Chapter 10 บทลงโทษของตรีเพชร
Part 2 
ผมโถมจูบคนที่อยู่เบื้องล่างรวดเร็วรุนแรง ดวงตาที่เคยหลับพริ้มของนาวาเบิกโพลงเมื่อผมจงใจกัดริมฝีปากเขาด้วยอารมณ์คุกรุ่น นาวาได้แต่ส่งเสียงประท้วงเบาๆในลำคอ ผมรู้ว่าเขาเจ็บแต่เขาอาจจะไม่รู้ว่าผมเจ็บยิ่งกว่า ผมประกบปากนาวาอยู่อย่างนั้นไม่เปิดโอกาสให้เขาหันหน้าหนีไปไหนได้ มือผมจับอยู่ที่ท้ายทอยของไอ้เด็กดื้อเพื่อบังคับให้ร่างบางที่ผมคร่อมอยู่ยอมรับจูบแห่งความเดือดดาลนี้ ผมลืมตามองนาวาทั้งที่ปากเรายังไม่ละจากกัน วินาทีที่ดวงตาเราจ้องกัน ขณะที่ปากกำลังประกบกัน ดวงตาใสคู่นั้นสะท้อนแสงจันทร์วิบวับในความมืด นาวาดูเหมือน… ลูกแมวน้อย
โว้ย มึงใจอ่อนอีกแล้วไอ้เพชร!
ผมสลัดความเอ็นดูออกจากระบบคิด พยายามเตือนตัวเองไว้ว่า ต่อให้นาวาเป็นแมว มันก็เป็นแมวยั่วสวาท ที่ไม่ได้ยั่วแค่ผมคนเดียว เด็กนี่มันเล่นยั่วทั้งเพื่อนมันเอง หรือแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของผม
ผมถอนจุมพิตออกจากเด็กร่างบาง เล็งเป้าหมายต่อไปที่ลำคอเนียนละเอียดนั่น ทันทีที่เป็นอิสระจากจูบของผม นาวารีบหายใจเอาอากาศเข้าปอด ก่อนพยายามออกแรงผลักผมให้ออกไปจากตัวเขา
“..ยะ อย่านะเพชร” เสียงอ้อแอ้ของคนเมาพยายามห้ามผม
“ทำไมล่ะ ทีเมื่อกี้ยังยั่วอยู่เลยนิ ว๊อนท์ไม่ใช่เหรอ จัดให้แล้วไง” ผมต่อว่าคนเมาพลางถอดเสว็ตเตอร์ที่นาวาสวมอยู่ ต่อให้นาวาดิ้นแค่ไหน แรงน้อยนิดเท่านั้นก็เป็นรองผมอยู่ดี ท้ายที่สุดร่างบางของเขาก็เปลือยเปล่าอวดสายตาผมในคืนที่แสงจันลอดผ่านหน้าต่าง
“ไม่เอา เจ็บปากแล้ว” นาวายังคงพยายามพลักผมออก
“เจ็บสิดี จะได้จำ”
“…พอแล้ว ง่วงนะ”
“ทีกับไอ้จอมไม่เห็นสั่งให้มันพอ! บอกมานะว่าที่จูบกับมันใครเป็นคนเริ่ม” ผมหงุดหงิดจนเกือบตะคอกออกมา
“วาเริ่มเอง…”
สติผมขาดสะบั้น
นาวาเป็นคนเริ่มก่อน นี่มันจะรู้ตัวไหมว่ามันทำอะไรลงไป! ผมกดปากจูบนาวาอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงแบบที่ผมไม่เคยทำกับใครมาก่อน มันเป็นจูบที่เจือความโกรธ น้อยใจ และริษยาปนๆกันไป ผมไม่ได้มีเวลามาคิดแจกแจกว่าที่ผมจูบรุนแรงขนาดนี้เพราะอะไร แต่ที่รู้คือนาวาเริ่มทุบผม ข่วนผมเป็นพัลวัน
ผมรวบมือทั้งสองข้างของนาวาเข้าด้วยกันแล้วมัดแน่นด้วยแขนเสื้อเสว็ตเตอร์ จากนั้นจึงแหวกขาของนาวาให้กางออก ผมเอาตัวเองแทรกไปอยู่ตรงนั้น นาวาคงตกใจแต่ร้องออกมาเต็มเสียงไม่ได้เพราะผมประกบปากเขาอยู่ ผมลวนลามคู่หมั้นตัวเองราวเด็กเอาแต่ใจ มือของผมลูบไล้ไปทุกส่วนสัดของคนเมาที่เริ่มพยศ หรือจะว่าไปคนเมาคนนี้อาจจะเริ่มสร่างเมา
ผมดูดดุน ซุกไซ้คอขาวจนเป็นรอยแดง ริมฝีปากผมตักตวงความสุขราวต้องการกลืนกินเด็กคนนี้ไปทั้งตัว ลิ้นผมตวัดลากเลียลงมาตรงทรวงอก เอว ขาอ่อน หัวไหล่ แผ่นหลัง ทุกส่วนของร่างกายนาวาผมทิ้งร่องรอยของตัวเองเอาไว้บนนั้น รอยจูบของผมทำให้ร่างกายนาวาบิดเร่า ผมจงใจทิ้งร่องรอยเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของให้นาวาได้รับรู้ว่าเขาเป็นของผมเพียงคนเดียว
“…เพชร ไม่เอา หยุดนะ..” นาวาน้ำตารื้น
“ไม่” ผมบอกเขาแค่นั้น ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชา
ผมจูบซับน้ำตาให้เขาอย่างแผ่วเบาเพราะต้องการปลอบประโลม แล้วจึงก้มไปกัดหัวไหล่แรงๆจนนาวาร้องออกมา ผมกัดคอ กัดยอดอก กัดมันทุกที่ที่ผมอยากกัด แต่ไม่ฝากรอยฟันเอาไว้ ผมไม่อยากทำรุนแรงไปมากกว่านี้ แค่อยากจะฝังความเจ็บแปลบปลาบลงไปบนผิวกายของเขา เผื่อมันจะทำให้เขารับรู้ถึงความเจ็บที่ผมมี
ผมถ่างขานาวาไห้กว้างออก มือผมลูบสัมผัสทุกสัดส่วนบริเวณนั้น เมื่อนิ้วผมลูบผ่านช่องทางด้านหลังของเขา นาวาพยายามหุบขาแน่น นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกขัดใจ
“อ้าขาออก” ผมสั่งเสียงเรียบ มือข้างหนึ่งกดแขนนาวาที่ถูกมัดไว้กับหมอน มืออีกข้างลูบไล้บริเวณสะโพก
“จะ..จะทำอะไร”
“ถ้าขัดขืนอีกพี่จะทำมากกว่านี้” ผมพูดเสียงนิ่ง หมายความตามที่พูด
นาวาคงเข้าใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่ต่อรองอะไรได้ อีกอย่างเสื้อผ้าผมก็ยังสวมอยู่ครบทุกชิ้น นั่นหมายความว่าผมไม่ได้ตั้งใจเผด็จศึกเขาในคืนนี้ นาวาคงรู้ดีจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย แต่แววตานั้นตัดพ้อ เสียใจ… ผมเกือบจะหยุดเมื่อเห็นดวงตานั่น แต่ผมอยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเด็กคนนี้ว่าผู้ชายอย่างผมหรือไอ้จอมไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการยั่วเย้าของเขา
“อ้าปาก” ผมสั่ง
“ทำไม?” สีหน้าของนาวาเต็มไปด้วยคำถาม แต่ยอมทำตามโดยเลี่ยงไม่ได้
“ดูดนิ้วพี่” ผมจรดนิ้วชี้ตรงริมฝีปากนาวา
เด็กน้อยลังเล ตื่นกลัว แต่ทำตามผมสั่ง ความอุ่นจากริมฝีปากและเรียวลิ้นที่ผมสัมผัสจากปลายนิ้วทำให้อารมณ์ของผมพลุ่งซ่าน นาวาจะรู้ไหมว่าผมต้องอดทนฝืนใจไม่ให้จับเขาปล้ำขนาดไหน
ผมถอนนิ้วออกจากการดูดอันอุ่นฉ่ำนั่นเมื่อพอใจแล้ว นิ้วแฉะๆของผมจ่ออยู่ตรงช่องทางของนาวา ทำให้เด็กหนุ่มรับรู้ได้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของผม แต่ก่อนจะได้รับคำทักท้วงใดๆ ผมประกบปากนาวาอย่างรวดเร็ว ฝากอารมณ์ความใคร่ไปกับทุกๆเรียวลิ้นที่ผมตวัดเข้าไปในปากเขา ผมสอดนิ้วเข้าไปในตัวของนาวา ช่องทางบีบรัด เรือนร่างของคนเบื้องล่างบิดเกร็ง ผมยังจูบอยู่อย่างนั้นแม้จะได้ยินเสียงท้วงจากลำคอ สัมผัสที่ปลายนิ้วทำให้ผมแทบคลั่ง ความอบอุ่นและคับแน่นตอดรัดแบบนั้นทำเอาผมเกือบละลาย
นิ้วผมกดลึกลงไป ผมถอนจุมพิตให้นาวาสูดอากาศหายใจ ปลายนิ้วของอีกมือยังคงสัมผัสกับข้างในของนาวาได้เพียงครึ่งทาง
“..จะ เจ็บ” นาวาเสียงแหบ เริ่มมีน้ำตารื้นคลอเบ้า
“รู้” ผมตอบเสียงเรียบ
“เอาออกนะ” เด็กน้อยอ้อนวอน
แต่ผมกลับดันนิ้วเข้าจนสุด
“โอ๊ย” นาวาบิดตัว พยายามหุบขาแต่เปล่าประโยชน์
“ร้องทำไม” ผมถาม
“วาเจ็บ” เขาตอบเสียงพร่า
“แล้วแบบนี้ล่ะ เจ็บไหม” ผมเริ่มขยับนิ้วที่สัมผัสกับภายในของเขา เข้าออกช้าๆ
“เจ็บนะ”
“อืมเหรอ แล้วถ้าแรงขึ้นล่ะ” ผมขยับนิ้วเร็วขึ้น แรงขึ้น แต่ก็มากไปกว่าเดิมนัก
แม้แต่ภายใต้แสงจันทร์ผมยังเห็นได้ว่านาวาหน้าแดง หยาดน้ำตาไหลออกมาแล้ว
“เจ็บนะเพชร” นาวาส่ายหน้าเพื่อสะบัดไล่ความปวด ดวงตาตัดพ้อ
“พี่เตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่ายั่ว พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าจะทำให้ร้องไห้”
“ทำไม ทำแบบนี้ทำไม” นาวาถาม น้ำตาของเขาไหลแต่ไร้เสียงสะอื้น
ผมขยับนิ้วเร็วขึ้นและแรงขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บ
“โอ๊ย อ๊ะ” นาวาร้องไม่เจ็บภาษา
“เพราะพี่อยากให้วาเจ็บบ้าง” ผมสอนนิ้วเข้าออกจนนาวาร้องไม่เป็นศัพท์ น้ำตาไหลเป็นสาย ผมหอบหายใจและรู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดหัวใจ…
ผมหยุดการเคลื่อนไหวไว้แค่นั้น
ผมยอมแพ้แล้ว…
น้ำตานั่นผมไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว ผมจูบเขาแผ่วเบา ริมฝีปากผมทาบทับปากบางของเขาอย่างอ่อนโยน ผมจูบซับน้ำตาของเขา มือข้างที่กดแขนทำหน้าที่คลายปมเสว็ตเตอร์ที่พันธนาการนาวาไว้ เมื่อเป็นอิสระเด็กน้อยจับไหล่ผม เกาะแน่นเหมือนไม่ยอมปล่อย ผมค่อยๆดึงนิ้วออกจากร่างของนาวา ผมลูบหัวปลอบประโลมเขา วินาทีที่ผมก้มจูบหน้าฝากเด็กน้อยของผม น้ำตาของผมไหลลงผ่านแก้ม หล่นรินหน้าฝากมนของนาวา ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้…
นาวานิ่งงัน รับรู้ถึงหยดน้ำตาหล่นกระทบหน้าฝากตัวเอง เราจ้องตากันท่ามกลางแสงจันทร์เลือน
“เจ็บไหม” ผมถามเขาเสียงสั่น
นาวาพยักหน้าตอบ มือเขาบีบไหล่ของผมแน่น
“เจ็บสิ ฮึก…” เสียงสะอื้นของเขาทำให้ผมเกลียดตัวเอง
“พี่เจ็บกว่านี้อีกรู้ไหม” ผมบอกในสิ่งที่รู้สึก
มือน้อยๆของนาวาจับหน้าของผมไว้ เขาเกลี่ยน้ำตาผมอย่างแผ่วเบา
“ไม่ขอโทษนะ เพราะพี่ต้องลงโทษ พี่ผิดที่ทำแบบนี้ แต่พี่ไม่เสียใจที่ล่วงเกินคนของพี่ วาห้ามโกรธพี่เพราะพี่จะยิ่งเกลียดตัวเองไปมากกว่านี้…”
ผมผละตัวออกจากนาวา เดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งร่างเปลือยเปล่าของคนที่ปั่นป่วนจิตใจผมเอาไว้ที่เตียง ตรงหน้ากระจกห้องน้ำผมเห็นความพ่ายแพ้ของตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกเงา นี่ผมกำลังร้องไห้? ผมเสียใจที่นาวาเมามายเผลอจูบจอมทัพขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?
ผมส่ายหน้าให้กับเงาของตัวเอง
มึงรู้ดีนะเพชรว่าจริงๆแล้ว มึงร้องไห้เพราะอะไร
ผมไม่อาจจะหนีความจริงลึกๆในใจได้ ผมไม่ได้หลั่งน้ำตาเพียงเพราะนาวาเมาจนเผลอจูบเพื่อนรักของผม แต่ที่ผมร้องไห้ออกมาเพราะสองเหตุผล หนึ่งคือเสียใจที่ผมปกป้องน้ำตาของคนที่ผมอยากจะดูแลไม่ได้ และอีกหนึ่งเหตุผลคือผมกลัว…
จอมทัพประกาศชัดว่าหลงรักคนของผม แค่นี้ผมก็แพ้ยับเยินแล้ว
มีหลายคนที่อยากจะเป็นเหมือนผมทั้งด้านรูปทรัพย์และรูปลักษณ์ แต่สิ่งที่หลายคนไม่รู้คือของพวกนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลยถ้าเอาไปเปรียบกับจอมทัพเพื่อนผม จริงอยู่ที่ผมจะดูแล ปกป้อง และทำให้ชีวิตนาวาสะดวกสบายได้ดีไม่แพ้จอมทัพ แต่สิ่งที่ผมสู้เพื่อนรักของตัวเองไม่ได้คือเขาเป็นคนที่ดีกว่า มองยังไงนาวาก็เหมาะกับคนนิสัยดีๆอย่างจอม คนแบบผม คนที่ไม่เอาไหน
เอาแต่เที่ยวเตร่ คนที่ไม่เคยคิดอยากดูแลใคร คนที่หาความสนุกใส่ตัวไปวันๆ คนแบบผม ไม่คู่ควรกับนาวา ดรุณาทรเสียด้วยซ้ำ
“โถ่โว้ย” ผมชกกระจกจนเงาของไอ้ขี้แพ้บิดเบือนเพราะรอยร้าว เลือดสีแดงค่อยๆซึมออกตามแผลตรงหมัดขาว เจ็บชะมัด แต่ดีแล้ว เพราะผมได้ถ่ายเทความเจ็บ จากที่อกมาสู่กำปั้น
นาวาเคาะประตูห้องน้ำเรียกผมเพราะได้ยินเสียงสบถและเสียงกระจกร้าว ผมทรุดลงกุมขมับ พร้อมกับประตูห้องน้ำที่เปิดออก นาวาไขประตูเข้ามา เด็กน้อยเข้ามากอดผมไว้ เขาเอ่ยขอโทษแผ่วเบา…
----------------------------
----------------------------
เย้ คิดถึงทุกคนจังเลย
ลืมพี่เพชรกับน้องนาวาไปหรือยังครับ ฮ่าๆ ขอโทษที่หายไปนานนะคับ เพราะมัวแต่ไปติดนิยายคนอื่นอยู่ อ่านได้เป็นวรรคเป็นเวรเลยทีเดียว ก็คนอื่นเค้าแต่งดีนี่นะ อิอิ แต่ยังไงก็คิดถึงคนอ่านที่น่ารักของผมทุกคนนะครับ กลับมาแล้ว ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งเด้อ อย่าเพื่งหายไปไหนนะคร้าบบบ
Lots of Love,
Killian
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 198820 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก