หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23

[B52]

 

[BABYBB]

น่ารักอ่ะ เริ่มมีโมเม้นหวานๆใจสั่นๆ

[no.fourth]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[areenart1984]

มีการดมกลิ่นกันด้วย แล้วกลิ่นไข่ม้วนมันเป็นไงหรือ คนแก่อยากรู้อ่ะ 

[วายซ่า]

ไข่นุ๊ย  เอ้ย  ไข่ม้วนน่าร้ากกกกกก

แถมรสชาติคงกลมกล่อมน่าดู อิพี่ดำตับเป็ดถึงได้ชิมเอาๆ 

[Nus@nT@R@]

ไข่ม้วนมีเคลิ้ม

[cavalli]

 

นำไปก่อน 1แต้ม

[jimmyjimmy]

ก้าวที่ละขั้้น

[gackmanas]

 
มันดี.. มันละมุน...

[songte]

ค้นพบความแมนในตัวไข่ม้วน ตอนมีสตินี่ก็ดีไปอีกแบบนะ แต่แหมๆๆประกาศตัวเป็นแฟนเค้าแล่ว จะรอดได้กี่มากน้อย

[mystery Y]

ถ้าจะขนาดนี้ก็เป็นแฟนกันเลยเถอะ

[WwW]

​

ตอนที่ 20

ไม่พอใจ…ลึกๆ

 

“เสร็จแล้ว”

เฮียจ้าวผละริมฝีปากออกไป  ยืนมองผมนิ่งเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น  วันนี้กูชักจะเปลืองตัวมากไปละ  อยู่กับแม่ยังไม่เปลืองตัวเท่านี้เลยเหอะ

“อะไรเสร็จฮะ”

“เช็ดหน้านายไง  จากนี้ก็ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย  เดี๋ยวฉันจะทำกับข้าวรอ”

“อ่าฮะ  งั้นผมขอข้าวผัด  ง่ายดี”

“อืม”

สิ้นคำ  มันก็อุ้มผมขึ้นพาเดินไปทางห้องน้ำริมคลอง  สบายสุดๆที่ไม่ต้องเดินเองแบบนี้  แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกหน้าชาๆบอกไม่ถูก

จูบก็แล้ว  หอมแก้มก็แล้ว  กอดก็แล้ว  จุ๊บหน้าผากก็แล้ว  ทำหลายๆอย่างที่ไม่ควรทำกับเฮียจ้าวไปตั้งเยอะ  แต่ผมยังไม่รู้สถานะของพวกเราเลย

เอาแค่เรื่องที่สับสนกับตัวเองอยู่ว่าชอบมันแน่หรือเปล่านั้นผมยังไม่ได้ข้อสรุปเลย

เหลือบตามองร่างสูงเล็กน้อย  พอมองจากมุมนี้จะเห็นปลายคางที่มีเคราขึ้นอยู่ประปรายไม่ได้ดกดำเหมือนคนป่าแบบในตอนแรก  หัวใจเต้นแรงจนหน้าอกกระเพื่อมกับอีแค่ได้เห็นคางของไอ้ดำ!  บ้าบออะไรขนาดนี้วะไข่ม้วน  เคยแต่หมายปองสาวสวยนมโตมาตลอด  แล้วันนี้มันอะไร!

ทำไมผู้ชายตัวเท่าหมี(ควาญ)แบบไอ้เฮียถึงทำให้มึงหลงจนหน้ามืดตามัวได้!

มันมีอะไรดี…

มีอะไรดีกันฟะ!

“พรุนหมดแล้ว”

“ฮะ?”

“จ้องหน้าฉันจนพรุนหมดแล้ว  ทำไม…ฉันหล่อมากเหรอ?”

“ถุย!”

ขอหยาบสักที

ถ้าอย่างมึงหล่อ  กูก็น้องชายฝาแฝดแบรด  พิตต์แล้วเหอะ!

เฮียจ้าววางผมลงบนเก้าอี้ตัวเตี้ยๆในห้องน้ำแล้วจัดการตักน้ำใส่ถัง (ใบใหม่  ใบเก่าที่รั่วนั่นกูเตะออกนอกโลกไปแล้ว!) เตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างให้ผมเสร็จสรรพก่อนจะดันประตูห้องน้ำให้เปิดอ้าไว้

“ฉันให้เวลาอาบน้ำสิบนาที  เดี๋ยวจะมารับ”

“แล้วจะให้ผมเปิดประตูอาบน้ำงี้เหรอเฮีย  ต้องแก้ผ้านะเว้ย”

“เออว่ะ”

อีกฝ่ายเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้  เดินหายกลับเข้าไปในบ้านอีกรอบก่อนจะออกมาพร้อมผ้าขาวม้าหนึ่งผืน

ศัตรูเก่ากูเลยไอ้ผ้าขาวม้าเนี่ย!!!

“ลุกมา”

ฉุดผมให้ลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะเอามือผมไปพาดบ่ามันไว้เพื่อใช้เป็นที่เกาะ  จากนั้นก็จัดการเอาผ้ามาพันเอวให้จนแน่น

“ถอดเสื้อผ้าออกเองได้หรือเปล่า  หรือต้องให้ถอดให้?”

“ถอดได้ฮะ!”

ปัดมือหนาที่ตั้งท่าจะเข้ามาถลกกางเกงให้ออก  เฮียจ้าวยิ้มมุมปาก  ดันผมให้นั่งลงตามเดิมแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

รอจนแน่ใจว่ามันจะไม่ไสหน้าออกมาอีกจึงเริ่มถอดเสื้อผ้า  พลันตรงปากก็รู้สึกร้อนวูบวาบพร้อมกับความทรงจำบางส่วนเกี่ยวกับจูบก่อนหน้านี้ทีแรกเข้ามา  ทั้งเรียวลิ้นและรสสัมผัส…  ทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งยากจะลืม

“ชอบของแปลกเหรอวะไอ้ไข่ม้วน”

ถามตัวเองเสียงเศร้า  ค่อยๆตักน้ำราดตัวราดหัวไปตามเรื่อง  เริ่มด้วยการแปรงฟันก่อนเป็นอันดับแรก  จะว่าไปตั้งแต่เช้ากูยังไม่ได้แปรงฟันเลยนี่หว่า

ขี้ฟันหลุดเข้าปากเฮียจ้าวไปกี่ก้อนแล้วล่ะนั่น…

คิดเพลินไปจนกระทั่งจะเริ่มสระผม  ตักน้ำราดใส่หัวไปประมาณสี่ห้าขันเพราะผมชอบให้ผมเปียกโชกถึงค่อยเทยาสระผมลงไป  เมื่อเสร็จทุกอย่างตามที่ต้องการก็เริ่มเกาทั่วหนังหัว  และตอนนี้เอง…

“เจี๊ยกกกก!”

ร้องลั่น  ยาสระผมที่ผสมกับน้ำอันมากล้นไหลมาตามใบหน้าและแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมในลูกตาโดยไม่ขออนุญาต!

ไอ้สัส!  มึงไม่เห็นป้ายที่กูติดไว้ตรงขนตาเหรอว่าห้ามยาสระผมเข้า!

แกร๊กๆ  แกร๊กๆ

“เหี้ยยย!”

สบถออกมาอย่างหยาบคาย

ความวัวไม่ทันความควายเข้ามาแทรก  น้ำในถังที่เฮียจ้าวตักไว้ให้ไม่มีเหลือเลยสักหยด  โอ่งก็อยู่สูงและห่างเกินกว่าที่ผมในสภาพขาเป๋และดวงตาใช้การไม่ได้จะฝืนสังขารไปถึง  สองตาปิดสนิทขณะที่มือปัดป่ายไปตามอากาศ

แสบตาโว้ยยยยย!!!

เอาไงดีวะ  ระ…เรียกเฮียจ้าวแล้วกัน

ตึก…ตึก…ตึก…

ปากทีก่ำลังจะโกนเรียกชื่อคนด้านในเงียบลง  เสียงฝีเท้าหนักๆเดินย่ำบนพื้นหญ้ากำลังดังมาทางนี้!  พอดีเลย  ไม่ต้องตะโกนเรียกให้เมื่อยปาก

“เฮียจ้าวฮะ   ช่วยผมหน่อย  ยาสระผมมันเข้าตาอ่ะ  น้ำในถังที่เฮียตักไว้ให้ก็หมดแล้ว”

หันออกไปทางนอกห้องน้ำเมื่อเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ตรงประตู  สองมือชี้ไปที่ดวงตาของตัวเอง  ร่างสูงไม่ตอบ  แต่ผมรู้สึกได้ว่าเขาเดินผ่านหน้าผมตรงไปทางโอ่ง

กึก

เสียงหยิบขันจากในถังดังต่อในเวลาต่อมา  ตามด้วยเสียงตักน้ำ

ซ่า!!!

น้ำเย็นๆถูกตักราดหัวผมพร้อมกับมือของเฮียจ้าวที่วางลงบนหัวและช่วยขยี้ผมให้  ผมหลับตารอจนกว่ามันจะหยุดราดน้ำเพื่อความชัวร์ว่าจะไม่มีอะไรเล็ดลอดเข้ามาในตาอีก  นิ้วเรียวยาวเลื่อนมาลูบที่เปลือกตาแผ่วเบาเหมือนต้องการจะไล่เอาสิ่งที่ทำให้ระคายเคืองออกให้

ฟู่…

หืออออ?

ลมร้อนๆกระทบเปลือกตา  อีกฝ่ายคงจะเป่าลมใส่ให้นั่นแหละ  แต่ที่ทำให้แปลกใจและสงสัยคือถ้าเป็นไอ้ดำมันจะต้องมีเสียง ‘เพี้ยง!’ ด้วยสิ  ไม่ใช่มาแค่ลมอ่อนๆแบบนี้

ยะ…อย่าบอกนะว่า…

พรึ่บ!

ลืมตาโพล่งทั้งสองข้าง  ในใจคิดเอาว่าคนที่อยู่กับผมตอนนี้อาจจะไม่ใช่เฮียจ้าวก็ได้  และบุคคลปริศนาที่ปรากฏแก่สายตาก็ทำเอาตกใจจนแทบหงายหลังตกเก้าอี้!

“ไงเรา  เจอกันอีกแล้วนะ”

“พะ…พี่หมอเพื่อนเฮียจ้าว!”

ใบหน้าอ่อนโยนสไตล์ผู้ชายอบอุ่นภายใต้แว่นกรอบดำยิ้มรับ  มือหนาที่วางอยู่บนหัวผมตอนนี้ออกแรงยีมันเบาๆ

“จำพี่ได้ด้วยเหรอ  ดีใจแฮะ”

“จำได้สิครับ  ผมยังไม่แก่ถึงขนาดจะลืมคนที่เพิ่งเจอไปไม่กี่วันหรอกนะ”

“ครับเหรอ?  ไหนจ้าวบอกว่าน้องไข่พูดฮะ  แล้วทำไมกับพี่หมอถึงพูดว่าครับล่ะ?”

“เอ่อ  เรื่องนั้น…”

จะว่าไปก็จริง  พี่หมอดูจะใจดีและเข้าถึงง่ายกว่าไอ้เฮียจ้าวตั้งเยอะ  ทำไมกูถึงไม่รู้สึกว่าน่าสนิทด้วยเลยเลือกใช้คำพูดแบบที่พูดกับคนทั่วไปล่ะ  ต่างจากเฮียจ้าว…

ความแปลกประหลาดของมันดึงดูดผมให้เข้าหาตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ

“เดี๋ยวนะ  ตาน้องไข่แดงหมดแล้ว  ขอพี่หมอดูหน่อยนะครับ”

“อ่อ…อื้อ  ครับ”

เงยหน้าให้พี่หมอดูตาอย่างว่าง่าย  มันแสบชวนให้ขยี้มากบอกเลย

พี่หมอใช้นิ้วมือแหวกตาผมออกดูเล็กน้อย  ดวงตาหวานที่ดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์แบบคนละขั้วกับเฮียจ้าวหรี่ลงเพราะริมฝีปากกำลังฉีกยิ้ม

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก  เดี๋ยวเอายาล้างตาล้างก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”

“โล่งอก  เห็นพี่หมอทำท่าตกใจผมก็นึกว่าต้องตาบอดซะแล้ว”

“ไม่มีใครตาบอดเพราะยาสระผมเข้าตากันหรอก”

“อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปลาปี้ก้า  พี่หมอไม่เคยได้ยินเหรอครับ”

“พี่หมอเคยได้ยินแต่ปาปริก้าน่ะ  ปลา-ปี้-ก้า ไม่เคยได้ยิน  แต่แนะนำให้คนชื่อก้าไปแจ้งความนะถ้าโดนขืนใจ”

มะ…มุกแป้กมาก

เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าเล่นมุกแป้กก็เลยหลุดหัวเราะออกมา  พี่หมอวันนี้แตกต่างไปจากครั้งแรกที่เจอเพราไม่ได้ใส่เสื้อกราวน์แล้ว  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงความเป็นสีขาวเอาไว้นะ  กางเกงพอดีตัวสีครีมอ่อนกับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว

ออร่าความเป็นหมอพวยพุ่งมาก!

“พี่หมอมาหาเฮียจ้าวเหรอครับ”

“อื้ม  ได้ยินเสียงน้ำเลยคิดว่าหมอนั่นอยู่ตรงนี้  ไม่คิดว่าจะเจอน้องไข่แทน”

“อ่า…เรื่องนั้นคือว่า…”

“พี่หมอรู้แล้วครับ  จ้าวเล่าให้ฟังแล้วล่ะว่ามีเด็กแสบคนหนึ่งมาอาศัยอยู่ด้วยเพื่อฝึกวาดรูป  ตอนแรกก็สงสัยอยู่ว่าเด็กที่ว่าจะแสบขนาดไหน  พอมาเห็นแบบนี้คิดว่าคงทั้งแสบทั้งป่วนน่าดูแน่ๆ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”

ผลักอีกฝ่ายเบาๆแก้เขิน

แม้คำพูดจะดูแปลกๆแต่ก็ขอมโนเอาว่าพี่หมอชมกูแล้วกัน

ชมว่ากูแสบแล้วก็ป่วน…

เอิ่ม…ชมกูใช่ไหม?  ชมเถอะ  เกิดมายังไม่เคยมีคนนอกครอบครัวชมเลยสักครั้ง  รันทดฉิบหาย…

“แล้วจะเข้าข้างในไหม?”

“เข้าครับๆ  เดี๋ยวผมเรียกพี่จ้าว…”

หมับ!

“เหวอออ!”

“จะเรียกมันทำไม  แค่นี้เอง  เดี๋ยวพี่พาไปเอง”

พี่หมอยิ้มหวานหลังจากที่ช้อนตัวผมขึ้นมาในอ้อมแขนแล้วพาเดินตรงไปทางประตูหลังบ้าน  มองภายนอกดูผอมบางกว่าเฮียจ้าวตั้งเยอะแม้จะสูงไล่เลี่ยกันก็เถอะ  คิดไม่ถึงว่าจะแรงเยอะจนแบกกูได้นะเนี่ย!

“พี่หมอรู้ได้ไงว่าผมเจ็บขาอยู่”

“ดูจากผ้าตรงข้อเท้ากับการที่น้องไข่นั่งอยู่กับที่ตอนยาสระผมเข้าตาไม่ยอมลุกขึ้นไปตักน้ำเองพี่หมอก็พอจะเดาได้แล้วล่ะ”

โห…พวกเป็นหมอนี่อัจฉริยะประหนึ่งโคนันกันหมดทุกคนเลยหรือเปล่าวะ!

ขณะที่กำลังให้ความสนใจในสกิลความฉลาดของพี่หมอ  สายตาก็เหลือไปเห็นร่างที่คุ้นเคยเข้าก่อนพอดี

“โอ๊ะ!  เฮียจ้าว  ผมมาแล้วฮะ!”

โบกมือให้คนตัวดำที่กำลังจะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูในมือ  เฮียจ้าวตาโตยืนตัวแข็งอยู่ตรงประตูหลังบ้าน  มองผมกับพี่หมอสลับกันอย่างงุนงง

“ไอ้หมอ…”

“ไงไอ้จ้าว  เดี๋ยวค่อยคุยกัน  หลบก่อนสิ  ฉันจะพาน้องไข่เข้าไปในบ้าน  นี่ผ้าเช็ดตัวใช่ไหม?”

พี่หมอดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเฮียจ้าวแล้วเอามาคลุมให้ผม  พาเดินเข้าไปในบ้านโดยมีไอ้ดำดอทคอมมองตา   ท่าทางมันจะยังช็อกไม่เลิกที่เพื่อนสนิทปรากฏตัวแบบไม่บอกไม่กล่าว

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ประมาณสามนาทีกูก็ช็อกเหมือนกัน  แถมช็อกยิ่งกว่าด้วยซ้ำเพราะลืมตามาพี่หมอก็ย่อตัวและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิดด้วย  เหอะๆ

“เดี๋ยวน้องไข่เกาะ…”

หมับ!

“ฉันทำเอง  แกไปไกลๆ  ไม่สิ  ไปนั่งรอเฉยๆดีกว่า”

“อ่า…ก็ได้”

พี่หมอยิ้มหวาน  ถอยไปนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวฝั่งตรงข้ามผมแทน  เฮียจ้าวเข้ามาพยุงผมขึ้นและให้ใช้บ่าตัวเองเป็นที่ยึดเกาะเหมือนเคย  ผ้าเช็ดตัวถูกเอามาพันทับผ้าขาวม้าอีกทีก่อนจะล้วงเข้าไปกระตุกผ้าขาวม้าออกให้ผม

“เฮ้ย!!!”

กะ…กูถอดเองก็ได้ป่ะวะ  มึงจะมาถอดให้กูทำม๊ายยยย

“ร้องทำไม”

“ผมถอดเองได้นะเฮีย!”

“ฉันจะถอดให้  หุบปากแล้วนั่งลงไปซะ”

“ฮะ…”

นั่งลงตามคำสั่ง  อะไรของมันวะ  อยู่ๆก้มาทำบึ้งตึงใส่กูซะงั้น  ไปทำอะไรให้มันไม่พอใจโดยไม่รู้ตัวอีกแล้วเหรอ

เกิดเป็นไข่ม้วนแม่งน่าสงสาร  ทำห่าอะไรก็ผิด  หายใจด้วยใบหน้าหล่อๆยังผิดเลยคิดดู!

เฮียจ้าวเดินไปหลังบ้านอีกครั้ง  กลับเข้ามาพร้อมเสื้อของผมที่ซักตากเอาไว้  พอมาถึงก็จับแขนให้ชูขึ้นแล้วจัดการสวมเสื้อให้เสร็จสรรพ

นะ…นี่กูไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้นะโว้ยยยย!

“ผมเจ็บขานะไม่ได้เจ็บแขน”

“ปากไม่ได้เจ็บด้วยหรอกเหรอ”

“ปาก?  เปล่านี่ฮะ”

“นึกว่าเจ็บซะอีก เห็นไม่ยอมเรียกฉันตอนจะเข้ามา  แต่ไปรบกวนไอ้หมอแทนแบบนี้”

“หา?”

เข้าใจละ!

ถึงบางอ้อทันทีที่เห็นสายตาไม่พอใจของมันตอนพูดถึงเรื่องที่ผมให้พี่หมอแบกเข้ามา  คงจะโกรธที่กูสร้างความลำบากให้เพื่อนซี้ของตัวเองล่ะสิ  ความอ่อนโยนของมันก่อนหน้านี้กลายเป็นเพียงความฝันไปเลย…!

“อย่าไปว่าน้องไข่เลย  ฉันถือวิสาสะพาเข้ามาเองแหละ”

“ไม่จำเป็นหรอกไอ้หมอ  คนของฉัน  ฉันดูแลเอง  วันหลังแกไม่ต้องลำบากนะ”

นั่นปะไร!   เห็นเพื่อนต้องมาลำบากแบกกูเลยไม่พอใจจริงๆด้วย  ไอ้มนุษย์เมนส์เพศชาย!  อารมณ์กลับไปกลับมาจนกูตามไม่ทันยิ่งกว่าผู้หญิงอีก

“ฉันเต็มใจ  เอาเป็นว่าแกไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นหรอก  มาสนใจเรื่องที่ฉันจะคุยกับแกดีกว่านะ”

“อะไร?”

“หอมจันทร์โทรบอกฉันว่าแกยอมไปเจอคุณลุงแล้ว  จริงเหรอ?”

ขวับ!

คำถามของพี่หมอเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี  หมายความว่ายังไง?  พี่หมอเองก็รู้ตื้นลึกหนาบางเรื่องความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงระหว่างเฮียจ้าว  พี่หอมจันทร์  แล้วก็พ่อของมันด้วยเหรอ  แถมจากคำพูดยังดูเหมือนจะสนิทกับฝ่ายหญิงพอสมควรอีกด้วย

“ก็ทำนองนั้น”

“ถ้าแกสามารถเผชิญหน้ากับคุณลุงได้จริงๆฉันก็ดีใจนะ  เพราะโรคที่แกเป็นอยู่น่าจะรักษาหายได้ไม่ยากแล้ว”

ขวับ!

โอ๊ยยย  คอกูจะเคล็ด!

ช่วยใช้วิธีอื่นบรรยายเวลามีอะไรน่าสนใจแทนการหันขวับแบบนี้ได้ไหมฟะ  คอแทบจะคลหดออกจากบ่าแล้ว!

เป็นอะไรที่น่าสนใจมากถ้ามันเกี่ยวกับการรักษาโรคนกเขาไม่ขันของเฮียจ้าวตอนนี้  คำว่าอนาโตมีขยับเข้ามาใกล้กูเรื่อยๆแล้ว

“ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้ตอนนี้  แกเพิ่งกลับมาถึงเมื่อเช้าเองไม่ใช่หรือไง  ยังอุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้อีกเหรอ”

“อารมณ์เสียอะไรของแกเนี่ยไอ้จ้าว  ไม่น่าจะใช่เพราะหอมจันทร์หรอกนะ  ไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า?”

“เปล่า”

ปากบอกเปล่าแต่ตามึงขวางโลกมากอ่ะตอนนี้

ผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมาเมื่อพวกเขาเล่นคุยกันภาษาเพื่อนสนิทประหนึ่งใช้โค้ดลับหรือคิวอาร์โค้ดคุยกัน

กูไม่เข้าใจเลยสักอย่าง  พับผ่าสิ!

แต่ช่างมันเหอะ  จะคุยกันเรื่องะไรกูไม่สนใจอยู่แล้ว  ที่สนใจคือการที่พี่หมอรับรู้เรื่องมในอดีตของเฮียจ้าวพอสมควร   ถ้าผมได้เขามาร่วมมือด้วยอาจทำให้โรคนกเขาไม่ขันมันหายเร็วขึ้นก็เป็นได้  แบบนี้ผมก็จะได้เรียดวาดรูปเร็วๆ  คำว่า ‘ชนะ’ ไอ้หมูหันก็จะอยู่แค่เอื้อม!

ดีล่ะ!

กูต้องจับเอาพี่หมอเข้าพวกให้ได้!!!

“เอาเป็นว่าวันนี้ฉันกลับก่อนแล้วกัน  แค่แวะมาถามดูว่าเรื่องที่หอมจันทร์บอกมันจริงหรือเปล่า  เพราะงานนั้นฉันกับแม่ก็ได้รับเชิญเหมือนกัน”

“ยังไม่แน่หรอกว่าฉันจะไปหรือเปล่า  ยังไงก็ขอบใจที่เป็นห่วง  แกกลับไปได้แล้วล่ะ  ใกล้จะค่ำแล้วด้วย”

“อือๆ  แกก็อย่าเพิ่งคิดอะไรมากแล้วกัน  ที่สำคัญ…ตาจะถลนออกมาอยู่แล้ว  ฉันคงไปทำอะไรให้ไม่พอใจจริงๆสินะ”

“เปล่าสักหน่อย”

เฮียจ้าวเฉไฉพลางเบือนหน้าหลบสายตาของพี่หมอที่ยิ้มล้อเหมือนจะจับผิดอยู่นัยที  ช่างเรื่องของพวกมันก่อน  กูต้องหาวิธีติดต่อพี่หมอเป็นการส่วนตัวเพื่อปรึกษามันเรื่องการนกเขาเดี้ยงของไอ้เฮียให้ได้!

“เดี๋ยวครับพี่หมอ!”

ปากไปไวกว่าความคิด  ร้องเรียกพี่หมอที่กำลังลุกขึ้นจะเดินไปตรงประตูหน้าบ้านเอาไว้  แค่ขอเบอร์ติดต่อเอาไว้คงไม่เป็นไรมั้ง?

“ผมขอเบอร์หน่อยสิครับ”

ขวับ!

ชิ้ง!

“!!!”

สะดุ้งโหยงพลางเงยหน้ามองเฮียจ้าวที่หันขวับมามองด้วยสายตาเกรี้ยวกราดเหมือนผมไปขี้ใส่ปากมัน

เดี๋ยวๆๆๆๆ

กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจอีกเนี่ย!!!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  เมื่อวานงดอัพไปหนึ่งวันเพราะไปสนามธูปะเตมีย์เพื่อวางดอกไม้มาจ้า  สำหรับตอนนี้พาอีกหนึ่งหนุ่มที่เคยปรากฏตัวมาก่อนหน้านี้แล้วมาแจมอีกรอบ  พี่หมอคนยิ้มหวานของเรานั่นเอง  การมาของพี่หมอจะช่วยสะกิดต่อม (หึง หวง ห่าม) ของเฮียจ้าวได้อีกเยอะ  ขณะที่น้องไข่มันไม่คิดอะไรในหัวหรอกนอกจากเรื่องวาดอนาโตมี 5555  เรื่องราวความ #รักจัดหนัก  จะเป็นยังไงต่อไปนั้นต้องติดตามจ้า

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กนี้มาหวีตกันในทวิตเตอร์ได้เน้อ

[Al2iskiren]

น้องไข่ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล๊ยยยย
พี่จ้าวมันแค่หวงน่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แล้วความหึงก็เข้ามาหาเฮียจ้าว   
ไข่ม้วนเอ๊ย..........ไม่รู้อะไรซะเลย 
       
 
 

[AutoAngels]

ไข่ม้วนชั่งไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าเฮียจ้าวเข้าหึง....พี่หมอ555(..มาต่ออีกนะคะ..)

[Billie]

หึงจริง อะไร จริง

[areenart1984]

แวะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะหลานหมอ คนแก่ชอบเห็นคนหึง 

[วายซ่า]

น้องไข่มีสกิลหาเรื่องใส่ตัวใช่มั้ยเป็นงานอดิเรกใช่มั๊ยฮะ

[B52]

มีความมองแรง

[TachibanaRain]

โอววว ดูท่าเฮียจ้าวจะหึงโหดนะเนี่ย เหอะๆน้องไข่ระวังตัวดีๆนะเดี๋ยวถูกจับลงโทษไม่รู้ตัว

[jimmyjimmy]

หวงแรง หึงแรง

[gackmanas]

ตลกไข่ม้วนจิงๆ..
ไอเด็กนี้มันซึน ชิมิ.. 

[pp.ll.ee]

พี่หมอ  แถวๆนี้เจ้าที่เค้าแรง 555

[WwW]

​

ตอนที่ 21

หึง  หวง  และการยึดติด

 

“ได้สิ  เอ้า…นามบัตรพี่หมอเอง  เบอร์โทรก็ตามนั้นเลย”

พี่หมอยื่นนามบัตรสีขาวสะอาดตาส่งมาให้  ผมรับมาอย่างกล้าๆกลัวๆ  ไม่ได้กลัวพี่หมอนะ  กลัวไอ้ดำข้างตัวที่จ้องจนตาจะถลนเนี่ย!

“งั้นไปก่อนนะครับ  ไว้เจอกันน้องไข่  ไปนะไอ้จ้าว”

“อือ  รีบๆไปเหอะ”

เฮียจ้าวปัดมือไล่พี่หมอที่ยังยิ้มหวานไม่เลิก  ความเงียบอันน่าสะพรึงกลัวเข้าปกคลุมในทันใดเมื่อทั้งบ้านเหลือแค่ผมกับไอ้ดำ…

“เอ่อ…”

ชิ้งงง!

กะ…กูยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะ  มึงจะส่งสายตาพิฆาตมาเร็วไปไหม!

“ไอ้เด็กแก่แดด”

“หา?”

ว่ากูเรอะ?

“อยากได้มากนักเหรอ  เผาทิ้งแม่ง!”

หมับ!

“เฮ้ยยย!”

มองการกระทำของอีกฝ่ายตาค้าง  เฮียจ้าวแย่งนามบัตรพี่หมอไปจากมือผมแล้วเดินตรงไปที่เตาแก๊ส  จัดการเปิดไฟก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปในกองเพลิงจนกลายเป็นเพียงเถ้าถ่านในพริบตา…

“เฮียทำไรเนี่ย!”

“เผา”

“แล้วเผาทำไมวะ!  ผมยังไม่ได้เมมเบอร์พี่หมอเลยนะฮะ!”

“เมมทำไม  ถ้าจะคุยกับมันค่อยเอาเบอร์ฉันโทรก็ได้  ไม่จำเป็นต้องมีเบอร์ไอ้หมอไว้ในเครื่องสักหน่อย”

“ก็แล้วผมจะมีเบอร์พี่หมอหรือไม่มีเฮียมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ  วันนี้ชักเหมือนมนุษย์เมนส์เข้าไปทุกทีๆแล้วนะฮะ  เอาใจยากฉิบ!”

มองค้อนไอ้ดำอย่างหงุดหงิด

คงจะไม่อยากให้กูไปยุ่งกับเพื่อนรักเพราะกลัวจะไปสร้างความวุ่นวายสินะ  ในสายตามันผมคงเป็นแค่ไอ้เด็กแสบที่สร้างเรื่องไม่เว้นวัน

กระซิกๆๆๆ

“ใช่สิ  ฉันมันไม่ได้อ่อนโยน  ใจดี  เอาใจง่ายเหมือนไอ้หมอนี่”

“แล้วพี่หมอเขาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย  เฮียจะไปลากเขามาเถียงกับผมเพื่อ?”

“อ๋อ  ขนาดเพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง  มีโอกาสได้คุยกันครั้งนี้ครั้งแรกก็ออกโรงปกป้องเข้าข้างแล้วเหรอ!”

“ไปกันใหญ่แล้วโว้ยยยย!”

กูกำลังเถียงกับมนุษย์สายพันธุ์ไหนช่วยบอกที!

หมับ!

“จะไปไหน!”

“ไปขอเบอร์พี่หมอใหม่”

ตอบแบบไม่มองหน้า  เฮียจ้าวตรงดิ่งเข้ามารั้งแขนผมที่ลุกขึ้นลำลังจะเดินกะเผลกๆตามพี่หมอออกไปนอกบ้าน

บางทีนี่อาจเป็นช่วงเข้าสู่วัยทองของมันก็ได้  คงจะอารมณ์หงุดหงิดมาจากฮอร์โมนที่ปรับเปลี่ยนไปมา  เอาเป็นว่ากูจะไม่ถือสา  สิ่งเดียวที่กูควรโฟกัสคือการฝึกวาดอนาโตมีเพื่อเอาชนะไอ้หมูหัน!  และตัวช่วยเดียวในตอนนี้คือพี่หมอ!

ถ้าได้พี่หมอมาเป็นพวก  การรักษาเฮียจ้าวจากโรคนกเขาไม่ขันก็จะง่ายขึ้น!

“ไม่ให้ไป”

“เฮียจ้าว!”

“จะขอเบอร์มันทำไม  มีอะไรต้องคุยกับคนที่เพิ่งเคยเจอหน้านักหนาหรือไงวะ”

จะให้บอกได้ยังไงว่าคุยเรื่องนกเขามึง!

ในหัวกูตอนนี้มีแต่เรื่องมึงทั้งนั้นแหละไอ้ดำเอ๊ย!

“มันเรื่องของผมน่า”

“ไม่มีเรื่องของนาย”

“หมายความว่าไง?”

“เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน”

“เดี๋ยวๆๆๆ  ไม่ใช่ละเฮีย  ผมไม่รู้นะว่าเฮียเป็นอะไร  แต่อย่ามาแสดงอาการชวนให้เข้าใจผิดแบบนี้ได้ไหม  นี่ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายคือเฮียผมคงคิดว่าหึงแล้วนะ”

อุตส่าห์พยายามจะไม่คิดถึงคำๆนี้ในหัว  แต่เมื่ออีกฝ่ายยังเป็นหมาบ้าไม่หยุดแบบนี้มันก็อดคิดไม่ได้ป่ะวะ

“เออ”

“เออ?  เอออะไรฮะ”

เฮียจ้าวไม่ตอบ  แต่เขยิบตัวเข้ามาใกล้จนผมต้องเอนไปด้านหลังเล็กน้อยพร้อมกับเงยหน้ามองมัน  ขายิ่งเดี้ยงๆอยู่จะเบียดเข้ามาทำไมนักหนาล่ะเฟ้ยยย!

“หึง”

“อ๋อออออ”

“…”

“…”

“…”

“ฮะ?!!!!”

ขออีกรอบ!

เมื่อกี้สติยังกลับมาไม่ครบถ้วน

หมับ…

“ทั้งหึง  แล้วก็หวง  ฉันรู้สึกเหมือนจะฆ่าคนให้ตายคามือได้ตอนที่เห็นนายอยู่ในอ้อมกอดคนอื่น”

วงแขนแกร่งตวัดผมเข้าไปกอดไว้  ดันหน้าให้ซุกลงกับอกกว้าง  แน่นอนว่าผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนตัวแข็งเป็นท่อนไม้  วิญญาณติดคอปเตอร์ไม้ไผ่ลอยละลิ่วออกไปนอกโลก…

หึง…

หวง…

หึง…

หวง…

ตึกๆ!  ตึกๆ!  ตึกๆ!

บ้าเอ๊ย…  ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย  แต่ทำไม…คำพวกนี้ถึงโดนใจเต็มๆเลยวะ

“ฉันเจอนายก่อนนะ  นายต้องเป็นของฉัน…เป็นของฉันคนเดียว”

“เฮีย…”

อ้อมกอดรัดแน่นขึ้น

บางอย่างทำให้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าการที่เฮียจ้าวแสดงออกกับผมแบบนี้อาจเป็นเพราะเขาเคยถูกพ่อแย่งคนรักมาก่อน  เมื่อถึงจุดๆหนึ่งที่เขาเริ่มคิดและต้องการให้ใครสักคนเป็นของตัวเอง  ความกลัวจากเหตุการณ์คราวก่อนทำให้เกิดการ ‘ยึดติด’ ขึ้น

พอคิดแบบนี้  หัวใจที่เคยพองโตมันเริ่มจะห่อเหี่ยวลง

หากทั้งหมดเป็นเพียงแค่การยึดติดของเฮียจ้าว  แล้วถ้าวันหนึ่ง  เขาสามารถแก้ไขความรู้สึกพวกนี้ของตัวเองลงได้  ถึงตอนนั้น…

เขายังจะอยากให้ผมเป็นของเขาอยู่ไหม?

 

[กูถามมึงคำเดียว  ที่มึงมานั่งคิดนู่นนี่นั่นและกลุ้มใจอยู่คนเดียวเหมือนผีบ้าแบบนี้เป็นเพราะ…มึงชอบผู้ชายคนนั้นใช่ไหม]

คำถามตรงประเด็นจากไอ้ไม้พายเสมือนไม้หน้าสามตีเข้ามากลางแสกหน้า  ผมใช้ช่วงเวลาที่เฮียจ้าวไปอาบน้ำโทรหามันแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง  รวมถึงการกระทำแปลกๆกับสถานะที่ยังคลุมเครือระหว่างผมกับอีกฝ่าย

ใจจริงอยากจะปรึกษาไอ้เล้งเหมือนกันนะ  แต่แค่เรื่องของตัวเองมันก็เต็มกลืนแล้ว  ผมยังไม่อยากให้มันต้องมคิดมากเรื่องของผมไปด้วยแบบนี้

“แล้วมึงคิดว่ากูชอบไหมล่ะคุณพ่อ  บอกตามตรงนะ  ชอบหรือเปล่า  ใจกูกูยังตอบไม่ได้เลย”

[กูก็มี  ถ้าคิดจะชอบผู้ชายขึ้นมาจริงๆทำไมถึงไม่มองมาที่กูเป็นคนแรกล่ะ…]

“ถ้าอยู่ใกล้กูจะอ้วกใส่ให้  มึงกับกูเนี่ยนะ  ใช้หัวคิดสักนิดเหอะว่าถ้าปากมึงกับปากกูประกบกันอะไรจะเกิดขึ้น”

[บึ้ม  กลายเป็นโกโก้คร้นซ์…]

“ไม่ตลกนะไอ้สัส”

คิดผิดคิดถูกนะมาปรึกษาคนอย่างมัน

“เอาดีๆดิวะ  มึงว่ากูควรทำไง  กูไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน  ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกด้วย  แล้วนี่มันอะไรวะ   รู้ตัวอีกที…ความรู้สึกที่มีต่อมันแม่งก็พุ่งเข้าใส่กูรัวๆเป็นปืนกลเลย  หัวใจพรุนหมดแล้วอ่ะคุณพ่อ!”

[ปรึกษาคุณแม่ดูหรือยัง]

“ไม่  ตอนนี้คุณแม่มีปัญหาหนักอกยกไม่ออกพอแล้ว  กูไม่อยากเพิ่มปัญหาว่ะ”

[งั้นเอางี้  เพื่อความชัวร์เลยนะ  สารภาพซะ]

“ฮะ!!!”

ชัวร์พ่องมึงสิแบบนี้!

บอกอยู่หยกๆว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชอบมันหรือเปล่าแล้วจะให้กูสารภาพเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรล่ะเฟ้ยยย!

[ไม่ต้องมาฮะ  มาถึงขนาดนั้นทั้งจูบทั้งชิงทั้งไซร้แล้วนะไอ้ไข่  ยังมีอะไรต้องสงสัยอีกวะ]

“คุณพ่อจะบอกว่าลูกชายสุดหล่อของตัวเองเปลี่ยนวิถีเพศไปชอบผู้ชายภายในระยะเวลาอันสั้นเรอะ!”

[ไอ้ไข่  ฟังพ่อให้นะดีนะไอ้ลูกโง่]

ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง!

[ไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศ  มึงไม่ได้ชอบผู้ชายทั้งโลกสักหน่อย  ไม่ได้ชอบกู  ไม่ได้ชอบไอ้เล้ง  ไม่ได้ชอบไอ้หมอน  แล้วก็ไม่ได้ชอบไอ้หมอน]

“…”

[คนที่มึงชอบคือผู้ชายที่ชื่อจ้าว]

“…”

[ผู้ชายคนเดียวที่มึงชอบคือเขา  ไม่ใช่ใครก็ได้  มึงอย่าคิดมากเรื่องวิถีเพศเปลี่ยนหรืออะไรเลย  มีความสุขแบบไหนก็ทำไป  นั่นถึงจะสมกับเป็นมึงไม่ใช่เหรอ]

“ไอ้พาย…”

นั่นสินะ

คนอย่างไข่ม้วน  ทำเป็นอย่างเดียวเท่านั้นคือสิ่งที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข  ที่ผ่านมาผมเอาแต่คิดมากและกังวลเพราะความรู้สึกที่มีต่อเฮียจ้าวเปรียบเหมือนซากฟอสซิลทีเพิ่งถูกค้นพบ  ผมไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงและไม่รู้ว่าควรจะเดินหน้าต่อหรือหยุดมัน

สูญเสียความเป็นตัวเองไปเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์…

[มึงจำได้ไหมว่ามึงเคยสอนพวกกูว่ายังไงถ้าเจอคนที่ใช่]

“…”

[จัดหนักไปเลย]

“จัดหนักไปเลย”

ผมกับไอ้ไม้พายพูดออกมาพร้อมกัน

กะแล้ว  เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไร  การคุยกับเพื่อนนี่แหละคือวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดของผม  เพราะเพื่อนแต่ละคนจะมีวิธีให้คำปรึกษาที่แตกต่างกันไป

กึก…

“อ๊ะ แค่นี้ก่อนนะมึง  เฮียจ้าวมาแล้ว”

[เดี่ยวสิวะ  กูยังไม่…]

ตัดสายทิ้งแล้วยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงทำเป็นชมนกชมไม้ในบ้านไปเรื่อย

เฮียจ้าวที่ใส่แค่กางเกงทรงหนีน้ำตัวเดียวเดินเข้ามาประชิดตัวผมทันที  ลำตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามน่าหลงใหลเวลานี้ขาวโพลนไปด้วยแป้งเย็นตรางูที่ฉุนกึกเข้าจมูก

“ง่วงหรือยัง”

“นิดหน่อยฮะ”

หมับ…

มันช้อนตัวผมไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินขึ้นบันไดไป  หยดน้ำจากเส้นผมกระเด็นเข้าหน้าพอดี  คำพูดของไอ้ไม้พายวนไปเวียนมาอยู่ในหัว

 

สารภาพไปซะ…

สารภาพไปซะ…

สารภาพไปซะ…

 

เอาไงดีล่ะกู!!!

ตุ้บ…

วางผมลงบนเตียงอย่างเบามือพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้  เฮียจ้าวถอยกลับไปปิดประตูห้องตามด้วยปิดไฟก่อนจะสอดตัวเองเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน  ตะแคงข้างหันมาจ้องกันแบบตรงๆ  เอิ่ม…  ถ้าจะจ้องกันแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงเล่า!

“จ้องแบบนี้ผมนอนไม่หลับนะฮะ”

“ฉันกลัวว่าถ้าตื่นมานายจะหายไป”

“ผมไม่ใช่รถฟักทองที่นางฟ้าใจดีเสกสักหน่อย  ถึงจะพ้นเที่ยงคืนแล้วก็ไม่หายไปหรอกฮะ!”

“ใจดี?”

“…”

“อยากพูดชื่อมันถึงขนาดหาเรื่องพูดจนได้เลยเหรอ?!”

มึงก็ยังอุตส่าห์เอาไปโยงกันจนได้เนาะ!

อยากจะร้องไห้ให้ลั่นบ้าน  ไอ้คุณพ่อไม้พาย…กูชอบคนแบบนี้จริงๆเหรอ  คนที่โคตรขี้หึงและขี้หวงเหมือนเด็กหวงของเล่นแบบนี้อ่ะนะ!

อ๊ากกกกกกกกก

บรรลัยกว่านี้มีอีกไหม  มีใครให้มากกว่านี้ไหม!

“ไม่!”

พรึ่บบบ!

“เหวออออ  มะ…มะ…มะ…ไม่อะไรฮะ  ไม่อะไร”

ถามเสียงสั่นด้วยตกใจที่จู่ๆเฮียจ้าวก็ลุกพรวดขึ้นมากักขังผมไว้ในวงแขนโดยการใช้แขนทั้งสองข้างยันไปกับเตียงเพื่อล็อกผมที่อยู่ตรงกลางเอาไว้

แม้ว่ามึงในความมืดจะดำเสียจนมองไม่เห็น  แต่แสงไฟที่ลอดเข้ามามันก็ทำให้เห็นแบบเลือนรางอยู่นะโว้ยยย!

“ฉันไม่ไว้ใจ  ฉันกลัวนายจะถูกแย่งไป”

“ผมเป็นคนนะไม่ใช่ขนม  ไม่มีใครมาแย่งเอาได้ง่ายขนาดนั้นหรอกเว้ย”

“ตอนนั้นก็พูดแบบนี้”

“หืม?”

ตอนนั้น?

ตอนไหนฟะ?

ดูท่ามันจะไม่ได้หมายถึงผมแล้วล่ะ

ฟุ่บ…

เฮียจ้าวทิ้งตัวล้มทับลงมา  ซุกหน้าลงข้างลำคอโดยไม่ลืมที่จะกักตัวผมเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง  ถามกูสักคำไหมว่าหนักหรือเปล่าไอ้เหี้ย!  นอนลงมาได้!

“เฮียจ้าว  ผมหนัก”

“ไข่ม้วน”

มะ…มาอีกแล้ว  เสียงเรียกอันแสนเซ็กซี่แบบนี้  ว๊ากกกก!

“ช่วยทำให้มันตื่นตัวสักที  ฉันจะได้ทำให้นายเป็นของฉันคนเดียวเร็วๆ”

หมับ!

“!!!”

ไม่พูดเปล่า  ไอ้เฮีย(เสียงสูง)ยังบังคับขู่เข็นมือน้อยๆของผมให้ไปจับเอามังกรดำของมันพร้อมบีบขยี้เต็มแรง

“ฉันจะไม่ให้นายโดนแย่งไปเด็ดขาด  ไข่ม้วน”

ก็บอกแล้วไงว่ากูเป็นคนไม่ใช่ขนม!  มึงช่วยตั้งสติ  วางถุงกาวลงและฟังที่กูพูดบ้างเหอะไอ้เฮียยยยยย!!! (เสียงสูงอีกรอบ)

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  เอาล่ะสิ  ดูเหมือนว่าเฮียจ้าวจะเริ่มจัดหนักน้องไข่เข้าซะแล้ว  ด้วยประสบการณ์ที่เคยพบเจอมาทำให้ความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความหวาดกลัว  เฮียจ้าวในตอนนี้กำลังกลัวว่าจะมีคนมาแย่งน้องไข่ไปเหมือนเมื่อครั้งที่ถูกพ่อแท้ๆแย่งคนรัก!  และวิธีเดียวที่เฮียดำดอทคอมของเราคิดได้ในตอนนี้คือการทำให้น้องไข่เป็นของตัวเองทางร่างกาย!(ก่อนจิตใจ)  มาเอาใจช่วยน้องไข่กันดีกว่าว่าจะรอดพ้นเงื้อมมือเฮียจ้าวไปได้หรือไม่  นี่ถ้านกเขาเฮียแกไม่เดี้ยงน้องคงเสร็จตั้งแต่ตอนฝึกการสัมผัสแล้วแน่ๆ 5555+

#เฮียจ้าวคนกินไข่  ติดแฮชแท็กนี้ในทวิตเตอร์แล้วมาหวีตกันน้า

[areenart1984]

คนแก่แนะนำ ให้หลานไข่ม้วนจูงมือเฮียจ้าว ไปหาติวเตอร์ปิงช่วยติวให้จะดีกว่านะ แนะนำ ๆ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตรงนี้ไรท์พิมพ์ชื่อซ้ำ ต้องเป็น หลาม ใช่ป่ะ
[ไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศ  มึงไม่ได้ชอบผู้ชายทั้งโลกสักหน่อย  ไม่ได้ชอบกู  ไม่ได้ชอบไอ้เล้ง  ไม่ได้ชอบไอ้หมอน  แล้วก็ไม่ได้ชอบไอ้หมอน]

ไข่ม้วน ตั้งสติ คุยกับเฮียจ้าวนะ
ว่ามาหึง มาหวงไข่ม้วนนี่ คิดอย่างไรกับไข่ม้วนกัน
ไม่เป็นไรกันทำไมมาหึง มาหวงไข่ม้วน

อูย...........มือเล็กๆของไข่ม้วน ไปจับไข่ จับมังกรเฮียจ้าวซะและ 
เฮีียจ้าว ไข่ม้วน 
       
 

[cavalli]

 


สงสาร

[Laliat]

เหนื่อยทั้งคู่

[noozzz]

ถึงไข่ม้วนจะดูบ้าๆบวมๆ แต่กลับมองคนออก อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณนักสืบที่มีอยู่ในตัว