแบบไม่สนใจว่าหัวใจของท่านสารวัตรจะเจ็บปางตายแค่ไหน
คงต้องให้ตายจากกันไปอีกคนรึไงถึงจะสำนึกว่า ชีวิตคนมันสั้นนัก เอาเลยซิทำไมไม่ออกปากไล่สารวัตรให้ไปพ้นๆหน้า
พ้นๆจากชีวิตที่ราบเรียบเหมือนเดินเล่นที่สนามหญ้าล่ะ ตัวเองยังเคลียร์หัวใจตัวเองไม่ได้เลย
กล้าท้ากล้าพูดแบบนี้แสดงว่า ก็อยากให้ท่านสารวัตรรู้ว่าเพื่อนรักตัวอ่ะมาสารภาพความรู้สึกแล้ว
ดีเหมือนกันนะคุณนุ เก่งให้ตลอดนะ ถ้าเกิดว่าท่านสารวัตรไม่อยากจะสู้อีกแล้ว เหนื่อยแล้ว
อย่าให้เห็นน้ำตาของคนเย็นชาและเฉยเมยอย่างคุณนุล่ะ เหอะ อยากมีชีวิตแบบเดินเล่นบนสนามหญ้า
ราบเรียบไม่ต้องพะวงกับอนาคตว่าจะมีใครมาแย่งคนรักไป ก็เชิญไปอยู่กับอาวุธเลยซิ
จะได้สาแก่ใจ ฆ่าคนรักเก่าให้ตายทั้งที เอาให้ตายทั้งเป็นนะ อย่าให้เหลือแม้แต่ซากใจของท่านสารวัตรอดีตคนรักล่ะ :z6: :z6: :z6: :z6:
"สารวัตรครับ คุณเข้าใจผิด"
>> จะให้เข้าใจเป็นอื่นได้ไง เหอะ
"ผมเข้าใจผิดหรือ สามเดือนที่ผ่านมา ผมทรมานหัวใจแทบแย่ คิดถึงคุณนุใจจะขาด แต่คุณนุดูสุขสบายดี ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน ดูสงบเยือกเย็น หรือคุณนุทำใจได้แล้ว"
>> ท่านสารวัตรคะ ตัดพ้อให้คนใจร้ายแบบนั้นจะได้อะไรกลับมาหรือคะ นอกจากใจช้ำๆอ่ะ มองไม่เห็นทางออกใดๆเลย อีก เก้าวันจะมีประโยชน์อะไรกันนะ ในเมื่อมาเจอ มาเห็นแบบนี้แล้ว คุณนุยังคิดจะกลับมาอีกเหรอ ตลกและ จากกันแบบนี้เลยดีมั๊ยคุณนุ จะได้ไม่ต้องคิดมาก อยากอยู่แบบสงบๆมากนักไม่ช่ายเหรอ เอาเลยซิโอกาสพูดตัดรอนมาแล้วอ่ะ :angry2: :angry2: :serius2: :serius2:
-
อนุภาพ เลวไร้เหตุผล
อธิคม เลวร้ายๆ
อาวุธ เลวเงียบๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนนี้โกรธคุณนุล๊ะ ชิส์ ไร้เหตุผลสิ้นดี ดีแต่เข้าใจผิดสารวัตรอ่ะ
แล้วททีตัวเอง...สมว
โกรธพี่นายด้วย ทำให้ 2 คนนี้เข้าใจผิดกัน ฮึ :m16:
ดีีดี ออกหน้าแทนพี่ แล้วก็ไปอ่านหนังสือ เตรียมสอบได้แล้ว
-
:angry2:คิดถึงเขาก็บอกเขาไปสิมามัวเก็กอยู่ได้เขาอุตส่าตามมาขนาดนี้แล้วยังงี้ต้องจับ :beat: :beat:แล้ว :z3: :z3: :z3:
-
:z10:คนแต่งใจร้ายยยยยย......... :o12:
-
คุณนุ ทำอย่างนี้
ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า :serius2:
สงสารสารวัตรสุดๆแล้ว
ไม่ไหว
ช่วงนี้หัวใจบอบบาง
:m15:
ปล อาตี๋ อาทิตย์ เดินมากับใครละนั่น เรายังไม่ลืม ตอนพิเศษตอนนั้นนะ เอามาลงด้วย :z1:
-
อ่านแล้วต้องลองถามตัวเองว่า ถ้าเราเป็นแบบนุ เราจะน้อยใจไม๊
ไม่เจอมาตั้งนาน พอเจอก็มีผช.อีกคนแตะเนิ้อต้องตัวให้คิดอีก
ถ้าไม่หนักแน่นพอ เป็นใครก็ต้องมีโมโห มีหึง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถ้าเข้าใจกันเร็วๆเรื่องก็จบซิ เพราะงั้น....งอนต่อเลยยยยยยยยย...
แต่บอกก่อนนะห้ามจบแบบเลิกด้วย :angry2:
-
:oo1: อ่านที่พี่นายโพสตอนล่าสุดแล้วก็แอบเดาเลยว่า คุณนุ ต้องโดนสมาชิกที่ติดตามอ่านอยู่วีนแตกใส่แน่ๆ แล้วก็เป็นดังคาดไว้จริงๆ ผ่าง...o22
ถ้าผมซื้อหวยก็คงถูกไปแล้ว... อิอิอิ
พี่นายครับ อย่าใจร้ายกับสารวัตรอธิคมนักเลย ดูจิ หง๋อซะขนาดนั้นแล้ว ลงโทษได้ แต่อย่าทำร้ายจิตใจเค้าเลย นะๆๆ
แต่ตอนสงสัยตอนต่อๆไป เดี๋ยวผมไปเป็นแฟนคลับอาวุธดีกว่า เพราะเดี๋ยวได้มีโดนอธิคมต่อยแหงๆเลยอ่ะ จะได้ไปช่วยทำแผลได้ทัน เง้อ.... :sad4:
อธิคมก็จายเย็นๆ ทำใจร่มๆเข้าไว้ อย่าใจร้อนจิ.... :fire: เดี๋ยวคุณนุเค้าจะพาลเตลิดเอา-*-
-
ไอ้อารมณ์ร้อนนี่แหละจะพาให้รักหนีหายไป
มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ นาย
-
เง้อออออออออ
แบบนี้เกิดต่างฝ่ายต่างทิฐิใส่กันล่ะก็แย่เลย
ใจร่มๆ นะคุณนุ สารวัตร อย่าเอาอารมณ์ใส่กันสิ
แล้วก็พี่นาย :angry2: รู้สึกว่าช่วงนี้จะมีรมณ์แกล้งสารวัตรบ่อยจัง
-
หงุดหงิดดดดดดดดดดดดด
รออ่านเรื่องธงรบดีก่า
งุงิ
คุณนุ ก็ใจแข็งเกิน อะไรนิดอะไรหน่อยก็นะ
สารวัตรก็นะ เสน่ห์แรงตลอด เฮ้อออ
-
คุณนุ ใจร้าย
เหนื่อยแล้วนะพี่นาย
3 เดือน แล้ว
ดีกันเดี๋ยวนี้เลย :z3:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านแล้วต้องลองถามตัวเองว่า ถ้าเราเป็นแบบนุ เราจะน้อยใจไม๊
ไม่เจอมาตั้งนาน พอเจอก็มีผช.อีกคนแตะเนิ้อต้องตัวให้คิดอีก
ถ้าไม่หนักแน่นพอ เป็นใครก็ต้องมีโมโห มีหึง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถ้าเข้าใจกันเร็วๆเรื่องก็จบซิ เพราะงั้น....งอนต่อเลยยยยยยยยย...
แต่บอกก่อนนะห้ามจบแบบเลิกด้วย :angry2:
พี่สาวเม้มแทนแระ คิดเหมือนกันเลย :laugh:
-
พี่โน๊อา
sasi จบแล้ว ทำงานมา...ปีแล้วอ่ะคับ เหอะๆๆ
ไม่กล้าบอกจำนวนปี เด๋วมีคนรู้ว่า อาวุโส โหะๆๆ (แต่ไม่มากนะ รหัส นศ.45 เองอ่ะคับ :-[)
-
พี่โน๊อา
sasi จบแล้ว ทำงานมา.3..ปีแล้วอ่ะคับ เหอะๆๆ
ไม่กล้าบอกจำนวนปี เด๋วมีคนรู้ว่า อาวุโส โหะๆๆ (แต่ไม่มากนะ รหัส นศ.45 เองอ่ะคับ :-[)
คงต้องเรียก พี่ sasi ซินะครับ คริๆๆๆ แต่คุณ โนอ๊า นี้ซิ เรียกไม่ถูกเล๊ยยยยยย คุคุ
:กอด1: ---> สำหรับทุกคนครับ
:oo1: ----> สำหรับคนแต่ง ก๊าบบ
เย้ยย ผิดอีกแล้ววววว :L2: (แบบว่ามันอยู่ใกล้กัน เอิ๊กๆ)
-
ไม่อยากจะบอกเลยนะ
แต่ว่าผมเริ่มเกลียดคุณนุจริงๆ แล้วล่ะ :m16:
ไร้เหตุผล โลเล ปัญญาอ่อนมากมาย
ถ้าผมเป็นอธิคมคงจะหนีไปอยู่ชายแดนจริงๆ
คุณนุอยากจะคิดอะไรมากมายก็คิดไป
สมมุติว่าถ้าตอนนี้ที่คุณนุแกล้งพูดประชดไปแบบนั้น
แต่พอครบ 9 วันแล้วตัดสินใจกลับไปหาอธิคมจริงๆ
ผมขอแนะนำให้อธิคมหนีไปชายแดนดีกว่า
หมันไส้คนทำตัวเป็นสวยเลือกได้
อยากเลือกมากนักก็หันไปเลือกคนน่าเบื่อๆ เหมือนกันที่นั่งรออยู่ซะเถอะ
เซ็งคุณนุอย่างแรง อ่านๆไปยิ่งจะนำเน่าขึ้นเรื่อยๆเนอะคุณคฑาวุธเนอะ
ทำไปได้ :z10:
จะว่าไปอย่างคุณนุคงไม่เหมาะที่จะมีรักแท้หรอก เพราะตัวเค้าเองไม่เคยมีรักแท้ให้ใคร ถ้ารักจริงๆ จะตัดใจหนีจากมาได้แบบนี้เลยเหรอ (ตั้งแต่ครั้งธนาภพแล้ว) ผมไม่เชื่ออ่ะว่าคุณนุจะรักใครจริง รักแต่ตัวเองมากที่สุด ถ้าคิดจะรักต้องไม่กลัวการเจ็บปวด เข้าใจ๋!!!!
:z2: :z3:
:z2:ไม่อยากจะบอกเลยว่าเห็นด้วยอย่างแรง
คนอย่างคุณนุ พร่ำรำพันว่า "มีรักแท้" แต่พอเอาเข้าจริงก็โลเลนะ จากที่ดูๆก็คิดว่าน่าจะเริ่มมีใจให้ "อีกคน" แล้วล่ะ ถามหน่อยเหอะ ทำไมไม่หันหน้ามาคุยกัน ที่จริงคนเราเป็น "คนรัก" กัน ไม่เจอกันเกือบ 3 เดือน ไม่ "ดีใจ" หน่อยเหรอ สมัยที่ผมคบกับคนรักเก่านะ ไม่เจอกัน 1 อาทิตย์เพราะว่าเค้าไปต่างประเทศ หรือว่าผมไปเอง ยังส่งเมล์หากันทุกวันบอกว่าคิดถึง ทั้งๆที่คบกันมาตั้งหลายปี แล้วคนที่อยู่กันมา 2 ปี เห็นหน้ากันทุกวัน ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ถามหน่อยเถอะว่าคนแบบนี้ (คุณนุ) จะสามารถแสดงความรู้สึกจริงๆออกมาได้มั๊ย
:really2:มีเพื่อนๆในเล้าหลายคนนะครับ เท่าที่อ่านดู บอกว่าคุณนุเอง อ่อนไหว ผมก็ว่าจริงๆนั่นล่ะ ถ้าเป็นเพื่อนกับแบบสนิทมากๆนะ....ย้ำนะว่าสนิทมากๆ ผมจะบอกเลยว่า "ปัญญาอ่อน" อาจจะแรงไปนะครับ แต่ว่าคนบางคน เวลาที่เตือนสติก็ต้องว่ากันตรงๆ
ไม่รักเค้า หรือว่ารักเค้า ขาดเค้าได้ หรือว่าขาดเค้าไม่ได้ เลือกเค้า หรือว่าไม่เลือกเค้า เอาให้แน่นอนซักอย่างเถอะครับ
ไปๆมาๆ เหมือนว่าคุณนุตอนนี้อยู่ในระหว่างการ "เลือก" พิจารณาเลือกสิ่งที่ตนคิดว่า"เข้า"กับตนได้มากที่สุด ผมไม่บอกว่าเหมาะนะ เพราะว่าบางอย่างที่เหมาะ ก็เข้ากันไม่ได้เหมือนกัน
สรุปแล้วเท่าที่อ่านมาตอนหลังเนี่ย ไม่ชอบคุณนุเอาซะเลย
ที่สำคัญ เกลียดอาวุธไปเลยล่ะ.....คนเราจะ"ขโมยหัวใจ" กันได้ก็ตอนที่อ่อนแอ อกหัก รักคุด ชีช้ำกะหล่ำดองนั่นล่ะ....ไม่รู้ซิ ผมว่าไม่แฟร์และไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยอ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ระบายมาเยอะแล้ว จะมีใครมาว่าเรามั๊ยเนี่ย
มาเร็วๆนะครับ จะรอดูว่า "สารวัตร" จะใช้วิธีไหนเอา "คนรักกลับมา" และ "อาวุธ" เพื่อนที่แสนนนนนนดี จะทำอย่างไร รวมทั้ง "ตัวปัญหา" จะปฏิบัติการอย่างไร
-
:serius2:
ย๊ากกกกก......เบื่อคุณนุล๊ะ
เชียร์ให้สารวัตรหนีลงใต้ โดนระเบิด ปางตาย แล้วให้คุณนุตามง้อบ้าง เหอะๆๆ เย้นชาได้ แต่อย่าเฉยชา เพราะนั่นหมายความว่าคุณไม่ต้องการสารวัตรอธิคมแล้ว
ส่วนเรื่องอีตาอาวุธ ไม่อยาก เซด เซ็งมาก เจอเพื่อนแบบนี้นะ ต่อให้รู้จักกันมานาน ผูกพันกันแค่ไหนก็เหอะ จบกัน
ตามนั้น ปี้นาย ไม่ยักมาบ่อยๆแฮะ สงสัย งานเข้าขนาดหนัก :z10:
-
ยิ่งสับสนวุ่นวายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ่านแล้วต้องลองถามตัวเองว่า ถ้าเราเป็นแบบนุ เราจะน้อยใจไม๊
ไม่เจอมาตั้งนาน พอเจอก็มีผช.อีกคนแตะเนิ้อต้องตัวให้คิดอีก
ถ้าไม่หนักแน่นพอ เป็นใครก็ต้องมีโมโห มีหึง
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถ้าเข้าใจกันเร็วๆเรื่องก็จบซิ เพราะงั้น....งอนต่อเลยยยยยยยยย...
แต่บอกก่อนนะห้ามจบแบบเลิกด้วย :angry2:
อันนี้ผมก็เข้าใจนะ แล้ว ตอนคุณนุ ก็คิดเวลาอยู่ กับอาวุธเช่นเดียวกัน เหมือนโลเลในความรัก ตกลงยังคิดที่จะเลือกอยู่รึป่าว หรือ รักอธิคมจิงๆ หรือเผื่อเลือกกันแน่ อะไรทำนองนี้อะครับ อันนี้ผมคิดนะ
-
:mc4: ฉลองให้ตัวเองซะหน่อย ที่ตามอ่านจนทัน
อ่านตอนล่าสุดแล้วปรี๊ดดดดด พอๆกะตอนคุณนุบอกให้ห่างกัน3เดือนเลย
น่าสงสารสารวัตรที่ซู๊ดดดด :o12:
คุณคนที่เลิกเจ้าชู้ยังมีอีกไม๊ ฉากทรมานคนอ่านแบบนี้เนี่ย
เราจะได้เตรียมยาทัมใจไว้รอ :sad4:
ถ้าแต่งตอนจบแบบต้องเลิกกันนะ ฮีๆๆ :fire: ระวังบ้านบึ้มนะ แฮ่....
-
ชอบนะเนี่ย อ่านแล้วปวดตับดี :a5:
แล้วก็ชอบคิดว่าถ้าตัวเองเจอสถานะการณ์แบบนั้นจะรู้สึกยังไง รอตอนต่อไปนะ
-
แวะมานั่งเงียบๆรอตอนใหม่ค่ะ
ตอนนี้มีธงรบกับอาทิตย์อีกซักหน่อยก้ดีนะคะ
แบบว่า ชอบคู่นี้เป็นพิเศษ :z1:
-
...
นั่งเงียบ....
...
-
มารอ คุณนาย ...อย่างมีความหวัง
อยากให้นุทำใจได้ซักที รักคนเจ้าชู้ต้องอดทน
ถ้าเตรียมใจให้รับกับปัญหาที่จะมีขึ้นอีกได้
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามจะได้มีความสุขเสียที
-
เหอๆ
เพื่อนเราเผาเรือนจริงๆ
อาวุธ ไม่ควรทำแบบนี้นะ
ไม่รุ้สิ
-
ผมเลิกเกลียดคุณนุ แล้วมาเกลียด คนแต่งดีกว่า 5555 ผมก็เริ่มจะไม่ค่อยอยากอ่านแล้วดิคับ ตอนแรกก็สนุกดี หลังๆ มันไม่ใช่แบบที่คิดไว้เท่าไร ก็ต้องหาเรื่องใหม่เผื่อไว้ให้ติดก่อนดีกว่า
-
พี่โน๊อา
sasi จบแล้ว ทำงานมา.3..ปีแล้วอ่ะคับ เหอะๆๆ
ไม่กล้าบอกจำนวนปี เด๋วมีคนรู้ว่า อาวุโส โหะๆๆ (แต่ไม่มากนะ รหัส นศ.45 เองอ่ะคับ :-[)
คงต้องเรียก พี่ sasi ซินะครับ คริๆๆๆ แต่คุณ โนอ๊า นี้ซิ เรียกไม่ถูกเล๊ยยยยยย คุคุ
เรียก พี่ นะจ๊ะ น้อง ๆ ถึงแม้ว่า พี่จะทำงานมานานกว่าน้อง ๆ
ปล อาตี๋ อาทิตย์ เดินมากับใครละนั่น เรายังไม่ลืม ตอนพิเศษตอนนั้นนะ เอามาลงด้วย :z1:
นั่นเลย คุณMIkz_hotaru เราก็อยากรู้ ไอ้ 2 ข้อ นั้นอ่ะ ว่ามันคืออะไร
วันนี้พี่นายไม่มาลงเรื่องนี้เหรอจ๊ะ คิดถึงคุณนุ อ่ะ
-
มาช่วย บวก 1
เพื่อให้คุณ นุ ใจอ่อนเร็ววัน
-
เมื่อวาน เครียดอย่างมากมาย :a5:
วันนี้ เซ็งอย่างมากมาย :z10:
แล้วพรุ่งนี้ล่ะ จะได้อ่านต่อมั๊ย จะได้ เครียดและเซ็งต่อ :เฮ้อ:
-
เซงอ่ะ
ถ้าพี่นาย ให้ความพยายามทั้งหมดของ สารวัตร สูญเปล่านะ
คอยดู มีเชือนนน :pigangry2:
-
อ้าว ... วันนี้ไม่ได้ลงเหรอครับ อุตส่าห์รีบกลับมาอ่านด้วยความคิดถึง
พออ่านจบตอนที่ 24 รู้สึกว่าคุณนุอ่อนแอ เปราะบาง และเอาแต่ใจตัวเองไม่ฟังคนอื่นมากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย อยากให้คิดให้ดี ๆ ว่าถ้าจากกันแบบ "ไม่ต้องเจอกันอีกเลย" จริง ๆ เนี่ย ใครจะเป็นคนที่เสียใจกว่ากัน ระหว่างสารวัตรกับคุณนุ
-
ผมเลิกเกลียดคุณนุ แล้วมาเกลียด คนแต่งดีกว่า 5555 ผมก็เริ่มจะไม่ค่อยอยากอ่านแล้วดิคับ ตอนแรกก็สนุกดี หลังๆ มันไม่ใช่แบบที่คิดไว้เท่าไร ก็ต้องหาเรื่องใหม่เผื่อไว้ให้ติดก่อนดีกว่า
โอ๋ย โดนเกลียดแล้วหรือเนี่ย เสียใจมากมาย
:L3:
โถ อย่าเพิ่งไปติดเรื่องใหม่สิครับ จะทิ้งกันไปไหนอ่ะ เดี๋ยวก็มีรักกันแล้ว
ว่าแต่ เอ่อ....เศร้าต่ออีกซักบทสองบทนะ
รู้สึกว่าแนวร่วมสารวัตรเยอะจังเลยนะเนี่ย อย่ารุมเกลียดคุณนุกันเลยนะครับ คนมีปมในอดีตก็เป็นกันแบบนี้ล่ะ แต่อ่านดีๆ จะเห็นว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่นะ แล้วจะเห็นใจนายเอก คอยดูสิ
ส่วนเรื่องเศร้าๆ นี่นะต้องไปโทษคฑาวุธเขานะครับ เขาแต่งตอนที่ผิดหวังในความรัก มันก็เลยออกมาแบบนี้ล่ะ พอดีสองสามวันที่เริ่มเีขียนเฟสสองซึ่งเป็นเฟสต่างจังหวัดตอนนั้นเขาก็อกหักใหม่ๆ นั่งอยู่คนเดียวที่ระเีบียงกว้างหน้าบ้านที่ต่างจังหวัด อากาศหนาวๆ ฝนปรอยๆ วันสิ้นปีเก่าต่อเนื่องปีใหม่ ที่ไร้คนเคียงกาย มันเลยออกมาแบบนั้นล่ะ
โทษทีวันนี้ไม่ได้โพสในเวลาราชการเพราะลืมเอาแท่งข้อมูลไปทำงานด้วยครับ เลยไม่มีอะไรจะโพส ต้องรอกลับบ้านก่อน ทนไม่ไหวเลยใช้อินเตอร์เน็ตเข้ามาโพส ซึ่งผิดวิสัยการใช้อินเทอร์เน็ตในชีวิตประจำวัน (เพราะต่อเน็ตที่บ้านเมื่อไหร่ก็จะท่องไปรอบโลก ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะที เผลอแป๊บเดียว โหลดรูปสวยๆ เ็ต็มแผ่นเก็บข้อมูลแ็ข็งเกือบหมด)
บทที่ 25 นะครับ บทนี้ สารวัตรอธิคมโชว์แมน หวังว่าหลายคนคงชอบ และก็พยายามเข้าใจคุณนุหน่อยน๊า
(อย่าเกลียดผู้เขียนเลยนะ นี่นั่งทำใจตั้งนานกว่าจะกล้าเข้ามาโพส เพราะกลัวถูกตีหัว และกลัวโดน :z6:)
หางบทที่ 24
.เขากลัว กลัวที่สุด กลัวว่าจะเสียอนุภาพไป เขาทนไม่ได้ หากต้องเสียอนุภาพไป เขายอมตายเสียดีกว่า
"คุณนุ" อธิคมพึมพำเสียงเบา เสียงห้าวทุ้มหายไปในลำคอ
นายตำรวจหนุ่มลดมือลงช้าๆ ปล่อยให้มือของอนุภาพเป็นอิสระ ใจหนึ่งอยากท้าชายหนุ่ม แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้า ด้วยรู้ว่าอนุภาพนั้นใจเด็ดไม่ใช่เล่น
เขากลัวว่าอนุภาพจะหลุดลอยจากเขาไป ดั่งที่หลุดลอยหายไปจากธนาภพ
...แบบที่ไม่ต้องเจอกันอีก...สภาพเช่นว่านี้ล่ะ ที่เขากลัวยิ่งนัก...
บทที่ 25
25
อธิคมปล่อยให้อนุภาพขับรถออกไป ยืนมองป้ายทะเบียนรถคันนั้นจนลับสายตา มือกำแน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ให้วิ่งไปที่รถของตัวเองแล้วขับตาม
เขาทนไม่ได้ที่จะนึกภาพอาวุธไปหาอนุภาพแล้วทำอะไรกับแฟนของเขาอย่างที่เขาทำ แม้แต่กอดและจูบเขาก็ไม่อยากจะนึกภาพนั้น
นายตำรวจหนุ่มหันหลังกลับ เดินย้อนกลับไปทางเดิมที่รถเขาจอดอยู่ ในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจที่เจอหน้าอนุภาพ ทั้งเสียใจ น้อยใจ โกรธ หวาดหวั่น และอีกสารพัด
...ทำอย่างไรดี เขาจะทำอย่างไรดี รอต่ออีกเก้าวันให้ครบสามเดือนแล้วค่อยไปคุยกัน หรือคุยเดี๋ยวนี้...
...จะให้เขารออีกเก้าวันให้ครบหรือ เขาต้องขาดใจตายแน่ๆ ตอนนี้ใจเข้าเต้นตึกตักจนแทบจะระเบิด ร้อนรุ่มเหมือนกำลังโดนไฟสุม...
...โธ่ ทำไม่ถึงเป็นแบบนี้ อีกไม่กี่วันเท่านั้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลย แล้ววันที่ครบกำหนดสามเดือนจะคุยกันดีๆ ได้อย่างไร...
เวลานี้เขาอ่อนแอมาก เขาต้องการมีเพื่อน ใครสักคนที่จะให้กำลังใจเขา ในอดีต ธงรบกับอาวุธจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ คอยให้กำลังใจกันและกัน แม้ธงรบจะพูดกวนไปบ้าง และอาวุธจะพูดเข้าใจยากบ้างและบ่นเขาบ้างแต่ก็ให้กำลังใจ แต่ตอนนี้อาวุธหักหลังเขา แย่งแฟนเขา แอบเข้ามาหาอนุภาพโดยเขาไม่รู้ ถือโอกาสที่เขากับอนุภาพกำลังผิดใจกัน ดอดเข้ามาหาแฟนเขาหน้าด้านๆ นี่ถ้าธงรบไม่ช่วยเขาตามหาอนุภาพจนเจอ คชานนท์ไม่ยุให้เขาย้ายมาที่แพร่ เขาก็คงตาบอดอีกนาน
อธิคมยกหูโทรศัพท์โทรหาธงรบ เร่งรัดให้ธงรบเดินทางมาแพร่ไวๆ ธงรบบอกว่าจะมาเยี่ยมวันสองวันนี้แต่ก็ยังไม่ได้กำหนดเวลาแน่นอน
โทรศัพท์ธงรบไม่มีสัญญาณตอบรับ อธิคมฝากข้อความเสียงเอาไว้และพยายามบังคับตัวเองให้กลับรถถึงบ้านจนได้ ในใจห้ามมือและเท้าของตัวเองสุดชีวิตไม่ให้เลี้ยวรถเปลี่ยนเส้นทางขึ้นเหนือตามอนุภาพไปอำเภอสอง
เมื่อถึงบ้านพักและเดินเข้าห้องนั่งเล่น เก้าอี้ที่ตัวอยู่ใกล้ประตูที่สุดถูกเขาถีบกระเด็น ตามด้วยเฟอร์นิเจอร์และสิ่งของตกแต่งบ้านอีกหลายชิ้นกลายมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา เขาเป็นคนใจร้อนก็จริง มีเรื่องชกต่อบบ้าง แต่ไม่มีประวัติทำลายข้าวของ แต่คราวนี้เขาทนไม่ได้ เขาต้องระบายออกมา ไม่เช่นนั้นใบหน้านิ่งๆ ของอาวุธจะต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา
แค่นั้นไม่พอ หากจะทำลายข้าวของเพื่อดับอารมณ์ร้อน เขาต้องเดินเข้าไปในครัว ถ้วยชามกระเบื้องเป็นอุปกรณ์ช่วยระบายอารมณ์ได้ดีนัก
อธิคมทำลายถ้วยชามจนหมด อารมณ์ก็ยังคุกรุ่น เหลือบมองกระจกตู้อาหาร เขาจึงกำหนัมดแน่นแล้วชกเข้าไปหนึ่งที กระจกแตกร่วงกราวลงกับพื้น มือเขาได้เลือดซิบๆ
เจ็บ...แต่ใจเจ็บกว่า
เจ็บแบบนี้ เหล้าเท่านั้นที่จะทำให้เขาเย็นลงได้
ธงรบ...เมื่อไหร่จะมาเสียที
อธิคมยกโทรศัพท์กดเบอร์เพื่อนอีกครั้ง ก็ยังติดต่อไม่ได้ โทรศัพท์เครื่องเล็กจึงลอยไปกระทบฝาผนัง แตกกระจายเพราะแรงกระแทก นายตำรวจหนุ่มเดินออกไปยังห้องนั่งเล่น คว้าขวดเหล้าขวดเดียวที่มีอยู่เดินออกไประเบียงหน้าบ้าน ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สักตัวใหญ่ แล้วพยายามข่มอารมณ์อีกครั้ง มือยกขวดเหล้าขึ้นช้าๆ แล้วลิ้มรสน้ำสีอำพัน โดยหวังว่าจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้เขาได้
อนุภาพกลับถึงบ้านด้วยความปลอดภัย เขาพยายามประคองพวงมาลัยและขับรถกลับบ้านด้วยความระมัดระวังเพราะรู้ว่าอารมณ์ตัวเองกำลังเปราะบาง เขาเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เข้าใกล้จะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้น กลับทำให้เขาสับสนเพิ่มขึ้นอีก
ความเข้าใจผิด...เกิดเรื่องเข้าใจผิดอีกแล้ว แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องเข้าใจผิดแบบนี้ก็คงเกิดขึ้นเป็นระยะหากแฟนเขาคืออธิคม ผู้ชายรูปหล่อร้ายกาจเสน่ห์แรงจัด ที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะต้องมีคนมาชอบอยู่ร่ำไป
...แต่สิ่งที่อธิคมพูดต่างหากเล่าทำให้เขาเสียใจ ไม่ใช่เสียงใจที่อธิคมว่าเขามีอะไรกับอาวุธ แต่เสียใจที่จริงๆ แล้วตัวเองคิดอย่างนั้นจริงๆ
ทำไม...ทำไมเขาอ่อนแอเช่นนี้ ทั้งที่เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาเข้มแข็ง พร้อมจะเผชิญทุกอย่าง พร้อมที่จะตัดสินใจอย่างเฉียบขาด แต่ ณ ขณะนี้ เขาอ่อนแอมาก สับสน ว้าวุ่น คิดอย่างไรก็คิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดี อีกแค่สิบวันเท่านั้น เวลาที่ยื่นคำขาดกับอธิคมจะครบ และเมื่ออธิคมยื่นคำขาดให้เขาเลือก เขาถึงได้รู้สึกตัวว่า เขายังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
...เกลียดตัวเองนัก...ทำไมเขาอ่อนแอเช่นนี้
ทำไมเขาขจัด "เงา" ของใครคนหนึ่งออกไปไม่ได้เสียที
อนุภาพจอดรถแล้วยังไม่เข้าบ้าน ชายหนุ่มเดินไปนั่งนิ่งอยู่บนชิงช้าใต้ต้นพญาเสือโคร่งหน้าบ้าน ดอกสีชมพูเข้มกำลังร่วงหล่น ราวกับหัวใจเขาที่กำลังจะหล่นลงมากองกับพื้น สายตาของอนุภาพเหม่อมองไปยังทิวสนฝั่งตรงข้ามของลำธารข้างบ้าน แสงอาทิตย์สีทองกำลังจะลับขอบฟ้า อีกไม่นานราตรีก็จะมาเยือน ราตรีนี้ที่จะแตกต่างจากคืนก่อนๆ โดยสิ้นเชิง ราตรีนี้ที่เขาจะต้องกัดฟันข้ามผ่านมันไปให้ได้เพื่อที่จะเผชิญกับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
อนุภาพนั่งนิ่งไม่ไหวติง จนได้ยินเสียงรถของเขาแล่นเข้ามาในบริเวณลานจอดรถ ชายหนุ่มได้ยินแต่ไม่หันไปมอง เขารู้ว่าคนขับคืออาวุธที่เอารถไปซ่อมให้เขา หม้อน้ำรั่ว ทำให้ขีดความร้อนขึ้นสูง เขาจึงใช้รถของอาวุธไปทำธุระในตัวจังหวัดเรื่องขายบ้านที่อยุธยา ขณะที่อาวุธเอารถไปซ่อมให้เขา ก่อนกลับ แวะซื้อของชำที่ร้านหัวมุมใกล้ตลาดแล้วเดินย้อนกลับมาที่รถ เห็นป้ายร้านอาหารเปิดใหม่ที่ตกแต่งหน้าร้านสวยงามจึงหยุดยืนดู ไม่นึกว่าจะเจออธิคม
...ในสภาพที่เหมือนหนังเรื่องเดิมที่เห็นบ่อยๆ ในกรุงเทพฯ
...อีกแล้ว เสน่ห์ของอธิคมทำพิษอีกแล้ว เขาจะต้องเจอแบบนี้อีกซักกี่ครั้ง...
...แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่...เขาพยายามร้องบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาตั้งใจแล้วว่า ต่อจากนี้ไปเขาจะหนักแน่นมากกว่านี้ เขาจะเอาชนะความรู้สึกเรื่องนี้ให้ได้...
...แต่ความรู้สึกอีกอย่างนี่สิ...ยากที่จะเอาชนะนัก...
"คุณนุครับ เรียบร้อยแล้ว คราวนี้วิ่งไกลแค่ไหนก็สบายมาก ช่างอู่นี้เก่งไม่ใช่เล่น ผมขอเบอร์โทรศัพท์มาด้วย เผื่อมีปัญหาเรื่องรถจะได้โทรตามได้" อาวุธยื่นกุญแจรถให้ แล้วนั่งลงใกล้ๆ
"ขอบคุณครับสารวัตร" อนุภาพกล่าวขอบคุณเบาๆ ยังไม่มองหน้าอาวุธ สองตาหลุบต่ำลงมองพื่นหญ้าที่ปลายเท้าของตัวเอง
อาวุธคงมองออกว่าเขามีเรื่องอะไรซักอย่าง แต่อาวุธก็ไม่ได้พูดอะไร กลับชวนเขาคุยถึงเรื่องดอกไม้ที่ปลูกแซมตามแนวรั้วข้างบ้าน
"ถ้าคุณนุอยากให้ผมไปช่วยซื้อต้นไม้ก็บอกนะครับ ผมว่าฝั่งทางโน้นยังว่างๆ อยู่ ปลูกต้นไม้ใหญ่ๆ ไว้หน่อยก็ดี พอโตขึ้นก็ช่วยบังแดดตอนบ่ายได้ เงาต้นไม้บังระเบียงด้านโน้นพอดี ถ้าอยากนั่งเล่นบนระเบียงตอนบ่ายๆ จะได้ไม่ร้อน"
"ครับ" อนุภาพรับคำสั้นๆ ลุกขึ้นเดินไปที่ตัวบ้านช้าๆ เท้าเตะดอกพญาเสือโคร่งสีชมพูบนพื้น ในใจครุ่นคิดถึงเรื่องที่อยากจะคุยกับอาวุธ แต่ก็เปลี่ยนใจที่จะอยู่เงียบๆ ดีกว่า อาวุธเป็นคนฉลาด น่าจะมองอะไรออกบ้างไม่มากก็น้อยโดยไม่ต้องพูด
อาวุธไม่กวนเขา ชายหนุ่มเดินตามมาเงียบๆ เดินขึ้นไปบนระเบียง ขยับเก้าอี้หันหน้าไปทางทิศตะวันวันตกแล้วนั่งลงมองพระอาทิตย์ตกดิน อนุภาพเดินไปหยุดยืนที่ราวระเบียงกอดอกแล้วนั่งลงบนราวระเบียง มองไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าเช่นกัน เขารู้ว่าอาวุธลอบมองเขาบ่อยครั้ง แต่ก็ยังไม่พูดอะไร
สายลมเอื่อยๆ พัดมาเย็นๆ บรรยากาศสดชื่นยิ่งนัก แต่ในใจของอนุภาพกลับรู้สึกหดหู่ เงียบเหงา
อนุภาพกับอาวุธต่างคนต่างนิ่งเงียบ มองแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่ลับเหลี่ยมเขาไป ในที่สุด นายตำรวจคนเก่งก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
"คุณนุครับ คืนนี้ผมจะเข้าไปนอนที่โรงแรมในเมืองนะครับ คุณนุจะได้รู้สึกสบายใจ"
"สารวัตร" อนุภาพหันหน้ามาทางอาวุธช้าๆ
"ผมรู้ว่าคุณนุกำลังไม่สบายใจ จะเป็นการดีกว่าถ้าได้อยู่คนเดียว คุณนุจะได้คิดอะไร"
...ว่าจะเลือกผม หรืออธิคม...
อาวุธกลืนน้ำลาย เขารู้ว่าอีกไม่นาน เวลาของเขากับอนุภาพก็คงจะหมดลง เขารู้ว่าอธิคมาแพร่ และอีกไม่นานก็จะพบกับอนุภาพ หรือบางทีอาจจะพบกันแล้วก็ได้ ตอนนี้เขาเริ่มจะรู้อะไรบางอย่าง อนุภาพดูเลื่อนลอยมากขึ้น ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำราวกับครุ่นคิดคำนึงอะไรหลายอย่าง ทั้งๆ ที่หลายอาทิตย์ก่อนหน้านี้ดูสบายใจและผ่อนคลาย
"สารวัตรหิวข้าวหรือยังครับ ผมจะไปทำอะไรให้ทาน" อนุภาพฝืนยิ้ม
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมซื้ออะไรมาด้วยแล้ว คุณนุรอตรงนี้ อีกไม่เกินสามนาทีได้ทานของอร่อยร้อนๆ" อาวุธลุกขึ้น ยิ้มกว้างให้ แล้วเดินไปไปไม่รอให้อนุภาพทักท้วง
อาหารที่อาวุธซื้อมาอร่อยดังที่อาวุธรับประกัน แต่อนุภาพรับประทานไม่มากจนสารวัตรสืบสวนคนเก่งล้อว่าเอาแต่เขี่ยอาหารเล่น
"แม่ค้าเขาคงน้อยใจที่อาหารอร่อยจนต้องเข้าคิวรอซื้อถูกคุณนุเขี่ยเล่นแบบนี้"
"อร่อยครับ แต่ผมไม่ค่อยหิว" อนุภาพแก้ตัว ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
อาวุธดันจานผลไม้มาใกล้ๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเหมือนกัน "ผมก็ทานได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ อายุมากแล้ว ทานเยอะด้วยพุงล้น"
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ แล้วถามอาวุธว่าได้ที่พักในเมืองหรือยัง นายตำรวจบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง โรงแรมในเมืองมีอยู่ที่เดียว และมีห้องว่างเสมอ
"ตอนเช้าผมจะไปลำปางเลย แล้วคงไปเชียงใหม่ต่อ คงอีกซักสี่ห้าวันถึงจะว่าง"
...เขาจะเปิดโอกาสให้อธิคม เขารู้ว่าอธิคมต้องมาหาอนุภาพแน่...เมื่อเขาเสร็จงานที่เชียงใหม่ อนุภาพคงมีคำตอบอะไรบางอย่างให้เขา เขาขอเป็นคนที่รอคำตอบหลังจากอนุภาพตัดสินใจกับอธิคมแล้ว ที่เขามาหาอนุภาพ มาดูแล มาเป็นเพื่อนนี้จะว่าไปก็ไม่ถูกต้องเท่าใดนัก
...แต่หัวใจเขาเรียกร้อง เขาทัดทานมันไม่ไหว นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาทำได้ นี่คือความอดทนที่สุดที่เขาทำได้ นี่คือโอกาสเดียวที่เขาจะได้....
ความคิดของอาวุธสะดุด เสียงรถเบรกเอี๊ยดหน้าบ้าน กระบะโฟรวีลด์สีดำคันใหญ่เบรกชิดแทบเบียดรถของเขา คนขับยังไม่ลงจากรถอาวุธก็รู้ว่าเป็นใคร
"วุธ ออกมาคุยกันซิ"
อธิคมลงจากรถ ประตูรถไม่ปิด เดินหน้าบึ้งเข้ามา ท่าทางเอาเรื่อง ใบหน้าหล่อเหลาของอธิคมเคร่งเครียด ปากเม้มตรง คิ้วขมวดแน่น นัยน์ตาลุกวาว ยืนจ้องมาที่อาวุธกับอนุภาพนิ่ง
อาวุธลุกขึ้นยืนช้าๆ ท่าทางยังใจเย็น
"ดื่มเหล้ามาหรือคม"
"ไม่ต้องมาพูดแบบนี้ ดื่มไม่ดื่มก็คุยกันได้" อธิคมเสียงดัง ขบกรามแน่น ตาแดงก่ำ
"สารวัตร เอาวไว้คุยกันวันหลังเถอะ" อนุภาพแทรก
"คุณนุครับ ขอผมคุยกับอาวุธเถอะ" อธิคมเสียงอ่อนลง แล้วหันมาคนที่เขาคิดว่าเป็น "อดีต" เพื่อนสนิท เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นแข็งกร้าว "ว่าไงวุธ"
อาวุธถอนหายใจเบาๆ หันมามองอนุภาพชั่วอึดใจ ราวกับจะบอกให้ชายหนุ่มไม่ต้องกังวล แล้วก้าวเดินลงบันไดช้าๆ ใบหน้ายังเคร่งขรึม สองตาจับอยู่ที่ใบหน้าของอธิคม เดินห่างออกไปจากระเบียงหน้าบ้าน อธิคมเดินตาม ราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ
"คม เรารู้ว่านายจะพูดอะไร แต่ว่า..."
"เก่งจังเลยนะ รู้ไปหมด" อธิคมแทรก "ทำได้ทุกอย่างแม้แต่แย่งแฟนเพื่อน"
"เราไม่ได้แย่ง"
"รู้อยู่แก่ใจยังกล้าพูดอีก วุธ ถามหน่อยเถอะ ไม่คิดหรือไรว่าเพื่อนจะเจ็บแค่ไหน ที่เห็นเพื่อนรักมาอยู่กับแฟน" อธิคมพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้ดังเกินกว่าที่จะได้ยินกันเพียงสองคน
เขารู้ว่าอนุภาพยื่นคำขาดให้ห่างกันสามเดือน ในใจลึกๆ บอกตัวเองอยู่ว่านั่นก็หมายถึงให้แยกกัน หรือจะพูดอย่างโหดร้ายก็คือให้เลิกกันชั่วคราว แต่เขาทนไม่ได้ต่อไปอีกแล้ว หลายเดือนที่ผ่านมาช่างทรมานมากนัก วันนี้ คืนนี้ เขาไม่อยากทนอีกแล้ว เขาไม่สนเรื่องเวลาสามเดือนอะไรนั่นแล้ว ยิ่งมาเห็นว่าอาวุธมาอยู่กับอนุภาพ และคงนอนอยู่ในบ้าน จะนอนคนละห้องหรือห้องเดียวกันเขาไม่อยากจะคิด จะมาเยี่ยมมาอะไรเขาก็ไม่สน แค่คิดว่าอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน อกเขาก็แทบจะระเบิด
"คม นายก็รู้ เราไม่เคยคิดจะแย่งคุณนุไปจากนาย" อาวุธอธิบายได้ไม่เต็มเสียง ในใจของตัวเองรู้ดีว่าแอบชอบแฟนเพื่อน แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า เขาก็ไม่ได้แย่ง เขารอเวลาให้อธิคมทิ้งอนุภาพเสียก่อน เขาจึงจะเข้ามา แล้วนี่สองคนนี้ก็แยกกันอยู่แล้ว เขาก็น่าจะมีโอกาสอะไรบ้าง
"แล้วที่กำลังเป็นอยู่นี่มันคืออะไร" อธิคมเสียงกร้าว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"นายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้ว ไม่งั้น เราก็ไม่เข้ามาหรอก"
-
อนุภาพลุกขึ้น เดินมายืนริมระเบียง ตั้งใจเงี่ยหูฟังที่สองหนุ่มคุยกัน อธิคมดูพยายามควบคุมอารมณ์อย่างมาก แต่นัยน์ตาลุกโชนเริ่มแดงก่ำ ขณะที่อาวุธยืนล้วงกระเป๋ากางเกงนิ่ง
"เราเพิ่งแยกกัน มันเป็นข้อตกลงระหว่างคุณนุกับข้าสองคน แกรอโอกาสอยู่ล่ะสิ พอแยกกับคุณนุ ก็รีบกระโดดเข้ามาเสียบแทน จ้องกวางน้อยตาเป็นมัน ไม่นึกหรือว่าเจ้าของเขากำลังตามง้องอนอยู่ นี่คงพลิกแผ่นดินหาคุณนุแล้วงุบงิบเอาไว้ ถือว่าตัวเองเก่งกว่าเลยใช้ทักษะให้เป็นประโยชน์เข้ามาตีท้ายครัวแย่งแฟนเพื่อน"
"คม" อาวุธสูดลมหายใจลึก พยายามบอกตัวเองว่าอธิคมดื่มเหล้าเข้าไป เรื่องจะคุยกันดีๆ นั้นท่าทางจะลำบาก "ถ้ายังงั้น ที่มาวันนี้ต้องการอะไร"
"ออกไปจากชีวิตคุณนุซะ" อธิคมสั่ง
"พูดในฐานะอะไร"
"ฐานะแฟนสิวะ" อธิคมเสียงกร้าว ในใจบอกตัวเองว่าเขาก็ถือว่ายังเป็นแฟนอนุภาพอยู่นะสิ แค่ตกลงแยกกันสักพัก ยังไงๆ ก็ถือว่าเป็นแฟนกันอยู่ แม้อีกเสียงหนึ่งจะเถียงว่า การที่อีกฝ่ายบอกให้แยกกันสักพักนั้น ที่จริงแล้วก็บอกเป็นความนัยว่าให้ปรับเปลี่ยนระดับความสัมพันธ์กัน แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว เป็นตายยังไงก็จะกำจัดอาวุธให้พ้นทาง อุตส่าห์ย้ายตัวเองตามอนุภาพมาถึงเมืองแพร่ มาเจออาวุธอยู่กับอนุภาพแบบนี้เขาทนไม่ได้แล้ว
"ไปบอกคุณนุสิ" อาวุธท้า เริ่มจะกรุ่นขึ้นมาเหมือนกัน เขารู้จักอธิคมดี หากอธิคมไม่ได้ดั่งใจต้องการแล้ว เพื่อนคนนี้จะท้าตีท้าต่อยทันที ดันทุรังไม่ยอกฟังเหตุผล
"แกหมายความว่าไง" อธิคมเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน คิ้วขมวด
"ก็หมายความอย่างที่พูด ถ้านายบอกว่าให้เราออกไปจากชีวิตคุณนุ สั่งเราในฐานะแฟนคุณนุ ถ้างั้นเราก็เป็นชู้ ให้คุณนุไล่เราเอง ไล่ชู้ที่ดูแลคุณนุหลังจากถูกนายซึ่งเป็นคนรักทำร้ายจนบาดเจ็บ หนีมาอยู่ไกลถึงเมืองแพร่" อาวุธเน้นเสียง ใบหน้าเรียบนิ่ง จ้องตาอธิคมอย่างท้าทาย เหมือนสมัยเรียน หน้านิ่ง ใจเย็น พูดช้าๆ เนิบๆ แบบนี้ล่ะที่ทำให้อธิคมเลือดขึ้นหน้า เขารู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีจะเกิดอะไรขึ้น เขาพร้อมที่จะเผชิญแล้ว อธิคมจะต่อยเขาในอีกไม่ช้า อธิคมไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เลยหากถูกจี้จุดสำคัญ และหากสู้กันจริงๆ เขาก็รู้ว่าคงสู้อธิคมไม่ได้ อธิคมแข็งแรงมากกว่านัก แต่อาวุธของเขาไม่ได้อยู่ที่มือหรือเท้า อาวุธของเขาอยู่ที่ปาก หากจะต้องแย่งชิงอนุภาพเขาใช้กำลังไม่ได้ และหากอธิคมอยากจะได้อนุภาพกลับคืน อธิคมก็ใช้กำลังไม่ได้เช่นกัน
"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
"ไอ้วุธ" อธิคมทนไม่ได้แล้ว ยิ่งอาวุธมาตอกย้ำเขายิ่งทนไม่ได้ มือที่กำอยู่ยิ่งกำแน่นมากกว่าเดิม หูอื้อตาลายไปหมด สิ่งเดียวที่มองเห็นตอนนี้คือใบหน้าขาวๆ เรียบนิ่งของอาวุธ
อธิคมยกมือขึ้น สวนหมัดชกเข้าที่หน้าของอาวุธสุดแรง ใบหน้าของอาวุธเหวี่ยงไปตามแรงต่อย ร่างสูงของอาวุธเซไปปะทะกับพุ่มไม้เล็กๆ ที่อยู่ด้านข้าง
อนุภาพตะลึง ไม่นึกว่าจู่ๆ อธิคทที่ยืนคุยอยู่กับอาวุธจะชกเพื่อนจนหน้าหงายเช่นนี้
อาวุธยืดตัวขึ้นเตรียมพร้อม แต่อธิคมเร็วกว่า ส่งหมัดหนักๆ ต่อยฮุกเข้าที่ท้องของเพื่อนจนตัวงอ อาวุธรีบยกมือขึ้นผลักอธิคมให้ออกห่าง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม เคลื่นตัวเข้าประชิด มือซ้ายกระชาดคอเสื้ออาวุธดึงเข้ามาใกล้ ตั้งใจจะจับยึดให้นิ่งเมื่อยกหมัดขวาต่อยให้หายแค้น
อาวุธไม่สู้...เขาไม่ต้องการสู้ เขาต้องการให้อธิคมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทนเจ็บอีกซักหน่อย เดี๋ยวอธิคมก็หยุด อย่างน้อยอนุภาพอยู่ตรงนี้ อธิคมคงต่อยเขาได้อีกแค่หมัดเดียวหรือสองหมัด
...นี่ล่ะ วิธีเอาชนะอธิคม
...นี่ล่ะ วิธีแย่งอนุภาพมาจากอธิคมให้ได้
"สารวัตรอธิคม หยุดเดี๋ยวนี้" อนุภาพกระโจนถึงตัวอธิคม สองมือคว้าแขนอธิคมไว้ได้ทัน หลังจากชกหน้าอาวุธได้อีกหนึ่งครั้ง
"ปล่อยสารวัตรอาวุธเดี๋ยวนี้นะ" อนุภาพเสียงเข้ม
"คุณนุ"
"อย่ามาทำตัวเป็นอันธพาล" อนุภาพจ้องหน้าอธิคมนิ่ง นายตำรวจเลือดร้อนปล่อยมือที่กำคอเสื้อของเพื่อน อีกฝ่ายเซถอยหลับไปสองสามก้าว แล้วพยายามทรงตัวให้ยืนตรง
"ผมไม่ใช่อันอันธพาล ไอ้วุธมัน..."
"ยั่วโมโห" อนุภาพแทรกทันทีด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "ใครก็ยั่วโมโหคุณทั้งนั้น ทุกครั้ง ยั่วโมโหจนคุณทนไม่ได้ต้องต่อยเค้า"
"คุณนุ ผมทนไม่ได้ ทนไม่ได้ที่อาวุธมาอยู่ที่..."
"แต่คุณต้องทน" อนุภาพไม่เปิดโอกาสให้อธิคมพูดจบ "ผมก็ต้องทน ใครก็ต้องทนกันทั้งนั้น เมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เราก็ต้องทน"
"ทนอยู่กับผมสิ ไม่ใช่มาอยู่กับเพื่อนสนิทของผม นั่นล่ะที่ผมทนไม่ได้" อธิคมเสียงดัง ชี้มือไปยังอาวุธที่ยืนมองอยู่เงียบๆ เลือดกลบปาก
"ถ้าผมไปอยู่กับคนอื่น คุณจะทนได้ใช่ไหม" อนุภาพปล่อยแขนอธิคม เดินกลับไปที่ระเบียง
"คุณนุ" อธิคมขยับตัวจะก้าวตาม แต่ต้องชะงักเมื่อหันไปเห็นอาวุธขยับตัวตามด้วย ในใจก็คิดว่า หากไม่มีอนุภาพอยู่ตรงนี้ด้วย เขาเป็นไปกระโดดถีบอาวุธเป็นแน่แท้
"คม กลับก่อนเถอะ เราก็จะกลับไปด้วย ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง" อาวุธพูดเสียงเรียบ ยกมือขึ้นเช็ดเลือดแดงๆ ที่กลบปาก ตามองอธิคมนิ่ง อีกฝ่ายจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน
"ไม่ เอ็งนั่นล่ะกลับไปก่อน ข้าจะคุยกับคุณนุ" อธิคมตวาด
"ผมไม่อยากคุย ใครจะกลับก็กลบ แต่ผมไม่อยากคุย" อนุภาพหันขวับ ยืนมองชายหนุ่มสองคนสลับกันไปมา ตอนนี้เขายืนอยู่บนขอบระเบียงหน้าบ้าน มองลงมายังผู้ชายตัวโตสองคน ราวกับผู้พิพากษากำลังมองดูโจทย์และจำเลยในศาล
อนุภาพเบือนหน้าไปด้านข้าง สูดลมหายใจลึกๆ แล้วจึงถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะพูดว่า "สารวัตร กลับไปก่อนเถอะ ถ้าไม่งั้น ก็ไม่ต้องกลับมาอีก"
"คุณนุ" อธิคมคราง ใจแทบจะขาดเมื่อโดนไล่เช่นนี้
...อนุภาพไม่เหลือเยื่อใยให้เขาแเล้วหรือ...
"คุณนุ ให้โอกาสผมบ้างสิครับ"
"ขอร้องเถอะ สารวัตร ผมยังไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ เราตกลงกันแล้วก่อนที่ผมจะมาแพร่ ผมก็ยังยืนยันคำพูดเดิมอยู่ ตอนนี้ ผมต้องการอยู่เงียบๆ"
อาวุธขยับตัว เดินขึ้นบันไดบ้าน อธิคมรีบก้าวตาม ส่งเสียงทักท้วง
"วุธ คุณนุอยากอยู่คนเดียว บอกให้กลับไป"
"ไปเอากุญแจรถกับเสื้อผ้า" อาวุธเสียงเข้ม เอียงหน้ามองอธิคม พลางส่ายหน้าอย่างระอาใจ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้อธิคมยืนมองอนุภาพตาละห้อย แต่ปากยังพร่ำรำพันไม่ยอมหยุด
"คุณนุครับ ผมตามมาจนถึงขนาดนี้ ยังไม่ให้อภัยผมเลยหรือ ผมรักคุณมาก คุณก็รู้ ผมขาดคุณนุไม่ได้หรอก ใจผมแทบจะขาดทุกครั้งที่นึกถึงคุณนุ ยิ่งรู้ว่า อาวุธมาอยู่บ้านเดียวกัน ผมยิ่งทนไม่ได้ เห็นใจผมเถอะ"
อนุภาพไม่ตอบ ยังยืนนิ่งเงียบ มองออกไปยังความมืดเบื้องหน้า มือกอดอกแน่น ปล่อยให้อธิคมพูดต่อ
"จะให้ผมยอมรับว่าเราเลิกกัน ผมทำไม่ได้หรอก ผมผิด ผมก็รู้ แต่คุณนุก็รู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นความเข้าใจผิด คืนยืนยันก็มีตั้งหลายคน ธงรบก็เป็นพยานได้ แล้ว...แล้ว..." อธิคมอยากจะยกอ้างตัวคนที่สร้างปัญหา แต่เขากลับจำชื่อไม่ได้เสียแล้ว เขาจะบอกว่าจะเอาคนที่อยู่บนเตียงกับเขาคืนนั้นมายืนยันก็ได้ เขาจะไปตามตัวมาให้ จะเอาขึ้นรถพามายืนยันถึงที่
แต่อะไรบางอย่างทำให้เขาไม่กล้าพูด บางอย่างลึกๆ บอกเขาว่าที่อนุภาพบอกเลิกเขาอาจไม่ใช่เรื่องของการเข้าใจผิดคืนนั้น
...อะไรลึกๆ บอกเขาว่า ถึงจะพาชายหนุ่มแปลกหน้ารูปหล่อ เด็กใหม่ของธงรบคนนั้นมายืนยัน อนุภาพก็ไม่สนใจ...
...อะไรลึกๆ ทำให้เขาหวั่นใจนัก
...อะไรทำให้อนุภาพเลิกกับเขา...อะไร...อะไร...อะไร...
...ทำไม...
"คุณนุ อย่าให้ผมกลับไปเลยนะ คุยกับผมหน่อยเถอะ คุยกันดีๆ ผมสัญญาว่าจะคุยให้รู้เรื่อง จะไม่ใช้อารมณ์"
"ก็เพราะคุณใช้อารมณ์ไปแล้ว ปากสารวัตรอาวุธถึงได้แตก เลือดกลบปากขนาดนั้น ใจคอจะต่อยเพื่อนให้สลบคามือเลยหรือไร บอกแล้วใช่ไหมว่าเกลียดคนใช้กำลัง เกลียดตั้งแต่คุณทำร้ายธนาภพ เกลียดตั้งแต่คุณผลักอาทิตย์จนล้ม แล้วถ้าผมไม่เห็นก็คงต่อยอาทิตย์ฟันหลุดไปแล้ว เกลียดที่ไล่เตะผู้กองธงรบ เกลียดคนที่ใช้แต่แรง เกลียดคนดื่มเหล้า"
อธิคมหน้าจ๋อย โดนอนุภาพว่าเสียยืดยาว รู้ว่าหากอนุภาพไม่โกรธมาก็ไม่เคยพูดอะไรยาวเช่นนี้
"ผมขอโทษ" อธิคมเสียงเบา ปากขอโทษ แต่ตามองเลยเข้าไปในประตู ในใจคิดว่าทำไมอาวุธจึงหายเข้าไปในบ้านนานนัก
...หรือว่าจะแกล้งบอกว่าเข้าไปเอากุญแจรถและเก็บของ แต่ถือโอกาสแอบอยู่ในบ้าน รอให้อนุภาพปลอบตอนที่เขากลับไปแล้ว...
...ไม่ไหวแล้ว ความหึงหวงพุ่งขึ้นมาอีกแล้ว เขาอยากจะกระโจนขึ้นไปบนบ้าน วิ่งเข้าไปลากตัวไอ้เพื่อนตัวดีออกมาเสียเดี๋ยวนี้...
อธิคมขบกรามจนปวด ในใจร้อนรุ่มแทบระเบิด ตอนนี้เขาพยายามควบคุมตัวเองอย่างยากลำบาก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ปนอยู่ในกระแสเลือดที่พุ่งพล่านพยายามที่จะเอาชนะขันติที่อยู่ในใจ
อธิคมยกเท้าขึ้นเหยียบบันไดหนึ่งขั้น นับหนึ่งถึงสิบ บอกตัวเองว่า หากถึงสิบแล้วอาวุธไม่ออกมา เขาจะเข้าไปลากตัวออกมา
และแล้ว พอนับถึงแปด อาวุธก็เดินออกมาช้าๆ ใบหน้าสะอาดขึ้น ไรผมเปียกระหน้าผาก แสดงให้เห็นว่าเพิ่งจะล้างหน้าล้างตา แต่ปากยังบวมเจ่อ โหนกแก้มแดงช้ำเพราะโดนอธิคมต่อยไปหลายหมัด
อาวุธหันไปมองอนุภาพแล้วถอนหายใจลึกๆ ก่อนหันมาสบตาอธิคมแล้วเดินลงจากบ้านไปเงียบๆ
อธิคมหันมองตามจนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่บังอาจมายุ่งกับแฟนเขาก้าวขึ้นนั่งบนรถโฟร์วีลด์สีดำสนิท แล้วหันมามองอนุภาพที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง
"คุณนุ" อธิคมครางเสียงเบา
อนุภาพไม่ตอบ ยืนมองรถของอาวุธที่เคลื่อนออกไปจากบ้านช้าๆ รอจนโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์พ้นประตูรั้วบ้านแล้วจึงหันมาหาอธิคม
"คุณนุ" อธิคมเรียกซ้ำอีก
"สารวัตรครับ" อนุภาพเสียงอ่อนลง ก้าวลงบันไดบ้าน "ผมกับสารวัตรอาวุธไม่ได้มีอะไรกัน เขามาช่วยดูบ้าน มาทำนั่นทำนี่ให้"
"ผมขอโทษ" อธิคมไม่สน ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาอยากทำคือคืนดีกับอนุภาพ ใครผิดใครถูกเขาไม่สน เขายอมที่จะขอโทษไว้ก่อน
"ผมก็ขอโทษเหมือนกัน"
"งั้นเราก็ดีกันนะ" อธิคมสรุป
อนุภาพถอนหายใจ อธิคมรีบพูดต่อว่า "อย่ารอให้ครบสามเดือนอย่างที่ว่าเลยนะคุณนุ อีกแค่เก้าวันเอง ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว ผมมานี่แล้ว จะให้ผมยอมรับผิดอะไรก็ได้ ขอเพียงแต่คุณนุกลับกรุงเทพฯ กับผม หรือถ้าไม่อยากกลับ เราก็อยู่ที่แพร่ด้วยกัน ผมจะมาเป็นรองผู้กำกับสถานีตำรวจภูธรก็ได้ คุณนุเปิดบริษัทโฆษณาในแพร่ ทำงานที่นี่ คนเก่งๆ อย่างคุณนุต้องมีลูกค้ามากมาย แต่สมมุติว่าเศรษฐกิจไม่ค่อยดี ธุรกิจไม่ค่อยได้เงินดี ผมก็เลี้ยงคุณนุได้"
สิ้นคำพูดของอธิคม อนุภาพก็หันหลัง ซ่อนน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมาจากขอบตา
...นี่ไงเล่า ความฝันของเขา มีชีวิตรักที่เรียบง่าย มีกันและกันเพียงสองคน...
...ตอนนี้อธิคมพร้อมแล้ว พร้อมที่จะมีชีวิตร่วมกับเขาแล้วแบบที่เขาต้องการ จะมีคนโผล่เข้ามาแสดงความสนใจอธิคมบ้างก็คงไม่มาก จังหวัดเล็กๆ แบบนี้คงไม่มีเด็กเก่าอธิคมเดินขวักไขว่จนชนกันทุกวันเหมือนในกรุงเทพฯ ไม่มีอะไรที่เขาต้องเป็นกังวลเท่าใดนัก หากเขาหนักแน่นมากขึ้นกว่านี้อีกสักนิดทุกอย่างก็จะไปได้ด้วยดี...
...แต่เขาทำไมเป็นแบบนี้...ไม่ยุติธรรมสำหรับอธิคมเลย "เงา" ของใครบางคนในใจของเขาทำไมไม่จางหายไป...
...ทำไมเขาอ่อนแอเช่นนี้ เกลียดตัวเองนัก...
"คุณนุ เมื่อไหร่คุณจะพร้อมสำหรับผม อย่ารอเลยนะ ได้โปรดเถอะ ลืมทุกอย่างซะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่" เสียงอธิคมเว้าวอน
...อธิคมเข้าใจความรู้สึกของเขาหรือ?...
ลืม...ทำไมเขาจะไม่อยากลืม เขาต้องการจะลืม ต้องการลืมภาพนั้น เขาไม่ต้องการให้ตัวเอง "จำ" แม้แต่นิด เขาต้องการมีชีวิตใหม่ เขาไม่ต้องการเสียใจอีก แต่เขาต้องการเวลา ถ้าไม่แน่ใจอย่างที่สุด มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับทั้งเขาและอธิคม คนสองคน เมื่อรักกันแล้ว ตกลงเป็นคู่กันแล้ว ไม่ควรจะมีคนอื่นมาแทรก...แม้แต่เงาของใครสักคน
...ใจจะต้องมีกันและกันเพียงสองเราเท่านั้น...
...เรา...เขาและอธิคม...
อธิคมเดินคอตกกลับไปที่รถ ในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วนหลากหลายอารมณ์ ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ ทั้งมั่นใจ และทั้งหวาดหวั่น
อนุภาพขอเวลาหนึ่งคืน พรุ่งนี้ชายหนุ่มจะไปหาเขาที่สถานีตำรวจและคุยกันอย่างจริงจัง คืนนี้อนุภาพต้องการนอนคิดเป็นคืนสุดท้ายและตัดสินใจ ชายหนุ่มพูดกับเขาด้วยเสียงราบเรียบ นุ่มนวลกว่าเคย ไม่ดูเย็นชาเหมือนตอนที่พบกันในตัวเมืองแพร่ ตอนที่เห็นเขาเดินอยู่กับบดิณทร์
"คุณนุ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว"
อธิคมพูดกับอนุภาพเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะยื่นมือไปจับมือของชายหนุ่ม ครั้งแรกในหลายเดือนที่เขาได้สัมผัสกายของคนรัก เขาอยากจะดึงอนุภาพเข้ามากอดให้หายคิดถึง แต่ก็บอกตัวเองว่าเพียงพอแล้ว แค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว ตอนนี้เขารู้ซึ้งถึงฤทธิ์รัก รู้ซึ้งเต็มอกว่าความรักนั้นมีอานุภาพมหาศาล ทำให้สุขได้เหลือคณานับ แต่ก็ทำให้เจ็บปวดเหมือนเข็มแหลมสักหมื่นเล่มทิ่มแทงเข้าที่ขั้วหัวใจพร้อมกัน อยากจะร้องแต่เหมือนมีมือแข็งแรงปิดปากเอาไว้ ทุรนทุรายจนแทบจะขาดใจ
อธิคมใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านพัก เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน เขาต้องใช้เท้าเขี่ยสิ่งของที่แตกกระจายเกลื่อนห้อง อดเปรียบไม่ได้ถึงหัวใจที่แม้ยังไม่แตกสลายแต่ก็ร่ำๆ ว่าจะแตกสลายได้ หากเพียงแต่...หากเพียงแต่พรุ่งนี้อนุภาพปฏิเสธเขา
...คืนนี้เขาจะนอนหลับได้อย่างไร แล้วอนุภาพล่ะ อนุภาพจะนอนหลับได้หรือไม่ หรืออนุภาพจะนอนลืมตาโพลงมองเพดานแล้วคิดเรื่องของเขาทั้งคืน เหมือนที่เขาก็คงจะนอนคิดเรื่องอนุภาพทั้งคืนเหมือนกัน
...ทำไมใจเขายังร้อนรุ่มเช่นนี้ อะไรจะช่วยให้เขาเย็นลงมาได้...
...เหล้าหรือ...เหล้าจะช่วยให้เขาสบายไปชั่วขณะ...
--ไม่ได้ เหล้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย อนุภาพเกลียดคนดื่มเหล้า ไม่ใช่เพราะเหล้าหรอกหรือ อาวุธถึงได้ปากแตกไปแบบนั้น
...สมแล้วล่ะ อยากท้าทายเขานัก โดนซะบ้างจะได้รู้สึก
--อนุภาพไม่ชอบคนใช้ความรุนแรง ยิ่งเขาทำแบบนั้นอนุภาพก็จะยิ่งเกลียดเขา อาวุธก็จะทำคะแนน
...เขาต้องชนะอาวุธให้ได้ อนุภาพรักเขา ไม่ได้รักอาวุธ
--อนุภาพรักเขา ไม่ได้รักอาวุธ
...อนุภาพรักเขา ไม่ได้รักอาวุธ
--อนุภาพรักเขาคนเดียวเท่านั้น ไม่ได้รักคนอื่น
..."คนอื่น" คนนั้นคือใคร?...
ในหัวของอธิคมปั่นป่วน เสมือนมีเสียงสองเสียงถกเถียงกันอยู่ไม่ยอมหยุด เขาพร่ำบอกตัวเองว่าความรักของเขากับอนุภาพนั้นไม่มีใครจะมาแทรกแซงได้ อาวุธก็ไม่มีทาง แต่ลึกๆ...มีใครคนหนึ่งที่เขากลัวมาก...ใครคนหนึ่งที่เขาหวาดหวั่นว่าจะเป็นคู่แข่งของเขา...ใครคนนั้นที่แม้ไม่ได้อยู่ที่แพร่ แต่ก็เหมือนอยู่ ใครคนนั้นที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตามไปทุกที่...
อธิคมหงายตัวลงนอนกับโซฟา เท้าวางพาดบนพนักวางแขนอีกด้านหนึ่งเพราะขาเขายาวจนเลยโซฟาที่ยาวเพียงแค่สามคนนั่งได้ ตาเหม่อมองเพดาน ใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึง
ขณะที่ปล่อยให้ใจล่องลอยอยู่ในทะเลความคิด อธิคมก็ถูกรบกวนด้วยเสียงเรียกหน้าบ้าน เสียงสองเสียงเรียกชื่อเขาดังประสานกัน ไม่นานก็จำได้ว่าเป็นเสียงของจ่าบำรุงกับดาบยุทธศักดิ์ สองคนในทีมเฉพาะกิจปราบปราบยาเสพติด
อธิคมดีดตัวขึ้นนั่ง สลัดหัวแรงๆ มือลูบใบหน้า แล้วกดหว่างคิ้ว คลึงขมับให้รู้สึกตื่นตัว ก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้าน
"สารวัตร เร็วเถอะครับ สายเราได้เบาะแสเรื่องขนยา ตอนนี้ผู้กองสิทธิ์ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ผมโทรมาหาสารวัตรหลายครั้งก็ไม่มีคนรับ วิทยุมาสารวัตรก็ไม่ตอบ" จ่าบำรุงพูดหน้าตื่น
อธิคมปรายตาไปมองเศษโทรศัพท์ที่พื้น แล้วบอกลูกน้องทั้งสองว่ารอเขาเพียงนาทีเดียว นายตำรวจเดินไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นจัด แล้วคว้าปืนคู่ชีพ ออกมาสมทบกับลูกน้องสองคนที่ยืนคอยอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
...ถึงเวลาที่เขาต้องทำหน้าที่ของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์แล้ว ดีเหมือนกัน คืนนี้มีอะไรทำ อย่างน้อยเขาก็จะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้อย่างไม่เปลี่ยวเหงามากนัก อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนมองเพดานทั้งคืน อย่างน้อย เขาก็ได้ทำอะไรที่พอจะให้ลืมอนุภาพไปได้เพียงชั่วขณะ ก่อนที่วันพรุ่งนี้จะอนุภาพจะมาหาเขาและให้คำตอบที่เขาอยากฟัง
****************** end of Chapter 25 **************
-
เหนื่อยใจแทน มิน่าเค้าถึงว่าที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ :เฮ้อ:
-
ปล อาตี๋ อาทิตย์ เดินมากับใครละนั่น เรายังไม่ลืม ตอนพิเศษตอนนั้นนะ เอามาลงด้วย :z1:
นั่นเลย คุณMIkz_hotaru เราก็อยากรู้ ไอ้ 2 ข้อ นั้นอ่ะ ว่ามันคืออะไร
วันนี้พี่นายไม่มาลงเรื่องนี้เหรอจ๊ะ คิดถึงคุณนุ อ่ะ
หุหุ นั่นแหละ ค้างคาใจเรามากเลย คึคึ
มาต่อแล้ว เย้ อ่านก่อนๆ
-
"คม นายก็รู้ เราไม่เคยคิดจะแย่งคุณนุไปจากนาย"
เหรอ?? :angry2:
ก่อนที่วันพรุ่งนี้จะอนุภาพจะมาหาเขาและให้คำตอบที่เขาอยากฟัง
เหมือนลางร้ายจะมาเยือน โฮๆๆ สารวัตรจับผู้ร้ายให้ได้นะ
คุณนุรออยู่ :z3:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
สารวัตรคะ ออกไปทำมาหากินก็ดีแล้ว บางทีถ้าสารวัตรเอาตัวไปรับกระสุนก็ดีเหมือนกันนะ
คุณนุจะได้สมใจ เชอะ :beat: :beat: :beat:
เวลาที่ยื่นคำขาดกับอธิคมจะครบ และเมื่ออธิคมยื่นคำขาดให้เขาเลือก เขาถึงได้รู้สึกตัวว่า เขายังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
ให้ตายดิคุณนุ สบายใจมากจนลืมไปเลยรึ เหอะๆ :angry2: :angry2:
...แต่สิ่งที่อธิคมพูดต่างหากเล่าทำให้เขาเสียใจ ไม่ใช่เสียงใจที่อธิคมว่าเขามีอะไรกับอาวุธ แต่เสียใจที่จริงๆ แล้วตัวเองคิดอย่างนั้นจริงๆ
>> หึหึ เสียใจแล้วไงคุณนุ เกือบสามเดือนไม่มีความหมายอะไรหรอก เวลาเป็นแค่เครื่องประหารเท่านั้น
...เกลียดตัวเองนัก...ทำไมเขาอ่อนแอเช่นนี้
ไม่ต้องเกลียดตัวเองนักนะปล่อยให้คนแถวนี้เกลียดบ้าง เชอะๆ
"ผมรู้ว่าคุณนุกำลังไม่สบายใจ จะเป็นการดีกว่าถ้าได้อยู่คนเดียว คุณนุจะได้คิดอะไร"
...ว่าจะเลือกผม หรืออธิคม...
>> พูดไม่ออก อาวุธ..นายมัน... :z6: :z6: :z6:
"ถ้าผมไปอยู่กับคนอื่น คุณจะทนได้ใช่ไหม"
ขู่เก่งจังไปเลยจิใครสน เชอะๆ
"ก็เพราะคุณใช้อารมณ์ไปแล้ว ปากสารวัตรอาวุธถึงได้แตก เลือดกลบปากขนาดนั้น ใจคอจะต่อยเพื่อนให้สลบคามือเลยหรือไร บอกแล้วใช่ไหมว่าเกลียดคนใช้กำลัง เกลียดตั้งแต่คุณทำร้ายธนาภพ เกลียดตั้งแต่คุณผลักอาทิตย์จนล้ม แล้วถ้าผมไม่เห็นก็คงต่อยอาทิตย์ฟันหลุดไปแล้ว เกลียดที่ไล่เตะผู้กองธงรบ เกลียดคนที่ใช้แต่แรง เกลียดคนดื่มเหล้า"
หนีสารวัตรไปดาวอังคารเลยมะคุณนุ จะได้สาแก่ใจหนีไปเหอะเกลียดทุกอย่างซะขนาดนี้ไปอยู่กับคนที่คุณนุไม่เคยลืมเหอะ
ปล.รักคนแต่งจัง ย๊าวววววววววยาว
-
:o8: I guess that Atikom will be shoot .
You'll deserve it , Anuparb.
o13+1 for Khun Katawoot !! ^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอบทต่อไป :a5: :a5: :a5:
อย่าให้เป็นเหมือนที่คิดไว้เลยนะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เฮ้อออออออออ :เฮ้อ:
สารวัตร สู้ต่อไปนะ
-
โอ๊ย
งั้นคุณนุก้ไปหาแฟนคนใหม่ ที่เวลาคบกันแล้วจะไม่เกิดเรื่องเข้าใจผิดเหอะ
เหนื่อยแทนสารวัตรแระ ...
แต่ไม่เป็นไร ... เดี๋ยวสารวัตรก้จะได้หายเหนื่อยแร้ววววววววว
เพราะจะโดนยิงตายคืนนี้แระ ... หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยสารวัตร
:jul3:
เนี่ยแหละ ... พอสารวัตรตาย คุณนุก้จะลืม "เงา" ในใจได้สักที ... 5 55+
แถมยังไม่ต้องมากังวล คิดมากกับบรรดาเดะๆของสารวัตรอีก
5 55+
วิธีนี้เวิร์กมากกกกก ... ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว ...
แถมอาวุธอาจจะจีบคุณนุสำเร็จอีกก้ได้ ...
กร๊ากกกกกกกก เอาแบบนี้ดีมะพี่นาย ?
ป.ล. ศัพท์พี่นายแต่ละคำนะ ... บ่งบอกอายุมากกกก แท่งข้อมูล ?? คือไรอ้ะ คือไร :jul3:
-
เป็นปลื้ม สารวัตรมากๆ .... สองบทนี้ อารมณ์กินใจมากๆ ภาพเจ้าชู้ตั้งแต่ต้นภาคนี่หายไปหมดเลย เจอสองบทนี้ซะ
ไม่อยากคิดตอนต่อเลย เฮ้ออ.. ชีวิตรัก สุขทุกข์ ผันผวนหลือเกิน
-
ไม่อยากพูดละ ไม่ได้เกลียด อนุภาพ แล้ว ไม่ชอบคนแต่ง ละ งอล
-
มีลางสังหรณ์ว่าตอนต่อไปเศร้าแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:angry2:
หวังว่าตอนต่อๆไปมันคงดีขึ้น
:pigangry2:
-
แท่งข้อมูลแข็งคือ แฮนดี้ไดรฟ์หรือแฟลชไดรฟ์ ใช่ไหม
ส่วนแผ่นเก็บข้อมูลแข็ง คือ แผ่นวีซีดี แผ่นดีวีดี ใช่หรือไม่
คุณนาย
น่าจะเอาให้ครบนะทั้งละมุนภัณฑ์
กระด้างภัณฑ์
แลคณิตกร
-
วางโครงเรื่องต่อได้ไหม
๑. เอาเหมือนเดิมอีตาสารวัตรโดนยิง เอาให้นอนตายไปเลย จะได้จบเสียที นังนุมันจะได้มีเวลาพร่ำเพ้อพรรณนา นอยด์แดกไปอีกสักหน่อย
๒. อาวุธแอบตามไปจับยาบ้าด้วย แล้วโดนยิงตาย เอาให้ตายไปเลยนะ
เพื่อนเลวๆ เชี่ยๆ แบบนี้
เกลียดนักเชียว
-
รออ่านตอนต่อไป เฮ่ออออ ลุ้นกันซะจนเหนื่อยยย :really2:
-
:beat: :z6:
จัดให้ อาวุธโดยเฉพาะ
เพื่อนกัน เค้าทำแบบนี้หรือเนี่ย :serius2:
:seng2ped:
หวังว่า ศาลาวัด เค้าจะไม่โดนยิงนะ
แต่โดนก็ดี คุณนุ จะได้มาง้อมั่ง
:seng2ped:
-
อยากให้ตอนหน้าอธิคมโดนยิงจังเล้ย ให้คุณนุรู้สึกว่าจะต้องสูญเสียอธิคมไปอีกคน
เวลา บางกรณีมันก็ช่วยเยียวยา แต่บางครั้งมันก็เป็นตัวทำลายถ้าเข้มแข็งไม่พอ
เราอาจมีเวลาทั้งชีวิตแต่มันจะสั้นรึยาวล่ะ เราไม่มีทางรู้
เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องใช้เวลาใช้แค่ใจก็พอ
แล้วคุณนุล่ะใช้ใจหรือใช้สมอง
เวลาไม่ได้ช่วยตัดสินใจแต่ช่วยให้ปันใจมากกว่ามั้ง
เฮ้อ เซ็ง
มาถึงขั้นนี้จบแบบเศร้าจะเหมาะกว่ามั้ย
แต่จบแบบไหนก็น้ำเน่าอยู่ดี
-
แบบว่าไม่ไหวแล้ว ตอนแรก ก็ว่าคุณนุ นิ่งแล้วแต่ว่า หลังๆๆๆมาเริ่มำคาญก็เข้าใจ นะว่า คนรักคนแรกต้องมาจากไปแบบไม่มีวันกลับ แต่เหมือนว่าคุณนุจะลืมอะไรไปอย่าง คนคนนั้นไม่ได้หายจากเราไปไหน เค้าอยู่ที่ความทรงจำของเรา เสมอ แต่ถ้าเมื่อใด เราลืมเขาก็หมายถึงเขาได้จากเราไปแล้วอย่างแท้จริง
ทามไมคุณนุยังติดแต่ภาพเก่า ๆ คุณนุ พร่ำบอกให้สารวัตรเปลี่ยนแปลง แต่คุณนุเหมือนไมได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง เรย
ไม่รู้ว่า คุณนุจะคิดอย่างไง แต่การที่เราไม่รับความเป็นจริง เราไม่รักษาปัจจุบันไว้ สุดท้ายเหตุการณ์แบบเดิมก็จะเกิดขึ้นอีก แล้วอีกกี่ครั้ง ที่คุณนุจะมีความสุข
สองปี แห่งการพิสูจน์ที่คุณนุ คบกับสารวัตร คุณนุยังไม่เชื่อใจ สารวัตรอีก คุณนุบอกว่า เวลาสารวัตรโมโห สารวัตรไม่มีเหตุผล แต่ว่า เวลาคุณนุโกรธ
คุณนุก็หนี คุณนุไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น
ก้หมายถึงคุณนุไม่มีเหตุผล เช่นกัน
อยากจะบอกคุณนุว่า รักใครซักคนต้องฝ่าฟันไปด้วยกัน เวลามีปัญหาให้รีบเคลียร์ให้เสร็จ ไม่งั้นมันจะเป็นรอยร้าว ที่ไม่มีทางเชื่อมได้สนิท
เป็นกำลังใจทั้งสองคนเลยทั้ง สารวัตร ทั้งคุณนุ
ปล ไม่อยากอ่าน บทต่อจากนนี้เรยเหมือนเรื่องที่คิดไว้กำลังจะเกิดขึ้น :serius2: :o12:
-
ลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีหละเนี่ย
ไม่น้า ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดไว้เลย
มันจะใจร้ายเกินไป ม่ายยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อธิคมชกอาวุธ...สะใจเล็กๆ
อาวุธใช้ความเก่ง และชั้นเชิงกับเพื่อนเพื่อพิชิตใจคุณนุ
อืม!....น่า :z6: มาก
-
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
The past is The past.
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
:a5:พี่นาย รู้ตัวหรือเปล่าว่ามีความสามารถมากมายแค่ไหน
ที่ทำให้คนอ่านแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่าย แบบนี้ :z2:
-
ปล.รักคนแต่งจัง ย๊าวววววววววยาว
เอ่อ ขอโทษนะ พี่นายเค้า 8 เซนต์ อ่ะ
-
อ่านแล้ว ..มันเจ็บ จัง :serius2:
แล้วไอ้ที่เพื่อนว่า
"คม นายก็รู้ เราไม่เคยคิดจะแย่งคุณนุไปจากนาย" อาวุธอธิบายได้ไม่เต็มเสียง ในใจของตัวเองรู้ดีว่าแอบชอบแฟนเพื่อน แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า เขาก็ไม่ได้แย่ง เขารอเวลาให้อธิคมทิ้งอนุภาพเสียก่อน เขาจึงจะเข้ามา แล้วนี่สองคนนี้ก็แยกกันอยู่แล้ว เขาก็น่าจะมีโอกาสอะไรบ้าง
"แล้วที่กำลังเป็นอยู่นี่มันคืออะไร" อธิคมเสียงกร้าว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"นายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้ว ไม่งั้น เราก็ไม่เข้ามาหรอก"
ต้องเก็บมาคิดอีกนานอ่ะ ว่าจะคบต่อดีหรือเปล่า
-
:a5:พี่นาย รู้ตัวหรือเปล่าว่ามีความสามารถมากมายแค่ไหน
ที่ทำให้คนอ่านแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่าย แบบนี้ :z2:
สองฝ่ายนี่ คือฝ่ายรุมกระทืบคุณนุกับอาวุธ
กับ ฝ่ายรุมกระทืบคฑาวุธใช่ปะ?
:m7: :m21:ผมโชคดีไป ไม่โดน เป็นคนโพส ไม่ได้เป็นคนเขียน :m18: :m23: :m4:
รูปลิงน้อยนี่มันน่ารักจังเลย เห็นแล้วคิดถึงแฟน (เก่า) ยังเหงาๆ อยู่นะเนี่ย คิดถึง คิดถึง ดิดถึง :m8:
-
อ่านแล้ว ..มันเจ็บ จัง :serius2:
แล้วไอ้ที่เพื่อนว่า
"คม นายก็รู้ เราไม่เคยคิดจะแย่งคุณนุไปจากนาย" อาวุธอธิบายได้ไม่เต็มเสียง ในใจของตัวเองรู้ดีว่าแอบชอบแฟนเพื่อน แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า เขาก็ไม่ได้แย่ง เขารอเวลาให้อธิคมทิ้งอนุภาพเสียก่อน เขาจึงจะเข้ามา แล้วนี่สองคนนี้ก็แยกกันอยู่แล้ว เขาก็น่าจะมีโอกาสอะไรบ้าง
"แล้วที่กำลังเป็นอยู่นี่มันคืออะไร" อธิคมเสียงกร้าว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"นายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้ว ไม่งั้น เราก็ไม่เข้ามาหรอก"
ต้องเก็บมาคิดอีกนานอ่ะ ว่าจะคบต่อดีหรือเปล่า
ถ้าเป็นผมตอบได้ทันทีเลยอ่ะ ว่าไม่คบต่อแน่นอน เพื่อนเลวๆอ่ะหาใหม่ได้ง่ายจะตาย(ไม่ต้องหาก็ได้มั้งเพื่อนแบบนี้)จะเก็บไว้เป็นหอกทิ่มแทงทำไม เกิดเรามีแฟนใหม่แล้วมันคิดจะมามาชอบมาแย่งอีก(เพราะเหมือนจะสเป็คเดียวกัน) ทำไงอ่ะทีนี้ คงต้องยกให้มันหมดเลยมั้ง มันทำได้ครั้งนึงแล้วมันก็จะทำอีก
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
-
อ่านแล้ว ..มันเจ็บ จัง :serius2:
แล้วไอ้ที่เพื่อนว่า
"คม นายก็รู้ เราไม่เคยคิดจะแย่งคุณนุไปจากนาย" อาวุธอธิบายได้ไม่เต็มเสียง ในใจของตัวเองรู้ดีว่าแอบชอบแฟนเพื่อน แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า เขาก็ไม่ได้แย่ง เขารอเวลาให้อธิคมทิ้งอนุภาพเสียก่อน เขาจึงจะเข้ามา แล้วนี่สองคนนี้ก็แยกกันอยู่แล้ว เขาก็น่าจะมีโอกาสอะไรบ้าง
"แล้วที่กำลังเป็นอยู่นี่มันคืออะไร" อธิคมเสียงกร้าว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"นายก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้ว ไม่งั้น เราก็ไม่เข้ามาหรอก"
ต้องเก็บมาคิดอีกนานอ่ะ ว่าจะคบต่อดีหรือเปล่า
ป้า เอ๊ย!!!... พี่โน๊อา o3
อย่างงี๊นะ ผมว่าไม่ต้องคิดแล้ว เลิกคบเด็ดขาด ชัวร์
ส่วนที่ ว่า 8 เซนต์เนี่ย เยอะไปป่าวเอ่ย อิ่ๆ
:oni1:
-
โอ้โห..คนเห็นใจสารวัตอธิคมล้นหลาม คนเขียนเละเป็นโจ๊กแน่555
เป็นกำลังใจให้ คธาวุธสู้ สู้ ขอให้รอดมาเขียนตอนต่อไปน่ะ :amen:
-
สงสารสารวัตรอธิคมจังเลยครับ ดูซิ คุมอารมณ์ไม่ได้ เล่นซะบ้านเละเลย
ทำไมยิ่งอ่าน ยิ่งเหนื่อยใจอย่างนี้เนี่ย พี่นาย :เฮ้อ: พาลไปถึง พี่วุธด้วย :m16:
ตอนนนี้เหลือเพียงอย่างเดียว ให้คุณ นุ มั่นใจในตัวเองนะครับ และหวังว่าคงจะคิดดี ๆ นะ
อย่าให้เงาที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจ มาบดบังแสงที่กำลังจะสาดส่องเข้ามาในชีวิตนะครับ
จะได้มีความสุขกับเค้าเสียที
ส่วนสารวัตร พยายามคุมอารมณ์หน่ยอก็ดีนะ แล้วยังกลับไปพึ่งเหล้าอีก คงจะลืมอะนะ
เลือดขึ้นหน้าอีกตังหาก แล้วนี้โดนเรียกออกไปราชการอีกจะไหวไหมเนี่ย
ร่างกายก็เหนื่อย หัวใจก็ล้าซะขนาดนั้น
สรุปที่ห่างกันทั้งคู่ได้ ทำในสิ่งที่ควรทำกันบ้างไหมเนี่ย ......
ส่วนสารวัตรอาวูธ คงหมดเวลาของสารวัตรแล้วแหละครับ ถึงขนาดนี้แล้ว ก็อย่าให้คุณนุเขว
เลยนะครับถือว่าสงสารเค้าเถอะ ไม่ว่าฝ่ายก็เจ็บ ก็เหนื่อยเหมือนกันหมดนะครับ.
-
รอยประสานความเป็นเพือนระหว่างอาวุธกับอธิคม
ถ้าเอาความเสมือนจริงเข้ามาจับขอบอกว่ายากจะประสาน
ไม่จะแต่งเอาเหตุผลมาอ้างร้อยแปดพันประการยังไง
สมควรจะโดน :z6:
วีรบุรุษสามพราน
เขาทำกันยังงี้เหรอ
:beat:
สำหรับคธาวุฑ
:m31:
-
ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด
ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดออกจากคอกไป บ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง
ถึงหากจะผูกไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง บ หวนคิดถึงเจ็บกาย
มัทนะพาธา
มัทนา มาจากศัพท์ มทน แปลว่า ความลุ่มหลงหรือความรัก
มัทนะพาธา มีความหมาย ความเจ็บปวดและความเดือนร้อนเพราะความรัก
พระราชนิพนธ์เรื่องเอกของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว
ชี้ไห้เห็นคุณและโทษของความรัก
มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันเนี่ย ..กับไอ้ที่เรียกว่าความรักอะ
ไม่เคยมีกับเขา..เลยไม่เข้าใจว่ามันเป็นเยี่ยงไร
เห็นเพื่อนทะเลาะกับมือถือแบบน้ำหูน้ำตาไหล....ก็ห่วงเพื่อนอยู่หรอกก็เศร้าออกอย่างนั้น
แต่ห่วงมือถือมากกว่า...ก็มันของเรานี่...กลัวมันเฮิร์ดแล้วเขวี้ยงทิ้งอะ
คงประมาณนี้แหละมั้ง คนผิดหวังในความรัก เฮ้อ :เฮ้อ:ไม่เข้าใจหัวอกคนอกหัก
พราะไม่เคยมีกับเค้า
:m15: :monkeysad: :sad11: :sad11: :monkeysad: :m15:
-
ลืมไปว่ามารีแล้วนี่หว่า
แต่ใช่แล้ว....ลืมมาด่าอาวุธ เพื่อนเลว เค้ายังไม่เลิกกันก็ไม่ต้องมาเข้าคิวรอเลยย่ะ :beat:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กำลังจะมาแล้ว
บทที่สะเทือนใจใครหลายๆ คน
อนุภาพจะได้รู้ใจตัวเองซะที
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอ รอ รอ รอ รอ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:laugh3:
(บ้าไปแล้ว)
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
:z2: :z2:เห็นด้วยอย่างยิ่งค๊าบ.....ถ้าไม่โลเลนะ ป่านนี้คุณก้มีความสุขไปแล้ว เชื่อใจคนรักตัวเองหน่อยก้ไม่ได้ แล้วแบบนี้จะมีความสุขในการอยู่ด้วยกันเหรอ
แต่ตอนหน้าเนี่ย เอาแบบว่า "สารวัตร" โดนยิงปางตายเลยนะ แล้วมีคนมาแย่งดูแล...เอาให้"คุณนุ" ต้องแสดงออกเรื่องความรัก ความหวง+ห่วงคนรักมากกว่านี้อ่ะ เอาให้รู้กันไปเลยว่า "คนนี้ของฉันไ แบบนี้ได้ป่าวอ่ะ.....อิอิ
ตอกย้ำ "นายอาวุธ" ที่ไม่มีอาวุธไปในตัว....
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
อืม เข้าทีนะ ที่จริงเมื่อวันจันทร์นั่งคิดๆ อยู่นะ ว่าอัสนัยน่าจะมาเยี่ยมอธิคม มาดูแล แล้วอธิคมก็มีตัวเปรียบเทียบสองคนเหมือนๆ อนุภาพมีตัวเปรียบสองคนกับหนึ่งวิญญาณ อธิคมก็จะเห็นว่า คนที่ตรงไปตรงมาต่อความคิดตนเองก็คืออัสนัย แล้วทีนี้อัสนัยก็เริ่มลังเล ว่าหวนกลับไปหาอดีตเหมือนเดิมดีหรือไม่ หรือจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตฤณ ส่วนตฤณก็ตามมาหึง แล้วก็เกิดมาเปรียบเทียบอัสนัยที่เป็นคนใหม่ และเกิดเห็นอนุภาพแล้วก็รู้สึกเสียดายอยากย้อนกลับไปหาอดีตอีก อาทิตย์พอมาใกล้อนุภาพก็ชักจะเขว ตัดสินใจต่อว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อมธงรบหรือจะหวนกลับไปหมุกมุ่นกับอนุภาพต่อ
เออคิดไปแล้วปวดหัวที่สุด
ในชีวิตจริงๆ นี่เคยสับสนในตัวเองกันมาขนาดนี้ไหมครับท่าน ใครคนที่เคยเจ็บเพราะรักที่หนักๆ มาตอบมั่งสิ ทำไมใจมนุษย์มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ แค่ตัดใจจากรักแค่เนี๊ยะ มันยากนักหรือไงเนอะ
แต่ฟังเพลง It's Only Love ของ Tina Turner เมื่อวานนี้ อยากจะเีลี้ยวพวงมาลัยลงข้างทางให้สิ้นเรื่อง ไม่กล้าอาจหาญว่าจะแกร่งได้เหมือนคนร้องเพลงนี้ (ซึ่งที่จริงก็คือคนแต่งเพลง แต่ที่จริงหรือวาเขาแกล้งๆ ร้องปิดบังความเสียใจของตัวเองไปอย่างนั้น)
แต่ครั้นพอนึกได้ว่ายังไม่ได้โพสนิยายตอนต่อไปให้คนอ่านที่ผมรัก เลยรีบกลับบ้านไปเปิดคณติกรแล้วหาแท่งเก็บข้อมูลมาเสียบช่องแบนเล็กของคณิตกรสีแดงแรงฤทธิ์โดยพลัน แล้วเปิดกระดานใยแมงมุม โพสคดีรักภาครันทดบทที่ 24 แล้วก็นอนเ่ล่นอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่แอบหวั่นนิดๆ ว่าจะมีใครปาระเบิดใส่หลังคาบ้าน แต่ก็เอาเถอะ บ้านของคฑาวุธวุ้ย :m20: เขาเขียนเอาไว้แล้ว ไปแก้ของเขาได้ไงอ่ะเนอะ :z1:
แล้วแบบนี้จะ :z6: :beat: ผู้เขียนลงหรือคร้าบบบบ แต่ :oo1: ไม่ต้องนะ (แบบว่าไม่โปรด) :pigha2:
-
:serius2:...แอร๊ยสส์.....
บ้าด้วยคน อิ่ๆ
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
อืม เข้าทีนะ ที่จริงเมื่อวันจันทร์นั่งคิดๆ อยู่นะ ว่าอัสนัยน่าจะมาเยี่ยมอธิคม มาดูแล แล้วอธิคมก็มีตัวเปรียบเทียบสองคนเหมือนๆ อนุภาพมีตัวเปรียบสองคนกับหนึ่งวิญญาณ อธิคมก็จะเห็นว่า คนที่ตรงไปตรงมาต่อความคิดตนเองก็คืออัสนัย แล้วทีนี้อัสนัยก็เริ่มลังเล ว่าหวนกลับไปหาอดีตเหมือนเดิมดีหรือไม่ หรือจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตฤณ ส่วนตฤณก็ตามมาหึง แล้วก็เกิดมาเปรียบเทียบอัสนัยที่เป็นคนใหม่ และเกิดเห็นอนุภาพแล้วก็รู้สึกเสียดายอยากย้อนกลับไปหาอดีตอีก อาทิตย์พอมาใกล้อนุภาพก็ชักจะเขว ตัดสินใจต่อว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อมธงรบหรือจะหวนกลับไปหมุกมุ่นกับอนุภาพต่อ
เออคิดไปแล้วปวดหัวที่สุด
ในชีวิตจริงๆ นี่เคยสับสนในตัวเองกันมาขนาดนี้ไหมครับท่าน ใครคนที่เคยเจ็บเพราะรักที่หนักๆ มาตอบมั่งสิ ทำไมใจมนุษย์มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ แค่ตัดใจจากรักแค่เนี๊ยะ มันยากนักหรือไงเนอะ
แต่ฟังเพลง It's Only Love ของ Tina Turner เมื่อวานนี้ อยากจะเีลี้ยวพวงมาลัยลงข้างทางให้สิ้นเรื่อง ไม่กล้าอาจหาญว่าจะแกร่งได้เหมือนคนร้องเพลงนี้ (ซึ่งที่จริงก็คือคนแต่งเพลง แต่ที่จริงหรือวาเขาแกล้งๆ ร้องปิดบังความเสียใจของตัวเองไปอย่างนั้น)
แต่ครั้นพอนึกได้ว่ายังไม่ได้โพสนิยายตอนต่อไปให้คนอ่านที่ผมรัก เลยรีบกลับบ้านไปเปิดคณติกรแล้วหาแท่งเก็บข้อมูลมาเสียบช่องแบนเล็กของคณิตกรสีแดงแรงฤทธิ์โดยพลัน แล้วเปิดกระดานใยแมงมุม โพสคดีรักภาครันทดบทที่ 24 แล้วก็นอนเ่ล่นอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่แอบหวั่นนิดๆ ว่าจะมีใครปาระเบิดใส่หลังคาบ้าน แต่ก็เอาเถอะ บ้านของคฑาวุธวุ้ย :m20: เขาเขียนเอาไว้แล้ว ไปแก้ของเขาได้ไงอ่ะเนอะ :z1:
แล้วแบบนี้จะ :z6: :beat: ผู้เขียนลงหรือคร้าบบบบ แต่ :oo1: ไม่ต้องนะ (แบบว่าไม่โปรด) :pigha2:
อ๊ะ อันนี้เห็นด้วย นะ ห้า ห้า ห้า อัศนัย มาเลยดูแลอธิคมแบบนี้ แก้เผ็ดอนุภาพหน่อยก็ถ้าจะดี เห็นว่าตัวเองมีตัวเลือกฝ่ายเดียวรึไง หึ หึ หึ (เริ่มคิดในรูปแบบของคนที่หมดศรัทธาในอนุภาพ) ผมว่า อัศนัยก็ไม่เลว แค่เป็นคนตรงๆ แบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องเก็บงำอะไรให้ปวดหัว ชิมิ อิอิ
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
จะสายเกินไปไหม กว่าจะรู้ว่าขาดเค้าไม่ได้
คุณนุ
เคยพลาดตอนธนาภพครั้งหนึ่งแล้ว ยังประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก
เฮ้อ :เฮ้อ: อีกรอบ
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
อืม เข้าทีนะ ที่จริงเมื่อวันจันทร์นั่งคิดๆ อยู่นะ ว่าอัสนัยน่าจะมาเยี่ยมอธิคม มาดูแล แล้วอธิคมก็มีตัวเปรียบเทียบสองคนเหมือนๆ อนุภาพมีตัวเปรียบสองคนกับหนึ่งวิญญาณ อธิคมก็จะเห็นว่า คนที่ตรงไปตรงมาต่อความคิดตนเองก็คืออัสนัย แล้วทีนี้อัสนัยก็เริ่มลังเล ว่าหวนกลับไปหาอดีตเหมือนเดิมดีหรือไม่ หรือจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตฤณ ส่วนตฤณก็ตามมาหึง แล้วก็เกิดมาเปรียบเทียบอัสนัยที่เป็นคนใหม่ และเกิดเห็นอนุภาพแล้วก็รู้สึกเสียดายอยากย้อนกลับไปหาอดีตอีก อาทิตย์พอมาใกล้อนุภาพก็ชักจะเขว ตัดสินใจต่อว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อมธงรบหรือจะหวนกลับไปหมุกมุ่นกับอนุภาพต่อ
เออคิดไปแล้วปวดหัวที่สุด
ในชีวิตจริงๆ นี่เคยสับสนในตัวเองกันมาขนาดนี้ไหมครับท่าน ใครคนที่เคยเจ็บเพราะรักที่หนักๆ มาตอบมั่งสิ ทำไมใจมนุษย์มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ แค่ตัดใจจากรักแค่เนี๊ยะ มันยากนักหรือไงเนอะ
แต่ฟังเพลง It's Only Love ของ Tina Turner เมื่อวานนี้ อยากจะเีลี้ยวพวงมาลัยลงข้างทางให้สิ้นเรื่อง ไม่กล้าอาจหาญว่าจะแกร่งได้เหมือนคนร้องเพลงนี้ (ซึ่งที่จริงก็คือคนแต่งเพลง แต่ที่จริงหรือวาเขาแกล้งๆ ร้องปิดบังความเสียใจของตัวเองไปอย่างนั้น)
แต่ครั้นพอนึกได้ว่ายังไม่ได้โพสนิยายตอนต่อไปให้คนอ่านที่ผมรัก เลยรีบกลับบ้านไปเปิดคณติกรแล้วหาแท่งเก็บข้อมูลมาเสียบช่องแบนเล็กของคณิตกรสีแดงแรงฤทธิ์โดยพลัน แล้วเปิดกระดานใยแมงมุม โพสคดีรักภาครันทดบทที่ 24 แล้วก็นอนเ่ล่นอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่แอบหวั่นนิดๆ ว่าจะมีใครปาระเบิดใส่หลังคาบ้าน แต่ก็เอาเถอะ บ้านของคฑาวุธวุ้ย :m20: เขาเขียนเอาไว้แล้ว ไปแก้ของเขาได้ไงอ่ะเนอะ :z1:
แล้วแบบนี้จะ :z6: :beat: ผู้เขียนลงหรือคร้าบบบบ แต่ :oo1: ไม่ต้องนะ (แบบว่าไม่โปรด) :pigha2:
อ๊ะ อันนี้เห็นด้วย นะ ห้า ห้า ห้า อัศนัย มาเลยดูแลอธิคมแบบนี้ แก้เผ็ดอนุภาพหน่อยก็ถ้าจะดี เห็นว่าตัวเองมีตัวเลือกฝ่ายเดียวรึไง หึ หึ หึ (เริ่มคิดในรูปแบบของคนที่หมดศรัทธาในอนุภาพ) ผมว่า อัศนัยก็ไม่เลว แค่เป็นคนตรงๆ แบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องเก็บงำอะไรให้ปวดหัว ชิมิ อิอิ
สำหรับความคิดผมนะ ถ้าอัสนัยมาดูแลอธิคมจริงๆล่ะก็
คนอย่างอนุภาพคงจะหันไปเลือกอาวุธทันทีอ่ะ
แบบว่าประชดไปเลยไรเงี๊ยะ
ตั้งแต่อ่านมาถ้าจะบอกว่า
อธิคม ไม่เด็ดขาดในการตัดสัมพันธ์กับเด็กเก่า
อนุภาพ ก็ไม่เคยคิดที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ ครอบครองอธิคมให้ใครๆได้รู้เลยสักครั้ง ไม่มีเลยนะที่จะแบบว่าแสดงให้คนอื่น(เด็กเก่า)รู้ว่าคนนี้เป็นแฟนฉันแล้ว ฉันหวง อย่ามายุ่ง เห็นพอหึงทีไรก็หนี(แถมหนีตามชายอื่นไปด้วยนะ)ทุกครั้งเลย :m16:
อนุภาพเป็นคนอ่อนไหว แต่ใจแข็ง
อืม...ไม่เข้าใจว่ะ คนแบบนี้ :seng2ped:
-
เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555
-
เร้ววววววววววววววว
รอฉากสารวัตรโดนยิงปางตายอยู่นะพี่นายยยยยยยยย
เห่อ ๆๆ ... มารอดูว่าใครบางคนจะคิดได้มั้ย
ว่าชีวิตคนเรามันก้แค่เนี้ย ... จะตายวันตายพรุ่งอยู่แล้ว ... ยังจะคิดมากอยู่อีก
:serius2:
-
เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555
เป็นไอเดียที่ดี o13
-
วันนี้พี่นายจะตอบกระทู้อย่างเดียวไม่ลงเรือ่งให้หรอ??
ปล. ไอ้ที่เข้ามาตอบกระทู้แบบ เบือ่ชีวิต เซงจิต ปวดตับ เนี่ย เพราะยังเฮิร์ทอยู๋หรอคับ
2เดือนแล้ว จะเข้าเดือนที่3แล้วนะคับ
เลิกเศร้าได้แล้วนะ
คนนั้นเค้ายังไม่เศร้าเลย(รึเปล่า)
ไงก็เอาเป็นว่าสู้ๆนะคัีบ
พรุ่งนี้ที่สดใสรอเราอยู่ แถม :กอด1:ให้ที่นึง
-
เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555
เป็นไอเดียที่ดี o13
มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ
แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น :serius2:
-
เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555
เป็นไอเดียที่ดี o13
มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ
แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น :serius2:
เหอๆๆๆ ได้อีกครับ ได้อีก
:m11: :m11: :m11:
-
อธิคมโชคร้าย
ที่มีเพื่อนอย่างอาวุธ ที่ตอนแรกทำเป็นเก๊กดี :z6:
ที่มีแฟนอย่างอานุภาพ ที่ตอนแรกจีบยากจีบเย็น
แต่พอจีบสำเร็จก็โลเลซะงั้น :beat:
อธิคมเคยเจ้าชู้ แต่ก็เลิกได้
กลับโชคร้ายที่ถูกเข้าใจผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า :o12:
ความบังเอิญมักเกิดขึ้นได้เสมอ......ฮุฮุ :z1:
-
เอ่อ..คุณนุสร้างบ้านเสร็จยังอ่ะ ลองปรึกษาสถาปนิกที่ชื่อแทน ก็ได้นะ ปรึกษาไป ปรึกษามา ก็เลยรักกัน มาอยู่ด้วยกันที่เมืองแป้ นี่ละกัน จบปัญหา 55555
เป็นไอเดียที่ดี o13
มันก็ดีอ่ะนะ แต่ว่า อยากให้ได้กะคุณภู เหมือนกันนะ
แต่เอ๊ะ รับทั้งสองคนหรือเปล่านั่น :serius2:
ใครจะรู้
อาจจะเป็นรุกทั้งคู่ก็ได้นะพี่โน๊อา
สมัยนี้พวกล่ำบึ้กแต่เป็นรับก็เยอะแยะไปนะ
อิอิิอิ แฟนสารวัตรอย่าโกดผมน้า
แค่แซวเล่นๆเอง
-
อยู่ว่าง ๆ ก่อนจะนอน เลยมา จิ้มบวก 1 ให้
nuttykung sexyman prawy เอ็ดเวิร์ด เฉิน
โทษฐานน่ารัก แล้วช่วยเม้ง เอ้ย เม้น เป็นพวก
-
นี่ไง
โน๊อา โสดป่าว
ช่วยเอาเหล็กมาดามหัวใจให้คุณ นาย เขาหน่อยเส่
กลายเป็นว่าตอนนี้โครงเรื่องมีให้เลือกมากมาย
หุหุ
-
]"คม คุณนุ เลิกกับนายแล้วเราถึงได้เข้ามา ยอมรับความจริงเสียเถอะ นายทำพลาด รับผลตอบแทนซะ"
[/color
:m16: :m16: :m16:บอกได้คำเดียวเลยนะว่า "อาวุธเลวได้ใจมากกกกก"
เพื่อนแบบนี้ "เลิกคบ" กับมันไปเถอะ มีอย่างที่ไหน วางแผนยั่วให้เพื่อนเอาปมด้อยของตนมาเป็นอาวุธทำร้าบยเพื่อน เพื่อนแบบนี้หรือที่คิดจะคบเป็นเพื่อตาย เพื่อนแบบนี้หรือที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิท เอาแค่ว่า "เป็นคนรู้จัก" ยังดีเกินไปด้วยซ้ำ
ไม่หรอกค้าบ ผมว่ามานอยู่ที่ตัวต้นเหตุโน่นครับ ถ้าหากไม่ให้ความหวัง อีกฝ่ายเค้าจะคิด จะมาเกาะแกะ ไหมล่ะ สองจิตสองใจ ถ้าอธิคม โดนยิง แล้วให้คนอื่น(ตัวละครใหม่ นายเอกที่ สวย เริด เชิดหยิ่ง) มาดูแล แล้วลืมอนุภาพไปเลย แบบนี้ คงดี เนอะ
อืม เข้าทีนะ ที่จริงเมื่อวันจันทร์นั่งคิดๆ อยู่นะ ว่าอัสนัยน่าจะมาเยี่ยมอธิคม มาดูแล แล้วอธิคมก็มีตัวเปรียบเทียบสองคนเหมือนๆ อนุภาพมีตัวเปรียบสองคนกับหนึ่งวิญญาณ อธิคมก็จะเห็นว่า คนที่ตรงไปตรงมาต่อความคิดตนเองก็คืออัสนัย แล้วทีนี้อัสนัยก็เริ่มลังเล ว่าหวนกลับไปหาอดีตเหมือนเดิมดีหรือไม่ หรือจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับตฤณ ส่วนตฤณก็ตามมาหึง แล้วก็เกิดมาเปรียบเทียบอัสนัยที่เป็นคนใหม่ และเกิดเห็นอนุภาพแล้วก็รู้สึกเสียดายอยากย้อนกลับไปหาอดีตอีก อาทิตย์พอมาใกล้อนุภาพก็ชักจะเขว ตัดสินใจต่อว่าจะต้องก้าวไปข้างหน้าพร้อมธงรบหรือจะหวนกลับไปหมุกมุ่นกับอนุภาพต่อ
เออคิดไปแล้วปวดหัวที่สุด
ในชีวิตจริงๆ นี่เคยสับสนในตัวเองกันมาขนาดนี้ไหมครับท่าน ใครคนที่เคยเจ็บเพราะรักที่หนักๆ มาตอบมั่งสิ ทำไมใจมนุษย์มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ แค่ตัดใจจากรักแค่เนี๊ยะ มันยากนักหรือไงเนอะ
แต่ฟังเพลง It's Only Love ของ Tina Turner เมื่อวานนี้ อยากจะเีลี้ยวพวงมาลัยลงข้างทางให้สิ้นเรื่อง ไม่กล้าอาจหาญว่าจะแกร่งได้เหมือนคนร้องเพลงนี้ (ซึ่งที่จริงก็คือคนแต่งเพลง แต่ที่จริงหรือวาเขาแกล้งๆ ร้องปิดบังความเสียใจของตัวเองไปอย่างนั้น)
แต่ครั้นพอนึกได้ว่ายังไม่ได้โพสนิยายตอนต่อไปให้คนอ่านที่ผมรัก เลยรีบกลับบ้านไปเปิดคณติกรแล้วหาแท่งเก็บข้อมูลมาเสียบช่องแบนเล็กของคณิตกรสีแดงแรงฤทธิ์โดยพลัน แล้วเปิดกระดานใยแมงมุม โพสคดีรักภาครันทดบทที่ 24 แล้วก็นอนเ่ล่นอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่แอบหวั่นนิดๆ ว่าจะมีใครปาระเบิดใส่หลังคาบ้าน แต่ก็เอาเถอะ บ้านของคฑาวุธวุ้ย :m20: เขาเขียนเอาไว้แล้ว ไปแก้ของเขาได้ไงอ่ะเนอะ :z1:
แล้วแบบนี้จะ :z6: :beat: ผู้เขียนลงหรือคร้าบบบบ แต่ :oo1: ไม่ต้องนะ (แบบว่าไม่โปรด) :pigha2:
อ๊ะ อันนี้เห็นด้วย นะ ห้า ห้า ห้า อัศนัย มาเลยดูแลอธิคมแบบนี้ แก้เผ็ดอนุภาพหน่อยก็ถ้าจะดี เห็นว่าตัวเองมีตัวเลือกฝ่ายเดียวรึไง หึ หึ หึ (เริ่มคิดในรูปแบบของคนที่หมดศรัทธาในอนุภาพ) ผมว่า อัศนัยก็ไม่เลว แค่เป็นคนตรงๆ แบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องเก็บงำอะไรให้ปวดหัว ชิมิ อิอิ
สำหรับความคิดผมนะ ถ้าอัสนัยมาดูแลอธิคมจริงๆล่ะก็
คนอย่างอนุภาพคงจะหันไปเลือกอาวุธทันทีอ่ะ
แบบว่าประชดไปเลยไรเงี๊ยะ
ตั้งแต่อ่านมาถ้าจะบอกว่า
อธิคม ไม่เด็ดขาดในการตัดสัมพันธ์กับเด็กเก่า
อนุภาพ ก็ไม่เคยคิดที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ ครอบครองอธิคมให้ใครๆได้รู้เลยสักครั้ง ไม่มีเลยนะที่จะแบบว่าแสดงให้คนอื่น(เด็กเก่า)รู้ว่าคนนี้เป็นแฟนฉันแล้ว ฉันหวง อย่ามายุ่ง เห็นพอหึงทีไรก็หนี(แถมหนีตามชายอื่นไปด้วยนะ)ทุกครั้งเลย :m16:
อนุภาพเป็นคนอ่อนไหว แต่ใจแข็ง
อืม...ไม่เข้าใจว่ะ คนแบบนี้ :seng2ped:
เห็นด้วยนะครับว่า ถ้าเกิดอัสนัยเดินเข้ามาระหว่างนี้ อนุภาพ เลือกกอาวุธแน่นอนเลย ครับ อย่าลืมนะครับว่า แค่บดิณทร์เอามือมาเช็ดเลือดที่แผลในตลาด อนุภาพสติแตกถึงขนาดนั้น แล้วถ้าเกิดพ่อสารวัตรเขาเกิดลังเลให้เห็นอีกครั้ง คงจะเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อยแน่ ๆ เลยครับ ผมว่าขอให้มันยุ่งแค่นี้ก็พอแล้วนะ อย่าให้ยุ่งไปมากกว่าเลยครับ
ตอนนี้อนุภาพกำลังคิดว่ากำลังจะทำอะไรต่อไป ที่จะลบภาพเก่า ๆ ในอดีตได้ ก็ขอเวลาให้เค้าหน่อยนะครับ เคยได้ยินมาบ้างว่า (ไม่รู้ถูกหรือป่าวว่า) เราอาจใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่จะพบและรักคน คนนึงแต่อาจจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่จะลบภาพบางภาพให้จางและหายไปจากหัวใจนะครับ
คุณนุเป็นคนใจแข็ง รักใครก็รักจริง แต่ว่าความรักของคุณนุไม่ได้เป็นอย่างที่วาดฝันไว้ตั้งแต่ต้น บางครั้งคุณนุได้บอกว่า ตัวเองเข้มแข็งแล้ว แต่ความจริงแล้วอาจจะไม่ได้ดีไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ ก็เลยต้องอยู่ในสภาพอย่างนี้ .......
และอีกอย่างคุณนุเป็นคนเงียบ และให้การหลบนี้เป็นทางออกของปัญหาจึงทำให้ปัญหาไม่จบไม่สิ้นเสียที
พี่วุธ อย่าพึ่งเอาใครมาให้สารวัตรเราเลือกเลยนะ แค่นี้สารวัตรก็บอบช้ำมากพอแล้วและอย่าให้ต้องโลเลเลยครับ ส่วนคุณนุ ก็ให้เค้ามีความสุขบ้างเถอะครับ สงสารจังเลย
-
มาจิ้มก่อนนอน :t3:
ผมเห็นด้วยนะครับ อย่าให้มีตัวละครเพิ่มอีกเลย เอาเท่าที่มีอยู่นี่ก็เยอะพอแล้วนะคับ
ส่วนเรื่องพล๊อต ก็เอาตามที่เขียนมาแล้วนั่นล่ะครับ (แต่เป็นแบบดีๆ นะคร๊าบบบบ...ทั้งๆ ที่ใจก็อยากให้สารวัตรโดนยิงบาดเจ็บสาหัส
เพราะคุณนุก็จะได้รู้ใจตัวเองซะที)
วันนี้มาแบบเป็นงานเป็นการ เหอะๆ
ปล. อาทิตย์หน้าจะกลับไปงานแต่งเพื่อนที่บ้านเกิดที่ ตจว. อาจจะไม่ได้เข้ามาอ่าน & เมนท์ ซักพักนะคับ อย่าลืมคิดถึงเค้าบ้างน๊า ทุกๆคน :monkeysad:
-
เห้อ
เขาว่าตัวละครฉายแวว ภาพ คนแต่งได้นะ น้องนายเป็นคนไหนล่ะครับ
หวังว่าคงไม่ใช่อาวุธ :laugh: เพราะไม่ยังงั้นคงโดน :z6:
-
เลิกกับสารวัตรอธิคมเลยคะน้องนุ
เจ้สนับสนุน
เกลียดคนเจ้าชู้
ชิส์ !
เจ้สอง :laugh:
-
หง่ะ
ทำไมเจ๊สองมารีเช่นนั้น
ตอนนี้ไม่มีใครเขาเห็นใจยายนุแล้ว
คนอะไรน่าเบื่อมาก ในทางวรรณกรรมเขาเรียกตัวละครแบบนุว่า ตัวแบน
ไม่มีพัฒนาการใดๆ ทั้งสิ้น เป็นยังไงก็อยู่ยังงั้น คาดว่าคงจะเป้นยังงั้นจนจบเรื่อง
-
พี่นาย
รีมาเคลียร์ด่วนเลย
ชาวเล้าเริ่มแสดงความสามัคคีกันละ
ว่าแต่วันนี้ยังไม่มาอัพให้อ่านกันเลยน้า
-
ทางคนอ่าน เริ่ม มีการแบ่งพวกอย่างชัดเจน ห้า ห้า ห้า ห้า ฉะนั้น รีบมาลง ณ บัด นาว เรย นะ มิเช่นนั้น บ้านคนแต่ง จะ โดนปิดประท้วง :3125:
-
ส่วนเราขออยู่ข้างธงรบนะ :z2:
มารอดูสารวัตรโดนยิง
-
ไม่ต้องคิดมากนะครับ
เขียนไว้ยังไงก็เอามาลงเถอะ
ไม่ต้องหักมุมจากความคิดคนอ่านนักก็ได้ครับ
เดี๋ยวจะเละ เอ้ย วุ่นวายไปกันใหญ่
เคลียร์จบไม่ได้ ไม่รู้ด้วยนะ
-
มารออ่านต่อ :z10:
-
มารอแต่เช้าเหมือนกัน :serius2:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณนะครับสำหรับความเห็นทุกรี คำติชม คำขู่จะทำร้าย และกำลังใจ
แต่ เอ ดูๆ ไป คนอ่านก็ค่อนข้างซาดิสม์เหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณคุณ Thanagorn ที่เอากลอน "ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน" มาให้อ่านนะครับ
คนที่ ตกอยู่ในวังวนแห่งรักที่จักตัดใจเท่าไหร่ก็หาทำได้ไม่ เท่านั้นจะรู้ซึ้งดี
รักทำให้นักบวชกลายเป็นเสื้อร้าย
รักทำให้เสือร้ายกลายเป็นแมวเหมียว
รักทำให้ไข่เจียวกลายเป็นต้นยำ
รักทำให้ส้มตำกลายเป็นแกงจืด
จริงหรือเปล่า๊น๊า อยากรู้นัก :m28: :m17:
บทที่ 26 ครับ จะรักใครเกลียดใครก็เลือกเอาตามสบายนะครับ แต่ขอให้เอาผู้เขียนไว้ในหมวด "คนที่ผู้อ่านรัก" นะ
26
เวลาใกล้เที่ยง อนุภาพขับรถผ่านโรงพยาบาลของอำเภอสอง แล้วเลี้ยวซ้ายเข้าถนนที่ตรงไปยังที่ว่าการอำเภอเพื่อเลี้ยวขวาตรงไปยังสถานีตำรวจ ชายหนุ่มชะลอรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพเหลือบไปมอง รู้สึกแปลกใจที่เห็นธงรบโทรมา
...สงสัยอธิคมโทรไปปรับทุกข์กับธงรบ และเล่าเรื่องของเมื่อวานนี้หรือรวมถึงเรื่องของวันนี้ที่เขาจะไปคุยกับอธิคม ธงรบคงโทรมาช่วยเชียร์เพื่อน หว่านล้อมเขาให้กลับไปคืนดีกับอธิคม...
อนุภาพอมยิ้ม คิดในใจว่าอธิคมกับธงรบคงรักกันมาก มีอะไรช่วยกันตลอด แม้จะพากันหาเรื่องใส่ตัว แต่ก็กอดคอกันแก้ปัญหาจนสำเร็จทุกครั้งไป
...แล้วอาวุธล่ะ มีเรื่องกับอธิคมแบบนี้ ยังจะเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่อีกหรือเปล่า ธงรบจะพลอยโกรธอาวุธไปกับอธิคมด้วยหรือไม่...
ไม่ทันที่อนุภาพจะได้คิดอะไรต่อ เขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายของธงรบ เตรียมฟังเสียงร่าเริงที่ชอบพูดเล่นก่อนจะเข้าเรื่องเวลาที่โทรศัพท์มาหาเขา
"คุณนุ ผมอยู่แพร่แล้วนะ คุณนุฟังดีๆ นะ ผมไม่ได้พูดเล่น" เสียงธงรบราบเรียบ
"ผู้กองมีอะไรหรือครับ" อนุภาพถาม
"สารวัตรครับ ผมเลื่อนยศแล้ว" ธงรบแก้ยศให้ถูก
อนุภาพกำลังจะอ้าปากพูดแสดงความยินดี หากธงรบรีบพูดต่อว่า
"ผมโทรมาเรื่องอธิคมเพื่อนผม คุณนุคือว่า..."
"สารวัตรอธิคมให้สารวัตรธงรบโทรมาหรือหรือว่าตั้งใจโทรมาเอง" อนุภาพเปลี่ยนน้ำเสียงเข้มขึ้น ชักจะนึกฉุนเพื่อนที่แสนดีคนนี้
"เปล่า ผมไม่ได้อยากจะโทรมา โอ๊ะไม่ใช่ๆ จริงๆ ผมก็อยากจะโทรหาคุณนุอยู่หรอก แต่...เอ่อ...ไม่อยากจะโทรหาเรื่องนี้ คุณนุครับ ไอ้คม..."
อนุภาพเงียบ รอฟังว่าธงรบจะพูดอะไรต่อ ในใจก็คิดว่า อุตส่าห์ทำเสียงจริงจัง ธงรบจะเล่นอะไรอีก
"ไอ้คม...เอ่อ...คุณนุ ฟังให้จบก่อนนะ อย่าวางสายเด็ดขาด ผมพูดจริงๆ นะ ไม่ได้ล้อเล่น ไอ้คมถูกยิง"
...อธิคมถูกยิง!
...เสียงธงรบจริงจังมาก ไม่ได้ล้อเล่น แต่หากธงรบแกล้งพูด ก็ถือว่าทำได้แนบเนียนมาก...
"เมื่อคืนมันพาทีมเฉพาะกิจไปดักซุ่มการขนยาเสพติด นั่งซุ่มนอนซุ่มข้ามวันข้ามคืน พวกนั้นไหวตัวทัน เลยเกิดปะทะกัน สงสัยยิงกันโป้งป้าง คนร้ายตายสี่ศพ ตำรวจเจ็บไปสามนาย ไอ้คมก็โดนด้วย ท่าทางหนักพอควร เอ๊ย ไม่หนักเท่าไหร่ครับ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลสอง คุณนุ...คุณนุ...ทำไมเงียบไป" ธงรบส่งเสียงเรียก
อนุภาพนิ่ง...ตามองไปข้างหน้า เห็นไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ประสาทเขายังไม่สั่งการให้เคลื่อนรถออกตามสัญญาณไฟ หูแว่วๆ ได้ยินเสียงบีบแตร พร้อมๆ กับเสียงของธงรบยังดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์
...โรงพยาบาล ต้องไปโรงพยาบาล โรงพยาบาลอยู่ที่ไหน อธิคมอยู่ที่โรงพยาบาล อธิคมถูกยิง...
อนุภาพมือไม้สั่น ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป มือขยับมาเปลี่ยนเกียร์ ยกเท้าที่วางอยู่บนเบรกเพื่อออกรถ แต่รถก็ไม่ขยับ เสียงแตรรถคันที่จ่ออยู่ด้านหลังคันของเขาดังลั่น อนุภาพขยับเปลี่ยนเกียร์อีก คราวนี้รถเคลื่อนแต่ถอยหลัง แตรรถคันที่อยู่ข้างหลังยิ่งดังถี่มากกว่าเดิม อนุภาพรู้สึกตัว เหยียบเบรกอย่างแรงด้วยสัญชาตญาณ
ชายหนุ่มหายใจเข้าออกแรงๆ พยายามรวบรวมสติ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก อนุภาพอยากเอื้อมมือไปรับแต่ก็ทำไม่ได้ มือไม้เขาสั่นไปหมด เขากำลังพยายามขยับรถ เขารับโทรศัพท์ตอนนี้ไม่ได้
ในที่สุดเขาก็เคลื่อนรถออกจากที่ได้ทันก่อนที่ไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นไฟแดงอีกครั้ง อนุภาพขับรถตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆเหมือนไร้จุดหมายปลายทางทั้งที่ในใจบอกว่าต้องไปโรงพยาบาล ในที่สุด ชายหนุ่มจอดรถข้างทาง หายใจเข้าออกแรงๆ อีกครั้ง นิ่งอยู่ครู่ใหญ่จึงตั้งสติได้
...อธิคมถูกยิง อีกไม่กี่นาทีเขาก็จะไปพบอธิคมและคุยเรื่องความสัมพันธ์ที่ครบกำหนดสามเดือนซึ่งแม้จะย่นเวลาเข้ามา 9 วันแต่ก็ถือว่าครบสามเดือน...
สามเดือนที่ผ่านไป และวันนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว...
ไม่นานอนุภาพก็ถึงโรงพยาบาล ทันทีที่จอดรถ ชายหนุ่มวิ่งตรงเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน ถามหาสารวัตรอธิคม แต่พยาบาลบอกว่าย้ายไปที่ห้องผ่าตัดแล้ว และทันทีที่อนุภาพถึงหน้าห้องผ่าตัด เขาก็เห็นร่างของอาวุธยืนคุยกับหมอคนหนึ่ง
อาวุธหันมาเห็นอนุภาพ นายตำรวจก้มศรีษะให้หมอร่างใหญ่คนนั้นแล้วเดินเข้ามาหาเขา ใบหน้าของอาวุธเรียบนิ่ง ร้อยช้ำแดงๆ บนโหนกแก้มยังเห็นได้ชัด ปากเจ่อตอนนี้มีรอยช้ำเช่นกัน
"คุณนุ ไม่ต้องห่วง อธิคมอยู่ในห้องผ่าตัด หมอกำลังช่วยอยู่" อาวุธกล่าวเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม
"สารวัตร" อนุภาพพึมพำเสียงเบา ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากเรียกอธิคม
"ผมกำลังตามหมอทหารเพื่อนรุ่นพี่อีกคนของผมมาช่วย คุณนุไว้ใจได้ อธิคมจะต้องปลอดภัย นั่งลงก่อนนะครับ" อาวุธปลอบ "ผมจะไปคุยเรื่องหมอกับเรื่องห้องผู้ป่วยที่ตึกหน้าซักครู่ คุณนุคอยอยู่ตรงนี้ก่อนเดี๋ยวผมกลับมา"
อาวุธเดินจากไป ปล่อยให้อนุภาพยืนนิ่งอยู่คนเดียว ตามองประตูห้องผ่าตัด พยายามนึกถึงภาพที่กำลังเกิดขึ้นในนั้น
ไม่นาน อนุภาพได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นหินขัดของโถงทางเดินจึงหันไปมอง ธงรบเดินเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าราบเรียบ ตรงเข้ามาจับมืออนุภาพบีบให้กำลังใจ แล้วปลอบชายหนุ่มไม่ให้เป็นห่วง พูดคล้ายๆ กับที่อาวุธพูด
อนุภาพนั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกราวกับหมดแรงเหมือนวิ่งมาไกลเป็นสิบๆ ตาหันไปมองประตูห้องผ่าตัดเป็นระยะ สลับกับการมองผนังเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด
"คุณนุ อาวุธเขารู้จักคนเยอะ นี่ก็กำลังตามแพทย์ทหารอีกคนมาช่วย คนนี้เก่งมาก รับรองว่าไอ้คมไม่เป็นอะไร"
...ทำไมต้องปลอบเขามากขนาดนี้ แสดงว่าอธิคมอาการหนักเช่นนั้นหรือ...
อนุภาพถอนหายใจอย่างอึดอัด ตาเพ่งมองที่ประตูห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวาย
"แล้วย้ายได้หรือเปล่าครับผู้กอง โรงพยายาลเล็กๆ แบบนี้จะดีหรือ"
"อืม ถ้าหมอเก่งก็ไม่น่าเป็นห่วงครับ อีกอย่าง เขาคงไม่อยากเสี่ยงย้ายคนเจ็บ" ธงรบตอบ "คุณนุ ผมว่าไปนั่งที่ระเบียงข้างนอกดีกว่า อากาศจะได้ถ่ายเท หน้าซีดเหมือนจะเป็นลมแล้วนี่ เขาเพิ่งเข็นไอ้คมเข้าไปได้สิบกว่านาทีเอง คงอีกนานกว่าจะผ่าตัดเสร็จ"
"ผู้กอง สารวัตรจะเป็นอะไรหรือเปล่า"
ธงรบลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้อนุภาพ พูดกับชายหนุ่มเบาๆ "คุณนุ อธิคมไม่เป็นอะไรหรอก มันอยากอยู่กับคุณจะแย่ มันไม่ยอมไปไหนหรอก นี่ก็เร่งให้ผมมาแพร่ไวๆ มาช่วยให้ผมพูดกับคุณนุ และมาช่วยต่อยปากอาวุธ ผมนั่งเครื่องบินมาเลยนะ ไม่นึกว่ามันจะต้อนรับผมแบบนี้"
อนุภาพหันไปมองธงรบที่ทำหน้านิ่ง ใบหน้าของสารวัตรคนใหม่ดูแปลกไปยามทำหน้าเคร่งขรึม ดูไม่เหมือนธงรบ แต่ที่ยังเหมือนอยู่คือน้ำเสียงและลักษณะการพูด
"อ้อ อีกอย่าง ผมเลื่อนยศแล้ว ห้ามเรียกว่าผู้กองเด็ดขาดนะ ลำพังอาทิตย์เรียกคนเดียวผมก็เหลือจะทน"
"ครับสารวัตร"
"สับสนหน่อยนะคุณนุ มีสารวัตรในชีวิตสามคน เวลาเรียกก็หันไปมองหน้าหน่อยก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าเรียกคนไหน" ธงรบพูดเสร็จแล้วหันไปมองทางเดิน กางแขนออกโอบไหล่อนุภาพ
"คุณนุ เชื่อผม ไอ้คมไม่เป็นอะไรหรอก มันมีกำลังใจดีแบบนี้ คมมันต้องดีใจมาก คนที่รักมันมานั่งเฝ้าหน้าห้องแบบนี้ ไอ้คมสู้ตาย เอ๊ย ไม่ใช่ สู้สุดชีวิต"
อนุภาพหันไปมองธงรบ ทำหน้าเหมือนจะดุสารวัตรหนุ่มที่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานยังมาพูดเล่นอยู่ได้ แต่ก็อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเกือบจะขำ อาวุธช่างเหมือนกับสมบัติ เวลาเครียดๆ นั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้
...เหมือนอธิคม เวลาเครียดๆ เรื่องงาน แม้อธิคมกวนเขาให้ปวดประสาทเพิ่มอีกแต่ก็มีความรู้สึกขำๆ ปนอยู่ด้วย รู้สึกสบายใจ รู้สึกมีความสุข...
แบบนี้ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการ สบายใจและมีความสุข เหมือนครั้งตอนที่รักกับธนาภพ
--บ้าจริงๆ ทำไมเขายังนึกถึงธนาภพอยู่อีกเล่า
...อนุภาพ พอเสียที คืนที่ผ่านมาได้ตัดสินใจแล้ว...
--ตัดสินใจหรือ เขาควรจะได้คุยกับอธิคมวันนี้ตอนเที่ยงเพื่อตัดสินใจร่วมกัน แต่นี่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด กลับไม่เป็นไปตามที่วางแผนไว้
สมบัติบอกว่าให้เก็บคนเก่าไว้ในส่วนหนึ่งของความทรงจำ จริงอยู่ คนรักคนแรกของเราคงไม่จางหายไปจากใจ ทำยังไงก็คงไม่หายไปได้ แต่ที่ที่เขาอยู่ ไม่ควรจะมายุ่งกับที่ของคนปัจจุบัน ไม่ควรให้ใครเป็นเงาของกันและกัน
คืนที่ผ่านมา เขาตัดสินใจโทรศัพท์คุยกับสมบัติ แม้จะอยู่ไกลถึงออสเตรเลียและเวลาต่างกัน สมบัติก็นั่งคุยกับเขาจนดึกดื่น คำพูดของเพื่อนรุ่นพี่ยังดังก้อง
...นุ จะรอให้สิ่งที่เราต้องการหายไปก่อนหรือถึงจะเสียดายตามหลัง แล้วจะฉายหนังเรื่องเดิมอีกหรือไง นุกำลังจะเป็นธนาภพนะรู้ตัวไหม ต้องให้เสียไปก่อนแล้ววิ่งตามคว้า พอเวลาผ่านไปแล้วมองย้อนกลับมาอดีตก็เอาแต่เสียใจว่า ตอนนั้น น่าจะทำอย่างนั้น น่าจะทำอย่างนี้...
"คุณนุก็ต้องสู้ด้วยนะ" ธงรบกระซิบข้างหู ปลุกอนุภาพขึ้นจากภวังค์
อนุภาพมองหน้าธงรบนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ แล้วหลุบตาลงมองแขนกำยำของนายตำรวจหนุ่มที่โอบไหล่เขาเพื่อให้กำลังใจอยู่ ธงรบยิ้มแล้วดึงมือกลับ ลุกขึ้นบิดตัวแล้วพยักหน้าให้อนุภาพลุกตาม
"ไปเถอะคุณนุ ไปนั่งข้างนอกกัน นี่คงอีกหลายชั่วโมง ตอนนี้ผมขอรับผิดชอบดูแลคุณนุเอง จะทะนุถนอมเอาไว้รอเพื่อนรักของผม"
"ผู้กอง" อนุภาพเรียกธงรบเสียงเข้ม
"มาซิครับ ตามมาสิ" ธงรบยื่นมือมาทำท่าจะดึงแขนอนุภาพ หากอีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบแล้วรีบเดินหนีไป
"นี่ก็เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันนะ นี่รีบมาจนผมยังไม่ได้กินเบรดฟาสท์เลย หิวชิบ...เอ๊ย หิวจริงๆ ถึงคุณนุไม่ค่อยหิว แต่ก็ไปนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะ" ธงรบเดินตาม พูดไม่หยุด "กินคนเดียวมันไม่อร่อย"
อนุภาพมาหยุดยืนที่ระเบียงด้านหน้า กอดอก ตามองออกไปนอกอาคารสองชั้นของโรงพยาบาล นึกในใจว่าเขาคงไม่น่าจะมีเวลาคิดกังวลอะไรมากมายเพราะธงรบอยู่ใกล้ๆ ก็คงชวนคุยจนเหนื่อย แต่ถึงแม้ไม่คุยตอบ สารวัตรธงรบก็คุยคนเดียวให้เขาฟัง เหมือนๆ กับมีเครื่องเล่น mp3 เปิดทิ้งเอาไว้
"อาวุธมาโน่นแล้ว" ธงรบมาหยุดยืนข้างอนุภาพ มือล้วงกระเป๋า มองลงไปยังลานหน้าอาคาร
ทั้งสองรอจนอาวุธเดินขึ้นมาหา ธงรบจึงพูดกับเพื่อนว่า "อ้าว หน้าไปโดนอะไรมาวุธ เจ็บไหมเนี่ย"
"เจ็บ" อาวุธตอบสั้นๆ แล้วหันไปพูดกับอนุภาพ "แพทย์ทหารรุ่นพี่ผมมาถึงแล้วครับคุณนุ กำลังเข้าไปช่วยผ่าตัด"
"อีกกี่นาทีเสร็จ" ธงรบถาม
"ไม่น่าจะเกิน..." อาวุธชะงัก มองหน้าของอนุภาพที่มองเขาอยู่อย่างรอฟังคำตอบ "เอ่อ...ก็คงอาจจะ...ซักสองชั่วโมงนิดๆ"
"ฮื่อ ก็พอทน" ธงรบพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ
...สี่ชั่วโมงเกือบถึงห้าเชียวหรือวะ...
ธงรบบ่นในใจ เพราะเขารู้ว่าอาวุธไม่ได้ให้คำตอบที่แท้จริง เขารู้จักอาวุธดี เวลาทำอะไรเพื่อนเขาคนนี้ไม่ใช่คนลังเล อาวุธตัดสินใจเด็ดขาด และหากอาวุธถูกถามและเริ่มคำตอบด้วยคำพูดอะไรแบบนี้ต้องคูณสองเข้าไป อาวุธแทบไม่เคยพูดว่า "เอ่อ...ก็คง...บางที" หรือ "อาจจะ" เพราะเมื่อใดที่พูด ก็หมายความว่าไม่มั่นใจและเผื่อเวลาไว้สองเท่า
คราวนี้อาวุธไม่มั่นใจ พอๆ กับที่อาวุธสับสันเรื่องของตัวเองกับอนุภาพ อะไรแบบนี้ นานทีปีหนจะเกิดขึ้นสักครั้ง อย่างน้อยก็ตั้งแต่กลับจากต่างประเทศและแฟนเสียชีวิต
...เฮ้อ พ่อคนเก่ง คราวนี้จะแก้ปัญหายังไง...หัวใจคนนี่ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้ อะไรที่ไม่เคยเป็นก็มาเป็นไปได้ เขาก็คนหนึ่งล่ะ เจอเข้ากับตัวถึงได้รู้...
อาวุธบอกว่าจะไปคุยกับแพทย์เรื่องห้องพักคนป่วยอีกครั้ง แล้วต้องไปสถานีตำรวจเพื่อสอบถามเรื่องคดีแล้วแวะไปทำธุระอะไรบางอย่าง
"คุณนุอยู่กับธงรบนะครับ"
"เออน่า ไม่ต้องห่วง จะไปไหนก็ไปเถอะ คุณนุตัวแค่นี้ ข้าดูแลได้" ธงรบไล่
"พูดให้กำลังใจคุณนุนะธงรบ" อาวุธสั่งแล้วแยกตัวไป
"แหม ยังกะผมพูดดีไม่เป็น" ธงรบบ่นตามหลัง ในใจคิดว่า นี่อาวุธคงปรามไม่ให้เขาพูดเรื่องรักสามเส้างั้นสิ ขนาดนี้แล้ว ยังไม่วายทำตัวเป็นผู้กำกับ
"อาวุธเขาเก่งครับ ขนาดไม่ใช่ตำรวจเจ้าของท้องที่ยังยุ่งกับตำรวจที่นี่ได้ คนเก่งของ DSI ก็แบบนี้ล่ะ เก่งไปซะทุกอย่าง" ธงรบพูดยิ้มๆ มองตามหลังร่างสูงที่เดินตรงไปที่รถ "แต่ไอ้คมก็เก่งนะครับคุณนุ รายนั้นเก่งเรื่องจับผู้ร้าย ถ้านับหัว ไอ้คมชนะขาด"
"แล้วสารวัตรธงรบเก่งกว่าหรือเปล่าครับ ผมนึกว่าสารวัตรธงรบจะชนะสารวัตรอธิคม" อนุภาพอดถามประชดไม่ได้
...เอ๊ะ คุณนุ หมายความว่ายังไงเนี่ย...
"ถ้าเรื่องจับผู้ร้ายไม่สู้มันหรอก แต่เรื่องดื่มเหล้า ไม่มีใครล้มผมได้อยู่แล้ว"
ธงรบชวนอนุภาพคุยจนเวลาผ่านไปนานพอสมควร ในที่สุดธงรบก็วกเข้ามาเรื่องทานอาหารอีกครั้ง และเซ้าซี้ให้อนุภาพไปนั่งเป็นเพื่อนทานอาหารให้ได้ ชายหนุ่มจึงยอมเดินตามสารวัตรคนใหม่ไปที่ร้านอาหารหน้าโรงพยาบาล
อนุภาพนั่งรออย่างกระวนกระวาย ตามองไปที่โรงพยาบาลอยู่เรื่อยๆ จนธงรบต้องพูดให้เขาหายกังวล ส่วนอนุภาพก็บ่นว่าทำไมอธิคมถึงพลาดถึงขนาดนี้
"ตอนที่ขับรถไล่จับคนร้ายที่แยกเกษตรฯ สารวัตรวิ่งลงไปจับคนร้ายโดยที่ไม่ใส่เสื้อกันกระสุนด้วยซ้ำ บ้าระห่ำจริงๆ ไม่คิดว่าจะโดนยิงสวนมาหรือยังไงก็ไม่รู้"
"ไอ้คมมันเป็นยังงั้นล่ะครับ มีแฟนตำรวจก็ต้องเผี่อใจไว้หน่อย มากกว่าคนทั่วๆ ไป เรามันคนพันธ์พิเศษ" ธงรบเสริม
"ไม่คิดหรือยังไงว่าคนอื่นเขาก็ห่วง" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุห่วงมันด้วยหรือ" ธงรบโพล่งออกมา
อนุภาพอึ้ง คำพูดของธงรบกระทบใจเขาอย่างมาก
...ห่วงสิ เขาห่วงอธิคมเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อคืนที่อธิคมเดินคอตกกลับไปที่รถแล้วขับออกไปทั้งที่ยังมึนๆ เพราะฤทธิ์เหล้าและอารมณ์เสียใจ เขากลัวว่าอธิคมจะประสบอุบัติเหต หรือตามไปมีเรื่องกับอาวุธ แต่เขาไม่นึกว่าอธิคมจะออกไปจับโจรผู้ร้าย ทำงานเคร่งเครียดทั้งคืน สภาพแบบนั้นจะไปเสี่ยงได้ยังไง ไหนจะผู้ใต้บังคับบัญชาที่เขาต้องสั่งการ ที่สำคัญ หากเกิดมีตัวประกันล่ะ
"คุณนุ ผมรู้ว่ามันลำบากใจ แต่ถามใจตัวเองนะครับ ไอ้ผมจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ พูดไปก็เหมือนด่าตัวเองเพราะผมก็ไม่ใช่คนมีเชื่อเสียงดีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ นี่เท่าใดนัก แต่ผมก็พูดง่ายๆ แบบของผมล่ะว่า เพราะรัก เราก็ต้องเปลี่ยน แม้มันจะยากก็ต้องพยายาม"
พูดจบ ธงรบก็กัดริมฝีปากของตัวเองเพราะเกิดไม่แน่ใจว่าตัวเองพูด "เข้าหู" หรือเปล่า ด้วยรู้ตัวอยู่ว่าเป็นคนปากไม่ดีเท่าไรนัก
อนุภาพนิ่งไปจนธงรบรู้สึกอึดอัด เขาไม่เคยเห็นอนุภาพนั่งนิ่งเงียบเป็นหุ่นยนต์แบบนี้ เคยได้ยินอธิคมพูดถึงอนุภาพบ้างว่าแฟนเพื่อนเขาชอบเข้าโหมดนิ่งเงียบอยู่สองกรณีคือเวลาโกรธ กับเวลากังวลใจ ธงรบภาวนาว่าที่อนุภาพนิ่งอยู่ตอนนี้ขอให้เป็นกรณีที่สองเถอะ
"คุณนุ ผมขอกินจานที่สามนะ"
อนุภาพยังนั่งเงียบ ตามองไปที่ป้ายชื่อโรงพยาบาล ธงรบทนไม่ไหว สะกิดจนชายหนุ่มรู้สึกตัว และทันทีที่รู้สึกตัว อนุภาพควักกระเป๋าธนบัตรออกมาเพื่อจ่ายเงิน
"ยังไม่อิ่มครับ ขอกินอีกจานนะ" ธงรบยิ้มกว้าง อนุญาตทานอาหารจานที่สามต่อเหมือนอธิคม "คือว่าผมเดินทางมาไกล หิวมากๆ"
...ถึงไม่เดินทางมาไกลก็หิวมากทุกที...อนุภาพนึกว่าธงรบในใจ แล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดว่า "ผ่าตัดนี่ต้องใช้เวลาสองชั่วโมงเลยหรือครับสารวัตร"
"โธ่คุณนุ ผ่าคนนะครับ ไม่ใช่ผ่ากบ" ธงรบตอบ...ตอบแบบที่อาทิตย์ต้องขมวดคิ้วแล้วบ่นว่า พูดน่าตบปาก
"สารวัตร" อนุภาพหน้ามุ่ย เวลาอนุภาพฉุนธงรบ อย่างมากก็เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมพูดไม่ทันคิด" ธงรบทำหน้าเสียใจ "แต่คุณชายอาวุธเขาบอกอย่างนั้นก็ต้องเชื่อเขาครับ คุณนุอย่ากังวลไปเลย สองชั่วโมงที่รอนี่ ผมไม่ปล่อยให้เหงาหรอก"
...คงเหงาได้หรอก อยู่กับธงรบ อยู่กับอธิคม เคยเหงาได้ที่ไหน มีแต่จะหาอะไรมาอุดหู...
--อธิคม เขาคิดถึงอธิคมเหลือเกิน อยู่ใกล้แค่นี้ เพียงประตูห้องผ่าตัดกั้น เพียงแค่เอื้อม แต่เขาก็คว้าตัวอธิคมไม่ได้
ภาพทุกอย่างชัดขึ้น อะไรหลายอย่างชัดขึ้น ความคิดของอนุภาพชัดเจนขึ้น อธิคมก็คงรู้สึกเช่นนี้เมื่อย้ายมาที่แพร่
...อยู่ใกล้ แต่กอดไม่ได้
...อยู่ใกล้ แต่คว้าไม่ได้
...จะคว้า หรือจะปล่อยให้หลุดลอย คนสองคนเท่านั้นที่จะตัดสินใจด้วยกัน
...เที่ยงวันนี้คือเวลาที่เขาควรจะได้มานั่งคุยกับอธิคมเรื่องความสัมพันธ์ นี่ก็ใกล้เที่ยง คำตอบที่จะเกิดขึ้นหากเขาได้นั่งคุยกับอธิคมจริงๆ จะเป็นเช่นไร เมื่อเทียบกับตอนนี้ที่อธิคมเกิดถูกยิงและนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด
...ใครต้องกลายมาเป็นคนเฝ้ารอคำตอบ...อธิคมหรือเขา?...
เดี๋ยวต่อนะ ระบบไม่ให้โพสต่อครั้งยาวเกินไป :really2:
-
ต่อ...
อาวุธย้อนกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งพร้อมจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วธงรบจึงให้กลับไปนอนพักผ่อนเอาแรง เผื่อมีอะไรฉุกเฉินตอนกลางคืนเกิดขึ้น...
...เผื่อจำเป็น...ธงรบพูดแล้วหันมาให้กำลังใจอนุภาพว่าเป็นเรื่องปกติ เมื่อมีใครบาดเจ็บผ่าตัด ทุกคนไม่ควรจะมารุมนั่งเฝ้ารอในขณะที่ทำอะไรไม่ได้ เวลานี้เป็นเวลาของแพทย์ คนไม่ป่วยต้องพักผ่อนเอาแรง แทนที่จะนั่งรอกันเช่นนี้ เพราะหากผ่าตัดเสร็จออกมาอยู่ห้องพักคนไข้ คนดีต้องดูแลคนป่วยจนแทบจะหมดแรงเพราะต้องผลัดกันเฝ้าไข้
แต่อนุภาพดื้อดึง ไม่ยอมกลับไปนอนพักผ่อน
...เขาจะนอนหลับได้อย่างไร อธิคมยังไม่ได้สติ สิ่งเดียวที่เขาอยากจะทำคือยืนมองอยู่เช่นนี้...
เวลาผ่านไปเกินสองชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดก็ยังไม่เปิด อนุภาพยังนั่งอยู่ใกล้ห้องผ่าตัด มองเข้าไปยังทางเดินที่นำไปสู่ห้องผ่าตัด สลับกับการมองนาฬิกาบนผนัง ครั้นรู้สึกเหนื่อยก็ลุกเดินไปเดินมาที่ระเบียง ธงรบขอให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเพราะต้องไปรับอาทิตย์ที่สนามบิน อนุภาพจึงมีโอกาสอยู่คนเดียวเงียบๆ
เวลาผ่านไปเกือบห้าชั่วโมง การผ่าตัดอันยาวนานก็ยังไม่จบสิ้น ประตูห้องผ่าตัดยังปิดสนิท พระอาทิตย์กำลังใกล้จะตกดิน ทอแสงสีทองทาบทับทั่วทุกที่ที่แสงนั้นลอดไปถึง ดังจะอำลาทุกสรรพสิ่งว่าขอพักผ่อน หลังจากทำหน้าที่ให้ความอบอุ่นมาแล้วทั้งวัน
เมื่อตะวันลับฟ้า ความเย็นก็มาเยือน หัวใจที่หนาวเหน็บของคนที่กำลังเศร้าสร้อย ยิ่งสั่นสะท้านมากกว่าเดิม...
หน้าห้องผ่าตัดมีเก้าอี้พลาสติกเก่าๆ ตั้งอยู่สี่ตัว ทางเดินกว้างๆ นั้นช่างว่างเปล่า หน้าต่างที่เปิดค้างทิ้งไว้ตรงสุดทางเดินปล่อยให้ลมหนาวพัดเข้ามา ราวกับจะซ้ำเติมร่างกายที่เย็นยะเยียบของอนุภาพ ชายหนุ่มแปลกใจที่วันนี้อากาศหนาวเย็นลงกระทันหันและลมแรง
อนุภาพนั่งเงียบ ลืมเวลาไปชั่วขณะ จนรู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือแข็งแรงที่วางทาบบนใหล่
“คุณนุ ไปทานข้าวก่อนดีกว่านะครับ” ธงรบนั่งลงข้างๆ พูดเสียงเบา
“ผมยังไม่หิว” อนุภาพหันไปมอง นัยย์ตาหมองเศร้า
“ไม่หิวก็ต้องกินครับ นี่ห้าโมงกว่าแล้ว ยังต้องอยู่อีกนาน”
อนุภาพส่ายหน้า เขาไม่รู้สึกหิว ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
“สารวัตรจะเป็นอะไรมากไหมครับ” อนุภาพพร่ำถามคำถามเดิมๆ
“คงไม่หรอกครับ เมื่อกี้ผมคุยกับลูกน้องมัน เขาบอกว่าตอนที่เข็นเข้ามาที่ห้องฉุกเฉินมันยังยกมือชูสองนิ้วอยู่เลย” ธงรบยิ้ม
“แล้วทำไมผ่าตัดใช้เวลานานเหลือเกิน”
“กระสุนคงฝังใน ต้องใช้เวลาหน่อย คุณนุไม่ต้องห่วง โรงพยาบาลเล็กจริงแต่มีแพทย์ทหารเก่งมากอยู่ด้วย อาวุธเขาตามให้มาช่วย” ธงรบจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง
“สารวัตรอธิคมไม่น่าเสี่ยงขนาดนั้น ในที่สุด สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น” น้ำตาอนุภาพเริ่มเอ่อ
“คุณนุครับ เป็นตำรวจก็เสี่ยงยังงี้ตลอดเวลา ยิ่งเป็นมือปราบอยู่ต่างจังหวัดด้วยแล้ว...”
“ถ้าสารวัตรยังอยู่ที่กรุงเทพฯ เหมือนเดิมคงไม่เป็นอย่างนี้ ถ้าทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน อะไรร้ายๆ ก็คงไม่เกิดขึ้น” อนุภาพเสียงสั่น
“คุณนุ เรากำหนดมันไม่ได้หรอก ถึงอยู่ในกรุงเทพฯ ก็ใช่ว่าจะไม่มีการยิงกัน ทำใจดีๆ ไว้ก่อน รอให้ผ่าตัดเสร็จแล้วค่อยสอบถามหมอ ตอนนี้ผมอยากให้คุณนุพักบ้าง นั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว”
“แล้วเราจะย้ายตัวสารวัตรเข้ากรุงเทพฯ ได้เมื่อไหร่ครับ” อนุภาพสับสน
“ต้องรอให้ผ่าตัดเสร็จก่อน ดูว่าหนักแค่ไหน ให้หมอเขาตัดสินใจ ถ้าจำเป็นต้องย้ายก็ไม่ต้องห่วง อาวุธรู้จักคนเยอะ เขาเอา ฮ. บินเข้าไปส่งยังได้ แต่ตอนนี้ต้องรออย่างเดียว นะคุณนุ ไปทานข้าวก่อนนะ ถึงจะกินข้าวกลางวันไปเยอะ ผมไปทานเป็นเพื่อนอีกรอบนึงก็ได้ ผมกินจุ...” ธงรบหัวเราะเบาๆ พยายามทำให้อนุภาพรู้สึกผ่อนคลาย
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ แล้วหันกลับไปมองประตูห้องผ่าตัดอีกครั้ง
“คุณนุ อาทิตย์ก็มาถึงแล้ว ยังอยู่ข้างนอกตรงหน้าตึก ไปคุยกับอาทิตย์หน่อยสิครับ เดี๋ยวผมจะนั่งเฝ้าตรงนี้ให้”
ธงรบยิ้มให้บางๆ ส่งกำลังใจผ่านมาทางสายตาคู่นั้นที่เคยกรุ้มกริ่มอยู่เป็นนิจ หากคราวนี้ดูมั่นคง จริงจัง พร้อมจะเป็นที่พึ่งได้เสมอ พันตำรวจตรีคนใหม่พยักหน้าให้อนุภาพ สื่อความหมายว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขาจะนั่งคอยหมอเพื่อฟังผลการผ่าตัดอยู่ตรงนี้
อนุภาพเดินไปตามทางเดินมุ่งสู่ด้านหน้าของตัวตึก บรรยากาศเงียบเชียบยิ่งทำให้รู้สึกเงียบเหงามากขึ้น ลมหนาวพัดเข้าเป็นระยะ ชายหนุ่มกระชับเสื้อกันหนาว แล้วกอดอกแน่น เมื่อเดินพ้นออกมายังด้านนอกอาคาร เห็นอาทิตย์กำลังก้มค้นหาของอยู่ท้ายรถฮอนด้าซีอาร์วีสีบรอนซ์ มองจากด้านหลังชายหนุ่มรุ่นน้องดูตัวใหญ่ขึ้น ผมที่เคยเป็นทรงรากไทรปล่อยยาวละต้นคอตอนนี้ตัดสั้น อาทิตย์สวมเสื้อไหมพรมสีดำทับเสื้อเชิ้ทสีขาว กางเกงยีนส์ซีดพอดีตัว
ชายหนุ่มหันขวับมาเมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้ อาทิตย์ดูคล้ำขึ้นกว่าเดิม แต่ปากเรียวยังแดงระเรื่อเช่นเคย นัยย์ตาเรียวเล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความดีใจที่เห็นอนุภาพ ก่อนจะยิ้มกว้างตาหยีตามแบบฉบับ
“พี่นุ ผมมาเยี่ยมแล้ว ซื้อของฝากมาเยอะแยะ”
“อาทิตย์ดูอ้วนขึ้นนะ” อนุภาพยิ้มบางๆ
“โธ่ พี่นุ อย่าทักกันแบบนี้สิ นี่ผมก็กำลังจำกัดอาหารอยู่นะ พักนี้ทำงานหนัก เลยทานเยอะ ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สารวัตรธงรบก็อ้วนขึ้นเหมือนกัน พี่สังเกตหรือเปล่า ใครก็อ้วนขึ้น มีแต่พี่นุนี่ล่ะที่ตัวเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยน”
“พี่ดูแลตัวเองดีนี่ ไม่อยากเป็นอาเสี่ยก่อนวัย”
อาทิตย์หัวเราะจนแทบมองไม่เห็นลูกตา “ผมก็กำลังจะเป็นอาเสี่ยแล้วล่ะ จะได้เลิกเป็นอาตี๋ซะที”
ลมหนาวพัดมาอีกระลอก จนผมของอนุภาพปลิวมาปิดหน้าผาก อาทิตย์มองอย่างหลงไหล เขาอยากจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมนั้นออกไปให้พ้นหน้า อยากเห็นหน้าอนุภาพชัดๆ แต่เขารู้ดีว่าขณะนี้สถานภาพระหว่างเขากับอนุภาพไม่เหมือนเดิม แต่ละคนได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วในทางของตน หมดโอกาสที่จะถอยหลังกลับมาเพื่อสิ่งใดๆ ที่เคยวาดหวังเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาเองกับสารวัตรธงรบมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ ใจหนึ่งเขาก็รักนายตำรวจ ใจหนึ่งก็ยังโหยหาอนุภาพไม่เคยจบสิ้น บทบาทของเขากับธงรบนั้นเปลี่ยนไปมา แต่บทบาทของเขาที่พึงปรารถนาจะเกี่ยวพันกับอนุภาพนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขารู้ว่าพันตำรวจตรีธงรบอาจจะรู้สึกถึงความจริงข้อนี้ได้ ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกัน เขาสังเกตเห็นธงรบดูหงอยเหงาบ้างเป็นบางครั้ง เหมือนตกอยู่ในห้วงคิดคำนึงของตน ความคิดคำนึงที่เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก และที่สำคัญ เขาเองก็ไม่อยากจะก้าวล่วงเข้าไปรับรู้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะวางตัวไม่ถูก สภาพที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ทำให้เขาวุ่นวายใจมากพออยู่แล้ว
“พี่นุครับ ผมไม่อยากพูดว่าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะผมอยากให้พี่นุยังรู้สึกดีอยู่ว่า ผู้กองคงไม่เป็นอะไร เอ่อ ผมหมายถึงสารวัตรอธิคม” อาทิตย์เอ่ยชื่อของอธิคมอย่างยากเย็น...ผู้ชายที่แย่งอนุภาพจากเขาไป
“พี่ก็หวังว่าอย่างนั้น พี่ขอบใจอาทิตย์ที่มาเยี่ยมและให้กำลังใจ อย่างน้อยก็รู้สึกดีว่าอาทิตย์ยังไม่ลืมพี่และเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“พี่นุ ผมจะลืมพี่ได้ยังไง ไม่มีวันหรอกที่ผมจะลืมพี่ได้ พี่ก็รู้” เสียงอาทิตย์เว้าวอน
“เวลาผ่านไปนานก็จริง แต่ความรู้สึกของผมต่อพี่นุไม่เคยเปลี่ยน” อาทิตย์มองตาอนุภาพนิ่ง ไม่ก้มหน้าหลบตาดังที่เคยทำ
“อาทิตย์ ขอบใจที่คิดกับพี่อย่างนั้น พี่ดีใจที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แต่พี่ก็อยากเห็นอาทิตย์มีความสุขกับผู้กองธงรบ...อ้อไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าสารวัตรแล้ว”
“เรียกลำบากจะแย่ ผมยังเรียกผู้กองเหมือนเดิม ไม่ชอบก็ช่าง” อาทิตย์หัวเราะเบาๆ ก่อนทำหน้าจริงจัง “พี่นุอย่าห้ามผมเลย ขอให้ผมเก็บความรักของผมที่มีต่อพี่ใว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจผมเถอะ จะให้ล้างมันออกไป ผมทำไม่ได้ ส่วนผมกับผู้กองธงรบ มันก็เป็นความสัมพันธ์อีกแบบนึง จะเรียกว่ารักก็เรียกได้ จะเรียกว่าอย่างอื่นก็เรียกได้เหมือนกัน บางทีผมก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ชอบกล ผู้กองเองเขาก็คงรู้สึกไม่ค่อยต่างกันหรอก”
“อาทิตย์พี่ว่าเราเข้าไปข้างในเถอะ ชักจะทนลมหนาวไม่ไหวแล้ว” อนุภาพตัดบท หากจะยืนคุยกับอาทิตย์ก็คงใช้เวลาอีกนาน ชายหนุ่มยอมรับว่าการได้คุยกับอาทิตย์ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น แต่เรื่องที่กำลังเริ่มคุยกันก็อาจทำให้เกิดความเครียดเพิ่มขึ้น เวลานี้ เขาไม่อยากพูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกลึกๆ
“ครับ แต่เดี๋ยวขอผมหาการ์ดที่คุณอัสนัยฝากมาก่อนนะ” อาทิตย์พูดขึ้น แต่พลันชะงัก
“อัสนัย” อนุภาพพึมพำ
“พี่นุครับ ผมขอโทษ ผมไม่แน่ใจว่าพี่จะรู้สึกยังไง แต่คุณอัสนัยเขาฝากมา ผมก็เห็นว่าพี่นุคง...”
อนุภาพยิ้มบางๆ สื่อสารให้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรในด้านไม่ดีต่ออัสนัย
“พี่รู้มาว่าคุณอัสนัยกับคุณตฤณเขาชอบๆ กันอยู่”
“คงงั้นมั๊งครับ” อาทิตย์ค้นหาของกุกกัก “เอ อยู่ไหนนะ ผมวางไว้ตรงนี้ อาจจะตกลงไปในซอกข้างๆ แถวนี้”
“อาทิตย์เช่ารถนี่มากี่สัปดาห์แล้ว รกเหมือกันนะ” อนุภาพเย้าเล่น
“ผมไม่ได้ทำรก ผู้กองทำรก เพิ่งเช่ามาไม่ถึงสองชั่วโมงสิบห้านาที ผู้กองธงรบมีความสามารถพิเศษทำให้รกได้เหมือนเป็นรถ...อ้อนี่ไง” อาทิตย์หันกลับมา ชูซองสีน้ำตาลอ่อนให้ดู อนุภาพยื่มมือไปรับ อาทิตย์ปิดท้ายรถแล้วพูดว่า “สงสารคุณตฤณ ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน เพราะคุณอัสนัยร้ายไม่ใช่เล่น”
“พี่ว่าคุณตฤณคงจัดการได้ อย่าลืมนะว่าคุณตฤณก็ใช่ย่อยเหมือนกัน”
“คู่นั้นสมน้ำสมเนื้อกัน” อาทิตย์หัวเราะเสียงใส “ผมว่าดีเสียอีก ชีวิตคุณตฤณจะได้มีสีสัน มีรสชาติเปรี้ยวหวานมันเค็ม” อาทิตย์รู้ดีว่า ตั้งแต่อนุภาพลาออกจากบริษัทและจากกรุงเทพฯ มาอยู่ต่างจังหวัด ตฤณเงียบขรึมลงไปมาก
“พี่นุคุยกับพี่บั้ดกับพี่พจน์แล้วใช่ไหมครับ เขารู้ข่าวแล้ว พอกลับจากออสเตรเลียก็จะรีบมาเยี่ยม”
อนุภาพพยักหน้า “พจน์กำลังท้อง อาจไม่สะดวก พี่ไม่อยากให้พจน์มา สามีเขาคงไม่อยากให้ภรรยามาต่างจังหวัดไกลๆ แบบนี้”
“ท้องยังงั้นยังซ่าส์ได้ครับ ไม่ต้องห่วง ถ้าพี่พจน์จะมาซะอย่าง สามีในโอวาทเขาไม่กล้าหือหรอก อีกอย่าง ที่นี่ก็ไม่ได้ทุรกันดารอะไร สนามบินก็ไม่ได้ไกลมาก” อาทิตย์นึกถึงหน้ารชานนท์เพื่อนของเขาที่กลายมาเป็นสามีของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่
“พี่ไม่อยากให้ใครลำบากมากเกินไป พี่บั้ดก็ยุ่งๆ อยู่กับตั้ม ไหนจะเรื่องการแสดง เรื่องถ่ายแบบ เรื่องโชว์ตัว เอาไว้ให้ว่างๆ ก่อนค่อยมาเยี่ยมก็ได้”
“พี่นุ ห้ามไม่ได้หรอกครับ ทุกคนรักพี่นุกันทั้งนั้น พอเกิดเรื่องขึ้น ทุกคนก็อยากมาให้กำลังใจ อธิปก็บอกว่าจะมา แต่เขายังเคลียร์เรื่องแบ้งค์ไม่เสร็จ” อาทิตย์ชะงัก ยั้งคำพูดไว้ทัน กลัวพูดจะสะกิดใจของอนุภาพ...แบ้งค์...ต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้เกิดผลต่อเนื่องตามมาหลายอย่าง อาทิตย์แอบถอนใจ บอกตัวเองว่าเมื่อครู่ อนุภาพอาจเข้าใจว่า อธิปกำลังเคลียร์เรื่องแบ้งค์ ที่หมายถึงธนาคาร ไม่ใช่แบ้งค์นักร้องหนุ่มที่มีข่าวฉาว...
“แปลกนะอาทิตย์ ใครๆ ก็มีคู่กันหมดแล้ว แต่ละคนก็แยกกันไปมีชีวิตของตัวเอง เราไม่ได้ทำงานเป็นทีมเดียวกันอีกแล้ว คิดไปพี่ก็ใจหาย”
“ผมก็คิดเหมือนกันครับ ในที่สุด ก็ไม่มีใครอยู่เดียวดาย”
ทั้งสองก้าวขึ้นบันไดโรงพยาบาล กำลังจะเดินเข้าประตูอาคาร อาทิตย์หยุดชะงัก หันมามองหน้าอนุภาพ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เหมือนคู่ของพี่นุกับผู้กองอธิคม...”
“อาทิตย์...” อนุภาพเสียงแผ่ว
“พี่นุ ผมอยากให้พี่มีความสุข ผมรู้ว่าพี่รักผู้กองมาก ผู้กองก็รักพี่มากเหมือนกัน พี่ให้อภัยผู้กองเสียเถอะนะครับ คนรักกันน่าจะได้อยู่ด้วยกัน ดูแลซึ่งกันและกัน ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข ผมขอร้องพี่นะครับ”
“อาทิตย์...” อนุภาพไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี อาทิตย์กำลังยืนขอร้องให้เขาคืนดีกับอธิคม ผู้ชายที่เขาเคยโวยวายว่าแย่งคนที่เขารัก
คำขอร้องจากอาทิตย์...คนที่พูดอยู่เสมอว่าเขาไม่เคยหยุดรักอนุภาพเลย แม้เมื่อครู่ที่ผ่านมาก็เพิ่งบอกว่าเขาจะเก็บความรักที่มีต่ออนุภาพไว้ในส่วนหนึ่งของหัวใจ
...อภัยอธิคมหรือ อธิคมทำผิดอะไรถึงต้องให้อภัย เขาไม่เคยเกลียดอธิคมเลย ไม่เคยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่เกิดขึ้น เขาเพียงแต่เสียใจ เสียใจที่อะไรๆ ไม่เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น และเขาเหนื่อยล้าที่จะต้องสู้รบปรบมือกับสถานการณ์ต่างๆ ที่เฝ้าสั่นคลอนความเชื่อมั่นในตัวของนายตำรวจ...
แต่ที่สำคัญ...เสียใจที่ตัวเองอ่อนแอและตัดสินใจผิดพลาด...
โชคชะตาต่างหากที่ทำให้เรื่องสารพัดเหล่านี้บังเกิดขึ้น...สิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุม อะไรต่างๆ ที่มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างเขากำหนดกฏเกณฑ์มันไม่ได้ อะไรที่ควรจะเป็นไปตามที่ควรจะเป็นแต่กลับไม่เป็นไปตามนั้น...
...ทำไม...
******************** 26********************
อ๊ะ ขอเพิ่มหน่อย
รักทำให้แรดกลายเป็นลา
รักทำให้ม้ากลายเป็นเต่า :z1: อิ อิ พักนี้เปรียบเทียบเยอะหน่อยนะ กำลังติดเชื้อมาจากวิดยานิพน (ช่วยหน่อยคร้าบบ ใครแม่นทฤษฎีวิเคราะห์อรรถลักษณ์ กับทฤษฎีวัจนปฏิบัติศาสตร์ มีบ้างป่าว?)
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
พูดอะไรไม่ออก
เบื่อคุณนุมากมาย
ผู้กองเอ๊ยสารวัตรอธิคม ไม่ต้องรีบฟื้นก็ได้นะ
สลบไปซัก 3 วัน 7 วัน ก็ดี
กินไม่ได้นอนไม่หลับมา 3 เดือน แค่ 3 วัน 7 วันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
ให้คุณนุมันรอไปยังงั้นแหละ
ให้มันรอซะบ้าง
รอได้ก็รอ
รอไม่ได้ก็ไปเอานู่น อาวุธนู่น
หมันไส้เจรงๆ
คนอื่นเค้าต้องเจ็บปวดทรมานก็เพราะความคิดมากบ้าๆบอๆของตัวเองแท้ๆ
:seng2ped:
เอาต่ออีกนะคับ รออยู่ตลอดแหละ
-
สงสารจัง มีแต่คนเกลียดคุณนุ
เปลี่ยนให้ไปคู่กะอาวุธเถอะ เข้าใจคุณนุดีที่สุด o13
เอาหนุ่มแบงค์มาคู่สารวัตรอธิคมแทน คนเกลียดคุณนุจะได้แฮปปี้
เป็นคู่รักแบบแสดงออก เปิดเผยซึ่งกันและกัน เหมาะสมดี o18
-
พี่นาย
รีบมาต่อเลยนะคับ
เอาให้ถึงตอนสรวัตรอธิคมฟื้นเลยยิ่งดี
ไม่อยากอ่านบทเศร้าๆแล้ว
แค่นี้ก็นอยด์จะแย่แล้ว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: โล่งอก ตาสว่างซะทีนะคุณนุ กว่าจะตาสว่างแทบอยากจะไล่ให้ท่านสารวัตรไปบวช หรือไม่ก็หนีไปชายแดนให้รู้แล้วรู้แรด
ปล่อยให้เราว่าตั้งนานสองนานว่าใจร้าย..... ไปๆมาๆก็มีหัวใจเหมือนกันหนิ
ไม่ต้องซอยแบ่งให้ใครหน้าไหนด้วย เอาให้คนป่วยหมดเลยก็แล้วกันนะ
อดีตมันผ่า่นมากแล้วไม่ได้บอกให้ลืมค.รักของธนาภพแต่อยากให้เก็บไว้ในลึกๆนานๆค่อยงัดออกมาจากกรุค.จำให้พอคิดถึงก็โออยู่นะ
ส่วนธงรบยังน่ารักเหมือนเคย ช่ายเปรียบมีธงรบก็เหมือนมีเอ็มพีสามเพลย์ไปเรื่อยๆมะต้องโต้ตอบกลับไปอะไรทั้งสิ้น
ชอบพ่อตะวันน้อยจัง ยังคงเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเหมือนเคย ยังไงก็ยังรักพี่นุไม่เสื่อมคลาย
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นโรคแพ้ตำรวจก็เหอะ เจอไม่ได้ต้องปราบไปเรียบ เก่งจริงๆ ดูจากคำพูดคำจาก็นะ ท่านสารวัตรเสาธง ตอนนี้ก็มีดีแค่เสาล่ะว้า ครึๆ
เยี่ยม!!!!
-
:undecided: คุณนุเศร้าเพราะว่าความรักไม่เป็นไปตามที่หวัง ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
คุณนุมัวแต่รอเวลาเป็นตัวกำหนดความรัก ทำไมถึงไม่กำหนดเวลาและความรักของเราเอง
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนที่คิดเลยว่าสารวัตรต้องโดนยิง คุณคฑาวุธใจร้าย ทำสารวัตรได้ลงคอ
( ล้อเล่นค่ะ เพราะยังไงถ้าเป็นคนเขียนก็จะเขียนแบบนี้เหมือนกัน )
เป็นกำลังให้คุณคฑาวุธเสมอค่ะ เขียนยังไงก็รออ่าน
:L1:คนโพสค่ะ
-
:กอด1:ก่อนอื่นต้องขอบคุณก่อนนะครับ ที่มาต่อให้แฟนๆทั้งหลายได้อ่านกัน แต่ชอบบทนี้มากมายเลยอ่ะ ทำให้เรารู้ตัวเองซะทีวาส เมื่อคนที่เรารักต้องมาเจ็บปวด หรือว่า เหมือนกับเราจะเสียเค้าไป เราจะรู้สึกอย่างไร
บางคนอาจบอกว่ามันเฉยๆนะครับ แต่ใจจริงส่วนลึกแล้วคงไม่ปฏิเสธหรอกว่า "เจ็บเจียนตาย"
เข้าเรื่องดีก่า ที่สะกิดมากๆเลยนะก็คำพูดของธงรบนั่นล่ะ
"สับสนหน่อยนะคุณนุ มีสารวัตรในชีวิตสามคน เวลาเรียกก็หันไปมองหน้าหน่อยก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าเรียกคนไหน" หมายความว่าอย่างไรอ่ะ หมายความว่า
สารวัตรคนหนึ่ง คือคนรักของคุณ
สารวัตรคนหนึ่ง คือคนที่เค้ามาหลงรักคุณ
สารวัตรคนหนึ่ง คือคนที่เป็นเพื่อนคุณ และเพื่อนของสารวัตรอีก 2 คน.....ช่ายป่าว
อีกตอนที่ชอบนะ
"ไม่คิดหรือยังไงว่าคนอื่นเขาก็ห่วง" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุห่วงมันด้วยหรือ" ธงรบโพล่งออกมา
อนุภาพอึ้ง คำพูดของธงรบกระทบใจเขาอย่างมาก
รู้สึกหวงเหรอ....เท่าที่ติดตามก็คิดเหมือนเพื่อนๆอีกหลายคนครับ "คุณนุ" เอาแต่หนี ไม่ยอมรับปัญหาที่เดินเข้ามา "พิสูจน์" รักครั้งนี้ จนทำให้เหมือนคุณนุ "เห็นแก่ตัว" มันก็เลยออกมาในรูปแบบนี้ ถ้าไม่คิดไปเอง ธงรบก้คงจะตั้งใจว่ากะทบนิดนึงเพื่อนช่วยเพื่อนนั่นล่ะ
แต่เรื่อง "เงา" ในอดีต ก็เลยออกมาแล้วว่าจริงๆก็คือรักครั้งแรกช่ายม่ะ.....ก็เหมือนที่คิดเลยครับ เพราะไม่อยากให้คิดว่าคุณนุจะคิดถึง "สารวัตรอีกคน" มันทำให้เหมือน "หลายใจ" ไปหน่อยนะ
ว่าแต่ เอาใจช่วยครับ ถือซะว่าครั้งนี้เป็น "บทเรียน" ที่คุณนุเองก็ได้รับ ว่าเมื่อเกือบจะเสียคนรักไป เป็นอย่างไร สารวัตรก็ได้รับบทเรียนว่าเมื่อไม่เด็ดขาดในเรื่อง "คน" ของตัวเองที่เป็นอดีต และเป็นอย่างไร
เอาใจช่วยครับ.......อ่านไปคิดไปก็ "นิยาย" อ่ะนะ อย่าเอามาเป็นจริงเป็นจังมากนักเลย :z2: :z2:
รักคนเขน รักคน post ครับ :กอด1:
-
ตั้งแต่คดีที่ 2 เริ่มต้นขึ้น ผมว่าผมชอบตอนนี้ที่สุด หรือป่าวเนี่ย คืนที่คุณ นุ เริ่มรู้ว่า ไม่จำเป็นต้องตัดใครไป เพียงเก็บไว้สำหรับว่าทรงจำ
มิตรภาพต่าง ๆ ของคนรอบ ๆ ข้างที่คอยค้ำจุน พร้อมที่จะคอยพยุงเมื่ออ่อนล้า ไม่ได้ปล่อยให้เดินบนเส้นทางที่มืดมินและเดียวดาย o13
ถึงจะเป็นช่วงที่ดูเศร้าหน่อยแต่ก็อบอุ่นได้อ่านไม่น่าเชื่อ ตอนนี้ คุณนุ คงรู้แล้วนะครับว่าควรจะทำอะไรต่อไป แต่ละคนก็มีคู่กันแล้ว คงจะ
หายเหนื่อยได้แล้วเสียที ผู้กอง ไม่ใช่สิ ต้องสารวัตรอธิคม รีบฟื้นขึ้นมาต้อนรับข่าวนี้หน่อยนะครับ ผมว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ ถือว่าได้กำไรนะเนี่ย
พี่วุธ หวังว่าคงจะให้สารวัตรฟื้นนะ ถ้าไม่ฟื้น มีได้วางระเบิดแน่ ๆ คอยดู :m16:
-
เดี่ยวสารวัตรหาย ก็จะได้ดีกันเนอะๆๆๆๆๆๆ
-
ดีแล้วที่โดนตัดทิ้ง เอ้ย โดนยิง
ดีแล้วที่โดนเฉาะ เอ้ย โดนผ่าเอากระสุนออกเสียหลายชั่วโมง
ดีแล้วที่คุณนุ รู้แล้วว่า การรอคอย มันเป็นอย่างไร
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่รอคอย รัก ให้กลับคืนค่ะ
-
เป็นกำลังให้สารวัติและคุณณุอ่ะ รอตอนต่อไป.... :m15: :monkeysad:
-
ว่าแล้ว ต้องโดงยิง..รีบๆคืนดีกันซะเถอะ
แต่จิตใต้สำนึกของคนที่ยากจะหยั่งถึงกลับบอกว่า
อย่าพึ่งฟื้นคืนสตินะสารวัตรหลับไปเลยซักอาทิตย์นึงเอหรือจะมากกว่านั้นดี
จิตมารเริ่มครอบงำพร้อมแผดเผาคนรอบข้างที่มิรู้อิโหน่อิเหน่..โฮะ โฮะ โฮะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:L1:ยังเป็นที่รักของคนอ่านอยู่น้าพี่นาย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
นับถอยหลังอีก4วันคงได้เวลากลับบ้านแย้ว :impress3: :serius2:เครียดๆๆๆๆ
รู้งี้ลงเรียนซัมเมอร์ดีก่า :impress3: :impress3:
คิดถึงพี่นายและทุกคนแย่เลย :o12: :o12: :o12:
-
คนรอบข้างลุ้นใก้คืนดีกัน คุณนุอย่าคิดนานสิคับ
-
รักมันมีอิทธิพลมากกว่าที่คุณคิด
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สารวัตรอธิคม ไม่น่าเสียเลย น่าสงสาร :m15: :m15: :m15: :m15:
แต่ก้อสมน้ำหน้าอนุภาพ :z1: :z1: :z1:
-
:o12: สารวัตร เป็นไรมากป่าวเนี่ย ผ่าตัดนานเกิ๊น
ไม่ได้เกลียดใคร ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่อยากบอก อาวุธว่า "สำนึกรึยัง?" :laugh:
คุณนุล่ะ "เงา" ในใจหายไปรึยัง หรือ อยากให้ "คน" ในใจ หายไปก่อน ? :z3:
ปล :กอด1: อาทิตย์ คิดถึงจังเลย
-
มิทราบว่าสารวัตรโดนยิงที่ตรงไหนคะเนี่ย
ถึงได้ผ่าตัดตั้ง 5-6 ชั่วโมง :z10:
แล้วจะแถมนอนสลบอีกซัก 7-8 วันไม๊คะเนี่ย
จะได้เตรียมลดค่าตัวสารวัตร เพราะไม่ได้ออกอีกหลายตอน :laugh:
-
กว่าจะนะ ...
:เฮ้อ:
แล้วเดี๋ยวโชคชะตาก้จะหาทางออกให้เองนั่นล่ะ ...
แต่ไม่รู้จะถูกใจคุณนุหรือเปล่านะ ...
เอาให้สารวัตรป่วยนานๆเลยยยยยยยยย ... ให้คนใจเย็นเค้ารอนานๆเลยยยยยยย
เห่อ อ อออ อ อ *
นั่นสิทำไม ?? ... ถามตัวเองก่อนดีกว่าม้างคุณนุ คำถามนี้เนี่ยยย ...
อย่ามัวแต่คิดมากอีกล่ะ ...
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ตอนนี้คุณนุเริ่มรู้ใจตัวเองมากขึ้น
ถึงจะยังกล้าๆกลัวๆกับความคิดตัวเองมากไปนิด..
รักอธิิคมนะรักแน่..แต่เหมือนจะยังลังเล ไม่กล้ารักยังไงไม่รู้
อธิคมมีเพื่อนดีนะ..คนเขียนสื่อได้ชัดเจนดี ชอบค่ะ
อาวุธ ธงรบ...บางครั้งทะเลาะกัน แต่ยามเจ็บป่วยก็พร้อมจะช่วย..อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ..
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จนได้......โดนยิงจนได้
เอาใจช่วยสารวัตรนะค้าบ :L2:
ขอบคุณพี่นายค้าบ :pig4:
รีบมาต่อน้า
รอนานๆก็เหนื่อยเหมือนกัน
จาเกาะติดขอบจอรออ่านค้าบ :impress:
-
:laugh:เป็นไงหล่ะพอจะเสียเขาไปแล้วเลยเริ่มรู้สึกตัวสมน้ำหน้า555555555 :m20:
-
ตอนนี้เรทติ้ง อนุภาพตกฮวบ ๆ เลย
พี่นาย พอแล้วนะครับ สงสารคุณนุนะครับ ไอ้ที่ทำลงไปนะ มันก็คุ้มค่านะ
เพราะจะได้รู้ใจตัวเองมากขึ้น เพราะถึงสารวัตรอธิคมจะไม่ถูกยิง
ตอนเที่ยง คุณนุ ก็คงยอมกลับมาคบกับ สารวัตรอธิคมอยู่แล้ว
-
หวังว่าตอนต่อไปก็คงดีขึ้นนะ
:กอด1:
-
รออ่านตอนต่อไปค๊าบบ
ตกลงเรื่องของอธิปกับนายแบงค์เนี่ย เคลียร์ด้วยนะ จะได้ครบคู่ซะที
ขาดอาวุธ คู่กับคชานนท์แหละ 55
-
มาต่อให้ว่องเลยนะพี่นาย :m16:
-
:monkeysad:
มารออ่านแต่เช้า (เนื่องจากตอนนี้พยายามตื่นแข่งกะไก่ เหมือนกะปี้นายอยู่)
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านปี้ จะมิใจร้าย ปล่อยให้น้องๆ พี่ๆ เพื่อนๆ ในบอร์ดนี้ต้องรอนาน...มั๊ง?
:กอด1:
-
รออ่านตอนต่อไปค๊าบบ
ตกลงเรื่องของอธิปกับนายแบงค์เนี่ย เคลียร์ด้วยนะ จะได้ครบคู่ซะที
ขาดอาวุธ คู่กับคชานนท์แหละ 55
เห็นด้วยกะคู่สุดท้ายนะครับ
อาวุธกะคชานนท์
เพราะน้องชายสารวัตรอธิคมดูจะเป็นแม่บ้านที่ดีนะ :m12:
-
รออ่านตอนต่อไปค๊าบบ ตกลงเรื่องของอธิปกับนายแบงค์เนี่ย เคลียร์ด้วยนะ จะได้ครบคู่ซะที ขาดอาวุธ คู่กับคชานนท์แหละ 55
เห็นด้วยกะคู่สุดท้ายนะครับ อาวุธกะคชานนท์ เพราะน้องชายสารวัตรอธิคมดูจะเป็นแม่บ้านที่ดีนะ :m12:
อธิคมคงยอมเอาวุธเป็นน้องเขยหรอก
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ อย่างที่เคยพูด บอร์ดนี้เป็นแห่งแรกที่ผมเขียนเสร็จแล้วโพสแบบดราฟ์ทแรกร้อนๆ นะครับ ใครตาดีช่วยดูที่ผิดหน่อยนะคร้าบบบ แบบว่าตัวสะกดผิด คำผิด อะไรๆ ก็ตามที่ผิด ผมเป็นคนชอบถูกจับผิด และถูกติ ขอความเห็นหน่อยนะครับ จะได้เอาไปนั่งไตร่ตรอง นั่งคิด นอนคิด ยืนคิด วิ่งคิด ยกน้ำหนักคิด เอามาปรับปรุงแก้ไขให้เป็นรวมเล่มที่ดีเรียบร้อยถูกต้องสวยงาม
เมื่อวานเพิ่งไปสมัคร Fistme First เอ๊ย Fitness First, guys after ด้วยล่ะ :z1: ทะเลาะกับพนักงานขาย ซุปเปอรี์ไวเซ่อ และผู้จัดการตั้งแต่ 1 ชั่วโมงแรกที่ก้าวเข้าไปและ สงสัยถูกหมายหัวขึ้นบัญชีดำไปเรียบร้อย o13
สนุกดี รู้สึกเหมือนว่าเป็นอธิคมขาลุยยังไงไม่รู้
บทที่ 27 ครับ ช่วยๆ ลุ้น ช่วยๆ สงสารกันหน่อยนะครับ
แต่ถ้ารู้สึกเศร้ารันทดไปหน่อย เดี๋ยวบทหน้ามีผ่อนคลายครับ
27
"คุณนุ ทำไมทานน้อยแบบนี้ กำลังจะลดความอ้วนหรือไง" ธงรบวางช้อนลงบนจาน ยื่นหน้าแทบจะข้ามโต๊ะอาหารมาถามชายหนุ่มที่นั่งเขี่ยอาหารเล่นหลังจากทานไปได้ไม่ถึงครึ่งจาน
"อิ่มแล้ว" อนุภาพตอบเบาๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"ทานเยอะหน่อยสิครับ ไม่ได้เจอตั้งนานยังตัวเท่าเดิม ไม่ได้อวบอ้วนขึ้นเลย ไม่เหมือนกับ..."
อาทิตย์ที่นั่งทานข้าวเงียบๆ มาตลอดปรายตาไปมองธงรบราวกับรอฟังว่าธงรบจะพูดอะไรต่อไป หากฝ่ายนั้นกลับไม่พูดต่อ ก้มลงทานของหวานที่วางรออยู่ข้างๆ หน้าตาเฉย
"ผู้กองธงรบชอบคนอวบๆ ครับ เห็นใครก็ยุให้เขาทานเยอะเหมือนตัวเอง พี่นุรักษาสุขภาพแบบนี้ก็ดีแล้ว" อาทิตย์เข้าข้างอนุภาพ
"ใช่ โดยเฉพาะ ตี๋อวบ ชอบมาก เต็มไม้เต็มมือดี" ธงรบพูด แล้วก็หัวเราะหึๆ ในลำคอ ทำให้สองคนที่นั่งทานข้าวด้วยแสดงสีหน้าค่อนข้างแตกต่างกัน
อนุภาพอมยิ้มกับคำพูดของนายตำรวจหนุ่ม ส่วนอาทิตย์นั่งนิ่งเงียบ เลิกคิดที่จะต่อปากต่อคำ ใจหนึ่งก็อายอนุภาพ ใจหนึ่งก็ฉุนธงรบ หากกำลังทานข้าวด้วยกันกับธงรบสองต่อสอง เขาคงชกต้นแขนธงรบไปแล้ว
"คุณนุ ทานข้าวเสร็จ กลับบ้านไปอาบน้ำพักผ่อนนะ ผมจะดูทางนี้เอง ท่าทางดูเหนื่อย เดี๋ยวจะไม่สบายไป" ธงรบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน
"ผมจะรอจนผ่าตัดเสร็จ" อนุภาพตอบทันที
"เดี๋ยวก็ค่อยเข้าไปเยี่ยมในห้องพักคนป่วยก็ได้น่า ให้หมอกับพยาบาลเขาจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อน"
อนุภาพส่ายหน้า แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ รอให้ธงรบทานของหวานให้เสร็จ นายตำรวจจึงหยุดโน้วน้าวชายหนุ่มที่กำลังนั่งเงียบ หากเขารู้ว่าในใจของอนุภาพนั้นกำลังถกเถียงกันวุ่นวาย
ทั้งสามหนุ่มทานอาหารเสร็จก็เดินกลับมาที่โรงพยาบาลและตรงไปยังห้องผ่าตัด อนุภาพนั่งรออย่างเงียบๆ ส่วนธงรบก็เดินไปเดินมาใกล้ๆ คอยพูดยั่วอาทิตย์จนฝ่ายนั้นทำหน้าง้ำเพราะใกล้จะเหลือทนแล้ว
"ผู้กอง หยุดพูดซักห้านาทีหน่อยได้หรือเปล่า" อาทิตย์ดุเสียงเบาแต่เข้ม
"แบตยังไม่หมดนี่" ธงรบยักไหล่ "ทำไม คุยกับพี่แล้วมันน่าเบื่อมากนักหรือไง"
"เปล่า แต่ผมหูอื้อ"
"เดี๋ยวไปหายืมที่อุดหูให้นะ" ธงรบทำเป็นหันซ้ายหันขวามองหาคนที่อาจมีที่อุดหูให้ยืม
"ไม่ต้อง หาอะไรอุดปากเถอะ" อาทิตย์ตอบห้วนๆ
ธงรบอ้าปากจะตอบกลับ แต่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับพยาบาลสวมเสื้อคลุมสีเขียวเดินออกมาช้าๆ อนุภาพลุกขึ้นและตรงไปหาพยาบาลสอบถามอาการของอธิคม แต่พยาบาลบอกว่าการผ่าตัดยังไม่เสร็จ
อนุภาพทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง ธงรบเข้ามานั่งข้างๆ แล้วปลอบอนุภาพไม่ให้กังวลใจ พร้อมขอให้ชายหนุ่มกลับบ้านและอาบน้ำพักผ่อนเสียก่อนค่อยกลับมาเยี่ยมอธิคมอีกครั้ง แต่อนุภาพปฏิเสธ ขอนั่งรอต่อ และบอกให้ธงรบกับอาทิตย์กลับไปก่อน
อาทิตย์ดึงชายเสื้อธงรบจนนายตำรวจหนุ่มหันมาทำหน้าถามคำถามว่า "อะไรกันเล่า" แต่อาทิตย์ไม่ตอบ กลับส่งภาษาท่าทางให้ธงรบปล่อยให้อนุภาพอยู่คนเดียว
ครั้นเมื่อทั้งสองเดินออกมาจากโถงหน้าห้องผ่าตัดแล้ว ธงรบจึงหันมาบ่นอุบอิบกับชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ
"แล้วทำไมไม่พูด"
"แล้วทำไมผมต้องพูด ผู้กองไม่เข้าใจอะไรหรือไง" อาทิตย์บ่นเหมือนกัน
"เข้าใจอะไร"
"ผมมองและพยักหน้าให้แล้ว ผู้กองยังไปเซ้าซี้พี่นุอยู่ได้ ให้พี่นุนั่งคอยสารวัตรอธิคมคนเดียวนั่นดีแล้วเขาจะได้คิดอะไร ไปคอยพูดนั่นพูดนี่ พี่นุจะได้คิดอะไรที่ไหน" อาทิตย์หันไปมองอนุภาพที่ยังนั่งนิ่งอยู่หน้าห้องผ่าตัด
"อ๋อ จะให้ใช้โบดี้ แลงเก็ท ก็ไม่บอก" ธงรบทำท่าเข้าใจ แล้วรีบเก้าเท้าเดินตามอาทิตย์ให้ทันเพราอีกฝ่ายเดินเร็ว
"บอดี้ แลงเกว็ช" อาทิตย์จงใจออกเสียงภาษาอังกฤษให้ชัด "ไม่เคยจะพูดอะไรถูกเลย ดีแต่พูดน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง แล้วถ้าต้องบอกด้วยภาษาพูดให้ใช้ภาษากาย แล้วมันจะเป็นบอดี้ แลงเกวชที่หน"
"รู้จักคำแบบนี้ด้วยหรือ ยังไม่แก่ซะหน่อย" ธงรบหัวเราะ ก่อนจะใช้ไหล่กระแทกไหล่อาทิตย์เบาๆ แต่ฝ่ายที่โดนกระแทกเซไปเกือบปะทะกับผนังเพราะไม่ได้ระวังตัว
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม
"งั้นเดี๋ยวเราไปฝึกใช้ภาษากายกันนะ ถึงโรงแรม อาบน้ำอุ่น ทาแป้งให้หอมๆ แล้วเริ่มกันเลย อ้อ ไม่ได้สิ อย่าเพิ่งทาแป้ง มันติดลิ้น เดี๋ยวฝุ่นแป้งติดคอ"
เสียงนายตำรวจอารมณ์ดีดังเจื้อยแจ้วจนอาทิตย์อยากจะหาอะไรมาอุดหูให้สิ้นเรื่อง ชายหนุ่มเดินลิ่วตรงไปที่รถ แล้วหันมามองอาคารสองชั้นของโรงพยาบาลอีกครั้ง ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเปิดประตูรถ ธงรบยังมาไม่ถึงรถเพราะเอาแต่หัวเราะชอบใจที่ได้ยั่วเขา อาทิตย์สตาร์ทรถแล้วรอให้ธงรบเดินมาถึง ในใจร่ำๆ จะเคลื่อนรถออกแล้วให้ธงรบวิ่งตามอยู่แล้ว แต่นายตำรวจอารมณ์ดีก็เปิดประตูรถขึ้นมานั่งๆ ข้างเสียก่อน อาทิตย์จริงเร่งระดับเสียงเพลงให้ดังขึ้น ด้วยหวังว่าจะให้กลบเสียงของคนพูดมากที่นั่งอยู่ข้างๆ
หลังจากธงรบกับอาทิตย์กลับไปแล้ว อนุภาพนั่งคอยอยู่หน้าห้องผ่าตัดจนล่วงเลยไปเกินหกโมงเย็น เขาเดินออกไปรับลมเย็นที่ระเบียงหน้าตึกแล้วเผลอหลับไป ครั้นตื่นขึ้นมาก็รีบไปสอบถามเจ้าหน้าที่จึงได้รู้ว่าการผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้ว และเจ้าหน้าที่ได้ย้ายอธิคมไปยังห้องไอซียู
อนุภาพรีบตรงไปยังห้องดูแลผู้ป่วยหนักแต่ก็พบว่าสิ้นสุดเวลาเยี่ยมแล้ว ชายหนุ่มจึงกดกริ่งเรียกพยาบาลประจำวอร์ดเพื่อขออนุญาตเข้าไปเยี่ยมอธิคมเป็นกรณีพิเศษ พยาบาลร่างท่วมท่าทางใจดีบอกกับอนุภาพว่าเกินเวลาเยี่ยมแล้ว
“คุณรอพรุ่งนี้เช้าตอนสิบเอ็ดโมงนะคะ”
“คุณพยาบาลครับ ผมขออนุญาติพิเศษ ขอเข้าไปเยี่ยมสารวัตรเดี๋ยวเดียวได้ไหมครับ ผมเป็นห่วงเขาจริงๆ เราไม่ได้เจอกันนาน ผมก็อุตส่าห์เดินทางมาไกลจากกรุงเทพฯ” ประโยคหลัง อนุภาพปด กลัวพยาบาลจะไม่เห็นใจ
“แต่ว่านี่มันเกินเวลาเยี่ยมแล้ว”
“ผมทราบครับ แต่ขอความกรุณาคุณพยาบาลซักหน่อยเถอะครับ ผมไม่ได้พบกับรองผู้กำกับมาหลายปี” ชายหนุ่มอ้อนวอน พยาบาลจึงถามชื่อคนป่วย เมื่ออนุภาพ
“คนไข้ยังไม่รู้สึกตัวหรอกค่ะ ยาสลบยังไม่หมดฤทธิ์ ถึงเข้าไปเยี่ยมก็ได้แต่ยืนมอง”
“ขอเวลาผมนิดเดียวเท่านั้นนะครับ กรุณาเถอะ”
พยาบาลแจ้งว่ากำลังย้ายเตียงของอธิคมมาอยู่ห้องด้านหน้าของวอร์ดไอซียู ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ แยกจากผู้ป่วยคนอื่นๆ ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองห้องเล็กๆ ที่อยู่ติดกับกระจกใสบานใหญ่ด้านหน้าสุดของวอร์ดซึ่งมองเห็นได้ชัดเจนแม้จะยืนอยู่ด้านนอก อนุภาพจึงต้องรออีกครั้ง
...ทำไมต้องรอนานเหลือเกิน เขารออธิคมมาตั้งแต่หลังเที่ยงแล้ว เวลาในห้องผ่าตัดอันยาวนานได้สิ้นสุดลง เขาก็ยังต้องมารอเข้าเยี่ยมอธิคมอีก แล้วนี่เขาก็คงต้องรอให้อธิคมฟื้นเพื่อที่จะมีโอกาสได้คุยกัน
...ทำไมเวลาช่างยาวนานนัก หลายชั่วโมงแล้ว เขาแทบจะรอไม่ไหว
อนุภาพยืนชิดกระจกหน้าห้องไอซียู มองพยาบาลกำลังเข็นเตียงของอธิคมเข้ามาในห้องกระจกด้านหน้าซึ่งกว้างประมาณสามคูณสองเมตร พยาบาลสองคนง่วนอยู่กับการจัดอุปกรณ์ต่างๆ จนในที่สุดก็ทำงานเสร็จสิ้นแล้วเดินจากไป ปล่อยให้อธิคมนอนสงบนิ่ง
“สารวัตรอธิคม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...”
อนุภาพพึมพำเบาๆ มือสองข้างวางทาบบนกระจกเย็นจัด ไออุ่นจากลมหายใจปะทะกระจกเป็นฝ้ามัว สายตาเหม่อมองคนที่นอนไม่ได้สติบนเตียงในห้อง
อธิคมยังดูคมเข้มในชุดคนไข้โรงพยาบาล หล่อเหลานั้นดูซีดเซียว ตัวสูงใหญ่ของชายหนุ่มนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง สูงใหญ่มากจนดูเหมือนผู้ใหญ่กำลังนอนอยู่บนเตียงเด็ก
สายระโยงระยางและเครื่องมือการแพทย์รอบๆ เตียงคนไข้ทำให้อนุภาพรู้สึกกลัว...กลัวว่าอธิคมจะจากเขาไป
อนุภาพรอเวลาที่พยาบาลจะเดินมาเปิดประตูให้เข้าไปเยี่ยมอธิคม รู้ว่าไม่กี่วินาที พยาบาลก็จะเดินมาเปิดประตูให้เขาเข้าไปข้างใน
...แต่ทำไมช้านัก พยาบาลเข็นเตียงอธิคมย้ายมาอยู่ให้กระจกด้านหน้าแล้ว อะไรทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ทำไม่ไม่มาเปิดประตูให้เขาเสียที
...หรือว่าพยาบาลคนนั้นจะลืม ลืมว่ามีคนห่วงอธิคมมากคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่อย่างร้อนใจ เขาแทบจะรอไม่ไหวแล้ว
...เขาทนไม่ได้ที่จะต้องรอต่อไปแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่เพียงน้อยนิด แต่หนึ่งนาทีที่รอกลับทำให้รู้สึกราวกับว่าเป็นหนึ่งเดือน
เห็นอธิคมใกล้แค่นี้ เพียงมีกระจกใสกั้น แต่เขาก็คว้าอธิคมไม่ถึง รู้ทั้งรู้ว่าหากผ่านประตูเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวก็ถึงตัว และรู้ว่าอีกไม่ถึงนาทีเขาก็จะได้ไปหาอธิคม แต่การรอในช่วงนาทีนี้กลับรู้สึกทรมานนัก
เขาอยากเข้าไปสัมผัสตัวของนายตำรวจหนุ่ม ปลอบขวัญ ขอโทษต่อสิ่งที่เกิดขึ้น หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาอยากจะแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้อง เสมือนว่าเขากับอธิคมไม่เคยจากกันเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที
อนุภาพถอนหายใจ มองไปยังร่างของอธิคมที่ยังหลับไม่ได้สติ บางครั้งร่างนั้นสะดุ้งเฮือกเหมือนเจ็บปวด หัวใจของอนุภาพกระตุก ราวกับรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับอธิคมด้วย
พยาบาลไม่ได้ลืมคำขอของอนุภาพ การรออันแสนทรมานของหนึ่งนาทีอันยาวนานได้สิ้นสุดลง ประตูห้องไอซียูเปิดออก อนุภาพเดินเข้าไปสวมเสื้อคลุมและรองเท้า แล้วเดินเข้าไปด้านในช้าๆ ยิ่งใกล้อธิคมร่างกายเขายิ่งสั่นสะท้าน น้ำตาเริ่มเอ่อ อยากจะโผเข้ากอด ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมลายหายไปสิ้น สิ่งเดียวที่เขาอยากจะให้เกิดขึ้น ณ เวลานี้คือขอให้อธิคมลืมตาขึ้นมา ยิ้มให้ให้กับเขา บอกว่ารักเขา อย่างที่นายตำรวจหนุ่มชอบพูดอยู่เป็นประจำวันละหลายครั้ง
ใบหน้าของอธิคมซูบลง สีหน้าซีดเซียว แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้เปลี่ยนแปลงความคมเข้มของใบหน้า “หล่อร้ายกาจ” อย่างที่ใครๆ เคยชมได้ อธิคมภูมิใจนักหนากับรูปร่างหน้าตาตัวเอง จนหลายครั้งเขาอดหมั่นใส้ไม่ได้ ประชดว่าหล่อแต่ก็กินไม่ได้ นายตำรวจหนุ่มหัวเราะกว้างแล้วตอบว่า “ถึงกินไม่ได้แต่แทะโลมผมได้นะครับ”
“สารวัตร ผมมาเยี่ยมแล้ว” อนุภาพก้มหน้าลงไปไกล้ กระซิบเบาๆ ข้างหูนายตำรวจ
อธิคมหายใจเบาๆ ผ่านท่อพลาสติกที่สอดอยู่ในปาก เสียงดังเป็นจังหวะ มือที่ถูกเข็มน้ำเกลือแทงอยู่วางนิ่งข้างกาย อนุภาพเอื้อมไปแตะ ลูบไล้แผ่วเบาเหมือนจะบรรเทาความเจ็บปวดให้
“สารวัตรอย่าเป็นอะไรนะ หายเร็วๆ แล้วเราจะได้คุยกันอีก คราวนี้ผมจะฟังสารวัตร แล้วเรามาตกลงกันดีๆ”
ดูจากการนอนนิ่งไม่ไหวติง อธิคมไม่รับรู้สิ่งใดๆ อนุภาพยกมือขั้นลูบแก้มของอธิคมเบาๆ สัมผัสถึงความสากของไรหนวดเคราที่เริ่มงอกยาวขึ้น ผิวกายของนายตำรวจเย็นจัด ปราศจากความอบอุ่นที่เคยถ่ายทอดให้เขายามโอบกอดไว้ในอ้อมอก อนุภาพอยากจะนั่งพร่ำรำพันมากกว่านี้ แต่เหลือบตาไปมองพยาบาลที่กำลังเดินตรวจคนไข้อยู่ ชายหนุ่มจำต้องยืดตัวขึ้น ไร้นิ้วมือตามริมฝีปากของสารวัตรมือปราบที่กำลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา เขาบอกตัวเองว่า สัมผัสนี้แทนริมฝีปากของเขา...ริมฝีปากที่ปรารถนาจะถ่ายเทความรักจากหัวใจเขาให้อธิคม...
อนุภาพหันไปก้มหัวขอบคุณพยาบาลผู้ใจดี แล้วเดินไปที่ประตูออกไปยังห้องเล็กๆ หน้าทางเข้าห้องไอซียูเพื่อถอดเสื้อคลุมโรงพยาบาล
น้ำตาเอ่อล้นออกมาขอบตา...น้ำตาแห่งความรักและความห่วงใย...ไม่มีเวลาใดที่เขาอยากจะโอบกอดอธิคมไว้เท่าเวลานี้อีกแล้ว...ไม่มีเวลาใดที่เขาต้องการความอบอุ่นจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นเท่าเวลานี้...ไม่มีเวลาใดที่เขาปรารถนารอยสัมผัสจากอธิคมเท่าเวลานี้อีกแล้ว...
...อธิคม...กรุณาตื่นขึ้นมาเถอะ...
อาวุธมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวด เขารู้อยู่ตลอดเวลาว่าอนุภาพยังรักอธิคมอยู่ไม่เสื่อมคลาย ช่วงเวลาที่แวะไปเยี่ยมอนุภาพที่แพร่ เขาเฝ้าแต่บอกตัวเองว่ายังมีโอกาสเปลี่ยนใจของอนุภาพ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เขาต้องยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง ยอมรับความเป็นจริงที่ว่า เขาพรากอนุภาพมาจากอธิคมไม่ได้ แม้จะให้เหตุผลแก่ตัวเองว่าเขาไม่ได้แย่งคนรักของเพื่อนมา หรือยังไม่ได้แย่งด้วยซ้ำไป อนุภาพเลิกกับอธิคมแล้ว เขาจึงมีสิทธิ์ทุกประการที่จะเอาชนะใจชายหนุ่ม
แต่วันนี้ เวลานี้ สิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ทั้งสองแยกกันเพียงกาย แต่ใจยังผูกพันกันแน่น เขาหรือใคร คงไม่อาจพรากได้...
อาวุธตัดสินใจกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาเป็นห่วงอนุภาพพอๆ กับเป็นห่วงเพื่อน พันเอกพิเศษศตวรรษเพื่อนรุ่นพี่ที่ช่วยทำการการผ่าตัดอธิคมโทรศัพท์บอกเขาว่าย้ายอธิคมไปเฝ้าดูอาการที่ห้องไอซียูเป็นเวลา 48 ชั่วโมง หากไม่มีอาการด้านลบ อธิคมก็จะออกไปอยู่ห้องพักคนไข้ธรรมดาได้ เขาได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย เขาไม่อยากเสียเพื่อนไป และที่สำคัญเขาไม่อยากทนเห็นอนุภาพเสียใจอีกแล้ว...
“คุณนุ ผมมารับกลับบ้าน คุณต้องนอนพักผ่อนนะครับ” อาวุธเอ่ยกับอนุภาพเบาๆ เมื่อชายหนุ่มเดิมพ้นหัวมุมของห้องไอซียู แล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขายืนล้วงกระเป๋าคอยอยู่
“สารวัตร...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อครู่นี้เองครับ...คุณเก่งมากเลยที่ทำให้พยาบาลยอมให้เข้าไปเยี่ยมคนไข้นอกเวลาเยี่ยมตอนกลางคืนขนาดนี้”
อนุภาพยิ้มเศร้าๆ “ผมก็ใช้วิธีของสารวัตรอธิคมนั่นแหล่ะเข้าไปเยี่ยมเค้า”
“วิธีเจ้าเล่ห์” อาวุธยิ้มบางๆ แล้วหันหลังเดินนำหน้าอนุภาพไปยังบันได เขาอยากจะเดินเคียงข้างชายหนุ่ม แต่นาทีนี้ ขอให้เขาได้ซ่อนแววตาผิดหวังบ้างก่อนเถิด...
“สารวัตร ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้สารวัตร ทุกอย่างคงไม่ราบรื่นแบบนี้”
“ยินดีครับ ผมทำเท่าที่ผมทำได้” อาวุธหยุดรอชายหนุ่ม ก่อนกล่าวขึ้นว่า “ผมทำให้คุณนุแล้ว คุณนุทำอะไรตอบแทนผมได้ไหมครับ”
อนุภาพหยุดยืน รอฟังสิ่งที่อาวุธจะพูด
“ผมขอให้คุณนุดูแลตัวเองดีๆ เพราะจากนี้ไป คุณต้องดูแลอธิคม คงต้องใช้เวลาซักระยะ อาจจะเหนื่อยหนักหนาสาหัส”
อนุภาพตกใจ...อาวุธคิดว่าอธิคมจะอาการหนักหรือ “สารวัตรคิดว่าสารวัตรจะ...”
อาวุธหัวเราะเบาๆ อดขำกับสรรพนามการเรียกตำรวจไม่ได้ “อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลขนานนั้นสิครับ”
“ก็สารวัตรบอกว่าผมต้องเหนื่อยหนักหนาสาหัส ผมก็คิดว่าสารวัตรจะกลายเป็น...”
“ผมขอโทษครับที่พูดแล้วทำให้ตกใจ” อาวุธหันหน้าไปมองอนุภาพ เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ อยากเห็นหน้าของชายหนุ่มว่าแววตาจะฉายแววห่วงใยอธิคมมากสักเท่าใด “อธิคมคงไม่เป็นอะไรมากอย่างที่คิดหรอกครับ แม้จะถูกยิงอาการหนักหนาอยู่แต่แพทย์ก็ทำการผ่าตัดได้เรียบร้อยดี ไม่ได้บอกว่าหนักใจอะไร”
“จริงหรือครับ...แต่สารวัตรต้องอยู่ห้องไอซียู”
“ดีเสียอีก ผมเห็นด้วยกับหมอให้เขาย้ายไปไอซียูเอง เพราะจะได้ดูแลใกล้ชิด หลังผ่าตัดต้องได้รับการดูแลแบบนี้ถึงจะดี เราจะได้ไม่ต้องกังวล ที่บอกว่าต้องเตรียมตัวดูแลกันนี่ก็เพราะอธิคมร้ายน่าดู แล้วคุณจะรู้เองเวลาต้องดูแลคนป่วยที่ชื่ออธิคม ปวดหัวพอๆ กับบีบปากเด็กให้กินยาขมๆ เลยล่ะ”
อนุภาพถอนหายใจ โล่งใจ อย่างน้อยอาวุธก็ไม่ได้มีท่าทีกังวลใจมากเท่าใดนัก ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาได้
เขาพอจะนึกออก...จำได้ถึงตอนอธิคมเป็นดาราโฆษณาจำเป็น จำสีหน้าผู้กำกับที่พยายามอธิบายโน้วน้าวนักแสดงเจ้าปัญหาให้พูดแบบเป็นธรรมชาติได้ จำเรื่องเขาพยศกับช่างแต่งหน้าก่อนถ่ายทำได้...คราวนี้ คนป่วยอย่างอธิคมก็คงงอแงไม่ยอมทานยา หรืออะไรต่ออะไรอีกมากมาย...รอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ คงจะมีฤทธิ์น่าดู
...อนุภาพได้แต่ภาวนาขอให้ได้มนุษย์เจ้าปัญหาคนเดิมกลับมาเร็วๆ...
กลับมาถึงบ้านพัก อนุภาพรีบอาบน้ำเข้านอน หากกลับนอนลืมตาโพลงในความมืด พยายามข่มตาให้หลับแต่ช่างลำบากยากเย็นยิ่งนัก ภาพอธิคมบนเตียงคนไข้ไอซียูติดตาเขาไม่หาย ยังกังวลไปต่างๆ นาๆ แม้ว่าอาวุธจะปลอบให้คลายกังวลแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับอดคิดไม่ได้
...หากสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เขาจะทำอย่างไร หากอธิคมไม่ฟื้นขึ้นมา หรือกลายเป็นเจ้าชายนิทราอย่างที่เคยเห็นในภาพยนต์หรือในข่าวที่เคยอ่าน เขาจะจำอย่างไร...
อนุภาพถามตัวเองว่ารักอธิคมมากพอที่จะเฝ้าดูแลเขาในสภาพนั้นไปจนชั่วชีวิตหรือไม่
...คำถามนี้ช่างยิ่งใหญ่นัก...
---อธิคมต้องไม่เป็นอะไร อาวุธยังบอกให้เขาเตรียมตัวดูแลคนไข้ที่ท่าทางจะพยศเอาการ
...อาวุธปลอบใจเราล่ะสิ เขาไม่อยากให้เรากังวล เขาไม่อยากให้เราคิดมาก
---อนาคต นั่นคืออนาคต เรายังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางทีอะไรอาจไม่เลยร้ายอย่างที่คิด
...แต่ถ้าอนาคตคือความไม่แน่นอน สิ่งที่ไม่ดีก็อาจเกิดขึ้นได้ เราต้องเตรียมตัวไว้สำหรับสิ่งที่แย่ที่สุด
---อธิคมต้องไม่เป็นอะไร คนอย่างเขาคงไม่เลิกทำให้ชีวิตเราวุ่นวายง่ายๆ หรอก
...สารวัตรอธิคม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...
อนุภาพพยายามรวบรวมสมาธิ มุ่งความคิดไปที่ความคิดเพียงหนึ่งเดียว...ความคิดในทางบวก บอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์ที่คิดไปในทางร้ายเพราะรังแต่จะทำให้เป็นทุกข์
เสียงของอาวุธดังขึ้นมา...เขาต้องดูแลตัวเองให้ดี เพื่อจะต้องดูแลอธิคม....
...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เขาจะดูแลอธิคมเอง...
เพราะอะไรหรือ...เพราะรักไงล่ะ...
...เพราะรัก...รักอธิคมคนเดียว....
ในห้องนอนเล็กๆ ของโรงแรมกลางอำเภอสอง อาวุธนอนลืมตาโพลงในความมืด ปล่อยใจให้ล่องลอยไปยังอดีต
เมื่อค่ำที่ผ่านมาหลังจากธงรบบอกให้เขากลับมานอนพักผ่อน เขาหลับไปได้หลายชั่วโมง แต่คราวนี้เขาข่มตาตนเองให้หลับลงไม่ได้ ความคิดในสมองยังวุ่นวายอยู่ คิดถึงอนุภาพ คิดถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้น คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เขาไม่เคยนึกว่าชีวิตจะผกผันได้ถึงเพียงนี้ หากเขาไม่เดินเข้าไปในร้านอาหารริมทะเลแล้วพบอธิคมกับอนุภาพนั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน วันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
หากเขาไม่ตัดสินใจขับรถกลับไปหาลุงถนอมที่ท้ายหมู่บ้านชาวประมงเพื่อมอบเงินช่วยเหลือให้พยานปากสำคัญเป็นเงินหลบไปเก็บตัวสักพัก เขาก็คงไม่ได้พบกับอนุภาพกำลังวิ่งออกกำลังกายตอนเช้า ไม่ได้เห็นร่างที่สองเท้าวิ่งฉับๆ เป็นจังหวะซึ่งกำลังดูเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามเช้าส่องต้องกายเปียกเหงื่อทำให้รู้สึกเห็นเป็นประกายระยิบระยับเฉกเช่นฉากด้านหลังที่แสงอรุณแรกทาบทาผิวน้ำทะเลที่กำลังตื่นจากหลับไหล ไม่ได้เห็นรอยยิ้มสว่างสดใสเหมือนแสงตะวันยามเช้าของชายหนุ่มที่ยืนทักทายเขาอยู่ ณ ถนนเล็กๆ เรียบชายหาด นาทีแรกแห่งความปรารถนาคงไม่ได้เกิดขึ้น...นาทีที่เขาคิดไว้ว่า หากอนุภาพเป็นเพียง ‘เด็กคนใหม่’ ที่อธิคมจะมีความสัมพันธ์ช่วงสั้นๆ ด้วย ก็คงจะจบลงในไม่ช้า แล้วเขาก็จะมีสิทธิ์ในตัวของชายหนุ่มที่สะกิดใจเขาตั้งแต่แรกพบ
...หากเขาไม่เลี้ยวรถเข้าไปยังสวนสาธารณะข้างทางก่อนกลับบ้านในคืนฝนตกพรำๆ เขาก็คงไม่เห็นอนุภาพกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนมาหินอ่อนใต้ต้นไม้ต้นนั้น...
...หากเขาไม่บังเอิญพบอนุภาพหน้าโรงพยาบาลตำรวจและได้นั่งคุยกับชายหนุ่มถึงเรื่องอะไรต่างๆ รวมถึงเรื่องของนที อะไรแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
...หากเขาไม่พ่ายแพ้ต่อใจของตัวเอง อะไรแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
...หากสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น อธิคมก็คงไม่ย้ายตัวเองมาทำคดีพิเศษที่แพร่ จนต้องมาถูกยิงอาหารสาหัสนอนอยู่ในห้องไอซียูของโรงพยาบาลประจำอำเภอเล็กๆ แห่งนี้
...เขาก็คงไม่ต้องมาเห็นความรักที่มั่นคงของอนุภาพ เขาก็คงไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดที่ขั้วหัวใจอีกครั้ง นับตั้งแต่วันที่เขาสูญเสียอดีตคนรักไป...
ทำไมอะไรๆ ไม่เป็นไปแบบที่เราอยากให้เป็น แบบที่ทำให้ทุกคนมีความสุขพร้อมหน้ากัน แบบที่ไม่ต้องมีใครซักคนต้องเสียใจจนแทบจะขาดใจ...
...ทำไม...
************
-
วันนี้ใชุยูสเซอร์ฺใหม่มาจิ้มกินพี่นาย
:z13:
-
ท่านสารวัตรรอดแล้วเ้ว้ยยยยยยยยย พรุ่งนี้คงฟื้นกลายเป็นคนป่วยตัวโตที่อ้อนสารพัดแน่ๆ
“สารวัตรอธิคม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...”
>> คุณนุ อย่าลืมพูดคำนี้ให้ได้ยินชัดๆกันสองคนนะคะ :man1: :man1: มะมีใครโกรธคุณนุใจร้ายคนนั้นลงหรอก ( เหรอ???)
น่าเห็นใจสารวัตรอาวุธนะเนี่ย เห็นใจนะคะ แต่ไม่ใช้คำว่าสงสาร เอาน่าคนดีๆเยี่ยงเน้คงรักคุดได้ไม่นานหรอกนะๆ :กอด1:
พ่อตะวันรอนของท่านเสาธง อั๊ยยยยย น่ารักกกก ช่างต่อปากต่อคำเป็นที่สุด ทำตัวให้อวบๆเนี่ยแสดงว่าอยากเต็มไม้เต็มมือ ท่านสารวัตร :o8: :o8:
เจาะไข่ คุณ nuttykung :z13:
แล้วก็จิ้ม คุณคฑาวุธ ด้วยคะ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ขอให้หายป่วยไวๆนะสารวัตร ถ้าไม่อยากไปอยู่ศาลาวัดก็ฟื้นๆมาซะนะ
-
เอิ้กกกกกกกกกก
คุณนุอ่ะนะ ทำเอาเครียดไปทั้งเล้า
(เอ๊ะ หรือเราเครียดอยู่คนเดียวหว่า)
-
ฮึก..ฮึก เป็นกำลังใจไห้เสมอน้า :กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
อยากจะร้องไห้
userเก่า ืnuttykung ใช่ไม่ได้
ต้องสมัครใหม่เป็นอันนี้
เสียดายยยย
แง้้้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สารวัติอธิคมหายเร็วๆนะ
:L2: :กอด1:
-
อยากจะร้องไห้
userเก่า ืnuttykung ใช่ไม่ได้
ต้องสมัครใหม่เป็นอันนี้
เสียดายยยย
แง้้้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
โอ๋ โอ๋ อันนี้ ก็ยังเป็นน้องพี่คนเดิมอ่ะนะ :กอด1:
-
รอแค่นี้ทำเป็นรอไม่ได้นะคุณนุ ...
ทีให้สารวัตรรอเป็นนานสองนาน ...
สารวัตรรีบๆฟื้นมาให้คุณนุปรนบัติพัดวีเร็วววววววววว
:laugh:
-
หวังว่าเรื่องร้ายจะผ่านไปด้วยดี
ดีใจที่สารวัตรอธิคมไม่เป็นไรเน้อ
:L2: :L2: :L2:
-
รอแค่นี้ทำเป็นรอไม่ได้นะคุณนุ ...
ทีให้สารวัตรรอเป็นนานสองนาน ...
สารวัตรรีบๆฟื้นมาให้คุณนุปรนบัติพัดวีเร็วววววววววว
:laugh:
2 ประโยคแรกผมก็คิดเหมือนกัน
แต่ผมอยากให้คุณนุ รอนานอีกหน่อย สัก 3 วัน เป็นอย่างน้อย
ให้กระวนกระวายแบบว่า
เฮ้ย สารวัตรเป็นอะไรทำไมยังไม่ฟื้นซะที ไรเงี๊ยะ
ส่วนเหตุผลที่ยังไม่ฟื้นก็แบบ
กินไม่ได้นอนไม่หลับมา 3 เดือนไงร่างกายเลยอ่อนเพลีย
ส่วนอาวุธอ่ะนะ
หมันไส้ว่ะ
ทำมารำพึงรำพันขอความเห็นใจ
แหวะ
คนเขียนคงกลัวอาวุธจะถูกเกลียดอ่ะดิท่า (จำได้ลางๆว่าเคยบอกว่าcharacterมาจากคนเขียนชิมิ เหอๆ)
-
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว เข้มแข็งกันไว้นะครับ ทุก ๆ คน สงสัยต้องยกเว้นอาทิตย์ กับสารวัตรธงรบไว้ก่อนแล้วกัน
-
ผู้กองรอดแล้ว อยากอ่านตอนต่อไปต้องหวานแน่ๆ
-
เย้ๆๆ สารวัตรจะหายแล้ว ิอิอิ
-
สารวัตรรีบๆตื่นมาหาคุณนุนะ
คุณนุเค้ารออยู่รู้มั้ย
อย่าทำให้คุณนุต้องงรอนานนะ
:-[ :-[
-
พี่นาย
แบบว่าข้ามไปเป็นตอนที่สาวัตรฟื้นเลยไม่ได้หรอ
เศร้านายไปละนะ
-
เมื่อไหร่ พี่คมจะฟื้นคร้าฟ :call:
-
ใช้ได้แล้วพี่โน๊อา่่่่าาา
ดีใจ
+1 คืนให้คับ
อิอิ
-
แหมๆๆ สองจิตสองใจจังเลยอ่ะ
ใจนึงก็อยากให้สารวัตรสลบไปนานๆ
ให้คุณนุร้อนใจ กระวนกระวาย :serius2: กินไม่ได้นอนไม่หลับซะบ้าง
แต่อีกใจก็อยากอ่านตอนคุณนุกลายเป็นพยาบาลจำเป็นของสารวัตร :z1:
สงสัยงานนี้ถึงทีท่านสารวัตรเอาคืนบ้างแล้ว :oo1: โฮ๊ะๆๆๆ
-
คุณคฑาวุธค่ะ ประโยคนี้ตอนท้ายมีต่อหรือเปล่าค่ะ
“ผมทราบครับ แต่ขอความกรุณาคุณพยาบาลซักหน่อยเถอะครับ ผมไม่ได้พบกับรองผู้กำกับมาหลายปี” ชายหนุ่มอ้อนวอน พยาบาลจึงถามชื่อคนป่วย เมื่ออนุภาพ
เหมือนไม่จบประโยคค่ะ
สารวัตรฟื้นเร็วๆสิค่ะ คุณนุรออยู่
รอบทหวานๆจากคุณคฑาวุธด้วยค่ะ :call:
-
แหม่ๆๆๆๆๆๆ เพราะอธิคมโดนยิง เลยรู้ว่ารัก (ขนาดรู้ว่ารักยังมีแอบลังเลหน่อยๆ) ถ้าไม่โดนยิง คงไปอยู่กับ อาวุธแล้วสินะ หึ หึ หึ
อีกอย่าง ให้อธิคม รอเป็นสองสามเดือน ทีตัวเองไม่กี่ชั่วโมง บอกยาวนาน แหมๆๆๆๆๆ (ขออภัย ผมหมั่นไส้อะ แฮ่ๆ)
-
^
^
อารมณ์เดียวกันเลยครับ
-
นี่พี่นายเล่นเอาคืนคุณนุ ได้สาสมเลยนะครับ แค่รอไม่กี่ชั่วโมง ยังทนรอไม่ได้
สารวัตรอธิคม รอแบบทุรนทุราย คุณนุตั้งสามเดือน :z1:
ส่วนที่สารวัตรอาวุธ คิดประโยคที่ว่า " ทำไมอะไรไม่เป็นไปแบบที่เราอยากให้เป็น
แบบที่ทำให้คนมีความสุขพร้อมหน้ากัน แบบที่ไม่ต้องมีใครซักคนต้องเสียใจแบบจะขาดใจ "
คงต้องไปถามพี่นาย แล้วละว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เพราะพี่นายเป็นคนกำหนด :z2:
-
ทำไมนิยายช่วงนี้มันเศร้าจัง ทำงานมาเหนื่อย ๆ เจอนิยายเศร้า ๆ แบบนี้มัน ... เฮ้อ .............. :a6:
แล้วอย่างนี้ต่อไป คงไม่ออกแนวนิยายน้ำเน่าหรอกนะ ประมาณว่าสารวัตรลืมตาขึ้นมามองรอบกายด้วยสายตาว่างเปล่า จำใครไม่ได้แม้แต่คนที่ตัวเองเคยบอกว่ารักวันละหลายหน :m17:
-
เข้าาบอกว่า
คืนนี้ก่อนนอนอย่าลืม
ปิดไฟ
ห่มผ้า
หลับตา
ฝันดี
ผีรอบเตียง อิอิอิ :m20: :m20:
-
หวังว่า พรุ่งนี้พี่นายจะมาต่อ
หวังว่า ตอนหน้าสารวัตรจะฟื้น
และ คำตอบสำหรับ อาวุธคือ "แล้วไง??" :m20:
แล้วตอนหน้า อาทิตย์ก็คง :oo1: ธงรบ กร๊ากๆๆๆ
-
:o12: ทรมานคถณนุ มากไปแล้วนะ
พี่นายใจร้าย
มาต่อเลย ด่วนๆๆๆ
:L2: ฝากเยี่ยมสารวัตร :กอด1: และกอดปลอบคุณนุ
:beat: ให้....ชิส์ หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:กอด1:
กอดปลอบใจอาวุธ :o8:
รออ่านตอนต่อไปน๊าคับ
-
แวะมาดูอาการอธิคมค่ะ..หายไวๆนะ :L2:
-
อยากให้อธิคมฟื้นขึ้นมาแล้วจำคุณนุไม่ได้อ่ะ
เง้อออออ น้ำเน่าไปป่าววะตรู อิอิ :z2:
-
มาเยี่ยมไข้ สารวัตร เป็นไงบ้างน้อ
แล้ววันนี้ ศาลาวุธ จะมาต่อให้หรือเปล่าน้า
ปล.ปิดเทอมกันแล้วอย่านิ่งนอนใจ หาอะไรทำอย่าให้ว่างนะ
-
มานั่งรอตั้งแต่เช้า
ไม่รุจะมาเปล่า :sad4:
-
:L2: เอาดอกไม้มาให้กำลังใจผู้แต่ง
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
กระวนกระวายพอๆกะคุณนุเลยเรา :z3:
-
จะกลับบ้านเเล้วมาต่ออีกนิดก็ยังดีน้าพี่นายน้า :sad4: :sad4:
-
มาเยี่ยมสารวัตรค้าบ :L2:
-
เมื่อไหร่สารวัตร จะฟื้นสักทีละคะ พี่นาย :z3:
(ทวงค่ะ) :m16:
-
(ทวงค่ะ) :m16:
ทวงด้วยคน :z2:
-
(ทวงค่ะ) :m16:
ทวงด้วยคน :z2:
ทวง ยกกำลัง2 ตอนสายๆวันที่ 8 :z2:
-
:z13: :z13:ทวงด้วยย
-
คูณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ นาย
ไปฟิตเนส แน่ๆๆๆๆๆ
หายไปเลย
สงสัยไปฟิตเนส ที่กะลังมีข่าว.....
แอบไป....ในฟิตเนสกัน
ระวังบ้างนะ น้อง ๆ น่งๆๆๆ อย่าไปทำกันในนั้น
อายเขา
-
มารอด้วยคนคร้าฟ
-
มานั่งรอด้วยคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
บ่ายๆวันที่ 8 :seng2ped:
-
สรุปว่าทวงกันทั้งบอร์ดอ่ะพี่นาย
:laugh: :laugh:
ว่าแต่อย่าลืมนะ
สัญญาสองข้อระหว่างอาทิตย์กับธงรบอ่ะ
ยังรออ่านอยู่นะคับ
อิอิอิ
-
:m25:โอ้ย อ่านทันแล้วครับ
ดีใจมากเลยครับ 10 วันเต็มๆ อ่านทันจนได้
มีอะไรจาพูดเยอะมาก
แต่ไม่พูดได้ไหม
มีอะไรให้คิดเยอะมากแต่ไม่คิดได้ไหม กลัว เหมือน คุน นุ
อยากบอกว่า
ไม่รู้จาบอก อะไร
แค่อยากบอกว่าอ่านทันจนได้
เหมือนจาดีใจแต่ก็ผิดหัวงเนอะ ต้องมานั่งรอ คโพส โพสต่อนี่ย
แต่ก็อะ รอก็ด เดี๋ยวคนโพสจาน้อย ยิ่ง เห็นบอกว่า แก่อยู่เอ้ยไม่ใช่ มีอายุเฉยๆ
เด็กน่ารักอย่างผมก็เป็นกำลังใจ ให้ คนโพสต่อไปละกาน
ยัง ไงผมก็รัก อธิคม ธงรบ คนเดียว
เอ้ 2คนนี่หว่า
รักคนโพส หรือเปล่า :เฮ้อ:
-
เปลี่ยนมาตามอ่านที่นี่บ้าง :L2:
-
:really2: กลับมาติดตามแล้วนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
สุดสัปดาห์ก็พักผ่อน ปลอดอินเตอร์เน็ตแล้วก็เช้าวันจันทร์ก็มาเจอกันอีก คิดถึงผู้อ่านใจแทบขาด ทั้งผู้อ่านที่เป็นห่วงอธิคม ผู้อ่านที่รุมยำคุณนุ ผู้อ่านที่อยากกระทืบอาวุธ และผู้อ่านที่อยากปลอบอาวุธด้วยนะครับ
ตอนนี้ผมเริ่มกลับไปฟิตร่างกายที่ยิมแล้ว ก็เลยเจียดเวลาไปวิ่งและยกน้ำหนัก จะได้หุ่นดีกล้ามสวย แต่แค่สองครั้งแรกก็มีเรื่องกับคนเขาไปทั่ว เช้านี้ก็เล่นเอายามของห้างอยากจะดักตีหัวตอนออกจากยิมล่ะ แทนทีีจะได้ยกน้ำหนัก กลับจะได้ต่อยมวยแทน
อีกเดือนครึ่งเท่านั้นล่ะ ใครจะมาหาว่าผมอวบอั๋นไม่ได้แล้ว จะหุ่นดีให้ดู 555 (ถ้าไม่ต่อยกับ รปภ ห้างเซ็นทรัลก่อนนะ)
บททีั่่ 28 ครับ (บทนี้จักกะจี้หน่อยนะ ใครคิดว่าน่าเกลียดและรับไม่ไ้ด้ก็ขอโทษด้วยนะครับ พยายามเล่าแบบใช้ศิลปะทางภาษาที่สุดแล้วเมื่อไม่ให้อุจาด)
28
กลับจากโรงพยาบาล สารวัตรธงรบและอาทิตย์ตรงไปยังโรงแรมเล็กๆ ข้างตลาด โรงแรมแห่งเดียวในอำเภอสองของจังหวัดแพร่
อาทิตย์ยืนมองโรงแรมอยู่ครู่หนึ่ง โรงแรม "ใจสดชื่นโฮเต็ล" เป็นตึกปูนสีเทาหม่นสูง 6 ชั้น ลักษณะเป็นอาคารพาณิชย์ที่ได้รับการดัดแปลงเป็นโรงแรม ป้ายสีน้ำเงินกรอบทองบอกชื่อโรงแรมติดอยู่เหนือประตูทางเข้าที่เป็นไม้แผ่นใหญ่ทาสีน้ำตาลซีด ธงรบปลอบอาทิตย์ว่าให้อดทนพักสักคืนสองคืน หลังจากนั้นเขาจะหาที่พักดีกว่านี้หากต้องอยู่นาน สารวัตรคนใหม่ทราบดีว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับต่างจังหวัด โดยเฉพาะเมื่อต้องพักที่โรงแรมเล็กๆ ในอำเภอที่เงียบสงบ
ธงรบแปลกใจ อาทิตย์ไม่ได้บ่นอย่างที่เขากลัว ตอนแรกเขากังวลว่าอาทิตย์จะพักโรงแรมเก่าๆ ไม่ได้ ถึงตอนนี้เขาจึงเห็นว่า 'ตี๋เข้ม' ของเขาไม่ได้เป็นคนเรื่องมาก
อาทิตย์กับเขานั่งทานอาหารรถเข็นริมทางแบบง่ายๆ แวะซื้อของใช้จิปาถะจากร้านขายของชำหน้าตลาด แล้วกลับห้องพัก ชายหนุ่มทำกิจวัตรส่วนตัวเงียบๆ ตอบคำถามเขาบ้างสั้นๆ จนถึงตอนเข้านอนก็ถึงเวลาถกเถียงกันเช่นเคย...
"อาทิตย์ อย่าดิ้นสิ ยุกยิกอยู่ได้ ขยับไปขยับมาแบบนี้ ก้นมาโดนปืนใหญ่ เดี๋ยวก็ตั้งลำ ไม่ได้นอนกันพอดี" ธงรบแกล้งปรามเสียงกระเส่า เพราะอาทิตย์ดิ้นขลุกขลักไม่ยอมอยู่นิ่ง
"ผู้กองก็ขยับถอยไปสิ"
"ถอยไปได้ยังไงที่รัก จะตกเตียงอยู่แล้ว เตียงเล็กนิดเดียว"
"แล้วขึ้นมานอนทำไม รู้ว่าตัวเองตัวใหญ่ ทำไมไม่นอนพื้น" อาทิตย์เริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียงกับธงรบเช่นคืนอื่นๆ ก่อนนอน
"โอ้โห พูดยังงี้ก็สวยสิ ไล่กันเลยเหรอที่รัก พี่เป็นคนจ่ายค่าห้องนะจ๊ะจะบอกให้" แทนที่จะขยับออกห่าง ธงรบกลับเบียดชิดเข้าหาตี๋หนุ่มของเขามากกว่าเดิม
อาทิตย์ยังขยับอยู่ไม่ยอมหยุด...ที่นอนนุ่มเกินไปทำให้เขานอนไม่สบาย ชายหนุ่มคุ้นเคยแต่ที่นอนราคาแพงที่บ้าน เตียงโรงแรมเล็กๆ ในอำเภอห่างไกลความเจริญเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัว
"งั้นผมเป็นคนจ่ายก็ได้ แค่ไม่กี่ร้อย" แม้จะเบื่อหน่ายแต่อาทิตย์ก็อดตอบไม่ได้...บางครั้งเขาก็เริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับการที่ต้องเถียงกันก่อนนอนเช่นนี้ แต่ใจหนึ่งก็ยังรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องนอนด้วยกันทุกคืน เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะอดทนได้มากพอที่จะไม่ผลักผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เจ้าปัญหาให้ตกเตียงได้หรือเปล่า
"เอาเถอะน่า พรุ่งนี้ค่อยไปหาโรงแรมใหม่ในตัวจังหวัดนะ เอาเตียงคู่ซะเลย จะได้แยกกันนอน..."
"ถึงเตียงคู่ ผู้กองก็ยังดันทุรังมานอนกับผมอยู่ดี" อาทิตย์พูดเสียงสะบัด
"รู้แล้วยังจะมาบ่น ก็คนมันรักนี่นา ห้ามได้ไง" ธงรบเริ่มมืออยู่ไม่สุข ป่ายมือไปมา ยุกยิกอยู่กับส่วนล่างของอาทิตย์ ชายหนุ่มเอื้อมมือลงมาปัดป้อง
"ฮื่อ...หน่อยน่า...นะ" ธงรบอ้อน
"อย่าทำ เอามือออก คนยิ่งนอนไม่หลับอยู่ด้วย"
"ถ้านอนไม่หลับก็มาออกแรงกันซักหน่อย พอให้เหนื่อยๆ จะได้หลับสบาย" ธงรบสอดมือเข้าไปในกางเกงของตี๋เข้มแล้วบีบคลึงเนื้อแน่นๆ เต็มไม้เต็มมือ
"ไม่เอา" อาทิตย์เสียงอู้อี้ มือจับข้อมือนายตำรวจหนุ่มดึงออก แต่อีกฝ่ายที่แข็งแรงกว่าขัดขืน
"ฮื่อ...อย่าขัดใจสิ" ปากกระซิบตรงใบหู แล้วขบเม้มเบาๆ เบียดอกแกร่งเช้าชิดด้านหลังแน่นของอาทิตย์จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
"อาทิตย์จ๋า ขอพี่เถอะนะ ไม่ได้ทำอะไรกันมาตั้งหลายวัน ผู้กองธงรบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
ธงรบยอมเรียกตัวเองว่าผู้กองทั้งที่ตัวเองรู้สึกภูมิใจนักหนาที่เพิ่งได้เลื่อนยศ เพราะรู้ว่าอาทิตย์ไม่ค่อยชอบเรียกยศใหม่ของเขา
สารวัตรคนใหม่เป่าลมเบาๆ ใส่หูของตี๋หนุ่ม ลิ้นเริ่มตวัดไล้ไปตามใบหูนุ่มๆ เนียนสะอาดของคนที่กำลังเริ่มตัวสั่นเพราะความซาบซ่าน
"ไม่ให้..."
"ให้หน่อยเถอะ...จะไม่ไหวอยู่แล้ว อดทนมาจะครบห้าวันอยู่แล้วนะ" สารวัตรคนใหม่ตื้อ...มือป่ายไปป่ายมาราวหนวดปลาหมึก
"ถ้าอยากจะมีอะไรกัน คืนนี้ผมต้องทำ" อาทิตย์ยื่นคำขาดเสียงเบา เริ่มจะขาดห้วง...ร่างกายเริ่มตอบสนอง หน้าขาร้อนผะผ่าวจนแทบจะระเบิด
"ได้ไง ผลัดกันสิ พี่จำได้ว่าล่าสุดเป็นทีของอาทิตย์ คราวนี้ควรเป็นทีของพี่บ้าง พักหลังๆ อาทิตย์ชักจะเอาเปรียบพี่มากไปแล้วนะครับ" ธงรบครวญ
"ผู้กองจดเอาไว้หรือ ถึงจำได้"
"ก็พี่นับอยู่" สารวัตรคนใหม่เสียงแข็ง
"ตามใจ ผลัดกันก็ผลัดกัน แต่ผลัดกันคืนนี้เลยนะ"
อาทิตย์เริ่มจะทนไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งที่เขารู้ว่าตัวเองกับธงรบนั้นมีความสัมพันธ์กันแปลกๆ แต่ทุกครั้งที่โดนนายตำรวจหนุ่มเล้าโลม เขาก็กลายเป็นกองไฟที่โดนน้ำมันสาดใส่ให้กระพือลุกโหมทุกครั้ง ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะฝืนเอาไว้ได้ ธงรบมีพลังอำนาจบางอย่างที่จุดประกายความปรารถนาทางกายให้เขากระโจนเข้าสู่ห้วงหฤหรรษ์ได้ไม่จบสิ้น
"ว้า เอ้างี้เลยเหรอ ผลัดกันแบบแข่งกีฬาทีมเหย้าทีมเยือนไม่ได้หรือไง" ธงรบยังต่อรอง
"ผู้กอง จะทำหรือไม่ทำ ถ้ายังต่อรองอยู่ ผมจะลงไปนอนพื้นแล้วนะ"
อาทิตย์หันขวับกลับมา จ้องหน้าธงรบที่นอนตะแคงขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยอยู่ ก่อนที่จะบดปากเข้ากับนายตำรวจช่างพูด มือขย้ำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา บีบเค้นอย่างเมามัน
เสียงธงรบครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน สองแขนโอบรัดตัวอาทิตย์เอาไว้แน่น ขาแข็งแรงสอดแทรกเข้ามาระหว่างขาของชายหนุ่ม ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดรัดกันแน่น
อาทิตย์พลิกตัวขึ้นด้านบน ต้องการควบคุมเกมตามใจตนเอง ขบเม้มใบหูของธงรบว บดตัวเบียดลงกับกายแข็งแกร่งกำยำของนายตำรวจหนุ่มที่แอ่นดันขึ้นมาต้าน
ธงรบลดมือสองข้างลงสอดเข้าไปในกางเกงนอนของตี๋หนุ่มแล้วดึงลงไปจนสุด ก่อนยกเท้าขึ้นมาช่วยเกี่ยวดันให้หลุดพ้นไป ท่อนแกร่งของชายหนุ่มบดหน้าท้องเปลือยเปล่าของเขาซึ่งตอนนี้กางเกงหลุดหายไปแล้วตั้งแต่ถูกพลิกตัวลงข้างล่าง
"อาทิตย์...พี่ก่อนนะ..." เสียงธงรบขาดห้วง
"ไม่เอา...ผมก่อน" อาทิตย์ลากลิ้นลงตามลำคอของธงรบ ต่ำลงเรื่อยจนถึงหน้าอก เบาๆ อีกฝ่ายรู้ใจจึงรีบยกมือขึ้นเหนือศรีษะ ปล่อยให้ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้ายืดแขนยาวออกจากตัว แล้วก้มหน้าลงดูดเม้มติ่งเล็กๆ ที่แข็งเป็นไต ขบกัดสลับด้วยการตวัดลิ้นดุนดันไม่ยอมหยุด
ร่างกายแกร่งของสองหนุ่มบดเบียดถ่ายเทความร้อนให้แก่กันจนแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน เสียงหายใจหอบกระเส่าหนักหน่วง ครวญครางเพราะรสเสน่หา เหงื่อยกรายแตกพลั่กเพราะความเร่าร้อนทั้งที่อากาศรอบตัวหนาวเย็น
อาทิตย์ละจากแผ่นอกกว้างกำยำของธงรบ เลื่อนหน้าต่ำลงไปจนถึงส่วนสำคัญที่ทำให้ธงรบต้องร้องครางออกมาเสียงดังเมื่อริมฝีปากเรียวของตี๋หนุ่มเข้าครอบครอง อุ้งมือแข็งแรงสองข้างของสารวัตรหนุ่มกดศรีษะของชายหนุ่มสลับกับบดขยี้ แล้วประครองให้ขยับเป็นจังหวะ กายสะท้านบิดแอ่นไปมาจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นแกร่งแน่นขยับตามจังหวะบิดกาย
ใบหน้าของอาทิตย์ถอนขึ้น ส่ายหัวหนีการควบคุมของสองมือของธงรบ...อาทิตย์มีจุดหมายอื่นที่เขาต้องการ...ความปรารถนาของเขาเริ่มล้นทะลัก สองมือของชายหนุ่มเอื้อมไปดันขาสองข้างของธงรบให้กว้างขึ้น...เพิ่มแรงอีกนิด...แล้วสิ่งที่เขาต้องการอยากสัมผัสก็รออยู่เบื้องหน้าให้ตักตวงอย่างเต็มอิ่ม
ธงรบไม่ขัดขืน ได้แต่แหงนหน้าสูดปากรับการปรนนิบัติจากเรียวปากของหนุ่มหน้าตี๋ที่เขารักหมดหัวใจ
อาทิตย์เตรียมทางสำหรับความต้องการสุดท้ายของเขาจนพอใจ แล้วจากนั้นก็ถึงเวลาที่เขาจะตักตวงความสุขสุดท้ายที่ตอนนี้เป็นทีของเขา...สองตาประสานกัน ถ่ายทอดความรู้สึก สื่อสารว่าถึงเวลาแล้ว...
"อาทิตย์"
"ผู้กองธงรบ"
อาทิตย์ขยับตัวขึ้น พร้อมแล้วสำหรับบทบาทที่เขาเลือกก่อน สองมือดันขาแกร่งของสารวัตรธงรบกางออก หลับตาพริ้ม เตรียมพร้อมที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เขาโหยหา
เสียงร้อง "อื้อ" ดังขึ้นเบาๆประสานกันเมื่อแรกเริ่ม อาทิตย์นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนขยับช้าๆ แล้วเร่งจังหวะขึ้นพร้อมเสียงของทั้งสองที่ดังขึ้นเรื่อยๆ กายร้อนผ่าวของสองหนุ่มบดเบียดเสียดสีกันจนเร่าร้อนประหนึ่งลูกสูบรถยนต์ที่กำลังเร่งเครื่องทะยานสู่จุดหมาย ลีลาท่าทางขยับพลิกแพลงเปลี่ยนไปตามสภาพถนน ที่เป็นเนินชันต้องเร่งลูกสูบแรงและเร็วขึ้นเพื่อปีนป่าย บางช่วงเนิบนาบเพราะทางเรียบ หากบางครั้งขรุขระต้องกระเด้งกระดอนจนรถเขย่าขย่มไปมาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จวบจบเมื่อลงเนิน จึงกระโจนทะยานอย่างบ้าคลั่ง ลูกสูบเร่งกระแทกกระทั้นเพื่อเร่งความเร็วให้พุ่งทะลุมาตรวัด เมื่อใกล้ถึงจุดหมาย การเสียดสีกันที่แรงและเร็วมาเป็นเวลานานตลอดระยะทางก็ทำให้ความร้อนถึงขีดสุดจนลูกสูบไม่อาจทานทนได้ ทำงานกระแทกกระทั้นเป็นครั้งสุดท้ายจนรถกระโจนถึงปลายทางก็หมดสภาพแตกระเบิดออกมาจนไม่อาจควบคุมได้
ท้ายที่สุดรถด่วนคันนั้นก็สงบนิ่ง ผู้ขับถอนหายใจลึกๆ อย่างหมดแรง...แต่อีกคนที่ร่วมทางมาด้วยกันกลับไม่ยอมหยุด พลิกตัวลุกขึ้นมารับหน้าที่ทำภารกิจต่อ...
ผลัดกันขับ...
"ผู้กอง...เบาๆ นะ" คนขับคนแรกอ้อนวอน
"ครับผม"
คนขับคนใหม่ให้สัญญา เพราะอีกฝ่ายรู้ดีว่าสารถีคนนี้ขับรถดุเดือดจนเขาหวาดหวั่น ชายหนุ่มหลับตา กัดฟัน...รอการเดินทางสู่จุดหมายคล้ายๆ กันที่จะกำลังจะเริ่มต้น...การเดินทางที่ค่อนข้างยาวนานกว่าครั้งแรก ซ้ำยังมีเนินสูงชัน ขรุขระ ลาดเอียงมากกว่าเกือบสองเท่า รถคันใหญ่ติดเครื่องเบาๆ นายตำรวจหนุ่มผู้กลายมาเป็นคนขับรถดันคันเกียร์ไปข้างหน้า แม้คันเกียร์จะฝืดไปบ้าง แต่เมื่อเพิ่มแรงดันเพียงนิด รถก็พร้อม... ธงรบเริ่มขยับรถคันใหม่เคลื่อนตัวพร้อมเสียงร้องของเพื่อนร่วมทาง
"อู๊ว...ผู้กอง...เบาๆ" อาทิตย์หอบหายใจเสียงดัง ตาเรียวเล็กเบิกกว้าง ส่ายหัวไปมา
"เบาแล้วครับ...อย่างเกร็งสิ"
แม้อาทิตย์จะคุ้นเคยกับธงรบ แต่ทุกครั้งที่เริ่มต้น เขารู้สึกเหมือนร่างกายถูกจับฉีกกระชากออกแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อเข้าที่เข้าทาง คนขับเริ่มเร่งความเร็วช้าๆ พาชายหนุ่มที่กอดกระชับเขาแน่นราวกลัวจะตกจากรถทะยานขึ้นเนินสูงชันเป็นจังหวะ ช้าบ้างเร็วบ้าง จนอดส่งเสียงร้องไม่ได้...สองเสียงดังระงมแข่งกันเนิ่นนานตลอดระยะทางยาวไกล...
...ค่ำคืนนี้...ลูกสูบเครื่องยนต์ต้องทำงานหนัก...กว่าจะได้พักผ่อน...
อาทิตย์เปิดหน้าต่างห้องพัก ยื่นหน้าออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า นานแล้วที่เขาไม่มีโอกาสมาสัมผัสกับธรรมชาติของต่างจังหวัดเช่นนี้ แม้โรงแรมจะอยู่ใจกลางเมือง แต่อำเภอสอง...อำเภอเล็กๆ ทางตอนเหนือของจังหวัดแพร่ก็ยังคงความเป็นเมืองเล็กๆ อันสงบเงียบ ชายหนุ่มก้มลงมองถนนเบื้องล่าง รถเข็นขายอาหารสี่ห้าคันจอดอยู่ข้างถนน ถัดไปทางด้านซ้ายประมาณร้อยกว่าเมตรเป็นตลาดยามเช้า ผู้คนเดินกันขวักไขว่ จับจ่ายซื้อของและทักทายกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ลมเย็นยามเช้าของหน้าหนาวนั้นสดชื่นมากจนอาทิตย์แทบจะลืมเครื่องปรับอากาศในกรุงเทพฯ
ชายหนุ่มชื่นชมกับบรรยากาศยามเช้าอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเดินกลับไปที่เตียง หยุดยืนมองสารวัตรธงรบที่กำลังนอนหลับสบายบนเตียงเล็กๆ อาทิตย์ก้มลงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงต้นคอของนายตำรวจหนุ่มเพราะเกรงว่าเขาจะหนาว ธงรบถอดเสื้อผ้านอนเช่นทุกครั้ง แม้เขาจะเคยบอกให้สวมเสื้อผ้านอนแต่สารวัตรคนใหม่ก็ไม่ยอมเชื่อฟัง
ใบหน้าของธงรบยามหลับไหลช่างน่าดูนัก ใบหน้าคมเข้มที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจตอนนี้หลับสนิท หากยังดูเหมือนกับกำลังยิ้มพราวอยู่ ปากอิ่มเต็มที่เคยเอื้อนเอ่ยคำหวานให้เขาตอนนี้เผยอเล็กน้อย ปากอิ่มเต็มที่จูบเขาอย่างเร่าร้อนเมื่อคืน...ปากที่พร่ำบอกว่ารักเขามาก...รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน...
เขารู้ว่าธงรบเป็นคนเจ้าชู้ แม้ช่วงเริ่มคบกันนายตำรวจก็ยังเจ้าชู้อยู่ แต่เขาก็สังเกตุว่าธงรบค่อนข้างเปลี่ยนไป...ดูจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม ความเจ้าชู้ก็ลดน้อยลง...
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับธงรบเป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแปลก...แตกต่างจากความรักที่เขาเคยวาดภาพเอาไว้...ภาพฝันแห่งรักที่เขาเคยวาดไว้มีอนุภาพอยู่กลางภาพ...เด่นชัด...ยิ้มสดใส...ดวงตาเป็นประกาย...ดวงตาที่ทำให้โลกทั้งโลกของเขาสว่างสดใส...แม้เวลาที่ผ่านมาเขาได้ทำใจยอมรับความเป็นจริงแล้วว่าความหวังของเขานั้นได้มอดดับลงไปแล้ว...ตั้งแต่ที่อนุภาพตกลงปลงใจไปกับสารวัตรอธิคม...แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงอนุภาพ...โลกของเขาก็สดชื่นขึ้นทันใด...ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของอนุภาพ...ทุกอย่างดูสว่างไสว...ผสมกับ “เงา” ของคนที่เขารักที่ไม่เคยจางไปจากหัวใจ...
เขาไม่เคยคิดว่าจะยึดถือเอาความรักระหว่างเขากับธงรบเป็นความมั่นคงในชีวิต อาทิตย์บอกตัวเองว่าเขาเพียงคบกับธงรบเพราะต้องการใครสักคนในชีวิต...บางช่วง...บางเวลาเท่านั้น นายตำรวจจะไปทำอะไรกับใครก็ได้ เขาไม่เคยกำหนดกฎเกณฑ์ว่าธงรบจะต้องมีเขาเพียงคนเดียว อาทิตย์บอกตัวเองว่าระหว่างเขาทั้งสองนั้น...เป็นความสัมพันธ์แบบเปิด...เมื่อแรกเริ่มสารวัตรธงรบมาจีบเขานั้น นายตำรวจหนุ่มก็ยังออก “จับผู้ต้องหา” ตามเคย บางทีหายไปเกือบเดือน แล้วก็กลับมาจีบเขาเป็นช่วงๆ วนไปเวียนมาจนท้ายที่สุดก็รุกหนัก จนถึงคืนนั้น...คืนที่เขา “ยอม” เป็นของธงรบ “อย่างเป็นทางการ”
…
อาทิตย์ยังจำได้...เช้าวันนั้น...บนเตียงนอนในห้องรกๆ ของนายตำรวจหนุ่ม...เขานอนซบไหล่ผู้กองธงรบ...มือเขี่ยหน้าอกเล่น...บนเตียงที่ครั้งหนึ่งผู้กองเจ้าเล่ห์เคยพาเขามานอนด้วยเมื่อครั้งเมาไม่ได้สติและเขาก็โกรธเสียหนักหนาว่าธงรบฉวยโอกาสกับเขาตอนเมา...
คืนนั้นเขาก็เมา...แต่ไม่ได้เมาจนขาดสติ...คืนนั้นเขาตัดสินใจว่าจะลองคบกับผู้กองธงรบ...ตัดสินใจว่าเขาต้องตัดใจจากอนุภาพให้ได้...
“อาทิตย์...” เสียงธงรบดังขึ้นเบาๆ
“หือ” อาทิตย์ตอบรับ มือยังเขี่ยติ่งเล็กๆ บนหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามของนายตำรวจ
“เสียวจัง” ธงรบพูดยิ้มๆ
“งั้นผมเลิกก็ได้”
“พูดเล่นครับ ไม่ต้องเลิกนะ ทำแบบนี้ดีแล้ว” ธงรบเอื้อมมือมาจับมือของอาทิตย์ กดเอาไว้แนบกับอก
“อาทิตย์...”
“ผู้กองจะพูดอะไรก็พูดสิ เรียกชื่อผมอยู่ได้” อาทิตย์กล่าว แล้วไล้นิ้วบนหน้าอกแกร่งของธงรบเบาๆ
“ก็แค่อยากจะบอกว่า ตอนนี้อาทิตย์เป็นของผมแล้ว...อย่างเป็นทางการแล้วนะ อย่ามาหาว่าฉวยโอกาสตอนเมานะครับ”
“แล้วไง” อาทิตย์ถามเสียงเรียบ
“ก็หมายความว่าเราเป็นแฟนกัน”
“แค่นอนกันครั้งเดียว ต้องตกลงปลงใจเลยหรือ ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่พอเสียตัวให้ใครแล้วก็จะต้องจงรักภักดีกับผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต”
ธงรบหัวเราะเบาๆ กระชัดอ้อมแขนที่กอดอาทิตย์ “สองครับ อย่าลืมครั้งแรกที่เรามีอะไรกันสิ”
“ครั้งนั้นไม่นับ ผู้กองฉวยโอกาส และผมก็ไม่รู้สึกตัว”
“ผมว่ารู้สึกนะ จะเตือนความจำให้ อาทิตย์เป็นคนกระชากเสื้อผมจนขาด และพลิกตัวผมลงข้างล่างด้วย” ธงรบทักท้วงก่อนจะร้องเสียงดัง “โอ๊ย”
อาทิตย์ขย้ำหน้าอกผู้กองหนุ่มแน่นกว่าเดิม จนธงรบตัวงอ ใบหน้าเหยเก “อาทิตย์...เจ็บนะ”
ตี๋หนุ่มปล่อยมือแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมนายตำรวจหนุ่มเอาไว้ ร่างเปลือยทั้งสองต้องแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง...ผิวขาวเนียนสะอาดของอาทิตย์ทำให้ธงรบอดยกมือขึ้นลูบไล้ไม่ได้
“งั้นเราต้องมาคุยกันซักหน่อย” อาทิตย์ยิ้มบางๆ “ผู้กองอย่าคิดนะว่าผมจะยอมเป็นของผู้กองคนเดียว”
“อ้าว...พูดงี้ได้ไงล่ะจ๊ะ” ธงรบทำหน้าไม่สบอารมณ์ “แล้วอาทิตย์จะไปเป็นของใครอีก อย่าบอกนะว่าจะเป็นของคุณตฤณด้วย…โอ๊ย”
“บ้าน่าผู้กอง” อาทิตย์ขย้ำหน้าอกนายตำรวจหนุ่ม “ผมไม่ได้เป็นคนสำส่อนขนาดนั้น”
“แล้วนี่ว่าผมสำส่อนเหรอ” ธงรบยิ้มมุมปาก
“ผมไม่ได้พูด...ผมหมายความว่า ที่ไม่ยอมเป็นของผู้กองคนเดียวนี่ หมายความว่า ผู้กองก็ต้องยอมเป็นของผมด้วย ถึงจะยุติธรรม”
“ตายห่...” ธงรบอ้าปากค้าง “อาทิตย์หมายความว่าไงจ๊ะ”
“อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจ” อาทิตย์คลายมือบนหน้าอกของธงรบ เปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆ “ผู้กองก็รู้...ผมยอมผู้กองนี่ ไม่ได้ยอมง่ายๆ นะ ผมคิดอยู่ตั้งนาน และที่สำคัญ ผู้กองเป็นคนแรกของผม และผมก็ต้องการเป็นคนแรกของผู้กองด้วย” อาทิตย์มองหน้าธงรบนิ่ง “หรือว่าไม่ใช่”
“โธ่อาทิตย์” ธงรบคราง “ผมรักษาตัวมาเป็นอย่างดีตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม แม้แต่มือใครก็ไม่เคยได้มาแตะก้นเลย จะให้...”
“ว่าไงครับ ถ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรนะ ถือว่าเมื่อคืนนี้ก็เป็นคืนของคนรักสนุกสองคนมาเจอกัน ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป” อาทิตย์อมยิ้ม
“เอ่อ...เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่ เรื่องสำคัญของชีวิต ขอผู้กองใตร่ตรองดีๆ ก่อนได้ไหมครับ” ธงรบหน้ามุ่ย ไม่นึกว่าอาทิตย์จะมาไม้นี้
“ครับ ตามใจ คิดนานเท่าไหร่ก็ได้ ผมไม่ว่า” อาทิตย์กล่าว แล้วเอนตัวลงนอนทาบทับนายตำรวจหนุ่ม ซุกหน้าลงบนซอกคอของร้อยตำรวจเอกธงรบ “ผู้กองจะทำใจนานแค่ไหนก็แล้วแต่ผู้กอง ระหว่างนี้ก็ถือว่าเราแค่เป็นคนรู้จักกัน ผู้กองจะไปทำอะไรกับใครก็ได้ ผมก็จะทำอะไรอย่างที่ผมต้องการ เรื่องเป็นฟงเป็นแฟนอะไรที่ผู้กองว่าเมื่อกี้นั่นน่ะ ผมก็ถือว่าผู้กองก็แค่พูดเล่นๆ คะนองปากแบบที่คนเจ้าชู้ชอบพูดกัน” อาทิตย์เผยอปากจูบใบหูของผู้กองหนุ่ม ก่อนพูดต่อว่า “ผู้กองครับ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ ถ้าผู้กองยังไม่มั่นใจว่าอยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ก็ไม่ต้องมาขอเป็นแฟนกับผมนะ”
ธงรบไม่ตอบ...ในใจเขากำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อไปกับอาทิตย์ดี...เขาอยากมีเวลาคิดสักหน่อย...จริงอยู่ ตั้งแต่เริ่มจีบอาทิตย์เขาก็ยังสนุกกับคนอื่นๆ อยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมรับว่าน้อยลงกว่าเดิมมาก...อาทิตย์เริ่มรุกล้ำเข้ามาในจิตคำนึงเขามากกว่าเดิม...กลืนเข้ามาทีละน้อยๆ แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้ตี๋หนุ่มคนนี้ครอบครองพื้นที่ในใจเขามากเท่าไหร่แล้ว...แต่ธงรบก็รู้ว่ามากพอสมควร...มากพอจนเขารู้สึกว่าไม่อยากสูญเสียหนุ่มน้อยคนนี้ไป...
....
อาทิตย์ล้างหน้าแปรงฟัน อยากจะอาบน้ำแต่รู้สึกว่าหนาวเกินไป...น้ำอุ่นของโรงแรมเล็กๆ แห่งนี้ก็ไม่อุ่นจัดพอที่จะทำให้เขาตัดสินใจอาบน้ำตอนเช้าได้...ฝักบัวเล็กๆ น้ำไหลเอื่อยๆ มีความอุ่นเพียงน้อยนิด...ดูจะโหดร้ายเกินไปสักหน่อยสำหรับอากาศหนาวเย็นเช่นนี้
ชายหนุ่มชาวกรุงคว้าเสื้อเสว็ตเตอร์สีน้ำตาลเข้มขึ้นมาสวม...อดนึกถึงคนที่ซื้อให้ไม่ได้...อนุภาพซื้อมาฝากเขาจากนิวซีแลนด์เป็นของขวัญวันที่เขารับปริญญา...ตอนที่เขาเข้ามาทำงานใหม่ๆ...วันนั้นอนุภาพ สมบัติ พจนีย์ อธิป และโต้ง ยืนถ่ายรูปกับเขาที่หน้ามหาวิทยาลัย...นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสอ้อมแขนของพี่นุ...ภาพหมู่ที่ถ่ายร่วมกัน...อนุภาพยืนชิดเขาแล้วยื่นมือมาโอบเขาไว้...วันนั้นเองเขามั่นใจว่าแอบรักชายหนุ่มเข้าไปเต็มหัวใจ...
อาทิตย์เดินมองวิถีชีวิตคนเมืองไปจนถึงหน้าตลาด เสียงแม่ค้าร้องเรียกลูกค้าให้ซื้อของ...เสียงภาษาถิ่นคุยกันฟังดูเพราะเหลือเกิน...เขาเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง...บางคนยิ้มให้เขา คงมองออกว่าเขาเป็นคนต่างถิ่น...หรือบางทีอาจคิดว่าเขาเป็นนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่น...
ขณะที่กำลังเดินชมตลาดอย่างเพลิดเพลิน พลันสายตาก็มองไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังซื้อผลไม้อยู่ไม่ไกล...ชายหนุ่มต่างถิ่น แต่งตัวดี สวมกางเกงยีนส์ เสื้อแจ๊กเก็ตสีดำ พันผ้าพันคอสีม่วงเข้ม รูปร่างสูงโปร่ง...ผิวขาวสะอาด ใบหน้ายิ้มแย้ม เห็นจมูกโด่งจากเสี้ยวหน้าด้านข้าง...หน้าตาคล้ายคนที่เขารู้จักมาก...
คล้ายสารวัตรอธิคม!...
...ใคร...ผู้ชายคนนี้คือใคร...ทำใมหน้าตาคล้ายอธิคมมากเหลือเกิน...
เหมือนกับรู้ว่ามีใครจ้องมองอยู่ ชายหนุ่มคนนั้นหันมาด้านข้างแล้วยิ้มให้อาทิตย์ พร้อมก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับ คุณอาทิตย์ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มคนนั้นทัก
อาทิตย์ทำหน้างง สงสัยว่าผู้ชายคนนี้รู้จักเขาได้อย่างไร “ใช่ครับ คุณเอ่อ...”
“ผมคชานนท์ครับ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนพูดต่อว่า “น้องชายสารวัตรอธิคม”
“น้องชาย...” อาทิตย์พึมพำ เข้าใจแล้วว่าทำไมจึงหน้าตาเหมือนกันนัก “แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นใคร”
คชานนท์หัวเราะเบาๆ “ผมเสี่ยงทักครับ คิดว่าต้องใช่คุณแน่ เพราะรู้ว่าพี่ธงรบมาเยี่ยมพี่คม แล้วพี่ชายผมก็เคยพูดถึงคุณอาทิตย์ พอเห็นแล้วก็คิดว่าไม่ผิด เพราะดูท่าทางเป็นคนกรุงเทพ หน้าตาเหมือนที่พี่คมเคยเล่าให้ฟัง”
“อ๋อ” อาทิตย์พยักหน้า...สงสัยในใจว่าอธิคมจะพูดถึงเขาอย่างไรให้น้องชายฟัง “หวังว่าสารวัตรคงพูดแต่เรื่องดีๆ”
สองหนุ่มหัวเราะ คชานนท์หน้าตาอ่อนมากจนอาทิตย์ไม่กล้าเดาอายุ...หน้าตาเหมือนอธิคม แต่บุคลิกลักษณะต่างกันราวคนละคน อธิคมดูใจร้อน...เจ้าอารมณ์ เจ้าชู้ กรุ้มกริ่ม เจ้าเล่ห์ รื่นไหล รอบจัด แต่น้องชายดูสุภาพ อ่อนโยน ใจเย็น และยิ้มง่าย “ถ้าจะบอกว่าพูดแต่เรื่องดีก็จะหาว่าเป็นการโกหก แต่เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เรื่องดีครับ แต่ก็มีครั้งสองครั้งที่บ่นๆ แต่ว่าไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีหรอกครับ เขาแค่บ่นว่าหึงคุณอาทิตย์บ้าง”
อาทิตย์ตีสีหน้าไม่ค่อยถูก น้องชายของอธิคมดูนุ่มนวล แต่พูดตรงไปตรงมามากจนเขาคาดไม่ถึง
“แล้วนี่เพิ่งมาถึงหรือครับ ไปเยี่ยมสารวัตรหรือยัง”
“ยังครับ เพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง คนขับรถแนะนำให้แวะซื้ออะไรที่ตลาดเช้า นี่ก็กะว่าจะไปโรงพยาบาลเลย คุณอาทิตย์คงไปเยี่ยมพี่คมแล้ว ผมต้องขอขอบคุณมากนะครับที่เสียเวลามาเยี่ยมพี่ชายผม” คชานนท์พูดเสียงเรียบ มองตาอาทิตย์นิ่ง...หน้าตาจริงจัง
“ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้มากครับ ได้แต่มาเยี่ยมเฉยๆ”
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วครับ ส่วนเรื่องจัดการอะไรๆ ให้พี่ธงรบกับสารวัตรใหญ่ทำดีกว่า รายนั้นเขาถนัด”
อาทิตย์ขมวดคิ้ว เพราะไม่รู้จัก “สารวัตรใหญ”
คชานนท์คงรู้สึกตัวว่าอาทิตย์อาจไม่รู้จักอาวุธ จึงรีบพูดขึ้นว่า “สารวัตรอาวุธครับ สามทหารเสือ พี่ธง พี่คม แล้วก็พี่วุธ เขาซี้กันมาตั้งแต่เรียนนายร้อย”
“อ๋อ สารวัตรอาวุธ ผู้กองธงรบเคยเล่าให้ฟัง” อาทิตย์ยิ้มกว้าง...เขาเคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอตัว
อาวุธ...ผู้ชายที่ได้อนุภาพไปครอบครอง...ผู้ชายที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของอนุภาพหลังจากที่เลิกกับอธิคม...ผู้ชายที่อนุภาพเลือกหลังจากย้ายจากกรุงเทพฯ หนีมาอยู่ที่แพร่...ผู้ชายที่อนุภาพเลือก...แทนที่จะเป็นเขา...
คชานนท์ขอตัวไปเยี่ยมพี่ชายที่โรงพยาบาล ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้อาทิตย์...แล้วเดินไปพร้อมกับคนขับรถที่เดินเข้ามารับของที่อยู่ในมือ คชานนท์เดินช้าๆ ต่างจากสารวัตรอธิคมที่ก้าวเท้ายาวๆ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือทั้งสองเอียงคอเล็กน้อยเวลาเดิน หลังตรง เดินตรง เป็นจังหวะ...
สองคนนี้มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกันมาก หากก็มีอะไรที่ต่างกันมากเหมือนกัน...เป็นการผสมผสานที่แปลกประหลาด...เหมือนเขากำลังเห็นอธิคมยืนอยู่ตรงหน้า...ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนไม่ใช่...
น้องชายของอธิคม...ถ้าจะพูดไปเขาเห็นว่าดูดีกว่านายตำรวจหนุ่มมากนัก...ดูไม่เจ้าชู้...ไม่เจ้าเล่ห์...ไม่เจ้าอารมณ์...ดูจริงใจและจริงจัง...มั่นคง...เพียงแค่คุยกันไม่นานเขาก็รู้สึกว่าคชานนท์เป็นคนที่หนักแน่น...เป็นผู้ใหญ่...ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่กว่าพี่ชายด้วยซ้ำ...หากจะบอกว่าคชานนท์เป็นพี่และอธิคมเป็นน้อง เขาก็จะเชื่อ...เพียงแต่ใบหน้าคชานนท์ดูอ่อนเยาว์มากกว่านัก...
อาทิตย์อดคิดไม่ได้...หากอธิคมไม่ฟื้นล่ะ...หากอธิคมอาการหนักมากกว่าที่เห็น...อนุภาพจะทำอย่างไร...ใครจะดูแลพี่นุ...
...เขาอยากดูและพี่นุ...แต่อะไรๆ ที่ได้เกิดขึ้นมาแล้วคงทำให้ถอยเวลากลับไปไม่ได้...และถึงแม้จะมีอำนาจวิเศษหมุนนาฬิกาให้ย้อนกลับไป...อำนาจของเขาก็คงไม่มากพอที่จะเปลี่ยนใจของอนุภาพได้...
...ทำอย่างไรก็ไม่มีทาง...ไม่มีทางเลยจริงๆ...
...หากอะไรมันแย่ที่สุดแล้ว...คงเป็นอาวุธที่จะปลอบโยนอนุภาพ...แต่ขณะนี้...เขากลับมองเห็นตัวแทนของอธิคม...ใครคนหนึ่งที่มีเงาของอธิคมทาบทับอยู่...
...หากอะไรมันเป็นไปอย่างที่เราไม่อยากให้เป็น...เขาก็อยากให้อนุภาพมีความสุข...
...หากโชคชะตาจะเล่นตลกกับชีวิตของคน...ก็ขอให้พี่นุมีความสุขเถิด...เขาคงทนไม่ได้ที่เห็นคนที่เขารักต้องทุกข์ทรมานที่ต้องสูญเสียคนรัก...
...แต่ตอนนี้...เขาใจชื้นขึ้น..
...เพียงแค่ได้เห็นคชานนท์...
************* end of chapter 28*****
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มก้นพี่นาย
เอาให้ทะลุเลย
555+
-
ไม่รอพี่เลยอ่ะ :z13: น้องแทนละกัน 555
-
โหยยย
โดนพี่โน๊อาจิ้มแต่เช้าเลย
+1ให้ละกันข้อหาตื่นเช้า อิอิ
-
คิดถึง....สารรวัตรหายไปตั้งหลายวัน ที่แท้คุณนายหนีไปหาฟิตร่างกายนี่เอง
-
:z13: น้องฟาง
วันนี้ไปเชียงใหม่ กะน้องฟาง แต่เช้า เสร็จแล้วก็ลงมาแพร่ กะพี่นายต่อ
ปล1. งง งง นะ ทำไมอาทิตย์ต้องใจชื้นอ่ะ
ปล2. เด็กน้อย บังอาจมาจิ้มให้พี่ เด่วเถอะ ไอ้ที่ว่าจะมาอาทิตย์นี้อ่ะ พี่จะจิ้มไม่ยั้งเลย)
-
นึกว่ากำลังอ่านนิยายแข่งรถอยู่นะนี่ กร๊ากกก :laugh:
ผมว่าคชานนท์เหมาะที่จะเป็นภรรยา มากกว่าสามีนะ งืมๆ :m28:
แต่ทางที่ดี คุณนุอย่ามีสามีเพิ่มจะดีกว่านะ
-
ที่สุดแล้วกฏเหล็กของอาทิตย์ก็เฉลยมาแล้วข้อนึงแนะเนี่ย...
อาทิตย์อย่าคิดงั้นดิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอธิคม ผมไม่อยากให้อธิคมเป็นเพียงแค่เงานะ
ถึงคชานนท์เป็นน้องชายของอธิคมก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ อธิคม นะ
ไม่มีใครแทนที่ใครหรอก อาทิตย์
-
ไม่เอาตัวแทนสารวัตรอธิคม ต้องเป็นสารวัตรเท่านั้นน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบบ :z3:
-
อย่าบอกนะ ว่าอาทิตย์จะมาหลงคชานนท์แทน
เด๊วสารวัตรธงรบก็หึงโหดหรอก
:z2: :z2: :z2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: สารวัตรธงรบ มีสามีเป็นของตัวเองแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: พ่อตะวันน้อยเปิดซิงภรรยา อุกรี๊ดดดดดดดดดด :mc4: :mc4: :mc4:
ไม่แปลกเลยว่าทำไมไอ้เงื่อนไขที่ตกลงกับพ่อตะวันน้อย ท่านสารวัตรถึงพูดให้เพื่อนรักฟังไม่ได้
ก็มันออกจะ ย๊ากกกกกกกกกกกก พ่อตะวันน้อยโค่นเสาธงซะราบคาบ
เอาน่าท่านสารวัตร (ตบบ่า ปุปุ) ยอมใัห้คนที่เราสุดแสนจะรักขนาดนี้ยอมพลีกาย
นิดหน่อยจะเป็นอะไรไป :oo1: :oo1: มันไม่เสียเชิงค.เป็นขุนศึกหรอก หึหึ
เอิ่ม.... แต่อาทิตย์เนี่ยโคดปราบเซียน เจ๋งจริงๆ o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เอ่อ...ผมจิ้นฉากนึงขึ้นมาในหัวนะ :m21:
ประมาณว่า....
เด็กเก่ามาเจ๊าะแจะกะตาเสาธง
อาทิตย์มาเห็นเหตุการณ์แล้วปี๊ดดดดนิดนึง
เลยเดินเข้าไปหาทั้ง 2 คน แล้วพูดว่า "นี่คุณ!! มายุ่งอะไรกับเมียผม!!"
แค่คิดก็ขำกร๊ากกกแล้ว :laugh:
แต่อาทิตย์คงไม่ทำแบบนั้นหรอกเน๊าะ
-
^
^
^
^
มันจะเป็นอะไรที่ :jul3: มากๆ เลย ก๊ากๆๆ
แล้ว คชานนท์ น้องชายสารวัตรสุดหล่อผู้นี้ เขาจะมาเกี่ยวข้อง ข้องเกี่ยว กับใครหว่า
ตี๋หล่อรึป่าว หึหึ สนุกแน่ :z1:
สารวัตรจะฟิ้นตอนไหนง่า
-
เอ่อ...ผมจิ้นฉากนึงขึ้นมาในหัวนะ :m21:
ประมาณว่า....
เด็กเก่ามาเจ๊าะแจะกะตาเสาธง
อาทิตย์มาเห็นเหตุการณ์แล้วปี๊ดดดดนิดนึง
เลยเดินเข้าไปหาทั้ง 2 คน แล้วพูดว่า "นี่คุณ!! มายุ่งอะไรกับเมียผม!!"
แค่คิดก็ขำกร๊ากกกแล้ว :laugh:
แต่อาทิตย์คงไม่ทำแบบนั้นหรอกเน๊าะ
แค่คิดตาม ก็กด+1ให้ไปเลยค่ะ o13
-
ธงรบ โดน เปิดซฺงไปแล้ว เวงกำ
ตี๋เข็มชั่งเก่งกาจมากมาย :z1:
เสียสูนแน่เลยนั่น :jul1: เดินเอียงๆๆๆ
อธิคมรู้ ธงรบ ไม่จาเอาน่าไปไว้ที่ไหน :m20:โดนเสียบ :oo1: :laugh:
-
ถึงว่า ว่าทำไมคนแต่งกลัวคนอ่าน อ่านตอนนี้แล้วจั๊กกะจี้หัวใจ
แอร๊ยยยยย.... :a5: แล้วสยิวกิ้วจริงๆด้วย
โธ่ๆๆ นึกภาพสารวัตรเสาธงเป็นรับไป ขนแขนแสตนอัพไป :z3:
-
ขอหัวเราะก่อนนนนนนนนนนน
:jul3:
:jul3:
:jul3:
สารวัตรธงรบมีปั๋วววววววววววววววววววววว
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สะใจไงไม่รู้ 5 5 555 55 5+
ป.ล. ไม่เอานะ ... ไม่ให้คชานนท์เป็นพระเอกนะ ๆๆ ๆ
-
อยากอ่านคุณนุ มากกว่า นะ (ตอนนี้อ่ะ)
ให้ดีกันได้แล้ว เหอะ พี่นาย :monkeysad:
-
จะกลับบ้านแล้วน้า :o12: :o12: :o12:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ขอบคุณครับ เห็น ken ทีไรให้แต่กำลังใจ คราวนี้ขอเปลี่ยนเป็น ตัว ได้ไหมอ่ะ :z1:
29
คชานนท์ก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นบันไดไปยังชั้นสามของโรงพยาบาลอำเภอสอง จังหวัดแพร่ ห้องไอซียูของโรงพยาบาลอยู่สุดทางเดินชั้นสามทางทิศตะวันออกของตึก ด้านหน้าเป็นกระจกใส มีมู่ลีสีเทาอ่อนบังตาอยู่ ชายหนุ่มกดกริ่งเรียกเจ้าหน้าที่ ไม่นานพยาบาลสาวอายุราวยี่สิบต้นๆ เดินมาต้อนรับ เขาแจ้งขอเข้าเยี่ยมพันตำรวจตรีอธิคม พร้อมส่งรอยยิ้มให้ พยาบาลสาวก้มหน้าเอียงอายเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูให้เขา
น้องชายนายตำรวจมือปราบไม่แปลกใจสักนิดที่เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วย ใบหน้าเศร้าๆ กำลังมองพี่ชายของเขา มือซ้ายของชายหนุ่มลูบไล้มือของคนตัวโตที่นอนหลับไม่ได้สติ
อนุภาพหันหน้ามามองเมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว อย่างสงสัยเล็กน้อย แต่ทันใดก็ยิ้มให้บางๆ
“คุณคชานนท์”
“สวัสดีครับคุณนุ” คชานนท์ยิ้มกว้าง “ในที่สุดผมก็เจอคุณนุเสียที ได้ยินแต่ชื่อ”
“เช่นกันครับ” อนุภาพตอบ แล้วหันไปมองอธิคม พลางนึกในใจว่าพี่น้องสองคนนี้หน้าตาคล้ายกันมาก หากคชานนท์ดูร่างบางและผิวขาวกว่าอย่างเห็นได้ชัด
“สารวัตรยังหลับอยู่ครับ ยังไม่ตื่นเลย”
“นอนมาราธอนจริงๆ เลยนะครับ” คชานนท์ก้มลงมองอธิคม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้อนุภาพอีกครั้ง “คุณนุ...เอ่อผมขออนุญาติเรียกสั้นๆ เหมือนพี่คมนะครับ” อนุภาพพยักหน้า แล้วรอฟังคชานนท์พูดต่อ “คุณนุ รู้ได้ยังไงว่าเป็นผม”
“หน้าตาเหมือนกันมาก เห็นแวบเดียวก็ดูออก”
“จริงสินะ” คชานนท์พยักหน้า “แต่ว่าผมหรือพี่คมหล่อกว่ากันล่ะครับ”
อนุภาพอมยิ้ม อดนึกไม่ได้ว่า หน้าตาเหมือนกันแล้วก็ยังเจ้าคารมเหมือนกันอีก เพียงแต่ว่านัยน์ตาของคชานนท์ไม่แพรวพราวเหมือนพี่ชาย “คงต้องบอกว่าสารวัตรหล่อกว่าครับ” ชายหนุ่มก้มลงมองคนที่หลงตัวเอง คนที่พูดอยู่เสมอว่าตัวเองหล่อร้ายกาจ คนที่พร่ำบอกเขาว่า “มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจนะคุณนุนะ”
“ผมก็ว่างั้นล่ะ” คชานนท์เดินอ้อมไปอีกฟากหนึ่งของเตียง เงยหน้าขึ้นมองระดับของน้ำเกลืออย่างพิจารณาแล้วก้มลงกระซิบข้างหูพี่ชาย
“พี่คม...ได้ยินรึเปล่า น้องชายพี่มาเยี่ยมนะ อีกหน่อยคุณพ่อก็จะตามมา”
อนุภาพจับตามองกิริยานุ่มนวลอ่อนโยนของคชานนท์แล้วอดนึกถึงความอ่อนโยนที่ได้รับจากอธิคมไม่ได้ การปรากฏตัวของคชานนท์ค่อนข้างแตกต่างไปจากที่เขาเคยนึกภาพเอาไว้ อธิคมเคยเล่าถึงน้องชายให้ฟังทำนองว่าคชานนท์เป็นนักธุริกจหลักทรัพย์ วันๆ เอาแต่ทำงานในออฟฟิส คิดคำนวณตัวเลขจนไม่มีเวลาหาแฟน ชอบทำตัวเป็นพ่อคนที่สองของเขา บุคลิกลักษณะก็แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
“คชานนท์เป็นลูกพ่อ ทำอะไรได้อย่างที่พ่อต้องการ ผมนะลูกผ่าเหล่า” อธิคมเล่าเรื่องครอบครับให้เข้าฟังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่แสดงท่าทีน้อยอกน้อยใจ “แต่มีอย่างที่ผมเหนือกว่าคชานนท์”
“อะไรเหรอครับ” อนุภาพเลิกคิ้ว ก่อนจะรีบพูด “อ้อ รู้แล้ว ไม่ต้องบอก...ความเจ้าชู้ไช่ไหม”
“โธ่ คุณนุ” อธิคมทำหน้ามุ่ย แล้วตามด้วยคำพูดเดิมๆ ที่เขาชอบว่าอนุภาพประจำเมื่อถูกขัดใจ “ใจร้าย”
อนุภาพนึกภาพของคชานนท์เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเคร่งขรึมเหมือนนักธุรกิจทั่วๆ ไป แต่ภาพที่เห็นกลับไม่เป็นเช่นนั้น ช่ายหนุ่มดูร่าเริง ผ่อนคลายๆ ท่าทางสบายๆ เหมือนกับมาเยี่ยมใครซักคนที่ป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาลธรรมดา
ที่สำคัญ “เงา” ของอธิคมสะท้อนอยู่ในตัวของน้องชายอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นลักษณะการพูด รอยยิ้ม ลักษณะท่าทาง ต่างกันอย่างเดียวที่คชานนท์ไม่มี “รัศมี” ของคนเจ้าชู้
...คนเจ้าชู้...บอกได้เลยหรือว่าใครเป็นคนเจ้าชู้...อนุภาพถามตัวเอง
เสียงของสมบัติดังขึ้นในหัว ครั้งหนึ่งเพื่อนรุ่นพี่เคยพูดว่า “คนเจ้าชู้นี่มีประกายแห่งเสน่ห์ฉายออกมา หูตาเขาจะแพรวพราว ยูจะรู้สึกได้เลย ลองนึกดูซิว่าใครเจ้าชู้บ้าง เอาคนที่เราเห็นๆ กันอยู่นี่ แล้วยูลองเปรียบเทียบดูว่าคนเหล่านี้เหมือนกันหรือเปล่า”
“ผู้กองธงรบ” อนุภาพตอบ สมบัติหัวเราะอย่างชอบใจพร้อมยกนิ้วให้
“นั่นอันดับหนึ่ง ตัวพ่อเลยล่ะ ขั้นเทพ จ่าฝูง”
“สารวัตรอธิคม อธิป โต้ง พี่วิทย์” อนุภาพเอียงหน้านึกแล้วโพร่งออกมา “แบ้งค์นิตินัย”
“นั่นเขาไม่เรียกเจ้าชู้ เขาเรียกแรด” สบบัติแทรก แล้วทำท่าประกอบ
อนุภาพหัวเราะจนแทบน้ำตาไหลกับบทสรุปของสมบัติ ส่วนในใจคิดต่อไปถึงอีกคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตของเขากับอธิคม “กษิดิษฐ์...”
...ทั้งหมดที่เอ่ยชื่อมา มีอะไรบางอย่างที่เหมือนกัน...นั่นคือนัยน์ตาที่แพรวพราวและรอยยิ้มที่ต่างไปจากคนอื่นๆ รอยยิ้มของคนเจ้าชู้นั้น “พูด” ได้พอๆ กับดวงตา สื่ออะไรต่อมิอะไรที่สลับซับซ้อนมากนัก รอยยิ้มเชิญชวน รอยยิ้มที่ทำให้คนหลงไหล รอยยิ้มที่พร้อมที่จะสานสัมพันธ์กับใครต่อใครก็ได้หากถูกใจ
เสียงทุ้มๆ ของคชานนท์ดึงความคิดที่ล่องลอยของอนุภาพให้กลับมา
คชานนท์มองใบหน้าพี่ชายนิ่ง พึมพำเบาๆ “เสื้อร้ายกลายเป็นแมวเหมียวเสียแล้ว แมวเหมียวที่บาดเจ็บ รอวันตื่น”
ชายหนุ่มหันไปมองอนุภาพที่ยืนมองพี่ชายเขาอยู่ใกล้ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณนุครับ พี่คมเขาแกร่ง ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก อีกไม่กี่วันก็ฟื้นขึ้นมากวนใจได้แล้ว”
“ผมก็รอให้ตื่นมากวนอยู่ครับ” อนุภาพยิ้มบางๆ ขอบคุณคชานนท์ที่ช่วยปลอบ “แต่นี่ก็หลับตลอด ถามพยาบาลก็บอกว่ายังไม่ฟื้นเลยตั้งแต่ย้ายออกมาจากห้องไอซียู”
“ผมว่าไม่เกินเย็นนี้ก็ฟื้นแล้วครับ”
อนุภาพหันหน้ามามองคชานนท์ เลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนเป็นคำถามว่า ‘รู้ได้อย่างไร’
“ผมเคยมีแฟนเป็นหมอ เขาเล่าให้ฟังว่า...” คชานนท์ยิ้มกว้างอีก แล้วพูดต่อว่า “คนไข้นี่น่ะ บางทีเขาก็ตื่นแล้ว เพียงแต่ว่าสลึมสลือ แล้วเหนื่อยเกินกว่าจะโต้ตอบกับใคร อีกอย่าง ตอนที่เขาตื่นก็อาจเป็นช่วงที่เราไม่ได้อยู่ด้วย ก็เลยคิดแต่ว่าทำไมไม่รู้สึกตัวเสียที ผมว่าถ้าเขย่าตัวตอนนี้ก็อาจจะตื่นขึ้นมาเตะผมได้เลยล่ะ”
อนุภาพอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้กับอารมณ์ขันของคชานนท์ แรกที่เคยคิดว่าพี่น้องสองคนนี้ต่างกันมากนักก็อาจจะต้องคิดใหม่ คชานนท์มีอะไรที่คล้ายพี่ชายมากพอสมควร พอๆ กับที่มีอะไรแตกต่างกัน
“เขาเคยทำหรือครับ”
คชานนท์พยักหน้า “บ่อยจะตายไปครับ ตอนเป็นเด็กผมโดนประจำ ตอนเรียนมัธยมก็ด้วย พี่ธงรบต้องคอยเข้ามาช่วย ผมยังเคยตะโกนว่าเค้าว่าเป็นอันธพาล ใช้แต่กำลัง ไม่พอใจอะไรก็เอาแต่แรงเข้าสู้ ดูซิ เป็นไงล่ะ คราวนี้นอนอยู่บนเตียง เพราะชอบใช้แรงบ้าระห่ำ พ่อกับแม่ก็เคยปราม พี่คมก็ดันทุรังจะเป็นตำรวจให้ได้” คชานนท์พูดเรื่อยๆ ใบหน้ายิ้มๆ ดูไม่กังวลเท่าใดนัก
อนุภาพรู้ว่าคชานน์พยายามคุยปลอบใจเขา ผู้ชายคนนี้มีวิธีทำให้คนอื่นผ่อนคลายได้ต่างจากคนอื่นๆ ดูน่าจะเป็นนักการทูตมากกว่าจะเป็นนักธุรกิจบริษัทหลักทรัพย์
“แล้วนี่สารวัตรใหญ่มาด้วยไหมครับ”
อนุภาพเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าคชานนท์หมายถึงอาวุธหรือเปล่า
“เอ่อ...สารวัตรอาวุธน่ะครับ” คชานนท์ยิ้มกว้าง ยิ้มที่ถอดพิมม์มาจากอธิคม ต่างกันที่ดวงตาไม่พราวระยับเหมือนที่กำลังนอนหลับไหล
“มาครับ อยู่ที่ตึกข้างหน้า กำลังคุยกับเจ้าหน้าที่เรื่องจองห้องพัก” อนุภาพหันมองอธิคม “บอกว่าเตรียมไว้รอให้สารวัตรย้ายออกจากไอซียู”
“พี่วุธเพอร์เฟ็คเช่นเคย” คชานนท์พูดยิ้มๆ “คุณนุรู้ใช่ไหมครับ พี่คมกับพี่ธงชอบเรียกสารวัตรอาวุธว่า มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค”
อนุภาพพยักหน้า แม้แต่อาวุธก็เคยเล่าให้เขาฟังว่าเพื่อนสองคนรวมหัวกันนินทาเขาลับหลังเพราะ “อิจฉา” เขาที่ได้ตำแหน่งเร็วเกินหน้า และพ่อใหญ่เพราะเป็นถึงรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ
“ตัวเองเอาแต่เที่ยว เวลาเมาผมต้องออกไปเก็บตัวจากผับ ลากขึ้นรถไปส่งบ้าน แถมยังต้องถอดเสื้อผ้าให้ด้วย” อาวุธเคยเล่าให้อนุภาพฟังถึงเรื่องสมัยเรียนจบนายร้อยตำรวจใหม่ๆ ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาและไปทำงานคดีพิเศษที่ต่างประเทศกว่าสามปี
อนุภาพนึกถึงคำบอกเล่าของอีกสองหนุ่มที่พูดถึงมิสเตอร์เพอร์เฟ็ค “คุณนุอย่าไปเชื่ออาวุธมากนักนะ เวลาแบกผมมาจากผับ บางทีมันทิ้งให้ผมกับธงรบนอนระเนระนาดบนพื้น ไม่ก็โซฟา เนื้อตัวก็ไม่เช็ดให้” อธิคมบ่น
“ถ้าเป็นผม จะทิ้งให้นอนอยู่ในรถ” อนุภาพตอบเสียงเข้ม จนอีกฝ่ายหนึ่งทำหน้ามุ่ยแล้วบ่นว่า “ใจร้าย” เช่นเคย
“บางทีก็ลากผมไปกองอยู่หน้าห้องน้ำ” ธงรบเสริม อนุภาพก็เลยแก้ต่างให้ว่า สงสัยเพราะธงรบอาเจียนจนสกปรก ถ้าเป็นเขา จะลากไปทิ้งไว้ในอ่างอาบน้ำในห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำแช่ครีมอาบน้ำเอาไว้ทั้งคืน
“ใจร้าย” ผู้กองธงรบเลียนแบบอธิคม...บ่นอุบ...จนอีกฝ่ายถลึงตาเข้าใส่บอกว่า “ห้ามมาพูดกับคุณนุแบบนี้เด็ดขาดนะไอ้เสาธง”
“อ้าวทำไมวะ แกยังพูดได้” ธงรบโวยวาย
“ก็ข้าเป็นแฟน แต่เอ็งเป็นคนแปลกหน้า” อธิคมขึ้นเสียง
“คนแปลกหน้าหรือ เดี๋ยวพ่อก็ทำความคุ้นเคยกับคุณนุซะหรอก จะได้เป็นคนใกล้ชิด”
“ไอ้...”
หลังจากนั้นสองหนุ่มก็ทะเลาะกันลั่น จนอนุภาพอดหัวเราะไม่ได้
อนุภาพตื่นจากภวังค์เมื่อคชานนท์เอ่ยขอตัวออกไปข้างนอกเพื่อรับโทรศัพท์ ชายหนุ่มพูดเบาๆ ว่า “คุณพ่อโทรมาครับ” ก่อนจะรีบเดินออกไปยังประตูห้อง
“คุณพ่อโทรมานะครับ สารวัตร” อนุภาพเอื้อมมือไปแตะแก้มสากๆ ของอธิคม หนวดเคราที่ไม่ได้โกนมาหลายวันเริ่มครึ้ม ทำให้ใบหน้าคมเข้มนั้นคมเข้มมากกว่าเดิม “เดี๋ยวคุณพ่อคุณก็จะมาเยี่ยม พี่บั้ดก็จะมา พจนีย์ อธิป แล้วก็อีกหลายๆ คนก็จะมาเยี่ยม สารวัตรรีบตื่นมารับแขกนะ” ชายหนุ่มยิ้มบางๆ แต่น้ำตาเริ่มจะเอ่อล้นขอบตา...
คชานนท์ออกไปคุยโทรศัพท์ไม่ถึงห้านาทีก็เดินกลับเข้ามา ยิ้มอบอุ่นให้อนุภาพ "คุณพ่อจะมาเยี่ยมพรุ่งนี้เย็นๆ ครับ ตอนนี้อยู่ที่อิตาลี่ กำลังจะประชุมเรื่องงาน ตอนแรกคุณพ่อจะยกเลิกแล้วรีบกลับ ผมก็เลยบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะมีคนดูแลอยู่แล้วหลายคน"
"ที่จริงมีสารวัตรอาวุธคนเดียวก็พอแล้ว" อนุภาพนึกถึงคนที่ดูแลเรื่องต่างๆ ทั้งหมด
"ก็อาจใช่ครับ พี่วุธเป็นแบบนี้ตั้งแต่เรียนนายร้อยตำรวจแล้วล่ะ ดูแลทุกคนเป็นอย่างดี" คชานนท์ยิ้ม "แต่ผมว่าพี่คมต้องการคนๆ เดียว"
อนุภาพเงียบๆ รู้ว่าคชานนท์หมายถึงใคร เริ่มเห็นแง่มุมของสองพี่น้องที่เหมือนกัน นั่นคือ นักเจรจาต่อรองชั้นยอด
"คุณคชานนท์ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม" ชายหนุ่มพูดเสียงเบา
"งั้นหรือครับ" คชานนท์มองหน้าอนุภาพนิ่ง "คุณนุกล้าพูดได้เต็มปากหรือ...ว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นจนหันกลับมาไม่ได้เลยหรือครับ หรือว่ามันสายเกินไปแล้ว"
อนุภาพถอนหายใจ สายตาทอดมองร่างที่นอนอยู่ตรงหน้านิ่ง พยายามคิด ใตร่ตรอง ตัดสินใจ แต่ในหัวยังสับสน วุ่นวาย หมุนไปมาไม่ยอมหยุดเหมือนลูกข่างที่ถูกปั่นอย่างรวดเร็ว
"...จนคุณนุให้อภัยพี่คมไม่ได้" คชานนท์ทิ้งเสียงเบา
ก่อนที่อนุภาพจะทันได้ตอบอะไร ทั้งสองก็ถูกขัดจังหวะเมื่อพยาบาลเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า "ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วค่ะ"
พยาบาลวัยกลางคนยิ้มอย่างอารมณ์ดี อนุภาพและคชานนท์ก้มหัวให้แล้วก้าวออกมาจากเตียงของนายตำรวจหนุ่ม แล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องไอซียูไปหยุดยืนอยู่ที่ระเบียงไม่ไกลจากประตูห้อง
อากาศยามเช้าเย็นสะท้าน หน้าหนาวของจังหวัดทางภาคเหนือปีนี้หนาวยาวนานกว่าทุกปี แม้ถึงกลางเดือนมีนาคมแต่ก็ยังหนาวเย็นอยู่ไม่น้อย
อนุภาพกอดอกกระชับแขนแน่นเข้าเพื่อให้ตัวเองรู้สึกถึงความอบอุ่นของอ้อมแขน...แม้จะเป็นอ้อมแขนของตัวเอง...
สุดสายตาของทั้งสองเป็นผืนป่ากว้างไกล ทิวเขาสลับซับซ้อนสวยงามยิ่งนัก โรงพยาบาลอำเภอสองของจังหวัดแพร่ตั้งอยู่ใกล้เชิงเขา ภูมิประเทศสวยงาม หากอนุภาพไม่รู้สึกอยากจะชื่นชมทัศนียภาพนั้นในเวลานี้ สิ่งเดียวที่เขานึกถึงคืออยากให้อธิคมรู้สึกตัวเร็วๆ
อธิคม...คนที่เคยพร่ำบอกว่ารักเขาทุกวัน ไม่เคยเบื่อที่จะพูด และเขาก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟัง จนกระทั่งวันนั้น วันแตกหัก วันที่เขาเห็นภาพบาดตาบาดใจในห้องโรงแรม...บนเตียง...บนเตียงที่เขากับอธิคมนอนด้วยกัน วันที่เขาตัดสินใจเด็ดขาดที่จากนายตำรวจหนุ่มมา
...แม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือน แต่เขาก็รู้อยู่เต็มหัวใจว่าตัวเองยังอยากจะได้ยินคำบอกรักจากสารวัตรอธิคมอยู่
แต่เขาก็ต้องตัดสินใจ...เลือกทางเดินใหม่ให้กับตัวเอง...ก้าวต่อไปในชีวิตแทนที่จะหยุดยืนประจัญหน้ากับปัญหาและความกังวลต่างๆ ดยบอกกับตัวเองว่า "ไม่ไหวแล้ว ไม่เอาแล้ว พอทีเถอะ"
อนุภาพกับคชานนท์ยืนอยู่เคียงข้างกัน ต่างคนต่างเงียบ ปล่อยให้ใจล่องลอย คิดถึงอะไรต่างๆ ที่ผ่านมาโดยมีนายตำรวจหนุ่มมือปราบที่นอนสงบอยู่บนเตียงคนไข้เป็นจุดศูนย์กลางของเรื่องราว
ชายหนุ่มทั้งสองต่างยืนนิ่งครู่ใหญ่ จนได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ คชานนท์รู้สึกตัวก่อนจึงหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครจึงยกมือขึ้นไหว้
"มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่นนท์" อาวุธทักทาย
"เมื่อเช้านี้ครับ" คชานนท์ตอบยิ้มๆ มือสองข้างล้วงกระเป๋า "พอมาถึงก็เห็นว่าพี่วุธจัดการทุกอย่างเสียเรียบร้อย"
"ยังไม่เรียบร้อยเสียทีเดียว แล้วต่อไปอาจต้องให้นนท์จัดการเพราะพี่ต้องไปทำคดีต่อ" อาวุธพูดแล้วหันไปหาอนุภาพ "คุณนุครับ ได้ห้องพักเดี่ยวพิเศษแล้วนะครับ ต้องใช้กำลังภายในนิดหน่อย ที่นี่มีห้องคนไข้เดี่ยวอยู่ไม่กี่ห้อง"
คชานนท์หันมามองอนุภาพเช่นกัน "พี่วุธซะอย่าง ทุกสิ่งสะดวกสบายไร้กังวล"
"นายก็เหมือนกัน ฝีมือการจัดการก็ใช่ย่อย"
คชานนท์หัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า "ยังไงก็ไม่สู้พี่หรอก พี่คมโชคดีที่ได้เพื่อนอย่างพี่คอยดูแล"
อาวุธชะงักไปชั่วครู่ มือเผลอยกขึ้นลูบริมฝีปากที่โดนอธิคมต่อยจนได้เลือด ในใจก็นึกสงสัยอยู่ว่าอธิคมคงไม่คิดอย่างที่คชานนท์พูด
"แล้วโชคดีที่มีน้องชายอย่างนนท์เหมือนกัน" อาวุธยิ้ม สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพที่ยืนฟังสองหนุ่มชมกันและกัน
"คมโชคดีจริงๆ ที่มีแต่คนคอยดูแลเค้า" อาวุธพูดเสียงเบากับอนุภาพ หากดูราวกับว่ารำพันกับตัวเอง
คชานนท์มองอาวุธด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะตัดบทขึ้นว่า "มัวแต่มาชมกัน คุณนุคงเอียนแล้ว พี่วุธทานข้าวหรือยังครับ ผมชักจะหิว เราไปทานข้าวกันเถอะ"
สามหนุ่มเดินเคียงกันไปยังร้านอาหารหน้าโรงพยายาบาล อาวุธดูโดดเด่นอยู่ตรงกลางเพราะตัวสูงใหญ่กว่าอีกสองคนที่เดินขนาบข้าง ชายหนุ่มทั้งสามเป็นจุดสนใจของผู้คนรอบข้างเพราะดูแตกต่างจากคนท้องถิ่น ใบหน้าหน้าคมเข้มหล่อเหลาเป็นจุดสนใจทำให้บรรดาแม่ค้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะในอำเภอเล็กๆ เช่นนี้ไม่บ่อยครั้งที่จะมีหนุ่มหน้าตาดีถึงสามคนเดินมาพร้อมกัน
ทั้งสามเข้าไปนั่งในร้านอาหารเล็กๆ หน้าโรงพยาบาล เจ้าของร้านรีบเข้ามาต้อนรับ ส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้ พร้อมแนะนำอาหารอร่อยของร้าน แต่ชายหนุ่มทั้งสาต่างคนต่างสั่งกับข้าวจานเดียวง่ายๆ คชานนท์ของอนุญาตดื่มเบียร์ ส่วนอาวุธดื่มน้ำอัดลม มีเพียงอนุภาพที่ดื่มน้ำเปล่าไม่แช่เย็น
"หนาวขนาดนี้ยังดื่มของเย็น" อนุภาพพูดยิ้มๆ
"ผมดื่มเบียร์เพื่อเพิ่มอุณหภูมิในร่างกายครับ" คชานนท์ตอบยิ้มๆ
อนุภาพยิ้มตอบ มองใบหน้าที่ระบายยิ้มแทบตลอดเวลาของคชานนท์แล้วนึกถึงอธิคม
"แล้วนี่นนท์ได้ที่พักหรือยัง" อาวุธถามแล้วยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม
"ยังครับ คิดว่าจะไปหาโรงแรมพัก" คชานนท์ตอบเสียงเรียบ เอื้อมมือไปหยิบหลอดกาแฟมาเสียบลงในกระป๋องเบียร์ของตัวเอง
อนุภาพมองตามมือเรียวขาวสะอาดของชายหนุ่ม รู้สึกแปลกใจที่เห็นวิธีดื่มเบียร์ของคชานนท์
"ที่นี่มีโรงแรมเล็กๆ ที่เดียว อยู่หน้าตลาดสด"
"อ้อ นั่นโรงแรมหรือครับ เมื่อเช้าผมแวะไปซื้อผลไม้ มีตึกเก่าๆอยู่ตรงข้าม ไม่นึกว่าจะเป็นโรงแรม นึกว่าแค่อาคารพาณิชย์ธรรมดา" คชานนท์แปลกใจ
"ธงรบก็พักที่นั่น" อาวุธพูดต่อ สลับกับหันหน้ามายิ้มให้อนุภาพที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ
"คุณคชานนท์พักที่บ้านผมก็ได้นี่ครับ แม้จะหลังเล็กแต่ก็พอมีที่" อนุภาพแทรกขึ้น
"ผมไม่อยากรบกวนคุณนุเลยครับ กลัวคุณนุกับพี่วุธไม่สะดวก แล้วเอ่อ...เลิกเรียกชื่อเต็มผมเถอะ เรียกผมว่านนท์ดีกว่า เรียกซะเต็มยศ ผมรู้สึกเขินๆ"
"พี่ไม่ได้พักที่บ้านคุณนุ" อาวุธพูดขึ้น "พี่พักโรงแรมเดียวกับธงรบนั่นล่ะ"
"อ้าวหรือครับ ผมนึกว่า..."
"เคยแวะไป คุณนุอนุเคราะห์ที่ให้หลับนอนตอนที่พี่แวะมาที่แพร่"
คชานนท์กำลังก้มหน้ามองกระป๋องเบียร์ของตัวเองอยู่พอดี จึงซ่อนสีหน้าแปลกใจเอาไว้ได้
...แวะมาที่แพร่...หมายความว่ายังไง? สารวัตรอาวุธแวะมาที่แพร่แล้วไปพักที่บ้านคุณนุ พูดเหมือนกับว่าแวะมาหาเป็นเรื่องปกติ ตายล่ะ ชักจะไปกันใหญ่ นี่ไม่รู้ว่าสองคนเป็นอะไรกันถึงขั้นไหนแล้ว เห็นทีจะช้าไม่ได้ แบบนี้พี่ชายเขามีทางแพ้...
...แต่หากมีอะไรกัน ทำไมคุณนุยังดูอาลัยอาวรณ์พี่คมนัก มองตาก็รู้ว่ารักพี่ชายเขามาก...
...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?...
"ผมนึกว่าพี่วุธอยู่ที่นี่" คชานนท์ทำหน้าแปลกใจ
"เปล่า ก็แค่แวะมาเยี่ยม เลยได้ช่วยคุณนุจัดการเรื่องการสร้างบ้าน แล้วพอดีคมถูกยิง ก็เลยอยู่ดูแลต่อ พี่อยู่ที่เชียงใหม่ มาทำคดีที่ลำปาง ตอนนี้อาจต้องตามพยานไปถึงเชียงราย ไม่ก็อุตรดิษต์ ส่วนเรื่องผู้ร้ายที่ปะทะกับทีมของอธิคม พี่จะประสานขอเข้าไปช่วยในฐานะเจ้าหน้าที่พิเศษของหน่วยสืบสวนกลาง"
"คุณพ่อพี่วุธใหญ่ครับ คุณนุ รับรองว่าต้องลากตัวคนที่ยิงพี่คมเข้าคุกได้แน่" คชานนท์หันไปอวดกับอนุภาพ
"ตายไปแล้ว คงโดนอธิคมกวาดซะเรียบ แต่มีตัวใหญ่หนีไปได้ พี่คิดว่าพวกนี้ลิงค์กับคดีฟอกเงินที่พี่กำลังทำอยู่"
"จัดการเลยครับพี่วุธ เอาให้หนัก แต่ว่าระวังตัวด้วยนะครับ" คชานนท์พูดเสียงนุ่ม
"ขอบใจ แต่พี่น่ะฝ่ายสืบสวน ไม่ใช่ปราบปราม และอีกอย่าง ไม่ระห่ำเหมือนอธิคมหรอก" อาวุธตอบคชานนท์แต่หันไปมองอนุภาพที่นั่งนิ่งไม่พูดจา "แต่ถ้าพี่ถูกยิง สงสัยนักว่าใครจะคอยดูแล"
"สารวัตร อย่าพูดแบบนี้สิครับ" อนุภาพรีบท้วง
"จริงด้วย พูดแบบนี้ ลางไม่ดี" คชานนท์เห็นด้วย
อาวุธหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ว่าแต่ว่า ใครจะอยู่เฝ้าสารวัตรอธิคมตอนออกจากห้องไอซียูล่ะ พี่ว่าไม่ใช่งานหมูๆ นะ"
"ผมเฝ้าก็ได้ครับ แต่คงอยู่นานนักไม่ได้ ต้องกลับไปดูงานที่กรุงเทพฯ ด้วย ตอนนี้ตลาดเงินกำลังผันผวนหนัก แต่พอจัดการเรื่องงานได้ผมก็กลับมาอีก ขึ้นๆ ลงๆ แพร่กับกรุงเทพฯ ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร โชคดีที่มีสนามบิน" คชานนท์พูดแล้วปรายตามองไปยังอนุภาพ ตั้งใจบอกความนัยว่า คนที่จะดูแลอธิคมก็คืออนุภาพนั่นล่ะ อย่างน้อยอนุภาพก็อาศัยอยู่ที่แพร่
อนุภาพยังไม่พูดอะไร รอฟังสองหนุ่มคุยกันต่อ อาวุธหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า "เคยเฝ้าอยู่พักนึงตอนที่เป็นตำรวจใหม่ๆ จำได้ไหม แทบจะขอให้พยาบาลผูกเชือกพี่ชายนนท์ไว้กับเตียง"
คชานนท์หัวเราะเสียงดังเมื่อนึกถึงอดีตของพี่ชาย หันไปมองอนุภาพเห็นชายหนุ่มเลิกคิ้วสงสัยเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน คชานนท์จึงเล่าให้ฟังว่า อธิคมขับรถไล่ตามผู้ร้ายจนชนวินาศสันตะโร ตัวเองก็บาดเจ็บไม่น้อย แต่ยังลุกขึ้นวิ่งไล่กระทืบโจรจนหมอบราบคาบ ท้ายที่สุดต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะผู้กำกับบังคับ ไม่เช่นนั้นจะถูกพักงานเพราะขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชา
"พี่คมโวยวายจนพยาบาลเกือบจับฉีดยานอนหลับ ปากก็บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก ทั้งที่ข้อมือซ้น กล้ามเนื้อขาฉีก ไหล่หลุด แผลที่ขมับก็เลือดไหลอาบหน้า" คชานนท์อธิบาย อนุภาพนึกตาม มองเห็นภาพนายตำรวจเจ้าปัญหาในความคิดได้อย่างชัดเจน เพราะภาพของอธิคมอย่างที่น้องชายเล่านั้นจินตนาการได้ไม่ยาก
"อธิคมไม่ชอบโรงพยาบาลเอามากๆ" อาวุธสรุป
"พี่คมเขากลัวเข็มฉีดยาเป็นที่สุด" คชานนท์เสริม กลั้นหัวเราะ ประกายตาขันๆ "ตัวยังกะยักษ์ ทำเก่ง แต่พอหมอจะฉีดยาก็เข่าอ่อน อิดออดท่านั้นท่านี้ ต้องต่อรองแทบจะต้องเอาขนมมาล่อเหมือนเด็กๆ เลยทีเดียว"
อนุภาพอมยิ้ม รู้ความลับของอธิคมอีกข้อหนึ่ง ในใจนึกถึงตอนที่นายตำรวจผู้เก่งกาจได้รับบาดเจ็บอาทิตย์ก่อนจะลักพาตัวเขาไปบ้านริมทะเล อธิคมทำเป็นอวดเก่งว่าเจ็บแค่นั้นไม่ต้องถึงกับนอนโรงพยาบาล และโรงพยาบาลนั้นเป็นที่ของคนใจเสาะ ถ้าไม่หนักหนาไม่จำเป็นต้องไปหาหมอ แต่เป็นอธิคมเองที่ชอบบังคับให้เขาไปหาหมอเมื่อไม่สบายเป็นไข้หวัดเล็กน้อย ซ้ำยังชอบล้อเขาว่ากลัวถูกฉีดยา
พนักงานร้านนำอาหารมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะแต่ยังไม่ทันจะได้ทาน อาวุธรีบขอตัวออกไปนอกร้านเพราะเห็นตำรวจที่รู้จักกัน
คชานนท์กับอนุภาพต่างทานอาหารกันช้าๆ สลับกับการคุยกันเรื่องอดีตบางแง่มุมของอธิคม น้องชายของนายตำรวจดูมีความสุขที่ได้เล่าถึงเรื่องอธิคมไม่ถูกกับหมอ ชายหนุ่มเล่าย้อนไปกระทั่งครั้งที่อธิคมเรียนมัธยม วีรกรรมแต่ละอย่างที่เล่ามาล้วนสะท้อนให้เห็นตัวตนในปัจจุบันของนายตำรวจหนุ่มทั้งสิ้น
อนุภาพนั่งฟังเงียบๆ ตักอาหารเข้าปากช้าๆ หูฟังเสียงของคชานนท์ แต่ใจล่องลอยไปถึงอดีตที่ผ่านมา
อดีตของเขาและอธิคมมีเวลาที่ดีร่วมกันตั้งแต่เริ่มต้น มีแง่งอนกันบ้างแต่ก็ไม่นาน แม้จะมีเรื่องของนิตินัย เรื่องของกษิดิษฐ์และคนเก่าคนอื่นๆ เขาก็คิดว่าตัวเองอดทนได้ จนกระทั่งคืนนั้นที่กระบี่ คืนที่เขาเห็นอธิคมเปลือยกายกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับใครคนหนึ่งบนเตียงในห้องนอน แต่ครั้นได้ฟังคำอธิบายแล้วเขาก็ยอมรับว่าเป็นความเข้าใจผิด แม้ใจส่วนหนึ่งก็ยังระแวงอยู่บ้าง และความหนักแน่นที่มีอยู่เริ่มคลอนแคลน
...แต่สิ่งที่แทรกซึมเข้ามาทีละน้อยกลับไม่ใช่เรื่องปัญหาของอธิคมกับเด็กเก่าๆ ปัญหากลับคือเรื่องของเขาเอง ปัญหาที่เขาต้องแก้ และอีกไม่กี่วัน เขาจะ "แก้" มันให้เสร็จ ขอเพียงแต่รอให้อธิคมฟื้นขึ้นมาก่อน ปัญหาจะได้จบไปเสียที...
******** end of chapter 29 *********
Revised 03/5/09
-
ได้ :oo1: พี่นายแต่เช้าเลย
-
อรุณสวัสดิ์ (หมายถึง สวัสดีตอนเช้าครับ) ขอบคุณที่จิ้มผมนะครับ พลุนไปหมดแล่ะ เจ็บแต่ก็สุขเวลาโดน :z13:
บทที่ 30
อาวุธเดินกลับเข้ามาในร้านอาหาร ใบหน้าดูเคร่งขรึมจนอนุภาพเอ่ยถาม
"มีอะไรหรือเปล่าครับสารวัตร"
นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจเบาแล้วตอบว่า "ผมอาจจะต้องไปเชียงรายวันนี้บ่ายๆ ครับ เพื่อนที่เป็นตำรวจเขาได้เบาะแสที่เป็นประโยชน์ต่อคดี บอกว่าจะนัดให้สายของเขาไปเจอผมที่เชียงราย"
อาวุธนั่งลงบนเก้าอี้ หยิบน้ำอัดลมกระป๋องขึ้นมาดื่ม คชานนท์ยื่นกระดาษทิชชู่ให้นายตำรวจหนุ่มเพราะสังเกตเห็นรอยเปื้อนที่ข้อมือ แล้วเลื่อนจานอาหารของอาวุธให้ พร้อมกับหยิบช้อนซ่อมส่งตามไป นายตำรวจเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วพูดต่อว่า "สายบอกว่าผู้ต้องสงสัยไปโผล่ที่แม่สาย คาดว่าเอาหลักฐานชิ้นสำคัญไปให้ใครที่นั่น ถ้าผมได้หลักฐานชิ้นนี้ก็จะเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี...พี่ห่วงแต่..." ประโยคหลังหันมามองอนุภาพ
"พี่วุธ ผมอยู่ทั้งคน ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณนุก็อยู่ พี่ธง แล้วก็เอ่อ..."
"อาทิตย์" อนุภาพเสริม "แล้วก็พี่บั้ดกับพจนีย์ก็กำลังจะมาจากกรุงเทพฯ สารวัตรไปทำคดีให้เรียบร้อยเถอะครับ"
"พ่อก็คงมาถึงคืนนี้" คชานนท์พูดต่อแล้วหันไปมองอนุภาพ "คุณนุครับ ขอให้พ่อพักที่บ้านด้วยซักคืนนะครับ ผมอยากให้คุณพ่อพัก แก่แล้ว สงสัยต้องมีอาการเจ็ทแล็กแน่ๆ"
"ได้สิครับ" อนุภาพตอบ
"ผมว่าพ่ออยู่ไม่นานหรอก เพราะคงต้องไปนิวซีแลนด์ต่อ งานพ่อตอนนี้กำลังรุ่ง" คชานนท์แทรก
"กำลังรุ่งเลยหรือ" อาวุธล้อเลียนคชานนท์ที่อีกฝ่ายใช้ศัพท์ไม่เหมาะกับพ่อตัวเอง
"ใช่ครับ ตั้งแต่พ่อไปทำธุรกิจโรงแรมแล้วทิ้งธรุกิจหลักทรัพย์ให้ผมนี่ พ่อสบายใจกว่าเดิมเยอะ คนที่ปวดหัวคือผม เงินพ่อ เงินพี่คม อยู่กับผมหมด แล้วตลาดหุ้นนี่ก็มีแต่เรื่องวุ่นๆ บางทีผมก็อยากมาอยู่ต่างจังหวัดๆ เงียบๆ สบายๆ เหมือนคุณนุบ้าง"
อนุภาพไม่ตอบอะไร หากแต่ยิ้มบางๆ เช่นเดียวกันกับอาวุธ เพื่อนพี่ชายของคชานนท์วางช้อนแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะพูดว่า "อยู่ได้หรือ คนเคยอยู่เมืองใหญ่ตั้งแต่เกิดจนโต แล้วแฟนนนท์อีก คงไม่ยอมให้หนีมาหรอก"
"เลิกกันแล้ว" คชานนท์ยักไหล่ ท่าทางไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนั้น "ผมมาหาเอาใหม่แถวนี้ดีกว่า"
ทั้งสามหัวเราะ เพราะประโยคหลังคชานนท์ทำเป็นพูดเล่น อาวุธหันมามองอนุภาพด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "คุณนุครับ ถ้าคดีนี้เสร็จ ผมอาจต้องเข้ากรุงเทพฯ สักพัก เคลียร์งานที่กองสืบสวนกลาง แล้วก็จะกลับมาช่วย ถ้าต้องการ"
อาวุธรู้ว่าอีกไม่นานอธิคมก็จะฟื้น ตื่นขึ้นมาเป็นปัญหาที่เขาต้องขบคิดอีกครั้ง อนุภาพที่อยู่ใกล้ๆ ก็คงจะต้องดูแล แล้วทั้งสองก็อาจจะคุยกันเรื่องความสัมพันธ์อีกครั้ง ตอนนี้เขาคงต้องอยู่ห่างอนุภาพ และโอกาสที่กำลังไปได้ดีก็คงสะดุด
เขารู้ว่าอนุภาพยังมีใจกับอธิคมอยู่ และเพื่อนของเขาก็คงไม่ยอมแพ้ อธิคมลงทุนไปมาก อุตส่าห์ย้ายตัวเองตามมาถึงแพร่ คงไม่อยากกลับไปมือเปล่า เขาเองก็ไม่อยากกลับไปมือเปล่าเหมือนกัน แต่คนๆ เดียว จะฉีกแบ่งออกเป็นสองร่างสำหรับคนสองคนได้อย่างไรกัน ไม่เขาก็อธิคม คนใดคนหนึ่งคงต้องกลับกรุงเทพฯ คนเดียว
...ใครล่ะ...
...ใครจะได้อนุภาพไป...
อนุภาพพยักหน้าไม่พูดอะไร แล้วก็ก้มหน้าลง ทานอาหารต่อช้าๆ ไม่ได้สังเกตว่าคชานนท์ลอบมองอยู่...
คชานนท์เห็นว่าอาวุธแสดงออกชัดเจนว่าชอบอนุภาพ บางทีอาจจะถึงขั้นรัก ในขณะที่อนุภาพก็ยังสงวนท่าทีอยู่พอสมควร ซึ่งแสดงว่าทั้งสองยังไม่ได้ตกลงปลงใจเป็นแฟนกันอย่างจริงจัง
...แบบนี้พี่คมก็มีโอกาส...
คชานนท์อดดีใจไม่ได้ ตั้งใจว่าจะรีบบอกพี่ชายทันทีที่รู้สึกตัว หลังจากนั้นเขาก็จะค่อยๆ กันอาวุธให้ห่างอนุภาพด้วยวิธีการที่แยบยลจนคนฉลาดๆ อย่างอาวุธไม่รู้สึกตัว
...งานนี้หินพอสมควร...อาวุธเป็นคนเก่งและ "ลึก" กว่าใครๆ ที่เขาเคยพบมา ไม่เช่นนั้นคงไม่เป็นหนึ่งในหน่วยเฉพาะกิจระดับ "มันสมอง" ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติเป็นแน่แท้ แต่เขาได้สัญญากับพี่ชายเอาไว้แล้วว่าจะช่วยกันอาวุธออกไป จึงต้องพยายามอย่างสุดกำลัง
...แบบนี้ต้องจับคู่พี่วุธกับใครซักคน ตลอดชีวิตเขาจัดการอะไรต่ออะไรให้ใครๆ มาตลอด เพื่อนเขาหลายคนก็สมหวังเพราะความช่วยเหลือของเขามาแล้ว คราวนี้ลองจัดการ "รักสามเส้า" ของอธิคมกับอนุภาพและอาวุธดูซะบ้าง เผื่อได้ประกาศนีบัตรพ่อสื่อยอดเยี่ยมแห่งปี...
คชานนท์คิดในใจก่อนจะจัดการกับอาหารจานเด็ดของเขาจนเกลี้ยง...
เวลาผ่านไปช้าๆ คชานนท์นั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับอนุภาพที่ระเบียงหน้าห้องไอซียู ธงรบกับอาทิตย์มาถึงโรงพยาบาลเอาเกือบเที่ยง ชายหนุ่มหน้าตี๋บ่นว่าธงรบตื่นสาย กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็สิบเอ็ดโมงครึ่ง และใช้เวลาสิบกว่านาทีกว่าจะมาถึงโรงพยาบาลทั้งๆ ที่อยู่ไม่ไกล
"เลี้ยวผิดเลี้ยวถูก ผมบอกก็ไม่เชื่อ เมืองเล็กๆ ยังหลงทางอีก" ชายหนุ่มหน้าใสบ่นให้นายตำรวจหนุ่มที่นั่งทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่ใกล้ๆ
"มันง่วงนี่นา นอนไม่เต็มอิ่ม ไม่ครบสิบสองชั่วโมงเลยเบลอๆ อีกอย่างพี่ก็ใช้แรงเสียจนหมดพลัง นี่นอนเติมพลังยังไม่ได้เต็มที่ด้วยซ้ำ" ธงรบแก้ตัว ส่วนอาทิตย์กรอกตาไปมาแล้วถอนหายใจเบาๆ ทำให้อนุภาพอดขันไม่ได้ เพราะรู้ว่าเป็นอาการคล้ายๆ กับเขาที่ทำกับอธิคมเมื่อครั้งอยู่ที่กรุงเทพฯ
ชายหนุ่มมองอาทิตย์ด้วยสายตายิ้มๆ เขาเห็นอาทิตย์แสดงอาการหงุดหงิดใส่ธงรบหลายครั้งแล้ว อะไรบางอย่างทำให้อนุภาพคิดว่าธงรบทำให้อาทิตย์เปลี่ยนไป...เป็นผู้ใหญ่ขึ้น และพูดมากขึ้น จากแต่ก่อนที่มักแต่จะเอาแต่ยิ้มๆ ในขณะที่อาทิตย์ก็ทำให้ธงรบเปลี่ยนไปเช่นกัน อย่างน้อยก็ดูเจ้าชู้ หูตาแพรวพราวน้อยลง แต่ปากคอยังจัดจ้านเช่นเดิม
"พี่นุครับ เที่ยงนี้ไปทานข้าวที่ร้านสามฤดูกันนะครับ มีคนบอกว่าอาหารอร่อยมาก มาถึงอำเภอสองแล้วทุกคนต้องไปทาน ไม่งั้นเรียกว่าไม่ได้มาถึงที่" อาทิตย์ชวน
"ไปรู้มาจากไหนจ๊ะ" ธงรบแทรก
"คนแถวๆ ตลาดบอก ตอนเช้าที่ผมตื่นมารอผู้กองนอนเติมพลัง ผมออกไปเดินเล่นและคุยกับคนแถวนั้น ได้รู้อะไรดีๆ มาเยอะแยะ"
"ประชดจริงแฮะ" ธงรบพูดเบาๆ
อนุภาพยิ้ม คิดสรุปในใจว่า จริงด้วย...อาทิตย์เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ หัดพูดประชดเป็นแล้ว...
"ไม่ได้ประชด แค่เล่าให้ฟัง" อาทิตย์เสียงเข้ม "นะครับ พี่นุ ไปทานให้อร่อย นี่ทานข้าวหน้าโรงพยาบาลมาหลายมื้อแล้ว"
"แต่สารวัตร" อนุภาพพูดเสียงเบา หันไปมองห้องไอซียูที่อยู่สุดโถงทางเดิน
"คุณนุไปเถอะ ผมจะอยู่ดูพี่คมเอง ถ้าลืมตาแล้วจะรีบโทรไปบอก แต่ผมว่าคงหลับอยู่ล่ะ พยาบาลบอกว่าให้ยาหนัก คงเอาแต่นอนไม่ยอมตื่น"
"เหมือนผู้กองธงรบ เอาแต่นอนไม่ยอมตื่น ทั้งๆ ที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไร" อาทิตย์กระทบกระเทียบ
"แหม พอได้ที ว่าเอาๆ" ธงรบทำหน้ามุ่ย แต่นัยน์ตาพราวระยับ
"นี่สองวันแล้วนะครับ ทำไมยังไม่ฟื้นซะที" อนุภาพรำพึง ใบหน้ายังกังวล
"แล้วคุณนุจะเสียใจถ้าไอ้คมมันฟื้นขึ้นมา ผมว่าให้มันหลับต่ออีกซักพัก ให้สบายหูอีกหน่อย พอมันตื่นขึ้นมารับรองว่าคุณนุไม่ได้อยู่สบายแน่ๆ" ธงรบแนะนำ
"ผู้กอง" อาทิตย์ปรามเสียงเฉียบ ขมวดคิ้วมองหน้านายตำรวจหนุ่มอย่างไม่พอใจ "พี่นุกำลังกังวลใจอยู่ ยังมาพูดให้หนักใจ"
"อ้าว จริงนี่นา พี่เคยเฝ้าไข้มัน ไม่ถึงวัน พี่อยากเอาหมอนกดหน้าให้มันหมดลมหายใจ"
"ถ้างั้นผู้กองก็เฝ้าสารวัตรอธิคม พวกเราที่เหลือจะไปทานข้าวกลางวันกัน" อาทิตย์สรุป
"โอ๊ะๆ ไม่ได้ๆ ให้มันนอนพะงาบๆ อยู่ในไอซียู พยาบาลเขาเฝ้าดูอยู่แล้ว ไม่ต้องเฝ้ากันหรอก ไปกันทั้งหมดนี่ล่ะ แล้วเมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าสารวัตรซะที อุตส่าห์ได้เลื่อนยศ ทีอธิคม อาทิตย์กลับเรียกว่าสารวัตรได้" เพื่อนผู้แสนดีของสารวัตรอธิคมทักท้วงแล้วลุกขึ้นยืน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ไป "ผมเป็นคนขับรถเอง"
"ผมขับเองดีกว่า ผู้กองรู้เส้นทางหรือ เดี๋ยวก็หลงอีก แทนที่จะได้ทานอาหารกลางวัน อาจได้ทานเป็นอาหารเย็น" อาทิตย์บ่น "พี่นุครับ ไปเถอะครับ คุณคชานนท์ ผมว่าไปด้วยกันดีกว่าครับ"
"อ้าว ว่าเข้าไป" ธงรบบ่น ส่วนคชานนท์ตอบว่า "ตามสบายครับ ผมรออยู่ที่นี่ดีกว่า อย่างน้อยมีใครซักคน เผื่อมีอะไร พี่วุธก็ไม่อยู่ ไปธุระที่สถานีตำรวจ แล้วก็อาจเลยไปเชียงราย"
"หิวข้าวแล้วอาทิตย์ เร็วเข้า" ธงรบเดินล่วงหน้าไปก่อน แต่ก็ยังหันหน้ามาคุยกับคชานนท์ "ถ้าไอ้คมมันฟื้นแล้วโวยวาย บอกพยาบาลให้เอาเข็มแทง ฉีดยาสลบให้นอนต่อเลยนะนนท์"
"สารวัตร/ผู้กอง" เสียงอนุภาพกับอาทิตย์ดังขึ้นพร้อมกัน
"ล้อเล่นน่า ไปกันเถอะ ผมหิวแล้ว" ธงรบไม่สนใจเสียงปราม "ดุกันจริงๆ เลย" เสียงห้าวๆ ลอยตามมา ก่อนจะหยุดยืนรอทั้งสองหนุ่มที่เชิงบันได หันหน้ามาทำตาท้าทายทั้งสองที่เดินตามช้าๆ
คชานนท์หัวเราะอย่างเห็นขัน เพราะรู้จักธงรบดีตั้งแต่สมัยเขาเรียนมัธยม นายตำรวจหนุ่มคอยดูแลเขาให้รอดพ้นมือและเท้าของพี่ชายมาหลายครั้ง ภายใต้บุคลิกห่ามๆ ของธงรบนั้นมีความอ่อนโยนและความห่วงใยคนอื่นซ่อนอยู่ ต้อง "ขุด" ออกมาให้ได้ถึงจะเจอ
หลายครั้งที่ธงรบต้องเป็นกรรมการและปกป้องเขาเวลาที่อธิคมฉุนเฉียวเมื่อเขาขัดใจ คชานนท์นึกถึงความหลังแล้วอดยิ้มไม่ได้ จะว่าไป เขาเองก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ เรื่องกวนประสาทพี่ชายเขาถนัดนักเชียว เวลาอธิคมโกรธ พี่ชายเขามักจะพูดว่า "ไอ้น้องบังเกิดเกล้านี่มันกวนอารมณ์ เห็นไหมธงรบ"
ส่วนธงรบก็จะแก้ต่างให้ว่า "เออน่า นี่มันน้อง มันยังเด็กกว่าเราเยอะ แกจะฮึดฮัดไปทำไม...นนท์ ขอโทษพี่เขาซะ แล้วลดบทบาทของการเป็นพ่อลงมาเสียบ้าง"
"ก็พ่อให้ผมดูแลพี่คม ผมก็แค่..." คชานนท์เอ่ยปากจะอธิบาย แต่ต้องรีบหุบปากเมื่อเห็นพี่ชายทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ เค้นเสียงออกมาตามไรฟัน ทำตาวาว "ไอ้นนท์"
คชานนท์รู้ดีว่าเขาเป็น "ไอ้ตัวร้าย" ของพี่ชาย คำพูดคำจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้อธิคมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้หลายต่อหลายครั้ง จนเขาถูกดุอยู่เสมอว่าเป็น "น้องบังเกิดเกล้า" บ้าง เป็น "พ่อคนที่สอง" บ้าง แล้วแต่ว่าพี่ชายจะอยู่ในอารมณ์ไหน
หลังจากที่สามหนุ่มเดินลงบันไดไป คชานนท์นั่งอยู่ที่ระเบียงชั่วครู่จึงเดินกลับไปที่ห้องไอซียู ยืนมองพี่ชายผ่านกระจกหน้าห้องด้วยแววตาคิดคำนึง
พยาบาลกำลังเปลี่ยนน้ำเกลือขวดใหม่ หญิงสาวตรวจเข็มน้ำเกลือที่แทงอยู่บนแขนซ้ายของพี่ชายเขาแล้วเปลี่ยนพลาสเตอร์เสียใหม่ อธิคมยังนอนนิ่งเฉย ไม่รู้สึกตัว พยาบาลอีกคนที่อายุมากกว่าเดินเข้ามาใกล้ๆ หัวเตียงคนไข้แล้วดึงท่อที่สอดอยู่ในปากออก
คชานนท์ยืนมองพยาบาลทั้งสองจนเสร็จภารกิจ ในใจนึกว่าหมอคงจะมาตรวจอาการอธิคมแล้วเมื่อตอนที่เขากับอนุภาพและอาวุธออกไปทานอาหาร ขณะนี้สารวัตรมือปราบนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง หายใจเบาๆ ท่อยางและอุปกรณ์อื่นๆ ได้รับการถอดออกไป คงเหลือไว้เพียงสายน้ำเกลือและยาที่ห้อยอยู่บนเสาสแตนเลสข้างเตียง
คชานนท์ยิ้มบางๆ รู้สึกใจชื้นขึ้นมาที่เห็นพัฒนาการของพี่ชาย ด้วยรู้ว่าอีกไม่นานอธิคมก็คงจะฟื้น...ฟื้นขึ้นมาเพื่อทวงคนรักของตัวเองกลับคืน อย่างที่เขาเคยตกลงกับพี่ชายก่อนจะที่อธิคมจะย้ายตัวเองมาประจำที่สถานีตำรวจจังหวัดแพร่
หรือบางทีอธิคมอาจรู้สึกตัวแล้ว เพียงแต่คนไข้เอาแต่นอนเพราะอ่อนเพลียและเจ็บแผล อีกทั้งฤทธิ์ยาหลายขนานที่ทำให้ร่างกายเอาแต่นอนพักผ่อน คชานนท์อยากลองปลุกพี่ชาย แต่ใจหนึ่งก็อยากให้นอนหลับพักผ่อนให้มากที่สุด
คชานนท์เดินกลับมานั่งที่ระเบียง มองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาทางซ้ายมือเมื่อได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้น พยาบาลสาวคนที่เพิ่งเช็ดตัวให้พี่ชายเขาเดินผ่านมา สบตาเขาแวบหนึ่งแล้วทำสีหน้างุนงง คชานนท์ยิ้มให้บางๆ พยาบาลสาวยิ้มตอบแล้วเดินผ่านไป ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงแปลกใจที่เห็นคนหน้าตาคล้ายกับคนไข้ที่นอนอยู่ในห้อง แต่บางทีพยาบาลคงเข้าใจว่าเขาต้องเป็นน้องชาย เพราะหน้าตาเขากับอธิคมนั้นคล้ายกันพอสมควร ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดคือเขาผิวขาว ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ตัวเล็กและบางกว่า คิ้วเฉียงขึ้นด้านบน ริมฝีปากบางกว่าพี่ชายที่ผิวเข้ม ตัวหนา หน้าคมเข้มกว่า และมีไรหนวดเขียวครึ้ม
คชานนท์ยังจำได้เมื่อมาส่งพี่ชายที่หน้าคอนโดวันที่อธิคมย้ายออกจากกรุงเทพฯ มาอยู่ที่แพร่ ขณะที่กำลังช่วยยกของขึ้นรถ เขาถามย้ำอีกครั้งหนึ่งว่าอธิคมเลิกเจ้าชู้หรือยัง
"แกคิดว่าไง" อธิคมไม่ตอบ แต่ถามย้อน
"ผมจะไปรู้เหรอ ถ้ารู้ก็ไม่มายืนถามให้เสี่ยงต่อการถูกเตะอยู่ตรงนี้หรอก" คชานนท์ยักไหล่
"เลิกแล้ว เลิกหมดแล้วตั้งแต่เริ่มจีบคุณนุ"
"เออ แล้วทำไมคุณนุเขาทิ้งพี่ได้ล่ะนี่" คชานนท์ทำหน้างง ซึ่งพี่ชายไม่ค่อยจะเชื่อเท่าใดนัก "ผมว่าพี่ยังไม่เลิกล่ะมั๊ง"
"ไอ้นนท์" อธิคมขยับแขน ทำเอาน้องชายขยับตัวก้าวถอยหลัง
"พี่คม อย่านะ ผมโตแล้วนะพี่" คชานนท์เสียงหลง ทั้งที่รู้ว่าอธิคมเลิกรุนแรงกับเขาแล้ว แต่ก็อดหวั่นไม่ได้
"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน"
"เรื่องอะไร เรื่องนิตินัย หรือกษิดิษฐ์ หรือศรุต หรือเอ่อ...คนที่กระบี่"
อธิคมยืดตัวขึ้น เอียงหน้ามองน้องชายคนเก่ง
...ที่คิดไว้ไม่ผิด...ที่บอกว่าคชานนท์ไม่รู้อะไรนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ น้องชายคนนี้ของเขาฉลาดจะตาย รู้ไปเสียทุกเรื่อง เหมือนอาวุธเป็นที่สุด ถ้าไม่เห็นหน้าตากันแล้วบอกว่าคชานนท์เป็นน้องชายอาวุธดูน่าจะเหมาะกว่า สองคนนี้มีอะไรเหมือนกันจนเป็นพี่ชายกับน้องชายได้เลยทีเดียว
"ทั้งหมดนั่นล่ะ พอใจหรือยัง" อธิคมตอบเสียงสะบัด หลังจากนั้นจึงเล่าเรื่องที่เริ่มเป็นปัญหาระหว่างเขากับอนุภาพ จุดเริ่มต้นมาจากศรุต นักวิเคราะห์ตลาดหุ้น แต่จุดเริ่มที่สำคัญนั้นเกิดจากแบ้งค์ นิตินัย นักร้องชื่อดังของประเทศ เรื่องมาเข้มข้นที่กษิดิษฐ์ เจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ และมาแตกหักที่ชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนหนึ่งที่เขาพบที่กระบี่...คนที่ทำให้ทุกอย่างพังลง...คนที่แม้แต่ชื่อเขาก็ไม่รู้จัก
...แทนที่จะเป็นอดีตคนเก่าๆ ของเขาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอนุภาพ กลับเป็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่ไม่เคยพบมาก่อนเลยในชีวิต
คชานนท์คิดเรื่องของพี่ชายจนเพลิน ลมโชยมาเย็นๆ อากาศสดชื่น บรรยากาศดีจนเขาอยากจะงีบหลับ
ขณะที่กำลังเริ่มตาปรือ พยาบาลคนเดิมเดินผ่านมาอีกครั้งและยิ้มให้เขา คชานนท์ยิ้มตอบ ครั้งหญิงสาวเดินผ่านไป จึงหลับตาลงเพื่องีบหลับเอาแรง
อาหารมื้อเที่ยงของร้านอาหาร "ครัวสามฤดู" อร่อยสมกับที่อาทิตย์รับประกัน ชายหนุ่มบอกว่าคุณโกศลเจ้าของร้านขายทองที่อยู่ใกล้กับโรงแรมที่เขาพักคุยนักหนาว่าอาหารอร่อยมาก ธงรบถามอาทิตย์ว่าไปรู้จักกับเจ้าของร้านทองได้อย่างไร ชายหนุ่มไม่ยอมตอบ บอกแต่เพียว่า แค่เช้าวันเดียวเขารู้จักคนแล้วตั้งสามสี่คน
"คนน่ารัก ใครก็อยากรู้จัก แต่อย่าลืมตัวเองนะว่า มีเจ้าของแล้ว ห้ามไปทำให้ใครคนอื่นมาชอบ" ธงรบทำตาเจ้าชู้ใส่ชายหนุ่มหน้าตี๋ผู้ทำเป็นหูทวนลม แต่อีกคนหนึ่งซึบซับเอาคำพูดทุกคำของสารวัตรคนใหม่ผู้ที่เอาแต่พูดตลอดการเดินทางจากโรงพยาบาลมาถึงร้านอาหาร
อนุภาพนั่งคู่กับอาทิตย์ ส่วนธงรบนั้นนั่งคนเดียวตรงข้ามสองหนุ่ม แต่กว่าจะตกลงเรื่องที่นั่งกันได้ก็โดนอาทิตย์ดุไปหลายครั้งเพราะสารวัตรเจ้าปัญหาต้องการนั่งคู่กับอาทิตย์ ในขณะที่ตี๋เข้มก็ให้เหตุผลว่าธงรบตัวใหญ่ นั่งเบียด ทำให้ทานข้าวไม่ถนัด ธงรบแย้งว่าอนุภาพถนัดมือซ้าย ไม่เบียดกันหรืออย่างไร
"พี่นุตัวเล็กกว่า ไม่กินพื้นที่" อาทิตย์อดต่อปากต่อคำไม่ได้
"ยังกะตัวเองตัวเล็กนักนี่ อวบซะ" ธงรบเบ้ปาก
"ยังไงผมก็ไม่ตัวใหญ่เป็นโคถึก" อาทิตย์เบ้ปากเหมือนกัน
"โอ้โห เล่นแรง ว่าพี่เป็นควายเลยหรือ ไม่ได้ตัวใหญ่ถึงจะเบียดกินที่เวลานั่งกินข้าวนะอาทิตย์" ธงรบทำหน้ามุ่ย
"ผมไม่ได้ว่าผู้กองเป็นควาย" อาทิตย์แย้ง "โคมันใช่ควายที่ไหนกันเล่า" ประโยคหลังพึมพำเบาๆ อยู่คนเดียวอย่างอ่อนใจ
"ก็พูดอยู่เมื่อกี้ว่าพี่ตัวใหญ่เป็นโคถึก คุณนุก็ได้ยิน" ประโยคหลังธงรบหันมาหากรรมการ
อนุภาพยิ้ม ไม่ตอบอะไร และไม่แก้ความเข้าใจผิดของธงรบ ปล่อยให้ทั้งสองเถียงกันต่อเพราะชักจะเพลินในการฟังคู่รักคู่ใหม่ปะทะคารมกัน
"ทีอยู่บนเตียงไม่เห็นบ่นว่าเบียด"
"ผู้กอง อย่ามาพูดอะไรประเจิดประเจ้อนะ" อาทิตย์ปรามเสียงห้วน
"ครับ ได้ครับ งั้นเอาไว้คุยกันในที่ลับตา สองต่อสอง" ธงรบยักไหล่ ไม่มีท่าทีจะเกรงกลัว
อนุภาพหันมองสองคนที่กำลังต่อปากต่อคำกันด้วยสีหน้าขันๆ ด้วยสังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในความสัมพันธ์ของคู่นี้ที่เกิดขึ้นช้าๆ ใจนึกย้อนไปถึงเมื่อครั้งที่อธิคมจีบเขาใหม่ๆ
พันตำรวจตรีอธิคมเป็นคนช่างยั่วเย้า จนบางทีเขาแทบจะหมดความอดทน อยากผลักอธิคมให้ล้มลงกับพื้นหรือหล่นจากเก้าอี้ อธิคมบอกว่ามีความสุขที่ได้คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เขา แต่บางครั้งอนุภาพก็ต้องการสมาธิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาหอบงานมาทำที่บ้าน หลายครั้งขณะที่เขากำลังทำงาน อธิคมจะนุ่งกางเกงขาสั้นตัวเดียวเข้ามา "กวน" จนต้องดุ
...อธิคม...ภาพอดีตทุกภาพของเขากับอธิคมช่างคมชัดนัก เพียงแค่หลับตาหรือปล่อยใจให้นึกถึง เหตุการณ์แต่ละเหตุการณ์ก็เด่นชัดราวกับฉายภาพยนต์ลงบนจอ
...รวมถึงจินตนาการของภาพที่ร่างธนาภพลอยละลิ่วลงกระแทกกับพื้น และภาพที่อดีตคนรักของเขานอนคว่ำอยู่แค่มือเอื้อมถึง
...ภาพที่เฝ้าหลอกหลอนเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
...สาเหตุที่เขาเพิ่งค้นพบเมื่อมาถึงแพร่ ว่าที่จริงแล้ว นี่คือเหตุผลที่บอกกับสมบัติว่าเขาไม่กล้าสู้หน้าอธิคม...
...แต่ตอนนี้ เขาต้องสู้ เขาต้องทำให้ทุกอย่างชัดเจน และเขาต้องเอาชนะความอ่อนแอให้ได้
...มีวิธีเดียวที่จะเอาชนะความอ่อนแอ วิธีที่เขาทำอยู่เสมอ หากจะเอาชนะความกลัว เขาต้องเข้าไปยังที่ที่ทำให้เขากลัวที่สุด ถ้าเขาเอาชนะความกลัวนั้นได้ เขาก็จะกลายมาเป็นคนเข้มแข็ง
ถ้ากลัวจมน้ำตาย เขาต้องกระโดดลงกระแสน้ำเชี่ยวกราก แล้วตะกุยตะกายเข้าหาฝั่งเพื่อเอาชีวิตรอด ถ้ารอด จากนั้นเขาก็จะไม่กลัวจำน้ำอีกเลย...
-
เอ๊ยยยยย นึกว่าพี่นายเป็นรุก อ่ะ เป็นรับหรอกหรือนี่
วันนี้พี่นายน่ารักจัง บวกให้เลย (ไมยังไม่ถึงพันซะทีเนี่ย)
ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ
-
อนุภาพสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแก้วน้ำกระแทกลงบนโต๊ะอาหาร อาทิตย์นั่งทำหน้าบึ้ง มือจับแก้วน้ำแน่น ขณะที่ธงรบยังทำหน้ายียวนอยู่ตรงหน้า
สองคนนี้เถียงกันยังไม่เลิก แต่คราวนี้ไม่ใช่เรื่องการเลือกที่นั่งในการทานอาหารกลางวัน
"ทำไมพี่จะขับบ้างไม่ได้ล่ะ ใกล้แค่นี้เอง หลงทางก็แค่เสียเวลา ไม่ใช่หลงติดยาถึงกับต้องเสียอนาคตซักหน่อย" ธงรบให้เหตุผล
"เสียเวลาเสียไปผมไม่เสียดาย แต่ผมไม่อยากเสียอารมณ์" อาทิตย์ตอบเสียงเข้ม
"เดี๋ยวกลับไปถึงโรงแรมจะสร้างอารมณ์ให้" ธงรบได้ที ยักคิ้วแผล่บ ทำหน้าเป็น
"ผู้กอง พูดเรื่องอะไรก็วกมาเรื่องบนเตียงเรื่องห้องนอนทุกที ไม่เบื่อหรือไง"
"งั้นก็คุยเรื่องขับรถ" ธงรบเซ้าซี้ต่อ
"ไม่ต้องคุยเรื่องอะไรเลยจะดีกว่า" อาทิตย์ถอนหายใจ หากได้เริ่มคุยกับธงรบแล้ว เรื่องอะไรต่ออะไรก็ไม่มีทีท่าว่าจบลงง่ายๆ
อนุภาพอดขัดไม่ได้ หากปล่อยให้ทั้งสองเถียงกันต่อไปคงไม่ได้กลับโรงพยาบาลเร็ว เขาจึงกลายเป็นคนตัดสิน
"อาทิตย์ ให้สารวัตรธงรบขับบ้างเถอะ ใกล้แค่นี้เอง ถึงหลงทางก็ไม่เสียเวลาเท่าไหร่ เราก็นั่งไปด้วย คอยบอกทาง"
"เห็นไหม คุณนุยังเห็นด้วยเลย จะขับรถให้นั่งสบายๆ ไม่ชอบ" ธงรบเอียงหน้าท้าทาย เลิกคิ้วใส่อาทิตย์
"ถึงบอกทางก็ยังดันทุรังเลี้ยวผิด พี่นุไม่รู้อะไร" อาทิตย์พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย แล้วหันไปหาธงรบ "ถ้าหลงทาง เลี้ยวผิดแม้แต่นิดเดียว ผู้กองขับรถรวดเดียวถึงกรุงเทพฯ เลยนะ ห้ามมาให้ผมเปลี่ยนขับ"
"ไม่กลัวพาหลงไปภาคอีสานหรืออาทิตย์" ธงรบทำหน้าซื่อ หากนัยน์ตากลับพราวระยับ
"ถ้าหลงก็ทางใครทางม้น ผมจะลงหาว่าจ้างรถรับจ้างให้ไปส่งกรุงเทพฯ ถ้าผู้กองพาผมเข้ากรุงเทพฯ ไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปไหนด้วยกันอีกแล้ว"
"อ้าว เราไม่คืนรถเช่าคันนั้นที่สนามบินหรือ" ธงรบทำหน้าซื่ออีกครั้ง
"ผมเปรียบเทียบ" อาทิตย์กระแทกเสียง
"เปรียบเทียบตรงไหนว๊า" ธงรบทำท่าคิด แล้วหันมาถามความเห็นของอนุภาพ แต่คนที่ธงรบถามเอาแต่นั่งยิ้ม
"ประเด็นของผมก็คือว่า หากผู้กองทำอย่างที่ผมอยากให้ทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำ หรือไม่ต้องคิดแม้แต่จะทำ ยังจำคำสัญญาสองข้อของเราได้ไหมครับ"
"ได้เล๊ย" ธงรบยักคิ้ว "เพื่ออาทิตย์ ได้เสมอ"
อาทิตย์เบ้ปาก ทำท่าไม่เชื่อสิ่งที่นายตำรวจพูด
"แล้วอาทิตย์จะกลับเมื่อไหร่" อนุภาพเปลี่ยนเรื่อง
"คงวันมะรืนครับ ผมอยู่นานมากกว่านั้นไม่ได้ บริษัทกำลังยุ่งๆ รชานนท์อาจจะมาพร้อมพี่พจน์ เขาห่วงแฟน ไม่อยากให้มาคนเดียว"
"คุณพจนีย์เขามากับคุณสมบัตินะ ให้รชานนท์ดูบริษัทก็ได้ อาทิตย์อยู่ต่ออีกซักหน่อย พี่อุตส่าห์ลายาวแล้ว" ธงรบแทรก
อาทิตย์กำลังจะอ้าปากตอบแต่อนุภาพรีบพูดขึ้นว่า "อาทิตย์กลับไปทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้"
"คุณนุ ผมยังไม่อยากกลับ" ธงรบอ้อน
"ผมกลับคนเดียวก็ได้ครับ ผู้กองอยู่ต่อเถอะ ช่วยพี่นุ" อาทิตย์กล่าวเสียงเรียบ
"มีไอ้วุธแล้ว นั่นก็อยากช่วยใจจะขาด" ธงรบยกเอาอาวุธขึ้นมาอ้าง
"ผู้กองก็ช่วยสารวัตรอาวุธสิ"
"ไว้กลับพร้อมกันสิอาทิตย์ อยู่คนเดียวพี่ก็เหงา มาด้วยกัน กลับด้วยกัน เราเป็นคนคนเดียวกันแล้วนี่นา" ธงรบถือโอกาส "หวาน" ต่อหน้าอนุภาพ แต่อาทิตย์ไม่เล่นด้วย
"เท่าที่ผมจำได้ ผู้กองไม่ได้เป็นคนคนเดียวกับผมคนเดียว" อาทิตย์ก็ถือโอกาส "ฟ้อง" ธงรบต่อหน้าอนุภาพเช่นกัน ทำเอาอีกฝ่ายตีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"โธ่อาทิตย์ อย่ามาเผากันแบบนี้สิจ๊ะ"
"รึไม่จริง" อาทิตย์เสียงเข้ม นึกถึงหนุ่มน้อยนักศึกษาหน้าเด็กที่ชื่อภานุวัฒน์แล้วเขาเจ็บใจไม่ได้
คืนหนึ่ง เขาขับรถผ่านหน้าผับ Beat 79 เห็นธงรบเดินเข้าไปพร้อมกันเด็กหนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่ง เขาจึงแอบตามเข้าไป เฝ้ามองธงรบกับเด็กหนุ่มคนนั้น พอเห็นหน้าชัดๆ จึงได้รู้ว่าเป็นใคร เขาตั้งใจจะอยู่รอให้ธงรบเห็นว่าเขาก็อยู่ในผับเดียวกันเพื่อสะใจเล่นๆ แต่อะไรบางอย่างบอกให้เขาเดินออกมาด้วยความขุ่นเคือง
ก่อนนั้นเคยบอกตัวเองว่าไม่เห็นจะสนใจว่าธงรบจะไปทำเจ้าชู้กับใครที่ไหน แต่หลังๆ มานี่เขารู้สึกอารมณ์ขุ่นมัวบอกไม่ถูกหากรู้ระแคะระคายว่าธงรบไปมีอะไรกับใครคนอื่น
...ทั้งที่สัญญากันแล้ว เขาเป็นคนตั้งกฏเกณฑ์เอง แต่เขาก็เริ่มจะยอมรับกฏเกณฑ์นั้นไม่ได้...
อีกอย่าง เวลาไปไหนด้วยกัน เขาก็ตะขิดตะขวงใจที่มีคนแสดงท่าทางพอใจในตัวธงรบ จนอดพูดไม่ได้ว่า "ผมก็หน้าตาดี ทำไม่เห็นเห็นสนผมเลย ผู้กองไปทำตาเจ้าชู้ใส่เขาใช่ไหมล่ะ ภูมิใจมากละสิ" ธงรบก็จะหัวเราะชอบใจแล้วล้อว่า "เขาจะมองอาทิตย์ทำไม เขาคงเห็นเป็นขั้วเดียวกัน คนที่มองอาทิตย์นะมีแต่ไบกะรุกห้าวๆ เท่านั้นล่ะ"
"ผมไม่ใช่ขั้วเดียวกับเขา ผมเป็นรุกนะ ผมอยากมีแฟนน่ารักๆ" อาทิตย์ฉุนจนพูดออกมาตรงๆ แต่ก็เติมความในใจว่า "น่ารักเหมือนพี่นุ"
ธงรบอึ้งไปชั่วครู่ หน้าเสียที่ได้ยินอาทิตย์พูดตรงๆ แต่ก็ปรับสีหน้าได้ทันที
"ตัวเองน่ารักขนาดนี้ คนน่ารักที่ไหนจะยอมเป็นแฟน ไม่เข้าใจหรือไงว่าคนที่เป็นฝ่ายรับเขาจะเหล่มองแมนๆ ห้าวๆ เหมือนพี่นี่ ไม่ใช่ตี๋น้อยปากแดงเหมือนตัวเอง พี่ว่าอาทิตย์ทำใจเสียเถอะ เป็นของพี่คนเดียว เป็นรับของพี่ตลอดไป นะ นะ" ธงรบออดอ้อน พยายามหว่านล้อมอาทิตย์อยู่เรื่อยเรื่องบทบาทที่สลับกันไปมา ซึ่งหลังๆ นายตำรวจหนุ่มมักจะอิดออดอยู่เป็นประจำเมื่อถึงคราวที่ตัวเองต้องถูกกระทำ
อาทิตย์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม พยายามทำหูทวนลมเมื่อธงรบเริ่มจะแก้ตัวเรื่องเจ้าชู้
"หึงพี่หรือ" ธงรบยักคิ้วหลิ่วตา แสดงท่าทางกรุ้มกริ่มจนอาทิตย์หมั่นใส้ "ถ้าหึงพี่แล้ว จะยอมเป็นของอาทิตย์คนเดียว"
"ตามใจผู้กอง อยากจะทำอะไรก็ตามใจ ส่วนผมจะทำยังไงนั้น มันก็ตามใจผมเหมือนกัน" อาทิตย์ยักไหล่
ธงรบยิ้มพราว มองอาทิตย์ที่ใกล้จะงอนเขาเต็มที ปากแดงเริ่มเม้มเป็นเส้นตรง กระพริบตาแล้วมองออกไปนอกร้านอาหาร ร้อยวันพันปีอาทิตย์ไม่เคยแสดงอาการหึงหวงหรือแม้แต่จะสนใจว่าเขาไปทำอะไรที่ไหนกับใคร แต่จู่ๆ ก็แสดงอาการหึงหวงขึ้นมา
...เคยได้ยินคนพูดว่า ถ้าคนเขาไม่รัก เขาก็ไม่หึง นี่แสดงว่าอาทิตย์เริ่มจะรักเขาแล้วสินะ...
"รู้แล้วว่าหึง" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาทำตาหวานใส่อีกฝ่ายโดยไม่เกรงใจอนุภาพที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ "รู้แล้วว่าหวง"
อาทิตย์ไม่พูดอะไร หันไปเรียกบริกรเพื่อเตรียมตัวจ่ายเงิน แล้วหันไปคุยกับอนุภาพเรื่องทั่วๆ ไป รอเวลาธงรบทานผลไม้และดื่มน้ำจนเสร็จ
ขากลับโรงพยาบาล ธงรบพาผู้โดยสารถึงที่หมายโดยไม่หลงทางเพราะอาทิตย์คอยนั่งบอกทางตลอด ส่วนอนุภาพนั่งเอนตัวพิงเบาะ มองออกไปนอกรถ สายตาจับอยู่ที่ท้องฟ้าสีครามสดใส ในใจนึกถึงคนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยที่โรงพยาบาล
...เขาหึงอธิคมเหมือนที่อธิคมหึงเขาหรือเปล่า อธิคมเคยเย้าเขาว่าทำไมไม่หึงหวงบ้างเลย แสดงว่าไม่ได้รักหรืออย่างไร เขาก็จะตอบว่าถ้าต้องคอยหึงก็คงไม่ต้องทำมาหากินอะไรพอดีเพราะคงต้องได้หึงวันละหลายครั้ง...
"ผมเลิกเจ้าชู้แล้วนะคุณนุ" อธิคมบอกเขาด้วยเสียงนุ่มนวลข้างหู เขาจำได้ถึงความรู้สึกนั้น
...แรกเริ่มนั้นเขาบอกตัวเองว่าที่ทนอยู่กับอธิคมไม่ได้เพราะสู้เรื่องเด็กเก่าๆ ของอธิคมไม่ไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกษิดิษฐ์ ยิ่งมาเจอเรื่องที่กระบี่ยิ่งทำให้เขาฟิวส์ขาด แต่ครั้งพบว่าสาเหตุที่แท้จริงคืออะไร เขาก็รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง และตระหนักได้ว่า ต้องขจัด "มัน" ให้สิ้น
...เพื่ออะไร?
...เพื่อชีวิตเขาจะได้ก้าวต่อไป
***********30***********
-
:oo1: 5555
-
o13ตอนแรกก็อยากจะพูดแบบที่คิดแวบแรกอ่ะนะครับว่า "ถ้ามันมีปัญหามากนัก คุณนุ ไม่ต้องรักใครหรอก รักตัวเองให้มากๆแล้วอยู่คนเดียวดีกว่า" เพราะว่าดูแล้ว คุณนุ มีปัญหามากเหลือเกิน ปมในใจที่มีมันไม่ได้เป็น "ปม" ธรรมดาที่สามารถแก้ออกได้ในเวลารวดเร็ว และปล่อยให้ยืดเยื้อจนมันกลายเป็นปัญหาไปแล้ว
:L2:แต่พอมาคิดอีกที การที่บอกว่า เมื่อกลัวอะไรก็ต้องอยู่ใกล้หรือเข้าไปหาสิ่งนั้น คุณนุกำลังจะบอกว่า เมื่อกลัวว่ารักครั้งใหม่มันจะเหมือนรักครั้งเก่า เพราะว่ามี "ภาพ" ของธนาภพมาซ้อนอยู่กับ "อธิคม" ก็เลยต้องเข้าใกล้อธิคมหรือเปล่า
อ่านตอนที่ผ่านไปก็ยิ่งตอกย้ำให้ชัดว่าตัวเอง "ไม่ชอบ" อาวุธเข้าขั้นเหมือนกัน เพราะว่า"เพื่อน (เคย) สนิท" กระทำกับตนขนาดนั้นเพื่อปกป้องของที่ตนรัก ยังจะคิดกับคนรักของเพื่อนได้แบบนั้นอีก (เอาแบบบ้านๆก็ต้องบอกว่า ด้านได้อีก....ไม่ไหวจะเคลียร์สำหรับอาวุธ)
สรุปที่สุดแล้ว "รัก" ของอนุภาพจะเป็นแบบไหน จะรออ่านต่อครับ เพราะว่ามันไม่เหมือนกัยนิยายที่เคยอ่านมาซะทีเดียว มันมีความเป็น unique ในตัวเองพอสมควรนะผมว่า........ :call: ขอคารวะที่สามารถเขียนออกมาได้แบบนี้....อิอิ
ก็ได้แต่หวังละครับว่าที่สุดแล้ว "ตัวเอก" ของเรื่องคงได้ดังที่ตนต้องการ (ไม่นับอาวุธนะ).....
:L2:อันนี้ให้คนแต่งและคนโพสครับ
-
กำลังคิดว่าถ้านุเป็นแบบนี้จะไม่มีใครมีความสุขเลย
จนสารวัตรเป็นขนาดนี้แล้วยังคิดนู่นนี่อยู่ได้ ก็อยู่เป็นโสดไปแล้วกัน :a14:
-
รีบๆหาคู่ให้สารวัตรอาวุทเร็วๆนะนนท์
อ่านอย่างจุใจก่อนกลับบ้าน
พี่นายน่ารักน่ากอดที่สุดเลย.... :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เซ็ง คุณนุเหมือนเดิม
คนอะไรคิดมากอิ๊บอ๋าย
คนเงียบๆ นิ่งๆ นี่น่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ
ทั้งอนุภาพ ทั้งอาวุธ น่ากลัวทั้งคู่
ประมาณว่าไม่รู้ว่าจริงๆในใจคิดอะไรอยู่
สารวัตรไม่ต้องฟื้นหรอก อยู่มันไปงี้ล่ะ
ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวอกหักเปล่าๆ
ให้เวลาคุณนุมันคิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไป
คิดอย่างเดียว ไม่เคยตัดสินใจอะไร ได้แต่คิดๆๆ
ทางที่ดีอยู่คนเดียวไปเถอะคุณนุอย่าเอาคนอื่นมาทรมานด้วยเลยนะ
แต่ก็ไม่ได้อีกแหละคุณนุแกขาดผู้ชายไม่ได้
ช่วงนี้เรื่องกำลังดำเนินไปแบบอืดๆเลยเนอะ เห็นกินข้าวกันตลอดเลย
-
วันนี้คุณคฑาวุธ ไฟแรง ลงให้อ่านจุใจเลย :pig4:
คุณนุต้องสู้กับความกลัวในหัวใจ น่าสงสารเหมือนกัน แต่สงสารสารวัตรอธิคมมากกว่า :serius2:
อยากเห็นคชานนท์จัดการปัญหา " รักสามเส้า" ว่าจะจัดการอย่างไร
คชานนท์-อาวุธ มีสิทธิ์ไหม?
-
คุณนุ คิดให้เยอะๆ นะคะ
คิดดีๆ ตัดสินใจคราวนี้
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแล้วนะ
คชานนท์ท่าทางน่ารักจัง
ยุไปจีบสารวัตรใหญ่ดีไหม
อี่ๆๆ
-
คุณนุครับ พยายามเข้านะครับ ใกล้ถึงความจริงหรือเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้แล้วนะ สู้ ๆ
ก็อย่างที่คุณนุบอกนะแหละครับ
มีวิธีเดียวที่จะเอาชนะความอ่อนแอ วิธีที่เขาทำอยู่เสมอ หากจะเอาชนะความกลัว เขาต้องเข้าไปยังที่ที่ทำให้เขากลัวที่สุด ถ้าเขาเอาชนะความกลัวนั้นได้ เขาก็จะกลายมาเป็นคนเข้มแข็ง
ถ้ากลัวจมน้ำตาย เขาต้องกระโดดลงกระแสน้ำเชี่ยวกราก แล้วตะกุยตะกายเข้าหาฝั่งเพื่อเอาชีวิตรอด ถ้ารอด จากนั้นเขาก็จะไม่กลัวจำน้ำอีกเลย...
แต่มันก็เป็นวิธีที่เสี่ยงอยู่เหมือนกันะครับ ถ้าในส่วนนี้ เกิดมันไม่หายกลัวจมน้ำหละก็ มีหวังได้ไปเฝ้าใครต่อใคร แหง ๆ เลย
อีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดแล้วนะครับ สำหรับช่องว่างที่ตัวเองสร้างขึ้น (พี่วุธ) เมื่อไหร่สารวัตรจะฟื้น :m16: คุณนุจะได้พูดเสียทีว่า จะเอายังไง แล้วจะอ่านฉากหวาน ๆ กันเสียที
แล้วสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด ต้องขอบคุณพี่นายที่เค้ามาโพสให้ได้ จุใจ คนอ่านมากเลยครับ สำหรับวันนี้ เพราะเล่นให้ตั้ง 3 กระทู้ 2 ตอน คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารักขนาดนี้ ขอ :กอด1:สักทีก่อนไป แล้วมาต่อแบบนี้อีกนะครับ :bye2:
ปล. ถ้าเกิดอะไรขึ้น หาก มันสมองทั้ง 2 มาเจอกัน (อาวุธ กับ คชานนท์) ขั้วเดียวกันไหมเนี่ย :m20:
-
อิอิ จะมีมาอีกตอนป่าวครับ วันนี้
-
เฮ้อออ คุณนุตอนนี้ตาสว่างแล้วใช่มั๊ย
รู้แล้วว่า อะไรที่ทำให้ตัวเองต้องหอบผ้าหอบผ่อนมาหลบ รักร้าวในครั้งนี้
เรื่องสารวัตรก่อไว้ก็เรื่องหนึ่ง เรื่องค.เจ้าชู้ที่มันสะกิดใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็ส่วนหนึ่ง
แต่เมนหลักๆมันคือภาพของธนาภพ ณ จุดเกิดเหตมันยังฝังใจติดตา ติดอยู่ในค.ทรงจำและ
เหมือนเป็นตราบาปลึกๆที่ไม่กล้าจะยอมรับว่าตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนผลักไสและหยิบยื่นค.ตายให้แฟนเก่า
ตอนนี้ก็คิดได้แล้ว ค.กล้าที่มีอยู่น้อยนิดแต่ก็ยังกล้าพอที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากค.อ่อนแอเพ่อคนที่ตัวเองหนีเค้ามา กรรมของเวรจริงๆคุณนุ ต้องรอให้มันสายเกินไปถึงจะพึ่งรู้สึกตัวใช่มั๊ย
ชอบน้องนนท์ น่ารักและแสนจะฉลาดเป็นกรด จะกันพี่วุธออกจากวงจรคุณนุเนี่ย ต้องใช้เหยื่อล่อที่ดูสมน้ำสมเนื้อหน่อยนะ หลงเสน่ห์คุณนุเข้าให้แล้วจะเอาอะไรหรือใครมาดึงดูดค.รู้สึกของท่านสารวัตรใหญ่ได้ล่ะ เหอะๆยิ่งคิดยิ่งปวดขมอง
"คุณคชานนท์ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม"
อะไรไม่เหมือนเดิมคุณนุ ใจคุณนุ หรือว่า รอยร้าวของเพื่อนสนิท
"คุณนุกล้าพูดได้เต็มปากหรือ...ว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นจนหันกลับมาไม่ได้เลยหรือครับ หรือว่ามันสายเกินไปแล้ว"
"...จนคุณนุให้อภัยพี่คมไม่ได้"
หึหึ อภัยให้ตัวเองไม่ได้มากกว่า เหอะ คุณนุใจร้าย....
ส่วนคู่ของพ่อตะวันน้อยยยยย น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย แต่สารวัตรธงรบกวนประสาทไม่เปลี่ยนแปลงแบบนี้น่าจะปราบให้หลาบจะ เหอะๆที่ตัวยังไม่เป็นของอาทิตย์คนเดียวเลย แล้วไหงยังกรอกหูให้อาทิตย์เป็นของตัวแต่เพียงคนเดียว เชอะๆแบบนี้ต้องหาตัวมารมาจีบตี๋เข้มน่าฟัดของท่านสารวัตรแล้วมั้ง จะได้รู้ว่า ค.รู้ของว่าของรักของหวงจะโดนแย่งไปเป็นยังไง น่าจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าสักยกท่าจะดี
o13 o13 มากคะ คุณนาย...
-
สารวัตรตื่นมาเถอะ
-
เมื่อไหร่มาต่ออ่ะ ตามมาทันแว้ววววว
-
เมื่อไหร่สารวัตรอธิคมจะฟื้นอ่ะ :serius2:
คุณนุยังรักสารวัตรอธิคมรึป่าวอ่ะ
มาต่อเร็ว ๆนะ
:call:
-
คชานนท์ มีแผนอะไรน้อ หึหึ เชียร์ๆๆ ให้คู่กะอาวุธ :impress2:
ชอบอ่านตอน อาทิตย์เถียงกะธงรบจัง อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ สัญญา สองข้อ มะไหร่จะเฉลยให้ครบน้อ
อาทิตย์เริ่มหึง แล้ว เมื่อไหร่จะรัก ซะทีง่ะ
สารวัตรอธิคม นอนต่อเรื่อยๆ นะ ทรมาณคุณนุ ดี o18
-
สารวัตรชักจะนอนนานไปแล้วนะ (หลายตอนแล้วเนี่ย)
ชักจะอยากให้รีบๆฟื้นขึ้นมาซะที :m16:
จะได้รู้ไปเลย ว่าคุณนุจะตัดสินใจยังไง
-
สารวัตรค้าบบบ ตื่นเห้อ
นอนเยอะไปไม่ดีน้า เด๊วไอ้ที่คึกๆมันจะไม่คึก
ลุกมาออกกำลังกายมั้ง จะได้แข็งแรง
:z1: :z1: :z1:
-
เป็นกำลังใจให้หมดทั้งตัวและหัวใจครับ :impress3:
-
:m20:สุดท้ายกำแพงที่ตัวเองก่อขึ้นมาก็กันตัวเองไว้.....
แล้วจะข้ามไปยังไงหล่ะ.....
คุณอนุภาพ555555
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกบีบหัวใจจัง
กว่าจะรักกันได้นะคุณนุ
อย่าให้ความรู้สึกเก่าๆ ทำร้าย ทำลายเราเองเลย
สงสารคุณคมเหอะ :z3:
-
เป็นกำลังใจให้หมดทั้งตัวและหัวใจครับ :impress3:
พี่นาย สำเร็จแล้วอ่ะ ได้ทั้งตัวและหัวใจเลยอ่ะ
-
จิ้มน้องนาย 1 ที โทษฐานทำให้วันนี้เกิดอาเพศ มาลงให้อ่านตั้ง 2 ตอนต่อกัน อิอิอิ แต่ก็ .. นะ ยอมให้มีทุกวันเลย จะได้อ่านกันตาแฉะทุกวัน 5555 :m11:
ว่าแต่น้องนนท์ ไม่เห็นต้องคิดมาเรื่องแผนการแยกอาวุธกับอนุภาพเลย เอาตัวเองเข้าแลกเพื่อพี่ชายซะ อิอิอิ ไม่ต้องหาเหยื่อที่ไหนไกล นึกว่าช่วยสงเคราะห์พี่ชายสารวัตรที่น่าสงสารแล้วกันเน้อออออ 5555555555 :laugh5:
ส่วนคุณนุ จะกลับไปเชียงใหม่เหรอ ใจเด็ดนะนั่น ขอให้ตัดใจได้เร็ว ๆ นะ สงสารวิญญาณธนาภพ ถ้ายังมีคนห่วงหา จะไปสู่สุคติไม่ได้ซะที ต้องวนเวียนหลอกหลอนสารวัตรกับคุณนุต่อไปอีกนั่นแหละ
แล้วอีตาสารวัตร ตื่นขึ้นมาซะทีสิฟะ จะนอนหลับรับประทานบ้านเมืองไปถึงไหน เดี๋ยวยุให้คุณนุหนีไปอยู่กับอาวุธจริง ๆ ซะเลยนี่ :angry2:
-
:m20:สุดท้ายกำแพงที่ตัวเองก่อขึ้นมาก็กันตัวเองไว้.....
แล้วจะข้ามไปยังไงหล่ะ.....
คุณอนุภาพ555555
avitar ของคุณน้องคนนี้ใหญ่จริงๆ
ส่วนคุณนุ คุณคะอย่าเลยคะ สามีเจ้าชู้ เจ้ว่าอย่าเสี่ยงเลยนะคะ
เจ้สอง :bye2:
-
น้องนนท์ท่าทางจะจัดการอาวุธอยู่หมัดนะเนี่ย
เริ่มปันใจให้น้องนนท์อีกคน....ส่วนคู่ธงรบกับอาทิตย์
ออกมาฉากไหนก็มีเรื่องให้ขำได้ตลอด ชอบคู่นี้มากๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ :L2:
-
น้องตะวันฉาย ดูเปลี่ยนไปนะเนี่ยย แต่ก็เหมาะดีคับ ชอบอาทิตย์ อารมณ์ประมาณนี้นะคับ ถ้าเห็นคู่นี้จริงๆคงแบบว่า อืมมม น่าอิจฉาอ่ะ ส่วนสารวัตรช่วงนี้เอาแต่นอนไม่ยอมตื่น รอตื่นก่อนค่อยเม้นต์ละกาน
น่าสงสารพี่นาย โดนแต่คนมาจิ้ม หุหุ (วันนี้ก็จิ้มไปอีกหนึ่ง) :impress2:
-
:really2: ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:กอด1:
คุณนุ
:L2:
-
ใกล้จะเคลียร์แล้วละ มันค่อยละลายไปที่ละน้อย ๆ
ตอนต่อไปมีเฮ ใช่เปล่าพี่นาย
เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ด้วย
-
เห็นน้อง ๆ บวกให้พี่นายแล้วอิจฉาอ่ะ
จะบวกให้บ้าง ก็หา reply พี่นายไม่เจอ เฮ้อ !!!
เอาเป็นว่า เดี๋ยว ตอนต่อไป จะบวกให้พี่นายบ้าง
ปล.เด็กดีมารอพี่นายแต่เช้าเลย
-
มารอเหมือนกัน
บวกให้พี่นายมั่งดีกว่า
ส่นพี่โน๊อา
กบ + หรือ - ดีน้าาาาาาา
อิอิอิ
-
ยังมะมาหรอนี่
-
คนแต่งหายไปไหน??
โดนใครตีัหัวลากเข้าที่มืดเป่าหว่า?? :oo1:
หรือว่ามะสบาย?? :sad2:
แบบว่าแอบเปนห่วง...
ห่วงสารวัตรอ่ะ อิอิิ
-
ร่วมด้วยช่วยรอ :laugh:
เราชอบตามกระแส
ก๊ากๆๆ ฟื้นซักทีสิ สารวัตรอธิคม TT^TT
-
:z3: วันนี้ไม่มาลงเหรอเนี่ย
มิน่า เมื่อวานลงให้ตั้ง2ตอน
เพราะวันนี้คนโพสต์หนีเที่ยวนี่เอง :laugh:
-
พี่นายหายไปไหนอะ จิ้มซะเลย :z13:
เมื่อวาน ว่าแล้วทำไม ทะแม่ง ๆ เล่นลงให้ตั้งเยอะแยะมากมาย
นั้นแน่...วันนี้ หายไปเลยนะครับพี่
หรือว่า..........ไม่นะ :a5:
-
มารอพี่นาย+คุณคฑาวุธด้วยคน
สงสัยวันนี้จะติดเด็กซะล่ะมั้ง :z3:
-
น้องนายหายไป อุตส่าห์รีบกลับมารออ่าน สงสัยเมื่อวานอัพเพลิน เผลออัพของวันนี้ไปด้วย เลยหมดสต๊อก
ไม่เป็นไรครับ ไม่มาวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารอใหม่ก็ได้ แต่ต้องมาต่อด้วยนา อย่างหายไปอีกล่ะ :undecided:
-
o9 คุณคฑาวุธหาย
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
ขอบคุณที่ถามหานะครับ ไม่ได้หาย ก็แอบๆ เข้ามาอ่านล่ะ (ผ่านทางโทรศัพท์ที่ต่อเน็ตได้เร็วกว่าเครื่องออฟฟิส) แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มอง เมื่อวานงานหนักหนาสาหัสครับ เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะไม่ได้เลย ช่วงเช้าก็ตะเวนหาทะเบียนรถทั่วกรุงเทพฯ แล้วก็ทะเลาะกับธนาคารแทบจะฆ่ากันตาย ธนาคารนี้แย่จริงๆ สีน้ำเงินอ่ะ ที่เพิ่งตั้งขึ้นมาใหม่ สร้างเนื้อสร้างตัวมาจากการทำธุรกิจแบบไม่ค่อยซื่อต่อคนซื้อรถเท่าไหร่ ไอ้เราก็ไม่หลาบจำ เคยโดนมาแล้วก็***ไปโดนอีก
หยุดบ่นและ ขอโพสตอน 31 แล้วกันครับ ยังไงๆ ก็จะให้จบภายใน 40 ตอนให้ได้ครับ ขอบคุณครับ
(บททนี้ก็กินข้าวอีกและ มีใครบางคนบ่นว่าตั้งแต่อธิคมเข้าโรงพยาบาลทำไมมีแต่เฝ้าและกินข้าว) ต่อจากนี้ไจะไม่กินข้าวแล้วคร้าบบบ
31
อนุภาพมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่เอนตัวนอนพักอยู่ที่ระเบียงใกล้ด้านหน้าห้องไอซียู สองขาเหยียดยาว มือกอดอก คอเอนพาดอยู่กับระเบียง ตาหลับพริ้ม ราวกับกำลังนิทราอย่างสุขสบายทั้งๆ ที่นั่งอยู่บนระเบียงปูนอันแข็งกระด้าง
เวลาหลับ คชานนท์ช่างดูเหมือนอธิคมยิ่งนัก อกกว้างของชายหนุ่มสะท้อนขึ้นลงช้าๆ เป็นจังหวะ อนุภาพอยากปล่อยให้คชานนท์หลับต่อเพราะรู้ว่าเขาคงเหนื่อยล้าที่เดินทางมาถึงแพร่แล้วก็ยังไม่ได้พัก ต้องมานั่งเฝ้าพี่ชายอยู่แทบทั้งวัน
"คุณนุ มองอะไรผม" อนุภาพสะดุ้ง จู่ๆ คนที่หลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาทัก
"นึกว่าหลับ"
"ก็หลับไปพักใหญ่ครับ แต่พอมีคนมายืนจ้อง ผมก็ตื่น" คชานนท์พูดยิ้มๆ ยังไม่ขยับตัว คอยังพาดอยู่กับราวระเบียง
"หลับแบบนี้ไม่สบายนะครับ ปวดคอแย่"
"นั่นสิ ตอนแรกผมจะแอบเข้าไปนอนในห้องผู้ป่วยแล้ว แต่กลัวถูกพยาบาลจับฉีดยา เลยต้องทนนั่งอยู่ตรงนี้ คิดว่าราวระเบียงเป็นหมอน ก็อดทนเอาหน่อย อะไรที่มันแข็งกระด้างก็นึกซะว่าเป็นปุยนุ่น" คชานนท์ล้อเล่น ทว่าแฝงความนัยลึกซึ้ง ชายหนุ่มยิ้มกว้างกว่าเดิม แหงนหน้ามองอนุภาพที่ยืนก้มหน้ามองเขาอยู่แล้วถามเรื่องอาหารกลางวันที่ดั้นด้นไปทานกันไกลนอกเมือง
"เสียดายที่ไม่ได้ไปทานด้วยกัน จะได้ช่วยผมเป็นกรรมการห้ามสารวัตรธงรบกับอาทิตย์ สองคนเถียงกันได้ตลอดเวลา"
"แล้วตอนนี้กลับไปแล้วหรือครับ" คชานนท์ถาม
"กลับไปแล้วครับ เถียงกันมาตลอดทาง สารวัตรธงรบนี่ถนัดยั่วอาทิตย์เหลือเกิน"
คชานนท์เอียงหน้าไปยังห้องไอซียูที่อยู่สุดทางเดิน อมยิ้ม แล้วพูดว่า "พี่ธงรบเหมือนพี่คม ถนัดนักเรื่องกวนอารมณ์คนให้สติแตก แต่มีพี่คมก็ไม่เคยเหงา คนๆ นี้ทำให้โลกมีสีสัน"
...เชียร์พี่ชายอีกแล้ว...
อนุภาพคิดในใจ มองตามสายตาของคชานนท์แล้วตอบเสียงเบา "แต่ตอนนี้คงสงบปากสงบคำไปได้อีกนาน"
คชานนท์หัวเราะ "ขอให้จริงเถอะ ผมกลัวว่าจะหนักกว่าเดิม"
"สารวัตรเป็นยังไงบ้างครับ" อนุภาพถาม
คชานนท์หันหน้ากลับมาแล้วยิ้มกว้าง ศรีษะที่วางอยู่บนราวระเบียงยังอยู่ในท่าเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะผงกหัวขึ้น ราวกับกว่าระเบียงเห็นหมอนที่หนุนนอนอย่างสบาย
"ดูดีขึ้นครับ คุณนุเดินไปดูสิ พยาบาลถอดท่ออะไรต่างๆ ออกหมดแล้ว เหลือเข็มน้ำเกลืออย่างเดียว เขาเช็ดตัว เปลี่ยนชุดใหม่ หวีผมเรียบ หล่อเชียว"
อนุภาพยิ้มกว้าง นัยน์ตาฉายวาบจนคชานนท์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่เห็นว่ารอยยิ้มของแฟนพี่ชายนั่นสว่างวาบสดใส ขัดกับใบหน้าเรียบๆ เศร้าที่เขาเห็นตั้งแต่เดินทางมาถึง
"แต่พี่คมยังไม่ตื่นนะครับ ยังหลับอยู่ ถามพยาบาลแล้ว พยาบาลบอกว่าพี่คมรู้สึกตัวแล้ว ลืมตาขึ้นมาเพ้ออะไรซักอย่าแล้วก็หลับต่อ"
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดคำนึง
...หากอธิคมเอาแต่นอนแบบนี้ จะเป็นไปได้หรือไม่ที่จะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา
...คิดไปแล้วใจหาย!
"คุณนุไม่ต้องห่วงหรอก พี่คมอีกหน่อยก็มีฤทธิ์กวนอารมณ์ได้เหมือนเดิม ไม่ต้อวกลัวว่าจะเป็นเจ้าชายนิทรา หมอบอกว่าไม่หนักใจอะไร" คชานนท์พูดเสียงเบา อนุภาพหันมามองอย่างฉงน เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าคชานนท์รู้ความคิดเขาได้อย่างไร
สองพี่น้องนี้เก่งในการเดาใจคนจริๆ เลย แรกที่เห็นว่าแตกต่างกัน ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนความคิดเสียแล้ว
อนุภาพขอตัวไปเยี่ยมอธิคม คชานนท์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วหลับตาต่อเหมือนต้องการจะนอนคิดอะไรเล่นๆ แทนที่จะนอนหลับพักผ่อนอย่างจริงจัง
ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ลังเล็กน้อยเมื่อมองเข้าไปข้างในห้องไอซียูผ่านกระจกบานใหญ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเยี่ยม แต่หากเขาขอร้องพยาบาลก็คงเข้าไปเยี่ยมถึงเตียงได้ แต่อนุภาพนึกได้ว่าตัวเองออกไปนอกเมือง เจอฝุ่นละออง อาจจะสกปรกไม่เหมาะที่จะเข้าไปเยี่ยมผู้ป่วยในห้องปลอดเชื้อจึงตัดสินใจยืนมองอยู่นอกห้อง
อธิคมนอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาขึ้นเพราะพยาบาลหวีผมให้จนเรียบ แต่หนวดเคราเริ่มขึ้นเป็นแนวครึ้ม ทำให้ใบหน้าที่คมเข้มอยู่แล้วยิ่งคมมากขึ้นกว่าเดิม
เตียงตรงข้ามอธิคมอีกฝั่งเป็นผู้ป่วยที่ท่าทางอาการหนักกว่าคนอื่น พยาบาลสองคนกำลังพยายามกันช่วยพลิกตัวเพื่อเปลี่ยนกางเกงให้ เครื่องช่วยหายใจและสายยางระโยงระยางรอบตัวผู้ป่วยคนนั้นทำให้เขานึกถึงอธิคมตอนแรกๆ ที่อยู่ในห้องผ่าตัด หรือไม่ก็ตอนที่เพิ่งจะนำตัวออกจากห้องผ่าตัดมาอยู่ที่ห้องไอซียู เขาเสียดายที่ไม่ได้เห็น เสียดายที่ตัวเองเผลอนั่งหลับไป แต่ก็ดีใจที่เห็นอธิคมมีพัฒนาการขึ้น
"อีกหน่อยพี่คมก็คงออกจากไอซียู ไม่แน่นะ เย็นนี้อาจได้ออก" เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นใกล้ๆ คชานนท์ยืนอยู่ข้างหลังอนุภาพ มือไขว้หลังยืนมองอธิคมอยู่เช่นกันน
"แล้วคุณพ่อคุณนนท์จะมาถึงเมื่อไหร่ครับ"
"คงค่ำๆ ครับ เมื่อครู่เพิ่งคุยกัน คุณพ่อดีเลย์อยู่ที่นาริตะ จริงๆ ผมไม่อยากให้รีบหรอก อายุมากแล้ว เดินทางข้ามทวีปแบบนี้เหนื่อยมาก เลยบอกให้แวะที่บ้านพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาจากกรุงเทพฯ"
"คุณนนท์คงเหนื่อยไม่แพ้กัน" อนุภาพเปรย
"นิดหน่อยครับ" อีกฝ่ายตอบ ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่อนุภาพเห็นแววตาอิดโรยเริ่มแดงระเรื่อเหมือนคนอดนอน
"คุณนนท์ดูท่าทางเหนื่อยมาก ผมว่ากลับบ้านไปนอนพักผ่อนก่อนดีกว่า"
"อยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้ครับ ถึงหกโมงเวลาเยี่ยม เข้าไปหาพี่คมซะก่อนแล้วค่อยออกไปทานอาหารเย็นทีเดียว"
"อย่าเลย ตอนนี้เราเฝ้าสารวัตรไม่ได้อยู่ดีเพราะอยู่ในห้องไอซียู สารวัตรอาวุธกับสารวัตรธงรบก็บอก" อนุภาพแย้ง หันมามองคชานนท์แล้วหันกลับไปมองอธิคมอีกครั้ง
"พี่วุธไปเชียงรายแล้วตั้งแต่บ่าย"
"เขาโทรบอกผมแล้ว" อนุภาพพึมพำ "อีกคนที่ผมอยากให้พักก็คือสารวัตรอาวุธนั่นล่ะ ตอนนี้ต้องจัดตารางเยี่ยม คนหนึ่งพักคนหนึ่งเยี่ยม ส่วนคนที่ทำงานก็ทำงานไป ว่างแล้วค่อยมา"
"คุณนุเริ่มควบคุมสถานการณ์แล้วหรือเนี่ย" คชานนท์ล้อด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"ก็กลัวว่าจะไม่มีใครมีแรงเหลือช่วยดูสารวัตรตอนออกจากห้องไอซียูนะสิครับ"
"ไม่ต้องห่วง มีคนช่วยดูเยอะแยะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็จ้างพยาบาลจากเชียงใหม่มาดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้เลย"
"ขนาดนั้นเลยหรือ พยาบาลที่นี่ก็มี"
"โรงพยาบาลอำเภอเล็กๆ ต่างจังหวัดไม่มีจ้างพยาบาลพิเศษหรอกครับ ไม่ใช่โรงพยาบาลเอกชน" คชานนท์ยิ้ม ก่อนจะเติมว่า "แต่ผมว่าพี่คมคงอยากให้คุณนุดูแลคนเดียว"
"โชคดีของผม" อนุภาพประชด
"เวรกรรมต่างหาก" คชานนท์ยักคิ้วแล้วหัวเราะเสียงดังที่ได้ล้อเลียนพี่ชาย
"ไปเถอะครับ ผมจะพาแวะซื้ออาหารเย็นกลับไปทานที่บ้าน คุณนนท์ลองทานอาหารเหนือดูไหมครับ" อนุภาพชวน
"น่าสนใจ" คชานนท์ดูท่าทางกระตือรือร้น "ทานอาหารเย็นเสร็จ ค่ำๆ ค่อยกลับมาแวะดูพี่คมอีกก็ได้ เดี๋ยวผมไปบอกให้คนขับรถไปพักซะก่อน นั่นก็นั่งเฝ้าผมมาทั้งวันเหมือนกัน"
ตลอดทางจากตลาดไปถึงบ้านพักของอนุภาพ คชานนท์ชวนคุยจนเขาไม่มีเวลานั่งเงียบคิดถึงเรื่องอื่นๆ ยิ่งได้ใกล้ชิดน้องชายอธิคมยิ่งมองเห็นความเหมือนกันของพี่น้องคู่นี้ว่าขี้เล่นเหมือนกัน เจ้าคารม มีอารมณ์ขันแปลกๆ ยิ่งรอยยิ้มคชานนท์ถอดแบบออกมาจากนายตำรวจผู้พี่เหมือนดั่งเป็นคนเดียวกัน ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดมีเพียงนัยน์ตา
...นัยน์ตาของอธิคมนั้นพราวระยับ เต้นระริกดูเจ้าเล่ห์ แพรวพราวเหมือนคนเจ้าชู้ทั่วๆ ไป แต่นัยน์ตาของคชานนท์ดูจริงจัง เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ ลึกซึ้ง ค่อนข่างอ่านยาก...
อนุภาพอดคิดไม่ได้ว่าคชานนท์คิดอะไรอยู่ บางครั้งคชานนท์มองเขาอย่างครุ่นคิด เหมือนจะถามอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ถาม คล้ายๆ กับที่อาวุธทำ
บ้านไม้ทาสีขาวทั้งหลังตั้งโดดเด่นอยู่บนพื้นที่กว่าหนึ่งไร่บนเนินหญ้าเขียวขจี หันหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ระเบียงกว้างมีแปลแขวนอยู่ระหว่างเสาสองต้น ถัดไปเป็นเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่หนึ่งตัว ราวกับว่าเจ้าของบ้านอยากเอาไว้นั่งเล่นคนเดียว กระถางต้นไม้ตั้งเรียงรายหน้าระเบียงจนถึงลานหินปูนกว้างพอตั้งโต๊ะสนาม ก่อนที่เนินหญ้าจะเทลาดต่ำลงไปราวห้าสิบเมตรจนถึงธารน้ำเล็กๆ ที่ไหลคดเคี้ยวไปตามแนวต้นสน
คชานนท์ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างชื่นชม ก่อนจะพูดออกมาว่า "น่าอยู่มากเลยครับ ถ้าคุณนุจะขายต่อ ต้องบอกผมเป็นคนแรกนะครับ ผมจะซื้อ รับรองว่าไม่ต่อราคาซักบาท"
"โชคดีที่ได้ที่สวยๆ ครับ ที่นี่ที่สวยๆ ทั้งนั้น ติดกับผมก็รู้สึกว่ามีคนมาซื้อไปแล้วสามไร่ อีกฟากของลำธารก็สวย เลยโค้งน้ำไปทางโน้นก็สวย แต่ผืนใหญ่มากเกินไป มี ส.ส. คนหนึ่งซื้อไปแล้ว ขายต่อราคาโหดน่าดูเหมือนกัน"
"ราคาไม่โหดก็ไม่ใช่ ส.ส. สิครับ" คชานนท์เหน็บแนม "แต่ถ้าผมขายต่อก็อาจโหดกว่า ส.ส. เพราะผมเป็นนักธุรกิจ"
พูดเสร็จคชานนท์ก็หัวเราะ อนุภาพหันไปมอง รอยยิ้มกว้างของคชานนท์สะกิดใจเขาให้นึกถึงใบหน้าของอธิคมที่ยิ้มกว้างอยู่เป็นนิจ ชายหนุ่มจึงผายมือไปยังบันไดเตี้ยๆ หน้าระเบียงหน้าบ้าน
"เชิญครับ จะได้อาบน้ำพักผ่อน"
"หนาวจัง ไม่อาบได้ไหมเนี่ย" คชานนท์ห่อไหล่
"ขี้เกียจอาบน้ำเหมือนพี่ชาย" อนุภาพล้อเล่นเบาๆ แล้วเดินนำหน้า "อย่าต้องให้บังคับนะคุณนนท์"
"ผมพูดเล่นเฉยๆ" คชานนท์เดิมตาม เมื่ออนุภาพเปิดประตูบ้าน "ผมเป็นคนชอบอาบน้ำที่สุด ว่าแต่ว่าคุณนุมีน้ำอุ่นใช่ไหมครับ"
"ไม่มี" อนุภาพยักไหล่
"ว๊า ถ้าไม่มี ผมก็ขอถอนคำพูดเมื่อกี้นี้"
อีกครั้งที่อนุภาพได้ยินเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของชายหนุ่มที่เดิมตามหลังมาใกล้ๆ ตามด้วยคำถามสารพัดที่คชานนท์ถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน
ยิ่งรู้จักนานขึ้น อนุภาพก็เห็นว่าคชานนท์เป็นคนช่างพูด พอๆ กับอธิคม แต่จะช่างยั่วเย้ากวนใจเหมือนนายตำรวจหรือไม่นั้น เขายังบอกไม่ได้
...คิดผิดหรือคิดถูกที่เสนอให้คชานนท์มาพักที่บ้าน ยิ่งคชานนท์เดินไปเดินมาในบ้านหลังนี้ ยิ่งรู้สึกว่าสารวัตรอธิคมกำลังอยู่ใกล้ๆ ทั้งที่ตัวจริงนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องไอซียู
...นอนหลับ...อธิคมนอนอยู่เฉยๆ มากว่าสองวันแล้ว เขารู้สึกร้อนรุ่มในใจเหลือเกิน...
อนุภาพหยุดยืนหน้าห้องพักแขก แล้วเปิดประตูรอให้คชานนท์เดินเข้าไป
"แขกคนที่สองที่มาพักที่บ้าน" อนุภาพยิ้มให้คชานนท์
"โอ้โห ใหม่เอี่ยม เรียบร้อยเหมือนไม่เคยมีใครเข้ามาให้ห้องนี้มาก่อน"
"สารวัตรอาวุธเก็บซะเป็นระเบียบเรียบร้อยครับ ตั้งแต่ที่สารวัตรมาพัก ผมยังไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดหรืออะไร พอเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจ นึกว่าแม่บ้านที่ไหนมาจัดการให้แล้ว"
"พี่วุธเนี้ยบเสมอ ไม่เหมือนพี่คม ตอนที่เราไปเที่ยวกันนะครับ ผมพักห้องเดียวกันกับพี่วุธ พอทำอะไรเสร็จต้องรีบเก็บเพราะกลัวโดนดุว่าทำห้องรก ส่วนพี่คมกับพี่ธงนอนห้องเดียวกัน พี่วุธยังโทรข้ามห้องไปสั่งให้เก็บห้องเลย"
อนุภาพเลิกคิ้วแล้วถามว่า "ขนาดนั้นเลยหรือ"
"เพราะสองคนนั่นหาของไม่เจอ มาขอผ้าเช็ดหน้าที่ห้องเรา พี่วุธก็ฉุน บอกว่าอะไรไม่เจอก็มาวุ่นวายที่ห้องเขา พอเข้ามาก็ถามว่า เฮ่ย ห้องนี้มีคนพักด้วยหรือ ผมก็บอกว่ามีสิ พักด้วย ทำงานเป็นแม่บ้านด้วย รกไม่ได้เลย พี่วุธจะว่าเอา"
อนุภาพอดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกภาพตามคำบอกเล่าของคชานนท์ เพราะหากให้อาวุธพักกับธงรบหรือไม่ก็อธิคม ในห้องพักก็คงวุ่นวายน่าดู ดังนั้น คชานนท์พักกับอาวุธ ห้องก็คงเรียบร้อยและมีแต่ความสงบเงียบ อธิคมพักกับธงรบก็คงเลอะเทอะจนพนักงานโรงแรมไม่อยากเข้ามาทำความสะอาด คู่ที่เหมือนกัน อยู่ด้วยกันก็เหมาะสมกันแล้ว
...แต่เขากับอธิคมแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด เขาก็ไม่เห็นจะวุ่นวายอะไรจนทนไม่ได้ พอนานเข้าก็เริ่มชิน กฏเกณฑ์อะไรที่ควรจะเป็นไปตามที่คนพูดๆ กันไว้ก็ไม่เห็นจะสำคัญอะไรนักหนา เขาอีกคอยดูแลให้ทุกอย่างในบ้านให้เรียบร้อย อย่างน้อยก็หาโทรศัพท์กับผ้าเช็ดหน้าให้อธิคมล่ะ...
"คุณนนท์ก็ทำห้องรกเหมือนสารวัตรหรือครับ" อนุภาพถาม
"แต่ไม่เท่าพี่คมหรอกครับ" คชานนท์หันมายิ้มกว้าง "แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้ครึ่งพี่ธงรบ รายนั้น งูเลื้อยเข้าห้อง งูยังหลงทาง"
อนุภาพอมยิ้มกับการเปรียบเปรยของคชานนท์ เขารู้ดี ธงรบเป็นอย่างไรอาทิตย์เล่าให้ฟังหมดแล้ว เขายังนึกสงสารอาทิตย์อยู่เลยว่าจะทนไหวหรือเปล่าเพราะอาทิตย์ก็ค่อนข้างเป็นคนเรียบร้อยคล้ายๆ คชานนท์ แม้ไม่เนี้ยบเท่าอาวุธก็ตาม
..."ผมเห็นกางเกงในอยู่ในอ่างล้างหน้า" อาทิตย์ "ฟ้อง" ขณะนั่งรอพนังานคิดเงินเมื่อทานอาหารกลางวันด้วยกัน ตอนนั้นธงรบขอตัวไปห้องน้ำ อาทิตย์จึงได้ บ่นเรื่องของสารวัตรธงรบให้ฟัง จนอนุภาพต้องพูดขึ้นว่า "อาทิตย์รู้ไหม เอาแต่บ่นเรื่องธงรบ ไม่พูดเรื่องอื่นเลย"
"ก็..." อาทิตย์อ้าปากจะตอบแต่ก็เงียบไป
อนุภาพมองเห็นอะไรบางอย่างในความสัมพันธ์ระหว่างอาทิตย์กับธงรบ สองคนนั้นดูๆ ไปก็เหมือนเป็นเงาสะท้อนความสัมพันธ์ของเขากับอธิคม มีความแตกต่างอยู่มาก แต่ก็เข้ากันได้ดี ทั้งๆ ที่เขาพยายามเปรียบเทียบอธิคมกับอาวุธในช่วงหลังๆ ที่อาศัยอยู่ที่แพร่ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่า เขาต้องการสีสันในชีวิต ต้องการอะไรที่ทำให้เขาได้มีความรู้สึกว่าอยากจะกระโดดเข้าบีบคออธิคมและจูบอธิคมในเวลาเดียวกันเวลาโดนยั่วจนแทบจะทนไม่ได้
...ความรู้สึกแบบนี้ช่างแปลกนัก ไร้กฎเกณฑ์ ไร้รูปแบบ คาดเดาไม่ได้...นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่เขาต้องการ
อนุภาพปล่อยให้คชานนท์ทำธุระส่วนตัว ชายหนุ่มเดินเข้าไปในครัว รินน้ำส้มคั้น แล้วถือแก้วเดินออกมาที่ระเบียง ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่เขามักนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวยามเช้า
...เก้าอี้ตัวนี่ที่อาวุธนั่งอยู่เมื่ออธิคมจอดรถหน้าบ้าน แล้วเดินหน้าบึ้งเข้ามา ท่าทางเอาเรื่อง
คืนนั้นที่อธิคมต่อยอาวุธจนปากแตก โหนกแก้มบวมปูด แล้วโวยวายเสียงดังลั่น ทั้งโกรธ ทั้งตัดพ้อ ทั้งน้อยใจ แล้วเฝ้าอ้อนวอนเขาให้ยกโทษให้
...เขาต่างหากที่ต้องขอให้อธิคมยกโทษให้
...ทำไม เพราะเขารู้สึกผิดหรือ หรือเพราะเขาควรจะรู้สึกผิด ผิดที่จากอธิคมมา หรือผิดที่ยังลบธนาภพทิ้งไปจากใจไม่ได้
เขาผิดหรือที่ยังมีเงาของธนาภพอยู่ ผิดหรือที่บางคืนนอนฝันร้าย เห็นธนาภพเดินโซเซเข้ามาหากลางถนนมืดมืด ใบหน้าเละ เลือดท่วมตัว แล้วรำพึงรำพันว่า "นุ อย่าทิ้งภพ ยกโทษให้ภพเถอะ อย่าทิ้งภพไป อย่าทิ้งภพแบบนี้ อย่าตัดภพออกไปจากชีวิต จะจากกันแบบนี้เลยหรือนุ แบบที่ไม่ต้องเจอกันอีกเลยหรือนุ" แล้วจากนั้นธนาภพก็เอาแต่ร้องเรียกชื่อเขา มือไขว่คว้าจะกอดเขาไว้ให้อ้อมแขน
"นุ..."
"คุณนุ" คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "คิดอะไรอยู่หรือครับ"
อนุภาพสะดุ้ง รู้สึกตัวจากการปล่อยใจให้ล่องลอยถึงอดีต หันมามองน้องชายของคนที่เพิ่งอยู่ในห้วงคำนึงของเขาเมื่อครู่ คชานนท์อาบน้ำเสร็จแล้ว กลิ่นสบู่หอมกรุ่น ใบหน้าขาวสะอาด หวีผมเรียบ ใบหน้าคมเข้มเหมือนพี่ชายยิ้มกว้างอยู่ใกล้ๆ
"สบายตัวแล้วใช่ไหมครับ หิวหรือยัง"
คชานนท์พยักหน้า "สบายตัวที่สุด ได้อาบน้ำอุ่น แล้วท้องก็เริ่มหิว ผมว่าเราทานอาหารที่ซื้อมากันเลยดีกว่า อย่ารอให้ถึงเย็นเลย"
"รอเดี๋ยวนะครับ" อนุภาพยิ้ม แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
"อ๊ะๆ ไม่ต้องครับ ผมจัดการอง ให้แขกทำให้ดีกว่า เข้าของบ้านนั่งอยู่เฉยๆ ถือซะว่าผมบริการเป็นค่าตอบแทนที่ไม่คิดเงินค่าที่พัก" คชานนท์ยักคิ้ว เหมือนกับที่อธิคมชอบทำบ่อยๆ แล้วยิ้มกว้างจนตาหยี ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้อนุภาพมองจนลับตา
...อธิคม..ยักคิ้วแบบนี้มีแต่อธิคมเท่านั้นที่ทำได้...
...อธิคม...ทำไมเขาคิดถึงอธิคมมากนัก ทั้งๆ ที่รู้สึกเสียใจมากเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมเขารู้สึกพร้อมที่จะให้อภัยอธิคมได้มากขนาดนี้
...เพราะอธิคมถูกยิงบาดเจ็บสาหัสเจียนตายหรือ เลยทำให้เขาใจอ่อน
...หรือเพราะรัก เพราะรักคำเดียวนี่หรือ
...แล้วถ้าเพราะรัก เขาจะให้อภัยตัวเองได้หรือเปล่าหนอ?
ได้ยินเสียงคชานนท์ฮำเพลงดังหงุงหงิงไม่ค่อยเป็นทำนองนัก อนุภาพจึงเดินไปยังห้องครัวเพื่อดูว่าคชานนท์ทำอะไรไปถึงไหน
คชานนท์ท่าทางดูคล่องแคล่ว ไม่เหลือเค้านักธุรกิจบริษัทหลักทรัพย์ ตอนนี้เหมือนหนุ่มน้อยสดใส ร่าเริง ผู้มีความสุขกับการทำอาหาร หรือถ้าจะเรียกให้ถูก -- "อุ่น" อาหาร
"นี่ถ้าคุณนุไม่มีไมโครเวฟ ผมคงแย่" คชานนท์หันมายิ้มเมื่อเห็นว่าอนุภาพมาหยุดยืนที่ประตูห้องครัว "นี่อะไรบ้างก็ไม่รู้ แต่ท่าทางน่าอร่อยดีเหมือนกัน"
"น้ำพริกอ่องครับ แกงแค แกงโฮ้ะ แล้วก็ยำขนุน" อนุภาพเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ใกล้โต๊ะ
"เกิดมาไม่เคยทานเลยซักครั้ง" คชานนท์ห่อไหล่ แบะมือออก ทำท่าทางเหมือนฝรั่ง
"อร่อยนะครับ ลองดู เผื่อจะชอบ"
"คุณนุอยู่เมืองเหนือ จะกลายเป็นคนเหนือไปซะแล้ว"
"เพิ่งจะสามเดือนเองนะครับ"
"สามเดือนเหมือนสามปี" คชานนท์พูดแล้วหันไปยกอาหารออกจากไมโครเวฟ ทำท่าทางร้อนมือ
"อูย ร้อนๆ" คชานนท์วางผ้าลงบนโต๊ะ แล้วหันมายิ้มให้อนุภาพแล้วพูดต่อว่า "สามเดือนของบางคนสั้นนิดเดียว แต่สำหรับบางคน ยาวนานเสียเหลือเกิน"
"ยังไงก็เวลาเท่ากัน สามเดือนก็คือ 90 วัน ไม่ว่าจะยังไง ความเป็นจริงก็คือ 90 วัน" อนุภาพยักไหล่ รู้ว่าคชานนท์จงใจพูดถึงใคร "24 ชั่วโมง คูณกับ 90"
"ใช่ครับ 2,160 ชั่วโมงที่เสียไป" คชานนท์ตอบทันที
อนุภาพเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่นึกว่าคชานนท์จะคิดเลขในใจได้เร็วขนาดนี้ และอดเปรียบเทียบกับ "สามทหารเสือ" ไม่ได้ อาวุธก็คงคิดได้เร็วพอๆ กัน อธิคมอาจต้องจับปากกากขีดๆ เขียนๆ บ้าง ส่วนธงรบคงต้องคว้าเครื่องคิดเลขมากดผิดๆ ถูกๆ แล้วบ่นตาม
"แปลกใจหรือครับ ก็แค่ตัวเลขง่ายๆ แค่ 24 x 90 ใครก็น่าจะคิดได้ง่ายๆ ไม่มีดอกเบี้ยมาเกี่ยวด้วยซ้ำ คุณนุไม่รู้ว่าผมคิดเลขเก่ง ยิ่งเป็นตัวเลขบอกจำนวนเงิน ผมยิ่งคิดได้เร็วเป็นทวีคูณ"
"สมเป็นนักธุรกิจ"
คชานนท์ยักไหล่ "ผมถนัดเรื่องกำไรขาดทุน คิดเสมอว่า สิ่งที่ได้มากับสิ่งที่เสียไป หรือสิ่งที่อาจจะเสียใป แบบไหนคุ้มกว่ากัน"
อนุภาพนั่งนิ่ง มองตาคชานนท์เพื่อค้นหาความหมายแฝงที่ชายหนุ่มต้องการสื่อ
...คชานนท์มีอะไรแปลกๆ บางครั้งตรงไปตรงมาจนแปลกใจ แต่บางครั้งก็อ้อมไปอ้อมมา
"ใครจะยอมขาดทุน ใช่ไหมครับ เงินของเรามีค่า กว่าจะหามาได้ก็ยากเย็น จะยอมขาดทุนไปทำไม เพราะฉะนั้นผมเลยคิดเลขเก่ง แต่ว่าผมไม่คิดซับซ้อนหรอกนะครับ ผมคิดง่างๆ ล่ะ เอาตัวเลขตัวหนึ่งตั้ง แล้วอีกตัวไปคูณไปหารง่ายๆ เลย พ่อกับพี่คมเลยยกให้ผมดูแลเรื่องการเงิน" คชานนท์จัดอาหารบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่วพลางพูดต่อว่า "คุณนุรู้ไหม พี่คมไม่เคยสนทรัพย์สินตัวเองเลย นี่ถ้าผมแอบถ่ายเงินออกไปที่อื่นซักร้อยล้าน เขาก็คงไม่รู้ บอกว่า ขอเค้าเดือนละแสนก็พอ แต่ผมไม่เหมือนพี่คม ผมมีความสุขที่ได้เห็นตัวเลขเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คุณนุเป็นอย่างผมไหมครับ"
อนุภาพรู้ว่าคชานนท์ต้องการสื่อความหมายอะไร แต่แกล้งทำไม่เข้าใจ ถามว่า "เห็นตัวเลขเพิ่มขึ้นหรือครับ"
คชานนท์ส่ายหน้าเร็วๆ แล้วตอบว่า "ไม่ใช่ครับ เห็นตัวเองได้กำไร ได้เพิ่มจากสิ่งที่มีอยู่"
"ผมไม่ใช่นักธุรกิจ ไม่ถนัดเรื่องกำไร" อนุภาพยักไหล่ มองคชานนท์ไม่หลบตา
"แต่คุณนุก็คงไม่อยากขาดทุน ไม่อยากให้อะไรๆ ที่มีค่าของตัวเองหายไปใช่ไหมครับ" คชานนท์ยืนนิ่ง ทอดสายตามองอนุภาพอย่างอ่อนโยน ราวกับพยายามโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคล้อยตาม
"ใครๆ ก็ไม่อยากให้หายไป" อนุภาพพูดเสียงเบาราวกับจะปรารถกับตัวเอง
"หิวข้าวแล้ว หอมน่าทาน" อชานนท์ขยับตัว แล้วหันหลังไปหยิบช้อน "คุณนุครับ ทานกันเลยดีกว่า ก่อนจะไม่อร่อย ทิ้งไว้ก็เย็นชืดเสียเฉยๆ อุตส่าห์อุ่นให้ร้อนหอมกรุ่นน่าทาน ต้องรีบๆ ทานให้อร่อย ก่อนจะสายเกินไป"
อนุภาพอมยิ้ม คิดในใจว่า...ดูเอาเถอะ คชานนท์ยังหาประเด็นมาเปรียบเปรยอีกจนได้
น้องชายอธิคมช่างฉลาดเสียจริง ที่คิดไว้ตอนแรกว่าน่าจะเป็นนักการฑูตแทนที่จะเป็นนักค้าหลักทรัพย์นั้นท่าจะจริง
****************** end of chapter 31 *** revised 3/08/09***
-
กินข้าวกันต่ออีกบทนะครับ :เฮ้อ:
32
อนุภาพกับคชานนท์ทานข้าวกันเงียบๆ คชานนท์ทานข้าวเยอะ เห็นตัวไม่ใหญ่แต่น้องชายอธิคมทานข้าวจานที่สองกำลังจะหมด และมีท่าทางจะต่อจานที่สาม
...เหมือนพี่ชาย ดูยังไงคชานนท์ก็เหมือนพี่ชาย ต่างกันอย่างเดียวคือดวงตาและการพูด
...ดวงตาจริงจังกับดวงตากรุ้มกริ่ม
...ฉลาดลึกซึ้งกับเจ้าเล่ห์
อนุภาพเปรียบคชานนท์กับอธิคมอยู่ในใจ พลันนึกต่อไปว่าบางทีทั้งสองคนอาจจะเหมือนกันในจุดนี้ด้วยก็ได้
คชานนท์มีลักษณะเป็นนักการฑูตที่ถนัดเรื่องการต่อรอง โน้มน้าว ชักจูงคนให้ทำตามที่ตัวเองต้องการ ส่วนอธิคมก็ไม่ค่อยต่างกัน เพียงแต่วิธีของทั้งสองไม่เหมือนกัน
คชานนท์ใช้เพียงคำพูด แต่อธิคมทำทุกอย่าง แม้แต่ติดสินบนสิงห์ รปภ. ประจำคอนโดของเขา หรือแม้แต่แม่บ้านประจำตึก สมบัติ อธิป พจนีย์ โดนอธิคม "ใช้งาน" ทั้งสิ้น และแม้กระทั่งน้องชายของธงรบก็ไม่เว้น
ในงานเลี้ยงแต่งงานของพจนีย์ เขาได้มีโอกาสคุยกับร้อยตำรวจโทชัชชัย น้องชายของธงรบ จึงได้รู้ว่า วันที่อธิคมให้ชัชชัยนำรถจากอู่ซ่อมรถมาส่งให้ที่บริษัท อธิคมสั่งให้ชัชชัยวางดอกกุหลาบไว้บนเบาะ แล้วแอบดูจนกว่าเขาเก็บดอกไม้ไว้ในรถ แล้วจึงรีบโทรไปรายงานให้อธิคมทราบ หลังจากนั้น คนเจ้าแผนการยังมีหน้ามานั่งถามเขาว่าทิ้งดอกไม้ไปหรือยัง
"คุณนุครับ คิดอะไรอยู่" คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ผมเรียกตั้งนาน ไม่เห็นตอบ นั่งเหม่ออีกแล้ว"
อนุภาพยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปตักอาหารให้คชานนท์ "ลองแกงโฮะดูสิครับ เจ้านี้อร่อย ผมซื้อบ่อยๆ"
คชานนท์กล่าวขอบคุณเบาๆ จ้องมองอาหารแปลกตรงหน้าแล้วยิ้มกว้าง "แกงอะไรไม่มีน้ำ" คชานนท์ทำท่าคิดแล้วพูดว่า "เหมือนเย็นตาโฟ ตอนแรกนึกว่าของหวาน ที่ไหนได้..."
อนุภาพหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคชานนท์เปรียบเทียบอะไรแปลกประหลาด
"พี่คมเคยหลอกพาผมไปทานของหวานแลกกับการให้ผมเฝ้ารถให้ พอไปถึงที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวผมก็ยังแปลกใจ ถามว่าร้านก๋วยเตี๋ยวมีของหวานด้วยหรือ พี่คมบอกว่ามีสิ เย็นตาโฟไงล่ะ เขามักจะทานหลังก๋วยเตี๋ยว พอแม่ค้าเอามาเสริฟ ผมก็ยังเชื่ออยู่เพราะเห็นเป็นสีแดงๆ พอตักเข้าปากเท่านั้นล่ะ รู้ซึ้งเลย"
อนุภาพหัวเราะ นึกภาพอธิคมแกล้งน้องแล้วก็น่าสงสารคชานนท์
"ตอนเริ่มเป็นหนุ่มพี่คมชอบล้อผมว่าเป็นคุณหนู อยู่บ้านก็มีคนทำอะไรให้ ไปโรงเรียนก็มีคนขับรถไปส่ง ตัวเองแบกกระเป๋าวิ่งขึ้นรถเมล์ มาล้อผมว่าทานอาหารข้างนอกบ้านก็ทานแต่ในร้านอาหาร แต่คุณนุรู้ไหมครับ พี่คมเองนั่นล่ะ ซักผ้าก็ไม่เป็น ทำอาหารก็ไม่ได้ อะไรๆ ก็ให้คนใช้ทำให้ แม้ตอนไปเรียนนายร้อย ยังขนเสื้อผ้าใส่กระเป๋ากลับมาให้คนที่บ้านซักรีดให้เลย แล้วแม่ก็เป็นคนจัดกระเป๋าให้ เย็นวันอาทิตย์แทนที่จะแค่หยิบกระเป๋าเดินไปขึ้นรถ ยังมีคนถือไปใส่ท้ายรถให้อีกต่างหาก"
อนุภาพพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเขามีประสบการณ์มาแล้ว ครั้งหนึ่งเขาวานให้อธิคมหุงข้าวให้เพราะต้องรีบวิ่งออกไปซื้อมะนาวกับเห็ดฟางเพื่อมาทำต้มยำ เขาใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีออกจากบ้านไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ กลางซอย เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ตกใจที่เห็นข้าวสวยกลายเป็นข้าวต้มเละๆ ฟองอากาศเอ่อล้นออกมาจากหม้อหุงข้าวเลอะโต๊ะไปหมด อธิคมให้เหตุผลว่า "ผมอยากให้ข้าวมันนุ่มๆ จะได้กินคล่องคอ"
อนุภาพกับคชานนท์รับประทานอาหารเสร็จก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดี อนุภาพเปรยว่าแบบนี้คงไม่ต้องทานอะไรไปอีกหลายมื้อ แต่คชานนท์บอกว่าตัวเองคงต้องทานอีก เพราะอีกสามสี่ชั่วโมงเขาคงหิว
"เลี้ยงไม่ไหว" อนุภาพส่ายหน้า เอื้อมมือไปหยิบผ้ามาเช็ดมือหลังจากล้างจานเสร็จ หันไปมองคชานนท์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หัวโต๊ะทานอาหาร มือถือมีดกำลังปาดแอปเปิ้ลส่งเข้าปาก
"เจริญอาหารดีจัง นี่ถ้าผมอยู่แพร่ต่ออีกซักอาทิตย์สองอาทิตย์ กางเกงคงคับหมด" คชานนท์มองอนุภาพยิ้มๆ
"เพราะเรามีเวลาทาน ไม่เร่งรีบเหมือนอยู่ที่กรุงเทพฯ นี่ครับ"
"มิน่า คุณนุถึงอยากอยู่ที่นี่" คชานนท์พูดเสียงเรียบ แต่คนฟังรู้สึกได้ว่าแอบตัดพ้อแทนพี่ชาย
"คุณนุครับ ทำไมทิ้งพี่คมมาอยู่เสียไกลทั้งๆ ที่ยังรักกันอยู่" จู่ๆ คชานนท์ก็ถามโพล่งออกมา
อนุภาพนึกไว้อยู่แล้ว หนึ่งวันเต็มๆ ที่อยู่กับคชานนท์เขาเริ่มที่จะเรียนรู้ลักษณะของน้องชายอธิคม คชานนท์เป็นคนมีสองบุคลิก ดูขี้เล่น สดใส ร่าเริง แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเคร่งขรึม จริงจังและเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุมากนัก
"อยากรู้จริงๆ หรือครับ" อนุภาพถาม วางผ้าเช็ดมือ มือสองข้างวางลงบนโต๊ะ ลูบไล้ไปมาเบาๆ ถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะตอบคชานนท์ว่า "เพราะตอนนั้นผมเห็นว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด"
อนุภาพตอบเพียงแค่นั้น แล้วนิ่งเงียบ คชานนท์ไม่ถามต่อ หากนั่งมองอนุภาพอย่างคิดคำนึง พยายามนึกปะติดปะต่อเรื่องราวที่เขารู้อยู่บ้างเข้ากับสิ่งที่เขาได้เห็นและได้สัมผัสเมื่อมาถึงแพร่
เขารู้แน่นอนอยู่ว่าอนุภาพยังรักอธิคมอยู่ ส่วนพี่ชายเขาไม่ต้องพูดถึง รักและอาวรณ์อนุภาพจนเหลือที่จะกล่าว อนุภาพนั้นดูเป็นคนมีสองบุคลิก ดูอ่อนแอแต่ก็ดูเข้มแข็ง และก็คงใจแข็งไม่น้อย แต่ในขณะเดียวกันก็มีความสับสันอยู่ในตัว คล้ายจะตัดสินใจไม่ได้
...เขานี้ล่ะ จะช่วยให้อนุภาพตัดสินใจให้ได้ เขาสงสารพี่ชาย สงสารอนุภาพ สงสารอาวุธ
...ความรักมันควรจะทำให้คนมีความสุข ไม่ใช่ทุกข์ แม้เราจะยอมรับอยู่บ้างตามที่เคยได้ยินกันมาว่า...ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ แต่ทุกข์นั้น ไม่ควรจะกัดกร่อนใจจนแหลกสลายไป
อนุภาพจงใจตอบคำถามกำกวมเพราะรู้ดีว่าคชานนท์ฉลาดพอที่จะวิเคราะห์คำตอบนั้นได้เอง
...นี่คือวิธิที่ดีที่สุด...เขาบอกตัวเองว่าอย่างนั้น
...วิธีที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะตัดสินใจอีกเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิต...
เขายอมรับว่าวิธีนี้โหดร้ายไปหน่อยสำหรับอธิคม แต่ตอนนั้น ไม่เคยคิดเลยว่าอะไรจะออกมาแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะทำให้อธิคมมานอนอยู่บนเตียงในห้องไอซียู ไม่เคยคิดว่าจะทำให้อธิคมต้องมาผิดใจกับอาวุธ ไม่เคยคิดว่าตัวเองกลับจะต้องมาทุรุนทุรายได้ขนาดนี้
...เย็นวันนั้นที่นายตำรวจหนุ่มบุกมาที่บ้าน ทะเลาะกับอาวุธ ต่อยเพื่อนไปหลายหมัด อ้อนวอนให้เขาเปลี่ยนใจกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง คืนนั้นเขาได้ตระหนักว่าใครคือคนที่มีค่าที่สุดของเขา
...เย็นวันนั้นที่เขาเห็นอธิคมเดินคอตกกลับไปที่รถ รู้ทั้งรู้ว่าสารวัตรมือปราบดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย อาจจะขับรถประสบอุบัติเหตุ แต่เขาก็ปลอบใจตัวเองว่า อธิคมเป็นคนคอแข็ง ดื่มเหล้าเป็นถังก็ยังไม่เมา เหมือนที่อธิปเพื่อนรุ่นน้องเคยเล่าให้ฟัง คืนนั้นเขาได้ตระหนักว่าใครคือคนที่เขาห่วงใยที่สุด แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่า หลังจากอธิคมผิดหวังออกไปจากบ้านของเขาแล้ว จะนำกำลังเจ้าหน้าที่ดักซุ่มและเข้าจับกุมผู้ค้ายาเสพติดตั้งแต่กลางดึก ข้ามคืนจนถึงเกือบเที่ยงวันถัดไป
ในสภาพที่ทั้งร่างกายและจิตใจไม่มั่นคง อธิคมที่เคยเข้มแข็งกลับอ่อนแอจนเพลี่ยงพล้ำต่อโจรผู้ร้าย ถูกยิงจนบาดเจ็บแทบเอาชีวิตไม่รอด
...นี่หรือคือวิธีที่ดีที่สุด ตอนนี้อนุภาพเริ่มไม่แน่ใจว่าความคิดของตัวเองถูกต้อง
คชานนท์ขอเป็นคนขับรถไปโรงพยาบาล อนุภาพคอยบอกทางชายหนุ่มเป็นระยะ ไม่ถึงสิบห้านาทีทั้งสองก็มายืนอยู่หน้าตึกโรงพยาบาล
ขณะนี้เป็นเวลา 18.00 น. รอบข้างมืดสลัว หน้าหนาวความมืดมาเยือนเร็วกว่าปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอำเภอเล็กๆ กลางหุบเขาเช่นนี้
ก่อนจะก้าวขึ้นบันได คชานนท์แตะแขนอนุภาพแล้วกล่าวว่า "คุณนุครับ ถ้าเกิดขึ้นไปแล้วพี่คมรู้สึกตัวแล้ว คุณนุจะว่ายังไง"
อนุภาพชะงัก บอกไปตามตรง "ยังไม่รู้สิครับ ก็คงถามว่าเป็นยังไง เจ็บแผลหรือเปล่า"
"จะยกโทษให้พี่คมไหมครับ" คชานนท์พูดยิ้มๆ ตรงไปตรงมาอีกแล้ว
"ยกโทษให้ตั้งนานแล้ว แต่ที่จริง ผมไม่ได้เกลียดสารวัตรนี่นา จะต้องให้ยกโทษทำไม"
"แล้วทำไมต้องเลิกกับพี่คมล่ะครับ ถ้าไม่ได้เกลียดกัน ทำไมต้องแยกกัน ผมไม่เห็นมันจะมีความสุขที่ไหนเลย หรือว่าคุณนุเลิกกับพี่ชายผมไม่ใช่เหตุผลที่เด็กเก่าพี่คมตามระรานคุณนุ หรือเรื่องเข้าใจผิดที่กระบี่" คชานนท์มองอนุภาพนิ่ง ยังไม่ยอมขยับก้าวขึ้นบันได
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เดินเลี่ยงไปยังใต้ต้นไม้ด้านข้างที่มีมานั่งสีขาวตั้งอยู่ ชายหนุ่มยืนมองอยู่ชั่วครู่และในที่สุดก็ตัดสินใจบอกคชานนท์
"คุณนนท์ครับ ที่ผมเลิกกับสารวัตรไม่ใช่เรื่อง...ไม่ใช่เรื่องกษิดิษฐ์ หรือเรื่องที่กระบี่ ไม่ใช่เพราะสารวัตรเจ้าชู้หรือไม่เลิกเจ้าชู้ แต่เป็นเหตุผลบางอย่างที่ผมยังตอบไม่ได้"
"ผมสงสารพี่ชายผม พี่คมทรมานมากตลอดหลายเดือนที่อยู่คนเดียว ผมแวะไปหาที่บ้าน เห็นสภาพแล้วก็รู้สึกแย่ ไม่นึกว่าพี่จะเป็นเอามากถึงขนาดนี้ เกิดมาไม่เคยพี่คมอ่อนแอแบบนั้น" คชานนท์แทรก "พี่คมไม่ได้ขอให้ผมมาพูดกับคุณนุหรอก ผมพูดเอง เพราะทนเห็นคนสองคนที่รักกัน แต่ต้องมาทุกข์ทรมานกันแบบนี้ คุณนุบอกผมได้ไหมล่ะ ว่าไม่รู้สึกเสียใจที่อยู่คนเดียวโดยไม่มีพี่คม"
อนุภาพนิ่ง คชานนท์พูดได้แทงใจเขาเป็นที่สุด เขารู้ว่าที่คชานนท์พูดนั้นเป็นความจริงทุกอย่าง แต่เขายอมรับว่าตอนที่จากอธิคมมา ตัวเองยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่มันยังกีดขวางเขากับอธิคมอยู่ เหมือนเส้นบางๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร รู้แต่เพียงว่า เวลานั้น เมื่อได้ก้าวออกมาแล้ว จะให้ย้อนกลับไปและเผชิญกับอะไรเหมือนๆ เดิม เขาอาจจะรับไม่ได้ เขาอ่อนแอนัก เขารู้ตัวเองดี ทุกทีที่เกิดอะไรขึ้น เขาก็อ่อนไหว เสียใจได้ง่ายๆ แต่ทำไมยังอยากจะเสี่ยงกับอธิคมอีกล่ะ อาวุธต่างหากที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีวี่แววอะไรเลยที่จะทำให้หวั่นใจว่าชีวิตรักจะไม่ราบเรียบ
...อยู่กับอธิคมต่างหาก ต้องคอยกังวล หวาดหวั่นว่าเมื่อไหร่อธิคมจะดีแตก เมื่อไหร่จะเห็นภาพบาดตาบาดใจ เมื่อไหร่จะมีคนโผล่ขึ้นมาพยายามแย่งอธิคมไป...เขาเหมาะกับอธิคมหรือ กษิดิษฐ์เคยพูดใส่หน้าเขาตรงๆ ว่า เขาไม่เหมาะกับอธิคม
..."พี่คมเหมาะกับผมต่างหาก อย่างคุณ เอาพี่คมไม่อยู่หรอก"...
...จริงหรือ จะให้เขาตามหึงหวงอธิคมเช่นนั้นหรือ เขาทำไม่ได้หรอก จะให้คอยสู้กับคนที่จ้องจะแย่งนายตำรวจเสน่ห์แรงอย่างอธิคม เขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน แต่จะให้ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่สนใจว่าใครจะมายุ่งกับสารวัตร และเผลอๆ สารวัตรรูปหล่ออาจจะเผลอตัวเผลอใจ พ่ายแพ้ต่อการยั่วยวน เขาก็ทำไม่ได้...
"คุณนุครับ ให้โอกาสพี่คมอีกครั้งได้ไหม และที่สำคัญ ให้โอกาสตัวเองด้วย พี่วุธก็อาจไม่ต้องเจ็บมากไปกว่านี้" คชานนท์ขอร้อง น้ำเสียงหนักแน่น แววตาจริงจัง ในใจมุ่งมั่นว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะทำให้ทั้งสองกลับมาอยู่ด้วยกันอีกให้ได้ วิญญาณพ่อสื่อเข้าสิงแล้วนี่ ยังไงต้องทำให้สำเร็จ
...ปัญหาที่สำคัญคือสารวัตรอาวุธ พี่ชายเขาบอกว่าหน้าที่เขาคือกันอาวุธออกไป แต่จะทำอย่างไรกันเล่า จะหลอกล่ออาวุธคงทำได้หรอก รายนั้นฉลาดจะตาย จะใช้ลูกไม้เดิมๆ ที่เขาเป็นพ่อสื่อให้เพื่อนๆ ก็ไม่น่าจะได้ผล แล้วที่สำคัญ จะหาใครที่ไหนมาเบี่ยงเบนความสนใจของอาวุธไปจากอนุภาพ ท่าทางอาวุธคงชอบอนุภาพมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่พ่ายแพ้ต่อใจตัวเองจนแทรกเข้ามาในชีวิตคู่ของพี่ชายเขา แม้จะบอกว่าเข้ามาตอนที่อนุภาพกับอธิคมแยกกันอยู่ ยังไงก็เรียกว่าแทรกแซงอยู่ดี
เขารู้จักอาวุธดี เผลอๆ จะรู้จักดีกว่าที่พี่ชายเขากับธงรบรู้จักคนที่ในสมัยเรียนนายร้อยเรียกกันเองว่าเป็นหนึ่งในสามทหารเสือ ซึ่งหากปล่อยไว้อย่างนี้ อธิคมคงเกลียดอาวุธอาวุธจนแทบไม่มองหน้าและไม่พูดถึง
อนุภาพขยับตัว หันหลังกลับกำลังจะก้าวเดินไปที่บันไดทางขึ้นตึก คชานนท์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วขยับตัวตาม
"คุณนุครับ อย่าโกรธผมนะที่ผมพูดตรงๆ นิสัยผมเป็นแบบนี้ล่ะ แก้ไม่หาย เป็นห่วงคนนั้นคนนี้ไปทั่ว อยากให้แต่ละคู่เขามีความสุข"
"ผมเข้าใจครับ คุณนนท์ก็คงอยากจะเห็นพี่ชายมีความสุข" อนุภาพก้าวขึ้นบันได้ได้สองก้าวจึงหันมาพูดกับคชานนท์ต่อว่า "ผมก็อยากให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเหมือนกัน แต่มันต้องใช้เวลา อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้ไปเชียงใหม่เสียก่อน"
...เขาต้องไป...เขาต้องไปที่นั่น เมื่อนั้น เขาจะได้เอาชนะความอ่อนแอของตัวเอง...
พยาบาลขอให้คชานนท์กับอนุภาพรออยู่หน้าห้องไอซียูเพราะกำลังย้ายผู้ป่วยที่อยู่เตียงฝั่งตรงข้ามกับอธิคมออกไป ชายชราคนนั้นเสียชีวิตแล้ว หลังจากที่นำตัวเข้าห้องไอซียูเมื่อเช้าวันนี้
"คุณนนท์" อนุภาพพึมพำเสียงเบา มือแตะทาบอยู่บนกระจกเย็นเฉียบ ตามองชายหนุ่มตัวโตที่นอนอยู่บนเตียงในห้อง อธิคมหายใจเป็นจังหวะ ดูราวกับพักผ่อนธรรมดา ทว่า เป็นการนอนหลับที่ยาวนานเหลือเกิน
"คุณนุครับ พี่คมดูดีขึ้นมาก ไม่ต้องกังวลหรอก" คชานนท์เข้าใจความรู้สึกของอนุภาพดี แต่ก็อดดีใจไม่ได้ด้วยซ้ำที่มาเห็น "ภาพที่ไม่ควรเห็น" ในห้องไอซียู
ชายชราที่เสียชีวิตอาจทำให้อนุภาพตระหนักได้ว่า เวลาของปัจจุบันที่กำลังดำเนินไปนั้นมีค่ายิ่งนัก ทำไมจะปล่อยให้ปัจจุบันกลายเป็นอดีตที่น่าเสียดาย
...เสียดายที่ไม่ได้แก้ไขอะไรๆ ให้ถูกต้อง
คชานนท์เชื่อนักว่า อนุภาพก็คงน่าจะกำลังคิดอะไรคล้ายๆ กันกับเขา ณ เวลานี้
"น่าสงสารคุณลุงคนนั้น ไม่มีญาติซักคนมาอยู่ด้วยตอนสิ้นลม น่าเสียดายเวลาที่หายไป" คชานนท์พูดเบาๆ ตามองผ่านกระจกเข้าไปในห้อง
อนุภาพเข้าใจว่าคชานนท์ต้องการสื่ออะไร หากเป็นเวลาปกติเขาก็อยากจะย้อนชายหนุ่มว่า ช่างรู้จักใช้คำพูดกระทบกระเทียบคนเหลือเกิน แบบนี้ไม่น่าจะเป็นนักธุรกิจ น่าจะไปเป็นอาจารย์สอนปรัชญาด้วยซ้ำ
ในที่สุด อนุภาพและคชานนท์ก็ได้เข้าเยี่ยมอธิคม พยาบาลบอกว่านายตำรวจหนุ่ม "คนป่วยที่รูปหล่อที่สุด" ที่เธอเคยเห็นมา รู้สึกตัวแล้วเมื่อหัวค่ำ เอาแต่เพ้อเพราะมีไข้สูง และท่าทางคงเจ็บแผลมาก แพทย์จึงสั่งเพิ่มยาแก้ปวด
"เพ้อชื่อใครไม่รู้ค่ะ สงสัยเป็นแฟน เอาแต่พูดว่ารักๆ อย่าทิ้งผมไป ทำไมทิ้งผม ใครน๊อ ช่างใจร้ายใส้ระกำกับสารวัตรได้ หล่อเทพขนาดนี้ยังทิ้งได้ลงคอ อาภัพจริงๆ" พยาบาลส่ายหน้าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้สองหนุ่มยืนมองคนรูปหล่อผู้อาภัพด้วยสีหน้าแตกต่างกัน อนุภาพใบหน้าเรียบนิ่ง ครุ่นคิด ในขณะที่คชานนท์อมยิ้ม ถูกใจ
"คุณนุ ผมปลุกพี่คมเลยนะ จะได้รู้ว่าคนที่เขาเพ้อถึงมายืนอยู่ข้างๆ แล้ว"
"อย่าเลยครับ" อนุภาพรีบห้าม "ให้สารวัตรพักผ่อนเถอะ"
"อ้าว ไม่อยากคุยด้วยหรือครับ เห็นคุณนุพร่ำอยากให้พี่คมฟื้น" คชานนท์ตีหน้าซื่อ
อนุภาพมองใบหน้าขาวสะอาดของคชานนท์ เงาของอธิคมทาบทับบนใบหน้าน้องชายซึ่งตอนนี้ชักทำหน้าตาเหมือนพี่ชายเข้าไปทุกที เขารู้ทันว่าคชานนท์จงใจยั่วเย้า แต่เขาไม่สนใจ แค่นี้ก็โล่งใจขึ้นเยอะที่รู้ว่าอธิคมรู้สึกตัวแล้ว หลังจากที่กังวลมานาน
"ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่คมเพ้อชื่อใคร ใช่คุณนุหรือเปล่าน๊า ถ้าไม่ใช่จะเอาไม้เรียวฟาดเสียให้เข็ด"
"ลองเป็นชื่อคนอื่นสิ จะดึงน้ำเกลือออกเดี๋ยวนี้" อนุภาพเสียงเข้ม แต่นัยน์ตายิ้มๆ
"ร้ายเหมือนกันแฮะ เหมือนที่พี่คมเล่าให้ฟังเปี๊ยบเลย" คชานนท์เปรย อนุภาพเลิกคิ้วอย่างสงสัย คชานนท์จึงพูดต่อว่า "ตอนแรกผมก็นึกภาพไม่ออก เพราะคุณนุในความคิดของผมเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ ไม่ค่อยพูด"
"สารวัตรว่าผมร้ายหรือครับ" อนุภาพถาม
"เปล่าครับ แต่บอกว่าดุ" คชานนท์ยิ้มกว้าง ก้มลงมองอธิคมแล้วพูดว่า "ดุ แต่น่ารัก อ๊ะๆ อันนี้พี่คมพูดเองนะครับ" คชานนท์เงยหน้าขึ้นมาพูดกับอนุภาพ พยายามทำคะแนนให้พี่ชาย
คชานนท์กับอนุภาพใช้เวลาเยี่ยมสารวัตรผู้หลับไหลกว่าสิบนาทีแล้วจึงเดินออกจากห้องไอซียู กลับลงมาที่ชั้นล่างของโรงพยาบาล พลันได้ยินเสียงชายหนุ่มสองคนกำลังเถียงกันอยู่ อนุภาพหันไปจึงพบว่าเป็นอาทิตย์กับธงรบ
"ผู้กอง ทำตามที่ผมบอกได้ไหม กรุณาอย่าขัดคอผม ขี้เกียจพูดหลายครั้ง" อาทิตย์เสียงเข้ม ท่าทางอ่อนอกอ่อนใจ
"แหม ไอ้คมมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า เรากินข้าวกันก่อนแล้วค่อยขึ้นไป"
"เดี๋ยวเขาหมดเวลาเยี่ยม"
"อ๊ะ ถ้างั้นก็เยี่ยมพรุ่งนี้ก็ได้" ธงรบยักไหล่ "มันคงอยู่อีกนาน"
"ก็มาแล้วจะเยี่ยมพรุ่งนี้ทำไมกันล่ะ" อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ ครั้นหันมาเจออนุภาพกับคชานนท์กำลังเดินตรงมาจึงรีบก้าวเข้ามาหา ทิ้งธงรบให้ยืนอยู่คนเดียว
อนุภาพสังเกตว่าธงรบกำลังแอบมองแพทย์หนุ่มคนหนึ่งที่ยืนคุยกับพยาบาลใกล้ๆ กับเคาท์เตอร์หน้าห้องตรวจ
"พี่นุ ขึ้นไปเยี่ยมสารวัตรหรือยังครับ ผมเพิ่งมาถึง กว่าจะออกจากโรงแรมได้ก็เกือบจะทิ้งผู้กองเสาธงไว้ที่โรงแรม" อาทิตย์ฟ้อง
อนุภาพพยักหน้า คชานนท์ยิ้มขันๆ เพราะรู้จักธงรบดี
"สารวัตรรู้สึกตัวแล้ว"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์ตื่นเต้น "แล้วคุยได้หรือยังครับ"
"ยังหรอก ที่บอกรู้สึกตัวคือพยาบาลบอกว่ารู้สึกตัวแล้วตั้งแต่หัวค่ำ คงเพ้อเพราะพิษไข้ แต่พอพี่มาถึงสารวัตรก็หลับไปอีกเหมือนเคย"
"งั้นก็เป็นสัญญาณดีว่าสารวัตรไม่เป็นอะไร หายห่วงแล้ว" อาทิตย์ยิ้มให้อนุภาพ ยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ ยิ้มที่ทำให้อนุภาพอดรู้สึกเสียใจไม่ได้
อาทิตย์...ชายหนุ่มที่มั่นคง แม้จะผิดหวังจากเขา แต่อาทิตย์ก็ยังคงรักและห่วงเขาตลอดเวลา แม้แต่รู้ว่าเขากำลังห่วงใยคนที่อาทิตย์เคยพร่ำรำพันว่าแย่งคนที่ตัวเองรักไป แต่อาทิตย์ก็ดีใจกับเขาด้วยที่ "คนที่แย่งของรักของตัวเอง" จะกลับมาทำให้เขามีความสุขอีกครั้ง
อาทิตย์เคยบอกว่า "ถ้าพี่นุมีความสุข ผมก็มีความสุข ถ้าสารวัตรทำให้พี่นุมีความสุข ผมก็อยากให้สารวัตรอยู่เคียงข้างพี่นุตลอดไป"
"ฮึ เดินมาก็ไม่บอก" ธงรบบ่น เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ อาทิตย์ที่ทำท่าไม่สนใจนายตำรวจเจ้าปัญหา "คุณนุ ทานข้าวหรือยังครับ ไปทานด้วยกันไหม" ธงรบชวน แต่ถูกอาทิตย์พูดขวางทันที
"ผู้กอง อย่ามัวแต่ห่วงกินเลย ขึ้นไปเยี่ยมสารวัตรก่อน" อาทิตย์หันมาหาอนุภาพและคชานนท์ "พี่นุ รออยู่นี่ก่อนนะครับ"
ชายหนุ่มหน้าตี๋เดินจากไป พร้อมส่งเสียงเรียกสารวัตรธงรบ
"ผู้กองตามมาสิครับ เดี๋ยวจะหาว่าไม่บอกอีก"
ธงรบถอนหายใจเบาๆ มองอนุภาพกับคชานนท์ยิ้มๆ ก่อนจะเดินทอดน่องตามอาทิตย์ไปช้าๆ พร้อมบ่นตามหลัง
"ก็มันหลับอยู่ ไม่รู้สึกตัว จะไปเยี่ยมมันทำไม๊ ไปถึงก็ได้แต่ยืนมองหน้า รอให้ฟืนก่อนค่อยมาเยี่ยมก็ไม่ได้"
ธงรบส่ายหน้า ไม่เข้าใจอาทิตย์นัก ทำเหมือนตัวเองเป็นอนุภาพก็ไม่ปาน ทั้งๆ ที่อธิคมแย่งอนุภาพไป ก็ยังอุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใยอยู่ได้ แปลกคนจริงๆ อาทิตย์นี่...ธงรบคิดในใจแล้วรีบพยักหน้าเมื่อเห็นอาทิตย์หันกลับมาขมวดคิ้ว เหมือนจะเร่งให้เขารีบเดิน
"ร้ายขึ้นทุกวันนะอาตี๋" ธงรบบ่นต่อ แล้วก้าวเท้ายาวขึ้น เพลิดเพลินกับการมองด้านหลังของอาทิตย์ที่กำลังขึ้นบันได
เีดียะมีต่อ...
-
ต่อ
อนุภาพกับคชานนท์มองตามสองหนุ่มด้วยแววตาขันๆ แล้วเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้บันไดลงจากตึกผู้ป่วย ลมหนาวพักมาเป็นระยะจนอนุภาพต้องห่อไหล่ กระชับแขนที่กอดอก หันไปมองคชานนท์ก็ไม่ต่างกัน
"น่าสงสาร" คชานนท์เปรย
"น่าสงสารใครครับ อาทิตย์หรือสารวัตรธงรบ" อนุภาพเข้าใจที่คชานนท์พูด แต่ไม่รู้ว่าคชานนท์หมายถึงใคร
"คุณนุคิดว่าใคร"
อนุภาพทำท่านึกชั่วครู่แล้วตอบว่า "อาทิตย์"
คชานนท์หัวเราะในลำคอ เอียงหน้า ยกไหล่ขึ้น ทำหน้าตาแสดงว่าเห็นด้วย
"อาทิตย์พูดมากขึ้นกว่าเดิม บ่นเก่งขึ้นด้วย แล้วก็ดูเจ้าอารมณ์ขึ้นด้วย"
"แหงล่ะ" คชานนท์พยักหน้า "พี่คมยังเคยบ่นเลยว่าปวดหัว ผมก็เคยคิดนะว่าพี่คมกวนประสาทไม่เบา แต่พี่ธงก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน เผลอๆ ผมคิดว่าพี่ธงน่ะ ยิ่งกว่าพี่คมด้วยซ้ำ"
"ไม่น่าเชื่อว่าอาทิตย์จะมาคู่กับสารวัตรธงรบ สงสัยอยู่เลยว่าอาทิตย์จะอดทนกับการกวนประสาทของสารวัตรธงรบได้แค่ไหน" อนุภาพเปรย
"คนแบบนี้มีสีสันครับ กวนได้กวนดี แต่ก็ทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อ" คชานนท์ตอบ
"แล้วสารวัตรอาวุธคิดยังไงครับ" อนุภาพถาม อยากจะรู้จริงๆ ว่าอาวุธมองคนนั้นอย่างไร
"พี่วุธก็คอยกำกับครับ แต่บางทีก็ไม่ไหวจริงๆ เคยบ่นว่าปวดหัวเหมือนกัน"
"ผมนึกภาพสามทหารเสือไม่ออกจริงๆ" อนุภาพส่ายหน้ายิ้มๆ
"คนไม่เหมือนกันก็ใช่ว่าจะรักกันไม่ได้นี่ครับ" คชานนท์ตอบเสียงเบา ตั้งใจพูดแฝงนัยอีกแล้ว
อนุภาพหันไปมอง แล้วนิ่งไปครู่ใหญ่ จากนั้นจึงชวนคชานนท์นินทาธงรบกับอธิคมจนอาทิตย์เดินกลับมา แต่ไร้วี่แววสารวัตรธงรบเจ้าคารม
"เราไปกันก่อนเถอะครับ ให้ผู้กองธงรบตามไปที่หลัง ตอนจะขึ้นไปเยี่ยมก็อิดออดท่านั้นท่านี้ พอไปเยี่ยมแล้จะกลับลงมาก็เอ้อระเหยอยู่ได้ พี่นุ ผมปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว เหมือนต้องดูแลน้องชายหัวดื้อคนหนึ่ง" อาทิตย์ทำหน้ามุ่ย ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆ
"เถอะน่า อาทิตย์ ถือซะว่าเป็นสีสันชีวิต" อนุภาพปลอบ หากตัวเองกลับรู้สึกเหมือนโดนเข็มแทงใจ เจ็บแปลกเพราะสิ่งที่ตัวเองพูดกระทบตัวเอง คชานนท์เบือนหน้าออกไปซ่อนยิ้มโดยที่อนุภาพกับอาทิตย์ไม่ได้สังเกต
...อธิคมนั่นไงก็เป็นสีสันชีวิตเหมือนกัน...
"อาทิตย์ไปกับคุณคชานนท์ก่อน พี่จะรอสารวัตรธงรบ พี่ว่าไปทานที่ร้านชมจันทร์ที่ริมแม่น้ำดีกว่า เลี้ยวขวาหน้าโรงพยาบาล ตรงไปจนสุดถนน จะเห็นสะพาน เลี้ยวซ้ายก็ถึงเลย มีอยู่ร้านเดียว"
"ไปพร้อมกันทั้งหมดก็ได้ครับ" อาทิตย์ดูยังเป็นห่วงธงรบ
"แยกกันไปดีกว่าครับคุณอาทิตย์" คชานนท์แทรก "เพราะทานเสร็จแล้วจะได้แยกกันกลับเลย ไม่ต้องย้อนมาเอารถที่นี่อีก"
อนุภาพเห็นด้วย บอกให้อาทิตย์ล่วงหน้าไปก่อนกับคชานนท์ ส่วนเขามองเห็นธงรบเดินมา จึงตรงไปหานายตำรวจหนุ่ม ธงรบดูไม่เร่งรีบ ท่าทางสบายใจ หรือท่าทางกำลังสนุกที่ได้ยั่วเย้าอาทิตย์ก็ไม่ทราบได้
สารวัตรคนใหม่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นอนุภาพเดินตรงเข้ามาหาเขาจึงพูดขึ้นว่า "ให้ผมเดานะ อาทิตย์บอกให้ทิ้งผมไว้ที่นี่"
อนุภาพเอียงคอมองธงรบแล้วกล่าวว่า "ผมเป็นคนบอกเอง"
ธงรบตาโต "อ้าวคุณนุ ไหงเป็นงั้นเล่า"
"อาทิตย์ล่วงหน้าไปกับคชานนท์แล้วครับ ท่าทางหิวจัด สารวัตรก็เข้าใจยั่วอาทิตย์นะ คนกำลังหิว" อนุภาพตำหนิหน้ายิ้มๆ
"ยั่วแล้วสนุกดี" ธงรบยักไหล่ "ว่าแต่ว่าวันนี้ผมก็ได้ควงคุณนุซะที อยากควงมานานแล้ว"
"ไม่กลัวโดนเตะหรือครับ" อนุภาพขู่
"อยู่ถึงลำปาง มาเตะอะไรผมได้ อีกคนก็นอนพะงาบๆ อยู่บนเตียง ไม่กลัวหรอก" ธงรบยักไหล่
"ผมหมายถึงอาทิตย์ต่างหากล่ะ" อนุภาพแตะแขนธงรบ บอกกลายๆ ว่าให้เดินตาม
"อาทิตย์ไม่กล้าเตะผมหรอก อย่างมากก็ทำเสียงฮึดฮัด ทำหน้างอนๆ ไม่ก็ขมวดคิ้ว พักหลังนี้เจ้าอารมณ์ขึ้นนะ ตี๋น้อยของผม"
"สารวัตรก็ยั่วอาทิตย์อยู่ได้ สนุกมากหรือไง" อนุภาพกำมือหลวมๆ ชกหัวไหล่นายตำรวจช่างยั่ว
"โอ๊ย เจ็บนะ" ธงรบแกล้งร้อง แต่นัยน์ตาพราวระยับ "นี่ถ้าไม่ใช่คุณนุของไอ้คมกะไอ้วุธตี ผมไม่ยอมด้วย"
อนุภาพหยุดเดิน หรี่ตาท่าทางเอาเรื่อง "ผู้กองธงรบ"
"เอาซะแล้วไหมล่ะ เรียกผมว่าผู้กองนี่คงโกรธแล้วละสิ" ธงรบทำท่าหวาดกลัว แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่
"คุณนุ..." ธงรบล้วงกระเป๋ากางเกง ท่าทางสบายๆ แต่นัยน์ตาจริงจัง "เลือกเอาซักคน ผมสงสารเพื่อนผมจะแย่อยู่แล้ว สงสารทั้งสองคนเลยล่ะ"
"มันไม่ได้ง่ายยังงั้น" อนุภาพเสียงเบา บอกธงรบในใจว่า ความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่ธงรบพูดหรอก ความจริงมัน "ลึก" กว่านั้น ลึกกว่าที่คชานนท์หรือธงรบกำลังคิด
"ผมรู้ครับ แต่จะให้มันคาใจอยู่แบบนี้หรือ มันไม่ดีต่อทุกฝ่ายนะ ที่บอกว่าสงสารนี่ สงสารจริงๆ ไอ้คมจะเป็นจะตายเสียให้ได้ วุธเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณนุก็รู้ วุธไม่มีวันจะแย่งคุณนุมาจากเพื่อนหรอกแต่ในขณะเดียวกันก็จะไม่ออกไปจากชีวิตคุณนุถ้าคุณนุไม่เอ่ยปาก ความคิดไอ้คนนี้มันซับซ้อนจะตายไป ทำเป็นเก่ง กำกับคนโน้นคนนี้ ตัวเองจะจมน้ำก็ว่ายเข้าฝั่งไม่ได้ ผมถึงได้บอกไงว่า ผมสงสารเพื่อนทั้งสองคน ที่สำคัญสงสารตัวเองด้วย ต้องมาเป็นกาวใจให้เพื่อน ถนัดที่ไหน"
"แล้วสงสารผมด้วยไหม" อนุภาพเสียงแผ่ว มองหน้าธงรบ แปลกใจที่จู่ๆ คนที่หน้าระรื่นอยู่ตลอดเวลาจะกลายมาทำท่าจริงจัง
"สงสารสิครับ ถ้าปลอบได้ ผมอยากปลอบด้วยตัวเองด้วยซ้ำ"
"สารวัตร" อนุภาพพึมพำ แวบหนึ่ง มีแววตาแปลกๆ บางอย่างฉายวาบขึ้นในด้วงตาขี้เล่นคู่นั้นของธงรบ "แต่ผมกลัวถูกรุมสหบาทา ผมก็เลยคิดว่าไม่ปลอบดีกว่า"
พูดเสร็จ ธงรบก็หัวเราะชอบใจ แล้วเดินนำหน้าไป ทิ้งให้อนุภาพยืนพ่นลมหายใจด้วยความขุ่นเคือง
"อ้าว ตามมาสิครับคุณนุ ชักช้าอยู่ได้ ไปถึงช้าเดี๋ยวผมโดนคุณชายตะวันแดงเผาผลาญไม่รู้ด้วยนะ สงสารผมเถอะครับ คืนนี้ไม่อยากนอนพื้น"
อนุภาพส่ายหน้า คิดในใจว่า ธงรบนี้จะว่าไปยิ่งหนักกว่าอธิคม ที่ตอนแรกคิดไว้ว่าสงสารอาทิตย์ท่าจะจริง
หากสมมุตว่าเขากับธงรบเป็นแฟนกัน แทนที่จะเป็นอธิคม เขาจะปวดหัวมากกว่านี้อีกกี่เท่า
อนุภาพอดเข้าข้างอธิคมไม่ได้ว่า ดูๆ ไป อธิคมก็ไม่ได้แย่มากมายนักหากเปรียบกับธงรบ
...แต่หากเปรียบกับอาวุธเล่า...
เขาต้องยอมรับว่าอาวุธนั้นมาเป็นอันดับหนึ่ง อธิคมกับธงรบเทียบกับอาวุธไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นความรู้ความสามารถ ความจริงจัง ความมั่นคง ระเบียบวินัยหรือการแก้ปัญหา และที่สำคัญ รูปแบบการดำเนินชีวิตที่คล้ายกับเขาและท่าทางจะเข้ากันได้ดี
แต่ความรักของคนเราจัดให้อยู่ในกรอบ ในรูปแบบตายตัวตามกฏเกณฑ์ได้ละหรือ?
ทั้งๆ ที่พิจารณาตามสภาพและเหตุผลอะไรต่างๆ แล้ว อาวุธเป็นคนที่จะทำให้ชีวิตรักของเขาราบรื่น มีชีวิตที่สงบสุข มีชีวิตที่มั่นคงมากที่สุด
...แต่ทำไม...ทำไมเขายังรู้สึกว่ามันไม่ใช่...
"คุณนุ ผมขับนะครับ นานๆ ทีได้ขับรถ ตื่นเต้นชะมัด" ธงรบแบมือขอกุญแจ อนุภาพยื่นให้ ธงรบรีบรับมาอย่างความกระตือรือร้น
"คุณนุน่ารักจังเลย ไม่เหมือนอาทิตย์ ดุเอาๆ จะขับรถให้นั่งสบายๆ ไม่ชอบ" ธงรบบ่น ติดเครื่องรถยนต์แล้วกระชากตัวออกไปด้วยความเร็ว จนอนุภาพอดบ่นไม่ได้
"มิน่า อาทิตย์ไม่อยากให้ขับ นี่ไม่นับเรื่องหลงทางอยู่บ่อยๆ นะ"
"โธ่คุณนุ ไม่เอาน่า คนเรามันก็มีผิดพลาดกันได้ ต้องให้อภัยกัน" ธงรบออดอ้อน "รักกันต้องให้อภัยกัน"
อนุภาพนั่งนิ่งเงียบ ไม่ตอบ รู้ในทันทีว่าธงรบจงใจพูดให้เขาได้คิด
ภายใต้ท่าทีขี้เล่นของธงรบ อนุภาพได้เรียนรู้ว่ามีอะไรบางอย่างจริงจังแฝงอยู่ ต้องมองให้ดีๆ ถึงจะเห็นว่าธงรบนั้นเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ลึกซึ้งมากทีเดียว
**********32**********
-
ผมเชื่อล่ะว่าของคุณคฑาวุธยาวจริง
เดี๋ยวไปอ่านก่อนน่ะครับ
-
:mc4:ในที่สุดก็มาต่อซะทีอ่ะนะครับ หลังจากที่รอมานานนนนนน.....
ว่าจะไม่ แสดงความเห็นอะไรแล้วแต่ก็อดไม่ได้อ่ะนะ "คิดมาดีแล้ว" (เลียนแบบอนุภาพซะ)
ถ้ามองกันแบบที่เป็นกลาง ไม่เข้าข้างใครก้ต้องบอกว่า ระยะนี้เป็นการ "ชิงพื้นที่" กันน่าดู แต่ก็เป็นไปตามที่ควรจะเป็นถูกหรือไม่? แต่พอเอาเข้าจริงๆ "ตัวปัญหา" ที่แท้จริงก็คือคนกลางซะเอง อดีตมามีอิทธิพลมากขนาดนั้นเชียวหรือ จะบอกว่าอ่านของวันนี้แล้วตัวเองรู้สึก "สับสน" นะครับ เพราะว่าแรกๆอนุภาพรำพันถึง "ธนาภพ" ว่าเป็นสิ่งที่ทำให้ยังคิดถึงความหลังครั้งเก่าอยู่ แต่ไปๆมาๆ กลับเป็นว่ายัง "เปรียบเทียบ" กับ อาวุธอยู่ว่าใครจะดีกว่ากัน..... o6
...อธิคม...ทำไมเขาคิดถึงอธิคมมากนัก ทั้งๆ ที่รู้สึกเสียใจมากเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมเขารู้สึกพร้อมที่จะให้อภัยอธิคมได้มากขนาดนี้
...เพราะอธิคมถูกยิงบาดเจ็บสาหัสเจียนตายหรือ เลยทำให้เขาใจอ่อน
...หรือเพราะรัก เพราะรักคำเดียวนี่หรือ
...แล้วถ้าเพราะรัก เขาจะให้อภัยตัวเองได้หรือเปล่าหนอ?
ถามหน่อยเถอะ อนุภาพยังจะคิดเข้าข้างตัวเองได้อีกเหรอว่า "ตนไม่ผิด" และยังจะให้ "อภัย" คนอื่น.....ช่างคิดได้
อนุภาพจงใจตอบคำถามกำกวมเพราะรู้ดีว่าคชานนท์ฉลาดพอที่จะวิเคราะห์คำตอบนั้นได้เอง
...นี่คือวิธิที่ดีที่สุด...เขาบอกตัวเองว่าอย่างนั้น
...วิธีที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะตัดสินใจอีกเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิต...
มาขนาดนีเล้วสรุปว่ายัง "ตัด" ไม่ขาดซะทีเลยหรือ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร
...เย็นวันนั้นที่เขาเห็นอธิคมเดินคอตกกลับไปที่รถ รู้ทั้งรู้ว่าสารวัตรมือปราบดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย อาจจะขับรถประสบอุบัติเหตุ แต่เขาก็ปลอบใจตัวเองว่า อธิคมเป็นคนคอแข็ง ดื่มเหล้าเป็นถังก็ยังไม่เมา เหมือนที่อธิปเพื่อนรุ่นน้องเคยเล่าให้ฟัง คืนนั้นเขาได้ตระหนักว่าใครคือคนที่เขาห่วงใยที่สุด แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่า หลังจากอธิคมผิดหวังออกไปจากบ้านของเขาแล้ว จะนำกำลังเจ้าหน้าที่ดักซุ่มและเข้าจับกุมผู้ค้ายาเสพติดตั้งแต่กลางดึก ข้ามคืนจนถึงเกือบเที่ยงวันถัดไปในสภาพที่ทั้งร่างกายและจิตใจไม่มั่นคง อธิคมที่เคยเข้มแข็งกลับอ่อนแอจนเพลี่ยงพล้ำต่อโจรผู้ร้าย ถูกยิงจนบาดเจ็บแทบเอาชีวิตไม่รอด
...นี่หรือคือวิธีที่ดีที่สุด ตอนนี้อนุภาพเริ่มไม่แน่ใจว่าความคิดของตัวเองถูกต้อง
แบบนี้ต้องบอกว่า อนุภาพ ไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักใครหรอกนะ (ในเหตุการณ์นี้นะ) เพราะว่าคุณยังดำรงตนด้วยความมี "ทิฐิ" สูงมาก คุณยังดำรงตนอยู่บนอัตตาอยู่ ทั้งที่คุณสามารถทิ้งมันไปได้เพราะห้วงคำนึงในความผูกพันธ์ หรืออะไรก็ตาม แต่คุณก็ไม่(ยอม)ทำ
"ผมก็อยากให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเหมือนกัน แต่มันต้องใช้เวลา อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้ไปเชียงใหม่เสียก่อน"
...เขาต้องไป...เขาต้องไปที่นั่น เมื่อนั้น เขาจะได้เอาชนะความอ่อนแอของตัวเอง...
แค่นี้ยังไม่สามารถเอาชนะมันได้อีกหรือ เหมือนที่คชานนท์บอกนั่นล่ะ ต้องรอให้เวลามันผ่านไป คนเราถึงจะเห็นว่ามันมีค่าหรืออย่างไร
คุณนุก็รู้ วุธไม่มีวันจะแย่งคุณนุมาจากเพื่อนหรอกแต่ในขณะเดียวกันก็จะไม่ออกไปจากชีวิตคุณนุถ้าคุณนุไม่เอ่ยปาก ความคิดไอ้คนนี้มันซับซ้อนจะตายไป
คสแบบนี้มี "ความคิด" ด้วยหรือครับ สำหรับผมนะ คนแบบนี้ "เอาอารมณ์" เป็นใหญ่มากกว่า สร้างตนเองเป็นฤาษี แต่พอเอาเข้าจริงก็ยิ่งกว่าสมี
อาจจะบอกว่าผมไม่ชอบอาวุธหรือเปล่า คำตอบครับ "ใช่" ผมไม่ชอบที่มีเหตุการณ์แบบนี้กับคนที่เป็น "เพื่อน" กัน ทั้งๆที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่เถียงครับว่า "ความรัก" ห้ามกันไม่ได้ ออกแบบไม่ได้ แต่ถ้าคุณมี "สติ" "ระลึกได้" เหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่เกิด
วรุปเลยนะครับ ในความคิดผมเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นทั้งหมด มาจากการ "ขาดสติ" ทั้งสิ้นครับ มีสติกันหน่อยเถอะนะ แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นนิยายก็เถอะ
:L2:ให้กำลังใจคนแต่งและคนนำมาฝากครับ ยังไงก็ตามอ่านอยู่ดีล่ะครับ
:angellaugh2:
เข้าขั้น "จิต" หน่อยๆ วิพากษ์ไปเรื่อยครับ
-
เย้ เย้ พี่นายมาแล้ว คิดถึงพี่นายน้า :L1:
-
หึหึ ตลกอ่ะ ยังคงกินข้าวกันอยู่
กินข้าวกันไป กินข้าวกันมา จนไม่รู้มื้อไหนเป็นมื้อไหนแล้ว หึหึ
คุณนุเอ๊ยยยย....พ่อคนสวยเลือกได้
ยังคงคิดเปรียบเทียบ คนโน้น คนนี้ คนนั้น
ไอ้เวลา 2 เดือนกว่าที่ผ่านมานี่เจ้เอาไปทำอะไรไม่ทราบ
เพิ่งจะมาคิดได้เอาวัน 2 วันเนี่ยนะ
เวลาเท่าไหร่ก็ไม่พอแล้วมั้งแบบนี้
ไหนยังต้องไปเชียงใหม่อีก
อย่าบอกนะว่าพออธิคมฟื้น
เจ้แกต้องหนีไปคิดๆๆที่เชียงใหม่อีกอ่ะ
ลึกจริงจริ้ง คุณนุ ลึกจนยาวขนาดไหนก้ทิ่มไม่ถึงปลายสุดทาง :เฮ้อ: :seng2ped:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
Thank you krub.
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:really2: ขอบคุณครับ
-
ยาวสมใจ
-
:sad4: :sad4: จุใจมากๆคะ คุณคฑาวุธ
:z13: :z13: +1 พร้อม :L2:จะได้มีแรงไปรบนะคะ
คุณนุก็โดนคชานนท์ กล่อม กระทบกระเทียบเปรียบเปรย จิกๆ พูดจี้ใจดำบ้างล่ะ
พูดนิ่งๆราวกับว่าสิ่งที่เอ่ยไม่ได้จงใจจะเชียร์พี่ชายตัวเอง หว่านล้อม สารพัด
ทั้งที่ตัวเองตัวคุณนุเองก็พอคิดและรู้สึกตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวเอง ยังคงสับสนกับอะไรๆที่มันเข้ามาแทรกแซง
แทรกซึม ในค.สัมพันธ์กับสารวัตร แล้วก็ค.รู้สึกผิดกับแฟนเก่า
ภาพและน้ำเสียง หรือการกระทำของธนาภพมันยังติดตา ตามมาหลอกหลอนทั้งในยามหลับและยามตื่น
แต่พอโดนกระตุ้นหนักๆเข้า คงคิดอะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่ขึ้นอีก
เวลาของคุณนุที่ห่างออกไปมันไม่ใช่แค่สามเดือน เท่านั้น แต่มันตั้ง สามเดือนสำหรับคนที่มี
คดีติดตัว รักก็สุดแสนจะรัก แต่พอมาโดนเงื่อนไข และสัญญาเข้าไป ไอ้คั้นจะทำตามสิ่งที่ตัวเอง
ต้องการก็ทำไม่ได้กลัวบทลงโทษจะหนักกว่านี้ แต่จะไม่ทำอะไรเลยก็แทบจะลงแดงตาย
ใจเค้าใจเรานะคุณนุ
ที่บอกว่าจะไปเชียงใหม่นั่นจะไปหาธนาภพรึ ไปเอาตัวตนที่เข้มแข็งของตัวเองกลับมานะคุณนุ ท่านสารวัตรรอเหงือกแห้งแล้วอ่ะ
-
มาแล้ว คุณนุ ก็ยังตกอยู่ในวังวนของอดีต พยายามหาทางออกเร็วๆสิค่ะ
:pig4:คุณคฑาวุธค่ะ ลงยาวเลย
-
ในที่สุดพี่นายก็กลับมา หายไปตั้ง 1 วัน
มาถึงตอนนี้ คุณนุของเราก็เราเรียกว่า สะสมกำลังใจในการต่อสู้ครั้งที่เรียกว่า น่าจะเป็นครั้งทีสำคัญที่สุด
ในชีวิตอีก 1 ครั้งเลยก็ว่าได้ เพราะเมื่อมองถึงเหตุและผลต่าง ๆ (ในมุมที่คุณนุมองและพบเจอ)
รู้สึกว่าจะบอกกับตัวเองได้แล้วว่าใครที่จะเป็น สีสันให้กับชีวิตตัวเอง หรือ ต้องการที่จะเดินเคียงคู่กับใคร
ในส่วนที่กำลังคิดเปรียบเทียบกันระหว่าง สารวัตรธงรบกับอาทิตย์ ย่อมเป็นกระจกที่สามารถสะท้อน
ให้เห็นความเป็นไปมากขึ้น ส่วนสารวัตรอาวุธ ผมว่า คุณนุก็ยังมองว่าเป็นความรักที่สุขุม สงบและเรียบง่าย มั่นคงแต่ก็ยัง
ไม่ใช่สิ่งที่บอกได้ว่า เป็นสิ่งที่ตัวเองต้องการหรืออยากจะเดินเคียงข้าง
จากที่อ่านมาแล้ว หลังจากเกิดเรื่องที่ทำให้คุณ ธนาภพจากไปโดยไม่มีวันกลับ จนถึงปัจจุบับนั้น
จะเห็นได้เลยว่า คุณนุไม่เคยที่จะยกโทษให้กับตัวเอง อาจจะเป็นเพราะ หลังจากบอกเลิกแล้ว เพียงไม่
กี่อึดใจก็ทำให้เกิดเหตุการณ์ขึ้น จึงทำให้คุณนุคิดว่า ตัวเองเป็นคนที่ทำคุณภพต้องจากไป ซึ่งคนที่จากไปนั้น
ก็เป็นคนที่เคยบอกว่ารักหมดหัวใจเสียด้วย จึงน่าจะเป็นเหตุผลให้เกิดการสั่นคลอนความรักได้อย่างไม่น่าเชื่อ
และตอนนี้ ถ้าผมจำไม่ผิด คุณกำลังจะขึ้นไปเผชิญหน้ากับ ความกลัวที่สุดที่อยู่ในรีสอร์ทที่สวยงาม ที่เชียงใหม่
เพื่อจะก้าวเดินต่อไปโดยไม่รู้สึกว่า มีเงาของใครบ้างคนหรือข้อผิดพลาดมายื่อให้ชีวิตปราศจากความสุขอีกแล้ว
เป็นกำลังให้คุณนุแล้วกันนะครับ จะได้เห็นรอยยิ้มที่ปราศจากรอยน้ำตาเสียที
ส่วนสารวัตรอธิคม ฟื้นแล้วก็รีบ ๆ ตื่นเสียที เห็นนอนมาหลายฉากแล้ว (จะอู่อีกนานไหมเนี่ย) :angry2:
ส่วนสารวัตรอาวุธ จะมีความสุขหรือป่าวหรือจะเป็นยังไงต่อไป ข้อนี้ยังเป็นปริศนาที่ต้องตามต่อไป
แล้วคุณนนท์จะช่วยกันให้พี่คมกับคุณนุได้ลงเอยกันรู้แบบไหน ชักอยากอ่านขึ้นมากทุกที
ป.ล. ลงมากขนาดนี้แปลว่า พรุ่งนี้จะ บ่ ลงอีกแล้วเหรอครับ :m15:
เป็นกำลังใจให้ตัวละครแล้ว ก็ต้องเป็นกำลังใจให้พี่นายด้วย เพราะ
ต้องทำงานหนักแล้วต้องมาลงเรื่องนี้ คงเหนื่อยแย่แน่ ๆ เลย ต้องทั้ง :กอด1: และ :z13: ฮิฮิ
จะรอต่อไปนะครับ
-
สารวัตรอธิคม รีบๆตื่นเน้อ
คุณนุรอรับขวัญอยู่แล้วนะ
:กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 33 ครับ
ไม่รักคฑาวุธก็ให้มันรู้ไป
33
อธิคมลืมตาขึ้นช้าๆ ขมวดคิ้ว มองหลอดไฟเก่าๆ เหนือเพดาน รู้สึกปวดแผลจนอยากร้องออกมาดังๆ แต่หามีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากลำคอได้ไม่ เขารู้สึกเจ็บเหลือเกิน เพลียเหลือเกิน และทั้งที่เพิ่งตื่น แต่เขาก็ง่วงนอนเหลือเกิน
...คุณนุ อยู่ไหน นนท์ล่ะ ธงรบ ตอนนี้ทำไมไม่ยืนอยู่ข้างๆ เตียง...
..แล้วนี่เสียงใคร...
"เบาๆ นะ เอ้า ขยับ หนึ่ง สอง สาม" เสียงผู้ชายดังขึ้น อธิคมกัดฟัน ร้องโอ๊ยอยู่ในใจ เจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย ร่างส่วนล่างของเขาถูกดันให้พลิกขึ้นข้างเดียว มือใครบางคนสอดดันแผ่นอะไรบางอย่างเข้ามา แล้วก็เขาก็ถูกจับพลิกอีกข้าง
กว่าจะได้นอนนิ่งเขาก็กัดฟันจนปวด หายใจแรงราวกับวิ่งมาเป็นสิบๆ กิโลเมตร
...ห้องนี้มืดกว่าเดิม ต่างจากห้องที่เขาเพิ่งจากมา แต่ดวงไฟที่อยู่บนเพดานที่เขามองอยู่ ทำให้ปวดตาเหลือเกิน ใครก็ได้ ช่วยปิดไฟที
...ใครก็ได้ ตามคุณนุมาให้หน่อย
...คุณนุ อยู่ที่ไหน คุณนุ อย่าทิ้งผมไป...
อธิคมตะโกนจนสุดเสียง
...ผมรักคุณ...
"เช็ดตัวให้อีกหน่อย ไข้ขึ้นอีกแล้ว" เสียงห้าวๆ ดังขึ้น
...เสียงคุ้นๆ เสียงนี้เขาได้ยินบ่อยๆ ผู้ชายคนนี้สั่งให้คนนั้นคนนี้ทำอะไรต่างๆ
...สั่งให้ใครไปตามคุณนุมาหาเขาเสียที...
...คุณนุ คุณนุครับ อย่าไปกับวุธเลย มาหาผมเถอะ อย่างทิ้งผมไป...คุณนุ...นนท์...ไปตามคุณนุมาให้พี่...พ่อ...ช่วยผมด้วย...คุณนุ...
อธิคมหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน รู้สึกว่าตัวหนักเหมือนจะจมหายลงไปในเตียงที่กำลับดูดๆ เขาให้หลุดออกไปอีกโลกหนึ่งประดุจดังทะเลลึก รอบข้างดำมืด หนาวเย็น หูเขาอื้อ ไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ ทุกอย่างรอบข้างเริ่มหมุนวน ตัวเขาราวถูกจับเหวี่ยงแรงแและเร็วขึ้นจนอยากจะอาเจียน ตาลาย หัวหมุน
แม้ตาหลับสนิท แต่ก็รู้สึกว่ามองเห็นความมืดมิดรอบข้างที่ดูเหมือนมีมือยักษ์ขนามมหึมากำลังเอื้อมมาดึงตัวเขาให้ดำดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำมือสนิท
ร้องเรียกใครก้ไม่มีเสียงตอบ
...หรือทุกคนทิ้งเขาไปหมดแล้ว...
...ไม่เอานะ เขาไม่อยากอยู่คนเดียว เขายังมีคนที่เขารักอยู่ เขาต้องอยู่ต่อไป
...คุณนุ ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมไป...
อธิคมพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งราวกับว่าดวงตาทั้งสองข้างทับด้วยแผ่นศิลาแลง เขาอยากจะมองเห็นแสงสว่าง เขาไม่อยากถูกดึงให้จมลงไปในทะเลลึกหนาวเหน็บ ด้วยกลัวว่าจะไม่มีโอกาสกลับขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เพียงลืมตาเห็นแสงสว่าง เขาก็อาจจเห็นอนุภาพยืนอยู่ข้างๆ
...แต่ทำไมยังมืดอยู่ เขาลืมตาขึ้นมาแล้ว แต่ทำไมยังมืดอยู่...
...เกิดอะไรขึ้น ดวงไฟนำทางของเขาหายไปไหน...
...เมื่อครู่เขาเห็นหลอดไปบนเพดาน...ใครปิด...
อธิคมพยายามพลิกหน้าหันไปทางขวา เขาเห็นแสงไฟเล็ดลอดเข้ามาเบื้องล่าง เมื่อเพ่งตามองจึงเห็นว่าเป็นแสงไฟที่ส่องผ่านเข้ามาใต้ประดู
ห้องนี้กว้างและเงียบเหงาก่าห้องที่เขาเห็นเมื่อไม่นาน ห้องนั้นสว่างกว่านี้ และมีเสียงดังหึ่งๆ เหมือนเสียงเครื่องยนต์ แต่ห้องนี้เงียบสนิท มืดกว่า และเย็นกว่า
นายตำรวจหนุ่มผู้บาดเจ็บพยายามรวบรวมสติ พลิกหน้าไปมองอีกด้านหนึ่ง แต่ห้องมืดสลัวทำให้เขามองเห็นอะไรได้ไม่มากนัก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่ใช่ที่เดิมที่นอนอยู่
...อาจจะเป็นโรงพยาบาบาล เขาบาดเจ็บ จำได้ว่าถูกยิง แล้วคนก็กรูเข้ามา หลังจากนั้นอะไรก็วูบวาบ หมุนไปหมุนมา เสียเอะอะโวยวาย จำได้ว่าเขาเห็นอาวุธแวบๆ เขาจ้องอาวุธนิ่ง สงสัยอยู่ว่าอาวุธมาทำอะไร จากนั้นเขาก็เห็นแสงไฟสว่างจ้ามากจนแสบตา แล้วเขาก็หมดสติไป
อธิคมยกมือขึ้นด้วยความยากลำบาก รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะสีข้าง แล้วร้องครางด้วยความเจ็บ หอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยอ่อน
...อนุภาพจะรู้หรือเปล่าว่าเขาทรมานยิ่งนัก ทรมานทั้งกายและใจ ตอนนี้อนุภาพอยู่ไหน อยู่กับอาวุธหรือเปล่า แต่คืนนั้น อาวุธขับรถออกไปก่อนแล้วนี่นา...
"คุณนุ มาหาผมเสียที" อธิคมพึมพำแล้วปิดเปลือกตาลงช้าๆ ก่อนจะพยายามฝืนร่างกายตัวเอง ลืมตาขึ้นมาอีก แต่ไม่นานก็ต้องหลับตาลง สลับไปสลับมา จนท้ายที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว หลับสนิท
ค่ำคืนนี้กำลังจะผ่านไป เช้าวันใหม่กำลังจะมาถึง เช้าวันใหม่ที่เป็นอนาคตแต่กำลังจะเป็นปัจจุบัน...
ปัจจุบันที่เขาจะต้องฝืนเผชิญเพื่อจะให้ลืมอดีตอันเจ็บปวด...
คชานนท์เดินนำอนุภาพขึ้นบันไดเพราะชายหนุ่มกำลังโทรศัพท์อยู่กับสมบัติเพื่อนรุ่นพี่ เช้าวันนี้เขาตื่นสายและเสียเวลาแวะซื้อผลไม้และโจ้กที่ตลาดสดจึงมาถึงโรงพยาบาลเอาเวลาแปดโมงครึ่งทั้งๆ ที่เวลาเยี่ยมของห้องไอซียูเริ่ม 11.00 น. แต่อนุภาพบอกว่ารีบมาแต่เช้าเผื่ออธิคมได้ย้ายออก
"พี่บั้ดยังอยู่ที่ออสเตรเลีย พยายามหาไฟลท์มาอยู่ยังไม่ได้ พจนีย์ปวดท้องกระทันหัน ไม่กล้าเดินทางไกลเพราะใกล้คลอด แล้วคุณพ่อคุณนนท์ล่ะครับ"
"เกือบเที่ยงครับ อีกหน่อยคนขับรถผมก็จะไปรอรับที่สนามบิน คราวนี้พี่คมมีคนเยี่ยมเต็มห้อง กี่คนนะ" คชานนท์ทำท่านึก "เจ็ดคนพอดี"
"แปดต่างหาก" อนุภาพแก้ให้ถูก
"อ้อลืมไป เลขกำลังดี เป็นมงคล" คชานนท์หัวเราะ "แต่ผมว่าพี่คมคงอยากให้มีแค่คนเดียว"
อนุภาพส่ายหน้าช้าๆ คชานนท์ไม่วายทำหน้าที่เป็นกาวใจ
ชายหนุ่มทั้งสองเดินมาถึงห้องไอซียู แต่ม่านรูดปิดสนิท จึงมองไม่เห็นข้างในเช่นเคย อนุภาพเดินไปกดกริ่ง ไม่นานพยาบาลก็เดินมาที่ประตู ชายหนุ่มแจ้งขอเข้าเยี่ยมสารวัตรอธิคมแต่หญิงสาวบอกว่าย้ายออกแล้ว
อนุภาพยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ขอบคุณพยาบาลแล้วรีบหันหลังกลับ เดินตรงไปยังบันไดด้วยความเร่งรีบจนคชานนท์ต้องร้องบอกให้รอด้วย
ชายหนุ่มทั้งสองเร่งฝีเท้าตรงไปยังตึกผู้ป่วยชายซึ่งเป็นอาคารสองชั้นที่ตั้งอยู่ด้านหลังสุดของโรงพยาบาล
แสงแดดส่องผ่านตามทางเดินของเช้าวันนี้ช่างสดใสเหลือเกิน อนุภาพอยากจะชื่นชมธรรมชาติรอบข้างนัก แต่ตอนนี้เขาอยากเห็นหน้าอธิคมเสียก่อน...อธิคมที่ตื่นจากหลับไหล
พยาบาลประจำวอร์ดบอกว่าอธิคมพักอยู่ที่ห้องหมายเลข 19 ห้องหัวมุมสุดทางเดินของอาคาร เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา ห้องสุดท้ายซ้ายมือ
เมื่อเลี้ยวหัวมุม อนุภาพชะงัก เห็นอาวุธนั่งเอนอยู่บนระเบียงหน้าห้อง จ้องมองประตูสีเทานิ่ง นายตำรวจรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องเท้าสองคู่เดินเข้ามาใกล้
อาวุธลุกขึ้นยืน ทอดสายตามองสองหนุ่มยิ้มๆ แล้วพูดว่า "คมยังไม่ตื่นครับ ยังหลับอยู่ ย้ายออกมาเมื่อเช้านี้ตอนหกโมง"
"สารวัตรเพิ่งมาถึงหรือครับ" อนุภาพถาม
อาวุธส่ายหน้า "มาถึงตั้งแต่ก่อนหกโมงแล้วครับ ก็เลยแวะที่นี่ก่อน กะว่าซักเจ็ดโมงจะออกไปหาอะไรทานแล้วไปโรงแรม แต่พอดีเห็นอธิคมย้ายออกมาจากไอซียูแล้ว เลยมานั่งตรงนี้ล่ะ"
"สารวัตรเป็นยังไงบ้าง" อนุภาพถามเสียงเบา
อาวุธอยากจะเข้าข้างตนเองว่าอนุภาพถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง เดินทางเหนื่อยหรือไม แต่เขารู้ว่าอนุภาพหมายถึงอธิคม
...สารวัตรเป็นยังไงบ้าง...สารวัตรคนนั้นคือสารวัตรอธิคม ไม่ใช่สารวัตรอาวุธ...
"ก็ดูดีครับ แต่ผมเข้าไปยืนดูเฉยๆ ท่าทางเพลียมาก ไปยืนดูตั้งนาน ไม่เห็นรู้สึกตัว"
"เขย่าตัวเลยสิครับ พี่คมจะได้พูดกับคุณนุเสียที" คชานนท์โพล่งขึ้นมา ตั้งใจจะพูดเล่นๆ แต่ทำให้อาวุธอดใจแปลบไม่ได้
"ดีเหมือนกัน คมคงอยากจะเจอคุณนุเป็นคนแรกตอนที่รู้สึกตัว เข้าไปสิครับ" อาวุธยิ้ม
"เข้าไปด้วยกันทั้งหมดดีกว่าครับ" อนุภาพยิ้มแหยๆ รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
"นนท์ เข้าไปเป็นเพื่อนคุณนุไป" อาวุธยื่นมือไปดันหลังตัวชายหนุ่ม คชานนท์ส่ายหน้า บอกให้อนุภาพคนเดียวก่อน เขาขอนั่งคุยกับอาวุธรออยู่หน้าห้อง
อนุภาพสูดลมหายใจลึกๆ ราวกับเป็นนักเรียนที่ทำความผิดแล้วกำลังจะเข้าไปพบครูใหญ่ มือที่เอื้อมไปแตะลูกบิดประตูชะงักชั่วครู่ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจหมุนแล้วผลักประตูเข้าไป
ห้องพักผู้ป่วยไม่กว้างมากนัก อธิคมนอนสงบอยู่บนเตียง ห้องค่อนข้างมืดสลัวเพราะม่านหน้าต่างรูดปิดสนิท ในห้องมีเฟอร์นิเจอร์เพียงสามชิ้นคือโต๊ะเก็บของข้างหัวเตียง มีกระติกน้ำร้อนและถาดพลาสติกสีเทาและแก้วน้ำวางอยู่ข้างบน มีเก้าอี้หนึ่งตัวตั้งข้างเตียงคนไข้ ถัดไปติดกับหน้าต่างเป็นโซฟากลางใหม่กลางเก่าสีเขียวเข้ม ประตูสองบานทาสีเทาเข้ม บานหนึ่งคงเป็นประตูห้องน้ำ ส่วนอีกบานน่าจะเป็นประตูที่เปิดออกไปยังระเบียงนอกห้อง
อนุภาพไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงของอธิคม ก้มลงมองนายตำรวจหนุ่ม ตาจับอยู่ที่ใบหน้าคร้ามเข้มของคนที่บาดเจ็บ ก่อนจะละสายตาลงไปมองแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ผ้าห่มสีขาวของโรงพยาบาลคลุมตัวเกือบถึงคอ แขนขวาโผล่ออกมาจากผ้าห่ม เข็มน้ำเกลือปักอยู่บนท่อนแขนกำยำที่วางอยู่บนหมอนเล็กๆ ซึ่งหนุนให้วางอยู่ระดับเดียวกันกับลำตัว
ใบหน้าของอธิคมดูสงบนิ่ง คมเข้มราวแกะสลัก หนวดเคราเริ่มครึ้มเพราะไม่ได้โกนมาหลายวัน อธิคมดูแปลกตาไปเล็กน้อยเพราะอนุภาพไม่เคยเห็นไรหนวดของอธิคมยาวขนาดนี้มาก่อน
อนุภาพยืนมองอธิคมเป็นเวลาหลายนาที นายตำรวจยังหลับอยู่ หายใจสม่ำเสมอ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ใจหนึ่งเขาอยากปลุกอธิคม แต่ใจหนึ่งก็อยากให้อธิคมนอนพักผ่อน รอให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเอง
ชายหนุ่มมองคนรักด้วยสายตาครุ่นคิด บอกตัวเองว่าใกล้เวลาแล้ว อีกไม่นาน ทุกอย่างก็จะคลี่คลาย
...ทุกอย่าง...จะเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น...
"คุณนุ..." อนุภาพละสายตาจากท่อนแขนของอธิคมขึ้นไปมองใบหน้าของเจ้าของเสียงอ่อนล้าที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน
"คุณนุจริงๆ ด้วย"
"สารวัตร" อนุภาพเสียงเบา "เอื้อมมือไปแตะแก้มสากๆ ของคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง "ตื่นแล้วนะครับ ผมมาเยี่ยมแล้ว"
"ผมรู้" อธิคมคราง "รู้แล้ว"
"สารวัตรเจ็บไหม"
"เจ็บ" อธิคมตอบสั้นๆ ราวกับพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากเย็น
"สารวัตรไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว" อนุภาพเริ่มเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหล
"คุณนุ อย่าร้องให้ ผมยังไม่ตาย" อธิคมยิ้มเศร้าๆ อยากยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อนุภาพแต่เขาไม่มีแรงแม้จะยกมือขึ้นจากข้างกาย
"สารวัตรต้องอดทนนะ ต้องรีบหาย ได้ยินไหมครับ"
"ฮื่อ" อธิคมทำเสียงรับรู้ในลำคอ หายใจแรงขึ้น อกสะท้อนขึ้นลงเห็นได้ชัดเจน รู้สึกเหนื่อยยิ่งนัก
"ผมคิดถึง"
อนุภาพก้มหน้าลงใกล้ๆ ใบหน้าของอธิคมแล้วกระซิบเบาๆ "รีบหายนะครับ แล้วเรามาคุยกัน"
"อือ" อธิคมขยับหน้าไปมา เหมือนจะพยายามหาจุดที่ศรีษะวางบนหมอนแล้วสบายที่สุด แขนซ้ายขยับช้าๆ พยายามจะยกขึ้นมาแตะอนุภาพ แต่นายตำรวจหนุ่มต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะเกร็งกล้ามเนื้อ
"โอย..." อธิคมครางเสียงเบา
"อย่าขยับสิครับ" อนุภาพปราม
"คุณนุ" อธิคมเอาแต่เรียกชื่อชายหนุ่ม ในใจอยากจะพร่ำรำพันว่ารักและคิดถึง แต่เวลานี้เขารู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะลืมตา
อนุภาพมองอธิคมที่ตาปรือ เปลือกตากระพิบถี่ๆ ราวกับพยายามจะฝืนเปิดเปลือกตาให้ตื่น ทั้งที่รู้สึกง่วงงุนเป็นอย่างยิ่ง
"นอนเถอะครับสารวัตร หลับพักผ่อนให้สบาย ผมจะนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน" อนุภาพกระซิบใกล้หูประหนึ่งจะกล่อมให้อธิคมนอนหลับพักผ่อน มือเลื่อนลงไปวางผมฝ่ามือใหญ่แข็งแรงที่แผ่อยู่ข้างตัว อธิคมบีบมืออนุภาพแน่น พยายามถ่ายทอดความรู้สึกให้คนที่เขารัก ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แล้วนอนนิ่งเงียบไป
อนุภาพซบลงกับไหล่อธิคมเบาๆ ด้วยเกรงว่าอาจจะทำให้นายตำรวจหนุ่มเจ็บ อธิคมครางอืออาแล้วเงียบ หายใจเป็นจังหวะ บ่งบอกให้รู้ว่าหลับไปเสียแล้ว
...ในที่สุดอธิคมก็ฟื้น ตื่นขึ้นมาหาเขา หลังจากที่ทำให้เขากังวลอยู่นานหลายวัน สิ่งที่เขากลัวได้หมดไปแล้ว อธิคมปลอดภัยแล้ว...
...เหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น อย่างเดียวที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย...
อนุภาพนั่งนิ่ง ตาเหม่อมองไปที่ผนังห้อง ในใจนึกภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาในชีวิตเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ภาพ" ที่เกิดขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา ช่วงสองปีที่เขากับอธิคมมีกันและกัน และช่วง "สามเดือน" ที่แสนทรมานนัก
อธิคมหลับสนิท เวลาผ่านไปนานพอสมควรอนุภาพจึงขยับตัวลุกขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูเปิดออกและพยาบาลเดินเข้ามาทำแผล
อนุภาพขอยืนดูด้วย พยาบาลยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "ไม่น่าดูนักนะคะ สารวัตรโดนเข้าไปหนักพอสมควร แต่แข็งแรงค่ะ อาการดีขึ้นมากอย่างไม่เชื่อ"
พยาบาลใช้เวลาไม่นานก็ทำแผลเสร็จ อธิคมสลึมสลือ ครางเป็นบางครั้งสลับกับการหลับตาราวกับว่าครึ่งหลับครึ่งตื่น อนุภาพยืมมองด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก เขาเห็นและสัมผัสร่างกายของอธิคมมาแล้วแทบทุกตารางนิ้ว แต่ร่างกายของอธิคมที่มีแผลบาดเจ็บบนตัวและรอยช้ำๆ ที่เป็นผลมาจากการเย็บแผลนั้นทำให้เขาอยากจะลูบไล้อีกสักครั้ง สัมผัสเอาความรู้สึกนี้ไว้ในความทรงจำ
...ครั้งหนึ่งที่เขาคงไม่มีวันลืม...
พยาบาลเดินออกจากห้องไป พร้อมกับที่คชานนท์เดินเข้ามา อนุภาพเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่ไม่เห็นอาวุธ
"พี่วุธไปทานอาหารเช้าและขอไปงีบที่โรงแรมซักหน่อย บ่ายๆ จะมาเยี่ยมพี่คมครับ" คชานนท์บอกโดยไม่รอให้อนุภาพถาม
"ตื่นซะทีนะพี่คม ทำเอาคนแถวนี้ใจตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่เป็นอันกินอันนอนมาหลายวัน" คชานนท์พูดกับพี่ชายเบาๆ
อนุภาพลอบมองคชานนท์ พยายามสังเกตว่ามีอะไรแปลกไปหรือไม่เพราะคชานนท์นั่งคุยอยู่หน้าห้องกับอาวุธอยู่เป็นนานสองนาน ในใจก็สงสัยว่าทั้งสองนั้นคุยอะไรกัน
คชานนท์ดูท่าทางปกติ บุคลิกอ่อนโยน แววตาสดใส ยิ้มกว้าง อนุภาพเห็นน้องชายของอธิคมนั้นมีเสน่ห์ไม่น้อยกว่าพี่ชาย และตอนนี้น้องชายของอธิคมคงจะรอไม่ไหว กำลังเขย่าตัวปลุกพี่ชาย
"พี่คม ผมมาแล้ว น้องของพี่มาเยี่ยมแล้ว ตื่นมาทักทายกันหน่อยสิ"
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ตื่นแล้ว เย้ๆๆ สารวัตรอธิคม ตื่นมาครางเรียกชื่อคุณนุ สองสามคำก็ยังดี
พอให้ชื่นใจ ท่านสารวัตรใหญ่คงยังไม่อยากสู้หน้าเพื่อนล่ะซิถึงไม่อยากเข้าไป
ในห้องพร้อมๆกันอ่ะ ไม่เป็นไรนะสารวัตรอาวุธ ไปทำใจก่อนก็ได้แล้วค่อยมาสู้
หน้าเพื่อนเกลอ ความรักไม่มีใครผิดหรอก มันห้ามกันง่ายซะที่ไหนล่ะ
:กอด1: :กอด1: ท่านสารวัตรอธิคม
-
:mc4: ฉลองด้วยๆ
ในที่สุด "คนป่วยที่หล่อที่สุด" ก็ฟื้นขึ้นมาซะที
รีบๆหายไวๆนะจ๊ะสารวัตรที่รัก คุณนุรออยู่นะ
ขอ :กอด1: คุณคฑาวุธแน่นๆซักที
น่ารักที่ซู๊ด ลงให้อ่านแบบนี้ รักกันตายเลย :o8:
ปล. ขอหน่อยนะ ...... ฑ ฑ ฑ ฑ ฑ ฑ ฑ
กว่าจะหา "ฑ" เจอ หุๆๆ
-
น้องนนท์ทนไม่ไหวปลุกพี่คมจนได้ น่ารักจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
วันนี้มาค่ำ ๆ ขอ :z13: คุณken_krub ทีนึง
เพราะว่าได้มุบมิบ แอบฉกกำลังใจคุณken_krub มาเหมือนกัน
-
สารวัตรอธิคม ทำคนอ่านใจหายใจคว่ำอยู่ตั้งนาน
ตื่นซะที ยังงี้ต้องฉลอง ก่อนเจอการเคลียร์ของคุณนุ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
สารวัตรตื่นแล้ว เย้ เย้ ฉลองซะหน่อย :mc4:
สารวัตรกว่าจะลืมตาตื่น ทรมานจนน่าสงสาร
ตื่นขึ้นมาแล้วก็อ้อนคุณนุเยอะๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจให้อยู่ค่ะ
วันนี้คุณคฑาวุธ ฟิตจัดลงสะใจเลย :pig4:
"มือเลื่อนลงไปวางผมฝ่ามือใหญ่" คำว่า"บน"หรือเปล่าค่ะ
-
:really2: สารวัตรอธิคมตื่นแล้วดีใจด้วยนะครับ แล้วอานุภาพจะทำยังไงต่อไปละ
-
นี่ถ้าผมเป็นคชานนท์แล้วพี่นายเป็นอธิคมนะ ผมจะปลุกด้วยการ :beat:ให้ฟื้นก่อนถ้ายังจะจับหัว :z3:ๆๆๆ 55555 สะใจดี
-
ฟื้นแล้ว ดีใจจัง :กอด1:
น่าจับตาคู่อาวุธกับน้องนนท์..ความฉลาดและนิ่ง..น่าจะสูสีกัน
+1ให้คนแต่งค่ะ ลงให้อ่านหลายตอนเลย :L2:
-
อะไร ๆ มันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว โดยมีผู้กำกับคนเก่ง คอยดูแลอย่างใกล้ชิด
มารอตอนหน้าว่า อธิคม จะอ้อน อนุภาพยังไง :z2:
+1 ให้พี่นาย คนขยัน ( หรือเปล่า ) ขยันซิ ขยันจริง ๆ :impress2:
-
คนแต่งน่ารักมากกกกกกกกกกก
คิคิค
ตื่นเสียที เฮ้อ
เอาหล่ะ เคลียร์ให้ไวเลยนะ
-
:monkeysad: ปลาบปลื้มยิ่งนัก ฟื้นซักที ฟื้นมาแล้วก็พูดเยอะๆสิ เหอๆๆ ไม่ต้องพักแล้ว หลับซะนาน :laugh:
นนท์ น่ารักอ่ะ ชอบๆๆ ขอเถอะ นะ :z1:
อนุภาพสังเกตว่าธงรบกำลังแอบมองแพทย์หนุ่มคนหนึ่ง
ธงรบๆๆๆ :z6: ยังไม่เลิกนะๆ เด๋วเหอะ
-
แบบว่า
ดีใจมากมาย ตื่นมารักกันซะที
แต่เสียดายอ่ะ
อยากให้อาวุธเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นฉากที่อธิคมฟื้นขึ้นมาแล้วคุยกับอานุภาพ
แล้วก็เห็นภาพบาดตาบาดใจด้วยฉากจูบอันดูดดื่มระหว่างอธิคมและอานุภาพ
อาวุธจะได้เลิกยุ่งกะนาเอกของเราแล้วไปหาคนใหม่เสียที
ปล.ถ้าพี่นายหาใครมาคู่กะอาวุธไม่ได้นะ
ขอเสนอนี่เลย....พี่โน๊อา...เหมาะมาก 555+ :laugh:
-
สารวัตรตื่นแล้ววววววววววววววววววววว :3123:
-
:L2: รับขวัญสารวัตรที่รัก
โอ๋ๆๆ คุณ นุ สารวัตรตื่นมาป่วนแล้วนะ :z1:
เมื่อไหร่จะได้ออดอ้อน คุณนุ อย่างเต็มที่ล่ะพี่นาย
-
ฟื้นซะที
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
นี่ถ้าผมเป็นคชานนท์แล้วพี่นายเป็นอธิคมนะ ผมจะปลุกด้วยการ :beat:ให้ฟื้นก่อนถ้ายังจะจับหัว :z3:ๆๆๆ 55555 สะใจดี
ใจร้าย :m17: (ไม่รู้เหรอว่าแบบนั้นอ่ะ ชอบ)
-
นี่ถ้าผมเป็นคชานนท์แล้วพี่นายเป็นอธิคมนะ ผมจะปลุกด้วยการ :beat:ให้ฟื้นก่อนถ้ายังจะจับหัว :z3:ๆๆๆ 55555 สะใจดี
ใจร้าย :m17: (ไม่รู้เหรอว่าแบบนั้นอ่ะ ชอบ)
ผมว่าคงไม่ทางได้ตบ หรือได้จับหัวพี่เขา กระแทกผนังหรอกครับ เพราะพี่เขาไม่มีทางเป็นแบบอธิคมหรอก
เพราะว่า พี่เขาหนังเหนียวไง ต่อให้โดนแทง โดนยิง โดนทุบ โดนต่อย โดน... ก็ไม่สะทกสะท้าน หรอก
แต่ถ้า โดนข่วน โดนเสียบ โดนฟัน อันนี้ไม่รู้
เอิ๊ก ๆๆ หายเคลียดไปนิดส์หนึ่งแหละ ได้มาแกล้งคนเล่น ๆ
-
ร้อนโลกจะแตก :serius2:
หงุดหงิด อยากดูคอนเสริต์ ปั่น ชรัส :z3:
มาระบาย :oo1: พี่นายแทน
โทษฐาน ไม่มาต่อ :fire:
-
เมื่อวานมีมาต่อให้ทั้งเข้า ทั้งบ่าย เอาใจกันจัง ตั้งแต่หายไป 1 วันเนี่ย
กลัวคะแนนความนิยมหลายเหรอครับพี่ :m20:
ในที่สุด อธิคมก็ตื่นเสียที หลังจากขี้เกียจมานาน (ป่วยอยู่นะนั้นหนะ)
แต่ก็ยังสลึมสลืออยู่เลยครับ เมื่อไหร่ สติจะกลับมาเสียที
จะได้คุยกับคุณ นุ ให้เรียบร้อยและจะได้รักกันแบบหมดกังวลเสียที
พี่นาย ใครจะเป็นคนรักษาแผลใจให้สารวัตรอาวุธอะ อยากรู้อะบอกหน่อยไปป่าวครับ :really2:
-
ขอเสนอตัว เอ้ย (เด่วเข้าทางน้อง nuttykung)
ขอเสนอ น้องนนท์ อ่ะแหล่ะ ยัดเยียด ให้พี่วุธ :impress2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:call: จุดธูปแล้ว
ได้กลิ่นยังอ่ะ คร้าบพี่นาย
ให่ว่องๆ ต่อด่วนๆ
-
หลังจากแอบมองมานาน
ชอบรองเท้าของ "โน๊อา" จังครับ
เอ่อ... อธิคมไม่ออกหลายฉาก
ค่าตัวลดลงป่าวนี่
ส่วนพฤติกรรมของคู่ผัวตัวเมียคู่ใหม่ ธงรบ กะตะวันฉาย เขาเรียกว่าพ่อแง่แม่งอน
ถ้าเป็นหญิง-ชาย รับรองว่าลูกหัวปีท้ายปี
-
โอ้ยยยย
ตื่นแล้วจ้า
เก็บของรีบไปสมัครเป็นพยาบาลพิเศษด่วน
-
มารอฉากหวานๆ :o8: น้ำตาลยังจืด ของสารวัตรกะคุณนุสุดที่รักจ๊ะ
-
:z2:
เต้นรอ พี่นาย มะไหร่จะมาต่อน้า คิดถึง อาทิตย์ :-[
-
ดีครับ มารายงานตัวใหม่ สายลมครับ ชอบเรื่องนี้มาก........อ่านทีไรแทบไม่อยากลุกเลย สนุกจริงๆ แถมบางส่วนตรงกับเราด้วยจิ.... อยากให้ฟังเพลงนี้ดูครับ "หนึ่งนาทีที่ยาวนาน" เหมาะกับตอนที่คุณนุและสารวัตรกะลังห่างกัน 3 เดือน 3เดือนแห่งความทรมาน เหมาะกับช่วงเวลาจริงๆ ฟังแล้วอ่านด้วย นำตาพังเป็นเขื่อนพังเลย (ขออนุญาตครับ ขอบคุณ ijigg.com) http://www.ijigg.com/songs/V24BC70EPB0
-
หลังจากแอบมองมานาน
ชอบรองเท้าของ "โน๊อา" จังครับ
แอบมองหนูเหรอคะ ทำไมมองซะ
.... :o8: เขินจัง อิอิ
ขอบคุณค่ะ ชมหนู หนูน่ารักจริง ๆ อ่ะค่ะ คุณอาดัษบดินทร์ กษิด
ปล. 555 โทษฐานชมแต่รองเท้า เลยต้องเป็นคุณอา
(นี่ยังโทษฐานเบาเพราะ วันก่อนมาแฉ เจ้าปาร์ตี้ ซะอ่วม ไม่งั้นเรียกคุณลุงไปแล้ว)
ปลล. พี่นายงานยุ่งมากเหรอคะ คนคิดถึงเยอะแยะน้า
-
ใจร้าย
วันนี้ก็ยังไม่มาต่ออีก
ใจร้าย ใจดำ ฮึฟฟ :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
ต่อด่วนๆ
-
เค้าหายไปไหนน๊า :m28:
เอ๋.....หรือว่า......
ไม่จริงมั้ง คงจะ.....
ก็ไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็น......
จริงหรอ เชื่อได้ไหมเนี๊ย???
ปล.ผมรอพี่คฑาวุธ จนสมองเพี้ยนไปแล้ว รับผิดชอบผมด่วนนน
-
:really2: ตามอ่านมา 2 วัน จนหมด ปวดตาไปหมดแว๊ว ขอบคุณค๊าบ มาต่อไวๆน่ะคร๊าบบบบบ
-
หลังจากแอบมองมานาน
ชอบรองเท้าของ "โน๊อา" จังครับ
แอบมองหนูเหรอคะ ทำไมมองซะ
.... :o8: เขินจัง อิอิ
ขอบคุณค่ะ ชมหนู หนูน่ารักจริง ๆ อ่ะค่ะ คุณอาดัษบดินทร์ กษิด
ปลล. พี่นายงานยุ่งมากเหรอคะ คนคิดถึงเยอะแยะน้า
แหมๆๆ
เขิลซะตัวกลมเลยนะพี่โน๊อา
อิอิอิ
ล้อเล่นๆ
เอ....
ว่าแต่ที่ว่ามีคนคิดถึงพี่นายอ่ะใครคิดถึงหรอ??
พี่โน๊อารึเปล่า?
หุหุหุ :m20:
-
:angry2:
:fire:
:m31:
:m16:
:serius2:
:m15:
Miss U K.Nuuuuuuuu
-
เด็กไม่ดี หนีเที่ยวแล้วยังมาแขวะนะ (ไหนบอกว่าจะกลับวันนี้ (16))
ปล. มานอนรอพี่นาย แต่ช้าววววววววววววววววววววววววววว
-
:เฮ้อ:
พักร้อนก็แล้ว ไปเที่ยวหัวหินมาก็แล้ว สารวัตรกะคุณนุก็ยังไม่ถึงไหนเลย
พี่นายใจร้าย เขียนไปเขียนมาจนคุณนุกลายเป็นตัวร้ายแล้วเนี่ย โลเลเหลือกำลังเลย
ส่วนผมอ่ะ รักเดียวใจเดียว ไม่เหลียวแลใครนอกจาก ...อิ่ๆ เขิล
-
เค้ายังรอคุณคฑาวุธอยู่นะจ๊ะ :-[
เพราะว่า
คิดถึงสารวัตรกะคุณนุมากมายมหาศาลลลลลลลล
-
พี่นายคร๊าบบบบบ
มาปล่อยให้คิดถึงอีกแล้วนะ ไมยังไม่ต่ออีกอะ
คิดถึงสารวัตรอธิคม คุณนุ และอีกตั้งหลายคน
แถม ทำไมยังต้องคิดถึงพี่อีกเนี่ย
รีบมาต่อเร็ว ๆ หน่อยนะคร๊าบบบบ
-
อ่านจนทันแล้ว
อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาร่วงเยอะๆ
คุณนุรีบๆๆเคลียร์ให้เสร็จเร้วๆๆละ
แต่ว่าอยากอ่านคู่ของตฤณกับอัสนัยอยุ่นะค่ะ
-
:z3: สามวันแว้วน้า ยังไม่มาต่ออีกเรอะ ที่ลงเยอะเพราะจะหายไปงี้อ่ะดิ
กลับมาได้แล้วววววววววววววววว
ไม่งั้น จะ
นั่งรอต่อไป :เฮ้อ:
-
หายไปหลายวัน หนีหนี้หรือเปล่าเนี่ย ???
เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ แถวนี้ให้อภัยแล้วครับ ได้โปรดกลับมาลงต่อเถอะนะน้องนายที่รัก :m5:
-
คิดถึงท่านสารวัตรเจอกันอีกทีคงตื่นแล้วนะคะ :L2:
คิดถึงคุณนุ มากๆ
คิดถึงพ่อตะวันน้อยกลอยใจ มาก
:z2: :z2: :z2: แดนซ์รอคุณคฑาวุธ :z2: :z2: :z2:
-
คิดถึง คุณนาย ที่สุด
อิอิ
:t3:
-
พี่นาย พี่นาย พี่นาย
พี่นาย พี่นาย พี่นาย
รอคุณนุนะ :กอด1:
-
คุณคฑาวุธธธธธธธธธธธธธ หายไปไหนอะ
กลับมาเร็วๆค่ะ รออยู่นะค่ะ
ทำให้อยากแล้วจากไป ใจร้าย :m31:
-
ไม่มาต่อซะที
ระหว่างรอก็คงทำได้แค่
:a11:
:oni1:
: 222222:
o9
พี่นายจ๋าาาาาาา
มาต่อให้ซะทีเหอะนะ
แบบว่าน้องๆรอจนจะเหี่ยวละน้าาาาาา
:dont2: :call: :m5:
-
ยังๆม่มาอีกหรอครับ
ปล่อยให้รอนานไปแระนะเนี่ย คิคิค
คิดถึงกันเยอะแยะเลย
-
:sad4:ยังไม่มาต่ออีกเหรอค๊า
:o12:
-
อีกนานไหม
พี่นาย
นี่ผ่านมาหลาย เพลา เเล้วนะคะ
อย่ามาขี้โกงกันนะ
มาต่อเลยนะ :seng2ped: แล้วนะ :angry2:
-
อาการกำกวมของคุณ นุ นี่ ทำเอาคิดมากเลยนะคับ คุณ katawoot อย่ามาพลิกโผกันตอนจบนา
แล้วที่เคยพูดไว้นานแล้วว่า คชานนท์ นี่ตัวสำคัญ คงไม่ใช่แบบ รักพี่จัด เอาตัวเข้าแลกกัน อาวุธ นะคับ มะเอาๆๆๆ o22
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:z3:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
ไ่ม่ได้หายไปไหนนะครับ แต่ป่วยจนหมดสภาพมาตั้งแต่วันอาทิตย์ ไม่ได้มาทำงานสองวันแล้ว จันทร์อังคาร ขอบคุณที่เป็นห่วง (ห่วงคนเขียนหรือห่วงตัวละครในนิยายกันน๊อ สำหรับคนที่เป็นห่วงเพราะหายหนีหนี้ ถ้ามีเงินล้านก็เอามาแบ่งๆ กันบ้างนะ :a14:
บทที่ 33 มาต่อจนจบครับ
ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว
สารวัตรอธิคมฟื้น แล้วอนุภาพก็เข้ามาในห้อง คชานนท์ตามเข้ามา แล้วเขย่าตัวปลุกพี่ชาย
คชานนท์ดูท่าทางปกติ บุคลิกอ่อนโยน แววตาสดใส ยิ้มกว้าง อนุภาพเห็นน้องชายของอธิคมนั้นมีเสน่ห์ไม่น้อยกว่าพี่ชาย และตอนนี้น้องชายของอธิคมคงจะรอไม่ไหว กำลังเขย่าตัวปลุกพี่ชาย
"พี่คม ผมมาแล้ว น้องของพี่มาเยี่ยมแล้ว ตื่นมาทักทายกันหน่อยสิ"
อธิคมยังนอนนิ่ง คชานนท์จึงหันมาหาอนุภาพแล้วพูดขึ้นว่า "ว้า ยังหลับอยู่อีก งั้นเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะครับคุณนุ ไว้ค่อยมาดูพี่คมใหม่"
"คุณนุ" เสียงอธิคมงัวเงีย
"แหมได้ยินชื่อคุณนุไม่ได้เลยนะ ผมปลุกไม่ยอมตื่น" คชานนท์แกล้งทำเสียงน้อยใจ
"ตื่นแล้ว" อธิคมพูดสั้นๆ
"เป็นยังไงบ้างพี่ สงสัยคงหลับสบาย รู้ไหม เขาห่วงกันจะแย่ คุณนุนั่งเฝ้าพี่ตลอด ผมเลยสบายไป" คชานนท์หันมายิ้มกับอนุภาพที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ "พ่อจะมาถึงตอนบ่ายๆ นะ พี่ทานข้าวกลางวันเยอะๆ จะได้มีแรงรอคุยกับพ่อ"
...รอเถียงกับพ่อต่างหาก เมื่อคืนนี้คุยโทรศัพท์กัน พ่อของเขาจะย้ายพี่ชายเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ ซึ่งเขาคิดว่าพี่ชายคงไม่ยอม...
อธิคมลืมตาช้าๆ ทอดสายตามองชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง คชานนท์ยิ้มกว้างสดใส ส่วนอนุภาพยิ้มบางๆ เช่นเคย
"ธงรบล่ะ" อธิคมถามหาเพื่อน
"พี่ธงคงยังไม่ตื่น รายนั้นตื่นสายจะตายพี่ก็รู้ แต่คงใกล้เที่ยงโน่นล่ะถึงจะมาเยี่ยม เขาตื่นเต้นกันมากรู้ไหมครับ มากันหลายคน อาทิตย์แฟนพี่ธงก็มา ตอนเที่ยงสงสัยยืนกันเต็มห้อง แต่ถ้าพี่คมไม่อยากให้มารบกวนก็บอกได้นะครับ จะได้ให้คุณนุเฝ้าพี่คนเดียว"
อธิคมยิ้มมุมปาก ตามองใบหน้าเรียบนิ่งของอนุภาพอย่างออดอ้อน "คุณนุคงเหนื่อย"
"ไม่เหนื่อยหรอกครับ" คชานนท์ตอบแทน แต่แล้วก็รีบหยุดเพราะรู้ตัวว่าเริ่มจะพูดมากเกินไป
"สารวัตรนอนพักเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ"
"ผมไม่อยากนอนอีกแล้ว" อธิคมตอบ "นอนมานาน"
"ไม่อยากนอนก็ต้องนอน อย่าดื้อนะพี่คม" คชานนท์ล้อเล่น "ถ้าพี่คมดื้อก็ตีเลยนะครับคุณนุ คนๆ นี้ดื้อรั้นมาก ต้องเอาให้หนักๆ ถึงจะอยู่"
"ไอ้นนท์ ไปไกลๆ ไม่งั้นโดน" อธิคมดุน้องชาย
"เห็นไหมครับคุณนุ พี่คมเจ็บหนักยังมีแรงจะเอาเรื่องผม" คชานนท์หัวเราะ "แต่เอาเถอะ ผมเห็นแก่คนเจ็บ จะไม่ถือสา ผมขอออกไปนั่งทานข้าวต้มที่ระเบียงนะครับ พี่คม ทำตัวดีๆ นะ ไม่งั้นจะโดนทิ้งให้นอนอยู่คนเดียวบนเตียง"
อธิคมหันหน้ามาทำตาขวางใส่น้องแล้วทำปากขมุบขมิบ รู้สึกอยากจะกระโดดขึ้นมาเตะน้องชายโทษฐานที่กวนอารมณ์เขาตั้งแต่เช้า
อนุภาพหันไปมองคชานนท์ยิ้มๆ รอจนชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปก่อนแล้วจึงก้มหน้าลงมาใกล้คนเจ็บที่นอนมองหน้าเขาไม่วางตา
"เจ็บแผลมากไหมครับ สารวัตรต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ"
"ผมรู้แล้ว" อธิคมตอบเสียงเบา "คุณนุอย่าทิ้งผมให้นอนอยู่คนเดียวนะ"
"ไม่หรอก จะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ล่ะ"
อนุภาพนั่งอยู่ข้างเตียงอธิคมเงียบๆ คอยช่วยอธิคมเวลานายตำรวจอยากขยับแขนหรือขา อธิคมขอให้ชายหนุ่มช่วยเกาเบาๆ รอบๆ แผลเวลารู้สึกคัน
"สยายจัง" อธิคมยิ้มให้คนที่ทำหน้าที่ผู้ดูแลที่ดี "อยากให้คุณนุทำแบบนี้ทั้งวัน แต่ผมสงสาร"
"ถ้าสงสารก็หลับได้แล้ว" อนุภาพตอบเสียงค่อย อธิคมดูท่าทางง่วงแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้
"ผมไม่อยากหลับ กลัวคุณนุจะไม่อยู่"
"ผมจะหนีไปไหนล่ะ ก็เฝ้าอยู่ตรงนี้" อนุภาพตอบแล้วหดมือกลับ
"หยุดทำไม" อธิคทำเสียงออดอ้อน "กำลังสบาย"
"เหนื่อยเหมือนกันนะ" อนุภาพทำปากยื่น "เกามาตั้งนานแล้ว ยังคันอยู่อีกหรือ"
อธิคมพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า "เจ็บด้วย เจ็บไปทั้งตัว"
อนุภาพเบ้ปากเบาๆ ในใจก็เริ่มคิดว่าเห็นจะจริงอย่างที่อาวุธกับธงรบพูดว่าเมื่ออธิคมฟื้นขึ้นมาแล้วก็คงไม่อยู่เฉยๆ ต้องออกฤทธิ์ให้คอยปราบ
"ถ้าเจ็บจะไปเรียกพยาบาลให้นะครับ"
"ไม่ต้อง" อธิคมมองอนุภาพด้วยสายตาวิบวับ ต่างจากเมื่อตอนที่รู้สึกตัวใหม่ๆ โดยสิ้นเชิง "มีพยาบาลคนนี้ก็เกินพอ"
"ได้เลย ถ้ายังงั้นครั้งต่อไปที่ต้องทำแผล ผมจะเป็นทำให้เอง" อนุภาพตอบเสียงเรียบ รู้สึกเริ่มจะหมั่นใส้อธิคมขึ้นมาทันใด
"จะทำให้ผมเจ็บใช่ไหมล่ะ ก็ได้ ผมยอม เจ็บเพื่อคุณนุ ผมยอม"
อนุภาพเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง เห็นแต่ศรีษะของคชานนท์อยู่ด้านนอก นั่งคุยโทรศัพท์อยู่เป็นนานสองนาน จากนั้น จึงหันมาหาอธิคมแล้วพูดว่า "ผมไม่อยากทำให้สารวัตรเจ็บหรอก แต่พอมันเจ็บแล้วนี่ มันก็..."
"ต้องทำให้หายเจ็บ" อธิคมแทรก "ต้องรักษาแผลให้หาย"
อนุภาพนิ่งไปชั่วครู่ มองตาอธิคมนิ่ง ฝายนั้นก็ไม่หลบตา กลับจ้องตาเขาอย่างมั่นคง ราวจะตอกย้ำความรู้สึกที่มีต่ออนุภาพ
"แต่ก่อนอื่น สารวัตรต้องนอนหลับพักผ่อนเสียก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก ต้องหลับให้ได้เยอะๆ ตื่นมาจะได้มีแรง เชื่อผมนะครับ"
อธิคมยิ้มรับ ยอมทำตามคำแนะนำของอนุภาพ แต่สารวัตรมือปราบก็เรียกร้องให้พยาบาลคนพิเศษคอยกุมมือเขาไว้จนกว่าเขาจะหลับ อนุภาพจับมือของนายตำรวจบีบเบา ถ่ายเทกำลังใจให้ ไม่ใช่เพราะอธิคมนั้นรองขอ หากเป็นเพราะเขาก็รู้สึกอยากจะปลอบประโลมอธิคมเช่นกัน
อธิคมหลับไปเป็นเวลานานพอสมควร อนุภาพอ่านหนังสือที่เตรียมมาจนจบเล่มจึงบอกคชานนท์ว่าจะไปซื้อหนังสือเล่มอื่นมาอ่านต่อ เมื่อเดินออกจากห้องพักคนป่วย อนุภาพเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาลช้าๆ เมื่อเดินผ่านตึกผู้ป่วยเด็ก เขาหยุดยืนมองอยู่ชั่วครู่แล้วเปลี่ยนใจแวะยืนดูเด็กที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง ขณะที่กำลังมองเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงห้าวๆ สองเสียงกำลังถกเถียงกันเบาๆ อยู่ตรงหุมมุมห้อง ธงรบกับอาทิตย์เถียงกันเรื่องหลงทางเช่นเคย
"ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ทางนี้ ผู้กองก็จะมาทางลัดให้ได้ แล้วเป็นไงล่ะ เสียเวลาจริงๆ"
"โธ่ อาทิตย์ ถือซะว่ามาเที่ยว"
"ไปไหนก็หลง ผมไม่เข้าใจจริงๆ เวลาผู้กองวิ่งไล่จับผู้ร้าย เคยจับได้ซักคนไหม หรือหลงทางตลอด" อาทิตย์กระแทกเสียง ก่อนจะหันมาเห็นอนุภาพแล้วส่งเสียงเรียก จากนั้นก็ "ฟ้อง" เรื่องที่มาถึงโรงพยาบาลสาย
"นี่แค่โรงพยาบาลอำเภอนะครับพี่นุ ถ้าไปศิริราช ผู้กองธงรบคงเดินตกแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่ก็ใช้เวลาเดินหาห้องคนป่วยเป็นชั่วโมง"
"พูดเข้าไป เดี๋ยวตบจูบซะเลย" ธงรบเบ้ปาก
อนุภาพมองยิ้มๆ แล้วบอกว่าอธิคมกำลังหลับอยู่ ถึงจะ "หาทาง" ไปถึงห้องพักคนป่วยก็คงยังเยี่ยมไม่ได้
"ผมกำลังจะไปซื้ออะไรซักหน่อย เดี๋ยวกลับมา" อนุภาพบอกธงรบ แต่อาทิตย์ขอไปด้วย ธงรบทำหน้าง้ำ ขอตามไปด้วยอีกคน แต่อาทิตย์ปฏิเสธ บอกให้ไปนั่งเฝ้าอธิคมที่หน้าห้อง
"ดุจังเลยอาทิตย์ นี่เป็นแฟนหรือเป็นพ่อกันเนี่ย" ธงรบบ่น
อาทิตย์ทำหูทวนลม ไม่ใส่ใจคำแดกดันของธงรบ คว้าแขนอนุภาพเดินจากไปโดยเร็ว
ธงรบเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดิน ก่อนจะใช้ทางเชื่อมไปยังตึกผู้ป่วยชาย ทันใดสายตาก็มองเห็นร่างสูงโปร่งของอาวุธเดินลิ่วไปยังทางห้องพักของอธิคม
แม้อาวุธบอกคชานนท์ไว้ว่าจะไปโรงแรมเพื่อนอนพักแล้วตอนบ่ายๆ ถึงจะมาเยี่ยมอธิคม แต่ไม่ทันใกล้เที่ยงเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องของเพื่อนคนที่ตราหน้าเขาว่ามาแย่งแฟนไป
อาวุธถอนหายใจเบาๆ อีกไม่กี่วินาทีเขาก็จะเผชิญหน้าอธิคม ครั้งล่าสุดที่พบกันที่บ้านของอนุภาพ เขาโดนอธิคมต่อยไปหลายหมัด แม้ปากจะหายบวมแล้วแต่ก็ยังมีรอยช้ำอยู่ โหนกแก้มก็ยังมีรอย ปลายคางก็ยังรู้สึกเจ็บ เขารู้ว่าอธิคมโกรธเขามาก คราวนี้มากกว่าครั้งใดๆ แม้ตอนนี้เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าอธิคมจะยอมพูดกับเขาหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ อธิคมคงจะลุกขึ้นมาต่อยเขาไม่ได้เพราะบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่บนเตียง
เขากับอธิคมเป็นเพื่อนสนิทกันก็จริงๆ แต่ความสัมพันธ์ของการเป็นเพื่อนระหว่างเขากับอธิคมนั้นค่อนข้างแปลกๆ ในสมัยเรียนเขากับอธิคมดูแข่งขันกันอยู่ในที บางครั้งอธิคมดูฮัดฮัดที่เอาชนะเขาไม่ได้ จะว่าไป อธิคมก็ไม่เคยชนะเขาได้เลย ยกเว้นเรื่องรูปร่างหน้าตา เรื่องรักและเรื่องดื่มเหล้า ทั้งๆ ที่ในอดีต สามเรื่องนั้นเขาไม่เคยคิดที่จะสู้อธิคมเลย
...และคราวนี้ เขาก็แพ้อธิคมเรื่องรักเช่นเคย...
ทันทีที่อาวุธเปิดประตูห้องคนป่วยและเดินเข้าไปใกล้เตียง อธิคมหันมามองเพื่อดูว่าใครมา แต่ครั้นเห็นว่าเป็นใครก็หันหน้าหนี ปากพูดด้วยน้ำเสียงมึนตึงว่า "มาทำไมวุธ มาดูว่าข้าใกล้ตายหรือจะเป็นอัมพาตหรือเปล่ายังงั้นสิ"
"แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้มาชวนทะเลาะก็แล้วกัน" อาวุธพูดเสียงเรียบ แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านที่อธิคมหันหน้าไป
อธิคมหันหน้าหนีอีกครั้ง คราวนี้ตามองขึ้นไปบนเพดาน
"คม เรามาขอโทษ"
"ขอโทษที่แย่งแฟนเพื่อนงั้นหรือ" อธิคมเสียงเข้ม ตายังมองนิ่งอยู่ที่โคมไฟบนเพดาน
"จะคิดยังงั้นก็ตามใจ" อาวุธเดินเข้ามาใกล้
"ข้าไม่ยอมเสียคุณนุไปหรอก โดยเฉพาะเสียให้เอ็ง" อธิคมพูดช้าๆ เค้นเสียงออกมาตามไรฟัน ตั้งใจให้อาวุธได้ยินทุกคำ
"นายก็ไม่ได้เสียนะคม คุณนุก็ยังไม่ได้พูดหรือตัดสินใจอะไร" อาวุธพูดเสียงเรียบ "อย่างน้อยก็ยังไม่ได้เสีย"
"แกเลยเข้ามาสอดแทรก เพื่อให้คุณนุตัดสินใจอะไรได้ กะจะให้คุณนุเห็นเป็นตัวเปรียบเทียบละสิท่า" อธิคมเบ้ปาก เสียงเย้นหยัน มือกำแน่นจนทำให้รู้สึกเจ็บแผล
"ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง ถ้านายทำให้คุณนุมั่นใจอะไรได้ นายก็ไม่น่าจะต้องกังวล" อาวุธพูดโดยไม่มองหน้าอธิคม ก่อนจะนิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วก้มลงพูดกับอธิคมว่า "หรือนายกลัวเราคม กลัวเราจะได้คุณนุไป กลัวว่าคุณนุจะไม่เลือกนายเพราะเรางั้นหรือ"
อธิคมเหลือบตามองอาวุธแวบเดียวแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเพื่อนทรยศ
...ไม่กล้าสบตาอาวุธ...
ความรู้สึกนี้ต่างหากล่ะที่เขากำลังคิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกอยู่ เขาพร่ำบอกตัวเองว่าเพราะอาวุธ...เพราะอาวุธ...เพราะอาวุธ...
...จะมีใคร ถ้าไม่ใช่อาวุธ...
ทั้งสองนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ จนในที่สุดอาวุธก็พูดขึ้นว่า "คม เรากับคุณนุ..."
"ตอนนี้แกยังอยู่บ้านเดียวกับคุณนุหรือเปล่า" อธิคมแทรกทันที
อาวุธไม่ตอบ ยืนกอดอกนิ่งเงียบ ในใจอยากจะแก้ความเข้าใจผิดให้อธิคมรับรู้ แต่อะไรบางอย่างบอกให้เขานิ่งเงียบ
"แล้วคุณนุรักเอ็งไหมวุธ" อธิคมถามเสียงขื่น
อาวุธถอนหายใจยาวๆ แล้วตอบอธิคมว่า "ถ้าจะทำให้นายสบายใจ เรากับคุณนุยังไม่มีอะไรกัน"
อธิคมรู้สึกโล่งอกที่ได้ยินจากปากของอาวุธ แต่ใจเขายังเร่าร้อน ตราบใดที่อาวุธยังอยู่ด้วยกันกับอนุภาพ เขาก็ยังทุรนทุรายอยู่ดี
"คุณนุรักเอ็งหรือเปล่า" อธิคมยังถามคำถามเดิม
"ก็รู้ๆ อยู่ ถามทำไม"
"เอ็งก็ตอบมาสิ" อธิคมเสียงเข้ม อยากจะแสดงอารมณ์มากกว่านี้ แต่ความเหนื่อยอ่อนเพราะบาเจ็บทำให้ไม่มีแรง แม้แต่จะพูดก็ยังรู้สึกลำบาก
"นายก็ไปถามคุณนุสิ" อาวุธหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับมามองหน้าอธิคมที่กำลังรอคำตอบ "ถ้านายมองไม่ออก และไม่แน่ใจ และอยากได้ยินอะไรที่คำพูดตรงๆ นายก็ไปถามเจ้าตัว ไม่ใช่มาถามเรา"
"เอ็งก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเอ็งก็ยังจะเข้ามาแย่งคุณนุไปจากข้า หัวใจเอ็งมันทำด้วยอะไรวะวุธ เอ็งถึงจะแย่งแฟนเพื่อนได้ลง" อธิคมเสียงสั่น ราวกับพยายามข่มอารมณ์เต็มที่
"งั้นหรือคม เราแย่งแฟนนายงั้นหรือ ไม่คิดหรือว่าแบบนี้เขาเรียกกรรมตามสนอง เคยแย่งคนอื่นมาเยอะ คราวนี้ดูเหมือนจะเพลี่ยงพล้ำให้คนอื่นบ้าง นายทนไม่ได้หรือ จำปริญญ์ได้ไหม คนที่เราชอบๆ ตอนก่อนที่เราจะไปเรียนเมืองนอก แค่อาทิตย์กว่าปริญญ์ก็เป็นของนาย และเดือนเดียวเท่านั้นนายก็ทิ้งไปหาคนใหม่ และอีกกี่คนต่อกี่คนที่นายกับธงรบได้แล้วก็ทิ้ง มีกี่คนที่นายเห็นๆ อยู่ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนายก็ไปยุ่ง แล้วโยนเขาทิ้งไป เหตุผลเพราะนายสนุก แล้วนายก็เบื่อ แต่ที่มันเกิดขึ้นกับเราอยู่นี่เราไม่ได้คิดแค่จะสนุกชั่วข้ามวันหรือข้ามสัปดาห์หรือข้ามเดือน เราไม่อยากให้มันเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นหรอก แต่เมื่อเห็นคุณนุแยกออกมาจากนายแล้วเราถึงได้เข้ามา"
"ข้าเลิกกับคุณนุหรือวุธ ข้าเลิกหรือ คุณนุเลิกหรือ คุณนุไม่ได้รักข้าแล้วหรือ ข้าไม่ได้รักคุณนุแล้วหรือ เอ็งถึงเห็นว่าตัวเองมีสิทธิ์เข้าแย่งเอาไปได้ ไหนเคยพูดว่า ตราบใดที่คุณนุเป็นของข้า เอ็งจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว"
อธิคมจ้องหน้าอาวุธนิ่ง ในใจพยายามนึกคำพูด แต่สมองของเขาสั่งการช้า ฤทธิ์ยาและความเจ็บปวดของบาดแผลทำให้สมองของเขาไม่แล่นอย่างที่เคย
"จำไว้นะคม ไม่ใช่เราหรือนายที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคุณนุ" อาวุธพูดเสียงเรียบ
"หากคุณนุไม่มีคลื่นแทรกเข้ามากวนใจ คุณนุก็คงจะคิดอะไรได้ง่ายกว่านี้" อธิคมตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน
"นายกำลังว่าเราเป็นคลื่นแทรก เป็นคนที่ทำให้คุณนุทิ้งนายมา เป็นคนที่ทำคุณตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกลับไปคืนดีกับนายดีหรือไม่ คิดดีแล้วหรือที่พูดแบบนี้"
อธิคมสะอึก ลึกๆ แล้วเขาใจความหมายแฝงนัยของอาวุธ
...หรือว่าอาวุธจะรู้เรื่องนั้นด้วย อาวุธเก่ง รู้ไปหมดทุกอย่าง ไม่เคยมีอะไรรอดหูรอดตาอาวุธไปได้เลย เหมือนๆ กับคชานนท์น้องของเขาที่รู้อะไรดีๆ มากมาย...
"คลื่นแทรกคือตัวเองมากกว่า คม...อย่าโทษคนอื่นเลย"
"ไม่ได้โทษ แต่ยอมรับไหมล่ะว่าคุณนุยังรักข้าอยู่ รู้ทั้งรู้ ก็ยังจะเข้ามายุ่ง" อธิคมเสียงกร้าว นัยน์ตาลุกโชน
"รู้สิ รู้อยู่เต็มอก" อาวุธพูดหน้าตาเฉย ปล่อยให้อธิคมทำตาขวาง
"กำลังจะขโมยแฟนเพื่อน รู้ตัวหรือเปล่า"
"ไม่ได้ขโมย เราให้คุณนุตัดสินใจเอง นายก็รู้ว่าเราเป็นคนยังไงนะคม ตลอดเวลาที่นายคบกับคุณนุ เราไม่เคยเข้าไปใกล้ ไม่เคยเกาะแกะเลย แต่ในเมื่อคุณนุเลิกกับนายแล้ว ไม่คิดหรือว่าคนอื่นก็น่าจะมีสิทธิ์" อาวุธพูดเสียงเนิบตามแบบฉบับ
"สิทธิ์อะไร สิทธิ์ของแมวหิวโซที่จ้องมองปลาย่างอยู่หรือไง" อธิคมเริ่มจะไม่สนเหตุผล ความหึงหวงเริ่มพุ่งขึ้นมา กำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้...อาวุธเหนือกว่าเขาตรงนี้ที่เยือกเย็นและสุขุมกว่า เขาเป็นคนใจร้อน รู้ทั้งรู้จุดอ่อนข้อนี้ แต่ก็ไม่เคยควบคุมตัวเองได้เสียที ถ้าตอนนี้เขาไม่ได้นอนเจ็บจนขยับตัวแทบไม่ได้ ป่านนี้เขาอาจจะกำลังใกล้จะต่อยกับอาวุธอยู่แล้ว
"ปลาย่างที่เสือลายพาดกลอนไม่ดูแลให้ดี หรือจิ้งจอกดี หรือ..."
อธิคมกัดฟัน ฉุนที่โดนพ่อคนหน้านิ่งเปรียบเขาว่าเป็นจิ้งจอก...คำเปรียบที่อาวุธว่าเขาบ่อยครั้งสมัยเรียน
"ถึงงั้นก็เถอะ แต่แกก็ไม่ควรจะยุ่งกับแฟนเพื่อน"
"เหมือนที่นายไม่ยุ่งกับแฟนเรา" อาวุธแทรก "อ้อ ไม่ใช่สิ เราไม่เคยมีแฟน เพราะคนไม่กี่คนที่เราเริ่มคบไม่เคยได้ตกมาถึงมือเราเลย คนรูปหล่อและเจ้าชู้ที่สุดฉกไปเสียก่อน คนที่รูปหล่อและหุ่นดีกว่า เร้าใจกว่า และช่ำชองกว่า และเดือนสองเดือน เขาก็ทิ้ง แล้วไปหาคนใหม่ต่อไป"
อธิคมกัดฟัน นึกไม่ถึงว่าอาวุธจะขุดเรื่องในอดีตขึ้นมาพูด
"แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราเข้ามาหาคุณนุหรอกนะคม ไม่ได้คิดจะแก้แค้นหรืออะไร เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น"
"แล้วอะไรคือประเด็นวุธ แล้วอะไรคือเหตุผล เพราะคุณนุเหมือนแฟนเก่าแก เพราะคุณนุทำให้แกลืมตัว หรือบังคับใจไม่ได้ หรือเพราะอะไร แกไม่คิดหรือยังไงว่าข้าจะเจ็บ"
"แต่คุณนุไม่ได้อยู่กับนายแล้วนะคม คุณนุแยกออกมาแล้ว จะเพราะนายทิ้งคุณนุ หรือคุณนุทิ้งนายก็แล้วแต่ ไม่คิดหรือว่าเราควรจะมีโอกาสบ้าง" อาวุธพูดเสียงหนัก จ้องหน้าอธิคมนิ่ง
"ทันทีทันใดนี่นะ แกจะรอเวลาให้ผ่านไปซักปีสองปีไม่ได้หรือไงวุธ แกไม่คิดหรือว่าข้ารักของข้ามาก ข้าก็ต้องตามง้องอนของข้าบ้าง แกให้เวลาไม่ได้บ้างหรือไง"
"เวลาคอยใครได้บ้างละคม นายยังไม่อยากให้เวลาต้องทำให้นายคอยเลย" อาวุธเสียงแผ่ว พูดกับอธิคม หากทว่าประหนึ่งรำพึงกับตัวเอง
...เขาคอยมานานแล้ว นานเหลือเกิน คอยจนเขาไม่อยากคอยต่อไปอีก เมื่อพบคนที่เขาพึงใจ เขาก็มุ่งความคิดไปเรื่องความรัก และมุ่งอยู่อย่างนั้น จนตัดสินใจได้และมั่นใจว่าพบคนที่เขารักได้ และจะรักได้ตลอดไป...
...ถ้าเขาจะผิด ก็ผิดที่คราวนี้เขาไม่อาจคอยนานมากจนเกินไป แต่เมื่อเจ้าของเขาตามมาทวง เขาก็ยอมก้าวถอยหลังออกไปบ้าง และให้โอกาสอธิคมก่อน หากอนุภาพเลือกอธิคม เขาก็จะยอมรับ และยอมจากไปโดยไม่มีเงื่อนไขและจะไม่มายุ่งอีก...
...แต่หากอนุภาพตัดสินใจเลือกเขาเล่า เขาจะยังเดินหน้าต่อไป หรือยอมอธิคม...
************************ end of chapter 33**********
งานนี้มีคนด่าอาวุธอีกชัวร์ :z1:
-
พี่นายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงจัง
-
บทที่ 34 การเลือก
ก่อนที่สองหนุ่มจะปะทะคารมกันต่อ ประตูห้องพักคนไข้ก็เปิดออก ใบหน้าของ 'ทหารเสือคนที่สาม' ก็โผล่เขามายิ้มเผล่
"ฮั่นแน่ คุยอะไรกันน่าสนุก" ธงรบเสียงใส มองหน้าเพื่อนสองคนที่ทำท่าราวจะกัดกันเสียให้ได้ "ไอ้คม นี่เที่ยงแล้ว ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม มามะพ่อจะป้อน"
อธิคมถอนหายใจ หันหน้าพลิกไปอีกด้าน มองออกไปนอกหน้าต่าง อาวุธยืดตัวขึ้น เงยหน้ามองธงรบด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเช่นเคย แล้วพูดขึ้นว่า "เขาไม่กินหรอกธง เขาจะรอให้คนอื่นมาป้อน"
"อ้าวเหรอ" ธงรบทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินเข้าใกล้เตียงนายตำรวจหนุ่มที่บาดเจ็บหมดสภาพ ถือโอกาสตอนที่เพื่อนรักบาดเจ็บหมดพิษสง ยั่วเย้าให้สมกับที่รอมานาน "นึกว่าจะให้วุธป้อน เห็นจ้องหน้ากันอย่างรักใคร่ แล้วนี่คุยเรื่องอะไรกันน่าสนุก"
"คุยเรื่องปลาย่าง" อาวุธรีบตอบเสียงเรียบ เดินไปยืนพิงกรอบประตูทางออกระเบียงห้องผู้ป่วย
"คมอยากกินปลาย่างก็ไม่บอก จะได้โทรสั่งให้คุณนุซื้อมาด้วย ตอนนี้คุณนุกับอาทิตย์กำลังไปซื้อของที่ตลาด"
ได้ผล...อธิคมหันขวับมามองธงรบ "แล้วทำไมแกปล่อยให้เขาไปด้วยกันสองคน"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ เขาไปกันสองคนมันแปลกที่ไหน อย่ามาทำหน้าดุนะเว้ย" ธงรบโวยวาย
"แกไม่รู้สึกอะไรหรือวะ แกก็รู้ว่าอาทิตย์คิดยังไงกับคุณนุ" อธิคมเสียงเข้ม อยากโวยวายเสียงดังเหมือนธงรบแต่รู้สึกเจ็บคอเหลือเกิน ที่อดทนพูดอยู่ขณะนี้ก็สุดทน
"ข้าไม่หึงหรอก คุณนุจะไปกับใครมันก็เรื่องของเขา ข้าเชื่อใจคุณนุ"
"ไอ้เสาธง"
"เอ๊ย พูดผิด ข้าหมายถึงอาทิตย์จะไปกับใครมันก็เรื่องของเขา" ธงรบสนุกกับการแกล้งเพื่อนรักที่เอาแต่นอนถลึงตาอยู่บนเตียง เหลือบไปมองอาวุธเห็นอีกฝ่ายอมยิ้มอยู่แล้วเมินสายตาออกไปมองนอกห้อง
...เซ็ง..สองคนนี่เป็นอะไร...ทำเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัน เป็นเพื่อนกันแท้ๆ...ธงรบคิดอยู่ในใจ
ในอดีต เวลากับอาวุธกับอธิคมทะเลาะกัน ซึ่งส่วนมากแล้วฝ่ายหลังมักจะเป็นคนหาเรื่อง เขาต้องกลายเป็นกรรมการทุกครั้ง เผลอถูกลูกหลงไปก็บ่อย สองคนนี่เป็นเพื่อนกันก็จริง แต่ก็ชิงดีชิงเด่นกันอยู่กลายๆ
ธงรบเดินเข้ามานั่งบนเตียงคนไข้ข้างๆ อธิคม กำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับต้องชะงักเมื่อมีเสียงอาวุธแทรก
"ธงรบ เขาไม่ให้นั่งเตียงคนไข้"
"ขอรับท่าน ผมทราบแล้วครับ แต่ขอทีเถอะ ขอแหกกฏบ้างซักครั้ง" ธงรบทำเสียงนอบน้อม ส่ายหน้า อาวุธนั้นขึ้นชื่อเรื่องเคร่งครัดระเบียบวินัยอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยน
ธงรบมองหน้าเพื่อนผู้บาดเจ็บนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า "นี่คม...ขอถามหน่อยเถอะ ถ้าเสือกเกิดพิการเดินไม่ได้ขึ้นมา จะออกจากการเป็นตำรวจไหมวะ"
"ธงรบ/ไอ้ธง" สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
"อ้าว ก็อยากรู้นี่หว่า" ธงรบทำหน้าเหรอหรา "อยากรู้ว่าใครจะได้คุณนุไป"
"ไอ้เสาธงปักขี้เลน" อธิคมกันฟนกรอด อยากจะยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนให้ตกจากเตียง แต่เขายังรู้สึกเจ็บแผลจนขยับตัวไม่ได้ ที่อดทนพูดมาตั้งนาน ตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหว พูดที่ไร สะเทือนไปถึงแผลที่ชายโครง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลากัดฟัน เกร็งกล้ามเนื้อ
"พอเถอะน่าธงรบ ไปกวนเขาอยู่ได้" อาวุธปราม
"อ้าว ห่วงมันด้วยเรอะ เมื่อกี้เห็นจะกัดกัน" ธงรบทำหน้าฉงน ลุกขึ้นเดินไปหยิบแอปเปิ้ลที่วางอยู่ในจานบนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมากัด
"ล้างหรือยังนั่นน่ะ" อาวุธไม่วายเตือนเพื่อนที่ไม่สนใจจะฟัง
ธงรบยักไหล่แล้ว หันมามองหน้าสองทหารเสือสลับกันไปมาแล้วพูดขึ้นว่า "นี่สองคน ขอทีเถอะนะ อย่ามาผิดใจเพราะคนน่ารักๆ คนเดียวเลย แกทั้งสองหาทางออกที่มันเหมาะๆ สิวะ แต่ขออย่าง เพื่อนรักกัน ยังไงก็เป็นเพื่อน พึงจำใส่กระโหลกเอาไว้" ธงรบกัดแอปเปิลคำใหญ่เคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะพูดต่อว่า "ถ้าตกลงกันไม่ได้จริงๆ ขอคุณนุให้ข้าก็ได้ ข้าเป็นกลางที่สุด ได้คุณนุมาจะให้เป็นน้อย ส่วนอาทิตย์จะให้เป็นหลวง"
"ไอ้ธง" อาวุธส่ายหน้า อดเรียกธงรบว่า 'ไอ้' ไม่ได้ เขาได้ยินชื่ออาทิตย์มาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยเจอตัวเสียที ในใจนึกสงสัยอยู่ว่าอาทิตย์มีอะไรดี ธงรบถึงยอมหยุด...ไม่ใช่สิ...ยอมเพลาๆ เรื่องเจ้าชู้ พอๆ กับที่เขาสงสัยว่า อนุภาพมีอะไรดี อธิคมถึงกลายเป็นแมวเชื่องได้ถึงเพียงนี้
อธิคมเงียบกริบ ขี้เกียจจะด่าธงรบเพราะรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เขารู้ว่าธงรบแกล้งยียวนกวนประสาท แต่สิ่งที่ธงรบพูดก็ทำให้เขาต้องคิด
...ทางออก...ทางออกแบบไหนล่ะ มีทางออกด้วยหรือ ท่าทางอาวุธบอกว่าไม่ยอม ธงรบก็พูดทีเล่นทีจริงอยู่เรื่อย อาทิตย์ก็ใกล้ชิดกับอนุภาพ จะไว้ใจใครได้ล่ะ...
"เอาล่ะ ข้าไปก่อน" ธงรบขยับตัว หันไปพูดกับอาวุธ "วุธ อย่าเผลอบีบคอไอ้คมจนตายคาเตียงล่ะ มันยั่วยังไงแกก็อดทนไว้ ส่วนคุณอธิคม ตัวเองยังไม่มีน้ำยา อย่ากัดฟันลุกขึ้นมาต่อยเพื่อนนะโว้ย เดี๋ยวข้าจะไปรอเมียหลวงกับเมียน้อยที่หน้าโรงพยาบาล คิดถึง คิดถึงทั้งสองคนเลยให้ตายสิ" ธงรบพูดพลางเดินไปที่ประตู ทำเสียงกวนอารมณ์น่าหมั่นใส้ อธิคมมองตามอย่างคาดโทษ มาดมั่นในใจว่ารอให้เขาหายก่อนเถอะ ธงรบจะต้องโดนเขาจัดการ...
อาวุธมองตามจนพ่อตัวดีปิดประตูห้องก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปมองอธิคมที่นอนอยู่บนเตียง เพื่อนของเขาหลับตาลงเหมือนอยากจะพักผ่อน ท่าทางอธิคมเหนื่อยมาก อกกว้างของอธิคมสะท้อนขึ้นลงเพราะหายใจแรง มือข้างที่เข็มน้ำเกลือแทงอยู่ขยับหาจุดที่สบาย อาวุธเดินเข้าไปใกล้ หยิบหมอนเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างเตียงสอดเข้าใต้แขนข้างขวาของเพื่อน แล้วจึงก้มหน้าลงพูดกับอธิคมเบาๆ
"คม...เราไม่เคยคิดจะทำร้ายนายเลยนะ เราเพียงแค่อยากจะดูแลคุณนุ ถ้านายพร้อม มาบอกเราได้เสมอ ถ้าคุณนุเอ่ยปากคำเดียว เราจะไป..."
อธิคมลืมตาขึ้นช้าๆ มองเสี้ยวหน้าของอาวุธที่ขยับตัวห่างออกไป เขาอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่สมองสั่งการให้หยุดนิ่ง...นิ่งจดจำคำพูดทุกคำของธนาวุฒิ...
...หากคุณนุเอ่ยปากเพียงคำเดียว...อาวุธจะหลีกทางให้เขา...
...ตกลงเรื่องนี้มันง่ายหรือยากกันนี่...
...เพียงคุณนุเอ่ยปากคำเดียว...
...คนใจเด็ดอย่างคุณนุ...จะเอ่ยปากง่ายๆ หรือ?...
อาวุธ...เขารู้จักอาวุธดี แรกเริ่มที่จัดลำดับให้อาทิตย์เป็นอุปสรรคหมายเลยหนึ่ง ตฤณเป็นหมายเลขสอง แล้วธงรบเป็นหมายเลขสาม ต่อมาเปลี่ยนไปเป็นธนาภพที่เขาจัดเป็นหมายเลขหนึ่ง ครั้งนั้น เขาเพียงกังวลในใจว่าหากอาวุธเข้ามาร่วมด้วย คนที่น่ากลัวที่สุดคืออาวุธ ซึ่งก็เป็นความจริง ไม่ว่าเรื่องใดๆ อาวุธมักจะเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ยกเว้นเรื่องต่อยกันที่เขาเป็นหนึ่ง และเรื่องดื่มเหล้าที่ไม่มีใครคว่ำธงรบได้
...แต่คราวนี้ เขาต้องเป็นหนึ่ง...
...หนึ่งเดียวของอนุภาพต้องเป็นเขาเท่านั้น ตฤณก็คบกับอัสนัยแล้ว อาทิตย์ก็อยู่กับธงรบ เหลืออาวุธเพียงคนเดียว...คนเดียวจริงๆ...ส่วนธนาภพ...อดีตของอนุภาพ...ตอนนี้กลายเป็นอดีตไปจริงๆ
อดีตที่เขาได้แต่หวังว่าจะจางหายไปโดยเร็ว...
อาวุธเดินออกมาจากห้องพักคนป่วย เห็นธงรบยืนกอดอกอยู่ด้านหน้า จึงเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วบอกให้ธงรบดูแลอธิคมให้ดี
"คมคงไม่คิดว่าเราเป็นเพื่อนแล้วล่ะ เราจะไปทำคดีซักพัก นายก็ดูแลเพื่อนให้ดีๆ ที่สำคัญ อย่าพากันทำอะไรไม่เข้าท่าล่ะ"
ธงรบหันหน้ามามองอาวุธช้าๆ แล้วตอบกลับเสียงเรียบ "วุธ แกจะเอายังไง เห็นไอ้คมเป็นถึงขนาดนี้แกยังไม่ยอมตัดใจจากคุณนุหรือวะ แกจะรอให้เพื่อนมันขาดใจตายก่อนหรือไง"
"รู้ได้ไงธงว่าเรายังไม่ตัดใจจากคุณนุ" อาวุธพูดสั้นๆ แล้วหันหลังเดินจากไปช้าๆ ทิ้งให้ธงรบไตร่ตรองคำพูดประโยคสุดท้ายของเพื่อน
"ไอ้นี่พูดอะไรเข้าใจยาก" ธงรบส่ายหน้า พยายามแปลความหมายของอาวุธ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องพักคนป่วยเพื่อเตือนให้อธิคมทานข้าวและทานยา ซึ่งเป็นภารกิจใหญ่หลวงที่เขาไม่เคยชอบเลย คชานนท์ก็หายตัวไป เขาคนเดียวที่อยู่กับอธิคมตอนกลางวัน ถ้าไม่จัดการให้อธิคมทานข้าวและกินยา อนุภาพกลับมาคงต้องว่าเขาแน่ๆ อาทิตย์ก็คงได้ที ดุเขาซ้ำ แล้วก็ตำหนิเขาที่ไม่ดูแลเพื่อน...
...เฮ้อ เป็นธงรบนี่มันลำบากจริงๆ แล้วอธิคมกินยาง่ายเสียเมื่อไหร่...
จริงดังคาด อธิคมไม่ยอมทานข้าว เหตุผลเดิมๆ คือไม่หิว
"คม ตอนแกจบนายร้อยใหม่แล้วบาดเจ็บนอนโรงพยาบาล แกก็บอกว่าไม่หิว กี่ครั้งๆ ที่แกนอนโรงพยาบาลแล้วข้าบอกให้กินข้าวกินยา แกก็ให้เหตุผลว่าไม่หิว นี่แกหาเหตุผลอื่นบ้างได้ไหมวะ" ธงรบมองหน้าอธิคมอย่างหมดความอดทน มือถือชามอาหารเหมือนจะจับขว้างใส่คนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง
"รอคุณนุก่อน" อธิคมพูดเสียงเบา
"คุณนุไม่มาแกกินข้าวไม่ได้หรือไง นี่มันเที่ยงกว่าแล้ว ยาก็ยังไม่ได้กิน พอคุณนุมา ข้าก็โดนดุ โทษฐานที่ไม่ดูแลเอ็งให้กินข้าวกินยา กินหน่อยเถอะน่าเพื่อน เห็นแก่ข้าเถอะ" ธงรบหน้ามุ่ย
"ยังไม่หิว"
"แล้วทำไงแกถึงจะหิว" ธงรบกัดฟัน หมดคำพูดจะโน้วน้าวให้เพื่อนทานข้าว "งั้นกินนมกล่องเดียว แล้วกินยาเลย"
อธิคมส่ายหน้าแล้วหันหน้าไปมองประตูห้องราวกับจะรอให้คนที่เขาอยากพบเดินเข้ามาโดยเร็ว
"แกจะเล่นบนเด็กดื้ออีกนานเท่าไหร่วะ ข้าไม่สนุกด้วยนะโว้ยเพื่อน" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองเพื่อนรักที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาเอือมระอา แล้วตัดสินใจลอง "อ้อนวอน" ให้อธิคมทานข้าวอีกครั้ง
"กินหน่อยสิวะ จะได้กินยา นี่เที่ยงกว่าแล้ว เอ็งไม่กินยาจะหายได้ยังไงวะ"
"ไม่หิว" อธิคมตอบสั้นๆ มองไปยังประตูห้อง
"ไม่หิวก็ต้องกิน" ธงรบเปลี่ยนจากอ้อนวอนให้ทานข้าว มาเป็นใช้คำสั่ง "แกจะอดข้าวประท้วงหรือยังไง นี่จะเย็นหมดแล้ว ในห้องนี้ไม่มีไมโครเวฟนะโว้ย เวลาจะกินร้อนๆ อย่าเสือกมาให้ข้าไปอุ่นให้นะ"
อธิคมยังนั่งนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหน้าไปอีกข้าง ตาเหม่อมองออกไปนอกห้อง
"คม เอ็งจะต้องให้ข้าบีบกรามให้อ้าปากเอาช้อนยัดปากเอ็งหรือไง กินหน่อยเถอะเพื่อน จะได้กินยา เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาแล้ว"
"บอกแล้วไงว่าไม่กิน เอ็งอย่าเซ้าซี้ได้ไหม" อธิคมพูดโดยไม่หันมามองหน้าธงรบ "คุณนุไปไหน"
"หรือแกจะให้ข้าป้อน ก็ได้ ถ้าไม่ตักกินเอง ข้าจะป้อนก็ได้" ธงรบไม่สนใจตอบคำถาม หยิบชามอาหารและช้อนเตรียมพร้อม ขยับเข้ามาใกล้อธิคม แต่เพื่อนตัวโตของเขาส่ายหน้า
"น่านะ คม อ้ำซักหน่อย คำสองคำก็ยังดี กินเสร็จแล้วพ่อจะพาไปเที่ยวงานวัด" ธงรบโน้มน้าวคนที่ไม่ยอมทานข้าว
"บอกว่าไม่หิวไงธงรบ ไม่รู้เรื่องหรือไง" อธิคมเริ่มหงุดหงิด
"ถึงไม่หิวก็ต้องกิน เลยเวลากินมามากแล้ว ไม่รู้เรื่องหรือไง" ธงรบไม่ยอมแพ้ "แกนี่ดื้อจริงๆ ให้ตายสิ ทำไมวะ นี่ข้าอุตส่าห์จะป้อนเอ็งแล้วนะ ทำให้ขนาดนี้แล้วแกจะไม่ยอมกินให้ข้าซักคำหรือไงวะ"
ธงรบยื่นช้อนไปใกล้ปากอธิคม ฝ่ายนั้นส่ายหน้าหนี ธงรบก็ยังพยายามจะส่งอาหารเข้าปากเพื่อนให้ได้ อธิคมเบี่ยงหน้าหนีไปอีกด้าน ธงรบก็ขยับตาม จนอธิคมหยุดนิ่ง ตาจับอยู่ที่ประตู ธงรบจึงหันไปมองตาม ครั้นเห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้อง นายตำรวจผู้พยามป้อนอาหารให้เพื่อนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
"คุณนุมาก็ดีแล้ว ไอ้คมไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมกินยา มันบอกว่าอยากตาย จะอดข้าวให้ตายคาเตียง คุณนุมาช่วยหน่อยสิครับ" ธงรบได้ทีฟ้องอนุภาพ แล้วมองหาอาทิตย์
"คุณนุ แฟนผมล่ะ ไปด้วยกัน ทำไมมาคนเดียว เอาอาทิตย์ไปซ่อนไว้ไหน"
"นั่งคุยเรื่องธุรกิจกับกับคุณคชานนท์ที่หน้าตึกครับ บอกว่าไม่ให้ไปกวน"
"โอ้โห พูดแบบนี้เลยหรือ แววดุออกเห็นๆ ไม่นึกเลยว่าจะกลายมาเป็นพ่ออีกคน" ธงรบส่ายหน้า ยื่นชามอาหารให้อนุภาพ
อธิคมยังนั่งนิ่งเงียบ ตาจับอยู่ที่ใบหน้าเรียบขรึมของอนุภาพที่กำลัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง
"เดี๋ยวผมป้อนเองครับสารวัตร" อนุภาพยื่นมือไปรับชามข้าวต้มจากธงรบ
"กินเยอะๆ นะคม แล้วกินยาซะ พอหายแล้วจะซื้อขนมให้กิน" ธงรบล้อเลียนแล้วเดินไปทรุดตัวลงนอนเหยียดยาวที่โซฟาข้างหน้าต่าง
"ท่าทางไม่ค่อยน่าอร่อยเท่าไหร่ สารวัตรคงไม่อยากทาน ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับบ้านไปทำอะไรอร่อยๆ มาให้ทานดีไหมครับ" อนุภาพถามอธิคมเสียงนุ่ม
"อันนี้ก็กินได้" อธิคมตอบเสียงเบา ยอมทานง่ายๆ
"ให้มันได้งี้สิ" เสียงธงรบพึมพำเบาๆ
"ซักสองสามคำก็พอนะครับ พอให้อาหารตกถึงท้อง" อนุภาพยื่นช้อนไปใกล้ปากอธิคม นายตำรวจยังไม่อ้าปาก อนุภาพจึงดันช้อนให้แตะปากของนายตำรวจ แล้วพูดว่า "สารวัตร ถ้าไม่อยากทานเพื่อผมก็ทานเพื่อตัวเองนะ"
...เพื่อคุณนุสิ ไม่ใช่เพื่อผม ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณนุผมก็ไม่อึดจนรอดมาได้ขนาดนี้หรอก...
อธิคมมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังป้อนข้าวเขา ไม่เคยนึกว่าจะต้องมานั่งทำหน้านิ่งงอนอนุภาพเช่นนี้
"คุณนุทำไมมาช้า" อธิคมถามหลังจากเคี้ยวอาหารช้อนแรกเสร็จ
"ผมทำธุระอยู่" อนุภาพตอบเสียงเบา พร้อมกับยื่นข้าวต้มเละๆ ให้อธิคมอีกหนึ่งช้อน
"ธุระอะไรครับ"
"ก็ธุระทั่วๆ ไป" อนุภาพก้มหน้าลงมองชามข้าวต้มในมือระหว่างรอให้อธิคมเคี้ยวอาหารให้เสร็จ
อธิคมไม่ถามต่อ รับประทานอาหารเงียบๆ จนรู้สึกไม่ไหวจึงส่ายหน้า อนุภาพยกแก้วน้ำขึ้นชิดปาก แล้วจับหลอดดูดน้ำใส่ปากนายตำรวจผู้บาดเจ็บช้าๆ ตามองที่ริมฝีปากของอธิคม
...ริมฝีปากที่จูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่า...
"คุณนุ" อธิคมเรียกเสียงเบาหวิว
"ดื่มนิดเดียวนะครับ อย่าเพิ่งกลืน จะได้ทานยาตามไปเลย" อนุภาพบอกเสียงนุ่ม ตายังมองอยู่ที่ริมฝีปากอธิคม
ทั้งสองนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ จนธงรบขัดจังหวะขึ้นมาว่า "จะจูบก็จูบกันเลยนะ ไม่เห็นหรอก นอนหลับอยู่"
อนุภาพยิ้มมุมปากเล็กน้อย หันหน้าไปมองธงรบที่นอนกอดอกอยู่บนโซฟา ตาหลับพริ้ม
"ขอยาด้วยครับ" อธิคมพูด
"กลืนน้ำแล้วละสิ สารวัตร บอกว่าให้อมเอาไว้"
"ผมลืม" อธิคมแก้ตัว แล้วอ้าปากอีกครั้ง รอให้อนุภาพป้อนยา
อนุภาพใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ป้อนข้าวและให้อธิคมทานยาเสร็จ จากนั้นปรับเตียงให้อธิคมเอนราบนอนพักผ่อน สารวัตรคนเก่งดูท่าทางเหนื่อยอ่อน นอนมองหน้าอนุภาพที่กำลังนั่งนวดแขนให้เขาเงียบๆ จนในที่สุดอธิคมก็หลับไปพร้อมๆ กับธงรบที่ก็หลับไปด้วย
อนุภาพนั่งมองอธิคมกับธงรบสลับกันไปมาแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่ใจกลับล่องลอยไปเรื่อยเปื่อยจนเริ่มหิวข้าว จึงเดินออกไปทานข้าวที่หน้าโรงพยาบาล
ใช้เวลาไม่นานอนุภาพก็ทานอาหารเสร็จ ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โรงพยาบาล ผ่านรถของคชานนท์จึงยิ้มให้คนขับรถที่ยืนเตร่อยู่ใกล้ๆ รถ
...คุณพ่อของอธิคมคงมาถึงแล้ว หลังจากเดินทางมาจากอีกฟากหนึ่งของโลกที่ไกลแสนไกล...
ใจหนึ่งเขาอยากเห็นบิดาของอธิคม อยากเห็นว่าหน้าตา บุคลิกลักษณะจะเป็นอย่างไร ทำไมอธิคมถึงโตมาเป็น "คนหล่อร้ายกาจ" อย่างที่เจ้าตัวภูมิใจตัวเองนักหนา แต่ทว่า...อีกใจหนึ่งก็ลังเล ไม่อยากเปิดเผยตัวให้บิดาของอธิคมกับคชานนท์รู้ เพราะไม่แน่ใจว่าพ่อของอธิคมจะรู้อะไรเกี่ยวกับลูกชายและคนที่เรียกได้ว่าเป็นแฟนของลูกชายมากน้อยแค่ไหน
...เขายังเรียกว่าเป็นแฟนของอธิคมหรือ...
--เป็นสิ เขาไม่ได้คิดจะเลิกรากับอธิคม เขาเพียงแค่แยกตัวออกมาตั้งหลัก เขาเพียงแค่ต้องการเวลา และอีกไม่นาน เวลาที่เขาต้องการก็จะสิ้นสุดลง พรุ่งนี้เช้า เขาจะเดินทางไปเชียงใหม่ ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เขาขอเวลาอีกแค่หนึ่งวันเท่านั้น
-
ต่อ
อนุภาพนั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกผู้ป่วย มองดูญาติของคนป่วยคนอื่นๆ ที่นั่งรวมกลุ่มกันรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งเข้ามาคุยและเล่นกับเขา อนุภาพจึงกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย
"คุณนุครับ มาอยู่นี่เอง" เสียงคชานนท์ดังขึ้นด้านหลัง "ทำไมไม่เข้าไปข้างใน"
"คุณพ่อมาถึงแล้วหรือครับ" อนุภาพหันไปถาม
"ครับผม กำลังเทศนาพี่คมอยู่ ลูกชายคนโตพ่อเอาแต่อ้าปากหาว ทำท่าจะนอน ทั้งๆ ที่เพิ่งตื่น เจ็บๆ ขนาดนี้ยังมีแรงเถียงพ่อเลยรู้ไหมครับ ผมต้องคอยอยู่ด้วย กลัวพ่อบีบคอพี่คมตายคาเตียง" คชานนท์เล่า หัวเราะเบาๆ ไปด้วย
"ขนาดนั้นเลยหรือครับ"
คชานนท์พยักหน้าแล้วพูดต่อ "คุณนุไม่อยากเห็นพ่อผมหรือครับ"
อนุภาพยิ้มมุมปาก แล้วหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่คลอเคลียอยู่ข้างๆ ก่อนจะถามคชานนท์ว่า "แล้วคุณพ่อคุณนนท์รู้ว่า...เอ่อ...สารวัตร"
"ก็ทราบครับ พ่อทราบตั้งแต่เรียนนายร้อยใหม่ๆ แล้ว ทำใจอยู่หลายปีเหมือนกัน" คชานนท์ยิ้มอบอุ่น "แล้วคิดว่าคงอยากเห็นคนที่ทำให้ลูกชายพ่อเป็นได้ถึงขนาดนี้ด้วย"
"ความผิดของผม" อนุภาพพึมพำไม่มองหน้าคชานนท์
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณนุ อย่าเข้าใจผิด" คชานนท์รีบพูด "ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณนุอย่าคิดมากสิครับ เราเองก็ต้องยอมรับว่าพี่คมบาดเจ็บเพราะปฏิบัติหน้าที่ เรื่องอะไรแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ แม้พี่คมจะดื่มเหล้าไปบ้างก็เถอะ แต่พี่คมก็ไม่ได้เมา นั่งซุ่มกันทั้งคืนพี่คมก็คงสร่างไปแทบไม่เหมือนดื่มเหล้าแล้วล่ะ ไม่งั้น ได้โดนสอบวินัย คุณนุอย่าคิดมากนะครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณนุ"
"ใช่สิครับ ผมรู้ว่าใช่" อนุภาพยังพึมพำ
คชานนท์นิ่ง พยายามอ่านใจอนุภาพ พยายามเข้าใจความคิดของคนที่เอาแต่นั่งนิ่ง เขายอมรับว่าอ่านอนุภาพได้ยากพอๆ กับอ่านอาวุธ หรือเพื่อนร่วมงานของเขาอีกคนหนึ่งที่มีบุคลิกนิ่งเงียบคล้ายๆ กัน
"แต่พรุ่งนี้ ทุกอย่างก็คงเรียบร้อย" อนุภาพหันมายิ้มให้คชานนท์ แล้วหันไปยกเด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่กับเขาขึ้นมานั่งบนตัก แล้วหยอกล้ออย่างเอ็นดู ปล่อยให้คชานนท์นั่งมองด้วยสายตาครุ่นคิด
อธิคมถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหน้าไปมองม่านหน้าต่างที่พริ้วไหวเล็กน้อยเพราะแรงลมเอื่อยๆ จากด้านนอก อากาศเย็นสบายทั้งที่เป็นเวลาบ่าย พ่อของเขานั่งอยู่ข้างเตียง พยายามโน้วน้าวให้เขาย้ายไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ เขาให้เหตุผลว่าแพทย์ยังไม่อยากให้ย้ายเพราะเพิ่งฟื้น
"แกกลัวเขาไม่ตามไปดูแกหรือไงวะไอ้เสือ" คุณอดิศัยพ่อของอธิคมพูดแทรก "ถ้าเขารักแกจริงเขาก็ต้องตามไป ถ้าเขาไม่ตามไปก็แสดงว่าเขารักคนอื่นไปแล้ว"
"พูดถนอมน้ำใจกับบ้างสิพ่อ"
"นี่ถนอมมากแล้วนะโว้ย ถ้าไม่ถนอมพ่อคงด่าแกเละเทะไปแล้ว อะไรกัน อยู่กรุงเทพฯ ดีๆ เสือกย้ายมาถูกยิงที่แพร่ เสียเวลาทำธุรกิจของน้อง"
"เสียเวลาทำธุรกิจพ่อที่มาเยี่ยมผมละสิ"
"เออ นั่นก็ด้วย" ชายอายุ 57 ปี "ต้นแบบ" ของอธิคมยอมรับ ทั้งที่อายุใกล้จะหกสิบปี แต่ใบหน้ายังคมเข้มหล่อเหลา
"ถ้ากลัวเสียเงินพ่อแบ่งเงินผมไปเท่าไหร่ก็ได้ตามใจ บอกให้คชานนท์โอนให้" อธิคมงอนพ่อ
"แกรู้หรือว่าตัวเองมีเท่าไหร่ เจ้านนท์บอกว่าแกไม่เคยดู แล้วมาอยู่แพร่นี่ จะอยู่เลยหรือแค่มาเห่าใบตองแห้ง"
"โธ่พ่อ จะให้กำลังใจกันบ้างไม่ได้หรือ" อธิคมหน้ามุ่ย
"ว่าไงคม" บิดาของอธิคมใช้คำพูดเดิมๆ เวลาถามอะไรแล้วลูกชายไม่ยอมตอบ
อธิคมไม่ตอบ เอาแต่ถอนหายใจแล้วพลิกหน้าไปมองอีกด้านหนึ่ง อยากจะให้ศรีษะของตัวเองจมหายเข้าไปในหมอนให้สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องตอบคำถามพ่อ
"คม" อีกฝ่ายไม่ลดละ "ว่าไง"
"พ่อ ผมง่วง" อธิคมเฉไฉ
...จะให้เขาตอบได้อย่างไร อนุภาพยังไม่พูดอะไรซักคำ เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับอนุภาพ นี่ก็เพิ่งรู้สึกดีขึ้น พูดและขยับได้มากกว่าเดิม ขอเวลาอีกซักวันเถอะ พรุ่งนี้เขาจะคุยกับคุณนุ ขอเวลาเขาอีกแค่วันเดียว...
คชานนท์เดินมาส่งบิดาที่รถ พร้อมบ่นว่าไม่น่าต้องเดินทางไปพักถึงตัวจังหวัดแพร่
"พักบ้านคุณนุก็ได้ พักด้วยกัน ผมให้พ่อนอนเตียง ผมจะนอนพื้นเอง" คชานนท์โน้มน้าวบิดา
"แล้วจะลำบากทำไมนนท์ แพร่ก็อยู่แค่นี้ พรุ่งนี้เช้าพ่อก็มาเยี่ยมอีก คนขับรถก็มี ไปเบียดกันอยู่ในห้องเล็กๆ ได้ยังไง เกรงใจเจ้าของบ้านเขา" พูดจบก็หันหาเจ้าของบ้าน "แล้วนี่คุณพ่อที่รักของพี่ชายแกอยู่ไหน..."
"คุณแม่ครับ" อนุภาพแก้ให้ถูก "รอเวลาอีกซักหน่อยเถอะครับพ่อ ขอเวลาอีกซักวัน ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่พร้อม"
"เฮ้อคนเรา จะรออะไรกันนักกันหนา ทำให้เรื่องยุ่งกันเฉยๆ" คุณอดิศัยขึ้นนั่งบนรถแล้วหันมาสั่งลูกชายคนโปรด "นนท์ จัดการให้เรียบร้อยนะ พ่อจะได้ไปนิวซีแลนด์ซะที พ่อจะไปคุยเรื่องร่วมทุนโรงแรมที่นั่น"
"พ่อ ผมบอกแล้วไงว่าหุ้นโรงแรมนี้มีแนวโน้มจะตก"
"มันตกได้เดี๋ยวมันก็ขึ้น" คุณอดิศัยยักไหล่ "รีบๆ ทำอะไรให้เสร็จเข้าล่ะ ถ้าวุธมีปัญหาอะไร พ่อจะคุยกับพ่อเจ้าวุธให้ส่งไปทำงานที่แอฟริกาใต้ซักพัก สงสารลูกชิบหาย"
บิดาของคชานนท์พูดเสร็จก็ปิดประตูปัง ไม่ฟังคำพูดอะไรของลูกชายคนโปรดต่อ ทิ้งให้คชานนท์ยืนหน้ามุ่ยมองตามรถที่วิ่งออกไป แล้วถอนหายใจกับภารกิจที่เขาเองค่อนข้างจะหนักใจ
อนุภาพมีอะไรในใจลึกๆ ที่เขาไม่รู้และไม่เข้าใจเท่าใดนัก อาวุธก็เก็บปากเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรมากกว่าตอบคำถามเขาทีละคำสองคำ ส่วนพ่อของเขาก็เป็นเหมือนเดิม มีอะไรไม่เคยจะช่วยกันเลย มีแต่โยนให้เขาจัดการเหมือนพี่ชายเขาไม่มีผิด
...แล้วยังมาบ่นว่าลูกชายคนโตกวนอารมณ์ อธิคมถอดแบบมาจากคุณอดิศัยยังไงยังงั้น พ่อเขาจะรู้ไหมเนี่ย...
คชานนท์เดินกลับขึ้นไปบนห้องพักคนป่วย ยังไม่ทันได้เปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงธงรบโวยวายอธิคมว่าไม่ให้ลงจากเตียง เขาเลยเปลี่ยนใจ ออกไปเดินตามหาอนุภาพให้มาจัดการกับคนป่วยเจ้าปัญหา
อนุภาพนั่งคุยกับอาทิตย์อยู่ที่บันไดด้านข้างของอาคารที่ติดอยู่กับสระน้ำ คชานนท์ยืนมองอยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่เคยเดินมาจุดนี้มาก่อน สุดทางเดินของอาคารผู้ป่วยอีกด้านหนึ่งเป็นลานกว้างติดกับสระน้ำ ต้นไม้ริมสระร่มรื่น มีญาติผู้ป่วยนั่งพักผ่อนอยู่กับหลายคน
คชานนท์ชวนอนุภาพกับอาทิตย์ให้กลับไปห้องพักคนป่วย อาทิตย์ดูท่าทางเนือยๆ ขอไปเดินเล่นรอบสระน้ำ ส่วนอนุภาพเดินตามหลังเขาช้าๆ นิ่งเงียบเสียจนคชานนท์ไม่กล้าชวนคุย
เขารู้ว่าอนุภาพกำลังคิดอะไรบางอย่าง และอะไรที่ว่านั้นคงเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ชายหนุ่มต้องไปทำธุระในเช้าวันพรุ่งนี้
ในห้องพักคนไข้ เพื่อนรักสองคนกำลังกำลังถกเถียงกัน ธงรบทำหน้ามุ่ย ส่วนอธิคมก็เอาแต่นิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บและถูกขัดใจ
"คม แกเพิ่งฟื้น จะลงมาทำไมวะ เดี๋ยวก็แผลปริ นอนอยู่เฉยๆ สิ" ธงรบพยายามห้าม มือดันอกเพื่อนไว้เบาๆ
"ปวดฉี่"
"ก็ใช้กระบอกฉี่สิวะ" ธงรบหน้ามุ่ย
"ข้าพอขยับได้แล้ว" อธิคมดันทุรัง ขยับตัวเล็กน้อยแต่กลับทำหน้านิ่ว
"นั่นไง เจ็บแล้วไหมล่ะ นอนลงๆ ฉี่มันบนเตียงนี่ล่ะ เดี๋ยวช่วย" ธงรบเอื้อมไปหยิบกระบอกปัสสาวะพลาสติกใต้เตียง
"จะลง"
"เอ๊ะไอ้นี่ ทำไมมันดื้อยังงี้วะ เจ็บแผลไม่รู้ด้วยนะโว้ย" ธงรบส่ายหน้า อยากจะต่อยเพื่อนซักหมัดให้สลบคาเตียงจะได้ไม่กวนใจเขา
อธิคมพยายามขยับขาซ้าย กัดฟันเม้มปากแน่นเพราะเจ็บแผลที่ชายโครง ธงรบคอยเอามือช้อนขาเอาไว้อย่างเก้ๆ กังๆ ปากก็บ่นห้ามปรามไม่ให้อธิคมขยับตัว จนในที่สุด อธิคมก็ขยับขาขวามาห้อยอยู่ข้างเตียงได้ มือซ้ายค้ำอยู่บนเตียงตัวเอียง เจ็บจนแทบน้ำตาเล็ด
"สมน้ำหน้า เจ็บใช่ไหมล่ะ แค่ห้อยขาลงข้างเตียงยังขนาดนี้ ทำเก่งจะไปเข้าห้องน้ำ ไม่เจียมสังขาร"
"ธงรบ" อธิคมกัดฟันกรอดๆ เสียงหอบ "หุบปาก"
"แกก็อย่าขยับสิวะ เอาแค่นี้ล่ะ มามะ ฉี่ตรงนี้เลย พี่จะจับประคองให้เข้ารู" ธงรบเอื้อมมือจะไปปลดปมกางเกงคนไข้ อธิคมยกมือขวาจะปัดมือธงรบ แต่เจ็บแปลบทันใดจนต้องร้อง
"โอ๊ย...ไอ้ธง"
"คุณนุ" ธงรบชะงักเพราะหันไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง "ไอ้คมมันเริ่มแผลงฤทธิ์ได้แล้วครับ จะตายอยู่แล้วยังทำเก่ง จะเดินไปเข้าห้องน้ำ"
อธิคมนิ่ง หอบหายใจแรงเพราะรู้สึกระบมไปทั้งตัว หน้ามองตรงยังไม่หันไปมองอนุภาพเพราะยังไม่มีแรงขยับกายส่วนต่างๆ ได้
"คุณนุ ช่วยด้วย" ธงรบอ้อนวอน "มันดื้อน่าต่อยจริงๆ ผมปากเปียกปากแฉะจนเหนื่อยแล้ว"
"บอกให้หุบปาก" อธิคมเค้นเสียงผ่านไรฟัน จ้องธงรบตาวาวปานเสืออยากจะกัดทึ้งกวางน้อย
อนุภาพเดินเข้ามาประชิดตัว ช่วยประคองนายตำรวจที่ทำเป็นอวดเก่ง แล้วบอกให้ธงรบขยับออก เขาจะช่วยอธิคมเอง
"สารวัตร ลงเหยียบพื้นช้าๆ นะครับ ผมจะคอยรั้งเอาไว้" อนุภาพพูดเสียงเบา
"อ้าวเอ๊ะคุณนุ ให้มาช่วยห้าม กลับมาให้ท้ายกันซะนี่" ธงรบบ่น
"ถ้าแผลปริก็เข้าห้องผ่าตัดเย็บอีกรอบ หมอเขาคงไม่ว่าหรอก แต่คราวนี้ผมไม่มาเฝ้าแล้วนะ ให้สารวัตรธงรบเฝ้าคนเดียว" อนุภาพเตือน
"เฮ้ยคุณนุ ทำงั้นได้ไง แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว" ธงรบโวยวาย หันไปมองคชานนท์ที่ยืนกอดอกยิ้มๆ ใกล้ประตู แล้วหันมามองอนุภาพด้วยตาเบิกกว้าง
"พร้อมหรือยังครับ นับหนึ่งสองสามแล้วลุกยืนเลยนะ ผมรั้งตัวสารวัตรได้ ถ้าจะล้ม ผมจะคอยดึง"
"ให้ธงรบมาช่วยด้วยสิ" อธิคมขอร้อง
"ฝันไปเถอะ" ธงรบเดินหนีไปยืนอยู่ข้างประตูที่เปิดออกไปยังระเบียง
"คุณนุ" อธิคมเสียงอ่อน รู้สึกเจ็บร้าวแทบจะขาดใจ
"ถ้ากลัวเจ็บก็นั่งฉี่ตรงนี้" อนุภาพสรุป "ผมจะช่วย"
อธิคมหมดฤทธิ์ หันไปทำตาขวางใส่ธงรบ ไล่เพื่อนให้ไปไกลๆ ธงรบถอนหายใจพรวดแล้วเดินกระแทกเท้าไปยืนอยู่ใกล้คชานนท์แล้วชวนน้องชายเพื่อนให้ออกไปข้างนอก
"ไปเถอะนนท์ ผัวเมียเขาจะช่วยกันปลดปล่อยความทุกข์ มันทำยังกะพี่ไม่เคยเห็นของมันงั้นล่ะ หนอย ทำเป็นอาย" ธงรบเปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วเดินออกไป มีคชานนท์เดินอมยิ้มตามไปติดๆ
อนุภาพยืนชิดอธิคมอยู่ข้างเตียง มือซ้ายโอบเอวนายตำรวจ มือขวาปลดเชือกที่รัดขอบกางเกงคนไข้ อธิคมโอบไหล่อนุภาพเอาไว้แน่น ยึดชายหนุ่มเอาไว้เพราะกลัวจะล้มทั้งๆ ที่มือซ้ายค้ำพื้นเตียงอยู่
อธิคมครางเบาๆ เป็นระยะจนอนุภาพช่วยเขาจนเสร็จ ตลอดเวลาอนุภาพก้มหน้านิ่งเงียบ ส่วนอธิคมเอาแต่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม และในที่สุดก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก้มหน้าลงหอมแก้มเนียนของคนที่ทำท่าเรียบนิ่งมาทั้งวัน
"คุณนุครับ รักผมบ้างไหม" อธิคมกระซิบเสียงพร่า อีกฝ่ายผงกหัวช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้น
"นั่งนิ่งๆ นะครับ อย่าล้มลงไปล่ะ ผมจะเอาฉี่ไปเท" อนุภาพพูด
"เดี๋ยวสิ กอดกันก่อน"
"กอดทั้งๆ ที่ถือกระบอกฉี่อยู่นี่นะ กางเกงก็ยังไม่ได้..."
อธิคมก้มหน้าลงจูบปากแดงระเรื่อของชายหนุ่มเบาๆ แล้วพูดว่า "คุณนุครับ อย่าทิ้งผมไปไหนนะ ผมรอดมาได้ขนาดนี้แล้ว อย่าฆ่าผมทั้งเป็นอีกเลย"
อธิคมคลอเคลียอนุภาพไม่ยอมหยุด ปากระดมจูบซอกแก้มของคนที่เขาคิดถึงมาตลอด อนุภาพยืนนิ่งอยู่มือซ้ายยังโอบเอวอธิคมไว้ ส่วนมือขวายังถือกระบอกพลาสติกไว้ในมือ
สัมผัสของอธิคมแผ่วเบา หากเร่าร้อนในคราวเดียวกัน ไออุ่นของอธิคมแผ่ซ่านเข้ามาสู่กายของเขา บรรเทาความหนาวสะท้านตลอดหลายวันที่ผ่านมาให้ได้รับความอบอุ่น
"สารวัตร ขอเอานี่ไปเก็บก่อนนะครับ" อนุภาพเสียงสั่น กลัวว่าสิ่งที่อยู่ในมือขวาจะหลุดลงที่พื้นเลอะเทอะเพราะตอนนี้กายเขากำลังอ่อนระทวย
อธิคมยอมให้อนุภาพเป็นอิสระ นายตำรวจอมยิ้มเมื่อเห็นว่าอนุภาพหน้าแดงระเรื่อเมื่อก้มหน้าลงมองหน้าตักของเขาและเห็นอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการสิ่งที่อยู่ในมือให้เรียบร้อย เป็นจังหวะเดียวกันที่ธงรบเดินกลับเข้ามา อธิคมใช้มือดึงขอบกางเกงที่รั้งลงไปขึ้นมาปิดส่วนนั้นเอาไว้
"ไอ้ธง" อธิคมดุเสียงเข้ม
"โทษทีเพื่อน ลืมโทรศัพท์ ไม่ได้คิดจะเข้ามาขัดคอ" ธงรบก้มลงหยิบโทรศัพท์บนโซฟา สายตาอยู่ระดับเตียงที่อธิคมนั่งอยู่ จึงมองเห็นอะไรบางอย่าง "โอ้โหเฮ้ย โด่เด่เลยหรือคม แค่ไม่กี่นาทีนี่นะ เจ็บจะตายอยู่แล้วอธิคมน้อยยังปึ๋งปั๋งอยู่หรือเนี่ย นึกว่าเอ็งจะตายด้านไปแล้วซะอีก"
"ไปไกลๆ เลย" อธิคมหรี่ตา อยากจะลุกขึ้นมาเตะเพื่อนให้หายแค้น ตั้งแต่เขานอนแบะอยู่บนเตียง ธงรบได้ทีทั้งล้อทั้งแกล้งเขาสารพัด
"รอให้หายก่อนเถอะใอ้เสาธง เอ็งโดนข้าเตะสาหัสแน่"
ธงรบไม่มีท่าทีเกรงกลัว ยักคิ้วทะเล้นให้เพื่อนแล้วเอื้อมมือมาใกล้ตักของอธิคมแล้วยกมือขึ้นอำลาอธิคมน้อย
"บายบาย ไปก่อนนะไอ้ตัวเล็ก"
"ไอ้เสาธงหัก" อธิคมเสียงเข้ม "จำไว้นะเอ็ง"
ธงรบหัวเราะร่า แล้วเดินออกจากห้องไป ทำให้อนุภาพที่เดินออกมาจากห้องน้ำมองตามงงๆ แล้วหันมาหาอธิคม บอกให้นายตำรวจหนุ่มนอนพักผ่อน ฝ่ายนั้นอิดออดพอเป็นพิธีแต่ก็โอนอ่อนตามในที่สุด
"เย็นนี้จะแอบเอาอะไรอร่อยๆ มาให้ทาน สารวัตรนอนพักนะ" อนุภาพหลอกล่อ
"ผมเจ็บ" อธิคมสำออย "ปวดแขนปวดขาไปหมด"
"เดี๋ยวนวดให้ นอนลงไปก่อน" อนุภาพก้มลงยกขานายตำรวจขึ้นวางบนเตียง แล้วช่วยให้อธิคมเอนตัวนอนลงอย่างทุลักทุเล
"สารวัตร หลับให้สนิทนะครับ ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่ไปไหนหรอก หลับเยอะๆ อาการจะได้ดีขึ้นเร็วๆ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ค่อยเจ็บ ตอนเย็นจะพานั่งรถเข็นออกไปสูดอากาศข้างนอก" อนุภาพให้กำลังใจ แล้วนวดแขนอธิคมเบาๆ ยิ้มบางๆ ให้คนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งกำลังทำตาเยิ้ม
...ในที่สุดอนุภาพก็คืนดีกับเขา ถูกยิงคราวนี้คุ้มค่าจริงๆ แม้จะยังไม่พูดคุยกันอย่างเป็นทางการ เขาก็เห็นว่าอนุภาพอ่อนลงไปมากจนแทบจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...
แต่ทว่า...อะไรบางอย่างยังกวนใจอธิคมอยู่ มีอะไรบางอย่างในแววตาของอนุภาพที่เขายังไม่เข้าใจ บางครั้งอนุภาพดูครุ่นคิด ราวกับพยายามตัดสินใจ
...หรือว่าอนุภาพยังตัดสินใจไม่ได้ ที่ดูแลเขาอยู่นี่เพราะสงสารที่บาดเจ็บหรือไร...
...พรุ่งนี้เขาจะคุยจริงจังให้รู้เรื่อง รอให้อนุภาพเข็นเขาออกไปสูดอากาศสดชื่นข้างนอกห้อง เขาจะทวงคำตอบที่รอมาอย่างทรมานเกือบสามเดือน...
...ขออีกวันเดียว...
*************** end of chapter 34 ************
-
:กอด1: ยังอ่านไม่ทันอ่ะ
พี่นายพักกินข้าวเช้าก่อน แล้วเด่วมาต่ออีกตอนก็ได้นะคะ :-[
-
o13ขอบคุณนะค๊าบที่มาต่อให้อ่ะ
แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ เห็นว่าไม่สบายใช่ป่ะ
:เฮ้อ:ว่าจะไม่คิดอะไรแล้วนะ เอาแบบแรกก่อนนะครับ (มารร้าย) อาวุยังได้ใจอีกอ่ะ คนอะไร "หน้า" ซะขนาดนั้น ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าไม่ได้แย่งไป......ความรู้สึกระหว่างคนที่ "รัก" กัน กับคนที่ "กำลัง" คบ มันต่างกันนะ อย่าเอามาเป็นประเด็น (เพิ่งรู้ว่าอาวุธชอบคุ้ยอดีต)
อีแง่หนึ่ง "รู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่ตัดใจ" ประมาณนี้ป่าว ก้คงเตือนตัวเองจากที่ งรบบอกมั้ง "เพื่อนกัน" มันก็มีความผูกพันธ์ไม่ใช่เหรอ ถ้าอาวุธคิดถึงข้อนี้ได้นะ "สติ" ของอาวุธก้จะกลับมาแล้วจะกลายเป็น "สัมมาสติ"
:เฮ้อ:ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์จริงๆ
-
คุณคฑาวุธ หายป่วยหรือยังค่ะ รักษาสุขภาพนะค่ะ ขอให้หายเร็วๆ พักผ่อนเยอะๆค่ะ เป็นห่วงนะค่ะ
:pig4:
:L1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มให้ทะลุไปถึงพี่โน๊อากะพี่นายเลย :laugh:
ปล. คิดถึงและหายป่วยไวๆนะคับพี่นาย ^_^
-
ขอแค่วันเดียว :m13:
วันเดียว จาเกิดอะไรขึ้นน๊า :m18:
:L2:ให้พี่นาย หายเร็วๆนะค้าบ
-
โอ๊ยนึกภาพตามแล้วหวาดเสียวสุด ๆ ฉี่ไปหอมแก้มไป ขอบคุณมากครับที่มาต่อให้ แล้วจะรอตอนต่อไปน่ะครับ
-
หุๆๆๆ สวีทกานในโรงบาลเรยนะเนี่ย
ว้าววววววววว
แร้วพี่นุจาไปทำไรที่เชียงใหม่น๊า
-
เย้ นึกว่าหายไปไหนนน
ขอให้หายป่วย ไว้ๆ นะครับ
-
มาเยี่ยมคนป่วย :L2: หายเร็วๆนัาาา
หมั่นไส้อธิคมน่าเขกกบาลมาก หึงไม่ลืมหูลืมตา
สมกับที่อาวุธว่า กรรมตามสนองยังไม่รู้ตัวอีก มันน่า
ยุให้คุณนุทิ้งไปเสียจริงๆเลย
-
คนป่วยฤทธิ์เยอะนักน่ะ 555
-
อ่านตอนแรกตั้งใจจะด่าอาวุธให้สะใจซะหน่อย
คนเขียนดันลงตอน 34 คนอ่านเลยมัวแต่ฮากับธงรบ..
เลยลืมไปเลยว่า...เมื่อกี้โมโหอาวุธเรื่องอะไร... o13
บีบหัวใจพอสมควรระหว่างอธิคมกับอาวุธ...ชมคนเขียนอีกหน่อยว่า
เขียนระยะหมัดใกล้เคียงกันมาก..จนกรรมการให้คะแนนลำบาก...
แต่ถ้าในความเห็นขอวานะ..อาวุธเห็นแก่ตัวอ่ะ..เหตุผลฟังไม่ขึ้น
แฟนเขาทะเลาะกัน มันก็เรื่องปกติธรรมชาติของทุกคู่..ไม่ใช่เหตุผลที่จะเข้ามาแทรก
(ถึงจะไม่มีกฎหมายห้ามไว้ก็เถอะ)...แล้วยิ่งแฟนเพื่อนด้วยแล้ว..ยิ่งไม่ได้เด็ดขาด
จะเอาเหตุผลว่าหน้าคุณนุเหมือนแฟนเก่้า..
หรือเรื่อง..อธิคมจะเคยตัดหน้าคว้าคนที่อาวุธหมายตาไปกินก็เถอะ..
สำนึกคำว่าแฟนเพื่อนก็น่าจะมีบ้าง..เพราะที่ผ่านมาอธิคมก็แสดงตัวชัดเจนว่า..
คุณนุคือตัวจริง..
ตอนอธิคมป่วยคะแนนอาวุธพุ่งสูงจนติดแต้มบวก
แต่พออธิคมฟื้น..คะแนนติดลบเหมือนเดิมค่ะ...สำหรับคะแนนของวานะคะ
-
o13เห็นด้วยกับ รีบนอ่ะ
แล้วเราก็มีพวก.....อิอิ
-
อาวุธแก้ตัวยังไงเหตุผลก็ฟังไม่ขึ้นอ่ะ
ยิ่งทำให้เสียความรู้สึกหนักกว่าเก่าอีก
ไม่ปลื้มๆ o18
-
อ่านเลิฟซีนที่แสนจะทุลักทุเลอยู่ดีๆ
พี่เสาธงหักก็มาขัดจังหวะซะได้ :laugh:
แล้ววันพรุ่งนี้ของคุณนุกะสารวัตรเนี่ย จะสุขสมหวังหรือปล่าวน้อ?
:L2: เอาดอกไม้มาเป็นกำลังใจให้คุณคฑาวุธสุดหล่อ หายป่วยไวๆนะคะ
-
ชอบคุนพ่อ
55+
รักครอบครัวนี้จิงๆๆเลย
ธงรบกวนได้อีกนะค่ะ
แต่ว่าอยากรู้ข้อตกลง2ข้อของอาทิตย์กับธงรบอะค่ะ
อย่าลืมนะค่ะว่าจะบอกนะ
-
ไม่รู้ว่าคนน่ารักจะอยู่รอพรุ่งนี้มั้ยอะจิ....
สงสารสารวัตรจัง....มีแต่คนแกล้ง......555+
อยากให้คืนดีกันเร็วๆ....
แฟนตัวจริงของสารวัตรน่ากลัวมากเลย...T^T....คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้อะ....
-
เอ้ยยยยยย
เริ่มสงสารสารวัตรอาวุธ
5 55+
คุณนุจะทำไรก้รีบๆทำเลยยยย
สงสารไอ้ตัวเล็ก(ของสารวัตรอธิคม)
:laugh:
-
สารวัตรอธิคม จะรู้สึกไงอะ ที่พรุ่งนี้ คุณนุก็จะไปเชียงใหม่แล้วนี่น่า
จะทำไงต่อแหละ คราวนี้อะ
-
:o8:หวานซะจนพูดอะไรไม่ออก :-[
-
พี่นาย ป่วยเป็นอะไรน้อ ยังไงก็พักผ่อนเยอะ จะได้หายไวไว น้า
เป็นห่วงจริงๆ (กลัวไม่มาต่ออีกหลายวัน :laugh: )
สารวัตรฟื้นมาก็หวานเลยวุ้ย คุณนุ เอาใจหน่อยนะ ชอบๆๆ :-[
ขอ :beat: อาวุธ หน่อยนะ รู้สึกว่า เห็นแก่ตัว อ่ะ :beat:แต่ละคำที่พูดออกมา เข้าข้างตัวเองไปมั้ย? ไม่รู้สึก เรารู้สึกอย่างนั้นอ่ะ หรือเราเข้าข้างสารวัตรมากไปหว่า เอิ๊กๆ
ธงรบ อารมณ์ดีได้ตลอดเวลาอ่ะ อยากเห็นตอนกลุ้มใจบ้าง กวนใจพ่อตะวันเหลือเกิ๊น ชอบๆๆ :m20:
-
อะไรจะออกมายังไง คงต้องรอบทที่ 35 แล้วละ ใช่มะ พี่นาย :m18:
ขอบคุณนะครับ ขอให้สุขภาพ .... แข็งไว ๆ นะครับ
+1 เป็นของเยี่ยมละกัน
-
เย้ มาแล้ว ออิอิอิ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เย้ๆๆๆๆๆ
ในที่สุด ก้อ บอกเลิกกัน
ไปตามระเบียบ (รัตน์)
สะใจจริงๆ
:m20: :m20: :m20: :m20:
ขอบคุณผู้แต่งที่ทำให้ไม่ผิดหวัง
:z1: :z1: :z1: :z1:
อารมณ์ดีมากเลย สะใจเป็นที่สุด
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
จะรอตอนต่อไป อย่างหวังว่าจะเป็น
:call: :call: :call: :call:
-
คุณนุโอบเอวสารวัตรไว้ อีกมือถือกระบอกฉี่ :laugh:
อืมมมม เห็นภาพโรแมนติก 555
รออ่านตอนต่อไปนะครับ อยากรู้อนุภาพจะไปเคลียร์อะไร
สารวัตรหายไวไว จะได้มาเตะเสาธง ตอนนี้ก็ฝึกเตะปี๊บไว้ก่อนเน๊อ
ขอให้พี่นายมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงน๊าครับ o13
-
เฮ้อ อาวุธจะเสียเพื่อนที่ชื่ออธิคมไปจริงๆก็ครานี้แหละ ให้เหตผลในการแทรกกลางได้น่าฟังจริงๆ รู้ว่าใจคนเรามันสั่งให้ควบคุมค.รู้สึกรัก อย่างครอบครองใครสักคนนึงไม่ได้แต่ก็อีกล่ะเมื่อมีโอกาส ใครจะปล่อยให้ลอยไปล่ะ ไม่ได้ตัวไม่ได้หัวใจแต่ขอให้อย่างน้อยได้สร้างความผูกพันเล็กๆบ้างก็ยังดี
ถ้าสมมติคุณนุจะเลือกอธิคมก็ใช่ว่ารอยร้าวของความเป็นเพื่อนรักมันจะสมานได้หมดหนิ อย่างน้อยๆรอยของแก้วที่ร้าวก็ยังคงประจานตัวเองอยู่ร่ำไป
"ทันทีทันใดนี่นะ แกจะรอเวลาให้ผ่านไปซักปีสองปีไม่ได้หรือไงวุธ แกไม่คิดหรือว่าข้ารักของข้ามาก ข้าก็ต้องตามง้องอนของข้าบ้าง แกให้เวลาไม่ได้บ้างหรือไง"
>> ชอบที่ท่านสารวัตรบอกว่า ข้ารักของข้ามาก อ่านแล้วซื้อใจจริงๆ
"ถ้าตกลงกันไม่ได้จริงๆ ขอคุณนุให้ข้าก็ได้ ข้าเป็นกลางที่สุด ได้คุณนุมาจะให้เป็นน้อย ส่วนอาทิตย์จะให้เป็นหลวง"
"เดี๋ยวข้าจะไปรอเมียหลวงกับเมียน้อยที่หน้าโรงพยาบาล คิดถึง คิดถึงทั้งสองคนเลยให้ตายสิ
>> สารวัตรเสาธงเหมือนผู้กู้สถานการณ์ ให้ดีหรือร้ายกันแน่เนี่ย แต่ฮาโคด ลองไปพูดในตี๋น้อยได้ยินดิ ได้เรียกหน่วยกู้ภัยมาเก็บซากแน่ๆ
..แต่คราวนี้ เขาต้องเป็นหนึ่ง...
>เยี่ยมมากคะท่านสารวัตร มันต้องให้ได้อย่างนี้ เหอะๆๆ รักแล้วต้องสู้เว้ย
คุณนุขอเวลาหนึ่งวัน อธิคมก็ขอเวลาหนึ่งวันเหมอืนกัน ต่างคนต่างขอ แล้วเวลาจะสวนทางกันมั๊ยเนี่ย
"คุณนุครับ อย่าทิ้งผมไปไหนนะ ผมรอดมาได้ขนาดนี้แล้ว อย่าฆ่าผมทั้งเป็นอีกเลย"
>>น่าสงสารละคนเห็นใจเฮ้อ อดทนรอคอยคุณนุอีกหน่อยนะคะท่านสารวัตร ให้เวลาคุณนุกลับไปเคลียร์ตัวเองอีกวัน แล้วทุกอย่างคงโอขึ้น
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาทักทายตอนเช้า หายดีหรือยังครับเนี่ย ยังไงก็รักษาตัวด้วยนะครับ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
ดีใจที่ไม่ได้หนีหนี้หายไปอย่างที่คิด 55555 แต่ว่าเงินล้านน่ะ คงไม่มีแบ่งให้หรอกนะครับ ถ้าจะเอาล้านน่ะ มีแต่ศีรษะ เอามะ แบ่งให้ไม่หวงด้วย o3
เสียดายถ้าอาวุธกับอธิคมจะผิดใจกัน หวังให้สองคนนี้เข้าใจกันได้ในที่สุด ไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกันเลย โดยเฉพาะเรื่องความรักเนี่ย
ส่วนตาเสาธง ถ้ามาเยี่ยมคนไข้ที่ศิริราชจริง รับรองได้ว่า คงใช้เวลาเดินหาเป็นวัน ๆ ไม่ใช่แค่นับชั่วโมง เพราะผมทำงานอยู่นี่ บางทียังหาตึกไม่เจอเลย ไม่รู้ซ่อนอยู่หลืบไหนกันบ้าง :laugh3:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
เมื่อคืนฝนตก เช้าวันนี้หมอกหนา เหมาะกับการอ่านบบที่ 35
35
อธิคมนอนเหม่อมองเพดาน ในใจครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยผสมสับสนวุ่นวาย คืนแรกในห้องพักคนป่วยตั้งแต่ออกมาจากห้องไอซียูผ่านไปอย่างไม่ลำบากมากนัก แผลยังเจ็บอยู่แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมาก อนุภาพเป็นคนเฝ้าเขาทั้งคืน หลังสามทุ่ม ธงรบ คชานนท์ และอาทิตย์กลับที่พัก ปล่อยให้เขากับอนุภาพอยู่กันตามลำพัง เขาได้โอกาส "คุย" กับอนุภาพบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้พูดถึงประเด็นเรื่อง "เวลาสามเดือน" และการกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
อนุภาพชวนเคุยเรื่องทั่วๆ ไป ชายหนุ่มพูดถึงคชานนท์บ้างว่าเหมือนและแตกต่างเขาอย่างไร พูดถึงเรื่องของธงรบกับอาทิตย์ เรื่องตฤณกับอัสนัย สมบัติกับตั้ม พจนีย์กับรชานนท์ หรือแม้แต่อธิปกับนิตินัย และยังพูดถึงเรื่องคนอื่นๆ อีกหลายคน
...แต่คนที่เขาอยากพูดถึงคือ อาวุธ...
...เขาอยากพูดถึงความสัมพันธ์...
...เขาอยากถามว่าอนุภาพจะเลือกใคร...
อนุภาพพยายามให้เขานอนพัก เขาเหนื่อยมาก วันนี้วันเดียวเขารู้สึกเหนื่อยเหมือนทำงานหนักมาเป็นเดือน แต่เขาก็รู้สึกดีขึ้น พยาบาลยังพูดเลยว่าอาการเขาดีขึ้นมากเพียงชั่วข้ามคืน เขารู้ว่าอาการตัวเองดีขึ้นเพราะมีอนุภาพอยู่ใกล้ๆ
จวบจนเขาตื่นขึ้นมากลางดึก จึงเห็นว่าอนุภาพไม่ได้นอนเลย ชายหนุ่มยื่นนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง กอดอก มองออกไปข้างนอกยังความมืดสนิทของค่ำคืน ตอนนั้นอยากจะเอ่ยเรียกอนุภาพและบอกให้นอน แต่เขาก็เพลียและรู้สึกง่วงมาก ฤทธิ์ยาอาจทำให้เขาง่วง ความเจ็บแผลทำให้เขารู้สึกร่างกายอ่อนแอ สองอย่างผสมกันทำให้ความคิดของล่องลอย ภาพอดีตเริ่มหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
...ภาพของธนาภพ...เหตุการณ์ที่หลายคืนในโรงพยาบาลเขาพร่ำบอกตัวเองว่าอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่อนุภาพจากเขามา สาเหตุที่ลึกๆ แล้วเขาเฝ้าบอกตัวเองว่า ไม่ใช่เรื่องที่อนุภาพเห็นเขานอนเปลือยอยู่บนเตียงกับเด็กของธงรบ เรื่องนั้นเป็นแค่อุบัติเหตุ เป็นการเข้าใจผิด ไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก ไม่ใช่สาเหตุที่แท้จริงของการแยกกัน
สาเหตุที่แท้จริงคือธนาภพต่างหาก
ธนาภพต่างหากที่พรากอนุภาพไปจากเขา...พร้อมๆ กับที่ตัวเองก็จากไปด้วย...จากไปไกล...ไกลมาก...
...เขาวิ่งตามอนุภาพ เห็นหลังของชายหนุ่มไวๆ เสื้อสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ของอนุภาพปลิวไหวอยู่เบื้องหน้า อนุภาพวิ่งเร็วมาก คล่องแคล่วปราดเปรียบเหมือนตอนที่แหวกว่ายอยู่ในทะเล
อนุภาพวิ่งไปถึงเชิงเขาก่อน ร่างเพรียวนั้นแหวกกลุ่มคนที่กำลังมุงอยู่ใต้หน้าผา ปากตะโกนขอทางไม่ยอมหยุด เขาตามไปจนทัน เข้าไปยืนชิดข้างหลังของอนุภาพ ทันได้สอดแขนเข้าไปโอบตัวของคนรักเอาไว้แล้วดึงเข้ามาแนบตัว ร่างนั้นอ่อนปวกเปียกเหมือนจะทรุดลงกองกับพื้น กายสั่นระริก แต่กลับรู้สึกกล้ามเนื้อเกร็งเหมือนคนกำลังจะช๊อค น้ำตาไหลอาบแก้ม ริมฝีปากแดงระเรื่อถูกเจ้าของกัดจนห้อเลือด มือขวาของอนุภาพยึดแขนเขาไว้แน่น จิกเล็บลงบนเนื้อของเขาจนรู้สึกเจ็บ แขนซ้ายของอนุภาพยื่นออกไปเหมือนจะพยายามไขว่คว้าร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นตรงหน้า เสียงสุดท้ายแผ่วเบา...เรียกชื่อของคนที่ทำให้ใจเขาสั่นสะท้าน...
...ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่เขาจะรู้สึกหวั่นไหวได้มากเพียงนั้น...
..."ภพ ทำไมจากนุไปแบบนี้"...
...จริงๆ แล้วอาวุธเป็นอุปสรรคหมายเลขหนึ่งของเขากระนั้นหรือ ธนาภพนั้นจากโลกนี้ไปแล้ว เขาควรจะโล่งอก แต่เขาอดสงสัยไม่ได้ ที่อนุภาพเลิกกับเขาเพราะเรื่องใดกันแน่ หรือที่จริงแล้วเป็นเรื่องของธนาภพ...
...ธนาภพที่กายจากไป แต่ธนาภพเหมือนสลักอยู่กลางใจของอนุภาพอย่างลบไม่ออก...
ใกล้รุ่งสาง อธิคมรู้สึกเจ็บแขนมาก หลุบตาลงไปมองก็เห็นว่าแขนด้านที่เข็มน้ำเกลือแทงอยู่ตกลงจากหมอน และเบียดอยู่กับราวเหล็กกันตกของเตียงคนไข้ เขาจึงพยายามขยับแขนแต่รู้สึกเจ็บจนร้องคราง อนุภาพรู้สึกตัวทันที ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาจับแขนเขาวางบนหมอนรองแล้วยืนมองหน้าเขายิ้มๆ
...แต่ทว่า แววตาของอนุภาพเศร้ามาก เหมือนคนกำลังคิดอะไรอย่างหนัก...
"เมื่อคืนนอนบ้างไหมคุณนุ" เขาถามอนุภาพเสียงเบา อนุภาพพยักหน้าแล้วบอกให้เขานอนหลับต่อ แต่เขาแย้งว่าไม่อยากหลับแล้ว
ที่ตั้งใจในตอนแรกว่าจะคุยกับอนุภาพอย่างจริงจังตอนที่อนุภาพเข็นรถเข็นพาเขาออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศธรรมชาติตอนเย็นๆ ตามที่สัญญากัน แต่ครั้นรู้ว่ากำลังจะรุ่งเช้าเขาก็ทนไม่ได้ เมื่อวานนี้เขาอดทนมานานมากแล้วและบอกตัวเองว่าขอเวลาอีกวันเดียวก่อนจะขอคำตอบจากอนุภาพ เขารอ "วันนี้" มานานแล้ว ตั้งแต่วันที่ไปต่อยปากอาวุธที่บ้านอนุภาพคืนนั้น และคำสัญญาของอนุภาพยังดังก้องอยู่ในหัวว่า เที่ยงวันถัดมาจะให้คำตอบเขา แต่โชคร้ายมาถูกยิงเสียก่อน
...เขาอยากจะรู้ อยากจะรู้มาก คำตอบที่อนุภาพเตรียมจะมาบอกเขาคืออะไร...
"ทำไมคุณนุจากผมมา"
อนุภาพนิ่งไปนานจนเขาเกือบจะขาดใจตายเพราะกลั้นหายใจรอคำตอบ แม้คำถามของเขายังไม่ใช่คำถามเดียวกันกับที่เคยถามไปก่อนที่จะถูกยิง แต่คำถามนี้ก็ทำให้อนุภาพนิ่งไปจนน่าใจหาย
อนุภาพยืนนิ่งจนเขาทนไม่ได้ต้องบอกความในใจออกมาเพราะหากไม่ได้พูด อกคงระเบิดเป็นแน่แท้
"ตลอดเวลาที่นอนอยู่คนเดียว ผมพยายามคิดถึงเหตุผลที่คุณนุเลิกกับผม เพราะผมเจ้าชู้มาก จนคุณนุรับไม่ได้ เพราะผมไม่เลิกเจ้าชู้เสียที เพราะคุณนุเข้าใจผิดว่าผมมีอะไรกับคนเก่าๆ ของผม เพราะอาวุธเข้ามาแทรกและแย่งคุณนุไป หรือเพราะคุณนุหมดรักผมแล้ว คิดยังไงผมก็คิดไม่ตก"
อธิคมขบกรามแน่นจนรู้สึกเจ็บร้าวไปถึงแผล เขานิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะพูดต่อว่า "คุณนุ ทำไมถึงเลิกกับผม บอกผมหน่อยสิครับ เป็นเพราะผม เป็นเพราะคุณนุ หรือเป็นเพราะธนาภพ"
อนุภาพยังยืนนิ่ง นัยน์ตายิ่งเศร้าสร้อยมากกว่าเดิม
"เพราะธนาภพใช่ไหมครับ คุณนุทิ้งผมเพราะธนาภพใช่ไหม เพราะคุณนุลืมธนาภพไม่ได้ และไม่อยากจะทนอยู่กับผมเพราะภาพของธนาภพสลักไว้ในใจจนลบไม่ออก..."
น้ำตาเขาเริ่มเอ่อขึ้นมาในดวงตา ไม่เคยเลยที่เขาจะคิดว่าตัวเองจะร้องให้ ครั้งล่าสุดที่เขาร้องให้นั้นนานมากแล้ว วันที่คุณแม่เขาเสียชีวิต ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้าเรียนมัธยมปลาย
แต่ตอนนี้ น้ำตาอุ่นๆ กำลังจะไหลออกมา น้ำตาของผู้ชายชื่ออธิคม
"สารวัตรผมขอ..."
"คุณนุต้องการเวลาหรือ สามเดือนที่ได้ไปไม่พอหรือยังไง คุณนุต้องการเวลาอะไรอีก ยังต้องรออะไรอีก รู้ทั้งรู้ว่าผมรัก"
...น้อยใจ เขาน้อยใจมาก อนุภาพไม่ต้องเอ่ยอะไรซักคำเขาก็รู้แล้วว่าคำตอบเป็นอย่างไร...
"ผมก็รัก..."
"รักผมใช่ไหม คุณนุรักผมใช่ไหม แต่คุณนุก็รักเขาด้วย ไม่เคยลืมเขาเลย เขาอยู่ในใจคุณนุตลอดเวลา แนบสนิทยิ่งกว่าผมอีก ผมอยากจะรู้นัก ถ้าถูกยิงครั้งนี้ผมตายไปจริงๆ คุณนุจะเลือกสลักชื่อของใครไว้ในหัวใจ" อธิคมเบือนหน้าไปมองผนังห้องผ่านความมืดสลัว
ค่ำคืนกำลังจะผ่านไป วันใหม่กำลังจะมาเยือน ความมืดเริ่มจางเพราะแสงสว่างกำลังเข้ามาแทนที่ อีกไม่นานพระอาทิตย์ก็จะฉายแสงอันสดใส แต่ทว่า ในหัวใจของเขากลับรู้สึกมืดมิด
...เขายังจะยึดติดกับความรู้สึกรัก ความรู้สึกถวิลหา หรือความรู้สึกปรารถนาอย่างล้ำลึกต่อไป หรือควรจะตัดใจดี...
...คุณนุ...ทำไม...ทำไมเราสองคนต้องเป็นแบบนี้...
เขาไม่ได้ยินเสียงอนุภาพร้องให้ แต่ก็รู้ว่าดวงตาเศร้าๆ ของอนุภาพกำลังนองไปด้วยน้ำตา
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ วันเดียวที่เขารู้สึกเสียใจมากเท่าๆ กับแต่ละวันรวมกันในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา...
อนุภาพยืนนิ่ง ตาเหม่อลอยมองออกไปนอนหน้าต่าง เขายืนอยู่ข้างเตียงของอธิคม น้ำตากำลังไหลเป็นทาง
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาขอเวลาเพื่อจัดการล้างทุกอย่างให้หมดสิ้นไป แต่วันเดียวนั้นไม่มีประโยชน์แล้ว อธิคมได้สรุปแล้วว่าต้องการอะไร
เขาไม่ตำหนิอธิคมที่พูดแบบนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะการตัดสินใจผิดพลาด เป็นเพราะเขาสับสนและอ่อนแอ เป็นเพราะเขาต้องการให้แน่ใจว่าในใจของเขาขาวสะอาดและไม่มีเงาของคนที่เคยรักกันมาสิบปีต่อไปอีกแล้ว
อดีตผ่านไปแล้ว และนี่คือปัจจุบัน
อธิคมเจ็บมาพอแล้วทั้งใจและกาย และหากอธิคมอยากจะเป็นคนตัดสินใจ หรือตั้งเงื่อนไข เขาก็จะยอมรับ
หากเป็นไปได้ เขาอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต แก้ไขทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ จับมาเรียงกันใหม่ให้เป็นระเบียบ
...แต่เขาทำไม่ได้...
...ไม่มีเวลาเหลือแล้ว...เขาใช้เวลาไปหมดแล้ว...
"สารวัตร" เสียงแผ่วเบาของเขาหายไปในลำคอ คราวนี้อนุภาพรู้สึกราวกับว่าร่างของเขากำลังลอยละลิ่วตกจากที่สูง
...กลัว...กลัวเหลือเกิน
คชานนท์ค่อยๆ เปิดประตูห้องพักของพี่ชายเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวน เขารีบมาโรงพยาบาลแต่เช้าเพราะเป็นห่วงอนุภาพที่ต้องเฝ้าอธิคมทั้งคืน พี่ชายเขานอนอยู่คนเดียวในห้อง ลืมตาโพลงมองเพดานอย่างครุ่นคิด ท่าทางไม่รู้สึกตัวว่าเขาเดินเข้ามา
...ต้องมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ๆ แล้วนี่อนุภาพไปไหน...
"พี่คม ตื่นแต่เช้าจังเลย ผมแอบซื้อโจ๊กใส่ใข่มาให้ด้วยนะ ไม่รู้พยาบาลจะยอมให้ทานหรือเปล่า" คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหู "พี่คม เป็นอะไรน่ะ อาการแย่ลงถึงกับตาค้างเลยหรือ"
"หุบปากนะไอ้นนท์" อธิคมดุเสียงเบา
"ก่อนหุบ ขอถามคำเดียว...คุณนุไปไหน"
"ระเบียง" อธิคมตอบสั้นๆ คชานนท์รู้สึกว่าพี่ชายเสียงสั่น
...เอ ท่าทางจะหนักกว่าตอนที่มาแพร่ใหม่ๆ แฮะ เกิดอะไรขึ้นกันนี่...
คชานนท์วางโจ๊กไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปยังประตูที่เปิดออกสู่ระเบียง หยุดหันไปมองอธิคมชั่วอึดใจ เห็นพี่ชายนอนหลับตานิ่ง คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหมุนลูกบิด เปิดออกไปข้างนอก
อนุภาพหันไปมองคนที่เปิดประตู คชานนท์ยิ้มกว้างให้ เดินออกมาจากห้อง แล้วหยุดยืนอยู่ข้างๆ อนุภาพที่ยืนกอดอกมองไปยังสระน้ำเบื้องล่าง
"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ครับ อากาศเย็นจะตาย คุณนุใส่เสื้อตัวเดียว"
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า "รอดูพระอาทิตย์ขึ้นครับ มาเฝ้าไข้ก็ไม่ต้องทำอะไรนี่ครับ ก็นั่งๆ นอนๆ"
"พี่คมก็ตื่นแล้ว"
อนุภาพพยักหน้าช้าๆ แล้วยิ้มมุมปากเศร้าๆ ให้คชานนท์
"คุณนุ มีอะไรกันหรือเปล่า พี่คมดูแปลกๆ แล้วคุณนุก็ดูแปลก" คชานนท์ถามตรงๆ
"เราคุยกันนิดหน่อย" อนุภาพตอบสั้นๆ แล้วหันไปมองสระน้ำข้างโรงพยาบาลอีกครั้ง
"คุยกันด้วยใจหรือคุยกันด้วยคำพูดครับ" คชานนท์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอนุภาพ สังเกตเห็นรอยคราบน้ำตาที่หางตาของชายหนุ่มแล้วทำให้เขาต้องแอบถอนหายใจ เพราะเริ่มรู้สึกว่าภารกิจ "กาวใจ" ครั้งนี้ท่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว
"ทั้งสองอย่าง" อนุภาพเสียงเบาหวิว "แต่ว่า..."
อนุภาพยกมือกดเบ้าตาทั้งสองข้าง แล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันหลังให้คชานนท์แล้วบอกว่าให้คชานนท์อยู่กับอธิคมช่วงเช้า เขาจะรีบกลับมาให้ทันอธิคมทานอาหารกลางวัน
"ต้องไปหรือครับคุณนุ" คชานนท์ถาม
"ต้องครับ ต้องไป" อนุภาพตอบเสียงหนักแน่น หากไม่หันมามองหน้าน้องชายของอธิคม "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว"
คชานนท์หันไปมองประตูอีกครั้ง ราวกับจะมองร่างของพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงในห้อง ในใจสับสนไม่แพ้กัน ใจหนึ่งเขาก็อยากห้ามอนุภาพ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอนุภาพคงมีเหตุผลของตัวเอง เขารู้ว่าอนุภาพเป็นคนรั้น มีความเป็นตัวของตัวเองสูง พี่ชายเขาก็เคยเล่าให้ฟังแบบตลกๆ ว่า "แฟนพี่คนนี้ร้ายมาก ดื้อมากด้วย แต่น่ารัก"
...คุณนุครับ อะไรที่กำลังจะทำก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเถิด ผมจะคอยเอาใจช่วย...
อนุภาพผ่อนความเร็วของรถเพื่อเข้าโค้ง เหลือบตาไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็วแล้วแซงรถบรรทุกที่กำลังขึ้นเนิน เมื่อแซงพ้น เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์แต่ก็ไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบมารับ จนกระทั่งรถเข้าสู่ทางตรงจึงหยิบมาดูว่าใครโทรมาก่อนจะวางลง ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก และดังนานจนเขาคิดว่าคนที่โทรมาต้องการคุยกับเขาจริงๆ จึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาดู
"สวัสดีครับคุณตฤณ เมื่อกี้ผมเห็นแล้ว แต่ยังไม่สะดวกโทรกลับ" อนุภาพพูดแล้วชะลอรถเพราะใกล้ถึงทางแยก
"ตอนนี้คุยได้ไหมครับ ผมอยากถามอาการสารวัตรอธิคม กะว่าจะโทรมาหลายวันแล้วแต่พอดีผมมีเรื่อง" เสียงตฤณฟังดูเครียด ปกติเป็นคนพูดเสียงเรียบอยู่แล้ว คราวนี้เสียงฟังดูเคร่งเหมือนกับใบหน้า
"สารวัตรดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้นอนพักอยู่ห้องผู้ป่วยธรรมดา เริ่มคุยสนุกสนานได้แล้ว" อนุภาพกัดฟัน นึกถึงเวลาไม่กี่นาทีที่คุยกันเมื่อรุ่งสาง
"ผมก็อยากไปเยี่ยมเหมือนกันแต่ยังไปไม่ได้ เอาไว้ให้เคลียร์อะไรได้ก่อน"
"ตอนนี้มีคนเยี่ยมเยอะครับ คุณตฤณไม่ต้องห่วง มีหลายคนดูแล" อนุภาพตอบแล้วแตะเบรกเพื่อชะลอรถเมื่อถึงไฟแดงตรงทางแยก ตามองไปยังป้ายบอกทางที่ชี้ไปยังจุดหมายปลายทางที่เขากำลังจะเดินทางไป
"คุณนุ เข้มแข็งไว้นะ สารวัตรอธิคมต้องการกำลังใจจากคุณนุมากที่สุด" ตฤณกล่าวเสียงอ่อนโยน "ผมหวังว่าทุกอย่างคงดีขึ้นเร็วๆ นี้ ผมเป็นกำลังใจให้คุณกับสารวัตรเสมอ Remember, you cannot turn back time. สารวัตรเป็นปัจจุบันของคุณ ผมกับอาทิตย์หรือคนอื่นๆ เป็นอดีต ถ้าผมหรืออาทิตย์ไปขอสานต่อความสัมพันธ์กับคุณอีกครั้ง คุณก็คงต้องบอกว่ามันจบลงไปแล้ว คุณนุ you can't have all the time in the world. And you know that."
"I just want to make it right." อนุภาพเสียงแผ่ว
"คุณนุ ทำทุกอย่างให้ถูกต้องที่สุดนั้นก็ดี แต่จำโฆษณาที่เคยทำแล้วคุณทะเลาะกับคุณกี้จนเขาลาออกไปได้ไหม"
"It's all or nothing." อนุภาพเอ่ยเบาๆ
"Don't let the pass hurts the present ผมเป็นห่วงคุณกับสารวัตรอธิคมนะครับ ผมจำวันที่สารวัตรเข้ามาขอคุณจากผมได้ ผมรู้ว่าสารวัตรรักคุณมาก อย่าเสียเวลาต่อไปอีกเลย"
อนุภาพกล่าวขอบคุณตฤณก่อนวางสาย ตาจับอยู่ที่ไฟจราจรและป้ายบอกทาง รู้สึกว้าวุ่นขึ้นมาทันใดว่าควรจะไปต่อหรือหันหลังกลับ
...แม้แต่ตฤณที่เคยเสียใจและผิดหวังจากเขายังให้กำลังใจเขากับอธิคม อาทิตย์ก็เช่นเดียวกัน...
...สองคนที่เคยไม่ชอบหน้าอธิคมเพราะเป็นคู่แข่งยังอยากให้เขากับอธิคมอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ล่ะ...ตอนนี้เขายังต้องการความแน่ใจอะไรอีก...
...แล้วธนาภพ...หากเขายังอยู่...ธนาภพจะพูดเหมือนตฤณหรือไม่
--แต่ธนาภพตายจากไปแล้ว ธนาภพเป็นอดีต...อดีตที่หวนกลับมาไม่ได้แล้ว และไม่ควรจะหวนกลับมา และไม่ควรจะยังคงค้างคาอยู่ในใจ ปัจจุบันต่างหากที่เขาต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้ แล้วเขาต้องไปให้ถึงเชียงใหม่เพื่อที่จะขจัดมันทิ้งไปหรือ ทำไมเมื่อเสียใจเรื่องอธิคมที่กระบี่คราวนั้นเขาถึงหนีไปเชียงใหม่ ทำไมไม่เป็นที่อื่น แล้วนี่เขากำลังวิ่งกลับไปหาอดีตหรืออย่างไร ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าไปเพื่อล้างทุกอย่างให้หายออกไปจากใจ แต่เขาก็วิ่งวนกลับไปหาอดีต นี่เป็นความคิดที่ถูกต้องแล้วหรือ
ไปในที่ที่เขากลัวที่สุดเพื่อขจัดความกลัว เพื่อเอาชนะความอ่อนแอ วิธีการนี้เขาทำมาตลอดตั้งแต่เด็ก การจะไปยืนมองพื้นตรงจุดที่ร่างของธนาภพลอยละลิ่วลงมากระแทกพื้นนั้นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เขา "ขจัด" เงาของธนาภพออกไปได้เช่นนั้นหรือ การที่จะไปยืนแหงนหน้ามองหน้าผาที่มือของธนาภพหลุดจากการเกาะเกี่ยวแง่งหินแล้วตกลงมาคือสิ่งที่จะช่วยเขาได้จริงหรือ ตอนนี้เขาอยู่ที่ทางแยก เขาต้องเลือก และเขาต้องเลือกอีกกี่ครั้ง เวลาที่เสียไปเพื่ออะไรกันเล่า แล้วเวลาที่เหลืออยู่ล่ะ เวลาของปัจจุบัน เหลืออีกนานแค่ไหน
ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว หากเลี้ยวขวา อนุภาพจะตรงไปเชียงใหม่ แต่วินาทีนี้ เขาตัดสินใจได้แล้ว เขาขอใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่ออนาคต และกลับไปหาอธิคม
อนุภาพเลี้ยวรถกลับทันทีและเร่งความเร็วย้อนกลับทางเดิม เขามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีก่อนจะที่จะกลับถึงอำเภอสอง และเวลาเพียงแค่นี้ล่ะ คือเวลาที่จะ "ลบ" เงาของธนาภพออกไป
...แต่บางที อาจไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ไม่แน่ เมื่อถึงสะพานที่ข้ามธารน้ำเมื่อก่อนถนนจะไต่ขึ้นบนภูเขา มองลงไปยังลำธาร เขาจะฝาก "เงา" ของธนาภพให้ล่องลอยไปกับสายน้ำ และเก็บไว้เฉพาะความทรงจำที่ดีในส่วนลึกของจิตใจ ในฐานะเคยเป็นรักที่สวยงามครั้งหนึ่งที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต...
...เขารอไม่ได้แล้ว...ไม่มีเวลาจะให้รออีกต่อไปแล้ว...
-
อดิศัยมองหน้าลูกชายคนโตอย่างเอือมระอา สลับกับการหันไปมองหน้าลูกชายคนรองอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ แล้วบอกอธิคมให้ทานอาหารกลางวันเพราะเขาเป็นคนได้รับมอบหมายจากคชานนท์และธงรบให้คุยกับอธิคมเรื่องทานข้าวและทานยา
"คม แกรู้ไหมว่าอายุสามสิบห้าปีแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ จะให้พ่อต้องบังคับกินข้าวกินยาหรือไงวะ เอ็งจะรอให้กำลังจะขาดใจตายก่อนหรือถึงจะยอมอ้าปาก"
"พ่อ" เสียงคชานนท์ดังขึ้นเบาๆ
"รู้แล้วๆ แกหยุดกำกับซะทีเจ้านนท์" อดิศัยหันไปถลึงตาใส่ลูกชายคนเล็กที่ชอบทำตัวเป็นพ่อของพ่อ
"ผมไม่หิว" อธิคมขยับศรีษะไปมาบนหมอน ตามองไปจุดเดิมที่มองมาตั้งแต่เช้า
"ตกลงนี่มันถูกยิงอาการหนักจนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วใช่ไหมเนี่ยธงรบ พ่อมีความรู้สึกว่ากำลังพูดกับผีดิบ" คุณพ่อของนายตำรวจเจ้าปัญหาหันไปพูดกับเพื่อนลูกชาย
"มันไม่มีวิญญาณมาได้หลายเดือนแล้วครับ ตั้งแต่ก่อนถูกยิงอีก"
"พี่ธง" คชานนท์ปราม
"เออๆ ไอ้คุณน้องชาย พูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำไมไม่เขียนสคริปให้พูดตามเลยล่ะ" ธงรบบ่น แล้วขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา หันมาพูดกับอธิคมด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย "เดี๋ยวเขาก็มา"
"เขาไหน" อดิศัยหันไปถามธงรบ
"ก็..." ธงรบกำลังจะพูดแต่ยั้งปากไว้ทันเมื่อเห็นสายตาของคุณน้องชายที่จ้องอยู่
"พ่อครับ ไปนั่งเล่นข้างนอกก่อนดีกว่า ให้พี่คมนอนพักก่อนเถอะ สงสัยเหนื่อยมากจนทานข้าวไม่ลง พี่ธงไปเป็นเพื่อนพ่อหน่อยสิครับ" คชานนท์พยักเพยิด
"อะไร" ธงรบขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจภาษาสายตาของคชานนท์
"ไปสิครับ" คชานนท์ชี้ศรีษะไปที่ประตู "ให้คนไข้ได้พักผ่อน"
อดิศัยลุกขึ้นยืน แล้วก้มลงพูดกับอธิคมว่า "คม จำที่พ่อพูดได้ไหม คิดให้ดี พ่อรักแก น้องก็รักแก ธงรบก็รักแก เราไม่มีความสุขหรอกถ้าเห็นแกไม่มีความสุข แต่ตอนนี้ แกต้องก้าวต่อไป"
อธิคมไม่ตอบ มองตาบิดานิ่ง สื่อสารทางสายตาซึ่งเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย สายตาของนายตำรวจบ่งบอกความรู้สึกรัก เคารพ และขอบคุณบิดา แต่ในดวงตานั้นก็แฝงด้วยความเศร้าที่เขาเองเท่านั้นจะรู้สึกได้
ตื่นเช้ามาอีกครั้ง อนุภาพก็หายไป คชานนท์บอกว่าให้อนุภาพไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งคืน เขาเป็นตำรวจและสอบสวนผู้ต้องหามาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน คชานนท์เก่งก็จริง แต่เวลาปิดบังอะไรเขาไว้เขามักจะมองออก
...หรืออนุภาพจะหนีเขาไปอีกแล้ว...
...เพียงเพราะสิ่งที่คุยกันเมื่อค่อนรุ่งนั่นหรือที่อนุภาพต้องหลบหน้าเขา เพียงเพราะเขาถามคำถามเกี่ยวกับธนาภพเท่านั้นหรืออนุภาพจึงเดินออกไปนั่งคนเดียวที่ระเบียงเป็นนานสองนาน คชานนท์เข้ามาแล้วไปนั่งคุยกับอนุภาพเรื่องอะไร เขาแน่ใจว่าน้องชายต้องช่วยพูดทำคะแนนให้เขาแน่ๆ แต่หากเป็นเช่นนั้น ทำไมอนุภาพหายไปแบบนี้ และคชานนท์ก็ไม่เล่าทุกอย่างให้เขาฟัง...
...แต่หากเขาคาดคั้นน้องชาย คชานนท์ก็คงต้องบอก...
...แต่หากคชานนท์บอก ขาจะพร้อมฟังสิ่งที่คชานนท์จะพูดหรือเปล่า...
...แล้วนี่อาวุธหายไปไหน พอเถียงกับเขาแล้วโดนธงรบเข้ามาขัดจังหวะ อาวุธก็หายไป อนุภาพก็หายไป...
อาวุธเดินไปตามถนนโรยกรวดอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่รู้ว่าเดินมาไกลเพียงใด รู้แต่ว่าออกนอกเมืองมาพอสมควร จนกระทั่งมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำเขาจึงยืนเกาะราวสะพานก้มลงมองสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อย
น้ำใส...ท่าทางคงเย็น...เหมือนกับนที ซึ่งตอนนี้คงอยู่บนสวรรค์ อาจจะกำลังก้มลงมามองเขาอยู่ยิ้มๆ
นทีเป็นสายน้ำที่นำพาเขาไปสัมผัสกับความรักที่แสนหวานและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน นที...คนที่ตบหน้าเขาและกระชากคอเข้าไปจูบทั้งๆ ที่กำลังขับรถหนีศัตรูที่ไล่ยิง คนที่ทำให้เขาเลือดขึ้นหน้าพร้อมๆ กับเลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย คนที่เย็นและร้อนได้ภายในพริบตา
สายน้ำกำลังไหลผ่านไป นทีก็ผ่านไปแล้ว และอนุภาพที่เข้ามาในชีวิตก็คงกำลังจะผ่านไปเช่นกัน
อาวุธเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ราวกับจะถามคนรักเก่าว่าควรจะทำอย่างไรดี เขาเก็บนทีไว้ในส่วนลึกของหัวใจ มุมสงบมุมหนึ่งที่ตรึงอยู่ในใจเขาไม่รู้คลาย แล้วนี่จะถึงเวลาแล้วหรือที่เขาจะต้องหามุมสงบให้อนุภาพ
...เขาไม่เคยคิดเลยว่าอธิคมจะรักใครได้มากขนาดนี้ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างอธิคมจะรู้จักความรักและรักได้ แต่คราวนี้เขาคิดผิด...คิดผิดจริงๆ
อาทิตย์นั่งมองธงรบที่เดินมาตามทางเดินโรงพยาบาลช้าๆ เขานั่งคอยอนุภาพอยู่ที่ข้างบันไดทางขึ้นอาคารผู้ป่วยมาเป็นเวลานานแล้ว อนุภาพหายไปตั้งแต่เช้า โทรศัพท์ไปก็ติดต่อไม่ได้ หลังจากที่อธิคมยอมทานข้าวไปสามสี่ช้อนและยอมทานยาเพราะเขาขอร้อง คชานนท์ก็เข้ามาคุยกับเขาและบอกว่าอนุภาพไปเชียงใหม่ คชานนท์บอกว่ายังไม่กล้าบอกอธิคมเพราะเขาก็หาอาวุธไม่เจอเช่นกัน กลัวอธิคมจะคิดมาก ตอนนี้อธิคมดูอ่อนไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"อาทิตย์ หิวข้าวหรือยังจ๊ะ" ธงรบยิ้มบางๆ หน้าตาไม่ทะเล้นเช่นเคย
อาทิตย์ส่ายหน้าช้าๆ แล้วถามกลับ ธงรบจึงบอกว่า "หิวมาก หิวจนตาลาย เกือบบีบคอไอ้คมให้ตายคาเตียง ดีที่พ่อมันอยู่ พี่ก็เลยเกรงใจ"
"แล้วนี่ทำไมพี่นุไม่ติดต่อกลับมาบ้าง โทรศัพท์ก็ปิด พี่นุบอกว่าจะกลับมาให้ทันป้อนข้าวสารวัตรตอนเที่ยง มันไม่มีเหตุผลเลยนะที่พี่นุจะหายไปเฉยๆ แบบนี้" อาทิตย์แสดงความกังวล
"คชานนท์บอกว่าสองคนนั้นคงจะมีอะไรกัน ตอนเช้าที่มาถึง นนท์เขาบอกว่าเห็นท่าทางไอ้คมกับคุณนุดูแปลกๆ ต่างคนต่างเงียบ" ธงรบส่ายหน้า เพ่งตามองไปยังถนนหน้าโรงพยาบาลราวกับจะคาดหวังว่าอาจเห็นรถอนุภาพบนถนน
"ผู้กอง ทำอะไรซักอย่างสิ"
"ทำอะไรล่ะจ๊ะอาทิตย์"
"ไม่รู้สิ ผู้กองน่าจะคิดอะไรดีๆ ออกบ้าง เป็นเพื่อนสนิทกับสารวัตรอธิคมนี่นา" อาทิตย์กระแทกเสียง
"พ่อหมายเลขหนึ่งกับพ่อหมายเลขสองมันยังคิดไม่ออกเลยครับคุณผู้ชาย แล้วจะให้พี่คิดออกได้ยังไง" ธงรบทำหน้ามุ่ย "คุณนุหายตัวไปแบบนี้ ไอ้คมมันยอมพูดกับมนุษย์ก็ดีถมไปแล้ว เฮ้อเวรกรรมของไอ้คนเจ้าชู้ คราวนี้มันโดนหนักสาหัสเลยจริงๆ ให้ตายสิ จะสมน้ำหน้าหรือสงสารมันดีวะ"
"พูดอะไรระวังสะท้อนกลับเขามาหาตัวเองนะผู้กองธงรบ ตัวเองก็ใช่ว่าจะหนีเวรกรรมพ้น" อาทิตย์ยิ้มเยาะ อดไม่ได้ที่จะต่อว่าคนที่ว่าเพื่อนเจ้าชู้
"พูดยังงี้ชักไม่ค่อยสวยนะอาทิตย์" ธงรบหันมาทำหน้าเข้มใส่ตี๋หนุ่มที่อยู่ดีๆ ก็พาลหาเรื่องเขา "เดี๋ยวจับตีก้นซะเลย"
"ฝันไปเถอะ ผมต่างหากจะตีก้นผู้กอง" อาทิตย์พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินหนีธงรบ ทิ้งให้อีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบว่าตามหลัง
"ระวังให้ดีเถอะ ถึงตาธงรบเมื่อไหร่ จะเล่นให้หนักจนเดินไม่ได้ไปหลายวัน"
อดิศัยทนไม่ไหวเมื่อเห็นลูกชายเอาแน่นอนนิ่งอยู่บนเตียงทำเป็นนอนหลับ หันไปมองคชานนท์ก็เอาแต่โทรศัพท์ เขาจึงเดินกลับเข้าไปในห้องคนป่วยอีกครั้ง คราวนี้ตั้งใจจะพูดกับลูกชายให้รู้เรื่อง ถือโอกาสที่คชานนท์กำลังโทรศัพท์อยู่นี่ล่ะ จะได้ไม่มีใครมาคอยขัดคอ
"คม พ่อจะกลับโรงแรมก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่" อดิศัยก้มหน้าลงใกล้ลูกชาย
"ครับ" อธิคมตอบเบาๆ ตายังหลับพริ้มอยู่
"แล้วพรุ่งนี้พ่อคงต้องกลับกรุงเทพฯ ก่อน แล้วจะกลับมาเยี่ยมแกอีก ถ้าแกไม่ยอมย้ายเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ"
"ไม่ต้องกลับมาแล้วครับพ่อ" อธิคมลืมตา หันมามองผู้เป็นบิดาด้วยแววตาเศร้าๆ
"อ้าว" ผู้เป็นพ่อทำหน้าเหรอหรา
...มันเป็นอะไรของมันวะ กำลังจะเริ่มแผนการณ์พูดแทงใจดำ ทำไมลูกชายเขาโพล่งขึ้นมาแบบนี้ ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งบอกว่ากลับกรุงเทพฯ และตื้อให้ย้ายไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าเขาจะช่วยคุยกับอนุภาพให้...
ประโยคต่อมาทำให้ผู้เป็นพ่ออึ้งไปครู่ใหญ่
"พ่อย้ายผมไปกรุงเทพฯ ที บอกให้นนท์จัดการ" อธิคมพูดเสียงเบา ใบหน้าเรียบนิ่ง ลืมตามองเพดาน
พอได้ยินว่าลูกต้องการย้ายโรงพยาบาลจริงๆ ผู้เป็นพ่อกลับรู้สึกอ้ำอึ้ง "เอ่อ พ่อว่าแกอย่าเพิ่งย้ายเลย อยู่นี่ต่ออีกหน่อยเถอะ ย้ายตอนนี้อาจไม่ปลอดภัย"
"ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก รู้สึกดีขึ้นแล้ว อยู่โน่น จะได้มีคนคอยดูแลกันหลายคน อยู่ที่นี่ ใครจะดูแลผม"
"ก็..." อดิศัยอึกอัก ตอนนี้ชักอยากให้ลูกชายคนเล็กมาอยู่ใกล้ๆ พอถึงตอนที่มีความอ่อนไหวทางอารมณ์ เขาไม่ถนัด
"นะครับ พาผมกลับบ้านที เขาคงหนีผมไปแล้ว" อธิคมเสียงพร่า มือกำแน่นจนปวด วันนี้ทั้งวันเขานอนคิด ความรู้สึกน้อยใจเพิ่มทวีคูณ อนุภาพหายไปทั้งวัน ใจแข็งเช่นเคย แต่เขาไม่โทษอนุภาพ เมื่อเช้า เขาเลือกจังหวะของเวลาไม่ดีเอง ทั้งที่ในใจลึกๆ ยังคิดว่าตัวเองพอมีโอกาส แต่พอพูดออกไปแล้วอย่างใจคิด เขาก็เห็นว่าโอกาสที่มีอยู่คงต้องหลุดลอยไป
...เขาได้คำตอบแล้ว ในที่สุด อนุภาพก็เลือกอาวุธ หรือไม่ก็ธนาภพ
...แต่จะเลือกใคร หรืออย่างไรก็ไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...
"คงจะจริงอย่างที่พ่อพูด ถ้าเขารักผม เขาคงตามไป เหมือนที่ผมตามเขามา" อธิคมพึมพำเบาๆ ในลำคอ เบาเสียจนพ่อเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้ยิน แต่เขาได้ยิน ได้ยินชัดเสมือนว่าเป็นเสียงตะโกนใส่หูทั้งสองข้าง
**************************************
-
:z3:
เฮ๊อ กะลังน้อยใจ ทำอารายก็อาจไม่ได้คิด (เหมือนตัวเองแฮะ)
แล้วนี่จะต้องวิ่งตามกันไป - มาอีกนานไม๊น๊อ
ปล.สารรูป เอ๊ย สารภาพว่าพอถึงตอนของอาวุธนะ ผ่านเลย ไม่อ่าน โกรธจนจะเกลียดอยู่แล้วอ่ะ
-
:serius2: อ่านแล้วเครียด
:pig4: คุณคฑาวุธ กด + ไม่ได้ คะแนนไม่ถึง + ให้ในใจละกันนะค่ะ
-
ต้องช่วยกันลุ้นล่ะครับ ว่าจะเป็นยังงัยต่อไป รอติดตามผลงานตอนต่อไปอยู่น่ะครับ
-
แล้วคุณนุหายไปไหนทั้งวันเนี่ย
ไหนว่าจะกลับก่อนเที่ยงไง
อย่าบอกนะว่าไปเกิดอุบัติเหตุบ้างอ่ะ
ถ้าเป็นเช่นนั้นคงน้ำเน่าโคตรๆ เหอๆ
(ประมาณว่าไปเกิดอุบัติเหตุความจำเสื่อมอยู่กับแม้วบนดอยไรงี้ดีเปล่า กร๊ากกก)
ส่วนอธิคมกลับกรุงเทพไปน่ะดีแล้ว
หายป่วยแล้วก็ไปบวชซะท่าจะดี
ไปสงบจิตสงบใจเผื่อจะพบทางสว่าง
ปล่อยคุณนุไปตามทางของเค้าเถอะ
ให้พี่แกวนเวียนอยู่ในวังวนอดีตของแกต่อไป(แต่ถ้าความจำเสื่อมก็ลืมอดีตสิเนอะ)
คอยดูต่อไปละกันเนอะว่าเรื่องราวมันจะบานปลายไปถึงแห่งหนตำบลไหน
คุณนุจะไปอยู่กับแม้วบนดอยรึเปล่า
สารวัตรอธิคมจะบวชหรือจะไปชายแดน
อาวุธจะไปพบรักอีกครั้งกับคุณนุบนดอยหรือไม่
หรืออธิคมที่ย้ายไปชายแดนแต่ที่ไหนได้ดันเป็นดอยที่คุณนุไปอยู่กับแม้ว
อืมๆๆ
งืมๆๆ
จินตนาการไปเรื่อยแล้วผม
คุณคฑาวุธสนใจพลอตของผมก็เอาไปใช้ได้เลยนะครับ อิอิอิ
-
ต้องบอกว่าถึงเวลาเอาคืนช่ายป่าวแตทำไรก็คิดดีๆนะ เอาใจช่วย
-
ไม่เอายาขมแล้วนะคะ
กลัวคุณนุประสบอุบัติเหตุ
-
คุณนุครับ ไปไหนเนี่ย ไหนบอกว่าจะอยู่กับปัจจุบันแล้วไง
แล้วนี่ก็ทั้งวันแล้วนะ ยังไม่มาง้อสารวัตรอธิคมอีกอะ อืม
หวังว่าคงไม่เกิดอุบัตเหตุอีกนะครับ อีกคนก็กำลังจะหาย
ส่วนอีกคนก็กำลังจะไม่สบาย
พี่นาย จะให้คนอ่านช๊อกให้ได้ใช่ปาวเนี่ย
แต่ก็ขอบคุณนะครับที่มาโพสต่อ เห็นว่าพึ่งหายไข้มา
ก็รักษาสุขภาพดี ๆ นะครับ
ขอ :กอด1: นะ
-
ชักเหมือนหนังอินเดียเข้าไปทุกทีแล้ว ต้องวิ่งข้ามเขาอีกกี่ลูกละเนี่ย
กว่าจะตามหัวใจพบ งานนี้คุณตฤนเป็นพระเอกนะยังไงก็เป็นห่วงคุณนุ
คราวนี้คุณนุก็คิดตกเสียที คนเราต้องมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่จมอยู่ในอดีต
ที่ไม่อาจย้อนกลับมา รีบๆเข้าอีตาอธิคมจะกลับกรุงเทพแล้ว (ไม่ทันอีกสิ)
-
เฮ้ออออ ถึงคราวที่สารวัตรจะยกธงขาวแล้วเหรอ
ปล่อยให้คุณนุได้เลือกและคำตอบที่ได้ก็คือ ไม่มีตัวเองอยู่ในช้อยส์นั้นเลย
ทำไมยอมแพ้อะไรง่า่ยๆแบบนี้ล่ะ ทนเจ็บทนป่วย ทนให้คุณนุพูดอะไร ทำอะไร แทงใจดำได้ตั้งนานสองนาน
ตอนนี้สารวัตรหมดแรงใจที่จะต่อสู้กับ ความใจแข็งทั้งๆที่อ่อนแอของคุณนุแล้วเหรอ
อ่านไปน้ำตาก็ซึมไปอ่ะ ทั้งๆที่คนเป็นพ่อก็ำไม่เคยเห็นอีกด้านของลูกชายตัวเองที่ตอนนี้
มันดูอ่อนแอเหลือเกิน ดูเหมือนหมดอาลัยตายอยาก เหอะๆพ่อเห็นแล้วยังอึ้งเลยว่าลูกตัวเองได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"รักผมใช่ไหม คุณนุรักผมใช่ไหม แต่คุณนุก็รักเขาด้วย ไม่เคยลืมเขาเลย เขาอยู่ในใจคุณนุตลอดเวลา แนบสนิทยิ่งกว่าผมอีก ผมอยากจะรู้นัก ถ้าถูกยิงครั้งนี้ผมตายไปจริงๆ คุณนุจะเลือกสลักชื่อของใครไว้ในหัวใจ"
>> ทำไมคุณนุไม่พูดหรือทำอะไรบ้าง เอาค.นิ่งสยบคนที่กำลังใจอ่อนแอเนี่ยนะ ค.นิ่งกำลังจะฆ่าอธิคมให้ตายทั้งเป็น
พร้อมกับค.ใจแข็งของคุณนุที่ไม่พูดปฏิเสธ ฟังดูแล้วรู้แล้วว่าโคตรจะน้อยใจ ถึงขนาดแช่งตัวเองแล้วก็เถอะ
...เขายังจะยึดติดกับความรู้สึกรัก ความรู้สึกถวิลหา หรือความรู้สึกปรารถนาอย่างล้ำลึกต่อไป หรือควรจะตัดใจดี..
...วันเดียว...วันเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการ วันเดียวที่เขารู้สึกเสียใจมากเท่าๆ กับแต่ละวันรวมกันในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา...
>> น่าสงสารสุดๆ เฮ้ออ ไปๆมาๆคำตอบที่ได้ก็เล่นเอาสูบพลังกายพลังใจไปหมดเลยอ่ะ
เหอะๆคุณนุกำลังจะเอาธนาภพมาทิ้งที่แม่น้ำ จะป๋ะกับอาวุธมั๊ยเนี่ย ต่างคนต่างทิ้งคนละฝั่งก็แล้วกันนะ
เอ..หรือคุณนุรีบๆเคลียร์กับคนที่หายใจได้ก่อนดีกว่ามั๊ยคุยกับอาวุธให้จบๆไป ส่วนธนาภพคุณนุก็เคลียร์กับ
ค.รู้สึกของตัวเองอย่างที่ตั้งใจให้ได้ล่ะกัน ไวไวนะเด๋วอธิคมจะเผ่นไปรักษาใจที่กรุงเทพซะก่อน
ปล. :L2: :L2: หายเปื่อยรึยังคะ หายไวไวนะคะ
-
:sad11: :monkeysad: :m15: :sad4: :o12:
ใจร้าววววววววววววววว คุณนุอย่าเป็นไรไปนะ รีบกลับมาหาสารวัตรได้แล้ว ยกโทษให้หมดแล้ว จะไม่โกรธเลยด้วย โฮๆๆๆๆๆ
-
มาแปะคุณนุไว้ด้วย :กอด1:
-
คุณนุหายไปไหนง่ะ
เปนอาไรรึเปล่า?
แล้วอาวุธอีก ทำไมต้องเดินไปทางนั้น
เด๋วก็ได้เจอกะคุณนุหรอก งี้เรือ่งก็วุ่นเข้าไปอีกดิ
แล้วสารวัตรก็จะย้ายเข้ากรุงเทพอีก
โอ๊ยยยย
อาไรนักหนาเนี่ย :m16:
ใช้ชีวิตแบบHomosexual นี่ยังไม่ลำบากมากพอใช่มั้ย
ถึงได้านั่งคินู่นคิดนี่ให้ชีวิตมันซับซ้อนซ่อนเงื่อมากกว่าเดิมอีก
เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่นายเพิ่งหายห่วยนะ
จะ :z13::beat: :z6: :fcuk: :13223: ให้น่าดูเลย
:m31: โมโหๆๆๆๆๆๆ
-
สารวัตรถอดใจเร็วไปมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โอ้ย ไม่ไหวแล้ว กับความโลเล ของคุณนุ เรยสงสาร สารวัตรอธิคมมาก จริงๆๆๆ
แค่อยากจะบอกว่า
ที่ล่วงลับดับสูญ อาดูรเศร้า
ยังไม่เท่าสิ้นหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่
คนที่ไม่อยู่แล้ว หายไปเพียงกาย แต่ใจยังคงอยู่
ปัจจุบัน คือสิ่งที่ดีที่สุด
อดืต เป็น สิ่งที่สอนความผิดพลาดของเรา
คุณนุเป็นคนเด็ดขาด อันนี้ยอมรับและ
อยากจะให้คิดและตัดสินใจให้เด็ดขาด
มิตรภาพเป็นสิ่งสำคัญ ความรักก็เป็นสิ่งที่จำเป็น เช่นกัน
เป็นกำลังใจให้ทั้ง สารวัตร และ คุณนุ
-
ป๊าดโธ่เว้ย! คุณสารวัตรสุดหล่อจะมาถอดใจอารายกานตอนนี้เนี่ย
รอก่อนสิค๊า คุณนุเค้ากลับรถแล้ว :z10:
อีกเดี๋ยวก็คงมาถึงโรงพยาบาลแล้วค่า
ใครอยู่แถวแพร่ รบกวนวิ่งไปบอกสารวัตรที
บอกให้รออีกแป๊บ คุณนุใกล้มาถึงแล้วจ้า :seng2ped:
-
ไม่นะ คุณนุ จะเกิดอุบัติเหตุ ตายรึป่าว แล้ว ใครจะเปงนายเอกให้อธิคมต่อไปล่ะเนี่ย (พูดเล่นหน่ะ อย่าประนามผมนะ ห้า ห้า ) เอาจิงๆ ผมก็ไม่รู้ความคิดอนุภาพ เท่าไหร่ เพราะ จะอาลัยอาวรณ์ กับ สิ่งที่เป็นอดีตมากมายซะขนาดนั้นทำไม มันทำไรไม่ได้แล้ว ก็น่าจะทำปัจจุบันให้ดี ไม่น่าจะต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากขนาดนั้นเลย สงสาร อธิคม จิงๆ คุณคนแต่ง สร้างตัวละคร มาอีกตัวให้เปงนายเอกคนใหม่เรยได้มิ คิคิ
-
สมน้ำหน้า อานุภาพ :z2:
ปล.ยึกยักดีนัก เป็นไงล่า
-
เรื่องนี้
ทรมานคนอ่านอย่างมาก
เอออสงสารทั้งคู่เลยอะ
จะทำอะไรก้อรีบทำเถอะอนุภาพ
อธิคมก้อคิดมาก
โอ้ยแต่รักธงรบอยู่ดี55+
แต่เขาอยากรูข้อตกลง2ข้อของธงรบกัยอาทิตย์อยุ่ดีนะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
จบได้ไม่เลวร้ายเลย
:bye2: :bye2:
-
พยายามไม่เศร้าค่ะ...รอตอนที่ 36
เผื่ออะไรๆมันจะคลี่คลายไปในทางที่ดี..... :a5:
-
เศร้าไม่จบซะที มีแอบหวานอยู่นิดเดียว เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ ..... :เฮ้อ:
-
เอาแล้วไงสารวัตรงอนไปกานใหญ่
คราวนี้คุณนุคงต้องเปงคนตามไปง้อซะแล้วล่ะมาง
-
รีบเอาตอนที่ 36 มาลงด่วน เลยครับพี่นาย :m16:
มันอึดอัดนะ o22 นะครับ ขอร้อง
-
หนีงาน มาอ่าน
สงสาารสารวัตรอ่ะ
-
เจ็บได้อีก :o12:
หนักกว่านี้มีอีกไหม
เอามาให้หมดเลยมา
แล้วสวีต ซะทีนะพี่นาย :angry2:
มันเศร้าเกินไปละ :fire:
-
:m15: :m15:
เฮ่อ :เฮ้อ:
-
:m15:
:z3:
-
รีบมาต่อด่วนเรยคับ 5555 :call:
-
:monkeysad: ไม่อยากให้เศร้าอะ :call:
-
มาดันกระทู้ ให้พี่นาย
ดัน
ดัน
ดัน :oo1:
-
อรุณสวัสดิ์ครับทุกท่าน ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน เสนอความคิดเห็น ให้กำลังใจ ติชม และกดคะแนนให้นะครับ
อีกนิดส์เดียวก็จะจบแล้วนะ หวังว่าพอนิยายจบแล้ว ทุกท่านที่กรุณาเสียเวลาอ่านคดีรักคงจดจำคฑาวุธไว้ในความทรงจำนะครับ และอย่าลืมช่วยประชาสัมพันธ์หนังสือ คดีรัก ภาคหนึ่งให้ด้วยนะคร้าบบบ มันยังกองๆ อยู่ที่บ้านอยู่เลย เดี๋ยวผมเกิดเพี้ยนขึ้นมา ขนไปกองหน้าสวนจตุจักร ประกาศขายเล่มละ 10 บาท ซื้อสิบเ่ล่มแถมคนขายฟรีหนึ่งชั่วโมง
เมื่อคืนฝืนใจเขียนตอนจบแล้วครับด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก (และคิดว่าไม่น่าจะมีภาคสามนะ) :z1:
36
อาวุธเดินกลับมาถึงโรงพยาบาลเอาเมื่อเกือบห้าโมงเย็น เขาแวะไปนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่บริเวณลาดวัดที่เขาเดินผ่านตอนขากลับ ต้นไม้ร่มรื่น ลมเย็น บรรยากาศสงบ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอนตัวนอนหลับไป ในฝัน เขาเห็นนทีเดินอยู่ริมธารน้ำในป่าใหญ่ เขากระโจนลงลำธารเพื่อข้ามไปหา แต่พลันได้ยินเสียงคนร้องเรียกอยู่อีกฝั่ง เมื่อหันไปมอง อนุภาพยืนกวักมือเรียกให้เขากลับไป เขาหันหลังกลับ แต่น้ำในลำธารเริ่มเอ่อสูงขึ้น เขาพยายายามตะกุกตะกาย แต่ว่ายน้ำเท่าไหร่ก็ไม่ถึงฝั่งเสียที เขาว่ายจนเหนื่อย เงยหน้ามองไปเห็นแต่น้ำสีขุ่นที่กว้างสุดลูกหูลูกตาดั่งกำลังว่ายอยู่กลางทะเล หมดหวังที่จะรอด ในฝัน เสียงนทีกับอนุภาพกระซิบดังประสานกันว่า...ลืมเสียเถอะ...ลืมเสีย...ก่อนที่จะลืมไม่ลง
โรงพยาบาลเงียบมากเหมือนกับไม่มีคนป่วยอยู่เลย ปกติจะเห็นญาติคนป่วยนั่งอยู่ตามระเบียงแต่วันนี้แปลกที่เขาไม่เห็นใคร เมื่อเดินขึ้นมาในอาคาร มองเข้าไปในห้องต่างๆ เห็นคนนั่งกันอยู่เงียบๆ พยาบาลก็ก้มหน้าจดบันทึกรายงานทางการแพทย์ ส่วนญาติคนป่วยก็นั่งอยู่ข้างเตียง
อาวุธยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักของอธิคม สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีเขาก็เข้าไปพบอธิคมกับอนุภาพอยู่ด้วยกัน การเผชิญหน้าพร้อมกันทั้งสามคนคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
สารวัตรใหญ่ผลักประตูเข้าไป แต่พลันต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงนเพราะในห้องว่างเปล่า
ธงรบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงหน้าอกของอธิคม แล้วยกแขนข้างซ้ายของอธิคมวางพาดบนหน้าท้อง อธิคมยิ้มให้บางๆ แล้วหลับตาแต่ก็ขมวดคิ้วเป็นจังหวะเวลาที่รถพยาบาลสะเทือน
อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงลานจอดเฮลิคอปเตอร์ บริการขนย้ายผู้ป่วยราคาแพงที่คชานนท์สั่งให้มาจากเชียงใหม่กำลังจะพาอธิคมกลับไปกรุงเทพฯ เขาทัดทานอย่างไรอธิคมก็ไม่ยอม ดันทุรังจะกลับกรุงเทพฯ ท่าเดียว
คชานนท์ยังไม่ยอมบอกอธิคมว่าอนุภาพไปเชียงใหม่ แต่จะไปเพราะเหตุผลอันใดนั้นคชานนท์บอกว่าไม่ทราบ พูดแต่เพียงว่าอนุภาพต้องการเวลาจัดการอะไรบางอย่างและจะกลับมาให้ทันป้อนข้าวอธิคมตอนเที่ยง แต่อนุภาพก็ไม่กลับมา อธิคมไม่ยอมทานข้าวเช่นเคย แม้พ่อของอธิคมขอร้องก็ไม่ยอม โชคดีที่ได้อาทิตย์ ตี๋หนุ่มของเขาหายเข้าไปในห้องอธิคมไม่ถึงสิบนาทีก็กลับออกมาบอกว่าอธิคมทานข้าวและทานยาแล้ว
เขาจะกลับเข้ากรุงเทพฯ พร้อมกับอธิคมและคชานนท์ ส่วนพ่อของอธิคมนั้นเดินทางไปสนามบินแล้ว อาทิตย์จะขับรถเช่ากลับไปสนามบินเพื่อคืนรถและกลับเที่ยวบินสุดท้ายของคืนนี้
ธงรบเอนตัวพิงกับผนังรถ นัยน์ตาเหม่อลอย นึกถึงการสนทนากับคชานนท์และอาทิตย์เมื่อตอนที่นำตัวอธิคมออกมาจากโรงพยาบาล
"ผมไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆ" คชานนท์บ่นแล้วส่ายหน้าช้าๆ เมื่อยืนรอบุรุษพยาบาลเข็นรถของอธิคมออกมาจากห้อง
"พี่ว่าไม่เข้าใจสามคนนี้ต่างหาก" ธงรบตอบคชานนท์
"พี่นุเขาคงมีเหตุผลของเขา ผู้กองดูเพื่อนให้ดีๆ ก็แล้วกัน รอพี่นุหน่อยเถอะ" อาทิตย์แทรกขึ้นมาด้วยเสียงเรียบๆ ตอนที่ส่งเขาขึ้นรถพยาบาลมากับอธิคม
"คุณนุหนีข้าไปอีกแล้วธง คราวนี้ข้าจะหนีคุณนุบ้าง" อธิคมพึมพำเบาๆ เมื่อรถพยาบาลเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลอำเภอสอง
...อธิคมเอ๊ย ข้าก็ขอภาวนาให้อะไรๆ มันคลี่คลายไปได้ด้วยดีนะเพื่อน และที่สำคัญ ขาอย่าให้ข้าได้มาเจออะไรแบบเอ็งเลย อาทิตย์นั้นก็ท่าทางไม่ย่อยไปกว่าอนุภาพเลยนะนั่น...
ธงรบรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับทันทีที่ลงจากเฮลิคอปเตอร์ ทีมแพทย์และพยาบาลของโรงพยาบาลใหญ่อันดับต้นๆ ของกรุงเทพฯ เตรียมพร้อมรออยู่ที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาล ทันทีที่เครื่องแตะพื้น ทุกคนก็กรูเข้ามาที่เครื่องและทำงานเคลื่อนย้ายผู้ป่วยกันอย่างคล่องแคล่ว
"ไอ้ธง แกทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ" เสียงอาวุธดังขึ้นทันทีที่ธงรบยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับ เสียงของอาวุธแสดงอารมณ์ว่ากำลังโกรธ ไม่นับการเลือกใช้คำสรรพนามเรียกชื่อเขาและคำลงท้าย
"ข้าเพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้เองตอนเครื่องกำลังจะลงแตะพื้น" ธงรบอธิบาย
"แกอยู่ไหน" อาวุธกระชากเสียง
"กรุงเทพฯ"
"ย้ายอธิคมไปใช่หรือเปล่า" อาวุธรู้เร็ว เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังเข้าไปในโทรศัพท์ สมองของอาวุธก็คงประมวลได้อย่างรวดเร็วว่าเกินอะไรขึ้น
"ไอ้คมมันจะมาเองนะโว้ย พ่อมันทั้งสองคนยังเอาไว้ไม่อยู่ ข้าเป็นน้องคนสุดท้อง จะไปทำอะไรได้วะ"
"แล้วคุณนุล่ะ" อาวุธถาม
"เอ่อ"
"คุณนุไม่ได้ไปด้วย นี่ทำอะไรกัน แล้วคุณนุไปไหน" อาวุธซัก
"แกรู้ได้ไงว่าคุณนุไม่ได้มาด้วย"
"ธงรบ เราไม่โง่นะ คิดหรือว่าคุณนุจะยอมให้อธิคมย้าย เกิดอะไรขึ้น"
"เอ็งล่ะ หายไปไหนมา" ธงรบชักอึกอัก ท่าทางอาวุธจะเอาเรื่องเขาให้ได้ เวลาเพื่อนคนนี้โกรธ ร้ายได้ยิ่งกว่าอธิคมเสียอีก "นนท์บอกว่าคุณนุไปทำธุระที่เชียงใหม่ เอ็งก็มาหายไปหลังคุณนุไม่นาน ทีนี้..."
"ก็เลยคิดว่าคุณนุไปกับข้า พากันหนีไป คิดกันได้ไง" อาวุธเติมความ
"ข้าไม่ได้คิด ไอ้คมมันคิด เอ่อ ไม่ใช่ นนท์มันคิดว่าไอ้คมมันจะคิดซึ่งข้าก็คิดว่าไอ้คมมันคงคิด เอ็งอย่ามาปรักปรำสิวะ" ธงรบโวยวาย
"ไม่ต้องมาเล่นลิ้นนะไอ้เสาธง แล้วนี้ไม่มีใครคิดว่าคุณนุหายไปไหน จะเป็นอะไรหรือเปล่ายังงั้นหรือ อยู่ดีๆ ก็หายไปทั้งวัน สัญชาตญานตำรวจแกหายไปไหนวะ ไอ้..."
"เฮ้ย อย่าพูดคำหยาบนะโว้ย มันไม่ใช่บุคลิกแก ข้าขอโทษว่ะวุธ แต่ใครจะคิด คุณนุเคยหายไปนี่หว่า ครั้งที่แล้วก็หายไปเฉยๆ ตั้งหลายวัน แล้วก็มาโผล่หน้าห้องไอ้คม จนมันเดี้ยงอยู่จนถึงทุกวันนี้"
"แกเช็คโรงพยาบาลในเขตจังหวัดแพร่ ข้าจะเช็คลำปาง แล้วประสานสถานีตำรวจด้วย ได้ความยังไงให้บอก เข้าใจไหม" อาวุธ
"จ้าคุณชาย" ธงรบรับคำแล้ววางโทรศัพท์แล้วพึมพำอยู่คนเดียว "ดุจริงวุ้ย โดนทั้งไอ้คมทั้งไอ้วุธโขกสับ กรรมเวรธงรบจริงๆ พอมีแฟน อาทิตย์ก็ดุข้าอีก เวร เวร เวร"
อาวุธก้าวทีละสองขั้นขึ้นบันไดอาคารผู้ป่วยชายโรงพยาบาลอำเภอวังเหนือ เขาใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงก็ตามอนุภาพเจอ เมื่อสอบถามมาที่โรงพยาบาลวังเหนือเขาเพียงถามชื่ออนุภาพก็ได้รับคำตอบจากพยาบาลตอบว่าคนป่วยที่ประสบอุบัติเหตรถคว่ำ หน้าตาดี คนไทยแท้แต่นามสกุลฝรั่ง มีพลเมืองดีนำส่งเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลเมื่อประมาณหลังเที่ยงวันนิดๆ
อนุภาพไม่ได้รับบาดแผล แต่มีรอยช้ำแดงที่โหนกแก้มด้านซ้าย ชายหนุ่มนอนนิ่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยรวม ใบหน้าซีดเซียวแต่ปากอิ่มเต็มยังแดงระเรื่อ
อาวุธถอนหายใจลึกๆ ในใจรู้สึกรวดร้าวยิ่งนัก ตอนนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว ที่เคยพูดกับอธิคมว่าจะรอจนกว่าอนุภาพพูดออกมาว่าเลือกอธิคมเขาจึงจะยอมถอย แต่เวลานี้ วินาทีนี้ ขณะนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะยื้อเวลาต่อไปอีกแล้ว เขายอมรับว่าตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าอนุภาพยังรักอธิคมอยู่ แต่เขาก็ไม่ตัดใจเสียที พยายามที่จะยึดโอกาสอันน้อยนิดเอาไว้ เผื่อโชคจะเข้าข้างเขาบ้าง แต่ความเป็นจริงก็คือ...นี่คือคำตอบ...นี่คือความจริง...ความจริงที่ว่าเขาไม่มีโอกาสเหลือแล้วและเขาต้องยอมรับให้ได้และขจัดเงาของอนุภาพในใจของเขาออกไปให้หมดสิ้น
เตียงของอนุภาพอยู่ชิดผนังด้านใน เตียงข้างๆ ไม่มีคนป่วย ส่วนผู้ป่วยเตียงที่อยู่ตรงข้ามก็นอนหลับสนิท อาวุธสูดลมหายใจลึกๆ และขอโอกาสสุดท้ายของตัวเอง ก้มหน้าลงไปชิดแก้มของอนุภาพและสูดดมเอาความทรงจำสุดท้ายที่เขาโชคดีได้รับโอกาสอันน้อยนิด แล้วเลื่อนไปจุมพิตปากแดงระเรื่อที่ยั่วยวนใจเขามานานหลายเดือน และนี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาจะได้สัมผัส
...ลาก่อนคุณนุ...คุณจะอยู่ในใจผมเหมือนกับนที...
ธงรบมาถึงโรงพยาบาลวังเหนือเมื่อตอนสาย ทันที่ขึ้นไปบนชั้นสอง เขาเห็นอาวุธนั่งหลับอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องคนป่วย จึงเดินเข้าไปหยุดยืนมองด้วยสายตาเอือมระอา
"เฮ้อ เป็นเอามาก อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย" ธงรบมองใบหน้าคมเข้มขาวสะอาดของอาวุธ แล้วเปรียบเทียบกับอีกคนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ
เมื่อเขาได้รับข่าวร้ายจากอาวุธ เขาปรึกษาคชานนท์ แล้วน้องชายคนเก่งของอธิคมก็แนะนำให้บอกอธิคมไปตรงๆ เขาไม่แน่ใจว่าควรทำแบบนั้นหรือไม่ แต่คชานนท์ยืนยันหนักแน่น เขาเลยต้องเชื่อ เพื่อนรักของเขาอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อได้ยินเรื่องราว อธิคมเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอยู่กว่าห้านาที ก่อนจะหันหน้าหาเขาช้าๆ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องให้ วินาทีนั้นเองที่เขารู้สึกได้ถึงพลังของความรักว่าช่างมีอานุภาพเหลือเกิน
...ทำให้คนยิ้มและหัวเราะมีความสุขได้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็ทำให้ทุกข์เศร้าทรมาน...
อธิคมเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ประกอบกับการสื่อสารด้วยสายตา เขาก็รู้ในทันใดว่าอธิคมอยากให้เขาทำอะไร
"ธงรบ"
"เออๆ รู้แล้วๆ แต่พรุ่งนี้เช้านะ นี่มันค่ำแล้ว ยังไงก็ไปไม่ได้"
คชานนท์จัดการทุกอย่างอีกเช่นเคย เช้าตรู่ เขาได้ขึ้นเครื่องบินเที่ยวแรกมาเชียงใหม่ และตรงดิ่งมาวังเหนือ ตอนนี้กำลังยืนมองอาวุธนั่งสับปะหงกอยู่อย่างหมดสภาพ
"วุธ" ธงรบใช้เท้าเตะขาของเพื่อนที่เหยียดยาวอยู่พื้น อาวุธงัวเงียตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นใครก็หลับตาลง
"คุณนุอยู่ข้างใน"
"อย่าบอกนะว่าเอ็งนั่งเฝ้าทั้งคืน ไปๆ ลุกขึ้นไปนอนในรถได้แล้ว" ธงรบเขย่าตัวอาวุธ "วุธ ลุกขึ้น ไปนอนในรถ ข้าจะไปเอาคุณนุออกจากโรงพยาบาล"
อาวุธลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ยืนโอนเอนแทบทรงตัวไม่ไหว ไม่เหลือมาด "คุณชาย" อย่างที่ธงรบกับอธิคมเคยล้อ แต่ก่อนจะจะเดินจากไป ยังมีสติหันมาสั่งธงรบว่า "คุยกับหมอก่อนนะ ไม่ใช่ไปเอาตัวออกมาเฉยๆ"
"รู้แล้วน่า เอ็งไปนอนรอในรถเถอะ" ธงรบส่ายหน้า "ข้าก็รู้จักทำอะไรกับใครเขาเป็นเหมือนกันนะโว้ย"
อนุภาพนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวสงบนิ่ง ธงรบก้มลงมองใกล้ๆ อย่างคิดคำนึง ราวกับไม่เชื่อว่านี่คืออนุภาพที่ทำให้เพื่อนรักสองคนแทบไม่มองหน้ากัน
"คุณนุ นะคุณนุ ตัวแค่นี้แต่ร้ายจริงๆ เลย ในตัวซ่อนอะไรเอาไว้นี่ ไอ้คมกับไอ้วุธถึงเป็นได้ถึงขนาดนี้"
...รวมทั้งอาทิตย์ด้วย ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอาทิตย์ยังอาลัยอาวรณ์อนุภาพไม่เคยสร่าง...
ธงรบอดถอนหายใจไม่ได้ ที่เขาย้อนกลับมาที่ภาคเหนือคราวนี้เขาไม่ได้บอกอาทิตย์ และไม่ได้บอกเรื่องที่อนุภาพประสบอุบัติเหตุให้อาทิตย์ทราบ เพราะเขารู้ว่าอาทิตย์คงรีบวิ่งมาหาอนุภาพในทันใด คิดไปแล้วอดเจ็บลึกๆ ในใจไม่ได้ เขาอยู่กับอาทิตย์ทั้งที่รู้สึกว่าฝ่ายนั้นมี "เงา" ของอนุภาพอยู่ในใจไม่เคยจาง
"คุณนุ" ธงรบเรียกคนเจ็บเสียงเบา
"คุณคะ มาทำอะไร" เสียงพยาบาลดังขึ้นใกล้ๆ ธงรับหันไปมอง หญิงสาวร่างท้วมอายุต้นสี่สิบในชุดสีขาวสะอาดกำลังยืนจ้องเขาอยู่
"มาเยี่ยมคนป่วยครับ" ธงรบส่งรอยยิ้มให้
"คนป่วยกำลังนอนพักผ่อน อย่าเพิ่งปลุกสิคะ" พยาบาลทำเสียงดุ
"ผมไม่ได้ปลุก ผมแค่เรียกชื่อ" ธงรบแก้ตัว
"อ้าว เรียกชื่อก็คือปลุก คนป่วยเพิ่งทานยาหลับไป คุณจะมาปลุกทำไมล่ะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าผมมาเยี่ยม" ธงรบให้เหตุผล "แล้ว อาการเป็นไงบ้างครับ เมื่อไหร่จะได้ออกจากโรงพยาบาล"
"หายเมื่อไหรก็ได้ออกเมื่อนั้น" พยาบาลตอบเสียงเข้ม "ว่าแต่ว่าคุณเป็นญาติหรือเปล่า"
"เป็นเพื่อนของแฟนของเขาครับ" ธงรบตอบ "ผมมาจากกรุงเทพฯ แฟนเขาส่งตัวมาให้ดูว่าเป็นยังไงบ้าง"
"แล้วทำไมแฟนเขาไม่มาเอง" พยาบาลเดินกลับไปยังห้องทำงาน ธงรบเดินตาม พยายามจะถามอาการ
"แฟนเขาก็ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน ตอนนี้กำลังจะขาดใจตาย พอรู้ว่าแฟนตัวเองรถคว่ำ ก็สั่งผมให้มาพากลับไปดูใจ" ธงรบทำเสียงน่าสงสาร
พยาบาลร่างใหญ่ถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือไปหยิบแฟ้มผู้ป่วยมาพลิกดู แล้วตอบว่า "ก็อาการไม่เป็นอะไรมาก ไม่มีบาดแผล ที่ให้นอนพักก็เพื่อดูอาการ รอให้หมอตรวจรอบบ่าย ถ้าไม่ปรากฏเลือดคั่งหรืออะไร ก็คงออกจากโรงพยาบาลได้เย็นๆ ค่ะ โชคดีนะคะที่เลือดไม่ออก"
"ไม่มีแผลหรือครับ" ธงรบไม่คอยเข้าใจเท่าใดนัก
พยาบาลพยักหน้า "คนไข้เลือดกรุ๊ปโอพลัส พาราบอมเบย์หาเลือดยากมาก ยิ่งอยู่ต่างอำเภอไกลขนาดนี้ยิ่งลำบาก ถ้าประสบอุบัติเหตุหนักเลือดออกเยอะ ทางรอดแทบเป็นศูนย์"
"แสดงว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรมาก ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วสิใช่ไหมครับ" ธงรบยิ้มประจบ รู้สึกโล่งอก ระคนกับความรู้สึกตกใจที่รู้ว่าอนุภาพมีความเสี่ยงถึงขนาดนั้น
"ไม่ได้หรอกคุณ ต้องให้หมอสั่ง" พยายายส่ายหน้า
"พยายาลสั่งไม่ได้หรือครับ ผมว่าหมอไม่เก่งเท่าพยาบาลหรอก หมอมาดูคนไข้แวบเดียวไม่กี่นาที พยาบาลอยู่กับคนไข้ตลอดเวลา รู้ดีกว่าเป็นไหนๆ" ธงรบหลอกล่อ
"ยังไงก็ต้องหมอตรวจก่อนค่ะ" พยาบาลตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆ "แล้วไม่ต้องมาทำหน้าหล่อเสียงนุ่มนะคะคุณตำรวจ ยังไงดิฉันก็ไม่ใจอ่อน"
"ดูออกด้วยหรือครับ" ธงรบงง ไม่นึกว่าพยาบาลจะมองออกว่าเขาเป็นตำรวจ
"เห็นตาเจ้าชู้ ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้ ร้อยละเก้าสิบ ตำรวจทั้งนั้น สามีพี่ก็แบบนี้ล่ะ คุณไปรอข้างนอกนะคะ อีกหนึ่งชั่วโมง หมอตรวจเสร็จ ค่อยมาถามใหม่"
โชคดีที่อนุภาพไม่เป็นอะไรมาก ธงรบรอจนหมอตรวจอนุภาพแล้วจึงเดินเข้าไปคุย หมอหนุ่มหน้าตาดีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ แล้วหันไปมองพยาบาลสาวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ราวกับจะถามคำถาม
"ไม่ใช่ญาติค่ะหมอ แต่เป็นเพื่อนของแฟนคนป่วย อยากจะพาคุณอนุภาพออกจากโรงพยาบาล" พยาบาลรีบตอบ
"อาการไม่มีอะไรครับ แค่เคล็ดขัดยอก ข้อมือซ้ายซ้น หมอเข้าเฝือกอ่อนไว้ให้ คนไข้เจ็บไหล่กับเข่าด้านขวาเพราะโดนกระแทก ตอนนี้เดินเหินอาจจะไม่สบายตัว ต้องคอยระวัง ไม่มีเลือดคั่ง โชคดีที่รถไม่ได้ชนประสานขา แค่เบียดๆ กันจนตกข้างทาง" แพทย์หนุ่มหน้าขาวอธิบายเนิบนาบ ก่อนจะก้มลงพลิกดูเอกสารที่อยู่ในแฟ้มเพราะต้องการหลบตาวิบวับของญาติคนไข้ที่เขาไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเป็นเพื่อนของแฟนคนป่วย
"ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ แสดงว่าก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วใช่ไหมครับ" ธงรบยิ้มกว้าง
หมอหนุ่มพยักหน้าช้าๆ แล้วขอตัวไปตรวจคนไข้รายอื่น ธงรบขอบคุณอีกครั้ง แต่ไม่วายส่งสายตาเจ้าชู้
"ถ้าเกิดพากลับบ้านแล้วอาการไม่ดีขึ้น คงต้องรบกวนมาปรึกษาคุณหมอ"
"ได้ครับ" หมอหนุ่มจบใหม่ตอบเสียงเบา แอบยิ้มมุมปาก แล้วเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้ธงรบมองตามชั่วครู่แล้วหันไปมองอนุภาพที่รู้สึกตัวแล้วและกำลังยันตัวลุกขึ้นนั่ง
อาวุธส่งอนุภาพขึ้นนั่งบนรถคู่กับธงรับพร้อมย้ำให้ธงรับขับรถกลับแพร่ด้วยความระมัดระวังและรับปากกับอนุภาพว่าจะจัดการเรื่องรถของอนุภาพที่เสียหายจากอุบัติเหตุให้เรียบร้อย
"พอเสร็จแล้วผมจะส่งกลับกรุงเทพฯ ให้" อาวุธย้ำแล้วหันไปพูดกับธงรบ "ขับรถดีๆ นะธง ไปช้าๆ อย่าเร่งรีบ ถ้าหลงทางก็โทรมาถาม"
"เออน่า แค่นี้เอง ไม่หลงหรอก สั่งเสียจริงเลย" ธงรบรับคำเสียงสะบัด อดนึกถึง "อีกคน" ไม่ได้ที่ชอบบ่นให้เขาเรื่องหลงทางอยู่เสมอ
"คุณนุ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ" อาวุธหันไปพูดกับอนุภาพด้วยน้ำเสียงห่วงหาอาทร เพราะรู้อยู่ว่าคงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว
"สารวัตรก็เหมือนกันครับ ขอบคุณมากๆ เรื่องรถ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" อนุภาพตอบเสียงเบามองใบหน้าเรียบนิ่งของอาวุธ บอกตัวเองว่าเห็นแววตาเจ็บปวดของอาวุธ แววตาคล้ายๆ กันเมื่อธนาภพมองเขาที่เชียงใหม่ ก่อนจะถูกพรากจากกันไป
...อดีตผ่านไปแล้ว และปัจจุบันบางส่วนก็กำลังจะกลายเป็นอดีต ตอนนี้เขามีอธิคมรออยู่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจากนี้ไปอธิคมคือคนเดียวเท่านั้นที่จะอยู่ในใจเขา และเขาก็หวังว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจอธิคม ธงรบกำลังพาเขากลับไปหาคนที่เขารักแล้ว
รถเช่าคันสีขาวเคลื่อนตัวออกจากหน้าโรงพยาบาลเวียงเหนือ อนุภาพมองอาวุธผ่านทางกระจกมองหลังจบลับตา ธงรบขับรถช้าๆ ไม่ชวนอนุภาพคุยเพราะอยากปล่อยให้ชายหนุ่มได้คิดอะไรคนเดียว เขายังไม่ได้บอกอนุภาพว่าอธิคมย้ายกลับเข้าไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯ แล้ว ในใจตุ้มๆ ต่อมๆ ไม่รู้จะตอบอนุภาพอย่างไรดีหากฝ่ายนั้นถามขึ้นมา
"สารวัตรเป็นยังไงบ้างครับ" ในที่สุดอนุภาพก็ถามขึ้น
"ผมก็สบายดีครับ เดินทางมาก็เหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็สบายดี" ธงรบยิ้ม
"ผมหมายถึงสารวัตรอีกคน ไม่ใช่คนนี้" อนุภาพยิ้มบางๆ รู้ว่าธงรบจงใจแกล้งล้อเล่น
"คุณนุไม่ห่วงผมหรือไง" ธงรบทำหน้ามุ่ย
"ห่วงสิครับ อุตส่าห์ขับรถจากอำเภอสองมาถึงเวียงเหนือ ขอบคุณสารวัตรมาก นี่ไม่รู้ว่าสารวัตรอธิคมรู้หรือเปล่าว่าผมรถคว่ำ แล้วสารวัตรรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่"
"วุธโทรไปบอก"
"แล้วสารวัตรอาวุธรู้ได้ยังไง" อนุภาพทำหน้าสงสัย
"โอ๊ย พ่อคนนั้นเขารู้ไปซะทุกอย่าง นายกรัฐมนตรีเกาะ" ธงรบพยายามหาทางออกนอกเรื่อง ยื้อเวลาเอาไว้ ในใจคิดหาคำตอบเหมาะๆ ที่จะตอบอนุภาพเรื่องอธิคม
"แล้วสารวัตรอธิคมรู้หรือยังครับ ผมไม่อยากให้รู้ กลัวว่าจะเห็นห่วง นี่หายไปเมื่อวานทั้งวัน แล้วเมื่อคืนนี้อีก พอไม่เห็นหน้าผม สารวัตรยอมทานข้าวทานยาหรือเปล่าก็ไม่รู้" อนุภาพบ่น
...ยอมสิคุณนุ ครั้งแรกอาทิตย์จัดการ นี่ยังสงสัยอยู่เลยว่าตี๋น้อยมีดีอะไรถึงทำให้อธิคมกินข้าวกินยาซึ่งแม้แต่พ่อและน้องชายยังทำไม่ได้ แต่หลังจากนั้น แพทย์เป็นคนบังคับ...
"คุณนุ กลับบ้านอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วค่อย...เอ่อ..." ธงรบอึกอัก
"ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ" อนุภาพแย้ง แล้วหลับตาลง ท่าทางต้องการพักผ่อน ทิ้งให้ธงรบขับรถคนเดียวเงียบๆ แต่ในใจรู้สึกหนักใจเป็นที่สุด จนอยากจะจอดรถข้างทางแล้วแอบโทรศัพท์หาคชานนท์เพื่อถามว่าจะให้ทำอย่างไรต่อไปดี
เมื่อรถเข้าเขตอำเภอสอง ธงรบก็จำต้องบอกความจริงๆ นายตำรวจหนุ่มจอดรถข้างทางก่อนถึงทางแยกเลี้ยวขวาไปโรงพยาบาล อนุภาพงัวเงียตื่นขึ้นมาถามธงรบว่าหยุดรถทำไม
"เอ่อ คุณนุ คือยังงี้ครับ ผมไม่รู้จะพูดยังไง คุณนุอย่าถามผมมากนักนะเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง คือว่า...เอ่อ..."
"คือว่าอะไรครับ" อนุภาพเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ธงรบมักจะอึกอักเมื่อต้องพยายามอธิบายอะไรบางอย่างที่รู้สึกลำบากใจ เหมือนๆ กับอธิคมยังไงยังงั้น
"คือเอ่อ..."
"สารวัตร จะพูดก็พูดออกมา ถ้าไม่พูดก็ต้องพูดอะไรอีกเลย อีกหน่อยผมก็รู้เองจนได้ แล้วต่อจากนี้ไป ก็ไม่ต้องมาลำบากบอกอะไรผมอีก" อนุภาพเสียงเข้ม
"ดุจังเลย" ธงรบบ่นพึมพำ
"ว่าไงครับ" อนุภาพคาดคั้น ในใจเริ่มเต้นระทึกเพราะคงจะเกี่ยวกับอธิคมเป็นแน่แท้
"คือยังงี้ครับ หมอบอกว่าไอ้คมอาการมันก็ดีขึ้นแล้ว แต่ท่าจะให้ดี หมอบอกว่าน่าจะรักษาในโรงพยาบาลดีๆ ทีนี้ พ่อของมันก็ยืนกรานว่า..."
"สารวัตรย้ายเข้ากรุงเทพฯ เมื่อไหร่..." อนุภาพพึมพำ รู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้รับรู้เรื่องนี้
...เมื่อเช้านี้ ตอนที่ตื่นเช้าและหมอมาตรวจ หมอเลยแนะนำว่าควรจะย้ายเข้ากรุงเทพฯ พ่อของอธิคมก็เห็นด้วย และจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย พ่อของอธิคมหัวดื้อ ใครพูดอะไรก็ไม่เชื่อ...
ธงรบโกหกอยู่ในใจ พยายามเรียบเรียงคำพูดเพื่อให้เหตุผลต่ออนุภาพ แต่ทว่า กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากริมฝีปากของเขาเมื่อหันไปมองใบหน้าซีดเผือดของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
อนุภาพไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ เหมือนกับที่เขาหลอกอาทิตย์ไม่ได้ พอโดนสายตาคาดคั้น เขาก็อึ้ง พูดไม่ออก ที่เคยกะล่อน หมดสภาพไม่มีเหลือ
"คุณนุ อยู่ที่กรุงเทพฯ มันดีกว่าอยู่ต่างจังหวัดนะครับ อำเภอเล็กๆ แบบนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์มันคนละระดับ" ธงรบปลอบเสียงเบา ก่อนจะร้องอุทานขึ้นมาเพราะอนุภาพเปิดประตูรถลงไปหน้าตาเฉย "อ้าวเฮ่ย คุณนุ อย่าลงไปสิ"
อนุภาพลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังทางแยก ทำท่าจะข้ามถนนเพื่อตรงไปยังโรงพยาบาล ธงรบรีบเดินตามแล้วคว้าแขนชายหนุ่มไว้
"คุณนุ ไม่เอาน่า ขึ้นรถเถอะ ผมจะไปส่ง" ธงรบอ้อนวอน
"ทำไมครับ สารวัตร ทำไม"
"ผมก็ไม่รู้" ธงรบเสียงอ่อย
"สารวัตรทิ้งผมใช่ไหมครับ คราวนี้สารวัตรคงคิดว่าไม่ไหวแล้ว พอกันที" อนุภาพอ่อนแรง อยากทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
"มันคงงอนมั๊ง" ธงรบตอบไปทื่อๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีไปกว่านี้ "งั้นคุณนุก็ไปง้อมันหน่อย"
"สารวัตรไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว สารวัตรตัดสินใจแล้ว อย่างที่ผมคิด อย่างที่เขาคิด สารวัตรเชื่ออย่างนั้นจริงๆ" อนุภาพพร่ำรำพัน หันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะไปไหนดี ตาเริ่มแดง
"คุณนุ กลับไปที่รถก่อน อย่ามาร้องให้ตรงไฟแดงเลย นะครับ เชื่อผมเถอะ กลับบ้านก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที" ธงรบทำอะไรไม่ถูก อยากโอบอนุภาพเอาไว้เพื่อปลอบใจแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแค่ยืนรั้งแขนอนุภาพอยู่ริมถนนใกล้สี่แยกไฟแดงเขาก็รู้สึกเงอะงะมากพอแล้ว
อนุภาพยอมเดินตามธงรบมาที่รถ และนั่งเงียบตลอดทางจนธงรบรู้สึกอึดอัด ชายหนุ่มนั่งนิ่งเป็นหุ่นอย่างที่อธิคมเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนของตัวเองนั่งเป็นหุ่นได้เกือบชั่วโมง
"คุณนุครับ พูดอะไรซักนิด อย่างน้อยก็บอกทางผมหน่อย ผมขับวนมาสองสามรอบแล้วนะเนี่ย หาทางไปบ้านคุณนุไม่เจอ" ธงรบทำหน้ามุ่ย หันไปถามตุ๊กตามีชีวิตที่นั่งอยู่ข้างๆ
"จอด" อนุภาพสั่งสั้นๆ
"จอดทำไม จอดได้ไง" ธงรบยิ้มแหยๆ
"ผมจะขับ" อนุภาพพูดเสียงเข้ม
"ไม่ได้นะครับ ให้ผมขับเอง คุณนุยังไม่ค่อยสบาย" ธงรบแย้ง "เกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะยุ่ง"
"ผมบอกให้จอด ไม่งั้นก็ขับวนในเมื่องให้ถึงค่ำ" อนุภาพเสียงแข็ง
"โธ่คุณนุ เกิดเป็นอะไร ผมโดนยกกำลังสามนะครับ ไอ้คมคงเอาผมตาย ไอ้วุธก็คงตามมาเหยียบ อาทิตย์ก็กระทืบซ้ำ สงสารธงรบบ้างเถอะ"
"อยากจะกลับบ้านไหมครับผู้กอง ถ้าอยากกลับก็จอดรถ" อนุภาพหันมาทำหน้าเรียบนิ่งใส่ธงรบ "ผมไม่เป็นอะไรแล้ว รับรองได้ว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว จอดรถ ผมจะขับกลับบ้าน อาบน้ำ นอนพักซักคืน พรุ่งนี้ผมจะตามไปจัดการเพื่อนของสารวัตร ให้เขารู้ว่าจะมาทำกับผมแบบนี้ไม่ได้"
"เอาจริงนะ" ธงรบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าอนุภาพ มองตาคนรักของเพื่อนสนิท และเมื่อเห็นประกายตากร้าวของอนุภาพแล้วเขาจึงยอมลงจากรถ เดินอมยิ้มอ้อมมาเปลี่ยนที่นั่งกัน ในใจนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มาดลบันดาลใจอนุภาพให้อึดสู้
...คราวนี้ไอ้คมคงไปไหนไม่รอด เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับอนุภาพ...
**************************************
อืมมมม เขียนไปเขียนมานี่รู้สึกว่าคดีรักภาค 2 นี่มันเศร้าๆ แฮะ :เฮ้อ:
-
^
^
:z10:ละเมอมาจิ้มพี่นาย
เหอพึ่งรุสึกหรอค่ะว่าภาค2มันเศร้าเป้ว่ามันเศร้าตั้งแต่ภาค1แล้ว
โห้ยเล่นกับใครๆม่เล่นมาเล่นกับอนุภาพ เหอะสารวัตรอธิคม
แต่ตอนอ่านตอนคุณนุรถคว่ำตอนแรก นึกเลยอะพี่นายจะให้คุณนุตายหรอ
55+คิดไปโน่น ขอจบแบบดีๆนะพี่นายไม่งั้นจะไปถล่มกระทู้สถาปานิกให้แหลกเลย
-
:m16:ดีนะที่ "คิดได้" ซะที ว่าจะกลับไปตามคนรักอ่ะ
ตอนแรกอ่าน พอรู้ว่า "สารวัตร" ไม่อยู่ ทำอย่างกับว่าจะรำพันว่าโดนทิ้งงั้นล่ะ เหมือนกับสารวัตร "จะเลิก" ไม่ผิด คิดเข้าไปได้เนอะ
ตัวเองก็กำลังคิดว่าถ้าไม่ตามไปนะ จะ "เลิกอ่าน" มันแล้ว ขัดใจอย่างแรง :m31: :m31:
แล้วที่ป่วยหายยังอ่ะค๊าบ take care ด้วยนะ.....
-
สามทหารเสือนี่รักกันจริง ๆ น่ะครับ
-
เพิ่งคิดได้เรอะน้องนายว่าเรื่องนี้เศร้า เล่นทำเอาคนอ่านจิตตกกันไปเป็นเดือน ๆ แล้วเนี่ย เหอ ๆ ๆ
อยาก :z13: ให้จัง แต่วันนี้มาใช้คอมที่ทำงาน ทำไมถึงทำไม่ได้ก็ไม่รู้สิ
-
คุณนุตามไปจัดการที่กรุงเทพเลย ไปถึงแล้วตบจูบๆๆๆๆๆๆเลยน่ะ 555
-
เอ๊า..เอาเข้าไป
เรื่องนี้ ทั้งพระเอกนายเอกสะบักสะบอมทั้งคู่เลยเว้ย :z10:
เป็นตัวละครในนิยายของคุณนายนี่มันลำบากจริงๆ
พอแล้วนะจ๊ะ คุณคนแต่งสุดหล่อจ๋า :กอด1:
ไม่เอาฉากเสียเลือดเสียเนื้อแล้วนะ
เดี๋ยวสารวัตรกะคุณนุหมดหล่อ แฟนๆไม่ยอมจริงๆด้วย :m16:
-
5555+
สารวัตขี้งอนสงสัยจาไม่โดนง้อซะแล้ว
ดูจากสถานการณ์ได้ง้อคุณนุแทนแน่
แต่ต่างกานตรงที่คุณนุให้ไปง้อถึงที่เรย
-
อ้าว
คุณนุไม่ได้ไปอยู่กับแม้วหรอกหรอ 555+ :m20:
อย่างคุณนุอ่ะเหรอจะไปง้ออธิคม
อีแบบนี้ไปให้อธิคมง้อถึงที่ซะมากกว่ามั้ง
:seng2ped:
-
o18 o18 o18 o18 o18
o18 o18 o18 o18 o18
o18 o18 o18 o18 o18
-
มันก็เศร้าจริงๆแหละ
เลิกเศร้าได้ไหมคะ ขอหวานๆ จะแบบตบจูบก็ได้ค่ะ
แล้วขอแถม NC ปลอบใจคนอ่านด้วยนะคะ
:pig4: :pig4:
-
สวัสดีตอนบ่ายครับ
สุดสันต์วันสุดสัปดาห์นะครับ เย็นนี้เลิกงานจะไปช๊อปงานคอมมาร์ทที่ศูนย์สิริกิตต์ เผื่อเงินจะหมดกระเป๋าบ้าง อีกนิดส์ก็จบแล้วนะครับ จะให้จบวันที่ครบสามเดือนของผม ฤกษ์ดี
ในนิยาย 3 เดือนของอธิคมกับอนุภาพ ตรงกับสามเดือนของคนแต่งกับเมียรักพอดี ซึี่งก็คือมะรืนนี้ :เฮ้อ: นิยายเขียนยังไงก็ได้ แต่ชีวิตจริงลำบากกว่ายิ่งนัก ยังไงก็ขอให้ทุกคนทุกคู่มีความสุขสมหวังนะครับ แต่ถ้าไม่สมหวังก็ขอให้เจ็บนิดๆ ก็พอ อย่าให้ถึงกับสาหัส
บทที่ 37
อธิคมนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เขานอนรอโทรศัพท์ของธงรบตั้งแต่บ่ายวานนี้จนข้ามคืน ฝ่ายนั้นก็ไม่ติดต่อมา โทรศัพท์ไป ธงรบก็ไม่รับสาย ถามคชานนท์ น้องชายเขาก็บอกว่าไม่รู้เรื่องอะไร
"คงไม่เป็นอะไรมากหรอกพี่ ถ้าร้ายแรง พี่ธงคงรีบโทรมาแล้ว" คชานนท์พูดเสียงเย็นๆ แล้วเหน็บแนมอธิคมว่า "แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไม อุตส่าห์หนีเขามาแล้ว"
"อย่ามาพูดดีนะไอ้นนท์" อธิคมเสียงห้วน
"อ้าว พูดความจริง" คชานนท์ทำเสียงเอือมระอา ก่อนจะตัดบทขอตัวไปทำงานเพราะได้รับรายงานด่วนว่าหุ้นตัวสำคัญกำลังจะถูกเทขาย เขาต้องรีบซื้อ
"พี่นอนรอรับแขกก็แล้วกัน ได้ยินว่าตั้งแต่ย้ายมากรุงเทพฯ หัวกระไดโรงพยาบาบสมิติเวชไม่แห้งเลยนี่ เดี๋ยวการเงินเขาคงคิดค่าเสียหายกรณีรถไฟชนกันในโรงพยาบาล" คชานนท์รีบวางสายก่อนจะถูกพี่ชายด่า
อธิคมกระแทกโทรศัพท์อย่างแรงจนสะเทือนไปทั้งแขน ก่อนจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแผล รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เขาขยับตัวไม่ค่อยได้ จะทำอะไรแต่ละอย่างก็ลำบาก ธงรบก็ไม่อยู่ คชานนท์ก็กลับไปทำงานแล้ว คนดูแลก็เป็นพยาบาลที่เขาบอกให้อยู่ห่างๆ ถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องมา แพรวพิศ พยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลเขาโดยเฉพาะเลยนั่งดูทีวีในห้องโถงหน้าห้องคนป่วยสบายใจเฉิบ
พยาบาลคงได้ยินเสียงอธิคมร้องจึงฝ่าฝืนคำสั่ง เปิดประตูเข้ามาส่องดูนายตำรวจที่นอนหน้านิ่วอยู่บนเตียง
"คุณแพรว ผมไม่ได้เรียก" อธิคมหน้ามุ่ย
"ทราบค่ะ แต่ว่าได้ยินเสียงร้อง ก็เลยต้องเข้ามาดู สารวัตรต้องการอะไรไหมคะ" พยาบาลผู้ใจเย็นตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สิ่งที่ผมต้องการ คุณให้ไม่ได้หรอก"
"แต่หมอให้ได้ค่ะ เรื่องรถเข็นไฟฟ้า อีกไม่กี่วันก็ได้แล้ว คุณหมอบอกว่าต้องรอให้สารวัตรอาการดีขึ้นกว่านี้อีกหน่อยถึงจะลงมานั่งรถเข็นได้"
"ผมอาการดีขึ้นแล้ว ไปบอกให้เขาเอารถเข็นมาให้ผมที"
"งั้นสารวัตรก็ลงจากเตียงสิคะ" พยาบาลท้าทายหน้ายิ้มๆ "แต่ดิฉันว่าอย่าเพิ่งเลยค่ะ แทนที่จะดีขึ้น จะกลับหนักขึ้นกว่าเดิม อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะคะสารวัตร อีกไม่กี่วันเท่านั้น"
อธิคมถอนหายใจ เลิกคิดจะต่อล้อต่อเถียงกับพยาบาลต่อ แพรวพิศท่าทางใจเย็น ดูอ่อนโยนสมกับเป็นพยาบาล แต่ก็ดู "แข็ง" อยู่ในที เขารู้ว่าแพรพิศคงได้รับการคัดเลือกจากคชานนท์มาเป็นอย่างดี ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนไข้ที่ "ร้าย" พอสมควร คชานนท์กับธงรบรู้จักเขาดีทั้งสองคน พยาบาลที่มาดูแลก็คงต้องเลือกเอาคนที่สมน้ำสมเนื้อกัน ไม่เช่นนั้นก็คงเอาเขาไม่อยู่
...รอให้เดินได้ก่อนเถอะ พ่อจะหนีออกจากโรงพยาบาลเสียเลย เบื่อจะตายอยู่แล้ว...
"อ้อ มีคนมาเยี่ยมค่ะ สารวัตรให้เยี่ยมไหมคะ" พยาบาลสาวหันไปมองประตูห้องโถง แล้วหันมามองอธิคมเพื่อรอคำตอบ
"ใครครับ" อธิคมถามเบาๆ นัยน์ตาลุกวาบ ราวกับจะรอ "ใครบางคน"มาเยี่ยม ตั้งแต่มาถึงกรุงเทพฯ มีคนมาเยี่ยมเขาแล้วหลายคน เพื่อนตำรวจ เพื่อนที่รู้จักกัน และ "อดีต" ของเขาก็มาแล้วสามคน หนึ่งในจำนวนนั้นคืออัสนัยซึ่งมาก่อนใคร มาถึงก็พูดกระทบกระเทียบเขาจนตฤณที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องคอยปราม
"พี่คมน่าจะเป็นอัมพาตครึ่งตัว ดูซิว่า ถ้าส่วนล่างใช้การไม่ได้ ใครจะรักพี่" อัสนัยพูดยิ้มๆ ตอนนั้นตฤณไม่ได้ยินเพราะเดินไปใกล้ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์
"สมมุติว่าเป็นนัยล่ะ" อธิคมพูดเสียงเนือยๆ เพราะขณะนั้นกำลังเริ่มรู้สึกง่วงเพราะฤทธิ์ยา
"เป็นผมนะหรือ" อัสนัยเอียงหน้าทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า "ผมคงไม่ดูพี่หรอก ให้พี่ได้รู้รสการถูกทิ้งบ้าง"
...ตอนนี้เรียกได้ว่าเขาถูกทิ้งแล้วสิ อนุภาพทิ้งเขาไปแล้ว ที่ตัดสินใจย้ายมารักษาตัวที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ เพื่อจะทำให้ดูเหมือนว่าทิ้งอนุภาพมา แต่ท้ายที่สุดเขากลับรู้สึกว่าตัวเองโดนทิ้ง อนุภาพไม่ได้ตามเขามาอย่างที่พ่อเขาพูดเอาไว้ไม่ผิด...
""แกกลัวเขาไม่ตามไปดูแกหรือไงวะไอ้เสือ ถ้าเขารักแกจริงเขาก็ต้องตามไป ถ้าเขาไม่ตามไปก็แสดงว่าเขารักคนอื่นไปแล้ว"
...แต่อนุภาพประสบอุบัติเหตุ จะตามเขามาได้อย่างไร...
อธิคมเฝ้าบอกตัวเองว่า เหตุผลที่อนุภาพไม่ตามเขามาเพราะบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ
...คุณนุ เจ็บขนาดไหนกัน ผมเป็นห่วงคุณนุเหลือเกิน นี่ถ้าไม่เจ็บสาหัสแบบนี้ ผมก็คงไปนั่งเฝ้าคุณนุแล้ว...
--จริงหรือ ทั้งๆ ที่อนุภาพมีอาวุธคอยเฝ้าอยู่ทั้งคนนี่นะ
...คชานนท์บอกว่าอนุภาพคงไม่เป็นอะไรมาก เพราะไม่เช่นนั้น ธงรบก็คงรีบรายงานเขาแล้ว แต่นี่ธงรบก็หายไปเฉยๆ น่าเตะนัก รอให้พ่อตัวดีกลับมาก่อนเถอะ เขาจะเตะให้หายเจ็บใจ
--แต่หากอนุภาพสั่งห้ามให้ธงรบยุ่งเกี่ยวเล่า ธงรบจะทำอะไรได้ ท่าทางธงรบหงออนุภาพแบบนั้น คงไม่กล้าขัดคำสั่ง
"เชิญค่ะ" เสียงพยาบาลดังขึ้น ดึงให้อธิคมออกจากห้วงแห่งความคิด
"พี่คม" ชายหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยเรียกชื่อนายตำรวจมือปราบเสียงเบา แล้วเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้ายิ้มๆ มองสารวัตรหนุ่มไม่วางตา
อธิคมขมวดคิ้วมองใบหน้าขาวสะอาดคมเข้ม พยายามนึกชื่อแต่กลับนึกไม่ออก ใบหน้าคุ้นมากแต่เขาจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร
...ที่แน่ๆ เป็นเด็กเก่าคนใดคนหนึ่งของเขาที่คงไม่ได้พบกันมานานแล้ว...
"จำผมไม่ได้สินะ แน่ละ พี่จะจำผมได้ยังไง ผ่านมาหลายปีแล้วนี่ อีกอย่าง เราคบกันไม่กี่เดือน พอพี่ได้ผมแล้วพี่ก็ทิ้ง จำได้ก็แปลกล่ะ"
"ใคร" อธิคมถามเสียงเบา
...นี่จะเข้ามากระชากสายน้ำเกลือออก หรือไม่ก็ทุบแผลให้เราเจ็บทรมานหรือยังไงกันนี่...
"พี่คม ผมมาเยี่ยมในฐานะคนที่เคยรู้จักกัน" ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ "และในฐานะคนที่เคยทำให้ผมเจ็บปวดมาก แต่ในขณะเดียวกัน ในฐานะคนที่ทำให้ผมได้คิด ได้ตระหนักว่าโลกนี้ยังมีรักแท้ พี่ทิ้งผม ผมก็ยังลุกขึ้นมาสู้ใหม่ได้ คราวนี้พี่พร้อมหรือยัง ที่จะเจอรักแท้ พี่กลัวไหม ที่มีความรู้สึกว่าใกล้จะเสียมันไป กลัวว่าจะมีคนมาพรากคนที่พี่รัก แต่พี่ก็ไม่อยากสูญเสียความรักไป อยากดิ้นรนเป็นเฮือกสุดท้ายเพื่อเก็บรักไว้กับตัว"
อธิคมนิ่งมองตาสวยคู่นั้น ภาพในอดีตเมื่อหลายปีเริ่มกลับมา คืนนั้น เขาก้มลงมองตาของชายหนุ่มคนนี้ ตอนนั้น ตาสวยคู่นี้ดูรวดร้าว แตกต่างจากสายตามุ่งมั่นแบบที่กำลังเห็น
ไม่น่าเชื่อ คนที่เคยอ่อนแอถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพราะผิดหวังจากความรักจะกลับกลายมาเป็นคนที่มีแววตาเด็ดเดี่ยวได้ถึงเพียงนี้ และตอนนี้ คนที่เขาหักอกจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน และตะโกนด่าเขาว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ กำลังมาพูดกับเขาเรื่องรักแท้
"จำผมได้แล้วสิ" ชายหนุ่มพูดยิ้ม
"จำได้แล้ว" อธิคมเสียงพร่า "ใครบอก"
"อย่ารู้เลย ผมมาเยี่ยมพี่แล้ว ก็แค่นั้น ได้พูดอะไรที่อยากพูด ได้เห็นอะไรที่อยากเห็น แค่นี้ก็พอใจแล้ว อ้อ จะพูดให้ตรงๆ ก็บอกว่าสะใจมากกว่า เสือร้ายอย่างหมวดอธิคม มานอนหมดสภาพเพราะผิดหวังจากความรัก โดนคนทิ้งอย่างไม่ใยดี รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น"
"ถ้าอยากกระชากสายน้ำเกลือออกก็เชิญตามสบายนะ" อธิคมยิ้มมุมปาก
"อย่าท้านะ" ชายหนุ่มหน้าขาวโน้มตัวลงมาใกล้ "ถ้าผมไม่ได้พบรักแท้ ไม่ได้พบคนที่ทำให้ลืมพี่ได้ ผมก็อาจจะอาฆาตพี่ได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้ผมขอรอฟังข่าววันที่พี่อกหักอย่างเป็นทางการดีกว่า"
"ไปบอกเขาเลยว่า ไม่มีทาง" อธิคมพูดเสียงหนักแน่น นัยน์ตาแข็งกร้าว "ยังไงๆ พี่ก็ไม่ยอมแพ้"
"แน่เร๊อ แล้วเขาหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเฝ้า ไหนว่ารักกันมาก"
"นี่ตกลงมาเยี่ยมพี่ หรือมาทับถมซ้ำเติมกันแน่" อธิคมถาม
"มาให้กำลังใจ แต่แล้วแต่พี่จะคิด ให้ผมเดานะ คนที่มาเยี่ยมพี่คงมีสองกลุ่ม หนึ่ง เพื่อนหรือญาติที่เป็นห่วง สอง เด็กเก่าที่พี่เคยได้แล้วทิ้ง มาเยี่ยมเพราะคงอยากเห็นหน้านายตำรวจเจ้าชู้ที่โดนเด็ดปีกจนหมดสภาพ"
"คงมีแต่เรานี่ล่ะที่คิดแบบนี้" อธิคมเข้าข้างตัวเอง ทั้งที่ในใจอดนึกถึงอัสนัยเมื่อวานนี้ไม่ได้ รายนั้น หากตฤณไม่ยืมคุม คงกระโดดขึ้นบนเตียงมาบีบคอเขา โทษฐานที่ "ทำพัง" นิตินัยกับศรุตที่มาเยี่ยมเขาเมื่อวานก็ทำหน้าตาคล้ายๆ กัน
...ทำไม ใครๆ ซ้ำเติมเขากันนัก เขากำลังอกหัก ไม่มีใครสงสารบ้างเลยหรือ อนุภาพต่างหากที่ใจร้ายกับเขา จนป่านนี้ยังไม่ยอมมาง้อเขาเสียที...
"คนในอดีต" คนนั้นกลับไปแล้ว คราวนี้อธิคมกดปุ่มเรียกพยาบาลแพรวพิศมาสั่งการว่า ห้ามคนที่ไม่รู้จักเข้ามาเยี่ยมโดยเด็ดขาด
"ต้องถามชื่อก่อน และบอกด้วยว่ารู้จักกับผมยังไง เมื่อไหร่ แบบไหน" อธิคมสั่ง
"แล้วให้เข้ามาถามก่อนใช่ไหมคะ" พยาบาลถามอย่างใจเย็น
"ถ้าหน้าตาท่าทางเหมือนคุณคนเมื่อกี้ ให้บอกว่ามาวันหลังเพราะผมกำลังหลับพักผ่อนอยู่"
"อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ อายุสามสิบอัพหน้าตาขี้เหร่เยี่ยมได้ หากหน้าตาดีและมีท่าทางนิ่งๆ ห้ามเยี่ยม" พยาบาลสรุป จากการเฝ้าสังเกตตั้งแต่วานนี้ แพรวพิศเห็นอะไรบางอย่างที่เธอเริ่มจะเข้าใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนิตินัย นักร้องหนุ่มชื่อดังเข้ามาเยี่ยมคนไข้เจ้าอารมณ์
อธิคมพยักหน้าช้าๆ แล้วถอนหายใจเบาๆ ในใจนึกหมายหัวคชานนท์เอาไว้ว่าน้องชายเขาจงใจส่งพยาบาลคนนี้มาเป็นพยาบาลพิเศษเฝ้าไข้และท่าทางคง "คุย" กันมาเป็นอย่างดี แพรวพิศจึงทำเหมือนรู้ทันเขานัก และใจเย็นเสียจนน่าแปลกใจ
...เอาเถอะ ตอนนี้เขายังบาดเจ็บอยู่และยังไม่มีแรงทำอะไร แต่ขอให้อาการดีขึ้นเสียก่อนเถอะ แล้วจะได้รู้ว่า ดูแลอธิคมไม่ใช่งานง่ายๆ ที่ใครก็ทำได้...
อธิคมหลับตาลงเพราะรู้สึกง่วงนอน บ่ายแล้ว ถึงเวลานอน เขามักจะง่วงหลังจากทานยา แต่พอรู้สึกเคลิ้มๆ เขากับได้ยินเสียงที่อดีตคนหนึ่งของเขาเพิ่งพูดเมื่อไม่นานมานี้
"แน่รื๊อ แล้วเขาหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาเฝ้า ไหนว่ารักกันมาก"
คำพูดของชายหนุ่มหลายประโยคกระทบจิตใจของเขา ราวกับฝ่ายนั้นตั้งใจเรียงร้อยถ้อยคำมาเป็นอย่างดีเพื่อคุย หรือเพื่อเหน็บแนม หรือเพื่อพูดกับเขาให้ได้คิด
...หรือถูกใครบางคนส่งมาทำร้ายให้เขาเจ็บปวดกันแน่...
...คุณนุ...คุณนุอยู่ใหน...คนเดียวที่จะเยียวยาหัวใจของอธิคมได้ก็คืออนุภาพเท่านั้น ใครที่ไหนเขาก็ไม่ต้องการ...
>>possibly to be deleted?>>สมบัติเดินเข้าไปในร้านอาหารที่นัดพลพรรค "สมาคมคนช่วยเหลืออธิคม" ให้มารวมกัน ทันทีที่กลับมาถึงเมืองไทยและกำลังจะเดินทางไปแพร่เพื่อเยี่ยมสารวัตรอธิคมเขาก็ได้ข่าวว่าอธิคมย้ายมารักษาตัวที่กรุงเทพฯ แล้วโดยอนุภาพไม่เห็นชอบด้วย และที่สำคัญ อนุภาพ "ไม่ยอม" ไปเยี่ยมอธิคมอย่างที่ธงรบคาดหวัง
"ผมนึกว่าคุณนุจะฮึดสู้ ตามไปง้อไอ้คม ที่ไหนได้ คุณนุลั่นปากว่าไม่ยอมท่าเดียว พอกลับมากรุงเทพฯ ก็ไม่ทำอะไร เอาแต่ไปยิม เล่นกีฬา แล้วก็ขับรถตะเวนไปทั่วกรุงเทพฯ เป็นอะไรของเขาก็ไม่รู้" ธงรบรายงาน
"พี่คมก็เอาแต่นอน" คชานนท์ส่ายหน้า "นี่อาการก็ดีขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่ยอมทำอะไร วันๆ เอาแต่นอนแล้วก็ทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาล"
"พจน์จะไปคุยกับพี่นุ บอกให้ไปเยี่ยมสารวัตรภายในสิ้นเดือน ถ้าไม่เช่นนั้น เราจะย้ายสารวัตรไปในที่ที่พี่นุจะหาสารวัตรไม่เจอ" พจนีย์เสนอความเห็น
"ย่ะ คิดดีมาเลยยัยพจน์ แล้วนุก็จะร้องห่มร้องให้เสียใจ แล้วอ้อนวอนขอให้หล่อนคืนสารวัตรมายังงั้นละสิ" สมบัติหันไปชี้นิ้วใส่คนความเสนอความเห็น
"พจน์ ผมว่ารอฟังมติที่ประชุมดีกว่าแล้วค่อยทำตามเค้า" รชานนท์หันไปพูดกับภรรยา
"ทำไม ความคิดพจน์มันแย่นักหรือไง ก็แค่อยากให้คนสองคนนี้คุยกัน"
"ไอ้คมมันอยากให้คุณนุง้อ มันเลยงอนหนีมาอยู่กรุงเทพฯ ที่มานี่ก็เพราะคิดว่าคุณนุตัดสินใจเลือกไอ้วุธ ทั้งที่จริงไม่ใช่" ธงรบอธิบาย
"งั้นก็ให้สารวัตรอาวุธไปคุยกับสารวัตรอธิคม" สมบัติเสนอความเห็น
"คงยากครับ" คชานนท์ตอบ "พี่วุธคงไม่ยอม พี่คมก็คงไม่ฟัง แค่เห็นหน้าก็คงอยากจะลุกขึ้นมาไล่พี่วุธออกจากห้อง"
"แล้วจะทำยังไงกัน ปวดหัวจริงๆ" สมบัติคิดไม่ออก "เอ๊ะหรือจะให้อาทิตย์ช่วยทำเป็นจะคืนดีกับนุ สารวัตรอธิคมจะได้หึง"
"อ้าวๆ พูดยังงี้ก็สวยสิคุณพี่สมบัติ มายุ่งอะไรกับตี๋น้อยของผม" ธงรบโวยวาย "แต่ผมว่า ทำตามที่คุณพจนีย์แนะนำก็ดีนะครับ เพียงแต่ว่าให้คุณนุรู้ว่าไอ้คมไปไหน คือคนเราเนี่ย ถ้าไม่รู้สึกว่ากำลังจะเสียคนที่รักไป ก็ไม่รู้สึกหรอก ผมรู้ว่าคุณนุคงยอมคืนดีกับไอ้คมแล้วล่ะ ผมรู้สึกได้ตอนที่ไปพามาจากแพร่ คุณนุดูมุ่งมั่นและตัดสินใจแล้ว เพียงแต่ว่าอาจจะฉุนๆ ที่ไอ้คมหนีมากรุงเทพฯ โดยหวังว่าจะให้ตัวเองเป็นคนง้อ ทีนี้ก็เลยดัดหลังไอ้คม ไม่ยอมง้อ คนที่ทุรนทุรายกลับเป็นไอ้ตัวดีไปซะนี่"
"จับสองคนไปขังไว้ด้วยกันเลยซะดีไหม ไม่ให้ไปไหนซักคืนสองคืน ให้คุยกันเอง" คชานนท์เสนอ
"ไม่ก็เรียกกษิดิษฐ์มาเฝ้าไข้ไอ้คม แล้วให้คุณนุมาเจอ จะได้หึง" ธงรงยิ้มพราว
"ดาบสองคมครับพี่ธง ไม่พังก็เละ" คชานนท์ปราม
"ถ้านุหึง สารวัตรอาจจะเดี้ยงตลอดชีพ เวลาโกรธ นุร้ายไม่ใช่เล่นนะสารวัตร แต่ถ้าไม่หึง ดีไม่ดี นุอาจจะตัดฉับไม่เหลือเยื่อใยเลยก็ได้ คราวนี้ สารวัตรอธิคมได้ตรอมใจตาย" สมบัติอธิบาย
"อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ แล้วจะทำยังไงกันดีเล่า" ธงรบเกาหัว
สมบัติทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า "บั้ดว่าให้คุณตฤณช่วยคุย สามคน นั่งคุยกัน ให้คุณตฤณเป็นคนไกล่เกลี่ย หรือไม่ก็ให้คุยกับนุคนเดียวก่อน บั้ดว่านุเขาค่อนข้างฟังคุณตฤณมากกว่าใคร"
สรุปแล้ว ที่ประชุมตกลงให้สมบัติปรึกษากับตฤณเพื่อมอบหมายให้จัดการเรื่องอธิคมกับอนุภาพด้วยเห็นว่าตฤณเป็นคนเยือกเย็นและเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคน สมบัติจึงรีบโทรศัทพ์หาอดีตเจ้านายทันที<<<possibly to be deleted?<<
อนุภาพเดินเข้าไปโถงชั้นล่างของโรงพยาบาล ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่เขาจะคุยกับอธิคมอย่างเป็นทางการ คืนที่ผ่านมาเขานอนเต็มที่ และตื่นค่อนข้างสาย แล้วทำอาหารใส่กล่องเพื่อนำมาให้อธิคมทานเป็นอาหารกลางวัน
ห้องพักคนป่วยกว้างมาก ห้องโถงด้านหน้าเหมือนห้องพักในโรงแรม มีทีวีพลาสมาจอใหญ่ติดผนัง โซฟาขนาดใหญ่สีเท่าเข้ม โต๊ะทานข้าวขนาดนั่งได้หกคน มีแพนทรี่อยู่ที่มุมห้องติดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงกว่าสองเมตร ประตูห้องพักคนไข้เปิดแง้มทิ้งไว้ เสียงรายการโทรทัศน์ดังค่อยๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เหมือนคนดูกดเปลี่ยนรายการไปเรื่อยๆ ราวกับไม่รู้ว่าจะดูรายการไหนดี
อนุภาพจับลูกบิดประตูดึงเปิดกว้าง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาอธิคมในห้อง
อธิคมชะงัก มือที่ถือรีโมททีวีค้างเติ่ง ก่อนจะวางลงช้าๆ สายตามองมาที่ร่างของอนุภาพที่เดินเข้าไปหา ปากเผยอราวจะเอื้อนเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็เปลี่ยนใจมาเป็นเงียบนิ่ง
"สารวัตร เป็นยังไงบ้างครับ" อนุภาพถามเสียงเบา ตาจับอยู่ที่ใบหน้าเรียบนิ่งของอธิคม
"สบายดีครับ" เสียงอธิคมแผ่วเบา "ยังเดินไม่ได้ ถ้าคุณนุอยากทราบละเอียด คงต้องถามแพทย์"
"สารวัตรไม่ดีใจหรือที่ผมมาเยี่ยม" อนุภาพถามยิ้มๆ รู้สึกแปลกใจที่อธิคมไม่มีท่าทีตื่นเต้น อธิคมดูราบเรียบจนเขารู้สึกหวั่นใจ
"ดีใจครับ"
"ผมทำอาหารมาให้ ทานข้าวหรือยังครับ" อนุภาพวางกล่องอาหารบนโต๊ะข้างเตียง
"ผมยังไม่ค่อยหิว"
อนุภาพนิ่งไปชั่วครู่ มองอธิคมอย่างพิจารณา เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังงอน คงเพราะเขาหายตัวไปเช้าวันนั้นหลังจากที่คุยกันตอนใกล้รุ่ง และคงคิดว่าเขาตัดสินเลือกที่ไปตามทางของตัวเอง หรือกล่าวอีกนักหนึ่ง คงคิดว่าเขาตัดสินใจเลือกธนาภพ
"สารวัตรครับ โกรธผมหรือ" อานุภาพถามเสียงเรียบ จับจ้องใบหน้าคมเข้มของอธิคมไม่วางตา
"ผมจะไปโกรธอะไรคุณนุได้" อธิคมตอบเสียงพร่าเพราะความน้อยใจ
"แล้วทำไมทำเย็นชากับผม" อนุภาพถาม "ทำไมหนีผมมา"
"ผมไม่กล้าหนีคุณนุหรอก ที่มาก็เพราะ..."
"เพราะอะไรครับ เพราะโกรธที่ผม..."
"ผมบอกแล้วไงว่าจะไปโกรธอะไรคุณนุได้ ผมไม่มีสิทธิ์โกรธ ผมเป็นคนผิดเอง คุณนุถึงได้หนีผมไป ทิ้งให้ผมทรมานคนเดียวตั้งสามเดือน"
"แล้วผมไม่ทรมานหรือสารวัตร" อนุภาพเสียงเสียงเริ่มสั่น ทั้งที่เตรียมตัวมาแล้วเป็นอย่างดี แต่ครั้นเห็นท่าทีเย็นชาของอธิคมแล้วเขาก็เริ่มหวั่นไหว
"คงไม่เท่าผม อย่างน้อยคุณนุก็มีใครคอยเป็นเพื่อน ไม่ให้เหงา" อธิคมตัดพ้อ
"หมายถึงสารวัตรอาวุธใช่ไหมครับ ผมขอโทษที่ทำให้สารวัตรรู้สึกไม่ดี ให้อภัยผมเถอะ แต่ผมกับสารวัตรอาวุธไม่ได้มีอะไรกัน ตลอดเวลาที่อยู่โน่น ผมคิดถึงสารวัตร..."
"อย่าบอกนะว่าคิดถึงผมคนเดียว" อธิคมแทรก
"ผมคิดถึงธนาภพด้วย" อนุภาพยอมรับ "ผมคิดอยู่ตลอดเวลา ผมขอโทษที่เป็นคนคิดมาก ขอโทษที่อ่อนแอและไม่เข้มแข็งพอ แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้ว"
"มันเกินเวลาสามเดือนมาแล้วครับ อะไรที่คุณนุจะให้คำตอบผม มันคงไม่..."
"โอ๊ะ ขอโทษครับ" เสียงห้าวดังขึ้นเบาๆ ที่ประตู ขัดจังหวะการพูดคุยกันระหว่างอนุภาพกับอธิคม ทั้งสองหันไป นายแพทย์อาติยะยืนยิ้มให้บางๆ ในมือถือช่อดอกไม้ "ผมเพิ่งรู้ว่าสารวัตรมารักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมเลยขึ้นมาเยี่ยม"
"ขอบคุณครับ" อธิคมพูดเสียงเบา อาติยะก้มศรีษะให้ทั้งสอง ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไป แต่กลับต้องเบี่ยงตัวขยับเปิดทางให้ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีกากีสองคนที่เดินเข้ามาในห้อง
"ไอ้เสือคม เป็นไงวะเพื่อน ได้ยินว่าแอ่นอกรับลูกกระสุนซะเกือบเละ" ตำรวจหนุ่มร่างสูงใหญ่พอๆ กับอธิคมทักทายเพื่อนเสียงดัง แล้วหันไปก้มศรีษะทักทายนายแพทย์อาติยะและอนุภาพ
"สวัสดีครับ ผมพันตำรวจตรีสรยุทธ แล้วพี่ลูกน้องผม พันตำรวจโทธนินทร์" ตำราจร่างเล็กอีกคนที่ตามมาติดๆ ทักทายอนุภาพกับนายแพทย์อาติยะ พอแนะนำตัวเสร็จจึงหันไปพูดกับอธิคม "มากันหลายคนว่ะคม ทั้งก๊วนเลยล่ะเพื่อน ไอ้นินทร์มันไม่ยอมรอ ลากข้าขึ้นมาก่อน ไอ้ชาติกะไอ้กร มันเสือกพาแฟนมาด้วย เลยช้า กำลังตามขึ้นมา"
"เอ่อ แล้วนี่มาขัดจังหวะตรวจคนไข้หรือเปล่าครับคุณหมอ" ธนินทร์หันไปพูดกับนายแพทย์อาติยะที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ ก่อนจะหันมามองอนุภาพที่ถอยหลบให้คนมาใหม่ได้เข้าไปยืนข้างเตียงคนไข้
"คม ไอ้สิทธิ์มันจะย้ายไปลำปางล่ะ ไปอยู่ใกล้ๆ เอ็ง คราวนี้เอ็งมีเพื่อนกินเหล้า หายเหงาแล้วโว้ย" สรยุทธรายงาน "ไอ้สิทธิ์มันเลิกเมียมันแล้ว ตอนนี้โสดสนิท เอ็งมีคู่หูภูธรคนใหม่แล้วล่ะ"
อธิคมอ้าปากจะพูด แต่เพื่อนทั้งสองเอาแต่ชวนคุย หันไปมองอนุภาพ อธิคมก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังก้าวถอยหลังขยับออกห่าง ครั้นเพื่อนตำรวจอีกสองคนพร้อมกับแฟนสาวเดินเข้ามาในห้อง เขาก็มองไม่เห็นอนุภาพเสียแล้ว ในห้องคนเต็มไปหมด เขาหมดโอกาสที่จะได้พูดกับอนุภาพ ในใจของอธิคมรู้สึกเบาหวิว อะไรบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าอนุภาพกำลังจะน้อยใจ อย่างน้อยก็เพราะคำพูดของเขา คำพูดที่เขาพูดตัดพ้อเพราะความน้อยใจเช่นกัน
...เขาไม่ตั้งใจเช่นนั้น เขาพูดยังไม่จบ เขากะจะของอนซักนิดพอเป็นพิธี แล้วเขาเองนี่ล่ะจะเปลี่ยนเป็นคนง้อเอง...
อนุภาพเดินออกมาหยุดยืนอยู่หน้าโรงพยาบาล หันหลังไปมองอาคารสูงยี่สิบกว่าชั้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ
เขาคุยกับอธิคมยังไม่จบเพราะถูกขัดจังหวะ แต่เขาก็ถามตัวเองว่า หากได้คุยต่อ ผลลัพท์จะออกมาเช่นไร อธิคมแสดงท่าทีชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการฟังคำตอบจากเขาแล้ว สิ่งที่จะพูด จะมีประโยชน์อันใดกันเล่า
... "มันเกินเวลาสามเดือนมาแล้วครับ อะไรที่คุณนุจะให้คำตอบผม มันคงไม่..."
คงไม่...อธิคมตั้งใจจะพูดอะไรต่อ?
คงไม่มีประโยชน์ต่อไปอีกแล้ว ไม่มีค่าต่อไปอีกแล้ว หรือไม่มีความหมายต่อไปอีกแล้ว
อธิคมตั้งใจจะพูดแบบนี้หรือ?
เขาควรจะบากหน้ากลับไปหาอธิคมอีกดีหรือไม่ พูดสิ่งเดิมอีกครั้ง แล้วรอฟังอธิคมตอบกลับอีกครั้งให้ชัดๆ
ธงรบมาเยี่ยมอธิคมในตอนค่ำ เห็นเพื่อนซึมหนักกว่าเดิมจึงเซ้าซี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่ออธิคมเล่าให้ฟังจึงโวยวายเสียงลั่นห้อง
"เวร เวร เวร เอ็งไปพูดยังงั้นได้ไงวะ ไอ้งี่เง่า คุณนุมาง้อเอ็งแล้วยังทำเป็นอวดดี คราวนี้เป็นไง คุณนุคงหายไปอีก เอ็งมีความสุขละสิ" ธงรบออกท่าทางเหมือนจะบีบคอเพื่อน
"ข้าผิดหรือวะธง"
"เอ็งไม่ผิดหรอก ข้านี่ล่ะผิดที่ไปพาคุณนุกลับมา" ธงรบกระทบกระเทียบ "ข้าว่าพาคุณนุกลับไปส่งแพร่ดีกว่า ตกลงเอ็งไม่เอาคุณนุแล้วใช่ไหม ข้าจะได้ขี่มาห้าศอกไปบอกไอ้วุธ"
"ไอ้ธง" อธิคมเสียงห้วน
"ทำไม เอ็งจะทำไม เอ็งจะงอนไปหาพระแสงอะไรวะ ผู้หญิงเขาตามมาง้อแล้ว ยังทำเป็นงอนอยู่ได้ เดี๋ยวก็แห้วหรอก ตัวเองบาดเจ็บนอนแบะอยู่บนเตียง แทนที่จะพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ถือเอาตอนที่เขากำลังสงสาร ออเซาะซะหน่อยเอ็งก็ไม่ทำ เกิดคุณนุฮึดขึ้นมา ตัดหางเอ็งปล่อยวัด อย่าร้องให้ขี้มูกโป่งนะโว้ยคม" ธงรบยังโวยวายไม่หยุด เดินไปเดินมาอย่างขุ่นเคืองเพราะในใจนึกว่าจะจบเรื่องแล้ว แต่อธิคมกลับมาทำให้เสียเรื่อง
"ธงรบ หุบปากซะที ข้ารำคาญ"
"หุบก็ได้ แต่ก่อนหุบ ขอถามซักคำก่อนได้ไหม แล้วนี่เอ็งจะเอายังไง จะให้ข้าไปตามคุณนุมาง้อเอ็งอีกรอบไหมล่ะ คราวนี้ข้าจะหลอกล่อให้คุณนุมาโดยให้หลักประกันว่าเอ็งจะหายงอน รับรองกับคุณนุว่า ง้อคราวนี้ ไอ้คมโอเคแล้วคร้าบ" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้อธิคมจนแทบจมูกจะชนกัน
อธิคมเบือนหน้าหนี ถอนหายใจแรงๆ เอาแต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้ธงรบพล่ามอยู่คนเดียว
"คนอื่นเขาลุ้นกันจะเป็นจะตาย แกมีโอกาสแล้วก็ยังไม่คว้าเอาไว้ อย่ามาเสียใจทีหลังนะเพื่อน" ธงรบหันหลังให้อธิคม เท้าสะเอว ถอนหายใจดังๆ แล้วหันกลับมามองอธิคมใบหน้าเรียบนิ่ง
"จริงๆ นะคม ข้าไม่ได้พูดเล่นนะ เอ็งเดินหมากผิดอีกทีคราวนี้ ไอ้วุธไม่ปราณีเอ็งแน่"
"ไม่ใช่อาวุธหรอกธงรบ ไม่ใช่อาวุธ" อธิคมพึมพำ
"ไม่ใช่ไอ้วุธแล้วใครวะ อย่าบอกนะว่าเป็นตี๋น้อยของข้า ตอนที่อาทิตย์มากล่อมเอ็งให้กินข้าวกินยา คุยอะไรกันหรือเปล่า ข้ายังสงสัยว่าทำไมอาทิตย์ทำให้เอ็งยอมกินได้ง่ายๆ" ธงรบทำเสียงฉุนเฉียว
"เปล่า"
"งั้นอะไร บอกข้าบ้างได้ไหมวะ กรุณาเถิดคุณอธิคม เอ็งทำให้ข้ารู้สึกเป็นไอ้ทึ่มแล้วนะโว้ย มีอะไรกันนักกันหนา บอกธงรบเพื่อนรักของเอ็งบ้างไม่ได้หรือไง" ธงรบทำเสียงอ้อนวอน "ถ้าเอ็งไม่อยากให้ข้ารู้ ข้าจะได้เลิกกังวลเรื่องของเอ็งเสียที"
อธิคมมองหน้าธงรบนิ่ง ถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเริ่มพรั่งพรูความรู้สึกของตัวเองออกมา แต่หลังจากที่อธิคมพูดจบ คนที่นิ่งเงียบกลับเป็นธงรบ
"บอกมาสิ ว่าข้าควรจะทำยังไง" อธิคมถามเพื่อนเสียงเบา ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน
ธงรบถอนหายใจแรง ก่อนจะหาทางออกดื้อๆ ด้วยการพูดว่า "เออ เรื่องนี้เกินสมองของข้าว่ะ ให้ไอ้นนท์มาช่วยเอ็งดีกว่า"
"ธงรบ"
ธงรบถอนหายใจอีกครั้ง แล้วพูดกับอธิคมว่า "คม เอ็งให้โอกาสคุณนุบ้าง เขาอาจจะตัดใจจากแฟนเก่าได้แล้ว ข้าว่าที่คุณนุไปเชียงใหม่ก็คงเพราะไปเคลียร์เรื่องราวคาใจอะไรก่อนมาคุยตกลงอย่างเป็นทางการกับเอ็งมั๊ง"
"แต่เกิดมารถคว่ำเสียก่อน คุณนุก็เลย..."
"อธิคม พ่อคุณขี้งอน เอ็งลองคิดอีกด้านสิวะ หาก สมมุติ" ธงรบกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ "สมมุตินะสมมุติ ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงหรืออะไร เพียงแค่สมมุติ หากคุณนุไม่ได้แค่รถคว่ำ ฟกช้ำดำเขียวธรรมดา เอ็งจะยังคิดยังงี้อยู่ไหมวะ เอ็งจะเสียดายหรือเปล่า"
"แล้วทำไมเขาต้องไปเชียงใหม่วะธง ทำยังไงๆ คุณนุก็ลืมธนาภพไม่ได้" อธิคมเสียงขื่น
"เขายอมรับตัวเองตรงๆ แบบนี้ไม่ดีหรือไงวะเพื่อน แฟร์จะตายไป ดีกว่าเขาอยู่กับแกแล้วมีเงาของคนอื่นอยู่ในใจเขาตลอดโดยที่แกอาจไม่รู้หรืออาจรู้ก็ได้แต่แกก็ทำอะไรไม่ได้เลย เขาตั้งใจจะเคลียร์ตัวเองให้ขาวสะอาดก่อนที่จะตกลงปลงใจอยู่กับเอ็งไปตลอดชีวิต เอ็งพร้อมสำหรับความคิดนี้หรือยังล่ะ พร้อมเคลียร์เรื่องของตัวเองให้หายไปจากความเป็นอธิคมคนเดิมได้หรือเปล่า นี่พูดจากปากของธงรบเพื่อนร่วมความเจ้าชู้ของเอ็งเลยนะโว้ย" ธงรบพูดจบก็ถอนหายใจเบาๆ เห็นภาพของอาทิตย์และอนุภาพซ้อนกันขึ้นมาในความคิด
"แล้วนี่มาอยู่สมิติเวชได้แค่หนึ่งคืนหนึ่งวัน เด็กเก่าแกมาแล้วสี่คน รอให้กษิดิษฐ์มาก่อนเถอะ ไม่ก็แฝดหลุดโลก น้องเดี่ยว น้องเต้ น้องต๋อง น้องโต๋ น้องแต๋ว น้องแต้ว น้องตุ๋ย น้องตุ้ย น้องตุ๊ น้องต๊ะ มาครบทุกหมวดตัวอักษรละคราวนี้" ธงรบพูดล้อเลียน แต่อธิคมไม่ตอบโต้ เหลือบตามองขวดน้ำเกลืออย่างครุ่นคิด
น้องอะไรที่ธงรบกล่าวชื่อมาทั้งที่มีตัวตนจริงและไม่มีตัวตนนั้นไม่สำคัญต่อเขาเลยแม้แต่นิด คนเดียวที่เขาอยากพบคืออนุภาพ...อนุภาพเท่านั้น
**********
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:งอนกันไปก็งอนกันมา น่ากลุ้มใจแทนอ่ะ
ตั้งแต่รู้จักธงรบมา พูดจาเข้าท่าก็วันนี้ล่ะนะ
รอดูตอนจบนะว่าเป็นยังไง อย่าลืมออกเล่ม 2 ล่ะครับ :mc4:
-
ดีกันไวๆ จิ
-
งอนกันจนได้เรื่อง...ถ้าพูดตรงกับใจซักนิด
ทุกอย่างคงไม่ยากแบบนี้
-
เอาอีกแล้ว...........
คนอื่นอุตส่าห์วางหมากไว้ให้ซะสวยหรู สารวัตรกลับเปิดฉาก เดินหมากผิดตัวเสียนิ
เดี๋ยวได้เสียทั้งกระดานหรอกครับ
ก็รู้หรอกนะครับว่า น้อยใจคุณ นุ นับครั้งไม่ถ้วน แต่อย่าลืมนะครับว่าคุณนุ เค้าเป็น
คนอ่อนไหวง่าย คิดมากอีกตังหาก แล้วที่พูดประชดไปนั้น ก็หวังแสดงอาการน้อยใจ
ให้คุณนุเห็น แต่ ก็รู้อยู่ว่า ตั้งแต่ที่พักที่ โรงพยายาลที่กรุงเทพฯ หัวกะไดไม่เคยแห้งนะครับ
โอกาสทองก็หลุดรอดไปอีกจนได้
สารวัตรธงรบ วันนี้เป็นพระเอกจริง ๆ พูดในถูกใจจังเลยครับ แต่ที่แน่ ๆ รู้สึกเจ็บไม่ใช่น้อย
ใช่ไม่ครับเนี่ย
คุณนุครับ ใจเย็นหน่อยนะ ตอนนั้นถือว่าซะว่า โอกาสไม่เอื้อก็แล้วกัน เพื่อนสารวัตรมากัน
ตั้งเยอะขนาดนั้นยังพูดไม่จบเลย ใจเย็น ๆ หน่อยนะครับ ยังไงก็รักเค้านิครับ อย่าพึ่งคิดมากนะครับ
แล้วทีนี้ใครจะช่วยอีกแหละเนี่ย (แค่คุณนุ ก็ปวดหัวพอแล้ว เจอสารวัตรอธิคม ทำเรื่องอีก
เหนื่อยเลย)
พี่นาย กะว่าอ่านไป คิดในใจว่าจะต้องมีฉากหวาน ๆ ให้อ่านแน่ ๆ แล้วไงกลายเป็น เปรี้ยว
ซะปวดกรามอย่างนี้อะ เห็นบอกว่า กะจะให้จบที่ 40 ตอนใช่หรือป่าวครับ อีก 3 ตอนสุดท้าย
ก็ให้ หวานกันหน่อยหลังจาก เหนื่อยกันมาทั้งภาคนะครับ อย่าให้เหนื่อยจนวินาทีสุดท้ายเลย
คนอ่านจะตายเอา...
ครบ 3 เดือนแล้ว มีความสุขมาก ๆ นะครับทั้งปัจจุบันและอนาคตนะครับ
แล้วมีเรื่องอื่น ๆ อย่าลืมมาโพสให้อ่านอีกแนะครับ
-
ในที่สุดคุณนุก็ตัดสินใจแล้วสินะ เวลาไม่คอยใครจริงๆ
นี่ถ้าเกิดอะไรแบบที่ไม่คาดฝันมาอีกเนี่ยจะมานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า
คงเปล่าประโยชน์แล้วอ่ะนะ อธิคมหนีไปกรุงเทพแล้ว
จะอึ้งทำไมคะคุณนุ ก็คุณนุทำไรไปไม่บอกไม่กล่าวอยากไปก็ไป
อยากทำอะไรก็ทำ คนป่วยที่นอนเฉยๆใจก็ระทมอยู่แล้วๆนี้มีการมา
หายหน้าหายตาไปอีกจะให้คิดเป็นอื่นไปได้ยังไง เหอะๆพูดว่าน้อยใจสักร้อยครั้ง
คุณนุก็คงไม่รู้อะไรหรอก สภาพอธิคมจหนีไปรักษาแผลกายแผลใจที่กทม.ดีกว่า คงตัดสินใจถูกแล้วล่ะ แต่พอรู้ว่าเกิดอะไรกับคุณนุเนี่ยแทบอยากจะมาดูเองให้เห็นกับตา
จะรู้มั๊ยว่าอธิคมเป็นห่วงคุณนุแต่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเนี่ยมันเจ็บปวดแค่ไหน
ได้ยินว่าคุณนุจะตามไปก็ดีแล้วล่ะ คิดได้แบบนี้ก็ดีอย่าให้ต้องเกิดอะไรแบบนี้ซ้ำๆง้อคนป่วยขี้อ้อน ขี้งอนหนะ คงไม่ยากหรอกคุณนุถนัดอยู่แล้ว แต่ไอ้เรื่องบอกให้กินข้าวกินยาของอาทิตย์เนี่ย ท่าทางคงใช้คุณนุมาขู่แน่ๆถึงได้ผลชะงักดีแท้
อาวุธคิดถูกแล้วที่หาทางออกให้ตัวเอง คำตอบเห็นอยู่ทนโถ่ๆเพียงแค่เปิดใจแล้วยอมรับความจริงซะ เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน อธิคมคงไม่ตัดเพื่อนตัดฝูงง่ายๆหรอก เรื่องค.รักใครมันจะห้ามกันได้ แต่ขอให้ยอมรับความจริงก็พอ
ท้ายสุด สงสารธงรบ โดนโขกสับ จากรอบด้าน เหอะๆ นี่ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองเนี่ยจะมีกาวใจที่ให้ช่วยพูดกับอาทิตย์ให้ล่ะเนี่ย พ่อตะวันฉายคงแสดงอิทธิฤทธิ์มากกว่าคุณนุแน่ๆ
-
เฮ้ออออ
จะอะไรนักหนานะคู่เนี้ย
งอลกันอยู่นั่นแหละ
เคยได้ยินมั้ยที่เค้าว่ามีอะไรก็ให้คุยกันให้เข้าใจอ่ะ
งอลกันไปงอลกันมา ไม่คอยพูดเปิดอกกันตรงๆแล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีล่ะ
หรือพี่นายกะว่าจะให้งอลกันๆเรื่อยๆจนกว่าสารวัตรจะออกจากโรงพยาบาลแล้วไปตามง้อคุณนุได้เอง
เอาให้ฉากจบไปอยู่กันริมทะเลเลยดีมั้ย???????
-
เบื่อจะลุ้นไอ้คู่นี้จริงๆ :seng2ped:
-
โอ้วววันี้ลงให้2ตอนเลย
จะจบแล้วอะดิ
หู้วอยากอ่านต่อ
แต่ถ้าพี่นายแต่งต่อเป้ว่านิยายมันจะเศ้รามากกว่าเดิมชั่ยมะ
หรือพี่นายจะแต่งแบบพี่เป้พูดจิงๆว่าคุณนุจะตาย
ไม่เอานะขอจบแบบ แฮปปี้ ปี้ ปี้ ปี้ แบบเรื่องอื่น
ถ้าไม่จบดีๆนะจะไปถล่มเรื่องสถาปนิก :pigha2:
-
ผม ยัง รำคาญคุณนุอีกอยู่ดี คนอะไร จะทำอะไรก็ไม่ทำ รำคาญ จิงๆๆๆๆ ถึงคราวต้องง้อหน่อย แป๊ปเดียวก็ทำท่าจะถอดใจแระ
-
:เฮ้อ:
:z3:
-
เข้าใจนะที่อธิคมน้อยใจ มากที่มากที่สุดเนี่ย งอนเอาโล่ห์ไปเหอะ
เพราะคุณนุไม่เคลียร์อะไรสักอย่าง พูดไปสิว่าไปไหนมา รู้สึกยังไงตอนนั้น
แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง ตัดสินใจยังไง เฮ้ออออออออออออ
แต่คุณนุก็นะ จะถอดใจอะไรง่า่ยๆแบบนี้เหรอ
คิดเองเออเองแบบนี้แล้วได้ประโยชน์อะไร
สู้จ้องหน้า มองตา คุยให้มันจบๆไม่ใช่เก็บเอาไปคิดเองเออเองแบบนี้
แล้วนี้ใครต่อใครก็พลอยลุ้นไปด้วย ยิ่งกว่าลุ้ยผลหวยซะอีก
ไม่แปลกหรอกถ้าจะคิดมาก ถ้าจะน้อยอกน้อยใจทำปั้นปึงเย็นชาใส่บ้าง
-
:o11: คือ ว่าไม่ได้แวะเข้ามานานมากกกก อยากแซ่บว่า ภาค 1 รวมเล่มแล้วยัง
อยากได้กะเค้าซักเล่มง่ะ :man1:
-
เจ็บซะให้พอ
ถ้าเดี๋ยวไม่หวีตมากตอน
เหมือนงอลกันนะ
จะแช่งให้ ไม่มีใครรักเล้ย
คอยดูนะพี่นาย :m16:
+1 ขอบคุณที่มาต่อแบบเจ็บๆแสบๆ
-
ธงรบได้ใจมาก พูดได้เป็นสาระสุด ๆ ตั้งแต่เคยอ่านมาเลย อิอิอิ o13
ไว้เจอกันใหม่วันจันทร์นะครับน้องนาย รออ่านตอนใกล้จบและตอนจบอย่างใจจดจ่อ เหอ ๆ ๆ
ปล. วันนี้บอร์ดเป็นอะไร ทำไมถึง :z13: ไม่ได้เลยล่ะ
:o11: คือ ว่าไม่ได้แวะเข้ามานานมากกกก อยากแซ่บว่า ภาค 1 รวมเล่มแล้วยัง
อยากได้กะเค้าซักเล่มง่ะ :man1:
ภาค 1 รวมเล่มนานแล้วนะครับ ได้ข่าวว่ายังมีเหลืออีกเป็นกองที่บ้านคนแต่ง ถ้าต้องการ คงต้อง PM หาคนแต่งเองนะครับ
-
เอาแล้วไง
คู่นี้นี่งอนกานเก่งจิงๆ
มีอุปสรรคได้ตลอด
ให้ตายสิเนี่ย
-
ปากหนอปาก :m16:
มารอลุ้นกันตอนต่อไปดีกว่า ว่าพี่นายจะทำอะไรกับ อนุภาพ กับ อธิคมอีก
+1 ด้วยความเจ็บปวดแทนทั้งสอง พี่นายใจร้าย :impress3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอใจจดใจจ่อ อยากให้รักกันอีกรอบนานๆๆๆๆๆๆๆ
:m15:
-
อ่า นะ คุณนุ นี่ ดีจัง น่ารักที่สุด อุตส่าห์ไปเยี่ยม อธิคม และจะไปเคลียร์ พอเจอ งอล เข้าหน่อย ตัวเองกลับ ไม่เอาแร้ว จะหนี แร้ว ที อธิคม ทั้งขอร้อง ทั้งอ้อนวอน สู้แทบตาย ช่างแฟร์ ดี จิงๆ (อันนี้ความรู้สึกผมเองนะ ผมมีความคิดติดลบ กับ อนุภาพ มาเยอะแยะเลย ยิ่งเห็นแบบนี้แร้ว คิดว่า ไม่แมนเลย จิงอยู่นะค้าบว่าเปงนายเอก แต่ยังไง ก็เปงชาย หน่ะ น่าจะแมนๆ ยืด อก สู้กับปัญหา ได้น้อ เจอ นิดเดียว ก็หนีซะละ อนาถแท้ เลิกเหอะ หานายเอกคนใหม่มาให้อธิคมดีที่สุด)
-
รอ...........................................................................
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
เหนื่อยจัง
ตามไปตามมา รู้สึกอย่างกับพี่นายเป็นคุณนุละ
ขยันทำร้ายจิตใจกันจัง
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะนะ
-
^
^
^จิ้มคุณพี่โน๊อาด้วยความรัก :impress2:
หายไปนานมารายงานตัวแล้วค่ะท่านสารวัตร
มาอ่านอีกทีก็เหนื่อยใจกับคู่นี้ งอนกันนานไปแล้วนะ คนรักกันยิ่งงอนนานๆก็ยิ่งทรมานใจทั้งสองฝ่าย
คืนดีกันซะทีเถอะ คนอ่านจะได้ไปทำงานอย่างสบายใจ ตอนนี้ทำงานไปก็คิดไปว่าจะลงเอยกันแบบไหนนะ
ทำงานทำการสมาธิไม่มีเลย :z3:
-
^
^
^
อย่างนี้ต้อง อัดบน อัดล่าง คิคิ
เด่วจะตามไปดูว่า ได้ 10.2 หรือ 11 หรือยัง
-
สารวัตร นี่ เล่นตัวได้ถูกเวลาจิงจริ๊ง :angry2: เวงๆๆ แล้วคุณนุจะมาง้ออีกมั้ยเนี่ย เห้อ
เอาใจช่วยละกัน ขอให้คืนดีกันเร็ว ว่าแต่เป็นห่วงอาหารที่คุณนุทำมาอ่ะ มีใครกินไปยัง แบบว่า หิว :laugh:
แล้วอีกเรื่องหนึ่ง ตอน 36 ไม่ได้เม้น แบบว่าที่คุณน้องชายคชานนท์เรียก อาทิตย์ว่า โชคดีที่ได้อาทิตย์ "ตี๋หนุ่มของเขา" เอ๊ะๆๆ หมายความว่ายังไง อย่านะๆๆ เด๋วก็ยกให้ซะหรอก :laugh: ชอบๆๆ
-
โธ่ๆๆ คุณนุน้อคุณนุ...
ขอโอกาสให้คุณตำรวจหุ่นน้องๆยักษ์วัดแจ้ง งอนซักนิดซักหน่อยก็ไม่ได้ :z3:
เอาใหม่ๆ พี่เสาธงรีบไปบอกคุณนุมาง้ออีกรอบอย่างด่วน...เรารออ่านอยู่ อิๆๆ
ตามงอนตามง้อกันเสร็จแล้ว
ก็ขอฉากหวานๆตบท้ายด้วยนะคะ :z1: คุณคฑาวุธสุดหล่อ (ซะมิมี)
-
เหนื่อยจัง
ตามไปตามมา รู้สึกอย่างกับพี่นายเป็นคุณนุละ
ขยันทำร้ายจิตใจกันจัง
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะนะ
แหมๆ
พี่โน๊อาพูดเหมือนโดนพี่นายหักอกมาเลยอ่ะ
:laugh:
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
มา รอ คับ ๆๆ
สารวัตร เอาคืน เลยนะคับ ^^
:-[
-
มา รอ คับ ๆๆ
สารวัตร เอาคืน เลยนะคับ ^^
:-[
มารอเหมือนกันฮับ o11
-
o18มารอแล้วค่ะ
-
พรุ่งนี้ถึงมาสินะ :z2: :z2: :z2: เต้นรอ
:L2: :L2:
-
วันที่ 22 มีนาคม รักในนิยายก็จบ สามเดือนของอนุภาพกับอธิคมก็จบ สามเดือนของคนแต่งก็จบ :เฮ้อ: ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและคำแนะนำ กำลังใจและุทุกอย่าง ใครมีรักก็ขอให้ดูแลความรักดีๆ ใครที่ยังไม่มีก็ขอให้ได้มีกันเร็วๆ ใครที่ไม่คิดอยากมีก็มาเหงาเป็นเพื่อนกัน
Adios
บทที่ 38
คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อวางโทรศัพท์ลง แค่ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเขารับโทรศัพท์ไปแล้วกว่าสิบครั้ง หกครั้งเป็นเรื่องงานและสี่ครั้งหลังเป็นเรื่องรักล้วนๆ ของพี่ชาย
ครั้งแรก พ่อของเขาโทรมาสั่งให้จัดการเรื่องพี่ชายให้เรียบร้อยก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินเดินทางไปนิวซีแลนด์
ครั้งที่สอง อธิคมโทรมาบอกให้เขาจัดการย้ายออกจากโรงพยาบาลไปพักรักษาตัวที่บ้านริมทะเลโดยให้เหตุผลว่าทนอยู่โรงพยาบาลไม่ไหวแล้ว เขาต้องปลอบอยู่นานก่อนจะยอมวางสาย
ครั้งที่สาม ธงรบโทรมาฟ้องว่าอธิคมไม่ยอมทานข้าวเย็นและไม่ยอมทานยา เขาต้องบอกให้ธงรบตามหมอมาขอร้องแกมบังคับ
ครั้งล่าสุดที่เพิ่งวางสายไปคือธงรบคนเดิม คราวนี้โทรมารายงานเชิงปรับทุกข์ว่าอาการของอธิคมเข้าขันวิกฤตเพราะเริ่มนั่งยิ้มเหยียดปากอยู่คนเดียวโดยไม่ยอมพูดจากับใครตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว
"พี่กลัวว่ามันจะฆ่าตัวตาย" ธงรบปรับทุกข์ "ไม่ก็แอบคลานหนีออกจากโรงพยาบาล"
ธงรบมักจะพูดเกินจริงอยู่เสมอ แต่สิ่งที่เพื่อนพี่ชายพูดก็น่าจะอิงความจริงอยู่ไม่น้อย ธงรบบอกว่าอนุภาพหายไปเลยตั้งแต่มาหาอธิคมเมื่อวาน โทรศัพท์ไปก็ติดต่อไม่ได้
"ไอ้คมมันบอกว่าจะยอมหายงอนแล้วถ้าคุณนุมาง้ออีกครั้ง"
"พี่คมพูดแบบนั้นจริงหรือครับ" คชานนท์ถาม
"ก็เอ่อ" ธงรบชะงักไปชั่วครู่ "ก็ใช่ แต่ว่านนท์ต้องไปตามคุณนุมาให้ได้ สองคนนี้ไม่รู้เป็นอะไร งอนกันไปงอนกันมา โตๆ กันแล้ว ไอ้คมก็น่าเตะ เขาอุตส่าห์มาง้อยังเสือกงอนไม่เข้าเรื่อง ตัวโตยังกะยักษ์ นึกภาพเวลามันงอนคุณนุคงน่าเกลียดพิลึก นนท์รีบๆ เข้านะ ไม่รู้คืนนี้มันจะรอดหรือเปล่า กลัวอย่างเดียว คืนนี้มันจะบังคับให้พี่ไปหาเหล้ามาให้ดื่มเป็นเพื่อน"
คชานนท์ส่ายหน้าแล้วบอกให้ธงรบรอ เสร็จงานแล้วเขาจะรีบไปโรงพยาบาล แต่ก่อนวางสายอดเหน็บแนมเพื่อนพี่ชายไม่ได้ว่า ถ้าอึดอัดนักก็ออกไปหาเหล้าดื่มเสียเถอะ คืนนี้เขาจะเฝ้าอธิคมให้เอง ไม่ต้องอ้างเหตุผลว่าคนป่วยจะบังคับให้ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน
คชานนท์รู้ว่าธงรบรักเพื่อนมากและเข้าใจความรู้สึกของธงรบดี พอเพื่อนเศร้าตัวเองก็กังวลไปด้วย เขาเองเป็นน้องชายก็ยิ่งหนักใจ
คชานนท์หยิบแฟ้มเอกสารมาเซ็น จากนั้นจดบันทึกรายการที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้แล้ววางไว้ด้านซ้ายของโต๊ะ แล้วหยิบเอกสารที่เข้าต้องพิจารณาในวันพรุ่งนี้มาวางไว้ตรงหน้า ทับด้วยที่ทับกระดาษคริสตัลทรงสี่เหลี่ยม และบอกตัวเองว่าพอกันทีสำหรับการทำงานในวันนี้ เขามีธุระที่ต้องทำต่อ
...ธุระของน้องชายที่ทนเห็นพี่ชายมีความทุกข์ไม่ได้...
คชานนท์เอื้อมมือไปกดหมายเลขโทรศัพท์ของ "คน" ที่สมบัติได้ขอร้องให้ไปคุยกับอนุภาพเพื่อสอบถามผลการเจรจา คุณตฤณรับปากจะไปคุยกับอนุภาพที่บ้านเย็นนี้ และเขาก็หวังว่าทุกอย่างคงคลี่คลายไปได้ด้วยดี พอเขาได้ทราบเรื่องจากตฤณแล้ว จากนั้นจะเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องไป "คุย" กับอีกฝ่ายที่นอนเข้าขั้น "วิกฤต" อยู่ที่โรงพยาบาล
ธงรบกดรีโมททีวีเปลี่ยนไปมาสลับกับการเดินไปชะโงกหน้าดูอธิคมที่นั่งเอนตัวนิ่งอยู่บนเตียง นายตำรวจหนุ่มเดินกลับมานั่งที่เดิมอย่างเซ็งๆ แล้วหันไปยิ้มให้พยาบาลพิเศษที่จ้างมานั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่โซฟาเพราะคนป่วยไม่ยอมให้ดูแล
เวลาผ่านไปเกือบถึงสองทุ่มครึ่ง คชานนท์จึงเปิดประตูเข้ามา ท่าทางสบายๆ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร คชานนท์ทักทายพยาบาลซึ่งท่าทางสนิทสนมกัน ก่อนจะอนุญาตให้ไปพักและทำธุระส่วนตัว แล้วหันมายิ้มให้นายตำรวจที่นั่งมองอยู่อย่างใกล้จะหมดความอดทน
"เป็นอะไรนนท์ พี่ชายอาการโคม่าอยู่ข้างในยังทำเป็นอารมณ์ดีอยู่ได้"
"แล้วจะให้ผมทำยังไงละครับ จะให้นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจะเป็นจะตายหรือ" คชานนท์ยักไหล่ ก่อนจะวางถุงกระดาษสีเทาลงบนโต๊ะแล้วพูดยิ้มๆ ว่า "ผมเอามาฝาก"
ธงรบยื่นมือไปคลี่ถุงกระดาษแล้วตาลุก อุทานด้วยความดีใด "โอ้โหเฮ่ย รู้ใจพี่ที่สุดเลย ขอบใจว่ะนนท์"
"หวังว่าแพทย์หรือพยาบาลคงไม่โผล่เข้ามาเจอ"
"ลองเข้ามาสิ จะได้ตั้งวงก๊งเหล้ากันซะเลย" ธงรบยักไหล่ หันไปหยิบแก้วที่วางอยู่ใกล้ๆ มารินน้ำสีอำพันแล้วยกขึ้นกรอกปากพรวดเดียวเกลี้ยง
"อา...ชื่นใจ หายเครียดไปได้เยอะ" ธงรงตาพริ้ม ทำท่าสดชื่นยิ่งนัก
"พี่ธงจะกลับเลยก็ได้นะครับ ผมอยู่ดูพี่คมเอง พี่จะได้ไปหาแฟน"
"คืนนี้เคอร์ฟิว ไปหาไม่ได้ คืนวันจันทร์ วันต้องห้าม ห้ามไปกวนเด็ดขาด" ธงรบส่ายหน้า ราวกับพูดอะไรธรรมดาๆ แล้วรินเหล้าใส่แก้ว
คชานนท์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจระคนสงสัย แล้วจึงถามว่าทำไม รอจนธงรบดื่มเหล้าแก้วที่สองฝ่ายนั้นจึงเล่าเรื่อง "กฏ กติกา การเป็นแฟนกัน" ระหว่างตัวเองกับอาทิตย์ให้ฟัง
"นี่ไม่รวมกฏเหล็ก 2 ข้อที่บอกใครไม่ได้" ธงรบส่ายหน้า
"แล้วพี่คมกับคุณนุมีกฏอะไรแบบนี้ด้วยหรือเปล่า" คชานนท์อยากรู้
"มี วันจันทร์เหมือนกัน แต่วันเดียวเท่านั้น วันอื่นๆ ก็จะไปมาหาสู่กันได้ตามแต่จะคุยกัน แต่ของพี่ จันทร์อังคารห้ามเด็ดขาด แต่ก่อนมีวันพุธด้วย แต่อาทิตย์ลดราคาโปรโมชั่นพิเศษ แต่ก่อนโน้น ห้ามศุกร์เสาร์อาทิตย์ พอเสียตัวแล้ว เลยห้ามแค่สองวันและเปลี่ยนวันแบบกึ่งถาวร"
"ถ้าพี่ทำตัวดีใช่ไหมครับ" คชานนท์ผงกศรีษะทำทีเป็นเข้าใจ "แต่ถ้าพี่ออกนอกลู่นอกทาง โปรโมชั่นอาจจะยกเลิก หรือเปลี่ยนแปลงโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า"
"แต่พี่ไม่วอรี่หรอก อาทิตย์ไปไหนพี่รู้หมด พี่ตามไปแอบนั่งมองหน้าเฉยๆ ก็ได้ สรุปแล้วพี่ก็เจออาทิตย์ได้ทุกวัน" ธงรบยักไหล่ รินเหล้าแก้วต่อไป
"ตามกันตะลอนๆ แบบนี้ไม่เหนื่อยหรือพี่ แล้วเขาไปไหนมาไหนต้องดักซุ่มไล่ตามเหมือนตามโจรผู้ร้ายเลยหรือ" คชานนท์ทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"เปล่า เวลาพี่ครึ้มๆ อยากเจอพี่ก็เปิดจีพีเอสดูว่าอาทิตย์อยู่ที่ไหน พี่แอบติดจีพีเอสไว้ในรถอาทิตย์ มันก็มีพลาดบ้างถ้าวันไหนเขาเอารถคันอื่นมาใช้ หรือไม่ก็เมื่อคนอื่นเอารถเขามาใช้ แต่มักไม่ค่อยพลาด คราวต่อไปพี่จะแอบติดชิบในโทรศัพท์มือถือเขาว่ะ แต่ยังหาอุปกรณ์ไม่ได้"
คชานนท์ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่นึกว่าจะได้ยินเรื่องราวอะไรเช่นนี้ ธงรบยังไม่หยุดเล่าต่อ
"รู้ไหม ลูกชายบ้านนี้สามคนหล่อๆ ทั้งนั้น พิมพ์เดียวกันหมด คนโตชื่อสุริยะ คนรองชื่อตะวัน มีสองครั้งพี่ตามอาทิตย์ ปรากฏว่าพี่ชายเขาเอารถไปใช้ เกือบกระโดดกอดผิดคน"
"ความรักนี่มันทำให้คนเป็นได้ถึงเพียงนี้จริงๆ เลยหรือนี่" คชานนท์พึมพำ
"เห็นไอ้คม พี่ก็มาเปรียบกับตัวเอง อาทิตย์เห็นเงียบๆ แบบนี้พี่ว่าร้ายยิ่งกว่าคุณนุ ไม่เข้าใจจริงๆ คนเงียบๆ นิ่งๆ นี่ทำไมเข้าใจยากชิบ"
"กรรมตามสนอง" คชานนท์เปรยเบาๆ
"ยังไงก็อย่าเพิ่งตามสนองพี่ในชาตินี้ก็แล้วกัน สนองไอ้คมไปก่อนพอให้เป็นตัวอย่าง" ธงรบพูดแล้วกระดกแก้วเหล้าส่งของโปรดลงคออีกแก้ว
"พี่ธง อย่าเพิ่งให้หมดขวดคืนนี้นะ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้" คชานนท์เตือน
"ไม่ต้องห่วง แค่นี้ไม่ระคายคอพี่หรอก นนท์ก็รู้" ธงรบยักไหล่ "อ้อ แล้วเรื่องคุณนุ นนท์จะเอายังไง"
คชานนท์เลิกคิ้ว ลุกขึ้นยืนเดินไปใกล้ประตูทางเข้าห้องคนป่วยแล้วพูดว่า "เรื่องคุณนุหรือครับ ผมไม่เอายังไรหรอก พี่คมกับคุณนุต่างหากจะเอายังไง คิดๆ ไปนะ ผมก็ว่าพี่คมกับคุณนุไม่เหมาะกัน"
"อ้าว"
"คุณนุเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ คิดอะไรซับซ้อน แล้วไม่ค่อยพูดอะไรในใจออกมา พี่คมเป็นคนสนุกสนานร่าเริง เอะอะโวยวาย คิดอะไรง่ายๆ พูดอะไรอย่างที่ใจคิด แบบนี้อยู่กันไม่รอด" คชานนท์เพิ่มความดังของเสียง
"นนท์ กินยาผิดซองหรือเปล่าน้อง เชียร์พี่ชายมาตลอดไหงเป็นแบบนี้"
"พี่ธงลองนึกดูซิว่าคุณนุเหมาะกับใคร" คชานนท์หันมาถามธงรบ
"ก็เอ่อ..." ธงรบนิ่งไปชั่วอึดใจ และชั่วอึดใจนั้นในความคิดเห็นภาพของอาวุธฉายวาบขึ้นมา "ก็เหมาะกับไอ้คมสิวะ ถามได้"
"ผมไปหาคุณนุแล้ว ที่บ้าน คุณนุท่าทางสบายดี เหมือนจะทำใจได้แล้วที่โดนพี่คมปฏิเสธ เขาบอกว่ายอมรับการตัดสินใจของอดีตคนรัก และโทษตัวเองที่ตัดสินใจผิดพลาด คุณนุบอกว่าพี่คมคิดถูกแล้วที่ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเขาที่จะขอกลับมาคืนดีด้วย ซึ่งผมก็เห็นด้วย คุยกับคุณสมบัติ เขาก็เห็นด้วย คุณอาทิตย์ก็เห็นด้วย คุณตฤณก็ยิ่งเห็นด้วย คุณนุได้รับบทเรียนที่มีค่าไปแล้ว บทเรียนอันเป็นประโยชน์อย่างยิ่งที่จะสอนให้รู้จักระมัดระวังในการตัดสินใจเรื่องความรักครั้งต่อไปกับคนใหม่ในอนาคต"
"เอ่อ พี่ว่าพูดอย่างนั้นไม่ค่อยจะถูกนะนนท์" ธงรบแย้งเสียงเบา "ลองเป็นแบบนั้น พี่ชายนนท์ตายแน่ๆ"
"พี่คมเป็นคนเข้มแข็ง ต้องผ่านพ้นไปได้ พี่ธงไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่ถึง 3 เดือนก็มีคนวิ่งกรูกันเข้ามาอาสาดามอกพี่คมแล้ว และไม่ถึงปี พี่คมก็คงลืมคุณนุ พนันกันได้เลย และฝ่ายคุณนุก็คงไม่ต่างกัน ถ้ารู้ว่าคุณนุโสดสนิทแล้ว ก็คงรีบกลับมาหา" คชานนท์พูดอย่างมั่นใจ
เพล้ง! เสียงแก้วแตกดังขึ้นในห้องคนไข้
ธงรบเอียงคอ ทำท่าจะชะโงกไปมองในห้องคนไข้ที่ประตูเปิดอ้าทิ้งไว้ แล้วพูดกับคชานนท์เสียงเบา
"จ่ายค่าเสียหายอีกแล้วนะนนท์ นี่หมดไปหลายพันแล้ว เฉพาะค่าทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาล ยังไม่รวมค่าบริการพิเศษตามหมอมาป้อนยา"
"ผมเขาไปเยี่ยมพี่คมก่อน" คชานนท์ยิ้มอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าไปหาพี่ชาย
อธิคมนอนเอนตัวหลับตาอยู่บนเตียง แผ่นอกกว้างสะท้อนขึ้นลงอย่างคนหายใจแรง คชานนท์เดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง ใจหนึ่งก็กลัวโดนพี่ชายบ้าเลือดขึ้นมาแล้วกระโจนลงมาบีบคอเขา เพราะคราวนี้ตัวเอง "เล่นแรง" ไม่ใช่น้อย
"พี่คม หลับอยู่ใช่ไหมครับ น้องชายพี่มาเยี่ยมแล้ว" คชานนท์เรียกเสียงเบา ยังไม่เข้าไปใกล้ในรัศมีมือพี่ชายเอื้อมถึง
"ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยไอ้นนท์ รอให้ข้าหายก่อนเถอะ จะเตะเอ็งเป็นคนแรก ตามด้วยไอ้เสาธง"
"เฮ้ย มาเกี่ยวอะไรข้าวะ" ธงรบที่เดินตามมาติดๆ โวยวายเสียงลั่น
"แกไปพบคุณนุจริงหรือ" อธิคมถามเสียงเข้ม
"จริง" คชานนท์ตอบด้วยใบหน้าเรียบๆ พยายามไม่กะพริบตาเพราะกลัวอธิคมจับได้ "พี่มองตาผมสิ แล้วจะรู้ว่าผมพูดจริง จับโกหกคนเก่งไม่ใช่หรือ"
อธิคมลืมตาขึ้น มองหน้าน้องชายนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ แล้วพูดว่า "คุณนุเข้าใจผิด"
"ผมก็ว่างั้นล่ะ" คชานนท์พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนธงรบทำหน้างงๆ เพราะงงจริงๆ ในใจอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าคชานนท์กำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง
"พี่คม พี่ตัดสินใจแบบนั้นแน่หรือ พี่รอมาสามเดือนอย่างทรมาน แต่พอได้คำตอบอย่างที่ต้องการ พี่ก็ยังปฏิเสธ"
"มันทำเป็นงอน งอนจนได้เรื่อง ทั้งที่ในใจอยากกระโจนลงมากอดเขาใจจะขาด" ธงรบแทรก ยกนิ้วชี้หน้าอธิคม
"หุบปากเลยไอ้ธงขาด เอ็งพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูด"
"เอ็งพูดดีนักนี่ พูดอะไรเข้าให้ล่ะคุณนุถึงได้หายไปทั้งวันทั้งคืนอีกรอบ คนใจแข็งปากแข็งแบบนั้น กว่าจะตามมาง้อเอ็งได้ก็เฉียดตายนะโว้ยคม ถ้าคุณนุไม่รถคว่ำ ก็ไม่แน่ว่าจะมาง้อเอ็ง โชคดีแค่รถคว่ำตกข้างทางไม่ได้แผลเลือดออก ไม่งั้นละก็ แกเอ๊ย" ธงรบส่ายหน้า
"ไม่งั้นอะไรธง พูดให้หมด"
ธงรบเงียบ เมินไปมองผนัง อธิคมเรียกชื่อเพื่อนอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิม อีกฝ่ายก็ยังเงียบ
"ข้าจะฟ้องอาทิตย์เรื่องเด็กแกที่ชื่อภานุวัฒน์" อธิคมขู่
"แกบอกให้ข้าหุบปากนี่หว่า" ธงรบเถียง "แล้วเรื่องภานุวัตน์ไม่ต้องมาขู่ อาทิตย์เขารู้แล้ว เขายังทำเฉยๆ ไม่สนใจ ข้ากับอาทิตย์มีข้อตกลงกันโว้ย"
"แกบอกมาสิ"
"ไม่"
"พอเถอะสองคนนี่" คชานนท์แทรก แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ "พี่คมก็เอาแต่ว่าพี่ธง ส่วนพี่ธงก็เอาแต่กวนพี่คม อะไรกันนักหนา ผมปวดหัวแล้วนะ"
"จ้าคุณพ่อ หุบปากแล้ว ไม่พูดอะไรอีกแล้ว" ธงรบกระแทกเสียงแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้แต่ยังไม่วายกวนเพื่อนต่อ "แล้วแกไม่ต้องมาเซ้าซี้ถามข้านะคมว่าทำไมคุณนุเลือดออกไม่ได้ จ้างให้ก็ไม่บอก"
"พี่ธง" คชานนท์หันไปปราม น้ำเสียงเอือมระอายิ่งนัก ด้วยรู้สึกว่านับวัน พี่ทั้งสองคนเถียงกันเหมือนเด็กๆ
"พี่คม พี่สัญญากับผมนะว่า ถ้าคุณนุมาอีก พี่จะ..."
"พี่รู้ว่าต้องทำยังไง" อธิคมแทรก
"ข้าก็รู้ว่าจะพาคุณนุไปส่งคืนที่ไหน" ธงรบแทรกอีกคน
"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ถ้าข้าหาย จะเตะเองเป็นคนแรกเลยไอ้เสากระโดงหัก ส่วนแก ไอ้นนท์ คนที่สอง" อธิคมเสียงเข้ม ถลึงตาใส่ทั้งสองคน
"อ้าว ผมช่วยพี่นะ" คชานนท์โวยวาย
"แล้วจะตามไปต่อยไอ้วุธให้ปากแตกอีกรอบ" อธิคมเค้นเสียง
"พาลซะแล้ว" ธงรบบ่น
"งั้นก็ตามไปต่อยคุณตฤณด้วยสิ" คชานนท์เสริม "ตอนนี้คุณนุอยู่กับคุณตฤณ"
"นนท์" อธิคมเสียงห้วน ผงกหัวขึ้น ทำท่าจะลุกจากเตียง แต่ต้องนิ่วหน้าเพราะเจ็บแผล
"พี่คมที่รักครับ มีคนรอโอกาสอยู่หลายคนนะครับพี่ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าใครบ้าง แต่คนที่เป็นอันดับหนึ่งของคุณนุคือพี่ จะยอมสละตำแหน่งให้อันดับอื่นเลื่อนขึ้นมาหรือ"
"อย่าให้อาทิตย์น้อยพี่เลื่อนขึ้นไปก็แล้วกัน" ธงรบเสียงหม่น
"ธงรบ" อธิคมคราง ด้วยเขาเข้าใจความรู้สึกของธงรบดี เขาตระหนักดีว่าอาทิตย์มีเงาของอนุภาพอยู่ในใจตลอดเวลา และรู้ว่าอาทิตย์ก็ไม่เคยปิดบังความจริงข้อนี้เลย
"คม" ธงรบเรียกชื่อเพื่อนรัก สื่อสารให้รู้ถึงความรู้สึกลึกๆ ภายในจนตนเอง และหวังว่าอธิคมคงเข้าใจสิ่งที่เขาอยากพูดแต่พูดไม่ออก
...อนุภาพเป็นเงาที่แฝงอยู่ในใจอาทิตย์ไม่เคยจาง แต่เงาของธนาภพในใจอนุภาพหายไปแล้ว...
อนุภาพรอจนนาฬิกาบอกเวลาอีกห้านาทีเที่ยงตรงจึงกดเรียกลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักคนป่วยที่ "ทีมช่วยเหลือ" รายงานเขาเป็นระยะว่ากำลังอาการหนัก อธิคมอยู่ในห้องคนเดียว มียามรักษาการณ์หน้าห้องเป็นพยาบาลที่คชานนท์กำชับนักหนาว่าห้ามให้ใครเข้าไปเยี่ยมในห้องเด็ดขาดตลอดบ่ายวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคนที่มาเยี่ยมเป็นหนุ่มหน้าตาดีอายุยี่สิบต้นๆ ถึงยี่สิบปลายๆ ท่าทางเนี้ยบๆ
อนุภาพเดินเข้าไปในลิฟท์ รอให้ลิฟท์ปิด ในใจนึกถึงสิ่งที่พูดกับตฤณเมื่อคืนที่ผ่านมา ตฤณไปหาเขาที่บ้าน คำพูดแรกที่ตฤณพูดเมื่อพบหน้าเขาคือ "สารวัตรอธิคมไม่ได้ส่งผมมา"
"คนส่งมาคงมีหลายคนสิใช่ไหมครับ" อนุภาพถามตฤณยิ้มๆ
"ก็มีคุณบั้ด พจนีย์ อธิป สารวัตรธงรบ คุณคชานนท์ แล้วก็อาทิตย์ด้วย ทั้งหมดเห็นพ้องต้องกันว่าผมน่าจะเป็นคนมาคุยกับคุณ" ตฤณพูดเสียงเรียบเช่นเคย ใบหน้าเคร่งขรึมอย่างที่เห็นเป็นประจำเวลาเรียกอนุภาพเข้าไปพบในห้องทำงาน "แต่ที่จริงผมอยากมาเอง"
"คุณตฤณไม่ต้องมาผมก็จะไป ผมรอเวลาอยู่ และครั้งนี้เป็นการรอครั้งสุดท้าย หนึ่งวันหนึ่งคืน และต่อจากนี้ไป สารวัตรก็ไม่ต้องรอผมอีกแล้ว" อนุภาพตอบเสียงเรียบเช่นกัน
วันนั้นที่เขามาง้ออธิคมที่โรงพยาบาลแล้วโดนปฏิเสธและโชคไม่เข้าข้างมีคนโผล่เข้ามาขัดจังหวะในห้องเขาจึงกลับไปก่อน แต่เมื่อเดินออกมาจากรั้วของโรงพยาบาลแล้วทันใดเห็นรถชนท้ายกันบนถนนหน้าโรงพยาบาลเขาก็ได้คิด
ชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาจากรถ ตรงไปไปเคาะกระจกรถของคันที่โดนชน สองคนนั้นยืนทะเลาะกันแทบจะฆ่ากันตายอยู่กลางถนน ทั้งๆ ที่ทั้งสองอาจจะกลายมาเป็นเพื่อนหรือคู่รักกันก็ได้
เขายังจำความรู้สึกของตัวเองในสัปดาห์แรกที่รู้จักกับอธิคมได้ ตอนนั้นเขาคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์ จอมกวนคนนี้ อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาทำให้ชีวิตเขาวุ่นวาย แต่หลังจากนั้น เขารู้ว่าชีวิตที่แห้งเฉามานานเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น กำแพงที่สร้างขึ้นมากักขังตัวเองไว้เริ่มพังลงไป และอธิคมก็คือคนที่ทำให้เขามีความสุขมากที่สุด
อนุภาพรู้ว่าอธิคมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขามากมายเหลือเกิน และเขาก็ตระหนักว่าต้องเปลี่ยนแปลงเพื่ออธิคมบ้าง
หนึ่งวันหนึ่งคืนที่หายไป ขอแกล้งอธิคมเป็นครั้งสุดท้าย โทษฐานที่หนีเขามาจากแพร่ โทษฐานที่งอนเขา โทษฐานที่ทำให้เขาต้องยืนร้องให้อยู่ในลิฟท์และทิ้งกล่องอาหารที่อุตส่าห์ทำมาให้ทานไว้หน้าโรงพยาบาล
...เขาไม่มีวันที่จะยอมให้อธิคมกลายเป็นเงาที่ติดอยู่ในใจตัวเองไปจนวันตาย เสียเวลามามากพอแล้ว และเขาจะไม่ยอมเสียอธิคมไปเด็ดขาด เพียงเพราะความน้อยใจและเสียใจ เพียงเพราะความอ่อนแอและสับสน เพียงเพราะเขายังลืมอดีตและขจัดเงาของธนาภพออกจากใจไม่ได้...
...แต่ตอนนี้เขาเข้มแข็งและเอาชนะความอ่อนแอได้แล้ว และอธิคมไม่มีวันเป็นของคนอื่นได้นอกจากเขาคนเดียว...
...ตอนนี้เขาพร้อม...พร้อมที่จะง้ออธิคมดูอีกสักครั้ง คชานนท์กับธงรบปูทางไว้ให้แล้ว ไม่มีอะไรน่าหนักใจ แต่หากวันนี้ไม่สำเร็จ เขาจะเอายานอนหลับให้อธิคมทาน แล้วลักพาตัวออกจากโรงพยาบาลไปจังหวัดแพร่เสียเลย มีคนรับปากว่าพร้อมจะเตรียมเฮลิคอปเตอร์ไว้ให้ คราวนี้ อธิคมไม่รอดมือเขาแน่...
อธิคมนอนหลับอยู่บนเตียง มือซ้ายตกอยู่ข้างตัว
-
อธิคมนอนหลับอยู่บนเตียง มือซ้ายตกอยู่ข้างตัว กำรีโมททีวีที่มีหนังยางสีแดงรัดเอาไว้ มือขวาวางอยู่บนหน้าอก ปลายนิ้วสอดเข้าไปใต้เสื้อคนป่วยสีขาว ราวต้องการลูบไล้ผิดกายของตนเอง
อธิคมคงไม่ได้โกนหนวดมาหลายวัน ใบหน้าคร้ามคมดูเข้มขึ้นเพราะไรหนวดครึ้ม ปากเผยอนิดๆ เช่นเคย หายใจสม่ำเสมอ
อนุภาพยื่นนิ้วไปแตะริมฝีปากที่เคยจูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ริมฝีปากอธิคมแห้งแต่ร้อนผ่าว เขายังจำความรู้สึกนั้นได้ไม่เคยลืม คางบึกบึนของนายตำรวจมือปราบชอบซุกไซร้ซอกคอเขาเวลากำลังนั่งทำงาน จมูกโด่งคมชอบคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเขาเวลายืนทำอาหาร ใบหน้าหล่อร้ายกาจที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนาชอบยื่นเข้ามาแนบชิดกับใบหน้าของเขาเวลาออดอ้อน
ภาพในอดีตเป็นร้อยเป็นพันภาพฉายขึ้นมาในมโนทัศน์ของเขาด้วยความเร็วที่ตาเปล่าแทบมองไม่ทันแต่อนุภาพจำทุกภาพได้ติดตา รวมถึงภาพที่เขาเดินเข้าไปหาอธิคมครั้งแรกในห้องไอซียูที่โรงพยาบาลเล็กของอำเภอสองในคืนนั้น
...สารวัตรอธิคม คุณคือคนเดียวที่ผมรัก...
อนุภาพก้มลงประทับริมฝีปากลงกับริมฝีปากเรียวได้รูปของนายตำรวจหนุ่มที่เขารักสุดหัวใจ ในใจยังร่ำร้องขอโทษคนที่เขาทำร้ายจนบาดเจ็บทั้งกายและใจ
"สารวัตร ยกโทษให้ผมด้วย" อนุภาพพึมพำ "ผมผิดไปแล้ว ผมควรจะเข้มแข็งกว่านี้ ผมขอโทษที่ทำให้สารวัตรต้องทรมานมาตลอดสามเดือน ตอนนี้ผมเข้มแข็งพอแล้วที่จะก้าวไปพร้อมกัน เราสองคนเท่านั้น"
อนุภาพเน้นน้ำหนักของริมฝีปาก จูบอธิคมอย่างดูดดื่ม ปากก็พร่ำว่ารัก น้ำตาเริ่มไหลเอ่อล้นขอบตาอย่างควบคุมไม่ได้ จึงเงยหน้าขึ้นเพื่อเช็ดให้แห้ง หากต้องชะงักเมื่อคนที่นอนหลับอยู่พึมพำเบาๆ
"อย่าเพิ่งหยุดสิครับ" เสียงอธิคมแหบพร่า ไม่มีน้ำเสียงงัวเงียแม้แต่นิด
"สารวัตร"
"ฮื่อ..."
อธิคมครางอู้อี้ แล้วผงกหัวขึ้น กลัวว่าอนุภาพจะถอนปากออกไป มือขวายกขึ้นมาอย่างลำบากเพื่อประคองท้ายทอยของชายหนุ่มไว้
"คุณนุ อย่าทิ้งผมไปอีก" อธิคมกล่าวเสียงนุ่ม
"ไม่แล้วครับ" อนุภาพเสียงสั่น ใกล้จะสะอื้นเพราะตื้นตันใจ
"อย่าร้องให้สิ เราควรจะดีใจไม่ใช่หรือ"
"ผมร้องให้เพราะดีใจ" อนุภาพพึมพำกับริมฝีปากของอธิคมที่ระดมจูบเขาไม่ยอมหยุด
นายตำรวจหนุ่มที่บาดเจ็บพลันมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างอัศจรรย์ ความเจ็บปวดเพราะบาดแผลทุเลาลงทันใด แขนซ้ายพยายามยกขึ้นเพื่อโอวเอวของอนุภาพเพื่อรั้งให้แอนตัวแนบชิดแต่ลืมไปว่าบาดแผลยังไม่หายดี เมื่อออกแรงมากเกินไปจึงต้องร้องครางเพราะความเจ็บ
"สารวัตร อย่าขยับสิ เดี๋ยวเจ็บแผล" อนุภาพปราม
"คุณนุ กอดผมสิครับ ผมไม่ถนัด" อธิคมอ้อน
"เดี๋ยวก็ได้"
"ไม่เดี๋ยว ตอนนี้เลย ผมคิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว"
อนุภาพทำตามใจคนป่วย ยกแขนโอบตัวของสารวัตรมือปราบที่กำลังบาดเจ็บด้วยความระมัดระวังไม่ให้โดนแผล
"ผมขอโทษที่วันนั้นพูดไม่ดี ผมแค่แกล้งงอนนิดเดียว ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะเปลี่ยนคำพูด แต่มีคนเข้ามาเสียก่อน" อธิคมอธิบาย "ที่รักจ๋า เราลืมมันไปให้หมดเลยนะ แล้วมาเริ่มกันใหม่ ผมไม่ได้คิดอย่างที่พูดหรอก ที่พูดไปเพราะฤทธิ์ยามันบังคับ" อธิคมเสียงอ่อนเสียงหวาน
"จริงหรือครับ" อนุภาพไม่เชื่อ
"เพราะน้อยใจด้วย"
"ถ้างั้นก็พอให้อภัยได้" อนุภาพส่งยิ้มอบอุ่นให้คนป่วยที่นอนทำตาวิบวับอยู่บนเตียง "สารวัตรก็ให้อภัยผมด้วยนะครับ"
"คุณนุมาง้อผมแล้วใช่ไหมล่ะ พูดซิว่ามาง้อผมแล้ว บอกว่านุมาง้อคมแล้ว" อธิคมเว้าวอน ปากยังไม่ยอมหยุดจูบคนรัก
"ไม่เอา ไม่พูด" อนุภาพส่ายหน้า
"ถ้าไม่พูด ผมก็จะไม่หายงอน" อธิคมทำหน้ามุ่ย
"ถ้าไม่หายงอน ก็จะเลิกง้อ" อนุภาพแกล้งทำเสียงแข็ง
"ถ้าไม่ง้อ ผมจะตายให้ดู"
"เชิญ มีน้องชายสารวัตรให้ดูต่างหน้าทั้งคน จะถือว่าเป็นตัวแทน"
"อย่านะ อย่าแม้แต่จะคิด ปล่อยให้คชานนท์เขาอยู่อย่างสงบสุขเถอะ" อธิคมรีบส่ายหน้า
"เอ๊ะ มาว่าผมเป็นคนทำให้ชีวิตคนวุ่นวายหรือ" อนุภาพหรี่ตา แกล้งทำท่าจะเอาเรื่องนายตำรวจ
"ไม่ได้ว่า" อธิคมยิ้มพราว "แต่รู้ไหมว่ามีกี่คนที่แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะตัวเอง"
"แนวร่วมเยอะนักนี่ ทีมงานพอๆ กับสมัครชิงผู้ว่าฯ กรุงเทพฯ เลยนะ ไปลากคุณตฤณมาได้ยังไงไม่รู้" อนุภาพเบ้ปาก ทำตางอนๆ
"คชานนท์เขาเก่ง" อธิคมอมยิ้ม แล้วพูดต่อว่า "อย่าบอกนะว่าเพราะคุณตฤณ คุณนุถึงยอมเห็นใจผม"
"ก็มีส่วน" อนุภาพยิ้มบางๆ "แต่ที่สำคัญ...ที่สำคัญเพราะความรักครับ ถ้าไม่รักก็คงไม่มีวันนี้ ไม่มีนาทีนี้"
"นาทีที่ไม่มีใครมาแทรกเราสองคนได้" อธิคมเสริม
"ใช่ มีได้ยังไง มีคนเฝ้าหน้าห้องตอนที่เรากำลังคืนดีกันเพราะกลัวมีคนเข้ามาขัดจังหวะ"
"สั่งการโดยคชานนท์" อธิคมเติม
"แต่ถ้าไม่มี จากนี้ไป ใครโผล่เข้ามายุ่งกับสารวัตร ผมจะจัดการให้เด็ดขาด ทั้งคนที่เข้ามายุ่ง และคนโดนยุ่ง" อนุภาพขู่เสียงหนุ่ม ใบหน้ายิ้มๆ
"ให้มันได้ยังงี้สิ" อธิคมยิ้มกว้าง
"แต่สารวัตรต้องให้ความร่วมมือ เขียนรายชื่อออกมาให้หมด ผมจะทำบัญชีเอาไว้ รายไหนจัดการได้แล้วจะขีดเส้นทึบทับชื่อ"
"เริ่มที่กษิดิษฐ์ก่อนก็แล้วกัน สายของผมบอกว่าจะมาเยี่ยมเย็นนี้"
"สายที่ไหน" อนุภาพเสียงเข้ม
"สายอัสนัย นั่นก็มาสมน้ำหน้าผมอีกรอบเมื่อเช้านี้ ไม่รู้อะไรนักหนา คุณนุต้องไปบอกให้คุณตฤณคุมเอาไว้ให้ดี"
"คุณตฤณคงคุมได้หรอก"
"นั่นสิ อัสนัยร้ายไม่ใช่เล่น สงสัยคุณตฤณคงโดนปราบก็คราวนี้ เหมือนที่คุณนุปราบผม" อธิคมยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นหน้าขึ้นจูบอนุภาพอีกครั้ง
"ปราบได้จริงหรือครับ กลัวแต่สารวัตรจะยังเป็นเสือซ่อนเล็บ" อนุภาพหรี่ตามองคนที่นอนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า
"ไม่มีแล้ว เล็บถูกถอดหมดแล้ว ปีกก็ถูกเด็ดจนขาดหลุดลุ่ย ไม่เหลืออะไรนอกจากหัวใจดวงนี้" อธิคมทำหน้าออดอ้อนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ดึงมือของคนรักมากุมไว้แนบอก
"ปากดีเหมือนเดิมแล้วนะผู้กอง แค่ไม่ถึงห้านาทีกลายมาเป็นคนละคน"
"ทำไมเรียกผมว่าผู้กอง ไม่ได้โกรธแล้วนี่" อธิคมยังคงทำหน้าออดอ้อนเช่นเคย ส่วนน้ำเสียงก็เว้าวอนไม่แพ้สีหน้า
"ลืมไปน่ะครับ พอดีนึกถึงผู้กองจอมกวนคนที่เจ้าเล่ห์แกล้งจีบผมเล่นๆ ตั้งแต่ตอนโน้น"
"ใครว่าเล่นๆ เอาจริงตั้งแต่ตอนไปเมืองกาญจน์แล้ว"
"หรือครับ ผมนึกว่าเอาจริงตอนลักพาตัวผมไปบ้านริมทะเล"
"ตอนนั้นกะจะเผด็จศึก" อธิคมยักคิ้ว
"บ้า" อนุภาพทำปากยื่นเพราะความไม่พอใจ หากกลับถูกอีกฝ่ายจูบปลอบ
"ไม่รู้หรือว่าผมรักไปตั้งนานแล้ว" อธิคาเสียงพร่า เลื่อนริมฝีปากมาจูบคางอนุภาพ
"แล้วตอนนี้ล่ะ"
"ตอนนี้ก็ยังรัก ตอนไหนก็รัก...รัก รัก รัก" นายตำรวจหนุ่มเสียงอู้อี้ ใบหน้าคลอเคลียอยู่กับลำคอขาวสะอาดของคนรัก
"ในอนาคตด้วย" อนุภาพหนีบคอ เสียงสั่นหวิวเพราะไรหนวดอธิคมทำให้เขารู้สึกซาบซ่าน
"อนาคตก็จะรัก" อธิคมตอบ ไม่หยุดซุกไซร้เนื้อเนียนของชายหนุ่มคนรัก
"สารวัตรพร้อมจะมีอนาคตด้วยกันไหมครับ" อนุภาพถามด้วยเสียงจริงจัง
"พร้อมสิ คุณนุรู้ไหม มีคนเอาใจช่วยเราเยอะแยะ กองหนุมเราเยอะขนาดนี้ เราต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง" อธิคมตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"กองซุ่มโจมตีก็ไม่น้อยนะครับ" อนุภาพพูดกลั้วเสียงหัวเราะเบาๆ
"ไม่เป็นไร ผมจัดการได้ คุณนุก็ต้องช่วยด้วย แต่นั่นคืออดีต ไม่สำคัญแล้ว ปัจจุบันและอนาคตสิสำคัญกว่า" อธิคมบีบมือของคนรักเบาๆ เพื่อยืนยันความมั่นใจ "คุณนุครับ ต่อจากนี้ไป มีเราสองเท่านั้นนะ"
อนุภาพพยักหน้า ก้มลงจูบอธิคมอย่างรักใคร่อีกครั้งเป็นการให้สัญญาว่าจะทิ้งความเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง เพื่อเตรียมเผชิญหนทางข้างหน้าที่เขาและอธิคมจะฟันฝ่าไปด้วยกัน
"สารวัตร นุมาง้อแล้ว หายงอนเถอะนะครับ" อนุภาพยอมพูดอย่างที่อธิคมอยากได้ยิน
"ไม่" เสียงห้าวปฏิเสธ
"นะครับ หายงอนเถอะ" อนุภาพออดออน
"ขอคิดดูก่อน"
"อย่าคิดนานนะ ตกลงหายงอนหรือยัง" อนุภาพเซ้าซี้
"หายก็ได้ แต่ต้องมีข้อแม้" นายตำรวจหนุ่มเสนอเงื่อนไข
"ชักจะมากไปแล้วนะผู้กอง" คนที่อุตส่าห์ง้อเริ่มเสียงแข็ง
"ต้องยอมมีอะไรกับผมบนเตียงโรงพยาบาลซักครั้ง เกิดมาผมไม่เคย" อธิคมหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะร้องโอดโอยเพราะโดยฝ่ายที่กำลังยกมือขึ้นขึ้นบิดปาก
"ใจร้าย"
"แล้วมีปัญญาทำได้หรือ อาการโคม่าขนาดนี้"
"ขอเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์" คนป่วยต่อรอง
"อย่าเสียเวลาเลยสารวัตร เพิ่งเรียนรู้ไม่ใช่หรือว่าเวลาไม่เคยคอยใคร เราเสียเวลามาตั้งสามเดือน เราไม่ควรจะให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมจะไม่ให้สารวัตรต้องทรมานกับการรอคอยอีกแล้ว" อนุภาพพูดเสียงหนักแน่นจริงจัง
"งั้นก็ระวังนะครับ อย่าให้โดนแผล" นายตำรวจเตือน
"ผู้กองอธิคม" อนุภาพดุเสียเข้ม
"คร้าบที่รัก...อูยส์"
"อยู่นิ่งๆ"
------------------- จบ ---------------------
-
o18
wow ^^ !!!
Jim P' NAI ;))
(My first tome ! ;)))
Thanks na kub
-
:pighaun: :haun4: :jul1: o18
จบแล้วเหรอครับ น่าจะมีตอนต่อๆ ไปอีกนะครับ
:L2: :3123: :L1:
ถ้ามีเรื่องใหม่จะเป็นกำลังใจอีกนะครับ
:sad11: :sad11:
-
จบแล้วววววววววววววว
ในที่สุดก็เข้าใจซะที เห็นคุณนุคิดแผนไว้เผื่อๆว่าจะลักพาตัวไปแพร่
ถ้าเกิดพ่อคุณไม่ยอมหายงอน ค่อยโล่งใจหน่อยว่าต่อไปนี้ เห็นคุณนุเอาจริงแบบนี้ หึึหึ
ต่อให้ใครหน้าไหนมารังควาน เจอฤทธิ์คุณนุแน่ๆ
คู่นี้จบแฮปปี้แล้ว .... แล้วคู่พ่อตะวันน้อยกับสารวัตรธงรบล่ะคะ ค้างเอ็นซีฟูลคอร์สนะคะ :m15:
ขอบคุณมากๆนะคะคุณคฑาวุธ ขอให้มีความสุขในชีวิตโสดๆนี้นะคะ ชีวิตไม่ิสิ้น
ก็ตามหารักแท้กันต่อไป เป็นกำลังใจให้คะ :L2: :L2: :L2:
-
:serius2: ทำไมตัดจบกันไปแบบนี้ ทำให้คนอ่านค้างงงง ขอตอนพิเศษด้วยค่าคุณสารวัตรที่รัก
แต่ขอขอบคุณก่อนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านกันค่า :pig4:
แล้วภาค2นี่จะมีรวมเล่มไม๊ค่ะ จะได้รออุดหนุนนะ :really2:
-
จบแย้วหรอ :mc4:
-
ขอตอนพิเศษเป็นฉากบนเตียงร.พ.ก็ดีนะคะ :haun4:
จบแบบมีความสุขแบบนี้ ถูกใจค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ
-
เย้ จบซะที แบบนี้ต้องฉลอง
รอตอนพิเศษบนเตียงโรงพยาบาลนะ
-
:a5: อยากได้ NCCCCCC :serius2:
-
มีตอนต่อไหมเนี่ย
จบน่ารักอ่า
แต่อยากรู้ว่าคุณนุจาจัดการลิสของสารวัตรยังไงง่ะ
เห็นว่าจามาตอนเย็น หรือว่าจาโชว์ฉากเด็ดกานเรย
555+
รอตอนพิเศาเน้อ
เรื่องสนุกมากเรย
-
ขอตอนพิเศษเป็นตอนที่กษิดิษฐ์มาเยี่ยมได้มั้ยอ่ะพี่นาย
อยากเห็นคุณนุฟาดฟัน(??)กะเด็กเก่าสารวัตรอ่ะ
:jul3:
-
:serius2: จบ แบบ ค้า งคา 5 5 5 5 + :z1:
:serius2: แล้ว คู่ ของ ผู้กอง ธงรบกับ อาทิตย์อ่ะ :haun4:
มาต่อไวๆๆๆนะ :bye2:
-
จบซะแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ ......... กว่าจะ happy ending กันได้ ลุ้นซะแทบตาย
แต่จะมีตอนพิเศษต่อหรือเปล่า ประมาณว่าคุณนุทำการกำจัดอดีตของสารวัตร เริ่มที่กษิดิษฐ์ก่อน ต่อด้วยแบงค์ แล้วก็ศรุต 3 คนนี้ ต้องตีให้ตาย อยากอ่านนะ แล้วแต่คนแต่งที่รักจะกรุณานะครับ :m1:
ปล. เมื่อไหร่มีรวมเล่ม 2 ครับ รออุดหนุนอยู่นะ
-
จบแล้ว :impress2:
ในที่สุดก็จบลงอย่างใจหายใจคว่ำ :เฮ้อ:
ขอบคุณค้าบ :pig4:
-
จบแล้ววว ชอบตอนจบจังครับ ไม่น้อยไม่มากเกินไป เหมาะมากๆคับผม
ปล. อย่าลืมนะครับ ตอนพิเศษ สองตอนที่สัญญาไว้ ไม่ลืม ไม่ลืมนาา
:กอด1:
-
จบแล้ววว ชอบตอนจบจังครับ ไม่น้อยไม่มากเกินไป เหมาะมากๆคับผม
ปล. อย่าลืมนะครับ ตอนพิเศษ สองตอนที่สัญญาไว้ ไม่ลืม ไม่ลืมนาา
:กอด1:
o13
:กอด1:
-
ในที่สุด ก็ลงเอยกันได้อย่างมีความสุข
นี่แหละการลดทิฐิในตัวของตัวเองลงได้ ทำให้อะไร ๆ ที่ดูเหมือนยาก
ก็กลับกลายเป็นงานในบัดดล
ขอบคุณพี่นาย ที่ไม่ใจร้ายกับ FC ของคุณนุ กับ ผู้กอง เฮ้ยไม่ใช่ สารวัตอธิคม
ถ้ามีฉากพิเศษก็รออยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มีก็รอเรื่องใหม่อยู่นะครับ
เป็นกำลังใจให้พี่นาย มีสมองแล่นปรื๊ด ๆ วางเรื่องใหม่ได้เร็ว ๆ +1 ให้เป็นการส่งท้ายเรื่อง
-
โห พี่นาย ขอหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หวานก็นี้อีกหน่อยไม่ได้หรอ
แต่ก็ ช้อบ ชอบนะ แบบนี้ o13
-
จบแบบน่ารัก ประทับใจสุดเลยคับ ขอตอนพิเศษด้วยน่ะ อิอิ
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณครับ
จะคอยติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอและตลอดไปครับ
-
อยู่นิ่งๆ!!! :-[
-
ในที่สุดก็จบแบบ Happy Ending
ตามลุ้นจนตัวโก่งเลย
ไว้มาเขียตอนพิเศษให้อ่านบ้างนะคับ
-
:เฮ้อ: เกือบใจขาดตาย ในที่สุดก็จบแล้ว พี่นายครับ รู้ไหมทำให้ผมแทบบ้า นอนก็ละเมอ เพราะเรื่องนี้ ขอบคุณมากที่บรรจงเรียงร้อยมาให้เราได้อ่าน แล้วอีกคู่ล่ะ...รออ่านนะ :กอด1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตัดจบแบบนี้ได้ไง
ไม่ยอมนะพี่นาย ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
ไม่รู้แหละ ยังไงก็ตอ้งมีตอนต่อ
จะเอาคุณนุ ON TOP
-
จบแล้วจะมีเรื่องใหม่อีกป่าวครับเนี่ย อิอิอิ
ชอบทั้งสองเรื่องเลยนะครับ ทั้งเรื่องแทน ด้วย
หวังว่าคงมีงานดีๆไมาให้อ่านอีกนะครับ
-
จบซะแระ ห้า ห้าห้า เรื่องนี้ สร้างทั้ง ความอิจฉา ความสุข ความรำคาญตัวละคร และหลายๆอย่างในเรื่องได้มากมาย สุดท้ายก็จบแบบมีความสุขซะทีเนอะ เวลาโกรธตัวละคร ก็ไปลงคุณคนแต่งตลอดเลย ห้า ห้า ห้า
-
จบซะแระ ห้า ห้าห้า เรื่องนี้ สร้างทั้ง ความอิจฉา ความสุข ความรำคาญตัวละคร และหลายๆอย่างในเรื่องได้มากมาย สุดท้ายก็จบแบบมีความสุขซะทีเนอะ เวลาโกรธตัวละคร ก็ไปลงคุณคนแต่งตลอดเลย ห้า ห้า ห้า
ใจร้าย
ที่จริงมันมีบทส่งท้ายอีกสองบทครับ ประมาณว่า ฉากที่ตัดทิ้งไป เหมือนในดีวีดี ครับ เป็นลายมือขีดๆ เีขียนๆ ในสมุด ขอเวลาแกะรายมือตัวเองซักระยะนะ บทส่งท้ายประมาณว่า 1 เดือนให้หลัง 1 ปีให้หลัง และ 10 ปีให้หลัง (แต่ว่ารู้สึกกลัวๆ จะโพส เพราะต้องมีคนโวยวาย บ่น และ ชักชวนกันมาทำร้ายผู้เขียนแน่เลย)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและให้กำลังใจนะครับ ส่วนเรื่องรวมเ่ล่มขอคิดหนักๆ ก่อนนะครับเพราะว่านิยายภาคหนึ่ง ยังกองอยู่ที่บ้านเลย ขายมะออก ไม่มีเวลาทำการตลาด ตอนนี้ต้องเร่งทำวิดยานิพนให้จบ เรียน ป โท มาใกล้จะใช้เวลาพอๆ กับเรียน ป ตรี แล้วครับ :เฮ้อ:
เรื่องฉากเอ็กซ์ๆ ของพระเอกกับนางเอกในโรงพยาบาล ทำได้ไงอ่ะ น่าเกลียดซะไม่มี แล้วพยายาลพิเศษที่จ้างมาให้เฝ้าจะทำยังไงคร้าบ แล้วคิดว่า ห้องพักคนป่วยในโรงพยาบาลรู้สึกจะล๊อคไม่ได้นะ คิดว่า ต้องโทรไปถามสมิติเวชซะก่อน ขอเวลาหาเบอร์โทรหน่อยนะครับ :z1:
-
:z13: พี่นายแต่เช้า
ปล.คิดถึงค่ะ
-
ห้องพักโรงพยาบาลก็ต้องล็อคไม่ได้อยู่แล้วล่ะน่า
ไม่ต้องโทรถามให้เสียเวลาเลย
ไปทำตรงประตูแล้วเอาหลังดันเอาไว้ก๋แล้วกัน อิอิอิ
ส่วนที่บอกว่าเขียนเรื่อง 10 ปีให้หลัง
ผมว่าคู่นี้ไม่น่าจะคบกันยืดขนาดนั้นอ่ะนะ
สารวัตร 45 อืมๆ ท่าจะยิ่งเนื้อหอมหนักเข้าไปอีกรึเปล่า
ไม่ก็ตายไปก่อนจะอายุ 45 นะ เป็นตำรวจด้วยนี่
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ห้องพักโรงพยาบาลก็ต้องล็อคไม่ได้อยู่แล้วล่ะน่า
ไม่ต้องโทรถามให้เสียเวลาเลย
ไปทำตรงประตูแล้วเอาหลังดันเอาไว้ก๋แล้วกัน อิอิอิ
555 ชอบอ่ะ จ่ายค่าความคิดไปเลย 1 แต้ม
-
จบแล้ว สมบูรณ์แล้วซินะสำหรับเรื่องนี้ ...
รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันนะครับ เพราะตั้งหน้าตั้งตารอ อ่านตั้ง 3 เดือน
แล้ว ก็ถึงบทสรุปลง
ถึงจะไม่ได้หวาน ให้คุ้มกับเรื่องเศร้าที่มีมาตลอดแต่ก็ พอได้เห็นรอยยิ้มของ
ทั้งสารวัตรอธิคม และ คุณนุก็ใช้ได้ครับ
แล้วที่พี่นายบอกว่า มีบทคล้อยหลังอีก จากเดือน เป็นปี ถ้าไม่ได้โหดร้ายไปหน่อย
ก็เอามาลงเถอะครับ อย่างน้อยก็เป็นส่งท้ายจริง ๆ นะครับ
ส่วนเรื่องหนังสือภาค 2 นั้น ลองทำสำรวจก่อนดีไหมครับ ว่า ใครต้องการ
หรือว่า มีจำนวนมากน้อยขนาดไหน แต่เอาไว้ให้พี่นายว่างก่อนแล้วกัน
เห็นบอกว่ายุ่งอยู่นิครับ
ถ้าว่าง ๆ มีเรื่องอื่น ๆ อีก ก็อย่าลืมจะ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อ ๆ ไปนะครับ
ขอบคุณตัวละคร ทุกตัวที่โลดเล่นให้นิยายเรื่องนี้ มีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตา
มีความสุขทั้งปัจจุบันและอนาคตมาก ๆ นะครับพีนาย (พี่วุธ) :pig4: :กอด1:
-
ให้ลุ้นกันเหนื่อยเลยผู้กอง
-
o13 ในที่สุดก็ Happy Ending
ขอบคุณ คุณคฑาวุธมากค่ะ
รอตอนพิเศษคะ อย่าลืมคู่ของธงรบกับอาทิตย์นะค่ะ
:L1: :L1:
ป.ล ถ้ารวมเล่มภาค 2 อย่าลืมแจ้งข่าวนะค่ะ รอค่ะ
-
นิยายจบ ก็อย่าทิ้งกัน นะครับบ pls.
:m15:
-
เรื่องฉากเอ็กซ์ๆ ของพระเอกกับนางเอกในโรงพยาบาล ทำได้ไงอ่ะ น่าเกลียดซะไม่มี แล้วพยายาลพิเศษที่จ้างมาให้เฝ้าจะทำยังไงคร้าบ แล้วคิดว่า ห้องพักคนป่วยในโรงพยาบาลรู้สึกจะล๊อคไม่ได้นะ คิดว่า ต้องโทรไปถามสมิติเวชซะก่อน ขอเวลาหาเบอร์โทรหน่อยนะครับ :z1:
เอ..................
พูดแบบนี้เหมือนมีประสบการณ์ตรงเลยนะครับพี่นาย
หรือว่าเคยคิดจะลอง !!!!
:haun4:
-
โล่งอกโล่งใจ :เฮ้อ:
ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันเสียที
ขอให้รักกันตลอดไป
-
ขอบคุณคร้าบ
ที่แต่งนิยายดี ๆ ให้ลุ้นกัน
อิอิ
o13
-
:o8:
ในที่สุดก็ดีกันเสียที
รักกันตลอดไป ต่อไปมีใครมาเจอคุณนุจัดการแน่นอน
ขอบคุณพี่นายค่ะ
ต่อไปจะมีเรื่องอื่นๆกไหมอ่ะ ??
:L2:
-
อยู่นิ่งๆๆ :serius2:ไงต่ออ่ะ o18 จบแบบนี้ได้ไงอ่ะ น่าจะมีต่อ แต่ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้
-
:pig4: คุณคฑาวุธสุดหล่อแสนดีที่แต่งนิยายสนุกๆให้เราอ่าน
ติดตามอ่านตั้งกะลงอยู่ในอีกบอร์ดนึง จนมาจบสมบูรณ์ในเล้าเป็ดนี่เอง
ฝีมือการเขียนยอดเยี่ยมกระเทียวเจียว o13 ชอบมากมาย
หวังว่าจะได้อ่านผลงานต่อๆไปนะคะ
แล้วก็รออ่านตอนพิเศษของสารวัตรกะคุณนุด้วย :z1:
-
ตอนปกติจบไป รอตอนพิเศษอีกซัก50ตอน :laugh:
มามะให้ไวเลยคุณพี่นายขา รอนะรอ อย่าอู้เด็ดๆ :impress2:
-
พี่นาย
จบแล้วหรอ
ทำไมช่วงนี้มีแต่นิยายที่แต่งกันจบแล้วอะ
สุดท้ายก้อรักกันดีจัยจิงๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นเลือดตาแทบกระเด้น
แต่ว่าเขาอยากรู้ข้อตกลงของอาทิตย์กับธงรบอะ
และก้อตั้งใจเรียนนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ :call:
-
สุดยอดให้ตามตั้งนาน คุ้มครับ จะรอเรื่องหน้านะครับ อยากรู่เรื่องอาทิดต่อ
-
:m25: จบได้ น่าติดตาม 5555
จบแล้ว ก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย ทุกวันจะต้องเข้ามาดูว่าเรื่องนี้มาต่อหรือยัง จบแล้ว เราจะอ่านไรละเนี่ย
พี่นาย แวะมาทักทายกันบ้างนะ หรือถ้าว่างเมื่อไหร่ก็แต่งเรื่องใหม่ ละกัน คิดถึงแย่เลย
แล้ว ตกลง อาทิตย์ กะ ธงรบจะจบแค่นี้เหรอ ม่ายเอาอ่า อยากอ่านต่ออยู่เลยน้า :serius2:
ยังไงก็ ขอบคุณที่ สร้างเรื่องราวอันแสนประทับใจให้อ่านกัน :กอด1: ^^ รอๆๆ ตอนพิเศษ
:bye2:
-
จบซะแล้ว Happy ending ดีจังเลย :impress2:
รออ่านตอนพิเศษต่อน๊าครับ o13
อ้อ ถ้านำคู่ของคชานนท์กับอาวุธด้วยก็น่าหนุกดีนะครับ แบบว่าคู่ที่มีอะไรดูแล้วเหมือนๆกกันจะเป็นยังไงกันน๊อออ
:really2:
-
:เฮ้อ: ลุ้นมานานในที่สุดก็มาคืนดีกันจนได้นะครับ ขอบคุณคุณคฑาวุธมากนะครับที่แต่งเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านกัน ถ้ามีโอกาสก็แต่งเรื่องใหม่มาอีกนะครับ
-
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องนี้ๆ แต่ ผมยังไม่เก็ทเลยว่า คุณคมจะจัดการกับอดีตไม่ให้มากวนใจได้อีกยังไง ต้องอ่านอีกรอบ
-
จบซะแล้ว ดีจังเลย รออ่านตอนพิเศษต่อน๊าครับ อ้อ ถ้านำคู่ของคชานนท์กับอาวุธด้วยก็น่าหนุกดีนะครับ แบบว่าคู่ที่มีอะไรดูแล้วเหมือนๆกกันจะเป็นยังไงกันน๊อออ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะครับ ขอบคุณที่ช่วยลุ้นและเป็นกำลังใจให้ตลอดนะครับ มีความสุขที่ได้เ้ข้ามาโพสและอ่านคอมเมนท์ของทุกๆ รี นะครับ อ่านไปก็อมยิ้มไปบ่อยๆ
เรื่องอื่นก็มีอยู่ครับ เขียนไว้ด้วยดินสอบ้างปากกาบ้างในสมุด ในเศษกระดาษ ใครอยากอ่านก่อนเพื่อนก็รับไปพิมพ์ช่วยก็ได้นะ ลายมือผมก็ใ้ช้ได้ อ่านง่ายไม่ปวดตา แต่ควรมีคุณสมบัติจบปริญญาโททางภาษาศาสตร์วิเคราะห์เป็นอย่างต่ำ
ถ้าคิดถึงกันก็ไปเยี่ยมกันได้ที่เว็บของผู้เขียนนะครับ ที่คฑาวุูธ จุด คอม แล้วก็สแลช สตอรี่ (ที่ขีดเป็นเส้นเฉียงๆ จากข้างบนลงมาข้างล่างอ่ะครับ)
ส่วนเรื่องคู่ของคชานนท์กับอาวุธจะเป็นไปได้ไงอ่ะ เคยลองจดโน็ตคร่าวๆ ไว้แต่ก็ลบทิ้งไปครับ ประมาณว่าคชานนท์หันเหความสนใจอาวุธจากอนุภาพเพื่อช่วยพี่ชายโดยขอให้อาวุธช่วยนั่นช่วยนี่จนไม่ค่อยมีเวลาว่าง ในที่สุดก็ขอให้ช่วยหาที่ดินที่เชียงใหม่และให้อาวุธพาไป แต่อาวุธก็รู้ทัน คชานนท์เลยโดนกักตัวและโดนดุ
แต่ขอยอมรับว่าเวลาเขียนฉากของอาวุธกับคชานนท์เขียนยากกว่าคนอื่นครับ เพราะตัวละครสองตัวนี้ต้องดูฉลาด ลึกซึ้ง ไม่พูดอะไรตรงๆ แต่ก็พูดตรงเมื่อต้องการ คือต้องพยายามทำให้สองคนนี้ดูฉลาดอ่ะ ผู้เขียนไม่ถนัด เลยปวดหัวหน่อย
แต่เวลาเขียนตอนของธงรบนะเขียนง่าย เขี่ยนไหลไปได้เรื่อยๆ แต่่ว่าขอพักไว้หน่อยนะ ขอไปเร่งทำวิดยานิพนให้เสร็จก่อน ส่วนตอนพิเศษที่เป็นบทส่งท้ายอีกสองสามฉากจะพยายามพิมพ์ให้เสร็จครับ
ขอบคุณครับ
คิดถึงก็แวะไปทักทายที่เว็บผมนะครับ
:pig4: :mc4: :L1: :3123: :L2: :กอด1: :bye2:
-
:L2:ดีคับ เข้ามาอ่านผ่านคอม.วันนี้เอง ไม่อยู่ซะหลายวันตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้ว (เดินทางไปไกลอ่ะ) แต่ว่าอ่านผ่านมือถือตลอดนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าติดตามกันมา 3 เดือนแล้วนะเนี่ย
แต่รู้สึกว่าตอนจบมัน "หด" ไปหน่อยป่ะครับ แต่ก็เอาเหอะ อาจจะด้วยความจำเป็นของคนแต่งอ่ะนะ ไม่ว่ากัน :L2:
ขอบคุณนะครับ ที่มีนิยายมาให้อ่านอ่ะครับ ไว้จะเข้าไปเยี่ยมเยียนนะครับ
-
ที่ว่าเขียนของธงรบได้ลื่นไหล เป็นเพราะความจริงธงรบเหมือนตัวเอง
เลยเขียนง่ายใช่ไหม คอยอ่านบทส่งท้าย สู้ สู้นะ :fire:
-
เข้ามาคิดถึงสารวัตรคับ :impress2:
-
เหงาๆนะเนี่ย
เป็นทู้ที่ต้องกดมาดูทุกๆวัน อั๊ยยยย ลงแดง
:L2: :L2: สู้ๆนะคะสำหรับ thesis
-
o18..ไม่ได้เข้มาอ่านภาคสองเลย กัวจะผิดหวัง เห็นตอนจบเลยลองเข้ามาอ่านเม้นดูว่าเป็นไร..ไม่ผิดหวัง... :กอด1:
ปล...ขอไปอ่าภาคแรกแต่ต้นก่อนนะคับ......
poom_โอ๋ o13
-
ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี
เรื่องนี้จบแล้ว.....คงเหงานะ
คิดถึงสารวัตรกับคุณนุ
สู้ๆค่ะ...สำหรับTHESIS :L2:
-
ไม่ได้เห็นสารวัตรอธิคม กับ คุณนุอีกแล้ว
เหงาเหมือนกันนะครับเนี่ย แต่อย่างน้อยก็
จะได้ Homepage ของพี่วุธ เอาไว้จะเข้าไป
ทักทายนะครับ
ทำวิทยานิพนธ์ เสร็จอย่างลืมที่สัญญาตอนพิเศษจะครับ
จะตามไปทวงถึงบ้านเลย คอยดู :m20:
-
หวัดดีครับ แวะมาทักทายน่ะ รู้ว่างานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา แต่ว่า ... เหงานะ คิดถึงสารวัตร คิดถึงคุณนุ และที่สุด คิดถึงน้องนายน่ะ จะได้มีโอกาสได้อ่านเรื่องของน้องนายอีกหรือเปล่าเนี่ย
ตอนพิเศษก็อยากอ่าน แต่ไม่เป็นไร เรื่องเรียนต้องมาก่อน เป็นกำลังใจให้น้องนายเรียนจบเร็ว ๆ นะครับ :m11:
รวมเล่มภาค 2 ยังคงอยากได้อยู่นะ ถ้าน้องนายอยากทำ ก็จะอุดหนุนอีก (แค่เสียงเดียวคงน้อยไปนะเนี่ย) อย่าว่าสอนจระเข้ว่ายน้ำเลยนะ แต่ว่าถ้ากลัวว่าจะขายไม่หมด ก็ไม่ต้องเอาตอนพิเศษมาลงในเวป ไว้รอรวมเล่มไปเลย ถือเป็นการคืนกำไรให้กับคนที่อุดหนุน (ชิ่งหนีก่อนจะโดนสหบาทาจากคนอ่านคนอื่น ๆ) :m32:
-
ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำไม .... :เฮ้อ:
-
:z13:
จิ้มก้นพี่าวเล่นๆเพือ่จะหายเครียด อิอิ
-
ชะแว๊บบบบ...มาดู เผื่อจะมีตอนพิเศษ
:z2: รอกะด้าย
ก็อย่างว่าแหล่ะเนาะ
ลายมือของคุณนายนี่จะหาคำไรมาเปรียบเทียบก็มิมีเลย
ขนาดตัวเองยังต้องนั่งแกะลายมือตัวเองอ่ะ คิดดู :laugh:
-
39.1 บทส่งท้าย
หลังจากวันที่คนป่วยคืออธิคมย้ายเข้ากรุงเทพฯ โดยทางเฮลิคอปเตอร์
...หนึ่งวันให้หลัง...บนถนนระหว่างอำเภอ...
อาทิตย์ยกเท้าขึ้นเตะล้อรถอย่างอารมณ์เสีย ไม่นึกว่ารถเช่าที่ใหม่เอี่ยมแบบนี้จะมาพยศเอาตอนหัวค่ำขณะที่เดินทางไปสนามบิน เขาโทรศัพท์แจ้งศูนย์เช่ารถ พนักงานบอกว่าจะส่งช่างมาทำการซ่อมแต่ก็ไม่สามารถแจ้งกำหนดเวลาที่แน่นอนแก่เขาได้
อาทิตย์ยกมือขึ้นเท้าสะเอว มองไปรอบๆ เขาอยู่บนถนนที่ตัดผ่านจากอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งประมาณ 45 นาทีหลังจากออกจากอำเภอสอง ถนนเส้นเล็กจากอำเภอหนึ่งไปสู่อีกอำเภอหนึ่งมีรถสัญจรไปมาน้อยมาก โบกรถสองคนแต่ไม่มีคันไหนช่วยได้ ขณะนี้เป็นเวลาใกล้พลบค่ำ อากาศเริ่มเย็น แต่เขาไม่กังวล เขาเพียงแต่อยากไปถึงสนามบินให้ทันเพราะไม่อยากพลาดเที่ยวบินเข้ากรุงเทพฯ และไม่อยากพักค้างคืนที่เชียงใหม่
หากสารวัตรธงรบมาด้วยกัน ธงรบอาจช่วยได้ แม้ท่าทางไม่ค่อยรู้เรื่องรถเท่าไหร่นักแต่ก็น่าจะทำอะไรได้ซักอย่าง สองหัวดีกว่าหัวเดียว แม้ต้องคอยยกมือปิดหูบ้างเป็นระยะแต่ก็ดีกว่าอยู่เหงาๆ คนเดียว
เขาบอกธงรบว่าจะอยู่แพร่ต่ออีกหนึ่งวันและให้ธงรบเดินทางไปกับอธิคมและคชานนท์ คอยดูแลคนป่วยช่วยกัน ความจริงเขาไม่เห็นด้วยที่อธิคมจะย้ายไปกรุงเทพฯ หากอนุภาพมาถึงโรงพยาบาลและพบว่าอธิคมหายไปแล้วคงเสียใจไม่น้อย อนุภาพหายไปทั้งวัน คงมีอะไรบางอย่างที่เห็นเหตุผลส่วนตัวที่ทั้งอธิคมและอนุภาพสองคนเท่านั้นที่รู้กัน เขาอยากจะตามหาอนุภาพนัก แต่ในที่สุดก็ตระหนักได้ว่าตัวเองเป็นคนนอกแล้ว ขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่สองคนนั้นได้ตัดสินใจเถิด
ขณะที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย อาทิตย์รู้สึกตัวทันใดเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์กำลังวิ่งมาใกล้ จุดที่รถเขาจอดเสียเป็นจุดที่ค่อนข้างอันตรายเพราะพ้นโค้งถนนมาไม่ไกล ต้นไม้สองข้างทางขึ้นเบียดกันเป็นแนวยาวไปตามถนน แผ่กิ่งก้านสาขาครึ้ม ยอดไม้สองฝั่งสอบเข้ามากัน ปกคลุมถนนเส้นเล็กๆ ยาวกว่าสองร้อยเมตร ราวกับเป็นอุโมงค์ธรรมชาติอันร่มรื่น
อาทิตย์หันไปมองรถที่พ้นโค้งมาด้วยความเร็วปานกลาง ผู้ขับขี่กะพริบไฟหน้ารถส่งสัญญาณ แล้วชะลอความเร็วก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นโบกเพื่อขอความช่วยเหลือ รถ SUV สีดำคันนั้นจอดลงบนไหล่ถนน ไม่ห่างจากรถเขาเท่าใดนัก
อาทิตย์ภาวนาในใจว่าขอให้คนที่ขับรถสีดำคันนี้ซ่อมรถ หรือมีความรู้เรื่องรถด้วยเถอะ
ประตูเปิด เท้าสวมรองเท้าหนังมันขลับสีดำก้าวลงจากรถ ขากางเกงที่อาทิตย์มองเห็นพ้นจากด้านล่างของขอบประตูรถเป็นกางเกงสีกากีเข้ม
...ตำรวจหรือ?...
ชั่วเสี้ยววินาทีความสงสัยของอาทิตย์ก็หายไปเมื่อคนในรถก้าวออกมายืนบนถนนยืดตัวเต็มความสูง
...ความสูงพอๆ กับสารวัตรธงรบ คนนี้เพรียวกว่านิดหน่อย ใบหน้าขาวสะอาดกว่า แต่คมเข้มไม่แพ้กัน ท่าทางเงียบขรึม อายุน่าจะกลางสามสิบ ก้าวเท้าเป็นจังหวะ ดูมีความมั่นใจ
"รถเสียเป็นอะไรครับ แจ้งบริษัทเช่ารถหรือยังครับ" เสียงทุ้ม เนิบนาบ คล้ายกับคุณตฤณเจ้านายเก่าเขา...
อาทิตย์ยิ้มบางๆ แล้วตอบว่า "แจ้งแล้วครับ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ช่างจะมาถึง"
"ตรงนี้ค่อนข้างอันตราย พอมือ รถที่พ้นโค้งมาอาจชนรถคุณได้ ต้องขยับไปอีกให้ไกลกว่านี้" นายตำรวจในชุดเครื่องเบียบครึ่งท่อนพูดเสียงเรียบแล้วเดินไปชะโงกหน้าดูที่พวงมาลัย "ความร้อนขึ้นขีดแดง น่าจะเป็นหม้อน้ำเสีย ถ้าแบบนี้ต้องรอช่าง ผมคงช่วยไม่ได้"
"ผมต้องรีบไปสนามบินขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพฯ" อาทิตย์หน้ามุ่ย
"ทิ้งรถไว้ก็ได้ครับ ฝากเขาเอาไว้ พอคนของบริษัทเช่ารถมาก็ให้เขาเอารถกลับไป ที่จริงเขาต้องส่งคันใหม่มาให้คุณ" ตำรวจหนุ่มใหญ่พูดแล้วเอื้อมมือไปเปิดฝากระโปรงรถ ยืนดูครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "สายพานแอร์ขาดด้วย งานหนัก ต้องทิ้งรถอย่างเดียวครับ"
"ผมต้องรอช่างอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้" อาทิตย์บ่น เริ่มหน้าเสีย
"อย่ารอเลยครับ ใกล้ค่ำแล้ว อย่างที่ผมบอก ตรงนี้อันตราย ผมจะลากไปที่อำเภอเวียงเหนือ อีกไม่ไกล ทิ้งรถไว้ที่สถานีตำรวจ คุณโทรบอกบริษัทรถให้ไปรับที่รองสารวัตรสืบสวน ผมจะฝากเรื่องเอาไว้ให้ เดี๋ยวผมไปเอาสายลากรถ" ตำรวจร่างสูงพูดช้าๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ยิ้มบางๆ ให้อาทิตย์
"ขอบคุณครับ คุณ เอ่อ...สารวัตร" อาทิตย์เดายศของนายตำรวจว่าเป็นพันตำรวจตรีเพราะเห็นว่าอายุคงไล่เลี่ยกับธงรบและอธิคม
"พันตำรวจโทอาวุธครับ" นายตำรวจยิ้ม ก้มศรีษะให้เล็กน้อย
"ผมอาทิตย์"
"คุณอาทิตย์" อาวุธทวน ทำหน้าเหมือนคุ้นเคยกับชื่อแล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเองเพื่อหาสายลากรถ ปล่อยให้อาทิตย์ยืนนึกว่าเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เขาได้ยินธงรบพูดถึงเพื่อนอีกคนที่ชื่อ ไอ้วุธ คนที่ทำให้อธิคม "เดี้ยง" ยกกำลังสอง
ถ้า "ไอ้วุธ" ของธงรบคือพันตำรวจโทอาวุธคนนี้ อธิคมก็เจอคู่ต่อสู้ที่ค่อนข้างน่าหวั่นใจ เพียงแค่ไม่ถึงห้านาทีที่เขายืนอยู่ใกล้ๆ นายตำรวจผู้นี้เขาก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่บอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา
.....
อาทิตย์นั่งสับปะหงกเพราะความง่วงและเหนื่อย คืนที่ผ่านมาเขานอนดึกเพราะโดนธงรงกวนจนอ่อนใจ ครั้นเข้านอนเขาก็หลับได้ไม่เต็มที่เพราะที่นอนไม่สบาย เขาต้องลากผ้าห่มลงมาปูกับพื้นเพราะทนไม่ไหวแต่ธงรบก็ตามลงมานอนด้วย กว่าจะหลับกันได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง
"คุณอาทิตย์ครับ"
อาทิตย์ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเพราะเสียงเรียกจากคนที่อยู่ข้างๆ และมือที่เอื้อมมาเขย่าตัว ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวามองดูรอบกายแล้วถามขึ้นว่า "ถึงแล้วหรือครับ"
"ใช่ครับ ผมขอโทษ มาเร็วที่สุดแล้ว แต่ไม่ทันเครื่องบิน" อาวุธพูดเสียงนุ่มตามแบบฉบับ
อาทิตย์ถอนหายใจเบาๆ ยอมรับความโชคร้ายที่ตัวเองได้รับ หันไปยิ้มมุมปากให้ผู้ที่ช่วยเหลือเขาจนถึงที่สุดแล้วกล่าวว่า "ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณสารวัตรมากครับ สงสัยผมต้องค้างคืนเชียงใหม่หนึ่งคืนซะแล้ว"
**********
39.2 บทส่งท้าย
ตกเย็นของวันที่อธิคมกลับมามีความสุขมากที่สุด
...ในห้องพักคนป่วยที่ผู้ป่วยและคนดูแลพลอดรักกันอย่างดูดดื่ม...
อธิคมลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นเดินตรงมาที่เตียงของเขาช้าๆ
...ทำไมอนุภาพเดินเสียงดัง ปกติเป็นคนเดินเงียบมาก...
"ที่รัก กลับมาแล้วหรือครับ คิดถึงจังเลย" อธิคมอ้อนเสียงหวาน ผงกหัวขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาใกล้ แต่ครั้งเห็นว่าเป็นใครก็ชะงัก วางศรีษะลงไปบนหมอนเช่นเคย
"โทษนะครับที่ทำให้ผิดหวัง" ผู้ที่มาเยี่ยมทำเสียงเข้ม
"กษิดิษฐ์" อธิคมพูดเสียงแผ่วเบา
"ผมมาดูว่าพี่คมอาการหนักขนาดไหน"
"ยังไม่ตายหรอก" อธิคมยังพูดเสียงเบา "ขอบใจกษิดิษฐ์ที่มาเยี่ยม"
"แล้วนี้คนรักไม่มานั่งเฝ้าหรือครับ" กษิดิษฐ์เม้มปาก เสียงสั่น
"เขาไปทานข้าว" อธิคมตอบแล้วหลับตาลงช้าๆ ทำทีเป็นเหนื่อยอยากจะพักผ่อน
กษิดิษฐ์นิ่งไปชั่วครู่ ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง จนในที่สุดชายหนุ่มหน้าคมก็พูดขึ้นเสียงขื่นและสั่นพร่ามากกว่าเดิม "มันควรจะเป็นผม ควรจะเป็นผมที่นั่งเฝ้าพี่คมอยู่ตรงนี้ อนุภาพมาจากไหน อยู่ดีๆ ก็มาแย่งพี่คมไป"
"คุณนุไม่ได้แย่ง"
"พี่คมอยู่กับผมอยู่ดีๆ วันหนึ่งพี่ก็หายไปเฉยๆ พี่ใจร้าย ไม่นึกว่าผมจะเสียใจแค่ไหนที่ถูกทิ้ง พี่ไม่คิดหรือว่าคนที่ผิดหวังมันทรมานมาก ถ้าพี่ไม่เจออนุภาพ เราก็คงยังจะรักกันใช่ไหมครับ" กษิดิษฐ์ตัดพ้อ ยืนนิ่งมองอธิคมอยู่ข้างเตียง ตาเริ่มแดงเรื่อเพราะใกล้จะร้องให้เต็มที
"กษิดิษฐ์ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเถอะ ลืมพี่ไปเสีย ตัวเองยังมีโอกาสเจอคนดีๆ กว่าพี่อีกเยอะ"
"พี่ไม่ต้องมาพูดแบบนี้ ประโยคมาตรฐานแบบนี้ไม่ต้องมาพูดกับผมเลย" กษิดิษฐ์เสียงห้วน "คอยดูสิ ผมไม่ได้ อนุภาพกับพี่ก็อย่าคิดว่าจะสมหวัง"
"จะทำอะไร" อนุภาพตาแข็งกร้าว เสียงห้วน
"ผมจะไปทำอะไรได้ แต่พี่กับอนุภาพยังไงก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตราบชั่วฟ้าดินสลายหรอก" กษิดิษฐ์เล่นลิ้น "พี่คม พี่กับเค้าไม่เหมาะกัน พี่ต้องยอมรับความจริงข้อนี้ พี่รักอนุภาพได้พี่ก็เลิกกับเขาได้ ผมจะคอยดูวันที่พี่ผิดหวัง"
"คงต้องรอนานนะกษิดิษฐ์" อธิคมถอนหายใจ พูดกับกษิดิษฐ์กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฝ่ายนั้นก็ไม่รู้เรื่องและไม่ยอมรับความจริง "แต่ถึงแม้ สมมุติ แค่สมมุตินะ เพราะไม่มีวันที่มันจะเป็นความจริง หากพี่เลิกกับคุณนุเพราะคุณนุทิ้งพี่หรืออะไร คิดหรือว่าพี่จะหวนกลับไปหาเรา"
"พี่คม" กษิดษฐ์น้ำตาร่วงทันใด
"พี่ก็ยังพูดคำเดิม จำที่พี่พูดครั้งล่าสุดได้หรือเปล่า พี่ก็ยังไม่อยากให้เราต้องมองหน้ากันไม่ติด"
"ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่ต่อไปอีกแล้ว พี่คมใจร้าย โหดร้ายที่สุด หัวใจของพี่ทำด้วยอะไร เรากำลังมีความสุขอยู่ดีๆ วันถัดมาพี่ก็หายไปเฉยๆ ไปหาจีบคนใหม่ ไม่นึกถึงหัวใจของผมบ้างเลย" กษิดิษฐ์ตัดพ้อเสียงขื่น น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมา ในใจนึกถึงอดีต ตอนที่เริ่มคบอธิคมเขาเองก็รู้ดีว่าผู้กองหนุ่มคนนี้เป็นคนเจ้าชู้ ไม่เคยคิดจริงจังอะไรกับใคร แต่ช่วงที่อยู่ด้วยกัน อธิคมทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่พิเศษสุดในโลก ทำให้เขารู้สึกและเชื่อในภาพฝัน และเขาก็ตัดใจไม่ได้ ทำอย่างไรก็ตัดใจจากอธิคมไม่ได้
"กษิดิษฐ์ อดีตก็คืออดีต มันผ่านมาแล้วก็ต้องผ่านไป" อนุภาพพยายามพูดเสียงนุ่มนวลที่สุดทั้งที่กำลังเริ่มอ่อนใจ
"ไม่" กษิดิษฐ์ปฏิเสธทันที "ยังไงพี่คมก็อยู่กลางใจผม ผมลบภาพพี่ออกไปจากใจผมไม่ได้หรอก พี่คม ไม่สงสารผมบ้างหรือ" ชายหนุ่มเล่นบทออดอ้อน
"พี่มีคุณนุแล้ว"
"พี่จะรอให้เลิกกับเขาก่อนหรือ จะรอจนกว่าเวลาผ่านไปนานแล้วเลิกกับเขา พี่จะเสียใจมากกว่านี้ พี่ตัดใจเสียตอนนี้ จะไม่เจ็บปวดมาก" กษิดิษฐ์เริ่มพูดวนไปวนมา ความรู้สึกอันเปราะบาง สับสน ทำให้เขาเริ่มไม่มีเหตุผล
"พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่เลิก" เสียงอธิคมอิดหนาระอาใจยิ่งนัก
"งั้นพี่คมแบ่งเวลาให้ผมบ้าง ผมขาดพี่ไม่ได้ ผมไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว" กษิดิษฐ์ต่อรอง "อย่าให้ขาดจากกันเลย ผมรับรองจะไม่ให้อนุภาพรู้ ขอเวลาเจอกับผมบ้าง แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว นะครับ"
...โอ๊ย ปวดหัว กษิดิษฐ์ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ ทำยังกับจะยอมเป็นเมียน้อยของเขายังไงยังงั้น นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น...
อธิคมกลั้นหายใจ อยากจะมีมนต์วิเศษเสกให้ร่างของตัวเองให้หายวับไป กษิดิษฐ์จะได้ไม่ต้องวุ่นวายกับเขาอีก
...แล้วนี่คุณนุไปไหน หายไปนานเหลือเกิน ไหนบอกว่าจะไปหาอะไรทานแล้วจะรีบกลับ ไหนบอกว่าจะตีเด็กเก่าทุกคนของเขาให้กระเจิงหากกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาน ไหนบอกว่าจะไม่ยอมอีกแล้ว...
ความคิดของอธิคมได้รับคำตอบ เสียงกุกกักดังขึ้นที่ประตู นายตำรวจยกศรีษะขึ้นจากหมอน พร้อมๆ กับกษิดิษฐ์ที่หันหน้าไปมองคนที่ยืนกอดอกจ้องเขาทั้งสองนิ่ง
"คุณนุ" อธิคมเรียกเสียงแผ่ว รู้สึกโล่งอก
"คนที่อยู่ตรงนี้ควรจะเป็นผม คุณเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็มาแย่งพี่คมไป" กษิดิษฐ์เปิดฉากทันที
"กษิดิษฐ์ หยุดนะ" อธิคมเสียงเข้ม รู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองบาดเจ็บไม่มีแรงกระโดดลงจากเตียงไปปิดปากกษิดิษฐ์และปกป้องอนุภาพ
...เดี๋ยวโดนคุณนุจัดการ...
"อยากได้ก็เอาไปสิครับ" อนุภาพพูดเสียงเรียบ เดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงบนโซฟาไม่ห่างจากเตียงคนไข้ "ถ้าสารวัตรยอมไป อยากได้ก็เอาไป ผมไม่อยากเก็บเอาไว้หรอก"
"อ้าวไหงพูดงั้นล่ะคุณนุ" อธิคมพึมพำ
"คิดหรือว่าจะได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ไม่วันใดก็วันหนึ่งก็ต้องเลิกกัน" กษิดิษฐ์เดินมาที่ปลายเตียง ยืนจ้องอนุภาพ
อนุภาพนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น แต่ถอนหายใจเบาๆ ตามองที่ขวดน้ำเกลือข้างเตียงของนายตำรวจหนุ่มเสน่ห์แรงที่อดีตคนเก่าๆ พยายามจะแย่งคืน
"คุณอนุภาพ ฟังให้ดีนะ ผมยังรักพี่คมอยู่ ไม่ว่าคุณจะรักพี่คมขนาดไหนผมก็ไม่สน ยังไงผมก็จะแย่งพี่คมจากคุณให้ได้" กษิดิษฐ์ประกาศเสียงกร้าวแล้วหันมาหาอธิคม "พี่คม พี่อย่าคิดนะว่าจะครองรักอย่างมีความสุข ผมจะไปรวบรวมเด็กเก่าๆ ของพี่มาช่วยกัน พี่ระวังไว้ให้ดีเถอะ"
กษิดิษฐ์พูดเสร็จก็เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง ปิดประตูห้องพักคนป่วยดังปัง ทิ้งให้อธิคมและอนุภาพนั่งเงียบอยู่ชั่วขณะ จนในที่สุดอธิคมก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"ไหนบอกว่าจะลุยเด็กเก่าผมไง" อธิคมต่อว่าคนรัก "ยังมาจะยกผมให้เขาอีก แล้วไม่อยากเก็บผมเอาไว้จริงหรือ น้อยใจนะเนี่ย"
อนุภาพเงียบครู่ใหญ่ แบบที่อธิคมเคยล้อประจำว่า "เข้า silence mode" แล้วนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตา คนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงทนไม่ได้ หันไปมองคนรักที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
"สารวัตร ยกเว้นกษิดิษฐ์ซักคนก็แล้วกันนะ ที่บอกว่าจะจัดการเด็กเก่า ผมไม่ยุ่งกับกษิดิษฐ์" อนุภาพครางเสียงเบา นั่งห่อตัว คอตก มือสองข้างแผ่อยู่ข้างกาย ทำท่าทางเหมือนคนหมดอาลัยตายหยาก
"คุณนุ สู้หน่อยสิ" อธิคมให้กำลังใจ กลั้วเสียงหัวเราะ เพราะรู้สึกขำที่เห็นอนุภาพสิ้นสภาพแบบที่กำลังเป็น
"กษิดิษฐ์ร้ายจริงๆ ถ้าเป็นตัวอิจฉาเหมือนในละครทีวีก็คงปรี่เข้ามาตบผมแล้ว" อนุภาพพูดอย่างอ่อนแรง "ไม่เข้าใจสารวัตรจริงๆ ทำไมครับ ทำไม ทำไมไปยุ่งกับกษิดิษฐ์ตั้งแต่เริ่มแรก"
"ใครจะไปรู้"
"แล้วมองไม่ออกหรือว่าเขาร้าย" อนุภาพถามเพราะอยากรู้จริง
"ตอนแรกๆ ก็เห็นอยู่ว่าเขาท่าทางไม่เบาเหมือนกัน" อนุภาพยอมรับ แล้วเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดเสียงหนักแน่นว่า "แต่คุณนุครับ อย่าไปสนใจเลย ผมรักคุณนุคนเดียว ผมเปลี่ยนไปแล้ว และถ้าเรามั่นคง หนักแน่น ใครก็มาทำอะไรเราไม่ได้"
"หน่วยโจมตีที่นำทัพโดยกษิดิษฐ์ก็ท่าทางไม่ใช่เล่น" อนุภาพพึมพำ แล้วลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียงอธิคม
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปกุมมือของอนุภาพไว้ มองตานิ่ง แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ถ้าเรารวมพลังกันสองคน ใครก็มาทำอะไรไม่ได้ คุณนุต้องเข้มแข็งเอาไว้"
อนุภาพพยักหน้า ยืนเงียบ ฟังอธิคมพูดให้กำลังใจ
"ผมขอสัญญาว่าจะทำตัวให้ดีที่สุด ไม่ให้ต้องหึงหวง จะระมัดระวังตัวไม่หลงกลคนมายั่วยวน และไม่ให้ไอ้ธงมาพาไปหาความซวย แต่หากเกิดความเข้าใจผิดอะไร สมมุตินะครับ"
"สมมุติ" อนุภาพทวนคำพูด พยักหน้าตาม
"หากเกิดอะไรเข้าใจผิด ต้องฟังผมก่อนนะ อย่าหนีไป"
"ครับ" อนุภาพรับคำง่ายๆ หากรีบพูดประโยคต่อมา พร้อมยกนิ้วชี้ตั้งตรงขึ้นตรงหน้า เป็นลักษณะการเตือน "หากเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าสารวัตรพลาดแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้นที่จำนนต่อหลักฐานและพยานบุคคล เราก็ขาดกัน"
"ขนาดนั้นเลยหรือ" อธิคมเสียงอ่อย หน้ามุ่ย แววตาของอนุภาพลุกโชน เอาจริง
"และผมก็จะสัญญาว่าจะหนักแน่นและไม่อ่อนแอ ผมผ่านความอ่อนแอจุดนั้นมาได้แล้วและต้องเข้มแข็ง" อนุภาพก้มหน้าลงมาใกล้นายตำรวจหนุ่ม เปลี่ยนเป็นยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ใจแข็งด้วย"
"ถ้าง้อหน่อยก็อ่อน"
"ผลัดกันบ้างนะ อย่าให้ผมง้อฝ่ายเดียว" อธิคมเสียงนุ่ม
"ไหนบอกว่าจะง้อผมตลอดไง จำไม่ได้หรือตัวเองเคยพูดว่ายังไงก็จะง้อ จะผิดจะถูกก็จะง้อไว้ก่อน" อนุภาพทวงสัญญา
"มีหลักฐานว่าผมพูดหรือเปล่า" อธิคมทำเสียงท้าทาย
"ไม่มีครับ" อนุภาพตอบเสียงเรียบ "แต่จากนี้ไปผมจะเก็บหลักฐานทุกอย่างให้ละเอียด สารวัตรอย่าพลาดแม้แต่เสี้ยวของรายละเอียดเล็กๆ ก็แล้วกัน"
"งั้นผมง้อทุกครั้งก็ได้ แต่ถ้าง้อก็ให้เลิกงอนโดยไม่มีข้อโต้แย้งนะ" อธิคมกลับคำ ด้วยรู้ว่าอนุภาพเป็นคนละเอียดและความจำดีเป็นเลิศ "แต่ว่าตอนนี้ เรามาจู๋จี๋กันก่อนดีกว่า จำสัญญาของเราได้ไหมที่ว่าจะมีอะไรกันบนเตียงคนไข้ ขอประสบการณ์แรกในชีวิตให้ผมเถอะนะ"
อนุภาพหรี่ตา มองคนไข้ที่คิดอะไรทะลึ่งและทำหน้าออดอ้อนทั้งๆ ที่ตัวเองขยับตัวลุกขึ้นนั่งแทบไม่ได้
"ได้ครับ ถ้าสารวัตรถอดเสื้อผ้าตัวเองและของผมออกได้จนหมดไม่เหลือแต่ชิ้นเดียว ผมก็ไม่ขัดขืน แต่ภายในหนึ่งชั่วโมงทำไม่ได้ ก็รอไปอีกหนึ่งเดือน นี่เป็นการยื่นคำขาด" อนุภาพเสียงเข้ม ทำหน้าตาจริงจัง
"ใจร้าย" อธิคมเบ้ปาก "รู้ๆ อยู่ มายืนข้อเสนอแบบนี้ ใจร้ายที่สุด แล้วทำไมต้องให้รออีก กำหนดเวลาให้รออยู่นั่นล่ะ"
"หรือจะเอาสามเดือน"
"ปีนขึ้นมาเองเลยไม่ได้หรือ" อธิคมอ้อนเสียงหวาน ก่อนจะร้องลั่นโอดโอยเพราะโดนผู้ดูแลคนป่วยทำร้าย คราวนี้อนุภาพเล็งที่เป้าและไม่พลาด มือฟาดเข้าไปเต็มๆ จนอธิคมตัวงอ
"โหดร้ายที่สุด"
"จะไปบอกหมอมาฉีดยาสลบ"
"จะไปไหน มานี่นะคนใจร้าย"
****************
39.3 บ้านริมทะเล
39.4 กรรมตามสนอง
อธิคมนั่งแกะสะเก็ดแผลอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้าน พลันต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่วางอยู่ข้างตัวแผดเสียงดังลั่น อนุภาพเป็นคนตั้งระดับความดังของเสียงโดยให้เหตุผลว่าเขาชอบวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ทั่วบ้าน จะได้หาง่ายๆ
ทันทีที่อธิคมคว้าโทรศัพท์มากดรับสาย เสียงคุ้นเคยของธงรบเพื่อนรักก็ดังขึ้นทันทีโดยไม่มีคำทักทายสวัสดีแม้แต่นิด
"""" หิวข้าวแล่ะ :z1:
-
:m20:ขำอ่ะ เป็นครั้งแรกเลยนะที่อ่าน ที่รู้สึกว่า อนุภาพ "น่ารัก" อิอิ
ขอบคุณนะครับที่มา up ให้อีกนิดนึง :L2:
-
ชอบเวลาอานุภาพแกล้งอธิคม โหดดี
อาทิตย์ได้เจออาวุธแล้ว เป็นไงบ้าง
ถ้าไม่เตือนก็ลืมกินข้าวเหมือนกัน ไปล่ะ
-
รอบทนั้น..................น่ะ
-
หลังจากเกิดเรื่องมา
สารวัต่อธิคมกับตคุณนุ
ยังไม่ได้ จู๋จี๊ กันอย่างเปนทางการ เต็มเหนี่ยวเลยอ่ะ พี่นาย
จัดมา 3 บทนะพี่ :laugh:
-
มีบทส่งท้ายมาด้วยยยยยย
แต่ไม่ลงครึ่งๆกลางๆ อย่างงี้
:beat:
:serius2: รอๆๆๆๆ
-
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ .............................
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:z1: มาอัพแล้ว สารวัตรก็หื่นเช่นดิม :haun5:
:impress2: อย่าบอกว่าที่ ธงรบโทรมาเพราะมีคู่แข่ง :laugh:
:haun4: รอสารวัตรธงรบกับน้องอาทิต์นะ :z1:
-
จะมีNC มั้ยน้า?
-
ชอบคำนี้จัง
......ใจร้าย........
มันเปงคำที่ทำให้ภาพพจน์ที่ดูเข้มแข็งดูขี้เล่นเฮฮาน่าอยู่ด้วยง่ะ
เหมือนจางอนๆๆแต่ก้อไม่งอน เราชอบอ่า
-
เข้ามาดูเผื่อมีตอนพิเศษ :z1:
-
พี่นาย ใจร้าย หายไปเฉย ๆ แค่บอกว่า " หิวข้าว "
รีบมาต่อนะครับ ขอบคุณ ล่วงหน้า :z2:
-
"ปีนขึ้นมาเองเลยไม่ได้หรือ" อธิคมอ้อนเสียงหวาน
ไม่บอกก็รู้นะเนี่ยว่า...เชี่ยวขนาดไหน :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ อาทิตย์ไม่ว่าออกฉากไหน ก็น่ารัก
-
คุณนุพูดเหมือนจะลุย...แต่เจอคนแรกก็จอดนิ่งเลย...555+
อืมม...เว้นคนนี้เอาไว้ซักคนก็ได้คะ....คงต้องเอาไว้จัดการหลังสุด...
รอให้ตัวช่วยหายป่วยก่อนก็ดี...หวาดเสียวแทนจัง...
ชอบที่คุณนุพูดเหมือนกับว่า...มีปัญญาแย่งก็เอาไปสิ....อ่านแล้วรู้สึกอย่างงี้เลยคะ...555+
-
คุณนายขา ขอบทกุ๊กกิ๊กหน่อยดิ นะคะ เพื่อความชุ่มชื่นหัวใจ :impress2:
-
แฮปปี้ แฮปปี้ คิคิ
จบแบบน่ารักจัง เขินๆ
-
อ่านแล้วชื่นใจคุณคฑาวุธไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ
คุณนุยังไงก็ยังเป็นคุณนุอยู่วันยังค่ำ ปราบอดีตคนเคยเจ้าชู้ได้ราบคาบ
เห็นคุณนุจะเก็บและจดในทุกๆรายละเอียดแบบนี้ สุดยอดรักแล้วต้องแคร์
รักแล้วต้องใส่ใจ รักแล้วห้ามละเลย ง้อแล้วต้องเลิกงอน
ส่วนท่านสารวัตร จงทำตัวให้สม่ำเสมอแล้วก็ มีหน้าที่ง้อก็ง้อ ไปโอเคร
และที่สำคัญ เชื่อฟังคำสั่งสอนของคุณนุด้วย เดินตามคุณนุคู่ขาไม่กล้าแหยม
ขอบคุณมากๆคะ :L2: :L2: รอตอนต่อๆไปคะ ชอบจริงๆเลย 49.3 49.4 49.5 ฯลฯ
-
39.4 กรรมตามสนอง
อธิคมนั่งแกะสะเก็ดแผลอยู่บนเก้าอี้หน้าบ้าน พลันต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่วางอยู่ข้างตัวแผดเสียงดังลั่น อนุภาพเป็นคนตั้งระดับความดังของเสียงโดยให้เหตุผลว่าเขาชอบวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ทั่วบ้าน จะได้หาง่ายๆ
ทันทีที่อธิคมคว้าโทรศัพท์มากดรับสาย เสียงคุ้นเคยของธงรบเพื่อนรักก็โวยวายดังขึ้นทันทีโดยไม่มีคำทักทายสวัสดีแม้แต่นิด
"ไอ้คม แกต้องช่วยข้านะโว้ย อาทิตย์หนีข้าไปอยู่กับอาวุธ"
"เฮ่ย อะไรวะ พูดเป็นเล่น" อธิคมอุทาน เขาได้ยินธงรบเปรยๆ เรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่ไม่นึกว่าจะเกิดเป็นจริงขึ้นมาเร็วขนาดนี้
"สองคนนั้นไปรู้จักกันตอนไหนก็ไม่รู้ พออาทิตย์ทะเลาะกับข้า ไม่กี่วันก็เห็นว่าไปอยู่กับไอ้วุธแล้ว เพื่อนแกนี่มันตัวขโมยแฟนจริงๆ เลยให้ตายสิ" เสียงธงรบไม่พอใจ "ข้าไม่เจ้าใจเลยจริงๆ ทำไมอาทิตย์ต้องวิ่งไปหามัน ทำไมไม่ไปหาคุณนุ ไม่ไปหาคุณตฤณ หรืออย่างน้อยอธิปก็ได้"
"เพื่อนข้าก็เพื่อนเอ็งด้วยนะธง"
"ข้าไม่อยากถือว่่ามันเป็นเพื่อนแล้ว" ธงรบเสียงลั่น "พอพลาดจากคุณนุ มันก็มายุ่งกับตี๋น้อยของข้า เปลี่ยนแนวหน้าตาเฉย ทำไมซวยยังงี้วะ"
"เรียกซวยก็อาจไม่ถูกซะทีเดียวนะเพื่อน ข้าว่า..." อธิคมพยายามนึก
"แกคิดจะพูดว่ากรรมใช่ไหมไอ้คม" ธงรบเสียงกระแทกกระทั้น
"เปล่า" อธิคมปฏิเสธ อยากจะแกล้งล้อเพื่อนแต่ก็เปลี่ยนใจเพราะน้ำเสียงธงรบนั้้นน่าสงสารยิ่งนัก
"แกแน่ใจหรือวะธง อาทิตย์กับอาวุธนี่นะ ข้าไม่อยากจะเชื่อ แล้วแกทำอีท่าไหน อาทิตย์ถึงเขี่ยแกทิ้ง ว่ิงไปหาคนใหม่แบบนั้น"
"ก็เรื่องภานุวัฒน์" ธงรบพูดเสียงเบา
"อ้าว ข้านึกว่าเอ็งเลิกกับเด็กคนนั้นแล้ว"
"ก็เอ่อ..." ธงรบอ้ำอึ้ง "ข้าสงสารเด็กมันว่ะ ร้องห้มร้องให้น้ำตาไหลเป็นทางมาหาข้าที่บ้าน ข้าก็เลย..."
"ปลอบ" อธิคมเติมคำสั้นๆ แต่รู้ว่ามีอะไรมากกว่านั้นเพราะธงรบเริ่มต้นคำตอบด้วยคำว่า "ก็...เอ่อ..." แบบนี้มักจะมีอะไรตามมาอีกเยอะที่ฝ่ายนั้นไม่ยอมพูด ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาก็เคยพูดแบบนี้เหมือนกันเวลาถูกอนุภาพซักไซร้ไล่เลียง
"ควรจะสมน้ำหน้าแกดีไหมเนี่ยไอ้เสาธง"
"อาทิตย์มาหาข้าที่คอนโดตอนค่ำๆ แล้วเห็นข้ากับภาณุวัฒน์ ก็เลยสติแตก" ธงรบเริ่มอธิบาย
"ข้าว่าไม่ค่ำมั๊ง ข้าว่าดึกๆ จะถูกกว่า" อธิคมแทรก
"ค่ำโว้ยค่ำ เอ็งอย่ามาทำเป็นรู้ดี" ธงรบปฏิเสธเสียงแข็ง
"ใครจะรู้จักธงรบดีเกินอธิคมวะ"
"ค่ำจริงๆ โว้ยคม เชื่อข้าสิวะ" ธงรบยืนยัน "นี่แกไม่รู้อะไร เวลาอาทิตจ์โกรธนี่ยิ่งกว่าพายุสลาตัน ร้ายจริงๆ ให้ดิ้นตาย ข้าวของพังระเนระนาดหมด ทีวีพลาสม่าข้าพังยับ เก้าอี้เลซี่บอยนอนหงายท้องอยู่ข้างประตู เก้าอี้ลอยไปกองอยู่บนซิงค์ล้างจานเลยว่ะเพื่อน"
"แรงเยอะชิบ" อธิคมพึมพำ นึกภาพตาม
"แล้วอาทิตยืก็ยื่นคำขาด เลิกคบกับข้าเลย กฏข้อสองที่ตัวเองตั้งไว้ไม่ยักกะจำ" ธงรบถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แค่เห็นเด็กคนนั้นในห้องเอ็งนี่นะ" อธิคมอุทาน
"ก็ เอ่อ..." ธงรบเริ่มต้นคำตอบ แต่ก็หยุดไปชั่วเสี้ยววินาทีทำให้อธิคมไอ้โอกาสพูดแทรก
"แต่เอ ข้าว่าไม่ได้อยู่ในห้องเฉยๆ ละมั๊ง คงอยู่บนเตียงกับเอ็งละสิ"
"คม ข้าไม่อยากเสียงอาทิตยื" ธงรบเฉไฉไม่ตอบคำถามดื้อๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงเศร้า
"และแกก็ไม่อยากเสียภาณุวัฒน์เหมือนกัน"
"ข้าสงสาร" ธงรบให้เหตุผลเสียงเบา
"ไอ้ชิบหาย แกจะเอาใครก็เอาซักคนสิวะ เพียรตามตื๊อตามจีบอาทิตย์มาปีกว่าๆ ไม่เสียดายเวลา เสียดายแรงหรือไงวะ" อธิคมเตือนความจำ
"ไอ้วุธมันมีอะไรดีวะ หล่อก็สู้ข้าไม่ได้ เร้าใจรึก็ไม่ จืดชืดแบบนั้น อาทิตย์เห็นอะไรดี" ธงรบบ่น
"แต่มันอบอุ่นโว้ย เป็นที่พึ่งได้" อธิคมให้เหตุผล ในใจตัวเองก็สะอึกเหมือนกันเมื่อนึกถึงข้อดีของคนที่เคยฝากแผลไว้ในเขา
ถ้าให้อาทติย์เปรียบเทียบอาวุธกับธงรบ ตี๋หนุ่มก็ต้องเห็นว่าอาวุธเหนือกว่าธงรบทุกทาง หน้าตานั้นพอสูสี แต่ที่แน่ๆ สู้เขาไม่ได้ หากคนอย่างอาทิตย์ที่เชื่อมั่นและจริงจังกับความรักคงทนธงรบไม่ได้ ยังไงก็ต้องเลือกอาวุธ
...คิดไปก็กระทบตัวเขาเองเหลือเกิน อนุภาพก็คล้ายๆ กับอาทิตย์ จริงจังในความรัก และเห็นข้อเปรียบเทียบระหว่างเขากับอาวุธชัดเจน แต่โชคดี เขาโดนจริงและอาการ่อแร่ จึงเรียกคะแนนสงสารได้ อีกอย่าง นอกเหนือจากประเด็นที่อนุภาพยังมีภาพของคนรักเก่าค้างคาในใจแล้ว อนุภาพรักเขาและตัดใจจากเขาไม่ได้ จึงยอมยกโทษให้และกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง แต่ธงรบดูเหมือนจะทำความผิดหนักกว่า และที่สำคัญ อาทิตย์ไม่ได้รักธงรบอย่างที่อนุภาพรักเขา ในใจของอาทิตย์มีอนุภาพอยู่ตลอดเวลา และคิดว่าคบกับธงรบหรือแม้แต่อยู่กับอาวุธก็เพราะความเหงาและต้องการมีใครสักคนในชีวิต...
"คม ข้าจะทำยังไงดีวะ" ธงรบคร่ำครวญ "ข้าขาดอาทิตย์ไม่ได้ จะให้นั่งดูอาทิตย์เป็นของไอ้วุธ ข้าต้องขาดใจตายแน่ๆ "
"เอ็งก็ไปง้อสิวะ ไปยอมรับผิดซะ" อธิคมแนะนำ
"อาทิตย์ห้ามเข้าใกล้เกินรัศมี 1 กิโลเมตร บอกว่าถ้าเห็นข้าใน 3 เดือนนี้เขาจะตัดขาดจากข้าตลอดชีวิตเลย" ธงรบทำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงน่าสงสาร "โอ้ย ทำไมข้าจะต้องซวยเหมือนแกด้วยวะ"
"เขายังอาจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่รู้จักกัน" อธิคมให้กำลังใจ "แค่เป็นเพื่อนหรือคนรู้จักกัน"
"เขาจับมือกัน ข้าเห็น ข้าแอบไปส่องกล้องมองที่หน้าบ้านไอ้วุธ ข้าเห็นจับมืออาทิตย์ ข้าคุยกับไอ้วุธมันด้วย มันบอกหน้าตาเฉยว่าไม่รับรู้ ให้อาทิตย์เป็นคนเอ่ยปากเอง ตราบใดที่อาทิตย์อยากพักอยู่กับมัน ก็แล้วแต่ทางโน้น มันเอ่ยปากไล่ไม่ได้" ธงรบเสียงเข้ม "คม มันพูดเนิบนาบจงใจกวนโมโหข้า หน้ามันนิ่งๆ เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร เหมือนเลือดไม่ไปเลี้ยงใบหน้ามันยังงั้นล่ะ เย็นชา ทำเหมือนเป็นผีดิบ"
...พอไม่ชอบ ธงรบก็สรรหาคำพูดมาตำหนิติเตียนอาวุธ แบบที่เขาเองก็เคยทำ...
"ขนาดนั้นเลยหรือวะ ธง เอ็งพูดเกินจริงหรือเปล่า"
"วะ ข้าก็พูดจริงๆ สิ ไม่น่าเลย" ธงรบคร่ำครวญ "นี่ถ้าไม่วุธมันไม่ผิดหวังจากคุณนุ มันก็คงไม่มาแย่งอาทิตย์ไปจากอกข้าหรอก"
...อธิคมฟังธงรบรำพึงรำพัน รู้สึกทะแม่งๆ...
"ไอ้วุธน่าจะได้กับคุณนุไปซะ จะได้ไม่มายุ่งกับอาทิตย์ของข้า" ธงรบสรุป
"เฮ้ยไอ้ระยำ พูดหมาๆ เดี๋ยวข้ากลับกรุงเทพฯ ไปเตะเอ็งเย็นนี้เลย" อธิคมโวยวายลั่น
"คม ช่วยด้วยสิเพื่อน แกไปคุยกับไอ้วุธ บอกให้มันปล่อยอาทิตย์กลับมาหาข้า ไม่ก็ไปคุยกับอาทิตย์ให้ด้วย" ธงรบหมดทางออก อ้อนวอนเสียงน่าสงสาร
อธิคมถอนหายใจ จะให้เขาคุยกับอาวุธและอาทิตย์หรือ อดีตคู่แข่งของเขาที่พยายามแย่งอนุภาพไป คราวนี้มาจับคู่กันเอง แล้วทิ้งธงรบให้ร้องคร่ำครวญเป็นทุกข์อยู่แบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า ธงรบคงได้รับการตอนแทบที่สาสมแล้วล่ะ เพราะว่าเจ้าชู้ไม่เคยหยุด แม้จะเพลาๆ ลงแต่ก็ยังแพรวพราวไม่ใช่เล่น
"ไม่ก็ให้คุณนุไปพูดให้ก็ได้ รับรองว่าทั้งไอ้วุธและอาทิตย์ต้องยอมฟังคุณนุแน่ สองคนนั้นยังไงๆ ต้องยอมคุณนุแน่ๆ นะคมนะ" ธงรบอ้อนวอน เมื่อเห็นอธิคมเงียบไป
...กลัวแต่คุณนุจะยุให้เลิกละสิ ธงรบไม่รู้อะไร...
"ธงรบ อย่าเพิ่งคิดมากไป ข้าว่าไอ้วุธไม่น่าจะแย่งอาทิตย์ไปหรอกน่า แกก็รู้จักมัน ตราบใดที่อาทิตย์ยังเป็นแฟนเอ็ง มันคงไม่แย่ง" ประโยคหลังอธิคมพูดเสียงเบา ด้วยตัวเองก็ไม่แน่ใจนัก
อาวุธเสียศูนย์ไปจากอนุภาพ ไม่แน่ว่าเพื่อนเขาจะยังคงยึดมั่นในแนวความคิดแบบเดิมของตนเองหรือไม่ เพราะครั้งที่เกิดขึ้นกับเขา อาวุธก็แทบควบคุมตัวเองไม่ได้
"ธง เอ็งลองลองไปวิ่งไล่จับผู้ร้ายแล้วให้ถูกยิงสาหัสนอนไอซียูซักสองสามวันดูสิวะ เผื่ออาทิตย์จะใจอ่อน" อธิคมแนะนำ
"ไอ้บ้า เสือกแนะนำมาได้" ธงรบตะคอก "ตกลงเอ็งจะไม่ช่วยข้าใช่ไหมวะ"
"แล้วเอ็งจะให้ช่วยยังไงวะ ข้าอยู่แพร่นะโว้ย คุณนุยังให้เฝ้าบ้านอีก บอกว่าห้ามไปไหนเด็ดขาด ทั้งยังต้องรดน้ำต้นไม้ให้ตรงเวลา ไหนจะต้องให้อาหารปลาอีก นี่มีโทรมาเช็คอีต่างหาก โกหกไม่ได้เลย รดน้ำผิดเวลายังรู้เลยให้ตายสิ ข้าต้องพยายามห้ามปากไม่ให้พูด เอ่อ แล้วเว้นวรรคก่อนตอบ จับได้ทุกที"
"ไอ้คนกลัวเมีย" ธงรบด่าเพื่อน
"แล้วเอ็งไม่กลัวสิท่า" อธิคมสวนกลับ "แล้วที่กำลังคร่ำครวญอยู่นี่มันเพราะความผิดของอาทิตย์ที่เอ็งทำให้เขากลัวจนหงอ ต้องหนีเอ็งไปงั้นสิ" อธิคมทำเสียงแดกดัน
"นี่ธง ให้เวลาเขาซักหน่อยเถอะ รอซักนิด แล้วค่อยตามไปง้อ"
"รออะไรวะ รออีกกี่วัน ซักหน่อยเขาก็คงโดนไอ้วุธเจาะล่ะ ข้าทนไม่ได้ ทนนึกภาพอาทิต์นอนให้ไอ้วุธมันทำอะไรต่อมิอะไรซ้ำรอยข้า มันทนไม่ได้ ข้าทนไม่ได้เข้าใจไหมวะ" ธงรบเพิ่มความดังของเสียง "โธ่ อาทิตย์"
"ข้าว่ากรรมตามสนองว่ะธง อย่างที่เอ็งเคยว่าข้าไงวะ คราวนี้เราสองคนคงได้รับการลงโทษ ไม่ต้องรอชาติหน้าหรอก เอาชาตินี้เห็นๆ เลยล่ะ" อธิคมสรุป
"ข้าทนไม่ได้" ธงรบทำเสียงเหมือนจะร้องให้ "ไอ้วุธนะไอ้วุธ ทำไมเป็นไอ้วุธว่ะ ถ้าเป็นคุณตฤณข้าจะไม่คร่ำครวญใจจะขาดขนาดนี้เลย แต่นี่เป็นไอ้วุธ"
"แล้วนี่เอ็งเหลือเวลาเท่าไหร่"
"สองเดือนยี่สิบเจ็ดวันครึ่ง ข้าต้องขาดใจตายแน่ๆ เลย มายื่นคำขาดให้ห่างกันสามเดือนแบบนี้ มันโหดร้ายที่สุด แบบนี้ตั้งใจจะฆ่ากันชัดๆ คมข้าจะทำยังไงดี"
อธิคมฟังธงรบคร่ำครวญจนหมดแรง ตัวเองก็จนปัญญาจะช่วยเพื่อน อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้ธงรบได้รับบทเรียนบ้าง แต่คิดๆ ไปก็ค่อนข้างหวั่นอยู่ว่าธงรบอาจจะอดทนไม่ได้ เลิกมานะบากบั่นเลิกคิดจะเอาชนะใจอาทิตย์กลางคัน แต่พอนึกถึงเวลาปีกว่าที่ธงรบเฝ้าตื้ออาทิตย์เขาก็อดทึ่งไม่ได้ ธงรบใช้เวลาเป็นปีกว่าจะได้สมหวังกับตี๋หนุ่ม คราวนี้ สามเดือนของธงรบก็คงจะเป็นบทพิสูจน์ที่สำคัญ
อธิคมฟังธงรบคร่ำครวญจนฝ่ายนั้นเย็นลง และในที่สุดเขาก็นึกอะไรได้ บอกให้ธงรบโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากสมบัติ ธงรบบอกว่าไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก แต่เขาแน่ใจว่าคนที่อาทิตย์จะฟังก็คงมีอยู่เพียงคนเดียว
"เออๆ ข้าจะคุยกับคุณนุ" อธิคมรับปากเพราะสงสารเพื่อน "แต่ว่าต้องคอยนะโว้ย คุณนุไม่อยู่ พอกลับเมืองไทยจะคุยเลย แกรออีกสองสามวัน อดทนหน่อยสิวะเพื่อน ถือซะว่าเป็นสองวันแห่งกำไรชีวิต เอ๊ย สองวันแห่งการเรียนรู้"
ธงรบยอมรับคำแนะนำเพื่อน แล้วตกลงจะวางสาย แต่อธิคมเตือนเป็นอย่างสุดท้้ายว่า "แล้วอย่าเสือกไปเมาเละที่ไหนล่ะไอ้เสาธง เกิดแกเมาแล้วคว้าใครไปนอนด้วย แล้วรู้ไปถึงหูอาทิตย์ เอ็งซวยจะยกกำลังสอง อย่าพาตัวเองไปซวย รู้ไว้เสียด้วย"
"เออๆ ข้ารู้แล้ว ตอนนี้ระวังตัวสุดขีด ไม่ปล่อยเสน่ห์เด็ดขาด" ธงรบรับคำแล้ววางสาย ทิ้งให้อธิคมอมยิ้ม
...คราวนี้ล่ะ คนเจ้าชู้คงถูกเด็ดปีกไม่มีเหลือ...
******
-
ปิดฉาก
10 ปีต่อมา
อนุภาพวางปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงผนักเก้าอี้นวมตัวใหญ่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วปิดเปลือกตาลง กอดสมุดแนบอก มือลูบไล้กระดาษเนื้อดีที่เขาใช้บันทึกเรื่องราวประจำวัน บนหน้าแรกของสมุดเล่มนั้นเขียนว่า
...เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้ เพราะอดีตผ่านมาแล้ว แต่เราทำปัจจุบันให้ดีได้ เพราะแท้ที่จริง ปัจจุบันก็คืออดีตของอนาคตนั่นเอง เมื่อเราไปถึงอนาคต ก็จะไม่ต้องมองย้อนกลับมาด้วยความเสียดายว่า อดีตทำไมปวดร้าวเช่นนี้...
.....
อนุภาพผ่อนลมหายใจช้าๆ รู้สึกผ่อนคลายกับความสงบในห้องทำงานที่เงียบสนิท เก้าอี้เลซี่บอยตัวใหญ่นุ่มสบาย ช่วยให้เขานั่งนิ่งๆ พักผ่อนได้นานกว่าหนึ่งชั่วโมง รู้สึกไม่เสียดายที่จ่ายเงินซื้อมา
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ก่อนที่ประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลดำจะเปิดออก พร้อมใบหน้าคมเข้มยื่นเข้ามา
"ยูฮู ที่รัก...อยู่ไหนครับ ผมกลับมาแล้ว"
ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับที่อนุภาพลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหา ยกมือขึ้นโอบคอเจ้าของร่างนั้นไว้ เอ่ยถามเสียงนุ่มว่า "เป็นไงบ้างครับท่านนายพลคนใหม่"
นายพลคนใหม่เบ้ปาก ส่ายหน้าช้าๆ กระชับอ้อมแขนที่กอดเอวอนุภาพให้แน่นขึ้น "ไม่ไหว ถ้ารู้ว่ามันเหนื่อยและทรมานแบบนี้ ผมขอแช่แข็งตัวเองที่ยศพันตำรวจตรีดีกว่า เป็นสารวัตรสบายกว่าเป็นไหนๆ"
"เถอะน่า เดี๋ยวผู้กองก็ชินไปเอง" อนุภาพปลอบใจ แล้วหอมแก้มคนที่ไม่อยากเลื่อนยศ "หิวไหมครับ มีซีซาร์สลัดในตู้เย็น"
"และน้ำส้มคั้นสด" อีกฝ่ายเติมข้อความ ทำหน้ายิ้มๆ ก่อนทำหน้าออดอ้อน "ขอสปาเก็ตตี้ไม่ได้หรือคุณนุจ๋า หิวมากๆ เลย"
"ดึกแล้วนะ ทานข้าวดึกๆ เดี๋ยวอ้วน ดูสิ พุงเริ่มย้วยแล้ว" อนุภาพพูดยิ้มๆ เลื่อนมือมาลูบหน้าท้องที่เคยแบนเรียบแข็งแกร่งของนายตำรวจ
"ฮื่อ คุณนุ มันก็เหมาะกับวัยวุฒิ คุณวุฒิ และยศวุฒิแล่ะน่า" คนที่เริ่มหุ่นเสียทักท้วง
"ยศวุฒิมีด้วยหรือ" อนุภาพหัวเราะ แล้วจูงมือหนุ่มใหญ่ตัวโตเดินออกไปนอกห้องทำงาน
"ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมอุ่นสปาเก็ตตี้ให้ทาน"
"ขอล้างหน้าอย่างเดียวไม่ได้หรือครับ ผมขอกินเลย หิวสุดๆ" คนที่กำลังหิวข้าวต่อรอง
"ถ้าล้างหน้า ได้ทานสลัด ถ้าอาบน้ำ ได้ทานสปาเก็ตตี้ จะได้ทานอะไร ขึ้นอยู่กับเวลาที่ใช้ไป" อนุภาพยื่นคำขาด ทำให้อีกฝ่ายหันหลังกลับเดินเข้าห้องนอนทันที แต่ไม่วายบ่นตามหลัง "ถ้านอนแช่ในอ่างอาบน้ำซักชั่วโมงได้กินต้มยำใช่ไหม จะกินทีไร ไล่ให้ผมไปอาบน้ำทุกที แล้วจะไม่ให้ผมอ้วนได้ยังไง"
อนุภาพยกสปาเก็ตตี้ลงจากเตา วางลงบนโต๊ะหน้าคนตัวโตที่กำลังหิวจัด นายตำรวจหนุ่มใหญ่อาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็วและนั่งเคาะโต๊ะรอเขาอยู่อย่างอารมณ์ดี แต่ทันใดนั้นก็โพล่งขึ้นมาว่า "ผมเจอกิ๊กเก่าคุณนุด้วยล่ะ"
อนุภาพยิ้ม ไม่ทักท้วง รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อไป ทุกครั้งที่ไปประชุมที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ แฟนเขาจะกลับมาพร้อมกับเรื่อง "รายงานความก้าวหน้าของ "ชมรมคนรักอนุภาพ" เสมอ
"เขาเข้ามาถามว่าคุณนุเป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันตั้งนานหลายปี ผมก็เลยบอกท่านไปว่า คุณนุก็สบายดี ยังหล่อน่ารักเหมือนเดิม เลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน ไปจ่ายตลาด แล้วก็ไปสปา" พูดเสร็จ คนพูดก็รีบยกมือขึ้นรับแก้วพลาสติกที่คนถูกล้อขว้างมา ราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าจะโดนขว้าง
"คราวต่อไปจะเป็นแก้วจริงๆ ไม่ก็จานสปาเก็ตตี้" อนุภาพทำหน้าบึ้ง
"ใจร้าย" คนที่ถูกขู่เอียงหน้า หรี่ตายิ้มๆ ไม่มีท่าทีจะเกรงกลัว เพราะรู้ว่าตัวเองชำนิชำนาญอยู่แล้ว รู้ว่า "ตอนไหน" จะโดนขว้างด้วยอะไรเพราะ "ฝึก" อยู่เป็นประจำมากว่าสิบปี จนอนุภาพเคยขู่ไว้ว่า "อย่าให้พลาดนะ ซักวันเถอะ"
"เจออาทิตย์ด้วย"
อนุภาพหันขวับมายังคนรายงานข่าวด้วยความสนใจ
"ฮั่นแน่ ได้ยินชื่อตี๋น้อยไม่ได้เลยนะ" คนพูดยกนิ้วขึ้นชี้ "ผมเจอที่ลานจอดรถ มาจอดรอท่านรองโฆษกอยู่ ตอนนี้อาทิตย์เป็นอาเสี่ยแล้ว แต่ก็ยังเป็นโชเฟอร์เช่นเคย อวบเชียว แต่เห็นรอยจ้ำๆ แดงๆ ตรงคอกับแขน อวบๆ แบบนี้คงโดนขย้ำเต็มไม้เต็มมือนักล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าท่านชอบทำอะไรแบบนี้"
อนุภาพส่ายหน้า นับวันปากคอของคนใกล้ตัวยิ่งจัดจ้านมากกว่ากว่าเดิม หากตาที่เคยแพรวพราว ระยิยระยับเป็นประกายลดลง
"มีแต่คุณนุนี่ล่ะ หุ่นดีไม่มีไขมันเกาะท้องเหมือนคนอื่น"
"ก็ออกกำลังกายบ้างสิ กินเสร็จก็นอน อายุก็ปูนนี้แล้ว"
"โธ่คุณนุ กรุณาอย่าใช้คำพูดแบบนี้สิครับ พูดแค่ว่าอายุขนาดนี้ก็พอ อย่าใช้คำว่าปูนนี้เลยจ๊ะ ผมอายุแค่ซี้ห้าเอง" คนอายุ 45 ปีทำเสียงน่าหมั่นใส้ "ใครล่ะจะดูหนุ่มหน้าใส หุ่นดีได้ตลอดเหมือนคุณนุ"
อนุภาพพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมพูดว่า "นั่นคือเหตุผลที่ในตู้มีสลัด นมพร่องมันเนย ขนมปังโฮลวีท"
"และสปาเก็ตตี้" คนที่กำลังนั่งรอทานข้าว พูดแทรก
ได้ผล...อีกฝ่ายหน้าคว่ำ
"ท่านนายพล หรือจะเอาสลัด จะได้ไม่ต้องมีคาร์โบไฮเดรต"
"สปาครับ กินสปา ยอมอ้วน" คนที่กำลังหิวยักคิ้วแผล่บ "แต่ถึงอวบ คุณนุก็ยังรักผมใช่ไหมล่ะ"
"ถ้าเลิกเจ้าชู้แล้ว และไม่อวบไปมากกว่านี้ ผมก็ยังรัก" อนุภาพตอบโดยไม่เงยหน้า
นายตำรวจหนุ่มใหญ่ที่เลิกเจ้าชู้รีบตอบเสียงอ่อนเสียงหวานว่า "เลิกแล้ว ตัวเองก็เห็น แต่เรื่องอวบนี่สิ..." ก้มลงมองหน้าท้องตัวเอง "เฮ้อ มันมาตามอายุนะ แล้วนี่เป็นไงล่ะ เป็นอย่างนี้แล้ว ใครจะมาชอบผมอีก" พลตำรวจตรีคนใหม่เอนตัวพิงเก้าอี้ รำพึงรำพันพลางเอามือลูบพุงตัวเอง
"ยังอยากจะให้มีใครมาชอบอยู่อีกหรือ" อนุภาพดันจานสปาเก็ตตี้จานใหญ่มาตรงหน้า อีกฝ่ายหนึ่งยื่นจมูกมาสูดดมอาหารจานด่วนที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น
“หอมน่ากิน”
“ว่าไงครับ อย่าออกนอกเรื่อง” อนุภาพคาดคั้น
“คุณนุนี่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลก” คนที่ออกนอกเรื่องยังไม่ยอมกลับเข้ามา
“แล้วเวลาไปไหนมาไหน มีใครเข้ามาเกาะแกะหรือเปล่า”
“ขอช้อนซ่อมหน่อยสิครับ”
อนุภาพยืนนิ่ง มองดูมือใหญ่แข็งแรงที่ยื่นมาตรงหน้า ทำทีไม่สนใจตอบคำถามของเขา ด้วยความหมั่นใส้ อนุภาพจึงเคาะมือคนเสน่ห์แรงด้วยช้อนสแตนเลส
“โอ๊ย” คนโดนตีร้องเสียงดัง “ใจร้าย”
“แก่จนขนาดนี้ หุ่นก็เผละ ยังมีคนมาให้ท่าอีก แต่ขอบอกนะว่า อย่าไปเล่นด้วยกับเขาเด็ดขาด”
“แล้วผมพูดหรือว่ามีใครมาเกาะแกะ” คนที่โดนตีทักท้วง “พูดเอง เออเองทั้งน๊าน”
“แหงล่ะ ลองถามแล้วไม่ตอบ ออกนอกเรื่องแบบนี้ จะมีอะไรอีก อย่านึกว่าผมดูไม่ออก” อนุภาพหรี่ตามองอีกฝ่าย หนุ่มใหญ่อายุสี่สิบห้าปีที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขายังดูดีมากเมื่อเทียบกับอายุ แม้รูปร่างไม่ตรึงเปรี๊ยะเต็มไปด้วยมัดกล้ามเท่าสิบปีที่แล้ว แต่ความหล่อก็ไม่ลดน้อยลงไปเลย
“เก่งจังนะ ไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ย”
อนุภาพยืนเอียงคอมองคนที่กำลังตักเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย สลับกับการเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาเป็นระยะ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ หลายปีที่ผ่านมา ผู้ชายคนนี้เคยเป็นยังไงก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม...กวนอารมณ์เขาได้ตลอดเวลา หากก็หวานได้ทุกทีที่ต้องการเหมือนกัน...
“พรุ่งนี้เปลี่ยนเวลาเป็น 10 โมงเช้านะครับ” อนุภาพพูดเบาๆ
คนที่กำลังเคี้ยวสปาเก็ตตี้อย่างอร่อยชะงัก “อ้าว ไม่ใช่เลี้ยงพระเช้าหรือ”
“เห็นวันนี้คุณกลับดึก ท่าทางเหนื่อย จะได้นอนเต็มอิ่ม ออกจากนี่ตอนสิบโมง ถึงกรุงเทพก็สิบเอ็ดโมง ทันเลี้ยงเพล”
“ฮื่อ ผมตื่นได้น่า ยังแข็งแรงปึ๋งปั๋งอยู่นะ” พูดเสร็จก็ยักคิ้ว “คืนนี้จะพิสูจน์ให้ดู”
“อิ่มแล้วใช่ไหมครับ” อนุภาพยื่นมือไปคว้าจานตรงหน้าคนที่บอกว่ายังแข็งแรงอยู่ แต่อีกฝ่ายรีบตะครุบไว้อย่างหวงแหน
“อ๊ะๆ ยังๆ ผมยังไม่อิ่ม ขอผมอีกจาน”
“อะไรกัน ดึกแล้ว กินมากไม่ได้ เดี๋ยวอ้วน” อนุภาพรีบท้วง
“ผมหิว” เสียงอุทธรณ์ดังขึ้นทันที
อนุภาพไม่ขยับ มองหน้าพลตรีคนใหม่นิ่ง จนอีกฝ่ายทำหน้าออดอ้อนแบบที่เห็นจนชินตา
“น่า นะ จานที่สองไม่ต้องเยอะก็ได้ คุณก็รู้ ผมตัวโต ต้องทานเยอะๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปวัด”
“ผมเป็นคนขับรถ ผู้กองเป็นคนนั่งหลับเป็นเพื่อน”
“และช่วยถือของ” อีกฝ่ายรีบแทรก “เห็นไหม มีประโยชน์เหลือคณานับ”
อนุภาพทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ ราวประชดว่าคนพูดมีประโยชน์มากนัก แต่ก็ต้องเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาถือเมื่อคนจอมกวนพูดต่อว่า “มีประโยชน์คอยกันพวกมดแดงมาตอมน้ำตาล คุณนุ อย่าขว้างนะ แก้วนั้นแพง”
“จะรินน้ำให้ดื่ม”
“ผมยังไม่อิ่ม ไม่เข้าใจหรือไง” คนทานจุประท้วง ยื่นจานมาให้ “ขออีกหน่อยเถอะ แล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย”
“ให้มันจริงเถอะ” อนุภาพหยิบจาน แล้วหันไปตักสปาเก็ตตี้ ทำหูทวนลมกับประโยคต่อมาที่นายตำรวจหนุ่มพูดยั่วเย้า ก่อนจะหัวเราะชอบใจ
“นอกจากขออึ๊บก่อนนอน”
“ผู้กอง พรุ่งนี้ที่วัด ทำตัวดีๆ ด้วยนะ ห้ามก่อกวนพระเด็ดขาด ยังไงก็น้อง”
“คร้าบผม ท่านผู้บัญชาการ” อีกฝ่ายทำตายิ้มๆ ก่อนจะรับอาหารจานที่สองไปรับประทาน
อนุภาพมองด้วยสายตาขันๆ ก่อนโน้นเขาถูกยกให้เป็นผู้กำกับ ตอนนี้เขาได้เลื่อนยศเป็นผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ตามการเลื่อนยศของอีกฝ่าย ผ่านไปกี่ปีนายตำรวจคนนี้ก็ยังยั่วเย้าได้เหมือนเดิม ทำโรแมนติกไม่เคยหยุด คงเส้นคงวาไม่เปลี่ยนแปลง แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือความเจ้าชู้ที่ไม่ทำให้เขาต้องหนักใจอีกแล้ว
“คุณนุ” เสียงคนที่ยั่วเย้าเป็นประจำเปลี่ยนเป็นจริงจัง “คิดถึงเขาไหมครับ”
อนุภาพพยักหน้า กล่าวเสียงเรียบเช่นกันว่า “ขอบคุณสารวัตรนะครับที่คอยอยู่เคียงข้าง นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้เขาได้ ผมคิดถึงเขาในฐานะที่เคยมีความทรงจำที่ดีต่อกัน ผมจึงขอบคุณสารวัตรที่เข้าใจเรื่องนี้”
“ผมเข้าใจ ถ้าผมเป็นเขาก็คงจะรู้สึกสุขใจที่รู้ว่าคนที่เขารักยังคิดถึงเขาอยู่ แต่ให้คิดถึงเขาได้เฉพาะวันทำบุญประจำปีเท่านั้นนะ เวลาอื่นคิดถึงไม่ได้ ผมหึง”
“หึงผิดคนแล้ว”
“อ๊ะๆ อย่าบอกนะว่าคุณตฤณยังมาตอแยคุณนุอยู่ ผมไม่ยอมนะ ขอบอก” คนขี้หึงทำเสียงไม่พอใจ
อนุภาพอมยิ้ม พอใจที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกร้อนเนื้อร้อนใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตสงบสุขในเมืองเล็กไม่ใกลจากกรุงเทพฯ มากนัก เขาเจอะเจอผู้คนน้อยมาก ชีวิตเรียบๆ สุขสบายทำให้เขารู้สึกพอใจกับการดำรงชีวิต คนรักของเขาก็ไม่ได้ทำงานปราบปรามที่ต้องออกไปเสี่ยงชีวิตเช่นเคย หน้าที่การงานที่สูงขึ้นทำให้เขาต้องวุ่นวายอยู่กับงานบริหารและการเดินทาง ทั้งสองเลือกที่จะอยู่ที่นี่ ในบ้านหลังใหญ่ริมทุ่ง มีธารน้ำไหลผ่าน สวนร่มรื่น ทิ้งความฝันที่จะไปอยู่เชียงใหม่ ทิ้งความฝันที่จะมีบ้านบนเขาที่มองต่ำลงมาเห็นวิวเวิ้งว้างสวยงาม ทิ้งความฝันที่จะทำธุรกิจส่วนตัว
แต่อนุภาพไม่เสียดาย ความฝันของคนเราเปลี่ยนแปลงได้ แต่ความฝันนั้นควรมีคนที่เขารักและคนที่รักเขาอยู่เคียงข้าง ร่วมสร้างความฝันใหม่ด้วยกัน
ตอนนี้ความฝันของเขาเป็นจริงแล้วหนึ่งประการ เขาพอใจกับสิ่งได้รัก...ความฝันที่จะได้อยู่กับคนที่เขารัก...ความฝันที่ลงหลักปักฐานกับใครสักคนหนึ่งที่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเขา แม้จะแปลกแตกต่างไปจากครรลองปกติไปบ้าง แต่นี่คือทางที่เขาได้เลือก ทางที่จะมีคนที่เลิกเจ้าชู้เดินเคียงข้างเขาตลอดไป
อดีต...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มีทั้งสุขและทุกข์ และเขาได้รับบทเรียนมีค่ามากมาย
อนาคตกำลังรอเข้าอยู่...
เขาพร้อมแล้วที่จะจับมือผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่กลายมาเป็นผู้พิทักษ์หัวใจ...เดินไปด้วยกัน
จ๊บแล่ว (จริงๆ นะ)
-
แอบอ่านมานาน ขอ :กอด1:คุณนายแรงๆทีนึง
จบแบบน่ารัก...อ่านไปยิ้มไปมีความสุขสุดๆ รอเรื่องต่อไปนะคะ :m1:
-
:o12: จบแล้ว หรออ :o12:
o13 สนุก มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4: แต่ ยังอยาก รู้ เรื่องของตี๋น้อย อ่ะ
-
10 ปีที่ผ่านมา น่ารักมาเลยครับ
แต่พี่นาย ผมว่า ต่ออีกนิดในส่วนของ สารวัตรธงรบ
กับ อาทิตย์หน่อยก็ดีนะครับ รู้ว่า กรรมตามสนองแล้ว
แต่จะพ้นบ่วงกรรมหรือป่าวยังเป็นปริศนาอยู่เลย ช่วย
บอกหน่อยแล้วกัน นะครับ .....
-
:impress2: :impress2:
รักพี่นายจัง
-
กิ้วๆๆๆ จบ แอบน่ารักซะด้วยยยย อิอิ
-
ชอบจัง :กอด1:
-
เป็นตอนจบที่อ่านแล้วมีความสุขจังเลย ขอบคุณคุณนายคะ ชอบมากเลย :m3:
-
อ๊ากกกก....ผ่านม่ายทันแล้ววว...
ฮือออออ....
ชอบมากมาย....
-
อืม ... หวาน จบได้ดี ไม่ทำให้รู้สึกคา ๆ ไม่เสียทีที่ตามเรื่องนี้มานาน
น่ารักมากมาย ขอ :กอด1: น้องนายแรง ๆ 1 ที
-
ฮิ้วววว จบแล้ว อยากมีความสุข
เอ๊ะ ธงรบนี่ มีความสุข ยัง :laugh:
อยากรู้ว่าเป็นไงต่ออ่ะพี่นาย
เชียร์ อาวุธเหมือนกันนะ 555 อาทิตย์ อาวุธ แน่ะ คล้องจองซะด้วย คึคึ
สิบปีผ่านไป น่ารักจังเลย
ว่าแต่ ท่านโฆษก นี่ คือใครอ่า ธงรบหรอ???
-
พอจะรู้แล้วว่าจะใช้อะไรล่อนายพลคนใหม่ดี...กินเก่งเหลือเกิน....T^T
แต่เราว่าถึงอ้วนกว่านี้..คุณนุก็ยังรักคะ..แต่คงไม่ให้อาหาร...555+
-
รักคุณนุจังเลย ไม่ทิ้งหนุ่มใหญ่พุงย้วยด้วยอ่ะ
รักกันดีจริงๆ แบบว่าจัดการอธิคมได้ซะทุกๆเรื่องเลยอ่ะ
ไม่ได้บังคับแต่ว่าก็กึ่งบังคับนั่นแหละ 55 รักกันดีจริงๆอ่านแล้วชื่นใจยกกำลังสอง
ส่วนอาทิตย์กับธงรบ จะฮาไปไหน ธงรบต้องลงแดงตายแน่ๆ เพราะว่าพ่อตะวันน้อยก็ใจแข็ง
ซะยิ่งกว่าคุณนุซะอีก โดนกิ๊กเก่าคุณนุแย่งไป 555 ไงล่ะหงอยเลยดิ เอาน่าสามเดือนเองจิบๆ
หลงสงสารเด็ก ตอนนี้ก็มานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าสงสารตัวเองต่อไป อนาถใจดีจริงๆ
ขอบคุณนะคะ คุณคฑาวุธ :L2: :L2:
-
จบซะที
เมื่อไหร่จะผลิตผลงานมาให้พวกเราได้อ่านกันอีก จะรอตามอ่านนะครับผม
:z2:
-
:L2:ขอบคุณนะคร๊าบที่มาต่อจนจบอ่ะ......แต่ถ้ารักกันแบบนี้ มีหลายๆคู่ในชีวิตจริงก็ดีนะครับ :เฮ้อ: อยากมีมั่งจัง เพราะว่า ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะคบกันนานแค่ไหน....ที่บอกแบบนี้ไม่ใช่ว่ามีปัญหานะ แต่คิดว่า "คบเพื่อจาก" อ่ะครับ ยังไงเราก้ต้องจากกัน
มีความสุขกับชีวิตกันมากๆนะครับ :pig4:
-
ขอบคุณคร้าบๆๆๆ มาต่อจนจบแล้วว
ชอบ มากๆ เลย แต่จะมีสักกี่คน ที่จะเจอคู่ครองแบบนี้ น่าดีใจจัง o18
-
ต่ออีกหน่อยนะครับ คู่อาทิตย์ กะธงรบ
-
คู่อาทิตย์กะธงรบมีต่อครับ ในโปรเจ็ด Love, Finally
ึเหมือนๆ กับหนังเรื่อง Love, Actually อ่ะ
เป็นเรื่องของคู่รักหักเหลี่ยมโหดกันประมาณห้าหกคู่ ประเภทว่า คนที่ต่างกัน แต่มารักกันได้ยังไง(วะ)
อาทิตย์กะธงรบ - เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย
ตฤณกะอัสนัย - เย็นชานัก ยั่วให้รักซะเลย
อาวุธกะ อืมมมมม ใครดีวะ - เก่งนัก แอบรักซะเลย (เึคยเขียนโน๊ตเกี่ยวกับเรื่องรักๆ ของอาวุธกับแฟนเก่าชื่อ นที เอาไว้ประมาณ 2 บทแต่ก็หยุดไป)
ธีร์+ชยันต์ - แค้นนัก รักซะเลย
แล้วอีกเรื่อง - ร้ายนัก รักซะเลย
ิคิดๆ ไปซะมากมาย แต่ไม่รู้จะมีแรงเขียนหรือเปล่านะ
เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ อยากให้ออกมาแนวกุ๊กกิ๊กน่ารักอ่ะครับ แต่พอดีที่เหลือมีเขียนไว้ในสต๊อคแค่ 2 บท เลยยังไม่กล้าเขียนต่อ กลัวกลายมาเ็ป็นเรื่องที่เครียดๆ เศร้าๆ เหมือนคดีรักภาคสอง เพราะเขียนในช่วงเลิกกับแฟนใหม่ๆ มันเลยออกมาโทนเศร้าๆ เดี๋ยวรอให้โล่งงงงงงง ก่อนจะได้เีขียนเรื่องของธงรบแบบสนุกๆ
แต่โน๊ตที่จดๆ ไว้ พอมาอ่านอีกทีก็รู้สึกตัวว่า เฮ่ย ทำไมมันออกแนวเจ็บๆ แบบนี้อ่ะ
เขียนไปเขียนมา อาทิตย์มีเงาของอนุภาพอยู่ในใจตลอดไม่ยอมลืม ทำให้ธงรบรู้สึกเจ็บร้าวลึกๆ ในใจว่า ไม่ว่าจะทำยังไง อาทิตย์ก็ไม่รักเขาซะที
แน่ใจหรือว่าอยากอ่าน????
เศร้านา....
:เฮ้อ:
-
อ่านหมดแหละครับ ไม่ว่าจะเป็นโครงการไหนก็ตาม
จะรอต่อนะครับ
-
ิอ่างั้นก็เหมือนกับที่อนุภาพมีธนภพเป็นเงาชั่ยมิ
งั้นไม่ขออ่านได้มั่ย
มันทำใจยากนะ
ขอพล๊อตเรื่องใหม่ดีกว่า
รอได้เนอะ แต่ยังไงถ้าไม่อยากเขียน
ก็เอาพล๊อตอันเก่ามาลงก็ได้ค่ะ
แต่เอาที่มันต่อกับที่อาทิตย์หนีไปอยู่กับอาวุธนะค่ะ
สู้ๆๆๆค่ะ
ขอให้พี่นายจบเร็วๆๆนะ ยัไงก็ตั้งใจเรียนด้วยนะค่ะ
-
มารอพี่นาย แล้วเลย รักซะเลย
-
ขอบคุณพี่นายครับ อิ่มมากเลยยยย
-
ขอบคุณมากค่ะ.... :L2:
ถ้าว่างๆเขียนเรื่องของธงรบกับอาทิตย์อีกนะคะ ชอบสองคนนี้มาก
-
:mc4: เย้ๆๆ +1 ให้โปรเจคใหม่ หุหุ อยากอ่านตอนต่อจากที่อาทิตย์หนีไปอยู่กับอาวุธเหมือนกัน
คิดถึงพี่นาย o18
-
เปงอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านจบแล้วชอบมากมาย
ขอบคุณคับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:L2: ชอบมากมาย ขอบคุณหมดใจ จะติดตามผลงานตลอดไปครับ ไปดูที่เว็ปแล้วนะ น่าสนใจๆ อยากเอาเรื่องนี้ไปทำหนังจัง
-
ตามอ่านทันหมดแล้ว
ใช้เวลาหลายวันอยู่ :really2:
เรื่องนี้สนุกสนานมาก
ท่านรองโฆษกนั้น .... คือ .... ธงรบบ่ :z2:
ให้กำลังใจพี่คฑาวุธ :กอด1:
-
เฮ้อ....จบไปแล้วเหงาจัง อยากอ่านต่อทำไงดีคร้า :z2:
-
ตามอ่านทันหมดแล้ว ใช้เวลาหลายวันอยู่ เรื่องนี้สนุกสนานมาก ท่านรองโฆษกนั้น .... คือ .... ธงรบบ่
ให้กำลังใจพี่คฑาวุธ
ม่ายบอก เดาเองครับ อ่านดีๆ เดาดีๆ มีรางวัลเป็นตอนพิเศษ
ชอบยังไงแล้วอย่าลืมสั่งซื้อ คดีรัก ภาคหนึ่งนะคร้าบบบ รายละเอียดที่เว็บผู้เขียนครับ คฑาวุธ จุด คอม
หรือถ้าไม่ซื้อก็ช่วยบอกต่อ ปากต่อปาก (ไม่ต้องใช้ลิ้น) ช่วยโฆษณาหน่อยนะจ๊ะ :pig4: :L1:
-
:z13: มันทุกเรื่อง
-
เพิ่งรู้ว่าคุณคฑาวุธมาต่อตอนพิเศษแล้ว o22 หลังเขาจริงๆเรา
จบได้น่ารักมากๆเลยค่ะ
ถึงจะอยู่กันมาเป็นสิบปี แต่ยังกุ๊กกิ๊กกันแบบนี้ :z1: คนอ่านอย่างเราปลื้มเลย.....
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องมาลงอีกนะคะ
จะเอาพล๊อตใหม่ หรือเอาตัวละครจากเรื่องนี้ก็ได้
ยังไงก็ตามอ่านอยู่แล้ว :L2:
-
สองอาทิตย์ก่อนอธิคมออกจากโรงพยาบาล
...อธิคมหายตัวไป!
...เกิดอะไรขึ้น เขาหายไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง กลับมาก็ไม่เห็นคนตัวโตนอนอยู่บนเตียง
...หรือว่าอธิคมจะโดดตึกอย่างที่ขู่เอาไว้เมื่อตอนบ่าย...
อนุภาพเดินออกไปที่ระเบียงของห้องพักคนป่วย ชะโงกหน้าออกไปมองเบื้องล่างแล้วก็ส่ายหน้าที่ตัวเองเผลอคิดอะไรแบบนั้น ก่อนออกจากโรงพยาบาลไปทำธุระเรื่องขายบ้านที่อยุธยา อธิคมบ่นเสียยกใหญ่ว่าไม่ยอมให้ถูกทิ้งไว้คนเดียว
"ผมจะโดดตึกตาย"
คนตัวโตทำหน้ามุ่ย ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำพูดเดิมๆ ว่า "ใจร้าย"
ธุระที่เขาไปทำตลอดบ่ายเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อย เช็คอยู่ในกระเป๋าและพรุ่งนี้เช้าเขาจะไปฝากเข้าบัญชี แต่ว่าตอนนี้ต้องหาอธิคมให้พบเสียก่อน
อนุภาพเดินออกจากห้องไปที่วอร์ด พยาบาลบอกว่าไม่พบคนป่วย และยืนยันว่าเธอเหลือบตามองทางเดินอยู่เป็นระยะ ไม่มีคนไข้คนไหนเดินออกจากห้อง โดยเฉพาะ "คนไข้เจ้าปัญหาตัวโต" ที่พยาบาลทุกคนก็รู้จัก
"ถ้าหลุดลงไปข้างล่างก็มีคนจำได้และส่งขึ้นมาค่ะ"
พนังงานที่อยู่หน้าลิฟท์ชั้นล่างรู้จักอธิคมดี เพราะเคยแอบหลบลงไปสามครั้งแล้ว หลังจากที่ได้รถเข็นไฟฟ้า อภินันทนาการจากอัสนัยที่อธิคมไม่อาจปฏิเสธได้
"พี่จะได้ร่อนไปร่อนมาอย่างเคย สงสารคุณนุที่ต้องมาติดแหง็กอยู่กับพี่ทั้งวัน เวรกรรมจริงๆ ผมคิดถูกแล้วที่เลิกคิดอยากจะได้พี่มาเป็นแฟน อยู่กับคุณตฤณสบายใจกว่าเยอะ เนี้ยบจนไม่ต้องกังวลว่าจะผิดแผกออกไปจากตารางที่วางไว้ เสียแต่ดุไปหน่อย ทำอะไรผิดระเบียบไม่ค่อยได้" อัสนัยพูดกับอธิคมต่อหน้าเขาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนนำรถเข็นมาให้อธิคม
...เอ แต่รถเข็นยังอยู่ในห้องนี่นา เขาคิดว่าเห็นอยู่ข้างๆ ตู้เย็น...
...แต่สองสามวันมานี่อธิคมเริ่มเดินกระย่องกระแย่งได้แล้ว อาจไม่อยากใช้รถเข็น เห็นบ่นว่าอยากจะหนีจากโรงพยาบาล...
...คอยดูนะ ถ้าหนีออกจากโรงพยาบาลจริงๆ เขาจะไปจับตัวมายัดใส่ห้องไอซียู ให้หมอรัดเข็ดขัดติดไว้กับเตียงไม่ให้ไปไหน...
อนุภาพเดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อดูให้เห็นกับตาว่ารถเข็นยังอยู่
จริงดังคาด รถเข็นอยู่ข้างตู้เย็น แต่ทันใด เขาได้ยินเสียงกุกกักในห้องน้ำ อนุภาพจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะคิดว่าอธิคมคงอยู่ในห้องน้ำ
เขาส่ายหน้า อดขำตัวเองไม่ได้ที่วิตกจริต
...ใครก็คงต้องคิดเหมือนเขาสิ อธิคมร้ายน้อยเสียเมื่อไหร่ พอเริ่มมีแรงลุกนั่งขยับแขนขยับขาเองได้ก็ทำตัวเหมือนปู ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ คิดแล้วก็อยากได้อธิคมคนเดิมที่นอนนิ่งไม่สามารถไหวติงได้กลับคืนมา...
อนุภาพเดินไปหยุดยืนหน้าประตูห้องน้ำ พลันได้ยินเสียงครางอ่อยๆ ดังเบาๆ
"อูย โอย...อา เจ็บๆ โอยๆ เจ็บชิบ"
...อธิคมแน่...
อนุภาพเคาะประตู เรียกชื่อนายตำรวจ "สารวัตร อยู่ในห้องน้ำใช่ไหมครับ เข้าไปทำอะไรในนั้น"
"คุณนุ" อธิคมตอบเสียงเบา "แล้วคิดว่าผมจะเข้ามาห้องน้ำทำไมล่ะครับ"
"แล้วทำไมไม่ฉี่ใส่กระบอกฉี่ล่ะ หรือว่า..." อธิคมละไว้ในฐานที่เข้าใจ
"ไม่ใช่ มันมีเรื่อง เข้ามาเอาผมออกไปหน่อยสิครับ"
...เรื่องอะไร ยังมาทำเล่นลิ้น...
"เข้าไปเองได้ ก็ออกมาเองสิ" อนุภาพแกล้ง
"โธ่ ที่รักจ๋า ตอนนั้นมันมีเหตุ สัญชาตญาณเอาตัวรอดช่วยผลักดันให้ผมเข้ามาได้ แต่ตอนนี้ ผมไม่ไหวแล้ว มาหน่อยเถอะ นะคุณนุ สงสารกันบ้าง"
...อย่าบอกนะว่าพอเข้าไปแล้วเห็นอธิคมเปลือยกายอยู่ มาเล่นอะไรแผลงๆ นี่คงอยู่ในห้องน้ำนานแล้ว เสียงฟังอ่อนระโหยโรยแรง...
"สารวัตร อย่าเล่ห์เหลี่ยมนะ" อนุภาพปราม "ถ้าเกิดเจ้าเล่ห์ ผมจะเลิกเฝ้า ให้จ้างพยาบาลพิเศษคนเดิมกลับมา"
"โอ้ย ไม่เอา คนนั้นไม่เอา ชาตินี้เจอกันครั้งเดียวก็พอแล้ว" อธิคมรีบปฏิเสธเสียงหลง ก่อนจะอ้อนต่อ "คุณนุ ผมไม่ไหวแล้วนะ นั่งจนก้นชาแล้ว พาผมออกไปนอนหน่อยสิครับ"
อนุภาพตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำ แต่ติดล๊อคข้างใน จึงทุบประตูดังๆ แล้วพูดว่า "สารวัตร เล่นอะไร บอกให้เปิดเข้าไปแล้วล๊อคประตูทำไม เดินมาเปิดประตูสิ"
"เดินไม่ไหว" อธิคมเสียงอ่อย "คลานก็ไม่ไหวเหมือนกัน"
อนุภาพถอนหายใจ "แล้วล๊อคทำไมเล่า"
"ผมหนีกษิดิษฐ์กับธาวิน" อธิคมตอบเบาๆ "กษิดิษฐ์แท็กทีมพาธาวินบุก ผมเลยเข้ามาหลบในห้องน้ำ สายของผมหน้าลิฟท์รายงานว่ากษิดิษฐ์มา ผมอยู่คนเดียวเพราะคุณนุทิ้งผมไปอยุธยา ผมเลยเข้ามาหลบในนี้ ขี้เกียจคุย"
อนุภาพทำหน้าหลากหลายความรู้สึก ทั้งเม้มปาก ทั้งกลั้นหัวเราะ รู้สึกฉุนปนขำ เสียงของอธิคมฟังดูไม่น่าพูดโกหก
"ไหนบอกว่าจะสู้ไม่ถอยไงล่ะ กลัวจนต้องไปหลบในห้องน้ำเลยหรือ" อนุภาพพยายามทำเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ
"แล้วตัวเองล่ะ" อธิคมโต้ "ครั้งแรกที่กษิดิษฐ์บุกเอาแต่นิ่งเงียบ ยังคิดจะยกผมให้เสียอีก"
"ธาวินเป็นใคร" อนุภาพถาม เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้
"ก็เพื่อนกษิดิษฐ์" อธิคมยังคงพูดเสียงเบา
"ก็ต้องเป็นเพื่อนกษิดิษฐ์แน่นอนล่ะ แต่เป็นใคร เกี่ยวข้องยังไงกับผู้กอง และเกี่ยวเมื่อไหร่ ก่อนหรือหลังกษิดิษฐ์ ก่อนหรือหลังนิตินัย ศรุต หรือแฝดหลุดโลกนั่น" อนุภาพแกล้งทำเสียงแข็ง
"โธ่ คุณนุจ๋า ไปบอกพยาบาล ขอกุญแจมาเปิดพาผมออกไปข้างนอกก่อนเถอะค่อยซัก" อธิคมอ้อนวอน "ในนี้จะไม่เหลืออากาศให้หายใจแล้วนะเนี่ย"
"แล้วที่ให้เขียนรายชื่อเสร็จหรือยังครับ" อนุภาพแกล้งต่อ
"ยัง" อธิคมตอบสั้นๆ
อนุภาพไม่ตอบ เดินจากไปเสียเฉยๆ เพื่อไปขอความช่วยเหลือพยาบาล พอถึงกลางห้องได้ยินเสียงอธิคมแว่วๆ ต่อรองว่าขอเวลาอีกซักหน่อย และอย่าโกรธ เขากำลังนึกอยู่
พยาบาลขอให้อนุภาพรอสักครู่ ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาในห้องคนป่วย ยังไม่ทันจะถึงประตูห้องน้ำ แม่บ้านประจำชั้นก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องเพื่อเปิดประตูให้
"สารวัตรครับ มาแล้ว" อนุภาพบอกคนที่อยู่ในห้อง
"ไปก็ไม่บอก" อธิคมบ่น "อยู่เฉยๆ ก็หายไป"
แม่บ้านเปิดประตูให้ อนุภาพผลักประตูเปิดเข้าไปเห็นอธิคมยืนตัวงอทำหน้าเหยเกอยู่กลางห้องน้ำ ท่าทางเหมือนกำลังพยายามจะเดินมาเปิดล๊อคประตู
"อีกสิบกว่านาทีผมก็จะเดินถึงประตูอยู่แล้ว รีบมาทำไมก็ไม่รู้" อธิคมเบ้ปาก ทำตาค้อน แล้วยังพยายามเดิมมาที่ประตู
"อ้าว แล้วจะยืนมองผมอยู่แบบนั้นหรือ ไม่คิดจะมาช่วยพยุงหรือครับ" อธิคมโวยวายเสียงไม่ค่อยดังเท่าใดนัก
อนุภาพหันไปขอบคุณแม่บ้านซึ่งค้อมตัวเดินกลับออกไปจากห้อง แล้วหันมาหาอธิคมที่พยายามขยับเท้ามาที่ประตูช้าๆ
"ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นนะครับสารวัตรอธิคม" อนุภาพแกล้งล้อ ทำหน้าจริงจัง "ผมภูมิใจในตัวสารวัตรมาก"
"ใจร้าย" อธิคมเมินหน้าไปมองผนังห้อง หยุดเดิน
อนุภาพยังยืนพิงขอบประตู แล้วพูดเบาๆ ว่า "อีกนิดเดียวก็ถึงครับ ถ้าเดินไปที่เตียงเองได้ ผมจะช่วยให้ความฝันของสารวัตรเป็นความจริง"
อธิคมยังยืนนิ่ง ไม่ไหวติง เงียบ ทำท่ากำลังงอนเต็มที่
"ถ้างั้นเปลี่ยนเป็นแค่ถึงประตูห้องน้ำก็ได้" อนุภาพลดเงื่อนไข
"แล้วไปหาวิธีล๊อคห้องคนป่วยหรือยังล่ะ" อธิคมถามเสียงเบา
"เอาเก้าอี้ดันเอาไว้ ไม่ก็เอาเชือกมัดลูกบิด โยงเข้ากับเอ่อ...." อนุภาพหันซ้ายหันขวา ท่าทางใช้ความคิด
"ถ้าลำบากนักไม่ต้องก็ได้"
อนุภาพยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยุดยืนอยู่ข้างนายตำรวจหนุ่มตัวโตที่ทำหน้านิ่งอยู่ มือขวาโอบเอวเพื่อประคองให้เดิน
"อ้าว ก้าวเท้าสิครับ มาพยุงแล้ว" อนุภาพเตือน
"ผมนอนให้ห้องน้ำก็ได้" อธิคมทำเสียงน้อยใจ
"ตัวโตแล้วทำหน้าทำเสียงแบบนี้ น่าเกลียดกว่าน่ารักนะสารวัตร"
"ผมรู้ว่าผมไม่น่ารัก" อธิคมก้าวเท้าช้าๆ ยกมือซ้ายขึ้นโอบไหล่อนุภาพเพื่อพยุงตัว
"แต่สารวัตรหล่อร้ายกาจกว่าใคร ไม่งั้นผมก็ไม่ชอบหรอก" อนุภาพพูดเอาใจ
"แค่ติดใจความหล่ออย่างเดียวหรือ แล้วแค่ชอบแค่นั้นหรือไง ไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วงเลยหรือครับ"
"พอเถอะสารวัตร เลิกงอนได้แล้ว โตขนาดนี้ งอนแล้วน่าหมั่นใส้" อนุภาพปรามยิ้มๆ รู้ว่าอธิคมพยายามออดอ้อน
"ไม่ได้งอน อยากรู้จริงๆ ว่าคุณนุรักผมเพราะรูปหล่อเด็ดขาดมากกว่า..."
"ตรงนี้" อนุภาพใช้นิ้วจิ้มหน้าอกอธิคม แต่จิ้มพลาดไปโดนแผล เสียงร้องห้าวๆ จึงดังลั่น
"ผู้กอง ค่อยๆ สิ หูอื้อหมดแล้ว"
"อูยยยส์ เจ็บ โอยยย คุณนุ อย่าทำแบบนี้อีกนะ" อธิคมคราง
"ขอโทษครับ กะผิดไปหน่อย สารวัตรสวมเสื้อโรงพยาบาลตัวโคร่ง ผมกะไม่ถูก" อนุภาพทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง เงยหน้ามองนายตำรวจหนุ่มตาละห้อย
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้นะ คิดหรือว่าผมจะให้อภัย อูย ยังเจ็บอยู่นะเนี่ย โหดร้ายที่สุด" อธิคมบ่นอุบอิบ
"เอาเถอะ แข็งใจหน่อย ถึงเตียงแล้วผมจะปลอบขวัญ" อนุภาพหันไปจูบคางสากๆ ของอธิคม
"จริงๆ นะ นานๆ ด้วย ขวัญผมหนีหายไปซะไกล จะกลับมาเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย" อธิคมยิ้มพราว ความเจ็บเมื่อครู่หายไปสิ้น
"แกล้งเจ็บใช่หรือเปล่า" อนุภาพหรี่ตามองคนที่เปลี่ยนสีหน้าทันใด
"เจ็บจริงครับ ไม่เอาอีกนะ เจ็บ เจ็บสุดๆ เจ็บมากเลยให้ตายสิ" อธิคมยื่นมือไปจบค้ำวงกบประตูห้องน้ำเอาไว้เมื่อเดินมาถึงจุดหมายปลายทาง
อนุภาพบอกให้อธิคมรอสักครู่เพราะจะไปเอารถเข็นมารับ อธิคมถอนหายใจแรงๆ เพราะรู้สึกทั้งเหนื่อยทังเจ็บ ทั้งเสียขวัญ
...คอยดูเถอะ เขาจะให้อนุภาพปลอบขวัญเขาให้นานกว่าทุกวัน...
หลังจากปลอบขวัญกันเสร็จไม่นาน ธงรบก็มาเยี่ยมอธิคม ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องโถงและเสียงทักทายของธงรบ อนุภาพก็รีบลุกขึ้นนั่ง อธิคมเอื้อมมือมาจับแขนเอาไว้แล้วทำตาพริ้ม พูดเสียงต่ำๆ ว่า "จะไปไหนจ๊ะ"
"สารวัตรธงรบมาเยี่ยม"
"ปล่อยให้มันรออยู่ข้างนอก" อธิคมเบ้ปาก
"คงยอมรอหรอก" อนุภาพตอบยิ้มๆ ไม่ทันขาดคำ ประตูห้องคนป่วยก็เปิดออก ธงรบโผล่แต่หน้าเข้ามาทักทาย
"ฮั่นแน่ ทำอะไรกันอยู่" ธงรบยิ้มทะเล้น
"ไอ้เสาธง ไอ้มารผจญ แกจะมาทำไมวะ" อธิคมเสียงเข้ม
"อ้าวเอ๊ะ ไอ้นี่ ก็มาเยี่ยมสิวะ" ธงรบทำหน้าไม่ถูกใจ แล้วหันไปฟ้องอนุภาพ "คุณนุ ฟังมันพูดนะ ตอนกำลังจะตายก็ธงรบนี่ล่ะคอยเฝ้ามัน พอตอนนี้อาการดีขึ้นมาก ทำโอหัง"
"แกเฝ้าข้ากี่วันวะ ข้าว่าคุณนุเฝ้าเป็นส่วนมาก" อธิคมเถียง
"อย่างน้อยก็ตอนที่แกนอนน้ำตาซึมนั่งกัดฟันมองผนังอยู่คนเดียวตอนคุณนุยังไม่มาง้อเองล่ะ"
"ไอ้ห่...ธงรบ"อธิคมคว้ารีโมททีวี ยกมือขึ้นเตรียมขว้าง
"สารวัตร" อนุภาพปราม
"อย่านะ อันนั้นอันที่ห้าแล้วนะคม" ธงรบผลุบหัวออกไปจากประตูห้อง
"หก โรงพยาบาลส่งบิลมาแล้ว" อนุภาพแทรก แล้วหันไปใช้สายตาบังคับให้อธิคมวางรีโมททีวีลง
"มันกวนผมคุณนุก็เห็น" อธิคมฟ้อง
"ถ้าทรัพย์สินโรงพยาบาลเสียหายอีก ผมจะให้สารวัตรธงรบมาเฝ้า"
"เฮ้ย ไม่เอานะคุณนุ" ธงรบโวยวาย แล้วโผล่หน้าเข้ามาใหม่ "หัวขาดตีนเด็ด ผมก็ไม่เฝ้าไอ้คมอีกแล้ว ตอนนี้มันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน ผมไม่ใช่คนตัวคนเดียวแล้ว ไม่มีเวลามาดูไอ้คนไข้เจ้าปัญหา ไอ้เพื่อนจอมกวนหรอก"
"แกสิกวน พูดออกมาได้" อธิคมไม่ลดละ
"กวนทั้งสองคนนั่นล่ะ" อนุภาพห้ามทัพ "สารวัตรธงรบก็ถนัดยั่วเพื่อนนัก สารวัตรอธิคมก็ไม่เบา"
อนุภาพถอนหายใจเฮือกใหญ่ ธงรบเดินเข้ามาใกล้ ถลึงตาใส่อธิคมแล้วเข้าไปปลอบอนุภาพ
"โถ คุณนุ อย่าหนักใจไปเลยนะครับ เพื่อคุณนุ ผมจะยอมไอ้คมมันก็ได้"
"น้อยๆ หน่อยธงรบ" อธิคมไม่ยอมเช่นเคย
ทั้งๆ ที่อนุภาพแกล้งทำเป็นเอือมระอา สองหนุ่มยังกวนกันไม่ยอมเลิก พอปล่อยให้อธิคมกับธงรบเถียงกันพอหอมปากหอมคอ อนุภาพจึงแทรกขึ้นว่า "อาทิตย์หน้าคงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว สารวัตรยังคิดจะไปพักฟื้นที่บ้านริมทะเลอยู่หรือเปล่าครับ"
"ไปสิครับ ไปกันสองคน" อธิคมหันไปทำตาหวานใส่อนุถาพ เอื้อมมือมาจับมือของชายหนุ่มไว้ ก่อนจะหันไปพูดกับธงรบ "แล้วพรุ่งนี้แกให้คนไปทำทางลาดขึ้นบ้านให้เลยนะธง"
"ดูมัน ทีอย่างนี้มาใช้ผมเฉยเลย" ธงรบหันไปฟ้องอนุภาพ
"ก็แกเป็นเพื่อนรักข้านี่หว่าธง ถ้าเอ็งไม่ช่วยข้า แล้ว...ที่ไหนจะช่วย" อธิคมเว้นวรรค ก่อนจะจบประโยค
"ไอ้..." ธงรบถลึงตา
"อ๊ะๆ ต่อหน้าคุณนุ อย่านะธงรบ" อธิคมห้ามเพื่อน
"ให้พ่อยอดน้องชายของแกทำสิ ข้าไม่ว่าง ข้าต้องไปตามเก็บตะวัน" ธงรบยักไหล่ อมยิ้ม
"เขายุ่ง" อธิคมตอบเสียงเบา
"ยุ่งแก้เชือกที่เริ่มจะมัดตัวเองละสิ" ธงรบพูดยิ้มๆ
"หมายความว่ายังไง" อธิคมถาม
"เปล่า" ธงรบยักไหล่ แล้วลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ "อ้อ คุณนุ กฏโรงพยาบาลมีไว้ว่าห้ามนอนบนเตียงคนไข้"
อนุภาพหันไปมองธงรบ ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า "ผมทราบแล้วครับ"
"ไอ้คม แกทำลายทรัพย์สินโรงพยาบาลมาหลายชิ้นแล้ว เว้นเตียงคนไข้ไว้ให้เขาหน่อยเถอะ มันเป็นเหล็กก็จริง แต่มันก็อาจหักได้นะโว้ย"
"ผู้กองธงรบ" อนุภาพโวยวายขึ้นมาทันทีเพราะโดนกวนซึ่งหน้า มือจึงเหวี่ยงไปฟาดไหล่ของคนทะเล้นเข้าไปเต็มที่จนได้ยินเสียงดังป๊าบ พร้อมเสียงร้องลั่นของธงรบและเสียงหัวเราะชอบใจของอธิคม ตามมาด้วยเสียงร้องครางของคนไข้ที่เจ็บแผลเพราะอยู่ดีๆ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"โอ๊ะ โอ๊ะ โอยเจ็บ" อธิคมครางผสมกับเสียงหัวเราะกระท่อนกระแท่น หันไปมองอนุภาพด้วยสายตาพราวระยับ "น่ารักจัง คุณนุหน้าแดงนี่น่ารักที่สุด"
อนุภาพหันมาขมวดคิ้วใส่อธิคม แล้วหันไปทำตาค้อนใส่ธงรบที่ยืนหัวเราะเบาๆ อยู่กลางห้อง แล้วหันมาถลึงตาใส่อธิคมสลับกันไปมาจนธงรบกับอธิคมหยุดหัวเราะ
"แหม หยอกนิดหยอกหน่อยพอให้สนุกนะครับคุณนุ" ธงรบพูด
"เอ็งอย่ามาล้อคุณนุแบบนี้อีกนะไอ้ธง คุณนุเขาเขิน เดี๋ยวข้าเตะเอ็งคอหัก ระวังไว้นะ" อธิคมขู่เพื่อนด้วยใบหน้ายิ้ม
"ตัวเองก็ไม่ต้องมาพูดดีเลย" อนุภาพหันไปดุอธิคม "คอยดูนะ จะปล่อยให้อยู่ด้วยกันสองคนทั้งวัน วันเสาร์ผมจะชวนอาทิตย์ไปชอปปิ้ง"
"อ้าว ทำงั้นได้ไง" ธงรบกับอธิคมอุทานขึ้นประสานกัน
"คุณนุ อย่าไปเบี่ยงเบนอาทิตย์สิจ๊ะ" ธงรบอ้อน
"อย่ามาพูดจ๊ะกับคุณนุนะไอ้ธง" อธิคมรีบห้าม
"ทำไมจะพูดไม่ได้" ธงรบเถียง
"แกไม่มีสิทธิ์" อธิคมโต้
"ข้าจะพูดอะไรกับคุณนุก็ได้ แกอย่ามาห้าม" ธงรบเสียงแข็ง
"เดี๋ยวโดนเตะ"
"ยังกับจะมีน้ำยาลุกขึ้นมาเตะข้างั้นล่ะ ไอ้แมวน้อย" ธงรบล้อเลียนเพื่อน
สองหนุ่มเริ่มจะกวนกันอีกรอบ อนุภาพส่ายหน้าด้วยความระอาใจ แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปนอกห้อง ยกมือกุมขมับพร้อมบ่นว่า "โอย ปวดหัว"
"ผมพาไปกินยานะคุณนุ" ธงรบรีบเดินตาม
"ไอ้ธง" อธิคมทำท่าจะลุกลงจากเตียง
"เฮ้ยคม เจ็บนะโว้ย ระวังเดี๋ยวตกเตียง" ธงรบหันมาห้าม อนุภาพหยุดยืนมองด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
"เอ็งมานี่" อธิคมเรียก "ให้คุณนุไปพักผ่อน ข้ามีเรื่องจะคุย"
"อยู่ด้วยกันสองคนเลยนะ อยู่กันให้นานๆ ผมจะไปหากาแฟดื่มซักแก้ว" อนุภาพเบ้ปาก แล้วเดินออกจากห้องไป
"ขอผมซักแก้วด้วยนะคร้าบ" ธงรบตะโกนตามหลัง "เผื่อไอ้คมแฟนคุณนุด้วย"
ธงรบยิ้มกว้าง มองตามอนุภาพชั่วครู่แล้วหันหน้ามาหาอธิคม "ว่าไงไอ้เสือ"
"เมื่อกี้เอ็งยังว่าข้าเป็นไอ้แมวน้อยอยู่เลย" อธิคมถลึงตาใส่เพื่อน
"โธ่ อธิคม ก็แค่พูดเล่นๆ แต่จริงๆ เอ็งก็ดูเหมือนแมวจริงๆ เลยล่ะ ดูเชื่องๆ หงอๆ ยังไงไม่รู้ กลัวเมียหรือวะ" ธงรบยักคิ้ว
"เอ็งคงไม่กลัวละสิ ไอ้เสือร้าย แล้วนี่โดนห้ามเข้าใกล้รัศมกี่กิโลเมตรล่ะ" อธิคมยิ้มเยาะๆ ธงรบหน้ามุ่ย ยักไหล่ ไม่ตอบคำถามเพื่อน
"ธงรบ ทำดีๆ นะโว้ยเพื่อน อย่าประเมินอาทิตย์ต่ำไปนะ รายนั้นท่าทางร้ายไม่เบา" อธิคมเตือน
"รู้แล้วๆ เอ็งมีอะไรก็ว่ามา แต่ถ้าเป็นเรื่องภารกิจ..."
"จัดการกับกษิดิษฐ์ให้ที" อธิคมพูดเสียงหนักแน่น "แต่อย่าใช้วิธีการที่แกทำกับศรุต ไม่งั้นเอ็งจะซวยยกกำลังสอง กษิดิษฐ์ไม่ปล่อยให้แกสงบสุขแน่"
"แล้วทำไมเอ็งไม่จัดการเองวะ" ธงรบหน้ามุ่ย
"แล้วข้าทำได้ที่ไหน เอ็งก็เห็นสภาพข้าเป็นแบบนี้" อธิคมเสียงดัง
"ให้คุณนุจัดการก็ได้ หน้าที่แฟน ต้องไล่ตะเพิดเด็กเก่าๆ แฟนตัวเอง"
"คุณนุถอดใจตั้งแต่ครั้งแรก" อธิคมถอนหายใจ
"ไหนบอกว่าจะตีเด็กเก่าเอ็งให้กระเจิงไง" ธงรบถาม
"คุณนุยกเว้นกษิดิษฐ์ไว้คนเดียว ท่าทางไม่ไหวจริงๆ" อธิคมเสียงอ่อนโยนเมื่อพูดถึงคนรัก "ข้ากลัวคุณนุเพี่ยงพล้ำ กษิดิษฐ์ร้ายเกินกว่าคุณนุจะจัดการได้"
"ห่วงกันจังนะ" ธงรบเหน็บแนม
"ก็แน่ละ ข้ารักของข้านี่หว่า หรือเอ็งไม่ห่วงคนของเอ็ง"
"ห่วงสิ" ธงรบถอนหายใจ "พักนี่แปลกๆ อาทิตย์ดูใจลอยยังไงก็ไม่รู้ ข้ารู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง อาทิตย์ชอบมองข้านิ่งๆ แล้วเงียบกว่าเดิม และดูเหมือนๆ จะเข้า silence mode เหมือนคุณนุของเอ็ง"
"แสดงว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยน่าวางใจ ยิ่งเข้าโหมดนิ่งเงียบบ่อยขึ้น นานขึ้น ยิ่งเป็นสัญญาณอันตราย" อธิคมเตือนเพื่อนรัก "เอ็งต้องรีบหาเหตุผล เอ๊ะ หรือว่าเอ็งนอกใจอาทิตย์ เขาจับได้ แล้วกำลังคิดจะเลิกอดทนกับเอ็ง"
"ปากหรือนั่น" ธงรบถลึงตาใส่เพื่อน "ข้าก็เอ่อ...เลิกแล้วนะโว้ย ไม่ได้มีใครใหม่เลย"
...พูดยังไงของมัน...
อธิคมมองธงรบที่ทำหน้าซึมลงไปชั่วขณะ แล้วเตือนเพื่อนว่า "ธงรบ เอ็งก็เห็นตัวอย่าง อย่าให้พลาดนะโว้ยเพื่อน แล้วจะเสียใจภายหลัง กว่าจะแก้ไขอะไรได้ ไม่ใช่ง่ายๆ แต่ถ้าเอ็งจะถอดใจตอนนี้ก็รีบๆ ตัดสินใจเข้า เวลามันหมุนไปเรื่อยๆ บางทีก็ไม่ค่อยจะคอยเรา"
"รู้แล้ว" ธงรบถอนหายใจเบาๆ คิดถึงอาทิตย์ขึ้นมาทันใด "แล้วเรื่องกษิดิษฐ์จะให้ทำยังไง"
"ช่างเถอะ ข้าเปลี่ยนใจให้อัสนัยช่วยดีกว่า ท่าทางอัสนัยก็ไม่ใช่ย่อย พักหลังทำท่าจงเกลียดจงชังข้านักหนา"
"อ้าวแล้วอัสนัยจะยอมช่วยเอ็งหรือ"
"ช่วยคุณนุล่ะสิ ไม่รู้ไปเข้ากันได้ตอนไหน ถ้าอัสนัยจะช่วยก็คงเพราะไม่อยากให้มาวุ่นวายกับเพื่อนเค้า" อธิคมถอนหายใจช้าๆ "ตอนนี้อัสนัยชักจะทำตัวเป็นผู้จัดการเข้าไปทุกที เลยจะขอให้จัดการกษิดิษฐ์ซะเลย ดูท่าจะไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้ว เอ็งคอยดูๆ หน่อยก็แล้วกัน"
"อัสนัยคนเดียวไม่ไหวหรอก ต้องมีทีมงาน" ธงรบยิ้ม พลางนึกถึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่เขารู้จักซึ่งท่าทางร้ายไม่เบา เผลอๆ อาจจะร้ายกว่ากษิดิษฐ์เสียอีกเพราะดูกล้าได้กล้าเสียพอตัว ส่วนกษิดิษฐ์ เขามองแค่ว่าเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่องและไม่ยอมรับความจริงๆ
"คม ข้าว่าเอ็งหลบไปพักฟื้นซักพัก พอให้หายดีแล้วค่อยมาจัดการ จะให้ใครต่อใครจัดการกษิดิษฐ์ก็คงไม่เหมือนเอ็งทำเองหรอก" ธงรบแนะนำ แต่พลันนึกอะไรได้บางอย่าง "แต่เอ๊ะ ถ้ากษิดิษฐ์พบรักใหม่ เขาก็คงไม่สนเอ็งอีกแล้ว คนนั้นต้องพอสูสีกับเอ็ง ซึ่งต้องไม่ใช่ข้า"
อธิคมหรี่ตา ใช้ความคิด ชื่อของคนๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในหัวทันที
...ขอบใจธงรบ...ขอบใจ...
:pigha2: :pig4:
-
เพิ่งโล่งอกกับน้องแทน ต้องมานั่งลุ้นอีตาศาลาวัดต่ออีก ออดอ้อนน่าหมั่นไส้มาก
อยากลุกไปถวายผางสักหลายๆที เฮ้อ..ว่าแล้วก็ปูเสื่อนั่งรอต่อไป
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
อธิคมนี่โข่งจริงๆ
เรื่องนี้ความลับเยอะอ่ะพี่คฑาวุธ คายๆออกมาบ้างเถ๊อะ :m31:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
อธิคมนี่โข่งจริงๆ
เรื่องนี้ความลับเยอะอ่ะพี่คฑาวุธ คายๆออกมาบ้างเถ๊อะ :m31:
^
^
^
เห็นด้วย
คุณคฑาวุธธธธธ รวมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะค่ะ :L1:
-
คุณคฑาวุธ ค้างเป็นปมๆเลยนะเนี่ย หลายปมแล้นนะ
:z3:
หุหุ อัสนัยลุยคนเดียวไม่ได้หรอก ธงรบฉลาดนะเนี่ย
งานนี้ต้องเชิญผู้ร่วมทีมอีกคน "สงคราม"เท่านั้น ตีกษิดิษฐ์ให้กระจุย
คุณนุก็ยัังคงน่ารัก น่าฟัดเหมือนเคยเลยนะเนี่ย มีลดเงื่อนไขนั่นนี้ด้วย
น่ารักมาก แต่ว่าคุณนุก็ยังดุแล้วก็คุมเกมส์อธิคมได้เยี่ยมจริงๆ สมแล้วที่
ธงรบเรียกว่า ไอ้แมวน้อยของคุณนุ 55
คิดถึงพ่อตะวันน้อยอ่ะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่นะ หรือว่ากำลัง
วางหมากอะไร ไ้ว้ดัดนิสัยคนเคยเจ้าชู้ เป็นคนแรงต้องเจอปราบด้วย
วิธีแรงๆ
ขอบคุณคะคุณคฑาวุธ เียี่ยมเหมือนเคยจริง ๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
:z3: :z3:
:call:
-
:sad4: ดีใจจังเลยมาต่อถึงจะทำให้ค้างก็ยังดี คิดถึงสารวัตรจอมเจ้าชู้
ปล.แต่มันค้างนะเนี่ย :z3:
-
อยากรู้จัง ว่า นนท์ จะแกะเชือกออกมะ
ไม่ออก 1,000% เลย เเหงๆ ใช่มะ พี่นาย :z2:
-
ช่ายๆ ทั้งความลับ รหัสลับ คำใบ้ ปมปริศนา มากมาย อ่านไปใช้สมองคิดไป โอ้ย ปวดหัว :z3:
คายความลับออกมาบ้างเถอะพี่นาย อยากรู้ๆๆ
ตามๆ ธงรบไปเก็บตะวันดีก่า :laugh:
-
ไม่นึกว่าจะมีตอนพิเศษออกมาเรื่อย ๆ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน แต่โชคดีจริง ๆ นะเนี่ยที่สังหรณ์ใจ อิอิอิ
ขอบคุณครับ สำหรับตอนพิเศษ ไว้มาลงต่ออีกนะ น้องนายนี่มีความสามารถจริง ๆ เรื่องที่ชอบปล่อยของแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ ให้คาใจคนอ่าน แต่ก็ชอบล่ะนะ แล้วอย่าลืมมาปล่อยที่เหลือด้วยล่ะ จะคอยอ่านต่อนะครับ o13
ปล. soundtrack เพลงของหนังสือ "คดีรัก ภาค 1" ที่ได้รับมา เพิ่งได้ฤกษ์แกะฟังเมื่อไม่นานนี้เอง ขอบอกว่าชอบมากเลยครับ เกือบทั้งแผ่น เพลงเพราะมาก แต่ไม่มีชื่อเพลงกับคนร้องอ่ะ จะเอาไปทำ mp3 เก็บไว้ฟังเองก็จนปัญญา เฮ้อ ... :m23:
-
ชอบคุณมากคร๊าบบบบบบ ที่มีตอนพิเศษมาให้อ่านได้เรื่อยๆๆๆ.....เพราะ คิดถึงคุณนุ อย่างมากมายเลย
อยากบอกว่า ใจจิงแล้ว อยากให้ คุณนุ มีตัวตนที่แท้จิงจัง
อยากเห็น อยากเจอ อยากรู้จัก และ.....อยากรักด้วย (ไม่ใช่ร่วมรักนะค๊าบบบบบบ :กอด1: )
-
ดีใจจังมีตอนพิเศษด้วยอ่ะ ขอบคุณนะ รออ่านต่อไป :3123: :3123:
-
ครายหว่าาาาาาาาาาา
สูสีกะอธิคมเนี่ย o18
-
:z3: ได้โปรดเพิ่มตอนอีกนะครับ รักเรื่องนี้มากมาย หมดหัวใจ รอตอนต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ และผมว่าคนที่สูสีที่ว่าคือ "อาวุธ"
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน หุหุ
ว่าแต่สารวัตรจะให้ใครจัดการกับกษิดิษฐ์ล่ะเนี่ย
รออ่านครับ o13
-
อยากอ่านอีกคร้าบบบ
-
:pig4: สำหรับตอนพิเศษค่า
แล้วก็รออ่านตอนพิเศษต่อๆๆๆๆอีกหลายๆตอนนะคะ :laugh:
-
อ่านจบแร้ว
แต่จบถึงแค่ตอน 46 นะ ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษที่ตามมาๆกันอยู่ภายหลัง
สนุกมากเรยอะ
ขอให้คุณนุสยบนายอธิคมไว้ให้ตลอดหละน้า
เมื่อไหร่อาทิตย์จะเสร็จธงรบซะทีเนี่ย :เฮ้อ:
-
อ่านจบแร้ว แต่จบถึงแค่ตอน 46 นะ ยังไม่ได้อ่านตอนพิเศษที่ตามมาๆกันอยู่ภายหลัง
สนุกมากเรยอะ
ขอให้คุณนุสยบนายอธิคมไว้ให้ตลอดหละน้
เมื่อไหร่อาทิตย์จะเสร็จธงรบซะทีเนี่ย :เฮ้อ:
เสร็จไปแล้วนี่ครับ อ่านเยอะแล้วตาลายเหรอ หาไม่เจอ อิ อิ
-
นึกว่านิยายจบแล้วน้องนายจะไม่กลับมาตอบคนอ่านแล้วซะอีก อิอิอิ เห็นหายหน้าไปหลายวันเชียว :m12:
-
......สวัดดีปีใหม่ไทยคับ......
แวบมาอ่านต่อให้จบ....
poom_โอ๋ o13
-
อยากรู้ว่าใครเอ่ย
-
55555555555
จบแล้วอย่างเปนทางการ
ช่างน่าชื่นชมคนแต่งยิ่งนัก สนุกตลอดเรื่องเรยอะ ชอบ :mc4:
แต่ที่น่านอย(เล็กน้อยถึงน้อยที่สุด) คือ ตอนที่ไอ้คมไม่ยอมฟื้นซะที ผ่านไปหลายตอนพระเอกของเราก็ไม่ยอมฟื้น 55555555 ขรำ
อ้าวเหรอ ภาค 1 นี่อาทิตย์เสร็จธงรบไปแล้วเหรอ นี่หมายถึง Full course นะ ไม่ใช่เล่นๆๆๆ
ใยที่สุดก็เสร็จหละ ดีแล้ว
สงสารพี่อาวุธ ขอให้เค้าอยู่กับอาทิตย์ไปเลยแล้วกัน
รำคาญธงรบ :m16: เห็นใครมาก็ยอมหมด น่าเบื้อ
ยังไงก็อย่าลืมมาต่อนะ ขอทายคนที่จะมาคู่กับกษดิษ คือ..........น้องคมอะชื่อไรนะ คชานนนท์ช่่ายปะ 555555
ไปละ ขอบคุณคนแต่งม๊ากกกกกก
-
พึ่งกลับเข้ามาอ่าน ไม่นึกว่า มีตอนพิเศษอีกแล้วสำหรับเรื่องนี้ ฮิฮิ
แต่พี่นายก็ทิ้งปมเอาไว้หลายต่อหลายปมปัญหาเหมือนกันนะครับ
เช่น สารวัตรธงรบ คิดจะทำยังไงกับกษิดิษฐ์ รวมถึงว่า ที่บอกว่า
คุณนนท์ไม่ค่อยว่างนั้น เพราะ "ยุ่งแก้เชือกที่เริ่มจะมัดตัวเองละสิ"
ขนาดเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่มีตอนพิเศษมาให้อ่านอยู่เรื่อย ขอบคุณมากครับ
-
ชอบจัง
:3123: :3123: :pig4: :pig4: o13 o13
-
พึ่งกลับเข้ามาอ่าน ไม่นึกว่า มีตอนพิเศษอีกแล้วสำหรับเรื่องนี้ ฮิฮิ
แต่พี่นายก็ทิ้งปมเอาไว้หลายต่อหลายปมปัญหาเหมือนกันนะครับ
เช่น สารวัตรธงรบ คิดจะทำยังไงกับกษิดิษฐ์ รวมถึงว่า ที่บอกว่า
คุณนนท์ไม่ค่อยว่างนั้น เพราะ "ยุ่งแก้เชือกที่เริ่มจะมัดตัวเองละสิ"
ขนาดเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่มีตอนพิเศษมาให้อ่านอยู่เรื่อย ขอบคุณมากครับ
ยังนึกไม่ออกอ่ะ ยังคิดไม่ได้ไกลถึงขนาดนั้น อิ อิ :z1:
-
:z13:
.. .มัวหลงระเริงกับเรื่องอื่น กลับมาอีกทีหาเรื่องไม่เจอแล้ว 5 55 เครียดจังค่ะ ภาคนี้ . . . . รอคู่อื่นๆ ค่ะ . .
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ชอบเรื่องนี้มากครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
จบสะและ
อิอิ
ขอบคุณที่มาเขียนให้อ่านน่ะคับ
แต่สลับไปสลับมานิดนึง งงกันนิดหน่ิอย
55555555555
ขอบคุนอีกครั้งคับบบบ :call:
-
สวัสดีค้าปปป ))
คือว่าพึ่งมาอ่านเรื่องนี้น๊ะฮะ
แต่แบบว่ามีอย่างนึงคือ ไม่ชอบธงรบเลยอ่าฮะ แบบว่าเวลาอยู่กับอธิคมเค้าจะเหน็บแหนมอะไรหนักหนาอ้ะ (หรือเราจิงจังไป) ไม่น่าจะใช่
สังเกตมาหลายตอนแล้วฮะ แบบว่าชอบเหน็บแหนม ไม่คิดถึงความรู้สึกสารวัตรเลย แต่พอไปอยู่ต่อหน้าอาทิตย์กลับทำตัวเหมือนแมวเหงา
เฮ้อออ....สงสัยเราจะอินกับนิยายเรื่องนี้มากเกินไป :-[ 555+
ตอนนี้ยังอ่านไม่จบเลยน๊ะฮะ ต้องสู้สู้.,!!!!! มาอ่านช้าไปมากกกก ถ้ามาอ่านตอนที่ไร์ตเตอร์ยังลง คงจะได้แอบกัด 555+ ล้อเล่น ^^"
-
ขอเม้นท์อีกรอบจ๋าาา
อ่านมาถึงตอนที่ 37 แล้วน๊ะฮะ ใกล้จะจบแล้ว
จะบอกว่าเกลียดธงรบมากเลยน๊ะฮะ
คือคนอื่นอาจจะไม่ แต่เราอ่านรวดเดียวจบ เรารู้สึกว่าธงรบน่ารำคาญมากอ้ะ
แบบว่ากวนประสาทไม่เลือกเวลา เหมือนคนไม่มีสมองคิดเลยอ้ะ 555+
บางทีอ่านไปเจอตอนกำลังกวนประสาทไม่เลือกเวลาก็เลยข้ามไป โทษทีนะฮะ
แต่มันอ่านแล้วรู้สึกแย่จิงๆ แบบว่าไม่ช่วยทำให้อะไรดีขึ้นยังไปทำให้มันแย่ลงไปอีก
สงสารอาทิตย์นะฮะ ได้แฟนแบบนั้น
ฮ่าๆ ธงรบเหมือนพวกมีชีวิตไปวันวันเลยอ้ะ
คาแร็คเตอร์มันดูเลาะแหละไปนะฮะ แบบว่าดูง่ายๆเกินไป
เฮ้ออ..หรือว่าผมจริงจังมากไปก็ไม่รู้
แต่ไม่ชอบจิงๆ 555+
-
กลับไปอ่านคดีรักรอบ 2 เลยมาขอเม้นท์สรุปรวบยอดทีเดียวนะคะ
รอบแรกไม่ค่อยว่างเลยอ่านได้ไม่ปะติดปะต่อเท่าไหร่ คราวนี้อ่านรวดเดียวจบเลย
อยากบอกว่าสนุกมากกกเหมือนเดิม แถมได้อ่านยาวเหยียดจุใจเลยยิ่งสนุกสุดๆ ค่า
อ่านรอบนี้แล้วสงสารธนาภพกับสารวัตรอาวุธมากเลยค่ะ
ธนาภพ ตัดสินใจผิดพลาดครั้งเดียว แต่ต้องรับผลร้ายตลอดชีวิต
ส่วนอาวุธ จริงๆเราว่าสารวัตรเค้าไม่ผิดเท่าไหร่น้า คุณ KATAWOOT อย่าลืมหาคู่มาปลอบใจอาวุธนะคะ แอบสังเห่าเล็กๆว่าคู่อาวุธจะเป็นกษิดิษฐ์รึเปล่าหว่า ถ้าใช่คงมันน่าดู เหอเหอ
และก็หมั่นไส้อธิคมมากมาย ไปหาว่าเค้าแย่งแฟน ทีตัวเองแย่งเค้าทำไมไม่คิดมั่งล่ะ >-<
แต่เห็นเจ็บหนัก + รักคุณนุมากจนถึงอดีตได้(เกือบ)หมดจดเลยให้อภัย เอิ๊ก
อีกคนที่น่าเห็นใจคือคุณนุ แต่คนนี้ก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงเห็นใจ มันสับสนปนเปกันไปหมด แต่อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจคุณนุมากเลยค่ะ ตัดสินใจลำบากมากมาย เฮ้อออ
และก็ชอบคู่ธงรบจังค่ะ เป็นคนที่เพิ่มสีสันให้เรื่องมากเลย แต่เมื่อไหร่จะหยุดเจ้าชู้หนอ
อ่านเรื่องนี้อมยิ้มมั่ง เศร้ามั่ง ลุ้นมั่ง ฮามั่ง เจ็บมั่ง ร้องไห้มั่ง มีครบทุกอย่างเลย ชอบมาก
และก็จบสรุปจบได้น่ารักมากเลยค่า ยิ่งตอน 10 ปีให้หลังยิ่งน่ารัก แถมมีตอนพิเศษแถมให้อีกตั้งเยอะ เย้ ^-^
อ่านตอนพิเศษจบแล้วก็ไปแอบอ่านเด็ดปีกคนเจ้าชู้ไปบ้างละ เด๋วไปเม้นท์ไว้เรื่องนู้นมั่ง
อ่านมาหลายวัน จิ้มบวกไปหลายจึ๊ก วันนี้ก็อีกจึ๊ก เป็นการขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้
ขอบคุณนะคะ ^-^
-
อ่านอยู่หลายวันกว่าจะจบ
ได้หลากหลายอารมณ์จิงๆเลยค่ะ
ภาคสองนี่อ่านแล้วเครียดค่ะ ผู้กองนี่เจ้าชู้สุดๆไปเลย
ชอบคู่ธงรบค่ะ ฮาๆดีไม่ค่อยเครียด
ขอบคุณนะคะ o13
-
ยังอ่านไม่จบแต่ชอบมากกกกกกก
ขอบคุณมากกกกคับบบบบบบบบ
-
ยังอ่านไม่จบแต่ชอบมากกกกกก
ขอบคุณมากกกกคับบบบบบบบบ
ขอบคุณครับสำหรับคำชม :pig4:
-
กำลังตามอ่านอยู่คร่า...กว่าจาโผล่เข้าบอร์ดซะที...เรื่องนี้จบซะแว้วอ่า...
น่ารักมากมายชอบผู้กองธงรบที่ซู้ดดดดดด.... :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้จบก็นานแล้ว ตอนพิเศษก็อ่านไปมากมายแล้ว หนังสือเล่มหนึ่งก็ซื้อมาอ่านจนเก่าเหลืองแล้ว อยากถามว่า
"เมื่อไหร่น้องนายจะมีโครงการพิมพ์เล่ม 2 ครับ"
ชอบนะ อยากอ่าน อยากอุดหนุน (เพราะขี้เกียจก็อปไปอ่านน่ะครับ แฮะ ๆๆ)
-
เพิ่งอ่านไปได้สิบกว่าหน้า มีข้อสงสัยครับ
คือว่ายศตำรวจเนี่ยมีชื่อลำลองเรียกกันยังไงเหรอครับ
ผู้กอง ผู้การ ผู้หมวด อะไรทำนองนี้
พอดีว่าไม่ได้ "คลุกคลี" กับคนวงการนี้เท่าไหร่
ที่พอจะมีเรื่องให้ได้เจอกันก็ไปเสียค่าปรับที่โรงพัก
ค่าปรับที่เป็นเงินนะครับ ไม่ใช่ค่าปรับอย่างอื่น อิอิ
-
เพิ่งอ่านไปได้สิบกว่าหน้า มีข้อสงสัยครับ
คือว่ายศตำรวจเนี่ยมีชื่อลำลองเรียกกันยังไงเหรอครับ
ผู้กอง ผู้การ ผู้หมวด อะไรทำนองนี้
พอดีว่าไม่ได้ "คลุกคลี" กับคนวงการนี้เท่าไหร่
ที่พอจะมีเรื่องให้ได้เจอกันก็ไปเสียค่าปรับที่โรงพัก
ค่าปรับที่เป็นเงินนะครับ ไม่ใช่ค่าปรับอย่างอื่น อิอิ
ร้อยตำรวจตรีและโท เรียก หมวด
ร้อยตำรวจเอก เรียก ผู้กอง
พันตำรวจตรี เรียก สารวัตร
พันตำรวจโท เรียก สารวัตรใหญ่ แต่ก็เรียกสารวัตรเฉยๆ เหมือนกัน
-
:z13:
:oo1: คุณคฑาวุธ 811 o18
-
จะสั่งซื้อยังไงเหรอครับ ผมหาไม่เจอ
-
^
^
แจ้ง PM หลังไมค์เลยคะ
:z13: คุณคฑาวุธ +1 จัดไป
-
เพิ่งอ่านไปได้สิบกว่าหน้า มีข้อสงสัยครับ
คือว่ายศตำรวจเนี่ยมีชื่อลำลองเรียกกันยังไงเหรอครับ
ผู้กอง ผู้การ ผู้หมวด อะไรทำนองนี้
พอดีว่าไม่ได้ "คลุกคลี" กับคนวงการนี้เท่าไหร่
ที่พอจะมีเรื่องให้ได้เจอกันก็ไปเสียค่าปรับที่โรงพัก
ค่าปรับที่เป็นเงินนะครับ ไม่ใช่ค่าปรับอย่างอื่น อิอิ
ร้อยตำรวจตรีและโท เรียก หมวด
ร้อยตำรวจเอก เรียก ผู้กอง
พันตำรวจตรี เรียก สารวัตร
พันตำรวจโท เรียก สารวัตรใหญ่ แต่ก็เรียกสารวัตรเฉยๆ เหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ
แล้วก็ขอตัวกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านต่อ
-
ติดตามอ่านจนจบแล้ว ขอบคุณมากนะคับ o13
-
ปมเยอะยิ่งกว่าปมถั่วอีกแฮะ
"ท่านรองโฆษก" คือใคร อาวุธหรือธงรบ?
มีอาทิตย์มานั่งรออยู่ในรถด้วยซึ่งก็เป็นไปได้ทั้งสองคน
เพราะเหมือนอาวุธกับอาทิตย์จะแอบปิ๊งๆ กันอยู่
-
ปมเยอะยิ่งกว่าปมถั่วอีกแฮะ
"ท่านรองโฆษก" คือใคร อาวุธหรือธงรบ?
มีอาทิตย์มานั่งรออยู่ในรถด้วยซึ่งก็เป็นไปได้ทั้งสองคน
เพราะเหมือนอาวุธกับอาทิตย์จะแอบปิ๊งๆ กันอยู่
นั่นสิ แล้ว ใครจะ รุ่ง ขนาดเป็น ท่านรองโฆษกกรมตำรวจ ได้ล่ะ
และน้องชายคชานนท์ทำไมบวช
อันนี้ ติดตามภาคสามนะคร้าบบ (ถ้ามี และุ้ถ้าคนเขียนสามารถเรียนจบ ป โท และช่วยพี่สาวจบ ป เอก ได้ :z1:
-
แวะมาหยอดนิดหยอดหน่อยให้พอหายคิดถึงก็ดีนะครับ
-
แวะมาหยอดนิดหยอดหน่อยให้พอหายคิดถึงก็ดีนะครับ
คิดถึงๆๆๆๆๆ :กอด1:
มีตัวอย่าง เหตุการณ์ในอนาคตมาโชว์ครับ
......
“ข้าไม่มีอารมณ์จะไปทำอะไรหรอกว่ะคม คิดถึงแต่อาทิตย์” ธงรบเสียงอ่อนลง “ขนาดภานุวัฒน์มาแก้ผ้าให้ข้าดู ข้ายังรีบหลับตาเลย”
“ไอ้เสาธง ป่านนี้เอ็งยังตัดเด็กคนนั้นไม่ได้หรือวะ” อธิคมถลึงตา อยากจะต่อยเพื่อนนักที่ปล่อยให้ปัญหาคาราคาซัง
“เด็กเขาหนีออกจากบ้าน ตอนนี้พ่อรู้แล้วว่าภานุวัฒน์นั้นเป็นยังไง พ่อเขารับไม่ได้ พอทะเลาะกันหนักเข้า เด็กก็เลยเตลิด”
“เตลิดมาอยู่กับเอ็ง”
“เปล่า ข้าให้ไปอยู่กับชาคริต”
“ส่งเนื้อเข้าปากหมาเลยนะนั่น”
“ข้าแค่ไปเยี่ยม พอเห็นหน้าข้าเท่านั้นล่ะ คมเอ๊ย...”
อธิคมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะหมดคำพูดจะพูดกับธงรบ “เอ็งขี้ใจอ่อน เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง ไม่เคยซวยซ้ำซวยซ้อนมาก่อนหรือไงไอ้เสาธงหัก”
“ภานุวัฒน์นี่ก็ไม่รู้เป็นไร อยู่บ้านไม่ค่อยชอบใส่เสื้อผ้า พอข้าไปเยี่ยม น้องแกนุ่งกางเกงในตัวเดียว ข้ายังไม่ทันตั้งตัว ถอดซะแล้ว รีบออกมาจากห้องแทบไม่ทัน”
“กลัวอดใจไม่ไหวละสิ แกก็นี่นะ เห็นใครแก้ผ้าเป็นไม่ได้ ต้องแก้เป็นเพื่อนเขาทุกที”
.........
-
ลุ้นธงรบท่าทางจะเหนื่อยกว่าลุ้นอธิคมหลายเท่าตัวนัก
-
เพิ่งอ่านจบค่ะคุณนาย สนุกมากเลยค่ะ มีครบทุกรส ทั้งหวาน ขม ขัน มันส์ ระทึก
โดยส่วนตัวเราไม่เคยเชื่อเลยว่าคนเจ้าชู้จะเลิกเจ้าชู้ได้ เพราะของแบบนี้มันเป็นสันดานที่ติดตัวมาแต่กำเนิด เท่าที่เราเคยเห็นนะ จะดีได้พักเดียวเดี๋ยวก้อเหมือนเดิม มันไม่ใช่เค้าไม่อยากหยุด แต่เพราะเสน่ห์ในตัวเค้ามันจะเรียกคนให้เข้ามาหาเค้าตลอดเวลา เมื่อไหร่ที่ใจมันแหว่งไม่เข้มแข็งพอก้อจะพลาดแล้วก้อพาลให้มีปัญหาเดิมๆอยู่เรื่อยๆ
คนพวกนี้ต้องมีแฟน ดุ แบบชนิด วีน แตกแหกอกกันไปเลย หรือไม่ก้อนิ่งๆ ลึกๆและใจแข็งอย่างอนุภาพ แบบจับได้ครั้งเดียว เลิก แบบไม่ต้องคุยกัน ที่อธิคม ยอมหยุดทุกอย่างก้อเพราะไม่อยากเสียอนุภาพไป
เวลาคุณนุเอาจริงเมื่อไหร่ คมแค่ไหนก้อทือหือไม่ออกสักที
เดี๋ยวเราจะตามอ่าน อาทิตย์ ธงรบนะคะ
ขอบคุณเรื่องดีๆที่แสนสนุกค่ะคุณนาย
:pig4:
-
ยังหาเรื่องไม่รู้จักหยุดจักหย่อนจริง ๆ นะ คุณพี่เสาธงหักเนี่ย
ในหัวบอกมีแต่ภาพของอาทิตย์ เห็นคนอื่นแก้ผ้ายังต้องรีบหลบหนี
แต่ก็ยังมีวี่แววว่าจะแก้ผ้าเป็นเพื่อนเค้าอีก มันน่าให้อาทิตย์หนีไปอยู่
กับอาวุธ เพื่อสารวัตรธงรบจะอาการเจ้าดีขึ้นบ้าง :m16:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบค่ะ o13
-
เย้ อ่านจบแล้ว
เรื่องนี้นุกมากๆเลย ภาษาก็สวย
มีครบทุกรสชาติเลย อ่านจนจะเหมือนคนบ้า
เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้
ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะคะ :pig4:
-
แวะเข้ามาบอกว่าคิดถึงท่านสารวัตร
-
อยากอ่านภาคสามแล้ว :serius2:
-
IE
คับ พี่ นาย
เพิ่งจะตามอ่านจบ
ผมจอง นะคับ ถ้ามีการพิมพ์เล่มที่สองคับ
เล่มสามสี่ก็ ซื้อคับ เพราะชอบ มากคับ
ผมว่า พี่นาย เขียนได้ดีคับ อารมณ์ จังหวะ อะไร ลงตัวหมด จะเศร้าหรือไม่เศร้า ผมก็ อ่านคับ
เพราะ ผมชอบ วิธีการเขียน การเล่าเรื่องมากคับ
-
พี่ นาย อย่าลืมนะคับ
รีบๆ รวมเล่มละคับ
iE
-
ถ้าไม่ลำบากอะไรมาก
ช่วยแวะมาลงให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ
-
ถ้าไม่ลำบากอะไรมาก
ช่วยแวะมาลงให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ
คิดถึงเหมือนกันครับ คดีรักมันจบแล้วอ่ะ เลยไม่มีอะไรจะลงแล้ว แต่ว่าอันนี้เป็น Deleted Scene ที่เขียนเล่นๆ ไว้นานแล้วตั้งแต่จบภาคสอง เลยเอามาลงให้หมดๆ ครับ
คิดถึงผู้อ่านทุกคนนะครับ
คดีรัก - Special
หลายเดือนหลังจากย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ อนุภาพมัวแต่ยุ่งกับการจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยและการเปลี่ยนแปลงชีวิต รวมถึงเตรียมแผนสำหรับการทำงานในสายงานใหม่ อธิคมหายดีและกลับไปทำงานแล้ว ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสารวัตรสืบสวน ลดงานด้านปราบปรามลงตามที่เขาขอร้อง เขาเคยพูดกับอธิคมว่า "โดนยิงมาอีกทีนี้ หางตาผมก็จะไม่แล"
เช่นเคย อธิคมก็จะบ่นว่า "ใจร้าย" แล้วโผเข้ามากอดรัดนัวเนียจนต้องลงเอยด้วยการ 'ปลอบขวัญ' กันบนเตียง
บ่ายวันอาทิตย์ อธิคมชวนอนุภาพมาชมภาพยนต์ ขณะที่ยืนเข้าแถวรอซื้อตั๋ว อนุภาพหันไปมองรอบๆ จึงเห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงหน้าหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังมองอยู่ไม่วางตา อธิคมล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างหน้า รออย่างใจเย็น แถวขยับทีละนิด อนุภาพหันไปมองอีกครั้งก็พบว่าชายหนุ่มหน้าคมคนนั้นยังมองอยู่ไม่ยอมหลบตา
...อยากทุบหลังอธิคมนักเชียว อุตส่าห์เลือกมาห้างสรรพสินค้านอกเมือง ยังมาเจอเด็กเก่าอีก กลับมากรุงเทพฯ ไม่ทันจะถึงสามเดือน เจออดีตของอธิคมไปแล้วสามคน...
...นิตินัยเหมือนนกรู้ เช้าวันจันทร์อาทิตย์ที่แล้วโผล่มาหาอธิคมถึงบ้าน ให้เหตุผลไม่เข้าท่าว่ามาต้อนรับกลับกรุงเทพฯ แม้จะบอกว่ากำลังคบอธิปอยู่ แต่นิตินัยก็คือนิตินัย เวลามองแฟนของเขานั้นหูตาแพรวพราว พร้อมจะกระโดดกอดอธิคมได้ทุกเมื่อหากเขาเผลอ อีกสองคนที่เจออนุภาพไม่เคยรู้จักมาก่อนและไม่น่าหนักใจเท่าใดนักเพราะเพียงแต่ยิ้มทักทายกันเท่านั้น...
...ขออย่างเดียว อย่าเพิ่งเจอกับกษิดิษฐ์เลย...
...อนุภาพยอมรับว่าชายหนุ่มคนนี้หล่อมาก หล่อสมบูรณ์แบบ ในบรรดาเด็กเก่าของอธิคมที่เขารู้จัก เขาเห็นว่ากษิดิษฐ์หน้าตาดีที่สุด แต่ผู้ชายที่ยืนมองอธิคมตอนนี้หน้าตาดีเสียจนเขาอยากจะชมว่าหล่อกว่าอธิคมเสียอีก...
ซื้อตั๋วเสร็จ อนุภาพก็ออกอุบายให้อธิคมไปซื้อเครื่องดื่มให้ เขาจะต้องจัดการกับเด็กของอธิคมไม่ให้กล้าเข้ามารื้อฟื้นสัมพันธ์กับสารวัตรเสน่ห์แรงของเขา
"กินอะไรธรรมดาๆ ไม่ได้หรือคุณนุ โค้ก แฟนต้า สไปรท์ อะไรแบบนี้ ทำไมต้องเป็นบาราซูก้าดี๊ด๊าอะไรนี่ด้วยนะ" อธิคมบ่น
"บาร์คาดี" อนุภาพพูดเสียงเรียบ ทำใบหน้านิ่ง "บนนี้คงไม่มี ต้องลงไปซุปเปอร์มารเก็ตข้างล่าง"
"ไปด้วยกันนะ" อธิคมชวน "เกี่ยวก้อยกันลงไปให้โรแมนติก"
"ยังไม่ทันไร สารวัตรก็ไม่อยากทำอะไรให้ผมแล้ว นี่ถ้าผ่านไปอีกปีสองปี เวลาเดินก็คงไม่หันมามองว่าผมวิ่งตามทันหรือเปล่า" อนุภาพทำเสียงน้อยใจ
"จ้า ที่รัก ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" อธิคมทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินจากไป
"ไม่ต้องรีบนะครับ" อนุภาพบอก
"ถ้าไม่รีบเดี๋ยวจะคลานขึ้นมา"
อนุภาพยืนมองคนตัวโตที่เดินลอยชายไปอย่างอารมณ์ดี สังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินสวนทางหันไปมองนายตำรวจหนุ่มจนคอแทบเคล็ด และขณะที่กำลังจะลงบันไดเลื่อน ชายหนุ่มมาดนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปใกล้อธิคม ส่งยิ้มให้อย่างเปิดเผย แล้วยืนอยู่ข้างๆ อธิคมใกล้แทบจะกระแซเข้าไปซบอก
...เฮ้อ มีแฟนหล่อร้ายกาจแบบนี้ก็เหนื่อยไม่ใช่เล่น แค่เข้าคิวซื้อตั๋วหนังก็ยังต้องมาเจอกเด็กเก่าอธิคมอีก คิดแล้วก็อยากจะเอาถุงกระดาษคลุมหัวอธิคมไว้ไม่ให้ใครมอง...
เมื่อมองอธิคมจนลับตา อนุภาพก็หันไปมองหาชายหนุ่มรูปหล่อคนนั้น หมายมั่นว่าจะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง อดีตก็คืออดีต ผ่านไปแล้วก็ควรจะให้ผ่านไป และอย่าคิดจะมาหวนยุ่งกับแฟนของเขาเป็นอันขาด
"คุณครับ ผมขอคุยด้วยหน่อยนะครับ" อนุภาพเปิดฉากทันทีที่เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าชายหนุ่มคนนั้น พอได้ยืนใกล้ๆ ก็เห็นว่าอีกฝ่ายตัวสูงใหญ่พอสมควร ใบหน้าขาวสะอาด ตาคมมาก คิ้วเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ติ และท่าทางอายุมากกว่าที่เขาคาดคะแนจากการมองไกลๆ
...แบบนี้ไม่น่าจะใช่รสนิยมของอธิคมกับธงรบนี่นา...
"ได้ครับ ผมอยากจะคุยอยู่แล้ว" เสียงห้าวทุ้มตอบกลับมา ส่งยิ้มให้อนุภาพบางๆ หันไปขอบคุณพนักงานขายเครื่องดื่ม แล้วผายมือให้อนุภาพไปนั่งที่เก้าอี้
"ไม่เป็นไรครับ ยืนคุยกันก็ได้" อนุภาพกอดอก "ผมสังเกตว่าคุณมองเราอยู่นานแล้ว"
"ครับ" ชายหนุ่มหน้าเข้มค้อมศีรษะรับ "ผมขอโทษ"
"ผมไม่รู้ว่าคุณรู้จักสารวัตรมานานแค่ไหน แต่อยากจะขอร้องว่า ต่อจากนี้ไป กรุณาอย่า..."
"ผมไม่รู้จักสารวัตรที่คุณว่า คนที่ยืนอยู่หน้าคุณเป็นตำรวจหรือครับ" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย
"คุณมองเขาอยู่..." อนุภาพเสียงอ่อนลง เริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
"ผมไม่ได้มอง" ชายคนนั้นปฏิเสธ "ผมมองคุณ"
อนุภาพอึ้ง ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะยอมรับออกมาตรงๆ
"ผมพันโทกองทัพ เดชาเกรียงไกร ยินดีที่ได้รู้จักคุณอนุภาพครับ" คนแปลกหน้าแนะนำตัว
อนุภาพยังอึ้งไม่หาย นายทหารหนุ่มจึงพูดต่อว่า "คุณอนุภาพไม่รู้จักผมหรอก แต่ผมรู้จักคุณตฤณ เจ้านายของคุณ ผมเคยเห็นคุณในงานที่กองทัพบก แล้วก็ตอนงานเลี้ยงอีกสองสามครั้ง รู้สึกว่าจะเป็น..."
"แล้ว..." อนุภาพพยายามคิดหาคำอธิบายให้ตัวเอง ตอนนี้เหตุการณ์พลิกผลัน เขาตั้งตัวไม่ติด เมื่อได้ยืนอยู่ใกล้ๆ สัญชาตญาณบอกเขาว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เด็กเก่าของอธิคม หากแต่เป็นคนที่แสดงท่าทางสนใจเขา ประกายตาของนายทหารหนุ่มบ่งบอกชัดเจน
"ผมดีใจที่ได้แนะนำตัวเสียที" กองทัพยิ้มกว้าง ใบหน้าที่เหล่อเหลายิ่งน่าดูมากกว่าเดิม ตอนนี้อนุภาพคิดว่าหากชมกองทัพให้อธิคมได้ยิน ฝ่ายนั้นคงควันออกหูเพราะมีคนที่หล่อร้ายกาจพอๆ กัน
...แต่ในสายตาของเขา อธิคมหล่อที่สุด...
พันโทกองทัพเป็นคนสุภาพอ่อนใยน แม้จะส่งสายตาแสดงความพึงใจอนุภาพแต่นายทหารแห่งกองทัพบกคนนี้ก็ไม่ได้แสดงท่าทีให้อนุภาพรู้สึกตะขิดตะขวงใจที่ยืนคุยอยู่ด้วย จวบจนได้เวลาพอสมควร อนุภาพจึงขอตัวเพราะไม่อยากให้อธิคมขึ้นมาพบว่าเขากำลังยืนคุยกับคนอื่นอยู่
...โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายหนุ่มหน้าเข้มคนนี้ที่เขารู้ว่ายังไงๆ อธิคมก็ต้องมองออกว่ากองทัพคิดอะไรอยู่...
"หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับ" กองทัพยิ้มแล้วก้มศีรษะให้อนุภาพ ยืนมองด้านหลังของชายหนุ่มที่กำลังเดินจากไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ บันไดเลื่อนด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าหนักใจเมื่อเห็นตำรวจหนุ่มรูปหล่อร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนบันไดเลื่อนที่กำลังเลื่อนขึ้นมาใกล้คนที่ยืนรอ รอยยิ้มกว้างที่ส่งให้อนุภาพนั้นบอกเขาได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นแฟนของชายหนุ่ม และหากเขาจะจีบอนุภาพก็อาจต้องเจออุปสรรคที่หนักหนาสาหัสไม่ใช่น้อย
...แต่ทำยังไงได้ เขาชอบอนุภาพไปเสียแล้วสิ และเขาก็ชอบการท้าทาย ทั้งไม่เคยกลัวใครเสียด้วย...
...แต่ก่อนเคยแอบสนใจ ตอนนี้น่าจะถึงเวลาลั่นกองรบเสียที...
*************
-
:mc4: :mc4: :mc4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
***
จะลั่นกองรบเรอะ เด๋วแม่จ้างคนไปวางเพลิงกองรบเลยหนิ :m16:
อย่ามายุ่งกะคุณนุนะ เดี๋ยๆๆ ก็แค่หล่อ แค่ดูดี แค่..เว้ยยยยยยยยยยยย
คุณนุคระเกือบหางานเข้าให้ตัวเองแล้วนะคะ อั๊ยยยยยยยยช่วยไม่ได้เนอะคนมันเสน่ห์แร๊งแรงยิ่งว่าสัญญาณมือถือ 55
ส่วนพ่อคุณคนดีของคุณนุนั่นก็นะ เชื่องเป็นลูกข่างเชียวอิอิ ว่านอนสอนง่าย
จะไปจัดการอดีตของอธิคม หุหุ แต่ว่า เด็กๆที่มาแวะเวียนลวนลามอธิคมเนี่ย
คุณนุก็ปล่อยๆไปบ้างเหอะคะ อิอิ แล้วก็ลูบๆคลำๆตามประสาเท่านั้นแหละ คนของเราไมได้ยุ่งด้วยซะหน่อย
ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกคุณนุ
:L2: :L2:
ขอบคุณนะคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรายังไม่ลืมนะคะคุณนาย เรื่องตอนพิเศษชักธงรบ เอ็นซีอลังการของพ่อตะวันรอนของธงรบอ่ะ
อั๊ยยยยยยยยยยยยยยย คนอ่านจะรอนะคะเมื่อฟ้าเป็นใจ
-
ขอบคุณครับที่มาช่วยต่อให้
ก็แค่คิดถึงเลยทักทาย
อย่าลืมมาต่อให้จบด้วยนะครับ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านแล้วเหมือน ได้รู้จักพี่นายเพิ่มขึ้นอีก :laugh:
-
อร๊ายยยย คิดถึงคุณนุ สารวัตร มากมาย
หรือว่าจะมี ภาคสาม หุหุ อยากอ่านต่อง่า
และ ไม่ลืม อาทิตย์ กะธงรบจริงๆ ด้วยแหละ
รอคอยๆๆๆๆ
เมื่อไหร่พี่นายจะมาต่อล่ะ :serius2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านแล้วเหมือน ได้รู้จักพี่นายเพิ่มขึ้นอีก
รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ จะคิดว่าผู้เขียนเหมือนคุณตฤณในเรื่องใช่ไหมล่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
อ่านแล้วเหมือน ได้รู้จักพี่นายเพิ่มขึ้นอีก
รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ จะคิดว่าผู้เขียนเหมือนคุณตฤณในเรื่องใช่ไหมล่ะ
เหอะ เหอะ พี่นาย ใครคิดว่า พี่นายจะเหมือนคุณตฤณ บ้างล่ะ ไม่มี๊ ไม่มี
มาต่อเรื่องนี้ด้วยนะคะ :z2:
-
เสร็จแน่ ศาลางัดอธิคม โดนๆๆๆๆ แน่
เมื่อไหร่จะพิมพ์หนังสือต่อจากภาค 1 อ่ะคะ :z10:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส คู่แข่งสารวัตรเหรอ
-
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
ขอทหารเรือกับทหารอากาศด้วยสิครับ
จะได้ครบทั้งสี่เหล่า
พวกทหารเค้าขับรถถัง เครื่องบิน เรือรบมาลุย
แล้วท่านสารวัตรจะขับอะไรไปสู้กับเค้าดีล่ะเนี่ย
-
กรี๊ดดดด ~ คู่แข่งสารวัตรหรือนี่
เป็นนายทหารเสียด้วย
อธิคมเจอซะบ้าง ฮ่าๆ
-
:laugh: ชอบเรื่องนี้จังเลย
อธิคมและอนุภาพยังคงน่ารักเหมือนเดิม
ที่แน่ ๆ พี่นายน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด :man1:
ตามมารอตอนต่อปาย
-
พี่นาย มาต่อสักทีจิ
-
ขอบคุณนะครับ
-
จะจบรึยังครับ
.
.
.
.
หมายถึงที่เรียนน่ะครับ
ไม่ใช่คดีรัก
-
พี่นาย :serius2:
แอบมาโพสต์ไม่บอกกัน
-
จะจบรึยังครับ
หมายถึงที่เรียนน่ะครับ
ไม่ใช่คดีรัก
คำถามนี้ตอบง่ายและยากจริงๆ :เฮ้อ: เรียมาสามปีครึ่งแล้วยังไม่จบเลย แต่คิดว่าจะพยายามให้จบภายใน 10 มิถุนายนนี้ล่ะครับ
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบอ่ะพี่นาย
เอาอีกๆ
เฮียกองทัพบกคนนี้นี่ ไปหาคนอื่นเถอะพ่อคุณ - -*
-
แบบนี้ต้องมีต่อแน่ๆ
:call:
-
+1 ให้คุณ katawoot เรื่องที่แต่งสนุกมาก ชอบจัง
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เลยอ่านเสีย 3 วันรวดเลย เป็นเรื่องที่เป็นแนว
ตำรวจเจ้าชู้ (เรื่องจริงใช่มะ ตำรวจเจ้าชู้ มีทั่วเมืองไทยเลย)
แต่ที่สงสัยมากกว่าในเรื่องคือ ที่บอกว่าจะพยายามเรียนให้จบ
ภายใน 10 มิถุนายน นี่ปีไหนพี่ เพราะถ้าปีนี้มันผ่านเดือนมิถุนายน
มาตั้งเกือบ 2 เดือนแล้วนะ แล้วตอนนี้จบยัง หรือจะเป็นมิถุนายนปีหน้า
อันนี้สงสัยจริง ๆ นะ :pig4:
-
มาต่อหน่อยนะครับ
คิดถึงท่านสารวัตร
คิดถึงพี่นายด้วย
-
มาอ่านเรื่องนี้หลังจากอ่านภาค 1 แบบรูปเล่มไปแล้ว
(แอบพริ้นท์จากที่ทำงานเอาไปอ่านที่งานสัมมนาเสียครึ่งรีม ๕๕๕)
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านผลงานต่อไปค่ะ
-
ชอบๆๆๆ ครับ
รักคุณนุ กับ สารวัตรอธิคมมากๆเลย
อยากให้เขียนต่อไปเรื่อยๆ
ผมรวมทั้งคนอื่นๆเอาใจช่วยอยู่เสมอนะครับ
-
ยังอ่านไม่จบนะค่ะ
รีบมาเม้นท์ให้ก่อน เพราะ
แบบว่า
เห็นแค่ชื่อคนแต่งก็การันตีได้แล้วน่าเรื่องต้องหนุกหนาน
เป้นกำลังใจให้ค่ะ
-
ขอบคุณครับ ตอนนี้ก็กำลังวางโครงเรื่องเฟสที่สาม กำลังเขียนต่ออยู่ครับ
-
เย้ เย้ ดีใจที่พี่นายยังแวะเข้ามาอยู่
นึกว่าจะทิ้งเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก
-
สนุกจังครับ ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องแบบนี้ให้อ่าน หามานานนนนนนนมากแล้วครับ
ออกหนังสือตอนที่ 2 เร็วๆนะครับ อยากได้
-
อู๊ย หนุกหนานมากมาย อ่านแล้วติดงอมแงม :-[
อยากได้หนังสือจังเลยครับ ทำไงดี :sad4:
-
หลังจากที่ได้นำคดีรักแบบรูปเล่มให้ปร้าคนนึงอ่าน
และถามว่าอยากอ่านเรื่องคู่ไหนต่อ
เราทั้ง 2 คน ลงความเห็นว่า คู่...
คุณตฤณ กับ อัสนัย
น่าสนใจที่สุด
อยากอ่านอ่ะ อยากอ่าน o9
อยากรู้ว่าไปลงเอยกันได้เยี่ยงไร
อัสนัยถึงได้มีพ่อคุณไปประกาศเคอร์ฟิวส์บังคับให้กลับบ้านหกทุ่ม
ปล.ช่วงนี้ปลื้มผู้ชายพูดน้อย และทำมากว่าพูด :z1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
หลังจากอ่านเรื่องของวิทวินแล้วก้อมาตามอ่านผลงานย้อนหลังของคุณคธาวุธ :laugh:
เป็นที่น่าสังเกตว่า 2 เรื่องที่ได้อ่านมา พระเอก ต้องเจ้าชู้
(เหมือนเป็นเอกลักษ์ของคนแต่ง .....เอ๋ นี่เอาเรื่องตัวเองมาแต่งเปล่าค่ะ)
ปล. เดี่ยวยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้อ่าน :o8: แล้วจะตามอ่านค่ะ
-
:z3:เกลียดคนเจ้าชู้ แต่ผมก็อดรักคนเจ้าชู้ไม่ได้ฮิฮิ :z2: สนับสนุนโครงการปราบคนเจ้าชู้งับ!! o13
ชอบเรื่องนี้มาก รอเฟสต่อไปนะฮะ ฮิฮิ
-
:z3:เกลียดคนเจ้าชู้ แต่ผมก็อดรักคนเจ้าชู้ไม่ได้ฮิฮิ :z2: สนับสนุนโครงการปราบคนเจ้าชู้งับ!! o13
ชอบเรื่องนี้มาก รอเฟสต่อไปนะฮะ ฮิฮิ
เพราะว่าคนเจ้าชู้มีไว้ให้ "ทดลองรัก" ไงครับ
พอทดลองจนเริ่มจะรักเป็นแล้วค่อยไปหารักจริงๆ อีกที
-
:z3:เกลียดคนเจ้าชู้ แต่ผมก็อดรักคนเจ้าชู้ไม่ได้ฮิฮิ :z2: สนับสนุนโครงการปราบคนเจ้าชู้งับ!! o13
ชอบเรื่องนี้มาก รอเฟสต่อไปนะฮะ ฮิฮิ
เพราะว่าคนเจ้าชู้มีไว้ให้ "ทดลองรัก" ไงครับ
พอทดลองจนเริ่มจะรักเป็นแล้วค่อยไปหารักจริงๆ อีกที
คิดแบบนี้ไม่ดีนะ
คนเจ้าชู้เขาก็มีหัวใจนะจ๊ะ อันนี้พูดแทนพระเอกในนิยายนะครับ ไม่เกี่ยวข้องกับผู้แต่งแต่อย่างใด
-
ชอบๆๆ :haun4:
-
หวัดดีค่ะพี่นาย
หนูไม่ค่อยได้เม้นท์เท่าไหร่น่ะค่ะ
แต่ด้วยความที่ติดตามนิยายของพี่นายตลอด
เรียกได้ว่าตามอ่านนิยายทุกเรื่องที่มียี่ห้อ katawoot
แล้วก็อยากขอเสนอความคิดเห็นได้มั้ยค่ะ
ด้วยความที่ชอบเรื่องนี้เป็นพิเศษ โดยเฉพาะคู่ธงรบ และคาดว่าน่าจะมีตอนพิเศษของคู่นี้ออกมาอีก
ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป อยากเสนอให้พี่นายไปเปิดกระทู้นิยายใหม่ได้มั้ยค่ะ เพราะว่าบางทีพี่มาอัพแล้วไม่ทราบ แล้วหนูจะตามไม่ค่อยเจอ บางทีก็เลยสับสนเรื่องลำดับน่ะค่ะ
แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรน่ะค่ะ เพราะยังไงก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิมค่ะ รวมทั้งผลงานใหม่ๆ ด้วยค่ะ :กอด1:
-
:laugh:มีคนต่อเม้นท์เขาด้วย เข้าใจนะว่าคนเจ้าชู้ก็มีหัวใจ แต่ก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ o18
ไม่ได้เกลียดจริงจังนะ แค่อื้มกับส่วนนั้นมันน่าหมั่นไส้เล็กน้อย แต่ส่วนอื่นก็รักฮิฮิ อย่าเข้าใจผิดนะ
เพราะยังไง รอบตัวมีแต่คนเจ้าชู้ เป็นคนดี แต่- 3 - ชิ..เจ้าชู้จริงๆ
เพื่อน รุ่นน้อง รุ่นพี่ น้องตรู แม้กระทั่ง ปะป๋า (แม่ค๊าบ ฟ้องค๊าบพ่อเจ้าชู้ค๊าบ :beat:)
...อ๊ากกก ที่ว่าเกลียดยังไงได้อย่างนั้นท่าจะจริง :z3:
รักนะ แต่ก็อยาก :beat: เข้าใจป่าว รักสุด ๆ ไปเลย แต่ก็ :z6:
-
คนเจ้าชู้ก็เหมือนกองไฟไงครับ
รู้ทั้งรู้ว่าไฟมันร้อน
แต่บรรดาแมงเม่าทั้งหลายก็ยังอยากเข้าไปเล่นกับไฟ
:serius2: ว่าแต่เขา อิเหนาก็เป็นไปกับเค้าด้วย
ว่าแล้วก็ขอตัวไปหาคนเจ้าชู้ก่อนนะครับ
-
ขอบคุณครับ
เรื่องของธงรบกับตี๋อาทิตย์เขียนไปได้ครึ่งเดียวครับ แต่คงต้องหยุดรอไว้ก่อนเพราะตอนนี้กำลังสู้กับ thesis ครับ ตอนนี้กำลังลูกผีลูกคน จะรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไว้ให้เรื่องเรียนคลี่คลายไปในทางที่ดีก่อนจะมาต่อให้จบครับ
ขอบคุณครับ
หวัดดีค่ะพี่นาย หนูไม่ค่อยได้เม้นท์เท่าไหร่น่ะค่ะ แต่ด้วยความที่ติดตามนิยายของพี่นายตลอด
เรียกได้ว่าตามอ่านนิยายทุกเรื่องที่มียี่ห้อ katawoot แล้วก็อยากขอเสนอความคิดเห็นได้มั้ยค่ะ ด้วยความที่ชอบเรื่องนี้เป็นพิเศษ โดยเฉพาะคู่ธงรบ และคาดว่าน่าจะมีตอนพิเศษของคู่นี้ออกมาอีก ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป อยากเสนอให้พี่นายไปเปิดกระทู้นิยายใหม่ได้มั้ยค่ะ เพราะว่าบางทีพี่มาอัพแล้วไม่ทราบ แล้วหนูจะตามไม่ค่อยเจอ บางทีก็เลยสับสนเรื่องลำดับน่ะค่ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรน่ะค่ะ เพราะยังไงก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิมค่ะ รวมทั้งผลงานใหม่ๆ ด้วยค่ะ :กอด1:
-
แวะมาทักทายหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานนนนนนนนนนนนนนน อิอิอิ
สบายดีนะครับน้องนาย คิดถึงจังเลยอ่ะ แล้วนี่เรียนเมื่อไหร่จะจบล่ะ จะได้กลับมาเขียนนิยายให้อ่านต่อซะที
ว่าแต่ ... คดีรักเนี่ย มีโครงการจะออกหนังสือเล่ม 2 หรือเปล่า เก็บตังค์รอซื้อจนกระเป๋าตุงแล้ว 5555 :laugh:
-
สมาชิกใหม่นะคับ ฝากถึงพี่คนเขียนด้วย
...
ผมรอ PM ตอบกลับอยู่นะคับ
...
รออย่างร้อนรนคับ
...
-
เรียน ป. โท มาเข้าเทอมที่สองของปีที่ 4 แล้วครับ ใช้เวลาเรียนพอๆ กับ ป. ตรี :m15: ตอนนี้กำลังพยายามจบ
คดีรักเล่ม 2 คงจะมีแววริบหรี่ครับเพราะตอนนี้เป็นคนว่างงาน อดมื้อกินมื้อ
ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะครับ
แวะมาทักทายหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานานนนนนนนนนนนนนนน อิอิอิ
สบายดีนะครับน้องนาย คิดถึงจังเลยอ่ะ แล้วนี่เรียนเมื่อไหร่จะจบล่ะ จะได้กลับมาเขียนนิยายให้อ่านต่อซะที
ว่าแต่ ... คดีรักเนี่ย มีโครงการจะออกหนังสือเล่ม 2 หรือเปล่า เก็บตังค์รอซื้อจนกระเป๋าตุงแล้ว 5555 :laugh:
-
จัดพิมพ์เมื่อไรก็บอกผมด้วยนะครับ
...
-
I Love U สุดๆเลย อิอิ ช่างสร้างเรื่อง ผูกพันได้ดีจริงๆ อิอิ
-
I Love U สุดๆเลย อิอิ ช่างสร้างเรื่อง ผูกพันได้ดีจริงๆ อิอิ
I love U the same ครับ
รักกันแล้วก็อย่าลืมโหวตให้กันนะครับ สนุกดี
-
แน่นอนเจ้าค่ะ รักกันจริงนะ ^^จะตามไปทุกเรื่องเลย คอยดู อิอิ
-
อ่านมาหลายวัน ในที่สุดก็จบแล้วววว
สนุกมากๆ เลยค่ะ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ
เป็นกำลังให้คุณ Katawoot จบ โท ไวไว
จะได้มีเวลามาต่อเรื่องอีกนะจ๊ะ
-
มาบอกคิดถึงคับ
IE
-
จะติดตามเรื่องต่อไปครับ
:z2: :z2: :z2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบเสียที
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝ้ายอ่านนานที่สุด
พออ่านถึงตอนที่เด็กเก่าของสารวัตรโผล่มาเรื่อยๆ ก็เลิกอ่านไป
เพราะรู้สึกเครียดแทนคุณนุไปด้วย รู้สึกว่าทำไมคนดีๆแบบคุณนุต้องมาเจอกับคนแบบสารวัตรด้วย
แต่อีกใจก็หงุดหงิดที่คุณนุยังตัดใจจากอดีตไม่ได้
พอรู้สึกว่าเริ่มเครียดๆแล้วก็เลยหยุดอ่านไป
จะบอกว่าหยุดไปเป็นเดือนๆเลยทีเดียว
แล้วพอดีว่ามีเหตุให้ต้องนอนค้างออฟฟิตมา2คืน ทำให้พอมีเวลาว่างบ้าง
เลยทำใจอีกรอบ เปิดอ่านต่อให้จบ เพราะไม่อยากให้ค้างคาใจตัวเองเปล่าๆ
ต้องขอโทษด้วยที่ต้องใช้คำว่าทำใจ เพราะมันต้องทำใจจริงๆ
ก็รู้อยู่แล้วว่าอุปสรรคมันล้านแปดจริงๆ แล้วพออ่านก็คิดไม่ถึงว่าคุณนุจะขอเวลา 3 เดือน
นั่งฟึดฟัดอยู่ที่โต๊ะทำงานคนเดียว จนพี่ๆที่ออฟฟิตต้องยืนหน้ามาดูว่าอ่านอะไร
ทำไมหน้าเครียดแบบนี้ 555+ (เลยรู้หมดว่าเราเป็นสาววาย)
จากที่ได้อ่านคอมเม้นต์ของหลายๆคน
บางอันก็เห็นด้วย บางอันก็ไม่เห็นด้วย
สงสัยนิดหน่อย ว่ามันจำเป็นมากเลยหรอที่คุณนุต้องขับรถไปถึงเชียงใหม่ (ใช่เชียงใหม่ป่าวไม่แน่ใจค่ะ)
คือมันรู้สึกเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซ้อน สงสารทั้งคู่จริงๆ
แต่ยังไงสุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี คนอ่านก็มีความสุขขึ้นมากโข
ฝ้ายคอมเม้นต์ยาวไปรึเปล่าเนี่ย เหอะๆ
ขอโทษด้วยนะคะ
ทั้งหมดแค่จะบอกว่าสนุกมากเลย
แม้ในชีวิตจริงจะไม่เห็นตำรวจที่หุ่นเหมือนสารวัตรเท่าไร
เพราะที่เห็นมีแต่พุงพลุ้ยกันทุกคนเลย
-
ยังจำฉันได้หรือเปล่า 555555
คิดถึงน้องนายจริง ๆ วันนี้แวะมาก๊อปภาค 2 ไปอ่าน เลยแวะมาทักทายนิดนึง เผื่อว่าจะมีข่าวดีเล่ม 2 แต่ก็คงยังต้องรอต่อไป เฮ้อ ............ :เฮ้อ:
เอาเหอะ ตอนนี้น้องนายคงตั้งใจเรียนปริญญาโทอยู่ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้น้องนายเรียนจบเร็ว ๆ ก็แล้วกันนะครับ :3123:
-
ในที่สุดก็อ่านจบเสียที
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝ้ายอ่านนานที่สุด
พออ่านถึงตอนที่เด็กเก่าของสารวัตรโผล่มาเรื่อยๆ ก็เลิกอ่านไป
เพราะรู้สึกเครียดแทนคุณนุไปด้วย รู้สึกว่าทำไมคนดีๆแบบคุณนุต้องมาเจอกับคนแบบสารวัตรด้วย
แต่อีกใจก็หงุดหงิดที่คุณนุยังตัดใจจากอดีตไม่ได้
พอรู้สึกว่าเริ่มเครียดๆแล้วก็เลยหยุดอ่านไป
จะบอกว่าหยุดไปเป็นเดือนๆเลยทีเดียว
ขอบคุณครับ อย่าลืมไปอ่านเรื่องอื่นๆ ด้วยนะครับ
-
:m22:
ย่องเข้ามาดูเผื่อพี่นาย
มาแอบลงต่อ
-
ขอบคุณพี่นายครับ อ่านแล้ว สนุกมาก ได้ครบรสเลยทีเดียว o13 และ ทำให้ผมได้คิดอะไรหลายอย่างด้วยล่ะครับ ปกติอ่านแต่เรื่องสั้นๆน่ะเนี่ย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย ที่อ่านยาวมาก แต่ผมก็ใช้เวลาไม่ถึงเดือน เพราะอ่านแล้วเหมือนจะหยุดไม่ได้ :z1: ยังค่อยติตามเสมอน่ะครับ หวังว่าคงมี ตอนพิเศษ หรือ ภาค 3 มาให้อ่านกันเลยก็ดี :call:
ปล.ผิดป่าวเนี่ย ถ้าจะบอกว่า ที่อ่านมา ชอบคู่ อาทิตย์กับผู้กองธงรบ มากกว่าคู่คุณนุกับสารวัตรอทิคม เสียอีก :-[
-
:mc4:เฉลิมฉลอง จบไปแล้ว สำหรับสารวัตร กะคุณนุ หลากสีสันจริง ๆ
ภาคแรก หนุกหนาน อ่านไปยิ้มไป มีความสุข แต่พอภาคสองก็แม่เจ้า เรียกน้ำตา
เศร้า หดหู่ ร้องมันเข้าไป ไม่รู้จาอินไปไหนหนักหนา แต่สุดท้ายก็มีความสุขที่ได้อ่านน่ะค่ะ
ลุ้นอยู่หลายคู่มากเลย ที่ลุ้นจนตัวโก่งก็ต้องน้องคชานนท์กะผู้กำกับอาวุธ หุหุ มันน่าระทึก
ในความราบเรียบดี คนฉลาดปิ๊งกัน มันจะเป็นไงน้า
ปล.อยากบอกว่า จบเหมือนไม่จบ เพราะคุณนายมาทิ้งฮุกปริศนาไว้หลายตอนเลย ทำให้ความอยากไม่เคยหมดจริงๆ
ปอลออีกครั้งหนึ่ง.ไม่มีโอกาสได้เล่ม 1 มาครอบครอง มีเหลือเผื่อเค้าบ้างป่ะ ยังไงก็รอรวมสองภาคพร้อมกันเลยก็ได้น้า
สุดท้ายยยยยยย ขอให้เรื่องเรียนฉลุย ผ่านตลอดน่ะค่ะ o13
-
ได้อ่านสักที ว่าจะอ่าน จะอ่าน หลายรอบและ อิอิ
-
อ่านช้าไปหน่อย แต่ก็ชอบมาก อยากใด้หนังสืออ่ะครับ ยังมีไหมเนี่ย อยากใด้ๆๆๆ
-
อ่านช้าไปหน่อย แต่ก็ชอบมาก อยากใด้หนังสืออ่ะครับ ยังมีไหมเนี่ย อยากใด้ๆๆๆ
:pig2:สอบถามกับคุณนายเลยค่ะ เผื่อจะมีเหลือ เพราะได้มาแล้ว 1 เล่ม คริคริ มาช่วยกันเชียร์ภาคสองกันเตอะพวกเรา :mc4:
-
ภาคสองกำลัง rewrite อยู่ครับ จะได้พิมพ์เป็นเล่มหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ตอนนี้อีตา katawoot กำลัดกัดก้อนเกลือกินเพราะตกงาน
-
ภาคสองกำลัง rewrite อยู่ครับ จะได้พิมพ์เป็นเล่มหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ตอนนี้อีตา katawoot กำลัดกัดก้อนเกลือกินเพราะตกงาน
:z2:เยี่ยมค่ะคุณนาย สมที่รอคอย ว่าแต่ต้องกัดก้อนเกลือกันเลยหรอ พอไหมค่ะเกลือ เด๋วเก็บไปให้เพิ่ม :laugh: แอบกลัวคุณนายไม่อิ่ม สาธุขอให้เป็นรูปเล่มทีเหอะ เปิดจองดีไหมค่ะ เก็บเงินแล้วไปทำหนังสือ คริคริ ทำทุกอย่างละกรู o18
-
ภาคสองกำลัง rewrite อยู่ครับ จะได้พิมพ์เป็นเล่มหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ตอนนี้อีตา katawoot กำลัดกัดก้อนเกลือกินเพราะตกงาน
เปิดจองแล้วให้โอนเงินไปก่อนก็ได้นะ
จะได้ไม่ต้องควักทุนมากเหมือนภาคแรก
-
เปิดจองแล้วให้โอนเงินไปก่อนก็ได้นะ
จะได้ไม่ต้องควักทุนมากเหมือนภาคแรก
o13เห็นด้วยอย่างแรง คุณนาย เพราะสมัยนี้เค้าก็ต้องทำอย่างนี้กันน่ะ มิเช่นนั้น คนแต่งคงจะแย่เอา ถ้าต้องออกไปก่อนง่ะ
-
เปิดจองแล้วให้โอนเงินไปก่อนก็ได้นะ
จะได้ไม่ต้องควักทุนมากเหมือนภาคแรก
o13เห็นด้วยอย่างแรง คุณนาย เพราะสมัยนี้เค้าก็ต้องทำอย่างนี้กันน่ะ มิเช่นนั้น คนแต่งคงจะแย่เอา ถ้าต้องออกไปก่อนง่ะ
คิดว่าจะทำแบบ on-demand printing อ่ะครับ แบบว่า ให้เขาพิมพ์แค่เท่าจำนวนผู้ซื้อที่ order มา แต่ไม่ถึงกับต้องโอนเงินให้ก่อนหรอกคราบ แค่ลงชื่อว่าจะซื้อก็พอแล้ว (แบบว่า สัญญาใจอ่ะ เข้าใจป่ะ เคยปะ ทำสัญญาใจกะใคร เคยมะ เคยมะ?)
อิ อิ ขอบคุณคร้าบบบ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์เน้อ
-
เปิดจองแล้วให้โอนเงินไปก่อนก็ได้นะ
จะได้ไม่ต้องควักทุนมากเหมือนภาคแรก
o13เห็นด้วยอย่างแรง คุณนาย เพราะสมัยนี้เค้าก็ต้องทำอย่างนี้กันน่ะ มิเช่นนั้น คนแต่งคงจะแย่เอา ถ้าต้องออกไปก่อนง่ะ
คิดว่าจะทำแบบ on-demand printing อ่ะครับ แบบว่า ให้เขาพิมพ์แค่เท่าจำนวนผู้ซื้อที่ order มา แต่ไม่ถึงกับต้องโอนเงินให้ก่อนหรอกคราบ แค่ลงชื่อว่าจะซื้อก็พอแล้ว (แบบว่า สัญญาใจอ่ะ เข้าใจป่ะ เคยปะ ทำสัญญาใจกะใคร เคยมะ เคยมะ?)
อิ อิ ขอบคุณคร้าบบบ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์เน้อ
แล้วแต่คุณนายเลย ถ้าพอใจแค่สัญญาใจอ่ะ
ลงชื่อไว้เลยว่า 2 เล่มหรือ 2 ชุด
ปล.1 สัญญาใจเคยทำไว้กะหลายคน ถ้าสำเร็จคงไม่เฉาเดียวดายเช่นนี้ แต่ยังคงเชื่อในสัญญาใจ กราซิก กราซิก :monkeysad:
ปล.2 ตะเองเค้าอยากอ่านคู่คุณตฤณกะอัสนัยอ่ะ ถ้าไงขุดคู่นี้มาเรียกเรตติ้งสาวซ่ากะหนุ่มน้ำแข็งบ้างก็ดีนะ
สุขสันต์วันแห่งความรัก ขอให้สวีทหวีดวิ้วกันถ้วนหน้า
-
คิดว่าจะทำแบบ on-demand printing อ่ะครับ แบบว่า ให้เขาพิมพ์แค่เท่าจำนวนผู้ซื้อที่ order มา แต่ไม่ถึงกับต้องโอนเงินให้ก่อนหรอกคราบ แค่ลงชื่อว่าจะซื้อก็พอแล้ว (แบบว่า สัญญาใจอ่ะ เข้าใจป่ะ เคยปะ ทำสัญญาใจกะใคร เคยมะ เคยมะ?)
อิ อิ ขอบคุณคร้าบบบ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์เน้อ
อ่ะจ้ากกกก สัญญาใจเป็นจังใส บ่อรู้จัก เพราะไม่เคยทำ โฉดอย่างเดียว คริคริ :laugh: งานนี้ยกมือ เอาด้วย 1 เล่มเลยคุณนาย จริงแท้ นอนรอเลย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนแต่งเก่งมากเลยครับ ประทับใจมากครับ
^____________^
-
สนุกอ่า
ประทับใจสุดๆ
สารวัตรเท่ได้อิก
ไม่เหมือนเตี่ยอั้ว เป็นตำรวจใหม่ๆเท่ได้อิก พอเวลาผ่านไปพุงโย้วซะงั้น
555
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบพระคุณมากนะค่ะ o1 o1 o1
-
นี่ใกล้รวมเล่มภาคสองแล้วเหรอ เมื่อไหร่อย่าลืมบอกนะครับ ไม่พลาดแน่ ๆ รอมานานแล้วนี่ :sad4:
-
-*-
สนุกมากกก...
-
เพิ่งอ่านจบไปเมื่อวานค่ะ :mc4:
สนุกมากๆๆเลยค่ะ
อธิคมหล่อร้ายกาจมากกก เจ้าชู้มากๆ
แต่ยอมหยุดเพื่อคุณนุ :impress2: น่ารักจริงๆ
ภาค2 รู้สึกจะเข้มข้น
บางช่วงอ่านแล้วรู้สึกอึดอัด
กิ๊กของอธิคมเยอะเกิ๊นนน
สร้างความร้าวฉานให้ซะเหลือเกิน
ยิ่งตอนที่ขอห่างกันเนี่ยแบบว่า
อ่านแล้วปวดตับจริงๆ
แล้วก็ชอบคู่ธงรบ กับ อาทิตย์ด้วยอ่ะ
ธงรบเนี่ย สุดยอดของความเจ้าชู้ ยิ่งกว่าอธิคมอีก
อ่านแล้วยิ่งชอบ อยากให้มีตอนพิเศษคู่นี้อีกจัง
-
ปวดตา+ปวดใจ บ่อยโคตรแล้วอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องดีดีมาให้อ่าน
-
เพิ่งเริ่มอ่านหน้าแรกค่ะ แต่ขอแปะคอมเมนท์ไว้ก่อน เห็นมีตั้ง 104 หน้าอ่ะ
ตายแน่.. ฮ่าๆ
-
ผ่านไปวันกว่าๆ เพิ่งจะอ่านจบภาคแรกอ่ะ ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าละ..
แต่ว่า.. สนุกมากกกกกกกกกกกกกก เลยค่ะ หยุดอ่านไม่ได้เลยอ่ะ
อยากรู้จัง คุณนุนี่มีอะไรดี เสน่ห์แร๊งง.. แรง อ่ะ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่นำเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาให้อ่าน
-
วันนี้ได้รับหนังสือ คดีรัก 1 เรียบร้อยแล้วนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
อ่านมาครึ่งทางแล้วค่ะ.. เฮ้อออ..
สนุกมากกกกกกกกกกก..
แปลกใจว่าทำไมเราถึงเพิ่้งมาเจอเรื่องนี้นะ ทั้งๆ ที่กระทู้ก็ออกจาฮอท มีเป็นร้อยๆ หน้าขนาดนี้
ขอพักสายตาก่อนค่ะ ตอนกลางคืนจะมาอ่านครึ่งหลังต่อ อิอิ
แล้วหนังสือนี่ ยังมีขายอยู่มั้ยคะ อยากได้บ้างอ่ะค่ะ ต้องทำงัยเหรอ? พีเอ็มบอกทีได้มั้ยคะ
-
ภาค 2 นี่ออกแนวดราม่านะคะเนี่ย เริ่มปวดตับ แต่ก็สนุกดีค่ะ
แปะไว้ก่อน แล้วจะมาอ่านต่อ อิอิ
-
ในที่สุดก็อ่านจบ
ปวดตามากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอย่างเรื่องนี้ขอรับ :o8:
-
อ่านจบซ้าที.. เหนื่อยมากเลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นนิยายที่ใช้เวลาอ่านนานที่สุดในเล้าเลยค่ะ แต่ละตอน ยาวถึงใจ
ภาคแรกสนุกมากค่ะ ภาคสองนี่ดราม่าไปหน่อย ลุ้นซะเหนื่อย แต่ก็สนุกดีค่ะ
ขอบคุณคุณคฑาวุธมากนะคะ ที่เขียนเรื่องสนุกๆ ให้อ่านค่ะ
ปล. เรื่องหนังสือ ถ้าโอนเงินแล้วจะแจ้งให้ทราบนะคะ
-
จบแล้ว ๆ
อ่านจบแล้ว
เมื่อยอ่ะ
นวดจิ
-
ยังไม่อยากให้จบเลย มีต่ออีกมั้ยอะ
-
มีครับ. แต่ไม่รู้เมื่อไหร่. อิอิ
ขอบคุณที่ใช้เวลาอ่านนะครับ นับถือจิงจิง เพราะเรื่องนี้มันยาวมาก
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้วครับ :m25: :m25: :m25:
ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ใจนึงก็อยากอ่านให้จบ อยากรู้เรื่องราว
แต่พอจบ ...... :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: แล้วตรูจะอ่านอะไรต่ออ่าาาาาาาา อยากอ่านอีก (ส่งสายตาซึ้งๆ)
ว่าแล้วก็ มาต่อภาค 3..เอ๊ะ ภาค4 สินะครับ นายธงเต็มๆ 1 ภาค
มาต่อภาคมิสเตอร์เพอร์เฟค กับ มิสเตอร์โนพร๊อบเบลม (no problem) และน้องโจ้ต่อด้วยนะครับ
จริงๆผมอยากให้น้องโจ้คู่พี่วุธ แต่อีกใจก็อยากให้คู่น้องนนท์ :กอด1:
หรือจะเอามิสเตอร์โนพร๊อบเบลม ไปอยู่กับคุณหมอดี... :กอด1:
บรรยากาศเพื่อนพี่ชาย กะน้องชาย ก็น่ารักดีเน๊าะ แต่น้องโจ้หละ ยกให้ใครดี >___< :เฮ้อ:
ยังเหลือนายตำรวจหน้าตาดี มีรถขับ โทรศัพท์ถ่ายรูปได้ ให้น้องโจ้อีกซักคนมั้ยครับ หุหุหุ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ คุณ katawoot คนที่เลิกเจ้าชู้(จริงเหร๊อออ) :3123: :L1: :L2:
-
ก่อนอื่นขอบอกว่าคุณ katawoot เขียนเก่งมากครับ ทำให้ผมนั่งอิน นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวได้ทั้งวัน
ชอบคุณนุมากๆ น่ารักได้อีก สารวัตรคมก็แหม กวนได้ตลอดเวลา สมแล้วที่คุณนุ "ทำโทษ" บ่อยๆ :o8:
สนุกมากเลยครับ แม้ว่าภาคสองจะดราม่า แต่ผมก็ชอบมาก ได้เห็นตัวละครหลายมิติดี
แต่อยากเห็นฉากคุณนุเล่นงานพวก "อดีต" ของสารวัตรคมบ้าง o18
อ้อ อีกอย่างนึงครับ
ผมสังสัยจังว่าคุณนุได้เจอกับคุณพ่ออดิศัยรึยัง เห็นคุณพ่อบ่นๆว่าอยากเจอ
อยากรู้อ่ะคับว่าคุณพ่อจะพูดกับลูกสะใภ้ว่ายังไง ฝากฝังลูกชายตัวแสบว่ายังไงบ้าง
แค่สงสัยเฉยๆครับ ไม่ได้เขียนไว้ก็ไม่เป็นไร
:กอด1:
-
คงหมดเขี้ยวเล็บซะทีนะคับท่านสารวัตร :m20:
-
อ่านไปลุ้นไปจนเหนื่อย ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง o13
สนุกมากเลย~
-
เส้นทางรักนี้ยังอีกยาวไกล สู้ ๆ นะค่ะคุณนุ :3123: :กอด1: ทำตัวดี ๆ นะค่ะท่านสารวัตรอธิคม o18
-
สุดยอดอ่ะ o13
-
มีเหลืออีกไหมคะ แบบว่าอยากได้อ่ะค่ะ T.T
-
อ่านแล้วชอบมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะคะ
-
เพิ่งจะได้มาอ่าน สนุกมากครับ หนังสือยังเหลืออีกหรือเปล่าครับอยากได้ๆๆๆ
-
เพิ่งจะได้มาอ่าน สนุกมากครับ หนังสือยังเหลืออีกหรือเปล่าครับอยากได้ๆๆๆ
ขอบคุณครับ มีครับ PM ไปนะครับผม
-
เพิ่งจะได้มาอ่าน สนุกมากครับ หนังสือยังเหลืออีกหรือเปล่าครับอยากได้ๆๆๆ
ขอบคุณครับ มีครับ PM ไปนะครับผม
ส่ง PM ไปแล้วเน้อ
-
เพิ่ง ได้ เข้า มา อ่าน ครับ
มี แต่ คน มา แปะ ๆ ไว้ หลาย คน
งั้น ผม ขอ แปะ ไว้ ด้วย นะ
p.37 และ
อิ อิ
-
ขอบคุณครับ ถ้าสนใจหนังสือคดีรักภาคที่ หนึ่ง ก็ PM มานะครับ อิ อิ
เพิ่ง ได้ เข้า มา อ่าน ครับ
มี แต่ คน มา แปะ ๆ ไว้ หลาย คน
งั้น ผม ขอ แปะ ไว้ ด้วย นะ
p.37 และ
อิ อิ
-
ขอบ คุณ ครับ
สน ใจ หนัง สือ เหมือน กัน ครับ
แต่ เห็น ว่า มี part 2 ด้วย แต่ ยัง ไม่ ได้ ลง เล่ม ใช่ หรือ เปล่า
กะ ว่า จะ ซื้อ พร้อม กัน ที เดียว
กลัว อ่าน ติด ๆ ขัด ๆ
p.s. ชัก อยาก มี แฟน เป็น ตำ รวจ 555ๆ (เพ้อ อีก แล้ว)
ขอบคุณครับ ถ้าสนใจหนังสือคดีรักภาคที่ หนึ่ง ก็ PM มานะครับ อิ อิ
เพิ่ง ได้ เข้า มา อ่าน ครับ
มี แต่ คน มา แปะ ๆ ไว้ หลาย คน
งั้น ผม ขอ แปะ ไว้ ด้วย นะ
p.37 และ
อิ อิ
-
ซื้อด้วยคนซิคับ หนังสือยังเหลืออยู่หรือเปล่าคับ พอดีพี่งเข้ามาอ่านแต่ยังได้ไม่กี่หน้าเอง แต่ก็อยากได้เก็บไว้ ไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่คับ ยังไงก้เป้นกำลังใจใหคนแต่งนะคับ แต่เริ่มต้นก็รู้แล้วว่าอธิคมโครตเจ้าชู้แล้วล่ะ 55555++ เป็นผมนะโดนตอนแน่ๆ 55555++
รบกวนPM บอกราคาหนังสือให้ผมด้วยนะคับ ขอบคุณคับ
-
^
^^
^^^
ก็ อย่า เจ้า ชู้ สิ ครับ
จะ ได้ ไม่ ต้อง กลัว โดน ตอน
แล้ว จะ มา โอด ครวญ
ฮ่า ๆ
-
เพิ่งจะได้มาอ่าน สนุกมากครับ หนังสือยังเหลืออีกหรือเปล่าครับอยากได้ๆๆๆ
ขอบคุณครับ มีครับ PM ไปนะครับผม
ได้หนังสือแล้วครับ กำลังคิดอยู่เลย ว่าถ้าไม่ได้ลายเซ็นต์คนแต่งจะเซ็งมากมาย
-
เพิ่งอ่านจบ ^^
สงสารสารวัตรของคุณนุ
คนอะไรมันจะซวยได้มากมายขนาดนี้
แถมคุณนุมีคนหมายปองเพียบ
กว่าจะเข้าใจกันได้ ลุ้นแทบแย่
-
สอบถามหนังสือยังมีเหลือมั้ยคะ PM ไปแล้วนะคะ
-
สวัสดีค่ะคุณคฑาวุธ
เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ตามมาหลายวันเลยค่ะ^^
สารวัตรอธิคมนี่โจทย์เก่าเยอะจัง แล้วก็บังเอิญซวยบ่อยด้วย :laugh:
คุณนุก็เก่งนะคะปราบสารวัตรซะอยู่หมัด
-
สวัสดีค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ใช้เวลาในการอ่าน 2 วัน :o8:
กว่าจะจบลุ้นกันจนท้องผูก o18
เป็นนิยายที่ดีค่ะ ภาษาสวยมากเลย o13
ไว้จะติดตามนิยายเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ :impress2:
กอดไรเตอร์หนึ่งที :กอด1:
-
โอ้..............ในที่สุดก็อ่านจบภาคหนึ่ง เล่นเอาปวดกระบอกตามากมาย โฮๆๆๆ
แต่ว่าคุณนุน่ารัก เหมียวอธิคมก็น่าฮัก เพราะงั้น อิเจ๊ไม่รอช้า แจ้นไปหาภาคสองล่ะน้า~~~
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เรามาตามคำล่ำลือ
ตอนนี้อ่านจนจบแล้ว
นิยายเรื่องนี้น่ารักดี
แล้วรู้สึกว่าคนเขียนก็น่ารักดีที่คอยมาเล่นมาแหย่คนอ่าน
พออ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เราสนใจตำรวจมากขึ้น
เวลาเจอตำรวจทีไรมีแต่ลงพุงทั้งนั้น
แต่ทำไมในเรื่องมีแต่หล่อๆล่ำๆ
-
น่ารักจังชอบบบ
:call:
-
สนุกสุดโค่ยยยยยยยย :pighaun:
-
อีกทีนะ
อ่านแล้ว รู้สึกคุณนุ แบบว่า งี่เง่าจริงๆ เรื่องห่างกันซักพักอ้ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็มีแต่ตัวเองแหละที่จะเสียใจ
อยู่ดีๆก็มาตัดแฟนเก่าที่ตายจากไปไม่ได้ซะงั้น รู้หรอกว่าเคยรักแต่ระหว่างคนเป็นกะคนตาย ยังต้องมีอะไรพิสูจน์ให้แน่ใจอีก
เฮ้อ...
แล้วก็รู้สึกว่าคนเขียนขี้เกียจตั้งชื่อตัวละครจังเลย
ออกมาแนวศึกสงครามกันหมด อาวุธ ธงรบ กองทัพ (แค่สงสัยว่าทำไมตำรวจทหารจะชื่อหวานๆบ้างไม่ได้เหรอ)
ยังมี อาทิตย์ - อธิป
คชานนท์ - รชานนท์ จะคล้ายกันไปไหน
แต่ยังไงเราก็ชอบนิยายเรื่องนี้ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังมีอีกเล่มไหมคะ ที่รวมเล่มนี่จนจบเลยหรือป่าวคะ
-
สนุกมว๊ากกกกกกกก
ใช้เวลาอ่าน เกือบสองวันแนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะครับ
-
สนุกเกิ๊นนนนนน
เชื่อมั้ย อ่านรวดเดียวจบเลยอ่า (เว้นเวลา กิน อาบน้ำ เข้าห้องน้ำ o13)
ตั้งแต่ประมาณบ่ายสาม ถึงตอนนี้ก็ตีสาม
โอ้วววววววววววว สิบสองชั่วโมง
ขอบ่นหน่อย เมื่อยหลัง เมื่อยคอ เมื่อยไหล่ค่อดๆ ตั้งแต่อ่านหลังขดหลังแข็งหน้าแล็ปท็อป จนทนไม่ไหว
นอนอ่านในมือถือ แล้วเมื่อยมือแทน จนต้องมาอยู่หน้าแล็ปท็อปอีกครั้ง
ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยอ่าาาา แต่นิยายพี่ทำได้ :serius2: :serius2:
ขอบคุณมากน้าที่มีอะไรแบบนี้ให้อ่าน มีความสุขมากๆ :o8: :o8: :-[ :-[
(เอ่อ... พรุ่งนี้มีเรียน ตีสามยังไม่นอน)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: (เอาไปเลยเจ็ดตัว เพราะเขาชอบเลข 7 :impress2:)
-
แวบเข้ามาดูเผื่อจะมีรีปรินซ์บ้างค่า
ยังไม่เคยอ่านเลยคะ แต่เสียงหลายเสียงว่าสนุกและเห็นว่าเคยมีรวมเล๋ม ก็อยากอ่านแบบเป็นเล่มๆ เลยคะ
จะรอข่าวนะคะ ^^
-
:really2: สุดท้ายก็อ่านจบ เลือดตาแทบกระเด็น
เรื่องนี้ทำให้อยากได้แฟนเป็นตำรวจ ๕๕๕๕๕ (ตลกไปแล้วแก)
อ่านไปแอบลุ้น มีครั้งหนึ่งที่รู้สึกเกลียดอนุภาพมากกกกกก!
แล้วก็อ่านต่อไป ไม่ไหวจะเคลียร์ งอนกันไปงอนกันมา
กว่าอนุภาพจะเข้มแข็งได้ ก็เอาคนอ่านแทบเลือดกระเด็น TT
ไปอ่านตอนต่อไปนะคะ ^________________^
-
พึ่งอ่านจบครับ ชอบมาก
ขอบคุณนะครับ ที่นำเรื่อง ดีๆ
อย่างนี้มาเผยแพร่
o13
-
ชอบครับ สนุกมากๆๆ เลย
ขอบคุณนะครับที่ได้อ่าน เรื่องสนุก
ว้าว คนในเครื่องแบบ o13
-
สนุกดีมาก แต่รู้สึกว่าสับสันมึนๆ เหมือนว่าจะลงเนื้อหาซ้ำ+สลับไปมา
เหมือนจะจบ 10 ปีต่อไป อ่านไปอ่านมา ย้อนกลับไปเรื่องตอนที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาลซะงั้น - -" อ่านแล้วต้องลำดับความคิดในสมองใหม่ ไม่ไหลลื่นเท่าไหร่
แต่เนื้อเรื่องสนุกมาก ถึงนายเอก+พระเอกบางครั้งจะทำตัวน่าหงุดหงิดบ้าง(มาก)ก็เหอะนะ
ยิ่งเรื่องอาวุธ ตามความรู้สึกแล้ว ไม่ชอบมากๆเลย ทำตัวเหมือนคนดี เหตุผลที่ให้มานั้นมันเห็นแก่ตัวมากๆเลย แฟนเพื่อนก็ยังไม่เว้น รู้ทั้งรู้ว่าเขารักกัน แต่ก็ยังหาโอกาสไปแทรกกลาง
แต่ก็ยังดีที่สุดท้ายนุกับคมก็แฮปปี้ แต่ก็ยังเสียดายเรื่องของอาทิตย์กับธง เหมือนจะยังค้างอยู่นิดๆ อยากรู้เรื่องของทั้งคู่ให้เคลียร์
สุดท้ายก็ขอขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายสนุกๆ
-
สั่งจองหนังสือ
-
สั่งหนังสือจะได้ไหม
-
ติดงอมแงม ตั้งแต่ วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม
ตามอ่านเรื่องอื่นๆ อยู่ครับ
ชอบ แนวเบาสมอง ของคุณ katawoot มากๆครับ
-
อ่านจบจนได้ ยาวมากกกกกจริงๆค่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้ยังมีหนังสือเหลืออยู่รึเปล่าคะ อยากได้มากเลยค่ะ o13
-
อ่านอยู่สามวันสามคืนได้ 555+ รวดเดียวเลย ไม่รู้คนเขียนจะได้มาอ่านคอมเม้นรึป่าว
แต่อยากมาคอมเม้นไว้ซักหน่อย เพราะอ่านแล้วประทับใจมากๆเลย
อ่านแล้วติดมากๆด้วย ถ้าอ่านไม่จบก็รู้สึกค้างคาม๊ากมากกก >.<
ต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็ลุ้นทุกตอนเลยด้วย ตั้งแต่ตอนผู้กองเริ่มจีบ
ตอนตามไปง้อแต่ละที 55 เหนื่อยแทนจริงๆ แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆมากๆเลยจ้า ชอบมากจริงๆ ^^v
-
ชอบมากเลย แต่กว่าจะอ่านจบใช้เวลานานเหมือนกัน
-
เย้ ในที่สุดก็อ่านเรื่องนี้จบ สนุกมากกกกกกกกกกกเลยจ้า
ขอบคุณคนแต่งเรื่องด้วยนะจ๊ะ ชอบมากเลย :pig4:
:3123:
-
อ่านมาสองวัน
ในที่สุดก็จบแล้วว! สนุกมากเลยค่ะ
ชอบผู้กองอธิคม สารวัตรอธิอม อิอิ
:o8:
-
อ่านเรื่องนี้จบ ทำให้รู้สึกกลัวการมีแฟนหล่อร้ายกาจ 5555
-
ผมเพิ่งมีโอกาสอ่านนิยายเรื่องนี้ครับ อยากจะบอกว่า สนุกมากกก
อ่านมาหลายวันเหมือนกัน ชอบผู้กองอธิคมกับ อาุนถภาพมากครับ
เป็นกำลังใจคนแต่งน่ะคัรบ
-
3 คืนเต็มๆ
อ่านแล้วติด
และติดตามกันต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง มีกำลังใจแต่งมาเยอะๆ
-
o13
-
อ่านถึงหน้า 15 อ่านถึงตอน22 :L1:
-
อ่านถึงหน้า34แล้วละ อ่านไปอ่านมางงๆๆทำไมคนมารักนุเยอะมากๆๆ :pig4:
-
เริ่มเค้าโครงที่ดีตอนแรกอ่านไปปวดหัวไป สุดท้ายออกมาแบบด้วยดี42 :pig4:
-
สนุกมากเลย ขอบคุณนะครับ
สำหรับนิยายดีๆที่นำมาแบ่งกันอ่าน
จะติดตามเรื่องต่อๆไปของคนแต่งเรื่องนี้นะครับ
(กำลังอ่านอีกเรื่องอยู่)
เป็นกำลังใจไห้คนแต่งนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณครับที่แบ่งปันเรื่องดีๆให้อ่าน สนุกมากๆเลย ^^
-
ใช้เวลาสามวันจึงอ่านเรื่องนี้จบ ลุ้นทุกตอนเลยก็ว่าได้ สนุกมากครับ ที่สำคัญนะคุณนุไปนอนที่รพ.ที่ผมเคยทำงานด้วย( รพ.วังเหนือ ) บ้านเกิดผมด้วย เสียดายย้ายออกมาก่อนไม่เช่นนั้นคงจะเจอกัน ฮ่าฮ่าฮ่า
ปล.คนเขียนรู้จักวังเหนือด้วย ดีใจจริง ๆ
-
อ่านอยู่นานมาก และสนุกมากค่ะ และจะตามไปอ่าเนรื่องอื่นๆด้วย เรื่องเรื่อยๆ แต่สนุก มีครบทั้งลุ้นทั้งรัก :กอด1:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
สนุกมากครับ ^ ^" ขอบคุณเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาแบ่งปัน :L1:
-
แอบอ่านมานาน เอาอิมเมจสารวัตรกับคุณนุในความคิดหนูมาแปะค่ะ
สารวัตรอธิคม ภาพคนนี้ลอยมาเลยค่ะ หล่อ คม หุ่นดี สูงมากก หน้าตาขี้เล่น เจ้าชู้ มีหกแพ็ค เป้าใหญ่ด้วย :-[
(http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/384189_214814285255508_195009850569285_491710_2120480188_n.jpg)
(http://3.bp.blogspot.com/-rCQR6s5QAag/Tumw64zfN3I/AAAAAAAAAPg/HVVBVOYsoWo/s1600/Note+1.jpg)
ส่วนคุณนุแบบของหนู ต้องพี่กันต์ค่ะ ตามที่นักเขียนอธิบายไว้ ไม่หล่อมาก(เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ) แต่มีเสน่ห์ นัยน์ตาเศร้านิดๆ มีกล้าเนื้อพอประมาณ เป็นภรรยาในอุดมคติค่ะ
(http://distilleryimage1.instagram.com/63c365a48c8711e1989612313815112c_7.jpg)
(http://distilleryimage9.instagram.com/047eba74888d11e1af7612313813f8e8_7.jpg)
(http://distilleryimage7.s3.amazonaws.com/dfd6bcaa839411e1abb01231381b65e3_7.jpg)
เป็นไงคะ
-
อยากจะบอกว่าพลาดเรื่องมันส์ๆ สนุกๆนี้ไปได้ยังไงตั้งหลายปี อิอิ สนุกมากกกกกกกก ใกล้ๆจบ แอบหมั่นใส้คุณนุเล็กน้อย o18 o18
-
o13 o13
-
อยากได้หนังสืออ่าาา ไม่รู้ว่ายังมีอยู่มั้ย :hao5:
-
ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องราวดี
:bye2: o13 o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
:hao7: ขอบคุณมากนะคับ สนุกมากๆ เลย :bye2:
-
o13 ขอบคุณนักเขียนมากๆ นะครับ. ในที่สุดผมก็อ่านจบ ต้องขอสารภาพเลยว่า เป็นนิยายที่อ่านแล้วเหนื่อยที่สุด 555 กว่าจะลงเอยกันได้ แทบแย่. อ่านแล้วอนุภาพต้องฝ่าฟันเยอะมาก ความหลังรักแรกนี่มันทรมาณจริงๆ (นึกถึงตัวเอง). อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้ อยากเกลียดแต่ก้อนังรัก ความรู้สึกมันขัดแย้งกันเอง. ท้ายที่สุดแล้วก็ขอบคุณอีกครั้ง ให้กำลังใจคนเขียน นะครับ ผมจะติดตามอ่านผลงานต่อไป. :bye2:
-
ปี 2013 แล้ว กลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้ รอบที่สองครับ คิดถึง ^^
-
อ่านจบแล้ว
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากมีแฟนเป็นตำรวจเลยคร่าาา
แต่ไม่เอาเจ้าชู้น้า คริๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
o13 o13
-
สนุกคะ ชอบทั้งสองผู้กอง เฮ้ย สารวัตรมากๆ
ถึงจะเจ้าชู้ไปหน่อยก็เถอะ อิอิ
-
ตอนที่ 27
อา.... มันตึง #มาอ่านช้าไปตั้ง5ปี!
แต่ก่อนเคยเห็นแต่ไม่คิดว่าจะเข้ามาสัมผัส พอเข้ามาหลังจากจบไปนาน ก็รู้สึกว่าเสียดายที่พลาดไปได้...
รู้ตัวอีกทีก็มาถึงตอนที่27แล้ว นั่งรอลุ้นตั้งนานกว่าภพจะออกมา สงสารอาทิตย์แต่แหม.... สารวัตรเขาทะเยอทะยาน
แล้วแบบนี้ที่ว่าธนาวุฒิจะมาทำให้รักยุ่งยากวุ่นวาย.. สงสัยจะคล้ายธนาภพ ?
ต้องติดตามต่อ..
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ เจ้าค่า :)
-
อ่านจบซักที บอกตรงๆว่า อ่านเรื่องนี้เหนื่อยจริงๆ เหมือนไปวิ่งรอบเอกภพมา = =
ตอนแรกนึกว่า เป็นนิยายประมาณ ปีสองปี แต่ความจริงแล้ว มันตั้งห้าปี! เราพลาด
เรื่องนี้คือ ลุ้นแทบเป็นแทบตายกว่าจะลงเอยกัน ใจจะขาดแล้วจริงๆ = =
ยังไงก็ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ^^
:bye2:
-
อ่านจบแล้วววว ชาบูคนแต่งสามที
ชอบคาชานนท์ที่สุดในเรื่องค่ะ
พูดแล้วมีสเนห์มากๆเลยย
-
คนเขียนเรื่องนี้หายไปไหนเนี่ยยยยยยยยยยยย อยากอ่านนิยายใจจะขาดอยู่แล้ววววว
-
นิสัยอธิคมแปลกๆ พอเมียไม่อยู่ไม่มีเรี่ยวแรงจะปฎิเสธคนอื่น ไหนบอกตัวใหญ่แรงดีแข็งแรงแต่เห็นหลายครั้งแล้วที่สะบัดคนนั้นคนนี้ไม่หลุดพอเกิดเรื่องเมียมากลับมาแรงซะนี่มันดูขัดกันเหลือเกิน ไม่เด็ดขาดคนแบบนี้จะหวังเป็นที่พึ่งพิงทางใจได้ตลอดรอดฝั่งเหรอ แบบอธิคมกับธงรบเขาไม่ได้เรียกว่าเจ้าชู้ แต่เขาเรียกว่ามั่ว :katai1:
-
เพิ่งได้มาอ่าน...ใช้เวลา 3 วัน กว่าจะจบ สนุกมากครับ
-
สามวันติดกับนิยายเรื่องนี้ อยากบอกคนเขียนว่าสนุกมาก
ตามอ่านนิยายคุณ Katawoot มาแล้วเกือบทุกเรื่องในเล้าเลย
เรื่องนี้เปิดผ่านไปหลายรอบ ไม่ได้อ่านซักที พอได้อ่านเท่านั้นแหละ
อ่านกันจนปวดตากันไปเลย แล้วเขียนนิยายสนุกๆ แบบนี้ออกมาอีกนะ
จะรอติดตามผลงานในเรื่องต่อๆไป รักคนเขียนทีสุด
:pig4:
-
ขอบคุณคาฟ นิยายสนุกมากตามอ่านมาหลายวันกว่าจะจบ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่าน2วันจบ อ่านจนตาแชะ 55555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
ใช้เวลาสามวันกว่าจะอ่านจบ ลุ้นจนเหนื่อยใจกว่าจะลงเอยได้ สนุกมากครับเรื่องนี้
ขอบคุณครับ
-
:pighaun:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าา สนุกมากแต่ภาคสองเนี่ย เครียดมาก เราก็ลุ้นๆตลอด ไม่อยากเจอดราม่าแต่ก็แบบมีเบาๆหนักๆผสมกันไป สงสารสารวัตรโดนคุณนุงอนตลอดอ่ะ คู่ธงรบกับอาทิตย์ก็น่ารัก แต่ธงรบเจ้าชู้เกินไปมากและชอบกวนๆ แต่น่ารักคะ ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ ดีๆ เรื่องนี้ ^^
-
อ๊ากกกก สารวัตรอธิคม น่ารักมาว๊ากกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:jul1: :jul1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:อ่านนานมากแล้วพึ่งมาเม้นสนุกมาก
-
26ตอนละยังไม่ไปไหนเล๊ย ข้ามอ่านตอนที่ห้าสิบเลยได้ไหม
-
อ่านจบละแทบจะจุดพลุ จบสักที ความจริงนะอาวุธไม่ใช่ปัญหาไม่รู้จะเอามายืดทำไม นุทำเหมือนลังเลคือเป็นคนที่ไม่มีความมั่นคงเล๊ย รักคมก็รักสิจะเผื่อเลือกให้ตัวเองเครียดเพื่อ? น่ารำคาญ แล้วอีกอย่าง ภพ ไม่ตำเป็นต้องลบเงาภพออกไป แค่อยู่กับปัจจุบันเพราะภพคือความทรงจำ มันเป็นธรรมดาที่บางครั้งจะนึกถึงแฟนเก่า สรุปคือรวมๆดีค่ะ แต่ยืดเยื้ยไปหน่อย เหมือนภายเรือในอ่าง คือภาคแรกยังพอเข้าใจที่นุแบบ เลือกไม่ถูกจะคบใคร แต่เมื่อรักคมแล้วคนอื่นก็ไม่สำคัญ อาจจะมีโกรธเข้าใจผิดเพราะความเจ้าชู้ของคมแต่มันคนละประเด็นกับอิพวกที่มาจีบ ง่ายๆถ้านุรักคมมากเหมือนที่คมรักนุ นุจะไม่หวั่นแม้จะอยู่ห่างจากคม ไม่ต้องลังเลกับอาวุธหรือใครเลย สรุปเรื่องนี่ที่เจ๋งสุดคือตฤน คชานนท์และอัสนัยที่อยู่กับปัจจุบันและพร้อมจะก้าวไปในอาคต ส่วนคนนุ คม อาทิตย์ ธงรบ อาวุธ เป็นคนที่น่ารำคาญที่สุด
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:z2: :z2:
-
สนุกมากค่ะชอบๆ
-
อ่านจบเสียที....
ชอบในการวางบุคคลิกและนิสัยของตัวละครแต่ละตัวออกมาชัดเจน
นุ.....เป็นคนที่ยึดมั่นในตัวเองสูงมาก ปากหนัก นิาง ดื้อ.....แถมเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจมาก...เป็นตัวละครที่ผมเกลียดมากที่สุดในเรื่อง อยากให้ตอนรถชนแล้วนุตายไปเลยด้วยซ้ำ...อันนี้ผมว่าน่าจะดี เพราะท้ายที่สุดแล้วนุก็ยังเห็นแก่ตัวจนถึงตอนจบ
คม....จากบุคคลิกและนิสัย และประสบการณ์ตรงที่เคยมีแฟนเป็นตำรวจมา7ปี...คุณวุฒิตีแผ่ออกมาได้ตรง-ชัด-เข้มอย่างสุดๆ
วุธ คนแบบนี้ เพื่อนแฟนแบบนี้ ผมเคยเจอในชีวิตเลยไม่ติดใจในความเป็นวุธ
ธง....คู่หู...คู่ป่วน....อันนี้ถือว่าดีและจริงจนอ่านไปภาพในหัวก็ตีย้อนมาให้นึกถึงตลอด...นี่คือเพื่นแท้
บัติ...คนนี้เป็นตัวละครที่สมเหตุสมผลที่สุดในสายตา...ที่ปรึกษา-เพื่อน-พี่-คนรัก....ทำได้ดีหมดในทุกๆองค์ประกอบ
อาทิตย์....เป็นตัวละครเดียวที่ผมเข้าไม่ถึง...ขิภัย
ท้ายที่สุด....รักยังไงมันก็คือรัก ทุกคนมีเหตุและปลที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน หรือแยกทางเดิน แต่ทุกๆทางเดินที่ก้าวไปข้างหน้า...สิ่งที่ควรตระกนักคือ...ปัจจุบันและอนาคต..สติ-ใจ-ความเชื่อมั่น-ความรักที่จริงใจจะพาเราสู่ความสุขได้ไม่ยาก
บางทีความตายไม่ได้ทำให้เราต้องจมปลักกับมัน....จงระลึกไว้เสมอว่าความรักในใจที่มี....ต่อให้คนที่รักจากไป...รักมันจะคงอยู่เสมอ...แล้ววันนึงเราจะยิ้มและมีความสุขกับมันโดยไม่มีความทุดข์ในใจ
ขอบคุณที่ทำให้ย้อนไปในอดีตที่เคยมีกับแฟนตำรวจ...เพียงแค่ผมกับเค้าจากกันไปคนละโลกเท่านั้นเอง...แต่คนๆนั้นทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเมื่อนึกถึง...คิดถึง...เสมอ
-
รักผู้กอง รักๆๆๆๆๆ