บทบาทที่17
วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนรัก ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาอะไรให้ไอ้ยุ้ยมันดี เพราะสิ่งที่คิดว่าจะให้มันก็ซ้ำกับของเพื่อนๆผมเเล้วทั้งนั้น ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆหลิงก็โทรมาได้จังหวะพอดี
"ดีครับหลิง"
"ซินวันนี้ว่างไหม"น้ำเสียงดูร่าเริงผิดปกติ
"อืมว่างนะ"
"วันนี้หลิงหยุดล่ะ กะว่าจะซื้ออะไรไปแต่งห้องน้องดรีมที่บ้านพี่ไนท์หน่อย เลยกะว่าจะชวนซินไปช่วยซื้อของตกเเต่งห้องด้วยกัน"
"เอาสิ เเต่ ซินคงไม่ไปช่วยแต่งห้องหรอกนะ" ผมพูดดักคอไว้ก่อนเพราะเดี๋ยวหลิงจะลากผมไปด้วย เพราะผมเองยังไม่พร้อมที่จะไปบ้านพี่ไนท์ซักเท่าไรนัก
"รู้เเล้วจ้า"
ช่วงบ่ายผมกับหลิงเราไปเดินดูของตกเเต่งบ้านกันที่โฮมโปร มีของหลายอย่างที่หลิงเลือก เเละดูเหมือนเธอจะเลือกไม่ถูกใจเลยซักอย่าง
"ซิน ซินว่าผ้าม่านนี่เอาสีฟ้าหรือชมพูดี"หลิงหยิบผ้าม่านลายลูกไม้ให้ดู
"สีฟ้าสิดูสบายตากว่าเยอะ"หลิงพยักหน้า
"ตู้เสื้อผ้าลายนี้ก็ดีเนอะ"ผมพยักหน้า
"เก้าอี้ตัวนี้น่ารักดีจัง"
หลิงชี้โน้นชี้นั่นให้ผมดู ผมทำได้เเค่เห็นด้วยเเละไม่ได้ขัดอะไรมากเพราะว่าผมไม่ค่อยรู้ว่าผู้หญิงชอบอะไรเท่าไรนัก เราใช้เวลาเลือกของนานมาก ดูเหมือนหลิงกะจะย้ายน้องดรีมมาอยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้ พอถามเธอเธอก็บอกว่าย่าของน้องดรีมเป็นคนสั่งให้ซื้อ ผมมองดูเวลาที่ตอนนี้้มันเกือบจะเย็นหลิงจัดการสั่งซื้อเเละระบุที่จัดส่งก่อนจะพากันกลับ ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่ได้ของขวัญที่จะให้ไอ้ยุ้ยเลย รู้สึกกังวลเหมือนกันเพราะมันนัดเลี้ยงกันตอนสองทุ่ม
"ซินทำหน้าเหมือนกังวลอะไรเลย"หลิงถาม เเละมองหน้าผมคิ้วขมวด
"ก็ซิน ยังไม่ได้ของขวัญที่จะเพื่อนสนิทซินเลย"
"อ้าว แล้วก็ไม่บอกละจะได้เข้าห้างไปเดินดูของ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปส่งหลิงก่อน............... เดี๋ยวค่อยไปดูอีกทียังพอมีเวลา" หลิงพยักหน้า เเละเริ่มบอกจุดหมายปลายทางกลับบ้านของหลิง ไม่นานผมก็ถึงเเต่ดูเหมือนจะใช้เวลานานเหมือนกันเพราะรถตอนช่วงเย็นนี่ติดกันสุดๆ พอมาถึงผมมองไปยังบ้านหลังหนึ่งผมรู้สึกคุ้นตาทันที เพราะบ้านหลังนี้ต้องใช่บ้านพี่ไนท์เเน่ๆ ถึงเเม้ว่าตอนนั้นจะไม่ได้สนใจทางซักเท่าไรเเต่ผมยังจำที่นั่นได้ดี
"เดี๋ยวซินต้องไปก่อนละ"ผมบอกลา
"ซิน เเล้วซินจะไปเลี้ยงวันเกิดเพื่อนที่ไหน"
"ออ ที่ร้าน...เเถวๆ...น่ะ"ผมไม่รู้ว่าหลิงถามทำไม เเต่ก็บอกให้เธอรู้ไว้ หลิงพยักหน้าก่อนจะโบกมือลา
..................
ผมเดินเข้าห้างไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้อะไรไอ้ยุ้ยมันดี สุดท้ายเลยเอาหนังสือนิยายที่มันอยากได้ โชคดีที่ผมเจอเเละเป็นเล่มเดียวที่อยู่ในร้าน เห็นมันชอบบ่นบ่อยๆว่าอยากอ่านเเต่หายากมาก ถ้ามันได้ของสิ่งนี้คงจะดีใจน่าดู พอได้ของที่ต้องการผมโทรถามเพื่อนทันทีว่าพวกมันอยู่ไหนกัน ไอ้เก่งมันถึงร้านเเละนั่งรอพวกผม เเต่คุยกับมันยังไม่ทันจะรู้เรื่องว่าไปถึงเเล้วกี่คนเเบตผมมันก็หมดเอาซะดื้อๆแต่ก็ไม่ไดใส่ใจนัก
ไม่นานผมก็ถึงร้านอาหารที่พวกเรานัดไว้รู้สึกว่ามันเกือบจะสองทุ่มได้เเล้ว
"ซินๆ นั่งนี่ๆ"ไอ้บิวตบเก้าอี้ใกล้ๆตัวมัน
"มาช้าว่ะ"ไอ้เก่งบนใส่ ผมมองเพื่อนๆที่อยู่กันพร้อมหน้ายกเว้นเจ้าภาพ มันยังไม่โผล่มาเลย
"พวกมึงเตรียมเค๊กเเล้วหรอ"ผมถามเพื่อความเเน่ใจไม่ให้ผิดแผนที่อุตส่าห์นัดกันเป็นอาทิตย์ๆ
"กูให้เจ้าของร้านเตรียมไว้เเล้ว รอเเค่ไอ้ยุ้ยมันมาเเล้วก็รอเวลานี่เเหละ"ผมพยักหน้าให้ไอ้เสก ก่อนจะสำรวจร้านอาหารไปรอบๆร้าน ก่อนจะหันไปคุยเล่นกับไอ้พวกนี้ต่อ
"ขายของดีป่าววะไอ้เก่ง"ไอ้เก่งยิ้ม
"เออดีว่ะ ขายดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ เเล้วพวกมึงอะใกล้เจ๊งยัง"
"ไอ้นี่ เเช่งพวกกูหรอ" ไอ้เสกตบเข้าหัวไอ้เก่งเต็มๆ รู้สึกว่ามันจะถามได้สร้างสรรค์มาก
"ก็กูถาม ก็เห็นบริษัทมึงเล็กขนาดนั้น เเล้วจะไปเเข่งกับบริษัทที่มันรับทำใหญ่ๆได้ไง" ไอ้เก่งลูบหัวตรงจุดที่โดนตบ เเล้วทำหน้าย่นใส่ไอ้เสก
"ทำไมไอ้ยุ้ยมันมาช้าจังวะ"ไอ้บิวบ่นเเล้วโทรตาม ผมมองดูนาฬิการู้สึกเหมือนมันจะผิดนัดจริงๆ ผมมองไปที่ไอ้บิวเเละดูว่ามันจะโทรตามติดไหมซักพักไอ้ยุ้ยก็รับสาย
"ไอ้ยุ้ยมึงอยู่ไหนเเล้วเนี่ยพวกกูรอมึงอยู่นานเเละ"ไอ้บิวเริ่มออกน้ำเสียงวีนๆ
"ห๊ะ มึงเป็นอะไร"ไอ้บิวทำหน้าไม่ดีนัก พวกผมมองหน้ากัน
"เเฟนมึง ไปเที่ยวกับกิ๊ก แทนที่จะมาวันเกิดกับมึง อ้าวทำไมเลวงี้"ไอ้บิวเริ่มชักสีหน้า พวกผมเริ่มกระจ่างว่าที่ไอ้ยุ้ยมาช้านั่นเพราะอะไร
"ไม่ต้องสนใจมึงมาหาพวกกู มาไม่ได้เดี๋ยวให้ไอ้เก่งไปรับ เออๆ"ไอ้บิววางสายเเล้วกอดอกทำหน้ายุ่ง
"ไอ้ยุ้ยเเม่งโดนเเฟนทิ้งแหงเลยวะมันร้องไห้ใหญ่เลย"ไอ้บิวบอกพวกผม ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกเลย
"แล้วตกลงมันจะมาปะ"ผมถามไอ้บิว มันพยักหน้า
"ไอ้เก่งมึงไปรับมันหน่อยดิ่"
"กูไม่มีรถนะ"
"เอารถกูไปเนี่ย"ผมส่งกุญเเจรถให้มัน
"แล้วมันอยู่ไหนวะ"ไอ้เก่งหันไปถาม
"ร้านเหล้า.............."ผมมองหน้ากัน
"มันไปทำอะไรที่นั่นวะ"ไอ้เสกถามต่อ
"กูจะรู้ไหม มันไม่บอกสงสัยมันไปตามผัวมันมั้ง"ไอ้บิวเริ่มเหวี่ยง ผมดูนาฬิกาอีกครั้งตอนนี้มันเกือบๆจะสามทุ่มเเล้ว
"เฮ้ย รีบไปเหอะ"ผมบอกไอ้เก่ง
"มึงไปกับกูนะ"ผมพยักหน้าเเละลุกตาม พวกผมรู้สึกว่าจะห่วงไอ้ยุ้ยเเละกลัวมันทำอะไรโง่ๆ เพราะมันเองก็ใจร้อนถ้าเกิดมันตามไปมีเรื่องกับเเฟนมันจริงๆ ได้ยุ่งเข้าไปใหญ่
"มึงรู้นะว่าร้านอยู่เเถวไหน"ผมถามไอ้เก่ง เพื่อความเเน่ใจมันพยักหน้าว่ารู้เเละออกรถด้วยความเร็ว
ไม่นานพวกผมก็ถึงไอ้เก่งวนรถหาที่จอดซักพักกว่าจะเจอ จากนั้นพวกผมก็รีบตรงไปหน้าร้านเหล้าที่ดูกึ่งผับ ไอ้ยุ้ยยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า พอเห็นพวกผมมันก็วิ่งเข้ากอดผมทันที ผมลูบหัวมัน
"ยุ้ยเป็นอะไรวะ"ผมถามมัน ทั้งวันนี้เป็นวันเกิดมันเเท้ๆทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้
"จะต้องถามอีกหรอ กูว่ามันชวนแฟนไปงานวันเกิด เเต่เเฟนมันไม่มาเลยมาตามถึงที่นี่ ไงละคงเจอภาพบาดตาบาดใจสิมึง"ผมเหล่ไอ้เก่งที่ดูไม่ให้กำลังใจเเถมยังจะซ้ำเติม
"เก่งมึงเงียบเหอะดูยุ้ยมันดิ น่าสงสารออก เงียบซะยุ้ย ไม่ต้องไปสนใจใคร ใครมันไม่รักเราเเต่ยุ้ยก็ยังมีพวกเพื่อนๆอยู่"ผมปลอบยุ้ย เเต่ดูเหมือนยุ้ยจะยังสะอื้นหนัก
"กู ฮึก กู กะว่าจะมาชวนพี่เเชมป์ เเต่พี่เเกบอกว่าฮึก มาเที่ยวกับเพื่อนที่นี่ กูก็ ฮึก กะว่าจะมารับ เเต่กู พอกูเข้าไป กูเห็นพี่เเชมป์กอดจูบอยู่กับใครไม่รู้ ฮือ"ไอ้ยุ้ยพูดเสร็จมันก็ปล่อยโฮ
"มันยังอยู่ข้างในใช่ไหมไอ้ยุ้ย" ไอ้เก่งทำน้ำเสียงไม่พอใจ ไอ้ยุ้ยพยักหน้า มันเลยทำท่าจะเดินผมจับเเขนมันเเล้วส่ายหัวไม่ให้มันทำอะไนบุ่มบ่าม
"กูก็เเค่อยากเห็นว่า มันทำจริงไหมถ้าทำจริงๆ มันทำเพื่อนกูเจ็บกูก็เจ็บหรือมึงไม่คิดงั้น"ผมส่ายหัว
"ไอ้เก่งมีสติหน่อยมึง"ผมมองมันนิ่งไอ้เก่งเองมันก็มองผมนิ่ง เวลามีปัญหาเเบบนี้ทีไรไอ้เก่งมันมักจะใจร้อนเเบบนี้เสมอ ถึงเเม้ว่าปากมันจะเสียและไม่ให้กำลังใจกันตอนเเรกเเต่ลึกๆมันร้อนยิ่งกว่าใครซะอีก
"กูมีสติ.......... ไอ้ซินมึงก็รู้"มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เเข็ง ผมรู้ว่ามันรักเพื่อนเเค่ไหน เเละรู้ด้วยว่ามันเองก็เเอบชอบยุ้ย เเต่มันไม่เคยเเม้เเต่จะกล้าบอกซักครั้งเพราะมันเองก็กลัวว่าความสัมพันธ์ของมันจะเปลี่ยนไป พอมันมารับรู้อะไรเเบบนี้ทำให้มันรู้สึกเดือดขึ้นมา
"ซิน เก่ง กู ไปกันเหอะ ไปหาพวกไอ้บิวกัน"ไอ้ยุ้ยทำเสียงเศร้า ไอ้เก่งมันสะบัดเเขนผมทันทีเเล้วเดินดุ่มๆเข้าไปทันที ผมกับไอ้ยุ้ยมองหน้ากันว่าต้องมีเรื่องเเน่ๆเลยรีบวิ่งตามมันไป
"ไอ้เหี้ยเเชมป์ มึงอยูไหน"ไอ้เก่งตะโกนลั่นร้าน คนทั้งร้านหันมามอง ร้านนี้ค่อนข้างกว้างเเละมีเสียงเพลงคลอ เเต่พอมาเจอเสียงไอ้เก่ง มันเหมือนทุกๆอย่างถูกกลบด้วยเสียงมัน พวกผมมองกราดไปทั่ว จนไอ้เก่งมันสะดุดตาไปที่โต๊ะไอ้เเชมป์ เเละมีเพื่อนมันอีกประมาณสี่ห้าคน ข้างๆตัวมันมีสาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่บนตักมองมาทางมันเเบบมึนงง ไอ้เก่งไม่รอรีบปรี่เข้าไปเเละชกเข้าหน้ามันเต็มเเรง
"กรี๊ด!! เฮ้ย!" ทั้งเสียงเพื่อนไอ้เเชมป์ เเละ เสียงเด็กมันร้องทันทีที่เพื่อนมันโดนทำร้าย พวกมันลุกฮือเเละปรี่เขาหาไอ้เก่งทันที
"เข้ามาดิ่ กูไม่กลัวพวกมึงหรอก"ไอ้เก่งท้า ผมรู้ว่ามันเก่ง เรื่องชกต่อยมันเก่งสมชื่อเพราะบ้านมันเป็นค่ายมวยมันเลยต่อยมวยมาก่อน เเต่ครั้นจะไปสู้กับไอ้พวกตัวควายๆเเบบไอ้พวกนั้นมันทำให้ผมกลัวเเทนมันว่ามันจะโดนยำตีนซะก่อน
"ไอ้เก่ง มึงใช้สติหน่อย"ผมโมโหใส่มัน ไอ้เพื่อนไอ้เเชมป์กระโดดถีบเข้าเต็มอกไอ้เก่ง
"สัดทำเพื่อกูหรอ"ผู้ชายที่ถีบด่าไอ้เก่ง
"ยุ้ย"ไอ้เเชมป์ที่ดูเหมือนจะรู้ตัว เห็นยุ้ยกับพวกผมก็ทำหน้าตกใจ ไอ้ยุ้ยส่ายหน้าเเล้วรีบวิ่งออกไปเฉย ปล่อยให้พวกผมอยู่ในดงตีน ทั้งๆที่มันน่ะตัวต้นเรื่อง
"มึงยังมีหน้ามาสนใจเพื่อนกุอีกหรอสัด"ไอ้เก่งลุกขึ้นได้ จะปรี่เข้าใส่เเต่ดูเหมือนพวกเพื่อนมันจะรักกันมากรีบเข้ามากั้น เเละต่อยเข้าหน้าไอ้เก่งเต็มๆ
"ไอ้เก่ง!"ผมได้เเต่ร้องเเละทำตัวไม่ถูกไอ้เก่งกำลังจะโดนกระทืบ ผมทนเห็นไม่ไหวเลยเอาตัวกระเเทกใส่ไอ้ยักษ์ที่มันตัวใหญ่กว่าผมมากๆกำลังจะเตะเข้าท้องไอ้เก่ง ผมเอาตัวกระเเทกจนไอ้ยักษ์กระเด็นไปโดนโต๊ะข้างๆ ที่มีของร้อนอยู่หกใส่จนหอน
"ไอ้เหี้ย มึงกล้าทำกับกูเเบบนี้หรอ"มันปรี่เข้ามาทางผม ผมมองไปทางไอ้เก่งที่กำลังจะลุกมาช่วยเเต่ถูกไอ้พวกนั้นซ้อมจนลุกเเทบจะไม่ไหว "ไอ้เก่งเอ๊ยไงล่ะ เก่งจนได้เรื่อง" ผมได้เเค่คิดอยู่ในใจเเละเตรียมตัวรับชะตากรรมที่จะเกิด มันปรี่เข้ามาเเละต่อยท้องผมอย่างเเรง เเละชกเข้าที่หน้าผมจนชา
"ไงละมึง เก่งนักก็ตายพร้อมเพื่อนมึงเหอะ"มันพูดเสียงเหี้ยม
ผมตอนนี้ทั้งมึนทั้งจุกได้ยินเสียงไอ้เก่ง ร้องเรียกผมด้วยตอนที่ผมถูกทำร้าย ผมรู้วินาทีนี้ผมต้องโดนตีน ของไอ้นี่เเน่ๆ ทันทีที่มันพูดจบเเละกำลังจะทำร้ายผมอีก ผมหลับตาเเน่นเเละรอคอยว่าจะโดนอะไรบ้าง................
ผลั่ก ผลั่ก โคร้ม!!!!!!!!!!!!!
มัน...............ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมลืมตาขึ้นมองถึงกับตาค้าง
"พี่..................ไนท์"มาได้ไงอ่ะ พี่ไนท์ทำหน้าตาโหดมากในตอนนี้ เขามองไอ้นั่นเหมือนจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆก็ไม่ปาน ไอ้ยักษ์ที่ทำท่าจะกระทืบผม ตอนนี้มันปลิวไปกองอยู่ที่โต๊ะเดิม เพื่อนๆมันเห็นจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่พี่ไนท์
"มึงอยากตาย มึงก็เข้ามา"พี่ไนท์ชักปืน เเละเหนี่ยวไกให้เห็น พวกมันถึงกับชะงัก
"ไอ้ซิน ไอ้เก่ง เรียก เรียกรถพยาบาลดิ่เฮ้ย"เสียงไอ้บิวตะโกนลั่นเเละเข้ามาพยุงผม ไอ้เสกเข้าไปดูไอ้เก่งที่เเทบจะลุกไม่ขึ้น
"พวกมึง อยากตายนักใช่ไหมที่มายุ่งกับเมียกู" ปัง!!!!!!!!! ผมถึงกับตาเหลือก พี่ไนท์ยิงปืนใส่หว่างขาไอ้ยักษ์ที่นอนอยู่ มันเฉียดขาไปเเค่นิดเดียวเท่านั้น ไอ้ยักษ์มันทำสีหน้าหวาดกลัว
"ผม ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเป็นเมียพี่"มันยกมือไหว้เเละทำสีหน้าหวาดกลัว เพื่อนๆมันได้เเต่อึ้งไม่กล้าเข้ามา พี่ไนท์หันปืนเข้ามาใส่พวกมัน
"พวกมึง อย่าให้กูเห็นพวกมึงมาเเถวนี้อีก ไม่งั้นกูสั่งคนของกูเก็บ"พอพี่ไนท์พูดจบพวกมันก็ลากไอ้ยักษ์ วิ่งหนีไปทันที คนทั้งร้านต่างพากันเเตกตื่น เเต่ไม่ยักจะเห็นตำรวจมา
"ซินเป็นไงบ้างวะ เจ็บตรงไหน"บิวจับหน้าผมที่โดนชกจนผมเจ็บเเปลบ เหมือนพี่ไนท์จะได้สติ เดินเข้ามาหาผมเเละอุ้มตัวลอย
"ไม่เจอเเค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงชอบสร้างเรื่องให้กับตัวเองนัก"พี่ไนท์พูดในระหว่างที่อุ้มผมขึ้นรถ น้ำเสียงพี่ไนท์สั่นเครือจนเเทบเหมือนจะร้องไห้ พี่ไนท์ร้องไห้เพราะผมอีกเเล้วหรอ ผมได้เเต่นิ่งเงียบจนกระทั่งพี่ไนท์พาผมมาที่โรงพยาบาล พี่ไนท์ไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย จนกระทั่งตรวจร่างกายเเละจ่ายยาเเก้ฟกช้ำ
"พี่ผมขอโทษ" ผมขอโทษพี่ไนท์ และก้มหน้ามองมือตัวเอง พี่ไนท์ยังคงเงียบ เเละขับรถไปส่งบ้าน
"พี่ถามจริงๆเถอะ เกลียดพี่มากหรอ"พี่ไนท์พูดเเทรกความเงียบ ผมส่ายหัว
"ผมไม่ได้เกลียด"ผมพูดเสียงเบา พี่ไนท์เงียบอีก เเละเริ่มพูดต่อ
"รู้ไหมว่าทำให้ใครหลายคนเป็นห่วง ถ้าทรายไม่โทรบอกพี่ว่าติดต่อซินไม่ได้ หลิงไม่ได้ถามซินว่าซินอยู่ที่ไหน................ตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไง ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง"
พี่ไนท์พูดเสียงสั่น ผมได้เเค่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา ผมรู้ว่าพี่ไนท์ห่วง ทุกๆคนต่างห่วง เเต่ใครจะอยากให้มันเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นกัน ความตั้งใจจริงคือมาวันเกิดเพื่อน เเต่สุดท้ายกลับมาต่อยตีกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ใครว่าผมตั้งใจให้มันเกิดกันละ
"ผมรู้ว่าผมผิด แต่ผมไม่ได้ตั้งให้มันเกิดเรื่องเเบบนี้" พี่ไนท์ถอนหายใจดังเฮือกเเละเลี้ยวรถเปลี่ยนเส้นทางไปทางอื่นที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านผมทันที ผมเงยหน้ามอง เเล้วก็หันหนี เพราะรู้ว่าตอนนี้พี่ไนท์โกรธจริงๆ
"วันนี้...........วันเกิดยุ้ย ผมแค่อยากมาอวยพรวันเกิดเพื่อน.......................สามทุ่มก็จะกลับ แต่.............ยุ้ยมันมีเรื่องขึ้นมา"ผมพูดเเก้ตัว เเต่คำเเก้ตัวมันเป็นความจริง พี่ไนท์หึในลำคอ
"ก็ไอ้คนที่มันเกิดวันนี้น่ะเเหละ โทรมาบอกเพื่อนซิน เเล้วถ้าพี่ไม่อยู่ที่นั่นอะไรมันจะเกิดขึ้นล่ะ" พี่ไนท์พูดเสียงเรียบ
"แต่..........."ผมพูดไม่ออก
"รักตัวเองบ้างนะซิน ถ้าไม่รักใครจริงๆ ก็ขอให้รักตัวเองบ้าง รู้ไหม ซินเจ็บเเต่พี่น่ะ เจ็บยิ่งกว่า พี่เจ็บเป็นกี่เท่าของซินที่เจ็บซินรู้ไหม มันเจ็บที่ใจของพี่ พี่รักซินนะ รักมาก ถึงเเม้ว่าบางทีพี่จะทำอะไรที่มันทำให้ซินไม่พอใจ เเต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่รักซิน" ผมน้ำตาคลอขึ้นมาทันที ผมรู้เเล้วครับพี่ไนท์ว่าความรู้สึกของพี่เป็นยังไง ซินทำให้พี่ต้องคอยปวดหัว ทำให้พี่ต้องปั่นป่วน ซินขอโทษ
"ครับ"ผมขานรับเสียงเครือ พี่ไนท์เงียบ ผมเองก็ได้เเต่เงียบเเละน้ำตาเอ่อ ไม่นานพี่ไนท์ก็มาถึงจุดมุ่งหมายที่เขาพามา มันเป็นคอนโดของพี่ไนท์ พี่ไนท์ลงรถเเละเปิดประตูพยุงผมขึ้นห้อง พอมาถึงผมก็นั่งลงรออยู่ที่โซฟา
"พี่ขอโทษนะ ที่ไม่พากลับบ้านพี่กลัวว่าเเม่ซินจะตกใจ"ผมพยักหน้า
"นี่ผ้า อาบน้ำเเล้วนอนซะ"ผมพยักหน้าอีก พี่ไนท์กำลังจะเดินไป เเต่มือผมกลับดึงชายเสื้อไว้พี่ไนท์นิ่งเเละหันกลับมามอง
"ซิน ซินขอโทษที่ทำให้พี่ห่วง" ผมบอกเเต่หน้ายังก้มอยู่ น้ำตาผมเริ่มไหล
"พี่ไนท์ ซินรักพี่ นะครับ ซินรักพี่มาก เเต่ซินก็โกรธพี่ด้วย"พี่ไนท์เงียบเเละนั่งลงตรงหน้า เชยคางให้ผมมองตา
"พี่รู้ เเต่พี่ยอมรับความผิด"พี่ไนท์พูดเสียงอ่อนลง
"พี่ทำให้ซินสับสน พี่เองก็น่าจะรู้ มันทำให้ซินโกรธจนทำอะไรไม่ถูก ที่ซินทำแบบนั้นก็เพราะซินยังรักพี่อยู่ ฮึก ซินงี่เง่าเอง ซินขอโทษ แต่ซินอยากให้พี่รู้ว่าซินก็รักพี่"ผมปาดน้ำตาที่มันเริ่มไหล พี่ไนท์กอดผมเบาๆ
"พี่................พี่เองก็เหมือนกัน พี่รักซินนะ"พี่ไนท์พูดเสียงสั่น ผมกอดตอบพี่ไนท์เเละร้องอยู่นาน พี่ไนท์ผละผมออกเช็ดน้ำตาที่เเก้ม
"ดูสิเเดงหมดเลย เเล้วแบบนี้จะไปหาน้องดรีมยังไง"พี่ไนท์ลูบแก้มที่ผมโดนต่อยมา
"เจ็บ ฮึก"ผมพูดปนสะอื้น พี่ไนท์จูบซับน้ำตา ก่อนจะไล่ลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ปากของผม ผมนิ่งเเละเผยอปากเพื่อรับสัมผัสจูบที่พี่ไนท์มอบให้
"จำไวว่าร่างกายซิน ก็เหมือนร่ายกายพี่ ซินเจ็บเท่าไรพี่เจ็บยิ่งกว่านั้น"ผมพยักหน้า พี่ไนท์ลุกขึ้นจากนั้นก็อุ้มผมจนร้อง
"เหวอ พี่ไนท์จะทำอะไร"ผมพูดน้ำเสียงตกใจ ที่ไนท์ยิ้มกริ่ม
"จะพาไปอาบน้ำ"
"ไม่เอาซินอาบเองได้ ไม่ได้เจ็บสาหัสเหมือนไอ้เก่งนะ" พี่ไนท์หุบยิ้มลงทันที
"หึ มันก็เหมือนกันนะซิน ถ้ามันพาซินไปเจ็บตัวอีก มันเองก็ต้องเจ็บยิ่งกว่าซินเป็นพันเท่า" พี่ไนท์ยิ้มจนผมขนลุก
"แต่นั่นเพื่อนซินนะ"ผมพูดเสียงอ่อย พี่ไนท์วางผมลงเเล้วดีดเข้าหัวผมเต็มแรง
"ห่วงเเต่เพื่อน ไม่ห่วงตัวเองมันน่านัก"พี่ไนท์พูดเหมือนหมั่นเขี้ยว
"ไปอาบน้ำเลย เเล้วรีบๆออกมาจะได้ทานข้าวทานยา.............. หึเดี๋ยวพี่จะทายาให้"พี่ไนท์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมรีบส่ายหัวสั่นไปมาทันที จนพี่ไนท์หัวเราะเเละรีบไล่ให้ผมเข้าห้องน้ำ
ผมยืนพิงประตูห้องน้ำ เเละยิ้มที่มุมปากมันเหมือนมีอะไรที่มันหนักอึ้งในอก เเละถูกปลดปล่อยออกมาทำให้มันรู้สึกโล่งไปหมดทั้งกายเเละใจ
ผมอาบน้ำแบบทุลักทุเลเพราะยังจุกที่ท้องไม่หาย เเต่ก็ยังฝืนอาบต่อจนเสร็จ เเต่ที่แน่ๆ ผมคงไม่ยอมให้พี่ไนท์ทายาเเน่ๆ ไม่เเน่นอน...........
.............................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 389993 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก