บทที่ 3: นมจืดกับแรบบิทครีม
“ปราบกับพ่ายไปร้านก่อนเลย เราแวะเซเว่นแป๊บนึง” ร่างเล็กของนมจืดเดินตีคู่กับเพื่อนสองคน
“ไม่เป็นอะไรไปด้วยกัน” ป้อมปราบเดินตามเพื่อน
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร พ่ายยังต้องไปเอาที่ซีร้อกไว้นะ เมื่อวานก็ไม่ได้ไปเอา”
“เออๆ งั้นมึงไปร้านถูกใช่ไหม?” พวกเขาสามคนกะว่าวันนี้จะไปหาอะไรกินกันสักหน่อย
เย็นๆเกือบหกโมงแล้วนักศึกษากำลังเยอะเลย ว่าจะรีบไปจองก่อน เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง
“ถูกสิ เราไม่ใช่เด็กนะ” เขาปีสามแล้ว ไม่หลงทางแน่นอน
ป้อมปราบหรี่ตามองเพื่อนตัวเล็ก นมจืดพยักหน้าจริงจังให้เพื่อนอย่างมั่นใจ
กูไม่มั่นใจมึงที่สุดละไอ้นม!
แต่สุดท้ายป้อมปราบกับศัตรูพ่ายยอมเดินเลี่ยงไปอีกทาง นมจืดเลยเดินเร็วๆมาที่ร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ
ไม่ได้มาซื้อนมจืดน้า อย่าเข้าใจผิด กลัวคิดว่ากินเป็นแต่นมจืด นมจืดจะซื้อซาลาเปาเฉยๆ
อยากกินแรบบิทครีมอะ
ซาลาเปาร้านอื่นก็มีใส่ครีมแต่ไม่มีรูปกระต่ายไง
ถึงเดี๋ยวจะไปร้านอาหารแต่มันเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นเพราะงั้นร้านอาหารญี่ปุ่นจะไม่มีแรบบิทครีมขาย เลยต้องรีบมาซื้อก่อน
ช่วงเย็นๆคนเยอะกว่าตอนเช้ามากเลย นมจืดแทรกตัวผ่านคนเข้าไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ กระดึบๆเข้าไปหาพนักงานที่ยืนประจำอยู่
“แรบบิทครีมสองลูกครับ” นมจืดสั่งเสร็จก็ถอยหลบไปจะได้ไม่เกะกะคนอื่น ยืนเงียบๆรอพนักงานอุ่นแรบบิทครีมให้
“แรบบิทได้แล้วค่ะคุณลูกค้า” พอได้ยินแรบบิทครีมของตัวเองเสร็จแล้ว นมจืดเลยเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“ขอบคุณมากค่าโอกาสหน้าเชิญใหม่”
ได้ของมาไว้ในมือก็เดินแกว่งถุงไปตามทางเดิน เดี๋ยวจะต้องออกไปนอกมหาลัยเพื่อไปหาป้อมปราบศัตรูพ่ายที่ร้าน
เดินผ่านคณะเลยมาจนถึงคณะเพื่อนบ้านอย่างไซเรน ฮิลล์ เอ๊ย! คณะศิลปกรรม
ตากลมโตแอบชำเลืองมองเข้าไปใต้ตึก ยังคงเงียบเชียบและเย็นเยือกแปลกๆ ความร่มรื่นของต้นไม้ใหญ่รอบคณะพัดลู่ตามลม น่ากลัวเหมือนกันนะ
“โว๊ย! มึงจะมาเสียอะไรตอนนี้วะ!”
ตอนกำลังเดินผ่านลาดข้างๆคณะศิลปกรรม ได้ยินตวาดหงุดหงิดดังลอดออกมา ขาสั้นๆชะงักกึก เหลือบมองเช้าไปดู
เห็นร่างสูงใหญ่กำลังคร่อมมอเตอร์ไซด์ถีบคันสตาร์ทแท่กๆๆๆ แต่มันก็ไม่ติดสักที
นมจืดยืนมองตาปริบๆ นั่นมันตัวโกง...ไม่สิ...เขาบอกว่าชื่อพระเอกนี่นา
นมจืดพยักหน้าหงึกหงักๆ
ดันแว่นขึ้นตั้งตรงบนจมูก ขาก้าวเดินเข้าไปหาคนกับมอเตอร์ไซด์
“น้องเป็นอะไรหรอ?”
คนคร่อมมอเตอร์ไซด์หันมามองต้นเสียง คิ้วเข้มกระตุกกึก
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
นัยน์ตาเรียวสวยมองคนตัวเล็กกว่าที่วันนี้ก็ยังอยู่ในชุดเหมือนๆเดิม ชุดนักศึกษาติดกระดุมถึงคอ มึงเป็นสายญัณสัญญา แว่นสมัยทรงครามโลกอันเดิม ทรงกลมยิ่งกว่าแฮร์รี พอตเตอร์
เห็นคนตัวใหญ่เอาแต่จ้อง นมจืดเลยจ้องกลับบ้าง ยิ้มออกมาเล็กน้อย
วันนี้พระเอกอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว จากเสื้อไม่ได้ใช้ไฮเตอร์มาเป็นเสื้อบอลทีมไหนก็ไม่รู้ไม่รู้จัก แต่เดาเอาว่าเสื้อบอล กับกางเกงบอลเหมือนกันแต่คนละสี รองเท้าแตะหูเกือบขาดแล้วนะนั่น
เดินยากไหมอะกลัวล้มหน้าทิ่มถนนมากเลย
แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือ...หนวดที่กินพื้นที่ครึ่งหน้ายังคงเข้มครึ้มเหมือนเดิม
“น้องไม่สบายหรอ?”
น้อง? น้องเชี่ยไรวะ?
พระเอกขมวดคิ้ว เหมือนกำลังมองมินเนี่ยนคุยกับมนุษย์โลกอยู่
“น้องเชี่ยไรของมึง”
นมจืดกระพริบตาปริบๆ มองที่มอเตอร์ไซด์รุ่นเก่าที่ยังต้องสตาร์ทที่ขาอยู่
อือ...จะเรียกมอเตอร์ไซด์ได้ไหมอะ
เศษเหล็กดูยังหรูไปอะ
“ก็...น้องไง...ไม่สบายหรอ?” ชี้ไปที่มอเตอร์ไซด์
คนฟังเหมือนความดันขึ้นสมองกระทันหัน เส้นเลือดหัวใจตีบฉับพลัน
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
มอเตอร์ไซด์บ้านมึงเรียกน้องหรอ??!! มึงมีพ่อเป็นซาเล้งด้วยไหม?!!
“น้องส้นตีนไรของมึง! นี่มอเตอร์ไซด์ไหม?” กูจะบ้า
นมจืดย่นคอ ทำไมต้องหงุดหงิดอีกแล้วอะ ไม่ได้กินอะไรหวานๆน้ำตาลลดเลยหงุดหงิดหรอ
“ฮื้อ...ทำไมต้องเสียงดังอะ เราตกใจหมด”
พระเอกหนวดกระตุกงึกๆ มันมาจากไหน!! ใครก็ได้เอามันออกไป!
“หุบตูดมึงไป!”
นมจืดเม้มปาก ทำตาโต
“ตูดอะไร น่าเกลียด พูดไม่เพราะเลย”
คนคร่อมมอเตอร์ไซด์อยากเอาขากล้องที่พับอยู่ขึ้นมาแล้วฟาดไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บนี่!
รถก็พัง ของก็ต้องขนกลับ เจอหายนะอีก ชีวิต!
“โว๊ย!” วาดขาออกจากตัวรถ ขยี้ผมรุงรังอย่างหงุดหงิด “สงสัยต้องเข็นไปร้าน”
นมจืดพยักหน้าเห็นด้วย “อื้อๆ ไปร้านขายของเก่าใช่ไหม?” เคยเห็นลุงหน้าปากซอยรับซื้อนะ ลุงบอกขายต่อได้ราคาดี
พระเอกถลึงตามองคนสูงเท่าๆหัวนมแล้วอยากจะบี้ให้ตายคาจักกะแร้
“ไปร้านซ่อมเว้ย!!!!”
“ดีจังเนอะ...ร้านอยู่ทางเดียวกับที่เราจะไปเลย” นมจืดเดินยิ้มแป้น มือหอบขาตั้งกล้องเอาไว้แน่น
“เดินอย่าให้ของตกนะเว้ย ไม่งั้นกูให้มึงจ่ายหลังอาน” คนพูดเข็นรถมอเตอร์ไซด์คันเก่าจนเกือบเหลือแต่โครงไปตามทาง
สุดท้ายเรื่องบัดซบของชีวิตนายพระเอกจบลงโดยที่ต้องเข็นรถด้วยตัวเอง ส่วนของอย่างขาตั้งกล้องนั้นต้องไหว้วานไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บช่วยถือมา ดีว่ามาทางเดียวกัน
“เฮ้ย!! มึงถือขากล้องดีๆสิวะ!” พระเอกร้องลั่นอย่างหวาดเสียว ไอ้เชี่ย! ของแพง แต่แม่งหนีบไว้กับจักกะแร้แล้วหยิบห่าไรขึ้นมาแดก!
“อื้อๆ เราหนีบไว้อย่างดี อยากกินแรบบิทครีมอะ ขอกินหน่อยนะ” ยิ้มกว้างแล้วบิซาลาเปาเข้าปาก
“เออๆ” หงุดหงิดจนเหนื่อยใจ
พระเอกถอนหายใจเฮือก คนตัวเล็กกระพริบตาถี่ๆ หรือว่าพระเอกกำลังเหนื่อยอยากกินอะไรหวานๆหรือเปล่า
“กินไหม? พระเอกน้ำตาลตกหรอ ถึงได้เหนื่อยจัง” หวังดีนะ กลัวช็อกไปซะก่อน
มือใหญ่ที่จูงรถอยู่เป๋ไปชั่วขณะ น้ำตาลตกส้นตีนอะไรกูไม่ได้เป็นเบาหวาน!
“ไม่!” แดกของต่อจากมึง กูกลัวติดโรคมินเนี่ยนไปด้วย
“อร่อยน้า แรบบิทครีม”
“ซาลาเปาไส้ครีมที่ไหนๆก็เหมือกัน” แดกอะไรหน้อมแน้มสัสๆ
คนเคี้ยวซาลาเปาตุ้ยๆส่ายหน้าหวือ
“ไม่เหมือนๆ แรบบิทครีมเป็นน้องกระต่าย ที่อื่นไม่มี เราชอบกิน”
มึงแดกซาลาเปาแค่เพราะรูปลักษณ์หรอ?!!!
“เหอะ!” พ่นลมหายใจออกจมูก แม่ง! ฟืดฟาด! รู้สึกฉุนเฉียวเวลาคุยกับแม่ง
“ชิมไหม? อร่อยนะ” จะกินคนเดียวก็น่าเกลียด เลยบิเป็นคำเล็กๆส่งให้อีกฝ่าย
นัยน์ตาเรียวมองขนมในมือ มองคนให้อีกรอบ เหอะ! ไม่เอา! วันก่อนยังให้เค้กกล้วยหอมหนึ่งแถมหนึ่งกู วันนี้แบ่งซาลาเปากระต่ายห่าไรอีก ไม่เอา!
ส่ายหน้า เบ้ปากหนักๆ
“ทำไมอะ อร่อยนะ อ่อ...ไม่มีมือจับหรอ ไม่เป็นอะไร เราป้อนให้” เห็นร่างสูงใหญ่จูงแฮนด์ขับรถเลยคิดว่าไม่มีมือถือขนม เลยยัดขนมเข้าปากอีกฝ่าย
“ถรุยยยยย! ไอ้เชี่ยยัดเข้ามาทำไม!” ขนมชิ้นเล็กถูกพ่นออกมา เกือบกระเด็นโดนคนป้อน นมจืดผงะ ทำตาโต
“ฮื้ออออ คายทำไม?!! เสียดายของ!” อุตส่าห์แบ่งให้ ให้กินหัวกระต่ายเลยนะ เสียสละมากๆ
ตากลมหลังแว่นมองเศษก้อนขาวปุยที่คลุกฝุ่นอยู่บนพื้นตาละห้อย
คนตัวโตมองนมจืดที่ยืนนิ่งๆ
ไอ้มินเนี่ยนมันงอนขนากนี้เลยหรอวะ!!!
โว๊ยยยย!!! ทำตัวไม่ถูก กูไม่เคยคุยกับมินเนี่ยนแถมยังแดกแฟ่บอีก มึนสัสๆ
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ กูตกใจนี่หว่ามึงยัดเข้ามา”
นมจืดมองหน้าหนวดที่เฉไฉมองไปทางนู้นทีทางนี้แล้วส่ายหน้า
“เปล่า เราแค่เสียดาย ถ้าเอาไปล้างน้ำมันยังกินได้ไหม?”
นัยน์ตาเรียวหันมามองคนพูด อยากจะหาอะไรมาเปิดกะโหลกดูว่ามีอะไรอยู่ไหม? กลัวว่าจะไม่มีแม้แต่เยื่อสมอง
“มึ๊งงง มันล้างไม่ได้ไหม ดำขนาดนี้ เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่!”
คนฟังส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไร ยังมีอีกลูก” ยิ้มเมื่อมองเห็นก้อนกลมๆขึ้นไอร้อนในถุง
“เออๆ แดกๆไป แล้วถือขากล้องดีๆ” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนอายุสั้นลงอีกหลายสิบปี
นมจืดพยักหน้าแข็งขัน หยิบลูกที่สองมากินหงุบหงับ นัยน์ตาเรียวสวยเผลอมองปากเล็กกัดก้อนขาวแล้วสุดท้าย...รอยยิ้มมุมปากก็โผล่ออกมานิดหน่อย
นิดหน่อยจริงๆ!!!
สัส!!! ก็แค่ลืมตัวไหม?!!!!
พระเอกรีบหุบยิ้มทันทีที่ไอ้มินเนี่ยนหันกลับมามองเขาแก้มป่องเพราะเคี้ยวอยู่
“อะ กินไหม? แต่ห้ามคายออกมาแล้วนะ” นมจืดเสียดายของ
ยังไม่ทันจะรอให้อีกฝ่ายตอบรับเลยมือขาวจืดก็บิขนมแล้วยื่นมาแตะริมฝีปากร่างสูงทันที ต้องเขย่งด้วยนะเพราะไม่ถึงอะ พระเอกตัวสูงมากๆ
คนตัวใหญ่รู้สึกถึงความนุ่มฟูแตะที่ริมฝีปากเลยต้องอ้าปากรับอย่างเสียไม่ได้ คราวนี้พอเห็นพระเอกเคี้ยวอรบบิทครีมแล้วนมจืดก็ยิ้มตาหยี
“อร่อยเนอะ” แล้วก็กินอีกคำ
คนจูงมอเตอร์ไซด์ไม่ตอบอะไร
แรบบิทครีมหน้อมแน้มความจริงก็เหมือนซาลาเปาไส้ครีมทั่วไปละเว้ย!
ไม่ได้พิศวาทสักนิด!
----------------- 100% ------------------
สวัสดีค่า
เอาน้องนมมาเสิร์ฟแล้ว วันนี้ฝนตกหนักกลับบ้านระวังด้วยนะคะ
ตอนนี้เรามาบอกว่านอกจากน้องนมชอบกินนมแล้วน้องยังมีของชอบอย่างอื่นด้วยน้า 555 เดี๋ยวจะว่าน้องกินแต่นมจืด
คอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อย ขอกำลังใจในวันป่วยๆของเรา หรือจะหวีดในทวิต ที่แท็คเดิม #รักรสนมจืด
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่พระเอกโดนหมั่นไส้แรง555 ต่างจากทำเนียบพระเอกเรื่องก่อนๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า เยิฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
