หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[ruby]

ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอค่ะ คงคิดถึงพี่เสือกับน้องภัทน่าดูเลย
คนอ่านไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะเพียงแต่ไม่มีอะไรให้ห่วงน้องภัท
แล้วก็เลยอาจจะลืมเม้นท์บ้างค่ะ  ลองมีมาม่าซิค่ะคงออกมาช่วยกัน
เพียบ คู่ของแก้วกับพี่ศักดิ์จะลงต่อเลยหรือขึ้นเป็นเรื่องใหม่ค่ะ

[nunnuns]

ตอนนี้รู้สึกอิ่มเอมใจม๊ากมาก ^///^

[GAZESL]

อิอิ เขิลอ่ะ พี่เสือเตรียมพร้อมจะสร้างครอบครัวแล้ว
ศักดิ์กะแก้วจะได้เจอกัน ตื่นเต้น จะได้ลงเอยกันทั้งสองคู่

[HISY]

จะมีลุ้นศักดิ์แก้วไหมอ่ะ
อยากอ่านนน

[Onlymin]

- น่ารัก -

ไม่อยากให้จบเร็วเลย

รออ่านบทสรุปของศักดิ์กับแก้ว ค่ะ

[smmikie]

อรีายยย ย ยย แก้วจะกลับมาแล้ววว
คู่เสือภัทนี่หวานเนอะ ^^

[ormn]

::เห็นน้องภัทมีความสุขกับพี่เสือแล้วดีใจจังเลยอะ


รออ่านจ้า

[t2007]

จะจบแล้วดีจังเลย เรื่องต่อไปขอเป็นศักดิ์ กับแก้วนะ

[่patsaporn]

พี่เสืออ่ะหาเวลาโรแมนติกกับน้องตลอด น่ารัก...
ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ดีเนอะ มีความสุขกับน้องภัทจริงๆ
พี่ศักดิ์กลับใจเป็นคนดีแล้ว มาช่วยลุ้นแกด้วยดีกว่า

ขอบคุณค่ะ

[Pupay]

 

[iforgive]

ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนแรกเลยพระเอกถึงเกลียดนายเอกมาก

[omuya]

จะจบแล้วเหรอ เหมือนพึ่งได้อ่านเองอ่าาา

[greenboy2012]

ตอนที่ 42 ความรัก (ตอนจบ)

   หลังจากผมโทรศัพท์ไปคุยกับแก้วเมื่อวันก่อน บอกว่าเขาประสบอุบัติเหตุ แก้วตกใจมากแล้วก็ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็เลยบอกว่าดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังต้องใช้ไม้เท้าช่วยเวลาเดิน เลยอยากให้แก้วมาเยี่ยม แก้วก็รับปากว่าจะมาเยี่ยมวันเสาร์อาทิตย์นี้ พร้อมกับซักไซร้ผมหลายเรื่องพอรู้ว่าเขาย้ายมาอยู่กับผมแล้วก็แสดงความยินดีกับผมยกใหญ่  ส่วนเขาพอรู้ว่าแก้วจะมาก็รีบโทรศัพท์ไปบอกพี่ศักดิ์ ว่าแก้วจะมาหาที่บ้านให้รีบขึ้นมากรุงเทพ พี่ศักดิ์ก็เลยรีบขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพทันที
   เมื่อแก้วโทรมาบอกว่าตอนนี้อยู่หน้าปากซอยแล้ว อีกสักพักจะเข้ามา พวกเรา เขา ผม พี่สาและพี่ศักดิ์ ต่างก็มารอแก้วอยู่ที่ห้องนอนชั้นล่างพร้อมหน้ากันหมด ผมตั้งใจว่าเดี๋ยวแก้วมากดออดหน้าบ้าน ค่อยออกไปรับ แต่รอสักพักกลับได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาแทน

   “สวัสดีครับ” เสียงแก้วร้องทักขึ้นอย่างดีใจ เราทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
   แก้วกำลังเดินเข้ามาในห้อง ประตูห้องไม่ได้ปิด เพียงแต่แง้มไว้
   ตอนแรกที่แก้วเห็นผมกับเขาที่นอนอยู่บนเตียงก็ยิ้มกว้างให้อย่างดีใจ แล้วยกมือไหว้เขา พอแก้วหันไปเห็นพี่สาก็ทำหน้าแปลกใจแต่ก็ยิ้มและยกมือไหว้เช่นกัน
   “สวัสดีครับ นายเป็นยังไงบ้างครับ” แก้วยกมือไหว้แล้วก็เอ่ยทักขึ้น มือข้างหนึ่งของแก้วถือถุงขนมรุงรัง ผมจึงเดินไปหาและยื่นมือไปรับมาวางบนโต๊ะ
   “สวัสดีจ้าแก้ว ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ” พี่สาทักเสียงใส
   “พี่ดีขึ้นเยอะแล้วแหละ ใกล้หายแล้ว” เขาตอบแก้ว
   “ทำไมมาเงียบๆ ล่ะ ไม่เห็นได้ยินเสียงกดออด” ผมถามขึ้น
   “ก็อยากจะเข้ามาเซอร์ไพร์ซพี่ภัทน่ะครับ แหะแหะ” แก้วหัวเราะเสียงใส หน้าตายิ้มแย้ม แก้วเปลี่ยนไปมาก ผมยาวขึ้น ตัดผมทรงวัยรุ่นเกาหลีตามแบบสมัยนิยม ผิวที่เคยคล้ำก็ดูขาวเนียนขึ้น สูงขึ้นนิดหน่อย แต่ดวงตายังดูกลมโต สดใส น่ารักเหมือนเดิม
   แล้วทันใดนั้นแก้วก็ทำหน้าตกใจ เมื่อหันไปเห็น ‘พี่ศักดิ์’ ที่ยืนอยู่มุมห้องด้านในสุด เหมือนจะแอบมองอยู่ไกลๆ จึงไม่แปลกที่แก้วจะมองเห็นพี่ศักดิ์เป็นคนสุดท้าย
   ทั้งแก้วและพี่ศักดิ์ต่างก็จ้องมองกันอยู่นาน ท่ามกลางความลุ้นระทึกของพวกเรา
   ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่รู้สึกอะไรในตอนนี้ หรือจะมีใครเป็นฝ่ายเอ่ยอะไรขึ้นมาก่อน
   ท่ามกลางความเงียบอย่างอึดอัด!...

   “แก้วครับ ! ไม่รอผมเลยนะครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งร้องเรียกดังเข้ามาใกล้
   พวกเราทุกคนรวมถึงพี่ศักดิ์ต่างหันไปมองที่ประตู
   ผู้ชายร่างสูง ผิวขาว หน้าตาออกแนวตี๋ๆ ดูลักษณะท่าท่างสุภาพเรียบร้อยคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา เขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เหมือนทุกคนจะหันมาจ้องมองเขาเป็นตาเดียว!
   “สวัสดีครับทุกคน” เขายกมือไหว้ไปรอบห้อง คงไม่รู้จะไหว้ใครดี พร้อมกับยิ้มอายๆ
   “เอ่อ...พี่พงษ์ นี่นายเก่าผม พี่เสือ พี่สา แล้วก็ พะ..พี่ศักดิ์ ส่วนนี่ คุณพงษ์เป็น เอ่อ...เป็นเพื่อนรุ่นพี่ผมครับ” แก้วแนะนำคนที่เข้ามาใหม่อย่างตะกุกตะกัก
   “อ๋อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ ขอโทษทีนะครับ ที่เข้ามาทีหลัง พอดีผมมัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่หน้าบ้าน พอดีมีธุระด่วนเข้ามาน่ะครับ” เขาพูดชี้แจงพร้อมกับยิ้มให้พวกเราทุกคน
   “ตามสบายค่ะ คุณพงษ์ เชิญนั่งก่อนซิคะ” พี่สาพูดยิ้มๆ ผมก็เลยไปยกเก้าอี้มาให้คุณพงษ์นั่ง
   “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอตัวแก้วซักเดี๋ยวได้ไหมครับ พอดีผมมีธุระด่วนต้องกลับก่อนน่ะครับ ต้องขออนุญาตลาเลยนะครับ” คุณพงษ์พูดพร้อมกับยกมือไหว้พวกพี่ๆ แล้วก็เดินเข้ามาใกล้แก้ว

   “แก้วครับ ออกไปคุยข้างนอกกับพี่แป๊ปนึงนะครับ” เขาเอ่ยกับแก้ว

   เขาจับข้อมือแก้วเบาๆ เป็นสัญญาณให้เดินออกไปคุยกันข้างนอกห้องด้วยกัน
พวกเราทุกคน ต่างมองอากัปกิริยาของแก้วกับพงษ์ที่เดินคู่กันออกไป แล้วก็คงรู้สึกไม่ต่างกันว่า

   คุณพงษ์คนนี้คงจะไม่ใช่แค่เพื่อนรุ่นพี่ธรรมดาๆ แน่!
             เขาดูอายุมากกว่าแก้วไม่กี่ปี ส่วนคำพูดคำจาและกิริยาอาการที่แสดงออกก็ดูอ่อนโยน นุ่มนวลกับแก้วจนผิดสังเกต ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องคุณพงษ์นี่มาก่อนเลยนะ อาจเป็นเพราะผมไม่ได้ติดต่อแก้วนานหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ผมไปฝึกงานและเกิดเรื่องยุ่งๆ ขึ้น
แก้วหายไปพักใหญ่ ผมเห็นพี่ศักดิ์ดูท่าทางกระวนกระวายใจ แล้วพี่ศักดิ์ก็เดินออกจากห้องไป ด้วยความที่ผมรู้สึกกลัวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็เลยแอบเดินตามพี่ศักดิ์ออกไปด้วยอีกคน
แก้วเดินออกไปส่งคุณพงษ์หน้ารั้วบ้าน พอคุณพงษ์ขับรถออกไปแล้ว แก้วก็หันหน้ามาจะเข้าบ้าน ก็เจอกับพี่ศักดิ์ที่ยืนดักรออยู่แล้ว ผมเห็นพี่ศักดิ์เดินเข้าไปกอดแก้ว แต่แก้วสะบัดตัวออก แล้วทั้งสองก็ดูเหมือนจะเถียงอะไรกันอยู่นาน ผมแอบดูทั้งคู่อยู่ที่ประตูใหญ่ ห่างจากรั้วหน้าบ้านอยู่พอสมควร จึงไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันบ้าง แต่ผมรู้สึกว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ สักพักผมก็เห็นแก้วรีบเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน จนผมต้องรีบเดินหลบกลับเข้ามาในห้องนอนเหมือนเดิม
“นายครับ พี่สา พี่ภัท ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ พอดีผมมีธุระด่วน ขอให้นายหายไวๆ แล้วก็อย่าลืมทานขนมที่ผมซื้อมาให้นะครับ” แก้วพูดพร้อมกับยกมือไหว้ลาทุกคน ผมเห็นแก้วตาแดงๆ เหมือนจะมีน้ำตาคลอ แต่แก้วพยายามหลบตาพวกเรา แล้วก็ก้มหน้าก้มตารีบเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้พวกเราทุกคนตกตะลึง มองหน้ากันงงๆ เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!
              พร้อมๆ กับที่แก้วหุนหันรีบออกจากห้องไป พวกเราก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถดังกระหึ่ม! พี่ศักดิ์คงจะขับรถเขาออกจากบ้านไปอย่างเร็วเช่นกัน!
พวกเรารอพี่ศักดิ์กลับมาจนเกือบถึงเย็น พี่ศักดิ์เดินเข้ามาในห้อง พร้อมสภาพหัวหูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดวงตาแดงกล่ำ พี่สาเดินตามพี่ศักดิ์มาคงอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“พี่เสือ ผมจะกลับใต้พรุ่งนี้นะ มาบอกพี่แค่นี้แหละ” พี่ศักดิ์พูดแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยวซิวะ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ ภัทบอกมึงกับแก้วยืนเถียงกันอยู่หน้าบ้าน พวกมึงทะเลาะอะไรกัน แล้วทำไมแก้วมันต้องรีบกลับด้วย เหมือนไม่พอใจอะไร แล้วมึงเป็นอะไรถึงสภาพเป็นอย่างนี้” เขาถามยืดยาว ผมกับพี่สาเองก็คงอยากรู้ไม่ต่างกัน
“ก็ไม่มีอะไร” พี่ศักดิ์ไม่ตอบ ได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง
“จะไม่มีได้ไง มึงพูดอะไรกับแก้วกันแน่” เขาถามเสียงเริ่มหงุดหงิด
“ก็แค่ถามว่า ทำไมหาผัวใหม่ได้เร็วจัง ก็แค่นั้น” พี่ศักดิ์พูดเสียงแข็งพร้อมกับยักไหล่ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ แล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมกับพี่สางงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนเขา ผมรู้ว่าเขาโกรธพี่ศักดิ์มาก ผมก็เลยได้แต่จับแขนเขาไว้เหมือนจะบอกให้ใจเย็นๆ
   ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ผมสอบปลายภาคเทอมสองเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ผลสอบออกมาแล้วบางวิชาแต่คิดว่าเกรดเฉลี่ยผมคงเป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ และจบการศึกษาอย่างแน่นอน ตอนนี้ผมก็เลยสมัครงานไปเรื่อยๆ รอบริษัทเรียกสัมภาษณ์ ส่วนกิจการของเขาก็ประสบความสำเร็จอย่างดี จนต้องขยายสาขาเพิ่มอีกหนึ่งสาขา โดยเช่าพื้นที่ขายในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ผมเคยไปดูอยู่สองสามครั้ง สำนักงานของเขาตั้งอยู่ใจกลางเมืองปลูกเป็นตึกสำนักงานขนาดสามชั้น บนพื้นที่มรดกตกทอดของครอบครัวเขา ส่วนสาขาหน้าร้านที่ใช้วางเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ส่งมาขายจากโรงงานที่ใต้ก็มีสองสาขาตั้งอยู่ในห้างดังทั้งคู่
“ภัท วันนี้ออกไปไหนรึเปล่าครับ” เสียงเขาถามอยู่ข้างหู ขณะที่มือก็สวมกอดเอวผมไว้จากด้านหลัง
ผมกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องมองลงไปด้านล่าง เห็นคนงานกำลังทาสีรั้วบ้านอยู่ ตอนนี้บ้านของผมถูกปรับปรุงใกล้เสร็จแล้ว ห้องของผมถูกขยายให้กว้างขึ้นเพราะรื้อผนังห้องเก็บของที่อยู่ติดกันออก เขาเอาเฟอร์นิเจอร์จากร้านมาเปลี่ยนใหม่เกือบทั้งบ้าน เตียงนอน โต๊ะอ่านหนังสือ ชุดโซฟา ส่วนบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ของผมก็ทาสีใหม่เป็นสีขาวทั้งหลัง เพราะผมบอกว่าชอบสีขาว ตอนนี้งานปรับปรุงจึงเหลือแต่เพียงทาสีรั้วกับซ่อมห้องน้ำชั้นล่าง
“เปล่าครับ วันนี้คงอยู่บ้าน คุณล่ะครับ” ผมตอบ วันนี้เป็นวันเสาร์เขาก็น่าจะอยู่บ้านเหมือนกัน
“ก็ไม่ได้ไปไหน วันนี้จะทำอะไรให้พี่กินดีครับ” เขาถาม
“อ้าว จะให้ทำอะไรล่ะครับ ไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย” ผมทักท้วง
“ก็บอกอยู่นี่ไงครับ” เขาพูดพร้อมกับก้มลงจูบที่ซอกคอผมเบาๆ ทำเอาผมรู้สึกเสียวจนขนลุกซู่
“อืม งั้นอยากทานอะไรก็บอกมาซิครับ เดี๋ยวทำให้ทาน” ผมตอบยิ้มๆ
“ใจดีจัง อย่างนี้น่าให้รางวัล” เขาพูดเสียงหวานแล้วก็เริ่มจูบต้นคอผม และค่อยๆ จูบเม้มไปตามแผ่นหลังและหัวไหล่ ส่วนมือก็เริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อผม ลูบไล้หน้าอกผม
“ยะ...อย่าครับ เดี๋ยวใครเห็นนะครับ” ผมร้องขึ้น เมื่อเริ่มรู้สึกตัวอ่อนระทวย
“อืม ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” เขาพูดเสียงอู้อี้ ยังคงก้มหน้าก้มตาวนเวียนอยู่แถวหัวไหล่ผม
“ไม่เห็นอะไรล่ะครับ คนงานอยู่ข้างล่างเต็มเลย ถ้ามองขึ้นมาล่ะก็”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร ขืนใครพูดมากก็ไม่จ่ายค่าจ้างซะเลย” เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบกลั้วหัวเราะ
“ฮึ ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว ไปดีกว่า” ผมขยับตัวออกจากอ้อมกอดเขา ขืนอยู่ต่อคงไม่ได้ทำอะไร นอกจากต้องกลับขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงอีกรอบแน่ๆ
“เดี่ยวซิครับ จะรีบไปไหน” เขาดึงแขนผมไว้
“ไปข้างล่างไงครับ ตื่นตั้งนานแล้ว ไม่หิวเหรอ เดี่ยวลงไปหาอะไรให้คุณกินไงครับ”
“หิวซิครับ แต่หิวอย่างอื่นมากกว่า” เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ผม
“ฮึ ผมไม่พูดด้วยแล้ว” ผมรีบก้มหน้าก้มตารู้สึกอายจนบอกไม่ถูก ไม่ชินซะที
“ฮ่ะฮ่ะ ไม่แกล้งแล้วครับ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยจริงๆ” เขาพูดพร้อมกับเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างหัวนอน
“เปิดดูซิครับ” เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ผม
“อะไรครับ” ผมรับมาอย่างงงๆ พร้อมกับค่อยๆ เปิดซองดูเอกสารที่อยู่ภายใน
“พี่ให้ภัท”
ผมค่อยๆ หยิบแผ่นกระดาษสีขาวที่อยู่ภายในออกมาดู มันพิมพ์จากคอมพิวเตอร์ ผมค่อยๆ ไล่อ่านทีละบรรทัด

พินัยกรรม
เขียนที่ xxx
วันที่ xxx
ข้าพเจ้า นายสุรสิงห์ ...........................อายุ 34 ปี
อยู่บ้านเลขที่ ..................................................

ได้ทำพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นไว้ เพื่อแสดงเจตนาว่า
เมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้ยกทรัพย์สินของข้าพเจ้าทั้งหมดที่มีอยู่ในปัจจุบันและที่จะมีต่อไปในอนาคตให้แก่ นายภัทร.................. แต่เพียงผู้เดียว

ลงชื่อ นายสุรสิงห์ ....... ผู้ทำพินัยกรรม
ลงชื่อ นาย..................พยาน
…..
…..
…..

“นี่อะไรกันครับ” ผมร้องถามขึ้นอย่างตกใจเมื่ออ่านข้อความในกระดาษจนจบ
“ก็พินัยกรรมไงครับ พี่ยกให้ภัท” เขาตอบเสียงนิ่งๆ
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ คุณยังไม่ได้จะเป็นอะไรซะหน่อย”
“ภัท ชีวิตคนเราไม่แน่นอน พี่เองก็ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนี้ แต่เพราะเกิดอุบัติเหตุขึ้นคราวนั้น พี่ก็เลยคิดว่าพี่โชคดีแค่ไหนแล้วที่รอดมาได้ เพราะถ้าเกิดมีรถสิบล้อหรือรถอะไรสวนมาซักคัน ประสานงาเข้ามา พี่คงตายไปแล้ว พี่ก็เลยอยากจะเตรียมพร้อมไว้ก่อนจะได้หมดห่วง ไม่อยากให้ภัทลำบากถ้าเกิดพี่เป็นอะไรไปกระทันทัน” เขาพูดพร้อมกับรวบตัวผมเข้ามากอดแนบตัวอีกครั้ง
“แต่ผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่ครับ บ้านผมก็มีแล้ว ผมไม่ได้อยากได้สมบัติอะไรพวกนี้ของคุณเลย” ผมไม่เคยคิดอยากร่ำรวยหรืออยากได้สมบัติอะไรทั้งสิ้น
“แต่พี่อยากให้”
“แล้วพี่ๆ น้องๆ คนอื่นของคุณล่ะครับ จะไม่ว่าอะไรเหรอที่คุณมายกสมบัติของครอบครัวให้ผมแบบนี้” ผมยังกังวล เขามีครอบครัวใหญ่ พี่น้องหลายคน
“จะว่าอะไรได้ สมบัติของครอบครัวพี่ได้แบ่งให้น้องๆ ทุกคนเรียบร้อยแล้ว นี่เป็นส่วนของพี่คนเดียว ก็ไม่ได้มีเยอะแยะอะไร พี่เอาน้อยกว่าพี่น้องคนอื่นๆ ด้วยซ้ำ มีที่ดินและสำนักงานของพี่ เงินฝากในธนาคารแล้วก็บ้านไม้หลังใหญ่กับที่ดินส่วนหนึ่งที่ใต้”
“ครับ” ผมรับรู้
“พี่ให้ก็รับไว้ซิครับ” เขาดันกระดาษแผ่นนั้นเข้าหาตัวผม ผมเก็บมันใส่ซองสีน้ำตาลตามเดิม
“ขอบคุณครับ” ผมพูดพร้อมกับค่อยๆ ยกมือขึ้นไหว้เขา
“จะไหว้ทำไมครับ” เขารีบจับมือผมไว้
“ก็คุณให้ผมตั้งมากมาย” ผมตอบ เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าผม ก็สมควรที่ผมจะไหว้เขา
“ภัทไหว้พี่แบบนี้ทำให้พี่รู้สึกแก่มากเลย ฮ่ะฮ่ะ” เขาพูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง
“แต่ว่า....”
“ต่อไปไม่ต้องไหว้พี่แล้วนะครับ พี่ไม่ใช่ผู้ปกครองของภัทเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ แต่พี่เป็น...” เขายังพูดไม่ทันจบ ผมก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ก่อน
“พอ...ไม่ต้องพูดแล้วครับ ผมลงไปข้างล่างดีกว่า” ผมถือซองสีน้ำตาลไปเก็บที่ลิ้นชักตามเดิม แล้วก็รีบเดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะทันได้เห็นว่าผมอายหน้าแดงขนาดไหน!
   ////////////////////////////////////////////////////////////////////////

   “มองอะไรอยู่ครับ” เขาเอ่ยถามขึ้นขณะเดินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง ในขณะที่ผมกำลังยืนหันหน้าเข้าหาริมทะเล มองดูเกลียวคลื่นซัดซาดไปมา ค่ำแล้วท้องฟ้ามืด ท้องทะเลก็เป็นสีดำสนิท แต่แสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ริมทางเดินของโรงแรมขนาดใหญ่ ทำให้รอบข้างไม่ดูมืดมิดจนเกินไป
   “ก็ดูทะเลเฉยๆ ครับ” ผมแหงนหน้าไปมองเขา เห็นเขายิ้มบางๆ มาให้
   “พี่พามาเที่ยวนี่สนุกรึเปล่าครับ” เขาถามพร้อมกับเอาคางเขาเกยอยู่บนศีรษะผม
   “สนุกครับ ผมมีความสุขมากเลย” ผมตอบพร้อมกับหันไปยิ้มให้เขาอีกครั้ง
   “แล้วทำไมดูเหมือนคิดกังวลอะไรอยู่”
   “ก็คิดถึงแก้วกับพี่ศักดิ์ นึกถึงเรื่องวันนั้น”
   “ไม่ต้องคิดมากหรอก เราทำดีที่สุดแล้ว คงต้องให้เป็นเรื่องของคนสองคน”
   “ผมอยากให้แก้วกับพี่ศักดิ์กลับมารักกันอีกครั้ง”
   “อืม พี่เองก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้แก้วก็มีคนดูแลดีอยู่แล้ว เราคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้”
   “ครับ แก้วก็บอกว่าถึงจะคบกับพี่พงษ์ได้ไม่นานแต่พี่พงษ์ดีกับแก้วมาก” ผมโทรศัพท์ไปคุยกับแก้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปได้ไม่กี่วัน
   “ไอ้ศักดิ์มันก็ต้องทำใจ ยอมรับความจริง แล้วเริ่มต้นใหม่”
   
   “ถ้าเวลาผ่านไปนานๆ คุณจะยังรักผมเหมือนเดิมรึเปล่าครับ” ผมถามขึ้น อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวความรู้สึกของคนที่ต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
   “ทำไมถามอย่างนี้ล่ะครับ น้อยใจอะไรพี่รึเปล่า” เขาถามเสียงอ่อนโยน
   “เปล่าครับ ก็แค่ถามดู คงเพราะเห็นการเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆ อย่างของคนรอบข้างมั้งครับ” ผมนึกถึงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม ทุกคนล้วนแต่เปลี่ยนไปไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
   “รักซิครับ พี่รักภัทนะครับ ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอกนะ ไม่เชื่อพี่เหรอ” เขาตอบพร้อมกับหอมแก้มผมจากด้านหลัง
   “เชื่อครับ”
   “ภัทซิ ไม่เห็นเคยบอกรักพี่ซักคำ” เขาพูดขึ้น
   “เอ่อ...คุณก็รู้อยู่แล้วนี่ครับ” ผมเริ่มรู้สึกแก้มร้อนผ่าว
   “รู้แล้วไงครับ ก็อยากได้ยินจากปากไม่ได้เหรอ หรือจะให้พี่อ่านเอาแต่จากบันทึกนั่นอย่างเดียว” เขาถามล้อผม
   “ก็ผม...”
   “พูดให้พี่ได้ยินหน่อยนะครับ” เขาพูดพร้อมกับจับตัวผมให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
   “ผม...” ผมรู้สึกอายไม่กล้าพูดขึ้นมา คงเพราะเขาจ้องหน้าผมอยู่
   “เร็วซิครับ พูดให้พี่ได้ยินซักครั้ง ให้ชื่นใจหน่อย” เขายังคงยิ้มรอคำตอบจากผม
   ผมได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่นาน...จน
   เขาก้มลงจูบปากผมอย่างดูดดื่ม สอดลิ้นเข้ามาพัวพันในปากผม
   “อืม พอแล้วครับ” เขาจูบอยู่นานจนผมหอบ
   “ก็พูดซิครับ ถ้าไม่พูดพี่จะจูบอยู่อย่างนี้แหละ” เขาพูดแล้วก็ก้มลงจะจูบผมอีกครั้ง

   “คะ...ครับ ผมรักคุณครับ” ผมรีบตอบเสียงเบาก่อนจะโดนขโมยจูบอีกรอบ
   “ก็แค่นี้แหละ” เขาอมยิ้มพร้อมกับดึงเอวผมกลับเขามาใกล้เขา แต่ผมพลิกตัวหันหลังให้เขา อยากมองดูทะเลยามค่ำคืนอีกครั้ง

   “คุณคิดถึงพี่ภาไหมครับ” ผมถามขึ้นขณะที่สายตาผมกำลังมองดูเกลียวคลื่นในทะเลเบื้องหน้า
   “ทำไมจู่ๆ ก็ถามขึ้นมาล่ะครับ” เสียงเขาเหมือนแปลกใจ
   “ก็คุณเคยมาเที่ยวที่นี่กับพี่ภาไงครับ ผมก็แค่สงสัยว่าถ้าคุณมองทะเล มองที่ที่เคยมาด้วยกันคุณจะคิดถึงพี่ภาบ้างไหม”
   “คิดถึงซิครับ ภาดีกับพี่มาก ยังไงพี่ก็ลืมความทรงจำดีๆ ไม่ได้หรอกครับ” เขาตอบอย่างจริงใจ
   “ผมก็คิดถึงพี่ภาครับ ถ้าพี่ภารู้ว่าผมเรียนจบแล้ว พี่ภาคงดีใจมาก แต่ตอนนี้พี่ภาคงมีความสุขไปแล้ว” ผมพูดแล้วก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา คิดถึงพี่ภาจับใจ
   “ใช่ คนดีๆ อย่างภาคงไปอยู่บนสวรรค์แล้ว” เขาพูดพร้อมกับกอดกระชับตัวผมให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
      
   “แล้วตอนนี้คุณยังรักพี่ภาอยู่รึเปล่าครับ” ผมถามต่อ แล้วก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา

   เขายืนเงียบอยู่นานก่อนจะเอ่ยตอบผม

   “รักซิครับ พี่ก็ยังรักและคิดถึงภาอยู่ เพียงแต่พี่เก็บภาไว้ในใจ พี่ไม่ทุกข์ ไม่เศร้า ไม่เจ็บปวดกับการจากไปของภาเหมือนตอนแรกๆ อีกแล้ว แต่ความผูกพัน ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันมันก็ยังคงอยู่”

“แต่ถึงพี่จะรักภา มันก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะรักใครอีกไม่ได้ ภาเป็นความทรงจำที่สวยงามในใจพี่ แต่สำหรับภัท ตอนนี้ภัทเป็นปัจจุบันและอนาคตของพี่ เป็นคนที่พี่รัก รักมากและจะรักตลอดไป พี่เคยสัญญาว่าจะรักและดูแลภัทอย่างดี พี่ยังจำได้ และก็จะรักษาสัญญานี้ตลอดไปอย่างเต็มใจ” เขาพูดพร้อมกับจ้องตาผมเหมือนจะให้ผมรับรู้ถึงความจริงใจและความรู้สึกทั้งมวลที่อยู่ในใจเขา
“ครับ ผมก็รักคุณ รักตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณแล้ว” ผมยิ้มให้เขาอย่างอายๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กน้อยเพิ่งเคยสารภาพรักเป็นครั้งแรก
“อย่าโกรธพี่นะ ถ้าพี่จะบอกว่าพี่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเจอภัทครั้งแรกที่ไหน ถ้าไม่ได้อ่านบันทึกของภัทพี่ก็คงไม่รู้”
“ครับ” เสียงผมเหมือนจะอ่อยๆ
“แต่แค่ภัทรู้ไว้ว่าตอนนี้พี่ทั้งรักทั้งหลงภัทคนเดียวก็พอแล้ว” เขาพูดพร้อมกับทำตาเยิ้มใส่ผมอีกแล้ว
“พอเลยครับ ไม่ต้องมาพูดเอาใจผมเลย” ผมพูดแก้เขิน
“พี่พูดจริงๆ นะ ไม่ได้พูดเอาใจ” เขาพูดแล้วก็ก้มลงจูบผมที่ข้างหู ผมขนลุกซู่อีกแล้ว
“อืม” ผมเริ่มรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา
“ภัทครับ” เสียงเขาดูเป็นการเป็นงานขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ”
“มีอีกอย่างหนึ่งที่พี่อยากให้ภัทรู้ไว้”
“....” ผมนิ่งเงียบรอฟังเขาพูด
“พี่ไม่เคยเกลียดภัทเลย ไม่ว่าจะตอนไหนหรือเมื่อไหร่”
“ครับ” เขาคงหมายถึงในบันทึกที่ผมชอบเขียนว่าเขาเกลียดผม ไม่ชอบผม
“สมัยก่อน พี่ยอมรับว่าพี่อาจจะเคยมีอคติกับภัทอยู่บ้าง แต่ที่พี่เคยทำไม่ดี พูดไม่ดี หรือใช้อารมณ์กับภัทมากเกินไป พี่ก็ทำไปเพราะความเป็นห่วง หวังดี เห็นภัทว่าภัทเป็นน้อง พี่อาจจะเข้มงวดไปบ้าง เพราะตอนนั้นพี่มองว่าภัทยังเด็ก พี่ก็แค่อยากจะสอน อยากจะดุให้ได้อย่างใจ แต่ก็ไม่เคยคิดโกรธ คิดเกลียดอะไรภัทเลยนะครับ” เขาสารภาพความรู้สึกในใจออกมา
“ครับ ผมเข้าใจ ตอนเด็กๆ บางทีผมก็ชอบคิดไปเอง แล้วก็ชอบเอาแต่ใจ ผมคงดื้อด้านอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน” ผมยอมรับ ได้ฟังเขาพูดแล้วก็รู้สึกเหมือนสิ่งที่คั่งค้างในใจตั้งแต่หลายปีก่อนมันจางหายไป
ตอนนี้ลมทะเลเริ่มพัดแรง แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นมาก เพราะเขากอดผมไว้อย่างแนบแน่นจากด้านหลัง ผมเชื่อว่าเขาจะอยู่ข้างๆ ผม เป็นเกราะป้องกันให้ผมอย่างนี้ตลอดไป

ผมนึกถึงผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม
รุ่นพี่ที่เข้ามาจีบผมตอนมอปลาย....ซื้อดอกกุหลาบให้ผม ซื้อของขวัญแพงๆ ให้ผม ก็เพียงเพราะอยากจะเข้ามาใกล้ชิด มาลวนลามผม
พี่ศักดิ์...แม้จะบอกว่าชอบผม จะจีบผม แต่ก็ทำไปเพราะต้องการหนีความจริง หนีความรักของแก้วและหนีใจตัวเอง
พี่คม...ถึงจะสุภาพ อ่อนโยน แต่ก็รักง่ายหน่ายเร็ว เวลาไม่นานก็ไปมีคนอื่น
พี่ตี่...รุ่นพี่ที่ฝึกงานให้ ก็แค่อยากได้ความแปลกใหม่และคอยแต่จะฉวยโอกาสกับผม
หรือแม้แต่ไอ้ชินเอง...ถึงจะบอกว่ารัก แต่ก็เป็นรักที่เกิดขึ้นรวดเร็ว วูบวาบ แล้วก็ทำอะไรผิดๆ เพราะรัก
ทุกคนผ่านเข้ามาแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว!
แต่สำหรับเขาไม่ใช่...รักของเขาเริ่มมาจาก การทะเลาะเบาะแว้ง ความไม่เข้าใจ กว่าจะเปลี่ยนเป็นความหวังดี ความห่วงใย และความผูกพันต้องผ่านอุปสรรคและใช้เวลาเนิ่นนานในการพิสูจน์ความจริงใจ
ความรู้สึกของเขาที่มีต่อผมกว่าจะกลายมาเป็นความรักได้ ถึงจะช้าแต่ก็มั่นคง....ผมเชื่อในความรักของเขา!


                  จบบริบูรณ์   ____________________________________________________________
   
[พูดคุย]
           จบแล้วจ้า ตอนนี้คงยาวจุใจนะคะ
           แต่อาจจะมีตอนพิเศษอีก 2-3 ตอน รอติดตามกันนะคะ 
          มีบางคนที่ถามว่า ทำไมตอนแรกๆ พี่เสือต้องเกลียดภัทมากมายขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตอนสุดท้ายนี้แล้วจะยังค้างคาใจอยู่อีกรึเปล่า
          ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ เพราะเข้าใจดีว่าความคิดและจินตนาการของแต่ละคนอาจต่างกัน
          คนเขียนเองพยายามที่จะไม่อธิบายอะไรมาก คงบอกได้แค่เพียงว่า ขนาดตัวเราเองยังสามารถทำตรงข้ามกับสิ่งที่ใจคิดได้เลย นับประสาอะไรกับความรู้สึกที่คนอื่นมองผ่านมาอีกชั้นนึง จะเข้าใจได้ทั้งหมด
          แต่ความจริงก็ตั้งใจจะเขียนส่วนที่เป็นความรู้สึกของพี่เสืออีกหนึ่งตอนเต็มๆ นะคะ อยากให้เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ  รอติดตามกันต่อนะคะ 
          กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ คนเขียนต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ไม่คิดว่าตัวเองจะเขียนได้ยาวขนาดนี้ด้วย ตอนแรกตั้งใจไว้ประมาณ 30 ตอน ต้องขอบคุณกำลังใจและทุก comment จริงๆ ค่ะ
         ใครมีคำถามอะไร หรือสงสัยอยากพูดคุยเกี่ยวกับตัวละคร สอบถามมาได้นะคะ ยินดีตอบค่ะ 
         วันนี้ง่วงมากแล้ว ขอไปนอนก่อนนะคะ 
           

[iforgive]

รออ่านตอนพี่เสือ  ชอบที่แก้วตัดสินใจแบบนี้นะ 

[HISY]

ศักดิ์แก้วววว 
จบซะแล้ว ใจหายนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
รอตอนพิเศษจ้าาาา

[BBChin JungBB]

ศักดิ์ แก้ว จบแบบนี้หรอ ขัดใจคนอ่าน 

[ao16]

 

[bulldog17]

พี่เสือกับน้องภัทรลงตัวแล้ว

เหลือพี่ศักดิ์กะแก้วเนี่ย

ถ้าแก้วจะไปคบคนอื่นแทนก็ดีนะ

เรามองว่าทำไมต้องรักแค่คนๆเดียว

มันเลว จะชั่วก็รักมันอยู่ได้

ความจริงจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของแก้ว


ก็นะ อินไปหน่อย

[naumi]

กว่าจะรักกันได้เนาะ ต้องผ่านอะไรมามากมาย ช่วยให้เราคิดได้จริงๆ ยินดีกับทั้งสองด้วย

ปล.รอศักดิ์แก้วนะ

[omuya]

เออะ! จบแล้ว ขอบคุณคนเขียนที่มีผลงานดีดีให้เราได้อ่านกัน สนุกมากคะ

[maxtorpis]

ศักดิ์ กะ แก้ว

[abcee]

ขอบคุณคนเขียนนะครับ สนุกมากๆ รอตอนพิเศษนะครับ

[jimmyFG]

จบแล้วๆรู้สึกโหวงๆยังไงๆก็ไม่รู้

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านกันนะ

เรื่องนี้อินเอามากๆเลย จบแฮปปี้มีความสุข

ทุกอย่างเครียร์ลงตัว จะรออ่านตอนพิเศษนะ

ตอนนี้แอบสะใจพี่ศักดิ์จัง แก้วดีแล้วมีแฟนใหม่ไปเลย เยี่ยมจริงๆ

พี่ศักดิ์จะได้คิดได้บ้าง จะรอติดตามคู่นี้ต่อนะ

[ormn]

::พี่เสือกับภัทจบแบบนี้ชอบจ้า


  :m16:แต่พี่ศักดิ์กับแก้วจบแบบนี้มันขัดใจนิดหน่อยอะ


รออ่านตอนพิเศษจ้า

[PetitDragon]

สงสารพี่ศักดิ์ แต่ก็เห็นใจแก้วนะ

ถ้าจะจบแบบนี้จริงๆก็โอเคนะ แม้ว่าจะเคยช่วยลุ้นพี่ศักดิ์ให้สมหวังบ้างก็ตาม อย่างที่คนเขียนบอกน่ะแหละครับ

.....ความคิดและจินตนาการของแต่ละคนอาจต่างกัน

ขอบคุณนะครับ จะรออ่านตอนพิเศษนะครับ 
 

[namtarn11]

ความรักของพี่เสือกับภัทจบลงอย่างงดงามและอบอุ่น ส่วนแก้วเราชอบนะ ที่แก้วไม่กลับไปหาพี่ศักดิ์ เพราะแก้วเจ็บมาเยอะ และเราเห็นด้วยที่แก้วเลือกที่จะเปิดใจให้คนดีเข้ามาดูแลและรักแก้ว ส่วนพี่ศักดิ์คงต้องเริ่มต้นใหม่ครั้งยิ่งใหญ่เลยล่ะทำพลาดมากนัก แต่อย่างไรเสียเราก็อยากให้แก้วให้โอกาสพี่ศักดิ์อีกครั้ง (สับสนกะตัวเองจริง) ขอบคุณนะคะคนเขียน ^^

[Vesi]

กว่าสองคนนี้จะมาบรรจบพบกันไหลลงอ่าวไทยพร้อมๆ กันได้ เล่นเอาจากพี่เสือกลายเป็นลุงเสือกันเลยทีเดียวนะ 55555
//รดน้ำสังข์ให้บ่าวสาว
ส่วนแก้ว-ศักดิ์ ยังคงหม่นๆ ติดทางตัน จะไปไหนก็ไปไหนประหนึ่งขับรถอยู่บนถนนตอนตีสามแต่โดนเด็กแว้นปิดถนนแข่งรถกัน จะไปไหนก็ไปไหน อึดอัด

[roseen]

 :กอด1:ยังไม่จุใจ

[Onlymin]

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ

ขอบคุณมาก ๆ ที่ตั้งใจคิด ที่สำคัญ..ตั้งใจพิมพ์มาให้อ่านกัน

บทสรุปของทั้งสองคู่ลงตัวถูกใจมากค่ะ

ดีใจที่แก้วคิดได้แบบนั้น..ส่วนคู่หลักก็คงต้องhappy อยู่แล้วเนอะ

ขอบคุณอีกครั้งจากใจค่ะ

บวก & บวก

[indy❣zaka]

ขอตอนพิเศษแก้วอย่างด่วนเลยจ้ะ   

คู่หลัก จบได้ดีแล้วค่ะ     
เหลือแต่คู่แก้วที่ยังทำเค้าค้างอยู่ แงๆๆๆๆ 

คนเขียนรีบมาสอยเค้าลงด่วนๆนะคะ