DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 35: Hold me closer for eternity…The end 100%
มันเป็นอะไรที่อึ้งมากกก!!! ขอเพิ่มกอ.ไก่อีกล้านตัว
มาโคถึงกับซึมไปเลย ไม่พูดไม่จา ตอนนี้หลับไปแล้ว ยังกับเด็กตัวเล็กๆ ผมเดาไม่ออกว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง แต่มันคงไม่ใช่ความรู้สึกด้านดีแน่ๆ ส่วนผมน่ะเหรอ ผมก็แค่อึ้ง บวกกับเจ็บจี๊ดๆในอกนิดๆ นิดเดียวเท่านั้น แต่ก็นะ มันพูดยาก
ถามว่าเสียใจไหม ผมก็บอกไม่ถูก ถ้าผมเสียใจ ผมเสียใจทำไม ที่เขาไปทำผู้หญิงท้องน่ะเหรอ แต่เรื่องมันเกิดก่อนที่เราจะเจอกันอีก ผมไม่รู้สึกโมโห อาจจะเรียกว่าหน่วงๆในอกแค่นั้น แต่คนที่หลับไปแล้วอาการหนักกว่าผมหลายเท่า
เช้าวันต่อมา มาโคตื่นก่อนผม เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนไม่รู้ที่สวนหน้าบ้าน หน้าตาดูเคร่งเครียด อยากจะเข้าไปหานะ แต่ตอนนี้ผมหิวมาก ขอหาอะไรยัดใส่ท้องก่อน
เดินเข้าครัวก็เจออาหารเช้าเป็นโจ๊กและไก่ทอดแสนอร่อยบนโต๊ะ มาโคคงออกไปซื้อมาให้ เพราะแบบนี้ ผมก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรกับเรื่องเมื่อวานดี
คนเราทำผิดกันได้ อยู่ที่ว่าจะสำนึกหรือเปล่า ผมคิดแบบนี้ และผมก็รู้ว่า มาโคสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำแล้วจริงๆ
เอ๊ะๆๆ ทำไมเครียด ไม่เอาไม่เครียดสิ นี่มันจะจบแล้วนะคุณผู้ชม!!!
“พริก...”
“หืม” ผมเงยหน้ามองมาโคที่เดินเข้ามายืนข้างหลังผม ก่อนจะโน้มตัวลงกอดคอผมไว้ราวกับจะอ้อน อาการแบบนี้มันจะน่ารักไปไหม
“พรุ่งนี้...” ผมโคหยุดพูด ผมปล่อยให้เขาเตรียมความพร้อม กินข้าวเงียบๆ ไม่เอ่ยขัดจังหวะ จนพร้อมถึงได้ยอมพูดต่อ “ไปบ้านนู้นกันนะ”
“บ้านไหน?” ผมงามงงๆ อันนี้งงจริงไม่อิงความโง่ส่วนบุคคล
“บ้านไอ้ไวน์”
“...” ผมกำลังประมวลผลอยู่
“อยากไปขอโทษกิ่งสักครั้ง แล้วก็...ไปดูหน้าเด็กด้วย”
“อืม...ไปสิ”
สองชั่วโมงต่อมาเราก็มายืนอยู่หน้าบ้านของคุณไวน์ แน่นอนว่าผมเคยมาแล้ว แต่มาโคยัง ผมกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก็มีคนงานในบ้านออกมาเปิดประตูให้เรา ผมโทรมาบอกคุณไวน์แล้วว่าผมกับมาโคจะเข้ามาหา เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ตื่นเต้นเหรอ” ผมถาม มือที่จับมือผมอยู่เย็นเฉียบ ผมบีบตอบกลับเบาๆ พามาโคเข้าไปในบ้าน เหมือนเขาจะกลัว แต่ก็ไม่หันหลังกลับ
กลับกัน ถ้าผมเป็นเขา จะทำยังไงนะ
เข้ามาในตัวบ้าน คุณไวน์ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมาเห็น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหาผม จากนั้นคนที่มาโคต้องการมาเจอก็ปรากฏตัว
“ปะป๋า! หนูอยากว่ายน้ำ” หนูน้อยจ้ำม่ำวัยสามขวบวิ่งมาเกาะขาคุณไวน์เอาไวน์ ใบหน้าเรียบเฉยคลี่ยิ้มอบอุ่น ก้มลงอุ้มลูกน้อยขึ้น ส่วนมาโคนิ่งเป็นหุ่นไปแล้ว ผมมองหน้าเขาแล้วอยากจะขำ เบิกตาโตไปนะผมว่า
“ไปนั่งในห้องนั่งเล่นก่อนสิ”
“ครับ” ผมพามาโคไปที่ห้องนั่งเล่น
“ขอคุณแม่หรือยังค่ะ” คุณไวน์ถามลูกสาว พาน้องมานั่งที่โซฟาด้วย ผมไม่รู้ว่าน้องชื่ออะไร แต่น่ารักมาเลย ถ้าผมมีลูกสาวน่ารักแบบนี้ก็คงดี แต่เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะผมดันมีสามี ไม่ได้มีภรรยาอย่างชาวบ้านเขา เพลียครับ!
“แสนดีขอคุณแม่แล้ว ปะป๋าพาหนูไปนะ นะคะๆ” เด็กอะไรทำไมอ้อนได้น่ารักหน้าหยิกขนาดนี้ ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวหรอกที่รู้สัก ขนาดมาโคเองยังทำหน้าเหมือนจะอยากเล่นกับเด็กเลย หรือว่าเขาจะอยากมีลูก...
หรือเปล่านะ?
“ได้สิครับ แสนดีสวัสดีคุณน้าหรือยังค่ะ” คุณไวน์บอกน้องแสนดี น้องหันมามองพวกผมก่อนจะยิ้มหวานพร้อมทั้งยกมือไว้อย่างน่ารักน่าชัง
“สวัสดีค่ะคุณน้า เป็นเพื่อนปะป๋าเหรอคะ” ช่างพูดช่างจา ผมคลั่ง! ผมอยากได้!!!
“นาย...” มาโคทำท่าอึกๆอักๆ คุณไวน์เหลือตามองก่อนจะเลิกคิ้วถาม
“ขอ...อุ้มหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงราวกับไม่มั่นใจ คุณไวน์เองก็ดูจะตกใจไม่น้อย ส่วนผมกับน้องแสนดีได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนที่คนน่ารักจะยิ้มสวยๆให้ผม
น่ารักกกกก
“แสนดีลูก ขอคุณป๋าหรือยัง เอ่อ...” แล้วบุคคลสำคัญของเรื่องก็ปรากฏตัวในที่สุด ผมยกมือไหว้ เพราะยังไงพี่กิ่งเขาก็อายุมากกว่าผม
“มาโค...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” พี่กิ่งยังดูตกใจไม่หาย เดินมานั่งจ้างๆคุณไวน์ น้องแสนดีรีบปีนขึ้นนั่งตักคุณแม่ ไม่ได้รับรู้บรรยากาศแปลกๆในตอนนี้ เป็นเด็กก็ดีแบบนี้แหละนะ ชีวิตไม่วุ่นวายดี
“อืม...เธอ...สบายดีนะ”
“ดีสิ ดีมากๆเลยล่ะ” รอยยิ้มหวานที่ดูก็รู้เลยว่าน้องแสนดีได้มาจากใครฉีกกว้างอย่างจริงใจ และมันทำให้มาโคมีสีหน้าที่ดีขึ้น มุมปากยิ้มบางๆ บางมากจนแทบมองไม่เห็น
“พี่ไวน์ พาลูกไปเตรียมของหน่อยสิ จะได้พาแกไปไหว้น้ำกัน” พี่กิ่งพูด คุณไวน์มองหน้าพี่กิ่งมองมาโคก่อนจะพยักหน้า
“อืม มาลูกแสนดี ไปเลือกชุดว่ายน้ำของหนูกันดีกว่า”
“เย้!! ว่ายน้ำๆๆ” แสนดีดีใจใหญ่ กระโดดขึ้นหลังคุณไวน์แล้วพากันขึ้นชั้นสองไป เหลือแค่พวกเราสามคน
ว่าแต่...ผมต้องออกไปด้วยหรือเปล่า
“เดี๋ยวผมไปรอข้างนอกนะ” ผมเอ่ยขอตัว แต่มาโคดึงแขนผมไว้ ผมมองตามือหน้าที่หนักแน่นและมั่นคง ความร้อนที่มือทำให้รู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากจะปล่อย
“อยู่ด้วยกัน”
“แต่...”
“บอกแล้วไง ว่าฉันกับนายเราจะไม่มีความลับต่อกัน” แววตาคมจับจ้องสบตาผม ผมยิ้มบางๆ ตบมือบนมือมาโคเบาๆ
“บางทีพี่กิ่งเขาอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ได้ ผมเดินเล่นอยู่รอบบ้านนี่แหละ คุยกันเสร็จแล้วพี่ค่อยเล่าให้ผมฟังก็ได้”
มาโคยอมปล่อยมือ ผมจึงเดินออกมา ด้านนอกมีโต๊ะชุดน่ารักใต้เถาองุ่นที่จัดเป็นซุ้มไว้ให้ความร่มรื่น ผมทิ้งตัวนั่งลงรอคอยเวลา อดที่จะยิ้มขำตัวเองไม่ได้
ผมรู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมาก ใจเย็นขึ้นมาก มีสติมากขึ้นหลังจากที่ชีวิตผ่านช่วงที่แย่ที่สุดมา ปัญหาในชีวิตสอนให้ผมใช้ชีวิตอย่างมีสติมีเหตุมีผล การที่ผมออกมาไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้ความจริง แต่บางทีเรื่องบางเรื่องผู้หญิงเขาอาจจะไม่อยากให้คนอื่นรู้มากก็ได้ ยิ่งนั่งฟังแบบนั้นมันก็ออกจะเสียมารยาทไปสักหน่อย
และผมก็เชื่อใจมาโคนะ
ถ้าเขาจะคิดอะไรกับพี่กิ่ง ก็คงคิดไปนานแล้วแหละ
เรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนดีกว่า
ผมนั่งชมสวนรอบๆบ้าน เดินดูดอกไม้ต้นไม้บ้าง ผมเพิ่งเห็นว่ามีโรงเรือนกระจกไว้เพาะต้นไม้ขนาดเล็กอย่างพวกกระบองเพชร ไม้อวบน้ำ และไม่ดอกไม้ประดับน่ารักๆมากมาย ยังมีกำแพงที่มีกุหลาบเลื้อยตามกำพงออกดอกสีสันสดใสส่งกลิ่นหอมพาลให้สดชื่น ผมอยากทำบ้านตัวเองให้เป็นแบบนี้บ้าง ไว้ลองคุยกับมาโคดีกว่า
ผมไม่ได้ชอบดอกไม้ต้นไม้มากหรอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้เรารู้สึกสดชื่น กลับจากเรียนจากทำงานเหนื่อยๆ ถ้าได้อยู่ในที่ที่ชวนผ่อนคลายแบบนี้ ก็คงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“พริก...”
“ครับ...คุยเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม”
หมับ!
มาโคคว้าผมเข้าไปกอด ผมตกใจอยู่ครู่เดียวเท่านั้น แล้วจึงกอดตอบ
“พี่โอเคนะ”
“อืม ฉันโอเค...แล้วนายล่ะ โอเคไหม” ทั้งๆที่ถามผม แต่ทำไมต้องเสียงสั่นขนาดนั้น “ฉันมันแย่มากใช่ไหม นายเกลียดฉันหรือเปล่า” เขาถามเสียงระโหย
“ผมไม่เกลียดพี่หรอกนะ อย่าคิดมากสิ พี่มาร์คที่ผมรู้จักไม่ได้เป็นแบบนี้นี่หน่า” ผมแซวเพื่อให้เขาไม่คิดมาก ได้ยินเสียงมาโคหัวเราะเบาๆ
“เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดถึงคนรอบตัวมั้ง เลยเหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไร” เหมือนจะเป็นการพูดประชดตัวเอง “แต่ก็โล่งใจที่ได้พูดคุยกับกิ่ง ดีใจที่กิ่งได้เจอคนที่ดี หลุดออกจากวงจรชีวิตคนแย่ๆอย่างฉันได้ ส่วนแสนดี เป็นแบบนี้ก็คงดีแล้ว มีพ่อแบบฉันมันคงไม่น่าชื่นชมเท่าไหร่”
“อย่าเสียใจเลยนะพี่...เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” ผมดันตัวออก มองหน้าของคนตรงหน้าเงียบๆ ยกมือแตะแก้มตอบเบาๆ
“ขอบคุณนะ...ที่อยู่กับฉัน”
ขอบคุณเช่นกันที่อยู่กับผม
ผมเข้าไปลาคุณไวน์กับพี่กิ่ง ได้อุ้มน้องแสนดีพร้อมกับหอมแก้มไปทีหนึ่ง น้องแสนดีดูจะติดผมไม่น้อยนะ น้องบอกกับผมว่าครั้งหน้าให้มาหาน้องไหม เราจะเล่นด้วยกัน น่าจับฟัดชะมัด
“พี่มาร์ค” ผมถาม เราอยู่บนรถ กำลังจะกลับบ้านผม มาโคนั่งนิ่งมาตลอดทางอย่างคนที่มีเรื่องต้องคิดหันมามองผมแวบหนึ่ง
“มีอะไร”
“พี่มาร์ค ผมอยากมีลูก”
“หืม...อะไรนะ” มาโคดูจะตกใจไม่น้อย
“ผมบอกว่าผมอยากมีลูก”
“พริก...นายคงไม่ได้” มาโคกลืนน้ำลายลงคอ มองผมกับถนนสลับกันไม่หยุด ผมมองด้วยความสงสัย เป็นอะไรของเขา แต่พอเขาพูดประโยคต่อมาเท่านั้นแหละ ผมอยากจะเอาหัวผมคอนโซลรถ ไม่งั้นก็เอาหัวมาโคนั่นแหละกระแทกพวงมาลัยสักทีสองที
“นายจะเลิกกับฉันเหรอ ไม่ได้ ฉันไม่ยอม!!! นายเป็นเมียฉัน ห้ามไปเป็นผัวคนอื่น!”
จอมโวยวายเอ้ย!
“ทำไมผมจะเป็นไมได้ ผมก็ผู้ชายนะ” ของแหย่สักหน่อย ไม่ได้กระตุกหนวดเสือมานานล่ะ เดี๋ยวนี้เสือเขาหงอ
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง! อย่ามาพูดบ้าๆนะพริก” ดวงตาคมถลึงตาใส่ผม หึหึ กลัวตายล่ะ
“พี่จะทำอะไรผม ถ้าผมทำ ผมจะไม่บอกให้พี่รู้หรอกนะ”
“พริก!!!”
ฮ่าๆๆๆ มีความสุขจริงๆ ยิ่งเห็นเขาทำท่าอยากจะมาขย้ำผมแต่ทำไม่ได้นี่มันสนุกจริงๆ มาโคหายใจฟึดฟัด
“ได้ๆ” เสียงเข้มพึมพำเบาๆ ผมนั่งยิ้มมีความสุข “อยากมีลูกใช่ไหม” มาโคถามเสียงต่ำ
“ช่ายยย ผมอยากมีลูก” ผมยิ้มหวานๆให้มาโคทีหนึ่ง แต่ทำไมเขาทำตาขวางหว่า ไม่ชอบเหรอ นี่ผมปั้นหน้าสุดๆเลยนะ ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะดังๆ
“ได้!!! ถ้านายอยากมีลูกมากนัก! ฉันจะจัดให้นายเอง!!!”
“ห๊ะ! อะไรนะ?!”
“ฉันจะทำให้นายท้อง ไม่ท้องไม่หยุด ให้มันรู้กันไปว่าฉันมันจะไม่มีน้ำยา!!!”
เฮ้ย!!!
ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่มีน้ำยาหรือไม่มี แต่ผมไม่มีมดลูก!!!!
บ้าไปแล้ว!
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากมีลูกแล้ว!”
“นายไม่อยาก แต่ฉันอยาก วันนี้ฉันจะกิน ‘พริก!’ ไม่ให้เหลือซาก!!!”
ขอร้องไห้สามนาที ไว้อาลัยให้ผมด้วย
นี่สินะ ‘มาโค’ คนเดิมกลับมาแล้ว!!!
The End
............................
จบแล้ววว จบแล้วววววว
จุดพลุ ปรบมือสิบทีปฏิบัติ!!! ฮ่าๆๆ ดีใจที่สุด หลังจากค้างคามาช่วงหนึ่ง วันนี้จบแล้วววว
ใครอยากได้ฉากต่อจากนี้ฟินๆ รอไปก่อน เจอกันในตอนพิเศษ นะคะ ^_^
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านตั้งแต่วันแรกๆที่ลงมาจนถึงวันนี้ รวมไปถึงคนที่เพิ่มมาตามอ่านด้วย ริริรักพวกคุณมากจริงๆ เพราะทุกกำลังแรงใจ คอมเม้น หรือแม้แต่ทวงถามนิยาย ทำให้ริริอยากจะลุกขึ้นมานั่งแต่งมันเสียตอนนั้นที่ได้อ่าน แต่เวลาก็ไม่มีให้ทำดังใจคิด เพราะอย่างนั้น นิยายเรื่องนี้จะดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายไม่ได้เลยถ้าขาดทุกคนไป อาจจะไม่ได้หยิบชื่อมากล่าวทุกชื่อ แต่ริริอ่านทุกคอมเม้น อ่านหลายรอบด้วย ปลื้มนะปลื้ม 555 บอกเลย
หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณค่ะ
ริริ
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก