หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END

[nightsza]

ขอกอดนาวาด้วยอีกคน เดี๋ยวนี้พี่เพชรเจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วนะ

[หางนกยูง]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกพี่เพชรน่ารักจังเลย คนอาร๊ายกะล่อนเหลือเกิน

สะใจมากที่นาวาเด้งยัยแม่เลี้ยงออกไปจากบ้านสักที

[ดอกรัก]

5555 อ่านตอนนี้แล้วสะใจอ่ะ
พี่เพชรก็จะน่ารักไปไหน มันทั้งหน่วงและฟินและตลกและสะใจปนๆกันไป


รีบๆมานะคะ อยากอ่านต่อแล้ว

[Soda.wine]

  มาต่อให้เย็ว เย็ว น๊าาาาา เค้ารออยู่

[fahhee_zeze]

วาสายโหด มั๊กกมั่ก 

[4559]

นาวาหายไปไหน

[Killian]

Chapter 12
Ever Thine, Ever Mine, Ever Ours
Part 2.
 

เรื่องเล่าของคืนนี้น่าอายเหลือเกิน…

 
น่าอายจนไม่อยากยอมรับ


ละอองน้ำจากฝักบัวไม่สามารถคลายความร้อนรุมของผมได้ โชคร้ายที่ตวงพรเตรียมน้ำอุ่นไว้เต็มอ่างในขณะที่ผมจำเป็นต้องแช่น้ำเย็นจัดเพื่อดับความร้อนที่กำลังระอุ หากจะโทษว่าเป็นเพราะอากาศร้อนเห็นว่าจะเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้น พายุฝนของคืนนี้เพิ่งสร่างซา ไอฉ่ำและกลิ่นฝนยังคงแฝงกายอยู่ในอากาศ แต่ความร้อนที่ผมพูดถึงนั้นมีแหล่งกำเนิดจากภายใน ร่างกายไม่รักดีของผมร้อนเหมือนเปลวแดดยามเที่ยง


ผมถ่ายน้ำอุ่นในอ่างทิ้งแล้วเปิดน้ำเย็นใส่ ระหว่างรอผมอาศัยความเย็นจากฝักบัวดับความต้องการที่กำลังพวยพุ่ง แต่กระนั้นก็ยังไม่พอ จังหวะเต้นของหัวใจที่รัวแรงกว่าปกติกับมือไม้ของผมที่ปัดป่ายราวไขว้คว้าหาอะไรสักอย่างเป็นพยานปากเอกให้การได้ว่าสายน้ำจากฝักบัวยังเย็นไม่พอที่จะชำระความกระหายไปได้


น้ำไหลรินเป็นสายออกจากขอบอ่างเมื่อผมทอดร่างลงไปในนั้น เสียงน้ำกระฉอกล้นจากอ่างสีขาวสะอาดทุกครั้งที่ผมบิดตัว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผมกระสับกระส่ายอยู่อย่างนั้น ทรมานเหลือเกิน ความต้องการที่เกินรับไหวช่างบีบรัดหัวใจ ยิ่งดิ้นยิ่งรัดรึงตรึงแน่น อาการคล้ายคนขาดอากาศหายใจ สูดลมเข้าปอดแค่ไหนก็ไม่เคยพอ


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


เสียงคนเคาะประตูห้องน้ำปลุกจิตสำนึกของผมให้มาอยู่กับปัจจุบัน


“เตี้ยเป็นอะไรหรือเปล่า นายอยู่ในนั้นเกือบชั่วโมงแล้วนะ”


ไอ้ตี๋… เจ้าของเสียงที่พักหลังผมเริ่มรู้จักมักคุ้นแต่ไม่บ่อยนักที่จะมักหน้า สายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น มองมาทีเหมือนจะสำรวจให้ทะลุปรุโปร่งไปทั้งตัว ผมไม่ชอบเจ้าของดวงตาเรียวรีนั่น ประกายตาแวววาวที่ทอดมองลงมาทำผมวางตัวไม่ถูกแทบทุกครั้ง
ตรีเพชรมีหนึ่งอย่างที่น้อยคนจะมีและผมเองไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก สิ่งนั้นคือรอยยิ้ม รอยยิ้มที่หยุดได้แม้กระทั่งห้วงเวลา ราวกับว่าโลกทั้งใบหลอมละลายอยู่แทบเท้าของเขา


แต่ถึงอย่างนั้น


ไอ้ตี๋… ก็เจ็บตัวเพราะผม (เตะแข้งในครั้งแรกที่เจอกัน หลังเดาะเพราะรับผมที่สะดุดล้มตอนออกจากลิฟท์ โดนเตะแข้งอีกครั้ง หรือแม้กระทั่งโดนผมถีบจนตกเตียง) และเจ็บตัวเพราะปกป้องผม เหมือนตอนโดนอิฐปาใส่และตอนนี้ที่แขนโดนกรีดเป็นแผลยาว แม้บ่อยครั้งคนคนนี้ชอบทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง ชอบวุ่นวายให้ชีวิตผมไม่สงบสุข แต่หลายครั้งคนคนนี้ก็อยู่ข้างๆในเวลาที่ผมอ่อนแอ ผมว่าผมสัมผัสได้ว่าเขาก็เป็นคนอ่อนโยน ตรีเพชร… อ่อนโยน นุ่มละมุนเหมือนสัมผัสจากกลีบกุหลาบ


“เตี้ย ตกส้วมหรือเปล่า เฮ้ หรือกำลังหาไรกิน”



ที่ผมว่าเขาอ่อนโยน…



ละมุนดุจกลีบกุหลาบ




ผมถอนคำพูด!


“จะออกไปแล้ว เลิกแหกปากสักที” ผมตะโกนบอกไป ได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะแว่วมาเบาๆ


เกือบชั่วโมงเลยเหรอที่ผมกระสับกระส่ายอยู่ในนี้ ก้มมองมือเหี่ยวของตัวเองก็พลันเข้าใจว่าผมใช้เวลาแช่น้ำนานไปจริงๆ เมื่อดึง
จุกถ่ายน้ำในอ่างทิ้งผมจึงรีบลูกขึ้นคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดตัว ถ้าไม่เห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกผมคงไม่เห็นร่องรอยจาบจ้วงที่คนพวกนั้นทิ้งไว้ ผมใช้ผ้าขนหนูเช็ดตรงรอยพวกนั้น ต่อให้เช็ดแรงแค่ไหนรอยบาปก็ไม่จางหายไป ผมหอบหายใจอยู่หน้ากระจก เห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใสแล้วไม่อยากผินหน้ามอง ผมพยายามสะกดจิตตัวเองเพื่อไม่จำเรื่องแย่ๆพวกนั้น อยากลบมันไปจากความทรงจำ


ผมสูดหายใจระงับอารมณ์ ข่มความโกรธและความอยากให้อันตรธานไป ผมจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นอีก หลังจากเช็ดตัวและขัดรอยน่ารังเกียจจนหนำใจแล้ว ผมก็รีบพันผ้าขนหนูไว้รอบเอว คว้าผ้าเช็ดผมผืนเล็กติดมือมา แล้วรีบออกไปจากห้องน้ำเพราะไม่อยากมองเงาสะท้อนอันน่าสมเพชของตัวเอง


ห้องนอนห้องนี้เป็นห้องมาสเตอร์ที่ใหญ่สุดของบ้าน มันเคยเป็นของคนที่สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาซึ่งนั่นก็คือพี่ชายของคุณย่า คุณย่าสอนให้ผมเรียกท่านว่าคุณปู่รวี ตอนเด็กๆคุณย่ามักจะเล่าเรื่องของตัวเองและพี่ชายให้ผมฟังเสมอ จนผมฝันอยากมีพี่ชายที่ดีเหมือนที่คุณย่ามี แต่ตอนนี้ผมตื่นจากฝันนั้นมาแล้ว คนที่เคยคิดว่าแสนดีที่แท้กลับสวมหน้ากาก


ผมถอนหายใจให้กับเรื่องแย่ๆ แล้วหันมาสำรวจห้องนอนของตัวเอง


ไม่มี


ไอ้ตี๋ไม่ได้อยู่ในห้อง


ไปไหนของเขานะ หรือว่ากลับบ้านไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีผมกลับมองหาเจ้าของดวงตาเรียวรีฉายแววเจ้าเล่ห์คนนั้น เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนผมสิ ทิ้งให้ผมอยู่ที่นี่คนเดียวได้ไง คิดว่าเขาไม่อยู่ที่นี่ผมรู้สึกขุ่นมัวหน่อยๆ เขาต้องรอผมอยู่ในห้องนี้สิ ออกไปไหนดึกๆดื่นๆ ธุระอะไรสำคัญนักหนา


ผมวาดสายตาดุมองไปที่สร้อยข้อมือรูปผีเสื้อประดับเพชร นึกเคืองคนแต่มาลงที่สิ่งของแทน ผีเสื้อหลายสิบตัวที่ร้อยเรียงกันเป็นสายสร้อยจะรู้ตัวไหมนะว่าเจ้านายของพวกมันชอบทำให้ผมโกรธ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็หยิบสร้อยข้อมือมาสวมกับแขนข้างซ้าย


เสียงเปิดประตูเรียกให้ผมละจากสร้อยข้อมือมองไปยังธรณีประตู


ตรีเพชรยืนอยู่ตรงนั้น ในมือหอบข้าวของพะรุงพะรัง


“หายไปไหนมา” ไม่น่าเชื่อว่าเสียงที่เปล่งออกจากปากผมจะฟังดูร้อนรนมัวขุ่นได้ขนาดนี้ อย่าว่าแต่ไอ้ตี๋ที่เบิกตาประหลาดใจเลย ผมเองก็รู้สึกพิลึกกับตัวเองไม่น้อย ทำไมอารมณ์ผมแปรปรวนรุนแรงขนาดนี้ ผมเป็นอะไรไป


“ไปเอาพวกนี้มาให้” ตรีเพชรโชว์ของที่อยู่ในมือ ข้างหนึ่งเป็นถาดอาหารในนั้นมีนมอุ่นและแซนด์วิชน่าทาน มืออีกข้างถือชุดคลุมอาบน้ำตัดจากผ้าไหมเนื้อดีสีน้ำทะเลสดใส


เมื่อเข้ามาใกล้เตียงในบริเวณที่ผมยืนอยู่ตรีเพชรวางถาดลงและส่งยิ้มมาให้ อีกแล้ว สายตากับร้อยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว สายตาที่เหมือนจะมองทะลุไปทั้งตัว ผมรู้สึกเหมือนเสื้อผ้าหลุดไปทีละชิ้นๆเมื่อแววตาแบบนี้มองมา รอยยิ้มนั่นอีกทำให้ผมรู้สึกเปล่าเปลือยทั้งๆที่มีผ้าขนหนูพันเอวอยู่อย่างแน่นหนา


ผมสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของคนตรงหน้าลูบแผ่วเบาที่คอ เมื่อเงยหน้าไปมอง รอยยิ้มและประกายตาเจ้าเล่ห์หายไปแล้ว หน้าเรียบตาคมกำลังบอกว่าเขาไม่พอใจ


“กินนี่ก่อนนะ นายยังไม่ทานอะไรเลยไม่ใช่เหรอ หรือจะทานข้าวไหมจะไปบอกแม่บ้านให้” ไอ้ตี๋พูดกับผมแต่ตายังมองรอยของคนอื่นที่คอผม นิ้วโป้งของเขายังคงลูบเบาๆคล้ายว่าจะลบรอยนั้นให้หายไปกับปลายนิ้ว


“อันที่จริงไม่รู้สึกหิวเลย” ผมบอกไปตามตรง ทั้งๆที่ยังไม่ทานข้าวเย็นและนี่ก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้วแต่กลับไม่หิว


“ทานซักหน่อยเถอะ นะ”


“อืม ก็ได้” ผมพยักหน้ารับ แล้วเลี่ยงมาทางถาดอาหาร ขืนยืนให้คุณชายบ้าอำนาจลูบอยู่นานกว่านี้ผมได้ละลายกับผ่ามือนั่นแน่


ผมรู้สึกได้ว่าบริเวณหนึ่งของเตียงใกล้กับที่ผมนั่งอยู่ยวบลง ตรีเพชรนั่งลงตรงนั้น ไขว้ขาในท่าสบายๆ ผ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวผมเป็นครั้งคราว ไม่มีอะไรทำหรือไงนะ นั่งมองคนดื่มนมอยู่ได้


“แล้วนี่ไปอาบน้ำที่ไหนมา” ผมเอ่ยถามทำลายความเงียบ เห็นอีกคนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำผ้าไหมนุ่มพลิ้วสีมารูนขับผิวขาวให้โดดเด่น


“ไปอาบห้องเก่าของนายมา ขืนรอให้นายอาบเสร็จคงเช้าพอดี”


“ดีว่ะ ทำตัวอย่างกับเจ้าของบ้าน เข้าห้องนั่นออกห้องนี้แถมยังเอาโน่นเอานี่มาให้เหมือนบ้านตัวเองเลย ทำตัวตามสบายดีเนาะ”


“หึหึ บ้านนายก็เหมือนบ้านฉันแหละน่า”


“เหมือนยังไง บ้านฉันไม่กว้างเท่าบ้านนายซะหน่อยตี๋”


“ไม่ใช่แบบนั้น บ้านของคู่หมั้นยังไงก็เหมือนบ้านตัวเอง” ตรีเพชรกอดอกน่าหมั่นไส้ แถมยิ้มล้อผมอีกต่างหาก


“ไอ้ตี๋บ้า ย้ำอยู่นั่นแหละ” ผมรู้สึกเหมือนมดกัดที่คอและที่แก้ม แปลบปลาบไปหมด ผมเลยหันมากินแซนด์วิชแก้เขินแล้วกระดกนมตามไปจนหมด


“หรือนายจะเถียง? อ่อเตี้ย ฉันพิมพ์การ์ดงานหมั้นและก็เอาไปแจกเพื่อนแล้วนะ จัดที่โรงแรมใหม่ในเครือแถวสุขุมวิท งานนี้ต้องเชิญคนมากหน่อยคู่ค้าของบริษัทอ่ามากับของนายก็มีเยอะคงเป็นงานเล็กๆเงียบๆไม่ได้แล้วแหละ อีกอย่างจัดใหญ่ๆก็ดีคนจะได้รู้กันเยอะๆว่าเราเป็นอะไรกัน พวกมดแมลงที่หลงผิดมาป้วนเปี้ยนคนเฉิ่มๆแบบนายจะได้รู้สักทีว่าไอ้เฉิ่มเนี่ยเป็นของใคร” ไอ้ตี๋เอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมเพื่อเป็นการยืนยันว่าไอ้เฉิ่มที่เขาพูดถึงน่ะคือผม


กึก


ผมวางแก้มนมลงบนถาด


“พิมพ์การ์ดแต่งงานแล้ว?” ผมถามเสียงสูง


“อือๆ” ไอ้ตี๋พยักหน้ารับ


“แจกเพื่อนนายแล้ว?” ผมกำมือแน่น


“อ่าฮะ”


“แล้วจะจัดงานใหญ่โต?”


“ครับผม” ตรีเพชรยิ้มเหมือนคนถูกรางวัล ส่วนผมนี่สิ อยากจะตีอีกฝ่ายให้หัวแบะ


ผมคว้าหมอนใบที่อยู่ใกล้ แล้วจู่โจมใส่คนตัวหนาด้วยความหมั่นไส้


“โอ๊ย เตี้ยเจ็บ”


“ไม่ต้องมาสำออย หมอนแค่นี้ทำเป็นเจ็บ” ผมฟาดหมอนโดนไหล่ของไอ้ตี๋ แต่มันดันขยับหนีขึ้นเตียง หนอย อย่าคิดว่าจะหนี
นาวาพ้น ต้องสั่งสอนกันมั่งล่ะพวกชอบทำอะไรตามใจตัวเอง


“เตี้ยคร้าบ เจ็บนะ” ตรีเพชรหลบหมอนผมได้ แถมพูดเสียงออดเสียงอ้อน “เตี้ยอ่ะ แขนเค้าเจ็บอยู่นะเห็นป่าว”


“เฮ้ย โดนแผลเหรอ” ผมตกใจ ลืมตัวไปว่าอาจจะโดนแผลเขา ทั้งๆที่ทำเบาๆแล้วนะ


“เปล่า หึหึ” ตรีเพชรเอามือมาเกาคางผมเหมือนเล่นกับแมว


“ไอ้ตี๋ เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันแล้วนะ”


“แมวน้อยอย่าดุสิครับ ดุแล้วน่ารักนะรู้ตัวไหม ตาโตส๊วยสวย” ยัง มันยังไม่หยุดยั่วโมโหผม แล้วมือเนี่ยเอาออกไปจากคางกูได้ไหม เกาอยู่นั่นแหละ เพื่อนเล่นมึงหรือไง


“โว้ยไอ้ตี๋กวนประสาท กูไม่ใช่แมวน๊ะ” ผมตั้งใจฟาดหมอนไปเต็มแรง แต่ไอ้ตี๋ไวชะมัด หลบได้ซะงั้น แต่ก็เป็นจังหวะที่เขาล้มลงนอนแผ่บนเตียง


“ฮ่าๆ ไม่โดน มือไม่แม่นนะอิหนู” ไอ้คนที่นอนแผ่อยู่บนเตียงกำลังหัวเราะเยาะผม โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะเป็นรอง ตำแหน่งล่อแหลมจนผมฉีกยิ้มในใจ


“อิหนูบ้านแกสิ มึงตายซะเถอะไอ้ตี๋” ผมขึ้นไปนั่งบนหน้าท้องของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เขาดิ้นหนี และเหมือนจะได้ผลแม้ไอ้ตี๋จะพยายามหลบยังไง ผมฟาดหมอนไปกี่ทีก็โดน “ชอบทำอะไรไม่ปรึกษา ตามใจตัวเองตลอด”


“แต่การ์ดสวยนะ ฉันเลือกเองกับมือ”


“มันใช่เรื่องจะมาอวดมั๊ยห๊ะ” ผมหอบเหนื่อยหลังจากฟาดอีกคนด้วยหมอนจนหนำใจ ตรีเพชรใช้แขนข้างที่ไม่เจ็บกันหมอนไว้ ผมไม่ฟาดแขนเจ็บนั่นหรอกแค่อยากจะแกล้งให้ไอ้คนตัวโตรู้บ้างว่าผมไม่ยอมให้เขาบังคับเอาง่ายๆ ฉันไม่ง่ายนะเว้ยตี๋ เมื่อเหนื่อยจนต้องวางหมอนลงข้างตัวแล้วผมก็เปลี่ยนเป็นทุบอกไอ้ตี๋แทน “ไอ้ตี๋บ้าอำนาจ บีบคอให้ตายซะดีไหมเนี่ย”


แต่ไม่ทันจะเงื้อมมือออกไป


มือสองข้างของผมกลับถูกพันธนาการไว้


ข้อมือซ้ายที่มีสร้อยผีเสื้อโดนมือขวาของตรีเพชรจับไว้ มือขวาผมโดนแขนซ้ายเดี้ยงๆของเขารวบไว้ ผมนั่งอยู่บนหน้าท้องแข็งๆ
ผมนั่งทับตัวเขาโดยหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะเป็นรอง ตำแหน่งล่อแหลมจนผมกรีดร้องในใจ


“นั่งทับคนอื่นแบบนี้ ตั้งใจจะยั่วกันหรือไง” ไอ้ตี๋ทำตาเจ้าเล่ห์อีกแล้ว


“ตั้งใจจะเอาหมอนฟาดให้สลบต่างหาก ปล่อยเลย”


เขาไม่ตอบกลับแต่ดันมองตาผม มือซ้ายที่มีผ้าพันแผลลูบหัวผมอีกแล้ว ท่ามกลางความเงียบเราจ้องตากัน ผมรู้สึกหายใจติดขัด คล้ายว่าความรุ่มร้อนที่ข่มไปจะหวนกลับมาอีกครั้ง มือหนาของคนตัวโตกดท้ายทอยผมให้ก้มลงไปทางเขา วินาทีนี้ดวงตาเราใกล้กันจนผมมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในตาของอีกคน เขาจะรู้ไหมว่าลมหายใจผมร้อนเหลือเกิน


สัมผัสที่ผมได้รับจากริมฝีปากบริเวณหน้าผากช่างนุ่มและอบอุ่นเหลือเกิน


“รู้ไหมว่ากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่” ตรีเพชรพูดกับผม หน้าเราใกล้กันจนผมเห็นว่าพวงแก้มไอ้ตี๋เองก็แดงเหมือนลูกตำลึงสุก ผมกระพริบตาปริบๆ คิดว่าตัวเองตาฝาดไป ตรีเพชรหน้าแดงใหญ่เมื่อผมช้อนสายตาไปมองเขา


“ก็…ทำหน้าปกติ”


“ทำตาเยิ้มขนาดนี้วาตั้งใจจะยั่วพี่เหรอ ปาก แก้ม คอ หน้าอก แดงไปหมด กำลังข่มอารณ์บางอย่างอยู่หรือเปล่า”


“ไอ้บ้า” ผมเด้งตัวออกจากเขา ไม่เอาไม่ให้เขาจับได้หรอก ไม่นะ มันน่าอาย “ใครจะไปมีอารมณ์แบบนั้นกับนายเล่า แค่ร้อนโว้ย เปิดแอร์ดีกว่า” ผมรีบลุกจากเตียงไปกดเปิดแอร์ แต่ก็โดนอีกคนลากมานั่งบนเตียงเมื่อเปิดแอร์เสร็จ


“เขิน?” เขาถาม


“เหอะ ไม่มีทาง”


“งั้นจูบ”


“อย่า” ผมเอามือดันไหล่ไอ้ตี๋หื่นกามที่กำลังยื่นหน้าเข้ามา


“ก็วากำลังยั่วพี่อ่ะ”


“ยั่วตรงไหน” ผมไม่เคยหรอกที่คิดจะยั่วมัน


“แล้วที่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าน่ะ ไม่ยั่วหรอกเหรอ”


“ก็เอาชุดมาสิ” ผมรีบคว้าเอาชุดคลุมสีน้ำทะเลวิ่งเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยน ผมอยู่ในห้องน้ำครู่ใหญ่ไม่ใช่เพราะเปลี่ยนเสื้อผ้านานหรอกแต่เพราะกำลังทำใจและสงบอารมณ์อยู่ต่างหาก




มีต่อด้านล่าง
.
.
.

[Killian]

ต่อ
.
.
.


เมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศหายไป


“ตี๋ นายปิดแอร์ทำไม”


ไอ้ตี๋ไม่ตอบผม แต่กลับขมวดคิ้วมองมาทางผมแทน “ทำไมไม่ยอมเช็ดผมให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก วันนี้โดนฝนมาด้วยนะอย่าลืมสิ”


“ยุ่งน่า” ผมว่า แล้วเดินไปที่โต๊ะตรงหัวเตียงหมายจะหยิบรีโมทแอร์มาเปิดอีกครั้งแต่กลับโดนมือใหญ่ของไอ้บ้าอำนาจแย่งไปซะก่อน


“มานี่” ไอ้ตี๋ดึงแขนผมให้นั่งลงบนขอบเตียง แล้วตัวเองก็ขึ้นเตียงมานั่งซ้อนด้านหลังผม ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ผมหยิบมาจากห้องน้ำอยู่ในมือเขาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีผ้าผืนนั้นกับมือของคนคนนี้กำลังเช็ดผมให้ผมอย่างนุ่มนวล ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเรา มีเพียงสัมผัสดูแลจากเขา และการยอมนั่งเฉยๆของผม


เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ความเงียบแบบนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน


ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกวางลงข้างตัวเป็นสัญญาณว่าเส้นผมแห้งดีแล้ว แต่ฝ่ามือของอีกคนกลับไม่ละห่างจากศีรษะผม ทันใดนั้นสองแขนของคนด้านหลังก็โอบเอวผมเอาไว้ ผมสัมผัสได้ว่าคางของเจ้าชายผู้เอาแต่ใจเกยอยู่บนไหล่ซ้ายของผม รู้สึกถึงลมหายใจของตรีเพชรระต้นคอ


“นาวา” เขาเรียก


“หืม?”


“วันนี้ตอนที่รู้ว่าวาหายไปพี่ตกใจแทบแย่ โมโหจนขาดสติ ดีที่ชาติให้คนเช็คกล้องวงจรปิดของคอนโดนิสา เลยรู้ว่ารถคันไหนขับพาคนของพี่ออกไป ตอนนั้นพี่แทบบ้า ไม่เคยรู้สึกว้าวุ่นแบบนั้นมาก่อนเลย มันร้อนในอกเหมือนใจจะขาด…”


น้ำคำของเขาเจือไปด้วยความรู้สึกที่กลั่นออกมาจากใจ


ผมวางมือของตัวเองไว้บนมือเขา


“ถ้าวันนี้วาไม่ได้พี่เพชรช่วยไว้ วาก็คง…” ผมรู้สึกจุกเหมือนมีก้อนอะไรขวางไว้ อาการคล้ายน้ำตากำลังซึมรื้นที่ขอบตา


“ชู่ว์… ไม่เอาไม่พูด” พี่เพชรจูบแผ่วเบาตรงขมับผม “ปลอดภัยแล้ว พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”


ผมยังไม่ได้พูดสิ่งที่ผมอยากบอกเขาในวินาทีแรกที่เขาพังประตูเข้าไป เขาเป็นคนแรกที่พุ่งตัวเข้ามา เขาเป็นคนแรกที่ผมร้องเรียกออกไป


“พี่เพชร… ขอบคุณครับ”


เมื่อพูดจบตัวผมถูกดึงให้พิงอกเขา มือหนาของตรีเพชรเชยคางผมให้เงยขึ้น ริมฝีปากเราจรดกัน เรียวลิ้นของคนด้านหลังค่อยๆแทรกเข้ามา สัมผัสที่ผมได้รับอ่อนโยนแต่กลับรู้สึกหนักแน่นราวขุนเขา รสจูบนี้เหมือนคำปลอบประโลมแสนอบอุ่น ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ไม่รู้เพราะอารมณ์เต็มตื้นอะไร แต่ผมแค่รู้สึกว่าจุมพิตของคนคนนี้ไม่เคยจาบจ้วง แม้เขาจะชอบจูบตามอำเภอใจแต่รอยจูบนี้ไม่เคยตักตวงเอาอะไรจากผม ตรงกันข้าม รสจูบของเขามอบความอบอุ่นอ่อนโยน เหมือนผมเจอที่ที่ปลอดภัย รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านหลังจากรอนแรมมาเนิ่นนาน


เขาถอนริมฝีปากออกไปแล้ว


แต่ผมยังคงสะอึกสะอื้น ผมไม่รู้น้ำตามาจากไหน แต่มันไหลราวทำนบแตก นี่ผมเก็บน้ำตาไว้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ ผมคงกลั้นน้ำตามานานจนไม่เหลือที่พอจะให้เก็บ


“อย่ากลั้นน้ำตา ร้องออกมาเถอะ” เมื่อพี่เพชรเห็นว่าผมพยายามหยุดร้องไห้


ผมส่ายหน้า ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใครทั้งนั้น


เหมือนพี่เพชรจะเข้าใจความรู้สึกของผม “อยู่กับพี่วาไม่ต้องข่มน้ำตาไว้หรอก ร้องไห้ออกมาเถอะ ไหล่พี่มีไว้ให้นาวาร้องไห้ อ่อนแอให้พี่เห็นได้ งอแงได้เต็มที่ พี่อยากเป็นคนเดียวที่ได้เห็นมุมนี้ของวา อยากเป็นคนที่ได้ปลอบให้วาหายเศร้า ร้องออกมาเถอะนะพี่อยู่นี่แล้ว…”


ในที่สุดผมก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เขารวบผมเข้ากับอกผมเลยได้แต่ซบอกนั้นแล้วสะอื้นจนตัวโยน ปลดปล่อยทุกความรู้สึกออกมากับคราบน้ำตา


“กลัว… พี่เพชรวากลัว… ตอนนั้นมองไม่เห็นทางออกเลย พวกมันล็อคแขนล็อกขาไว้หมด ฮึก ทำไม… คนใจร้ายต้องทำกับวาแบบนี้ พวกเขาอยากด้ทุกอย่างของวาจนทำได้แม้กระทั่งให้วาเจ็บปวด วาผิดอะไร ฮึก วาผิดอะไร…”


ผมซุกหน้าลงกับอกเขา มือทุบไหล่คนที่กอดผมไว้ พี่เพชรลูบหลังผมไว้ เขาจูบกระหม่อมผมอยู่อย่างนั้น


“ไม่เป็นไรแล้วนะ” เสียงอบอุ่นของเขาพูดคลอเสียงสะอื้นไห้ของผม “พี่อยู่นี่แล้ว พี่ปกป้องวาเอง อย่ากลัวอย่าหวดหวั่นต่ออะไรทั้งนั้นวาไม่ได้อยู่คนเดียว”


“พี่ไม่รู้หรอก วาเหมือนอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวมาตลอด”


อ้อมกอดของเขากระชับขึ้น ตรีเพชรจูบซ้ำตรงกระหม่อม มือเขาเกลี่ยซับน้ำตาให้ผม


“ไม่หรอก ไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว…” พี่เพชรใช้สองฝ่ามือจับหน้าผมไว้


“นาวา” เสียงของเขาเรียกชื่อผม คล่องปาก


“ต่อไปนี้ ให้พี่อยู่ข้างๆ” รอยยิ้มของเขาสวยงาม


“ให้พี่ได้ยินเสียงหัวเราะ” ดวงตาเขาใสซื่อ


“ให้พี่คอยซับน้ำตา” น้ำเสียงของเขาจริงจัง


“ต่อไปนี้… ให้พี่จีบนะ”


แก้มของเขาแดงระเรื่อ เขินอายกับคำพูดตัวเอง แต่กระนั้นก็ยังกล้าพอที่จะเอ่ยมันออกมา


ให้พี่จีบนะ


ความรู้สึกบางอย่างกระจายในอกผมรวดเร็วเหมือนประกายพลุ ความรู้สึกงดงามนั้นแตกกระจายเหมือนดอกไม้ไฟยามราตรีที่มีจุดรวมอยู่กลางใจผม ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนั้นยังไงดี มันเหมือนมีประจุไฟฟ้าวิ่งวาบในอก จุดเริ่มอยู่ที่หัวใจผมแล้วแผ่กระจายไปทั่วทรวง


ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกันนะ


พูดจบเขาก็จรดริมฝีปากลงบนปากผมอีกครั้ง คราวนี้เนิ่นนานหวานหอมกว่าครั้งไหนๆ ผมสับสนมึนตื้อไปหมด เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เขาขอจีบผมใช่ไหม ตรีเพชรจะจีบผมเหรอ?


“หน้าแดงนะ” เขาพูดเมื่อละจากริมฝีปากผมไป


ผมกำลังนอนราบอยู่บนเตียงโดยที่มีเขานอนคร่อมอยู่ด้านบน


ตั้งแต่ตอนไหนกัน


“ระ.. ร้อนหรอก” ผมอ้าง “เปิดแอร์เถอะ”


“เปิดไม่ได้”


“ทำไมล่ะ”


“ให้เหงื่อมันขับออกมา สารที่มันอยู่ในร่างกายเราจะได้ขับออกมาบ้าง” ตรีเพชรลูบหัวผม


“พี่รู้…” ผมทำหน้าเหมือนโดนแม่จับได้ว่าโกหก


“รู้สิ หน้าแดงออกขนาดนี้ ตัวร้อน ลมหายใจร้อนไปหมด”


ตรีเพชรก้มลงมาใกล้หน้าผม เขาขมเม้มเบาๆตรงใบหู และลากลิ้นไล้คอผม


“อะ อื้อ” แม้จะแม้มปากแค่ไหน เสียงผมก็ยังครางเครือ น่าอาย


“กลัวพี่ไหม” เขาถาม มือหนาลูบไล้ชุดคลุมผ้าไหมแนบเนื้อ


“อ๊ะ” ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ และหลุดเสียงร้องเมื่อคนด้านบนลวงมือเข้ามาใต้เสื้อคลุมแล้วบีบคลึงตรงยอดอก


“ต้องการหรือเปล่า” เสียงถามแหบพร่า


ผมเอียงหน้าไปทางอื่น ไม่มองไปที่เขา รู้อยู่แล้วจะถามทำไม


“นาวา” เสียงแหบนั้นออดอ้อน “พูดสิว่าต้องการพี่”


“ไม่เอา อย่าทำ” ผมยังไม่อยากตกเป็นของเขา เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมยังไม่รู้สึกอะไรกับเขา อีกอย่าง…ผมไม่อยากมีหรอกความรัก


“ไม่ทำ แค่ภายนอก พี่จะลบรอยให้ นะครับ”


มือไม้ของเขายังคงลูบไล้สำรวจเรือนกานภายใต้เสื้อคลุมของผม เสื้อผ้าของเขาหลุดไปตอนไหนผมไม่รู้ แต่รับรู้ได้ถึงแก่นกางกายที่ตื่นตัวของเขาบดเบียดลงมา เขายังลงจูบพรมไปทั่วหน้าและลำคอของผม มือของผมคว้าไหล่กว้างเป็นที่ยึดเหนี่ยว คล้ายระเบิดเวลาที่จวนจะประทุ ความร้อนดุจเปลวไฟที่สั่งสมมาทำผมคลุ้มคลั่งจนทนไม่ไหว


“วา.. วาต้องการพี่ พี่เพชร”


ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไปแล้ว มีเพียงรอยยิ้มดีใจและเสียงหัวเราะเบาๆจากอีกฝ่าย


ไวกว่าความคิด ผมผลักให้อีกฝ่ายนอนลง แล้วเป็นผมเองที่ซุกหน้าลงไปกับซอกคอขาวๆของเขา ให้ตายเถอะผมอายเหลือเกิน แม้จะทำอย่างเขาไม่เป็น แต่ผมก็สูดเอากลิ่นหอมตรงซอกคอเขาเข้าปอด ริมฝีปากผมจูบเบาๆอย่างเงอะงะไปทั่วลำคอนั่น
ตรีเพชรช้อนหน้าผมขึ้นไปจูบ เขาถอดชุดคลุมผมออกอย่างง่ายดาย เราสองคนเปล่าเปลือยอยู่บนเตียงใหญ่


แล้วบทเพลงรักก็บรรเลงไปในท่วงทำนองที่มันควรจะเป็น


ผมไม่อยากเล่าเพราะมันน่าอาย ผมทำอะไรที่ตัวเองไม่เคย


รสรักของเราเนิ่นนานสุขสม ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราหอบหายใจกันอยู่บนเตียง


พี่เพชรอมยิ้มซุกอกกระเพื่อมของผม


“เอาอีกไหม” เสียงหอบของเขาถามผม


“ไม่แล้ว พอเถอะดึกละ” ตีสามแล้ว


“พี่มีความสุขจัง เมียพี่น่ารัก”


“นี่แน่ะ” ผมตีหน้าผากเขาเบาๆ “อย่ามาขี้ตู่”


“อีกหน่อยก็เป็น”


“เลิกทะลึ่งได้แล้ว นอนเถอะครับ ขอบคุณนะ” ผมเขินหน้าแดง ผมลองก้มลงไปหอมกระหม่อมเขาบ้าง รู้สึกเขินเป็นบ้า


“หึหึ เสียงหัวใจวาเต้นดังจัง” พี่เพชรเงยหน้าขึ้นมาจูบผม “งั้นนอนกันเถอะ วาครับกล่อมพี่หน่อยสิ”


เขากลับไปซุกอกผมอย่างเดิม นอนฟังเสียงใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ ผมลูบหัวเขาแผ่วเบา


“หลับนะครับวาจะกล่อม”


Aoi Teshima - Teru no Uta (Tale from the Earthsea)
https://www.youtube.com/watch?v=gMcwwnRcxv8

               夕闇迫る雲の上         
               いつも一羽で飛んでいる       
               鷹はきっと悲しかろう                
               音も途絶えた風の中           
               空をつかんだその翼           
               休めることはできなくて              

               เหนือกลีบเมฆยามสายัณห์ตะวันรอน
               เหยี่ยวเจ้าร่อนโผบินสิ้นความหวัง
               นกเหยี่ยวโฉบผืนฟ้าเพียงลำพัง
               กลางสายลมไม่อาจฟังเสียงเพรียกใด
               สองปีกกรีดกางสยายสะบัด                   สองปีกเจ้าโอบรัดผืนฟ้าไว้
               สองปีกเจ้าโฉบบินไกลต่อไกล               ไม่อาจพักทำใจให้เหนื่อยจาง



ผมขับกล่อมเพลงที่เคยร้องอยู่ในใจ บทเพลงเหงาที่แสนโดดเดี่ยว เหมือนบทเพลงแห่งชีวิตผม ชีวิตที่ต้องเติบโตมาคนเดียว เหมือนเหยี่ยวบินร่อนอยู่บนฟ้าแต่ไม่อาจพักหรือหยุดได้ดั่งใจ 



                心を何にたとえよう　       
                鷹のようなこの心        
                心を何にたとえよう　       
                空を舞うよな悲しさを       

                ใจฉันเล่าจะหาสิ่งใดเปรียบ
                ใจนี้เทียบเทียมเท่าเหยี่ยวเจ้าหนา
                ใจฉันเล่าเปรียบสิ่งใดในโลกา
                ใจนี้เทียบเทียมนภาแห่งอาดูร



แม้อยู่ในเมืองใหญ่เจอผู้คนมากมาย แต่ได้ยินแค่เสียงตัวเอง มันเหงาเหลือเกิน จริงอยู่ที่ผมมีเพื่อนและผมพวกเขาเป็นเหมือนครอบครัวเพราะผมอยู่ที่นี่ผมไม่มีใคร แต่ผมก็ไม่ได้เอาเรื่องทุกข์ใจของผมไปเป็นภาระใครเขา ผมอยากให้เพื่อนที่ผมรักเห็นเพียงด้านที่ผมยิ้ม เมืองกว้างใหญ่แห่งนี้เลยอ้างว้างไปโดยปริยาย



               雨のそぼ降る岩陰に          
               いつも小さく咲いている       
              花はきっと切なかろう              
              色もかすんだ雨の中          
              薄桃色の花びらを          
              めでてくれる手もなくて             

              ใต้เงาหินยามฝนหยาดสาดละออง
              ดอกไม้ต้องเม็ดฝนทนไม่ไหว
              ไม้ดอกเล็กเบ่งบานไม่เต็มใบ
              เจ้าเจ็บปวดเพียงใดไม่รู้เลย
              กลางสายฝนทนหนาวกลีบขาวซีด               สีเคยสดถูกรีดจนหม่นหมอง
              กลางสายฝนทนหนาวใครไม่มอง                ใครไม่ป้องมือป้อนรักให้พักพิง

             心を何にたとえよう         
             花のようなこの心           
             心を何にたとえよう         
             雨に打たれる切なさを              

              ใจฉันเล่าจะหาสิ่งใดเปรียบ
              ใจนี้เทียบเปรียบได้ดอกไม้หนา
              ใจฉันเล่าเปรียบสิ่งใดในโลกา
              ใจนี้เปรียบฝนเจ็บชาและหนาวเย็น



หลายครั้งที่ชีวิตเจอกับพายุฝน ผมคงคล้ายดอกไม้ที่บอบช้ำจากหยาดฝนและแรงลม ไร้ที่กำบัง แต่ผมจะแอบดีใจได้ไหม เพราะมรสุมครั้งล่าสุด คนที่กำลังซบอกผมอยู่นี้เข้ามาปกป้องผมไม่ให้บอบช้ำ ดอกไม้เล็กๆอย่างผมจะเบ่งบานเพราะความอบอุ่นจากคนคนนี้ไหมนะ


               人影絶えた野の道を          
               私とともに歩んでる          
               貴方もきっと寂しかろう              
               虫のささやく草原を          
               ともに道行く人だけど
               絶えて物言うこともなく

               บนทางเดินรกร้างแสนว่างเปล่า               ไร้ซึ่งเงาผู้คนให้ค้นหา
               เธอร่วมเดินคู่เคียงกับฉันมา                    ฉันคิดว่าเธอเหงาเศร้าเหมือนกัน
               เราสองเดินประคองผ่านท้องทุ่ง              ผ่านภมรร่อนฟุ้งคลุ้งเวหา
               ผ่านสำเนียงถ้อยเสียงเราพูดจา               ผ่านเวลาเราสองประคองกัน

               心を何にたとえよう          
               一人道行くこの心          
               心を何にたとえよう         
               一人ぼっちの寂しさを         

               ใจฉันเล่าจะหาสิ่งใดเปรียบ
               ใจฉันเดินเงียบเชียบผ่านทางเหงา
               ใจของฉันหาสิ่งใดมาเปรียบเอา
               คล้ายความเหงาความอ้างว้างความเดียวดาย


“ฝันดีนะครับพี่เพชร”

ผมกระซิบและจูบเบาๆตรงหน้าผากเขา ปล่อยให้ความง่วงและความอบอุ่นจากอ้อมกอดของกันและกันพาเราเข้าสู่ห้วงนิทราที่ลึกที่สุด…

*******

TBC.


ตอนนี้กว่าจะคลอดได้แปลเพลงอยู่เป็นวันๆ คราวแรกก็แปลไปเฉยๆแต่ด้วยเหตุที่ต้นฉบับมันเพราะและสวยงามเหลือเกิน เลยอยากจะแปลให้เพลงนี้เป็นกลอน พยายามประณีตกับทุกตัวอักษร บทที่ 12 พาร์ทนี้เป็นตอนแรกที่เราได้เรียนรู้มุมมองของนาวา ผมพยายามแต่งคำพูดและการเล่าเรื่องต่างๆให้เป็นแบบนาวา หินอยู่พอควร ตอนเขียนก็น้ำตาร่วงตามตัวละครไปด้วย แต่หวังว่าผู้อ่านทุกคนจะเพลิดเพลินไปกับเนื่อราว และหวานซึ้งไปพร้อมๆกับตัวละครทั้งสองนะครับ


รักนักอ่านเสมอ

คิลเลี่ยน


 

[harumi]

 

[fahsida]

เพลงเศร้ามาก แค่อ่านก็รู้สึกถึงความเหงาเลย ว่าแต่นี่ไม่ใช่หนูรักพี่เค้าไปแล้วหรอค่ะน้องวา

[HISY]

มุ้งมิ้งน่ารัก

[Rafael]

ชอบเพลงจังค่ะ
เพราะมากๆ
น้องวากับพี่เพชรก็หวานและน่ารักมากๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[4559]

มุ้งมิ้งน่ารัก

[twinmonkey0311]

ตอนนี้หวานมากกกกก อบอุ่นดีจัง 

[บูมเบส]

อยากอ่านอีกเอาแบบยาวๆ

[mild-dy]

 

[wonderbe]

หวานนนนนนเชียวววว ขอบคุณนะค้าา

[QXanth139]

ตอนนี้หวานและอบอุ่นจัง

พี่เพชรเดินหน้าจีบวาอย่างจริงจังแล้วด้วย

[lizzii]

พูดเพราะทำให้ดีดรีความหวานเพิ่มขึ้นสิบเท่า
เขินนนน

[shoi_toei]

ขอจีบเป็นทางการแล้วสิน้ะ

[snowboxs]

พี่เพชรน่ารัก ขอจีบนาวาเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว
คราวนี้จะไดัปกป้องนาวาจากอันตรายทั้งหลาย
ได้เต็มหน้าที่ทั้งกายทั่งใจสักทีเนอะ

[kataiyai]

ตอนนี้พี่เพชรทำดีมากๆ

[Poseidon]

โอ้ยยยย  หวานที่สุดอ่ะ  อิจฉา

[ดอกรัก]

ตอนใหม่เป็นอะไรที่น่าติดตามมากกกก

เราแอบซึ้งน้ำตาคลอ ไม่รู้สิเราชอบตั้งแต่ตอนที่พี่เพชรเช็ดผมให้น้องแล้ว
ตอนนี้อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ดูรู้มากว่าคุณตั้งใจเขียน คำบรรยายของนาวาแต่ละคำดูเป็นนักเรียนภาษามากอ่ะ
ชอบหลายโมเม้นจริงๆนะคะคุณคิลเลี่ยน ที่พีคสุดก็คงจะเป็นตอนที่พี่เพชรขอจีบ เราเขินแทนนาวาโคตรๆ
และเพลง เรื่องนี้ไท่พูดไม่ได้ เห็นบอกว่าแปลเพลงเป็นวันๆ จะบอกว่าเพราะมากค่ะ ฟังแล้วเหงสเหลือเกิน กลอนที่เขียนออกมา คิดได้ไงอ่ะ ..นภาแห่งอาดูร.. มันดูจะเหงาและเศร้ามากเลยทีเดียว

แหะๆเม้นซะยาวยืดเลย แต่เพราะอยากจะชื่นชม และบอกว่าเราชอบเรื่องนี้มากจริงๆ รู้สึกว่าตัวละครทุกตัวเป็นเหมือนเพื่อนเราเหมือนพวกเขามีชีวิตจริงๆ สู้ๆต่อไปนะคะ เขียนมาอีก จะคอยอ่านและเม้น

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
 

[yymomo]

ตอนนี้แอบซึ้งมากเลย แอบกลัวเมื่อตอนนั้น ถ้าเพชรไปช่วยไม่ทัน จะเป็นยังไง จะยังมีนาวาในแบบนี้อีกมั้ย

ว่าแต่นู๋วาาา นู๋ยอมเฮียแกไวไปนิสสนึงนะลูก ให้รางวัลแต่พองามดีกว่า ให้เค้าคลั่งเราให้มากกว่านี้สิ 

[ดอกรัก]

 

ดันๆ

รออยู่น๊ะ 

[mam.nalok]

เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกคะ  ชอบภาษาเขียนวิธีการเขียน เราอ่านแล้วประทับใจคะ

[PJansam]

โอ้โห ชอบมากเลยค่ะ อ่านรดวดเดียวเลย ปกติไม่ค่อยคอมเมนต์นิยายแล้วนะ  เรื่องนี้ต้องยอมจริงๆ  อยากขย้ำนาวาสุดๆ  น้องวาเเบ๊วจริงจัง

[Killian]

เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกคะ  ชอบภาษาเขียนวิธีการเขียน เราอ่านแล้วประทับใจคะ

ยินดีต้อนรับครับ ดีใจที่คุณชอบ ตั้งใจเขียนแปลและผูกเรื่องมาก ยังไงฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ^_^

โอ้โห ชอบมากเลยค่ะ อ่านรดวดเดียวเลย ปกติไม่ค่อยคอมเมนต์นิยายแล้วนะ  เรื่องนี้ต้องยอมจริงๆ  อยากขย้ำนาวาสุดๆ  น้องวาเเบ๊วจริงจัง

ขอบคุณที่ติดามนะครับ อิอิ ยินดีต้อนรับ กลับมาเม้นบ่อยๆนะครับ อยากได้ยิน feedback


 

[หางนกยูง]

คิดถึงพี่เพชรกับน้องวาแล้วนะคับ

รีบมาต่อได้แล้วนะ

ตอนล่าสุดทำเอายิ้มทั้งน้ำตา

เรื่องนี้ดีมาก ชอบมากนะขอบอก