DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 33: Because a boy like you is impossible to find
ความเดิม...
“พี่ยังรักเธออยู่ไหม” ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เจ็บไปเลยทีเดียว จะได้เยียวยาทีเดียว
“รัก...” แค่คำสั้นๆ ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลพราก สะอื้นเบาๆ มาโคก้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตาให้
“แต่เขาเป็นอดีตไปแล้ว ร้องไห้ทำไม ฉันรักเขาเพราะเขาเคยเป็นเพื่อนเป็นคนรักที่ดี แต่วันนี้ฉันมีนาย ฉันรักนายที่สุด มันคือความทรงจำที่สวยงาม มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเกลียดเขา” ที่มาโคพูดมามันก็ถูก แต่ผมงี่เง่าเอง อยากให้เขารักผมคนเดียว แล้วอะไรที่รบกวนใจผมจนวุ่นวายแบบนี้นะ
เพราะเขายอมบอกเลิกกับผมเพื่อผู้หญิงที่ชื่อณิชาหรือเปล่า...
“แล้วก็อย่าคิดมากว่าฉันยอมทำร้ายนายเพราะรักเขามากกว่า” มาโคพูดดักทางเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ “เวลานั้นฉันมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับ แต่รู้อีกทีก็ทำหัวใจตัวเองหลุดลอยไปไกลแล้ว เสียใจไหมที่ต้องมาเจอคนอย่างฉัน
“ผมไม่เสียใจหรอก”
“แต่จำเอาไว้นะ ในฐานะคนรักหรือฐานะเมียฉัน จะมีนายคนเดียว”
“...!” เศร้าได้ไม่เท่าไหร่เขาก็ทำผมหน้าร้อน ผมยอมก็ได้...ยอมที่จะเป็น ‘เมีย’ เขา
“ฮึก งั้นผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังบ้าง”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรู้หรอก ไม่ว่านายจะทำไปเพราะอะไร ฉันไม่โกรธหรอกนะ”
โลกใกล้จะแตกแล้วใช่ไหม...ทำไมผมมองเห็นเทวดาแทนที่จะเป็นซาตานละ มาโคเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน เขาถึงได้ดูน่าหลงใหลเอามากๆ แต่วันนี้อะไรทำให้ซาตานตัวร้ายกลายเป็นเทวดาที่แสนใจดีไปได้
ไม่เอานะ...ผมไม่อยากได้แบบนี้
เอาซาตานของผมกลับคืนมา!.....................................
การที่เขาดีกับผมแบบนี้ อ่อนโยนขนาดนี้ มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มันดูฝืนๆชอบกล ไม่เหมาะกับมาโคจริงๆ ทั้งๆที่มันน่าหลงใหลจะตายไป แต่ทำไมผมกลับชอบตอนที่เขาเจ้าเล่หากกว่า ยิ่งตอนที่ดวงตาสีนิลที่ไม่ต่างจากมหาสมุทรลึกจับจ้อง เหมือนจะดูดทุกอย่างให้เข้าหา ยิ่งทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
ย้ำกับตัวเองตลอดว่าจะต้องไม่ชอบคนอย่างมาโค เพราะรังแต่จะเจ็บปวดถ้าหากวันหนึ่งต้องจากกันไกล แต่สุดท้ายผมก็แพ้ใจตัวเอง แพ้ความร้ายกาจของเขา
ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ว่าลุคแบดบอยของมาโคมันเร้าใจสุดๆไปเลย!
“คิดอะไรอยู่ ปวดหัวหรือเปล่า ขมวดคิ้วทำไม” นิ้วมือของมาโคกดนวดที่หัวคิ้ว ก่อนจะยืนใบหน้ามาจูบระหว่างคิ้วเบาๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนนะ
ปากว่ามือถึงตลอด!
และผมก็ดันชอบด้วยสิ...ผมอาจจะเข้าข่ายโรคจิตแล้วก็ได้
รู้สึกมีความสุขจะแทบจะตัวลอย
ราวกับฝันจนไม่อยากตื่น
“ผมก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายพี่นะ แต่มันจำเป็น...” ถึงเขาจะบอกว่าไม่อยากฟัง ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากจะบอก อยากให้มาโครู้ว่าที่ผมทำไปผมมีเหตุผลของผม อย่างน้อยๆผมก็จะได้สบายใจ ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจ
มาโคนอนฟังนิ่งๆไม่ได้ขัดอะไรผม แววตาไม่มีความเกลียดหรือโกรธเคืองกันแม้แต่น้อย
‘ฉันไม่เกลียดนายหรอกน่า ไม่ว่านายจะทำอะไรผิด’
เขาเคยพูด...และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ผมเล่าเรื่องของผมให้มาโคฟัง จากหน้านิ่งๆก็เริ่มหน้าหงิก หรือจนกลายเป็นบูดบึ้งคล้ายกับอยากจะฆ่าคน...จะฆ่าผมเหรอ ผมพูดอะไรผิดไปหรือไงถึงได้ทำเหมือนโกรธแค้น
ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องโกรธผมแน่ๆ
“ผมขอโทษ” เสียงแผ่วเพราะความกลัว
“ขอโทษทำไม...ไอ้เวรนั่น! มันเป็นใครวะ!!!” เสียงห้วนและดังสนั่นเกือบทำบ้านผมพังครืนลงมาแล้วไหมล่ะ
“พี่หมายถึงใคร” ผมถามกลับ
“ก็ไอ้เพื่อนเวรของนายไง มันเป็นใคร! ฉันจะไปกระทืบมัน”
ผมอึ้งกับอาการของมาโค น้ำตาจะไหลเพราะความซาบซึ้งใจ “ผมคิดว่าพี่โกรธผมซะอีก” แต่ที่แท้คือเขาโกรธไอ้เพื่อนเวรของผมต่างหาก
“ฉันจะโกรธนายทำไม มาคิดๆดูแล้ว เหตุผลของฉันมันโคตรน้อยนิดเลยวะ” มาโคสบถคำโตเป็นภาษาอังกฤษ หยาบคายแบบนี้ค่อยเป็นมาโคคนเดิมหน่อย
“ไม่หรอก ชีวิตคนก็สำคัญ ใช่ว่าจะเกิดกันได้ง่ายๆ” การที่คนที่รักเสียไปก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ขนาดแค่ห่างกันยังเจ็บแทบแย่ แล้วนี่ต้องจากตาย มาโคคงเจ็บปวดมาก
“อย่าคิดมากล่ะเรื่องณิชา จำเอาไว้ ตอนนี้ฉันรักนายคนเดียว”
ผมเชื่อ...
“สรุปคือไอ้คุณไวน์เกลียดฉันเพราะฉันดันไปเผลอหักอกคนที่มันชอบ” มาโคเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงยังเจือไปด้วยความหงุดหงิด
“อืม...เขาบอกมาแบบนั้น”
“เฮ้ออ ฉันจำไมได้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร เอาเถอะ เจอหน้าไอ้คุณไวน์อะไรนั่นสักทีจะขอคุยด้วยหน่อย” มาโคถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมบีมือให้กำลังใจ
ทุกคนทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นแหละ ชีวิตก็ต้องทำผิดก่อนถึงจะรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ฟังจากปากคนอื่นก็ไม่เท่าสัมผัสด้วยตัวเอง
“พริก...”
“ครับ”
“เรากลับมาเป็นแฟนกันนะ...ไม่สิ เรากลับมาเป็นผัวเมียกันอย่างเดิมดีกว่า”
ห่ามได้อีก!!!
“อืม...ผมก็รักพี่”
รักที่สุดด้วย
“พี่กับ...กับ...ผู้หญิงคนนั้นคบกันอยู่หรือเปล่า” พูดเองผมยังรู้สึกเลยว่าเสียเบามาก มาโคเลิกคิ้วเบิกตากว้างก่อนจะถอนหายใจออกมา ทำไมต้องทำท่าทางแบบนี้ ตกลงแล้วมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม ใจผมเริ่มสั่น ถ้าหากมาโคบอกว่าเป็นความจริง มันอาจจะหยุดเต้นกระทันหันก็ได้
“ใครบอก” มาโคพูดเสียงเรียบ หยิบรีโมตเปลี่ยนช่อง แต่ข่าวของมาโคกับผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ในห้วงความคิดของผม ก็ถ้าไม่หลอกตัวเอง เขาเหมาะสมกันจะตายไป
“ผมเห็นในข่าว แล้วก็รูปอีกเยอะแยะ”
“ข่าวก็คือข่าว มันไม่ใช่ความจริง นอกจากนาย ตอนนี้ฉันก็ไม่มีแฟนคนไหนอีกแล้ว”
“จริงนะ” หัวใจพองโตจนคับอกด้วยความดีใจ ก็คนมันกลัวนี่นา ผมเป็นผู้ชายนะ ตามธรรมชาติผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงใช่ไหมล่ะ เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะกลัว กลัวว่าวันหนึ่งมาโคจะเปลี่ยนใจ
“ฉันอาจจะเคยโกหกนายนะ แต่สาบานได้ว่านี่เป็นเรื่องจริง” สีหน้าจริงจังทำเอาผมเชื่อหมดใจ ผมขยับเข้ากอดเอวหนา ซุกหน้าลงกับอกกว้าง กลิ่นกายที่คุ้นเคย
“ผมขออะไรพี่อย่างได้ไหม” จะเป็นการเรียกร้องเกินไปหรือเปล่าไม่รู้ แต่เวลานี้ผมต้องการเขามากที่สุด ตอนนี้ผมหายดีได้สองวันแล้ว ไปเรียนและไปทำงานตามปกติ แม้ว่ามาโคจะไม่อยากให้ผมทำงานก็เถอะ แต่ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ ไม่ทำงานแล้วผมจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ
“บอกฉันสิ ว่านายอยากได้อะไร” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดผมไว้แน่นขึ้น จูบซับบางเบาที่ขมับ
“ถ้าผมขอพี่จะให้ผมใช่ไหม”
“มีอะไรที่ฉันให้นายไม่ได้ล่ะ”
“ผมอยากกอดพี่และก็อยากให้พี่กอดผม ได้ไหม” พูดเองแล้วก็กระดาก แต่...ผมอยากให้เขา ‘รัก’ ผมอีกครั้ง ช่วงเกือบอาทิตย์ที่มาโคแวะเวียนมาหาผม นอนค้างบ้างไม่ค้างบ้าง เพราะเขาก็มีงานเหมือนกัน แต่นอกจากกอด หอมแก้มและก็จูบ มาโคก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
“หึหึ แล้วนายจะรออะไรล่ะ” รอยยิ้มกรุ่มกริ่มกับตาที่โคตรจะเจ้าชู้ ทำเอาผมแทบละลาย “เพราะถึงนายไม่ขอ ฉันก็คิดจะ ‘กอด’ นายอยู่แล้ว”
เราสองคนไม่แคร์ว่าตรงนี้จะเป็นห้องรับแขก เพราะในบ้านมีแค่ผมกับมาโคเท่านั้น จูบที่เร่าร้อนและรุนแรงเริ่มต้นขึ้นและดูเหมือนว่าจะหยุดลงได้ยาก
“อืม...” ผมหายใจแทบไม่ทัน แต่ดีหน่อยที่มาโคพอจะใจดีปล่อยให้ผมได้หายใจบ้าง แต่ก็น้อยนิด ผละออกเพียงเสี้ยววินาทีก็กดจูบย้ำไม่หยุด ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกัน อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกปั่นป่วนไปทั้งช่องท้อง
เสื้อตัวเก่งของผมหลุดออกจากตัวด้วยฝีมือของคนมือไวใจเร็ว ตัวผมถูกอุ้มวางบนโซฟาจากเดิมที่นั่งเล่นอยู่กับพื้น
ผมเริ่มหายใจติดๆขัดๆ มือหนายกขึ้นลูบที่แก้มผมเลยไปถึงศีรษะ ผมที่ปรกหน้าถูกปัดเบาๆ มาโคหอมแก้มผมฟอดใหม่ ยิ้มหวานให้ผมอีกทำนบ
อารมณ์ผมไต่สูงจะแทบกู่ไม่กลับมือคล้องลำคอคนตรงหน้าเอาไว้ ด฿งเข้าเข้ามาจูบอีกรอบๆ มือก็สาละวนแกะกระดุมเสื้อของตัวตัวสูงไปด้วย
ไม่นานเราทั้งคู่ก็เหลือแต่ตัวเปลือยเปล่า ไม่มีผ้าสักชิ้นปกปิดร่างกาย ริมฝีปากร้อนแตะกับส่วนอ่อนไหวเพียงแผ่วเบา แต่ทำเอาสะท้านไปทั้งตัว ผมถูกอีกฝ่ายปรนเปรอจนแทบไม่รู้เหนือรู้ใต้ เสียวจนแทบขาดใจ มือขยุ้มผมมาโคไว้แน่น เผลอร่อนสะโพกตามจังหวะเร่งเร่าจนจึงปลายทาง ผมกระตุกฉีกของเหลวเข้าปากอีกฝ่ายที่ดูดกลืนอย่างไม่รังเกียจ ผมนอนอ้าขาหอบหนักหน่วง เหมือนจะเห็นดาวกันเลยทีเดียว
“อย่าเพิ่งเหนื่อยสิ” มาโคพูดขำๆ ผมนิ่วหน้าเพราะมีบางอย่างแทรกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง ผงกหัวมอง เจอสายตาคมจ้องอยู่ขณะที่กำลังดันนิ้วเข้ามา อาศัยของเหลวที่ผมพ่นออกมาช่วยเพิ่มความลื่นไหล ผมทิ้งตัวลงกับโซฟา ครางเสียงดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อจากนิ้วหนึ่งเปลี่ยนเป็นสามนิ้วแบบกระทันหัน
มาโคกำลังแกล้งผม!
“เรียกชื่อฉันหน่อยสิเมียจ๋า”
“พะ พี่มาร์ค...เร็วๆ” เสียงวูบไปหมดช่องท้อง ส่วนตื่นตัวที่มีขนาดใหญ่กว่าผมมากทิ่มขาผมอยู่ ดูก็รู้ว่าเขาเองก็มีอารมณ์ไม่ต่างจากผม แต่ยังทนเพียงเพื่อจะแกล้งกัน ผมทนไม่ไหวเลยพลักเขาลงแล้วขึ้นคล่อมแทน
“ใจร้อนจังนะ” ยังจะมีหน้ามาแซวกันอีก
“ผมจะแกล้งพี่บ้างคอยดู!”
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญเลย” ยกมือหนุนหัว มองผมอย่างหยอกล้อเป็นการท้าทาย ผมกระตุกยิ้มมุมปาก คว้ามับที่มาโคน้อยที่ไม่น้อยเลยจริงๆ เร่มมือรูดรั่งจนคนตัวโตครางหึ่มในลำคอ ผมยิ้มอย่างพอใจ ก้มลงใช้ปากครอบครองจนมันขยายถึงขีดสุด ได้ยินเสียงมาโคขบฟันกรอด มองผมคาดโทษที่แกล้งเขาคืน พอได้เอาคืนบ้างแล้วผมก็เริ่มทำตามใจตัวเอง ยกตัวขึ้นแล้วกดตัวเองลงบนตัวตนของมาโคช้าๆ ความคับแน่นทำให้ผมทั้งจุกและเสียววูบ
“อืม...อย่าเกร็งมาก” มาโคพูดเสียงต่ำ ผมผ่อนลมหายใจจนสามารถกลืนกินอีกฝ่ายได้ทั้งหมด มาถึงขั้นนี้อะไรก็ฉุดไม่อยู่ ผมขยับเบาๆ ค่อยๆเร่งจังหวะ มือสองข้างวางบนอกแกร่ง
“อื้ออ...พี่..มาร์ค” ผมครางเสียงสั่นเพราะมาโคเล่นกับน้องชายผม เสียวซ่านจนแทบหมดแรง แต่ก็ไม่หยุดขยับ ยิ่งร้องครางผมยิ่งรู้สึกว่าเสียงตัวเองแม่งเซ็กซี่เกินไป จนกระทั่งตัวผมกระตุกปลดปล่อยอีกครั้งเพราะไม่สามารถทนต่อไปได้
มาโคพลิกตัวผมให้นอนหงาย จับขาผมอ้ากว้างก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวผมอย่างแรง ผมกัดปากตัวเองระบายอารมณ์ที่เริ่มจะขึ้นอีกครั้งยามที่มาโคกระแทกโดนจุดเร้าในตัวผม
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งเฮือก ครางหวิวเพราะคนข้างบนเร่งจังหวะ ปรือตามองคนขี้แกล้งที่ยกยิ้มสมใจ และความสุขสมก็ฉีดเข้ามาในตัวผมอย่างแรง รู้สึกอุ่นวาบที่ท้องน้อย
ร่างสูงทิ้งตัวทับผมทั้งตัว เสียงหอบหายใจดังผสมกัน ผมกอดคอคนข้างบนแน่น จูบซับที่ขมับเขา มาโคเองก็จูบไซ้ที่ซอกคอผมไม่หยุด จนสิ่งที่ยังค้างอยู่ในตัวผมขยายใหญ่อีกรอบ
“ไม่คิดว่านายจะเร่าร้อนได้ขนาดนี้”
“...” ผมเริ่มจะอายกับความบ้าบิ่นของตัวเองเมื่อครู่ สาเหตที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมหึง!!!
“อีกรอบไหม” มาโคผงกหัวขึ้นถาม ผมหน้าแดงซ่านด้วยความอาย
จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ..ถามทำไมวะ!!!
จากทุ่มหนึ่งจนถึงเที่ยงคืน...ที่ผมได้แต่ร้องคราง ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนี้ ได้แต่เปลี่ยนท่าตามใจนายแบบสุดหล่อ ไอ้รู้สึกดีมันก็ดีหรอกนะ แต่...ผมจะตายเอา!
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 447584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก