ผมลืมตาขึ้นมาผม มองไปรอบๆบริเวณ บรรยากาศที่เหมือนผมจะคุ้นเคย เมฆหมอกที่ล่องลอยบนอากาศและผิวของสายน้ำ สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านมากระทบผิวของผม ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเหน็บหนาวเลยสักนิด เมื่อผมนั่งอยู่และมีวงแขนอันอบอุ่นที่ผมคุ้นเคยโอบกอดผมอยู่ หากทำได้ผมอยากจะหยุดเวลาเหล่านี้ไว้ตรงนี้
" เล็กครับ เล็กต้องเข้มแข็งนะครับ ผมยังอยู่กับเล็กเสมอครับ "
มือที่กอดผมอยู่ค่อยคลายออก ผมลุกขึ้นหันไปมองร่างของชายข้างหน้าผม ผู้ชายที่ผมอยากพบหน้าเค้าที่สุด
มือของเค้าเลื่อนยกมาวางไว้ที่ตรงหน้าอกของผม ผมวางมือไปทับฝ่ามือของเค้าไว้พลางกุมมือของเค้าไว้อย่างนั้น
" ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ สักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง "
" อย่าให้ผมต้องเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้คนที่ผมรักต้องทุกข์ใจเลยนะครับ ความรักของผมจะคงอยู่กับ เล็ก เสมอไปนะครับ "
ผมมองใบหน้าของเค้าก่อนที่ผมจะรู้สึกวูบลงไป แต่ก่อนนั้นผมยังได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นของเค้า ผมตื่นขึ้นมา แต่ว่าทำใมมันปวดหัวแบบนี้นะ มองไปเห็นมีคนในห้องหลายคน
" ฟื้นแล้วเหรอ เล็ก "
เสียงของไอ้โชค ทักผมเมื่อผมลืมตาขึ้นมา ผมมองไปนอกจากไอ้โชค ยังมีหมวย ไอ้หมง และหมูด้วย
" กูอยู่ใหนว่ะ " ผมถามมันเมื่อมองดูไปรอบห้อง มันไม่คุ้นตาเลย
" โรงพยาบาลว่ะแก แกไม่สบายมาก นอนหลับไปตั้งวันหนึ่งเต็มๆเลย หมูเลยโทรไปหาฉัน ฉันเลยโทรบอกโชคกับหมง พวกนี้ก็รีบมาเลยล่ะ "
หมวยอธิบายให้ผมเข้าใจ
" ขอบใจมากนะหมู "
" ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน " หมูตอบเสร็จก็ขอตัวกลับพร้อมๆกับหมวย เหลือผมกับไอ้โชคและหมงอยู่ภายในห้องที่ผมนอนอยู่
ไอ้หมงมันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงผม ยื่นมือมากุมมือผมไว้ สีหน้ามันดูแย่มาก
" กูขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลมึงนะ เล็ก "
" กูต้องขอโทษมึงสองคนมากกว่า ที่กูทำให้ต้องเป็นห่วง
ต่อไปนี้กูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วว่ะ "
ไอ้โชคเดินมาแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผม เหมือนผมยังเป็นเด็กๆ นอกจากสองคนที่อยุ่ในห้องกับผม ผมยังรู้สึกได้อีกถึงใครอีกคนหนึ่ง คนที่ผมจะไม่มีวันลืมเค้าได้เลย เพราะเค้าก็จะอยู่ภายในหัวใจผมไปตลอดกาล
ผมนอนอยู่โรงพยายบาลต่ออีกวัน ผมต้องเดินทางกลับคนเดียว เพราะโชคกับหมงมีเรียน ผมก็ต้องกลับไปเรียนสักที่ หมูกับหมวยขับรถมาส่งผมที่ท่ารถ ผมโบกมือลาทั้งสองคนก่อนที่จะขึ้นรถ ผมกลับมาถึงหอก็ค่ำแล้ว ผมเดินเปิดประตูเข้าห้อง แล้วเดินไปหยิบของทุกๆอย่างของเพลิงเก็บลงใส่กล่อง ผมยกกล่องใบนั้น เดินลงมาข้างล่างมาที่โต๊ะที่ผมละเพลิงนั่งเล่นด้วยกัน ผมวางมันไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มขุดหลุม เมื่อขุดเสร็จผมวางกล่องใบนั้นลงไป แล้วจัดการฝังมัน ไม่จำเป็นที่ผมต้องเก็บสิ่งของเรานี้ไว้กับตัวเองเลย เพราะผมรู้เสมอว่าเพลิงเค้ายังอยู่ อยู่ภายในหัวใจผมแล้ว
" ว่าไงครับ ที่รักอ่านอะไรอยู่ "
ผมเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ มองไปยังคนที่เพิ่งพูดคำเลี่ยนๆให้ผมได้ยิน มันส่งยิ้มที่ทำให้ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวในบ้าน
" ใครที่รักมึงว่ะ ขี้ตู่ " ผมด่ามันเล่นๆหรอกครับ มันไม่ตอบผม แต่กลับชี้นิ้วมาที่ผมแทน
" มุขมึงเสี่ยว-เอ๋อมากมึงรู้ใหม แล้วมึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ หมง "
" มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่ะ ตื่นมาก็รีบมาหามึงนี่ละ "
หมงบอกผมหลังจากมันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผมแล้ว
ผมก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป แต่ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อมีความรู้สึกว่ามันยังคงจ้องผมอยู่
" นี่ มึงเลิกจ้องกูได้แล้ว แล้วเลิกยิ้มสักที่เถอะมึง บ้าปล่าว
นี่มึง ไอ้หมง "
" ผิดตรงใหน แปลกอะไรว่ะ ที่กูจะมองคนที่กูรักว่ะ "
มันบอกแล้ว ยังนั่งยิ้มทำหน้าทำตาอีก ผมพับหนังสือพิมพ์แล้วลุกขึ้นออกจากโต๊ะ ไอ้หมงรีบลุกตามผมมาเลย
" เล็ก มึงจะไปใหนว่ะ " มันไม่พูดเปล่ายังมาดึงมือผมไว้ด้วย
" มึงแหกตาดูซิว่ะ มันกี่โมงแล้ว กูหิวข้าวโว๊ย "
" ไปด้วย กูไปด้วย หิวเหมือนกันว่ะ "
มันจูงมือผมออกจากบ้าน แต่ก่อนออกไปก็ไม่ลืมบอกแม่ด้วยครับ ว่าผมออกไปทานข้าวกับไอ้ตี๋ดำ มันพาผมมาร้านบะหมี่ครับ แต่ร้านนี้เค้าก็มีข้าวมันไก่ขายด้วย
" เล็ก มึงรู้ไหม กูคิดถึงมึงนะ " ผมมองไปที่มัน ไอ้หมงมันยังก้มหน้าไม่ยอมสบตาผมครับ
" กูก็คิดถึงมึงว่ะ "
ผมบอกออกไปมันเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มแบบดีใจมาก เราทานกันจนเสร็จ เราทั้งคู่เดินไปบ้านไอ้โชคครับ เราเดินมาหยุดตรงที่ๆผมเคยบอกรักไอ้หมงมัน
" เล็ก กูอยากได้ยินคำนั้นอีกครั้ง มึงพูดให้กูฟังอีกครั้งได้ไหม "
" อย่าดีกว่าว่ะ รอให้มึงแน่ใจในอะไรๆก่อนจะดีกว่า กูไม่อยากผูกมัดตัวมึงและตัวกูเองอีกแล้ว การที่มึงกับกูห่างๆกันแบบนี้มันก็ดีว่ะ ทุกอย่างมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก แม้แต่จิตใจของคน "
" กูจะทำให้มึงเห็น เล็ก กูก็รักมึงไม่น้อยกว่าที่มึงรักกู "
หมงมันบอกผมด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น ผมก็ดีใจนะที่ได้ฟังคำๆนี้จากปากของมัน แต่ภายในใจลึกๆของผมมันยังหวั่นๆอยู่ ในเมื่อไอ้หมงมันเคยมีไอ้ต้นมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว มันจะมีคนอื่นๆอีกไม่ได้เหรอ โดยเฉพาะตอนนี้มันกับผมก็ยิ่งอยู่ห่างกัน ผมพยักหน้าให้มันแทนคำตอบ มันเดินมาส่งผมที่บ้าน แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินกลับไป
" เล็ก ตอนค่ำกูจะมารับไปงานใหมนะ " ไอ้หมงหันกลับมาบอกผม ก่อนที่มะนจะหันหลังกลับเดินไป ไม่รอคำตอบจากผมเลย
.
.
.
.
.
.
ผมทานข้าวกับแม่และเจ๊เสร็จ ก็ขอตัวไปอาบน้ำครับ แต่งตัวรอไอ้ตี๋ดำมารับครับ กำลังจะเปิดประตูห้องออกมา เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูชื่อก่อนที่จะกดรับสาย
" ไงยะแก อยู่ใหน " เสียงของหมวยครับ
" อยู่บ้านว่ะแก มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้โทรมาหาได้ "
" ฉันไม่มีอะไรหรอกยะ แค่อยากเห็นหน้าแกแค่นั้น รู้ไหมฉันอยู่ใหนยะ "
" ก็อยู่กับแฟนของแกที่พัทยาซิถามมาได้ "
" ผิดยะ ฉันอยู่ที่ขอนแก่น และก้ออยู่กับโชคด้วย แกรีบขับรถมาเลยนะแก "
" เอ้อๆ แกรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไป กำลังรอไอ้หมงมันมารับอยู่ "
ผมตัดสายหมวยแล้ววิ่งลงมาข้างล่าง ไอ้หมงมันนั่งรอผมอยู่แล้ว มันคุยกับเจ๊ๆของผมอยู่เลยผมรีบลากมันลาเจ๊ๆทันที่แล้วให้มันขับรถที่ขอนแก่นเลยครับ กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลากว่า3ชั่วโมงครับ มาถึงผมรีบโทรหาไอ้โชคทันที่เลยครับ มันรับสายก็นัดเจอกันที่หน้างานครับ ยื่นรอมันพอสมควร ไอ้โชคกับแฟนมันและหมวยกับหมูก็เดินมาครับ
เราทั้งหมดเดินดูกันไปงาน เห็นอะไรถูกใจก็ซื้อ ทั้งของกินและของใช้ แต่การมาเที่ยวครั้งนี้กลับทำให้ชีวิตของผมต้องเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง
.
.
.
ถึงบรรยากาศภายในงานจะคึกคักไปด้วยผู้คน และการแสดงบนเวที เพื่อนๆคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ใจผมกับจดจ้องกับร่างของไอ้หมง ที่เดินลุกออกจากโต๊ะไปยื่นคุยโทรศัพท์อยู่อีกมุมหนึ่ง ผมมองดูตั้งแต่มันหยิบโทรศัพท์มาดูื่แล้วกดรับก่อนที่จะขอตัวเดินออกไปคุย
" เฮ้ย เล็ก มึงเป็นไรเปล่าว่ะ เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน ใจลอยไปถึงใหนแล้วว่ะ "
ผมหลุดออกจากห้วงความคิด เมื่อไอ้โชคส่งเสียงตะโกนถามผม ผมละสายตาจากการมองร่างของไอ้หมงที่คุยโทรศัพท์อยู่ ผมหันกลับมานั่งคุยกับเพื่อนๆต่อ
" เปล่าๆ ไม่มีอะไร กูเห็นเหมือนคนรู้จักนะมึง "
แล้วทำใมผมต้องโกหกพวกมันด้วยนะ ผมน่าจะบอกไปตามตรงซิว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องที่ไอ้หมงมันคุยโทรศัพท์อยู่
" งั้นแล้วไปยะแก นี่พวกเราฉันมีเรื่องจะบอก "
เสียงหมวยดังขึ้นแข่งกับวงดนตรีที่กำลังแสดงอยู่บนเวที
" คือปีหน้า ฉันจะย้ายไปอยู่กับแม่ฉันแล้วล่ะ อาจจะอีกนานนะที่จะได้กลับมาอีก "
หมวยบอกพวกผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ผมลืมไปเลยว่าแม่ของหมวยแต่งงานใหม่กับคนต่างชาติ แม่หมวยไปอยู่กับพ่อเลี้ยงได้หลายปีแล้ว ผมหันไปมองดูหมู สีหน้าของหมูก็แสดงความถึงความเสียใจด้วยเหมือนกัน
" แกก้อ โทรกลับมาหากันก็ได้ ไม่ต้องคิดมากนะโว๊ย "
ถึงผมจะบอกหมวยไปอย่างนั้น แต่ผมอดใจหายไม่ได้อยู่ดี ขนาดเราอยู่ต่างจังหวัดกัน นานๆถึงจะได้เจอกันที แต่นี้ห่างกันข้ามทวีปเลย
" แล้วหมูล่ะว่ะ หมวย จะย้ายไปกับแกด้วยไหม "
เสียงไอ้โชคถามขึ้นมา ไม่มีเสียงตอบคำถาม นอกจากการส่ายหน้าของทั้งสองคน
" เอ้าน่า อย่าเศร้าว่ะพวกเรา สนุกดีกว่า "
ผมบอกพวกมันไป แต่สายตากลับเหลือบไปมองยังที่ร่างไอ้หมง มันกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ มันนั่งลงแล้วก็พุดคุยเป็นปกติ หรือว่าผมจะคิดมากไปเองมั้งครับ
" เอ้อ เล็ก อาฉันฝากมาบอกแกว่า ปิดเทอมแล้วขอให้ไปช่วยงานที่โรงแรมหน่อยได้ไหม "
" ก็ดีนะหมวย แต่ว่าจะให้ไปช่วยแผนกอะไรล่ะ "
" ผู้ช่วยจัดการแผนก ต้อนรับ "
หมวยมันบอกผม ทำให้ผมตื่นเต้นมากเลยครับ ตำแหน่งผู้ช่วยจัดการแผนกเลย ถึงเป็นโรงแรมเล็กๆ แต่มันก็โก้อยู่ไม่ใช่หยอกเลยนะครับ
" ได้ๆหมวย บอกอาแกด้วยนะ ปิดเทอมฉันจะไป แต่ว่า จะให้ฉันพักที่ใหนล่ะ แก "
" พักกับหมูนะ ฉันหวังว่าแกคงอยู่ได้นะ "
ผมหันหน้าไปมองหมู หมูก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ผม คงไม่เป็นอะไรมั้ง พักอยู่แค่ไม่กี่วันเอง จากนั้นเราก็ต่างฝ่ายต่างคุยกับคู่ของตนเองซะมากกว่า ผมคุยกับไอ้หมงมันไป รอว่ามันจะบอกผมบ้างว่าใครโทรมาหามัน แต่มันก็ไม่พูดอะไร นั่งคุยและกินอาหารไปจนเที่ยงคืนผมเลยบอกให้เราแยกกันดีกว่า อากาศเริ่มจะหนาวลงอีกแล้ว คืนนี้ผมให้หมวยกับหมูไปนอนหอผม ส่วนไอ้โชคไปนอนค้างกับแฟนมันครับ ไอ้นี่ไม่ยอมกลับบ้านเลยนะมึง ผมกับไอ้หมงขับรถกลับบ้านครับ ตลอดทางผมนั่งมองออกทางหน้าต่างประตู เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ไอ้หมงมันคุยโทรศัพท์อยู่ในหัวครับ
" เล็ก มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ นั่งนเงียบตลอดทางเลยนะมึง "
ผมหันหน้ากลับมามองไอ้หมง ที่กำลังขับรถอยู่
" กูน่าจะเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่าว่ะ หมง ว่ามึงมีอะไรจะบอกกูหรือเปล่า "
ไอ้หมงมันจอดรถแล้วหันหน้ามองผม มันปล่อยมือที่จับพวงมาลัย มาจับที่ใหล่ทั้งสองข้างของผมแทน
" มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ เล็ก " มันถามผมแล้ว ดึงร่างผมเอาไปกอด
" มึงอยากรู้จริงๆเหรอ หมง ว่ากูเป็นอะไร กูกลัวไง กูกลัวไปหมด กูกลัวว่ากูต้องเสียมึงไปอีกครั้ง "
ไอ้หมงดันร่างผมออกจากตัวมัน
" กูขอให้มึงเชื่อในตัวกูนะ เล็ก กูอาจเคยผิดพลาดไป แต่ต่อไปนี้ขอให้มึงมั่นใจ ว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกต่อไป "
" หมง มึงให้สัญญากับกูอย่างได้ไหมว่ะ "
" อะไรเหรอว่ะ เล็ก "
" ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น กูขอให้มึงเป็นคนบอกกูด้วยตัวเองได้ไหมว่ะ "
" ได้ กูสัญญา คราวนี้มึงสบายใจได้แล้วนะ เอ้า สบายใจแล้วยิ้มให้กูหน่อยซิครับ "
ผมยิ้มให้มัน ไอ้หมงก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านแล้วมันขับกลับบ้านมัน คืนนี้ผมนอนหลับไปด้วยความสบายใจ อย่างน้อยผมจะพยายามเชื่อใจมันดูอีกครั้ง
.
.
.
.
.
" ตื้ด ตื้ด ตื้ด " เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังดูทีวีอยู่ ผมมองดูหน้าจอ ที่แสดงชื่อว่าไอ้หมงมันโทรมา ผมกดรับ
" เล็ก กูจะขึ้นรถแล้วนะมึง มึงจะมาส่งกูไหมว่ะ "
" มึงกลับตอนนี้เหรอ ทำไหมไม่กลับตอนกลางคืนว่ะ "
ผมถามมันพลางมองดูนาฬิกา มันเพิ่งสี่โมงเช้าเองนิ
" กูจะไปทำธุระให้เตี่ยกูด้วยว่ะ "
" เดี๋ยวกูจะรีบไปว่ะมึง "
ผมกดสายแล้วคว้ากุญแจมอไซค์ ขับไปที่ท่ารถอย่างรวดเร็ว จอดรถเรียบร้อย มองเห็นไอ้หมงมันนั่งรอเวลาจะขึ้นรถ ผมเดินไปหามัน มันเห็นผมก็ลุกขึ้นเดินยิ้มมาทันทีเลย
" แล้วกูจะโทรหานะ เล็ก "
" อืม ดูแลตัวเองด้วยนะมึง "
มันก้มหัวมาใกล้หูผมก่อนจะกระซิบ คำที่ทำให้ผมเขิน
" กูรักมึงนะ "
แล้วมันก็เดินไปขึ้นรถเลย ผมมองดูรถค่อยๆเคลื่อนออกจากท่าไป จนลับตา ก่อนที่จะขับรถกลับบ้าน ผมก็ต้อง เตรียมตัวกลับหอเหมือนกัน ได้เพียงหวังว่า หมงมันคงจะไม่ทำให้ผมต้องเสียใจอีกเลย
"เสียงกระซิบของเธอ ยังก้องในหูของฉันเรื่อยไป และไม่
เคยลบเลือนจากใจฉัน
แค่คำพูดเบาๆ ก็มีความหมายมากมายทุกคำ และมันมีค่า
เกินกว่าจะหลงลืม
แต่ถ้าต้องมีวันหนึ่ง เราบังเอิญต้องลาจาก
อยากรู้จะเกิดอะไรถ้าต้องอยู่ห่างกันนานๆ
เธอจะลืมคำพูดของเธอหรือเปล่า ที่บอกว่ารักฉัน
เธอจะลืมมันไหมเมื่อเราต้องห่างไกลแสนไกล
เธอจะลืมไหม เธอจะลืมไหม สำหรับฉันไม่เคยลืม
ไม่มีวันที่ฉันจะเป็นอื่นไป เธอเหมือนกันไหม
ไม่ต้องให้สัญญา ว่าเราจะยังรักกันจนกว่า ตราบดินและฟ้าจะดับสลาย
ขอแค่คิดถึงกัน เก็บฉันที่เธอว่ารักในใจ อย่าให้คนไหนมาแทนที่ฉันเลย
หากว่าต้องมีวันหนึ่ง เราบังเอิญต้องลาจาก
อยากรู้จะเกิดอะไรถ้าต้องอยู่ห่างกันนานๆ
ถ้าเธอนั้นมีวันเปลี่ยนไป ฉันจะทำอย่างไร ยังไม่รู้ "
http://music.siamza.com/music.php?k=64K&id=3706
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
