หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23

[pp.ll.ee]

เฮียขอต่อทำมาบ่น แกก็ชอบเหมือนกันนั่นแหบะม้วนเอ้ยยยย

[aom2529]

  แซ่บเวอร์

[WwW]

​

ตอนที่ 26

คู่หมั้นคู่หมาย

 

ว่ากันว่าสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง  เห็นทีจะจริง…

ตะวันจ่อตูดแล้วกูยังลุกจากเตียงไม่ได้เลย!!!

“โอย…”

บอกได้คำเดียวว่าโคตรระบม  ผมนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงมาตั้งแต่ชั่วโมงก่อนหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วต้องพบกับความรวดร้าวของเรือนร่าง  เจ็บเหมือนโดนสิบล้อทับมากกว่ามีเซ็กส์ยันสว่างซะอีก!

ไอ้ตอนเอากันแม่งก็สุขีมีความสุขดีอยู่หรอก  ใครจะไปคิดว่าหลังเสร็จกิจไม่กี่ชั่วโมงสภาพกูจะกลายเป็นศพหมาเน่าแบบนี้!  ขยับก็ไม่ได้  ปวดขี้ก็ต้องอั้นเพราะทำห่าอะไรไม่ไหวเลย  สงสัยคราวหน้าต้องให้ไอ้ดำมันออมแรงบ้างแล้ว  จัดหนักประหนึ่งกูมีหุ่นเป็นนักมวยปล้ำ!

“ข้าวต้มมาแล้ว”

หลังจากหายไปข้างล่างร่วมชั่วโมง  ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องกลายเป็นผู้ป่วยทุพลภาพอยู่ในตอนนี้ก็กลับขึ้นมาพร้อมถาดที่มีชามข้าวต้มกับน้ำหนึ่งขวดใหญ่

“เสียน้ำเยอะก็ต้องกินทดแทนเข้าไปเยอะๆรู้หรือเปล่า”

“ไม่ต้องมาพูดเลย  ไหงมีผมคนเดียวที่ต้องมานอนเดี้ยงแบบนี้ล่ะฮะ”

คิดแล้วเจ็บใจ  มันเองก็เสียน้ำไปไม่น้อยกว่าผมหรอก  ฉีดเข้ามาในตัวกูอย่างกับปีนฉีดน้ำ  แต่ดูดิ!  เดินปร๋อเลย

“กระดูกมันคนละเบอร์ก็งี้”

“แน่จริงให้ผมเสียบเฮียบ้างสิ!”

“ฝันเหอะไอ้ไข่เน่า”

มุ่ยหน้าใส่อย่าขัดใจ  เฮียจ้าวทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียง  ในมือถือชามข้าวต้มเอาไว้เพื่อจะป้อนผม  ถึงขนาดต้องนอนกิน…

สงสารตัวเองเหลือทน  กระซิกๆๆ

“เอ้า  กินซะ  จะได้กินยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบ”

“ยาแก้ปวดพอเข้าใจนะฮะเพราโคตรปวดเลย  แต่ยาแก้อักเสบนี่กินเพื่อ?”

“โดนเข้าไปขนาดนั้นไม่คิดว่ามันจะอักเสบบ้างหรือไง  ฉันเองเมื่อคืนก็รุนแรงพอสมควรด้วย”

“รู้ตัวเหมือนกันเหรอฮะ”

พอบอกให้ช้าๆมันเสือกเร่งความเร็ว  พอบอกว่าอย่าลึกเสือกแทงเข้ามาสุดลำ  สารพัดท่ายากที่มันงัดเอามาใช้จนผมถึงกับเหวอด้วยความแปลกใจว่าท่านี้แม่งก็มีด้วยเหรอ!

กว่าจะไปถึงสวรรค์ในท่ายากนั้นตะคริวแทบจะกินกูไปทั้งตัวอ่ะคิดดูแล้วกัน

“ขอโทษนะ  ที่ฉันระงับตัวเองไม่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ  ผมมันสายฮาร์ดคออยู่แล้ว”

แต่แบบนี้บ่อยๆทุกวันก็ไม่ไหวนะ  เดี๋ยวประตูสู่ทุ่งลาเวนเดอร์กูจะกลายเป็นหลุมดำเอา  ให้เวลามันคืนสภาพกลับมาฟิตปั๋งบ้าง

“หึๆ”

ไอ้ดำหัวเราะพร้อมเหยียดยิ้มมุมปาก  ความเผลอสบตากันแล้วต่างคนต่างนิ่งค้างแบบนี้มันคืออะไร!

“จูบก่อนค่อยกินแล้วกันนะ”

“อื้ม…”

รับคำอย่างว่าง่าย   ใบหน้าดำๆเคลื่อนเข้ามาใกล้  ค่อยๆประทับจูบลงมายังผมที่หลับตาพริ้มรออยู่ก่อนแล้ว  พักช่วงจากความฮาร์ดคอมาทำอะไรหวานๆบ้างก็ไม่เลวเหมือนกันนะ

ปี๊น! ปี๊น! ปี๊น!

จูบรับอรุณแสนหวานถูกขัดด้วยเสียงบีบแตรรถดังสนั่น  เฮียจ้าวถอนริมฝีปากออกไปอย่างหงุดหงิด  คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเสียงแตรรถยังดังไม่หยุด

“ขัดจังหวะจริง”

“ไปดูสิฮะ  ผมว่าน่าจะมาที่นี่นะ”

“แปลก?  ร้อยวันพันปีไม่เคยมีมนุษย์คนไหนมาเหยียบที่นี่”

กูเป็นหมางั้นสิ?

ที่นอนอยู่ตรงหน้าและเอากับมึงเมื่อคืนไม่ใช่มนุษย์หรือไงฟะ!  เฮียจ้าววางชามข้าวต้มลงแล้วลุกพรวดออกไปจากห้อง  ผมฟุบหน้าลงกับหมอน  แอบเสียดายจูบหวานๆเมื่อกี้ที่ต้องจบลงอย่างรวดเร็วเกินไป

“ให้ตายสิ  หลงมันมากเลยนะไอ้ไข่”

พูดกับตัวเอง  ยังไม่ได้เป็นอะไรกันมากไปกว่าแค่คนที่รู้สึกดีต่อกันเท่านั้นแต่กับทอดกายให้มันแดกอย่างอร่อยไปทั้งตัว  ถ้าเป็นผู้หญิงกูคงเสียหายหลายแสนมาก  แต่ใช่ว่าเป็นผู้ชายแล้วจะไม่คิดอะไรนะ  กูไม่ได้ส่ำส่อนทางเพศขนาดนั้น

ในเมื่อมีอะไรกันแล้ว  ในใจย่อมยากให้เกิดความคืบหน้าเรื่องความสัมพันธ์แน่นอน  ถ้าหากระหว่างเรามีอะไรที่ชัดเจนขึ้น  เรื่องเมื่อคืนจะกลายเป็นความทรงจำอันแสนวิเศษของผมไปเลย

ตึงๆๆๆๆๆๆ

หลังจากไอ้ดำกลับลงไปข้างล่างได้ไม่ทันถึงห้านาที  เสียงฝีเท้าหนักๆก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็วตรงเข้ามาในห้อง  เฮียจ้าววิ่งกระหืดกระหอบเป็นหมาหอบแดดกลับมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

“ไข่ม้วน  นายรอฉันอยู่ที่นี่ก่อน  เดี๋ยวฉันกลับมา”

“เดี๋ยวฮะ  เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

อยากจะลุกขึ้นไปหาแต่ก็ขยับตัวไม่ได้เลย  โธ่เว้ย!  แบบนี้จะฉี่จะขี้ยังไงดีเนี่ย

“คุณย่าเข้าโรงพยาบาล  คนที่บ้านมาตามฉันบอกว่าคุณย่าเพ้อหาแต่ฉัน  ฉันต้องรีบไป”

“ฮะ?!  จริงเหรอฮะ  ถะ…ถ้างั้นไปเถอะฮะ  ไม่ต้องห่วงผม”

“ขอโทษด้วยนะ  ทั้งที่นายกำลังเจ็บ…”

“ช่างมันเหอะน่า!  ผมเป็นผู้ชายนะเฮีย  แค่นี้ไม่ตายหรอกฮะ  เฮียรีบไปหาคุณย่าเหอะ”

“ฉันจะรีบกลับนะ”

ร่างสูงตรงเข้ามาที่ผม  กดจมูกลงบนหน้าผากเน้นๆหนึ่งครั้งตามด้วยแก้มทั้งข้างและริมฝีปากปิดท้าย  การกระทำของเฮียจ้าวหยุดความเคลื่อนไหวและหมาในปากของผมทั้งหมด

“รอฉันนะ”

หงึกๆๆๆๆ

ทำได้แค่พยักหน้าด้วยความเอ๋อจนกระทั่งอีกฝ่ายหายลับไปจากสายตา  ผมเลื่อนมือขึ้นลูบตามใบหน้าตรงจุดที่เฮียจ้าวสัมผัสทิ้งท้ายไว้เมื่อกี้  ริมฝีปากเริ่มคลี่ยิ้มออกมา…

ไม่แน่ว่าบางที…ความสัมพันธ์ของเราอาจพัฒนาขึ้นเร็วๆนี้ก็ได้

 

“โอย…  อูย…”

เป็นการก้าวเดินทีละสเต็ปได้ปวดร้าวระทมกายเหลือทน  ผมกำลังพาร่างอันบอบช้ำที่ก้นของตัวเองลงบันไดมายังชั้นล่างเพื่อจะออกไปดูที่หน้าบ้านว่ามีวี่แววของเฮียจ้าวบ้างไหม  ทั้งที่ใกล้จะหกโมงเย็นเข้าไปแล้วแต่อีกฝ่ายยังไม่กลับมาแถมไม่ติดต่อผมอีกด้วย  โทรไปก็ไม่รับสาย  ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า

ความเป็นห่วงที่มีทำให้ผมฝืนทนข่มความเจ็บจนได้  อารมณ์เหมือนเมียรอผัวกลับมาบ้านแต่ผัวเสือกผิดเวลาจนต้องเดินไปรอหน้าบ้านเลยว่ะ!

“อีกนิดเดียว…”

เสร็จจากขุมนรกที่เรียกว่าบันได้ก็คือขุมนรกที่เรียกว่าสวนหน้าบ้าน  ผมค่อยๆก้าวเดินแอย่างเชื่องช้า  พยายามไม่ก้าวขายาวมากนักเพราะไม่อยากให้อะไรมันแหกมันฉีกไปมากกว่านี้  สายตาพุ่งไปที่ประตูรั้ว  เผลอคิดถึงวันแรกที่มาถึงและประตูรั้วมันหลุดโครมลงมาทั้งที่ผมแค่แตะเบาๆ

วันนั้นช่างเป็นการพบกันครั้งแรกที่โคตรไม่น่าจดจำองผมกับไอ้ดำเลย

หมับ!

ถึงสักที

ผมถอนหายใจด้วยโล่งที่ตัวเองสามารถมาถึงหน้าบ้านได้  สองมือเกาะขอบประตูรั้วแน่นพลางชะเง้อมองหาเฮียจ้าว  แต่ก็ไร้วี่แวว

“ไหนบอกจะรีบกลับไง”

ไม่ๆๆๆ  อย่ามาทำตัวสาวแตกแถวนี้นะไอ้ไข่  คุณย่าเจ้าขาเข้าโรงพยาบาลเชียวนะเฟ้ย  อาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทำให้เฮียจ้าวไม่มีเวลาติดต่อกลับมาก็ได้  ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ

“อ๊ะ!”

ร้องเสียงหลงขึ้นอย่างดีใจ  มีเสียงฝีเท้าและเงาตะคุ่มๆกำลังเดนิมาทางนี้แล้ว  ต้องเป็นเฮียจ้าวแน่ๆ  เพราะแถวนี้นานๆทีถึงจะมีคนผ่านมา

“ฉันว่าต้องใช่แน่ๆ  พ่อฉันเคยบอกว่าเขาเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เด็กๆ”

“ดูเหมาะสมกันมากเลย  แต่ไม่คิดจะไวไฟถึงขั้นพากันเข้าโรงแรรมแต่หัววันแบบนี้นะ”

“ชู่  อย่าเสียงดังไปสิ  เกิดมีคนอื่นนอกจากแกกับฉันรู้เรื่องนี้เข้ามีหวังคุณจอมทัพสั่งเก็บพวกเราแน่  โทษฐานที่มาปล่อยข่าวเสียหายของคุณจ้าวแบบนี้”

ชาวบ้านสองคนที่ผมจำได้ลางๆว่าพวกเธอเป็นชาวไร่ชาวสวนอยู่ห่างจากบ้านของเฮียจ้าวไปประมาณหนึ่งกิโลฯเดินคุยกันผ่านหน้าไป  ทีแรกกะว่าจะไม่สนใจแล้วตั้งตารอเฮียจ้าวต่ออยู่หรอกนะ  แต่ว่า…

“เดี๋ยวครับ”

ร้องเรียกหญิงสาวทั้งสองที่กำลังจะเดินผ่านหน้าผมไปเอาไว้  พวกเธอที่คงจำผมได้เหมือนกันหันมายิ้มให้

“เฮียจ้าวยังอยู่ที่โรงแรมกับคนๆนั้นอีกเหรอครับ   พอดีเขานัดผมไว้ว่าจะไปธุระด้วยกัน  แต่จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”

แถสดจากการปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ยินมาเอง  ในหัวมันโหวงๆตื้อๆบอกไม่ถูก

“คุณที่อยู่ที่นี่กับคุณจ้าวสินะคะ  คงจะรู้เรื่องอยู่แล้ว  งั้นพวกฉันพูดได้เนอะ”

“อื้ม  พูดได้ครับ   บอกมาเถอะ”

พยายามฝืนยิ้มว่าไม่เป็นไรออกไป

ช่วยบอกทีว่าตาฝาด  บอกทีว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงการเล่นละครหลอกผมที่เฮียจ้าวอาจส่งคนมาแกล้ง

คู่หมั้นคู่หมายอะไร…

เข้าโรงแรมไปกับใคร…

ผมล่ะ…แล้วเรื่องเมื่อคืนมันมีความหมายบ้างหรือเปล่า?

ครืด…ครืด…

ยังไม่ทันได้ฟังพวกเธอเล่าเรื่อง  มือถือของผมก็สั่นขึ้นเลยต้องขอเวลานอกหยิบมันออกมาดู  มีข้อความภาพส่งมาจากเบอร์แปลกๆที่ไม่ได้มีเมมไว้ในเครื่อง

“!!!”

หัวใจเหมือนถูกทิ้งดิ่งลงจากฟากฟ้า  มือที่ถือโทรศัพท์ไว้สั่นระริก  ขอบตาร้อนผ่าวหากแต่ผมพยายามสะกดกลั้นสิ่งที่ต้องการจะไหลรินออกมาเอาไว้สุดฤทธิ์…

ภาพของเฮียจ้าวกำลังนอนกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นหน้าอยู่บนเตียงสีขาว  โดยที่ทั้งคู่มีผ้าห่มคุมร่างเอาไว้  แต่เด็กอนุบายก็คงมองออกว่าทั้งคู่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย  ทั้งสองนอนหันหน้าเข้าหากันและกอดกันเอาไว้…

นี่มัน…

อะไรวะ!!!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 26   50%   แล้วจ้า  เมื่อวานไม่ได้อัพเพราแก้ต้นฉบับรักโคตรแซ่บโค้งสุดท้ายยันตีหนึ่ง  ฮืออออ  ยกโทษให้เก๊าด้วยน้า  สำหรับตอนนี้น้องไข่ของเราเดี้ยงจนแทบลุกไม่ขึ้นกันเลย  แต่ด้วยความห่วงปั๋วจึงฝืนสังขารขึ้นมายืนคอยที่ท่าน้ำ(?) 5555+  ทว่าเฮียจ้าวก็ไม่กลับมาสักที  ซ้ำสิ่งที่น้องไข่ได้รับกลับมาแทนดันเป็นรูปถ่ายเฮียจ้าวกับหญิงสาวปริศนานอนแก้ผ้ากอดกันบนเตียงอีก!  ไหนจะเรื่องคู่หมั้นคู่หมายด้วย  เรื่องทั้งหมดเป็นมายังไงกันแน่นะ!

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กนี้มาเม้ามอยกันในทวิตเตอร์ได้จ้า

[B52]

มันเป็นแผน

[Thanaphon]

 

[k2blove]

โอ๋ๆๆๆ ไข่อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวจะกะเทือนถึงบั้นท้าย 

[BABYBB]

อ่า ละก็จะหนีไปหาเล้งซินะ

[areenart1984]

คิดว่าเป็นแผน แต่ไม่รู้ว่าแผนของชะนีหอมเจียวหรือเปล่า 
งานนี้ไข่ม้วนเศร้าแน่ๆ   
ถ้าไม่มีเรื่องหรรษาเมื่อคืน 
ไข่ม้วนคงมีความมั่นใจมากกว่าเฮียคงไม่ทำ (ทำไม่ได้มากกว่า) 

[วายซ่า]

ฝีมืออิพี่หมอใจดี กะยัยแม่เลี้ยงเฮียใช่มะ

[ous_p]

ไข่ม้วนของฉ้านน ดราม่ามาอีกแล้ว

[Laliat]

 

[jimmyjimmy]

ฉงฉาน... ไข่ม้วน.. เสียตัวแล้วยังเสียปัวให้คนอื่่นอีก... 

[mystery Y]

พึ่งจัดหนักกันไป จะเข้าดราม่าแล้วเหรอ

[cavalli]

 

[TachibanaRain]

อย่าเพิ่งดราม่าสิไข่ม้วนมันเป็นแผน!! ลองคิดสิว่าถ้าไม่ใช่แผนแล้วจะมีคนเข้ามาถ่ายรูปส่งให้ได้ยังไง นี่มันคนนอกถ่ายนะไม่ใช่เซลฟี่ต้องมีคนจัดฉากแน่แต่จะเป็นใครนี่แหละ

[gackmanas]

เฮียจ้าววว.. รีบกลับด่วนเรยจ้าาาา...
งานจะเข้าอย่างยิ่งใหญ่ด้วยยยย... 

[AutoAngels]

เฮียจ้าวววววมันเกิดอะไรขึ้น

[WwW]

นี่มัน…
อะไรวะ!!!
ไอ้ดำของกูมันต้องนอนหันหน้าตรงเท่านั้นเว้ยถึงจะขึ้นกล้อง!
ความรู้สึกกังวลในตอนแรกที่ว่ามันอาจจะเข้าโรงแรมกับเอากับสาวที่ไหนทันทีที่นกเขากลับมาขันหายเข้ากลีบเมฆไปเลยเมื่อรูปนี้ส่งมา…
กูเกือบจะรู้สึกแย่แล้วเชียวถ้าไมได้มาเห็นรูปนี้เข้าเสียก่อน  รู้จักไข่ม้วนน้อยไปซะแล้ว  กูอ่ะแฟนละครหลังข่าวตัวจริง!  ไอ้มุกน้ำเน่าทำให้ผิดใจกันด้วยวิธีนี้มีแต่พวกหล่อแล้วโง่เท่านั้นที่จะเชื่อเฟ้ย  พอดีกูหล่อและฉลาดมาก  เลยรู้ทัน!
ถ้าแม่งเอากันจริงและตั้งใจส่งรูปมาเยาะเย้ยก็ต้องเซลฟี่ฉีกยิ้มเห็นฟันครบสามสิบสองซี่สิวะ   ไม่ใช่หลับเหมือนตายกันทั้งคู่แบบนี้  แต่ที่น่าเจ็บใจเลยก็คือ…ไอ้เฮีย(เสียงสูงมาก!) มึงอายุเท่าไหร่แล้ว  ทำไมถึงโง่ปล่อยให้โดนวางยาแล้วถ่ายรูปมุมทุเรศเหมือนโครมันยองแบบนี้ส่งเข้าเครื่องกูมาได้  เสียสายตาฉิบ!
“ผมขอแค่ชื่อโรงแรมก็พอครับ  เดี๋ยวผมไปหาเขาเอง”
“โรงแรมเคียงธาราจ้ะ  ไม่ไกลจากตลาดในเมืองหรอก”
“ขอบคุณครับ”
ส่งยิ้มหวานปิดท้ายสักหน่อย   สองสาวยิ้มกลับด้วยท่าทางเขินอายก่อนจะเดินบิดตัวเป็นเลขแปดเดินจากไป  โธ่เว้ยยย  ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งถูกบุกทุ่งลาเวนเดอร์มาหมาดๆ  พ่อจะสอยมาเชยชมสักคน!
ยืนมองสาวจนลับตา  ต่อไปก็ได้เวลาบุกโรงแรมตะเกียงธารอะไรนั่นแล้ว  ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นและใครคือคนทำเรื่องไร้สาระพวกนี้  แต่ถ้าคิดจะมายุ่งวุ่นวายกับสายฮาร์ดคออย่างกูล่ะก็  ยังเร็วไปแสนล้านปีแสง  โดยเฉพาะมุกโบราณแบบนี้บอกเลยว่าทำอะไรกูไม่ได้แม้แต่ปลายยอดขี้!
“ฮึบ”
ส่งเสียงเรียกพลังในจังหวะหมุนตัวจะเดินกลับเข้าไปเอากระเป๋าเงินในบ้าน  แต่อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าที่ด้านหลังตอนนี้มีใครมายืนอยู่!
ขวับ!
เอี้ยวคอหันไปมองจนแทบหัก  ความรู้สึกกูแม่นเสียจนอยากจะผันตัวไปเป็นเจ้าพ่อใบ้หวยให้รู้แล้วรู้รอด  เสียแค่ว่ากูคิดแค่หนึ่ง  แต่มันมาถึงสอง!  คุณจอมทัพพ่อของเฮียจ้าวและ…พี่หอมจันทร์
“สวัสดีครับ”
ไปไม่เป็นเลยกู  จู่ๆโผล่มาได้ไงวะ  ผมยืนเอามือมาประสานกันตรงไข่อย่างเจี๋ยมเจี้ยม  คุณลุงจอมทัพที่เงยหน้ามองผมจากบนวีลแชร์ส่งสายตานิ่งอันเย็นยะเยือกมาไม่ขาดสาย  ต่างจากพี่หอมจันทร์ที่ทำหน้าทำตาเหมือนถูกขัดใจ   แถมยังมองค้อนผมบ่อยๆอีกด้วย
จะไม่ชอบหน้ากันแบบเปิดเผยเกินไปไหม?
“หอมจันทร์  ไปรอฉันที่รถ”
“ค่ะ”
พี่หอมจันทร์รับคำอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดหายไปทางสวน  คุณลุงจอมทัพผลักประตูรั้วแล้วเข็นวีลแชรเข้ามาด้านในด้วยตัวเอง  มาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องจะพูดกับนาย”
“ครับ  ถ้าไม่มีเรื่องพูดก็คงไม่ถ่อมาหรอกเนอะ  อุ๊บ!”
บรรลัยล่ะกู  ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนนะ  แค่ปากไวไปหน่อยเพราะคนไม่เคยรู้จักมักจี่จะโผล่หน้ามาหากันได้ก็มีแต่คงมีเรื่องต้องการจะคุยเท่านั้น
“ฉันจะไม่พูดอะไรให้มากความและคิดว่านายคงพอจะเดาได้ว่าฉันตั้งใจจะมาคุยเรื่องของใคร”
“จะเข้าสู่โหมดดาร์กกันจริงๆสินะครับ”
ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างปวดจิต  ไอ้ซีนในละครแบบนี้จำเป็นต้องเกิดขึ้นในชีวิตกูด้วยเหรอ  ปะทะคารมกับพ่อผัว  ไม่สิ  เฮียจ้าวไม่ใช่ผัว  แต่มันก็เอากับกูแล้วนี่หว่า  แถมยังเป็นฝ่ายเสียบด้วย  งั้นตำแหน่งของกูคือเมียงั้นสิ?
ไม่ๆๆๆ
กูมีสิทธิพลิกกลับมาเสียบมันได้อยู่
เสียบมันเหรอ…
เสียบน้องไข่เข้าไปในทุ่งลาเวนเดอร์ดำๆ…
บัดซบ  นั่นมันกองขี้เถ้ามากกว่าทุ่งลาเวนเดอร์แล้ว!   ให้มันเป็นฝ่ายเสียบต่อไปเถอะ  เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมาะที่จะเสียบชาวบ้าน  เฮ้ยย  ไม่เอาๆๆๆ  เอาใหม่  เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมาะที่จะเสียบกู(แค่กูคนเดียว!)เท่ามันอีกแล้ว  ถึงขนาดอยากจะกราบอ้อนวอนให้เป็นฝ่ายเสียบตลอดไปเลย  คิดสภาพมันเป็นฝ่ายถูกเสียบแล้วกูสยองมาก
“เอ้า  ว่ามาได้เลยครับ  แต่อย่านานนักนะ   พอดีผมยืนนานๆไม่ค่อยได้”
“ทำไม?”
“ยะ…อย่ารู้เลยครับ”
กูจะไม่แพร่งพรายเรื่องที่ได้เสียกับมันยันสว่างกับใครเด็ดขาด!
“ถ้างั้นฉันจะขอพูดตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อมเลยนะ  นาย…”
“…”
“รู้จักคำว่า…ความต่างของฐานะไหม?”
 
ก๊อกก๊อกก๊อก
เฝ้ารอให้ประตูห้องตรงหน้าเปิดอย่างใจจดใจจ่อ  ร่างกายเกิดอาการแน่นจมูกและหายใจติดขัดเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง  ดวงตาแดงก่ำและบวมเป่งด้วยร้องไห้มาตลอดทั้งคืนที่นั่งรถกลับมาที่นี่เพื่อมางานวันเกิดของไอ้เล้งโดยเฉพาะ
แอ๊ด…
“มาหาใครคะ…”
“ไอ้เล้ง…”
หมับ!
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก  ผมก็โผเข้ากอดเพื่อนรักไว้แน่น  น้ำตาหลั่งไหลลงมามากกว่าเดิมเมื่อในที่สุดผมก็ไม่ได้ร้องไห้คนเดียวอีกต่อไป
“ไอ้ไข่!  มึงเป็นอะไร!  ใครทำอะไรมึง!”
ไอ้เล้งยิงคำถามใส่เป็นชุด  น้ำเสียงของมันสั่นเครือคงเพราะใกล้จะร้องไห้ตามผมเต็มที  แต่ในเวลานี้ผมพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น  เรื่องที่ได้ฟังมามันหมุนเวียนฉายซ้ำในสมองไม่หยุด
“ฮึก…”
“ไอ้ไข่…”
มันค่อยๆดึงผมเข้าไปในห้องและปิดประตูลงก่อนจะพาเดินไปทางเตียงนอน  ในหัวตีกันจนยุ่ง  คิดหนักว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟังแล้วขอคำปรึกษาดีไหม  แต่ผมเองไม่อยากหาเรื่องวุ่นวายมาให้มันต้องหนักใจไปด้วย  ไอ้เล้งกำลังไปได้สวยกับการเป็นนักวาดการ์ตูนของมัน  ถ้าต้องมากลุ้มใจเรื่อของผมจนส่งผลกระทบต่อผลงานคงไม่ดีแน่
“โอ๊ย!”
ร้องเสียงหลงพร้อมสะดุ้งเด้งขึ้นจากเตียงอย่างเจ็บปวด  มัวแต่คิดนู่นคิดนี่จนลืมไปเลยว่าตรงนั้นถูกจัดหนักมาและยังไม่คืนสภาพ
ฉิบหายแล้วไหมล่ะ  ไอ้เล้งมันต้องสงสัยแน่นอน!
“ไอ้ไข่  มึงเจ็บ…ตรงนั้นเหรอ”
สายตาจริงจังของไอ้เล้งมองตรงมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง  เพียงแค่นั้นผมก็หมดฟอร์ม  รู้สึกได้ว่าตอนนี้มีแค่เพื่อนๆเท่านั้นที่ผมจะพึ่งพาได้
“ไอ้เล้ง  กูจะทำยังไงดี”
“ไม่เป็นไรมึง  ร้องออกมา   ร้องกับกูนี่แหละ”
คนตัวเตี้ยกว่าลูบหลังผมเพื่อปลอบโยน  มิตรภาพของมันทำให้ผมหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้งโดยมีมันร่วมร้องไห้ไปกับผมด้วย  เสียงของคุณลุงจอมทัพไม่หลุดออกไปจากหัวเสียที
 
‘จ้าวน่ะ   ไม่ใช่ลูกของฉัน’
 
ยังไงก็บอกไม่ได้เด็ดขาด…
 
 
บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาอัพอีก 50% ที่เหลือแล้วค่า  ปมหนักที่สุดของเรื่องเปิดเผยแล้ว!  อะไรคือเฮียจ้าวไม่ใช่ลูกของคุณจอมทัพ O_o  พล็อตเรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออาชีพเสริมของน้องไข่โดยเฉพาะเลยใช่ไหม (นักสืบ 5555)  ชาติกำเนิดที่แท้จริงของเฮียจ้าวคืออะไร  มันร้ายแรงถึงขนาดที่น้องไข่ไม่สามารถบอกเฮียจ้าวได้เด็ดขาดเชียวเหรอ?  แล้วสิ่งที่คุณจอมทัพคิดจะทำคืออะไรกันนะ   ติดตามตอนต่อๆๆๆๆไปเลยจ้า

ตอนหน้าเฮียจ้าวมาเอง  ใครรอพาร์ทเฮียบรรยายก็เตรียมอ่านได้เล้ยยยย >__<

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กนี้มาเม้ามอยกันในทวิตเตอร์ได้เน้ออออ
 

[jimmyjimmy]

เอ้า..... ขัดใจอ่ะ

[TachibanaRain]

อ้าวเฮ้ยย เกมพลิกนี่คิดไม่ถึงเลยนะประเด็นเฮียจ้าวไมใช่ลูกเนี่ย แล้วอะไรยังไงจอมทัพคือใครแต่คิดว่าจอมทัพแย่งหอมจันทร์มาเพื่อช่วยจ้าวนะ และก็ขอบใจไข่ม้วนนะที่เอะใจไม่หลงกลการโดนหลอกน่ะ พาร์ทหน้ารออิเฮียมาแก้ตัว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จ้าว ไม่ใช่ลูก 
แล้วจ้าวเป็นลูกใคร   
ตัวดำเหมือนถ่าน สีผิวก็ดำเหมือนกัน
ลูกพี่ชาย หรือลูกน้องชาย

ไข่ม้วน ยังไม่ได้ตามไปเฉ่งที่โรงแรมเลย
มาร้องไห้กับเล้งก่อน

ก็อยากให้ไข่ม้วนสำรวจทุ่งลาเวนเดอร์ดำๆ
เอ๊ย.....หลุมดำของเฮียจ้าวเหมือนกัน
แต่เฮียจาว ไม่ยอมนี่สิ ไม่แฟร์เลยเฮียจ้าว เหอะ....
       
 

[Nus@nT@R@]

อ้าววว ความลับถูกเผยออกมา

[Laliat]

 

[B52]

รออีก

[areenart1984]

อุตะ..... จ้าวไม่ใช่ลูก งั้นเป็นอะไร น้อง หลาน ญาติ  แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฐานะฟ่ะ 
ตกลงกลายเป็นพ่อเฮียจ้าวที่คุยกับไข่ม้วน ทำให้ไข่ม้วนจรลีมาหาเล้งใช่ปะ แล้วคุยกันเรื่องอะไรหว่า 

[songte]

เอ้าคดีพลิกไปอีก
ไม่ดร่ามาไปนอนกะญ ดันมาเจอชีวประวัติเฮียแทน

[cavalli]

 

[WwW]

​

ตอนที่ 27

ว้าวุ่น

 

Special  Part :

‘ขอโทษนะคะที่ไม่เคยบอกคุณเรื่องที่ฉันจะแต่งงาน  ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้  แต่ฉันไม่สามารถทนอยู่แบบนี้ได้อีกแล้ว  ฉันไม่อยากอยู่บ้านสวน  ไม่อยากปั่นจักรยานไปตลาด  ไม่อยากอาบน้ำคลอง  ทั้งหมดมันคือความต้องการของคุณไม่ใช่ของฉัน  คุณให้ในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้  ฉันขอโทษจริงๆค่ะ’

 

มันคือจุดเปลี่ยนชีวิตของผม…

เราถ่ายพรีเวดดิ้งกันแล้ว  ผมเริ่มตดต่อสถานที่สำหรับจัดงานแบบเรียบง่าย  และเริ่มจริงจังกับการมีครอบครัวในอนาคตอันใกล้  ทว่าความฝันที่วาดไว้พังทลายลงในพริบตาหลังจากนั้นไม่นาน…

ข่าวลือดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งอำเภอว่าว่าที่เจ้าสาวของผมกำลังจะแต่งงาน  มันก็น่าจะเป็นเรื่องปกติใช่ไหมล่ะที่จะมีคนลือกันในเมื่อเธอคือว่าที่เจ้าสาวของผม  ก็แปลว่าผมคือเจ้าบ่าวของเธอ  เรื่องมันควรจะเป็นแบบนั้นถ้าหากชื่อในการ์ดเชิญที่ร่อนให้ผู้คนมากมายไปร่วมงานไม่ใช่…

 

‘จอมทัพ  เลิศวัฒนา’

 

พ่อของผมเอง…

 

‘ทั้งหมดเกิดจากความเครียดของคุณ  มันส่งผลกระทบถึงส่วนนั้นทำให้ใช้การไม่ได้ครับ’

 

ผ่านไปสามเดือนหลังงานแต่งสุดใหญ่โตอลังการของพ่อและอดีตว่าที่เจ้าสาวของผมจบลง  ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาที่กล่องดวงใจของผมเมื่อมันใช้งานไม่ได้เหมือนเก่า!  ผมผันตัวจากนายแบบนู้ดมาเป็นผู้กำกับหนัง GV ตามคำทาบทามของรุ่นพี่ที่รู้จักเพราะปริญญาโทที่เรียนจบมาเกี่ยวกับภาพยนตร์พอดี  ทว่าหลังจากเริ่มงานนี้มาได้สักพักก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับเจ้าลูกชายที่ควรจะมีความรู้สึกและตื่นตัวบ้างตอนฉากเข้าพระเข้านาย  ปรากฏว่ามันไม่แม้แต่จะผงกหัวขึ้นมาชมเชยเสียด้วยซ้ำ

และนั่นคือสิ่งสงสัยจนนำมาสู่การมาหาหมอและได้รับคำตอบแบบนี้…

 

‘มันจะมีโอกาสหายไหมครับ’

‘โอกาสหายมีแน่ครับ  แต่ทั้งหมดขึ้นอยู่กับการจัดการความเครียดของคุณ  หมอขอแนะนำให้คุณลองปรึกษาจิตแพทย์ดู  เขาจะมีคำปรึกษาและคำชี้แนะเกี่ยวกับการจัดการความเครียดได้อย่างดีเยี่ยมเลยล่ะครับ’

‘จิตแพทย์เหรอครับ?’

พอดีเลย  มีอยู่หนึ่งคน!

 

9 ปีต่อมา

[แกอยู่ไหนแล้วเนี่ยไอ้จ้าว  ฉันมีธุระต้องไปต่อนะ  รีบๆมาหน่อยสิ]

“เออๆ  อยู่ลานจอดรถของโรงพยาบาลแล้วเนี่ย  กำลังจะเข้าไป”

ตอบกลับไปสายก่อนจะกดวางแล้วรีบจ้ำอ้าวเดินเข้าโรงพยาบาล

อีกฝ่ายคือ ‘ใจดี’  เพื่อนสนิทและเป็นจิตแพทย์คอยรักษาความเครียดของผมเพื่อให้เจ้าลูกชายกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม  แม้ว่าในช่วงระยะเวลาเก้าปีเศษๆที่ผ่านมาผมจะเคยมีอารมณ์ขึ้นมารบ้างจากการรักษาอย่างต่อเนื่อง  แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น  ช่วยตัวเองยังไม่ทันจะถึงไหนก็ห่อเหี่ยวลงเหมือนดอกไม้เฉา

จ้อกแจ้กกก

เสียงพูดคุยของคนกลุ่มใหญ่ดังมาจากด้านหน้า  พอเงยหน้ามองก็ตกใจแทบเสียชีวิตเมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นมีคนที่ผมรู้จักมักจี่เป็นอย่างดีอยู่ด้วย!

‘ไอ้ปิง!  เวรล่ะ  มานี่ได้ไงวะเนี่ย!’

คิดใจพลางหันซ้ายหันขวาหาที่หลบ  แต่ในลานจอดรถกว้างๆแบบนี้จะไปหลบที่ไหนได้ล่ะ

‘ไอ้ปิง’ คือพระเอกจีวีสุดฮอต  หนังที่มันเล่นทั้งหมดคือหนังที่ผมกำกับทั้งนั้น  พวกเราเคยอยู่ด้วยกันมาปีกว่าๆจนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนมันขอย้ายออกไปเช่าห้องอยู่เองก็เลยได้เจอกันนานๆครั้ง  แถมตอนนี้มันยังไปติดพันนักเขียนการ์ตูนคนหนึ่งที่เคยมาทัศนาจรในกองถ่ายเพื่อศึกษาเรื่องรักร้อนแรงบนเตียงเอาไว้วาดการ์ตูนตามคำสั่งของเพื่อนผมที่เป็นบก.อยู่ในสนพ.แห่งนั้น

‘เฮ้ย!’

ตกใจอีกรอบ  พ้นจากไอ้ปิงที่กำลังเข็นวีลแชร์ให้…ให้…นะ…หน้าคุ้นแฮะ  นั่นมันพี่ชายของไอ้ปิงไม่ใช่หรือไง  แต่เขาเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ไม่ใช่เหรอ?!

ฟื้นขึ้นมาตอนไหน?

เรื่องนั้นช่างมัน  เอาเป็นว่าถัดจากไอ้ปิงและพี่ชายของมันเลยไปทางด้านหลังคือนักวาดการ์ตูนคนนั้น!  เดินมากับกลุ่มเพื่อนกลุ่มหนึ่งและกำลังตรงมาทางนี้เดี๋ยว  ซวยอะไรขนาดนี้วะไอ้จ้าว  หลบไม่ทนแล้วด้วยสิ!

หมับ!

เมื่อหลบไม่ได้ผมเลยใช้วิธีดึงหมวกสีดำที่สวมอยู่ให้ลงมาปิดหน้า  และพยายามเดินเอียงๆหันหลังไปทางไอ้ปิง  มันมัวแต่คุยกับพี่ชายจ้อจนไม่ทันได้สังเกต  ส่วนนักวาดการ์ตูนที่ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อ ‘เล้ง’  ผมก็ทำเป็นไม่เห็นไปซะ  เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว  หมอนั่นอาจจำผมไม่ได้ก็ได้

ปึก!

เพราะมัวแต่เอาหมวกปิดหน้าและพยายามเดินหลบเลยเผลอชนเข้ากับใครคนหนึ่งในกลุ่มของเล้ง  ผมรีบเอ่ยขอโทษและดันหมวกขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูว่าชนกับใคร  แต่ปรากฏว่าเจ้าเด็กที่เดินชนกับผมก็ทำแค่ขอโทษแล้วเดินหัวเราะร่ากับเพื่อนของตัวเองต่อไป  มีแต่ผมที่ยืนเหลียวหลังมองคนที่ชนด้วยจนคอแทบเคล็ด

“ผมทรงบ้าอะไรล่ะนั่น”

ช่างเหอะ  อย่างน้อยก็รอดมาได้โดยที่ไม่มีใครเห็นว่าผมมาโรงพยาบาล  เรื่องที่นกเขาไม่ขันเป็นความลับระดับพรีเมียมที่ผมปิดบังมาตลอดตั้งแต่เกิดปัญหา

เรื่องน่าอับอายแบบนี้…

ใครมันจะอยากเอาไปพูดกันล่ะ

ผมหมุนตัวกลับ  เดินตรงไปทางแผนกจิตเวชเพื่อเข้ารับการรักษาตามหมอนัดในวันนี้  โดยไม่คาดคิดเลยว่าวันนี้จะกลายเป็นการพบกันครั้งแรกของผมและเจ้าเด็กทรงผมแปลกประหลาดคนนั้น…

 

‘นายเป็นใคร?’

‘ผะ…ผมไข่ม้วนฮะ  น้องชายพี่ไข่เจียว  คนที่จะมา…’

 

ราวกับว่ามันคือ…

พรหมลิขิตของผม

 

‘อ๊ะ…อ๊ะ…อื้อ  ฮะ…เฮีย…เฮียฮะ…อื้อ’

“ไข่ม้วน…อ่า…ไข่ม้วนของฉัน”

ทั้งรักทั้งหลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว

ผมเอื้อมมือไปข้างหน้าหวังจะคว้าเจ้าเด็กแสบเข้ามากอดรัดฟัดปล้ำให้หนำใจ  หากแต่สิ่งที่ฝ่ามือสัมผัสได้กลับเป็นเส้นผมยาวๆที่ไม่ใช่ของไข่ม้วนอย่างแน่นอน

พรึ่บ!

ลืมตาขึ้นทันใด  รู้สึกปวดตาและแสบตาราวกับหลับไปนานจนต้องกะพริบถี่เพื่อปรับให้ชินกับแสงก่อน  และเมื่อสายตาเริ่มปรับโฟกัสได้แล้ว  ภาพตรงหน้าก็ทำเอาตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า  ลุกพรวดจนลืมไปว่ายังมึนๆหัวอยู่

“อ๊ะ…”

ทั้งมึนหัวและปวดหัว  ยกมือขึ้นบีบนวดขมับไปมาจนอาการวิงเวียนเริ่มจะดีขึ้นนิดหน่อย  เพ่งมองไปยังร่างหลับสนิทข้างตัวอย่างสงสัย

ทั้งสงสัยและงุนงง!

‘ใครวะ?’

ถามตัวเองในใจ  มองร่างบางที่ยังหลับพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มพลางนึกทบทวนว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น  ทำไมตื่นขึ้นมาอีกทีผมถึงมาอยู่นอนอยู่ในห้องกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ได้  แถมยัง…

พรึ่บ…

ฉิบหายแล้วไง

เปิดผ้าห่มออกดูก็พบว่าตัวผมไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลย  และดูเหมือนหญิงสาวปริศนาข้างตัวก็จะไม่ได้สวมใส่อะไรเช่นกัน  บ้าเอ๊ย  เกิดอะไรขึ้นกันวะ  จำได้ว่านั่งรถมากับคนที่บ้านเพื่อไปหาคุณย่าที่เข้าโรงพยาบาลโดยให้ไข่ม้วนรออยู่ที่บ้าน…

ไข่ม้วน?

“ไข่ม้วน!”

งานบรรลัยวิ่งเข้าใส่อีกรอบ  ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งวุ่นหาเสื้อผ้ากับข้าวของของตัวเองไปทั่วห้อง  ทุกอย่างถูกถอดกระจัดกระจายอยู่บนพื้น  หนึ่งในนั้นมีมือถือของผมอยู่ด้วยจึงรีบพุ่งเข้าไปตะครุบ  มีมิสคอลเข้ามาเกือบสามสิบสายจากไข่ม้วนทั้งสิ้น  และเมื่อเลื่อนสายตาดูวันที่และเวลา…

ผมไม่ได้กลับบ้าน!

หมับ!

หยิบเสื้อผ้ามาใส่ด่วนจี๋  ยัดสมบัติทั้งหมดลงในกระเป๋ากางเกงเพียงข้างเดียวจนตุงก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปโดยลืมเรื่องของสาวปริศนาบนเตียงไปจนหมด

โดนโกรธแน่ๆเลย  โธ่โว้ยยยย!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่ 27   50% แล้วจ้า  เป็นยังไงกันบ้างกับการได้มาเจอเฮียจ้าวครั้งแรก  ที่แท้เฮียจ้าวก็จำน้องไข่ได้ล่ะว่าไข่คือเพื่อนของน้องเล้งที่เดินชนกันที่โรงพยาบาลในเรื่องของ “รักโคตรแซ่บ”  ความกลัวว่าเมียจะโกรธทำให้เฮียลืมสิ้นทุกสิ่งแม้กระทั่งว่าควรจะปลุกหญิงสาวข้างตัวขึ้นมาถามเอาความจริงเสียก่อน 5555+

#เฮียจ้าวคนกินไข่   ติดแฮชแท็กในในทวิตเตอร์แล้วมาเม้ามอยพูดคุยกันเน้ออ

[B52]

รออีกๆ

[areenart1984]

รอเฉลยตอนต่อไปว่าเรื่องที่ไข่ม้วนหนี ใช่ที่คุยกับพ่อเฮียจ้าวป่ะ