DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 34: Trying to tell you no, but my body keeps on telling you yesHIM: PORCHE
ในที่สุดพระนางก็รักกันอย่างมีความสุข…
แหวะ!
หมั่นไส้ชะมัด
ผมว่าพี่มาร์คเขาอาการหนักจนเข้าขั้นโคม่าแล้วล่ะ จะอะไรนักหนากับพริกมันก็ไม่รู้ ตามติดแจ แล้วดูมองหน้าผมเข้า แค่มาชวนไปซื้อของนะไม่ได้จะพาไปขาย เดี๋ยวปั๊ดแหย่ให้ทะเลาะกันสักยกสองยกเสียเลยนิ
“พี่ก็ไปทำการทำงานบ้างเถอะ พริกมันโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสองสามขวบ มันดูแลตัวเองได้”
“นั่นสิ พี่ขาดงานบ่อยแบบนี้ไม่เป็นอะไรเหรอ ผมหายป่วยแล้วน่า กับอีกแค่ไข้หวัด ผมไมได้เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายนะ ถึงจะได้ออกจากบ้านไปเที่ยวไม่ได้” พริกทำท่าเหนื่อยหน่าย ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วจะไปที่ไหน” พี่มาร์คถามผม หน้าหงิกหน้างอ นี่เขาเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันป่ะ ผมล่ะอิจฉาเสียจริง อยากให้โอชินมันเป็นแบบนี้บ้าง เดี๋ยวนี้มันเอาแต่อ่านหนังสือกับทำงาน ไม่ค่อยจะมีเวลาให้ผม นี่ขนาดผมย้ายไปอยู่กับมันแล้วนะ ขายคอนโดตัวเองทิ้ง เรียกว่าย้ายถาวร ผมยังแทบจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับมันเลย
ดูอย่างวันนี้เป็นต้น ทีแรกผมไม่ได้กะมาชวนพริกหรอก แต่เพื่อนผมมันไม่ว่างกัน ผมเลยกะว่าจะลากโอชินไปซื้อของเป็นเพื่อน คือผมจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ ถึงผมกับที่บ้านจะไม่ค่อยลงลอยกัน แต่ผมก็รู้สำนึกหรอกนะว่าแม่เป็นผู้ที่มีบุญคุณกับผม แค่ผมไม่ลงรอยกับพ่อเลี้ยงเท่านั้น
แต่ปรากฏว่าโอชินมันไม่ว่าง ต้องไปติวกฏหมายบ้าบออะไรไม่รู้ให้รุ่นน้อง ก่อนออกมาก็ทะเลาะกันไปรอบหนึ่ง พอหาคนไปด้วยไม่ได้ผมเลยว่าชวนพริกเนี่ยแหละ ซึ่งเจ้าตัวเขาก็อยากไปพอดี ติดแต่เจ้าที่เจ้าทางตัวโตหน้าตาหล่อกระซากไส้ที่ทำท่าไม่ยอมอนุญาตอยู่เนี่ย
“ก็ห้างแถวๆนี่แหละพี่ ไม่ได้พาไปตะเข็บชายแดนหรอก เปลืองน้ำมัน” ผมเหน็บแนมเบาๆ พริกหัวเราะขำให้กับความบ้าของพี่มาร์ค
“เออๆ อย่าพากันไปเถลไถลล่ะ ดีเหมือนกัน บ่ายนี้ฉันมีงาน ฝากพริกด้วย”
“ไหนพี่บอกว่าไม่มีงานไง” พริกมองหน้าพี่มาร์คเขม็ง เอาแล้วไง ความลับแตกสินะ แถมเป็นคนพูดเองกับปากด้วย ซวยไปงานนี้
“เออน่า จะไปหรือไม่ไป” ทำมาเป็นเสียงดังกลบเกลื่อน
“พี่อ่ะ ก็เป็นแบบนี้ ทำไมต้องขาดงานบ่อยด้วย” พริกหน้าทำหน้าเหง้าหน้างอ แต่ละคนช่างไม่มีความพอดี คนของผมแม่งก็บ้าเรียนบ้างาน นี่ก็แทบจะไม่ทำมาหากินเพราะมัวแต่บ้าเมีย!
“เอาน่า ถึงไม่ทำงานฉันก็มีเงินเลี้ยงนาย” พี่มาร์คลูบผมพริกเบาๆ สีหน้าแววตาและน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่ผมไม่เคยเห็น นับว่าเป็นบุญตาไม่น้อย ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ้ย! ที่ระลึกได้ไหม เอาไปเลี่ยมใส่กรอบขายแฟนคลับพี่มาร์คน่าจะได้เงินดี หึหึ
กว่าจะออกจากบ้านได้พี่มาร์คก็สั่งนู่นสั่งนี่จนหูชา วันนี้ผมไม่ได้เอารถมา อาศัยแท็กซี่เอา ขี้เกียจขับ พริกนั่งเงียบตลอดทาง เหมือนคนกำลังกังวลอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไร” ผมถาม “คิดมากเรื่องพี่มาร์คเหรอ”
“อืม” พริกอือออในลำคอ ก่อนจะหันมามองหน้าผม “พี่มาร์คชอบโดนงานบ่อย กลัวว่าสักวันจะโดนต้นสังกัดไล่ออก”
“ไม่หรอกน่า ถึงโดนไล่ออกเขาก็คงไม่แคร์หรอก บ้านเขารวยจะตายไป”
“งั้นเหรอ”
“อย่าไปคิดมาเลยน่า ถ้าโดนไล่ออกก็อาจจะรู้สำนึกบ้างว่าไม่ควรเหลวไหล” ว่าเขาใช่ว่าผมจะมีความลับผิดชอบอะไร พูดไปงั้นแหละ ให้พริกมันเลิกเครียด “หรือไม่ก็...เขาอาจจะกลัวนายหายไปอีกรอบ”
คราวนี้พริกเงียบไปเลย ทำหน้ารู้สึกผิด ผมยิ้มๆแล้วก็ยักไหวไหล่เบาๆ
“แล้วนายจะไปซื้ออะไร” พริกถอนหายใจเบาๆ เปลี่ยนเรื่องพูด
“ไปซื้อของวันเกิดให้แม่น่ะ นายว่าฉันควรซื้ออะไรดีวะ คิดมาทั้งคืนก็คิดไม่ออก” ผมไม่รู้ว่าแม่ชอบอะไร ไม่อยากโทรไปถามไอ้พาสต้าเท่าไหร่ ผมกำลังเกลียดขี้หน้ามันอยู่ รู้ไหมว่ามันเจอกันโอชินแค่ครั้งสองครั้ง มันก็แสดงออกว่าชอบ แถมยังทำตัวเป็นมือที่สามอีก ไอ้นั่นก็โง่บรมไม่รู้หรือไงว่าไอ้พาสต้ามันอ่อยอยู่ แค่คิดของก็ขึ้นละ!
“แล้วแม่นายเคยพูดว่าอยากได้อะไรไหม” พริกถาม
“ไม่อ่ะ ไม่ค่อยได้กลับไปบ้าน” ยิ่งช่วงที่ผมคบกับโอชิน ผมไม่ได้กลับไปเลย สาเหตคือผมติดแฟน ง่ายๆเลย อีกสาเหตคือผมไม่อยากไปเห็นหน้าไอ้หน้าทรพี แม่งจะแย่งได้แม้กระทั้งแฟนพี่ บัดซบเอ้ย!
“เฮ้อ งานหนักเลยทีนี้”
เกือบค่อนวันกว่าผมจะได้ของขวัญให้แม่ ก็ไม่มีอะไรมาก ผมซื้อกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดให้แม่ใบหนึ่ง เงินที่ซื้อไม่ใช่เงินที่ได้จากแม่ เพราะแม่จะโอนเงินเข้าบัญชีให้ผมทุกเดือน แต่ผมใช้เงินที่หามาได้ ตอนนี้ผมไปถ่ายแบบกับโอชิน ว่าง่ายๆคือไปทำแทนพริกนั่นแหละ ได้เจอคุณไวน์อยู่ครั้ง ดูน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้ แต่เวลาทำงานผมไม่ค่อยๆได้เจอคุณไวน์หรอก เรื่องเงินค่าตอบแทนก็มีเลขาคุณไวน์เอามาให้แทน ซึ่งส่วนมากจะฝากโอชินมาให้ ก็ดีไป พอทำงานหาเงินใช้เองผมก็ไม่ค่อยฟุ่มเฟือยเท่าไหร่
แล้วทุกวันนี้ผมกินอยู่เงินโอชินทั้งนั้น มันไม่ยอมให้ผมจ่ายอะไรเลย ผมก็ไม่อยากเอาเปรียบ สุดท้ายผมเถียงสู้มันไม่ได้ แล้วยังมีหน้าพูดว่า ‘ยังไงนายก็จ่ายให้ฉันทุกคืนอยู่แล้ว วินๆ’
เพราะอย่างนี้ผมก็เลยปล่อยให้มันจ่ายเองทั้งหมด เพราะมันใช้งานผมจนเกินคำว่าคุ้มเสียอีก หื่นเงียบจะตายไปมันน่ะ กลางวันละไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่ตกกลางคืนทีไร เวลาผมต้องเป็นของมัน ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่คบโอชิน
ซื้อของเสร็จผมก็ชวนพริกมานั่งกินไอติม พริกที่เพิ่งหายไข้ก็รีบตอบตกลง แถมยังบ่นอีกว่าตอนป่วยพี่มาร์คไม่ให้แตะน้ำเย็นเลยสักนิด ถ้ามันไข้กลับมาโคจะมาฉีกอกผมไหม ใครจะรับผิดชอบชีวิตผม
“พริก...” ผมเรียกพริกเบาๆ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นจะถ้วยไอติม ก่อนจะมองทางด้านข้างที่มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ผมจำได้ มันคือแฟนเก่าพริก
“แจ็กกี้” พริกเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา
“เอ่อ...ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” แฟนเก่าพริกบอก แต่พริกส่ายหน้าช้าๆ
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วล่ะ” พริกกลับมากินไอติมต่อ ไม่สนใจไอ้แจ็กกี้อะไรนั่นอีก
“ขอร้องล่ะพริก คุยกันหน่อยได้ไหม” แจ็กกี้ยังคงตื้อ พริกส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ชักหน้าหน้าไม่พอใจ
“มีอะไรล่ะ พูดมาเลยก็ได้”
ผมนั่งกินไอติมเงียบๆ ทำเหมือนไม่สนใจแต่หูกระดิกฟังอยู่ยิกๆ
“ขอคุยสองคนได้ไหม...นะ” แหมะ ได้คืบจะเอาศอก
“ไปคุยเถอะพริก เรื่องมันจะได้จบๆไป” ผมบอก เพราะเชื่อว่าไอ้แจ็กกี้ไม่ยอมไปง่ายๆแน่ถ้าไม่ได้คุยกับพริก พริกเบ้หน้า ยอมลุกออกจากร้าน ไอ้แจ็กกี้ตามไปติดๆ
ถ้าเป็นปกติผมไม่ใจเย็นแบบนี้หรอกนะ แต่ตั้งแต่ผมอยู่กับโอชิน ผมรู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คิดมากขึ้น แต่ก็เป็นบางครั้งบางคราวนะ ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันยาก
ผมนั่งรอพริกจนไอติมหมดถ้วย แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเห็นว่าใครโทรมาเท่านั้นแหละ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ไอ้โอชินมันโทรมาหาผม!!!
ปกติถ้ามันยุ่งมันจะไม่โทรมาเลยนะ ยิ่งใกล้จบมันยิ่งเคร่งเครียดกับการเรียนจนแทบไม่สนใจผมเลย แอบงอนนะ แต่ก็รู้หรอกว่ามันจำเป็น แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้
“อยู่ไหน” คำแรกที่มันถามผมเลยครับ
“อยู่ห้าง ออกมาซื้อของ” ผมพูดกับมันดีๆ ไม่อยากตีรวนเท่าไหร่
“เสร็จยัง จะได้ไปรับ”
“มารับ?” ผมทวนตำงงๆ ตกใจนะเนี่ย ไหนมันบอกว่ามีติวถึงหกโมงเย็นไง นี่เพิ่งจะบ่ายสองเอง “ไม่ว่างก็ไม่ต้องมาหรอก แค่นี้กลับเองได้”
“ว่างแล้ว รออยู่ที่นั่นแหละ ถึงแล้วจะโทรหา”
ติ๊ด!
เอาแต่ใจจริงๆเลยวะ นึกจะยุ่งก็ยุ่ง นึกจะว่างๆก็ว่าง
ปึก!
“เฮ้ย! ตกใจหมด เป็นอะไร ทำไมหน้าบึ้งขนาดนั้น” พริกมันกลับมาแล้วครับ ท่าทางหัวเสียมาก แต่มันกลับมาคนเดียวนะ ไม่ยักกะมีไอ้แจ็กกี้นั่นกลับมาด้วย ไปคุยอะไรกันมาวะ
“แม่งเอ้ย! ข้อแก้ตัวควายๆ ถ้ารู้งี้นะ ไม่ทนสับสนแม่งอยู่ได้ตั้งนานหรอก เลิกไปตั้งแต่แรกแล้ว” ฟิวส์ขาดไปแล้วครับ โต๊ะข้างๆหันมามองด้วยความสนใจ และคนที่มองพริกแบบงงๆก็คือหนูน้อยจ้ำม่ำที่ปากเลอะไอติมเป็นวงกว้าง
“เบาๆหน่อย เสียงดังจังวะ” ผมเตือนมัน เพราะเสียงของพริกยามโมโหอาจจะไปรบกวนช่วงเวลาความหิวโหยของหนูน้อยน่ารักนั่นได้
“ก็คนมันโมโห” เออ เชื่อๆ อาการแบบนี้คงไม่ได้มีความสุขอยู่หรอก
“ไหนเล่ามาสิ ไปคุยอะไรกับไอ้นั่นมา” ผมถาม พริกถอนหายใจยาวๆ เอนตัวพิงที่นั่ง มองสบตาผมก่อนจะพูด
“แจ็กกี้อยากจะกลับมาคืนดีกับฉัน แค่ฟังแค่นี้มันก็น่าโมโหแล้ว แต่นี่ไม่เท่าไหร่ เขาบอกว่า ที่เผลอใจคบกับน้ำหวานก็เพราะกลัวที่บ้านรู้ว่าตัวเองคบกับผู้ชาย แถมแจ็กกี้เองก็ยังไม่กล้าที่จะบอกที่บ้าน เลยเกิดอาการสับสนบ้าบอคอแตก จนกลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิง แต่ดูยังไงๆแม่งก็คนขี้ขลาดดีๆนี่เอง” พริกพูดรัวรวดเดียวแบบไม่พักหายใจ ผมสงสารเลยส่งน้ำให้ดื่มแก้กระหาย
“ดีแล้วที่ไม่กลับไปคบ แล้วมันมาขอคบอีกครั้งนี้ที่บ้านมันรู้เรื่องแล้วหรือไง” เห็นว่าเรียนนักบินด้วยนิ คงเป็นความหวังของที่บ้าน
“ยังไม่รู้ นี่ไง ถึงได้โมโห” ก็สมควรอยู่หรอก ผู้ชายบางคนแม่งก็เห็นแก่ตัวเอาโล่
“เอาเถอะ คิดซะว่าดวงซวยที่มาเจอคนแบบนี้แล้วกัน” ผมบอก ลุกขึ้นไปจ่ายเงิน ถือโอกาศเลี้ยงพริกไปในตัว เป็นค่าตอบแทนที่มันออกมาเป็นเพื่อนผม
“แล้วนายล่ะ ตอนคบกับพี่มาร์ค คิดว่าเป็นดวงซวยหรือเปล่า”
ไหงมาเข้าเรื่องของผมได้วะ “มันเหมือนกันที่ไหน ไอ้แจ็กกี้นั่นเคยบอกนายไหมล่ะว่ามันไม่จริงจัง แต่กับพี่มาร์ค เขาบอกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่ฉันดันห้ามใจตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็รักเขาหัวปรักหัวปรำ ต่อให้เขาร้ายก็ยังรัก มันไม่ใช่ความซวยหรอก มันเป็นความทรงจำที่ดี”
อย่างน้อยเสี้ยวเวลาหนึ่ง พี่มาร์คก็ดีต่อผม
“แล้วยังรักอยู่ไหม” ผมหยุดเดิน กรอกตาไปมา มันจะสงสัยอะไรนักหนา ที่ถามนี่เพราะอยากรู้จริงๆหรือว่าอะไร
“แล้วถ้าฉันบอกว่ายังรักอยู่ละ รักมากด้วย นายจะทำยังไง” พริกดูอึ้งๆไปนิด “คิดอะไรมากวะ ฉันคบกับโอชินแล้ว ถ้าถามว่ายังรักพี่มาร์คอยู่ไหม ก็ยังรักอยู่ แต่ก็น้อยนิดจนแทบไม่รู้สึกอะไร ถ้าจะรักก็คงในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง” เพราะไอ้บ้าโอชินคนเดียวที่เข้ามาทำให้หัวใจผมปั่นป่วน เผลอแปบเดียวในหัวผมก็มีแต่หน้ามันๆอยู่คนเดียว
“อืม...ก็แค่อยากรู้ จะได้สบายใจ” พริกยิ้มกว้าง ผมตบไหล่มันเบาๆ พาเดินไปหาที่นั่งรอโอชิน
“งั้นฉันถามบ้าง ตอนนายคบกับไอ้แจ็กกี้ รักมันไหม” ผมอยากรู้ เพราะเท่าที่เห็น ไม่เห็นพริกจะอาลัยอาวรณ์เท่าไหร่เลยในตอนแรกๆ
“จะพูดไงดีล่ะ ก็คงรักมั้ง แรกๆน่ะ แต่พอห่างกัน ก็รู้สึกเฉยๆ จนบางทีมันก็คล้ายความรู้สึกของเพื่อน แต่เพราะยังเป็นแฟนกันก็เลยคิดว่ารัก จนเจอกับมาโค ก็เริ่มสับสนว่าใช่หรือเปล่า พอเอาเข้าจริง ฉันหมดรักแจ็กกี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“นี่ละน้า ความห่างไกลทำให้ใจคนเปลี่ยน”
หลังจากส่งพริกกลับบ้าน ผมกับโอชินก็กลับคอนโดของเรา สีหน้ามันดูเหนื่อยๆ ถึงห้องปุ๊บมันก็เข้าไปอาบน้ำ ผมเอาของขวัญของแม่เข้าไปเก็บในห้องนอน ก่อนจะออกมารดน้ำต้นไม้ที่ระเบียง อาทิตย์ก่อนผมไปเดินเล่นที่สวนจตุจักร เห็นมีต้นไม้ต้นเล้กๆขายเลยซื้อมาประดับห้อง เค้าว่าถ้าอ่านหนังสือแล้วตาล้าให้มองที่สีเขียวอย่างพวกต้นไม้จะช่วยได้ ผมเลยซื้อมาไว้ให้โอชินมันผ่อนคลาย มีทั้งไม้ดอกไม้ประดับ ผมเลี้ยงไม่ค่อยเป็น ตายไปบ้างเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มคล่องขึ้นบ้างล่ะ
“อ๊ะ!” ตกใจหมด อยู่ดีๆมันก็เดินมากอดผมจากด้านหลัง ตัวเย็นเฉียบ เสื้อก็ไม่ใส่
ฟอดดดด
จุ๊บบบบบ
เออ! ทำให้ครบสูตรไปเลย ทั้งกอดทั้งหอม แล้วผมจะเขินทำไมวะเนี่ย ปกติผมว่าผมเป็นคนหน้าด้านด้วยซ้ำนะ จะมาหน้าบางอะไรกับอีกแค่เรื่องแค่นี้
“เหงาไหม” โอชินจับผมให้หันหน้าเข้าหา มือสวมกอดเอวผมไว้หลวมๆ แววตาลึกซึ้งเต็มไปด้วยคำขอโทษ แค่นี้ผมก็ใจอ่อนแล้ว พักนี้ผมใจง่าย อย่าได้ถือสา
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” แต่ถ้ามันจะสละเวลาให้ผมบ้าก็คงจะดีไม่น้อย ยิ่งวันนี้เห็นมาโคโดดงานมาอยู่กับพริกเป็นว่าเล่น ก็เกิดการเปรียบเทียบโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่คนเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน จะเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก
“ขอโทษ ไว้เรียนจบจะชดเชยให้” พูดไปก็หอมแก้มผมไป
“ทำไมต้องทุ่มเทขนาดนี้” ผมไม่เข้าใจ คือผมเรียกแค่พอผ่านถูๆไถๆ เลยไม่ค่อยเข้าใจพวกเด็กเรียนเท่าไหร่ แม้ว่าโอชินจะดูไม่เหมือนเด็กเรียนก็เถอะ ภาพลักษณ์ภายนอกโคตรจะห่างไกลเลยด้วยซ้ำ แต่พอถึงเวลาเอาจริงเอาจังก็ตั้งใจจนไม่สนใจสิ่งอื่นรอบข้าง ถ้าต้มหนังสือประมวลกฏหมายกินได้มันคงต้มกินไปนานแล้วแหละผมว่า
“หนึ่งเลยคือฉันอยากจะทำความฝันตัวเองให้เป็นจริง เรียนจบใครๆก็ทำได้ แต่เรียนให้ได้ดีใช่ว่าใครจะทำได้” ก็จริง เพราะผมทำไม่ได้ “สอง ฉันได้ทุนมาแล้ว ทั้งๆที่ก็มีปัญญาส่งเสียตัวเองเรียน แต่กลับไปแย่งทุนคนที่ด้อยโอกาส ฉันก็ควรจะทำให้ดีที่สุดจริงไหมล่ะ”
พอฟังเหตุผลมันแล้วผมกลายเป็นคนงี่เง่าไปเลย
“อืม เข้าใจแล้ว” ผมกอดโอชิน ซบหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสุดแสนจะเซ็กซี่ นี่ผมเปล่าหื่นะ พูดเลย!
“ทำไมวันนี้พูดง่ายจัง ปกติจะต้องเหวี่ยงก่อนไม่ใช่เหรอไง” มันกลั้วหัวเราะในลำคอ ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยกัดหัวนมมันไปที โอชินร้องโอ้ย ปล่อยตัวผมแทบไม่ทัน
“โรคจิตเหรอไง ทำไม อยากโดนด่าว่างั้น” ผมแวดใส่ มันรัวเราะทำหน้าชอบใจ ไม่รู้ระหว่างผมกับมันใครจิตกว่ากัน
“ก็เปล่า แค่รู้สึกแปลกๆเท่านั้น”
“คิดว่าชอบโดนด่า” ผมบ่นหงุบหงิบ มองรอยฟันตัองเองที่หน้าอกมัน ยกมือลูบ เงยหน้าสบตาคนตัวสูงกว่า โอชินมองหน้าผมเรียบๆ ก้าวเดินประชิดเข้ามาใกล้ๆจนตัวของมันแนบกับตัวของผม ใบหน้าเราห่างกันไม่กี่เซนต์ ผมยืดตึวจูบที่คางมนหล่อเหลาลามไปยังริมฝีปาก แต่แค่จูบย้ำแผ่วเบาเท่านั้น ทำตาระยิบระยับกวนมัน โอชินครางหึ่มในคอ กดย้ำลงมาแต่ผมผละหน้าถอยหลังหนี หัวเราะเบาๆ เลยได้สายตาคาดโทษมาที คราวนี้ผมเลิกแกล้งมัน พุ่งเข้าไปจูบแต่มันดันหลบหน้าหนีผมแล้วหัวเราะบ้าง ผมกัดปากตัวเองงอนนิดๆ มันเลยโน้มหน้าเข้ามาจูบผม ยิ้มออกเลยครับ
มันจูบเคล้าคลึงเบาๆอย่างหยอกเย้า ผมหลับตาจูบตอบกลับไป มือข้างหนึ่งของโอชินนวดคลึงอยู่บริเวณท้ายทอยผม ทำเอาเคลิ้มไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง มันจูบเก่งมาก รสจูบของโอชินทำให้ผมสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเอง ตาลายและสมองว่างเปล่าไปหมด ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งผมก็เคลิ้มหมดท่าทุกครั้ง อยากจะต่อต้านในบางทีแต่ร่างกายผมไม่ยอมเชื่อฟังผมเลย
แรงกดที่หนักหน่วง เรียวลิ้นร้อนๆที่กวาดต้อนไปทั่วโพลงปาก ยามที่ลิ้นของมันสัมผัสกับลิ้นของผม เหมือนไฟฟ้าแล่นปลาบไปทั่วร่าง ลอกล่อให้ผมรุกเร้ากลับไม่ต่างกัน
จูบกันไปจูบกันมา กระดุมเสื้อผมก็หลุดยกแผง ตกไปอยุ่ที่ต้นแขน เผยให้เห็นผิวบริเวณไหล่และหน้าอกช่วงบน โอชินถอนริมฝีปากออก ผมเผลอครางอย่างขัดใจ ก่อนที่มันจะจูบตามหัวไหล่ผมมาจนถึงซอกคอ ผมแหงนหน้าให้มันสัมผัสมากขึ้น มันก็ระดมจูบไปทั่วเป็นว่าเล่น มีเสียงจ๊วบจ๊าบฟังแล้วก็น่าขำพร้อมกับเขินไปด้วย
“อยากลองริมระเบียงไหม น่าจะเร้าใจดี”
“ไอ้บ้า!”
“หึหึ”
“แต่ได้ก็ดี”
.................................................
คึคึ
เบาๆไม่มีอะไร หวานนิดๆจิตแจ่มใส ตอนหน้าจบแล้ว เตรียมอำลาเหล่านายแบบสุดหล่อและแบดบอยจอมซ่ากันได้ ค่ำคืนนี้ขอลากันไปก่อน สวัสดีค่ะ ^_^
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก