หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[nunamicky]

รออ่านอีกครึ่งที่เหลือค่ะ
แต่ตอนพิเศษอย่างเพิ่งหมดได้มั๊ย
ว่างๆ ก็เข้ามาต่อให้ได้อ่านกันอีกนะ

[fay 13]

หลงรักแล้ว จ้า 

[namtarn11]

ชอบพี่เสือ อารมณ์นี้ดูหื่นๆดี 5555

[หมอตัวเปียก]

แค่เห็นเท้าภัทรก็เกิดอารมณ์แล้วเหรอพี่เสือ หื่นนะเรา 

[jimmyFG]

อ๊ายพี่เสือหื่นมากๆ

แค่จับเท้าภัทก็คิดไปไกล

[matame]

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า
อยากอ่านศักดิ์ แก้ว ต่ออ่ะ

[akiko]

เป็นเรื่องที่น่ารักมากคะ ขอบคุณที่แต่งมาให้ได้อ่านกันคะ

[evilheart]

้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ไม่รู้ทำไมไม่ได้อ่านตั้งแต่แรก T_T
อ่านไปอ่านมาสนุกดีนะ ลุ้นว่าพี่เสือหน่ะหลงรักน้องภัทเมื่อไหร่
เพราะเท่าที่อ่านดูพี่เสือมีแนวโน้มว่าแอบหลงน้องภัทตั้งนานแล้ว แต่อาจจะไม่รู้ตัว
แต่พอพี่สาวน้องภัทเสีย พี่เสือก็เริ่มมองน้องแบบจริงๆ จังๆ
จนในที่สุดก็สมหวังกันไปทั้งคู่ แอบรู้สึกอยากให้ศักดิ์สมหวังบ้างเหมือนกัน
เหมือนว่าแก้วจะยังตัดใจจากศักดิ์ไม่ได้ แต่พงษ์ก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
ก็แล้วแต่คนเขียนว่าน้องแก้วจะตกลงปลงใจยังไง 
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ

[HISY]

พี่เสือหื่น

[greenboy2012]

ตอนที่ 43 ความในใจของพี่เสือ
[ส่วนที่ 3]

ผมไม่รู้ว่าผมกลายเป็นคนแพ้ ‘น้ำตา’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าพอเห็น ‘น้ำตาภัท’ ทีไร ใจของผมอ่อนยวบลงทุกที ตอนที่ภัทบอกผมว่าเรื่องที่ผมรู้เห็นเป็นใจ เปิดโอกาสให้ไอ้ศักดิ์คบกับภัท ภัทร้องไห้เสียใจ ผมเห็นแล้วก็ทั้งรู้สึกผิด ทั้งสงสารจับใจ ทำให้ผมต้องเอ่ยปาก ‘ขอโทษ’ ภัทเป็นครั้งแรก  ภัทดูเหมือนจะอ่อนลง แต่ก็ยังคงเคืองผมอยู่ ผมไม่รู้จะบอกภัทยังไงว่าผมเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะทำอะไรแบบนี้ เพราะมันก็ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่การที่ภัทเจ็บเท้า ผมก็เห็นข้อดีอยู่เหมือนกัน เพราะช่วงเวลานี้ทำให้ผมมีโอกาสได้ดูแลภัท ทำดีไถ่โทษ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมเวลาอยู่ใกล้ๆ ภัทแล้วรู้สึกมีความสุขขึ้นมาเฉยๆ เวลาเห็นใบหน้าบึ้งตึง แววตาที่มองมาอย่างโกรธเคือง ผมกลับไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดใจ แต่กลับรู้สึกหมั่นไส้ปนเอ็นดูซะมากกว่า
ช่วงที่ภัทเปิดเทอมปีสอง ผมกลับขึ้นไปติดต่องานที่กรุงเทพเหมือนเดิม หลังจากที่ต้องให้ไอ้ศักดิ์ทำแทนอยู่เป็นปี เพราะตอนนั้นผมยังรู้สึกเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของภาอยู่ ก็เลยไม่อยากจะขึ้นมากรุงเทพให้ต้องรู้สึกถึงความหลังครั้งเก่าๆ อีก แต่เมื่อผมทำใจได้แล้วและจิตใจกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมก็เลยกลับเข้ามากรุงเทพอีกครั้ง การเข้ากรุงเทพครั้งนี้ทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับภัทดีขึ้น ผมไปรับไปส่งภัทที่มหาวิทยาลัย เอาของจากใต้มาฝาก ทุกครั้งที่เห็นภัทยิ้ม ผมจะรู้สึกมีความสุขสดชื่นขึ้นมาทันที รู้สึกเหมือนความมีชีวิตชีวามันกลับมาหาผมอีกครั้ง
ช่วงก่อนปิดเทอมภัทป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ต้องเข้าโรงพยาบาล แต่กว่าผมจะรู้เรื่องจากสาก็ผ่านมาสามสี่วันแล้ว ครั้งแรกที่รู้เรื่องก็รู้สึก  ‘ของขึ้น’ ทันที โมโหที่ไอ้ชาติเพื่อนของภัทเพิ่งโทรมาบอก ผมกลับมาจากโรงงานยังไม่ทันได้กินข้าวก็รีบขับรถบึ่งเข้ากรุงเทพทันทีด้วยความกระวนกระวายใจ ทั้งห่วง ทั้งกังวลสารพัด แวบแรกที่ผมเห็นภัทนอนซม หน้าตาซีดเซียวอยู่บนเตียง ผมรู้สึก ‘ใจหาย’ ทั้งสงสาร ทั้งเป็นห่วง ผมตัดสินใจอยู่ดูแลเฝ้าไข้ภัท ภัทนอนหลับไม่รู้เรื่อง ขณะที่ผมถอดเสื้อและเช็ดตัวให้ หน้าอกขาวกระเพื่อมเป็นจังหวะ ลมหายใจสม่ำเสมอ ผมอดมองไปตามเนื้อตัวภัทไม่ได้ หน้าอก หน้าท้อง ทั้งขาว ทั้งนุ่มไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิต แต่มองแล้วมัน ‘เกิดอารมณ์’ ขึ้นอีกแล้ว แต่ก็พยายามหักห้ามใจ จนกระทั่งตอนเช้า ผมตื่นก่อน แอบยืนมองภัทที่ยังคงหลับตานิ่งสนิท ใบหน้าอ่อนใส ดูมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว อาการดีขึ้นกว่าเมื่อวาน ผมมองหน้าภัทเหมือนถูกต้องมนต์สะกด จนในที่สุดผมก็ห้ามใจไว้ไม่ไหว ผมค่อยๆ ก้มลงจูบไปที่ริมฝีปากซีดเซียวของภัทเบาๆ ถึงปากจะแห้งเล็กน้อย แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทั้ง ‘นุ่ม’ และ ‘หอม’ เมื่อภัทลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นผม ก็ตกใจ วินาทีที่ผมเห็นหน้าตาตื่นและดวงตากลมโตใสซื่อของภัทที่มองมา แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในภวังค์

‘นี่ผมคงตกหลุมรักเด็กคนนี้เข้าแล้วจริงๆ ใช่ไหม’

    //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[ส่วนที 4]
ช่วงเวลาหลังจากภัทหายป่วยแล้ว เป็นเวลาที่เราได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมขึ้นกรุงเทพบ่อยขึ้นและพยายามหาเวลาอยู่ให้นานที่สุด แม้จะไม่ได้มีธุระอะไร ผมก็ต้องขึ้นมาหาภัท เพียงแค่ให้ได้มีโอกาสมาเห็นหน้ากันให้บ่อยครั้ง ช่วงที่อยู่กรุงเทพผมกับภัทไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ผมไปรับไปส่งภัทที่มหาวิทยาลัย พาไปซื้อของ ไปดูหนัง มีเวลาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ให้ภัททำกับข้าวให้กิน แอบกอด แอบจับมือกัน ทำทุกอย่างเหมือน ‘คนรักกัน’ จนถึงวันเกิดภัท ที่ผมไปแอบถามมาจากไอ้สุทัตเพื่อนภัท ผมเตรียมสั่งทำแหวนและซื้อสร้อยไว้ให้ภัท คืนที่ผมสวม ‘สร้อยร้อยแหวน’ ให้ภัทและกระซิบบอกว่า ‘ภัทเป็นคนพิเศษ’ สำหรับผม ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ก็เลยพูดออกไป คืนนั้นเป็นคืนที่อยู่ในความทรงจำที่สวยงามของผมเสมอ ภัทยิ้มน้อยๆ ด้วยความเขินอาย อยากจะ ‘ทำอะไร’ ให้มากกว่านั้น แต่ก็พยายามหักห้ามใจไว้เพราะคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา แล้วภัทเองก็เมาด้วย จึงทำได้เพียงแค่ส่งภัทเข้านอนแล้วก็ยืนมองอยู่หน้าประตู รู้สึกเหมือน ‘โลกของเรา’ มันมาบรรจบกันแล้ว ความรู้สึกของเราทั้งคู่คงก้าวข้ามผ่านคำว่า ‘พี่น้อง’ ไปแล้ว ถึงแม้ในความเป็นจริงจะยังมีสิ่งค้างค้าในใจที่ยังทำให้ความสัมพันธ์ของเราดูเหมือนยังคลุมเครืออยู่ก็ตามที

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมต้องตัดสินใจ ‘เลือก’ เป็นช่วงเวลาที่ผมทรมาณจิตใจที่สุดในชีวิต ถึงแม้ผมจะยอมรับกับตัวเองแล้วว่า ‘ผมรักภัท’ เข้าแล้ว และผมเองก็ค่อนข้างแน่ใจว่าภัทเองก็คิดไม่ต่างจากผม ‘เราสองคนรักกัน’ เรามีความสุขยามอยู่ใกล้ชิดกันและใช้เวลาร่วมกันบ่อยครั้ง แต่นั่นก็คือช่วงที่เราอยู่ด้วยกันที่บ้านที่กรุงเทพ อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ที่ที่ไม่มีใครเข้ามารับรู้ความสัมพันธ์ของเรามากนัก นอกจากเพื่อนสนิทภัท มันเหมือนเราอยู่ใน ‘โลกในแห่งความฝัน’ แต่เมื่อกลับเข้าสู่ ‘โลกแห่งความจริง’ แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด ผมเองเคยคิดกังวลอยู่เสมอกับความสัมพันธ์ของเรา มันควรจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต สิ่งที่ผมเองก็ไม่อยากรับรู้และทำเป็นมองข้ามมันไปเสีย แต่เมื่อกลับมาอยู่ใต้ สิ่งเหล่านี้มันกลับมาทำให้ผมต้องคิดอีก ยิ่งอยู่ในครอบครัวใหญ่และแวดล้อมด้วยผู้คนมากมาย ทั้งพี่น้อง ทั้งคนงาน คนรู้จักมากมาย ผมคงไม่อาจทำใจให้คิดว่าโลกนี้มีแค่เพียงเราสองคนได้เหมือนตอนอยู่กรุงเทพ บทบาทและสถานะของผมมันต่างกันเมื่ออยู่ในที่ที่ต่างกัน ‘พลอย’ ไม่ได้เข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวผม แต่ ‘พลอย’ เป็นตัวกระตุ้นให้ผมรู้ว่าถึงเวลาที่ผมต้องเลือกแล้ว พร้อมๆ กันนั้น ภัทเองก็เหมือนจะจู่โจม ‘รุก’ เพื่อเอาคำตอบเรื่องความสัมพันธ์ของเราด้วย มันเหมือนมีแรงกดดันเข้ามาพร้อมๆ กัน โดยที่ผมเองรู้สึกว่า ผมสับสนในตัวเอง ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับเรื่องราวความสัมพันธ์อัน ‘ผิดแปลก’ ในสายตาคนอื่น ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่ผมถูกบีบบังคับให้ต้องตัดสินใจ...
ผมก็เลยทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต...ผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย
ผมเลือกที่จะ ‘ผลักไส’ ภัทให้ออกจากชีวิตผม!
ผมเลือกที่จะโกหกภัทด้วยการบอกว่าเราเป็นเพียงแค่ ‘พี่น้อง’
ผมรู้ว่าทำพลาดไปแล้ว ก็ตอนที่ภัทเขวี้ยง ‘สร้อยของเรา’ ลงกับพื้น
ผมรู้ว่าผมทำให้ให้ภัท ‘ใจสลาย’ และผมเองก็รู้สึก ‘เจ็บปวด’ ไม่ต่างกัน ที่เห็นภัทร้องไห้ราวกับจะขาดใจ
แต่ผมก็ได้ตัดสินใจไปแล้วและการตัดสินใจผิดๆ ของผม ก็ทำให้ภัทหนีผมไปในคืนนั้นเอง!
ภัททิ้งผมไปแล้ว..ไปโดยไม่บอกลาสักคำ!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ผมคิดว่าเวลาคงจะช่วยผมได้ ช่วยให้ผมลืมภัท ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยทำร่วมกันมา ความรักของเรามันก็คงไม่จริงจังยั่งยืนอะไร คงแค่ความหลงไหลชั่ววูบที่ผ่านเข้ามาแล้วไม่นานผมก็คงลืมมันไปได้ แต่ยิ่งผ่านไปนานวัน เวลากลับไม่ช่วยอะไรเลย ผมรู้สึกเจ็บปวดและทรมาณกับ ‘ความคิดถึง’ จนแทบจะขาดใจ รู้สึกทุรนทุรายไปหมด อย่างที่เคยมีคนพูดกันไว้ว่า ‘การจากเป็น’ มันทรมาณยิ่งกว่า ‘การจากตาย’ ซะอีก ตอนที่ภาเสีย ผมรู้สึกเศร้าและหดหู่ใจ รู้สึกอ้างว้างแต่มันต่างจากตอนที่ภัทจากไป ผมรู้สึกเหมือน มันเจ็บมาก เจ็บเหมือนมีใครมาทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจผม มันทรมาณเหลือเกิน ผมป่วยเป็นไข้นอนซมอยู่ในห้องสองวันสองคืน ถ้าสาไม่เข้ามาเห็นซะก่อน ผมคงจะตายไปแล้วหรือไม่ก็คงเจ็บหนักปางตาย!

จนเวลาผ่านไปเป็นเดือน ผมรู้สึกว่าผมทนไม่ไหวอีกแล้ว ผมคงทนไม่ได้ถ้าต้อง ‘สูญเสียภัท’ ไป ผมตัดสินใจจะไปหาภัทที่กรุงเทพ ทั้งๆ ที่ใจผมก็เริ่มกังวล ผมทำให้ภัทเจ็บปวดและเสียใจมาก ภัทจะให้อภัยผมรึเปล่า ภัทคงโกรธ คงเกลียดผมไปแล้ว...
เวลาผ่านมานานขนาดนี้ ภัทอาจจะลืมผม...คนที่ทำร้ายภัทและขับไล่ไสส่งภัทไปแล้วก็ได้
หรือไม่ภัทก็อาจจะมีใครคนอื่นเข้ามาแล้ว หรืออาจจะรักคนอื่นไปแล้วก็ได้ ถ้าผมไปหาภัทแล้วไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิดไว้ ผมคงจะทนไม่ได้...
ความรู้สึกหลากหลายเข้ามาในหัวผม...ผมเริ่มรู้สึกกลัว ‘ความกลัว’ สิ่งที่คนอย่างผมไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญกับมัน ผมกลับกลัวการต้องไปพบกับเด็กผู้ชายที่ถูกผมทำร้ายจิตใจ...อย่างแสนสาหัส
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

[พูดคุย]
            ส่วนที่ 3 จ้า สั้นหน่อยนะจ๊ะ เพราะวันนี้กลับดึก แล้วก็เขียนยากด้วย  เพราะต้องอ่านตอนเก่าๆ ไปด้วย ให้จังหวะมัน balance กัน
            ไว้พรุ่งนี้จัดเต็มแน่นอนค่ะ ฮิฮิ 
       
ป.ล. ตอนนี้คงตอบคำถามที่เคยถามไปนานแล้วได้นะคะ (p.19) คำตอบก็คือ ข้อ ง. นั่นเอง ยังจำกันได้ไหมคะ 

มาเล่นทายปัญหากันเถอะค่ะ ทำเล่นสนุกๆ ไม่มีรางวัลอะไรให้นอกจากจะเอาตอนใหม่มาลงเท่านั้นฮิฮิ 

คำถามเสือภัท

8.   คำถามพิเศษ(มีตัวช่วย) คุณคิดว่าเหตุการณ์ไหนที่ทำให้พี่เสือเริ่มรู้สึกตัวว่ารักน้องภัทเข้าแล้ว
ก.   แอบให้พี่สาโทรศัพท์หาน้องภัทตลอด 1 ปี
ข.   โมโหต่อยพี่ศักดิ์เมื่อเห็นว่ากอดกับน้องภัทอยู่
ค.   แอบหงุดหงิดที่เห็นน้องภัทเอาอกเอาใจพี่คมวันกินเลี้ยงหมูกระทะ
ง.    เห็นน้องภัทนอนป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่อยู่ที่โรงพยาบาล/ ถูกต้อง
จ.   แอบกอดน้องภัทในห้องครัวตอนกำลังทำอาหารให้กิน

[พูดคุย-ส่วนที่ 4]
                        คงต้องทยอยมาเรื่อยๆ นะคะ เพราะตอนนี้จะยาวจริงๆ อย่างที่เคยบอกไว้ 
                        ติดตามอ่านกันต่อนะคะ 

[HISY]

นี่น้องน่ารักจนอดใจไม่ไหวหรือพี่เสือหื่นกันเนี่ย

[beery25]

 

[sonicacc]

ตามอ่านทันแล้ว อิอิ แอบซุ่มตั้งนาน เรื่องน่ารักดี ชอบ ๆ

[PetitDragon]

ตอบผิดอ่ะ 

[takara]

อัยย๊ะ พี่เสือหื่นล่ะสิ อิอิ

[nunnuns]

โถๆๆ พ่อคุณ นึกว่าจะข้อข. อิอิ

[Pakbung Mazo]

พี่เสือขโมยจูบบ ><

[fay 13]

 

[ormn]

มีแอบจุ๊บน้องภัทด้วยอะพี่เสือ

[indy❣zaka]

ง่ะ  แล้วตอนที่อยู่ที่เทียวไปเทียวมา ไปส่งที่มหาลัย  นั่นยังไม่รู้สึกอีกหรอพี่เสือ 
เห็นแสดงอาการหวงก้างออกนอกหน้าขนาดนั้น 

[jimmyFG]

ตอบถูกเย้ๆ

[greenboy2012]

ลงส่วนที่ 4 แล้วนะคะ รวมอยู่ด้านบนกับส่วนที่ 3
ใครจะ comment เป็นคนแรกน้า ลุ้นลุ้น   

[iforgive]

^^^  จิ้มตูดซะเลย
ปากหนักไม่เข้าเรื่องจริง ๆ เลยพี่เสือเนี่ยะ

[evilheart]

อ่านของพี่เสือแล้วรู้สึกว่า พี่เสือจะความรู้สึกช้าเป็นพิเศษ
กว่าจะรู้ตัว ก็เกือบเสียน้องภัทไป

[Vesi]

มาต่อไวไวนะ อยากนับปีว่าผ่านไปกี่ปีกว่าลุงเสือจะได้กินเด็ก 5555

[Singleman]

ตอนแรกอ่านในมุม ภัทร เกียจพี่เสือมากกก

แต่พอได้อ่านในมุมพี่เสือ ก็พอเข้าใจนะ

[roseen]

 

[jimmyFG]

เข้าใจพี่เสือแล้วนะ

ตอนแรกยังเคืองๆอยู่

รอติดตามต่อไปนะ

[nunnuns]

พี่เสือสมัยก่อนนี่ มันน่าตีนัก!!

[t2007]

เป็นความโชคดีของน้องภัท ที่พี่เสือรักหมดหัวใจ
น้องภัทน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น อะไม่ช่าย
และน้องภัทมีรักที่มั่นคงมาก