สวัสดีครับ
ขอกราบอภัยทุกๆท่านที่ไม่ได้มาต่อให้ พอดีช่วงปีใหม่นี่ผมมีธุระเตวไปนั่นไปนี่มากมาย เข้ามาอ่านนิยาย เรื่องเล่าคนอื่นบ้าง แต่ก็ไม่ได้โพสอะไรง่า
วันนี้เอามาลงต่อละครับ อ่ะๆๆๆ ผมเคยบอกแล้วนะครับว่าเรื่องใกล้จบแล้ว อีกไม่กี่ตอนเอง.....
เรื่อง NC นี่ ผมฝากขอโทษแทนไอ้นายเส้นด้วยนะครับ มันว่า...จะไม่เขียนเด็ดขาด มันว่า มันว่า แค่นี้ก็สวยงามพอแล้วง่ะ แต่ถ้าให้เขียนอย่างอื่นจะทำให้โดยทันทีอ่าคับ
ขอบคุณที่ติดตามตลอดมาครับ
ตอนที่ 27
ในเช้าวันอาทิตย์
แสดงแดดส่งมาที่หน้าต่างห้องนอน ผมค่อยๆลืมตาขึ้น พยายามหรี่ตาสู้แสงแดด ผมมองไปที่รอบตัวก่อนที่สมองจะคิดอะไรผมรู้สึกว่ามีใครเอาขามาพาดที่ตัวผม ผมหันไปที่เจ้าของขานั้น เจ้าตี๋โปรนี่เอง นี่คงคิดว่าผมเป็นหมอนข้างหรือไงไม่รู้เอาทั้งมือทั้งขาพาดมาที่ตัวผม ผมมองไปที่โปรแล้วจ้องหน้าตอนที่โปรหลับ เจ้าตี๋โปรหลับหน้านิ่งๆไม่เหมือนกันทุกทีที่จะทำหน้ายิ้มแบบกรุ้มกริ่ม ผมรู้สึกตลกนะครับ ไม่ค่อยจะเห็นโปรทำหน้านิ่งๆแบบนี้เท่าไหร่
แล้วจู่ๆโปรก็ลืมตาขึ้นตอนที่ผมจ้องหน้าเขาอยู่พอดี
“เป็นอะไรมากป่าว มองหน้าคนอื่นแล้วยิ้มๆ”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม.... อยากหลับต่....”
ว่าแล้วโปรก็ดึงผมไปกอดอีกแล้วก็หลับตาอีกครั้ง ผมเหลือบไปมองที่นาฬิกาก็รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาสายของวันแล้ว ผมเลยจะลุกขึ้นมาเพื่ออาบน้ำเตรืยมเดินทาง
“อ๊า.... อย่าไปไหนดิ นอนก่อนๆ”
“นี่สายแล้วนะ เดี๋ยวกลับไปถึงดึกพอดี”
“ขออีก 5 นาที”
“งั้นก็นอนไปก่อนแล้วกัน พี่ไปอาบน้ำก่อนละ”
พูดเสร็จผมก็ลุกออกจากที่นอนไปเข้าห้องน้ำเลยครับ ปล่อยให้โปรนอนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปหาคุณแม่ข้างล่าง ท่านได้ซักชุดนิสิตตอนที่โปรใส่มาเมื่อวานนี้ให้แล้ว เมื่อวานพอโปรอาบน้ำเสร็จผมก็ให้ใช่ชุดของผมที่มีอยู่ครับ โชคดีที่โปรใส่ได้พอดีเลยรอดตัวไป ไม่อย่างนั้นคงต้องไปหาซื้อให้ใหม่แน่ หรือถ้าใส่แต่ชุดเก่าก็เหม็นแย่สิครับ จริงไหม ผมขึ้นมาที่ห้องนอนก็ยังเห็นโปรนอนหลับอยู่ผมเลยเรียกโปรอีกครั้ง
“โปร พี่เอาชุดมาให้แล้วนะ” ผมเรียกโปร แต่โปรก็ยังไม่ยอมตื่นอีกน่ะครับ “นี่ยังนอนอยู่อีก ตื่นได้แล้ว”
“โปรหลับอยู่” โปรพูดครางออกมาทั้งๆที่หลับตาอยู่
“หลับ แล้วเมื่อกี้ใครพูด”
“ก็โปรละเมอ”
“นะ พอเลย ลุกๆ ไม่งั้นพี่กลับคนเดียวก็ได้”
ผมพูดจบโปรลุกขึ้นมาแต่โดยดีครับ ผมล่ะส่ายหัวเลยชั่งจะกวนได้ดีจริงๆ แต่ผมก็ไม่เคยโกรธนะครับ เพราะสุดท้ายผมก็รู้ว่าไงโปรก็ต้องยอมผมอยู่ดี
ในที่สุดก็ถึงเวลากลับ ผมบอกลาคุณพ่อคุณแม่ ท่านทั้งสองก็อวยพรให้ครับ แต่ก็เป็นห่วงที่โปรจะเป็นคนขับรถให้ แต่เพราะผมขับรถไม่เป็นเลยไม่สามารถช่วยโปรขับได้
“ไปไหวแน่นะลูก” คุณแม่ผมถามโปรครับ
“ไหวคับแม่ ตอนมาก็ยังได้เลย”
“ไงถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาแล้วกัน” คุณพ่อผมพูดต่อ
พวกผมก็รับคำแล้วก็ขึ้นรถไปครับ รถออกได้สักพักผมก็ลืมไปว่าโปรยังไม่มีใบขับขี่ ทีนี้ขับทางไกลๆโดนตรวจง่ายจะตาย ถ้าโดนตรวจเข้าจะไม่แย่เอาเหรอ
“โปร นี่เรายังไม่มีใบขับขี่นิ”
“ฮือ? ทำไมเหรอ”
“อ้าว ถ้าโดนตรวจขึ้นมาละ”
“ตรวจก็ตรวจสิคับ”
“อ้าวแล้วจะทำไงล่ะ”
“ผมก็จะยื่นใบนี้ให้ไง”
ผมก็สงสัยว่าจะยื่นใบอะไรให้ โปรเอื้อมไปที่บังแดดหน้าคนขับ ผมเห็นบัตรอะไรหลายอย่างอยู่บนนั้นครับ แล้วโปรก็หยิบบางอย่างยื่นมาให้ผม
“ใบขับขี่??”
“ช่าย”
“ไปทำมาตอนไหนเนี่ย”
“ก็วันที่ก่อนมาหาพี่ไง พอวันเกิดปุ๊บ ผมก็ไปทำเลย ที่จริงผมกะจะพาพี่ไปเที่ยวอยู่ พอดีพี่โจมาหาผมที่มหาลัยก่อนที่ผมจะไปทำ ชกผมอ่าดิ เลยได้ลองขับไกลๆมาถึงนี่”
“โจทำขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ช่าย ผมก็เลยต่อยกลับไปสองสามที นี่ถ้าพี่ต้อมกะพี่พจน์ไม่ช่วยห้ามนะ”
“ดีแล้วอย่ามีเรื่องกันเลย”
“ก็มาหาว่าผมทิ้งพี่ได้งาย ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมไปหาพี่ที่ห้องก็ไม่อยู่ เพื่อนพี่บอกว่าพี่น่ะกลับมาบ้าน แถมเพื่อนพี่ก็จะชกผมอีก วันนั้นมันวันอะไรก็ม่ายรุ”
“อืม....”
“นี่แฟนโดนชกนี่พูดแค่ อืม เหรอ”
“ก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดทำไมล่ะ”
“โหยยยยย เพ่ ผมไม่ได้รู้เรื่องอารายเล้ย เจงๆ ว่าแต่มันเรื่องอะไรกันนี่ ทำไมคนอื่นถึงว่าผมทิ้งพี่ไปหาพี่เอม”
“.....”
ผมเงียบครับ ไม่อยากจะบอกว่าเอมทำอะไรไปบ้าง เพราะผมคิดว่าถึงขนาดนี้แล้วจะให้ผมคิดมากว่าโปรจะไปเป็นแฟนกับเอม
“แล้วพี่หนึ่ง โกรธผมเหรอ”
“โกรธเรื่อง??”
“ที่ไม่ได้ไปหาพี่เลยก่อนหน้า”
“เปล่านิ” ผมพูดปด
“คงคิดว่าผมนอกใจแล้วสินะคับ ถึงจะกลับไปหาพี่หมอฟัน” โปรพูดไม่เต็มเสียงนักครับ
“เปล่านะ ก็แค่คนรู้จักกันมา”
“คร๊าบบบ ผมเชื่อๆ”
“โปร คนเราคบกัน ให้เชื่อใจกันนะ”
“คำพูดนั้นผมน่าจะบอกพี่มากกว่า” โดนตอกกลับมาอย่างนี้ผมล่ะพูดไม่ออกเลยครับเพราะผมเองก่อนหน้าไม่ได้ไว้ใจโปรเลย
“ก็เราทำให้พี่คิดนิ” ไงผมก็คงต้องพูดเหตุผลว่าทำไมผมเองต้องคิดอย่างนั้น
“เราเล่นไม่ติดต่อพี่มาเลยนินา”
“ก็ขอโทษแล้วไงคั๊บ เป็นช่วงที่มือถือผมเสีย งานก็เยอะอ่ะ”
“แล้วไหนจะเรื่องของเอมอีก....” ผมพูดแทรก
“พี่เอม??
เออ ทำไมทุกคนถึงคิดว่าผมกับพี่เอมคบกันด้วย?”
“อ้าว นี่เราไม่รู้หรอกเหรอ”
“ก็เค้าเป็นพี่รหัสผมนิ ไปไหนมาไหนกันเรื่อยก็ไม่แปลกนิคับ”
“แปลกสิ พี่รหัสที่ไหนเค้าตามดูแลน้องทุกฝีก้าวบ้าง แล้วก็ยังจะมาพูด..” ผมหยุดพูดไปเลยครับ เพิ่งนึกออกว่าไม่ควรพูดไป แต่คงไม่ทันแล้วล่ะครับ
“พี่เอมพูดอะไร?”
“...”
“พี่เอมพูดอะไรพี่หนึ่ง”
“...”
“พี่เอมพูดอะไร บอกมานะ”
“เอมบอกว่า...”
“ว่า??”
“บอกว่าโปรเป็นแฟนกับเอมแล้ว แต่ไม่กล้าบอกพี่...” ผมพูดเสียงเบาๆ
“เหอออออ อะไรนะ พี่เอมพูดงั้นหรอ?!?!?!”
“อืม...”
“บ้าดิ พูดกะพี่ตอนไหน ตอนที่ไปรับพี่น่ะเหรอ ถึงว่า ทำไมพี่เอมมาบอกถึงว่าพี่งอนไม่ยอมมาด้วย”
ตอนนี้โปรดูเหมือนจะอารมณ์เสียมากจนขับรถเร็วผิดปกติจนผมเองต้องเตือนดีนะครับที่ทางจากบ้านผมไปกรุงเทพฯเป็นทางสี่เลนตลอดแม้แต่ตอนขึ้นเขา ไม่อย่างนั้นคงได้มีเรื่องแน่
จนแล้วจนรอดเราก็มาถึงกรุงเทพฯอย่างปลอดภัยครับ ถึงผมต้องเตือนโปรตลอดทางก็ตามเถอะ
“เดี๋ยวผมต้องไปคุยให้รู้เรื่อง”
“คุยอะไรเหรอโปร”
“คุยกะพี่เอม”
“ไม่ต้องหรอก ถ้าเราไม่ไปสนเค้า เค้าก็ทำอะไรไม่ได้”
“แต่ว่า...”
“เอาน่า”
“อ่ะ ไงพรุ่งนี้ผมมารับพี่ไปทำงานนะ ตอนเย็นห้ามกลับเองด้วย ผมจะไปรับเอง”
“เอ่อ... โปร..”
“คับ?? ว่า??”
“ไม่ต้องหรอกนะช่วงนี้..”
“อ้าว ทำไมอ่า ยังโกรธผมอีกเหรอ”
“เปล่าๆ คือพี่ออกจากงานแล้ว”
“ออกจากงาน!!! ทำไมอ่ะ มีเรื่องพี่เอมนี่ออกจากงานเลยเหรอครับ นี่พี่กะหนีผมจริงๆใช่ไหม”
“เปล่าๆ ไม่ใช่นะ”
“นี่พี่ มาทำงานที่บริษัทป๊าผมเองดีกว่า เดี๋ยวผมบอกป๊าให้”
“ไม่ต้องๆ คือพี่ได้งานแล้ว”
“ได้งานแล้ว?? งานอะไรอ่ะ”
“พี่จะทำงานราชการ...”
“ฮ้ะ อะไรนะ ราชการ!?!? นี่พี่พูดจริงเหรอ”
“อืม”
“ที่ไหนเหรอ”
“ก็กระทรวงที่อยู่ทางไปมหาวิทยาลัยโปรแหละ”
“หา?? งั้นแสดงว่ากระทรวงนั้นน่ะสิ ที่พี่บอกว่าเคยทำงาน”
“อืม”
“โห ดีสิ ผมจะได้ไม่ต้องย้อนไปส่งพี่”
“อืม”
“แต่เค้าว่าเงินเดือนน้อยนิครับ”
“ก็คงงั้น”
“อืม.....งั้นมาอยู่กับผมไหม ผมเลี้ยงพี่เอง”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เอางั้นเลยเหรอ”
“เอ้า ผมพูดเจง”
“พี่จะไปอยู่ที่บ้านเราได้ไงล่ะ”
“ครายบอก ผมจะออกไปอยู่คนเดียวละ เบื่อป๊าพูดมาก”
“นี่อย่าบอกนะว่าจะไปอยู่หอคนเดียว?”
“ม๊าผมซื้อคอนโดไว้ใกล้ๆมหาลัยนานละ กะให้เค้าเช่า แต่ตอนนี้ว่างอยู่”
“แล้วออกไปอยู่คนเดียว แม่ไม่ว่าเหรอ”
“ก็ผมเรียนมหาลัยแล้วนิครับ ม๊าไม่ว่าอะไรหรอก”
“งั้นเหรอๆ” ผมหยุดคิด
“งั้นอาทิตย์หน้าผมจะมาขนของพี่ไปเลยละกันนะ”
“เฮ้ย พี่ยังไม่ได้บอกเพื่อนพี่เลยนะ แล้วพี่ยังไม่ได้ตกลงนะว่าจะไปอยู่ด้วย”
“ไม่ได้ๆ ผมไม่ไว้ใจใครละ เอาพี่มาอยู่ด้วยนี่ล่ะ สบายใจสุด”
“เฮ้ย ให้พี่พร้อมก่อนสิ เพื่อนพี่เองพี่ก็หารค่าเช่าอยู่ด้วยกันอยู่ จู่ๆไปเลยได้ไง”
“งั้นพี่ไปบอกเพื่อนพี่ก่อนนะว่าต่อไปจะไปอยู่กะแฟนละ เบื่อนอนกอดด้วยแล้วไปนอนกอดแฟนดีกว่า”
“ไอ้บ้า”
แล้วโปรก็ทำตากลิ้งไปกลิ้งมา ก่อนเหลือบมามองผมแล้วยิ้มให้ครับ ผมก็เอามือไปลูบหัวโปรเบาๆประมาณว่าหมันไส้
และแล้วก็ถึงหอผมจนได้ เพื่อนผมตกใจพอควรที่ผมกลับมามันนึกว่าผมเองจะไม่กลับมาอีกแล้วเสียอีก แบบว่ามันไปบอกทางหอว่าจะคืนห้องแล้วเลยน่ะครับ มันเลยจะไปบอกเค้าว่าไม่คืนห้องแล้ว แต่ผมก็ถามว่าถ้าคืนห้องไปแล้วนี่เพื่อนผมจะอยู่กับใคร
“ก็ไปอยู่กะแฟนกูดิ”
“อ้าวเหรอ อยู่ไกลกันไม่ใช่เหรอ”
“ก็อยู่หอตรงกลางทางระหว่างที่ทำงานเราสองคนได้ กูเองก็คุยๆไว้แล้ว”
“เออ อืม...”
“ทำไมเหรอ”
“โปรบอกจะให้เราไปอยู่ที่คอนโดกับเค้าด้วย”
“ก็เอาดิวะ คืนดีกันแล้วนิ กูก็จะไปอยู่กะแฟนก็ได้”
“จะดีเหรอ”
“ดีๆ มึงจะได้คุมพฤติกรรมไอ้เด็กนั่นด้วย”
“เออนะ พูดง่ายเนาะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“อ้าว...”
“เออน่า ไปอยู่กะเด็กนั่นแหละ ดีละ”
“อืม”
นี่ผมจะดีใจหรือว่ายังไงดีครับนี่ที่ผมจะได้ไปอยู่กับโปรแล้ว เราคงจะมีเวลาให้กันมากขึ้น แต่เค้าว่ายิ่งอยู่ใกล้กันมากมันจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันมากตามไปด้วย ไม่รู้จริงหรือเปล่านะครับนี่ กลัวๆอยู่เหมือนกันครับ
หัวข้อ: {นิยาย}รถประจำทางสายนี้ยังมีรัก (ver.เล้าเป็ด) 9 ม.ค. :ตอนที่ 30 ตอนจบแต่ไม่อวสาน (อ่าน 118639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก